บทที่ 29 ก้อนหิน
ข้าคือผู้สืบทอดเผ่าพันธุ์ไวเวิร์น...
เผ่าพันธุ์ของข้าเป็นเผ่ามังกรมรกตซึ่งเป็นมังกรดึกดำบรรพ์ที่ถือกำเนิดมาแล้วเนิ่นนาน... นานจนข้าไม่สามารถจดจำได้ว่าเป็นเวลานานแค่ไหนแล้ว อีกอย่างข้าก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาจดจำในเรื่องนี้...
เผ่าพันธุ์ของเราจะถือกำเนิดมาบนโลกใบนี้เพียงครั้งละหนึ่งดวงจิตเท่านั้น
เนื่องจากในช่วงชีวิตหนึ่งเราถือกำเนิดมาพร้อมกับพลังมากมาย หน้าที่ที่ได้รับมาจากเบื้องบนจึงเป็นหน้าที่ในการคอยดูแลมิติทุกมิติให้อยู่ในภาวะเสถียร และคอยส่งสิ่งมีชีวิตที่หลงมิติมากลับไปสู่มิติเดิม ซึ่งสำหรับเราแล้วถือเป็นงานที่น่าเบื่อมากเหลือเกิน พวกเราจึงทำบ้างไม่ทำบ้างไม่ทำบ้างตามแต่อารมณ์ของเราเอง
เบื้องบนจึงแก้ปัญหาโดยบังคับให้เรามีคู่หู โดยกำหนดให้มีผู้ผูกจิตร่วมชะตากับเรา เพื่อคอยดูแลให้เราทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มที่
ซึ่งมันค่อนข้างจะได้ผล เพราะความผูกพันจะทำให้เราต้องยอมทำ เพื่อคอยดูแลและทำให้คู่ร่วมชะตามีความสุข ก็ใครใช้ให้ผู้ร่วมชะตาแต่ละคนทั้งมีความรับผิดชอบในหน้าที่ ทั้งบ้างาน ทั้งมีจิตสำนึกต่อโลกขนาดนั้นล่ะ พวกเราจะทำอะไรได้นอกจากทำตามความต้องการของผู้ร่วมชะตาของตัวเองอย่างเต็มที่
ในช่วงชีวิตของเรา เราก็จะทำหน้าที่ของเราต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าผู้ร่วมชะตาจะสิ้นอายุขัย หลังจากผู้ร่วมชะตาตายจากไปแล้ว เราจะถอนเกล็ดเพื่อมอบให้กับผู้นำของทั้งสามอาณาจักรบนดินและอีกหนึ่งอาณาจักรใต้น้ำ เพื่อให้ทำหน้าที่ดูแลมิติแทนชั่วคราว หลังจากนั้นไม่ว่าจะเป็นมังกรตัวผู้หรือตัวเมียก็จะวางไข่ทิ้งไว้ในเขตมิติที่กำหนดไว้ เพื่อป้องกันการรบกวนและอันตรายจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก่อนจะสละร่างตามคู่ที่ผูกจิตไป
ระหว่างนั้นจิตก็จะจำศีลเพื่อเก็บพลังรอเวลาที่ดวงจิตจะวนเวียนกลับมาทำหน้าที่ใหม่ ปล่อยให้ดวงจิตดวงอื่นมาจุติและสถิตอยู่ที่ไข่เพื่อรอเวลาถือกำเนิดมาทำหน้าที่แทน
เมื่อถึงคราวของข้าที่ต้องถือกำเนิด ระหว่างที่ดวงจิตของข้ากำลังอยู่ในไข่เพื่อรอเวลาฟัก ดวงจิตดวงก่อนที่ชื่อว่าท่าน ‘อีริค’ ก็มาพบเพื่อขอโทษที่ใช้พลังก่อนสละร่างไปโดยพละการ ทำให้เหลือพลังไว้ให้ไข่ที่รอฟักน้อยกว่าที่ควร ผลคือมันจะทำให้ข้าต้องใช้เวลานานกว่าปกติถึงจะสามารถฟักออกจากไข่ได้และใช้เวลาอีกนานกว่าจะเติบโตได้อย่างเต็มที่
ถึงแม้ว่าเราจะเกิดมาพร้อมพลังที่มากมาย แต่เราจะสามารถใช้พลังของตัวเองได้เต็มที่ก็ต่อเมื่อร่างกายเราโตเต็มวัยเท่านั้น ระหว่างนี้ เราต้องใช้พลังจากมังกรรุ่นก่อนหน้าเป็นหลัก และใช้เวลาเรียนรู้สิ่งต่างๆ ตั้งแต่เริ่มต้นไม่ต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ
มันคือความยุติธรรมของธรรมชาติ
ซึ่งข้าก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไร ไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องทำหน้าที่อยู่ดี คงไม่มีอะไรต่างกันนักหรอก แต่ท่านอีริคไม่สบายใจและกลัวข้าจะลำบาก เลยใช้พลังที่ยังพอเหลืออยู่ส่งผู้ร่วมชะตามาให้ข้าก่อน เพราะผู้ร่วมชะตาของข้าอยู่ต่างมิติ อายุขัยของเขาสั้นกว่าของมนุษย์ที่นี่ จึงต้องนำมาในเวลาอันควร เพื่อต่ออายุขัยให้ ก่อนที่เขาจะแก่และตายไปก่อนที่ข้าจะได้โต
พอถึงเวลาที่ฟักออกจากไข่มา ข้าก็ได้เจอกับ ‘เขา’ มนุษย์ที่เป็นผู้ร่วมชะตากับข้า
ครั้งแรกที่ได้สบตากัน ข้าก็รู้สึกได้ถึงความผูกพันที่ร้อยรัดหัวใจของข้าไว้อย่างแน่นหนา ร่างของข้าเลยพุ่งเข้าไปกอดอย่างเต็มที่โดยที่ข้าก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ทัน
ข้ารู้สึกได้ว่าเขากลัวข้า แต่หลังจากที่รู้ว่าข้าไม่ทำร้ายเขาแน่ๆ เขาก็ดูแลข้าอย่างดีจนข้ารู้สึกอุ่นใจ
ข้าอยากจะบอกเขาว่า... สำหรับข้าแล้ว เขาจะเป็นคนๆ เดียวที่ข้าจะปกป้องคุ้มครองด้วยชีวิต และข้าจะไม่มีวันทำร้ายเขาอย่างแน่นอน
แต่พอรุ่งเช้ามา เมื่อข้าลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขาหายไป
ข้ารีบลุกขึ้นกำผ้าเช็ดตัวที่มีกลิ่นของเขาไว้แล้ววิ่งตามกลิ่นไป ข้าบอกหรือยังว่าข้าเกลียดช่วงแรกๆ ที่ถือกำเนิดแบบนี้เป็นที่สุด เพราะมันทำให้ข้าอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจ
ฮึก...
ข้าวิ่งล้มลุกคลุกคลานไปตลอดทาง พอล้มก็รีบลุกขึ้นมาวิ่งใหม่ไม่กล้าที่จะหยุด เพราะกลัวเขาจะหายไปซะก่อน เมื่อข้าตามไปทัน ก็เห็นว่าเขาทำท่าละล้าละลังเหมือนตัดใจทิ้งข้าไปไม่ได้ ทำให้ข้าได้โอกาสพุ่งไปเกาะขาไว้ เงยขึ้นมองหน้าแล้วร้องอย่างตัดพ้อ
ทำไมถึงทิ้งข้าได้ลงคอ
แววตาของเขาสั่นไหว ก่อนที่เขาจะจับข้าไปกอดไว้แน่น แล้วเราก็ร้องไห้แข่งกัน
ฮืออออออออ ข้าเกลียดช่วงนี้จริงๆ นะ
หลังจากร้องจนพอใจแล้ว เขาก็ตั้งชื่อให้ข้าว่า ‘ก้อนหิน’ เพื่อให้คล้ายกับชื่อของเขาคือ ‘ก้อนดิน’ ข้ากระดิกหางรับชื่อใหม่ด้วยความดีใจเป็นที่สุด ถ้าเป็นชื่อที่เขาตั้งให้ ต่อให้เป็นชื่ออะไรก็ดีทั้งนั้นแหละ
ข้าดีใจมากที่เขายอมให้ข้าตามไปด้วย ดีใจที่เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ก้อนดินพาข้าออกนอกอาณาเขตฟักไข่เพื่อสำรวจบริเวณรอบๆ ทำให้เราเจอกับลิฟฟ่อนตัวหนึ่งที่บังอาจทำร้ายก้อนดินจนเป็นแผล ข้าโกรธจัดจึงกัดและปล่อยพิษใส่มันไป อ้อ! ข้าลืมบอกไปสินะ ว่าข้ามีต่อมพิษอยู่ที่เขี้ยวด้วย มันเป็นพิษร้ายแรงขนาดที่โดนแค่หยดเดียวก็ทำให้สัตว์ตัวใหญ่ๆ ตายได้ แต่ทุกส่วนในร่างกายของข้าจะไม่เป็นอันตรายกับก้อนดินเพียงคนเดียวเท่านั้น
ด้วยความสงสัยกับสิ่งที่ได้พบ ทำให้ก้อนดินพาข้าเดินทางออกจากอาณาเขตนี้ เพื่อเรียนรู้โลกใบใหม่ที่เขายังไม่รู้ ซึ่งข้าก็ได้แต่ติดตามไปด้วยความเต็มใจ ถึงอยากจะเล่า อยากจะอธิบายเรื่องราวของที่นี่ให้ก้อนดินฟังแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้ เพราะตอนนี้ข้าพูดหรือสื่อสารทางจิตกับก้อนดินยังไม่ได้ เนื่องจากพลังของข้ายังน้อยอยู่ จึงต้องปล่อยให้ก้อนดินเรียนรู้ดินแดนไวเวิร์นด้วยตัวเอง
เราไปพบกับกระท่อมกลางป่าซึ่งเป็นที่อยู่ของชายที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเป็นชายแก่คนหนึ่ง ข้าได้กลิ่นของท่านอีริคจากตัวของเขา ข้ารับรู้ได้ว่าที่นี่ก็คือมิติอีกมิติหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้คนๆ นี้อาศัยอยู่ แต่เพราะข้าสัมผัสได้ว่าคนๆ นี้เป็นคนดีและหวังดีกับก้อนดินจริงๆ จึงปล่อยให้ก้อนดินได้เรียนรู้วิชาสมุนไพรและวิชาต่อสู้กับเขาต่อไป
หลังจากเรียนรู้และฝึกเสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องเดินทางจากกระท่อมมา ก้อนดินเสียใจที่มิตินั้นหายไปจากสายตา ข้าได้แต่ปลอบใจและให้สัญญากับตัวเองในใจว่าเมื่อไหร่ที่พลังกลับมาเต็มที่แล้วจะพาก้อนดินกลับมาที่นี่อีกแน่นอน
เราเดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนได้พบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ก้อนดินเผลอไปช่วยคนที่กำลังเพลี่ยงพล้ำ จึงถูกหนึ่งในนั้นหมายหัวตามมาทำร้าย ในขณะที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของก้อนดินเพื่อกระโดดงับคนที่จะทำร้ายเขา แต่ข้าก็ได้กลิ่นของก้อนดินจากคนที่เข้ามาช่วยเราเอาไว้ก่อนที่ข้าจะได้ตอบโต้คนร้ายซะก่อน
ข้ารับรู้โดยสัญชาตญาณว่าคนๆ นี้ได้ทำสัญญาผูกชะตาของตัวเองไว้กับก้อนดินไปแล้ว แถมเป็นสัญญายกชีวิตและจิตวิญญาณให้ก้อนดินเพียงฝ่ายเดียวด้วย ข้าจึงมั่นใจได้ว่าทั้งเขาและเพื่อนของเขาจะไม่เป็นอันตรายกับก้อนดินแน่นอน เลยปล่อยให้ก้อนดินเดินทางไปกับพวกเขา
เมื่อเดินทางออกมาจากป่า ข้าก็ได้พบกับมังกรดำและมังกรขาวหลายตัวในโรงเก็บมังกร
“ท่านไวเวิร์น” เสียงทักของมังกรสีดำขนาดใหญ่ที่ไซเลอร์กำลังลูบหัวอยู่ดังขึ้นมา ทำให้มังกรตัวอื่นๆ หันมามองข้าอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับส่งเสียงร้องด้วยความแปลกใจดังขึ้นมาเป็นทอดๆ
“ท่านคือมังกรมรกตในตำนานใช่หรือไม่” เขาถามย้ำอีกครั้ง ข้าจึงดิ้นลงจากอ้อมแขนก้อนดินแล้วเดินไปยืนตรงหน้าของเขา
“ใช่” ไม่แปลกใจที่เขาจะรู้ เพราะต่อให้ทาสีทับไว้ แต่พลังตามเผ่าพันธุ์ของข้าก็ยังแผ่ให้มังกรตัวอื่นๆ รับรู้ได้
“ถือเป็นเกียรติมากที่มีโอกาสได้พบราชาแห่งมังกร” มังกรดำตรงหน้าค้อมศีรษะลงให้เพื่อแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม
“มังกรมรกตเหรอ / มังกรมรกตจริงๆ น่ะ / มังกรมรกตในตำนานนั่นนะ” ข้าเพียงยืนนิ่งๆ ฟังเสียงอื้ออึงที่ดังขึ้นจากมังกรตัวอื่นๆ ก่อนที่มังกรทุกตัวจะค้อมศีรษะลงแสดงความเคารพให้ข้า
“อืม” ข้าเพียงผงกศีรษะรับ
“นั่นคือผู้ร่วมชะตาของท่านใช่ไหม”
ข้าหันกลับไปมองก้อนดินที่ยังคงมองมังกรดำตรงหน้าไม่วางตาด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ ก้อนดินทำท่าเหมือนพร้อมจะเข้ามาคว้าตัวข้าได้ทุกวินาทีหากมีอันตรายเกิดขึ้นกับข้า ทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจและยิ่งรู้สึกรักเขาสุดหัวใจ
“ใช่ ก้อนดินเป็นผู้ร่วมชะตาของข้า...” และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของข้าด้วย ประโยคหลังข้าคิดในใจ
มังกรทุกตัวหันไปมองก้อนดินเหมือนจะจดจำไว้ก่อนที่มังกรดำตรงหน้าจะหันมาบอกข้า
“ถ้ามีสิ่งใดให้รับใช้ ก็ขอให้บอก ข้ายินดีรับใช้ท่านทุกเรื่อง”
“ขอบใจมาก แค่ช่วยข้าดูแลปกป้องก้อนดินก็พอ”
“น้อมรับบัญชา”
“ขอบใจมาก” พอตอบเสร็จข้าก็รีบเดินกลับไปหาก้อนดินเพื่อไม่ให้ก้อนดินต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความกังวลกับความปลอดภัยของข้าอีก
เราเดินทางมาที่อาณาจักรเคลเบรอส และได้มาอาศัยอยู่บ้านริมน้ำของไซเลอร์ที่มีชื่อว่า ‘เรือนวสุธา’ เราสองคนใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าจะต้องฝึกหนักแทบทุกวัน ข้าก็ไม่เดือดร้อนอะไร อย่างน้อยการฝึกก็ช่วยให้พลังของข้าฟื้นตัวได้เร็วขึ้น
แต่แล้ววันหนึ่ง ระหว่างที่ข้ากำลังฝึกอยู่กับลูกมังกรตัวอื่นๆ ที่โรงฝึก ก็มีคนๆ หนึ่งเดินมายืนตรงที่เรากำลังฝึกกันอยู่ แล้วเผลอทำขวดน้ำหอมที่ถือมาด้วยตกแตก ซึ่งน้ำหอมขวดนั้นมีส่วนผสมของดอกสโนว์ฟ็อกซ์อยู่ หยดน้ำหอมบางส่วนกระเด็นมาถูกแขนของข้า ทำให้สีดำที่ก้อนดินทาไว้ให้หลุดออก เผยให้เห็นเกล็ดสีเขียวมรกตตามเดิม
เมื่อคนๆ นั้นเห็นสีที่แท้จริงของข้าก็มีสีหน้าตกใจ ทำท่าจะเดินเข้ามาหาข้า แต่ลูกมังกรตัวอื่นๆ เข้ามาขวางและล้อมตัวข้าไว้ แล้วช่วยกันร้องขู่เสียงดังจนคนๆ นั้นต้องถอยไปอาจจะเพราะกลัวคนอื่นได้ยินมากกว่าจะกลัวถูกทำร้าย ก่อนที่เขาจะเดินจากไปด้วยสีหน้าขัดใจก่อนจะกลายเป็นหมายมาดในบางอย่างที่น่าจะไม่ใช่เรื่องดีนัก ข้าได้แต่มองตามด้วยความกังวลใจ ไม่ได้กลัวอันตรายที่จะเกิดกับตัวเองหรอก แต่เป็นห่วงว่าจะเกิดอันตรายกับก้อนดินมากกว่า
จากเหตุการณ์นั้นทำให้ความลับเรื่องเผ่าพันธุ์ของข้าเปิดเผย ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อก้อนดินก็ถูกตามตัวเข้าพระราชวังไป เพราะควีนแห่งเคลเบรอสถูกพิษ ที่จริงแล้วข้าก็รู้ดีว่าเลือดของข้านั้นสามารถใช้เป็นยาถอนพิษทุกชนิดได้ดีที่สุด
แต่ข้าไม่ยอมให้เลือดกับใครง่ายๆ แน่ เพราะมันจะมีผลต่อการเติบโตของข้า ถ้าสละเลือดไปแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้ข้าต้องสูญเสียพลังไปด้วย และจะต้องใช้เวลาในการสะสมพลังนานขึ้น นั่นยิ่งจะทำให้ร่างกายข้าโตช้าขึ้นไปอีก
ตอนนี้ข้าอยากจะโตเต็มที่เร็วๆ แล้ว เพราะร่างกายที่โตเต็มวัยจะทำให้ข้าสามารถใช้พลังได้เต็มที่ซะที ข้าอยากจะเป็นฝ่ายปกป้องคุ้มครองก้อนดินบ้าง ข้าเลยต้องยอมปล่อยให้ก้อนดินออกตามหาส่วนผสมยาถอนพิษให้ควีนของเคลเบรอสแทน อย่างน้อยก็มีไซเลอร์และคนอื่นๆ ไปด้วย ข้าเลยไม่ต้องกังวลมากนัก ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องออกเดินทางไปหาตัวยาถอนพิษให้ควีนแห่งเคลเบรอสอย่างเร่งด่วน
เมื่อเดินทางไปถึงบาอัล ข้าก็มองเห็นคนที่ทำน้ำหอมหกใส่ข้าที่นั่น แม้จะเห็นในระยะไกลๆ แต่ข้าก็จำได้! ข้าพยายามจะบอกก้อนดินกว่าก้อนดินจะเข้าใจก็ทำให้คลาดกันซะก่อน แต่ช่างเถอะ ถ้าก้อนดินยังปลอดภัยอยู่ สำหรับข้าก็ถือว่าไม่มีอะไรให้ต้องกังวล
แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น เมื่อเราเจอกับฝูงลิฟฟ่อนที่ถูกเวทย์ควบคุมมา ไซเลอร์กับเพื่อนๆ จำเป็นต้องเปลี่ยนร่างเป็นอีกร่างตามเผ่าพันธุ์ของคนในอาณาจักรเคลเบรอสเพื่อต่อสู้กับฝูงลิฟฟ่อน แต่ร่างนี้ของไซเลอร์คงไปกระตุ้นความทรงจำบางอย่างของก้อนดิน ทำให้ร่างกายของเขารับไม่ไหวจึงทำให้ก้อนดินสลบไป ข้าได้แต่ร้องเรียกก้อนดินด้วยความเป็นห่วงโดยที่ไม่สามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้เลย
ข้าขอย้ำคำเดิมว่าเกลียดช่วงที่อยู่ในร่างที่ยังอ่อนแอแบบนี้ที่สุด
ฮืออออออออ
โชคดีที่ก้อนดินไม่เป็นอะไรมาก หลังจากฟื้นขึ้นมาได้กินยาบำรุงที่พินช์เชอร์ปรุงให้ เพียงไม่นานก็กลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม ทำให้ข้าโล่งใจมาก ไม่เช่นนั้นข้าคงโทษตัวเองต่อไป ที่ไม่สามารถปกป้องและช่วยอะไรก้อนดินได้เลย
เหตุการณ์นี้ทำให้ข้ายอมรับไซเลอร์ได้มากขึ้น อันที่จริง หลังจากที่ได้อยู่ร่วมกันมาข้าก็ยอมรับเขามากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ตัว ถึงแม้ข้าจะยังรู้สึกหวงก้อนดินมากๆ ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ไม่อยากให้ก้อนดินเห็นใครสำคัญกว่าข้า แต่ข้าจะยอมเว้นคนๆ นี้ไว้คนหนึ่งก็ได้ ในเมื่อเขาเป็นคนที่ก้อนดินผูกพันด้วย และยังคอยดูแลปกป้องก้อนดินเป็นอย่างดี ข้าก็จะยอมเปิดโอกาสให้บ้าง เพราะถึงยังไงก้อนดินก็รักข้ามากที่สุดอยู่แล้ว หึ!
เมื่อได้ส่วนผสมของยาถอนพิษครบแล้ว เราก็เดินทางกลับมายังเคลเบรอส หลังจากถอนพิษให้ควีนเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่อยู่ในงานเลี้ยงฉลองก็มีคนมาตามก้อนดินให้ไปพบ เมื่อไปถึง ข้าก็รู้สึกได้ทันทีว่าคนๆ นี้ไม่ใช่มอลทีส ถึงรูปร่างหน้าตาจะใช่ แต่กลิ่นกลับเหมือนคนที่ทำน้ำหอมหกใส่ข้า เจ้าคนนั้น!
แต่พอจะเตือนก้อนดินก็ไม่ทัน เพราะมันใช้ยาสลบกับเวทย์ทำให้ก้อนดินหลับไป เมื่อข้าจะสู้มันก็ขู่จะทำร้ายก้อนดิน ข้าเลยต้องยอมให้มันจับไปด้วยความจำใจ ก่อนที่มันจะใช้เกล็ดมังกรของท่านอีริคเปิดประตูมิติ แล้วนำเราไปขังไว้ในคุกใต้ดินแห่งหนึ่ง
พวกมันจับก้อนดินกรอกยาพิษ ข้าได้แต่ร้องไห้อย่างอัดอั้นที่ไม่สามารถช่วยอะไรก้อนดินได้เลย
ข้ามันอ่อนแอและไร้ความสามารถเป็นที่สุด
ฮืออออออ
หลังจากถูกกรอกยาพิษและยาพิษออกฤทธิ์ข้าก็รับรู้ได้ว่าจิตวิญญาณของก้อนดินหายไป ข้าได้แต่ร้องไห้และคอยเรียกก้อนดินตลอดเวลา เพื่อให้ก้อนดินกลับมาเข้าร่าง
แม้ว่าก่อนที่ยาพิษจะออกฤทธิ์ ก้อนดินได้บอกรักข้า และบอกให้ข้าหนีไปจากที่นี่ แต่ข้าไม่กล้าจะทิ้งร่างก้อนดินไปไหน เพราะกลัวจิตวิญญาณของดินจะล่องลอยไป ไม่ยอมกลับมาอีก
ข้าเลยได้แต่คอยป้อนอาหาร ป้อนน้ำ คอยดูแลร่างของก้อนดิน เหมือนที่ดินเคยดูแลข้าเป็นอย่างดี เจ้าคนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าสั่งให้พวกที่เฝ้าคอยป้อนอาหารดินด้วย แต่พวกมันก็ไม่ทำ ยังดีที่ยังมีคนเอาอาหารมาวางไว้ให้เป็นบางมื้อ อย่างน้อยก้อนดินก็จะได้มีอะไรกินบ้าง
“ก้อนหิน”
“ฮึก... ใคร”
“ข้าเอง อีริค เฮ้อ!... ข้าต้องขอโทษอีกครั้งที่ความเอาแต่ใจของข้า ทำให้เจ้าทั้งสองต้องลำบาก”
“ฮึก... ไม่เป็นไร ข... ข้าเข้าใจ ฮึก.... ดี... ถ้าเป็นข้า เพื่อก้อนดินแล้ว ขะ...ข้าก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน”
“เฮ้อ! ฟังนะ เจ้าต้องใช้เลือดของเจ้าถอนพิษให้ก้อนดิน แต่ต้องให้ทีละน้อย เพราะพลังของเจ้าในร่างนี้ยังไม่แข็งแกร่งพอ เมื่อไหร่ที่ถอนพิษจนหมด ก็จงกัดเถาวัลย์ที่ข้อมือของก้อนดิน ข้าให้เซเรสเก็บพลังจากเกล็ดมังกรของข้าไว้ในนั้น เจ้าจะได้รับพลังเพิ่มขึ้น แล้วข้าจะได้ช่วยส่งพลังเพื่อเปิดประตูมิติที่เชื่อมกับมิติที่เซเรสอยู่ได้
“ฮึก... ข้ารู้แล้ว แล้วข้าจะทำตาม”
“อืม ข้าต้องไปก่อน พลังข้าเหลือน้อยเต็มทีแล้ว”
“ขอบคุณท่านมาก”
“ไม่เป็นไร ต้นเหตุส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะข้านี่นา ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“อื้อ”
หลังจากนั้นข้าก็คอยป้อนน้ำป้อนอาหารให้ร่างของก้อนดินเหมือนเดิม ก่อนจะกรีดข้อมือเพื่อนำเลือดป้อนให้ก้อนดินดื่ม ข้าอยากจะให้ก้อนดินหายไวๆ เลยตั้งใจจะกรีดให้เลือดไหลออกมาให้มากขึ้น แต่ท่านอีริครู้ทันมาห้ามไว้ซะก่อน ท่านอีริคบอกว่าถ้าใจร้อนจะเป็นก่อให้เกิดผลเสียต่อเรามากกว่าผลดี บอกให้ข้าใจเย็นๆ ข้ากลัวก้อนดินจะลำบากในภายหลังก็เลยทำตามแต่โดยดี
กว่าดวงจิตของก้อนดินก็กลับมาก็ผ่านไปตั้งหลายวัน ข้าดีใจมาก ที่ดินยอมฟังเสียงเรียกของข้า ยอมกลับมาหาข้าเหมือนเดิม
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะปิดเรื่องเลือดเป็นความลับ แต่ก้อนดินก็รู้จนได้ เพราะการที่รับเลือดจากข้าไป ทำให้เราสามารถสื่อความรู้สึกถึงกันได้ ที่จริงข้าก็รู้ถึงคุณสมบัติของเลือดตัวเองดี แต่ต้องอ้างว่าคนอื่นบอก... ดินจะได้ไม่โกรธมาก
เมื่อรู้เรื่องก้อนดินก็ได้แต่ร้องไห้และโทษตัวเอง ข้าได้แต่ปลอบใจ มันไม่ใช่ความผิดของก้อนดินสักหน่อย ถ้าจะผิดก็ผิดที่ข้าเองที่ไม่แกร่งพอ ไม่สามารถปกป้องคู่ร่วมชะตาของตัวเองได้ เราถึงได้ถูกจับมา ทำให้ดินต้องถูกทำร้ายแบบนี้
ฮึก... ยังไงก้อนดินของข้าดีที่สุดแล้ว
ข้าเคยบอกหรือยังว่ารักก้อนดินที่สุดเหมือนกัน
ฮือออออออออออออ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ยังคงตันอย่างต่อเนื่อง แหะๆ 
ช่วงนี้มันก็จะพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก อมพระราหู เอ๊ย! พระราหูอมหน่อยๆ ค่ะ
มีแต่เรื่องเข้ามาให้จิตตกไม่ว่างไม่เว้น พอจิตตกแล้วมันก็บันเทิงไม่ค่อยจะออกจริงๆ ค่ะ 
ตอนนี้ยกให้ก้อนหินนะคะ จะเรียกว่าตอนก้อนหิน Talk ก็ว่าได้ 
ลองร่างดูคร่าวๆ แล้วน่าจะเหลืออีกประมาณ 5 บทก็คงจะจบนะคะ
จะจบทันสิ้นปีไหม ถามใจดู ถถถ
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันยังติดตาม ยังแวะมาอ่าน มาให้กำลังใจเสมอๆ นะคะ
กราบงามๆ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ #ซีเนียร์ 
#ommanymontra
#alternative พี่ไซแกจะคลั่งแล้วค่ะ ถถถ เอ็นดูก้อนหิน 
#MayA@TK จับกินเลยดีไหมคะ ช่วงนี้อดอยาก 
#เก้าแต้ม ขอบคุณค่า 
#suikajang 55555 นี่ไม่ได้ดราม่านะคะ จริงจริ๊งงงงงงง อิพ่อตามหาหัวปั่นอยู่ค่ะ ถถถ
#shoi_toei พ่อจะคลั่งแล้วค่ะ ถถถ
#KARMI สงสารเหมือนกันค่ะ ฮือออ ใครทำลูก ใครทำ
#Yara มันร้ายค่ะซิส 
#•♀NoM!_KunG♀• ไม่อยากหายไปนานเลยค่า แต่ตันนน ฮืออออ
#takara ขอบคุณค่า
#aiyuki แย่แล้วๆๆๆๆๆ 
#jum1201
#HISY จับมันกินเลยดีไหมคะ แฮ่
#duck-ya ลูกๆ โดนทำร้ายยยยยย พยายามฮึดสู้อยู่ค่ะ ถถถ เวลาจิตตกแล้วมันเขียนไม่ได้จริมๆ ต้องช่วงที่แบบสดใส จะเขียนได้ลื่นมากกกก อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า 
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 127228 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก