18
อือ...
หนัก
อือ
อึดอัด
อือ
เหนียวตัว
อือ..
มันคุ้นๆว่ะไอ้ความหนักอึดเหนียวแบบนี้ ผมลืมตาโพร่งก็พบกับกำแพงที่อยู่ในระยะประชิดตา โอเคนั่นไม่เท่าไหร่ สงสัยเตียงติดกำแพง แต่ไอ้แขนหนักๆที่พาดพร้อมกับความอุ่นจนเกือบร้อนจากทางด้านหลังนี่สิ อยากจะลองกระดิกตูดดูว่าเจ็บตูดรึเปล่าวะ โดนสอยไปรึยังแต่ก็กลัวไปสีอะไรเข้า จากที่ไม่โดนอะไรอาจจะโดนอะไร(?)ก็ได้
เอาหล่ะมึง รายการสายฟ้าแล่บมาเลย ปุจฉาใครเอ่ยกำลังนอนกอดกูอยู่ ฮือออออออออ ว่าแล้วก็หยีตาปวดหัวเล็กน้อย ค่อยๆระลึกชาติก่อน เมื่อวานสุดท้ายก่อนภาพตัด จำได้ว่า
...ว่า
อ๋อ ไอ้ปันปวดขี้ แล้วก็พามันไปขี้ ค่อยโล่งหน่อย โถ่ ไอ้พุงยุ้ยของกูนี่เอง
“ปันปัน กูปวดหัวว่ะ” ปวดจริงนะครับ ไอ้ปันไม่ตอบสงสัยวิญญาณยังไม่เข้าร่างพอกัน ไม่แปลกใจสภาพเมื่อวานน่าจะแยกปันกับขี้ไม่ออก ว่าแล้วผมเลยพลิกตัวซุกกับอกมัน เอาขาก่ายด้วย ท่าประจำครับ
...อือออ อกแน่นขึ้นนะเนี่ย เอ๊ะ คลำพุงนุ่มทำไมทำไมมันแข็งวะ เห้ย พุงนุ่มหล่ะ!!
“คลำต่ำอีกนิดเป็นเรื่องแล้วนะลูกหมา”
หื้อ?
ไมเสียงดูแตกหนุ่มจังวะ เพื่อนปันเสียงต่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลืมตาโพร่ง ชิบหายแล้วหล่ะ ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่ไอ้ปันแน่ๆ เสียงทุ้มแบบนี้ อกแน่นๆแบบนี้แถมลอนพุงแข็งแบบนี้
เห้ยยยยยยยยยยยย!!!!!
“พะ พะ พี่”
“ไง” ไงพ่อง ไม่ต้องมายักคิ้วหล่อเลยนะ ผมรีบยันตัวพี่มันออกลุกขึ้นนั่ง แต่เหมือนลุกเร็วไปปวดหัวจี๊ดจนต้องก้มหัวต่ำ ไอ้พี่หมอก็ลุกขึ้นมาตบๆหลังผม
“ความดันต่ำหรอมึง”
“หมอ ห้องน้ำว่างแล้ว อ้าว เป็นอะไรหล่ะอู้ แพ้ท้องหรอ” ท้องหน้ามึงอ่ะพี่ภูมิ กูไม่ใช่ผู้หญิง
แล้วยังไม่ได้กับผู้ชายด้วยโว้ย!!
ผมมองค้อนพี่ภูมิที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ซึ่งรายนั้นก็หาได้สนใจไม่ เดินเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเดินผ่านไปหยิบของอีกเตียงที่มีพี่แป๊ะนอนเอาขาซ้ายพาดกำแพง ขาอีกข้างไขว้ไว้แล้วเอามือพาดหน้าผากไม่เคยทิ้งความเป็นยิมนาสติกลีลาขนาดท่านอนยังต้องยาก ชีวิตพี่แม่งยากจริงว่ะ ยอม ว่าแต่แบบนี้แสดงว่าพี่ภูมินอนเตียงเดียวกับพี่แป๊ะนี่ อ้าว แล้ว..
“พี่โยหล่ะพี่ภูมิ”
“วอนตีนแล้วมึง นอนอยู่กับกู ตื่นมาเรียกชื่อชายอื่นสองรอบแล้วนะ” โอ๊ยยย หัวโยกเลยไอ้พี่หมอเวร
“เจ็บนะ!”
“หึ ไม่รู้ เมื่อวานไม่ได้กลับมา ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายของมัน” เอ้า ไม่กลับมานอนมันจะเป็นโชคดีได้ไงวะ ผมเกาหัวงงๆ พี่ภูมิชอบพูดจางงๆดูมีเงื่อนงำ ดูต้องใช้ความรู้ตลอดเลย
“ไปอาบน้ำไปมึง” พี่หมอเอาตีนถีบตูดผมปั้กๆ รุนแรงไม่มีใครเกิน
“พาไอ้ปันไปขี้แล้วมาโผล่มานอนกับพี่ได้ไงวะ”
“ใครพาปันไปขี้”
“ผมไง”
“มึงเนี่ยนะพาปันไปขี้” โดนถามกลับมาแบบนี้ชักงง อะไร หรือกูไม่ได้พาปันไปขี้แต่ไปขี้เป็นเพื่อนปัน เห็นเพื่อนขี้ขี้ตามเพื่อน สำนวนไทยดัดแปลงหรอ
“ไม่ใช่หรอ ก็จำได้ว่าพาปันไปขี้นี่”
“มึงจำไม่ได้หรอ”
“เอ้า พี่มึงบ้าหรอ จำได้ผมไม่ถามหรอก” พี่หมอถอนหายใจ
“เมื่อวานมึงเมา”
“รู้”
“แล้วก็ข่มขืนกู เนี่ยๆรับผิดชอบกูเลย”
ไอ้เวร อุตส่าห์ตั้งใจฟัง ตัวเท่าควายมาทำเป็นกอดตัวเองสะอื้น ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่หมอมันทันที ไซส์เท่าลูกหมาอย่างกูเนี่ยนะข่มขืนคนไซส์เท่าพ่อหมี โดนแขนพี่มึงฟาดคอซักปั้กก็ร้องแล้ว
“ไร้สาระว่ะ ไปอาบน้ำแล้ว” ผมลุกขึ้นจากเตียง กระโดดลงแบบเซๆเดินกลับไปห้องก็พบว่าทุกศพยังไม่มีการเคลื่อนไหว ไอ้ปันทำไมตีนอยู่บนเตียงหัวอยู่บนพื้นวะ แล้วนั่นไอ้พีไหงนอนกอดตีนไอ้เติ้ล ปวดหัวเลยกู ได้แต่เดินหยิบเสื้อบอลกางเกงบอลผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำแบบงงๆ
อาบน้ำเสร็จออกมาเพื่อนๆพี่ๆก็ตื่นกันแล้วครับ ทุกคนเดินกันเยี่ยงซอมบี้โหยศพ กว่าจะขุดซากขึ้นมาก็ปาเข้าไปบ่ายแล้ว วันนี้เรามีแพลนกันว่าจะไปเล่นน้ำตกแถวๆที่พักครับ วางแผนกันไว้ดิบดีว่าซักเที่ยงกินไปเล่นน้ำไป สรุปเที่ยงเพิ่งตื่น
“อู้ กูปวดหัวมากกกกกกกกก” ผมเดินเข้าไปลูบหัวลูบหางไอ้ปันที่นั่งอยู่บนเตียง พอมันนั่งแล้วหัวก็พอดีพุงผมเลย
“โอ๋เอ๋”
“ฮือออออออออออ ปวดหัวววววว” ไอ้ปันงอแงใหญ่ครับ ไม่ปวดหัวก็ปวดขี้ ชีวิตดูไม่ยุ่งยากดี
“พวกมึงไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวเตรียมไปน้ำตกไป” พี่ภูมิเดินมาบอกแล้วก็ปิดประตู ผมลูบปันต่อซักพักก็เดินออกไปหาอะไรรองท้อง คุ้ยถุงเซเว่นที่พี่มันซื้อขนมมาเมื่อวานก็พบขนมปังสองสามก้อน สภาพดูเหมือนซากอารยธรรมขนมปังโบราณ ถูกบี้ด้วยตีนไอ้ปันเมื่อวานระหว่างทางไปขี้แต่หิวเกินยังไงก็ต้องกิน กำลังจะแกะกิน เสียงเปิดตูบ้านก็ดังขัดซะก่อน
ขนมปังคาปากมองพี่โยกับเล็กที่เดินหน้างงๆกันเข้ามา
“อ้าว พี่โย อ้าวเล็ก” ผมโบกมือทักแบบเก้อเล็กน้อย ไปไหนกันมาวะเนี่ยกลับซะเช้าเลย
“อื้อ” เล็กยิ้มให้ผม
“เพิ่งตื่นกันหรอ” พี่โยเดินมาลูบหัวผมเบาๆ
“ครับ อ้อ เดี๋ยวว่าจะไปน้ำตกกันอ่ะพี่ รอพวกเพื่อนๆผมอาบน้ำก่อน เล็กน่าจะรู้จัก พอดีคุณลุงเค้าแนะนำมา”
“เราจะไปไหม?” พี่โยหันไปถามเล็ก
“แล้วแต่พี่เถอะ”
เห้ย...
ขนมปังหมูหยองทำไมมันดูหวานๆ อะไรวะบรรยากาศแบบนี้ ผมมองพี่โยสลับกับเล็ก งงสุดอะไรสุด งงในงง งงซ้อนงง ในตอนนั้นตาก็ผมพลันไปเห็นเสื้อบนตัวเล็ก เดี๋ยวนะ โลจิสติกส์ตัวเท่าหน้าพี่แป๊ะมาอยู่บนตัวเด็กเกษตรได้ยังไง ไหนอธิบายสิบคะแนน อื้อหือ ต่อมเสือกงี้สั่นรัวเลยครับ ตากระตุกเป็นจังหวะ 12 123 12 12 1 ทำไงให้ดูเสือกเนียนที่สุดดี
“เอ่อ กินขนมปังไหมเล็ก”
ใช่!
ตีสนิทก่อนครับ แผนแรกเลย เราต้องสนิทก่อนถึงจะค่อยๆถามเนียนได้ ฉลาดอะไรเบอร์นี้
“ไม่เป็นไร กินข้าวมาแล้ว” แป่ว เค้าไม่เล่น ฮึกกก แต่เห้ย อะไรกินข้าวมาแล้ว ไปไหนกันมาถึงกินข้าวเช้ามาได้วะ
“ละ แล้วนี่ไปไหนกันมาหรอพี่โย เห็นพี่ภูมิบอกไม่ได้กลับมานอน” ต้องคุมสติไม่ให้เสียงสั่นครับเดี๋ยวเค้ารู้ว่าอยากรู้
“ไปนอนที่คอนโดกรุงเทพมาหน่ะ”
“ห๊ะ” อุทานแค่ห๊ะแต่ในใจนี่ตะโกนไอ้เหี้ยดังมากครับ เราต้องสำรวมกริยา หายใจเข้าลึกๆไอ้อู้
“พอดีแวะไปดูอาการมิคาเอล ดึกแล้วไม่อยากขับกลับ ก็เลยค้างคอนโดเลย”
บุกขึ้นคอนโดเลยโว้ยยยย พี่เทคใครวะ โยไหนไวไฟเฟ่อออ ควายสื่อรักป้ะเนี่ยยยยย อยากจะกิ๊วๆครับ แต่ดูบรรยากาศแล้วไม่น่าเล่นเพราะยังไม่ค่อยสนิทกับเล็กเท่าไหร่ กลัวกิ๊วแล้วกริบ เผลอๆเจอตีนมิ ผมเลยได้แต่กินขนมปังไปพร้อมกับความอึดอัด ภาวนาให้พรรคพวกลงมาไวๆจะได้เริ่มหารือวางแผนในการล้วงความลับในครั้งนี้
“อ้าว พี่โย สวัสดีพี่ ไปไหนมา”
“ไปค้างคอนโดที่กรุงเทพมา”
“อ้าวไมอ่ะพี่”
แล้วเพื่อนผมก็ทยอยกันลงมาแล้วก็ถามคำถามเดิม พี่โยพ่อพระก็รีพีทคำตอบมันทุกรอบ เห็นแล้วสงสารพี่มันแต่หน้าหลังจากที่เพื่อนๆผมรู้ ทุกคนก็ทำหน้าตาแบบอ๋อๆ โอเคครับพี่ แต่ในใจนั้นไซร้ เยะเข้ เรื่องนี้ต้องมีประชุมลับ
จริงๆ รอจนกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนกันครบองค์ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสอง เราถึงค่อยเริ่มเลื่อนขบวนครับ จริงก็ดีตรงที่ไม่ร้อนมาก เดินออกจากบ้านเตรียมไปขึ้นรถ คราวนี้พี่หมอมันรีบคว้าคอผมอย่างไวไปที่รถแล้วออกตัวเลย ไม่รอไอ้เติ้ลกับพี่แป๊ะที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาขึ้นรถ
“เห้ยพี่ แล้วพี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลหล่ะ”
“ช่างแม่ง”
“เอ๊า!!” ผมหันไปมองคนโดนทิ้ง2017 ไอ้พี่แป๊ะนี่ยืนหอบเป็นเป็นหมาหอบแดดเลย ยืนชี้นิ้วด่าไปถึงพ่อพี่หมอมันได้แล้วมั้ง
“ให้ไปรถพี่มึงแหล่ะ รถกูไม่ต้อนรับ ใส่เบลท์ด้วย” พี่มันหันมาบอกผม ผมเลยต้องหันไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่ก่อนพี่มันจะจัดเลิฟซีน จมูกแตะแก้มอีก
พี่มันโยนมือถือมาให้ผมเปิดแมปเพราะเล่นออกมาแบบไม่สนขบวนรถคนอื่น ไปก็ไม่ถูก ความกากของพี่หมอนี้ ผมเลยต้องคว้ามาบอกทางให้พี่มัน บอกก็ไม่ค่อยเป็น เลยทางเลี้ยวมาสองอันแล้ว
“อู้”
“ว่า” ผมหันไปหาคนขับที่วันนี้ดูท่าทางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขนาดมอไซต์ตัดหน้าพี่มันยังยิ้มให้เลย หรือกูเมาแล้วพลาดอะไรดีๆไปวะเนี่ย
“เมื่อวาน กูไม่ได้โกรธนะ”
“แล้วบอกผมทำไมวะ”
“แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปช่วย”
“ก็ไม่ได้อยากให้ช่วยซักหน่อย ผมคนแมนๆแค่นี้ กระจอก”
“ตอนเห็นมือเจ็บก็เสียใจเหมือนกัน”
“...” อะ อะไรของพี่มันวะ
“อยากดูแลตลอดแหล่ะ ถ้าอนุญาต”
“โอ๊ะ ต้นไม้นั่นใบมันเลี้ยงเดี่ยวหรือคู่นะ” ผมรีบเบี่ยงประเด็นอย่างโง่ที่สุดในชีวิตที่เคยทำ เด็กอนุบาลมาเห็นยังต้องปิดปากขำ
จะให้ทำไงได้วะ เขินจนแก้มจะแตกอยู่แล้วเนี่ย!!!
แล้วใจมึงจะเต้นแรงขนาดนี้ให้กูตายไปเลยไหมหล่ะ!!!
“หึ”
“ขำไร” มาทำเป็นขำกลบเกลื่อน ไม่รู้หล่ะสิว่าใบเลี้ยงเดี่ยวหรือคู่!
“มึงจะน่ารักไปแล้วไอ้ลูกหมา” เอ๊า! อะไรของพี่มันวะ ผีเข้ารึไง อยู่ดีก็คล้องคอผมเอาจมูกมาทิ่มหัว รัดแรงจนต้องดิ้นออกมา กลัวรถจะชนตายห่า ทำเป็นเซียนขับรถมือเดียว
“ขับรถดีๆดิวะพี่!!”
“มึงแม่งน่ารัก!!”
โว้ยยยยยยยยยยย หล่อสิวะหล่ออออ กูเป็นผู้ชายคงจะดีใจหรอกโดนชมว่าน่ารัก!!
แต่เดี๋ยวนะ หล่อแบบคิ้วท์ๆ มีความคิ้วท์บอยไรงี้มะ เห็นในเพจคิ้วท์บอยมีแต่คนหล่อ ต่อไปนี้ใครชมน่ารักอาจจะหมายถึงหล่อก็ได้ว่าไป
นั่นแหล่ะครับกว่าจะมาถึงน้ำตกได้ แทบหลงไปอีกจังหวัด อีกนิดจะโผล่ไปชายแดนลาวแล้ว ผมก็ดูแผนที่ในแอพไม่ค่อยเป็น กว่าจะบอกให้เลี้ยวก็เลยที่เลี้ยวมาแล้ว วนๆอยู่เกือบยี่สิบนาที โดนพี่มันด่าเลยทำเป็นงอนหลับใส่แม่งเลย ฉลาดนักก็ฟังมือถือพูดอะไรเทิร์นๆเลฟท์ๆไรท์ๆไปละกัน ผลสรุปคือมันฟังรู้เรื่องแล้วมาถึงโดยสวัสดิภาพ เซ็งเลย เบื่อคนฉลาด
“มึงหลงไปเชียงใหม่มาหรอวะไอ้หมอ” เดินเข้ามาในน้ำตก พวกพี่กับพวกผมก็ปูเสื่อโจ๊ะข้าวกันแล้ว ไม่มีคำว่ารอ พี่ภูมิหันไปทักพี่หมอที่เป็นคนขนกระเป๋าลงมา สังเกตดีๆชาวแก๊งค์ยังไม่ครบครับ มีแต่พีกับปัน แสดงว่ารถพี่โยยังมาไม่ถึง
“มึงถามไอ้ลูกหมาเถอะ”
“อะไรวะ ถ้าพี่ดูเป็นแต่แรกก็ดูเองดิ”
“ก็ไม่ได้ด่า”
“พี่ด่าผมโง่ป่ะ”
“โอเค ผิดไปแล้วครับ”
มาทำเป็นเสียงอ่อย หน้าตาหาได้รู้สึกผิดไม่ ผมย่นหน้าใส่พี่หมอแล้วลงโจ๊ะไก่กับเพื่อนไม่สนใจพี่มันแล้ว เอ็นจอยไก่ซักพักคณะทัวร์ที่เหลือก็มาครับ แบกของกินมาเต็มสองมือตามภาษาเสี่ยโยแห่งโจลิสติกส์ ถ้าสวัสดีเดินเข้ามาอาจจะคิดว่าเป็นเจ้าของที่ดินแทน แล้วนี่ไอ้พี่หมอมันก็ดูเป็นอริตลอดการของพี่โยจริงๆครับ แค่พี่โยเข้ามาในอาณาเขตหน้าพี่มันก็เหม็นเบื่อขึ้นสามเท่า แถมยังเนียนกระเถิบมาซ้อนหลังผมอีกต่างหาก
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะอ่ะพี่โย”
“ขนมกับไก่ย่าง เผื่อเล่นน้ำแล้วหิว ไม่รู้ว่าจะแวะซื้อกันมาก่อนแล้ว” อ้ออ ถึงว่า ซื้อมาเยอะจนเหมือนเอามาเลี้ยงยกชุมชน ผมสบตากับไอ้เติ้ลก่อนจะเห็นกระพริบตายิกๆ อะไรอีกหล่ะ ฝุ่นเข้าตาฉันไม่ได้ร้องไห้อีกแล้วหรอ พอมันเห็นผมไม่เข้าใจโค้ดลับของมันมันก็กรอกตาบน คือกูจำเป็นต้องเข้าใจหรอวะ ขยับตาปริบๆกูจะรู้ไหมว่าหมายถึงอะไร
“ป่ะพวกมึง เล่นน้ำกัน”
“เอาก่อนเลยกูยังไม่อยากเล่นอ่ะ” ไอ้ปันถอนตัวครับ กำลังเอ็นจอยกับหนังไก่เค็มๆ ดูดนิ้วจ๊าบจ๊าบ นี่รู้เลยชาติที่แล้วเคยเป็นตัวอะไรมาก่อน กินไก่โหดขนาดนี้
“ไม่ได้ปัน มึงลงๆ ถอดเสื้อเร็วๆ”
“เอ๊า! กูบอกไม่เล่นน้ำ”
“มึงจริงจังน้ำก็ได้”
“ห๊ะ”
“โอเคป่ะ ไม่เล่นน้ำแต่จริงจังน้ำ”
“กะ..ก็ได้”
เอวัง ... ปันเอ๊ยปัน
ได้แต่มองไอ้เอ๋อด้วยความสงสารแต่สงสารไม่เท่าไหร่ ไอ้เติ้ลก็เบนสายตามาทางผมแทน
“เห้ยๆ มึงกูไม่เล่นนะ ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน” โกหกคำโต ถ้าดั้งโด่งโปรดรู้ไว้ไม่ได้ทำมาแต่พินอคคิโอล้วนๆ โห คือตอนนี้มันหน้าหนาวอ่ะครับ ถึงมันจะไม่ได้หนาวสะท้านแต่น้ำก็ดูเย็นจนไม่น่าเล่น
“ก็ถอดเสื้อเล่นสิวะ”
“ไม่เอา ดำ” ผมตอบแล้วกลับมาจ้วงไก่ต่อ เห็นมันเงียบไปก็คิดว่าถอยทัพแล้ว ที่ไหนได้กัดไก่เคี้ยวยังไม่ทันละเอียดอยู่ดีๆก็ถูกจู่โจมโดยเติ้ล มันอุ้มผมขึ้นครับ
“เห้ยยยยยยย ไอ้สัสสสสสส ไม่เล่นๆๆ”
“ไอ้พี มึงถลกหนังมันออกมา!!”
เดี๋ยว!!
กูคนไม่ใช่จรเข้!!
“รับทราบครับ ท่านเติ้ล” ไอ้นี่ก็อินนะมึงงงงง โว้ยยย ผมดิ้นขัดขืน เตะไปเตะมาไอ้พีก็จับปลายเสื้อผมดึกปื้ดเดียวก็กระเด็นออกไปแล้ว เห้ย นี่มันวิชามารลอกคราบป่ะวะ!! มันจะเกินไปแล้ว!! ลอกคราบเสร็จยังไม่ทันท้วงอะไรไอ้เติ้ลก็ปาผมลงน้ำ
ใช่ครับ!!
แม่งปา!!!
บู้มเดียวร้องเหมือนหมา น้ำแม่งเข้าปากเข้าตาหมด กระแทกพุงยุ้ยจนจุก ดีนะโยนลงมาไม่ลึกมาก ไม่ได้สงสารส่วนสูงก็เล้ยยยยย ผมตะเกียกตะกายจนยืนขึ้น ปาดผมที่เปียกน้ำ ลูบหน้าลูบตาสะบัดน้ำออกเตรียมลืมตามาจะด่าเรียงตัว แต่ปรากฏพอลืมตามากลายเป็นเห็นหน้าทุกคนช็อคโลกครับ
อึ้งอะไรกันวะ หุ่นกูมันยั่วยวนขนาดนั้นเลยหรอ หรือหลงใหลท่าปาดหน้าม้ากู เยี่ยงปกโว้คเลยหล่ะสิมาทำเป็นอึ้งขนาดนี้ ทุกคนนิ่งอึ้งตาโตครับ มีแต่ไอ้ปันคนเดียวที่กินไก่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว พอเงยมาเห็นชาวบ้านตะลึงก็เลยทำหน้าตะลึงบ้าง เข้าเมืองดัดจริตชีวิตต้องป๊อปสุดๆ
“อะไรวะ” ผมงง มองลงไปที่ตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรนี่หว่า กางเกงก็ยังอยู่ดี หรือกูมีสามขา? หรือหัวนมกูมีสามอัน? ทำไมต้องตะลึงอะไรกันขนาดนั้น คลำๆดูหัวนมก็ยังมีสองอันอยู่นี่หว่า สีชมพูด้วยขออวดหน่อย
“ไอ้เหี้ย”
“ผอมสัดดดด”
“อู้ มึงดำน้ำลงไปเลย” ไอ้พี่หมอโวยลั่นน้ำ พี่แม่งยกมือท้าวเอวปากก็คาบไก่ไว้ คงลุคโหดแบบตัวเหี้ย คือถ้าลงมายืนกินในน้ำคงไปได้สุดกว่านี้
พี่หมอฟาดสายตาคาดโทษไอ้พีไอ้เติ้ลมันเลยรีบหนีความผิดกระโดดน้ำเล่นแทน เมินกันซึ่งๆหน้าดูท่าจะเมาไก่จริงๆ พวกมันลงไปเล่นกันตรงน้ำลึก เห็นความพยายามว่ายน้ำเลียนแบบปลาโลมาของพวกมันแล้วปวดหัว แยกไม่ออกว่าโลมาหรือตัวเงินตัวทอง ผมเลยเดินกลับฝั่งปีนขึ้นไปนั่งจ๋องเอาขาแช่น้ำให้ปันป้อนไก่แทน ผมมองเลยไปโซนที่พี่นั่งกันก็เห็นพี่โยนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ พี่ภูมิดูดบุหรี่ พี่แป๊ะลงไปเล่นน้ำกับพวกไอ้พีไอ้เติ้ลแล้วส่วนไอ้พี่หมอนั่งยิ้มหน้าบาน อะไรวะ ทำไมวันนี้เจอแต่คนบ้า
“ตัวเล็กแต่กินเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” เล็กที่แกะไก่อยู่เปิดปากพูดกับผม หลังจากที่นั่งไม่พูดไม่จามาตั้งนาน
“เออ กูกินเยอะแต่ไม่ค่อยอ้วนอ่ะ”
“อ้อ”
“ตัวมึงก็ไม่ได้อ้วนนะเว่ย” จริงครับ เล็กก็ตัวประมาณกับไอ้ปัน คือสมส่วนมาตรฐานชายไทย ติดที่ไอ้ปันจะค่อนข้างลงพุงหน่อย เป็นอาตี๋ที่ครอบครัวเลี้ยงดี
“อ้อ”
“...”
“อ้อ”
นี่มันพูดกับกูหรือเรียกคนชื่ออ้อในจินตนการวะ แม่มันชื่ออ้อรึเปล่า แต่มันจะคิดถึงแม่ตอนคุยกับกูทำไมหล่ะ เขามีแต่ขำค้าง นี่อ้อค้าง แบบนี้ก็ได้หรอ ผมมองไอ้ปัน ไอ้ปันก็ส่งสายตางงมาให้ครับ
“เอ้อ วะ ว่าแต่มึงอยู่หออะไรอ่ะ ไม่เคยเห็นเลย” ผมรีบเปลี่ยนคำถามครับ คราวนี้ยิงคำถามแบบต้องมีคำตอบหน่อย ตอบอ้อมากูจะเบ้งหน้าให้ หออ้อไม่น่ามี
“หอสี่”
“อ้าว หอเดียวกับกูเลย” ไอ้ปันทำหน้าตกใจ คนอื่นพูดอาจจะดูน่าตกใจกว่านี้ครับ พอเป็นปันที่ปกติก็ไม่ค่อยรู้อะไรอยู่แล้วเลยไม่น่าแปลกเท่าไหร่
“อ้าวหรอ ทำไมเราไม่ค่อยเห็นนายเลย”
“ไม่แปลกหรอก ปกติไม่ค่อยมีคนเห็นมันอยู่แล้ว”
“ทำไมอ่ะ”
“กูเป็นผี พี่เห็นหนูด้วยหรอคะ”
“...”
“...”
เอาหล่ะ ปันปันกริบทุกมุกออกลายอีกแล้ว..
“มันไม่ค่อยอยู่ห้องมันเท่าไหร่” ผมจำต้องตอบแทนหลังจากทนเดธแอร์ไม่ได้ ไอ้ปันมันชอบไปขลุกอยู่หอไอ้พีที่หอหนึ่ง เนื่องจากไอ้พีอยู่ชั้นหนึ่งไม่ต้องขึ้นบันไดให้ลำบาก ไอ้ปันไอ้พีเลยสาระแนหน้าไปตากแอร์ฟรี ดีที่เมทไอ้พีก็เป็นวิศวะเหมือนกันเลยไม่ได้ว่าอะไร
“พวกนายดูสนิทกันจัง”
“ไม่รู้ว่ะ คณะกิจกรรมเยอะด้วยแหล่ะ”
“เราไม่มีเพื่อนเลยในคณะ”
ชิบหาย โหมดดราม่าออน ผมกับไอปันสบตากันเลิ่กลั่กทันที ไหงมันไม่โวยวายเหมือนตอนควายขาพลิกอ่ะ ทำไงดี ผมหันไปสบตาพี่หมอ พี่มันก็ทำเมิน
“อะ อ้อ” โทษที กูยืมหน่อยเถอะ ไม่รู้จะตอบอะไร อ้อไว้ก่อน
“เราคุยกับคนไม่ค่อยรู้เรื่อง ถนัดคุยกับควายมากกว่า”
“อ้อ”
กูนี่ควายเลยสิ มอออออ
คือตอนนี้เราไม่ได้คุยกันอยู่หรอวะ เราเล่นเซเซมีมีปิงป่องชาร์จกันอยู่หรอ บ๊ะ ด่ากันทางอ้อมป่ะเนี่ย เกือบจะหันไปโบกให้หน้าทิ่มคิดว่าเล่นมุกแต่พอเห็นหน้าสลดจิ้มไก่จึ้กๆไม่กล้าสบตาก็คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง
“ก็ ก็ พวกกูไง เจอก็ทักได้”
“ตอนแรกก็ว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่เห็นเป็นไร แต่พอเห็นพวกนายแล้วก็สนุกดี เมื่อกี้เพื่อนนายเล่นมุกในรถ ตลกจนอยากเอาไปเล่าให้มิคาเอลฟังเลย”
แง น้ำตาคลออ่ะ ทำไงดี อยากจะคว้ามากอดแรงๆ ใครอะไรทำไมมันใจร้ายกับไอ้หนูเล็กได้วะ!! จิตวิญญาณความเป็นพ่อเข้าสิงครับ
“สัด ก็เนี่ย พวกเราก็เพื่อนกันแล้ว นับพวกกูไปด้วยก็ได้”
“เห้ยบ้า เราเพิ่งรู้จักกัน”
“ไอ้หนูเล็ก เพื่อนไม่จำเป็นต้องรอเวลาหรอก”
“ใช่ เพราะถ้ารอเวลาสามนาทีจะเป็นมาม่า”
“...”
“ปัน...”
“ไม่ได้หรอ..”
“ไม่..”
“ไม่ได้?”
“ไม่น่าถาม!!!”
ถุ้ย!!!
ผมฟาดหัวมันไปทีนึง ปรากฏไอ้เล็กหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ไอ้ปันงี้ใจชื้นเลยครับ นานๆทีจะมีคนขำมุกมัน ถึงแม้จะเป็นหนึ่งในคนที่บอกว่าคุยกับควายรู้เรื่องมากกว่าคนก็ตาม พอเห็นมันหัวเราะผมเลยลากมันไปเล่นน้ำกับพวกพี่แป๊ะต่อครับ ตอนแรกมันก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรเท่าไหร่ เจอมุกตลกแห้งไปเท่านั้นแหล่ะ ขำจนเกือบจมน้ำ เล่นกันจนตัวเหี่ยว(แต่บางส่วนก็ไม่เหี่ยว!) ชักหนาวเลยขอขึ้นก่อน
“พี่หมอ แกะกระเป๋าผมเอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ” ผมตะโกนบอกพี่หมอที่กำลังดูดบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆอยู่กับพี่ภูมิ พี่มันก็เดินมาคุ้ยให้ครับ คุ้ยเจอแล้วก็ถืออยู่แบบนั้น อะไรของพี่มันอีก ถือไว้เฉยๆตัวกูจะแห้งไหม
“เอามาดิ”
“เดี๋ยวกูพาไป ตรงนั้นคนเมาเยอะ” เออ ก็จริงครับ ตรงบริเวณที่อาบน้ำนี่มีกลุ่มวัยรุ่นนั่งกินเหล้ากันเสียงดังเลย ไม่เถียงยอมพี่มันแต่โดยดี พี่มันยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ผมเอามาคลุม แล้วก็รื้อเสื้อกับกางเกงที่ผมบอกให้หยิบออกมาด้วยเดินตามมา อย่างกับเจ้าพ่อมาคุม ซาวด์หลงปัง หลงเหล่าเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ควรดังขึ้นประกอบซีน อยากจะลูกเจ้าพ่อแต่ตัวเท่าหมาชิวาว่า เลยหดตัวอยู่ในผ้าเช็ดตัวแบบเดิมดีกว่า
อาบน้ำอย่างรวดเร็วเนื่องจากเราถือคติถ้าใจเราสะอาดเราอาบน้ำแต่สามวิเราก็สะอาด อาบเสร็จก็เพิ่งค้นพบ เอ้า ทั้งผ้าทั้งเสื้อเปลี่ยนอยู่กับพี่มันหมดเลย!!
“พี่หมอ!!”
“ตะโกนทำไม กูอยู่หน้าห้องน้ำ”
“โยนเสื้อผ้ามาให้หน่อย”
“ให้กูเช็ดให้ไหม”
“อย่าเสื่อม เร็วดิ ผมหนาว” ไอ้พี่หมอมันจิ๊ปากขัดใจ ขัดอะไรของมึง ไอ้เฒ่าลามก ซักพักก็พาดเสื้อผ้ามาให้จากด้านบน
“พี่ ส่งกางเกงในมาก่อนดิ” ส่งกางเกงมาเลยมันจะโตงเตงไปหน่อยมะ ถามใจ
“ขอดมก่อน”
“พี่หมอ อย่าเหี้ย” จัญไรเกินเบอร์ ถึงจะซักมาแล้วแต่ใครจะให้ดมวะ พี่มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วก็ปามาให้ครับ นับวันชักชอบทำตัวเป็นพวกหื่นกามขึ้นไปทุกที ไหนละลุคเดือนเดือดท้าตีท้าต่อยแบบตอนแรกที่เจอ ทุกวันนี้เห็นแต่แต๊ะอั๋งกับโรคจิตใส่ เปิดประตูไปก็เจอพี่มันยืนยิ้มรออยู่หน้าประตูครับ ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ที่ชอบขยันทำเหลือเกิน
“กางเกงในมึงเหมือนกางเกงในเด็กอ่ะ”
“ยุ่งว่ะ พี่แม่งโรคจิตชัดๆ”
“ใส่กางเกงในสีขาวลายหมีน่ารักจุ๋มจิ๋มเชียว”
“ไอ้พี่หมอ!” โว้ยยยยย ตัวนี้แม่ซื้อให้ต่างหาก ไม่ได้ตั้งใจจะให้ริรัคคุมะมาแปะตรงไข่เลยซักนิด แต่แม่ซื้อให้พร้อมรอยยิ้ม ใจต้องรับมาตามมารยาท ซื้อไม่เกรงใจความมาดแมนแฮนด์ซั่มของลูกชายเล้ยยย
ออกจากห้องน้ำมาพี่มันก็เอาแขนมาพาดตามเดิม แขนที่หนักเป็นตัน บ่นจนปลง มองเลยไปก็เห็นพี่โยกำลังเดินมากับเล็กพอดี เล็กไม่ได้ตัวเล็กแบบผมนะครับ คงสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบต้นๆ แต่มันดูบอบบางขาวซีดมากๆนี่ขนาดไม่ได้ถอดเสื้อเล่นน้ำ เห็นแค่ไอ้ที่โผล่พ้นเสื้อมายังขาวเลย ดูแล้วเหมือนกระต่าย อยากเอามาเลี้ยงที่บ้าน เอ๊ะ แต่ทำไมอยู่กับพี่โยแล้วเล็กมันขยันพูดจัง
เห้ยๆ ไม่ได้ตั้งใจแอบลอบว่าว่าพี่โยเป็นควายนะ สงสัยเฉยๆ!
“เชี่ย มึงโคตรขาวเลยว่ะเล็ก”
“นายก็ไม่ได้ดำนะอู้”
“แต่มึงขาวไปอ่ะ”
“เอ้อ คืนนี้วัดแถวบ้านมีงาน พ่อเราบอกว่าให้ชวนไป คนอื่นตกลงแล้วแต่นายอาบน้ำอยู่”
“เอาดิ น่าสนุกดีออก”
“เราสนิทกับเจ๊เจ้าของชิงช้าสวรรค์ด้วยนะ”
“เห้ยดี โกงค่าเข้าได้ไหมวะ” สงสัยชั่วไป มันอึ้งไปเลย
“ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวไม่สบาย”
“อย่าดันดิพี่” พี่โยดันหลังเล็กเบาๆ ไอ้เล็กก็ทำหน้าขมวดคิ้วแบบไม่ชอบที่โดนขัดแถมยังขยับปากเถียงอีก
[มีต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄ (อ่าน 474969 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก