วันควายๆของคุณชายโย
โคตรเซ็งเป็นคำจำกัดความเดียวสำหรับผมในตอนนี้ อยากจะเหยียบคันเร่งให้มิดแต่รถก็ติดหนักจนแม้แต่คันเร่งยังไม่ได้สัมผัส ทั้งๆที่ได้มีโอกาสทำคะแนนกับอู้ทั้งที กลับต้องมาติดแหงกทำอะไรไม่ได้อยู่บนรถ ป่านนี้ไอ้หมอคงเดินหน้าเต็มกำลัง ไม่รู้ชาติที่แล้วไปทำเวรทำกรรมไว้กับมันถึงต้องมาเจอมันขวางอยู่ทุกครั้งที่ชอบใครซักคน
“หงุดหงิดทำไม คนหงุดหงิดมันต้องเป็นผมหรือเปล่าคุณ” เสียงน่ารำคาญดังมาจากที่นั่งข้างคนขับ มันอาจจะเป็นเสียงธรรมดาของผู้ชาย แต่ ณ วินาทีนี้มันเป็นตัวภาระชิ้นเท่าควายสำหรับผม
“อย่ายุ่ง”
“คนรวยเขาต้องทำตัวแบบนี้ทุกคนหรอ”
“อยู่เงียบๆไปเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ว่าหรอก” ผมถอนหายใจ รถติดแล้วยังต้องมาติดอยู่กับตัวน่ารำคาญอีกต่างหาก แค่ควายตัวเดียว ไม่รู้ว่าจะทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากอะไรนักหนา มันใช่เรื่องต้องขับรถไกลๆเพียงเพราะควายขาพลิกไหมเนี่ย
“คุณไม่เห็นเหมือนที่เพื่อนผมพูดกันเลย”
“เพื่อนนายพูดอะไรหล่ะ”
“เพื่อนผมชอบคุยกันว่าคุณเป็นเจ้าชายที่หลุดมาจากในนิยาย สุภาพ ขอให้ช่วยอะไรก็ช่วยหมด จริงๆคุณมันก็แค่คนธรรมดา นี่คุณทำมิคาเอลเจ็บขาแต่คุณกลับมาใส่อารมณ์กับผมที่เป็นผู้เสียหาย ไม่ได้ใกล้เคียงเจ้าชายเลยซักนิด ถ้าบอกเป็นพวกคุณหนูเอาแต่ใจอะไรแบบนี้ยังเข้าซะกว่า” ปากเล็กๆขยับพูดแต่หันมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วกระแทกตัวลงกับเบาะ
“อย่างแรกที่นายต้องเข้าใจคือใช่ ฉันเป็นคนธรรมดา ไม่ได้เป็นเจ้าชายอะไรตั้งแต่แรก อย่างที่สองคนที่เสียหายใช่นายแต่เป็นฉัน”
“คุณเสียอะไรหรอ?”
“เสียเวลาไง มันใช่เรื่องไหม”
“ทำไมคุณพูดจาแบบนี้วะ เวลาอะไร เวลาไปค่ายกับที่มิคาเอลผมเจ็บขาเนี่ยหรอ คุณเอามาชั่งน้ำหนักดูดีๆ”
“ก็แค่ควายเจ็บขา”
“มิ – คา – เอล”
“การตั้งชื่อให้สัตว์ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้เป็นสัตว์ ไม่ต้องย้ำนักหรอก มันน่ารำคาญ” ผมรู้ตัวตลอดว่าเวลาว่าเสียงที่ใช้เป็นน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังเอาเสียเลยแต่มันก็อดไม่ได้อยู่ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจะรู้ดีว่าผมเป็นคนหงุดหงิดง่าย ไอ้เรื่องฉายาเจ้าชายเนี่ย มีแต่คณะอื่นเท่านั้นที่เอาไปพูดกัน ผมไม่ชอบเวลาอะไรมันขัดใจ แล้วสถานการณ์ตอนนี้ก็โคตรจะขัดใจผมเป็นที่สุด ไอ้หมอเป็นคนฉลาด มันคงเดินหน้าเต็มกำลังใส่อู้ที่ไม่ค่อยฉลาด ทุกอย่างคงเดินไปตามแผนมันแน่นอน
“ไอ้สัตว์”
“เห้ย กูเป็นพี่มึงนะปีหนึ่ง” ผมหันไปจ้องหน้ามันทันที ซึ่งมันก็จ้องหน้าผมกลับด้วยสีหน้าโกรธ
“การตั้งชื่อให้คนไม่ได้หมายความว่ามันเป็นคน อย่าพูดมากถ้าไม่รู้อะไร มันน่ารำคาญ”
“เห้ยมึง!” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแต่ตัวมันก็ไม่ได้ยกขึ้นสูงอะไรเพราะเบลท์รัดเอาไว้อยู่ ไอ้เด็กเลี้ยงควายไม่ได้หลับตาหนีแต่กลับจ้องหน้าผมไม่หลบไปไหน
“ทำไม! คำพูดคำจาคุณมันไม่ใช่แค่คุณหนูเอาแต่ใจแต่เป็นคุณหนูที่ไม่ยอมโตต่างหาก!! ปีหนึ่ง? ปีหนึ่งแล้วไงวะ เป็นรุ่นพี่ถ้ามีความคิดแค่นี้ก็ไม่ต้องเคารพหรอก!!” ผมได้กัดฟันทั้งๆที่โมโหจนอยากจะฟาดหมัดหนักๆใส่ร่างตรงหน้า สุดท้ายก็ได้แต่กระแทกมันลงแล้วพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง ผมเป็นคนขี้หงุดหงิดแต่ที่จำได้ไม่เคยหลุดขนาดนี้กับใครนอกจากไอ้หมอ
“ถามจริงควายเป็นพ่อมึงหรือไงถึงต้องเยอะขนาดนี้”
“ไม่ใช่พ่อ...”
“...”
“แต่คือทั้งชีวิต” เสียงเล็กแผ่วลงไปพร้อมๆกับใจผมที่ตกลงไปที่เท้า ผมหันขวับไปหามันทันทีที่จบเสียงแต่ก็ไม่ได้เห็นหน้าของมัน เด็กเลี้ยงควายก้มหน้าลงพร้อมกับเอานิ้วโป้งเขี่ยนิ้วตัวเองอยู่ให้ผมรู้ว่ามันคงรู้สึกแย่แล้วไม่อยากให้ผมเห็น ความรู้สึกผิดวิ่งจนจุกอก ไม่ได้คิดว่าควายตัวเดียวจะสำคัญอะไรกับชีวิตคนคนหนึ่งได้อะไรขนาดนั้น เล่นเอาอารมณ์โกรธพัดหายไปหมดภายในหนึ่งวินาที
...โห พูดไม่ออกเลย
“เอ่อ ขอโทษที กู...อ่า ไม่ดิ ฉันใจร้อนไปหน่อย ขอโทษนะ”
“ช่างเถอะ ไม่เคยมีใครเข้าใจเรื่องนี้อยู่ดี ไม่ต้องพูดสุภาพกับผมก็ได้ผมไม่ถือ” ไม่ถือแต่ก็พูดผมอยู่ไม่ใช่รึไงนะ ผมได้แต่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ ผมไม่ค่อยชอบเห็นใครรู้สึกแย่ ปกติแล้วผมไม่ค่อยทะเลาะกับใครหรือเป็นสาเหตุให้ใครเสียใจเลยไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถาณการณ์แบบนี้
แต่ด้วยการโดนเลี้ยงดูมาแบบพี่คนโตให้รู้จักดูแลรู้จักให้คนอื่นก่อนเสมอ ผมเลยมักชินกับการดูแลคนอื่น
เหมือนตอนนี้...
คนตรงหน้าผมเหมือนตัวหดลงไปหลายเท่าตัวเมื่อพูดประโยคนั้นออกมา ยิ่งเป็นคนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่เองด้วยเล่นเอาผมโคตรรู้สึกผิดแล้วอยากปลอบแต่ก็ทำตัวไม่ถูก ความผิดค้ำคอ ไอ้จะขอโทษแบบที่ทำกับคนสนิทก็ดันไม่สนิท
“ยังไงฉันก็เป็นพี่ โทษที เมื่อกี้ใช้อารมณ์มากไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายความรู้สึกจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมชินแล้ว”
“ฉัน...”
“ใครจะคิดว่าควายหนึ่งตัวมันจะสำคัญอะไรขนาดนั้นกับคนคนหนึ่งได้ ผมรู้”
“...”
“แปลกที่ถ้าเปลี่ยนมิคาเอลเป็นหมาแมวซักตัว คุณคงจะไม่คิดแบบนั้น” ยิ่งถูกเผงยิ่งรู้สึกแย่ เด็กนี่ท่าทางเก่งเรื่องพูดจา ไม่ก็คงโดนเล่นประเด็นนี่บ่อยจนชินไปแล้ว ผมถอนหายใจ ได้แต่ยกมือขึ้นแปะไปที่หัวของคนข้างๆเบาๆ มันเป็นวิธีที่ผมใช้ปลอบน้องชาย บางทีการปลอบด้วยการกอดมักจะไม่ค่อยเวิร์คกับเพศชายซักเท่าไหร่นัก ติดจะเขินเกินไป วิธีเดียวที่ทำได้อาจจะมีเพียงแค่นี้
แค่มือที่สัมผัสโยกเบาๆ...
"ฉัน..."
"ฮ่ะๆ จริงๆไม่แปลกหรอกมันมีความต่างระหว่างสัตว์เลี้ยงกับสัตว์ใช้งานนี่เนาะ"
“ฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมา แต่ในฐานะรุ่นพี่ ฉันเสียใจและขอโทษ เมื่อกี้ปากพล่อยจริงๆไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกหรอก ขอโทษนะ”
มันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับก้มหน้าก้มตา สะอื้นจนตัวโยน นั่นยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก เห็นน้ำตาเป็นเม็ดร่วงจากกลุ่มผมตกลงบนกางเกงของมันยิ่งใจไม่ดี ตรงจังหวะกับที่รถเริ่มคลายไม่ติดเหมือนเดิม ได้แต่ขับรถมือเดียวอีกมือต้องแปะแล้วโยกหัวมันอยู่แบบนั้น ต้องขับไปหันมองดูมันไปตลอดทางจนถึงคลินิกสัตว์ชื่อดังที่ครอบครัวผมแนะนำมา ดูท่าทางรถขนควายจะมาถึงก่อนแล้วซักพักเพราะเห็นรถเครนจอดอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล ที่ต้องใช้รถเครนเพราะตอนแรกจะใช้รถกระบะแต่ทางโรงพยาบาลสัตว์บอกผมว่าควรใช้รถเคลนยกดีกว่ากลัวจะกระทบกัวบาทแผล ซึ่งทางโรงพยาบาลสัตว์ก็มีอยู่แล้วแค่ต้องจ่ายเงินเพิ่มซึ่งก็ไม่ได้ลำบากอะไรผม ไม่รอให้พูดพร่ำทำเพลงคนข้างๆผมก็เปิดประตูพรวดพราดออกไปทันที ทำให้ผมต้องรีบวิ่งตามมันออกไป เด็กเวรนี่ใจร้อนชะมัด!!
“มิ มิคาเอลหล่ะครับ มิคาเอลเป็นยังไงบ้าง!!!”
“จะ ใจเย็นๆนะคะคุณ” เปิดประตูไปก็เจอมันยืนโดนผู้หญิงดูท่าทางคงเป็นพนักงานของที่นี่กำลังดันตัวไว้ ไม่น่าแปลกใจเพราะมันเล่นจับไหล่เขาเขย่าเชคแถมยังเสียงดังจนลูกค้าคนอื่นตกใจ แมวในตะกร้านี่หางฟูเลย ผมรีบจับแขนดึงมันมาชิดตัว
“ใจเย็นๆหน่อย เอ่อ ผมเป็นเจ้าของควายที่เพิ่งส่งเคสมาครับ” ไอ้เด็กเลี้ยงควายมันสะบัดแขนยุกยิกจนต้องหันไปขมวดคิ้วดุถึงจะยอมนิ่ง พี่ผู้หญิงบอกให้รอซักครู่ก่อนจะเดินไปทางเวชระเบียนแล้วเดินกลับมาหาผม
“อะ อ๋อ คุณโยชิใช่ไหมคะ ทะ ทางนี้เลยค่ะ” พูดจบเค้าก็รีบเดินนำทางไปทันที ส่วนตัวยุ่งหันมาคาดโทษผมแล้วสะบัดมือผมออกเดินตามไปแบบระยะประชิดจนพี่เขารีบเร่งฝีเท้าหนี เร่งติดเป็นผีจูออน โดนกลัวก็คงไม่แปลก ผมเดินไปดึงคอมันอีกรอบ
“ใจเย็นๆหน่อยสิ”
อ่า...มันชื่ออะไรนะ ผมกรอกตาอย่างใช้ความคิด ย้อนไปถึงตอนอาจารย์พนมพูด...
“หนูเล็ก”
“เห้ย ใครให้คุณเรียกผมหนูเล็ก”
“อ้าว ไม่ได้ชื่อหนูเล็กหรอ”
“ผมชื่ออเล็กซ์!” เห้ย บ้าไปแล้ว เกือบจะตกใจแล้วถามออกไปว่าใช่หรอ แต่นึกขึ้นมาได้ว่าแค่ควายก็ชื่ออลังการเป็นตัวเอกนิยายกรีกได้ขนาดนั้น ชื่อคนจะอเล็กซ์ก็คงไม่แปลกซักเท่าไหร่ พูดถึงชื่อแล้วก็ได้แต่นึกถึงนายแป๊ะ แซ่ตั้ง ชื่อจริงรวมนามสกุลยังสั้นกว่าชื่อเล่นควาย
“งั้นเรียกเล็กละกัน”
“อะ – เล็กซ์”
“หนูเล็ก”
“คุณ!!!”
“นายสุภาพกว่าที่ฉันคิดเยอะเลย เรียกคุณทุกคำ เรียกพี่เถอะว่ะ ยังไม่อยากแก่ขนาดนั้น” ไอ้หนูนี่ขี้โวยวายเหมือนอู้ไม่มีผิด คิดแล้วก็นึกถึงไอ้เด็กตัวเล็ก ป่านนี้คงโดนไอ้หมอแทะจนเหลือแต่กระดูก ส่งไอ้แป๊ะไปกันหมา ก็ไม่รู้ว่าจะเสือกไปเป็นหมาเองไหม
“เอ่อ ห้องนี้เลยค่ะ คุณหมอรออยู่แล้ว” ยังไม่ทันให้มันเรียกพี่ พี่พนักงานก็เรียกเสียก่อน เล็กเลยหันขวับแล้ววิ่งเข้าห้องไปทันที ผมเลยจำเป็นต้องรีบวิ่งตามเข้าไป กลัวมันเป็นบ้าแล้วไปเขย่าหมออีก คราวนี้อาจจะโดนหมอจับฉีดยาแทนมิคาเอลก็เป็นได้
“สวัสดีครับคุณโยชิ”
“ครับ” ผมยกมือไหว้กลับ ไม่ได้รู้จักหมอเป็นการส่วนตัวอะไรนัก เพราะบ้านผมไม่ได้เลี้ยงสัตว์ แต่เดาว่าคงรู้จักกับพ่อแม่ผม ซึ่งไม่แปลก พ่อกับแม่ผมเหมือนจะรู้จักคนทั้งโลกอยู่แล้วทุกวันนี้
“มิคาเอลอยู่ไหนครับ!!”
“มิคาเอล? อ้อ ชื่อสินะ ตอนนี้หมอได้ดามขาให้เขาแล้วนะครับ ส่วนตอนนี้ยังพักฟื้นอยู่ อาการขาพลิกไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากซักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็คงหายดีเป็นปกติ แต่ปัญหาเป็นภาวะภายในมากกว่า อยากจะขอดูอาการก่อน อาการปอดไม่ค่อยดีหน่ะครับ ดูมีอาการติดเชื้อร่วมด้วย ควายเป็นสัตว์ที่ภูมิคุ้มกันไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ยิ่งเจ้าตัวนี้ดูท่าทางจะอายุเยอะเสียด้วย แปลกนะครับ สมัยนี้ไม่ค่อยมีใครเลี้ยงควายจนอายุเท่านี้เลย ดูท่าจะผูกพันธ์มากสินะครับ” คุณหมอดูท่าทางใจดีกว่าที่คิด เทียบกับไอ้หมอแถวๆคณะดูเหมือนเป็นพระกับเปรต
“มันอันตรายไหมครับ”
“ตอบยากครับ ในสายตาหมอก็ว่าอันตราย แต่อายุขนาดนี้ก็ถือเป็นเพื่อนที่อดทนมากแล้วนะครับ หมอก็อยากให้ทำใจเอาไว้ด้วย”
“รักษาไม่ได้หรอครับหมอ”
“รอดูผลตรวจพรุ่งนี้ก่อนนะครับ ใจเย็นๆ”
“ไม่ให้ตายไม่ได้หรอครับ”
“ใจเย็นๆนะครับ”
“แค่ขาพลิกไม่ได้หรอครับหมอ”“ใจเย็นๆน่า มันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่กับหมอมันดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรอ” ผมเดินไปแตะบ่ามันเบาๆ มันก็หันหน้ามาเบะปากใส่ผมทันที
“แล้วถ้ามันไม่ดีอ่ะพี่ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นหล่ะ” ตากลมเจือไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นสบตาผม ผมดึงมันเข้ามาซบอกแล้วลูบหัวเบาๆ พับผ่า ผมนี่แพ้ทางสายตาลูกหมาแบบนี้จริงๆ
“อย่าคิดเรื่องที่มันยังไม่เกิด ถึงอย่างไรทุกอย่างในโลกนี่มันต้องเป็นไปตามเวลาเล็ก ไม่มีใครฝืนข้อนี้ได้” ตัวเล็กในอ้อมอกผมสะอื้นจนตัวโยน ผมสบตากับหมอ หมอได้แต่ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ผมแล้วหลับตาส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงบอกว่าอาการของเจ้าตัวที่นอนดูอาการอยู่ซักที่ในนี้คงไม่ค่อยดีนัก
“ฮึก...”
“หมอไม่ได้ห้ามเจอนะครับ ตอนนี้ก็ไปหามิคาเอลก่อนสิ ควายไทยใจสู้ อย่าดูถูกควายไทยไปสิครับ” หมอเดินมาพูดยิ้มๆ แต่เล็กกลับรีบยกหัวขึ้นทำหน้าตื่นทั้งๆที่แก้มเต็มไปด้วยน้ำตา
“ผมอยากเจอมิ!”
“มาครับเดี๋ยวหมอพาไป”
นี่ก็ตามง่ายเหมือนหมาตามเจ้าของ แล้วผมเป็นอะไรวะ ถึงต้องรีบเดินตามมันไปอีกทอดหนึ่ง เดินต่อมาซักพักก็มาถึงห้องพักฟื้น จะพูดแบบนั้นก็ไม่เต็มปาก เพราะชื่อห้องมันเขียนไว้ว่าคอกพักสัตว์แบ่งออกเป็นของสัตว์หลายชนิด พูดตรงๆมันก็เหมือนคอกที่ต่อมาจากตัวอาคารนั่นแหล่ะครับ ที่นี่เป็นคลินิกของสัตว์ใหญ่ การมีคอกแบบนี้เลยไม่ได้แปลกใจมากนัก ถึงความสะอาดดูจะดีกว่าคอกตามฟาร์มทั่วไปเพราะเป็นโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่เอกชนอย่างดีที่ครอบครัวผมเลือกให้ แต่จะให้ดีแค่ไหนกลิ่นสัตว์ประเภทนี้ก็ยังคงต้องงอจมูกเหมือนกันครับ หมาฮวยที่ว่าแน่ยังแพ้คอกวัวคอกควายเลย
“มิ!!” คุณหมอในชุดสัตว์แพทย์สีน้ำเงินสภาพถลกแขนเสื้อเปิดประตูคอกที่สูงแค่ครึ่งตัวผมออก ไอ้หนูเล็กก็วิ่งพรวดเข้าไปเลย มิคาเอลกระดิกหูดิ๊กๆ หางปัดไปปัดมาปล่อยให้เจ้าของลูบหัวลูบตัวอยู่อย่างสบายใจ ตรงบริเวณขาใส่เหมือนที่ดามอะไรซักอย่างไว้ซึ่งหมอก็เอ่ยปากให้ไอ้หนูเล็กระวังอยู่เหมือนกัน
“ดูท่าทางจะผูกพันกันมากเลยนะครับ”
“นั่นสิครับ” แปลกใจอยู่เหมือนกัน ทั้งชีวิตเจอแต่พวกเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว หมานี่เจอบ่อย ส่วนใหญ่คณะวิศวะจะเปิดฟาร์มไว้ในปากกันเกือบทั้งคณะอยู่แล้ว แต่ไอ้เลี้ยงควายแบบสัตว์เลี้ยงน่ารักเนี่ย ไม่เคยวาดภาพในหัวได้เลย อื้อหือ จุ๊บหัวอีก เอาเข้าไป
“เคสควายเนี่ยหมอไม่ค่อยเจอหรอกนะครับ น้อยมากจริงๆ ปกติพออาการดูไม่ค่อยดีก็ส่งโรงฆ่ากันหมดแล้ว”
“อ่า...” ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกันครับ ไม่สันทัดเรื่องนี้ ได้แต่กอดอกตอบเออๆออๆไป
“ว่าแต่ชื่อมิคาเอลนี่สุดยอดเลยนะครับ เคสก่อนหน้านี้ชื่อสมทุยกับบือศรี หมอได้ยินตอนแรกนี่งงเลย” เออ ฟังชื่อแล้วเหมือนควายเรียนคอกเอกชนกับรัฐบาลเลย ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
“ฮ่ะๆ”
“ผมเองตกใจเหมือนกันนะครับ ที่เป็นคุณโยชิจริงๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่เลยนะครับ” อยากจะตอบหมอว่าไม่แปลกหรอกครับ ผมก็ไม่คิดว่าวันนึงจะมาโผล่ที่ห้องพักฟื้นแบบคอกๆแบบนี้เหมือนกัน
“นั่นสินะครับ”
“ว่าแต่เพื่อนคุณโยชินี่น่ารักนะครับ ดูท่าทางจะรักของเค้าจริงๆ” ตัดภาพเป็นไอ้
เล็กนั่งเอาจมูกถูหัวควายแล้วก็ผละออกมาบอกว่าเหม็นแล้วก็ซุกเข้าไปใหม่แล้วก็บ่นเหม็นอีก อะไรของมันวะ ดมเองไม่พอยังหันมากวักมือเรียกผมเข้าไปดมด้วยอีกต่างหาก
“ไม่หล่ะ นายใช้เวลากับเพื่อนนายให้เต็มที่เถอะ”
“พี่ยังไม่แนะนำตัวให้มิคาเอลเลยอ่ะ”
คำถามคือ...
กูต้องแนะนำตัวกับควายจริงๆหรอ...
ต้องทำไงหล่ะ มอมอมอมอ มอมอโยชิมอ แบบนี้หรอ...
“คึก..” ผมหันไปคาดโทษหมอที่แอบขำออกมา ได้ยินนะโว้ย
“ไม่เป็นไร มิคาเอลคงไม่ได้อยากรู้จักฉันหรอก”
“มิคาเอลนี่พี่โย รุ่นพี่ที่มหาลัยเล็กเอง”
จนได้...
แล้วไอ้มิคาเอลนี่ก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาซะอย่างนั้น กระดิกหูดิ๊กๆ ปัดหางป้าปๆ ร้องมอเบาๆตอบรับอีกต่างหาก ผมนี่ได้แต่ยกมือขึ้นมาเกาคอแกรกๆ ไอ้จะไม่ตอบกลับก็ดูจะเสียมารยาท แต่ไอ้จะตอบกลับก็จะดูมีมารยาทไปรึเปล่าวะบางที
“เอ่อ...”
“...?” ไอ้หนูเล็กถลึงตาเป็นเชิงบอกว่ามิคาเอลทักทายแล้วนะ
“เออ ดีมิคาเอล”
“มอ”
เสือกตอบไปอีก...
เออดี นับเป็นประสบการณ์การคุยกับควายจริงๆ แบบไม่นับไอ้แป๊ะกับไอ้ปันเข้าไปก็คงจะเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ไม่เคยจะคิดว่าจะมีวันนี้ได้ ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆออกมา
“วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนละกันนะครับ มาเยี่ยมได้ทุกวันตามเวลาเยี่ยมเลยนะครับ”
“ถ้าผมเอายอดหญ้ามาให้ได้ไหมครับ มิคาเอลชอบกินยอดหญ้า” เอ้า ควายหรือหนอนชาเขียวอีกวะเนี่ย ยังจะมีของชอบในชีวิตได้อีกด้วยหรอ!!
“ได้สิครับ”
“กลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่” เล็กลูบหัวมิคาเอลอย่างเอ็นดู กอดฟัดอยู่อีกหลายนาทีกว่าจะยอมผละออกมา ก่อนจะเดินออกจากคอกได้ก็หันไปมองตาละห้อยดูแล้วมันก็อดสงสารไม่ได้ ผมปล่อยให้มันนั่งรออยู่ตรงแถวๆเวชระเบียนก่อนจะแยกออกมาทำเรื่องชำระค่าใช้จ่ายเรื่องยารวมถึงค่ารักษาพยาบาลต่างๆ ดูจากขนาดและความหรูของโรงพยาบาลก็ไม่ได้จะแปลกใจกับเลขหลายหลักนั่นเท่าไหร่ ชำระเงินเสร็จก็เดินออกมาขึ้นรถตอนนี้ยังไม่เย็นมาก ขับรถกลับค่ายเลยก็ยังคงได้
“จะแวะหาอะไรกินก่อนไหม?”
“แล้วแต่พี่เลยผมไม่หิว”
ครืด...
“...”
“...”
“นั่นเสียงท้องร้องหรือมือถือสั่น” เอาจริงผมรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าเสียงท้องมันร้อง แต่แกล้งไปอย่างนั้นแหล่ะ
“สะ สะ เสียงท้องผมเอง”
“หึ เดี๋ยวแวะกินข้างก่อนแล้วกัน ยังไงกลับไปตอนนี้ก็คงไม่ทันข้าวเย็นอยู่ดี” ผมขับรถออกมาที่ห้างแถวๆนั้น ไม่ใช่ห้างหรูอะไรแต่ก็คงมีร้านอาหารให้กินอยู่บ้าง
หมับ..
หือ?
ผมยกแขนขึ้นมาดู หลังจากเหมือนมีแรงอะไรมาเกี่ยวแถวเอวๆ ปรากฏเป็นมือซีดๆขาวๆกำลังกำเสื้อนิสิตผมแน่น
“พี่จะเดินเร็วไปไหนวะ ผมไม่ค่อยเดินห้าง เดี๋ยวหลงขึ้นมาจะทำไง” หน้ามันดูตื่นเป็นลูกหมาตกใจ มองซ้ายทีขวาที
“อายุขนาดนี้ยังหลงทางอยู่อีกหรอ”
“คุณยายข้างบ้านผมยังหลงเลย” อ่ะ บลัฟคนแก่ไปอีก เออ สบายใจก็เอาเลย ผมได้แต่ยิ้มขำในความเด็กของมันก่อนจะเลือกเลี้ยวเข้าร้านสุกี้เพื่อสุขภาพ เพราะดูเหมือนจะกินง่ายที่สุดแล้ว พอนั่งผมก็สั่งอาหารเรียบร้อย เล็กบอกให้ผมสั่งเพราะมันกินได้หมดทุกอย่าง
พออาหารลงมันก็เคี้ยวตุ้ยๆจนแทบไม่พูดอะไรเลย นอกจากกินก็คือบ่นว่าผักไม่สดบ้าง เนื้อไม่สดบ้าง ไม่ลืมโฆษณาผักที่สวนตัวเองตบท้าย
“พูดเยอะขนาดนี้เดี๋ยวผักติดคอจะขำให้”
“ผมพูดเยอะหรอ”
“อืม เยอะจนคิดว่าเป็นพวกระบบตอบรับของร้านด้วยซ้ำ” พูดเองไม่รู้ตัวเองแบบนี้ก็มีด้วยหรอ นี่เกือบถามแล้วว่าหายใจทางรูขุมขนหรือถึงพูดเยอะขนาดนี้
“เห้ย ปกติผมไม่ค่อยพูดนะ”
“...” ต้องตอบอะไรดีวะเนี่ย
“จริงๆนะ ผมไม่มีเพื่อนในเอกเลย นี่ผมได้ฉายาว่าต้นไม้ด้วยนะ”
“เพราะรักธรรมชาติหรอ”
“เปล่า ไม่ค่อยพูด นั่งนิ่งๆในห้องเพื่อนคิดว่าเป็นต้นไม้”
นี่เข้าข่ายโดนบูลลี่แล้วหรือเปล่าวะ เพื่อนมันนี่ยังไง...
“อยู่คนเดียวไม่เหงารึไง” ผมคีบหมูใส่จานมันเนียนๆ ทำอะไรไม่ถูกครับ ปลอบคนไม่เก่ง ทำได้แค่คีบหมูให้ เหมือนเป็นการให้กำลังใจทางอ้อม
“ไม่อ่ะ ผมมีมิคาเอลไง”
มันแทนกันได้ที่ไหนวะ ควายกับคน อยากจะพูดออกไปแต่เห็นมันกินนู่นกินนี่ทำท่าดูไม่ค่อยสนใจแบบนี้ยิ่งทำให้รู้ว่ามันคงเหงาอยู่ในระดับหนึ่ง แบบที่ไม่จำเป็นต้องไปถามย้ำ ผมเลยเปลี่ยนคำถามดีกว่า
“อยู่กับมิคาเอลมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่จำความได้ นี่พี่รู้ป่ะ มิคาเอลไม่เคยให้ใครขี่เลยนะ ผมอ่ะคนแรกเลย” จริงผมไม่ได้ตื่นเต้นอะไรหรอกแต่เห็นคนเล่ามันทำน่าโคตรจะตื่นเต้น เลยต้องทำอ้าปากเฟคๆไปด้วยหนึ่งที
“อ้อ...”
“คุณลุงเล่าว่าผมไม่มีพ่อมีแต่แม่ แม่ซื้อมิคาเอลมาให้ผมก่อนแม่ตายเพราะงั้นมิคาเอลก็เหมือนเป็นแม่ผม” เสียงเล็กๆเริ่มเบาลงทำให้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกรอบ ไหงถามคำถามอะไรไปลากเข้าดราม่าได้หมดเลยวะ ทำตัวไม่ถูกไปหมด กินหมูละกัน
“อื้อ... หมูนิ่มดี”
“คุณลุงคุณป้ารับผมมาเลี้ยงแกใจดีนะพี่ แต่บางทีก็คิดถึงแม่แท้ๆตัวเองเหมือนกัน”
“อื้อ... ผักก็นิ่มนะ”
“ตลกตรงที่จริงๆผมก็จำหน้าแม่ตัวเองไม่ได้หรอก”
“อื้อ... หม้อแข็งแรงดีนะ” ไม่มีอะไรให้นิ่มแล้วเพราะหมดหม้อ ผมได้แต่เกาท้ายทอยเก้อๆ
“ผมอ่ะนึกภาพไม่มีมิคาเอลไม่ออกเลย” นี่คงเป็นรอยยิ้มที่ดูเหงาที่สุดที่ผมเคยเห็นเลยก็ว่าได้ ผมถอนหายใจ วางตะเกียบ(ที่ดูแข็งแรงเหมือนกัน)ลง แล้วยกมือสั่งเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดมาให้มัน ตอนพี่เขาเอามาเสิร์ฟมันก็ทำหน้างงๆ
“สั่งมาทำไมสองถ้วยอ่ะพี่”
“ของนายไง”
“ทำไมต้องเต้าฮวยอ่ะ”
“รู้จักไอ้หมาอ้วนๆที่มหาลัยไหม”
“อ๋อ โรมิโอหรอ”
...ไม่ต้องถามเลยว่าใครตั้งชื่อให้
อัพเกรดเป็นหมาเอกชนขึ้นมาทันที
“เออ คณะวิศวะเรียกมันไอ้ฮวย”
“ทำไมต้องฮวยอ่ะ เฮงบวกซวยหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นรุ่นพี่บอกว่าเรียกหมาอ้วนแล้วเจอคำสาปหมาอ้วน ตั้งแต่นั้นเลยเรียกกันไอ้ฮวย” มาลองคิดใหม่ดูอะไรคือคำสาปหมาอ้วนวะ แล้วกูเชื่อรุ่นพี่ไปได้ยังไง เสือกมาเล่าต่ออีกต่างหาก
“อ้อ แล้วเกี่ยวอะไรกับเต้าฮวย กินหมาหรอ”
“คิดได้ไงวะ”
“เอ้า ก็สั่งเต้าฮวยมาให้ผม”
“คณะฉันเชื่อกันว่าขนาดไอ้ฮวย อ้วนชิบหาย อ้วนเหมือนพยูน ยังฮึดสู้ใช้ชีวิตแบบอ้วนๆมาได้ตั้งแต่หลายสิบปี คิดสภาพดิเดินขาสั่นๆเพราะหนักพุงยังตะลอนไปตากแอร์เซเว่น ไปส่องสาวที่หอสมุด บ้างก็ไปโผล่สนามบอล กว่าจะก้าวไปได้แต่ละก้าวลำบากจะตาย นายผอมกว่ามันตั้งเยอะก็...”
“ก็...?”
“ก็... สู้ๆนะ” ทำไงได้วะ..
ก็ผมปลอบคนไม่เป็นจริงๆ!!!
---
talk
ฮือ เหมือนตัดกลับเข้าสู่โหมดคนปกติคุยกันเลย
มีคนปกติอยู่ในเรื่องจริงๆด้วย
ยังคงเป็นนิยายฟีลกู้ดแบบเจือน้ำเกลือเล็กๆอยู่เหมือนเดิมค่ะ
รอบนี้มาเร็วเพราะอยากลงตอนพี่โย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และวิวนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ : )
ปล.สำหรับโรงพยาบาลปศุสัตว์หรือโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ได้หาข้อมูลกับสัตวแพทย์มาแต่หากเข้าใจผิดพลาดประการได้ก็ขอโทษและพร้อมที่จะแก้ไขนะคะ
หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄ (อ่าน 474833 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก