พิมพ์หน้านี้ - ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Oiimaps ที่ 16-02-2017 20:19:01

หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 16-02-2017 20:19:01
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

                                                                               ...


#เด็กหอหมออู้
สารบัญ (อันน้อยนิดแต่ก็ยังทำ ... )
INTRO
 ก๊อกก๊อกที่ 1 [เมทของผม] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3580435#msg3580435)
 ก๊อกก๊อกที่ 2 [หมอจีนแดง!!!]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3580621#msg3580621)
 ก๊อกก๊อกที่ 3 [ พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3580435#msg3580435)
 ก๊อกก๊อกที่ 4 [แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3583982#msg3583982)
 ก๊อกก๊อกที่ 5 [กุญแจมือ]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3586606#msg3586606)
 ก๊อก 5.1 ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม (พี่หญิง)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3587599#msg3587599)
 ก๊อกก๊อกที่ 6  [คณะวิศวกรรมศาสตร์]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3589508#msg3589508)
 ก๊อกก๊อกที่ 7 [พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3591826#msg3591826)
 ก๊อกก๊อกที่ 8 [ หน้าซุกตูด]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3594466#msg3594466)
 ก๊อกก๊อกที่ 9 [ กีฬาสีวิศวะ ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3596901#msg3596901)
 ก๊อกก๊อกที่ 10 [ พีเออีห้าตัว] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3600161#msg3600161)
 ก๊อกก๊อกที่ 11 [พี่นักบอลน้องนักเชียร์]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3603356#msg3603356)
 ก๊อกก๊อกที่ 12 [เรื่องบนเตียง]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3607809#msg3607809)
 ก๊อกก๊อกที่ 13 [เครื่องกลเดินเครื่อง]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3610399#msg3610399)
 ก๊อกก๊อกที่ 14 [วิศวะบอกรัก]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3614879#msg3614879)
 ก๊อกก๊อกที่ 15 [สีชมพูสีตุ๊ด งั้นชอบตุ๊ดก็ได้]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3619322#msg3619322)
 ก๊อกก๊อกที่ 16 [วิศวะสร้างฝาย]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3621820#msg3621820)
 ก๊อกก๊อกที่ 17 [ความสับสน]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3623794#msg3623794)
 ก๊อกก๊อกที่ 18 [เลือกแล้วว่าจีบคนนี้]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3632654#msg3632654)
 ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3629335#msg3629335)
 ก๊อกก๊อกที่ 19 [ฝันหวานวิศวะจูบ]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3638340#msg3638340)
 ก๊อกก๊อกที่ 20 [มิตรภาพคือเต่า ... นั่นตะพาบ!!!]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3642020#msg3642020)
ก๊อกก๊อกที่ 21 [วิศวะกับเดทแรก]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3649074#msg3649074)

 วันควายๆของคุณชายโย (1)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.570)
 วันควายๆของคุณชายโย (2)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3654123#msg3654123)
 วันควายๆของคุณชายโย (3)  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3657263#msg3657263)

 ก๊อกก๊อกที่ 22 [พี่ช่วยน้อง]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3658275#msg3658275)
 ก๊อกก๊อกที่ 23 [อู้...]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3662632#msg3662632)
 ก๊อกก๊อกที่ 24 [มามีอะไรกันเถอะ]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3667413#msg3667413)
 ก๊อกก๊อกที่ 25 [ครั้งแรก]  (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58310.msg3670989#msg3670989)




                                   
INTRO



         ผมเคยคิดว่าผมการเริ่มต้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวครับ


 
      ไม่ว่าจะย้ายโรงเรียนตอนประถม การเริ่มต้นใหม่ของชีวิตในกรุงเทพ กว่าจะรวบรวมความกล้าควบคุมลมปราณตามตำราบทที่หนึ่งให้ก้าวขาเข้าไปให้ห้องก็ล่อไปเป็นสิบนาที ให้หัวตีกันให้ยุ่งว่าเมื่อเดินไปยืนอยู่หน้าดานดำที่เป็นสีเขียวควรจะพูดอะไรก่อนดี สวัดดีก็จะดูทางการเกินไป ดีจ้าก็จะรู้หมดว่ามาจากต่างจังหวัด จะทักเป็นภาษาอังกฤษก็จำไม่ได้ว่าควรใช้กู้ดมอร์นิ่งหรืออาฟเต้อนูน สุดท้ายก็เลยพูด กู้ดไนท์ไป เรียกเสียงฮาได้หนึ่งฮา จนเป็นที่จดจำของเพื่อนทั้งห้อง

     หรือจะเป็นโตมาหน่อย เริ่มเข้ามัธยม ผมก็กลัวการย้ายห้อง การเปลี่ยนแปลงสังคมรอบๆ จากเด็กน้อยเขียนสมุดด้วยปากกาเขียนผิดแล้วก็ลบ ได้เข้ามาสู่การจับปากกาน้ำเงินเขียนกับขีดเส้นด้วยปากกาสีแดง แถมกว่าจะลบได้ก็ต้องรอลิขวิดแห้งเอาปลายแท่งไปจิ้มก็ดันเปื้อนตูดมาอีก แถมเป็นครั้งแรกที่ถูกแบ่งสายมาเป็นเด็กวิทย์-คณิตอย่างเต็มตัว เพื่อนใหม่ที่ไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ดีรึเปล่า




แต่เผลอแป๊ปเดียวเรื่องคาคุเรนเจอร์ก็ไม่น่าคุยเท่าสาวกระโปรงแดงข้างโรงเรียนซะแล้ว
 



หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยกลัวการเริ่มต้นอีกเลยครับ
อืม.. ไม่สิ

ไม่เรียกว่าไม่น่ากลัวหรอกครับแต่เปลี่ยนเป็นน่าตื่นเต้นแทนดีกว่าเพราะเราไม่สามารถรู้ว่าได้ว่าการเปลี่ยนแปลงที่เราจะได้เจอหลังจากเริ่มมันจะเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดีแต่จะดีหรือไม่

เหมือนกับการเริ่มต้นครั้งใหม่ของผมครั้งนี้กับการยืนอยู่หน้าป้ายหอในของมหาวิทยาลัยกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของการเป็นนิสิตและเด็กหออย่างเต็มตัว การเริ่มต้นพจญภัยครั้งใหม่ของผม

จะเป็นอย่างที่เค้าพูดกันไหมนะ? คำว่า





“คนในไม่อยากออก คนนอกไม่อยากเข้า”









---
ใครไม่กล้าเมนต์ติดแทคทวิต  #เด็กหอหมออู้ ได้นะคะ

แอ๊ะ ฝากเนื้อฝากตัวฝากใจด้วยนะคะ


 ** สถานที่ในเรื่องเป็นสถานที่สมมุติ เราแค่ต้องการดึงความเป็นเด็กหอที่เคยอยู่มาเล่าต่อกันฟัง
     รบกวนอย่าคอมเม้นต์พาดพิงมหาลัยนะคะ รวมไปถึงกิจกรรมก็ยำๆเอา เป็นแค่เพียงเรื่องสมมุตินะคะ **
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll intro + 1
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 16-02-2017 20:25:46
ก๊อกก๊อก 1 : เมทของผม






ฮึ่บ!
ฟุ่บบ!



แฮ่ก เหนื่อยชิบหายเลยโว้ยยยยยย
ผมล้มตัวดังแอ้กใส่กองผ้าห่มที่เพิ่งบนขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง โครตจะเหนื่อย ไหนๆมหาลัยจะบังคับปีหนึ่งให้อยู่หอในทั้งที หอก็ล่อมีซะห้าชั้นแต่ไม่มีลิฟต์ให้ นี่ขนาดของผมน้อยนะยังขนสี่ห้ารอบ มีแคมเปญสนับสนุนให้นิสิตออกกำลังกายอะไรอย่างนี้เหมือนรายการเดอะเฟสรึเปล่าวะ


“โอ๊ยยยย ปวดขาโครตๆ” ผมดิ้นไปดิ้นมาบนผ้าห่มโง่ๆลายแม่มดน้อยโดเรมี



 … ใช่ครับ โดเรมี
ไอ่ตอนซื้อก็ว่าแน่ใจแล้วนะว่าแม่ค้าบอกว่าโดเรม่อน ตอนคลี่ออกเป็นโดเรมีนี่ผมแทบจะฉีกมันทิ้งไปเป็นผ้าถูพื้น
อุส่าแอตติดได้ชื่อเป็นหนุ่มคณะวิศวะคณะชายโฉด ภาพตัดมาต้องมาห่มผ้าห่มสีชมพูมีแม่มดผู้หญิงสี่ห้าตัวยืนฉีกยิ้ม เครียดครับเครียด


น้ำตาตกกับผ้าห่มเสร็จ ผมมองไปรอบๆห้อง เตียงทั้งสามเตียงและเตียงชั้นบนยังโล่ง สงสัยเมทร่วมห้องยังไงมา นี่กูแอบเปลี่ยนเตียงได้มั้ยเนี่ย เตียงสองชั้นนี่หารครึ่งซะที่แทบไม่กะเหลือที่ให้กูนอนดิ้นกันเลยทีเดียว



ก๊อกๆ



“ไอ้อู้ กูเอง”


“ชื่อกูหรอ แปลกดี”

“สัส” ด่าพอเป็นพิธีพอมันหมุนลูกบิดดูว่าไม่ได้ล็อค มันก็เปิดเข้ามาเลย มันที่ว่านี่คือไอ้ปันครับ เพื่อนร่วมสาขาที่รุ้จักกันมาตั้งแต่วันแรกที่รายงานตัว วันแรกที่เจอมันยืนโง่ๆเป็นอนุสาวรีย์ตี๋ขายน้ำเต้าหู้อยู่คนเดียว ดีนะใส่ชุดนักเรียนมา ไม่งั้นจะคิดว่าเป็นคนที่หลงมาจากทัวร์จีนแล้ว
“อ้าว เมทมึงยังไม่มาเลยซักคนหรอ”

“มาครบแล้ว มึงเห็นมั้ย ไหว้สิ” ผมบู้ปากไปตรงเตียงว่างๆ

“ไหว้ครับ แหมตัวใสเชียวคิดว่าตัวร้ายในพาวเวอร์พัฟ ถุ้ย! ไอ่สัสอู้ กวนตีน”

“แล้วเมทมึงหล่ะ”

“ซิ่วไปสอง เหลือสองหมอกับพละ แต่ยังไม่มาซักคน” ไอ้ปันเอาเท้าเขี่ยๆลังที่วางขวางทางเดินออก ปันอยู่หอตรงข้ามครับ โดยปกติอยู่คนละหอจะไปมาหาสู่กันต้องเซ็นยุ่งยากป้องกันคนภายนอก แต่เพราะนี่เห็นหอชายมันเลยเดินเนียนๆขึ้นมาได้ไม่เป็นไร บวกด้วยหน้าตาไอ้ปันดูไปมีพิษมีภัย มองผ่านๆก็เหมือนขนขายน้ำเต้าหู้แถวหน้าหอมาเดินเล่น

“ดีว่ะได้หมอ มึงคงแทบไม่ต้องทำความสะอาดห้องเลยมั้ง” ผมจินตนาการภาพหมอขึ้นมารางๆในความคิด
อืม ..
คงประมาณผู้ชายตัวแห้งๆเล็กๆเดินถือหนังสือใส่แว่นหนาๆ ผิวขาวๆ อยู่ด้วยกันเป็นลักษณะฟาร์มแท่งเต้าหู้แว่นเดินได้
แล้วแม่งคงต้องรักสะอาดขนาดถูห้องทุกวันเช้าเย็น มาม่าไม่กินเพราะสารก่อมะเร็งเยอะ เหล้าไม่แตะเพราะเดี๋ยวตับแข็ง อย่าครับอย่าคุณอู้ผมกินเหล้าไม่เป็น อะไรแบบนี้ อ่ะ ว่าไปครับ เคยเห็นจากในการ์ตูนน้องสาว

“เออกูว่างั้น ก็ดีอ่ะ แล้วเมทมึงคณะไรบ้าง ” 

“ไม่รู้ว่ะ” จริงๆตอนจองหอเค้าก็มีให้ไปตามหาเมทอยู่นะครับ แต่ผมก็ขี้เกียจเกินกว่าจะไปหา เดี๋ยวก็ต้องมาเจอกันวันเข้าหออยู่ดี อีกอย่างถ้าเป็นหอรวมก็คงอยากจะรู้เหมือนกันว่าสาวน้อยจะชื่ออะไรกันบ้าง นี่มีช้างกันครบห้าคนไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน


ผมนอนแปะอยู่บนเตียงกับไอ้ปันได้ซักพักก็ลุกจัดของเข้าตู้ให้เสร็จ กว่าจะเสร็จก็เริ่มจะเย็นแล้วเลยชวนมันไปหาอะไรกินที่โรงอาหารแถวหอ ป่านนี้เมทก็คงจะมากันครบได้แล้วแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย  ผมกับปันเลือกกินข้าวราดแกงง่ายๆ แล้วก็ปั่นจักรยาน(ของไอ้ปันอีกนั่นแหล่ะ...)เล่นรอบวงเวียน ฟังผ่านๆเหมือนจะดูเอ็มวี แต่จริงๆแม่งร้อนชิบหายครับเลยครับ ไอ้ที่ปั่นเร็วๆนี่ไม่ได้จะฟิตโชว์สาวๆนะครับมันร้อนตูดจะไหม้
ในวงเวียนผมเห็นๆสาวมาลดความอ้วนปั่นจักรยานกันเต็มไปหมดแต่สุดท้ายก็ไปเจอหน้าเดิมๆดูดสเลอปี้คลายร้อนอยู่หน้าเซเว่น เอวัง

ก็ปั่นสำรวจม.จนกระทั่งฟ้ามืดนาฬิกามือถือบอกว่าทุ่มนึงนั่นแหล่ะครับ ควรค่าแก่การกลับหอไปทักทายเพื่อนร่วมห้อง ผมอยู่หอสามชั้นห้าห้องห้าหนึ่งสี่ ส่วนไอ้ปันก็อยู่หอสี่ครับ เลยต้องแยกทางกันหน้าหอ

ก่อนขึ้นหอก็แอบทักทายป้ายามซะหน่อย เผื่อไปเมาแล้วเข้าหอสายจะได้ไม่ต้องเซ็น คิคิ


“นี่หนูปฏิหาริย์ใช่มั้ย ห้าหนึ่งสี่รึเปล่าลูก” ป้ายามยิ้มทัก

“ครับใช่ครับ”

“เอ้อ หลงมาหอรุ่นพี่คนเดียวเลยเนาะ”

“หอรุ่นพี่?” ข้อมูลใหม่ทำตัวคิ้วกระตุกเล็กน้อย

“ปกติปีหนึ่งเค้าอยู่หอสี่กันหมด ส่วนใหญ่หอสามเนี่ยมีแต่พวกปีอื่นๆ สงสัยปีนี้เด็กเยอะ หนูเลยหลุดมาอยู่หอนี้คนเดียว อ่าเอ่อ...แล้วนี่หนูรู้เรื่องที่ห้องหนูไม่มีเมทรึยังลูก”

“ห๊ะ! งี้ผมต้องจ่ายค่าหอทั้งหมดคนเดียวหรอครับ” ผมวิ่งเข้าไปเกาะเคาท์เตอร์ป้ายามประหนึ่งจิ้งจกกำลังจะตกจากเพดานทันที ไม่ตลกนะครับท่านผู้ชม ราคาหอปกติมันหารห้าตามจำนวน ถ้าเมทไม่อยู่ผมต้องจ่ายค่าหอค่าไฟคนเดียวล้วนๆ หลายพันอยู่นะ
ครับยิ่งผมดันโชคดีได้หอแอร์อีกด้วย

“อะ อ๋อไม่ลูกไม่ พอดีมีรุ่นพี่คณะแพทย์เค้าหาห้องอยู่พอดีเลยจะให้มาอยู่ห้องเดียวกับหนู” ป้าทำหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เห็นจานส้มตำวางอยู่ป้าอาจจะแค่เผ็ดเลยพูดกระอึกกระอั่กก็เป็นไปได้


“อ๋ออออ ได้สิครับ” ชิวอยู่แล้ว ผมนี่เป็นมิตรกับประชาชน ขนาดหมาแถวบ้านยังเห่าใส่มาแล้วทุกตัว ยิ่งเป็นคณะแพทย์ด้วย ดีงามพระรามสี่ มีน้องแว่นมาคอยรักษาความสะอาด ป้ายามยิ้มพิมพ์ใจให้ผมสองที


“บุญรักษานะลูก”  เออะ .. เดี๋ยว ฟังดูแปลกไปหน่อย สงสัยเป็นคำอวยพรของที่นี่ แค่เมทย้ายเข้าต้องบุญมารักษาเลยเรอะ


แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรครับแค่รับรู้ว่ามีคนมาหารก็สบายใจเดินขึ้นหอพร้อมกับดูดนมเย็นที่ได้นมชมพูมาแทน เอาจริงนะครับปัญหาโลกแตกยิ่งกว่าเรียกน้ำปลาพริกหรือพริกน้ำปลา คือทำไมนมเย็นมันเป็นนมชมพู แล้วถ้าอยากแดกนมจืดเย็นๆผมต้องสั่งอะไร จะสั่งนมขาวเย็นๆก็ดูลามกไปอีกกลัวใจจะโดนปาด้วยเครื่องปั่น ผมว่ากระทรวงอะไรซักกระทรวงควรมีการวิจัยเรื่องนี้ได้แล้วนะครับ



ขึ้นบันไดมาจนหอบแฮ่กที่ขั้นสุดท้าย
อา ห้องยังปิดไฟอยู่แฮะ แสดงว่าแพทย์คงยังมาไม่ถึง ผมไขห้องเข้าไปทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม
เหลือบตามองไปเป็นผ้าห่มโดเรมีสีชมพูบนเตียงแล้วปวดใจอ่อนๆ วุ้ย คุณหมอเค้ามาเห็นจะเข้าใจผิดว่ากูเป็นตุ๊ดมั้ยเนี่ย




  ก๊อกๆ


เสียงเคาะห้องดังขึ้น ผมเหลือบมองนิดๆ ไอ้ปันเรอะ?


ก๊อกๆ
เอ๊ะหรือเมท

“ใครครับบบ” ผมตะโกนถามไปงั้นยังไงก็กำลังเดินไปเปิดอยู่ดี

“เมท..” เสียงตอบกลับมาเบาๆฟังแทบไม่ออกว่าพูดอะไร วู้ย สมเป็นแพทย์จริง สงสัยเซฟเสียงไว้คุยกับคนไข้ ระหว่างเดินไปเปิดก็ขอแอบจินตนาการภาพไว้ก่อนเลย จริงเมื่อไม่กี่วันก่อนแอบเห็นการ์ตูนในห้องน้องสาว ตัวเอกเป็นหมอตัวเล็กเหมือนกระต่าย ใส่แว่นขี้กลั...



แอ๊ด


“เปิดช้าชิบหายเลย”

ว...

เห้อะ ...
มืผมยังคงค้างท่ากำลังจะกำลูกบิดที่ถูกกระชากออกไปโดยเมทแพทย์
ผมมองไล่จากรองเท้าหนังมันดูท่าทางราคาน่าจะแพงที่ตัดกับกางเกงเดฟขาดรุ่งริ่งที่ดูเหมือนซื้อสามตัวร้อยตามตลาดนัด เสื้อนิสิตยับยู่ยี่จะหลุดไม่หลุดแหล่มาจากขอบกางเกง แขนเสื้อนิสิตยาวที่พับขึ้นมาถึงยันต้นแขนแถมมีซองบุหรี่ใส่ไว้ในกระเป๋าหน้าอก

ยังครับ นั่นยังไม่ได้ทำให้ผมตกใจเท่า
หน้าตาที่แม่งเหมือนพวกพรีเซนเตอร์ในทีวี คิ้วเข้มยิ่งกว่าสักคิ้วสามมิติ จมูกโด่งเป็นแท่ง ผิวที่ที่ควรจะขาวเหมือนพวกหมอทีไม่ค่อยโดนแดดดันแทนกำลังเข้าได้ดีกับกล้าม มองรวมๆแล้วไม่ค่อยใกล้เคียงคำจัดกัดความของคำว่าเรียนหมอเลยซักนิดเดียว ตาคมดุที่จ้องมองต่ำจากส่วนสูงที่น่าจะถึงร้อยเก้าสิบของมันลงมา



นี่มึงเป็นหมอจริงเรอะ !!!!!!!!!!!!!!!
ไม่สิ..
มึงยังเป็นนิสิตได้อีกหรอ !!!!!!!!!!

“นี่มึงเป็นวิศวะจริงหรอ...”

“เออะ” นั่นมันควรจะเป็นคำถามของกูรึเปล่า!! หมอบ้านมึงเรอะไม่นับหน้าตานี่มึงนักเลงชัดๆ


“เตี้ยชิบหาย..”




เอาเป็นว่าภาพตัดครับ รู้ตัวอีกทีก็เห็นมือตัวเองกระแทกอยู่ที่ปากมันแล้ว
แถมยังเห็นหมัดมันสวนกับมาอีก จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยครับนอกจากคำว่าหมัดกับส้นตีน










อึดอัดโว้ย


ผมนั่งท่ามกลางความเงียบ มองหน้าไอ้หมอหน้าหล่อตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดขั้นสูงสุด นี่ขนาดต่อยสุดแรงที่มีทำไมมันยังดูหล่ออยู่วะแถมมีแผลข้างปากเป็นรอยเลือดอยู่จึ๋งนึงดูเผินๆก็เหมือนแค่สิวแตก ขอความยุติธรรมที ผมที่โดนมันสวนกลับมานี่สิปากแตกคิ้วเลือดไหลนี่ไม่นับรอยตีนตรงกลางพุง ยับเป็นหมาชิวาว่าตกบันไดเลย แม่งเอ๊ย

      แล้วนี่นั่งเงียบมองหน้ากันมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วครับ แล้วดูท่าจะจ้องกันไปอีกนาน หลังจากที่ฟัดกันอยู่หน้าห้องจนป้ายามต้องขึ้นมาเคลียร์จริงตอนแรกก็ไม่หยุดนะครับ จนกระทั่งป้ายื่นคำขาดว่าถ้าไม่หยุดจะไม่ให้อยู่หอนั่นแหล่ะครับ มือผมนี่หยุดโดยอัตโนมัติเลย แหม่ เงินนี่มันสำคัญต่อชีวิตจริงๆ


“ไอ้เตี้ย” ช้ะ... ผมจ้องมันเหมือนจะฆ่าทันที ใครเตี้ยมึงพูดดีๆนะไอ้หมอ
มันถอนหายใจแรงใส่ผม ยกมือขึ้นยีหัวตัวเองหนึ่งที คุ้นๆครับอย่างกะพรีเซนเตอร์แชมพู เห็นญาญ่าเค้าทำอยู่
“คือกูไม่ได้จะล้อปมด้อยนะ แต่มึงเตี้ยจริงๆ”


ผมค้อนมันแรงสุดชีวิต
เออใช่ครับใช่ เออใช่ก็ได้ครับ ไม่ต้องย้ำความจริงกูก็ได้ครับ
ผมสูง 160 ใช่ครับสูงร้อย – หก – สิบ
ถ้าคิดจะล้อผมบอกเลยมีคนเข้าคิวล้อผมล่วงหน้าไปแล้วร้อยคิวเสียใจด้วย จริงพ่อผมสูงร้อยแปดสิบเลยนะครับ พี่ชายผมก็สูงร้อยแปดสิบกันทั้งนั้น มีผมนี่ได้แม่มาล้วนๆ หยุดสูงไปตั้งแต่ม.2 ยืนกับครอบครัวแทบเป็นฮอบบิทในฝูงไททั่นก็ว่าได้ แถมนี่ยังได้หน้าแม่มาอีกเหมือนกัน ก็ไม่ได้หวานอะไรนะครับแต่ก็ไม่ได้ดูแมนคงเพราะส่วนสูงด้วย โดนล้อเป็นตุ๊ดให้ต้องมีเรื่องชกต่อยมาตลอด เคยนึกน้อยใจบ้างบางทีเหมือนกันครับ แต่พอส่องกระจก ดูไปมาก็น่ารักดีเลยไม่น้อยใจอีกเลย


“เสือก”


“เอ้าพูดดีๆนะไอ้สัส กูพี่มึงนะ”


“เป็นรุ่นพี่นี่มึงพูดจาทักทายรุ่นน้องมึงแบบนี้หรอ” ผมยืนขึ้น นี่ยืนแล้วนะแถมแอบโกงเขย่งเล็กน้อยด้วยแต่ก็ยังสูงได้เท่ามันที่นั่งอยู่บนเตียงอยู่ดี โคตรเศร้าขอเหล้าเข้มๆ ฮือออออ

“เฮ้อ กูไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึงนะไอ้ลูกหมา งั้นก็พูดตรงๆง่ายๆมึงย้ายออกไปอยู่ห้องอื่นไป”

ห๊ะ..

ไอ้หมอมันยกมือขึ้นกอดอกมองหน้าผมเหมือนเพิ่งพูดประโยคธรรมดาเหมือนเมื่อเช้าทานข้าวอะไรออกมา แถมยักคิ้วกวนตีนใส่ด้วยอีกต่างหาก


“ทำไมกูต้องย้ายวะ?”


“เพราะกูอยากอยู่คนเดียว แล้วกูก็เป็นคนจองห้องนี้โดยให้เพื่อนช่วยจะได้นอนคนเดียว มีมึงนั่นแหล่ะสาระแนมาโผล่ได้ยังไง หาติดต่ออะไรก็ไม่ได้ ” มันชายตามองมือถือผมที่วางอยู่บนโต๊ะ มือถือโนเกียแบบปุ่มกดธรรมดา “เออ กูก็ไม่แปลกใจซักเท่าไหร่”
ฮึ้ย คว้ามาเก็บใส่กระเป๋าเลย มองเหยียดเชียวนะมึง


“มึงอยากอยู่คนเดียวแล้วมาอยู่หอในทำไมวะ” 

“ปัญหามันเยอะ ก็ไม่ได้ว่างขนาดจะมาอธิบายให้มึงฟัง กูจะพูดคำเดียวว่าย้ายออกไปซะ”

“กู ไม่ ย้าย” ผมจ้องหน้ามัน “ถ้ามึงอยากอยู่คนเดียวมากมึงก็ย้ายออกไปเอง”

“ไอ้เตี้ย กูย้ำอีกรอบนะว่ากูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง ย้ายไปซะถ้าไม่อยากมีเรื่องวุ่นวาย”

“กูไม่ย้ายจบนะ กูก็ไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงเหมือนกัน” ผมจ้องตามันกลับยังไม่กลัว เก๋าจริงกู ยืนเต็มส่วนสูงยังได้เท่าแค่มันตอนนั่งบนเตียง ใครเปิดประตูมานี่เหมือนยาคูลขวดเล็กปะทะโค้กขวดลิตรกันเลยทีเดียว แต่ถึงตัวกูจะเล็กแต่เรื่องชกต่อยไม่แพ้ใครนะโว้ย!
ไอ้หมอจ้องหน้าผมเหมือนจะฆ่าให้ตายก่อนจะลุกพรวดพราด ก็เรียกได้ว่าบังเงาไฟมิด ผมเงยหน้ามองมันจนแทบสุดคอ แต่ก่อนจะได้อ้าปากด่ามันจะดันจนตัวผมกระแทกเข้ากับตู้เสื้อผ้าดังอั้ก


“ได้.. มึงจะไม่ย้ายใช่มั้ย” โว้ยไอ้บ้า กระซิบแม่งใกล้หู ขนลุกชิบหาย ผมจ้องหน้ามันที่ยื่นเข้ามาใกล้ด้วยความหวาดกลัว ใกล้ไปแล้วโว้ย ต่อให้มึงหล่อแค่ไหนใจกูก็ไม่สั่นหรอกไอ้สาดดดด

“ทำเหี้ยอะไรของมึง!” ผมยกมือขึ้นดันหน้ามันออก ปัดหน้ามันไปครั้งนึงมันก็เอากลับมาอยู่ดี

“กูจะถามมึงรอบสุดท้าย”

“กูก็จะตอบคำตอบเดิม! มึงจะทำไม!” ผมดิ้นสุดแรง อยากจะสวนไปอีกรอบว่าต่อให้ถามสิบคำถามเป็นรายการสายฟ้าแล่บกูก็จะตอบคำตอบเดียวเหมือนกันโว้ย!

“หึ กูจะทำให้มึงอยู่ไม่ได้แล้วก็ย้ายออกไปเอง ไอ้ เตี้ย ”
มันย้ำสองคำสุดท้ายชัดเจนเต็มหู ผมแถวยังทำหน้าทำตาล้อเลียนอีก คำก็เตี้ยสองคำก็เตี้ยใช่มั้ย ...



ผัวะ!
ข้อดีของส่วนสูง ผมจับแขนมันที่ท้าวทับกับตู้เสื้อผ้าแล้วเตะขาขึ้นฟาดเป้ามันเต็มแรงจนมันลงไปกองกับพื้นหน้าเขียว กุมซะแน่นเส้นเลือดขึ้นเลย คงเจ็บหล่ะสิมึง ฮึ  ไหนๆก็เรียนหมอมาปฐมพยาบาลตัวเองไปละกัน
ผมผิวปากเดินผ่านซากหมอที่ขดเป็นกุ้งไปหยิบผ้าขนหนูมาพาดบ่าแล้วเดินไปอาบน้ำที่อยู่นอกระเบียง กว่าจะลุกขึ้นเดินได้คงซักพัก รอกูอาบน้ำไปละกัน



จำไว้ อย่าซ่ากับพี่อู้!!!


โอ๊ย น้ำเย็นจังวะ!!!



-----------------------
 
สั้นไปหน่อย ฮือออออ
อ่า .. ไม่ใช่เรื่องแรกที่แต่งหรอกค่ะ แต่เป็นเรื่องแรกที่ลงให้เล้า
กว่าจะคลิกตั้งกระทู้ได้ มือสั่นเลย
น้อมรับคำติชมทุกคำนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวฝากน้องอู้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ <3




หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 16-02-2017 23:55:42
ก๊อกก๊อก2 :
เมทผมเป็นหมอ หมอจีนแดง!!!



“วิศวะนั่งตรงนี้ครับน้อง”


แฮ่ก โครตเหนื่อย ทำไมเปิดมากูก็เหนื่อยอีกแล้ววะ
ผมวิ่งเข้าไปที่จุดนัดพบของคณะด้วยสภาพเหนื่อยสุดชีวิต เสื้อผ้าหน้าผมยุ่งไปหมด
คิดแล้วแค้นไปถึงเมื่อวาน ไอ้หมอเหี้ย ไอ้หมอสารเลว หลังจากที่เตะน้องมันไปจนมันจุกร้องไม่ออกผมก็อาบน้ำสบายใจคิดแต่ว่ากลับห้องเข้าไปจะไปแกล้งอะไรให้มันออกไปจากหอต่อดี เตะไปเต็มแรงคงอยู่นิ่งไปซักพักเลยแหล่ะ


แต่ความคิดก็หยุดที่ลูกบิดครับ ..
แม่งล๊อค แม่งล๊อคประที่เชื่อมห้องกับระเบียง นี่ขนาดอาบไปไม่ถึงสามนาที มีฝักบัวให้ผมยังไม่ใช้เลย ถนัดเอาถังมารองน้ำแล้วเอาขันตักราด แถมนี่รีบขนาดตักราดแค่สามขันเองนะ!
ผมต้องนอนตรงระเบียงยันเช้า แถมตอนเช้ากว่าจะเข้าห้องได้ต้องงัดกระจกออกเพื่อเอื้อมมือไปเปิดอีกต่างหาก เข้ามาก็ไม่เห็นร่างไอ้หมอเถื่อนแล้วไม่งั้นได้มีมวยอีกซักยก คว้ามือถือดูเวลาก็เกือบจะเวลาที่รุ่นพี่นัดแล้วเลยต้องรีบคว้าชุดนิสิตกางเกงวิ่งลงมารวมตัวก่อนออกจากห้องเห็นโพสอิทเขียนด้วยลายมือหวัดๆแบบไม่ต้องเดาว่าเป็นลายมือของใครแปะอยู่ตรงประตู



“ชอบนอนตรงระเบียงก็ไม่บอก  :  ) “


ชอบกับแม่มึงเถอะ ! ผมสาบาน วันนี้กลับไปต้องเอาเลือดมันออกจากหัวมันให้ได้ คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาเลย



“หน้าหงุดหงิดเชียววะอู้” อ่ะ ผมเหยิบหัวหนีนิดนึงเมื่อจู่ๆก็โดนนิ้วจิ้มมาตรงคิ้ว ผมขมวดคิ้วกว่าเดิม


“โหยพี่โย ตกใจหมด” นี่แหนะ ปัดนิ้วออกซะเลย นี่พี่โยครับรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม แถมยังโชคดีจับได้มาเป็นสายเทคผมอีก พอดีสายผมทั้งปีสองปีสี่ซิ่วไปกันหมด เหลือสายเทคที่ยังอยู่ในม.คือปีสามก็เลยมีพี่เทคเป็นพี่ปีสามอยู่คนเดียว แต่พูดไปครับพี่โยนี่หน้าตาเกาหลีดีกรีอดีตเดือนวิศวะ


 แต่ถึงอย่างนั้นคณะเรียกพี่เค้าว่าเดือนเดือดเพราะนอกจากจะเป็นหน้าตาให้คณะแล้วก็ยังคอยเป็นนักรบไปต่อยตีกับชาวบ้านจนแทบถูกถอดตำแหน่ง แต่แน่นอนนั่นเป็นความภูมิใจครับ สินกำอยู่คู่ความสวยงามเช่นไรวิศวะอยู่คู่กับความเดือดดาลเช่นนั้น

 ไม่ใช่แล้ว!!
แหมพูดไปครับ คนปกติไม่มีหรอกไปมีเรื่องชกต่อยเล่นๆให้เจ็บตัว เอาเป็นว่าถ้าไม่ได้มาโดนหาเรื่องพี่เค้าก็ไม่ได้ชกต่อยไปทั่วหรอกครับ แต่จริงๆตั้งแต่ตอนอยู่มัธยมพี่เค้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวโจกของโรงเรียนมาอยู่แล้ว แก๊งค์ที่พี่เค้าอยู่นี่เรียกได้ว่าเข้าห้องปกครองบ่อยพอๆกับเข้าเซเว่น ผมเลยไม่ค่อยจะแปลกใจมากนัก


“สมกับเป็นสายเทคกูจริงๆ หน้าช้ำเชียวไอ้หมา ไปทำอะไรมา” อูยเจ็บโว้ย จิ้มมาได้แผลข้างปาก


“อย่าจิ้มดิพี่ เจ็บนะเนี่ย”


“โอโห คิ้วเยินเชียว เปิดเทอมวันแรกมึงก็เอาเลยหรอ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมามึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้” ยังไม่ทันได้ตอบเลยว่าไปฟัดกับหมาคณะแพทย์มา ไอ้ปันก็แย่งความสนใจไปซะก่อน หน้ามันนี่มุ่ยมาเชียว คิ้วผูกโบว์ยิ่งกว่าผมอีก


“อ้าว ไอ้ปัน มึงก็หน้ายู่มาอีกคน”

 
“แม่งเอ๊ยเฮียโยอย่าให้ปันพูดว่ะ เมทแม่งตีกันยันเช้า ปวดหัวชิบหาย” ไอ้ปันกระแทกตูดลงหลังผม  หน้ามันยับยู่เป็นเจ๊กหลงทัวร์แล้วนอนไม่พอก่อนที่ตามันก็โตขึ้นอีกสามมิลเมื่อเจอหน้าผม


“เฮ้ยยยยย!! ไอ้เชี่ยอู้ หน้ามึงไมเยินขนาดนี้วะไอ้สัส”


“กูไปฟัดกับกบมา”


“ห๊ะ กบพันธุ์ไรแม่งดุจังวะ ”


กบชอคโกแลตจากแฮรี่พอตเตอร์มั้ง ถุ้ย! นี่ซื่อหรือโง่


“เอาเรื่องมึงก่อนเมทมึงทะเลาะกันเรื่องอะไรวะปัน มึงถึงไม่ได้นอน”


“อ๋อ เมทปันเป็นรุ่นพี่แพทย์กับเด็กพละอ่ะพี่ แม่งตีกันเรื่ององศาแอร์ แม่งตีกันเรื่ององศาแอร์ หมอแม่งเป็นบ้าจะเปิดแอร์15องศะ เด็กพละเลยขึ้น เถียงกันอยู่แบบนั้น ผมนี่งงไปหมด อะไรวะ”  น่าสงสาร จะยกมือขึ้นปลอบแต่พี่ระเบียบก็เรียกระเบียบซะก่อน พี่โยเลยต้องลุกไป พวกผมก็ต้องนั่งหลังตรงดิ๊ก พี่ปีสองก็ทยอยมายืนล้อมหน้าล้อมหลัง ดึงหน้าดึงตาเล็กน้อยพอข่มขวัญสาวๆ

พี่ปีสองก็ไม่ได้ดุอะไรมากครับ แค่ย้ำเรื่องป้ายชื่อว่าให้ใส่ไปทุกที่ตราบใดที่ยังไม่ปลดระเบียบ เรื่องการแต่งกาย การไหว้รุ่นพี่ ก็ยังโอเค ตอนแรกคิดว่าจะว้ากก้มหน้าหลับตาลงไป พอพี่พูดเรื่องระเบียบเสร็จก็ปล่อยตามสบาย ไม่ได้มีปัญหา


แต่ไอ้ที่มีปัญหาหน่ะ ...


‘ อู้แต่ตูดเพา ’

ตัวหนังสือสีดำตัวเบ้อเร้อประทับอยู่บนเกียร์สีแดงแบบเด่นชัดตัดโอกาสจีบสาวไปแบบหน้าด้านๆ
 ชื่อในป้ายชื่อกูมันเหี้ยอะไรวะเนี่ย อู้แต่ตูดเพา นี่กูต้องแขวนป้ายชื่อแบบนี้บากหน้าไปให้สาวอ่านชื่อด้วยเรอะ โอ้โห อยากให้ลองคิดครับอยากให้ลองคิด สมมุติผมไปเซเว่นแล้วสาวปิ๊งจะแอบอ่านป้ายชื่อนี่จบเลย
ดีนะยังไม่แย่เท่าเพื่อนคนอื่น ยิ่งคนชื่ออู๋แม่งได้ชื่อ อู๋ตูดเมา กูนี่ดีใจเลยที่ตัวเองชื่ออู้ 
ของไอ้ปันนี่ก็ขำก๊ากเลยครับ ปันหน้าสี้ ปี้หน้าสั่นก็มา ก๊ากกกกกกกกกกกกก


“โอ๊ยยย ดูชื่อกูสิอู้” ไอ้พีกับไอ้เติ้ลเดินมาผมพร้อมโชว์ป้ายเขียนตัวเบ้อเริ่ม


“พีหาบ เติ้ลรสแอปแปด  ก๊ากกกกกกกกกก” พวกมันทำหน้าเซ็ง แต่ก็ตลกดีครับ ผมไปตามอ่านป้ายชื่อเพื่อนขำแทบทรุด รุ่นพี่หัวคลีเอทกันดีจริงๆ ผู้ชายไม่อะไรหรอกครับขำๆดี แต่ผู้หญิงนี่สิ เจนปลากะบิ๋ม    สไปร์ทอร่อยเมิม มุกปลาด๋อย สาวๆเค้าขำไม่ออกกันเลยทีเดียวบ่นพี่กันซีนไม่ให้คณะอื่นมาจีบรึเปล่าก็ว่ากันไป


“เห้ย ไอ้อู้” เหวอ ผมเซนิดๆเมื่อจู่ๆโดนพี่โยดึงเนคไทด์


“เห่ยพี่โย ตกใจหมด”


“วันนี้สายพวกไอ้โอมสายไอ้ปันมันจะเลี้ยงสาย เลยกะเลี้ยงสายเราด้วยจะชวนเพื่อนคนอื่นมาก็ได้ มึงว่างอยู่แล้วนี่พรุ่งนี้ยกคลาส” แหมพูดไปคำว่าสายเรา จริงๆแล้วสายผมก็มีแต่พี่กับผมไม่ใช่เรอะ! พูดซะดูเยอะเชียว


“ที่ไหนอ่ะพี่”


“ร้านเหล้าหลังม. แต่งตัวมาเจอกันหน้าหอสามตอนประมาณทุ่มละกัน เดี๋ยวกูเอารถมารับ จริงพวกมึงกลับกันตอนสี่ทุ่มก็ได้ถ้าอยากกลับหอในแต่ถ้าติดลมก็เปิดห้องนอน ยังไงวันของน้องพวกกูก็ตามใจปีหนึ่ง”  ร่ายยาว ยังไม่ทันตอบเลยว่าไปมั้ย แต่แฮ่ ไปสิครับ ของฟรีอะไรก็ไปหมด เป็นปีหนึ่งมันก็ดีตรงนี้นี่แหล่ะ


 ผมพยักหน้าตกลงไป จากนั้นก็หาอะไรกินค่าเวลากับเพื่อนก่อนจะขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด นับว่าเป็นโชคดีที่ไอ้หมอเถื่อนยังไม่กลับมาไม่งั้นคงต้องมีได้เลือดกันซักยก โครตแปลกที่เมื่อวานทะเลาะกันแทบตายแต่ผมไม่ยักกะเห็นมันขนของมาซักชิ้น มาตัวเปล่าไปตัวเปล่าด้วย ไม่เห็นมันจะเปิดประตูระเบียงมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ไหนว่าหมออนามัยวะ ซกมกจะตายห่า ใครเป็นคนไข้มันนี่น่าสงสารเลย หรือผมควรทำดีเลยการประจานมันก่อนดี

ผมเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อบอลยืดๆมาตัวนึงกับกางเกงขาสามส่วนสีดำ เห็นพี่บอกให้แต่งตัวตามสบาย นี่ก็สบายแล้วนะ  เซทผมนิดหน่อยชักยาวแล้วนะเนี่ย เริ่มปรกตา

 เดี๋ยวรอมีเวลาก่อนจะไปตัดสกินเฮดออกให้หมดเลยดูสิจะมีมาทักผิดเป็นทอมอีกมั้ย เห็นตัวเล็กหน่อยล้อกูทอมตลอด รู้มั้ยทอมผู้หญิงจริงๆสูงกว่ากูอีกโว้ย .... (ฮือออออออออออออออออออออออออออ)


ว่าแล้วก็เปิดแอร์กลิ้งบนเตียงรอเวลาอีกซักแป๊ป ไอ้ปันก็มาเคาะห้องเรียกให้ลงไปพร้อมกัน


แหม่ะ วันนี้คุณปันเค้ามาสไตล์เกาหลีครับ ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์มันสูงกว่าผมเล็กน้อย คงอยู่ที่ร้อยหกสิบต้นๆแต่ผิวขาวแล้วหน้าจีนมาก จีนแบบป้ายเมดอินไชน่าแปะอยู่ที่หน้าผาก ตาสองชั้นหลบในหลบแบบหลบจริงจังหลบแทบมิดเห็นตาดำอยู่นิดเดียว


รออยู่ซักพัก รถบีเอ็มซีรี่ส์อะไรก็ไม่รู้ของพี่โยก็แล่นมา ไม่รู้จริงๆครับว่ารุ่นอะไร ไม่ได้เล่นรถ มีความรู้มากสุดก็คือการบอกได้ว่าคันไหนคือนิสสันมาร์ชแค่นั้นครับ รุ่นอะไรไม่รู้รู้แต่ไอ้เติ้ลไอ้พีถึงกับร้องหูหากันเสียงดัง พูดราคามาก็เล่นซะผมขนลุกขนพอง แถมไอ้เติ้ลยังเคลิ้มฝันกระโดดไปกอดกระโปรงรถพี่เค้าแต่แม่งร้อนกลิ้งตกรถลงไปอีก ทุเรศทุรังตาจริงๆ

“โห ไอ้อู้ ใส่ขาสั้นเลยหรอวะ” พี่โยลดกระจกลง


“เห้ยพี่ สามส่วน ยาวแล้วนะ”


“พี่โยพูดผิดเปล่าวะ จะบอกว่าทำไมไอ้อู้ขาสั้นป่ะพี่” ผมหันไปโบกหัวไอ้ปันหนึ่งทีแรงๆ


“ไอ้อู้ใส่อะไรก็สั้นหมดแหล่ะพี่โย ตัวมันสั้นนิดเดียว” ไอ้พีหัวเราะ


“เออ คราวหน้าใส่ขายาวละกัน ยุงมันเยอะ” ผมพยักหน้าให้พี่โยแล้วเดินอ้อมไปขึ้นที่นั่งข้างคนขับ อื้อหือ เปิดแอร์ซะแรงเชียว แม่คะนิ้งแทบเกาะ ผมนั่งตัวลีบติดประตูจนกระทั่งถึงร้านหลังม.
ผมเหลือบตามองพี่รหัสสุดหล่อรวยของผม เอาจริงๆแล้วมหาลัยวิทยาเขตนี้อยู่ค่อนข้างกลางทุ่งนะครับ ส่วนใหญ่ก็จะโดยสารกันโดยจักรยานไม่ก็มอเตอร์ไซต์กันซะมากกว่า ส่วนน้อยที่จะเอารถมา ส่วนพี่โยนี่น่าจะเป็นส่วนน้อยในน้อยเพราะนอกจากจะมีรถแล้วดันเป็นรถหรู จ๊าบไปอี๊กกกกก กระแทกหลุมบ่อหลังม.ทีนี่น้ำตาไหลแทน


ขับมาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงร้านครับ ร้านเป็นร้านชิวเล็กๆเปิดเพลงป๊อปธรรมดาฟังสบายตั้งอยู่ติดผับที่เปิดเพลงดังสะท้านฟ้าด้านผนังนี่แทบสั่นดังตึ้บตึ้บ พี่โยบอกจองโต๊ะร้านนั้นไม่ทันเลยมานั่งร้านชิว ไม่ว่ากันครับ แค่เลี้ยงก็พอ เหล้ากินที่ไหนก็ได้เมาเหมืนกันหมด

“เอ้ยปีหนึ่งมาแล้ว นั่งเลยนั่งงงงง” โอโหพี่ครับ เพิ่งสองทุ่มทำไมเสียงพี่ยานขนาดนี้เนี่ย ชักเห็นตัวเองในอนาคตมารางๆแล้ว

“โหพี่แป๊ะพี่ ไปแล้วเรอะ”

“ไปไหนวะ งง”

“เออกูก็งง” เออดี งงแม่งทั้งพี่สายเทค ไอ้ปันนั่งหน้างง วุ้ย เสียเวลาคุยด้วยจริงๆสายนี้ คุยไม่รุ้เรื่องมันทั้งสาย


“มานั่งนี่มา” พี่โยจูงมือผมไปนั่งตรงที่ว่างที่เหลือ ผมก็เออๆออๆ ถึงจะงงหน่อยๆลากมานั่งทำไมตรงหลืบๆวะพี่รหัสกู มองสาวๆไม่เห็นเลยเห็นมั้ยเนี่ย
 แต่แล้วสายตาผมก็หยุดสอดส่องเมื่อแก้วเหล้ามาอยู่ในมือ สาวๆไว้ก่อนละกัน ของฟรีมาก่อนน


ผมก็กินไปได้ซักพักก็กึ่มๆแล้วครับ พี่ก็ดุกันจัง เอะอะหมดกงหมดแก้วที่นะผมหมดบ้างไม่หมดบ้างตามเกมพี่ๆทันครับ นั่งไปนี่รู้เลยว่าเอากูมามอมชัดๆ ส่วนนู่น ไอ้ปันคนซื่อสัตย์หมดแก้วจริงจังทุกรอบ สติกระเจิงไปตั้งแต่หมดแก้วที่สองลุกไปเต้นมาหน้าเวทีแล้วเซปักลงพื้นตลอดจนพี่เค้ากลัวหัวมันแตกไม่ก็เอือมระอาจับมานั่งที่โต๊ะ ก็ยังจะปีนโต๊ะเต้นไปอีก


เดี๋ยวๆปันเพื่อนรัก พี่เค้าเล่นเพลงร่มสีเทา ทำไมมึงเต้นเหมือนเปิดเพลงขอใจแลกเบอร์โทรขนาดนั้นวะนั่น

 
อ้าว แล้วนี่พี่รหัสกูจะทำหน้าไล่แขกทำไมวะนั่น ขมวดดุจนคิดว่าเป็นการ์ดในร้านแล้ว


“พี่โยเป็นไรพี่ หน้าดุเหมือนหมา”


“มึงใส่ขาสั้นมา” พูดจบก็ยกแก้วเหล้าจิบ

แล้วไงเรอะ.. กูงง
ใส่ขาสั้นแล้วเครียดทำไม


“โหยพี่ ไม่เป็นรายย ผมไม่แพ้ยุง” แหมะ แมนๆคุยกันครับพ้มมมมมมม


“เกี่ยวที่ไหน ไม่ได้เครียดเรื่องยุงเลย” หื้ม บ่นไรมุ้งมิ้ง เสียงเพลงดังกลบ พี่โยอาจจะแค่ร้องเพลงร่มสีเทาก็ได้ ช่างมัน ผมหยีตานิดหน่อย เอ้อ เริ่มเมาแล้วว่ะ ชักง่วงหน่อยๆแล้วแฮะ ดีนะนี่เมาง่วง ถ้าเมาเรื้อนนี่ก็ไม่ไหว ตัวอย่างเมาเรื้อนที่ดีน่าจะเป็นไอ้ปัน ที่ตอนนี้ลุกไปจับขาไมค์ร้องเพลงไปแล้วเรียบร้อย



เออ มันมีแต่ขาอ่ะนะ ไมค์ไม่มีหรอก ..


“ปวดฉี่ว่ะ” ผมงึมงำ


“ไปป่ะ เดี๋ยวพาไป” หื้อ ผมหันไปมองหน้าพี่โย


“โหยพี่ของผมใหญ่ก็จริงแต่ไม่หนักขนาดน้านนน เดี๋ยวมานะพี่” ผมลุกขึ้น เซเล็กน้อยเพราะเก้าอี้มันชิดกับเก้าอี้พี่โยไปหน่อย พี่โยทำท่าจะลุกพาไปแต่ผมยกมือปฏิเสธ แหม่ วิศวะนี่พี่รักน้องของจริงเว้ย จะไปเยี่ยวยังจะตามมาดูแลอีก


ผมเซแปะไปตามกำแพง ยังพอมีสติได้ว่าสัญลักษณ์ไหนเป็นชายสัญลักษณ์ไหนเป็นหญิง แต่โหหหห แถวววว จะได้เยี่ยวมั้ยวะวันนี้ อืออออ ผมกุมเป้าตัวเอง อั้นไว้นะอั้นไว้ลูกพ่อ


“เอ่อ พอดีห้องน้ำเต็ม ไปเข้าอีกร้านข้างๆก่อนได้เลยนะครับ” พี่พนักงานพูด ก่อนที่ทั้งแถวจะสลายไปร้านข้างๆ ผมก็เดินตามเค้าไปครับตามภาษาคนเพิ่งเคยมาครั้งแรก เปิดประตูร้านข้างๆเข้าไปได้ก็หูแทบแตก บีทกระแทกหูจนสั่น  สั่นแค่ไหนดูจากนมคนด้านหน้าแล้ว โอโห้ ... สั่นจริง อยากไปสั่นด้วยเลย
โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้ว!!



หมายถึงปวดฉี่ไม่ไหวแล้ว เยี่ยวก่อน



“ฟู่...” เฉียดตายไปนิด

 ผมกวักน้ำลูบหน้านิดหน่อยแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เมาแล้วว่ะ บอกพี่โยกลับหอก่อนดีกว่า  ยังทันหอปิดอยู่พอดี ผมเปิดประตูออกมาก่อนจะเซเล็กน้อยเมื่อโดนคนพยายามแซงออก แต่ด้วยความที่สติอยู่ไม่ครบ กะจะหลบก้าวเท้าซ้ายันเผลอไปก้าวขาขวาแทน


“เชี่ย!..” ผมหลับตาปี๋เมื่อเหมือนจะล้มลงกระแทกพื้น




“เด็กปีหนึ่งอย่างมึงมาทำอะไรร้านเหล้าวะ” ผมลืมตาขึ้น ทั้งที่ควรจะเห็นพื้นเป็นก้อนหินแต่ดัน..


“เหี้ย !!!”


“เฮอะ หน้ามึงก็เยินอยู่แล้วยังอยากแหกกว่าเดิมรึไง”


“สัส มึงปล่อยกูเลยนะ” ผมตีแขนล่ำๆของมันที่บีบต้นแขนผมแน่นเหมือนคีม โว้ยยยย เจ็บ นี่ถ้ามือมึงจะหนักขนาดนี้จะไปรักษาคนไข้ยังไงวะ แล้วนี่มึงจะสูงไปไหนเงยหน้าจนปวดไปหมดแล้ว



“มึงเมาหรอไอ้เตี้ย หน้าเยิ้มเชียว”


“ไม่เหมือนมึงหรอกไอ้หมอซกมก ฟันไม่แปรงน้ำก็ไม่อาบ ปล่อยกูนะไอ้สัส” ผมตะโกนลั่นจนคนข้างๆหันมามงไม่หมอเถื่อนอย่างขยะแขยง เป็นไงหล่ะมึงหน้าตาก็ดี

“ กูไปอาบน้ำห้องเพื่อนเว้ย” ไอ้หมอเลิ่กลั่กมองไปรอบๆแล้วรีบแก้ตัว ฟังไม่ขึ้นหรอกฮึ ไอ้คนสกปรก 



“ไอ้สัสหมอ!!!!”


ผมสะดุ้งโหยงขนาดไม่ได้ชื่อหมอ  ก่อนจะมองไปที่ต้นเสียง
อ้าว ... พี่โย
แล้วไหนใครวะหมอ นี่กูชื่ออะไร กูชื่ออู้นี่นา แล้วกูก็ไม่ใช่หมอ


“โอ้โห ดวงซวยอะไรของกูวะ” ไอ้หมอบ่นพึมพำ


“มึงปล่อยอู้เดี๋ยวนี้!” พี่โยเดินเข้ามาแล้วจับแขนอีกข้างของผมดังหมับ เออะ อะไรวะเนี่ยกูงงไปหมดแล้ว นี่รู้จักกันเรอะ


“มึงเสือกอะไรวะโย” ไอ้หมอดึงแขนผม


“ปล่อย คน ของ กู” พี่โยย้ำทีละคำแล้วกระชากแขนผม ผมเลยเซไปซบอกพี่โยทั้งๆที่แขนอีกข้างยังโดนไอ้หมอเถื่อนกุมอยู่


“คนของมึง? ไอ้เตี้ยนี่หน่ะหรอ”


“มึงจะปล่อยดีๆมั้ย” ผมเงยหน้ามองพี่โยที่ตอนนี้ขมวดคิ้วดุสุดชีวิต แขนที่จับผมบีบแน่นจนเห็นเส้นเลือด เจ็บจะตายอยู่แล้ว ผมไม่เคยเห็นพี่โยโกรธมาก่อน ตั้งแต่เจอกันวันเฟิร์สเดทมหาลัยจนวันนี้ น่ากลัวโครตๆสมชื่อพี่เดือนเดือดจริงๆว่ะ


“โทษทีว่ะโยกูคงปล่อยไม่ได้..” ผมหันหน้าไปมองไอ้หมอที่ตอนนี้กระตุกยิ้มชั่วร้าย ความชั่วทะลุความหล่อออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ก่อนที่แขนล่ำนั่นจะกระชากผมกลับไป แขนผมก็หลุดจากพี่โยตัวเลยเข้าไปกระทบกับอกของไอ้หมอเต็มๆ
ก่อนที่จะโดนจับกอดจากด้านหลังแล้วเอามือมาจับที่หน้า



“มึงไม่เห็นหรอแผลที่ปากน้องเค้า”
...อื้อ ผมหันหน้าหนีเมื่อนิ้วโป้งปากลงมาแถวๆปาก
เจ็บนะ...


 “กูอ่ะทำเอง”
 

หือ..
อะไรวะ อู้งง ...


เอาตรงๆผมงง งงมากด้วย  งงแบบงงในงง งงว่าที่ตอนนี้งงเพราะงงจริงๆ หรืองงเพราะไม่มีสติ คิดไปคิดมาก็ยังงงอยู่ดี ตอนนี้ยังเรียงอะไรมาชนกันไม่ถูกเลย มารู้จักกันได้ยังไงวะ แต่คาดเดาแบบสติไม่เต็มก็พอจะรู้ครับว่าท่าทางจะไม่ค่อยถูกกันแน่นอน เพราะนอกจากน้ำเสียงที่ผิดปกติแล้วีกอย่างนึงที่ดูผิดปกติไม่เข้ากับสถานการณ์สุดๆก็





ก็กูนี่แหล่ะ!! มาอยู่อะไรตรงกลางวงวะ!!

“ไม่จริง”



“เหอะ กูขำ หน้าหดเป็นหมาเชียว” ผมขมวดคิ้ว หมาเหี้ยไรหน้าหด หมาหรือหำ งงได้มั้ย



“อู้ มึงรู้จักมันได้ยังไง” อ้าว ยังหาคำตอบว่าหมาอะไรหน้าหดยังไม่ทันได้ผมก็กลายมาเป็นคนต้องตอบคำถามแทนซะแล้ว





“หื้อ..” ผมพยายามถลึงตาเต็มที่ โครตจะง่วง ง่วงเหมือนจะหลับ


“แผลที่ปาก มันเป็นคนทำจริงๆหรออู้”   
อ่อแผลที่ปากหรอ ที่โดนไอ้หมอเถื่อนต่อยอ่ะนะ


“อื้อใช่” ผมพยักหน้า กะจะพูดต่อไปซะหน่อยว่าไม่ใช่แค่ปากอ่ะ คิ้ว ท้อง หลัง หมัดกับตีนมันล้วนๆไม่ใช่ใครทีไหนทำ แต่ยังไม่ทันได้พูดอยู่ดีๆจากหน้าพี่โยก็วืดมาเป็นตูดกางเกงยีนส์เฉยเลย
เห้ย ... นี่กูโดนอุ้มพาดบ่าเรอะ



“ชัดเจนพอนะ” โอ๊ะ ไอ้หมอเถื่อนหันหลังเดินทำเอาหน้าผมกระแทกก้นมันเต็มๆ ทุเรศชิบหาย แต่ก็เด้งดีเหมือนกันแฮะ ไอ้จะตะโกนด่าก็ไม่มีแรงแล้ว ไม่ไหวแล้ว หัวย้อนๆอย่างงี้ผะอืดผะอม


“อื่อ อยากอ้วก” พอพูดออกไป โลกก็วืดอีกรอบ คราวนี้โดนฟาดลงกับอะไรนิ่มๆด้วย


“มึงอย่ามาอ้วกลงบนรถกูนะไอ้เตี้ย” อื้อ อย่าตบหน้า


“อื้อ..”


“เฮ้ยนอนดีๆกูจะปรับเบาะ มีสติอยู่มั้ยวะ จะอ้วกมึงเปิดหน้าต่างนะรู้มั้ย ห้ามอ้วกในรถ” สัส บอกว่าอย่าตีหน้าไง ผมหันหน้าหนีมือที่มาตีๆอยู่แถวแก้ม มือหรืออุ้งตีนวะ หยาบชิบหาย


“อย่าตี...”


“เห้ย ไอ้ลูกหมา ”  ผมหันตัวหลบเสียง พูดมากจัง คนจะนอน รู้สึกเหมือนมีเรื่องวุ่นวายเยอะแยะเลย แต่ง่วงจัง ไว้ค่อยเคลียร์ละกันนะ



.
.
.
.






อือ...
ร้อน



อือ..
หนัก


อือ..
อึดอัด

อือ..
เหนียวตัว




“อย่าดิ้น”
แรงรัดมากขึ้นกว่าเดิมอีก ผมดิ้นอย่างขัดใจ อะไรมันมารัดนักหนา ขยับแทบไม่ได้เลย แล้วเสียงใครวะเนี่ยอยู่ซะใกล้หูเลย
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบสีเนื้อ ใช่สีเนื้อ สีเนื้อแบบแพนโทน

หือ...เนื้อคน

เนื้อคนชัดๆ!!
นี่กูนอนกอดใครวะเนี่ย!!!!!!!


“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมผลักสุดแรงเกิดเท่าที่มีไปจนอีกหลุดมาจากอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้ เผลอผลักแรงไปหน่อยตัวผมเลยไถลตกเตียงลงมาดังแอ้ก


“โอ๊ยไอ้เตี้ย” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ไล่ตามองตั้งแต่หน้าหล่อๆของมันลงผ่านซิกส์แพคเป็นก้อนตบท้ายตาดำด้วยบ๊อกเซอร์ลายสก๊อตเหี่ยวๆของมันที่เหมือนจะมีความนูนหรือไม่ก็อาจจะเป็นแค่การกระทบของแสงและเงา แต่ไม่ว่าจะด้วยอะไร โดยรวมๆแล้ว




โอ้

มาย
ก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


“มึงหยุดความคิดมึงไว้ตรงนั้นเลย”

“มึงรู้รึไงกูคิดอะไร!!!!” ฮือออออออออออ มึงไม่รู้หรอกมึงไม่รู้

“ไม่รู้แต่หน้ามึงดูโง่”

“ไอ้...” ผมได้แต่กัดฟัน พร้อมกับลูบคลำตูดตัวเองด้วย ฮึก เจ็บอ้ะ เจ็บ มีความเจ็บแปลบๆด้วยอ่ะ

“มึงร้องไห้ทำไมเนี่ย เห้ย” มันลุกมานั่งขอบเตียงแล้วเอาขาล่ำๆเต็มไปด้วยขนขามาเขี่ยผม วิธีถามคนป่วยของมึงมันเป็นแบบนี้หรอ ไอ้หมอเวรตะไล ฮือออ อยากไล่ให้ไปตายแต่น่าจะตายยากมันเป็นหมอ มันอาจจะห้ามเลือดตัวเองทัน

“มึง!! มึงปล้ำกูหรอ!!” ไอ้หมอมันทำหน้าตกใจเหมือนจะโวยวายแต่มันก็เปลี่ยนเป็นหน้าเครียดแทน  เครียดไมอ่ะเครียดไม คนเครียดมันต้องกูไม่ใช่หรอ แย่งเครียดแบบนี้หมายความว่าไง

“กูว่ากูทำเบานะ มึงจะเจ็บได้ยังไง”


โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อยากจะร้องไห้


“มะ มึง!! ไอ้เชี่ย กูจะด่าอะไรก่อนดี มึง!! มึงทำแบบนี้ได้ยังไง แล้วมึงไม่ต้องมาพูดทำเบาเลยนะ กูเคยเห็นเค้าบอกว่ามันเหมือนเอาแครอทยัดรูจมูก ต่อให้มึงทำเบาแค่ไหน มึงเข้าใจมั้ยว่ามันแหก!! มันแหก!! มึงลองเอานิ้วโป้งยัดจมูกมึงดู แค่นิ้วโป้งรูน้อยๆก็แหกแล้ว ละ .. แล้วแครอทใหญ่กว่านิ้วโป้งอีก มึงเป็นหมอเนี่ยมึงไม่รู้จักหูรูดรึไง แม่งเอ๊ยยยยยย” โวยวายแบบที่รู้เลยมาเสียงต้องดังทะลุประตูห้องไปแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น แต่ขอกูเถอะครับ ไม่รู้จะขอบคุณดีมั้ยที่เมา จังหวะที่แครอทแทรกตัวเข้ารู้จมูกมา ไม่อยากจะคิดเลยว่าทางที่เคยแต่ออกโดนเอาเข้ามันจะแหกระดับไหน ฮือๆ คิดภาพยังไม่กล้าเลยเนี่ย

“โคตรดูถูกเลยไอ้ลูกหมา”

“กูไม่ได้ดูหมอเถื่อนอย่างมึงผิดไปหรอก!!”

“กูหมายถึงดูถูกขนาด กูไม่เล็กเป็นแครอทหรอก ของกูอ่ะน่าจะมะเขือม่วง” แล้วมันหัวเราะลั่นห้องหลังจากพูดจบทันที


มะ .. มะ ... มะเขือม่วง

โฮ ..


กูคิดภาพทำไมเนี่ย!!!!!!!!!!!



“มึงนี่แม่งตลกดีว่ะ” ไอ้หมอหัวเราะจนต้องปาดน้ำตาทิ้ง 

“กูไม่ขำ”

“เออแต่กูขำ” โอ๊ย อยากสอยหน้าแม่งซักหมัด 

“ไอ้!!”

”ฮ่ะๆ มึงนี่ขี้มโนใช้ได้ กูไม่ได้เป็นเกย์ ยินดีกับหูรูดมึงด้วยที่ไม่ได้ถูกมะเขือม่วงแหกเข้าไป” 

“ละ แล้วทำไมกูเจ็บตูด!!”

“ไม่รู้มึงหรอ ตูดกระแทกพื้นมั้ง ตกไปแรงขนาดนั้น” ผมคลำตูดตัวเองป้อยๆ ไม่รู้จะเชื่อดีมั้ย ยังอยู่ดีใช่มั้ยลูกพ่อ

“กูจะเชื่อได้ยังไง!!!”

“เรื่องของมึง กูมีเรียนไม่ว่างมาเถียงกับมึงหรอก เออ ไหนๆก็เราก็คงได้อยู่ร่วมกันไปอีกนาน...” มันลุกจากเตียงไปหยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงบอลมาใส่แบบลวกๆ ต้องยอมรับเลยว่าขนาดใส่แค่กางเกงบอลยานๆกับเสื้อดำไม่มีลายมันยังดูดีได้แบบไม่น่าเชื่อ ใส่กางเกงบอลธรรมดายังทำให้ดูเหมือนโฆษณากางเกงบอลแบบพอร์นๆทำเอาผมที่ควรจะลุกไปเบ้งหน้าให้หันได้แต่มองมันใส่เสื้อผ้าแบบงงๆ



แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้ผมงงแบบขาดสติได้เท่า เสื้อสีเทาทรงคุ้นเคยที่มันหยิบออกมาสะบัด เสื้อที่ไม่ควรอยู่ในมือของมัน เพราะเป็นเสมือนเครื่องแบบประจำคณะวิศวะ








เสื้อชอป!!!!!!!!


“กู ‘  หมอ ’  วิศวะเครื่องกลปีสาม”











---
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: khunpisda ที่ 17-02-2017 01:17:32
กรี๊ดดดดดด น่าสนใจ ไม่น่าละพี่ท่านเถื๊อนเถื่อนนน :ling1: :hao3:
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 17-02-2017 06:37:12
เงิบ หมอเถื่อนมาก ว่าแต่มาแย่งพี่โยเต๊าะน้องทำไม
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 17-02-2017 07:20:10
เห็นชื่อเรื่องกะชื่อตอน "เด็กหอ//เคาะห้องครั้งที่..." นึกว่าจะมาแนวสยองขวัญพออ่านเท่านั้นแหละ :jul3: :jul3:ตลกว่ะ ฮาดี ชอบๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 17-02-2017 11:47:00
น่าสนใจมากเลยค่ะ ชื่อหมอแต่เรียนวิศวะ โหย ชอบ55555555
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 17-02-2017 18:23:14
โอ๊ย ชอบอะ ส่วนสูงต่างกันแบบนี้สิดี 5555 นึกภาพตามแล้วขำ

ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องนึกว่า จะมาแนวหลอนซะอีก  รอตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-02-2017 18:48:57
ถถถถถถถ โถ่เอ๊ย......เข้าใจผิดกันหมด คิดว่าหมอ แพทย์
ที่แท้“กู ‘  หมอ ’  วิศวะเครื่องกลปีสาม”
แล้วทำไมไม่ถูกกับพี่โย เดือนเดือดวิศวะล่ะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 17-02-2017 19:11:58
พี่หมอเป็นพระเอกใช่มั้ยคะ 55555555555
อ่านแล้วอินสถานที่มากค่ะ ภาพลอยมา ฮือ 555555555555
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 17-02-2017 19:53:24
โคตรฮาาาาาา  ชื่อหมอแต่เรียนวิศวะ ให้ตายเถอะ ถึงว่าทำไมแม่งเถื่อนนนนน
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 17-02-2017 21:04:16
ฉิกหายละ...แค่ชื่อ...หมอ...เสร็จแน่....น้องเตี้ย
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 18-02-2017 01:45:30
ลงทุนสมัครมาเพื่อเม้นต์เป็นกำลังใจ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ปล. มาบอกว่าหาเจอละจ้ะ ยูสพิมกลับหัวแค่นี้บอกยาก
ร้ากกกก สนุกแล้วววว มาต่อไวๆ ไม่คิดมากกกกก
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!! || *ไม่ใช่นิยายผี*
เริ่มหัวข้อโดย: Spkssy ที่ 18-02-2017 11:17:07
อ่านละจินตนาการภาพได้สุดไปเลยรวมถึงการใช้ชีวิตของวิดวะ  มีความหลังมอ 555 สู้ๆเว้ยกูรออ่านอยู่ ตอนแรกคิดว่าจะกะโหลกกะลาที่ไหนได้มะพร้าวมีเนื้อน้ำหวานเลยนี่หว่า เป็นกำลังใจให้เว้ยคอยติดตามอยู่
ปล. อยากอ่านเอ็นซี :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!! || *ไม่ใช่นิยายผี*
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 18-02-2017 12:00:17
 o13
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll เคาะห้องครั้งที่ 2 หมอจีนแดง!!! || *ไม่ใช่นิยายผี*
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 18-02-2017 23:06:03
ก๊อกก๊อก 3 : [ เปิดหอ]




“ หมายความว่าไงวะอู้” ฮือ ผมได้แต่นั่งทำหน้าตกหลังจากเล่าเรื่องโดยสรุปให้ไอ้ปันฟังเป็นครั้งที่สองเสร็จ ไม่แปลกเท่าไหร่หรอกครับสำหรับไอ้ปันถ้ามันจะไม่เกท ปกติก็ไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรง่ายๆอยู่แล้ว แกทไทยที่ว่าซับซ้อน ยังซับซ้อนไม่เท่าเรื่องที่ผมเล่าเลย
เมื่อเช้าหลังจากชอคจนกระทั่งมันเดินออกจากห้องไป ผมก็รีบวิ่งแจ้นลงมาหาป้าหน้าหอโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำลากขี้ฟันไปเถียงกับป้าหน้าหอ ไหนว่าหมอไง!! ไหนว่าเรียนแพทย์!! คุณหลอกดาว!!
ป้ายามงี้ตกใจรีบเอาหลักฐานมายืนยันให้ผมดู ชี้ๆให้อย่างมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ให้ข้อมูลผิด





‘นาย แพทย์ วรเวชกุล ’



แม่งชื่อจริงว่า แพทย์ !!
โอโห้ มึงติสท์กับชีวิตมากไปมั้ย หรือพ่อแม่ตั้งแก้เคล็ด ชื่อเล่นชื่อหมอ ชื่อจริงชื่อแพทย์ แต่เสือกเรียนวิศวะเครื่องกล ตกลงใครสับสน!


“เชี่ย แม่งโคตรได้ ชื่อนายแพทย์” ไอ้เติ้ล(รสแอปแปด)ที่เพิ่งดูดหมูปิ้งออกจากฟันซี่สุดท้ายเสนอหน้ามาออกความคิดเห็นให้ผมต้องค้อนกลับ ได้ห่าอะไร แดกหมูปิ้งต่อไปเลยมึง


“งี้ก็แปลว่ามึงเปรี้ยวตีนกับพี่ปีสามคณะเราไปแล้วสิวะอู้” 


“ไม่เปรี้ยวเท่าไหร่ แต่สอยหน้าพี่เค้าไปแล้วรอบนึง”


ผมหน้าบูด จริงที่เล่าบางทีกูก็ออยากได้คำประมาณ ‘ไม่ต้องห่วงเพื่อน ยังไงกูก็จะอยู่ข้างมึงเสมอ’ แต่ลืมไป สงสัยจะหมดหวังไปพร้อมกับเพลงเราและนายในค่ายลูกเสือตอนม.หกไปแล้ว


“เชี่ย แต่แม่งพี่หมอเลยนะเว้ย” ไอ้พีที่เงียบมานานเพราะมัวแต่แยกใบกะเพราออกจากข้าวผัดกะเพราพูดแทรกขึ้นมา

“ทำไมวะ พี่หมอเค้าทำไม” ไอ้เติ้ลก็ไม่ได้อยากรู้ซักเท่าไหร่แต่เสนอหน้าเข้ามากลางวงทันที


“เออกูก็ไม่รู้หรอก แค่อยากอยู่ในวงสนทนา”
ไอ้เติ้ลผู้ที่ตั้งใจจะสาระแนเต็มที่ถึงกับเบรคหน้าทิ่ม ทำเสียงจิ๊จ๊ะ แล้วแก้แค้นโดยการย้ายกองกะเพราเข้าไปคลุกกับปลาหมึกให้มันแยกใหม่คราวหน้าจะได้ไม่ต้องอยากมีส่วนร่วมกับวงสนทนาอีก


“อ้าว ไอ้อู้” หืม? ผมหันหลังไปตามเสียงเรียก อ้อพี่แป๊ะครับ สภาพนี่รู้เลยว่าเมื่อวานท่าทางจะยับเยิน

“ดีพี่” ผมยกมือไหว้

“เมื่อวานก่อเรื่องอะไรวะ ไอ้โยแม่งหัวเสียหน้าดู กูนี่หายเมาเลย” พูดถึงพี่โยนี่ก็ลืมไปเลยว่าเมื่อวานมีเหตุการณ์ปริศนาหน้าร้านขึ้น ว่าแล้วต้องหาเวลาไปถามซักหน่อย

“พี่แป๊ะพี่ พี่รู้จักพี่หมอป้ะ” เติ้ลผู้ไม่ย่อท้อต่อการพยายาม

“มึงไปต่อยกับไอ้หมอมาหรอ!? เห้ย แล้วสภาพมึงยังดีอยู่ได้ไงเนี่ยไอ้อู้!” พี่แป๊ะทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีใส่ผม

“...พี่เห็นผมด้วยหรอ”  … ผมเลยเป็นผีกลับใส่

“ชิบหายละ กูเห็นอยู่คนเดียวหรอ!! ผีไอ้อู้!!” 


อ่ะบันเทิงเข้าไป ...
กูจะรู้เรื่องมั้ยวันนี้...


“โว้ยพี่แป๊ะ! ตอบมาก่อนเลย พี่หมอนี่มันใคร!” ไอ้เติ้ลพยายามดึงที่แป๊ะกลับเข้าประเด็น ในระหว่างนี้ไอ้พีก็ยังแยกใบกะเพราไม่เสร็จ

“ไอ้หมอเป็นเดือนคณะก่อนไอ้โย” พี่แป๊ะคว้าแก้วนมขาวเย็นๆของผมไปดูดทั้งซวบลดไปครึ่งแก้ว  ตลกแดกไม่มีใครเกิน

“อ้าว แล้วทำไมโดนปลดอ่ะพี่”

“มันไปต่อยกับเดือนเสดสาด”

“เชี่ยยย โหดสัด”

“ไม่ต้องโหไปหรอก จากมุมกูไอ้เดือนเสดสาดแม่งโหดกว่าไอ้หมออีก” แถวนี้มันเถื่อนไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้จริงๆว่ะ

“แล้วพี่โยอ่ะทำไมถึงโดนปลด”

“ต่อยกับอดีตเดือนวิศวะ”

“อ้าวแล้วใครคืออดีตเดือนวิศวะอ่ะ” นี่ก็มาตรงคอนเสปไม่ได้โง่แต่หน้ามาเสมอไม่เคยผิดเพี้ยน

“มึงอย่าไปบอกใครนะว่าสายเดียวกับกูอ่ะปัน กูอายเค้า”

“แล้วตกลงใครได้เป็นเดือนวิศวะอ่ะพี่” 

“ไม่มี เปลี่ยนสองรอบก็หมดแล้วคนหล่อคณะเรา ปีนั้นเลยส่งอีมงคลขึ้นประกวดแทนสุดท้ายโดนปรับตกเพราะแอบไปจับไข่เดือนเสดสาดโดนกระทืบกลางเวที ตอนโดนกระทืบภาคกูนี่ขำขี้จะแตก ร้องเสียงเหมือนบาบูนตกต้นแตงโม” ไม่รู้จะสงสารพี่มงคลที่โดนกระทืบหรือเวทนาพี่แป๊ะดี แตงโมไม่ได้เป็นต้นไอ้ห่าพี่แป๊ะ แตงโมเป็นพืชล้มลุก ต้นสูงไม่ถึงเมตร อย่าพูดถึงตกลงมาเลย ปีนได้ก็เก่งแล้ว โอ๊ยกูปวดหัววว 

 
อ้อ ‘ อีมงคล ’ หรือพี่ ‘ มงลง ’ ที่ว่าคือพี่กระเทยร่างอ้วนประจำคณะครับ ที่หน้าที่เป็นพี่สันทนาการแต่หลักๆแล้วก็แกล้งเต้นตลกแล้วจบด้วยลวนลามชาวบ้าน ท่าเต้นของพี่แกแต่ละท่านี่เสื่อมไม่รู้จะเสื่อมยังไง ขนาดเต้นเพลงไก่ย่างยังดูเหมือนฮิปโปกระหายการผสมพันธุ์ทำเอาฮากันสนั่น ขนาดพี่บางคนดึงหน้าอยู่ยังต้องหันหลังไปขำเลย

“ว่าแต่ทำไมพี่โยถึงต่อยกับพี่หมออ่ะพี่แป๊ะ”

“อย่าให้กูเล่าเลยว่ะ “ ไอ้พี่แป๊ะทำหน้าสลดหดหู่ดูเหมือนหมาโดนทิ้งยิ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของพวกที่สาระแนอย่างพวกผมเข้าไปอีก   
 
“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอวะพี่” อินสุดยิ่งกว่าอะไรก็ไอ้เติ้ลนี่แหล่ะครับ

“เปล่า กูไม่รู้”

เบรกเอี๊ยดรอบสองหน้าแทบทิ่ม คราวนี้เลิกอยากรู้พร้อมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่แป๊ะทันที ไร้สาระกว่าการแยกใบกะเพราจากผัดกะเพราะก็พี่แป๊ะนี่แหล่ะวะ

“เออ ว่าแต่พวกมึงจะลงแข่งเปิดหอป่ะวะ ”

“เห็นแปะอยู่หน้าหอ มันคืออะไรวะพี่” ทั้งโต๊ะพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนผมก็อือๆออๆครับ เดินผ่านไอ้กระดาษที่แปะมาแบบไม่ได้สนใจอะไรซักเท่าไหร่

“กูจะเล่าไงดีให้ตื่นเต้นวะ”
 ...เอาเป็นเริ่มจากเล่าธรรมดาแต่เป็นเรื่องจริงก่อนมั้ยพี่แป๊ะมพี่
 “มันเป็นกิจกรรมของหอในสืบทอดกันมานานตั้งแต่สองร้อยปีที่แล้ว”

“มหาลัยเรายังไม่ถึงร้อยปีเลยนะพี่” นั่น คิดยังไม่ทันขาดคำไอ้พี่แป๊ะก็ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จออกมาอีกแล้ว

“มึงทำเป็นฟังผ่านๆไม่ได้หรอไอ้อู้ ขัดกูจัง” พี่แป๊ะทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ

“เออไอ้อู้มึงนี่! ” เห็นแก่ไอ้เติ้ลที่ทำหน้าอยากเห็นประหนึ่งชาติที่แล้วตายระหว่างทำแบบสอบถามเลยจะยอมฟังเรื่องจริงผสมเท็จของพี่แป๊ะไปแบบไม่ขัดบ้าง

“อ่ะแฮ่มๆ ว่าง่ายๆก็มันเป็นเหมือนกีฬาสีหอใน หอชายก็แบบ หอหนึ่งสีประจำหอสีเขียว หอสองสีเหลือง หอสามสีม่วง และหอสี่สีแดง แบ่งเป็นบ้านๆไป หอไหนเล่นเกมชนะก็ชนะไป ง่ายแค่นี้เอง ”

“แบ่งสีขนาดนี้พาดผ้าพันคอหน่อยกูนี่นามสกุลมัลฟอยเลยอ่ะ” พีผู้เกลียดสีเขียวอย่างใบกะเพราดันได้สีเขียวเป็นสีประจำหอเสมือนโดนกะเพราล้างแค้นเบะปากทำหน้าทำตาเหมือนคนอยากวิ่งไปฟ้องพ่อว่าโดนกะเพราแกล้ง 

“เชี่ย โคตรคูล นี่กูเหมือนอยู่หอกริฟฟินดอร์” ไม่พูดเปล่า ไอ้เติ้ลยังคว้าตะเกียบขึ้นมาวิงการ์เดียมเลวิโอซ่าให้ชาวบ้านได้ละอาใจอีกแต่ดันเผลอหลุดมือกระเด็นตกพื้นไปตรงที่แม่บ้านกำลังถูพื้นอยู่ เลยโดนสายตาอวาดาคาดาฟราเปรี้ยงเข้าให้ เฮอร์ไมโอนี่จำแลงหน้าจดเหลือสองนิ้วไปเลย สมน้ำหน้า

 “แล้วเกมมันยากมากมั้ยอ่ะพี่”

“ยากดิมึง มันเป็นเกมที่แบบกว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคไปได้จะต้องอาศัยความสามัคคี กุมมือกันให้แน่น เกมแม่งโครตยาก พวกมึงเคยดูอะเวียงเจอร์มะ แบบนั้นเลย แม่งเหมือนไปทำศึกกับโดรน ถ้าไม่สามัคคีกันไว้มึงผ่านด่านไปไม่ได้แน่นอนเหมือนดังคำโบราณเค้าบอกเอาไว้ว่า...อ่า” พี่แป๊ะชะงักไปนิดนึง ตาดำล่อกไปแล่กมา “..ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ!!”
ห่า ไม่ได้เกี่ยวข้องเลย นี่จบภาษาไทยเกรดเท่าไหร่ รู้แล้วเลยว่าทำไมปีหนึ่งถึงต้องมีวิชาภาษาไทยของมหาลัย เพราะคนอย่างไอ้พี่แป๊ะนี่เอง เออ แล้วอะเวียงเจอร์คืออะไร ยี่ห้อน้ำแร่เรอะ เค้ามีแต่อเวนเจอร์!! สรุปวิชาอังกฤษที่มีนี่ก็เพราะคนอย่างมึงด้วยใช่มั้ยไอ้พี่แป๊ะ!

“เกี่ยวไรกับตำน้ำพริกวะพี่”

“บ๊ะ แม่กูชอบกิน”



... เอวัง
คุยกับพี่มันกูได้สาระไปบ้างมั้ยเนี่ย


“คุยกับพี่แป๊ะแล้วทำไมปันงงวะ”

“คุยกับใครมึงไม่งงบ้างอ่ะปัน”

“แล้วรางวัลอะพี่”

“มันมีหลายรางวัลอ่ะมึง แต่รางวัลที่ใหญ่ที่สุดคือรางวัลใหญ่” เออกูรู้แล้ว ไม่งั้นมันจะชื่อรางวัลใหญ่ได้ยังไง โอ๊ย ไอ้พี่แป๊ะ

“แล้วรางวัลใหญ่คือรางวัลใหญ่มันคืออะไรวะพี่”

“หน้าตาดูอยากรู้นะมึงอ่ะเติ้ล มันคือเกมสุดท้ายของงาน พวกมึงจะต้องร่วมมือกับเมทของพวกมึงหากล่องรางวัลที่ซ่อนไว้ที่ไหนไม่รู้ของมหาลัย ส่วนรางวัลแม่งก็อยู่ในกล่องแหล่ะ ปีกูนี่รางวัลใหญ่มอไซต์นะครับผมมม” ผมกรอกตาทันทีที่ได้ยินคำว่า ร่วมมือกับเมท ถ้ากติกามาแบบนี้ก็ตัดกูออกไปได้เลยเถอะ พูดไปแล้วมะเขือม่วงนี่ลอยมาเลย เกลียด ฮือ

“เค้าเอามอไซต์ใส่กล่องเลยหรอพี่! ”

“ไอ้ห่า กระดาษมึงกระดาษ มึงค่อยไปรับรางวัลทีหลัง ลังใหญ่ขนาดนั้นมึงคงต้องถ่วงเนสซีซ่อนแล้วหล่ะ นี่กูคิดว่ามึงโง่แต่หน้านะเนี่ย เสือกโง่ไปทั้งตัวเลยหรอ ” เนสซีคืออ่างเก็บน้ำหลังมอครับ จริงๆก็อ่างเก็บน้ำธรรมดาเนี่ยแหล่ะ แต่มันท่ออยู่ตรงกลางบ่อโด่ขึ้นมาเหมือนหัวไดโนเสาร์ เราเลยเรียกมันว่าบ่อเนสซี   

“แล้วปีนี้อะพี่”

“ปีนี้หรอ ปีหนึ่งอย่างพวกมึงเลิกหวังไปได้เลย เพราะของรางวัลปีนี้ตัวท็อปปีสามทั้งสามหออย่างไอ้หมอตัวแทนเขตสาม ไอ้โยตัวแทนเขตสี่ ไอ้เดือนเสดสาดตัวแทนเขตหนึ่งแม่งกะจะแย่งชิงกันยิ่งกว่าลิงชิงบอล!” ไอ้พี่แป๊ะพูดมาแต่ละชื่อนี่เกือบจะน่ากลัวแล้วครับ แต่เสือกยกตัวอย่างเป็นลิงชิงบอล ลดความขลังลงไปได้ครึ่งนึงเลย

“โหหห โคตรศึกเดือนชนเดือน”

“แล้วตกลงของรางวัลคืออะไรวะพี่”

“กูไม่อยากจะบอก”

“เพราะพี่ไม่รู้?”

“เอ๊ะไอ้ห่าอู้ มึงนี่ไม่ชอบขี้หน้ากูรึเปล่าเนี่ย เตะตัดขากูทุกมุก”

“ตกลงพี่รู้มั้ยหล่ะ เห็นมั่วมาตั้งแต่ต้นเรื่อง” ผมพูดจบไอ้พี่แป๊ะก็มองข้างใส่แบบใส่จริตยิ่งกว่านางร้ายช่องสาม

“อย่าดูถูกกูไปไอ้พวกหน่อไม้ กูเนี่ยรู้เรื่องทุกเรื่องไวยิ่งกว่าสามจีทรู เปลี่ยน ไอ้ห่าพูดแล้วโมโห เมื่อวานกูจะเปิดดูไลฟ์น้องสายป่านอะมิโน แม่งหมุนวนไปเถอะวนจนกูกรอกตาตามแทบเป็นตะคริว อดเม้นต์ครางชื่อพี่แป๊ะหน่อยครับเลย” อือ เนทมันคงทำถูกแล้วหล่ะ นอกจากจะพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วยังป็นพวกจิตลามกอีก ชีวิตมีอะไรสมดุลมั่งวะ แล้วถามจริงให้น้องเค้าครางน้องเค้าไม่ต้องคราง อาแป๊ะ อ๊าแป๊ะ ฟังแล้วดูตรุษจีนพิกล

  “พี่ต้องเม้นต์ 99 พี่ถึงโชคดี ปันลองมาแล้ว วันนั้นเม้นต์ 99 ปุ๊ป ป้าขายน้ำทอนตังค์เกิดมาสามบาทเลย โคตรโชค แต่ดีนะปันคืนเค้าไป”

“เค้าให้มึงมาอมเปล่าปัน”

“เห้ย กูไม่ใช่ประปุกออมสิน”

“เติ้ลไม่ได้ด่ามึงเป็นกระปุกออมสินหรอกปัน”

“เออ กูด่ามึงเป็นตู้บริจาคเงิน ป้าเค้าให้สามบาทมาสมทบทุนเด็กยากไร้ มึงนี่ไม่รู้เรื่องเลยปัน”

“หน้ากูดูเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรอวะ” เปล่าไม่หรอก หน้ามึงดูโง่ โดนด่าขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก กูปวดหัวแทน
   
“ตกลงรางวัลเป็นอะไรพี่แป๊ะ” ผมวกกลับเข้าประเด็น นี่นอกเรื่องจนกูจะไม่อยากรู้แล้วเนี่ย

“อ้อ เห็นเค้าพูดกันนะว่ารางวัลปีนี้คือเงินสดสองหมื่นบาท ตั๋วเครื่องบินไปมัลดีฟ ..แต่ที่เด็ดสุดที่พวกเดือนเดือดแม่งแย่งกันแทบตายห่าคืออย่างหลังสุด นั่นก็คือ..”

“คือ..?”

“คืออออออออ”

“คือ?”


“คืออออ... กูจำไม่ได้ มึงกลับไปอ่านป้ายประกาศกันเองแล้วกัน ไปเรียนละ บ๊าย” ไอ้พี่แป๊ะตีเนียนเก็บข้าวเก็บของแล้วลุกหนีไปเลย ในตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งรู้ตัว






ไอ้ห่าพี่แป๊ะ!! นมขาวเย็นๆของกู!!
 


.
.
.
.





             สูบพลังโคตรๆ คุณเชื่อมั้ยครับ ในมหาลัยมันจะอยู่ซักวิชา ที่เหมือนสร้างมาเพื่อให้มึงเข้าไปนั่งเบื่อไปวันๆ เหมือนสอนจริยธรรมในชีวิต สอนให้คุณเป็นคนดี แต่อาจารย์ก็มาสายไปยี่สิบนาที วิชาอะไรแบบนี้โคตรดูดพลังงานเลยเถอะให้ตาย มีแต่คนเดียวแหล่ะครับที่เรียนวิชาแบบนี้แล้วดูดีนั่นก็คือไอ้ปัน อีกนิดนึงจะนุ่งขาวห่มขาวมาเรียนแล้วบอกเลย

“อู้!” หืม? ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็พบฟันครบสามสิบสองซี่ฉีกยิ้มมาแต่ไกลแต่ไกลขนาดประตูหน้ากับประตูหลังก็ยังรู้ว่าพี่เค้าหล่อ

“อ้าวพี่โย”

“มีเรียนไรต่อป่ะวะ”

“ไม่มี พี่อ่ะ”

“กำลังคิดอยู่ว่ามีดีมั้ย แต่พอเจอมึงเลยไม่มีเพราะมีเรื่องต้องคุยกับมึง” อ้าว แบบนี้ก็ได้หรอ

“เรื่องอะไรอ่ะพี่”

“เรื่องไอ้หมอ มึงไปรู้จักมันได้ยังไง แล้วแผลที่ปากมึงหมายความว่าไง หมายความว่าไงที่.. ที่มันบอกว่า มันเป็นคนทำ” พี่โยถามรัวๆแล้วจ้องหน้าผมไปด้วยแบบเป็นเอาเป็นตาย

“พี่หมอเค้าเป็นเมทผม แผลที่ปากก็เค้าทำจริงๆ แม่งเสยหมัดมาอู้หลบแล้วไปกระแทกขอบเตียง” จริงไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ เดี๋ยวเค้าหาว่าโง่

“เฮ้ยโย ‘จารย์ควิซวันนี้ รีบไปเถอะ” เสียงเพื่อนพี่โยตะโกนเรียกมาจากด้านหลัง พี่โยหันไปตะโกนตอบตกลงก่อนจะหันขวับมาจับไหล่ผมไว้ สีหน้าพี่โยดูร่าเริงขึ้นมาแบบเห็นได้ชัดทั้งๆที่เพิ่งรู้ว่าจะมีควิซ ดูท่าจะเป็นคนชอบเรียนมั้งพี่รหัสผม

“แสดงว่ามึง.. ไม่ได้เป็นอะไรกับมันใช่มั้ย”

“เป็นดิพี่ เป็นเมทไง”

“ดีแล้ว ดีแล้ว..” ไอ้พี่โยถอนหายใจยิ้มๆแล้วยกมือขึ้นขยี้หัวผม “มึงไม่ต้องเป็นอะไรกับมันซักอย่างเลยได้มั้ย กูห้าม เมทก็เป็นไม่ได้ ย้ายมาหอสี่ เดี๋ยวกูทำเรื่องให้”

“ไอ้โย อาจารย์จะล๊อคห้องแล้ว!!!”

“ไว้ค่อยคุยกันนะ” พี่โยยิ้มให้ผมแล้ววิ่งไปขึ้นลิฟต์กันเพื่อน ไม่วายยื่นหน้ามายิ้มให้ผมอีกรอบ
เอาหล่ะมาถึงตรงนี้ ผมก็ไม่ได้โง่หรอก เพราะผมไม่ใช่ไอ้ปัน มันชัดเจนขนาดนี้แล้วทั้งคำพูดทั้งหน้าตาที่โล่งอกขนาดนั้น ไหนจะไอ้คำเตือนห้ามเป็นแม้กระทั่งเมท มันโคตรของโครตรจะชัดเจน




ซึ่งผมไม่ได้โง่ แบบนี้อ่ะแน่นอน


พี่โยชอบไอ้พี่หมอ!!!


“อู้! มาเร็ว”  ไอ้ปันที่ยืนควบจักรยานตะโกนเรียกผมไปซ้อน ว่าจะเริ่มแผนช่วยพี่รหัส แต่เอาไว้ก่อนละกัน ไอ้ปันที่ขัดโชคจริงๆ สงสัยต้องกลับไปแชร์โพสต์ 99 บ้างละ

   ปันขี่มาส่งผมที่หน้าหอก่อนที่มันจะปั่นกลับไปหน้าหอตัวเอง พูดเหมือนไกล จริงๆอยู่ตรงข้ามกันครับ ก่อนขึ้นเลยแอบแวะตรงป้ายประกาศซะหน่อย ไอ้พี่แป๊ะแม่งมาพูดให้อยากรู้แล้วพูดไม่จบ เสือกไม่สุดที่เหมือนคนท้องผูกขี้จะต๋อมแต่ยังไม่ต๋อมครับ ซึ่งป้ายประกาศก็หาไม่ยาก แปะกลางบอร์ดด้วยสีม่วงแป๋นแหรน มองแล้วหงุดหงิด ซึ่งมุมล่างของป้ายก็เขียนตัวเบิ้มชัดเจน


‘ของรางวัลใหญ่ เงินสดสองหมื่นบาท ตั๋วเครื่องบินไปกลับทะเล และ




... ภาพลับของสามเดือนที่คุณก็รู้ว่าใคร





--------------


ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยนะคะ   :katai2-1: :katai2-1:
แอบตกใจตรงที่ทุกคนคิดว่าเป็นนิยายผี คือจริงๆอยากเขียนเกี่ยวกับหอ เลยตั้งชื่อว่าเด็กหอ ลืมไปเลย แง
ว่าแต่รู้ได้ไงว่าที่ไหน 5555555555555555555555555555555 สถานที่สมมุติสิโถ่ แค่มันคล้ายกัน
พี่หมอค่าตัวแพงตอนนี้เลยเสนอหน้ามาออกได้แค่ชื่อ วงวารพี่เค้านะคะ
 
สารภาพว่าเขียนชื่อพี่โยผิดเป็นพี่ยูไปเกือบครึ่งตอนค่ะ แง
แก้แล้วนะคะ ขออภัยด้วยจริงๆ ฮือออ
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *ไม่ใช่นิยายผี* 18/02/17
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 19-02-2017 01:02:58
แวะมาเอ็นดูน้องปัน ในความเด๋อนั้น ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขำตู้บริจาคกับอ๋าแป๊ะเป็นบ้าเป็นบอ ลงเรือแป๊ะปันละกันแบบนี้ ตลกคาเฟ่ดี
คิดถึงพี่หมอแบ้ว รีบจ่ายค่าตัวหน่อย
  :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 19-02-2017 13:46:06
เนื้อหากับชื่อตอนไปด้วยกันมากค่ะ 5555555555
ทำไมน้องอู้ดูฮอตขนาดนี้ ใครๆก็รัก แต่ที่บอกพี่ยูชอบพี่หมอคง..ไม่น่าใช่นะลูก ไหนว่าไม่โง่ไง!!
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-02-2017 18:41:25
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-02-2017 19:56:10
ไรท์ สุดยอดดดดด  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตบมุกมันยิ่งกว่าโก่แก่ ฮาทุกมุก ขำ กระจายเลย  :t2: :m4: :m3:
พี่แป๊ะ นี่คุยมาก แมงโม้บินว่อน ไม่มีสาระจริงๆ
"พวกมึงเคยดูอะเวียงเจอร์มะ  ถ้าไม่สามัคคีกันไว้
มึงผ่านด่านไปไม่ได้แน่นอน
เหมือนดังคำโบราณเค้าบอกเอาไว้ว่า
...อ่า “..ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ!!” กร๊ากกกก
พี่ยู นี่โคตรอ่านง่ายเลยเนาะอู้
ห้ามอู้เป็นแม้กระทั่งเมท มันโคตรของโครตรจะชัดเจน
ซึ่งอู้ไม่ได้โง่ แบบนี้อ่ะแน่นอน
พี่ยูชอบไอ้พี่หมอ!!!
กร๊ากกกกกก
มาต่อไวๆนะ ไรท์ สนุกมากกกก
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 19-02-2017 22:21:16
ขำพี่แป๊ะกับปันอะ คือแย่งซีนกระจาย คือพูดแม่งไม่รู้เรื่องเลย 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-02-2017 15:44:19
 :m20: ปวดท้อง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 3 พี่แป๊ะแม่งพูดไม่รู้เรื่อง *18/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: AerngAoei ที่ 20-02-2017 18:41:15
โอยยยย พี่แป๊ะ ฉันรักพี่แป๊ะ ฉันรักในความมั่วของเค้า  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาปและถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 21-02-2017 21:53:31
ตอนที่ 4 





ภาพลับ?



สิ่งนึงที่ผมไม่อยากจะยอมรับคือภาพแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือ


...มะเขือม่วง
 
โอ๊ยยยยยยยยยยยย เชี่ยเอ๊ยยยยยย เหมือนชาติที่แล้วโดนยิงแล้วก่อนตายเหยียบลงไปในแปลงมะเขือม่วง ถึงต้องโดนหลอกหลอนถึงชาตินี้
คิดแล้วหงุดหงิดปนเกลียดครับ อยากจีตีป้ายแรงๆแต่กลัวทำแล้วดูตุ๊ดเลยเบ้ปากใส่ป้ายประกาศให้ป้ายามยืนงง สุดท้ายก็ทำได้แค่ระบายอารมณ์ใส่บันได กระทืบแม่งแรงๆเลย หงุดหงิด


หงุดหงิดไปได้ห้าขั้นก็หยุดครับ เจ็บตีน
ต้องขึ้นอีกหลายขั้น เก็บแรงไว้ไปหอบตอนแถวๆชั้นสี่ดีกว่า เหนื่อยตอนชั้นสี่ตลอด เหมือนสมองมันรู้ครับว่าเดินมาใกล้ถึงห้องแล้ว ว่าไงดี เหมือนคนปวดขี้อ่ะครับ ตอนปวดแม่งไปมาๆบางทีย้อนเป็นตดยังอั้นได้ แต่พอใกล้ถึงประตูห้องน้ำเท่านั้นแหล่ะ ขี้เหมือนสามัคคีอยากออกมาดูโลกให้ต้องเดินหนีบจนไข่ประกอบร่างทุกทีไป

 
ฮื่อออ
ผมแปะตัวลงกับเตียงทันทีที่ถึงห้อง อ้อ ตอนนี้ผมย้ายตัวลงมานอนเตียงล่างแล้วครับ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เผื่อบางคนสงสัย ผมจะอธิบายห้องให้ฟังนะครับ อะแฮ่ม ห้อง 514 ของผมเป็นห้องสี่เหลี่ยมโง่ๆครับ เมื่อเปิดประตูเดินเข้ามาแล้วก็ปิดประตูเหลือบตาดำไปทางซ้ายจะเจอเตียงสองชั้นจะอยู่ติดประตู เตียงเดี่ยวตรงกลางสองเตียงติดกันและเตียงสุดท้ายซึ่งคือเตียงที่ไอ้คุณพี่หมอนอนคือเตียงคิดระเบียง ทุกเตียงจะมีโต๊ะไว้ใช้เขียนทำงาน และป้ายตีนเป็นตู้เสื้อผ้าทำจากไม้เปิดสองประตูครับเรียงอยู่สี่ตู้ ส่วนตู้สุดท้ายเรียกว่าตู้เสือกครับ ไม่ได้อยากจะเหยียด แต่มันดูเสือกที่สุดแล้ว เป็นตู้เหล็กแคบๆที่เพิ่งเสริมมาไม่ได้เข้ากันกับตู้ไม้ใหญ่ๆที่เรียงกันมาเลย รู้มาว่าตอนแรกห้องนี้มีไว้นอนสี่คนครับแล้วค่อยมาเริ่มนอนห้าคนปีผม ตู้เสือกเลยต้องแอตตัวเองเข้ามาเพื่อการณ์นั้น


แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นสำหรับห้องผมมันเป็นได้แค่ตู้เสือก เพราะคนนอนมีอยู่สองคน
ชื่อที่เหลือที่เพื่อนไอ้พี่หมอจองมาสละสิทธิ์ไปหมดแล้วครับไม่ได้เซ็นรายงานตัวเข้าหอ มากันสิทธิ์ชาวบ้านเล่นๆ พวกชั่ว!!

 ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบเทปมาแปะตั้งแต่ผนังห้องเตียงกลางครับ เตียงกลางเป็นเตียงเดียวที่ชิดกัน สร้างอาณาเขตแม่งซะเลย รอเวลาก่อนจะย้ายหนีไปอยู่กับพี่โยแล้ว!


 นี่แหน่ะ แปะมันยันประตูตู้เสื้อผ้ามึงเปิดได้แค่ฝั่งซ้าย ฝั่งขวาห้ามแตะ!!


“ทำไร”
เฮือกกกกกก!
สะดุ้งสุดไรสุด

“เสือก” มันไหวไหล่แล้วถอดรองเท้าแบบสะบัดตีนไม่สนใจใคร

“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย ติดเทป? แบ่งเขต?” ไม่ว่าเปล่า เอาตีนเหยียบๆอีกด้วย

 “ใช่ ที่ของพี่อ่ะอยู่ฝั่งนู้น นี่ฝั่งผม” อ่ะ กำลังคิดกันใช่มั้ย ว่าพี่ผมมาจากไหน ไม่ได้อยากจะดับฝันอะไรใครนะครับแต่แหม บ้านผมสอนมาดี ยังไงเค้าก็อายุมากกว่าผมตั้งสองปี



ยกเว้นมึงไอ้พี่แป๊ะ!!! นมขาวเย็นๆกู!!



“พี่? ผม? คือนอนกอดกูครั้งเดียว สุภาพขึ้นมาเลย”

“จะให้เรียกไอ้เหี้ยเหมือนเดิมก็ได้นะมึงจะเอาไง” เว้นแม่งไว้อีกคนดีมั้ย อุส่าเคารพนี่มึงจะเอายังไงไหนพูดมา

“ปากไวจังนะมึงอ่ะ เรียกกูพี่ก็ดีเพราะตอนมึงเพิ่งเกิดอ่ะกูเดินได้แล้วนะ” โห เชื่อแม่งเลย บลัฟย้อนหลังไปหลายสิบปีแบบนี้ก็ได้หรอวะ ไอ้หมอวางกระเป๋าใบเบ้อเริ่มลงบนเตียงแล้วเริ่มรื้อเสื้อผ้าข้าวของออกมา



ด้วยการโยนไปเรื่อย
ถุงเท้ามึงกินเขตแดนกูมาแล้วฟายยยยย บ้านมึงสอนให้รื้อของแบบนี้หรออออ

“เห้ยๆ ถุงเท้าเกินเขตแล้ว”

“เออกูให้ เอาไปเลย ” ถามกูซักคำเถอะ ถุงเท้าสีดำใครมันจะไปอยากได้ กูไม่ใช่ด๊อบบี้รอปลดความเป็นไทนะโว้ย

“ไม่เอาโว้ย”

“มึงนี่โวยวายน่าดูนะ แล้วเทปสีเหี้ยไรโคตรตุ๊ด” มันมองเหยียดเทปสีชมพูของผมด้วยสายตาดูแคลนแบบสุดๆ เดี๋ยวเถอะมึงราคา 75 บาทเลยนะอย่าดูถูก

“มันเหลือสีเดียว เห้ยๆ ถุงเท้าเกินมาอีกข้างแล้ว!” ผมวิ่งไปเอาไม้แขวนเสื้อมาดันถุงเท้าไอ้เหี้ยพี่มันออกจากอาณาเขต

“มึงอย่าเอาไม้แขวนเสื้อเข้าเขตกู”

“มันยังอยู่ในเทปเนี่ยเห็นมั้ย มันอยู่ตรงกลางเขตแดน อย่าโง่”

ไอ้พี่หมองอคิ้วแล้วกระเถิบเอาตีนข้างนึงจิ้มเข้ามาในเขตผม ต่อหน้าต่อเลยครับ ยังมาทำหน้าภูมิใจได้เหยียบเขตแดนกูอีก มึงไม่เด็กเลยมั้งไอ้พี่แม่ง

"เอ้า ไอ้ห่าพี่นี่ พูดไม่รู้เรื่องหรอ"

“มึงนี่ตลกว่ะ เออ มึงอยู่ก็ดีกูมีเรื่องจะบอก”

“เออ มีเหมือนกัน"

"ถ้าจะบอกว่าหล่อไม่ต้องนะ เบื่อแล้ว"

"หน้าเหมือนกรงอูฐ กูไม่ชมหรอกครับพี่"

"คนเหี้ยไรหน้าเหมือนกรงอูฐได้"

"..." มึงไง!

"เหอะ มีเรื่องอะไรก็พูดมา"

"ก็เออ ไหนๆก็ไม่ได้อยากให้อยู่แล้ว อาทิตย์หน้าน่าจะย้ายไปอยู่พี่โยนะ”
 

เปรี๊ยะ!
ไม่มีเสียงหรอกครับ แต่เดาเอาว่าถ้ามีซาวด์แบบในหนังมันคงจะมี ตอนนี้สายตาของไอ้พี่หมอแม่งจะมีเสียงแบบนั้นออกมาเลย มีงบหน่อยจะต้องบวกเอฟเฟคประกายไฟเล็กน้อย จากมือที่รื้อของเหมือนแกล้งกันกลับมาหยุดนิ่งชะงัก แอบเห็นว่าขบกรามดังแกร่กๆเลย
ชิบหายละ อะไรอีกเนี่ย


“กู ไม่ อนุ  ญาต ”

“อะไรของมึ..พี่วะ ก็นี่จะออกให้แล้วไง” 

“เออมึงออกแน่นอนแต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ มึงจะลงแข่งเปิดหอกับกู ฟังนะไอ้ลูกหมา เรื่องนี้กูจริงจังมาก กฏข้อแรกของการแข่งคือกูต้องแข่งกับเมทซึ่งเมทกูมีคนเดียวที่รายงานตัวนั่นก็คือมึง อยู่ร่วมมือกับกูให้จบ แล้วหลังจากนั้นมึงจะออกไปอยู่กินกับผัวมึงยังไงก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้” ไอ้หมอก้าวขายาวๆของมันมายืนอยู่หน้า เอาอีกแล้วครับ โลกมือแบบไม่ต้องรอปิดไป ส่วนสูงมันก็บังไฟแทบมิด เฮ้ยๆ แม่งเกินเขตแดนมาเยอะแล้วโว้ย


แต่เดี๋ยวก่อน


“ผัวพ่อมึงดิ ไอ้สัส!!”

ไม่พงไม่พี่มันแล้ว!!

“มึงเซ็นใบลงชื่อให้กูเดี๋ยวนี้ หมดเขตสมัครภายในวันนี้กูต้องรีบเอาไปยื่น” มืดกว่าเดิมเพราะไอ้มือยักษ์ยื่นเอาใบกระดาษมาแปะตรงหน้าผมพอดิบพอดีเหมือนนี่ไม่ใช่หน้าคนมั้ง กูคงเป็นบอร์ดติดป้ายประกาศมั้งหรอ ไอ้เวร ผมกระชากกระดาษในมือมันออกทันที


“กู ไม่ เซ็น !!!”

“ไอ้ลูกหมา!!” มันกระชากคอเสื้อผมครับ แม่งเจ็บคอไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจมากกว่า ไอ้ห่าขาลูกพ่อ โดนพี่เค้ากระชากทีเดียวไหงขามึงลอยแบบนั้นอ่ะ ฮืออออ เจ็บใจโว้ย

“กูไม่เซ็น!! ยังไงก็ไม่เซ็น ใครมันจะไปยอมร่วมมือกับมึงวะ ปล่อยเลย” เชี่ย ผมชอคตาค้างเมื่อโดนสันจมูกมันเฉี่ยวแก้มไปสามเซ็น

“จะเซ็นดีๆหรือ...” ประโยคแบบนี้มันโคตรจะเบสิคหนังไทยครับ หวังไปเถอะมึงจะทำไม เซ็นทั้งน้ำตาหรอ มุกเก่าไปแล้วโว้ย!!

 มันปล่อยผมลงกับพื้นแต่ไม่ถึงวิก็คว้าเอวเข้าไปแนบ อย่าถามครับว่าอะไรแนบ มะเขือม่วงเจ้าเดิมหลอกหลอนไม่เคยเปลี่ยน ท่าตอนนี้เรียกได้ว่าเสี่ยง สัญญาณเตือนดัง แขนแน่นๆของมันล๊อคซะผมขยับไม่ได้นึกน้อยใจส่วนสูงตัวเองขึ้นมาทันที ส่วนมืออีกก็ข้างก็ไม่น้อยหน้าเลื้อยไล่ลงมา


ไอ้สัสสสสสสส บีบตูดกู๊

“ไอ้เหี้ยพี่!!”

“กูพูดกับมึงดีๆนะ”

“ถ้าแถวบ้านมึงเรียกดีนี่โตมาจากรัสเซียหรอ หรือมึงนามสกุลปูตินรึไง! หยุดบีบตูดกูเดี๋ยวนี้นะ!”

“ตูดแฟ่บจังวะ อย่าโวยวายดิลีลากูอ่ะดีกว่าไอ้โยแน่นอน” ลีลาเหี้ยไร! แล้วมึงรู้ได้ไง เชี่ยแล้วไงเชี่ยแล้ว นี่กูมาอยู่ในสงครามผัวเมียทะเลาะกันรึเปล่าเนี่ย!!


“ปล่อยนะ!!”
ผมฮึดฮัด หงุดหงิดดิครับ ผัวเมียทะเลาะกันไหงมาเดือดร้อนกูวะ และในจังหวะนั้นเองผมก็เห็นสิ่งเดียวที่จะหลุดจากอ้อมกอดของมันได้ลอยเข้ามาในสายตา หึ! กูบอกแล้วว่าอย่าซ่ากับอู้!
 
งับ!!

“เชี่ยๆๆ หัวนมๆๆ” ไอ้พี่หมอผลักผมออกอย่างไว มือถูหัวนมตัวเองเหมือนมันจะลดความเจ็บลงได้ ลอยเสื้อตรงหัวนมไอ้พี่หมอมันเปียกเป็นลูบรอยฟันเลย ใช่ครับ!!

ผมกัดหัวนมมัน!!
เอ่ะ.. ทำไมฟังดูเรท ตะ แต่ ผมหมายถึงกัดอ่ะกัด งับจมเขี้ยว


“กูไม่ลงชื่อ ฝันไป..



แมลงสาบ!!!!!!


ยังด่าไอ้พี่มันไม่ทันจบ สายตาผมก็เหลือบไปเห็น ตัวสีน้ำตาลหนวดดุ๊กดิ๊กเดินโยกย้ายส่ายสะโพกมาจากมุมห้อง
บอกเลยครับแม่งเป็นตัวที่ต่อให้เพศไหนก็ต้องกรี๊ด แต่เสียใจผมอ่ะคนแมนๆคูลๆ กรี๊ดเกิ๊ดอะไรไม่มีเพราะผมหน่ะ….



โดดขึ้นเตียงชั้นสองอย่างไว!
ฮือออ กูไม่แมนแล้วก็ได้โว้ย รู้มั้ยครับ แมลงสาบนี่แม่งดายฮาร์ดสัสๆ ระเบิดนิวเคลียร์ลงยังไม่ตาย นับภาษาอะไรกับใจอู้คนตัวน้อยๆ


“มึงกลัวแมลงสาบหรอ?” พี่มึง มึงมันโครตแมน กูยอมมึงแล้ว ยืนนิ่งอยู่เคียงข้างปีเตอร์ประหนึ่งไม่มีห่าไรเกิดขึ้นได้ขนาดนี้

“พี่ไล่มันไปดิ๊ เร็วๆ เชี่ยๆๆ มันเดินแล้ว ไอ้เหี้ยพี่หมอ มึงมันเดินมาแล้ว”

“มันอยู่ในเขตมึงนะ”

“เขตเหี้ยไรช่างแม่งเถอะ พี่มึงมาช่วยจับมันก่อน เร็วๆ” มึงก็ยืนอยู่ในเขตกูไอ้เวร! ตัวใหญ่กว่าแมลงสาบตั้งเยอะ
กูยังไม่ไล่เลย

“กูจะถามมึงอีกครั้งนะอู้ มึงจะเซ็นชื่อให้กูดีๆมั้ย”

“ฮือๆ มันจะบินแล้วอ่ะ กูไม่เซ็นโว้ย กูไม่เซ็น พี่มึงไล่มันเร็วๆ มันเดินมาจะถึงขาเตียงผมแล้ว”  แม่งเวลาเฉียดตายขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามลงชื่อเล่นเกม มึงมันไม่ใช่คนแล้วไอ้พี่หมอ!! 

ในที่สุดไอ้พี่หมอก็ก้มลงช่วยไล่แมลงสาปให้ผมครับ
โดยการ ... หยิบ! หยิบแมลงสาบขึ้นมา โอ้มายก๊อดดดดดดดดดดดด ไอ้ปีเตอร์ที่เท้าสัมผัสอากาศรีบสะบัดขาขนๆดิ้นดุ๊กดิ๊กทันที เรียกได้ว่าสยองขนลุกไปหมด ผมนี่น้ำตาคลอจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ ฮือๆ ว่าแต่ทำไมไอ้พี่หมอแม่งไล่แปลกๆวะ
ทำ ทำ.. ทำไมมึงเดินมาใกล้ๆหล่ะ ประตูระเบียงอยู่ด้านนู้น เห้ย เดี๋ยว เห้ยยยยยยย


“พ.. พี่ ไอ้เหี้ยพี่ มึงจะทำอะไร พี่ ผมไม่เล่น! พี่หมอพี่!”

“ถ้ามึงไม่เซ็น กูบอกได้เลยไอ้ตัวนี้จะไปไต่อยู่บนหน้ามึงแน่นอนไอ้ลูกหมา”

ผมพะงาบปาก จะด่าแม่งยังด่าไม่ออก ดูขาน้องสาบก็ดุ๊กดิ๊กๆพร้อมปล่อยตัวแลนด์ดิ้งลงมาบนหน้าผมเต็มประดาเพียงแค่ไอ้พี่หมอง้างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้อออก คิ้วที่บากเล็กน้อยตรงหางคิ้วกระดกขึ้นแบบกวนตีนเต็มที่ หน้าหล่อๆที่เหมือนกดสูตรเดอะซิมส์ได้มาตอนนี้ดูชั่วยิ่งกว่าชั่ว

ทำไม! มึงหลุดมาจากการ์ตูนเรื่องหมอปีศาจหรอ! มึงนามสกุลปูตินจริงๆใช่มั้ย!

 “เหี้ยพี่ ถามจริงมึงโตมาแถวเขตสงครามหรอวะ”

“เซ็น หยิบใบขึ้นมาแล้วเซ็นชื่อมึงลงไป” ฮือออ ผมมือสั่นไปหมด ขนาดจะเอื้อมไปจับปากกายังไม่มีแรงเลย ไอ้พี่หมอหรี่ตา “อย่าลีลา”

“ผมไม่มีแรงจริงๆ!”

“วุ่นวายจังวะ” มันก้มลงหยิบกระดาษพร้อมกับปากกายื่นมาให้ผม ทั้งๆที่อีกมือยังจับแมลงสาบที่กำลังดิ้นแด่วๆประหนึ่งเป็นหนูแฮมเตอร์น่ารัก ดูแล้วรู้เลยว่าบ้านเกิดมึงไม่น่าใช่กรุงเทพ อาจจะเป็นนรก ชั่ว ฮือออ น้ำตาจะไหลจับปากกาสั่นระริก นี่แม่งคือที่มาของหรือจะเซ็นทั้งน้ำตาโดยแท้จริงสินะ แล้วนี่ใบลงชื่อกฏเกิ่ดอะไรไม่มีให้อ่านหน่อยหรอ พอไอ้พี่หมอมันเห็นผมชะงักมือมันก็ยื่นเข้ามาใกล้ผมเป็นเชิงขู่ ถามว่าได้ผลมั้ย?


ไม่!!!


ไม่เซ็นไม่ได้แล้ว ไอ้เหี้ย!!


เสียงเสียดสีของปากกากับสมุดแกร่กๆคมบาดเหมือนจะปาดใจให้ขาด พอเซ็นเสร็จผมก็ปาใส่หน้าไอ้พี่หมอแม่ง มันกระดกยิ้มอย่างพอใจ เดินผ่านไปเปิดประตูห้องโยนน้องปีเตอร์ทิ้งแบบไม่ใยดีแล้วกลับเดินมาหาที่ผมที่นั่งน้ำตาคลออยู่บนเตียงชั้นสองแบบไร้เรี่ยวแรง กูอาจจะดูไร้เรี่ยวแรงแต่สาปแช่งมึงไปหมดแล้วโว้ย!!

“มึงนี่มันตลกจริงๆว่ะ”

“ตลกกับแม่พี่เถอะ”

“อ้าว แมลงสาบอีกตัว!”

“เหี้ยยยย! ไอ้เหี้ยพี่หมอ”

“ฮ่าๆ แล้วลงไหวมั้ยครับน้องอู้” ไอ้หมอชั่วมันอ้าแขนรอเหมือนจะอุ้มผมลง หน้าตาของมันดูเย้ยแบบโคตรเย้ย รอชาติหน้าเถอะ ผมมองค้อนมันยิ่งกว่าปลาฉลามหัวค้อนแล้วปีนลงมาเองด้วยความหัวร้อน อะโห คล้องจองอย่างกะแรปเอก ว่าแล้วก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ปลายเตียงกระแทกไหล่ไอ้พี่แม่งแรงๆ เออ จริงๆก็ไม่ถึงไหล่หรอกแต่ก็ต้นแขนแล้วหน่ะ หยวนๆว่าไหล่หน่อยละกัน แล้วเปิดประตูระเบียงไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำให้หัวหายร้อน
ฮึ่ย! 





.
.
.
.

   


“น้ำวิศวะมั้ยค้าบบบบบบบ มีชอป มีเกียร์ ไม่มีเมียแต่มีน้ำมาขาย ดูดได้ ดูดฟรี ดูดดีๆระหว่างผิดหลอด ฮริ้วววววววววว”
“ลาบทอดเสดสาดมั้ยครับลาบทอด ไหนใครนกมากินลาบทอด เพราะ นกพี้ลาบบบบบ ยี่สิบบาทเองคร้าบบบ”
“ทางนี้เลยค่ะ ขนมสายไหม อ่อ ไม่สาย วันนี้มาทันเชคชื่อ ชุดละเล็กยี่สิบชุดใหญ่สามสิบเลือกสีได้จ้า”
“อยากกินไอติมมาทางซุ้มแพทย์เลยค่า จามติมก็มาได้ค่า โคนละสิบบาท ”
 



วันนี้คือวันเปิดหอวันแรกครับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก เสียงเหล่าพ่อค้าแม่ขายตะโกนแข่งกันซะดัง ความคลีเอทพี่เค้านี่ยอมใจ ไม่ใช่ยอมว่ามันดีนะครับ แต่แป้กมาก มุขเดิมกับสมัยคุณยายเล่นกล้าเอามาเล่นได้ยังไง 

อ่อ ไม่มีแค่เสียงขายของครับยังมีเสียงเหล่านิสิตหญิงชายเดินจับคู่คุยกัน โดยที่มีผ้าสีประจำบ้านผูกข้อมือแต่ละคนไว้ ผู้หญิงบางคนก็คลีเอทเอาไปมัดผมเป็นโบว์ ส่วนผู้ชายก็เอามาโพกหัวบ้าง ดูแล้วเพื่อชีวิตขัดกับที่ผู้หญิงทำมาซะน่ารักเลย ส่วนนู่นไอ้พี่แป๊ะคนเสื่อมประจำคณะ มาพร้อมกับการเอาผ้าสีแดงผูกเป็นกางเกงใน ไม่มีหรอกครับรัดผมรัดมือ วิธีคนคูลคือรัดไข่ ซุปเปอร์แมนเวอร์ชั่นเหี้ยไรเนี่ย! หน้ามาซะจีน!


“เห้ย ไอ้อู้ เป็นไงกูคูลป่ะ อย่างกะหลุดมาจากอะเวียงเจอร์” ยังไม่จบจากผู้พิทักษ์น้ำแร่พี่แม่ง กูหล่ะเหนื่อย

“ทุเรศว่ะพี่”

“อ้าวๆ พูดดีๆ กูมาในฐานะมือขวาพ่อทัพหอแดงนะโว้ย บอกเลยวันนี้มึงอย่าเรียกชื่อกูแป๊ะมันธรรมดาไปไม่เหมาะกับหน้าตาอินเตอร์ระดับฮอลลีวูดของกู โปรดเรียกผมว่าโบกอม”

“อะไรอมๆนะ”

“โบก - อม ไอ้สัส โบก - อม” นั่นชื่อหรืออะไรทำไมอมๆ ฟังแล้วดูไม่ค่อยมงคล

“คนเหี้ยไรชื่อโบก – อมวะพี่”

“อ้าวๆ บ้านมึงนี่เนทเข้าถึงยังเนี่ย ปกติส่งข้อความด้วยการโบกควันที่เผาจากใบไม้หรอไอ้อู้ โบก – อม นี่ดาราดังเกาหลีเลยนะมึง น้องสาวกูดูซีรี่ส์ที่แม่งเล่นทีแทบเลียจอคอม หน้าตาแม่งก็งั้นๆ กูหล่อกว่าอีก” เออถึงจะไม่รู้จักไอ้อะไรอมๆ แต่ค่อนข้างมั่นใจว่ามึงไม่น่าจะหล่อกว่าได้หรอกไอ้ห่าพี่แป๊ะ  ตาดำเล็กอย่างกับไฝยังมีหน้าไปเทียบออร่าความหล่อเค้า

“เชี่ย พี่แป๊ะ กางเกงในพี่โคตรคูลลลล” ไอ้เติ้ลที่เพิ่งซื้อเฟรนช์ฟรายราดชีสเสร็จเดินมาร่วมวงครับ
 
“ใช่มะๆๆ เอ้ยเดี๋ยว วันนี้งดแป๊ะครับน้องๆหนูๆมิตรรักแฟนเพลงทุกคน โปรดเรียกกูว่าโบก - อม”

“อะไรอมๆนะพี่”

“บ๊ะ! ไอ้ปัน บ้านมึงนี่อยู่อำเภอเดียวกับไอ้อู้ใช่มั้ย ไปยืนไกลๆกูเลย เหม็นสาปกลิ่นควัน”

“ห๊ะ ปันไม่ได้ดูดบุหรี่”

“เบื่อคุยกับมึงว่ะ คุยไม่รู้เรื่อง เสียชื่อหอแดงหมด” แหม มึงพูดรู้เรื่องมากเลยพี่

“เออ ชาวหอแดงเรามันคนคูล ไอ้ปันนี่แม่งไม่ไหวว่ะพี่ เนอะๆ” ไอ้เติ้ลไปเกาะแข้งเกาะขาพี่แป๊ะ ทำตัวเป็นพวกลูกกระจ๊อกไจแอนท์อย่างโดยดี แต่มึงเลือกเมนเทอร์ผิดไปหน่อยนะ มึงเลือกพี่แป๊ะเนี่ยนะ คิดดีแล้วถูกมะ

“เออ มันต้องอย่างนี้เติ้ลรสแอปแปด ในฐานะที่มึงพูดจาคูลๆ กูจะสถาปนามึงมาเป็นตอ ส่วนกูจะเป็นอาหรับแมนเอง”

“ตอคืออะไรวะพี่ ขนรักแร้หรอ”

“โหอู้ นี่มึงขี่อูฐมาเรียนป้ะเนี่ย ตออ่ะตอ ตัวที่แม่งถือค้อนอ่ะ มึงนี่แม่งบ้านนอกว่ะ อาหรับแมนโซเวทนามาก ยูโน้” อาหรับแมนคืออะไรของพี่มันวะ ขี่อูฐมากู้โลก อาวุธคือโรตีงี้หรอ โทนี่สตาร์คแม่งเลือกภาษาร้องไห้ไม่ถูกเลยเจอไอ้พี่แป๊ะไป

“อูฐมันอยู่ในเขตเมืองไทยได้ด้วยหรอพี่แป๊ะ”

“อ่ะ ไอ้เหี้ยนี่ก็โง่บริสุทธิ์ โอมายก้อดปัน ยูโซสติวปิ้ดอ่ะ อาหรับแมนโซเอ่อ...เวทนาอะเกน เติ้ลมีแค่มึงแล้วแหล่ะที่กูจะหวังพึ่งได้ ไอ้ตอน้องรัก” แล้วก็โผลกอดกันกลมเกลียวปล่อยให้ไอ้ปันยืนงงกับตัวเองว่าอูฐอยู่ในทะเลทรายไม่ใช่หรอทำไมถึงมาเดินในเมืองได้

“ไม่เอาพี่ผมไม่ตอได้มั้ยวะ ฟังแล้วเหม็นเขียว ขอชื่อเกาหลีดีๆซักชื่อซิ”

“ได้ๆ นี่เลย น้องกูชอบพอๆกับโบก – อม รู้สึกจะชื่ออะไรโฮๆลีๆ...” ไอ้พี่แป๊ะหยุดเกาคางตัวเอง “อ๋อๆ มะโหลี!”

“ลีมินโฮ!!!” ไอ้ห่าพี่แป๊ะ มึงมั่วจากนักแสดงเกาหลีมาเป็นดีดสีตีเป่าได้ยังไง กูนับถือใจ

"เออนั่นแหล่ะ กูออกเสียงผิดนิดหน่อย"

“เอออู้แล้วไมไม่ผูกโบว์วะ” ไอ้พีที่กำลังหาตำแหน่งผูกผ้าสีเขียวของมันถามขึ้น

“กูไม่มีว่ะ”

“อ้าว แล้วเมทมึงไม่ได้เอาให้หรอ”

“อย่าพูดถึงเมทกูเลย”

“อู้!! ไอ้ตัวเล็ก!! กูเอาโบว์มาให้” พี่โยวิ่งยิ้มมาแต่ไกล ในมือถือโบว์สีแดงสีเดียวกับกางเกงในไอ้พี่แป๊ะเป๊ะๆ พอวิ่งมาถึงตัวผมมันก็เอื้อมเอามาผูกกับข้อมือผมทันที  “ข้อมือมึงเล็กจังวะ ผูกแล้วกลัวหัก”

“เล็กแต่ต่อยเจ็บนะพี่”
ผมยักคิ้ว ก่อนจะโดนพี่โยยีหัวไปหนึ่งที


เพี๊ยะ


เปล่า ไม่ใช่เสียงตบยุง ผมได้แต่ยืนนิ่งตกใจกับเสียงเพี๊ยะเหนือหัว เห็นก็แต่มือที่เพิ่งยีหัวผมเมื่อกี้สะบัดตกไป พร้อมกับหน้าพี่โยที่เปลี่ยนอารมณ์จากอบอุ่นมากลายเป็นขมวดคิ้วเดือดมองผ่านไหล่ผมไป



 อ่อไม่ใช่.. จริงๆผ่านหัวของผมไป ไหล่มันตกระดับสายตาไปหน่อย

“รบกวนอย่าเอาโบว์สีเสล่อของมึงมาผูกคนของคนอื่นด้วย” เสียงเหี้ย(ม)ทุ้มๆเป็นเอกลักษณ์ที่จำได้ดีลอยผ่านหัวผมไป เสียงที่แม่งขู่ผมพร้อมแมลงสาปอยู่เมื่อวานจะลืมลงได้ยังไง ชั่วยันเสียง มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของมันยื่นผ่านมาจับต้นแขนผมบิดๆกระชากๆเล็กน้อย ผ้าสีแดงก็ถูกปลดโยนทิ้งลงกับพื้นไปเยี่ยงเศษผ้าขี้ริ้ว

“ไอ้เหี้ยหมอ”

“โบว์ของมันอ่ะอันนี้” เสียงจบ โบว์สีม่วงพาสเทลก็ผ่านหน้าผมมารู้สึกตึงตรงคอให้รู้ว่าโดนแม่งจับผูกที่คอเข้าให้แล้ว

“มึง!!” พี่โยถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้พี่หมออย่างรวดเร็ว

“เห้ยไอ้สัส อย่าตีกัน ไม่งั้นหมดสิทธิ์กันหมดนี่นะมึง” ไอ้พี่แป๊ะที่นานๆทีจะทำตัวมีประโยชน์กับเค้าบ้างยกมือซ้ายดันหน้าอกไอ้พี่หมอไว้แล้วใช้มือข้างขวาดันหน้าไอ้พี่โย

“มันกวนตีนกู!”

“มึงเสือกกวนตีนกูก่อน ไอ้หมานี่มันเมทกู”

ในขณะที่บรรยากาศกำลังคุกกรุ่นได้ที่แทนที่จะมีคนมาห้าม กลับกลายเป็นเป็นหมายที่สาวน้อยมาเกาะกันเป็นกลุ่มกรี๊ดกร๊าดกับหนุ่มหล่อเดือนเดือดคนดังกันไม่ขาดสาย ทั้งเซลฟ์ฟี่อัดไอจีสตอรี่กันยกใหญ่  จริงถ้ามีแท่งไฟอีกนี่เอามาโบกพร้อมอังกอร์ ต่อยเลย ต่อยเลย ก็น่าจะเท่ดีเหมือนกัน

“พอเลยพวกมึงศึกชิงนางหรอวะ  โบก - อมปวดหัวเลย ถ้านางแม่งน่าชิงกูจะไม่ว่าซักนิด นี่เสือกหน้าเหมือนหมาชิวาว่าพิการ” อ้าวไอ้ห่าพี่แป๊ะมึง เดี๋ยวเจอตีนหมาชิวาว่าบิน พี่แป๊ะนี่ก็โง่คงมาตรฐานดูไม่ออกเลยหรอวะว่าไอ้พี่หมอมันหึงพี่โย! โวะ! ผัวเมียทะเลาะกันที่ไรมาลงที่กูตล๊อดดดด

“กูจะทำเรื่องย้ายมันมาหอกู”

“เอาสิแต่กว่าขั้นตอนจะเสร็จคงอีกเป็นเดือน มันเซ็นชื่อลงคู่กับกูไปแล้วคงต้องอยู่ด้วยกันอย่างแนบแน่นไปอีกนาน ใช่มั้ยครับน้องอู้” มือมันเลื่อนมาดึงแก้มผม ฟังดูเหมือนน่ารัก แต่ไม่ครับ เจ็บชิบหาย แก้มยืดเลย ผมปัดมือมันออกทันที จับแมลงสาปมือนี้ป้ะเนี่ย เดี๋ยวหน้างามๆสิวขึ้นจะเบ้งให้หน้ายับเลย

“เจ็บ!”

“ไอ้หมอ!!”

“โวยวายสมเป็นพี่รหัสน้องรหัสชิบหาย ภาคโลนี่มีแต่ตัวน่ารำคาญ ไอ้ลูกหมา มึงอ่ะมากับกูเลย” อ้าวเฮ้ย ไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรซักคำก็ถูกลากคอออกมาจากบริเวณเป็นที่เรียบร้อย   

“เห้ยๆ จะลากไปไหนวะพี่ ผมลูกมีพ่อมีแม่นะ”

“เออ มึงคงไม่โดนใส่ปุ๋ยแล้วงอกออกมาหรอก”

“ปล่อยดิวะพี่! ผมเจ็บ!” และคำว่าปล่อยของไอ้พี่หมอคือการเหวี่ยงผมไปตรงสนามหญ้าข้างโรงอาหาร หน้าหล่อโกงชาวบ้านบูดจนสูญเสียความหล่อไป 0.1% ไม่ได้กระทบไรมากเท่าไหร่ แม่งดันดูแบดกว่าเดิมไปอีก มือที่เส้นเลือดปูดโปนยกขึ้นปาดหน้าม้าเบาๆด้วยแรงอารมณ์เซ็งๆ

“เกมจะเริ่มอยู่แล้ว มึงอย่าหายหัวไปไหนมาไหนโดยไม่บอกกูได้มั้ยวะ”

“เอ้า แล้วให้ผมบอกพี่ยังไง”

“เอาไลน์มึงมา”

“...” ขอเหี้ยไร หยามเกียรติโนเกียรติในกระเป๋ากูมาก เหมือนมันรู้ครับ ตานี่เหยียดมาเลย

“ไม่มีไลน์อีก เออ งั้นเอาเบอร์มา”

“แบตหมด จำเบอร์ไม่ได้”

“งั้นเอาชื่อนกฮูกมึงมา เดี๋ยวกูเขียนจดหมายผูกขาไป”

“เฮ็ดวิก”

“สัส” หัวลั่นกันเลยทีเดียว ฟาดมาได้ กะโหลกแทบแยก ผมเลยหน้าขึ้นเลยต่อยพุงพี่แม่งไปหนึ่งทีแบบไม่จริงจังมากครับ

อ่อ เอาจริงคือจริงจัง แต่มันดูไม่ค่อยเจ็บเลยแถว่าต่อยเล่นๆไว้ก่อน เดี๋ยวรู้หมดว่าหมัดไม่หนักจริง

“เออหน่ะ เดี๋ยวปันมันจะเอาเครื่องไอโฟนสี่เครื่องเก่ามันมาให้ยืม รอไปก่อนละกัน” เห็นหน้าเหมือนทัวร์จีนหลงกรุ๊ป แต่คุณชายปันปันเค้าบ้านรวยนะครับ ไอโฟนนี่มีครบทุกเลขทุกรุ่น สาวกแอปเปิ้ลโดนแดกไปคำนึงทั้งมือถือโน๊ตบุ๊คนาฬิกา จริงถ้าออกกางเกงในมามันก็คงจะมีแอปเปิ้ลแปะอยู่ตรงรูตูดด้วยเหมือนกัน

‘ผักกาด เอ้ย ผักกรูด เอ้ย ประกาศ เอ้ย ถูกแล้ววววววว แฮ่! ไม่ตลก... เชี่ย กูบอกแล้วว่าไม่น่าเล่น
แฮ่มๆ นี่คือเสียงตามสายจากกองกิจการหอพักนิสิต ขณะนี้กิจกรรมเปิดหอก็กำลังจะได้เริ่มขึ้นแล้ว
นิสิตคนใดที่เล่นเกมตามซุ้มสะสมแสตมป์ได้ครบสิบดวง สามารถนำไปแลกแสตมป์หมวดสองได้ฟรี
ส่วนสำหรับนิสิตที่จะเข้าร่วมการชิงรางวัลใหญ่ ขอให้มาฟังกติกาและคำใบ้ได้ที่ลานชงโค ขอบคุณครับ’

“โหย ขี้เกียจเดินอ่ะ” ลานชงโคที่ว่านี่ตั้งอยู่ไม่ไกลครับ ถ้าเดินตอนหน้าหนาวนี่โคตรโรแมนติก แต่นี่ไม่ใช่! นี่หน้าร้อน! และอยู่แถวๆกลางทุ่งหน้า ร้อนจนจั๊กเปียก แค่เดินออกจากหอยังไม่อยากเดินเลย

“เอาจักรยานไปดิ”

“ไม่มีดิ เดี๋ยวหาไอ้ปันก่อน ซ้อนมันไป ขี้เกียจเดิน” ผมเตรียมเดินออกแต่ความคิดก็หยุดได้แต่ตรงนั้นเพราะโดนมือมารดึงขอเสื้อยืดไว้

“หยุดเลย มึงอ่ะมากับกู เดี๋ยวหายหัวไปอีก” ว่าแล้วก็โดนลากคอเสื้อแถดๆมาหน้าหอ  ไอ้พี่หมอก็เดินไปลากอะไรมาซักอย่างที่กะทางสายตาแล้วน่าจะเป็นเศษเหล็กที่ควรเข้าไปอยู่พิพิธภัณฑ์อะไหล่ย้อนยุคไม่น่าเคลื่อนไหวได้
สนิมงี้เกราะกรัง เหมือนล้อควรจะหลุดตั้งแต่ขับไปได้ไม่พ้นหน้าหอ

“นี่อะไรวะพี่”

“ตาบอดรึไง มอไซต์สิวะ รีบๆขึ้นมาซ้อนเลยไวๆ”

“มันเบรคได้แน่นะพี่”

“ได้ดิวะ”

“ล้อมันจะไม่หลุดนะ”

“อย่าดูถูกถึนทึนลูกกู”

“แล้วมันจะ...”

 “ห่า มึงอย่าลีลาได้มั้ยวะ รีบๆขึ้นมา เดี๋ยวไปไม่ทัน”

นาทีละทึกครับ เมื่อไม่กี่วันก่อนกูยังได้ขึ้นรถหรูอยู่เลยทำไมวันนี้เจอได้แค่ซากอารยธรรม ผมก้าวขาขึ้นซ้อนอย่างรู้สึกไม่มั่นคงในชีวิตอย่างเป็นที่สุด ดีนะจำได้ว่าแม่ทำประกันชีวิตไว้ให้แล้ว ไอ้พี่หมอสตาร์ทเครื่องเตรียมพร้อมจะออกตัว แต่ก็เหลียวคอหันมาบอกผมซะก่อน

“พอกูบอกเบรค ให้ขายันพื้นพร้อมกูเข้าใจนะ”




ไอ้ห่า!! เบรคอัตโนนาตีน กูไม่ไปแม่งแล้วโว้ย!!!










-----


ฮืออออ มีคนเม้นต์ไม่กี่คนก็ยังดีใจอยู่นะ 
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-02-2017 22:38:45
ยังคงความฮา  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อู้ ช่างใสซื่อ ซะจริงๆ
เข้าใจพี่หมอ พี่โย แบบนี้นี่เอง
ไอ้พี่หมอมันหึงพี่โย!
โวะ! ผัวเมียทะเลาะกันที่ไรมาลงที่กูตล๊อดดดด
“พอกูบอกเบรค ให้ขายันพื้นพร้อมกูเข้าใจนะ”
ไอ้ห่า!! เบรคอัตโนนาตีน กูไม่ไปแม่งแล้วโว้ย!!!
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
.....
ปล.ขอแก้คำผิดนะ
แปรงมะเขือม่วง ------  แปลง
ขบกลามดังแกร่ก  ------ กราม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 21-02-2017 23:02:54
ฮือออออออออออออออออ ขอบคุณคุณ ♥►MAGNOLIA◄♥ มากนะคะ
ว่าตรวจคำผิดหลายรอบแล้ว ไม่อยากให้อ่านสะดุดแต่ก็ยังหลุดออกมา
แก้แล้วนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่เตือน
 :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-02-2017 23:38:24
 :pig4 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: เหนียนเหนียนโหย่วหยู ที่ 22-02-2017 02:54:52
สนุกดีค่ะชอบ มุกนี่ตบรับกันเฮฮาปาร์ตี้
ระหว่างพี่หมอ พี่โย กับเดือนเสดสาด ต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆเลยค่ะ หรือจะรุมกันจีบน้องอู้กันนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 22-02-2017 11:18:00
ไม่ไหวแล้ว คือขำมาก 55555555555555 รออีกหน่อยเดี๋ยวก็มีคนมาอ่านเพิ่มขี้นนะคะ ใจเย็นๆก่อนเนอะ

ยังมีคำผิดอยู่บางคำนะคะ รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 22-02-2017 14:01:49
บรรยากาศครื้นเครงมาก
ตัวละครแต่ละตัวมีความกากกันทั่วหน้า อ่านแล้วรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเป็นเพื่อนตัวเอง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 23-02-2017 17:18:01
“ลาบทอดเสดสาดมั้ยครับลาบทอด ไหนใครนกมากินลาบทอด เพราะ นกพี้ลาบบบบบ ยี่สิบบาทเองคร้าบบบ”

เกลียด ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
 :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-02-2017 18:18:19
 :jul3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Spkssy ที่ 23-02-2017 18:25:50
อะมีความมีสถานที่ในมอถูกใะ5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Kei ที่ 23-02-2017 18:42:13
สามพีจะดีมั้ยจ๊ะ 55555 ชอบทั้งพี่หมอทั้งพี่โย เลิอกมะด้ายยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 24-02-2017 00:19:20
ติดตาม 

o13 o13

ให้กำลังใจผู้แต่ง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 24-02-2017 16:33:17
ร้องไห้กับตู้เสือก ฮือ เราเอง ฮือ
//ทำหน้าคนได้ตู้เสือก
เกลียดอีตู้นี่จริงๆค่ะ 555555555555555555

เกลียดการใช้ระบบตีนเบรค อย่าไปกับพี่เขาเลย(...)

ว่าแต่กับพี่โยนี่เป็นอะไรกันหว่า ตีกันตลอด
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 25-02-2017 12:18:05
โอ้ย ฮาอ่ะ นี่รอเดือนเสดสาดอีกคน คู่กะพี่โยไหมมมม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: aorpp ที่ 25-02-2017 17:39:04
สนุกมากกกกกๆค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 4 แมลงสาบมหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ *21/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: kiolkiol ที่ 25-02-2017 19:14:29
น่ารักดีค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 25-02-2017 19:29:01
ตอนที่ 5 กุญแจมือ




ยังครับ ยังไม่ตาย ผมยังมีชีวิตอยู่ดี อยู่รอดปลอดภัยครบสามสองชิ้น แค่เกือบเอาหน้าไปถูถนนเล่นเพราะขาผมแม่งแตะไม่ถึงพื้นตอนเบรก ไอ้หมอเวรแม่งขำเหมือนชีวิตนี้มึงไม่เคยสูงร้อยหกสิบมาก่อน
ตอนมึงสูงเท่ากูจะจับราวรถไฟฟ้าก็ต้องแอบเขย่งตีนกันบ้างแหล่ะวะ!!


“มัดส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเข้าหากันก่อนเข้าร่วมกิจกรรมนะคะ” ยังไม่ทันเดินเข้าลานพี่ผู้หญิงแจกยิ้มหวานใส่ผม

“มัดมือได้มั้ยครับ”

“ถามแบบนี้มัดใจพี่ไปเลยค่ะ”

เอวัง ไม่ได้ยิ้มให้กู ยิ้มให้ไอ้พี่หมอ เซ็งเป็ด มีตาหามีแววไม่นะครับพี่เนี่ย สุดท้ายผมก็เลือกจะมัดมือข้างขวาของตัวเองเข้ากับมือข้างซ้ายของไอ้พี่หมอ เบสิคสุดๆแล้ว ตัดภาพด้านหลังเป็นไอ้พี่แป๊ะ เอ้ย อาหรับแมนคนคูลประจำหอแดงได้สละกางเกงในมาผูกแขนตัวเองเข้ากับขาพี่โย ท่ายากเบอร์สิบ มีความยิมนาสติกลีลา ผมนี่ปวดหัวแทนไอ้พี่โยเลย


“เห้ยๆ ไอ้โยมึงก้าวขาขวาก่อนดิวะ”

“นี่กูก็ก้าวขาขวาอยู่”

“อย่ายกขาสูงสิวะ กูเจ็บจั๊ก!!”

“มึงเปลี่ยนมาผูกอย่างอื่นเถอะแป๊ะ แค่ผูกเข้างาน”

“ใครแป๊ะครับคุณ”

“ไอ้อะไรซักอย่างอมๆ”

“โนมอร์แป๊ะ นี่ผมโบก – อมครับ เรียกให้ถูกครับคุณซงเด็งกี่”

“ชื่อห่าไรอย่างกับไข้เลือดออก เออๆ ไอ้อมมึงเปลี่ยนมาผูกที่อื่นดิ๊”

“ไม่ได้มันไม่คูล”


นั่นแหล่ะครับวิถีชีวิตคนคูล สุดท้ายสะดุดแขนตัวเองกับเท้าพี่โยเลยโดนพี่โยเหยียบเข้าให้เต็มตีน ร้องเสียงหลงลั่นงานเลย สมน้ำหน้า 

เมื่อเดินเข้ามาในลาน ก็มีนิสิตมากหน้าหลายตา ผูกแขนผูกขากันเป็นกลุ่มดูตื่นเต้นครับ บางทีมก็ส่งเมทมาครบห้าคนผูกมือต่อกันเป็นกลุ่มใหญ่ บ้างก็มาเป็นคู่แบบผม แต่ไม่มีฉายเดี่ยวครับ เนื่องจากงานสร้างขึ้นเพื่อกระชับมิตรชาวหอ กติกาเลยบังคับให้สองคนขึ้นไปและต้องมาจากห้องเดียวกันเท่านั้น



ผลกรรมเลยตกอยู่ที่กูไงสังคม...


อีกอย่างนึงที่เพิ่งรู้คือปีนี้ผู้หญิงจะลงแข่งเยอะกว่าทุกปี เพราะทุกคนอยากจะได้เห็นรูปลับๆของไอ้พวกเดือนเดือดทั้งสามที่เป็นดั่งพรีเซ็นเตอร์มหาลัยว่ามันจะลับขนาดไหน แต่ดูจากรูปการณ์แล้วน่าจะลับมากครับ เห็นว่าลงแข่งกันทั้งสามคนอย่างจริงจังทั้งๆที่ปกติพวกมันนอกจากเดินหล่อไปวันๆก็ไม่ค่อยมีส่วนร่วมกับมหาลัยซักเท่าไหร่ อ้อ ได้ยินมาอีกว่าตอนแรกคนว่าเยอะแล้วแต่เยอะขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อมีข่าวลือว่าเป็นภาพแอบถ่ายจากในห้องน้ำสระว่ายน้ำตอนพวกพี่มันอาบน้ำกัน


นี่มันเข้าข่ายโรคจิตแล้วโว้ย! แล้วทำไมกูต้องมาแข่งเพื่อรางวัลเป็นรูปเปลือยผู้ชายด้วยเนี่ย!!



 “ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่การแข่งชิงรางวัลใหญ่ของานเปิดหอนะครับ อย่างแรกเลยก็ขอให้ทุกคนมองมันเป็นแค่เกมสนุกสนาน เล่นกันอย่างสันติ ไม่ทะเลาะกัน สำหรับกติกาวันนี้ก็ง่ายๆ จนกว่าวันนี้จนถึงห้าทุ่มทุกคนจะต้องตามหาแบล็กบอกซ์ให้เจอโดยที่ต้องไปหาโดยการผูกร่างกายติดไว้ด้วยกัน แอ๊ะๆ ห้ามครับ ผูกส่วนไหนส่วนนั้น ห้ามเปลี่ยน เดี๋ยวเราจะส่งให้ทีมงานเอากุญแจมือไปล๊อคแล้วทุกคนก็มาเอากุญแจไปไขออกได้ที่ซุ้มกิจกรรมหน้าหอนะครับ กิจกรรมหมดเวลาเล่นตอนห้าทุ่ม รบกวนเข้าหอในให้ทันไม่งั้นไม่รับผิดชอบเรื่องเซ็นหอสายนะครับ อ่า...อ้อ! แล้วสำหรับวันนี้ถ้าหาไม่เจอ คำใบ้จะมาบอกใหม่วันศุกร์หน้า ในช่วงวันธรรมดาขอให้ทุกคนตั้งใจเรียนนะครับ” และแล้วพี่ผู้หญิงคนเดิมก็เดินเอากุญแจมือมาคล้องแขนผมแทนผ้า ลองขยับดูนี่แน่นแบบหนีไม่ได้


อื้อหือ
กูหล่ะวงวารพี่โย (วงวารมาจากสงสารแต่ความสงสารแบบไม่เต็มใจ อืมๆ วงวาร นับเป็นวิบัติเพื่อการแสดงอารมณ์)
ผมแอบหันไปมองหน้าไอ้พี่แป๊ะตอนนี้ที่ซีดเป็นไก่ที่ต้มแล้วต้มอีกต้มสิบน้ำ พร้อมกับพี่โยที่หน้าโคตรเซ็ง หงุดหงิดทำอะไรไม่ได้นอกจากขยี้นิ้วพี่แป๊ะเป็นการระบายอารมณ์

“คำใบ้นะครับ ฟังดีๆนะครับ




มืดเงียบปลอดภัยหลับสนิทตลอดคืน "



หลังจากพิธีกรบอกคำใบ้ออกมา ทุกกลุ่มก็เฮกันออกตามล่าหาสมบัติทันที ส่วนผมได้แต่ยืนงงในดงคน 
เดี๋ยวๆ นั่นคำใบ้หรือคุณสมบัติผ้าอนามัย 


“มืดเงียบ คืออะไรวะพี่”

“มึงคิดมาดิ๊ในมอเราที่ไหนมันเงียบบ้าง”

“ผมเพิ่งมาอยู่มอได้ไม่ถึงเดือน”

“กูอยู่มอมาสามปีวนอยู่แค่ตึกเรียนหอร้านเหล้า”   

“...” อนาคตนี่ภาพมาเลยกู โครตสิ้นหวัง  สงสัยเผลทำหน้าโง่ชัดไปไอ้พี่หมอเลยขมวดคิ้วใส่

“ไว้ก่อน ตอนนี้ลงขับไปดูแถวๆยิมละกัน กูว่ามันเงียบสุดแล้ว” ผมพยักหน้าแล้วก็ปล่อยให้ไอ้พี่ลากเดินไปถึงมอเตอร์ไซต์ ในตอนนั้นเองก็คิดขึ้นมาได้

“เห้ย จะขี่ยังไงวะพี่ มือติดกันอยู่แบบนี้” คิดสภาพที่นะครับทุกคน ตอนนี้มือขวาของผมถูกล๊อคติอยู่กับมือซ้ายไอ้พี่หมอ ผมก็ขี่มอไซต์ไม่เป็นด้วย แล้วผมก็เชื่อว่าไอ้พี่หมอไม่น่าจะมีความสามารถพิเศษในการใช้ตีนขับแบบกายกรรมกวางโจว อ่อแต่ถึงมีก็ใช้ไม่ได้เพราะต้องเอามาใช้เบรค

“ได้ดิวะ”

“ทิ้งไว้นี่เถอะพี่”

“กูไม่เดินนะ ไกล”

“ห่าพี่แล้วจะเอายังไง บินไปมั้ย ขี่ไม้กวาดเก่งรึเปล่า”

“เอามากวาดมึงทิ้งไปเถอะ อืม... งั้นเอาแบบนี้”

“แบบไห- เฮ้ย!!!” วิเดียวไอ้พี่หมอก็เอาตูดแปะลงไปกับเบาะแล้วกระชากผมขึ้นมาไปนั่งด้านหน้าหันหน้าเข้าอกไอ้พี่มันไปเต็มๆจนมือข้างที่ไม่ได้ล๊อคไว้ต้องยกมาดันอกมันออก ฟังดูขนลุกขนพอง สยดสยองเหมือนตกอยู่ในอ้อมกอดของเดอะฮัคเลยก็ว่าได้ จะพูดไงดี ท่านี้มันก็คือกอดผมขี่มอเตอร์ไซต์นั่นแหล่ะครับง่ายๆ

“ท่านั่งแบบนี้ปกติมีแต่หมาอ่ะนั่งได้มึงรู้มั้ย”

“ขนลุกว่ะ ไม่เอาแบบนี้” ยึ้ยยยย ผมพยายามขยับตูดหนีเลี่ยงกิจกรรมชนช้าง

“มึงจะกระเถิบหนีทำไมมันไม่ลุกหรอกหน่ะ”

“อะไรลุก!!! พี่แม่งชอบพูดอะไรแบบนี้ว่ะ เสื่อม ปล่อยผมลงเลย เฮ้ยยยยย” กำลังจะดิ้นลุกหนีแต่ไม่ทันครับ ไอ้พี่มันก็กำเบรกแล้วก็สตาร์ทเครื่อง พุ่งออกตัวอย่างไว ไอ้ห่า อย่าไวมาก ขากูเบรกไม่ถึงงงงงง


นั่งท่านี้บอกเลยว่าผมมองไม่เห็นอะไรซักอย่าง รับรู้แต่ว่ารถเคลื่อนไหวพร้อมกับท่านั่งที่บรรลัยแน่ๆถ้าแม่มาเห็น มือข้างที่ล๊อคติดด้วยกันมันจำเป็นต้องกุมให้แน่นเพื่อรักษาบาลานซ์ไม่ให้กลิ้งตกคุณถึกทึนของไอ้พี่มันไปซะก่อน ถึงความเร็วอาจจะไม่ได้ไวมากแต่ผมก็ไม่ได้ดิ้นขัดขืนเหมือนนางเอกช่องสีเวลาโดนพระเอกลวนลามเพราะพี่หมอมันต้องขับรถมือเดียวคือมือข้างขวา ขนาดไม่ดิ้นยังเซไปเซมา กลัวรถล้มไปหน้าแหกหมดหล่อแล้วไม่คุ้ม คือไอ้พี่หมออ่ะแหกไปอาจจะยังหล่ออยู่ แต่ผมนี่ดิดีไม่ดีโดนไอ้พี่หมอทับให้ได้ซี่โครงแยกไปอีก

“นั่งเงียบนี่คือเขินหรืออะไร”

“รีบขับไปเงียบๆได้ป่ะพี่ ท่านั่งตอนนี้แม่งโคตรเกย์”

“ก็มัดแขนอยู่ มึงจะให้มึงนั่งเอาหลังชนกัน แขนกูบิดขนาดนั้นไม่ได้หรอก”

“แต่ท่าเหี้ยนี่ผมก็ไม่เอา!”

“เออๆ ถึงแล้ว กูนับหนึ่งสองสามเบรกนะ”

“เบรกห่าอะไรพี่ ขากูไม่ถึงพี่มึงเห็นมั้ยเนี่ย ไม่งั้นก็ชนซักพุ่มไม้ไปก่อนเลยไป” ไอ้พี่ไม่ตอบอะไรแต่หัวเราะเบาๆอยู่เหนือหัวผม  ซักพักเครื่องก็จะลอความเร็ว เบรกอัตโนนาตีนก็กลับมาเหมือนเดิม พอเครื่องจอดสนิทผมก็รีบพลิกตัวลงอย่างรวดเร็วเพื่อให้หลุดจากท่าที่น่าหวาดเสียว ตอนนี้เป็นเวลาประมาณหกโมงกว่าๆใกล้จะทุ่มนึงฟ้าก็เริ่มมืดแล้วแต่ว่าในยิมก็ยังพอมีคนเล่นกีฬาอยู่

“มันเงียบตรงไหนเนี่ย”

“ห้องเก็บของหลังยิม” ไม่รู้จักหรอกครับ แค่ยิมยังไม่เคยมาเหยียบเลย ปล่อยให้ไอ้พี่มันลากไปตามเดิม ลากแถดๆไปซักพักนึงก็มาถึงบริเวณหลังยิม ซึ่งก็ปรากฏอีกคู่นึงที่มาถึงอยู่ก่อนแล้ว โอ้โห ลับซับซ้อนขนาดนี้ก็ยังจะมีคนมาดูอีกหรอ

“โว้ววว ไม่คิดว่าจะได้เจอมึงที่นี่นะเนี่ย” อ้าว เป็นคนรู้จักของไอ้พี่หมอซะงั้นครับ รุ่นพี่ตรงหน้าผมสูงกว่าไอ้พี่หมอไปอีกครับ ตัวใหญ่มาก ส่วนหน้าตายอมรับแบบผู้ชายเลยว่าหล่อครับ เหมือนพวกลูกครึ่ง ขาวมากแบบมากๆ ยืนกับกำแพงนี่กำแพงดูหมองไปเลย ดูจากการเจาะหู เสื้อนิสิตยับๆกับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายตาราง แถมหน้าไอ้พี่หมอก็โคตรจะเหม็นเบื่อขึ้นมาทันทีกับการทักทาย บอกได้เลยว่าไม่น่าจะมาอย่างเป็นมิตรแน่นอน

“มึงยังไม่ตายอีกหรอวะ”

“รอไปงานศพมึงก่อนอ่ะ”

“งั้นวันตายของมึงก็วันนี้แหล่ะ”

“เอาสิวะ กูรออยู่พอดี” ไอ้พี่หล่อยกมัดขึ้นจังหวะเดียวกับที่ดึงแขนของคนข้างๆขึ้นมาด้วย เพราะกุญแจมือมันคล้องกันอยู่แบบเดียวกับที่ผมคล้องกับพี่หมอ

“ถ้าจะต่อยกันตรงนี้ก็เอาข้อมือออกก่อน ผมไม่ต่อยกับพวกพี่หรอก”

“พี่หญิง? ” โอ๊ะ คนนี้ผมรู้จักครับ เป็นพี่ปีสองคณะผมภาคผม ดังอยู่เหมือนกัน เพราะพี่เค้าเป็นผู้ชายที่ดันชื่อว่าหญิงบวกกับชอบทำหน้าเหมือนหมารำคาญยุง อะไรนะครับ? หน้าแบบไหน? อ่า ก็แบบเบื่อๆเซ็งๆตลอดเวลา แบบเวลามียุงมาบินข้างหูอ่ะครับ แบบนั้นแหล่ะ เลยมีชื่อประจำตัวที่เรียกล้อพี่เค้าว่า น้องหญิง โครตมีคลาส เดินไปทางไหนไอ้พวกพี่ก็จะเปิดเพลงแดจังกึมอูล้าล้าลาอู๊ลาหล่าต้อนรับให้พี่เค้าแจกนิ้วกลางใส่ ดูมีความบีกุงมาม่าในวังหลวงไปอีก

“อ้าวอู้”

“ไปรู้จักมันได้ยังไงหญิง”

“น้องคณะกู”

อย่างกะได้ยินคำว่าแล้วไปนะมึงมาจากสายตาพี่หล่อเค้าหล่ะ นี่ว่าไอ้พี่หมอหน้าตาเหมือนพวกนักเลงแล้วไอ้พี่นี่หน้าเหมือนพวกลูกผู้มีอิทธิพลไปมากกว่าอีก 

“แล้วอู้มาอยู่กับพี่หมอได้ยังไง”

“เรียกมันพี่ทำไมหญิง!!”

“เอ่อ..” กูยังต้องตอบมั้ยครับ

“ก็พี่เค้าเป็นพี่กู มึงจะโวยวายทำไมเนี่ยพี่”

“เรียกคนอื่นได้แต่ยกเว้นมันไง!”

“พอดีอู้เป็นเมทพี่ น้องหญิงรู้จักหรอครับ” ไอ้พี่หมอนี่ก็เหมือนรู้ว่าพูดแล้วยั่วประสาทไอ้พี่หล่อขึ้น เพราะทันทีที่เรียกน้องหญิงออกไป ไอ้พี่หล่อก็คว้าหมับกระชากคอเสื้อไอ้พี่หมอทันที เอ้า งงไปสิกู เรียงลำดับตารางความสัมพันธ์ไม่ออกแล้ว งงยิ่งกว่าความสัมพันธ์และฟังก์ชั่น

“อย่าเสือกเรียกหญิงว่าน้องหญิง”

“ก็น้องเค้าชื่อหญิงให้กูเรียกเค้าว่าอะไร”

“ ไอ้หมอ!!!”

“พอเลย! เจอกันทำไมต้องกัดกันตลอด มึงเป็นหมาหรือไงพี่ พี่หมอก็เหมือนกัน จะไปกวนตีนมันทำไมนักหนา” พี่หญิงกระชากคอพี่หล่ออย่างแรงจนพี่หล่อชะงักกึ้ก ยอมหยุดขู่กระโชกโฮกฮาก มองไปมองมาแล้วเหมือนหมาบ้ากับเจ้าของอะไรแบบนี้เลยครับ

“มึงไปไหนก็ไปเลยไอ้หมอ กูจะมาหาในห้องเก็บอุปกรณ์กับหญิง”

“เรื่องไร กูก็จะหาในห้องนี้เหมือนกัน” ไอ้พี่หมอไม่ยอมครับ

เอาอีกแล้วครับ หมาบ้าสองตัวจ้องและขู่กันแฮ่ๆน้ำลายฟูมปาก จริงจังซะยิ่งว่าศึกน้ำแร่อะเวียงเจอร์ของไอ้พี่แป๊ะ ส่วนผมน้องน้อยได้แต่ยืนเงียบดูสถานการณ์ เพราะดูจากไซส์พี่หล่อกับพี่หมอแล้ว เข้าไปห้าวเป้ง คงโดนพี่เค้าเอานิ้วตีนดีดออกมานอกวงได้อย่างง่ายๆ

“พอๆไม่ต้องตีกัน อยู่มหาลัยแล้ว เลิกใช้กำลังกันได้แล้ว” พี่หญิงดึงแขนพี่หล่อไว้อีกรอบ

“ไม่รู้แหล่ะ กูมาถึงก่อน”

“กูมาถึงทีหลัง แต่แล้วไง”

“กูมาถึงก่อน ชื่อกูก็สะกดตัวอักษรก่อนชื่อมึง!”

“แต่นามสกุลกูตัวอักษรกูก่อนนามสกุลมึง”

“กูห้องเลข 511 ถึงก่อนห้องมึง”

“สัด ห้องเก่ากู 302 ”

  เวร พวกมึงอยู่อนุบาลสามแล้วแย่งสไลด์เดอร์เล่นกันหรอครับพี่ หน้าอย่างโหดแต่พวกมึงเอาตัวอักษรกับเลขห้องมาเกทับกันเนี่ยนะ   

“โอ๊ยยยย อ่ะเป่ายิงฉุบไปเลย ใครชนะได้เข้าไป จบ” พี่หญิงโวยวายออกมาเพื่อตัดปัญหา โถ่พี่ หาวิธีแก้ปัญหาได้ไม่เข้ากับหน้าตาเหมือนนักเลงของพวกพี่สองตัวมันเลย หมาบ้ามันคงจะยอมเล่นเป่ายิงฉุบกับพี่หรอก


“เป่า ยิ้งงง ฉุบ!! “




ไอ้ห่า!!! เสือกเล่น!!!




“กูชนะ!!” ไอ้พี่หมอยกยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วจูงมือผมเข้าห้องเก็บอปุกรณ์ด้วยหน้าตาลัลล้าสุดๆ ระหว่างที่ไอ้พี่หล่อได้แต่ยืนมองกรรไกรนิ้วของตัวเองด้วยความอาฆาต

ผมโดนลากเข้าห้องอุปกรณ์อย่างงๆ แสงลอดผ่านประตูมาพ่อให้เห็นเงาลูกบาสลูกบอลที่ตกอยู่กับพื้น แต่ห้องมืดมากๆ จนผมต้องหรี่ตามองหาที่เปิดไฟ พอผมกดเปิดไฟดังกิ๊กแล้วไม่มีอะไรติดก็รู้ทันทีว่าหลอดขาด กำลังจะหันไปบอกไอ้พี่หมอแต่ก็ดันไม่ทัน...

ปัง!!!

“มึงอยากเข้านัก ก็อยู่ในนั้นไปเลยไอ้สัส!!!”
เฮ้ย!!!
ไอ้พี่หล่อ!! มึงจะแค้นเป่ายิ้งฉุบแพ้ไอ้พี่หมอแล้วมาลงกับกูแบบนี้ไม่ได้!!

“ไอ้สัดพี่!! มึงเปิดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พี่!!” ไอ้พี่หมอทุบประตูลั่นซึงมือที่ทุบคือมือที่ผูกไว้กับผม มือผมเลยได้อานิสงส์กระแทกไปด้วย เจ็บโว้ย

“ฝัน! ข้อหามึงสาระแนมาเรียกหญิงว่าน้องหญิง มึงอยู่ไปยันเช้าเถอะ”

“พี่มึงเล่นอะไร เปิดให้พี่หมอกับอู้นะ นี่! อย่าล็อค! ”

“บอกว่าห้ามเรียกมันพี่ไง!!”

“ไอ้พี่!!”

“เจอกันพรุ่งนี้เช้านะสัสหมอ ตายไปเลยยิ่งดี ส่วนไอ้หน้ามดเมทมึงก็ถือว่าหารกรรมกับมึงไปละกัน ไปหญิง! หยุดเรียกไอ้หมอพี่เดี๋ยวนี้นะ พี่ไม่ชอบ!!” ผมได้ยินเสียงพี่หญิงด่าพ่อล่อแม่ไอ้พี่หน้าหล่อยาวก่อนที่เสียงจะค่อยๆหายไป เดาว่าคงโดนอุ้มออกไปแล้วเรียบร้อย ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่กับไอ้พี่หมอท่ามกลางห้องมืดสนิท มีหน้าต่างซี่ๆพอให้แสงจากดวงจันทร์และอากาศลอดมาได้เพียงนิดหน่อย

“ไอ้พี่หมอ บอกกูมาทีว่ามึงเอาโทรศัพท์มาจากตะกร้ามอไซต์”

“มึงบอกกูมาก่อนว่ามึงเอามือถือรุ่นทับกระดาษมึงมา”

“...”

“...”

“...”

“...”




เงียบ...
สงสัยไม่บอก


โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ กูอยากตายยยยยยยยยย
ทำไมกูต้องมาหารกรรมกับพี่มันด้วยยยย

“พะ พี่คนนั้นคงไม่เลวร้ายขนาดจะทิ้งพวกเราอยู่ในนี้ข้ามวันใช่มั้ยพี่”

“ถ้าหมายถึงไอ้พี่เลวขนาดนั้นแน่นอน”

“ตกลงเค้าชื่ออะไรวะ เค้าเป็นรุ่นพี่พี่หรอ”

“มันชื่อพี่ เดือนเสดสาดปีกู”

ห๊ะ! ชื่อพี่!
 ไอ้นี่เองอะหรอเดือนเดือดคนที่สาม โหหหห หล่อสมชื่อเดือนแล้วก็เหี้ย(ม)สมชื่อเดือนเดือดไปอีก แล้วชื่ออะไรของพี่มันเนี่ย เล่นกูงงไปตลอดบทสนทนาตกลงคนไหนพี่อะไรพี่ กว่าจะเกทก็โดนจับขังมืดแล้ว ไอ้พี่หมอถอนหายใจแล้วลากไปนั่งบนเบาะนวมที่วางอยู่ที่พื้น เสียงกุญแจมือเหล็กกระทบเบาะดังกริ๊กๆเตือนให้รู้ว่าเรายังแยกไปนั่งคนละมุมไม่ได้ ต่อให้อยากแค่ไหน

“ทนหน่อยละกัน เดี๋ยวหญิงก็คงไปบอกพวกพี่มึงเองแหล่ะ”

“อือ..”

บรรยากาศในห้องมืดไม่ได้โรแมนติกอะไรครับ ติดไปทางหลอนนิดๆ เพราะเสียงลมพัดผ่านซี่หน้าต่างมันดังวิ้วๆ บวกกับเสียงหมาที่หอนกันระงมเหมือนเก็บกดไม่ได้หอนกันมาตอนกลางวัน ลมยิ่งแรงประตูก็สั่นดังกึ้กๆ พี่หมออาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่กูนี่ประสาทแดกกับทุกเสียงเลยครับ ฮือออออออออออออออ

“พะ พี่ เรามาหาอะไรทำกันรอพี่ผมกันเถอะ”

“ทำอะไร กูทำหรือมึงทำ”

“สัส! พี่ทำไมชอบลากเข้าอะไรหื่นกามแบบนี้วะ เอาเกมอะไรง่ายๆอ่ะ แบบ.. ถามตอบละกัน”

“เอาสิ ใครจะถามก่อน”

“พี่อ่ะเริ่ม” ผมโยนขี้

“อืม... มึงสูงเท่าไหร่” ผมเงยหน้ามองค้อนไอ้พี่หมอในที่มืดนี่แม่งเลย มืดก็ขอให้ได้ค้อน

“ร้อย หก สิบ”

“โห ห่างกับกูสามสิบเซ็น” คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย ชวนพี่แม่งเล่นเนี่ย

“ตาผม อืม.. ทำไมพี่ถึงชื่อหมอ”

“แม่เป็นหมอ”

“แค่เนี้ย?”

“อืม แม่กูเป็นหมอกูเลยชื่อหมอ พ่อกูเรียนวิศวะโยธา พี่ชายกูก็เลยชื่อวิศวะ ชื่อจริงโยธา”
โหหหหหหห โคตรชื่อโครตแนว บุญแค่ไหนพ่อพี่ไม่เรียนประมง เรียกชื่อเล่นซ้ำๆ นี่น้องมงมงมง มงแซะมงแซะ แซะมงตะลุมตุ่มมงได้เลย ล้ำไปอีก

“แล้วพี่ชายเรียนหมอ?”

“เปล่าเรียนบริหาร”
เออดี งงแทนอาจารย์พี่เค้าได้มั้ยวะ อารมณ์แบบ ขอเชิญนายวิศวะกรรม โยธา จากคณะบริหาร ใครไม่งง กูงง

“มีพี่น้องอีกป่ะ” ผมนี่นับนิ้วเลย ไหนๆมีคณะอะไรอีกในโลกนี้ น้องสถาปัตย์ ชื่อเล่นว่าไม้ที อะไรแบบนี้มั้ย     

“มีพี่สาว ชื่อปิงปอง”

“ห๊ะ!”

“พ่อกับแม่ชอบเล่นปิงปอง เจอกันตอนตีปิงปอง”
ใช่หรอวะพี่ ลองไปถามพ่อแม่อีกที ว่าพี่กับพี่ชายไม่ได้เก็บมาเลี้ยงใช่มั้ย มันมีที่ไหนคนโตปิงปอง   
 ชื่อน่ารักเบสิคตามแบบปุถุชนคนธรรมดาสุดๆ ต่อมาเป็นน้องวิศวะกับน้องหมอ ไหงมันอัพเลเวขึ้นไปขนาดนั้นวะ

“กูถามบ้าง ทำไมมึงถึงเรียนวิศวะ” 

“มันคูลดี แม่อยากให้เรียน แม่อยากเอาไปบอกป้าติ๋มข้างบ้านว่าลูกได้เรียนวิศวะ” ว่าแล้วก็ยืดอกด้วยความภูมิใจครับ

“แล้วป้าติ๋มว่าไง”

“ป้าติ๋มยกยิ้มยินดีแต่ในใจริษยายิ่งกว่าตัวร้ายช่องสาม แม่บอกมาแบบนี้ ตาผมๆ ผมถามบ้าง..ทำไมพี่ถึงไม่ชอบพี่พี่”

“สัส แค่ชื่อแม่งก็กวนประสาทละ ขยาดปากต้องเรียกมันพี่ กูเจอมันตอนประกวดเดือนก็ไม่อะไร รู้แต่ว่าหน้าตากวนส้นตีน บังเอิญกูเดินไปชนหญิงในโรงอาหาร หญิงมันเซจะล้มกูเลยรับไว้ แม่งมองมาเห็นไม่พูดห่าไร เตะกูชนโต๊ะโรงอาหารล้มระเนระนาด กูเลยเอาต้มยำโต๊ะข้างๆราดแม่งร้อนๆ ไม่ถูกกันมาตั้งแต่ตอนนั้น เจอกันก็ต่อยมาตลอด ยิ่งหญิงติดเข้ามาอยู่วิศวะยิ่งเจอมันเช้าเย็น ก็ตีกันแม่งเช้าเย็นนั่นแหล่ะ ” โอ้โห ปวดหัวแทนพี่หญิงเลย

“แล้วเกี่ยวไรกับพี่โยอ่ะ”

“มันมาเป็นเดือนแทนกู แล้วยังมีอีกหลายเรื่อง อย่าพูดถึงเลยว่ะ หงุดหงิด” พี่หมอสะบัดลมหายใจแล้วเอนตัวนอนลงมาบนตักผม ยกมือที่ติดกันขึ้นมาตรงอกตัวเอง

“เห้ยๆ เกินไป นอนตักผมทำไม”

“ข้อหาถามคำถามกวนส้นตีนติดกันสองข้อ เงียบๆไปเลยมึงอ่ะ”

เอ้า! ได้หรอ!
ผมอยากจะโวยวายแต่เห็นพี่หมอมันเอามือปิดตาจะนอนก็เลยเงียบ คร้านจะตีกับมันอีก นี่ก็เกินครึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อไหร่จะมีคนมาเปิดให้ซักที


ช่วยไม่ได้ ไม่ได้อยากนอนหรอกนะ
แค่พักสายตาเป็นเพื่อนไอ้พี่หมอมันเฉยๆ!     



------

มีเนื้อหาบ้างซักตอน ค่อยกลับไปไร้สาระต่อ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ฮืออออออออ ต่อลมหายใจอย่างมาก
จริงๆคนเขียนก็ #ทีมตู้เสือก นะคะ 5555555555555555555
เปิดตัวพี่พี่และน้องหญิงแล้ววว เรื่องนี้มีแต่หมาบ้า เรื่องนี้จริงๆอยากเน้นชีวิตเด็กหอให้เหมือนชื่อเรื่องค่ะ
ส่วนทำไมน้องอู้ยังเรียกมึงๆพี่ๆ คือมันอยู่กึ่งกลางระหว่างจะเคารพดีมั้ยวะนั่นเองค่ะ ฮาาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 25-02-2017 20:57:03
เป็นเรื่องที่แม่งเหมือนจะเครียด แต่มีมุขตลกไม่ฝืดแทรกทุกๆสองบรรทัด อ่านไปก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาในหัว "แบบนี้ก็ได้หราา//ทำเสียงพี่เอก"  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: milky way ที่ 25-02-2017 21:13:08
ชอบมากค่ะ สนุกดี มุกแต่ละมุกแบบ พี่แป๊ะคิดได้ไง
โบกป้ายไฟเป็นแฟนคลับพี่แป๊ะเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: wnkth ที่ 25-02-2017 22:33:27
แวะมาติดตาม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: yukiya ที่ 25-02-2017 23:04:50
ฮืออออ ชอบมากเลยค่ะ อ่านแล้วหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวเลย 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 25-02-2017 23:25:15
ชอบชื่อตัวละครค่ะ ฮาดี
โดยเฉพาะพี่พี่ เดือนเสดสาด
คือมีเพื่อนชื่อน้อง ก็ไม่รู้สึกแปลกนะ
พอเจอชื่อพี่นี่แบบ หืม 555
ชอบค่ะ มาอัพบ่อยๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-02-2017 23:27:18
วุ่นวายดีเนอะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 26-02-2017 06:56:49
 :really2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 26-02-2017 07:45:43
 :pig4:ล
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Orangeship ที่ 26-02-2017 08:24:42
ชอบอ่ะ ชอบทุกมุก ทุกประโยคที่ใส่ใจ

สนุกอ่ะ เป็นกำลังใจให้นะ
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 26-02-2017 08:56:37
สนุกเฮฮาดีมากครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-02-2017 10:09:12
ฮามากอ่านไปหัวเราะไป ชื่อแต่ละคนนี่พาปวดหัวจิงๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 26-02-2017 11:41:10
จะสงสารหรือขำอู้ดีเนี่ย 5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 26-02-2017 13:04:22
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-02-2017 14:03:08
คนรอบข้างอู้ ไม่ค่อยปกตินะ
โดยเฉพาะพวกพี่ๆทั้งหลาย
แค่ชื่อก็กวน.....และ อย่าง พี่หญิง พี่พี่ พี่หมอ
แล้วตีกัน ไม่รู้ไรเป็นไร หาสาระไม่ได้
ปวดหมองแทนอู้เลย
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:




หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 26-02-2017 21:02:12
#ทีมตู้เสือก เหมือนกันใช่มั้ยคะ /กอดๆ 55555555555555555
ชอบความครีเอทของชื่อแต่ละคนมาก #พี่หญิง ใช่มั้ยนะ
ที่พุ่งมาเตะคือหวงพี่หญิงถูกมั้ย 555555555 งงในงง จะเรียกชื่อคู่นี้ก็เหมือนเรียกชื่อ 555555
แต่ยังสงสัยกับพี่โยอยู่ พอพูดถึงก็สงสาร โชคดีกับพี่แป๊ะนะ(...)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5 กุญแจมือ *25/02/17*
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 26-02-2017 22:49:56
 o13


ชื่อตัวละครแต่ละตัว ชวนงงจริงๆ :hao3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 26-02-2017 23:33:22
ตอนพิเศษ พี่พี่ น้องหญิง


ผมชื่อพี่ อยู่ป.ห้า บ้านผมเป็นค่ายมวย ผมมีพี่ชายสามคนส่วนผมเป็นน้องเล็กคนที่สี่ ผู้หญิงนอกจากแม่ก็คือน้องที่ยังเป็นก้อนเนื้อน้อยๆในท้องป่องๆของแม่ เมื่อในบ้านมีผู้หญิงต้องปกป้องพ่อผมเลยส่งให้ลูกชายทั้งสามไปฝึกมวยอยู่บ่อยๆ ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ สามคน ไม่รวมผม เพราะผมขี้เกียจ เรียนตั้งสามคนแล้วทำไมต้องเรียนด้วย ตื่นมาเจอแต่พี่ชาย เข้าค่ายมวยก็เจอแต่ผู้ชาย ชีวิตของผมพูดได้เลยว่าโคตรจะน่าเบื่อเมื่อไหร่น้องจะคลอด น่าเบื่อไปหมดเมื่อวานก็น่าเบื่อแล้ววันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่น่าเบื่อ


เบื่อ พี่เบื่อ


“น้องพี่ บ้านข้างๆเค้าเพิ่งย้ายมา เอาขนมไปทักทายเค้าหน่อยสิลูก”

“ให้พี่พามกับพี่เพลงเอาไปให้สิแม่”

“พามกับเพลงไปต่อยมวยกับพ่อ น้องพี่ไม่มีเรียนต่อยหมวยนี่ลูก แต่ถ้าทำการบ้านอยู่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่เอาไปให้เอง” ได้ยินเสียงแม่พูดจบผมหน้าบูดทันที  ก่อนจะเดินเกระแทกเท้าเซ็งๆเข้าไปหาแม่

“แม่อย่าเดินเยอะ เดี๋ยวน้องไหล”

“น้องไม่ใช่ขี้นะลูก”

“เดี๋ยวพี่เอาไปให้เอง แม่อยู่นี่แหล่ะ อยู่กับน้องน้อง”  ห่วงแม่นิดนึง จริงๆห่วงน้องมากกว่า รีบเกิดมาเถอะ พี่พี่เบื่อขี้หน้าผู้ชายในบ้านพอแล้ว

“พี่ยังไม่เลิกจะตั้งชื่อให้น้องว่าน้องอีกหรอลูก” คนเป็นแม่ลูบหัวลูกชายหน้าเซ็งโลกที่ยืนเอาหัวพิงพุงด้วยความเอ็นดู

“ไม่เลิก น้องออกมาได้เป็น น้องน้องของพี่พี่ “

“แต่พอน้องโตไปน้องจะจะโดนเรียก พี่น้องครับ นะลูก”

ผมขมวดคิ้ว เออ เพื่อชีวิตไปอีก ถ้าโตมาแล้วชวนน้องน้องไปดูคาราบาว น้องน้องอาจจะดุ้งทุกสามวิ แต่ช่างมันเถอะ ยังไงพี่พี่ก็ไม่ปล่อยน้องน้องไปดูคอนเสิร์ตคาราบาวคนเดียวหรอก

“นั่นแหล่ะ ขนมอันไหนอ่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปให้” ว่าแล้วแม่ก็หยิบถุงคุกกี้ออกมาให้

“อย่าถือแรงเดี๋ยวแตก”

“คุกกี้ลายม้าน้ำ?”

”น้องพี่ไม่ค่อยดูรายการart attackใช่มั้ยลูกถึงดูกระต่ายเป็นม้าน้ำ ดูแต่กันดั้มก็งี้ เฮ้อ ไม่พูดด้วยแล้ว เอาไปให้ซะ แล้วมาบอกแม่ด้วยว่าบ้านนั้นเค้าชื่ออะไรบ้าง”
 อ้าว มาโทษกันดั้มพี่ก็ได้หรอ กระต่ายที่ไหนหางงงอจนชนพุง แต่เอาเถอะ น้องพี่ไม่เคยอยากเอาชนะแม่อยู่แล้ว แม่ว่าไงพี่ก็ว่างั้น

บ้านข้างๆไม่ได้ไกลอะไรมาก ปกติพี่ก็เดินผ่านทุกวันเวลาไปซื้อขนมร้าป้าเอ๋อยู่แล้ว แต่ก่อนจะได้เดินไปถึง ผมก็แอบขมวดคิ้วกับกลุ่มเด็กตรงหน้าที่ยืนล้อมวงกันเสียง เอาจริงน้องพี่อ่ะเกรดสี่ทุกวิชา แค่มองก็รู้แล้วว่าไอ้พวกแก๊งค์ลูกกระจ๊อกไจแอนท์แบบพวกมันคงกำลังยืนแกล้งใครซักคนอยู่

“ผู้ชายอะไรชื่อหญิงวะ มีจู๋จริงป้ะเนี่ยยย”

“ปล่อยเรานะ!!”

“ใส่เสื้อสีชมพูโคตรตุ๊ดเลยว่ะ”

“ไอ้ปิ้วมึงจับจู๋มันดิ๊ ว่ามันมีจู๋จริงเปล่า”

“ปล่อยเรานะไอ้อ้วน!!”

พี่ถอนหายใจ เบื่อจัง ฉากเดียวกับแฟนฉันเลย วันนี้ก็น่าเบื่ออีกละ

“หยุดนะไอ้ลูกโป่ง” ไม่ได้ตะโกนอะไร  เพราะเดี๋ยวเจ็บคอ แม่เคยบอกว่าพี่เป็นคนเสียงดัง แล้วก็จริงเพราะพวกมันก็หยุดแล้วรีบทำหน้าสยองเหมือนเห็นคนหล่อทันที อะไรนะครับ? เคยได้ยินแต่เห็นผี? เอ้า นี่เพิ่งบ่ายสองผีเผออะไร แล้วผมหล่อจริงๆ อันนี้ไม่ได้โกหก

“พะ ลูกพี่พี่!”

“กูยังไม่มีลูก” พูดจบก็ส่องซ้ายขวานิด แม่ได้ยินพูดคำหยาบเดี๋ยวโดนตีมือ

“เหวอ ลูกพี่พี่”

“ก็บอกว่ายังไม่มีลูก ยกเว้นถ้าหมายถึงไข่สองลูกอ่ะมี”

“ลูกพี่พี่มาทำอะ อะไรหรอครับ”

“เสือกไร”

“ฮือออออออ อย่าว่าปิ้ววว”

“พะ พวกเราแค่มาทำความรู้จักกับเด็กใหม่เองฮะ ลูกพี่พี่”

“พี่ไม่โง่นะ ดูก็รู้ว่าทำอะไร”

“ฮือออออออ โป่ง ปิ้วกลัวพี่พี่”

“ปะ ไปกันเถอะมึง”

“ไปไหนก็ไปไป พี่จะเดินทางนี้ ขวางทาง ” พี่พี่พูดจบพวกมันก็ยกมือไหว้พี่แล้ววิ่งถอยทัพไปอย่างไว ไม่รู้กลัวอะไรกันนักหนา สงสัยบ้านไม่มีทีวี เลยต้องกลัวคนหล่อ พี่พี่ถอนหายใจ น่าเบื่อ คิดว่าจะได้สู้รบตบมือแก้เซ็งซะหน่อยเชียว

“เราไม่ได้บอกให้ช่วยซะหน่อย! “ เสียงแจ๋วแว๊ดขึ้นมา ทำให้พี่ต้องหันไปมอง เด็กผู้หญิงผิวซีดตัวเล็กสภาพมอมแมมในชุดสีชมพูทั้งเสื้อและกางเกงกำลังดึงชายเสื้อตัวเองแบบกลัวๆ ทำเหมือนจะเก่ง แต่น้ำตาคลออยู่ชัดเจน สงสัยเจ็บแผลถลอกตรงเข่า เห็นงี้แล้วพี่หัวร้อนขึ้นมาเลย แกล้งเด็กผู้ชายพี่ไม่ว่าแต่แกล้งเด็กผู้หญิงพี่ทนไม่ได้!! ไอ้พวกหมาหมู่พวกนี้ เจอต้องต่อยหน้าแม่งให้ร่วง

“เจ็บไหม”

“ไม่ต้องมายุ่ง! เราไม่ใช่ผู้หญิง!! “

“อ้าว ไม่ใช่หรอ”

“ละ ลองเข้ามาสิ เราจะตีให้ปากแตกเลย”

“เราไม่กลัวโดนตีหรอก แม่เราตีบ่อย ชินแล้ว”

“ระ เราจะเตะด้วย!!”

“นั่นงานอดิเรกพ่อเราเลย”

 “เรา เรา เราจะทุบ!!”

“ฮึ่ย เราชอบกินหมูทุบนะ”

“ฮึก” เถียงไม่ออกอ่ะเด่ะ เพราะแม่งไม่เกี่ยวกันเลย

“ทำไมต้องตีเรา เรามาช่วยนะ” พี่ถอนหายใจ ไอ้เด็กตรงหน้ามันเบะปากเตรียม แต่ก็พยาพยามฮึบไว้กลัวไม่คูล

“เราไม่ชอบให้ใครมาปกป้อง!!”

“ถ้าไม่ชอบให้ใครมาปกป้องก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้” ประโยคนี้เป๊ะ เขียนไว้หน้ายิมค่ายมวยของพ่อ ขอยืมมาใช้หน่อยหน่านะพ่อ พี่รู้ว่าพ่อก็ไปก๊อปมาจากเพจคำคมเฟสบุ๊คมาอีกที

“!!”

“เราชื่อพี่ เธอหล่ะชื่ออะไร”

“...”

“...”

“...”

“ชื่อเงียบหรอ เรียกยากไปหน่อยนะ”

“หญิง”

“ห๊ะ”

“เราชื่อหญิง!!!”

“ก็แค่นี้”

“...ไม่ล้อชื่อเราหรอ” ไอ้ตัวเล็กเงยหน้าทั้งน้ำตาขึ้นมาถาม

“ไม่อ่ะ ชื่อหญิงแปลกตรงไหน เราชื่อพี่แปลกกว่าอีก เชื่อมะ โดนถามตั้งแต่อนุบาล แต่จำไม่ได้หรอกมาจำได้ว่าโดนถามตอนป.1 นี่จะขึ้นป.6ก็ยังมีคนถามอยู่”  โดนถามจนเซ็งเลยให้แม่สกรีนเสื้อที่มาของชื่อใส่ทับเสื้อนักเรียนไปโรงเรียนอยู่พักใหญ่ๆเลย

“...”

“มาหญิง ตามพี่มา เดี๋ยวพาไปทำแผลที่บ้าน” พี่ยื่นมือออกไป ไอ้ตัวเล็กยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมยื่นมาน้อยๆออกมาจับ

พี่มองกลุ่มผมดำที่ก้มงุดๆตลอดเวลาที่เดินตามพี่มา มันสะดุ้งทุกเสียงทั้งเสียงหมาเสียงป้าด้วยความขี้กลัว เห็นแบบนี้แล้วพี่อยากจะปกป้องเลย น้องสาวยังไม่มา งั้นดูแล ‘น้องหญิง’ ไปแทนก่อนแล้วกัน



ยินดีที่ได้รู้จักนะหญิง ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของเรา






อ๊ะ!
พี่ลืมคุกกี้ม้าน้ำ!!!


.
.






“พี่พี่!!! ตื่นได้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงตึงตังทำเอาต้องรีบคว้าหมอนมาปิดหูด้วยความรำคาญ คนจะหลับจะนอน แต่เวรกรรมไม่มาแค่รูปแบบเสียงครับ


ปั้ก!!

“โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยพอร์ช หลังกู!!”

เวรกรรมแม่งยังมาในรูปแบบน้องชายอีกด้วย!!
ใช่ครับ น้องชาย!!
ไอ้น้องน้อง ที่ผมเคยวาดฝันว่าจะต้องคลานออกมาผูกแกละสองข้าง ทำหน้าจิ้มลิ้มมาเกาะแข้งเกาะขาเรียก พี่พี่ขา น้องน้องอยากไปขึ้นม้าหมุน เสือกออกมาเป็นไอ้เด็กเวรสูงร้อยแปดสิบ วันๆได้แต่ทำหน้าทำตากวนส้นตีน เกาะแข้งเกาะขานี่ลืมไปเลย ล่าสุดเอาตีนเหยียบกู!!

“ตีกันแต่เช้าอีกแล้ว”

“หญิงหรอ” ได้ยินแค่เสียงก็รู้แล้ว เอาจริงแค่หญิงหายใจผมก็รู้ว่าเป็นหญิง

“พี่หญิงดูพี่พี่ดิ แม่ให้พอร์ชมาปลุก พอร์ชปลุกอยู่สิบนาทีไม่ยอมตื่น”

“กูตื่นตั้งแต่มึงแหกปากตอนแรกแล้ว”

“เอ้า!!”

“รอหญิงมาปลุก เลยเนียนต่อ” ไอ้พอร์ชเบ้ปาก เอาตีนขยี้หลังอีกทีนึงแล้วกระแทกเท้าออกจากห้องไป งอนเป็นตุ๊ดเลยนะไอ้ลูกหมา หญิงยืนส่ายหัวแล้วเดินเข้ามาหยิบหมอนที่ไอ้พอร์ชเขวี้ยงมาวางไว้บนเตียง

จากวันนั้นผ่านมาหลายปีแล้ว หญิงโตขึ้นเป็นผู้ชายผอมโคตรๆจะผอม เอวงี้บางจนกลัวกอดแล้วหัก หน้าตาเหมือนผู้หญิงโตมาก็ไม่ค่อยเหมือนแล้ว เหมือนทอมมากกว่า ดูรวมๆแล้วก็น่ารัก
หญิงน่ารักสำหรับเค้าเสมอแหล่ะ!

“ตื่นได้แล้วพี่” เค้าโคตรชอบเวลาหญิงเรียกเค้าพี่เลย แม่ง อยากจับมาฟัดแก้มซ้ายแก้มขวา แก้มก้นก็ได้ถ้าอนุญาต

“กอดก่อน”

“ลุก!”

“หญิงงงงงง กอดดดดดดดด”

“อายุสามขวบหรอสัส ตื่นดีๆ แม่ทำอาหารเสร็จแล้ว นี่หิวด้วยเนี่ย” ชิส์! กะจะงอแงต่อ แต่เห็นว่าหญิงบอกหิวหรอกนะ หญิงยืนกอดอกจ้องหน้า พยายามทำหน้าดุ


แต่แม่งโคตรน่ารัก!!
นี่จะให้กูตื่นหรืออะไรตื่น งงได้มะ!!

“หญิง อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ แข็งไปหมดแล้วเนี่ย”

“ไอ้เหี้ยพี่!!!!”
หมอนข้างป้าปเต็มหน้าด้วยความรัก ไม่โกรธหรอกครับ ติดจะชอบด้วยซ้ำ หญิงของผมอ่ะขี้เขินอะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กยันโตอยู่แล้ว

ในส่วนถ้าถามว่าผมเป็นอะไรกับหญิง นั่นเป็นอีกหนึ่งคำถามที่โดนถามบ่อยพอๆกับที่มาของชื่อ ผมไม่รู้จะให้เรียกความสัมพันธ์ของผมกับหญิงยังไง ผมหวงมันยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ หวงแบบที่ถ้าแดกได้กูจับหักแข้งหักขากลืนลงท้องแบบไม่เคี้ยวไปแล้ว ไม่ชอบให้ใครมองและไม่ชอบห่างจากหญิงซักนาทีเดียว ผมกอดหญิงจนชินเพราะลวนลามกอดแบบนี้มาตั้งประถมแล้ว ลวนลามรูปแบบอื่นก็ทำมาหมดทุกอย่างแล้วเหมือนกัน หญิงจะต่อต้านก็ต่อเมื่ออยู่ในที่สาธารณะเท่านั้นแหล่ะ

นั่นแหล่ะครับ ไม่น่าใช้คำว่าเพื่อน ไม่น่าใช้คำว่าคู่รัก เวลาใครถามก็เลยตอบได้แค่ว่า








เสือก



------------

ฮืออออออออออออ แวบเอาสเปมาลง คู่โปรดของเรา
พี่หญิงงงงงงง <3
พี่พี่และพี่น้องครับของเค้า ฮาาาาาาาาาาาาาา
อ้อออ คาแลกเตอร์พี่หญิงที่วางไว้คือ หมิงกับพี่ลู เผื่อใครบ่วงคู่นี้ เราคือเพื่อนกันค่ะ 555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 27-02-2017 00:15:19
เกลี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด เกลียดความปากของอีพี่พี่อยากตี :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 27-02-2017 10:42:04
แวะมาอ่านตอน ๕ ก่อน
เดี๋ยวสอบเสร็จมาอ่าน ๔.๑
ใต้ห่างกันสามสิบเซ็น เขิน
กอดน้องนี่คิดอะไรแน่นอน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 27-02-2017 12:02:26
ชอบคู่นี้อ่ะ พี่กับหญิง น่ารัก น่าฟัด
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-02-2017 12:59:31
 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 27-02-2017 14:00:07
คู่นี้มาแรงแซงโค้งไปเลย ชอบอะ พี่พี่กะน้องหญิง น่ารัก มุ้งมิ้ง (???) ดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-02-2017 18:28:23
อ้าว....พี่พี่ มีซัมติงกับพี่หญิง อย่างนี้เอง  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-02-2017 18:51:16
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 27-02-2017 20:51:24
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 27-02-2017 21:29:50
โหง่ยยยย ขนาดนี้แล้ววว
#ทีมพี่หญิง ที่ไม่ใช่ชื่อหญิง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น่าร้าก ชอบความกากของพี่พี่
ความ #leolucus ก็มา
รีบมาต่อ อย่าเท  :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 27-02-2017 23:16:24
อีพี่ อีบ้าาาาาาาาาาา #หมั่นไส้ 555 กวนส้งติงมากเลย น้องหญิงน่ารักกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 28-02-2017 13:47:52
โอ๊ยย ทำไมเฮียพี่น่ารัก 555555555555555
อยู่กับพี่หญิงแล้วความเถื่อนลดลงความหื่นเพิ่มขึ้นเหรอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: tawansun ที่ 28-02-2017 22:02:31
ฮรืออ ชอบคู่พี่พี่กับน้องหญิงอยากให่คู่นี้ออกบ่อยๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: nekonaja ที่ 01-03-2017 14:54:02
ไรท์นับอายุน้องพอร์ชผิดหรือเปล่า 
พี่กำลังจะขึ้นป.6 พอร์ชอยู่ในท้องแม่   แปลว่าพี่อายุ 11-12 ปีแล้ว
ตอนนี้พี่อยู่ปี 3 เดาว่าอายุประมาณ 21
เท่ากับพอร์ชเพิ่งเกิดได้ประมาณ 10-11 ปี
พอร์ชจะสูง 180 ซม. เลยหรือคะ สูงเร็วไปไหม ยังเพิ่งเป็นเด็กประถมอยู่เลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 5.1ไอ้ตัวไม่น่าเบื่อของผม *26/02/17* p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 01-03-2017 18:35:50
ตอบคุณ nekonaja
ถ้าหมายถึงสเป แปมไม่ได้แต่งให้เนื้อเรื่องต่อกับตัวเรื่องหลักค่า
แปมแค่เปิดประวัติที่มาคู่พี่หญิง ซึ่งตอนนึกภาพน้องพอร์ชโตแล้วค่ะ
ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดนะคะ  :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ *1/03/17* p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 01-03-2017 20:51:32
ตอนที่6




ความเดิมตอนที่แล้วหลังจากกะจะแค่พักสายตาเป็นเพื่อนพี่หมอเล่นๆ แต่ตื่นมาอีกทีห้องก็สว่างแล้วเรียบร้อยเพราะแสงอาทตย์จ่อแยงเข้ามา ถึงจะยังไม่ทำให้ตื่นได้เท่าเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าประตูห้อง  ซึ่งเสียงนั้นก็คุ้นไม่ใช่ใครไหนไกล


“ไอ้อู้ได้ยินมั้ยวะ!! เมย์เดย์ๆๆ ติดต่อเพื่อนอู้ ได้ยินแล้วตอบหน่อย”

“เสียงเพื่อนมึงใช่มั้ย” ไอ้พี่หมอที่กำลังสลึมสลือเกาขี้ตาดังแกร่กๆ

“อยู่!! กูเองกู”

“กูไหน! น้องผมชื่ออู้!! คุณอย่ามาหลอกผมซะให้ยาก” เสียงโง่ๆแบบนี้ หนีไม่พ้นพี่แป๊ะเจ้าเดิม 

“ไอ้พี่แป๊ะ เปิดห้องเลยให้ไว ผมหิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัวแล้ว”

“ชิบหายแล้ว ขืนเปิดให้ ปันจะหายไปเลยคนนึงนะมึง!”

“ถ้าไม่เปิดตอนนี้ผมจะแดกพี่ด้วยอีกคน”

“อ้าว! เปลี่ยนมากินนายนภัทรก็ได้หรอครับ”


กูหล่ะปวดหัว
สรุปพี่เค้าเลิกเป็นอะไรอมๆมาเป็นนายนภัทรแทนแล้วใช่มั้ย ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้พี่หมอ ซึ่งทำหน้าหงุดหงิดเอาหัวพิงไหล่ผม อาการดูเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่   จังหวะนั้นเองประตูก็เปิดผัวะเข้ามาเต็มแรง พร้อมกับเพื่อนๆผม ไอ้เติ้ล ไอ้พี ไอ้ปัน รีบถลาเข้ามาหาผมทันที อาจจะดูเหมือนมันเล่น แต่ผมแอบรับรู้ได้ครับว่ามันห่วงผมจริงๆ

“สัสสส ตกใจชิบหาย ถ้าพี่หญิงไม่มาบอกพวกกูจะทำยังไง” ไอ้ปันน้ำตาคลอพูดไปคว้าตัวผมเข้าไปกอดไป


...แต่ปันเพื่อน


...มึงลืมตาตี่ของมึงก่อน


“เอ่อ ปัน..”

“กูเป็นห่วงมึงโว้ยไอ้อู้ เอ๊ะ.. ทำไมมึงไหล่กว้างจัง ผมก็สั้นลงด้วย อ้าว มึงเจาะหู...เหวอออออ” เท่านั้นแหล่ะครับ  ตาตี่เท่าไฝก็โตเท่าฝี พอลืมตาเต็มที่ประจักษ์ได้ว่ากำลังกอดไอ้พี่หมออยู่ ไอ้ปันก็รีบดีดตัวเองออกทันที พร้อมขอโทษขอโพยพี่หมอเป็นการใหญ่


“ว่าแต่มีใครเจอแบล็กบอกซ์รึยัง”

“ยังเลยพี่หมอ กองกิจหอพักเค้าบอกให้เริ่มกิจกรรมหาใหม่วันศุกร์”

“เอาแขนมา กูจะถอดกุญแจมือ” พี่โยเดินผ่ามากลางวงที่วุ่นวายมาพร้อมกุญแจครับ พี่รหัสผมนี่ปกติที่สุดในห้องนี้แล้ว พี่โยเดินเอากุญแจมาไขไม่ถึงสามวิก็หลุดออก โห ข้อมือที่แดงเป็นรอยบาดเต็มเลย

“เดี๋ยวพวกมึงมีเรียนต่อใช่มั้ยปีหนึ่ง”

“ใช่พี่ วันนี้มีเรียนแคลด้วย”

“แคลคูลัสหรอ?”

“แคลลอรี่บราบรา แฮ่!!!”

อืม.. ผมมองไอ้พี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลแบบเอือมไม่รู้จะเอือมไง

“ไร้สาระ งั้นเดี๋ยวกูพาอู้ไปหอแล้วเดี๋ยวหาไปส่งที่ตึกเรียนรวมเอง มันอาจจะเข้าเลทหน่อย บอกอาจารย์ด้วยละกัน” แล้วพี่โยก็พยุงผมลุกพาผมไปที่รถ โดยที่มีไอ้พี่หมอเดินตามแบบง่วงๆ เกาหัวดังแกร่กๆมาตลอดทางก่อนจะแยกไปควบไอ้ถึกทึนสตาร์ทแล้วก็ขับออกไปเลย ส่วนผมเดินมาขึ้นรถพี่โยแล้วก็ตรงดิ่งกลับหอ โดยมีไอ้พี่หมอขี่มอเตอร์ไซต์นำเยี่ยงรถนำขบวน


ดูเหมือนไม่ตีกันใช่มั้ยครับ
แต่เปล่าเลย


เพราะไอ้พี่หมอแม่งขับช้าระดับเต่าเดินจงกลมเดินแบบซ้ายย่างหน้าขวาย่างหนอ พอจะแซงแม่งก็ส่ายรถดัก ปกติระยะจากยิมไปที่หอไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ นี่ล่อไปเกือบยี่สิบนาที เรื่องกวนตีนแบบเด็กๆไม่เกินใจพวกพี่มันจริงๆ กว่าจะถึงหอได้ผมก็รีบวิ่งแจ้นไปจองห้องน้ำก่อนเลย วิ่งผ่านน้ำด้วยความรวดเร็ว คว้าเสื้อนิสิตกับกางเกงที่พาดๆไว้แถวเตียงมาสวมลวกๆยับก็ช่างมัน ก่อนออกไปไม่ลืมหยิบเนคไทด์กับกระเป๋าแล้วก็รีบวิ่งลงมาขึ้นรถพี่โย  โดยที่ไอ้พี่หมอไม่ได้ขึ้นห้องมาเลย ซึ่งก็ไม่ได้ติดใจอะไรครับ น่าจะไปดูดบุหรี่อยู่หลังตึก แถมตอนนั้นผมรีบด้วยเลยโดดขึ้นรถพี่โยไปเรียนก่อน





.
.
.






   แคลคูลัสสามชั่วโมงดูดพลังเหมือนเรียนสามปี อยากตาย ผมฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะเรียนที่สภาพไม่ได้ดูแข็งแรงซักเท่าไหร่แต่ก็ยังแข็งแรงกว่าสภาพนิสิตวิศวะที่เพิ่งเรียนแคลเสร็จอย่างผม

“อู้ๆ กูเอามือถือมาให้อ่ะ” ของแข็งฟาดลงบนหัวผมสามทีโดยไอ้ปัน

 “อื้ออ ขอบใจ”

“แดกไหนดีวะวันนี้”

“โรงหอละกัน”

“วันนี้กินข้าวจะได้รีบไปเปลี่ยนเสื้อที่หอ พี่เรียกรวมนี่วันนี้อ่ะ”

“รวมอีกแล้วหรอวะ”

“นัดใส่เสื้อแดงเฟรชชี่ด้วยนะอย่าลืม” ผมพยักหน้าอือออไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ จากนั้นเราก็ไปกินข้าวแล้วก็แยกย้ายเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ ไม่ลืมหยิบสมุดเชียร์เล่มน้อยมาด้วย ลงมาเจอกัน ณ จุดรวมพล หาได้ไม่ยากครับ นอกจากมีพวกเสื้อแดงๆนั่งอยู่เพราะเสื้อแดงเป็นประจำคณะก็ยังมีอีกหนึ่งเด่นไม่แพ้สีเสื้อนั่นก็คือ



กองโจร…
ของดีประจำตำบลวิศวะ


ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกรุ่นพี่นั่นเองครับ ใส่เสื้อดำยืนไขว้หลังทำหน้าเหมือนเมื่อวานร้านขายโรตีเจ้าประจำไม่มาขายแล้วพาลต่อมาถึงวันนี้ แถมมันจะแบ่งเป็นภาคๆไป พวกผมก็รีบๆวิ่งไปนั่งรวมตรงแถวภาคโลจิสติกส์ รอเวลาซักพักนึงพวกพี่ก็พาเดินไปตึกวิศวะ เข้าไปนั่งแยกชายหญิง รอซักพักนึงพี่สันทนาการก็เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ โดยการเอาเสื่อสีแดงแบบในวัดมาปู แล้วเดินเปิดตัวออกมาเยี่ยงเดอะเฟซไทยแลนด์


ค้นฟ้าคว้าฮิปโป 


ไอ้ห่าพี่มงค๊นนนนนนนนนน! หยุดถูไข่ให้ดูได้แล้วววว กูจะอ้วกกกกกกกกก
โอ้โหไม่ไหวต่อใจ ทั้งแลบลิ้น ถูตูด รูดหัวนม 


“ชีคกะโหล่งโป่งชีค กะโหล่งโป่ง อ๊าว อ๊าว อ๊าวส์ส์ส์” ฮือออออ ดูแล้วจะขาดใจตาย พี่แกเล่นเด้งไปหมดทั้งหน้าทั้งนมทั้งพุง แถมร้องเสียงอ๊าวส์แบบมีเอสต่อท้ายเหมือนพยายามจะดูเซ็กซี่ แต่โอย เหมือนพยูนกระหายน้ำ ใครก็ได้ไปช่วยพี่เค้าที

ทุเรศลูกตายังไงพวกผมก็ฮากันไปเถอะ พี่ๆสันกันมันส์เป็นฮิปโป้เจ้าเข้า ขำกันจนลืมไปว่า นี่คือคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งของที่ตีมาคู่กับกับของดีประจำตำบลอย่างกองโจรแล้วนั่นก็คือ...


“เสียงดังอะไรกัน!!”

“เสียงดังอะไรที่คณะของพวกผม!!”   

“เห้ย คุณมองหน้าผมทำไมวะ!”


พี่ว้าก

พี่ว้ากมาพี่สันหนี นู่น วิ่งหายไปเร็วยิ่งกว่าใช้การ์ดวาร์ป
เอาจริงๆนะครับ มันแทบจะเป็นหนึ่งสิ่งที่ทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะเข้าคณะนี้เลย เอาง่ายๆก็รำคาญครับ สงสารพี่เค้าต้องมาตะโกน ดึงหน้า ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นหนึ่งกิจกรรมแสดงละครที่มันจะต้องมีทุกปี แต่พอได้เข้ามาเจอมาสัมผัสจริงๆ พวกพี่แม่งเล่นดึงกันจนอยากทำเก๋าทำเท่แบบพระเอกกลายเป็นเหี่ยวแฟ่บยอมฟังแต่โดยดี หลายคนอาจจะไม่ชอบ แต่ผมว่าก็ท้าทายตัวเองดี ไอ้ปันบอกว่าให้คิดซะว่าเรามาฝึกความอดทนเล่นๆกัน ถามว่าอดทนได้มั้ย ได้เยอะเลยครับ จากคนที่โดนด่าว่าไอ้เตี้ยไม่ได้ เบาไปเลยพอเจอพี่เค้าด่าคนอื่น

มองให้มีประโยชน์มันก็มีประโยชน์ครับ อยู่ที่มุมจะมองด้านไหนของมันมากกว่า ส่วนผมอ่ะอยู่ตรงกลาง รู้ร้ายรู้ดี แต่สิ่งที่ทำให้ยังนั่งอยู่ น่าจะเป็นท้าทายมากกว่า อยากรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น


“ระเบียบ!”
หายใจเข้า!!

“ระเบียบ!!”
หายใจเข้าอีกหนึ่งฟึด!!

“เชียร์!!”
ตบตัก!!


อ่ะ จะคิดอีกแง่ก็ซ้อมกีฬาสีตอนมัธยมดีๆนี่เอง สุ่มกาลีกาลีกาลีสุ่ม



“วันนี้!! พวกผม!! จะมาสอนร้องเพลง!! เปิดสมุดเชียร์ไปหน้า 3!! “

   ต่อจากนั้น พี่ว้ากก็จะสวมบทบาทเป็นเมนเทอร์เดอะว้อยส์ ที่แป้นกดจะเขียนว่า ร้องใหม่โว้ยไอ้พวกห่วย แทนคำว่า I want you นั่นแหล่ะครับร้องเสียงแหบเสียงแห้งยิ่งกว่าหมาหิวน้ำ ร้องจนเสียงร้องแทบเป็นเสียงคราง ร้องจนกว่าเสียงมึงจะกลายเป็นเสียงลุลา บางรอบเกือบดีแล้วแต่หางเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งจากหลายร้อยหางเสียงเพี้ยนไปติ๊ดเดียวคือค้างคาวฟังอาจจะไม่สะดุดแต่เสือกสะดุดหูพี่เค้าได้ยังไงก็ไม่รู้ พี่แกก็ให้หยุดร้องแล้วร้องใหม่ ร้องไม่ดีก็ลุกนั่งตามจำนวนรุ่น กว่าจะเสร็จห้องเชียร์ได้ก็เรียกได้ว่า ขาเปรี้ยเพลียแรง ไม่รู้ว่าการร้องเพลงไม่ดี ลุกนั่งแล้วกูจะร้องเพลงดีขึ้นรึเปล่า ก็ไม่ เพราะที่ขาไม่มีเส้นเสียง

“เสียงได้แค่นี้หรอวะ!! พวกคุณมีกันกี่คน!!”

“พวกคุณแม่งไม่รักกันเลยว่ะ”

“พวกคุณแม่งห่วย แบบนี้หน่ะหรอจะมาเป็นน้องของพวกผม เหอะ”

“ถ้าพวกคุณอยากเป็นน้องผม ไปฝึกร้องเพลงมาแล้ววันพฤหัส ต้องมาให้ครบ!! ร้องให้เสียงดัง!! จนกว่าเสียงพวกคุณจะดังพร้อมกัน!! ทราบ!!”

“ทราบ!!”

“แยกย้ายครับ!!!”


โฮกกกกกกกกกกกก เหนื่อยสาสสสสสสสสสสสสส สามชั่วโมงจากแคลมาต่อสามชั่วโมงในห้องเชียร์ ทันที่ที่ขบวนพี่ว้ากออกไปผมก็ทรุดลงทันที เหนื่อยโครตตตตตตตต เวลาลุกนั่งแล้วเสือกได้ที่อยู่ใกล้คนตัวสูงนี่ทรมาณมาก ใครตัวเตี้ยจะเข้าใจครับ ตอนนั่งไม่เท่าไหร่ พอลุกเท่านั้นแหล่ะ หิ้วปีกกูซะขาลอย ไม่ไหวครับ ขากลับเลยต้องอาศัยหลังเพื่อนปันกลับหอ นี่คือขอดีอย่างเดียวของการเกิดมาตัวเล็ก เพื่อนหิ้วไปไหนก็ได้

 บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ก็มีความมิตรภาพที่สวยงามของชาวคณะครับ เราจะเห็นความมีน้ำใจของเพื่อนร่วมคณะเพราะทุกคนจะช่วยกันพยุงเดินกลับหอ ยิ่งผู้ชายผู้หญิงนี่รีบเลย เว้นจังหวะหน่อยไม่ได้ คณะไม่ค่อยมีผู้หญิงครับ ต้องรีบๆดูแลตอนพวกมันยังไม่กลายร่าง นู่นครับไอ้พี ไปทำคะแนนกับสาวละ ตอนนี้อาจจะเดินกันย่องแย่งแต่พี่เค้าบอกมาว่าผ่านปีไปเท่านั้นไอ้คนอุ้มผู้ชายคือผู้หญิงคณะเรานี่แหล่ะ แข็งแกร่งโดยไม่ต้องถือถุงแกง

“มึงไหวมั้ยเนี่ยอู้”

“ไม่ไหวววว ฮืออออ”

“ปวดขาชิบหาย ไอ้เติ้ลมึงไหวมั้ยเนี่ย”

“กูหรอ กูตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว เธอใช่มั้ยเป็นคนผลักชั้น”

“เหี้ยไรเนี่ย”

“กูหวาย”





...อืม เรื่องของมึงเถอะ
ผมทำหน้าเหม็นใส่ไอ้เติ้ลที่นานวันยิ่งอยู่กับพี่แป๊ะจะยิ่งซึมซับความกากของพี่มันมา พวกมันเดินมาส่งผมที่หอสาม ก่อนที่จะแยกตัวกันไปกลับหอตัวเอง สภาพของผมที่ต้องปีนบันไดขึ้นชั้นห้านี่โครตทรมาณ 

ถึงซักเททททท ห้อง 514 สุดที่รักของแม่ !

“มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย ทดลองเป็นของเหลวหรอ” ไอ้พี่หมอที่เพิ่งเปิดประเข้ามาทักผมที่กำลังนอนเป็นปลาดาวอยู่บนเตียง

“ปวดขาสัสๆอ่ะพี่”

“อ้อ ห้องเชียร์”

“ไม่ไหวแล้ว ไม่อาบน้ำนะ เดี๋ยวค่อยตื่นมาอาบก่อนไปเรียนทีเดียว”

ผมนอนหลับตาให้ร่างกายได้ดูดซึมไอแอร์เย็นๆ มีผ้าห่มโดเรมีอันน้อยแปะอยู่ตรงหลังพอให้อุ่นบนเย็นล่างบาลานซ์ดี เอาหล่ะ พร้อมที่จะหลับอย่างเต็มที่แล้ว

ป๊อก!!
โอ๊ย!!

“ปาอะไรมาวะพี่! ไม่ไหวจะตีด้วยนะวันนี้” อูยยย ผมลูบๆหัวตัวเองที่เพิ่งโดนกระทำโดยกล่องอะไรซักอย่าง

“ยานวด กูใช้เวลาเล่นบอล นวดน่องซักนิดเผื่อหาย”

“เห้ย หายปวดเลยหรอ”

“เปล่า ขาหาย”


...อ่ะ แล้วกูชงมุกทำไม งงได้มั้ย


“สัส ตลกหน้าตาย เออๆ ขอบคุณมากพี่ แต่ลุกไปนวดไม่ไหวแล้ว นอนละ ห้ามกวน”
ว่าแล้วผมก็ปิดสวิตช์ตัวเอง  บายเวิลด์ ลาหล่ะ



.
.
.



ผมตื่นต้อนรับวันใหม่มาด้วยเสียงปลุกของไอโฟนสี่ที่ไอ้ปันให้มา อย่าดูถูกครับ ถึงไม่มีเป็นของตัวเองมาก่อนแต่ผมเล่นเครื่องคนอื่นบ่อย เลยตั้งได้ปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือกลิ่นยานวดครับ เหม็นมาเลย ดมฟุดๆฟิดๆไปซักพักก็ไปหยุดที่ขาตัวเอง พอเอานิ้วจิ้มดูก็หลุดติดมือมาด้วย…

ยาหรอ?

ขากูเนี่ยแหล่ะ!

ถุ้ย!!
ติดพี่แป๊ะมา ยาถูกแล้วครับ แหม่ะ ไอ้พี่หมอนี่ทำตัวให้เหมาะกับชื่อมันก็ทำได้แฮะ  ใจดีทาให้ด้วย แต่นี่มึงทาหรือบีบหมดหลอด ไหลเปื้อนผ้าห่มโดเรมีเลยเนี่ยเห็นมั้ย

ด้วยความที่วันนี้ไม่มีเรียน ผมเลยสบาย มีแค่เพื่อนคณะนัดซ้อมร้องเพลงเชียร์ตอนเย็นๆ มีความชิล อาบน้ำแต่งตัว นานกว่าปกตินิดหน่อยเพราะเดินง่อยเป็นเป็ดถูกเตะตัดขา กว่าจะลงมาโรงอาหารได้นี่หยุดพักขั้นต่อขั้น ระยะทางห้าชั้นกูล่อซะเหมือนไปขึ้นเขาวงพระจันทร์พิสูจน์รักบันไดสามพันขั้น  แต่พอได้นมขาวเย็นๆที่โรงอาหารมาดูดให้ชื่นใจก็พอจะมโนว่าอาการทุเลาลงได้บ้าง

“ อ้าวพวกกกก เป็นไงบ้างน้องๆปีหนึ่งงงงง” พวกผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงร่าเริงที่ดังมา

“พี่แป๊ะพี่ ไม่มีเรียนบ้างหรอ โผล่มาทุกเวลา นี่ดรอปจนจบพร้อมแพทย์ป้ะเนี่ย”

“เออพร้อมแพทย์ ไอ้แพทย์เครื่องกลอ่ะ” พี่แป๊ะนั่งลงพร้อมกับเตรียมจะคว้าแก้วนมเย็นขาวๆของผมไปดูด แหน่ะรู้ทันหรอกมุขตลกแดก

“ไม่ให้แดกหรอก”

“โห่ยยยย ใจดำจังวะ คนไทยป้ะเนี่ยอู้”

“เปล่า คนฮอลแลนด์”

“อ่อครับ ดีเลยเราญาติกัน ผมฮอลล์คูล ไหนขอดูดนมหน่อย” 

“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ” มาทำเนียน ผมย้ายแก้วหนี 

“ขี้งกจังวะอู้ แม่ง เออๆ แล้วนี่พวกมึงซ้อมร้องซ้อมบูมกันรึยัง”

“ยังพี่ เดี๋ยวนัดรวมตอนห้าโมง”

“เออๆ ก็ซ้อมกันมาให้แน่นนะเว้ยจะได้ไม่ต้องร้องใหม่ กูสงสาร” โห นานๆทีจะพี่แป๊ะเค้าจะบทพระเอกมาขนาดนี้

“โหย พี่หล่อเลยว่ะ”

“กูหมายถึงกูสงสารตัวกูเองนี่ ไอ้ห่า ร้องกันเหมือนต่างด้าวหัดร้องเพลงชาติ”

เห้ย ไหนใครหารตีนกระทืบพี่แป๊ะภาคโล มึงบวกมาเลย กูเอาด้วย !!

“ปีพี่ห้องเชียร์โหดแบบนี้มั้ยอ่ะพี่แป๊ะ ปันโคตรเหนื่อยเลย”

“โหยยย อย่ามางอแง ปีพวกมึงชิลสุดละ หมดเจนที่จะมาว้ากแล้วไง” ไอ้พี่แป๊ะไม่เนียนเอานมขาวเย็นๆก็หันไปตบน้ำลำไยไอ้ปันแทน

“นี่ขนาดไม่ว้ากแล้วอ่อ”

“เออ ถ้าวันนี้พวกมึงไม่อยากโดนลงระเบียบมาก ก็สามัคคีร้องกันหน่อย ไม่ใช้ทำแบบเมื่อวาน ร้องทีคนละท่อน แปลงเพลงคณะซะเป็นกลอนสุนทรภู่เลยเด็กพวกนี้ ลำไยหวานไปหน่อยว่ะ พีมึงเอาน้ำเปล่ามาผสมดิ๊”  ไอ้พีจำต้องหยุดแยกถั่วเขียวออกจากข้าวผัดแล้วหยิบน้ำตัวเองส่งให้พี่แป๊ะ

“แล้วเพื่อนพี่ไปไหนหมดอ่ะพี่แป๊ะ”

“มันไปกันแล้ว”

“อ๋อ ไปเรียน?”

“ไปตกปลาหน้าบ้านแม่มึงอ่ะ จะชงอะไรนักหนาไอ้เติ้ล!” ไอ้พี่แป๊ะฟาดหัวไอ้เติ้ล เอานิ้วจกเนื้อลำไยไอ้ปันกินไปสามอันก่อนจะขอตัวไปเรียน ไม่ลืมส่งท้ายไว้นิดหน่อยว่าให้ตั้งใจซ้อมร้องเพลงกับบูมให้แน่นกันทั้งรุ่นก่อนพรุ่งนี้
เออ พูดอ่ะมันง่าย แต่ดูโค้ชแต่ละคนหน่อยเถอะ กว่าจะหันเก้าอี้มาได้

ตกเย็นเพื่อนก็มาซ้อมกันเกือบครบครับ เราต้องทำเลียนแบบสถานการณ์ ไม่ว่าจะการเข้าระเบียบเชียร์ตบตักเหมือนเวลาขึ้นสแตนกีฬาสี การเปิดสมุดเชียร์ในมือ พยายามร้องให้พร้อมกัน มันยากนะครับที่จะให้คนหลายร้อยคนมาสามัคคีกันเป็นหนึ่งเดียวได้ ซึ่งก็ยากครับ ถามว่าสำเร็จมั้ย
...อ่า ก็ไม่
ตอนนี้ซ้อมไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่สำเร็จ มีความประสานเสียงร้องแบบเพี้ยนๆ เอาวะ! สู้! ปีนี้พวกเราเดอะว้อยส์วิศวะ พี่เค้าต้องตบ I WANT YOU ซักทีแหล่ะ

ว่าแต่เติ้ลเพื่อน เพลงคณะทำไมหน้ามึงอินขนาดนั้นอ่ะ มโนว่าตัวเองเป็น เติ้ล วิเล็ตหรอ!


.
.
.





   วันนี้เป็นอีกวันนึงที่นิสิตปีหนึ่งคณะวิศวะกรรมจะฮึกเหิมเป็นพิเศษ พวกเราตื่นแต่เช้า อันนี้ไม่ใช่เพราะฮึกเหิมครับ แต่มีเรียนเช้ามันทุกภาคก็ต้องตื่นเช้าไปเรียน ส่วนตอนเย็นเรามีนัดกัน ร้องเพลงประสานเสียงที่ใต้ตึกคณะ และต่อให้เอเนอร์จี้ของพวกคุณจะล้นมาขนาดไหน คุณเจอฟิสิกส์ไปสามชั่วโมง ก็เรียกได้ว่าใช้เอเนอร์จี้หมดแท่ง อยากจะย้อนเวลาไปดึงลิ้นไอน์สไตน์แม่ง เห็นรูปแล้วยิ่งเหมือนโดนเยาะเย้ย หงุดหงิด

เมื่อได้เวลาเลิกเรียน ทุกภาคก็รีบวิ่งกลับหอกันไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดเฟรชชี่สีแดง ประดับรูปเกียร์อันเท่าเบ้ง มองมาจากชั้นสามก็ยังรู้ว่าเป็นรูปเกียร์แสดงความเป็นเด็กวิศวะ พวกเรารีบรวมตัวกันก่อนเวลาเพื่อจะต้องไปรวมกันที่หน้าตึกคณะพร้อมกัน ก็แล้วแต่บุญกรรมครับ ใครมีมอ’ไซต์ก็ไปไวหน่อย แว้นไปห้านาที กะป๊อสามบาทรอจอดรับคนตลอดทางต้องเผื่อเวลาและท้ายสุดระบบจัณฑาลนั่นก็คือเดิน ไม่ได้ไกลมากครับแต่ก็แร้เปียก ซึ่งผมยังไม่อยู่ในระดับนั้น ผมซ้อนจักรยานไอ้ปันไป สบายไม่ต้องทำไรเลย


พื้นที่ในคณะจับจองไปด้วยเหล่ารุ่นพี่ที่ใส่ชอปกันมาเรียบร้อย ดึงหน้าดึงตากันรอมาแต่ไกล ปีหนึ่งอย่างผมเตรียมตัวกันมาดีครับ รวมกันก่อนเวลาสิบนาที ไม่มีประเด็นให้บ่นว่ามาสายแน่นอนก็ยังต้องใจแป้วไปบ้างจากหน้าโหดๆของพวกพี่เค้า


“มาครบกันแล้วใช่มั้ยครับ!!”

“ครับ!! / ค่า!!”

“พวกพี่!! หวังว่า!! วันนี้!! พวกน้องจะไม่ทำให้พี่!! ผิดหวัง!!!!” นี่แหล่ะครับ สุนทรภู่ของจริง ใต้การเว้นวรรคเป็นจังหวะถึงสัมผัสจะยังไม่ผ่านเท่าไหร่
 
“เอาหล่ะครับ!!!”

“ผมอยากฟังเพลง!!”

พอคำนี้มาพวกผมงี้นังหลังตรง วอร์มคอรอเล็กน้อยเลย โด่เรมีฟาซอล จัดมาเพ่ เปิดสมุดเชียร์หน้าสาม! รับรองเพราะจนต้องกดตุ่ม I WANT YOU !!



“เปิดสมุดเชียร์หน้า 2260”


เดี๋ยว!!!
นั่นสมุดเชียร์หรือพระไตรปิฏก!! เลขมาเป็นรุ่นโทรศัพท์โนเกียเชียว!
เล่มจริงแม่งฟีบแล้วฟีบอีกมีอยู่ไม่เกินสิบหน้า บางยิ่งกว่าผ้าอนามัย พวกผมนี่อึ้งเปิดสมุดเชียร์ไม่ออกเลย



“ผมอยากฟังเพลง อกหัก ของบอดี้แสลม!!!”



ห๊ะ!!!!
ชิบหายไปไม่เป็น ไหงเพลงคณะปลุกใจมันกลายเป็นเพลงเศร้าเคล้าน้ำตาไปได้วะ! อย่าว่าแต่พี่ตูนจะงงเลย ผมก็งง

“เอ้า ร้องสิครับน้อง!!”

ล่กครับล่ก พวกผมปีหนึ่งงี้ได้แต่หันมองหน้ากัน

“คะ ความร้ากกกก ต้องพังลงไปปป อนาคตที่สุดก็ผ่านพ้นไปป” นี่เลยครับคนเปิด มานแมนแท้จริง ชายปัน เอฟซีพี่ตูน ถึงจริงๆจะชอบแฟนพี่เค้ามากกว่าก็ตาม

“ร้องไปครับ ส่วนน้องฝั่งนี้ พี่อยากฟังเพลงความเชื่อ”

“ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝานนนนน หกล้มคุกคลานเท่าไหร่”

“ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย แค่วันนี้หัวใจสลายยยยย”

“จากวันนี้จะมีเรา เราและนายยยยยยย”

“จับมือไว้เราไปด้วยกันนนน”

“ก็มีแต่ปูกล้ามโตมากมายยยย ม้ายม้ายมายหม่ายมายมายมายยยยย”


แล้วในที่สุดจากที่ต้องอยู่ในเพลงเชียร์อันตึงเครียด คณะนี้ลานวิศวะได้เปลี่ยนเป็นตู้คาราโอเกะเคลื่อนที่ไปแล้วเรียบร้อยครับ พี่แม่งสั่งให้ร้องเพลงอะไรมั่วไปหมด มาหมดตั้งแต่บอดี้สแลม พี่ปู ยันกามิกาเซ่

“พอครับ พี่ขอสั่งให้น้องทุกคนเดินแพนกวิ้นรอบสนาม ปฏิบัติ!!”

เอ้าเออ กูก็ทำครับ วิญญาณแพนกวิ้นจากแฮปปี้ฟีทต้องรีบลงมาประทับหักขาเดินเตาะแตะ ไอ้พี่ว้ากแม่งสั่งหน้าเครียด แต่ดูรู้หรอกเว้ยว่ากลั้นขำ

“พี่ขอสั่งให้ทำหน้าให้เหมือนส้นตีนพี่แป๊ะครับ!!”
ชิบหายละ ผมหันไปมองคนข้างๆทันที กูจะยังไงให้หน้าเหมือนส้นตีนได้เนี่ย

“เหมือนมากครับน้องๆ!!!”

กูยังไม่ได้ทำ!!
งี้ก็ได้หรอ!!

“พี่ขอสั่งให้น้องเติ้ลขอพี่มงคลแต่งงานค่ะ”

“กูชื่อมงลงอีชะนี!!!”

“ชื่อเต็มคือมงลงโลงนะคะซิส”

“ซิสหน้ามึงสิ !”

“อ้าวๆ สปิริตหน่อยครับน้องเติ้ล!!” เสียงยุมาจากไอ้พี่แป๊ะนั่นเองครับ ไอ้เติ้ลคนแมนมันงี้รีบคุกเข่าต่อหน้าพี่มงคลที่กรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายกระเทยอยากตายร้อยรอบไม่หยุด

“พี่มงคลครับ”

“มงลงค่ะน้องเติ้ล!! เรียกผิดอีกรอบ พ่อจะดูดลิ้นให้หลุดเลย” บ๊ะ สยองกันถ้วนหน้า ไอ้เติ้ลงี้แทบร้องไห้ หน้าหดเหลือเท่าตาดำไอ้ปัน รู้สึกกลัวเมื่อสายไปแล้ว ต้องขอพี่มงคลแต่งงานทั้งน้ำตา ริอาจจะเป็นพ่อบ้านใจกล้า เป็นไงหล่ะมึง กรั่กกกกกกกก

“พะ พี่มงลง ตะ ตะ “

“ตะอะไรคะน้องเติ้ล”

“ตะ แต่ง แต่ง”

“อีมงงง น้องเค้าด่าว่ามึงแต่งหน้าเหมือนฮิปโปต๊องยาคุมมมมมม “

“กรี๊ดดดดดดดดดดด รับผิดชอบโดยการเป็นผัวพี่เดี๋ยวนี้ค่ะ!!”

“ฮืออออออออออ ช่วยกูด๊วยยยยยยยย”


อาเมน ...



“วี๊ดดดด ขอเกาะกระแสเพจคิ้วท์บอย คู่จิ้นกอดกันบนมอ’ไซต์ พี่ขอสั่งให้น้องอู้ ขอพี่หมอเป็นเมียเหมือนกันค่า”



หืม?
ห๊ะ...
อะไรนะ
เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะครับ คุ้นๆเหมือนชื่อตัวเอง...
ว่าแต่หมายความว่าไงว่าคู่จิ้นกอดบนมอ’ไซต์!! ไหนอธิบายมาหน่อยซิ !!




“น้องอู้ๆๆๆๆ สปิริตๆๆๆๆๆๆ” อยู่ดีๆทั้งสนามก็ตะโกนชื่อผมขึ้นพร้อมกัน ผมนี่งงในงง งงซ้อนงง งงแบบงงไปอีก จังหวะจวบเหมาะกับไอ้พี่หมอที่โดนผลักมากลางวง พี่มันหน้าเอ๋อพอๆกับผมครับ ปากมันหันไปเถียงกับเพื่อนว่ากูไม่เล่นเสียงดัง แต่ก็ยังดังไม่เท่าเสียงเชียร์ ซักพักผมกับพี่หมอก็มายืนจ้องหน้ากันล่กๆกลางวงเป็นที่เรียบร้อย

“เอ่อ..”

“สัส แค่ขอเล่นๆมึงจริงจังอะไรวะ” ไอ้เติ้ลตะโกนเชียร์พร้อมผลักไหล่ผม แหม หลุดจากพี่มงได้นิดหน่อยก็เอาเลยนะมึง

“ขอเลยๆๆๆๆๆ !! ”

“น้องอู้ๆๆๆๆๆ !! ”

ชิ ผมหลับตาเตรียมท่าจะคุกเข่าลงไป เอาวะ แค่เกมสนุกๆ จะคิดมากทำไมวะเนี่ยกู ไปขอเค้าเป็นเมียไม่ได้ขอเป็นเมียเค้า


“พี่หมอครับเป็นเมี-“


”แต่งงานกับกูนะอู้


พรึ่บ!
สนามแม่งเงียบทันทีทันใดครับ เพราะเจ้าบ่าวกำมะลออย่างผมยังไม่ทันคุกเข่าขอแต่งงานดี ไอ้เจ้าสาวตัวเท่าหมีก็ตะโกนขอแต่งงานตัดหน้ากันซะงั้น งานนี้ล่อซะวงเชียร์ตกใจเงียบกันทั้งแถวเลย ส่วนผมได้แต่ช็อคค้างทั้งๆที่ลงมาคุกเข่าแล้วเรียบร้อย ขโมยซีนกันหน้าด้านๆ ไอ้ห่า กูควรทำอะไรต่อไปเนี่ย

 ไหนๆเจ้าสาวก็หุ่นเหมือนหมีแล้ว กูควรแกล้งตายมั้ยหล่ะ?


“เงียบห่าอะไรกัน กูไม่ยอมเป็นเมีย กูต้องเป็นผัวสิวะ!!”


จบคำไอ้พี่หมอปุ๊ป


เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!

“พี่หมอๆๆๆๆ!!”

“ทีมผัวๆๆๆๆ!!”

 ผัวพ่องงงงงงงงงงง!! ไอ้เหี้ยพี่หมออออออออออออออออ!!


หลังจากนั้นก็มีขอแต่งงานกันไปอีกหลายคู่ครับ ไอ้พี่แป๊ะก็โดนขอเด็กอ้วนๆภาคเครื่องแต่งงาน ตกเป็นเหยื่อให้ชาวบ้านแกล้งครับ เค้ามีแต่สั่งปีหนึ่ง นี่สั่งปีสามไอ้พี่แป๊ะก็ยังทำ สมกับทำหน้าที่เป็นตัวโจ๊กของคณะได้เป็นอย่างดี ยังมีการสั่งอะไรตลกอีกมากมายครั้ง ทั้งให้รูดเสาพี่มงคล ให้แกล้งทำเป็นทหารสู้กันโดยใช้กิ่งไม้

พวกเราก็เล่นกันต่อพอประมาณ ก็กลับเข้าสู่พิธีครับ พิธีนี้คือพิธีมอบรุ่น ก่อนจะได้รุ่นเราต้องบูมและร้องคณะตามจำนวณรุ่นของผม ซึ่งวั้นนั้นผมก็ร้องเพลงคณะที่พวกเราอุส่าห์ไปฝึกร้องกันมาอย่างดีไป25ครั้ง บูมมหาลัย 25 ครั้ง และบูมคณะอีก 25 ครั้ง ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียงหาย บางคนแทบจะร้องทั้งน้ำตา ที่ผมเคยคิดไว้ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะให้มาร้องพร้อมกันทั้งชั้นปีแล้วเสียงดังได้ ในวันนี้มันพิสูจน์แล้วว่าไม่จริง เพราะครั้งนี้เราได้ลองร้องพร้อมคณะ และมันออกมาดังอย่างพร้อมเพรียง ไม่รู้ว่าจะดังพอใจพี่ว้ากรึยัง แต่วันนี้หลังที่บูมเสร็จ สเตตัสที่ผมจะใช้ไอโฟนสี่เอสของไอ้ปันอัพในเฟสบุ๊คเป็นครั้งแรกมันคงจะเป็น




Auu patihan

น้องอู้ EG25 นะครับพ้มมมมมมมมมมมมมมมมม <3



 และทันทีที่อัพ รูปคนตัวแดงแอตเฟรนด์ก็เด้งขึ้นมาพร้อมกันทันที
ไหนแม่บอกว่าสีแดงเป็นสีมงคลแล้วนี่อะไร!!



Yoshi napumidit
ยืนยัน       ลบคำขอ

Doctor  P. Woravejkul
ยืนยัน      ลบคำขอ

แป๊ะอาห์  อาห์แป๊ะ
ยืนยัน      ลบคำขอ


ผัวเมียคู่อาฆาตมาเยือนอีกแล้วเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วไอ้ด้านล่าง กูควรรีพอร์ตมั้ย! แค่ชื่อเฟสก็พอร์นแล้ว!
ลบคำขอรัวๆ!!!










-----------
เรามามีเนื้อหากันบ้างซักตอนสองตอน 55555555555
เดี๋ยวลืมหมดว่าตัวเอกอยู่คณะอะไร
แอบเปิดโปรแกรมเพ้นท์โง่ๆวาดมาห้าวิ เผื่อใครไม่เห็นภาพหอพักนะคะ
(http://www.uppic.org/image-9714_58B6D237.jpg)

สำหรับใครทีมพี่หญิง เราคือเพื่อนกันค่ะ
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกวิวมากนะคะ จากหัวใจส์(?)



หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 01-03-2017 20:59:31


ชอบพี่โบก อมจัง ฮ่า ๆๆๆ
เดี๋ยวขออ่านตอนล่าสุดก่อนเนาะ แล้วค่อยมาเมนท์อีกที
ติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-03-2017 21:05:43
เอ้า ทีมผัวสิคะ กลายเป็นคู่จิ้นร่วมห้องหอไปแล้ว เย้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 01-03-2017 21:09:23
พี่หมอมันร้ายนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Orangeship ที่ 01-03-2017 21:23:39
กรี๊ดดดด หนุกอ่ะ
ทีมผัวจ้า5555
เรามารอทุกวันเลย จุ้บๆ ส่งใจไป o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 01-03-2017 21:52:54
#ทีมพี่หมอ ทีมผัวสุดเถื่อน5555 ยังไงก็ใช่เธอ

พี่โยแสนดี รอคนที่ใช่ป้ายหน้านะครัช ไรท์หาคนดามใจให้พี่โยหน่อยจ้า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-03-2017 22:05:29
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 01-03-2017 22:31:24
สาระอยู่ไหนเนี่ย 555555 ขำๆ น่ารัก ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-03-2017 22:57:03
พี่หมอ ใจดีกับน้องอู้
ทายาแก้ปวดที่ขาให้ด้วย
อู้ ฮอตไม่เบานะ
พี่โย พี่หมอ พี่แป๊ะ ขอเป็นเพื่อนกันใหญ่
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 02-03-2017 00:53:05
 :ling1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: yukiya ที่ 02-03-2017 12:59:07
โอยยยย ไม่ว่าจะกี่ตอนก็ขำตลอดเลยค่ะ ตอนนี้ยาวมากกกก แต่แบบ อ่านแป้บเดียวจบเฉย เพลินดีค่ะ 55555
รอตอนต่อไปนะคะ //สะบัดพู่เชียร์
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 02-03-2017 13:14:07
จากแผนผังจะเห็นนะคะว่าตู้เสือกมันเล็กมาก มันไม่มีตู้เก็บของให้ มันไว้ใช้วางพัดลมให้เตียงชั้นสอง ฮือ 5555555555555555555555

รักพี่แป๊ะจัง ชอบความตบมุกชงมุกของทุกคน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 02-03-2017 17:49:21
ติดตามจ้า  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 02-03-2017 21:35:42
หอนี้เค้าเพี้ยนๆเนอะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 03-03-2017 12:15:55
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Kei ที่ 03-03-2017 12:24:36
ทีมพี่หมอเช่นกัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 03-03-2017 19:45:33
โอ๊ยยยยยยยยยย ตลก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
คนประเทศฮอลล์คูลคืออะไรแป๊ะ
รีบมาต่ออ #ทีมพี่หมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: JokerLK ที่ 04-03-2017 01:11:08
ทำไมต้องมานอนขำกับอะไรแบบนี้นะ 555555555555 เหนื่อยใจมาก #ทีมแป๊ะปัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 6 วิศวกรรมศาสตร์ ► 1/03/17◄ p.3
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 04-03-2017 12:52:22
ชอบๆ :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชี ►5/03/17◄ p3
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 05-03-2017 18:38:25
ตอนที่ 7




“หิวว่ะ” ผมที่เอาหน้าแนบกับชีทเรียนได้แต่บ่น หิวก็หิวแต่เตียงก็นุ่มแอร์ก็เย็น ขี้เกียจลุก
แต่ก็หิวอ่ะ เนี่ยๆ ท้องร้องอีกแล้ว

ร้องเป็นเพลงอกหักของพี่ตูนด้วย!
...เพ้อเจ้อ สงสัยอินห้องเชียร์มากไป

 เห้อ นี่มันปัญหาระดับชาติของเด็กหอทุกคนบนโลกนี้นะครับ คือในหอมันไม่มีที่ทำอาหาร อย่างมากเลยก็น้ำร้อนไว้ต้มมาม่าต้มโจ๊ก หรูหน่อยก็หม้อสุกี้แต่ต้องซ่อนดีๆ โดนจับได้เดี๋ยวโดนยึดไปอีก


แล้วไอ้จะให้ไต่บันไดลงไปก็ขี้เกี๊ยจขี้เกียจว่ะ
และในส่วนของคำถามที่ว่าทำไมไม่ให้เมทซื้ให้หล่ะ วู้ย คนนั้นเค้าไม่กลับห้องมาหลายวันแล้วครับ แม่งโคตรจริงจังกับการหาแบล็กบอกซ์ มันหาขนาดนี้ ใจอยากรู้เหมือนกันแล้วนะว่ารูปมันแย่ขนาดไหน


ติ๊ง!
อื๊อ ผมเอื้อมมือไปหยิบน้องโฟนสี่เอสมาดู

PUNNYTHEPOOP : กินข้าวว
เติ้ลเองจ้า : เจินๆ
PUNNYYHEPOOP : อะไรเจินวะ
เติ้ลเองจ้า : จอก
เติ้ลเองจ้า : ไหนลองออกเสียงเจอกันรัวๆ
PUNNYTHEPOOP :  เจอกันๆๆๆๆ
เติ้ลเองจ้า : กูให้มึงพูดไม่ใช่พิมพ์!!!
หิวข้าวอ่ะ : อู้อ้า
imlikePP : เจอกันร้าน 5

นัดขนาดนี้แล้ว สุดท้ายก็ต้องยอมแซะตัวเองออกจากเตียง เดินไปหยิบเครื่องแบบของการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาใส่ลวกๆ เครื่องแบบที่ว่ามันคือ ‘ชุดบอลตลาดนัด’ ซื้อเสื้อพร้อมกางเกงลดสามสิบบาท เลยสอยมาเกือบครบทุกทีม ส่วนถามว่าดูบอลมั้ย ก็ไม่ดูครับ มันแห้งไวเฉยๆ  มีเรียงกันเป็นสี ยิ่งว่าสีเทเลทับบี้

ผมเดินเลยไปซื้อข้าวก่อนจะมาหรี่ตามองหาโต๊ะ ซึ่งก็หาไม่ยากเท่าไหร่ เพราะใส่เสื้อชอปมีอยู่คณะเดียว โคตรโชว์พาว

“อู้ๆ ทางนี้ๆ”

แต่เอ๊ะ นับจำนวนหัวโดยประมาณแล้วมันดูคนเยอะขึ้นแปลกๆนะ

“ไงลูกหมา” บ๊ะ พี่ปีสามนี่เอง ผมยกมือไหว้ พี่โย พี่แป๊ะ แล้วก็มีพี่อีกหลายพี่ครับ คณะเราเวลาเดินชอบเดินกันเป็นหมู่คณะใหญ่ๆ

“ดีพี่”

“สภาพมึงดูไม่ได้เลยว่ะอู้”

“ทำไมอะพี่จ๊อบ” ไรวะ เสียเซลฟ์หมด ผมเชคเสื้อผ้า จะเลยไปดูว่ารูดซิปมั้ยก็ลืมว่าไม่มีซิป

“กูลืมใส่แว่นมา”

“...”

“....”

“5” ช่วยขำหน่อยห้านึง ต่อลมหายใจให้พี่เค้า สู้ๆต่อไปนะพี่ ขอให้พี่แป๊ะจงสถิตอยู่กับพี่

“มุขมึงกากจังวะจ๊อบ แย่ๆ” ไอ้พี่แป๊ะยกนิ้วชี้มาดุ๊กดิ๊กเหมือนตัวเองเทพนัก

“อ้าว พี่แป๊ะ ไมตาแดงๆ”

“ฮึก มึงสังเกตด้วยหรอ” ไม่น่าทัก จริตตุ๊ดมาทันที อยากเตะเก้าอี้ให้หงายไปเลย

“ปันว่าจะถามอยู่พอดี พี่แป๊ะไมตาแดงๆ”

“จะไว้ใจได้ก๊า?”

“นั่นปากแดงๆ!”

ถุ้ย!
นี่ถ้ามีถาดจะยืมมาฟาดหัวไอ้พี่แป๊ะซะหน่อยแล้ว เล่นมุขเป็นสามช่าเลยไอ้พี่นี่

“ไม่มีไรหรอก เมื่อวานมันดูซีรี่ส์เกาหลีอ่ะไรนะ กามลิน? เกมลิน? ก๊อบลิน? แม่งอินไปหน่อย กอดหมอนข้างร้องไห้จนกูรำคาญต้องไล่มันไปนอนห้องอื่น”

“งี้แหล่ะโย มึงอ่ะเข้าไม่ถึงความรักของท่านยม!”

“เอ้า พี่แป๊ะก็ชอบหรอ ปันก็ชอบพี่ยม!”

“เห้ยมึงดูก๊อบลิ้นด้วยหรอปัน!”

“เปล่า พี่ยม เป็นต่อ"

"..."

"นี่จริงๆพี่อู๊ดผมก็ชอบนะ”

อีพี่แป๊ะ จรดหางตาตี่ๆ ดูถูกไอ้ปันประหนึ่งเป็นก้อนขี้แมลงสาบ

“ปันมึง มึงจะมาจบตำนานรักเกาหลีที่บางบาร์แบบนี้ไม่ได้ ยมทูตโว้ยยมทูต!! ไอ้ห่าหมดกันความโรแมนติกกู กงยูกูจะต้องร่ำไห้เป็นภาษาขอม”

“เห้ย กงยูเข้าพูดภาษาขอมเป็นด้วยหรอพี่แป๊ะ”

“เออ เค้าพูดได้ตอนเป็นซอมบี้ พอดีวิ่งไปเจอซอมบี้ขอมเลยนั่งเล่นหมากเก็บเป็นเพื่อนกัน”

“โหย ดีว่ะ เอ้า แล้วเค้าจะคุยกันรู้เรื่องหรอพี่”

“รู้ดิ เค้าใช้กูเกิ้ลทรานส์”

“อ่อออ”  เออ เชื่อเค้าไปอีก กูหล่ะเครียด 

“นี่มึงกินน้ำอะไรเนี่ย” พี่โยสะกิดแขนผม

“นมขาวเย็นๆปั่น” โคตรพราวด์ครับ ชื่อเมนูนี้ผมคิดเอง หลังจากที่สั่งนมเย็นปั่นมักได้สีชมพู จะสั่งนมจืดปั่นมันก็ดูไม่คูลดูจืดๆ ต้องนี่เลย นมขาวเย็นๆปั่น!! 

“กินอะไรน่ารักจังวะ”

“ผมน่ารักไงกินอะไรผมก็น่ารัก” ไม่ได้หลงตัวเองจริงจริ๊งงงง

“อืม .. น่ารัก”





ติ๊ง!

Mor : อยู่ไหนวะ
Mor : อ่านดิ
Mor: อ่าน
Mor: อ่าน

ก่อนที่แม่งจะรัวคำว่าอ่านมาอีกสิบครั้งจนเครื่องเกือบค้าง ขอให้ได้กวนตีน
บ้านไม่มีใครรักหรอพี่ : อู้อ้า
อยู่ รห. : อู้อ้า

Mor: รห. ?
Mor:  รูหู?

อ่ะ นี่ก็ถามไม่คิด กูจะอยู่ที่รูหูได้ยังไงคนนะไม่ใช่ไรเห็บ
โรงอาหารหอ :อู้อ้า

 Mor: กับใคร?
Mor:  เออช่างเถอะ ซื้อข้าวขึ้นมาให้หน่อย 
 Mor:  นอนละ

อะไรของพี่มันวะ ไบโพล่าป่ะเนี่ย ถามเองตอบเอง แล้วไม่บอกเมนู จะไปรู้มั้ยเนี่ยว่าจะกินอะไรได้

“อู้ อู้ คุยไลน์กับใคร”

“ห๊ะ?” ผมเงยหน้าเมื่อพี่โยเรียก สงสัยเรียกหลายครั้งแล้ว คิ้วงี้ผูกโบว์เลย

“มึงคุยไลน์กับใคร”

“อ๋อ พี่หมอ”

พรึ่บ!!
หะ หืม กูพูดอะไรผิดไปหรอ จู่ๆทั้งโต๊ะที่โวยวาย แย่งน้ำแป๊ปซี่ไอ้ปันกันอยู่ดีๆก็เงียบหันมามองผมเป็นตาเดียว แถมนี่เลยพี่รหัสผม ทำหน้าเหมือนเห็นเมียงู ตกใจอะไรเบอร์นั้น แต่ผมรู้ทันหรอกว่าเดี๋ยวต้องแซวกันแน่ๆ เลยเดินไม่รู้ไม่ชี้ทำเนียนถือจานออกมาเทแล้วก็ตรงไปซื้อขาวผัดกุ้งไอ้พี่หมอ หลีกเลี่ยงตกเป็นเป้านิ่งให้ไอ้พวกพี่วิศวะแซว


...หารู้ไม่ว่านั่นยิ่งทำให้คนบางคนในโต๊ะแทบเป็นบ้า




.
.
.


“กูแพ้ผักชี” หน้าหล่อพูดออกมานิ่งๆ  โดยที่ในมือกำลังถือกล่องข้าวผัดกุ้งที่ผมอุส่าห์แบกขึ้นมาชั้นห้าให้ ป่านนี้น้องกุ้งได้ยินแม่งหดตัวด้วยความเสียใจละ ข้างกล่องละ 37บาท ผักชีสามต้น มึงจะทิ้งทั้งกล่องเลยหรอ
 
“ก็เขี่ยออก”

“มันปนเปื้อนไปแล้วมึงไม่เห็นหรอ”

“ผักชีพี่ผักชี ไม่ใช่สารเคมีเอ็กซ์ แดกๆไปเถอะ” ไม่กลายร่างเป็นบัตเตอร์คัพหรอก โวะ ตัวใหญ่เป็นหมีเสือกแดกผักชีไม่ได้
 
“มึงฟังไม่รู้เรื่องหรอวะ บอกว่าแพ้ผักชี”

“เอ๊ะ พี่ฟังไม่รู้เรื่องหรอวะ ก็บอกให้เขี่ยออก”

“มันเปื้อนไปแล้ว”

“ก็แดกได้ป่ะวะ”

“ก็กูแดกไม่ได้!”

“ก็ไม่ต้องกิน!!” ห่า เสียอารมณ์ อะไรวะ บอกก็ไม่บอกว่าจะแดกอะไร แล้วยังมาใส่อารมณ์อีก แม่ง ไม่คุยด้วยแล้ว! หิวมากก็ไปแดกแขนตัวเองไปดิ อยากกล้ามใหญ่นัก ดูดิ๊ มันมีประโยชน์ไรนักหนา เนี่ยๆ กูไม่ได้พาลที่แขนเล็กกว่ามันสามเท่าหรอก ไม่ได้พาลเลย

“มึงงอนหรอวะ”

“ไม่  ได้  งอน”

“กูแพ้ผักชีจริงๆ” อะไร มาทำเสียงอ่อยทำไม ก็บอกว่าไม่ได้งอนไง!

“เออ”

“เสียงมึงเหมือนงอน”

“คิดไปเอง ผมผู้ชายนะพี่ มางงงอนไรวะ” ช่วยเรียกให้มันแมนๆหน่อยได้มะ งอนเงินอะไร เค้าเรียก..เอ่อ...โกรธแบบบางเบา

“นั่น เสียงมึงสะบัด”

“สะบัดห่าไรหล่ะพี่ ไม่ได้งอน แค่... แค่รู้สึกเสียดายทรัพยากรสัตว์น้ำ  กุ้งอ่ะ กว่ามันจะออกมาเป็นตัว กว่าแม่จะคลอดมันออกมาแล้วต้องมาตายห่าในกะทะ แล้วพี่เสือกจะทิ้งมันไปเฉยๆ เข้าใจป่ะ ไม่ได้งอน โกรธแทนกุ้ง ถ้ามันพูดได้มันอาจจะด่าพ่อพี่ก็ได้ถูกป่ะ นี่ผมด่าให้ซอฟต์ลงละไง ”
 พูดไปพูดมาทำไมมันยาวจังวะ เกือบลิ้นพันกันเลยเนี่ย

“ถ้ากุ้งมันด่าพ่อกู กูจะด่าพ่อมันกลับ”

“ไหนด่ามาซิ”

“พ่อมึงอ่ะ”

อ่ะ ไอ้เหี้ยพี่หมอ เนียนด่ากูรึเปล่าเนี่ย
หน้าหล่อของไอ้พี่หมอยักคิ้วหลิ่วตา ดูแกมโกงที่สุด

“เออ เดี๋ยวคงออกไปหาอะไรกินนอกมอ ไปกับกูมั้ย?”

“นอกมออ่อ” ตื่นเต้นขึ้นมาเลยครับ กล่าวก่อน ก่อนหน้านี้พวกผมปีหนึ่งมีกฎห้ามออกนอกมหาลัย ร้านเหล้าหลังมออะไรแบบนี้ก็ไม่ได้ครับ ยกเว้นไปเลี้ยงสายรหัส มีพี่อะไรไปถึงจะออกไปได้ อย่างกะค่ายกักกัน ฮือๆ
ซึ่งครั้งล่าสุดก็โน่นนนนน ตอนที่เมาไม่รู้เรื่องรู้ราว ตื่นมาจ๊ะเอ๋กับมะเขือม่วงไงหล่ะ!!


ผมเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็เดินนำออกมาก่อน โดยไอ้พี่หมอมองตามอย่างงงๆ
เอ้า ยืนรอไรครับ รอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นเรอะ!



.
.
.


แถ่ดๆ
เสียงไอ้ถึกทึนนี่เข้ากันได้ด้วยดีกับวิวท้องนาสุดๆ ผมนั่งซ้อนมอไซต์ไอ้พี่หมอแอบต้องเกาะไกล่มันไว้นิดหน่อย เพราะถึงสภาพจะแก่แต่พี่หมอมันก็ขับไวอยู่เหมือนกัน ผมหน้าม้าผมงี้ปลิวเข้าตาเข้าจมูกไปหมด

ขับมาประมาณสิบนาทีพี่หมอมันก็มาจอดที่ร้านข้าวข้างทาง ร้านไม่ได้หรูอะไรครับ เป็นกะท่อมเล็กๆ มีโต๊ะอยู่สองสามโต๊ะ พร้อมกับผ้าปูโต๊ะมันๆสีฟ้า บนโต๊ะก็มีแค่น้ำปลาพริกวางอยู่ เรียบง่าย แตกต่างจากร้านอาหารตามห้างที่เคยเข้าอยู่บ่อยๆโดยสิ้นเชิ้ง

“กะเพราขาหมูจานนึงครับ” ดูท่าทางก็มาบ่อยเพราะพี่มันสั่งอย่างเคยชิน

“มีเมนูมั้ยอ่ะ”

“ไม่มี อยากแดกอะไรก็สั่งๆไป”

“เอ่อ เอาสุกี้ที่นึงครับ”

“สุกี้น้ำสุกี้แห้งลูก”

“แห้งละกันครับ”

“แห้งขนาดไหนอ่ะ”

“อ่า... ไม่แห้งมากครับ”

“สุกี้แห้งหมาดๆ บิดน้ำซักสองรอบเนาะ”

ได้ครับป้า!
ลูกค้าประจำป้าชื่อแป๊ะรึเปล่าครับ!

“พี่มากินบ่อยหรอ” ระหว่างรอก็ผูกมิตรครับ

“อือ กะเพราขาหมูอร่อย”

“ผมไม่เคยกินเลยว่ะ”

“ไม่เป็นไร กูก็ไม่เคยกินสุกี้แห้งหมาดๆบิดน้ำสองรอบเหมือนกัน”

เออ เคยแดกก็บ้าแล้ว เมนูอินดี้ ใต้ความฮิปสเตอร์ เดี๋ยวถ่ายอัพลงไอจีดีกว่า ผมนั่งรอข้าวไปเคาะโต๊ะไปครับ ไอ้พี่หมอก็หหยิบมือถือมาไถไปเรื่อยๆ

“พี่หมอ ถามจริงเถอะว่ะ ทำไมพี่ถึงเกลียดขี้หน้าพี่โยวะ”

“ตอนนี้จะเกลียดขี้หน้ามึงด้วย”

“เอ้า เอาดีๆดิ อยากรู้นะเนี่ย”

“เฮ้อ มันเป็นปัญหาระหว่างกู มึงไม่ต้องรู้หรอกน่า” แหม่ โดนด่าเสือกทางอ้อม ด่าซะสุภาพ ทำเอาผมต้องหดหน้ากลับเลย เออไม่อยากรู้ก็ได้วะ ประจวบเหมาะกับป้าเอาข้าวมาเสิร์พพอดี ไหนๆก็ได้มือถือใช้แอพได้ละผมเลยยกมือถือขึ้นมาแชะรูปอัพลงไอจีซะหน่อย

AUUUTHAA

สุกี้แห้งหมาดๆ
 
Alistotlee. #คนเทเพื่อน2016
punnythepoop #คนเทเพื่อน2016
peerapee @alistotlee @punnythepoop ปีนี้ 2017 ไอ่ควายยย

ผมกำลังจะเม้นต์ด่าไอ้พวกควายทั้งหลาย แต่แอพก็แจ้งเตือนแทครูปมาซะก่อน

Mormormorr tagged you in a post

คนเหี้ยไรเนี่ยชื่อหม้อหม้อหม้อ กลัวคนไม่รู้หรอว่าหน้าหม้อหรือบ้านขายหม้อ ผมจิ้มเข้าไปดูก็ปรากฏรูปคนหน้าคุ้นๆ คล้ายจะเป็นคนตรงข้ามผม อ่อ ชื่อไอจีมึงคือหมอหมอหมอหรอ สิ้นคิดสุดๆ โห แต่ยอดฟอลแม่งโหดมากจริง ตั้งสองหมื่นกว่า ในส่วนรูปล่าสุดที่เพิ่งโพสท์เมื่อสี่วินาทีที่แล้ว ยอดไลค์สามร้อยกว่า คือรูปกะเพราขาหมูโง่ๆพร้อมกับแคปชั่น

Mormormorr

กุ้งงอน


“เฮ้ย ไรวะ ก็บอกว่าไม่ได้งอนไง” ดูเด๊ะ แทคเทิคไรเนี่ย สาวเข้าใจผิดขึ้นมาทำไง เดี๋ยวเสียลุคน้องอู้คนแมนแห่งวิศวกรรมหมด!!

“แล้วใครบอกว่ามึงงอน”

“ก็พี่แทครูปมาเนี่ย”

“กูแทครูปกะเพราขาหมู”

“แคปชั่นดิวะ”

“ไม่ได้บอกมึงงอนนี่”

“ก็เนี่ยยยย กุ้งงอนเนี่ยกุ้งงอน” ยังจะมาหน้าด้านอีก คิดว่าหล่อแล้วจะหน้าด้านได้หรอ

“เออก็กุ้งงอนไง ไม่ได้บอกว่ามึงงอนซะหน่อย หรือมึงงอน?”

ไอ้พี่หมอนี่แม่งโครตรเจ้าเล่ห์เลย!!

“ไม่ได้งอน”

“ชื่อไอจีมึงอะไรเนี่ย อู้ฐา?”

“คลีเอทกว่าหมอหมอหมอละกัน”

“หึ”

“หึห่าไร กินไปเลย กินๆ” คุยด้วยแล้วปวดหัว กินสุกี้แห้งหมาดๆบิดสามรอบแก้เก้อแม่งเลย ฮึ่ย ไอ้พี่หมอก็กินข้าวไปยิ้มไป อะไรทำไม ขาหมูผสมกัญชารึยังไงมีอะไรน่าขำนัก ผมงี้หน้าบูดไม่รู้จะบูดยังไง อยู่กับพี่มันทีไรรู้สึกตามเกมมันไม่ทันตลอดเลย

ขนาดผมใส่อารมณ์ให้การกินแต่ก็ยังกินเสร็จช้ากว่าพี่หมอ ไม่รู้กินหรือเทลงโถส้วม หมดอย่างไว กินเสร็จแล้วก็เก็บตังค์ครับ ซึ่งผมก็ไม่ได้จ่าย พี่หมอเลี้ยง พี่มันบอกว่าปีหนึ่งอ่ะให้พี่ปีอื่นเลี้ยงๆไปเถอะเดี๋ยวพอขึ้นปีสองมึงจะไม่สัมผัสการถูกเลี้ยงอีกเลย ผมก็เชื่อฟังครับ ของฟรียังไงก็เชื่อ

“พี่หมอ ขากลับขอผมขี่ได้มะ”

“ขี่กู?”

“ไอ้ห่าพี่! มอ’ไซต์ดิมอ’ไซต์ ทำไมชอบเล่นมุขแบบนี้วะ”

“มึงขี่เป็นหรือไง”

“ขี่ได้ อยากลองขี่ดู แล้วเดี๋ยวตอนเบรคพี่ค่อยเอาตีนลงไปเบรคนะ” ผมรีบเดินไปค่อมไอ้ถึกทึน เป็นการขออนุญาตโดยที่ไม่ต้องรอให้เจ้าของอนุญาต หน้าด้านได้พี่มันมานั่นแหล่ะ พี่หมอก็ไม่ได้ว่าไร มันก็เดินมาซ้อนตามปกติ แต่ไอ้ที่ไม่ปกติหน่ะ...

“เฮ้ยๆๆๆ กอดเอวทำไมเนี่ย!!!” โว้ยยยย ผมดิ้นหนีไอ้ท่อนแขนเต็มไปด้วยเส้นเลือดของไอ้พี่หมอที่ไม่รู้เกิดนึกบ้าอะไรขึ้นมา

“กลัวตก”

อื้อหือ ตอแหลได้หน้าตายสุดๆ หมดคำจะด่า

“ปล่อยเลย!”

“ขี่ดิเร็วๆ” ดูท่าทางแล้วพี่มันไม่ปล่อยแน่ๆ ผมได้แต่ถอนหายใจ มันคงเป็นอะไรที่ผู้ชายเค้าเล่นปกติหล่ะมั้ง เปลืองตัวจริงวุ้ยคณะนี้ ผมสตาร์ทเครื่องแล้วบิดออกตัวอย่างทุลักทุเล เพราะมีเหาฉลามที่ตัวใหญ่กว่าฉลามเกาะแน่น

บรรยากาศแบบนี้หาไม่ได้ในกรุงเทพหรอกครับ บรรยากาศสงบๆ ไม่มีเสียงบีบแตรอะไรให้กังวลใจ ไม่ต้องคอยกังวลว่ารถจะติดมั้ย แล้วไหนจะลมเย็นๆที่กำลังตีหน้าอยู่นี่อีก เรียกได้ว่าเป็นอีกเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใครของมหาลัยที่ไม่ได้อยู่ในเมือง

โรแมนติกว่ามั้ยครับ?

“เฮ้ย ควายขี้ อู้มึงดูควายขี้”


ยกเว้นมึงเนี่ย!! ไอ้พี่หมอ!! ทำลายมู้ดกูหมด ตื่นเต้นห่าอะไรควายขี้ มึงไม่เคยขี้รึไง

“พี่หมอ! อย่าเอาคางมาวาง!”

“ตัวเล็กนี่มันดีแบบนี้นี่เองเนาะ สบายจัง” ผมส่ายหัวดุ๊กดิ๊กหนีคางที่ทิ่มอยู่บนหัว แต่ดูผ่านกระจกข้าง ไหงกูดูเป็นแมวอ้อนเจ้าของแบบนั้นวะ 

“เอาคางออกไปเลย”

“วางหน่อยดิเมื่อย” ผมพยายามเอนคอหนีแต่ก็สุดทางจะหนี เพราะพี่มันก็ไล่มาวางต่ออยู่ดี เมื่อยบ้าอะไรของมัน ทำเหมือนเพิ่งมีหัว

ผมเลยต้องขี่มอไซต์ไปทั้งท่าเหมือนหมาพุดเดิ้ลโดนเจ้าของอุ้มแบบนี้ไปจนถึงหอนั่นแหล่ะ พอจอดเสร็จปุ๊ปผมก็รีบวิ่งขึ้นหอทันที

“ผมจะล๊อคห้อง มึงไม่ต้องเข้ามาเลยไอ้พี่หมอเถื่อน!!” ไม่ลืมเอานิ้วชี้ดึงตาแล้วแล่บลิ้นด้วยถึงจะครบสูตรตัวโกงสมัยอนุบาล จากนั้นก็เผ่นสิครับ รอให้มันมาไล่เตะหรอ แค่ช่วงขากูก็แพ้แล้ว ต้องรีบหนี


หลังเล็กหันหนีขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว เลยอดที่จะเห็นภาพของหมอหนุ่มกำลังขมวดคิ้วอย่างคนคิดไม่ตก มือหนายกขึ้นมาจับจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเอง ถึงจะเป็นหมอแค่ชื่อแต่ก็หมอก็สามารถวัดอัตราการเต้นหัวใจของตัวเองเหมือนที่แม่เคยสอนได้

 
ให้ตาย
สงสัยเป็นเพราะเมื่อวานไปกินเหล้าเยอะเกินไปแน่เลย ถึงได้แฮงค์มาถึงเย็นของอีกวันขนาดนี้


นอกจากจะใจเต้นแบบแปลกๆ


...เพียงวิเดียวเมื่อกี้ยังเผลอชมผู้ชายน่ารักในใจไปอีก





หนักแล้วหล่ะไอ้หมอ!
กลับไปเสิร์ชอาการที่พันทิปด่วนๆ!!




----------------

พี่น้องเล่นกัน แกอ่ะคิดมากกก 5555555555555555555
งุ้ยๆ เรามาตัดความฮาเข้าสู่ช่วงเนื้อหากันบ้าง เดี๋ยวมันจะกลายเป็นนิยายตลก
นิยายรัก นี่คือนิยายรัก ฮืออออออออออ

ขอบคุณทุกวิวทุกคอมเมนต์นะคะ *กราบ*
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-03-2017 18:51:33
 :laugh:  ทาสรักอู้ฐา โดนแล้วพี่หมอ ยินดีด้วย
เราพบกันแล้วในนกฟ้านะเออ  o13 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-03-2017 19:48:39
เริ่มจะหลงแล้วใช่ไหมนิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: tnkgif ที่ 05-03-2017 20:08:00
น้องอู้ ตะไมน่ารัก แต่ตอนนี้ยกให้พี่หมอเลยน่ารักสุดไรสุด มีเกยคาง :katai4: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-03-2017 20:50:43
พี่่โย ชมอู้ว่าน่ารักด้วย
แค่อู้ ตอบไลน์พี่หมอ ก็โกรธและ
แล้วทำม้าย ต้องเงียบกันทั้งโต๊ะด้วยอ่ะ
พอได้ยินชื่อพี่หมอ  :katai1: :katai1: :katai1:
ก็รูมเมทกัน ใช่ป่ะ
พี่หมอนี่ เนียนกอด เกยคางที่ไหล่อู้ ด้วย
แอ๊ะ....เห็นอู้ ทำท่าโกรธ ตัวโกงของเด็กอนุบาลนี่
พี่หมอใจเต้นเลย แถมนึกชมว่าน่ารักอีก  :impress2:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 05-03-2017 21:08:07
ตลกทุกฉากจนไม่รู้จะบอกตลกตรงไหนดี ฮือ 55555555555555
พี่หมอคิลมู้ดมากๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 05-03-2017 23:21:04
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 06-03-2017 00:06:41
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 06-03-2017 00:33:15
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 06-03-2017 07:15:52
แมนๆ นั่งซ้อนมอไซค์ เอาคางเกยไหล่จ้า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 06-03-2017 08:00:51
ท่าทางจะไม่แพ้แค่ผักชีแล้วล่ะ แพ้ทางคนน่ารักด้วยแล้ว ฮิ้ววววว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: cLuB ที่ 06-03-2017 10:24:57
พี่แป๊ะนี่ฮาจนกรามสั่น ส่วนคู่หมออู้ก็มุ้งมิ้งกันเบาๆ   เขินนนนน :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-03-2017 10:52:34
โอ้ยยยยย ตลกกกกกก ฮือออออ  :jul3:
เรื่องนี้ที่เห็นเหี้ยมโหดอย่างพี่หมอก็ยังไม่เต็มเลย 55555555555555 อ่านไปขำไป อิพี่แป๊ะฮามาก 55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: idoloveyou555 ที่ 06-03-2017 11:14:09
ผู้ชายแมนๆ ที่ไหนเค้าก็นั่งมอไซ กอดกันคางพาดบ่างี้แหละ ง้อววววววววว  :z1: :z1: #เนียนวนไปค่ะนายแพทย์
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-03-2017 12:31:36
ว้อยยยยย ขำอีพี่แป๊ะหนักมาก ฮืออออ เค้าชอบมุก พี่ยม ก้อบลิน พี่ยมเป็นต่อมากเลย ตลก 5555555555555 ชอบอีพี่แป๊ะ รักมันนนน  :laugh:
แต่ละคนนี่จริงๆเลย ขนาดป้าขายข้าวยังจี้เลนอะ ฮือออ สุกี้แห้งหมาดๆ 5555555555
พี่หมอใจเต้นละเว้ยยน เอาละเว้ยยยยยย  :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 06-03-2017 21:51:41
นี่คือไม่เน้นตลกแล้วถูกป่ะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เกลียดความเนียนของนายแพทย์มากๆ
บ้าป่ะ แกอ่ะคิดมากกกก ผู้ชายใครเค้าก็เล่นกันแบบนี้
รีบมาต่อออออออออ  :ling1: :ling1: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 07-03-2017 20:34:03
ยืนยันว่ามันคือนิยายตลกค่ะ 55555555555555555555555555555
ฮาหนักมาก นั่งหัวเราะเสียจริตอยู่คนเดียว

เปิดจองเลยไหมคะ

 :oo1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 08-03-2017 09:47:38
สรุปแล้ว กำลังอ่านนิยายตลกอยู่ใช่ไหม ทำไมนึกถึงแต่ตลกคาเฟ่ (บอกอายุมากๆ)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 08-03-2017 14:56:39
โอยยยย เพลีย จริงๆ หัวเราะจนเพลีย
ตลกจริงตลกจัง ขำจนท้องแข็ง ฮ่าๆ
ต่อมุกกันคล่องจริงๆ ไปเปิดคณะตลกได้เลย
พี่หมอ มีนงมีเนียนกอดน้อง แล้วใจเต้นแรง ๕๕๕
คู่ พี่พี่ กะน้องหญิงก็อยากอ่าน น่ารัก
รอน้องอู้อยู่นะคะ มาต่อเร็วๆนะคะคนเขียน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 08-03-2017 18:21:02
คือชอบมากกกกกก จี้มากค่ะ จี้ตั้งแต่ชื่อตัวละครยันเนื้อเรื่องจนถึงพี่แป๊ะ 5555555 พึ่งตามอ่านจนจบ ปักหมุดไว้เลยรัวๆค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ รอพี่น้องเค้าเล่นกันอีก คึคึคึคึคึ ปล. ทีมน้องหญิง ค่ะ ทำไมน่ารักเบอร์นี้ ฮื้ออออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: donut4top ที่ 08-03-2017 19:38:25
นี่นิยายหรือตลกสามช่าคะ555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 7 พี่หมอแพ้ผักชีกับกุ้งงอน ►5/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: bonitatnd ที่ 09-03-2017 16:02:49
มีความอ่านไปขำไป อยากอ่านทั้ง #หมออู้ ทั้ง #พี่หญิง จะฉีกมา #แป๊ะปัน ด้วยก็ได้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 09-03-2017 20:13:56
8
หน้าซุกตูด(ตูดไข่กูเดทามะ ....)





“ลีดขึ้นมือ!”

“ระวังนับ หนึ่ง! สอง! สาม!”



อื้อหือ เป๊ะเวอร์
ผมนั่งมองสาวๆคณะสังคม คณะมนุษย์ ซ้อมลีดกันอยู่ในโดม ฟันการ์ดกันโชะโชะอย่างกับท่าแปลงร่างของพวกเรนเจอร์ญี่ปุ่น แอ่นหลังกันจนจะเป็นจูออน เรียกว่าได้เตรียมไฟว้กันสุดชีวิต สาวคณะสังคมกับมนุษย์ นี่ก็เรียกได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอันดับต้นๆที่ทำให้พวกผมต้องทำเป็นไปวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นเลยก็ว่าได้ครับ
อะไรนะครับ? ขาขาวๆ?
โอ๊ยยยย ขาขาวๆนี่ไม่น่ามองเท่าอะไรเด้งๆหรอกครับ!
จริงๆที่มานั่งดูตอนนี้ก็ไม่ใช่มาชื่นชมการ์ดหรอกครับ ชื่นชมลายเสื้อ!! โห สกรีนมาดีจริงๆ

“พวกมึงนี่ก็นั่งเหมือนดูทีวีเลยเนาะ”
 
“อื้อหือ เสื้อชมพูงานดีมากจริงครับ คุณพีว่าไงครับ”

“ผมชอบเสื้อดำมากกว่าครับคุณเติ้ล อู่ยๆ ท่านี้ดีมากครับ”

“น้องเสื้อน้ำเงินนั่น เสื้อเปียกเหงื่อแนบเนื้อมากครับ พี่เติ้ลให้สิบคะแนนเต็ม”

“โอโห้ จริงครับคุณเติ้ล นั่นนมหรือหัวเด็ก”

ไอ้พวกหื่นกาม ผมมองไอ้เติ้ลกับไอ้พี ที่สแกนสาวกันออกนอกหน้า แบบปลงๆ
ช่วงนี้ใกล้จะถึงฤดูการกีฬาสีเฟรชชี่ครับ ทุกคณะเลยมาฟาดฟันกันจริงจังยิ่งกว่าสนามรบ ในส่วนของคณะเราชาวแมนๆ เดี๋ยวค่อยครับ ไว้ใกล้ๆวันจริงค่อยคัดค่อยซ้อมแล้วค่อยไปยัดซ้อมหนักมันเอาใกล้แข่งทีเดียว 


สาเหตุที่เราทำตัวชิลต่างจากคณะอื่นตอนนี้เป็นเพราะเรามีกิจกรรมของคณะเราที่สำคัญกว่ามากครับ!
นั่นก็คือกีฬาสีวิดกำ!
อ่ะๆ ฟังดูเหมือนกิจกรรมของเหล่าเด็กอนุบาลหมีน้อย แต่ไม่ครับ ในเมื่อเปิดมาเป็นอะไรปัญญาอ่อนแล้วนั้น ชาวเรามักจะจริงจังเสมอ
กีฬาสีที่ว่านี้มันคือกีฬาที่ให้แต่ละภาคในคณะวิศวะมาแข่งกันนั่นเองครับ วางเดิมพันเปนศักดิ์ศรีของภาค ไม่มีใครยอมใครทั้งนั้นครับ ยิ่งภาคเครื่องไอ้พี่หมองี้หน้าบูดหลับห้องมาตลอด บอกว่าต้องคอยไปช่วยงานภาคเลยไม่มีเวลาไปหาแบล็กบอกซ์ 



ในส่วนของความจริงจังของภาคโลจิสต์นั้นก็....
นี่ไงครับ นั่งส่องนมสาวอยู่สี่คน จริงจังพอๆกับอ่านหนังสือสอบ

“พวกมึงสี่ตัว!!” เหยย พวกผมงี้สะดุ้งกันทั้งแถว แล้วรีบหันไปมองต้นเสียง

ปรากฏภาพพี่หญิงกำลังถือไม้ทีชี้มาทางผมพวกที่กำลังนั่งดูดนมกล่องส่องนมสาวกันอยู่ ยืนหน้ามุ่ยขนาดนั้นก็ยังน่ารัก สมชื่อน้องหญิงแห่งวิศวะ

“พี่หญิงสวัสดีพี่”

“กองไว้ตรงนั้น”

อู่ยยยยยยยยยยย หน้าหดเหลือสองนิ้ว

“พวกมึงมานั่งทำอะไรที่นี่ทำไมไม่ไปคัดลีด!”



อ่ะ อย่าเพิ่งครับอย่าเพิ่ง อย่าเพิ่งคิดภาพให้ดูดีเหมือนลีดมหา’ลัยอื่นครับ ที่คุณจะมีเครื่องแบบเป็นสูท แต่งหน้าให้หล่อเหลายิ่งกว่านายนภัทร ใต้ความคนดังมหาลัย ใต้ความยิ้มแล้วน่ารักแบบโพชิ
ลีดคณะวิศวะของผมมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า ‘ หลีดโจ๊ก ’ เผื่อสงสัยว่าอะไรโจ๊ก โจ๊กที่แปลว่ามุขขำขันหรือเละเป็นโจ๊ก ก็จะตอบว่า
ทั้งสองอย่าง!!
เรามีหน้าที่ต้องแต่งหน้าแต่งตัวให้ไกลจากความเป็นคนมากที่สุด แล้วทำการแสดงครับ ภาคไหนทำได้ฮาสุดก็ชนะ ไม่ต้องคิดเลยครับปีพี่มงคลพี่มงคลยังแพ้ พวกผมนี่ไม่มีหวัง เกิดมาหล่ออย่างเดียว เสียใจด้วยจริงๆ


“หญิงๆ เดี๋ยวกูไปซ้อมบอลกับพวกไอ้เก่งไอ้ไทน์นะ” โอ๊ะ ไอ้พี่พี่ร่างบึ้กมาแล้วครับ ไอ้ห่า แค้นยังไม่ได้ชำระนะที่ขังกูไว้ในห้องมืด



แต่เห็นกล้ามพี่แกที่พ้นมาจากขอบแขนเสื้อกล้ามแล้วก็
... อือๆ ไว้ชำระชาติหน้าก็ได้ เผื่อชาติหน้ากูเกิดมาเป็นคนรัสเซีย

“โอเค แล้วเสร็จกี่โมง”

“ประมาณหกโมง วันนี้หญิงช่วยงานภาคป่ะ กูน่าจะเสร็จก่อนแหล่ะ” ไอ้พี่พี่พูดกับพี่หญิงเสร็จก็ปลายตามองพวกผมครับ “แล้วพวกนี้นี่อะไร แล้วนั่นใช่ไอ้หน้ามดเมียไอ้หมอป่ะ”

“เมียก็แย่ละพี่” คำสุภาพของเมียพ่อมึงดิไอ้สัส ครับ แต่หน้ามันโหด กลัวโดนทืบ

“อ้าว กูอยู่ตอนวันขอแต่งงานพวกมึงนะเว้ย”

“พอเลยพี่ เดี๋ยวก็ตีกันอีก มาเลยพวกมึง ขึ้นรถ ไปชอปพร้อมกูเนี่ยแหล่ะ” อ้าว! ทำเนียนไม่สำเร็จ โถ่โว้ยยยยยย  ในที่สุดพวกผมก็ต้องเดินหูลู่หางตกตามพี่หญิงไปขึ้นรถของไอ้พี่พี่ พี่พี่สอดตัวเข้าไปตรงที่คนขับ พี่หญิงนั่งข้างคนขับ ส่วนพวกผมสี่ตัวอัดกันด้านหลัง รถก็รถญี่ปุ่นธรรมดาครับ ไม่ได้หรูหราเกินคนแบบไอ้พี่โย แต่ไอ้ที่ไม่ธรรมดานี่มันน่าจะเป็น

...ที่ครอบเบาะไข่ขี้เกียจ กุเดทามะ
โอโหหหหหหหหหห ขัดกับลุคมึงมากครับไอ้พี่พี่!!

“ไม่เป็นมงคลเลยอ่ะพี่ รถมีไข่” ไอ้ปันพูดไปก็บีบตูดไข่ไปครับ

“ไข่รถกูน่ารักกว่ามงคลคณะมึงอ่ะ” เออจริง ไม่เถียงครับ  ไอ้พี่พี่นี่คณะวิศวะได้รับมันเข้าเป็นหนึ่งในรุ่นพี่คณะแล้วนะครับ เพราะมันอยู่เสดสาด แต่เสือกปรากฏตัวอยู่ในทุกกิจกรรมคณะ แถมยังเข้าไปกันไม่ได้ด้วย เพราะมาในฐานะเงามัจจุราชของพี่หญิง

“ทำไมปัน มึงมีปัญหากับไข่กูหรอ” พี่หญิงหันมาพูดยิ้มๆ มือก็กอดตุ๊กตาไข่ในอกแน่น แสดงตัวครับว่าที่มาของไข่เหลืองๆที่กระจายตัวอยู่รอบรถนี่คงเป็นความชอบพี่หญิงมัน ไม่ใช่ของไอ้พี่พี่

“เห้ยหญิงพูดดีๆ”

“เปล่าครับ ปันชอบไข่พี่หญิงนะ น่ารักดี”




เอี๊ยดดด!!
ปั้ก!!
อื้อหืออ หน้ากูนี่แนบซอกตูดไข่ไปเลยเต็มๆ



“น้องมันหมายถึงไข่ขี้เกียจ” พี่หญิงรีบพูดขึ้นมาเลยครับ อื้อหือ ตอนนี้หน้าไอ้พี่พร้อมจะกระชากหัวไอ้ปันมาโขกพวงมาลัยมาก

 “กูไม่ชอบ พูดให้มันดีๆ”  แล้วรถก็กระชากออกตัวต่อครับ ไอ้ปันงี้นั่งหน้าซีดเลยทีเดียว เป็นไงหล่ะมึง เสือกเอ๋อไม่รู้จักเวลาล่ำเวลา

“แล้วนี่พวกมึงมานั่งทำอะไรกันในโดมวะ”

“ส่องลีดสังคมอ่ะพี่” นี่ครับ คุณเติ้ลผู้แยกผู้หญิงว่าอยู่คณะอะไรออก เพราะโฟกัสลายสกรีนเสื้อ

“กูไม่ได้อยากเสือกนะ แต่อย่าไปมองน่าเกลียดแบบนั้น ลูกมีพ่อมีแม่ มันไม่ใช่เรื่อง ถ้าพวกมึงมีลูกสาวแล้วพวกผู้ชายมานั่งมองนม พวกมึงก็ไม่ชอบใช่มั้ย” พี่พี่มองพวกผมผ่านกระจกมองหลัง สายตานี่ทำเอาผมขนลุกขนพอง

เสือกมาจากพี่แป๊ะ ก็รู้มาบ้างครับว่าพี่พี่นี่เค้าค่อนข้างจะสุภาพบุรษเนื่องจากบ้านมีแม่เป็นผู้หญิงคนเดียว ที่เหลือชายล้วน เลยถูกสอนมาให้เคารพเพศแม่อย่างถึงที่สุด เพราะงั้นจะเคารพพี่หญิงก็ไม่แปลก เพราะชื่อก็นับเป็นเพศแม่เหมือนกัน




...อ่อๆ ไม่เกี่ยว





“ว่าแต่พี่หญิงกับพี่พี่เป็นอะไรหรอครับ ผมถามได้มั้ยอ่ะ” หน่วยกล้าตายมาแล้วครับเติ้ลผู้กล้าหาญ ถามคำถามเลี่ยงการโดนดุ แต่น่าจะโดนแดกเข้าไปแทน

“เสือก”
อู่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอบตรงกับที่คิดไว้เล้ยยยยยยยยยยย

“หู่ย ก็อยากรู้อ่ะ”

“มึงอยากได้คำตอบไหนหล่ะ” พี่หญิงถามครับ ซึ่งพี่พี่มันก็เหลือบตาไปมองพี่หญิง

“เอาแบบกริ๊วหัวใจ”

“กริ๊วคือศัพท์เหี้ยไรวะ ทำไมฟังแล้วคันตีน” อู่ย เติ้ลเพื่อน กูว่าเราหยุดก่อนดีไหม ก่อนจะตายไป ก่อนอะไรๆจะกระทบหน้า นะมึงนะเติ้ล

“ถ้าแบบธรรมดาก็พี่น้อง”

“แล้วกริ๊วใจอ้ะ”

“เป็นเกียร์”





เอี๊ยด!!
ซอกไข่อีกแล้วจมูกกู๊!!!





“โอ๊ย เบรกไมเนี่ยพี่” พี่หญิงลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆครับ เพราะเพิ่งกระแทกเข้ากับคอนโซลรถไปเต็มๆ

“อะไรคือเป็นเกียร์ กูหน้าเหมือนสร้อยห้อยคอมึงรึไง”

“แต่มันอยู่บนคอมึงนะพี่” 

“สัส กูอุส่าห์ฟังคำตอบ!! นานๆทีมึงจะพูดอะไรแบบนี้ มึงแม่ง ” โวยวายแล้วก็ขับต่อครับ ถึงจะทำเสียงฮึดฮัดเหมือนจะโกรธแต่ไม่ลืมยกมือมาลูบหน้าผากพี่หญิงแล้วบ่นโอ๋ๆ ขอโทษนะไปตลอดทาง พี่หญิงยิ้มเงียบๆไม่พูดอะไรครับ พวกผมก็เช่นกัน

พี่พี่มันอาจจะเป็นเงามาสิงวิศวะ แต่มันไม่ใช่วิศวะ มันคงไม่เข้าใจหรอกความหมาย
...ว่าเกียร์ คือหัวใจของวิศวกรรมศาสตร์ยังไงหล่ะ


ถามว่าตกใจมั้ย? ไม่เลยครับ
เพราะคำตอบผมก็รู้อยู่แล้ว ไม่สิ จริงๆก็รู้กันทั้งมหา’ลัยแหล่ะครับ ว่าพี่พี่กับพี่หญิงมันซัมธิงวรองกันอย่างแน่นอน เพราะไอ้พี่พี่งี้หวงยิ่งกว่านาคีหวงสามี ว่างเป็นต้องคว้ามากอด ทั้งสองคนไม่ได้ปิดความสัมพันธ์อะไรเพราะก็แสดงออกกันทั้งคู่ครับ ยิ่งรูปกิจกรรมวิศวะในเพจนี่ ไม่มีรูปไหนที่มีพี่หญิงแล้วไม่มีไอ้พี่พี่ครับ ตามเป็นเงา เซึ่งเจ้าของเงาก็ดูชอบ โลกสมัยนี้ก็เปิดกว้าง ถึงไม่มีใครถามทุกคนก็เข้าใจครับ 

เออ เอาจริงๆ พี่น้องกันที่ไหนจะจับคลุกเข้าวงไหนกอดฟัดจับบีบขยำขยี้อะไรกันขนาดนี้ บ้า พี่น้องกัน แกละคิดมากใช้ไม่ได้หรอกครับ ตราบใดที่คุณไม่โง่แบบไอ้ปัน

“จะกลับแล้วโทรบอกนะหญิง”

“โอเค”

“พวกมึงก็ทำตัวดีๆนะไอ้ลูกหมา” ทิ่งคำขู่ไว้แล้วก็ขับออกไปเลยครัย อู่ยยยยย พวกกูลูกหมา มึงก็พ่อหมาสามหัวแหล่ะวะ โถ่!! อยากจะตะโกนด่า ไม่ติดที่ว่ากลัวเจ็บคอนะ แค่กๆ โถ่ๆๆ

“ไปพวกมึง!!”

โง้ยยยยยยยยยยยย บาปกรรมก็มาในรูปกิจกรรมก็ได้หรอออออออออออ
 


.
.
.


รอดครับ ผมตลกไม่พอเลยไม่ได้ไปต่อ ส่วนคนที่ต้องรับกรรมไปเต็มๆนั่นคือทายาศอสูรของพี่แป๊ะ
ไอ้เติ้ลครับ กรั่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากจะขำเป็นภาษาขอม แต่ตอนเป็นซอมบี้ไม่ได้เจอกับกงยู

“โหยยยยย ไรวะพี่ ไม่เอ๊า ไม่เป็นนนนนนน”

“เห้ยมึงใจหน่อยดิวะ”

“ใจห่าไรพี่ ลากผมเข้ากรุ๊ปไลน์แล้วเนี่ย โอโห้ ชื่อกรุ๊ปเซเลอร์มูนแห่งโลจิสต์ เหี้ยไรเนี่ยยยยยย” ไอ้เติ้ลงี้โวยวายลั่น แต่นั่นแหล่ะครับ เราชาววิศวะ ปกครองโดยระบบพี่น้อง การขัดขืนถือเป็นบาป ในที่สุดไอ้เติ้ลก็ถูกลากเข้าสู่กลุ่มลับเซเลอร์มูนไปเรียบร้อย เอวัง

“อะไรวะเติ้ล มึงได้เป็นหนึ่งในขบวนการปกป้องโลกมึงไม่ดีใจหรอ”

“นี่ต้องดีใจด้วยหรอ!”

“บ๊ะ หน้าบาปใจยังบาปอีก”

“เซเลอร์มูนเนี่ยนะ!!”

“มึงเหยียดเพศหรอเติ้ล มึงรู้มั้ยว่าเพศหญิงเนี่ยแหล่ะเป็นสิ่งที่แข็งแรงและยิ่งใหญ่ ในมหาลัยเราหญิงใดเล่าจะตะไบเหล็กได้โหดสัดเท่าหญิงวิศวะ”

“ใช่เติ้ล มึงไม่เห็นหรอดาวคณะเรากล้ามใหญ่เท่าหัวเดือน โคตรคูลเหี้ยๆ ข่มขวัญกรรมการสุด”

“ใช่มึงพูดถูกไอ้กัน มึงรู้มั้ยจากทฤษฏีของเกรกเกอร์เมนเดล กล่าวไว้ว่า อ่า” ตาดำเล็กๆกรอกซ้ายขวาไปมาเหมือนจะใช้ปัญหา  “...หัวใจนะไม่ใช่หัวหิน ที่จะแวะมาเชคอินแล้วก็จากไป”

“ห๊ะ”

“ไม่รู้ พูดไปก่อน งงๆเดี๋ยวก็คมเอง”

ชายผู้เกิดมาพร้อมความมั่วและความกาก พี่แป๊ะพี่ เกรกเกอร์เมนเดลนี่เค้าทฤษฏีถั่วงอกรึเปล่า มึงเอามากลายเป็นหัวใจไม่ใช่หัวหินได้ยังไง ข้ามโลกมาไกลไปหน่อยมั้ย เค้าคิดได้ตอนวิจัยถั่วงอกแล้วขับรถกลับบ้านเจอคำคมท้ายรถพ่วงหรอ เสี่ยวขนาดนี้ โวะ บรรยากาศดูวุ่นวายไม่มีสาระ

อย่างงั้นไอ้กระผมก็ขอเฟดตัวออกมาจากชอปเงียบๆ เดี๋ยวจะซวยกูอีก ตำแหน่งแม่งโผล่อะไรมาจากไหนเยอะแยะ นี่มึงแข่งกีฬาสีหรือแข่งเอาถ้วยภาคี จริงจังมากไปอีก ผมค่อยๆกระดึ๊บคลืบคลานออกมาจากชอปครับ ทำเป็นเนียนบอกจะไปเซเว่น แต่เปล่าเลย กูจะกลับหอ

“ไอ้ลูกหมา”

เชี่ยยยย!!
โดนจับได้อย่างรวดเร็ว!!
ไหนดูซิใคร พอหันหน้าม้าเจอค่อยโล่งอกครับ ไม่ใช่พี่ภาค แต่เป็นแค่คุณสามีจำเป็นกำลังยื่นค่อมจักรยานอยู่

“ห่าพี่ ตกใจหมด”

“หนีงานรึไง” อ่ะๆ นี่ก็รู้ดี สัญชาตญาณงี้แม่นยำกว่ากูเกิ้ลแมปไปอีก

“ปล๊าววววว นี่ผมมาเดินเล่นเฉยๆ แบบช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย กลัวปอดไม่แข็งแรง” บลาๆครับ แอบพูดด้วยความเร็วเพิ่งขึ้นนิดนึง เผื่อพี่มันฟังไม่ทันแล้วจะได้เออๆออๆไปงั้น

“เพ้อเจ้อนะมึงอ่ะ” เสือกหูดีไงลืมไป

“แล้วพี่มาทำไรอ่ะ”

“หาแบล็กบอกซ์”

“ยังไม่มีคนเจออีกอ่อ”

“มันก็หายากแบบนี้ทุกปีนั่นแหล่ะ ของรางวัลใหญ่ นานๆทีมอจะทุ่ม”

“ไอ้อู้!!!!! มึงจะหนีไปไหน!!!!!!!!”  เฮ้ย!! ผมหันหลังกลับไปเจอไอ้พี่แป๊ะยืนใส่กระโปรงสุ่มสีชมพู มัดจุกสองข้าง ยืนท้าวเอวชี้หน้าผมอยู่

กูจะกลัวที่พี่มันมาเจอหรือกลัวที่หันไปเจอพี่มันดีวะ!!!
ชิบหายละ เหมือนอนาคตจะต้องไปอยู่ในกรุ๊ปไลน์เซเลอร์มูน ผมงี้รีบกระโดดขึ้นซ้อมจักรยานไอ้พี่หมอทันที


“ออกตัวเลยพี่!!”

“กูไม่ใช่วินมอไซต์”

“เร็ววว พี่แป๊ะวิ่งมาแล้ววว” ในที่สุดไอ้วินมอไซต์จำเป็นก็ยอมออกตัวให้ครับ เล่นตัวอยู่ทำไมตั้งสองสามวิ เสียเวลา

เข้าสู่บรรยากาศแบบนี้อีกแล้วครับ ลมเบาๆพัดหน้า ผมนี่โคตรชอบเลย ยิ่งตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว เลยไม่ค่อยมีคน เงียบสงบมีแต่เสียงบดยางของล้อจักรยาน

“จะไปไหนดีครับคุณหนู”

“ไปที่ที่มืดเงียบปลอดภัยลับสนิททั้งคืนอ่ะครับ”

“หึ” เสียงขำประจำตัวครับ พี่มันชอบเหลือเกินกับการขำแบบไม่เต็มใจ ขำแบบเลขห้าตัวเดียว

“พี่เดี๋ยวขี่ไปจอดเว่นหน่อยดิ อยากกินสเลอปี้”

“ชอบปี้หรอ”
อืม จนได้ กูไม่น่าเปิดโอกาส มีช่วงหน่อยไม่ได้ต้องยิงมุขใต้เข็มขัดตล๊อดดดดดด
ผมทำเป็นเงียบ ให้มันรู้สึกผิดเอาเอง ไม่แก้ด้วย เอาสิ
ซึ่งพี่หมอก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรครับ ยังคงยกยิ้มอยู่ เป็นบ้ารึไง ปั่นจักรยานไปยิ้มไป
“มึงนี่ตัวโคตรเบาเลยรู้ตัวป่ะ”

“รู้ดิ ตอนคลอดผมไม่ถึงสามโลด้วยซ้ำ” ปัจจุบันผมหนักไม่ถึงหกสิบครับ เนื่องด้วยฮอร์โมนผมมันค่อนข้างจะผิดปกติชาวบ้านเลยส่งผลให้การเจริญเติบโตจะค่อนข้างช้า อุส่าห์มีความฮอร์โมนดันไม่ได้ดีเท่าพี่ต่อ เซ็ง

“มึงรู้มั้ยว่าปกติกูไม่ชอบปั่นให้ใครซ้อนนะ”

“ทำไมอ่ะ”

“หนัก กว่าจะถีบไปต้องใช้แรง” เออแปลก คือจริงๆหุ่นของพี่หมอมันค่อนข้างจะนักกีฬาอยู่นะครับ แขนขายาว ไม่น่าจะมาบ่นงุ้งงิ้งอะไรกับการที่เพื่อนซ้อนจักรยานได้ ผมก็มองวิวข้างๆฟังพี่มันบ่นไป ตอนนี้บรรยากาศก็มืดแล้วครับ แต่เพราะว่ามีเรดิโอของมอยังคงเปิดเพลงอยู่ บรรยากาศมันเลยดูออกมาดีแทน

อืมมม มืดๆลมเย็นๆกับเพลงเบาๆคลอ บรรยากาศมันจะดีไปแล้วหล่ะ
ถ้าภาพตอนนี้เป็นผมปั่นจักรยานแล้วมีสาวซ้อนอยู่ มันคงจะโรแมนติกไม่เบาเหมือนกันเลยแหล่ะ

ในที่สุดสองล้อแรงถีบก็มาหยุดอยู่หน้าเซเว่นครับ ผมก็กระโดดลงก่อน รอพี่หมอเอาจักรยานไปจอดแล้วก็เดินเข้าเซเว่นไปพร้อมกัน พี่หมอมันเดินนำไปหยิบตะกร้าสีส้มขึ้นมาถือครับ

“ซื้อไรเยอะแยะอ่ะพี่”

“แชมพูมึงหมดแล้วนี่” เออจริงด้วย! ลืมไปเลย โน้ตทิ้งไว้ในไอโฟนแต่ลืมเปิดดู
ว่าแต่...

“พี่ใช้แชมพูผมหรอ!”

“อือดิ ตั้งอยู่ในห้องน้ำกูก็ใช้ สีนี้ป่ะวะ” โห โคตรความหน้าด้าน ถึงว่าทำไมหมดไว

“พี่เอาทิชชู่ไปด้วย หมดแล้วที่ห้อง”

“มึงขี้บ่อยอ่ะ” เอ้า ผิดไหมที่เกิดมาใส้ตรง ผมเดินหนีออกไปกดเสลอปี้ฆ่าเวลา ไม่ลืมเอาแก้วกระแทกแป้กๆกับขอบแถวนั้นแล้วกดใหม่จะได้พูนๆด้วย ผมกดเสร็จก็จ่ายตังค์ ยืนกินรอพี่มันชอปปิ้งอยู่หน้าเซเว่น รออยู่สิบนาทีพี่หมอก็เดินออกมาพร้อมกับถุงเซเว่นใหญ่ๆสองถุงซึ่งก็ถูกเอาไปแขวนที่แฮนด์จักรยานเวลาขี่แทน คราวนี้ผมเปลี่ยนโพสิชั่นนั่งครับ เป็นหันหน้าเข้าถนนเอาหลังชนพี่หมอแทน เพราะอยากจะเห็นวิวด้านหลัง ซึ่งสุดท้ายแม่งไม่เห็นอะไรเลยนอกจากไฟรถ เซ็ง!

สุดท้ายก็มาจอดหน้าหออย่างสวัสดิภาพครับ ซึ่งก็กระโดดลงมาก่อน รอไอ้พี่หมอมันเอารถจักรยานไปเก็บ
 ล๊อคให้ดีเดี๋ยวมีคนแอบเอาไปใช้ ระหว่างรอก็จ้วงสเลอปี้กินตอนที่มันยังแข็งตัว พอเหลวแล้วหวานเกิน กินแล้วละลายคอครับ

“มึงชอบกินไอ้ปี้ๆนี่หรอ”

“มันชื่อเสลอปี้” ไอ้ปี้ๆ โอโห้ เรียกซะยี่สิบกว่าบาทกูร้องไห้เลย

“เออ ชอบกินหรอ”

“ชอบ”

“อืม ไว้กูปั่นพาไปซื้อ”

ผมพยักหน้า เออก็ดี มีคนพาไปซื้อบ่อยๆ แล้วก็เดินตามหลังพี่หมอขึ้นไป ณ ห้อง 514 ห้องเดิม
โดยที่ลืมนึกไปเลยว่า คนที่เสนอตัวเป็นสารถีพาไปซื้อของคือคนเดียวกับที่พูดว่าไม่ชอบขี่ให้ใครซ้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเอง


------------


เดี๋ยวจะลืมว่าเป็นนิยายรักไม่ใช่นิยายตลก เราเลยต้องเอาความรักเข้ามาแทรก
5555555555555555555555555555
ทีมพี่หญิงงง แต่จะมาแทรกไม่บ่อยเพราะแพลนจะเขียนเรื่องของพี่หญิงอย่างจริงจังง กรั่กกกก
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกวิวนะคะ

ต่อลมหายใจให้นัก(อยาก)เขียนคนนี้มากๆ ขอบคุณที่ชอบ มีคำแนะนำติชมก็เขียนไว้ได้นะคะ
อ้อ มีแทค #เด็กหอหมออู้ ด้วย สำหรับนักอ่านที่เขินๆกับการคอมเมนต์ในเวป(?)

สั้นไปหน่อยรอตอนหน้า
ตอนหน้าจะยาวหรอ?
สั้นเหมือนเดิม!!!


 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 09-03-2017 20:29:14
ชอบน้องอู้ ขอไฝ้กับพี่หมออย่างจริงจังได้ไหมคะ 555555

 :oo1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 09-03-2017 20:37:50
เมียหมอ. ดีใจไหมอู้. พี่หญิงตะมุตะมิเกินไป กริ๊ววววววใจขนาด
 :katai2-1:  ลุ้นพี่หมอให้รุกอู้ยิ่งกว่าลุ้นรูปลับในกล่องดำอีก
 คู่นี้เค้าชอบเดทกันขณะขับขี่เนอะ มันเริ่มจากท่าซ้อนหน้าสุดสยิวสินะ
55555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 09-03-2017 20:43:55
ฮาตลอด อ่านไปขำไป  แต่ตอนท้ายๆมีแอบหวานนิดหน่อยนะนี่ ได้แค่นี้เราก็เขินแล้ว :o8:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 09-03-2017 20:48:17
เป็นนิยายรัก ที่ตลกมากค่ะ ตลกได้น่ารักมากด้วย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 09-03-2017 20:56:50
ชอบพี่แป๊ะ แม่งพูดไม่รู้เรื่องดี 555

ติดตามจ้า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 09-03-2017 21:44:13
ติดตามจ้า :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-03-2017 22:04:02
พี่พี่ โหดโคตร
เข้าใจตั้งชื่อ จริงๆนะไรท์  :z3: :z3: :z3:
อ่านไป ก็สับสนไป ผู้ชาย แต่ชื่อหญิงเนี่ย  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อู้ โดดออกมาเจอพี่หมออีกละ
สงสัยจริ้ง ว่าจะหากล่องดำเจอยังไง
พี่หมอ ปากบอกไม่ชอบปั่นจักรยานให้ใครซ้อนท้าย
แต่ไหงชวนอู้ ซ้อนท้ายไปซื้อสเลอปี้ เวลาอยากกิน  :katai1: :katai1: :katai1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 09-03-2017 22:10:56
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 09-03-2017 22:28:51
อ้าว นี่นิยายรักเร้อะ 5555555555  :laugh:
รักอีพี่แป๊ะ ไอ้คนบ้า  :jul3: คนอะไรพูดจาไม่รู้เรื่อง 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 09-03-2017 23:04:44
พี่หมอ..แกจะรุกแล้วใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 09-03-2017 23:08:22
ฮื้ออออ เป็นเกียร์อ่ะ พี่เป็นเกียร์ วี้ดดดดด ระเบิดตัวตายกับน้องหญิง พี่หมอก็รุกซะที รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะรักกัน ช้ามากก็คืนพี่โยเค้าไปค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 09-03-2017 23:21:55
ชอบพี่แป๊ะมาแว่บๆแต่แย่งซีน 5555 อยากรู้ว่าใครคือคู่ของนาง

พี่หมออู้น่ารัก มีโมเมนต์ ปั่นจักรยานชมวิวจีบกันด้วยอ่ะ น่ารักมุมิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: bonitatnd ที่ 09-03-2017 23:30:41
พี่อย่างเอ๋อ 5555 รออ่านเรื่องเต็ม #พี่หญิง แต่พี่หมอนี่ก็เริ่มออกตัวเบาๆ ละนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 09-03-2017 23:49:15
ในส่วนนี้ถ้ามีเรื่อง พี่กับหญิงต่างหากแนะนำว่าไม่อยากให้เอาเข้ามาตัดมากนัก มันดูติดๆสำหรับเรานะ ถ้าเรื่องมันไม่ได้ไปในทิศเดียวกันของคู่ต่างๆ. มันขัดๆอารมณ์น่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-03-2017 00:50:50
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: minduen ที่ 10-03-2017 01:18:38
ตอนนี้พี่โยไม่ออกเลย คิดถึงพี่โย  :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-03-2017 01:42:59
 :man1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 10-03-2017 09:09:43


ความตลกนี้ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดมากมายจริง ๆ
ืทั้งแปลงร่างเป็นเซเลอร์มูน ทั้งต้องเอาหน้าซุกตูด
แต่พี่หมอเวลาอยู่กับอู้นี่น่ารักผิดคาดนะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^  :L2:

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 10-03-2017 09:38:52
โหยยย งานดีกันมากอ่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: yukiya ที่ 10-03-2017 11:33:38
ฮั่นแน่~~~~ คนเขียนก็ติ่งโพชิเหมือนกันหรอ 55555
สนุกทุกตอนเลยค่ะ อ่านไปหัวเราะไปตลอด เข้ามารอแทบทุกวันเลยยยยยย  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPedGabGab ที่ 10-03-2017 13:28:35
ลืมไปเลยว่าเคยต่อยกัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 10-03-2017 20:43:15
สนุกมากกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 10-03-2017 21:47:58
ขำจนแม่ตบหัวถิ่ม55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 10-03-2017 22:34:37
อั้ยยะ พี่หมอ ไม่เนียนๆ :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 10-03-2017 23:11:53
บทจะหวานก็หวานเหลือเกิน โอ๊ยยย 555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 11-03-2017 09:51:20
ตลกตรงเอาความรักเข้ามาแทรก555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: donut4top ที่ 11-03-2017 17:05:45
ทำไมในหัวใจเราพี่พี่กับน้องหญิงมาแรงแซงโค้งขนาดนี้
ปล. รอพี่แป๊ะเสมอ :laugh3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 11-03-2017 19:17:06
ชอบคู่พี่พี่ กัพี่หญิงมากอะ น่ารักจริงไรจริง อ่านแล้วฟิน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 11-03-2017 21:43:57
ขอบคุณพี่หมอตอนท้ายที่ทำให้รู้สึกตัวว่านิยายรัก ก๊ากกกก
ชอบแป๊ะอ่ะ เดี๋ยวจิ้นแป๊ะเติ้ล
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 12-03-2017 12:49:01
ฮืออออออออ ทีมพี่หญิง กริ๊วใจมาก
พี่แป๊ะยังคงความกากเสมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-03-2017 20:14:48
เพิ่งได้มาอ่าน  ฮาได้ทุกตอนจริงๆ   พี่หมอกับอู้ก็มีแอบหวานนะนี่

รอตอนต่อไปค่ะ  :3123:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: allegiant1994 ที่ 12-03-2017 23:21:59
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 8 หน้าซุกตูด ►9/03/17◄ p.4
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 13-03-2017 04:10:33
เพิ่งเห็นเรื่องนี้แอบรู้สึกผิด
น้องอู้มึนนะเนี่ย พี่หมอน่าจะรู้ตัวก่อนแน่นอนแต่น้องอู้นี่สิน่าเป็นห่วงจะรักกันยังไง ฮ่า ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 13-03-2017 22:28:30
9


ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!



“เอ็มอี เอ็มอี ของเรา ภาคเครื่องยิ่งใหญ่ เฮ้!!!!”


เสียงกลองกระหึ่มพอๆกับเสียงคำราม เป็นซิกเนเจอร์ของภาคเครื่องกลครับ เพราะเป็นภาคที่ใหญ่ที่สุด ผู้ชายเยอะที่สุด คือถ้าเป็นในแฮรี่พวกมันจะเป็นไอโรงเรียนที่ตีลังกาเปิดตัวอ่ะครับ แม่งเหมือนเดินดีๆไม่ได้ต้องส่งเสียงดัง ภาคอุตภาคคอมก็จะค่อยๆเขย่งก้าวโปรยลมหายใจประหนึ่งโรงเรียนกระโปรงฟ้า ส่วนพวกผมภาคโลจิสต์



อะไรนะ? เป็นฮอกวอร์ด?
โอ่ยยย หรูไปครับ นู่น เป็นด๊อบบี้ นั่งเด๋อๆท่ามกลางสนามรบ


“เอาหล่ะครับสำหรับวันนี้ที่ลอยคอ”

“รอคอย!!”

 
ตะลึ่งตึ่งโป๊ะ แฉ่!!
อืมมมมมมมมมมมมมมม มุขเบสิคตั้งแต่สมัยไดโนเสาร์ยังใช้เล่นกันเองหลังแดกใบไม้เสร็จ


“เราขอเปิดกีฬาสีวิดกำตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปครับบบบบบบบบ”

“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เยี่ยงคนมาชุมนุม มีอะไรเคาะแล้วเกิดเสียงก็เคาะหมดครับ เสียดายเติ้ลไม่อยู่ ถ้าเคาะหัวมันหน่อยนี่เสียงกังวานแบบใสๆเลย

“วันนี้ก็ฤกษ์งามยามดีนะครับ”

“เพราะฟ้าเปิดใช่มั้ยครับคุณเก่ง”

“เปล่าครับ ยามดีเพราะยามซื่อสัตย์ ตะหลึ่งตึ่งโป๊ะ แฮ่”




...
กริบทั้งสนาม




“แหม่ เรียกได้ว่ากริบยิ่งกว่าเสียงหมาเยี่ยว พวกมึงนี่จะช่วยขำให้กูไม่ได้เลยหรอ”

“เพื่อเป็นการกู้เศษหน้าพวกกู เอาเป็นว่าขอเชิญหลีดโจ๊กภาคแรก เครื่องกลลลลลลลลลลลลล”

“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”


 เหล่าชายเครื่องกลทุบพื้นกันเสียงดังอีกครั้งครับ ข่มขวัญศัตรูกันสุดๆ แต่ตัดภาพมาเห็นลีดโจ๊กของภาค แม่งใส่บ๊อกเซอร์มัดจุก ถอดเสื้อโชว์ก้างแห้งๆ แต่งหน้าด้วยแป้งกับลิปสติกสีแดงแบบที่แพรี่พายยังต้องไหว้ เพราะน่ากลัวมากๆ ไม่ไหว้ไม่ได้แล้วแบบนี้
ซึ่งขัดกับเสียงกองเชียร์แมนๆโดยสิ้นเชิง เต้นสันกันสุดฤทธิ์สุดเดช ท่าประจำคือเด้งเป้า ถามว่าสาวๆปิดตากันมั้ย อนาจารขนาดนี้

โอ๊ยยยยยยยย หมดยุคเอาสองนิ้วปิดตาแล้วครับ นี่ถ่ายรูปกรี๊ดกันสุดเสียง ส่วนกระเทยนี่รั้งกันเองอย่างเหนียวแน่น อย่าให้หลุดออกมาลูบเป้าได้ซักคน ไม่งั้นคงจะเกิดสงครามควักไข่ อันนี้น่าจะอนาจารของจริง


กว่าการแสดงภาคเครื่องจะจบลงไปได้ก็ล่อพี่กระเทยทั้งหลายเสียไปหลายน้ำครับ


หมายถึงเหงื่อ!


ก็เล่นหักห้ามใจตัวเองกันซะยิ่งกว่าอะไรดี! พี่มงคลนี่ถึงกับต้องนั่งสมาธิพึ่งทางธรรมกันเลยครับ อดความอยากระงับด้วยสติ


“จบกันไปแล้วนะครับ สำหรับหลีดโจ๊กภาคเครื่องกล แหม ก็เรียกได้ว่ากวาดรางวัลสาขาเขย่าไข่กันไปเลยทีเดียว”
 
“ภาคต่อไปปป ภาคโลลลลลลลลลลลลลล”


ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!
โลจิสติกส์ !! โลจิสติกส์!!

มาแล้วภาคผม เปิดภาพมาด้วยสาวน้อยในภาคครับ แค่สาวน้อยโผล่ออกมา ชาวคณะเราก็โห่ร้องกันเยี่ยงลิงช่วงผสมพันธุ์ ตามบทแล้วผู้หญิงคนนี้วิ่งหนีสัตว์ประหลาดมา ส่วนคนเล่นเป็นสัตว์ประหลาดก็ไม่ใช่ใครที่ไหนกัน หน้าตาคุ้นเคย หน้าขาวๆเอ๋อๆ



...ไอ้ปันครับ



 ซึ่งแม่งเป็นสัตว์ประหลาดสวมหูกระต่ายที่สะดุดขาตัวเองตั้งแต่สามวิแรกจนล้มไปกองกับพื้น ต้องไปผู้หญิงดึงมือขึ้นแล้วเข้าบทหนีต่อ ไร้ซึ่งความน่ากลัว ขู่ผู้หญิงเป็นหมาชิวาว่ากลัวแมลง ถ้ามีจัดอันดับสัตว์ประหลาดที่โหด แม่งคงรั้งท้าย

“กรี๊ดดดดดด อย่าเข้ามานะ”


“แฮ่ๆ นี่แหน่ะๆ”
แฮ่เหี้ยไรเนี่ย สัตว์ประหลาดขู่หรือมึงเรอไอ้ปันนนนน

“หยุดนร้า!!!!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงวิเศษตะโกนลั่นมาทันที ว่าแต่นร้าอะไรของมัน พอผมหันไปมองก็ต้องช็อคโลกครับ



ไอ้พี่แป๊ะ!!!!!!!
แต่งตัวอะไรของเมิ้งงงงงงงงงง!!!



“พวกเราคือผู้พิทักษ์เหล่าร้าย” ไม่มีอะไรร้ายไปกว่ามึงแล้ววววว โฮฮฮฮฮฮฮ เสียสายตาสุดๆ ต้องมาทนดูผู้ชายร่างบึกใส่วิกสีเหลือง มัดจุกสองข้างกับกระโปรงสั้น เห็นบ๊อกเซอร์เหี่ยวย่นที่ซ่อนอยู่ด้านใน อยากจะร้องไห้

“สาวน้อยน่ารัก ผู้พิทักษ์ความรักและกระทรวงยุติธรรม!”

“ความยุติธรรมมึงไม่ใช่กระทรวงยุติธรรม”

“เออๆ และความยุติธรรม!!”



มึงแก้บทกันหน้าด้านๆแบบนี้เลยก็ได้หรอ!!
ไอ้เติ้ลผู้ใส่วิกชมพูเดินออกมาขนาบข้างพี่แป๊ะผู้หัวสีเหลือง ทำสายตาแน่วแน่ประหนึ่งจะไปฆ่าสัตว์ประหลาดร้ายตัวเท่าไททัน แต่ความจริงคือเป็นแค่ไอ้ปันที่สวมหูกระต่าย กูนี่แยกไม่ออกแล้วเนี่ยว่าฝั่งไหนสัตว์ประหลาด ฝั่งไหนผู้พิทักษ์



“พะ พะ พวกแกคือใคร” ไอ้ปันทำท่ากลัว แต่ท่าทางน่าจะกลัวจริงครับ ไม่กลัวก็แย่แล้ว หลอกหลอนสายตาขนาดนี้

“มันไม่รู้จักเราว่ะบีหนึ่ง”

“งี้แหล่ะบีสอง ดูหน้าก็รู้ว่าบ้านยังใช้หินจุดไฟ” ไอ้ปีศาจหน้าเอ๋อได้มองหน้าผู้พิทักษ์สลับไปสลับมาอย่างงงๆ เหมือนมึงไม่ได้เตี๊ยมบทกันมาอ่ะ แล้วไหงผู้พิทักษ์ถึงจริตเหยียดเยี่ยงตัวร้ายอะไรได้ขนาดนั้น


“หึ ถ้าอยากรู้เรื่องราวให้กระจ่าง”

“พวกเราก็พร้อมที่จะฟักไข่”

“แถลงไขพี่แป๊ะ แถลงไข” 

“เออๆ พวกเราก็พร้อมที่จะแถลงไข!!”

“ พวกเราคือ”

“ สลัมมูน!!!”





ก็ได้หรอ!!!
เซเลอร์มูนตกอับไม่มีใครจ่ายค่าแรงเลยกลับดาวไม่ได้หรอถามใจดู
พูดจบไอ้พี่แป๊ะก็ร่ายรำเหมือนเจ้าเข้า แล้วจบด้วยท่ายิงกระสุนรักทำมือเป็นไอเลิฟยูอยู่ที่หัว ดูแล้วอารมณ์ทางเพศติดลบที่สุด


“ตัวแทนแห่งบางระจัน จะลงทันฑ์แกเอง!!!!”



ได้หรอวะ!!
แล้วไหงเซเลอร์มูนที่บ้านเกิดอยู่บนดาวเคราะห์กลายมาเป็นนายทองเหม็นได้วะไอ้พี่แป๊ะ!!
สุดท้ายนิทานก็เละเทะตุ้มเป๊ะครับ เอาบางระจันมาบวกกับเซเลอร์มูน โจมตีปีศาจกระต่าย โดยการเรอใส่ ไล่เรอใส่หน้าไอ้ปัน จบลงแบบไม่มีสาระมีแต่ความอุบาทชาติชั่วที่เปลี่ยนแปลงการ์ตูนวัยเด็กของคุณไปตลอดกาล


ต่อจากการโชว์ลีดโจ๊กครบทุกภาคนั่นคือเล่นเกมส์ตามฐานครับ ก็แบ่งกันไปเล่น ฐานก็จะจัดขึ้นโดยพี่แต่ละภาค ซึ่งเกมก็หนีไม่พ้นความจังไรของพี่ๆ เหมือนสร้างฐานมาเพื่อลงโทษน้องเล่นๆ เราก็จะวนเล่นฐานของพี่ๆทุกภาคแล้วมาจบที่ภาคของตัวเองครับ ซึ่งฐานภาคโลจิสพี่ก็ให้เล่นเกมส์ปาลูกโป่งน้ำครับ โดยผู้ชายจะต้องถอดเสื้อออกมาให้ผู้หญิงใช้เป็นที่ลองรับลูกโป่งจากรุ่นพี่แล้วเอาตัวเองไปยืนเป็นกำแพง เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากผู้หญิงไปได้อย่างดี


“เหยดเข้ อู้ มึงโคตรผอม” ไอ้ปันที่เพิ่งถอดเสื้อแล้วส่งไปให้ผู้หญิงข้างๆเล่นเกมกันมาบอกผม
ใช่สิครับ นอกจากสูงน้อยแล้วก็ยังผอมอีก ถอดออกมา มีอวดได้ก็แค่สีหัวนม

“โห อู้ มึงโดนลูกโป่งมึงจะแตกแทนลูกโป่งมั้ยเนี่ย”

“เริ่มเกมมมมมมมมมม!!” ลูกโป่งน้ำถูกปามาเป็นคอมโบครับ ซึ่งลูกแรกก็โดนเต็มๆ



โดนผ้า?



หัวกูนี่แหล่ะครับ!!!



อะโหหหหหหหหห เปียกยันไข่
พี่แม่งปาไม่เว้นระยะ จุดมุ่งหมายคือกะให้เปียกโดยแท้จริง ยังดีครับผมเตี้ย พวกเพื่อนเลยพอเป็นกำบังได้บ้าง ไอ้ปันสูงกว่าผมหน่อยนี่โดนจนต้องยกแขนบัง


พี่หญิงนี่ตัวดีเลย พี่แกดูสนุกมากครับ หัวเราะใหญ่เลย เพราะไม่มีใครกล้าปากลับ เนื่องจากพกอาวุธสูง190กว่ายืนหน้ายักษ์อยู่ด้านหลัง ไม่ได้พูดอะไร แต่หน้าตานี่บอกหมดเลยว่าลองทำเสื้อหญิงเปียกซักหยดสิ กูจะปลิดชีวิตมึง ผลคือพี่จะปากลับเลยจิกลูกโป่งให้น้ำแตกใส่ตัวเองแทน นับเป็นการฆ่าตัวตายในหน้าที่ที่ทุกคนเห็นใจ


แต่มันก็มีจังหวะพลาดครับที่น้องปาลูกโป่งน้ำกลับไปทางฝั่งรุ่นพี่แล้วมันดันไปโดนพี่หญิง พี่แกใส่เสื้อขาวมาเวลาเปียกงี้แนบเนื้อ ขนาดไอ้ผมมันชายแท้นี่ยังยอมรับเลยครับว่าพอผมพี่หญิงลู่ไปกับหน้านี่โคตรเหมือนทอม ยิ่งพี่มันขาวสว่างส่องแสงด้วยเลยยิ่งหน้ามองไปอีก แต่ก็ไม่ได้จ้องนานครับ เพราะเกรงใจสายตาไอ้พี่พี่ ถามว่าหวงมั้ยดูจากหน้าที่หดเป็นยักษ์ก็คงเกรงครับ แต่ด้วยความที่พี่หญิงเป็นผู้ชาย พี่พี่เลยไม่ได้หิ้วพาตัวออกไปอะไรขนาดนั้นแต่ดูจากหน้าก็รู้ว่าหงุดหงิดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน พี่หญิงเลยต้องหันไปลูบหัวลูบหางให้ใจเย็นๆ


กว่าจะจบเกม เรียกได้ว่าช้ำไปทั้งตัว พวกผมก็มานั่งตัวเปียกๆ บางคนก็สวมเสื้อกลับแล้ว บางคนก็ถอดเสื้อเอาเสื้อพาดบ่าไว้ ซึ่งผมอยู่ในจำพวกที่ยังไม่ได้สวมครับ เพราะผู้หญิงที่เอาเสื้อผมไปเล่นเกมอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เลยต้องนั่งโชว์หัวนมชมพูตัวเองไปอย่างอายๆ ต้องเอานิ้วชี้นิ้วนางปิดเอาไว้

อ้อ สำหรับพี่โย รู้สึกว่าจะมีผู้หญิงในภาคเป็นลม พี่แกเลยจำเป็นจะต้องพาน้องไปโรงพยาบาลครับ ตามภาษาหน่วยปฐมพยาบาล ได้ข่าวว่าโชว์แมนอุ้มน้องขึ้นรถ พี่รหัสใครวะ โคตรเท่เลย


“ครับเราก็มาถึงช่วงสำคัญของวันนี้แล้วนะครับ นั่นก็คืออออออ”

“คือออออออ”

“คืออออออออออออออออ”


อ่ะๆ มึงกลับไปเล่นที่บ้านก่อนก็ได้นะพี่


“คืออ ช่วงประกาศผลการแข่งขันนั่นเองครับ!!”

“สำหรับภาคที่ชนะนะครับ โอ้โห ภาคนี้ทุกปี” ตามมาด้วยเสียงรัวกองตึ่งๆ ปลุกใจครับ ทุกภาคต่างก็ตะโกนชื่อภาคตัวเอง

“ภาค!!!”

“ภาคคคคคคคค!!”

“ภาคเหนือครับ!!! เอ้า ต่อนยอนต๊ะต่อนย๊อน”



...กริบทั้งสนามอีกรอบ



“พวกมึงจะช่วยกูทำมาหากินไม่ได้เลยวะ ไอ้พวกปีหนึ่ง ห่า” อะโห ก็ดูมุขพี่ดิ ไม่ขำไม่เท่าไหร่ แต่จังหวะนรกมาก

“อะไม่เล่นแล้วครับ เพราะเหมือนกูเล่นไปตลกซักมุข สำหรับภาคที่ชนะนะครับ”

“โลจิสต์ๆ”

“เครื่องกลๆ”

“ภาคคอม ภาคคอม”

“ผลก็คือออออออ ไม่มีภาคไหนชนะ คะแนนเท่ากันนั่นเองครับบบบบ!! เอ้าๆ อย่าเพิ่งโห่ ไอ่สัส รีบเหี้ยไรกัน ฟังกูอธิบายก่อน เนื่องจากกีฬาสีเราจัดขึ้นเพื่อกระชับมิตรในคณะ ไม่อยากให้น้องๆมองเป็นการแข่งขัน จุดประสงค์ของเราคืออยากให้น้องๆปีหนึ่งและรุ่นพี่ได้มาทำกิจกรรมร่วมกัน อ่ะๆ หล่อเลยกู” กิจกรรมที่ว่านี่คือไอ้สลัมมูนเนี่ยอ่ะหรอ มึงกระชับมิตรตรงไหน ไหนบอกมาซิ!

“แต่!!! การแข่งขันจริงๆนั้นก็คือกีฬามหาลัย คณะวิศวกรรมศาสตร์ของเราไม่เคยมาเล่นๆนะครับน้องๆ!! พี่อยากจะขอให้น้องๆเต็มที่ทุกการแข่งขัน ไม่ว่าจะสแตนด์เชียร์ ผู้นำเชียร์ รวมไปถึงกีฬาทุกชนิด ต่อให้มีเป่ากบพวกมึงก็ต้องเป่าให้เหมือนกบแล้วชนะมาให้ได้ เพราะพวกเราคือวิศวกรรมศาสตร์ ข้าใจมั้ย!!!!!”


เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!
จากนั้นก็มีการกล่าวปลุกระดมจิตใจชาววิศวะให้ฮึกเหิมไปอีกซักพัก พี่เค้าก็นัดวันเวลาว่าอาทิตย์หน้าจะเริ่มคัดลีดคณะกับสแตนด์คณะแล้ว ให้มารวมตัวกันที่สเตเดี้ยม พร้อมกับย้ำด้วยว่าให้มาทุกคน ก่อนจะปล่อยเรากลับหอครับ



“อู้ๆ เราขอโทษนะเราทำเสื้ออู้ขาดอ่ะ ฮือออออ” ผมหันไปหาทราย ทรายเป็นดาวภาคครับ ตัวเล็กนิดเดียว ในมือถือเสื้อที่อดีตน่าจะเคยสวยเพราะซื้อมาจากสยามของผมที่ตอนนี้รุ่งริ่งไปแล้วเรียบร้อย

“เห้ย ไม่เป็นไรๆ”

“ฮืออออ พี่เค้าเข้ามาแกล้ง เราเลยดึงหลบมันเลยขาด ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรๆ

“ขอโทษจริงๆนะ” ผมรับซากเสื้อมา ทรายขอโทษผมอีกสองสามครั้งแล้วก็วิ่งไปรวมกับเพื่อน ผมก็เตรียมเดินกลับหอพร้อมเพื่อน แต่ก่อนจะได้เดินก็โดนดึงแขนไว้ซะก่อน

“เห้ย พี่หมอ! ตกใจหมด!” เสื้อยืดบนตัวพี่มันเปียกน้ำเล็กน้อยครับ สายตาคมที่มองมาดูดุอยู่นิดๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าจะมองดุๆกันทำไม

“ทำไมมึงยังแก้ผ้าอยู่”

“แค่ถอดเสื้อโว้ย” มาแก้พงแก้ผ้าอะไร ผมรีบยกมือขึ้นมากอดอกปิดบังหัวนมพูทันที

“เสื้อมึงไปไหน”

“ขาดดิ พวกพี่แม่งเล่นกันแรง” ผมกางเสื้อให้พี่มันดู พี่หมอทำเสียงจิจ๊ะขัดใจเล็กน้อย มือมันเสยผมหน้าม้าที่เปียกน้ำขึ้นลวกๆ ตั้งใจจะปาของในมือใส่ผม แต่พอผมย่นคอหนี มันก็ถอนหายใจยาวๆ เปลี่ยนจากจะปาใส่มาเป็นสะบัดเสื้อในมือออกแทน



...เสื้อชอป




“ใส่ไป” เออะ พอพี่มันเห็นผมอ้ำๆอึ้งๆ มันเลยสะบัดมาคลุมตัวผม ผมเลยต้องยืดแขนใส่อย่างงงๆ ติดกระดุมมือสั่นเลย เสื้อพี่หมอตัวใหญ่มากครับ คลุมเลยต้นขาไปเยอะเลย ด้วยความวันนี้กะจะมาลุยเล่นฐานผมเลยใส่กางเกงบอลมา ผลคือชอปพี่มันคลุมเลยกางเกงไปอีกจนเหมือนไม่ได้ใส่อะไรข้างใน

“ขะ ขอบคุณครับ” อยากจะตีปากตัวเอง ที่ดันรู้สึกแปลกๆจนลิ้นพันกันไปหมด แถมยังพูดสุภาพครับออกไปอีกต่างหาก โว้ยยยยย ไม่ได้เขินอ่ะเข้าใจอารมณ์ป่ะ คือไม่ได้เขิน แต่ทำตัวไม่ถูกเฉยๆ

“อืม”

“...”

“...”

“...”



ห่า บรรยากาศอะไรวะเนี่ย!!
ทำตัวไม่ถูกไปหมดแล้ว


“งะ งั้นเดี๋ยวกลับไปซักให้ละกัน”

“ไม่ต้องหรอก ชอปปกติกูไม่ซัก เดี๋ยวสีซีด” อื้อหือ ไม่กล้าดมเลยกู

“แล้วพี่อ่ะ”

“กูรอเก็บฐานก่อน”

“อ่อ”

“อู้!! ไปยังวะ”
พอดีกับที่พวกเพื่อนผมตะโกนเรียก ผมเลยรีบวิ่งไปหาพวกมัน ท่ามกลางความงง แต่ก็ขอบคุณที่เรียกได้ตรงจังหวะมากๆ กูกำลังนึกคำพูดไม่ออกเลย จู่ๆลิ้นก็ชาหน้าชาขาชาไอ้นั่นก็ชา ขนาดปรอทยังวัดไม่ได้

“เฮ้ย มึงเอาชอปใครมาใส่เนี่ย ใส่กางเกงรึเปล่า” ไอ้เติ้ลที่เลิกเป็นตัวแทนแห่งบางระจันรีบยิ่งคำถามใส่ผมทันที

“เสื้อกูมันขาด ใส่ดิ” นี่ ดึงชอปขึ้นโชว์กางเกงมันซะเลย

“อะโห กูก็เกือบจะถามแล้วว่าชอปใครเห็นติดEG23 แต่พอเห็นด้านหลังนี่รู้เลยขรั่บ” อะไรวะ ผมพยายามหันคอไปดูว่ามันหมายถึงอะไร ซึ่งก็มองไม่เห็น

“อะไรวะ”

“ปักเครื่องกลเต็มแถบ เดี่ยวนี้แรดใส่ชอปสามีหรอครับน้องอู้”

“โว้ยยยย พี่มันให้ใส่เพราะกูไม่มีเสื้อใส่เฉยๆโว้ย!!”
ผมเดินกลับหอพร้อมกับพวกมันโดยตกเป็นเป้าสายตาอย่างชัดเจน ผู้หญิงบางคนเห็นก็แอบถ่ายก่อนจะขยับนิ้วรัวเลย อะไรวะ ใส่เสื้อชอปรุ่นพี่แค่นี้เอง แปลกตรงไหน!!


กว่าจะถึงหอ เรียกได้ว่าถูกแอบถ่ายมาตลอดทาง วิถีเซเลปโคตรๆ ทำไมครับทำไม วิศวะใส่ชอปมันแปลกตรงไหนนักหนา พอเข้าห้องได้สิ่งที่ผมทำอย่างแรกเลยก็คืออาบน้ำครับ เพราะหน้าโดนปะแป้ง เขียนด้วยลิปสติก กลัวหน้าจะแหกไปซะก่อน
 

อ้อ ไม่ลืมเอาชอปไอ้พี่เข้ามาซักมือด้วย กลัวซักเครื่องไม่ทันครับ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่มันต้องใส่ชอปเรียนรึเปล่า
เสร็จแล้วก็เปิดแอร์นอนกลิ้งบนเตียง รอเวลาลงไปกินข้าวเย็น แหม่ๆ หอในที่มีโรงอาหารอยู่ใกล้ๆมันก็สบายแบบนี้แหล่ะครับ สบายปากแต่หนักพุง
แต่เพราะว่าตัวอมน้ำมาทั้งวันมาเจอกับเตียงนิ่มๆ บวกกับแอร์เย็นๆ ก็นั่นครับตามสูตร
คร่อกกกกกกกกกกก


หลังจากที่ร่างเล็กหลับตาไปเพียงไม่กี่นาที ประตูห้องก็เปิดออกด้วยมือเจ้าของห้องอีกคน
คนเข้ามาใหม่จำต้องปิดประตูให้เบาที่สุดเมื่อเข้ามาเห็นร่างบนเตียงที่นอนเป็นปลาดาวซึ่งเป็นท่าประจำทุกครั้งที่เจ้าตัวผ่านกิจกรรมหนักๆมา ตาคมมองเลยผ่านหน้าต่างไปเมื่อเห็นอะไรแกว่งไปแกว่งมา เมื่อเพ่งสายตาดูดีๆ ก็ค้นพบว่ามันคือเสื้อชอปตัวใหญ่ของเค้าที่แขวนตากอยู่คู่กับเสื้อบอลไซต์เล็ก





อา...
เผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว



-----------

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกวิวนะคะ <3
และขอขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกรีวิวในกระทู้หรือในแทค #เด็กหอหมออู้ ด้วย
อยากให้ทุกคนที่แวะมาอ่าน ได้ยกยิ้มขึ้นได้ซักครั้งในวันเครียดๆมา 55555555555555555
แต่ก็นั่นแหล่ะ เป็นนิยายรักนะคะ นิยายรัก!!

พี่แป๊ะนี่โผล่มาคิลมู้ดนิยายรักตลอดเลยโว้ย!!!
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 13-03-2017 22:38:52
โอยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Orangeship ที่ 13-03-2017 23:12:43
ถ้านั่นเป็นจุดประสงค์ ก็ถือว่าทำสำเร็จแล้วค่ะ
กำลังเครียดๆ ฮามุก5บาท10บาทของพิธีกรมาก พี่แป๊ะอีก555
ตกลงเป็นนิยายคอมเมดี้ใช่ไหมคะ  o18 o18
รอตอนต่อไปนะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-03-2017 23:13:31
พี่หมอ อู้ นาร้าก  :mew1:
พี่หมอหวงอู้  :ling1:
ให้อู้ใส่เสื้อช้อบของตัวเอง  :ling1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 13-03-2017 23:26:26
เสื้อสามี....555..ให้มันรู้ไป
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 13-03-2017 23:35:52
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 13-03-2017 23:46:18
โอ้ยยยยย น่ารักๆๆๆๆๆ น้องอู้กับพี่หมอเริ่มมีความน่ารักเกิดขี้นหลังจากเกรียนไปมาอยู่นาน5555 ส่วนพี่พี่กับน้องหญิงยังคงน่ารักเหมือนเดิม ฮื้อออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 14-03-2017 00:15:49
โถ่ทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆว่าเป็นนิายรัก ถ้านิยายตอนนึงมี 20บรรทัด 18 บรรทัดเป็นนิยายตลกตัวเอกคือพี่แป๊ะ และอีก 2 บรรทัดค่อยเป็นนิยายรัก

ถามคนเขียนหน่อยนะว่าเป็นแฟนการ์ตูนกินทามะรึเปล่า 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 14-03-2017 00:16:32
ตายยยย น่ารักอ่ะเสื้อชอปตากคู่เสื้อบอล
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-03-2017 01:27:38
แหม่ มีหวง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-03-2017 06:15:43
นี่คงจ้องน้องตลอดงานสินะ จ้องจากสแตนชั้นไหนเนี่ยเฮียหมอ เอาแต่มองเมื่อไหร่จะได้กิน ฮี่ๆ
น้องอู้เสียเปรียบตลอดเลยเนอะ นี่ชืมไปรึยังว่าโดนแกล้งอะไรมาบ้าง รอเวลาของเรานะแล้วเอาคืนให้หนักๆ
พี่หญิงนี่ฮาจริงชอบๆเอามาแทรกคณะตลกบ้าง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 14-03-2017 08:31:57
น้องอู้น่ารักน่าหยิก  #พี่แป๊ะแย่งเด่นทุกซีน   :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-03-2017 08:37:02
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Yarkrak ที่ 14-03-2017 08:51:32
ขอบคุณที่ใช้คำว่า นักเขียน แทนคำว่า ไรท์
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 14-03-2017 09:18:46
น่ารักมากพี่หมอ  อู้ด้วย ให้ความรู้สึกค่อยเป็นค่อยไปจริงๆ  :impress2:

ผองเพื่อนที่นำโดยพี่แป๊ะก็ยังฮาเหมือนเดิม  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 14-03-2017 09:42:43
เรื่องนี้ขาดอิพี่แป๊ะไป ขาดสีสันสุดๆๆๆ 555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 14-03-2017 13:41:14
จีบกันน่ารักมาก ละมุนแบบแปลกๆ 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: krayfanxing ที่ 14-03-2017 14:47:22
ฮิ้วๆๆๆๆๆ เริ่มเข้าโหมดอินเลิฟเยิบๆแล่วครับ นายแพทย์ค่ะคิดยังไงกับน้องปาฏิหาริย์ค่ะ ชอบมั้ยๆๆ มีความหวีดหลีดโจ๊ก พี่พี่น้องหญิงน่ะที่สุดของเราเลยเอ๊ยๆๆ ตึ่ง!โป๊ะ!ๆๆๆๆ พี่โยมีคู่ชู้ชื่นมั้ยฮับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 14-03-2017 14:55:10
โอ๊ยย ความหวานนี้คืออะไรรรรร
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 14-03-2017 15:40:07
ต้องขอบคุณพี่หมอที่ทำให้เกิดความโรแมนติก พี่พี่นี่ขี้หึงขี้หวงอ่ะ อย่างว่าแหละ พี่หญิงน่ารัก แต่เราเชียร์แป๊ะเติ้ลนะ คู่ทายาทอสูรอ่ะ เรือของพี่ต่อให้ไม่มีโมเม้นท์ก็พายได้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 14-03-2017 16:36:27
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 14-03-2017 17:00:03
น้องอู้หัวนมชมพู.... o18
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: iaum ที่ 14-03-2017 19:54:02
รออออ~~~ ชอบๆสนุกดี พี่หมอน้องอู้ น่ารักกก  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Kei ที่ 14-03-2017 20:07:29
หวานนนนนเชียวน้าาาา :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: papapoope ที่ 14-03-2017 21:17:31
น่ารักไปอีกกกก  :impress2: :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: polkadot ที่ 14-03-2017 22:02:50
เฮ้อออ ไม่น่าหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้เล้ย ติดซะแระ :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-03-2017 22:19:14
พี่หมอประกาศความเป็นเจ้าของใช่มั้ยคะ หวงก็บอกเค้าไป อย่ามาทำเก็ก :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: psyfer ที่ 14-03-2017 22:47:50
พี่หมอ พี่ก็เนียนไปนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 15-03-2017 08:06:32



เขาให้เสื้อช็อปกันใส่ด้วยค่ะคุณ
เขาต้องคิดเกินเลยต่อกันแน่ ๆ เลยค่ะ อร๊ายยยส์
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mang_zine ที่ 15-03-2017 16:25:24
มีความละมุน  :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 15-03-2017 19:19:43
บางระจัน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เกลียดมุกมากๆ ทำไงเดดดด
ความละมุนตุ้นของชอปกับเสื้อบอล แงๆๆๆๆ
 :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: pika_ ที่ 16-03-2017 15:27:39
สมัครสมาชิกใหม่ก็มาเจอเรื่องนี้นี้เลย!! ฮาโคตรร!! :ling1:
จะรอติดตามต่อไปนะคะ ตอนนี้ขอไปตามอ่านให้ทันก่อน o13 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: imvodka ที่ 16-03-2017 17:11:25
 :z13:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 9 กีฬาสีวิศวะ ►13/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 16-03-2017 22:11:47
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 19-03-2017 20:26:50
10




คนดีครับคนดี
ช่วงนี้รู้สึกตัวเองเป็นคนดี



อย่าเพิ่งคิดว่าผมเป็นพระมาจากไหนครับ ยังไม่ได้ถึงขั้นให้พรใครโป้งรวย โป้งรวย ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอแนะนำตัวก่อนเลยละกัน กระผมชื่อแป๊ะครับ เป็นคนหล่อประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปีสาม ภาคโลจิสติกส์ ทุกคนน่าจะคุ้นหน้าบ้างแล้วครับ ไม่คุ้นก็แย่เพราะกูเป็นตัวประกอบที่โผล่มาเกือบทุกตอน


ใจคนเราอ่ะนะ ฮึกๆ
อ่ะโอเคหยุดเล่นบทนางเอกครับ วันนี้ผมไม่ได้มาบ่นเป็นคนดีเล่นๆ เพราะว่าวันนี้ผมเป็นคนดีจริงๆ!!
อะไรนะครับ?
ดีไม่ห่างเหิน?


อ่ะ เพิ่งบอกไปว่าคนเป็นคนดี จะมาลากผมเข้าสู่เรื่องอะไรแบบนี้อีกละ แย่ๆ บอกเลยเรื่องแบบนี้แป๊ะไม่ยุ่งครับ! หึ!
เข้าเรื่องซักที วันนี้ผมไม่ได้ว่าเป็นคนดีเล่นๆครับ มาเป็นคนดีจริงๆ เรื่องจากว่ากำลังจะทำกิจกรรมเพื่อช่วยเหลือสังคม ถึงแม้ปกติสังคมมักจะชอบไล่กูออกมาก็ตามที ฮึกๆ  เนื่องจากว่าพวกเราชาววิศวะปีสามจะต้องเลือกทำงานกลุ่มหัวข้อว่าความดีมาหนึ่งกิจกรรม


ซึ่งไอ้กระผมที่ดั๊นเกิดมาหน้าตาเกาหลี เลยต้องเลือกกิจกรรมที่มันเข้ากับใบหน้าเล็กน้อย ไม่อยากจะให้เดาเลยครับ เพราะตอนแรกให้เพื่อนลองเดาดูแล้ว ได้คำตอบมาเป็นรำดี๋ แป๊ะคนหล่อนี่งงไปสามชาติเศษ คือมันเข้ากับหน้ากูยังไง


อะเฉลยเถอะครับ ขี้เกียจเล่นตัว กิจกรรมที่ผมจะมาทำในวันนี้ก็คือ


เล่นดนตรีหาเงินบริจาคครับ!



“พวกเราวง พีเออีอีอีอีอี มีห้าตัวแต่ไม่ใช่อีห่าคร้าบบบ”

“ชื่อวงอะไรของมึงเนี่ย”

“เปล่า ไลน์กูเอง”


อ่ะๆ มาทำเป็นมองหางตาไม่เห็นหรอน้องเค้าเอามือถือขึ้นมากดยิกๆเลยเนี่ย!


กดแอตเฟส?


กดสแปม!!


พ่าม!!



“แป๊ะ มึงฟังกูเล่นดิ๊” ยังไม่ทันหยิบมือถือมาดูว่าน้องเค้าแอตไลน์มาจริงมั้ยก็โดนเพื่อนโยขัดลาภซะก่อน แต่ผมอ่ะ โปรเฟสชึ่นน่อล ต้องแยกเรื่องงานกับเรื่องสาวออกจากกันครับ งานมาต้องทำก่อน เพราะกูแอบอ่านป้ายชื่อน้องมันไว้แล้ว น้องพลอย คณะสังคม ป้ายสีแดงๆรูปเหมือนรถเมล์ อะไรวะ มีคณะรถเมล์ที่มหาลัยเราด้วยหรอ จะตลกไปละ


ตึ้ง!

“บอด”

ตึ้ง!

“บอด!!”

ตึ้ง!

“บอดด!!

ตึ้ง

“ก็บอด!!”

“ไอ้ห่า บอดเป็นหัวนมเลย มึงแกล้งกูป่ะเนี่ย”

“ไม่!”

“ไม่บอด?”

“ไม่มีหัวนม!”



ตะลึ่งตึ่งโป๊ะ แฮ่!
ได้มาสิบบาท จากคุณป้าที่เดินผ่านพอดี ดูท่าเล่นกีตาร์จะไม่รุ่ง เรามาเล่นมุขตลกคาเฟ่กันแทนดีมั้ยวะเพื่อนๆ
เห็นทีไอ้โยจะเป็นได้แค่เดือนหน้าตาหล่อไปวันๆ เพราะหมดสิทธิ์เล่นกีตาร์จีบสาวไปแล้วเรียบร้อย แป๊ะคนหล่อเลยต้องแย่งเอากีตาร์มาเล่นแทน


ข้อดีของการอยู่มหาลัยที่อยู่ไกลตัวเมือง คืออากาศดีมากๆครับ นี่ก็ค่ำแล้วฟ้าเริ่มมืด ตอนนี้ก็เลยมีนิสิตมานั่งฟังเพลงไป กินขนมในมือไป หยอดตังค์ก่อนฟังก็ถือว่าใจบุญ แต่มึงจะใจบาปตรงมานั่งแดกหน้ากูเนี่ยแหละครับ โอ๊ย อยากกินปังเย็นในมือน้องเค้า


“ขอบคุณมากนะครับ” ผมยิ้มให้น้องผู้หญิงคณะสหเวชที่หยอดมาตั้งห้าสิบบาท อยากจะตอบแทนด้วยเบอร์โทรสิบหลักจังเลยค้าบบบ

คิดเฉยๆในใจได้แต่ส่งยิ้มครับ เพราะคณะเพื่อนแม่งส่งสายตาเล่นต่อได้แล้วไอ้สัสอย่ามัวแต่มองสาวใส่ โถ่โว้ย เป็นคนดีนี่มันยากจังวะ ขัดลาภความรักได้บาป พวกมึงมันพวก ทะ... ทำไรนะ...ทำ เอ่อ ทำบุญบูชาโทษ!!!

ระหว่างเล่นกีตาร์ผมก็แอบเห็นเด็กคณะวิศวะหน้าคุ้นๆครับ อ่า มันคือน้องที่ผมขอแต่งงานเล่นๆตามคำสั่งเพื่อนเมื่อตอนให้รุ่นนี่เอง มันเป็นเด็กตัวอ้วนๆขาวๆชอบทำหน้าเซ็งโลกครับ ตัวมันเหมือนโมจิก้อนยักษ์ที่ทำหน้าตาย นี่ขนาดตอนนี้มันยังยืนแดกบาบีคิวตุ้ยๆจนแก้มพองแต่หน้าตาก็ยังเซ็งโลกเหมือนบาบีคิวไม่อร่อย

“เพลงต่อไปที่ผมจะเล่นเล่นนะครับ ทุกคนอาจจะต้องใส่เสื้อกันหนาวฟังกันหน่อย”

“ขนาดนั้นเลยหรอครับ!” อ่ะๆไอ้อู้ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวคนหล่อก็ฟาดด้วยกีตาร์เลย มานั่งฟังไม่หยอดตังค์ยังมีหน้ามากวนตีน


อู้มันเป็นเด็กน่ารักครับ ตัวเปี๊ยกเดียว ยืนกับผมสูงประมาณคางเองมั้ง เด็กมันยิ้มเก่งยิ้มง่าย ตัวก็เล็กดันชอบโวยวายเลยมีแต่คนแกล้งด้วยความเอ็นดู บ้างก็ไม่เอ็นดู แกล้งเพราะอยากเตะมันจริงๆ เช่นผมนี่เอง แม่งชอบขัดมุข เล่นมุขไปปกติต้องมีคนชง ไอ้นี่ไม่เลย เททิ้งตลอด อ้อ! แต่มีคนนึงครับไม่ค่อยแกล้งมัน ชอบเสนอหน้าไปปกป้อง นี่เลย ยืนหน้าหล่อจ้องเด็กมันเหมือนจะกลืนกิน อีกนิดมึงก็เดินไปเลียหน้าน้องเค้าได้แล้วอ่ะ พูดจริง 

“เพลงไรอ่ะพี่แป๊ะ ต้องใส่เสื้อกันหนาว”

“เลทอิทโกแน่ๆ เอลซ่ามาเลย”

“แดกๆไปอู้ พูดมากเดี๋ยวกูไล่ไปคุยกับผ้าม่านเลย”

“อู้อยากฟังเพลงไรอ่ะ” แหน่ะๆ ไอ้โยมีการเสนอหน้าถาม กีตาร์มึงก็เล่นไม่เป็น  แต่ด่าไม่ได้ครับ ผู้สนับสนุนหลลักทั้งกีตาร์ ไมค์ คาฮอง เสี่ยโยจ่ายเองหมด อะไรมันจะป๋าขนาดนี้ อีกนิดคงซื้อมหาลัยไว้วิ่งเล่นเวลาเบื่อได้แล้ว งี้แหละ คนบ้านๆ

บ้านรวย...

คนบ้านๆ

บ้านเป็นคฤหาสน์...


“อู้อยากฟังลมพัดตึ้งอ่ะ”

“ขอเพลงแบบนี้ระวังหน้ามึงตึ้งนะครับน้องอู้”

“โห่ ไรว้า”

ขี้เกียจเถียงกับลูกหมาครับ เรามาเริ่มเพลงกันเลยดีกว่า ผมเริ่มจับคอร์ด ไอ้โยเคาะคาฮองเป็นจังหวะเล็กน้อยแล้วผมก็เริ่มเกาคอร์ด โห บอกเลย โคตรพระเอกเอฟโฟร์มะ ไม่สนใจจ้างเป็นพระเอกซีรี่ส์หรอ โรแมนติกขนาดนี้หาไม่ได้แล้วนะรู้ยัง

 
“เธอไม่ใช่เจ้าหญิงอยู่ในนิยาย เธอไม่ใช่ดอกไม้อยู่ในนิทาน
ไม่ใช่นางในฝันโดดเด่นเหมือนตามอย่างนางสาวไทย
 แต่เธอนั้นให้ความรักอบอุ่นมากมาย มาเติมให้มีความหมายให้เต็มหัวใจ
 และเธอก็ทำให้ฉันสดใสร่าเริงบันเทิงกว่าสิ่งไหนๆ
 ใครจะมองว่าเธอเป็นไง แต่ว่าฉัน กลับมองเธอเป็นแบบนี้”


พวกน้องๆมันคอยปรบมือคอยโบกมือให้ครับ ไอ้โยงี้มองมือเล็กๆของอู้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว่าตอนถ่ายรูปประกวดเดือน ออกนอกหน้าแบบมองจากกรุงเทพมายังรู้ว่าหลงน้องมันชิบหาย แต่เจ้าตัวเสือกไม่รู้ โบกมือหน้าเอ๋อไปเรื่อย

 ผมเล่นกีตาร์ไปแจกยิ้มไป แจกซ้ายแจกขวาถ้าหักคอได้ก็จะลอดขาไปแจกด้านหลังด้วย แต่ผมเกิดมาหน้าแป๊ะก็จริงแต่ไม่สามารถกายกรรมกวางโจวได้ขนาดนั้น เงยหน้าไปก็สบตากับไอ้เด็กอ้วนตรงหน้าพอดี ผมยิ้มให้มันเล็กน้อย ซึ่งก็ได้เป็นหน้าตายๆกลับมา อะไรวะ มึงแอนตี้แฟนพี่เป้หรอ

“เธอคือหวานเย็นดับร้อนข้างในหัวใจที่ฉันมี
 น่ารักซะจนตัวฉันเก็บไปคิด เอาเธอมานอนคิดเท่านี้ฉันก็สุขใจ
 เธอคือหวานเย็น แค่เห็นหน้าเธอแล้วฉันก็ชื่นใจ
 ชีวิตที่มีเธอคงจะสดใส แค่มีเธอมาใกล้ชิดกัน”



ไอ้พวกลูกหมาประสานเสียงกันร้องครับ แตไอ้อู้กูเห็นนะว่าร้องผิด ท่อนแรกร้องซะดังเลยว่าเธอคือน้ำเย็น หมดมู้ดไปเลย ไอ้เวร เก็บกดมาจากสงกรานต์รึไง


“แม้ว่าโลกจะร้อนอีกสักเท่าไร  แม้ไม่มีต้นไม้อย่างเดิมต่อไป
 แต่เธอก็ทำให้ฉันชื่นชมหัวใจ
แม้โลกเปลี่ยนไปทุกวัน ต่อให้ใครจะร้อนยังไงแต่ว่าฉันไม่เคยเป็นอย่างนั้น”


ผมเคาะกีตาร์รอจังหวะร้องแต่จู่ๆก็โดนกันซีน โดยไอ้เดือนหน้าหล่อ ขนาดมันทำชั่วแย่งไมค์กันหน้าด้านๆขนาดนี้สาวยังกรี๊ด อะโห ตรงคำที่ว่าผู้หญิงนั้นชอบคนเลว ทำไมคนดีๆอย่างพี่ร้องมาเป็นสิบเพลง เสียงแห้งจนจะหอนแทนไม่เห็นกรี๊ดบ้างครับน้อง!


“เธอคือหวานเย็นดับร้อนข้างในหัวใจที่ฉันมี
 น่ารักซะจนตัวฉันเก็บไปคิด เอาเธอมานอนคิดเท่านี้ฉันก็สุขใจ
 เธอคือหวานเย็น แค่เห็นหน้าเธอแล้วฉันก็ชื่นใจ
 ชีวิตที่มีเธอคงจะสดใส แค่มีเธอมาใกล้ชิดกัน”



อะแหม อะโห อะหืม จ้องขนาดนี้ ไม่บอกไม่รู้เลยว่าร้องให้น้องมัน ส่วนถามว่าเจ้าตัวรู้มั้ย



ไม่รู้!
55555555555555555555555555555555 กูขำ
แม่งเปิดไอโฟนหาเนื้อร้องอยู่ หลังจากที่ร้องน้ำเย็นดังๆมาแล้วสองท่อน
แต่ถามว่าไอ้โยหงุดหงิดมั้ย ไม่เลยครับ รายนั้นยิ้มเอ็นดูแทนแล้วค่อยส่งไมค์กลับมาให้ผม สมน้ำหน้า แต้มบุญไม่ถึง


“เธอไม่หวานเกิน แค่คิดแล้วฉันก็เพลินเกินห้ามใจ
 สักวันฉันคงจะทนอีกไม่ไหว จะรักเธอจะตายหวานเย็น”


จบท่อนนี้ก็เกากีตาร์รอจบเพลงครับ จังหวะนั้นเอง ไอ้เด็กอ้วนโมจิก็เดินเอาแบงค์มาหยอด
เห้ย...


แบงค์ร้อย!!!

มึงดูไว้อู้มึงดูไว้ ไม่ใช่นอกจากมานั่งกวนตีนแถมยังหยอดมาแค่สามบาทขอเพลงเป็นสิบเพลง หน้าด๊านหน้าด้าน  มึงดูคนใจบุญซะก่อน นี่เลย ผมยิ้มให้มันอีกรอบนึง

“ใจดีจัง ขอเพลงได้นะครับ”

มันชะงักแบบงงๆ แล้วชี้นิ้วเข้าตัวเอง อารมณ์ว่าถามผมหรอครับ
เออสิ กูคุยกับขาไมค์มั้งหล่ะ ตัวก็ใหญ่ยังมีหน้ามาถามอีก
อ้าวๆ ลืม เรามาทำดี ใจเราต้องสะอาด

“หยอดตั้งร้อยนึง ขอเพลงได้นะ”

มันส่ายหัวครับแล้วยื่นถุงในมือมาให้ ผมรับมาแบบงงๆ พอรับมาคุ้ยดูก็พบว่าในถุงนั้นมีน้ำเปล่าอยู่ขวดนึง ยังไม่ทันจะถามหรือขอบคุณ เงยหน้าขึ้นมาไอ้เด็กอ้วนนั่นก็เดินหายไปซะแล้ว

“อ้าว ไอ้น้องภาคเครื่องนี่”

“เออ ที่กูขอแต่งงานไง”

“น้องมันเอาอะไรมาให้วะ”

“น้ำเปล่า”

“สงสัยมันรู้ว่าพี่ร้องเสียงเหมือนหมาหิวน้ำอ่ะพี่แป๊ะพี่”

“เค้าเรียกเสียงแหบครางเสน่ห์”

“แหบครางคืออะไรอ่ะพี่แป๊ะ ปันว่าเหมือนศัพท์หนังโป๊”

โวะ พอ! ไม่อยากคุยกับคนโง่ เล่นดนตรีหาเงินต่อดีกว่า!


ผ่านไปจนเริ่มดึก ยุงเริ่มเยอะ ร้องไปเกากีตาร์ไปบ้างก็เกาขาไป ล่าสุดยุงกัดโหดเกือบจะล้วงไปเกาไข่ด้วย เราเลยพอกันอยู่แค่นี้ เป็นคนดีต้องไม่ตายโดยการโดนยุงกัดไข่  มันไม่คูล ผมให้พวกไอ้โยเอากีตาร์กับคาฮองกลับ เพราะผมกะจะปั่นจักรยานไปเซเว่นหาไรกินก่อนแล้วค่อยกลับขึ้นหอ

ผมกะจะหันไปชวนไอ้โยให้เดินไปเป็นเพื่อน แต่พอหันไป เสี่ยเค้ากำลังดีลเด็กโดยการเอาของกินมาล่อ ไอ้เด็กก็เดินน้ำลายย้อยปล่ยให้เสี่ยลากคอไปอย่างง่ายได้ ไม่รู้เอ๋อจริงหรือแกล้งเอ๋อให้ได้แดกของฟรี เด็กสมัยนี้มันร้ายนะครับ


“ทั้งหมด 65 บาทค่า รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ?”

“ขอจีบอย่างเดียวครับ”

งู้ยยยยยยยยยยยยยยย เขินไปเลยอ่ะเด่ะ
มุขนี้ไม่ด้านเล่นไม่ได้นะขอบอก เพราะคุณตายืมไปเล่นจีบยายมาก่อนแล้ว พี่พนักงานงี้มือสั่นเอาขนมจีบใส่ถุงไม่ถูกเลย สงสารเบาๆ ผมหัวเราะแล้วจ่ายตังค์ ไม่ลืมบอกล้อเล่นด้วย เดี๋ยวสาวจะคิดว่าผมให้ความหวัง

พอออกมากำลังจะกัดขนมปัง หางตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้เด็กอ้วน กำลังนั่งจุ้มปุ๊กอยุ่กับพื้นข้างๆหมาหมู คือมันเป็นหมาครับแต่อ้วนเหมือนหมู ชอบทำหน้าตาเหมือนจะฉลาด

อ้าว...
ก็คล้ายๆกันเลยนี่หว่า

“เห้ย ไอ้น้อง” ผมตะโกนเรียกมัน แต่เพราะพูดออกไปก็นึกขึ้นได้ว่าไหงกูทักทายดูเสล่อจังวะ เหมือนมาหาเรื่องเด็ก

เจ้าอ้วนมันหันมาครับ ทำหน้างงๆเหมือนที่ชอบทำแล้วก็เอานิ้วหันเข้าหาตัวเอง ถามคำถามเดิมๆแบบไม่ออกเสียง
ผมหรอครับ?

“เออ มึงนั่นแหล่ะ”

“มีอะไรครับ?”

“ภาคเครื่องใช่มั้ย ทำไมไม่ห้อยป้าย”

“เล่นกีฬาสีเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแล้วป้ายขาด พี่ภาคเอาไปซ่อมให้อยู่ครับ” ผมร้องอ้อ ออกมาเบาๆ เหมือนได้ยินรุ่นน้องคุยกันอยู่ว่าร้านเคลือบไม่ดี น้ำเข้าป้ายปีหนึ่งตั้งหลายป้ายเลยไม่แปลกใจเท่าไหร่

“อ้อ แล้วชื่ออะไรอะเรา”

“กี้”

“ห๊ะ?”

“ชื่อกี้ครับ”

“มาร์กี้?”

“แม็กกี้” อ้อออ ซอสถั่วเหลือง เออ ก็เข้ากับหน้าเหมือนเด็กบนซอสดี ผมพยักหน้ารับรู้ ถือว่าชื่อยังสามัญไม่ใช่มาแปลกๆแบบคนอื่น โยชิเงี้ย หมอเงี้ย อย่างกะชื่อพระเอกนิยาย มีความกูเมต์ใต้พาราก้อน ชื่อแป๊ะกูนี่ดูตลาดไปเลย ดูกลิ่นอายตรุษจีน แต่ถึงอย่างงั้นผมนี่ก็ของดีเยาวราชนะครับ จัดอยู่ในชนชั้นเดียวกับก๋วยจั๊บ

“แล้ว... ชอบเล่นกับหมาหรอ”

เอ้า ถามไปแล้วก็คิดมาได้อีกว่าถามห่าอะไรออกไปเนี่ย ดูเสื๊อกเสือก แต่ก็ดันหลุดปากถามไปแล้ว

“หมายถึงฮวย?”

“อะไรคือฮวย

“หมาชื่อฮวย”

“หมาอะไรชื่อฮวย เฮงบวกซวยหรอวะ”

“เต้าฮวย” อ้ออออออออ

“เออชอบเล่นกับฮวยหรอ” หมาอะไรกระแดะชื่อเรียกยากแท้ ออกเสียงผิดไปนิดนึงนี่คือติดเรทเลยอ่ะ

“เปล่า”

“...”

“มันดูหิว”

ความรู้ใหม่มั้ยอ่ะ ดูจากหุ่นหมาแล้วก็ดูมันหิวตลอดเวลานะ ตัวเกือบเท่าประตูเซเว่น หมาจีเอ็มโอป่ะเนี่ย

“เมื่อกี้หยอดเงินตั้งร้อยนึง ชอบฟังเพลงหรอเราอ่ะ” ผมเดินไปนั่งข้างๆมัน กำลังจะเอื้อมมืไปลูบหัวไอ้ฮวยแต่ก็ชะงักไว้ก่อน

อ้อหอออ ฮวย มึงเหม็นเหมือนตีนอ่ะ ไอ้หมาเหม็น!

“เปล่า”

“อ้าว”

“นึกไม่ออกว่าตอนนั้นอยากกินอะไรแล้วพี่เล่นเพลงหวานเย็นขึ้นมาเลยนึกออกว่า อ๋อ อยากกินไอติม” ทำไมเหตุผลมันดูเห็นแก่กินจังวะ หรือกูเข้าใจไปเอง ผมมองหน้าไอ้อ้วนตรงหน้าแล้วก็รู้สึกแปลกใจในความตลกหน้าตายของมันเล็กน้อย ดูสีปากที่ทั้งแดงทั้งส้ม ก็คงเพิ่งจะกินไอติมเสร็จ

“แค่นั้น”

“อือ แค่นั้น”

“คือกูไม่ได้ร้องเพลงเพราะหรอ”

“ไม่รู้ ไม่ได้ฟัง ตอนนั้นบาบีคิวอร่อย”

หมดอารมณ์จะคุย! ทำไมปีหนึ่งปีนี้มันถึงรวมตัวคนแปลกๆไว้วะ แป๊ะคนหล่อขอสงสัยได้มั้ย
ผมส่ายหัวแล้วยืนขึ้นเพราะทนกลิ่นไอ้หมาฮวยไม่ไหว ตบตูดนิดนึง ดูท่าฝุ่นจะติดตูด  ไอ้เด็กอ้วนเห็นผมลุกมันก็ลุกตามครับ 

“แล้วนี่อยู่หอไหนอ่ะ”

“หอหนึ่ง” อ้อ ลูกทีมไอ้พี่

“แล้วมายังไง”

“เดินมาครับ”

ผมพยักหน้าแล้วเดินตรงไปที่น้องจั๊กลูกรัก ซื้อมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ยังคงโซ่พันมายันปีสาม ลุงคนขายแม่งย้อมแมว ไหนบอกว่าตัวท็อป เบาะเหล็กคนซ้อนด้านหลังอดีตเป็นเหล็กซี่ที่ถ้าซ้อนแล้วไข่สะเทือนเดินไม่ไหวไปครึ่งวัน ปัจจุบันไอ้โยยอมซื้อเบาะหนังนิ่มๆมาติดให้แล้ว อ้อ ไม่ลืมเอาแผ่นซีดีมาห้อยไว้ด้วยเพื่อความปลอดภัย หลักการเดียวกับห้อยตูดช้าง


“กี้ มึงมาซ้อนมา เดี๋ยวกูพาไปส่งหอ”

“ไม่เป็นไรพี่ผมตัวหนัก”

“บ๊ะ! อย่าดูถูก นี่กูแป๊ะนะครับ” เออ กูไง แป๊ะเอง ที่มอ’ไซต์ล้มมาสามครั้ง แผลเป็นที่แขนยังไม่หายเลย แต่อย่าพูดดังไปครับ เดี๋ยวเด็กมันดูถูกเราได้ เรามันคนคูลๆ

ไอ้ตัวอ้วนมันถอนหายใจค่อยๆเดินมาซ้อนผม ผมหัวเราะนิดหน่อย ตั้งท่าจะออกตัวอย่างเท่ๆโดยการปั่นกลับหลังก่อนให้โซ่มันดั่งแคล่กๆ เอาหล่ะ ออกตัว!

“...”

“...”

“...”

“...”

ไม่..


ไม่อยากจะพูดว่าขี่ออกมาสบายมาก?


ไม่ออกตัว!!
แง้!!
แม่งหนักชิบหาย โอโห้น่องปูด ถีบสุดแรงแล้วยังไม่ขยับ เบิร์นยางอย่างน่ากลัวแต่ออกตัวน่าสงสารก็กูเองเนี่ยแหล่ะ โอ๊ยยยยยยย

“...”

“กี้หนักใช่มั้ย”

“คะ คือ ไม่ใช่หรอก แบบ แบบว่า กูแบบร้องเพลงไง แล้วแบบ เอ่อ ปวดขา ตอนนี้แบบ เอ่อ ง่อยๆอ่ะ แบบแรงไม่ค่อยมี แต่ปกติกูแข็งแรงมากนะ วิ่งไปกลับเชียงใหม่กรุงเทพยังไม่หอบเลยอ่ะ พูดจริงๆนะ ไม่อ่อน”

“คือสรุปว่าหนัก”

“อะ .. เออ! ความผิดมึงอ่ะ มึงอ้วนอ่ะ มึงจะตอบแทนคุณอาหารโดยการแดกให้หมดแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เนี่ย ไม่ใช่เพราะกูไม่มีแรงเลย ไม่ใช่เลย มึงไปลดความอ้วนเลย”

“ยุ่งเรื่องกินผมเดี๋ยวผมก็กินพี่ไปด้วยเลย”

อ้าว ชิบหายแล้ว มึงต้องใจเย็นๆนะ ชื่อเป็นซอสถั่วเหลืองดูเป็นผัก ไหงมึงโหดเหมือนสัตว์กินเนื้อขนาดนี้ละ
น้องมันเดินลงจากที่ซ้อนแล้วถอนหายใจ

“มาผมขี่เอง พี่อะไปซ้อน”



ไอ้ห่า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ซ้อนจักรยานให้น้องขี่
แต่ผมก็ยอมเถิบตูดลงไปนั่งตรงคนซ้อนแล้วให้น้องมันมาปั่นแทนอย่างเป็นการเป็นงาน

อะไรนะไม่คูล?

แค่ปล่อยให้เด็กมันขี่ให้ต่างหากเล่า!! กูเป็นรุ่นพี่กูต้องนั่งสบายๆถูกแล้ว!!
ไม่ใช่ว่าปั่นไม่ออกอะไรหรอก!!

ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวแป๊ะคนหล่อจะไปฝึกช่วงขา
เดี๋ยวจะปั่นพามึงกินไอติมรอบมอเลยไอ้อ้วน!! 



-----

พี่หมอค่าตัวแพงนักหรอ 55555555555555555555555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และยอดวิวนะคะ
อาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ว่า...

วิวถึงหมื่นแล้วค่ะ *กระโดดตบมือ* โว้วววว จุดพลุปุ้งปั้งด้วยความดีใจ เลยต้องเอาฮวยมาออก(?)
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังคงคิดเหมือนว่า
แค่ใครที่อ่านนิยายเรื่องแล้วได้ขำหึหึออกมาเล็กน้อยในวันที่เครียดๆ ก็ดีใจแล้วค่ะ

อ้อ ไลน์อย่าแอตไปนะคะ เราแค่สมมุติขึ้นมาเฉยๆ ขอแก้ชื่อตอนนะคะ กลัวคนแอต

 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-03-2017 21:04:07
 :laugh:    :m20:   คนดีจริงค่ะพี่แป๊ะ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง ดีไม่ห่างเหิน
น้องกี้นี่ตัวจริงหรือตัวหลอกเนี่ย น้องกี้ทำดีเดี๋ยวเลี้ยงไอติม
รอความรักเข้าแทรกนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 19-03-2017 21:35:00
ฮือออออ อิพี่แป๊ะสุดทีรักของช้านนนนนน  :laugh: :laugh: :laugh: คนอะไรทำไมตลกจังว้อยยยยย 55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 19-03-2017 21:39:09
ขำจ๊นนน 5555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-03-2017 22:12:04
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: minduen ที่ 19-03-2017 23:29:22
พี่แป๊ะมีคู่กับเค้าด้วย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 19-03-2017 23:36:03
อิพี่แป๊ะเรียนจบแล้วเข้าสู่วงการตลกเลยดีมั้ย 5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 19-03-2017 23:41:57
 :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 20-03-2017 00:20:20
วั้ยตั่ยแหล่วววววว พี่แป๊ะมีคู่ด้วยยยยยยย :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 20-03-2017 01:09:35
พี่แป๊ะน้องอวบ 555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 20-03-2017 15:30:29
อยากให้อัพทุกวันเลย ไม่ยิ้มก็ต้องหัวเราะตลอด ขอบคุณมากๆๆๆๆคร้าบบบบ
ไม่ว่าจะเป็นนิยายรักหรือไม่ แต่เราก็รักนิยายนี้นะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 20-03-2017 18:12:17



พี่โบก-อมมีคู่ด้วย กรี๊ดดด! ใครจะไปคิด?!!
รอตอนต่อไปค่ะ ^^




หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-03-2017 21:24:13
ขำ อู้ร้องเพลงผิด หวานเย็น เป็นน้ำเย็น
ผิดแบบไม่รู้ หรือตั้งใจเปลี่ยนเนื้อเพลงเขาเนี่ย
พี่โย น่ารัก อบอุ่น รักชอบอู้ แต่อู้ ซื่อ ไร้เดียงสา
พี่โย น่ารักกว่าพี่หมอนะ อู้
พี่แป๊ะ กากมาก มุกกร่อย สนใจกี้ ละสิ
แม็กกี้เด็กอ้วน ทำหน้าเซ็ง ไม่สนใจโลกจริงๆ
จะขี่จักรยานพาน้องไปส่ง กลายเป็นน้องขี่ไปส่งแทน
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
     
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พีเออีห้าตัว ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 21-03-2017 11:56:21
พี่แป๊ะคนดีไม่ห่างเหินนน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ทีมพี่แป๊ะเสมอ คนดีของบ่าว
ตัวประกอบที่เหมือนเป็นตัวเอกก มีเรือโยอู้มานิดหน่อย
ไหนๆ หมออู้แล่นมาทวงคืนหน่อยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 21-03-2017 21:04:07
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Spkssy ที่ 22-03-2017 17:36:33
ภาคคอมโว้ยยยยย มาร์กี้ก็มาหรอ5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 22-03-2017 21:11:22
ชอบพี่แป๊ะ แกฮาได้ทุกเวลา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 22-03-2017 22:56:26
ไม่แป๊ะเติ้ลก็ได้ค่ะ งั้นเอากี้แป๊ะ ทำไมเชียร์กี้แป๊ะ หนูไม่รู้ววววว
กี้แป๊ะนะคะ นกจนชิน555555556
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-03-2017 21:48:50
ตอนนี้พี่แป๊ะเป็นพระเอกหรา 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 23-03-2017 22:10:51
สายฮามาเองเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-03-2017 11:59:32
พี่แป๊ะเหมือนเกิดมาเพื่อมุขแป๊ก แกตั้งใจเล่นมากเลย

พักหน่อยไหมพี่
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 10 พี่แป๊ะกับเด็กอ้วน ►19/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 24-03-2017 15:52:45
สนุกมากค่ะ ชอบๆ ภาษาดี มุกเยอะดี
เป็นกำลังใจให้นะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 24-03-2017 20:06:39
11



“หลีดขึ้นมือ”

“ระวังนับ หนึ่งสองสาม!!”

“อู้การ์ดตก!!”


โอ๊ย! ให้กูตกเถอะ ฟันการ์ดมาเป็นพันรอบ แขนกูไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย
ผมได้แต่ด่าไอ้พี่ภูมิในใจ ไอ้เสียงขึ้นมืออะไรนี่คุ้นๆใช่มั้ยครับ เหมือนเพิ่งได้ยินกันไป ก็ถูกต้องแล้วครับ กรรมที่ไปนั่งดูนมสาวมันย้อนกลับมาไวยิ่งกว่าวัดของพี่สี่จี


ตอนนี้ผม เติ้ล พี ปัน กำลังต้องมาชดใช้กรรมโดยการยืนค้างการ์ดอยู่
การ์ดอาจจะไม่สั่นแต่หน้ากูเนี่ยสั่นแล้วครับ!!
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อยากร้องงงงงงงงงงงงงงงง


“ไอ้อู้!!!”


โว้ย!! กูอีกแล้วหรอ!!
ไอ้พี่ภูมินี่มันคืออดีตพี่ว้ากหน้าโหด ปัจจุบันถอนหนวดออก เหลือแต่ความเป็นพี่ว้ากหน้าใสหัวใจสี่ดวง แต่พอกลับเข้าสู่โหมดพี่สอนลีดก็กลายเป็นพี่ว้ากหน้าใสแต่ใจหมามากๆ โหดนรก แขนตกไปสามเซ็นยังมีมิติรับรู้ได้ มันจะเกินคนไปแล้วแหล่ะ!


“ไอ้ปัน มึงใส่แรงหน่อยดิวะใส่แรง”

“เติ้ลมึงเต้นหรือมึงรำดี๋”

“ไอ้พี!!! ใครอนุญาตให้มึงแดกน้ำ”


โง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ซ้อมลีดหรือฝึกค่ายทหารรรรรรรรรรร 


“ไอ้อู้เกร็งการ์ด!!!”



กูอีกแล้ว!!



“พอ พักกินข้าวสิบห้านาทีรวมย่อย”

ฮืออออออออออออ ผมได้แต่น้ำตาตกอยู่ในใจ ร้องออกมาไม่ได้เดี๋ยวไม่คูล อาหารที่ว่าคือข้าวกล่องโง่ๆที่ฝ่ายสวัสฯซื้อมาให้ครับ ข้าวมันไก่มาแบบวิญญาณไก่ที่ถูกต้มมานานนับสิบปี อีกนิดก็สร้างพิพิธภัณฑ์ซากไก่ให้ได้แล้ว สภาพไม่น่ากินแต่ก็กินเพื่อความอยู่รอด

“ไงไอ้ลูกหมา หน้าโทรมเชียว” พี่โยเดินถือถุงมาหาผม ตอนนี้พวกเรายู่กันที่แสตนเชียร์ของมหาลัยครับ บนแสตนก็กำลังยกมือฮู่ฮ่าฝึกโค้ดกันเต็มที่ พวกผมชาวลีดก็ขึ้นการ์ดฟันการ์ดกันไปเถอะ

“ไม่ไหวแล้วพี่โยยยย พี่ภูมิโหดสัสๆ”

“นินทาอะไรกูไอ้อู้!!”

“ปะ เปล่าจ้า”  นี่ไงหูทิพย์ ไปออกรายการมะ!

“อ่ะ กูซื้อนมขาวๆเย็นๆอะไรของมึงมาให้”


อะโห นี่ถ้ามีตำแหน่งพี่รหัสดีเด่น กูมอบถ้วยให้แล้วเนี่ย ผมงี้ซึ้งน้ำตาไหลแต่จริงๆไม่ใช่ มันคือเหงื่อที่ไหลมาจากหน้าผาก ณ เวลานี้ น้ำหวานๆถือเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หน้าพี่โยนี่เหมือนมีแสงลอดออกมาแบบพระอาทิตย์ในเทเลทับบี้ เอ้า พนมมือ!



เซ้นต์โย!! พ่อพระมาโปรดดด!!




ปั้ก!
พลั่ก!

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย” แล้วก็เหมือนเดิมๆครับ ทุกครั้งที่มีโชคจะต้องมีตัวมาร ปัจจุบันนมขาวเย็นๆปั่นของผมได้เผละอยู่บนพื้นแล้วเรียบร้อย

ฮืออออ แต้มบุญไม่พอหรอลูก อยู่ในมือได้ไม่ถึงสี่วิ!
ผมรับหันไปหาไอ้ตัวการเจ้าของไอ้ลูกบอลโง่ๆดาวขำที่กระเด็นมาโดนทันที ซึ่งไม่ต้องรีบหา ผู้ต้องหาก็มอบตัวเรียบร้อย

“โทษทีๆไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้พี่หมออยู่ในชุดบอลเปียกไปทั้งหน้าทั้งตัว วิ่งเข้ามาหยิบลูกบอลพร้อมกล่าวขอโทษด้วยหน้าขอโทษอย่างจริงใจ

จริงใจพ่อง กูเห็นโว้ยว่าแอบยิ้ม!!

“ไอ้พี่หมอ นมผมหกเนี่ยเห็นมั้ย”

“ไหนๆ” มันดึงคอเสื้อผมแล้วยื่นหน้าเข้ามาดู

“ไอ้สัดๆ กูหมายถึงแก้วนม” โว้ยยย นี่ก็ไม่ได้เลย มุขทุเรศแบบนี้นี่ถนัดเหลือเกิน ผมยังไม่ทันดันพี่มันออกพี่รหัสผมก็เอามือกันไว้อย่างรวดเร็ว

“เล่นบอลระวังหน่อย มึงไม่เห็นหรอว่ามันโดนน้อง”

“กูไม่ได้ตั้งใจ ตีนมันลั่น”

“สนามตั้งกว้างมึงเสือกลั่นอะไรตรงที่กูนั่ง”

“ก็เพราะมึงนั่งอยู่ตรงนี้ไงตีนกูถึงลั่น”

“ไอ้หมอ!!!”

“จะ ใจเย็นๆนะพี่” นี่ก็เปิดโอกาสอยู่ด้วยกันไม่ได้เล้ยยยยย ฮือๆ ผมมองน้องนมขาวเย็นๆปั่นที่เจิ่งนองพื้นด้วยความอาลัย

“เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้ใหม่ มึงรีบกินข้าวไปละกันอู้” ผมพยักหน้าให้พี่โยที่ลุกขึ้นกระแทกไหล่พี่หมอดังปั้กก่อนเดินออกไปนอกสนาม

“มึงนี่แม่ง” พี่หมอทำท่าจะเดินไปกระชากไหล่พี่โย ผมเลยกระชากพี่มันไว้ก่อน

“ไม่ต้องไปเลย ขอโทษผมมาเลยเนี่ย นมผมหกหมดแล้ว”

“เห้อ โทษ” พี่หมอยกมือขึ้นปาดผมที่ปรกตา ท่าประจำที่ชอบทำเวลาหงุดหงิด

“พี่ลงแข่งบอลหรอ”

“กูเตะบอลอยู่ สงสัยกูลงแข่งโดดยาง” ต้องให้ได้กวนตีน

“เออ งั้นมึงไปโดดยางต่อไปพี่ เซ็งเลย ไม่มีน้ำหวานกิน ห้ามเตะมาโดนอีกนะ” ผมเอาตีนเขี่ยนมขาวเย็นๆปั่นอย่างเสียดาย ถ้าเอาลิ้นลงไปเลียได้เลียไปแล้วเนี่ย


ปั้ก!


“โอ๊ยๆ อะไรของพี่วะ” ผมลูบหัวตัวเองพร้อมชายตามองกระติกน้ำเล็กๆที่กลิ้งอยู่ตรงพื้น ดีที่เป็นพลาสติกมันเลยไม่แตกแต่ที่อาจจะแตกคือหัวกูครับ ฝีมือใครไม่ใกล้ไม่ไกล ยืนกระดกคิ้วที่แหว่งตรงปลายแบบไม่รู้ไม่ชี้ ผมหยิบขึ้นมาก่อนจะรู้ว่ามันน่าจะเป็นสปอนเซอร์แช่เย็นเพราะสีเหลืองหรือคือถ้าม่ใช่ก็น่าจะเป็นเยี่ยวแทนแล้วแหล่ะ

“ออกกำลังกาย ใครเค้าแดกอะไรแบบนั้น กินนี่แหล่ะ ทดแทนเหงื่อ”

“ให้ผมหรอ?”

“ให้ไอ้ฮวยมั้ง” พี่มันยื่นปากไปทางหมาหมูที่นอนอยู่บนแสตน คือเกาหลีมีหมูกระต่ายน่ารักๆ นี่ครับมหาลัยผมก็มีหมาหมู ตัวอย่างกับพยูน งานอดิเรกคือตากแอร์เซเว่น งานประจำคือนอนขวางทางเดินโรงอาหาร งานพิเศษคือแกล้งทำตัวเหมือนพิการเวลาสาวมาเล่นด้วย พอผู้ชายมาเล่นเสือกแข็งแรงเดินสะบัดตูดไปอย่างไว

“แล้วพี่จะกินอะไรอ่ะ”

“ห่วงตัวมึงเถอะ ยืนซ้อมอยู่เหมือนตัวจะหัก” พี่หมอนั่งลงข้างๆผม หยิบน้ำที่ให้ผมไปกระดกแล้วก็ส่งคืนมาให้

“แมทช์แรกเจอคณะไหนเนี่ย”

“เสดสาด”

โอ้โห ไม่ต้องเดาชื่อนักกีฬาตัวเต็งเลยทีเดียว
น่าจะเป็นไอ้ตัวหมีๆที่ยืนคุมพี่หญิงผู้เป็นพี่สอนลีดอยู่

“แพ้แหง”

“ปากหรอมึง” ไอ้พี่ยกมือมาขยี้หัวผม 

“โห่ยยยยย เจอพี่พี่นี่ไม่ต้องนึกภาพเลยอ่ะ” คือเอาจริงพี่หมอสำหรับก็ว่าสูงแล้วนะครับ น่าจะร้อยแปดสิบปลายๆติดที่ตัวจะบางกว่าพี่พี่ พี่พี่นี่น่าจะสูงเลยร้อยเก้าสิบไปอีก คือสูงมากจริงๆครับ แถมตัวหนาด้วย เห็นว่าสนิทกับพวกแก็งค์พละเลยชวนกันไปเล่นยิมเล่นฟิสเนททุกวัน ถ้าให้มาชนกันจริงๆพี่พี่ก็ชนะขาดลอยครับ

“หึ พี่มันไม่ได้ขี้โกง เห็นงั้นมันไม่เล่นผิดกติกาหรอก”

“ใช่อ่อ”

“ยกเว้นแต่หญิงลงสนามด้วยนั่นก็อีกเรื่อง”

“อ้าว แต่พี่หญิงไม่ได้ซ้อมบอลเลยนี่”

“เออ แต่พวกกูจับหญิงมันลงทุกแมตช์ที่แข่งกับเสดสาดนั่นแหล่ะ เหตุผลที่วิศวะไม่เคยแพ้เสดสาดไง”

ไอ้เวร ฉลาดแกมโกงนี่หว่า นึกภาพเอาพี่หญิงลงไปแข่งงี้ ตัวน้อยๆบางๆให้คนยักษ์ชนเล่น ไอ้พี่พี่คงมัวแต่มาดูพี่หญิงจนไม่มีสมาธิแข่งแน่นอน  โคตรร้าย

“พี่หญิงจะยอมเร้อออ”

“ยอมดิ ปีที่แล้วกูก็เอาหญิงลงแข่งบอล แค่ตีนหญิงแตะโดนบอลครั้งเดียว แม่งยืนตบมือชมหญิงอยู่เป็นนาที โคตรปัญญาอ่อน” แค่พูดก็ภาพมาเลย ไอ้พี่พี่นี่แม่งโคตรสปอยล์พี่หญิง 

“แล้วถ้าพี่หญิงล้มขึ้นมาอ่ะ”

“เออ นั่นแผนพวกกูเวลาเสดสาดนำ พวกกูก็สกัดขาหญิงนี่แหล่ะ เดี๋ยวไอ้พี่ก็อาละวาดออกจากเกมเอง”

โห..
มึงเรียนวิศวะ ภาคนรก กันป่ะเนี่ย เรื่องชั่วไว้ใจพวกพี่มันจริงๆ

“ไอ้อู้ แดกไวๆจะได้เวลาซ้อมแล้ว!!” เวลาสนุกจบลงแล้วครับ ผมเบะปากเล็กน้อย งอแงอ่ะ อะไรวะ สิบห้านาทีผ่านไปไวอย่างกับห้านาที ยังไม่ทันหายเหนื่อยเลยเนี่ย พี่หมอมันหัวเราะในลำคอแบบที่ชอบทำแล้วยกมือมาขยี้หัวผมจนฟู

“ตั้งใจซ้อมไอ้ลูกหมา”

โฮ่ง!
เอ้ย!
ได้!



.
.
.



“แค่กๆ” งือ ผมขดตัวอยู่ในโปรงผ้าห่มโดเรมี ที่ปัจจุบันกลายสภาพมาเป็นโปงผ้าฤดูร้อนไปแล้วเรียบร้อย ผมนอนอยู่เตียงกลางตรงที่แอร์ตกลงหัวพอดี แต่ไอ้จะปิดแอร์ก็ร้อนเกิน ไม่สบายนี่มันโคตรน่าเบื่อเลยจริงๆ

สาเหตุที่ผมนอนซมเป็นลูกหมาป่วยอยู่นี่เป็นเพราะเมื่อวานหลังจากซ้อมลีดเสร็จฝนก็ตกลงมาแบบฟ้าถล่ม พวกเราชาวคนคูลๆ เลยพร้อมใจตกลงกันว่าจะทำเป็นเดินตากฝนเยี่ยงเอ็มวี ไม่ลืมร้องเพลงอกหักของบอดี้แสลมไปด้วยเดี๋ยวไม่อิน วันนี้ตอนเช้าก็ว่าเจ็บคอหน่อยๆ แต่ก็ยังลากตัวเองไปตากแดดซ้อมลีดโชว์ความคูล


เห็นไงหล่ะมึง
หายซ่าเลย..


แอ๊ด..

ผมโผล่หัวออกจากโปง ลืมตาข้างนึงมองเสียงประตู ปรากฏเป็นไอ้พี่หมอนั่นเองครับ ช่วงนี้พี่มันก็ไม่ค่อยกลับห้อง เพราะต้องทำฉาก ทำพร๊อบ ช่วยงานคณะ ปกติก็นอนชอปไม่ก็หอนอก จะได้ไม่ต้องเซ็นสาย วันนี้คงเลิกเร็วครับ

“นอนไวจังวะ”

“...” อยากจะตอบว่าไม่ได้นอน แต่น่าจะตาย ทว่าคอแห้งเป็นผงเลย ผมเลยส่ายหน้าไปมาแทนเป็นคำตอบ พี่หมอมันขมวดคิ้วเล็กน้อย สาวเท้าเดินเข้ามาชิดที่ขอบเตียงผม

“อู้”

“หื้อ?”

“เป็นอะไร” พี่มันนั่งลงข้างๆเตียง พยายามรั้งผ้าห่มออกครับ โว้ย ไอ้พี่นี่ กูหนาวโว้ย ยิ่งไม่ค่อยมีแรงอยู่ อย่าดึงโปรงผ้าฤดูร้อนกู!

“ไม่สบาย”

ยัง
ยังไม่หยุดดึงผ้าห่มอีก

“กินยารึยัง”
ผมหยักหน้าเล็กๆ กินไปเมื่อตอนเที่ยง
...แต่ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว


มือหนาที่ใหญ่เท่าหน้าผมทาบลงมาบนหน้าผากก่อนจะยกออก หน้าพี่หมอขมวดอย่างกังวล ตลกดี ไม่เคยเห็นไอ้พี่มันมุมนี้เลย

“ไข้มึงสูงมาก อู้” พี่มันเด้งตัวลุกออกจากเตียงเปิดประตูห้องแล้วเดินไปห้องข้างๆ ตามด้วยเสียงเคาะประตูที่ดังลั่นชั้น ใจเย็นๆนะพี่มึงนะ ประตูห้อง ไม่ใช่ระฆังวัด

“อะไรวะหมอ คนจะนอน”

“อู้ไข้ขึ้น มึงเอาไอ้แผ่นเจลแปะหน้าผากมาดิ๊” เดาเอาว่าน่าจะเป็นห้องพี่ภูมิครับ เพราะห้องพี่ภูมิมีตู้เย็น ซักพักพี่หมอก็กลับมาพร้อมกับเจลลดไข้ อ้อ มีพี่ภูมิเดินตามมาด้วย

“ไอ้ลูกหมา กูว่าแล้ววันนี้หน้ามึงซีดๆ ไม่ไหวแล้วฝืนไมวะ”  ผมยิ้มแหะๆให้พี่ภูมิ เลยโดนดีดหน้าผากปั้กมาหนึ่งที หูวิ้งเลยกู นี่มือคนหรือกีบตีนวัว

 พี่หมอแกะซองไม่ออกเลยต้องเดินไปเอากรรไกรมาตัด ก่อนจะเอาแผ่นเจลแปะหน้าผากผม

บรื๋อ เย็นมาก หนาวจนต้องขดตัวเลย

“เดี๋ยวกูมานะมึง” พี่ภูมิแว่บกลับไปที่ห้องก่อนจะกลับมาพร้อมผ้ากับกะละมัง
เอาจริงนี่แม่งคือบรรยากาศหอพักในแบบแท้ทรูครับ ช่วยเหลือกันข้ามห้อง ผมนี่โคตรประทับใจ ฮึกๆ อยากจะขอบคุณพี่ดังๆ ติดที่ตอนนี้เวียนหัวมาก อยากอ้วกด้วย ปวดหัว ร้อนตาจนน้ำตาไหล

พี่ภูมิดึงโปงผ้าฤดูร้อนของผมออก แอบเห็นพี่มันด่าแม่มดน้อยโดเรมีของผมด้วย มือพี่ภูมิเอื้อมือถกเสื้อยืดผมออก ซึ่งผมก็ยอมแต่โดยดีครับ ไม่มีแรงจะขัดขืนแล้ว ไหนๆก็ผู้ชายด้วยกัน

“เห้ยๆ มึงทำไรวะภูมิ” พี่หมอที่เพิ่งเปิดประตูระเบียงเข้าห้องมาโวยวายลั่นห้องเหมือนพี่ภูมิกำลังจะข่มขืนผม (ซึ่งก็สมยอมนะ.. ยกมือไชโยให้ถอดเสื้อออกด้วย)

“เช็ดตัวไง”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเช็ดเอง”

“อ้อ โอเคๆ งั้นกูกลับห้องนะ มีอะไรก็เรียกละกัน มึงก็อย่าดื้อให้มันมากนักนะไอ้ลูกหมา รีบหายจะได้มาซ้อม” พี่ภูมิไม่ลืมหันมาขยี้หัวผมก่อนเดินออกไป จะป่วยแค่ไหนก็ยังต้องทิ้งท้ายให้มาซ้อม ใจคนเรา

ทั้งห้องเลยตกอยู่ในความเงียบและเสียงแอร์เบาๆ พี่หมอเดินมานั่งข้างๆเตียงผม ถอนหายใจยาวเป็นกิโล แขนที่ผมอิจฉาขนาดมันมาตลอดเอื้อมมือดึงเริกเสื้อผมขึ้น ตอนเป็นพี่ภูมิผมนี่ไชโยให้พี่มันถอดได้ง่ายๆ แต่พอมันมาเป็นพี่หมอแล้วมันเขินๆจังวะ

“อู้ ยกตัวขึ้นหน่อย”
ไข้ชักขึ้นมากแล้วเนี่ย หน้าร้อนไปหมด

“อื้อ..” ผมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองที่เสื้อหลุดออกไป ไม่ใช่ว่าอายหัวนมชมพู แต่มันหนาวมาก ซึ่งมือพี่หมอก็กระตุกผ้าออกไปอย่างรวดเร็วอยู่ดี

โถ่ น้องโดเรมี!!

ผ้าเย็นๆค่อยแนบมาตามผิวระอุของผม ซึ่งผมก็สะดุ้งมันแม่งทุกจุดที่ผ้าลูบผ่าน ไม่ได้อยากจะครางอ่อนๆแต่ว่ามันปวดไปทั้งตัวจริงๆ ร้อนตาจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“อู้ มึงอย่าครางได้มั้ยวะ”

“...” ผมลืมตาค้อนกลับไปทั้งน้ำตา กูตั้งใจมั้ยหล่ะ ปวดไปหมดยันส้นตีนเลยเนี่ย

“เฮ้อ กูให้เวลาถึงเที่ยงคืน ถ้าไข้ไม่ลงกูจะพามึงไปศูนย์แพทย์ โอเคนะ” ผมพยักหน้า ศูนย์แพทย์ที่ว่าคือคณะแพทย์ของมหาลัยผมครับ เพราะว่ามหาลัยมีคณะแพทย์ก็เลยทำเป็นโรงพยาบาลขึ้นมาเลย อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอพักมากนัก

พี่หมอค่อยเช็ดตามแขน คอ ตัวผม ไล้ลงต่ำไปเรื่อยๆ เอาจริงๆก็เขินเหมือนกันนะครับ ปกติแม่เป็นคนดูแลมาตลอด พอมาคิดว่าเป็นผู้ชายร่างยักษ์กำลังดูแลเรามือเบาเหมือนแม่ก็อดจะจั๊กจี้หัวใจหน่อยๆไม่ได้ พี่หมอไม่ได้บุกรุกกางเกงผมแต่มันข้ามไปเช็ดขาย้อนขึ้นมาตรงต้นขาแล้วก็หยุดแค่นั้นแทน

“อู้”

“อื้อ”

“กินยาล่าสุดกี่โมง”

“เที่ยง”

“ไอ้สัส” อ้าว ด่าอีก

“แค่กๆ” พูดไรมากไม่ได้ครับ เจ็บคอ ได้แต่ไอออกมา พี่หมอเดินไปที่ตูเสื้อผ้า เปิดตู้ขยับอะไรก่อกแก่กแล้วก็เดินถือยากับน้ำมาให้   

“ลุกมากินยา ไหวมั้ย” ผมส่ายหัว ไม่ได้จริตอะไร แต่ผมขยับตัวไม่ไหวแล้วจริงๆ มันปวดไปหมดทั้งตัวเลย ปวดจนร้องไห้ออกมา พี่หมอวางยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง พยุงผมขึ้นมานั่งแล้วหยิบยามาให้กิน

“มึงไม่ไหวแล้วเนี่ยอู้”

“ไหว แค่กๆ แค่ แค่กๆๆ ไม่สบาย” อื้อหือ เสียงทุ้มหล่อกำลังดีเลยเนี่ย พี่หมอส่ายหัว เดินไปหยิบเสื้อยืดของพี่มันในตู้มาสะบัดๆแล้วก็เอามาสวมให้ผม ปิดยาวคลุมกางเกงอีกแล้ว พี่หมอจับผมนอนลงตามเดิม เดินไปเบาแอร์ ไม่ลืมเสียสละผ้าห่มขนเป็ดหนาๆของมันมาทับผมแทนแม่มดน้อยโดเรมีอีกด้วย โปงผ้าฤดูร้อนเลยอัพเกรดเป็นโปงผ้าฤดูร้อนชิบหายไอ้สัสมันร้อนเกินไปแล้วแทน

พี่หมอเอามือทาบหน้าผากผมอีกรอบหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปอาบน้ำแล้วก็กลับมานั่งทำงานต่อที่โต๊ะ มีแวะเอามือมาวัดไข้ผมเป็นระยะ ส่วนผมก็หลับตาลง ร้อนไปทั่วกระบอกตา ทรมาณจริงๆ


ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ดันต้องสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกร้อนไปทั่วหน้าและตัว ปวดหัวมากๆ ตอนนี้ห้องทั้งห้องมืดแล้ว เดาว่าพี่หมอคงหลับแล้วถึงปิดไฟขนาดนี้ พิษไข้ลามมาทั่วตัว หัวปวดจนแทบจะเบิด ปวดจนต้องร้องไห้ออกมา เสียเชิงชายแต่มันไม่ไหวจะทนจริงๆแล้ว

“ฮึก”

“อู้..” ผมหยีตาเมื่อจู่ๆไฟทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้น ลืมมาอีกรอบก็เจอหน้าพี่หมอละลายอยู่ในน้ำตา

“แค่กๆ”

“ไม่ไหวแล้ว มึงไม่ไหวแล้ว” ได้ยินเสียงพี่หมอเปิดประตูออกไป ตามด้วยเสียงเคาะแบบกระแทกห้องดังลั่นโถง

“ภูมิ!! กูจะเอาอู้ไปศูนย์แพทย์!!” ซักพักพี่หมอก็กลับมา พี่มันเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาให้ผมใส่พร้อมกับรวบผมขึ้นอุ้ม ท่าแบบอุ้มเจ้าสาวชัดๆ กูนี่เป็นเจ้าสาวแบบเต็มตัวเลยหล่ะสิแบบนี้ อยากจะกวนตีนพี่เค้าครับ แต่ไม่มีแรงแล้ว ปวดหัวจนไม่อยากจะลืมตา

“เห้ย มันเป็นหนักหรอวะ”

“มึงไปหยิบกุญแจรถกู ตรงใต้เก๊ะมา” เสียงพี่หมอสั่งดังอยู่ข้างหู

อ้าว.. มีรถแล้วปล่อยกูนั่งถึกทึนทำไมอยู่ตั้งนาน
เออ จะว่าไป ตอนแรกที่เจอมันร้านเหล้าก็นั่งรถมันกลับนี่หว่า

“อู้ๆ ได้ยินกูมั้ยอู้” ผมหยักหน้าทั้งน้ำตา

“หมอ! บัตรน้องมันอยู่ไหนวะ”

“มึงหยิบกระเป๋ามันมา เดี๋ยวค่อยรื้อเอา” จากนั้นร่างผมก็สะเทือนไปหมด เดาเอาว่าคงเพราะอุ้มผมลงบันได ซักพักก็ได้ยินเป็นเสียงยามครับ ป้ายามก็ตกใจน่าดู ไม่นานผมก็ถูกย้ายเข้ามาในรถทั้งๆที่พี่หมอก็ยังอุ้มอยู่ท่าเดิม

“ฮึก แค่กๆ”

“หมอเดี๋ยวมึงลงไปก่อนแล้วกูวนกลับมาใหม่ กูใส่บ๊อกเซอร์มาตัวเดียว” เสียงไอ้พี่ภูมิซึ่งขับรถอยู่ดังมา คิดสภาพแล้วต่องแต่งดูไม่จืดเลยทีเดียว

“เออ”

ประตูถูกเปิดอีกครั้งตามด้วยร่างผมถูกวางลงกับเตียงนุ่มๆ

“หมอครับ น้องผมไม่สบายหนัก!”


...แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย


.
.
.


ผมตื่นขึ้นมาพบกับหลอดไฟนีออนสีขาว มองไปรอบๆก็เจอเตียงคนไข้อยู่ข้างๆ อยากลองอุทานที่นี่ที่ไหนแบบในละครดูบ้างแต่เสือกตื่นมาก็รู้เลยว่าอยู่โรงพยาบาล แรงตึงๆแถวแขนก็ทำให้อีกว่าโดนเจาะน้ำเกลือเป็นที่เรียบร้อย อนาถไรเบอร์นี้

“เป็นไงบ้างครับ” ผมหมุนคอไปหาต้นเสียง นั่นก็คือคุณหมอแว่นหน้าจิ้มลิ้มนั่นเอง

“ที่นี่ที่ไหนครับหมอ”


ไหนๆก็ไหนๆ ขอเล่นหน่อยเถอะวะ!!

“มองรอบๆหมอว่าน่าจะตลาดน้ำอยุธยา คนไข้อยากกินโรตีสายไหมรึเปล่าครับ ชุดเล็กสามสิบห้า ชุดใหญ่ห้าสิบ” เออ หมอก็เล่นว่ะ ผมหัวเราะแหะๆหลังจากที่ได้เล่นมุขที่อยากเล่น ก่อนจะนึกขึ้นได้

“อ้าวแล้วพี่หมอไปไหนเนี่ย”

“ผมก็ยืนอยู่นี่ไงครับ”

“อ๋อ ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงพี่หมอ”

“ผมก็พี่คุณนะครับ ปีนี้ปีห้าแล้ว”

“ไม่ใช่ครับหมายถึง พี่ หมอ”

“เห้ย ผมลูกคนเดียวครับ”

เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
กูปวดหัว โบกหมอแว่นหลุดมันบาปมั้ยหล่ะถามใจดู

“ตื่นแล้วหรออู้” มาพอดีครับ พี่หมอที่แท้ทรู หน้ามาแบบง่วง หัวฟู ในมือถือแก้วกาแฟร้อนเซเว่นอยู่ พี่หมอปลายตามองพี่หมอแว่นแบบงงๆ

“อ้อ เพื่อนหรอครับ”

“นี่พี่หมอนี่หมอ”

งงเด้ งงเด้
ชะงักกึ้กมันทั้งพี่หมอกับหมอ ไม่พอหันมามองหน้าผมเหมือนพูดอะไรผิด หมอในหมอ หมอซ้อนหมอ งงไปเด่ะ

“อ่อเออหมอ ผมหมอ” ไอ้พี่หมอดูเบลอๆครับ มันทักทายแบบงงๆ แล้วก็เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียง

“อะ อ๋อ เป็นหมอเหมือนกันหรอครับ”

“เปล่า อยู่วิศวะ”

“อ้าว”

“ทำไม มีอะไร” อูย เสียงงี้เย็นเลยครับ ดูท่าทางจะไม่ได้นอนแล้วหงุดหงิด ดูจากชุดพี่หมอยังคงเป็นชุดนอนชุดเดียวกับเมื่อวาน

“มะ มะ ไม่ได้อะไรครับ คือจะ จะมาบอกอาการว่า น้องปฏิหาริย์ เป็นไข้หวัดใหญ่นะครับ เดี๋ยวรอน้ำเกลือหมดก็กลับหอได้ คะ ควรหยุดเรียนไปก่อนซักสองสามวัน นี่ใบสำหรับรับยาครับ เอ่อ ถ้า ถ้า กลับไปแล้วมีไข้ก็เช็ดตัวนะครับ” อู้ย พี่หมอแว่นล่กจนแร๊ปอิสนาวฟังไม่ทัน น้ำตาคลอ เหมือนกระต่ายตกใจเลย บ่นพรวดเดียวจบแล้วก็วิ่งหนีไปเลย โถ่

ผมหันกลับมาที่พี่หมอที่ไม่ใช่หมอ มันขมวดคิ้วมองหน้าผมนิ่งๆ ซึ่งผมก็จ้องกลับไม่ได้หลบตาอะไร

“มองอะไร”

“มองหมาป่วย เสียงแหบไม่ต้องห้าวหาเรื่องกู” พี่มันยื่นมาโยกหัวผม

“ไม่มีเรียนหรอ”

“มี”

“อ้าว”

“รู้สึกผิดก็รีบๆหาย กูคงมีอารมณ์ไปเรียนหรอก เมทเกือบตายคาห้อง” พี่มันว่าพรางยกแก้วกระดกเยี่ยงพรีเซนเตอร์กาแฟ พูดจาไม่เป็นมงคลที่เก่งจริงจริ๊งคนเรา

“พี่นอนเฝ้าผมอ่อ”

“นอนบ้านมึงหรอ เห็นกาแฟในมือกูมั้ย หวัดแดกลูกตาดำรึไง”
โอ้โหคนเรา ทำไมวะ ฮวยมันไปคลอดลูกทิ้งไว้ในปากรึไง ผมได้แต่กรอกตาบนสามสี่รอบ ระงับจิตใจไม่ได้ด่าพี่มันกลับ เพราะนอกจากจะไม่มีเสียงด่าแล้วยังติดหนี้บุญคุณพี่มันไว้อีกด้วย ผมมองหน้าไอ้พี่หมอที่ดูอิดโรย ง่วงนอนอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้ก็คงเช้าแล้ว เป็นครั้งแรกเลยที่มีใครมาอดหลับอดนอนเฝ้าไข้ผมขนาดนี้นอกจากแม่

“ยิ้มอะไรไอ้ลูกหมา”

“ขอบคุณ”

“ห๊ะ?”

“ขอบคุณครับ”

หน้าพี่หมออึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้รึเปล่า ทำให้ผมเห็นไอ้พี่หมอหูแดงแปลกพิกล พี่หมอไม่ได้ตอบอะไรมาครับ แค่ยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นซดดังฮวบ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะลวกลิ้น แต่พี่แกก็ยังฟอร์มเหมือนไม่เป็นอะไร เอาจริงนี่ท่าทางจะอัมพาดแดกไปยันโคนลิ้นละ โถ่ ชาววิศวะเรานี่ชอบคีพลุคความคูลจริงๆ ผมหัวเราะแล้วล้มตัวนอนต่อ น้ำเกลือยังเหลืออีกตั้งครึ่งถุง

ทรมาณไอ้พี่หมอให้แหกตาเฝ้าต่อไปอีกนาน มีความสุขจัง ไหลช้าๆนะไอ้เกลือ!




----------

ขอบคุณทุกเม้นต์ทุกวิวอีกเหมือนเดิม
5555555555555555555 เริ่มมีแววเป็นนิยายรักขึ้นมาบ้างแล้ว ตื่นเต้นๆ
ตอนหน้าว่าจะจ่ายตังค์พาพี่หมอออกมาบ้าง 555555555555
สำหรับอิมเมจก็ไปดูในแทค #เด็กหอหมออู้ ได้นะคะ กลัวเอาลงในนี้แล้วมันไม่ตรงกับอิมเมจิ้นของใครหลายๆคน

หากใครมีคำถาม คำติชม คอมเม้นต์ได้ทั้งในนี้และในแทคนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่าน และหวังว่าจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้ หึหึ ในวันนี้ได้ค่ะ

 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 24-03-2017 20:29:56
น้องอู้ หนูเริ่มหวั่นไหวกับพี่หมอที่ไม่ใช่หมอแล้วใช่มั้ยเอ่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Phetploy ที่ 24-03-2017 20:45:23
เขินหมอกะอู้มากกกก โอ้ยยยยย :z2: กร๊าวใจไรเบอร์นี้  :mew4: สงสารก็แต่พี่โย หายไปซื้อนมชมพูจนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย5555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 24-03-2017 20:46:06
โอ๊ยยยยย หิ้วกันไปศูนย์แพทย์เลย
เพื่อนเราก็เคยมีประสบการณ์ถูกหามไปศูนย์แพทย์ตอนดึกเหมือนกันค่ะ 555555555
ตอนนี้เริ่มมีขงมีเขิน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 24-03-2017 20:56:04
อัมพาตแดกไปยันโคนลิ้น  :laugh:
555555555555555555555
555555555555555555555
555555555555555555555
555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 24-03-2017 21:06:17
โอ้ยยยยย555555เกลียดอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-03-2017 21:08:23
โอ๊ยยยย อีคนพี่เป็นหนักมาก อาการหนักกว่าอีคนน้องเยอะมากๆหลายขุมอะ
ไม่กินไม่นอนห่วงเค้าหึงเค้า หึงแม้กระทั่งคนมาเปิดเสื้อน้อง โถ่ พี่หมอจะซึนอีกนานไหม
น้องอู้จะใกล้ตายขนาดไหนยังจะเล่นมุขแกล้งคนไปทั่ว ยอมใจ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-03-2017 21:22:50
นี่ง้าย ชื่อหมอ แต่ไม่ได้เป็นหมอ เล่นได้นานเลย
หญิงยังเล่นบอลรวมกับชายได้เลย
ขำ พอหญิงเตะบอลทีหนึ่ง พี่พี่ ปรบมือชื่นชมซ้า
พี่หมอ ออกอาการหวงอู้นะ ตอนพี่ภูมิจะเช็ดตัวให้อู้
มีการห้ามอู้ครางซะด้วย
เอ่อ....อู้ครางแล้วมันใจสั่น มือสั่นใช่ปะ
แล้วอู้ คิดไรอ่ะ อยากให้น้ำเกลือไหลช้าๆ
มีแต่เขาเบื่ออยากให้น้ำเกลือหมดไวๆ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 24-03-2017 21:27:00
อู้แสบบ อะไรคือไหลช้าๆนะน้ำเกลือออ อยากอยู่หับพี่หมอนานๆละสี้
หมายถึงพี่หมอแว่นนะพี่หมอ555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-03-2017 21:46:15
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 24-03-2017 22:51:45
งงกันไปทั้งหมอจริง หมอปลอม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-03-2017 23:12:10
 พี่หมอขี้หวงเว่อร์
ไม่สบายก็ต้องดูแลเอง แต่ว่านะพูดเพราะๆกะน้องไม่ได้เพราะมันจะไม่คูลเหรอ เขินยังจะคีพคูลอีก
ดีค่ะหวั่นไหวกันเข้าไป :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 24-03-2017 23:36:13
มีความเขิน ความเนียน ความใส่ใจและความฮา  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 25-03-2017 06:47:00
พี่หมอ...แก..รู้ตัวมั้ย...แก...หวง....ออกนอกหน้ามากกกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 25-03-2017 08:30:41
น่ารักจุงเบยยยยพี่หมอน้องโดเรมี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 25-03-2017 09:51:46
พี่หมอเริ่มน่ารักละนะ ฮิ้วววววววว จะปันใจเป็นทีมพี่หมอแล้ว อิ้ นึกภาพพี่หญิงเตะบอลแล้วพี่พี่ยืนตบมือ นี่จะเอาฮาเบอร์ไหน พี่พี่โอ๋เหลือเกิน หมั่นไส้ 55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-03-2017 10:07:46
หมอในหมอนี่งงเด้ ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 25-03-2017 10:58:38
หมอแม่งกวนตีนอ่ะ หมายถึงพี่หมอที่เป็นหมอนะไม่ใช่พี่หมอที่ไม่ใช่หมอ #อ่ะงงเด้งงเด้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 25-03-2017 22:53:46
เขินน้องแล้วอ่ะเด้ ดีงาม10 10 10ไปเลยจ้ะ  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: JanLec ที่ 26-03-2017 03:10:59
ถ้าจะทำคู่รองมุ้งมิ้งตามฉบับพระเอกนายเอกนิยายวายครบสูตรแบบนี้ ก็ไม่ต้องมีคู่หลักก็ได้ค่ะถ้างั้น
แยกออกมาเป็นอีกเรื่องจะโอกว่าป้ะ มันก็ฟินอยู่หรอกแต่โฟกัสไปที่คู่หลักๆดีกว่า
เนื่องจากหมั่นไส้ความพระเอกของคุณพี่มากค่ะ และน้องหญิงเคะน้อยน่ารักแสนสวย
แล้วอู้ของเราล่ะะะะ ขอเพิ่มโอร่านายเอกให้กับน้องหน่อยค่ะ ไม่อยากให้คู่รองมากดทับ รอน้องอู้พี่หมอเสมอ :m15: :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 26-03-2017 11:12:12
ชอบน้องแล้วเด้พี่หมอที่ไม่ใช่หมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 26-03-2017 11:17:18
ฮือออออออ หวั่นไหวก็พูดไปมีใจก็พูดมา
เค้าชอบคู่พี่พี่น้องหญิงนะะ โผล่มากริ๊วใจเล้กๆไม่กี่บรรทัด แต่ความเขินของคู่พี่หมออู้ชนะขาด เริ่มจะมีโมเม้นบ้างแล้ว
หรือเพราะนี่ชอบคู่พี่หมอน้องอู้ สงสัยแล้วแต่คนชอบ ๕๕๕๕๕
รอเค้ารักกันเหมือนพี่พี่น้องหญิงจะได้มีโมเม้นเยอะๆมาอวดบ้าง
คนเขียนไม่คิดมากน้าาาาาาาาาาาาา  :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: windyy ที่ 26-03-2017 14:40:21
คุณคนเขียนบอกว่าแค่ขำหึหึก็พอใจแล้ว อยากจะบอกว่าอ่านแล้วขำเกินหึหึมาเยอะมากค่ะ ขำเหมือนคนบ้า
ห้ามอ่านเรื่องนี้ตอนกินน้ำนะคะ ขำจนพุ่งมาแล้ว5555555555555555555

อู้น่ารักมากกกกก ไอ้ลูกหมา ไอ้ตัวเล็ก ฮือ เอ็นดูววววว
ชอบคู่พี่หญิงมากค่ะ กริ๊วใจสุด ถึงเวลาอ่านจะงงว่าพี่หญิงนี่หมายถึงหญิงคนเดียวหรือพี่กับหญิง กำ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: PKT ที่ 26-03-2017 15:15:11
555555555 ชอบๆ ชอบเรื่องนี้มากกก อ่านกี่ตอนๆ ขำทุกตอน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 27-03-2017 11:19:04
ไอ้น้ำเกลือไหลช้าๆ นี่คือวิธีเดียวที่จะเอาคืนพี่หมอ ได้สินะ


ฉลาดล้ำลึกมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 27-03-2017 18:15:48
อิพี่หมอมีความย้อนแย้งในตัวเองสูงมาก5555พี่หมอวิดนะไม่ใช่พี่หมอหมอที่เป็นหมอ อ่ะงงเด้ งงเด้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 27-03-2017 21:07:57
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 29-03-2017 16:54:01


สรรพนามและชื่อตัวละครในเรื่องนี้มีผลต่อการหัวเราะมากค่ะ
ทั้งพี่ ๆ น้อง ๆ พี่หมอเรียนวิศวะ และยิ่งเมื่อพี่หมอมาเจอกับคุณหมอตัวจริง
ตอนอ่านนี่ปวดตับมาก เพราะหัวเราะจนสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งช่องท้อง
อยากรู้จังเลยค่ะว่า เมื่อลากเนื้อหาเข้าสู่ความละมุนใจได้แล้ว
พี่หมอจะรุกน้องอู้อย่างไรให้ทั้งเนียน และเกรียนสุดใจขาดดิ้นเอ่ย?

เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
ป.ล. เรายังรออ่านคู่โบก-อม กับน้องแก้มยุ้ยขากินอยู่เช่นกันนะเอ้อ!

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Lalaleega ที่ 30-03-2017 00:44:43
น่ารักมากเลย มีความละมุน ชอบอิพี่หมออ :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 30-03-2017 08:01:50
ตอนนี้พี่หมอที่ไม่ใช่หมอน่ารักมากอะ ถึงจะไม่ได้พูดจาแบบสุภาพชน แต่ก็น่ารักอยู่ดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 11 พี่นักบอลน้องนักเชียร์ ►24/03/17◄ p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 30-03-2017 15:05:11
อ่านมาตั้งนาน เพิ่งรู้ว่าเป็นนิยายรักก็ตอนนี้แหละ มีความละมุน ที่ผ่านมาเค้าใจว่านิยายตลกนะนิ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 31-03-2017 23:12:59
12



“ไอ้อู้วววววววววววววว ไหนๆ โถลูกพ่อ” ไอ้พี่แป๊ะถลาเข้ามากอดผม กอดแน่นจุ๊บกระหม่อมประหนึ่งเมียรักเพิ่งออกจากห้องคลอด ปล่อยกู๊! ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วเรียบร้อยครับ กลับมาพักฟื้นต่อที่ห้องนอน ซึ่งตอนนี้พี่หมอก็ใส่ชอปออกไปเรียนแล้วเรียบร้อย โคตรแข็งแกร่ง ไม่หลับไม่นอนก็ยังไปเรียนไหว แข็งแกร่งแบบไม่ต้องเดินใส่เสื้อกล้ามถือถุงแกง


... แต่ไม่ฉลาดตรงส่งพยาบาลสติไม่ค่อยเต็มมาเฝ้าไข้กูนี่แหล่ะ!!


“ห่าแป๊ะ น้องมันไม่สบายอยู่” พี่โยเดินมาดึงพี่แป๊ะออก คิ้วงี้ขมวดเป็นเลขแปดเลย

“โหย กูนี่เป็นห๊วงเป็นห่วง อู้น้องรัก”

“เสียงไม่ค่อยจริงใจเลยอ่ะ”

“เอาแบบจริงใจก็ถ้ามึงป่วยตายไปจริงๆ กูต้องหาคนมาเป็นลีดแทน ควาย งานยาก ป่วยห่าอะไร รีบหายเลยไอ้หน้ากรงฮิบโป”


โห โคตรซึ้ง พี่ภาคมันจริงใจแบบนี้นี่เอง


“ทีหลังไม่ไหวอย่าฝืนอีกนะอู้” พี่โยนั่งลงข้างๆผม มืใหญ่เท่าหน้าผมลูบหัวผมเบาๆเหมือนแม่ปลอบลูก

“โห่พี่โย ไม่เคยได้ยินคำว่าไม่ไหวให้ฝืนหรอ”

“คนพูดมันตายไปแล้วรึยังหล่ะ ถ้ายัง กูเนี่ยจะไปกระทืบมัน” อู่ยยยยยย โหดเกินใคร ผมนี่ได้แต่ยิ้มแหะๆ ไม่กล้าบอกว่าใครที่ว่าคือไอ้เติ้ล ตอนนี้ยังไม่ตายแต่ต่อไปไม่แน่

“แล้วพวกพี่ไม่มีเรียนกันอ่อ” ผมว่าพรางคุ้ยถุงขนมของพี่แป๊ะไปด้วย มีแต่เอ็มร้อยห้าสิบ ไม่น่าสนใจ เลยโยนไปเตียงข้างๆแทน มองไอ้พี่แป๊ะที่มันบอกว่าจะมาเฝ้าไข้ แต่ปัจจุบันห่มผ้าห่มโดเรมีตาเริ่มปรือเตรียมหลับ ตกลงมึงมาทำอะไรเนี่ยพี่

“ภาคเครื่องมีแต่พวกกูไม่ ไอ้ภูมิบอกว่าไอ้หมอให้หาคนมาเฝ้าไข้มึง พวกกูเลยต้องลำบากลำบนปีนขึ้นบันไดมาตั้งห้าชั้น ใครสั่งใครสอนให้มึงมานอนสูงขนาดนี้ เอามาทดแทนความสูงมึงหรอ”

“หาคนที่ดีกว่าพี่แป๊ะไม่ได้แล้วเลยหรอ”

“อ้าวไอ้อู้ ไอ้หน้านกเงือกรัสเซีย มึงจะดูถูกกูไปแล้ว กูเนี่ยถ้าไม่เรียนวิศวะอ่ะ ป่านนี้เป็นหมอไปแล้ว”

“หมอนวด?”

“ใช่จ้า ครึ่งชั่วโมงห้าร้อย”



ถุ้ย!
ไอ้มุขตลกคาเฟ่นี่ก็ชอบเล่นจั๊ง!!



“แป๊ะ มึงอย่าไปกวนน้องมัน ให้มันนอนไป” 
 
“กูไม่ได้กวน กูเนี่ยออกจะห่วงมัน ไหนๆน้องอู้ของพี่แป๊ะ มึงอ่ะป่วยง่ายเพราะมึงโง่นะรู้รึยัง”

“แบบนี้ปันคงใกล้ตายแล้วพี่”

“มึงอ่ะต้องออกกำลังกายเยอะๆ แห้งไปหมดแล้วนะ” พี่โยเดินมาบีบๆต้นแขนผม

“เออมึงต้องแดกอาหารให้ครบห้าหมู่ เช่น หมู่เสือ หมู่กระทิง หมู่แพนกวิ้น หมู่นกแสก”

“นั่นมันหมู่ลูกเสือ!!!”

“หรือไม่ก็หมู่กรอบ หมู่กระทะ หมู่ปิ้ง”

“นั่นหมู!!”

“พ่าม!!”


พ่ามหน้า!!
จากหมู่เป็นหมูนี่สำเนียงสุพรรณมาเลย!!
ไม่รู้ว่าจะปวดหัวเพราะไม่สบายหรอปวดหัวเพราะคนเฝ้าไข้ดี  ทำไมกูไข้ขึ้นแล้วยังต้องมานั่งตบมุขให้พี่มันด้วยวะเนี่ย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ผมงี้ปวดหัวดังตุ๊บๆเลย ต้องขอยอมแพ้หลับตานอน ทำเป็นไม่สนใจพี่แป๊ะฝอยนู่นฝอยนี่ไม่หยุด

“อู้ ตื่นมากินข้าวต้มก่อนดิ” บ๊ะ ไม่ได้หลับซักที เสียงพี่โยดังขึ้นพร้อมกับนิ้วที่มายิกๆแถวๆแก้มผม เลยจำต้องลืมตาขึ้นมอง

“ไม่อยากกินเลยอ่ะ”

“กินหน่อยเถอะไอ้หมา ไอ้โยขับไปซื้อถึงห้างดังแล้วค่อยขับกลับมา เอาไปอุ่นห้องอื่นกว่าจะมาถึงมือมึง ไกลกว่าระยะทางไปกลับไทยนิวซีแลนด์อีก” โอโหฟังแล้วน้ำตารื้นขอบตาเลย ฮือๆ จะมีใครได้พี่รหัสดีขนาดนี้ในโลกนี้มั้ยครับ หล่อรวยนิสัยดี อยากเอาไปลงขายในเวปเลย

“หู้ยยย ผมโคตรโชคดีเลยได้พี่โยเป็นพี่รหัสเนี่ย”

“อยากโชคดีกว่านี้มั้ยหล่ะ”

“จะเป็นพ่อผมเลยหรอ”

“โถ้ะอู้.. นี่โง่จริงใช่มั้ย” อ้าว อะไรวะ ผมได้แต่งง หันไปขอความช่วยเหลือจากพี่โยก็ได้เป็นรอยยิ้มละมุนแบบที่พี่แกชอบทำกลับมา หน้าหล่อตี๋ส่ายหัวให้ผมพร้อมกับยกช้อนที่เต็มไปด้วยข้าวต้มมาจ่อปากผม

“อยากกินต้มแซ่บมากกว่าอ่ะ”

“หมอให้กินอาหารอ่อน”

“งี้ก็กินปัญญาพี่แป๊ะได้ดิ”

“กินเข้าไป ลูกหมา”

แอ่ะ เรียกลูกหมาอีกแล้ว เดี๋ยวก็กัดเลย ถึงงั้นแต่ก็ไม่เล่นตัวครับ อ้าปากยอมให้ป้อนแต่โดยดี ดีจะตายไม่ต้องตักกินเอง เกิดเป็นนายอู้นี่โคตรโชคดีเลย อร่อยจริงด้วยอ่ะ สมแล้วที่พี่แกอุตส่าห์ขับรถไปซื้อมาถึงแดนไกลระยะทางดั่งไปกลับไทยนิวซีแลนด์ ผมงี้คิ้วตุ้ยๆกลืนลงคอด้วยความลำบากเล็กน้อยเพราะเจ็บคอตอนกลืน แล้วก็หลับตาอ้าปากรอคำต่อไป แต่ยังไม่ทันที่ช้อนจะปากดีเสียงกระแทกประตูก็ดังปั้งลั่นหอพร้อมกับเสียงต่ำเหี้ยมโหดที่คุ้นเคย



“ออก ไป จาก ห้อง กู”



ไม่กล้าลืมตาเลยกู!!




.
.
.







เรียนไม่รู้เรื่องมันคงเป็นแบบนี้นี่เอง ผมได้แต่นั่งมองประตูห้องเรียนด้วยความหงุดหงิดแบบหาที่มาไม่ได้ เสียงนาฬิกาดังแกร๊กๆไม่เคยน่ารำคาญเท่านี้มาก่อน แถมเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดด้วยย้ายมานั่งหน้าห้องติดประตูแทนที่หลังห้องที่นั่งประจำที่นั่งมาตั้งแต่ปีหนึ่งอีกเพื่อที่พอเลิกเรียนจะได้รีบเปิดประตูห้องออกไปเพราะวิชานี้อาจารย์จะเชคชื่อท้ายคาบซึ่งสำคัญกับเกรดมากและมากพอที่ยังฉุดรั้งไม่ให้ผมกระแทกประตูออกไป

จะให้ตอบหรอ คำตอบก็น่าจะเป็น

...ไม่รู้เหมือนกัน
 เออ ไม่รู้จริงๆเค้าไม่ได้โกหก ให้ตอบตอนนี้คือเค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ มันเกิดมาจากการที่ผมไว้ใจให้ไอ้ภูมิหาคนไปดูแลอู้แทนผมเพราะมีควิซฟิสิกส์ ใครมันจะไปคิดว่ามันจะเสือกโง่เลือกให้ไอ้แป๊ะไปดูแล ไอ้แป๊ะคือบุคคลที่คณะวิศวะรู้จักกันหมด ว่าข้อมูลทันใจไม่มีอันไหนรู้จริง อะไรที่ไร้สาระไว้ในมัน มันไม่ใช่คนแย่หรอก อย่างมากก็แค่ให้ยาเบื่อสลับกับยาลดไข้ แต่ไอ้ที่ขัดใจจนอยากจะต่อยหน้าไอ้ภูมิแม่งในห้องเรียนน่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่เป็นศัตรูกับเค้ามาตั้งแต่ปีหนึ่งผู้เป็นเพื่อนสนิทของไอ้แป๊ะซึ่งคงจะเสนอหน้าไปด้วยอย่างแน่นอน


แค่คิดว่าตอนนี้มันกำลังอยู่ให้ห้องนอนด้วยกันก็หงุดหงิดจนเรียนไม่รู้เรื่องแล้ว


“ปวดขี้หรอวะหมอ”

“เสือก” ด่าแม่งไปหนึ่งที ดันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เกลียดแม่ง

“มึงหงุดหงิดอะไรวะ โยก็พี่รหัสน้องมัน ยังไงมันก็ดูแลน้องได้น่า เผลอๆมันแม่งอุ้มน้องไปแอตมิตโรงบาลเอกชนในกรุงเทพแทนแล้วมั้ง ตามสไตล์คุณชายโย”

เอาจริง เค้าไม่เคยอยากเตะปากเพื่อนเท่านี้มาก่อนเลย ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด หงุดหงิดยิ่งกว่าเมื่อมาทบทวนว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร จะบอกว่าเพราะไอ้โยบุกรุกห้องมันก็ไม่น่าจะทำให้เค้าหงุดหงิดได้ขนาดนี้ หรือจะเพราะโยมาดูแลอู้ แต่พวกมันก็เป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน พี่ดูแลน้องก็ไม่แปลก ถึงจะมีแปลกคือไอ้โยไม่ได้ดูแลอู้เพราะคิดกับอู้มันแค่น้องรหัส


...แล้วนั่นดันน่าจะเป็นคำตอบที่ถูก แต่ก็ไม่ควรถูก


 “ป่านนี้โยมันคงเช็ดตัวให้น้องมันแล้วแหล่ะ เช็ดแป๊ปๆคงทั่วตัวอ่ะเพราะแม่งตัวโคตรเล็ก เออ แม่งดื้อด้วย คงโวยวายไปด้วยให้พี่เช็ดไปด้วย อารมณ์ขืนตัวแต่สู้ไม่ไหว เอ็นดูดีว่ะ”

“...”

“ว่าไปกูว่ามันน่ารักขึ้นนะตอนไม่สบาย แดงไปทั้งตัวเลยเมื่อวาน ปากงี้แดงจนกูคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิงนะ กูงับปากไปแล้ว”

“...”

“เออ เห็นน้องมันบ่นหนาวๆ ไม่ใช่ว่าไอ้โยมันคงกอดให้ความอบอุ่นใช่มั้ยวะ”

“หัก”

“ห๊ะ อะไรนะ”

“บอกอาจารย์หักคะแนนกูไปเลย!!!!” ว่าแล้วก็ลุกพรวดพราด

“นะ นายแพทย์จะไปไหนหน่ะ” ยังไม่ทันได้เปิดประตู เสียงอาจารย์ก็ตะโกนเรียกถามผ่านไมค์มาซะก่อน ชื่อจริงนี้จำได้แม่นเพราะเล่นงงตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสาม ไม่ค่อยจะเกทตรรกะพ่อแม่สมัยนี้

”ไปเฝ้าลูกหมาครับ”


สิ้นเสียงตะโกนนั้นก็กลายเป็นเสียงปิดประตูปั้งท่ามกลางความงงของนิสิตร่วมห้อง บางคนที่หลับอยู่ถึงกับต้องตื่นมางง ส่วนอาจารย์ก็ได้แต่งอคิ้ว ไม่รู้ว่าควรตัดคะแนนดีมั้ยเหมือนว่าเหตุจะจำเป็น แต่เอ.. จำได้ว่ามหาลัยห้ามนำสัตว์มาเลี้ยงในหอไม่ใช่หรอ

ท่ามกลางความงงเห็นจะมีแต่ภูมิเพียงคนเดียวที่ได้แต่หัวเราะออกมาในสถานการณ์แบบนี้

ไม่ให้ขำได้ไง
ก็จับไต๋ไอ้คนปากแข็งได้แล้ว

.
.




“ออก ไป จาก ห้อง กู”

เพิ่งรู้ว่าเสียงตัวเองมันน่ากลัวก็ตอนนี้แหล่ะ จริงๆผมไม่ใช่คนขี้โวยวาย เพราะต้นเสียงของผมมันค่อนข้างทุ้มเวลาตะโกนหรือพูดเสียงดังๆมันเลยจะออกมาค่อนข้างน่ากลัว พวกรุ่นพี่มักจะมาเสนอให้เป็นพี่ว้ากอยู่บ่อยๆแต่ผมก็ปฏิเสธเพราะขี้เกียจ เจ็บคอด้วย รำคาญบทด้วย ยิ่งเป็นคนหงุดหงิดง่ายเป็นทุน เดี๋ยวมีเรื่องกับเด็กให้ต้องมาเคลียร์กับอธิการอีก

และถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่ชอบโวยวาย แต่ครั้งนี้มันอดไม่ได้จริงๆ ไอ้ภาพที่เปิดประตูมาเจอลูกหมานั่งอ้าปากให้คนอื่นป้อนข้าว ถ้าแม่งมีหางคงกระดิกดิ๊กๆตีเตียงป้าปๆไปแล้ว

มึงเชื่องเกินไปแล้วไอ้ลูกหมา
ใครป้อนอาหารก็ไปหมดรึไง!!

“อ้าวหมอ มึงเลิกสี่โมงไม่ใช่หรอวะ นี่เพิ่งบ่ายกว่าๆเอง” ผมปลายตามองแป๊ะ หน้าตี๋เอ๋อๆตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสาม ลูกตาดำก็ยังไม่เคยขยายขนาด ถ้าตาดำมันใหญ่กว่านี้อาจจะเห็นว่าเหงื่อโชกร่างของเค้าแทบจนเสื้อนิสิตแทบจะซีทรูซึ่งมันเป็นจากการรีบวิ่งกลับหอมา โดยที่ลืมไปว่าตอนไปขี่มอไซต์ไป แม่งเอ๊ย   

“เรื่องของกู พวกมึงออกไปได้แล้ว”

“อะไรว้า ไอ้โยเพิ่งป้อนข้าวน้องไปได้สามคำเอง”

“ถ้ามีคำที่สี่มันน่าจะเป็นเลือดในปากเพื่อนมึงแทน” ผมจ้องหน้าไอ้โยที่ก็กำลังมองหน้าผมกลับเหมือนกัน มันจ้องจนในที่สุดก็ถอนหายใจกระแทกช้อนข้าวลงชาม ถ้าไม่ใช่เพราะตรงนี้เป็นถิ่นของผมก็น่าจะเป็นเพราะไอ้ลูกหมาที่นั่งเด๋ออยู่บนเตียง

 “อู้ยังไม่ได้กินยา ให้มันกินข้าวอีกนิดแล้วเตือนให้กินด้วย มันดื้อไม่ชอบกินยาเม็-“

“ไม่ต้องมาบอกกู มันอยู่กับกูแล้ว กูดูแลได้”

ทั้งมันทั้งผมกำหมัดแน่น เหลือเชื่อจริงๆที่คนคนนึงแม่งจะยั่วโมโหให้อยากจะมีเรื่องได้ทุกครั้งที่เจอหน้าขนาดนี้ ไอ้โยหันไปลูบหัวอู้ทีนึงก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับไอ้แป๊ะ ขนาดจะออกจากห้องมึงยังต้องมาสร้างความหงุดหงิดให้กูจนได้ ผมได้แต่หายใจเข้าลึกๆ ระงับตัวเองไม่ให้เปิดประตูตามไปเตะแม่งตกชั้นห้า ล่วงไปทั้งมันทั้งไอ้หน้าแป๊ะ

“พี่หมอ โดดฟิอ่อ” เจ้าของคำถามเอื้อมมือหยิบถ้วยข้าวต้มมาจ้วงกินไม่ได้เข้าใจสถานการณ์เลยซักนิดเดียว

“ใครให้มึงแดก”

“เอ้า แล้วทำไมต้องขอใคร”

“ใครเอาอะไรมาให้แดกก็แดกหรอ งี้ใครมาวางยามึงมึงก็แดกใช่มั้ย”

“เห้ย อารมณ์เสียอะไรวะพี่ เรียนฟิไม่รู้เรื่องอย่ามาลงกับข้าวต้มดิ ไม่คูลหรอก แค่กๆ” แม่งเอ๊ย ผมได้แต่ยกมือเสยผมหน้าม้าที่ไม่ได้เซทอย่างหงุดหงิด โคตรอารมณ์เสียแต่สุดท้ายก็ได้แต่เดินไปวัดไข้ไอ้ลูกหมาบนเตียง หมันใส้แก้มที่เคี้ยวข้าวต้มจนอยากจะต่อยให้คายออกมาจริงๆ

“เค้ามีแต่ไม่สบายกินอะไรไม่ลง”

“อันนั้นมันคนละเรื่องกับข้าวต้มชามละสามร้อยแปดสิบอ่ะ” ผมหงุดหงิดหน่อยๆกับคำตอบ อยากจะล้วงเอาแบงค์ห้าร้อยมาฟาดหัวแม่ง แต่เห็นกินได้เยอะก็โล่งไปหน่อยนึง ผมปล่อยให้มันกินข้าวไปเงียบๆ โดยที่ลากเก้าอี้โต๊ะทำงานมันมานั่งเฝ้าอยู่อย่างงั้น

“ไรอ่ะ มองคนกินมันบาปนะรู้ยัง”

“บาปตรงไหน”

“ตรงที่หมูมันรู้สึกผิด”

“ทำไมมึงต้องรู้สึกผิด”

“บอกว่าหมูรู้สึก!! ” ผมขำเบาๆ มันเป็นอะไรไม่รู้ ชอบเอาสัตว์มาอ้างไปเรื่อยตั้งแต่กุ้งคราวที่แล้วแล้ว มันฮึดฮัดเล็กน้อย กินต่ออยู่ห้าหกคำก็วางถ้วยหยิบยาเม็ดมากิน ผมก็นั่งจ้องมันกินยาอยู่อย่างนั้นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อว่ามันจะไม่กินยาแต่แค่กำลังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้อารมณ์แบบไหน

อู้เป็นเด็กตลก มันตลกจริงๆ อาจจะเพราะรูปร่างมันน่ารังแก มันเป็นผู้ชายที่คล้ายผู้หญิงสำหรับผม จะไม่คล้ายก็ตรงที่มันห้าวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ตัวมันเล็กเท่าเด็กผู้หญิงข้อมือมันนี่มือผมมือเดียวก็รวบได้ทั้งสองข้าง ไหล่แคบจนใส่ชอปแล้วดูตลก หน้ามันไม่ได้ดูติดผู้หญิงอะไรมากก็หน้าผู้ชายกวนตีนธรรมดาหูกางด้วยเล็กๆ ดีหน่อยที่ผิวมันขาวกว่ามาตราฐานชายไทยคณะวิศวะ แต่ก็ไม่ได้ขาวจนเผือก อู้มันเป็นเหมือนทาร์เก็ตให้คนอื่นแกล้งเพราะชอบโวยวาย ก่อนหน้านี้ใครล้อมันเตี้ยนิดหน่อยก็ไปไล่เตะไล่ตีไปหมดจนสุดท้ายเข้าห้องเชียร์โดนว้ากจนหน้าหดตั้งแต่นั้นก็เห็นเริ่มแซวตัวเองเตี้ยไปบ้างแล้ว ตลกดี

ที่ผมเรียกมันลูกหมาเพราะมันเหมือนลูกหมาจริงๆครับ ด้วยความที่ขามันสั้นวิ่งไล่อะไรใครไม่ค่อยทันแถมยังชอบทำเป็นท้าวเอวขู่แต่ก็ไม่กล้ามีเรื่องเพราะรุ่นพี่คณะแต่ละคนกล้ามคงจะคนละเลเวลจากศัตรูมันตอนมัธยมอยู่มาก เวลาหงุดหงิดแล้วร่างกายต้องการปะทะ มันจะกลายเป็นลูกหมาที่พยายามขู่คน ไม่แปลกที่ไอ้โยจะเฝ้ายันเงาตลอดเวลาที่ทำงานภาค เพราะมีแต่คนพยายามไปแหย่ให้มันโกรธ ผมเองก็คนนึงที่ชอบให้มันโมโห ตลกดี เหมือนหมาขู่อาหารเม็ด ทำอะไรไม่ได้ก็นอนหันหลังหางตีพื้นป้าปๆว่าหงุดหงิด   

“อู้”

“ไร” ไอ้ลูกหมาหรี่ตาถามผม

“มึงเคยเลี้ยงหมามั้ย”

“ไม่เคยอ่ะ ผมแพ้ขนหมา”

“ตอนเด็กๆกูขอแม่เลี้ยงมาตลอดเลยแต่พี่ชายกูแพ้ขนสัตว์”

“ถามทำไมอ่ะ อยากเลี้ยงหรอ”

“มึงเคยฟังทฤษฏีที่ว่าเจ้าของมักจะหวงหมาตัวเองมั้ย”

“หวงหมาต้องมีทฤษฏีด้วยหรอ หมาของนักฟิสิกส์ป่ะ แค่กๆ” มันไอจนตัวโยนผมเลยส่งขวดน้ำให้มันหลังจากไอเสร็จ

“เค้าบอกกันว่าเจ้าของหมาจะชอบแกล้งหมาตัวเอง”

“แปลกตรงไหน”

“...แต่จะไม่ชอบให้ใครมาแกล้งนอกจากตัวเองด้วยเหมือนกัน” ผมจ้องมัน ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกตอนนี้มันเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ๆ


...เจ้าของมึงดุมาก ไอ้ลูกหมา

“หมาพี่คงซวยอ่ะพูดตรงๆ เจ้าของแม่งคงแกล้งหนักจนคนอื่นไม่กล้าแกล้ง” ไอ้อู้ล้มตัวลงนอน ตาแป๋วจ้องผมไม่กระพริบ ผมมองอย่างเหนื่อยใจ

ไม่กล้าแกล้งห่าอะไร กูเพิ่งไล่หมาตัวผู้ออกจากอาณาเขตปกครองคอกหมาไปสองตัว ตัวแรกไม่เท่าไหร่หมาพันธุ์บูลเทอร์เรียตาตี่ชอบทำหน้าเหมือนจะฉลาดไม่มีพิษมีภัย อย่างมากก็แค่ฉี่รดลูกหมาให้ได้เห่าขู่ แต่ไอ้ตัวหลังโกลเด้นรีทีฟเวอร์ชอบคาบกระดูกมาล่อเนี่ยหวังเคลมลูกหมากูอยู่ชัดๆ

“เห้อ ง่วงรึยังมึงอ่ะ”

“นิดหน่อย กินอิ่มแล้วก็ง่วง”

“หลับไป” ผมลุกไปหยิบผ้าห่มจากเตียงติดระเบียงมาที่เตียงกลางที่ติดกับมันแทน ไอ้ลูกหมาเด้งตัวขึ้นนั่ง มองผมอย่างงๆ

“ทำไรอ่ะ”

“นอน” ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนเตียงกลางอีกเตียงที่ตั้งชิดกับเตียงของมันแค่เพียงหมอนข้างกั้นแต่ถ้ามองเนื้อเตียงจริงๆแล้วมันก็ชิดจนเหมือนจะเป็นเตียงเดียวกันก็ว่าได้ ผมปลดกระดุมนิสิตสองเม็ดบนออกเล็กน้อยเพราะขยับแขนไม่ถนัด ลืมตามาก็เห็นไอ้ลูกหมายังคงจ้องอยู่

“มองอะไร”

“เนียนเลยครับคุณหมอ เตียงคุณอยู่นู่นครับ” มันยกนิ้วชี้ไปที่เตียงคิดระเบียง หน้างี้ยับยู่ ขี้เหร่กว่าเดิมไปอีก

“เนียนเลยนะครับน้องอู้ เตียงมึงอ่ะเตียงสองชั้นริมประตู”

“แย่งที่นอนคนป่วยมันบาปกรรมนะครับคุณหมอ!”

“บาปยังไงครับคุณคนไข้” ผมจ้องหน้ามัน ที่ตอนนี้เลิ่กลั่ก ตาดำกลิ้งไปกลิ้งมา จะเอาหมูมาอ้างก็แดกไปแล้ว ปากงี้พะงาบๆเหมือนคนคิดไม่ทัน สุดท้ายมันก็ไม่ทำอะไรครับจ้องขู่เป็นลูกหมาขู่อาหารเม็ดแล้วก็กระแทกตัวนอนดังตุ๊บ

ผมยกหัวขึ้นดูก็รู้ว่ามันนอนหันหลังให้ผมแถมหดหัวหนีเข้าโปรงผ้าโดเรมีแสนตุ๊ดของมันไปอีกต่างหาก เอาเถอะครับ อีกไปเกินสิบนาทีก็โผล่หัวออกมาเอง เพราะโปรงผ้ามันร้อนอุณหภูมิไข้มัน ผมตัดสินใจเอาตีนเขี่ยหมอนข้างมันร่วงเตียงแล้วกระเถิบหลังไปชิดกับหลังมันโดยมีผ้าห่มบางๆกั้น

“หมอนข้างผมอ่ะ!” เสียงโวยวายลอดผ่านโดเรมีมา

“กูจะเอาหลังแนบหลังมึง ไข้ขึ้นกูจะได้รู้ เปิดโปรงผ้าดิ๊”

“มันรู้ได้จริงอ่อ”

“เออ”


และแล้วพวกเราก็นอนกันโดยที่เอาหลังแตะกันอยู่อย่างนั้น ผมรู้เลยว่าจังหวะลมหายใจผมแปลกไปเมื่อหลังผมสัมผัสกับหลังอู้ที่มีเพียงเสื้อนิสิตกับเสื้อบอลกั้น ผมเป็นคนขี้ร้อนเลยไม่จำเป็นต้องห่มผ้าห่มยิ่งตอนนี้หลังผมเริ่มเปียกไปทั้งแผ่นเพราะแนบกับเสื้อบอลร้อนๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่อยากกระเถิบหนีเลยซักนิด แล้วผมก็รู้ด้วยว่าอู้เองก็รู้สึกไม่ต่าง เพียงแต่มันรู้ว่าผมไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืนรวมถึงการไปเฝ้ามันถึงโรงพยาบาล เลยนอนแข็งเป็นหินไม่กระดิกตัวเพื่อให้ผมหลับก่อน ซึ่งแม่งทำให้หลับยากกว่าเดิมร้อยเท่า ใครจะไปคิดว่ามันจะยอมให้นอนเอาหลังชนจริงๆ คาดว่าจะโวยวายขัดขืนไม่ยอมจนเหนื่อยแล้วหลับไปเองแท้ๆ

หลายคนอาจจะมองว่าลูกหมาของผมโง่ ซึ่งผมก็ไม่เถียง หลายครั้งที่ความโง่และเอ๋อของมันทำให้ผมหงุดหงิด แต่บางทีมันก็เป็นข้อดีได้เหมือนกันนะ


เช่นการหลอกให้นอนเอาหลังชนกันแบบนี้ไง 

   

-----------------------------------------------

มาสั้นมากแต่รุกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
55555555555555555555 เอาพี่หมอออกมาเจอคนอ่านบ้าง พ่อคนค่าตัวแพง
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และวิวมากๆนะคะ
ตอนหน้าว่าจะทำ Q & A ใครมีอะไรอยากสอบถาม ถามทิ้งไว้ได้เลยนะคะ

ส่วนอันนี้รูปแฟนอาร์ตประหนึ่งวาดจากโปรแกรมเพ้นต์ของเราเองค่ะ
(https://scontent.fbkk11-1.fna.fbcdn.net/v/t34.0-12/17554669_10207009068378866_747751229_n.jpg?oh=4773743b0199c95b28708dd839d89b9b&oe=58E0A83F)
(วาดตราไนกี้อย่างไรให้ออกมาดูเหมือนนกขี้ใส่ 55555555555)



เพิ่มเติมรูปประกอบ



พี่แป๊ะ(บูลเทอร์เรีย)
(http://f.ptcdn.info/053/006/000/1370854957-5792093803-o.jpg)

พี่โย (โกลเด้นรีทีฟเวอร์)
(https://img.kapook.com/image/pet/golden_3.jpg)

พี่หมอ (ไซบีเรียนฮัสกี้) ไม่มีรูปไหนเหมาะกว่านี้แล้ว 55555555555555555555555555
(http://image.dogilike.com/shareimg/contentimg/2013/puy/fcd72a90b682c561228e4225257e04af.jpg)

น้องอู้ (ชิวาว่า)
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/58/70/63/58706317faff1b9c72c3870198fa69c0.jpg)

ไม่ได้ลำเอียงแต่อย่างใด(หรอวะ...)
ท้ายสุดฝาก #เด็กหอหมออู้ ด้วยนะคะ
หวังว่าจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้บางคน หึหึ ออกมาได้ในวันที่เปียกฝนหรือทำงานเหนื่อยค่ะ
:)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Respire ที่ 31-03-2017 23:30:49
สนุกมากกกก อ่านแล้วอารมณ์ดีตลอด อยากอ่านทุกวันเลย
แล.ภาพปลากรอบพี่หมอ พี่โยหล่อใช้ได้เลย แต่น้องอู้น่าร๊ากกกก :impress2: :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 01-04-2017 00:07:28
เปรียบเทียบเห็นภาพ 5555555555555555
ไซบีเรียนเป็นหมาตลก และอีพี่หมอก็ตลก ฮือออ  :laugh:
คนขี้หวงนี่น่ารักดีเน้อะะะะะะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 01-04-2017 00:18:52
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 01-04-2017 00:24:39
ทีมโยแป๊ะอย่างลับๆ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: AutoAngels ที่ 01-04-2017 00:58:22
ขรรมสุดก็ตอนว่าใครเป็นหมาพันธ์ุใหน555พี่หมอน่ารักเป็นหมาหวงก้างด้วย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 01-04-2017 01:50:22
พี่หมอแกผิดท่าละ....ต้องหันหน้าหาหลังนเองอู้สิแก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 01-04-2017 03:38:41
เย้~~~~ อ่านรวดเดียวเลย พอมาดูเวลา ตายแล้ว!!!! ตี 3!!!!! :a5: :a5: เป็นเรื่องที่อ่านแล้วถูกใจมว้ากกกกกจ้ะ งานขำงานฮามาทุกตอนจริงๆ ตอนนี้ยังจุกไม่หาย ขำลืมหายใจ  :laugh: :laugh: แต่รู้สึกพี่แป๊ะนี่...อยากเข้าไปสกัดมุกพี่แกมากอ่ะ มั่วมากกกกกกกกก แบบ..เฮ้อ :hao4: :hao4:
แต่บอก ณ จุดๆนี้เลย!!! เค้าทีมพี่โย!!!! เค้าอวยพี่โย!!!! เย้!!!!  :a9: :a9: :a2: :a2: :a1: :a1:
พี่โยเค้าทั้งใจดี ชั่งเอาใจ ลงทุนทำทุกอย่างให้พี่อู้ อบอุ่น อ่อนโยนและยิ้มอ่อนโยนตลอด อดีตเดือนคณะ บ้านรวยด้วยยย(ไม่เกี่ยวเนอะ :m23:) คอยช่วยตลอด(ถ้าถึงบท 555) อยากให้พี่โยมีบทเยอะๆๆๆ (หรือเปลี่ยนเป็นพระเอกเลยก็ได้ อิอิ) เป็นไปได้อยากให้มีฉากพี่โย - พี่อู้เยอะๆ ขอมากไปเนอะเรา 555 แต่พี่อู้ก็ซื่อจริง พี่โยเอาใจขนาดนี้ยังไม่รู้ :hao4: :hao4: แต่ก็นะใสใสซื่อซื่อ ข้อดีนายเอกนิยายทุกเรื่อง ไอ้เราก็อ่านนิยายหลายต่อหลายเรื่องไม่รู้กี่สิบเรื่องละ นายเอกส่วนใหญ่ก็นะ 555 ซื่อเกิ๊นนนน คนที่รู้ว่าพี่โยแอบชอบพี่อู้ก็มี 2 คนสินะ(ที่มีบท)ตอนนี้ อีพี่แป๊ะ กับ พี่หมอไม่รู้ใจ อาวละเค้าจะรออ่านตอนต่อไปนะ
ปล. แต่ถ้าจะเอาเมนท์เราไปตอบเรื่องพี่โยก็ดีนะ ไม่ว่า 555
ปล2. อีก 1 เหตุผลที่ชอบพี่โยคือ..ชอบชื่อพี่โยอ่า โยชิ よし  よし ชอบคนชื่อโย กะ ยูเป็นพิเศษ :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 01-04-2017 07:12:37
พี่หมอน่ารักนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-04-2017 09:52:32
 :hao6:. พี่หมอไม่รู้งานเลย ต้องถอดเสื้อเช็ดตัวสิ อิอิ
ตลกพี่แป๊ะจัง แอบสารสารพี่โย พระรองผู้แสนดี
พี่ภูมิร้ายจริงๆ 555งานนี้ชัดเจนกันแล้วนะครับทุกท่าน  :hao7: 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 01-04-2017 10:21:19
ตลกรูปประกอบพี่หมอ  :jul3:


 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-04-2017 10:24:47
รูปประกอบ เหมาะมากๆ กับทุกคน
พี่แป๊ะ นี่เหมือนโคตร
พี่โย ได้บุคลิกใจดี
พี่หมอ ก็หน้าดุได้ใจ
อู้ น่ารัก แบ๊วๆ
สมญาพี่แป๊ะ นี่ฮามากกกก
ไอ้แป๊ะนี่ คณะวิศวะรู้จักกันหมด
ข้อมูลทันใจไม่มีอันไหนรู้จริง อะไรที่ไร้สาระไว้ในมัน
พี่โย คงรำคาญพี่หมอสุดๆ
คงรู้ทันกันว่าต่างฝ่ายต่างชอบอู้
        :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Orangeship ที่ 01-04-2017 11:30:25
แอบมาอัพเงียบๆ
หมอ ถึงขนาดเรียนไม่ได้ :hao7:  5555
ถามว่า อู้ทำไมชื่อ อู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 01-04-2017 14:08:40
อู้น่ารักว่ะ.. พี่หมอก็รุกแบบใสๆ(?)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 01-04-2017 19:46:27
พี่หมอคือแผนสูงมาก ละนี่ก็เห็นใจพี่โยสุด แต่ก็ทีมพี่หมอค่ะ :z2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 01-04-2017 21:35:48
พี่หมอไม่น่าใช่เจ้าของพี่หมอนี่ไซบีเรียนชัดๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 01-04-2017 21:48:43
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 01-04-2017 22:19:23
แหมเพื่อนกะบิ้วซะ พี่หมอทนอยู่ไม่ไหว ต้องวิ่งหูตั้งกลับมาดูน้องอู้เลยเนี่ยะ
ความซื่อปนเอ๋อของน้องช่างมีเสน่ห์
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: bsxkpp ที่ 01-04-2017 22:34:08
อ่านตอนแรกทำให้นึกถึงมหาลัยหนึ่งย่านองครักษ์เลยครับ55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Lalaleega ที่ 01-04-2017 23:54:35
พี่หมอน่ารักกกกกกกกก ถ้าลูกหมายังซื่อแบบนี้เราจะเอาพี่หมอไปละนะ55555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 02-04-2017 00:02:00
ขำพี่แป๊ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 02-04-2017 00:45:39
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 02-04-2017 19:20:28
โอ๊ยยยย นายแพทย์มันร้ายนักนะคะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ไซบีเรียนแกมโกงสุดๆ กว่าจะรู้ตัว น้องอู้โดนแทะเล็มไปเยอะแล้ว
รีบๆจีบน้อง ก่อนน้องจะปันใจไปหาพ่อหนุ่มบ้านๆ


...บ้านรวย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พี่ภูมิทำดีค่ะพี่ภูมิ พี่ภูมิดูหล่อมาก โผล่มาเยอะๆ ทำตัวหล่อมีประโยชน์
ดีกว่าไร้สาระแบบพี่บูลเทอเลีย รูปคืออออ เหมือนมากกก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
 :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 04-04-2017 16:05:17
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เจ้าของหมาหวงหนักมากยอมให้อาจารย์หักคะแนนเลยอ่ะ :katai2-1: :katai2-1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 04-04-2017 20:22:19
รุกจัดหนักไปเลยลูกเพ่ โฮ่งๆ!!
 :really2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 05-04-2017 00:02:34
น้องอู้เป็นเด็กตลก 5555  แต่น่ารัก   :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เรื่องบนเตียง 31/03/17◄ p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 05-04-2017 16:15:17


ขอแนะนำให้นายแพทย์เลี้ยงไข้เลยค่ะถ้าคนป่วยจะน่ารักแบบนี้
รอตอนต่อไปนะคะ  ^^

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-04-2017 20:01:59
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 05-04-2017 20:11:05
13



“น้า อู้น้า ถือว่าช่วยกิจกรรมภาคน่า” ไอ้พี่แป๊ะกอดแข้งขาผมทำหน้าอ้อนวอนยิ่งกว่าคุกเข่าค๊อกเทล อ้อนวอนยังไงให้ดูอ้อนตีนได้ขนาดนี้

“ไม่เอาแล้วพี่ กิจกรรมนี่เยอะกว่าเวลาเรียนผมอีก นี่หลีดก็ต้องเป็น”

“งู้ยๆ เดี๋ยวเก๊าคุยกับภูมิให้น้า ว่าน้องอู้จะตามมาซ้อมทีหลังงง”

“มันเหนื่อย ไข้ผมยังไม่หายดีเลยเนี่ย”

“งู้ยๆ ไข้เตงไม่ขึ้นมาสองวันแล้วน้า”

“แบ่งเวลาเรียนก็ย๊ากยาก ผมนี่แทบจะแตกหน่อหัวเป็นไฮดร้าเข้าเรียนอยู่แล้ว”

“แต่อู้ ไออีรวมใจนี่มึงจะได้เจอสาวๆดาวภาคของมหาลัยอื่นด้วยน้า น้าตัวเอง งุงิงุงิ เป็นให้เค้าหน่อยน้า” โอ๊ยยยย ขนลุกว้อยยยยย เอาตีนยันดีมั้ยเนี่ย!

อ่ะ เดี๋ยวจะขอเล่าก่อนเผื่อใครงงนะครับว่า ว๊อท อิส ไออี  ไออีมาจาก.. อินดันเทรียล เอ็นจิเนียร์ริ่ง พูดง่ายๆก็รวมมิตรวิศวกรรมอุตสาหการของทุกมหาลัยนั่นแหล่ะครับ ซึ่งมหาลัยผมภาคอุตกับภาคโลจะอยู่ด้วยกันและปีนี้มหาลัยผมก็ดันเป็นเจ้าภาพงานด้วย กิจกรรมก็มีฐานเล็กน้อย มีคอนเสิร์ตเล็กๆ แต่จุดเด่นของงานคือการเอาดาวเดือนภาคมาฟาดฟันกันครับ


ซึ่งมึงจะส่งเดือนที่สูงแค่ร้อยหกสิบไปเป็นหลุมอากาศบนเวทีไม่ได้!!!!!


“ไม่เอา พี่จะบ้าหรอ ผมสูงแค่ร้อยหกสิบ ไปเอาไอ้เติ้ล ไอ้ปันนู่น”

“มึงจะบ้าหรออู้ เราส่งเดือนตัวเท่าฮอบบิทได้ แต่เราจะส่งเดือนที่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องไม่ได้ ยูโน้วยุนโฮ้?” ไม่โนวอะไรทั้งนั้นแหล่ะโว้ย! ผมอยู่ในสถานการณ์กดดันสุดๆ เพราะตอนแรกผมปฏิเสธพี่ปีสองไปแล้ว เห็นพี่เค้ายอมถอยทัพก็นึกว่ารอดแล้ว ที่ไหนได้! ไปตามไอ้พี่แป๊ะมา!

“น้องมันไม่อยากเป็นก็ไม่ต้องไปตื๊อมันหรอก” พี่หญิงที่นั่งเขียนงานอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตะโกนมา

“ผมรักพี่หญิงจังงงงงง”

“แค่มันใจมันไม่รักภาคแค่นั้นเอง”

อ่ะโห... เชือดนิ่ม คนสวยมักใจร้ายมันเป็นแบบนี้นี่เอง หน้ากูนี่หดเหลือเท่านิ้วก้อยมดเลย

“เออ ในฐานะเดือนไออีปีที่แล้วมึงพูดอะไรหน่อยดิน้องหญิง” อ้าว ความรู้ใหม่ครับ ไม่ยักกะรู้ว่าพี่หญิงเคยเป็นเดือนภาคกับเค้าด้วย

“ปีที่แล้วกูก็โดนบังคับเหมือนมึงแหล่ะอู้”

“อ้าว”

“แต่หลังที่กูประกวดความคิดกูก็เปลี่ยนไป”

“อะโห น้องหญิงรักภาคมากขึ้นดั่งรักชาติแน่ๆ!!”

“จากแค่เกลียด กูนี่อยากกระทืบมึงเลยไอ้พี่แป๊ะ!! ไอ้สัส ให้กูใส่เสื้อซีทรูขึ้นเวที สันดาน ตอนแรกวัดตัวก็ว่าเป็นสูทมึงมาเปลี่ยนหน้างานได้ไงวะ ไอ้เวร”

อื้อหือ รีวิวงี้อินยิ่งกว่ารีวิววงใน พี่แป๊ะหน้าหดเหลือเท่าหัวนมแมลงวัน ได้แต่นั่งจิ้มนิ้วกระซิบเก๊าขอโทษด้วยสำเนียงน่ารักขัดกับหน้าตา แล้วซักพักไอ้พี่ตาขีดก็เบนเข็มมาทางผมแทน

“แต่ไม่ต้องห่วงนะเตง ถ้าเตงอู้เป็นเดือนให้ เค้าจะไม่ให้เตงต้องใส่ซีทรูโชว์หัวนมแน่นอน” เตงพ่อเตงแม่พี่เถอะ มาเตงเรี่ยราด ทำไมห๊ะ ชาติที่แล้วเกิดเป็นระนาดหรอ

“แต่โชว์อย่างอื่น?”

“โชว์ระบำตูดแบบชินจัง พ่าม!”



ไป๊!!!!
ไปเตงเตงที่อื่นไป๊!!



ผมปฏิเสธให้ตายแต่สุดท้ายก็ยอมเป็นให้ครับ แพ้แรงตื๊อไอ้พี่แป๊ะมัน เล่นเกาะติดเหมือนเป็นกาฝากอีกอย่างก็ยอมเพราะพี่มันบอกว่าแค่แต่งหล่อไปเดินคูลๆบนเวทีกับตอบคำถามเล็กๆน้อย ไม่ได้กินเวลาเรียนหรือซ้อมลีดมาก แถมได้เปิดโลกเจอดาวเดือนมหาลัยอื่นด้วย ผมคุยกับพี่แป๊ะเสร็จก็ได้แต่ถอนหายใจเซ็งๆ ตอนนี้ไข้หายไปสองสามวันแล้วครับ คุณพี่หมอเค้าดันทำตัวดีตามชื่อเล่น สงสัยแม่ตั้งแก้เคล็ด แต่ก็ช่างเป็นหมอที่ผสมวิศวะได้อย่างลงตัว


ในส่วนของความเป็นหมอการดูแลพี่แกก็ดูเป็นหมอครับแต่ทำด้วยแรงเยี่ยงตะไบเหล็กแบบวิศวะ การเช็ดตัวพี่แม่งเช็ดย้อนขนแบบขนติดผ้าไปด้วย มือหรือตีนทำไมหนักขนาดนั้น เช็ดไปร้องไปเหมือนพี่มันซาดิสม์อ่ะยิ่งเห็นผมร้องยิ่งถู เป็นบ้า แถมเวลากินยามันจะมานั่งจ้องรอให้ผมกินแล้วฮ่าให้ดูก่อนว่ากลืนจริงหลังกลืนหลอกไปรอบนึงแล้วโดนจับได้ ยิ่งกว่าแม่ครับ พูดเลย

“เชี่ย รูปนี้กูนี่หล่ออย่างกะนายนภัทร”

“โวะ” ไอ้ปันส่ายหัวกับความมั่นหน้าของไอ้เติ้ลรัวๆ

“มึงดูเพื่อนมึงดู โอโห้ เพิ่มแสงอีกนิดกูอ่ะเติ้ลฐาได้แล้ว แปะหน้าม้าอีกนิดกูลีเติ้ล ละมุนตุ้นแบบเติ้ลโกะ” มันหันรูปมันมาให้ดู

ซึ่งรูปแม่งห่างไกลจากคำว่าเพิ่มแสงอีกนิดจะเป็นเติ้ลฐามาก เพราะขาวสุดในรูปก็ตาดำมึงแล้วหล่ะ ย้อนแสงสุดชีวิต ใส่ชอปทำหน้าเข้มท่ามกลางดอกไม้แล้วชูมือสองนิ้ว ย้อนแสงไม่พอมึงยังจะย้อนแย้งในตัวเองด้วยหรอเพื่อน ตกลงจะเอาเท่เอาคูลหรือจะแบ๊ว   

“กูไม่เห็นไรเลยอ่ะเติ้ล”

“เรติน่ามึงมีปัญหาแล้วหล่ะปัน หรือความหล่อกูเข้าตา ฉันไม่ได้ร้องไห้”

“มืดจะตายห่า เอารูปอื่น” ไอ้พีจิ้มแคนเซิลก่อนที่ไอ้เติ้ลจะโวยวายใหญ่

“เห้ยๆๆ ไอ้สัส พวกมึงนี่เข้าไม่ถึงความฮิปสเตอร์เลยอ่ะ ภาพย้อนแสงอ่ะ เค้าเปรียบเสมือนเราจะไม่จำเป็นต้องเป็นวัตถุที่แสงสาดส่อง เราเป็นเงา แต่อยู่ในหลุมแห่งความมืดมนแต่ตัวเราก็มีมิติให้โดดเด่นท่ามกลางความมืดมนนั้นได้ เชี่ยยย โคตรมีสตอรี่” กูหล่ะยอมใจ รูปเดียวมึงมโนซะเป็นหนึ่งในเนื้อหาแฮรี่พอตเตอร์

“ฮิปสเตอร์ห่าอะไร แถวบ้านกูเรียกถ่ายไม่เป็น ถ่ายย้อนแสงใครถ่ายให้มึงเนี่ย”

“มึงไงไอ้พี”

“อ้าว แสดงว่ารูปก็สวยนี่ เออๆ ลงเลยๆ” ไอ้นี่ก็ไร้ความจริงใจ  ไอ้เติ้ลมันหมกมุ่นปรับนู่นปรับนี่ซักพักก็เงยหน้าขึ้นมาอีก

“แคปชั่นอะไรดีวะไอ้พี”

“วัดท่าไม้ตาย”

“ไอ้สัส แคปชั่นไม่ใช่สติ๊กเกอร์หลังรถ”

“ทุกครั้งที่สุข พรุ่งนี้จะเสาร์เสมอ”

“ไม่ตลก”

“พี่ไม่ได้หล่อเหมือนคนอื่น แต่พี่ไม่ได้มีคนอื่นเหมือนคนหล่อ”

“เสล่อไปอ่ะ”

“ตอนแรกคิดว่าหัวใจอยู่ข้างซ้าย ที่ไหนได้อยู่ข้างเธอ”

“อุ้ยเสี่ยวป้อมาเลยนะเรา”

“เบื่อความร้อนต้องการความรัก”

“โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยพี มึงเป็นแอตมินแคปชั่นเสี่ยวท้ายรถสิบล้อหรอไอ้สัส ไม่ไหว กูอยากได้อะไรแมนๆอ่ะมึง คูลๆแบบเด็กวิศวะอัพอ่ะ ไหนปันปันเพื่อนรัก กูขอซักแคปชั่น ขอแบบหล่อเลยอ่ะ หล่อแบบแมนๆ หล่อแบบผู้พิทักษ์ หล่อแบบอะเวียงเจอร์”

“ท้อได้แต่อย่าโลกิ้”

“...”

“...”

“...”

ท้อพ่องงงงงงงงงงงง โลกิ้พ่องงงงงงงงงงงง
ไอ้เติ้ลได้แต่ทำหน้าไว้อาลัยแล้วก็นั่งจิ้มแคปชั่นตัวเองเงียบๆไปหลังจากเจอโลกี้จากไอ้ปันเล่นงานไปจนตลกไม่ออก ผมส่ายหัวระอากับความไร้สาระของเพื่อน งี้แหล่ะครับ เด็กวิศวะภาพลักษณ์อาจจะเถื่อนไปบ้างแต่แท้จริงคือคนสติไม่ดีมารวมตัวกันแต่ทำเป็นคูล

แล้วสุดท้ายไอ้เติ้ลก็อัพรูปย้อนแสงที่มันคิดว่ามินิมอล ฮิปสเตอร์ ฮิปสตูดอะไรของมันลงแอปอินสตาแกรมพร้อมกับแคปชั่น


‘ติดบุหรี่เป็นมะเร็ง ติดมะเส็งเป็นมะโรง’


อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
คูลมากมั้งไอ้สัดดดดดด!!

“อู้” หือ? ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกเรียกพร้อมกับไอร้อนๆมาแนบตรงหลังด้วย พอเงยหน้าไปหัวก็ชนกับพุงแข็งๆ หน้าคุ้นๆกระตุกยิ้มมุมปากอยู่บนหน้าผม

“อ้าว พี่หมอ” มือพี่หมอเอื้อมมาวัดไข้ผมพอเห็นว่าไม่มีไข้แล้วก็เอามือออก พร้อมกับย้ายก้นมานั่งข้างๆผมและพี่ภูมิที่เดินไปขยี้หัวไอ้ปันไอ้พีเล่น ดูจากชุดพี่ภูมิและพี่หมอแล้วคงจะเตรียมไปซ้อมบอล ถกแขนโชว์กล้ามแน่นๆกันใหญ่ จ้า พ่อคุณ สาวในโรงอาหารปากสั่นมือสั่นกันหมดแล้ว

“ใส่ชอปแล้วมึงดูเหมือนเด็กเลย”

“หาเรื่องว่ะ” ผมสะบัดหัวหนีมือที่ทาบมาขยี้หัวผม

“กูบอกให้กินอาหารอ่อนๆก่อนไง” ผมมองตามตาดุๆก็ไปหยุดที่ถ้วยก๋วยเตี๋ยวต้มยำ อ้าวๆ อะไรครับคุณ ผมกินวุ้นเส้นต้มยำ ปัญญาพี่แป๊ะว่าอ่อนแล้ว วุ้นเส้นอ่อนกว่าอีกนะเว่ย!

“ผมหายแล้ว แล้วเดี๋ยวพี่ไปซ้อมบอลอ่อ สนามไหนอ่ะ” รีบเปลี่ยนเรื่องครับ เดี๋ยวโดนด่า

“สนามวิศวะ ใกล้แข่งแล้วเลยเร่งซ้อมหน่อย ...แล้วมึงซ้อมลีดที่ไหน”

“สนามหลักอ่ะ วันนี้ปล่อยสามทุ่ม แต่ต้องไปซ้อมตอบคำถามกับพี่แป๊ะก่อน ผมลงเดือนไออีไป”

“มึงคุยเรื่องชุดกับพวกมันดีๆ ปีไอ้หญิงใส่ซีทรูเดิน เดี๋ยวแม่งเล่นแง่อะไรอีก ภาคมึงนี่สมกับเป็นกึ่งบริหารนะ เรื่องพวกนี้ดูถนัด” ด่าว่าภาคผมแกมโกง แล้วไอ้ความคิดวิธีเอาชนะเสดสาดของพี่มึงนี่ไม่ร้ายเลยเนาะ

“คุยแล้ว พี่บอกว่าปีนี้เค้าบอกธีมดิสนี่ย์เลยกะจะให้ผมเป็นเจ้าชาย” ถึงจะรู้สึกไม่ปลอดภัยเล็กน้อยตอนถามว่าเจ้าชายอะไรแล้วมันพี่มันไม่ตอบ แต่ก็โล่งใจไปหน่อยที่อย่างน้อยก็ยังได้เป็นตั้งเจ้าชายวะ ยังไงก็คงไม่มีอะไรอนาจารออกไปเดินหรอก

“คุยที่ไหน เสร็จกี่โมง”

“ที่ชอปภาคแหล่ะ คงดึกๆ พวกพี่มันหาคนประกวดจวนตัวไปหน่อยเวลาเตรียมตัวเลยน้อย”

“กูซ้อมดนตรีอยู่ชอปเครื่องกล เดี๋ยวกูเอารถไปรับ” หื้อ? ผมมองหน้าพี่มันอย่างงงๆ

“รับผมทำไมอ่ะ”

“ก็.. น้ำค้างมันเยอะ เดินกลับเดี๋ยวมึงก็ป่วยอีก อย่าเถียงมากได้มั้ยวะ ไข้มึงหายแล้วรึไงกูจะได้ให้ไอ้ภูมิสั่งการ์ดมึงเยอะๆ” อ้าวไอ้พี่หมอมึง ประจำเดือนไม่มาหรอ พูดดังเดี๋ยวพี่ภูมิได้ยิน ผมเลยปิดปากพี่มันไว้

“เอ้าๆ จีบอะไรกันอีกหล่ะพวกมึง” พี่ภูมิเดินเอาตีนมาเขี่ยๆเข่าผม แจกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ไอ้พี่หมอ ไอ้พี่หมอมันเตะกลับไปหนึ่งที ไม่รู้หงุดหงิดอะไรของเค้า หรือนี่คืออาการของคนแก่ครับ

“ไอ้ลูกหมามันดื้อกับกู”

“อะไรวะ ผมยังไม่ได้ทำไรเลย”

“หน่ะ เถียงกูอีกแล้ว”

เดี๋ยวววววววววววว กูเถียงอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยย

“ไม่ต้องห่วงหมอ เดี๋ยวกูลงโทษให้แม่งวิ่งรอบสนามสิบรอบค้างการ์ดอีกซักสามร้อยคนเดียว” โหหห ไรวะ ผมเบะปากทำหน้าตางอแงใส่ไอ้พี่ภูมิทันที อย่าใจร้ายกับน้องนุ่งแบบนี้เลยครับ ไข้กูเพิ่งหาย กูไหว้หล่ะพี่ นี่ไหว้พี่มันบ่อยจนชักสงสัยว่าชื่อเล่นเต็มๆมึงชื่อศาลพระภูมิรึเปล่า

“อย่าแกล้งมันไข้มันเพิ่งหาย เดี๋ยวเป็นลม” พี่หมอขัดพี่ภูมิก่อนจะหันขวับมาหาผม “มึงกินยารึยังไอ้ลูกหมา”

“กินแล้วๆ”

“มันแดกยาไปจริงรึเปล่า” เอ้า เมื่อกี้กูพูดนะไม่ได้ตด ไอ้พี่หมอเมินผมไปถามพวกเพื่อนๆแทน ผมสบตาไอ้เติ้ลแล้วขยิบตาปิ๊งๆ เอาหน่อยเพื่อนเติ้ล กูรู้ว่ามึงกับกูเชื่อมกันด้วยสายสัมพันธ์รัก ขยิบตาก็รู้ใจ ไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆเราก็สื่อถึงกันได้

“มึงขยิบตาให้กูทำไมเนี่ยอู้ ฝุ่นเข้าตาฉันไม่ได้ร้องไห้หรอ”


ใช่เติ้ล ฝุ่นไม่เข้าตากู..
แต่ตีนกูเนี่ยจะเข้าตามึง!! ไอ้โง่!!


ผมหันไปสบตาไอ้พี่หมอก็แทบจะสะดุ้งหางจุกตูด ดุอะไรขนาดนั้นอ่ะ ไม่ต้องขยับปากพูดนี่รู้เลยว่าจะแดกหัวกูแล้วถ้าแดกได้ ตกลงกูหรือใครที่เป็นคนป่วย

“แหะๆ”

“แหะอะไร หยิบยามาแดกต่อหน้ากูเดี๋ยวนี้”

ฮืออออออออออออออ นี่กูอายุเท่าไหร่เนี่ยต้องมากลืนยาให้คุณแม่ดูแถมต้องแล่บลิ้นทำเสียงแฮ่ให้รู้ว่ากลืนจริงๆอีกต่างหากไม่งั้นพี่มันจะมาส่อง ชื่อหมอเฉยๆไม่ใช่หรอ ไม่ใช่หมอฟัน ไม่ใช่โพชิ ไม่ต้องมาทำเป็นส่องหินปูนชาวบ้าน ผมกลืนยาเม็ดขาวๆพร้อมแฮ่ให้พี่มันดูท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งโต๊ะ
       
“เก่งมาก” มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดขยี้ลงมาบนหัวผม ลูบไปลูบหมาเหมือนลูบหัวหมา จนต้องสะบัดหัวหลบ

“เห้ยหมอ พวกไอ้เก่งไลน์มาตามละ ไปเถอะ” พี่ภูมิหันมาเร่งพี่หมอ สงสัยเพื่อนที่ซ้อมบอลเรียกแล้ว พี่หมอพยักหน้า หันมาลูบหัวผมอีกรอบแล้วก็เดินไป ผีเข้าผีออก ผมถอนหายใจแล้วหันกลับมาเขี่ยก๋วยเตี๋ยวต่อ

“มึงกับพี่เค้าเลิกตีกันแล้วหรอวะ” ผมมองหน้าไอ้พี

“ก็ไม่เชิงว่ะ อยู่ด้วยกันมาซักพักแล้ว พี่มันดีกว่าที่คิดนะเว่ยถึงจะกวนตีนไปหน่อย”

“แล้วมึงไม่รำคาญหรอวะ”

“ไม่นี่ พี่มันก็ชอบดุแบบนี้ตลอดแต่มันใจดีนะ กูชินด้วยแหล่ะ ยังไงก็ตื่นมาหน้ามันเจอทุกวัน”

“อ้อ เหมือนที่คนโบราณเค้าว่าไว้เลยเนาะ”

“เออ ว่าน้ำลดต่อผุดใช่มั้ยวะ แถวบ้านกูก็น้ำท่วมบ่อยปลาเลยกินมด”
 ไหนความเชื่อมโยงอ่ะเพื่อนเติ้ล ผมหัวเราะกับมุกโง่ๆของมัน ก๋วยเตี๋ยวแม่งก็เผ็ดเกิ๊นจนต้องลุกไปซื้อน้ำเปล่าเพิ่มอีกขวด เลยอดฟังเฉลยคำตอบจากไอ้พีเลย


พีมองเพื่อนตัวเล็กที่เดินไปซื้อน้ำแล้วได้แต่ส่ายหัวในใจ เหมือนที่ยายเค้าเคยพูดเอาไว้ตอนสมัยพี่สาวออกเรือน ไม่คิดเลยว่ามันจะเอามาใช้กับกรณีนี้กับเพื่อนผู้ชายได้ด้วย
คำโบราณที่ว่า





‘อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง’




.
.
.




“มึงเดินให้สง่าหน่อยได้ป่ะอู้ สัส เดินห่อเหี่ยวเหมือนคนไข่ฝ่อ” พูดดีๆเพ่ ฝ่อเฝ่ออะไร ไม่เคยใช้มันจะฝ่อได้ไงปัดโถ่ ผมได้แต่มองค้อนไอ้พี่แป๊ะ ขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง ผมยังต้องมาหัดเดินแบบสำหรับประกวดเดือน งานไฟรนก้นสุดๆ

“น้องมันเหนื่อยแล้วแหล่ะพี่แป๊ะ ซ้อมลีดมาด้วย พอเถอะ” พี่หญิงเดินมาจับไหล่พี่แป๊ะ ที่เมื่อกี้ผมได้แต่ค้อนไม่ใช่อะไรนะครับ พี่แป๊ะลุคนี้มันจริงจังผมไม่ค่อยชิน ถึงจะเป็นปกติของพวกพี่มันอยู่แล้วเพราะพี่แป๊ะก็เป็นอดีตพี่ว้าก พอเป็นเรื่องงานก็เลยจะจริงจังขึ้นมาหน่อย พี่หญิงเองก็เหนื่อยครับ เพราะต้องมาเดินให้ผมดูไปกลับอยู่หลายรอบ พี่พี่ที่มานั่งเฝ้าก็นั่งคอพับหลับรอคาชุดบอลเสดสาดไปแล้วเรียบร้อย

“เออเคๆ งั้นมึงลงมาติวถามตอบซักสามสี่คำถามแล้วเดี๋ยวปล่อยกลับเลย” โฮกกกกกกกกก ผมกระโดดลงจากโต๊ะสูงที่พวกพี่มันขนมาต่อกันแทนสเตจให้เดินด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสูงสุด แต่ก็ยังกลับไม่ได้ผมยังต้องมานั่งตาปรือประกบพี่โยเพื่อด่านถามตอบต่อ

“ฮ่าๆ เหนื่อยหน่อยนะไอ้ตัวเล็ก” พี่โยยกมือขึ้นโยกหัวผม งืออออออ ไม่ไหวแล้ว อยากนอนโคตรๆ ผมเอนหัวซบมือพี่โยที่รองอยู่ตรงแก้ม

“ไม่หน่อยแล้วอ่ะ ไม่น่าตกลงเป็นเดือนให้เลยเนี่ย โคตรเหนื่อยยยยยยย”

“เอ้าๆ มาติวคำถามก่อน ซักสามสี่คำถามเดี๋ยวพากลับหอ”

“ติวพอพี่ วันนี้พ่อผมมารับ”

“พ่อ?”

“พี่หมออ่ะ”

“...” ผมชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่มันไม่ค่อยถูกกัน เงยหน้ามาก็เจอพี่โยขมวดคิ้วอยู่ตามที่คาดไว้

“มาๆ ติวคำถามกันดีกว่า พี่โยลองถามมาซิ”

ครืด...
คำถามยังไม่ทันได้หลุดออกมาก็ถูกขัดด้วยเสียงลากเก้าอี้หนักๆตามมาด้วยเสียงทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามผมและติดกับพี่โย

“ในฐานะอดีตเดือนวิศวะกูก็ช่วยติวให้ได้เหมือนกัน”

 พี่หมอยกมือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดยกขึ้นปาดผมก่อนจะย้ายมาประสานมือไว้ที่ขาแล้วยิ้มให้พี่โย เหมือนเป็นมิตรรักแต่แท้จริงนี่โคตรสงครามเย็น พวกรุ่นพี่คนอื่นนี่แทบจะหนีกลับกันหมด เห็นพี่ผู้หญิงที่มีแฟนเป็นหมอถึงกับโทรตามแฟนรอไว้ด้วย

“เห้ย ในฐานะเดือนเสดสาดกูก็ช่วยได้นะ”

“เสือก” ออหอ ประสานเสียงด่า ไอ้พี่พี่มันก็ไม่ได้โกรธอะไรครับ หัวเราะเสียงดังด้วยซ้ำ

“หมาวิศวะนี่ดุจริงว่ะ งั้นติวไปละกัน กูพาหญิงกลับละ บาย” ว่าแล้วพี่พี่ก็ลากคอพี่หญิงออกไป ทิ้งผมให้นั่งอยู่ท่ามกลางสงครามเย็นอย่างอึดอัด ฮึกๆ ดวงอะไรของกู ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย ยังต้องมานั่งจ๋อง เกร็งโดยไม่รู้สาเหตุว่าเกร็งทำไมอีกต่างหาก

“อ่า... เรามาเริ่มติวกันเลยมั้ยครับ” ฮึกกกกกก ไม่งั้นพวกพี่ก็ไปต่อยกันข้างนอกก่อนก็ได้ครับ กูจะกลับหอนอนนน

“อืม ได้สิ คำถามแรกเอาเป็น ลักษณะใดในตัวคุณที่จะทำให้คุณได้รับตำแหน่งเดือนไออีในปีนี้ครับ”

“ผมน่ารัก”

ผัวะ!
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆ เมื่อโดยพี่โยเอาม้วนกระดาษฟาดเข้ากลางหัว

“ตอบให้นางงามกว่านี้”

“โห่ย ก็ อะไรดีวะ เอาเป็นว่าผมเป็นเฟรนด์ลี่ ผมน่าจะทำให้เพื่อนๆทุกๆมหาลัยได้มาเชื่อมใจกันเหมือนชื่อกิจกรรมครับ”

“ยังห่วยอยู่แต่ก็ดีกว่าคำตอบแรก”

”คุณคิดยังไงกับค่านิยมเรียนหมอ”

ห๊ะ…
ผมมองไอ้พี่หมอด้วยความงงขั้นสุด คำถามหมอมาเกี่ยวอะไรกับวิศวะวะ กำลังจะค้านแต่เจอสายตาดุดันจ้องมาเลยจำต้องกลืนคำค้านลงคอ แล้วกูควรตอบอะไรเนี่ย ไม่รู้ กูไม่ได้แดกเป๊ปทีน แล้วไหงกรรมการแม่งดุเป็นหมาเลยวะ งงใจ

“ก็.. ก็ ก็ดีครับ ผมว่าคณะแต่ละคณะก็มีความหลากหลายแตกต่างกันไป อย่างเราคณะวิศวะก็มีภาคชีวะการแพทย์ที่ช่วยสนับสนุนอุปกรณ์การแพทย์ให้คณะแพทย์ได้ไปช่วยประชาชนต่อ” พูดไปพูดมารู้สึกว่าไม่เกี่ยว แต่ไม่รู้ครับ พูดงงๆไว้เดี๋ยวก็คมเองผมเชื่อแบบนั้น

“สรุปชอบหมอ?”

“ห๊ะ”

“หมายถึงเลือกเห็นด้วยความค่านิยมเรียนหมอ”

“อ่อ ครับๆ ก็เลือกหมอครับ”

”ขอสาเหตุที่คุณเลือกเรียนโลจิสต์ติกมากกว่าภาคเครื่องกลด้วยครับ”

ชิ้ง..
ไม่มีเสียงครับ แต่เดาเอาว่าถ้ามีซักเสียงแม่งต้องเป็นเสียงนี้แน่ๆ เสียงฟาดฟันประหนึ่งดาบเลเซอร์ ผมแอบรู้สึกได้ว่าคำถามมันแปลกไปหน่อยนะ ตกลงมึงมาสร้างสัมพันธ์หรือความแตกแยกให้คณะวะ

“เอ่อ ... ผมว่าแต่ละภาคก็มีด้านถนัดเพราะตัวแตกต่างกันออกไปแล้วแต่ความถนัดของบุคคล ซะ ซึ่งผมชอบทางด้านโลจิสติกส์มากกว่าเลยเลือกเรียนภาคนี้ครับ”

“สรุปชอบภาคโล”

“ห๊ะ”

“หมายถึงเลือกภาคโลเพราะถนัดด้านโลจิสติกส์มากกว่าเครื่องกลใช่มั้ย?”

“อ่อ ใช่ครับๆเลือกภาคโลครับ”

“ไอ้สัดเอ๊ย”
ผมมองหน้าพี่หมอที่กัดฟันกรอดแต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มออกมาทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งสบถด่าพี่โยแบบชัดเจน ทำเป็นยิ้มการค้าแต่มือยังกำแน่นพร้อมจะมีเรื่อง

“ระหว่างหมากับหมอคุณว่าอะไรมีประโยชน์มากกว่ากัน”

“อ่า หมะ..หมอครับ”

“โยเกิร์ตกับนมเปรี้ยวชอบอะไรมากกว่ากัน”

“ยะ .. โยเกิร์ตครับ”

”หากคุณติดเกาะแล้วต้องเลือกคนอาชีพหนึ่งไปอยู่ด้วยคุณจะเลือกอาชีพอะไร ระหว่างหมอกับวิศวะ”


ฮึกกกกกกกก มีช้อยส์ฆ่าตัวตายมั้ยอ่ะพี่ครับ กูไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วอ้ะ ใครก็ได้ช่วยกูด๊วยยยยยยยยยยย


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 12 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 05-04-2017 20:11:22

.
.
.




ตัดภาพกลับมาเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว ผมนั่งเกากีตาร์อยู่ในห้องซ้อมดนตรีหรือจริงๆก็คือห้องกิจกรรมของภาคเครื่องกลที่ถูกพวกชมรมดนตรีมาบุแผงไข่บุนู่นบุนี่ทำเป็นห้องซ้อมดนตรีขึ้นมาสุดท้ายเลยกลายเป็นห้องซ้อมดนตรีย่อมๆของคณะไปโดยปริยาย

เนื่องจากงานของพวกภาคอุตจะต้องมีเล่นดนตรีในงาน พวกมันเลยจำต้องขอแรงพวกผมมาช่วยเล่นดนตรีให้เพราะเคยฟอร์มวงร้องงานรับน้องงานต่างๆมาด้วยกันตั้งแต่ปึหนึ่งอยู่แล้วด้วยเลยสะดวกต่อการคุยงาน ซึ่งผมก็ว่างพอดีเลยตกลงเล่นให้พร้อมกับไอ้ภูมิที่เป็นมือกลอง

ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้วไอ้ลูกหมาคงเพิ่งซ้อมลีดเสร็จแล้วไปซ้อมเดินแบบต่อ สงสารมันเหมือนกัน ตัวก็เล็กนิดเดียว รุ่นพี่ภาคมันก็ขยันใช้งานจริงๆ ไม่คิดว่ามันบาปบ้างหรอ เหมือนใช้แรงงานเด็กอย่างไรอย่างนั้น ส่วนผมก็รอเพื่อนลิสต์เพลงที่จะเล่น เห็นคิดกันมาซักพักแล้วแต่ก็ยังตกลงกันไม่ได้ซักที

“หมอ”

“หืม?” ผมเงยหน้าหาเสียงเรียก นั่นก็คือไอ้ภูมิที่ยกบุหรี่ในมือยกคิ้วถามผมเป็นเชิงถาม ผมก็พยักหน้า วางกีตาร์แล้วเดินตามมันออกไป ท่ามกลางความเงียบ ผมจับบุหรี่มือหนึ่งไถมือถือมือหนึ่ง โดยที่มีไอ้ภูมิยืนเตะนู่นเตะนี่อยู่ข้างๆไม่ไกล ท่ามกลางความเงียบที่มีแค่เพียงเสียงเตะฝุ่นไปมาก็ถูกขัดด้วยคำถามเบาๆ


“หมอ มึงชอบอู้หรอวะ”


กึ้ก..
มือที่ไถมือถือเป็นต้องชะงักแบบไม่รู้ตัว แถมใจยังวาบลงไปอยู่ที่พื้นอีกต่างหาก
ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนซึ่งก็พบว่าภูมิยืนหันหลังให้อยู่เหมือนไม่ได้สนใจอะไร ผมถอนหายใจหนัก เอาเถอะ จริงๆก็พอรู้ว่าต้องมีคำถามนี้ไม่ช้าก็เร็วเกิดขึ้นอยู่แล้วแหล่ะ

“ไม่รู้”

“อืม” เสียงตอบไม่ได้หงุดหงิดหรือล้ออะไรและไม่ได้ถามต่อด้วย เค้าเว้นระยะไปครู่หนึ่งก่อนจะเป็นคนเอ่ยปากถามเอง

“ทำไมมึงไม่ถามว่ากูเป็นเกย์หรอวะแทน”

“ไม่รู้จะถามทำไม”

“...”

“จะเป็นไม่เป็นไม่ได้อยากรู้ อยากรู้ว่าชอบน้องมันหรอเฉยๆ” ภูมิเดินมาทิ้งตัวลงบนฟุตบาลข้างๆเค้า ใครขี่จักรยานผ่านคงตลกดี ผู้ชายร่างใหญ่สองคนมานั่งดูดบุหรี่ข้างกันเหมือนท่ามกลางความมืด

“ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยชอบผู้ชาย เลยไม่รู้ตอนนี้คืออะไร” ผมตอบด้วยความสัจจริง ผมไม่ใช่เด็กมัธยมต้นที่ต้องมานั่งเด็ดดอกไม้รักไม่รัก ผมเคยมีแฟนมาตั้งแต่ประถมแต่ไม่เคยซักครั้งที่จะควงผู้ชาย ทุกวันนี้ตัวเค้าเองก็รู้ว่าความรู้สึกมันแปลกๆไปกับการมองผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งน่ารักน่าเอ็นดูแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะนิยามความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นว่าอะไร

“มึงนี่งงอะไร กูไม่ได้ถามว่ามึงชอบผู้ชายมั้ย”

“...”

“กูถามว่ามึงชอบอู้หรอ”

คำถามถูกถามย้ำออกมาอีกรอบพร้อมเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม แต่คราวนี้เค้าถึงเพิ่งเข้าใจ ว่าความหมายที่แท้จริงที่ภูมิต้องการจะสื่อนั้นไม่ใช่เพียงคำถามแต่เป็นคำตอบที่กำลังตีในหัวเค้าอยู่ต่างหาก

เค้าหัวเราะออกมาหลังจากที่เกทคำถาม พร้อมกับเอนหลังชนกับหลังภูมิ ดีที่ตัวใหญ่พอดีกันเลยยังรองรับน้ำหนักกันได้พอดี ไม่เสียแรงที่เข้าไปทักมันตั้งแต่ตอนเฟิร์สเดทมหาลัยไม่งั้นคงไม่ได้เพื่อนที่เข้าใจโดยไม่ต้องพูดแบบนี้



“อืม กูชอบอู้”


.
.


“เห้ยหมอ เนี่ยพวกกูกะว่าพวกกูจะเล่นเพลงสนุกๆว่ะ แบบพวกเป๋าแบนแฟนยิ้ม อะไรแบบนี้” ไทน์เสนอลิสต์เพลงที่เพิ่งตกลงกับกลุ่มได้หลังจากที่เถียงหาข้อสรุปมานานว่าอยากเล่นเพลงแนวไหน สุดท้ายก็หวยออกมาเป็นเพลงที่มีจังหวะเต้นได้เนื่องจากอยากให้กิจกรรมเต็มไปด้วยความสนุกโดยที่ไม่ได้สนใจอีกสองคนที่หายไปสูบบุหรี่เพราะยามปกติก็ไม่ค่อยออกความคิดเห็นอะไรอยู่แล้ว

ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากแย้งออกมา

“พวกมึงกูมีเพลงที่อยากเล่นว่ะ”

“ห๊ะ?” ทั้งห้องได้แต่อุทานมาพร้อมกัน มีแต่ภูมิที่หัวเราะแล้วเดินแยกไปหยิบไม้กลองมาควงเล่น ไม่ลืมสบตากับหมอที่ตอนนี้กำลังกระตุกยิ้มกลับมาเหมือนกัน



เอาหน่อยว่ะ ชาวเครื่องกล


.
.
.

“เหนื่อยมากเลยเนี่ยพี่ ไอ้พี่แป๊ะแม่งเหมือนองค์ลงอ่ะ พูดอยู่คำเดียว เดินใหม่ๆๆ แม่งบอกว่าผมเดินเกร็ง ไม่เกร็งก็แย่ โต๊ะที่แม่งเอามาต่อเหมือนแข็งแรงมากมั้ง ตกไปหมดหล่อจะทำยังไง นี่เดือนนะครับคุณนี่เดือน โอ๊ย! ไอ้ฮวยอย่ามาเดินใกล้ได้ป่ะวะ แม่งโคตรเหม็นตีนเลย” เค้าชายตามองไอ้ลูกหมาของเค้าที่เดินบ่นมาตลอดครึ่งทางที่จะกลับหอ หลักๆก็จะเป็นด่าไอ้หน้าแป๊ะพาลไปยันหมาฮวย เดาได้เลยว่าคงเหนื่อยมาก กลับไปคงนอนแผ่เป็นรูปปลาดาวเหมือนที่ชอบทำแน่นอน

ใครเห็นคงเป็นภาพที่น่ารำคาญที่ไอ้ตัวเล็กๆพูดไม่หยุดไปตลอดทาง แต่เค้าดันโคตรเพลินมองปากเล็กๆขยับไปมาไม่หยุด ได้แต่คิดว่าเหมือนพอรู้ว่าตัวเองคิดอะไรยิ่งดูโรคจิตไปกันใหญ่เลย

“หึ” ผมยกมือขึ้นยีหัวมัน ทั้งๆที่วันนี้สัญญาว่าจะเอารถมารับมันกลับ แต่ก็ดันลืมกุญแจไว้กับไอ้ภูมิเลยต้องเดินกลับหอแทน นึกดีใจเล็กๆที่มันเลือกเดินกลับกับผมแทนการโดดขึ้นรถสุดหรูของไอ้หน้าเต้าหู้พี่รักของมัน เอาไว้ไถ่โทษทีหลังละกันนะ

พูดแล้วก็นึกไปถึงแบล็กบอกซ์ เค้าคิดว่าจะพับแผนการหาไปใหญ่ๆ ถ้าใครหาเจอก่อนค่อยวางแผนไปแย่งอีกที ตอนนี้นึกอยากให้มันฝังลึกไปใต้น้ำให้ไม่มีใครหาเจอ เพื่อที่จะรั้งไอ้ตัวเล็กข้างๆไม่ได้มีโอกาสย้ายหอไปไหนนานๆ

นานกว่านี้หน่อยนะ นานพอให้ได้ทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองให้มันแน่นอนกว่านี้หน่อย 

“หัวเราะไรวะพี่ อารมณ์ดีอะไร ผมเหนื่อยจะตายห่า พี่มีแรงมาหัวเราะหรอถามใจดู”

“พาล” ผมผลักหัวมันเบาๆ ขนาดเบาแล้ว หัวลูกหมาดันเซแถ่ดๆไปไกล

“ก็จริงอ่ะ ผมจองห้องน้ำนะ ขออาบก่อน เหนียวตัวมากเลยอ่ะ เนี่ยทั้งเหงื่อทั้งยากันยุง ลองตีแขนดังแปะๆเลยเนี่ย พี่ได้ยินป่ะ แม่งเมือกๆอ่ะเหนียวๆอ่ะ ยี้” สกปรกเองไม่พอแม่งขูดเมือกๆมาป้ายเสื้อบอลผมอีกต่างหาก

“อู้ มึงประกวดเดือนหลังแข่งลีดใช่มั้ย”

“ใช่ เหนื่อยสาดดด แข่งลีดเสร็จบ่ายสองต้องมาเตรียมเดินแบบตอนเย็นต่อเลย อยากจะร้องไห้” มันทำท่าสะอื้นแบบแกล้งๆ แต่ดูแล้วมันก็คงเหนื่อยอย่างที่พูด วันนี้จริงๆแล้วผมกะจะแค่ไปรอเงียบๆแต่พอเห็นไอ้หน้าเต้าหู้นั่งลูบหน้าลูบตาไอ้ลูกหมาผมที่เหนื่อยจนยอมให้ทุกคนลูบไปหมดก็อดที่จะเสือกเข้าไปแทรกกลางไม่ได้ เดี๋ยวเถอะมึงไอ้โกลเต้นรีทีฟเวอร์ อยากเปิดวอร์กับไซบีเรียนนักหรอ


...ศึกแย่งชิวาว่า

นั่นแหล่ะ เลยเผลอเปิดสงครามคำถามให้มันตอบเลือกหมอ ไปเกือบชั่วโมง ปัจจุบันลูกหมาเลยบ่นงิ้งๆข้างหูไม่หยุด ความเหนื่อยวันนี้ก็ถือเป็นความผิดเค้าเล็กๆด้วยเหมือนกัน เลยยอมให้บ่นให้เอาขี้ไคลป้ายเสื้อหน่อยก็ได้

“กูจะไปดูมึงแข่งลีดกับประกวดเดือนแลกกับมึงต้องมาฟังกูเล่นดนตรี”

“ห๊ะ พี่เล่นดนตรีงานผมหรอ”

“เออ หลังประกาศผลนิดหน่อย”

“ไม่ต้องแลกก็ได้ เดี๋ยวผมจะเตรียมพวงหลีดไปรอเลยครับคุณหมอครับ ขอเพลงบัวลอยด้วยได้มั้ยครับ” เหอะ ผมยกมือเตรียมจะผลักหัวลูกหมาอีกรอบ แต่พอหันไปเห็นตาปรือๆเลยเปลี่ยนเป็นลูบหัวมันแทน

“กูมีเพลงจะร้องให้มึงฟัง”

“หื้อ”

“ที่งานหน่ะ กูมีเพลงจะร้องให้ฟัง”

“ถ้าร้องไปลงนรกซะเถอะที่รักมีโกรธนะเห้ย” ไอ้ลูกหมาบ่นพึมพำ อ้าวอะไรมึง ยังไม่ทันพูดอะไรจะขอเป็นที่รักกูแล้วหรอ ข้ามขั้นไปหน่อยนะ ถึงจะยินยอมก็เถอะ ผมคิดขำๆแล้วคว้าคอมันมากอดซึ่งมันก็โวยวายขัดขืนตามที่คาด

“รุงรังว่ะพี่ เดินดีๆดิ๊ ผมง่วงงงงงงงงงงงงงงงง”

“สัญญาแล้วนะว่าจะมาฟัง”

“เออออออ”

ผมโยกหัวมันไปมาแอบฉกจมูกลงไปฟัดหัวมันผ่านๆเพราะต้องก้มตัวมากไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ระยะห่างเกือบสามสิบเซ็นไม่น้อยเลยก่อนจะปล่อยให้มันผละออกไปเดินหน้ามุ่ย งอคิ้วตาปรือบ่นนู่นบนนี่ไปตลอดทาง ดูท่าทางจะง่วงจริงๆ ขนาดขึ้นบันได ผมยังต้องเอามือรองๆไว้แถวก้นมัน (ไม่ได้โดนนะ!) เผื่อแม่งหงายลงไป เพราะแทบจะหลับตาเดินแล้ว บ่นเมื่อยแล้วก็หงุดพักมันทุกชั้นจนอยากจะอุ้มขึ้นห้อง


ไม่ใช่กลัวเมื่อยนะ
กูรำคาญ พักอยู่ได้ ไอ้ลูกหมา!!





-----------------------------------------------


ความสัมพันธ์ที่เริ่มพัฒนา(ก็ปาเข้าไปตอนสิบสาม กรั่ก)
ได้ทีนี่แต๊ะอั๋งน้องบ่อยเชียวนะพ่อหนุ่มมมม เห็นน้องเอ๋อๆโง่ๆหน่อยตามไม่ทันพี่หล่ะเอาใหญ่
พี่หมอยังคงเป็นผู้ชายที่หยาบคายและขี้แกล้งเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เพิ่มเติมคือน้องอู้เริ่มเป็นน้องอู้ที่แท้ทรูมากขึ้น 5555555555555555555555555 ตะหนูของพรี่มีแต่คนรักคนเอ็นดู
แลความรักของพี่ร่างยักษ์เค้าจะทำตัวน้องช้ำเอา ฮือๆ ยัยตัวเล้กกกก

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และวิวทั้งจากในเล้าและ #เด็กหอหมออู้
มาแจ้งข่าวว่าน่าจะหายไปช่วงสงกรานต์นะคะ
มาอัพอีกทีคงหลังสงกรานต์เลย สำหรับสงกรานต์ก็ขอให้เดินทางแล้วก็เล่นน้ำกันอย่างปลอดภัยนะคะ
ดูแลรักษาตัวเองกันดีๆ ไม่งั้นจะส่งพี่หมอไปจัดการ(?)

และเหมือนเดิมหวังว่าจะทำให้ หึหึ ออกมาได้ในวันที่เครียดหรือเบื่อนะคะ
สวัสดีปี๋ใหม่เมืองนะคะ  :mew1:

ตอนหน้าจะตอบเม้นต์และ Q & A ถามคำถามไว้ได้นะคะ

ลงชื่อ Oiimaps ✿
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-04-2017 20:33:49
พี่หมอมีเพลงจะร้องให้ฟังด้วยอ่า เง้ออ. รอมุดดินเลยอู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 05-04-2017 20:37:11
ความเนียนนี้ หื้อ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-04-2017 21:34:21
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 05-04-2017 21:55:39
วิศวะสาขาตลกเหรอคะ แต่ละคนจะฮากันไปไหน
พี่หมอก็ห่วงแบบโหดๆ น้องมันจะเข้าใจว่าจีบม้ายยย
น้องอู้เกิดเป็นชิวาว่านี่ลำบากนะ มีแต่คนอยากเป็นเจ้าของ
ว่าแต่ว่าจะสารภาพรักกันในงานประกวดเลยมั้ย จะร้องเพลงไรให้น้องฟังเหรออยากรุ้มาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 05-04-2017 22:12:41
โอ้โหวววววววว อัพอีกทีหลังสงกรานต์  :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-04-2017 22:48:08
โอีย ขำ คำโบราณว่าไว้
แบบ ตื่นมาก็เจอหน้ากันทุกวัน
“เออ ว่าน้ำลดต่อผุดใช่มั้ยวะ แถวบ้านกูก็น้ำท่วมบ่อยปลาเลยกินมด”

พี่หมอ พี่โย ฝึกถามตอบ เรื่องเดือน
มีสาระประโยชน์มากมายจริงจริ้ง  :katai1: :katai1: :katai1:
เพราะ มีแต่ตอบ โย กับ หมอ

พี่หมอ ยอมรับแล้วว่าชอบอู้
แต่อู้ ไม่รู้อะไรเล้ยยยยย
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-04-2017 23:19:31
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPedGabGab ที่ 05-04-2017 23:58:11
นิยายก็ฮา รูปโปรคนแต่งก็ฮา(โถ่ พรี่ซูโฮ) เอาไปสิบกะโหลกค่ะ 555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 06-04-2017 00:01:18
พี่หมอ..จะสารภาพรัก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: knxiiviii ที่ 06-04-2017 00:55:29
นี่อ่านนิยายรักหรืออ่านแก๊กตลกคาเฟ่ เกลียดความเนียนของนายแพทย์555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: JokerLK ที่ 06-04-2017 01:13:51
ขำไม่หยุดจริงๆต้องยอมมุกสไตล์โดนไล่มาเล่นในนี้เลย 5555555 โดยเฉพาะ “ท้อได้แต่อย่าโลกิ้” นี่ก็ว่าได้ยินมาแล้วนะ แต่จังหวะในเรื่องนี้มันได้จนต้องหลุดผรุสวาทออกมาแล้วขำไม่หยุด เห้อออ อยากเล่นมุกแบบโพชิบ้างว่า

"ตลกกว่านี้ก็ตล้กแล้วลู้กกกก"

#ที่เม้นไปไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อหานิยายเลย 555555555555555 แต่ดีใจกับคุณหมอเค้านะคะที่เริ่มจะรู้ใจตัวเองบ้างแล้ว คนอื่นเค้ารู้กันนานแล้วปั๊ดโถ่เอ้ย ออกตัวช้าระวังนกนะเธอออออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 06-04-2017 03:23:15
ฮาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 06-04-2017 05:44:10
พี่หมอรู้ใจตัวเองแล้วววว รถขนอ้อยก็เริ่มมาแล้ว :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 06-04-2017 07:22:20
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 06-04-2017 08:48:44
  :-[   :jul3: :m20: :katai2-1: o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 06-04-2017 09:12:57
พี่แป๊ะอย่าเอาชุดพิเรนๆให้น้องใส่นะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-04-2017 13:20:31
แหม่ มีความหวงชิวาว่าหนักมาก

รอชมเพลงคุณหมอนะค๊าา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 06-04-2017 19:17:57
โอ้ยช็อตนี่ "เลือกหมอ" ตายๆๆๆๆกู๊ดด o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 06-04-2017 23:58:28
คู่รักไซบีเรียนชิวาว่า หื้มมมม :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: rivayu ที่ 07-04-2017 01:13:43
เราชอบเรื่องนี่นะ อ่านแล้วติดค่ะ แต่มีที่ติดใจอยู่นิดนึง เรื่องการใช้คำว่า "เค้า" เราเข้าใจว่าคนเขียนอาจจะติดจากการพิมพ์ข้อความสนทนา แต่ถ้าจะเขียนนิยายที่มีลักษณะการบรรยายโดยบุคคลที่สาม เราว่าน่าจะใช้คำว่า "เขา" ดีกว่านะคะ อีกเรื่องก็คือ การที่สลับรูปแบบการบรรยายไปมา โดยบรรยายโดยตัวละครบ้าง บุคคลที่สามบ้าง บางทีในย่อหน้าเดียวกัน มันทำให้คนอ่านงงได้นะคะ จริงๆแล้วถ้าจะให้มีการบรรยายหลายรูปแบบ ให้อยู่คนละบทเลยดีที่สุดค่ะ แต่ถ้าอารมณ์ตอนเขียนมันได้จริงๆ ลองเป็นวิธีการเปลี่ยนลักษณะตัวอักษรไหมคะ สมมติว่ามีการบรรยายโดยบุคคลที่สามช่วงสั้นๆในบทเดียวกัน ก็ลองใช้อักษรตัวเอียงเพื่อบอกว่ารูปแบบการบรรยายเปลี่ยนไปนะ หรือการที่ระบุว่าใครเป็นผู้บรรยายก่อนที่จะเปลี่ยนคนบรรยายหรือรูปแบบการบรรยายก็พอได้นะคะ เราอยากให้คนเขียนนิยายเรื่องนี้ให้ออกมาดูดีเพราะชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ลองดูค่ะ เป็นกำลังใจให้ :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Sahrapova ที่ 07-04-2017 02:49:22
พี่หมอรุกแล้ววว

ปล.อ่านไปอ่านมาพบว่าสถานที่คุ้นๆ5555555 ยืนยันว่าหลีดสังคมงานดีจริงค่ะ จากหลีดเอกนึงในสังคม  :mew3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 07-04-2017 04:17:25
 :hao3: หึหึหึ  :hao3:
พี่หมอเริ่มรุกแล้วสินะ กว่าจะรู้ใจตัวเองเนอะ แต่ก็แหม่~~ มีเล่นเพลงให้พี่อู้เค้าด้วย อย่างงี้คงจะเป็นเพลงที่สุดแสนจะดราม่าไล่ไปตาย....ที่ไหนล่ะอีบ้า!! :angry2: ก็ต้องเพลงจีบอยู่แล้ลลลล่ะ อิอิ ถึงเค้าจะทีมพี่โย แต่ก็นะ ฮึกๆๆ ยอมก็ได้ในเมื่อมันถูกกำหนดมาว่าเรื่องนี้เป็นหมออู้อ่ะ :hao5: :hao5: :hao5: เสียใจอย่าแรง!!! แต่ก็อยากให้พี่โยแทะโลมไปเรื่อยๆเหมือนกันเพื่อความฟินส่วนตัว อิอิ แต่....อยากเห็นภาพใน Blackbox แล้วสิ  :hao6:
เค้าขอสอบถาม 1 เรื่องจ่ะ (ที่จริงต้องบอกขอร้องมากกว่า 555) อยากให้มีคู่รองงงงง คู่พี่โยยยยยย น้าจ้ะะะะ คนเขียนจ๋าาาา :mew6: :mew6: เค้าทีมพี่โย เค้าติ่งพี่โย กรี้ดดดดดด
รอตอนต่อไปจ้าาาาาา :bye2: :bye2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-04-2017 14:05:35
ศึกแย่ง ชิวาว่า เริ่มขึ้นแล้วว


วางอิมเมทตัวละครได้ดีค่ะ

พอเอาหมามาเปรียบเทียบด้วย ยิ่งชัดเจน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: windyy ที่ 07-04-2017 16:46:46
รอพี่หมอร้องเพลงจีบไอ้ลูกหมานะคะ <3
เห็นด้วยเรื่องเปลี่ยนสรรพนามเหมือนที่เม้นข้างบนๆบอกเลยค่ะ
ตอนนี้มีเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาบ่อย เลยรู้สึกไม่สมูทเหมือนตอนเก่า
สู้ๆนะคะ มาต่ออีกทีขอยาวๆจุใจนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 08-04-2017 00:08:59
เอาแล้ว กี้สสสสสสสสสสสสส
พี่หมอทำตัวเป็นพระเอกซักที ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ฮือออออออออ ตลกแคปชั่นรูปมากๆ ทำไมเติ้ลพีต้องตลกขนาดนี้
กากเหมือนเพื่อนร่วมกลุ่มในชีวิตจริงมาก​
หายนานตอนต่อไปขอยาวๆนะะะะะะะะ

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 08-04-2017 13:28:51
5555 พี่หมอกับอู้คนซึน น่ารักเบาๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 09-04-2017 00:19:14
อ่านรวดเดียวแล้วเหนื่อยนะเนี่ยเรื่องนี้อะ
คือขำจนเหนื่อย5555555555
นั่งขำทั้งวัน ขำจนหายใจไม่ทัน คือเหนื่อยมากจริงๆ555
เป็นเรื่องที่กวนตีนตั้งแต่ชื่อตัวละครไปยันนิสัยอะ
คนบ้าไรชื่อพี่ ชื่อหญิงแต่เปนผู้ชาย ชื่อหมอแต่เรียนวิศวะงี้
โอ้ยยย ขอความพอดี55555555
น้องอู้นี่น่ารักขึ้นทุกตอนทุกตอนเลยยอะ
ในส่วนของอิพี่หใอที่พอรู้ใจตัวเองปุ้บก้วอแวน้องจนจะเฉาตายคามือพี่ละ
เอะอะก้ลูบก้จับประคองกันไปงี้ ฉวยได้เป็นฉวยอะ555
วันงานนี่จะร้องเพลงอะไรต้องลุ้นหนักมากค่ะว่าจะเกรียนอีกมั้ย
หรือเราจะได้เสพโมเม้นซึ้งๆ เขินๆกันไปปป
ยังไงก้รอตอนต่อไปค่าาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 13 เครื่องกลเดินเครื่อง 5/04/17 ◄ p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Ditweu ที่ 11-04-2017 02:16:13
สารภาพว่าหัวเราะมุกแป้กจนกรามค้าง55555555
 :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 12-04-2017 21:08:29
14




“ชื่อ! เสียง! เลื่องลือ ระบือ หนึ่งสองสาม ลั่น! ใครมาหยามเกียรติของเรา เราเข้า หนึ่งสองสาม สู้! เลือดวิศวะ วิศวะของเรา เราเชิดชู เราสู้! เพื่อนำเอาชัยมา!”

เสียงเชียร์กระหึ่มฮอลล์ รุ่นน้องปีหนึ่งคณะวิศวะบนแสตนด์ที่ตอนนี้แปลงกายตัวเองเป็นม้าลายตามธีมไลออนคิง ส่วนตรงกลางสนามผู้นำเชียร์หรือเชียร์ลีดเดอร์ก็ปีนสเตจป่ายสเตจกลิ้งเกลือกเข้ากับเพลงเปิดการ์ตูนคลาสสิกที่ทุกคนคงจะฮัมตามได้

ไอ้อู้ซ้อมหนักจนละเมอร้อง นาาาาา ซิเพ่นยาาาา บาบากี ชีวาวา ให้เค้าต้องสะดุ้งตอนกลางคืนอยู่หลายคืน คิดว่าใครมาก่อพิธีกรรมเชิดสิงโตอะไรในห้อง ที่ไหนได้ลูกหมาละเมอ บางทีก็ซ้อมหนักเกินลุกขึ้นมาฟันการ์ดตอนกลางคืนแต่ไปการ์ดง่อยตอนซ้อมจริงให้ไอ้ภูมิต้องมาบ่นให้ฟัง

ซ้อมหนักมาหลายเดือนให้เค้าต้องไปคอยส่งข้าวส่งน้ำทายาแอบทายาให้เวลามันนอน ในที่สุดก็ถึงวันแข่งจริง ตอนนี้ผมอยู่ในฮอลล์ครับ มานั่งดูลูกหมาแข่งลีด เป็นการแข่งที่จริงจังเพราะต้องฟาดฟันกับทุกคณะ ปัจจุบันหมาชิวาว่าได้กลายเป็นร่างเป็นลูกเสือ กลิ้งอยู่ตรงสนามแล้วเรียบร้อย ปกติจะหาคนยากมากๆเพราะสนามมันใกลจากสแตนด์คนดู แต่ยกเว้นกรณีอู้ครับ เพราะหาได้ไม่ยากมันจะเป็นลูกสิงโตที่ยังไม่โตที่สุดในฝูงแล้ว เหมือนเป็นสิงโตแดกมังเลยแคระแกรนร่างกายไม่โตเพื่อนพวกพ้อง

เนื้อเรื่องที่ถ่ายทอดผ่านเสียงและท่าเต้น จากที่เปิดมาอย่างสงบสุขตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงสงครามสิงโต ที่ต้องมาสู้กัน ซึ่งก็ละทึกใจคนดูครับ ทั้งโดดโยนขึ้นปีนตัวกระโดดจากสเตจ จีนมาเห็นเป็นต้องเอาไปลองเต้นกายกรรม น้องปีหนึ่งมันก็ทำได้เหมือนเพิ่งหลุดมาจากป่าจนน่าชื่นชม ส่วนไอ้คนสอนพวกมันมาก็นั่งยิ้มแก้มเกือบเท่าสแตนด์อยู่ข้างๆผมเนี่ยแหล่ะ

“ใจว่ะเด็กปีนี้ เต้นจริงดีกว่าซ้อมเยอะเลย”

“เออ กูยอมเลย ขนาดท่ายากยังเต้นได้ดี” จบวิศวะไปไม่มีงานทำ ลองไปแคสงานสวนสัตว์แกล้งเป็นแม่ลิงหลอกลูกลิงน่าจะเวิร์คอยู่เหมือนกัน

“มึงดูๆ ท่อนนี้เด็ด” ผมโฟกัสที่สนามอีกรอบ ถึงในสนามตอนนี้จะมีน้องเต้นเป็นเสือสิบตัว ลิงห้าตัว ยีราฟอีกสอง และนานาสัตว์ แต่สายตาผมก็โฟกัสอยู่แค่ลูกเสือที่วิ่งดุ๊กไปดิ๊กมาอยู่ท่ามกลางสัตว์ป่าซึ่งตอนนี้โดนไอ้ลิงยักษ์เดาว่าน่าจะเพื่อนมันที่ชื่อเติ้ลนั่นแหล่ะคว้าแล้วจับต่อตัวยกขึ้น

“ไอ้เหี้ย จับดีๆนะมึง” ผมลุกขึ้นยืนด้วยความใจไม่ดี หายใจอย่างติดขัด ขึ้นแล้วไม่ยอมลงซักทีด้วย โพสจบทำไมนานจังวะ ขาไอ้ลูกหมามันสั่นแล้วไม่เห็นหรอ เดี๋ยวแม่งร่วงทำไงเนี่ย ซักพักฝั่งสแตนด์ส่งเสียงเคาะจังหวะหนึ่งสองสาม ไอ้ลูกหมาก็ถูกยันขึ้นแล้วปล่อยร่วงลงมา

ร่วงพร้อมใจกูเนี่ยแหล่ะครับ วาบเลย
ถึงจะรู้ว่าเพื่อนรอรับ ไอ้ภูมิสอนมายังไงเรื่องความปลอดภัยมันต้องมีอยู่แล้ว แต่จังหวะที่ตัวเล็กๆหล่นมา ทำเอาหยุดหายใจห้าวิเต็ม

“เอ้า นั่งครับคุณ” ภูมิพูดกลั้วหัวเราะ เอาตีนเขี่ยตูดผมให้ผมนั่งลง

“ไม่นั่งแล้ว ไปเตรียมแข่งบอล” ผมกระแทกเท้าเดินออกจากยิมด้วยความหงุดหงิด เหลืออีกเป็นสิบคณะที่แข่งแต่ดูแค่คณะตัวเองบวกใกล้ได้เวลาที่ผมแข่งบอลแล้ว เลยต้องรีบออกจากยิมไปที่สนามบอล วันนี้มีคนแน่นเต็มไปหมดเพราะนอกจากจะมาเชียร์เฟรชชี่เกมแล้วก็ยังมีพวกชาววิศวะภาคอุตสาการจากหลายมหาลัยมารวมตัวกันอีกด้วย กว่าเค้าจะเดินถึงสนามบอลโดนเบียดจนหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีก

ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวก่อนจะออกมาเจอไอ้พี่พี่ยืนกอดอกหน้ายู่เป็นตีนไก่อยู่แถวๆสนาม อ้อ สาเหตุไม่ต้องถามหรอก ผมรู้อยู่แล้ว

“ไม่หงุดหงิดดิพี่” หญิงก็ยืนลูบหัวลูบหางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลครับ

“ไม่หงุดหงิดได้ไงวะ ปีหนึ่งปีนี้มันเล่นแรง ถ้ามึงล้มไปจะทำไง”

“ก็ลุก”

“หญิง”

“พี่ นี่ว่าเราคุยกันหลายรอบแล้วนะว่ากูไม่ใช่ผู้หญิง” ไอ้พี่ได้แต่ขมวดคิ้วพ่นลมหายใจทางจมูกคว้าหัวไอ้หญิงไปหอมอย่างเซ็งๆ เล่นกอดกันข้างสนามให้เค้ากรี๊ดกันกระหน่ำ กูหล่ะยอมใจ เค้าชินกันทั้งมหาลัยแล้วครับสำหรับคู่นี้ มันคลุกเข้าวงในกันบ่อยจนชินตา ผมมองไอ้คู่เกย์ข้างหน้าก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ เออ นี่มันคือผู้มีประสบการณ์จริงเลยนี่หว่า

“ไอ้พี่”

“ไปไกลๆตีนเลยหมอ เอาหญิงลงนี่ความคิดมึงใช่ไหม ไม่ชั่วแต่หน้านะมึงเนี่ย”

“กูมีอะไรจะปรึกษา”

“ไปคุยกับผ้าม่านไป กูไม่รับ”

“เดี๋ยวกูถอนหญิงออกจากตัวจริงให้”

 “อ่ะ มึงมีอะไรว่ามา” ตามด้วยเสียงกรี๊ดกระหน่ำเพราะไอ้ภูมิเปลี่ยนเสื้อโชว์แพคในสนาม ดังจนฟังไม่รู้เรื่อง ผมเลยเปลี่ยนที่คุยเดินนำมันออกมาหลังสนาม ไอ้พี่ขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็เดินตามออกมา

“มึงจะหาเรื่องอะไรกูอีกเนี่ย รับมือความชั่วของมึงไม่ทัน”

“มึงรู้ตัวได้ยังไงวะว่ามึงชอบหญิง” ผมยิงคำถาม ไอ้พี่ถึงกับนิ่ง ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดตัวเองแบบตุ๊ดกลัวหิ่งห้อย

“ไอ้ห่า มึงอย่าบอกนะว่าจะสารภาพรักกู”

“กับตีนเถอะ”

“หรือจะสารภาพรักหญิง แดกตีนกูก่อนนี่ไอ้สัด!” คุยกับแม่งเหมือนคุยกับถั่วเขียวอ่ะนี่พูดจริง นอกจากจะตอบไม่ตรงคำถาม ยังเสือกเปลี่ยนคำถามเองอีกต่างหาก ใหญ่แต่ตัวสมองเท่าหัวนมมด

“กูถามใหม่ มึง.. มึงรู้ตัวได้ยังไงวะว่ามึงชอบ..ผู้ชาย”   

“อ้อ ไอ้อู้หน่ะหรอ”

เห้ย..

“ตกใจทำไม ใครเค้าดูออกไหมวะ มึงเล่นตีกับไอ้โยขนาดนั้น” ไอ้พี่หัวเราะเบาๆแบบที่ชอบทำ ซึ่งก็ยังดูกวนส้นตีนตั้งแต่วันแรกที่เห็นยันปัจจุบัน

“ก็.. เออ มึงตอบคำถามกูมาก่อน” ผมถามต่อ ระหว่างนั้นก็ได้แต่คิด อะไรวะ นี่กูชัดเจนขนาดคนรอบข้างรู้ขนาดนี้เลยหรอ ทำไมคนอื่นรู้ก่อนกูอีกวะ

“คำถาม? อ่อ กูไม่ได้รู้ตัวอะไรหรอก ว่าไงดีวะ มันก็เหมือนการชอบใครซักคนนั่นแหล่ะมึง เราแค่รู้สึกอยากอยู่กับเค้า อยากดูแล ไม่อยากให้ใครมายุ่ง กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันต่างจากการตกหลุมรักผู้หญิงยังไงเพราะกูไม่เคยตกหลุมรักผู้หญิงแต่เดาเอาว่ามันคงคล้ายๆกันนั่นแหล่ะ อย่าคิดให้มันเยอะ เดี๋ยวเยี่ยวเหนียว” ไอ้พี่ตอบยาวเหยียดพร้อมกับกอดอกพิงผนังไปด้วย

“มึงไม่รู้สึกแปลกหรอวะ”

“แปลกตรงไหน”

“ที่อีกฝ่ายเป็น..” ไอ้พี่พลูลมหายใจออกมาแล้วตอบกลับผมนิ่งๆ

“เวลาเราจะชอบใครซักคนมันก็คือชอบมึง เกิดเป็นผู้ชายกูก็ชอบ ผู้หญิงกูก็ชอบ เป็นหมากูก็ชอบ มึงจะไปหาเหี้ยอะไรมากมายมาคิดวะ ชอบก็ชอบ”

“…”

“ความรักอ่ะ ไม่ต้องหานิยมอะไรให้มันเรื่องมากนักหรอก ไร้สาระ”

“...”

“แอบชอบมันมีแค่สองคำตอบหมอ สมหวังกับไม่สมหวัง”

“...”

“คนกำหนดก็มีแค่มึง ถ้ามึงกลัวก็อยู่สถานะพี่ชายของมึงไปแบบนี้ มึงต้องยอมรับสถานะมึงให้ได้ มึงทำได้แค่ดูแลแบบดมห่างๆแบบที่มึงทำ รอให้พี่รหัสมันคาบไปแดก แล้วค่อยมาเสียใจทีหลังอะไรแบบนี้” ไอ้พี่ไหวไหล่แบบไม่สนใจเดินกระแทกไหล่ผมกลับเข้าสนามไปแต่ก็ยังตะโกนไล่หลังมา




“เอาหญิงออกจากตัวจริงให้กูด้วย!!!”



.
.
.


ผลเป็นเศรษฐศาสตร์ชนะไป 3-2 เฉือนกันนิดเดียว แอบรู้มาอีกว่าสแตนด์กับลีดได้ที่สาม ผมไม่ได้คาดหวังอะไรกับการแข่งบอลเพราะไม่ได้อยากเอาชนะอะไรอยู่แล้ว มีเรื่องอื่นให้น่าคิดมากกว่า อ้อ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องที่ทำให้ใจเต้นผิดจังหวะระหว่างการแข่งหล่ะก็มีครับ ตอนระหว่างแข่งเหลือบตาไปเห็นหน้าโง่ๆอยู่ข้างสนาม ดุ๊กไปดิ๊กมา หัวพ้นขอบสนามมาไม่สุด มัวแต่มองว่าเมื่อไหร่มันจะเขย่งหน้าพ้นขอบ แทนที่จะเตะบอลดันไปเตะขาไอ้พี่แทน ถูกมันคาดโทษไว้ แต่ไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่ ขนาดที่ต้องสนใจแต่ลูกกลมๆในสนามสติดันไปจ่อกับหน้ากลมๆข้างสนามแทน

...หนักแล้วหล่ะหมอ

“มึงแพ้แล้วมึงจะยิ้มทำไมเนี่ย” ไอ้ภูมิเอาศอกถลุงท้องผม

“กูไม่ได้ยิ้ม”

“อีกนิดปากมึงจะเลยไปติดขมับละ” ผมยกขึ้นจับขมับ เห้ย บ้าไปแล้ว ปากติดขมับนี่ออกรายการทีวีได้เลยนะ

“พี่ภูมิ! ” เสียงโฮ่งเล็กๆจะโกนมาจากที่แสตนด์เชียร์ ไอ้ลูกหมายิ้มกว้างหางกระดิกดิ๊กๆ

“อ้อ นี่สาเหตุสินะ...”

รู้ดีไปหมด...

ว่าแต่ทำไมเรียกไอ้ภูมิไม่เรียกชื่อเค้าวะ หมอกับภูมิชื่อก็พยางค์เดียวเหมือนกัน ยืนติดกันด้วยเนี่ย
แล้วมันทำไมหรือกูเป็นวิญญาณ ได้แต่คิดแล้วก็พาลหงุดหงิด ยิ่งเห็นมันพยายามตะเกียกตะกายมาโชว์ยิ้มแป้นๆบนหน้ามันให้คนเห็นทั้งสนามยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“ว่าไงไอ้น้อง” ไอ้ภูมิเงยหน้ายิ้มให้มัน เพราะแสตนด์คนดูอยู่สูงกว่า มองมุมนี้ตัวมันยิ่งเล็กกว่าเดิมอีก โผล่มาแต่หน้ากลมๆ

“พี่แพ้บอล ผมก็แพ้ลีด โคตรสายใยพี่น้องเลยว่ะ”

“มันน่าอวดไหมวะเนี่ย”

“อู้มึงลงมาคุยดีๆดิ๊ ปีนรั้วเดี๋ยวตก” ผมเปิดฝาน้ำเตรียมกระดก ตาเหลือบไปมองเห็นมันปีนรั้วคุยโดยมีเพื่อนมันสองสามตัวคอยพยุงอยู่ข้างๆ เห็นแล้วทุลักทุเล มันพยักหน้ารับ วิ่งผลุบหายเข้าไปซักพักก็ลงมาโผล่ตรงสนาม
ใบหน้าแป้นลูกหมาโผล่มาชัดๆเลยเพิ่งสังเกตว่าหน้าที่คุ้นเคยไม่เหมือนที่เคยเห็นทุกวันก่อนนอน

“นี่หน้าหรือหนังสือเรียน ทำไมหนาขนาดนี้” ผมเดินเข้าไปจับหน้ามันหันซ้ายหันขวา แก้มสีชมพูนี่ชมพูอยู่แล้วหรือมันมาปัดๆเอาใหม่วะ แล้วนี่ทาลิปหรอทำไมปากแดงขนาดนี้ แล้วทำไมแต่งหน้าตรงคางต้องสีเข้มหรือมันทาไม่เต็มหน้า แล้วมันเป็นเครื่องสำอางประเภทไหนที่เหงื่อออกแล้วยังไม่หลุดขนาดนี้วะ ปูนป่ะเนี่ย ไม่รู้ตัวมือเขาก็ป้วนเปี้ยนอยู่เต็มหน้าไอ้ตัวดีจนมันต้องสะบัดหน้าออกด้วยความรำคาญ

“เจ็บๆ แต่งหน้าลีดมันก็หนาแบบนี้แหล่ะพี่ เนี่ยเดี๋ยวต้องไปลบแต่งหน้าเดือนต่อ หน้าพังแน่เลย” มันบ่นๆ ระหว่างบ่นผมก็เอามือปาดๆแก้มมันออก โปะมาได้หนาอะไรขนาดนี้คนแต่งหมั่นไส้ลูกหมาเค้าป่ะวะ ขูดไปถมถนนได้เลยมั้ย   

“ทำไมอ่ะพี่หมอ มันแต่งหน้าแล้วไม่น่ารักหรอ” เพื่อนคนนึงในกลุ่มมันถามมา หน้าโง่ๆ จำไม่ติดน่าจะชื่อเติ้ลรสแอปแปด เพราะให้ภูมิตั้งให้

“ไม่”

“เห้ย จริงอ่ะ นี่พี่ตากล้องสโมถ่ายไปตั้งเยอะ ตลกหรอพี่”

“ไม่ได้ตลกแต่ไม่น่ารัก” ผมลองเอานิ้วถูๆดู หลุดติดมือมาเลย

“เดี๋ยวผมรับไปลบดีกว่า เสียเซลฟ์ว่ะ” ไอ้อู้งอหน้า ผมเลยดีดเหม่งมันไปหนึ่งที ทำหน้างอนๆแบบนี้เห็นแล้วมันอยากแกล้งจริงๆ แต่ถึงงั้นผมไม่แก้หรอกว่ามันน่ารัก เพราะไม่น่ารักจริงๆ ผมไม่ชอบ หน้าแก่กว่าเดิมเยอะเลย แถมยังดูเคลือบๆไปหมด ยิ้มทีเห็นรอยย่นร่องแก้มเลย แต่งหน้าลุคปีสี่หรอวะ แต่งยังไงให้ปีหนึ่งหน้าแก่ขนาดนี้

“แข่งเดือนกี่โมง”

“เนี่ย เดี๋ยวต้องไปแสตนบายแล้ว พี่ขึ้นต่อจากประกาศผลเลยใช่ป่ะ”

“ไม่ๆ วงมหาลัยอื่นขึ้นก่อนวงแล้วกูวงปิด” มันพยักหน้ารับ

“พี่หมอต้องซื้อดอกไม้โหวตผมด้วยนะ ในงานมันมีให้ซื้อ” ผมมองปากแดงๆของมันขยับขึ้นขยับลงแล้วรู้สึกปั่นป่วนในท้อง แม่งเอ๊ย เหมือนพอถูกชี้ทางธรรมว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง ไหงมันน่ารักขึ้นวะ โคตรน่างับ ปากผู้ชายมันเล็กจิ้มลิ้มขนาดนี้ก็ได้หรอ

... เห็นหน้าเด็กขอดอกไม้ก็อยากจะซื้อให้ทั้งสวนและที่ดินเลย ไอ้แบบนี้มันคือความรู้สึกของพวกเสี่ยงเลี้ยงเด็กเค้ารู้สึกกันใช่ไหม

หนักแล้วหมอหนักแล้วจริงๆ ใจจะล้มละลายไม่พอ สถานะทางการเงินกูก็เริ่มสั่นคลอนแล้ว

“เออ มึงก็เข้าใจขอถูกคนนะอู้”

“พี่หมอไม่ซื้อให้มึงหรอก ใช่มะพี่”



ใช่..


ใช่ห่าอะไร กูกำแบงค์พันแล้ว!


“ไรวะ โคตรขี้งก ไม่คุยด้วยแล้วผมไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า” มันยู่หน้าแบบที่ชอบทำเวลางอนๆ หมั่นไส้จนต้องยกนิ้วไปคีบจมูกมันซักที

“มึงต้องมาดูกูนะ สัญญามาไอ้ลูกหมา”

“ย้ำรอบที่ร้อยละพี่ จะร้องเพลงอะไรมาตื๊อขนาดนี้อ่ะ ไหนบอกชื่อเพลงมาซิ”

“เพลงน้ำตาบักเตี้ย”

“ไอ้เหี้ยพี่หมอ” 

“เออน่า มึงก็มาฟังเองดิวะ” ผมผลักหน้าแป้นมันเบาๆ แต่หัวมันดันเซแท่ดๆไปไกล กะแรงเล่นด้วยไม่ค่อยถูกเลยไอ้ลูกหมานี่

“โห่ยยยย ไรวะพี่ แค่เพลงแค่นี้ก็บอกไม่ได้อ่อ”

“เห้ยอู้ ได้เวลาที่พี่ปีสองนัดมึงแล้ว ไปเถอะ” เพื่อนมันสะกิดยิกๆ ไอ้อู้ยกมือถือขึ้นมาดูนาฬิกาก่อนจะสะดุ้งเฮือก ท่าทางกลัวขึ้นสมองขนาดนี้เดาเอาว่าน่าจะไม่พ้นหญิง เพราะหญิงไม่ได้ลงแข่งบอล หญิงคงย้ายไปอยู่ฝ่ายจัดการดาวเดือนแทน ในสายตาผมหญิงเป็นน้องคณะที่นิสัยดี ยิ้มง่าย เข้ามาด้วยลุคทอมห้าวๆแต่ก็เวลาทำกิจกรรมก็จริงจังขนาดเป็นพี่ว้ากได้

“ชิบหายละ ไปแล้วนะพี่ เจอกันที่เวที” ไอ้ลูกหมารีบหันหัววิ่งออกไปทางประตูยิมพร้อมกับเพื่อน  ถึงจะย้ำไปแล้วร้อยรอบ แต่ก็จะขอย้ำรอบที่ร้อยหนึ่งหน่อยเถอะวะ

“อู้! มึงต้องมาดูกูนะ!!”

“อื้อออออ!!” มันหยุดหันมาป้องปากตะโกนแล้วก็วิ่งต่อ ขาสั้นๆซอยยับแต่ดันตามเพื่อนที่วิ่งเหยาะๆไม่ทันไม่รู้จะสงสารหรือเอ็นดูมันดี แต่ที่แน่ๆ





ปากกูติดขมับอีกแล้ว ให้ตาย ...



 

.
.
.


[ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 กูชอบมึง 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 12-04-2017 21:12:03
.
.
.




ตัดกลับมา ณ หลังเวทีประกวดดาวเดือนไออีรวมใจ ผมคือน้องอู้คนดีคนเดิมเพิ่มเติมคือ... เป็นเจ้าชาย

“เนี่ยนะชุดเจ้าชาย!!!”

ผมโวยวายลั่นมองไอ้ชุดที่พี่แป๊ะถืออยู่ด้วยความตกใจ ไอ้บ้าเอ๊ย กูว่าแล้ว พี่แป๊ะมันเคยพูดอะไรแล้วมันเป็นไปตามที่พี่มันพูดบ้างมั้ยวะ ไอ้ชุดที่ถืออยู่นี่ นอนมอง ตะแคงมองหรือมองลอดหว่างขา ยังไงก็ไม่เจ้าชาย

นี่มันชุดหมาชัดๆ!!!

“ใช่จ้า”

“จ้าหน้าพี่อ่ะพี่แป๊ะ เอาชุดแฟนซีหมามาทำไม ไหนบอกผมว่าธีมเจ้าชายไง!!”

“เอ้าไอ้อู้ หัวมึงนี่ช่างไร้จินตนาการ บิวตี้แอนด์เดอะเฟส มึงไม่เคยดูหรอ เจ้าชายอสูรไง หล่อทะลุขน”
โว้ยยยย เดอะเฟสอะไรวะ มีเมนเทอร์คนไหนลูกครึ่งชิสุรึไง แล้วหล่อทะลุขนนี่มันต้องรู้สึกดีไหมวะ เหมือนเป็นเห็บที่โดนแหกขนหมามาเจองี้หรอ!!

“โหยพี่ ขอหล่อซักงานไม่ได้เลยหรอ”

“น้องรักของพี่แป๊ะ มึงอ่ะใส่อะไรก็หล่อ”

“...”

ไอ้คนไม่จริงใจ!! เห็นโว้ยว่ากลั้นยิ้ม!! 

“ดีกว่าชุดซีทรูกูตั้งเยอะ ใส่ๆไปเถอะน่า”

“...” ฮืออออออออออออออ แต่มันไม่คูลเลยอ่ะ นี่วิศวะนะนี่วิศวะ ภาพลักษณ์ในจินตนาการน้องสาวผมวิศวะนี่ใส่ชอปแบกไม้ธี ชี้หน้าศัตรูแล้วตะโกน ตีนป่าวไอ้ซ้าดดดด แบบโคตรโหดอารมณ์ขี้หมูไหลคนจังไรไหลมารวมกัน แล้วนี่อะไร ขึ้นเวทีประกวดเดือนใส่ชุดน้องหมาปุกปุยโนเนะยิ่งกว่าหมาในโฆษณาเพดดิกรี

ผมจำใจต้องยื่นมือรับชุดหมามาใส่ทั้งน้ำตา แต่ก็จริงอย่างที่พี่หญิงพูด อย่างน้อยก็ไม่ต้องใส่ซีทรูเดินปิดหัวนมของไปประกวดวะ ยังดูไม่วิคตอเรียซีเคร็ดมาก ระหว่างที่ถือหัวหมาเตรียมใส่ก็นึกขึ้นได้ว่า ...


...ต้องใส่หัวหมาปิดหน้าออกไปนี่เอากูมาประกวดทำไม!!!




“เห้ยพี่ ใส่หัวหมานี่ใครก็ประกวดได้ไม่ใช่หรอวะ”

“ไม่ได้ ต้องมึงเท่านั้น เพราะตอนพี่แป๊ะไปยืมชุดดันไปยืมไซส์เด็กมา เสียมัดจำไปแล้วด้วย เลยต้องดีดไอ้เดือนคนก่อนออกแล้วไปเอามึงมาแทนไง พอดีเป๊ะเลย”

สรุปทั้งเรื่องมีปัญหาอยู่ที่เดียว
มึงเลยพี่แป๊ะ!!

ก่อนจะได้สาปแช่งผมก็โดนดันหลังให้รีบๆขึ้นเวทีไปซะก่อน ซึ่งเรียกเสียงฮือฮาได้จากคนดูมาก ไม่ฮือฮาก็แย่แล้วหล่ะ ในเมื่อคนอื่นจัดเต็มสมธีมเจ้าชายเจ้าหญิงแล้วนี่โผล่มาหมาคนเดียวประหนึ่งเพื่อนนัดแต่งตัวกันในกรุ๊ปไลน์แล้วกูลืมเปิดอ่านอ่ะ

ด้านในหัวหมาค่อยข้างร้อน จะต้องมองผ่านรูม่านตาตาข่ายไอ้ลูกหมาซึ่งก็เป็นรู้เล็กๆ พอมองเห็นคนเต็มหน้าเวทีไปหมด แต่ไอ้ที่เด่นๆเลยก็น่าจะเป็น ไอ้พี่หล่อๆสะพายกระเป๋ากีตาร์ยืนกอดอกหัวเราะอยู่ข้างๆพี่ภูมิ แล้วเหมือนพี่มันรู้ว่าผมมองเห็นมันเลยยกนิ้วชี้กับนิ้วโป้งบิดไขว้กันขึ้นมาให้

ท่าอะไรวะ บี้แมลงหรอหรือบี้หัวนม?

ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ เพราะต้องเดินไปตอบคำถามคู่กับดาวที่หน้าเวทีซะก่อน

“ก่อนตอบคำถามหลัก ขอถามหน่อยนะครับว่าทำไมน้องเดือนถึงต้องใส่มาสคอตหมาออกมาด้วย” ไมค์ถูกยื่นมาจ่อปากหมา

...ผมหมายถึงปากชุดหมานะ!

“ครับ ผมต้องการจะสื่อว่าอย่ามองคนที่ภายนอก ถึงว่าผมจะใส่หน้ากากหมาปิดบังไว้แต่แท้จริงผมหล่อมากครับ” ได้เสียงโห่มากดังมาก ไม่รู้โห่ชื่นชมหรือโห่ด่ากูมั่นหน้า น่าจะเป็นอย่างแรกแน่ๆเพราะอะไรหรอ

เพราะผมหล่อยังไงหล่ะ!!

“ไหนๆก็ไหนๆ กลัวจะตอบคำถามไม่ถนัด รบกวนเปิดหน้ากากหน่อยครับ!”

เดี๋ยวๆ ตกลงประกวดดาวเดือนวิศวะหรือรายการปิดหน้ากากร้องเพลง!
ถึงงั้นผมก็บ้าจี้ถอดนะ พอถอดออกลมเย็นงี้ตีหน้าสบายจนต้องยิ้มออกมาเลย พอลืมมาก็ไม่พบอะไรครับไม่ใช่ความรักเข้าตาแต่อย่างใดแต่เพราะแสงแม่งแยงตาจนต้องหยีตา โลกพร่าไปสามวิเลยกู 

“ฮืออออออออออ น่ารักอ่ะมึงงงงง”
“เชี่ย เดือนมหาลัยนี้โคตรน่ารักเลยอ่ะ”
“น้องอู้ของพี่ น่ารักมากเลยยยยย สิบ สิบ สิบ ไปเลยค่ะ”
“เดือนเตี้ยกว่าดาวอีกอ่ะ แต่น่าร้ากกกกก”
“หล่อมากไอ้เหี้ยเตี้ยช่างแม่งงงง”




คนดูดูเหมือนจะเฮฮากันครับ แต่ผมฟังไม่ออก คงหนีไม่พ้นต้านทานความหล่อของผมไม่ไหว อย่างว่าอ่ะ เกิดมาหน้าตาดี เปิดหน้ากากมานี่ระทวยกันเป็นแถวเลยหล่ะซี่

“โอ้โห เพียงแค่เกิดหน้ากากหมามาก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดกันได้ขนาดนี้ แต่ยังครับยังมีอีกสิ่งที่จะทำให้ทุกคนต้องโอ้โหอีกรอบ นั่นก็คือ ดอกไม้สำหรับโหวตวันนี้ทั้งหมดพันดอก ได้ถูกเหมาซื้อให้กับผู้ประกวดเดือนท่านนี้ไปหมดแล้วนั่นเองครับ!!”

ห๊ะ!!
อย่าว่าแต่คนดูตกใจเลย ผมยังตกใจเลยครับ
ได้ข่าวว่าขายเล่นๆกะหาเงินเข้าคณะ ขนาดดอกไม้ยังเอาเป็นดอกเข็มเลย เด็ดเอาใต้ตึกคณะไม่มีการลงทุนใดๆทั้งสิ้น พอคณะตัวเองดอกเริ่มหมดก็ขยายความชั่วไปเด็ดของใต้คณะอื่นมาต่อ คณะเกษตรนี่ถึงกับถือจอบไว้ดักรอตีหน้าคณะเลย


...ดอกละยี่สิบบาท พันดอกนี่มันก็เป็นหมื่นอยู่นะ มันจะทุ่มทุนสร้างเกินไปแล้วเห้ย



“น้องหมามีอะไรจะกล่าวขอบคุณคนที่ซื้อให้หน่อยไหมครับ เราเปิดโอกาสให้เลย”

“คะ ครับ เอ่อ ก่อนอื่นตกใจมาก อะไรมันจะสายเปย์ขนาดนี้ แต่เดาเอาว่าคงหนีไม่พ้นพี่เทคของผมแน่ๆ ขอบคุณนะพี่โย!”

จบเสียงขอบคุณก็ตามด้วยเสียงเฮใหญ่ๆครับ ทำเหมือนงานประกาศรางวัลเทศกาลดนตรีอะไรอย่างงี้เลย ผมว่าผมเดาไม่ผิดหรอก ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ยังไงก็ไม่มีทางหนีพ้นพี่รหัสสุดรวยของผมแน่นอน บุญแค่ไหนพี่แกไม่เหมาที่สวนดอกไม้มาแทน

“แหม อะไรสายรหัสมันจะทุ่มขนาดนี้ อิจฉาจังเลยนะครับ แต่เรามากลับเข้าสู่ช่วงตอบคำถามดาวเดือนกันก่อนละกันครับ คำถามแรกสำหรับดาวนะครับ น้องเอิงนะครับ หากคุณได้เป็นดาวของไออีรวมใจในวันนี้..”

คำถามเบสิคมาเลยครับ ถ้าได้เป็นดาวเป็นเดือนจะทำอย่างไร ง่ายยิ่งกว่าแกะจูปาจุ๊บ คำถามนี้ผมกับเพื่อนดาวโดนติวมาแล้วสิบรอบ

“..1+1+1+1+1+1+1+1 เป็นเท่าไหร่ครับ!!”


ห๊ะ!!!
เดี๋ยว!!

เพื่อนดาวหันมามองผมอย่างตกใจ อย่าว่าแต่ดาวไปไม่เป็นเลยครับ กูก็ไปไม่เป็น ติวคำถามดาวเดือนมาเป็นอย่างดีเยี่ยงสาระคดีมหาลัยแต่คำถามตัดเข้าสู่รายงานสายฟ้าแล่บแบบนี้ก็ได้หรอ

“ขะ ขอตอบว่า หนึ่งบวกหนึ่งบวกหนึ่ง นั่นก็เหมือนเพื่อนๆอีกหลายมหาวิทยาลัยได้มารวมใจกัน ซึ่งก็จะได้คำตอบเป็นมิตรภาพระหว่างมหาวิทยาลัยที่ไม่มีวันสิ้นสุด ขอบคุณค่ะ”

เยะเข้..
ผมงี้ช็อคไปเลย คำถามกวนตีน เพื่อนดาวผมก็ยังพลิกให้สวยได้ เอาแล้วไง เหงื่อซึมตีนเลยทีเดียว ตอนคำถามดาวดังขึ้นในหัวผมนี่มีแต่คำตอบว่าไปถามพ่อมึงเถอะเต็มไปหมด กูไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ เอากูไปอยู่เวทีประกวดขนสวยที ฮืออออออออ   
   
“โอ้โหหหห นี่ขนาดเราเปลี่ยนคำถามให้ดาวเดือนต้องแก้ไขเฉพาะหน้าบนเวที น้องดาวของมหาลัยsก็ยังตอบได้ดีนะครับ โอเคครับเรามาถามคำถามต่อไปกับน้องเดือน น้องอู้นะครับ” พี่พิธีกรมันเหล่ตามมองป้ายชื่อผมเล็กน้อย

“คะ ครับ”
 
“ครับคำถามมีอยู่ว่า!”

“...”

“สมมุติว่าคุณเป็นอเล็กซานเดอร์”

เอาละมึง.. เริ่มคำถามมาก็พีคเลย

“คะครับ อเล็กซานเดอร์ครับ”

“หากคุณกำลังเดินไปตามห้องแห่งความลับ ทันใดนั้นคุณก็เห็นแฮรี่พอตเตอร์กับเดรโกมัลฟอยกำลังร่วมรักกันอย่างโจ๋งครึ่ม คุณจะอุทานออกมาว่าอะไรครับ!!”


คำถามคือ..
กูต้องอุทานด้วยหรอ!!!
กูปิดตาแอบดูเงียบๆก็ได้นี่!!

ไม่สิ!!

มันเป็นผู้ชายทั้งคู่กูจะไปแอบดูทำไม โว้ยยยยยยยย สับสนไปหมดแล้ว
พิธีกรมันอ่านชื่อเฮอร์ไมโอนี่ผิดเป็นแฮรี่แน่ๆ หรือถ้าอ่านไม่ผิดแต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ร่วมรักกันมันแค่กำลังเอาไม้กายสิทธิ์มาชนกันเฉยๆ แล้วอเล็กซานเดอร์มันคือใครในแฮร์รี่วะทำไมไม่คุ้นชื่อมันเลย คิดเลยครับคิด กูควรอุทานว่าอะไร อ้าวเห้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่าหรอ หรือ พ่อนายต้องรู้เรื่องนี้แน่ หรือ ร้ายกาจ โอ๊ยยยย คิดไม่ออก

“อ่ะ เอ่อ ขะ ขอตอบว่า


ดอยสุเทพเป็นศรี ประเพณีเป็นสง่า บุปผาชาติล้วนงามตา งามล้ำค่านครพิงค์ ขอบคุณครับ


อ่ะงงเด้ งงเด้
ไม่รู้ พูดงงๆไปก่อนเดี๋ยวก็คมเอง ผมรู้ ผมเรียนมา!!

ตอบเสร็จก็ไม่รู้อะไรแล้วครับ ใส่หมวกหมากลับเพราะอายมาก นึกคำตอบไม่ออก ตอบคำขวัญจังหวัดบ้านเกิดไปแม่งซะเลย อย่างน้อยๆคนดูก็จะไม่คิดว่าผมโง่แต่คิดว่าผมรักบ้านเกิดแทน ใช่ๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!!

ผมได้แต่ยืนเป็นวิญญาณหมาจนจบงาน พอประกาศผลก็ปรากฏว่าเดือนเป็นของมหาลัยชื่อดังส่วนดาวตกเป็นของมหาลัยผม ส่วนตำแหน่งป๊อปปูล่าโหวตก็ไม่ต้องสงสัยให้มากความ เจ้าของดอกเข็มพันดอกใส่พานมาเหมือนวันไหว้ครู พิธีกรมันแซวอยู่ว่าเรียกได้ว่าเป็นปีแรกเลยก็ว่าได้ที่หมาได้รางวัลป๊อปปูล่าโหวต แซะกูเดี๋ยวกัดหน้าแม่ง ว่าแล้วเขี้ยวก็งอกน้ำลายย้อยเลย ฮึ่ม!

“ยินดีด้วยนะครับน้องเอิง” ไอ้พี่แป๊ะกระดิกหางเข้าไปหาเพื่อนดาวผม มันน่าให้เพื่อนดาวผมเอาด้วยรางวัลฟาดหน้ามันซะดีมั้ย ข้อหาติวคำตอบไม่ตรงคำถาม

“อู้ ยินดีด้วยนะ” โอ๊ะ เสียงยินดีนุ่มๆตามด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจนี่ไม่ใช่ใครพี่รหัสสุดหล่อของผมนั่นเอง อ่อร่าความรวยมันพุ่งพวยขนาดใส่เสื้อยืดสกรีนลายมหาลัยก็ยังดูเหมือนเป็นเจ้าของมหาลัยได้ขนาดนี้ ยอมใจแล้ว 

“แหม่พี่ ยินดีอะไร รางวัลก็ได้เพราะพีป่ะวะ ทุ่มเป็นหมื่นเลยนะ ป๋าเกินไปแล้วพี่ผม” ผมหัวเราะไปแต่ดันได้คิ้วงงๆกลับมาเป็นคำตอบแทน

“หืม? ไอ้โยไปเอาน้ำมาเพิ่มให้สวัสฯ มันเพิ่งมาตอนมึงตอบคำถามนี่เอง ทุ่มหมื่นอะไรวะ” ไอ้พี่แป๊ะเดินทำหน้างงมาเกาะไหล่พี่โย

“อ้าว ดอกไม้ไว้โหวตพี่ไม่ได้เป็นคนซื้อหรอ”

“จะซื้อให้แต่เค้าบอกหมดแล้ว”
 
“อ้าว”

แล้วใคร..
กึ้ก!
ผมชะงักเมื่อนึกภาพย้นกลับไปที่สนามบอลตอนกลางวัน

 
“พี่หมอต้องซื้อดอกไม้โหวตผมด้วยนะ ในงานมันมีให้ซื้อ”

บะ..บ้าน่า
ไม่ใช่หรอก พี่หมอเนี่ยนะ ไอ้พี่หมอเนี่ยนะ เพ้อเจ้อแล้ว หมอแปลกแบบนั้นไม่มีวันมาทุ่มทุนทำอะไรแบบนี้หรอก เราเงินไปซ่อมไอ้ถึกทึนยังดีซะกว่า

“เออ เอาเถอะ แต่ไหนๆก็ได้รางวัล ไปหาอะไรกินกัน กูเลี้ยงเอง” พี่โยยกมือขึ้นขยี้หัวผม

“ไปนานไหมอ่ะพี่โย พี่หมอมันนัดผมให้มาดูมันเล่นดนตรี มันบอกมีเพลงจะร้องให้ผม” พี่โยชะงักมือที่ลูบหัวผม หน้าตาที่ยิ้มกลับเปลี่ยนมานิ่งอย่างรวดเร็ว

“มันบอกหรอ”

“แม่งตื๊อทั้งวันด้วย ถ้าไปไม่ไกลก็โอเคอ่ะพี่”

“อือ ไปร้านแถวนี้แหล่ะ ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ”

ผมลังเลเล็กน้อย จริงๆมันก็อีกซักพักใหญ่ๆเลยกว่าพี่หมอจะขึ้นเล่น แต่ก็กลัวกลับมาไม่ทัน แต่ในเมื่อบอกพี่โยไปแล้วว่าต้องรีบกลับมายังไงก็คงกลับมาทันแหล่ะ พี่เค้าคงเข้าใจ


 .
.
.



รถติดกว่าที่คิด

ไฟท้ายรถคันหน้าไม่เคยทำให้หงุดหงิดใจได้ขนาดนี้ ผมยกนาฬิกามาดูบ่อยซะจนแบตเริ่มลดลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว คงน่าจะใกล้เริ่มเล่นแล้วด้วย ในใจที่ร้อนไปหมด อยากให้รถมันมีระบบบินได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปดได้คงขอพี่โยกินข้าวมันแค่ในมหาลัยแทน ไม่น่าออกมาเลย ด้วยความที่เด็กมาจากหลายมหาลัยบางคนก็ทยอยกลับบ้านทำให้จำนวนรถแน่นเป็นพิเศษ อาการคนเวลาปวดขี้บนทางด่วนมันคงเป็นแบบนี้สินะ

“โทษทีนะอู้ ไม่คิดว่ารถจะติดขนาดนี้” ผมหันไปยิ้มแหยๆให้พี่โย

“เห้ย ไม่ใช่ความผิดพี่หรอก” ผมถอนหายใจ ได้แต่มองออกไปนอกกระจกรถ แต่พอมองไปก็เห็นเงาพี่โยกำลังมองผมอยู่เลยต้องรีบหันควับกลับไป สยองเลยโว้ย อย่างกับฉากหนังผี

“อู้..” ผมหันไปมองหน้าพี่โย สายตาพี่โยจ้องมาที่ผมเหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่างแต่อาจจะด้วยความมืดและความร้อนในใจของผมทำให้ผมไม่สามารถแปลสิ่งที่พี่โยต้องการจะสื่อออกมาได้
 
“ครับ?”

“กู...”

“..?”

“...ไม่มีอะไร” สุดท้ายพี่โยก็กลืนคำถามทิ้งแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มพิฆาตใจสาวอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร สงสัยอยากจะขอโทษอีกรอบ

อีกตั้งหลายโลกว่าจะถึงมหาลัย ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง อยากให้ผ่านต้นไม้ข้างทางต้นนี้ไปไวๆ มองกิ่งมันมาสี่นาทีได้แล้ว มองเพลินจนอยากจะถ่ายไปอัพไอจี พอคิดถึงไอจีแจ้งเตือนในมือถือก็เด้งขึ้นมาเหมือนรู้ว่าเขาคิดอยู่


Mormormorr tagged you in a post   


ถ้าเป็นปกติผมต้องรีบจิ้มเข้าไปด่าเพราะแม่งคงแทครูปตอนผมนอน ไม่ก็รูปหมารูปแมวบ้าบออะไรนักหนาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับกูเลยไม่รู้จะแทคมาทำไม ถึงจะดีตรงที่พอจะมีแฟนๆมันเข้ามากดไลค์กดฟอลเป็นอานิสงห์ให้ผมด้วย จำนวนเยอะขึ้นจนตกใจหรือนี่เป็นเนทไอดอลไปแล้วไม่รู้ต้องใส่แว่นดำในที่สาธารณะด้วยหรือเปล่า

ก็อย่างที่ผมบอกถ้าเป็นปกติผมคงด่าไปแล้วแต่พอเป็นสถานการณ์แบบนี้แล้วเหมือนคนทำผิดอยู่มีชนักติดหลัง ไม่กล้าจิ้มเข้าไปดูเลยเดี๋ยวมันอัพด่าสาปแช่งขึ้นมาคงใจเสียไม่น้อย ผมหายใจเข้าทำใจอยู่สามวิแล้วถึงกระดิกนิ้วแตะเข้าแอป

รูปคนเต็มลานวิศวะ ดูจากมุมแล้วคนถ่ายคงอยู่บนเวทีเพราะคนหน้าเวทีดูเมามันกันมาก แต่นั่นยังไม่ทำให้ใจผมหล่นเท่ากับแคปชั่น




คนค่าตัวเป็นหมื่นอยู่ตรงไหน



.
.
.



งานเลิกแล้ว ..
ไม่ผิดคาดซักเท่าไหร่


ผมได้แต่มองเสียงก๊อกๆแก๊กๆของการแงะเวทีออกด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งที่หอบจนตัวโยนเพราะลงทุนโดดลงจากรถวิ่งมาจากหน้ามหาลัยมาลานวิศวะทั้งๆที่รู้ว่าเวลานี้ทุกคนคงกลับเข้าหอกันไปหมดแล้ว เวลาก็จะเที่ยงคืนแล้วงานคงเลิกไปนานแล้วด้วยซ้ำ นานพอที่ทำให้ลานที่อยู่ในรูปคนเต็มลานกลายเป็นวางเปล่าเหลือแค่คนเก็บเวที ถึงแม้ว่ารู้ว่ายังไงก็เปล่าประโยชน์แต่ก็รู้สึกว่ายังไงก็ต้องตรงมาที่นี่ ไม่ได้กลับหอตามที่พี่โยแนะนำ

ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจุกอกแค่พลาดเพลงไปเพลงเดียว ทำไมต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ด้วย ยิ่งเห็นเวทีที่ว่างเปล่ามีแต่โครงเหล็ก มันก็ทำให้น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ผมยกมือถือขึ้นมากะโทรหาแต่จอก็มืดสนิทชนิดกดจนปุ่มจะบุ๋มลงก็ยังไม่มีแสงคงแบตหมดกดไม่ติดซะแล้วสาเหตุที่แบตหมดก็เพราะนั่งกดดูเวลามาตลอดทางนั่นแหล่ะ


... โดนโกรธแน่ๆเลย
ทำยังไงดี ทำยังไงดี

“อู้?” ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองคนเรียก ต้องมองอยู่หลายวิกว่าจะรู้ว่าร่างที่อยู่ใต้เงามืดมีแค่แสงสว่างจากไฟปลายบุหรี่นี่คือใคร

“พี่ภูมิ?”

“มายืนทำอะไรตรงนี้วะ”

“พี่ภูมิ วันนี้พี่ขึ้นเล่นกับพี่หมอใช่มั้ย ตอนนี้พี่หมออยู่ไหน มือถือผมแบตหมด ติดต่อพี่มันไม่ได้เลย แล้วพี่เล่นเสร็จนานรึยัง พี่หมอมันโกรธผมไหมอ่ะพี่”

“เห้ยใจเย็นๆ” พี่ภูมิยกมือขึ้นแตะไหล่ผม

 “ผม..”

“หายใจก่อนไอ้ลูกหมา”

“...”

“ไอ้หมออยู่ที่ชอปภาคเครื่อง” พี่ภูมิยกมือขยี้หัวผมเบาๆ พอรู้ว่าพี่หมอยังอยู่ ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยเลย

“ขะ ขอบคุณครับพี่”

“เออ” ผมรีบวิ่งออกไปทางชอปภาคเครื่องที่อยู่ไม่ไกลทันที




.
.
.


ภูมิยืนจ้องหลังเล็กๆที่วิ่งหายไปพร้อมกับสูดควันเข้าปอด นึกภาพไปถึงสภาพเพื่อนรักของเค้าที่นั่งหงอยดูดบุหรี่ไม่พูดไม่จา สาเหตุคงไม่พ้นอะไรที่ทำให้ต้องยกเลิกเพลงที่ตัวเองย้ำนักย้ำหนาว่าต้องร้องในงานนี้ให้ได้กลางคัน เพื่อนได้แต่สงสัยแต่จะถามก็กลัวหน้าดุที่เพิ่มเลเวลไม่รับแขกจนไม่มีใครกล้าคุย ขนาดตัวเค้าเองยังไม่กล้าเข้าไปคุยเลย แม่งเล่นกีตาร์เหมือนอยากเอากีตาร์ทุ่มคน


เห้อ ไอ้คู่นี้
ขยันทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากจริงๆ


.
.
.


ผมหอบเล็กๆพอวิ่งมาถึงชอปเครื่องกล มันไม่ได้ไกลมากแต่อาจจะเพราะเหนื่อยเป็นทุนมาจากการวิ่งตอนแรก มองซ้ายมองขวา ตอนนี้มีพวกพี่ที่เคลียร์ของเตรียมตัวกลับเริ่มทยอยกันออกมาจากชอป แต่ก็ยังไม่เห็นพี่หมอเลย ผมเตรียมจะวิ่งเข้าไปดูในชอปแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงเสียงหนึ่งเสียก่อน


“อู้?” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผม เสียงที่ปกติมักจะเป็นคำด่าที่มาพร้อมกับการผลักหัวแรงๆ   

“พี่หมอ!” ร่างยักษ์เดินจากความมืดโผล่มาให้แสงกระทบหน้า ใบหน้าหล่อติดจะงงเล็กน้อยก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย ใจทีฟูขึ้นมาเลยถูกเจาะหดกลับไปเหมือนเดิม โกรธจริงๆด้วย ฮือออ พี่มันโกรธจริงๆด้วย
 
“มึงมาทำอะไรที่นี่”

“ผมขอโทษ”

“อืม” พี่มันตอบรับง่ายๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ทำตัวเหมือนเด็กประถมงอนเพื่อน ดูหน้าก็รู้ว่าโกรธ

“พี่โกรธผม”

“กูไม่ได้โกรธ”

“พี่โยชวนออกไปกินข้าว แล้วรถมันติดจริงๆพี่ ผมขอโทษ”

“มึงก็รู้ว่ากูเล่นต่อจากประกาศผล แต่มึงก็เลือกจะออกไปกับมันอู้ มึง..ช่างเถอะว่ะ กูไม่ได้โกรธ มึงกลับไปนอนไป วันนี้กูนอนหอนอก” พี่หมอยกมือขึ้นปาดหน้าม้า กระชับกระเป๋ากีตาร์ที่คาดอยู่ตรงบ่าแล้วเดินผ่านผมไป

“พี่! ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่คิดว่าพี่โยจะพาออกไปไกลขนาดนั้น” ผมดึงแขนพี่หมอไว้ ถึงตอนนี้มีพี่ๆมาหยุดมองเป็นระยะ แต่พอเห็นว่าไม่ได้ต่อยตีกันก็ไม่สนใจเดินผ่านกันไป ซึ่งก็ดีครับ ถ้ามาหยุดดูเห็นน้องอู้คนคูลดีกรีป๊อปปูล่าโหวตไออีรวมใจกำลังง้อผู้ชายร่างหมี เดี๋ยวจะเสียภาพพจน์หมด

“แต่มึงออกไปอู้ กูบอกมึงไปแล้วว่ากูเล่นหลังประกาศผล”

“แต่ผม..”

“มันไม่ได้เกี่ยวว่าร้านมันไกลไม่ไกลมึงเข้าใจไหมวะ มันอยู่ที่มึงเลือกไปกับมัน พอเถอะ ไม่ได้โกรธก็ไม่ได้โกรธ มึงกลับไปนอนไป วันนี้มึงคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“พี่โกรธผม!! พี่มึงอย่าแบบนี้ได้ไหมวะ ผมรู้สึกผิดจะตายห่าอยู่แล้วไม่เห็นหรอ!!!”

“มึงจะรู้สึกผิดทำไมวะถ้ามึงตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้!!” ผมตกใจไปนิดหน่อยเมื่อโดนตะคอกกลับ เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นพี่มันเปิดโหมดโมโหแบบนี้ หน้าพี่หมอที่ถูกพาดด้วยเงาเสาไฟฟ้าทั้งๆที่มืดแต่ก็เห็นความผิดหวังบนใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน พี่หมอสบถออกมาหลังจากที่ตะคอกเสร็จส่วนผมที่เพิ่งโหลดคำที่พี่มันเพิ่งตะโกนออกมาได้ใจก็ร้อนไปหมด
 
“ผมไม่ได้ตั้งใจ!! ไอ้เหี้ยพี่ หูมึงหนวกหรอ ก็บอกว่ารถมันติด รถมันติด เข้าใจป่ะวะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาไม่ทัน ก็สัญญากับพี่ไว้แล้ว โกรธก็บอกว่าโกรธดิวะ ไม่ใช่มาบอกว่าตั้งใจทำให้มันเป็นแบบนี้ คนมันไม่ได้ตั้งใจ เออ ถ้ารถแม่งบินได้ก็บินมาแล้วป่ะวะพี่” ผมตะโกนใส่หน้าพี่หมอด้วยความหงุดหงิดคันๆในใจ จะบอกว่าน้อยใจแต่จริงๆคนที่ควรน้อยใจมันไม่ใช่ผม แต่ทำไมถึงต้องมาบอกว่าตั้งใจทำผิดด้วยวะ ผมร้อนใจจะตายคารถอยู่ทุกการขยับสามเซ็น ทำไมมาทำเป็นเหมือนรู้ดี เป็นกูรึไง!!!

 
“มึง มึง.. ร้องไห้ทำไมวะ ขอโทษอู้ กูขอโทษ ไม่เอาดิ” อ้าว ผมยกมือปาดน้ำตาออกลวกๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไหลออกมาตอนไหน อยู่ดีๆตอนนี้สถานการณ์ก็กลับ กลายเป็นพี่หมอวางกระเป๋าวางกีตาร์ด้วยความตกใจเปลี่ยนมาลูบหัวผมแทน

ที่บ้านไม่มีใครสอนหรอว่าเวลาคนร้องไห้อย่าปลอบ
มันจะยิ่งร้องโว้ย!!!

“เห้ยๆ อย่าร้องหนักกว่าเดิมดิ กูทำอะไรไม่ถูก ไม่ร้องนะ หายโกรธแล้วจริงๆ” ไอ้พี่หมอได้แต่เลิ่กลั่ก แขนใหญ่ๆดูขยับติดขัดไปหมด คงทำอะไรไม่ถูกอย่างที่พูดจริงๆ มือใหญ่ยกมาแปะหัวผม แขนเหมือนจะยกมากอดผมแต่ก็ค้างอยู่นิ่งๆไม่ได้คว้าไปกอด

แม่งเอ๊ยจากร้องไห้เพราะน้อยใจยังต้องมากลั้นขำเพราะท่าเก้ๆกังๆของพี่มันอีกด้วยหรอวะ!!

“ฮึก”

“พอแล้ว ไม่ร้อง ขอโทษ กูขอโทษ”

“ฮึก แล้ว..”

“อะไรนะ”

“แล้วตกลงพี่ร้องเพลงอะไร” ผมเงยหน้าถามพี่หมอ พี่มันนิ่งไปเหมือนตกใจก่อนจะถอนหายใจออกมา พี่มันย่อตัวลงมาจ้องหน้าผม ผมตกใจผงะเล็กน้อย รู้แล้วว่าหล่อ ไม่ต้องมาโชว์ความ HD ผ่านเรติน่าขนาดนี้ก็ได้


“กูชอบมึง”

“ห๊ะ”

”กูชอบมึง”

“พะ เพลงของใครอ่ะ” ชะ ชื่อเพลงแปลกไปหน่อยนะ 

“กูชอบมึงอู้ ไม่ใช่เพลง กูสารภาพรัก”


หะ..หะ!!!
กลายเป็นผมแทนที่ตกใจจนตาเหลือก

เออสิวะ!!!
ไม่ตกใจก็แย่แล้ว จะแกล้งฟังผิดแต่พี่มันก้มมาพูดข้างหูขนาดนี้ ไม่มีทางฟังผิดแน่นอน นึกขอบคุณที่พี่คนเมื่อกี้ปิดไฟในชอป เหลือแต่เพียงไฟริมถนนแทน  ใจเต้นแรงขนาดนี้ไม่รู้ว่าแก้มจะแดงรึเปล่า มะ ไม่ได้เขินหรอกนะแต่มันตกใจ!!!

โดนสารภาพรักนะเว่ย ไม่สิ สารภาพชอบ
เกิดมาโดนสารภาพชอบครั้งแรกก็เป็นผู้ชายเลยหรอ!!!

“พะ พี่ ผม ผมไม่ได้เป็นเกย์”

“เออกูก็เหมือนกัน”

“อ้าว”

“แต่กูชอบมึง ถ้าชอบมึงแล้วเป็นเกย์ กูก็คงเป็นเกย์”


อะ..ไอ้เชี่ยพี่หมอ
กูไปไม่ถูกแล้วโว้ย


“พี่แต่ผม..”

“กูไม่ได้รีบเอาคำตอบ กูบอกเฉยๆว่ากูชอบมึง กูรู้ว่ามึงลำบากใจ กูก็ผู้ชาย แต่.. กูชอบมึงไปแล้ว ว่าไงดี ให้โอกาสได้ไหม ถ้ามันไม่ใช่จริงๆ มึงรับไม่ได้จริงๆ กูสัญญาว่ากูจะเป็นแค่พี่ร่วมคณะกับมึงเหมือนเดิม”

“...” ผมได้แต่หูอื้อ งงกับสถานการณ์ไปหมด ไอ้พี่หมอแม่งก็ปล่อยมันฮุคด้วยคำพูดมาไม่ให้ได้หยุดพัก

“หน้าโง่แบบนี้นี่ต้องแปลไหมเนี่ยว่ากูขอจีบมึงอยู่” 

“ไอ้ห่าพี่!”

“คิดว่าตกใจจนใบ้แดก” พี่มันกระตุมยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นขยี้หัวผม “ให้โอกาสกูเถอะ อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธเลย”
พี่หมอจ้องเข้ามาในตาผม มันพยายามปั้นหน้าอ้อนเต็มกำลัง ผมให้คำตอบไม่ถูก


ก็จริงอย่างที่พูด สิ่งแรกที่ผมได้คิดหลังจากได้ยินคำสารภาพ คำตอบนั้นเต็มไปด้วยคำปฏิเสธมากมาย ผมกำลังลำบากใจแล้วพี่มันเองก็กำลังลำบากใจอยู่เหมือนกัน



ผมเกลียดพี่หมอ…


ตอนนี้หรอ พูดได้ไม่เต็มปากหรอก ผมนอนห้องเดียวกับพี่มันมาเทอมกว่าได้แล้วมั้ง ถึงพี่มันจะไม่ได้กลับห้องทุกวันก็ตาม แต่จากคนที่ไม่รู้จักกันต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตื่นมาเจอหน้ากันก่อนนอนก็ด่ากันแล้วค่อยปิดไฟนอนพร้อมกัน ความจำเป็นหลายๆอย่างมันทำให้ผมต้องปรับตัวเข้าหาพี่มัน ระยะเวลาที่เกิดขึ้นไม่ใช่น้อยเลย อาจจะเพราะด้วยความที่ผมตัวเล็กกว่าพี่มันมากหรือว่าอะไรก็ตาม พี่มันดูแลผมดีมากเหมือนผมได้พี่ชายเพิ่มอีกคน ไม่ว่าจะเรื่องการกินหรือสุขภาพ ยิ่งเรียนคณะเดียวกันวิชาปีหนึ่งที่เรียนเหมือนกันทุกภาคพี่มันก็เคยเรียนมาตัวเดียวกัน ถ้าว่างพี่มันก็ติวให้ พาไปหอสมุดบางทีก็มานั่งช่วยทำการบ้านทำผิดพี่ก็ด่าว่าไอ้โง่ก่อนแล้วค่อยๆสอนจนกว่าจะทำใหม่แล้วถูก มันกลายเป็นชีวิตประจำวันที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันไปซะแล้ว

พี่หมอไม่ใช่คนที่ดูแลผมแบบพี่ที่ดี ติดไปทางใช้กำลัง คำพูดคำจาที่ใช้ออกไปในทางหมามากๆจนไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นพี่มันที่มายืนสารภาพรักอยู่ตรงหน้า พี่หมอเป็นคนคิดจริงทำจริงและเวลาจะทำอะไรมันมักจะมานั่งปรึกษาผมว่าถ้าผลเป็นแบบนี้จะทำดีไหม ผมเดาว่าพี่มันคงคิดมาอย่างหนักแล้วถึงกล้าพูดออกมาในวันนี้

ถ้าปฏิเสธไปเลยตอนนี้
ทุกอย่างจะพังหายไปหมดเลยรึเปล่า..

แล้วถ้าให้โอกาส?
มันจะเป็นไปทางไหน...

ให้โอกาสหรอ..
ไม่อยากจะใช้คำนี้เลย เปลี่ยนเป็นคำว่าอยากแดกข้าวฟรีไม่ต้องจ่ายค่าน้ำมันแทนได้มั้ยวะ ขนลุก

“ผมยืนยันอีกครั้งว่า..ผมไม่ได้เป็นเกย์”

“เออ รู้นานแล้ว”

“ผมให้โอกาสพี่ก็ได้ ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางหรอก”

“อย่าดูถูกกูไอ้ลูกหมา”

“แต่ข้อห้าม!! พี่ห้ามบังคับข่มขู่ขมขื่นข่มขืนผมเด็ดขาด! เรื่องนี้ผมจริงจังมากนะ” ผมชี้หน้าพี่หมอมัน เรื่องนี้ให้ตายยังไงก็ไม่เอา อย่าพูดถึงเลย มะเขือม่วงลอยมาอีกแล้ว ไอ้เวรเอ๊ย!!

“พูดเหี้ยไรฟังไม่ชัด”

“พะ พี่ห้าม ห้าม ห้ามเข้าด้านหลังผม”

“อ้อ ได้ เพราะทำไม่เป็นเหมือนกัน ไม่เคยกับผู้ชาย”

“ดี!!”


“รอกูศึกษาก่อน”



ไม่ต้องศึกษาอะไรทั้งนั้นแหล่ะโว้ย!
นี่คิดถูกคิดผิดวะเนี่ย ไอ้พี่หมอ!




-----------------------

เอ๋า อุตส่าห์จะมาหลังสงกรานต์ แง 55555555555555555555555555555
อดไม่ไหวจริงๆ ถือเป็นของขวัญวันสงสกรานต์ละกันค่า แฮ่
ใครจะเดินทางไปเล่นน้ำก็เดินทางและเล่นน้ำอย่างระมัดระวังนะคะ
ตอนนี้ยาวที่สุดเท่าที่เขียนมาแล้ววว ฮืออออออออออ หลังจากนี่ก็อาจจะหมดไต่ตาดำกันหน่อยก็ปัดๆออกบ้างนะคะ
จะหวานแบบไหน หวานปนกาก 5555555555555555 หวานแบบกากๆ 




[มีต่อ talk ด้านล่างอีกค่ะ ]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 กูชอบมึง 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 12-04-2017 21:18:11
เราจะต่อเรปบนแต่มันไม่พอ แงงงง


วันนี้ก็จะมาทำ Q & A   พูดคุยแบบรวมๆสรุปทั้งคำถามจากคอมเมนต์และใน #เด็กหอหมออู้ ละกันค่า




Q:ฮือออ ตลก นอนขำจนแม่/เมทจะด่า
oiimaps : แงงงง รู้สึกผิดจัง 555555555555555555 แต่ดีใจที่รู้สึกสนุกและคลายเครียดหลังอ่านเรื่องนี้นะคะ

Q: ทำไมน้องอู้ถึงชื่ออู้
oiimaps : ไม่บอกๆมันอยู่ในเนื้อเรื่อง 555555555555555555555555555555

Q: โพชิที่ว่าหมายถึงพอร์ชรึเปล่า
oiimaps : ใช่ค่ะ เราเป็นหนึ่งในทาศรักพอร์ชเป็นบ้า ถ้าโพชิเป็นหมอฟันเราก็จะเป็นฟันให้โพชิทิ่มแทง(?)

Q: เอาแรงบันดาลใจชื่อมาจากไหน
oiimaps : จริงๆแล้วพี่หมอเราตั้งใจให้เป็นหมอค่ะ 55555 มีชื่อดั่งคนปกติ สุดท้ายแล้วถามเพื่อนเป็นหมอปีสาม ชีวิตมันแทบไม่มีเวลาเลยอ่ะ เลยเออ เอาไปเป็นวิศวะแทนแล้วกันใกล้ตัวดี ขี้เกียจคิดชื่อก็ เออๆ ชื่อหมอ 555555555555
ส่วนพี่พี่ ได้แรงบันดาลใจมาจากดูเรื่องรถไฟฟ้ามาหานะเธอค่ะที่พระเอกชื่อลุง หญิงก็มาจากชื่อของคนรู้จัก(เป็นผู้ชาย)

Q: อยากให้พี่โยออกเยอะๆ
oiimaps : เราก็อยากค่ะ 555555 เดี๋ยวรอเวลาก่อน งุงิงุงิ

Q: คนเขียนต้องชอบหมาแน่ๆ
oiimaps : จริงๆชอบแมวค่ะ แต่จริงๆชอบพอร์ช

Q:กี้แป๊ะหรือแป๊ะกี้
oiimaps : นั่นสิคะ ฮาาาาาา

Q: ทำไมพี่หญิงถึงหวานกว่าคู่หมออู้
oiimaps : เค้าซัมธิงกันแล้วมั้งคะ .. รอพี่หมอได้รุกน้องก่อนน้า ใจเย็นๆ ฮืออออออออออ

Q:นามปากกาอ่านว่าอะไร
oiimaps : โอ๊ยแมปส์ค่ะ

Q: เอาชีวิตจริงวิศวะมาเขียนรึเปล่า
oiimaps :ก็บ้างค่ะ ถ้าชีวิตเรียลจริงๆมันอาจจะมีแค่แดกเอ็มร้อยอ่านหนังสือวนไปร้านเหล้าและจีบสาวแต่กิจกรรมเยอะจริงๆนะคะปีหนึ่งหน่ะ ถ้าสถานที่คุ้นๆก็ ... ก็คุ้นแหล่ะค่ะ แค่คุ้นๆ บ้า แกอ่ะคิดมาก
55555555555555555555555555555555


rivayu : เราชอบเรื่องนี่นะ อ่านแล้วติดค่ะ แต่มีที่ติดใจอยู่นิดนึง เรื่องการใช้คำว่า "เค้า" เราเข้าใจว่าคนเขียนอาจจะติดจากการพิมพ์ข้อความสนทนา แต่ถ้าจะเขียนนิยายที่มีลักษณะการบรรยายโดยบุคคลที่สาม เราว่าน่าจะใช้คำว่า "เขา" ดีกว่านะคะ อีกเรื่องก็คือ การที่สลับรูปแบบการบรรยายไปมา โดยบรรยายโดยตัวละครบ้าง บุคคลที่สามบ้าง บางทีในย่อหน้าเดียวกัน มันทำให้คนอ่านงงได้นะคะ จริงๆแล้วถ้าจะให้มีการบรรยายหลายรูปแบบ ให้อยู่คนละบทเลยดีที่สุดค่ะ แต่ถ้าอารมณ์ตอนเขียนมันได้จริงๆ ลองเป็นวิธีการเปลี่ยนลักษณะตัวอักษรไหมคะ สมมติว่ามีการบรรยายโดยบุคคลที่สามช่วงสั้นๆในบทเดียวกัน ก็ลองใช้อักษรตัวเอียงเพื่อบอกว่ารูปแบบการบรรยายเปลี่ยนไปนะ หรือการที่ระบุว่าใครเป็นผู้บรรยายก่อนที่จะเปลี่ยนคนบรรยายหรือรูปแบบการบรรยายก็พอได้นะคะ เราอยากให้คนเขียนนิยายเรื่องนี้ให้ออกมาดูดีเพราะชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ลองดูค่ะ เป็นกำลังใจให้ 

oiimaps : ขอบคุณมากๆนะคะ เรากดบวกเป็ดด้วย ฮือออออออ เราเพิ่งแต่งแบบที่ไม่ใช่ฟิคชั่นครั้งแรก ยังเป็นมือใหม่อยู่
ขอบคุณที่ติมานะคะ เราเก็บไปปรับปรุงแล้วและกำลังพยายามให้ออกมาสมูธขึ้นค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ส่งจูบล้านรอบ
 

และขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ ขอบคุณแบบอยากยกขึ้นหิ้งแล้วบอกขอบคุณสามทีแบบลูกเสือสามัญ
เพราะว่าต่อยอดชีวิตในการเขียนเรื่องนี้มาก ฮือออออออ


หวังว่าจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้บางคนได้ 'หึหึในลำคอ' ขึ้นมาในวันที่เครียดทำงานหรือประจำเดือนมาอดไปเล่นน้ำนะคะ <3


อ้อ..!!!


มีเพจในเฟสแล้วนะคะ เพจก็ Oiimaps ค่ะ 5555555555555555555
ไปกดไลค์กดหัวใจได้ มีไว้สกรีมพอร์ชกับคุณสพลค่ะ


 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 12-04-2017 21:37:25
เมื่อวานโพชิน่ารักมาก(ไม่เกี่ยว) พี่หมอทำเขินอ่ะ จริงๆนศ.แพทย์ทำไมเรารู้สึกว่าตั้งแต่ขึ้นมาปี2ก็ดูชีวิตยุ่งยากแล้วล่ะ ดีแล้วที่เปลี่ยนคณะ ไม่งั้นนายเอกอาจเป็นอนาโตมี่
ตอนนี้มีผีเสื้อกลางคืนบินเข้าห้องอ่ะ ชนกับไฟบนเพดานแรงมาก กลัว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 12-04-2017 21:49:31
ตอนนี้เป็นตอนที่ขำมากจริงๆ ปวดท้องเลย 55555555555555555 แล้วแบบเขาสารภาพชอบกันแล้วอ่ะแมมมมม๊ :-[ :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-04-2017 21:50:39
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-04-2017 21:59:49
เป็นตอนที่หลากอารมณ์มาก 

ฉลองพี่หมอ  :mc4: ชัดเจนมาก  o13

รอความหวานของคู่นี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 12-04-2017 22:08:54
ได้กัน ได้กัน อู้โดดแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: tawansun ที่ 12-04-2017 22:09:49
ฉากบอกรักมันมาเร็วมาก ตกใจ๊ 555555
เป็นการบอกรักที่โคตรเซอร์ไพร์สเลยแบบตอนแรกรู้สึกว่าทำไมมันบอกง่ายจังอยู่ๆก็พูด แต่พออ่านต่อๆ มาแบบเห้ยยยไม่ก็ไม่ได้ง่ายแกร มันอินอยู่ พี่หมอมันก็มีวิธีการบอกอธิบายของมัน
ยอมรับเลยว่าตอนแรกอ่านเพราะเพื่อนแคปมาให้อ่านฉากนึง เลยมาอ่านตามเฉยๆ แต่ตอนนี้ติดล่ะ มานั่งรอที่แท๊ก #เด็กหอหมออู้ ทุกวันเลย 555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 12-04-2017 22:12:06
พี่โยตั้งใจพาอู้ออกไปไกลซินะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-04-2017 22:18:21
สุขสันต์ วันสงกรานต์
ดีใจ ได้ของขวัญวันสงกรานต์  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อู้ น่ารัก
พี่ห้ามบังคับข่มขู่ขมขื่นข่มขืนผมเด็ดขาด!
“พะ พี่ห้าม ห้าม ห้ามเข้าด้านหลังผม”

“อ้อ ได้ เพราะทำไม่เป็นเหมือนกัน ไม่เคยกับผู้ชาย”
"..ดี.."
“รอกูศึกษาก่อน” 
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-04-2017 22:20:55
กรี้ด. เขินแทนหมาน้อย
รอศึกษาและเวิร์คช็อปนะคะพี่หมอ  :mew1:   :L1:   :pig4:
รอบนี้ยกให้คำคมพี่พี่ อิอิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 12-04-2017 22:35:32
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 12-04-2017 23:04:05
ถ้าเราเป็นพี่หมอ เราจะปล่อยให้อู้ร้องไห้อยู่งั้นอ่ะ ไม่ปลอบ ไม่ง้อ เดินหนี งอน  :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 12-04-2017 23:20:54
โอ้ยยตอนนี้แอบโกรธพี่โยอะ จงใจชัดๆเลยยย
สงสารพี่หมอมาก เสียเป็นหมื่น แขนยังไม่ได้จับ
สจะร้องเพลงให้ก้นกจิ๊บๆเลย
สุดท้ายนะโกรธน้องอยู่ดีๆพอน้องร้องปุ๊บตัวเองก้แพ้ปั๊บบเลย
โอ้ยยย วงวารร ความแพ้ทางขั้นสุดนี้55555
น้องอู้นี่ก้นะ ทำผิดจริง แต่น่ารักจนโกรธไม่ลงเลยอะ
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าเราก้ตามส่องโพชิกัยคุณสพลเหมือนกันค่ะ เอ้าผิดๆๆ
อยากบอกว่านี่ทีมพี่หมอค่ะ5555555555
รอค่าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 12-04-2017 23:54:12
ตอนนี้โกรธพี่โยอะ สกัดสะหมอนรองกระดูกพี่หมอขาดเลย ฮื่ออออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: JokerLK ที่ 13-04-2017 00:14:05
พี่โยคนเลว 2017 อ่ะ ตอนแรกแค่ตั้งใจขวางคู่นี้ สุดท้ายไปเร่งให้หมอสารภาพรักเลย #ว้ายแพ้ 5555555555555
แอบเห็นประโยคนี้ "เกิดเป็นผู้ชายกูก็ชอบ ผู้หญิงกูก็ชอบ เป็นหมากูก็ชอบ" แล้วนึกถึงอิทธิพัฒน์เลย มาจากคุณเค้าใช่มั้ยคะ 55555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 13-04-2017 00:38:15
เจอฉากบอกรัก+ขอโอกาสเข้าไป ประโยคนี้ก็ลอยเข้ามาเลย "กว่าจะได้รักกันมันไม่ง่าย" เป็นกำลังใจให้หมอค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 13-04-2017 00:56:07
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 13-04-2017 01:40:58
ดีจ้า~~
พี่หมอเริ่มค่อยๆรุกล้ำไปเรื่อยๆแล้วสินะ สารภาพรักกันแล้วซะด้วย :katai5: :katai5: แต่...พี่โยอ่ะ กำลังได้โอกาสอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมบอก อ้ำๆอึ้งๆอายๆอยู่นั่นแหละ(พูดแล้วเขินแทนอายแทน  :o8: :o8:) เห็นมะโดนพี่หมอตัดหน้าไปซะละ  :ling2: :ling2:  แต่ก็นะ เรื่องนี้คนเขียนแต่งมาเป็นหมออู้ก็...หมออู้ก็ดะ :hao5: :hao5: แต่คู่พี่โย ไม่เอาโยแป๊ะ แป๊ะโยนะ มัน... :m20: :m20: ไม่รู้ๆๆๆ รู้แต่ม่ายอ๊าววววววว พอๆๆเลิกมโนก่อน
ตอนนี้มีคำผิด 3 จุด(ที่สังเกตได้จากการอ่านทวนรอบ 2 อาจมีมากกว่านี้)คือ
1.พวกเสี่ยงเลี้ยงเด็ก -> พวกเสี่ยเลี้ยงเด็ก
2.จะโกน -> ตะโกน
3.พี่หมอวางกระเป๋าวางกีตาร์ -> พี่หมอวางกระเป๋ากีตาร์
ลองไปกด ctrl + f เสิร์ชดูน้าาา เผื่อไม่ทราบวิธี บายจ้าาา :bye2: :bye2:
ปล.เค้าไลค์เพจเฟสให้แล้วนะ :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 13-04-2017 01:44:56
 :impress2:น่ารักมากกกกก ต่อเวๆนะค่ะ :call:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 13-04-2017 10:32:56
วี้ดดดด รุกแล้วค่ะรุก ดีต่อใจค่ะ สู้เค้านะพี่หมอ ส่วนพี่หญิงยังน่ารักเหมือนเดิม ชอบความละมุน จะมีสเปเชียลคู่พี่หญิงมั้ยคะ อยากเห็นเวลาพวกนางใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ต้องฟินมากแน่ ฮื้อ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-04-2017 10:37:30
อ่านแล้วเหมือนคนบ้า ยิ้มคนเดียวท้างงงตอน 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 13-04-2017 12:03:16
เพิ่งได้อ่าน ฮามากค่ะ เนื้อเรื่องก็สนุก ชอบๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-04-2017 15:14:43
หลากหลายอารมณ์มาก แรกๆทั้งเขินทั้งขำ หลังๆมาน้ำตาแตก จบลงด้วยความหื่นซะงั้น
สุดท้ายเพลงเพิงไม่ต้องสารภาพมันตรงๆ เข้าใจว่าน้องอุ้ตกใจและสับสนแต่ไปตัดโอกาสพี่มันก้ไม่ถูกนะ
ไปๆมาๆอาจจะหลงอิพี่หมอยิ่งกว่า
เอาใจช่วยพี่หมอนะ แต่ถ้าดีนักก็ปล้ำไปเลยเหอะ :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 13-04-2017 15:59:02
 :hao3: เอาไงน้องอู้  เอางายยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 14-04-2017 00:17:24
ขนาดสารภาพรักยังตลกเลยคู๊ณณณณ :m20:
ต้องยอมรับว่าจังหวะมุกมันดีจริงๆ ถึงมุกจะเคยเห็นมาบ้างแล้ว แต้่ก็ยังต้องหลุดขำอยู่ดี ฮ่าๆ

เพิ่งรู้ว่าคุณนักเขียนของน้องสาวแอดมินเพจอุ๋ง ถึงว่ามุกแต่ละมุกมันสไตร์นั้นจริงๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: allegiant1994 ที่ 14-04-2017 09:03:40
หงิดโยมากเวอร์ รู้ทั้งรู้ว่าอู้รีบอะ
เอาอะไรมาตัดสินว่าจะพาออกไปช้า
นิสัยแบบนี้เลยต้องอกหักอะ :fire:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: _fa2i ที่ 14-04-2017 12:03:26
หงุดหงิดพี่โยมากเว่อ ดูก็รู้ว่าตั้งใจพาอู้ออกมาแล้วไปส่งไม่ทัน ก็แกมันไม่กล้าเองป่ะวะ อย่ามากันพี่หมอกับน้องอู้สิ! สมน้ำหน้าพี่โย  :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Lalaleega ที่ 14-04-2017 13:23:32
โอ้ย พี่หมอใจกล้ามาก ไม่มีความเขินใดๆ แต่ก็น่ารักอยู่ดี :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 14-04-2017 19:26:14
แอบโกรธอู้ไปนิดนึงเลย ตั้งแต่ขอบคุณพี่โยออกหน้าไมค์ นี่พี่หมอจะต้องน้อยใจเบอร์ไหนถึงจะพอใจเธอ 555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 15-04-2017 16:36:36
อ๊อยยยยย เอาแล้วววววว
สารภาพรักแล้น แอบคิดว่าถ้าพี่โยชิงบอกก่อนจะเป็นยังไง
แต่ก็ทีมพี่หมออ รุกเลยค่ารุกเลย ยิ่งตอนลังเลเนี่ย ลุกเลยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 15-04-2017 18:45:33
โอ้วววว พี่หมอคะทำดีม๊ากกกค่ะ ปรบมือ :katai2-1: o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 16-04-2017 23:27:01
บอกรักกันได้แมนมาก จะบอกก็บอกเอ่า นี่ดอกเข็มก็มาครุ่นคิสเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 17-04-2017 00:50:46
พี่หมอศึกษาวิธีเร็วๆ น้าาาาาา คึคึ :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 17-04-2017 13:28:01
เข้ามาเป็นเด็กหอด้วยคนค่ะ เห็นนานแล้วแต่ไม่มีเวลาอ่าน
หลังจากที่ตามอ่านจนทัน ก็ได้ฤกษ์เม้นท์ให้คนเขียนเสียที
เราเป็นแฟนนิยายสายฮาค่ะ เรื่องนี้จึงเป็นอีกเรื่องที่โดนใจมากๆ
ไม่รู้ว่าคนเขียนไปเอาคำพูดเหล่านี้มาจากไหน มันฮามากจริงๆ
ไม่ต้องมีบทสนทนาก็สามารถทำให้เราหัวเราะแบบลั่นได้เลย
ชอบทุกตัวละครค่ะ มีความเป็นตัวของตัวเองดี :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันจนจบ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล. นิยายเรื่องไม่เหมาะจะอ่านนอกบ้านจริงๆ เพราะจะทำให้คนรอบข้างหันมามอง

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-04-2017 14:19:26
นิยายน่ารักและตลกคาเฟ่มากค่ะ ชอบทั้งชื่อหมอชื่อพี่น้องหญิง ชอบสุดคงพี่แป๊ะ ตัวประกอบอะไรเด่นมาก 55555555555555555555555 ขอคอมเม้นท์ในเรื่องคำผิดหน่อยนะคะ มีบางจุดที่อ่านแล้วสะดุด ตรงการใช้ ร กับ ล ที่สลับกันค่ะ มีไม่เยอะเท่าไหร่ แต่เวลาเจอแล้วมันสะดุด กับอีกอย่างคือคำที่พิมพ์ทับศัพท์ภาษาอังกฤษอยากให้เช็คให้แน่นอนกว่านี้ เรื่องจะลื่นไหลอ่านสนุกกว่าที่เป็นอีกค่ะ นิยายสนุกมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 17-04-2017 19:55:29
โว้ยย อีพี่แป๊ะ 555 น้องปันเราจะมีคู่ไหมคะ คนแบบน้องปันต้องมีคนดูแลนะคะ 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 18-04-2017 11:12:30
เอ้า พี่โยเอ้ยยย บางทีความป๊อดความกากของพี่นี่แหล่ะทำให้พี่นกอยู่บ่อยๆ เป็นต่อช่วงแรกแต่ไม่ทำคะแนน ขึ้นเวทีชกแต่ไม่ยอมปล่อยหมัดได้เต้นฟุตเวิร์กไปรอบๆเวที โอกาสพี่หลุดลอยไปซะแล้วล่ะ  :hao4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 18-04-2017 13:40:11
กรีดดร้องงงค่ะ


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 14 วิศวะบอกรัก 12/04/17 ◄ p.10
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 19-04-2017 22:05:15
55555 กว่าวิศวะจะได้บอกรัก ก็พาอู้เสียน้ำตาไปสามหยด

คืออ่านแล้วขำมาก แบบหนักมากจริงๆ แอบอ่านตอนนั่งประชุม คือต้องเลิกอ่านเลยค่ะ  :hao7:

อู้น่ารัก ผู้ชายตัวเล็ก กระจุ๋มกระจิ๋ม อุ้มเข้าเอวเลยหมอ
ตอนแรกทำเป็นเม้งเค้านะหมอ เป็นไงล่ะ หลงคนน่ารักที่ชมตัวเองว่าน่ารักไม่พอ หวงหนักไปอีก

ตอนนี้ตกลงปลงใจจะได้กินฟรี มีสารภีปั่นรถแล้วนะอู้ อย่าไปบื้อตามโยไปอีกนะ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 19-04-2017 22:06:07
15




หลังจากเหตุการณ์สารภาพรัก ณ หน้าชอปเครื่องกลนั้นมาหลายอาทิตย์ พี่หมอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยหล่ะครับ อ่อนโยนกับผมประหนึ่งผมเพิ่งคลอดอารมณ์หมอเพิ่งประกาศน้ำหนักว่าสองโลสาม อุ้มได้ก็คงอุ้มแล้ว เดินเหนื่อยก็ให้ขี่หลัง พาปั่นจักรยานชมต้นซากุระ บ่นหิวก็พาไปกินข้าว



..เหอะ
ฝันหรอ


นั่นคือภาพในละครหลังข่าวที่ผมมักจะเห็นแม่กับพี่สาวน้องสาวนั่งดูครับ ตัดภาพเข้าสู่โลกความจริง พี่หมอแม่งเป็นบุคคลที่ห่างไกลจากคำว่าอ่อนโยนในระดับหนึ่ง ไม่สิ ถ้ามีสิบระดับมันอยู่ประมาณระดับสิบบวกๆยิ่งเอสพีเอฟบวกบวก คือมือมันหนักจริงๆครับ ไม่ว่าจะผลักหัว กระชากแขน กำข้อมือ ทำห่าอะไรก็ตามที่สัมผัสร่างกายเป็นต้องมีรอยช้ำรอยแดงขึ้น เวลาเหนื่อยก็ให้ขี่หลังนี่โคตรจะไม่จริง หลังๆนี่พักระหว่างชั้นหน่อยพี่แม่งยกตีนมาเตะตูดละบอกให้รีบๆขึ้นมันรำคาญลูกตา จำต้องเกาะราวบันไดขึ้นตามใจคุณท่านเค้า ไม่รู้ว่ากูเป็นไรฝุ่นรึไงถึงทำให้ท่านพี่เคืองตาดำได้ แล้วข้อสุดท้ายพาปั่นจักรยานชมดอกซากุระ คงมีครับถ้ามหาลัยผมมีวิทยาเขตโตเกียวแต่นี่อยู่บ้านนอกต้นที่หลักๆเลยก็คือ

ต้นตีนเป็ด...


ฉุนจนจมูกชา พูดแล้วกลิ่นเปรี้ยวขมคอมาเลย กลิ่นหมาฮวยที่เหม็นเหมือนตีนยังต้องยอมสิโรราบ อนุภาพตีนเป็ดทำลายล้างมากๆ นี่ว่าเกลียดใครจะเด็ดส่วนที่ส่งกลิ่นไปยัดใส่จมูกมันตอนนอน รับรองตื่นมาอัมพาตแดกจมูกแน่นอนครับ ชื่อต้นเป็นตีนสัตว์แต่เหม็นกว่าตีนคน


จะมีเรื่องกินนี่แหล่ะครับที่พี่มันน่าจะทำให้เห็นชัดสุด ตอนกลางวันอาจจะไม่เพราะพักคนละเวลาแต่ถ้าเป็นตอนเย็นนี่ก็กินกับพี่มันแทบทุกมื้อ ไม่มีโอกาสให้ได้กูเข้าสังคมบ้าง ส่องยงส่องหญิงยามเย็นกับเดอะแก๊งนี่ถูกตัดออกไปเลยครับกลายเป็นต้องมานั่งปั่นจักรยานในฟิตเนสเป็นเพื่อนพี่มันแทน ส่องนมได้แต่นมที่เป็นกล้ามรุ่นพี่คณะพละ แถมอยู่ห่างพี่มันมากไม่ได้อีกเพราะมักจะมีหนุ่มล่ำกล้ามมันแผล่บยิ่งกว่าเตาขนมครกยกดัมเบลไซส์เท่าล้อจักรยานโฉบเฉี่ยวมาผิวปากข้างหูผมให้ได้ขนลุกขนพองต้องหนีไปเกาะพี่มันไว้ ชีวิตโคตรเศร้า ขอเหล้าเข้มๆ

อ่ะ พูดถึงเหล้า อีกหนึ่งปัจจัยของเราชาววิศวะ ผมก็ออกไปกินบ่อยครับ กินกับเพื่อน กับรุ่นพี่ ทั้งคณะเราและคณะอื่น ไม่ได้โดนห้าม ถึงห้ามไปก็เท่านั้นเพราะคนห้ามนั้นก็นั่งชนอยู่โต๊ะข้างๆ เอวัง

“อู้ กระเป๋ามึงใบไหนวะ” ไอ้เติ้ลเดินดูดน้ำเข้ามาในโดมถามถึงกระเป๋า ผมเลยชี้ไปที่กระเป๋าสีดำของผมซึ่งแพคของมาจนล้นกลายเป็นกระเป๋าท้องแปดเดือน แบบว่าตื่นเต้นครับ ตั้งแต่ติดมหาลัยมาเป็นการออกค่ายครั้งแรก เป็นค่ายจิตอาสาครับ อาสาสร้างฝายที่จังหวัดสระแก้ว เห็นบอกว่าเป็นค่ายที่คณะไหนไปก็ได้ แต่รอบๆตัวผมนี่ก็วิศวะกินไปครึ่งละ อ่ะๆ มึงเปลี่ยนชื่อค่ายเป็นวิศวะอาสาพร้อมคณะอื่นขอติดรถไปอีกนิดหน่อยแทนเลยก็ได้นะแบบนี้ ด้วยความที่ค่ายไปวันศุกร์ เราเลยจำต้องรอบางคณะที่ยังไม่เลิกเรียนครับ นี่ก็จะบ่ายโมงแล้ว

“ห่าอู้ มึงขนอะไรไปเยอะแยะ สร้างฝายห้าวันไม่ใช่ไปสร้างครอบครัวที่นู่น”

“กูจัดเผื่อไว้”

“เผื่ออะไร สึนามิเข้าฝายงี้หรอ”

“เห้ย ฝายมันต้านไหวหรอวะเติ้ล” อ่ะมาอีกแล้วเจ้าประจำ ในแฮรี่มีแม่มดเลือดบริสุทธิ์ กลุ่มเราก็มีเพื่อนปันครับ โง่บริสุทธิ์ ไอ้เวร ฝายนะมึง ไม่ใช่กำแพงไททัน

“น้ำมาฝายยังต้านไหว แต่ความโง่มึงนี้ไม่ไหวจะต้านจริงๆแล้วอ่ะ”

“อ้าวอะไรวะ”

“นี่ๆ มึงรู้ไหม ว่าศิลปินคนไหนชอบสร้างฝาย” เมินไอ้ปันมาโฟกัสไอ้พีที่เดินมาร่วมวงพร้อมกับคำถามที่เปิดมาก็รู้เลยว่าคำตอบน่าจะกวนตีนแน่ๆ

“ปอยฝาย มาลัยพร?”

“เค้าชื่อปอยฝ้ายป่ะวะอู้”

“บุดด้าเบลสป่ะวะ” ไอ้เติ้ลตอบซึ่งก็ได้สายตางงงวยไปจากรอบวงครับ

“ยังไงวะ พี่อู๋กูเนี่ยนะ”

“เอ้าพวกมึงไม่เคยได้ยินหรอ เธอสวยเซ็กซี่ฮอตยังกับฝายเยอะ”

“โห ไอ้สัด!! นั่นมันฟายเยอร์”

“พอเถอะพี มึงเฉลยเถอะ”

“จัสตินไงมึง”

“ยังไง”

“จัสติน บีเวอร์!!” 

เวอร์พ่อมึ้งงงงงงง!!!
แล้วทำท่าทำเสียงแทะไม้เลียนแบบตัวบีเวอร์แบบนี้ก็ได้หรอ!

“เอ้า งี้ก็ดาราคนเดียวกับที่เจอชอบประทับใจเลยดิ”

“อะไรวะเติ้ล”

“จัสติน ดีเว่ออออออ อะมึ้งงงงง” จริตพี่มงลงมาประทับไอ้เติ้ลทันที แถมยังสะบัดมือทำหน้าประหนึ่งว่า ดีเว่ออออ จริงๆนะยะหล่อน อีกต่างหาก

“เห้ยๆ งี้ก็คนเดียวกับที่สุขภาพดีใช่มั้ยวะ”

“อะไรวะไอ้ปัน”

“จัสติน ดีน่างาดำ!”

“...”

“...”

“...”

“ไม่ได้หรอ..”

“ไม่น่าได้ว่ะปัน”

“เอาหน่ะ ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอว่ะเพื่อน”

“ใช่ๆ มึงต้องสู้ต่อไปนะปัน อย่าย่อท้อ”

ไอ้เติ้ลไอ้พีเข้าไปตบบ่าไอ้ปันอย่างให้กำลังใจ ส่วนไอ้เอ๋อก็ได้แต่งง ถามทำไมไม่ขำอ่ะ ผมก็ได้แต่เดินไปตบบ่ามันอีกแรง กูพยายามแล้วเพื่อน พยายามจะพ่นคำว่าฮ่าออกมาแล้ว แต่มันหยุดได้แค่เห้อ แบบต้องถอนหายใจจริงๆ กลับไปแดกดีน่างาดำแล้วคิดมุกมาใหม่นะเพื่อนนะ

“ลูกหมา” เสียงเรียกชื่อผมดังเหี้ยมมาจากด้านหลัง เอาจริงฉายานี้มีคนเรียกอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ ไม่มาเฉยๆด้วยนะ มาพร้อมกับแรงสะกิดยิกๆแถวหลัง เดาเอาว่าน่าจะใช้ตีน

“อะไรเนี่ย” ผมหันไปปัดเท้าพี่มันออก

“ไปขึ้นรถ” ไม่พูดเปล่า มือที่ใหญ่เท่าหน้าผมก็หยิบกระเป๋าสีดำท้องแปดเดือนของผมขึ้นพาดบ่าอีกด้วย อ่ะงงกันหมดเลยดิทั้งเติ้ลทั้งพีทั้งปัน ไม่ต้องงงหรอก

...เพราะกูก็งงด้วยเหมือนกัน
อะไรของพี่มึงเนี่ย

“ไปไหนอ่ะพี่”

“ไปค่ายไง”

“พี่ไปค่ายด้วยหรอ เห้ย ไหนว่ามีแค่ปีหนึ่งปีสอง”

“มึงทำอะไรอ่ะไอ้เอ” อ่ะ นอกจากเมินคำถามกูแล้วยังหันไปถามไอ้เติ้ลที่ปัจจุบันโดนเรียกเป็นเพื่อนเอไปแล้วเนื่องจากไอ้พี่หมอขี้เกียจจำชื่อสุดท้าย เติ้ล พี ปัน ก็ออกมาเป็น เพื่อนเอ เพื่อนบี เพื่อนซี ไปโดยปริยาย เอาจริงคือยากกว่าชื่อเดิมพวกมันอีก

“ยกกระเป๋าไงพี่”

“แล้วมึงยกของมึงทำไม”

“อ้าว ไม่ใช่เอาขึ้นรถตู้เลยหรอ” ไอ้เติ้ลถามกลับครับ เพราะตามกำหนดการเราเดินทางกันด้วยรถตู้ของมหาลัยสามคัน

“กูเอารถตัวเองไป”

“อ้อ ขอบคุณครับพี่ โอ้โห สบายเลยดิงี้ แวะเยี่ยวได้ตลอดทาง”

“กูพูดแล้วหรอว่าให้มึงไป” ถามเสียงเย็นเลยครับ อู่ย

“อ้าว ก็พี่ชวน”

“กูชวนอู้”

“ทำไมชวนแต่ไอ้อู้อ่ะครับ” ไอ้ปันถามขึ้น

“ก็กูจี-“

“เห้ยๆๆๆ ป่ะๆๆ ไปกันหมดเนี่ยแหล่ะน่า” ผมถลาเข้าไปปิดปากพี่มันทันทีที่มันจะตะโกนอะไรออกมา โอ๊ย ไอ้พี่มึง คนเต็มโดม มึงจะบ้ารึเปล่าเนี่ย พี่หมอมองต่ำลงมาอย่างไม่เข้าใจว่ามาปิดปากมันทำไม ผมเลยทืบเท้ามันไปเบาๆ ยังมีหน้ามาทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง มึงนี่ตัวร้ายกาจเลย

“พี่จะบ้าหรอ คนเยอะ” พี่มันกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆแล้วพยักหน้าเป็นเชิงว่า เออๆ เข้าใจก็ได้วะ ผมเลยเอามือออก

“มึงปิดปากพี่หมอไมวะอู้ เมื่อกี้ได้ยินอะไรจับๆ”

“พี่มันบอกว่ามัน” ผมกรอกตาดำไปมาซ้ายขวา ชิบหาย ชาเลนจ์ยิ่งกว่าคำถามดาวเดือน

“..มัน?”

“...อยากจับปลา!”

“ห๊ะ อยากจับปลา เลยชวนมึงอ่ะนะ”

“ใช่ๆ เพราะกูชอบปลา”

“หน้าโง่อย่างมึงเนี่ยนะชอบปลา” อ้าว ไอ้ห่าพี มีกฎข้อไหนบอกมึงต้องหน้าฉลาดถึงจะชอบปลาได้หรอ แมวบ้านกูวิ่งชนประตูสะดุ้งหางตัวเองนั่นก็แดกปลาทุกวันนะ

“ตกลงกูไปได้ป่ะเนี่ย”

“ได้ดิๆ ไปกันเยอะๆไง เนาะพี่เนาะ” ผมเอาศอกสะกิดแขนไอ้พี่หมอ ซึ่งพี่มันก็พยักหน้าแบบเซ็งๆ ความเต็มใจติดลบ คือตื๊ออีกนิดน่าจะมีการด่าพ่อล่อแม่กันเกิดขึ้น แต่ถามว่าไอ้เติ้ลสนไหม ก็ไม่ครับ มันผิวปากดีใจ เพราะมันเป็นคนติดน้ำเปล่ากินน้ำเยอะก็ฉี่บ่อย มันยกกระเป๋าเตรียมไปขึ้นรถพี่หมอประหนึ่งเป็นรถตัวเอง   

“ชวนเป็นรถตัวเองเลยนะมึง” พอเพื่อนลับตาไป มือหนักๆก็ป้าปเข้าให้ที่หัวครับ เล่นเอาเซแถ่ดๆสามเมตร มือคนหรือตีนควาย ถามใจ

“ไปหลายคนจะได้สนุกไงพี่ คิดแง่ดีดิ”

“ดีห่าอะไรอีกหล่ะ นานๆทีกูจะหาเวลามาจีบมึงได้เนี่ย จะเอาตัวเสือกมาทำไมอีกเยอะแยะ” ไอ้พี่มันทำหน้าเบื่อสุดชีวิต กระชับกระเป๋าผมบนบ่าแล้วก็เดินบ่นมุบมิบไปตลอดทาง ส่วนผมหน่ะหรอ...

ก้มหน้ามองตีนเลยครับ ไอ้พี่หมอแม่งชอบพูดอะไรแบบเนี้ย เนี่ย แล้วกูก็จะทำตัวไม่ถูก ก้าวขาชนกันมาสองรอบแล้ว ฮึ่ย!!

“ว่าแต่มึงชอบปลาจริงๆหรอ”

“ชอบบ้าอะไรหล่ะพี่ กลายเป็นพวกอนุรักษ์พันธุ์สัตว์น้ำในสายตาเพื่อนๆไปแล้วเนี่ย”

“แล้วชอบปลาอะไรมากที่สุด” อะไรของพี่มันวะ อยู่ดีๆก็มาสนใจปลา หิวรึไง ไอ้หมอหมู!

“ปลานีโม่มั้ง”

“อ้อ ก็คิดว่าชอบปลาหมอ”

“..!!!”

“ปลาหมอจะได้บอกว่าชอบเหมือนกัน”

มะ..แม่งเอ๊ย!!!
ไม่คุยด้วยแล้ว!!



..


[ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 19-04-2017 22:06:56







ผมเดินแก้เขินขาขัดกันไปสามรอบติดออกมาตรงลานจอดรถก็เห็นพวกเพื่อนผมยังไม่ได้เดินไปที่รถพี่หมอครับ แต่หยุดอยู่ที่รถบีเอ็มคันคุ้นเคย แต่กูไม่เคยอยากให้มันมาคุ้นเคยเวลานี้เลย ไม่ต้องมองไปถึงคนข้างๆว่าตอนนี้หน้ามันจะไม่รับแขกขนาดไหนเพราะนอกจากจะได้ตัวเสือกร่วมรถแล้วดูท่าทางยังได้ศัตรูคู่ชีวิตพี่มันร่วมทริปไปอีกด้วย

“อู้! มารถกูมา” พี่โยโบกมือยิ้มจนตาปิดให้ผม ตาพี่คงปิดจริงๆ เลยอดเห็นเส้นเลือดตรงขมับพี่หมอที่ยืนอยู่ข้างๆผมซึ่งกระตุกเป็นจังหวะเรกเก้เลย ผมยกมือบ๊ายบายตอบเตรียมเดินเข้าไปหาพี่กับเดอะแก๊งแต่ทว่าเสียงมารก็ดังขึ้นเข้มข้างหูซะก่อน

“อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์” 
 
สะดุ้งเลยกู อย่างกับฉากในหนังเสียงกระซิบจากนรก
 
“แหะๆ พี่โย พี่ไปค่ายด้วยอ่อ ไม่ยักรู้ว่าปีสามไป”

“ก็เพราะมึงไปกูถึงไปนี่แหล่ะ” พี่เทคนี่เค้าเทคจริงจังจริงๆครับมหาลัยนี้ ผมหล่ะแอบรู้สึกโชคดีจริงๆได้พี่เทคที่เทเทคน้องรหัสประหนึ่งลูกตัวเองอย่างพี่โย ว่าแต่นั่นใส่เสื้อคณะธรรมดาทำไมอยู่บนตัวพี่โยแล้วมันดูมีภูมิฐานเหมือนเป็นเจ้าของคณะได้ขนาดนั้นวะ งงใจอีกแล้ว

“สรุปวันนี้ปีสามเอารถไปสามคันเลยแฮะ ปันไปคันไหนได้บ้างอ่ะ”

ผมมองรถยี่ห้อที่ไม่ควรมาอยู่แถวนี้ได้จอดเรียงกันสามคัน คันแรกบีเอ็มซักซีรี่ส์นึงสีขาวเดาว่าแพงของพี่โย คันนี้คุ้นตาครับมักจะขับอยู่รอบมหาลัยโชว์ความเสี่ย คันต่อมาเบนซ์ซักรุ่นหนึ่งของพี่ภูมิคุ้นตาอีกเหมือนกันเพราะพี่แกชอบขับขนนู่นขนนี่ให้คณะใครๆก็ชอบพูดว่าขับเบนซ์ให้เป็นกระบะได้คือความสามารถพิเศษของพี่ภูมิ ตบท้ายด้วยรถทรงไม่เหมือนชาวบ้านอ่านว่าอะไรโรเวอร์ๆซักอย่างของพี่หมอที่เปิดประทุนอยู่มันคือรถซักรุ่นหนึ่งที่ดูท่าจะแพง อย่าถามว่าทำไมไม่รู้ เพราะกูไม่เล่นรถครับ บอกแล้วว่ารู้จักแค่นิสสันมาร์ชกับฮอนด้าแจ๊ซซึ่งเป็นรถแม่กับพี่สาว อยู่กรุงเทพใช้บริการอยู่แค่บีทีเอสกับแท็กซี่ครับ บุญตูดแค่ไหนได้มานั่งรถหรูที่บ้านนอกแทนในเมือง ส่วนที่บอกทำไมน่าจะแพง ก็ไม่รู้อีกครับ คันไหนราคามากกว่าแสนก็แพงหมดอ่ะ

“เอางี้ปันกับพีมารถกู เติ้ลก็ไปคันมึงละกันโยมันเข้ากับแป๊ะได้ดีนี่ อ้อ ส่วนหมอก็ไปกับอู้ ไหนๆพวกมันก็เมทกันอยู่แล้ว” เสร็จศัพท์เหมือนร่างบทไว้อยู่แล้ว พี่ภูมิพูดไปจุดบุหรี่ไป สายแบดและฉลาดที่แท้จริง โผล่มาตัดปัญหาได้ทุกอย่างไม่เปิดโอกาสให้แย้ง

“แต่...” พี่โยเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ถูกเมินเพราะพี่หมอเดินไปเหวี่ยงกระเป๋าผมขึ้นรถมันแล้วกดปิดประทุนไม่ลืมหันหน้ามาตะโกนเรียกผมด้วยเสียงที่ดังลั่น

“ไอ้ลูกหมามาขึ้นรถ!”

โฮ่ง!
เอ้ย
ได้!





ผมขึ้นมานั่งจ๋องเป็นตุ๊กตาหน้ารถรอพี่มันดูดบุหรี่เสร็จ จีบบ้านพ่อมึงหรอพี่ให้สาว(?)มานั่งรอบนรถเนี่ย กูต้องประทับใจไหม ดีนะยังใจดีสตาร์ทรถไว้ให้ คิดว่าจะปล่อยตากแดดกลายเป็นอู้อบแห้งอยู่ในรถซะแล้ว เห็นไหมครับ บอกเลยว่าไอ้พี่หมอเนี่ยไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด เหมือนเดิมจนน่าตกใจ ที่ผมดูไม่ออกว่าพี่มันรู้สึกอะไรกับผมก็ไม่แปลกหรอกจริงๆ ไม่อยากจะบ่นแต่ก็บ่น นั่งบ่นรออยู่ซักพักพวกพี่ก็ขยี้บุหรี่แล้วแยกย้ายขึ้นรถใครรถมันครับ

“ใส่เข็มขัดด้วย” พี่มันดุเสียงเข้ม

“ครับพ่อ” ผมซ้ายเอื้อมจะไปดึงเข็มขัดนิรภัย

“เห้ยๆ! อย่าเพิ่งๆ” พี่มันโวยวายเสียงดังห้ามไม่ให้ผมเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัย

“อะไรของพี่วะ” 

“กูใส่ให้” พูดจบแขนแน่นๆก็พาดผ่านหน้าผมโดยไม่ทันตั้งตัว กลิ่นน้ำหอมที่พี่มันชอบฉีดฟุ้งกระจายติดอยู่แถวๆปลายจมูก ใกล้กันจนต้องหดคอหนี

“มึงจะหดคอทำไมวะ”

“เอ้า ก็มันกะ ใกล้ ใกล้ไปแล้วไอ้เหี้ยพี่”

“ซีนนี้จมูกกูต้องเกี่ยวแก้มมึงดิ เอาหน้ามึงออกมา”

มึงจะหลอกหอมแก้มคนโดยการบังคับหน้าด้านๆแบบนี้ก็ได้หรอพี่ มึงนี่มันจริงๆ!
ผมยกมือขึ้นดันหน้าหล่อของพี่มันทันทีที่มันเฉลยแผนการณ์ลวนลาม โว้ยยยย เปิดโอกาสนิดโอกาสหน่อยไม่ได้ ต้องทำตัวแบบนี้ตลอดเลย

“ออกไปเลย ผมใส่เอง พี่นี่แม่ง” หาได้สำนึกผิดไม่ครับ ไอ้พี่หมอยกยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่มันชอบทำ สงสัยเห็นแก่คณะทัวร์ที่จอดรออยู่เลยยอมถอยทัพไปขับรถ

รถเคลื่อนที่ออกมามหาลัยมาได้ซักพักแล้ว พี่มันไม่ได้เป็นคนขับรถไว เพราะดูจากพี่โยกับพี่ภูมิที่นู่น รถออกตัวก็ซิ่งกันออกไปเรียบร้อยเยี่ยงนักแข่งรถ ส่วนไอ้พี่หมอนี่มขับรถเหมือนมาธีมนุ่งขาวห่มขาว รถวิ่งหนอ ออกตัวหนอ ถึงสระแก้วตอนกูปีสี่เลยมั้ยหนอ ถามใจดูนะหนอ

“ขับช้าจังวะพี่”

“อยากอยู่กับมึงนานๆ”



อืม...
เป็นหวยกูถูกไปแล้วหล่ะ




“พี่แม่ง!!”

“กูก็ขับช้ารอให้มึงพูดออกมานี่แหล่ะ ฮ่าๆ กูเสิร์ชมุกจีบมาดีโว้ย” พูดจบพี่มันก็เร่งความเร็วขึ้นประหนึ่งว่าถ้าผมไม่พูดมันก็จะขับช้าอย่างนี้ไปเรื่อยๆนั่นแหล่ะ เล่นเป็นเด็กจริงๆ นี่ปีสามหรือปอสามวะ

“ก็ว่าแล้ว อย่างพี่อะหรอจะมาขับช้า”

“เออ มาคนเดียวกูก็คงขับตามตูดไอ้ภูมิไปแล้ว แต่นี่มีมึงมาด้วยขับไวไปรถชนตายห่าหมดนี่ก็แย่ดิ กูเอาลูกคนอื่นไปชดใช้แม่มึงไม่ได้ จะเอาตัวเองไปแม่มึงก็ไม่น่ารับ”

“แต่แม่ผมน่าจะชอบพี่นะ”

“ทำไมวะ”

“ไม่รู้ แม่ชอบคนหล่อ แม่กับพี่สาวน้องสาวผมบ้าซีรี่ส์มาก หน้าพี่ก็โอป้าอยู่นะ”

“แล้วมึงอ่ะ”

“ผมอะไร”

“น่าจะชอบกูบ้างป่ะ?”


ไอ้พี่หมอ มึงขับรถเงียบๆไปเลย!!!
ท่องจำเอาไว้ครับว่าอยู่บนรถนี้มึงต้องระวังหมัดใต้เข็มขัดที่มาในรูปแบบคำพูด เดี๋ยวจะเสียดินแดนให้นายแพทย์ไปได้ซะง่ายๆ พี่หมอแม่งขยันรุกแรงเหลือเกิน กลัวใจชิบหาย สงสัยไอ้ที่นอนดึกๆทุกวันนี้นี่ไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบนะแต่มัวไปนั่งเสิร์ชกระทู้จีบหนุ่มแน่ๆ มุกแต่ละมุก กูยอมใจร้อยรอบ ไม่หล่อมาเล่นนี่มีโดนสาวถอดเอาส้นตีนตบปากบ้างแหล่ะ

นั่งมาได้ซักพักชักหนาวครับ เป็นปกติเพราะผมเป็นคนขี้หนาวอยู่แล้ว จะเลื่อนมือไปปรับก็ลืมไปว่าไอ้พี่หมอมันเป็นพวกขี้ร้อน เวลาอยู่ที่ห้องแม่งชอบเดินไปปรับแอร์เป็นสิบห้าองศา ตื่นเช้ามาที่นี่ ฝ้าขึ้นกระจกห้องนอน บางทีได้ยินเสียงจิ๊บๆนี่ไม่รู้นกตรงระเบียงหรือแพนกวิ้นมาทำรังอยู่ใต้เตียง

พรึ่บ!

เห้ย!
อยู่ดีๆผ้าห่มสีชมพูมุ้งมิ้งลายโดเรมีที่ตอนนี้ชักจางกลายเป็นรูปเรขาคณิตโง่ๆแทนบินโปะบนหน้าผมโดยไม่ทันตั้งตัว ใครที่ไหนไม่ไกลหรอก ทำเป็นเก๊กขับรถหน้าหล่ออยู่ข้างๆผมเนี่ยแหล่ะ

“เห้ยยย โดเรมีของผม”

“หนาวหล่ะสิมึง แต่กูไม่เบาแอร์หรอก แค่นี้เหงื่อก็ชุ่มรักแร้แล้ว” โห ทุเรศคนที่สุด เหม็นเปรี้ยวมาเลย แม่งเป็นผู้ชายประเภทไหนวะเนี่ยจีบคนโดยการบอกว่ารักแร้เปียก

“ทุเรศว่ะพี่”

“หึ สีชมพูนี่เหมาะกับมึงดีนะ” พี่มันยื่นมาโยกหัวผมแบบที่ชอบทำ แต่ตาก็ยังจ้องไปที่ถนนอยู่เหมือนเดิม

“เออ ก็ผ้าห่มผมอ่ะ จะทำไม!” คิดแล้วแค้นครับ ตัดภาพกลับไปตอนเจอกันแรกๆ มันด่าสีเทปแปะแบ่งกลางห้องว่าเป็นสีตุ๊ด ทีงี้มาทำแซว หนาวให้ตายจนแม่คะนิ้งขึ้นตากูก็ไม่มีวันให้ยืมน้องโดเรมีหร๊อก!!

“ไม่ทำไมหรอกก็น่ารักดี”

“ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ ทีก่อนหน้านี้มาบอกสีตุ๊ด” 

“เออก็ตุ๊ด”

“เอ๊า”

“แต่อยู่กับมึงแล้วน่ารัก กูชอบตุ๊ดก็ได้”

เป๊ง!
โดนอีกหมัดต่อยใต้เข็มขัด ฮืออออออ ผมนอนหันหลังให้ไอ้พี่มันแม่งเลยไม่คุยด้วยแล้ว พอเปิดตัวว่าจีบหน่อยนี่ ไม่เว้นจังหวะเลยนะมึ้งงง   

“มึงเขินหรอ งี้กูมีหวังนะไอ้ลูกหมา”

“ไม่ได้เขิน!!”

“หันหน้ามาดิ๊”

“พี่หมอมึงอย่าวอแวได้ป่ะ ขับๆไป”

“เอาหน้ามาดู” ไม่พูดเปล่า พี่มันยื่นมือมาทั้งบีบคาง ดึงผ้า ดึงแก้มวุ่นวายไปหมด ผมก็งัดวิชากังฟูมาปัดมือพี่มันไม่ยอมแพ้ ปัดชิ้งชั้งประหนึ่งเป็นอาจารย์ชิฟูจากกังฟูแพนด้า

“อย่ายุ่งงงง ขับไปดิวะ เดี๋ยวรถชน”

“เออ งั้นกูจอด”

เห้ย!
ไม่พูดอย่างเดียวแม่งเอาจริงเลี้ยวเข้าปั๊มเฉย มึงจริงจังอะไรกับการเปิดโปรงผ้าห่มโดเรมีกูขนาดนั้นวะ ตั้งแต่ตอนไม่สบายแล้ว นี่รู้เลยนะว่าสมัยก่อนนั่งท่องโอมมะลึกกึ๋ยด้วยความเรียบง่ายอยู่หน้าทีวี ผมอ้าปากกำลังจะโวยวายเลยถ้าเกิดไม่ติดว่ามองดีๆ เห็นรถของคณะจอดเรียงอยู่ด้านหน้า เดาว่าคงเป็นแวะพักเข้าห้องน้ำกัน

...ว่าแต่ท่อรั่วกันหรอ เพิ่งออกจากมหาลัยมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเองนะ

มัวแต่นั่งนินทาท่อฉี่เพื่อนในใจ กรรมมันเหมือนติดสี่จีตามทันแก้แค้นแทนท่อฉี่ที่ถูกพาดพิง แต่มาในรูปแบบมือใหญ่ๆที่แข็งเหมือนคีมบีบเข้ามาเต็มคาง

“โอ๊ยๆ พี่หมอ!!”

“ทำไมมึงมันหน้าหมั่นไส้จังวะห๊ะ” เอ้าไอ้พี่ ประจำเดือนมารึไง หน้าก็หล่อแบบนี้มาปกติเกิดมาหมั่นไส้อะไรวันนี้วะไอ้นายแพทย์

“เจ็บนะ หยุดสิวะ พี่หมอ!!” ผมดิ้นปัดมือปัดไม้ที่ไม่ใช่เล็กๆยื่นมาดึงแก้มบิดจมูกอยู่นั่นแหล่ะ ผมบอกเจ็บเพราะแม่งเจ็บจริงๆ อีกนิดจมูกกูหลุดติดมือไปแล้วแต่พี่มันก็ยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ นอกจากจะเป็นหมอที่มือหนักมากๆแล้วยังเป็นโรคจิตอีกด้วย บุญแค่ไหนที่พี่มันไม่สอบหมอบ้าจี้ตามชื่อมันจริงๆ

พี่มันเล่นอยู่กว่าสิบนาทีถึงจะยอมปล่อยผมออก แม่งเล่นซะหอบแฮ่กเลย โคตรผีบ้า ร่างถึกเท่าร่างผมคูณสองยังจะมาเล่นใช้กำลังอีก ผมผละออกหายใจหอบก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติที่พี่หมอมันเอาแต่จ้องผมนิ่งไม่วางตา

“...”

“มองห่าอะไรอีกหล่ะ ลองเข้ามาอีกรอบ ผมต่อยพี่จริงๆนะ” ผมมองค้อนพี่หมอสุดชีวิต

“มองมึงหอบ”

“โรคจิตรึไง!”

“มองมึงหอบแบบนี้กูคิดดีๆไม่ได้เลยว่ะอู้”

แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมผลักหน้าพี่มันออกแล้วเปิดประตูรถออกมาทันที ปล่อยให้พี่มันหัวเราะสะใจเป็นบ้าบนรถอยู่คนเดียว ในหนังมีหมอแปลกแต่ในชีวิตจริงมีหมอแปลกยกกำลังสอง แปลกกว่านี้มึงขึ้นโชว์งานวัดได้แล้วเนี่ย ขอสบถแม่งเอ๊ยอีกซักที

ผมเดินเข้าเซเว่นด้วยอารมณ์คุกกรุ่น แอบลูบแก้มตัวเองนิดหน่อยว่ายังอยู่ดี ไม่ใช่ติดนิ้วไอ้พี่มันไปแล้ว เป็นบ้าจริงๆไม่บีบแก้มก็ชอบบีบคาง ทำเหมือนของตัวเองไม่มี โวะ อารมณ์เสียหยิบเบนโตะมาปาลงพื้นแม่งให้ดังแปะแล้วค่อยหยิบไปจ่ายตังค์

“อู้ๆ”

“มึงเรียกเพื่อนหรือมึงตกใจเงาตัวเองวะปัน” ผมหันไปหาเสียงเรียก ปรากฏเป็นพี่ภูมิยืนอยู่กับปัน

“ปันเรียกอู้”

“เออ กูเล่นมุกไม่ได้อยากให้ตอบ” เป็นไงหล่ะ เจอพลังเอ๋อของนายปันไป พี่ภูมิก็พี่ภูมิเถอะ มีต้องขมวดคิ้วบ้างแหล่ะ

“หมา มึงซื้อมาม่าไปกินบนรถไหม” แขนผมถูกดึงด้วยแรงที่คุ้นเคย เล่นเอาเซแถ่ดๆไปกระแทกอกแข็งๆดังปั้ก เงยหน้าไปก็เจอหน้าไอ้คนที่เพิ่งประทุษร้ายร่างกายไปบนรถเมื่อสิบนาทีที่แล้ว

“ไม่เอาไม่แดก”

“อู้ ว่าแต่มึงรู้ยังอ่ะว่าพี่โยรถชน” ไอ้ปันโพล่งถามขึ้น เล่นเอาผมแทบปล่อยซองขนมหล่น

“เห้ย!! ชนอะไร”

“ควาย”

“ด่ากูไมวะ กูถามว่าชนอะไร”

“ควาย!!”

“ไอ้เพื่อนบี มึงเอาเรื่องจริงซิ” พี่หมอขมวดคิ้วถามไอ้ปัน

“ควายจริงๆ”

เหยดเขร้ เพื่อนปันกูมาว่ะ จากที่เอ๋อเล่นน้ำลายตอนนี้มาเป็นน้ำลายฟูมแยกเขี้ยวสู้ไอ้หมอเถื่อนแล้วโว้ยมาดูกันสถานีต่อไปจะเป็นน้ำตาแทนไหม ตัดภาพมาอีกฝ่ายกันบ้างครับ ไอ้พี่หมอที่ถูกเรียกเป็นคนมีเขาสองเขางี้แทบจะเอาตะกร้าสีส้มฟาดหน้าไอ้เอ๋อถ้าไม่ติดที่ว่าพี่ภูมิมันยกมือชี้ไปที่หน้าร้านเยื้องๆกับรถตู้มหาลัย เป็นอันห้ามสงครามกลางเซเว่น ก็พบกับภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น


ควาย…


ควายจริงๆครับ ควายตัวเป็นๆสีเทาเข้ม กำลังนอนยิ้มอวดเขาประหนึ่งเขาเป็นนอยูนิคอร์น เชี่ย นี่มันกลิ่นอายความบ้านนอกที่แท้จริง ยืนซื้อของในเซเว่นมองออกไปเจอควายมองหน้า แต่จะมัวมองควายไม่ได้ครับ ความเป็นอยู่พี่รหัสต้องมาก่อน ผมงี้พุ่งตัวออกไปหน้าร้านทันทีซึ่งก็พบพี่โยกำลังยืนหน้าทำหน้าเหนื่อยอยู่กับเด็กผู้ชายตัวเล็กยืนกอดอกหน้าตาไม่สบอารมณ์สุดๆโดยมีแต่แป๊ะคอยยืนหัวเราะเกลี้ยกล่อมอยู่ขนาบข้าง

“พี่โยเป็นไงบ้างพี่”

“คุณถามผิดคนแล้ว คุณควรจะถามมิคาเอลมากกว่าว่าเป็นอะไร คนเมืองกรุงนี่มันจริงๆเลย สักแต่ว่ามีเงินซื้อรถมาแล้วจะขับยังไงก็ได้หรอ” รัวยิ่งกว่าแรปอิสนาว ผมนี่งงไปหมดเลยทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนรวยที่ว่า แล้วมิคาเอลนี่คือใคร อย่าบอกนะควาย ชื่อมึงนี่จะดูดีกว่าชื่อคนขนาดนี้ได้หรอ ควายชื่อมิคาเอล คนชื่อแป๊ะ ถามใจดู 

“มันไม่ได้ชน แต่ควายคุณ..”

“มิ-คา-เอล”

“เออๆ มิคาเอลของคุณมันเดินใกล้ถนนผมก็บีบแตร ควา..มิคาเอลของคุณแค่สะดุ้งแล้วขาพลิก ผมไม่ได้ชนซักหน่อย”

“คนกรุงทำไมใจไม้ใส้ระนองแบบนี้”

“ระกำ!”

“เออ นั่นแหล่ะพูดผิด”
พ่ามไหมหล่ะมึง ไอ้พี่แป๊ะที่อุตส่าห์แก้คำให้กับคุณเจ้าของมิคาเอลถึงกับยกมือขึ้นทาบหน้าผาก ตกลงน้องเค้าจะโกรธหรือจะเล่นมุกไหนตอบมาที

“แต่คุณก็ทำไม่ถูกที่ขี่ควายมาแถวถนน”

“มิคาเอล”

“เออ มิคาเอลก็มิคาเอล” พี่โยถอนหายใจยาว

“ถนนนี้คุณสร้างหรือไงถึงจะมาห้ามคนนั้นคนนี้ใช้ถนน อ๋อ คิดว่ารวยเลยจะบีบแตรยังไงก็ได้แบบนี้หรอ คนกรุงนี่มันจริงๆ ถึงคุณจะหลงใหลบั้นท้ายของมิคาเอลยามเดินแค่ไหน คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบีบแตรให้มิคาเอลตกใจแบบนี้คุณเข้าใจไหม โถขวัญเอ๊ยขวัญมานะน้องมิ ฮึ่ย!! ผมกำลังจะพามิคาเอลกลับบ้านพ่อของผม คุณต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่คุณทำ!!” อะโห มาอย่างกับบทที่พระเอกเมาแล้วได้กับนางเอกตื่นมาโดนนางเอกเรียกร้องความรับผิดชอบทั้งๆที่ฉากความจริงนางเอกชื่อน้องมิกำลังนอนอวดเขาไม่สนใจโลกอยู่บนพื้น พอย่อชื่อเป็นน้องมินี่ดูคาวาอี้คิโยมิจนดูเป็นควายดัดจริตขึ้นมาเชียว แหมๆ ว่าแต่อย่าพูดไปครับ เผลอๆงบประมาณสร้างถนนอาจจะมาจากบ้านไอ้พี่โยก็ได้นะ

“แล้วคุณจะเอายังไง”

“คุณจะเอาแบบไหนหล่ะ” เห้ย เดี๋ยวๆ คุยเรื่องควายหรืออะไร ทำไมบทสนทนาดูสิบเก้าบวก ผมได้แต่มองพี่โยสลับกับน้องเจ้าของมิคาเอลสลับไปสลับมาแบบอย่างกับดูหนัง ตอนนี้พี่โยยื่นเหงื่อตกหมดสภาพเสี่ยโยที่ทุกคนคุ้นชินกันไปหมด ส่วนเจ้าของน้องมิก็หน้าตาไม่ยอมความมากๆ

“เห้อ ผมต้องค่ายอาสากับมหาลัย งั้นเอาแบบนี้เดี๋ยวผมเรียกรถที่บ้านมาขนควาย...”

“มิคาเอล” นี่ก็ต้องแก้ทุกครั้ง

“เออ ขนมิคาเอลของคุณไปหาหมอ คุณพอใจหรือยัง”

“ผมไม่ปล่อยให้น้องมิไปเผชิญหมอตามลำพังแน่นอน! ผมต้องไปกับน้องมิแล้วคุณก็ต้องไปกับผมด้วย! อย่าหวังชิ่ง คนเมืองกรุงไว้ใจไม่ได้หรอก” เจ้าเด็กเสื้อตัดอ้อยยกมือขึ้นกอดอกยันคำขาด โดยมีน้องมิพยักหน้าเออออไปกับเจ้าของอีกแรง ส่วนพวกผมไทยมุงไม่ทำอะไรเลยนอกจากมุง พวกผมยังไม่เท่าไหร่ครับแค่เสือกพอประมาณ ไอ้เติ้ลนี่ความเสือกแท้จริง ยกมือถือมาไลฟ์สดไปด้วย เกาะติดสถาณการณ์ยิ่งว่าอะไรทั้งสิ้น เติ้ลปณีรายงาน

“เกิดอะไรขึ้นหืมโยชิ อ้าว หนูเล็ก” อ้าวด้วยคนงงกันเป็นแถบๆ อยู่ดีๆ อาจารย์พนมผู้เป็นที่ปรึกษาหลักประจำทริปเดินเข้ามากลางวงดูจะเตรียมมาช่วยปรับความเข้าใจแต่จู่ๆอาจารย์ก็เอ่ยทักเจ้าเด็กเสื้อตัดอ้อยของน้องมิขึ้นมาซะอย่างนั้น

“อ้าวอาจารย์ สวัสดีครับ”

“เกิดอะไรขึ้นหล่ะเนี่ย”

“อาจารย์รู้จักน้องเค้าด้วยหรอครับ”

“นี่หนูอเล็กซ์ ลูกเจ้าของบ้านที่เราจะไปค้างทริปนี้ไง เอ้าไม่รู้จักได้อย่างไร น้องก็อยู่มหาลัยเรา คณะเกษตรไง ใช่ไหมหนูเล็ก” เจ้าเด็กตัดอ้อยหยักหน้าหงึกหงัก ไม่แปลกครับที่จะไม่รู้จัก มหาลัยเราใหญ่มากแล้วมีหลายคณะ ถึงจะอยู่หอแต่ก็มีหลายหอและถึงจะอยู่หอเดียวกันก็มีหลายชั้น ยิ่งดูลักษณะของน้องแล้วน่าจะหมกตัวอยู่กับคณะไม่ค่อยพบปะประชาชนแน่นอนไม่งั้นคงไม่มายืนเถียงกับเดือนเดือดตำแหน่งเสี่ยของมหาลัยขนาดนี้

ว่าแต่

ชื่อควายที่ว่าพีค ชื่อเจ้าของพีคกว่า อเล็กซ์อ่ะมึงอเล็กซ์ โอโหหหหหหหหห ไฮโซเวอร์ เฟี้ยวกว่าชื่อมิคาเอลไปอีก   

“ช่างเถอะครับ แต่คนเด็กของอาจารย์คนนี้ทำมิคาเอลขาพลิก ไม่รู้แหล่ะยังไงก็ต้องรับผิดชอบ”

“ผมกำลังเรียกรถกระบะของที่บ้านมารับควา..มิคาเอลของน้องเค้าไปหาหมอครับอาจารย์”

“เอ้อๆ เอาอย่างนี้ละกัน งั้นเดี๋ยวก็รอกระบะบ้านพี่เค้ามารับน้องมิไปหาหมอ หนูเล็กก็ติดรถพี่เค้าไป ไว้หาหมอเสร็จค่อยให้พี่เค้าขับกลับไปที่ค่ายเลยละกัน” พี่โยเหมือนจะไม่โอเค แต่พอเจ้าหนูเล็กพยักหน้าว่ายอมรับ พี่โยเลยต้องจำใจเออก็ได้ไปอย่างเซ็งๆ โวยวายอยู่ตั้งนานมาจบง่ายๆด้วยอาจารย์พนมคนเดียว สมชื่ออาจารย์พนม ผมนี่พนมมือเลยครับ

เมื่อหาหนทางเจอปุ๊ปทำให้พี่โยต้องนั่งรอรถจากทางบ้านอยู่ที่นี่กับน้องตัดอ้อยไปก่อนโดยให้คณะทัวร์เดินทางต่อไม่งั้นอาจจะถึงที่พักมืดเกินไป ซึ่งกาฝากรถอย่างพี่แป๊ะกับเติ้ลเลยจำต้องย้ายรถครับ รถตู้เป็นอันหมดสิทธิ์เพราะที่เต็มไปแล้วเรียบร้อย รถพี่ภูมิก็มีไอ้ปันกับไอ้พีก็มีของทำค่ายอีกเต็มเบาะ และนั่นก็หมายความว่า...


“พี่หมอคร้าบบบบบบบ ดูโอ้เติ้ลแป๊ะฝากตัวด้วยนะครับโพ้มมมมมมมมมม”


เอาหล่ะ
พับแผนจีบน้ำเน่ามึงทิ้งไปได้เลยไอ้พี่หมอ!!



----------------------



ช่วงนี้ก็ช่วงไฟนอลแล้วค่ะ อาจจะหายหัวไปบ้าง



ไปอ่านหนังสือ?


ไปเล่นROV !!

ผิดส์
555555555555555555555555555555555555555

ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ทั้งในเล้าเป็ดและใน #เด็กหอหมออู้
มีเพจในเฟสแล้วนะคะ ชื่อเพจoiimaps

เจอกันเมื่อ... เมื่อหลังสอบเสร็จนะคะ
 :mew1: :mew1: :mew1:

หวังว่าจะคนที่หลงมาอ่านนิยายเรื่องนี้จะได้ยิ้มมุมปากเบาๆออกมาในวันที่เครียดๆค่ะ
อย่างน้อยเครียดอะไรมา เสียใจอะไรมา อยากให้มาพักสายตาไร้สาระกับนิยายเรื่องนี้
เลิ้บยู <3
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 19-04-2017 22:26:35
เกลียดมุกปลาหมอจริงๆคะ ชั้นเกลี๊ยดดดดด5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 19-04-2017 22:41:32
ถ้าจะมีคู่ โยชิ-อเล็กซ์

 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 19-04-2017 22:48:32
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-04-2017 23:55:12
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 20-04-2017 00:13:29
โยอเล็กซ์เหรอ ว่าแต่จะตีกันตายก่อนชอบกันไหมเนี่ยย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-04-2017 00:18:58
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 20-04-2017 00:27:19
น้องเล็กนี่คู่พี่โยชิใช่ป่าว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 20-04-2017 01:21:45
โถถถ เนื้อคู่พี่โยมาแล้วสินะ
ตอนที่แล้วแอบโกรธพี่โยนะ แต่พอมาเจอตอนนี้นี่สงสารเลยอะ
ชื่อควายว่าพีคแล้ว น้องมิ มิคาเอลงี้ ไฮโซโก้เก๋กว่าชื่อคนไปอีกสิ
เจอชื่อเจ้าของนี่ยิ่งช้อคหนักเลยค่ะ อเล็กซ์ เลี้ยงควาย อยู่เกษตร...อื้มมม
ทุกอย่างเกี่ยวกับสมาชิกใหม่ดูเมคเซ้นท์(?) สอดคล้อง(?) คล้อยตาม(?) กันไปหมดเลยค่ะ
ปล.เราก้เล่น rov 55555ติดงอมแงมเลยยค่ะ
รอค่าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 20-04-2017 01:51:22
อย่างฮา+น่ารักมาก  :m20:  :laugh:...รีบมาต่อนะค่ะ...รอค่ะ o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-04-2017 08:06:53
พี่หมอ นี่จีบอู้ ตลอด  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
"อู้.....ชอบปลาหมอมั้ย  กูก็ชอบ"
พี่โยชิ อเล็กซ์  :mew1:
พี่โย เจอเนื้อ(ควาย)คู่และ มิคาเอล
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 20-04-2017 11:21:25
เกลียดดูโอ้เติ้ลแป๊ะ 555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 20-04-2017 11:34:29
ชื่อควายพีคกว่านี้ยังไม่เคยเจอ มิคาเอลเป็นควายไปแล้ว 555555

เราก็ชอบปลาหมอนะ ชอบพี่หมอด้วย---
พี่หมอเลนมุขน่ารักมาก ชอบทุกมุข 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-04-2017 12:36:59
ขอลาตายกับมุกพีหมอแป๊บบบ แล้วจีบได้กวนทีนนมากอะปวดหัวแทนอู้เลย555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 20-04-2017 12:51:31
ขอบคุณค่ะ

พี่หมอหยอดได้น่าปวดหัวมากค่ะ

ต้องเขินไหม

5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 20-04-2017 17:39:50
ได้ไปหลายก๊ากเลยฮะบทนี้ 555+
รอตอนต่อไปนะคร้าบบบบ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 20-04-2017 19:57:35
ร่าเริง คู่กับเอล็ก นึกสภาพไม่ออกจริงๆว่าใครจะจีบใคร
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-04-2017 20:00:51
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-04-2017 20:28:55
เขินอะเด้อู้เอ๊ย  พี่หมอแกอาจจะมุกเสื่อม กากเถื่อนไปบ้างแต่รุกสม่ำเสมอต่อเนื่องนะ
เก็บคะแนนตลอดๆแบบนี้ต้องมีบุกเข้าหาทางแม่แน่ๆเลยอะ ว่าแต่พี่หมอศึกษาไปถึงไหนแล้วคะ
ระวังพอถึงเวลาอุปกรณ์ไม่ครบนะพี่  พี่มิคาเอลสื่อรักใช่ปะ  พี่โยต้องเจอเด็กรุกใส่บ้างเพราะแกสายป๊อดสายเปย์ 555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-04-2017 21:04:15
มุกจีบของพี่หมอนี่ เสี่ยวเว่อร์ แม้มีนจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ แต่ทำอู้เขินได้นิดหน่อยก็ยังดี
อู้จะชอบพี่หมอเพราะมุกไหนเนี่ยะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 20-04-2017 22:34:29
เป็นเรื่องที่โคตรฮา ตลกมากกกกกกกกกก .อ่านไปหัวเราะไป มุขอย่างขำ ชอบมากๆๆๆๆ
/แต่งงนิด บทแรกอู้บอกมีพี่ชาย แล้วบทนี้บอกมีพี่สาว งงๆอ่ะ.ตกลงมีทั้งพี่ชายพี่สาวเลยใช่ไหม /
มาต่ออีกเยอะๆน้า สนุกมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 20-04-2017 23:05:30
ไรหว้า...งี้พี่หมอ..ก้อไม่ได้เล่นมุกจีบน้องอู้อ่ะดิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 21-04-2017 08:52:19
พี่หมอ มุกจีบเจ้าลูกหมาอู้ก็ใช้ได้อยู่นา  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 21-04-2017 10:35:21
นายแพทย์เต๊าะแรงมากก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 21-04-2017 11:37:35
นี่เปิดตัวคู่ใหม่แล้วสินะ คู่นี้มีเลือดตกยางออกแน่นวลลล :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 21-04-2017 16:57:10
ยังไงยังไง หรือว่าจะโยเล็ก
พี่โยจะมีคู่กับเขาแล้วใช่มั้ย 555555555
ได้คู่เพราะชนควาย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: HamsteR ที่ 21-04-2017 18:06:15
ยังคงความฮาและความเกรียนได้เสมอต้นเสมอปลาย
อ่านทีไรก็หยุดยิ้มไม่ได้สักที

โยชิ อเล็กซ์ แล้วก็ ภูมิ ปัน (รึเปล่า)

 :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 21-04-2017 18:57:39
บอกชอบยังไงให้น่ารักขนาดเน้ค่ะ ซิสสสตอบบบบบ :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 22-04-2017 00:06:44
พี่หมอรุกแรงมากกก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น้องอู้ใจไม่สั่นแต่พี่ใจสั่นมากค่ะลูกกกก รุกขนาดนี้ต้องหวั่นไหวกันบ้างแล้วแหล่ะ
พี่หมอคนจริงมาก พอรู้ใจตัวเองนี่รุกแบบไม่ไว้หน้าใครเล้ยยย

น้องอู้นี่หนูซึนเดเระรึป่าว ทำเป็นผลักไสในใจเขินแน่ๆ
ตกลงคู่นี่ โยเล็กหรอคะ (หืมมม .. โยเล็ก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ พี่โยคงไม่ค่อยชอบ)

มิคาเอล คือไรรรรรรรร ความพีค ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เข้าสู่ช่วงนิยายรักยังไม่หลุดพ้นความเกรียนนนน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 22-04-2017 03:39:10
 :z13:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 22-04-2017 08:17:31
เรื่องนี้นอกจากชื่อคนจะพีคแล้ว แต่ชื่อสัตว์นี่พีคกว่า :m20:
ชื่อหล่อไปอีก นอกจากจะเป็นควายแล้วยังเป็นกามเทพด้วยมั๊ย
ฟ้าคงสงสารพี่โยคนดีที่อกหักจากน้องอู้สุดฮอต
ก็เลยส่งหนุ่มเกษตรมาให้ คุณชายมาเจอเด็กเซี้ยวซะด้วย :hao3:
เรียกว่ามาเบรคมุกจีบของพี่หมอกับอู้ได้ดีเลยทีเดียว
ไม่ใช่อะไร กลัวน้องอู้รับไม่ไหว ใจสั่นมากกว่านี้
จีบได้ฮาร์ดคอร์สมกับเป็นวิศวะจริงๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-04-2017 09:38:50
มีความจีบมีเอกลักณ์  555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 15 สีชมพูสีตุ๊ด..งั้นชอบตุ๊ดก็ได้ 19/04/17 ◄ p.12
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 22-04-2017 13:59:24
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านไปน้ำตาร่วงไป...ขำหนักมากกก ตบมุกกันกระจาย :jul3: :pigha2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 23-04-2017 21:13:27
16


กว่าจะเดินทางมาถึงค่ายก็เรียกได้ว่าอ่อนเปรี้ยเพลียแรง ไม่ใช่ว่านานอะไรหรอกครับเดินทางแค่สองชั่วโมงกว่าๆเอง เอาจริงระยะทางมันควรจะถึงในชั่วโมงเดียวครับแต่แม่งเล่นจอดแวะปั๊มทุกสามสิบนาที ยอมใจท่อเยี่ยว รั่วยิ่งกว่าก๊อกน้ำที่หอ ซึ่งผมเนี่ยกะเอาไว้ตอนออกจากปั๊มว่าขึ้นรถปุ๊ปวิญญาณสลีปปิ้งบิวตี้จะต้องลงประทับปั๊ป กูจะนอนยาวจนกว่าจะถึงค่าย
และแน่นอนครับเวลาคุณปรารถนาอะไรอย่างแรงกล้ามันมักจะได้ผลตรงข้าม


ครับ...


...ผลสรุปคือ กูไม่ได้นอนเลย เพราะไอ้พี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลแม่งส่งมุกตบมุกเป็นตลกคาเฟ่กันมาตลอดทางขนาดพี่หมอเร่งเพลงจนดังกลบไอ้ดูโอ้ก็ยังเล่นมุกชื่อเพลงกันได้ ไอ้กระผมที่กะจะแกล้งหลับแต่แม่งก็เสือกตลกมุกอ่ะ เลยต้องขำ พอจะนอนต่อมันก็เล่นมุกอีกก็ขำอีก หลับๆขำๆมาตลอดจนกระทั่งถึงที่พัก

รถพี่หมอเลี้ยวตามรถตู้ของมหาลัยมาจอดที่ลานใหญ่ๆกลางทุ่งของค่าย มองเลยถัดไปนิดนึงเป็นเหมือนศาลาใหญ่ๆเอาไว้สำหรับทำกิจกรรม ซึ่งตอนนี้อาจารย์ก็เดินเข้าไปรออยู่ในนั้นแล้วเรียบร้อย

 “เอาหล่ะ เดี๋ยวนิสิตก็แยกกันเข้าบ้านพักนะ แล้วมาเจอกันที่ลานตรงนี้ตอนห้าโมงมากินข้าวเย็นมาถึงเย็นไปหน่อยคงเริ่มทำฝายพรุ่งนี้ อ้อ บ้านละประมาณแปดถึงสิบคน นิสิตจับกันเองแล้วกันจะได้ง่ายกว่าให้อาจารย์จัดเนาะ” จบเสียงอาจารย์ แรงดึงปริศนาก็คว้าหมับเข้าให้ที่แขนผม แรงควายบีบเหมือนบดกระดูก ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร นี่มึงจะเกินหน้าที่ไปหน่อยนะพี่หมอ อยู่ในสถานะจีบไหงมึงทำเหมือนเป็นพ่อมาคุมลูกแทนวะ!

“เห้ยอู้ เรามากันสี่คนก็นอนบ้านเดียวกับพี่ๆไหม เนี่ยมีกู มึง มีไอ้พี ไอ้ปัน พี่หมอ พี่ภูมิ พี่โย พี่แป๊ะ”

“สี่คน สี่คน อ้ายมาสี่คน” ไอ้พีผิวปากอารมณ์ดี อากาศตอนนี้ไม่ร้อนมากครับ อาจจะเพราะว่าเป็นเวลาสี่โมงเย็นหน้าหนาวแล้วบวกกับสภาพรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ดูร่มรื่น นี่ไอ้พี่แป๊ะก็ได้สถาปนาตัวเองให้กลมกลืนกับธรรมชาติโดยการเอากิ่งไม้เสียบหัวไปแล้วเรียบร้อย อืมดีๆ ได้อยู่ๆ เหมือนไอ้น้องมิเลย มีเขางอก ร้องมอหน่อย คุณลุงเอาไปทำนาแทนได้เลย เผลอๆน้องมิฉลาดกว่าด้วยเนี่ย

“เอาสิ กูเอาด้วย” ไอ้พี่หมอนี่ก็รีบเลย 

“อ๋อ เอาที่จะนอนบ้านเดียวกัน?” ไอ้นี่ก็ชงใหญ่เลยนะ พ่อเป็นบาร์เทนเดอร์รึไงไอ้เติ้ล

“เอาเพื่อนมึงนี่แหล่ะ”

พ่าม!
เห้ย เดี๋ยว!
ให้เหี้ยพี่มึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!

“พะ พ่าม!!” พ่ามดีเลย์ไปเกือบห้าวิแถมปากสั่นด้วย แม่งเอ๊ย ไอ้พี่หมอมึง! ผมรีบหันไปคาดโทษไอ้นักโทษปากพล่อยที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หนีคดีเหมือนตัวเองไม่ได้ทำไรผิดทันที

“ไม่มีพิรุธเลยจริงๆแหล่ะเนาะพีเนาะ”

“เนาะเพื่อนเติ้ลเนาะ” ไอ้พีกอดคอไอ้เติ้ลพยักหน้าหงึกหงัก ผมงี้หายใจคล่องขึ้นเลย เออค่อยโล่ง ดีนะเพื่อนเป็นคนไม่คิดมาก

“อะไรกันวะ กูงง”

“ปันเกิดมามึงเคยไม่งงอะไรบ้าง ทุกวันนี้กลับบ้านไปนี่งงมั้ยคนไหนพ่อคนไหนแม่”

“บ้ากูจะงงได้ยังไง พ่อกูผมสั้น!”

“...”


 อืม...
 แทนที่มึงจะไม่งงเพราะพ่อมึงเป็นผู้ชาย นี่ถามจริงเวลาร้องเพลงอนาคตของชาติไม่รู้สึกผิดบ้างหรอเพื่อนปัน เฮ้อ ปลงยกคณะครับ ได้แต่ลากหน้าเอ๋อๆมันเข้าบ้านพัก

ที่พักเราตั้งค่อนข้างห่างไปจากบ้านเพื่อนๆเพราะเป็นบ้านที่ใหญ่พอสำหรับร่างหมีเกือบสิบคน ส่วนบ้านที่นอนคือบ้านของอเล็กซ์ พอดีคุณลุงเจ้าของเค้าบอกว่าเด็กมาเกินจำนวน บ้านที่เหลืออยู่มีอยู่หลังเดียวคือบ้านลูกชายเค้านั่นก็คืออเล็กซ์แล้วสาเหตุที่ทำให้จำนวนเด็กเกินก็ไม่ใช่ใครครับ ไอ้พวกพี่ปีสามที่อยู่ๆก็สาระแนมาสามสี่ตัวนี่ไง กลุ่มผลเลยจำต้องเป็นกลุ่มที่เสียสละมานอนบ้านนี้

จริงๆจะใช้คำว่าเสียสละก็ไม่เชิงหรอกครับ เพราะบ้านนี้ถึงจะไกลที่สุดแต่ก็ใหญ่ที่สุดเหมือนกัน ขนาดชายร่างหมีหลายคนยัดเข้ามายังเหลือพื้นที่ให้กลิ้งอีกเยอะเลย บ้านพักเป็นบ้านสองชั้นครับ ด้านบนแบ่งเป็นสองห้องนอนส่วนด้านล่างเป็นห้องรับแขกธรรมดามีโซฟา มีทีวี คือบ้านดูดีจนไม่เหมือนมาค่าย อยากจะเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อฮาวายแล้วไปนั่งจิบค๊อกเทลริมฝายแทนเลยตอนนี้

“มึงไปไหน” ไม่ว่าเปล่าตามด้วยท่อนแข็งล่ำๆกวาดเข้าให้ที่คอเต็มแรง แรงแบบต้องคลำว่าลูกกระเดือดกูบุ๋มกลับเข้าไปรึยัง พิจารณาส่วนสูงเกือบจะร้อยเก้าสิบกับร้อยหกสิบกูนิด ไม่มีหรอกทะนุถนอม เปิดประสบการณ์การโดนผู้ชายจีบได้ช้ำเลือดช้ำหนองไปอีก

“เจ็บๆ จะเอาของไปเก็บห้องดิพี่”

“ห้องไหน”

“ปล่อยดิวะ ห้องไหนก็ได้ที่ไม่ได้ห้องมึงอ่ะพี่หมอ แยกห้องรุ่นพี่รุ่นน้องนอนโว้ย!” ผมศอกท้องพี่มันไปเบาๆแต่ดันดัดจริตร้องเรียกคะแนนสงสารเบอร์ใหญ่ระดับรัชดาลัย เกลียดพี่มันจริงๆ

“ปีหนึ่งมีกันสี่คนใช่ไหม เออ ห้าคนดิ รวมน้องอเล็กซ์” พี่แป๊ะที่เพิ่งเดินเข้ามาหยุดมองผมที่ถูกกล้ามเกี่ยวคออยู่แล้วก็มองผ่านไป ผมมองตามนิ้วพี่แป๊ะนับก็จะมี ไอ้ปัน ไอ้พี ไอ้เติ้ล ผม ไอ้เวรที่กอดคอผมอยู่ พี่ภูมิ พี่แป๊ะ แล้วก็อีกสองคนที่ไม่อยู่คือพี่โยกับอเล็กซ์   

“ห้องซ้ายเตียงมีสองเตียง ห้องขวาเตียงเดียว”

“ก็เอางี้แบ่งปีหนึ่งนอนห้องเตียงเดียวแล้วปีสามสองเตียงละกัน”

“อ้าว ไหงงั้นอ่ะพี่”

“มึงอยากเห็นไอ้หมอนอนร่วมเตียงกับไอ้โยจริงๆหรอ”

โอเค เหตุผลเป็นที่น่ายอมรับ ไม่มีใครเถียงครับ เราย่อมเลือกความสงบสุขในการใช้ชีวิตเสมอ make love not war ครับ เกี่ยวไหมวะ เคยเอามาตั้งสเตตัสในเฟส ก๊อปเขามาอีกที อยากดูมีความรู้เฉยๆ

 “เออ ค่อยว่ากันละกัน หิวว่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ” ยังไม่ทันได้หาข้อสรุป ไอ้พี่แป๊ะก็ตัดจบประเด็นเลือกห้องนอนด้วยเรื่องการกิน รู้เลยนะครับว่าเป็นคนยังไง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีใครเถียงเพราะหิวจริงๆ วันนี้นอกจากจะมีปัญหาเคลียร์เรื่องรถพี่โย แวะเยี่ยวทุกกิโล รถก็ยังติดแบบนรกเสียเวลาจนมาถึงที่พักสายเลย ผมโยนกระเป๋าไว้บนโซฟาแล้วก็เดินตามพวกพี่ออกมา ไอ้พี่แป๊ะนี่ก็สวมวิญญาณสส.ครับ แจกยิ้มเซย์ไฮทักทายน้องคณะอื่นไปทั่ว 

อาหารวันนี้เป็นบุฟเฟต์ เนื่องจากกลุ่มผมมาช้าอาหารเลยเหลืออยู่แค่ก้นถาดแล้ว โดยอาหารมีให้เลือกสามอย่างคือพะโล้วิญญาณหมู ผัดเปรี้ยวหวานซากไก่และต้มยำกุ้งเงากุ้ง ไอ้พวกเวร แม่งตักเนื้อสัตว์กันไปอย่างไว เห็นแล้วละเหี่ยใจแทนซากสัตว์ที่หลงเหลืออยู่แต่ก็ตักมากินครับ ประทังชีวิต

“ไอ้อู้” ผมเงยหน้าไปหาเสียงเรียก นั่นก็คือไอ้พีที่ต่อคิวตักพะโล้อยู่ด้านหลังนั่นเอง

“ว่า?”

“มึงกับพี่หมอนี่ยังไงวะ”

เก๊ง!
เหมือนมือเปลี้ยไม่รู้เหตุผล ทัพพีเลยร่วงไปกองที่อยู่ในถาดพะโล้จนน้ำพะโล้กระเด็นเข้าตาไอ้เติ้ลโวยวายเป็นหมาโดนยุงกัดตูด ได้ไปอีกหนึ่งฮา  แต่ลำบากคุณป้าต้องไปหยิบให้ใหม่แทน

“ไอ้สัด กูตกใจ ถามห่าไรเนี่ย ก็เมทกันไง”

“แค่นั้นหรอ”

“อะ เออสิวะ!” ไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง อย่าไปบอกนะ!

“เออๆ เมทก็เมท”  ไอ้ห่าเอ๊ย ผมงี้ล่กมือสั่นใจสั่นไปหมด ไม่ดงไม่แดกแล้วไข่พะโล้ ตักไข่ยากเหลือเกิน ผมรีบตักก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง ซึ่งยากพอๆกับหาเนื้อสัตว์ในถาดกับข้าว นั่งกันเป็นโรงเจแจกฟรีเลยนะ โถ่

“อู้ ทางนี้” แล้วก็เสียงเรียกครับ นั่นก็คือพี่หมอนั่นเอง โต๊ะที่พี่หมอนั่งเป็นโต๊ะยาวที่ดูรวมๆแล้วนั่งได้หลายคน ผมเลยเดินเอาจานข้าวไปวาง ตอนนั้นเองก็ชายตาเห็นข้าวพี่มันครับ

“พี่ตักมารวมเหมือนข้าวหมาเลยอ่ะ”

“ปากหรอไอ้หมา”

“ก็จริงอ่ะ ไม่เห็นน่าอร่อยเลย”

“แต่กูอร่อยนะ ลองก่อนได้”

มาอีกละ ยอมมึงเลยพี่ เอาชนะข้าวหมา ภูมิใจมากไหม ผมทำหน้าเหม็นตีนใส่พี่มันพร้อมกับตอนที่พรรคพวกกำลังเดินเข้ามาพอดี แหน่ะ ไอ้เติ้ลกับพี่แป๊ะนี่กว่าจะเดินถึงโต๊ะ แวะเวียนทักโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ดูเป็นมิตรกับสังคมยิ่งกว่าขยะรีไซเคิล

“โอ๊ย เมื่อยแขนชิบหาย ไอ้พี่เติ้ลกับพี่แป๊ะแม่งกว่าจะตักข้าวได้ เล่นมุกของกินไปเกือบสิบมุก”

“แล้วดูดิ๊ กว่าจะเดินมาโต๊ะได้ หูดำชิบหาย” ผมมองเลยไปที่โต๊ะที่พี่แป๊ะกับเติ้ลกำลังแวะคุยอยู่ สาวๆห้อยป้ายสีฟ้ามีรูปสัญลักษณ์บวกสีแดง คงเป็นคณะพยาบาล

“แหน่ะไอ้ปัน มึงนินทาอะไรกู” คู่หูตลกแห้งมาแล้วครับ หูทิพย์ตามพี่ภูมิไปติดๆ

“พวกมึงอ่ะหน้าหม้อ!!”

“เห้ย! งั้นเราก็คู่ควรกับผู้หญิงโต๊ะนั้นสิวะ” มันชี้ไปที่สาวๆพยาบาล

“ยังไงวะเติ้ล”

“ก็ปันมันบอกพวกเราหน้าหม้อ”

“โห แล้วไงอ่ะ”

“เอ้า ก็หม้อคู่กับพย้าบ้าล”

“นั่นหมอ!”

“แอ่แฮ่!”

โอ๊ย กูอยากจะเดินไปขอถาดกับคุณป้ามาให้พวกมันเล่นตลกคาเฟ่ ตบกันให้หัวแยก อย่าได้ให้ตื่นมาคิดมุกเล่นเลยแต่ยังดีครับที่ผมยังไม่ได้กินข้าว ไอ้ปันคนโหย 2017 ครับนั่งปุ๊ปกินปั๊ป สรุปขำมุก ขำจนข้าวออกจมูก สำลักพ่นมาหมดทั้งข้าวทั้งไข่ อนาถสายตา   

กว่าจะกินเสร็จก็ปาไปหกโมง กินข้าวกันนานเหมือนพวกเราแดกข้าวผ่านรูขุมขน นั่งนานไม่ใช่ว่ากินนะครับ เมาท์มอยสาวโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ทำความรู้จักกับเพื่อนต่างคณะ เห็นคู่หูตลกแห้งนี่ก็ถนัดด้านนี้ เดินสายพบปะประชาชนกันสุดๆ เรียกได้ว่าควรจะได้คะแนนเต็มสาขาขวัญใจประชาชน(หญิง)

“พูดเยอะขนาดนี้ไม่เจ็บคอกันบ้างหรอวะ” ไอ้ปันถามไอ้เติ้ลหลังจากที่มันกลับมาจากการพบปะประชาชน

“กูกำลังทำเป็นประโยชน์ของสังคม”

“ยังไงวะ”

“เพราะกูคือ พูดแทนราษฎร!”

“นั่นผู้แทน!”

“พ่าม!”

อืม...
กูช่วยขำทางตาดำให้แล้วเผื่อมึงไม่เห็นนะเติ้ล

“เข้าที่พักกันเถอะ มืดแล้ว” พี่หมอชี้ไปที่ฟ้าที่เริ่มมืดแล้วครับ เพื่อนๆก็ทยอยกลับที่พักกันแล้วด้วย

“เออ ยุงเริ่มดุ ขากูนี่ขยับไม่ได้แล้วเนี่ย”

“เห้ย ยุงกัดขามึงขาดเลยหรอ”

“เหน็บแดก! โวะ ไอ้ปัน มึงนี่ก็ชงมุกห่วยจริง ยุงนะไม่ใช่สิงโตจะได้กัดขาขาด” ไอ้ปันยู่หน้าเลยครับ ไอ้นี่ก็พยายามจะร่วมวงตลกแห้งกับเค้าไปอีกราย แต่เล่นมุกไหนมุกนั้นฮาหลบในหมด สงสารเขานะครับ

“เห้ย เดี๋ยวกูจะออกไปซื้อเหล้า ใครเอาอะไรไหม” พี่ภูมิถามขึ้นพร้อมกับหมุนกุญแจในมือ ซึ่งพวกผมก็ไม่พลาดครับ ออเดอร์รัวกันจนพี่ภูมิด่า แหม่ ได้มาออกค่ายกับเพื่อนทั้งที คนอื่นอาจจะมาสายคลีนดื่มด่ำธรรมชาติ แต่พวกเราชาววิศวะเราต้องดื่มด่ำอย่างอื่น!!! 

พี่ภูมิก็ออกไปกับพี่หมอพี่แป๊ะเพราะเป็นรุ่นพี่อายุถึงแล้วครับ ส่วนพวกเยาวชนคนใจแตกก็แยกย้ายเข้าบ้าน พวกผมเลยมาเปิดแอร์ฉ่ำแล้วนอนกองกันอยู่ในห้องนอน ซักพักชักหนาวครับ เลยหันไปเบียดไอ้พีที่นอนไถโทรศัพท์อยู่

“อะไรมึง”

“หนาวอ่ะ”

“เบียด รำคาญ” ไม่พูดเปล่าครับ เอาตีนยันดังแอ้ก ผมเลยเนียนทำเป็นกลิ้งไปเบียดไอ้ปันแทน

“ปันปันตัวนู่มมมม” ผมเอาขาก่ายตัวไอ้ปันไว้ แน่นอนครับเพื่อนปันตำแหน่งเอ๋อของกลุ่มมันก็นอนนิ่งๆให้ก่ายไปงั้นแหล่ะ ไม่โหดร้ายเหมือนไอ้พี ปันเป็นผู้ชายตัวบางที่มีพุงครับ เพื่อนชอบล้อมันหน้าจืดเป็นเต้าหู้แต่จริงๆคงเป็นเต้าหู้อิมพอร์ตเพราะมันมีความคาวาอี้หลบในอยู่เหมือนกัน เป็นเต้าหู้สีชมพู

นอนรอกันจนเกือบหลับ เสียงก๊อกแก๊กก็ดังขึ้นด้านล่าง เป็นอันว่ามีคนกลับบ้านมาแล้วครับ พวกผมก็ยังไม่ลุก ดูทรงก่อน เผื่อเป็นอาจารย์มาใช้งานจะได้แกล้งหลับต่อ แกล้งตายเหมือนเจอหมีกันยกกลุ่มโดยไม่ได้นัดหมายดั่งที่เขาว่าฝนตกขี้หมูไหล คงจัญไรก็ไหลมารวมกัน แต่พอได้ยินเสียงสวรรค์ดังกิ๊งเหมือนขวดเบียร์กระทบกันเท่านั้นแหล่ะครับ เด้งตัวกันทะยานออกจากห้องนอนทันที


ลงไปช่วยพี่มันแจกแจงเบียร์แจกแจงเหล้าเอาเข้าตู้เย็น เทน้ำแข็งให้พอเป็นพิธีให้ดูเหมือน เออๆ กูก็มาช่วยทำเหมือนกันนะ สร้างภาพเล็กน้อยแล้วค่อยย้ายตูดไปนั่งตั้งวงน้อยๆกันอยู่ระเบียงหน้าบ้านพร้อมกับกีตาร์ของไอ้พี่แป๊ะ วันนี้พวกเราก็ตกลงกันว่าจะกินแต่พอดีครับเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำฝาย กินกันขำๆ ซึ่งก็ขำจริง เพื่อนปันขำไปสามขวดไปโต้ตอบกับนักข่าวในทีวีเป็นที่เรียบร้อย

แต่ปันปันเพื่อนรัก นักข่าวมันพูดภาษาญี่ปุ่น มึงไปคุยอะไรกับเค้าวะ ทำไมแม่งเฟี้ยวจังวะ เมาแล้วพูดภาษาที่สาม เอ้า มีหัวเราะด้วย

“ไอ้ปันแม่งเมาแล้ว”

“ไมสายรหัสกูกระจอกจังวะ” ไอ้พี่แป๊ะนี่ก็พูดไม่ดูหน้าตัวเอง จากตอนแรกเป็นตี๋เต้าหู้ ตอนนี้พี่มึงเป็นเต้าหู้โรยปาปริก้าไปแล้วเรียบร้อย ผมส่ายหัว ผมไม่ได้เมาครับเพราะมีเรื่องน่ากลัวยิ่งกว่ารออยู่

นั่นก็คือที่นอนวันนี้!!

ไอ้พี่หมอแม่งแดกเหล้าไปจ้องผมไปจนตอนนี้สับสนไปหมดว่ามวลท้องตอนนี้กูนี้ขี้หรือทารก จ้องเหมือนกูจะท้องได้แค่เพียงสบตา ชิบหายอ่อนๆแล้วครับ มีรางเห่าหอนว่าวันนี้กูอาจจะต้องได้ไปนอนร่วมเตียงกับมันแน่ๆ ถามว่านอนเตียงเดียวกันไม่สยิวหรอ บอกเลยครับว่า


ไม่..

เออไม่ จบแค่นั้น ไม่มีการตบมุก คือว่าไงดี อยู่ที่หอผมกับพี่มันย้ายมานอนเตียงกลาง เพราะผมไม่อยากนอนเตียงสองชั้น ไอ้พี่หมอก็ไม่อยากนอนเตียงติดระเบียบเพราะเสียงแอร์ดัง สรุปเลยมานอนตรงกลางเตียงที่ชิดกันกลางห้องครับโดยที่มีแต่หมอนข้างกั้น มันก็เหมือนนอนเตียงเดียวกันไปโดยปริยายแล้ว
แต่!!!
มันไม่เหมือนกันครับมันไม่เหมือนกัน เพราะคราวนี้ผมไม่ได้เอาหมอนข้างมาด้วย หมอนที่เคยแนบตูดอาจจะเป็นอย่างอื่นแทน อันตรายโคตรๆ ถึงพี่มันไม่ข่มขืนผมหรอกผมรู้!!

ระ..รึเปล่าวะ
ไหงตอนนี้หน้ามันดูหื่นกามจังวะ หรือกูแพนิคคิดไปเอง

“อู้วววววววววววว” เห้ย สะดุ้งเฮือกแก้วเหล้าเกือบหก โดนโจมตีกอดจากทางด้านหลัง ดวงอะไรของกูวะเนี่ยมีแต่ผู้ชายเข้าด้านหลัง

“ปันเมาแล้ว มึงพามันไปนอนไปอู้”

“ไอ้เชี่ยปัน ง่วงก็ไปนอน” โวะ ผมผลักหัวมัน

“ฮือออออออออออ กูไม่ไป กูผลไม้สีเหลือง”

“ห๊ะ อะไรนะ”

“กูผลไม้สีเหลืองงง”

“เหี้ยอะไรเนี่ย”

“มะง่วง”

“นั่นมะม่วง!!!”

ถุ้ย!
ไอ้เหี้ย!
ไม่ไหว เมาแล้วเรื้อน ผมเลยต้องหิ้วปีกเอาไอ้ปันขึ้นห้องนอน สภาพทุลักทุเล ไอ้ปันไม่ใช่คนสูงแต่ก็สูงกว่าผมครับ แหง ใครๆก็สูงกว่ากูกันทั้งนั้นแหล่ะ เสียงสะอื้นของร้อยหกสิบ(จุดสาม)ขอคร่ำครวญ

พลั่ก!
ผมปาไอ้ปันลงบนเตียงด้วยความยากเย็น แล้วท่ามึงยากไปไหมปัน นอนคว่ำแล้วโก่งตูดเพื่อเหี้ยอะไรเนี่ย ละเมอว่าตัวเองเป็นแมวน้ำหรอ ผมปาดเหงื่อเตรียมจะออกไปจากห้องแต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้

เห้ยๆ เดี๋ยวๆ...
เหมือนมีแสงสว่างออกมาจากไอ้ปัน

แสงแห่งธรรมหรอ?



เปล่า หัวล้านสะท้อนไฟ!

ถุ้ย!!
ไมใช่!!
แสงแห่งธรรมถูกแล้วครับ ไอ้ปันยังไม่แก่ขนาดมีหัวล้าน ถ้าผมนอนกับไอ้ปันไปตอนนี้ยังไงก็ไม่ถูกไอ้พี่หมอลากออกไปแน่นอน คิดได้อย่างนั้น ไม่ต้องรอพ่อใครมาตัดริบบิ้น ผมรีบลงไปนอนกอดไอ้ปันทันทีซึ่งไอ้ปันก็รู้งานครับ มันก็หันขวับมากอดผมทันที ดีเพื่อนปันทำดีมาก กูจะสถาปนาตัวอยู่ตรงนี้ กูจะแปะอยู่ตรงนี้ ใครก็เอาตัวไปไหนไม่ได้

นอนรอจนเกือบเคลิ้มแอร์เย็นๆอ้อมกอดอุ่นๆแต่เหม็นเหล้าเล็กน้อยจริงก็ไม่น้อยเท่าไหร่ ไอ้ห่าปัน นี่มึงแดกเหล้าหรือมึงเอาเหล้ามาเล่นแทนน้ำลาย ชักเคลิ้มครับชักเคลิ้ม ซุกนมอุ่นๆของไอ้ปัน สติกำลังจะหายไปประตูห้องก็ถูกกระชากออกดังเปรี้ยงดึงสติกลับมา ผมงี้สะดุ้งเฮือก สัญชาติญาณเสือกแล่นจนเกือบเปิดเปลือกตาดูว่าใครวะ บังอาจเปิดประตูห้องแรงเหมือนที่บ้านไม่มีประตู

“ไอ้อู้ มึงยังไม่หลับ ลุกเลยไอ้ลูกหมา” ชิบหายแล้วพ่อมา!! ไม่มาแค่เสียงมาพร้อมแรงกระตุกที่ขาด้วยครับ แย่หล่ะ ทำไงดีโว้ยยยย ล่กประหนึ่งทำอะไรผิดแต่คิดดูใหม่แล้วกูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า พี่หมอมันก็แค่คนธรรมดาจะไปกลัวอะไรมันวะ!!!

ใช่!! แค่คนธรรมดา!!!



“ลุกก่อนกูจะโบกหัวมึงให้แยกเป็นสองซีก”


ไม่!!

ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว!!
ชิบหายแล้วเนี่ย พี่มึงเข้ามหาลัยมาด้วยการยื่นโควต้าจากนรกหรือเปล่าวะ นี่บ้านทำธุรกิจค้ายาป่ะเนี่ยหรือนามสกุลปูติน ถามใจพี่ดู

หน้ากลัวเยี่ยงหมี ผมก็ต้องแก้ไขเหมือนเจอหมีครับ หลับตาแกล้งตายแป๊ป


กูตายไปแล้วหนอ กูตายไปแล้ว ท่องไว้อู้ท่องไว้ กูตายไปแล้วหนอ กูไม่ขยับหนอ ตาดำกูอยู่นิ่งๆหนอ กูเนียนหนอ มันจับไม่ได้หรอกหนอ


“ไอ้ลูกหมา ตามึงขยับ” เห้ย! ไอ้มั่ว! ขยับอะไรเล่า กูหลับตาอยู่!!

“ปากมึงยิ้มด้วย” ผมรีบเม้มปากทันที ไอ้ห่าพี่แม่งมั่ว กูจะยิ้มอยู่ได้ยังไง กลัวจนขี้จะหักในขนาดนี้
ท่องไว้อู้พี่หมอมันเป็นคนธรรมดาที่ร่างเหมือนหมี ในเมื่อมันเหมือนหมีแสดงว่าแกล้งตายได้ผล มันจับไต๋เราไม่ได้หรอกว่าเราแกล้งตาย เราต้องแกล้งตายต่อไป

“จมูกมึงเผยอสามจังหวะ
ห๊ะ!
ไอ้เหี้ย!
กูจะเก่งเกินไปแล้ว! ขยับจมูกได้เลยหรอ เห้ย นี่ออกงานวัดโชว์ได้เลยนะ ไหนลองสิไหนลอง หายใจเข้าสามจังหวะ เอ๊ะ มันเผยอสามจังหวะเลยหรอวะ

“มึงยักคิ้วซ้ายข้างเดียว”
เห้ยๆๆๆๆ
ทำไมพอแกล้งตายแล้วสกิลการขยับหน้ากูมันเทพขนาดนี้วะ ปกติ ขยับพร้อมกันสองข้าง ไหนลองซิ
...เอ๊ะ กูว่ามันก็ขยับพร้อมกันนะ เอาใหม่ๆ เอ๊ะยากเว้ย ปากกูขยับไปด้วย หน้าผากย่นเลย

“ลิ้นมึงแตะจมูกได้ด้วย”
เชี่ยยยยย คูลสัด กูทำได้จริงหรอ ไหนลองซิ แบะๆ ไหนๆ เห้ย ยากจังวะ มันหยุดแค่ปากบน มึงมั่วป่ะเนี่ยพี่ ไหนลองอีกครั้งซิ ไม่ได้ว่ะ ตึงลิ้นจัง โดนจมูกไหมวะ

“อู้ มึงกำมือแต่ชูนิ้วนางได้ด้วย”
ไหนลองซิ..
ไม่เห็นได้เลยนิ้วก้อยกูเด้ง มึงนี่มั่วจริงๆอ่ะพี่หมอ ไอ้ควาย อย่ามาหลอกกูซะให้ยาก นี่ใคร นี่น้องอู้โลจิสต์ อย่าหวังว่าจะหลงกลโว้ย!!!


ว่าแต่ไหนลองเอาลิ้นแตะจมูกอีกรอบซิ



.

.

.



ผมหมอครับ หมอที่ไม่ใช่หมอคนเดิมนั่นแหล่ะครับ ผมว่าพวกคุณทุกคนน่าจะเคยเจอคนประหลาดในชีวิตมานับไม่ถ้วนใช่ไหมครับ ผมก็เช่นกัน ในชีวิตที่ผ่านมา ผมเจอคนแปลกๆมาเยอะนะครับ แต่ผมคิดว่าผมไม่เคยเจอใครแปลกเท่าไอ้ลูกหมาตรงหน้าเลยจริงๆ

ไม่รู้ว่าแม่งโง่จริงหรือแกล้งโง่
ผมมองไอ้อู้ที่เหมือนจะพยายามแกล้งหลับ แต่พอผมทำแกล้งบอกว่ามันทำนู่นนี่ทำนี่อยู่ แม่งเสือกหลับตาทำตามทุกท่า ตอนนี้เลยนอนหลับตางอคิ้วดุ๊กดิ๊กพยายามเอาลิ้นแตะจมูกแถมพยายามกำมือชูนิ้วนางโดยนิ้วก้อยไม่กระดกอีกต่างหาก เหมือนลืมไปแล้วว่าแกล้งหลับอยู่ แล้วดูมันจะพยายามจริงจังมากจนผมได้แต่กุมขมับส่วนไอ้ภูมิที่เดินมาพร้อมผมกันหัวเราะก๊ากออกมาแล้วเรียบร้อย

“อู้ มึงลุกมา” ผมบอกเสียงเข้ม ทั้งที่จริงๆอยากจะขำออกมาดังๆ มึงเลิกพยายามเอาลิ้นแตะจมูกทีเถอะ

ยังครับยัง นอกจากจะไม่ยอมลุกขึ้นมาแล้วมันยังไม่เลิกพยายามยักคิ้วข้างเดียวอีกด้วย ผมที่อยากจะตลกแต่ก็ตลกไม่ออก เพราะตอนนี้มันนอนอยู่ในอ้อมกอดเพื่อนมันด้วยท่าสมยอมสุดๆทั้งตวัดขาก่ายร่างกายแนบกับเพื่อนมันไปทุกส่วน เห็นแล้วหงุดหงิดชิบหายถึงรู้ว่าพวกมันเพื่อนกันก็เถอะว่ะ ทีกับกูหยิกแก้มนิดหน่อยแทบด่าถึงพ่อ ขอความยุติธรรม

“ไอ้ลูกหมา กูนับหนึ่ง”

“ไม่ต้องนับ! ผมไม่ไป!”

“ตื่นแล้วนี่”

“ละเมอจ้า หนูละเมอจ้า”

กวนส้นตีน...
ผมนี่เส้นเลือดกระตุกเลย เรื่องกวนตีนนี่เก่งกว่าเรียนอีก อยากจะกระชากมันออกมาแต่ก็จะดูเกินเหตุไปซะหน่อย ดูเจ้าตัวมันยังไม่อยากจะบอกเพื่อนเรื่องที่ผมจีบมัน แต่เอาตรงๆไหมครับ ในมหาลัยนี้มีคนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าผมจีบมัน


คือมันเองนั่นแหล่ะ เค้ารู้กันทั้งโลกแล้ว
อ้อ จะมีอีกคน ไอ้คนที่มันนอนกอดอยู่ด้วย ดูท่าทางเอ๋อไม่น่าจะรู้อะไร

“ฮ่ะๆ เด็กมึงตลกเกินไปแล้ว”

“แม่ง” ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด ยังจะซุกหน้าเข้าหาอกเพื่อนอีกนะ เดี๋ยวเถอะมึง หงุดหงิดครับแต่ดูไอ้ลูกหมาที่กอดเพื่อนแน่นเหมือนชีวิตนี้จะไม่มีทางพรากจากเพื่อนอีกต่อไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วยอมถอยทัพกลับไปห้องตัวเอง

“มึงยอมด้วยหรอวะหมอ ถามจริง”

“เออ เดี๋ยวไก่ตื่น”

“ใจเย็นกว่าที่กูคิดนะมึงหน่ะ”
 

ใจเย็นหรอ...


ไม่ใกล้เคียงเลยว่ะ...


รอไปก่อนเถอะไอ้ลูกหมา กูจะเดินหน้าจีบเต็มกำลัง จีบติดเป็นของกูเมื่อไหร่ หมอนข้างก็อย่าหวังจะได้กอด หมอนเน่าขั้นกลางที่หอมึงอำลาไปได้เลย กูจะเอาไปเผาทิ้ง เพื่อนมึงที่จะได้มานอนกอดหน้าแป้นแล้นแบบนี้วันนี้นี่ไม่ต้องพูดถึงกูจะกระทืบให้เกลี้ยงเลย

 บังอาจนอนกอดชายอื่นหน้าจิ้มลิ้มต่อหน้ากูหรอ บังอาจเอาหน้าซุกอกผู้ชายคนอื่นต่อหน้ากูหรอ คอยดูเถอะกูจะ...




จะ.. จะอะไรดีวะ แม่งยังจีบไม่ติด
จะไปนอนก่อนก็ได้!!
แม่งเอ๊ย!!

.
.



---


พี่หมอคนกากแห่งปี วงวารเค้านะคะ
มาสั้นจุ๊ดจิ๊ดมาเป็นของขวัญวิวถึงสามหมื่น อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่สำหรับนักเขียนมือใหม่
เราดีใจมากเลยค่ะ 5555555555555555 ดีใจแบบชูหมัดขึ้นฟ้าแล้วตะโกนว่าเมคอิทแฮพเพ่นนนนน
แต่ตอนหน้ายาวแน่นอนค่ะ
คงคอนเสปตลกแห้ง คนอ่านจะได้สงสารเวทนาแล้วช่วยขำเหอะออกมาในลำคอ 5555555555555555555555555555

ช่วงนี้ก็แดดร้อนนรกเหมือนถูกเผาตลอดเวลา อุ่นมาม่าโดยการวางไว้ตรงระเบียงได้แล้ว
นับเป็นการซ้อมตายอย่างหนึ่ง ลงนรกจะได้ปรับอุณหภูมิทัน ฮึก
ก็ดูแลสุขภาพร่างกายตัวเองกันดีๆนะคะ แดดร้อนหงุดหงิดเปิดแอร์มาอ่านนิยายเราแก้เครียดกัน
(ไทอินหน้าด้านๆ)

ขอบคุณทุกวิว ทุกคอมเม้นต์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากจริงๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-04-2017 21:46:24
 :mc4:  อู้เอ๊ยยยยย พี่หมอเหนื่อยหน่อยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Himbeere20 ที่ 23-04-2017 22:15:00
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจนทัน
โอยยย อ่านไปหัวเราะไปจนปวดท้องไปหมด
ชอบทุกคนเลย ตบมุกกันกระจัดกระจาย ตามเก็บแทบไม่ทัน
อ่านแล้วมีความสุขมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ  o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-04-2017 22:17:45
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 23-04-2017 22:29:40
สงสารหมอ 55555555555655555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 23-04-2017 22:49:35
ฝากบอกปันด้วยนะว่ามุกผลไม้สีเหลือง.แม่งโคตรฮา ปรบมือรัวๆๆๆๆ55555ตลกสุดในตอนนี้เลย
เอ็นดูปันอะ.น่ารักกกก  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-04-2017 23:18:15
ว๊ายยยยยยยยยย กากอ่ะ
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 23-04-2017 23:45:14
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 23-04-2017 23:49:29
 :pigha2: พี่หมอกากกกกกมาก...อู้น่ารัก....เพี่อนอย่างฮา  :laugh: รวมแล้วชอบมาก....ติดมาก...มาต่อด่วนค่ะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 24-04-2017 00:18:14
โอ้ยยยยยยย ไม่ไหวๆ ขำจนโต๊ะสั่น 5555555 :ling1:   ไม่ทราบว่าคนเขียนไปสรรหามุกมาจากไหน(วะ)คะ หรือปกติก็เล่นตลกแห้งแบบนี้แล้วจำๆมา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-04-2017 00:48:49
โธ่ พี่หมอคนกาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-04-2017 01:10:50
โอ้โหหห พี่หมอแม่งกากกกอะ
อู้นี่ก้โคตนเพี้ยนนนน555555
ขอความพอดีทีค่ะะะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 24-04-2017 01:22:33
มาแล้วๆๆๆ ไปตจว.มาเลยไม่ได้เมนท์ตอนที่แล้วเพราะไม่มีเน็ต  :katai5: :katai5:
สำหรับการจีบพี่หมอนี่.....จีบ หรือ บังคับให้ชอบให้รัก...เค้าม่ายรู้~~~ :hao7: :hao7: มุขจีบมุขหยอดแต่ละครั้งแปกบ้างไม่แปกบ้างแต่พาเอ๋อแ-กหัวแ-กสมองจริงๆ :ling1: :ling1: ถ้าพี่หมอพูดจาไพเราะเพราะพริ้งหวานเจี๊ยบหยอดๆตลอดๆ บอกเลย อู้ได้มุดหัวลงแกนโลกแน่ 555 ชื่อคนพีคแล้วก็จริง...แต่!!! ชื่อสัตว์นี่พีคกว่า พีคจริงไรจริง alex อยู่เกษตร หมออยู่วิศวะ กับแป๊ะ... และกระบือชื่อMikha'el แต่ที่ปลงจริงๆก็มุขแปกๆของชาวแก็งตลกคาเฟ่กับความเอ๋อมึนของปันปันนี่แหละนะ  :เฮ้อ: :เฮ้อ: แต่ดูแล้วนี่...มีคู่ปันด้วยสินะ  :katai2-1: :katai2-1: วิธีจีบน้องหนูปันปัน ง่ายๆ เพียงจีบโดยใช้คำหวานๆ อย่าให้มึนมาก รับรองหน้านี่ยิ่งกว่าเชอรี่สตอเบอรีชมพู่และสีชมพู + กับการก้มหน้ามุดรูหูหายแน่นวล  o13 o13 ส่วนคู่ละตินยุ่น(alex-yoshi)นี่ก็น่าสน เด็กเกษตรกับหนุ่มวิศวะแสนรวยโดยมีกระบือฮีบรู(mikha'el)เป็นตัวพาโชคชะตามาพบเจอออออ คู่นี้เค้าอวยยยยย :hao7: :hao7: แต่คนเขียนอาจหักหลังให้คู่ที่ทะเลาะเหม็นขี้หน้าอย่าพี่หมอกะพี่โยได้กันก็ด้ายยย ใครจาปายรู้ววววว :hao7: :hao7: ก่อนไปก็ขอบอกจุดหน่อยเน้อออออ
1.กลุ่มผลเลยจำต้อง -> กลุ่มผมเลยจำต้อง
2.ถึงพี่มันไม่ข่มขืนผมหรอก -> แนะนำให้ตัดถึงออกไป เพราะรูปประโยคมันทำมึนๆนะจ้ะ เพราะ"ถึง"ใช้ในรูปประโยค "ถึงจะ..." "ถึงกระนั้น.." "ถึงอย่างนั้น"  ฯลฯ แต่การนำ "ถึง" + "หรอก" เป็น "ถึง..หรอก" เป็นรูปประโยคที่พามึนงงและดูขัดและผิดนาจา แถมต่อจากจบประโยคนี้ต่อด้วย "ระ..รึเปล่าวะ" ซึ่งเป็นคำสบถเชิงคำถาม ยิ่งทำให้ควรตัด "ถึง" ออกไปนะจ้ะ o8 o8
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 24-04-2017 07:05:16
ฮาพี่หมอตอนท้าย เออ พี่ยังจีบไม่ติดว่ะ 55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 24-04-2017 07:19:34
อุ้มไปเลยพี่หมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-04-2017 09:04:45
พอกันอะ พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนพีกาก คนน้อง ทำซื่อ ทั้งที่รู้เรื่อง
ปัน เอ๋อ น่ารัก
  “บ้ากูจะงงได้ยังไง พ่อกูผมสั้น!” ขำกร๊ากกกก  เลย
ยอมให้อู้ก่าย กอดได้เต็มที่  :mew1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-04-2017 13:13:11
นี่เป็นติ่งน้องปันค่ะ

น้องปันผู้มีความคาวาอี้หลบใน แบบเต้าหู้สีชมพู


อืมมมดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-04-2017 16:51:53
อิอู้ อิเด็กบ๊อง 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 24-04-2017 17:59:34
พี่หมอคนกาก

น่าสงสารพี่เค้านะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 24-04-2017 19:53:00
พี่หมอขำไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ เราขำให้ 5555555555555555555555555555
โอ๊ย อู้ ฮือ บ้าหรือบ้า หรือสุราเป็นเหตุให้เสียสติ 55555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-04-2017 20:50:15
ไม่รุ้จะขำหรือสงสารพี่หมอกะอู้ดี แต่ละคน เพี้ยนพอกัน
ผองเพื่อนทั้งหลายก็ไม่ต้องเป็นกันหรอกวิศวะอ่ะ ตั้งคณะตลกเหอะ จะฮากันไปไหน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 24-04-2017 23:28:45
ตลกพี่หมออ่ะ 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 25-04-2017 01:05:32
ชอบมากเลยค่ะ อ่านไปขำไป ชำกรามค้างง55555555555555555555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 25-04-2017 11:54:17
พี่หมอสู้ๆนะ เชียร์อยู่ 555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 25-04-2017 14:14:12
 :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 25-04-2017 15:22:45
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Nokori ที่ 25-04-2017 21:40:42
เฝ้าลอยคอ เอ้ย รอคอย ..... :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 26-04-2017 00:07:17
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 26-04-2017 01:01:12
สงสารพี่หมอเค้านะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 26-04-2017 15:07:32
เกลียดความละเมอจ้ามาก ๕๕๕๕๕๕๕
เอ็นดูตะหนู น่าเอ็นดูขึ้นทุกตอน
พี่หมอนี่พ่อบ้านใจกล้ามากๆ ทำเป็นจะเหิมเกริมสุดท้ายแพ้ทางน้องตล๊อด
ปันน่ารักมากกก น้องปันของพรี่

เกลียดมุกความตลกแห้งมากๆ
รอตอนต่อไปปปปปปปป :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 16 วิศวะสร้างฝาย 23/04/17 ◄ p.13
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 26-04-2017 19:50:55
มีคนหลับที่ไหนมาทำนู้นทำนี่ตามคนอื่นพูดเนี้ยะไม่เนียนเลยอู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 26-04-2017 21:13:00
.



17




ยังอยู่กับผม หมอคนเดิมเพิ่มเติมคืออารมณ์ไม่ดี ถึงผมจะไม่เคยเลี้ยงหมาแต่ก็เคยอ่านผ่านๆนะครับ ว่าถ้าเกิดเราจะฝึกหมาเนี่ย ท่าแรกที่คนนิยมฝึกคือขอมือ เพื่อนผมเลยเลี้ยงหมากับแฟน มันบอกแฟนมันใช้เวลาฝึกด้วยขนมแค่วันสองวัน แล้วทำไมกูล่อไปเกือบเดือนก็ยังไม่ได้จับ หมาพันธุ์อะไรวะ คิดว่าจะโง่แต่หน้า

ผมตื่นมาด้วยอารมณ์คุกกรุ่น จริงก็บูดมาตั้งแต่เมื่อวานตั้งแต่เห็นไอ้ลูกหมานอนกอดเพื่อนมันนั่นแหล่ะ แค่มันทวีความบูดมากขึ้นเมื่อวันนี้ดันตื่นก่อนนาฬิกาปลุก เพราะเสียโวยวายดังลั่นบ้านซึ่งแม่งก็ไม่ใช่ใครทีไหนไกล

“พี่หมออออ ช่วยด้วย”


ไอ้ลูกหมาตัวเดิม!!
ซึ่งมันคือตัวทำให้หงุดหงิดอันดับต้นๆในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ แต่คิดไปงั้นแหล่ะบ่นมากไม่ได้เดี๋ยวแม่งงอน ตอนนี้เดินมาอยู่หน้าห้องนอนมันแล้ว อะไรวะ จีบยังไม่ทันติด ทำไมกูสัมผัสออร่ากลัวเมียได้แล้ว คิดไปเองหรือเปล่า คิดไปคิดมาไม่ถึงสามวิก็กลับมาคิดว่าถ้าเล่นตัวกลับห้องก็กังวลว่ามันขอความช่วยเหลืออะไร


หรือว่า!!!!


“ไอ้สัด!!!” ผมเปิดประตูห้องปรากฏว่าล็อคนั่นยิ่งทำให้ผมเดือดมากขึ้น ตอนนี้ไม่รู้อะไรแล้วเพราะหัวมีแต่ภาพที่มันนอนกอดเพื่อนแนบชิดทุกมิลลิเมตรของร่างกายตามด้วยภาพไม่ดีเต็มไปหมด ผมถีบประตูไปเต็มแรงจนกลอนประตูหลุดแล้วประตูก็ฟาดป้าปเข้ากับห้องอย่างรุนแรงทันทีปรากฏภาพที่ทำให้ผมตะลึงไปหมด

“พวกมึงไปนอนกอดกันมุมห้องทำไม...”


ตะลึงสิวะ...
แม่งกอดกันเป็นก้อนสามัคคีอยู่มุมห้องประหนึ่งไข่มุกก้นแก้วที่น้ำหมดแล้ว

“ฮืออออออออออ แมลงสาบ” ไอ้เอ๋อเพื่อนอู้ชี้มาทีเท้าผม ซึ่งมีตัวสีน้ำตาลขนาดเท่าเศษหนึ่งส่วนล้านของมัน ผมกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ตกใจจนใจล่วงไปอยู่ตาตุ่ม

“ฮืออออ พี่หมอพี่ มันไต่เท้าพี่อยู่ ฮืออออออออออออ”

“พี่หมอมึงมันไม่ใช่คนแล้วอ่ะ”

ผมถอนหายใจก้มลงไปจับไอ้ลูกแมลงสาบขึ้นมาถือในมือก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาพวกมัน

“เฮ้ยๆๆๆๆๆ”

“ชิบหายแล้วมึงชิบหายแล้ว พี่หมอออออ”

“ส่งตัวเพื่อนมึงมา”  ผมพูดนิ่งๆ ไอ้ลูกหมาส่ายหัวเบ้ปากงอแงสุดๆ มันดิ้นไม่มาจนในที่สุดเพื่อนมันก็เตะกระเด็นออกมาหาผม รู้เลยว่าเพื่อนรักมึงแค่ไหน โถ

“ฮืออออออ ผมไม่เล่น ผมไม่ชอบอ่ะพี่” มันน้ำตาคลอส่ายหัวแทบจะกราบเท้าซึ่งนั่นทำให้ผมโคตรจะอารมณ์ดี อะไร๊ เมื่อกี้ใครคิดว่ากลัวเมียนะ โถ้ะ ว่าที่เมียมาคุกเข่าขนาดนี้

“ไม่ชอบแมลงสาบหรอ”

“ใช่ดิ!”

“แล้วชอบกูรึเปล่า”

พ่าม!
อยากจะพ่ามเหมือนที่พวกมันทำแต่ก็ติดว่าหล่อเกินไป ทำแล้วคงไม่ตลก แต่ที่ตลกคือหน้าไอ้อู้ตอนนี้ครับ ทั้งจะร้องไห้ทั้งโกรธ จะลุกมาเตะผมก็ไม่ได้กลัวแมลงสาบเลยกึ่งเบะกึ่งบึนอยู่อย่างนั้น หมันใส้โคตรๆอยากดึงมาบีบแก้มบีบปากให้ช้ำไปทั้งหน้า โว้ย ยิ่งคิดยิ่งกลัวตัวเอง







“ผมเกลียดพี่ที่สุด โคตรเกลียดเลย!!”





ผมช็อคอึ้งไปเลย ไอ้อู้เบะปากตะโกนใส่หน้าผมเต็มเสียงพร้อมกับที่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาจากห้องนอนฝั่งตรงข้าม หันไปมองก็เป็นไอ้โยที่ยืนหน้าตื่นอยู่เดาว่ามันคงตื่นเพราะเสียงโวยวายของไอ้อู้แล้วเสือกออกมาได้จังหวะเหมือนผีในหนังผี อืม... คงได้ยินประโยคเมื่อครู่จากปากไอ้ลูกหมาไปเต็มๆ ผมหันกลับมามองหน้าไอ้อู้ที่ตะโกนจนหอบ ผมกะจะแก้หน้าโดยการเล่นมุกอะไรซักอย่างแต่ก็ค้นพบว่า


…แม่งพูดไม่ออกว่ะ

เสียหน้าไม่เท่าไหร่หรอก เสียความรู้สึกมากกว่า แต่จริงๆก็ความผิดผมด้วยที่แกล้งไม่เข้าท่า มันกลัวแมลงสาบขึ้นสมอง ทั้งๆที่เข้าใจแต่ก็ยังอดเสียความรู้สึกไม่ได้ ได้ยินแบบนี้รู้สึกแย่กว่าตอนได้ยินมันขอบคุณไอ้โยบนเวทีทั้งๆที่คนเปย์เงินหมื่นเป็นผมซะอีก สุดท้ายผมก็ตัดสินใจหันหลังเดินออกมาไม่ได้พูดอะไร เอาแมลงสาบไปปล่อยนอกบ้าน

ไอ้ตัวเล็ก กูโทษมึงได้ไหมเนี่ย
หึ คิดไปงั้น โทษแมลงสาบไม่ได้หรอก คงใจมดไป โทษตัวเองเนี่ยแหล่ะ


ผมไม่ได้คาดหวังให้อะไรมันอึมครึมแต่หลังจากนั้นบรรยากาศในบ้านก็ดูแย่ลงทันทีเพราะอู้หลบหน้าผมส่วนผมก็ไม่ได้มองหน้าอู้ ผมไม่ได้โกรธมันนะ แต่แค่ยังไม่อยากคุยด้วย คนกำลังจีบนะครับ เจอแบบนี้ไปก็ใจเสียหน่อยๆ ขอถอยมาตั้งหลักใหม่ก่อน เจอคำว่าเกลียดตีหน้าจนดั้งแทบเบี้ยว หน้าที่ทำออกไปตอนนั้นคงเป็นใบหน้าที่ตลกน่าดู
 
“ตีกับน้องหรอวะ” ไอ้ภูมิตบไหล่ผม ผมส่ายหัว

“เปล่า” ก็ไม่ได้ตีจริงๆ ตีห่าอะไรหล่ะ ผมบอกเลยนะว่าผมเอ็นดูมันมากขึ้นเยอะ ตีได้มากสุดก็ยุงที่ตอมมันตอนกินเหล้านั่นแหล่ะ ตบเป็นโหล โอ๋จนเพื่อนมันส่งสายตาล้อมายกกลุ่ม มีแม่งคนเดียวนั่งจิบเหล้าไม่รู้หินรู้แดดอะไรทั้งสิ้น

“หมามึงนั่งหน้าจ๋อยเป็นหมาโดนทิ้งเลย” ผมพ่นลมหายใจ หมาโดนทิ้งอ่ะเพื่อนมึงนี่แหล่ะ

“หมาอยู่ในวัยต่อต้านเจ้าของ ปล่อยไปก่อน สงสัยกูจะรุกมากไป หมารำคาญ”

“เอาหน่ะ ให้เวลามันหน่อย”

“จีบผู้ชายแม่งยากจังวะ” ไอ้ภูมิยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ

ผมอาจจะดูเป็นคนไม่คิดมาก ซึ่งก็จริงครับ ผมไม่ค่อยคิดมาก ขนาดสูตรฟิสิกส์ยังไม่ค่อยคิดเลย ส่วนใหญ่ที่คิดมากมักจะเป็นเรื่องที่ใส่ใจมากจริงๆ ผมรู้แค่ว่าผมชอบมัน แล้วต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่สิ ต้องทำทุกอย่างที่ทำได้ คนแอบชอบมีเป้าหมายเหมือนกันทั้งโลกคือเขารักตอบถูกไหมครับ ผมก็เหมือนกัน นี่นั่งเสิร์ชกระทู้ทั้งวันทั้งคืนหาวิธี ตอนแรกก็เหมือนจะได้ผล เพราะลูกหมาเล่นเขินหน้าแดงหูแดงไปหมดแต่ผลมันกลับออกมาตรงข้ามเลย


เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกที่สารภาพรักแล้ว ว่าการชอบใครซักคนมากไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเหมือนกันแต่พอเจอเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกันว่ะ ยอมรับแมนๆเลยว่าใจเสีย แต่ยังไม่ยอมแพ้หรอก สู้ยังไม่สุดจะมายอมแพ้อะไรวะ เอาไว้เจ้าตัวบอกมาก่อนเลยว่าให้หยุดผมจะหยุดแน่นอน

คิดมากไปเดี๋ยวเยี่ยวเหนียวเลยไปอาบน้ำล้างหน้าเรียกกำลังใจตัวเองเตรียมตัวให้พร้อมกับศึกหนักดีกว่า ผมดราม่าได้ไม่นานหรอกครับ เพราะกิจกรรมที่ต้องทำมันมาดึงดราม่าไปหมด การสร้างฝายไม่ง่ายเลย ต้องยกหิน เรียงหิน ผสมปูน เทปูน ผู้ชายอย่างผมยังว่าเหนื่อยสัดๆ ใส่ถุงมือก็ยกหินไม่ถนัดเลยต้องถอดออก พอถอดหินก็ขูดจนมือแดง สงสารพวกผู้หญิงจนต้องให้ผู้หญิงไปทำฝ่ายสวัสดิการแทน

“อู้ มึงไหวเปล่า” ผมชายตาไปมองข้างๆ ยังคงต้องคีพลุคความคูลไว้หน่อย แบบชายตามองเล็กน้อย ไม่ได้อยากมองหรอกโว้ย ตาดำมันกลิ้งไปเอง

“ไหวดิไอ้สัด”

“มือแดงแล้วเนี่ย”

“เห้อ จะมีชายไทยร่างสูงแข็งแรงกำยำกล้ามน่ากัดมาช่วยฝั่งนี้บ้างได้ไหมน้า” ผมชะงักกับเสียงไอ้เติ้ลเพื่อนมัน ไอ้ห่านี่กวนตีนกูมาตลอดทาง ขนาดวันต่อมายังไม่หยุด ทีหลังกรอกว่ากวนตีนคนลงในช่องความสามารถพิเศษไปเลยนะมึงอ่ะ

“เนาะเพื่อนเติ้ล เพื่อนเรามือแหกเลยอ่ะ สงสารจัง”

“เห้ย กูไม่ได้ขนาดนั้น”

“เนาะๆพีเนาะ

“ใช่ๆเพื่อนเติ้ล อยากได้ผู้ชายร่างสูงบึกบึนเส้นเลือดชัดเจนเวลายกหินมาช่วยมากเลย เนี่ยๆ เพื่อนเราตัวนิดเดียวเอง แขนเท่าตะเกียบ จะมีผู้ใหญ่ใจดีมาช่วยไหมน้า”

“พูดไรของพวกมึงวะ ไอ้เติ้ลกล้ามมึงก็ใหญ่เนี่ย ยกไปดิไอ้ห่า มัวแต่หาหินรูปหัวใจอยู่ได้”

“ไอ้ปัน...”

“มึงด้วยไอ้พี มาช่วยเอาปูนมาเทดิ๊ มัวแต่เอาหินปาน้ำให้เด้งสองจังหวะอยู่ได้”

“สามจังหวะไอ้สัด”

“เออนั่นแหล่ะ!”

“ฮือออออออ เติ้ล พีรู้สึกห่อเหี่ยวเยี่ยวปริบอ้ะ มีเพื่อนโง่ ทำไงเดดด”

“เหมือนกันเลยเพื่อนพี เติ้ลรู้สึกแย่แบบเติมเอส แบบ แย่ส์”

“แย่ส์นี่ใช่จังหวัดในภาคเหนือป่ะวะ”

“นั่นแพร่!!”

เข้าใจคบเพื่อนชิบหายไอ้ลูกหมากูนี่ เหมือนพกตลกไปทุกที่  คนอื่นที่กำลังทำฝายต่างหัวเราะให้กับเพื่อนมันกันทั้งนั้น ผมถอนหายใจถลกแขนเสื้อเตรียมจะเดินเข้าไปช่วย แต่ก็ชะงักเมื่อพี่เทคสุดแสนดีของมันปรี่เข้ามาช่วยมันพยุงหินพร้อมรอยยิ้มเยี่ยงพระเอกซีรี่ส์ใสๆหัวใจพันดวง มือที่ประสานกันใต้หินทำเอาผมหัวร้อนจนอยากจะปาหินใส่หน้าแม่งแล้วเอาปูนโบกทับ ยัง ยังนะมึง ยังจะยิ้มให้กันฉันท์พี่น้องอีก เห็นหน้ากูไหมเนี่ย บูดกว่ากูก็แกงกะทิค้างคืนแล้ว

ถามว่าทำอะไรได้ไหม?


ได้ห่าอะไรหล่ะเนี่ย ทำเป็นจะเอาปูนโบกเขา กูควรเอาปูนโบกตัวเองเป็นอนุเสาวรีย์คนแอบชอบที่ตายแห้งเหี่ยวระหว่างทำฝายไปก่อนดีไหมวะ โคตรลูซเซอร์ ทำอะไรไม่ได้ครับ ได้แค่ก่อหินก่อปูนต่อไป ไหนๆก็ทำดีกับโลกลงมือทำฝายกั้นน้ำแล้วก็ช่วยกั้นไอ้โยออกไปทีได้ไหมวะ

พูดถึงไอ้เล็กๆอะไรนั่นที่เป็นลูกคุณลุงหายหัวไปไหนวะเนี่ย เมื่อวานเห็นนอนขดเป็นลูกแมวอยู่บนโซฟาตื่นมาก็หายไปเลย พาไอ้โยมันหายไปวันนึงพาหายไปอีกวันได้ไหมวะ ไม่ดิ หายไปเลยก็ได้ แม่งเอ๊ยยย หงุดหงิดโว้ยยยย

“พี่หมอ แข็งแรงจังเลย” ผมยิ้มแห้งๆตอบน้องผู้หญิงคนนึงไป เดาว่าคงวิศวะเนี่ยแหล่ะครับ เพราะคณะอื่นอยู่อีกที่หนึ่ง น้องยิ้มให้ผมพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าผสมน้ำแดงมาให้

“ขอบคุณนะ”

“เอามาติดสินบน เดี๋ยวพี่หมอไปช่วยฝั่งผู้หญิงหน่อยซี่ ฮ่าๆ” เอ้า ผมหัวเราะแห้งๆกลับอีกรอบ หวังผลนี่หว่า แต่ก็พยักหน้าตกลงครับ เพราะอาจารย์ไม่นับผู้หญิงวิศวะเป็นผู้หญิง ให้ก่อฝายด้วยกันเลยหนึ่งอันเลยของฝ่ายผู้หญิง ถึกขนาดไหนผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดีครับ ถึงบางคนจะตัวใหญ่กว่าไอ้อู้ด้วยซ้ำก็ตามเถอะนะ ผมเลยลากไอ้ภูมิไปช่วยฝั่งผู้หญิงด้วย ทำจนมือพังอยู่พักใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อยครับ เสร็จก่อนกำหนด อาจารย์ยังทึ่ง แกบอกรู้งี้ลากวิศวะมาเยอะๆทุกปีก็ดี จะได้เสร็จไวแบบนี้

ด้วยความที่ทำเสร็จไวเกินอาจารย์เลยถามว่ายังอยากเข้าค่ายต่อไหม ถือว่าพักผ่อนหรือมีใครจะกลับก่อนจะให้รวมขึ้นรถกลับไปส่งที่มหาลัย ซึ่งเสียงส่วนใหญ่ก็อยู่ต่อครับ ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้ว ซักพักหนึ่งคุณลุงก็มาขอบคุณนิสิตพูดเยอะครับ สำเนียงฟังยากด้วยผมเลยไม่ได้ฟัง มัวแต่ไปสังเกตมือแดงๆของไอ้ตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากกว่า มันหยีตาเล็กน้อยตอนพยายามขยับมือดูก็รู้ว่าคงโดนหินบาด ผมดูลาดเลาแล้วลุงคงพูดอีกนานผมเลยลุกเนียนๆเดินกลับไปที่รถ ด้วยความที่แม่ผมเป็นหมอ ผมเลยมีกล่องยาติดรถ ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ นานๆทีจะหยิบออกมาให้ยามันหายใจบ้าง ผมค้นๆหายาทาแผลกับยาแก้ปวดกล้ามเนื้อออกมาจากกล่อง

ผมมองหลอดยายูยี่ในมือ อยากลองเอามาเปรียบเทียบกับใจตัวเอง
แต่พอลองๆนึกรูปประโยคว่า ขนาดหลอดยายังยู่ยี่นับภาษาอะไรกับหัวใจดูแล้ว เสี่ยวไม่เบา ไม่เอาดีกว่า

คิดไม่ตกว่าจะให้มันยังไงให้เนียน คงจะฝากเพื่อนมันไปให้ หวังว่าหมาคงไม่ใจร้ายใส้ระนองปฏิเสธหรอกนะ ปิดประตูรถเตรียมจะกลับไปที่พักผมก็ชะงักซะก่อนเมื่อเจออู้ ยืนดึงปลายเสื้ออยู่ตรงหน้า
 
“พะ...พี่”

“อะไร” ผมตอบทันที ไม่ใช่โกรธนะครับ แต่งง

“ทำไมตอบห้วนวะ”

“เอ้า ให้กูตอบว่าอะไร” มันเม้มปากส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ปากผมหรือมันใครแข็งกว่ากัน ไว้หาโอกาสได้บวกใจกล้าบวกบรรยากาศพาไปจะแอบเนียนคว้ามาพิสูจน์งับซักรอบ แต่ตอนนี้ยังครับนอกจากโอกาสไม่ดีนิสิตเดินเกลื่อน ใจก็แฟ่บเป็นไข่แมวถูกทำหมัน แถมบรรยากาศยังติดกลิ่นขี้ควายอีกต่างหาก แหวกทุกความเหมาะสมของความโรแมนติก

“ผม..ผม” …อยากขอโทษ พูดออกมาสิวะ พูดออกมา

“...” ตื่นเต้นยิ่งกว่าลุ้นเกรด

“ผม..” โว้ยยยยยยยยย ผมยกมือมากำที่อก ตื่นเต้นโว้ย นี่ตอนแม่ลุ้นเพศกูตอนท้องตื่นเต้นแบบนี้ไหมเนี่ย

“...”

“ผม...”

“นี่มึงอึกอักเองหรือรอให้กูตบมุกว่ารองทรงเบอร์สอง”

“ไอ้พี่หมอ!”

“เห้อ ช่างเถอะอู้ ช่างเถอะ” ไม่อยากรู้แล้วว่ะ ผมส่ายหัวเดินเข้าไปจับมือน้อยๆของมัน น้อยจริงๆนะครับไม่ได้โกหก มือมันเล็กมาก เทียบกับมือผมคือคนละไซส์เลย เห็นแล้วแบบ...

...แบบอยากกุมมือไปทุกที่เลยอ้ะ

โอ๊ย คิดเองเขินเองแม่ง ไอ้เวร เสี่ยวชิบหาย ตัดภาพความจริงเสียเป็นหมื่นเลยมาเกือบเดือนเพิ่งจะได้จับมือ ขาดทุนย่อยยับแบบที่พ่อแม่ต้องรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้เลือกเรียนบริหารตามพี่ ทดลองเป็นสายเปย์บ้าง เงินซื้อมือถือใหม่บินไปแบบคิดไม่ทัน ไอ้ห่า ซื้อดอกเข็มเป็นลัง เสือกเป็นดอกที่ไปเด็ดมาเองด้วยใต้ตึกคณะ อัฐยายซื้อขนมยายที่แท้จริง วันครูกูยังไม่ทุ่มซื้อดอกเข็มขนาดนี้

“ทะ ทำอะไร”

“ทายา อยู่เงียบๆไปเลย” ผมบีบยาใส่มือมัน ค่อยๆเอานิ้วลูบ กะแรงให้เบาที่สุดกลัวมันเจ็บ ทาไปก็หมั่นใส้อยากกดให้โวยวายลั่นทุ่งแม่งเหมือนกัน แต่ใจไม่แข็งพอ กลัวคนเจ็บจะเป็นตัวเองมากกว่า

โอ๊ย ...
อุ้ยเสี่ยวป้อยังต้องแพ้หมอเสี่ยวสาด

อู้ไม่ได้พูดอะไร เหมือนที่ผมก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน ผมไม่ได้อยากรีบพูดรีบถามอะไร ไม่ได้อยากตัดพ้อไม่ได้อยากขอโอกาส ขอแค่ได้จับมือนี้ต่ออีกแค่วิสองวิก็พอ ยาซึมลงมือไปตั้งนานแล้วแต่ผมก็ยังคงจับมือเล็กๆมันอยู่อย่างนั้น ทั้งกลิ่นยากลิ่นขี้ควายผสมปนเปไปหมด การออกค่ายถือเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ผมไม่ค่อยร่วมกิจกรรม เพราะขี้เกียจ ร้อนด้วย เหนื่อยด้วย ถ้าเป็นปกติผมคงขับรถกับหอไปแล้ว ไม่สิ ปกติคงไม่พบผมตามค่ายอะไรแบบนี้หรอก




คงเพราะพิเศษ...


ไม่พิเศษธรรมดา



พิเศษใส่ไข่ด้วย(สองฟอง)






จ๊อกกกก...ครึกกกกกก

“มึงตดหรอ”

“เห้ย เสียงท้องร้อง ผมหิว!” มันโวยวายหน้าแดง
 
“หึ ไอ้ลูกหมา” ผมยกมือขึ้นโยกหัวมัน คว้ามือมันมาจับหลวมๆ ปล่อยให้มันบ่นมุบบ่นมิบไปเรื่อย

“เสียงตดกับเสียงท้องร้องไม่ได้ใกล้กันเลยอ่ะ พี่แม่ง”

“หึ หิวก็ไปแดก” ผมกระชับมือมันแล้วจูงกลับไปบ้านพัก โดยที่มันก็บ่นไปตลอดทางแต่ก็ไม่ได้ท้วงเอามือออกแถมยังจับตอบนิดนึงอีกต่างหาก


รุ่นพี่รุ่นน้องเขาไม่จูงมือกันขนาดนี้หรอกไอ้ลูกหมา
รีบหวั่นไหวให้หน่อยเถอะ ฝั่งนี้หวั่นใจจนจะตายอยู่แล้ว



[ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 26-04-2017 21:13:34
.
.
.


 “สวัสดีคร้าบบบบบบบ มิตรรักชาวมหาลัยทุกท่าน” เสียงดังผ่านไมค์จนต้องอุดหู ผมมองขึ้นไปบนเวทีที่สูงกว่าพื้นแค่นิดเดียว เนื่องจากวันนี้เราทำฝายเสร็จแล้ว เหมือนมิชชั่นสำเร็จครับ ทุกคนเลยเสนอให้ทำมินิปาร์ตี้เฉลิมฉลอง เราจึงมีการแสดงเล็กๆน้อยพร้อมกับเปลี่ยนโรงอาหารให้เป็นโต๊ะจีนย่อมๆ ต้องขอบคุณคุณลุงคุณป้าเค้า

“สวัสดีครับ ผมแป๊ะ ผลิตลูก หน้าตาอาจจะติดลบ ได้คบจะติดโรคครับผมมม”

“ส่วนผมเติ้ล รูมสามหนึ่งศูนย์ประตูห้องล็อคไม่ได้ มองหาคุณตันถ้าอยากได้เงินแสน แต่ถ้าอยากได้แฟนให้มองมาที่โผมมม”

อืม...
ผมกระดกเบียร์เข้าปาก เสี่ยวจนกูยอมใจ

“วันนี้พวกเราก็จะมาทำหน้าที่เป็นสีสันให้กับค่ายสร้างฝายโดยการมาเล่นดนตรีนะครับ ใครคนไหนอยากฟังเพลงไหนก็พอขอมาได้นะครับ เล่นได้หรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง”

“เอ่อ ขอเป็นเพลงไทยนะครับผม พอดีว่าสำเนียงอังกฤษผมบริทิชมาก ร้องเพลงอังกฤษอาจจะฟังยากไป”

 “อ้าวคุณเติ้ล คุณมาจากอิงลั่นหรอครับ”

“ใช่ครับ ผมนี่มาจากลึนดึ้น” กูหล่ะเกลียดความกระดกลิ้นจริงๆ

“เห้ย ผมก็อิมพอร์ตนะครับ”

“เห้ยๆ ใช่หรอครับ ประเทศอะไรครับคุณแป๊ะ”

“ประเทศ จ่าไม่เอาแล้ว จ่ากลัว”

“คือประเทศอะไรครับ!!”

“จ่าไม่กล้า!!”

“นั่นจาไม่ก้า!!!”

โอ้ย
ผมถอนหายใจหนัก เกือบสำลักเบียร์เลยทีเดียว

“แหม่พูดไปครับ นี่เพื่อนผมนี่ก็เป็นคนต่างประเทศเหมือนกัน”

“ประเทศอะไรครับ”

“เนไฝ เนฝี”

“นั่นเนปาน!!!”

“แฮ่!!!”

“โหย อย่าว่าแต่พี่แป๊ะมีเพื่อนอิมพอร์ตเลยครับ เพื่อนผมนี่ก็บินมาเลย”

“โอ้โห บินข้ามน้ำข้ามประเทศ มาจากประเทศไหนครับน้องเติ้ล”

“เอธิโอหวี เอธิโอยาง”

“เอธิโอเปีย!!!”

“พ่าม!”


ยัง.. ยังไม่หยุดอีก
ไหนพวกมึงบอกมาเล่นดนตรี นี่ยิงมุกมาได้สิบนาทีแล้ว ไอ้ภูมินี่ก็ขำจนหอบ ขำจนต้องขอตัวออกไปด้านนอก เนื่องจากหัวเราะเยอะแล้วเดี๋ยวเสียลุคคูลที่คีพมาหลายปี เปล่าครับหาเหตุผลให้ดูดีแท้จริงเดินออกไปสูบบุหรี่

“แหมๆ ไม่แค่นั้นครับ นี่ปันปันเพื่อนผมก็อิมพอร์ตเลยครับ มาจากกรีซ”

“โอ้โห บินข้ามน้ำทะเลมาจากดินแดนในเทพนิยายที่มีตำนานเทพต่างๆน่าบูชาหรอครับ!!”

“สงขลา!! กรีซยางอยู่ใต้ไม่ปลอดภัย มาขับขี่มอเตอร์ไซต์อยู่ในกอทอม้อออ”

“นั่นกรีด ไอ่ซัซ!!!”

“แฮ่!”

“เห้ย ไอ้สัด กูเด็กกรุงเทพโว้ย” ไอ้ปันเอ๋อโวยวายลั่นทันที หลังจากตกเป็นชื่อคนในมุกชอบร้องเพลงคาราบาวไปแล้วเรียบร้อย

ได้ไปอีกหลายฮาจากคนดู ผมส่ายหัวเบาๆ ถึงจะแอบขำในใจก็เถอะ ขำในความกล้าเล่น มุกแม่งแห้งกริบจนขนาดจะช่วยขำก็ยังขำไม่ออก แต่เอาจริงๆผมไม่ได้สนใจพวกมันเท่าไหร่เพราะมัวแต่ชายตามองไอ้ลูกหมาที่นั่งจิ้มของกินอยู่ข้างๆ ดูเจริญอาหารดี เคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มเป็นลูก เห็นแบบนี้มันอยากจะพาไปกินของอร่อยทุกวันเลย บ๊ะ นับวันยิ่งดูเหมือนเสี่ยเลี้ยงอีหนู




...ว่าแต่โต๊ะเรามีเสต๊กได้นี่อำนาจเงินพี่มึงที่นั่งอยู่ข้างๆใช่ไหม เดี๋ยวกูก็จับล้วงคอเลย


“แหม เห็นเพื่อนๆตะโกนอะไรยังๆ สงสัยจะชอบทาทายังกันนะครับ”

“ยังอีก”

“ยังไม่เล่นเพลงทาทายังอีก?”

“ยังไม่หยุดเล่นอีก พวกเราเนี่ย!!”

“พ่าม!!”

อืม...
ดูท่าจะอีกนานจริงๆแหล่ะ กูหล่ะปวดหัว แต่ถึงจะแป้กยังไง ก็ยังมีคนชวยขำอยู่ครับ พวกเส้นตื้นอย่างไอ้ภูมิ ไอ้น้องปัน รวมถึงไอ้อู้ที่สำลักน้ำเปล่าไปแล้วสี่ครั้ง

“พอครับเลิกเล่นมุก เรามาเล่นดนตรีดีกว่าเนาะพี่แป๊ะเนาะ” ไอ้เติ้ลคว้ากีตาร์ขึ้นมาจับคอร์ดครับ มันเริ่มด้วยการเกาคอร์ดช้าๆ ดูเรียกบรรยากาศโรแมนติกคืนจากตลกนรกเมื่อกี้ได้อย่างรวดเร็ว ซักทีเถอะพวกมึง นี่คิดว่าเอากีตาร์มาเป็นของประกอบเล่นตลกแล้ว

“ครับ เพลงแรกที่เราจะร้องนะครับนะครับ คือเพลงวอลเดอมอร์”

“คือเพลงอะไรครับ!”

“คนที่คุณก็รู้ว่าใคร!”

“อาวาคาดาฟรา!! โถ่ ไอ่ซั๊ซซซซ!!”


เอากับพวกมัน เพลงรักก็ยังจะเล่นมุก ผมหัวเราะในลำคอพร้อมกับเนียนเขี่ยนิ้วที่ตักไอ้ลูกหมามันเล่นด้วย ซึ่งมันก็หันมาขมวดคิ้วใส่แปลได้ว่าคนจะแดกอย่ามายุ่ง ซึ่งผมทำไม่ได้ครับ ก็วนแกล้งอยู่เท่าที่ตัวเองสัมผัสได้ เขี่ยหูบ้าง คอบ้าง ให้มันหันมาด่า สลับกับมันหันไปตอบคำถามไอ้โยที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากมันมาก ดูแล้วปวดหัวแทน

แต่กูก็ไม่ยอมหรอกโว้ย!!!
สนใจกู!!


“พี่หมอ รุงรังจังวะ” มันเอาเท้าเหยียบป้าปเข้ามาเต็มตีนผม

“ก็อยากจะ...” ผมเตรียมเล่นมุกเสี่ยวเยี่ยวราดแต่ก็ชะงัดไว้ก่อน

“...หือ”

“ช่างเถอะ” ผมดึงมือเองกลับจากการเขี่ยคอมันมากุมไว้แน่น ลืมไปเลยว่าช่วงนี้คงต้องพักการรุกมันแรงๆไว้เดี๋ยวไก่ตื่นแล้ววิ่งหนีหายไปไหน อู้ทำท่าเหมือนจะเถียงอะไรมาแต่ก็โดนไอ้โยถามคำถามไร้สาระขัดมาซะก่อน มันเลยหันไปตอบแบบเสียไม่ได้

บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย เพราะลูกหมาอารมณ์บูด กระแทกตะเกียบมาสองสามรอบแล้ว แถมเคี้ยวเหมือนโมโหอะไรมาซักอย่าง อยากจะบอกใจเย็นๆ นั่นเนื้อไม่ใช่หญ้า แต่ดูหน้าดูตาแล้วดูหงุดหงิดดูน้ำลายฟูมปากไม่น่าจะเล่นด้วยเลยอยู่เงียบๆดีกว่า

 ปาร์ตี้ก็มีอยู่ซักพักทุกคนก็แยกย้ายครับเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ส่วนบ้านผมก็กลับไปดื่มต่อกันที่บ้านพักตามภาษาชาวขี้เมา เนื่องจากพรุ่งนี้ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าก็จัดเต็มไปเลยครับ 

ดื่มไม่ยั้ง หมดแก้วกันตลอด กินกันไวจนหน้าแดง ลิ้นเปรี้ย เริ่มเลื้อย ทั้งหมดที่พูดมานั้นเกิดแค่กับลูกหมากับผมกับเพื่อนเอ๋อของมันครับ สายโดนมอมที่แท้จริง หมดแก้วจริงทุกรอบ ตอนแรกก็เมาธรรมดาครับหน้าแดงๆพูดไปเรื่อย ซักพักคุณลุงเอาเหล้าอุมาให้ลองกินเห็นว่าเราเป็นกลุ่มเดียวที่ปาร์ตี้อยู่น้องๆมันก็กระดกกันไป ผลคือเริ่มยิ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วเรียบร้อย โคตรอ่อน นี่ดีนะ ไอ้โยหายหัวไปคุยกับน้องเจ้าของควายแล้วเพราะงั้นไอ้ลูกหมาเลยเลื้อยมาทางผมเต็มๆ ทั้งมุดทั้งถูพูดจาอ้อแอ้

หน้าตาผมอาจจะนิ่ง แต่ในใจนี่หยุดยิ้มไม่ได้เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
เอาอีก!! ถูอีก!! ไหลอีก!! ต่ำอีก!!


“อู้ เมาแล้วหรอวะ” ไอ้เติ้ลถามลูกหมาของผม

“ไม่!!”

“ไม่เมา?”

“ไม่มีแรงแล้วววววววว คอหนักมากกกก”

ปั้ก!
พูดจบมันก็เล่นเอาปักลงจานถั่วดังปั้กจนถั่วลอยกระเด็น

“เห้ยๆๆ” ผมรีบดึงหัวมันขึ้นมา อื้อหือ ถั่วติดหัวไปหมด ไอ้ลูกหมา!

“อู้กากมากกกกกกก”

“ปันปัน มึงก็เมา”

“อ้าว ปันปันก็กากหรอออออ” ไอ้ปันพูดจบก็ฟาดหัวใส่ไหล่ผมดั้งปั้ก


ใครจับกูมานั่งตรงกลางระหว่างไอ้ลูกหมากับไอ้ปันมันวะ โอเคยอมรับแมนๆ ผมชอบที่อู้เลื้อยกับผม ตัวแค่นี้ดูแลได้อยู่แล้ว ยิ่งกับคนที่หาเวลาแทะเล็มหาเศษหาเลยตลอดเวลามีกระดูกมาคลอเคลียขนาดนี้ บอกเลยว่าโคตรปริ่ม อยากให้มันถูอีก เอนอีก แต่ไอ้ปันเพื่อนมันนี่ไม่นับครับ ไม่ได้เอ็นดู แม่งเอาหัวกระแทกไหล่กูติดสามรอบแล้ว เอาตีนยันจะดูสองมาตราฐานชัดเจนไปไหมวะ   

“อู้ กูถามอะไรหน่อยดิ” ผมหันไปมองเพื่อนมัน ถามบ้าอะไร ตอนนี้ให้มันเลิกเอาหัวทิ่มจานถั่วให้ได้ก่อนดีกว่า ผมประครองหัวมันให้มาพิงอยู่ที่ไหล่ผม กลัวหัวปักลงไปอีก ส่วนเพื่อนมันหัวปักเซปักลงพื้นไหลไปอีกด้านแล้วเรียบร้อย ก็.. ช่างมันครับ
 
“มึงชอบพี่หมอหรอ”


เห้ย!!
ผมมองเพื่อนลูกหมาที่ชื่อพีตาโต ไม่เชิงว่าตกใจว่ารู้ได้ไง แต่ตกใจที่เล่นถามไม่รอให้เวลาทำใจก่อนเลยหรอ


“มันชอบบ แต่นี่ไม่ชอบบบบบ”

โห...
ฟู่วววววว...
ไม่ใช่เสียงตดใคร เสียงหัวใจโดนเจาะลม ถ้าผมมีหูคงแม่งลู่แล้วลู่อีก

“งั้นเกลียดพี่หมอหรอวะ”

“ไม่เกลียดดดดดด”

“เอ้า!”

“ฮือออออ ไม่รู้” มันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมา ใจที่โดนเจาะลมจนฟี่บเริ่มพองโตขึ้นมาอีกครั้ง เออวะ อย่างน้อยก็ไม่เกลียดกันก็ยังดี

“แต่ปันชอบพี่นะพี่หมออออ ดุดีอ่ะ อยากอาวไปฝ้าวบ้านนนน” ไอ้เอ๋อนี่วอนแล้ว กูคนไม่ใช่หมา เดี๋ยวเตะร่วงเลย

“อื่อ ไม่ให้”

หืม?
อะไรนะผมหูฝาดหรอ ผมรีบก้มลงไปมองหัวทุยตรงอกทันที ใจนี่เต้นรัวจนกลัวคนอื่นได้ยิน

“พูดว่าอะไรนะอู้” ผมถามย้ำสัมผัสได้เลยว่าเสียงตัวเองสั่นแล็กน้อย

“ไม่ให้ ไม่ให้พี่หมอ”



บู้มมมมมมมมมมมม!!!


ระเบิดลงกันไปเลย ไม่ต้องนับศพเพราะกูตายคนเดียว ผมรู้เลยว่าตอนนี้ปากกูแตะขมับอีกแล้วแน่ๆ โอ๊ยยยย เด็กมันน่ารักโว๊ย ถ้ารู้ว่าเมาแล้วพูดจาน่ารักขนาดนี้กูมอมเหล้าขาวทุกวันไปแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย อยากฟัดแก้มให้ช้ำไปข้างเลย 


“อู้ พี่หมอเป็นอะไรสำหรับมึงวะ” ผมตวัดตาจ้องไอ้พีเพื่อนมันอย่างจริงจัง ซึ่งมันก็จ้องผมกลับไม่วางตาเช่นกัน สายตาที่จริงจังและดูเชิงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรที่เด็กมาห้าวใส่รู้สึกดีด้วยซ้ำที่โดนเพื่อนมันแสกนกลางวงขนาดนี้ เพื่อนมันคงต้องการความชัดเจนเพื่อที่จะเลือกปฏิบัติถูกว่าควรทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์ชมพูอมๆม่วงของผมกับเพื่อนมัน


ถึงตอนนี้ถ้าอู้ปฏิเสธอย่างจริงจัง ดูจากหน้าเพื่อนมัน คงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวอู้มันอีกแน่นอน

“เป็นไม้”

“ห๊ะ!!”

มึงเอฟซีบ่าววีหรอ เปรียบดั่งพี่เป็นแค่ขอนไม้ ไอ้ลูกหมา!!!

“ไม้เหี้ยไรของมึง!”

”ไม้ตียุง”

“ห่ะ! ตียุง?”

”ไม้แขวนเสื้อ”

“ไอ้อู้ เลอะเทอะแล้ว”

”ไม้เรียว ชอบตีตูดกู”

“...” ถึงตอนนี้ผมชะงักไปเลย เพื่อนมันก็เงียบไปเหมือนกัน

”ไม้ตีแมลงสาบหนึ่งเดียวววว”

“....”

”เป็นไม้แพ พาไปหาหมออ”

“...”

”เป็นไม้ของกู”


พูดจบก็ซบลงเน้นๆที่อกผม บอกตรงๆเหมือนใช้บุญที่ทำมาตลอดทั้งชีวิตหมดวันนี้เลยครับ หรือว่าพรุ่งนี้กูจะตายแล้ววะ ตกใจพร้อมกับยิ้มจนหยุดไม่ได้ เด็กมันน่ารักโคตรๆ ถึงจะเปรียบเทียบบ่าววีไปหน่อย แต่ความหมายดีให้อภัย ผมก้มลงเอาจมูกปักลงไปบนหัวเหม็นถั่วของมันเบาๆ เมาแล้วพูดจาดีแบบนี้เดี๋ยวจะยอมลงทุนซื้อตู้เย็นมาไว้ในหอแล้วยัดแต่เหล้าเข้าตู้ให้มันกินทุกวัน

ถึงจะยังสับสน แต่อย่างน้อยในความสับสนของมันของยังมีผมอยู่ในนั้น เป็นความสับสนที่จิตใต้สำนึกของเจ้าตัวแสดงความเป็นเจ้าของออกมา อาจจะยังไม่ชัดเจนสำหรับมันว่าสิ่งที่ตัวเองคิดคืออะไร แต่สำหรับผม แค่นี้ก็โอเคแล้ว




ยังไม่ต้องเป็นถึงคนพิเศษ เป็นแค่ความสับสนก็ดีใจแล้ว




“พี่แป๊ะๆ ปันปวดขี้ว่ะ”

“บอกกูทำไมหน้ากูเหมือนโถขี้หรอ”

“ฮือออออ ปันเห็นหน้าพี่แล้วปวดขี้จริงๆ ปันขอโทษ ปันปวดขี้ ไอ้พี! พากูไปขี้!” เอ้าๆ ไอ้ปันลุกขึ้นตัวเซแถ่ดๆไปเกาะประตู เล่นเอาทั้งวงร้องเห้ยกันลั่น ไอ้พีนี่ถลาเข้าไปประครองแทบไม่ทัน อ้อ ไอ้แป๊ะด้วยครับ ถึงเพิ่งโดนด่าเป็นสารเร่งขี้แต่ก็ยังคงเป็นพี่รหัสที่ดีของน้องมัน

“เห้ยๆ ไอ้เหี้ย เขามีแต่เมาแล้วเรื้อน เพื่อนปันกูโคตรเฟี้ยว เมาแล้วปวดขี้”

“บ่นเหี้ยไรเติ้ล แดกตีนกูป่าว”

“โห เมาแล้วเปรี้ยวด้วยว่ะ” ไอ้แป๊ะหยีหน้าเพราะโดนไอ้ปันเอาแขนล็อคคอไว้อย่างแน่นหนา

“เปรี้ยวตีนป่าวว ฮืออออออ ปวดขี้อ่ะ ปวดขี้ ปวดขี้เดสสึก๊ะ ไฮ๊ๆ”

“เชี่ย มันจะคูลเกินคนไปแล้วว่ะปัน เมาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น กูต้องถ่ายคลิปไปลงเพจยูไม่ไลค์แล้ว ไหนมึงมองกล้องซิ”

“มองพ่อมึงอ่ะ ปวดขี้โว้ยยยยยย ปวดขี้เดสสสสสสสส”

“ไหนๆ มึงลองพูดคำว่าสวัสดีครับผมชื่อปันเป็นภาษาญี่ปุ่นให้กล้องซิ”

“แม่เอื้ออออ”

“นั่นชื่อแม่กู!!! ไอ้ห่าปัน!!”

 วุ่นวายชิบหาย อย่างกับพวกมึงเล่นละครตลกกันอ่ะ นานซักพักเลยครับกว่าพวกมันจะยกขบวนกันพาไอ้ปันไปขี้ครับ ทิ้งไว้แต่ไอ้ภูมิ ผมแล้วก็อู้ที่แทบไม่มีสติหลงเหลือแล้ว จริงๆผมก็ควรเอามันเข้าไปนอน แต่พอหันไปเห็นหัวทุยๆซบอยู่กับอกแน่นๆของตัวเองแล้ว

ขออยู่อีกซักห้านาทีนะ


“มองขนาดนี้เลียไปเลยก็ได้นะ”

“เห้ย พูดเป็นเล่น” กูแล่บลิ้นเลยเนี่ย

“หึ” ไอ้ภูมิกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา ผมกำลังจะยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆของอู้คือมันเบาจริงๆนะครับ ไม่รู้ด้วยน้ำหนักหรือเพราะไม่มีสมอง

..เบาจนอยากให้พิงตลอดไปเลย

อ่ะๆ อุ้ยเสี่ยวป้ออีกแล้ว...

แต่ยังไม่ทันได้ลูบ หัวไอ้อู้ก็เด้งผึงขึ้นมาซะก่อน เล่นเอาตกใจทั้งผมทั้งภูมิ

“ไฟไหม้หรอ”

“ห่ะ..ห๊ะ”

“ไฟไหม้!” ชิบหายแล้ว ผมมองซ้ายมองขวา ไม่มีไฟที่ว่าเลยซักนิด ไอ้ลูกหมาลุกขึ้นยืนพรวดพราด เซหัวแทบปักตกระเบียงจนผมต้องรีบคว้าตัวไว้ อะไรอีกวะเนี่ย ความเกรียนเข้าร่างอีกแล้วหรอ

“อู้ๆ ไม่มี ไม่มีไฟไหม้”

“ไฟไหม้ หนี!!!!”

เห้ยยยยยย
มึงจะหนีไปไหนไอ้เตี้ย!!
ผมรีบวิ่งตามไอ้ลูกหมา ที่จู่ๆก็วิ่งหนีออกจากบ้านพักไป ตกใจครับตอนแรกรีบวิ่งตามเลยแต่สุดท้ายเจ้าตัวแม่งขาขัดกันตกบันได้สองขั้นกลิ้งลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย ไฟไหม้จริงมึงก็ตายคนแรกเนี่ย เห้อ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ผมดึงมันขึ้นมาพิงกับอกโดยสอดแขนเข้าใต้วงแขนมัน เอาจริงๆก็คือกอดมันเนียนๆนั่นแหละครับ แต่อย่าพูดดังแล้วรู้ตัว

“อู้ ไม่ใช่ไฟไหม้ นั่นควันบุหรี่ไอ้ภูมิ”

“พี่หมอ”

“หืม?”

“พี่หมอ”

“ว่าไง”

“ผม...”

เห้ยๆๆๆ
เดี๋ยวๆๆ
อย่าเกลิ่นแบบนี้สิวะ ผมนี่อยากรีบคว้ามือถือมากดอัดเสียงเลย ผมอะไรอีกหล่ะ ผมรักคุณรึเปล่า เชี่ย มโนไปล้านแปด คนแอบชอบนี่มันขี้มโนแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ


“ผม..”

“...” โอ่ย .. จะขาดใจ

“ผมรองทรงเบอร์หนึ่งงงง ฮิ้วววววววววววววววววว”



ฮิ้วกับแม่มึง!!!!!
อยากเอาตีนยันให้หน้าปักพื้นแต่ทำไม่ได้ครับ กลัวน้องเจ็บ ได้แต่ด่าแม่มันในใจแล้วก้มมองหน้ามัน อู้ยืนหัวพิงกับอกผมด้วยความหัวหนักก็ปักมันอยู่อย่างนั้น มือเล็กปัดมั่วไปหมดทั้งผลักทั้งจับ บ่นงุบงิบไม่ได้ความ ปกติผมเป็นคนรำคาญคนเมามากเลยนะครับ ยิ่งช่วงรับน้องแล้วต้องคอยดูแลน้องภาคผู้หญิงทั้งเมาทั้งทิ้งตัวอ้วกเลอะเทอะ พวกผู้ชายยิ่งแล้วใหญ่พวกเมาแล้วปากหมาหาเรื่องเนี่ย ต่อยร่วงให้สงบมากมาหลายรายแล้ว


...แต่ทำไมไอ้อู้เมาแล้วมันน่ารักจังวะ
จับตรงไหนก็ไม่ขัดขืน ทั้งน่ารักทั้งน่าหงุดหงิดไปพร้อมกัน


“อื้อ เมาแล้ววว”

“อือ ไปนอนไหม” ผมลูบหัวไอ้กลุ่มผมทุยๆตรงอก

“นอนกับปันปัน เพราะปันปันพุงนุ่มมมม อยากบีบพุงนุ่มมมม”

“กูไม่ให้”

“จะบีบพุงปันปันนน”

“ไม่ให้ มาบีบกล้ามกูนี่”

“เป็นผัวอ่อมาสั่ง!”

“เออ! อยาก! อยากเป็นจะตายห่าอยู่แล้ว!”

เป็นเมียหรอมาทำเป็นถาม เดี๋ยวกูลงภาคปฏิบัติ คร้านจะตื่นมาร้องไห้ เมาแล้วปากดีจริงนะลูกหมา อย่าได้ริไปถามคำถามนี้กับใครบนโลกนะมึง ผมเอื้อมมือไปบีบปากมัน ซึ่งมันก็หลับตายอมให้บีบแต่โดยดี เออ ทำอะไรก็ยอม ทำไมไม่ใจง่ายแบบนี้โดยไม่เมาบ้างวะ 

ผมได้ยินเสียงคุยมาจากทางด้านหลัง เดาเอาว่าพวกจนปันไปขี้คงกลับมาแล้ว เสียงดังมาแล้วก็เงียบไป คงเพราะพวกมันเห็นผมยืนกอดเพื่อนมันอยู่แต่ก็ไม่ได้มีใครมาห้ามอะไร คงดูเชิงอยู่


“ไม่ได้ ไม่ให้เป็น” อู้ส่ายหัว

“ทำไม ทำไมเป็นไม่ได้”

“เดี๋ยวเพื่อนทิ้ง”

พูดเสียงอ่อยแล้วก็ทิ้งหน้ามันลงมากับอกผม ผมถอนหายใจยาวเหยียดแล้วลูบหัวมันเบาๆ

“อย่าดูถูกคำว่าเพื่อนสิวะอู้”

“กลัวนี่”

“มึงจะกลัวอะไร”

“กลัวเพื่อนไม่คบ กลัวเพื่อนทิ้ง อือ”

“โอเคๆ กูจะระวังมากกว่านี้” ผมรับฟังแล้วลูบหัวมันต่อเบาๆ หวังว่าเสียงเล็กๆของมันจะดังไปถึงหูของเพื่อนมันด้านหลังบ้าง

“สันดาน”

เอ้า เดี๋ยว

“ห๊ะ มึงด่าหรอ”

“พี่มึงอ่ะนิสัยไม่ดี มีสิทธิอะไรมาโกรธ มีสิทธิอะไรมาไม่คุยด้วยวะ” มันเงยหน้ามาเบะปากใส่ผม โอ๊ย มึงจะโกรธจะด่าก็อย่ามาทำหน้าน่ารักแบบนี้สิวะ 

“ขอโทษครับ” ผมยิ้มพร้อมกับลูบหัวมันไปด้วย รู้สึกแปลกเหมือนกันที่พูดครับกับรุ่นน้องผู้ชาย แต่มันน่าเอ็นดูไม่ไหวแล้วว่ะ เสียงตัวเองที่พูดอกไปเมื่อกี๊ดูเอ็นดูจนเดาเอาว่าไอ้ภูมิกับเพื่อนมันที่นั่งอยู่ด้านหลังคงแทบโก่งคออ้วกแล้วแน่ๆ

“ไม่ได้เกลียด ผมไม่ได้เกลียด ผมเกลียดแมลงสาบ เนี่ย มือแดงไปหมดเลยก็ไม่มาช่วย ไหนว่าชอบวะ ไหนว่าจะจีบวะ ไม่เห็นดูแลเลย” มันเบะปากขึ้นเรื่อยพร้อมกับงอแงยกมือขึ้นมาโชว์ให้ดูอีกต่างหาก พอมันเห็นผมยิ้มอยู่ก็เอามือมาตีหน้าผมป้าปๆบอกว่าเจ็บไม่ให้ยิ้ม เอ้า ก็กูจะยิ้ม เป็นเมียหรอมาสั่ง มันซุกหน้าเข้ากับอกผมบ่นงุ้งงิ้ง ยืนก็แทบจะไม่อยู่จนต้องเอื้อมเอาแขนไปพยุงก้นไว้เล็กน้อย ไม่รู้กูคุยกับเด็กปีหนึ่งหรือกำลังเลี้ยงเด็ก

“ขอโทษครับพี่หมอ” มันพูดเสียงอ่อยก่อนจะทิ้งทั้งตัวลงใส่ผม จริงอยู่ที่อู้ตัวเบา แต่โถมมาแบบนี้ผมก็เซไปนิดหน่อยเหมือนกัน ผมกระชับตัวมันในอ้อมอกย่อตัวเอาคางไปวางไว้บนหัวมันเล็กน้อย ใจบางจนจะขาดอยู่แล้วมาทำตัวน่ารักขนาดนี้



อู้...
ในอนาคตถ้าอยากฆ่ากูไม่ต้องเอามีดมาแทงหรอกนะ ลองไปทำแบบนี้กับใคร กูว่ากูก็คงตายจริงๆแหล่ะ






---

TALK


นิยายรักมาแล้ว! กว่าจะมาได้ ปาเข้าไปตอนที่ 17
ฮืออออออออออออ น้องอู้คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด

เป็นนิยายที่เขียนขึ้นมาให้คนอ่านอารมณ์ดีค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น 5555555555555555
เหมือนเครียดมาทั้งวัน เหนื่อย นอยด์ชีวิต มาอ่านก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆอะไรแบบนี้
หวังว่าจะทำให้คนอ่านได้ขำหึหึในลำคอออกมาในวันที่ร้อนจนเครียดนะคะ
  :mew1:


ฝากเพจในเฟสด้วยนะคะ Oiimaps ค่าา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-04-2017 21:33:17
 :katai3:   :hao6:   o13  สุดยอดดดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 26-04-2017 21:44:59
เปิดจองเลยไหมคะ พร้อมเปย์มากเลยค่ะ งื้อออออออ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมอยู่คนเดียว
เอร๊ยยยยย

 :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 26-04-2017 21:49:45
เกือบไปแล้วววววพี่หมอใจแป้วเลย เกลียดตัวเบ้อเร่อเลย. ดีนะที่เมาแล้วเฉลย55555 ขอหวานมากๆๆน้าตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 26-04-2017 21:50:14
 :haun4:อู้สายอ่อยนี้หว่าาาา.555 น่ารักมากมาต่ออีกนะ เป็นนิยายที่อ่านแล้วยิ้มขำตลอดๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-04-2017 21:53:08
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 26-04-2017 21:57:08
ถ้าเราเป็นพี่หมอจะกรอกเหล้าขาวให้อู้กระดกเป็นประจำ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-04-2017 22:02:34
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-04-2017 22:12:07
อู้ เมาแล้วเลื้อย ออดอ้อนพี่หมอ น่ารัก
“แต่ปันชอบพี่นะพี่หมออออ ดุดีอ่ะ อยากอาวไปฝ้าวบ้านนนน”
“ไม่ให้ ไม่ให้พี่หมอ”

”พี่หมอ...เป็นไม้ตียุง”
”ไม้แขวนเสื้อ”
”ไม้เรียว ชอบตีตูดกู”
”ไม้ตีแมลงสาบหนึ่งเดียวววว"
”เป็นไม้แพ พาไปหาหมออ”
”เป็นไม้ของกู” บึ้มมมมม!!!!!  :z3: :z3: :z3:

“เป็นผัวอ่อมาสั่ง!”
“เออ! อยาก! อยากเป็นจะตายห่าอยู่แล้ว!”
“ไม่ได้ ไม่ให้เป็น”
“ทำไม ทำไมเป็นไม่ได้”
“เดี๋ยวเพื่อนทิ้ง” 
นี่คือความในใจของอู้ กลัวเพื่อนรับไม่ได้
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 26-04-2017 22:26:18
น้องอู้ สายซึนแถมมุ้งมิ้ง :hao7:

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: pika_ ที่ 26-04-2017 22:36:41
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 26-04-2017 22:39:50
อู้น่ารักกกกกก เมาแล้วน่ารักมาก ปกติก็น่ารัก ฮรืออ อยากอุ้ม--- //โดนพี่หมอต่อย
อู้คนอ่อยที่แท้ทรู พี่หมอก็น่ารักกก คู่นี้น่ารัก! ชอบ! ชอบปันด้วยนะ--
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-04-2017 22:45:47
เกือบต้มน้ำใบบัวบกให้หมอแล้ว เกลียดตัวบะเริ่ม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Himbeere20 ที่ 27-04-2017 00:00:11
ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกคํ่าคืน


โอ้โฮ อ่านเสร็จนึกถึงกลอนบทนี้ทันที
ขอมอบให้กับพี่หมอและน้องอู้ผู้กำลังตกอยู่ในห้วงรักหนักอก :hao7: :hao7:

ปล  มีความอยากไปนั่งอยู่ในวงเหล้าด้วย คงสนุกน่าดู
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-04-2017 00:11:56
โอ๊ยยย ลุ้นใจหายใจคว่ำ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 27-04-2017 00:59:07
มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
คราวนี้มีเวลาไม่มาก มีนิยายดองรออ่านในคลังเยอะเกิ้นนน 5-6 เรื่อง แล้วว่าจะลองแต่งนิยายกับเค้าดูบ้าง เลยมีเวลามาคอมเมนท์ให้น้อย เอาเป็นว่ามาบอกส่วนคำผิดละกันเนอะ
1.ยังอยากไม่คุยด้วย -> ทำการปรับรูปประโยคใหม่เป็น "ยังไม่อยากคุยด้วย"
2.สู้ยังสุดจะมายอมแพ้อะไรวะ -> ไม่เข้าใจ + งงคำว่า สู้ยังสุดอ่ะ คือไรอ๋อ
3.มาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น -> เมาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น
ปล.พี - เติ้ล น่าจับจิ้นดีจริงๆ :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 27-04-2017 01:20:53
นังนี่จะมีผู้ให้พูดประโยคนี้ด้วยม้ายย
อิจฉาอู้   :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 27-04-2017 02:18:57
 o13 พึ่งเข้ามาอ่าน ให้ล้านไลค์เลย  สนุกมาก ขำมาก  อ่านยาว ๆ รวดเดียวถึงตีสองเลย 
รักกันเร็ว ๆ นะ  พระเอกนายเอกน่ารักทั้งคู่  เพื่อนก็เฮฮา อ่านไปขำไป ไม่มีดราม่า
ขอบคุณที่มอบความสุขให้นักอ่านทุกคนค่ะ :3123: :L1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 27-04-2017 13:23:50
 :hao7:  น่ารักมากมายยยยย :hao3: ถ้านักเขียนคิดจะรวมเล่ม...ขอให้มีe-book ด้วยนะค่ะได้โปรด.....ชอบมากๆค่ะ...รอมาต่อนะค่ะ :katai5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-04-2017 14:00:39
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-04-2017 15:01:29
น้องอู้น่ารักกกกกก ทำพี่หมอใจแป้วตั้งหลายรอบ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 27-04-2017 15:45:16
55555 อู้เมาดิบป่าว พูดเยอะเลยย
เหมือนต้นไม้ได้น้ำไหมพี่หมอ ยิ้มปากฉีกเลยนะ ใจพองโตจนกลัวจะแตก

อู้น่ารักมาก มีอ้อน มีงอแง มีใจแหละ แต่กลัวเพื่อนทิ้ง
พี่หมอต้องเข้าใจน้องนะ น้องมีใจ

หมอต้องชงพีเข้มๆนะ ถามดี เปิดดี แต่ไม่รู้ว่าจริงจังขนาดไหน แค่ห่วงหรือแอบหวง
โยหายไปเลยนะ ไปหาน้องมิหรอคะ

เพลียกับทีมแป๊ะ เติ้ล ปัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 27-04-2017 16:11:03
บางทีก็งงนะว่าน้องมันชื่ออู้หรืออ้อย ฮิ้ววว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 27-04-2017 17:21:15
น่ารักกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 27-04-2017 20:04:38
พอพูดถึงพี่แป๊ะ เราจะนึกถึงพี่จ็อบ rubsarb proฯ//ชื่อเล่นในวงการคือแปะ โคตรเข้า//ชอบตบมุกแบบเดัยวกันเลย 5555


ไม่รู้รูปที่แนบจะขึ้นรึเปล่านะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 27-04-2017 20:17:22
ช่วยมาน่ารักใกล้ๆหน่อย จะเอถุงปุ๋ยคลุม แล้ววิ่งเอากลับไปเลี้ยงต่อที่บ้านเลยคนเนี้ย น้องอู้น่ารักกกกกกก :impress2: :man1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-04-2017 20:21:32
ตอนนี้คือสงสารพี่หมอออออะ
อารมณ์แกว่งสวิงเป็นชิงช้าเลยพี่เอ้ยย
เดี๋ยวดีพดาวน์ตอนน้องบอกเกลียด
หงอยๆซึมๆช้อคๆหน่วงๆกันไปป
พอท้ายตอนนี้สวีทหวานเว่อ
อ่านแล้วจะเป็นไบโพล่าตามพี่หมอ55555
อู้นี่มันก้น่ารักจริงๆเลนอะ เมาแล้วน่ารักคูณล้านเลย
มีอะไรคือพูดออกมาหมดด โคตรน่ารัก
พี่หมอก้โคตรหลงน้องอะ หลงแบบชาตินี้ไม่มีทางหาทางออกเจออะ
ยิ่งประโยคนี้นะ "อู้...ในอนาคตถ้าอยากฆ่ากูไม่ต้องเอามีดมาแทงหรอกนะ ลองไปทำแบบนี้กับใคร กูว่ากูก็คงตายจริงๆแหล่ะ"
หูยยยยย พีคคค่ะพีคคคค
ทั้งรักทั้งหลง จี๊ดดมากกก
สำลักความรักของพี่หมอไปตามๆกันเลยค่ะตอนนี้
รอค่าาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 27-04-2017 20:36:39
สนุกมากกกกกก  เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ยังไม่ถึงตอนล่าสุดแต่ขอมาเม้นให้กำลังใจคนเขียนก่อนเลย
ตอนนี้เราเครียด ๆ กำลังหานิยายเบา ๆ ช่วยคลาดเครียดอยู่ ได้เจอเรื่องนี้ดีใจมากก ฮามากเลยค่ะ
พอได้หัวเราะดัง ๆ แล้วสบายขึ้นเยอะเลย ตอนแรกเห็นชื่อเรื่อง ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องตลกขนาดนี้
นึกถึงเรื่องสยอง ๆ หรือ ดราม่าก่อนเลยนะเนี่ย ดีนะที่ลองเข้ามาอ่าน ไม่งั้นต้องเสียดายมาก ๆ
เดี๋ยวไปไล่อ่านจนครบแล้วจะมาเม้นอีกทีน้า ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้มากเลยจ้า
ปล. ตอนนี้เป็นแฟนคลับพี่แป้ะล่ะ ชอบมากเลย 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 27-04-2017 21:27:47
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 27-04-2017 23:10:00
เหมมือนๆจะมาม่าแต่ก็แอบฮาทุกชอต
น้องอู้เมาแล้วน่ารักกกขนาดเน้ พี่หมออย่าได้ทนค่ะ
ว่าแต่ตื่นมาจะจำได้มั้ยอ้อนอะไรไปมั่ง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: mang_zine ที่ 28-04-2017 10:59:56
ขอห่อน้องอู้ใส่ถุงกลับบ้านได้ม่ะ อะไรจะน่ารักน่าฟัดขนาดนั้นน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 28-04-2017 15:32:51
อ่านรวดเดียวเลยค่า..ชอบมากทั้งสนุกทั้งตลก :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Night07 ที่ 28-04-2017 22:11:23
สนุกค่ะ อ่านแล้วฮาดี555   :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 28-04-2017 22:28:14
อู้ ขนาดนี้แล้ว คบกันเถอะะะะะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 28-04-2017 23:22:27
 :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 29-04-2017 08:36:38
น้องอู้น่ารักมากกกก อยากจะแย่งมาจากพี่หมอเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: bonitatnd ที่ 30-04-2017 18:33:22
อ่านแล้วก็เขินนนนน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: littlep_ ที่ 01-05-2017 12:09:27
ทีมหมอ สัมผัสได้ถึงความละมุนของนาง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 02-05-2017 21:50:49
โอ๊ยย หลากหลายอารมณ์มากๆ
แต่รวมๆแล้วหวานมากก หวานจนเกือบลืมมุกฟายของดูโอ้ตลกแห้ง
พี่หมอรุกหนัก น้องก็อ้อนหนักก โอ้ยยย หลงอู้แล้วว
 :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-05-2017 10:05:45
พี่หมอหลงเมียค่ะ


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 03-05-2017 13:05:39
 :hao7: น่ารักกกก :hao7:...มาต่อด่วนค่ะ....จะลงแดงแล้ว :call:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 03-05-2017 13:32:37
อู้เอ้ยยยยยย สร่างเมาแล้วหวังว่าจะไม่ลืมนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 17 ความสับสน 26/04/17 ◄ p.14
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 03-05-2017 15:03:21
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 05-05-2017 17:35:36
ตอนพิเศษทำสุกี้
[/b]




สวัสดีครับโพ้มมมมม ขอเสียงหน่อยยยยยยย
เปิดมาก็จะดูหล่อๆ เพราะผมไม่ใช่ใคร ผมคือเติ้ลรสแอปแปด หอมหวานแอปเปิ้ลใครๆก็ยากจะลิ้มลอง สาวคณะใดได้สบตาเป็นต้องสะดุด



หล่อโลกมืดเลยว่างั้น?


เพราะแสงสะท้อนหัวล้านเข้าตา!!


พ่าม!!



ไม่ใช่...
ไหนๆก็เปิดมาหล่อก็ขอหล่อแบบสติดีกันหน่อยครับ ตอนนี้ผมก็กำลังมาเดินตลาดครับเราจะมาเปิดความลับชาวหอในให้ทุกคนรู้กัน อยากรู้ใช่ไหมหล่ะครับ

ช่ายยยยยย
ครับ อย่างที่ทุกคนรู้นะครับว่าชาวหอเราเนี่ย จะทำอะไรกินก็ลำบาก ไอ้จะเดินไปเซเว่นลงบันไดก็ขี้เกียจ ท้อแท้มากแค่ไหนใครจะรู้ เวลาตอนกลางคืนชาวมหาลัยในเมืองอัพปิ้งชาบูเชคอินทองหล่ออาร์ซีเอ นี่ชาวบ้านนาได้แต่เปิดรูปชาบูในมือถือแล้วเลียจอ หนักสุดคือเคอร์ฟิวหอแล้วเดินไปหาอะไรกินไม่ได้ โลกชาวหอในมันก็จะโหยประมาณนี้แหล่ะครับ ฮึกๆ ขออนุญาตยกชายเสื้อมาปาดน้ำตา


“ไอ้เติ้ล มึงหยิบผักไปยัง ลีลาชิบหาย” ไอ้นี่ก็เหมือนชาติที่แล้วตายตอนเตะบอล ขัดกูจัง ขัดมันทุกลูก กูกำลังทำหน้าเศร้าเล่าความเท็จอยู่ไม่เห็นหรอ!!

“ทำไมมึงอยากกินชอคโกแลตหรอวะ”

“แลตห่าอะไร”

“คิดจะผัก คิดถึงคิดแคททททททท”

“...”

“...”

“...”

“เงียบ สงสัยไม่คิด”

โวะ อยากตลกแต่เพื่อนไม่เห็นด้วย เลยจำใจต้องมานั่งคัดผักต่อ เห็นกูเป็นหมวกคัดสรรบ้านหรอถึงต้องมานั่งคัดผัก หรือหน้ากูเหมือนหนอน คือกูต้องรู้ป่ะว่าผักไหนอร่อย พอต้มมันก็เปื่อยหมดมะ จะลองเสียสละแดกให้ก็เกรงใจหน้าป้าคนขาย อีกนิดคงเอาที่ไล่แมลงวันฟาดหน้ากูแล้วเนี่ย

อ่ะๆ ไหนก็เกลิ่นขนาดนี้ ก็พอจะรู้กันแล้วใช่ไหมครับว่าเราจะทำอะไรกัน เราจะทำสิ่งที่เด็กหอเลเวลคนรวยเท่านั้นที่ทำให้ นั่นก็คือ!!



ซื้อมหาลัย!!


ไม่ใช่!!


อันนั้นรวยไปครับ เราจะทำสิ่งที่คนธรรมดาทำก็พอ นั่นก็คือ!!

สุกี้!!!

คือเด็กหอในเนี่ยมันก็จะมีการแบ่งวรรณะกันหน่อยครับ ต่ำสุดอย่างระบบจัณฑาลก็จะน่าสงสารหน่อย เป็นระบบตามมีตามเกิด คือสมมุตมึงมีมาม่าแต่ไม่มีพลังวิเศษแบบคาถานินจานารูโตะหรือมึงไม่สามารถร่ายเวทอินเซนดิโอ มึงก็อาจจะต้องนั่งญาณจนกว่ามาม่าจะสุกเองซึ่งนั่นหมายความว่าจงหิวและหลับไปซะแล้วค่อยไปมโนภาพฝันว่าได้แดกอีกที

หรูขึ้นมาหน่อยก็จะเป็นระบบคนขยัน ที่จะเดินลงไปกดน้ำร้อนตรงประตูหอชั้นหนึ่งพอขึ้นมาถึงชั้นห้ามาม่าก็อืด และหรูขึ้นมาอีกคือมีกาต้มน้ำเป็นของตัวเอง นี่จริงๆ ตอนผมเจอผมก็ว้าวแล้วนะครับ มันลงทุนอะไรเบอร์นี้ ได้ข่าวว่าสาวๆวิศวะนี่ต้มใส่ถุงอังหน้าท้องตอนเป็นประจำเดือนกันใหญ่ ส่วนเราชายไทยก็ครับต้มมาม่า ชงกาแฟยามสอบซึ่งส่วนใหญ่กาพวกนี้จะมีสถานะเป็นของสาธารณะครับ ขนย้ายง่าย ยืมแล้วยืมอีก

แต่ครับแต่ มันก็จะมีแบบเยี่ยงวรณะพราหมณ์คือไฮโซสุดนั่นก็คือมี หม้อสุกี้!! คือมันยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวครับ ถึงจะต้องแอบลักลอบกันหน่อย ทำอาหารก็ต้องมีความลับเยี่ยงค้ายา เดี๋ยวป้าหอจับได้จะโดนบ่นประมาณสามนาทีว่ามันกินไฟ


ไฟกินไม่ได้แต่สุกี้กินได้นะครับป้า!!!


“โหลอู้ วันนี้มึงมาห้องเติ้ลป่ะ ว่าจะทำสุกี้กันอ่ะ” ไอ้ปันที่กำลังทำตัวฉลาดเลือกเนื้อสัตว์แนบหูคุยกับโทรศัพท์ครับ คือมันดูทำตัวฉลาดเพราะเมื่อวานยังสับสนไก่กับเป็ดอยู่เลย นับภาษาอะไรกับเลือกเนื้อสัตว์ที่อยู่ในสีแพนโทนส้มเหมือนกัน ไม่มีท้าง! ใครไหนจะหล่อและฉลาดได้เท่าหนูเติ้ล!!

“ไอ้เติ้ล มึงเลือกผักเสร็จรึยัง!!!”

โว้ย!!!
วุ่นวายจริ๊ง!!
คิดจะผักคิดถึงคิทแคท!!



ออกจากตลาดเสร็จเราก็มุ่งหน้ากลับหอในบ้านเราครับ โดยรถที่สนับสนุนโดยคุณโยชิเจ้าเก่าเจ้าเดิม เสียเวลาเล็กน้อยเพราะมัวแต่เสียเวลาอธิบายเพศผักชีให้ไอ้ปันฟัง คือผมเล่นมุกผักชีเป็นเพศเมียครับ ไอ้ปันมันเลยสงสัยว่าแล้วทำไมไม่มีผักฮี กูนี่ไปไม่เป็นเลย ไม่รู้จะงงที่มันสงสัยเรื่องเพศผักหรือชื่อที่ฟังดูแปลกๆอาจจะไม่ผ่านเซ็นเซอร์ของผักดี ถามกูกูจะตอบได้ไหม หน้ากูเหมือนผู้ถนัดทางผักชีหรอ หรือมองๆไปแล้วหน้ากูคล้ายๆใบผักอ่ะ งง

“มึง เดี๋ยวอู้มากินด้วยนะ” ไอ้ปันชะโงกหน้ามาจากเบาะหน้า ผมก็พยักหน้าไป ว่าแต่เอาพี่หมอมาด้วยมะ ช่วงนี้ตัวติดกันเหลือเกิน อยากจะลองแซว แต่เห็นหน้าพี่หมอเหมือนพวกฆ่าหมีด้วยมือเปล่า กลัวใจจะฆ่าเติ้ลด้วยตีนเปล่าแทน ฮือๆ หนูเติ้ลเป็นคนบอบบางนะรู้ยัง

พูดงี้แล้วแบบอยากจะเมาท์มอยอ่ะ เอาจริงผมก็ดูออกแหล่ะว่าพี่หมอเหมือนจะเต๊าะเพื่อนผม คือไม่เหมือนจะ คือพี่มันเต๊าะเลยแหล่ะ โถ้ๆๆ อยากจะทำเสียงโถเยี่ยงแม่ค้าขายผักที่ตลาด โถแบบจริตกิ๊กสุวัจนี คือมันชัดมากครับ ประกบไม่ห่าง เข้าระยะประชิดหน่อยต้องแสดงความเป็นเจ้าของโดยการกอดคอแล้วทำหน้าหมาหวงลูก ขู่ฟ่อๆใส่ทุกคนรอบข้าง ไอ้เพื่อนผมก็ไม่ได้ดูขัดขืนอะไรทั้งๆที่ตอนแรกบ่นแทบทุกวัน ซักพักเหมือนมันชินก็พิงพี่ปล่อยให้พี่ดึงหูดึงหางแต่โดยดี เพื่อนไม่ได้อึดอัดใจเราก็ไม่รู้จะไปอึดอัดใจแทนทำไมครับ มีแต่มันนั่นแหล่ะจะชอบมโนไปเรื่อยว่าเพื่อนไม่ชอบ เพื่อนตีตัวห่าง สายมโนที่แท้จริง


เพื่อนนะครับ มิตรภาพเพื่อน
ต่อให้วันพรุ่งนี้มันลุกขึ้นมาใส่กระโปรงยาวสิบสี่สั้นเสมอตูดไปเรียนพวกผมก็อยู่ข้างมันอยู่ดี เพราะนี่คือสิ่งที่เพื่อนเป็น คนเรามันสบายใจจะอยู่ที่ไหนมันก็อยู่ตรงนั้นครับ แล้วถ้ามันสบายใจจะอยู่กับพี่เขาเราเป็นเพื่อนก็มีหน้าที่แค่อยู่ข้างๆเคารพการตัดสินใจมันครับ


แต่ทำเพื่อนกูร้องไห้นี่ก็อีกเรื่องนะครับพี่หมอ


โห ประโยคเมื่อกี้นี่หล่อเลยวะ พูดไปครับ เห็นกล้ามพี่มันกูก็พนมมือล้อเล่นค้าบแล้ว ใครจะกล้าแหยมกับพี่เดือนเดือนคนดังมหาลัย อย่าหาว่านินทารุ่นพี่เลย แต่ไอ้พี่หมอนี่แม่งกลัวเมียชัดๆเลยเถอะ อ่ะโถ่ๆๆๆ มาทำเป็นเข้ม กูไม่เห็นขัดใจอู้ซักเรื่อง ว้ายๆ กลัวเมียนี่นา นินทาในใจได้ พี่มันไม่รู้ คริ


“เติ้ล ทำไมหน้ามึงชั่ววะ”

“งี้แหล่ะปัน ที่มาของทำไมตัวร้ายมักหล่อ”
 
หึ อยากจะหัวเราะแบบตัวร้ายใส่ ตัวประกอบอย่างมึงนั่งเป็นเครื่องปรับอากาศบนรถเงียบๆไปเถอะไอ้ปัน แล้วผมก็นั่งไถไลน์กับสาวคณะมนุษย์ตลอดระหว่างทางกลับบ้าน คนมันฮอตครับทำไงได้ เนี่ย ไม่อยากจะอวดว่า สาวๆทักมาเต็มเลยว่าพอมีเวลาว่างซักสองสามชั่วโมงไหม ไอ้แบบนี้จะชวนกูเดทแน่ๆ

ใช่สิ ต้องใช้แน่ๆ !!   
เติ้ลรู้เติ้ลเรียนมา!!



พอมาถึงหอเราก็ต้องเล่นละครกันต่อครับ ทำเป็นถุงที่ถือขึ้นนั่นหาใช่อาหารสดไม่ ทำหน้าทำไม่รู้เรื่อง ส่วนที่พิรุธหนักคือไอ้ปัน ไอ้บ้านี่เหมือนแม่งรู้ว่าทำผิดแล้วรู้สึกผิดอ่ะ ล่กใหญ่เลย ตาดำแม่งจะมาเจอกันตรงกลางแล้ว โอ๊ย กูสงสารตัวเอง ห้องผมอยู่ชั้นสี่ ก็เดินกันจนแข็ง


ขาแข็ง?


ใช่!!


อะไรจะแข็งวะ ตะไคร้หรอ แหม ... ชงเอง ตบเอง แหมเอง กูเองนี่แหล่ะ เปิดประตูห้องไปไอ้อู้ก็นอนอยู่บนเตียงรออยู่แล้ว ดีครับได้ลูกมืเพิ่มเราก็เริ่มประกอบอาหารครับ ตื่นเต้นเล็กน้อย ปกติจะสาระแนไปกินห้องชาวบ้าน ครั้งนี้ยืมเตาพี่โยมาทำ เริ่มเลยครับ ลำดับแรกเลยคือเราหันไปบอกไอ้พีว่ามึงเปิดกูเกิ้ลซิมาทำอย่างไร รวมตัวผู้ชายไม่แตะครัว เริ่มกันแบบมั่วๆครับ

“เค้าบอกให้ใส่น้ำลงไป”

“ใส่เท่าไหร่วะ” ไอ้ปันชะงักขวดน้ำ

“ใส่ๆไปเถอะมึง เอาที่ต้มได้” พรวดเดียวหมดขวดลิตรเลยต้องวิดออก เริ่มต้นก็พังเลย

“ใส่ซีอิ๊วสองช้อนชา”

“เห้ย เราไม่แดกชาจะหามาจากไหน”

“...”  ชาโออิชิก็ได้มั้งปันเพื่อน ถุ้ย! นี่ก็เอ๋อไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์

“ใส่ไปเถอะมึง เหยาะไป เหยาะๆหน่อย”

พรวด!!

อ่ะชิบหาย ซอสหก เป็นซุปน้ำดำเลยมึง น้ำสุกี้หรือน้ำท่อ...

“อะ เอาหน่า ถือซะว่าเป็นสุกี้ญี่ปุ่น” งี้ก็ได้หรอวะไอ้ปัน ...

“อ่ะมึงแก้รสชาติด้วยคนอร์” ไอ้อู้แก้สถานะการณ์ด้วยการโยนก้อนผงชูรสลงไปดังต๋อม รอมันเดือดปุดๆก็ค่อยตักชิมครับ


อื้อหือ...


เค็มจนไตต้องร้องขอชีวิต


ซีอิ๊วที่ว่าเค็มบวกคนอร์ไปอีก มึงไปเอาน้ำทะเลเดธซีมาต้มยังง่ายกว่า ไอ้นี่ก็รู้เลยนะว่าไม่เคยเข้าครัวกับแม่ จบปัญหาทุกอย่างด้วยคนอร์

“กูว่ามันไม่ใช่แล้วหล่ะ” ไอ้อู้รีบส่ายหัว หรอมึง กูว่าไม่ใช่ตั้งแต่ซอสหกจนดำมึงก็ยังโยนคนอร์เข้าไปแล้ว!!!

“สัด เค็มขนาดนี้ อยากลองเข้าโรงพยาบาลกันหรอมึง”

“เอาใหม่ๆ” ไอ้พียกหม้อเดินไปเทลงส้วมแล้วกลับมาเริ่มเทน้ำใหม่ครับ เทน้ำ เหยาะซีอิ๊วแบบไม่หก ใส่คนอร์ครึ่งก้อน ดมกลิ่นแล้วมโนไปว่ามันโอเคก็โปะผักลงไป ตอนนั้นเองที่ไอ้พีหันมามองหน้าผม

“ไอ้สัดเติ้ล มึงเลือกตะไคร้มาทำไมเนี่ย”

“เอ้า ก็มึงบอกให้กูเลือกผัก”

“ผักสุกี้!!”

“แปลว่าหมูหรอ”

“นั่นสุกร!!!”

“พ่าม!!”

เข้าขากันดีไม่มีใครเกิน ภาพตัดไปที่ไอ้ปันนั่งหน้าเครียดครับ ทำหน้าเครียดแบบนี้ รอซักสามวิครับ

1..

2..

3..

“ที่ใช่จังหวัดป่ะวะ!”

“อะไรวะปัน!!” ช่วยมันตื่นเต้นหน่อยครับ เพื่อนอุตส่าห์หน้าเครียดคิดมุก

“สุราช!!!”

“...”


โห...
ไม่คล้องเหี้ยอะไรเลย

“ห้า”

“ห้า”

“บวก”

อ่ะ เอาไปห้าห้าบวก แค่นี้เพื่อนปันก็ยิ้มดีใจแล้วครับ มักน้อย อยากจะเปิดเพจร่วมเป็นหนึ่งในกำลังใจให้ปันปันได้เล่นมุกตลกมีคนขำ ช่วยไปไลค์แอนด์แชร์กันหน่อยนะครับ ต่อความฝันให้นายหน้าจืดได้มีที่ยืนต่อไปในโลกที่โหดร้ายใบนี้ เอวัง

“เติ้ลๆ มึงหยิบหมูบูชามาซิ”

“ชาบู!”

จากนั้นเราก็เอ็นจอยอีตติ้งครับ หนึ่งในความสุขของเราชาวหอคือการล้อมวงกินสุกี้ กระดกแป๊ปซี่แล้วแข่งกันว่าใครเรอดังที่สุด เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข ไอ้ปันที่ดูดวุ้นเส้นแล้วโดนเสี้ยนตะเกียบทิ่มปากก็ได้ไปอีกหนึ่งฮา ดูท่าทางจะมาสายตลกเจ็บตัว กินกันไปซักพัก ผมก็มองควันที่ลอยขึ้นไปด้านบน เออ ควันเยอะเหมือนกันแฮะ อาจจะเพราะมานั่งกินกันตรงกลางห้องด้วย ว่าแต่ ควันมันลอยไปตรงที่จับไฟไหม้ คงไม่เป็นไรหรอกม-





กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!







“เห้ย สัญญาณไฟไหม้!!!!!”







ชิบหายแล้ว สุกี้ทำพิษ!!!!
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจะแดกสุกี้ต้องทำริมห้องไม่ก็ระเบียง!!
อ้าวๆ ไอ้ปัน มึงจะคว้าผ้าห่มวิ่งลงหนีไฟไปทำไม มึงกลับมา!!




-------------

มาแบบสั้นจุ๊ดแบบเจ็ดหน้าเวิร์ด เอามาคั่นเวลาให้หายคิดถึง 5555555555
ก็จะหายไปหน่อยค่ะ ช่วงนี้ไฟนอล แต่ก็ไม่อยากหายไปนานเพราะคิดถึงน้องอู้
ฮึกกกกกกกกก  มาแบบชีวิตเด็กหอที่แท้จริง ลักลอบต้มสุกี้ ชีวิตที่ไฮโซของเด็กหอใน ณ ตอนนั้น


พี่หมอ :ไม่ให้คิดถึงโว้ยยยยยยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 05-05-2017 17:40:25
ไฝ้กันไหมล่ะพี่หมอ หึๆๆๆๆๆๆๆ
 :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-05-2017 18:50:02
ขำ ความมโนของเติ้ล เรื่องพี่หมอ
ว่าหวงอู้ กอดคออู้ แล้วทำหน้ายังกับแม่หมาหวงลูก
ว่าพี่หมอกลัวเมีย เพราะตามใจอู้ตลอด

ปัน ก็ตลกเลือกตะไคร้มาทำสุกี้
พอสัญญานดไฟไหม้ดัง ปับหอบผ้าห่มหนีไฟซะงั้น
ให้สงสัยใครมาเป็นคู่ปันนะ
      :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-05-2017 19:16:04
 :katai2-1:  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 05-05-2017 19:56:33
555 ป้าเฝ้าหอมาแน่ โดนแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 05-05-2017 20:11:29
โอ๊ย ปัน ไหวไหมลูก 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 05-05-2017 21:05:45
5555555 เอ็นดู น้องปันมากกก
น่ารักกกก. สู้ๆๆในการสอบนะ เต็มๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 05-05-2017 22:31:22
ปันนี่ สุดยอดจริง ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-05-2017 23:33:31
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: sukaz ที่ 06-05-2017 21:42:09
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-05-2017 00:57:55
ขำน้องปันนน 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 07-05-2017 01:23:19
ปันปันมีคู่มั้ยคะ อยากให้น้องมีอะ น่ารักกกกกกก ถ้ายังไม่มีก็ขอเสนอพี่ภูมิค่ะ แง้ 5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Panizzz3838 ที่ 07-05-2017 09:50:29
 :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 07-05-2017 10:39:14
กลุ่มนี้ใครปกติบ้างเนี่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 07-05-2017 13:59:52
ขำจนสำลัก ขำทุกบรรทัด แทบทุกตัวอักษร 55555
ชอบปันอะ ความเอ๋อนี้ ตลกกก น่ารักไปอีกกกก 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 08-05-2017 10:14:58
ทำไมแค่ทำสุกี้เติ้ลต้องตลกขนาดนี้ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น้องปันผู้ออกมาเด๋อด๋าแย่งซีนทุกคน
นี่ชอบตอนเติ้ลพูดเรื่องเพื่อน แบบดูรักเพื่อน ดูห่วงอู้ แต่อะไรคือมาจบที่กลัวแล้วครับ ว้อย ๕๕๕๕๕๕
 :katai3: :katai3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-05-2017 08:56:06
ฮาน้ำตาไหลไปอีกกกกกก :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: หนูปลวก ที่ 09-05-2017 23:04:34
รักคู่นี้...อินได้อีก :hao3:
สวีทได้แม้เวลาเมา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ครัวเด็กหอในของชาววิศวะ 5/05/17 ◄ p.15
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 10-05-2017 02:26:38
นิยายตลกมากกกกกกกกก ชอบๆๆๆ 5555555555
สงสารพี่หมอเล็กน้อยถึงปานกลาง สู้ต่อไปค่ะพี่
พี่ภูมิมีคู่ไหมคะ ก๊าวมากคนนี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 10-05-2017 18:52:28


18




อือ...
หนัก

อือ
อึดอัด

อือ
เหนียวตัว

อือ..
มันคุ้นๆว่ะไอ้ความหนักอึดเหนียวแบบนี้ ผมลืมตาโพร่งก็พบกับกำแพงที่อยู่ในระยะประชิดตา โอเคนั่นไม่เท่าไหร่ สงสัยเตียงติดกำแพง แต่ไอ้แขนหนักๆที่พาดพร้อมกับความอุ่นจนเกือบร้อนจากทางด้านหลังนี่สิ อยากจะลองกระดิกตูดดูว่าเจ็บตูดรึเปล่าวะ โดนสอยไปรึยังแต่ก็กลัวไปสีอะไรเข้า จากที่ไม่โดนอะไรอาจจะโดนอะไร(?)ก็ได้

เอาหล่ะมึง รายการสายฟ้าแล่บมาเลย ปุจฉาใครเอ่ยกำลังนอนกอดกูอยู่ ฮือออออออออ ว่าแล้วก็หยีตาปวดหัวเล็กน้อย ค่อยๆระลึกชาติก่อน เมื่อวานสุดท้ายก่อนภาพตัด จำได้ว่า

...ว่า
อ๋อ ไอ้ปันปวดขี้ แล้วก็พามันไปขี้ ค่อยโล่งหน่อย โถ่ ไอ้พุงยุ้ยของกูนี่เอง

“ปันปัน กูปวดหัวว่ะ” ปวดจริงนะครับ ไอ้ปันไม่ตอบสงสัยวิญญาณยังไม่เข้าร่างพอกัน ไม่แปลกใจสภาพเมื่อวานน่าจะแยกปันกับขี้ไม่ออก ว่าแล้วผมเลยพลิกตัวซุกกับอกมัน เอาขาก่ายด้วย ท่าประจำครับ

...อือออ อกแน่นขึ้นนะเนี่ย เอ๊ะ คลำพุงนุ่มทำไมทำไมมันแข็งวะ เห้ย พุงนุ่มหล่ะ!!

“คลำต่ำอีกนิดเป็นเรื่องแล้วนะลูกหมา”


หื้อ?
ไมเสียงดูแตกหนุ่มจังวะ เพื่อนปันเสียงต่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลืมตาโพร่ง ชิบหายแล้วหล่ะ ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่ไอ้ปันแน่ๆ เสียงทุ้มแบบนี้ อกแน่นๆแบบนี้แถมลอนพุงแข็งแบบนี้


เห้ยยยยยยยยยยยย!!!!!

“พะ พะ พี่”

“ไง” ไงพ่อง ไม่ต้องมายักคิ้วหล่อเลยนะ ผมรีบยันตัวพี่มันออกลุกขึ้นนั่ง แต่เหมือนลุกเร็วไปปวดหัวจี๊ดจนต้องก้มหัวต่ำ ไอ้พี่หมอก็ลุกขึ้นมาตบๆหลังผม

“ความดันต่ำหรอมึง”

 “หมอ ห้องน้ำว่างแล้ว อ้าว เป็นอะไรหล่ะอู้ แพ้ท้องหรอ” ท้องหน้ามึงอ่ะพี่ภูมิ กูไม่ใช่ผู้หญิง

แล้วยังไม่ได้กับผู้ชายด้วยโว้ย!!

ผมมองค้อนพี่ภูมิที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ซึ่งรายนั้นก็หาได้สนใจไม่ เดินเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเดินผ่านไปหยิบของอีกเตียงที่มีพี่แป๊ะนอนเอาขาซ้ายพาดกำแพง  ขาอีกข้างไขว้ไว้แล้วเอามือพาดหน้าผากไม่เคยทิ้งความเป็นยิมนาสติกลีลาขนาดท่านอนยังต้องยาก ชีวิตพี่แม่งยากจริงว่ะ ยอม ว่าแต่แบบนี้แสดงว่าพี่ภูมินอนเตียงเดียวกับพี่แป๊ะนี่ อ้าว แล้ว..

“พี่โยหล่ะพี่ภูมิ”

“วอนตีนแล้วมึง นอนอยู่กับกู ตื่นมาเรียกชื่อชายอื่นสองรอบแล้วนะ” โอ๊ยยย หัวโยกเลยไอ้พี่หมอเวร

“เจ็บนะ!”

“หึ ไม่รู้ เมื่อวานไม่ได้กลับมา ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายของมัน” เอ้า ไม่กลับมานอนมันจะเป็นโชคดีได้ไงวะ ผมเกาหัวงงๆ พี่ภูมิชอบพูดจางงๆดูมีเงื่อนงำ ดูต้องใช้ความรู้ตลอดเลย

 “ไปอาบน้ำไปมึง” พี่หมอเอาตีนถีบตูดผมปั้กๆ รุนแรงไม่มีใครเกิน

“พาไอ้ปันไปขี้แล้วมาโผล่มานอนกับพี่ได้ไงวะ”

“ใครพาปันไปขี้”

“ผมไง”

“มึงเนี่ยนะพาปันไปขี้” โดนถามกลับมาแบบนี้ชักงง อะไร หรือกูไม่ได้พาปันไปขี้แต่ไปขี้เป็นเพื่อนปัน เห็นเพื่อนขี้ขี้ตามเพื่อน สำนวนไทยดัดแปลงหรอ

“ไม่ใช่หรอ ก็จำได้ว่าพาปันไปขี้นี่”

“มึงจำไม่ได้หรอ”

“เอ้า พี่มึงบ้าหรอ จำได้ผมไม่ถามหรอก” พี่หมอถอนหายใจ

“เมื่อวานมึงเมา”

“รู้”

“แล้วก็ข่มขืนกู เนี่ยๆรับผิดชอบกูเลย”

ไอ้เวร อุตส่าห์ตั้งใจฟัง ตัวเท่าควายมาทำเป็นกอดตัวเองสะอื้น ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่หมอมันทันที ไซส์เท่าลูกหมาอย่างกูเนี่ยนะข่มขืนคนไซส์เท่าพ่อหมี โดนแขนพี่มึงฟาดคอซักปั้กก็ร้องแล้ว

“ไร้สาระว่ะ ไปอาบน้ำแล้ว” ผมลุกขึ้นจากเตียง กระโดดลงแบบเซๆเดินกลับไปห้องก็พบว่าทุกศพยังไม่มีการเคลื่อนไหว ไอ้ปันทำไมตีนอยู่บนเตียงหัวอยู่บนพื้นวะ แล้วนั่นไอ้พีไหงนอนกอดตีนไอ้เติ้ล ปวดหัวเลยกู ได้แต่เดินหยิบเสื้อบอลกางเกงบอลผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำแบบงงๆ

อาบน้ำเสร็จออกมาเพื่อนๆพี่ๆก็ตื่นกันแล้วครับ ทุกคนเดินกันเยี่ยงซอมบี้โหยศพ กว่าจะขุดซากขึ้นมาก็ปาเข้าไปบ่ายแล้ว วันนี้เรามีแพลนกันว่าจะไปเล่นน้ำตกแถวๆที่พักครับ วางแผนกันไว้ดิบดีว่าซักเที่ยงกินไปเล่นน้ำไป สรุปเที่ยงเพิ่งตื่น

“อู้ กูปวดหัวมากกกกกกกกก” ผมเดินเข้าไปลูบหัวลูบหางไอ้ปันที่นั่งอยู่บนเตียง พอมันนั่งแล้วหัวก็พอดีพุงผมเลย

“โอ๋เอ๋”

“ฮือออออออออออ ปวดหัวววววว” ไอ้ปันงอแงใหญ่ครับ ไม่ปวดหัวก็ปวดขี้ ชีวิตดูไม่ยุ่งยากดี

“พวกมึงไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวเตรียมไปน้ำตกไป” พี่ภูมิเดินมาบอกแล้วก็ปิดประตู ผมลูบปันต่อซักพักก็เดินออกไปหาอะไรรองท้อง คุ้ยถุงเซเว่นที่พี่มันซื้อขนมมาเมื่อวานก็พบขนมปังสองสามก้อน สภาพดูเหมือนซากอารยธรรมขนมปังโบราณ ถูกบี้ด้วยตีนไอ้ปันเมื่อวานระหว่างทางไปขี้แต่หิวเกินยังไงก็ต้องกิน กำลังจะแกะกิน เสียงเปิดตูบ้านก็ดังขัดซะก่อน

ขนมปังคาปากมองพี่โยกับเล็กที่เดินหน้างงๆกันเข้ามา

“อ้าว พี่โย อ้าวเล็ก” ผมโบกมือทักแบบเก้อเล็กน้อย ไปไหนกันมาวะเนี่ยกลับซะเช้าเลย

“อื้อ” เล็กยิ้มให้ผม

“เพิ่งตื่นกันหรอ” พี่โยเดินมาลูบหัวผมเบาๆ

“ครับ อ้อ เดี๋ยวว่าจะไปน้ำตกกันอ่ะพี่ รอพวกเพื่อนๆผมอาบน้ำก่อน เล็กน่าจะรู้จัก พอดีคุณลุงเค้าแนะนำมา”

“เราจะไปไหม?” พี่โยหันไปถามเล็ก

“แล้วแต่พี่เถอะ”



เห้ย...

ขนมปังหมูหยองทำไมมันดูหวานๆ อะไรวะบรรยากาศแบบนี้ ผมมองพี่โยสลับกับเล็ก งงสุดอะไรสุด งงในงง งงซ้อนงง ในตอนนั้นตาก็ผมพลันไปเห็นเสื้อบนตัวเล็ก เดี๋ยวนะ โลจิสติกส์ตัวเท่าหน้าพี่แป๊ะมาอยู่บนตัวเด็กเกษตรได้ยังไง ไหนอธิบายสิบคะแนน อื้อหือ ต่อมเสือกงี้สั่นรัวเลยครับ ตากระตุกเป็นจังหวะ 12 123 12 12 1  ทำไงให้ดูเสือกเนียนที่สุดดี

“เอ่อ กินขนมปังไหมเล็ก”

ใช่!
ตีสนิทก่อนครับ แผนแรกเลย เราต้องสนิทก่อนถึงจะค่อยๆถามเนียนได้ ฉลาดอะไรเบอร์นี้

“ไม่เป็นไร กินข้าวมาแล้ว”  แป่ว เค้าไม่เล่น ฮึกกก แต่เห้ย อะไรกินข้าวมาแล้ว ไปไหนกันมาถึงกินข้าวเช้ามาได้วะ

“ละ แล้วนี่ไปไหนกันมาหรอพี่โย เห็นพี่ภูมิบอกไม่ได้กลับมานอน” ต้องคุมสติไม่ให้เสียงสั่นครับเดี๋ยวเค้ารู้ว่าอยากรู้

“ไปนอนที่คอนโดกรุงเทพมาหน่ะ”

“ห๊ะ” อุทานแค่ห๊ะแต่ในใจนี่ตะโกนไอ้เหี้ยดังมากครับ เราต้องสำรวมกริยา หายใจเข้าลึกๆไอ้อู้ 

“พอดีแวะไปดูอาการมิคาเอล ดึกแล้วไม่อยากขับกลับ ก็เลยค้างคอนโดเลย”

บุกขึ้นคอนโดเลยโว้ยยยย พี่เทคใครวะ โยไหนไวไฟเฟ่อออ ควายสื่อรักป้ะเนี่ยยยยย อยากจะกิ๊วๆครับ แต่ดูบรรยากาศแล้วไม่น่าเล่นเพราะยังไม่ค่อยสนิทกับเล็กเท่าไหร่ กลัวกิ๊วแล้วกริบ เผลอๆเจอตีนมิ ผมเลยได้แต่กินขนมปังไปพร้อมกับความอึดอัด ภาวนาให้พรรคพวกลงมาไวๆจะได้เริ่มหารือวางแผนในการล้วงความลับในครั้งนี้

“อ้าว พี่โย สวัสดีพี่ ไปไหนมา”

“ไปค้างคอนโดที่กรุงเทพมา”

“อ้าวไมอ่ะพี่”

แล้วเพื่อนผมก็ทยอยกันลงมาแล้วก็ถามคำถามเดิม พี่โยพ่อพระก็รีพีทคำตอบมันทุกรอบ เห็นแล้วสงสารพี่มันแต่หน้าหลังจากที่เพื่อนๆผมรู้ ทุกคนก็ทำหน้าตาแบบอ๋อๆ โอเคครับพี่ แต่ในใจนั้นไซร้ เยะเข้ เรื่องนี้ต้องมีประชุมลับ

จริงๆ รอจนกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนกันครบองค์ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสอง เราถึงค่อยเริ่มเลื่อนขบวนครับ จริงก็ดีตรงที่ไม่ร้อนมาก เดินออกจากบ้านเตรียมไปขึ้นรถ คราวนี้พี่หมอมันรีบคว้าคอผมอย่างไวไปที่รถแล้วออกตัวเลย ไม่รอไอ้เติ้ลกับพี่แป๊ะที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาขึ้นรถ

“เห้ยพี่ แล้วพี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลหล่ะ”

“ช่างแม่ง”

“เอ๊า!!” ผมหันไปมองคนโดนทิ้ง2017 ไอ้พี่แป๊ะนี่ยืนหอบเป็นเป็นหมาหอบแดดเลย ยืนชี้นิ้วด่าไปถึงพ่อพี่หมอมันได้แล้วมั้ง

“ให้ไปรถพี่มึงแหล่ะ รถกูไม่ต้อนรับ ใส่เบลท์ด้วย” พี่มันหันมาบอกผม ผมเลยต้องหันไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่ก่อนพี่มันจะจัดเลิฟซีน จมูกแตะแก้มอีก   

พี่มันโยนมือถือมาให้ผมเปิดแมปเพราะเล่นออกมาแบบไม่สนขบวนรถคนอื่น ไปก็ไม่ถูก ความกากของพี่หมอนี้ ผมเลยต้องคว้ามาบอกทางให้พี่มัน บอกก็ไม่ค่อยเป็น เลยทางเลี้ยวมาสองอันแล้ว

“อู้”

“ว่า” ผมหันไปหาคนขับที่วันนี้ดูท่าทางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขนาดมอไซต์ตัดหน้าพี่มันยังยิ้มให้เลย หรือกูเมาแล้วพลาดอะไรดีๆไปวะเนี่ย

“เมื่อวาน กูไม่ได้โกรธนะ”

“แล้วบอกผมทำไมวะ”

“แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปช่วย”

“ก็ไม่ได้อยากให้ช่วยซักหน่อย ผมคนแมนๆแค่นี้ กระจอก”

“ตอนเห็นมือเจ็บก็เสียใจเหมือนกัน”

“...” อะ อะไรของพี่มันวะ

“อยากดูแลตลอดแหล่ะ ถ้าอนุญาต”

“โอ๊ะ ต้นไม้นั่นใบมันเลี้ยงเดี่ยวหรือคู่นะ” ผมรีบเบี่ยงประเด็นอย่างโง่ที่สุดในชีวิตที่เคยทำ เด็กอนุบาลมาเห็นยังต้องปิดปากขำ

จะให้ทำไงได้วะ เขินจนแก้มจะแตกอยู่แล้วเนี่ย!!!
แล้วใจมึงจะเต้นแรงขนาดนี้ให้กูตายไปเลยไหมหล่ะ!!!

“หึ”

“ขำไร” มาทำเป็นขำกลบเกลื่อน ไม่รู้หล่ะสิว่าใบเลี้ยงเดี่ยวหรือคู่!

“มึงจะน่ารักไปแล้วไอ้ลูกหมา” เอ๊า! อะไรของพี่มันวะ ผีเข้ารึไง อยู่ดีก็คล้องคอผมเอาจมูกมาทิ่มหัว รัดแรงจนต้องดิ้นออกมา กลัวรถจะชนตายห่า ทำเป็นเซียนขับรถมือเดียว

“ขับรถดีๆดิวะพี่!!”

“มึงแม่งน่ารัก!!”

โว้ยยยยยยยยยยย หล่อสิวะหล่ออออ กูเป็นผู้ชายคงจะดีใจหรอกโดนชมว่าน่ารัก!!

แต่เดี๋ยวนะ หล่อแบบคิ้วท์ๆ มีความคิ้วท์บอยไรงี้มะ เห็นในเพจคิ้วท์บอยมีแต่คนหล่อ ต่อไปนี้ใครชมน่ารักอาจจะหมายถึงหล่อก็ได้ว่าไป

นั่นแหล่ะครับกว่าจะมาถึงน้ำตกได้ แทบหลงไปอีกจังหวัด อีกนิดจะโผล่ไปชายแดนลาวแล้ว ผมก็ดูแผนที่ในแอพไม่ค่อยเป็น กว่าจะบอกให้เลี้ยวก็เลยที่เลี้ยวมาแล้ว วนๆอยู่เกือบยี่สิบนาที โดนพี่มันด่าเลยทำเป็นงอนหลับใส่แม่งเลย ฉลาดนักก็ฟังมือถือพูดอะไรเทิร์นๆเลฟท์ๆไรท์ๆไปละกัน ผลสรุปคือมันฟังรู้เรื่องแล้วมาถึงโดยสวัสดิภาพ เซ็งเลย เบื่อคนฉลาด

“มึงหลงไปเชียงใหม่มาหรอวะไอ้หมอ” เดินเข้ามาในน้ำตก พวกพี่กับพวกผมก็ปูเสื่อโจ๊ะข้าวกันแล้ว ไม่มีคำว่ารอ พี่ภูมิหันไปทักพี่หมอที่เป็นคนขนกระเป๋าลงมา สังเกตดีๆชาวแก๊งค์ยังไม่ครบครับ มีแต่พีกับปัน แสดงว่ารถพี่โยยังมาไม่ถึง

“มึงถามไอ้ลูกหมาเถอะ”

“อะไรวะ ถ้าพี่ดูเป็นแต่แรกก็ดูเองดิ”

“ก็ไม่ได้ด่า”

“พี่ด่าผมโง่ป่ะ”

“โอเค ผิดไปแล้วครับ”

มาทำเป็นเสียงอ่อย หน้าตาหาได้รู้สึกผิดไม่ ผมย่นหน้าใส่พี่หมอแล้วลงโจ๊ะไก่กับเพื่อนไม่สนใจพี่มันแล้ว เอ็นจอยไก่ซักพักคณะทัวร์ที่เหลือก็มาครับ แบกของกินมาเต็มสองมือตามภาษาเสี่ยโยแห่งโจลิสติกส์ ถ้าสวัสดีเดินเข้ามาอาจจะคิดว่าเป็นเจ้าของที่ดินแทน แล้วนี่ไอ้พี่หมอมันก็ดูเป็นอริตลอดการของพี่โยจริงๆครับ แค่พี่โยเข้ามาในอาณาเขตหน้าพี่มันก็เหม็นเบื่อขึ้นสามเท่า แถมยังเนียนกระเถิบมาซ้อนหลังผมอีกต่างหาก

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะอ่ะพี่โย”

“ขนมกับไก่ย่าง เผื่อเล่นน้ำแล้วหิว ไม่รู้ว่าจะแวะซื้อกันมาก่อนแล้ว” อ้ออ ถึงว่า ซื้อมาเยอะจนเหมือนเอามาเลี้ยงยกชุมชน ผมสบตากับไอ้เติ้ลก่อนจะเห็นกระพริบตายิกๆ อะไรอีกหล่ะ ฝุ่นเข้าตาฉันไม่ได้ร้องไห้อีกแล้วหรอ พอมันเห็นผมไม่เข้าใจโค้ดลับของมันมันก็กรอกตาบน คือกูจำเป็นต้องเข้าใจหรอวะ ขยับตาปริบๆกูจะรู้ไหมว่าหมายถึงอะไร 

“ป่ะพวกมึง เล่นน้ำกัน”

“เอาก่อนเลยกูยังไม่อยากเล่นอ่ะ” ไอ้ปันถอนตัวครับ กำลังเอ็นจอยกับหนังไก่เค็มๆ ดูดนิ้วจ๊าบจ๊าบ นี่รู้เลยชาติที่แล้วเคยเป็นตัวอะไรมาก่อน กินไก่โหดขนาดนี้

“ไม่ได้ปัน มึงลงๆ ถอดเสื้อเร็วๆ”

“เอ๊า! กูบอกไม่เล่นน้ำ”

“มึงจริงจังน้ำก็ได้”

“ห๊ะ”

“โอเคป่ะ ไม่เล่นน้ำแต่จริงจังน้ำ”

“กะ..ก็ได้”

เอวัง ... ปันเอ๊ยปัน
ได้แต่มองไอ้เอ๋อด้วยความสงสารแต่สงสารไม่เท่าไหร่ ไอ้เติ้ลก็เบนสายตามาทางผมแทน

“เห้ยๆ มึงกูไม่เล่นนะ ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน” โกหกคำโต ถ้าดั้งโด่งโปรดรู้ไว้ไม่ได้ทำมาแต่พินอคคิโอล้วนๆ โห คือตอนนี้มันหน้าหนาวอ่ะครับ ถึงมันจะไม่ได้หนาวสะท้านแต่น้ำก็ดูเย็นจนไม่น่าเล่น

“ก็ถอดเสื้อเล่นสิวะ”

“ไม่เอา ดำ” ผมตอบแล้วกลับมาจ้วงไก่ต่อ เห็นมันเงียบไปก็คิดว่าถอยทัพแล้ว ที่ไหนได้กัดไก่เคี้ยวยังไม่ทันละเอียดอยู่ดีๆก็ถูกจู่โจมโดยเติ้ล มันอุ้มผมขึ้นครับ

“เห้ยยยยยยย ไอ้สัสสสสสส ไม่เล่นๆๆ”

“ไอ้พี มึงถลกหนังมันออกมา!!”

เดี๋ยว!!
กูคนไม่ใช่จรเข้!!

“รับทราบครับ ท่านเติ้ล” ไอ้นี่ก็อินนะมึงงงงง โว้ยยย ผมดิ้นขัดขืน เตะไปเตะมาไอ้พีก็จับปลายเสื้อผมดึกปื้ดเดียวก็กระเด็นออกไปแล้ว เห้ย นี่มันวิชามารลอกคราบป่ะวะ!! มันจะเกินไปแล้ว!! ลอกคราบเสร็จยังไม่ทันท้วงอะไรไอ้เติ้ลก็ปาผมลงน้ำ

ใช่ครับ!!
แม่งปา!!!

บู้มเดียวร้องเหมือนหมา น้ำแม่งเข้าปากเข้าตาหมด กระแทกพุงยุ้ยจนจุก ดีนะโยนลงมาไม่ลึกมาก ไม่ได้สงสารส่วนสูงก็เล้ยยยยย ผมตะเกียกตะกายจนยืนขึ้น ปาดผมที่เปียกน้ำ ลูบหน้าลูบตาสะบัดน้ำออกเตรียมลืมตามาจะด่าเรียงตัว แต่ปรากฏพอลืมตามากลายเป็นเห็นหน้าทุกคนช็อคโลกครับ

อึ้งอะไรกันวะ หุ่นกูมันยั่วยวนขนาดนั้นเลยหรอ หรือหลงใหลท่าปาดหน้าม้ากู เยี่ยงปกโว้คเลยหล่ะสิมาทำเป็นอึ้งขนาดนี้ ทุกคนนิ่งอึ้งตาโตครับ มีแต่ไอ้ปันคนเดียวที่กินไก่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว พอเงยมาเห็นชาวบ้านตะลึงก็เลยทำหน้าตะลึงบ้าง เข้าเมืองดัดจริตชีวิตต้องป๊อปสุดๆ

“อะไรวะ” ผมงง มองลงไปที่ตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรนี่หว่า กางเกงก็ยังอยู่ดี หรือกูมีสามขา? หรือหัวนมกูมีสามอัน? ทำไมต้องตะลึงอะไรกันขนาดนั้น คลำๆดูหัวนมก็ยังมีสองอันอยู่นี่หว่า สีชมพูด้วยขออวดหน่อย

“ไอ้เหี้ย”

“ผอมสัดดดด”

“อู้ มึงดำน้ำลงไปเลย” ไอ้พี่หมอโวยลั่นน้ำ พี่แม่งยกมือท้าวเอวปากก็คาบไก่ไว้ คงลุคโหดแบบตัวเหี้ย คือถ้าลงมายืนกินในน้ำคงไปได้สุดกว่านี้

พี่หมอฟาดสายตาคาดโทษไอ้พีไอ้เติ้ลมันเลยรีบหนีความผิดกระโดดน้ำเล่นแทน เมินกันซึ่งๆหน้าดูท่าจะเมาไก่จริงๆ พวกมันลงไปเล่นกันตรงน้ำลึก เห็นความพยายามว่ายน้ำเลียนแบบปลาโลมาของพวกมันแล้วปวดหัว แยกไม่ออกว่าโลมาหรือตัวเงินตัวทอง  ผมเลยเดินกลับฝั่งปีนขึ้นไปนั่งจ๋องเอาขาแช่น้ำให้ปันป้อนไก่แทน ผมมองเลยไปโซนที่พี่นั่งกันก็เห็นพี่โยนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ พี่ภูมิดูดบุหรี่ พี่แป๊ะลงไปเล่นน้ำกับพวกไอ้พีไอ้เติ้ลแล้วส่วนไอ้พี่หมอนั่งยิ้มหน้าบาน อะไรวะ ทำไมวันนี้เจอแต่คนบ้า 

“ตัวเล็กแต่กินเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” เล็กที่แกะไก่อยู่เปิดปากพูดกับผม หลังจากที่นั่งไม่พูดไม่จามาตั้งนาน

“เออ กูกินเยอะแต่ไม่ค่อยอ้วนอ่ะ”

“อ้อ”

“ตัวมึงก็ไม่ได้อ้วนนะเว่ย” จริงครับ เล็กก็ตัวประมาณกับไอ้ปัน คือสมส่วนมาตรฐานชายไทย ติดที่ไอ้ปันจะค่อนข้างลงพุงหน่อย เป็นอาตี๋ที่ครอบครัวเลี้ยงดี

“อ้อ”

“...”

“อ้อ”

นี่มันพูดกับกูหรือเรียกคนชื่ออ้อในจินตนการวะ แม่มันชื่ออ้อรึเปล่า แต่มันจะคิดถึงแม่ตอนคุยกับกูทำไมหล่ะ เขามีแต่ขำค้าง นี่อ้อค้าง แบบนี้ก็ได้หรอ ผมมองไอ้ปัน ไอ้ปันก็ส่งสายตางงมาให้ครับ

“เอ้อ วะ ว่าแต่มึงอยู่หออะไรอ่ะ ไม่เคยเห็นเลย” ผมรีบเปลี่ยนคำถามครับ คราวนี้ยิงคำถามแบบต้องมีคำตอบหน่อย ตอบอ้อมากูจะเบ้งหน้าให้ หออ้อไม่น่ามี

“หอสี่”

“อ้าว หอเดียวกับกูเลย” ไอ้ปันทำหน้าตกใจ คนอื่นพูดอาจจะดูน่าตกใจกว่านี้ครับ พอเป็นปันที่ปกติก็ไม่ค่อยรู้อะไรอยู่แล้วเลยไม่น่าแปลกเท่าไหร่

“อ้าวหรอ ทำไมเราไม่ค่อยเห็นนายเลย”

“ไม่แปลกหรอก ปกติไม่ค่อยมีคนเห็นมันอยู่แล้ว”

“ทำไมอ่ะ”

“กูเป็นผี พี่เห็นหนูด้วยหรอคะ”

“...”

“...”

เอาหล่ะ ปันปันกริบทุกมุกออกลายอีกแล้ว..

“มันไม่ค่อยอยู่ห้องมันเท่าไหร่” ผมจำต้องตอบแทนหลังจากทนเดธแอร์ไม่ได้ ไอ้ปันมันชอบไปขลุกอยู่หอไอ้พีที่หอหนึ่ง เนื่องจากไอ้พีอยู่ชั้นหนึ่งไม่ต้องขึ้นบันไดให้ลำบาก ไอ้ปันไอ้พีเลยสาระแนหน้าไปตากแอร์ฟรี ดีที่เมทไอ้พีก็เป็นวิศวะเหมือนกันเลยไม่ได้ว่าอะไร

“พวกนายดูสนิทกันจัง”

“ไม่รู้ว่ะ คณะกิจกรรมเยอะด้วยแหล่ะ”

“เราไม่มีเพื่อนเลยในคณะ”

ชิบหาย โหมดดราม่าออน ผมกับไอปันสบตากันเลิ่กลั่กทันที ไหงมันไม่โวยวายเหมือนตอนควายขาพลิกอ่ะ ทำไงดี ผมหันไปสบตาพี่หมอ พี่มันก็ทำเมิน

“อะ อ้อ” โทษที กูยืมหน่อยเถอะ ไม่รู้จะตอบอะไร อ้อไว้ก่อน

“เราคุยกับคนไม่ค่อยรู้เรื่อง ถนัดคุยกับควายมากกว่า”

“อ้อ”

กูนี่ควายเลยสิ มอออออ
คือตอนนี้เราไม่ได้คุยกันอยู่หรอวะ เราเล่นเซเซมีมีปิงป่องชาร์จกันอยู่หรอ บ๊ะ ด่ากันทางอ้อมป่ะเนี่ย เกือบจะหันไปโบกให้หน้าทิ่มคิดว่าเล่นมุกแต่พอเห็นหน้าสลดจิ้มไก่จึ้กๆไม่กล้าสบตาก็คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง

“ก็ ก็ พวกกูไง เจอก็ทักได้” 

“ตอนแรกก็ว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่เห็นเป็นไร แต่พอเห็นพวกนายแล้วก็สนุกดี เมื่อกี้เพื่อนนายเล่นมุกในรถ ตลกจนอยากเอาไปเล่าให้มิคาเอลฟังเลย”

แง น้ำตาคลออ่ะ ทำไงดี อยากจะคว้ามากอดแรงๆ ใครอะไรทำไมมันใจร้ายกับไอ้หนูเล็กได้วะ!! จิตวิญญาณความเป็นพ่อเข้าสิงครับ

“สัด ก็เนี่ย พวกเราก็เพื่อนกันแล้ว นับพวกกูไปด้วยก็ได้”

“เห้ยบ้า เราเพิ่งรู้จักกัน”

“ไอ้หนูเล็ก เพื่อนไม่จำเป็นต้องรอเวลาหรอก”

“ใช่ เพราะถ้ารอเวลาสามนาทีจะเป็นมาม่า”

“...”

“ปัน...”

 “ไม่ได้หรอ..”

“ไม่..”

“ไม่ได้?”

“ไม่น่าถาม!!!”

 ถุ้ย!!!
ผมฟาดหัวมันไปทีนึง ปรากฏไอ้เล็กหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ไอ้ปันงี้ใจชื้นเลยครับ นานๆทีจะมีคนขำมุกมัน ถึงแม้จะเป็นหนึ่งในคนที่บอกว่าคุยกับควายรู้เรื่องมากกว่าคนก็ตาม พอเห็นมันหัวเราะผมเลยลากมันไปเล่นน้ำกับพวกพี่แป๊ะต่อครับ ตอนแรกมันก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรเท่าไหร่ เจอมุกตลกแห้งไปเท่านั้นแหล่ะ ขำจนเกือบจมน้ำ เล่นกันจนตัวเหี่ยว(แต่บางส่วนก็ไม่เหี่ยว!) ชักหนาวเลยขอขึ้นก่อน

“พี่หมอ แกะกระเป๋าผมเอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ” ผมตะโกนบอกพี่หมอที่กำลังดูดบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆอยู่กับพี่ภูมิ พี่มันก็เดินมาคุ้ยให้ครับ คุ้ยเจอแล้วก็ถืออยู่แบบนั้น อะไรของพี่มันอีก ถือไว้เฉยๆตัวกูจะแห้งไหม

“เอามาดิ”

“เดี๋ยวกูพาไป ตรงนั้นคนเมาเยอะ” เออ ก็จริงครับ ตรงบริเวณที่อาบน้ำนี่มีกลุ่มวัยรุ่นนั่งกินเหล้ากันเสียงดังเลย ไม่เถียงยอมพี่มันแต่โดยดี พี่มันยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ผมเอามาคลุม แล้วก็รื้อเสื้อกับกางเกงที่ผมบอกให้หยิบออกมาด้วยเดินตามมา อย่างกับเจ้าพ่อมาคุม ซาวด์หลงปัง หลงเหล่าเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ควรดังขึ้นประกอบซีน อยากจะลูกเจ้าพ่อแต่ตัวเท่าหมาชิวาว่า เลยหดตัวอยู่ในผ้าเช็ดตัวแบบเดิมดีกว่า

 อาบน้ำอย่างรวดเร็วเนื่องจากเราถือคติถ้าใจเราสะอาดเราอาบน้ำแต่สามวิเราก็สะอาด อาบเสร็จก็เพิ่งค้นพบ เอ้า ทั้งผ้าทั้งเสื้อเปลี่ยนอยู่กับพี่มันหมดเลย!!

“พี่หมอ!!”

“ตะโกนทำไม กูอยู่หน้าห้องน้ำ”

“โยนเสื้อผ้ามาให้หน่อย”

“ให้กูเช็ดให้ไหม”

“อย่าเสื่อม เร็วดิ ผมหนาว” ไอ้พี่หมอมันจิ๊ปากขัดใจ ขัดอะไรของมึง ไอ้เฒ่าลามก ซักพักก็พาดเสื้อผ้ามาให้จากด้านบน

“พี่ ส่งกางเกงในมาก่อนดิ” ส่งกางเกงมาเลยมันจะโตงเตงไปหน่อยมะ ถามใจ

“ขอดมก่อน”

“พี่หมอ อย่าเหี้ย” จัญไรเกินเบอร์ ถึงจะซักมาแล้วแต่ใครจะให้ดมวะ พี่มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วก็ปามาให้ครับ นับวันชักชอบทำตัวเป็นพวกหื่นกามขึ้นไปทุกที ไหนละลุคเดือนเดือดท้าตีท้าต่อยแบบตอนแรกที่เจอ ทุกวันนี้เห็นแต่แต๊ะอั๋งกับโรคจิตใส่ เปิดประตูไปก็เจอพี่มันยืนยิ้มรออยู่หน้าประตูครับ ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ที่ชอบขยันทำเหลือเกิน

“กางเกงในมึงเหมือนกางเกงในเด็กอ่ะ”

“ยุ่งว่ะ พี่แม่งโรคจิตชัดๆ”

“ใส่กางเกงในสีขาวลายหมีน่ารักจุ๋มจิ๋มเชียว” 

“ไอ้พี่หมอ!” โว้ยยยยย ตัวนี้แม่ซื้อให้ต่างหาก ไม่ได้ตั้งใจจะให้ริรัคคุมะมาแปะตรงไข่เลยซักนิด แต่แม่ซื้อให้พร้อมรอยยิ้ม ใจต้องรับมาตามมารยาท ซื้อไม่เกรงใจความมาดแมนแฮนด์ซั่มของลูกชายเล้ยยย

ออกจากห้องน้ำมาพี่มันก็เอาแขนมาพาดตามเดิม แขนที่หนักเป็นตัน บ่นจนปลง มองเลยไปก็เห็นพี่โยกำลังเดินมากับเล็กพอดี เล็กไม่ได้ตัวเล็กแบบผมนะครับ คงสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบต้นๆ แต่มันดูบอบบางขาวซีดมากๆนี่ขนาดไม่ได้ถอดเสื้อเล่นน้ำ เห็นแค่ไอ้ที่โผล่พ้นเสื้อมายังขาวเลย ดูแล้วเหมือนกระต่าย อยากเอามาเลี้ยงที่บ้าน เอ๊ะ แต่ทำไมอยู่กับพี่โยแล้วเล็กมันขยันพูดจัง 

เห้ยๆ ไม่ได้ตั้งใจแอบลอบว่าว่าพี่โยเป็นควายนะ สงสัยเฉยๆ!

“เชี่ย มึงโคตรขาวเลยว่ะเล็ก”

“นายก็ไม่ได้ดำนะอู้” 

“แต่มึงขาวไปอ่ะ”

“เอ้อ คืนนี้วัดแถวบ้านมีงาน พ่อเราบอกว่าให้ชวนไป คนอื่นตกลงแล้วแต่นายอาบน้ำอยู่”

 “เอาดิ น่าสนุกดีออก”

“เราสนิทกับเจ๊เจ้าของชิงช้าสวรรค์ด้วยนะ”

“เห้ยดี โกงค่าเข้าได้ไหมวะ” สงสัยชั่วไป มันอึ้งไปเลย

“ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวไม่สบาย”

“อย่าดันดิพี่” พี่โยดันหลังเล็กเบาๆ ไอ้เล็กก็ทำหน้าขมวดคิ้วแบบไม่ชอบที่โดนขัดแถมยังขยับปากเถียงอีก






[มีต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 10-05-2017 18:53:51


เห้ยๆๆ มันมีเงื่อนงำว่ะ ต่อมเสือกงี้รัวเลย ต้องไปถามไอ้เติ้ลซะแล้ว ไหนๆมันก็นั่งรถมาพร้อมพี่โย พอพี่โยกับเล็กลับตาไป ผมนี่สี่คูณร้อยเข้าไปหาไอ้เติ้ลทันที

“โอ้โหเพื่อนอู้ หน้ามึงนี่คำว่าสาระแนตัวเท่าบ้าน”

“เล่า!”

“เอาอะไรอ่ะ หงส์หรือเบลน”

“ไอ้สัด เล่าไม่ใช่เหล้า” โบกหัวทิ่มเลย อบายมุขไม่ยุ่งโว้ย

“หมายถึงอะไรกันวะ กูงง” อ่ะ ปันปัน สายไม่รู้เรื่อง สาขาไม่น่าจะเข้าใจตลอดชีวิตเจ้าเดิม

“โหมึง ในรถ กูไม่อยากจะพูด”

“มันขนาดนั้นเลยหรอวะ!!”

“เปล่า กูไม่รู้ เมารถเลยหลับไปตั้งแต่ขึ้นรถ”

“...”

“...”

“แอมซอรี่ สีดาจริงๆ”   

ไอ้พีขัดใจจนเตะไอ้เติ้ลตกน้ำตกด้วยความเซ็งขี้หน้าไปเรียบร้อย ข้อหาขัดความสาระแนของกลุ่ม ร้องเป็นหมาหัดเล่นน้ำแต่พวกเราก็ไม่สนใจครับ ไร้ประโยชน์สิ้นดี พูดถึงไอ้พี่แป๊ะ ตัวนี้กุมความลับชาวบ้านเยอะครับ แต่ชอบทำตาตี่แล้วเนียนไปกับสถานการณ์ เดี๋ยวรอบรรยากาศดีๆพาไปจะแอบเข้าไปถามซักหน่อย

โจ๊ะไก่รอพรรคพวกอาบน้ำเสร็จฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว คราวนี้เราให้พี่โยขับนำไปก่อนเพราะเล็กเป็นคนบอกทางไปงานวัดได้คนเดียวในทริป ส่วนผมก็หลับครับ เล่นน้ำแล้วเปื่อย ขึ้นรถเจอแอร์เย็นๆผ้าห่มอุ่นๆเพลงช้าคลอ อะไรมันจะส่งเสริมการนอนขนาดนี้ ยิ่งกว่าตอนอนุบาลอีก พี่หมอมันทำขนาดนี้แล้วเลยนอนดีกว่า

ตื่นมาอีกทีก็มาถึงงานวัดแล้ว บรรยากาศก็ดูเป็นกันเองครับที่ดูขัดตามากที่สุดก็น่าจะเป็นสีไฟ คือสะท้อนแสงมาเลย อารมณ์รู้ก่อนล่วงหน้าซักสิบกิโลเพราะพี่แกเล่นปักไฟไกด์ทางมาให้เลย แต่คลีเอทดีครับมีทำเป็นรูปดาว รูปดอกไม้ ถึงไอ้ปันจะแอบตั้งคำถามว่าดอกไม้อะไรสีเขียวสะท้อนแสงก็ตาม

ในงานก็มีของกินมากมาย แต่ที่แน่ๆกินฝุ่นทุกย่างก้าว อิ่มฝุ่นก่อนเลย เราเดินกันเป็นกลุ่มเยาวชนหน้าตาดีครับ แม่ค้ากับสาวๆวัยรุ่นน้องหนูนี่แหงนคอกันแทบเคล็ด ไอ้พี่แป๊ะนี่เดินยืดอกทำเก๊กหล่อปรับตัวเข้ากับสถานที่มีการใส่แว่นดำตอนเวลาทุ่มครึ่งพร้อมเซทผมทั้งเฟี้ยวไปสุดซอยสุดท้ายเจอแมลงทอดกรี๊ดลั่นไปหลบหลังพี่ภูมิ ละเหี่ยใจได้อีกไหมกับคนคนนี้

“มึง มีไอติมชาโคลด้วยอ่ะ”

“ไหนวะ” ไอ้ปันชะเง้อคอ

“กินป่ะอู้? ปัน?”

“กูกินๆ” แล้วเราก็เลี้ยวไปที่ร้านไอติมครับ สั่งถ้วยเดียวแล้วแชร์กันทั้งกลุ่ม พอได้ถ้วยมาถือไอ้ปันก็เอาเลย

“ทำไมมันไม่มีสีเขียวอ่ะพี”

“แล้วใครบอกมึงว่ามันสีเขียว”

“ก็มึงบอกชาโคล”

“ก็นี่ไงชาโคล”

“แล้วไหนอ่ะชาโคล”

“ไอ้สัดปัน หารความเอ๋อมึงให้คนอื่นบ้าง ชาโคลเป็นถ่านไม่ใช่ชาเขียว!!!”

“เอ้า แล้วมึงจะกินถ่านทำไมอ่ะ”

ไอ้พีแทบจะเอาไอติมป้ายหน้ามึงอยู่แล้วปัน แดกเข้าไปเถอะ ยังครับยังไม่หยุดสงสัย เลยโดนพี่พีหาบคนโฉดยัดไอติมเข้าปากเข้าให้ 

“เน่ๆ พวกมึงรู้ไหม มันมีวัดหนึ่งอ่ะดังมากเลยเว่ย” พี่แป๊ะเดินมาตลกแดกแย่งไอติมก่อนจะทำหน้าเป็นคนจีนมีความรู้ใส่ทั้งกลุ่ม ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้ว่าเสแสร้ง ชื่อเสียงข้อมูลทันใจไม่มีอันไหนรู้จริง เขาลือกันทั้งมหาลัย

“ทำไมอีกหล่ะพี่”

“แบบคนรู้จักเป็นล้านเลยอ่ะ”

“ธรรมกายหรอพี่?”

“...”

“...”

“โหปัน ขั้นกว่าของการแตะตัดมุก” กูไม่เกี่ยวแล้วหนึ่งอ่ะที่รู้ๆ 

“แล้วตกลงวัดอะไรอ่ะพี่แป๊ะ”

“อ่ะ เออวัดนี่แม่งคนรู้จักทั่วโลกเลยนะเว่ย”

“วัดดูยู้มีนแน่เลย”

“...”

“...”




ไอ้ปัน...
เจอไอ้ปันเตะตัดซะหน้าคว่ำ ไอ้พี่แป๊ะถึงกับเซ็ง ไปเล่นวัดดูยูมี้นกับพี่โยต่อ ผลคือเล็กหัวเราะแทบเป็นแทบตาย ไม่รู้ขำจริงหรือขำตามมารยาท แต่พี่แป๊ะมันก็ทำหน้าตาเป็นอาตี๋ดีใจเลยครับ นานๆทีจะมีคนตลกมุกพี่แก เห็นเล่นใหญ่เลย

แค่ต้นซอยก็แทบหมดตัวกันไปกับของกิน เป็นด่านที่ตัดกำลังที่สุดแล้วครับ เราเดินเลยไปจนถึงตรงที่เป็นโซนเกม ซึ่งดูจะเป็นโซนที่คนหนาแน่นเป็นพิเศษ มองหาเกมที่จะเล่นเพลินจนหันมาอีกทีไม่เจอใครอยู่ข้างๆซะแล้วครับ เหลือแต่นายแพทย์ที่ยืนผัดฝุ่นหน้างออยู่ข้างๆ

“อ้าว เพื่อนผมอ่ะ” พี่หมอไม่ตอบแต่ชี้นิ้วไปข้างซ้าย ซึ่งมองตามนิ้วไปแล้วก็เจอ...



ไอ้เติ้ล!!!
มึงไปเต้นอยู่หน้าซุ้มรถบั๊มทำไม!!



เนื้อเพลงน้องเป็นสาวของแก่นยังบ่เคยมีแฟน บ้านอยู่แดนอีสานทำนองอีดีเอ็มกลิ่นอายบ้านนาดังลั่นซุ้ม โดยมีเติ้ลเต้นอย่างเมามันส์ดูอินไปกับเพลงจนแทบลืมว่าบ้านเกิดมันคือกรุงเทพ เต้นซะกูเชื่อเลยว่ามาจากขอนแก่น โอ๊ยยยยยยยย หนักใจไทยแลนด์ แล้วไอ้ปันยังไปยืนเอ๋อตบมืให้จังหวะอยู่ใกล้ๆอีกต่างหาก ไอ้เล็กนี่ขำจนต้องทรุดลงไปกองกับพื้น 

“ไปไหน” ยังไม่ทันได้เดินไปหาพวกมันก็ถูกรั้งคอไว้ซะก่อน

“ไปหาเพื่อนดิ”

“มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งที ขอจีบก่อนไม่ได้หรอ”

เอาจริงนะครับ ผมว่าพี่มันควรเขียนความสามารถพิเศษเพิ่มเป็นชอบพูดจาให้ชาวบ้านเขินลงไปด้วยได้แล้วแหล่ะ สกิลโหดจริง พี่แม่ง
ใครเจอแบบนี้ไม่เขิน ยอมให้กระทืบพี่แป๊ะเลย!!

“ขนลุกว่ะพี่”

“หึ”

พี่หมอจับข้อมือผมลากไปอีกทางที่อยู่ตรงข้ามกับหนุ่มขอนแก่น ซักพักพี่มันก็ปล่อยมือ เราเดินไปด้วยกันแบบที่ไม่ได้จับตัวกัน ต่างคนต่างมองไปทางอื่น ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะยังอาฟเตอร์ชอคกับประโยคเมื่อครู่ไม่หาย




แปลก..
คนก็แน่นสนามหญ้าแต่ทำไมเหมือนเราเดินกันอยู่สองคน


“อยากเล่นอะไรไหม”

“ไม่อ่ะ”

“เชื่อไหมถ้ามึงพูดว่าอยากได้หมีตัวนั้นอ่ะพี่หมอ เล่นให้เค้าหน่อยจิ กูทุ่มให้หมดตัวเลย” จริตมาเต็ม

“ใครจะไปพูดวะ!!” โว้ยยย แค่เค้าขนก็ลุกแล้ว

“ลองดิ”

“อยากได้คนพูดแบบนั้น พี่ไปจีบสาวๆตามเดิมเถอะ คงอ้อนจนพี่หมดตัว” ผมพูดจบพี่หมอก็เงียบไปเลย ซักพักพี่มันก็หยุดเดินผมก็เลยหยุดด้วยแบบงงๆ คนเดินตามเกือบด่าผมแล้ว อยู่ดีๆก็หยุดทำตัวเป็นเจ้าของงานไปอีก ผมเงยหน้าเตรียมด่าพี่มันแต่พอเงยไปพี่หมอก็ยืนทำหน้านิ่ง
 
“ไม่ไป จะจีบคนนี้”

“พะ..พี่!!”

“เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ ไล่แค่ไหนก็ไม่ไปหรอก”




ขี้โกง..
ผมหมดทางสู้จนได้แค่ยืดมือไปปิดหน้าพี่หมอมันไว้ไม่ให้มองหน้าผมซึ่งคงแดงไปยันหู ถ้าอยู่กับเพื่อนคงโดนล้อยาวไปยันปีสี่ แต่เชื่อเถอะ ใครเจอแบบนี้มันก็ต้องทำตัวไม่ถูกกันทั้งนั้นแหล่ะโว้ย!


“พี่แม่ง”

“แค่ปิดตายังต้องเขย่งเลย กูย่อให้ก็ได้” กวนตีนไม่มีใครเกิน เลยเตะเข่าพี่มันไปป้าปหนึ่งโทษฐานทำให้ทำตัวไม่ถูก สงสัยเตะแรงไปพี่หมอร้องเสียงหลงเขย่งเป็นจิงโจ้เลย สมน้ำหน้า ถึงหน้าพี่มันจะไม่ได้ดูเจ็บอะไรมาก เรียกร้องความสนใจไปงั้น เพราะพอร้องเสร็จพี่มันก็ยิ้มกว้างจนปากแทบแตะขมับ

“ยิ้มอะไรอีก”

“ปากกูทำไมจะยิ้มไม่ได้”

“พี่ยิ้มแล้วหน้าแม่งโคตรร้าย”

“ให้กูยิ้มจริงๆ กูไม่ร้ายแค่หน้านะ” อะไรของพี่มันวะ พูดจาไม่รู้เรื่อง ผมเมินหน้าหนีพี่หมอ ซึ่งพี่มันก็ตามมาเอาแขนคล้องคอผมครับ ท่าประจำ ทำบ่อยจนเลิกรำคาญ เดินไปเรื่อยๆเราก็ไปหยุดที่ทางแยก ซ้ายเป็นชิงช้าสวรรค์ ขวาเป็นบ้านผีสิง ถ้าเป็นตามฉากซีรี่ส์โรแมนติกคงขึ้นชิงช้าสวรรค์สวีทหวานแหววใช่ไหมครับ ผมก็คิดงั้นแต่ปรากฏพี่มันดึงผมไปทางบ้านผีสิง เล่นเอาเบรกมันแทบไม่ทัน

“เห้ยๆ ไม่เอาบ้านผีสิง”

“เอาหน่อย ชิงช้าสวรรค์มันน้ำเน่าไป”

“ไม่เอา ผมไม่ชอบผี!”



ไม่ชอบผีแต่ดันมีผีมาเกาะอยู่ตัวหนึ่งแบบไม่ต้องเข้าบ้านผีสิง
ผีทะเล! มึงนั่นแหล่ะไอ้พี่หมอ!



“กูก็ไม่ชอบ”

“แล้วจะเล่นทำไมวะพี่”

“ก็เผื่อมึงตกใจแล้วหันมากอดกูเนียนๆ อันนี้ชอบ”


ไม่ต้องถามครับว่าเราไปจบฉากจีบโรแมนติกที่ไหน
บอกได้แค่ว่าวิวจากด้านบนไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรซักคำเนื่องจากผวากลัวกระเช้าตกกันทั้งคู่ ชิงช้าสวรรค์บ้านนานะครับไม่ใช่ลอนดอนอาย โยกทีดังเอี๊ยดอ๊าด พี่หมอมันนั่งเกร็งจนแทบตด กลัวกว่ากูไปอีก เป็นไงหล่ะพี่มึง ไม่กลัวผีแต่กลัวชิงช้าสวรรค์ ยอมใจความกากของพี่มันเลย

จริงต้องวนสองสามรอบแต่พอกระเช้าลงต่ำพี่มันก็พอขอลงแล้วครับ เปลืองเงินสี่สิบบาทมาก ไม่คุ้มค่าเล่นแต่คุ้มได้เห็นหน้าพี่มันหน้าซีดครับ ตลกดี เดินซักพักก็เจอเดอะแก็งค์กำลังปาโป่งกันอย่างจริงจัง มีการทำมุมคำนวณสูตรเหมือนฉลาด แต่ไอ้ที่พูดสองหนึ่งสองนั่นมันสูตรคูณชัดๆ วิศวะเก๊จนพี่เจ้าของเอือม

ผมเหลือบตามองที่หมอที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลังผม ยังยิ้มออกอีกทั้งๆที่หมดช่วงเวลาจีบไปแบบไร้ความโรแมนติก แต่จะว่าไปตั้งแต่เจอพี่มันมาก็ยังไม่มีอะไรที่โรแมนติกซักที สงสัยจะมาสายนี้ไม่ขึ้นแล้ว




เอาเถอะ



แบบนี้ก็ไม่แย่   



---------------


อาทิตย์หน้าอาจจะไม่อัพนะคะ เพราะเป็นวีคสุดท้ายไฟนอลแล้ว
หลังจากนั้นก็จะไปญี่ปุ่นประมาณสองอาทิตย์ T________T คนเลี้ยงแมวต้องทิ้งแมวไว้บ้านใจมันร้าวไปหมดเลยค่ะ
ไม่เกี่ยว 5555555555555555555555 ก็อาจจะหายๆไปช่วงนี้ค่ะ

ขอบคุณสำหรับวิวและคอมเม้นต์นะคะ
ตอนนี้มาแบบหวานๆไม่อิงตลกกันบ้าง แวะมาอุ่นๆใจก่อนจะมีดราม่าอ่อนๆเข้าแทรก
สำหรับคู่ จิ้นกันได้เรื่อยๆค่ะ มิตรภาพผู้ชายมันก็แบบนี้ 555555555555 ไม่ได้เจาะอะไรพิเศษ

หวังว่าจะมีคนยกยิ้มเบาๆหลังจากอ่านตอนนี้เสร็จนะคะ :  )


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 10-05-2017 19:01:42
ทำไมมุมิกันขนาดเนนนนนน้  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-05-2017 19:02:01
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 10-05-2017 20:06:47
พี่หมอจีบแบบโหดๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 10-05-2017 20:28:35
ทั้งขำทั้งเขินเอ้อ. เว้ยเห้ย รัก.    :กอด1:   :L1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 10-05-2017 20:29:18
เขินนนพี่หมออ
เป็นความเขินในความกาก5555
ทำไมต้องน่ารักด้วยยยอะ
รอค่าา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: หนูปลวก ที่ 10-05-2017 20:52:57
เที่ยวให้สนุกนะครับ...จะรอติดตามอย่างใจจดใจจ่อ o18
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-05-2017 21:44:03
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 10-05-2017 21:44:31
รักทุกตัวละครเลยอะ สู้ๆๆน้า
เดินทางปลอดภัย :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 10-05-2017 22:40:42
ว้อยยยยย ขำำำำำำำำำำำำ :jul3:
ตอนนี้หลายมุกมาก จัดเต็มมาก ฮาทุกมุก  :laugh:
ตอนหน้าขออีกกกกก ขอฮาๆๆๆๆ o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-05-2017 22:41:33
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-05-2017 22:58:46
ปัน แกพาเครียด ชาโคล ไม่เป็นสีเขียว อิบ้าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 10-05-2017 23:18:07
'โยไหนไวไฟเฟ่อออ ควายสื่อรักป้ะเนี่ยยยยย '
แน่ๆเลย โยเล็กมีซัมติงอะไรเกิดขึ้น ใครรู้บอกมาเร็ว!! 5555
ชอบอะ ถนัดคุยกับควายมากกว่า เอาไปเล่นมุขคนคุยเหมือนควายได้ 5555

ยังคงชอบความเอ๋อของปันปัน เอ็นดู รอคู่ของปันอยู่นะ---
หมออู้ก็น่ารักเหมือนเดิม พี่หมอชอบพาเขินนน อู้ก็ตลกตลอด ชอบ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-05-2017 00:03:55
ชอบบบ ปัน  ไม่เล่นน้ำ แต่จริงจังน้ำ..... ก็ได้

เล็กก็เส้นตื้นได้น่ารัก ขำกับมุกของปัน กับมุกพี่แป๊ะ ที่ใครๆก็ไม่ขำ

ซึ่งเป็นกำลังใจที่ดีมากๆกับทั้งสองคน ที่มีคนหลงมาขำซักที

พี่หมอ จีบอู้ ได้ตรงๆทื่อมาก แต่ก็ทำเอาอู้สะเทิ้นเหมือนเดินกันอยู่สองคน แสดงว่าจีบได้ผลสินะ    :z3: :z3: :z3:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 11-05-2017 03:51:51
พี่หมอ หมดความเถื่อนกันพอดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 11-05-2017 17:04:17
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 11-05-2017 21:03:58
ชอบพี่หมอ เป็นการแสดงความชอบที่ฮาร์ดคอร์มากก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 11-05-2017 23:48:37
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 12-05-2017 01:51:28
คือมีความกร๊าวใจมากกกกก :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: ummax ที่ 12-05-2017 03:20:24
มาก็ช้ายังจะกล้าทิ้งกันไปอีกนะคนเรา


คิดฮอดเด้อฟ้าวมา
 :L3: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-05-2017 06:55:53
โอ๊ยยยย เลี่ยน หยุดเหอะหมอ 55555
อู้มีเขินอาย แต่ทำตัวมึน รับไม่ได้ ตอนเมาทำไมไม่แบบนี้ล่ะ

ปันควรเก็บมุกไว้กับตัว

โยกับเล็กยังไงคะ

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 12-05-2017 08:57:12
โยเล็ก ควายสื่อรัก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 12-05-2017 16:05:38
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 12-05-2017 18:11:05
เข้ามาอ่านใหม่ แต่ทันแล้ว  :z2:
จีบแบบนี้ น้องอู้ก็ไปไม่เป็นแล้ว  :hao6:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล.1 เป็นกำลังใจกับการสอบ
ปล. 2 เดินทางปลอดภัยสนุกกับดินแดนปลาดิบ นะครับ :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: somakimi ที่ 13-05-2017 09:11:42
 :mew1: พึ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากเลย ดีใจกะพี่โยด้วยมีเด็กเป็นของตัวเองแร้ว :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 13-05-2017 10:30:01
น่ารักกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: พลอยสวย ที่ 13-05-2017 20:49:30
สาบานว่านิยายรัก...ขำจนปวดท้อง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-05-2017 22:18:09
สายฮากันตลอด สาระไม่มีหน้าตาดีกันไปวันๆ 555
ชอบความทุ่มทุนจีบของพี่หมอมากกอ่ะ ถึงมันจะเอ่อ เถื่อนๆไปสักหน่อย แต่น้องอู้เขินได้ก็โอเค
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 14-05-2017 18:39:53
น้องอู้ที่ยัง(ทำเหมือน)ใจแข็งนี่คือกลัวเพื่อนทิ้งอยู่ใช่ม้ายยย
ดีกับใจมากกก น่าร้ากกกกกกกกกกกก
ฮือออออ เติ้ลหนุ่มขอนแก่นน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 18 เลือกแล้วว่าจีบคนนี้ 10/05/17 ◄ p.16
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 15-05-2017 11:38:06
ในที่สุดน้องปันของเราก็ไม่แป๊กอีต่อไป เมื่ออยู่กับเล็ก ผู้ขำทุกสถานะการ ใครไม่ขำเล็กขำจ๊าา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-05-2017 19:27:56

19

   หลังจากค่ายทำฝายที่เราได้ไปเหมือนพักผ่อนหย่อนใจตั้งหลายคืน ไปเพื่อทำฝายตรงเป้าหมายกิจกรรมอยู่แค่วันแรกส่วนวันที่เหลือก็หมดไปกับการเที่ยวตอนกลางวันนั่งดูควายขี้และกระดกเบียร์ตอนกลางคืน เราก็กลับเข้าสู่ความนรกความจริงครับ นรกที่เด็กมหาลัยทุกคนต้องเจอ

ฝายอะไรเอ่ยนรกกับนิสิต


เฉลย


ฝายนอล!!



ผิด!!


ไฟนอล!!

ไม่ตลก…

แต่! นั่นแหล่ะครับ  สิ่งที่คุณจะหาไม่เจอในเซเว่นของช่วงเวลานี้คือเอ็มร้อยห้าสิบซึ่งจะหมดตู้ทุกสองครั้งในหนึ่งเทอมคือเมื่อมีสอบมิดเทอมกับไฟนอล นิสิตก็จะเริ่มเกาะเป็นกลุ่มสิงอยู่ตามโรงอาหาร หอสมุด สภาพก็จะตาดำคล้ำคล้ายคนไม่มีสติ บ้างก็จะมีอาการโวยวายว่ากูไม่ทำแล้วโว้ยแต่ซักพักก็จะกลับมานั่งอ่านต่อเหมือนเมื่อกี้แค่ล้อเล่นขำขันสะเก็ดดาว อ้อ หรือว่าจะเป็นการปาชีทลงกับพื้นด้วยความเกรี้ยวกราดก่อนจะเดินไปหยิบมาอ่านใหม่แบบที่ไอ้เติ้ลกำลังทำก็ได้ เนี่ยครับ การสอบทำให้คนย้อนแย้ง

“ไอ้เติ้ลมึงทำโจทย์ข้อสองเสร็จแล้วหรอ”

“เรียบร้อย”

“ทำเสร็จเรียบร้อย?”

“ทำเรื่องดรอปเรียบร้อย!!  ไอ้เหี้ยยยยยยย!! ทำไม!! ทำไมตอนกูแอตเข้าเรียนพี่ไม่บอกว่ากูต้องชดใช้กรรมขนาดนี้ ไอ้สัด เมื่อวานกูนอนไปแค่สองชั่วโมง สอง – ชั่ว – โมง เพราะอะไรรู้ไหมครับคุณ เพราะกูยังทำแลปไม่เสร็จ!! โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไหนเอานมมาดูด”

เสียสติไปอีกหนึ่งราย เราสูญเสียสติกันไปกี่คนแล้วกับไฟนอล ถามใจอาจารย์ดู
ว่าแต่เสียสติยังไงก็ยังคงตลกแดกเหมือนเดิม ผมตีมือไอ้เติ้ลไปหนึ่งป้าปข้อหาริอาจจะขโมยนมขาวเย็นๆปั่นไปดูดแบบหน้าด้านๆ

“ว่าแต่ทำไมมึงทำแลปไม่เสร็จวะ กูส่งแลปไปให้มึงตั้งแต่สองทุ่ม” ไอ้พีเงยหน้ามาจากชีทเรียน

“เปล่าเลย กูไม่ได้คุยไลน์กับสาวที่ไหนแน่นอน”

“...”

“กูไม่ได้คุยไลน์กับสาวสังคมชื่อขนุนที่เจอกันตอนทำฝายเลยจริงๆ”

“...”

“เชี่ย ดูร้อนตัวไปป่ะวะ”   

มาก..
ตอนนี้ทุกคนจ้องไปที่ไอ้เติ้ลทันทีที่มันร้อนตัวครับ ซึ่งเจ้าตัวก็ทำหน้าเลิ่กลั่กจับแว่นแก้เก้อ แบบมองมาจากพาราก้อนกรุงเทพมาบ้านนาก็รู้ยังรู้ว่ามีพิรุธ ปกติเติ้ลไม่ได้ใส่หรอกนะครับแว่น แต่วันนี้มันบอกว่าเห็นในไอจีหมอเขาใส่แว่นกันแสดงว่าคนเก่งต้องใส่แว่นมันเลยเอาแว่นเมทมาใส่เผื่อจะฉลาดมากขึ้น ผลที่ได้คือควายเหมือนเดิม

“มึงคุยไลน์กับสาวที่ไหน มีสาวไม่บอกเพื่อนหรอ”

“งุ้ยๆ ก็กูเขินอ่ะ” งุ้ยพ่อง ได้ยินแล้วระคายหูจนต้องยกตีนไปเตะเข่ามันใต้โต๊ะ

“ขนุนไหนวะ มึงเอารูปมาดู” ตอนนี้ทุกคนทิ้งปากกาแล้วครับ สามัคคีกันสุด

คงคอนเสปเรื่องเสือกต้องมาก่อนเรื่องสอบเสมอ...

เอาจริงตอนนี้ทำอะไรก็ได้ครับนอกจากอ่านหนังสือ ป้าแม่บ้านถูพื้นทุกวันแต่วันนี้ทำโจทย์เยอะจนเบื่อตัวเลขขนาดที่ลุกไปขอแม่บ้านถูพื้นแทนการอ่านหนังสืออ่ะครับ ก็คิดดูว่าไฟนอลนั้นสร้างความชิบหายให้ชีวิตนิสิตขนาดไหน

อ่ะกลับมาที่น้องขนุนต่อ..


“เห้ย เอาเรื่องว่ะ” ไอ้พีคว้ามือถือไอ้เติ้ลมาไล่ส่อง อย่าหาว่าเสือกเลยนะครับ แต่เสือกจริงๆ ไหนๆ ดูบ้างซิ

“อะไรวะเติ้ล มึงชอบขนุนหรอ กูก็ชอบเหมือนกัน” จู่ๆปันก็เงยหน้าเอ๋อๆมันมาจากหนังสือแล้วโพร่งขึ้นกลางวง สร้างเดธแอร์ขึ้นมาทันที ชิบหายละ เปิดแทค #เพื่อนรักเพื่อนร้าย ให้ทีครับ ตกใจจนเล่นเอามือถือในมือร่วงตกพื้นดังปั้ก ไอ้เติ้ลนี่ตกใจสุดครับโวยวายลั่นโรงอาหารเลย

เพราะไอ้ที่ตกที่มือถือมัน...

“ปะ ปันมึงก็ชอบขนุนหรอวะ”

“เออ กูชอบ”

“ละ แล้วมึงชอบมากไหมวะ”

“ก็มากนะ”

“ฮึก ถ้ามึงชอบ กูก็คงไม่ใจหมาคุยซ้อนกับเพื่อน กูจะถอยให้เองเพื่อนรัก” ไอ้เติ้ลถึงกับหน้าหด คว้าน้ำตาเทียมไอ้พีมาหยอดใส่ตาให้ไหลเหมือนน้ำตาจริง รัชดาลัยไม่มีใครเกิน

“ถอยไมวะ เราแบ่งกันก็ได้”

“เห้ย!!” ชิบหายแล้วไอ้เอ๋อ เห็นหน้าซื่อหน่อยนิยมทรีซั่มหรอวะ 

“ตกใจไรวะ ขนุนมันไม่ได้แพงขนาดนั้น เวลาซื้อมากูก็กินกับแม่”

“ไอ้ปัน ไอ้สัด กูไม่ได้หมายถึงขนุนที่เป็นผลไม้!!”

“ขนุนเป็นผักหรอวะ”

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอ๋อจนกูคิดว่าเสิรช์วิกิพีเดียว่าเอ๋อคืออะไรความหมายจะต้องขึ้นชื่อพร้อมกับรูปนิสิตมึงแน่ๆ

“ฮึกกกกก ทำไงดีวะพวก ฟิได้กินสมองไอ้ปันไปแล้ว”

“อะไรวะ กูงง”

“มึงไม่ต้องมางงเลยนะ ไอ้สัด กูเกือบไลน์ไปด่าขนุนแล้วว่านอกใจกู แม่ง”

“เค้าตกลงคบกับมึงแล้วหรอ”

คำตอบได้เป็นการเอาน้ำตาเทียมมาหยอดอีกรอบแสดงความช้ำใจ แฟนข้างเดียวไหมหล่ะมึง ผมได้แต่ส่ายหัวกับความสติไม่เต็มของเพื่อน ปกติสติไม่ค่อยมีพอเข้าไฟนอลหน่อยนี่คือต้องขอบริจาคเลย 

นี่ขนาดพวกเราปีหนึ่งยังขนาดนี้ ตัดภาพไปที่รุ่นพี่ พี่หมอนี่สภาพแทบไม่เหลือความเป็นอดีตของอดีตเดือนครับ เพราะตอหนวดเริ่มขึ้น ตาเริ่มโหล สติเริ่มถดถอย จริงๆก็ถอยมานานแล้ว แอบนินทาเล็กๆอย่าไปบอกพี่มันนะ เพราะพูดถึงพี่หมอแล้ว ที่ต้องลงมาอ่านหนังสือกับเพื่อนส่วนหนึ่งก็เพราะได้ติวไปด้วยส่วนอีกอย่างหนึ่งคือ

หนีการโดนลวนลาม!!

ไม่ต้องถามว่าใครครับ ไอ้หมอโรคจิตมีอยู่บนเดียว ช่วงนี้ดูจะจัญไรเกินเบอร์ขึ้นทุกวัน เวลาพี่มันอ่านหนังสือเหนื่อยจะชอบมารุงรังครับ มันบอกเรียกขวัญและกำลังใจ ตกลงนิสิตวิศวะอ่านหนังสือสอบหรือมึงจะไปรบกับเกาหลีเหนือ แล้วเรียกกำลังใจบ้านพี่มึงสอนให้ลากเก้าอี้มานั่งกอดชาวบ้านจากทางด้านหลังงี้เรอะ แถวบ้านเรียกลวนลามโว้ย! ไอ้โรคจิต!

คิดแล้วหงุดหงิดมานั่งใจจดใจจ่อกับหนังสือต่อ ผมกับเดอะแก๊งค์นั่งอ่านกันจนเกือบห้าทุ่มก็แยกย้ายกันขึ้นหอครับ เดี๋ยวจะโดนเคอร์ฟิว ปีนขึ้นชั้นห้าเปิดห้องไปก็เจอพี่หมอนั่งใส่เสื้อกล้ามอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ โชว์ได้โชว์ดีจริงๆกล้ามเนี่ย มีหน่อยมาทำเป็นอวด

“ลูกหมา มานี่ดิ๊”

“ไม่ไป” เริ่มแล้วครับ อย่าหวังเลยไอ้เฒ่าหัวงู รู้หรอกโว้ยว่าจะทำอะไร

“มาหน่อย”

“ไม่ไป”

“ไม่ทำอะไรหรอก”

“ไม่ไป”


เสียงตดปู้ดยังน่าเชื่อถือกว่าคำพูดมึงเลยพี่หมอ
ผมมองหน้าพี่หมอด้วยความเหม็นเบื่อ อยากจะบอกว่าระวังงูบนหัวกระแทกเพดาน แล้วพอผมดื้อหน่อยพี่มันก็ทำหูลู่หางตก ไร้เรี่ยวแรงจะหายใจเอาหน้าแนบไปกับหนังสือ ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ แอ๊บแบ๊วไม่ดูสารรูปที่กล้ามใหญ่เท่าหัวเด็กเลยจริงๆ ต้องแข็งข้อหน่อยครับ ช่วงนี้พี่มันถึงเนื้อถึงตัว กลัวใจจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้



ใช่ครับ ฟังไม่ผิดหรอก หวั่นไหวไปมากกว่านี้



...เพราะผมหวั่นไหวไปแล้ว



มันอาจจะไม่ใช่ความรู้สึกชอบหวานแหววในแบบที่หลายๆคนนิยามนะครับ แต่มันเป็นความรู้สึกดีที่ถูกใส่ใจ ใช้ชีวิตด้วยกันเกือบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงเป็นเดือนๆแถมอยู่กันแบบไม่บริสุทธิ์ใจแบบห้องอื่นๆ ถูกเทคแคร์ขนาดนี้ ใครก็รู้สึกดีเวลาเป็นคนพิเศษของใครซักคนหนึ่งทั้งนั้นแหล่ะครับ


ผมก็ด้วย..


แต่ความรู้สึกดีนั้นมันก็เหมือนตีกับความคิดที่พี่มันเป็นผู้ชาย อะไรหลายๆอย่างมันเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่ควร มันเหมือนผมอยากจะยอมรับในความรู้สึกของตัวเองแต่ก็เตือนตัวเองไม่ให้ยอมรับ เป็นความสับสนที่ผมไม่รู้จะพูดกับใครได้ เมื่อก้าวออกจากห้อง514นี้ไปมันเหมือนผมเดินอยู่ท่ามกลางสายตาพันคู่ การอยู่ใกล้ชิดกับพี่หมอนอกห้องเริ่มยากขึ้นไปทุกทีเพราะผมต้องคอยดูว่าสายตาของคนอื่นจะมองผมแบบไหน เพื่อนจะคิดอย่างไร สังคมจะตัดสินเราแบบไหน


ไอ้คำว่า ‘ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน’ มันจะใช้ได้จริงๆหรอเมื่อเราต้องเข้าไปอยู่ในสังคมทุกๆวัน คิดแล้วก็อยากแมนให้ได้เท่าครึ่งของพี่หมอ พี่มันไม่สนใจอะไรเลยนอกจากลุยจีบผมท่าเดียว ถึงตอนนี้ให้ผมลองนึกว่าพี่มันไปตามจีบใครแบบที่จีบผมตอนนี้ในใจก็บีบเจ็บไปหมดเลย


ไม่อยากให้ไปจีบใครแบบนี้แต่ก็ไม่แสดงอะไรให้ชัดเจนกับพี่มันได้เลย
เกลียดความสับสนของตัวเอง แต่ก็หาทางออกจากความสับสนนี้ไม่ได้ซักที


“ทำไมหน้าเครียด กูบอกแล้วว่าไม่ต้องเครียดหรอก เนื้อหาปีหนึ่งง่ายที่สุดแล้ว ไม่เข้าใจตรงไหนกูสอนให้ได้” ผมเงยหน้ามาก็เจอพี่หมออยู่ตรงหน้าซะแล้ว พี่มันยังคงยิ้มให้กำลังใจทั้งๆที่หน้ามันดูเหนื่อยกว่าผมร้อยเท่า แหง ปีสามเรียนหนักกว่าปีหนึ่งอยู่แล้ว แถมพี่มันดูหน้าโง่อีกต่างหากคงต้องขยันกว่าคนอื่นอีกเป็นเท่าตัว       


ผมหย่อนหัวไปแปะกับหน้าอกพี่มัน ไม่ได้ถือคติอยู่ในที่ลับแล้วแรดได้หรอกนะครับ แต่บางทีก็อยากอ้อน อยากอ้อนจนกว่าพี่มันจะไม่ยอมไปไหน รู้ว่าตัวเองเป็นเด็กไม่ดีเลยจริงๆว่ะที่ทำแบบนี้ รู้ว่าโคตรเห็นแก่ตัวเลย


ยังไม่กล้าก้าว พี่ก็อย่าเพิ่งถอยได้ไหมวะ 


“ไม่เข้าใจเลย”

“วิชาอะไร แคลหรอ ใจเย็นๆน่า” พี่หมอลูบหัวผมเบาๆ ส่วนผมก็ได้แต่ส่ายหัว

 ไม่ใช่หรอก เข้าใจยากกว่าแคลที่เพิ่งอ่านไปอีก

ไม่เข้าใจเลย




...ไม่เข้าใจตัวเอง 







วีคนี้นับเป็นวีคนรกที่แท้จริงสำหรับผมจริงๆครับ มันเป็นอะไรที่ทุกเรื่องประดังมาพร้อมกัน ทั้งเรื่องสอบและเรื่องส่วนตัว เลือกเครียดไม่ถูกเลยจริงๆ ดีที่พอมีเพื่อนเบาปัญญามาเรียกสีสันในชีวิตบ้าง ส่วนเรื่องความรู้สึกอึมครึมของผมกับพี่หมอก็ปล่อยให้มันอึมครึมแบบนี้ต่อไป

อึมครึมปนม่วงเข้มไปจนสอบเสร็จนั่นแหล่ะครับ ฮืออออออออออออ ขอดีใจประหนึ่งด๊อบบี้ได้เป็นไทจากการได้ถุงเท้า ในที่สุดก็สอบเสร็จซักที ได้ปิดเทอมตั้งสองอาทิตย์ อยากจะร้องไห้เป็นภาษาญี่ปุ่น คิคิเดสสึก๊ะ ข้อสอบออกยากเหมือนคัดคนไปชิงถ้วยภาคีนกฟีนิกส์ ถึงจะปิดเทอมแต่หอยังเปิดดีครับ เหมาะกับชาวบ้านไกลอย่างผมที่ค่าตั๋วแพงเกินกว่าจะไปๆกลับๆ ทำเหมือนรักมหาลัยแท้จริงคือกูจน

“ฮึกกกก ทำไมน้องขนุนเขาทำกับกูแบบนี้วะเพิ่ลๆ”

“เพิ่ลพ่อง” อกหักยังไม่ทิ้งความกวนส้นตีน ผมได้มองไอ้เติ้ลที่ร้องไห้(ปลอมๆ) กระดกกระป๋องชากูซ่าทำหน้าเศร้า ทำเหมือนกระดกเบียร์ กูหล่ะยอมใจ

“ทำไมน้องเข้าทิ้งกูไปคุยกับพละได้วะ ใจกูอ่ะจะขาดวีสลี่ย์”

“อะไรวะขาดวีสลี่ย์”

“ขาดรอนๆ”

อืม...
รอนพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ร้ายกาจมั้ยหล่ะมึง!!

“ฮืออออออ น้องขนุนใจร้ายใส้ระนองมาก ใจพี่เติ้ลปวดยิ่งกว่าคนที่เต้นT25โดยที่ไม่ได้วอร์ม คือปวดร้าวราน ปวดเกินจะทน เมื่อรักต้องพังลงไป ยิ่งตอกย้ำยิ่งปวดยิ่งทำร้ายใจ ฮึก” ไอ้พีได้แต่กรอกตาบนแล้วลูบหลังไอ้เติ้ลด้วยตีน เนื่องจากมือไม่ว่าง ไถโทรศัพท์อยู่

“อันนี้คือมึงเฮิร์ทแล้วใช่ป่ะ”

“ปันมึงจะมาเข้าใจอะไร!!”

“เปล่า กูไม่เข้าใจ กูเลยถาม”

“ฮืออออออ จะเศร้าที่อกหักหรือมีเพื่อนโง่ก่อนดีอ้ะ แงงงง ไอ้พีช่วยกูคิดหน่อย”

“ไอ้สัสเติ้ล งอแงขนาดนี้ มึงจริงจังกับขนุนมากหรอวะ”

“คนนี้จริงจังใจพังก็ยอม!!”

“แล้วพังไหม”

“ยับเยินนน ฮือออออออออออออออออ” ไอ้เติ้ลเริ่มบทโศกอีกรอบ คราวนี้ต้องลำบากขนาดเอานิ้วชี้อุดน้ำในหลอดมาหยอดตา เสือกหยิบผิดแก้วเอาน้ำแดงของไอ้พีมา น้ำตาเลือดไหมหล่ะมึง แสบตาจนต้องไปล้างตาจริงๆในห้องน้ำท่ามกลางความเอือมระอาของเพื่อนทั้งแก็ง มันหายไปพักใหญ่ๆก่อนจะเดินเบิกตาออกมาจากห้องน้ำ

“เป็นเหี้ยอะไรอีกเนี่ย ตาเป็นตะคริว?”

“กูจะเดินตามทางวิถีคนคูลแบบพี่แป๊ะ” ฟังชื่อไอดอลมึงกูก็ปวดหัวแล้ว ยึดหลักใครไม่ยึด มึงยึดหลักพี่แป๊ะผู้ที่ไม่มีอะไรแน่นอนกับชีวิตก็ได้หรอวะ

“ห๊ะ” งงทั้งกลุ่มครับ ไอ้เติ้ลมันหยิบมือถือมาเซลฟ์ฟี่อยู่สองสามรูป แล้วก็กดอัพไอจี พวกผมเลยยกมือถือขึ้นมาดูว่ามันอัพรูปอะไร

รูปที่มันอัพเป็นรูปเปลือกตาที่ปิดอยู่แอบบวมนิดๆเพราะน้ำแดงทำพิษเขียนด้วยตัวหนังสือสีดำข้างละพยางค์ว่า


‘อก หัก’


อืมมมมมมมมมมมมมมมม
คูลจริงไอ้สัส โจ๊ก โซคูลเลยมึง ถุ้ยยยยยยยยยยยย!!!



เติ้ลโซคูลได้หัวโยกไปสามทีจากผม ไอ้พี และไอ้ปัน รายสุดท้ายนี่จริงๆคือตามไม่ทัน เห็นเพื่อนตบตบตามเพื่อน ไม่เคยหารความเอ๋อกับใครทั้งสิ้น ผมได้แต่ส่ายหัว นี่ยังดีที่พวกมันไม่ได้กลับบ้านกันในชวงปิดเทอม จริงเรียกปิดเทอมก็จะสร้างภาพไปหน่อย สองอาทิตย์ยังมีหน้ามาเรียกปิดเทอม เอาใหม่ครับ ยังดีที่พวกมันไม่ได้กลับบ้านในช่วงหยุดระยะสั้นสองอาทิตย์นี้เลยยังมีพรรคพวกให้อยู่เล่นด้วยไม่ทิ้งกันไปไหน จริงบ้านพวกมันก็อยู่กรุงเทพกันนะครับแต่ไอ้เติ้ลอ้างว่ามันอกหักไม่อยากกลับไปเจอหน้าแม่กลัวจะกลั้นน้ำตาแห่งความเศร้าโศกไว้ไม่ไหวพร้อมกับกรีดปลายนิ้วปาดน้ำตาปลอม เหนื่อยใจไทยแลนด์

ซ้อนจักรยานปันไปเล่นบาสตามวิถีชีวิตเด็กหอกันจนตัวเมือกก็กลับหออาบน้ำครับเดี๋ยวค่อยลงมากินข้าวเย็นพร้อมกันอีกรอบ ความเด็กหอในวงจรชีวิตก็จะสั้นหน่อยครับ คล้ายๆกับพวกวัฐจักรการเกิดยุงลาย นอนในห้องแอร์ก็เปลืองค่าไฟ กิจกรรมก็จะมีแค่ไปเล่นกีฬา ดูหนังที่หอสมุด ไปนั่งทำเหมือนอ่านหนังสือจริงๆคือส่องผู้หญิง หรืออีกอย่างนึงคือตากแอร์เซเว่น ความประหยัดไฟของเด็กหอทำให้เรายอมแปลสภาพเป็นหมาหน้าเซเว่นก็ยังได้ พอทำกิจกรรมเสร็จก็รวมหัวกันกินข้าวโรงอาหาร ท้ายสุดมีสองทางเลือกขึ้นหอนอนหรือออกหลังมอ จบแล้วครับวันหนึ่งวันของเด็กหอใน

ในห้อง514เวลานี้ก็จะเหงาหน่อย พี่หมอยังไม่กลับเพราะยังสอบไม่เสร็จ พรุ่งนี้สอบตัวสุดท้ายที่เป็นตัวยากสุดวันนี้คงติวอยู่หอสมุดยันดึกไม่ก็ค้างหอนอกแน่นอน ผมอาบน้ำเรียบร้อยตัวหอมแอปเปิ้ลแต่ไม่ใช่เติ้ลรสแอปแปด เปิดแอร์เย็นฉ่ำระดับที่กระพริบตานิดหน่อยแม่คะนิ้งก็เกาะขนตาแล้ว เปิดซาวด์เพลงเลทอิทโกคลอพร้อมกับสไลด์ตีนไปพื้น       

อืมมม มองเตียงแล้วก็รู้สึกเหงาแทนเตียงเสือก อ่า เตียงเสือกนี่คือเตียงสองชั้นครับ ไม่ค่ยได้ใช้ เลยถูกจำกัดความเป็นความเสือกตามตู้เสือกไปติดๆ เห็นตั้งแบบไม่มีใครเตะมาตั้งเทอมนึง กลัวมันน้อยใจ ไหนลองนอนบ้างก็ได้ เตียงมันจะแข็งกว่าเตียงใหญ่หน่อยครับ จะดีกว่าก็ตรงที่เราจะกายกรรมเอาตีนก่ายที่กั้นเตียงบนได้ แต่ก็ไม่รู้จะทำทำไมแต่ก็ทำครับ อะไรโง่ๆเรามักจะทำ

แกร๊ก..

หืม?

แกร๊ก..

เสียงอะไรวะ ผมเอาตีนเขี่ยๆตรงเบาะด้านบนที่ส่งเสียงแปลกๆเมื่อผมลองกายกรรมเอาตีนพาดเล่น อย่าบอกว่าเตียงหักนะมึง ผมหยีตาเพ่งดูดีๆก่อนจะพบว่าเป็นกล่องสีดำทำตัวเนียนไปกับสีเบาะแบบแทบดูไม่ออก

เห้ย...

แบล็กบอกซ์!!!!!

ผมลุกพรวดแล้วรีบปีนไปยกเบาะเตียงชั้นสองขึ้น ต้องกายกรรมเอาตีนเขี่ยเล็กน้อยเพราะเบาะหนักมาก เขี่ยออกมาได้น้ำตาเกือบไหลครับ เพราะเป้ากูแทบฉีก ฮืออออออ ตื่นเต้นจนอยากจะรีบถ่ายรูปส่งไลน์ไปให้พี่หมอ พร้อมกับแคปชั่นว่า ไอ้พี่ควาย หาอยู่ตั้งหลายเดือนแท้จริงอยู่ในห้อง ไอ้โง่ๆๆๆๆๆ พิมพ์ไปขำไปเกือบจะกดส่งแล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้




...ถ้าเจอกล่องแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ด้วยกันแล้วสิ



ชะงักไปเลยครับ ผมได้แต่มองกล่องในมือด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เหมือนเดวิลแองเจิ้ลตีกันป้าปๆ ถ้าเจอแล้วจะหาข้ออ้างอะไรอยู่ด้วยต่อดีวะ ในฐานะคนที่พี่หมอจีบหรอ ดูไม่ค่อยเมคเซ้นท์สำหรับคนที่ตีกันตายตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าซักเท่าไหร่เลย ผมบิดกล่องในมือไปมา เจอกล่องแล้วไม่เห็นดีใจอย่างที่คิดเลยวะ หมุนเล่นอยู่เป็นสิบนาที คิดอะไรไม่ออกรู้แต่ว่าอยากเอามันเก็บไปไว้ที่เดิมก่อน

แต่...

ขอดูหน่อยเถอะ ว่าสามเดือนมันแย่งกันนักหนาเพราะรูปอะไร!!
เผื่อมันจะมีแฮชแทค #พี่หมอเก้านิ้ว อะไรแบบนี้ คิดแล้วขนลุก 

ผมนั่งลงบนเตียงแล้วแงะเปิดกระปุกออกดู ข้างในเต็มไปด้วยรูปซ้อนทับกันมากมาย รูปแรกประเดิมด้วยพี่หญิงถอดเสื้อใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวอยู่แถวห้องน้ำรวมของหอหนึ่ง ขาวสะท้อนแสงจนแทบกลืนไปกับผนัง สมควรที่ไอ้พี่พี่มันจะหาเลือดตาแทบกระเด็น เอวพี่หญิงนี่เล็กเหมือนกันแฮะ ดูนานๆแล้วเขิน รู้สึกเหมือนดูรูปทอมเปลือยท่อนบน ไหนรูปต่อไป คราวนี้เป็นไอ้พี่แป๊ะนอนแล้วพนมมือไหว้โถส้วม นี่กูจำเป็นต้องไฟ้ว์หากล่องมาเจอรูปนี้จริงๆหรอวะ ปกติเวลาเมาก็เห็นพี่แกไหว้นู่นไหว้นี่อยู่ทุกทีไม่เห็นแปลก ล่าสุดที่ไปดื่มด้วยก็เห็นไหว้เสาที่ร้านอยู่ ก็ดูเป็นคนมีมารยาทดี คุ้ยต่อไปเจอรูปพี่โยถ่ายคู่กับสาว โหยยยยยยยยยย เอาหน่อยโว้ยพี่ใครวะ โยไหนไฟแรงเฟ่ออีกแล้ว พูดถึงพี่โยแล้วเลือกเล็กยังไม่มีโอกาสถามซักที ค้นไปชักสนุกครับมีรูปสมัยพี่หมอเป็นปีหนึ่งด้วย รูปถ่ายสามเดือนยืนด้วยกันทำหน้าทำตาอมขี้มันทั้งสามคน ก็ยังจะไปให้พวกมันถ่ายรูปร่วมกันอีกนะแล้วรูปเปลือยที่ว่าไม่เห็นจะมีเลย ใกล้เคียงสุดก็รูปพี่หญิงแก้ผ้าแค่นั้น หลอกลวงเว่อร์ๆ ผมนั่งขำไปเรื่อยๆก่อนที่มือจะหยุดที่รูปเกือบสุดท้ายของกล่อง   


พี่หมอถ่ายรูปกับผู้หญิง


...นอกจากจะยิ้มโกงแบบที่ชอบทำแล้ว มือยังจับกับผู้หญิงแน่นอีกต่างหาก


เจ็บจี๊ดไม่ทราบสาเหตุ จนต้องยกมือมากุมที่หน้าอก แต่พอมองดูดีๆแล้ว ผู้หญิงคนนี้เหมือนเคยเห็นมาก่อน ถ้าจำไม่ผิดก็


...ใช่!
ผู้หญิงที่ถ่ายคู่กับพี่โยรูปก่อนหน้านี้นี่นา ผมรีบคุ้ยรูปกลับมาเทียบดู ใช่จริงๆด้วย  แต่ที่ถ่ายกับพี่โย พี่โยกอดกอดเอวนี่นา อะไรวะ ความสัมพันธ์เข้าใจยากยิ่งกว่าสติไอ้ปัน


หัวใจเต้นแรงจนปวดไปหมด จะว่าไปก็ไม่เคยรู้จริงๆด้วยว่าทำไมพี่หมอกับพี่โยถึงได้เกลียดขี้หน้ากันขนาดนี้ หรือผู้หญิงคนนี้จะ...                                                             


โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดหัว
ใจนี่ก็ปวดขนาดนี้หยุดเต้นไปเลยไหมหล่ะ หัวร้อน หงุดหงิด มโนเป็นซีรีส์เกาหลีได้อีกสามเรื่อง หายใจเข้าช้าๆหายใจออกช้าๆ ใจเย็นไอ้อู้มึง มึงโมโหเรื่องอะไรวะ มึงหงุดหงิดทำไมวะ เราไม่ได้เป็นอะไรกับพี่มัน อีกอย่างอาจจะแค่เพื่อนก็ได้



แต่เพื่อนชายหญิงที่ไหนจับมือกันแน่นขนาดนั้นวะ!!



 ทนไม่ไหวจนต้องโทรหาตัวช่วย คนนี้ต้องรู้ทุกอย่างแน่นอน


“ฮัลโหลพี่แป๊ะ พี่อยู่ไหน”



คราวนี้ขอความจริงหน่อยนะพี่!!!


[มีต่อค่ะ]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-05-2017 19:35:49
.
.


เชื่อไหมครับ ผมเคยแอบเข้าห้องน้องสาวตัวเองแล้วเจอการ์ตูนญี่ปุ่นที่แค่ลูกกระตาก็แดกพื้นที่ไปครึ่งหน้า ชื่อเรื่องแปลกๆอารมณ์แบบ รักใสๆหัวใจว้าวุ่นอะไรเทือกๆนี้ ตอนนั้นก็นะครับว่าชื่อแม่งโคตรเห่ยเลย ใครมันจะมาหัวใจว้าวุ่น แต่ตอนนี้รู้แล้วครับ


...ใจมันว้าวุ่นได้จริงๆด้วย


“เอ้า เรียกกูมาแล้วมานั่งทำหน้าเหมือนตูดอูฐใส่กูนี่บ้านมึงมีปัญหาอะไรไอ้อู้”

“พี่เคยเห็นตูดอูฐรึไงพี่แป๊ะ”

“เคย”

“ตอนไหน”

“ตอนกูส่องกระจก”

เล่นตัวเองงี้ก็ได้หรอวะ!!
 
“เล่นตัวเองก็ได้หรอ”

“เอาน่า ขำขันสะเก็ดดาว กูเห็นหน้ามึงเครียด ไหนมีอะไรจะถามกู” พี่แป๊ะนั่งลงข้างๆผม ตอนนี้ผมมาอยู่ที่วงเวียนครับ แหล่งรวมตัวของชาวคนมีปัญหา มหาลัยผมเขาว่ากันว่า ถ้าใครมีปัญหาชีวิตมักจะมาถอนหายใจทิ้งที่วงเวียน ไม่รู้ว่าไอ้ปัญหาหัวใจว้าวุ่นนี่จะนับเป็นปัญหาชีวิตได้ไหมนะ

“ผม...”

“เล่นมุกรองทรงเบอร์สองนี่กูเอาเตะตกสระน้ำพุจริงๆนะ”

“ไม่เล่นดิ ผมเครียดนะเว่ย”

“อ่ะๆ ถามมา”

“ทำไมพี่โยกับพี่หมอถึงไม่ชอบขี้หน้ากันวะพี่” ถามออกไปแล้วครับ พี่แป๊ะมันนิ่งไปนิดนึง

“เอาจริง กูว่าทั้งไอ้โย ทั้งไอ้หมอ ทั้งไอ้พี่ แม่งก็ดูไม่น่าจะชอบขี้หน้าใครซักคนได้อยู่ดีต่อให้ไม่มีเรื่องอะไรกันหน่ะนะ”

“กับพี่พี่ผมเข้าใจว่าเพราะพี่หญิง แต่พี่โยกับพี่หมอ ผมไม่เข้าใจว่ะพี่”

“ทำไมกูรู้สึกเหมือนพูดอะไรไปชะตาจะขาดจังวะ” ไอ้พี่แป๊ะหันซ้ายหันขวา กอดตัวเองอย่างหนาวๆ

“พี่อย่าลีลาได้ป่ะ ตอบมาเร็วๆ”

“อ่า...” พี่แป๊ะมันลีลาครับ ปล่อยให้พี่มันคิดนานไม่ได้ เดี๋ยวสร้างเรื่องในจินตนาการมาเล่าอีก ผมเลยตัดปัญหาโดยการยกรูปสองใบขึ้นมาโชว์

“ผู้หญิงในรูปนี้คือใคร”

“เห้ย! มึงไปเจอได้ไงวะ! ได้ข่าวว่าสโมทำหายไปตั้งแต่ปีหนึ่ง” พี่แป๊ะทำท่าจะหยิบไปดู ผมเลยยกมือถอยหนี อย่าคิดจะมาทำหน้าจีนใส่แล้วตีเนียนซะให้ยาก

“ให้ไว”

“แม่งเอ๊ย เออๆ ผู้หญิงในรูปชื่อโบว์ ดาวปีกู”

“ทำไมผมไม่เคยเจออ่ะ”

“เจอก็แปลก ซิ่วไปแล้ว”

“แล้วทำไมเขาจับ... ไม่ดิ แบบ แล้วเขาเป็นอะไรกับพี่หมอพี่โยอ่ะ”

“มึงไม่ถามไอ้หมอวะ มาถามกูทำไมเนี่ยอู้”

“เขาเป็นแฟนพี่หมอใช่ไหม”

ถามออกไปแล้ว..
แล้วก็รู้สึกแย่เองด้วย พี่แป๊ะเงียบไป ก่อนจะถอนหายใจพรวดออกมา

“แอดดด เดาผิด เห้อ ถ่ายรูปคู่กับทั้งไอ้หมอทั้งไอ้โยโบว์จะเป็นแฟนไอ้หมอได้ยังไงวะ ไหนลองพ่นสมองออกจากจมูกมาให้กูดูหน่อย โบว์เป็นคนที่ไอ้หมอกับไอ้โยตามจีบเฉยๆ อย่างฮอต สาวอิจฉาทั้งมหาลัยเลยนะมึ้งง เดือนสองคนแย่งกันเป็นหมา กูไม่อยากจะพูดแต่พูดก็ได้เห็นมึงอยากรู้ พวกมันจริงจังกันมากนะโว้ย ไอ้โยยอมเอารถมาก็เพราะมารับส่งโบว์ พอเห็นงั้นไอ้หมอก็เอารถมาบ้าง เชี่ย โคตรศึกคนบ้านรวย กูเห็นแล้วอยากขี่จักรยานไปถีบกระจกข้าง ทีกูไม่หัดรับส่งบ้าง เพื่อนเลว” โดนหลอกด่าสมองน้อยแบบเนียนๆ เลยแอบศอกท้องพี่แป๊ะไปทีหนึ่ง

“แล้ว.. แล้วใครจีบติดอ่ะ”

“ไม่ติดทั้งคู่ โบว์ซิ่วไปก่อน สมัยนั้นร้านเหล้าสองร้านหลังมอแบ่งเป็นหนึ่งร้านของไอ้โย หนึ่งร้านของไอ้หมอ เปิดแต่เพลย์ลิสต์อกหักทั้งคู่ ทำเอากูต้องตีหน้าเศร้าแดกเหล้าเพื่อนอยู่พักใหญ่ๆ แต่จะว่าไปตั้งแต่ครั้งนั้นมันพวกมันก็ไม่ได้จีบใครจริงจังกันอีกเลยนะ ถ้าทางจะรักจริง” อืม ความตลกแดกไม่เคยหนีไปจากพี่มันพ้นจริงๆ ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็เป็นอดีตที่จบไปแล้ว 

“อ้อ”

“จริงๆก็สถานการณ์คุ้นๆ เหมือนเกิดขึ้นอีกรอบตอนนี้เหมือนกันนะ แต่รอบนี้เดาผู้ชนะได้ง่ายหน่อย”

“อะไรของพี่วะ ไม่คุยด้วยแล้ว ไปกินข้าวกับเพื่อนดีกว่า” หมดประโยชน์แล้วก็ทิ้งครับ ผมลุกขึ้นปัดตูด หยิบโทรศัพท์ไลน์เรียกไอ้ปันให้ขี่จักรยานมารับ

“เอ้า ฟันกูแล้วทิ้งหรออู้! คนใจร้ายใส่ระนอง! หมดประโยชน์แล้วก็ทิ้งกัน ฮึกกกกก รู้สึกไร้ค่าเหมือนเป็นซากอ้อยที่ถูกดูดแล้วถุยทิ้ง กลับมานะโว้ยยยยยย” ผมได้แต่เขี่ยขี้หูเล่น เดินไปรอไอ้ปันมารับ ในใจก็ชื้นขึ้นมาหน่อย เห้อ เป็นเด็กไม่ดีอย่างเต็มรูปแบบจริงๆเลย ปล่อยให้ความสัมพันธ์เป็นไปในแบบนี้เรื่อยๆจะได้ไหมนะ ไม่ต้องชัดเจนอะไรเลยก็ได้ ให้มันมัวๆแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ได้

 รออยู่ซักพักไอ้ปันก็ปั่นจักรยานมารับผมกลับไปกินข้าว แทบจะเป็นมื้อแรกเลยก็ได้ที่แทบไม่ได้ฟังพวกมันเล่นมุกไร้สาระ มัวแต่นั่งคิดอะไรล้านแปดอยู่ในหัว

กินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับหอครับ ผมก็เดินกลับขึ้นชั้นห้าห้องห้าหนึ่งสี่ที่เดิม เปิดประตูไปก็เจอพี่หมอยืนเช็ดผมโชว์ร่างแน่นบึ้กของตัวเองอยู่เต็มตา เออ ขยันโชว์มันทุกวันจริงๆ ถึงช่วงนี้หน้าพี่มันจะโทรมไปบ้างแต่ด้วยความแต้มบุญเยอะก็ยังมีออร่าความหล่อทะลุตอหนวดออกมาได้อยู่ดี

“ใจสั่นเลยดิ”

“สั่นทำไม เห็นบ่อยแล้ว” ไม่ใช่แค่พี่หมอหรอกนะครับ แต่หอชายเนี่ย มันแทบจะถอดเสื้อเดินเป็นเครื่องแบบประจำหอกันไปแล้ว ยิ่งพวกคณะพละนี่ขอบอกเลยว่าแน่นบึ้ก เห็นกล้ามแล้วไม่กล้าสบตาเลย กลัวพี่เขาคิดว่าหาเรื่องแล้วเอากล้ามใหญ่เท่าเสาหอฟาดหน้าหงาย

“สงสัยกูต้องถอดด้านล่างเดินจะได้ไม่เหมือนใคร”

“พี่หมอพี่นี่แม่งลามกขึ้นทุกวันนะ” ผมผลักอกพี่หมอ หื่นกามจนอยากเตะ

“ชอบเวลาหน้ามึงแดง น่ารักดี” พี่หมอยกมือมาบีบแก้มผม ตอนนั้นเองที่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยใจหัวใจ

 ...ตอนจีบผู้หญิงคนนั้นก็ทำแบบนี้รึเปล่า พูดจาหวานแบบนี้รึเปล่า

“พี่ชอบทำแบบนี้กับคนอื่นไปทั่วป่ะวะ”

“ทำแบบไหน”

“แบบที่ทำอยู่เนี่ย”

“มึงคิดสภาพกูไปบีบแก้มไอ้แป๊ะไป ขนลุกไอ้เหี้ย กูไปบีบหน้าหมาฮวยยังรู้สึกดีกว่า”

“...แล้ว”


...แล้วกับผู้หญิงคนนั้นพี่ทำแบบนี้ไหม 


“ทำหน้าอ้อนแบบนี้จะเอาคอนโดหรือรถดีหล่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่หมอ ที่ยกยิ้มล้อผมอยู่ มุมปากนี่ยกอีกนิดก็ถึงขมับพี่มันละ

“ทำตัวเป็นเสี่ยรึไง”

“อ้อนกูอีกนิดขาข้างนึงกูก็ก้าวเข้าไปอยู่ในหนี้นอกระบบแล้วหล่ะ” ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าบ้านพี่หมอทำอาชีพอะไร ถึงไม่ได้ดูร่ำรวยแบบถ่ายรูปทีไหนก็ดูเป็นCEOที่นั่นหมดแบบพี่โย แต่ก็รู้มาบ้างว่าบ้านก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

“ดีจัง ช่วงนี้อยากได้รถอยู่พอดี”

“ขามึงถึงแล้วค่อยมาอ้อนกูอีกที” เอ้า หาเรื่อง ผมต่อยพุงแข็งๆพี่มันไปหนึ่งที แทนที่จะร้องโวยวาย พี่มันดันหัวเราะชอบใจซะงั้น อะไรวะ สายนิยมความรุนแรงรึไง

“ถอยไปเลย ผมจะอาบน้ำแล้ว”

“ให้ช่วยอาบไหม”

“ไปไกลๆเลย!” ผมสะบัดแขนเฒ่าลามกออก หูดำและหัวงูที่แท้จริง

“เอออู้ พรุ่งนี้กูไปหลังมอนะ เครื่องกลชนแก้วฉลองจบไฟนอล” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินออกมาอาบน้ำ ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ เห็นอยากกินเหล้าก็เครื่องกลชนแก้วตลอด ช่างเป็นการหาเหตุผลมาสนับสนุนตัวเองเหมือนเวลาสาวๆบอกกินคาวไม่กินหวานสันดารไพร่นั่นแหล่ะครับ

ผมรู้สึกชื้นในใจขึ้นมานิดหน่อย แบบนี้ก็ดีแล้ว ให้มันเป็นแบบนี้ไปทุกวันก็ยังได้เลย



   บ่ายตื่นมาผมก็ไม่เจอพี่หมอแล้ว พื้นห้องน้ำก็ไม่เปียก เดาว่าคงเลื่อนนาฬิกาปลุกจนไม่มีเวลาอาบน้ำแน่นอน อาจจะเพราะเมื่อวานพี่มันนอนดึกมากด้วย ขนาดผมตาปรือจะหลับแล้ว มองเหลือบไปที่โต๊ะพี่มันก็ยังจดนู่นจดนี่ยุกยิกไม่มีทีท่าจะนอนในสิบนาทีทั้งๆที่ตอนนั้นก็ปาไปตีสามแล้วแท้ๆ คงเพราะพรุ่งนี้สอบบ่ายพี่มันเคยกะฟิตแล้วนอนเช้า ชาวพลีชีพที่แท้จริง หวังว่าจะไม่ไปตายในสนามรบละกัน

ส่วนผมชาวสอบเสร็จแล้ว แถมไม่กลับบ้าน วงจรชีวิตก็เหมือนเดิมครับ สั้นยิ่งกว่าวงจรชีวิตยุงลาย ตื่นมากลิ้งไปกลิ้งมาจนเผลอหลับไปอีกตื่น พอหิวจนทนไม่ไหวก็หยิบมือถือมาไลน์หาเดอะแก็งลงไปหาอะไรกิน สวมเครื่องแบบประจำเด็กหอคือชุดบอล นั่งใต้พัดลมและต้องเลือกที่นั่งให้ไกลร้านขายอาหารตามสั่ง เพราะเดี๋ยวจะสำลักกลิ่นควันเวลาป้าแกผัดกะเพรา ซึ่งคนสั่งก็ไม่ใช่ใครไหนไกลครับ ไอ้พีนี่เอง ขาประจำกะเพราเนื้อร้านสาม ได้มาแล้วต้องมาแยกใบกะเพรากับถั่วฝักยาวออกอีกที พอบอกทำไมไม่สั่งไม่ใส่ไปเลย มันบอกมันจะไม่ได้ฟีล อืม... ก็แล้วแต่เลยเพื่อน       

“ทำไมหน้ามึงชื่นมื่นจังวะเติ้ล”

“เห้ย ใช่หรอวะ! หน้ากูดูหล่อเหมือนโบก – อมเลยป่ะ”

“ไอ้อมๆอะไรนี่ยังไม่จบอีกหรอวะ” ฟังแล้วรู้สึกระคายหูพิกล   

“ราหูอมรึเปล่ามึงอ่ะอู้ เข้าไม่ถึงหลักคนหล่อก็งี้ ช่วงนี้ชีวิตกูดีและกำลังไปได้สวยกับแนนโว้ย” ไม่พูดเปล่า มียืดอกแสดงความหล่อด้วย อยากจะยื่นกระจกให้รัวๆ

“แนนไหนอีกวะ”

“แนนศึกษา”

“เขาชื่อศึกษาเลยหรอวะ แมนจัง” ไอ้ปันขมวดคิ้วถาม

“เขาชื่อแนนเรียนคณะศึกษาโว้ย!” 

“ไอ้เติ้ลไหนมึงบอกมึงจริงจังกับขนุนสังคม”

“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ แต่ไอ้สัดอย่างกูคืนคำได้ กูปล่อยขนุนไปกับชายที่เขารักแล้วหล่ะ ฮึกๆ ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี อย่ามีอะไรให้เสียใจ ส่วนตัวฉันจะลืมว่าเคยร้องไห้ ลืมว่าเคยต้องเป็นใคร ที่เธอผีอำ”

“เธอไม่เอา!!”

ไอ่สัด!
เล่นซะเพลงเศร้าเป็นรายการเดอะช็อคแทนเลยนะมึง!!

“เห้ยมึง สามนาฬิกาสวยเหี้ยๆ!!” ผียังอำมึงไม่ทันถึงสามนาทีเลยนะไอ้เติ้ล แป๊ปเดียวก็หน้าหม้อขึ้นมาอีกแล้ว ผมเงยหน้ามองตามทิศมันก็พบกับผู้หญิงที่สวยจริงๆครับ สวยแบบคนเหลียวทั้งโรงอาหาร ใบหน้าไม่ได้แต่งด้วยเครื่องสำอางแต่ก็ยังสวยเด่นออกมา


...พี่โบว์


เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันทีแบบบอกไม่ถูก ดูจากกระโปรงพลีทสีกรมท่าปิดยาวถึงเข่าที่พี่เขาใส่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เครื่องแบบของที่นี่แล้วแน่นอน 

“พี่โบว์ดาววิศวะคนเก่านี่หว่า มาทำอะไรวะ” ผมหันไปมองไอ้พีทันที

“มึงรู้จักหรอวะพี”

“อือ เมทภาคเครื่องกูเคยเปิดรูปให้ดู พี่เขาเรียนเคยเครื่องกลนี่”

“สวยจริงว่ะ โอ๊ยยยย แม่ของลูกกกกก”

“วันนี้เครื่องกลชนแก้วไงมึง สงสัยมาเลี้ยงสายแน่เลย” ไอ้พียักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่ผมกลับปล่อยช้อนลงกับจานข้าว ในใจบีบจนปวดหนึบไปหมด

สวยจริงๆด้วย ในรูปว่าสวยแล้วแท้ๆเจอตัวจริงสวยกว่าสิบเท่า สวยมากในแบบที่ผมไม่กล้าใฝ่ฝันจะจีบด้วยซ้ำ ขนาดไร้เครื่องสำอางค์แถมแต่งตัวถูกระเบียบเป๊ะๆไม่ได้ใส่ทรงเอแบบที่พวกเพื่อนผมนิยมใส่โชว์เรียวขากันก็ยังน่ามองได้ขนาดนี้

ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่โยกับพี่หมอถึงตกหลุมรักได้...

“อู้เป็นไรวะ เงียบเชียว”

“เปล่า...”

“มึงทำหน้าเหมือนตูดอูฐเลย ขี้ไม่ออกหรอวะ”

ตูดอูฐมันเป็นแบบไหนวะ
ใช่แบบที่อยากจะร้องไห้แบบนี้รึเปล่า...


อึดอัดน่าจะเป็นความรู้สึกเดียวในตอนนี้
ผมขึ้นห้องมานั่งเงียบๆได้ซักพักใหญ่แล้ว ในมือที่ถือกล่องสีดำไว้ชื้นเหงื่อไปหมด ในใจก็อึดอัด อึดอัดจนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆแต่ก็ทำได้แค่จุกอยู่ที่คอ นึกเกลียดสมองที่จินตนาการไปเรื่อย อยากจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจจะทำต่อไปนี้จะถูกไหม แต่มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้

แอ๊ด..

“อ้าวอู้ คิดว่าจะไปปั่นจักรยานกับเพื่อนซะอีก” พี่หมอกลับมาแล้ว เสื้อนิสิตหลุดลุ่ยไปหมดสภาพเหมือนปกติเหมือนทุกครั้งที่กลับห้อง ผมรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าพี่หมอต้องกลับห้องมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อไปหลังมอ ผมกัดปากเล็กน้อยแล้วเดินไปหาพี่หมอที่กำลังถอดรองเท้าอยู่

...เอาเถอะ มันดีที่สุดแล้วแหล่ะ     

“พี่หมอ”

“หืม”

ผมยื่นกล่องแบล็กบอกซ์ออกไปสุดแขน พี่หมอมองพิจารณาก่อนจะตาโตขึ้น

“เห้ย! แบล็กบอกซ์!! มึงไป... อู้ เป็นอะไร” ดีใจน้อยกว่าที่คิดแฮะ ผมไม่เห็นหรอกว่าพี่หมอทำหน้าแบบไหนอยู่ เพราะตอนนี้เหมือนจะเห็นได้แต่ปลายเท้าตัวเองซึ่งตอนนี้มีปลายเท้าพี่หมอเพิ่มมาในระยะสายตาแล้ว


แย่จัง..


อยากร้องไห้เป็นบ้าเลย


“ผม...”

“เงยหน้าอู้”

“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”   

“อู้ เงยหน้า” ผมปัดมือพี่หมอที่ยื่นมาออกเต็มแรง กล่องในมือเลยกระเด็นไปประแทกตู้เสื้อผ้าแตกจนรูปกระจายออกมาหมด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ

“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว!!!”

“คุยดีๆอู้ คุยกับกูดีๆ” พี่หมอคว้าแขนผมไว้ ไม่ได้อยากจะร้องไห้แท้ๆแต่สุดท้ายแค่โดนมือที่คุ้นเคยจับกับเสียงทุ้มๆที่ชอบดุดังอยู่ข้างหู น้ำตาก็เหมือนจะทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ผมไม่อยากอยู่แล้ว ไหนพี่บอกว่าถ้าผมบอกว่าถ้าผมไม่โอเคพี่จะปล่อยผมไปไง เราจะเป็นพี่น้องร่วมคณะกันเหมือนเดิม พี่พูดเอง!! ไม่ต้องมายุ่งกับผมแล้ว ผมไม่อยากอยู่ที่นี่!!” ผมตะคอกพร้อมกับสะบัดมือพี่หมอออก แต่พี่หมอก็คว้ากลับไปจับอีกครั้งอยู่ดี 

“ไม่ปล่อย!! กูไม่ปล่อยเข้าใจมั้ย!!”

“ก็กูไม่อยากอยู่แล้วไงวะ!!!”

“อย่าขึ้นกูกับกูนะอู้” พี่หมอกระชากแขนผม นัยน์ตาดุนั้นจ้องมาที่ผมอย่างไม่วางตาแต่ผมก็มองพี่หมอกลับได้ไม่ชัดเพราะน้ำตานั้นเอ่อคลอจนเบลอไปหมด

“ฮึก ผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมอึดอัด! ผมอึดอัดเข้าใจไหม!”

“อึดอัดอะไร มึงอึดอัดอะไร” เสียงทุ้มถามนิ่งยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ผมอึดอัดกับทุกอย่างที่มันเป็นอยู่ ผมไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลย พี่ทำให้ผมกังวลทุกอย่าง ผมกังวลทั้งสายตารอบข้างที่มองมา กังวลว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง กังวลว่าจะโดนมองไม่ดี กังวลไปหมดเลยฮึก กังวลว่าวันนี้พี่ชอบผมพี่ทำดีกับผมวันต่อมาพี่จะไปทำกับคนอื่นไหม กังวลว่าพี่จะรู้สึกกับคนอื่นไหม กังวลว่า..”

“แค่มึงยอมรับว่าชอบกูมันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นนะอู้” พี่หมอถอนหายใจแล้วกระชากผมเข้าไปหาตัว มือใหญ่ตรึงไหล่ผมไว้แน่น ใบหน้าพร้อมกับจ้องตาผม แววตอของพี่หมอจริงจังและดุดันจนผมหยุดขัดขืนแล้วทำได้แต่สะอื้นจนตัวโยน

“ฮึก ผมไม่-“

“โอเค เรื่องภายนอกมันอาจจะยาก ใช่ กูยอมรับ กูก็กลัวอู้ กูกังวลเหมือนมึงทุกอย่างนั่นแหล่ะ กลัวอนาคต กลัวสายตา กูเป็นผู้ชายเหมือนมึง กูรู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ มึงไปเกิดเป็นผู้หญิงไม่ได้กูก็เป็นผู้หญิงให้ไม่ได้ มันไม่ใช่ว่ากูเดินหน้าจีบมึงแล้วกูไม่คิดถึงเรื่องนี้อู้ มึงจะเจอปัญหาแล้วหนีปัญหาแบบนี้ไม่ได้ การที่มึงไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วไปอยู่ที่อื่นมันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรให้มึงเลย” พี่หมอค่อยๆพูดทีละคำพร้อมกับมองตาผมไปด้วยในทุกคำพูด

“ฮึก”

 “แต่อีกเรื่องหนึ่ง กูไม่รู้ว่ามึงจะกังวลทำไมวะ กูชัดเจนทุกอย่างแล้วอู้ กูชอบมึง กูจะไปรู้สึกอะไรกับใคร กูชอบมึงจะตายห่าอยู่แล้วมีแต่มึงเนี่ยยัดเยียดให้กูชอบคนอื่นนักหนาแล้วก็มาคิดมากเอาเอง”

“ใครจะไปรู้วะ พี่ชอบเขามากขนาดนั้น พี่กินเหล้าตอนอกหักจากพี่โบว์เลยป่ะวะ”

“ปกติไม่อกหักกูก็แดกป่ะวะเหล้าหน่ะ”

“มันไม่เหมือนกัน!!”

“ห่าเอ๊ย ใครไปเล่าอะไรให้มึงฟังวะ เออ กูเคยชอบเขา ชอบชิบหาย สวยสัดๆ นิสัยก็ดี  แต่มันก็จบไปแล้วอู้ มันจบไปแล้ว ตอนนี้กูก็มีแต่มึงป่ะวะ ถ้ากูชอบเขามากๆกูซิ่วตามไปจีบต่อตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วถูกไหม” พี่หมอกระชากผมเข้าไปกอด ด้วยระยะส่วนสูงผมเลยอมเข้ากับอกแน่นๆของพี่มันไปเต็มๆ สัมผัสเบาๆบนหัวทำให้รู้ว่าพี่มันวางคางไว้อย่างที่ชอบทำประจำ

“ปล่อยผม!”

“ปล่อยเหี้ยอะไรหล่ะ กูไม่ปล่อย เห้อ ฟังนะลูกหมา กูชอบมึงอู้  การที่กูตัดสินใจจะบอกรักผู้ชายซักคน กูคิดมาหนักมากแล้ว กูคิดว่าถ้าผู้ชายคนหนึ่งมันจะทำให้กูตกหลุมรักได้แสดงว่ากูคงจะต้องหลงแม่งมากจริงๆ ซึ่งก็จริง ทุกวันนี้กูทำห่าอะไรนอกจากแทะเล็มมึงไปวันๆห๊ะ แล้วตอนแรกที่กูบอกว่าถ้ามึงไม่โอเคกูจะกลับไปเป็นพี่น้องร่วมคณะกับมึง กูทำได้จริงๆอู้ กูทำได้ ถ้ามึงไม่โอเคจริงๆไม่ใช่เพราะมึงสับสนแบบนี้”

“ฮึก”

“เพราะถ้ามึงสับสนแสดงว่าครึ่งหนึ่งของความคิดมึงเลือกกูแล้ว”


“ไม่จริง!”

“ปากแข็งชิบหาย กูจับนวดซักรอบดีไหม” เห้ยๆ ไอ้ห่าพี่หมอ ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากทันที     

“อย่านะ!”

“แม่ง ปวดหัวเลยกู ใจเย็นลงได้รึยัง จะฟังอะไรได้บ้างรึยังหืม?” พี่หมอถูคางกับหัวผม ตอนนี้น้ำตาแห้งไปหมดแล้ว ความรู้สึกที่อึดอัดจุกอกก็เหมือนหายไปหมดแล้วเหมือนกัน เหลือทิ้งไว้แต่เพียงความรู้สึกอะไรซักอย่างที่บอกไม่ถูกแต่รู้สึกดีจนแอบยกมือกอดตอบพี่หมอเล็กน้อย

“อืม ใจเย็นแล้ว”

“หัดปากตรงกับใจบ้างก็ได้ กูยอมมึงทุกทางแล้วมึงก็รู้ วันนี้ถ้ามึงไม่อยากให้กูไปแค่มึงบอกว่าไม่อยากให้ไปกูก็ไม่ไปแล้วอู้”

“...”

“อะไรนะ”

“มะ...”

“ห๊ะ”

“ไม่ให้ไป...”

“...”

“ไม่ให้ไป ไม่ไปได้ไหม” กลั้นใจพูดแบบรู้เลยว่าแก้มต้องแดงมากแน่ๆ แต่ดีนะที่ซุกอยู่กับอกพี่หมอมัน พี่หมอไม่ได้ตอบอะไรแต่กอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า อึดอัดจนต้องทุบอกพี่มันไปหลายที 

“ต่อให้มึงให้ไปตอนนี้กูก็ไม่ไปแล้ว ใจอ่อนให้ได้รึยังหืม? ไม่ได้เหนื่อยนะอย่าเข้าใจผิด จีบต่อได้อีก ไม่ติดไม่ถอย เท่ากับว่าคำตอบมีอย่างเดียวคือรีบๆใจอ่อน ไม่งั้นกูก็จะสิงมึงอยู่แบบนี้แหล่ะ กูหน้าด้าน” เกลียดปากพี่มันจริงๆว่ะ ผมครางอู้อี้แล้วดึงหน้าออกจากอกพี่มันเพราะหายใจไม่ออก พอเอาหน้าออกมาก็รู้เลยว่าน่าจะซุกไปเหมือนเดิม เพราะเงยหน้าไปก็เจอพี่หมอที่จ้องด้วยสายตาที่เล่นเอาทำหน้าไม่ถูกอยู่จากด้านบน

“ผมหายใจไม่ออก!”

“ดี ตายคาอกกูไปเลย”

“พี่แม่ง!!”

“ไม่ได้รีบเอาคำตอบนะ แต่ถ้าไม่ตอบกูก็จะกอดไปแบบนี้แหล่ะ กูได้กำไร กูชอบ” ผมกรอกตากับความพี่หมอ พี่หมอนี่มันโคตรพี่หมอเลยให้ตาย พี่หมอมันยังคงจ้องลงมามองหน้าผมพร้อมกับยิ้มจนเมื่อยแก้มแทน ยิ้มอะไรนักหนาวะ   

ผมมองหน้าพี่หมออย่างใช้ความคิด อยากจะยกเรื่องที่กังวลมาพูดต่อแต่สุดท้ายก็ช่างมันเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอสิ่งที่กังวลคนเดียว ยังมีพี่มันมาเจอเป็นเพื่อน


...ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ช่างแม่งแล้ว


“ผมไม่อยากเป็นแฟน”

“แล้วจะเป็นอะไร ยายกูหรอ”

“พี่มึง!”

“เอ้า ก็มึงอยากเป็นอะไรหล่ะ” พี่หมอยังคงจ้องมาที่ผมและไม่คลายอ้อมกอดออกซักมิลเดียว จะว่าอึดอัดก็อึดอัดแต่ถามว่าอยากดิ้นออกไหมก็ไม่อยาก

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แฟนอ่ะ ผมขนลุก!!”

“เมีย!!”

“ไม่เอา!!”

“ถ้ามึงคิดจะรับบทผัวกูก็จะบอกให้ล้มเลิกไปเถอะ อย่าให้ต้องใช้กำลังเลย” เออ กูล้มเลิกไปซักพักแล้วแหล่ะ ดูจากขนาดตัวมันก็คงเป็นแบบนั้น

“ช่างมัน ปล่อยผม!”

“ไม่ปล่อย หึ.. งั้นเอางี้ เป็นของกูละกัน มึงเป็นของกูแล้วกูก็เป็นของมึง แบบนี้ดีไหม?” พี่หมอเลื่อนมือลงแถวสะโพกผม กำลังจะอ้าปากด่าก็กลายเป็นต้องโวยวายแล้วรีบตวัดขารัดเอวกับเอาแขนกอดคอพี่มันไว้เพราะอยู่ๆก็โดนอุ้มขึ้นแบบไม่ได้ตั้งตัว ตอนนี้เลยกลายเป็นผมแทนที่จ้องพี่มันลงมาจากทางด้านบน

“ทะ ทำอะไรวะ ปล่อยผมลง”

“ขอดูหน้าคนของกูชัดๆหน่อย” พี่หมอฉีกยิ้มกว้างแบบที่น่าจะกว้างที่สุดเท่าที่จะยิ้มได้แล้ว

“ไม่เอา!”

“ตัวเล็กๆนี่มันอุ้มง่ายจังวะ หึ” พี่หมอเขย่าผมเหมือนเด็กแล้วก็ไปวางผมไว้บนเตียงก่อนจะย่อตัวลงนั่งให้ระยะเท่าๆกันกับผม บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้รู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีสติเลย ไม่อยากจะยอมรับ แต่รู้สึกดีมากจริงๆ รู้สึกดีจนรู้สึกไอ้เรื่องที่กังวลทั้งหมดที่คิดไม่ตกมานานอันตรธานหายไปเหลือไว้แต่เพียงคำเดิมนี่ควรจะเป็นคติประจำวันของผมได้แล้ว คำว่า


ช่างมันเถอะ...



มันอาจจะผิดหรือมันอาจจะถูก ไม่มีใครรู้ แต่แค่ตอนนี้เรามีความสุขดีก็พอแล้วแหล่ะ

 
[มีต่อ]
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-05-2017 19:36:56


“จูบได้ไหม”

“ไม่ได้”

“เรื่องของมึง” 

แล้วถามทำห่าอะไรวะ ไม่ทันตั้งตัวระยะห่างเพียงลมหายใจของเราก็สั้นขึ้นจนต้องกลั้นหายใจแทน พี่หมอยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนต้องหลับตาลงเพียงเสี้ยววิริมฝีปากพี่หมอก็แนบลงมาแผ่วเบา ไม่ได้จาบจ้วงเหมือนในหนังที่งับเป็นเอาเป็นตายอย่างที่เคยดู แต่มันแค่ประทับไว้เฉยๆแล้วกดย้ำเบาๆลงมาหลายรอบ

ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่กลับกลายเป็นเขินมากจนอยากจะระเบิดตัวเองตาย เขินจนต้องหลับตาปี๋ ผมไม่เคยจูบกับใครแล้วก็ไม่เคยอยากจะลองศึกษาด้วย ถึงจะมีผ่านตาบ้างแต่ก็ผิดคาดกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ไม่เห็นต้องอ้าปากเลยหรอ ต้องอ้ารึเปล่า ไม่ใช่ว่าต้องเอาลิ้นออกมาด้วยหรอ ขมวดคิ้วคิดไม่นานพี่หมอก็ผละออกไปพร้อมกับทรุดหน้าลงกับเข่าผม

“แม่งเอ๊ย เหมือนลวนลามเด็กชิบหาย” เพิ่งสังเกตว่าพี่หมอหน้าแดงไปยันหูเลยแฮะ ผมขมวดคิ้วมองพี่มันอย่างงงๆ

“อะไรของพี่วะ”

“จูบแรกใช่ไหมมึงหน่ะ” เห้ย รู้ได้ไงวะ

“ถะ ถามทำไม”

“อู้กู.. กูจะตายจริงๆแล้วเนี่ย” พี่หมอโถมตัวมากอดผมจนต้องเอนหลังลงไปกองกันอยู่บนเตียง เห้ยๆ โพสิชั่นเริ่มไม่ค่อยดีแล้วว่ะ ผมเอามือทุบหลังพี่มันปั้กๆ นอกจากตัวเท่าควายหนักจะตายยังจะเสี่ยงต่อการเสียตัวอีกต่างหาก อยากตายไปตายที่อื่นโว้ย!! 

“หนักหน่ะพี่หมอ!! จะล้อผมรึไง หะ ให้เวลาผมไปฝึกก่อนสิวะ!!” เสียหน้าอยู่เหมือนกันครับ โถ่โว้ย ทำไมกูต้องมาเถียงเรื่องจูบกับผู้ชายด้วยวะเนี่ย พอผมพูดจบไอ้พี่หมอก็เด้งหัวขึ้นมาทันที

“ฝึกอะไร”

“ฝึกจูบ”

“กับใคร”

คะ..ใครดีวะ

“พี่-“

“ลองพ่นชื่อพี่เทคมึงมา กูจะลงไปเอาเลือดมันมาล้างตีนตอนนี้เลย” ไม่พูดเปล่า พี่หมอขมวดคิ้วจริงจังแถมกำหมัดแน่นจนจากที่ทุบหลังพี่มันก็รั้งหลังมันไว้แทนกลัวมันพุ่งออกไปจริง แล้วรู้ได้ไงวะว่าจะตอบชื่อพี่โย

“พี่แป๊ะ...”

“มึงอยากเห็นสงครามไทยจีนรึไง”

“พะ พี่ภูมิไง!!”

“กูตัดเพื่อนได้นะอู้”

“ไปฝึกกับเพื่อนผมก็ได้วะ!!”   

“ใคร ไอ้ปันรึไง”

“เออ ทั้งหมดอ่ะ”

“ฝันไปเถอะ มึงจำไว้นะ ปากนี้ห้ามเอาไปแนบกับปากใครอีกนอกจากกู หมาก็ห้าม แมวก็ห้าม กำแพงก็ห้าม ห้ามทั้งหมด อย่าให้กูรู้ว่ามันไปแนบกับใครกูไม่เอามึงตายหรอกทำไม่ลง แต่มันหน่ะตายแน่นอน เข้าใจไหม”

เชี่ย นี่กูกำลังคุยกับมาเฟียเถื่อนป่ะวะ แล้วคนเหี้ยอะไรจะเอาปากไปแนบกำแพง กูคนนะไม่ใช่จิ้งจก ยังไม่ทันได้ตอบอะไรไปพี่หมอก็ชันตัวขึ้นก่อนจะกดปากลงมาอีกครั้ง ตกใจจนเกือบหลับตาไม่ทันต้องเอามือคว้าปกเสื้อนิสิตพี่มันไว้แน่น คราวนี่มันแปลกไปเพราะริมฝีปากนั้นจาบจ้วงและกดหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม สัมผัสได้ถึงปลายลิ้นพี่หมอที่พยายามจะรุกร้ำเข้ามาเลยต้องเม้มปากแน่นขึ้นไปอีก มันจะเหมือนฉากในหนังอย่างว่าไปแล้ว!!

“อ้าปาก”

ไม่!!

ผมส่ายหัวรัว เขินจนน้ำตาคลอไปหมดแล้ว ผมไม่กล้าลืมตาด้วยซ้ำเพราะลมหายใจพี่หมอนั้นกระทบแก้มใกล้มากจนเหมือนว่าห่างกันแค่เพียงระยะขนตา แล้วจู่ๆพี่หมอก็เลื่อนมือลงไปบีบก้นผมเต็มแรงจนผมลืมตาโพร่งพร้อมด่าเต็มที่ แต่ไม่ทันได้ด่า พี่หมอก็กดริมฝีปากลงอีกครั้ง ตอนนั้นแหล่ะที่ผมรู้ว่าหลงกลพี่มันเข้าแล้ว

สัมผัสชื้นที่สอดแทรกเข้ามานั้นซุกซนตวัดเล่นไล่ต้อนจนหมดทางสู้ ทำได้เพียงแต่หลับตาส่งเสียงต่อต้านเบาๆหวังว่าพี่มันจะเห็นใจ แต่ไม่เลย ริมฝีปากหนาถอนออกให้หายใจเพียงเสี้ยววิก่อนจะกดทับลงมาครั้งและครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วน ได้ยินเพียงเสียงแฉะลามกที่ดังอยู่ข้างหูแต่ก็ไม่อาจหลบหนีสัมผัสได้ซ่ำยังเหมือนจะเล่นตอบกลับไปอีกต่างหาก อุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นทำให้น้ำตาเอ่อคลอจนบางส่วนไหลทิ้งตัวลงข้างแก้ม ยาวนานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าที่พี่หมอจะยอมผละออก

“อื้อ” ผมไม่ทันได้สังเกตอะไรเท่าไหร่เพราะตอนนี้นึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น รู้เพียงแต่ว่าต้องรีบโกยลมหายใจเข้าออกให้ทันหลังจากถูกขโมยไปหลายนาที ไรผมที่จั๊กจี้อยู่ตรงคอทำให้รู้ว่าพี่มันเอาหน้ามาซุกอยู่ก่อนจะมีแรงกัดจี๊ดจนต้องยกมือดึงหัวพี่มันไว้ กัดกันหรอวะ!! เป็นหมาบ้ารึไง!!

“แย่แล้วอู้”

“หือ” ผมมองพี่หมอแบบไม่เข้าใจพร้อมกับยกมือมาปาดคราบน้ำลายที่เหนอะอยู่ข้างแก้มตัวเองออก สภาพพี่หมอตอนนี้หมดคราบเดือนไปหมดแล้ว ทั้งหัวยุ่งหน้าแดง แถมสายตายังดูหื่นกามอีกต่างหาก มันน่าเอาตีนยันจริงๆ

“กูจะตายแล้ว กูจะตายจริงๆ” อะไรวะ เป็นอะไรไปอีกหล่ะ พี่หมอยกมือขยี้หัวตัวเองอย่างเซ็งๆแล้วก้มลงมาซุกหน้าอยู่กับคอผมต่อ คราวนี้รับมือทัน เลยเอามือจิกหัวพี่มันไว้ก่อน

“อึก...” ผมไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะเขินจนไม่อยากพูด

อ่า...จูบเป็นแบบนี้สินะ นี่คือจูบใช่ไหม รู้สึกดีชะมัด ถึงว่าทำไมคนถึงชอบจูบกันนักหนา ได้แต่คิดเฉยๆไม่ได้ขยับตัวหรือพูดอะไร กะรอให้พี่มันหายบ้าแล้วรีบๆลุกไปซะที

“กูจะอยู่ยังไงโดยไม่ปล้ำมึงวะแบบนี้ แม่งเอ๊ย ยากกว่าเรียนให้จบสี่ปีอีก ไอ้เหี้ย”

ไอ้พี่หมอ!!


ไปตายไป!!!


“พี่แม่ง!! ลุกไปเลยนะ!!” ไอ้พี่หมอตีหน้าซื่อทำเป็นไม่เข้าใจแล้วทิ้งตัวลงทับผมต่อ ทำเหมือนตัวพี่มึงหนักแค่สามกรัมอ่ะ ตับจะแยกแล้วโว้ย

“มึงไปรู้เรื่องโบว์มาจากไหน หืม”

“จากกล่องดำของพี่ไง ที่หานักหาหนาไม่ใช่เพราะอยากได้รูปคู่หรอ” คิดแล้วหมั่นไส้

“เพ้อเจ้อไอ้สัด กูอยากได้รูปที่ควรเผาทิ้งต่างหาก” พี่หมอยอมลุกออกจากร่างผม เดินไปเอาเท้าเขี่ยๆกองรูปก่อนจะหยิบเอารูปหนึ่งขึ้นมา รูปอะไรวะ หรือรูปพี่แป๊ะ? อันนั้นไม่ควรเผาแต่รูปป่ะวะ ควรเผาพี่มันไปด้วยเลย

“รูปอะไรอ่ะ” พี่หมอเดินมานั่งข้างๆผมแล้วโชว์รูปให้ดู มันคือรูปที่พี่หมอจับมืออยู่กับพี่โบว์ อะไรวะ กวนตีนหรอ ผมรีบเงยหน้ามองค้อนพี่มันไปทันที

“รูปมันติดกัน โพราลอยด์ก็แบบนี้” พี่หมอส่ายหัวแล้วดึงรูปที่ติดกันออกมา ผมเพิ่งสังเกตว่าจริงด้วย มันเป็นรูปที่ซ้อนกันอยู่ ถ้าไม่มองดีๆก็คงดูไม่ออก แต่พี่หมอเอาตีนเขี่ยก็รู้ โคตรยอดคน พอดึงออกมาพี่หมอก็ปารูปที่ถ่ายคู่กับพี่โบว์ลงพื้นแล้วยื่นรูปมาให้ดู

ปรากฏเป็นภาพพี่หมอกำลังหอมแก้มพี่โยอยู่แถมหน้าตายังยิ้มแย้มแจ่มใสกันทั้งคู่อีกต่างหาก!!!

“เห้ย!!”

“กูเมา มันก็เมา รุ่นพี่ก็เอาเลย” ไม่แปลกใจครับ รุ่นพี่ที่คณะแต่ละคนใช่ย่อยที่ไหน ลูกครึ่งนรกกันทั้งนั้น

“หน้าพี่ดูแฮปปี้มากเลยนะ คงไม่ใช่ว่าแกล้งเกลียดกันจริงๆแอบรักกันใช่ไหม”

“อย่าอู้ กูจะอ้วก” พี่หมอทำหน้าแพ้ท้องจะหยิบรูปคืนแต่ผมก็ยึดไว้ก่อน

“ไม่เอา ผมอยากเก็บไว้”

“เอาคืนมา กูจะเอาไปเผาทิ้ง”

“ผมจะเก็บไว้ไง”

“มึงจะเก็บไว้ทำไมวะ หรือทำไม มึงอยากหอมแก้มพี่มึงหรือไง” โห โคตรขี้มโนแล้วมาทำเป็นว่าคนอื่นเพ้อเจ้อ มึงก็ใช่ย่อยเถอะโว้ยไอ้พี่หมอ

“เก็บไว้เป็นตัวประกัน เผื่อพี่ทำอะไรให้ผมไม่พอใจ ผมจะเอารูปนี้ไปแปะรอบมอ”

“นี่มึงขู่กูหรอ”

“ช่ายยยยยย” โว้ยยยย นายอู้ฟื้นคืนชีพ ผมมองไอ้พี่หมออย่างผู้ชนะ แต่ไหงพี่มันยิ้มวะ นี่รู้ไหมเนี่ยว่ากูขู่มึงอยู่ ทำจริงนะโว้ย! ยังอีก!! ยังไม่หยุดยิ้มอีก!!

“มึงนี่แม่งน่ารักจังวะ” เอ้า ไม่พูดเปล่า พี่หมอก้มลงไปจับข้อเท้าผมแล้วยกขึ้นจนผมหงายลงไปกับเตียง พี่มันก็ซ้อนทับลงมาทั้งๆที่มือยังจับข้อเท้าผมกางอยู่แบบนั้น เข้าสู่ท่าอันตรายอีกแล้ว แหกเป็นตัววีเชื้อเชิญสุดๆ ไอ้ห่าพี่หมอมึงนี่ ได้ทีจัดท่าเรทตลอดเลยนะ

“เจ็บนะ!”

“ริจะขู่กูหรอไอ้เตี้ย”

“เตี้ยพ่อพี่อ่ะ!”

“เล่นพ่อกูอีกนะมึง” พี่หมอยิ้มจนเห็นเขี้ยวแล้วก้มมาฟัดแก้มผม ผมก็ปัดหน้าพี่มันออกเพราะหนวดขูดหน้าจะจนเจ็บแก้ม ไอ้พี่หมอก็ไม่ยอมแพ้ยื่นหน้ามาถูต่อ เลยผลักๆถูๆกันอยู่แบบนั้น ใครเปิดเข้ามาตอนนี้ท่าที่กำลังเล่นกันอยู่นี่ดูเรทไม่จืดเลย


วันพรุ่งนี้จะเป็นแบบไหนนะ


วันที่มีคนพิเศษเป็นผู้ชายวันแรกเนี่ย



(แม่งเอ๊ย!)




   
--



ปกติมาสายเกาหลีไม่ได้อยู่สายยุ่น(เคยชอบวงนิวส์แบบระยะสั้นๆเมื่อสมัยประถม)แต่ช่วงนี้ติ่งคันจานิเอโตะอยู่ค่ะ หลงคุณนิชิกิโดมาก มากจนไม่เป็นอันทำอะไร (รวมถึงเขียนนิยายด้วย) 555555
ติดบ่วงผู้ชายร้อยเอ็ดว่าหนักหนามาหลงคุณอาเรียวอีก แถมยังนั่งวนดูไลฟ์พีคาเมะวนจนไม่หลับไม่นอน
เป็น talk ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับนิยายเลยจริงๆ  55555555555555555555

เป็นตอนที่บอกไม่ถูกเลยค่ะ 555555555
จริงอยากจะทำให้ดราม่าหนักๆไป สุดท้ายก็รู้สึกอยากให้เรื่องนี้ไม่มีดราม่า อาจจะมีอึดอัดกับความคิดย้อนแย้งของน้องอู้ เด็กชายผู้ขี้กังวลไปทุกเรื่อง ฮา ปล่อยให้น้องค่อยๆปรับตัวไปนะคะ คนเราคงมีการรับมือเรื่องราวได้ต่างกัน พี่หมอเป็นพวกชนไม่เลี้ยงไปตายเอาดาบหน้า ส่วนน้องเนี่ยจะคิดแล้วคิดอีก มันก็จะเป็นความรักที่อึนๆงงๆหน่อย



ช่วง

Q&A รอบสอง
(ทำไมคำถามมีแต่ปัน...)

Q: ปันจะคู่กับใคร
Oiimaps : แล้วแต่จะสะดวกเลยค่ะ 5555555555555555555555 เปิดกว้างความเป็นฮาเร็มของปันปัน ชายผู้ถูกรุมล้อม

Q: ทำไมปันถึงเอ๋อ
Oiimaps : เราเอานิสัยปันมาจากเพื่อนเราค่ะ(ที่ชื่อปันเหมือนกัน) ก็เอ๋อจริงๆนะคะ แล้วในชีวิตรั้วมหาลัยก็มีเพื่อนชื่อปันอยู่สี่ห้าคนซึ่งก็ดูเอ๋อทั้งหมดเลยค่ะ มันน่าทำวิจัยจัง 55555555

Q: มีเรื่องพิเศษของปันไหม
Oiimaps : ว่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น #เด็กหอของปัน แทนแล้วค่ะแบบนี้ /พี่หมอกับน้องอู้หลบไปนั่งกินทุเรียนอย่างเซ็งๆ

Q: เมื่อไหร่พี่หมอจะจีบน้องอู้ติด
Oiimaps : ไม่นานนี้ค่ะ ความดีที่ทำมาจะเห็นผลให้ได้เอาคืนน้องบ้างแล้ว

Q: พี่หญิงจะแต่งไหมคะ
Oiimaps : แต่งงานหรือแต่งนิยายนะ 5555555555 แต่งค่ะ แต่งแน่ๆ แต่จะแต่งรอดไหมนี่อีกเรื่อง เนื้อเรื่องจะเป็นย้อนไปมัธยมค่ะ

Q: คิดชื่อผวนของตัวละครได้ยังไง
Oiimaps: มหาลัยของเรา ป้ายชื่อปีหนึ่งบางคณะเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ แบบชื่อผวน ห้อยคอเดินกันก็ตลกดีเป็นสีสัน บางทีก็จะจำชื่อเพื่อนแบบผวนๆได้แทนชื่อจริงๆของมันแทน อย่างเรามีเพื่อนชื่อคิว(หวย) เจอในโรงอาหารตะโกนเรียก เห้ย! คิวหวย!! จากตอนแรกมันอายตอนหลังเหมือนเป็นชื่อประจำตัวจนชินไปแล้ว

Q:จะตีพิมพ์นิยายไหม
Oiimaps : ยังไม่ได้คิดไว้เลยค่ะ *ขำแห้ง* อยากแต่งให้จบก่อน คือเป็นนิยายเรื่องแรกที่ไม่ใช่ฟิคชั่นเกาหลี เราเริ่มแต่งเล่นๆขึ้นมาเฉยๆเพราะว่าอยากจะถ่ายทอดความเป็นเด็กหอใน มีคนอ่านก็ดีใจแล้ว จริงๆ เรามีความคิดอยากจะลบนิยายเรื่องนี้หลายรอบมากเลยค่ะ เพราะรู้สึกว่ามันยังไม่ดีเท่าที่ควร แต่สุดท้ายแล้วนิยายเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นนิยายเรื่องแรกของเรา คนเราก็ต้องล้มลุกคลุกคลานก่อนซึ่งก็คลุกพอตัว คลุกเบอร์เขาชนไก่ 55555 ยังขอบคุณที่ยังมีคนอ่านและคอมเม้นต์เลยค่ะ ดีใจจนอยากตอบทุกคอมเม้นต์เลย ถึงบางอันจะมาเป็นด่าน้องอู้ก็ตาม 55555555555555555555555 



ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นต์และอ่านนิยายเรื่องนี้จากหัวใจนะคะ
มาลงไว้ก่อนยาวๆ เพราะจะวาร์ปไปญี่ปุ่นสองอาทิตย์ค่ะ 55555555555555555555555555
(สามรีพลายไม่ใช่ว่ายาวนะ แต่เว้นวรรคไม่ดี)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 20-05-2017 20:21:47
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-05-2017 20:26:20
อูยยยยยย น้ำตาคลอแบบนี้คิดดีไม่ได้เลยอะ
ทั้งสงสารและดีใจกับพี่หมอไปพร้อมๆกันสำหรับการตอดนี้
ชอบเพื่อนเติ้ลอกหักมาก ถ้าจะบันเทิงปานนี้. จิ้กรูปไว้แบล็คเมล์เลยดีแล้วนะอู้
เดินทางปลอดภัยนะคะ.
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 20-05-2017 20:27:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 20-05-2017 20:29:07
กว่าจะหาเจอ กล่องเจ้าปัญหา  :katai1:
ปันเอ๋อมาก สงสาร จะมีชีวิตในสังคมอันโหดร้ายนี้ได้อย่างไร  :hao5:
อู้ลูกกก อย่าไปยอมอิพี่หมอมันนะ  :serius2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-05-2017 20:40:12
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-05-2017 20:49:59
เริ่มมาเหมือนจะมาม่า ต่อมาก็ฮา สิ้นสุดด้วยความหื่น ครบรสมากตอนนี้
ในที่สุดอู้ก็ยอมรับได้สักที ดีใจกะพี่หมอจริงๆ ลุ้นมานาน เสียมุกเสี่ยวๆไปเยอะ ปล้ำได้ก็ปล้ำเถอะ  :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 20-05-2017 21:02:31
ยอมรับความรู้สึกตัวเองแล้วสินะน้องอู้
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 20-05-2017 21:49:31
ชอบมากกก...ทั้งสนุกทั้งตลกมีหวานด้วย :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-05-2017 22:20:24
หึหึเสียจูบไปแล้วครั้งต่อไปเสียอะไรดีน้าน้องอู้ๆๆๆๆๆ 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-05-2017 22:26:14
ใจหายใจคว่ำหมด ดีแล้วปรับความเข้าใจ แถม ขยับเตตัสอี๊กกกช
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-05-2017 23:10:41
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 20-05-2017 23:15:55
 o13 have fun na kaa...will waiting kaa... :ruready
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 20-05-2017 23:24:42
ตอนนี้มีครบทุกอารมณ์เลย สุดท้ายก็ดีกันเนอะ เขินมาก 5555
อู้เสร็จพี่หมอแน่! 555555 :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-05-2017 00:01:35
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 21-05-2017 03:14:48
เผลอไปไม่กี่ชั่วโมง(หรอ)มีคนมาคอมเมนท์เพียบเลย แตกต่างจากช่วงแรกของนิยายเรื่องนี้นะ ดีใจด้วยยยย :mc3: :mc2: :mc3: ไอ้เราก็มาเมนท์ไม่ทันเลย แหะๆ ตอนนี้ยาวมากกกก 3 รีพลายแน่ะ ตอนแรกก็ดีใจมากเลยนะมายาวมาก ที่ไหนได้ มาลงเผื่อเพราะจะไปญี่ปุ่นยาว กรรมจ้ะ!!!! แต่ก็นะจะรอตอนต่อไปแน่จ้ะ แต่ตอนเน้~~~ อยากเห็นรูปพี่หมอหอมแก้มเพ่โยยยยยย หน้าฟินด้วยชิมะๆๆ กรี้ดดดดดดดดดดดดดด :m11: :m11:
พอก่อนๆ สติแตกไปไกลละ อาวล่ะคำผิดของตอนนี้ 3 ที่จ้ะ
1.เพราะไอที่ตกที่มือถือมัน -> เพราะไอที่ตกเป็นมือถือมัน , เพราะไอที่ตกคือมือถือมัน ฯลฯ
2.ฟิได้กินสมองไอปันแล้ว
3.ไอ้หมอโรคจิตมีอยู่บนเดียว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-05-2017 11:12:17
พี่หมอนี่ไม่ได้ชอบธรรมดาแล้ว หลงหน้ามืดตามัว นังอู้มันเล่นของแน่ๆ !!  :z2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Fonz_Juz19 ที่ 21-05-2017 11:42:04
ชอบบบบบบบบมากค่ะ
ชอบทุกตัวละครเลย   :mew1:
เป็นนิยายที่เราชอบมากๆ เรื่องหนึ่งเลยทีเดียว
เหมือนเรารู้สึกไปกับอู้เลย ทั้งฮาน้ำตาแตก  :pigha2:
คิดมากไปกับอู้ แถมตอนท้าย ยังฟินมากๆด้วย
รอคนเขียนนะคะ สู้ๆ
และอยากอ่านเรื่องของพี่พี่ กับพี่หญิงมากเลย
อยากอ่านเรื่องของน้องปันอีกด้วย
เราโลภหน่ะค่ะ 555555  ชอบ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
#รักเรื่องนี้  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 21-05-2017 11:47:29
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเบาสมองดีค่ะ 5555(บางทีสมองก็บินไป  เบาเลยยยย)  อ่านไปละขำไป ตอนอู้แม่งดราม่าเรายังนั่งขำ มีใครเอากัญชามาโปรยแถวนี้รึเปล่าคะ 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 21-05-2017 12:13:53
ฟายนอล 55555555555555555555555
ฮืออออ เริ่มมาก็ฮาแล้ว แต่ว่าพารืทนี้หนูอู้ดูเครียดๆ ไม่ค่อยเข้ากะหนูอู้เลย จริงๆต้องบ้าๆบอๆ :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 21-05-2017 12:46:39
อู้สภาพหลังโดนจูบนี่มัน....
คิดดีไม่ได้จริงๆค่ะ 555555555
พี่หมอทนได้ไงอะ ยอมมใจในความอดทน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-05-2017 13:44:45
ถถถถถถถถ  แล้วก็พลิกล็อก
ที่ว่าพี่โย พี่หมอรักผู้หญิงคนเดียวกัน
จนทะเลาะกันไม่เลิก ที่แท้เพราะเมาแล้วพี่หมอหอมแก้มพี่โย
ชักสงสัยว่าที่โบว์ ซิ่วไปเรียนที่อื่น
ก็เพราะพี่โย พี่หมอ สองเดือนชอบกันเอง ทั้งที่จีบโบว์ กร๊ากกกก :ling1: :ling1: :ling1:

แล้วอู้ ก็ยอมรับพี่หมอ คบกันแล้ว
ขำพี่หมอ มีความหวงอู้ สูงสุด
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 21-05-2017 14:54:05
 :pigha2:  นิยายรัก? แหมะนึกว่ามาเปิดตลกให้ดู ยิ่งดูโอ้เติ้ลแป๊ะ ปวดกร้ามมาก บอกเลย
น้องปันก็ใช่ย่อยมาหน้าเอ๋อๆ ซื่อๆ แต่แอบฮานะนู๋ถึงจะน่าวงวารกะความใสใส? โอ๊ะใช่ความใสป่าวหว่า  :m20:
กว่าจะรักกันได้นิขำลั่นบ้านแทบทุกตอน  o13   :pig4:  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-05-2017 18:54:36
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 21-05-2017 20:42:55
ที่แท้รูปที่ทุกคนต้องการกลับเป็นรูปคู่พี่หมอกับพี่โยเหรอนี่
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 21-05-2017 22:03:47
เราตามมาอ่านเรื่องนี้เนื่องจากมีคนแนะนำมา และก็ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ เอ็นดูอีพี่หมออออออออ หลงอู้หัวปักหัวปำจริงๆ เราอ่านไม่ได้หลับได้นอนทั้งๆที่อาทิต์นี้สอบ กับการเรียนตั้งใจแบบนี้ไหม ฮาาาาาาาา 555555 รอตอนต่อไปนะคะ ชอบ  :L1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 21-05-2017 22:04:41
ขนาดนี้แล้ว ก็ ตัดไปที่โคมไฟเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: ตั้งโอ๋ ที่ 22-05-2017 06:35:07
 :hao5: :hao7: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-05-2017 07:45:34
เพื่อนเติ้ลอกหัก หรือตกรอบคัดตลกคะ เล่นทุกดอก บันเทิงดีจริงๆ  แอบใจหายกับพี่หมอ  แต่แฮปปี้ดี้ดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 23-05-2017 14:44:10
เขินๆไปหมด ทำไมพี่หมอดีแบบนี้คะ
#ทวงคืนพี่หมอจากนังอู้ 55555555 :z6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 25-05-2017 13:11:43
จูบแล้วววววว แต่มากกว่าจูบคือหอมแก้มค่าาาา
#หมอโย 5555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 19 ฝันหวานวิศวะจูบ 20/05/17 ◄ p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Noina_Pn ที่ 26-05-2017 13:50:20
ง่อววว จูบแล้วๆๆๆ  :hao7: :hao7: ขั้นต่อไปเลย  :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 26-05-2017 19:58:20
20


   เสียงนกจิ๊บๆที่ดังข้างหน้าต่างปลุกผมให้ตื่นขึ้นในยามเช้าแสนสดใสราวกับรอยยิ้มของแพตตี้อัง มันคงจะเป็นอีกหนึ่งวันที่ดีมากๆเพราะแดดด้านนอกดูแรงพอที่จะซักผ้า ให้ได้ใช้เหรียญสิบที่ตุนไว้บ้างหลังเก็บไว้หยอดตู้จนเป็นโรคจิตไม่กล้าใช้เหรียญสิบมาพักใหญ่ๆ ใช่ครับ มันคงจะเป็นวันที่ดีมากๆ

ถ้าผมไม่ได้ตื่นมาแบบง่วงจะตายห่าแบบนี้!!!

เมื่อวานกว่าจะตกลงเรื่องที่นอนกับพี่หมอมันได้ ก็ปาไปเกือบตีสาม คือพออะไรมันเริ่มง่ายขึ้นผมก็ต้องยิ่งหาลู่ทางป้องกันตัวใช่ไหมหล่ะครับ ยิ่งไอ้พี่เฒ่าแม่งหัวงูแบบแทบจะเป็นงูเหลือมขนาดนี้ เลยจะขอแยกเตียงนอน รอคำตอบไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำครับ พี่แม่งตอบว่าไม่ดังลั่นห้อง เถียงกันจนพี่ภูมิต้องเปิดประตูมาด่า เลยสรุปที่นอนเตียงคู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่เอาหมอนข้างออก

ซึ่งนั่นแม่งโคตรเสี่ยง จะนอนหันหลังให้ก็เกร็ง จะนอนหันหน้าให้พี่มันก็กลัว เลยต้องนอนหงายนิ่ง แต่พอนอนหงายเป็นไหมครับ เห็นเพดานมากแล้วหลอนไปเอง สุดท้ายก็ยอมแพ้นอนหันหน้าเข้าหาพี่มัน พอหันไปเท่านั้นแหล่ะครับ...


พี่แม่งนอนหันหลัง!!
หลับสนิทแถมกรนเบาๆอีกต่างหาก!!

เวรเอ๊ย กูแพนิคไปเองหมด มโนไปยันฉากเรท ฉากผี ไอ้ตัวดีนอนหลับกรนไม่สนหินสนแดดอะไรไปนานแล้ว เกลียดพี่มันจนต้องแกล้งละเมอแล้วยกตีนแตะไปแรงๆ เสือกไม่ตื่นอีก

นั่นแหล่ะครับ ค่ำคืนวันแรกในฐานะที่มากกว่าเมทของเรา ผ่านไปแบบไม่มีความพิเศษอะไรทั้งนั้น ส่วนวันนี้ก็เป็นเช้าวันแรก ผมงัวเงียลุกขึ้นมองนาฬิกาก็บ่ายแล้ว มองไปข้างๆมีแต่ซากผ้าปูยับๆกับเสียงน้ำกระทบพื้นเบาๆ เดาว่าพี่หมอคงอาบน้ำอยู่ ฮึ่ยยยยยย คิดแล้วก็...


เขินโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!
จูบไปแล้วนะ จูบไปแล้ว!! จูบจริงๆด้วย ใช้ลิ้นด้วย!!
ไม่มีขัดขืนแถมกึ่งเต็มใจอีกต่างหาก ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้ ฮึกกกกก โอเคเป็นเกย์ไม่เท่าไหร่ เสือกเป็นรับอีกต่างหาก อยากลองเป็นรุกแต่น่าจะแพ้ตั้งแต่ขนาดตัวอาจจะพอเป็นได้แค่ลุกไปปิดไฟแทน พี่หมอแม่งเชี่ยวไป เมื่อวานแค่จูบก็ล่อซะสติหายไปหมด ยังดีที่พี่มันยังคงมีคุณธรรมนำใจอยู่พอควรเลยหยุดไว้แค่นั้น แต่แม่งเอ๊ยยยย เผลออีกนิดเสียเอกราชแล้วกู

“เป็นบ้าหรอมึง”

เห้ย!!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนกระซิบจากหลังหู ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้เฒ่าหัวงูตัวเดิม

“ตกใจโว้ย!!”

“นั่งทำบ้าอะไรอยู่ หืม” ไม่ว่าเปล่า เนียนนั่งซ้อนหลังอีกต่างหาก พี่มึงนี่แต่ละท่า วิศวะภาคนรก สาขานักแสดงหนังโป๊ป่ะวะ

“ไปนั่งห่างๆเลยพี่”

“นั่งห่างก็เท่านั้น ใจอยู่นี่ เชี่ยยยยย โคตรน้ำเน่า”

“...”
 อืม.. เล่นเองรับไม่ได้เองแบบนี้ก็ได้หรอ     

“เอาน่า ขอหาเศษหาเลยหน่อยดิ ไม่ทำไรหรอกก็รู้นี่” หรอ กูต้องรู้หรอ เมื่อวานกูไม่อนุญาตยังงับปากกูไปแล้วเลย

“คนอย่างพี่ไว้ใจได้แค่ไหนวะ”

“ไม่รู้ ลองฝากใจไว้ก่อนสิ เชี่ยยย กูเขินว่ะอู้” แล้วก็เล่นเองเขินเองหมด ความรักทำให้คนย้อนแย้งหรอครับ เพิ่งรู้ ผมขำเล็กน้อยแล้วศอกพุงพี่มันกลับไปเบาๆ

“ไหนๆก็เป็นแฟนกั-“

“ไม่ใช่แฟน!!”

“เออๆ ไหนๆก็เป็นคนที่นอนเตียงเดียวโดยที่ไม่มีหมอนข้างกั้นกันแล้ว สถานะเหี้ยไรเนี่ย ยาวกว่าชื่อมหาลัยอีก ย่อเหลือแค่สถานะคนนอนด้วยกันแล้วได้ไหม”

“ไม่ได้!!” ฟังผ่านๆแล้วโคตรติดเรท งานถนัดพี่แกเหลือเกิน

“ยุ่งยากจังวะ สมองมึงก็ไม่ได้ใหญ่มาก ทำไมชอบคิดอะไรซับซ้อนนัก”

“ก็ ก็ แฟนกันมันขนลุก”

“แล้วมึงอยากเป็นอะไร”

“เป็นเมทก็ได้”

“เมทบ้านมึงจูบปากกันได้หรอ”

“พี่มึง!!!”

“ไม่เป็นเมท จะเป็นผัว!!”

“พี่หมอ!!”

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย กูเกลียดพี่หมอออออออออออออออ
อ่ะ เหลือบตาต่ำมองมือหนาๆที่กองกันอยู่ตรงพุงก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนจับกอดเข้าให้แล้ว พี่หมอนี่มือไวใจลามกจริงๆครับ ไม่มีการค่อยๆปรับตัวอะไรทั้งนั้น เหมือนชีวิตพี่มึงจะเป็นเกย์ทั้งทีก็เป็นรุกแบบรุกจริงๆ รุกหนักหน่วงไม่ได้มีโอกาสให้เปลี่ยนใจใดๆทั้งสิ้น

“เนี่ยเรียกพี่หมอก็เรียกได้ ทำไมชอบเรียกพี่มึงวะ”

“ก็พี่มึงอ่ะ ชอบทำตัวแบบเนี้ย เอามือออกไปเลย” ผมตีมือหนาๆไปป้าปสองป้าป

“ถ้ากูเรียกมึงดีๆบ้างหล่ะ แบบน้องอู้ครับ”

“ขนลุก”

“น้องอู้”

“หยุดนะ!!”

“น้องอู้ของพี่หมอ”

“ไอ้พี่หมอ ผมขนลุกกกก”

“คนดีครับ”

ไอ้หมอเปรตตตตตตตตตตต โว้ยยยยยยยยยยยยยย
ผมได้แต่ดิ้นออกจากอ้อมกอดที่รัดแรงจนหนีไปไหนไม่ได้ หน้าผมนี่เห่อร้อนจนรู้เลยว่าต้องแดงมากแน่ๆแต่ดีที่พี่หมอมันนั่งซ้อนหลังอยู่ เลยไม่น่าจะได้เห็นว่าหน้าผมแดงขนาดไหน ผมขนลุกจริงๆนะครับไม่ได้ล้อเล่น มีที่ไหนพี่หมอมาพูดจาแบบนี้ จะบ้าตาย

“เรียกธรรมดาเหมือนเดิมเถอะพี่ ผมขนลุก”

“มึงเขิน”

“ไม่ได้เขินโว้ย”

“ไม่เขินห่าไร แดงไปทั้งตัว ชอบให้เรียกคนดีหรอ สงสัยไม่เคยโดนเรียก คนดีครับ เอ้าเนี่ย แดงกว่าเดิมอีก คนดีครับบ คนดีของพี่ น้องอู้คนดี” มันสนุกมันครับแต่ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว

“พี่พอเถอะ เออ ผมเขิน ไม่ชอบ”

“หึ”

“หึไร” ผมศอกท้องพี่หมอไปหนึ่งที ก่อนจะโดนพี่หมอมันจับเปลี่ยนท่าให้นั่งหันหน้าหาพี่มันแทน พอผมหันกลับไปก็ปรากฏหน้าพี่หมอที่แดงไปทั้งหน้าไม่ต่างจากผม

“หึ กูก็เขินเหมือนกัน” 

บรรยากาศอะไรไม่รู้บอกไม่ถูก รู้แต่เขินมากๆครับ เรานั่งหันหน้าเข้าหากันต่างก็เขินกันเองทั้งคู่ พี่หมอนี่เขินจนหน้าแดงยาวไปยันหูเลย เล่นเองเขินเองหน้าแดงเอง สุดท้ายเป็นผมเองที่ทนเขินไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นปิดตาพี่หมอ

“พี่แม่ง ทำไมชอบทำตัวแบบนี้วะ”

“มึงเขินแล้วน่ารัก ลืมไปว่าเล่นไปกูก็เขินเหมือนกัน” พี่หมอยิ้มแหะๆออกมาทั้งๆที่ผมยังปิดตาพี่มันอยู่ 

“เป็นบ้าหรือไง”

“อืม เริ่มคิดแล้วแหล่ะตอนนี้ น่าจะบ้าจริงๆ” พี่หมอยกมือขึ้นมาจับมือผม ไม่ได้เอามือผมออกจากตาตัวเอง แต่แค่ทาบไว้เฉยๆ

“ถ้าเล่นมุกจำพวกบ้ารักมึงอะไรแบบนี้ผมยันร่วงจริงๆนะ”

“เตะตัดขามุกแบบนี้เป็นไอ้ปันรึไง” พี่หมอดึงมือผมออกแต่คว้าไปกุมไว้ที่ตัก บอกตรงๆว่าก็เขินจริงๆครับมานั่งหันหน้าเข้ากับผู้ชายตัวเท่าหมีแต่บทสนทนาดันชมพูพิงค์กี้เหมือนคู่รักมัธยม ขนลุกปนเขินไปพร้อมกัน ใครมันจะไปคิดว่าพี่หมอจะมีมุมแบบนี้

“ปล่อยได้แล้ว จะไปอาบน้ำ”

“แล้วตกลงจะให้เรียกอะไร”

“เหมือนเดิมเถอะ ผมขนลุก”

“เออ ก็ว่าเหมือนกัน กูก็ขนลุก แต่จริงๆก็ชอบเรียกคนดีนะ เอ้า เนี่ย หน้ามึงแดงอีกแล้ว ฮ่าๆ แม่งน่ารักจังวะ” พี่หมอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากพร้อมกับโยกหัวผมไปด้วย สนุกกับการทำให้ผมหน้าแดงจริงๆ ถึงจะหงุดหงิดแต่ในใจผมก็รู้สึกดีครับ ตอนนี้ก็แฮปปี้ไปก่อน แต่พอก้าวออกจากห้องไปนี่คือความจริง วันนี้เตรียมใจไว้แล้วว่าจะบอกเพื่อนให้หมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ในใจได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี อยากให้เพื่อนเข้าใจ แต่ถ้าไม่เข้าใจแล้วมิตรภาพต้องจบไปก็คงรู้สึกแย่น่าดู

ถ้าต้องให้เลือก ก็เลือกไม่ได้หรอก...

พี่หมอมันก็เหมือนรู้ว่าผมเริ่มคิดมาก มันเลยเอื้อมมือมาโยกหัวผม ไม่ได้พูดคำปลอบใจอะไรออกมาเพียงแต่ส่งยิ้มตัวโกงแบบที่ชอบทำมาให้

 ผมเคยคิดว่าการมีเมทนี่เหมือนการมีภาระชีวิตเพิ่มมาอีกเพราะเราต้องมารับนิสัยของอีกฝ่าย มาใช้ชีวิตร่วมกัน เหมือนเราต้องมาหารชีวิตส่วนตัวกับอีกหลายคน ทั้งเวลากิน เวลานอน คงไม่มีเวลาส่วนตัวแต่พอได้มาอยู่จริงๆ บางเรื่องมันอาจจะติดขัดไปบ้างแต่หลังจากพอที่จะปรับตัวเข้าหากันได้แล้ว

...บางที พื้นที่ส่วนตัวมีคนมีคนมานั่งอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้แย่ 

เราอาจจะเคยชินกับการนอนคนเดียวแต่พอมีใครซักคนที่อย่างน้อยฝันร้ายตื่นมาก็ยังมีคนอยู่ข้างๆคอยบอกว่าไม่เป็นไรมันก็แค่ฝัน การทำงานใช้ความคิดคนเดียวมันก็ดีแต่พอมีที่ปรึกษามันก็ยิ่งได้หลายความคิดเข้ามาช่วยให้ตัดสินใจง่ายขึ้น หิวข้าวก็พากันไปกิน ต้มสุกี้เลี่ยงควันขึ้นที่จับไฟไหม้ไปด้วยกัน โวยวายว่าเสื้อนิสิตเหลืองเพราะน้ำไปด้วยกัน จากความน่าหงุดหงิดใจเปลี่ยนไปเป็นเคยชินที่ตื่นมาเจออีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 
โคตรโชคดีเลยที่มีเมท โคตรโชคดีเลยที่ได้เมทเป็นพี่หมอ 
โคตรโชคดีเลยจริงๆ     


“ไปอาบน้ำไปไอ้ลูกหมา เหม็นปาก”



เมื่อกี้กูล้อเล่น!!
ไอ้พี่หมอเวร!!



กว่าจะอาบน้ำปะแป้งแต่งตัวสวมเครื่องแบบเด็กหอชุดประจำที่ทีมอะไรไม่รู้ดูไม่ออกลงมาได้ก็เกือบบ่ายสาม ไอ้เติ้ลถึงกับแต่งกลอนมาด่าว่า

‘ถึงอูอู้ตัวเล็กเจ้าเพื่อนรัก
สุดจะหักง่ามปลั๊กกินลูกไหน
กินเค็มเยอะดูเหมือนเป็นโรคไต
แล้วเมื่อไหร่มึงจะลงแดกข้าวเอย’

สุนทรภู่อาจจะนั่งเป่าขลุ่ยสาปเป็นเพลงสาปแช่งมึงย้อนหลังก็ได้นะเติ้ลนะ ถ้ามึงจะว่างขนาดนี้ เนื้อหาไม่ได้เข้ากันเลย กินลูกไหนเป็นโรคไต อะไรของมึงเนี่ย ครูภาษาไทยให้เกรดมึงมาเท่าไหร่ ไร้สติตามไอดอลไปติดๆ

ผมเดินมาจนถึงหน้าโรงอาหาร ใจก็ดันแป้วขึ้นมาซะอย่างนั้น ถ้าพวกมันรับไม่ได้นี่ทุกอย่างก็จบลงวันนี้เลย ต่อให้เลือกพวกมันไม่เลือกพี่หมออะไรก็ไม่เหมือนเดิมอยู่ดี

“ยังไม่พร้อมจะพูดก็ไม่ต้องก็ได้นะอู้ เดี๋ยวกูไปกินข้าวกับไอ้ภูมิ” พี่หมอยกมือขึ้นลูบหัวผม

“ไม่หรอก”

“ค่อยๆคิดหน่ะ”

“ผมอึดอัดถ้าต้องเก็บไว้แบบนี้

“กูไม่ได้เร่งรัดมึง มึงรู้ใช่ไหม ถ้ามึงอยากให้ทุกคนรู้ว่าเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันกูก็ทำให้ได้”

“ผม....”

ผมรู้...
แค่บอกพี่หมอไปว่าให้แสดงแบบไหนในที่สาธารณะ พี่หมอก็จะทำแบบนั้น แต่นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มากขึ้นไปกว่าเดิมอีก พี่แม่งชัดเจนยิ่งว่าHDแล้วกูทำอะไรได้บ้างวะ โคตรเห็นแก่ตัวเลย

“อยากให้คนอื่นคิดแบบไหนก็แล้วแต่มึง ขอแค่จริงๆกูพิเศษกว่าคนอื่นก็โอเค อย่าคิดมากหน่ะ” เอาอีกแล้ว หน้าก็ร้ายทำไมชอบทำตัวเป็นพระเอกแบบนี้

“ผมกลัวนะ”

“อย่าคิดมากดิ”

“แต่ถ้าเพื่อนเข้าใจ ผมว่าอะไรก็ไม่น่ากลัวแล้วแหล่ะ”

ผมคิดแบบนี้จริงๆ พวกมันเป็นคนสำคัญสำหรับผม ระยะเวลาที่เราเจออาจจะสั้น แต่แม่งเป็นกลุ่มคนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตด้วยไปอีกยาวๆเลย

พี่หมอยกมือขึ้นโยกหัวผมเบาๆแต่คอก็โยกไปจนงงเหมือนกัน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งฮึบแล้วเดินหน้าเข้าโรงอาหาร โดยมีพี่หมอเดินตามหลังมาอีกที วันนี้พี่มันไม่พาดแขนไม่ยุ่มย่ามอะไรเลย ทำตัวห่างมากกว่าตอนจีบอีก ไม่รู้ว่าพี่มันคิดอะไร แต่เดาว่าพี่มันคงช่วยหารความเครียดผมไป

หาเพื่อนผมในโรงอาหารไม่ได้ยากขนาดนั้น เพราะเดินเข้าไปก็เจอไอ้เติ้ลกำลังเต้นอะไรซักอย่างอยู่แถวหม้อลวกช้อน  โดยมีไอ้ปันไอ้ปันยืนเต้นเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ ทำไมชีวิตกูถึงต้องอยากอยู่กับเพื่อนที่เต้นในโรงอาหารไปอีกยาวๆด้วยวะ คิดผิดคิดถูกเนี่ย

“มึงเต้นอะไรของมึงเนี่ยเติ้ล”

“เต้นเหี้ยอะไร น้ำร้อนลวกนิ้วโป้งกู!!”

“อ้าวมึงไม่ได้เต้นอยู่หรอเติ้ล กูอุตส่าห์เต้นเป็นเพื่อน” ไอ้ปันโวยครับ

“กูเต้นเหี้ยไรเนี่ยปัน กูบอกกูร้อน!”

“กูคิดว่ามึงร้องเพลงไก่ย่างท่อนร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆนี่” เถียงไม่พอทำถ้าโบกมือซ้ายขวาพร้อมย่อขาประกอบท่าทางด้วย เอวัง กูหล่ะปวดหัว

“ก็กูร้อนจริงๆ”

“ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ” ยัง ยังไม่หยุดเต้นไก่ย่างอีกไอ้เอ๋อ นี่มึงเอ๋อจริงหรือเล่นมุกวะ อยากให้ปันปันลองถามใจตัวเองดู แต่ไม่อยากพูดออกไป เดี๋ยวหันมาบอกอีกว่าหัวใจพูดไม่ได้  ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยก่อนจะเดินส่ายหัวกลับไปที่โต๊ะ พวกแม่งชอบทำเรื่องตลกให้หายเครียดตลอดเลย แต่พอกลับมานั่งจ้องตาเพื่อนครบสามคนแล้ว

เครียดอีกแล้วว่ะ ฮือๆ

“พี่หมอพี่ สอบตัวสุดท้ายเป็นไงบ้าง” ไอ้พีตักข้าวเข้าปากพร้อมกับถามพี่หมอไปด้วย ข้าวงี้กระเด็นหล่นเต็ม ทุเรศทุรังตา

“ไม่ตาย”

“ว่าแต่เมื่อวานเครื่องกลชนแก้วเป็นไงบ้างพี่ ผมเห็นพี่โบว์มาด้วย โคตรสวยเลย” ไอ้เติ้ลสาระแนถามขึ้นมา ตางี้วาววับแบบรู้เลยว่าสนใจสาว ส่วนผมนี่กับหงุดหงิดหัวใจมาซะอย่างนั้น เออ เขาสวยจริงว่ะ เพ้อหมดทั้งพี่หมอ พี่โย เพื่อนกูยังเพ้อเลย เออ ดาววิศวะ

“สอบตัวสุดท้ายไม่ตาย แต่ตอนนี้มึงเนี่ยจะตายไอ้เติ้ล” พี่หมอลั่นกระบาลไอ้เติ้ลไปทีหนึ่ง หน้าจ๋อยหดหางกลับไปตักข้าวเหมือนเดิมเลย

“ไรว้า”

“พวกมึงกูมีอะไรจะบอก”

ผมโพร่งออกไปตรงๆ ไอ้เติ้ลถึงกับยักคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงถามว่าอะไร ส่วนไอ้พีก็ชะงักวางช้อนส้อม ส่วนไอ้ปันกำลังแยกพริกสีเขียวกับถั่วฝักยาวอยู่ก็เงยหน้ามามองผมแบบงงๆ พอตกเป็นเป้าสายตาแล้วใจที่รวบรวมมางี้แทบไหลไปอยู่กับพื้น สัมผัสได้ว่ามือพี่หมอเลื่อนมาบีบมือผมเบาๆเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ผมรวบรวมลมหายใจเข้าหนึ่งฟึ่ด

เอาวะ!!!


“มึง กูเป็นเกย์”

“อ๋อ รู้แล้วแหล่ะ”


ห๊ะ!!
เอ้า นอกจากไม่ตกใจ พวกมันยังกลับไปกินข้าวกันปกติอีกต่างหาก เห้ยๆ เดี๋ยวๆ มันจะขัดจากที่คิดเกินไปแล้ว

“หะ หะ เห้ย พวกมึง ไม่ เอ่อ ไม่ผิดหวังหรอวะ ไม่ดิ ไม่ได้หมายถึงผิดหวัง หมายถึงโอเคหรอวะ ไม่ดิ แบบไม่ใช่ว่าโอเคหรอ แต่หมายถึงแบบ” โอ๊ยยย ลิ้นพันกันนนนน

“มึงบ่นหรือสวดมนต์ไอ้อู้”

“ไอ้สัด กูตกใจ”

“มึงตกใจอะไรวะ พวกกูยังไม่ตกใจเลย”

“พวกมึงรับได้หรอวะ”

“อู้ มึงรับได้ไหมถ้ากูชอบเอ๋ยมนุษย์”

“ชื่อดูปลงชีวิตจังวะ เอ๋ยมนุษย์”

“ชื่อเอ๋ย เรียนคณะมนุษย์ ไอ้สัดปัน!!”

“รับได้ดิ แปลกตรงไหนวะ แค่มึงชอบคนซักคน” ผมตอบไปตามตรง ใจยังไม่หยุดเต้นแรงเลย ถึงจะแอบคิดหน่อยๆว่าเมื่อวานมึงยังชอบแนนศึกษาอยู่เลย ทำไมเปลี่ยนคนไวจังวะ

“เออ แล้วมึงมันแปลกตรงไหนถ้ามึงจะชอบใครซักคน”

“แต่…”

“มึงจะชอบอะไรพวกกูก็อยู่ข้างมึงทั้งนั้นแหล่ะ” ไอ้เติ้ลพูดไปเขี่ยข้าวไป

“ต่อให้พรุ่งนี้มึงใส่กระโปรงลงมาเรียนกูก็ยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ดี เข้าใจไหมไอ้อู้” ไอ้พีเอื้อมเอาช้อนมาเคาะหัวผมหนึ่งที เหมือนมันจะหัวเราะเล็กน้อยแต่ผมก็มองไม่ชัด เพราะน้ำตาเอ่ออยู่เต็มเบ้า

“กูไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ” ไอ้ปันยกมือขึ้นเกาหัวแกร่กๆ สุดท้ายมันก็ลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะมาหาผมแล้วก็คว้าผมไปกอดแน่น ปันไม่ใช่คนอกหนาแบบพี่หมอ ตรงข้ามเลยก็ว่าได้ ตัวมันค่อนข้างบาง ไม่ได้หนากว่าผมซักเท่าไหร่ กอดมันมาเป็นร้อยครั้งแล้ว แต่เป็นครั้งแรกเลยที่เพิ่งรู้ว่า

อ้อมกอดมึงอุ่นได้ขนาดนี้ตอนไหนวะนายปัน แซ่เจียง!!

“ฮึก ฮืออออออออออ”

“กูไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆนะอู้ แต่กู เอ่อ กู... ทีหลังถ้าจะเครียดอะไรไม่ต้องเครียดเรื่องพวกกูก็ได้ ยังไงใครจะหันให้มึง แต่พวกกูจะอยู่ข้างๆมึงนะ อันนี้พูดจริง” ไอ้ปันลูบหัวผมไปมา ถึงตอนนี้ผมกอดมันร้องไห้ไม่อายใครกลางโรงอาหารแล้ว มหาลัยสำหรับหลายคนอาจจะเป็นช่วงชีวิตที่น่าเบื่อแต่สำหรับผม แม่งเป็นช่วงชีวิตที่นำผมมาเจอแต่คนดีๆจริงๆว่ะ

“ทำไมบทมึงพระเอกจังวะปัน”

“กูจำมาจากบทซีรี่ส์เกาหลีอีกที”

เอ้า!
ถุ้ย!
งี้ก็ได้หรอวะ!!

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 26-05-2017 19:58:41


ไอ้ปันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากขยี้หัวผมหนึ่งทีแล้วก็กลับไปนั่งกินข้าวฝั่งตรงข้ามเหมือนเดิม ส่วนผมก็ได้แต่ปาดน้ำตา อยากจะหยุดร้องไห้แต่ก็หยุดไม่ได้จริงๆ สะอื้นอยู่ซักพักพี่หมอก็เอื้อมมือมาโยกหัวผมไปมาพร้อมกับกระซิบว่าไม่ต้องร้องอยู่ซ้ำๆที่ข้างหู แถวบ้านพี่มันไม่สอนหรอว่าคนร้องไห้อย่าปลอบ มันจะร้องหนักกว่าเดิม ไอ้พี่โง่!! 

“ฮึก มึง แต่กูมีอีกเรื่องจะบอก”

“ล่าสุดตัดช้างแล้ว?”

“ยังไม่ตัด!!” ถึงกับกุมเป้าอย่างรวดเร็ว ไอ้เวร ตกใจหมดเลยแม่ง

“อ่ะ หรือมึงมีหัวนมสามอัน”

“มีสอง!”

“หรือมึงร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ”

“ไม่ร้อนด้วย!”

“หรือมึงชอบพี่หมอ”

“เออ ชอบ!!”

“อ้อ งี้เอง”


เห้ย!!
เดี๋ยว!!

“เห้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ กูหมายถึง-“

“อู้ กูไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่พวกกูรู้นานแล้ว ไอ้สัด” ไอ้เติ้ลหัวเราะ

“เอ้า ทำไมกูเพิ่งรู้” ไอ้ปันนั่งหน้าเอ๋อเลยครับ

“ไม่แปลกอ่ะ มึงรู้อะไรบ้าง มึงรู้ไหมว่าพี่แป๊ะมีหัวนมสามอัน”

“เห้ย!!”

เสือกเชื่ออีก โคตรปันเลย เดี๋ยวก็รู้อานุภาพความเอ๋อ เชื่อได้เลยครับ  ต่อจากนี้คือไอ้ปันมันจะปั่นจักรยานไปซื้อธูปแล้ววิ่งขึ้นหอไปขอหวยจากไอ้พี่แป๊ะ ไอ้เอ๋อนี่ค่อนเชื่อเรื่องดวงชะตา เหมือนที่กดแชร์แคปชั่น 99 อะไรของมัน แต่โว้ย บูชาคนมีหัวนมสามอันมึงก็เอาหรอวะ!!

“แล้วนี่ตกลงคบกันยังอ่ะ” ไอ้เติ้ลทำหน้าเหม็นความเด๋อใส่ไอ้ปันแล้วหันมาถามพี่หมอแทน

“ยัง เพื่อนมึงใจแข็งมาก”

“เห้ยพี่หมอพี่ อ่อนเบอร์นี้เลยหรอ”

“กูก็แข็งอยู่นะบางที”

“หมายถึงปากแข็งหรอ?”

“หมายถึงค-“

“พี่หมอ!!!” ผมฟาดหลังพี่มันไปหนึ่งปั้ก โทษฐานจัญไรในที่สาธารณะ ซึ่งไอ้พี่หมอมันก็ไม่ได้สำนึกอะไรครับ หัวเราะออกมาด้วยซ้ำ มึงขำหรอไอ้พี่หมอ กูเพิ่งหมดบทโศก ร้องไห้ติดกันมาสองวันเพราะพี่มึงเนี่ย มีหน้ามาขำหรอ

“อะไรเล่า ตีกูทำไมเนี่ย กูหมายถึงความรักของกูมันแข็ง แบบแข็งแรงอ่ะ”

“พี่แม่ง” น้ำหน้าเซียนลามกอย่างพี่มึงหน่ะหรอจะคิดอะไรสูงกว่าเข็มขัด ผมกระทืบเท้าพี่มันไปแรงๆสองทีใต้โต๊ะ

“เออ ไหนๆแล้ว กูจีบเพื่อนมึงอยู่นะไอ้สัดฝากดูมันด้วย เอาจริงๆกูจีบติดแล้วนะ แต่เพื่อนมึงอะไรของแม่งก็ไม่รู้”

“ทำไมวะพี่”

“มึงรู้ไหมกูอยู่ในสถานะอะไรกับมันอยู่”

“แฟน? คนรัก?”

“สั้นไปไอ้เหี้ย นี่เลยสถานะคนที่นอนเตียงเดียวกันโดยที่ไม่มีหมอนข้างกัน ตัวก็เตี้ยเสือกชอบอะไรยาวๆ ถึงกูจะยาวก็เถอะ แต่แม่ง”

“สถานะอะไรของมึงวะอู้ ยาวกว่าคำขวัญจังหวัด” เผากันต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ก็ได้หรอไอ้พี่หมอ

“พวกมึงไม่เข้าใจหรอก”

“เออ ไม่เข้าใจจริงๆแหล่ะ”

“กินข้าวไปมึงอ่ะ”

“แหม หมดเรื่องเครียดก็เขี่ยกูทิ้งเลยนะไอ้เตี้ย” ไอ้เติ้ลเบะปากใส่ผมแต่ก็ยอมกินข้าวต่อแต่โดยดี ทุกอย่างกลับเข้าสู่ปกติทั้งๆที่เป็นหนึ่งในปัญหาที่ผมจมเครียดอยู่ตั้งหลายวันแต่มันกลับผ่านไปอย่างรวดเร็วอย่างกับผมพูดแค่เรื่องปัญหาสิวอักเสบ บทสนทนาของโต๊ะเริ่มกลายเป็นการเล่นมุกไปเรื่อยเปื่อยเหมื่อนกับที่พวกผมคุยเล่นกันทุกวันเวลากินข้าวแต่ที่แตกต่างไปอาจจะเป็นมือของผมกับพี่หมอที่จับกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะนี่ก็ได้ 

กินข้าวกันซักพักพี่หมอก็ลุกไปเก็บจาน ตอนนั้นเองที่ไอ้พวกเพื่อนสามตัวก็รีบหันมาจ้องผมเป็นตาเดียวเหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว ชัดเจนแบบเห็นคำว่าขอเสือกหน่อยในลูกตาดำเลย

“อะไรของพวกมึงอีก”

“กูไม่ได้อยากเสือกหรอกนะ”

“แต่?”

“แต่ก็เสือกอ่ะ!! อยากรู้!!” เออดี คนจริงต้องแบบนี้

“ทำไมวะ”

“มึงกับพี่หมอเนี่ย... บับ... สะบั้มดุ้งกันรึยัง”


สะบั้มดุ้ง???
ศัพท์ภาษาอะไรอีกวะเนี่ย

“สะบั้มดุ้งคืออะไร”

“งุ้ยๆ เขินๆ แบบ ว่าไงเดดดด เพื่อนพี ช่วยกูพูดหน่อยยยย” ไอ้เติ้ลเอาศอกสะกิดไอ้พียิกๆ

“พวกมึงได้กันรึยัง”

พร่วดดดดดด!!
พูดจบผมก็พ่นน้ำเยี่ยงสัญลักษณ์ประจำประเทศสิงกโปร์ ขี้ฟันทั้งหลายได้พากันอพยพกับละอองน้ำไปอยู่บนหน้าไอ้เติ้ลแล้วเรียบร้อย ซึ่งมันก็ยิ้มปริ่มทำหน้าเหมือนได้รับน้ำมนต์จากพระ โว้ยยยยยยยยย ผมคว้าพริกจากจานไอ้ปันโยนให้หน้าไอ้เติ้ลไปสามเม็ด มันเลยกรี๊ดลั่นโวยวายตกเก้าอี้เสียงดัง

“ไอ้อู้! ทำไมมึงใจบาปขนาดนี้ห๊ะ คิดว่ามีพี่หมอแล้วจะทำตัวเกรี้ยวกราดได้หรอ!!”

“ไอ้เพื่อนเวร มึงช่วยถามอะไรสร้างสรรค์หน่อยได้ไหม”

“ได้! งั้นพวกมึงเอากันท่าไหน”

“ไอ้เติ้ล!!!”

“เอ้าไอ้เหี้ย สร้างสรรค์สุดแล้ว กว่าพวกมึงจะดีไซน์ท่าทางออกมา นี่เพื่อนสินกำกูกว่าจะออกแบบท่าเต้นยังคิดแล้วคิดอีกเลยนะมึง!!”

“มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!!”

“อะไรกันวะพวกมึงเนี่ย” พี่หมอยืนกระดกคิ้วงงมองผมเอาพริกชี้เติ้ลอย่างเป็นเอาเป็นตาย พริกชี้ฟ้าว่าร้ายกาจพริกชี้เติ้ลแม่งร้ายกว่า!!

“เปล่าครับ ผมแค่ถามอู้ว่าอู้เป็นรุกหรือเป็นรับ มันบอกเป็นรุกผมก็เลยไม่เชื่อคร้าบบบ” โอ้โห ไอ้เติ้ล มึงนี่เพื่อนชั่วระดับเหรียญทองสองสมัย สมชื่อที่ได้รับตำแหน่งเป็นน้องรักพี่แป๊ะ ความชั่วนี่ออสโมซิสตามกันมาติดๆ

“หึ อย่างเพื่อนมึงหน่ะหรอรุก”

“พี่หมอ ผมโกรธจริงๆนะ”

“กูยังไม่ทันพูดอะไรเลย มาโกรธกูทำไม” พี่หมอยิ้มจนปากแทบถึงขมับแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆผม ตบตูดผมเบาๆให้นั่งลง ส่วนไอ้เติ้ลรายนั้นแล่บลิ้นปลิ้นตาร้องเพลงไก่ย่างถูกเผาอย่างสะใจ ผมกระแทกตูดลงกับเก้าอี้ เตรียมรับมือมาแต่ถ้าโดนเพื่อนโกรธไม่ได้กะมารับมือโดนเพื่อนล้อ เจอเข้าไปแบบนี้ ทำตัวไม่ถูก เลยโกรธแม่งเลย ฮือ

“แล้วที่เป็นแฟนกันนี่...”

“ไม่ใช่แฟน!!”

“อ่า กูหมายถึงถ้าเป็นคนที่นอนเตียงเดียวกันอะไรซักอย่าง เออนั่นแหล่ะ เต็มใจทั้งสองฝ่ายใช่ไหม” ไอ้พีเหมือนจะถามผมแต่ก็ส่งสายตาไปหาพี่หมอ

“ถามเพื่อนมึงเถอะ มามองอะไรกู” ไอ้พียักไหล่เหมือนจะดูกวนตีนเล็กๆแต่ก็เบนสายตากลับมามองผม พร้อมกับกระดกคิ้วเชิงว่าเอ้า กูถามมึงก็ได้ ตอบกูมาสิ ใส่ผม ซึ่งผมก็ได้แต่กัดปากตัวเอง ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมต้องมาเจอการตอบคำถามอะไรแบบนี้จากเพื่อนตัวเอง แถมต่อหน้าพี่หมอมันด้วยวะ!!

ผมเงยเตรียมจะอ้าปากโวยวายกลบเกลื่อนแต่ปรากฏว่าไอ้พีจ้องผมแบบจริงจังรอเอาคำตอบนั่นทำให้ผมหยุดชะงัก

พีเป็นคนจริงจังกับอะไรแบบนี้เสมอ จริงผมว่ามันดูเป็นคนที่ปกติที่สุดในกลุ่มแล้ว ติดจะเงียบสุดด้วยซ้ำไป มันมักรับบทเป็นตัวประกอบดีเด่นเสมอในช่วงมุกแห้งของไอ้เติ้ล เพราะเป็นคนเดียวที่ชอบชงยอมตบมุกกับเติ้ล รวมถึงเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลคนเด๋อดีเด่นสำหรับไอ้ปัน และตอนนี้มันกำลังทำตัวเป็นพ่อเขยดีเด่นให้ผมอีกด้วย

เห้อ ได้พวกมันเป็นเพื่อนนี่เป็นความโชคดีของผมจริงๆ

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ไม่เต็มใจหรอก” ผมตอบอ้อมๆแอ้มๆ นับเม็ดข้าวในจานไอ้ปันไปเรื่อย แอบได้ยินเสียงหึเบาๆมาจากทางขวามือ จะเสียงใครไปได้นอกจากไอ้พี่หมอ ปากติดขมับอีกแล้วสิแบบนี้

“ที่ถามเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก” ไอ้พีกระแทกช้อนลงกับจานมองผมนิ่งๆ

“...”

“เพื่อได้กันแล้วท้องขึ้นมาจะได้รู้ว่าแม่เด็กเต็มใ-“

พูดไม่จบก็โดนพริกเข้าตาไปหนึ่งเม็ดตามเพื่อนรักมันไปติดๆ!!
กูเพิ่งนำเสนอมึงไปว่าเป็นเพื่อนที่เงียบที่สุดไปไม่ถึงสามนาที ไอ้เพื่อนเวร หาเวลาแซวกูได้ทุกวินาทีจริงๆ นอกจากจะไม่เคืองที่ตาแล้วยังหัวเราะกันเป็นบ้าเป็นหลังปล่อยให้ไอ้เอ๋อปันนั่งงงว่าขำอะไรกันอยู่คนเดียว

“พวกมึงแม่ง!!!”

“ฮ่าๆ เขินหรอวะไอ้อู้”

“กูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว!!”

ผมกระแทกก้นนั่งลงกับเก้าอี้ ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าหน้าต้องแดงไปยันหูแน่ๆ ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำเป็นแกล้งกอดอกเป็นเหมือนโกรธทั้งๆที่ในใจเขินจนจะตาย ไอ้พี่หมอนี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ นั่งยิ้มอย่างเดียว เห็นแล้วหมันไส้จนต้องหันไปฟาดขาพี่มันแรงๆ ถึงจะเขินยังไงส่วนหนึ่งในใจก็โล่งไปเยอะเลยครับ

ชีวิตมหาลัยมีเพื่อนดีคือที่สุดแล้วแหล่ะครับ การที่มีเพื่อนมาคอยพยุง คอยพาให้ก้าวไปด้วยกัน เข้าใจและสนับสนุนกัน เวลาเจอปัญหาอะไรก็มีคนที่คอยสู้ไปด้วยกัน ถ้าถามผมว่าเข้ามหาลัยมาได้เจอสิ่งดีๆอะไรบ้าง ผมคงตอบได้อย่างมั่นใจมากๆว่า

...เพื่อนผมเองครับ


"พวกเรานี่แม่งโคตรเพื่อนเต่าเลยว่ะ" ไอ้ปันโพร่งขึ้นมาหลังจากนั่งจิ้มโทรศัพท์อยู่นาน หน้าตาดูตื่นเต้นมากๆหลังจากได้พูด สงสัยต้องเป็นมุกอะไรซักอย่างที่หาเจอจากในเนทชัวร์ๆ



"อะไรของมึงอีก"



"เพื่อนเต่า"



"อะไรวะ"



"มิตรตะพาบ!!!"



...



อืม เอาเลยปัน กูเป็นกำลังใจให้

ห้า...





--------------



สวัสดีค่ะ โอ๊ยแมปส์เอง 5555555555555

ต่อจากนี้ก็อาจจะหวาน อาจจะเป็นนิยายรักขึ้นมาจนหลายคนเหม็นความรัก

อยากให้เป็นนิยายฟีลกู๊ดค่ะ อยากให้อ่านแล้วรู่้สึกเหมือนเราได้กินซุปเห็ดร้อนๆในหน้าหนาว(?)

เขินๆขำๆ อ่านแล้วยิ้มออกมาได้มุมปากก็ดีใจแล้วค่ะ ฮาาาาาาาาา



ตอนนี้อยู่ญี่ปุ่นค่ะ เนทไม่ค่อยดีเลย แว่บมาอัพ อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ

ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และวิวอีกครั้งค่ะ เราอ่านทุกคอมเมนต์ทั้งในเด็กดี ในเล้า และในทวิตเตอร์เลยนะคะ

อ่านเวลาแต่งตอนใหม่เนี่ย กำลังใจดีๆนี่เอง 555555555555555555555555555



ก็จะเขียนทอล์กเบลอๆหน่อย



ง่วงหรอ?





กูเมา!!



(หลอก 5555555555555555555555555555555555555555555)



#เด็กหอหมออู้


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 26-05-2017 20:25:03
 :jul3: อย่างฮา....สถานะพี่หมอกับน้องอู้...... :m20:...ชอบมากๆๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 26-05-2017 20:26:37
โอ๊ยยยยย ปันนนนนน 555555555
รักเพื่อนๆ น้องอู้จริงๆ
แต่รักน้องอู้ที่สุดดดดด
เป็นนิยายที่อ่านทีไรก็หัวเราะบ้าบออยู่คนเดียว แม้จะเป็นฉากรัก 555555
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 26-05-2017 20:50:19
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-05-2017 21:15:42
รางวัลออกมาประโยคเดียวแล้วนั่งงงแห่งปีได้แก่ปันปัน ออกมาแต่ล่ะตอนนี้เราลืมฉากพระนายไปหมด นอนขำปันเนี่ยโว้ยยยยยยยยน 555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 26-05-2017 21:51:11
ถ้าเขียนต่ออีกนิด น้องอู้เสียตัวแน่ ๆ  :hao6:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. เดินทางปลอดภัย เที่่ยวให้สนุกนะครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-05-2017 21:51:54
จะตลกไปไหนกันนัก เรียนไปตั้งคณะตลกกันจริงๆใช่มั้ยเนี่ยะ
แต่อู้ลูกสถานะกะอิพี่หมอนี่มันจะยาวไปไหน เปลี่ยนไปใช้คำสั้นๆเถอะฟินกว่าเยอะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-05-2017 22:25:03
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เป็นสถานะที่เรียกได้ว่ายาวมากกก
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-05-2017 22:55:52
ไว้อาลัยให้มุขปันนน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-05-2017 23:17:47
ชอบบบบบ สนุกมากกกก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ่านไป ขำไป
ศัพท์ใหม่ โคตรปัน
ปัน น่ารัก ใครมีปันเป็นเพื่อนโชคดีนะเนี่ย

ขำก๊ากกกก ตอนเพื่อนๆอู้ยืนเต้นในโรงอาหาร  :ling1: :ling1: :ling1:
นึกภาพออกเลย แล้วคนในโรงอาหารไม่มองทั้งโรงเหรอ  :z3: :z3: :z3:

พี่หมอ น่ารัก อบอุ่น ไม่เห็นจะหัวงูอย่างอู้ว่าเลย แค่รักอู้กว่าปกติมากเอง
พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สถานะ เป็นคนที่นอนเตียงเดียวโดยที่ไม่มีหมอนข้างกั้นกันแล้ว
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-05-2017 23:35:30
 :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 26-05-2017 23:36:27
ชื่อความสัมพันธ์ยาวมากจริงๆ ชอบอู้กะพี่หมอเขิน
น่ารักกกกกกก

น้องปันมาเหนือตลอด5555555 :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 26-05-2017 23:58:28
ปัน แซ่เจียง!!!!!! :laugh:
ฮาทุกตอนจริงๆลูกเอ๊ยยยยยย ขำท้องแข็ง ฮือออ :jul3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Yarkrak ที่ 27-05-2017 07:03:23
 :pig4:
ฮาดี จริง ๆ ก็ไม่ต้องทอล์คก็ได้ จะมีอรรถรสอีกเยอะเลย
คนอ่านจะได้จินตนาการเอง
 :L2:ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 27-05-2017 10:04:57
 :ruready เพลียกะสถานะของน้องอู้จริงๆ ช่างคิด ช่างมโน ส่วนปันลูกอย่าพยามเล่นมุกอีกนะลูก เจ้ขอ :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-05-2017 11:43:14
อู้สถานะยาวมากจำไม่ได้ให้เรียกว่าแฟนเร็วๆน้า อิอิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-05-2017 23:27:04
โอ้ยยยขำ
สถานะอะไรของแกอู้
ปันนี่มันปันจริงๆอะ
ไม่รุจะอธิบายยยังไงงง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: eeroww ที่ 28-05-2017 07:25:39
สมกับเป็นปันจริง ยอมเพื่อนเต่า จริง  :z3:

สถานะอะไรจะยาวขนาดนี้ อู้คนดีของพี่หมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 28-05-2017 10:30:24
สถานะอะไรเนี่ยอู้ ยาวมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: multiver ที่ 30-05-2017 21:42:17
มาแย้วจ้าพี่แมพส์ เรื่องนี้มันไม่ได้แค่ยิ้มมุมปากอย่างที่พี่ว่าน่ะสิ แต่เป็นขำกลิ้งเลย ย้ำเลยว่ากลิ้งจริงๆ กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเนี่ย 5555 :jul3: :jul3: ตั้งแต่สถานะ การพูดเองเขินเอง ตลอดจนการเต้นไก่ย่างและการปาพริก!! 555 และปิดท้ายด้วยการพูดจบว่า "..จ้ะ" ด้วยมุขของปันมุขแป้กเจ้าเก่านี่เอง (เหมือนมาพูดโปรโมทนิยาย... :ruready ) อาวล่ะ ปิดท้ายด้วยคำผิดนาจา แต่คราวนี้ไม่ผิดแต่พิมพ์ซ้ำอ่านะ
- โดยมีไอ้ปันไอ้ปัน
แล้วจะรอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 31-05-2017 00:12:28
โอ้ยกว่าจะอ่านจบตอนอ่านไปขำไปเกินคำว่ายิ้มมุมปากมาเยอะเลยอะ 5555
มีเพื่อนดีเป็นสิ่งที่ดีงามที่สุดแล้ว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 03-06-2017 09:07:48
555555 มิตรตะพาบ ใครบอกกกก ปันเอ้ยย
อยากรู้ที่ผ่านมา ปันใช้ชีวิตแบบไหน มีเพื่อนอยู่เนาะ เริ่มเป็นห่วงหนักกว่าเดิม

อู้กังวลแทบบ้า แต่สุดท้ายมาเจอคนบ้ากว่า แต่ก็จริงนะ พีอะคนจริงจัง ปกติสุดละ
หมอเป็นคนเนียน หลอกให้น้องตอบอยู่นั่น

เติ้ลเอ้ยยย เหนื่อยไหม ถามหน่อย อะไรจะรั่วขนาดนั้น

ว้าววว วันใหม่เช้ามา เค้าก็มีกอดกันแล้ว สมกับเป็นคนนอนเตียงเดียวกันเอาหมอนข้างออก
ชื่อนี้ก็ทำไปได้เนาะอู้ เป็นแฟน คำง่ายๆ ไม่ชอบซะงั้น เกิดมีซัมธิงกันแล้ว จะเรียกอะไรล่ะทีนี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 03-06-2017 23:39:13
^^
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 20 มิตรภาพคือเต่า....นั่นตะพาบ!! 26/05/17 ◄ p.18
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-06-2017 00:52:28
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 07-06-2017 16:42:47
21


สวัสดีครับ ผมชื่อหมอ ปัจจุบันกำลังจะเปลี่ยนชื่อเฟสเป็นหมอเทวดาที่มีความสุขที่สุดในมหาลัย อย่าเพิ่งผิวปากแซวครับ เขินง่ายช่วงนี้ ปกติผมไม่ใช่คนที่เขินกับอะไรง่ายๆหรอกนะครับ เรียกได้ว่าห่างไกล คลุกคลีกับความรักมาตั้งแต่สมัยตามจีบต้องขอเบอร์ไปขอพินมายันขอไลน์ไม่เคยหมดท่าขนาดนี้เลยครับ

...หมายถึงหมดท่าในการเป็นคนคูลนะไม่ใช่หมดท่าในแง่อื่น อันนั้นศึกษามาค่อนข้างเยอะ กระบวนท่าบอกเลยว่าจัดได้มากกว่าท่าแปลงร่างในพวกเรนเจอร์เสียอีก

“พี่หมอ ผมง่วงงงงงง” ขบวนการห้าสีของผมจบลงที่เสียงงอแง ผมหันไปมองไอ้ตัวน่ารักที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ


น่ารักขนาดนี้มีแฟนรึยังวะ


เฉลย มีแล้ว!!


ผมเองแหล่ะ!!


บ๊ะ คิดแล้วปากจะถึงขมับ เออ ถึงแม่งจะถูกแทนที่ด้วยสถานะคนนอนเตียงเดียวกันแต่ไม่มีหมอนข้างมากั้นก็เถอะ แต่ก็อารมณ์นั้นแหล่ะครับ คนมันปากแข็งนักอยากกัดให้อ่อน มันเพิ่งยอมใจอ่อนหมาดๆเมื่อไม่กี่วันก่อน หลังจากตามจีบจนเกือบจะหมดมุก งานนี้ต้องยกให้เป็นความดีของโบว์ครับ ที่แค่กะจะกลับมารวมสายแต่ดันทำให้ไอ้ลูกหมาปากแข็งข้างๆมันหึงแทน ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับโบว์แล้วครับ โบว์อาจจะเป็นความทรงจำที่ดีตอนปีหนึ่ง(แบบไม่นับไอ้โยมาด้วย) แต่มันก็เท่านั้น เพราะตอนนี้คนที่ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้น หลงเหมือนโดนทำของ คือไอ้ตัวที่นั่งตาปรือขยับปากบ่นอยู่ข้างๆนี่ต่างหาก

มันงอแงงุ้งงิ้งแบบที่ไม่รู้ตัวว่าทำแล้วโคตรน่ารัก อยากจะงับปากให้หลุดแต่ทำไม่ได้ เดี๋ยวได้โกรธไม่คุยไม่มองหน้าไปอีกหลายวัน ดูท่าทางบ้านจะสอนมาดี รักนวลสงวนตัวเสียเหลือเกิน ทำได้แค่เอื้อมมือไปโยกหัวมันเบาๆ แค่มือผมก็เกือบจะเท่าหัวมันแล้ว ตัวเล็กกว่าผู้หญิงอีก

อู้มันไม่ได้หน้าหวานแบบที่ใครต้องหันมามองเพราะหันมาอาจจะมองไม่เห็นต้องก้มมาแทน หลอกครับ อย่าให้ได้ยินเชียวนะ แม่งเซ้นต์ซิทีฟกับส่วนสูงมาก 160.2ของมันเนี่ย ถ้าไม่พูดจุดสองให้มันมันก็โกรธแล้วนะครับ ไม่รู้ว่าแม่งนับรวมจงอยผมมันไปด้วยหรือเปล่าแค่สองมิล อ่ะต่อ อู้มันไม่ได้หน้าหวานอารมณ์แบบไอ้หญิงที่มองแล้วดูทอมจ๋า พูดแบบผู้ชายด้วยกันก็จัดอยู่ในหมวดธรรมดาครับ หมวดเดินผ่านก็แค่สับสนว่าคนหรือหมา จะมีที่แตกต่างจากผู้ชายปกติก็แค่ส่วนไม่สูงของมันเท่านั้น ตาก็ไม่ได้โตอะไร ขาวกว่าชาวบ้านนิดหน่อยถ้าเทียบเฉดสีกับเพื่อนร่วมคณะที่เกินครึ่งที่เหมือนไม่เคยแตะโลชั่น ฟันกระต่ายเล็กน้อยๆที่โผล่ออกมาเวลายิ้มเยอะๆซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ชอบยิ้มอะไรนานๆทีถึงจะยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ปกติก็จะฉีกยิ้มขำมุกแห้งๆโง่ๆของเพื่อนมันนั่นแหล่ะ  อู้จะขอบขมวดคิ้วทำหน้าดุดึงหน้าให้ดูเครียดซะมากกว่า แต่รวมๆแล้วก็....

น่ารักชิบหาย หลงมันจนแบบถ้าเป็นสมัยก่อนแม่ต้องพาไปเข้าวัดแล้วแน่ๆ เผื่อโดนของ

“พี่ฟังผมอยู่ไหมวะเนี่ย บอกว่าง่วง อย่ายุ่งงงง” มันยกมือเล็กๆมาปัดมือผมออก ส่งสายตาค้อนที่คิดดว่าดูดุที่สุดมาให้ บอกตรงๆเหมือนขวดยาคูลท์มาเอาชนะโค้กลิตรอะครับ ตัวเท่าเปี๊ยกมาทำซ่า

“ง่วงก็หลับไปสิ”

“พี่จะพาผมไปไหนหล่ะ” มันขยับผ้าห่มที่นับวันยิ่งกลายสภาพเป็นเศษผ้าขึ้นไปทุกที มันเคยเป็นผ้าห่มลายแม่มดน้อยอะไรซักอย่างในห้องนอนครับ ตอนแรกว่าโคตรตุ๊ดเลย สีชมพูพิงค์กี้แบบขายตามตลาดนัด ดูไม่น่าจะกันหนาวอะไรได้ ไอ้ลูกหมาก็ติดเหมือนเป็นผ้าเน่าประจำเตียง ปัจจุบันย้ายตำแหน่งมาประจำการที่รถแทน เพราะบนห้องผมได้ยกผ้าห่มอย่างหนาของตัวเองให้มันไปแล้ว การตื่นมาเจอลูกหมาซุกผ้าห่ม ถึงน้ำลายจะยืดเป็นดวงใหญ่ๆตอนนี้นับเป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวันหมวดโรคจิตหน่อยๆของผมแล้ว   

“ม่านรูด”

“ไอ้พี่หมอ”

“ล้อเล่นหน่ะ”

“ฮึ่ย”

“ไปโรงแรมแทน”

“พี่มึง!!!”

เอาอีกแล้ว โวยวายลั่น ขมวดคิ้วแต่แก้มแดงเป็นปื้นๆ ไอ้ลูกหมานี่ชอบทำเป็นดุแก้เขิน จะดุหรือจะเขินมันก็น่าปล้ำไปหมดนั่นแหล่ะ โว้ย ยิ่งคิดยิ่งหื่นกาม คราวที่แล้วได้จูบไป นี่บอกเลยครับ ห้ามใจตัวเองในระดับที่ต้องไปตากน้ำเย็นในห้องน้ำเกือบชั่วโมง ลองจำลองเหตุการณ์ครับ สมมุตินะครับสมมุติ สมมุติว่าคุณเป็นคนที่ในกมลสันดานเป็นคนหื่นกามอยู่แล้ว แล้วมาได้จูบคนที่แอบชอบแบบจีบอยู่มาเป็นเดือนๆ พอเงยหน้ามาเห็นเขานอนปรือตาน้ำตาคลอเบ้าปากบวมเจ่อหายใจหอบอยู่ในท่าที่ส่อเสี่ยงแบบไม่ขัดขืนอยู่ใต้ร่างของคุณ

เข้าใจอารมณ์คนลดความอ้วนเห็นเบค่อนก็ตอนนี้แหล่ะ แม่งเอ๊ยยยยยย นี่แค่คิดก็หายใจไม่ทั่วท้องแล้ว อยากจับถลกเสื้อบอลแล้วกัดให้ทั่ว แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่งับๆกัดๆให้หายคันฟันเล่นได้แค่นั้น ไม่ใช่แค่มันไม่พร้อม ตัวผมเองก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน เพิ่งได้เริ่มต้นไม่อยากได้คืบเอาศอกครับ เดี๋ยวนอกจากจะทำอีกฝ่ายเจ็บแล้วก็กลัวจะไปทำให้มันมีช่วงเวลาที่ไม่ดีไปตลอดชีวิตอีก

“หึ จะพาไปเดท” พูดจบไอ้ลูกหมาก็หลบหน้าทันทีทันควัน กลัวเห็นว่าหน้ามันแดง แต่แค่หูก็รู้หมดแล้ว
 
“โอะ ไอ้ฮวย” เปลี่ยนเรื่องตามเคย

“เดทแรกอยากไปที่ไหน”  ถามตามมารยาทไปงั้นครับ ผมแพลนไว้หมดแล้วแต่เดี๋ยวมันหาว่าเผด็จการณ์ อ่ะๆ ทำเป็นขอความคิดเห็นหน่อยก็ได้

“อยากไปญี่ปุ่น”

“ตลกหรอไอ้ลูกหมา”

“ไม่เปย์เลยอ่ะ” 

“ไว้ฮันนีมูน อยากไปไหนกูตามใจทุกที่เลย”

“ตลกหรอไอ้ลูกหมอ”

ก๊อปคำกันหน้าด้านๆ ไอ้ลูกหมาหันมาหัวเราะตาหยีใส่ผม ผมก็ไม่ได้ตลกหรอกแต่เห็นมันยิ้มก็อดยิ้มตามไม่ได้ ไม่รู้มีใครเคยบอกมันไหมว่ามันมีรอยยิ้มที่หยุดมองไม่ได้จริงๆ หนักแล้วกู เหมือนเห็นสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเปิดประตูตอนรับอยู่ลิบๆ

“จูบได้ไหม”

“เล่นมุกนิดหน่อยต้องหื่นใส่ด้วยหรอวะ” มันตาโตยกมือมาปิดปากตัวเองทันที

“เร็ว ขอจูบหน่อย”

“อยากดูหนัง เลือกแล้วเนี่ย ป่ะๆ ไปดูหนัง” พูดรัวจนลิ้นเกือบพันกัน แถมเอามือมาปัดหน้าผมอีกต่างหาก ผมได้แต่ขำแห้ง แต่ก็ยอมออกรถแต่โดยดีเพราะผมก็แพลนจะพามันไปดูหนังอยู่แล้วตั้งแต่แรก ไม่เป็นไร พลาดตอนนี้เดี๋ยวไปแก้มือใหม่ในโรงหนังมืดๆกูจะฟัดให้ดูหนังไม่รู้เรื่องเลย

พูดถึงเรื่องการแต๊ะอั๋งอู้ของผมนี่ ลวนลามทีไรรู้สึกผิดบาปตลอดเลยครับ ด้วยขนาดตัวมันกับผมเนี่ยห่างกันเกือบสามสิบเซ็น เดินด้วยเหมือนจูงน้องชายวัยมัธยมต้นมาเดินเล่น อย่างเมื่อคราวก่อนที่ได้จูบแรกไป เห็นเจ้าตัวหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น มืองี้ขยุ้มเสื้อนิสิตผมแทบขาด เห็นแล้วโคตรเหมือนกำลังรังแกเด็ก ไอ้ที่แย่คือผมดันชอบนี่สิ อยากรังแกให้ร้องไห้ตาบวมกลับบ้านไปฟ้องแม่เลย โว้ยยยยยยยยย ยิ่งคิดยิ่งหื่นกาม

“ดูหนังเสร็จแวะซื้อของเข้าห้องด้วยดิพี่ แชมพูหมดแล้ว”

“เอาสิ”

รถออกตัวมาได้ซักพัก หันไปอีกที ไอ้ตัวนั่งตาแป๋วเมื่อกี้ก็หลับไปแล้วเรียบร้อยคาหมอนรองคอลายหมีริรัคคุมะที่ไอ้ภูมิเอาทิ้งไว้นานแล้ว มันพ่อตัวอยู่ในผ้าห่มผมเลยเลื่อนมือไปปรับแอร์ลงให้

อู้ไม่ใช่แฟนคนแรกของผม ผมมีแฟนคนแรกตั้งแต่ช่วงประถม ด้วยความที่สูงนำกว่าเด็กผู้ชายทุกคนในห้องเลยเป็นที่หมายปองของสาวๆมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่ถ้านับเรื่องเพศ อู้เป็นแฟนผู้ชายคนแรกของผม ผมไม่เคยนึกภาพถึงการมีแฟนหรือคนรักเป็นผู้ชายถ้าให้ลองคิดภาพดูก็คงน่าขนลุก แต่พอได้มาเจอกับตัวเองแล้ว มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด อันที่จริงมันก็ไม่ได้ต่างกับการมีแฟนเป็นผู้หญิงซักนิดในแง่ของความสัมพันธ์ ติดจะดีกว่าหน่อยๆเพราะความที่เพศมันเหมือนกันหน่ะครับหลายๆอย่างมันเลยง่ายกว่า

อู้เป็นเด็กคิดมาก แบบที่งานหลักคือคิดมากงานรองคือมโนไปเรื่อย แล้วมันก็พยายามอย่างมากในการปรับตัวกับสถานะการณ์ปัจจุบัน ไอ้ที่มันไปบอกเพื่อนมันเมื่อไม่กี่วันก่อนเนี่ย เอาจริงๆผมก็รู้อยู่แล้วครับว่าปฏิกริยาหรือคำตอบจากเพื่อนมันจะเป็นอย่างไร เดายากซะที่ไหนเพื่อนมันแต่ละคน มันโชคดีที่ได้เพื่อนดี ถ้าได้เพื่อนที่ไม่เปิดกว้างกับอะไรแบบนี้ ป่านนี้คงนั่งซึมอยู่ในห้องไปแล้ว

 มันดูเป็นเด็กเอ๋อๆโง่ๆไม่น่าจะเป็นคนคิดมากขนาดนี้แท้ๆกลับกลายเป็นเด็กที่ที่เก็บทุกอย่างมาคิด ไม่อยากจะน้ำเน่า แต่ก็พร้อมจะช่วยมันคิดไปเรื่อยๆแหล่ะ

 ไม่ใช่โรแมนติกอะไรครับ ไอ้อู้นี่ชอบแก้ปัญหาแบบโง่ๆ เป็นจำพวกเจอปมก็แก้ปมแต่มันดันขมวดหนักกว่าเดิม ไม่แปลกใจเท่าไหร่เลยที่หัวมันเบาๆ

“อู้ ถึงแล้ว” ผมสะกิดไหล่มันยิกๆ หลังถอยรถจอดเข้าช่องเสร็จพร้อมกับแอบมองหน้ามันนอนไปสามวิ แค่สามวิครับ เห็นน้ำลายห้อยเป็นเม็ดตกใส่หมอนแล้วก็ค้นพบว่าทำแบบนี้ไม่ได้โรแมนติกแบบในหนัง

“อือ...” มันสะลึมสะลือตื่นมาขยี้ตาแบบงงๆ บ๊ะ จังหวะไม่มีสติแบบนี้แหล่ะที่พี่รอคอย!!

 ผมรีบปลดเบลท์ด้วยความไวแสงแล้วจู่โจมไปที่ปากเจ่อๆเปื้อนน้ำลายนั่นทันที มือขวาของผมจับอยู่กับขอบประตูรถ ขังอู้ไว้ในอ้อมอกให้หนีไปไหนไม่ได้

จังหวะที่ประกบปากลงไปเหมือนมันจะตกใจแต่หนีไม่ทันแล้ว ถอยหลังไปหัวก็ชนเบาะเข้าทางผมเต็มๆ อยากจะผงกหัวมาขำสมน้ำหน้าแต่ไม่ใช่เวลา ผมงับปากล่างมันเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต มันหลับตาปี๋เหมือนขัดขืนแต่ก็ยอมเปิดปากอยู่ดี เนี่ย ดูสิครับ ทนมาได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้วจริงๆ   

ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปพันกับอีกฝ่าย อู้ยังคงกลัวๆอยู่แต่บางทีก็ต้อนกลับบ้าง จากที่เริ่มต้นด้วยความตกใจตอนนี้กับเผลอไผลตอบสัมผัสมาอย่างกล้าๆกลัวๆ มันคงกำลังเรียนรู้ เหมือนเวลาที่เราตั้งใจจะเรียนอะไรมันก็จะพยายามจนหยุดไม่ได้ ซึ่งนั่นโคตรปลุกใจเสือป่าเลยให้ตาย ริมฝีปากของเราขยับห่างออกจากกันแล้วประกบย้ำลงมาใหม่อยู่แบบนั้นจนนับครั้งไม่ถ้วน มือของอู้ที่ขย้ำอยู่ตรงอกผมค่อยๆเปลี่ยนย้ายมาคล้องคอผมแทน เดาเอาว่าเจ้าของมือไม่น่าจะรู้ตัวซึ่งผมก็ไม่ทักหรอกครับ เดี๋ยวก็แถเป็นปัดยุงปัดแมลงวันไปตามภาษาคนปากแข็ง บรรยากาศในรถเงียบสงบมีเพียงเสียงแฉะระหว่างริมฝีปากสลับกับเสียงครางในลำคอเบาๆของอู้ซึ่งนั้นทำให้เป็นผมเองที่ต้องถอยออกมาก่อน

... ก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ 

จังหวะที่ถอนหน้าออกมาเจออู้ส่งสายตาเหมือนตัดพ้อที่หยุดจูบนี่มันอยากจะบ้าตายจริงๆ เกินไปแล้วอู้ มากไปกว่านี้ กูไม่ดูแล้วหนังหน่ะ กูเล่นเองแน่ๆ

“อย่ามองกูแบบนั้นนะ”

“มะ มองแบบไหน”

“มองแบบที่มึงมองหน่ะ” ผมดีดหน้าผากมันไปหนึ่งที ข้อหาทำตัวน่าปล้ำ

“ผะ ผมมองแบบไหน” มันยกหลังมือขึ้นปาดปากตัวเอง หน้างี้แดงเห่อไปหมด

“มองแบบเสียดายที่กูหยุด”

“ไม่ได้ทำโว้ย!!” โวยวายลั่นตามที่คาดอีกแล้ว ผมได้แต่ลูบหน้าลูบตาเรียกสติตัวเองกลับมา จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ดีนะที่จอดรถในอาคาร ไม่งั้นคนเดินผ่านมาเห็น เผลอๆได้ดังในโลกโซเชี่ยลไม่รู้ตัวแน่ๆ รีบเปิดประตูลงจากรถมาก่อนครับ อยู่นานกว่านี้เดี๋ยวอู้มันจะเสียมากกว่าจูบ ออกมาหายใจเข้า

ไม่หื่นหนอ รอหนอ ใจเย็นหนอ

...แต่ไอ้ภาพตาปรือปากแดงเจ่อเคลือบด้วยน้ำลายหายใจหอบเมื่อกี้

ไม่หื่นหนอ!!

ไม่หื่นสิวะหนอ!!

ไม่หื่นสิวะหนอไอ้หมอ!!
   

“พี่นี่แม่ง” ไอ้อู้เดินมาหน้ามุ่ยเลยครับ

“ก็ขอแล้ว”

“ขอตอนไหนวะ!!”

“ตอนออกมาจากหอไง”

“ขอล่วงหน้าเป็นชั่วโมงก็ได้หรอ!!” ได้ดิ ว่าจะขอล่วงหน้าอีกหลายๆรอบเลย จู่โจมตอนไม่ตั้งตัวเนี่ยเวิร์คสุดแล้ว รู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้เป็นเจ้าของจูบแรกและจูบต่อๆมาของมัน แต่แค่ลองคิดว่าไปทำหน้าแบบเมื่อกี้กับคนอื่นก็หงุดหงิดจนอยากจะต่อยกำแพงแล้ว หัวร้อนขนาดแอร์ที่ห้างก็ยังไม่สามารถทำให้เย็นลงได้ สงสัยคิดโรคขี้มโนมาจากไอ้ลูกหมาแน่ๆ

“พี่อยากดูเรื่องอะไรอ่ะ”

“เรื่องไหนก็ได้” ขอแค่โรงมืดๆก็พอ  คิดในใจครับ อย่าคิดดัง เดี๋ยวเด็กกลัว

เราเดินเข้ามาในห้างหรูที่สุดในย่านนี้ ใกล้หอพักที่สุดแล้วครับ จริงๆก็อยากขับพาไปพารากอนนะครับ เดทแรกก็ห้างกลางเมืองหรูๆหน่อย แต่กว่าจะขับไปก็หมดเวลาไปหลายชั่วโมงแล้วไหนจะขับกลับเจอรถติดอีก สุดท้ายก็เลยเลือกห้างที่ใกล้ที่สุดที่ไม่ใช่บิ๊กซีหรือโลตัสแทน

มันเป็นเดทแรกที่ตอนแรกผมวางแผนไว้อย่างโรแมนติก เอาเป็นว่าจริงจังตั้งแต่สีเสื้อว่ามงคลพอไหม แต่พอเห็นอู้เดินไปหยิบเสื้อบอลมาใส่กับรองเท้านันยางที่ดูสภาพแล้วเหมือนไม่เคยเป็นสีขาวมาก่อน ไอ้ผมจะใส่ชุดดีๆออกมาก็กลัวจะขัดกับธีมเด็กหอของมันเลยจำต้องลากแตะช้างดาวกับเสื้อยืดตาห่านคี่มาแทน  ก่อนออกมาจากรถก็ไม่ลืมคว้าเสื้อคลุมสียีนส์ลงมาด้วยเผื่อโรงหนังหนาว เสื้อบอลที่มันใส่ก็บางเสียเหลือเกิน ทำไมผมรู้ว่าบางหน่ะหรอครับ

เพราะใส่ใจ?


เพราะแอบส่องหัวนมมันตอนมันเดิน!!


ไม่พ่ามด้วยเพราะทำจริงๆ แต่ไม่เชิงส่องครับ แต่มองลายสกรีนบนเสื้อมันแล้วแอบเห็นพอดี จริงๆนะ จริงๆนะโว้ย!!
 

เข้าห้างมาก็ตกเป็นเป้าสายตาแบบไม่ได้คิดไปเองครับ ปกติก็ชินแล้วเพราะผมหล่อ อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แต่หล่อจริงๆว่ะ มองกระจกทีไรก็เข้าใจแล้วว่าความหมายของคำว่าหล่อคืออะไร มีหลายคนมาทาบทามให้ไปเป็นนายแบบไปเล่นซีรี่ส์แต่ผมก็ปฏิเสธไปหมดครับ ด้วยความเป็นคนขี้รำคาญ ขนาดทุกวันนี้แค่คนมาถามทำไมชื่อหมอยังรำคาญแล้วเลย จะเอาอะไรกับการไปฝืนยิ้มแห้งๆหน้ากล้อง


..ล้อเล่นครับ เมื่อกี้แค่ข้ออ้างจริงๆคือน่าจะเล่นแข็ง เกิดมาหล่ออย่างเดียวทำประโยชน์อะไรไม่ได้ซักเท่าไหร่ เคยเล่นละครเวทีของภาคแล้ว เพื่อนๆก็มอบตำแหน่งเล่นเป็นธรรมชาติที่สุดของเรื่อง แข็งเป็นหินและทื่อเป็นต้นไม้


นั่นแหล่ะครับ แล้วถึงผมจะชินกับการโดนมองแต่ไม่ได้หมายความว่าไอ้คนข้างๆผมจะชินครับ

ตอนนี้เด็กชายอู้ผู้เป็นเด็กธรรมดามาทั้งชีวิตกำลังโดนหลายสายตาจ้อง แพนิคแล้วคิดไปเองแล้วเรียบร้อย หูตกหางลู่ จากที่เดินห่างจากผม ตอนนี้เบียดเข้าหาผมแบบไม่รู้ตัว ตัวที่ว่าเล็กแม่งหดลงเกือบเหลือเท่าโมเดลหมาชิสุ เอ็นดูชิบหายคนเรา ผมผู้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านฉวยโอกาสและหน้าด้านศาสตร์เห็นช่องว่างนี้เลยรีบคว้ามือน้อยๆมันมาจับ ตามคาดครับ หน้าตื่นเป็นหมาตกใจเสียงพลุเลย

“ทำไรอ่ะ”

“ทอดกล้วยปิ้ง” ประชดครับ

“คนมอง...” มันพูดเสียงอ่อนแล้วก็พยายามสะบัดมือออก แต่เสียใจด้วยจริงๆ มือผมเนี่ยสกิลการเหนียวปกติอาจจะแค่กาวสองหน้าแต่พอเป็นมือไอ้ลูกหมานี่บอกเลยเปลี่ยนกาวตราช้าง

...อยากจับไปทั้งชีวิตเลยอ้ะ
โอ๊ยยยยยยยยย เขินตัวเอง หมอเสี่ยวสาดมาอีกแล้ว

“มองไปดิ”

“พี่ไม่อายหรอวะ”

“กูต้องอายด้วยหรอ” อ่ะ ระหว่างน้องกำลังเครียดคิดนู่นคิดนี่ ขอแอบถูมือนิ่มๆหน่อยเถอะ

“ก็ไม่รู้อ่ะ คนมองตลอดทางเลย มันแปลกขนาดนั้นเลยหรอวะ หรือผมลืมมัดเชือกกางเกงบอล”

“เราไปห้ามสายตาใครไม่ได้หรอกอู้” ผมกระชับมือมันให้แน่นขึ้น แอบมองต่ำไปตามที่มันพูดก็พบว่ากางเกงบอลมันผูกไว้แน่นเรียบร้อยดี เดี๋ยวเดินไปแล้วหล่นไปกองที่พื้นขึ้นมาจริงนี่คงขำไม่ออก

“แต่...”

“แคร์คนอื่นก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ต้องแคร์ตัวเองด้วย”

“...หือ” อู้เงยหน้าส่งสายตางงๆมาให้ เวร กูผิดเองแหล่ะ ลืมไปว่าอย่าพูดคมมากเพราะเข้าใจอะไรยากๆไม่ได้

“อะไรที่เราทำแล้วมีความสุขและมันไม่ได้ไปเดือดร้อนใครก็ทำไปเถอะ” มันนิ่งไปซักพักเหมือนประมวลผลก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเป็นอันว่าเข้าใจ ผมยิ้มแล้วจูงมือมันเดินต่อไปที่โซนหนัง ระหว่างทางผ่านร้านเสื้อผ้ามองผ่านกระจกแล้วก็แบบขมวดคิ้ว

เหมือนพ่อพาลูกมาเดิน!!
เวรเอ๊ย โทษอะไรได้เนี่ย!!


โอเคครับ เรื่องหน้าแก่เนี่ยมันเป็นเหมือนของมาคู่กับวิศวะอยู่แล้วครับ รุ่นน้องผมก็หน้าเหมือนรุ่นเดียวกับอาจารย์กันตั้งหลายคน โดนคณื่นไหว้ตอนปีหนึ่งนี่ก็เรียกได้ว่าผ่านกันมาหมดแล้ว ส่วนผมเนี่ยหน้าก็อาจจะเกินอายุไปบ้างนิดหน่อยแต่พอมารวมกับส่วนสูงกับหุ่นแล้วเนี่ยมันก็เลยดูไม่น่าใช่เด็กปีสามเข้าไปใหญ่ บวกกับอู้มันตัวเล็กมากด้วย ทั้งส่วนสูงทั้งแขนขาแห้งๆ มายืนข้างกันยิ่งเห็นความต่างชัด
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 07-06-2017 16:43:10


“อยากดูเรื่องอะไรอ่ะ” อู้เงยหน้าถามผมพร้อมกับจิ้มๆรายการหนังไปด้วย ผมมองลงไปสบตากับมัน ไอ้นี่ก็น่ารักจนกูเลิกเครียดเลย เห้อ

“แล้วแต่เลย” 

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” พนักงานของโรงหนังแม่งวาร์บมาจากมุมไหนไม่รู้มายืนฉีกยิ้มกว้างอยู่ข้างอู้ ไอ้อู้สะดุ้งเฮือกอุทานหยาบไปหนึ่งคำเต็มๆ

“อ่า ครับ คือจะดูเรื่องนี้ครับ”

“สองท่านนะครับ”

“ครับ”

“ช่วงนี้มีโปรครอบครัว นั่งฟรีหนึ่งที่เพียงแค่ถ่ายรูปกับครอบครัวแล้วติดแฮชแทคในอินสตราแกรม สนเป็นโปรนี้ไหมครับ” เห้ย โปรมันดีจังวะ แล้วพนักงานทำไมตามึงดีขนาดนี้ รู้ได้ไงว่ากูอยากเป็นครอบครัวเดียวกับอู้

“น่าสนอ่ะ” อู้หันมาถามความคิดกับผม

“สนใจโปรนี้ไหมครับคุณพ่อ”

เอาใหม่...
ไหนมึงย้ำโปรใหม่อีกรอบซิไอ้หน้าหนู

พ่อ?


พ่อ?


พ่อ!!!!


“โปรอะไรนะครับ” ผมจ้องไอ้พนักงานจนตาแทบหลุดมาจากเบ้า หน้ากูแก่กว่าอายุไปก็จริง แต่นี่มึงเล่นมอบบทพ่อให้กูเลยหรอไอ้พนักงาน มึงเกลียดกูหรือเปล่า กูเคยไปแอบแคะฟันกระจกรถมึงหรอถึงต้องแค้นอะไรกันขนาดนี้

“แค่คุณพ่อถ่ายรูปกับคุณลูกที่ซุ้มพร้อมติดแฮชแทคนั่งฟรีเลยหนึ่งที่นะครับ” ยังมึง ยังอีก มึงยังจะยิ้มการค้าใส่กูอีก  มองหน้ากูนิดจะรู้ว่าคุณพ่อของมึงพร้อมจะด่าพ่อมึงแทนแล้ว

“สนครับ!!” ยังไม่ทันวางมวย ไอ้ลูกชายจำเป็นก็พยักหน้าตกลงลั่น

“ห๊ะ” ผมหันไปงอคิ้วใส่ไอ้ลูกหมา

“ฟรีตั้งหนึ่งที่แหน่ะ เอาครับเอา ถ่ายรูปตรงไหนครับ” ไอ้นี่ทาสการตลาดที่แท้จริง แม่งลากผมเดินตามไอ้พนักงานตาถั่วไปอย่างกระตือรือร้น

“มึงตลกแล้วอู้ กูเป็นพ่อมึงตอนไหน” ผมหยุดเดินแล้วดึงตัวมันมากระซิบ

“ฟรีตั้งที่นึงนะพี่หมอ”

“กูยอมเสียเงินมากกว่าเป็นพ่อมึงอ่ะ”

“แค่ถ่ายรูปเองพี่ ประหยัดหน่อยดิ” ไอ้สัส มันคนละเรื่องกันไหมวะ ประหยัดเงินมันก็เรื่องหนึ่งแต่กลายเป็นพ่อคนมันก็อีกเรื่องหนึ่ง อยากจะเถียงแต่ไม่ทันแล้ว แรงไอ้อู้บวกแรงพนักงานดึงผมไปยืนอยู่กลางซุ้มดอกทานตะวัน มีรูปพ่อแม่ลูกครอบครัวสุขสันต์ แค่เห็นก็เครียดละ ไอ้เวร สถานะแฟนยังไม่ทันได้เป็นกูข้ามขั้นไปเป็นพ่อมันแทนแบบนี้ก็ได้หรอวะ     

“คุณพ่อยิ้มหน่อยครับ”

“พ่อพ่อมึ-“

“พี่หมอ...” ไอ้อู้กระชากแขนผม แล้วหันไปฉีกยิ้มให้กล้อง เห็นฟันกระต่ายน้อยๆดูน่ารักจนผมต้องมองดุตากล้องไป

“คุณพ่อไม่ต้องเขินกล้องครับ” เขินเหี้ยอะไรอีกเนี่ย กูไม่ได้เขินโว้ย กูหงุดหงิด

“ถ่ายกับป้ายหน่อยนะครับ” พนักงานอีกตัววิ่งเอาป้ายกระดาษอะไรซักอย่างมาให้ผมถือ ไอ้อู้ก็ถืออีกอันหนึ่ง  ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆใส่กล้อง กลัวทำหน้าเหม็นหมาฮวยแล้วพนักงานจะคิดว่ากูไม่รักลูกอีก ถ่ายอยู่สามสี่แชะ ก็ไปรอรูปที่ปริ้นต์ต่ออีกครับ ไอ้อู้ดูดี๋ด๋าเป็นพิเศษตอนพนักงานเดินเอาตั๋วหนังมาให้ ไม่ลืมอวยพรให้อายุยืนอยู่กับลูกชายไปอีกนานๆอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าไม่รู้จริงๆหรือตั้งใจกวนตีน   

“ลูกชายน่ารักนะคะ”

“...ครับ” เออ มันก็น่ารักจริงๆแหล่ะ


..แต่ไม่ได้อยากได้มันเป็นลูกโว้ย อยากได้เป็นเมีย!!


“คุณพ่อยังหนุ่มอยู่เลยนะคะเนี่ย” พนักงานยิ้มให้ผมพร้อมกับส่งรูปมาให้ ไม่ลืมย้ำอีกรอบว่าให้อัพรูปติดแฮชแทคชื่อกิจกรรมมาด้วยซึ่งผมก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้ลูกชายจำเป็น มันยกมือถือมาพิมพ์อยู่ซักพักแล้วก็กดอัพ ตรงจังหวะกับมือถือผมสั่นขึ้นแจ้งเตือนแทครูปมา ยังไม่ทันสไลด์ดูไอ้อู้ก็ลากผมไปซื้อป๊อปคอร์นซะก่อน เสือกได้โปรครอบครัวแถมน้ำมาอีกแก้ว ได้แต่ถอนหายใจยาวเกือบโลระหว่างเดินหาโรง เดทแรกก็นรกเลยกู รวนไปหมดความโรแมนติก อยากจะมาเดทแบบคู่รักดันมาจบที่พ่อลูก

“ไมทำหน้าเซ็งจังอ่ะครับพ่อหมอ”

“กวนตีนนะมึง” ผมโยกหัวมันไปหนึ่งที

“ฮ่าๆ ขำๆดิ ถือว่าผมเลี้ยงหนังพี่ไง”

“ไปเข้าห้องน้ำเลยไป” ผมส่ายหัวปลง ไอ้อู้เดินหัวเราะไปเข้าห้องน้ำ หมันไส้มันจริงๆ ดูสนุกกับการที่กูโดนเข้าใจผิดเป็นพ่อเสียเหลือเกิน เออ จะว่าไปยังไม่เห็นรูปที่มันอัพเลย ไหนดูหน่อยซิ ผมยกมือถือมาสไลด์เปิดแอปอินสตาแกรมดูรูปที่ไอ้อู้เพิ่งแทคมา

รูปที่อู้ลงเป็นรูปที่ถ่ายจากไอ้ซุ้มนั่นแหล่ะครับ รูปธรรมดาไม่ดูพิเศษอะไร มองเผินๆแบบไม่ใส่ใจก็เหมือนรูปคู่พ่อกับลูกจริงๆ แต่พ่อที่ไหนมันจะหล่อขนาดนี้วะ พนักงานแม่งกวนตีนกูแน่ๆ คิดแล้วหงุดหงิด  ดูรูปต่อดีกว่า ในรูปสี่เหลี่ยมในแอปปรากฏภาพเป็นผมที่ยืนทำหน้าเบื่อสุดชีวิตถือป้ายเขียนด้วยฟ้อนต์สเล่อเต่อตัวสีดำว่า ‘ พ่อหวงมาก’ กับไอ้อู้ยืนฉีกยิ้มเด๋อด๋าถือป้ายเขียนว่า ‘ผมรักพ่อ’ โดยที่มือตรงกลางของเราจับกันแน่น เป็นภาพที่ทั้งทำให้หงุดหงิดพร้อมกับขำออกมา

 อืม ลืมคิดไปเลยว่าถึงรูปมันจะภาพรวมแปลกๆแต่นี่ก็เป็นรูปคู่รูปแรกของเราอย่างเป็นทางการอยู่ดี ผมเห็นแล้วก็แอบซูมหน้ามันที่ยิ้มแป้นแล้นไม่ได้ เล่นหูเล่นตากับกล้องเสียจนอยากเดินออกไปดูหน้าตากล้องใหม่ เผื่อมันแอบซูมหน้าไอ้ลูกหมาถ่ายเก็บไว้ แต่คิดไปคิดมา เด๋อด๋าขนาดนี้เขาคงไม่ถ่ายไว้ให้เปลืองเมมหรอก

ผมเลื่อนต่อลงมาอีกนิดหน่อยเพื่ออ่านแคปชั่น

‘ มากกว่ารุ่นพี่ ’

แม่งเอ๊ย ปากติดขมับอีกแล้วเนี่ย!!   

ลงไปได้แค่สิบนาทีได้ไลค์ไปห้าสิบกว่าไลค์และคอมเม้นต์อีกนิดหน่อยเพราะอู้ปิดเป็นส่วนตัวเอาไว้ คอมเม้นต์หลักๆก็ไม่ใช่ใครไหนไกลครับเพื่อนของมันนั่นแหล่ะ


Alistotlee เยดลู่ เด็กมันเอาว่ะ @peerapee @punnythepoop
Peerapee พ่อทูลหัวป่ะจ๊ะน้องอู้ววววววววว
Punnythepoop  วันพ่อเลยมาแล้วนี่
Alistotlee  @punnythepoop โฟกัสผิดไปหน่อยนะครับคุณ
Punnythepoop  อ่อ.. ดอกทานตะวันสวยดี
Alistotlee #ปันปันกับสมองที่หายไป #RIPสมองปัน
Ahpaeeeee มากกว่ารุ่นพี่แต่เป็นรุ่นพ่อ วงวารพ่อหมอครับ 55555555555555555555555555555555555555 #พ่อหมอที่ไม่ใช่หมอและพ่อมด

ดีๆทั้งนั้นแหล่ะสมาคมแม่ง แล้วไอ้แป๊ะนี่มึงเนียนเชียวนะ เกลียดแฮชแทคแม่ง ผมกดไลค์รูปไปหนึ่งที แล้วหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปตั๋วหนังที่ได้มาฟรีในฐานะมากับลูกชาย กดถ่ายแค่แชะเดียวแล้วก็กดอัพโดยไม่ได้แต่งรูปอะไรทั้งนั้นเพียงแค่แทคไอ้อู้ไว้กลางรูป ส่วนแคปชั่นก็ไม่ได้ยาวอะไรครับ ก็แค่...

‘ มากกว่ารุ่นน้อง ’

 อัพไปไม่ถึงวิ เม้นต์แรกก็มาเลยครับ อย่างรวดเร็ว

Alistotlee : พ่อมาว่ะ @punnythepoop @peerapun
Punnythepoop : @peerapee มึงแทคพีผิดอ่ะ @alistotlee
Peerapee แนวพ่อลูกนี่ติดคุกนะครับ
Chnp_bow คนนี้หรอที่บอกกูอ่ะ
Ahpaeeeee ยินดีด้วยครับพ่อหมอ คุณได้ลูกชาย 5555555555555555555555555555555555
Poompumipat แป๊ะมึงดูเสือกๆอ่ะ @ahpaeeeee
Ahpaeeeee แป๊ะ right  the chat
alistotlee left!!!
Ahpaeeeee พ่าม!!!

กวนส้นตีนกันเหลือเกินไอ้พวกนี้ ขนาดคอมเม้นต์ยังตบมุกได้ ยอมใจไอ้แป๊ะมันจริงๆ เม้นต์ที่เหลือก็จะเป็นเม้นต์แซวไปเรื่อยจากเพื่อนๆครับ แอบเห็นอู้มากดไลค์ก่อนที่มันจะโผล่หน้าแดงๆของมันออกมาจากห้องน้ำ

“ว่าไงลูกชาย”

“ก็ดีพ่อ” ไอ้อู้เดินมาเอาน้ำในมือที่ฝากผมไว้คืน มันรีบหันหน้าเดินเข้าโรงไปอย่างไว แก้เขินครับ เดี๋ยวล้ออะไรไปก็เอาป๊อปคอร์นเอาน้ำมาอ้างอีก ความถนัดในการแก้เขินของมันที่ไม่มีใครเลียนแบบได้ หนังที่มันเลือกเป็นหนังตลกที่ไม่ตลก มุกแห้งเหมือนที่เพื่อนมันกับไอ้แป๊ะชอบเล่น ไอ้ตัวข้างๆนี่ก็ขำจังเลย เหมือนทั้งโรงมันขำอยู่คนเดียว คนอื่นคงคิดว่าเป็นหน้าม้ามาช่วยขำ

คนอื่นอาจจะเลือกหนังผีสำหรับเดทแรก เผื่อคนข้างๆจะกรี๊ดแล้วหันมาซบถูกไหมครับ? ผมก็คิดแบบนั้นแหล่ะ แต่ทว่า...


ผมกลัวผี!!


กลัวสิวะ!! คนธรรมดานะโว้ย!!
เดี๋ยวเผลอๆกรี๊ดดังกว่าไอ้อู้ขึ้นมาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน คือไม่ค่อยเชื่อหรอกนะครับเรื่องผีสางเนี่ยเพราะแม่สอนมาว่าให้กลัวคนมากกว่า แต่ไอ้จังหวะตุ้งแช่ของหนังที่โผล่แว่บๆวูบๆมันก็ต้องมีสะดุ้งบ้างแหล่ะ อย่ามองด้วยสายตาดูแคลนแบบนั้นครับ หนังมันสร้างมาให้ตกใจก็ต้องตกใจตามมันสิ โถ่

“โอ่ย ขำจนปวดท้องเลยอ่ะ” ไอ้ลูกหมาซบหน้าลงกับต้นแขนผม

ตั้งเลยครับตั้งเลย

หมายถึงหลัง..


เนี่ย มันก็แบบนี้  ดูคนเรา แถวบ้านผมเรียกอ่อยแถวบ้านมันคงเรียกไม่มีอะไรแค่อยากซบเฉยๆตามภาษาคนปากแข็ง แต่เอาเถอะครับ จะไรก็ช่าง ดีต่อใจไปหมดแหล่ะ

“หึ”

“หนังไม่สนุกหรอ?” มันกระซิบถามผมเบาๆ ผมได้ยินแล้วแหล่ะแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน มันเลยสะกิดยิกๆให้เอาหูไปหามัน ซึ่งก็ทำครับ จังหวะที่มันป้องปากจะกระซิบผมก็หันหัวอย่างรวดเร็วไปจุ๊บปากมันเบาๆ เป็นซีรี่ส์เกาหลีเขาจะต้องตัดฉากนี้แบบช้าคูณสองให้ดูวนอีกสามรอบนี่บอกเลยว่าทำการบ้านดี เรื่องลวนลามไว้ใจนายแพทย์

“สนุกดี ชอบมาก” ผมจ้องตาอู้ผ่านความมืด ถึงจะมองไม่ค่อยเห็นแต่รู้ว่าหน้ามันแดงแน่ๆร้อยเปอร์เซ็นต์

“พี่แม่ง” เออ เรียกจนลืมชื่อจริงๆกันไปแล้ว   

“หล่อ”

“เดี๋ยวกล้องถ่ายไปจะทำไง” ไอ้อู้กระซิบพร้อมกับตีขาผมไปด้วยป้าปๆ ดีนะครับในโรงคนแทบไม่มี นั่งกันเหงาๆสองสามคนต่อแถวเว้นแถวเลยพอกระซิบได้

“ก็คงตกใจหน่อยๆ มือทาบอก อุทานโอ้มายก้อด”

“ไอ้พี่หมอ!”

“รอดูพาดหัวประมาณพ่อลวนลามลูกชายในโรงหนัง ดูด่วนก่อนโดนลบ” ผมหัวเราะ ส่วนไอ้อู้นี่เปลี่ยนจากฟาดมือเป็นหยิกแล้ว ผมเลยต้องหยุดการล้อเล่นไว้แค่นั้น ขืนเล่นต่อเนื้อหลุดแน่ๆ เดี๋ยวนี้ลูกหมาเริ่มดุครับต้องยอมไว้ก่อน เกิดน้ำลายฟูมปากหางตกมาแล้วจะแย่ ถึงจะถอยทัพแต่ผมก็ยังคงหาเศษหาเลยโดยการคว้ามือมันมาบีบๆนวดๆแล้วจับมือเล็กๆของมันไว้ไปจนหนังจบ

ถามเนื้อหาหนังนี่ตอบไม่ได้หรอกครับ แต่ถามความนุ่มของมืออู้จะตอบว่านิ่มมาก


“หาไรกินกันเถอะพี่ โคตรหิวเลยว่ะ”

“เอาดิ อยากกินอะไร”

“พี่อยากกินอะไร”

“ถามแบบนี้เปิดทางกูหรืออะไร”

“ไอ้สัดพี่หมอ พี่ไม่ลามกซักวิได้ไหม”

“หนึ่ง”

“หนึ่งอะไรวะ”

“หนึ่งวิแล้ว ลามกต่อ อยากกินมึง” ไอ้อู้ถึงกับถอนหายใจ ผมยกมือขึ้นโยกหัวของมันเบาๆ อยากกินจริงๆไม่ได้ล้อเล่นแต่รอได้โว้ย ไอ้ลูกหมาบ่นมุบมิบอยู่สองสามประโยค แล้วลากผมไปหาอะไรกิน ผมเดินเอามือซุกกระเป๋าตามหลังเล็กๆของมันไปเรื่อย ฟีลลิ่งแบบพ่อมองตามหลังลูกอ่ะครับ แบบนั้นเลย

“เชี่ย เค้กหน้านิ่มร้านนี้โคตรน่ากินเลยพี่ เดี๋ยวมากินตอนนี้อิ่มกัน” มันหยุดที่ร้านเค้ก นิ้วสั้นๆชี้ตู้ไปที่เค้กชอคโกแลต ที่ดูเหลวมากกว่านิ่ม  ทำหน้าทำตากึ่งอ้อน จนอยากซื้อให้ทั้งปอนด์

“กูใช้ฮาดะลาโบะด้วยนะอู้”

“ฮาอะไรนะ คือไร”

“ครีมทาหน้า”

“แล้วบอกผมไมวะ”

“จะบอกว่าหน้ากูก็นิ่มนะ เผื่ออยากกินกูบ้าง”

งุ้ยยยย เขินเลยอ้ะ เล่นเองเขินเอง
แม่งเอ๊ย ไอ้อู้มันนิ่งเหมือนโหลดว่าเล่นมุกอะไรวะไปสองสามวิก่อนที่หน้าเอ๋อจะเปลี่ยนเป็นแดงขึ้นทั้งแก้มในวิที่ห้า

“ไอ้พี่หมอ ผมว่าเราต้องตกลงกันแล้วหล่ะ”

“เห้ยพูดเป็นเล่น มึงใจอ่อนแล้วหรอ เพราะมุกหน้านิ่มเนี่ยนะ!” ไอ้สัด กูก็หน้าด้านมาตั้งนานๆ ที่แท้เด็กชอบแบบหน้านิ่ม

“ผมหมายถึงพี่ต้องเลิกเล่นมุกแบบนี้โว้ย!!!”

“อ้อ ตกใจหมด”

“พี่โย”

เห้ย ผมจ้องหน้ามันทันทีที่พูดจบ อะไรมึงไอ้ลูกหมา โยพ่อมึง แค่พูดชื่อก็รู้สึกเหม็นหมาขึ้นมาทันที แต่พอจ้องหน้ามันก็พบว่าสายตาของลูกหมามันมองเลยผมไป ผมเลยหันหลังกลับไปดู เห็นไอ้โยกำลังวิ่งหน้าตั้งหอบตุ๊กตารูปควายอยู่ไม่ไกล นานๆทีจะเห็นไอ้คุณชายนี่โหมดคนธรรมดา ปกติแม่งชอบเต๊ะท่าเดินหล่อๆเป็นคุณหนู

“ไปแดกข้าว” ผมอารมณ์บูดขึ้นมาทันที รีบคว้าหัวน้อยๆของไอ้อู้มากอดไว้

“เห้ยๆ ผมจะไปหาพี่เทคผม”

“เดทกับกูครั้งแรกมึงก็ริจะไปหาชายอื่นเลยหรอ ฝันไปเถอะ” ไอ้อู้ฟาดหลังผมป้าปๆ

“ปล่อยผมนะพี่หมอ พี่โยบอกผมว่ากลับกรุงเทพไปแล้วนี่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้วะ”

“นี่มึงคุยกับมันหรอ?” ไอ้อู้ดิ้นขลุกขลักแต่ผมไม่ปล่อยหรอกโว้ย ไอ้ลูกหมางัดหน้ามันขึ้นมาจากแขนผม หัวงี้ยุ่งฟูไปหมด

“ไอ้พี่หมอ หายใจไม่ออก!”

“มึงแอบคุยกับชู้หรอไอ้ลูกหมา กล้าดียังไง”

“ชู้บ้านพี่มึงเถอะ พี่เทคผมโว้ย พี่โยไปไหนแล้ววะ” หัวน้อยๆมันชูขึ้นส่องไปมาซ้ายขวา แต่ก็ไม่พบพี่เงาพี่เทคมัน แหง เห็นก็แย่ วิ่งไปตรงทางออกห้าง ป่านนี้ควบรถหรูออกไปแล้ว

ผมไม่รอให้ลูกหมาพูดถึงชายอื่นต่อนาน ยิ่งเป็นพี่เทคคุณชายของมันที่ผมเหม็นขี้หน้ามาหลายปี ถึงขนาดซื้อโยเกิร์ตมากินยังต้องหันด้านที่เขียนว่าโยเกิร์ตออกเพราะเหม็นขี้หน้ายันชื่อเล่นมันยิ่งไม่อยากให้แม้แต่พ่นล่มหายใจถึง เลยลากมันเข้าร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดแทน พอเห็นอาหารไอ้อู้ก็เหมือนลืมทุกอย่าง สมชื่อฉายาลูกหมาที่ตั้งให้ เห็นมันกินจนแก้มยุ้ยก็หลงมันต่อไปอีก


แต่จะว่าไปก็อดคิดไม่ได้



ไอ้คุณชายมันจะถือตุ๊กตารูปควายทำหน้าเครียดแล้วเร่งรีบทำไมวะ ...




--

TALK

เหม็นความรักจัง มีคนบอกไม่อยากให้มีทอล์ค 5555
โอเคค่า ต่อจากนี้ก็จะมาสั้นๆแค่

หวังว่าจะเป็นหนึ่งสิ่งที่ทำให้ หึหึกับยกมุมปากได้ ในวันที่อารมณ์ไม่ดีนะคะ :  )
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 07-06-2017 17:18:25
โง๊ยยยย น่าร๊ากกกกกกก
เอาอีกกกกกกกกกกกกก
 :z3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-06-2017 17:45:32
ทำไมพี่โยถือตุ๊กตาควายแล้วเราคิดถึงปันปัน 555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-06-2017 18:10:37
คุณพ่อหมอ อิอิ :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 07-06-2017 18:43:00
ความตลกของพี่หมอนี้ โอ๊ยยยย ขำหนักมาก ขำไม่เกรงใจใครเลยค่ะ 555555
มกกว่ารุ่นพี่แต่เป็นรุ่นพ่อ สงสารรร การข้ามขั้นที่แท้รู เลียนแบบยากนะเนี่ยยย
แต่เป็นพ่อก็ดีนะพี่หมอ พ่อทูลหัว--- งุ้ยยยย
แล้วพี่โยอะรีบอะไร หอบตุ๊กตาควายด้วยนี่ เอาไปง้ออเล็กซ์ใช่ไหม ตอบ!!!
รออ่านต่อน้าาาา ชอบมากกก รักกกกก ❤❤❤
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 07-06-2017 18:44:11
5555ขำหนักมาก พี่หมอมีความหน้าแก่  อิอิคุงพ่อ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: iiampaii ที่ 07-06-2017 18:53:44
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮาคุณพ่อ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 07-06-2017 19:15:02
สงสารพี่หมอจริง ข้ามไปเป็นพ่อเลยอะ 5555 เข้าคอร์สบำรุงหนังหน้าด่วนๆ 5555555

ว่าแต่อิพี่โย พฤติกรรมน่าสงสัยมากเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-06-2017 19:28:45
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 07-06-2017 19:54:22
ปันปันกับสมองที่หายไป  :laugh:
ปันมาให้ขำตลอด ฮือออออ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 07-06-2017 20:22:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-06-2017 20:57:33
จากพี่กลายเป็นพ่อ :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-06-2017 20:59:14
นอกจากจะอัพเกรดสถานะความสัมพันธ์กันแล้วยังมีการอัพเดทชื่อเรียกด้วยจากพี่มึงเป็นพ่อมึง 5555
ลปันเอ้ยลูกโฟกัสลูก พี่โยเอาควายน้อยไปง้อใครน้อไม่รู้จริงๆ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 07-06-2017 21:06:37
เดทธรรมดาๆก็ไม่ใช่หมอกะอู้ใช่มะ สถานะยาวๆยังไม่เคลียร์กลายเป็นพ่อไปละ แต่ถึงยังไงก็หวานอยู่ดี รักในความหื่นของพี่หมอจริงๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-06-2017 21:10:14
พี่หมอนี่หลงอู้หนักเหมือนโดนของจริงๆอะ
555555555555 โว้ยยย เหม็นความรักกก
อะไรมันจะรักน้อง หลงน้องขนาดนี้
เอะอะอะไรก้น่ารักน่าหลงไปหมดเลยงี้5555
พี่โยแอบน่าสงสัยตรงทำหน้าเครียด
ส่วนจะเอาไปให้ใครนี่คงเดาได้กันทุกคน
รอค่าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 07-06-2017 22:01:00
ฮาแฮชแท็ก #ปันปันกับสมองที่หายไป 555555555555555555555555555555555555555555
ปล.เราชอบเวลาคนเขียน talk นะ :)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 07-06-2017 22:03:39
ความรักนี่ ทำให้แฟนกลายเป็นพ่อก็ได้  :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 07-06-2017 23:27:44
สวัสดีค่ะคุณพ่อหมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-06-2017 05:18:39
หน้าพี่หมอ ข้ามขั้น เป็น พ่อหมอ เฉยเลย  o22
สรุปเรียนวืศวะแล้วหน้าแก่ แต่อู้ ทำไมยังหน้าเด็กล่ะ
การหน้าแก่ มันผกผันกับความสูงสินะ

สกิลการรับมุกของปันไม่เคยทันใคร  :laugh:

พี่หมอนีหลงอู้สุดๆไปเลยแต่อู้ก็น่าร้ากกกกกโคตรๆ

พี่โย หอบตุ๊กตาความไปให้อเล็กซ์แน่เลย
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 08-06-2017 09:02:57
*คำเตือน* นิยายเรื่องนี้ไม่ควรอ่านในสถานที่คนพลุ่งพล่าน เดี๋ยวคนอื่นหาว่าคุณเป็นบ้า เนื่องจากนั่งหัวเราะรัวๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: DUKDUINUISWU ที่ 08-06-2017 12:14:13
อ่านบท1แค่ไม่กี่บรรทัด ก็คิดถึงมหาลัยขึ้นมาทันที่เลย อ่านแล้วอยากกลับไปเป็นนิสิตปีหนึ่ง
จะรอติดตามผลงานนะครับ  :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: DUKDUINUISWU ที่ 08-06-2017 16:44:53
ตอนนี้มีกิจกรรมหาของรางวัลเปิดหอจริงๆมั้ยครับ หรือแค่สมมิตขึ้นมา
ปล.คนเขียนเป็นผญ แต่ไหงรู้ยันตู้เสือกด้วย 55
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 08-06-2017 22:49:11
น่ารักอ่ะคู่นี้ อิพี่หมอหลงน้องหนักมากกกกกกกก
รอตอนต่อไปจ้า สนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Teddysdeath ที่ 10-06-2017 06:01:11
หัวเราะดังมาก ดีที่อ่านคนเดียวในห้อง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 21 วิศวะกับเดทแรก 07/06/17 ◄ p.19
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 10-06-2017 08:56:03
 :jul3: คุณพ่อหวงมาก โอเค อย่าไปหวังอะไรมากกะคู่นี้ เฮ้อ... เดทแรกหวานซะ  :m20:
พี่โยหอบตุ๊กตาควายไปไหนอะ สงสัยๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 10-06-2017 20:13:16
วันควายๆของคุณชายโย



โคตรเซ็งเป็นคำจำกัดความเดียวสำหรับผมในตอนนี้ อยากจะเหยียบคันเร่งให้มิดแต่รถก็ติดหนักจนแม้แต่คันเร่งยังไม่ได้สัมผัส ทั้งๆที่ได้มีโอกาสทำคะแนนกับอู้ทั้งที กลับต้องมาติดแหงกทำอะไรไม่ได้อยู่บนรถ ป่านนี้ไอ้หมอคงเดินหน้าเต็มกำลัง ไม่รู้ชาติที่แล้วไปทำเวรทำกรรมไว้กับมันถึงต้องมาเจอมันขวางอยู่ทุกครั้งที่ชอบใครซักคน

“หงุดหงิดทำไม คนหงุดหงิดมันต้องเป็นผมหรือเปล่าคุณ” เสียงน่ารำคาญดังมาจากที่นั่งข้างคนขับ มันอาจจะเป็นเสียงธรรมดาของผู้ชาย แต่ ณ วินาทีนี้มันเป็นตัวภาระชิ้นเท่าควายสำหรับผม

“อย่ายุ่ง”

“คนรวยเขาต้องทำตัวแบบนี้ทุกคนหรอ”

“อยู่เงียบๆไปเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ว่าหรอก” ผมถอนหายใจ รถติดแล้วยังต้องมาติดอยู่กับตัวน่ารำคาญอีกต่างหาก แค่ควายตัวเดียว ไม่รู้ว่าจะทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากอะไรนักหนา มันใช่เรื่องต้องขับรถไกลๆเพียงเพราะควายขาพลิกไหมเนี่ย

“คุณไม่เห็นเหมือนที่เพื่อนผมพูดกันเลย”

“เพื่อนนายพูดอะไรหล่ะ”

“เพื่อนผมชอบคุยกันว่าคุณเป็นเจ้าชายที่หลุดมาจากในนิยาย สุภาพ ขอให้ช่วยอะไรก็ช่วยหมด จริงๆคุณมันก็แค่คนธรรมดา นี่คุณทำมิคาเอลเจ็บขาแต่คุณกลับมาใส่อารมณ์กับผมที่เป็นผู้เสียหาย ไม่ได้ใกล้เคียงเจ้าชายเลยซักนิด ถ้าบอกเป็นพวกคุณหนูเอาแต่ใจอะไรแบบนี้ยังเข้าซะกว่า” ปากเล็กๆขยับพูดแต่หันมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วกระแทกตัวลงกับเบาะ

“อย่างแรกที่นายต้องเข้าใจคือใช่ ฉันเป็นคนธรรมดา ไม่ได้เป็นเจ้าชายอะไรตั้งแต่แรก อย่างที่สองคนที่เสียหายใช่นายแต่เป็นฉัน”

“คุณเสียอะไรหรอ?”

“เสียเวลาไง มันใช่เรื่องไหม” 

“ทำไมคุณพูดจาแบบนี้วะ เวลาอะไร เวลาไปค่ายกับที่มิคาเอลผมเจ็บขาเนี่ยหรอ คุณเอามาชั่งน้ำหนักดูดีๆ”

“ก็แค่ควายเจ็บขา”

“มิ – คา – เอล”

“การตั้งชื่อให้สัตว์ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้เป็นสัตว์ ไม่ต้องย้ำนักหรอก มันน่ารำคาญ” ผมรู้ตัวตลอดว่าเวลาว่าเสียงที่ใช้เป็นน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังเอาเสียเลยแต่มันก็อดไม่ได้อยู่ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจะรู้ดีว่าผมเป็นคนหงุดหงิดง่าย ไอ้เรื่องฉายาเจ้าชายเนี่ย มีแต่คณะอื่นเท่านั้นที่เอาไปพูดกัน ผมไม่ชอบเวลาอะไรมันขัดใจ แล้วสถานการณ์ตอนนี้ก็โคตรจะขัดใจผมเป็นที่สุด ไอ้หมอเป็นคนฉลาด มันคงเดินหน้าเต็มกำลังใส่อู้ที่ไม่ค่อยฉลาด ทุกอย่างคงเดินไปตามแผนมันแน่นอน 

“ไอ้สัตว์”

“เห้ย กูเป็นพี่มึงนะปีหนึ่ง”  ผมหันไปจ้องหน้ามันทันที ซึ่งมันก็จ้องหน้าผมกลับด้วยสีหน้าโกรธ

“การตั้งชื่อให้คนไม่ได้หมายความว่ามันเป็นคน อย่าพูดมากถ้าไม่รู้อะไร มันน่ารำคาญ”

“เห้ยมึง!” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแต่ตัวมันก็ไม่ได้ยกขึ้นสูงอะไรเพราะเบลท์รัดเอาไว้อยู่ ไอ้เด็กเลี้ยงควายไม่ได้หลับตาหนีแต่กลับจ้องหน้าผมไม่หลบไปไหน

“ทำไม! คำพูดคำจาคุณมันไม่ใช่แค่คุณหนูเอาแต่ใจแต่เป็นคุณหนูที่ไม่ยอมโตต่างหาก!! ปีหนึ่ง? ปีหนึ่งแล้วไงวะ เป็นรุ่นพี่ถ้ามีความคิดแค่นี้ก็ไม่ต้องเคารพหรอก!!” ผมได้กัดฟันทั้งๆที่โมโหจนอยากจะฟาดหมัดหนักๆใส่ร่างตรงหน้า สุดท้ายก็ได้แต่กระแทกมันลงแล้วพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง ผมเป็นคนขี้หงุดหงิดแต่ที่จำได้ไม่เคยหลุดขนาดนี้กับใครนอกจากไอ้หมอ

“ถามจริงควายเป็นพ่อมึงหรือไงถึงต้องเยอะขนาดนี้”

“ไม่ใช่พ่อ...”

“...”


“แต่คือทั้งชีวิต”


เสียงเล็กแผ่วลงไปพร้อมๆกับใจผมที่ตกลงไปที่เท้า ผมหันขวับไปหามันทันทีที่จบเสียงแต่ก็ไม่ได้เห็นหน้าของมัน เด็กเลี้ยงควายก้มหน้าลงพร้อมกับเอานิ้วโป้งเขี่ยนิ้วตัวเองอยู่ให้ผมรู้ว่ามันคงรู้สึกแย่แล้วไม่อยากให้ผมเห็น ความรู้สึกผิดวิ่งจนจุกอก ไม่ได้คิดว่าควายตัวเดียวจะสำคัญอะไรกับชีวิตคนคนหนึ่งได้อะไรขนาดนั้น เล่นเอาอารมณ์โกรธพัดหายไปหมดภายในหนึ่งวินาที

...โห พูดไม่ออกเลย


“เอ่อ  ขอโทษที กู...อ่า ไม่ดิ ฉันใจร้อนไปหน่อย ขอโทษนะ”

“ช่างเถอะ ไม่เคยมีใครเข้าใจเรื่องนี้อยู่ดี ไม่ต้องพูดสุภาพกับผมก็ได้ผมไม่ถือ” ไม่ถือแต่ก็พูดผมอยู่ไม่ใช่รึไงนะ ผมได้แต่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ ผมไม่ค่อยชอบเห็นใครรู้สึกแย่ ปกติแล้วผมไม่ค่อยทะเลาะกับใครหรือเป็นสาเหตุให้ใครเสียใจเลยไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถาณการณ์แบบนี้

แต่ด้วยการโดนเลี้ยงดูมาแบบพี่คนโตให้รู้จักดูแลรู้จักให้คนอื่นก่อนเสมอ ผมเลยมักชินกับการดูแลคนอื่น
เหมือนตอนนี้...

คนตรงหน้าผมเหมือนตัวหดลงไปหลายเท่าตัวเมื่อพูดประโยคนั้นออกมา ยิ่งเป็นคนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่เองด้วยเล่นเอาผมโคตรรู้สึกผิดแล้วอยากปลอบแต่ก็ทำตัวไม่ถูก ความผิดค้ำคอ ไอ้จะขอโทษแบบที่ทำกับคนสนิทก็ดันไม่สนิท

“ยังไงฉันก็เป็นพี่ โทษที เมื่อกี้ใช้อารมณ์มากไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายความรู้สึกจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมชินแล้ว”

“ฉัน...”

“ใครจะคิดว่าควายหนึ่งตัวมันจะสำคัญอะไรขนาดนั้นกับคนคนหนึ่งได้ ผมรู้”

“...”

“แปลกที่ถ้าเปลี่ยนมิคาเอลเป็นหมาแมวซักตัว คุณคงจะไม่คิดแบบนั้น”


ยิ่งถูกเผงยิ่งรู้สึกแย่ เด็กนี่ท่าทางเก่งเรื่องพูดจา ไม่ก็คงโดนเล่นประเด็นนี่บ่อยจนชินไปแล้ว ผมถอนหายใจ ได้แต่ยกมือขึ้นแปะไปที่หัวของคนข้างๆเบาๆ มันเป็นวิธีที่ผมใช้ปลอบน้องชาย บางทีการปลอบด้วยการกอดมักจะไม่ค่อยเวิร์คกับเพศชายซักเท่าไหร่นัก ติดจะเขินเกินไป วิธีเดียวที่ทำได้อาจจะมีเพียงแค่นี้

แค่มือที่สัมผัสโยกเบาๆ...

"ฉัน..."

"ฮ่ะๆ จริงๆไม่แปลกหรอกมันมีความต่างระหว่างสัตว์เลี้ยงกับสัตว์ใช้งานนี่เนาะ"

“ฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมา แต่ในฐานะรุ่นพี่ ฉันเสียใจและขอโทษ เมื่อกี้ปากพล่อยจริงๆไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกหรอก ขอโทษนะ” 

มันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับก้มหน้าก้มตา สะอื้นจนตัวโยน นั่นยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก เห็นน้ำตาเป็นเม็ดร่วงจากกลุ่มผมตกลงบนกางเกงของมันยิ่งใจไม่ดี ตรงจังหวะกับที่รถเริ่มคลายไม่ติดเหมือนเดิม ได้แต่ขับรถมือเดียวอีกมือต้องแปะแล้วโยกหัวมันอยู่แบบนั้น ต้องขับไปหันมองดูมันไปตลอดทางจนถึงคลินิกสัตว์ชื่อดังที่ครอบครัวผมแนะนำมา ดูท่าทางรถขนควายจะมาถึงก่อนแล้วซักพักเพราะเห็นรถเครนจอดอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล ที่ต้องใช้รถเครนเพราะตอนแรกจะใช้รถกระบะแต่ทางโรงพยาบาลสัตว์บอกผมว่าควรใช้รถเคลนยกดีกว่ากลัวจะกระทบกัวบาทแผล ซึ่งทางโรงพยาบาลสัตว์ก็มีอยู่แล้วแค่ต้องจ่ายเงินเพิ่มซึ่งก็ไม่ได้ลำบากอะไรผม ไม่รอให้พูดพร่ำทำเพลงคนข้างๆผมก็เปิดประตูพรวดพราดออกไปทันที ทำให้ผมต้องรีบวิ่งตามมันออกไป เด็กเวรนี่ใจร้อนชะมัด!!     

“มิ มิคาเอลหล่ะครับ มิคาเอลเป็นยังไงบ้าง!!!”

“จะ ใจเย็นๆนะคะคุณ” เปิดประตูไปก็เจอมันยืนโดนผู้หญิงดูท่าทางคงเป็นพนักงานของที่นี่กำลังดันตัวไว้ ไม่น่าแปลกใจเพราะมันเล่นจับไหล่เขาเขย่าเชคแถมยังเสียงดังจนลูกค้าคนอื่นตกใจ แมวในตะกร้านี่หางฟูเลย ผมรีบจับแขนดึงมันมาชิดตัว

“ใจเย็นๆหน่อย เอ่อ ผมเป็นเจ้าของควายที่เพิ่งส่งเคสมาครับ” ไอ้เด็กเลี้ยงควายมันสะบัดแขนยุกยิกจนต้องหันไปขมวดคิ้วดุถึงจะยอมนิ่ง พี่ผู้หญิงบอกให้รอซักครู่ก่อนจะเดินไปทางเวชระเบียนแล้วเดินกลับมาหาผม 

“อะ อ๋อ คุณโยชิใช่ไหมคะ ทะ ทางนี้เลยค่ะ” พูดจบเค้าก็รีบเดินนำทางไปทันที ส่วนตัวยุ่งหันมาคาดโทษผมแล้วสะบัดมือผมออกเดินตามไปแบบระยะประชิดจนพี่เขารีบเร่งฝีเท้าหนี เร่งติดเป็นผีจูออน โดนกลัวก็คงไม่แปลก ผมเดินไปดึงคอมันอีกรอบ

“ใจเย็นๆหน่อยสิ”


อ่า...มันชื่ออะไรนะ ผมกรอกตาอย่างใช้ความคิด ย้อนไปถึงตอนอาจารย์พนมพูด...

“หนูเล็ก”

“เห้ย ใครให้คุณเรียกผมหนูเล็ก”

“อ้าว ไม่ได้ชื่อหนูเล็กหรอ”

“ผมชื่ออเล็กซ์!” เห้ย บ้าไปแล้ว เกือบจะตกใจแล้วถามออกไปว่าใช่หรอ แต่นึกขึ้นมาได้ว่าแค่ควายก็ชื่ออลังการเป็นตัวเอกนิยายกรีกได้ขนาดนั้น ชื่อคนจะอเล็กซ์ก็คงไม่แปลกซักเท่าไหร่ พูดถึงชื่อแล้วก็ได้แต่นึกถึงนายแป๊ะ แซ่ตั้ง ชื่อจริงรวมนามสกุลยังสั้นกว่าชื่อเล่นควาย

“งั้นเรียกเล็กละกัน”

“อะ – เล็กซ์”

“หนูเล็ก”

“คุณ!!!”

“นายสุภาพกว่าที่ฉันคิดเยอะเลย เรียกคุณทุกคำ เรียกพี่เถอะว่ะ ยังไม่อยากแก่ขนาดนั้น” ไอ้หนูนี่ขี้โวยวายเหมือนอู้ไม่มีผิด คิดแล้วก็นึกถึงไอ้เด็กตัวเล็ก ป่านนี้คงโดนไอ้หมอแทะจนเหลือแต่กระดูก ส่งไอ้แป๊ะไปกันหมา ก็ไม่รู้ว่าจะเสือกไปเป็นหมาเองไหม

“เอ่อ ห้องนี้เลยค่ะ คุณหมอรออยู่แล้ว” ยังไม่ทันให้มันเรียกพี่ พี่พนักงานก็เรียกเสียก่อน เล็กเลยหันขวับแล้ววิ่งเข้าห้องไปทันที ผมเลยจำเป็นต้องรีบวิ่งตามเข้าไป กลัวมันเป็นบ้าแล้วไปเขย่าหมออีก คราวนี้อาจจะโดนหมอจับฉีดยาแทนมิคาเอลก็เป็นได้
 
“สวัสดีครับคุณโยชิ”

“ครับ” ผมยกมือไหว้กลับ ไม่ได้รู้จักหมอเป็นการส่วนตัวอะไรนัก เพราะบ้านผมไม่ได้เลี้ยงสัตว์ แต่เดาว่าคงรู้จักกับพ่อแม่ผม ซึ่งไม่แปลก พ่อกับแม่ผมเหมือนจะรู้จักคนทั้งโลกอยู่แล้วทุกวันนี้

“มิคาเอลอยู่ไหนครับ!!”

“มิคาเอล? อ้อ ชื่อสินะ ตอนนี้หมอได้ดามขาให้เขาแล้วนะครับ ส่วนตอนนี้ยังพักฟื้นอยู่ อาการขาพลิกไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากซักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็คงหายดีเป็นปกติ แต่ปัญหาเป็นภาวะภายในมากกว่า อยากจะขอดูอาการก่อน อาการปอดไม่ค่อยดีหน่ะครับ ดูมีอาการติดเชื้อร่วมด้วย ควายเป็นสัตว์ที่ภูมิคุ้มกันไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ยิ่งเจ้าตัวนี้ดูท่าทางจะอายุเยอะเสียด้วย แปลกนะครับ สมัยนี้ไม่ค่อยมีใครเลี้ยงควายจนอายุเท่านี้เลย ดูท่าจะผูกพันธ์มากสินะครับ” คุณหมอดูท่าทางใจดีกว่าที่คิด เทียบกับไอ้หมอแถวๆคณะดูเหมือนเป็นพระกับเปรต

“มันอันตรายไหมครับ”

“ตอบยากครับ ในสายตาหมอก็ว่าอันตราย แต่อายุขนาดนี้ก็ถือเป็นเพื่อนที่อดทนมากแล้วนะครับ หมอก็อยากให้ทำใจเอาไว้ด้วย”

“รักษาไม่ได้หรอครับหมอ”

“รอดูผลตรวจพรุ่งนี้ก่อนนะครับ ใจเย็นๆ”

“ไม่ให้ตายไม่ได้หรอครับ”

“ใจเย็นๆนะครับ”

“แค่ขาพลิกไม่ได้หรอครับหมอ”

“ใจเย็นๆน่า มันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่กับหมอมันดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรอ” ผมเดินไปแตะบ่ามันเบาๆ มันก็หันหน้ามาเบะปากใส่ผมทันที

“แล้วถ้ามันไม่ดีอ่ะพี่ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นหล่ะ” ตากลมเจือไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นสบตาผม ผมดึงมันเข้ามาซบอกแล้วลูบหัวเบาๆ  พับผ่า ผมนี่แพ้ทางสายตาลูกหมาแบบนี้จริงๆ

“อย่าคิดเรื่องที่มันยังไม่เกิด ถึงอย่างไรทุกอย่างในโลกนี่มันต้องเป็นไปตามเวลาเล็ก ไม่มีใครฝืนข้อนี้ได้” ตัวเล็กในอ้อมอกผมสะอื้นจนตัวโยน ผมสบตากับหมอ หมอได้แต่ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ผมแล้วหลับตาส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงบอกว่าอาการของเจ้าตัวที่นอนดูอาการอยู่ซักที่ในนี้คงไม่ค่อยดีนัก

“ฮึก...”

“หมอไม่ได้ห้ามเจอนะครับ ตอนนี้ก็ไปหามิคาเอลก่อนสิ ควายไทยใจสู้ อย่าดูถูกควายไทยไปสิครับ” หมอเดินมาพูดยิ้มๆ แต่เล็กกลับรีบยกหัวขึ้นทำหน้าตื่นทั้งๆที่แก้มเต็มไปด้วยน้ำตา

“ผมอยากเจอมิ!”

“มาครับเดี๋ยวหมอพาไป”

นี่ก็ตามง่ายเหมือนหมาตามเจ้าของ แล้วผมเป็นอะไรวะ ถึงต้องรีบเดินตามมันไปอีกทอดหนึ่ง เดินต่อมาซักพักก็มาถึงห้องพักฟื้น จะพูดแบบนั้นก็ไม่เต็มปาก เพราะชื่อห้องมันเขียนไว้ว่าคอกพักสัตว์แบ่งออกเป็นของสัตว์หลายชนิด พูดตรงๆมันก็เหมือนคอกที่ต่อมาจากตัวอาคารนั่นแหล่ะครับ ที่นี่เป็นคลินิกของสัตว์ใหญ่ การมีคอกแบบนี้เลยไม่ได้แปลกใจมากนัก ถึงความสะอาดดูจะดีกว่าคอกตามฟาร์มทั่วไปเพราะเป็นโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่เอกชนอย่างดีที่ครอบครัวผมเลือกให้ แต่จะให้ดีแค่ไหนกลิ่นสัตว์ประเภทนี้ก็ยังคงต้องงอจมูกเหมือนกันครับ หมาฮวยที่ว่าแน่ยังแพ้คอกวัวคอกควายเลย
 
“มิ!!” คุณหมอในชุดสัตว์แพทย์สีน้ำเงินสภาพถลกแขนเสื้อเปิดประตูคอกที่สูงแค่ครึ่งตัวผมออก ไอ้หนูเล็กก็วิ่งพรวดเข้าไปเลย มิคาเอลกระดิกหูดิ๊กๆ หางปัดไปปัดมาปล่อยให้เจ้าของลูบหัวลูบตัวอยู่อย่างสบายใจ ตรงบริเวณขาใส่เหมือนที่ดามอะไรซักอย่างไว้ซึ่งหมอก็เอ่ยปากให้ไอ้หนูเล็กระวังอยู่เหมือนกัน

“ดูท่าทางจะผูกพันกันมากเลยนะครับ”

“นั่นสิครับ” แปลกใจอยู่เหมือนกัน ทั้งชีวิตเจอแต่พวกเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว หมานี่เจอบ่อย ส่วนใหญ่คณะวิศวะจะเปิดฟาร์มไว้ในปากกันเกือบทั้งคณะอยู่แล้ว แต่ไอ้เลี้ยงควายแบบสัตว์เลี้ยงน่ารักเนี่ย ไม่เคยวาดภาพในหัวได้เลย อื้อหือ จุ๊บหัวอีก เอาเข้าไป

“เคสควายเนี่ยหมอไม่ค่อยเจอหรอกนะครับ น้อยมากจริงๆ ปกติพออาการดูไม่ค่อยดีก็ส่งโรงฆ่ากันหมดแล้ว”

“อ่า...” ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกันครับ ไม่สันทัดเรื่องนี้ ได้แต่กอดอกตอบเออๆออๆไป

“ว่าแต่ชื่อมิคาเอลนี่สุดยอดเลยนะครับ เคสก่อนหน้านี้ชื่อสมทุยกับบือศรี หมอได้ยินตอนแรกนี่งงเลย” เออ ฟังชื่อแล้วเหมือนควายเรียนคอกเอกชนกับรัฐบาลเลย ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ

“ฮ่ะๆ”

“ผมเองตกใจเหมือนกันนะครับ ที่เป็นคุณโยชิจริงๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่เลยนะครับ” อยากจะตอบหมอว่าไม่แปลกหรอกครับ ผมก็ไม่คิดว่าวันนึงจะมาโผล่ที่ห้องพักฟื้นแบบคอกๆแบบนี้เหมือนกัน

“นั่นสินะครับ”

“ว่าแต่เพื่อนคุณโยชินี่น่ารักนะครับ ดูท่าทางจะรักของเค้าจริงๆ” ตัดภาพเป็นไอ้
เล็กนั่งเอาจมูกถูหัวควายแล้วก็ผละออกมาบอกว่าเหม็นแล้วก็ซุกเข้าไปใหม่แล้วก็บ่นเหม็นอีก อะไรของมันวะ ดมเองไม่พอยังหันมากวักมือเรียกผมเข้าไปดมด้วยอีกต่างหาก

“ไม่หล่ะ นายใช้เวลากับเพื่อนนายให้เต็มที่เถอะ”

“พี่ยังไม่แนะนำตัวให้มิคาเอลเลยอ่ะ”

คำถามคือ...

กูต้องแนะนำตัวกับควายจริงๆหรอ...

ต้องทำไงหล่ะ มอมอมอมอ มอมอโยชิมอ แบบนี้หรอ...

“คึก..” ผมหันไปคาดโทษหมอที่แอบขำออกมา ได้ยินนะโว้ย

“ไม่เป็นไร มิคาเอลคงไม่ได้อยากรู้จักฉันหรอก”

“มิคาเอลนี่พี่โย รุ่นพี่ที่มหาลัยเล็กเอง”

จนได้...
แล้วไอ้มิคาเอลนี่ก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาซะอย่างนั้น กระดิกหูดิ๊กๆ ปัดหางป้าปๆ ร้องมอเบาๆตอบรับอีกต่างหาก ผมนี่ได้แต่ยกมือขึ้นมาเกาคอแกรกๆ ไอ้จะไม่ตอบกลับก็ดูจะเสียมารยาท แต่ไอ้จะตอบกลับก็จะดูมีมารยาทไปรึเปล่าวะบางที

“เอ่อ...”

“...?” ไอ้หนูเล็กถลึงตาเป็นเชิงบอกว่ามิคาเอลทักทายแล้วนะ

“เออ ดีมิคาเอล”

“มอ”

เสือกตอบไปอีก...
เออดี นับเป็นประสบการณ์การคุยกับควายจริงๆ แบบไม่นับไอ้แป๊ะกับไอ้ปันเข้าไปก็คงจะเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ไม่เคยจะคิดว่าจะมีวันนี้ได้ ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆออกมา

“วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนละกันนะครับ มาเยี่ยมได้ทุกวันตามเวลาเยี่ยมเลยนะครับ”

“ถ้าผมเอายอดหญ้ามาให้ได้ไหมครับ มิคาเอลชอบกินยอดหญ้า” เอ้า ควายหรือหนอนชาเขียวอีกวะเนี่ย ยังจะมีของชอบในชีวิตได้อีกด้วยหรอ!!

“ได้สิครับ”

“กลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่” เล็กลูบหัวมิคาเอลอย่างเอ็นดู กอดฟัดอยู่อีกหลายนาทีกว่าจะยอมผละออกมา ก่อนจะเดินออกจากคอกได้ก็หันไปมองตาละห้อยดูแล้วมันก็อดสงสารไม่ได้ ผมปล่อยให้มันนั่งรออยู่ตรงแถวๆเวชระเบียนก่อนจะแยกออกมาทำเรื่องชำระค่าใช้จ่ายเรื่องยารวมถึงค่ารักษาพยาบาลต่างๆ ดูจากขนาดและความหรูของโรงพยาบาลก็ไม่ได้จะแปลกใจกับเลขหลายหลักนั่นเท่าไหร่ ชำระเงินเสร็จก็เดินออกมาขึ้นรถตอนนี้ยังไม่เย็นมาก ขับรถกลับค่ายเลยก็ยังคงได้

“จะแวะหาอะไรกินก่อนไหม?”

“แล้วแต่พี่เลยผมไม่หิว”

ครืด...

“...”

“...”

“นั่นเสียงท้องร้องหรือมือถือสั่น” เอาจริงผมรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าเสียงท้องมันร้อง แต่แกล้งไปอย่างนั้นแหล่ะ

“สะ สะ เสียงท้องผมเอง”

“หึ เดี๋ยวแวะกินข้างก่อนแล้วกัน ยังไงกลับไปตอนนี้ก็คงไม่ทันข้าวเย็นอยู่ดี” ผมขับรถออกมาที่ห้างแถวๆนั้น ไม่ใช่ห้างหรูอะไรแต่ก็คงมีร้านอาหารให้กินอยู่บ้าง


หมับ..

หือ?

ผมยกแขนขึ้นมาดู หลังจากเหมือนมีแรงอะไรมาเกี่ยวแถวเอวๆ ปรากฏเป็นมือซีดๆขาวๆกำลังกำเสื้อนิสิตผมแน่น

“พี่จะเดินเร็วไปไหนวะ ผมไม่ค่อยเดินห้าง เดี๋ยวหลงขึ้นมาจะทำไง” หน้ามันดูตื่นเป็นลูกหมาตกใจ มองซ้ายทีขวาที   

“อายุขนาดนี้ยังหลงทางอยู่อีกหรอ”

“คุณยายข้างบ้านผมยังหลงเลย” อ่ะ บลัฟคนแก่ไปอีก เออ สบายใจก็เอาเลย ผมได้แต่ยิ้มขำในความเด็กของมันก่อนจะเลือกเลี้ยวเข้าร้านสุกี้เพื่อสุขภาพ เพราะดูเหมือนจะกินง่ายที่สุดแล้ว พอนั่งผมก็สั่งอาหารเรียบร้อย เล็กบอกให้ผมสั่งเพราะมันกินได้หมดทุกอย่าง

พออาหารลงมันก็เคี้ยวตุ้ยๆจนแทบไม่พูดอะไรเลย นอกจากกินก็คือบ่นว่าผักไม่สดบ้าง เนื้อไม่สดบ้าง ไม่ลืมโฆษณาผักที่สวนตัวเองตบท้าย

“พูดเยอะขนาดนี้เดี๋ยวผักติดคอจะขำให้”

“ผมพูดเยอะหรอ”

“อืม เยอะจนคิดว่าเป็นพวกระบบตอบรับของร้านด้วยซ้ำ” พูดเองไม่รู้ตัวเองแบบนี้ก็มีด้วยหรอ นี่เกือบถามแล้วว่าหายใจทางรูขุมขนหรือถึงพูดเยอะขนาดนี้

“เห้ย ปกติผมไม่ค่อยพูดนะ”

“...” ต้องตอบอะไรดีวะเนี่ย

“จริงๆนะ ผมไม่มีเพื่อนในเอกเลย นี่ผมได้ฉายาว่าต้นไม้ด้วยนะ”

“เพราะรักธรรมชาติหรอ”

“เปล่า ไม่ค่อยพูด นั่งนิ่งๆในห้องเพื่อนคิดว่าเป็นต้นไม้”

นี่เข้าข่ายโดนบูลลี่แล้วหรือเปล่าวะ เพื่อนมันนี่ยังไง...

“อยู่คนเดียวไม่เหงารึไง” ผมคีบหมูใส่จานมันเนียนๆ ทำอะไรไม่ถูกครับ ปลอบคนไม่เก่ง ทำได้แค่คีบหมูให้  เหมือนเป็นการให้กำลังใจทางอ้อม

“ไม่อ่ะ ผมมีมิคาเอลไง”

มันแทนกันได้ที่ไหนวะ ควายกับคน อยากจะพูดออกไปแต่เห็นมันกินนู่นกินนี่ทำท่าดูไม่ค่อยสนใจแบบนี้ยิ่งทำให้รู้ว่ามันคงเหงาอยู่ในระดับหนึ่ง แบบที่ไม่จำเป็นต้องไปถามย้ำ ผมเลยเปลี่ยนคำถามดีกว่า

“อยู่กับมิคาเอลมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่จำความได้ นี่พี่รู้ป่ะ มิคาเอลไม่เคยให้ใครขี่เลยนะ ผมอ่ะคนแรกเลย” จริงผมไม่ได้ตื่นเต้นอะไรหรอกแต่เห็นคนเล่ามันทำน่าโคตรจะตื่นเต้น เลยต้องทำอ้าปากเฟคๆไปด้วยหนึ่งที

“อ้อ...”

“คุณลุงเล่าว่าผมไม่มีพ่อมีแต่แม่ แม่ซื้อมิคาเอลมาให้ผมก่อนแม่ตายเพราะงั้นมิคาเอลก็เหมือนเป็นแม่ผม” เสียงเล็กๆเริ่มเบาลงทำให้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกรอบ ไหงถามคำถามอะไรไปลากเข้าดราม่าได้หมดเลยวะ ทำตัวไม่ถูกไปหมด กินหมูละกัน

“อื้อ... หมูนิ่มดี”

“คุณลุงคุณป้ารับผมมาเลี้ยงแกใจดีนะพี่ แต่บางทีก็คิดถึงแม่แท้ๆตัวเองเหมือนกัน”

“อื้อ... ผักก็นิ่มนะ”

“ตลกตรงที่จริงๆผมก็จำหน้าแม่ตัวเองไม่ได้หรอก”

“อื้อ... หม้อแข็งแรงดีนะ” ไม่มีอะไรให้นิ่มแล้วเพราะหมดหม้อ ผมได้แต่เกาท้ายทอยเก้อๆ 

“ผมอ่ะนึกภาพไม่มีมิคาเอลไม่ออกเลย” นี่คงเป็นรอยยิ้มที่ดูเหงาที่สุดที่ผมเคยเห็นเลยก็ว่าได้ ผมถอนหายใจ วางตะเกียบ(ที่ดูแข็งแรงเหมือนกัน)ลง แล้วยกมือสั่งเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดมาให้มัน ตอนพี่เขาเอามาเสิร์ฟมันก็ทำหน้างงๆ

“สั่งมาทำไมสองถ้วยอ่ะพี่”

“ของนายไง”

“ทำไมต้องเต้าฮวยอ่ะ”

“รู้จักไอ้หมาอ้วนๆที่มหาลัยไหม”

“อ๋อ โรมิโอหรอ”

...ไม่ต้องถามเลยว่าใครตั้งชื่อให้
อัพเกรดเป็นหมาเอกชนขึ้นมาทันที

“เออ คณะวิศวะเรียกมันไอ้ฮวย”

 “ทำไมต้องฮวยอ่ะ เฮงบวกซวยหรอ” 

“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นรุ่นพี่บอกว่าเรียกหมาอ้วนแล้วเจอคำสาปหมาอ้วน ตั้งแต่นั้นเลยเรียกกันไอ้ฮวย” มาลองคิดใหม่ดูอะไรคือคำสาปหมาอ้วนวะ แล้วกูเชื่อรุ่นพี่ไปได้ยังไง เสือกมาเล่าต่ออีกต่างหาก

“อ้อ แล้วเกี่ยวอะไรกับเต้าฮวย กินหมาหรอ”

“คิดได้ไงวะ”

“เอ้า ก็สั่งเต้าฮวยมาให้ผม”

“คณะฉันเชื่อกันว่าขนาดไอ้ฮวย อ้วนชิบหาย อ้วนเหมือนพยูน ยังฮึดสู้ใช้ชีวิตแบบอ้วนๆมาได้ตั้งแต่หลายสิบปี คิดสภาพดิเดินขาสั่นๆเพราะหนักพุงยังตะลอนไปตากแอร์เซเว่น ไปส่องสาวที่หอสมุด บ้างก็ไปโผล่สนามบอล กว่าจะก้าวไปได้แต่ละก้าวลำบากจะตาย นายผอมกว่ามันตั้งเยอะก็...”

“ก็...?”



“ก็... สู้ๆนะ”



ทำไงได้วะ..
ก็ผมปลอบคนไม่เป็นจริงๆ!!!





---

talk

ฮือ เหมือนตัดกลับเข้าสู่โหมดคนปกติคุยกันเลย
มีคนปกติอยู่ในเรื่องจริงๆด้วย
ยังคงเป็นนิยายฟีลกู้ดแบบเจือน้ำเกลือเล็กๆอยู่เหมือนเดิมค่ะ
รอบนี้มาเร็วเพราะอยากลงตอนพี่โย

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และวิวนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ :  )

ปล.สำหรับโรงพยาบาลปศุสัตว์หรือโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ได้หาข้อมูลกับสัตวแพทย์มาแต่หากเข้าใจผิดพลาดประการได้ก็ขอโทษและพร้อมที่จะแก้ไขนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 10-06-2017 20:33:09
หนูเล็กก็น่ารัก ><
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 10-06-2017 20:44:32
ชอบพี่โยชิ นะค๊ะ จริง ๆ ดูเป็นคนอบอุ่นมากๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-06-2017 21:09:28
อเล็กซ์ ที่รักมิคาเอล ท่าทางจะยอมรับพี่โยแล้ว
เพราะพูดกันมากกว่าใครๆ ก็ไม่มีเพื่อนเลย น่าสงสาร
ดีแล้วโย ก็ช่วยๆ ดูแลอเล็กซ์ด้วยละกัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-06-2017 21:16:34
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 10-06-2017 21:22:01
พี่โยใจดีจัง ถึงตอนแรกจะโกรธไปเยอะ แต่รู้จักขอโทษ ห่วงใยความรู้สึกคนอื่น สมเป็นเจ้าชาย
ว่าแต่หนูเล็กน่าสงสารจัง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 11-06-2017 01:27:40
โยเล็กกกกก สารภาพว่าดูเป็นตอนที่ปกติที่สุดที่เคยอ่านแล้ว
มอมอมอโยชิมอ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พีคคค เป็นอีกฟีลดีคู่นี้ ดูอบอุ่น ร้ากกกก
คนเขียนก็เลิกคิดมากด้วย สู่หน่อยโว่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 11-06-2017 02:51:15
นี่คือสองคนที่สภาพจิตอยู่ในเกณฑ์ปกติ 55555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-06-2017 06:15:10
พี่โยก้อแอบร้ายนะ ดูเป็นคนธรรมดาไม่ใช่คุณชายไม่ได้หน้าหม้อไปวันๆด้วย
สงสารน้องอเล็กซ์มากเลยโตมาได้ยังไงลูก อายุควายยี่สิบปีนี่ก็สุดๆแล้วป้ะปู่มิคาเอล งือออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 11-06-2017 08:53:00
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 11-06-2017 10:47:51
 :laugh: นี่คือนิยายอัลไล อ่านไปหัวเราะไป ยิ้มไปเป็นอีบ้า มักที่ใส่มาฮาไปไหน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 11-06-2017 10:56:28
หมูนิ่มเน๊าะ ผักก็นิ่ม หม้อแข็งแรงมั๊ก ตะเกียบยังแข็งแรงดั๊ว  :m20:
ปลอมแบบพี่โยน่ารักดีเน๊า รู้แระว่าวิ่งหน้าตั้งอุ้มตุ๊กตาควายไปให้ใคร  :hao3:
 :L2:  :pig4:  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 11-06-2017 11:55:07
ขอให้คุณปู่มิคาเอลหายไวๆนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 11-06-2017 12:00:46
อย่าดราม่าเยอะนะ สงสารอเล็กซ์ :sad4:

 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 11-06-2017 13:53:28
หนูเล็กน่ารักมาก พี่โยใจดีจัง ขอให้มิคาเอลปลอดภัย อยู่กับหนูเล็กไปอีกนาน ๆ  เลย
อย่าดราม่าเลยนะคะ ขอร้อง ฮืออ  :mew6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Teddysdeath ที่ 14-06-2017 03:57:31
คู่น้องเล็กพี่โยนี่คงมีสติที่สุดแล้วใช่มั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 14-06-2017 09:47:11
หว่ายยยยยยยย  แหล่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Fonz_Juz19 ที่ 14-06-2017 10:03:31
ชอบชื่อแต่ละชื่อที่หนูเล็กตั้ง
อินเตอร์กันทั้งนั้นนนนน ๕๕๕๕
พี่โยชิใจดีมากกก  เจ้าชายยยจริงๆ เลย
น่ารักมากเลยค่ะคู่นี้
มิคาเอลหายไหวๆ ปลอดภัยๆนะ
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
รอตอนต่อไปค่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 14-06-2017 10:30:26
ชอบคู่พี่โย กับ หนูเล็ก เป็นพิเศษเลยค่ะ  :-[
อยากให้คู่นี้เป็นเรื่องยาวจัง มีความเป็นไปได้ไหมคะคนเขียน  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 14-06-2017 10:44:36
 :mew1:
แอบสงสารหนูเล็กอ่ะ
มิคาเอลอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ
สู้ๆทั้งหนูเล็กและมิคาเอลเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 14-06-2017 13:07:44
ชอบสถานะมาก


สถานะคนรวมเตียงที่ไม่มีหมอนข้างกั้น อืมมมดี


เราจำเป็นต้องจำสถานะนี้ได้ไหม  เอิ่มม ก็ไม่
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 14-06-2017 22:25:45
 :pig4: :pig4:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ  เราเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้...
แล้วก็รู้สึกว่าเราพลาดเรื่องนี้มาได้อย่างไร...
เป็นนิยายที่อ่านแล้วฮาได้ทุกตอนจริงๆค่ะ
.
.
.
ปล.รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ลุ้นๆ พี่หมอจะได้ 'สะบั้มดุ้ง'กะน้องอู้เมื่อไหรหนอ  :hao4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 15-06-2017 02:31:00
ขำพี่โย 55555555555
การจะปลอบคนๆนึงนี่ต้องทำลายภาพลักษณ์ตัวเองขนาดนี้เลยหรอ
อะไรคือ หมูนิ่มดี ผักก้นิ่ม หม้อก้แข็งแรง
อะไรคือจะปลอบต้องท้าวความไปไกลขนาดนั้น555
หนูเล็กน่ารักมากกกอะ แอบน่าสงสารด้วย
พี่โยดูแลน้องดีๆอะ ตุ๊กตาควายที่วิ่งหน้าตั้งมาซื้อนี่เนื่องในโอกาสอะไรคะ
ของขวัญ หรือของปลอบใจ หรือของอยากจะให้เฉยๆ
รอค่าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (1) 10/06/17 ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: krayfanxing ที่ 15-06-2017 08:22:27
มันให้อารามณ์ปกติที่สุดแล้วในเรื่อง คู่นี้น่ารักมากกก ยังมีเจือขำๆมาหน่อยอ่านไปยิ้มไป รู้สึกตัวเองเป็นบ้า ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 15-06-2017 18:53:51
วันควายๆของคุณชายโย(2)



“ผมเกลียดพี่ที่สุด โคตรเกลียดเลย!! ”



อ่า...
เสียงนาฬิกาปลุกวันนี้มันน่ารักแปลกๆแฮะ
ผมสบตากับไอ้หมอที่มองกลับมาแบบตกใจ อาจจะเพราะผมออกมาจากห้องนอนได้จังหวะที่อู้กำลังตะโกนพอดี ผมยกยิ้มเบาๆเป็นเชิงสมน้ำหน้าแต่มันก็ดันหน้ากลับไปเสียก่อนเลยอดเห็น หมอมันไม่ได้พูดอะไรแต่แค่เดินลงบันไดไปเงียบๆ

“ไอ้อู้มึง...”

“กูผิดหรอวะไอ้เติ้ล พี่มันจะแกล้งกูนะเว่ย”

“แต่มึงไม่ควรตะโกนแบบนั้นป่ะวะ พี่หมอมันยังไม่ทันทำอะไรเลย”

“เออไอ้อู้ มึงพูดแรงไปป่ะวะ”

อยากจะเดินไปบอกว่าไม่แรงไปหรอก ทุกวันนี้ยังอยากจะลองถอนขนตาไอ้หมอให้เอาไปทำโอทอปกระเป๋าสานเลย ขนเส้นบางๆที่สามารถแทรกหน้าหนาๆของมันมาได้คงต้องแข็งแกร่งพอประมาณ แต่คิดไปคิดมา ดูจากไอ้อาการหมาหางตกเมื่อครู่ ไอ้หมอคงรู้สึกแย่อยู่เหมือนกัน

มองจากรูปการแล้ว นอกจากไอ้หมอจะเดินหน้าจีบไอ้อู้ของเขาที่ว่าแย่แล้ว ดูท่าทางเพื่อนมันก็ดันส่งเสริมอยู่ทีมนั้นอีกต่างหาก

ถามว่าโกรธไหมหรอ...

ไม่หรอกครับ เรื่องการแข่งขันเพื่อความรักเราไม่สามารถโทษใครได้นอกจากตัวเองอยู่แล้ว เป็นความผิดผมเองที่ผมก้าวช้าไป ผมเห็นน้องมันเป็นผู้ชาย ดูท่าทางจะไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องความรัก ผมเลยไม่กล้ารุกมาก รู้แต่ว่าน้องมันน่ารัก ตกเป็นเป้าให้ทุกคนแกล้งจนอยากจะปกป้องไปหมด ตัวเล็กๆวิ่งไปวิ่งมาอยู่แถวคณะ พอเห็นแล้วมันก็อยากจะจับอุ้มมาดูแล อยากพาไปกินนู่นกินนี่ อยากปกป้องเวลาโดนรุ่นพี่ว้ากแล้วหูลู่หางตก

ถ้าถามว่าผมแพ้ไอ้หมอตรงไหน คงตอบได้ว่า
...เพราะผมลังเล


กลัวจะเสียรุ่นน้อง กลัวเข้าหน้ากันไม่ติดถ้าเกิดเริ่มจีบ ระหว่างที่ผมมัวแต่ลังเล ไอ้หมอก็ดันเข้ามาในจังหวะนั้นแถมเดินหน้าเต็มกำลังแบบที่ผมทำได้แต่ไม่ยอมทำตั้งแต่แรก ผมโกรธในตอนแรกแต่สุดท้ายก็ได้แต่ยอมรับในความพ่ายแพ้ของตัวเอง ผมผิดเอง จะแพ้แล้วพาลคนอื่นไม่ได้

อันที่จริง ผมเคยโกงมันไปด้วยซ้ำรอบหนึ่งเมื่อตอนประกวดดาวเดือนไออีรวมใจ ด้วยการพาอู้ออกไปนอกมหาลัยในตอนที่ผู้ปกครองมารับเด็กมหาลัยอื่นกลับบ้าน ผมรู้อยู่แล้วว่ารถจะต้องติดนรกเพราะก่อนหน้านี้ผมเพิ่งขับออกมาซื้อของให้กองประกวด ซึ่งมันก็ติดตามที่ผมคาดไว้จริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้หมอจะร้องเพลงอะไรให้อู้ แต่แค่รู้ว่ามันร้องให้อู้ ผมก็รู้สึกไม่ปลอดภัยแล้ว 

หากย้อนไปวันนั้น ถ้าผมกล้าสารภาพความในใจกับอู้ไปในรถตอนนั้น
คนที่มันกำลังมองตาละห้อยอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันอาจจะเป็นผมแทนรึเปล่า...

หลายคนอาจจะมองว่าน่าเสียดาย

แต่ผมกลับมองว่าน่าสมเพช...

ขนาดโกงยังไม่ชนะเลย

“พี่โยกลับมาแล้วหรอ” ไอ้ตัวเล็กเดินมาเขย่าแขนผมไปมา ดูสิครับ มันน่าเอ็นดูน้อยทีไหนไอ้อู้เนี่ย มีหูก็คงพับแล้วพับอีก พอหงอยหน่อยก็มาทำเป็นอ้อน ถามว่าได้ผลไหม ก็ต้องได้สิครับ

“อื้อ กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่เล่นนอนเหมือนตายไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก”

“แล้วอเล็กซ์อ่ะ”

ผมเหลือบตามองไปที่โซฟาชั้นหนึ่งก็ไม่เห็นร่างที่ขดเป็นแมวแบบเมื่อวานซะแล้ว เจ้าตัวยืนยันจะนอนโซฟาผมก็ขี้เกียจเถียง เอาจริงก็เห็นด้วย จะให้น้องมันมานอนร่วมกับชายร่างหมีสี่คนก็ดูจะไม่เข้าท่า

“นั่นสิ...”

“เอ้า กลับมาพร้อมมันจริงป่ะเนี่ย ไม่ใช่พี่เอาไอ้เล็กไปส่งคลินิกแทนมิเซลล่าร่านะ” ไอ้เติ้ลเดินมาคล้องคอไอ้อู้ไว้พร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

“มิเซลลาร่าอะไรของมึงเติ้ล”

“เอ้า ชื่อควายไง”

“มันไม่ได้ชื่อมิซูบิชิหรอวะเติ้ล” ไอ้อู้เกาหัวงงหันไปหาไอ้ปันที่เดินหาวออกมากอดคอมันอีกข้าง

“เห้ยไอ้อู้ นั่นมิซูบิชินั่นชื่อร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่หรอวะ”

“มึงหมายถึงซูชิป่ะไอ้ปัน”

“เอ้า งง”

อืม... กูก็งงกับพวกมึงเหมือนกัน
เหมือนมึงคุยกันละเรื่องแต่มายืนด้วยกันอ่ะ

“พวกมึงพอเลย ควายชื่อมิคาเอล มิซูบิชิอะไรของพวกมึงวะ” เปลี่ยนควายยุโรปเป็นควายญี่ปุ่นนี่พลิกทวีปเลยนะ ยอมใจไอ้พวกนี้จริงๆ ผมขยี้หัวไอ้อู้ไปหนึ่งทีข้อหาทำตัวหน้าเอ็นดูแต่เสือกไปมีใจให้ศัตรูกูซะงั้น แพ้ตั้งแต่ยังใส่นวมไม่เสร็จ

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ถึงเวลาทำกิจกรรมสร้างฝาย เหนื่อยอยู่เหมือนกันครับ ไหนจะหินจะปูนไหนจะแดดร้อนๆ มีถุงมือมาให้แต่ก็ใช้ไม่ถนัดเลยต้องใช้มือเปล่าทำ เห็นไอ้อู้มือเล็กๆ หินยังใหญ่กว่าหัวมันก็อดช่วยไม่ได้ ใจช่วยอ่ะกึ่งบริสุทธิ์นะครับแต่พอเห็นหน้าไอ้หมอบูดเป็นกรงอูฐไม่ได้ล้างก็รู้สึกสนุกขึ้นมาเลย ยิ่งทำเนียนไปแตะมือน้องไอ้หมอยิ่งอารมณ์เสีย เห็นกระแทกหินหลายรอบแล้ว เออดีว่ะ

“หนักไหมเรา”

“โคตรรรรรรอ่ะพี่ ไมฝั่งผู้หญิงคณะเราทำกันได้วะ ผมนี่เจ็บมือเลยอ่ะ”

“ไหนเอามือมาดู” ผมคว้ามือเล็กๆของมันมาจับไว้แล้วเหลือบตามองไอ้หมอ ไอ้หมอเอาลิ้นดุนแก้มมองมาที่ผมอย่างเคียดแค้นก่อนจะชูนิ้วกลางขึ้นมา โถไอ้น้องหมอ ทำได้แค่ชูนิ้วกลางหรอวะ ดูนี่กูได้ทั้งมือ

“พี่ไม่เจ็บหรอวะ”

“เจ็บแถวแก้มว่ะ มึงดูให้หน่อย” ผมเอียงแก้มให้อู้ดู ซึ่งไม่ผิดคาดครับ ไอ้อู้ก็เอามือมาจิ้มๆแปะๆแบบงงๆ ก็ควรจะงง แบกหินอยู่กับมือจะมาเจ็บแก้มได้ยังไง แต่มันก็ยังหาแผลให้ ส่วนไอ้นายแพทย์นู่นครับ กระแทกหินแตกไปสามก้อนแล้ว สนุกโคตรๆ

ซักพักก็มีน้องผู้หญิงมาเดินมาคุยอะไรซักอย่างกับไอ้หมอ ไอ้หมาข้างผมก็หงอยเลย ดูออกง่ายไปหมดจะดีใจจะเสียใจจะโมโห ไอ้อู้นั่งจิ้มหินเล่น มองไอ้หมอด้วยสายตาตัดพ้อสุดชีวิตแต่ดันไปไม่ถึงเพราะไอ้หมอเดินตามน้องผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว

เออ ผลัดกันหึงผลัดกันหวง
มันน่าเอาหินปาใส่ทั้งคู่เลยว่ะ รำคาญตาดำ

“จะเอาแต่นั่งจิ้มหินเล่นนี่ไปช่วยไอ้ปันผสมปูนไป”

“พี่โย...”

“อะไร”

“แผลที่มือมันรุนแรงมากแน่เลยว่ะ””

“ทำไมวะ เลือดออกหรอ” ผมก้มลงนั่งเป็นเพื่อนมัน ตูดเลยเปียกไปนิดนึง พอดูมือเล็กๆมันก็ไม่เห็นจะมีเลือดอะไรแค่แดงๆตามปกติ สำออยเรียกคะแนนสงสารรึเปล่าเนี่ย

“เปล่า”

“เจ็บมากเลยหรอ”

“ก็นิดนึง”

“ไปหาหมอไหม เดี๋ยวพาไป” ผมลูบหัวอู้เบาๆ

“เจ็บที่มือ แต่มันก็จี๊ดตรงอกว่ะพี่ เส้นเลือดใหญ่นี่เกี่ยวไหมอ่ะ”

เออ อาการคุ้นๆ ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเอ็นดู เจอแบบนี้ร้อยทั้งร้อยก็ต้องเอ็นดูมันทั้งนั้นแหล่ะครับ สมองก็ยังมโนไปเส้นเลือดใหญ่ได้ ความคิดเล่นใหญ่นี่ไปได้มาจากไอ้เติ้ลเพื่อนมันแน่ๆ

“ไปถามไอ้หมอดิ” ไอ้อู้ตาโตทันทีที่ผมพูดจบ

“ทำไมต้องไปถามพี่หมอวะพี่โย แม่งนิสัยเสีย” ปากก็มุบมิบด่า ตาก็ส่องไม่หยุด ชะเง้อแล้วชะเง้ออีก

“แม่มันเป็นหมออาจจะรู้ก็ได้ว่ามึงเป็นอะไร”

“แม่พี่มันเป็นไม่ใช่พี่มันเป็นซักหน่อย”

“แต่จริงๆกูมองก็รู้นะว่ามึงเป็นอะไร”

“อะไรอ้ะ”

“เด็กโง่ๆ”

“ไอ้พี่โย หลอกด่านี่หว่า” โดนมันดีดน้ำใส่หน้าไปหนึ่งที มาทำเป็นซ่าไอ้ลูกหมา พอผมดีดน้ำกลับบ้างมาโวยวายลั่นฝาย

“หลอกหน่ะ แต่รู้จริงๆนะ อาการที่มึงเป็นน้องชายกูเป็นบ่อย”

“น้องโยตะอ่ะนะ”

“เออ”

“อาการอะไรวะพี่”

ผมจ้องหน้าบื้อๆของไอ้อู้แล้วจิ้มหัวมันไปหนึ่งที โทษฐานเอ๋อสุดในสาย มันตกใจจนเกือบหงายหลังโวยวายลั่น ผมยืนขึ้นปัดตูดที่เปียกเป็นวงกลมแล้วยื่นมือให้มันจับพร้อมกับบอกอาการที่มันสงสัยนักหนา


“อาการของเด็กรู้สึกผิดไง”


...ไอ้เด็กโง่


ผมคิดว่าแค่เฉลยอาการก็คงเสร็จ เราก็แยกตัวไปเฮิร์ตเงียบๆ ที่ไหนได้ต้องเดินมาให้กำลังใจมันเกือบถึงรถไอ้หมอ ทำหน้าที่อย่างกับพระรองซีรี่ส์ มาส่งนางเอกให้พระเอกง้อถึงที่เลยกู เห้อ ใจบุญขนาดนี้อีกนิดคงได้รับการติดต่อไปเป็นพระได้แล้ว

“ไปเลยไป กูจะไปอาบน้ำ”

“ถ้าพี่หมอมันโกรธมากอ่ะพี่”

“เชื่อกูเถอะอู้ มึงแค่ขอโทษคำเดียว ไอ้หมอก็ยอมแล้ว” หมายถึงยอมทุกอย่างไม่ใช่แค่ยอมยกโทษหรอก เหมือนผีเห็นผีนั่นแหล่ะครับ ดูก็รู้ว่าแพ้ทางไอ้อู้เข้าให้แล้วแถมอาการยังดูหนักกว่าผมอีก

“เชี่ย ทำไงดีอ่ะ ถ้าพี่มันต่อยผมอ่ะ”

“เจอตีนกูนี่มาต่อยน้องกู คิดมากไอ้เตี้ย มันไม่ต่อยมึงหรอกน่า” ไม่รู้ว่าที่กลัวนี่เพราะเจอหมัดไอ้หมอครั้งเดียวตอนเจอกันนั่นแล้วขยาดเลยหรือเปล่า ขนาดผมนี่แลกหมัดกับมันมานับครั้งไม่ถ้วนก็ยอมรับนะครับว่าหมอมันหมัดหนักจริงๆ เหมือนเอาน้ำหนักของสติปัญญามาลงกับพละกำลังหมดแล้ว

แล้วกูอะไรเนี่ย เหมือนมาส่งลูกหมาดูตัว อิดออดอยู่นั่น ทนความรำคาญไม่ไหวเลยผลักหลังมันไป แล้วเดินแยกออกมาเลยไม่รอให้ไอ้อู้งอแงใส่ต่อ

เห้อ... บทพระรองตามนิยายมันจะเป็นอารมณ์แบบนี้ไหมนะ แบบดูพ่อพระที่ทำเป็นจิตใจดีแล้วมาแอบปวดหนึบๆในใจทีหลังอะไรแบบที่ผมกำลังเป็นอยู่ ได้แต่เดินกลับบ้านพักอย่างเซ็งๆ ถึงจะปวดใจแต่ก็สบายใจขึ้นมาเหมือนกัน

จะเรียกอกหักได้ไหมนะแบบนี้
เพราะนอกจากจะยังไม่ทันได้เริ่มจีบก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาอีกต่างหาก

กูคูลพอรึยังวะไอ้แป๊ะ... 











งานเลี้ยงฉลองจัดขึ้นในตอนเย็น จะพูดงานเลี้ยงก็ไม่ถูก เหมือนงานไพรเวทฉลองมอบตำแหน่งตลกของไอ้แป๊ะกับไอ้เติ้ลยังดูเข้าท่ามากกว่า ยิงมุกกันจนไม่เปิดจังหวะให้หายใจ ดีที่ผมมีภูมิคุ้มกันพอจากการเป็นเพื่อนไอ้แป๊ะมาสามปีเลยไม่ได้ขำมีเสียงออกมา ผิดจากเล็กที่นั่งต่อจากโต๊ะผมไปสามโต๊ะ ทั้งที่คนแน่นโต๊ะแต่มันกลับไม่คุยกับใครซักคนเดียว นั่งจิ้มนู่นจิ้มนี่กินเงียบๆสลับกับขำมุกไอ้แป๊ะเป็นพักๆ มันขำจนตาหยีก่อนจะหันมาสบตาผมที่มองอยู่ก่อนจะยู่คิ้วแล้วขยับปากว่า

‘มองทำไม’


เอ้า... ไม่มองจะเห็นไหมว่านั่งห่อไหล่ตัวเหลือเท่ามดอยู่แบบนั้น

‘ มองหนูเล็ก ’


ใบหน้ามันบึ้งขึ้นมาทันที เล็กทำท่ากำหมัดแล้วต่อยลมเบาๆพราะมันไม่ชอบให้เรียกหนูเล็ก ผมหัวเราะแล้วขยับปากอีกรอบ

‘ เก็บยอดหญ้าให้มิคาเอลรึยัง ’


เล็กขมวดคิ้วเชิงว่าไม่เข้าใจ ผมเลยกวักมือเรียกมันมา พอมันเดินมาเท่านั้น ไอ้แป๊ะไอ้เติ้ลก็ดันเริ่มเห่าหอนเสียงดังเสียก่อน ผมเลยต้องเปลี่ยนเป็นลากมันออกมาคุยด้านนอกแทน

“พี่พูดว่าอะไรนะเมื่อกี้ เล็บขบหายรึยังหรอ ผมไม่ได้เป็นนะ”

“เพ้อเจ้อ ฉันถามว่าเก็บยอดหญ้าให้มิคาเอลรึยัง” ผมดีดหัวมันดังปั้ก

“เก็บแล้ว! ตั้งเท่านี่แหน่ะ” ทำมือโชว์แถมทำหน้าทำหน้าเหมือนตัวเองเจ๋งมากอีกต่างหาก อายุเท่าไหร่วะเนี่ยถามจริง

“หึ เออ เก่งครับเก่ง”
 
“เพื่อนพี่บทเวทีตลกมากเลยอ่ะ ผมขำจนเกือบสำลัก” เล็กหัวเราะร่าออกมา พอยิ้มแล้วเห็นลักยิ้มบุ๋มบนแก้มขาวๆนั่นแล้วก็อดเอานิ้วไปจิ้มไม่ได้ ซึ่งมันก็สะดุ้งเฮือกยกมือขึ้นมากุมแก้มตัวเองทันที

“ขอจิ้มหน่อยไม่ได้หรือไง”

“บ้าหรอพี่ มาขอจิ้มชาวบ้าน”

“เห้ยๆ พูดให้จบ จิ้มแก้มเว้ย” ผมมองซ้ายมองขวาทันที เดี๋ยวเกิดคุณลุงออกมาได้ยินว่าเขามาแอบลักลอบจิ้มลูกชายบุญธรรมเขาเดี๋ยวอาจจะได้เจอลูกซองก่อนได้กลับมหาลัยก็เป็นได้

“คณะพี่ก็ดีเนอะ มีแต่คนตลกๆ”

“คนตลกหรอ”
ไม่หรอก มันมีเส้นบางๆที่กั้นระหว่างคนตลกกับคนสติไม่ดีนะครับ ซึ่งไอ้แป๊ะเนี่ยจัดอยู่ที่เกินเส้นคนตลกไปแล้ว สอบฟิสิกส์นี่มันนั่งคิดนานจนเหมือนจะนั่งสอบทั้งวัน แต่พอให้คิดชื่อลามกๆผวนๆให้ปีหนึ่งนี่มันเล่นคิดสิบชื่อต่อหนึ่งนาที เหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ

“ดูเป็นเพื่อนกันมากกว่ากว่าคณะผมอีก”

“ทำไมหล่ะ”

“พี่รู้ไหมคำพูดอะไรที่ผมมักจะพูดกับเพื่อน”

ผมรอคำตอบเงียบๆ ประโยคแบบนี้ไม่ใช่ประโยคที่ต้องการคำตอบ แต่ถ้าเป็นพวกไอ้คณะตลกพกพาพวกมันคงยิงมุกกันพ่ามรัวๆแล้ว เล็กก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยดินแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ

“ขออยู่กลุ่มด้วยได้ไหม”

“...”

“กลุ่มคนครบหรือยัง เราต้องทำคะแนน”

“...เล็ก”

“พูดกับอาจารย์บ่อยๆก็ต้องคำว่า ผมขอทำงานเดี่ยวได้ไหมครับ ฮ่ะๆ”

“อเล็กซ์”

“การมีบทสนทนายาวๆกับใครซักคนมันยากกับผมจริงๆนะพี่ ผมกลัวว่าเขาจะไม่ชอบผม กลัวว่าเขาจะเอาไปนินทา กลัวว่าเขาจะไม่อยากคุยกับเรา มันไม่เหมือนกับเวลาผมอยู่กับมิคาเอล” น้องมันเตะนู่นเตะนี่ไปทั่วแก้เก้อ ในสายตาผมอเล็กซ์ดูเหมือนเด็กทั่วไป ก็พูดเก่ง ยิ้มง่ายปกติ แต่จะสังเกตว่าพอเริ่มคนเยอะเข้ามันจะเริ่มเงียบแล้วหายตัวไปอย่างเงียบๆ เหมือนตอนเช้าที่ตื่นมาก็หายตัวไปแล้ว

สังคมไม่ได้ไม่ต้อนรับมันหรอก เป็นมันเองนั่นแหล่ะที่ไม่ต้อนรับสังคม

“การพูดคุยไม่เห็นจะยากเลย นายก็พูดกับฉันอยู่นี่ไง”

“...”

“คิดมากจังเรา อย่ากลัวอะไรไปก่อนที่มันจะเกิดนักสิ ไม่พูดกับใครแบบนี้ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเรียกว่าต้นไม้หน่ะ”

“ผมไม่ได้ไม่พูดซักหน่อย!”

“กับมิคาเอลไม่นับสิ”

“อ่า งั้น....”

“อยากมีเพื่อนก็ต้องเริ่มจากเปิดใจก่อน รู้ไหมเป็นเพื่อนกันเขาต้องเอาใจแลกใจ” เล็กเงยหน้ามองผม ตากลมๆนั่นเอียงไปตามคอเล็กน้อยเหมือนกำลังสงสัยบางอย่าง

“ถ้าเราเป็นเพื่อนกับใครเราจะพูดได้ทุกเรื่องไหมพี่”

“ได้ดิ”


“งั้นตอนนี้ผมเป็นเพื่อนกับพี่แล้วใช่ไหม”


อ่า...เหมือนใจเต้นผิดจังหวะไปแว่บนึงเลย
สงสัยจะคิดไปเอง คงต้องคิดไปเองแหล่ะ ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่หรอกน่า
 

“แสดงว่าผมใจแลกใจกับพี่แล้วใช่ป่ะ”


อา แย่หล่ะ...
โดนด่าใจง่ายนี่เถียงใครเขาไม่ได้เลยนะแบบนี้

“อ่า...เอ่อ”

“ใช่ไหมพี่?”

“อะ เออ ก็ประมาณนั้นแหล่ะมั้ง” ผมได้แต่เกาแก้มเกาคอตบยุงไปเนียนๆ

“อยู่กับพี่แค่วันเดียว ผมรู้สึกสบายใจเหมือนเวลาอยู่กับมิคาเอลเลย” อ่า... แล้วมันควรดีใจดีไหมหล่ะเนี่ย เอาไปเทียบกับควายเนี่ย ถามไปงั้นครับ ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ดันแอบรู้สึกดีใจเล็กๆไปเสียแล้ว

“ก็...จะถือว่าเป็นคำชมนะ”

“พี่หูแดงๆนะ แพ้อะไรที่นี่ป่ะเนี่ย” เล็กเอื้อมมือมาจับหูผม ระยะระหว่างเราสั้นลงแบบกะทันหันทำให้ผมต้องกลั้นหายใจไว้ทันที น้องมันไม่ได้คิดอะไร เพราะตากลมดูเหมือนจะจ้องไปที่หูผมอย่างเดียวต่างจากผมที่ไม่สามารถละสายตาไปจากไอ้ตาโตๆตรงหน้าได้เลย

โดนจู่โจมแบบนี้ เขินกว่าเดิมอีกแฮะ...

“ใกล้... ไปหน่อยมั้ง” ผมยกมือขึ้นจับเอวน้องไว้ หมายถึงจับให้มั่น กลัวมันล้มแล้วอะไรกระแทกกันมันอาจจะดูซี่รี่ส์ไปหน่อย พ่อน้องมาเห็นผมอาจจะโดนลูกปืนได้ จับเพราะกลัวน้องลื่นจริงๆ

จริงๆนะครับ!!!

“ใกล้อะไร”

ตอนแรกจะพูดระยะห่างระหว่างหน้าเราไง
แต่พอได้มาพบตาจังๆเข้าตอนนี้

...อ่า
กูเองเนี่ยแหล่ะที่น่าจะใกล้ตาย 

ครืด ครืด
ก่อนจะได้ตายไปจริงๆ มือถือในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่นขึ้นมาขัดซะก่อน ถือว่าช่วยไว้ได้มาก เล็กผละออกไปทันทีขณะเดียวกับที่รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ ไม่ลืมสูดหายใจเขาปรับให้หัวใจเต้นให้ช้าลงหน่อย นี่เล่นเต้นเป็นศิลปินเกาหลีจนขนาดเสียงฮัลโหลที่กรอกไปปลายสายยังสั่นระรัวเลย

[คุณโยชิหรอใช่ไหมคะ โรงพยาบาลสัตว์Sนะคะ]

“ครับ?”

กะจะแค่หายใจให้ช้า กลับกลายเป็นต้องหยุดหายใจแทนซะได้

.
.
.

   
(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 15-06-2017 18:55:38
   เหมือนย้อนฉากไปเมื่อวาน รถติดเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน จะว่าไปเส้นนี้ก็ไม่เคยไม่ติดอยู่แล้ว นอกจากรถที่ติดหนึบจนตีนไม่ได้แตะคันเร่งแล้วอีกสิ่งที่เหมือนเดิมคือใจผมที่กระวนกระวายไปหมดเหมือนคราวที่แล้ว

เพียงแต่สาเหตุกลับเปลี่ยนไป...

“ไม่ร้องหน่ะ” ปาดตาจนตาแดงไปหมดแล้ว ผมหันไปคว้ามือเล็กๆนั่นไว้ก่อนที่จะขึ้นขยี้ตาตัวเองอีกรอบ เจ้าของมือหันมาสบตาผมก่อนจะเบะปากฮืออีกรอบ

“พี่ ผมจะทำไงดีอ่ะ ในนี้เจ็บไปหมดเลย” มือซ้ายของมันบีบเสื้อตัวเองเป็นรอยยับ

“ใจเย็นๆหน่อย มิยังไม่เป็นอะไรหรอก”

“แต่ แต่หมอบอกว่าอาการแย่ลงนี่พี่ ทำไงดี ผมควรทำไงดี”

“ใจเย็นๆ”

ผมพูดคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ไม่ได้บอกน้อง แต่บอกตัวเอง

นี่สินะความรู้สึกของอู้ตอนที่นั่งกระวนกระวายใจอยู่ในรถผมเพราะกลัวจะกลับไปดูไอ้หมอไม่ทัน หนึ่งวินาทีที่มักจะเดินเร็วจนต้องเอ่ยปากด่าตอนนี้กลับเดินช้าจนโมโห เป็นปัญหาที่ได้แต่อารมณ์เสียแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เป็นปกติผมก็คงฟาดแขนลงกับพวงมาลัยระบายความหงุดหงิดแต่เพราะตอนนี้คนที่ควรจะหงุดหงิดที่สุดไม่ใช่ผมแต่เป็นคนที่นั่งร้องไห้สะอื้นจนตัวโยนข้างๆนี่มากกว่าเลยได้แต่เก็บความหงุดหงิดไว้ใจใจ

“ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้จริงๆอ่ะพี่ หยุดคิดร้ายไม่ได้เลยอ่ะ ทำไงดีพี่ ผมควรทำไงดี”

“ก็ร้องไปเถอะ”

“ฮึก”

“ร้องจนกว่าจะหยุดร้อง”

“ฮึก พี่” น้ำตาไหลลงเป็นเม็ดต่อหน้าต่อตาผม ทำเอาใจปวดหนึบแทนไปหมด ได้แต่เอื้อมมือไปจับมือเล็กไว้ให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ต่อให้ห้ามก็คงห้ามไม่ได้ ปล่อยให้ร้องจนกว่าจะหยุดไม่ใช่การปลอบที่ดีแต่เป็นทางเดียวที่ผมนึกออกตอนนี้แล้ว

เล็กยังคงร้องไห้มาจนถึงโรงพยาบาลสัตว์ รถไม่ทันจอดสนิทเล็กก็เปิดประตูวิ่งออกไปเลย ทำเอาผมต้องจอดแบบเบี้ยวๆทิ้งไว้ก่อนแล้ววิ่งตามน้องออกมาให้ทัน  ตัวก็เล็กทำไมมันวิ่งไวจังนะ!!

“หมอครับ หมอ หมอ มิ มิเป็น มิ ฮึก”

“ใจเย็นๆนะครับคุณอเล็กซ์”

“เล็ก ใจเย็นๆ” ผมเดินไปถึงไหล่เล็กเข้ามาจับไว้ให้ใจเย็นๆ หมอที่โดนเขย่าจนตัวโยนยังคงยิ้มทักทายผมเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไร

“ฮึก มิ เจ็บไหมครับ มิเจ็บไหม”

“คุณอเล็กซ์ครับ ฟังผมนะครับ”

“ฮึก ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ได้ไหมครับ ยอมทุกอย่างเลย ให้ทำอะไรก็ได้จริงๆ ผมให้ได้ทุกอย่างเลย ผมมีไร่ด้วยนะครับพ่อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิดผมให้ได้หมดเลย ต้องการเงินเท่าไหร่ผมหาให้หมอได้หมดเลย” ผมน้ำตาคลอจนต้องเงยหน้าขึ้นฟ้า มือกระชับไหล่น้องไว้แน่นเพราะกลัวน้องล้มลงไป

“คุณอเล็กซ์ครับ สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลกรวมถึงคุณอเล็กซ์ มีแค่เกิดแก่เจ็บตายครับ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ตามอายุขัยของมิคาเอล เขาแก่มากแล้วครับ เขาเข้มแข็งที่จะมีชีวิตอยู่กับคุณอเล็กซ์อย่างเต็มที่ที่สัตว์ตัวหนึ่งพอจะทำได้แล้ว”

“ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้”

“ไม่มีใครเลือกได้หรอกครับ ตอนนี้มิคาเอลยังไม่ได้เป็นอะไรไป หมออยากให้รับกลับไปอยู่กับคุณอเล็กซ์ดีกว่า เขาอาจจะอยากอยู่ที่บ้านกับคุณอเล็กซ์มากกว่าที่นี่”

“หมอจะบอกว่า จะให้มิคาเอลแค่นอนรอความตายไปวันๆแบบนี้หรอครับ!!!”

“เปล่าครับ หมอแค่จะบอกว่าให้ใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าจะดีกว่า โลกของคุณอเล็กซ์อาจจะมีใครมากมาย แต่โลกของสัตว์มีแค่เจ้าของเท่านั้นแหล่ะครับ เพราะงั้นหมอว่ามิคาเอลก็คงอยากที่จะอยู่กับคุณอเล็กซ์ในช่วงเวลาแบบนี้มากกว่าที่โรงพยาบาลครับ”

“พี่โย ทำไงดี ผมทำไงดี” เล็กหมุนตัวเข้าหาผม มือเล็กขย้ำเสื้อผมจนยับแน่น กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนขยี้อยู่กับเสื้อผมแน่น 

“งั้น ถ้าผมจะรับกลับ...”

“เป็นพรุ่งนี้แล้วกันครับ เดี๋ยวผมจะทำเรื่องรถให้ ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว อย่าเสี่ยงขับรถกลับไปไกลๆเลยครับ” ผมคิดว่าหมอทุกชนิดคงจะด้านชินกับการที่คนไข้เจ็บและเสียชีวิต แต่ไม่เลย ผมเห็นแววตาที่เหนื่อยล้าของหมอเจือไปด้วยน้ำตาไม่ต่างอะไรจากผม

“งั้นรบกวนด้วยแล้วกันครับ”

“ครับผม”

“ฮึก ผมอยากเจอมิ ผมอยากเจอมิครับหมอ”

“มิคาเอลคงรออยู่เลยแหล่ะครับ” หมอยิ้มกลับมาให้พร้อมกับเดินนำออกไปที่คอกสัตว์ อาจจะเพราะเป็นทางเดิม เล็กเลยผละออกจากผมแล้ววิ่งนำหมอไปหามิคาเอลก่อนใคร

“ยังไงก็ อยู่ใกล้กับคุณอเล็กซ์ไว้หน่อยนะครับช่วงนี้ หนักหน่อย”

“ว่าแต่มิคาเอล นี่ไม่มีทางรักษาแล้วใช่ไหมครับ”

“เอาจริง ผมว่าเขาเก่งมากนะครับ ที่ทนมาได้ขนาดนี้ คงรักคุณอเล็กซ์มากจริงๆ” คำตอบที่ได้เล่นเอาต้องยกมือเกาคออย่างที่ติดเป็นนิสัยเวลาคิดมาก ทั้งๆที่พามาเพราะขาพลิกแท้ๆ กลับกลายเป็นเคสใหญ่วุ่นวายเฉยเลย

“พี่โย!!!”

“ห๊ะ!!” ผมสะดุ้งตกใจจนเกือบจะวิ่งไปหาเล็กที่ตะโกนเรียกดังลั่นถ้าไม่ติดที่มันตะโกนออกมาอีกรอบเสียก่อน

“ไปเอาหญ้าหลังรถให้หน่อย ลืมหยิบมา ไวๆด้วย ผมบอกมิไปแล้วว่าเอามาฝาก!!” เออ ให้มันได้แบบนี้ นี่สนิทกันจนเป็นคนใช้ให้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ แอบได้ยินหมอถึงกับแอบหัวเราะเบาๆเลย

ไอ้เด็กนี่ เห็นว่าเศร้าอยู่หรอกนะ!!

ผมกับเล็กใช้เวลาอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์เกือบสองชั่วโมงจนกระทั่งหมอเอ่ยปากว่ามืดแล้วถึงเพิ่งยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็รู้ว่าเป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เล็กขอหมอนอนค้างกับมิคาเอลแต่หมอก็ไม่ยอม อ้อนแล้วอ้อนอีกก็ไม่ยอม สุดท้ายเลยได้แต่มานั่งหูพับบนรถ

“หมอใจร้ายจังอ่ะ”

“โรงพยาบาลสัตว์ไม่ใช่โรงแรมซักหน่อย”

“คืนเดียวเอง!!”

“พรุ่งนี้ก็ได้เจอน่า” ผมโยกหัวมัน โดนขัดใจนิดหน่อยก็มาทำปากยื่นหน้ายู่เหมือนไอ้ลูกหมาอู้ไม่มีผิด ผมจอดรถแวะร้านสะดวกซื้อให้เล็กนั่งรอให้รถไปก่อน ส่วนผมก็ซื้อพวกแปรงสีฟัน สบู่ แชมพู เพราะไม่ได้กลับคอนโดที่กรุงเทพมานานมากจนไม่มั่นใจว่ายังมีอยู่หรือเปล่า ไม่ลืมหยิบมาม่ามาด้วยเผื่อคนบนรถหิวทีหลังอีก จ่ายเงินเสร็จก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปจอดในที่จอดรถเพื่อขึ้นคอนโด

ก็พอจะเข้าใจว่าลอบบี้หรู แต่พอเห็นน้องมันเบียดตัวพร้อมกับมองซ้ายมองขวาร้องอู้อ้ากับโคมไฟแล้วรู้สึกเหมือนพวกเสี่ยพาเด็กขึ้นคอนโดชอบกล แล้วนั่นพี่ยามที่ปกติจะทักกันวันนี้ก็หลบตาผิวปากทำไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีกต่างหากเพิ่มความสมจริงขึ้นไปอีก

“ทำไมหอหรูจังอ่ะพี่”

“คุณแม่ซื้อไว้ให้หน่ะ”

“บ้านเป็นมาเฟียป่ะเนี่ย”

“เปล่า แค่พ่อรวย” ถ้าพูดแบบนี้กับพวกวิศวะคงได้โดนคำหยาบมาซักสองสามชุด แต่เพราะเป็นเล็ก มันถึงทำแค่หยักหน้ารับรู้แล้วเดินตามเข้าลิฟต์มาอย่างเชื่อฟัง รอจนถึงชั้นที่สิบเจ็ด ผมก็เดินนำมาเปิดห้องก่อนเพื่อเปิดไฟ

“โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห” เล็กที่เดินตามมาโวยวายเสียงดัง วิ่งเข้าไปสำรวจห้องผมเหมือนลูกหมา ทั้งจิ้มโซฟา จับโต๊ะ ลูบไล้แจกัน ส่วนผมก็ยืนมองนิ่งๆ ตลกดี

“เดี๋ยวเอาเสื้อมาให้ยืมแล้วกัน เมื่อกี้ซื้อกางเกงในมาจากเซเว่นพอใส่นอนไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวตัวที่ใส่อยู่ส่งก็ซักน่าจะแห้งทันพรุ่ง-”

“หอพี่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรใหญ่!! ดูวิวดิพี่ อันนั้นอะไรอ่ะ หอไอเฟลแน่เลย” ไม่ได้ฟังเลยซักนิดสินะ...

“นั่นเสาสัญญาณโทรศัพท์”

“แล้วนั่นรถไฟหรอ”

“นั่นบีทีเอส เอ่อ รถไฟฟ้าหน่ะ” 

 “อันนี้อ่ะ!”

“ห้าง”

“หูวววววววววววววววว ห้างอยู่ใกล้จัง ไปเดินห้างกัน!!” ไหนหล่ะไอ้เล็กนั่งหน้าเศร้าเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ผมได้แต่เกาหัวแกร่กๆ งงกับมัน

“หื้อ ห้างปิดหมดแล้วตอนนี้ หิวหรือเปล่า? กินแมคได้ไหม?” ผมหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชหาเมนู ปล่อยให้ลูกหมาวิ่งหูหาอยู่ทั่วห้อง

“แมคอะไรอ่ะ แมคเย็บกระดาษอะไรแบบนี้อ่อ”

“อ่า ไก่ทอด เบอร์เกอร์ อะไรแบบนี้”

“อ๋อๆ กินได้ๆ แต่มันดึกแล้วนะพี่ร้านปิดแล้วมั้ง”

“มันส่ง 24 ชั่วโมง”

“หูวววววว โคตรดี แต่สงสารคนส่งอ่ะพี่ เขาง่วงป่ะ ไปรับเองเถอะ” และอีกมากมาย มันวิ่งเข้าห้องนู้นออกห้องนี่ รื้อตู้เย็น ร้องหูวววววดังๆทุกครั้งที่เจออะไรที่บ้านมันไม่มีและร้องดังมากสุดตอนเปิดไปเจออ่างอาบน้ำ มันรีบวิ่งมาขออาบน้ำด้วยตาเป็นประกาย ซึ่งผมก็ได้แต่เกาหัว อยากอาบน้ำก็ต้องมาขอกันด้วยหรอวะ เห็นเด็กมันตื่นเต้นก็ได้แต่พยักหน้าครับ ไม่ลืมเข้าไปสอนมันปรับอุณหภูมิน้ำ ไปเตรียมชุดนอนผ้าเช็ดตัวให้ แกะแปรงสีฟันที่เพิ่งซื้อใหม่ แชมพู สบู่ แล้วก็ไม่ลืมกางเกงในฟรีไซส์ที่ซื้อ ไหงพอแกะมาแล้วตัวใหญ่ขนาดนี้วะ

“พี่โยพี่ น้ำเท่านี้ลงได้หรือยังอ่ะ มาดูให้หน่อย”

“เออ แป๊ปนึง” ผมเกาหัวอีกรอบแล้วเดินหอบของเข้าไปวางไว้ในชั้นวางของในห้องน้ำ มองระยะน้ำก็พอลงได้แล้ว เออ นึกขึ้นได้ว่าครั้งล่าสุดแม่ซื้อไอ้บาธบอมบ์อะไรซักอย่างมาตั้งหลายลูกนี่นา ไม่รู้จะยังใช้ได้อยู่หรือเปล่า เปิดใต้อ่างล้างมือออกก็เจอบาธบอมบ์หลากหลายสี ผมเลยสุ่มๆหยิบมาก้อนนึง

“อะไรอ้ะ”

“บาธบอมบ์”

“ไหนซับไทย”

“ระเบิดอาบน้ำ?”

“เห้ย คนคิดเขาไม่ชอบอาบน้ำขนาดนั้นเลยหรอ”

“เมื่อกี้แปลแบบทับศัพท์ไปหน่อย อ่า มันคือ ว่าไงดี โยนๆไปแล้วฟองก็ฟูขึ้นมา แม่ซื้อมาหน่ะ ไม่เคยลองเหมือนกัน” แถมปกติผมก็ไม่ใช้อ่างอีกด้วย เปลืองเวลา ห้องน้ำผมมีทั้งแบบอ่างและแบบฝักบัวอยู่คนละฝั่ง ผมมักจะชอบอาบฝักบัวแล้วเอาเสื้อผ้ารอซักมาหย่อนๆไว้อ่างแทน

“พี่โยนเร็วๆ” โยเขย่ามือผม

“ลองโยนดิ” มันส่ายหัวรัวทันที

“เดี๋ยวระเบิดขึ้นมาทำไง”

“ฮ่าๆ ก็บอกว่าล้อเล่นไง มันเป็นแค่ฟองหน่ะ” ยังคงทำหน้าไม่เชื่ออยู่ดี คนเรามันจะพกระเบิดไว้ในห้องน้ำตัวเองทำไมวะ ผมแกะพลาสติกออกแล้วโยนก้อนในมือลงน้ำที่เปิดจนครึ่งอ่างดังต๋อม ก่อนที่ฟองจะเริ่มกระจายตัวพร้อมกับเปลี่ยนสีน้ำเป็นสีแดงอ่อนๆ


โอ้โห กลิ่นกุหลาบพร้อมดอกกุหลาบเชียว
ยิ่งดูเป็นเสี่ยเที่ยวอ่างอาบนวดเข้าไปใหญ่ แม่นะแม่!

“หูวววววววว เจ๋งอ่ะ หอมจัง พี่ดมดิ” น้องมันอังน้ำในมือมายื่นใส่จมูกผม ผมสบตากับตากลมที่ดูตื่นเต้นรอผมดมอย่างใจจดใจจ่อทั้งที่จริงๆกลิ่นมันก็ลอยอยู่เต็มห้องน้ำอยู่แล้วแท้ๆเล่นเอาใจเต้นผิดจังหวะไปในทันที

เดี๋ยวไอ้โยเดี๋ยว
นี่น้องนะมึง ปีหนึ่งคณะอื่นด้วยนะมึง มึงจะมาใจเต้นกับแค่เด็กมายืนกระพริบตาใกล้ๆไม่ได้

“อ่ะ เออ ก็ หอมดี”

“กลิ่นติดแขนเลยอ่ะ พี่ดมดิ” น้องมันยกแขนมาแนบจมูกผมอีกรอบ จมูกผมก็ปักไปเต็มๆข้อมือเล็กๆนั่น ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ดันเผลอสูดหายใจเข้าไปเต็มๆตามคำสั่ง ผลคือ…

“อือ หอม”



...หอมแบบที่รู้สึกบาปขึ้นมาเลย!!!



“พี่อยากอาบก่อนป่ะ?”

“ไม่ๆอาบไปเลย อาบไปเถอะ ฉันว่า เอ่อ ฉันไปเตรียมรับอาหารก่อนแล้วกัน ตามสบาย” พูดจบผมก็ชิ่งออกมาทันทีพร้อมกับความรู้สึกเหมือนเป็นคนบาปขึ้นมาหลายเปอร์เซ็น ในแบบที่ตอนแรกบอกจะรับบทพระตอนนี้ไม่น่าจะรับได้แล้ว

หอบหนักเลยให้ตาย ไม่รู้ว่ามันอ้อนด้วยตัวของมันหรือผมแค่มโนขึ้นมาด้วยจิตใจอกุศลของตัวเอง
อาการขนาดนี้ผมรู้ตัวเองโดยอัตโนมัติเลยว่าต้องไปขนผ้าห่มกับหมอนมากองไว้บนโซฟา การนอนเตียงเดียวกันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีซักเท่าไหร่

ตลอดการรอเล็กอาบน้ำ ผมได้แต่เดินรอบห้องให้ตัวเองหายฟุ้งซ่าน รอจนอาหารมาก็ลงไปเอา ตอนนั้นแหล่ะที่นึกขึ้นมาได้ ไหนว่าซื้อมาม่ามาให้เผื่อมันหิวแล้วว่ะ จะสั่งไก่มาทำไมอีก อยากเอาหัวกระแทกประตูตาย ทำไมใจมันวุ่นวายขนาดนี้วะเนี่ยไอ้โยชิ เป็นบ้าอะไรวะ!!

ได้แต่ลมหายใจเข้าลมหายใจออกดั่งดอกไม้บานกู้สติอยู่เกือบห้านาทีถึงเปิดประตูเข้ามาในห้องเพื่อพบกับ...
ตัวเล็กๆในเสื้อใหญ่ๆของผมที่ปิดคลุมกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ผมให้ไว้ใส่แทนกางเกงนอน


“พี่กางเกงในมันตัวใหญ่ไปอ่ะ ผมใส่ไม่ได้”

อา...
แล้วสายตาอกุศลกูก็เข้าใจเลือกจุดโฟกัสดีจริงๆ...


“เอ่อ...”

“ผมซักตัวเก่าไปแล้วด้วย”

ละ ละ แล้วตอนนี้...

“อะ เอ่อ...”


“พี่ไม่ถือใช่ป่ะ?”





ไอ้หมอ!!
มึงรับมือกับเด็กปีหนึ่งได้ยังไงวะ!!


--

ยังคงอยู่กับคนธรรมดากันถึงตอนต่อไป
ฟีลกู๊ดเจือน้ำเกลือเล็กน้อย

ขอบคุณสำหรับทุกวิวและคอมเม้นต์นะคะ
 :mew1: :mew1: :mew1:
 

อ้อ มาอวดแฟนอาร์ตด้วยค่ะ

(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/19149016_434595463585965_7690520989953253322_n.jpg?oh=5147aa0e10b2821aa23d335beafe1c7b&oe=59D027CD)

cradit : alice_no_tabi

(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/18951492_433014557077389_6802700398160878485_n.jpg?oh=75629e3139c903aef397920645fecf26&oe=59A1FAD5)
cradit : @nnongklangnam

น่ารักมากขนาดเห่อเอาขึ้นวอลไอโฟนเลยค่ะ ฮือออออออออออออออออออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-06-2017 19:13:39
คืนนัินของเสี่ยโยนี่เอง. ถือทำไมหนักเปล่าๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-06-2017 19:48:45
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 15-06-2017 19:56:30
รักมิคาเอล รักพี่โยน้องเล็ก มาต่ออีกนะคะ ชอบคู่นี้มากเลยค่ะ น่าร๊ากกกกกกกกก..มากกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 15-06-2017 20:02:19
เสี่ยโย ชอบ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: mmello07 ที่ 15-06-2017 21:40:40
อ่านไปยิ้มไป ฮือออออออ น่ารักจังเลยน้องเล็ก
ลุ้นให้พี่โยตบะแตก :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 15-06-2017 22:03:07
หนูเล็ก น่ารักมากกก หลงรักหนูเล็กเต็มเปาเลยอ่ะ
ทั้งน่ารัก ทั้งน่าสงสารเลย เข้าใจหนูเล็ก เป็นคนคบคนไม่เก่งเหมือนเราเลย ฮืออ
น้ำตาคลอตอนไปหามิคาเอล คิดว่ามิคาเอลจะทิ้งหนูเล็กไปซะแล้ว T T
แต่ก็แอบหวัง ได้กลับไปอยู่บ้าน มิคาเอลจะแข็งแรงแล้วอยู่กับหนูเล็กไปอีกนาน ๆ นะ
พี่โย น่ารัก ใจดีมาก ๆ เริ่มหลงเสน่ห์ความใสซื่อของหนูเล็กแล้วสิ
รอตอนต่อไปจ้า อยากอ่านคู่พี่โยกับหนูเล็กเยอะ ๆ เลยน้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 15-06-2017 22:45:28
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ichiichi ที่ 16-06-2017 01:40:06
เปลี่ยนโยเล็กเป็นคู่หลักก็ดีนะ55 ชอบอ่ะน่ารักดี เพื่อนเราชื่ออเล็ก อ่านละนึกถึงเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 16-06-2017 07:11:35
 :impress2: น้องเล็กน่ารักอะ  พี่โย อดใจไม่ไหวแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 16-06-2017 13:15:29
โอ๊ย ยกป้ายไฟเชียร์คู่นี้สุดตัวเลย น่ารักมากกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 16-06-2017 14:28:42
เศร้าไม่นานเลยนะ เสี่ยโย  :z1:
หวั่นไหวไปกับเด็กขี้อ้อน ควบคุมอารมณ์ดี ๆ นะ  :haun4:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-06-2017 16:24:03
โอ๊ยยตายแล้ว น่ารักมากกก กอไก่ล้านตัว


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 16-06-2017 16:30:52
หลงรักน้องเล็กแล้วเนี่ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-06-2017 21:23:54
เสี่ยโยกับหนูเล็กกกก  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-06-2017 07:31:57
555555 พี่แม่ง เล่นใหญ่ตลอด ทำน้องหูลู่หางตกตลอด

หมอที่ผ่านมาไม่เคยตบมุกใครใช่ไหม เปิดมาที อู้ถึงกับไปต่อไม่ได้
อู้น่ารัก พูดนิดพูดทำ แก้มแดง ทำเขิน ตีเนียน พี่มันถึงชอบแกล้งไง เผื่อได้จริง 55555

แล้วโยรีบเอาน้องควายไปง้อเล็กหรอ

---------

โยยย ไม่ใจง่ายหรอก แต่ใจเร็วมากก ด่วนเวอร์ ถึงกับหวั่นไหวเมื่อเจอเล็กเข้าไป
แต่โยโอเคนะ ยอมรับแบบแมนๆ เรื่องจีบอู้

เล็กน่ารัก เหมือนเด็กน้อย เหมือนคนอยู่แต่บ้าน ไม่ออกไปไหน
ไม่รู้จักอะไรสักอย่าง 55555 แต่ทำพี่โยอยู่ไม่นิ่ง เพ้อเวอร์
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (2) [15/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 18-06-2017 09:23:33
โยเล็กก็น่ารักนะ ตลกพี่โย ใจเย็นนะพี่ เด็กปีหนึ่งก็ดาเมจงี้แหละ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-06-2017 22:00:12


วันควายๆของคุณชายโย 3



กว่าจะกลับมาถึงค่ายในวันต่อไปได้ก็บ่ายกว่าๆเพราะเมื่อวานกว่าจะรอให้เล็กหลับได้ก็ปาไปเกือบเช้า มันเล่นร้องไห้สะอื้นอยู่ในผ้าห่มจนผมต้องเข้าไปปลอบ ปลอบจนน้องหลับฟ้าก็เกือบจะสว่าง เลยได้นอนไปแค่สามสี่ชั่วโมงบนโซฟาแคบๆ พอรถของโรงพยาบาลสัตว์มาส่งมิคาเอล คุณลุงก็รีบเข้ามามาถามไถ่ถึงอาการไม่หยุด เป็นห่วงไม่แพ้กับคนลูก พอเคลื่อนย้ายอะไรเสร็จมิคาเอลก็ดูจะแฮปปี้มากๆที่ได้กลับบ้านซึ่งนั่นยิ่งทำให้เล็กแฮปปี้ขึ้นพอกัน  ปล่อยให้เล่นกันอยู่ซักพักก็ปล่อยให้มิคาเอลพักผ่อน ผมเลยพาเล็กกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเผื่อวันนี้พวกวิศวะที่บ้านจะมีคิวไปเที่ยวไหนด้วย

เข้าบ้านไปสิ่งแรกที่เข้าไปเจอคือไอ้อู้อ้าปากกินขนมปังอยู่แบบงงๆ หน้าตามันนี่ล่กขึ้นมาทันที เหมือนคันปากอยากจะถามแต่ก็สงวนท่าทีไว้ หางกระดิกตีพื้นป้าปๆขนาดนั้น มองมาจากกรุงเทพยังรู้เลยว่าอยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้ว เผลอๆเดี๋ยวซักพักมันก็ไปจับกลุ่มกับเพื่อนมันวิเคาะห์อะไรไร้สาระอีกแน่ๆ

ส่วนเล็กก็เงียบลงทันทีที่เข้ามาในบ้าน มือมันจะเขี่ยๆมือตัวเองเล่น ตาก็จะเริ่มมองพื้นไปเรื่อย หลีกเลี่ยงการสนทนาสุดๆ ไอ้ที่เห็นแปลกตาน่าจะเป็นติดผมแจ เดินไปไหนก็เดินตาม นั่งไหนก็นั่งตาม แถมยังสะดุ้งทุกครั้งที่คนเรียกผมอีกต่างหาก กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเคลื่อนขบวนกันได้ก็ล่อซะพระอาทิตย์เกือบตกดิน

“เห้ยเล็ก กูเติ้ลนะ เรียกเติ้ลไม่ถนัด เรียกนายนภัทรก็ได้”

“ส่วนกูพี่แป๊ะ เรียกแป๊ะไม่ถนัด เรียกโกงอยู่ก็ได้”

“โกงอยู่นี่อะไรวะพี่”

“โหยไอ้เติ้ล มึงนี่นอกบ้าน”

“บ้านนอก!!”

“หลังคาบ้านมึงนี่กระเบื้องหรือกะลา โกงอยู่นี่ดังเลยมึงดังเลย เล่นหนังเรื่องเทรนทูปูดำขยำปูนาอะไรซักอย่าง คนนี่ยกนิ้วให้เลย”

“ยกนิ้วโป้งหรอ?”

“นิ้วกลาง!! สงสัยคนเกาหลีไม่ชอบปูดำ”

“เงี้ยพี่ คนแพ้อาหารทะเลเยอะ”

อีกหนึ่งในความผิดพลาดในชีวิตคือมีพวกแม่งมาอยู่ในรถเนี่ยแหล่ะ....

 “ฮ่าๆ ตลกอ้ะ”

เอ้า... เสือกขำ

“เห้ย นี่ขำจริงหรอ!” ผมหันไปถามเล็ก ซึ่งมันก็หัวเราะจนน้ำตาคลอ มองกระจกหลังไปนี่เห็นหน้าไอ้สองตลกปริ่มกันเหมือนได้เกรดเอ

“เข้พี่แป๊ะ มีคนขำมุกเราว่ะพี่”

“ไอ้เชี่ย กูไม่ไหวแล้วเติ้ล กูต้องโทรบอกแม่แล้วอ่ะ ฮือๆ ทำไงดี ประทับใจมาก” เล่นใหญ่กันไปอีก ไอ้คนหัวเราะก็ยังหัวเราะไม่หยุด ไม่ยักรู้ว่าเส้นตื้น

“ขำตามมารยาทรึเปล่าไอ้เล็ก” ไอ้เติ้ลชะโงกหน้ามาถาม
 
“หื้อ เปล่านะ ตลกจริงๆ มุกดูไม่น่ากล้าเล่นได้เลยอ่ะ”

“เอ่า ชิบหาย เหมือนโดนหลอกด่า”

“ไม่ๆ เราไม่ได้ด่านะ มันแบบ มันตลกจริงๆ เอ่อ จะ จะ จริงๆ” ล่กเลยครับทีนี้ สงสัยคิดมากกลัวไอ้เติ้ลโกรธ มันรีบเขย่าแขนผมเหมือนขอความช่วยเหลือทันที น้ำตาคลอจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ

“มุกพวกมึงก็ไม่น่าจะกล้าเล่นได้ซักมุกอ่ะ”

“ไอ้โยนี่ใจร้ายใส้ระนาด”

“แฮ่!!”

“ระยอง!!”

“แฮ่!!”

“ระนอง!!”

“แฮ่”

“ระ-“

“อีกระนึงก็ตีนกูเนี่ยแหล่ะ เลิกเล่น ลงไปซื้อไก่ให้กู” ผมโยนกระเป๋าเงินใส่ไอ้แฝดตลก ไอ้แป๊ะบ่นงุ้งงิ้งแต่ก็ยอมลงไปซื้อไก่ให้แต่โดยดี มีพวกมันนี่อย่าได้หวังรถเงียบเลย รำคาญยาวไปจนถึงแหล่ะกว่าจะเลิกคึก 

“ฮือออ พี่ ผมขำอ่ะ ปวดท้องเลยเนี่ย”

“เส้นตื้นจังวะเรา” ผมขยี้หัวมัน ยิ้มเก่งเชียวแบบนี้ แก้มบุ๋มเลย

“พี่คงเส้นสูงมากอ่ะ ไม่ขำเลยอ่อ”

“ไม่ใช่ว่าเส้นสูง อ่า หมายถึงเส้นลึกสินะ เออ ไม่ได้เส้นสูงหรอก แต่มุกมันไม่ตลก”

“ตลกดิ ขำจะตาย”

“ขำตรงไหนวะ”

“แฮ่ตรงแฮ่ แบบ แฮ่!!” เออ แฮ่ให้ดูอีก แฮ่เองขำเอง เอ็นดูไม่ไหวจนต้องขยี้หัวไปอีกรอบ มัวแต่มองน้องเพลิน พอมองเลยกระจกออกไปอีกทีก็เจอไอ้แป๊ะยิ้มเลวแซวอยู่ริมหน้าต่าง ไอ้นี่มันกวนส้นตีนจริงๆ เห็นแล้วอยากต่อยตาให้หายตี่ซักสามสี่ที

“โอ๊ย ไก่ร้านนี้มันจะอร่อยหรอวะเติ้ล”

“ทำไมวะพี่”

“ไก่มันดูกินหญ้าอ่อนมากเลยอ่ะ” มาละ มันมาละ ผมด่ามันด้วยสายตาผ่านกระจกมองหลังทันที  เดี๋ยวเถอะมึง ไอ้หน้าตี๋

“โห ใช่อ่อพี่!!” ไอ้นี่ก็ตบได้ตบดี ไอ้น้องเวร

“แบบกินแล้วสำลัก คุกๆๆๆๆเลยอ่ะ”

“โห ขนาดนั้น!!”

“เจ้านี้อร่อยนะครับพี่ จริงๆมีขายในเมืองอีกหลายสาขาเลย อ่อ ไก่ไม่กินหญ้าอ่อนนะครับ” ความเล็กครับ น้องมันรีบหันไปแก้ตัวให้ร้านไก่ประจำจังหวัดทันทีสงสัยกลัวเสียชื่อ เลยได้รับสายตาเอ็นดูไปจากไอ้แป๊ะไอ้หนึ่งที

“โถลูกพ่อ หนูโตมายังไงลูก”

“ห๊ะ? ครับ?”

“เติบโตมาอย่างใสซื่อแต่ครอบครองหัวใจของเสี่ยใจง่ายเข้าให้ซะแล้ว”

ไอ้แป๊ะ!!!
น้องยังหันหน้าไปอยู่ ผมเลยชูนิ้วกลางใส่มันไปทันที 

“เล็ก บอกทางพี่” ผมรีบจับหัวเล็กหันกลับมาทันที น้องมันก็งงๆ บอกทางแบบงงๆ ชี้นู้นชี้นี่ไปไม่ได้เอะใจอะไรมาก ส่วนไอ้สองตัวด้านหลังก็คิกคักกันทันที กว่าจะถึงได้กลายเป็นผมแทนที่ต้องอึดอัดแทนเล็ก รีบเนรเทศพวกมันออกจากรถทันที แม่งเอ๊ย

พอมาถึงก็พบว่าทุกคนมาถึงก่อนหมดแล้ว คนเริ่มเยอะ เล็กก็เริ่มกลัวครับ น้องเริ่มเดินเบียดผมอีกรอบ ตาก็เริ่มล่องแล่กขวาทีซ้ายที

“เล็ก ช่วยพี่ถือไก่หน่อย”

“อื้อ” น้องรับไปถือแต่โดยดี

“เอาไปนั่งกินกับปันกับอู้ไป” ผมพะเยิดหน้าไปทางปันกับอู้ที่นั่งเอาเท้าเตะน้ำกันอยู่

“ไม่เอา นั่งด้วยดิ”

“เล็ก”

“ไม่เอาพี่ ไม่ชอบ ไม่เอา”

“เดี๋ยวนั่งอยู่ใกล้ๆ เอาไปชวนเพื่อนกินไป” มันเบะปากทำท่าจะร้องไห้ปลอมๆผมเลยเขกหัวมันไปหนึ่งที  ไอ้พวกปีหนึ่งก็กำลังจับไอ้อู้โยนน้ำ น้องเทคผมมันก็ตัวเล็กขี้โวยวายง่ายต่อการจับโยนจริงๆ แกล้งกันไปอยู่แบบนั้น ผมเลยผลักน้องไปนั่งแถวปัน แอบภาวนาให้ปันมันยอมสื่อสารภาษาคนกับเล็กเหมือนกัน

นั่งกินไก่กันสองคนไปซักพักอู้ก็ขึ้นจากน้ำมาคุยด้วยครับ ซักพักก็คุยใหญ่เชียว เห็นแบบนี้ค่อยโล่งใจ คุยต่อไม่เท่าไหร่ ชวนกันเล่นน้ำอีก นี่เลยแอบส่งสายตาปรามไอ้แป๊ะไปก่อนเลยทีนึง เดี๋ยวเล่นอะไรแผลงๆอีก

“น้องคนนั้นชื่ออะไรนะ” เสียงเหม็นๆดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม แค่เสียงยังเหม็นเลยครับคิดดู

“เสือก”

“ไอ้เหี้ยโย”

“เหี้ยไรไอ้หมอ” ไม่มองก็เกือบคิดว่าเป็นกองขยะที่นักท่องเที่ยวมาทิ้งไว้ครับ เห็นแล้วรำคาญลูกตาดำเหลือเกิน

“พวกมึงนี่ก็เหมือนหมาดีเนาะ” ไอ้ภูมิหัวเราะขึ้นมากลางวง

หมดอารมณ์จะคุย ผมยกมือถือมาไถเล่นพรางส่องพวกที่เล่นน้ำอยู่ไปด้วย กลัวจะเกิดอันตรายอะไรกัน แต่ละคนดูไม่ค่อยมีสติกันซักเท่าไหร่ เห็นไอ้แป๊ะจับอู้ทุ่มอยู่สามสี่รอบครับ น้องก็โวยวายลั่นน้ำตก เล่นกันจนตัวเปื่อยซักพักอู้ก็ว่ายท่าลูกหมาตกน้ำมาขึ้นฝั่ง แค่เห็นอู้ว่ายกลับ ไอ้หมอมันก็ลุกขึ้นรอแล้วครับ

“พี่หมอ แกะกระเป๋าผมเอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อยสิ”

“เดี๋ยวกูพาไป ตรงนั้นคนเมาเยอะ” ผมมองตามไอ้หมอไปก็เจอกลุ่มวัยรุ่นนั่งกินเหล้ากันเสียงดังดูอันตรายจริงครับ ไอ้หมอถึงได้เดินติดระยะประชิดขนาดนั้น  ผมได้แต่ถอนหายใจ มีไอ้หมอไปด้วยก็หมดห่วง ขืนเดินไปคนเดียวกลัวมันจะโดนฟาดกระดูกหักเสียก่อน

ต่อจากนั้นแค่ประมาณสิบนาที เล็กก็ว่ายกลับฝั่งมาเหมือนกัน ผมเลยเปิดกระเป๋ามันหยิบผ้าเช็ดตัวออกมารอไว้ให้ ไอ้ภูมิดึงกับหันมามองพร้อมกับยกคิ้วสงสัยใส่

“ห้องอาบน้ำอยู่ตรงไหนนะพี่” มันกอดตัวเองเหมือนหนาว ผมเลยรีบลุกขึ้นยืน

“ไป เดี๋ยวพาไป”

“ครับ” ผมปล่อยให้น้องเดินนำแล้วตัวเองเดินตาม ไม่ลืมส่งสายตาใส่รอบข้างที่แซวน้องไปด้วยทีนึง มันขาวครับ ขาวซีดๆเลย แขนที่โผล่ต่อจากเสื้อสีดำมันออกมาเนี่ย ตัดกับสีเสื้อได้เป็นอย่างดี ล่อสายตาคนรอบข้างเสียเหลือเกิน พอเดินไปจะถึงก็ตรงจังหวะกับที่อู้ออกมาจากห้องอาบน้ำพอดี

“เชี่ย มึงโคตรขาวเลยว่ะเล็ก”

“นายก็ไม่ได้ดำนะอู้”

“แต่มึงขาวไปอ่ะ” อู้เดินมาบีบๆแขนเล็ก

“เอ้อ คืนนี้วัดแถวบ้านมีงาน พ่อเราบอกว่าให้ชวนไป คนอื่นตกลงแล้วแต่นายอาบน้ำอยู่”

อ่า....
หมาตรงนี้แหล่ะครับ ไม่ได้โดนชวน...

“เอาดิ น่าสนุกออก”

“เราสนิทกับเจ้าของชิงช้าสวรรค์ด้วยนะ”

“เห้ยดี โกงค่าเข้าได้ไหมวะ”

“ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวไม่สบาย” ผมดันหลังเล็กไปนิดนึง ไม่ได้หงุดหงิดที่น้องมันคุยเพลินอะไรหรอก

แต่หงุดหงิดที่ไม่ได้ถูกชวนไปงานวัด!!!

โคตรไร้สาระเลย!!

“อย่าดันดิพี่” เล็กหันมาค้อนผม สงสัยจะติดใจไอ้อู้เข้าให้แล้ว ผมส่ายหัวแล้วดันหลังมันต่อ พอเข้าห้องน้ำไปได้ผมก็ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ รอจนน้องอาบน้ำเสร็จเลยเดินไปรอหน้าห้องน้ำก่อน ยอมรับครับ หงุดหงิดจริงๆว่ะ

“อารมณ์เสียหรอ” แรงสะกิดที่แขนยิกๆจนต้องหันไปมอง

“ไม่เห็นรู้ว่าจะไปงานวัด”

“อ้อ จะไปงานวัดนะ”

“บอกคนอื่นครบแล้วลืมบอกกู..พี่ เนี่ยนะ” แอบหลุดครับ อยู่กับพวกวิศวะไม่ค่อยได้พูดคำว่าพี่เท่าไหร่ เล็กมันงงไปนิดนึง

“ก็บอกแล้วตอนนี้นี่ไง”

“ไหนบอกว่าบอกคนอื่นครบแล้วไง”

“พี่เป็นคนอื่นที่ไหนอ่ะ”

“...”

“เป็นเพื่อนผมต่างหาก”


อ่า....
ไอ้หมอ!!
ลืมถาม!!
ตกลงมึงรับมือกับเด็กปีหนึ่งได้ยังไงวะ!!!


.
.
.

ต่อจากน้ำตกก็เป็นงานวัดที่เพิ่งโดนเพื่อนเล็กชวนมาครับ เป็นสถานที่ที่ถ้าผมไม่ติดวิศวะมหาลัยนี้คงไม่น่าได้มาเดิน ฝุ่นเยอะฟุ้งไปหมด ปัดจนเลิกปัก ไดแต่ภาวนาให้ปอดตัวเองไม่ดำไปเสียก่อน คนเยอะแบบนี้ก็ตามเดิมครับ โดนตัวเล็กๆมาเดินเบียดอยู่นั่นแหล่ะ ตัวมันไม่ได้เล็กแบบอู้ สมส่วนผู้ชายปกติครับ แต่ขาวมากจริงๆ ขาวซีดเหมือนไม่มีเลือด

“พี่อยากกินไรป่ะ”

“อะไรก็ได้” เล็กเงียบไป ซักพักก็เดินตามอู้ตามปันไปกินร้านนั้นร้านนู้น เห็นมันหัวเราะพูดคุยกับคนอื่นเป็นปกติก็รู้สึกดีครับ

“แหม เพื่อนผมวันนี้หน้าตาดูดีนะครับ” ไม่ดีก็ตรงไอ้เด็กเยาวราชน่ารำคาญแถวนี้เนี่ย

“เสือก” ผมด่าไอ้หน้าตี๋ไปทีนึงข้อหากวนตีน

“หน้าตาเหมือนเลี้ยงต้อย”

“ไอ้แป๊ะ”

“อิอิจ้าห้าห้าบวก ล้อนิดล้อหน่อยมาทำเป็นหงุดหงิด มีเด็กแล้วทิ้งเค้าเลยน้า งุ้ยๆ” สมกับตำแหน่งส้นตีนแห่งวิศวะ ใครอยู่ด้วยก็อยากกระทืบมันทั้งนั้น

“ไปไกลๆกูเลยไป”

“ล้อหน่อยเว่ย ไอ้ห่าตกใจ เพื่อนกูอกหักไม่กี่วันไมไวไฟจังวะ” อย่าว่าแต่แป๊ะสงสัยเลย ผมก็สงสัย แอบถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไม

หรือมันคือความสงสาร...
ก็คงใช่ แว่บแรกสำหรับผมมันเป็นเด็กน่าสงสาร สัญชาติญาณความเป็นพี่ก็ยิ่งทำให้เป็นห่วงมันยิ่งขึ้น ถ้าการเริ่มต้นด้วยความสงสารมันไม่ได้ดูผิดอะไร ผมก็ยอมรับว่าเริ่มต้นด้วยความสงสารจริงๆ

ไม่ว่าจะจะเริ่มต้นด้วยอะไรแล้วก็ตาม


แต่... ตอนนี้ผมโคตรอยากดูแลมันเลย



“พี่โย ชิมนี่ดิ” เล็กวิ่งดุ๊กๆเข้ามาหาผม ตาเป็นประกายวิบวับอีกแล้ว

“อะไรหน่ะ ไม่น่ากินเลย” มันเป็นไอติมสีดำๆครับ

“ปันบอกว่าไอติมชาเขียว” ชาเขียวเข้มหรือไงถึงได้ดำขนาดนี้

“ปันมันมั่วไปเชื่อมัน”

“อร่อยนะ ผมกินแล้ว” ว่าแล้วช้อนก็มาจ่อถึงหน้า ผมเลยอ้าปากชิมไป ก็หวานๆแปลกๆลิ้นดี มองผ่านช้อนไปเห็นหน้าตาคนตั้งใจป้อนก็อดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้

“อร่อยไหมหล่ะครับเสี่ย รสชาติของบาป”

“กินไอติมมันก็จะต้องคุกๆหน่อยอ่ะพี่ แบบคุกๆๆๆอ่ะพี่แป๊ะ”

“เสี่ยว่าอร่อยไหมครับ ถ้าอร่อยรีบแดก ไม่งั้นข้าวแดงกับโอเลี้ยงเสี่ยจะเบื่อ”

ไอ้พวกเวรนี่ หันไปด่าแม่งซักทีดีไหม

“มึงคลุกอะไรวะเติ้ล ไอติมมันไม่มีทอปปิ้ง”

“มึงไม่เกทหรอปัน”

“อะไรวะ กูงง”

ปล่อยให้พวกมันงงกันต่อไป อยู่นานชักเริ่มรู้สึกบาปขึ้นมาจริง ผมรีบคว้ามือเล็กแล้วลากออกมาทันที ซึ่งเจ้าของมือก็ไม่ได้สนใจอะไร มองซ้ายมองขวาไล่ดูร้านของกินไปเรื่อย ผมก็แวะบางร้านที่มันมองนานหน่อย ก็จะทำเนียนเป็นซื้อมาชิมก่อนจะก็แกล้งไม่ชอบแล้วส่งต่อให้มันกินแทน เห็นเคี้ยวแก้มตุ้ยๆก็อดเอ็นดูไม่ได้

สาวๆเหลียวหลังมองมันพอๆกับที่ผู้ชายหลายคนมอง ผมเป็นคนขี้หึงและขี้หวง แต่ถ้าในกรณีที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันก็แสดงออกไม่ได้ เลยได้แต่ทำเป็นเดินชิดมากขึ้นแค่นั้นไม่ได้แสดงอาการหรือสีหน้าอะไรออกไป ถัดจากโซนของกินมาก็เป็นโซนซุ้มเกมต่างๆคนที่เบียดแน่นกันน่าดู

“พี่โย ปาโป่งกัน”

“เอาสิ”

ผมยิ้มแล้วจ่ายเงินค่าลูกดอกเผื่อทั้งของผมและของมัน ได้มาเจ็ดลูก ปาไม่แตกซักลูก ไม่รู้ว่าลูกโป่งยางมะตอยหรืออะไร มีใครเคยบอกไหมครับว่าผมเนี่ยจัดอยู่ในจำพวกอะไรที่จีบสาวได้ดีเนี่ยจะห่วยทั้งหมด เช่นการร้องเพลงเล่นกีตาร์ เล่นเกมก็มักจะแพ้ กีฬาก็ไม่ค่อยถนัด ไอ้แป๊ะมักบอกว่าผมควรอยู่นิ่งๆแล้วสะบัดบัตรเครดิตหล่อๆรวยๆไปวันๆก็พอ

จังหวะนั้นเองพี่ประจำซุ้มก็ขยิบตายิบๆให้ผม อะไรวะ ฝุ่นเข้าตาฉันไม่ได้ร้องไห้? พอเห็นผมหน้างง พี่เขาก็รีบชูแบงค์ร้อยในมือขึ้นมาสามใบทันทีก่อนจะชี้ไปที่รางวัลใหญ่ที่ห้อยอยู่มีหลายแบบให้เลือก โอโหพี่ ติดสินบนกันมันตั้งแต่ซุ้มปาโป่ง

ทำแบบนี้นี่มันโคตรดูถูก!!


“ฮืออ ผมอยากได้ตุ๊กตาควายตัวนั้นเลยอ่ะ”



ดูถูกแล้ว!!
มาเอาเงินไปเลย!!
 
ปลิวไปสามร้อยพร้อมกับรอยยิ้มคนข้างๆที่กอดควายตัวเบ้อเร่อในอ้อมกอดที่ตัวเองเข้าใจว่าผมปาได้ไม่ถึงแต่เจ้าของร้านใจดีให้เฉยๆ เดินวนอยู่ซักพักใหญ่ๆมาเจอเดอะแก็งกำลังยืนรวมกันอยู่กลางลาน เล็กนี่รีบวิ่งเข้าไปอวดควายใหญ่ ส่วนแป๊ะก็มองมาที่ผมอย่างรู้ทัน ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นไหมนะครับ แต่ไอ้แป๊ะกับผมเนี่ย มันเหมือนมีเวรมีกรรมต่อกันให้ต้องรู้ทันกันอยู่ทุกเรื่อง
 

“ถ้าพี่บีสั่งช่าให้ดำน้ำช่าก็จะถามว่าลึกแค่ไหน”

“อะไรของมึง”

“ถ้าพี่บีติดสินบนเด็กปาโป่ง ช่าก็จะถามว่าเท่าไหร่”

“สามร้อย”

“กูว่าแล้ว”

พี่บีจำแลงได้แต่ส่ายหน้าไปมา ไหงบีน้ำทิพย์มาโผล่งานวัดบ้านนาได้วะ แล้วช่าอะไรของมัน อยากจะยันตกคลองแถวนี้จริงๆ ที่ที่เรายืนรออยู่ตรงซุ้มรถบั๊มพ์ครับ เพลงก็เปิดดังเหลือเกินจนไอ้เติ้ลไอ้แป๊ะทนไม่ไหวต้องขยับเท้าออกสเตปกัน ซึ่งท่าก็คลับคล้ายครับคลาเหมือนเคยเห็นตอนปิดประตูทับหางจิ้งจก จับไปยืนกลางซุ้มน่าจะโดนเด็กรุมขับชน เล็กนี่ก็ขำหน้าดำหน้าแดงตบมือไปกับเขาอีกต่างหาก ทำไมวันนี้มันยิ้มเก่งจังนะ

เห้อ ยอมรับแบบเสี่ยวๆเลยว่ามันดีกับใจ

“พี่ไม่ออกไปเต้นหรอ”

“ไม่หล่ะ”

“อยากเห็นพี่เต้นอ่ะ”

เออ ก็เต้นอยู่ แรงด้วย
หัวใจเนี่ย!!

กว่าที่จะรวมตัวกันกลับก็เล่นเอาผมใจสะดุดรอยบุ๋มที่แก้มนั้นอยู่สิบกว่ารอบ ขากลับคราวนี้ไอ้เติ้ลไอ้แป๊ะหลับเป็นตายครับ ออกสเตปแดนซ์กันจนหมดแรง แต่นั่นก็ถือเป็นสิ่งดีๆนะครับ เพราะตอนนี้รถสงบมาก มีแต่คนข้างๆที่กอดตุ๊กตาควายแน่น พยายามถ่างตาอยู่เป็นเพื่อนผม

“ง่วงก็นอนไปเถอะ”

“ฮื่อ ไม่ได้ง่วง”

...หรอ ตาจะปิดอยู่แล้ว 

“นอนไปเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วปลุก”

“ไม่เอา อยู่เป็นเพื่อน ทางมันมืด”

“แต่ถ้าง่วงก็หลับได้นะ”

“ไม่เอา จะอยู่เป็นเพื่อน” ยังคงดื้อ

“ดื้อจังนะ” ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวเล็ก แต่ตายังคงจับจ้องไปตามถนน

“เพื่อนพี่คุยกันว่าพรุ่งนี้จะกลับมหาลัยกันแล้ว...”

อ่า... จริงด้วย อาจจะเพราะพวกเราเกรงใจคุณลุงคุณป้าครับ เล่นมาอยู่อาศัยเป็นเกสท์เฮาส์กันเชียว งานของค่ายก็เสร็จแล้วเลยตัดสินใจที่จะกลับมหาลัยกันเลยพรุ่งนี้ ผมได้แต่รู้สึกโหวงขึ้นมาในอก

“อื้อ งั้นก็คง... เจอกัน... ตอนเปิดเทอม? “

“...” เล็กกอดตุ๊กตาควายแน่นพร้อมกับหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง

“อยู่หอเดียวกัน หากันไม่ยากหรอก”

“อื้อ”

“ไว้พาไปกินข้าว”

“อื้อ”

“อื้ออะไร” ผมหัวเราะกับท่าทีเด็กๆของมัน

“ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ”

“...”

โอ้โห...
รถเป๋จนโดนไอ้หมอบีบแตรด่ามาหนึ่งที

ผมได้แต่ขับไปแบบตกใจตาโต เมื่อกี้เหมือนใจหยุดเต้นไปสามวิถ้วน เสียงอ้อนนิดหน่อยถึงกับกุมพวงมาลัยไม่อยู่ หนักแล้วโยเอ๊ย หนักแล้วจริงๆ

“ผมก็รู้ว่ายังไงเปิดเทอมก็ได้เจอพี่แหล่ะ”

“...”

“แต่ตอนนี้ก็อยากให้พี่อยู่ด้วยเหมือนกันอ่ะ”

ปี๊น!!
เสียงแตรลั่นดังมาจากด้านหลัง ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก เหมือนไอ้หมอจะหงุดหงิดที่ผมผ่อนคันเร่ง มันเลยขับรถแซงไปก่อน ตอนขับผ่านไม่ลืมลดกระจกตะโกนด่าอะไรซักอย่างอีกด้วยแต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ไปทะเลาะกลับแล้วครับ สติได้แต่โฟกัสอยู่กับคำพูดคำจาอ้อนๆที่ดังมาจากข้างๆโดยที่คนพูดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใช้โทนเสียงแบบไหนพูดอยู่
   
“ยะ ยะ อยู่ทำไมหล่ะ ก็กลับไปอยู่กับมิคาเอลไง”

“อยู่กับมิก็ชอบ”


“...”

“อยู่กับพี่ก็ชอบ”



บึ้มมมมมมมมมมมมมมม!!!
อยากจอดรถแล้วลงไปตะโกนว่าแม่งเอ๊ยดังๆซักทีนึง แต่ติดที่มันดึกแล้ว ผมได้แต่กระพริบตาถี่ๆเรียกสติตัวเองกลับมา หลังเจอหมัดฮุคไปเต็มๆสามหมัด หูอื้อเลย มีใครบอกไหมครับว่าผมเนี่ยโคตรแพ้ทางการโดนอ้อนเลย

“…” พูดอะไรไม่ออกครับ ได้แต่กลืนน้ำลายหนืดลงคอ

“แต่เดี๋ยวค่อยเจอที่มอก็ได้แหล่ะ อยู่อีกตั้งหลายปี”

“ไหม”

“อะไรนะพี่?”



“แล้วอยากให้อยู่ไหม”


“...”

“ถ้าอยากให้อยู่ก็จะอยู่”


ผมพูดออกไปทั้งๆที่มองท้ายรถไอ้หมออยู่ ใจนี่เต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกมาด้านนอก รอคำตอบไม่ถึงสิบวิ เสียงใสก็ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

“อยากครับ!!”


เห้อ...
แพ้ทางไปหมดทุกทางแล้วจริงๆ


“อื้อ คุก” ไม่ทันได้เขินเต็มที่เสียงเหมือนละเมอจากด้านหลังดังมาหลอกหลอนเสียก่อน เกือบลืมไปแล้วว่ามีพวกมันนั่งอยู่ในรถ


 พรากผู้เยาว์อะไรวะ!! น้องมันอายุเกิน 18 มาแล้วโว้ย!!
 แค่หน้าตามันจิ้มลิ้มเฉยๆ แม่งล้อจนรู้สึกบาปจริงแล้วเนี่ย ไอ้พวกเวร นอนหลับยังจะกวนตีนได้ ไม่คุกอะไรทั้งนั้น นี่อยู่ด้วยใจกึ่งบริสุทธิ์จริงๆ ก็.. ก็แค่อยู่เป็นเพื่อนรุ่นน้องตอนปิดเทอมเฉยๆ

จริงๆนะ!!
จริงๆ!!!

หลังจากนั้นสองอาทิตย์คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมใช้เวลากับการปิดเทอมไปกับอะไร ที่แน่ๆตอนนี้เริ่มสื่อสารภาษาควายได้แล้วนิดหน่อยแถมได้สกิลการทำนาเพิ่มมาอีก เหนื่อยก็เหนื่อยครับ ร้อนมากๆด้วย แต่พอหันมาเห็นแก้มบุ๋มๆใต้หมวกฟางใบใหญ่ๆที่เดินข้างๆแล้วก็



...ก็แพ้ทางจริงๆนั่นแหล่ะครับ


--

จบพาร์ทวันควายๆแล้วค่า
: )

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-06-2017 22:36:20
แนะๆๆๆมีเชคอายุเด็กแล้วด้วย ฮิ้วววว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: allegiant1994 ที่ 20-06-2017 23:02:50
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โยแบบกากมากอะเอาจริง
มิน่าตอนอู้ถึงแพ้พี่หมอ ต้องให้น้องเล็กรุก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 20-06-2017 23:04:10
คู่นี้น่ารักอ่ะ อิพี่โยใจง่ายมากกกก
555555+ หนูเล็กก็น่ารัก

รักทุกตัวละครเลยอิอิ :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 20-06-2017 23:45:43
งู้ยยยชอบคู่นี้ น้องเล็กอ้อนได้น่ารักมากก เสี่ยโยยังไหวมั้ยคะ5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: mmello07 ที่ 21-06-2017 00:15:45
ชอบคู่นี้มากเลยอ่า อยากอ่านอีกกกก :z3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-06-2017 00:27:48
ทำไมเหมือนหนูเล็กรุกอยู่ฝ่ายเดียว พี่โยคือตั้งป้อมรอรับการโจมตี  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-06-2017 06:57:14
 :man1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 21-06-2017 07:16:59
ชอบคู่นี้มากกกกก  หลงรักน้องเล็กที่สุดของที่สุดเลย
เด็กอะไรอ้อนแบบไม่รู้ตัว คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น น่ารักน่าฟัดที่สุด
เราเป็นพี่โยก็ใจอ่อนยวบเหมือนกันนั่นแหละ เด็กมันน่ารักขนาดนี้
จบวันควาย ๆ แล้วเหรอคะ ไม่มีช่วงที่พี่โยอยู่นี่กับน้องเล็กก่อนเปิดเทอมเหรอ T T
ฮือออ ชอบพี่โยน้องเล็กมาก ๆ อ่ะ อยากให้เป็นเรื่องยาว
ถึงไม่ได้เรื่องยาว ก็ขอให้มีพี่โยน้องเล็ก มาให้หายคิดถึงเยอะ ๆ เลยนะคะ  :mew6:
ขอบคุณมากค่ะ  โอย รักน้องเล็กที่สุด  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 21-06-2017 07:34:40
ได้ข่าวว่าพี่โยเพิ่งอกหักนะค้าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 21-06-2017 09:44:22
ชอบคู่นี้ อยากอ่านอีกกกกก
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 21-06-2017 11:10:24
อยากจะตะโกนดังว่าา


เขิลเว้ยยยย


ใส่หน้าสองคนนี้จริงๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ichiichi ที่ 21-06-2017 11:53:05
แยกพี่โยน้องเล็กมาทำเรื่องใหม่ได้ม้ายยยยย อยากได้คู่นี้เยอะๆ เลยอ่า
ชอบมาก มันน่ารักดี น้องเล็กซื่อๆ ใสๆ อ่ะ ชอบ เอ็นดูมาก อยากให้มีคู่นี้เป็นหลักเลย ฮือออ

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 21-06-2017 12:09:37
คุก...
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 21-06-2017 13:24:54
ป๋าโย กำลังหลงเด็กคนใหม่ ทิ้งน้องอู้แล้ว......555++++
รอเปิดเทอม พร้อมความรักคู่รัก คู่ใหม่  :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 21-06-2017 17:01:53
แหล่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll วันควายๆของคุณชายโย (3) [20/06/17] ◄ p.21
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-06-2017 02:03:38
หนูเล็กน่ารักมากกก หลงงงง
อยากเอาไปเลี้ยงไว้ดูเล่นน
ส่วนพี่โยนะคะ อาการดีกว่าพี่หมอนิดนึง
แลกมาด้วยการใจง่ายขั้นสุดอะ
แต่แพ้ทางหนูเล็กของจริงเลย5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 22-06-2017 20:03:07


22

ยินดีต้อนรับกลับเข้าสู่อกน้องอู้คนเดิมครับ ในที่สุดก็ผ่านพ้นช่วงปิดเทอมๆสั้นสองอาทิตย์กว่าๆไปแล้วอย่างรวดเร็ว เร็วขนาดที่เรียนต่อมาอีกหลายอาทิตย์ก็ยังรู้สึกว่าทำไมกูไม่ได้ปิดนานกว่านี้วะ เวลาผ่านไปไวยิ่งกว่าตอนแอบตดในลิฟต์ ก็เรียกได้ว่าเป็นสองอาทิตย์ปิดเทอมสั้นๆที่ชีวิตผมแทบไม่มีอะไรเลยนอกจากวงจรชีวิตเด็กหอกับการใช้เวลาเดทโง่ๆกับพี่หมอ เดทโง่ๆก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่ซ้อนจักรยานรอบมอ ไปแวะให้อาหารปลา วิ่งเล่นตรงวงเวียนมหาลัย กินนู่นกินนี่แล้วก็กลับมานอนกลิ้งบนเตียง แถมนี่เปิดเทอมมาหลายอาทิตย์กิจวัตรประจำวันก็ยังเหมือนเดิมแทบไม่เปลี่ยนไปเลย

ว่าแต่ถึงพูดเดทแล้วก็เขินๆอ้ะ จะเรียกว่าแฟนก็เขินอีกนั่นแหล่ะ
แต่ก็...เอ่อ เออ ก็ ก็แฟนแหล่ะครับ ประมาณนั้นแหล่ะ แต่ก็เรียกย่อๆได้ใหม่ว่าแค่คนที่นอนเตียงเดียวกันแบบไม่มีหมอนข้างกั้นก็ได้จะได้ไม่เขินมาก

“ไอ้อู้ มึงหน้าแดงทำไมเนี่ย”

“กูกินแตงกวาเยอะ”

“มีผัวแล้วโง่ขึ้นหรอ มึงคนนะไม่ใช่กัปปะ” โอ้โห นี่หรือคือคำพูดของนิสิตหญิงคณะวิศวะ ผมได้แต่มองจ๊ะจ๋าผู้เป็นเฮดภาคด้วยสายตาอนาถใจ การตัดหน้าม้าซีทรูให้ดูเกาหลีไม่ได้ช่วยมึงให้ดูเป็นผู้หญิงขึ้นเล้ยยย

“ไม่ใช่ผัวโว้ยยยยย”

“จะบอกว่าตัวเองเป็นผัวพี่เขางั้นสิ”

“ใช่!!”

ได้รับหน้าเหม็นเบื่อจากเพื่อนรอบโต๊ะจำนวน 10ea
อะไรวะ! ทำไม! ทำไมผมจะเป็นผัวบ้างไม่ได้วะ

“ตัวมึงเท่าแขนพี่หมอข้างเดียว ไอ้ห่า เอาแรงที่ไหนไปกดพี่เขาวะ กูหล่ะหมดอารมณ์ ไปดีกว่า เหม็นคนโง่ ฝากส่งงานอาจารย์พนมด้วย” เห้ย มึงก็เวอร์ไป แขนคนหรือเสาอาคารเรียน 

ไม่รู้ไม่ชี้ครับ เข้าประเด็นนี้ปุ๊ปผมต้องเริ่มเฝดตัวเองออกเงียบๆทำตัวให้เนียนไปกับเก้าอี้ เรื่องบนเตียงนี่เพื่อนก็สงสัยกันเกือบทุกคนแหล่ะครับ ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สงสัยโพสิชั่นหรอกเพราะออกจะชัดเจนชัดแจ้งจะตายไป แบบที่ผมไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับว่ายอมเป็นรับ 

ไอ้พี่หมอก็ยังคงหื่นกามเหมือนเดิมทุกวัน แต่พี่มันอารมณ์แหย่เล่นครับ เปิดโอกาสคลุกกันบนเตียงแบบบรรยากาศพาไปทีไรพี่มันก็ไม่ได้อะไรเกินเลยซักรอบ มักจะเริ่มที่จูบแล้วก็หยุดที่จูบอยู่แบบนั้น อยากจะด่าพี่มันว่ากระจอกแต่ลืมไปว่าก็ดีแล้วนี่หว่า

“กูไม่ได้อยากเสือกเลยนะไอ้อู้”

“กูเชื่อมากมั้ง” ยังมีหน้ามาพูด คำว่าขี้เสือกนี่เด่นกว่าหน้ามึงอีก
 
“คือไอ้พีอ่ะสงสัยแล้วมันฝากกูมาถาม”

“ไรไอ้เหี้ยเติ้ล ตลกแล้วมึง” โดนไอ้พีฟาดไปป้าปนึงถึงกัร้องเอ๋งหดคอกลับไปทันที ข้อหาขี้เสือกไม่ลงทุน

“งุ้ยยยย มันก็จะเขินๆหน่อยอ่ะ แบบก็อยากจะรู้อ้ะ นี่สะบั้มดุ้งกันไปยังงง” มาอีกแล้วไอ้คำนี้ ผมยกตีนขึ้นยันไอ้เติ้ลทันที่พูดจบแต่เหมือนมันรู้ครับเลยรีบกระโดดลุกขึ้นยืนเลย

“ไอ้พวกเหี้ย!!”

“ยังแน่เลยแบบนี้ ไอ้อู้ มึงแน่ใจนะพี่หมอไม่ได้ตายด้านอ่ะ” ตายด้านห่าอะไรมาแทะเล็มกูอยู่ทุกวินาทีที่ที่อยู่ด้วยกัน แถมตื่นเช้ามายังเคารพธงชาติเกือบทุกวันไม่มีขาดอีกต่างหาก ตื่นมาเห็นแล้วก็เขิน เลยต้องเอาตุ๊กตาหมีไปวางปิดไว้ให้

โว้ยยยยยยยยยย มันก็เขินกันบ้างสิครับ!!
พี่หมอแม่งชอบนอนโชว์มะเขือม่วงอยู่นั่นแหล่ะ ตื่นมาเห็นโด่เด่แทนที่จะอายเสือกมาสะกิดให้ดูแทน พอเห็นผมหน้าแดงโวยวายพี่มันก็จะหัวเราะสะใจ 

“ไอ้สัด แล้วมันใช่เรื่องของพวกมึงไหมเนี่ย”

“ใช่สิวะไอ้อู้ มึงไม่เคยได้ยินคำว่าเรื่องของเพื่อนก็เหมือนเรื่องของเราหรอ!!”

“ไม่เคย!!”

“งุ้ยยย อยากรู้อ่ะ บอกหน่อยยยยย ก็อยากรู้อ่ะ มึงก็รู้ว่ากูขี้เสือกอ่ะอู้ บอกหน่อยยยยยย” พอวิธีหน้าด้านไม่ได้ผลก็มาทำเป็นอ้อนกูทันทีเชียวไอ้หน้าโจร ผมยกตีนยันไอ้เติ้ลไปห่างๆทันที

“ไอ้เติ้ล มึงนี่ไม่มีศิลปะในการเสือกเลย”

“ไหนยังไงครับจารย์’พี โชว์ของจริงหน่อย”

“อู้ พี่หมอเอียงซ้ายหรือเอียงขวา”

“ไอ้เหี้ยพี!!”

“อ้าวไม่เวิร์คแฮะ ไหนเพื่อนปันมึงลอง”

“มึงจูบกับพี่หมอยังอ่ะ”

แค่พูดถึงจูบ ผมก็พาลคิดไปถึงการคลุกคลีบนเตียงเมื่อวานเลย เกือบจะติดเรทเข้าให้แล้ว พี่มันบี้เล่นเป็นปีโป้อยู่จนหัวติดขอบเตียง เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่แค่เผลอแค่วิเดียวเป็นต้องรีบวิ่งมางับปากให้ได้ สถานที่ก็แสนจะเสี่ยงบนเตียงนุ่มนิ่มเหมือนเป็นใจให้เลยเถิด ดีนะที่พี่หมอมันหยุดไว้ทัน

มะ มะ ไม่งั้นคง...

“เอ้า!! หน้าแดงว่ะ!! จูบไปแล้วสินะแบบนี้” ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองทันที แดงหรอวะ แดงหรอ นี่กูทำตัวมีพิรุธไปอีกแล้วหรอ!!

“กูไม่ได้หน้าแดง กูแค่...”

“แดกแตงกวาเยอะ? ”

“เออๆ กูแดกแตงกวาเยอะ!! ”

“ถามจริงไอ้อู้ ที่มึงไม่ยอมพี่มันเนี่ยเพราะมึงกลัวหรอวะ” ไอ้พีท้าวคางถามผมจากอีกมุมโต๊ะม้าหินอ่อน

“ไอ้สัด กูไม่ได้กลัว!! “

“มึงไม่กลัวแต่กูกลัวแทนว่ะ ได้ข่าวว่าเจ็บมากนะมึง เหมือนเอาท่อนซุงยัดรูเข็ม”

“มึงเป็นเข็มหรอเติ้ลถึงรู้ว่าเข็มมันเจ็บ”

 “ไม่อ่ะ แต่ชาติที่แล้วเพื่อนกูเป็น เพื่อนกูบอกมา” เพื่อนมึงชื่อแป๊ะรึเปล่าอะไรมั่วๆแบบนี้ วุ้ย ผมได้แต่ปิดหูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เจอไอ้แครอทยัดจมูกกูว่าเจ็บแล้ว นี่เสือกต้นซุงยัดรูเข็ม ความพยายามมึงอยู่ที่ไหนความพยายามมึงก็อยู่ที่นั่นจริงๆ

“กูว่าพี่หมอรอมึงพร้อมแน่ๆเลยว่ะ สุภาพบุรุษมาก”

“สุภาพบุรุษก็แย่...” อยากให้แพนกล้องไปกล้องสองที่มาไล่งับปากกูทุกๆสองวิ ไม่จูบก็มานั่งใกล้ๆเอามือมาจับนู่นจับนี่ ตอนนอนก็แอบมาเบียด ชอบทำตัวเป็นเสี่ยลามกไล่ดมคอชาวบ้าน

 พี่หมอเป็นมนุษย์สองกล้องครับ กล้องแรกคือตัวตนเวลาอยู่แบบสาธารณะอย่างมากก็แค่อ้อนๆครับ เอาคางวาง กอดคอแบบที่ทำปกติ แต่จะไม่ค่อยถึงตัวมาก ยิ่งเวลาอยู่กับเพื่อน พี่หมอจะแทบไม่แตะตัวผมเลย ตัดมากล้องสองคือตอนอยู่ด้วยกันสองคนนี่จะเป็นบทเสี่ยหื่นกาม ทำตัวเป็นเสี่ยขาดความอบอุ่น แตะนิดแตะหน่อยพี่แกเอาหมด พอด่าให้หน่อยก็มาทำน้อยใจนั่งหน้าเศร้าอยู่ขอบเตียง

“เป็นกูนะมึง กูจะจับมัดหัวมัดหางปล้ำไปแล้ว”

“มัดหางเหี้ยไร กูคนนะไม่ใช่แมวเปอร์เซีย”

“กูอาจจะหมายถึงเหี้ยก็ได้ป่ะ”

“เหี้ยไม่มีหูเติ้ล อย่าพูดเยอะ เดี๋ยวคนรู้ว่ามึงโง่” 

“บ๊ะ! พีเพื่อนรัก ดีมากที่เตือนกู คนจะได้ไม่เข้าใจว่ากูโง่” เหม็นกลิ่นสาปคนโง่จริงๆ อยากจะเตะตกคลอง

“เออมึงได้เสื้อค่ายวาดกราฟกันยังวะ เห็นแก้วใสบอกในไลน์กลุ่มอยู่ว่าให้ไปเอาเสื้อ” ไอ้ปันเงยหน้าจากมือถือขึ้นมาอยู่ในบทสนทนาบ้างแล้วครับ

“กูไม่ค่อยชอบลายเสื้อปีนี้เลยว่ะ” ไอ้พีบ่นครับ เพราะลายเสื้อปีนี้มีสะกดคำว่าengineerผิดมีแต่คนหงุดหงิดกัน ผมกำลังจะเสริมเห็นด้วย แต่ปรากฏไอ้ปันรีบพูดแทรกขึ้นมาเสียงดังเสียก่อน

“มึงไม่ชอบเสื้อหรอวะพี!!”

….เอาแล้วครับเพื่อนปัน ไอ้ที่ก้มหน้านี่มึงคงไม่ใช่คุยไลน์อย่างเดียวแน่ๆ มึงเปิดเพจมุกโง่ๆปกเป็นรูปแมวน้ำสีชมพูไว้ใช่ไหมแบบนี้

“อะ เออๆ กูไม่ชอบเสื้อ”

“แต่ชอบสิ้งโต”


เหน่อสุพรรณเพื่อเสียง...
กริบทั้งโต๊ะ กริบแบบที่หมานอนอยู่ข้างๆยังถอนหายใจแล้วไปนอนที่อื่น เพื่อมุกมึงลงทุนพูดเหน่อเลยหรอวะเพื่อนปัน ทุ่มทุนขนาดนี้แล้วยังไม่ขำเลยอ่ะ ทำไงดีวะ

“อะไรวะ ไม่ตลกหรอ”

“อีกนิดนึงนะปันนะ อีกนิดนึง” ไอ้เติ้ลได้แต่ตบบ่าไอ้ปันอย่างเวทนา

“เสื้อกับสิ้งโตเลยนะ”

“จ้ะๆ เสื้อกับสิ้งโต เอาใหม่เนาะ มุกต่อไปเอาแบบสัตว์อะไรเอ่ยเหยียดอาหารอีสาน”

“อะไรวะ?”

“ยี๊ลาบ!! ”

“นั่นยีราฟ!!”

“พ่าม!!”

ให้มันได้แบบนี้ ตลกมืออาชีพที่แท้จริง ไอ้พีกับไอ้เติ้ลขำมุกตัวเองตบโต๊ะป้าปๆ ขณะที่ไอ้ปันยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมคนไม่ขำมุกเสื้อสิ้งโตของมัน ผมได้แต่ไหลตัวไปตามกับโต๊ะ คิดแต่เรื่องที่ไอ้พี่หมอมันสุภาพบุรุษวนอยู่ในหัว บางครั้งมันเกินเลยไปขนาดที่ควรจะเสียตัวไปได้แล้วพี่หมอก็ยังหยุดให้ก่อนจะเล่นมุกอะไรไปเนียนๆแล้วจบที่หนีไปเข้าห้องน้ำ

พี่มันก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย...

“แล้วตกลงค่ายรับน้องภาคเรามันมีวันไหนวะ กูยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าเลยนะเนี่ย” เนื่องจากวิศวะมหาลัยเรามีหลายภาคครับ ภาคเครื่องกล ภาคโลจิสติกส์ ภาคอุตสาหการ ภาคคอม ภาคโยธา ภาคชีวะการแพทย์ ภาคเคมี ภาคไฟฟ้า แต่ละภาคก็จะจัดรับน้องของตัวเอง รับน้องใหญ่ของภาคที่จัดร่วมกันก็คือกิจกรรมไอ้กีฬาสีสลัมมูนที่ผ่านไปแล้วนั่นแหล่ะครับ รับน้องภาคส่วนใหญ่ก็จะจัดที่ทะเล ไม่มีว้ากโหดร้ายอะไรทั้งนั้นครับมหาลัยผมพอว้ากจบไปตอนนั้นก็เข้าสู่รูปแบบพี่น้องเมาหัวราน้ำที่แท้จริง ไม่เมาไม่เลิก       

“อาทิตย์หน้ามั้งรู้สึก ที่ไหนวะ”

“นั่นระยอง!!”

“กูยังไม่ได้ชง!!”

“แฮ่!!”

เห้อ เบื่อจะสนใจ นั่งชิวจนกาแฟปั่นในแก้วไอ้พีหมดก็แยกย้ายกันขึ้นหอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นบอลครับตามภาษาเด็กหอในที่ไม่มีอะไรทำ อ่านหนังสือนี่ลืมไปได้เลยแค่เรียนปกติในห้องก็เครียดจะตายแล้ว ไว้ใกล้สอบซักสามอาทิตย์ตอนนั้นนั่นแหล่ะครับ นรกที่แท้จริง เตะกันจนมืดค่ำก็เปลี่ยนสถานีไปเป็นตลาดนัดเล็กๆให้มหาลัยใต้อาคารพลาซ่า เปรียบง่ายๆก็เป็นตึกขายของกินนั่นแหล่ะครับ เล่นบอลกันให้สุดแล้วมาหยุดที่ไก่ย่าง ช่วงที่กำลังเดินมองขนมก็แอบเห็นหลังชุดบอลคุ้นๆครับสีส้มสะท้อนแสงใส่แล้วคิดว่าเป็นกรวยจราจร สีแบบไม่น่าจะขายออกได้แท้ๆแต่ก็ยังไม่โดนใจนายแพทย์ให้ซื้อมาใส่ได้ ตัวใหญ่เป็นหมี หัวโด่มาคนเดียวท่ามกลางคนต่อคิว โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วผมก็รีบวิ่งไปเอาเข่าเจาะยางทันที

ชะแว้บบบบบ!!
เข่าพิฆาตเข้าให้!!

“เชี่ย!! ไอ้อู้!! ” หว่ายๆๆ ตกใจหน้าเป็นหมีตื่นผึ้งเลยยย

“กินไรอ่ะ” พี่มันไม่ตอบแต่ยัดขนมโตเกียวเข้าปากผม ดีครับของฟรี ใส้ครีมซะด้วย

“เลิกเล่นกี่โมง กูไปหาที่สนามไม่เห็นแล้ว”

“ซักพักแล้ว ไปวิ่งต่อมาด้วย เอาอีก” ผมอ้าปากรออีกชิ้น พี่หมอมันก็คุ้ยถุงกระดาษหยิบมาป้อนไม่ลืมเลยเอามือหยิกแก้มผมไปด้วย แอบเช็ดมือป่ะเนี่ย พี่หมอมันยกถุงขนมขึ้นมาดูก่อนจะหันไปสั่งเพิ่มอีกสงสัยจะไม่พอกิน

“เดินกลับหอกัน” ผมพยักหน้า ไม่ลืมไลน์บอกเดอะแก็งที่ตอนนี้กระจายตัวกันอยู่ตามร้านไก่ร้านยำมาม่าว่าจะแยกกลับ ก็ได้รับการด่ามาหลายบรรทัดแต่ไม่สนใจครับ ช่วงนี้อากาศกำลังดีเลยครับ

หมายถึงสุกกำลังดี พระอาทิตย์ร่วงฟ้าไปนานแล้วแต่ไอร้อนยังคงกระทบให้รักแร้เปียกเป็นดวง ลมพัดหน้าเย็นๆ แต่พอเหงื่อแห้งชักจะคันหน้าหน่อยๆ พี่หมอนี่เหงื่อเยอะจนเสื้อเปียกแนบไปกับตัวเห็นสัดส่วนกล้ามและลอนหน้าท้องชัดเจน ชัดจนหมันไส้!! อย่าให้มีบ้างนะโว้ย!!

 “พี่หมอเอาอีก”

“ให้เอาได้หรอ”

“อย่าจังไร เอาขนมมา” พี่มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วก็ป้อนผมอยู่ดี บอกแล้วครับไอ้พี่หมอเนี่ยมันหาโอกาสหื่นได้ทุกเวลา ถัดจากขนมโตเกียวก็เป็นวุ้นสีแดงครับ พี่มันก็ขยันซื้อของหวานเหลือเกิน กินมาจนถึงห้อง ก็รูทีนเดิมๆ เอาของวางที่โต๊ะเตรียมตัวอาบน้ำครับ

“ผมอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวอ่ะ”

“อื้อ” พี่หมอพูดจบก็ถอดเสื้อปาไปแถวๆเตียง ปกติครับ พี่หมอชอบถอดเสื้อเดินไปมาอยู่แล้ว โชว์ซิกส์แพคที่นับวันจะยิ่งชัดขึ้น ย้อนกลับมาดูพุงตัวเองนี่ได้แต่ตีแปะๆให้เกิดรอยแดง ยังดีที่ไอ้ปันพุงยังใหญ่กว่าผมเลยไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองอ้วนเท่าไหร่ ผมถอดเสื้อบอลออกแล้วปาไปที่เดียวกับพี่มัน ผมกับพี่หมอซักผ้าพร้อมกันครับ เพราะเสื้อคนละไซส์อยู่แล้วเลยแยกเสื้อผ้าง่าย

“ทำไมหลังแดงอู้ ถอดเสื้อเล่นบอลหรอ”

“อื้อ ไอ้เติ้ลแม่งตัดขา แดงมากเลยหรอ” คิดแล้วแค้นครับ ไอ้เติ้ลนี่แม่งเตะบอลแต่เล็งขาชาวบ้าน เน้นเจ็บตัวไม่เน้นชนะที่แท้จริง

“มานั่งนี่ดิ๊”

“ไม่ไป” ดูหน้าแล้วลามกชอบกล ไอ้หมอนี่มันไว้ใจไม่ได้ พี่หมอทำหน้าเซ็งทันทีที่ผมรู้ทันมัน แต่พี่มันก็ยังคงตีตักตัวเองป้าปๆ ทำหน้าทำตางอแงขัดกับซิกส์แพคเท่ๆของพี่มันเหลือเกิน

“มาหน่อยยยยยย”

“ไปเอา ผมจะอาบน้ำ”

“มานั่งหน่อยดิ แป๊ปเดียวเอง ไม่ทำอะไรหรอกสัญญา” เชื่อตายห่า เคยไม่ทำอะไรด้วยหรอเดี๋ยวก็เนียนงับมาไม่หยุดอีกนั่นแหล่ะ ยังครับ ยังไม่หยุดส่งสายตาอ้อนมาอีก ตัวใหญ่เป็นหมีจริตเป็นลูกหมา

“ไม่นั่งตัก”

“เห้ย จะแล้วนั่งตรงไหน” ทำเป็นยกมือขึ้นปิดหัวนมอย่างเหนียมงาย โคตรจะลามกเลยเห็นไหมครับ

“พี่แม่งลามกชิบหาย พอเลย”

“อู้...”


(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 22-06-2017 20:05:24
ปั้ง!
รีบปิดประตูหนีออกมาระเบียงเลยครับ ต้องรีบหนีออกมาอาบน้ำ เดี๋ยวแม่งงอแงอีก ตอนเจอครั้งแรกทำไมพี่มันไม่เห็นมีลุคนี้ให้รู้เลยวะ เหมือนเอาภาพลักษณ์แบดบอยมาปกปิดความเฒ่าลามกไว้ ผมพักเรื่องพี่หมอไว้แล้วเข้าไปอาบน้ำฟอกสบู่ถูรักแร้ให้หายเหม็นอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ออกมาด้วยชุดบอลทีมใหม่ลายดำแดงไม่รู้ทีมอีกเหมือนเดิม เปิดประตูเข้าห้องนอนมาก็เจอหมียังนั่งหันให้อยู่บนเตียง

อะไรวะ...

“พี่หมอผมอาบเสร็จแล้ว”

“...”

“พี่หมอ”

“...”

“พี่งอนอ่อ”

“...ฮึ”

ไม่ตอบแต่กอดอกกระแทกลมหายใจดังฮึ

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากจะขำให้น้ำลายกระเด็น คิดสภาพไอ้พี่หมอตัวใหญ่อย่างหมีนั่งกอดอกหน้าเบ้อยู่บนเตียงทีครับ พี่แม่งจะสาวน้อยไปไหนวะ ผมเดินเข้าไปมองหน้าพี่มัน พี่มันทำเสียงฮึแล้วหันหน้าหนี อะโถถถ จริตสาวม.ปลายงอนแฟนเชียว

“จริงจังป่ะเนี่ย พี่แม่งโคตรสาวน้อย”

“มึงปิดประตูใส่หน้ากู”

“โอ๊ย ขอโทษครับน้อง ไหนน้องหมอเอาหน้ามาให้พี่อู้ดูซิ” ตลกชิบหาย ผมเอามือไปจับหน้าพี่หมอขึ้นมาดู อะโห โคตรบูด มีขมวดคิ้วใส่อีกด้วย

“มึงยิ้มทำไม กูงอนอยู่นะ”

“พี่แม่งตลก” ผมขยี้หัวพี่หมอ เพราะพี่หมอนั่งอยู่กับขอบเตียง หัวเลยอยู่เท่าหน้าอกผม นานๆทีจะได้มองจากมุมคนสูงกว่าบ้างหน้าตายังคงกวนตีนเหมือนเดิมนะเรา ทำขนาดนี้แล้วพี่หมอมันก็ยังไม่หยุดทำหน้าบึ้งเป็นตูดหมา อยากจะขำให้ลั่นหออีกรอบแต่ก็สะดุ้งซะก่อนเพราะพี่หมอยกมือขึ้นมาโอบหลังไว้ 

“จูบกูหน่อย” หน้างอนๆเชิดขึ้นมองหน้าผม แยกไม่ออกเลยว่าที่ทำนั่นงอนหรืออ้อน บึนปากแบบนี้พี่มันคิดว่าตัวเองน่ารักมากไหมวะ อยากจะขำ

“ลามกขึ้นทุกวันนะพี่อ่ะ”

“จูบซักทีดิ พูดมากจังวะ” มีเร่งอีกนะ ยอมใจพี่มันจริงๆ พอผมเริ่มลีลาพี่มันก็ฟาดตูดเข้าให้เบาๆเป็นการเร่ง

“หลับตาดิ”

“ไม่หลับ”

“ไม่หลับไม่จูบ”

“ต่อรองไมวะ กูงอนอยู่ไอ้ลูกหมา กูเป็นคนงอนนะ” ดูหน้าชั่วๆมึงทีไอ้พี่หมอ หายงอนไปนานแล้วไหม ไอ้ที่สถิตอยู่บนหน้านี่มีแต่ความหื่นกาม แล้วมือนี่ตอนแรกก็โอบอยู่ดีๆตอนนี้ไปแปะอยู่ตรงก้นตั้งแต่เมื่อไหร่ มือไวใจลามกจริงๆ

“ไม่หลับไม่จูบ” ผมย้ำอีกรอบ

“โห่ ไรวะ” มีดีดดิ้นตีขาเป็นออพชั่นเสริมครับ ตัวเท่าหมีมาทำงอแง แถมยังเป็นหมีไม่ได้อาบน้ำด้วย!

“หลับตาดิ” ผมเอานิ้วโป้งเขี่ยรอบๆตาดุที่จ้องมา พี่มันหล่อจริงๆนะครับ ก็ยอมรับแบบสายตาผู้ชายเลยว่ามันหล่อ หน้าใสไม่มีสิวซักเม็ดทั้งที่พี่มันแทบไม่บำรุงผิวหน้าหยาบๆของมันเลย ไม่รู้ว่าเพราหน้าหนารึเปล่าสิวเลยไม่กล้าแทรกตัวขึ้นมา คิ้วเข้มๆยิ่งส่งหน้าพี่มันให้ดูดุเข้าไปใหญ่ เห็นแบบไม่รู้จักกันก็ยอมรับนะครับว่าพี่มันน่าเคารพจริงๆ เพราะแยกไม่ออกอันไหนหมาอันไหนคน ดุแบบอยากเอาไปเฝ้าบ้าน           

ในที่สุดพี่หมอก็หลับตาคงครับแต่คิ้วยังคงขมวดไม่พอใจอยู่ เด็กชายหมอกำลังงอแง อยากอัดคลิปไปแบ็คเมลล์พี่มันจริงๆ ผมหัวเราะเล็กๆ พอเห็นผมไม่จูบซักทีพี่หมอมันก็ตีก้นผมป้าปๆอีกรอบ ส่งเสียงฮื่อฮ่าในลำคอว่าไม่พอใจ

...เห้อ จนได้สินะ ผมค่อยๆก้มตัวลงประทับริมฝีปากลงไป เลียนแบบพี่มันโดยการค่อยๆประทับกดลงไปย้ำๆจนกว่าอีกฝ่ายจะเผยอปาก ซึ่งนอกจากไม่ให้ความร่วมมือแล้วพี่หมอก็ยังเม้มปากแน่นปิดสนิทอีกต่างหาก จากนั้นไม่ถึงสิบวิก็อย่างที่คาดไว้ แขนแข็งเพิ่มแรงมือที่จับอยู่ตรงก้นให้ผมนั่งแปะคร่อมลงกับตักพี่มัน ท่าไม่ค่อยปลอดภัยสมใจเขาแล้วแหล่ะครับ

ผู้ชายสองคนที่เปลือยท่อนบนทั้งคู่มานั่งตักกันเนี่ย ถ้ามีใครเปิดเข้ามาตอนนี้คงได้ลือไปอีกยันรุ่นหลาน เห้อ เห็นหุ่นพี่มันมาเทียบกับตัวเองแล้วก็น้อยใจชอบกล

“จูบห่วยแตก จูบหมายังโอเคกว่า”

“ก็ไปจูบหมาดิ มาจูบผมทำไม”

“ก็ถึงบอกว่าจูบหมายังดีกว่าไง” พูดจบหน้าหล่อที่หัวเราะร้ายก็เคลื่อนใกล้เข้ามา พี่หมอเริ่มโดยการกัดปากล่างผมเบาๆแล้วค่อยๆแทรกสัมผัสเข้ามา พี่มันเชี่ยวนักจนผมหมั่นไส้ ไม่อยากจะยอมรับ แต่พี่หมอจูบเก่งจริงๆ เพียงแค่แป๊ปเดียวผมก็เผลอไหลไปตามอารมณ์จนได้

พี่หมอผละออกไปให้ผมหายใจแล้วก็ประทับลงมาใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สัมผัดตวัดรุกจนผมต้องรุกกลับไม่ยอมแพ้ เสียงแฉะฟังดูลามกดังคู่ไปกับเสียงครางในลำคอของพี่หมอ มืออุ่นสอดเสื้อบอลของผมเข้ามาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังจนรู้สึกจั๊กจี้ ตัวผมเริ่มเอนลงจนพี่หมอต้องประคองไว้ไม่ให้หล่นเพราะเรานั่งกันอยู่ขอบเตียง เหมือนแกล้งผมจนพอใจพี่หมอก็ผละออกไปแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นลำคอผม แว่บแรกที่ริมฝีปากกดลงมาพร้อมกับลมหายใจอุ่นผมรู้สึกจั๊กจี้จนต้องหดคอหนีแต่พอสัมผัสต่อมาเป็นแรงกัดแล้วดูดดึงกลับกลายเป็นสัมผัสแปลกใหม่ที่ทำเอารู้สึกประหลาดจนต้องครางในลำคอออกมา

แต่เพียงแค่เสียงครางผมดังออกมาเบาๆเท่านั้นพี่หมอก็หยุดทุกอย่างเหมือนกดปุ่มหยุด มือซนที่ลูบไปลูบมารีบกระชากออกจากเสื้อผมทันที รีบเสียจนเหมือนเด็กทำความผิด

พี่หมอดึงผมเข้าไปกอดแน่นแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ผม พรูลมหายใจอุ่นแล้วลูบหัวผมไปด้วยเหมือนโอ๋ผมแต่แท้จริงคือกำลังควบคุมตัวเอง มะเขือม่วง is back   

“จูบกับมึงนี่โคตรอันตรายเลย” เสียงพี่หมอหอบหนักอยู่ข้างหู ฟังยังไงก็ลามก 

“อื้อ อึดอัด” ผมตบๆหลังหัวพี่หมอให้คลายอ้อมกอดออก กอดแน่นไปแล้วโว้ย

“ลงไปไป กูจะอาบน้ำ”

อีกแล้ว...
แม่งคือความโคตรน่ารักของพี่มันเลย
เอาจริงมันก็กึ่มทั้งผมทั้งพี่มันนั่นแหล่ะครับ ชายไทยไม่ตายด้านทั้งคู่ อะไรแบบนี้มันก็มีบ้าง แต่เป็นพี่หมอทุกทีแหล่ะครับที่จะหยุดก่อนจะเลยเถิด มันก็ดีสำหรับผมนะครับ เพราะตัวผมเองก็ยังกลัวๆอยู่ กลัวสิครับ เหมือนภาพแครอทมันวนๆอยู่ในหัวด้วยรูปร่างน่ารักก่อนแปลงร่างเป็นแครอทดุร้ายปักเข้าจมูกให้เลือดพุ่งอย่างสะใจ แค่คิดก็สยองแล้วอ่ะ ฮือๆ

“พี่หมอ”

“หืม?” พี่หมอยกมือขึ้นปาดหน้าม้าชุ่มเหงื่อตัวเองแล้วจุ๊บหน้าผากผม

“ตะ ต่อไหม”



บึ้มมมมมมมมมมม!!
พูดออกไปแล้ว แล้วก็อายชิบหายเลยด้วย ไอ้พี่หมอตาโตเหมือนชอคไปแล้วเรียบร้อย มือที่กำลังปาดหน้าม้าตัวเองเลื่อนมาแปะบนหน้าผากผมแทน

“มึงไข้ขึ้นหรอหรือใครวางยามึง”

“ไม่มีทั้งนั้นอ่ะ”

“มึงไปแอบดูหนังโป๊มาหรอ ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดแบบนี้” นอกจากไม่ให้ความร่วมมือยังบ่นอีกต่างหากไอ้ลุงนี่ พี่หมอขมวดคิ้วดุใหญ่ ไอ้พี่เวร กูเขินจนจะระเบิดหน้าตัวเองตายแล้วเนี่ยไม่เห็นหรอ!!

“เดี๋ยวช่วย...”

“ลงไป” พี่หมอยกมือขึ้นปาดหน้าม้าอีกรอบ มือก็ตีก้นผมปุๆให้ลุก เห็นพี่หมอไม่ให้ความร่วมมือ ผมเลยแปะมือลงไปบนมะเขือม่วงพี่มันแม่งเลย หน้าดุสะดุ้งอีกรอบก่อนจะกลายเป็นดุขึ้นกว่าเดิมแล้วจับมือผมออกทันที

แต่แบบอื้อหือ นี่แค่สัมผัสผ่านกางเกงบอล กลืนน้ำลายเอื้อกเลยกู ศัพท์นามเป็นบ้องรึเปล่า ไอ้เชี่ย น้อยใจขนาดขึ้นมาเลย

“พี่หม-“

“มึงดื้อแล้วอู้ ใครไปพูดอะไรกรอกหูมา แล้วจับห่าอะไร ซนนะมึง เดี๋ยวกูตีมือหัก” พี่หมอดุจริงจังครับ ทำท่าจะลุกหนีด้วย ผมเลยรีบจับมือพี่มันมาแปะของตัวเองแทน โว้ยยยยย ขนาดนี้แล้วไอ้เหี้ยพี่ ตามน้ำกับกูหน่อย กูแรดกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขินโว้ย   
 
“ช่วยหน่อย แต่ไม่ให้ถึงขั้นนั้นนะ” พูดจบผมก็หนีหน้าพี่หมอโดยการเอาหน้าแปะกับไหล่พี่มันทันที

“นี่พูดจาอะไรรู้ตัวไหมเนี่ย เอาหน้าออกมา” ไม่ออก!! ยังไงก็ไม่ออก!! ถ้าพี่มึงไม่ต่อตอนนี้กูก็ไม่ยอมแล้วนะโว้ย ผมดื้อเกาะพี่หมอแน่น

“เร็วดิพี่ ผมเขินจะตายห่าแล้ว”

“นี่ไม่ได้เมาใช่ไหม”

“เมาห่าไร แดกโตเกียว”

“แล้วทำไมพูดจาแบบนี้ ใครสอนมึงพูด มาเคลียร์กับกูก่อน มึงไปดูหนังโป๊กับเพื่อนมึงใช่ไหม ที่ไหนกับใคร มึงดูแล้วมีอารมณ์หรอ ไอ้อู้ ตอบกู นี่มึงไม่ได้ไปเตะบอลมาใช่ไหม ไอ้ห่าเติ้ลใช่ไหม มึงไปชักต่อหน้ามันหรือเปล่า ไอ้หลังแดงๆนี่มันมายังไง” ผิดคาดไปไกล แทนที่จะหื่นพี่หมอกลับกลายเป็นบ่นซะงั้น พอผมไม่ตอบก็ตีตูดป้าปๆ ใช่เวลาหึงป่ะวะ!! ไอ้พี่นี่แม่งหึงไม่รู้เวลาล่ำเวลาเลย
 
“ไม่ได้ดู!! ”

“แล้วทำไมพูดจาแบบนี้”

“ถ้าไม่ช่วยจะไปเอาออกเองแล้ว!!! ” ทนไม่ไหวแล้วครับ ผมดันตัวพี่หมอออกเตรียมลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่พี่หมอก็กักไว้แน่น

“ไม่คุยอะไร ตอบกูมาไอ้ลูกหมา นี่กูไม่ตลกกับมึงนะ”

“ก็เห็นไปเอาออกในห้องน้ำป่ะวะ ก็แค่อยากช่วยอ่ะ ไอ้เหี้ยพี่มึงแม่ง ถ้าไม่ทำก็ไม่ทำ เลิก!! แม่ง!! เขินโว้ย!!! ” ตะโกนใส่หน้าแม่งเลย ฮึ่ย!! ผมได้แต่จ้องไอ้พี่หมอทั้งน้ำตาคลอ เขินจะตายห่า พี่หมอชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา แล้วกระชับกอดในแน่นขึ้น

“ใจหายหมด กูไม่อนุญาตให้มึงไปดูหนังโป๊กับเพื่อนนะมึงจำไว้อู้ ก่อนหน้านี้มึงจะดูหนังเอวียังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ที่มีกูแล้ว คนมีอารมณ์พาไปมันทำอะไรก็ได้ อยากดูก็มาดูที่ห้อง” ใช่เวลามาสอนเพศศึกษาป่ะ  ผมจ้องหน้าพี่หมอกลับ พี่มันถอนหายใจอีกรอบแล้วสอดมือใต้วงแขนผมยกไปนอนราบกับเตียงก่อนจะทาบทับลงมา

เห้ย..
เดี๋ยวๆ ท่านี้ชักเสี่ยงว่ะ ผมรีบยกเท้าขึ้นแนบลอนซิกส์แพคพี่มันทันที

“ไม่ให้ขั้นนั้นนะ!!”

“มึงนี่ขี้อ่อยชิบหาย มีที่ไหนมาห้ามกูแล้วยกขาให้แบบนี้” ไอ้สัดพี่หมอ กูยกขาถีบมึงโว้ย มีแต่พี่มึงนั่นแหล่ะที่คิดไปในแง่นั้น พี่หมอส่ายหัวแล้วเริ่มเอามือไล้ที่ต้นขาผม แค่นี้ก็โคตรเขินจนอยากหายไปกับเตียง

“พะ พี่ไปปิดไฟก่อนได้ไหม”

“ไม่ปิด”

“ละ ล็อค”

“กูล็อคตั้งแต่เข้าห้องแล้ว” 
 
“ผ้าห่ม”

“ไม่ให้ห่ม”

ไอ้เหี้ยพี่หมอ!!
ผมได้แต่มองพี่มันอย่างขัดใจ อยากจะยกขาถีบแบบจริงจังแต่ติดที่พี่มันจับข้อเท้าไว้แล้ว หน้าที่ควรจะหื่นกามตอนนี้ยังติดดุอยู่นิดหน่อย มือที่จับลูบไล้แอบไล่เข้ามาในขากางเกงเพราะกางเกงบอลขากว้างนั้นเป็นใจให้มือหนาของพี่มันสอดเข้ามาได้ง่ายๆ เพียงแค่ลูบไล้นิดหน่อยผมก็เขินจนต้องเอาหน้าบี้ลงกับหมอน

ไอ้เคยทำมันก็เคยทำครับ อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่พอมาเป็นคนอื่นทำให้เนี่ย โคตรเขินเลยให้ตาย!!!

“อือ...” พี่หมอจับเอาขาผมพาดบ่า ท่าโคตรเหมือนหนังเอวีที่เคยดูเป๊ะๆ คาดฝันเหมือนกันว่าซักวันคงได้ทำแบบนั้นแต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะมาเป็นฝ่ายยกขาซะเอง

“มึงนี่มันร้ายจริงๆ” พี่หมอก้มลงกัดปากล่างผม ครั้งนี้เหมือนจงใจกัดแรง เจ็บจี๊ดจนต้องสะบัดหน้าหนี

“เจ็บ...”

“ก็กัดให้เจ็บ จะได้ไม่ไปพูดจาแบบนี้กับใครอีก” มือที่เพิ่งล้วงเข้าไปดึงออกมาฟาดก้นผมดังป้าปก่อนจะย้ายที่บุกรุกมาเป็นขอบกางเกงแทน  ตื่นเต้นจนแค่การลูบบางๆก็เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว ให้ตายเถอะ! ผมอยากเปลี่ยนใจแล้ว! มันเขินเกินไป!

“อึก พี่หมอ”

“ครับ” 


ครับ?



แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยย ไอ้พี่หมอ ไอ้เวร ไอ้พี่ชั่ว ผมถลึงตาใส่พี่มันทันที ซึ่งพี่มันก็ยิ้มหล่อรออยู่แล้ว

“พี่มึง!!”

“ชอบให้พูดเพราะด้วยหรอ ” ชอบกับผี ดูหน้าด้วย จ้องเหมือนจะฆ่าแล้ว ไอ้เฒ่าลามก!!

“อื้อ ฮึก” สัมผัสที่แปลกไปจากที่เคยเกิด เพียงแค่เคลื่อนไหวเพียงนิดนึงแรงเสียดสีก็ทำเอาสั่นไหวไปทั้งร่าง พี่หมอฉกจมูกแข็งๆเข้ามาตรงแถวลำคอผมแล้วกดปากเม้ม ความรู้สึกแปลกตีกันไปหมดจนหัวสมองผมโล่งคิดอะไรไม่ออก

“คนดี...”

“ฮื่อ!!” ผมค้อนพี่มันไปทั้งน้ำตา เป็นบ้าอะไรมาพูดจาเลี่ยนตอนนี้วะ พี่หมอหัวเราะในลำคอตามภาษาคนแกล้งสำเร็จ ก่อนจะเร่งจังหวะไปด้วย ร่างกายพี่หมอชโลมไปด้วยเหงื่อ ตาคมดุไม่ผละออกไปไหนเลยนอกจากหน้าผม ซึ่งนั่นเขินกว่าเดิมจนต้องหันหน้าซุกหมอนหนี จังหวะยังคงเร่งขึ้นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจหอบกระชั้นยิ่งขึ้นตามไป

“เอ็กซ์ไปแล้วอู้”

“อึก ฮะ ฮะ ฮึก!!” เผลอกลั้นหายใจไปไม่รู้ตัว หลังผมลอยขึ้นตามอารมณ์ที่ทะสานขึ้นถึงจุดสูงสุดก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงอย่างเหนื่อยหอบ ลมหายใจเหมือนถูกชิงไปจนต้องนอนหอบกวาดลมหายใจเข้าปอดทันทีที่มีโอกาสพร้อมกับปรือตามองพี่หมอไปด้วย

...ใครกันแน่ที่เอ็กซ์วะ ยอมรับแบบผู้ชายเลยว่าพี่หมอนี่โคตรดาราหนังโป๊!!
ไอ้ถอดเสื้อกระดกคิ้วกวนตีนนี่มันดูดีไปได้ไงวะ!!!

“หึ ไว” เฒ่าลามก!!! อยากจะยกตีนยันพี่มันจริงๆ ติดที่ตอนนี้แข้งขาอ่อนไปหมด ได้แต่ยกขึ้นฟาดเอวพี่มันเบาๆ

“ฮื่อ”

“มาฮงมาฮื่ออะไรไอ้ลูกหมา เมื่อกี้นี่แม่งดีต่อใจกูแต่ไม่ดีต่อความคิดกูเลย” ไม่พูดเปล่า ฟาดมือลงกับสะโพกผมด้วย พี่หมอผละตัวออกไปยืนขึ้น ทำเอาผมลุกขึ้นอย่างงงๆ

“เดี๋ยวพี่”

“หือ?”

“แล้ว...”

“วันนี้แค่นี้พอ”

“เห้ยพี่ ได้ไงอ่ะ” งี้ก็เป็นผมโล่งอยู่คนเดียวดิ

“ต้องได้ มึงอย่าดื้อให้มากอู้ หมกมุ่นนะมึงเนี่ย” พี่หมอหยิบทิชชู่หัวเตียงมาดึงไปสามสี่แผ่น ไล่เช็ดคราบตามหน้าท้องก่อนจะส่งกล่องทิชชู่ต่อมาให้ผม

“พี่หมอ...”

“อู้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก วันที่มึงได้ช่วยกูหน่ะมีแน่ ถึงวันนั้นบอกให้หยุดกูไม่หยุดเด็ดขาด ต่อให้ร้องไห้กูก็...”

ก็หยุดสินะ โถ แพ้ลูกอ้อนนี่หว่า

“ก็?”

“ก็... จะล่อมึงยันฟ้าเหลืองเลย กูชอบนักรังแกเด็กเนี่ย”


ไอ้พี่หมอ!!
ไปตายในห้องน้ำเลยไป!!



หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 22-06-2017 20:17:50
งื้ออออ น้องอู้ของพี่
 :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 22-06-2017 20:39:28
ื้อื้อหือ. พี่หมอผู้แข็งแกร่ง.  :haun4:
น้องอู้ยั่วมากอ่า. ระทวย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 22-06-2017 21:08:40
พี่หมอจะหล่อไปไหนนนน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-06-2017 21:25:32
 :o8: :-[ :o8:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 22-06-2017 21:53:15
น้องอู้อ้อยสุดๆๆๆๆๆๆ อิพี่หมอใจหล่อมากมาย ทนได้ยังไงงงง...... :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: kratair ที่ 22-06-2017 22:34:56
จะรอถึงวันนั้นนะพี่หมอ... :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-06-2017 23:09:24
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-06-2017 00:23:33
อู้ยย...........อู้ พี่หมอ  :z1: :pighaun: :haun4:

พี่หมอ น่ารัก ควบคุม ระงับอารมณ์ได้ด้วย  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 23-06-2017 06:11:07
พี่หมอเหมือนลุงแก่ๆขี้บ่นอะ 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 23-06-2017 09:00:10
กรี้ดดดด พี่หมอ รอวันฟ้าเหลืองของน้องอู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-06-2017 11:53:23
โอ้โห พี่หมอหล่อเลย  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 23-06-2017 12:26:19
พี่หมอวันฟ้าเหลืองอย่านานนะรออยู่
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 23-06-2017 14:07:55
ว้าว ว้าว ว้าว ววววววว
พัฒนาไปอีกขั้น อิอิ

อู้หมกหมุ่นหร๊าาา. 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 23-06-2017 17:12:01
พี่หมอคนดี เขินนน พูดเพราะๆแล้วพลังทำลายสูงมาก ใจเต้นสุด
 :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-06-2017 20:01:18
พี่หมอโคตรเท่เลยยย
อ่วนอู้ก้คืออ่อยมากกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: 1andonly ที่ 23-06-2017 22:11:11
Very funny. This story made me laugh.
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-06-2017 08:39:43
สู้ๆนะคะ

5555 อู้แอบแรดนะคะ อยากก็อยาก แต่ก็กลัวด้วย อู้น่ารักอะ ถึงจะไม่บอก แต่หน้าตาออกอาการ
หมอก็คิดไปโน่น บ้าบอ แถมอาการหนัก ทำเคืองเนียนเรียกร้อง น้องก็รู้ทันปะ

ปันนนน หนูไปฝึกมาใหม่นะคะ

พีเติ้ล คู่หูเกรียนแตก ไม่ต่างกับแป๊ะ

เอิ่มมมม อู้คะ ถ้าตัวย่อจะยาวขนาดนั้นนน ขอเรียก ตัวเต็มแทนละกันนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Pipetalala ที่ 25-06-2017 01:47:45
กรีสสส ในที่สุดก็อ่านทันน บอกเลยว่าขำตลอดทั้งเรื่อง จนเมทหันมาถามว่ามึงอ่านฟิคหรอ ขำอะไรขนาดนั้นล่ะ หึหึหึ บอกเลยว่าเขินหนักม๊ากกกกก ชอบบบบ รอวันพี่เอามะเชือม่วง เอ้ย! แครอทยัดจมูกน้องอยู่นะ!
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 27-06-2017 20:19:39
 :jul1: :jul1: :jul1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 28-06-2017 20:14:09
น้องเลยไม่ได้ช่วยพี่เล้ยยยยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 29-06-2017 12:49:24
ผนังหอมันบาง
น้องยังไม่ต้องช่วยพี่วันนี้น่ะถูกแล้ว
เพราะพี่หมอจะไม่หยุดแค่นี้
อู้ไม่งอนพี่หมอนะ
โอ๋ๆ
 :mew1:
ชอบอู้
เพิ่มเป็ดให้อิพี่แป๊ะ 555
:hao7:

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 22 พี่ช่วยน้อง [22/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 29-06-2017 13:45:21
ไอ้พี่หมอมันเทพเว้ยยย

ขนาดนี้แล้วยังมีอารมณ์มาแกล้งอีก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.22
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 29-06-2017 16:21:10
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 29-06-2017 16:22:28
23

“อู้ ตื่น ตีสี่แล้ว”

แรงฟาดเบาๆที่ตูดทำเอาผมสะดุ้งตื่น กะจะนอนต่อแต่ก็โดนพี่หมอมันลั่นกระบาลเข้าให้เสียก่อนจนต้องลุกมางอแง ฮือออออออออออ ง่วงนอนนนนนน เมื่อวานกว่าจะได้นอนก็ดึกเลย พี่หมอแม่ง

ความสัมพันธ์ของผมกับพี่หมอก็เริ่มขยับไปเรื่อยครับ ตามคำที่ว่ามีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อๆไปใช่ไหมหล่ะครับ แต่ถึงแบบนั้นไอ้พี่หมอมันก็ไม่เคยปล่อยให้ผมได้สัมผัสของพี่มันเลย กลายเป็นกูแทนเลยสิที่ดูหมกมุ่นแทน คิดจนเลิกคิดครับ แบบนี้ก็สบายตัวดีแถมน้องจมูกก็ไม่ได้โดนแครอทแหกเข้ามาด้วย นับเป็นเฒ่าลามกที่ยังมีศีลธรรมอยู่ที่แท้จริง แต่บางทีแม่งก็ลำบากเหมือนกัน อย่างเมื่อวานเนี่ยกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน แล้วผมต้องตื่นตีสี่เพื่อไปขึ้นรถตอนตีห้าวันนี้อีก แม่งงงง ง่วงโว้ยยยยย

อ่ะ สงสัยกันหล่ะสิครับว่าตื่นตีห้าไปทำไม อะแฮ่มๆ เนื่องจากวันฤกษ์งามยามดีเพราะยามไม่แอบนอนเวลางาน ภาคผมก็จะจัดกิจกรรมรับน้องภาคโลจิสต์นั่นเอง มีกิจกรรมบ่อยจนเหมือนติดคณะวิศววะภาควิชาหาอะไรทำไม่ให้ว่าง ทำเหมือนตื่นเต้นแท้จริงขี้ตากรังยังลืมตาไม่ขึ้นเลย โง้ยยย ง่วง ตัดภาพเป็นพี่หมอที่ดูพี่มันก็ยังตื่นไม่เต็มที่เหมือนกันครับ นั่งเปลือยท่อนบนขยี้ตาอยู่

บรรยากาศตื่นมาเจอหน้ากันนี่คิดแล้วคันหัวใจจัง เขินวุ้ย

“อู้ ตื่นไปอาบน้ำ”

“ตื่นแล้ว”

“ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำ กูไปปลุกไอ้ภูมิก่อน”

อ่ะๆ คิดกันหล่ะสิว่าพี่หมอพี่ภูมิภาคเครื่องจะสาระแนไปค่ายรับน้องภาคโลจิสต์ทำไม เฉลยคือเพราะในภาคโลมีพี่โยครับ!! แค่นั้นไอ้พี่หมอก็ทำหน้าเหม็นขี้แล้วประกาศลั่นทันทีว่าไม่มีทางปล่อยผมไปทะเลกับพี่เทคสองต่อสองแน่นอน ไม่รู้ว่าพี่มันสมองกระเทือนหรืออะไร สองต่อสองอะไรวะ เพื่อนในกับพี่ในภาคนั่งหน้าเด๋ออยู่อีกตั้งเกือบร้อยชีวิต พี่ในภาคโลก็เหมือนเข้าใจครับ ไหนๆก็วิศวะเหมือนกันแถมหล่อด้วยก็ยอมปล่อยให้เข้าร่วมทริปมา ใช่หน้าตาให้เกิดประโยชน์ที่แท้จริง

กว่าจะอาบน้ำลากสังขารลงมาจากชั้นห้าได้ก็แทบจะถึงเวลาขึ้นรถพอดีครับ สภาพทุกคนเมาขี้ตาพอๆกัน จะมีพี่แป๊ะที่เมาค้างของจริง อ้วกจนหลับไปแล้วเรียบร้อย เผาหัวตามภาษาปีสาม พี่ปีสองก็ทำหน้าที่เชคชื่อครับมีมาหยุดชอคค้างที่นายแพทย์นิดนึงว่าทำไมถึงมีชื่อแต่พี่เขาก็เออๆออๆไปครับ เพราะหน้าพี่หมอตอนนี้ไม่สบอารมณ์สุดๆ เพิ่งตื่นแล้วงอแง

“พี่หมอไม่ไปรถพี่ภูมิอ่อ”

“ไอ้ภูมิช่วยขนของค่ายไป” มองเลยไปก็เห็นกำลังยกของขึ้นรถเลยก็ไม่แปลกใจครับ รถรุ่นพี่แม่งจะสาธารณะกันมากขึ้นทุกวัน

“น้องขึ้นรถได้เลยค่า”

ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะครับว่าผมนั่งกับใคร ตามมาคุมถึงที่ขนาดนี้ แต่ถึงแบบนั้นพี่หมอก็ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นเจ้าที่อะไรเพราะพอขึ้นรถมาพี่มันก็หลับทันทีไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น พี่มึงนอนอยู่ห้องแล้วสไกป์มาก็ได้ไหมวะแบบนี้ กอดอกหลับสนิทเชียว     

“ไอ้อู้ มึงพกพ่อมาด้วยหรอวะ”

“เสียงดังไอ้เติ้ล เดี๋ยวมึงก็เจอตีนพ่อมันหรอก”

“กูเห็นในเนทมีศาลเจ้าพกพา ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนกูเจ๋งกว่ามีเจ้าที่พกพาด้วย”

“มีส้นตีนเจ้าที่พกพาด้วย ลองไหมหล่ะ” พี่หมอพูดขึ้นทั้งๆที่หลับตาอยู่ส่วนไอ้เติ้ลหรอครับ

นู่นนนนนน พนมมือถอยกรูดไปเบาะหลังแล้วเรียบร้อย ตามสไตล์คนคูล ไหว้เจ้าที่ไหมหล่ะมึง ของเขาแรง ว่าแต่นี่ไม่ได้หลับจริงหรอวะ เนียนเชียวนะไอ้พี่หมอ

“แกล้งหลับหรอ”

“เปล่า แต่เพื่อนมึงเสียงดัง” พี่หมอขยี้หัวตัวเองแล้วเอนหัวมาซบไหล่ผม เรื่องเนียนเนี่ยขอให้บอก

“หนักอ่ะ”

“ก็หัวกูมีสมอง”

“ไอ้ที่เรือไว้ใช้ทอดอะหรอ

“มุกเหี้ยๆเนี่ยเก็บไปเล่นกับเพื่อนมึงเถอะ” พี่แม่งไม่มีความตลกในหัวใจเลย เซ็ง พี่หมอนอกจากจะไม่ยอมตบมุกแล้วยังหลับหนีอีกต่างหาก พี่หมอซบอยู่ซักพักสงสัยเมื่อยครับเพราะผมตัวเตี้ยกว่าพี่มัน จะพิงทีคอต้องยืดลงมาเยอะ สงสารกลัวเมทเป็นเปรตเลยผลักหัวพี่มันออก พี่หมอเลยเปลี่ยนไปพิงขอบกระจกรถแทน ดูจากเวลาอีกแล้วคงอีกซักพักกว่าจะถึงที่ทำกิจกรรมแรกเลยเอนหัวไปอิงไหล่พี่มันหลับตามไปด้วย

ระหว่างนอนก็ได้ยินเสียงนู่นนี่เป็นระยะครับ แต่ก็ไม่ลืมตามาดู เพราะความง่วงชนะทุกอย่าง จนกระทั่งรถจอดนิ่งผมถึงงัดหัวตัวเองจากไหล่พี่หมอขึ้นมาดู

ตอนนี้เราก็มาอยู่กันที่บ้านเด็กน้อยเมตตาเพื่อทำกิจกรรมอาสาเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กกำพร้าครับ เราชาววิศวะ ไม่หล่ออย่างเดียวต้องรักเด็กด้วย ก็จะแบ่งกันออกเป็นทีมๆ ทีมแอบไปนอน ทีมแอบกินขนมของน้อง และทีมทำงาน ถ้าถามว่าผมกับเดอะแก็งทีมอะไร ก็แน่นอนอยู่แล้วครับ คนดีๆอย่างพวกเรา



...ก็แบบ โอรีโอ้อร่อยจัง

“ไอ้พวกเวรตะไล!! มึงมานั่งแดกขนมเด็กทำไมเนี่ย!! ” ชะอุ่ยยยยยยยย ยังไม่ทันได้แกะห่อสามกิน เสียงโวยแสนคุ้นหู เหมือนจะเพิ่งโดนวีนมาตอนนั่งดูนมสาวก็ดังขึ้น

“แหะๆ พี่หญิงทานโอรีโอ้ไหมครับพี่”

“แดกกับแม่มึง”

อู่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่ผมไม่กินโอรีโอ้ครับพี่

“ไอ้อู้มันชวนผมเลยพี่”

“เห้ยไอ้เติ้ล...” ทำไมมิตรภาพระหว่างกูกับมึงทำไมมันสั้นแค่ห่อโอรีโอ้แบบนี้วะเพื่อน!
 
“พวกมึงนี่ศีลเสมอกันจริงๆ เห้ย! พวกมึงหาทีมเล่านิทานให้น้องอยู่ใช่ไหมวะไอ้แทน กูหาเจอแล้ว”

ผมกับเติ้ลมองหน้ากันอย่างงงๆ
พี่เขาคงไม่ได้หมายถึงพวกเราใช่ไหมวะมึง
เนาะ? เนาะ?


.
.
.

“อ่า เอ่อ สวัสดีน้องๆนะครับ”

ครับ
หมายถึงพวกกูนี่แหล่ะ!!

ตอนนี้พวกผมสี่หน่อก็ได้ทำการสาระแนมานั่งถือไมค์กันอยู่บนเวทีเป็นที่เรียบร้อยเพื่อชดใช้บาปกรรมของก่อนขโมยโอรีโอ้แดก ไอ้ปันที่ไม่ได้แดกแต่เสือกนั่งตบยุงอยู่ใกล้ๆก็โดนลากมาด้วย เงาแค้นยุงไหมหล่ะมึง

“พี่ชื่อเติ้ลนะครับ วันนี้พี่ก็จะมาเล่านิทาน แต่คิดไปคิดมา พี่อู้จะเล่าแทนครับ”

ห๊ะ!!
กูหรอ!!
ไอ้ห่าเติ้ล ไอ้เวร มิตรภาพฉันสั้นแต่สันหลังฉันยาวไหมหล่ะมึง ไม่ทันได้สติอะไรไมค์ก็ถูกโยนมาแล้ว น้องๆที่นั่งอยู่ด้านล่างก็เบนสายตามาทางผมทันที ชิบหายแล้วกู นิทานอีสปก็ไม่รู้จัก ถนัดแต่นิทานอีสัดมากกว่า โอมายกอดดด ทำไงดี

“สะ สวัสดีน้องๆนะครับพี่ชื่ออู้ วันนี้ก็จะมาเล่านิทาน... พี่พีเริ่มเลยครับ” ใช่ครับ เราทำงานกันเป็นทีม เพราะงั้นความชั่วก็ต้องเป็นทีม ผมโยนไมค์ใส่ไอ้พีโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว

เหมือนโดนด่าพ่อด่าแม่ผ่านสายตาอ่ะครับ แต่ผมก็ทำเป็นไม่เห็น วู้ฮู้ฮู

“สวัสดีครับน้องๆพี่ชื่อพี นิทานเรื่องนี้มีชื่อว่าหนูน้อยหมวกแดง เชิญพี่ปันเลยครับ” หวยลงที่ไอ้เอ๋อที่กำลังงงอยู่ว่าตัวเองมาทำอะไรบนเวทีนี้ มันรับไมค์ไปแบบงงๆ เกาหัวดังแกร่กๆ

“เอ่อ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ประมาณสามร้อยปี ค่อนข้างนานไปครับ พี่ขี้ลืม เชิญพี่เติ้ล”

โถ ไอ้เอ๋อ!!
สุดท้ายไมค์ก็ไปอยู่กับไอ้เติ้ลครับ ไอ้เติ้ลได้แต่ถอนหายใจ มองไปด้านหน้าก็เด็กน้อย อันนี้ไม่เท่าไหร่ครับ แต่มองไปขวามือเจอพี่หญิงถืออีโต้อยู่นี่เกือบกรี๊ดเลย

“โอเคครับ เรื่องมีอยู่ว่า ณ ป่าหิมพานต์ มีเด็กน้อยคนหนึ่งชื่อ ชื่อ...”

“ชื่อไอ้แดงครับ ไอ้แดง” ไอ้พีรีบเสริม

“เออ ชื่อไอ้แดง ไอ้แดงเนี่ยได้ชื่อว่าแดงเพราะว่าชอบใส่หมวกสีแดงแล้วชอบร้องเพลงท่อนที่ผมใส่เสื้อแดงไม่ได้แปลว่าผมจะแรง ถึงผมรักแมนยูแต่ใจก็อยู่ที่หงส์แดง ที่คุณชอบฮิปฮอปเคป๊อ-”

“นั่นแหล่ะครับน้อง รวมๆคือมันชื่อไอ้แดง” ผมรีบตัดก่อนที่มันจะร้องทั้งเพลง

“ครับ ไอ้แดงเนี่ย มีย่าชื่อ.. ชื่อ”

“ชื่อเขียว”

“เออ ไอ้แดงมีคุณย่าชื่อเขียว เลยต้องเดินเอาผลไม้ไปให้คุณยายทุกวันที่กระท่อม”

“ตกลงย่าหรือยายคะพี่” เด็กยกมือขึ้นถาม พวกผมก็เหงื่อตกเลยครับ ไอ้ห่า ตกลงย่าหรือยายวะ

“ยายครับยาย”

“แล้วแบบมันก็มีหมาป่าหนึ่งตัว เห็นไอ้แดงเนี่ย มาเดินไปกลับขึ้นเขาลงห้วยอยู่ทุกวัน เห็นแล้วหิวก็เลยวางแผนจะปลอมเป็นคุณย่า”

“ตกลงยายหรือย่าคะพี่”

“โอ๊ยน้องครับ ในบ้านมีทั้งย่าทั้งยายเลย ไอ้แดงรักคนแก่มากครับ”

“อ้อ” น้องยังจะทนฟังอยู่อีกหรอครับ!! น้องไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้รุ่นพี่ข้างๆเนี่ย ลงไปกองกับพื้นกันแล้ว

“แล้วย่าชื่อเขียว ยายชื่ออะไรอ่ะครับ”

“เอ่อ ยายชื่อ” ไอ้เติ้ลหันมาขยิบตาปริบๆใส่พวกผมที่นั่งเรียงกันอยู่ครับ ไอ้ห่าชื่ออะไรหล่ะ มึงสุ่มแม่สีไปผสมกันซักสีสิวะ

“สะ สีเขียวเพิร์ลอควาประกายทองครับ”

ไอ้สัสปัน!! นั่นชื่อคนหรือยาย้อมสีผม!! มันจะยิ่งใหญ่อะไรเบอร์นั้น

“คือนั่นแหล่ะครับ ไอ้แดงเรียกยายสั้นๆว่ายายเขียวพาสเทล หมาป่าก็ฉลาดไง มันก็เลยรีบพุ่งไปในบ้านหวังจะกินย่ายายทั้งสอง แต่ย่ายายก็รู้ทันเพราะก่อนหน้านั้นหมาป่าเชคอินในเฟสบุ๊คว่าจะมา ย่ายายเลยหนีออกไปก่อน หมาป่าก็แบบหิวอ่ะ เออ งั้นปลอมตัวเป็นย่ายายรอไอ้แดงเลยละกัน ไอ้แดงมาก็จับกินเลย”

หมาป่าบ้านมึงเชคอินก่อนหรอ ยุคไฮเทคไปไหมไอ้เหี้ย!

“แล้วไงต่อครับน้องเติ้ล” ไอ้พี่หญิงตะโกนขึ้นมา เห็นนะโว้ยว่าพี่ขำกันหน้าดำหน้าแดง แถมอัดคลิปไว้อีก น้องๆนี่แทบจะไม่สนใจกันเลยครับ นั่งจกขนมกันเมามัน เห็นแต่พวกนิสิตวิศวะนี่แหล่ะ ยืนขำกันอยู่เต็มพื้นที่

“เอ่อ ทะ ทันใดนั้นก็มีเสียง เคาะขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

“นั่นใครคะ” เนี่ย มีดัดเสียงจริตชะนีไปอีกไอ้พี

“วันนี้ผมมาขายประกัน-“

“ไม่ใช่โว้ย!!”

“อ้าว ผิดเรื่องไปหน่อย เอาใหม่ๆ ก๊อกก๊อกก๊อก”

“นั่นใครคะ”

“พัสดุอีเอ็มเอ-“

“ส่งของก็ไม่ใช่!!”

“เอ้า ไอ้แดงมันก็อยากจะหาอาชีพเสริมบ้างไม่ได้เลยหรอ” ไม่ได้โว้ย!!! แล้วไอ้แดงมันจะมาขายประกันให้ยายมันเองทำไม!!!

“ไม่ได้!!”

“เออๆ ไอ้แดงนั่นแหล่ะ ไอ้แดงก็เปิดประตูเข้ามา ขุ่นย่าขา”

“ตกลงไอ้แดงนี่ผู้หญิงหรอ” 

“เป็นตุ๊ดๆ คุณย่าขา คุณย่าพอจะมีเวลาซักสองสามชั่วโม-“

“ยังไม่เลิกขายตรงอีก!!”

“เลิกแล้วก็ได้ หมาป่าก็แบบรอมานานไง ขี้เกียจปลอมตัวแล้วก็เลยเผยร่างจริง เตรียมจะหม่ำไอ้แดง พอไอ้แดงเห็นหมาป่าก็แบบเห้ย! ยายตูอยู่ไหน!”

“ไอ้แดงนี่จาพนมหรอ”

“โมโหไงโมโห เลยหนุมานถวายแหวนหมาป่าเข้าให้ ม่องเลยอ่ะ นายพรานเพิ่งขี่ฟีโน่มาเห็นก็ตกใจ เห็นไอ้แดงกำลังแยปหมัด อนาคตดีเลยจับไอ้แดงเป็นนักมวย ไอ้แดงได้ดิบได้ดีเป็นไปเป็นนักแสดงหนังบู๊เรื่องฟาสแอนด์ฟิวเจอร์รังสิต รายได้ดีมากมาเลี้ยงย่าเขียวกับยายเขียวๆอะไรซักอย่างเป็นเศรษฐีเลย จบ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าควรดูแลคนแก่แล้วต่อยมวยให้เป็น ขอบคุณครับ”

จบได้เลวมาก เนื้อหาอะไรของมึง ตกลงไอ้แดงคือโทนี่จาหรอหรือยังไง ไม่รู้แล้วครับ น้องก็ดูสนุกกันดีตบมือกันใหญ่ ไม่รู้ตบเพราะชอบนิทานหรือตบเพราะพวกเราลงจากเวทีซักที พวกผมก็เดินลงเวทีกันอย่างงงๆ น้องๆดูสนุกกันแต่ก็สนุกไม่เท่ารุ่นพี่กับเจ้าหน้าที่ครับ นั่นขำกันหน้าแดงลงไปกองอยู่กับพื้น ดูท่าทางจะอินหนูน้อยหมวกแดง ไม่สิ หนูน้อยไอ้แดงกันมาก ลงมากเวทีคณะนิทานไอ้สัดก็ตกเป็นจำเลยสังคมทันทีครับ คลิปไอ้แดงนี่ให้ว่อนเนทเลย

เงาแค้นโอรีโอ้ งดกินไปอีกสามเดือน แม่งเอ๊ย!!


ถัดจากการทำจิตอาสาก็มาถึงที่พักครับ ความรวยของภาคผมที่ค่าเทอมติดท็อปของมหาลัย ก็เหมารีสอร์ตติดทะเลมันซะเลย แบ่งเป็นบ้านๆ บ้านละสี่ห้าคนครับ แต่ยังไม่ทันจะได้แยกย้ายเราก็ได้แต่โยนๆกระเป๋าไว้แล้ววิ่งไปที่หาดเสียก่อนเพราะพี่เรียกรวม เรียกได้ว่าใช้ความทะเลให้คุ้ม ตีนแตะทรายตั้งแต่วันแรก

“น้องๆแต่งชุดพร้อมเปียกกันมาเรียบร้อยแล้วเนาะ” เกริ่นมาแบบนี้พวกผมก็ได้สงสารตัวเองล่วงหน้า เหมือนพี่มึงแค้นตอนตัวเองโดนรับอ่ะ กะเละเลยใช่ไหม เอาหล่ะ มองฐานพี่ๆมีน้ำแดงอะไรพร้อมเลอะสุดๆ

“ฐานนี้นะครับ ชื่อฐานว่าน้ำแห่งความรัก”

เอ๊ะ
ชื่อฐานมันดูติดเรทไงไม่รู้หรือกูคิดไปเอง

“ในแก้วนี้น้องจะเห็นน้ำแดงอยู่ ซึ่งแต่ละขวดก็จะผสมเอ่อ ผสมความรัก ใช่! ความรักของพวกพี่” ยิ่งไม่น่าแดกเข้าไปใหญ่เลยครับพี่ ไอ้ขวดที่สามความรักของพี่มันคืออะไร เศษอะไรลอยเต็ม

“ยังครับยังไม่จบเนาะพี่แทน กฎของซุ้มนี้คือน้องจะต้องกระดกให้หมดแก้วในครั้งเดียว ซึ่งพี่ขอตัวแทนน้องที่ไม่แพ้อาหารทะเลด้วยครับ” ความรักของพี่มีอาหารทะเลด้วยหรอวะ หรือพวกพี่ปลาหมึกปลอมตัวมา ขออาสาสมัครขนาดนี้ก็อย่าได้ถามหาถึงตัวแทนให้มากความครับ ในเมื่อน้ำมันสีแดง แก็งที่จะต้องโดนก็คงจะต้องเป็น

แก็งไอ้แดง!!!

เงาแค้นหมาป่ายังคงตามมาหลอกหลอน

“ขอเชิญน้องๆสุ่มเลือกแก้วเลยครับ” พูดจบผมก้รีบคว้าแก้วที่ดูปกติสุดทันที แต้มบุญจะต้องพอมีอยู่บ้างแหล่ะวะ ไอ้เติ้ลนี่เบะปากแล้วครับ เสือกได้แก้วที่มีตะกอนลอย ดูก็รู้ว่าผสมสารเคมีเอ็กซ์แน่ๆ คิดในแง่ดีมึงอาจจะได้เป็นพาวเวอร์พัฟก็ได้นะเพื่อนนะ กูเป็นกำลังใจให้เสมอ

“หนึ่ง”

“สอง”

“สี่!!”

กรึบ!!!

อื้อหืออออออออออออออออ ชัดเจนนนนนนนนนนนนน
เหล้าขาวววววววววววววววววว!!! 

“ไอ้เหี้ยพี่ กะปิไอ้สัดดดดดดดด” ไอ้เติ้ลนี่ลงไปคลานกับพื้นทรายเลย ครับส่วนผมนี่กระดกน้ำตามรัวๆ

“ไอ้เชี่ย กูเอาแก้วสลับกัน แก้วนั้นของกูกะเอาไว้แกล้งพี่ปีสี่” พี่ปีสามที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ชี้ไปที่แก้วผม ไอ้เวร ไอ้ห่าพี่ ร้อนคอเลยเนี่ย

“เอ้า จริงๆแก้วนั้นผสมมะนาว มึงแดกอะไรไปเนี่ยอู้”

“เหล้าขาว!!”

“เอ้า ชิบหายแล้ว ซอรี่สีดาละกันมึง ถือว่าฟาดเคราะห์” ฟาดพ่องงงงงง มึนไปนิดนึงเลยครับ  เพราะได้แก้วหนักไป คนคออ่อนแบบผมก็ยอมรับตรงๆเลยครับว่าตึง ไม่ได้ถึงกับเมาแต่ตึง พี่เลยอนุญาตให้นั่งพัก ร่วมฐานอีกทีตอนฐานใหญ่แทน   

“มันตั้งใจป่ะวะ” พี่หมอขมวดคิ้วนั่งลงข้างๆผม

“แค่นี้กระจอก”

“ปากเก่งจังนะ” พี่หมอจับผมนอนซบลงกับตักพี่มันพร้อมกับโปะผ้าเปียกๆแปะลงมากับหน้า

“อยากเล่นฐานว่ะพี่”

“นอนไป เล่นฐานใหญ่เดี๋ยวกูปลุก” ได้แต่เสียดายแต่ก็ยอมหลับตาแต่โดยดี นอนอบไอแดดอยู่ประมาณครั้งชั่วโมงพี่หมอก็ปลุกไปเล่นฐานใหญ่กับเพื่อน ฐานนี้แข่งกันสี่ปีครับ ให้ต่อเสื้อผ้าในชั้นปีทั้งหมดให้ได้ยาวที่สุดถึงจะชนะ

เหมือนเป็นเกมที่สร้างมาเพื่อเปลืองตัวผู้ชายโดยแท้จริงครับ เพราะผู้หญิงถอดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว พวกผู้ชายเลยจำเป็นต้องถอดเสื้อใครหน้าด้านหน่อยก็ถอดกางเกงด้วยเหลือบอกเซอร์ ต่อมันหมดครับนาฬิกา สร้อยคอ รองเท้าแตะ ไอ้เติ้ลนี่โกงเอาไม้ไอติมที่เด็กทิ้งข้างๆมาเนียนต่อด้วย

ตัดภาพมาปีสามโกงสุดๆครับ หน้าร้อนจะตายห่าพี่แป๊ะแม่งใส่ห้าชั้นบอกเซอร์อีกสามชั้นรองเท้าแตะข้างละสอง โกงในโกง โกงซ้อนโกง โกงแบบหน้าด้านๆ มองมาจากดาวอังคารยังรู้ว่าโกง ตัวผมก็ถอดหมดครับทั้งเสื้อทั้งกางเกงเหลือแต่บอกเซอร์และกางเกงใน เป็นช่วงเวลาที่เฮฮาจนลืมทุกอย่าง อยากเอาชนะพี่ๆแม้จะรู้ว่าพี่มันคงไม่กะให้เราชนะหรอก ผลก็ตามคาดครับ

ชนะหรอ?



แพ้!!
   
“นอนเลยครับนอน ในฐานะที่ปีหนึ่งแพ้ พวกพี่ก็จำเป็นจะต้องลงโทษ แม้ใจจริงพวกพี่จะรักน้องประหนึ่งแก้วตาดวงใจ ฮึกๆ พี่ไม่อยากทำจริงๆ”

หรอพี่!! แล้วไอ้น้ำแดงในมือคืออะไร!!
รอไม่ถึงนาทีพวกผมปีหนึ่งก็กลายร่างเป็นบิงซูทันทีครับ เพราะพี่นี่เดินราดน้ำแดงกับนมข้นกันสนุกสนาน คนโดนก็มีแต่ผู้ชายครับ คณะผมมันก็จะสองมาตราฐานหน่อย อะไรเลวๆมักจะลงกับเพศผู้เสมอ อื้อหืออ มาเต็มครับ เม็ดแมงลัก ขนมปัง คือพร้อมเอาช้อนมาตักแดกได้เลย ผมเงยมองหน้าไอ้พี่โยที่กำลังสนุกกับการบีบนมข้นราดผมเสียเหลือเกิน

“พี่โยยย ผมน้องพี่นะ!!”

“เพราะเป็นน้องกูไง” อยากจะด่าแต่พี่มันแม่งบีบนมเข้าปากผมเฉย ฮืออออออออออออ นี่หรือคือพี่เทคใจงามในวันนั้นกลายมาเป็นพี่เทคใจมารในวันนี้
ต่อจากนั้นไม่นานพวกผมก็แผนซ้อนแผนแย่งนมข้นน้ำแดงพี่ๆมาราดกลับสนุกสนานกันไป พวกผู้หญิงก็ทยอยกันไปอาบน้ำแล้ว มีพวกแต่พวกผู้ชายที่ยังคงเล่นกันอยู่ เล่นกันจนพอใจก็แยกย้ายอาบน้ำครับ ผมได้อภิสิทธิ์พิเศษไปอาบน้ำห้องพี่หมอพี่ภูมิ ไม่ต้องรอต่อคิว เอาเปรียบเพื่อนสุดๆแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรครับ

คือแบบเจ้าที่เล่นหน้าดุเป็นหมาขนาดนั้นก็นะ...

“พี่หมอ ผ้าเช็ดตัวอ่ะ”

“กูเอาไปแขวนในห้องแล้วไง” เอ้า หรอวะ พอเดินมามองในห้องน้ำก็แขวนไว้อยู่แล้วจริงด้วย กำลังจะหันไปบอกว่าเจอแล้วก็ดันชะงักเสียก่อนเพราะโดนเจ้าที่สิงร่าง

เห้ยๆ มาหื่นกลางค่ายแบบนี้เลยหรอวะ!!

“เห้ยๆพี่หมอ อะไรของพี่มึง ห้องไม่ได้ล็อค” เล่นประกบหลังเสียน่ากลัว ถึงพี่ภูมิไม่อยู่ก็ตาม เกิดพี่มันกลับมาหล่ะวะ!! 

“นมข้นเต็มตัว กูนี่คิดไม่ดีเลยอู้”

“พี่มึง!!”

“ไอ้โยเป็นคนราด กูยิ่งคิดแต่ว่าอยากเอาขวดฟาดหัวแม่ง ดูไม่ออกหรอกอันไหนน้ำแดงอันไหนเลือดมัน” อู่ย ใจเย็นนะจ๊ะ ค่อยพูดค่อยจากัน ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนพี่มันกอดจากด้านหลัง พร้อมกับลิ้นที่เลียมาแถวต้นคอ

“ไอ้สัดพี่หมอ ไม่ได้นะพี่” ล่กครับล่ก ใครเปิดมาเจอหน่อยนี่ต้องแก้ตัวยาวเลยนะโว้ย

“เออกูรู้ กูหงุดหงิด อยู่แบบนี้แป๊ปนึงน่า” พี่มันซบหน้าลงมาพร้อมกับกระชับกอดแน่น สัมผัสอุ่นเลยแนบมาทั้งแผ่นหลัง ป่านนี้นมข้นน้ำแดงคงเปื้อนเต็มเสื้อพี่มันไปแล้วเรียบร้อยแต่ก็ยอมครับ ในฐานะเป็นนายแพทย์เวอร์ชั่นเด็กดี เจอพี่โยแกล้งผมแบบนั้นในสภาพที่ผมถอดเสื้อถอดผ้าเกือบทั้งตัวต่อหน้าต่อตา แต่พี่มันก็ไม่ได้อาละวาดอะไรออกไปแถมยังใจเย็นอยู่นิ่งไม่วางมวยผิดวิสัยอีกต่างหาก ผมก้มลงจับมือพี่หมอที่รัดอยู่ตรงเอว

...ไหงพอเป็นคนนอนเตียงเดียวกันโดยไม่มีหมอนข้างกันแล้วพี่มันน่ารักขึ้นจังวะหรือผมคิดไปเอง     

“หายหงุดหงิดยัง เหนียวตัว”

“อยากเหนียวกว่านี้ไหมหล่ะ”

“อย่าเหี้ย” ลากเข้าเรื่องแบบนี้ตลอดไว้ใจนายแพทย์ ผมศอกพุงแข็งๆพี่มันไปแล้วปิดประตูห้องน้ำทันที แอบได้ยินเสียงหัวเราะพี่มันแทรกเข้ามา ระหว่างอาบน้ำขัดขี้ไคลและคราบนมข้นออกก็ได้ยินเสียงกีตาร์คลอเบาๆมาจากในห้อง อารมณ์ไหนของพี่มัน อย่าให้รู้ว่าร้องเพลงน้ำตาบักเตี้ย จะเดินออกไปลั่นหัวให้หายหล่อเลย

(มีต่อ)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 29-06-2017 16:23:03
อาบน้ำเสร็จก็ลากตัวหอมกลิ่นสบู่ฟอร์เมนออกมาจากห้องน้ำ สบายตัวเป็นที่สุด เครื่องแบบที่ใส่ก็เหมือนเดิมครับ เสื้อบอลกางเกงบอลระบุทีมไม่ได้ ผมก็กลิ้งบนเตียงเล่นรอพี่หมออาบน้ำซักพักก็เดินไปกินข้าวพร้อมกับพี่มัน วันนี้ก็มีบรรยากาศชิวๆครับ มีแอลกอฮอลล์กันบ้างนิดหน่อย แต่รุ่นพี่สั่งมาว่าผู้ชายห้ามเมาเด็ดขาด เลยได้แต่แตะนิดแตะหน่อยพอหอมคอ ชายหน้าโจรวิศวะทั้งหลายต้องจิบโค้กฟังดนตรีสดกันแบบงงๆ

...แต่ตัดภาพมาผู้หญิงวิศวะ ล่าสุดเมาปีนต้นมะพร้าวข้างหาดเป็นที่เรียบร้อย

“ไอ้เหี้ยยยยยยยย กูโคตรเมา” จ้ะ กูรู้แล้วจ้ะ

“สายป่าน มึงเมามากละ กลับไปนอนป่ะ”

“เหล้าต้องแดกให้เมาสิวะ ตามคติประจำคณะ ศุกร์เมา เสาร์นอน อาทิตย์ถอน จันทร์ลา อังคารหยุด พุธขาด พฤหัสมา...”

“มาเรียน?”

“มาดรอป!! ไอ้เหี้ย!!”

“โวะ!!”

“ไอ้เหี้ยอู้ กูไม่อยากจะเล่า กูแม่งโคตรเกลียดมอเราเลย” เอาหล่ะครับ พี่อ้อยพี่ฉอดไทม์หลังจากเม้าท์คณะตัวเองเสร็จ

“ทำไมวะป่าน กูชอบมอเราออก” ไอ้ปันครับ ไอ้นี่ก็โดนรุ่นพี่ผู้หญิงมาฟัดแก้มจนรอยลิปสติกติดอยู่เต็มแถมรับหน้าที่ดูแลรุ่นเพื่อนตัวเองที่เมาอยู่อีกต่างหาก

“ร้อนชิบหายดิ นี่ล่าสุดกูจะ พี่พละมาจีบกู เอิ่ก จะไปเรียนรวม วันนี้นั้นมีแลปฟิ พี่เขาจะไปส่งกู ไอ้เหี้ยยยยย กูแบบ ใส่ส่งเอยาวสิบแปด เลยจิ๋มกูมาสามนิ้ว แรดสุด ใครเห็นต้องใจสั่น”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเกลียดมอวะอีป่าน” ไอ้เติ้ลชักอยากรู้ครับ

“อ่ะไอ้เติ้ล มึงนี่ขี้เสือก คนขี้เสือกไม่ตายดีนะ”

“เอ้า แช่งกูอีก”

“ฟังกู เอิ่ก กูใส่ทรงเอ พอกูซ้อนมอไซต์พี่เขาเท่านั้นแหล่ะ อีดอกกกกกกกกกกกกกก แทบไหม้ มึงเข้าใจอารมณ์กูป่ะ ร้อนแบบร้อน กูจะอุทานว่าร้อนจิ๊มิก็ไม่ได้ กูคุมธีมผู้หญิงอยู่ แต่คืออีกนิดควันขึ้นแล้วอ่ะ มึงเข้าใจอารมณ์ป่ะ กูได้แต่ฮัมเพลงนาวเบิร์นเบบี้เบิร์นทั้งๆที่ใจกูเกือบด่าถึงพ่อถึงแม่ดวงอาทิตย์แล้ว มาถึงที่ห้องเรียน กูแทบจะต้องประคบอ่ะ แล้วคือพี่แม่งเสือกมารับกูทุกวัน กูชอบพี่เขามากอ่ะมึง แต่มันจะไหม้อีดอกมันจะไหม้!!”

โอ้โห ความในใจสาววิศวะ บ่นจนเห็นภาพ นี่ลืมหรือเปล่าว่าพวกกูเพศผู้เนี่ย ต้องมารับรู้จริงๆหรอวะ

“มึงก็บอกพี่เขาไปตรงๆสิวะ”

“บอกว่าไร พี่ๆมันจะไหม้แล้วงี้หรอ มึงไม่เข้าใจกูอ่ะอีปัน ฮือออออออออออออ”

 “กระโปรงมันไม่ไหม้หรอกน่าสายป่าน”

“อีปัน ไอคิวมึงเล็กเท่าปล้องนิ้วก้อยหรอ กูไม่ได้หมายถึงกระโปรง!! ”

“เอ้า หมายถึงเบาะหรอ?”

“ระหว่างคุยกับต้นมะพร้าวกับบ่นกับมึงอะไรรู้เรื่องกว่าวะ แม่ง กูไประบายกับพี่หญิงดีกว่า เพ่เหยงงงงงง ฟังป่านหน่อยยยยย” หลังจากคุยกับปันปันไม่รู้เรื่องไอ้จ๋าก็เปลี่ยนทาร์เกตไปบ่นกับพี่หญิงแทน ข้างๆพี่หญิงก็มีพี่พี่นั่งอยู่ครับ เหมือนพี่แกเพิ่งมาถึงตอนเย็นๆ ขับตามมาเพราะมีเรียน พวกผมก็ยังคงกระดกโค้กกินกันแบบงงๆ คือวิศวะกับเหล้าเนี่ยมันเหมือนของคู่กันนะครับ แต่ไหงงานนี้ห้ามผู้ชายดื่มก็ไม่รู้

 “สำหรับวงต่อไปเนี่ย ก็เป็นวงของรุ่นพี่นะครับ” ผมเปลี่ยนความสนใจมาโฟกัสวงดนตรีที่มันก็คือเพื่อนผมเนี่ยแหล่ะเล่นกันมั่วๆ

“ขอเชิญวงพ่อมึงอยู่กับกูเลยครับ”

นั่นชื่อวงหรอ!!
แล้วนั่นพี่หมอนี่หว่า!!

“สวัสดีภาคโล” พี่หมอยักคิ้วข้างนึงหล่อๆมาให้ สาวงี้กรี๊ดกันเป็นแถว แอบเห็นสายผ่านที่เพิ่งเมาอยู่โต๊ะพี่หญิง ตอนนี้วิ่งไปกรี๊ดหน้าเวทีแล้วเรียบร้อย ความแรดชนะทุกสิ่งแม้กระทั่งความเมา

“อ้าว พ่อมึงไปทำไรบนเวทีวะ”

“ไม่รู้พี่มัน”

“วันนี้ก็จะมาร้องเพลงให้คนคนนึง จริงฝึกจะร้องตั้งแต่ตอนมันประกวดเดือนละ แต่ตอนนั้นเจ้าตัวไม่อยู่เลยไม่ได้ร้อง” พี่มันหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วส่งยิ้มมาให้ผม

“อ่ะโห โค้กกูนี่หวานขึ้นมาเลย” ไอ้เติ้ลเบะปากแล้วกรอกตาบนใส่ผม ส่วนผมก็เขินไม่รู้จะทำอะไร เลยจิ้มอาหารกินแม่งเลย พี่หมอมันผละออกไปหยิบกีตาร์ขึ้นมาเริ่มเกาคอร์ดโดยมีพี่ภูมิคอยเคาะคาฮองให้อยู่ข้างๆ   

‘เธอ เธออีกแล้ว ที่มารบมากวนหัวใจ
จะไปไหนเจอใครมากมาย ทำไมมันมอง... หาแต่เธอ’
ไม่ว่าอยู่ อยู่ที่ไหน
ใจดวงนี้ยังคงละเมอ หลับตาฝันก็ยังพบเธอ... ก็มีแต่เธอ โอ๊ะโอ’

พี่หมอมองมาที่ผมพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมุมปาก

‘ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ยั้งใจไม่ค่อยอยู่
อู้ แปลกๆจริง อู้ คิดถึงเธออีกแล้ว
แปลกจริง คิดถึงเธอจัง’

เนื้อเพลงมันควรจะอู้แบบอู้อ้าแต่พี่หมอกลับจงใจออกเสียงเป็นอู้นิ่งๆพร้อมกับมองผมไปด้วยนี่แม่งโคตรเขินเลยให้ตาย ถึงตอนนี้ผมก็ได้รับสายตาแหมมาเต็มๆจากทั่วทุกมุมทิศ

‘เรื่องอื่น ไม่ค่อยสน ไม่อยากรู้เรื่องคนทั่วไป
อยากจะรู้เรื่องเธอนั่นไง จะทำยังไง โอ๊ะโอ’

ทำไง อย่างแรกมึงลงมาจากเวทีก่อนไงไอ้พี่หมอ กูเขินจะตายแล้วเนี่ยไม่เห็นหรอ!!

“ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ยั้งใจไม่ค่อยอยู่”

“อู้!!” ทุกโต๊ะถึงกับตะโกนพร้อมกันครับทั้งโต๊ะรุ่นพี่รุ่นน้องรวมไปถึงโต๊ะผมเองด้วย แม่งเขินจนจะระเบิด

“แปลกจริงๆ”

“อู้!!!”

“คิดถึงเธออีกแล้วแปลกจริง....”

ปลายนิ้วค่อยๆเกลี่ยสายกีตาร์ลง ตาดุจ้องมาที่ผมแน่นิ่ง บรรยากาศรอบข้างเหมือนถูกกดปุ่มหยุดไว้ เสียงแหบทุ้มค่อยๆกระซิบลงกับไมค์แต่กลับดังสะท้อนไปทั่วรีสอร์ต


“คิดถึงมึงจัง”


แม่งเอ๊ย...
เขินจะบ้า!!!

เพลงจบไปนานยันเปลี่ยนวงที่เล่นไปแล้วแต่ผมกลับได้แต่นั่งทำตัวไม่ถูกอยู่ที่โต๊ะ เพื่อนนี่แซวกันรอบทิศทาง ผมเห็นพี่มันเดินลงจากเวทีเลยไปที่หาดไม่ได้เดินมาหา ผมเลยลุกเดินตามไป

“ทิ้งระเบิดแล้วหนีหรอวะพี่” ผมตะโกนแล้วเตะทรายใส่แม่งเลย พี่หมอยังคงหันหลังใส่ผม

“เปล่า...”

“พี่แม่ง ผมเขินจะตายห่า” ผมเดินเข้าไปหาไอ้พี่หมอที่ยังคงหันหลังให้ผม หันหน้าเข้าทะเลอยู่เหมือนเดิม อะไรของพี่มันอีกวะ

“...”

“พี่หมอ เป็นไรวะ” ผมเอื้อมมือไปกระชากแขนพี่มัน พอพี่หมอหันหน้ามาเท่านั้นแหล่ะ โอ้โห แดงยันหู พี่มันรีบยกมือขึ้นปาดหน้าม้าตัวเองแก้เก้อทันทีทันใด

“ไอ้สัด ก็กูเขิน ใครจะไปคิดว่าแม่งจะเขินขนาดนี้วะแค่ร้องเพลงให้ใครซักคนฟังเนี่ย” หมดลุคนายแพทย์คนโหดเลยครับ มีแต่พี่หมอคนแก้มแดง แดงเถือกเลยด้วย เห็นแล้วตลกจนต้องขำออกมา

“มันต้องเป็นผมป่าววะที่เขินอ่ะ”

“กูคนร้องสิวะที่ต้องเขิน”

“ผมคนฟังก็ต้องเขินดิ พี่จะมาเขินทำไม”

“เป็นแค่คนฟังมึงจะมาเขินทำไม”

“แล้วเป็นคนร้องจะเขินทำไม”

“เขินดิ กูเพิ่งร้องเพลงจีบมึงกลางงานนะไอ้สัด” พี่หมอคว้าผมเข้าไปกอดแล้วฝังหน้าลงมากับคอผม เสียงคลื่นทะเลซัดฝั่งที่ว่าดังก็ยังไม่สามารถกลบเสียงใจพี่หมอเต้นตุ้บๆอยู่ข้างหูได้ ดูท่าทางจะเขินจริงจัง

“วันนั้นพี่จะร้องเพลงนี้จริงอ่อ”

“เออ”

“ทำไมต้องเพลงนี่อ่ะ”

“ไม่รู้ ตอนนั้นนึกเพลงไม่ออก

“เอ้า!”

“รู้แต่อยากร้องให้คนชื่ออู้”

“...”

“ก็...จะจีบคนชื่ออู้”   

“...”

“เพราะตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าชอบคนชื่ออู้”

พี่หมอแม่ง...
โคตรเป็นพาหะนำความเขินจริงๆ
ผมเขินจนน้ำตาคลอกับความโรแมนติกแบบไม่รู้ตัวของพี่หมอ ถึงตอนนี้ก็ชักจะแยกเสียงหัวใจเต้นของตัวเองกับของพี่หมอไม่ออกแล้ว พี่หมอวางคางไว้บนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ

“อู้”

“หืม...”

“รักนะ”

เสียงทุ้มบอกเบาๆที่ข้างหูผมแบบไม่ทันตั้งตัว พี่หมอกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ผมได้แต่ขยำเสื้อพี่หมอแน่นก่อนจะตอบพี่มันกลับไป


“อื้อ รักเหมือนกัน”

“...”

“...มั้ง”

“กูเพื่อนเล่นมึงหรอไอ้ลูกหมา!!!”

จากกอดกันกลางทรายหาดกลับกลายมาเป็นไล่เตะกันกลางหาดแทน เตะทรายใส่กันจนเหนื่อยก็เดินจับมือกันกลับที่พักแบบเขินๆครับ พี่หมอมันมาส่งผมหน้าห้องพัก ไม่มีฝันดงฝันดีอะไรทั้งนั้น มีแต่การผลักหัวเบาๆแล้วไล่ให้เข้าไปนอนกับเพื่อน ผมเข้าห้องไปแบบงงๆ รอซักพักเพื่อนๆก็กลับมานอนกันอย่างงงๆและคิดว่าวันนี้ก็คงจะหมดไปแบบงงๆ


แต่ผมคิดผิดเพราะ...



“เห้ย พวกมึงปีหนึ่งผู้ชาย ตื่นๆ”

พวกผมโดนเคาะห้องปลุกกันแบบกลางดึก ได้แต่ขุดซากขี้ตาเดินตามรุ่นพี่ไปที่หาด มองรอบๆก็มีแต่พวกปีหนึ่งผู้ชายด้วยกันครับ พอไปถึงสิ่งแรกที่มองเห็นท่ามกลางทะเลสีดำคือ


ไอ้พี่แป๊ะ!!
มึงไปยืนเอากางเกงในสีแดงใส่นอกบอกเซอร์อะไรอยู่กลางทะเล!!!

“สวัสดีน้องๆปีหนึ่ง พี่จะขอให้น้องหลับตาลงแล้วท่องคาถาตามพี่ นี่คือคาถาเรียกพี่ซุป”

“ซุปเปอร์แมนหรอ?”

“ซุปเห็ดหอม!!”

“ไอ้แป๊ะ!!”

“เออๆลืมๆ ก็ไอ้เติ้ลแม่งชงอ่ะ นี่พิธีศักดิ์สิทธิ์นะครับคุณ!! ปีหนึ่งหลับตาแล้วท่องตามผม โอมนะโม” คือมาขนาดนี้ก็รู้แล้วครับว่าเอาฮา อ่ะ พวกผมก็หลับตาตามคำบัญชาของพี่ซุปมัน เล่นตามพวกพี่มันหน่อยครับ

“โอม นะโม”

“ฮานามิ”

“ฮานามิ”

“เป็นข้าวเกรียบกุ้ง”

“เป็นข้าวเกรียบกุ้ง...”

“พวกเราชาวโลจิสต์ ขอเชิญท่านซุปผู้หล่อเหลายิ่งกว่านายนภัทร คังแดเนียลชิดซ้าย นิชิกิโดชิดขวา”

“ใครวะไอ้แป๊ะ!!”

“ไม่รู้เหมือนกัน กูเห็นคนแชร์ในเฟส”

“...”

“อ่ะ ไอ้สัด ปีหนึ่ง พูดตามกูเซ่!!”

“พวกเราชาวโลจิสต์ขอเชิญพี่ท่านซุปผู้หล่อเหลาเหมือนนายนภัทร อะงืองือชิดซ้าย งืองือชิดขวา” ชื่อไอ้ด้านหลังจำไม่ได้ก็ดำน้ำเอาครับ ไอ้ห่าพี่แป๊ะนี่ชอบมีบุคคลปริศนาจำชื่อยากๆมาตลอด

“มาแล้วจ้า กูเองแหล่ะท่านซุป อ่ะ ลืมตา”


คือเป็นห้านาทีที่เปลืองน้ำลายที่สุดเท่าที่เกิดมาทำ....
ลืมตามาอุจาดตากว่าเดิม เพราะตอนนี้พี่ปีสองปีสามปีสี่ยันบัณฑิตชายที่มาเกือบทุกคน อยู่ในสภาพถลกขากางเกงมาเกี่ยวขอบกางเกงด้านบนพร้อมกับเอาเสื้อผูกคอยืนเรียงกันเยี่ยงพีธีรวมตัวคนโรคจิต

เผื่อคนอื่นไม่รู้คณะเราเนี่ยมีเพลงประจำคณะว่า วิดกำมะสาดเป็นคณะที่แปลกปะหลาด
ก็ตามนั้นครับ...

“ในฐานะที่พวกเราคือท่านซุปอยากจะถามว่า พวกเอ็ง ปีหนึ่ง จงแต่งตัวให้เหมือนพวกข้า หากพวกเอ็งอยากจะร่วมคณะไปกับเรา” คณะอะไรวะเพ่!!! คณะตลกเรอะ!! มาขนาดนี้แล้วก็เอากับพวกพี่ครับ ต้องถอดเสื้อมาผูกคอเป็นผ้าคลุม ถลกขากางเกงบอลมาเกี่ยวกับขอบกางเกงเหมือนจะเซ็กซี่แต่ตัดภาพเป็นขาที่เต็มไปด้วยขนดกดำของเพื่อนชายร่วมคณะแล้วอยากจะร้องไห้

“ดีมาก!! หากพวกข้าทำอะไรเอ็งต้องทำตาม ทราบไม่ทราบ!!”

“ทราบ!!”

“ลุกนั่งสามสิบสองครั้ง ปฏิบัติ!!!”

แล้วพวกพี่แม่งก็กอดคอกันลุกนั่ง พวกผมเลยต้องกอดคอลุกนั่งตาม จากนั้นก็เยอะแยะครับ ทั้งกลิ้งซ้ายกลิ้งขวา วิดพื้น กระดึ๊บเป็นหนอนบนหาด พี่ทำน้องก็ทำ เมื่อยไปเหมือนกันและไร้สาระไปพร้อมกัน กลิ้งกันจนเหนื่อยหอบแฮ่ก

“พิธีสุดท้าย นี่คือน้ำร่วมสาบานของเราชาวซุป ขอให้พวกเจ้าจงมาร่วมพิธีได้ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้”

รู้สัญชาติซุปเปอร์แมนภาคโลเลยครับ เล่นล่อซะแดกน้ำชาที่โรงเตี๊ยม พี่ซุปหรือยิปมัน ถามใจพวกพี่ดู ผมต้องมายืนหันหน้าเข้ากับรุ่นพี่ คล้องแขนกันพร้อมกับถือแถวที่มีน้ำใสๆอยู่ เห็นก็รู้ครับว่าอะไร กระดกเข้าไปนี่ร้อนคอเลย สำหรับน้องที่ไม่อยากดื่มรุ่นพี่ก็จะดื่มให้ครับ แล้วแต่ความสมัครใจยังไงก็มีพี่คอยช่วยอยู่ จบจากพิธีต้อนรับน้องซุป พวกพี่ก็ให้ผมมานั่งล้อมวงหลับตาโดยเอาหลังชนกันทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดซุปเปอร์แมนโรคจิตนั่นแหล่ะครับ 

“ตอนนี้ ถ้าพวกมึงมีอะไรที่ขัดใจกันบาดหมางกันในรุ่น กูขอให้พวกมึงระบายออกมาตอนนี้” สิ้นเสียงของรุ่นพี่ บรรยากาศก็เงียบไปครู่หนึ่ง

“พวกมึง ที่กูไม่ค่อยส่งเลคเชอร์ให้พวกมึง กูรู้นะเว่ยว่าพวกมึงคิดว่ากูเห็นแก่ตัว กูขอโทษจริงๆ แต่กูเป็นเด็กทุน กูตั้งใจจด ตั้งใจเข้าทุกคาบเอง กูไม่ได้อยากให้พวกมึงมองกูเห็นแก่ตัว แต่กูก็เหนื่อยมาของกูแบบนี้ กูอยากให้พวกมึงเข้าใจกูบ้าง ถ้าไม่เข้าใจ กูก็ขอโทษอีกทีจริงๆ”

“ไอ้ป่าน กูรู้นะเว่ยว่ามึงโกรธกูเรื่องอิงอิง กูรู้ว่าน้องเป็นแฟนเก่ามึง แต่กูอยากให้มึงเข้าใจกู กูไม่อยากให้กูกับมึงต้องเข้าหน้ากันไม่ติด แต่ตอนนี้กูรักอิงจริงๆ รักเหมือนกับที่มึงรักเขา”

“เห้ยไอ้แบม กูจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่ากูทะเลาะกับมึงเรื่องอะไร แต่กูไม่ชอบที่กูกับมึงต้องมาบาดหมางไม่คุยกันแบบนี้มาจนเกือบจะจบเทอมนะมึง”

“ไอ้ฮง มึงแดกเหล้ากันหนักเกินไปแล้วนะเว้ย เข้าเรียนบ้างไอ้สัด กูเห็นมึงบอกเรียนไม่ไหว ก็เล่นไม่เข้าเรียน สถิตอยู่แต่หอ มีเพื่อนไว้ทำห่าไรวะ มีปัญหาอะไรก็ถามพวกกูจะได้ช่วย กูรู้ว่าวิชามันหนักเพราะมึงไม่ได้ถนัดสายนี้มาตั้งแต่แรก แต่เห็นมึงเป็นแบบนี้พวกกูเป็นห่วงนะเว่ย”

 อีกหลายหลายความในใจที่พ่นออกมาเหมือนระบาย เป็นวิธีที่ตรงและเหมือลูกผู้ชายจับเข่าคุยกัน ผมได้แต่กอดเข่าน้ำตาคลอเบาๆ พอหมดเรื่องพูดพี่ก็ก็สั่งให้พวกผมยืนขึ้นหันหน้าเข้าหากันแล้วทำวงให้เล็กที่สุด นั่นหมายถึงการกอดกันทั้งรุ่น เพื่อนที่มีปัญหากันก็เข้ามาตบไหล่กอดคอกันเบาๆพร้อมน้ำตา ในจังหวะเดียวกันรุ่นพี่ก็มาล้อมวงบูมให้พวกผมด้วยเสียงปกติ ไม่ดังจนเกินไปเพราะจะกวนคนที่พักอยู่แถวนั้น แต่ถึงเสียงจะเบาแค่นั้นแต่ก็ทำเอาผมโคตรรู้สึกดี

รู้สึกดีที่ติดคณะนี้มา รู้สึกดีที่ได้มาเจอเพื่อนและรุ่นนี้แบบนี้ รู้สึกดีที่ได้มายืนอยู่ตรงนี้

หลังจากได้ยศเป็นน้องซุปรุ่นต่อจากรุ่นพี่เราก็เดินกลับเข้าที่พักเพื่อพบเจอกับแอลกอฮอลล์มากมาย ใครไคร่ดื่มก็ดื่ม ใครไคร่นอนก็ก็นอน ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วครับว่าพวกผมก็ไม่พลาดที่จะเลือกตัวเลือกแรกเพราะนอกจากได้เป็นเมาฟรีลูกหมาป่าแล้วก็ยังเห็นพี่หมอมันนั่งรออยู่ในวงอยู่แล้วด้วย

 นั่งอยู่ในวงเหล้ากับรุ่นพี่นี่ปีหนึ่งเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีไว้โดนมอมครับ ดื่มจนเอ๋อหมดแก้วจนมึน นั่งอยู่ซักพักจากพื้นแข็งๆก็กลายมาเป็นตักอุ่นๆแทนเสียได้ ผมจำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ จำได้แต่ว่าคว้าไอ้พี่หมอมาจุ๊บซักหน่อย ข้อหาทำตัวน่ารักแต่ก็โดนพี่มันปัดออก เหมือนโดนขัดใจอ่ะครับ ปกติผมไม่ชอบโดนตัวพี่มันก่อนแต่พอลองทำแล้วโดนปัดมันก็ยิ่งหงุดหงิด ทีงี้มาทำปัดวะ ปกติมาทำไต่ตอมเป็นแมลงวันตอมขี้ ยิ่งโดนปัดเหมือนยิ่งอยากทำอ่ะครับ เหมือนได้แกล้งพี่มันกลับเลยทั้งดึงแก้มตีเหม่งพี่มันให้สะใจ ดูท่าทางจะซนเกินไปเลยโดนพี่มันจับล็อคตัวนั่งนิ่งๆอยู่บนตักแทน ขัดใจโคตรๆ ทำไรไม่ได้นอกจากซบอกแล้วเขี่ยแขนเขี่ยคางพี่มันเล่นแทน แก้วที่ถืออยู่ในมือก็เหมือนจะโดนจับออกตลอดเวลา วุ่นวายจังวุ้ย
 
“พี่หมอออ”

“หืม?”

“ยินดีด้วยยย”

“เมาแล้วไอ้เตี้ย”

“ยินดีด้วยยยยยย”

“ยินดีอะไรของมึงอีกวะเนี่ย เห้ย กูกลับห้องก่อนนะ”

“ยินดีต้อนรับสู่โครงการแฟนคนแรกกกกก”

ผมพูดจบเหมือนบรรยากาศวงที่เฮฮาก็เงียบไปเลย งงไม่ถึงสามวิตัวก็ลอยขึ้นเหมือนถูกอุ้ม งือ อยากจะดิ้นแต่โดนอุ้มแบบนี้ก็สบายดี โดนหิ้วเป็นลูกหมาไม่ถึงห้านาที ผมก็โดนโยนลงเตียงดังตุ้บ ดีนะที่ฟูกนิ่ม ไม่งั้นคงได้มีด่ากันบ้างแล้วแหล่ะ ผมค่ยๆกระดึ๊บตัวไปหนุนหมอนเตรียมจะหลับก็ดันโดนเงาแค้นอะไรซักอย่างทับเข้าให้เสียก่อน

“อือ หนักอ่ะ”

“เมาแล้วเป็นแบบนี้กูจะปล่อยมึงไปกินเหล้ากับเพื่อนยังไงโดยไม่งี่เง่าวะ ตอบกูที”

“หนักอ่ะหนัก”

“มึงนี่มันโคตรตัวอันตราย”

“เจ็บหนวดอ่ะ” ฮื่อ ผมดันคางพี่มันออกจากแก้ม หลังจากโดนตอหนวดครูดหน้าเข้าให้ แล้วบ่นไรงุบงิบข้างหูนักวะ หนักโว้ย

“เมื่อกี้ยังเขี่ยคางกูเล่นอยู่เลย”

“หนักอ่ะพี่หมอ” ผมดิ้นแล้วเอาตีนเตะๆพี่มันให้ลุกไปซักที พี่หมอดันตัวขึ้นแต่ก็ไม่ได้ลุกออกไป แว่บนึงก็รู้สึกได้ถึงอะไรเปียกมาตวัดอยู่แถวคอ จั๊กจี้จนต้องหดคอหนี ความง่วงเริ่มทำงานเมื่อหลังแนบเตียงนิ่ม รำคาญไอ้ลมหายใจร้อนๆข้างหูไม่ไหวจนต้องฟาดไปเต็มแรงแล้วกดชัตดาวน์ตัวเองหนีทันที ก่อนสติจะดับก็แอบได้ยินเสียงบ่นของพี่หมอดังขึ้น

“เมาแล้วอ่อยไม่พอ มึงยังเมาแล้วบ้องหูกูด้วยหรอ!!”


อะไรวะงง ไม่รู้แล้ว ง่วง!! 




มาพร้อมกับอิมเมจ

(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t34.0-12/19668377_10207621927019949_1540835484_n.jpg?oh=8dd170bd2b9a51955eac68580f5f831d&oe=595710E1)(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t34.0-12/19668044_10207621926979948_1433094001_n.jpg?oh=0dd3e35f77ff74841ea1cb653d48a46d&oe=59572CD0)

(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t34.0-12/19553406_10207621927099951_224927011_n.jpg?oh=07bb361bcbdaf0582f83559ffd534228&oe=59565E55)(https://scontent.fbkk5-4.fna.fbcdn.net/v/t34.0-12/19553496_10207621927139952_4776477_n.jpg?oh=091187863854b77ec51bda3d27c8ea7b&oe=595650FF)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-06-2017 17:03:25
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :z1: :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 29-06-2017 17:04:53
คือต้องอ่านนิยายเรื่องนี้บนรถไฟฟ้ายังไงให้คนไม่หาว่าเป็นบ้า กลั้นขำแล้วขำอีก ตลกกกกกก น้องอู้คนน่ารักของพี่หมอ ฮืออ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-06-2017 17:05:43
สงสารพระเอกจริงหนอ. 5555
ตบะแก่กล้าดีจริงๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 29-06-2017 17:20:19
 :laugh: :jul3:
น่าสงสารพี่หมอตอนสุดท้าย5555

ฉากร้องเพลงให้อู้น่ารักมากเลยอ่า
เขินๆตามเลย

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 29-06-2017 17:28:02
โถถ พี่หมอออคนน่าซงซานนนนน 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-06-2017 18:13:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 29-06-2017 18:19:43
ไม่รู้ต้องขำหรือเขินดี ฮือออ ขำน้ำตาไหลช็อตหนูน้อยไอ้แดงอ่ะ ฮืออขำจริงจัง55555555555  :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 29-06-2017 18:30:09
555555555555555555555
โอย...ขำค่อด
แต่หัวเราะออกเสียงไม่ได้ แค่นี้อิคนข้างๆ แม่มเหล่จนตาจะหลุดล่ะ
 :hao7:
รักอู้สุดๆ อ่ะ
กดไลค์เป็นลังให้พี่หมอ
อดทนขนาดนี้เกินเซียน เกินเทพแล้วพี่
 :hao6:
รูปปากรอบโคตรใช่
ลั่นเลยครับ
ขอบคุณจิงไรจิง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 29-06-2017 18:33:37
อิมเมจคาแรตเตอร์นี่ตรงดีจริงๆค่ะ 5555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 29-06-2017 18:51:38
หายไปนานแต่มุกจัดเต็มมาก ขำตั้งแต่ไอ้แดงละ ฮือออ  :jul3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-06-2017 18:58:06
พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

พี่หมอ ดี น่ารักอบอุ่น กับอู้มาก
ร้องเพลงให้อู้ด้วย สุดยอด

น่าสงสารพี่หมอ อู้เมาแล้วอ่อย สกินชิพเขี่ยคาง
พอพาไปนอน ก็จะหลับ แล้วฟาดบ้องหูพี่หมอซะอีก  :z6:
        :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 29-06-2017 20:30:02
พี่หมอออออออ ทำไมพี่น่ารักแบบเน้ ตอนร้องเพลงให้อู้นี่อ่านแล้วโคตรเขิน ฮรือออ

นิทานหนูน้อยหมวดแดงเวอร์ชั่นฮาร์ดคอร์เหรอ ตลกมาก ชอบมากกว่าออริจินอลอีก ไฮเทคเว่อร์ โคตรจี้ 555555
อิมเมจตอนท้ายนี่ ทำไมรู้สึกน่ารัก ตลก 555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 29-06-2017 21:18:14
ตลกกก 5555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-06-2017 22:38:25
ชอบโครงการแฟนคนแรก
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-06-2017 23:52:34
เกลียดอิมเมจจจจ 5555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 29-06-2017 23:57:06
เมาแล้วอ่อยหร๊าาาาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-06-2017 09:25:07
อีพี่หมอ คนดี

สุภาพบุรุษจุฑาเทพมากก


รอวันพี่หมอตะบะแตกค่ะ


ถ้าน้องอู้จะอ่อยแรงขนาดนี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 30-06-2017 16:42:08
5555555555 สงสารพี่หมอเลยอ่ะ
น้องอู้สายอ่อย อ่อยแบบเด๋อๆด้วยนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 30-06-2017 18:40:45
อ่านเรื่องนี้ยังไงไม่ให้ขำ ฮือ 55555555555
แล้วเมื่อไหร่พี่หมอจะได้กินอู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 30-06-2017 22:04:21
 :pigha2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-06-2017 23:02:13
ตกลงอัพเกรดสถานะแล้วใช่มะ เป็นแฟนกันแล้ว พี่หมอก็อย่าทนค่ะ อู้อ้อยมาเยอะแล้ว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 01-07-2017 23:56:23
 :hao7: :hao7: :hao7:
ตลกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 02-07-2017 11:49:42
อู้ จะรอดไปได้ซักกี่น้ำเนี่ยะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: sweetyswtcou ที่ 02-07-2017 20:01:08
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบันเลย สนุกมาก ตลกจริงจังอ่ะ ชอบมากเลย
ห่วงปันปันจังเลย อยากให้ปันปันมีคนดูแล เพราะอู้นั้นก็มีหมอคอยดูแลอยู่แล้ว  :hao7:
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 23 อู้... [29/06/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-07-2017 19:09:02
อ่านทันแย้ว สนุกมาก ฮามาก
คนเขียนต้องเป็นคนที่เฮฮาตบมุกกระจายแน่ ๆ ตัวละครถึงได้ต๊องแบบนี้ (โดยเฉพาะอิพี่แป๊ะและแก๊งค์เพื่อนอู้)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 06-07-2017 22:49:27
23


“พี่พี่สวัสดีครับ” ผมหันไปพยักหน้ารับไหว้เด็กปีหนึ่งคณะวิศวะ คณะที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผมเลยแต่ดันโดนเคารพเหมือนเป็นรุ่นพี่ประจำคณะเพราะมาสาระแนหน้าบ่อย คิดว่าถ้าหญิงไม่เลือกแอตมาคณะนี้ผมก็คงไม่มีทางมาเหยียบอย่างแน่นอน

นอกจากรุ่นพี่มันจะกวนส้นตีนแล้วรุ่นน้องแม่งก็ยังพอๆกัน เหมือนส่งถ่ายความกวนส้นตีนแบบรุ่นสู่รุ่น ดีนะที่หญิงไม่ได้ซึมซับโรคพวกนั้นมาจากรุ่นพี่บ้าง ไม่งั้นคงปวดหัวตายห่า

ผมนั่งไถมือถือรอหญิงประชุมภาคอยู่ใต้ตึกแต่อยู่ดีๆก็มีคนเดินมานั่งตรงข้ามผม พอเงยหน้ามองก็แทบจะตีนลั่นเตะแม่งตกโต๊ะ

“มึงมานั่งทำไมไอ้หมอ”

“กูก็ไม่ได้อยากนั่งนักหรอก”

“ก็ย้ายไปดิไอ้สัส เก้าอี้ตัวนั้นกูจองแล้ว”

“ไหน ไม่เห็นจองเลย”

“หมึกล่องหน”

“กูหล่อ กูนั่งได้”

เนี่ย... ก็รุ่นพี่แม่งเป็นแบบนี้ไง

“รำคาญลูกตาไอ้สัด ทำไมกูต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับมึง ไปนั่งที่อื่น” โต๊ะคณะมันมีเป็นสิบเสือกมาเลือกนั่งตัวนี้ กวนตีนไหมหล่ะครับถามใจ

“กูมีเรื่องจะถาม” ผมนี่กรอกตาดำทันที

“มึงจีบหมามึงติดแล้วไม่ใช่หรอยังจะมาถามอะไรกูอีก”

“มึงได้กับหญิงยังวะ”

ปึ้ง!!

ผมฟาดโต๊ะเข้าเต็มแรงแล้วกระชากคอเสื้อไอ้หมอทันที ไอ้หมอทำหน้าเบื่อเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมต้องทำแบบนี้

“ถามเหี้ยอะไรของมึง”

“ไอ้สัดพี่ พักรบกับกูหน่อย นี่เรื่องจริงจังในชีวิตกูนะมึง ดูหน้ากูที ตาดำไม่ได้นอนมาทั้งเดือนแล้ว” ไอ้หมอปัดมือผมออกแล้วนั่งลงตามเดิม ไม่ลืมตบโต๊ะป้าปๆให้ผมนั่งลงอีกต่างหาก จากหน้ามันก็ดูโทรมจริงๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหญิงวะ

“ถามคำถามล่อตีนนะมึง”

“ไอ้สัด กูถามเพื่อเอาประสบการณ์โว้ย!!” ไอ้หมอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมเลยต้องเอาหน้าหนี  ผู้ชายตัวเท่าหมีสองคนมาทำกระซิบกระซาบกัน ขนลุกจะตายห่า

“ยัง น้องมันยังไม่จบมหาลัยเลย”

“ห๊ะ!! นี่มึงยังอีกหรอ!! “

“กูไม่ได้หื่นกามแบบมึงนะไอ้หมอ”

“แล้วถ้าหญิงอยากรู้อยากเห็นแล้วไปลองกับคนอื่นหล่ะมึง”

“กระทืบไม่เลี้ยง”

“กระทืบไอ้คนนั้น?”

“กระทืบมึงเนี่ยไอ้เหี้ย!! ปั่นทำส้นตีนอะไร หญิงไม่ใช่เด็กแบบนั้น” ไอ้หมอไถตัวลงกับโต๊ะแบบหมดแรง แล้วเรื่องที่ทำให้หมดแรงก็โคตรจะไร้สาระเลย แต่เอาเถอะครับ ด่ามันมากไม่ได้เดี๋ยวเข้าตัวอีกอย่างไอ้หอก็ไร้สาระแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอเห็นผมช่วยอะไรไม่ได้มันก็ลุกออกไปแบบเซ็งๆ คิดว่าในที่สุดก็ได้นั่งรอแบบเงียบๆที่ไหนได้พอมันลุกออกไปไม่ถึงนาทีไอ้มงคลก็เดินบิดตูด บิดสะโพกโยกเอวลงจากตึกมากอดผม

“ผัวขา มารอเมียน้อยหรอออออ” พุงนี่เบียดมาเต็มแขน แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แม่งเป็นตุ๊ดคนเดียวที่กล้าเล่นถึงตัวขนาดนี้กับผมเพราะเรามาจากโรงเรียนเดียวกันตอนมัธยม ไอ้มงกอดคอผมบิดซ้ายปิดขวาแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเอาหัวพิงไหล่ผม หนักชิบหาย

“เลิกแล้วใช่ไหมวะ หญิงหล่ะ”   

“ยังอ่ะ พวกสต๊าฟเชียร์ประชุมต่อนิดหน่อย”

“คณะมึงนี่วุ่นวายเนาะ” คณะวิศวะนี่เป็นคณะที่ระบบพี่น้องอะไรของพวกมันแข็งแกร่งมากครับ หล่อหลอมมาด้วยความไร้สาระล้วนๆเสือกแข็งแร่งกันแบบงงๆ กิจกรรมภาคกิจกรรมคณะนี่เยอะจนสงสารหญิง แบ่งเวลาทั้งเรียนทั้งเล่นจนไม่ค่อยได้นอน

“สงสารเมียน้อยผัวจริงว่ะ เป็นเฮดภาคก็เหนื่อยเลยแหล่ะ กูเห็นมันจะหลับตั้งแต่ประชุมละ ปีนี้มหาลัยออกกฏรับน้องมาเยอะมันเลยต้องช่วยน้องปีหนึ่งคิดว่าจะรับเด็กที่เข้ามาใหม่ยังไง” พูดแบบนี้ชักสงสารแต่ก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งอะไรกับน้องมันครับ เลือกจะเป็นเฮดภาคแล้วก็ต้องทำตามหน้าที่ 

“แล้วมึงหล่ะ”

“โอ๊ย สันทนาการอย่างเมียหลวงก็เต้นไปวันๆเนี่ยแหล่ะค่ะ ค่อยนัดประชุมพวกปีหนึ่ง ไม่สิ ต้องเรียกพวกมันปีสองได้ละ เออ ค่อยนัดพวกมันมาซ้อมอีกทีนึง ไม่หนักเท่าเมียน้อยมึงหรอก” บ่นปอดบ่นแปดแต่ก็แอบเห็นความรักคณะของมันอย่างชัดเจน เริ่มจากการที่มันไม่แต่งหน้ามาก่อนเลยแสดงว่าไม่ได้นอนเลยตื่นมาแต่งหน้าไม่ทัน ผมยกมือขึ้นลูบหัวไอ้มงเบาๆ

“มึงนี่โคตรเหมือนเดิมเลยไอ้มง”

“ปากหรือส้นตีนคะผัว มงคลไร มงลง! ”

“พักบ้างนะมึงอ่ะ”

“อย่าอบอุ่นมากค่ะอีพี่ กะเทยหวั่นไหวไม่ตลกนะคะ” ไอ้มงงัดหัวมันขึ้นจากไหล่ผมแล้วเบ้ปาก ไอ้นี่มันเป็นตัวสร้างสีสันมาตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมแล้วครับ มันแฮปปี้กับเวลาคนยิ้ม แต่ก็ชอบโดนรุ่นน้องหลอกคบเอาเงินให้มาร้องไห้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ ปัจจุบันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปครับ มันยังคงร้องไห้กับเรื่องเดิมๆให้ผมต้องขับรถออกไปนังกินเหล้าเป็นเพื่อนตลอด มันเป็นอีกคนนึงที่หลายคนมักจะเมินความรู้สึกมัน อย่างตอนมันโดนบังคับให้ประกวดเดือน มันไม่อยากแต่งแมนๆแต่โดนรุ่นพี่บังคับเลยมาขอร้องให้ผมทำเหมือนจะกระทืบมันตลกๆให้มันลงจากเวทีผมก็ทำให้แลกมากับการโดนจับเป้าจริงๆจากมัน ไอ้เวร 

“พี่พี่ สวัสดีครับ พี่มง สวัสดีพี่” ผมพยักหน้ารับไหว้ไอ้ลูกหมาของไอ้หมอ เตี้ยจริงๆครับไอ้นี่ เดาว่าหัวยังไม่พ้นไหล่ผมเลยมั้ง มันนั่งลงตรงข้ามผม ที่เดิมกับที่ไอ้หมอเพิ่งมานั่งไป ไอ้ตัวเล็กหันซ้ายหันขวาก่อนนะค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหาผม ท่าทางเหมือนไอ้หน้าตีนหมาที่เพิ่งลุกไปเมื่อสิบนาทีก่อนเป๊ะๆ

“ทำหน้าทำตาดูขี้เสือกนะคะน้องอู้”

“ผมมีเรื่องจะมาถามอ่ะ แต่พี่ต้องเก็บเป็นความลับนะ”
 
“ถามกู?”

“ทั้งพี่พี่ทั้งพี่มงเลย”

“พี่ด้วยหรอคะ? ทำไม น้องอู้สนใจอยากเป็นกะเทยหรอ”

“ไม่ใช่พี่ บะ แบบ แบบว่า แบบเอ่อเพื่อนผมฝากมาถาม เรื่องแบบผู้ชายด้วยกัน เรื่องบนเตียงอ่ะพี่” ไอ้ห่าว่าแล้ว ผมกรอกตาบนแบบเบื่อหน่าย พวกมึงเห็นกูเป็นอะไรวะเนี่ยทั้งผัวทั้งเมีย

“ว้ายตายแล้ว ลามกจกเปรตเศษขยะมากค่ะ พี่กลัว”

“เพื่อนผมฝากถาม!!! เพื่อนผมพี่เพื่อนผม“ ล่กใหญ่ครับล่กใหญ่ ไอ้เด็กตรงหน้ารีบแก้ตัวจนลิ้นพันกัน

“ทำไมเพื่อนมึงกลัวหรือไง?”

“ก็แบบ แบบ อยากรู้ว่าเจ็บไหม อะไรแบบเนี้ยอ่ะพี่” ผมเตรียมอ้าปากจะตอบว่าแหกแน่นอนกูรับรอง กะให้ไอ้เด็กเตี้ยนี่กลัวจนไอ้หมอเหี่ยวแห้งตายคาเตียงไปซะ แต่ไอ้มงก็พูดขัดเสียก่อน

“อู้ยยย ไม่เจ็บเลยค่ะน้องอู้ พี่ผ่านมาแล้วพี่กล้าพูด”

หรอวะ...
ใช่หรอวะ...

“จริงหรอพี่มง แต่ผมเห็นมีแต่คนบอกว่าเจ็บเหมือนเอาแครอทยัดจมูก”

ห๊ะ...
แครอทยัดจมูก?

“มโนล้วนค่ะ พี่บอกเลยว่ามดกัดมากๆ ไม่เจ็บเลยซักนิดเดียวออกจะฟินเสียมากกว่า แบบมันแปล๊ปๆเหมือนเอานิ้วก้อยแคะขี้มูก แต่ถ้าเกิดน้องอู้เจ็บนะคะ แค่บอกพี่หมอว่าเบาหน่อยครับ ผมเจ็บครับ อย่าครับพี่ อ้อนทั้งน้ำตา รับรองมุกนี้ร้อยทั้งร้อย หยุดแน่นอนค่ะ” ไอ้มงหลอกเด็กเบอร์ร้อย ไม่เจ็บก็แย่แล้วแหล่ะ แล้วไอ้เด็กตรงหน้าก็ดันเชื่ออีกต่างหาก

“แน่เลยหรอครับ เห้ย! ผมหมายถึงเพื่อนผมพี่ไม่ใช่ผม!! “

“นั่นแหล่ะค่ะ เพื่อนน้องอู้ก็เพื่อนน้องอู้” 

“ขอบคุณมากพี่ ผมไปละ แต่ห้ามบอกใครนะพี่ว่าเพื่อนผมถาม”

“จ้า ไปเถอะจ้า” แล้วไอ้เด็กเตี้ยก็หันมาไหว้ผมแล้ววิ่งออกไปหากลุ่มเพื่อนมันทันที
 
“มึงก็หลอกเด็กมันไอ้มง”

“ถือว่าทำบุญให้พี่หมอมันหน่อย ช่วยงานภาคกูเยอะ ไม่งั้นรอเป็นชาติไม่ได้แดกน้องมันหรอก”

“พี่” ผมเงยหน้าเมื่อโดนเรียก ปรากฏเป็นหญิงยืนตาปรือโงนเงนอยู่ ผมลุกขึ้นไปขยี้หัวน้องที่รีบซบลงมาที่ไหล่ผมทันทีที่ผมถึงตัว เมื่อวานแทบไม่ได้นอนเลยเพราะมันมีสอบก่อนประชุม เลยอ่านหนังสือสอบจนเกือบเช้า ผมหันไปบ๊ายบายไอ้มงที่ทำหน้าเหม็นความรักอยู่ที่โต๊ะแล้วลากหญิงขึ้นรถท่ามกลางสายตานิสิตทั้งหลาย แต่ก็ชินแล้วครับ มองได้ก็มองไป

หญิงพอขึ้นรถก็พิงหมอนไข่สีเหลืองๆหลับไปเลย ผมได้แต่ขยี้หัวน้องด้วยความเอ็นดูซึ่งก็ได้รับเสียงอื้อเป็นการด่าในลำคอไปหนึ่งทีก็เลยต้องเลิกยุ่ง ระหว่างขับรถออกมาก็สวนกับรถไอ้หมอที่กำลังรอรับลูกหมาของมันอยู่พอดี

หึ...
ก็ขอให้โชคดีแล้วกัน...   



.
.
.

กลับมาที่ผมนายแพทย์คนหล่อคนเดิม เพิ่มเติมคืออยู่ทะเลจำได้ใช่ไหมครับว่าของรางวัลในแบล็กบอกซ์เนี่ยมันมีนอกจากรูปโพลารอยด์โง่ๆนั่นแล้วมันก็ยังมีตั๋วไปมัลดีฟด้วย ฟังดูแล้วอยากอุทานคำหยาบว่าทำไมลงทุนขนาดนั้น วันนี้ผมก็ได้รู้เลยครับว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจงบมหาลัย อืมครับ ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่


...พัทยา
แม่งงบหมด เปลี่ยนเป็นที่พักพัทยาแทน มึงมีความตัดงบหน้าด้านๆจากมัลดีฟเป็นพัทยาแล้วจากความหวังว่าผมจะได้พาไอ้อู้เล่นทะเลสองต่อสองที่หาดทรายสีขาวกับกระท่อมเล็กๆก็กลายเป็น

“ไอ้พี มึงถ่ายรูปกูให้ดูคูลหน่อย เอาแบบให้กูดูเข้ากับธรรมชาติได้ดี”

“ไอ้ห่าเติ้ล มึงจะเข้ากับธรรมชาติยังไงวะ”

“เนี่ย เดี๋ยวกูเอาเปลือกหอยมาแนบหน้า มึงถ่ายยังไงก็ได้ให้คนสับสนอันไหนหอยอันไหนหน้ากู”

“กูว่าถ่ายยังไงให้มึงหน้าเหมือนส้นตีนพี่แป๊ะยังง่ายกว่า เนี่ย เหมือนแล้ว!!”

“เอ้า เกี่ยวไรกับกูวะไอ้น้องพี”

พัง...
แม่งมากันทั้งคณะ เหมือนเปลี่ยนบรรยากาศจากเล่นตลกในม.มาเป็นเล่นตลกริมทะเล ผมเหลือบตามองไอ้โยที่ยืนคุยหนุงหนิงอยู่กับเด็กเลี้ยงควายที่ดูมีซัมธิงอะไรกันบางอย่างมาตั้งแต่ตอนไปค่าย เด็กคณะแปลกคนเดียวที่จู่ๆก็โผล่มาในทริปแบบงงๆ ถึงจะเหม็นที่มันมาด้วยแต่ก็วางใจไปหน่อยที่อู้ไม่ใช่ทาร์เก็ตของมันแล้ว

“พี่หมอ กินป่ะ” ไอ้อู้ยื่นหนวดปลาหมึกในมือมาให้ผมถึงปาก ฮุ่ย หงุดหงิดก็จริงครับ แต่พอหันมาเจอไอ้ลูกหมาในชุดเสื้อฮาวายสีแดงดูเป็นทัวร์จีนแล้วก็อดเอ็นดูจนหายหงุดหงิดไปหมดไม่ได้ หลงขั้นสุด ทั้งๆที่มันใส่เสื้อมาเหมือนไอ้แป๊ะแต่ผมกลับคิดว่าไอ้แป๊ะใส่แล้วเหมือนพวกคุณลุงในงานรดน้ำดำหัวมากกว่า

ตอนนี้เราก็มาอยู่ที่ชายหาดหน้าที่พักครับ นั่งชิวกินอาหารทะเล เหมือนเกินวัยจะเล่นน้ำแล้วแถมเพิ่งกลับมาจากรับน้องทะเลประมาณอาทิตย์กว่าๆเอง เลยได้แต่นั่งมองไอ้พวกปีหนึ่งถ่ายรูปกันอยู่ตรงหาด ไอ้โยที่เพิ่งลงทุนถอยกล้องมาใหม่ก็ไปยืนถ่ายรูปให้พวกมัน ถึงหลักๆจะเป็นการตามถ่ายเด็กเลี้ยงควายต้อยๆก็ตามที

“ไอ้เชี่ยพี่แป๊ะ ผมไม่เล่นน้ำ!!” ผมหันไปมองเพื่อนไอ้อู้ที่กำลังโดนหิ้วปีกเตรียมโดนทุ่มลงทะเลอยู่

“ไอ้เติ้ลมึงต้องคนจริงแบบกูสิวะ”

“พี่แป๊ะมึงคนจริงตรงไหนวะ!!”

“ก็บั้งอั๊วะอยู่เยาวราช”

“นั่นคนจีน!!!”

“พ่ามพ้าม!!”

“แน่จริงพี่อย่าให้ไอ้พีไอ้ปันช่วยพี่เด่ะ มาเลโก้กับผมดีกว่า”

“เลโก้ไรวะเติ้ล”

“ตัวต่อตัว!!”

“...”

“อันนี้ไม่ตลกอ่ะเติ้ล”

“อ่ะไอ้สัดปัน นี่มึงเชียร์ใคร”

“ฑิคัมพร”

“...”

“...”

เห้อ แค่จะโยนลงทะเลมึงก็ยังต้องเล่นมุกจริงๆหรอวะ
ไร้สาระจนขี้เกียจมอง ผมย้ายลูกตาดำมาหาของน่าสนใจข้างๆแทน ไอ้อู้นั่งจิ้มนู่นจิ้มนี่กินแก้มป่อง เห็นแล้วมันน่าเหมากุ้งให้กินแก้มป่องที่บ้าน


...แต่บนเตียงนะ
อ่ะชิบหายแล้ว แค่ความคิดก็ลามกแล้วกู

“ไมทำหน้าหิว กินป่ะ ผมแกะให้”

“อยากกิน”

“กุ้งหรือหมึกอ่ะ”

“กินมึงอ่ะ”

อ่า...
ได้รับเป็นหมัดจากกุ้งงอนหนึ่งปั้กที่ไหล่เต็มแรง 

“ไอ้ห่าพี่หมอ” มีที่ไหนวะ ด่ากันแต่แก้มแดง โคตรน่ารักเลย

“มึงนี่น่ารักชิบ-“

“แม่งงง ไอ้อู้ พี่แป๊ะจะโยนกูลงน้ำ ไอ้เหี้ย” ยังไม่ทันได้เต๊าะไอ้อู้ เพื่อนมันก็กลับมานั่งที่กันเสียก่อน ผมเลยต้องผละออกจากการยื่นหน้าไปใกล้ ขัดจังหวะจนอยากพ่นกุ้งใส่หน้า

“อื้อ” ไอ้อู้มัวแต่แก้มแดงจิ้มกุ้งแก้เก้อครับ

“ตอบแค่อื้อเนี่ยนะ มึงเปิดโหมดประหยัดคำหรอ มึงช่วยเห็นใจกูหน่อย กูจะโดนรังแก ทั้งที่เป็นคนใจบุญสุนทาน คุณธรรมนำพุง ปกป้องคนท้องและดูแลคนชรา รักเด็ก รักธรรมชาติ รักน้ำ รักปลา รักซากุระขนาดนี้ แม่งทำกันลงได้ไงวะ” บ่นอะไรของมันวะ ไอ้อู้มันก็นั่งฟังผ่านๆครับ พอเริ่มพูดมากมันก็เอากุ้งยัดปากเพื่อนมัน ถ่ายรูปกันเพลินซักพักพวกมันก็กลับมาที่โต๊ะ ตามภาษาคนขี้เมาแต่เอาชื่อคณะมาอ้างครับ ซักพักก็สั่งอบายมุขมากินกัน

ผมแอบลอบมองไอ้อู้ที่วันนี้ดูเงียบผิดปกติ นั่งจิ้มนู่นจิ้มนี่กินไม่พูดไม่จา ระหว่างที่เพื่อนมันก็พูดจนเหมือนไม่เคยพูด

“นี่มึงรู้มะ แดกอาหารทะเลที่ไหนอร่อยสุด”

“ที่ไหนวะพี่แป๊ะ”

“ที่เหม่งจ๋าย”

“เห้ย ทำไมวะพี่!”

“เพราะเหม่งจ๋ายเร๋าก็กิ๋นฟี๋”

“นั่นเหม่งจ่ายแล้วพี่!!”

“แล้วพี่รู้ไหมกินอาหารทะเลที่ไหน คันมาก”

“ที่ไหนวะปันปัน”

“ที่เพชรบุรี”

“ทำไมวะเพื่อน!!”

“เพราะเพชรบุรีหมัดไต่!! บี้แม่งเลย นี่แหน่ะๆ”

“...”

“...”

“ไม่แก้เป็นตัดใหม่ให้หน่อยอ่อ...”

“อ่ะ ชนแก้วละกันไอ้หมัด” ตัดมุกกันหน้าด้านๆ ปล่อยให้ไอ้ปันนั่งขำมุกตัวเองอยู่คนเดียว ผมขำในลำคอเบาๆ คิดว่าไอ้หมาข้างๆก็คงขำเหมือนกัน ที่ไหนได้ นั่งจิ้มปลาหมึกไม่สนใจชาวบ้าน อะไรมันจะคอนเซนเทรดกับการกินอาหารทะเลขนาดนั้นวะ

“เป็นไร” 

“หื้อ” อู้หันมามองหน้าผมแล้วส่ายหน้า อืม จะว่าเรียนก็ไม่น่าใช่เพิ่งสอบเสร็จไป ชีวิตมันมีอะไรให้เครียดอีกวะนอกจากมีเพื่อนไม่ปกติเนี่ย อู้ไม่ได้แตะแอลกอฮอลล์ด้วยซ้ำ แต่นั่งซึมๆหงอยๆอยู่ในวงยันแยกย้ายเข้าห้อง

ก่อนหน้านั้นผมลากไอ้พีไอ้เติ้ลเพื่อนมันไปถามว่าอู้เป็นอะไรก็ได้คำตอบมาว่าไม่รู้เหมือนกัน ขนาดเล่นมุกให้ขำก็ไม่ขำ ผมได้แต่เกาหัว ไม่เคยเจอลูกหมาเปิดโหมดหงอยไม่รู้จะรับมือยังไงเลย

“อู้ มึงอยากไปเดินเล่นก่อนไหม?”

“หึ” มันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กแต่ยังคงหงอยเหมือนเดิม อะไรวะ ทะเลาะกับที่บ้านหรอ? กูถามใครได้บ้างเนี่ย

“ไปนอนกับเพื่อนไหมวันนี้”

“ไมวันนี้พี่พูดเยอะจังวะ” อู้หันมาถามผมพร้อมกับเร่งให้เปิดห้อง ผมก็งงแต่ก็รีบหากุญแจมาเปิดห้องให้ หรือมันง่วงวะ แต่ก็นอนมาตลอดทางแล้วนี่นา

แม่งเป็นการอยู่ในห้องร่วมกันที่ผมล่กที่สุด ได้แต่นั่งนิ่งเป็นเหมือนแจกันประดับห้องบนเตียง โคตรไม่ชินกับการที่ไอ้หมาโหมดเครียดแถมดุอีกต่างหาก ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงคิดว่าประจำเดือนมาแต่พอเป็นผู้ชายก็ได้แต่งงเดาโรคไม่ได้ นี่เกร็งขนาดจะยกมือขึ้นมาเกาหัวยังไม่กล้าเลยครับ

“พี่หมอ”

“หะ หืม?”
 
“มามีอะไรกันเถอะ”


ห๊ะ?!
หูฝาดแน่ๆ กูหูฝาดแน่ๆ

“มึงจะพูดว่าเราไปหาอะไรกินกันเถอะใช่ไหม?”

“เปล่า ผมพูดว่าเรามามีอะไรกันเถอะ”

ไอ้เชี่ย...
ชิบหายแล้วกู ชิบหายแล้ว

“ห๊ะ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนอู้ ไอ้เหี้ย แป๊ปนึง ขอหายใจก่อนเมื่อกี้เผลอหยุดหายใจไปเกือบนาที ไอ้สัด รู้ตัวไหมเนี่ยพูดอะไรออกมา” ผมได้แต่ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองสองเพี๊ยะเรียกสติ

“รู้ดิ ผมคิดมาตั้งนาน เตรียมใจมาเป็นอาทิตย์เลยนะโว้ย” มันเถียงหน้าแดงก่ำ

“เตรียมใจ? เดี๋ยวอู้ กูงงไปหมดแล้ว อะไรของมึงเนี่ย”

“ก็ยังไงซักวันมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ผมก็ต้องเตรียมใจบ้างป่ะวะพี่ ครั้งแรกมันอาจจะแหกเลยก็ได้นะเว่ยพี่” โอ๊ย กูจะบ้าตาย แหกเหิกอะไรของมันเนี่ย ว่าแล้วเชียวว่าไอ้ตัวไร้สาระไม่น่าจะเครียดเรื่องจริงจังได้ คิดไม่ผิดเสียด้วย แล้วนี่มันใช่เรื่องที่ต้องเถียงกันเรื่องแหกไม่แหกบนเตียงไหมวะเนี่ย

“อย่าบอกนะว่ามึงนั่งซึมมาตลอดทางเพราะเรื่องนี้เนี่ย”

“ผมไม่ได้ซึมผมกำลังไว้อาลัย!!”

“ไว้อาลัยอะไรวะ!!”

“หูรูดไงวะพี่!!”

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยย ผมมองหน้าไอ้ลูกหมาที่มันดูจริงจังมากกับการเศร้าโศกเสียใจให้หูรูดตัวเองทั้งๆที่ก็ยังไม่ได้เสียไปด้วย นี่ปั้นหน้าเครียดจริงจังดูพระเอกเอ็มวีอกหักอยู่กับตัวเองมาตั้งนานไม่ได้เศร้าหรือทะเลาะกับใครแต่ไว้อาลัยให้หูรูด โอ้โห หมดคำจะพูดเลยกู

“อู้ มึงไม่ต้องจริงจังอะไรขนาดนั้นก็ได้ ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม กูก็ไม่ได้เร่งอะไร” ผมเกาหัวตัวเองพร้อมกับขยี้หัวน้องมันไปด้วย

“ก็ผมพร้อมแล้วนี่ไง พี่อย่าทำผมเขินดิวะ”

“อู้ มึง...”

“มันต้องเกิดขึ้นซักวันอยู่แล้วป่ะวะพี่ วันนี้นี่แหล่ะ ผมพร้อมแล้ว มา เริ่ม”

เริ่มอะไรของมึ้งงงงงงงงงงงงง!!
ผมได้แต่ยกมือขึ้นมาแปะหน้าผากกับไอ้ท่านอนราบไปกับเตียงยกมือขึ้นมากุมที่อกของไอ้ลูกหมา นั่นมึงจะพร้อมมีเซ็กส์หรือกำลังจะลงโลง แค่ท่าพร้อมก็ไม่ใช่แล้ว อู้หลับตาปี๋ขยับปากขมุบขมิบเหมือนสวดมนต์ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเอ็นดู

การที่ผมไม่ให้อู้มันช่วยกลับไม่ได้หมายความว่าผมจะกดดันให้มันทำแบบนี้ เป็นเพราะความไม่พร้อมของผมเอง ผมไม่รู้ว่าเพศสัมพันธ์กับเพศเดียวกันมันแต่งต่างจากคนละเพศมากไหม กลัวทำผิดวิธี กลัวทำให้อู้มีความทรงจำแรกที่ไม่ดี ผมจริงจังนะ ความรู้สึกของมันต้องมาก่อน ผมเสิร์ชมาเยอะเหมือนกัน รวมไปถึงขอประสบการณ์จริงจากเพื่อนมาด้วย เหมือนเปิดโลกเลยครับ ความรู้ใหม่ตอนแรกที่ฟังก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน

เห้อ...
แต่มีที่ไหนมานอนสวดมนต์ยั่วกันแบบนี้ ปวดหัวกับมันจริงๆ
ผมถอนหายใจก้าวขึ้นเตียงไปคร่อมร่างของอู้ไว้ ผลคือมันหลับตาปี๋จู๋ปากเตรียมตัวแบบโง่ๆจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ โคตรอู้เลยให้ตาย

“อู้”

“หื้อ” มันลืมตาขึ้นมองผมแต่ก็ยังไม่หยุดจู๋ปาก จูบมาเป็นสิบรอบยังจะมาตั้งท่าด้วยจู๋ปากเป็ดอีกหรอวะ

“เรื่องแบบเนี้ย มันต้องอารมณ์พาไป มึงอย่าไปเร่งอะไรมาก” ผมกดจูบลงไปบนปากจู๋ๆนั่นเบาๆแล้วผละออกมาจ้องตากลมที่มองกลับมาแบบงงๆ

“ก็พาไปแล้วนี่ไง”

“พาไปไหน กูคงมีอารมณ์กับการที่มึงนอนสวดมนต์หรอก ไอ้หมา”

“ไม่ได้สวดมนต์นะเว่ย”

“แล้วมึงทำอะไร”

“ขอพร”

“ขอพรให้ใคร”

“หูรูด”

ยังไม่จบกับหูรูดมึงอีกหรอวะ!! ผมตีก้นลูกหมาเบาๆข้อหาทำตัวน่ารักเกินเหตุแล้วล้มตัวนอนข้างๆมัน มาไกลจนถึงหูรูดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ตั้งแต่ต่อยกันหน้าห้องเมื่อตอนเปิดเทอม เริ่มที่ผมโคตรรำคาญมันเลย เป็นเด็กเวรๆที่อยู่ดีๆก็ต่อยหน้าผมมาได้แบบไม่ตั้งตัว ตัวเท่าลูกหมามาทำซ่า ซัดกลับไปเต็มแรงก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนต่อยเด็กมัธยมต้น ไม่พอยังไปเป็นเด็กของศัตรูคู่อาฆาตที่เหม็นขี้หน้ามาตั้งแต่เข้ามหาลัยอีกต่างหาก จากไอ้เด็กเวรวันนั้นสู่ไอ้เด็กเวรวันนี้ ยังคงเวรไม่เปลี่ยน แต่ไอ้ที่เปลี่ยนคือผมเองเนี่ยแหล่ะ

หลงแล้วหลงอีก หลงแบบที่ได้แต่งงว่าคนเรามันจะตกหลุมรักใครซักคนได้ขนาดนี้เลยหรอวะ ความรู้สึกที่พอมีมันมาร่วมชีวิตอยู่ตลอดเวลาเป็นเวลาจะหนึ่งปีนี่มันทำให้ผมผูกพันธ์กับมันได้ขนาดนี้เลยหรอ ผมไม่รู้ว่าอู้จะรู้สึกอะไรกับผมแค่ไหน แต่ผมสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำตอนนี้ว่า

ผมรักมัน

“พี่หมอ จะนอนละอ่อ”     

“เปล่า” ผมลืมตามาเห็นไอ้อู้กำลังชะโงกหน้ามาหาผม

“งั้นลุกเลย ยังไม่อาบน้ำจะนอนได้ไง พี่ซกมกชิบหาย”

“อู้”

“ไร”

“จูบหน่อยดิ”

“พี่เหมือนเด็กเพิ่งหัดพูดคำนี้เลยว่ะ”

“งั้นเปลี่ยนก็ได้”

“เปลี่ยนเป็นไร”

“ขอจับตูดหน่อ-“

ปั้ก!!
หมอนนุ่นนี่พอโดนฟาดหน้าแรงๆก็เจ็บเหมือนกันแฮะ
ลุกขึ้นมาอีกทีไอ้ลูกหมาก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วเรียบร้อย กลับมาเป็นลูกหมาซนๆตัวเดิมแบบนี้ค่อยดีหน่อย

 ก็สรุปได้ว่าทริปทะเลวันนี้ของผมก็จบลงเหมือนวันธรรมดาที่ห้อง514 ที่แค่นอนกอดกันบนเตียงเฉยๆไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น ความรู้สึกที่มีตัวเล็กๆนอนอยู่ในอ้อมกอดตั้งแต่กลางคืนจนถึงเช้ามันอาจจะไม่ได้ดูโรแมนติกอะไรมากนัก ทั้งตะคริวกินแขน ทั้งน้ำลายเปียกเต็มแขนเสื้อ


... แต่โคตรอบอุ่นหัวใจเลย



---

มาสั้นๆ 55555555555
หายไปเก็บตัวดาวเดือนค่ะ อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-07-2017 23:07:44
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-07-2017 23:10:39
55555 อู้ ทำไมหนูร้าย ทำไมทำนายแพทย์แบบนี้ คืนนี้นายแพทย์จะนอนหลับไหม

ตลกหมอ คือหวง คือบ้า คือเวิ่นมาก แต่แสดงออกมากไม่ไเ้
แต่เวิ่นหนักกว่า ตรงโดนยั่วแล้วทำอะไรไม่ได้

น่ารักดีค่ะ การรับน้องมีเรื่องดี ๆ ให้เจอเยอะนะคะ พี่ทำซะน้องซึ้ง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ichiichi ที่ 06-07-2017 23:34:33
ไม่ได้อยากขัดนะ แต่รอพี่โยน้องเล็กอยู่ จะมีอีกมั้ยอ่ะ อยากอ่านคู่นี้ต่อมากๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-07-2017 23:35:53
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-07-2017 23:58:35
นึกภาพตามละขำเลย  :laugh:
อู้มันต้องน่ารักน่าเอ็นดูมากๆอ่ะ อยากหยิก 5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-07-2017 00:24:37
พี่หมอชักช้าจนน้องมันมาเร่งเอง แย่ ๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-07-2017 00:38:26
โอ้ยขำอู้มากกก อู้นี่มันอู้จริงๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: AutoAngels ที่ 07-07-2017 01:08:36
น่ารักมากกก...มาต่ออีกระคะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-07-2017 01:31:23
เพี้ยนพอกันทั้งคู่
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 07-07-2017 01:49:03
 :jul3:  :jul3:  :jul3: โอ้ยยยย...น้องอู้ อย่างฮา....คิดได้..."ไว้อาลัยกับหูรูด".... o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2017 03:44:11
 :m20: อู้เอ้ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 07-07-2017 08:39:49
 :pigha2: น้องอู้ นี่ช่างจริงจังกับชีวิตจริง ๆ
+1 ให้กับพี่หมอ ที่ไม่ทำตามความจริงจังของน้อง  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-07-2017 10:09:51
ไอ้พี่หมอน่ารักมากกกกกก


ชอบตรงเนี่ยแหละ ไอ้พี่พี่ อีกคน แมร่งใช่อะ


ชอบพระเอกแบบรักไม่หวังผลนี่แหละ ถึงจริงๆแล้วมันอดกลั่นแทบตายก็เหอะ



555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 07-07-2017 12:06:47
อู้ไว้อาลัยให้หูรูดแต่เราขอไว้อาลัยให้พี่หมอละกันนะ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-07-2017 12:22:22
น่ารักทุกคนเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 07-07-2017 12:24:41
ผมกำลังไว้อาลัย ให้...
นี่ลั่นเลย
พอกันทั้งคู่
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 07-07-2017 15:38:09
อู้โคตรน่ารัก พี่หมอก็คนดีกว่าที่คิดไว้มาก 5555

//เรื่องต่อไปขอหนูปันเลยได้ไหมอ่า เราเอ็นดูปันมากจริงๆ 5555
มึนได้ใจ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-07-2017 15:44:52
เป็นพี่พี่ คงคิดว่าไอ้หมอ กับไอ้อู้นี่มันยังไงกัน
เห็นกูเป็นเอตทัคคะทางการเสียตัวชายชายหรือไงกัน
เวียนกันมาถามกูอยู่นั่นละ
เหอะ.....กูยังไม่ได้ไอ้หญิงเลย กร๊ากกกก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

แล้วถึงแม้อู้จะทำใจ มีการขอพรให้หูรูด จนพี่หมอหลุดขำ
ทั้งคู่ก็นอนหลับกันไปโดยไม่มีอะไรเหมือนเดิม
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 07-07-2017 18:56:54
น่ารักกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 07-07-2017 19:21:03
ชอบพี่พี่จังเลยอะ 55555555

เอ็นดูอู้ ตลกด้วย ท่าเตรียมพร้อมอย่างกับจะลงโลง
แล้วขอพรนั้นอะ หนูจงใจฮาหรือคิดแบบนั้นจริงๆ 5555555
พี่หมอคนดีอ่าาา ถึงจะหื่นแต่ก็หื่นอย่างมีคุณธรรม!!! เอ้า มงลง---
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: sweetyswtcou ที่ 07-07-2017 20:17:13
ไม่ใช่แครอทยัดจมูกนะอู้ มะเขือม่วงต่างหากล่ะ  :laugh:
พี่ก็ยังหวานเหมือนเดิม แต่โยนี่ก้าวหน้าไวดีจังแฮะ มีพาเล็กไปทะเลด้วยกันด้วย
อยากเห็นพี่ โย หมอ มานั่งคุยกันจัง อยากรู้ว่าจะตีกันแบบไหน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 07-07-2017 23:36:06
พี่พี่คือโคตรเซ็ง มาถามทั้งผัวทั้งเมีย
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปใช่ไหมพี่หมอ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 08-07-2017 06:21:46
5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 08-07-2017 09:23:54
ไม่รู้จะสงสารน้องอู้หรือสงสารนายแพทย์ดี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 08-07-2017 13:30:42
เหมือนจะดีแต่ก็ขำอู้ชห วิธีอ้อยของน้องช่างฮาละเกิน อิพี่หมอแกสุภาพบุรุษมากกกก ถึงเวลามาจะกล้าจัดเต็มมะละ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-07-2017 05:58:22
555555 พี่เป็นคนดีนะนั่น แค่หน้านิ่ง ทำเหี้ยมไปงั้น

หมอตลกละ ไหนว่าไม่อยากเร่ง แล้วไปถามพี่ทำเพื่อ เตรียมตัวหรอ
โอ๊ยยยย อู้ท่าออกอาการขนาดนั้น เค้าไม่รู้กันเลยเนาะ ทำซึมห่วงร่างกาย แล้วไปชวนพี่หมอยังงั้นได้ไง

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 24 มามีอะไรกันเถอะ [06/07/17] ◄ p.23
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 09-07-2017 13:18:12
โอ๊ยยยยย แบบนี้พี่หมอก็พี่หมอเถอะ ไม่น่าจะมีอารมณ์นะอู้ 5555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 12-07-2017 19:14:28
24

ในที่สุดก็ปิดเทอมแล้วครับ วันที่พวกปีหนึ่งต้องมาอำลากันหน้าหอ เพราะบางคณะต้องย้ายกลับไปเรียนต่อสามปีที่วิทยาเขตในกรุงเทพ มันเป็นบรรยากาศที่หน้าเศร้าแต่สำหรับชาววิศวะที่ต้องเรียนที่นี่สี่ปีอย่างผมก็เจอบรรยากาศแบบนี้มาสามปีแล้วครับ ไม่ได้อินอะไรมาก

“พี่หมอ ผมไปซื้อน้ำที่โรงเขียวแป๊ป”

“อือ กูรอที่รถนะ” ไอ้อู้เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่อินครับเพราะเมทมันคือผมที่ต้องอยู่ด้วยกันต่อไปอีกปี อย่างมากก็ไปอินกับเมทเพื่อนมันแทน เรื่องแบบนี้ก็แล้วแต่คนครับชีวิตเด็กหอใน บางคนก็อินจนไม่อยากออก บางคนก็ไม่ชอบจนอยากออกไวๆ 

แต่สำหรับเฟรชชี่ส่วนใหญ่ก็ไม่อยากออกไปกันทั้งนั้นแหล่ะครับ ชีวิตที่เรียนเก้าโมงตื่นแปดโมงสี่สิบก็ยังไปทัน หิวก็ลงไปหาอะไรกินได้แทบยี่สิบสี่ชั่วโมง มีเหมือนสวนให้ปั่นจักรยานเล่นกับเพื่อนทุกวันที่เบื่อ มียิมให้เข้า มีสระว่ายน้ำให้ว่าย แถมยังได้มีคนมานอนแชร์ฝันร้ายด้วยกันอยู่ตั้งหนึ่งปี กลับเข้าในเมืองยังไงก็ไม่มีทางให้สัมผัสบรรยากาศนี้อีกแล้ว

คนในไม่อยากออก คนนอกไม่อยากเข้ามันก็คือแบบนี้แหล่ะ
จากเด็กที่กลัวการต้องมาอยู่ร่วมกัน กลัวการห่างความสบายจากที่บ้านหรือจากในเมือง ตอนกลับไปวินาทีแรกมันอาจจะรู้สึกดีนะครับ ในเมืองมีครบทุกอย่างที่ต้องการ สั่งพิซซ่ามากินที่บ้านก็ได้ อยากไปดูหนังก็แค่ขึ้นบีทีเอสสามสี่สถานี 

แต่เชื่อเถอะครับ
สถานที่ที่คุณจะสามารถเครียดแล้วไปนั่งร้องไห้กับเพื่อนครบแก็งทันทีที่ต้องการมีได้ไม่มากนักหรอก

“พี่หมอ เดี๋ยวแวะกินสาขาไหนอ่ะ” ตัดภาพกลับมาปัจจุบันครับ ไอ้ลูกหมาที่นั่งจิ้มฝรั่งกินตุ้ยๆกินหันมาถามผม

อะแฮ่ม วันนี้เป็นวันดีอีกหนึ่งวันครับ เนื่องจากผมจะได้พาลูกหมาไปนอนค้างคอนโดที่กรุงเทพในระหว่างช่วงปิดเทอม เป็นการหาช่วงเวลาอยู่ด้วยกันก่อนเพราะเดี๋ยวเปิดเทอมมาผมก็จะยุ่งวุ่นวายกับโปรเจคจบและฝึกงาน นี่ต้องชักชวนแทบตายกว่ามันจะยอมตอบตกลง ซึ่งข้อตกลงก็ไม่ใช่อะไร

มันอยากกินบอนชอน!!

“สั่งมากินที่ห้องไหม”

“ก็ได้” 
ง่ายไปหมดเพียงแค่ล่อด้วยไก่ เหมือนเลี้ยงหมาเข้าไปทุกที 

ผ่านไปแค่ออกประตูมหาลัยไอ้อู้ก็เปิดโหมดประหยัดพลังงานคอห้อยน้ำลายยืดคาผ้าห่มโดเรมีเน่าๆไปตามเดิม คิดถึงเรื่องฝึกงานนี่ก็แอบใจหายล่วงหน้านะครับ ต่อจากฝึกงานช่วงปีสี่เทอมสองผมก็จะจบแล้ว คงต้องย้ายกลับมาอยู่ที่กรุงเทพแล้วเริ่มทำงานที่บริษัทของพ่อเลย ส่วนอู้เนี่ยอีกสองปีกว่าจะจบ ไอ้เรื่องจะมาอยู่กับมันนี่ตัดทิ้งไปได้เลย แค่ตอนพ่อแม่รู้เรื่องผมคบผู้ชายก็แอบโดนดุไปแล้วนิดหน่อยถ้าติดมันจนไม่ทำการทำงานนี่เหมือนหาเรื่องใส่ตัวโดยใช่เหตุเกินไป ก็ดีที่บ้านผมเข้าใจไม่มีอะไรมากครับ อาจจะเพราะพี่สาวผมมีลูกชายทั้งสามคนเป็นทายาทให้แล้วเลยไม่ได้มาเครียดอะไรมากกับผม เหลือแต่บ้านมันเนี่ยแหล่ะไม่รู้ว่าพ่อแม่จะใจกว้างพอเหมือนบ้านผมหรือเปล่า

รถยังคงติดบัดซบตามเดิมไม่เคยเปลี่ยน ผมเคยหงุดหงิดมากเวลาขับรถกลับคอนโดแล้วต้องมาเจอรถติดแบบถ้าปวดขี้เดินข้ามไปขี้ที่ปั๊มกลับมาก็ยังไม่ขยับ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกใจเย็นไม่ได้มีความร้อนใจเลยซักนิด

ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มก็โอเค
แม้อีกฝ่ายจะหลับไม่รู้เรื่องก็ตาม...

เนี่ย พอแบบนี้นี่เริ่มเข้าใจสติ๊กเกอร์ท้ายรถสิบล้อที่ว่าหลงทางยังพอทน หลงเธอต้องทำยังไงขึ้นมาเลย

กว่าจะถึงคอนโดก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงเย็น อู้นี่หลับไปหลายตื่นเหมือนซ้อมตาย บางทีแม่หลับนิ่งจนต้องเอานิ้วไปอังจมูกดูว่ายังหายใจอยู่ ระหว่างที่จะเดินไปขึ้นลิฟต์ไอ้อู้ก็กระแซะตัวเข้ามาหาผม

“พี่หมอพี่”

“หืม?”

“คอนโดเดือนเท่าไหร่วะ โคตรหรู”

“ไม่รู้ว่ะ ซื้อทิ้งไว้นานแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นคอนโดพี่ชายกู” ผมแตะบัตรผ่านประตูเข้าไปกดลิฟต์ ไอ้ลูกหมาดูตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ ให้ความรู้สึกเหมือนหลอกเด็กมาเลยว่ะกู ห้องของผมอยู่ที่ชั้น 3 ไม่ได้สูงมากเพราะแม่ผมไม่อยากให้อยู่สูงเกินเวลาเกิดเหตุอะไรมันหนีลำบาก ปกติพี่ชายผมกับผมก็ไม่ค่อยได้มาค้างอยู่แล้ว เรื่องวิวเลยไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก

“กว้างสาดดด”     

“น่าอยู่มะ”

“เชี่ยๆ”

“แต่งเข้าบ้านกูดิ”

“ไอ้ห่าพี่ สั่งไก่มาเลย” ไม่ได้ผลแฮะ ไอ้ลูกหมาวิ่งไปโดดเตียงโดดโซฟาเล่น ไม่รู้ที่ฟุ้งนี่ฝุ่นหรือบาป เห็นเด็กมันวิ่งเล่นแบบนี้นึกถึงหลานชายตัวเองขึ้นมาแปลกๆ

ผมหนีความบาปโดยการโทรสั่งไก่ให้มันพร้อมกับให้มันไล่หาหนังดู อีกหนึ่งสิ่งที่ไม่มีในหอเราคือทีวีครับ ได้มากสุดก็เปิดคอมดู ปัจจุบันไอ้อู้เลยไปนั่งจองพื้นที่อยู่หน้าทีวีแล้วเรียบร้อยประหยึ่งเด็กเพิ่งออกจากยุคหิน

“ดูอะไรของมึงเนี่ยไร้สาระ”

“เห้ยพี่ ไม่เคยดูง้องแง้งกับเงอะงะอ่อ ผมโคตรชอบ” ผมขมวดคิ้วดูการ์ตูนที่มันเปิดในจอ ตรรกะไหนวะไก่กับวัวเป็นพี่น้องกัน แล้วพ่อแม่มันเป็นอะไรถึงหัวขาด

“เปิดหนังดูดิ”

“อยากดูเรื่องไรอ่ะ”

“AU0069”

“หนังอะไรวะ”

“โค้ดหนังโป๊”

“พี่มึง ไปนั่งตรงนู้นไป”

แหม พอเปลี่ยนบรรยากาศเป็นห้องอื่นที่ไม่ใช่นี่ก็แอบเขินๆขึ้นมาหน่อยเลย อย่างกับคู่แต่งงานใหม่เลยแฮะ ติดที่ภรรยาดุเป็นหมาเกินไปหน่อย จับนิดจับหน่อยขู่ฟ่อเป็นหมาเห่ายากันยุง ผมเดินไปเชคพวกอุปกรณ์อาบน้ำในห้องน้ำว่ามีครบ เอาพวกน้ำแช่ตู้เย็น เชคเรียบร้อยความเรียบร้อยอะไรนิดหน่อยเสร็จก็เดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆอู้

“ทีวีนี่ต่อกับคอมได้เลยอ่อพี่”

“อื้อ หาหนังดูไปก่อน เดี๋ยวกูลงไปเอาอาหารแป๊ป” 

พอขึ้นเอาไก่มันขึ้นมาเสิร์พก็ค้นพบว่าไอ้อู้เปิดแฮรี่ภาคหนึ่งดูอยู่แล้ว เราก็นั่งกินไก่ดูหนังกันไปเฉยๆ อยากจะเนียนหันไปลวนลามไอ้อู้แต่พอเห็นฉากเป็นเด็กสามคนวัยประถมในหนังก็รู้สึกบาปเหมือนลวนลามคนต่อหน้าเด็ก เลยได้แต่กลับมากินไก่เงียบๆ โคตรเซ็ง

ยิ่งอยู่กับมันผมยิ่งเป็นเฒ่าลามกขึ้นไปทุกที
นี่แค่มันดูดซอสที่นิ้ว ผมก็คิดไม่ดีไปไกล แม่งเอ๊ย

จบจากการดูหนังกินไก่กระดกแป๊ปซี่ก็เป็นการแยกย้ายอาบน้ำเตรียมนอน กิจวัตรไม่ได้ต่างอะไรจากเดิมซักเท่าไหร่ ชีวิตผมกับอู้ไม่ได้หวือหวาอะไร มันเหมือนเป็นความพิเศษในความธรรมดา แค่ได้อยู่และใช้เวลาด้วยกันไปเรื่อยๆแค่นั้น

อาบน้ำเสร็จผมก็เปิดออกมาเจออู้กำลังนั่งดูซีรี่ส์อยู่บนโซฟาในชุดบอลที่ชอบใส่นักใส่หนา ส่วนผมก็เหมือนเดิมถอดเสื้อโชว์ลอนหน้าท้องและมัดกล้าม ดูแล้วเซ็กซี่ใครเห็นก็หวั่นไหว ไปยิมทีแม่หม้ายต้องใจสั่น มีไอ้คนที่อยากให้หวั่นไหวเนี่ยไม่หวั่นซักที

“ดูเรื่องอะไร”

“พี่แป๊ะแนะนำมา บอกไอ้อะไรอมๆเล่น” เชื่อได้แค่ไหนวะไอ้ตาตี่พี่มึงเนี่ย ผมนั่งลงข้างๆมัน แอบยกมือพาดโซฟาเป็นการโอบมันเนียนๆ ผมไม่ได้สนใจหนังเท่าไหร่ มัวแต่ลูบหัวไอ้ลูกหมาที่เอนมาซบที่อกเล่น จนกระทั่งฉากจูบกันของพระเอกนางเอกในทีวีมันขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ

ชะงักมันทั้งผมทั้งอู้ ไอ้ห่า กลับเข้าสูโหมเด็กมัธยมเพิ่งมีความรักอีกแล้ว ทำเหมือนไม่ชิน ปกติต้องเอาสองนิ้วมาปิดตาหนีฉากจูบ ผมแอบๆเหลือบตามองคนข้างๆซึ่งมันก็หน้าแดงหูแดง ในทีวีแม่งก็จูบกันไม่เสร็จซักทีจนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวต้องเอนหน้าลงไปหาคนในอ้อมกอด

ผมกดริมฝีปากลงไปเบาๆ ขบเม้มนิดหน่อยให้อีกฝ่ายเปิดปาก ผมหยอกล้ออู้ด้วยปลายลิ้น ยิ่งได้ยินเสียงน้ำลายที่ดังข้างหูยิ่งกระตุ้นให้ผมรุกหนักขึ้นไปอีก เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีอู้ก็นอนอยู่ใต้ร่างผมไปเสียแล้ว มือไวใจลามกอันดับหนึ่งสามปีซ้อนก็น่าจะกูเองนี่แหล่ะ

“ฮื้อ” อู้ยกมือขึ้นทุบไหล่ผมเป็นเชิงว่าหายใจไม่ทัน ผมเลยยอมผละออกแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นคอมันแทน แอบได้ยินลมหายใจตัวเองฟืดฟาดสะท้อนจากคอมันดูเหมือนคนโรคจิตพิกล

เออ!
ถ้าได้ไล่ดมคอไอ้อู้แล้วเป็นโรคจิต กูเป็นโรคจิตก็ได้!!

ผมขบเม้มลำคอไอ้อู้เบาๆเพียงแค่นั้นก็เกิดรอยสีแดงจางๆขึ้น มันไม่ได้เป็นคนขาวแต่ผิวมันบาง พอเห็นแล้วเหมือนได้ตีตราเจ้าของก็อดไม่ได้ที่จะทำเพิ่มไปอีกหลายรอย ลากยาวมาตั้งแต่ลำคอยันไหปลาร้า

เม้มซ้ำๆให้รู้ว่าเจ้าของเป็นใคร หมาตัวไหนก็ห้ามมายุ่ง

“อื้อ พี่เป็นหมาบ้าหรอ อย่ากัดดิวะ”

มีที่ไหนวะมาด่ากูเป็นหมาบ้าทั้งน้ำตา!!
กูจะบ้าจริงๆแล้วเนี่ยตอนนี้!!

“อู้”

“อะไร!” เสียงแข็งเชียวครับ

“ขอได้ไหม?” ทันทีที่พูดจบก็เกิดเดธแอร์ขึ้นหลุมใหญ่ ผมมองหน้าไอ้อู้แบบจริงจัง ถ้ามันบอกมาว่าไม่ได้ผมก็พร้อมจะหยุด อู้มันหน้าแดงจัดขึ้นมาทันทีเตรียมอ้าปากจะด่าผมแต่มันก็เปลี่ยนใจเม้มปากกลับไปก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ


ย้ำ

หยักหน้าหงึกๆ

ห๊ะ...

พยักหน้า!!!

“ตอบดิ” ผมฟาดก้นมันเบาๆ ทำเป็นเมินไอ้พยักหน้าหงึกๆเมื่อกี้ แหมครับ ก็อยากให้มันพูดออกมาเอง

“ก็ตอบไปแล้วไงวะ”

“นอนหน้าแดงเนี่ยนะคำตอบ”

“ผมพยักหน้าต่างหาก!!”

“กูคิดว่ามึงบริหารคอ สรุปได้ไหม”

“เออ”

“อะไรนะ”

“เออไอ้สัดพี่ ตอบว่าเออ!!”

ผมยกยิ้มแล้วอุ้มมันขึ้น ขาเล็กๆของมันตวัดเกี่ยวรอบเอวผมแบบอัตโนมัติ มันเหมือนจะโวยวายอะไรซักอย่างแต่พอสะโพกมันสัมผัสกับน้องชายของผมที่พองตัวพร้อมออกศึกก็ปิดปากเงียบกอดคอผมแน่นไปตลอดทางแทน

ระหว่างเดินไปเตียงผมก็ได้แต่ท่องให้ตัวเองใจเย็นๆ ครั้งแรกของมัน ต้องใจเย็นๆ
พู่ววว ใจเย็นๆนะหมอนะ ใจเย็นหนอ เบาๆหนอ ถนอมหูรูดน้องหนอ

“พี่หมอ ทำเบาๆนะ”


ใจเย็นห่าไรเนี่ย!!

ไม่เย็นแม่งแล้ว!!!

“ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดจาแบบนี้” ผมโยนมันลงบนเตียงแล้วไถตัวไปคร่อมทับ ไอ้อู้หัวยุ่งแล้วหน้าแดงไปยันหู

“ไม่มี ก็บอกไว้ไง ครั้งแรกของผมนะพี่”

“กูจะบ้าตายจริงๆนะอู้” ผมก้มลงจูบมันอีกรอบให้รู้ว่าผมจะบ้าจริงๆ เสียงครางในลำคอของอู้เป็นอีกหนึ่งสิ่งกระตุ้นที่อันตรายที่สุดทำเอาผมปวดหน่วงไปหมด ผมค่อยๆไล่ขมเม้มมาตามลำคอของมัน อู้บ้าจี้ที่ช่วงหู ถ้าไปเลียหรือหายใจรดมันครางฮือหนี ผมเพิ่งค้นพบเมื่อตอนช่วยมันเมื่อครั้งที่แล้ว ซึ่งเมื่อรู้จุดอ่อนแล้วผมก็ไม่พลาดที่จะเล็งเป้าไปเลียติ่งหูมันทันที

“ฮื่อ พี่หมอ” มีขี้หูไหมไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้วครับ แค่ทำแล้วเห็นอู้มันดิ้นพล่านอยูใต้ร่างก็ทำได้หมด ผมอยากจะรูดไอ้เสื้อบอลที่มันใส่อยู่ทิ้ง แต่คิดไปคิดมาแบบใส่เสื้อก็เร้าใจไปอีกแบบ

โอยยย...
ตัวงอหมดแล้วโว้ย

“พี่หมอพี่ ผมเขิน” ผมผละตัวออกมาหายใจหอบมองร่างไอ้อู้ที่นอนปิดหน้าอยู่ใต้ร่าง มึงเขินแต่กูนี่จะตายเอา น่ารักไปหมดทั้งตัวจนจะแย่

“น่ารักชิบหาย” พูดจบไอ้อู้ก็ยกขาขึ้นแนบกับไหล่ผมทันที

“พี่อย่ามองมากได้ป่ะวะ โดนมองแล้วผมเขิน”

มีที่ไหนมึงมาเขินแล้วอ้าขาให้กูแบบนี้เนี่ย!!!
จริงๆคือมือมันไม่ว่างมัวแต่ปิดหน้าตัวเองอยู่ เลยต้องยกอวัยวะที่สั้นพอๆกับแขนมันมาดันผม เจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งใจจะอ้าขาหรอกครับแต่ดูจากท่าแม่งก็อ้าขาดีๆนี่เอง สายตาอกุศลนี่มองเลยไปยันกางเกงในใต้ขากางเกงบอลแล้ว ผมจับขาข้างขวาของมันที่เตะไหล่ผมไว้แล้วกดจูบไปที่ข้อเท้าเล็กๆ ผลก็ตามคาด มันพยายามชักขากลับแต่ผมก็รั้งไว้

“อยากมอง มึงน่ารัก”

“ไอ้เหี้ยพี่ ไม่เอาแล้ว ฮื้อ”

“ไม่ทันแล้ว” ผมก้มลงเอาหัวมุดเสื้อบอลของมัน ชอบใส่นักไอ้เสื้อบอลโอเวอร์ไซส์ตัวใหญ่แบบนี้ อู้เอามือมาจับหัวผมไว้ผ่านเสื้อบอลพร้อมกับงอแงไม่เอาไปตลอดเวลา

ผมเริ่มด้วยตุ่มชมพูของดีประจำตำบลของมัน แค่นั้นไอ้อู้ก็ร้องลั่น มือที่ขย้ำอยู่กลายเป็นจิกแน่น เอาจริงนะครับ แม่งเค็ม เค็มเหงื่อ ไหนวะที่แม่งอ่านรีวิวมาว่าหัวนมหวาน มโนชิบหาย ถ้าเป็นนมก็น่าจะเป็นนมรสเกลือ
 
 ผมผละออกมาจากโปรงเสื้อบอลเพราะหายใจไม่ค่อยสะดวกเพื่อมาพบกับภาพอู้เสื้อบอลถลกไปกองอยู่บนอกเปิดหัวนมสีชมพูที่ประกายวาวน้ำลายผมเต็มไปหมด มองเลยถัดไปที่หน้าอ้อนๆนั่นเจือไปด้วยน้ำตามองตัดพ้อผมอยู่พร้อมกับแก้มแดงๆ

โห...
มันเกินไปแล้วว่ะจริงๆ มันเกินไปแล้ว นี่มันบททดสอบความอดทนลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ!!

“อู้ มึง...”

“ฮึก พี่หมอ”

อา...
ชื่อกูมันฟังแล้วติดเรทขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
อยากยกมือถือมาถ่ายรูปตอนนี้ของมันเก็บไว้ใช้เผื่อวันที่เราต้องห่างกันเหลือเกิน ยั่วชิบหาย ยั่วเกินไป

ผมเรียกสติตัวเองกลับมาพร้อมกับรูดกางเกงบอลมันออกจากขา กะจะรูดช้าๆเรียกอารมณ์แต่พอมองเห็นหน้าไอ้อู้ที่ทั้งปรือทั้งครางแล้วก็มือก็เผลอถอดออกแล้วปาทิ้งดังฟิ้ว

ไม่ลงไม่รออะไรมันแล้ว!!

“ฮือออออ พี่หมอ ผมเขิน” ไอ้อู้ยกมือมาปิดมะเขือม่วงมินิมันไว้พร้อมกับงอแงไปด้วย

“เอามือออกอู้”

“ไม่เอาแล้ว ฮืออออออ”

“เอาเถอะอู้”

“ฮึก ผมอายอ่ะพี่”

“กูจะตายแล้วคนดี” ผมลงไปกดจูบบนมือมันที่ปิดน้องตัวเองอยู่เรียกเสียงฮือมาได้อีกรอบใหญ่ๆ

อู้ไม่ชอบให้ผมพูดเพราะด้วย เพราะมันจะละทวย เหมือนตอนนี้ที่ยอมเอามือออกไปง่ายๆ ผมมองกางเกงในลายหมีริรัคคุมะอย่างหลากหลายอารมณ์

...รู้แต่อารมณ์แรกนี่กูโครตบาปเลย

เหมือนโดนหมีริรัคคุมะด่าว่าหื่นกาม ลวนลามเด็ก แต่ช่างหมีแล้วครับอารมณ์นี้ ผมก้มลงงับน้องชายมันผ่านกางเกงใน ยังไม่ทันได้แตะเกินเลยไปมากกว่านี้ก็โดนฝ่าตีนมันเตะเข้าที่หัวจนเกือบตกเตียง

“ไอ้อู้!!”

“ฮือออออ ผมเขินอ่ะพี่”   

“ซนชิบหาย” ไม่ลงไม่รอครับ ผมรีบทำพิธีฆ่าหมีด้วยมือเปล่าโดยการกระชากกางเกงในมันเขวี้ยงลงจากเตียงตามกางเกงบอลเน่าๆมันไปติดๆ ไอ้อู้เลยอยู่ในชุดกึ่งเปลือยเพราะยังมีเสื้อบอลที่กองอยู่ตรงอกอยู่ แต่แค่นี้ไอ้ตัวดีก็งอแงพยายามหนีบขาหนีแทบตายแล้ว

“พี่หมอ ผม ผม”

“อู้”

“ฮืออออออออ”

“อู้ มึงเลิกงอแงทีเถอะ”

“ฮึก พี่หมอ”

“น้ำตามึงใช้กับกูบนเตียงไม่ได้จริงๆว่ะ”

“ไอ้ลูกหมา”

“ฮือออออออออ พี่” มันงอแงได้งอแงดีจริงๆ ผมหัวเราะแล้วก้มลงไปจูบมัน มือก็พยายามเอื้อมไปหยิบเจลบนหัวเตียง ซื้อมาสามหลอดตั้งแต่ตอนออกมาจากมหาลัย กะว่ามีติดตัวไว้ก็ดี ใครจะไปคิดว่าจะได้ใช้มันวันนี้ ผมยกตัวขึ้นปาดหน้าม้าอีกครั้ง ไอ้อู้ก้ยังคงเอาเท้ามาเตะๆหัวผมหลังจากที่มือไม่ว่างมัวแต่เอาไปปิดหน้าตัวเอง

“คนดีไม่ร้องดิ”

“พี่หยุดเรียกผมคนดีเดี๋ยวนี้นะ!!!”

“คนดีไม่ชอบหรอครับ พี่ชอบนะ”

“ไอ้เหี้ยพี่หมอ!!” ตะโกนด่าแต่หน้าแดง ดีกับใจ ด่าพ่อกูยังไม่โกรธเลยแบบนี้ ผมหัวเราะในลำคอ จับขาที่เตะหัวเล่นอยู่พาดบ่า เปิดฝาเจลบีบใส่นิ้วเตรียมพร้อมจะเบิกทางตามตำราที่ศึกษามา ผมมองเลยขึ้นไปที่หน้าไอ้ลูกหมาที่กำลังมองมาที่มือผม อะโห ตาโตเลยครับ

“ดะ เดี๋ยว พี่จะเข้ามาแล้วหรอ ขอผมทำใจก่อน”

“ได้ กูให้ทำใจสามวิ”

“ฮึกหนึ่ง โอ๊ยยย ไอ้เหี้ยพี่ ฮือออ เพิ่งนับหนึ่ง เพิ่งหนึ่งเอง แหกแล้ว แหกแล้วแน่เลย โอ๊ย” แม่งโคตรขี้โวยวายเลย ผมหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู ถึงตอนนี้ผมจะปวดเกร็งจนแทบตายแต่พอเห็นมันงอแงแบบนี้ก็ต้องคอยปลุกอารมณ์มันก่อน มันเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุดแล้วครับ ผมไม่อยากให้มันเจ็บตัวมาก

“แหกอะไรของมึง แค่นิ้ว”

“พี่มึงลองเอานิ้วยัดตูดตัวเองป้ะ!!! ฮื้อ ค่อยๆ” ไอ้อู้นอนเบะปากสะอื้น ทุกจังหวะเข้าออกต้องมีเสียงฮือแทรกเข้ามาตลอด ผมใช้มืออีกข้างปลุกปั่นอารมณ์ของมันไปด้วย ริมฝีปากก็ไปคลอเคลียอยู่กับปากมันดึงความสนใจจากการที่ผมกำลังจะค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้ว

“อา.. พี่” อู้หอบครางอยู่ข้างหูผม มันเป็นเสียงหอบครางต่ำในลำคอแบบผู้ชายไม่ได้แหลมยั่วยวนแบบผู้หญิง แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเป็นเชื้อเพลงปลุกอารมณ์ของผมได้เป็นอย่างดีขนาดนี้ มือมันรูดจิกไปทั่วหลังผมแบบไม่รู้ตัว รู้สึกแสบไปทั่วแผ่นหลังแต่พอมองกลับไปที่หน้ามันทั้งขมวดคิ้วเบะปากดูท่าทางจะเจ็บกว่ารอยข่วนหลังผมเลยไม่ได้ไปใส่ใจอะไร

นี่คือพร้อมแล้วหรือยังนะ? แบบนี้คือได้หรือยังนะ?
 ยังไม่ทันได้คิดต่ออู้ก็ตวัดขากับเอวผมแน่นครางฮื่อลั่นนิ้วมือจิกหลังผมแน่นก่อนจะทิ้งตัวลงไปหอบหมดแรงกับเตียงอีกรอบ
 
ผมก้มลงจุ๊บหน้าผากชุ่มเหงื่อของ เจ้าของประตูเมืองยังนอนหอบไม่ทันได้รู้ตัวก่อนจะค่อยๆดันตัวเข้าไป แค่นั้นเจ้าตัวก็รีบลุกหน้าตื่นโวยวายลั่นห้องทันที

“อะ โอ๊ย ฮึกพี่หมอ ผมเจ็บพี่ ผมเจ็บ”

“ทนหน่อยคนดี” อู้ร้องไห้ออกมาลั่น หน้าตาเหยเกไปหมดจนผมสงสารทำได้แต่กดจูบกับหน้าผากน้อง มือก็ช่วยกระตุ้นอารมณ์ของมันขึ้นมาอีกครั้ง สงสารก็สงสาร แต่ตัวผมเองก็ปวดกับความคับแน่นไปเหมือนกัน

“พี่ผมเจ็บ แหกแล้วอ่ะ ฮืออออออออ แหกแล้ว”

“ไม่แหกหน่ะ มึงนี่” ผมยันตัวขึ้นนั่งมือก็ประครองสะโพกมันไว้ในมือ ก้มมองดูไม่ก็ไม่กล้าบอกมันเลยครับว่าแหกจริงๆ เลือดออกย้อนมาดูน่ากลัว มันคงเจ็บมากแน่ๆ เห็นแบบนี้ผมเลยกลับไปจูบหยอกล้อมันอีกรอบให้ลืมความเจ็บไปบ้าง แช่ตัวอยู่ซักพักให้มันปรับตัวก่อนจะค่อยๆขยับ

“ฮึก พี่เบาๆ” อู้ไม่ยอมปล่อยให้ผมยกตัวขึ้น มันกอดคอผมไว้แน่นจนจมูกผมชนกับหน้าอกมัน ทั้งครางทั้งร้องไห้ผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก

บทเพลงรักดำเนินไปตามจังหวะที่มันควรจะเป็น เนิบนาบค่อยๆดุดันและจบลงด้วยความรู้สึกที่ถูกเติมเต็ม ผมหลงใหลในร่างบางๆพอดีมือจนเหมือนสติหลุด รู้ตัวอีกทีก็เมื่อทุกอย่าสงบลง เหลือแต่เพียงเสียงหอบของเราที่ประสานกัน

ผมยังคงคอเคลียกับคอมันไม่ไปไหน ขมเม้มจนเป็นลอยเต็มแดงเต็มตัว อยากมองหน้ามันชัดๆ ก็ภาพมันน่ามองน้อยเสียที่ไหน อู้ตัวแดงไปทั้งตัว หน้าตาเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ตาที่ปรืออยู่คลอไปด้วยน้ำตาจ้องมาที่ผมอย่างตัดพ้อ มือเล็กทั้งจิกเตียง จิกแขนผมมั่วไปหมด เอวคอดเล็กที่ตกอยู่ในมือของผม
 
โคตรเอ็กซ์เลย...

“พี่หมอ ฮึก พี่หมอ” มันงอแงลั่นพยายามจะคล้องคอผมลงไปแต่ผมก็หลบตัวหนี มันเลยยิ่งเบะปากงอแง ซึ่งนั่นแม่งโคตรเร้าอารมณ์เลยให้ตาย ผมต้องคอยเก็บรายละเอียดไปด้วยครับว่าน้องมันชอบแบบไหน มีปฏิกริยาแบบไหน ที่แน่ๆตอนนี้รู้ว่าแล้วว่ามันชอบกอดผมไว้แน่นๆ  โคตรน่ารักเลยให้ตาย

“ทำไมขี้แยจังห๊ะ”

“พี่หมอ ฮึก พี่หมอ”

“หึ” ผมยกยิ้ม แล้วก้มตัวลงจูบปากเล็กๆนั่น

อู้แปะตัวเองกับเตียงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ส่วนผมก็ยังคงคลอเคลียอยู่คอมันไม่ไปไหน

 เป็นของกูแล้ว เป็นของกูหมดแล้ว

“เป็นของกูแล้วนะอู้”

“เป็นของผมแล้วนะพี่” ย้อนไม่พอยังยกมือขึ้นลูบหัวเลียนแบบผมอีกต่างหาก หมันเขี้ยวจนต้องงับคอมันไปหนึ่งที อู้หัวเราะแล้วหดคอหนี

รู้สึกอิ่มในใจจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ผมนั่งกอดมันเงียบๆอยู่แบบนั้นเหมือนตื้นตันจนทำอะไรไม่ถูก อู้ยังคงทิ้งน้ำหนักลงมาจนกระทั่งหลับคาไหล่ผม ผมลูบหัวทุยๆของมันต่ออีกซักพักก็ปล่อยมันนอนลงบนเตียง เดินไปเปิดน้ำใส่กะละมังเตรียมเช็ดทำความสะอาดอะไรต่างๆออกให้มันพร้อมกับหยิบมือถือมาเปิดดูวิธีดูแลต่ออีกซักพักก็ปีนขึ้นเตียงไปนอนกอดมัน ไม่ลืมกระซิบบอกที่ข้างหูแดงๆก่อนที่จะหลับไปว่า


“ครั้งหน้าฟ้าเหลืองแน่ๆ”

“ฮื้อออออออออออออออออ” 


 


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-07-2017 19:27:31
เขินว้อยยยย เสร็จพี่เพราะโดนไก่ล่อ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 12-07-2017 19:37:27
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าได้กันแล้วววววววววววววววววววววววววว
ปลื้มปริ่ม ถถถ น้องอู้ของพี่
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-07-2017 19:43:53
 :haun4: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 12-07-2017 19:48:22
ว้อยยยยยยยย ขนาดncแม่งยังฮาขนาดนี้  :laugh: :laugh: :laugh:
ต้องพักขำอ่ะ ไม่สามารถอ่านรวดเดียวได้จริงๆ แหกแล้วมันคืออะไรอู้ววววววว  :laugh: ละยิ่งบอกว่าแอบปวดขี้นี่กุมขมับเลยว้อยยยยยย  :jul3:
แต่พี่หมอน่ารักมากหลงน้องหนักมากจริงๆ  o18
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 12-07-2017 19:59:36
เป็นเอ็นซีที่เต็มไปด้วยความเขินอายและเสียงหัวเราะ... 5555555555555555
โอ๊ยยยยย น้องอู้ เอ็นดู เวลาแบบนี้ก็ยังคงเป็นอู้เสมอจริงๆ ตัลล๊ากกกกกกกกก
หนูจะพูดบ่อยไปทำไม แหกแล้วๆเนี่ย ให้ตาย ไม่ไหว ความอู้นี้ไม่มีอะไรมาลบล้างได้ 55555555555

ชอบความพี่หมอ ดูรักดูหลงอู้ขั้นสุด เป็นเอามาก โคม่าแล้ววววว 55555
เออ สงสารพี่หมอนะ โดนอู้เอาเท้าฟาดเอาๆ เจ็บไหมพี่ คิดบัญชีน้องมันด้วยนะ 55555555555
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบพี่เขา คนอ่านก็หลงพี่หมอน้าาาาาาาาา
 :-[

อ่านแล้วเขินมากเลยยยย เอ็นดูทั้งพี่หมอทั้งอู้ น่ารักกันทั้งคู่เลยยยย
ชอบคู่นี้มากๆเลย ชอบบบบบบบบบ ไม่อยากให้จบเลยอะ ใจหายยย
อยากอ่านคู่อื่นด้วย อยากอ่านเรื่องนี้ไปนานๆ ฮรือออออออ
 :o12:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-07-2017 20:50:10
ว้อยยยยยยยย ขนาดncแม่งยังฮาขนาดนี้  :laugh: :laugh: :laugh:
ต้องพักขำอ่ะ ไม่สามารถอ่านรวดเดียวได้จริงๆ แหกแล้วมันคืออะไรอู้ววววววว  :laugh: ละยิ่งบอกว่าแอบปวดขี้นี่กุมขมับเลยว้อยยยยยย  :jul3:
แต่พี่หมอน่ารักมากหลงน้องหนักมากจริงๆ  o18

ช่าย.....อ่านไปขำไป อย่างฮา  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อู้ น่ารักมากกกกก
พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-07-2017 20:59:43
 :hao7: ได้ใช้งานแล้วนะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 12-07-2017 21:25:44
 :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เป็น NC ที่ฮาอ่ะ  :laugh: :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 12-07-2017 21:35:30
น้องอู้ๆๆๆๆเรียบร้อยโรลเรียนหมอแว้วววว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 12-07-2017 21:41:39
โอ๊ยยยย พี่หมอเบาๆกับน้องสิ น้องเลือดออกเลยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 12-07-2017 22:00:55
งื้อออออ โคตรเขินเลย ในที่สุดก็เสร็จพี่หมอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 12-07-2017 22:27:43
 :pighaun: พี่หมอเป็นของน้องอู้แล้วน๊าาา  :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 12-07-2017 22:56:59
เป็นncที่คิลมู้ดจริงๆ ฮามาก โอ้ยยย แหวกทุกฉากที่เคยอ่าน555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 12-07-2017 23:14:51
เป็นเอ็นซีที่ตลกที่สุดที่เคยอ่านมาเลย 5555 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 12-07-2017 23:49:41
จะจบแล้วเหรอ ไม่น้าาาาา แล้วชั้นจะอ่านอะไร? :z3: :katai1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-07-2017 00:42:09
ขำอู้ แหกแล้ววว แหกแน่ๆ 555555555
ฮื่อออ ตอนหน้าจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านอีกเยอะๆนานๆแงงงง  :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 13-07-2017 01:24:52
ขำในความอู้มากๆ แอบปวดขี้ด้วยโอ๊ย :m20:

ยังไม่อยากให้จบเลย :sad4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 13-07-2017 12:33:54
อ่านไปต้องหยุดพักแล้วเอาหน้ามุดหมอนไปด้วย ขำก็ขำ เขินก็เขิน อู้ลูกกกกกกกน่าเอ็นดูที่สุดดด ในส่วนของพี่หมอนั้นน ชอบความรักน้อง หลงน้อง เข้าขั้นคลั่งไคล้ละนะ ยินดีกับความสำเร็จนี้ด้วย ฮ่าาาา //ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ฮือออ เป็นแหล่งสร้างเสียงหัวเราะที่ไม่อยากให้หายไปเลย เขียนเป็นแบบซิทคอมเลยได้ม้ะ5555แต่ถ้าจบจริงๆขอตอนพิเศษเยอะๆๆ ขายไตรอรวมเล่มเลย กิกิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 13-07-2017 15:23:26
นี่ฉากโรแมนติก+อีโรติค+ตลกคาเฟ่ด้วยหรือเปล่าคะ


หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: arjanlai ที่ 13-07-2017 16:06:10
เลือดกำเดาไหลเลย..อะ  ดีงามพระรามแปดมากๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 13-07-2017 18:30:36
เป็นเลิฟซีนที่...
 :hao6:
ิหวานเยิ้มอยู่เจอปวดอี้เข้าไป
คิลมู้ดจริมๆ
 :hao7:
เกิดเป็นพี่หมอต้องอดทน ทนอดต่อไปครับ
เมียซื่อแต่น่ารัก
รอบหน้าต้องจัดหนัก ฟ้าเหลืองๆๆๆๆๆ
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 13-07-2017 21:57:02
 :haun4: เขินหนักมาก 5555......
+1 เป็นค่าทำขวัญให้ น้องอู้  :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: MADWHALE ที่ 14-07-2017 03:36:37
จะจบแล้วงะ แงงงงง ใจหายยยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 14-07-2017 07:50:43
อู้เอ้ย ครั้งแรก สมเป็นอู้ ความโรแมนติกไม่เคยจะมีอ่ะ 555
ตอนหน้าจบแล้วเหรอคะ แงงงงง เร็วจัง ต้องคิดถึงเด็ก ๆ แน่เลย ฮืออ
แล้วพี่โยกับน้องเล็กเราหายไปไหนแล้ว รักคู่นี้มาก ๆ
พี่โยยังไม่ทันได้จีบน้องเล็กเลยน้า อยากให้เป็นเรื่องยาวจัง  :mew6:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 14-07-2017 12:29:07
เป็นอะไรที่อ่านไปขำไป
อู้คือตัวคิลมู้ดที่แท้ทรูอะ
พี่หมอนี่ก้สมหวังซะทีนะ
วันนี้ที่รอคอยสุดไรสุด
แอบขำที่นั่งกอดน้องนิ่งๆแบบตื้นตันทำไรไม่ถูก5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 14-07-2017 14:43:49
 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: arjanlai ที่ 14-07-2017 17:11:12
ชอบครับความคิดบรรเจิดดี อย่างกับเป็นเรื่องจริงเลยอะ รักเด็กๆ พวกนี้เลย :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 14-07-2017 21:42:54
ไม่ได้เข้าเล้ามาพักใหญ่ๆ มาอ่านอีกที เขาได้กันแล้ว :o8:
อ่านเอ็นซีแล้วหัวเราะคืออะไร :m20: น้องอู้น่าหยิกนัก
เครียดกับงานมาอ่านเรื่องนี้นี่ได้ผลมากจริงๆ
ทุกคนรอบตัวอู้คือสิ่งมีชีวิตที่พิเศษมากจริงๆ
อู้เหมือน้องน้อยที่ต้องมีพี่ๆคอยดูแลด้วยความเอ็นดู
ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้คงจะเอ็นดูมากขึ้นไปอีก :laugh:
เห็นว่าจะจบแล้ว ต่อไปจะหัวเราะใครล่ะเนี่ย
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-07-2017 23:30:23
เขินๆๆสุดๆ แต่แอบฮาด้วย
อู้นี่น้าา แฝงความฮาไว้ทุกอณู
สมใจพี่หมอเค้าแล้วนะได้กินลูกหมาซะทีเฝ้ามานาน อู้เอ็กซ์มากจริงๆ


แต่จะจบแล้วเหรอยังไม่อยากให้จบเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 15-07-2017 08:22:36
อ่านไปก็ขำไป อู้เอ๊ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-07-2017 09:49:58
ความฮาไม่มีตก ไม่ว่าสถานการณ์ไหน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 15-07-2017 23:14:17
อร๊ากกกกก น้องอู้ของเรา เสร็จเฒ่าพี่หมอไปแล้ว

ฮืออออ :hao5:

แอบใจหายที่บอกว่าตอนหน้าจบแล้วอ่า

เรื่องนี้สนุกมากๆ ยิ้มขำหัวเราะได้ทุกตอน

ฟีลกู๊ดสุดๆ ยังไม่อยากให้จบเลยจริงๆ


 :z3: :z3: :z3:

แต่เรื่องต่อไปขอหนูปันได้ไหมมมม :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Pipetalala ที่ 16-07-2017 02:34:29
อร้ายยยยย น่ารักอ่ะ ฮรือออออออออ
เขาได้กันแล้วค่ะคุณขาาาาาา

ชอบมากๆเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรท์
สู้ต่อไปค่าาา :call:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 16-07-2017 12:15:08
ขำอู้55555555 แต่น่าร้ากกก
จะจบแล้วเหรอคะฮืออออ อยากอ่านพี่โยกับหนูเล็กจังค่ะชอบคู่นี้มากก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 16-07-2017 17:50:32
อู้ ทำไมหนูเป็นคนแบบนี้ล่ะ แม้แต่ตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม ก็ยังเกรียน

หมอทนมานาน ถึงเวลาได้ปลดปล่อยแล้ว ไม่มีอะไรมาห้ามได้ สมใจหมอเลยทีเดียว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนที่ 25 ครั้งแรก [12/07/17] ◄ p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Ploids ที่ 20-07-2017 17:16:53
 :haun4: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-07-2017 19:21:10
26


ผมเคยอยากโตขึ้น อยากรีบสูงให้ทันเท่าพี่ประถม อยากรีบสอบติดมหาลัยให้ได้เท่าพี่มัธยมแล้วก็อยากรีบรีบจบมหาลัยไปทำงานให้เหมือนเฮีย แต่พอยิ่งโตมาผมยิ่งค้นพบว่ายิ่งโตยิ่งไม่เห็นสนุกเลย ยิ่งพอพี่หมอไปฝึกงานต้องนอนอยู่ห้องคนเดียวยิ่งไม่สนุก

ห้อง514ที่เคยแคบเพราะมีไอ้พี่หมอตัวเท่าหมี ตอนนี้เหลือแต่ผมตัวเท่าหมาดูกว้างจนเหงา
ครับ ตอนนี้ผมก็ขึ้นปีสองมาได้เทอมนึงแล้ว ก็ดีครับ พอได้เป็นรุ่นพี่ก็รู้สึกเหมือนได้โตขึ้นมาขั้นนึง แท้จริงก็ยังปัญญาอ่อนพอๆกับน้องมันนั่นแหล่ะ ตอนนี้พี่หมอก็ไปฝึกงานที่กรุงเทพแล้ว เหมือนจะฝึกที่บริษัทพ่อพี่มันเองด้วย ดูท่าทางจะเหนื่อยไลน์เลยไม่ค่อยตอบ ตอบทีก็ช้าจนผมหลับไปแล้ว

โคตรเหงาเลย
เหงาตัวบ้าน เหงาตัวเท่าควาย เหงาตัวพี่แป๊ะ ฮืออออ

“เมื่อไหร่จะโทรมาวะ” ผมนอนกลิ้งอยู่บนเตียง ได้แต่รอพี่มันคอลไลน์มา นัดกันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้จะเที่ยงคืนอยู่แล้วพี่มันก็ยังไม่โทร แล้วแบบไอ้ผมก็คนมโนเก่งอ่ะ ทำไมไม่คอลวะ มันติดพันอะไร

อ้ออออออออออ หรือไปกกสาวทีไหน ใช่สิวะ กูมันก็แค่ไอ้เด็กวิศวะผอมๆแห้งๆธรรมดา คนมองมายังสับสนอันไหนกูอันไหนใส้ดินสอ ใช่ซี้!!

ตะดือดึ๊ง~
เหมือนแม่งมีญาณทิพย์ ไอ้ที่ตัดพ้อในใจเมื่อกี้หายวับไปทันทีทันใด ผมรีบกดปุ่มรับทันทีที่เสียงคอลไลน์ดังขึ้น ในมือถือปรากฏหน้าพี่หมอที่โทรมเอาซะมากๆ เห็นแบบนี้แล้วใจอ่อนยวบยาบเลยอ่ะ

[ว่าไงไอ้หมา] ไรวะ หน้าก็โทรมจะตายห่าไมเสียงยังหล่ออยู่ ไม่ยุติธรรมเลย

“พี่คอลช้าว่ะ ผมง่วงแล้วเนี่ย”

[เพิ่งกลับถึงคอนโดเอง วันนี้พี่วิศแม่งโยนงานมาให้ กูว่ากูไม่ใช่เด็กฝึกงานแล้วตอนเนี้ย ทำงานเต็มเวลาชัดๆ] ลุงมันบ่นๆพรางก้มหน้าถอดถุงรองเท้าไปด้วย สงสัยจะเพิ่งกลับมาถึงคอนโดจริงๆ

“เหนื่อยมากป่ะ”

[มาก ถ้ามึงอยู่ใกล้ๆจะบีบตูดสองที]

“อย่าเหี้ย” พี่หมอมันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ขนาดตัวไกลใจจังจัญไรได้เสมอ ความนายแพทย์นี้

กล้องฝั่งพี่หมอสั่นเป็นเจ้าเข้าก่อนที่มันจะไปหยุดนิ่งๆเหมือนพี่มันเอาตั้งไว้บนโต๊ะแถวโซฟา คราวนี้ค่อยเห็นพี่หมอแบบนิ่งๆหน่อย ยังคงหล่อเหมือนเดิม นั่นแหล่ะที่โคตรหงุดหงิด พี่มึงจะหล่อน้อยลงมาซักสามสี่ระดับหน่อยไม่ได้เลยหรอวะ ใจคนไกลมันก็หวงหน่อยๆนะโว้ย!!

[ไมทำหน้าเป็นกรงอูฐ]

“เปล่าทำ”

[วันนี้เป็นไง ปีหนึ่งดื้อไหม] พี่หมอพูดไปพรางถอดเนคไทด์ปลดกระดุมไป พี่หมอเป็นพวกไม่ชอบใส่เสื้อรัดตัวขนาดเสื้อนิสิตยังนานๆทีใส่ พอเห็นพี่มันต้องใส่เสื้อเชิ้ตดูทางการแบบนี้ก็แปลกตาดี

“ดื้อมากกกก น้องแม่งโคตรดื้อเลยพี่ ไม่ค่อยฟัง เถียงอย่างเดียว ไอ้เติ้ลแม่งหัวเสียเลยอ่ะพี่ กว่าจะห้ามให้มันใจเย็นได้”

[แบบนี้แหล่ะ แล้วเรียนเป็นไงบ้าง]

“ไปไหนอ้ะ” ผมตะโกนถามเมื่อพี่มันลุกหนีออกไปจากกล้อง

[หยิบน้ำ]

“อ่อ ก็ดีอ่ะพี่ แต่ก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ติวกับเพื่อนตลอด เทอมนี้คงรอดแหล่ะ ไม่น่าตาย” ซักพักพี่หมอก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับแก้วน้ำ

[อาบน้ำหรือยังเนี่ย]

“อาบนานละ พี่แม่งคอลช้า” พี่หมอยกยิ้มใส่กล้อง

[ขอโทษครับ] กวนตีนอีกละ บอกร้อยรอบแล้วว่าอย่าพูดเพราะ ไม่ชินหู ผมค้อนขวับกลับไปทันที แต่จริงๆหน้าเหนื่อยๆนั่นก็เป็นคำตอบได้ดีว่าทำไมพี่หมอถึงคอลมาช้า ผมเลยต้องรีบเบี่ยงประเด็นกลัวพี่มันหาว่างอแง

“แล้วพี่อ่ะฝึกงานเป็นไงบ้าง อาจารย์ฝากถามถึงด้วยเนี่ย”

[ก็เหนื่อย เหนื่อยมาก]

“ขนาดนั้นเลยอ่อ”

[งานไม่เท่าไหร่ แต่คิดถึงมึงเนี่ย โคตรเหนื่อยเลย] ชกใต้เข็มขัดงานถนัดพี่เขาแหล่ะ พี่หมอยกยิ้มแล้วยื่นมือมาลูบหน้าจอ แม่ง ไอ้พี่เวร เขินเลยเนี่ย

“พี่แม่ง”

[อย่าเขินดิ เห็นแล้วอยากกอด] ผมเอาหน้ามุดหมอนหนีแม่งเลย แอบเหลือบตามองพี่หมอมันก็หัวเราะลั่นออกมา

“ขำไรไอ้หมอ”

[ขำมึงอ่ะไอ้หมา เอาหน้าออกมาดิ อยากเห็นหน้า] โวะ เห็นว่าขอหรอกนะ ผมยอมเอาหน้าออกมาจ้องพี่มันต่อ พี่หมอยังยิ้มอยู่เหมือนเดิมทั้งที่หน้าตาดูเหนื่อยล้าไปหมด

การคอลหากันเนี่ย
ไม่รู้ทำให้หายคิดถึงหรือคิดถึงมากกว่าเดิมกันแน่นะ

“พี่ง่วงนอนยัง”

[ยัง มึงหล่ะ]

“ยัง”

หลอก...
จริงๆโคตรง่วงเลย กิจกรรมตากแดดมาทั้งวันแต่ยังอยากคุยกับพี่มันต่อ นานๆทีจะได้คอลหากัน พี่มันก็ทำงานเหนื่อย ผมก็กิจกรรมหนัก ได้เห็นหน้ากันบ้างแบบนี้ก็อยากจะคุยให้คุ้ม

[ตามึงจะปิดแล้ว]

“ไม่ปิด!” ผมรีบถ่างตาสู้ทันที

[หึ ไว้คุยกันใหม่ก็ได้ วันนี้ทำกิจกรรมมาทั้งวันแล้วนี่] พี่หมอมันขยับมาเท้าคางไว้กับโต๊ะ ยื่นหน้ามาใกล้จนเห็นถึงตอหนวด

“ไม่เอา ผมยังไม่ง่วง พี่ถามมาดิ”

[ไม่ถาม เดี๋ยวกูจะเล่าเรื่องที่ทำงานแล้วกัน เพื่อนพี่กูที่ชื่อพี่สาธุดูแลอีกแผนกแม่งอย่างโหด ปากแม่งโคตรร้าย] ผมหลับตาฟังพี่หมอเล่าไปเพลิน ได้ยินเสียงทุ้มๆพี่มันพูดแล้วก็พาลนึกถึงเวลาพี่มันชอบบ่นเวลาผมดื้อ นึกถึงเวลาพี่มันชอบถามว่าจูบได้ไหมแต่ต่อให้ตอบว่าไม่ได้ก็คว้าไปจูบอยู่ คิดเพลินไปจนเอาเก็บไปฝันต่อ เสียงสุดท้ายที่ผมพอได้ยินก่อนที่สติจะดับเป็นเสียงพี่หมอกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างหู

ฝันดีนะ…

หลับคามือถือจนเกือบตื่นมาเรียนไม่ทันถ้าพี่หมอไม่โทรมาปลุก ฮึ้ยย ทั้งที่เมื่อวานจะแหกตาฟังพี่มันเล่าเรื่อง เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว โคตรเซ็งเลย ตอนนีผมก็อยู่กลางตึกคณะเหมือนเดิมกับเดอะแก็งหลังจากที่เพิ่งเรียนเสร็จแล้วต้องอยู่ประชุมต่อ สมองน้อยๆของผมจะแตกอยู่แล้ว ฮื้อออออ

“โอ๊ยยยยยยย แม่งงานเยอะชิบหาย” สายป่านกระแทกตัวลงกับโต๊ะม้าหินอ่อนพร้อมกับไถแก้มไปกับโต๊ะ ทำเหมือนโต๊ะแม่งสะอาดบ้าง ขี้มูกไอ้ปันแปะอยู่มึงเห็นไหมหน่ะ

“ประชุมเรื่องรับน้องนี่โคตรกินแรงกูเลย” ไอ้เติ้ลบ่นปอดบ่นแปดพร้อมกับเอนหัวซบไหล่ไอ้ปันที่กำลังจะกดเกมอย่างจริงจังอยู่

“เป็นเฮดก็เหนื่อยแบบนี้แหล่ะมึง”

ผมหยิบมือถือขึ้นมาไลน์หาพี่หมอ เผื่อพี่มันว่างแล้วเปิดอ่านดู ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมีกล้ามไปเสียหน่อย กวนส้นตีนดี มองผ่านๆก็แอบคล้ายพี่มันเหมือนกัน หน้าหมีเหมือนจะน่ารักแต่ตัวเป็นหนุ่มกล้ามน่ากลัว

“แหม่อีอู้ มึงนี่กดโทรศัพท์ยิ้มแย้ม คุยกับผัวหรอ” ปากสาววิศวะนี่น่ากลัวเหลือเกิน

“เสือก”

“พี่เขาฝึกงานเป็นไงบ้างวะสาวร่วมงานสวยป่ะ นมตู้มแน่เลยมึง”

“สัด” ผมเงยหน้าไปด่ามันเบาๆ ผมรู้โว้ยว่าพี่หมอไม่มีทางนอกใจผมหรอก

“เอ้า ไม่แน่นะมึง รักแท้แพ้ใกล้ชิดมึงไม่รู้หรอ กูว่าสาวต้องมาตอมพี่หมอหึ่งแน่เลย หล่อล่ำน่าซั่มขนาดนั้น”

“ป่านมึงก็ไปแกล้งไอ้อู้มัน” ไอ้พีฟาดหัวไอ้ป่านลั่นจนมันเปลี่ยนเป้าหมายไปด่าไอ้พีแทน ผมได้แต่ส่ายหัว หัวเราะเหมือนไม่คิดมาก

ทั้งๆที่ในใจแม่งโคตรอยากร้องไห้เลย
ผมเชื่อใจพี่หมอมากแต่มันก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี ผมไม่อยากจะทำตัวงี่เง่าให้พี่มันหนักใจ แต่การห่างกันแบบนี้แม่งโคตรสะกิดต่อมมโนของผมให้ทำงานดีชิบหาย มโนอีกนิดพี่แม่งมีลูกกับเจ๊สาวนมตู้มที่ที่ทำงานโดยที่ผมไม่รู้ว่าที่ทำงานพี่มันผู้หญิงหรือเปล่าเลยด้วยซ้ำ  ยังดีที่ซักพักก็เริ่มประชุมพอดีผมเลยต้องรีบเปลี่ยนความสนไปอยู่กับการประชุมที่แทนการคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย

กว่าจะเลิกประชุมก็ล่อไปเกือบสามทุ่ม ผมหาอะไรกินกับเดอะแก็งเรียบร้อยก็ขึ้นหอชั้นห้าอาบน้ำอาบท่ากลิ้งรอพี่มันคอลมาเหมือนเดิมบนเตียง สี่ทุ่มก็แล้ว ห้าทุ่มก็แล้ว เดาว่าถ้าผมมีหูแม่งคงลู่แล้วลู่อีก

อยากคุยอ้ะ อยากได้ยินเสียงจัง
สุดท้ายก็เป็นผมที่ทนไม่ได้ มือลั่นกดโทรหาพี่มันไปก่อนเอง เสียงรอสายแม่งยังคงเป็นเพลงอู้ของปาล์มมี่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เขินจัง นึกย้อนกลับไปตอนที่รับน้องปีหนึ่งแล้วยังเขินมาจนถึงวันนี้ รออยู่ซักพักเสียงรอสายก็ตัดเป็นอันว่าอีกฝ่ายรับสายแล้ว

“พี่หม-“

“ฮัลโหลค่ะ”

ติ๊ด...
ผมกดตัดสายทันทีอัตโนมัติ หัวใจเต้นแรงแต่บีบแน่นจนเจ็บไปหมด

เสียงผู้หญิง?   
เวลานี้? เลิกงานแล้วไม่ใช่หรอ? แล้วเสียงผู้หญิงทีไหนหล่ะ?
ไม่อยากจะคิดร้ายแต่ก็มันก็ห้ามไม่ได้ น้ำตามาจากไหนไม่รู้เอ่อคลอรื้นไปหมด ผมหวังว่าถ้าพี่หมอคอลมาตามปกติเดี๋ยวคงต้องอาละวาดให้บ้านพังข้อหาให้ผู้หญิงรับสาย โมโหถึงกับต้องหยิบมือถือมาพิมพ์โน้ตจดคำด่าที่จะด่าพี่มันไว้เต็มไปหมด แต่ทว่า

...ไม่แม้แต่จะมีสายโทรเข้า

ตอนนี้ก็หกโมงเช้าแล้ว นับเป็นเวลาหลายชั่วโมงนับตั้งแต่เที่ยงคืนที่ร้องไห้มา สภาพตาตอนนี้คงบวมชัดเจนแน่ๆทั้งๆที่ต่อให้โทรมาดึกแค่ไหนก็จะรับ ขอแค่โทรมา จะไม่ด่าแบบที่ตอนแรกคิดก็ได้ แต่พี่หมอก็ไม่โทร ไม่ตอบไลน์ ไม่อ่านไลน์ ไม่โทรกลับ 

ผมได้แต่ยกผ้าห่มพี่หมอขึ้นคลุมโปรงร้องไห้ออกมากับหมอนจนเปียกไปหมด ทำไมไม่โทรกลับ ทำอะไรอยู่กับใคร ทำไมถึงเป็นผู้หญิงรับ ผมพยายามหาเหตุผลดีๆมารองรับเต็มไปหมด แต่สุดท้ายก็รับไม่ได้อยู่ดี

ไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้พี่หมอเลย ปวดใจไปหมดแล้ว
ไม่อยากโดนทิ้ง ไม่อยากให้พี่หมอไปหาใคร ไม่อยากให้พี่หมอกอดใครเหมือนที่กอดผม ไม่อยากให้พี่หมอรักใครเหมือนที่รักผม

ทำยังไงดี หยุดคิดร้ายไม่ได้เลย...

ผมลากสภาพเหมือนซอมบี้ไปเรียนอย่างเสียไม่ได้ เพราะอาจารย์นัดควิซ เดอะแก็งที่ชอบกวนตีนทุกสามนาทีเงียบไปถนัดตา ไม่มีใครถามอะไรผม ซึ่งนั่นดีแล้ว ผมก็ยังไม่พร้อมอธิบายอะไรให้ใครฟัง พี่หมอโทรกลับมาสายนึงแต่ผมไม่ได้รับ พี่หมอเลยส่งไลน์มาแค่ไว้คุยกันเวลาเดิม เมื่อวานเหนื่อยเลยหลับไปก่อน

เหนื่อย?
หลับไปก่อน?
กับผู้หญิงคนนั้นหน่ะหรอ?

“อ่า มึง เอ่อไอ้อู้ มึงไปนอนหอกูก่อนป่ะวันนี้” ไอ้เติ้ลเดินมาขยี้หัวผม

“ไปแดกปังเย็นป่ะ ไอ้ปันบอกจะเลี้ยง” ไอ้พีเดินมาจับไหล่ผมแล้วเขย่าๆ

“หื้อ กูหรอ?”

“ใช่สิวะ ใช่ไหมไอ้ปัน”

“อะ อ่อๆ เออๆ กูก็ได้ เลี้ยงก็ได้”

“ไม่หล่ะ กูอยากกลับหอ ขอบคุณนะมึง” ผมยิ้มไอ้พวกมัน อย่างน้อยๆก็ยังมีพวกมันอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“อ่ะ งั้นเดี๋ยวกูปั่นจั๊กไปส่ง มึงรู้จักอูเบอร์ป่ะ นี่เติ้ลเบอร์ เบอร์นี่มาจากอะไรรู้ไหม”

“ไข่ใหญ่เบ้อเร่อแน่ๆ!!”

“ไอ้ห่าปัน เล่นซะกูไม่กล้าตบว่าจัสตินบีเบอร์เลย” ผมหัวเราะเบาๆ ไม่ให้หลุดขำได้ยังไงวะเวลาอยู่กับไอ้พวกนี้ ไอ้เติ้ลยิ้มออกมาก่อนจะลากผมขึ้นไปซ้อนจักรยาน พาปั่นร้องโอ้เยแฟนฉันจนมาถึงหน้าหอ ผมหันไปขอบคุณพวกมันก่อนจะรีบวิ่งขึ้นหอมา ออารมณ์ดีขึ้นมานิดนึงแต่เพียงแค่เปิดประตูห้อง514เข้ามามองไปรอบๆห้อง

ห้องที่ปกติต้องมีไอ้พี่หมอร่างหมีคอยแทะคอยเล็มผมตลอดเวลาที่มีโอกาส ตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าของแขวนด้วยกันบางทีก็สลับชอปใส่ไม่รู้ตัวให้พี่มันต้องรีบกลับมาเปลี่ยนเพราะตัวเล็กไป มองไปทางไหนก็เห็นแต่พี่หมอทำให้น้ำตาผมไหลออกมาไม่ทราบสาเหตุ

ไม่เอา ไม่อยากเลิกเลย ไม่อยากให้ใครเลย ไม่ให้ไม่ได้หรอ

หนึ่งนาทีเดินช้าเหมือนหนึ่งปี ผมได้แต่นั่งร้องไห้รอเวลา กว่าจะถึงเวลาที่พี่หมอจะคอลมา ข้าวก็ไม่ได้ลงไปกินเพราะมัวแต่กังวลว่าพี่หมอจะไม่โทรมา ต่อให้พี่มันมีคนอื่น ต่อให้พี่มันจะเลือกคนอื่นผมก็ยังอยากได้ยินเสียงพี่มันพูดออกมาเองอยู่ดี

ตะดือดึ๊ง~
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่ไลน์มีการคอลมา พอเห็นเป็นชื่อพี่หมอก็ได้แต่ขมวดคิ้ว เพิ่งสามทุ่มกว่าทำไมคอลมาเร็ว ถึงอย่างนั้นมือผมก็รีบกดปุ่มรับทันที

[ไง] พี่หมอไม่เปิดกล้อง เสียงพี่หมอดูอู้อี้เล็กน้อยแต่ก็ยังคงเป็นเสียงพี่หมอ ผมเม้มปากเบาๆ

“พี่...”

[...]

“พี่หมออยู่ไหนอ่ะ”

[อยู่บ้าน] ผมเบะปากกลืนคำสะอื้นลงคอ

“สะ เสียงแปลกๆอ่ะ”

[ไม่สบาย]

ตอบห้วนจัง...
แค่ไม่กี่วันเอง ตอบห้วนได้ขนาดนี้เลยหรอ ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลมาแบบหยุดไม่ได้ จากคนที่คอยพูดจาลามกลวนลามอยู่ทุกวัน ตอนนี้ไม่อยากคุยได้ขนานี้เลยหรอ ทั้งๆที่ผมเปิดกล้องร้องไห้ขนาดนี้ พี่หมอก็ยังไม่ถามอะไรไม่พูดอะไรออกมา

“พี่หมอ”

[หืม?]

“พี่อยากเลิกกับผมไหม”

[หือ? ทำไมหล่ะ?]

“ฮึก พี่..”

[คุยกับใครอ่ะ] เสียงผู้หญิงคนเดิมแทรกเข้ามาในสาย ตอนนั้นเองที่ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตามันละทักออกมาจนหยุดไม่ได้

 อยู่ด้วยกันอีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นได้เห็นพี่หมอในแบบที่ผมเห็นใช่ไหม ผู้หญิงคนนั้นได้สัมผัสพี่หมอในแบบที่ผมทำไปแล้วใช่ไหม

...เขามาแทนที่ผมแล้วใช่ไหม

“ฮึก ผมไม่อยากเลิกเลยพี่หมอ ไม่อยากเลิกเลย เลือกผมไม่ได้หรอ ฮือ ไม่เอา ผมไม่ให้พี่ไปไม่ได้หรอ” เสียศักดิ์ศรีไปหมดแล้ว ผมได้แต่ปาดน้ำตาสะอื้นพูดไปในสาย

[ชิบหาย ไปกันใหญ่แล้ว]

[ไอ้เหี้ยพี่วิศ มึงทำไรกับมือถือกูอ่ะ!!!]

เสียงโวยวายลั่นห้อง มือถือจอดำสั่นกึ้กๆพร้อมกับเสียงทะเลาะกันคลอมาจนในที่สุดกล้องก็เปิดขึ้นเป็นหน้าพี่หมอที่ขมวดคิ้วแน่นจนผูกเป็นโบว์

“อ้าว พี่หมอ?”

[ร้องไห้หรอ มึงร้องไห้ทำไม ไอ้เหี้ยพี่วิศ มึงพูดอะไรกับอู้วะ!!!] พี่หมอตะโกนลั่นโทรศัพท์ ผมได้แต่ปาดน้ำตาแต่ในหัวงงไปหมด อะไรวะ หมายความว่าไง ใครคือพี่วิศ

[กูพูดอะไรวะ แฟนมึงโทรมาแล้วก็พูดเรื่องเลิกใหญ่เลย กูยังไม่ทันพูดห่าอะไรเลย ถามพี่ปิงดู] ใบหน้าผู้ชายคล้ายๆพี่หมอค่อยๆเถิบเข้ามาในกล้องเพียงไม่กี่วิก่อนจะโดนพี่หมอยันออกไป ผมได้แต่งงมองความวุ่นวายในกล้องแบบสรุปใจความไม่ได้

“พี่หมอ?”

[เลิกเหี้ยอะไรอีกเนี่ย กูไม่เลิกทั้งนั้น กี่โมงแล้ววะ แม่ง อู้มึงลงไปรอกูที่หอนอก หอไอ้เติ้ลก็ได้ แล้วเลิกคิดเรื่องเลิกไปได้เลยนะไอ้หมา กู – ไม่ –เลิก]

ปิ๊ป
แล้วพี่หมอก็ตัดสายไปเลยแบบงงๆ จากนั้นไม่นานไอ้เติ้ลก็ไลน์มาว่ารออยู่ข้างล่างหอ ผมเดินปาดน้ำตาลงไปชั้นหนึ่งเพื่อพบกับเดอะแก็งที่มานั่งรอกันครบองค์ พวกมันไม่พูดอะไรแต่กอดคอพาผมไปซ้อนมอไซต์

(ต่อ)

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 20-07-2017 19:22:00
ระหว่างที่อยู่ที่หอไอ้เติ้ล ผมก็ยังคงร้องไห้อยู่ดี เหมือนพอมันคิดร้ายแล้วมันก็หยุดคิดไม่ได้ พวกมันทั้งสามคนไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพียงแค่นั่งเอาหลังชนผมอยู่เงียบๆ ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่านานจนผมหลับไปแต่ก็ต้องตื่นขึ้นเพราะเสียงกระแทกดังลั่นทั่งอยู่ตรงประตูห้อง ผมลุกขึ้นขยี้ตาแบบงงๆ ทำไมในห้องไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแต่ผมนอนอยู่บนเตียงเพียงคนเดียว เสียงเหมือนคนทะเลาะกันดังลั่นหน้าห้องยังคงดังอยู่ซักพักก่อนจะสงบไป

สงสัยไม่นานประตูห้องก็ถูกกระชากออกอยากรุนแรงพร้อมกับร่างหมีที่คุ้นเคยมายืนอยู่ตรงหน้า หน้าพี่หมอมีรอยเลือดเปื้อนอยู่แถวมุมปาก ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยรอยแห่งความเหนื่อยล้าจ้องมาที่ผม

“พี่หมอ อื้อ!” ยังไม่ทันได้ถามว่าไปโดนอะไรมา พี่หมอก็พุ่งเข้ามากอดผมเต็มแรง กอดแน่นจนกระดูกแทบหัก

“ตามึงบวมมากเลยอู้ มึงร้องไห้ทำไม”

จากที่ลืมไปแล้วว่าคิดอะไรพอโดนย้ำก็เหมือนทุกอย่างที่คิดมันย้อนกลับมาจนน้ำตารื้นอีกครั้ง

“ฮึก พี่หมอ ผมไม่อยากเลิก ผมไม่อยากเลิกกับพี่”

“กูไม่เลิก กูก็ไม่เลิกกับมึง คนดีไม่ร้องแล้ว ใจกูจะขาดแล้วอู้ ไม่ร้อง” อ้อมกอดอุ่นยังคงอุ่นเหมือนเดิม อุ่นจนไม่อยากจะแบ่งให้ใครมารู้สึกอุ่นแบบนี้ มือใหญ่ยกขึ้นลูบปลอบผมเหมือนที่ชอบทำนั่นยิ่งทำให้ผมร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

“ฮือออออออ ผมไม่อยากให้ใครเลย ไม่อยากให้พี่ไปไหนเลย” พี่หมอนั่งลงกับเตียงแล้วจับผมขึ้นนั่งตัก ผมกอดพี่หมอแน่น แน่นจนกว่าพี่มันจะไปไหนไม่ได้ ให้มันอยู่กับผมแบบนี้ตลอดไป

“ฟังนะอู้ กูไม่ไปไหน กูไม่เลิกกับมึง นี่กูงงมาก คนที่รับสายมึงคือพี่ชายกู แล้วทำไมมึงต้องอยากเลิกเพราะคุยกับพี่ชายกูวะ” พี่หมอตีพูดผมป้าปๆ ทั้งโอ๋ทั้งดุในคนเดียวกัน

“ก็ ก็ ผมโทรไปเมื่อวานแล้ว ฮึก มีผู้หญิงรับ ตอนนั้นมันดึกมากแล้วด้วย แล้วพี่ก็ไม่โทรกลับหาผม”

“ผู้หญิง? ไอ้สัด พี่สาวกู พี่ปิงปอง กูกลับไปนอนบ้านเมื่อวาน”

เอ๋...
ผมงัดหน้าออกจากไหล่พี่หมอทันที

“พะ พี่ปิงปอง”

“เออดิวะ พี่สาวที่กูเคยเล่าให้ฟังไง”

“เอ่อ...”

อะ เออๆ เหมือนจะคุ้นๆขึ้นมาเลยแฮะ
พี่หมอมันกรอกตาขึ้นบนแบบเซ็งๆก่อนจะเอาหน้าผากมากระแทกกับหัวผมดังปั้ก

“ไอ้ลูกหมา นี่กูต่อยกับพี่ชายไม่พอ ยังมาโดนเพื่อนมึงต่อยเพราะมึงหึงพี่สาวกูเนี่ยนะ”

“ก็ ก็ใครมันจะไปรู้หล่ะ!!” ฮือ น้ำตานี่เหมือนหดกลับไปทันทีครับ คดีพลิกไปอีก สรุปกูร้องไห้ข้ามวันไปเพื่อใคร

“เห้อ ช่างแม่ง คิดถึงชิบหาย” พี่หมอเลื่อนหน้ามาจูบซับน้ำตาผม คลอเคลียเอาจมูกมาไต่อยู่ตามแก้มไม่ละออกไปไหน ผมได้แต่ยกมือขึ้นจับแผลมุมปากพี่หมอ

“ไอ้เติ้ลต่อยพี่หรอ”

“ไอ้ปัน” เห้ย ไอ้เอ๋อเนี่ยนะ โอ้โห ล่อซะพี่มึงปากแตกเลย

“ขอโทษครับ” ผมพูดเสียงอ่อย รู้สึกผิดเลยที่ทำให้พี่มันต้องขับรถมาจากกรุงเทพเพื่อมาโดนเพื่อนผมต่อย ทั้งๆที่เป็นแค่การเข้าใจผิด มโนล้วนๆ แต่มันก็ชวนให้คิดป่ะวะ!!!

“ช่างเถอะ ถือว่าได้มาเจอมึง คุ้มปากแตกแล้ว” พี่หมอมันพูดติดตลกแบบที่ชอบทำพร้อมกับยื่นหน้ามากัดปากผมเบาๆ ก่อนจะกดจูบลงมาอย่างอ้อยอิ่ง พี่หมอกดสัมผัสเน้นย้ำอยู่หลายทีให้ผมรู้ว่าพี่มันมาอยู่กับผมแล้วตอนนี้ เน้นให้มั่นใจว่าพี่มันจะไม่ไปไหน ปลายลิ้นของเราตวัดเกี่ยวไล่ต้อนกันอย่างโหยหา 

คิดถึงจูบพี่หมอ คิดถึงมือลามกที่สอดไปใต้เสื้อบอลตอนนี้ คิดถึงสัมผัสของพี่หมอ คิดถึงทุกอย่างที่พี่หมอทำ

ก๊อกๆ

“อ่า เผื่อลืมครับผม นี่ห้องกู” ผมดันหน้าพี่หมอออกทันทีที่เสียงไอ้เติ้ลดังอยู่ข้างหลัง ชิบหายแล้ว แทบลืมไปเลยว่าไม่ใช่ห้องตัวเอง พี่หมอมันกรอกตาบนแบบเซ็งๆแล้วลุกขึ้นยืน

“แหะๆ พี่หมอก๊าบ ปันปันขอโทษษษ” มองเลยไปเป็นไอ้ปันยืนจุดธูปสามดอกไหว้อยู่หน้าห้อง แอบเห็นมือมันช้ำตามข้อแสดงว่าเป็นคนต่อยพี่หมอจริงๆ โคตรผิดคาดเลย ถ้าเป็นไอ้เติ้ลหรือไอ้พีผมยังไม่แปลกใจ แต่นี่เป็นไอ้เอ๋อประจำกลุ่มที่ยังทุกวันนี้ยังกินพริกสีเขียวแทนถั่วฝักยาวในกะเพราแล้วบ่นเผ็ด ไม่เมาก็เปรี้ยวได้ คุณปันแซ่เจียง 

“เออ ช่างมัน” พี่หมอยกมือขึ้นผลักหัวไอ้ปันเบาๆ แต่แม่งเซไปกระแทกผนังดังปั้ง ช่างมันแต่ตั้งใจเอาคืน โคตรร้าย พี่หมอจูงผมเดินตามไปจนถึงรถ พี่มันเปิดประตูข้างคนขับให้ผมขึ้นก่อนจะย้ายตัวไปนั่งประจำที่ตัวเอง

“ไปไหนอ่ะ”

“ง่วงจะตายห่าแล้วตอนนี้”

“แล้วจะไปไหน”

“กลับห้องเรา”

ว่าแล้วรถก็ออกตัว พี่หมอเอื้อมมือมาคว้ามือผมไปจับตลอดระยะทางระหว่างขับรถกลับไปที่หอใน พอพูดถึงคำว่าหอเราขึ้นมาก็อดรู้สึกอบอุ่นในหัวใจไม่ได้ ต้องขอบคุณอะไรที่ทำให้ผมได้มาอยู่ห้องเดียวกับพี่หมอ ได้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง ขนาดตอนพี่หมอไม่อยู่ ทุกความทรงจำว่าพี่หมอเคยทำอะไรอยู่ตรงไหนในห้องก็ยังชัดเจนอยู่เสมอในความทรงจำของผม

จุดเริ่มต้นของความรัก จุดเริ่มต้นของคำว่าเรา

ห้อง 514







บทส่งท้าย

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก เคยมีคนบอกว่าชีวิตมหาลัยต้องใช้ให้คุ้มไม่งั้นมึงจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนมึงรับปริญญา ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อนะครับจนกระทั่งได้มาเจอกับตัวเอง

ตอนนี้ผมอยู่ในชุดครุยดำประจำมหาลัยพร้อมแถบสีแดงสีประจำคณะ อาจจะเป็นเครื่องแบบธรรมดาสำหรับหลายๆคนแต่สำหรับผม พอได้มาสวมใส่จริงๆกลับรู้สึกอิ่มเอมและตื้นตันจนพูดไม่ออก เรียกได้ว่าเป็นเครื่องแบบำลาชีวิตนิสิตก็ว่าได้

“พี่บัณฑิตๆ ขอบูมหน่อยๆ” น้องๆปีหนึ่งใส่ชุดนิสินถูกระเบียบแต่หน้าผูกโบว์กันน่ารักน่าเอ็นดูมาล้อมวงผม กิจกรรมคุ้นเคยแบบที่ผมก็เคยทำสมัยนั้นครับ

“วิดกำมะสาด”

“เป็นคณะที่แปลกปะหลาด”

“วิดกำมะสาด”

“ไม่เรียนก็ไม่รู้”

“วิดกำมะสาด”

“ถ้าไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่”

“วิดกำมะสาด”

“แล้วคุณจะรู้ว่าเป็นอย่างไร”

น้องๆยกมือขึ้นเต้นเพลงคณะกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะตบท้ายด้วยการกอดคอบูมคณะ บัณฑิตอย่างผมก็ได้แต่น้ำตาคลอ

ซึ้งหรอ?

น้องเหยียบตีนกู!!

ไอ้เด็กเวร กระทืบเท้าผิดจังหวะเรอะ ล่อซะนิ้วโป้งแทบยุบ ได้แต่เก็บความคับแค้นในใจไว้แต่ก็หยอดแบงค์พันลงกล่องไปครับ ในฐานะรุ่นพี่ หยอดไปเดี๋ยวเงินมันก็วนอยู่กับขวดเหล้าฉลองตอนเย็นนี้อยู่ดีแหล่ะครับ ชาววิศวะเราอยู่กันแบบอุตสาหกรรมครอบครัว

“อู้ กินน้ำไหม”

“ร้อนมากเลยอ่ะ”

“ทนหน่อย”

ผมเดินไปอ้อนพี่หมอที่มามาคอยดูแลผมตั้งแต่วันซ้อมรับยันรับจริง ผ่านไปกี่ปีออร่าเดือนเดือดก็ยังคงประทับอยู่ไม่จางหาย เสือกยิ่งแก่ยิ่งหล่อไป อะไรมันจะดีเบอร์นั้น พี่หมอยังคงเหมือนเดิมในทุกๆด้าน ติดจะหื่นกามกว่าแต่ก่อนมากขึ้นหน่อย เฒ่าลามกที่แท้จริง อ่ะแต่ด่าไม่ได้ครับ เขาทำดีเยอะ อย่างวันนี้ก็มาทนแบกของแบกกล้องเหงื่อเต็มหน้าประกบผมตั้งแต่เช้า แถมยังรับจ๊อบเป็นสไตล์ลิสส่วนตัวบริการซับหน้าจ่อพัดลมพกพาอีกต่างหาก แฟนดีขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะครับ สำหรับครอบครัวผมก็ไม่ได้พลาดโอกาสสำคัญแบบนี้นะครับ แต่แค่ไม่มีใครสู้แดดและความร้อนได้เลยไปนั่งตากอากาสกันในร้านกาแฟแล้วส่งพี่หมอมาดูแลแทน มีลูกเขยดีนี่ใช้งานทันที

“เดี๋ยวตอนเข้าหอประชุม กูไปรออยู่ด้านหน้ากับไอ้ภูมินะ จะได้ออกมาเจอได้ง่ายๆ”

“ครับ” ผมพนักหน้าหงึกๆ ส่วนพี่ภูมิก็ตามเดิมครับ ไปคอยขับรถส่งอุปกรณ์ให้คณะ ขนาดจบไปแล้วก็ยังวนกลับมาช่วยงานคณะบ้างประปรายอยู่ดี

“ไอ้อู้ๆ มานี่เร็วววว” ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก ปรากฏเป็นเดอะแก็งผมกำลังตั้งท่าโดนน้องล้อมวงอยู่ โดนลากไปเสียเงินแท้ๆ แต่ก็ยอมเดินไปเข้าวงครับ แหม ไอ้โดนรุ่นน้องบูมรีดไถเงินแบบนี้เนี่ยเกิดได้แค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้นแหล่ะครับ อีกอย่างเงินที่หยอดก็ไม่ได้เงินผม เงินไอ้พี่หมอนู้น ไม่เชิงว่าไถเงินพี่มัน แต่บัณฑิตเขาห้ามพกเงินครับ

“ชีคเซทอัพ ตะลึ่งตึ่งโป๊ะ! เอ้า ชีคกะโหล่งโป่งชีค กะโหล่งโป่งฉาว ฉาว  โป๊งกะโหล่งโป่งโป๊ง กะโหล่งป่ง ป๋าว ป๋าว ป๋าว ชีคกะโหล่งโป่งฉาว เอ้า โป้งกะโหล่งโป่งป๋าว เอ้า ชีคกะโหล่งโป่งชีคกะโหล่งโป่งฉาว ฉาว ฉาว เอ้า!” น้องแม่งรัวกลองยิ่งกว่าสามช่า ผม ปัน พี เติ้ล ได้แต่เต้นสันกันจนเหงื่อท่วมกับเพลงสันของมหาลัย พอได้เต้นเพลงสันทนาการกับเพื่อนแบบนี้ก็อดคิดไปถึงตอนนี้โดนสอนเพลงนี้แล้วเต้นกันงกๆเงิ่นๆเขินๆเสียไม่ได้ ตัดภาพมาตอนนี้เต้นมาสี่ปีจำได้แม่นทุกสเตปยิ่งกว่าสูตรฟิสิกส์

เต้นเสร็จก็หยอดกล่องตามธรรมเนียมครับ ไอ้เติ้ลนี่เล่นใหญ่ แคะเหรียญห้าสิบสตางค์ให้ ได้รับสายตาเหยียดหยามจากรุ่นน้องไปรอบวงแต่มันก็หาได้สนใจไม่ ผิวปากวู้ฮูฮู เหมือนมีความสุขที่โดนน้องด่าผ่านลูกตาดำ

“อู้ ยินดีด้วยนะมึง”

“อ้าวพี่โย ขอบคุณมากพี่” ผมหันไปรับตุ๊กตาหมีโง่ๆจากพี่โยมาถือ แหม่ สภาพพี่แกนี่คุ้นๆเลยครับ สะพายกล้องแบกร่มแบกทิชชู่และพัดลมโดยมีไอ้หนูเล็กยืนเหงื่อเต็มหน้าอยู่ข้างๆ

“อู้...” นี่ก็ศัตรูคู่อาฆาตตลอดกาล พี่หมอรีบเดินมาประชิดหลังผมทันที

“ยินดีด้วยนะอู้”

“มึงเหมือนกันเล็ก ยินดีด้วยนะเว่ย” 

“ไอ้อู้ ยินดีด้วยนะ ฮืออออออออ ไม่คิดเลยว่ามึงจะมีวันที่เรียนบกับชาวบ้านได้”

“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ” เอาดอกทานตะวันฟาดแม่งไปหนึ่งที

“พี่แป๊ะ พี่นี่เดินรอบงานเชียวนะ เต๊าะสาวไม่มีนั่งเลยนะพี่” ไอ้เติ้ลรีบแว่บเข้ามาหาแฝดพี่มันที

“เห้ย ไม่ใช่เต๊าะสาวแต่เพราะกูเป็นคนจีนเว่ย”

“ทำไมวะพี่”

“ไม่เคยได้ยินหรอ จีนยืนนาน!”

“นั่นยูนนาน!!”

“พ่าม!!”

โวะ!
สามช่ายันจบ!

“เดี๋ยววันนี้เปิดตี้ที่สโมกันพี่ พี่เลี้ยง”

“เดี๋ยวๆ มึงนี่โยนให้กูหน้าด้านๆเลยนะ ไปให้พี่เทคมึงเลี้ยงนู่น” ผมรีบหันไปหาพี่โย แต่รายนั้นมัวแต่ตามเช็ดเหงื่อให้เล็กอยู่ เห็นแล้วเหม็นความรักเบาๆ

“แต่ได้ข่าวมาว่าวันนี้เสี่ยหมอเขาปิดร้านเลี้ยงนะเว่ยพี่แป๊ะ” มั่วแล้วไอ้เติ้ล มึงหันกกลับไปมองเจ้าที่กูที

“อ่อ ถ้าแบบนั้นกูไป”

“ไปฉลองหรอ?”

“ไปฟาร์มโชคชัย ช่วงนี้หลานอยากไปเที่ยว ถุ้ย!! มึงนี่ก็ชงจังไอ้เติ้ล!!” ผมหัวเราะกับไอ้แฝดตลกนี่แล้วหันไปหาพี่หมอที่ยืนส่ายหัวอยู่ข้างๆ มองเลยไปหน่อยก็เห็นพี่พี่กับพี่หญิงเดินจับมือกันอยู่ไม่ไกล สงสัยจะกลับมาแสดงความยินดีกับสายรหัส

‘บัณฑิตคณะวิศวะกรรมศาสตร์ มารวมตัวกันที่อาคารเรียนรวมในเวลานี้ด้วยค่ะ’

เสียงตามสายดังขึ้นมาทำให้พวกผมต้องรีบเตรียมตัวเดินไปรวมกันตรงอาคารเรียนรวมซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามคณะ ไอ้ปันมันเดินมาคล้องคอผมพร้อมกับเพื่อนที่เหลือ เตรียมเดินไปที่อาคารเรียนรวม อาคารเรียนที่พวกเราใช้เรียนมาตลอดสี่ปี

ณ ที่แห่งนี้มีความทรงจำมากมายกับผม ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา มิตรภาพและความรัก ตลอดช่วงสี่ปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยรู้สึกผิดหวังที่ได้มายืนในมหาลัยนี้ ได้ใช้ชื่อการเป็นนิสิตมหาลัยนี้อย่างเต็มที่ การทีได้มาเจอเพื่อนร่วมคณะ ร่วมภาค ร่วมเอก ได้มาเจออาจารย์ที่คอยพลักดันให้ได้เรียนจบ ได้มามีครอบครัวใหญ่ของคณะทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ได้มาเจอพี่หมอที่ยืนหน้าเซ็งแต่ก็คอยเอามือป้องแดดให้ผม

กับการเรียนอาจจะยากไปบ้าง ร้องไห้แทบตายกว่าจะผ่าน อ่านหนังสือจนแทบจะต้มกิน เอ็มร้อยที่กองเป็นลังทุกครั้งที่มีสอบ การท้อแท้กับการกลัวได้เกรดไม่ดี แต่สุดท้ายก็ช่วยกันจนผ่านมาจนได้มาใส่ชุดครุยในวันเดียวกัน อยู่กันมาตั้งแต่ห้อยป้ายชื่อผวนยันชื่อจริงอยู่ในใบจบ

ประสบการณ์ที่หากไม่ได้มาเจอเองก็คงไม่สามารถมาเข้าใจได้ว่าทำไมที่แห่งนี้ถึงเป็นสถานที่ที่



‘คนในไม่อยากออกคนนอกไม่อยากเข้า’




ถ้าอยากรู้ คงต้องมาสัมผัสเองแล้วแหล่ะครับ : )



--



ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกวิว ทุกคำติชม ทุกคำบอกต่อ
ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องแรกของเรา แล้วไว้เจอกันในตอนพิเศษและในเรื่องถัดไปนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ

- Oiimaps
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: artkung69 ที่ 20-07-2017 19:56:25
 :a5: จบแล้วหราาา ขอตอนพิเศษด่วนๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-07-2017 20:16:02
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
ตอนจบอบอุ่นมากอ่าไม่น่าเชื่อเนอะ
แอบรอคู่พี่หญิงและเล็กโยนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 20-07-2017 20:19:32
ปรบมือออออออ ฮืออออ จบแล้วต้องคิดถึงมากๆแน่ๆเลยยย นิยายเรื่องนี้เป็นขุมทรัพย์ความสุขของเราเลย เครียดๆมาอ่านนี่ยิ้มได้เสมออ มันไม่ได้มีแค่มุกตลกขำๆ แต่มันมีความสัมพันธ์ของเพื่อน ของพี่น้อง ดีๆให้เราได้ยิ้มตาม อ่านแล้วรู้สึกรัก ผูกพันธ์ กับที่ๆนี้ไปด้วยเลยย ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆแบบนี้ออกมานะคะ นิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ติดท๊อปในใจเราเลยย ด้วยรักก ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 20-07-2017 20:32:43
จบแล้ววววว นายแพทย์กับน้องอู้เดินทางมาถึงตอนจบแล้ววว
จะร้องไห้อะ ชอบเรื่องนี้มากเลย จะไม่มีพี่หมอน้องอู้ให้อ่านแล้ว ฮรือออ

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ สนุกดี เฮฮา เบาสมองมาก ฟีลกู๊ดที่สุดเลยยย
อ่านตอนไหนไม่เคยขาดเสียงหัวเราะ ต่อให้เจอเรื่องแย่ๆมา อ่านเรื่องนี้ก็ยังยิ้มออก
ชอบความเอ๋อของปันปัน ชอบความบ้าของพี่แป๊ะ ติ่งสองคนนี้เป็นพิเศษ 55555
ตัวละครเรื่องนี้น่ารักทุกคนเลยยยยย ชอบทุกคนนน แต่ก็ชอบพี่หมอที่สุดนะ //มินิฮาร์ท

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ดีใจมากเลยที่ได้อ่าน
 :กอด1:   :L1:   :bye2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 20-07-2017 20:34:11
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 20-07-2017 20:43:22
รักเรื่องนี้  :L1:
รอเล่มเลยค่ะ โปรยเหรียญรอ ไตงอกเมื่อไหร่จะเอาแบงค์มาโปรยตามไป  :L2:
ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะทุกครั้งที่ได้อ่านนะคะ
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :กอด1: :pig4: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 20-07-2017 20:44:32
 o9 o9 o9
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 20-07-2017 20:48:57
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 20-07-2017 20:53:08
จบด้วยความประทับใจ ยอดเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ  o13
ใจหายเลย จบเร็วจัง น้องอู้เพิ่งเข้าปีหนึ่ง แป๊บ ๆ น้องอู้เรียนจบซะแล้ว
ต้องคิดถึงพี่หมอน้องอู้ พี่โยน้องเล็ก และผองเพื่อนมาก แน่ ๆ
อย่างที่เคยบอก เรื่องนี้เรามาเริ่มอ่านตอนที่กำลังมีเรื่องเครียด ๆ อยู่
พอเจอเรื่องนี้ ได้ยิ้มได้หัวเราะกับตัวละคร มันทำให้คลายเครียดได้ดีจริง ๆ
เป็นเรื่องที่อยากให้มีต่อไปอีกยาว ๆๆๆ ไม่อยากให้จบเลย
แต่ก็เข้าใจค่ะ ยังไง ก็ต้องขอบคุณคนเขียนมากๆ
สำหรับนิยายที่น่ารักเรื่องนี้ ตัวละครทุกตัวมีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่ซ้ำกัน
ทำให้เราหลงรักทุกตัวละครของเรื่องนี้ทุกคนเลยจริง ๆ
รอติดตามตอนพิเศษ แล้วก็นิยายเรื่องต่อไปของคนเขียนด้วยนะคะ
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า  :กอด1:
 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-07-2017 22:03:52
 :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 20-07-2017 22:08:33
 :o12: อู้สายเอ๋ออออ จบแย้ววจ้าาาาา
ยินดีกะชีวิตรักนางมากกก ตลกสุด55555
ขอบคุณไรท์ที่ผลิตคนเอ๋อๆมาเรียกเสียงหัวเราะนะคดีจริงๆค่ะ ถึงจะห่วนไปหน่อย5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 20-07-2017 22:10:11
 :pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับแต่งเรื่องดีๆมาให้เราได้อ่าน

สนุกมาก  o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 20-07-2017 22:15:24
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: nseboo ที่ 20-07-2017 22:19:06
ไม่อยากให้จบเลยอ่า ต้องคิดถึงพี่หมอกับอู้มากแน่ๆ เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องในใจเราเลย รอตอนพิเศษแล้วก็เรื่องใหม่อยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 20-07-2017 22:21:08
เอาจริง ๆ ถึงอู้จะกังวลและมโนไปไกล แต่ก็อดสงสารไม่ได้ คนไกลแฟนมันก็คิดมากเป็นธรรมดา
ดีที่อิพี่หมอรีบมาเคลียร์
ขอบคุณคนเขียน ที่เขียนเรื่องได้สนุกสนานเฮฮาบ้าบอมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 20-07-2017 22:34:08
ต้องคิดถึงอู้กับพี่หมอมากๆแน่ค่ะ เราเป็นคนนึงที่กำลังจะเข้ามหาลัย ช่วงนี้หนักหน่อย แต่ใจเราชิลล์เอง อยากมีประสบการณ์ดีๆแบบอู้บ้าง แต่ที่แน่ๆคือเราอยากได้ผู้ชายแบบพี่หมอค่ะ หาจากไหนดีน้า :z6:
ยังไงก็ขอขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆขึ้นมาให้เราได้อ่านนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: แว่นสายตาปกติ ที่ 20-07-2017 22:48:54
  :กอด1:ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณที่สร้างเด็กหอได้น่ารัก อบอุ่น ละมุน ขนาดนี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-07-2017 22:54:45
จบซะแล้ว  :sad11:

เพิ่งจะรุ้ว่าน้องอู้มโนเริ่ดเลอมาก ทำพี่หมอโดนต่อยเลย ไม่รุ้จะขำรึสงสารดี

ต้องคิดถึงเดอะแก๊งแน่ๆอ่ะ แวะเอาตอนพิเศษฮาๆมาให่อ่านบ่อยๆนะคะ

 :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-07-2017 23:04:34
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
สนุกมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-07-2017 23:07:17
อู้ มีเศร้า ตอนมโนว่าพี่หมอ มีหญิงอกตู้มรับโทรศัพท์
คนอ่านก็เศร้าน้ำตาซึมไปด้วย   :mew2:
แป๊บเดียวขำซะและ  :laugh:
ก็ไรท์ ใส่ขำผวนซ้อนให้ขำด้วยอ่ะ
น้ำตามันละทักออกมาจนหยุดไม่ได้
ไหนจะอูเบอร์ ไข่เบ้อเร่อของปันอีก

ประทับใจกลุ่มเพื่อนๆ รักอู้ เป็นเดือดเป็นแค้นแทน
ขนาดปันจอมเอ๋อ ยังกล้าลุกมาต่อยพี่หมอ  o22 o22 o22

ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข
ขอตอนพิเศษนะ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 20-07-2017 23:15:35
 :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-07-2017 23:39:05
จบแบบไม่ทันตั้งตัว  ขอบตอนพิเศษอู้หึงพี่หมออีกกชอบ555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-07-2017 06:33:30
มโนยันตอนจบเลยอู้เอ้ย!!!
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D ที่ 21-07-2017 08:42:39
ฮืออออออ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
รักทุกตัวละครเลย
ผูกพันมากๆ  แอบทึ่งที่ปันปันคนมึนกล้าต่อยพี่หมอ5555
เก่งสุดๆ

เรื่องนี้ทำให้เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
ไม่มีตอนไหนที่เราไม่ขำเลยจริงๆ

รีบเอาคู่อื่นมาแต่งต่อไวๆน้า ไม่อยากให้ขาดตอน คิดถึงงง
(ถ้าเป็นปันปันก่อนก็จะดีใจมาก5555)

สุดท้ายขอบคุณไรต์มากนะที่มาแต่งนิยายสนุกๆแบบนี้ให้เราได้อ่าน
มีความสุขมากจริงๆกับนิยายของไรต์ㄟ(≧◇≦)ㄏ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-07-2017 09:18:50
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 21-07-2017 09:34:03
ขอบคุณๆๆๆๆๆๆๆๆ
อู้และพี่หมอแอนด์เดอะแก๊ง
ติดตามมาตลอด รอเมื่อไหร่จะอัพ
นิยายรักแต่ฮาลั่นทุกตอน
สนุกจริงๆ
 :mew1:
ปล. ขอพี่ขอโยกะมิคาเอลต่อเลยนะ น้องเล็กไม่ต้อง อ้าวๆๆ
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 21-07-2017 10:20:25
 :3123: :pig4: :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ..รอตอนพิเศษ ฮาๆ ของเดอะแก๊งค์นะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-07-2017 10:57:58
ขำความมโนของอู้ อ่านจบจบก็ให้ความรู้สึกพ่อลูกมากจ้า พี่หมอเลี้ยงอย่างไข่ในหิน 555555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ เวลาเครียดก็จะนึกถึงหมออู้ก่อนเลย ช่วยเยียวยาจิตใจเราได้เยอะเลย จะรอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 21-07-2017 18:13:34
ฮืออ จบแล้วเหรอ ต้องคิดถึงอู้มากแน่ๆเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-07-2017 17:10:07
โอ๊ยยย น่ารักมากค่ะ

อู้มโนหนักมาก แล้วมึนมากว่าพี่วิศเป็นใคร ดึงสติมาก่อนได้ไหม
คือร้องไห้ข้ามวันข้ามคืน บวกอีกหนึ่งวัน แล้วกว่าหมอจะคอลมา อู้เกือบน้ำตาหมดตัว

อู้น่ารัก หวงพี่หมอมาก รักหนักมาก แล้วก็ซื่อมาก
พี่หมอรักอู้เวอร์มาก หวงหนักมากไม่แพ้กัน แล้วเป็นพ่อบุญทุ่มมาก ดูแลเดีเวอร์

ชอบโมเมนท์หมออู้ คือ จะหวานก็ไม่สุด ต้องมีให้ได้ด่า จะว่ากันก็ไม่สุด ต้องมีให้ได้อ้อน น่ารักดีค่ะ

ปันร้ายนะคะ กล้าต่อยพี่หมอไปอีก 55555
ทีมเพื่อนอู้ มีเติ้ลเต็มอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่เคยทิ้งกัน

ทีมสามช่า ก็ยังต่อมุกกันได้เนียนๆ

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ อยากอ่านเรื่องตอนทำงาน อยากเห็นตอนเค้าอยู่ด้วยกัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: ffxfernfern ที่ 22-07-2017 21:56:37
รักเรื่องนี้ :L1:  ฮาตลอดเวลาเลย5555555 ต้องคิดถึงพี่หมอกับอู้แน่ๆฮืออ :mew2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 22-07-2017 23:17:49
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: frayfay ที่ 23-07-2017 18:25:54
อ่านจบแล้วประทับใจมากค่ะ ฮามาก ชอบตรงไม่ดราม่างี่เง่า มีปัญหาก็คุยกันแล้วจบในตอนไม่ค้างคา(แต่ก็ทำเอาน้ำตาซึมได้ /บ่อน้ำตาตื้นก็งี้ ฮืออ) ถือได้ว่าเป็นนิยายในฝันอีกเรื่องเลย ชอบฝ่ายรับตัวเล็ก ๆ มันฟินได้อารมณ์กว่าคนสูง 18X นะ  :hao7: มีบางจุดให้สะดุดบ้างแต่ท่านอื่นก็แนะนำไปแล้วค่ะอย่างคำว่า เค้า - เขา แอต - แอด บางคำที่สลับกันหรือพิมพ์เกินมา ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ช่วยคลายเครียดได้ดีทีเดียว  :pig4: รอคู่พี่หญิง และเรื่องต่อ ๆ ไปด้วยค่า
ปล. เพิ่งสมัครและตอบเป็นครั้งแรก ตอบผ่านมือถือนี่พิมพ์ยากชะมัด TT
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 23-07-2017 23:28:07
จบแล้ววว :katai1: :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Persephone ที่ 24-07-2017 00:25:46
เป็นนิยายที่ทำเอาเมื่อยปากยันตอนจบจริงๆ ขำหนักมาก555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Napa ที่ 24-07-2017 21:49:49
อู้  แปลกจริง  5555  สนุกค่ะ  สีสันทุกตอน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 25-07-2017 03:12:20
จบซะแล้ว ตอนจบอบอุ่นมากเลยค่ะ
ใจหายเบาๆที่จะไม่ได้มานั่งหัวเราะกับเรื่องนี้อีกแล้ว
เป็นเรื่องที่อ่านๆไปแล้วก้มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนะคะ
เจออะไรเครียดๆมากลับมาเจอเรื่องนี้อัพก้ยิ้มได้ตลอด
เครียดสุดในเรื่องคือเครียดกับมุก555555
อู้เป็นตัวละครที่น่ารักมากก น่ารังแกด้วย ตั้งแต่ต้นจนจบเลย
ไม่แปลกใจที่พี่หมอจะหลงขนาดนี้แต่ก้ยังชอบแกล้งอยู่ดี
ชอบพี่หมอมาก ชอบตั้งแต่ความกวนของชื่อกับคณะที่โคตรไม่เมคเซนท์เลย
ชอบในความรักของพี่หมอที่มีให้อู้ คือทั้งอดทน ทั้งคอยดูแล
คนแบบนี่คือดีมากๆอะ หลงรักกเลย ถึงจะกากๆหน่อยก้เหอะ
ชอบแก๊งค์เพื่อนทุกคนรวมตัวกันนึกว่าเปิดตลกคาเฟ่
คือมันไม่ได้ขำที่มุกนะ มันขำที่กล้าเล่นแล้วมีคนต่อให้จบโดยไม่โดนตัดมุกอะ55
แถมตอนจบยังเป็นแรงผลักดันที่ดีในการเรียนมหาลัยด้วยนะคะ
แบบว่าคนอย่างอู้ยัฝเรียนจบเราก้ต้องจบสิ5555555
ถึงตอนนี้จะอยากได้ใบชุบชีวิตทุกครั้งที่สอบก้ตามที
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คนอ่านเสมอเรื่องนี้นะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไป รอตอนพิเศษคู่อื่นๆด้วยย พี่โยเหมือนจะโดนทิ้งไว้กลางทางนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 25-07-2017 22:06:26
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Maccagadz ที่ 25-07-2017 23:52:54
จบแล้วหรออ งือออ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่อยากวางเลยค่ะ
มันมีทั้งความฮา ยิ้มแห้ง หื่น สนุกมากก
อบอุ่นดีต่อใจเราสุดๆ ขอบคุณนักเขียนที่เขียนงานดีๆ ออกมานะคะ
เรื่องต่อๆ ไปก็จะติดตามค่ะ สู้ๆ เด้ออ ขอบคุณแอนด์เริ้ป /โป้งชี้ก้อย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-07-2017 06:46:23
ขอบคุณค่ะ สนุก ตลกมากถ้าอ่านตอนอยู่บนรถหรือที่สาธารณะจะกลายเป็นคนบ้าทันที55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: KLiar ที่ 29-07-2017 09:35:08
ชอบมากๆ อ่านไปขำไปจนเพื่อนมองหน้าเเล้วว สนุกมากก ขอบคุณคนแต่งมากๆค่า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: DUKDUINUISWU ที่ 01-08-2017 12:47:54
ขอบคุณที่เขียน เด็กหอ ออกมาได้เด็กหอที่สุด ไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษด่วนๆเลยครับ

             "คนในไม่อยากออก คนนอกไม่อยากเข้า"
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยจริงๆ ซึ้งหรอ ป่าว แฟนเรียกไปล้างจาน ฟ่ามมมมม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: peettato ที่ 09-08-2017 10:38:36
เพิ่งอ่านจบ เขียนดีมากเลย เนื้อเรื่องน่ารัก รอติดตามเรื่องต่อไปน้า จะมีอีกมั้ยน้าาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Nspuii ที่ 09-08-2017 21:38:27
ไม่อยากให้จบเลยยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 09-08-2017 23:28:11
ขอบคุณมากค่ะ
พี่หมอน้องอู้
เป็นอีกเรื่องที่สนุกละมุนมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: peettato ที่ 10-08-2017 08:28:16
เราชอบปันที่สุดในเรื่องเลย อยากให้มีเรื่องแยกของปันจัง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: TonyPat ที่ 11-08-2017 19:04:46
 :pig2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll บทส่งท้าย ที่แห่งนี้ [20/07/17] ◄ p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 17-08-2017 21:24:31
 

พิเศษเดือนเดือด
 

 

“หอ 4 ห้อง 511 ”



ผมอ่านรายละเอียดใบจองหอให้ที่แคปไว้ในโทรศัพท์ออกมาเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตามองๆไปรอบตัวที่มีแต่ความวุ่นวาย ไม่แปลกหรอกครับเพราะมหาลัยผมบังคับให้ปีหนึ่งเกือบทุกคณะอยู่หอใน แถมวันนี้เป็นวันย้ายเข้าหอวันแรกก็เหมือนนิสิตเกือบทุกคณะมารวมตัวกัน บรรยากาศรอบข้างก็จะมีแต่ผู้ปกครองที่กำลังวุ่นวายกับนิสิตใหม่ปีหนึ่ง มีตั้งแต่กำลังยกลังที่เหมือนจะย้ายมาอยู่ถาวรยันถกเถียงเรื่องสีผ้าปู  ก็จะมีส่วนน้อยบ้างประปรายที่กำลังงงกับตึกว่าหอไหนเป็นหอไหน แม่งมีเป็นสิบหอแต่ดันไม่มีเลขหอบอก



...ซึ่งไอ้ส่วนน้อยที่ว่านั่นก็น่าจะกูเองเนี่ยแหล่ะ




 อ่ะ จะว่าโง่ก็ได้ แต่เชื่อผมเถอะเป็นใครใครก็งง



“หอสี่แม่งหอไหนวะเนี่ย” ผมเกาหัว โอ้โหจะบ้าตาย ทุกอย่างเหมือนจะไม่เป็นใจ ท่ามกลางอากาศร้อนๆแบบทุ่งนา อันเนื่องมาจากมหาลัยของผมมีหลายวิทยาเขต แล้ววิทยาเขตที่บังคับหอในก็แลดูจะห่างไกลความเจริญเสมือนส่งเด็กมาดัดสันดาน แต่บ่นมากไม่ได้ครับ คณะผมบังคับเรียนที่นี่สี่ปี ใช้สิทธิ์บ่นไปแล้วเรียบร้อยตอนสัมภาษณ์ผ่านตัวจริง ตอนนี้มีสถานะเดียวคือรับกรรมครับ

“โห แม่! นี่โยเรียนวิศวะนะ” วิศวะเหมือนเป็นคีย์เวิร์ดครับ ผมนี่รีบหันขวับไปมองคนข้างๆที่กำลังเถียงกับแม่อย่างจริงจัง ดูท่าทางดูออกเลยว่าคุณหนูแน่นอนไม่เชิงว่าจากสีผิวที่ขาวกับลุคดูคุณหนูหรอกนะครับ แต่เป็นรถที่จอดอยู่ข้างๆประทับตาไม้จิ้มฟันสามง่ามชัดเจนให้รู้ว่าเบนซ์

“น้องโยยังเป็นเด็กของแม่ตลอดนั่นแหล่ะ”

“คุณแม่...”

“ฮึก น้องโยจะให้แม่รู้สึกยังไง แม่เลี้ยงน้องโยมาตั้งแต่ยังล้างตูดเองไม่ได้” คุณแม่ของ ‘น้องโย’ ถลาไปซบอกสามีที่ยืนยิ้มมุมปากอยู่ข้าง “ดูสิคะคุ๊ณ จิตใจคนเป็นแม่ต้องมาปล่อยลูกไว้กลางทุ่งนาแบบนี้วันดีคืนดีถ้าควายตกมันมาชนน้องโยของเรา หญิงจะทำยังไงดีคะ ฮือออออออ”



...โอโห รางวัลออสการ์ไปอีก



“เอาน่า โยก็โตแล้ว ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับทางที่ลูกเลือกเดินไงคุณ”

“ฮืออออออ ทำไมน้องโยไม่เลือกเรียนกรุงเทพ คุณแม่เป็นห่วง น้องก็เป็นห่วง”

“โยอยากเรียนที่นี่ครับ” มันจับไหล่แม่มันแล้วตอบด้วยเสียงนุ่มทุ้ม โห แม่งโคตรพระเอกซีรี่ส์ พี่นี่ยกมือขึ้นมาตบเลยครับ จู่ๆไอ้คนที่ชื่อโยแม่งก็หันมามองผม อะไรวะ กูตบมือไม่ได้หรอ กูอิน

“ขอโทษทีครับ พอดีผมไปหอสี่ไม่ถูกแล้วเห็นว่าอยู่วิศวะ เลยกะจะถามทางเฉยๆ ” ‘น้องโย’ ของคุณหญิงแม่ มองผมด้วยหางตาก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปตรงชั้นบนสุดของหอ ปรากฏเลขสี่อยู่จางๆ สิบปีที่แล้วสีอาจจะสดเป็นสีน้ำเงินแพนโทนกำลังสวยแต่ตอนนี้คงผ่านฟ้าผ่านฝนมาเยอะ เลยเหลือเป็นเหมือนเลขสามแหว่งเหมือนเลขภาคในหนังผี มองผ่านๆอาจจะเหมือนรอยแตกของตึกแต่พอมองมุมนี้ก็เห็นเป็นเลขสี่ที่ชัดเจน ชัดในระดับที่ว่าใครมาถามผมว่าหอสี่อยู่ไหน คงจะด่ามันในใจว่ามึงตาบอดหรือไม่มีตาดำ




พอมองกลับมาที่ตัวไอ้คนชี้



อุ่ย ..



ไม่ต้องพูดนี่รู้เลยว่าด่ากูโง่ ดีนะตาดำกูเล็ก ค่อยยกเป็นเหตุผลที่มองไม่เห็นได้หน่อย 


“อ้าว วิศวะเหมือนน้องโยแถมอยู่หอสี่เหมือนกันอีก งั้นแม่ฝากขนของไปพร้อมน้องโยเลยได้มั้ยจ๊ะ” แม่ของน้องโยไม่พูดเปล่าแต่ส่งยิ้มทางการค้ามาให้ด้วยเป็นการบังคับ ผมมันเด็กดีแห่งชาติก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มแหยๆไปแต่โดยดี

               กว่าจะขนของของตัวเองและของของน้องโยขึ้นมากองตรงโถงหอชั้นห้าได้ก็เหนื่อยแทบตาย ขึ้นลงขึ้นลงแทบไม่ได้พัก เนื่องจากหอมีห้าชั้นแต่ที่ไม่มีคือ



ลิฟต์ครับ ลิฟต์!!!


ซึ่งแม่งควรจะเป็นสิ่งที่ควรมีที่สุดไม่ใช่เรอะ!!!


ขนขึ้นเป็นสิบรอบเหมือนขึ้นเขาบันได้ร้อยชั้นพิสูจน์รักแท้แต่นี่เป็นไอ้หน้าคุณหนูที่หยุดพิสูจน์รักไปตั้งแต่รอบสองปล่อยกูขนคนเดียวต่ออีกห้ารอบ นี่ถ้ามึงมีแฟนน่าจะเลิกกันในสองอาทิตย์ แต่เห็นสภาพลูกคุณหนูเหงื่อเปียกจนเสื้อแนบแล้วก็อดช่วยมันขนไม่ได้จริงๆครับ ได้คิดว่าทำบุญ เห็นมันหล่อเผื่อหล่อตามมันได้บ้าง


“ขอบคุณนะมึง” มันหันมาขอบคุณผมแบบเก้ๆกังๆ

“เออ” ผมปาดเหงื่อ

“กูชื่อโย อยู่ภาคโล มึงอ่ะ?” โลที่ว่ามาจากโลจิสติกส์ครับ ไม่ใช่โลตัสแต่อย่างใด

“อ้าวภาคเดียวกัน กูแป๊ะนะ”

“แพะ?”

“แป๊ะไอ้สัดแป๊ะ” ดูคนหล่อมันกวนตีนครับ

“แล้วมึงอยู่ห้องไรวะ”

“กู 511 มึงอ่ะ” ผมถามกลับ มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแบบตะลึง

 



ไม่หน่า...

มึงคงจะไม่พล๊อตนิยายไปหน่อยหรอกมั้ง...

 

 



“กู 312 ขนผิดชั้น!!! “


 

ไอ้เวร กูต้องขนลงไปให้มึงอีกหรอ!!!









                วันนี้เป็นวันกึ่งเปิดเทอมวันแรกครับ ที่ว่ากึ่งเปิดเทอมคือพวกเรายังไม่มีเรียน แต่ต้องเริ่มเข้ากิจกรรมของคณะครั้งแรก ซึ่งแน่นอนครับตามภาษาเจ้าถิ่น คณะวิศกรรมศาสตร์ก็ได้ไปจองที่ตรงที่รวมในร่มซะยิ่งใหญ่ในแบบที่คณะอื่นที่ไม่ได้เรียนวิทยาเขตนี้สี่ปีเป็นต้องเบะปากหนัก ซึ่งนอกจากการปักป้ายเป็นอานาเขตให้รู้ว่า ‘กูวิศวะกรรมศาสตร์’ แล้วก็ยังรวมไปถึงเสื้อสีดำที่พี่ๆนัดกันใส่ กระจายตัวกันอยู่รอบๆอีก


โอโห ผมนี่เดินยืดเลยครับ เอาหน่อยๆ ใส่แว่นดำนิดนี่คณะมาเฟียชัดๆ


ผัวะ!!


หน้าโยกกันเลยทีเดียว!!



“เดินเหี้ยไรของมึง”  เดาได้ไม่ยากครับ ไอ้น้องโยที่เพิ่งเจอกันวันเดียว นอกจากมันไม่มีใครบังอาจเอามือมาตบหัวผมได้ขนาดไวนี้หร๊อก เมื่อวานหลังจากที่ขนของเสร็จก็มืดแล้วครับ พอไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก็ตัดสินใจยอมสละคราบซุปเปอร์สตาร์มาเป็นเพื่อนไอ้คุณหนูนี่มันหน่อยก็ได้

“ทำหน้าอะไรของมึงอีก” ไอ้โยทำหน้างง

“คณะเราแม่งโคตรเท่เลยว่ะ”

“แหง กูเลือกเรียนวิศวะเพราะความคูลนี้เลยนะเว้ย” ไอ้น้องโยมันตบอกตัวเองป้าปๆ

 อืมนะ... จะพยายามคิดในแง่ดีว่าตอนนี้ยังปีหนึ่งออร่าเถื่อนมึงยังไม่ออกถึงหุ่นมันจะได้ก็ตามเพราะทั้งสูงและดูล่ำนิดๆแต่ดูโคตรสะอาด ไปยืนกับพี่ปีอื่นมันคงเหมือนโจรกับคุณหนูที่โดนลักพาตัวมา


“น้องคะ มาแล้วนั่งเลยค่ะ” พี่ผู้หญิงรีบวิ่งมาบอกพวกผม


                ต่อให้วันนี้เป็นวันนัดรวมใหญ่ของทุกคณะ คณะผมก็ไม่ได้หาง่ายเพราะแค่ป้ายวิศวะหรอพี่ๆใส่เสื้อสีดำหรอกครับแต่เป็นเพราะวันนี้รุ่นพี่นัดพวกผมใส่เสื้อสีแดงลายเฟืองเขียนคำว่าเฟรชชี่ตัวใหญ่ ทำให้ในลานเต็มไปด้วยนิสิตหัวดำเสื้อแดงเต็มลานให้รู้ว่าคณะอยู่ไหนโดยไม่ต้องเดา

เนื่องจากวันนี้ยังไม่ได้แยกภาค ผมกับโยเลยยังนั่งด้วยกันได้ รอซักพักก็ตามเวลาที่พี่เค้านัด พี่ก็ให้ลุกเรียงแถวเดินไปที่ตึกคณะ ระหว่างทางก็ร้อนนิดนึงครับ แต่ในความร้อนนั้น ผมเห็นพี่เสื้อดำ กระจายตลาดตามทางเดินแถมยังนับจำนวนต่อหัวที่เดินเลยออกมาจากประตูใหญ่หออีกต่างหาก


อา..กลิ่นอายความเป็นพี่น้องมันเริ่มมาแล้วว่ะมันเริ่มมาแล้ว


“เอาหล่ะครับ น้องๆทุกคนนั่งเข้าระเบียบ”


เวรละ ผมหันไปมองหน้าไอ้โยทันที เข้าระเบียบคืออะไรวะ ซึ่งก็ได้คำตอบมาทางสายตาว่ากูก็ไม่รู้เหมือนมึงนั่นแหล่ะ สุดท้ายก็จบที่นั่งหลังตรงมือแปะตรงเข่าตามองไปด้านหน้าครับ ทำตามคนข้างๆมาอีกที


“วันนี้พี่ๆจะแจกป้ายชื่อให้น้องๆ พอให้น้องๆรักษาป้ายให้ดีๆแล้วใส่ติดตัวตลอดเวลา ทั้งตอนไปเรียนและตอนทำกิจกรรมนะครับ” ป้ายชื่อเป็นรูปกราฟฟิคเกียร์เว้นที่ให้เขียนชื่อตรงกลางถูกส่งต่อๆมาจากต้นแถว แค่ป้ายชื่อก็กินขาดแล้วครับ ผมคิดแบบนั้นจนกระทั่ง



‘แป๊ะพิ’


.... เหี้ยไรเนี่ย พิมพ์ชื่อผิดรึเปล่า



แต่เอ๊ะ ก็เขียนไว้ข้างๆว่าภาคโล แถมพี่เค้าก็ขานชื่อกูด้วย แต่แป๊ะพิ ผวนดูแล้วมันแปลกๆอยู่นา แบะ แบะ แบบว่ามันก็จะแพะๆหน่อย ผมหันไปมองไอ้โยที่ยกป้ายขึ้นมาดูแบบงงๆ


“โยแตงเม็ด...” ไอ้โยหันมาทำหน้างงใส่ผม

เออ กูว่าชื่อกูจังแล้ว ยังมีคนจังหนักกว่า แต่ดูท่าทางมันยังไม่เกท สงสัยบ้านไม่มีแตงโม

           
   “โห กูกะคีพลุคคูลให้ดูเป็นเด็กวิศวะ แม่งจบตั้งแต่ป้ายชื่อเลยหรอวะ” ไอ้คนข้างๆผมบ่น พอผมหันไป มันก็หันป้ายมันมาให้ผมดูหมึกสีดำตัวเบ้งชัดเจนว่า ‘ยุทธ ไม่เคยเสร็จ’ โอ้โห เป็นกูกูร้องไห้ไปแล้วเพื่อนยุทธ

“อะไรวะมึง กูไม่เข้าใจ เค้าพิมพ์ชื่อกูผิดหรอ” ไอ้คุณน้องโยมันยังไม่หยุดงงครับ

“ผวนดิมึงผวน”

“โยแตงเม็ด...ไอ้เชี่ยยยย” ผวนไม่จบไอ้น้องโยก็โยนป้ายทิ้งทันทีแต่ก็หยิบขึ้นมาใหม่เพราะรุ่นพี่มองตาขวางเลยครับ ตลกดีไอ้ลูกคุณหนูนี่เหมือนจะทำเก่ง

“มึงชื่อแป๊ะหรอวะ กูยุทธนะ ภาคเครื่อง” ยุทธสะกิดผมและแนะนำตัว

“เออๆ กูแป๊ะภาคโล” ผมยิ้มให้มันก่อนจะสัมผัสได้ถึงอะไรยิกๆที่ต้นขา หันไปมองแล้วคือตีนไอ้น้องโย มันบุ้ยปากเข้าหาตัวเองเป็นเชิงบอกให้แนะนำมันด้วย

“อ่อ ไอ้นี่ชื่อโย อยู่ภาคโล”

         
“ดีมึง กูยุทธ มึงหล่อนี่หว่าเดี๋ยวได้คัดเป็นเดือนแน่เลย”

“เห้ย กูหล่อขนาดนั้นเลยหรอวะ” น้ำตาจะไหลอยากไลน์ไปบอกแม่

“ไม่ใช่มึงไอ้แป๊ะ!! กูหมายถึงไอ้โย!!” อ้าวโถ่ หลอกให้ดีใจเล่นไอ้เวร เออ แต่ไอ้โยนี่มันก็หล่อจริงครับ หล่อแบบลูกคุณหนูมาเลย ผิวขาวหน้าสะอาดเสื้อเรียบกริ๊บเดินนี่หลังตรงเป๊ะแบบดูรู้เลยว่าบ้านสอนมาดี ไปเดินข้างๆนี่กูเหมือนหมาขี้เรือนวิ่งตามเจ้าของไปเลยสิ

               

 คิดแล้วเศร้า ขอไลน์คนข้างๆแก้เศร้าได้ไหม งุ้ยๆๆๆ


“น้องโยคะ” อุ้ยๆ รุ่นพี่ผู้หญิงปีสองวิ่งมาหาไอ้โยที่นั่งงงๆอยู่ข้างผม

“ครับ?”

“พอดีอยากจะชวนน้องโยไปเก็บตัวดาวเดือนอ่ะ น้องโยไม่ได้มาวันคัดใช่ไหม พอจะสะดวกไหมอ่ะ” อะโห เพ่ครับ เหลือบตาดำมาอีกสามเซ็น พี่จะได้เห็นคนหล่ออิมพอร์ตตรงจากเยาวราชเลยนะครับเพ่

“ก็ได้ครับ ไม่ได้ไม่ว่างอะไร”

“ดีจังเลย งั้นเดี๋ยวพวกเดือนออกไปแนะนำตัวน้องโยก็ออกไปได้เลยนะ” ไอ้โยพยักหน้าหงึกๆ หมันไส้คนหล่อครับ เดี๋ยวนี้เทรนด์คุณหนูกำลังมา ถ้าตอนนี้ฮิตแบบจีนๆบอกเลยครับว่ามันไม่ได้เกิดหรอก

รออยู่ซักพักพี่เขาก็ให้ดาวเดือนแต่ละบ้านออกมาแนะนำตัว ดาวเดือนของวิศวะมหาลัยเราไม่ได้คัดเป็นภาคนะครับแต่จะส่งเป็นบ้านๆไป ซ้ำภาคได้ ก็หล่อดีครับเห็นพี่ภาคเครื่องตั้งสองคน ซักพักพี่ก็มาเรียกไอ้โยออกไปแนะนำตัวด้วย มันก็เดินออกไปงงๆ ชีวิตแม่งดูงงๆ ไม่รู้เข้าใจอะไรบ้างหรือเปล่า

“เอ่อ สวัสดีครับ ชื่อโยชิ ภาคโลครับ” แนะนำตัวนิดเดียวแต่สาวกรี๊ดกันตรึม


กรี๊ดเพราะหล่อหรอ?

 

เปล่า หมาติดเป้งกันอยู่ด้านหลัง!!

 

หลอกครับ เพราะมันหล่อจริงๆนั่นแหล่ะ วุ้ย เปิดมาก็มีเพื่อนหล่อมาเสริมสร้างบารมีเลย งี้แหล่ะครับคนหล่อมักจะดึงดูดคนหล่อด้วยกัน แต่ระหว่างที่สาวๆกำลังกรี๊ดอยู่ดีๆก็มีไอ้หล่ออีกคนนึงปากคาบลูกชิ้นวิ่งมาจากด้านหลังมาทำเนียนยืนต่อไอ้โย



“ดี กูหมอ ภาคเครื่อง” แนะนำตัวเสียงเข้มแต่ป้ายชื่อเป็น ‘หมอไม่ยอมขึ้นดอย’ นี่ได้ไปอีกหนึ่งฮา

 “น้องหมอไปไหนมาคะเนี่ยพี่ตามหาแทบแย่!!”

“อยู่โรงอาหารครับ พอดีหิว” เออ มันได้ว่ะ พี่ปีสองได้แต่ทำหน้าเอือมแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ครับ

“ค่ะนี่คือโฉมหน้าเดือนของแต่ละบ้านนะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะมาแข่งกันอีกรอบวันเอ็นจิเนียร์ไนท์เพื่อไปเป็นตัวแทนคณะประกวดต่อในเวทีเฟรชชี่ อยากให้น้องๆช่วยกันส่งกำลังใจให้เพื่อนๆด้วยนะคะ” ผมมองหน้าไอ้หมอภาคเครื่องที่กินลูกชิ้นไม่สนหินสนแดดใดๆทั้งสิ้น มีแอบใช้ลิ้นดุนตอนติดฟันอีกต่างหาก ไอ้คุณหนูเพื่อนผมนี่ได้แต่ขมวดคิ้วมองด้วยความไม่ชอบใจ

จบจากนั้นเราก็แยกย้ายกลับหอ พวกผมก็มากินข้าวต่อในโรงอาหาร สาวคณะอื่นนี่เหล่ไอ้โยกันจนแทบจะเดินชนกัน อยากจะแหมไปถึงดาวพลูโต มันจะอะไรกันขนาดนั้น ต้องนี่สิโว้ย แป๊ะ แซ่ตั้ง ของดีประจำตำบลวิศวะภาคโล ไม่มองกันบ้างครับสาวๆ

“ไอ้แป๊ะ ดาวคนนึงแม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ”

“ใครวะมึง”


“ชื่อโบว์ กูว่ากูจะจีบเขาว่ะ”

“โหไอ้โย มึงนี่โคตรไวไฟ นี่คนหรือแก๊ซ”

“กูจริงจังนะมึง สวยแล้วยังนิสัยดี แบบแมนๆหน่ะ ไม่ค่อยหวานมาก สเป๊กกูโคตรๆ แต่ว่ากูโคตรไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอเลยว่ะแม่ง กวนตีน เหมือนจะชอบโบว์อีกคน” ไอ้โยกระแทกกระเพราปลาหมึกเข้าปากแบบหงุดหงิด ขนาดเกี้ยวกราดเบอร์นี้สาวยังกรี๊ดกันหน้าสั่น


เอ้า เออ ผมก็ได้แต่ให้กำลังใจสู้ๆซ่าๆปาทังก้าปาทังกี้กับมันไป มันก็เก็บตัวอยู่กองประกวดอยู่เกือบสามอาทิตย์ก็มาถึงวันแข่งเอ็นจิเนียร์ไนท์ครับ แม่งลุคอย่างเฟี้ยว ปาดผมขึ้นตีกระบังเจลแบบที่ทอร์นาโดเข้าผมมันก็ไม่ขยับซักเซ็น สาวๆนี่มาตามกรี๊ดตามเชียร์กันใหญ่ ไอ้หมอศัตรูคู่อาฆาตมันก็หล่อครับ แต่แบบไอ้โยมันใส่สูธขาว ไอ้หมอภาคเครื่องใส่สูธดำ หล่อคนละแบบ


“ฮืออออออออ มาในธีมหยินหยางแบบนี้เลือกขาวดำไม่ถูกเลยค่า”

“นี่กูตาบอดสีหรือเปล่าทำไมโลกมีแต่ขาวดำ”

“เป็นโรคหอบหื่นอยากให้หมอฉีดยามากเลยค่า”

“ขี้ไม่ออก อยากกินโยเกิร์ตจังเล้ยยยยยย”





โอ้โห น่ากลัวกันมาก เหล่าสาววิศวะหวีดร้องกันโหยหวนจนผมต้องเขยิบตูดหนีออกมาสามเซ็น เชื่อแล้วครับว่าผู้หญิงคณะนี้น่ากลัวจริงๆ ฮือ ใจน้องแป๊ะมันกลัวไปหมด ผมมัวแต่ฟังเสียงหวีดร้องของสาวๆหันไปที่เวทีอีกที ไอ้โยกับไอ้หมอก็กระชากคอเสื้อกันเสียแล้ว


อะไรวะ เล่นละครหรอ ทาน’โทษนะครับ นี่เวทีประกวดดาวเดือนหรือคลับฟรายเดย์


ยังไม่ทันเลือกทีมว่าเชียร์ใครดี ไอ้โยกับไอ้หมอก็ปล่อยหมัดซัดกันคาเวทีท่ามกลางเสียงเชียร์ของสาวๆที่คิดว่าเล่นละครฉากบู๊ ทีไหนได้แม่งตีกันจริง ลากลงเวทีแบบหน้าช้ำปากแตกจนได้ชื่อต่อหลังว่าเดือนเดือดกันทั้งคู่ ทำเอาผมเพื่อนรักแสนดีประจำตัวต้องรีบวิ่งไปหลังเวทีเพื่อดูอาการไอ้ลูกคุณหนูอย่างรวดเร็ว


“สัด แล้วมึงไปต่อยกับมันได้ไงวะ”

“แม่งกวนส้นตีนกู”

“ปากดี มึงจะเอาอีกหมัดไหมไอ้สัดโย!!”

“เอาตีนกูนี่ไอ้เหี้ยหมอ!!”

“หะ เห้ยๆใจเย็น” ผมรีบดึงแขนไอ้โยที่ทำท่าจะเข้าไปคลุกวงในอีกรอบพร้อมกับสบตาขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ ซึ่งก็ได้ผลครับ พี่ปีสี่ชื่อว่าพี่หมากรุกก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระแทกขวดเหล้าขาวลงกับโต๊ะ ภายในห้องเงียบกริบกันหมด ไม่ใช่อะไรครับ พี่มึงแบกขวดเหล้าขาวมาไม่พอ เสือกเปิดซาวด์เพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้มาด้วย

“สวัสดีสหาย” อ่ะเล่นกับพี่มันหน่อย ผมกำหมัดในมือแล้วก้มหน้าให้พี่เขา

“พี่หมากเอาเหล้าขาวมาไมวะพี่”

“อะไรนะไอ้แป๊ะ แป๊ปนึง เห้ยปิดเพลงหลงปังให้กูหน่อย” เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ไปจบที่ขนมปังฟาร์มเฮาส์ พี่มันเรียกซะเสียเลย

“พี่เอาเหล้าขาวมาทำไม”

“บ๊ะ ธรรมเนียมวิศวะ ถ้าพวกมึงต่อยกันเอง ต้องกระดกเหล้าขาวคนละขวด!!”


ห๊ะ!



ใช่หรอเพ่!



“ชะ ใช่หรอวะพี่”

“มึงก็ต้องแดกไอ้แป๊ะ”

“ห๊ะ! ทำไมวะพี่”

“เพราะหน้ามึงโง่ เอ้า พาตัวพวกมันไปหลังม.!” หลอกด่ากูไปอีก จำเลยสังคมที่สุดในวิศวะก็กูเนี่ยแหล่ะไม่ใช่ใครไหน แต่ครับ เมาฟรีลูกหมาป่าทั้งที มีเหล้ามาให้ถึงที่ เราปีหนึ่งใสๆหัวใจสี่ดวงก็สมยอมออกไปนั่งกินตามที่พี่ชวน

ไอ้หมอกับไอ้โยก็จำเป็นต้องจัดการเหล้าขาวให้หมดไปพร้อมกับกินเหล้าที่รุ่นพี่ส่งต่อให้ จากวงทำโทษก็ขยายวงเป็น วงเหล้าชาววิศวะ รุ่นพี่ที่ทยอยกันออกมาจากมหาลัยก็มานั่งร่วมวงไปด้วย ตอนนี้ไอ้หมอกับไอ้โยก็เมาฟุบหน้าลงกับโต๊ะไปแล้วเรียบร้อยครับ

“เห้ย ปีหนึ่งทำไมมันอ่อนจังวะ”

 “ใครอ่อนวะสัด” เนี่ยยยย ปากดีเว่ออออ ไอ้หมอรีบยกหัวขึ้นมาโวยวายด่ากราด แต่รุ่นพี่ก็ไม่มีใครหงุดหงิดครับแต่ขำกันมากกว่า สภาพมันนี่แทบยืนไม่อยู่แล้ว

“ได้ข่าวมาว่ามึงชอบโบว์หรอไอ้หมอ”

“เออ ใช่ ผมชอบโบว์”

“ถ้าเจอโบว์มึงอยากหอมแก้มไหมวะ”

“อยากดิ”

“อ่ะ งั้นมึงหอมแก้มโบว์หน่อย” โบว์จำแลงก็ไม่ใช่ใครไหนไกล ไอ้โยที่นั่งอยู่ข้างๆมันนั่นแหล่ะครับ โถ่พี่คนเมาไม่ใช่คนโง่นะ มันคงจะไม่ท-





ฟอดดดดดดดดด!!





เสือกหอม!!                                                                                                                                                   

เต็มจมูก บดแก้มเน้นๆดังฟอด มือถือ กล้องนี่รัวเลยครับ เหมือนพี่แม่งรู้กันอยู่แล้ว ไอ้โยแทนที่จะขัดขืนก็เสือกยิ้มแป้นแล้นใส่กล้องไปอีก เห็นพึมพำคุณแม่อยู่เบาๆ สงสัยคิดว่าโดนแม่หอมแก้ม พี่ๆยื่นรูปมาให้ผมดูพร้อมกับหัวเราะกันลั่น ก็แบบเกย์น่าดูครับ ชัดเจนมากว่าเป็นพวกมันสองคน



“ถ่ายไว้ๆ เดี๋ยวกูจะส่งไปให้มันสองคนตอนเช้า ให้รู้ว่าอย่าซ่าตีกันเองในคณะอีก”

 





...อาเมนนะเพื่อนนะ 







----



บอกคำเดียวว่า เรือผี 55555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 17-08-2017 21:50:10
 :laugh: :laugh: :laugh:
สงสารทั้งคู่เลย ถถถถ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-08-2017 22:49:55
สงสารเค้าเนอะ5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-08-2017 03:11:37
เป็นเรือผีที่แบบฮื่อออ ขำน้องโยคนใส ตื่นเช้ามานี่ไม่อยากฆ่าตัวตายเลยเหรอคะ นี่พูดเลยว่าถ้าได้อ่านตอนนี้แต่แรกเรือหมออู้ไม่ได้เกิด 5555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 18-08-2017 07:05:12
โอ้ย ขำ  5555   :laugh: 
ถึงจะเรือผี แต่ถ้าไม่มีน้องอู้ น้องเล็ก นี่ เชียร์คู่นี้เลยนะ มันได้อ่ะ ฮาาา
ทำไมรู้สึกน้องโยน่ารักจัง  :o8:
ตอนนี้พี่แป้ะ เป็นพระเอกด้วยล่ะ ชอบ ๆ
คิดถึงทุกคนเลย พามาให้หายคิดถึงบ่อย ๆ น้า
ขอบคุณมากค่า  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 18-08-2017 11:23:31
ขำจนปวดท้อ 55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Dealta ที่ 18-08-2017 20:32:13
อื้อหืมมม ฮาไปอีก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 19-08-2017 00:46:32
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ สนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 19-08-2017 07:49:25
ฮาไปอี๊กกกก อิพี่หมอเอ๊ย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-08-2017 09:38:52
คงเป็นรูปนี้สินะที่ตามหากัน5555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 20-08-2017 20:22:45
 :katai2-1: อร๊ายยย  คู่ชิพ เรือผี
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 21-08-2017 22:05:52
สมัยพี่หมอเป็นเพรชชี่น่าร๊ากน่าชังมาก ฉายานี่จัน..เหมาะกะตัวม๊ากกมาก
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 23-08-2017 15:02:09
นี่คือที่มาของรูปใบนั้น

555555


ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 24-08-2017 07:14:32
หมอโยงี้อ่ออออออออออออออ
เรือผีสุดๆๆๆๆๆ55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-08-2017 09:37:20
ฮามากกกกกกกกกก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ่านไปขำไป แถมหลุดหัวเราะลั่นคอนโด ไปซะอีก

เฟรชชี่ มีชื่อใหม่เป็นคำผวนกันหมด
นับถือคนช่างคิดคำผวนมากๆ มีอารมณ์สุนทรีจริงๆ
รู้ที่มาของเดือนเดือดชัดๆจากแป๊ะพิ นี่แหละ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 24-08-2017 09:37:55
อิพี่แป๊ะตอนเฟรชชี่หน้าใส หัวใจกุ๊งกิ๊งเป้นพระเอกของตอนนี้
เหตุเดือนเดือดเลยรู้สาเหตุการเหม็นขี้หน้ากันของสองหล่อ
ฮามากกกกกกกกก
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 26-08-2017 09:29:56
สนุกมากค่ะ เป็นนิยายรักที่ตลก 555 อ่านไปหัวเราะมีเสียงตลอด
ชอบอ่านแนวนี้อ่ะ  :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: guguyz ที่ 27-08-2017 00:53:49
ตอนแรกเข้ามาก็แอบคิดให้เป็นตอนพี่กะหญิง
อ่านไปอ่านมา . . . ไอ้พี่แป๊ะ !!!!!! :m31:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 27-08-2017 23:52:57
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Gottomon ที่ 04-09-2017 16:18:17
โอ่ยยย ตั่ยล๊าวววว ฮามว้ากกกกกกกกกก 55555555555
อ่านรวดเดียวอย่างไวเลยค่า ต้องฮาขนาดนี้มั้ย รั่วหนักมาก ทั้งตบ ทั้งชง
อิตอนพิเศษเรือผีนี่บั่บบบ 5555555555 คิดออกแค่เลข 5 จริมๆ
พี่หมอกับอู้นี่เหมาะกันเฟร่อ นึกถึงตอนอู้บอกแหกแล้วๆ 55555
นอกจากนั้นชอบบบบบบบบบพี่โยหนูเล็กมากกกกค่ะ อยากอ่านคู่นี้เยอะๆ มันกร๊าวใจ
เสี่ยโยใจง่ายเว่อ เจอเด็ก งุ้งงิ้งหน่อย ไอคุกๆขึ้นมาเลย
แล้วก้มีจิ้นคุ่อื่นด้วยเบาๆ5555 ส่วนปันปันนี่แบบ เอ็นดูแรง เอ๋อใสๆมาก ดูจากมุขที่เล่น 555

ถ้ารวมเล่มนี่จะจัดแน่ๆเลยค่ะ ต้องการหนุ่มรั่วๆมาอยุ่ในบ้าน 555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: กวังกีเมย์บี ที่ 07-09-2017 02:34:02
ตลกมากค่ะ ชอบบบบบบ อู้น่ารักได้อีกกกก  :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 15-10-2017 16:00:36
เรื่องนี้มันดีมากกกก ตลกมากมุกแต่ละคน  :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Puring Pudding ที่ 29-10-2017 22:05:02
โอ้ยยๆๆๆๆชอบมุกพี่อ่ะ ปกติเป็นคนเล่นมุกแป๊กอยู่แล้วเข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ :z1: นี่ขรรมจนคนที่บ้านไล่ 5555

ขอยืมคำคม & มุก หน่อยน่ะค่ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Septemberry ที่ 06-11-2017 22:45:31
โง้ยยยยยยย ม่ายยยยยยย จบแล้วอ่าาาา คือชอบมากกก สนุกทุกตอนนนน คือแบบเดี๋ยวก้อเขินแก้มจะแตก เดี๋ยวก้อขำแรง ละแบบซึ้งๆ หน่อย ก้อฮาาาอีกกก คือชอบมาก อยากอ่านต่ออีกร้อยตอนนนนนนน เง้อออออ ขอบคุณโอ๊ยอมปปปส์มั่กๆ จงมาต่อ จงมาต่อ  :call:  :call:  :call:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: golfycoffee ที่ 08-11-2017 19:31:03
 :hao6: ฮาที่สุดเลย อยากได้ตอนพิเศษพี่โยกับเล็กอีกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 23-11-2017 20:47:18
อ่านไปขำไป น่ารักมาก เอาไปเลย สิบคะแนนเต็ม สิบคะแนนเต็ม  o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: palawast ที่ 24-11-2017 05:56:36
แนะนำว่าทำไม ไดโนเสาร์จึงสูญพันธุ์ น้องผม เรียบเรียงให้ครับ http://richfastbook.com/what-are-made-dinosaur/ (http://richfastbook.com/what-are-made-dinosaur/)
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ เดือนเดือด [17/08/17] ◄ p.27
เริ่มหัวข้อโดย: PUN ที่ 30-11-2017 22:14:42
นิยายคลายเครียดที่แท้ทรู 55555

 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 11-12-2017 00:17:09
 

ฮันนีมูน

 

 

“พี่หมอ ระเบียงเห็นทะเลด้วยอ่ะ โคตรเจ๋งเลย”

 

ถ้าถามว่าอะไรเข้ากับทะเลที่สุดผมคงตอบว่า

 

...อู้

 



ผมมองไอ้อู้ที่มาในธีมเสื้อทัวร์จีนใส่เสื้อยืดสีขาวกับเสื้อคลุมสีฟ้าพร้อมกับหมวกฟางดูเข้าชุดแต่ขัดแย้งกับแว่นตากันแดดสีส้มสะท้อนแสงเป็นที่สุดกำลังยืนเท้าระเบียงห้องอยู่แบบตื่นเต้นเบอร์แรง ถ้าเป็นเพื่อนผมคงตะโกนด่าว่ามึงจะตื่นเต้นอะไรนักหนาไม่เคยเห็นทะเลหรอแต่พอมาเป็นมันแล้วก็อดเดินเข้าไปซ้อนหลังเอ็นดูไม่ได้ เห็นหัวทุยๆปลิวตามลมแล้วอยากจับฟัดฉิบหาย

 

ฮื่อ น้องมันชอบด่าเฒ่าลามก เออ มันก็ดูลามกจริงว่ะ

 บอกเลยตั้งแต่จบมหาลัยมาผมมีความเป็นเฒ่าลามกกว่าเดิมขึ้นเยอะ แตะนิดแตะหน่อยเอาหมด ขอให้ได้ลวนลาม 

 

“มึงไม่เคยเห็นทะเลหรือไง”

 

“เคยแล้วตื่นเต้นไม่ได้หรอวะพี่ โรงแรมแม่งโคตรหรู สุดยอดเลย สระว่ายน้ำโคตรใหญ่ ไปเล่นน้ำกัน” มันคึกจังวะไอ้เด็กนี่ แต่คึกก็ดีแล้วครับ ผมชอบให้มันยิ้ม

 

“มึงมาทะเลจะเล่นสระว่ายน้ำเนี่ยนะ”

 

“ก็เล่นสระก่อนไง”

 

“ที่ม.ก็มีทำไมไม่ไปว่าย” ระหว่างมันตื่นเต้นก็แอบจับกอดเข้าให้ อู้สะดุ้งโหยงแล้วศอกพุงผมเข้าเต็มแรง

 

“พี่หมอ อย่าเหี้ย”

 

รู้ทันมันทุกที แต่อย่างที่บอกครับว่าผมเนี่ยอยู่ในฐานะบัณฑิตเกียรตินิยมคณะหน้าด้านศาสตร์ภาควิชาแต๊ะอั๋งสาขาลวนลามเมื่อมีโอกาส ได้มาทะเลด้วยกันสองต่อสองขนาดนี้แล้วครับ ค่าโรงแรมแพงจนมือสั่นตอนกดจองเพราะฉะนั้นต้องคืนกำไรให้คุ้ม ว่าแล้วก็หอมหัวมันอีกที 

 

“ไหนๆก็มาฮันนีมูนทั้งที”

 

“มูนพ่อพี่อ่ะ”

 

“เป็นเมียหรอมาเล่นพ่อกู”

 

“พี่มึงแม่ง ปล่อยเลย จะไปเล่นน้ำ” ก็ยอมครับ ยอมปล่อยให้ลูกหมามันวิ่งเข้าห้องไปรื้อเสื้อผ้ากระจัดกระจายก่อนมันจะหยิบเศษผ้ายืดๆสีแดงขึ้นมาชูแล้วรีบซ่อนไว้ด้านหลังหันมาเห็นว่าผมมอง

 

“อะไรหน่ะ”

 

“กะ กางเกงว่ายน้ำ”

 

“เอามาดู” ผมดันตัวขึ้นจากการพิงระเบียงเดินเข้าไปหามันที่นั่งแปะอยู่บนเตียง เศษผ้าในมือมันเหมือนกางเกงในธรรมดาเลยครับ ผมกระดิกมือให้มันส่งของกลางมาซะดีๆ แต่ไอ้ลูกหมาก็สะบัดหัวพรืดตอบ

 

“ผมมีแต่ตัวนี้ไงถึงไม่กล้าไปว่ายที่มออ่ะ แต่ไหนๆก็มาเที่ยวทั้งทีอ่ะพี่”

 

 “กูไม่ได้จะห้าม บอกให้เอามาดู” มันส่งสายตามาเชิงว่าจริงนะ ก่อนจะยอมเอาออกมากางให้ดู ในสายตาปกติมันก็กางเกงว่ายน้ำชายเนี่ยแหล่ะครับติดจะสั้นไปนิดหนึ่ง มองคนปกติใส่มันก็ไม่ได้อะไรหรอกครับผู้ชายด้วยกัน แต่ไอ้พอคิดว่าคนใส่เป็นมันแล้วเนี่ย

 

เห้อ...

 

หวงว่ะ

 

“ไม่ห้ามแน่นะ”

 

“เออ”

 

“โหย ตกใจหมดเลยว่ะ ผมคิดว่าพี่จะห้ามแล้วอ่ะ”

 

“ถ้าห้ามจะฟังไหม”

 

“โห่พี่ ผมมีแค่ตัวนี้จริงๆนะ” เออรู้ แล้วกูจะเอาไปเผาหลังจากกลับจากทะเลด้วย สั้นเท่าบอกเซอร์อย่าหวังจะได้ใส่เป็นรอบที่สอง

 

“ก็รู้นะว่ากูขี้หวงแล้วก็ไม่ได้อยากให้ใส่ด้วยแต่เห็นว่ามากับกูหรอก” มันยิ้มแหะๆแล้วโดดลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ผมที่ไม่ได้กะมาเล่นน้ำก็ต้องเปลี่ยนด้วย ผมหยิบมาเปลี่ยนตรงนั้นแหล่ะไม่ได้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำแต่อย่างใด เปลี่ยนเสร็จก่อนอู้ด้วยซ้ำ

 

กางเกงว่ายน้ำของผมเป็นแบบกางเกงขาสั้นแต่ก็ยังยาวกว่าของอู้ ผมนั่งรอบนเตียงคิงไซส์อย่างดีที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของอู้ที่รื้อออกมากระจัดกระจาย เหมือนพาเด็กมาทะเลอะไรแบบนั้นเลยครับ ตอนนี้กลิ่นทะเลไม่ส่งผลแล้วเพราะกลิ่นบาปมันกลบหมด แต่น้องมันมหาลัยแล้วโว้ย!!!

 

รออยู่ซักพักอู้มันก็โผล่หัวมันออกมากห้องน้ำครับ มันยังคงใส่เสื้อยืดเหมือนแต่เปลี่ยนแค่กางเกง อู้เดินอายๆมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อผ้า ขามันเล็กมากเทียบกับขาผม เหมือนสองขามันรวมกันได้ขาผมข้างเดียว ยิ่งไอ้ต้นขาขาวๆที่โผล่พ้นกางเกงสีแดงตัวจิ๋วนี่มัน...

 

“กูเปลี่ยนใจได้ไหม”

 

คิดดีไม่ได้เลยจริงๆ!!

 

“เห้ยพี่”

 

มาเห้ยพงเห้ยพี่อะไรวะ มันสั้นไปแล้วโว้ย!!

ผมมองขาขาวๆของอู้ที่ปกติก็แอบชอบมองอยู่แล้วเวลามันเดินในห้อง แต่บอกเซอร์ที่มันใส่เดินไม่เคยมีตัวไหนสั้นขนาดนี้แถมแนบเนื้อไปอีกยังไม่รวมเดี๋ยวมันต้องถอดเสื้อเล่นน้ำอีกนะ     

 

“เห้อ มึงเนี่ยนะ” ผมคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้องก็โดนดึงแขนไว้เสียก่อน อะไรของมันวะ ผมยักคิ้วถามไอ้อู้ที่ขมวดคิ้วแน่นจนแทบผูกโบว์

 

“อะไรอ่ะ”

 

“อะไรอ่ะอะไรของมึง”

 

“อะไรอ่ะ ทีผมยังใส่เสื้อลงไปเลยทำไมพี่ถอดวะ ถ้าพี่ถอดผมก็ถอด” ว่าแล้วมันก็ดึงปลายเสื้อตัวเองรูดออกจากหัวทันที เหลือแค่กางเกงสีแดงตัวจิ๋วสถิตอยู่บนต้นขา

 

โอ้โห...

ใจไม่ดีเลยครับ ตัวมันบางมาก บางจริงๆ ยิ่งมาใส่กางเกงสั้นเท่ากางเกงในพร้อมถอดเสื้อแบบนี้เหมือนน้องแก้ผ้าโชว์ให้ดูอ่ะครับ

 

บอกเลยว่าเสี่ยใจบาปเข้าร่างแล้วเนี่ยไอ้เด็กเวร รู้ไหมว่ากูมโนภาพไปนู่นแล้ว!!

 

“ใส่เสื้อเลยมึง ยั่วกูหรอ”

 

“ไม่ได้ยั่ว แต่ทีผมยังใส่เลยป่ะวะ พี่จะถอดโชว์แบบนี้ได้ไงอ่ะ” ชิวาว่าขู่ฟ่อๆเห็นแล้วเอ็นดู

 

“สมัยก่อนกูก็ถอดเสื้อเดินแบบนี้อยู่แล้วนี่”

 

“นั่นหอชายป่ะวะพี่ มันก็ถอดกันทั้งหอ” อู้กอดอกมองผม ทำหน้าทำตาไม่ยอม ซึ่งนั่นทำให้ผมยิ้มออกมาทันที ไม่ให้ยิ้มได้ไงครับ ไอ้แบบนี้หน่ะ...

 

“หึงหรอ?”

 

“ไม่ได้หึง!!! ”

 

“ขี้หึงเหมือนกันหรอเรา” ผมเขี่ยแก้มแดงๆของมันก่อนจะโดนปัดออก นานๆทีจะหวงกับเขาบ้าง ผมก็ยอมคว้าเสื้อกล้ามมาใส่ทับแต่โดยดีครับ อู้ก็หันไปหยิบเสื้อยืดมาสวมทับ จังหวะที่หน้ามันมุดเข้าไปในเสื้อผมก็รีบคว้าเอวมันแล้วเหวี่ยงลงกับเตียงทันที ได้รับเป็นหมัดเล็กๆกับรอยตีนอีกสามสี่ปั้ก ตอนนี้ต่อให้คว้าโคมไฟมาฟาดหัวก็ยอมแล้วครับ ฟาดมาเลยขอแค่ให้ได้ลวนลาม 

 

“ไอ้สัดพี่หมอ หื่นกามอะไรขึ้นมาอีก”

 

“มึงชอบทำตัวน่ารัก กูหมันไส้”       

 

“เป็นบ้าหรอ ลุกไปเลย หนัก!!”

 

“จูบหน่อย”

 

“ไม่เอ- อื้อ” ปากก็เล็กนิดเดียวทำไมมันขี้โวยวายขนาดนี้ ผมกดจูบลงไปแผ่วเบาแค่พอหอมปากหอมคอ ไม่อยากให้เกินเลยมากเพราะกางเกงพวกเรามันทั้งสั้นทั้งบางทั้งคู่ ผมรู้ว่าอู้เองก็คิดแบบนั้นไอ้ตีนเล็กๆถึงได้เตะสีข้างผมยิกๆเป็นเชิงว่าไม่เอา

 

เนี่ย ด้วยความขนาดตัวมันเอื้ออำนวยครับ จับโยนจับทับง่ายไปหมด ขัดขืนก็ไม่ค่อยได้ด้วยเพราะแรงน้อย โคตรอันตรายกับคนที่คิดลามกตลอดเวลาอย่างผมเลย แล้วดูคนเรา มามองค้อนกันแบบนี้มันคิดว่าได้ผลกับผมหรอวะ บอกเลยว่า

 

ได้!!

 

ได้สิวะ!!

 

แอดมินเพจพ่อบ้านใจกล้าก็กูเนี่ย!!

 

“มองไม”

 

“ไปเล่นน้ำ” เป็นประโยคคำสั่งนะครับแต่ฟังแล้วโคตรอ้อนเลย ผมลุกขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเองเรียกสติเรียกความเป็นคนดีกลับเข้าร่างเบาๆ ส่วนอู้กลิ้งลงจากเตียงบ่นนู่นบ่นนี่แก้เขินแล้วก็หันมาค้อนผมอีกหนึ่งที ผมคว้ากุญแจห้องกระเป๋าตังค์หยิบผ้าเช็ดตัวสองผืนมาฟาดไหล่แล้วก็เกี่ยวคออู้เดินออกจากห้องนอนไป อยู่นานกว่านี้เกรงจะไม่ได้เล่นน้ำ

 

ที่สระน้ำมีคนเล่นอยู่นิดหน่อยส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองมาเฝ้าลูกหลานเล่นอยู่สระเด็ก พอเดินมาถึงสระอู้มันก็จัดการถอดเสื้ออย่างไวจนผมห้ามไม่ทันก่อนจะกระโดดน้ำไปดังตู้ม พอลอยตัวโผล่ขึ้นมาเห็นผมทำหน้าหงุดหงิดมันก็หัวเราะร่า เนี่ยครับ พอผมหงุดหงิดแล้วมันยิ้มก็หายหงุดหงิดทุกทีให้ตาย

 

ผมถอดเสื้อกล้ามออกแล้วเหวี่ยงไปตรงเก้าอี้ เรียกสายตาได้เกือบจะทั้งสระ ไอ้ลูกหมาที่หัวเราะอยู่เมื่อกี้หน้าตึงไปนิดนึงเลย ผมกระดกคิ้วแหย่มันก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงสระ ส่วนลูกหมาเหมือนงอน เตะเท้าหนีไปนู่นแล้ว ไม่รู้มีใครบอกมันไหมว่ามาดแมนตอนแรกมันหายไปเยอะแล้วเหลือแต่ความเป็นเด็กขี้งอนขี้โวยวายซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดจากการสปอยล์ของผมอยู่ดีนั่นแหล่ะ ถามว่าชอบไหม ตอบเลยว่าโคตร จะไม่แมนจะตุ้งติ้งกว่านี้ก็ชอบ   

 

“อู้”

 

“ไร” เสียงแข็งเชียว

 

“ว่ายหนีไม”

 

“เบื่อขี้หน้าพี่แม่ง” มันจะว่ายหนีอีกรอบผมเลยต้องคว้าเอวมันไว้

 

“อย่าว่ายหนีดิ”

 

“อย่าให้ผมเล่นกล้ามเล่นหน้าท้องบ้างนะพี่ ผมจะเดินโชว์รอบมอเลย” ผมหัวเราะในลำคอ อย่าพูดถึงแพคแค่ชวนไปวิ่งยังไม่ไปวิ่งเลย

 

“อย่าเล่นเลย ไม่มียังหวงจะแย่แล้ว ยิ่งอยู่คนละที่จะตามไปหวงก็ไม่ได้”

 

หน้าบึ้งเริ่มผ่อนลง ก่อนจะเตะน้ำมาหาผม เราไม่ได้ห่างกันบ่อย แต่ก็ไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนตอนผมยังอยู่ที่มหาลัย ยิ่งบางอาทิตย์ที่เป็นช่วงใกล้สอบหรือผมงานหนักก็แทบไม่ได้เจอกันเลย อู้ไม่งอแง ไม่ค่อยอ้อน แต่ผมก็รู้ว่าน้องเหงาเหมือนทุกครั้งที่ผมกลับคอนโดไปแล้วเจอแต่ความเงียบของห้อง

 

การที่เราอยู่ห้องด้วยกันมาตลอดสองปีทำให้ชินกับความวุ่นวายและการมีคนนอนข้างๆแล้วพอต้องมาแยกกันอยู่ก็เพิ่งรู้ว่ามันเหงาขนาดนี้

 

“อื้อ” อู้ว่ายมาเกาะไหล่ผม หน้ายังคงบึ้งอยู่เล็กน้อยแต่มองดีๆจะติดอ้อนกว่าเดิม

 

“ไปเล่นตรงนั้นกัน” อู้หยักหน้าหงึกๆเกาะหลังผมให้ผมพาว่ายมาตรงริมสระที่ลึกเกินกว่าเท้ามันจะเหยียบถึง อู้ซบหน้าลงกับไหล่ผมไม่พูดไม่จาแถมเกาะแน่นเป็นลูกลิงอีกต่างหากสะบัดก็ไม่ออก

 

“อื้อ” มีส่งเสียงในลำคอเบาๆตอนผมแกะมือออกเป็นเชิงห้าม

 

“ไม่เล่นน้ำแล้วหรอ”

 

“ไม่อยากเล่นแล้ว”

 

“เอ้า”

 

“อื้อ! ” น้องส่งเสียงดุผมเมื่อผมแกะมือออกแล้วจับเหวี่ยงมามองหน้า ตามที่คาดครับ ตาแดงเชียว

 

“ร้องไห้หรอ”

 

“ก็ดูพี่พูดดิ”

 

“กูพูดอะไร”

 

“พี่พูดเรื่องที่อยู่คนละที่” ผมคว้าอู้เข้ามากอด ขาเล็กก็ตวัดรัดรอบเอวผมอัตโนมัติเหมือนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ในที่สาธารณะ แต่ตรงนี้ก็ไกลจากสระเด็กและกลุ่มคนอยู่พอควร อู้กอดผมแล้วสะอื้นเล็กน้อย

 

“ก็จริงๆนี่ หวงจริงๆ ถ้าอยู่ที่ม.เหมือนเดิมจะตามไปต่อยคนที่มองหัวนมมึงให้หมดแล้ว แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ อย่าทำให้หวงเพิ่มเลย อีกนิดจะลาออกจากบริษัทแล้ว”

 

“ก็ล้อเล่นป่ะวะ ผมไม่เล่นกล้ามอยู่แล้วพี่ก็รู้”

 

“เผื่อจะทำจริงไง”

 

“แล้วทำไมต้องพูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยวะ”

 

อู้เหงา...



แต่เพราะมีเพื่อนกล่อมประสาทอยู่ข้างๆตลอดเวลามันเลยไม่ค่อยแสดงอะไรออกมามากแล้วมันก็ไม่อยากงอแงอะไรให้เป็นภาระผมด้วย การแยกกันอยู่ครั้งนี้เป็นอีกหนึ่งบททดสอบที่สำคัญที่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ ช่วงฝึกงานผมยังพอกลับไปหาน้องได้ในวันเสาร์อาทิตย์ แต่พอมาเป็นทำงานจริงก็เรียกได้ว่าบางทีวันหยุดก็ยังขับรถกลับไปหาน้องไม่ได้ ตัวอู้เองก็เรียนหนักมากๆ ภาคมันต้องเรียนกึ่งบริหารซึ่งเนื้อหาจะยากกว่าภาคผมอยู่แล้ว นั่นทำให้เราต้องห่างกันเป็นอาทิตย์ เจอกันได้แต่เพียงตัวอักษรถ้าเกิดไม่ง่วงและเหนื่อยเกินกว่าจะตอบกลับ

 

...การเที่ยวด้วยกันแค่วันสองวันถึงเป็นอะไรที่พิเศษที่สุดแล้ว

 

“ไม่ร้องดิ”

 

“ผมไม่ชอบให้เราห่างกันแบบนี้พี่ก็รู้ พี่อย่าพูดเรื่องที่ต้องห่างกันตอนที่เราอยู่ด้วยกันดิ ได้อยู่ด้วยกันก็อยากให้แฮปปี้ป่ะวะ”

 

“ขอโทษ”

 

“พี่หวงผม ผมก็ไม่ต่างป่ะ อยู่กรุงเทพเจอคนสวยมากกว่าที่มหาลัยไกลๆแบบผมอีก มันก็เข้าใจแต่มันก็คิดร้ายไม่ได้ป่ะวะ ไอ้เติ้ลแม่งก็ชอบเล่นมุกว่าระวังพี่นอกใจ ผมเชื่อใจพี่นะแต่ผมก็เก็บมาคิดมากอยู่นั่นแหล่ะ จะโทรหาก็กลัวพี่เหนื่อย พยายามไม่ให้เป็นตัวน่ารำคาญแม่งโคตรยากเลยรู้ป่ะ” ผมกระชับกอดไอ้ลูกลิงให้แน่น ฟังเสียงมันบ่นจนรู้สึกผิดที่ไปสะกิดต่อมมัน

 

“คิดมาก กูไม่มีใครหรอกน่า”

 

... มีมึงคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ตามหวง ตามห่วง นอกจากเวลางานก็มีแต่มันอยู่ในหัวตลอดเวลาขนาดนี้

 

“ผมโคตรอยากให้พี่อยู่ด้วยตลอดเลย”

 

เห้อ...

อ้อนได้อ้อนดีแบบนี้ กลัวใจวันนึงจะยื่นซองขาวเหตุผลคิดถึงแฟนทนไม่ไหวกับไอ้พี่วิศอยู่เหมือนกันนะ

 

“ตอนนี้ก็อยู่ด้วยแล้วไง” ผมซุกจมูกไปหอมตามลำคออู้ กดจูบไปครั้งนึงให้รู้ว่าเป็นผมที่กำลังกอดมันอยู่ตอนนี้ ไม่ลืมกระชับมือที่หิ้วมันอยู่ตรงก้นด้วย ปกติก็โดนลูกถีบมันเข้าให้แล้วแต่ตอนนี้เจ้าตัวยังงอแงอยู่เลยไม่สนใจซักเท่าไหร่

 

“ขึ้นเถอะ ผมไม่อยากเล่นน้ำแล้ว”

 

ขอขึ้นทั้งๆที่เพิ่งลงมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมว่ายพาลูกลิงกลับตรงบันไดให้อู้ปีนขึ้นไป มุมที่มองตอนน้องปีนขึ้นไปเห็นไอ้ก้อนกลมๆใต้กางเกงว่ายน้ำสั้นๆนี่คิดไม่ดีจริงๆ ผมปีนขึ้นต่อจากอู้ พอขึ้นน้ำมาก็เห็นอู้ยืนห่อตัวรออยู่แล้ว

 

“แน่ใจนะจะไม่เล่นน้ำต่อ”

 

“อือ”

 

โอเค

ผมพยักหน้าเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัว คว้ามือเล็กๆของอู้มาจับไว้พร้อมกับจูงอู้ขึ้นห้อง ระหว่างทางเดินไม่ลืมคอยสอดส่องสายตาผู้ชายคนไหนมามองต้นขาไอ้ลูกหมาด้วย ตอนเข้าลิฟต์ก็เนียนกอดเอวมันไว้ ไม่ได้โตขึ้นเลยซักนิดหนึ่ง ยังผอมเหมือนเดิม อู้ดื้อน้อยลงเยอะกว่าตอนรู้จักกันแรกๆ ยิ่งพอเราห่างกันแล้วได้มาเจอกันอู้จะแทบไม่ดื้อเลย มันโตขึ้นเยอะจริงๆ

 

พอเปิดประตูเข้าห้องไปสิ่งแรกที่ผมทำคือคว้าเอวมันไปเหวี่ยงลงบนเตียงแล้วตามขึ้นไปกอด อู้ขัดขืนแล้วตวัดตัวขึ้นไปนั่งทับผมแทน

 

“พี่แม่งโคตรเสี่ยรังแกเด็กเลย”

 

“มุมนี้ดีกับใจเสี่ยมากด้วยสิ” โดนฟาดไปป้าปใหญ่กลางอกข้อหาพูดขัดใจน้องหนูเข้า ผมยิ้มให้อู้ที่นั่งหน้าบึ้งแปะอยู่บนสะโพกผม จุดอันตรายเสียด้วย

 

“อยู่ที่ทำงานชอบยิ้มแบบนี้ไปเรื่อยป่ะเนี่ยพี่”

 

“ชอบยิ้มกับหนูคนเดียวเนี่ยแหล่ะ”

 

ป้าปเน้นๆที่อก

...กูว่าแล้วแหล่ะ

 

“พี่มึงนี่!! “

 

“เรียกเสี่ยหน่อยดิ”

 

“อยากให้เรียกเสี่ยนี่เคยไปลองมาแล้วชอบหรอ” โอ้โห ความขี้มโนไม่เคยเปลี่ยน คราวนี้ไม่ใช่แค่ตีกับอกแต่เป็นมือหมัดนิ่มๆลงมาเต็มท้อง ไมหึงโหดจังวะ

 

“มโนเก่ง”

 

“เออรู้ก็ดี มโนจนถึงฉากพี่มีลูกกับเลขาแล้ว” ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที

 

“รีบๆจบมาเป็นเลขากูสิ”

 

“ไม่เอา ไปเป็นเลขาพี่โยดีกว่า เงินน่าจะดีกว่าเยอะ” แค่ได้ยินชื่อก็เหม็นขึ้นมาเลย ผมฟาดก้นอู้ไปเบาๆข้อหาพูดชื่อขี้โดยไม่ได้รับอนุญาต

 

“มึงพูดถึงมันบนตัวกูเนี่ยนะ”

 

“มโนเก่งอ่อเสี่ย”

 

“หาเรื่อง”

 

“ผ่านมาหลายปียังเกลียดกันอยู่ได้” อู้ก้มลงนอนราบไปกับตัวผมเรียกได้ว่านาบไปทุกส่วน ท่าเรทแบบนี้ถ้าเจ้าตัวไม่อ้อนไม่มีทางได้ทำหรอกครับ มันขี้อายกับอะไรแบบนี้ ปกติกอดนิดกอดหน่อยก็ดิ้นออกแล้ว ผมตีก้นมันเบาๆ เห็นเด้งๆผ่านกางเกงสีแดงๆแล้วมันหมั่นเขี้ยวจริงๆ

 

“จูบหน่อยดิ”

 

“เอามือออกจากตูดก่อนดิ”

 

“โห่ไรวะ จับเล่นหน่อยดิ”

 

“พี่นี่ลามกเสมอต้นเสมอปลายจัง” ทำเป็นบ่นแต่ก็เงยหน้ามากัดคางผม เนี่ยครับเนี่ย อีกหนึ่งความสามารถพิเศษของอู้คือยั่วฉิบหาย มีที่ไหนมากัดมางับแบบนี้ บอกเลยครับงับทีเดียวของขึ้น เจ้าตัวมันก็รู้นะครับถึงรีบกระเถิบก้นหนี แต่ไม่ทันมือหรอก รอจังหวะมานอน ท่าให้ขนาดนี้ต้องรีบจับก้นมันไว้ให้แนบเหมือนเดิม

 

“เถิบไปไหนอ่ะ”

 

“เถิบหนีมึงเนี่ยพี่หมอ ลามก”

 

“อยู่ด้านบนแล้วต้องอยู่ให้สุดดิ”

 

“ให้ผมรุกหรอ? ” หน้ามันตื่นทันทีครับ ไม่รู้ตกใจหรือดีใจ อยากจะโถแต่ก็กลัวน้องมันเสียความมั่นใจ เก็บหนอนน้อยไว้พองตัวในมือเสี่ยแบบเดิมดีแล้วไอ้ลูกหมา อย่าริแข็งข้อ แต่ไหนๆก็เห็นลูกหมามันแอบดีใจก็จะยอมตามเกมมันหน่อย

 

“อือ ลองดิ”

 

“เชี่ย จริงอ่ะ พี่พูดแล้วนะ!!”

 

“เร็วๆดิ” มันนั่งเอ๋ออยู่บนสะโพกผมอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะเริ่มเอามือมาลูบไล้น่าอกผม พยายามทำหน้าทำตาให้ดูเซ็กซี่แต่แม่งเหมือนพวกสายตาสู้แสงไม่ได้ มาหรี่ตงหรี่ตา กูอยากจะขำดังๆ ถ้าผมลามกเสมอต้นเสมอปลายมันปัญญาอ่อนเสมอต้นเสมอปลายเหมือนกัน ไอ้อู้แนบปากมันคงกับคอผม พยายามขบเม้มให้เกิดรอย เม้มอยู่พักใหญ่สงสัยไม่เกิดรอยซักที ลูกหมาเลยหงุดหงิดลงเขี้ยวกัดผมแทน สะดุ้งสิครับ

 

“มันไม่มีรอยอ่ะ”

 

“มึงเลยกัดกูเนี่ยนะ”

 

“อยู่นิ่งๆได้ป่ะ อย่าพูดมาก” ทำเป็นดุอีก ก็ปล่อยให้เด็กมันซนครับ กัดเป็นลูกหมาฟันเพิ่งขึ้นเลย มันไล่กัดไปจนเกือบจะถึงหัวนมผม

 

“เห้ย อันนั้นห้ามกัดนะมึง” เตือนไว้ก่อนครับเดี๋ยวแม่งกัดเพลิน มันแล่บลิ้นออกมาแพล่บๆแต่ก็ลังเลจะเลียไม่เลีย

 

“พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่หว่า” ไอ้ห่า แม่งรังเกียจ ผมหัวเราะ อยากจะปล่อยให้เล่นต่ออีกหน่อยอยู่หรอกนะ แต่แม่งปวดจนจะระเบิดแล้วเลยตวัดมันลงกับเตียงยกขามันพาดบ่าแล้วยืดตัวขึ้นนั่นเลยทำให้หลังมันก็ไถลไปกับเตียงแบบขัดขืนไม่ได้

 

“รุกห่วยแตกสุดๆ”

 

“เห้ยไรอ่ะ ไหนว่าให้รุกอ่ะ พี่หมอ” ไอ้ลูกหมาหน้ายู่พยายามเอาขาหนีบหน้าผม พอรู้ว่าสู้ไม่ได้มันก็เปลี่ยนเป็นเอานิ้วเท้ามาลูบคิ้วผมแทน

 

“อย่างมึงหน่ะรุกไม่รอดหรอก” ผมเกี่ยวกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วที่เปียกชื้นของมันออกจากขาแล้วโยนไปแปะกับพื้นเตียง ไอ้อู้นี่โวยวายหน้าแดงเถือกรีบเอามือมาปิดทันที จากนั้นก็

 

 

...แหม่ไม่อยากจะเล่นมุกโบราณแบบนี้เลย

 

 

แต่แบบครับ เชิญครับ โคมไฟ 

 

 

อ้อไม่ต้องถามนะครับว่าสรุปว่าทริปนี้มันได้เล่นทะเลไหม รู้แต่ตั้งแต่นั้นอู้มันก็ไม่อยากมาทะเลอีกเลย เอวัง





---



ตามไทม์ไลน์แล้ว ตอนนี้อยู่ก่อนตอนจบอีกนะคะ อู้ประมาณปีสี่ ส่วนพี่หมอทำงานแล้ววว

จริงเป็นหนึ่งตอนที่กะว่าถ้ามีรูปเล่มจะยัดเข้าไปเป็นสเปแต่คงมีฉากชิกิชิกิลัตต้า(?) เอาแบบใสๆมาลงให้หายคิดถึง

แล้วก็แวะมาเนื่องในโอกาสเพจครบหนึ่งพันไลค์ ฮูเล่~

สำหรับใครที่คิดถึงความไร้สาระกันก็ ไปเจอกันได้ที่เรื่อง...



ผมอยากเป็นคิ้วท์บอย หรือ #คุณปลัดคิ้วท์บอย



ขายตรงกันหน้าด้านๆ ให้น้องได้ฮาร์ดเซลล์เถอะพิจ๋า 555555555555555555555

สำหรับเรื่องรูปเล่มนั้นก็บอกได้คำเดียวว่า...







ต้องพึ่งบุญกันแล้วหล่ะพี่จ๋า...

ภาวนาให้น้องได้หายขี้เกียจขุดตัวเองมารีไรท์...







ไปแล้ววววว ไว้เจอกันในโอกาสหน้า จะพาพี่โยน้องเล็ก หรือเดอะแก็งไอ้แดง+พี่แป๊ะ มาเยี่ยมเยียน

คิดถึงนักอ่านทุกคนนะคะ ส่งจูบพันครั้ง



ปล.อย่าลืมแวะไปอ่านพี่พี่น้องหญิง

ปล2.ด้านบนก็ฮาร์ดเซลล์อีกแล้วพิจ๋า 555555555555555555555555555









   


 

 

 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 11-12-2017 01:08:25
อิพี่หมอ เอาโคมไฟคืนปายยยยยย  :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 11-12-2017 01:11:29
/ลอบมองใต้เตียงงง
แงงงง คิดถึงน้องงงง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 11-12-2017 01:34:13
มีความรู้สึกว่าน้องอู้เซ็กซี่มากๆหรือพี่หมอมันบรรยายด้วยความหื่นกามและจิตใจอันเป็นเสี่ยก็ไม่รู้ น่าล้าคคคคค ชอบบบบบบบบ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 11-12-2017 07:05:46
*คว้าโคมไฟเตรียมเอาไว้ฟาดหัวพี่หมอ*
ผลประโยชน์จากการฟาดมีสองข้อหลักดังนี้
1. เพื่อทำลายโคมไฟให้พังจะได้ไม่มีโคมไฟให้ตัดจบ
2. เพื่อให้พี่หมอได้สติ เพราะคิดว่าพี่หมอจะต้องโดนของแน่ๆ อู้เล่นของใส่พี่หมอแน่ๆเลยค่ะ!!!!

เหม็น และหมั่นไส้ในความรักของพี่หมอมากๆเลยล่ะค่ะ อิจฉาาาาาาาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-12-2017 07:17:40
งื้อออออ.........เบื่อโคมไฟ เพดาน ประตู หน้าต่างแล้วอ่ะ
ขอโฟกัส เรื่องบนเตียงนะไรท์  :hao5: :hao5: :hao5:

อู้ ยั่วเก่ง อ้อนยิ่งเก่ง
เล่นเอาพี่หมอคิดถึงอยากอยู่ใกล้ตลอด  :z3: :z3: :z3:
พี่หมอ อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Gottomon ที่ 11-12-2017 08:20:44
อู้นี่มันงอนยั่ว อ้อนยั่ว จริงจริ๊งงงงง ดูซิพี่หมอได้กำไรสุดๆ55555
สรุปมาทะเลไม่รู้มาเล่นน้ำอะไรกัน กร๊ากก555
แอบสงสารต้องแยกกันอยู่เพราะต่างก็มีหน้าที สู้ๆรักกันมันต้องป่านไปได้
พี่หมอสบายเลยพอเจอกันทีอู้โดนปั่นอารมณ์วยง่ายมว้ากกแปบเดียวร้องไห้แระ หุหุ พี่หมอกำไรแท้ๆตอนปลอบ 55
อู้พูดถึฃพี่โยมานิดนึงคิดถึงพี่โยกับหนูเล็กเลยย ><
ขอบคุณนะคะ อ่านิยายละอารมณ์ดีแต่เช้าเลยเรา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-12-2017 10:38:01
เขาเล่นน้ำอะไรกันนะทำไมเห็นแต่โคมไฟ   :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: vy0Cik ที่ 11-12-2017 14:10:54
โอ้ยยยยย พี่หมอเหมือนเสี่ยลามกหลอกฟันเด็กจริงๆ คิดถึงคู่นี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 11-12-2017 14:12:28
โคมไฟอีกแล้วววว
ทะเลหวานไปเลยมั่ยหรือเลือดท่วมไปแล้ว
อยากจิไปเกาะขอบเตียงดูโคมไฟ
 :haun4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-12-2017 20:23:28
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 11-12-2017 21:14:49
คิดถึงพี่หมอน้องอู้  คิดถึงพี่พี่น้องหญิง   :กอด1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-12-2017 01:24:41
 :z6: โดดแตะโคมเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 12-12-2017 03:59:31
อ่านละขำจนปวดหัว ว้อยยยยยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 13-12-2017 11:16:44
สนุกและฮามาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 13-12-2017 16:28:03
งุ้ย..ยยยยยยย ตัดเข้าโคมไฟทำไม...ยังฮาคงเส้นคงวา ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ  :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 13-12-2017 18:55:47
เป็นอีกเรื่องที่ฮาและน่ารักมากกกก
ชอบพี่หมอ ความหล่อ แบด เปย? หลงเมียมาก
อู้น่ารักกกกก 55555555  ตัวเล็กดุ๊กดิ๊ก
ชอบแก็งเพื่อนอู้ฮาจัด ไร้สาระมาก
ชอบปันปันอยากเห็นปันมีคู่ 55555555
อยากอ่านคู่นี้อีก ชอบพัฒนาการความรัก
ปล อยากอ่านเรื่องบ้านอู้บ้างจัง

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 13-12-2017 20:43:38
น้องอู้ของป้า เอ๊ย! ของพี่ น่ารักกกกก
ขอบคุณที่เขียนตอนพิเศษออกมาให้หายคิดถึงนะคะ
รอเล่มค่าาาาาาาา
 :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 13-12-2017 22:14:05
มิคาเอลน่ารัก
อเล็กซ์น่าเอ็นดู
อีน้องอู้น่าหยิก
หมอกับโยลึกๆน่าจะแอบชอบกันอยู่
ส่วนแป๊ะน่า...............ปวดหัว
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 14-12-2017 21:55:10
 :pig4: ชอบคะ แต่อยากอ่านคู่โย.. :mew2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 15-12-2017 18:25:06
เฮ้ยยย!สนุกอ่ะ..อ่านที่ทำงานตอนพัก..ตลกมุข ตลกการบรรยายจนน้ำตาไหล อ่านไปขำไป คลายเครียดดีมาก ขอ10ให้คะแนน100 ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่แต่งให้อ่าน ชอบมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 17-12-2017 07:43:34
555555555 ชอบมากกกก ฮาทั้งเรื่อง นี่คืออ่านไปขำไป ขำจนเผลอกรี๊ดออกมาก็มี55555  :laugh:
ชอบความพี่หมอที่แบบทำมาจีบโหดๆแต่หลงเมียมากกกก อิจฉานังอู้สุดดดดๆ
ที่ชอบที่สุดคือชื่อเติ้ลรสแอปแปด 5555555 นี่คือมันคิดภาพคิดกลิ่นคิดรสออกเลย แย่มาก555555
สุดท้ายนี้ ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอให้เขียนผลงานดีๆออกมาให้ได้อ่านกันอีกน้าาา
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: TheGraosiao ที่ 21-12-2017 10:19:42
 :mew1:

ขอบคุณค่ะ

โอ๊ยยยยย  น่ารักกกกก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: aommaboo ที่ 25-12-2017 07:47:09
งือออ รักในความตลก ชอบมากกก ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 25-12-2017 22:44:28
อ่านจบแล้วววววว อ่านในที่สาธารณะนี่คนข้างๆคิดว่านี่บ้า ขำหยุดไม่อยู่ ตลกกกกกก  :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 03-03-2018 14:57:43
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: jazumine ที่ 14-03-2018 09:04:53
ขอบคุณสำหรับนิยายคะ อ่าน2วันรวดเลย สนุกคะ ถึงพลอตจะแนวมหาลัยแต่มุกกระจาย อ่านแล้วคลายเครียดดีึะ :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: por_pla4u ที่ 29-03-2018 10:45:05
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าคิดถึงหมออู้  :hao5:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ice-cream ที่ 30-03-2018 22:46:26
อ่านจบแล้ว ขอบคุณผู้เขียนมากนะคะ สนุกมากกกก ยิงมุกฮากระจายยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: mayyiyi ที่ 30-04-2018 17:16:36
คิดถึงเลยกลับมาอ่าน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 30-04-2018 22:57:43
 :pig4: สนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 02-05-2018 22:05:54
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แต่งมาให้พวกเราได้อ่านกันน่ะครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 04-05-2018 06:56:22
ขำสุด ๆ ชอบพี่แป๊ะ กับชาวคณะมากอะ o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 07-05-2018 21:23:55
 :ling1: แง๊...ทำไมแพนไปที่โคมไฟอ่าาาา
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 14-05-2018 21:16:40
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: dizzalz ที่ 16-05-2018 14:40:11
โอ้ยยยย ดีงามมม
อ่านรวดเดียวจบ น่ารักกก
ตอนแรกๆ นี่แอบจิ้น หมอโยไปอี้กกกก มีความรุกๆ กัดกันจนได้กันเอง

ชอบทุกคน และการตบมุก 555
คนแต่งแต่งดี อ่านลื่นไหล สนุกมากก
คือแบบ ไหล่สั่นอ่ะ
เป็นกำลังใจให้ แต่งเรื่องอื่นมาให้อ่านอีกน้าา
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ItIsMe ที่ 21-05-2018 23:38:43
ชอบมุกเรื่องนี้ น่ารักกก รักตัวละครเลยย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-05-2018 19:14:51
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 22-05-2018 22:41:13
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ชายกุมภ์ ที่ 24-05-2018 08:21:24
โคตรชอบเรื่องนี้เลยครับ มันใช่มาก ผมคงเป็นคนที่นั่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไปกะเล็กได้ อ่านแล้วภาพชัดมาก ความทรงจำวนๆกลับมา แดดนรกนี่ชัดสุด 555 ขอบคุณมากเลยจริงๆคุณนักเขียน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 30-05-2018 16:45:56
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านไปขำไปจริงๆ คนเขียนมุกเยอะจริง นับถือๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 21-06-2018 09:29:56
ฮาตลอดอะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 23-06-2018 15:33:37
ชอบพี่โยสุดในเรื่อง

ขอบคุณครับ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 26-06-2018 15:28:51
สนุกมาก ๆ ครับ ฮามากเรื่องนี้ พี่หมอ-น้องอู้น่ารัก กลุ่มเพื่อนอู้ก็ฮามาก ปันน่ารักมาก พี่แป๊ะก็รั่วดี




ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 30-06-2018 08:33:41
น่ารัก สนุกดีค่ะ ขำทั้งเรื่อง
ตลกสุดคืออีพี่แป๊ะหาสาระไม่ได้เลย 5555+
แต่อยากอ่านคู่พี่หญิงกับพี่พี่ชอบคู่นี้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: DARALIS ที่ 30-06-2018 15:02:44
อารมณ์ดีมากๆตอนได้อ่านเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: pwstz ที่ 14-07-2018 19:26:24
มาแปะไว้ค่า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 24-07-2018 21:36:40
 :katai2-1: :katai2-1: งานดี!!!!
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 18-08-2018 15:13:17
พี่หมอน้องอู้ คิดถึง  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: สิงหา ที่ 06-09-2018 02:14:50
หมออู้ แรกๆมาเหมือนจะเป็นคู่ป่วงๆ 555
พี่หมออย่างเถื่อน น้องอู้อย่างซ่า
แต่ลงท้ายน่ารักกันทั้งคู่เลย  :-[
อีกหนึ่งตัวละครที่เราสนใจคือ ปันปัน เอ็นดู
มีความรู้สึกถูกโฉลก อยากติดตามความเป็นไป
สุดท้ายขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: airjang ที่ 19-09-2018 18:22:29
ตลกอย่างรุนแรง มุขเพียบเก็บไม่ทันทุกตอน อ่อ นิยายรักหรอกหรือนี่

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ ฮันนีมูน [11/12/17] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 26-09-2018 10:42:52
น้องอู้เล่นตัวมากไปนิดแต่พอจะ18+ ก็ตรงดี ส่วนอิพี่หมอคืองานดีรักจริงหวังฟันหวังแต่ง คือเริ่ดเป็นพระเอกสายที่ชอบเลยยยยยยยยย ขอบคุณจ้า รอพี่พี่กับน้องหญิง อยู่นะตัว จุ๊บๆ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 07-10-2018 00:17:17
วันเกิดน้องอู้




ยู้ฮูววววววววววววววววววววววววว วันที่แสนจะสดชื่น วันนี้ผมตื่นจากการตั้งนาฬิกาปลุกแปดโมงเช้า ซึ่งเสียงนาฬิกาก็ดังพอที่จะทำให้พี่หมอรำคาญและปัดตกแตกได้ ฮือ เริ่มวันเกิดมาก็ทำลายข้าวของเลยโว้ย

   “พี่หมออออ ตื่นๆๆๆ วันนี้วันอะไร”
   “อือ”
   “พี่หมอออ วันนี้วันอะไรรร”
   “วันที่กูง่วง นอนต่อมาไอ้หมา” พูดจบก็ยกแขนท่อนซุงเกี่ยวคอผมลงปักเตียง ผมผู้ยังไม่ยอมแพ้รีบดิ้นต่อต้านการกักขังแล้วปีนไปงองแงต่อบนตัวยักษ์ของพี่มัน
   “พี่หมอโว้ย วันนี้วันอะไร”
   “วันนี้กูง่วง”
   “แอ่ดๆ เอาใหม่ วันนี้วันอะไร”
   “วันนี้กูก็ยังง่วงอยู่”
   “ยังไม่ถูก วันนี้วันอะไร”
   “วันนี้-”
   “ทายถูกเดี๋ยวหอมแก้มสามฟอดเลย”
   “วันเกิดอู้ไงครับ มา!! พร้อมแล้ว!! หอมเลย” เนี่ย สันดานคน แทนที่จะหอมแก้มผมเอื้อมมือไปคว้าตุ๊กตามาปาดหัวพี่มันแทน กวนส้นตีนไม่มีใครเกิน แล้วฟาดไปขนาดนั้นหาได้สะเทือนไม่นะครับ พี่มันยังดีดดิ้นงอแงเอาหอมแก้มเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กน่ารัก
   ผมเมินหมียักษ์ปัญญาอ่อนกระโดดลงมาจากเตียงเตรียมไปอาบน้ำ วันนี้วันดี จะไปฉลองที่ไหนดีว้า
   “หมาาาาาาาาา ไหนหอมแก้มกูอ่ะ หอมแก้มดิ กูตอบถูกอ่ะ มึงโกงกูหรอ คุณตำรวจคะ มีโจรอยู่ในบ้านหนูค่ะ” ไม่จบครับ ไอ้พี่หมอเดินเกาพุงโวยวายตามออกมา มีหน้ามาเรียกตัวเองว่าหนู ไซส์อย่างพี่มึงนี่เป็นหนูโดนไฟฉายขยายส่วนแล้วโว้ย
   “วันนี้วันเกิดไปกินไรดีอ่ะ”
   “กินกูไหม”   
   “...” นี่แหน่ะ ด่าคำว่าไอ้เหี้ยผ่านเรติน่า
   “แก่ขึ้นอีกปี ส่วนสูงเท่าเดิมเลย” พี่หมอเดินเอาหน้ามาซุกหลังคอผม ส่วนมือก็ยุกยิกอยู่กับการลูบพุงผม
   “ไม่แปลก คนแถวนี้แก่ขึ้นทุกปียังลามกเหมือนเดิม” ผมฟาดเพี๊ยะลงบนอุ้งตีนหมีของพี่หมอ ซึ่งก็ไม่สะเทือนครับ มือลามกยังคงไล่บีบตรงนู้นตรงนี้ไปทั่ว
   “หอมแก้มมมม”
   “ผมอยากกินบอนชอนอ่ะ ไปสยามกัน”
   “หอมแก้มมมมมมมมมมม คุณตำรวจจจจจ มีคนโกงหอมแก้มผมมมมมมมมมมมม”
   เวรรรรรรรรรรรรรร กูอยู่กับเด็กอายุสามขวบหรอ ผมหันเอาจมูกไปทิ่มแก้มพี่มันหนึ่งจึ้กเจ้าตัวถึงยอมหยุดงอแงไปอาบน้ำแปรงฟันเพื่อเตรียมตัวออกไปกินบอนชอนเป็นเพื่อนผม พูดถึงเพื่อนแล้วก็ยกมือถือมาทอสอบความจำพวกแก็งไอ้แดงมันหน่อยดีกว่า


อู้อ้า : วันนี้วันอะไรรรรรรร
ตะเลิ้นเติ้ล : วันนาวันนนนน
Ppee : วันพีซ
ปันปัน : วันเสาร์จ้า


กูซึ้งเลยอ่ะเพิ่ลๆ...

อู้อ้า : อีกทีนึงง วันนี้วันอะไรรรร
ตะเลิ่นเติ้ล : วันจันทร์เอิร์ลเกย์ วันอังคารอู่หลงงง
Ppee: อะไรวะ
ตะเลิ่นเติ้ล : ชาละวันนน
Ppee: ...
Ppee : อย่างน้อยมึงก็ยิงมุกให้มันมีความเกี่ยวโยงหน่อยสิวะ
ปันปัน : วันเสาร์จ้า

ผมทำหน้าเหม็นตีนใส่มือถือ


อู้อ้า : ตอบผิดไม่เลี้ยงเหล้าแล้วน้า
ตะเลิ่นเติ้ล : วันเกิดเพื่อนผมสิครับคุณกิตติ ผมจำได้ประหนึ่งเกิดมาจากท้องแม่แทนที่จะร้องอุแว้ ผมร้องว่าวันนี้วันเกิดอู้!! วันนี้วันเกิดอู้!!
Ppee : เหลือเชื่อ
ตะเลิ่นเติ้ล : เหลือเชื่อที่กูร้องว่าวันนี้วันเกิดอู้?
Ppee: เหลือเชื่อว่าหมอผ่าคลอดไม่ตบปากมึงแทนตูด
Ppee : เป็นกูกูตบไม่ยั้ง
ตะเลิ่นเติ้ล : ตบปากกู?
Ppee : ตบวอลเลย์!!
ปันปัน : ตอบๆๆๆ
ปันปัน : วันเสาร์จ้า

   กูปวดหัว...
   ผมคว่ำมือถือลงกับโต๊ะกินข้าว ปลงแล้วกับโลกใบนี้ ขอบคุณเพื่อนๆที่คบกันมาหลายปีเพื่อให้รู้ว่ากูคบพวกมันมาได้ยังไงตั้งหลายปี เครียด จังหวะเดียวกันนั้นไอ้พี่หมก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา กลิ่นสบู่แบบฟอร์เมนหอมฟุ้งลอยออกมาพร้อมกับภาพพี่หมอโพกผ้าเช็ดตัวอันเดียวไว้กับสะโพกยื่นทำหน้าตกใจอยู่กับกรอบประตูห้องน้ำ
   “เป็นไรพี่”
   “ไอ้อู้ มึงโทรตามยามเลยกูเจองูในห้องน้ำ”
   “ห๊ะ!!!”
   “ตัวแม่งโคตรใหญ่เหมือนงูเหลือม !!!”
   “เห้ยพี่ แม่งมาจากท่อหรอ”
   “อ๋อดูผิด นั่นน้องชายกูเอง ว้าวๆ”

   เครียด...
   ชีวิตกูเนี่ย เครียด...



.

.

.



 
   ชีวิตชาวกรุงเที่ยนนี่มันแสนจะลำบาก ผมยื่นรอบีทีเอสอยู่กับพี่หมอมาได้สิบนาทีแล้ว สงสัยคุณบีทีเอสจะขัดข้องอีกแล้ว ยิ่งรอนานคนก็ยิ่งเยอะ พอประตูเปิดนี่ผมเหมือนเห็นสภาพปลากระป๋องจำลองเลย ผมกับพี่หมอถูกดันไปยืนอยู่ตรงกลางระหว่างที่นั่ง พี่หมอเอื้อมือขึ้นไปจับที่จับด้านบนส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมมาโอบผมไว้กันผมเซเวลารถเบรค ตาดุเหลือบมองคนข้างๆที่เบียดเอากระเป๋ามาชนหัวผมเล็กน้อย
   เอาจริงนะครับ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีภาพวันที่ผมจะมีแฟนผู้ชายแถมแม่งล่ำบึ้กเป็นหมีขนาดนี้
   “มองไรไอ้เตี้ย” ล่ำเป็นหมีแต่ปากเป็นหมา ลูกครึ่งแน่ๆแบบนี้
   “มองไม่ได้หรอ”
   พี่หมอไม่ได้ตอบอะไร แค่ยกคิ้วกวนตีนกลับมา แต่มืออีกข้างกระชับเองผมแน่นขึ้น

   ผมว่าตอนนี้คนรอบข้างคงกำลังมองพวกเราอยู่ แต่คบกับพี่มันมาหลายปีก็เริ่มจะชินกับสายตาตั้งคำถามแล้วครับ พอมาถึงสยามฝนก็ตกแบบห่าลง แต่ก็ไม่สามารถขัดขวางภารกิจการกินไก่ของผมไปได้ ซัดบอนชอนเสร็จด้วยไอ้น้ำแข็งอะไรโกริๆ สักอย่างของอาฟเตอร์ยู แม่งเป็นบรรยากาศที่ตลกมากครับเพราะร้านนี้เป็นร้านจุ๋มจิ๋มน่ารัก ส่วนพี่หมอตัวแม่งล้นเก้าอี้นั่งหน้าเหมือนพ่อมาเฝ้าลูกกิน เอาจริงคือพี่หมอไม่ค่อยถูกกับของหวานเลยครับ แค่เข้ามานั่งเฉยๆ จิบชาแจกฟรีของร้านดูผมกินน้ำแข็งปุยๆ
   “กินป่ะ อ้ามม”
   “ไม่แดก”
   “คำนึง”
   “มึงรู้ไหม ความหวานของไอ้น้ำแข็งไสมึงเนี่ย คำนึงคือตัดขาข้างหนึ่งแล้ว” พี่หมอทำหน้าหยีใส่ผม
   “...” สัด หมดมู้ดกันไปหมด พอพี่แม่งพูดภาพหนึ่งคำหนึ่งเข็มอินซูลีนก็ลอยเข้าหัวมาเลย พี่หมอมันจ้องหน้าผมไปสองวิก็ถอนหายใจยาวเหยียด
   “มา กูแดกด้วยก็ได้”
   “ไหนว่าไม่กิน”
   “อยากลองขาขาดเป็นเพื่อนมึง”
   หึ ไอ้พี่บ้า ไม่ชอบให้ผมหงอยก็พูดกันตรงๆสิวะ
   พี่หมออ้าปากงับไปคำหนึ่งก็เบ้หน้าแล่บลิ้นส่ายหัวเหมือนโดนบังคับให้อมตีนแมวและปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการให้หมดถ้วยแทน

   หมดภารกิจหาอะไรกินเราก็พากันเบียดบีทีเอสกลับคอนโด วันเกิดหลายๆคนอาจจะอยากฉลองจนโลกพังใช่ไหมหล่ะครับ แต่สำหรับผมและคณะนั้น พวกเราฉลองโลกพังไปยันร่างพังกันเกือบจะทุกวันหยุดอยู่แล้ว วันเกิดเลยขอหยุดพักปาร์ตี้แทน
พอถึงห้องผมก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำล้างเท้าให้เรียบร้อยแล้ววิ่งออกไปกระโดดพุ่งตัวลงกับเตียงนุ่มนิ่ม รอสักพักพี่หมอก็เดินเข้าห้องมานั่งใกล้ๆ
   “ไอ้ลูกหมานอนดีๆ” มือใหญ่ฟาดป้าปลงมาบนก้นผม
   “อื้อ” ผมกระดึ๊บๆ เว้นที่ให้พี่หมอนอนลงมาข้างๆ
   “จะนอนเลยหรอ เพิ่งบ่ายสามเอง”
   “ไม่นอนแล้วให้ทำอะไร”
   “ถามกูแบบนี้กูมีให้คำตอบเดียว”
   “เค งั้นไม่ถาม”
   จังไรเสมอต้นเสมอปลายไว้ในนายแพทย์
   พี่หมอหัวเราะคิกคักก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่ง ผมไล่สายตามองหลังพี่หมอที่ตั้งตรงอยู่ มันยังคงแข็งแรงเหมือนวันแรกที่ผมเจอพี่มันเผลอๆจะกว้างว่าเดิมด้วย พี่หมอคงเหมาะใช้คำว่ายิ่งแก่ยิ่งหล่อ นี่ก็เป็นปีที่หกที่ฉลองวันเกิดกับพี่มันแล้ว ความอลังการก็ลดลงจากปีแรกๆที่มีเซอไพรส์อะไรเยอะแยะ
   ... แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือการมีพี่มันอยู่ในทุกวันเกิด

   “พี่หมอ”
   “หืม?”
   “รักนะ”


   พี่หมอหันมาทำหน้างงเล็กน้อยที่จู่ๆผมก็บอกรัก
   “อารมณ์ไหนของมึงเนี่ยไอ้หมา”
   “รักนะ”
   “รักเหมือนกันครับ”


   ครับ?


   คุณตำรวจครับ!!! ไอ้หมอคนนี้มันโกง!!


   “ล้อเล่น ไม่รักแล้วก็ได้!!!”
   ผมกลับตัวมานอนคว่ำซ่อนหน้าตัวเองไว้กับหมอน แม่งพี่หมอ ไอ้สิวที่จมูก ไอ้พี่เวร ชอบพูดเพราะใส่ผมเพราะรู้ว่าผมเขินง่าย ผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของพี่หมอดังอยู่ไม่ไกล เตียงที่การขยับเล็กน้อยเพราะพี่หมอเปลี่ยนท่านั่ง ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ถึงแรงงับเบาๆแถวบริเวณก้นเลยต้องรีบงัดคอตัวหันขึ้นไปดูว่าพี่มันงับทำไม ภาพที่เห็นคือพี่หมอกำลังใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงผมลงจนแอบเห็นก้นตัวเองโผล่พ้นกางเกงในมานิดหนึ่ง

   “เห้ยๆพี่หมอ ตลกแล้ว เพิ่งบ่ายสาม”
   “เปล่า เมื่อกี้กูเห็นมดเดินเข้ากางเกงมึง เลยเปิดดูเฉยๆ” พี่หมอยิ้มเลวพร้อมกับก้มตัวงับเบาๆบนเนินก้นของผม เห็นท่าไม่ดีกลัวกรุงศรีแตกไม่ถูกเวลาเลยรีบกลับตัวมาเผชิญหน้าพี่มันแทน
   “เสี่ยลามก”
   “อีหนูของเสี่ย” พี่หมอใช้มือยกขาผมขึ้นพาดบ่า ผมเลยยกเท้าขึ้นเขี่ยคิ้วพี่มันแบบที่ชอบทำ พี่หมอกระตุกยิ้มร้าย
   “ยิ้มไร”
   “อยากยิ้มหนูอยู่เนี่ย” ความเสื่อมของคำว่ายิ้ม ดูได้จากระดับความเลวบนใบหน้าพี่มันได้เลย
   “ลามก”
   “อู้ แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ” เสียงนุ่มทุ้มพูดออกมาพร้อมกับอมยิ้มหล่อ บรรยากาศแม่งเขินจนผมต้องเอียงหน้าหนีพี่มัน
   “มาแฮปปี้เบิร์ธเดย์อะไรท่านี้วะพี่” ขาพาดบ่าขนาดนี้ ท่าแม่งโคตรติดเรท
   “เหมาะที่สุดแล้ว”
   “ยังไงวะพี่”
   “แฮป!! ปี้!!

   แล้วไอ้นิ้วที่เกี่ยวกางเกงผมก็รูดปื้ดเดียวจนกางเกงผมลอยไปตกพื้นเตียงๆข้าง ยังไม่ทันได้ตั้งตัวด่าพี่มันปากก็โดนปิดเสียก่อน




   เห้อ จนได้สินะ


   เพราะฟ้ายังไม่มืดงั้นคราวนี้ตัดภาพไปที่หน้าต่างแทนโคมไฟแล้วกันนะครับ


 
 

----
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 07-10-2018 02:27:21
 :a5: oh nooooo  :a5: มาให้อยากแล้วตัดไปหน้าต่างเนี่ยนะ  o22
คิดถึงน้องอู้พี่หมอค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-10-2018 05:32:16
จะฉลองกันสองคนไม่ให้เรารู้ได้ไง กลับมาก่อน!!!!
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 07-10-2018 08:29:29
แงๆๆมาจบแบบนี้ไม่ได้ ฉลองกันยังไงเราอยากรู้ กลับมาเล่าหน่อยยยว :katai1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 07-10-2018 08:42:40
แฮป..ปี้ๆๆๆๆๆ เบริทเดย์หนูอู้  น่ารักเหมือนเดิม :HBD3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 07-10-2018 09:15:37
แฮปี้เบิร์ธเดยยย์น้าาาาา น้องอู้ คิดถึงจังงง แงงงง
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-10-2018 09:18:11
จริงด้วย.........  :z3:
หน้าต่างอย่างสร้างเลย  :ling1:
มาทำให้อยาก(เผือก).......แล้วจากไป ฮือๆ........

พี่หมอ  อู้อ้า   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-10-2018 10:54:58
เสี่ยหมอเขายังเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ชอบฉากงับก้นน้องงง อยากบีบๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 07-10-2018 11:07:25
พี่หมอน้องอู้คิดถึง  ว่างๆก็ไปโผล่ที่เรื่องพี่พี่กับน้องบ้างก็ได้นะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 07-10-2018 14:22:47
 :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 07-10-2018 18:39:15
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 09-10-2018 17:41:31
น้องอู้กับพี่หมอก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

ปันก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

ปันปัน : ตอบๆๆๆ
ปันปัน : วันเสาร์จ้า

 :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 10-10-2018 12:29:06
ขอให้แฮป ปี้! เยอะๆ นะน้องอู้ 555+
คิดถึงจังเลยยย พี่หมอกะน้องอู้
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 13-10-2018 16:10:52
สนุกมากครับ ทุกคนน่ารักทั้งนั้น
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄ งบ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-10-2018 17:02:45
น้องอู้กลับมาเล่าก่อน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 15-10-2018 08:16:31
จ้าาาา พ่อคู๊ณณณณณ

 :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-10-2018 17:00:18
55555 พอได้น้องแล้ว เวลาไหนก็ได้เสมอเนาะหมอ
อู้คือคนน่ารัก คนเกรียน และคนขี้อายเสมอ

โดนจับกินเรียบจ้า ฉลองวันเกิดของใครกัน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: konfaibint ที่ 20-10-2018 22:04:16
สนุกมากๆ แค่ชื่อก็ฮาล่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ วันเกิด [07/10/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 23-10-2018 22:46:57
 

อู้ครับ








เทรนด์เสื้อแฟน

ผมหรี่ตาจ้องไอ้ประโยคสั้นๆ มาได้เกือบนาทีกว่าแล้วครับ ตอนแรกก็งงนะ แค่ใส่เสื้อแฟนจะมาทำให้เป็นเทรนด์ไปเพื่ออะไรวะวัยรุ่น พอคลิกเข้าไปดูก็เป็นรูปคู่รักชาวเกาหลีชายหญิงที่แต่งตัวเข้าคู่กัน แต่ผู้หญิงดูจะใส่เสื้อโอเวอร์ไซซ์ไปนิดหน่อย

 

...โอเค ไม่นิดหน่อย คือดูก็รู้ว่าเอาเสื้อไอ้ผู้ชายมาใส่

 

แต่แล้วไงวะ มันน่าเป็นเทรนด์ตรงไหน ทีเพื่อนพวกเพื่อนผู้หญิงผมเป็นคนแต่ยังเอาเสื้อหมาตัวเล็กๆมาใส่ได้เลย

 

“พี่หมอไปสยามกัน อยากกินชาไข่มุกที่มันดังๆอ่ะ” ผมย้ายสายตาจากมือถือไปที่ไอ้ลูกหมาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มันใส่บอกเซอร์ตัวจิ๋วเดินไปมา เห็นขาน้อยๆมันเดินไปเดินมาแล้วก็ได้แต่ผิวปาก เล็กจนมันน่าจับวางบนไหล่จังวะ

“เอาดิ”

 

เอาดิ เอา เอาดิ เอา!!!

 

...ครับ

ไม่ได้หมายถึงชาไข่มุกอะไรนั่นหรอก 

 

ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจ้องสะโพกเล็ก ซึ่งไอ้อู้ก็ไม่รู้ตัวหรอกครับ มันมัวแต่วุ่นอยู่กับการเซทผมตัวเองหน้ากระจก ขอบอกนะครับ ว่าก้นไอ้อู้เนี่ยโคตรน่ารัก ตัวมันถึงจะเล็กแต่สิ่งที่แน่นมีอยู่สองที่คือแก้มหน้ากับแก้มก้น ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นเตรียมบีบเหยื่อตรงหน้า

 

“พี่ว่าไง...” ตูดกลมหันหนีกลายเป็นไอ้อู้หันหน้ามา มันก้มมองมือผมก่อนจะขมวดคิ้ว “...ทำมืออะไรของพี่วะ”

“เปล่า กูบริหารมือ”

“เนี่ย แก่แล้วก็งี้” แก่กว่ามึงแค่สองปีไอ้เวร ไอ้ตัวดีหันหัวกลับไปจับๆผมตัวเอง ไม่รู้จะพยายามหล่อไปเพื่ออะไร คิดแล้วก็หงุดหงิดงุ่นงาน หึงโว้ยหึง จินตนาการถึงใครมามองหน้ามันก็หึงแล้ว พนักงานก็หึง หึงคนทั้งโลกแล้วเนี่ย เหนื่อยจะตายห่าแล้วไอ้ลูกหมา

“ไอ้อู้”

“หือ?”

“อยากบีบตูดมึงว่ะ”

“พี่หมอ อย่าเหี้ย” ไม่มาแค่คำด่าแต่หันมาชูนิ้วกลางใส่ด้วย ผมมองตูดกลมดุ๊กดิ๊กสุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

 

แล้วพุ่งมือไปบีบสุดแรง!!!!

 

ป้าป!!

“สัดดดดด ไอ้เหี้ยพี่” มือเล็กฟาดมาบนหัวผมสุดแรงจนหัวโยกแต่แล้วไง คุ้มค่ากับการบีบตูด ไอ้ก้อนนุ่มๆที่แม่งบีบเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอจริงๆ บรรลุการจับตูดผมก็ยืดตัวขึ้น

“ไปสยามทีไรพยายามทำตัวหล่อตลอดเลยนะมึงเนี่ย”

“เอ้า ก็ต้องหล่อนิดนึงป่ะวะ”

 

ผมยกคิ้วจ้องหน้าไอ้อู้ผ่านกระจก ไอ้หน้าแป้นของอู้เปลี่ยนไปเยอะมากจากตอนปีหนึ่งที่เจอกัน จากเด็กกะโปโลปปากหมาสู่การเป็นไอ้ตัวน่ารัก ไอ่ห่า หลงแฟนกว่าใครก็กูเนี่ยแหล่ะ หลงจนเพื่อนแซว แต่ถึงมันจะดูน่ารักขึ้นขนาดไหนแต่สกิลปากหมาคือเท่าเดิม กวนตีนเหมือนเดิมแล้วก็ดื้อเหมือนเดิม ปากเล็กๆที่ผมชอบบี้นักบี้หนานี่ชวนทะเลาะเก่งชิบหายจนอยากจะให้รางวัล

 

“หล่อไปให้ใครมอง” ผมยกมือขึ้นกอดมัน ทั้งๆที่มันยังคงวุ่นอยู่กับการตัดสินใจว่าจะปาดเอาหน้าม้าขึ้นหรือปล่อยตกเหมือนเดิม ผมไล้จมูกไปกับไหล่อู้ที่เลื้อยไปได้แค่นิดเดียวก็สุดทางเพราะระยะไหล่มันเล็กมากแบบต่ำกว่ามาตราฐานชายไปเยอะ

“หล่อเฉยๆไม่ได้หรอวะพี่”

“ไม่ได้”

“อย่าบีบนม ผมฟาดด้วยไดร์เป่าผมนะพี่” ไอ้ห่า รู้ดีฉิบหาย เลยต้องลดมือที่กำลังเลื่อนไปเนียนๆลงไปลูบเอวมันตามเดิม อาบน้ำเสร็จใหม่ๆนี่ผิวนุ่มเด้งมือจัง กลิ่นสบู่ตรานกแก้วธรรมดาทำไมอยู่บนตัวไอ้ลูกหมาแล้วมันหอมจังวะ

 

โอ๊ย!!!

 

ไม่ไปแม่งแล้วสยาม!!!

 

“อู้ครับ”

“ไม่”

“ไรวะ ยังไม่ทันพูดห่าไรเลย”

“พูดครับแบบนี้ทีไร ลามกตลอด ไม่เอา แก่แล้วหื่นกามจังวะพี่เนี่ย” มันยกมือขึ้นดันหัวผมออกจากไหล่ ผมเลยครางฮื่อฮ่าบ่งบอกว่าไม่ไป กูจะซุกอยู่แบบนี้จนกว่าจะลากมึงขึ้นเตียงได้สำเร็จ

“วันหยุดทั้งทีนะ”

“ไม่วันหยุดพี่ก็ลากผมขึ้นเตียงตลอด อย่ามาทำพูด ปล่อยเลยโว้ย”

“น้าอู้น้าาาาาาาาา” เพื่อความกระหาย งานอ้อนก็ต้องมา ผมมุดหัวถูไหล่มันไป ดูกระแดะมากๆแบบที่เพื่อนมาเห็นคงอ้วกแตก แต่แล้วไง!!! เพื่อตูดเมีย!!!

“ไม่คือไม่”

“อู้คร้าบบ”

“ไม่”

“อู้ววว”

“ไม่”

 

หางตกเลยกู...

ผมได้แต่นั่งคอตกอยู่ริมเตียง ไอ้เหี้ย โคตรเศร้า ทำไมชีวิตกูต้องมาอดอยากเพื่อให้ไอ้ลูกหมาได้กินชาไข่มุกด้วยวะ งงใจ เป็นพวกยอมแฟนไปตั้งแต่ก่อนไหนวะ ไม่เห็นรู้ตัวเลย ไอ้อู้เดินไปหยิบกางเกงขึ้นใส่พรางเปิดตู้หาเสื้อ จังหวะนั้นผมก็นึกถึงไอ้บทความในเฟสที่ไอ้โยแชร์เมื่อตอนเช้า

 

เทรนด์เสื้อแฟน

 

เชี่ย!!

 

“อู้ กูมีเรื่องจะต่อรอง”

“ว่า?”

“หนึ่ง กูจะลากมึงขึ้นเตียงตอนนี้แล้วผูกแขนมึงด้วยเนคไทด์กับหัวเตียง”

“...” มันรีบตั้งการ์ดใส่ผมทันที โถๆ มือสองข้างเท่าขากูข้างเดียวยังมีหน้ามาตั้งการ์ดสู้

“สอง ให้กูเลือกเสื้อให้มึงใส่”

“ห๊ะ?”

“เลือก”             

 

 

 

.

.

.

 

 

เคๆ เกาหลี กูเข้าใจมึงแล้วก็ได้ กูยอมรับในความคิดมึงแล้ว

ผมได้แต่เดินยิ้มแป้นปากแทบแตะติ่งหูด้วยความอิ่มเอม มองไอ้ลูกหมาของผมใส่เสื้อยืดสกรีนว่าวิศวะกรรมเครื่องกลตัวใหญ่ แขนเสื้อที่ปกติผมใส่มันจะอยู่บริเวณต้นแขน พออู้ใส่แม่งตกไปยันศอก ไอ้ลูกหมาเดินฟึ่ดฟั่ดหน้างอ แบบที่มองมาจากยอดดอยยังรู้ว่าหงุดหงิด แต่แล้วไงโว้ย พอใส่เสื้อหลวมขนาดนี้ หน้าหล่อแค่ไหนมึงก็อย่าหวังเลยว่าสาวไหนจะมองมึง อ่ะๆ ยกเว้นสาวน้อยคนนั้นที่ถือปกนิยายชายรักชายในมือ

 

“พี่แม่งเหี้ย”

“ยังไม่ทันทำอะไรเลย” ผมเดินไปประชิดตัวไอ้หมาอารมณ์ไม่ดี

“แม่งงงงงง” ผมยิ้มใส่ไอ้หน้ามู่ทู่นั่นแล้วหนีบคอเสื้อที่ตกเกินไปขึ้น ข้อเสียอย่างหนึ่งของเสื้อตัวใหญ่คือเหมือนมันจะเห็นแนวคอเยอะขึ้นครับ แม่งก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่หวงว่ะ

 

อากาศที่แสนร้อนระอุทำอะไรไอ้คนที่อยากแดกชานมไข่มุกร้านดังขึ้นสมงไม่ได้ ไอ้อู้ก้าวฉับๆไปยังร้านที่หาโลเคชั่นมาอย่างมั่นใจ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบกับ

 

“อ้าว อู้”

“อ้าว พี่โย”

 

 

กูว่าแล้วว่าทำไมหน้าร้านมีกลิ่นขี้หมา ผมได้แต่ทำหน้าเหม็นตีนใส่ไอ้คนตรงหน้า เวรเอ๊ย ควรบอกให้พนักงานเอาเกลือมาโรยหน้าร้านหน่อยแล้ว ทำไมปล่อยให้ไอ้เวรแบบนี้เข้าร้านมาได้

 

“พี่โย อันนี้ของพี่.. อ้าว!! อู้” เสียงเล็กดังขึ้นจากด้านหลังของไอ้ก้อนขี้ ปรากฏเป็นไอ้เด็กควายที่มันมีซัมธิงด้วยมาตั้งแต่ช่วงมหาลัย ผมหรี่ตามองเมื่อค้นพบความผิดปกติบนร่างกายไอ้เด็กนี่ อย่างแรกเลยไอ้เสื้อวิศวกรรมโลจิสติกส์ตัวใหญ่แบบที่ไม่ใช่เสื้อไอ้เด็กนี่แน่ๆ รู้เลยนะไอ้ห่า เอฟซีเกาหลีมาแบบกูเลย

 

“จำไม่เห็นได้ว่าไอ้เด็กนี่เรียนวิศวะ”

“จำไม่เห็นได้เหมือนกันว่าอู้เรียนเครื่องกล”

 

ผมจ้องตากับไอ้โย เหม็นขี้หน้าตั้งแต่ปีหนึ่งยันจบมหาลัย แสดงว่าหน้ามึงเหม็นกว่าขี้ควายแน่ๆ เตรียมจะได้แซะกันต่ออีกซักยก แต่ทันใดนั้นเสียงพนักงานชายก็ดังขึ้น

 

“คุณลูกค้าไม่เหมือนเรียนวิศวะกันเลยนะครับเนี่ย ดูหน้าตาน่ารักทั้งคู่เลย”

 

เหมือนเสียงกระดิ่งบนเวทีมวยดัง เป็นอันรู้ว่าพักยกตีกันเอง ตอนนี้ข้าศึกบุกมาจากทางอื่น ผมกับไอ้โยหันขวับกลับไปที่เคาท์เตอร์ทันที พร้อมกับหนีบคอเสื้อพวกมันทั้งคู่ขึ้นหลังจากที่คอเสื้อร่นกันทั้งคู่แล้วรีบส่งสายตาอาฆาตใส่ไอ้น้องพนักงาน เดี๋ยวเถอะมึง อ้อล้อเด็กกูเรอะ แล้วไอ้ตัวดีนี่ก็ไม่สนหินสนแดดอะไรเลยนอกไข่มุก เสื้อร่นจนตกไหล่แล้วโว้ย   

 

อารมณ์ของไอ้อู้หายบูดไปได้ทันทีหลังกินชาไข่มุก มันเคี้ยวไข่มุกแก้มตุ่ยแล้วรีบบรรยายความหนึบให้ผมฟังแบบตื่นเต้น เห็นหน้ามันอารมณ์ดีผมก็อารมณ์ดีตาม แบบลืมไปเลยว่าเคยเหม็นขี้จากหน้าไอ้โยในร้าน ดูท่าทางมันจะประทับใจมากถึงขนาดที่ดูดไปยิ้มไปตลอดทางขับรถกลับคอนโด

 

พอถึงห้องมันก็ยังคงอารมณ์ดีฮัมเพลงพลางถอดกางเกงยีนส์ออกให้เหลือแค่บอกเซอร์แต่เพราะความใหญ่ของเสื้อผมมันเลยบังไปทั้งหมดจนเหลือแต่ขาขาวๆ

 

“ทำไมสายชาร์จมันชาร์จไม่ติดอีกแล้วอ่ะ” มันบ่นงุบงิบแล้วก้มลงขยับปลั๊กไฟ ส่งผลให้ตูดกลมงัดขึ้น เสื้อผมก็ย่นลงไปเปิดเห็นหลังขาวและเอวคอดเล็กๆ

 

อะฮึ่ม...

เครื่องติดมันเอาง่ายๆ!!!

 

ผมทิ้งกระเป๋าลงพื้นแบบไม่สนใจว่ะไรจะแตกจะพังแล้วรีบก้าวฉับๆไปประชิดก้นเล็กๆ ที่เจ้าของก้นก็ยังไม่ได้สนใจ มัวแต่ขยับปลั๊กไปมา มันมาสะดุ้งรู้ตัวก็ตอนที่ผมแนบเป้าเข้ากับก้นมันนั่นแหล่ะ ไอ้หน้าบูดถึงรีบหันกลับมาจ้องผม แต่ไอ้จากมุมที่ดีขนาดนี้ มึงอย่าหวังเลยว่าจะรอดไปจากเงื้อมือกูได้ หึหึหึหึหึหึหึหึ

 

“อู้ครับ”

 

 

 

 

 -------------



เป็นซีรี่ส์ตัดเข้าโคมไฟอันที่สาม(และน่าจะยังมีต่ออีกเรื่อยๆ) 55555555555555555555

จริงๆถ้ามีโอกาสได้ออกเป็นเล่มน่าจะมีเนื้อหาต่อในทุกโคมไฟหรือหน้าต่างค่ะ แต่แค่เวอร์ชั่นนี้เป็นเวอร์ชั่นใสๆ หัวใจสี่ดวงงงงง ไร้มลทินนนนน มีแค่ความจังของพี่หมอ เป็นตอนพิเศษแบบเพิ่งคิดได้ก็เขียนขึ้นมาเฉยๆ



 หวังว่าจะพอให้หายคิดถึงพี่หมอกับน้องอู้ได้นะคะ ไว้คราวหน้าจะเขียนแบบมีเดอะแก็งมาด้วยยยยยย

 

 

 

     
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 23-10-2018 23:21:40
 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 23-10-2018 23:42:31
 อยากได้เล่มขึ้นมาเลย.. ยยยยย:laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-10-2018 00:10:11
ไม่เคยจะรอด 5555 พี่ขอสิงเพดานได้ไหม ในฐานะหยากไย่ก้อยอม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 24-10-2018 06:18:25
พี่หมอหาเหตุเข้าตัวตลอด  :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: onlyyellow ที่ 24-10-2018 08:04:28
คิดถึง ไว้จะหาโอกาสกลับมาอ่านใหม่แต่ต้น
ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ขอบฟ้าสีจาง ที่ 24-10-2018 08:34:59
อิพิหมอคลบร้าาาา จับน้องขึงให้แล้วๆไปเลย  :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-10-2018 18:43:50
ไอ้คนหื่นกาม
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-10-2018 19:16:05
เกลียดพี่หมอออออ 55555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 24-10-2018 23:11:05
พี่หมอเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย
หื่นยังไงก้หื่นยังงั้น :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-10-2018 10:00:24
ก็พอหายคิดถึงพี่หมอกับน้องอู้ได้.....นิ้ดนึง
แต่...โฮๆๆๆๆๆ...........เพราะ......
ซีรี่ส์ตัดเข้าโคมไฟอันที่สาม(และน่าจะยังมีต่ออีกเรื่อยๆ)   :z3: :z3: :z3:

พี่หมอ  อู้  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 25-10-2018 13:47:25
พี่หมอคนหลงเมีย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-10-2018 22:40:26
พี่หมอหื่นตลอดเวลาอ่ะจ้า แต่ชอบ  :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 27-10-2018 14:02:55
คิดถึงจัง...พี่โย เอ๊ย!! ผิดๆๆ ต้องคิดถึงพี่หมอ น้องอู้ สิ ^^
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 27-10-2018 14:04:31
คิดถึงจัง  :hao3:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 03-11-2018 23:50:48
บอกได้คำเดียวว่าพี่หมอแม่มมมมมม จังมากเลยค่ะ 55555555555 ไหนล่ะความคูลในตอนแรก เดือนเดือดในตอนแรก ทำไมตอนนี้เหลือแต่ความเกลียมัวล่ะคะ ถถถ น้องอู้น่ารัก ซุกซนเหมือนลูกหมาจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องใหม่ๆต่อไปเรื่อยๆนะคะ สุดท้ายเราติ่งมากกกกกกกกกกก ปล. เมื่อไหร่จะเลิกตัดเข้าโคมไฟและหน้าต่าง เราอยากอยู่ใต้เตียงบ้างค่ะ คริๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 04-11-2018 11:49:06
 :hao6: ความหื่นพี่หมอเต็มสายเลือดจริงๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: frayfay ที่ 04-11-2018 21:22:52
โง้ยยพี่หมอคนจัง คิดถึงน้องอู้และทุกคนเลยค่ะ อยากอ่านต่อเรื่อย ๆ เลย  :hao7: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 05-11-2018 12:23:07
 :pig4: :pig4: :pig4:
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Fallinlove ที่ 24-11-2018 21:44:00
เย้  คิดถึงพี่หมอน้องอู้ แต่ยิ่งกว่าสิ่งใด
คิดถึงพี่โยน้องเล็กมากกกกกก    :m1:
นี่แสดงว่าเค้าเป็นแฟนกันแล้วสินะ ดีใจกับพี่โยด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนพิเศษพอให้หายคิดถึงนะคะ
รอตอนหน้าอีกน้า คิดถึงพี่แป๊ะสุด ๆ เลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 08-12-2018 00:17:11
พี่หมอตลก 5555555 หื่นได้ตลอดเวลาเลยปะเนี่ย 55555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Jannyna ที่ 27-12-2018 18:46:56
ตอนจบอบอุ่นดีงามมากกค่ะ  :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: naezapril ที่ 29-12-2018 09:44:16
สนุกมาก​ฮาแบบแห้งๆกับมุขตลก​ทั้งเรื่อง
พยายามเข้านะปันปัน
ขอบคุณ​ครับบบบบ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ อู้ครับ [23/11/18] p.30 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-12-2018 11:25:43
 :z1: :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 13-04-2019 21:49:03
 
ตอนโคลนดูด
 
 
 
สมัยประถมโรงเรียนผมมาแรงมากในเรื่องความเฮี้ยน โรงเรียนของเราน่าอยู่ไม่น่าอยู่อีกต่อไปเมื่อโรงเรียนของผม

 
เคยเป็นสนามรบมาก่อน!!!
 

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อผมนี่แทบกรี๊ดลั่นห้องถ้าไม่ติดว่าเพื่อนสนิทชิงกรี๊ดไปก่อน แต่หลังจากนั้นที่ผมได้ย้ายโรงเรียนตอนมัธยมผมก็ต้องมีเรื่องให้กรี๊ดกว่านั่นก็คือโรงเรียนมัธยมของผม

 
เคยเป็นโรงพยาบาลมาก่อน!!!

 
โอ้มายก็อด!!แล้วทำไมโรงเรียนถึงต้องเลือกโลเคชั่นอะไรแบบนี้!!
พอเริ่มโตมาหน่อยได้เจอคนจากหลายโรงเรียนหน่อยก็ถึงเพิ่งรู้ว่าอ้าว โรงเรียนข้างๆ ก็สนามรบผสมโรงพยาบาล เออ ประเทศไทยนี่แทบทุกโรงเรียนสร้างทับสนามรบ โรงพยาบาลไม่ก็สุสานกันหมดทุกที่เลยวุ้ย ฮวงจุ้ยมันดีหรอวะ มาขึ้นมหาลัยนี่แหล่ะครับถึงเข้าใจถึงคำว่าเรื่องเล่าที่แท้จริง ทำไมหนะหรอครับ?

 
 ได้โปรดตัดภาพมา ณ โรงอาหารเวลานี้


 
“พวกมึงเชื่อเรื่องผีไหมวะ” ไอ้พี่แป๊ะทำหน้าทำตาลุกลี้ลุกลนเหมือนคนทำผิดอะไรมาพร้อมกับดัดเสียงให้ดูตื่นเต้น
“ไม่ต้องเลยพี่ ถ้าพี่เป็นคนเล่าผมไม่เชื่อหรอก”
“เอ้าไอ้น้องอู้ กูเล่าแล้วมันทำไม”
“พี่แป๊ะพี่ แค่พี่อ้าปากผมก็เห็นลิ้นไก่แล้ว”
“เห้ย!!!มึงเห็นลิ้นไก่ในปากพี่แป๊ะหรอ” ไอ้ปันทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี
“ใช่ไอ้น้องปัน กูเนี่ยลูกครึ่งไก่ครึ่งคนมึงไม่รู้หรอ ไอ้ที่แขวนร้านข้าวมันไก่ตรงนั้นนั่นอากงกูเอง ไหว้สิ”

ครับ...
คงไม่ต้องบอกว่าไอ้ปันคนซื่อจะทำยังไง มันรับหันไปไหว้อากงไก่ปลอมของไอ้พี่แป๊ะมันแบบงงๆ ซึ่งก็งงไปตั้งแต่แม่ค้าร้านข้าวมันไก่ยันไก่ที่แขวนอยู่ในตู้ถ้ามันยังมีชีวิตมันคงร้องกะต๊ากด่าไอ้พี่แป๊ะกลับมา ขนาดไก่ยังไม่อยากนับญาติด้วย


“กูหละหนักใจกับมึงเหลือเกิน” ไอ้เติ้ลโยกหัวไอ้ปันพร้อมกับส่ายหัวให้กับความเด๋อของมัน
“กลับมาโว้ยกลับมา ไอ้พวกห่านี่ชอบออกนอกเรื่องว่ะ อ่ะตกลง พวกมึงเชื่อเรื่องผีไหม” แหนะ มีถามด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
“ไร้สาระว่ะพี่แป๊ะ”
“เชี่ยไอ้อู้!!!”
“ทำไมพี่” ผมทำเสียงเซ็งตอบไปแม้ในใจจะแอบๆ ขอโทษคร้าบ ไม่ได้ลบหลู่นะครับ ผมล้อเล่นนะครับถ้ามีวิญญาณใครได้ยิน แงงงงงงงงงงงง
“มึงตบปากสามครั้งตบให้ดังกว่านี้เดี๋ยวนี้”
“ไม่ตบโว้ย!!!”
“นี่มึงลบหลู่มหาลัยที่เคยเป็น...” พี่มันเงียบไปพักหนึ่ง กรอกตาไปมาก็ตอนจะหันหลับมาถลึงตาทำหน้าทำตาตกใจกับคำที่ตัวเองกำลังจะเฉลยประหนึ่งรายการชิงร้อยชิงร้านตอนเปิดป้ายสามพันบาทด้วยคำตอบที่ว่า
 


 “เป็นทุ่งนา!!!”



 
อืม...
อย่างน้อยก็หลอกเป็นสุสานเหมือนเด็กมัธยมให้หน่อยก็ไม่ได้ กูต้องตื่นเต้นไหมเนี่ย ออกจากระเบียงห้องก็มองเห็นควายเดินอยู่ทุกเช้าแล้วโว้ย!!!!


 
“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ เป็นทุ่งนานี่ผมต้องกลัวไรวะ ผีหนูนาหรอหรือหุ่นไล่กา”
“กูยังพูดไม่จบ มันไม่ใช่ทุ่งนาธรรมดา”
“...”
“แต่มันเป็นทุ่งนา...”
“...”
“ทุ่งนานานา บาหน่านา โปเต๊โต อ๊า อ่า”
 
 
กูว่าแล้ว...



“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ!!!”
“กูร้องเพลงกลัวมึงเครียด แต่ แต่ แต่!!! มหาลัยเราไม่ได้เป็นทุ่งนาธรรมดาจริงๆ โว้ย ถ้ามึงรู้พวกมึงจะหนาวไปจนถึงต่อมลูกหมาก”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะพี่”
“แน่นอนไอ้เติ้ล กูบอกเลยว่าถ้ามึงรู้มึงแม่คะนิ้งขึ้นในตับแน่ๆ “
“แม่คะนิ้งที่เป็นผักป่ะ”
“นั่นแม่คะน้า”
“ที่เป็นผงชูรส”
“นั่นแม่คนอร์”
“...”
“...”
 
อืม


 
“สรุปเป็นทุ่งนาอะไรพี่”
“เฉลย ทุ่งนาที่เอลซ่ามาเดินจ้า เย้เย้”
 
 
อืม...
เย้พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เอลซ่ามาเดินพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียเวลาชีวิตไปเต็มๆ สามนาที ในการนั่งฟังไอ้พี่แป๊ะเล่นมุก ผมถอนหายใจยาวเหยียดแล้วตัดสินใจลุกไปซื้อข้าวกิน ซึ่งก็เลือกร้านข้าวมันไก่ เอาอารมณ์ความโกรธมาลงกับอากงปลอมของพี่มันแม่งเลย เอาแบบพิเศษหนังด้วย วุ้ย!!!
 

ระหว่างที่ผมแอบคิดภาพตามว่าเมื่อกี้ตอนเผลอลบหลู่ไปจะแอบมีวิญญาณใครได้ยินไหม จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงลมร้อนอะไรสักอย่างตรงต้นคอ

 
“ยืนทำหน้าทำตาโง่ๆ มึงไปก่อเรื่องอะไรมาหรือเปล่าลูกหมา”

 
ไอ้ห่าพี่หมอ!!!

 
“สัดพี่ ตกใจหมด!!!”
“ตกใจอะไร” ผมหันไปงอคิ้วใส่ไอ้พี่หมอร่างหมีที่มาในชุดบอลพร้อมกับจุกผมที่มัดด้วยยางรัดแกงโง่ๆ เปิดเหม่งขาวใสสะท้อนแสง มันควรจะดูแบ๊วๆ แต่พี่หมอทำก็ไม่ได้มีความแบ๊วขึ้นเลย ดูโจรเหมือนเดิม
“พี่แม่ง!!”
“มึงเหม่ออะไร”
“เปล่า ผมคิดอะไรไปเรื่อยเฉยๆ “
“เช่น”
“คิดถึงพี่โย”
“ตีนกูนี่” แหนะ  หน้าตึงขึ้นมาเลย ผมขำคิกๆ ให้กับความขี้หึงของพี่มัน พี่หมอขมวดคิ้วพร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบแก้มผม
“อื้ออออ”
“อื้อไรไอ้ห่า น่ารักนะมึงเนี่ย หงุดหงิด”

 
งี้ก็ได้หรอวะ!!!ชมกันน่ารักกลางโรงอาหารแบบนี้เลยหรอ!!!
แล้วชมกันน่ารักด้วยอินเนอร์เหมือนด่าพ่อด่าแม่นี่ต้องเป็นคนแบบไหนกันวะ
 

“ไม่ต้องมาดึงแก้มผมม”
“กูดึงแก้มอื่นก็ได้”
“พี่หมอ อย่าเหี้ย” หาได้กลัวไม่ ไอ้พี่หมอหัวเราะคิกคักพร้อมกับย้ายมือมาโยกหัวผม
“หึ ไอ้แป๊ะบอกมึงไปแกล้งอะไรมัน”
“พี่เชื่อพี่แป๊ะหรอถามจริง”
“มันเล่นสมจริงอยู่นะคราวนี้” หรอวะ มีคำว่าสมจริงในพจนานุกรมของพี่แป๊ะมันด้วยเรอะ


ผมชะโงกหน้าไปดูว่าสมจริงยังไง ปรากฏเป็นภาพพี่มันกำลังเอาน้ำแดงหยอดเป็นน้ำตาอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของไอ้ปันที่พยายามจะช่วยแต่ดันแขนชนแก้วหกกระจายเต็มโต๊ะ มองแล้วก็ได้แต่คิดว่าอะไรที่ทำให้ผมมารู้จักคนปะหลาดพวกนี้ได้วะ


“นั่นสมจริงแล้วหรอ”
“เดี๋ยวมีเรียนอะไรต่อ” พี่หมอเอื้อมมือผ่านผมไปหยิบข้าวมันไก่พร้อมกับจ่ายเงินให้ก่อนจะเดินนำไปวางที่โต๊ะ เป็นอันรู้ว่าผมจะต้องนั่งกินข้าวกับพี่มันโต๊ะนี้
“เดี๋ยวเรียนเทอโม”
“กระจอก”
“หมายถึงวิชา?”
“หึ ไอ้แป๊ะ”
คนโดนด่าฮัดชิ่วหน้าสั่นไปหนึ่งดอก
“แล้วเดี๋ยวพี่ไปไหน”
“ไปคุยเรื่องโปรเจคกับอาจารย์ที่คณะ แดกเสร็จแล้วไปพร้อมกันเลยก็ได้” พี่หมอมันพูดไปกินไป ผมมองริ้วรอยความเครียดบนหน้าพี่มันด้วยความสงสาร
 


สงสารพี่มันหรอ?


 
สงสารตัวเองนี่แหล่ะ!!!


 
ขนาดพี่แม่งหล่อยังโทรมได้ขนาดนี้ ตอนตัวกูขึ้นปีสี่ทำโปรเจคบ้างนี่ไม่หน้าเหมือนหมาไร้บ้านเลยหรอวะนี่ขอพูดถึงไอ้พี่โยพี่รหัสสุดวิ้งวั้งไปด้วยออร่าผู้ดีปัจจุบันก็โทรมจนถูกลดขั้นกลายเป็นผู้เกือบดีแทน
 
 คณะวิศวะก็มีดีตรงนี้แหล่ะครับ หน้าตาเราอาจจะต่างกันตอนสอบเข้าแต่ก่อนจบทุกคนจะโทรมเหมือนกันทั้งคณะอย่างเท่าเทียม รวมไปถึงหน้าตาปีหนึ่งกับปีสี่ก็เท่าเทียมกันครับเพราะหน้าแก่และแลดูโจรกันเกินครึ่ง
 
“แต่พี่ไม่ต้องรอรับนะ”
“ทำไม”
“วันนี้ผมว่าจะติวฟลูอิดต่อที่หอสมุดกับเพื่อน แม่งง ผมโคตรเกลียดวิชาเครื่องกลเลย ทำไมเรียนโลจิสแล้วยังต้องเรียนตัวภาคเครื่องด้วยวะ ไม่แฟร์เลย”
“เกลียดไปเถอะวิชาภาคกูหนะ”
“อย่าเล่นมุกแต่อย่าเกลียดกูก็พออะไรเทือกนั้นนะพี่”
“...”
“...”
“สัด”
 

สะบัดหน้างอนไปเรียบร้อย
 

แสดงว่าพี่มันจะเล่นมุกเสี่ยวนั่นแน่นอน ดีนะห้ามทัน ไอ้พี่หมอถึงกับกรอกตาเซ็งที่โดนดัก ไอ้ห่า หน้าอย่างโจรเสือกเล่นมุกเยี่ยงสาวมัธยม บรรยากาศกินข้าวด้วยกันไม่มีหรอกครับมามองหน้ากันหวานซึ้ง ต่างคนต่างกินตบท้ายด้วยกระดกโค้กแล้วเรอออกมาให้สาวน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังตกใจเล่นๆ กินเสร็จก็คว้ากุญแจรถคว้าไหล่ผมไปวางแขนเป็นการบังคับทางอ้อมให้เดินออกมาโรงอาหาร ไม่เปิดช่องให้ผมได้ล่ำได้ลาเพื่อนและพี่แป๊ะผู้น้ำตาไหลเป็นเลือดเรียกร้องความสนใจจากน้องๆ ปีหนึ่งอยู่


 
“แล้วเดี๋ยวติวเสร็จกี่โมง”
“น่าจะดึกเลยอ่ะ เดี๋ยวซ้อนท้ายจักรยานไอ้ปันกลับ”
“อู้”
“หือ?”
“ถ้ากูเอาจมูกไปซุกคอมึงตอนนี้...”
“สัดพี่” รีบยกมือป้องกันคอตัวเองทันทีทันใด โว้ย อยู่ๆ จะมาซูกคอชาวบ้านชาวช่องกันกลางโรงอาหารแบบนี้เลยหรอวะ พี่หมอถอนหายใจทำหน้าเซ็งแล้วเอื้อมมือไปเขี่ยผมตรงท้ายทอยของผม อารมณ์ไหนของพี่มึงเนี่ย
“มึงตัดขนแล้วกูเหมือนได้แฟนเป็นเด็กมัธยมเลย”
“พี่มึงหลอกด่าผมเป็นแมวเปอร์เซีย”
“ควายก็มีขนนะ”
“มีหรอวะ ตรงไหนอ่ะ” เห้ย มันน่าเปิดมือถือมาเสิร์ชถ้าไม่ติดว่าผมเงยมาเจอตาของไอ้พี่หมอที่จ้องมาในตาของผมนิ่ง
“...”
“อะ อะ อะไรอ่ะ”
“...”
“...”
“...”
“...”
“...หาง”
“ห๊ะ”
“ควายไง กูนึกออกแล้วว่าควายมีขนที่หาง”
 

สัด...
กูก็คิดว่าโมเมนต์โรแมนติก
 
ผมเมินขนหางควายออกไปขึ้นรถที่ไอ้พี่หมอได้ทำการกดปุ่มปิ๊ดๆ เปิดล็อคระยะไกลไว้ให้ก่อนแล้ว ถึงพี่มันจะโปรเจคหนักหนาแค่ไหน พี่มันก็ยังคงชอบขับรถรับส่งผมแม้จะเป็นระยะทางสั้นๆ จากหอไปมหาลัยหรือจากโรงอาหารไปอาคารเรียน เราไม่ค่อยมีโมเมนต์สวีทหวานเหมือนคู่รักปกติแต่ความใส่ใจของพี่มันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าการที่เราสวีทกันไปได้เยอะ
 


“พี่คุยโปรเจคก็กลับไปนอนเลยนะ”
“อือ ว่าอยู่ จะกลับเมื่อไหร่ก็โทรมาแล้วกัน”
“เดี๋ยวซ้อนไอ้ปันกลับ”
“จะกลับมาเมื่อไหร่ก็โทรมาแล้วกัน”
“...”
“เข้าใจไหมว่าให้โทร ไม่ใช่มานั่งจ้องหน้า เดี๋ยวกูงับปากขาดเลยไอ้ลูกหมา”
“ไรวะ ก็อยากให้พี่นอนเยอะๆ “
“ยังมีเวลานอนอีกเยอะ”
“...”
“แต่เวลาที่จะได้อยู่กับมึงในรั้วมหาลัย มันจะไม่เหลือแล้ว”
 

 
สัดหมา พี่แม่งชกใต้เข็มขัด
ผมรีบสูดลมเข้าแก้มกลั้นเขิน
 


“ครับ”
“ครับไร”
“ครับ เดี๋ยวโทรไป” พี่มันถลึงตาเล็กน้อยก่อนจะวางมือใหญ่ๆ ของพี่มันลงบนหัวผมพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อย่าเยอะไอ้อู้”
“เยอะไร”
“อย่าน่ารักเยอะ กูยังไม่ทันจบก็หวงมึงแล้วเนี่ย”
 




พี่หมอแม่ง
รู้ว่าแก้มผมแม่งจะระเบิดตัวเองตายตั้งแต่ประโยคก่อนหน้านี้ก็ยังจะมาสุมไฟจนผมจะระเบิดตัวเองตายจริงๆ ผมเฉสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแม้มือจะถูกไอ้พี่หมอคว้าไปจับๆ บีบๆ เหมือนเป็นมือของเล่นไอ้ห่า เขินโว้ย โดนผู้ชายด้วยกันชมน่ารักปกติหลังแหวนไปแล้ว มีที่ไหนมาเสียอาการแก้มแดงแบบนี้วะ ไอ้อู้!!!!
 


ก๊อกๆ


 
“ลดกระจกหน่อยคร้าบบบบ มึงติดฟิล์มดำอ่ะ กูอยากรู้ว่าพวกมึงสะบั้มดุ้งกันบนรถรึเปล่า กูลุ้นนนนนนนน” ตัวขัดจังหวะและทำลายบรรยากาศเหรียญทองระดับทีมชาติ ไอ้พี่แป๊ะแปะหน้าตัวเองเข้ากับกระจกพร้อมกับถลึงตาตี่ของพี่มันประหนึ่งมันช่วยให้มองเห็นทะลุกระจก เพลียจิต พี่หมอถอนหายใจยาวเกือบเท่าระยะสันหลังผมแล้วลดกระจกลง
“แป๊ะ”
“คร้าบหมอ”
“ไปยืนหน้ารถให้หน่อย”
“ทำไมวะ”
“จะขับชนมึงให้ตาย รำคาญ”

เป็นไงหล่ะ พ่อมาของจริง
ไอ้พี่แป๊ะถึงกับยกมือไหว้แล้วเดินหนีไปเยี่ยงเด็กขายพวงมาลัยที่คนขับไม่ซื้อ สงสารเขานะครับ ผมหันมาหัวเราะใส่ไอ้พี่หมอ


“โหดจังวะ”
“โหดให้หมามันดู”
“หมาไหนอ่ะ”
“หมาข้างกูเนี่ย” เสียงดุมาพร้อมมือที่แปะลงมาขยี้หัวผมจนฟู
“ไปส่งได้ยังเนี่ย เพื่อนรอแล้ววว”
“เพื่อนหรือผัว ให้มันรอหน่อยแล้วมันทำไม”
“ผัว”
“เนี่ยอู้ มึงเนี่ย ชอบหาเรื่องใส่ตัว” ผมยกยิ้มมุมปากให้กับอาการหึงอ่อนๆ ของพี่มัน
 


คนขี้หึงตอแยผมต่ออยู่สองสามวิถึงจะค่อยยอมออกรถ ระยะทางจากโรงอาหารมาอาคารเรียนไม่ถึงห้านาทีแต่ไอ้พี่หมอก็สามารถขับด้วยความเร็วยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงและขับอ้อมไปมาเปลี่ยนจากห้านาทีเป็นครึ่งชั่วโมงได้ ยอมใจพี่แม่งจริงๆ กว่าจะขึ้นมาถึงห้องติวเรียกได้ว่าช้าขนาดที่ทันทีที่เปิดประตูก็ได้รับสายตาล้อเลียนมาจากสายตานับสิบคู่พร้อมกับโดนแซวจนแทบมุดโต๊ะ
 


การติวผ่านไปได้ด้วยดี
 
 
... ได้ดีแน่ๆ กูวิชานี้
 
 


“สัดห่า ไม่รู้เรื่องเลยอีเหี้ย”
“ใจเย็นมึงเติ้ล”
“ไม่เย็นแล้วสัดดดดดดด” ไอ้เติ้ลผู้เสียสติเป็นรายแรกถึงกับเอาหัวโขกโต๊ะปั้งๆ
“มึงใจเย็นเติ้ล เดี๋ยวกูดรอปเป็นเพื่อน”
“เดี๋ยวไอ้อู้ เรามาติวให้ผ่านไม่ใช่ให้ดรอปโว้ย”
 


ฮือออออออออออออ
ไม่ไหวแล้ววววว จะตายแล้ววว
 


“พูดถึงติว เพื่อนกูเพิ่งเล่าเรื่องหลอนๆ ให้กูฟังมา” ไอ้พีที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น เรื่องเรียนนี่นอนนิ่งเป็นปลาตายพอจะเล่นมุกนี่หางกระดิกขึ้นมาเลยนะมึ้ง
“ยังไงวะ”
“คืองี้เพื่อนกูอยู่อีกมหาลัย ไปนั่งติวแบบพวกเราที่ห้องสมุด”
“อาฮะ”
“แล้วแม่งเจอ เจอ.. เจอสิบสาม!!!”
“เจอสิบสามคือเหี้ยอะไรวะ นักบอลหรอ”
“ไอ้สัด มึงเขียนลงบนกระดาษแล้วกลับด้านสิวะไอ้เติ้ล” ไอ้ปันขมวดคิ้วรีบหยิบปากกาเขียนเลขสิบสาม ระหว่างที่แทนค่าสูตรด้วยตัวเองเสือกทำเหมือนปากกาหนักสิบโลกว่าจะได้เลขสักหนึ่งตัว
 
พอเขียนเลขสิบสามลงบนกระดาษแล้วกลับด้านอ่าน ไอ้ปันก็ตาโตปากสั่นก่อนจะเงยหน้ามองไอ้พี
 
“นี่มัน!!!”
“มันคืออะไรวะไอ้ปัน”
“คือ!!!”
“...”
“คือ!!!”
“ไอ้เหี้ยให้ไว ตื่นเต้นเป็นหนังอินเดียเลยนะมึง” บังเติ้ลถึงกับรอไม่ได้ต้องดักไอ้ตลกฝึกหัดอย่างไอ้ปัน ไอ้ปันที่ถือกระดาษเขียนเลขสิบสามมือสั่นดิ๊กๆ เงยหน้ามาตาตื่น
 
“สิบสามคือไอ้พีหรอ!!!”
“...”
“...”
“ก็เนี่ย” มันหันกระดาษเลขสิบสามมาให้ดูซึ่งก็กลายเป็นคำว่าพีจริงครับ

... แต่มึงจะหลอนกับไอ้เหี้ยพีทำไมวะปันเพื่อน


“ไอ้สัด มึงเติมจุดเข้าไปตรงเลขสาม”
“อะไรอ่ะมึง ตูดชินจังหรอ”
 
สัดเอ๊ย แล้วห้องสมุดจะมีตูดชินจังไว้ทำแมวอะไรวะ กูงงใจ
ไอ้พีถึงกับไมเกรนขึ้นแล้วตวัดหัวให้พ.พานแล้วผันกลับไปให้มันอ่านอีกรอบ
พอกลับด้านเลขแล้วมองใหม่ไอ้ปันกับไอ้เติ้ลถึงจะพอโหลดข้อมูลได้ถูก มันถลึงตาโตแล้วยกมือขึ้นพนม
 
“มึง กูหลอนขึ้นมาเลย”
“ไอ้พีมันยังไม่ทันเล่าเลย”
“แค่เห็นเลขสิบสามกูก็กลัวแล้วป้ะ”
“มึงเพิ่งเห็นเป็นตูดชินจังนะ” ไอ้ปันพะงาบหาข้อแก้ตัวก่อนจะถอดใจไปกระตุกเสื้อไอ้เติ้ลแทน
“อู้ มึงอย่าสาระแนมาก คนรู้มากมักไม่ตายดีนะไอ้สัด” อ้าวไอ้บังเติ้ล 
“แม่ง ทุกมหาลัยมีสตอรี่กันหมด ทำไมม.เราไม่มีบ้างวะ”
“สัดอู้ เรื่องผีหรือของดีประจำตำบล ไม่ต้องมีสักม.ก็ได้” ไอ้เติ้ลรีบแย้ง ดูทรงแล้วรู้เลยครับว่ากลัวผีขึ้นสมอง ส่วนผมหนะหรอครับ คนแมนๆ อย่างผมไม่มีสะทกสะท้าน
 
.... เพราะชิงเปิดเพลงอัดหูฟังตัวเองดังๆ ตั้งแต่ไอ้พีเกลิ่นว่าจะพูดเรื่องผี
 
ไม่ลับลู้!!!
(วิบัติเพื่อเสียง)
 
 
“กูก็ล้อเล่นให้พวกมึงตื่นเฉยๆ ตื่นแล้วก็ติวต่อ” ไอ้พีส่ายหัวปลงแล้วตบๆ หนังสือเรียกวิญญาณของพวกผมกลับมาจากเรื่องสิบสาม
“ไรว้า”

ถึงจะเซ็งแต่พวกเราก็เริ่มติวกันต่อ ติวไปสักผักผมก็เริ่มคิดแล้วว่าต่อให้เป็นผีก็ยังไม่อยากหลอกพวกผมเลย เพราะติวห่าอะไรกันเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่อง ขนาดไอ้พวกที่เรียนมาโดยตรงอย่างพวกผมยังอยากหนีเลยนับอะไรกับผีที่ไม่ได้เรียนมา เอ๊ะ หรือผีเป็นรุ่นพี่ งั้นไม่รู้แล้วครับ ขอโทษครับพี่ ผมชื่อเติ้ลนะครับไม่ใช่อู้ จะหลอกหลอกมันนะครับพี่ 

 ติวเสร็จก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว พวกผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเตรียมเดินกลับห้อง ระหว่างนั้นผมก็โทรเรียกพี่หมอมารับ พวกไอ้เติ้ลเลยเดินไปดูดบุหรี่รอแถวๆ ข้างหอสมุด
ไม่ถึงห้านาทีรถพี่หมอก็มาจอดเทียบ ผมเลยจะเดินไปลาพวกมัน แต่ก่อนจะได้เดินไปหา พวกมันก็วิ่งหน้าตื่นกันออกมาจากหลังหอสมุดเสียก่อน

“อะไร วิ่งอะไรวะพวกมึง”
“มึง แย่แล้วไอ้สัด แย่แล้ว”
“อะไรแย่” พี่หมอขมวดคิ้วถามมาจากรถ สักพักพี่ภูมิก็โผล่หัวมาจากฝั่งที่นั่งด้านหลัง
“พวกผมทำของหาย”
“อะไรวะ”
“ไอ้ปัน!!!”

 
ห๊ะ!!!!
 
กูควรตกใจอะไรก่อนวะเนี่ย ไอ้ปันหายหรือพวกมึงเรียกไอ้ปันเป็นของ เวร!!!!
 
 
“ได้ไงวะ” ผมรีบวิ่งตามหลังไอ้เติ้ลไป แอบได้ยินเสียงปิดประตูรถดังตามมาจากด้านหลัง พอหันหลังกลับไปดูก็เห็นไอ้พี่หมอและพี่ภูมิขมวดคิ้ววิ่งตามผมมาติดๆ
“หายไปได้ยังไง” พี่ภูมิตะโกนถามไอ้เติ้ล
“อ้าวพี่ภูมิ หวัดดีพี่” ไอ้เติ้ลยกมือไหว้ “ส่วนไอ้ปันผมหันหลังไปดูดบุหรี่แปปเดียว หันกลับมามันก็หายไปแล้ว” ไอ้เติ้ลตอบด้วยเสียงเครียด คิ้วมันขมวดแน่น
“คนทั้งคนมันจะหายไปได้ยังไง” พี่ภูมิเปิดแฟลชมือถือพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อไอ้ปัน
“เชี่ย ทำไงดีวะ มันไม่รับโทรศัพท์ด้วย” ไอ้พีสบถคำหยาบหน้าเครียด 
“สัดเอ๊ย ไอ้ปันโว้ยยยยยยยยยย”
“สัดปันนนนน กลับบ้านนนนน แม่ให้อภัยแล้วไอ้เหี้ยยยยยยย”
“ไอ้ปันนนนนนนน”
 
แล้วผมไอ้เติ้ลไอ้พีก็ทำการแหกปากโวยวายเรียกชื่อไอ้ปันลั่น ส่วนพี่ภูมิกับพี่หมอก็ทำหน้าที่เปิดไฟหา สักพักหนึ่งพี่หมอก็ชะงักตัวแล้วหันมาชู่ปากใส่พวกผม
 
“พวกมึงเงียบ”
“....”
“ด้...”
“เห้ย เสียง...”
“ชู่!!!” พี่หมอชู่ปากอีกรอบ ไอ้เติ้ลถึงกับหุบปากฉับทันที
“ช่วย... ช่วยด้วย”
“...”
“ซ่วยด้วย”
“...”
“ช่วยกูด้วยไอ้เติ้ลลลลลลลล”
“เชี่ย เสียงไอ้ปัน!!!”
 
พวกผมหน้าตื่นรีบวิ่งตามเสียงของมันเพื่อไปพบกับ ไอ้ปันที่ยืนอยู่หลังหอสมุด ขาทั้งสองข้างของมันจมอยู่ในโคลนที่เปียกหนาเพราะฝนตก มันร้องไห้หน้าแดงเบะปากเหมือนเด็ก ส่วนพวกผมยืนช็อคด้วยความ
 
 
ความอะไรดีวะ
 

ไอ้สัด 

 
เอาสิบนาทีที่เครียดของกูคืนมา!!!!
 
“พวกมึงงง กูกลัวว ช่วยกูด้วยยยยย”
“...”
“...”
“แงงง หยุดทำไมอ่ะ ช่วยกูด้วยย กูโดนโคลนดูดดดดด เดี๋ยวกูไปโผล่อีกโลกเหมือนในหนังทำไงงงงง”
 
ไอ้เติ้ลถึงกับคลายหน้าเครียดแล้วตบหลังไอ้พีปุๆ
 
“ป่ะ กลับกันเถอะมึง ป่ะพี่หมอพี่ภูมิพี่ กลับๆ “
“แงงงงงงง อย่าไปปปปป อย่าทิ้งกู” ไอ้ปันงอแงเสียงดังลั่นทุ่ง
 
สุดท้ายพี่ภูมิที่รำคาญเสียงร้องและเห็นท่าทางไม่มีทางช่วยของพวกเราก็ยอมเสียสละรองเท้าไนกี้ตัวเองเดินย่ำโคลนลงไปช่วยไอ้ปัน คือพี่แม่งโคตรหล่อ ส่วรเพื่อนที่แท้จริงอย่างพวกผมไม่มีใครยอมเสียสละสักคน แม้ขนาดไอ้เติ้ลที่ใส่รองเท้าแตะมันก็ทำเนียนไม่รับรู้เดินไปคุยกับต้นไม้หนีความจริง
 
ผมมองไอ้ปันที่ตะกายเกาะตัวพี่ภูมิเป็นลูกลิง นับเป็นบุญของมันที่พี่ภูมิมาด้วยไม่งั้นคงจะต้องยืนติดโคลนไปยันเช้า
 
“เพื่อนมึงนี่ใช้เพื่อนกูคุ้มจริงๆ นะ” มือปริศนาคว้าเอวผมเข้าไปกอดพร้อมเสียงกระซิบลงมาข้างหู
“เขาเรียกรุ่นพี่ช่วยรุ่นน้องเหอะ”
“ฟังแล้วอยากช่วยรุ่นน้องขึ้นมาเลย”
 
 คำว่า ‘ ช่วย‘ ที่ว่ามันคงดูไม่มีอะไรถ้าไอ้มือปริศนาไม่เลื่อนลงไปบีบสะโพกผม
 ไอ้รุ่นพี่เวร แบบนี้มันเรียกลวนลามแล้วโว้ย
 
“อย่าเหี้ยพี่หมอ”
“ยากครับน้อง” ไม่พูดเปล่าเอาจมูกปักลงมาด้วย ฮึ่ย น่ารำคาญโว้ยยย
 
สุดท้ายก็จบการติวหนังสือไว้ที่การให้ไอ้เติ้ลต้องสละจักรยานให้ภูมิปั่นกลับหอโดยมีไอ้ปันกอดเอวร้องไห้ซ้อนไป อันเนื่องมาจากพี่ภูมิขาเลอะโคลนพี่หมอเลยไม่อนุญาตให้ขึ้นรถกลับแต่ไม่ได้หมายความว่าไอ้เติ้ลจะได้ขึ้นรถกลับมาด้วยนะครับเพราะพี่หมอพี่กฎห้ามคนตลกและโง่ขึ้นรถเลยต้องหน้าหนูไปซ้อนจักรยานไอ้พีกลับหอแทน
 
รุ่งเช้าต่อมาตำนานโคลนดูดแห่งมหาลัยเราก็ถูกล่ำลือกันไปไกลจนเกือบเป็นเรื่องหลอนประจำมหาลัยโดยต้นเรื่องมาจากนิสิตคณะวิศวะว่ามีนิสิตชายลงไปเล่นโคลนแล้วตายวิญญาณไม่ไปไหนมาคอยเรียกร้องช่วยด้วยอยู่ทุกค่ำคืน ฟังดูสิบสาม ดูหลอน ดูสยองฝัน แต่คือถ้าฉุกคิดกันนิดหนึ่งนะครับว่านิสิตมันลงไปเล่นโคลนทำแมวไรวะ เป็นนิสิตหรือควาย งง ใครมันเป็นคนแต่งเรื่องวะ พี่แป๊ะหรือไอ้เติ้ล
 
แต่นั่นแหละครับ บอกเลยมหาลัยนี้
 
 
พวกผมอ่ะเป็นตำนานนะ
 


------


แง้ คิดถึงนะคะ
 
 
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: jazumine ที่ 13-04-2019 22:15:10
 :L1: :L1: คิดถึงเด็กอู้มากเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 13-04-2019 23:42:17
มุ้งมิ้งแบบเบาๆ  :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 13-04-2019 23:44:31
โอ้ยยยแต่ละอย่าง 5555555555  :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 14-04-2019 07:58:47
 :hao7: อู้กับเพื่อน ๆ ก็ยังฮาและเรียนเหมือนเดิม



ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: JanTi ที่ 15-04-2019 09:28:58
สงสารน้องปัน :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-04-2019 10:45:43
ปันกลายเป็นตำนานผีไปแล้ว ตลก !!  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 15-04-2019 12:26:09
คิดถึงๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 15-04-2019 12:30:47
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-04-2019 14:10:08
คิดถึงตำนาน
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: badsimaro ที่ 15-04-2019 19:54:25
คิดถึงเหมือนกันนนค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Mookku_ps ที่ 15-04-2019 21:58:33
โอ้ย ตลกก็ตลกสงสารปันก็สงสาร :laugh:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 16-04-2019 21:30:04
ชอบพี่โยกับหนูเล็ก  :impress2:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 17-04-2019 07:28:44
อยากอ่านสเปกหนูเล็กมั่ง  :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 18-04-2019 07:18:36
เป็นเรื่องเป็นราว เป็นตำนานเฉย 555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 20-04-2019 15:56:07
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากๆเลยค่ะ
อ่านแล้วติดเลย :mew1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 29-04-2019 20:00:13
อยากให้มีเรื่องของปันจังเลย ความเอ๋อของน้อง คู่กับพี่ปันสุดหล่อคงจะสนุกน่าดู
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 02-05-2019 21:29:47
คิดถึงงงงงงจังเลยพี่หมอน้องอู้ ยังคงรักกันมุ้งมิ้ง(?)เหมือนเดิม คิดถึงนักเขียนด้วยนะคะ เยิฟฟฟฟฟฟฟ อยากได้ตอนพิเศษให้หายคิดถึงอีกจังเลยค่ะ ฮิๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 05-05-2019 14:05:10
ขำทั้งเรื่องเลย พี่หมอ หื่นฝังมุกมาก
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 22-05-2019 12:50:31
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ  :m20: :m20: :pig4:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: MinQK ที่ 11-07-2019 23:26:25
เขินตอนให้เสื้อที่สุดดดกกดดสกกสวหกาทเาะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: แมวน้อยชอบอ่าน ที่ 12-07-2019 15:57:19
เรื่องนี้อ่านกี่ครั้งก็ตลก คนเขียนเขียนเก่งจัง ขอบคุณมากนะคะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 26-07-2019 15:22:31
นี่ห่างหายจากการอ่านนิยายมานานพอมควร แล้วพอกลับมาอ่านเลยลองอ่านเรื่อนี้เป็นเรื่องแรก ปรากฏว่า สนุกมาก ขำมาก รักเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: toomild ที่ 19-08-2019 13:59:18
กลับมาอ่านกี่รอบก็ขำมันทุกรอบเลย คณะตลกนี่มันตลกจริงๆค่ะ555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 22-09-2019 12:53:00
 แงงงงงง คิดถึงงงงง ปันอยู่ๆกลายเป็นตำนานผี!55555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษ โคลนดูด [13/04/19] p.31 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songsa1234 ที่ 16-10-2019 12:47:35
เป็นฟิคที่ทำให้อารมณ์ดีมากๆ
อ่านเพลินเลย
ตัวละครทุกตัวมีคาเรคเตอร์ที่ไม่เหมือนใคร
สนุกมากๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Oiimaps ที่ 17-11-2019 20:35:29
ก๊อกก๊อกพิเศษ : สิบปี(กว่า)ผ่านไป


การเวลาเป็นสิ่งที่น่ากลัว
เพราะมันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนบางครั้งเรายังไม่ทันสังเกต


ผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่มองไปที่พี่หมอที่กำลังผูกเนกไทด์อยู่แถวหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากพี่หมอที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขี่ไอ้ถึกทึนมอไซต์ใกล้ตายในวันนั้นสู่พี่หมอที่ต้องแต่งตัวมาดนักธุรกิจในวันนี้

แปลกตาแต่จะบอกว่าไม่ชินก็ไม่เชิงเพราะก็เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว จะว่าไปก็น่าจะตั้งแต่จบจากมหาลัยแล้วที่พี่หมอเปลี่ยนลุค ผมที่มักจะปล่อยยุ่งถูกเซทขึ้นเป็นทรงเรียบร้อยขับใบหน้ากวนตีนให้ดูจริงจังขึ้น

พี่หมอในวัยสามสิบห้าดูเป็นผู้ใหญ่มากจริงๆ
ระหว่างที่ผมที่ห่างกับพี่มันสองปีกลับไม่ได้ดูโตขึ้นสักเท่าไหร่เลย...

“เมาขี้ตาหรอหมา” พี่หมอหันหน้ามาหาผม ร่างหมีควายนั่นเดินตรงเข้ามาพร้อมกับทิ่มจมูกลงปักแก้มผม
“อื้อ” ผมเอียงแก้มให้แล้วถูแก้มกับตอหนวดบนคางพี่หมอ
“อะไรของมึง ตื่นมาก็อ้อน” พูดเหมือนไม่ชอบแต่จมูกก็ไม่หยุดซุกเลย
“วันนี้กลับดึกไหมอ่ะ”
“ถามทำไม”
“ดึกทุกวันเลยนะเดี๋ยวนี้”
“พูดเพราะเหงาหรือจะหาเรื่องว่ากูซุกเด็กจะได้ตอบถูก” พูดติดหัวเราะแล้วก็งับแก้มผมเบาๆ คบจนอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีพี่หมอก็ยังตรงแล้วก็กวนตีนกับผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง
... ผมเองก็ยังหวงไร้สาระเหมือนเดิม
“อย่ากวนตีน”
“ใส่แหวนไปทุกที่ เขารู้กันหมดทั้งบริษัทแล้วว่าเมียดุ” พี่หมอยกมือขึ้นโชว์ นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเกลี้ยงสวมอยู่ วงเดียวกับที่ผมให้เมื่อตอนหลังเรียนจบ ส่วนวงที่พี่หมอให้ผมเอาเก็บใส่กล่องไว้ตั้งแต่รู้ราคาแล้วไปให้พี่มันซื้อวงถูกกว่ามาแทนเผื่อทำหาย
“ไม่ได้เหงา ไม่ได้หาเรื่อง แค่ถาม... งานเยอะหรอ”
“เศรษฐกิจไทยตอนนี้มันเสี่ยงหลายปัจจัย กูต้องประชุมกับหลายแผนก กูว่ากูหนักแล้ว พี่วิศหนักกว่านี้อีก รายนั้นแทบนอนที่บริษัท” ใบหน้าพี่หมอดูเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องงาน
“อ่า...”
“แล้วที่ร้านมึงเป็นไง” พี่หมอย้อนกลับมาถามผม

ผมเปิดคาเฟ่อยู่แถวใต้คอนโด หุ้นทำกับพี่หมอนั่นแหละ แต่พี่หมอไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก มีบ้างว่างๆ ที่แวะมาซื้อกาแฟไปฝากคนในออฟฟิตแต่ก็น้อยครั้งมากจนแทบจะนับได้ ผมเคยถามว่าแล้วจะลงทุนทำทำไม พี่มันก็ตอบสั้นๆ แค่อยากให้ผมทำอะไรที่มันไม่เครียดหลังจากที่เห็นสภาพผมเครียดหัวฟูนั่งร้องไห้เรื่องเพื่อนที่ทำงานสมัยยังทำงานในบริษัท แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าจำนวนเงินมันมากมายอะไร

เห้อ... เจ็ดหลักมันไม่น้อยยังไงวะ
โคตรสามีแห่งชาติ
ไม่ติดว่าชาติที่ว่าคือชาติชั่ว เพราะพี่หมอแม่งเก็บกำไรจากผมด้วยอย่างอื่น
ถึงแม้ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้เก็บกำไรเท่าไหร่เพราะพี่หมอกลับบ้านมาก็เหนื่อยจนสลบตลอด

นั่นแหละประเด็นที่ผมยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด!!!!!

“ก็ดี ลูกค้าเยอะเลย ไอ้คุณมันให้พี่ปลัดลงไอจีโปรโมท คาเฟ่คนล้นร้านเลย”
“ไอ้ดารานั่นอ่ะนะ”
“อื้อ”
“แฟนมันเหมือนลิง” พี่หมอพูดพรางยืดตัวขึ้นยืน
“ว่าไอ้คุณทำไม”
“หึ”
“แล้วตกลงวันนี้...”
“คงดึก”
“อ่า...”
“นอนเลยไม่ต้องรอ น่าจะเกินตีสอง” พูดจบก็หันไปติดกระดุมข้อมือหานาฬิกาใส่ ผมยู่หน้า ไม่อยากทำตัวเหมือนภรรยาที่สามีไม่มีเวลาให้เลยแต่พี่หมอแม่งไม่มีเวลาให้ผมจริงๆ ไอ้จะงอแงเหมือนสมัยก่อนก็ไม่กล้าทำเพราะเห็นว่าพี่มันก็เหนื่อย
ผมถอนหายใจยาวเหยียด ก้าวขาลงจากเตียงเตรียมไปชงกาแฟรอให้พี่มันดื่มก่อนไปทำงาน ไม่ลืมหยิบพวกแซนด์วิชแฮมที่ทำไว้เมื่อคืนก่อนนอนเผื่อพี่มันเอาติดไปกินที่ออฟฟิต รออยู่สักพักพี่หมอในลุคพร้อมทำงานก็เดินออกมาจากห้องนอน แขนล่ำคว้าหมับเข้าที่เอวผมพร้อมกับกดจูบลงบนหน้าผาก
“มึงอ้วนขึ้นนะเนี่ยอู้” พี่มันบีบพุงนิ่มผมสองสามที
“ยุ่งว่ะ”
“เต็มไม้เต็มมือดีจัง”
“ไปทำงานไป”
“รักมึงนะ”
จบท้ายด้วยจุ๊บเบาๆ บนปาก ไม่ใช่จูบลึกซึ้งเพราะกลัวเลยเถิด
แต่ให้ตายเถอะแม่ง พอได้จุ๊บได้สัมผัสลมหายใจกันในระยะประชิดแบบนี้แล้วก็


...อยากให้เลยเถิดฉิบหายเลย



.
.
.


“อะไรเอ่ยแดกกาแฟเหมือนแดกเหล้าาา”
“อะไรวะๆ ”
“มึงทายมาซิไอ้ปัน”
“ชะมดหรอ”
“ไปถึงชะมดได้ไงก่อน...”
“ก็กาแฟขี้ชะมด”
“เชี่ย พัฒนาว่ะ แม่งมีการคิดแบบใช้ตรรกะ แต่ผิดไอ้ควาย ชะมดหน้ามึงสิ”
“อ้าว เฉลยหน่อยๆ “
“ไอ้อู้ไงโว้ยยยยย”   
 
ผมพ่นลมหายใจแสนเหนื่อยกับเดอะแก็งที่ผ่านไปกี่ปีความกวนตีนไม่เคยจะลดลง รวมถึงไอ้ปันที่ยังคงเอ๋อและตกเป็นเป็นจำเลยสังคมอยู่เสมอ
“กูไม่ได้แดกกาแฟ นี่นมปั่น”
“ไอ้สัด กระดกเอาๆ เป็นเหี้ยไร เครียดไร ร้านมึงขาดทุนหรอ” ไอ้เติ้ลตบป้าปเข้าบนหัวผม จากเพื่อนเล่นมุกกาก ปัจจุบันก็ผันตัวเป็นคุณพ่อลูกสอง ทำธุรกิจส่งออกอาหารทะเลอยู่ที่ชลบุรี แต่ความกวนตีนและมุกแป้งเท่าเดิม อาจจะมากกว่าเดิม สงสารเมียมันในทุกวัน
“ไม่ขาดโว้ย มึงเห็นคิวหน้าร้านกูไหม”
“อ้าว นั่นคิวร้านมึงหรอ กูคิดว่าแถวรอวินมอไซต์” ไอ้พีหยิบเฟรนช์ฟรายด์เข้าปากเคี้ยวหงับๆ มือก็พิมพ์นู่นพี่พิมพ์นี่ในคอมไปด้วย ไอ้พีทำงานเป็นฟรีแลนซ์เกี่ยวกับทำเพลงโฆษณาแหวกที่เรียนมาไปเกือบสุด งงมากว่าไปมีสกิลมาได้ยังไงแต่เห็นมันแฮปปี้ดี มีบ้างที่จะบ่นลูกค้าผ่านในเฟซแต่ก็ยึดอาชีพนี้มาหลายปีแล้วก็คงเป็นทางของมัน สถานะเพิ่งเลิกกับแฟนแชร์เพลงเศร้าเต็มเฟซ
“เออ แต่ยาวจริง”
“คิวหรอ? ”
“จู๋กูมั้ง ชงห่าไรมึงเนี่ยไอ้ปัน” ปัน แซ่เจียง ยังคงเอ๋อเหมือนเดิม ปัจจุบันกลับไปช่วยครอบครัวขายทองที่เยาวราช ความรักไม่รู้มันเหมือนกันแต่เห็นสนิทกับพี่ภูมิดูไปเที่ยวด้วยกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น เคยถามพี่หมอ พี่หมอก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันเพราะพี่ภูมิไม่ได้บอกอะไร ส่วนจะถามเอาความจริงจากไอ้ปันมันก็ดูเหมือนไม่รู้อะไรเผื่อคนทั้งโลกไปแล้ว ก็เลยปล่อยให้มันงงๆ แบบนั้นต่อไปแหละครับ
“ว่าแต่มึงคงไม่ได้ชวนพวกกูมากินกาแฟเพราะแค่ร้านมึงอยู่ๆ ก็คนเยอะใช่ไหม” ไอ้พีพูดขึ้นมาพร้อมกับพับจอคอมลง ผมถอนหายใจยาวเหยียด
“เห้อ”
“แหนะ มีถอนหายใจแบบโฟร์มด”
“พวกมึง”
“...”
“คือ”
“...”
“ไม่มีอะไร”
“กับตีนกูนี่ไอ้สัด” ไอ้เติ้ลเตะป้าปเข้าให้จนเก้าอี้แทบล้มตามฉบับอันดับหนึ่งแห่งวงการขี้เสือก
“กูล้อเล่น คือแบบมึงพี่หมองานหนักมากเลยช่วงนี้ กลับบ้านดึกตลอดแล้วกลับมาก็นอนกรนเลย”
“แล้วไงพี่มันกรนดังหรอ”
“ก็ด้วย” อย่าเรียกกรน เรียกรถบรรทุกตกหลุมเถอะ กรนไม่เกรงใจใครเลย
“...”
“คือ...”
“...”
“พี่แม่งไม่ยอมยุบยิบกูเลยอ่ะ จะเดือนแล้วนะ” ผมอ้อมแอ้มพูดด้วยเสียงเขินอาย พอเงยหน้ามาก็เจอหน้างงของไอ้ปัน
“ยุบยิบ? พี่หมอไม่ยอมอะไร มึงคันหลังยุบยิบแล้วพี่หมอไม่ยอมเกาหลังให้หรอ”
“...”
“ไอ้ควายปันเอ๊ย แต่ก็ใกล้เคียงนะคันแหละแต่ไม่ใช่หลัง” ไอ้เวรเติ้ล ผมปาทิชชู่ใส่แม่ง ข้อหาพูดจาลามก
“นั่นแหละ เออ แค่นั้นแหละ ที่เหลือไม่มีไรแล้ว แค่อยากเจอพวกมึง ไม่เจอหน้าตั้งหลายเดือน” ผมรีบพูดจนลิ้นแทบจะพันกัน
“กูมีลูกแล้วนะอู้ มาคิดถึงอะไร คนบว้า”
“น้องพร้อมที่มีแฟนแล้วอ่ะนะ” ผมจี้จุดไอ้คนหวงลูกสาว
“เชี่ย มึงห้ามพูด กูจะร้องไห้ นี่นะหนูพร้อมในชุดเจ้าหญิงน่ารักมาก ไม่น่าต้องมาถ่ายคู่กับเด็กเวรนั่นเลย!!!”
“เด็กเวรนั่นลูกรุ่นพี่นะมึง”
“ลูกไอ้พี่แป๊ะก็เถอะ มายุ่งกับหนูพร้อมกูก็กลายเป็นเด็กเวรทั้งนั้น!!!”

ครับ เรื่องโจ๊กประจำวง ลูกสาวไอ้เติ้ลเป็นกิ๊กกับลูกชายพี่แป๊ะครับ ขำกันน้ำตาไหลยกกลุ่มยกเว้นไอ้คุณพ่อขี้หวงลูกสาว ไม่พอครับไม่พอ ลูกไอ้เติ้ลชื่อน้องพร้อม ลูกไอ้พี่แป๊ะชื่อว่านักรบครับ พอชื่อมาอยู่คู่กันเลยกลายเป็น พร้อมรบ ไอ้พ่อหวงลูกสาวสติแตกอัพสเตตัสลั่นเฟซว่าไม่ให้รบเด็ดขาด!!!! ได้รับสเตตัสสแปมเลขห้าจากฝั่งพี่แป๊ะไปรัวๆ และยังไม่ลืมทิ้งกับระเบิดไว้อีกว่าถ้าไม่พร้อมรบจะเป็นรบพลุก็ได้นะ

และใช่ครับ
พลุคือชื่อลูกชายคนเล็กไอ้เติ้ล เฟซแตกไปเลยวันนั้น
เออ คิดแล้วก็ตลกดี คู่หูตลกในวันนั้นสู่สงครามคุณพ่อในวันนี้

“ตลกว่ะ”
“ไม่ตลกไอ้ห่า กลับมาที่เรื่องมึงเลย ไม่ต้องมายุ่งกับน้องพร้อมน้องพลุลูกกู”
“วู้ หวงลูกจริง”
“เออ จะว่าไปมึงกับเมียเคยมีปัญหานี้ไหมวะเติ้ล คู่มึงคบมานานพอกับไอ้อู้นี่” ไอ้พีที่เงียบมานานพูดขึ้นถามไอ้เติ้ล
“อืม... ไม่มีว่ะ บ้านกับบริษัทกูอยู่ที่เดียวกันด้วยอ่ะ แถมกูก็ฟิตปั๋งไม่ไร้น้ำยาเหมือนพี่หมอหรอกโว้ย ไม่งั้นไม่ท้องน้องพลุต่อจากหนูพร้อมอย่างรวดเร็วหรอก”
“แต่กูว่ากูมีนะ”

ไอ้ปันพูดขึ้นพร้อมกับดูดนมปั่นเข้าปาก

“ห๊ะ มึงเนี่ยนะปัน”
“ไม่เชิง”
“อ้าว”
“เป็นของเฮียปลื้มอ่ะ แต่ยืมให้ได้”
“ของ?”
“อืม เฮียเคยทะเลาะกับโจรแล้วใช้ไปง้อ ได้ผลมากเลย แถมของมึงงอนกันแค่เรื่องเกาหลังเอง เวิร์คอยู่แล้ว” 
“...” มันยังไม่มูฟออนออกจากเกาหลังอีกหรอ
“แล้วของที่ว่าคืออะไร...”


.
.
.



พี่ปลื้ม...
แม่งมีของแบบนี้ได้ยังไงวะ

ผมกระพริบตาปริบๆ มองชุดชั้นในผ้าลูกไม้แบบตามโฆษณาชุดนอนไม่ได้นอนตามเวป คือมันซีทรูจริงๆ นะครับ ไม่ปิดห่าอะไรตรงไหนเลย ผมโยนมันทิ้งลงบนเตียงแล้วหยิบอีกตัวขึ้นมาก็ค้นพบว่าไม่ต่างกันเลยแค่อันนี้เป็นสีชมพู โยนทิ้งรื้อต่อก็พบเจอแต่พร๊อบหูหางกระต่ายกับแมวหลากสี ไม่น่าแปลกใจเท่ามีปลอกคอกุญแจมือด้วย พี่ปลื้มแม่ง เจอกันครั้งหน้าต้องถามหน่อยแล้ว 

บ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้าผมใส่ไอ้ชุดพวกนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมถอนหายใจเตรียมหยิบทุกอย่างเข้าเก็บถุงแต่พอหยิบไอ้ตัวลูกไม้สีขาวขึ้นมาถือก็เริ่มกัดปากชั่งใจ...

อือ...


ลองสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
นานๆ ทีแบบสิบปีมีครั้ง

.
.
.


อือ...
ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังวุ่นวายกับลำคอ และนั่นคงเป็นพี่หมอที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ผมขัดขืนเล็กน้อยเมื่อพี่หมอซุกจมูกลงมาแถวคอ ผมพลิกตัวกะจะยกมือขึ้นโอบคออีกฝ่ายแต่พี่หมอก็ชะงักตัวกึ้ก ผมลืมตาขึ้นด้วยความไม่พอใจที่พี่หมอหยุดกลางคันแต่พอลืมตาขึ้นก็เห็นแต่เงาสันกรามในความมืด
ใช่ ผมปิดไฟนอนแล้ว

“อู้...”
“หือ” ผมดันตัวไปงับคางพี่หมอเบาๆ ปกติเจ้าตัวคงขู่ในลำคอแล้วตามมาฟัดแก้มผมจนช้ำ แต่คราวนี้มันแปลกออกไป พี่หมอแกะมือผมออกแล้วผละตัวออกไปเปิดไฟ แสงไฟจากเพดานฉายวับขึ้นทำเอาผมต้องหรี่ตาเพราะยังไม่ชินกับแสง

อะไรของพี่มันวะ...
ผมมองพี่หมอด้วยความงง แต่พี่หมอกลับตาโตกลืนน้ำลายดังอึ้ก

“พี่หมออะไร...”
“กูรึเปล่าที่ต้องถามว่าอะไร”
“หือ...”
“ที่มึงใส่...” พี่หมอพูดเสียงเข้มพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ “...คืออะไร”

จังหวะนั้นเองที่ผมตื่นเต็มตา นึกออกแล้วว่าทำอะไรอยู่ ผมรีบก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่ มันคือชุดชั้นในสีขาวบางแซมด้วยระบายลูกไม้ ช่วงล่างของผมเป็นกางเกงในสีขาวผ่าเป็นรูปหัวใจตรงด้านหลัง ความเขินพุ่งพรวดมาระดับล้าน

“อะ... เอ่อ”
“...”
“ไม่ชอบหรอ”
“...”
“แต่อู้ชอบนะ”

พี่หมอลืมตาโตพร้อมกับยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองสองสามทีเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ฝัน เป็นภาพที่ตลกดีแต่ผมขำไม่ออกเพราะเขินจนตาลาย

เวรเอ๊ยยยยยยยยยยยยย เขินโว้ยยยยยยยยยย
ถึงจะคบกันมานาน ไอ้อ่อยยั่วอะไรก็มีทำบ้างแต่ครั้งนี้ฟูลออฟชั่นที่สุดที่เคยทำมาแล้ว
นอกเหนือจากนั้นคือเย็นหัวนมกับก้นมาก ให้ตายเถอะะะะะ

“ไอ้ลูกหมา มึงยั่วอะไรผิดวันแบบนี้พรุ่งนี้กูประชุมแปดโมง”
“อ้าว งั้นพรุ่งนี้ก็ได้”
“พรุ่งนี้อะไรหละ กูตัวงอไปหมดแล้วเนี่ย” พี่หมอโวยวายลั่นพร้อมกับยกมือถือขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างแล้วก็เปลี่ยนมาถ่ายรูปผมต่อ
“เห้ย ถ่ายทำไมเนี่ย”
“เก็บไว้เผื่อต้องใช้” ไม่ต้องถามเลยว่าใช้ทำไม ลามกแบบพี่มันเนี่ย ถ่ายจนพอใจพี่หมอก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง เลียปากตัวเองด้วยใบหน้าหื่นกามสุดๆ
“หน้าพี่มึงลามกมากเลยนะตอนนี้”
“คนใส่ชุดชั้นในยั่วกูมีสิทธิด่าคนอื่นลามกได้ด้วยหรอ” พี่หมอย้อนพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ยืมไอ้ปันมา”
“ไอ้ปันเนี่ยนะใส่อะไรแบบนี้”
“ของพี่ปลื้ม”
“หึ ไอ้น้องโจรนี่มันก็โจรสมชื่อนะ” พี่หมอวางสูทไว้บนเก้าอี้ปลายเตียง ปลดนาฬิกาข้อมือวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือปลดกระดุมเสื้อ ดวงตาดุตวัดมองผมนิ่งไม่ละไปไหน เป็นผมเองที่เห็นภาพนั้นแล้วต้องหลบสายตา


พี่หมอในวัยสามสิบห้าดูฮอตในแบบผู้ใหญ่
ซึ่งนั่นมันโคตรจะไม่ดีต่อใจผมเอาเสียเลย!!!!!


“พี่หมอ...”
“หืม”

ผมหยิบกุญแจมือที่ซ่อนไว้ใต้หมอนขึ้นมาแกว่งพร้อมกับยกขาขึ้นแตะพุงแน่นนั่นเบาๆ ด้วยความที่ยกขามุมที่พี่หมอมองคงจะเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดจนปลายเท้าผมที่สัมผัสหน้าท้องพี่หมอนั้นรับรู้ได้ว่าลมหายใจพี่หมอกระตุก

“แดดดี๊...”
“อู้ ใจดีกับกูหน่อยเถอะ พรุ่งนี้กูประชุมเช้าคนดี”
“ไม่เล่นกับหนูหรอแดดดี๊”
“โอย...”
“สักทีพี่หมอ!!!” ผมโวยลั่นเมื่อพี่หมอเอาแต่ยืนนิ่งพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พี่หมอเบะปากหยิบมือถือขึ้นมากดพร้อมกับกระโดดขึ้นมาคร่อมตัวผม มือที่ว่างอีกข้างสอดเข้ามาใต้สะโพกแล้วบีบก้นผมอย่างรุนแรง

“ฮัลโหลพี่วิศ พรุ่งนี้เลื่อนประชุมสักสิบโมงได้ไหม ถ้าไม่ได้...”

ดวงตาคมตวัดมองผม เห็นอย่างนั้นผมเลยเลื่อนมือไปปลดโบว์ตรงกลางออกจนมันหลุดเปิดแผ่นอกทั้งหมดพร้อมกับปล่อยคอมโบต่อด้วยการยกขาทั้งสองข้างขึ้นพาดไหล่พี่หมอ พี่หมอสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะตะโกนลั่นห้อง



“กูลาออก!!!!”



---



จบแบบงงๆ 5555555555555555555555555555555
แค่อยากลองเขียนพี่หมอในตอนที่แก่ขึ้นเฉยๆ ค่ะ ไม่มีอะไรเลย
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืืnanana21 ที่ 17-11-2019 21:12:57
โอ้ยยยย​ ตายๆ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 17-11-2019 21:28:52
55555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-11-2019 22:18:28
คุ้มค้าที่รอคอย..คิดถึงคู่นี้ตลอด   :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 17-11-2019 22:37:05
ว้อยยยยย5555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 17-11-2019 22:43:09
คิดถึงๆๆๆๆ
 :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 17-11-2019 22:53:10
น้องอู้นี่อู้วววว สมชื่อเลย ส่วนพี่ปลื้ม ไม่คิดว่าพี่จะฮอตขนาดนี้นะคะ  :hao3: ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 18-11-2019 08:25:21
พี่หมอคือสามีแห่งชาติที่หื่นฮืดฮาดแล้วตลก ขำอะไรไม่รู้ รู้แค่อ่านจบแล้วต้องขำไว้ก่อน 5555555555
จินตนาการชุดที่ปันเอาของปลื้มมาให้อู้ใช้แล้วก็ชักจะหวั่นๆ ทางฟากโน้นแล้วค่ะ ว่าไปทำแบบไหนถึงได้มีชุดแบบนั้นด้วย 5555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: porjj ที่ 18-11-2019 10:46:25
55555 น่ารัก พี่หมอก็ยังคงความหื่นได้ตลอด
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 19-11-2019 08:49:46
ความจริงอู้ไม่ต้องใช้ชุดนอนไม่ได้นอนก็ได้นะความหื่นพี่หมอคงเส้นคงวาอยู่แล้ว 55555

หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Cappello ที่ 21-11-2019 01:21:02
รวดเดียวจบเลยยยย
สนุกมากกค่าาา
ชอบพระเอกกากๆแบบพี่หมอมาก 555555555
ขอบคุณนะค้าาาา
 :mew1: o13
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-11-2019 04:13:38
 :hao6:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Piechicofic ที่ 21-11-2019 13:04:45
พี่หมอไปประชุมทันไหมคะ 55555555555
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 07-12-2019 23:44:22
เรื่องนี้พลาดไม่ได้จริงๆ ขำจนคนอื่นหันมามองแล้วมองอื่น คงคิดว่าแม่งบ้า
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 14-12-2019 22:46:01
ถ้าไม่เลื่อนประชุมเป็น 10 โมง เตรียมหาคนมาทำงานแทนนายแพทย์ได้เลย!! #ลั่นเลยจ้าาา  :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 18-12-2019 14:53:09
 :haun4:
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll intro + 1
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 16-09-2020 19:49:58



“หอรุ่นพี่?”
อ้างถึง
แอบผวนไปเรียบร้อยแล้ว  :ling1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: habanice ที่ 27-11-2020 00:04:32
 :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 11-06-2021 18:44:11
 :o8:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: jeyje ที่ 23-06-2021 07:49:38
 :m20:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 18-07-2021 00:35:34
 :L1: น่ารักก  ชอบ น้อง อู้  ❤️❤️❤️
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 02-08-2021 22:01:23
โคตรน่ารักเลย เรื่องนี้    ชอบเชี้ยๆๆๆ  ขอบคุณคนแต่งนะครับ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 08-08-2021 23:04:05
 :haun4: :jul1:
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 18-08-2021 10:37:43
 :z13:
หัวข้อ: Re: .. เด็กหอ .. ll intro + 1
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 30-05-2022 03:50:12
หอรุ่นพี่
ว้ายย รุ่นพ่อเลยเหรอ
หัวข้อ: Re: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄
เริ่มหัวข้อโดย: Sunset and Eeyore ที่ 21-02-2023 23:42:53
สิบปีผ่านไป แต่ดูเหมือนพี่หมอยิ่งน่ารักขึ้นทุกทีๆ

ชอบประเพณีเคลียร์ใจมากค่ะ ซึ้งจริงๆ