หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄

[JACKSON]

 

[p_phai]

 

[Nokori]

เฝ้าลอยคอ เอ้ย รอคอย .....

[มะเขือม่วง]

 

[lemonpreaw]

สงสารพี่หมอเค้านะคะ

[Ploids]

เกลียดความละเมอจ้ามาก ๕๕๕๕๕๕๕
เอ็นดูตะหนู น่าเอ็นดูขึ้นทุกตอน
พี่หมอนี่พ่อบ้านใจกล้ามากๆ ทำเป็นจะเหิมเกริมสุดท้ายแพ้ทางน้องตล๊อด
ปันน่ารักมากกก น้องปันของพรี่

เกลียดมุกความตลกแห้งมากๆ
รอตอนต่อไปปปปปปปป

[bun]

มีคนหลับที่ไหนมาทำนู้นทำนี่ตามคนอื่นพูดเนี้ยะไม่เนียนเลยอู้

[Oiimaps]

.

17

ยังอยู่กับผม หมอคนเดิมเพิ่มเติมคืออารมณ์ไม่ดี ถึงผมจะไม่เคยเลี้ยงหมาแต่ก็เคยอ่านผ่านๆนะครับ ว่าถ้าเกิดเราจะฝึกหมาเนี่ย ท่าแรกที่คนนิยมฝึกคือขอมือ เพื่อนผมเลยเลี้ยงหมากับแฟน มันบอกแฟนมันใช้เวลาฝึกด้วยขนมแค่วันสองวัน แล้วทำไมกูล่อไปเกือบเดือนก็ยังไม่ได้จับ หมาพันธุ์อะไรวะ คิดว่าจะโง่แต่หน้า

ผมตื่นมาด้วยอารมณ์คุกกรุ่น จริงก็บูดมาตั้งแต่เมื่อวานตั้งแต่เห็นไอ้ลูกหมานอนกอดเพื่อนมันนั่นแหล่ะ แค่มันทวีความบูดมากขึ้นเมื่อวันนี้ดันตื่นก่อนนาฬิกาปลุก เพราะเสียโวยวายดังลั่นบ้านซึ่งแม่งก็ไม่ใช่ใครทีไหนไกล

“พี่หมออออ ช่วยด้วย”


ไอ้ลูกหมาตัวเดิม!!
ซึ่งมันคือตัวทำให้หงุดหงิดอันดับต้นๆในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ แต่คิดไปงั้นแหล่ะบ่นมากไม่ได้เดี๋ยวแม่งงอน ตอนนี้เดินมาอยู่หน้าห้องนอนมันแล้ว อะไรวะ จีบยังไม่ทันติด ทำไมกูสัมผัสออร่ากลัวเมียได้แล้ว คิดไปเองหรือเปล่า คิดไปคิดมาไม่ถึงสามวิก็กลับมาคิดว่าถ้าเล่นตัวกลับห้องก็กังวลว่ามันขอความช่วยเหลืออะไร


หรือว่า!!!!


“ไอ้สัด!!!” ผมเปิดประตูห้องปรากฏว่าล็อคนั่นยิ่งทำให้ผมเดือดมากขึ้น ตอนนี้ไม่รู้อะไรแล้วเพราะหัวมีแต่ภาพที่มันนอนกอดเพื่อนแนบชิดทุกมิลลิเมตรของร่างกายตามด้วยภาพไม่ดีเต็มไปหมด ผมถีบประตูไปเต็มแรงจนกลอนประตูหลุดแล้วประตูก็ฟาดป้าปเข้ากับห้องอย่างรุนแรงทันทีปรากฏภาพที่ทำให้ผมตะลึงไปหมด

“พวกมึงไปนอนกอดกันมุมห้องทำไม...”


ตะลึงสิวะ...
แม่งกอดกันเป็นก้อนสามัคคีอยู่มุมห้องประหนึ่งไข่มุกก้นแก้วที่น้ำหมดแล้ว

“ฮืออออออออออ แมลงสาบ” ไอ้เอ๋อเพื่อนอู้ชี้มาทีเท้าผม ซึ่งมีตัวสีน้ำตาลขนาดเท่าเศษหนึ่งส่วนล้านของมัน ผมกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ตกใจจนใจล่วงไปอยู่ตาตุ่ม

“ฮืออออ พี่หมอพี่ มันไต่เท้าพี่อยู่ ฮืออออออออออออ”

“พี่หมอมึงมันไม่ใช่คนแล้วอ่ะ”

ผมถอนหายใจก้มลงไปจับไอ้ลูกแมลงสาบขึ้นมาถือในมือก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาพวกมัน

“เฮ้ยๆๆๆๆๆ”

“ชิบหายแล้วมึงชิบหายแล้ว พี่หมอออออ”

“ส่งตัวเพื่อนมึงมา”  ผมพูดนิ่งๆ ไอ้ลูกหมาส่ายหัวเบ้ปากงอแงสุดๆ มันดิ้นไม่มาจนในที่สุดเพื่อนมันก็เตะกระเด็นออกมาหาผม รู้เลยว่าเพื่อนรักมึงแค่ไหน โถ

“ฮืออออออ ผมไม่เล่น ผมไม่ชอบอ่ะพี่” มันน้ำตาคลอส่ายหัวแทบจะกราบเท้าซึ่งนั่นทำให้ผมโคตรจะอารมณ์ดี อะไร๊ เมื่อกี้ใครคิดว่ากลัวเมียนะ โถ้ะ ว่าที่เมียมาคุกเข่าขนาดนี้

“ไม่ชอบแมลงสาบหรอ”

“ใช่ดิ!”

“แล้วชอบกูรึเปล่า”

พ่าม!
อยากจะพ่ามเหมือนที่พวกมันทำแต่ก็ติดว่าหล่อเกินไป ทำแล้วคงไม่ตลก แต่ที่ตลกคือหน้าไอ้อู้ตอนนี้ครับ ทั้งจะร้องไห้ทั้งโกรธ จะลุกมาเตะผมก็ไม่ได้กลัวแมลงสาบเลยกึ่งเบะกึ่งบึนอยู่อย่างนั้น หมันใส้โคตรๆอยากดึงมาบีบแก้มบีบปากให้ช้ำไปทั้งหน้า โว้ย ยิ่งคิดยิ่งกลัวตัวเอง







“ผมเกลียดพี่ที่สุด โคตรเกลียดเลย!!”





ผมช็อคอึ้งไปเลย ไอ้อู้เบะปากตะโกนใส่หน้าผมเต็มเสียงพร้อมกับที่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาจากห้องนอนฝั่งตรงข้าม หันไปมองก็เป็นไอ้โยที่ยืนหน้าตื่นอยู่เดาว่ามันคงตื่นเพราะเสียงโวยวายของไอ้อู้แล้วเสือกออกมาได้จังหวะเหมือนผีในหนังผี อืม... คงได้ยินประโยคเมื่อครู่จากปากไอ้ลูกหมาไปเต็มๆ ผมหันกลับมามองหน้าไอ้อู้ที่ตะโกนจนหอบ ผมกะจะแก้หน้าโดยการเล่นมุกอะไรซักอย่างแต่ก็ค้นพบว่า


…แม่งพูดไม่ออกว่ะ

เสียหน้าไม่เท่าไหร่หรอก เสียความรู้สึกมากกว่า แต่จริงๆก็ความผิดผมด้วยที่แกล้งไม่เข้าท่า มันกลัวแมลงสาบขึ้นสมอง ทั้งๆที่เข้าใจแต่ก็ยังอดเสียความรู้สึกไม่ได้ ได้ยินแบบนี้รู้สึกแย่กว่าตอนได้ยินมันขอบคุณไอ้โยบนเวทีทั้งๆที่คนเปย์เงินหมื่นเป็นผมซะอีก สุดท้ายผมก็ตัดสินใจหันหลังเดินออกมาไม่ได้พูดอะไร เอาแมลงสาบไปปล่อยนอกบ้าน

ไอ้ตัวเล็ก กูโทษมึงได้ไหมเนี่ย
หึ คิดไปงั้น โทษแมลงสาบไม่ได้หรอก คงใจมดไป โทษตัวเองเนี่ยแหล่ะ


ผมไม่ได้คาดหวังให้อะไรมันอึมครึมแต่หลังจากนั้นบรรยากาศในบ้านก็ดูแย่ลงทันทีเพราะอู้หลบหน้าผมส่วนผมก็ไม่ได้มองหน้าอู้ ผมไม่ได้โกรธมันนะ แต่แค่ยังไม่อยากคุยด้วย คนกำลังจีบนะครับ เจอแบบนี้ไปก็ใจเสียหน่อยๆ ขอถอยมาตั้งหลักใหม่ก่อน เจอคำว่าเกลียดตีหน้าจนดั้งแทบเบี้ยว หน้าที่ทำออกไปตอนนั้นคงเป็นใบหน้าที่ตลกน่าดู
 
“ตีกับน้องหรอวะ” ไอ้ภูมิตบไหล่ผม ผมส่ายหัว

“เปล่า” ก็ไม่ได้ตีจริงๆ ตีห่าอะไรหล่ะ ผมบอกเลยนะว่าผมเอ็นดูมันมากขึ้นเยอะ ตีได้มากสุดก็ยุงที่ตอมมันตอนกินเหล้านั่นแหล่ะ ตบเป็นโหล โอ๋จนเพื่อนมันส่งสายตาล้อมายกกลุ่ม มีแม่งคนเดียวนั่งจิบเหล้าไม่รู้หินรู้แดดอะไรทั้งสิ้น

“หมามึงนั่งหน้าจ๋อยเป็นหมาโดนทิ้งเลย” ผมพ่นลมหายใจ หมาโดนทิ้งอ่ะเพื่อนมึงนี่แหล่ะ

“หมาอยู่ในวัยต่อต้านเจ้าของ ปล่อยไปก่อน สงสัยกูจะรุกมากไป หมารำคาญ”

“เอาหน่ะ ให้เวลามันหน่อย”

“จีบผู้ชายแม่งยากจังวะ” ไอ้ภูมิยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ

ผมอาจจะดูเป็นคนไม่คิดมาก ซึ่งก็จริงครับ ผมไม่ค่อยคิดมาก ขนาดสูตรฟิสิกส์ยังไม่ค่อยคิดเลย ส่วนใหญ่ที่คิดมากมักจะเป็นเรื่องที่ใส่ใจมากจริงๆ ผมรู้แค่ว่าผมชอบมัน แล้วต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่สิ ต้องทำทุกอย่างที่ทำได้ คนแอบชอบมีเป้าหมายเหมือนกันทั้งโลกคือเขารักตอบถูกไหมครับ ผมก็เหมือนกัน นี่นั่งเสิร์ชกระทู้ทั้งวันทั้งคืนหาวิธี ตอนแรกก็เหมือนจะได้ผล เพราะลูกหมาเล่นเขินหน้าแดงหูแดงไปหมดแต่ผลมันกลับออกมาตรงข้ามเลย


เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกที่สารภาพรักแล้ว ว่าการชอบใครซักคนมากไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเหมือนกันแต่พอเจอเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกันว่ะ ยอมรับแมนๆเลยว่าใจเสีย แต่ยังไม่ยอมแพ้หรอก สู้ยังไม่สุดจะมายอมแพ้อะไรวะ เอาไว้เจ้าตัวบอกมาก่อนเลยว่าให้หยุดผมจะหยุดแน่นอน

คิดมากไปเดี๋ยวเยี่ยวเหนียวเลยไปอาบน้ำล้างหน้าเรียกกำลังใจตัวเองเตรียมตัวให้พร้อมกับศึกหนักดีกว่า ผมดราม่าได้ไม่นานหรอกครับ เพราะกิจกรรมที่ต้องทำมันมาดึงดราม่าไปหมด การสร้างฝายไม่ง่ายเลย ต้องยกหิน เรียงหิน ผสมปูน เทปูน ผู้ชายอย่างผมยังว่าเหนื่อยสัดๆ ใส่ถุงมือก็ยกหินไม่ถนัดเลยต้องถอดออก พอถอดหินก็ขูดจนมือแดง สงสารพวกผู้หญิงจนต้องให้ผู้หญิงไปทำฝ่ายสวัสดิการแทน

“อู้ มึงไหวเปล่า” ผมชายตาไปมองข้างๆ ยังคงต้องคีพลุคความคูลไว้หน่อย แบบชายตามองเล็กน้อย ไม่ได้อยากมองหรอกโว้ย ตาดำมันกลิ้งไปเอง

“ไหวดิไอ้สัด”

“มือแดงแล้วเนี่ย”

“เห้อ จะมีชายไทยร่างสูงแข็งแรงกำยำกล้ามน่ากัดมาช่วยฝั่งนี้บ้างได้ไหมน้า” ผมชะงักกับเสียงไอ้เติ้ลเพื่อนมัน ไอ้ห่านี่กวนตีนกูมาตลอดทาง ขนาดวันต่อมายังไม่หยุด ทีหลังกรอกว่ากวนตีนคนลงในช่องความสามารถพิเศษไปเลยนะมึงอ่ะ

“เนาะเพื่อนเติ้ล เพื่อนเรามือแหกเลยอ่ะ สงสารจัง”

“เห้ย กูไม่ได้ขนาดนั้น”

“เนาะๆพีเนาะ

“ใช่ๆเพื่อนเติ้ล อยากได้ผู้ชายร่างสูงบึกบึนเส้นเลือดชัดเจนเวลายกหินมาช่วยมากเลย เนี่ยๆ เพื่อนเราตัวนิดเดียวเอง แขนเท่าตะเกียบ จะมีผู้ใหญ่ใจดีมาช่วยไหมน้า”

“พูดไรของพวกมึงวะ ไอ้เติ้ลกล้ามมึงก็ใหญ่เนี่ย ยกไปดิไอ้ห่า มัวแต่หาหินรูปหัวใจอยู่ได้”

“ไอ้ปัน...”

“มึงด้วยไอ้พี มาช่วยเอาปูนมาเทดิ๊ มัวแต่เอาหินปาน้ำให้เด้งสองจังหวะอยู่ได้”

“สามจังหวะไอ้สัด”

“เออนั่นแหล่ะ!”

“ฮือออออออ เติ้ล พีรู้สึกห่อเหี่ยวเยี่ยวปริบอ้ะ มีเพื่อนโง่ ทำไงเดดด”

“เหมือนกันเลยเพื่อนพี เติ้ลรู้สึกแย่แบบเติมเอส แบบ แย่ส์”

“แย่ส์นี่ใช่จังหวัดในภาคเหนือป่ะวะ”

“นั่นแพร่!!”

เข้าใจคบเพื่อนชิบหายไอ้ลูกหมากูนี่ เหมือนพกตลกไปทุกที่  คนอื่นที่กำลังทำฝายต่างหัวเราะให้กับเพื่อนมันกันทั้งนั้น ผมถอนหายใจถลกแขนเสื้อเตรียมจะเดินเข้าไปช่วย แต่ก็ชะงักเมื่อพี่เทคสุดแสนดีของมันปรี่เข้ามาช่วยมันพยุงหินพร้อมรอยยิ้มเยี่ยงพระเอกซีรี่ส์ใสๆหัวใจพันดวง มือที่ประสานกันใต้หินทำเอาผมหัวร้อนจนอยากจะปาหินใส่หน้าแม่งแล้วเอาปูนโบกทับ ยัง ยังนะมึง ยังจะยิ้มให้กันฉันท์พี่น้องอีก เห็นหน้ากูไหมเนี่ย บูดกว่ากูก็แกงกะทิค้างคืนแล้ว

ถามว่าทำอะไรได้ไหม?


ได้ห่าอะไรหล่ะเนี่ย ทำเป็นจะเอาปูนโบกเขา กูควรเอาปูนโบกตัวเองเป็นอนุเสาวรีย์คนแอบชอบที่ตายแห้งเหี่ยวระหว่างทำฝายไปก่อนดีไหมวะ โคตรลูซเซอร์ ทำอะไรไม่ได้ครับ ได้แค่ก่อหินก่อปูนต่อไป ไหนๆก็ทำดีกับโลกลงมือทำฝายกั้นน้ำแล้วก็ช่วยกั้นไอ้โยออกไปทีได้ไหมวะ

พูดถึงไอ้เล็กๆอะไรนั่นที่เป็นลูกคุณลุงหายหัวไปไหนวะเนี่ย เมื่อวานเห็นนอนขดเป็นลูกแมวอยู่บนโซฟาตื่นมาก็หายไปเลย พาไอ้โยมันหายไปวันนึงพาหายไปอีกวันได้ไหมวะ ไม่ดิ หายไปเลยก็ได้ แม่งเอ๊ยยย หงุดหงิดโว้ยยยย

“พี่หมอ แข็งแรงจังเลย” ผมยิ้มแห้งๆตอบน้องผู้หญิงคนนึงไป เดาว่าคงวิศวะเนี่ยแหล่ะครับ เพราะคณะอื่นอยู่อีกที่หนึ่ง น้องยิ้มให้ผมพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าผสมน้ำแดงมาให้

“ขอบคุณนะ”

“เอามาติดสินบน เดี๋ยวพี่หมอไปช่วยฝั่งผู้หญิงหน่อยซี่ ฮ่าๆ” เอ้า ผมหัวเราะแห้งๆกลับอีกรอบ หวังผลนี่หว่า แต่ก็พยักหน้าตกลงครับ เพราะอาจารย์ไม่นับผู้หญิงวิศวะเป็นผู้หญิง ให้ก่อฝายด้วยกันเลยหนึ่งอันเลยของฝ่ายผู้หญิง ถึกขนาดไหนผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดีครับ ถึงบางคนจะตัวใหญ่กว่าไอ้อู้ด้วยซ้ำก็ตามเถอะนะ ผมเลยลากไอ้ภูมิไปช่วยฝั่งผู้หญิงด้วย ทำจนมือพังอยู่พักใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อยครับ เสร็จก่อนกำหนด อาจารย์ยังทึ่ง แกบอกรู้งี้ลากวิศวะมาเยอะๆทุกปีก็ดี จะได้เสร็จไวแบบนี้

ด้วยความที่ทำเสร็จไวเกินอาจารย์เลยถามว่ายังอยากเข้าค่ายต่อไหม ถือว่าพักผ่อนหรือมีใครจะกลับก่อนจะให้รวมขึ้นรถกลับไปส่งที่มหาลัย ซึ่งเสียงส่วนใหญ่ก็อยู่ต่อครับ ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้ว ซักพักหนึ่งคุณลุงก็มาขอบคุณนิสิตพูดเยอะครับ สำเนียงฟังยากด้วยผมเลยไม่ได้ฟัง มัวแต่ไปสังเกตมือแดงๆของไอ้ตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากกว่า มันหยีตาเล็กน้อยตอนพยายามขยับมือดูก็รู้ว่าคงโดนหินบาด ผมดูลาดเลาแล้วลุงคงพูดอีกนานผมเลยลุกเนียนๆเดินกลับไปที่รถ ด้วยความที่แม่ผมเป็นหมอ ผมเลยมีกล่องยาติดรถ ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ นานๆทีจะหยิบออกมาให้ยามันหายใจบ้าง ผมค้นๆหายาทาแผลกับยาแก้ปวดกล้ามเนื้อออกมาจากกล่อง

ผมมองหลอดยายูยี่ในมือ อยากลองเอามาเปรียบเทียบกับใจตัวเอง
แต่พอลองๆนึกรูปประโยคว่า ขนาดหลอดยายังยู่ยี่นับภาษาอะไรกับหัวใจดูแล้ว เสี่ยวไม่เบา ไม่เอาดีกว่า

คิดไม่ตกว่าจะให้มันยังไงให้เนียน คงจะฝากเพื่อนมันไปให้ หวังว่าหมาคงไม่ใจร้ายใส้ระนองปฏิเสธหรอกนะ ปิดประตูรถเตรียมจะกลับไปที่พักผมก็ชะงักซะก่อนเมื่อเจออู้ ยืนดึงปลายเสื้ออยู่ตรงหน้า
 
“พะ...พี่”

“อะไร” ผมตอบทันที ไม่ใช่โกรธนะครับ แต่งง

“ทำไมตอบห้วนวะ”

“เอ้า ให้กูตอบว่าอะไร” มันเม้มปากส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ปากผมหรือมันใครแข็งกว่ากัน ไว้หาโอกาสได้บวกใจกล้าบวกบรรยากาศพาไปจะแอบเนียนคว้ามาพิสูจน์งับซักรอบ แต่ตอนนี้ยังครับนอกจากโอกาสไม่ดีนิสิตเดินเกลื่อน ใจก็แฟ่บเป็นไข่แมวถูกทำหมัน แถมบรรยากาศยังติดกลิ่นขี้ควายอีกต่างหาก แหวกทุกความเหมาะสมของความโรแมนติก

“ผม..ผม” …อยากขอโทษ พูดออกมาสิวะ พูดออกมา

“...” ตื่นเต้นยิ่งกว่าลุ้นเกรด

“ผม..” โว้ยยยยยยยยย ผมยกมือมากำที่อก ตื่นเต้นโว้ย นี่ตอนแม่ลุ้นเพศกูตอนท้องตื่นเต้นแบบนี้ไหมเนี่ย

“...”

“ผม...”

“นี่มึงอึกอักเองหรือรอให้กูตบมุกว่ารองทรงเบอร์สอง”

“ไอ้พี่หมอ!”

“เห้อ ช่างเถอะอู้ ช่างเถอะ” ไม่อยากรู้แล้วว่ะ ผมส่ายหัวเดินเข้าไปจับมือน้อยๆของมัน น้อยจริงๆนะครับไม่ได้โกหก มือมันเล็กมาก เทียบกับมือผมคือคนละไซส์เลย เห็นแล้วแบบ...

...แบบอยากกุมมือไปทุกที่เลยอ้ะ

โอ๊ย คิดเองเขินเองแม่ง ไอ้เวร เสี่ยวชิบหาย ตัดภาพความจริงเสียเป็นหมื่นเลยมาเกือบเดือนเพิ่งจะได้จับมือ ขาดทุนย่อยยับแบบที่พ่อแม่ต้องรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้เลือกเรียนบริหารตามพี่ ทดลองเป็นสายเปย์บ้าง เงินซื้อมือถือใหม่บินไปแบบคิดไม่ทัน ไอ้ห่า ซื้อดอกเข็มเป็นลัง เสือกเป็นดอกที่ไปเด็ดมาเองด้วยใต้ตึกคณะ อัฐยายซื้อขนมยายที่แท้จริง วันครูกูยังไม่ทุ่มซื้อดอกเข็มขนาดนี้

“ทะ ทำอะไร”

“ทายา อยู่เงียบๆไปเลย” ผมบีบยาใส่มือมัน ค่อยๆเอานิ้วลูบ กะแรงให้เบาที่สุดกลัวมันเจ็บ ทาไปก็หมั่นใส้อยากกดให้โวยวายลั่นทุ่งแม่งเหมือนกัน แต่ใจไม่แข็งพอ กลัวคนเจ็บจะเป็นตัวเองมากกว่า

โอ๊ย ...
อุ้ยเสี่ยวป้อยังต้องแพ้หมอเสี่ยวสาด

อู้ไม่ได้พูดอะไร เหมือนที่ผมก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน ผมไม่ได้อยากรีบพูดรีบถามอะไร ไม่ได้อยากตัดพ้อไม่ได้อยากขอโอกาส ขอแค่ได้จับมือนี้ต่ออีกแค่วิสองวิก็พอ ยาซึมลงมือไปตั้งนานแล้วแต่ผมก็ยังคงจับมือเล็กๆมันอยู่อย่างนั้น ทั้งกลิ่นยากลิ่นขี้ควายผสมปนเปไปหมด การออกค่ายถือเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ผมไม่ค่อยร่วมกิจกรรม เพราะขี้เกียจ ร้อนด้วย เหนื่อยด้วย ถ้าเป็นปกติผมคงขับรถกับหอไปแล้ว ไม่สิ ปกติคงไม่พบผมตามค่ายอะไรแบบนี้หรอก




คงเพราะพิเศษ...


ไม่พิเศษธรรมดา



พิเศษใส่ไข่ด้วย(สองฟอง)






จ๊อกกกก...ครึกกกกกก

“มึงตดหรอ”

“เห้ย เสียงท้องร้อง ผมหิว!” มันโวยวายหน้าแดง
 
“หึ ไอ้ลูกหมา” ผมยกมือขึ้นโยกหัวมัน คว้ามือมันมาจับหลวมๆ ปล่อยให้มันบ่นมุบบ่นมิบไปเรื่อย

“เสียงตดกับเสียงท้องร้องไม่ได้ใกล้กันเลยอ่ะ พี่แม่ง”

“หึ หิวก็ไปแดก” ผมกระชับมือมันแล้วจูงกลับไปบ้านพัก โดยที่มันก็บ่นไปตลอดทางแต่ก็ไม่ได้ท้วงเอามือออกแถมยังจับตอบนิดนึงอีกต่างหาก


รุ่นพี่รุ่นน้องเขาไม่จูงมือกันขนาดนี้หรอกไอ้ลูกหมา
รีบหวั่นไหวให้หน่อยเถอะ ฝั่งนี้หวั่นใจจนจะตายอยู่แล้ว



[ต่อด้านล่าง]

[Oiimaps]

.
.
.


 “สวัสดีคร้าบบบบบบบ มิตรรักชาวมหาลัยทุกท่าน” เสียงดังผ่านไมค์จนต้องอุดหู ผมมองขึ้นไปบนเวทีที่สูงกว่าพื้นแค่นิดเดียว เนื่องจากวันนี้เราทำฝายเสร็จแล้ว เหมือนมิชชั่นสำเร็จครับ ทุกคนเลยเสนอให้ทำมินิปาร์ตี้เฉลิมฉลอง เราจึงมีการแสดงเล็กๆน้อยพร้อมกับเปลี่ยนโรงอาหารให้เป็นโต๊ะจีนย่อมๆ ต้องขอบคุณคุณลุงคุณป้าเค้า

“สวัสดีครับ ผมแป๊ะ ผลิตลูก หน้าตาอาจจะติดลบ ได้คบจะติดโรคครับผมมม”

“ส่วนผมเติ้ล รูมสามหนึ่งศูนย์ประตูห้องล็อคไม่ได้ มองหาคุณตันถ้าอยากได้เงินแสน แต่ถ้าอยากได้แฟนให้มองมาที่โผมมม”

อืม...
ผมกระดกเบียร์เข้าปาก เสี่ยวจนกูยอมใจ

“วันนี้พวกเราก็จะมาทำหน้าที่เป็นสีสันให้กับค่ายสร้างฝายโดยการมาเล่นดนตรีนะครับ ใครคนไหนอยากฟังเพลงไหนก็พอขอมาได้นะครับ เล่นได้หรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง”

“เอ่อ ขอเป็นเพลงไทยนะครับผม พอดีว่าสำเนียงอังกฤษผมบริทิชมาก ร้องเพลงอังกฤษอาจจะฟังยากไป”

 “อ้าวคุณเติ้ล คุณมาจากอิงลั่นหรอครับ”

“ใช่ครับ ผมนี่มาจากลึนดึ้น” กูหล่ะเกลียดความกระดกลิ้นจริงๆ

“เห้ย ผมก็อิมพอร์ตนะครับ”

“เห้ยๆ ใช่หรอครับ ประเทศอะไรครับคุณแป๊ะ”

“ประเทศ จ่าไม่เอาแล้ว จ่ากลัว”

“คือประเทศอะไรครับ!!”

“จ่าไม่กล้า!!”

“นั่นจาไม่ก้า!!!”

โอ้ย
ผมถอนหายใจหนัก เกือบสำลักเบียร์เลยทีเดียว

“แหม่พูดไปครับ นี่เพื่อนผมนี่ก็เป็นคนต่างประเทศเหมือนกัน”

“ประเทศอะไรครับ”

“เนไฝ เนฝี”

“นั่นเนปาน!!!”

“แฮ่!!!”

“โหย อย่าว่าแต่พี่แป๊ะมีเพื่อนอิมพอร์ตเลยครับ เพื่อนผมนี่ก็บินมาเลย”

“โอ้โห บินข้ามน้ำข้ามประเทศ มาจากประเทศไหนครับน้องเติ้ล”

“เอธิโอหวี เอธิโอยาง”

“เอธิโอเปีย!!!”

“พ่าม!”


ยัง.. ยังไม่หยุดอีก
ไหนพวกมึงบอกมาเล่นดนตรี นี่ยิงมุกมาได้สิบนาทีแล้ว ไอ้ภูมินี่ก็ขำจนหอบ ขำจนต้องขอตัวออกไปด้านนอก เนื่องจากหัวเราะเยอะแล้วเดี๋ยวเสียลุคคูลที่คีพมาหลายปี เปล่าครับหาเหตุผลให้ดูดีแท้จริงเดินออกไปสูบบุหรี่

“แหมๆ ไม่แค่นั้นครับ นี่ปันปันเพื่อนผมก็อิมพอร์ตเลยครับ มาจากกรีซ”

“โอ้โห บินข้ามน้ำทะเลมาจากดินแดนในเทพนิยายที่มีตำนานเทพต่างๆน่าบูชาหรอครับ!!”

“สงขลา!! กรีซยางอยู่ใต้ไม่ปลอดภัย มาขับขี่มอเตอร์ไซต์อยู่ในกอทอม้อออ”

“นั่นกรีด ไอ่ซัซ!!!”

“แฮ่!”

“เห้ย ไอ้สัด กูเด็กกรุงเทพโว้ย” ไอ้ปันเอ๋อโวยวายลั่นทันที หลังจากตกเป็นชื่อคนในมุกชอบร้องเพลงคาราบาวไปแล้วเรียบร้อย

ได้ไปอีกหลายฮาจากคนดู ผมส่ายหัวเบาๆ ถึงจะแอบขำในใจก็เถอะ ขำในความกล้าเล่น มุกแม่งแห้งกริบจนขนาดจะช่วยขำก็ยังขำไม่ออก แต่เอาจริงๆผมไม่ได้สนใจพวกมันเท่าไหร่เพราะมัวแต่ชายตามองไอ้ลูกหมาที่นั่งจิ้มของกินอยู่ข้างๆ ดูเจริญอาหารดี เคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มเป็นลูก เห็นแบบนี้มันอยากจะพาไปกินของอร่อยทุกวันเลย บ๊ะ นับวันยิ่งดูเหมือนเสี่ยเลี้ยงอีหนู




...ว่าแต่โต๊ะเรามีเสต๊กได้นี่อำนาจเงินพี่มึงที่นั่งอยู่ข้างๆใช่ไหม เดี๋ยวกูก็จับล้วงคอเลย


“แหม เห็นเพื่อนๆตะโกนอะไรยังๆ สงสัยจะชอบทาทายังกันนะครับ”

“ยังอีก”

“ยังไม่เล่นเพลงทาทายังอีก?”

“ยังไม่หยุดเล่นอีก พวกเราเนี่ย!!”

“พ่าม!!”

อืม...
ดูท่าจะอีกนานจริงๆแหล่ะ กูหล่ะปวดหัว แต่ถึงจะแป้กยังไง ก็ยังมีคนชวยขำอยู่ครับ พวกเส้นตื้นอย่างไอ้ภูมิ ไอ้น้องปัน รวมถึงไอ้อู้ที่สำลักน้ำเปล่าไปแล้วสี่ครั้ง

“พอครับเลิกเล่นมุก เรามาเล่นดนตรีดีกว่าเนาะพี่แป๊ะเนาะ” ไอ้เติ้ลคว้ากีตาร์ขึ้นมาจับคอร์ดครับ มันเริ่มด้วยการเกาคอร์ดช้าๆ ดูเรียกบรรยากาศโรแมนติกคืนจากตลกนรกเมื่อกี้ได้อย่างรวดเร็ว ซักทีเถอะพวกมึง นี่คิดว่าเอากีตาร์มาเป็นของประกอบเล่นตลกแล้ว

“ครับ เพลงแรกที่เราจะร้องนะครับนะครับ คือเพลงวอลเดอมอร์”

“คือเพลงอะไรครับ!”

“คนที่คุณก็รู้ว่าใคร!”

“อาวาคาดาฟรา!! โถ่ ไอ่ซั๊ซซซซ!!”


เอากับพวกมัน เพลงรักก็ยังจะเล่นมุก ผมหัวเราะในลำคอพร้อมกับเนียนเขี่ยนิ้วที่ตักไอ้ลูกหมามันเล่นด้วย ซึ่งมันก็หันมาขมวดคิ้วใส่แปลได้ว่าคนจะแดกอย่ามายุ่ง ซึ่งผมทำไม่ได้ครับ ก็วนแกล้งอยู่เท่าที่ตัวเองสัมผัสได้ เขี่ยหูบ้าง คอบ้าง ให้มันหันมาด่า สลับกับมันหันไปตอบคำถามไอ้โยที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากมันมาก ดูแล้วปวดหัวแทน

แต่กูก็ไม่ยอมหรอกโว้ย!!!
สนใจกู!!


“พี่หมอ รุงรังจังวะ” มันเอาเท้าเหยียบป้าปเข้ามาเต็มตีนผม

“ก็อยากจะ...” ผมเตรียมเล่นมุกเสี่ยวเยี่ยวราดแต่ก็ชะงัดไว้ก่อน

“...หือ”

“ช่างเถอะ” ผมดึงมือเองกลับจากการเขี่ยคอมันมากุมไว้แน่น ลืมไปเลยว่าช่วงนี้คงต้องพักการรุกมันแรงๆไว้เดี๋ยวไก่ตื่นแล้ววิ่งหนีหายไปไหน อู้ทำท่าเหมือนจะเถียงอะไรมาแต่ก็โดนไอ้โยถามคำถามไร้สาระขัดมาซะก่อน มันเลยหันไปตอบแบบเสียไม่ได้

บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย เพราะลูกหมาอารมณ์บูด กระแทกตะเกียบมาสองสามรอบแล้ว แถมเคี้ยวเหมือนโมโหอะไรมาซักอย่าง อยากจะบอกใจเย็นๆ นั่นเนื้อไม่ใช่หญ้า แต่ดูหน้าดูตาแล้วดูหงุดหงิดดูน้ำลายฟูมปากไม่น่าจะเล่นด้วยเลยอยู่เงียบๆดีกว่า

 ปาร์ตี้ก็มีอยู่ซักพักทุกคนก็แยกย้ายครับเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ส่วนบ้านผมก็กลับไปดื่มต่อกันที่บ้านพักตามภาษาชาวขี้เมา เนื่องจากพรุ่งนี้ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าก็จัดเต็มไปเลยครับ 

ดื่มไม่ยั้ง หมดแก้วกันตลอด กินกันไวจนหน้าแดง ลิ้นเปรี้ย เริ่มเลื้อย ทั้งหมดที่พูดมานั้นเกิดแค่กับลูกหมากับผมกับเพื่อนเอ๋อของมันครับ สายโดนมอมที่แท้จริง หมดแก้วจริงทุกรอบ ตอนแรกก็เมาธรรมดาครับหน้าแดงๆพูดไปเรื่อย ซักพักคุณลุงเอาเหล้าอุมาให้ลองกินเห็นว่าเราเป็นกลุ่มเดียวที่ปาร์ตี้อยู่น้องๆมันก็กระดกกันไป ผลคือเริ่มยิ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วเรียบร้อย โคตรอ่อน นี่ดีนะ ไอ้โยหายหัวไปคุยกับน้องเจ้าของควายแล้วเพราะงั้นไอ้ลูกหมาเลยเลื้อยมาทางผมเต็มๆ ทั้งมุดทั้งถูพูดจาอ้อแอ้

หน้าตาผมอาจจะนิ่ง แต่ในใจนี่หยุดยิ้มไม่ได้เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
เอาอีก!! ถูอีก!! ไหลอีก!! ต่ำอีก!!


“อู้ เมาแล้วหรอวะ” ไอ้เติ้ลถามลูกหมาของผม

“ไม่!!”

“ไม่เมา?”

“ไม่มีแรงแล้วววววววว คอหนักมากกกก”

ปั้ก!
พูดจบมันก็เล่นเอาปักลงจานถั่วดังปั้กจนถั่วลอยกระเด็น

“เห้ยๆๆ” ผมรีบดึงหัวมันขึ้นมา อื้อหือ ถั่วติดหัวไปหมด ไอ้ลูกหมา!

“อู้กากมากกกกกกก”

“ปันปัน มึงก็เมา”

“อ้าว ปันปันก็กากหรอออออ” ไอ้ปันพูดจบก็ฟาดหัวใส่ไหล่ผมดั้งปั้ก


ใครจับกูมานั่งตรงกลางระหว่างไอ้ลูกหมากับไอ้ปันมันวะ โอเคยอมรับแมนๆ ผมชอบที่อู้เลื้อยกับผม ตัวแค่นี้ดูแลได้อยู่แล้ว ยิ่งกับคนที่หาเวลาแทะเล็มหาเศษหาเลยตลอดเวลามีกระดูกมาคลอเคลียขนาดนี้ บอกเลยว่าโคตรปริ่ม อยากให้มันถูอีก เอนอีก แต่ไอ้ปันเพื่อนมันนี่ไม่นับครับ ไม่ได้เอ็นดู แม่งเอาหัวกระแทกไหล่กูติดสามรอบแล้ว เอาตีนยันจะดูสองมาตราฐานชัดเจนไปไหมวะ   

“อู้ กูถามอะไรหน่อยดิ” ผมหันไปมองเพื่อนมัน ถามบ้าอะไร ตอนนี้ให้มันเลิกเอาหัวทิ่มจานถั่วให้ได้ก่อนดีกว่า ผมประครองหัวมันให้มาพิงอยู่ที่ไหล่ผม กลัวหัวปักลงไปอีก ส่วนเพื่อนมันหัวปักเซปักลงพื้นไหลไปอีกด้านแล้วเรียบร้อย ก็.. ช่างมันครับ
 
“มึงชอบพี่หมอหรอ”


เห้ย!!
ผมมองเพื่อนลูกหมาที่ชื่อพีตาโต ไม่เชิงว่าตกใจว่ารู้ได้ไง แต่ตกใจที่เล่นถามไม่รอให้เวลาทำใจก่อนเลยหรอ


“มันชอบบ แต่นี่ไม่ชอบบบบบ”

โห...
ฟู่วววววว...
ไม่ใช่เสียงตดใคร เสียงหัวใจโดนเจาะลม ถ้าผมมีหูคงแม่งลู่แล้วลู่อีก

“งั้นเกลียดพี่หมอหรอวะ”

“ไม่เกลียดดดดดด”

“เอ้า!”

“ฮือออออ ไม่รู้” มันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมา ใจที่โดนเจาะลมจนฟี่บเริ่มพองโตขึ้นมาอีกครั้ง เออวะ อย่างน้อยก็ไม่เกลียดกันก็ยังดี

“แต่ปันชอบพี่นะพี่หมออออ ดุดีอ่ะ อยากอาวไปฝ้าวบ้านนนน” ไอ้เอ๋อนี่วอนแล้ว กูคนไม่ใช่หมา เดี๋ยวเตะร่วงเลย

“อื่อ ไม่ให้”

หืม?
อะไรนะผมหูฝาดหรอ ผมรีบก้มลงไปมองหัวทุยตรงอกทันที ใจนี่เต้นรัวจนกลัวคนอื่นได้ยิน

“พูดว่าอะไรนะอู้” ผมถามย้ำสัมผัสได้เลยว่าเสียงตัวเองสั่นแล็กน้อย

“ไม่ให้ ไม่ให้พี่หมอ”



บู้มมมมมมมมมมมม!!!


ระเบิดลงกันไปเลย ไม่ต้องนับศพเพราะกูตายคนเดียว ผมรู้เลยว่าตอนนี้ปากกูแตะขมับอีกแล้วแน่ๆ โอ๊ยยยย เด็กมันน่ารักโว๊ย ถ้ารู้ว่าเมาแล้วพูดจาน่ารักขนาดนี้กูมอมเหล้าขาวทุกวันไปแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย อยากฟัดแก้มให้ช้ำไปข้างเลย 


“อู้ พี่หมอเป็นอะไรสำหรับมึงวะ” ผมตวัดตาจ้องไอ้พีเพื่อนมันอย่างจริงจัง ซึ่งมันก็จ้องผมกลับไม่วางตาเช่นกัน สายตาที่จริงจังและดูเชิงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรที่เด็กมาห้าวใส่รู้สึกดีด้วยซ้ำที่โดนเพื่อนมันแสกนกลางวงขนาดนี้ เพื่อนมันคงต้องการความชัดเจนเพื่อที่จะเลือกปฏิบัติถูกว่าควรทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์ชมพูอมๆม่วงของผมกับเพื่อนมัน


ถึงตอนนี้ถ้าอู้ปฏิเสธอย่างจริงจัง ดูจากหน้าเพื่อนมัน คงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวอู้มันอีกแน่นอน

“เป็นไม้”

“ห๊ะ!!”

มึงเอฟซีบ่าววีหรอ เปรียบดั่งพี่เป็นแค่ขอนไม้ ไอ้ลูกหมา!!!

“ไม้เหี้ยไรของมึง!”

”ไม้ตียุง”

“ห่ะ! ตียุง?”

”ไม้แขวนเสื้อ”

“ไอ้อู้ เลอะเทอะแล้ว”

”ไม้เรียว ชอบตีตูดกู”

“...” ถึงตอนนี้ผมชะงักไปเลย เพื่อนมันก็เงียบไปเหมือนกัน

”ไม้ตีแมลงสาบหนึ่งเดียวววว”

“....”

”เป็นไม้แพ พาไปหาหมออ”

“...”

”เป็นไม้ของกู”


พูดจบก็ซบลงเน้นๆที่อกผม บอกตรงๆเหมือนใช้บุญที่ทำมาตลอดทั้งชีวิตหมดวันนี้เลยครับ หรือว่าพรุ่งนี้กูจะตายแล้ววะ ตกใจพร้อมกับยิ้มจนหยุดไม่ได้ เด็กมันน่ารักโคตรๆ ถึงจะเปรียบเทียบบ่าววีไปหน่อย แต่ความหมายดีให้อภัย ผมก้มลงเอาจมูกปักลงไปบนหัวเหม็นถั่วของมันเบาๆ เมาแล้วพูดจาดีแบบนี้เดี๋ยวจะยอมลงทุนซื้อตู้เย็นมาไว้ในหอแล้วยัดแต่เหล้าเข้าตู้ให้มันกินทุกวัน

ถึงจะยังสับสน แต่อย่างน้อยในความสับสนของมันของยังมีผมอยู่ในนั้น เป็นความสับสนที่จิตใต้สำนึกของเจ้าตัวแสดงความเป็นเจ้าของออกมา อาจจะยังไม่ชัดเจนสำหรับมันว่าสิ่งที่ตัวเองคิดคืออะไร แต่สำหรับผม แค่นี้ก็โอเคแล้ว




ยังไม่ต้องเป็นถึงคนพิเศษ เป็นแค่ความสับสนก็ดีใจแล้ว




“พี่แป๊ะๆ ปันปวดขี้ว่ะ”

“บอกกูทำไมหน้ากูเหมือนโถขี้หรอ”

“ฮือออออ ปันเห็นหน้าพี่แล้วปวดขี้จริงๆ ปันขอโทษ ปันปวดขี้ ไอ้พี! พากูไปขี้!” เอ้าๆ ไอ้ปันลุกขึ้นตัวเซแถ่ดๆไปเกาะประตู เล่นเอาทั้งวงร้องเห้ยกันลั่น ไอ้พีนี่ถลาเข้าไปประครองแทบไม่ทัน อ้อ ไอ้แป๊ะด้วยครับ ถึงเพิ่งโดนด่าเป็นสารเร่งขี้แต่ก็ยังคงเป็นพี่รหัสที่ดีของน้องมัน

“เห้ยๆ ไอ้เหี้ย เขามีแต่เมาแล้วเรื้อน เพื่อนปันกูโคตรเฟี้ยว เมาแล้วปวดขี้”

“บ่นเหี้ยไรเติ้ล แดกตีนกูป่าว”

“โห เมาแล้วเปรี้ยวด้วยว่ะ” ไอ้แป๊ะหยีหน้าเพราะโดนไอ้ปันเอาแขนล็อคคอไว้อย่างแน่นหนา

“เปรี้ยวตีนป่าวว ฮืออออออ ปวดขี้อ่ะ ปวดขี้ ปวดขี้เดสสึก๊ะ ไฮ๊ๆ”

“เชี่ย มันจะคูลเกินคนไปแล้วว่ะปัน เมาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น กูต้องถ่ายคลิปไปลงเพจยูไม่ไลค์แล้ว ไหนมึงมองกล้องซิ”

“มองพ่อมึงอ่ะ ปวดขี้โว้ยยยยยย ปวดขี้เดสสสสสสสส”

“ไหนๆ มึงลองพูดคำว่าสวัสดีครับผมชื่อปันเป็นภาษาญี่ปุ่นให้กล้องซิ”

“แม่เอื้ออออ”

“นั่นชื่อแม่กู!!! ไอ้ห่าปัน!!”

 วุ่นวายชิบหาย อย่างกับพวกมึงเล่นละครตลกกันอ่ะ นานซักพักเลยครับกว่าพวกมันจะยกขบวนกันพาไอ้ปันไปขี้ครับ ทิ้งไว้แต่ไอ้ภูมิ ผมแล้วก็อู้ที่แทบไม่มีสติหลงเหลือแล้ว จริงๆผมก็ควรเอามันเข้าไปนอน แต่พอหันไปเห็นหัวทุยๆซบอยู่กับอกแน่นๆของตัวเองแล้ว

ขออยู่อีกซักห้านาทีนะ


“มองขนาดนี้เลียไปเลยก็ได้นะ”

“เห้ย พูดเป็นเล่น” กูแล่บลิ้นเลยเนี่ย

“หึ” ไอ้ภูมิกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา ผมกำลังจะยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆของอู้คือมันเบาจริงๆนะครับ ไม่รู้ด้วยน้ำหนักหรือเพราะไม่มีสมอง

..เบาจนอยากให้พิงตลอดไปเลย

อ่ะๆ อุ้ยเสี่ยวป้ออีกแล้ว...

แต่ยังไม่ทันได้ลูบ หัวไอ้อู้ก็เด้งผึงขึ้นมาซะก่อน เล่นเอาตกใจทั้งผมทั้งภูมิ

“ไฟไหม้หรอ”

“ห่ะ..ห๊ะ”

“ไฟไหม้!” ชิบหายแล้ว ผมมองซ้ายมองขวา ไม่มีไฟที่ว่าเลยซักนิด ไอ้ลูกหมาลุกขึ้นยืนพรวดพราด เซหัวแทบปักตกระเบียงจนผมต้องรีบคว้าตัวไว้ อะไรอีกวะเนี่ย ความเกรียนเข้าร่างอีกแล้วหรอ

“อู้ๆ ไม่มี ไม่มีไฟไหม้”

“ไฟไหม้ หนี!!!!”

เห้ยยยยยย
มึงจะหนีไปไหนไอ้เตี้ย!!
ผมรีบวิ่งตามไอ้ลูกหมา ที่จู่ๆก็วิ่งหนีออกจากบ้านพักไป ตกใจครับตอนแรกรีบวิ่งตามเลยแต่สุดท้ายเจ้าตัวแม่งขาขัดกันตกบันได้สองขั้นกลิ้งลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย ไฟไหม้จริงมึงก็ตายคนแรกเนี่ย เห้อ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ผมดึงมันขึ้นมาพิงกับอกโดยสอดแขนเข้าใต้วงแขนมัน เอาจริงๆก็คือกอดมันเนียนๆนั่นแหละครับ แต่อย่าพูดดังแล้วรู้ตัว

“อู้ ไม่ใช่ไฟไหม้ นั่นควันบุหรี่ไอ้ภูมิ”

“พี่หมอ”

“หืม?”

“พี่หมอ”

“ว่าไง”

“ผม...”

เห้ยๆๆๆ
เดี๋ยวๆๆ
อย่าเกลิ่นแบบนี้สิวะ ผมนี่อยากรีบคว้ามือถือมากดอัดเสียงเลย ผมอะไรอีกหล่ะ ผมรักคุณรึเปล่า เชี่ย มโนไปล้านแปด คนแอบชอบนี่มันขี้มโนแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ


“ผม..”

“...” โอ่ย .. จะขาดใจ

“ผมรองทรงเบอร์หนึ่งงงง ฮิ้วววววววววววววววววว”



ฮิ้วกับแม่มึง!!!!!
อยากเอาตีนยันให้หน้าปักพื้นแต่ทำไม่ได้ครับ กลัวน้องเจ็บ ได้แต่ด่าแม่มันในใจแล้วก้มมองหน้ามัน อู้ยืนหัวพิงกับอกผมด้วยความหัวหนักก็ปักมันอยู่อย่างนั้น มือเล็กปัดมั่วไปหมดทั้งผลักทั้งจับ บ่นงุบงิบไม่ได้ความ ปกติผมเป็นคนรำคาญคนเมามากเลยนะครับ ยิ่งช่วงรับน้องแล้วต้องคอยดูแลน้องภาคผู้หญิงทั้งเมาทั้งทิ้งตัวอ้วกเลอะเทอะ พวกผู้ชายยิ่งแล้วใหญ่พวกเมาแล้วปากหมาหาเรื่องเนี่ย ต่อยร่วงให้สงบมากมาหลายรายแล้ว


...แต่ทำไมไอ้อู้เมาแล้วมันน่ารักจังวะ
จับตรงไหนก็ไม่ขัดขืน ทั้งน่ารักทั้งน่าหงุดหงิดไปพร้อมกัน


“อื้อ เมาแล้ววว”

“อือ ไปนอนไหม” ผมลูบหัวไอ้กลุ่มผมทุยๆตรงอก

“นอนกับปันปัน เพราะปันปันพุงนุ่มมมม อยากบีบพุงนุ่มมมม”

“กูไม่ให้”

“จะบีบพุงปันปันนน”

“ไม่ให้ มาบีบกล้ามกูนี่”

“เป็นผัวอ่อมาสั่ง!”

“เออ! อยาก! อยากเป็นจะตายห่าอยู่แล้ว!”

เป็นเมียหรอมาทำเป็นถาม เดี๋ยวกูลงภาคปฏิบัติ คร้านจะตื่นมาร้องไห้ เมาแล้วปากดีจริงนะลูกหมา อย่าได้ริไปถามคำถามนี้กับใครบนโลกนะมึง ผมเอื้อมมือไปบีบปากมัน ซึ่งมันก็หลับตายอมให้บีบแต่โดยดี เออ ทำอะไรก็ยอม ทำไมไม่ใจง่ายแบบนี้โดยไม่เมาบ้างวะ 

ผมได้ยินเสียงคุยมาจากทางด้านหลัง เดาเอาว่าพวกจนปันไปขี้คงกลับมาแล้ว เสียงดังมาแล้วก็เงียบไป คงเพราะพวกมันเห็นผมยืนกอดเพื่อนมันอยู่แต่ก็ไม่ได้มีใครมาห้ามอะไร คงดูเชิงอยู่


“ไม่ได้ ไม่ให้เป็น” อู้ส่ายหัว

“ทำไม ทำไมเป็นไม่ได้”

“เดี๋ยวเพื่อนทิ้ง”

พูดเสียงอ่อยแล้วก็ทิ้งหน้ามันลงมากับอกผม ผมถอนหายใจยาวเหยียดแล้วลูบหัวมันเบาๆ

“อย่าดูถูกคำว่าเพื่อนสิวะอู้”

“กลัวนี่”

“มึงจะกลัวอะไร”

“กลัวเพื่อนไม่คบ กลัวเพื่อนทิ้ง อือ”

“โอเคๆ กูจะระวังมากกว่านี้” ผมรับฟังแล้วลูบหัวมันต่อเบาๆ หวังว่าเสียงเล็กๆของมันจะดังไปถึงหูของเพื่อนมันด้านหลังบ้าง

“สันดาน”

เอ้า เดี๋ยว

“ห๊ะ มึงด่าหรอ”

“พี่มึงอ่ะนิสัยไม่ดี มีสิทธิอะไรมาโกรธ มีสิทธิอะไรมาไม่คุยด้วยวะ” มันเงยหน้ามาเบะปากใส่ผม โอ๊ย มึงจะโกรธจะด่าก็อย่ามาทำหน้าน่ารักแบบนี้สิวะ 

“ขอโทษครับ” ผมยิ้มพร้อมกับลูบหัวมันไปด้วย รู้สึกแปลกเหมือนกันที่พูดครับกับรุ่นน้องผู้ชาย แต่มันน่าเอ็นดูไม่ไหวแล้วว่ะ เสียงตัวเองที่พูดอกไปเมื่อกี๊ดูเอ็นดูจนเดาเอาว่าไอ้ภูมิกับเพื่อนมันที่นั่งอยู่ด้านหลังคงแทบโก่งคออ้วกแล้วแน่ๆ

“ไม่ได้เกลียด ผมไม่ได้เกลียด ผมเกลียดแมลงสาบ เนี่ย มือแดงไปหมดเลยก็ไม่มาช่วย ไหนว่าชอบวะ ไหนว่าจะจีบวะ ไม่เห็นดูแลเลย” มันเบะปากขึ้นเรื่อยพร้อมกับงอแงยกมือขึ้นมาโชว์ให้ดูอีกต่างหาก พอมันเห็นผมยิ้มอยู่ก็เอามือมาตีหน้าผมป้าปๆบอกว่าเจ็บไม่ให้ยิ้ม เอ้า ก็กูจะยิ้ม เป็นเมียหรอมาสั่ง มันซุกหน้าเข้ากับอกผมบ่นงุ้งงิ้ง ยืนก็แทบจะไม่อยู่จนต้องเอื้อมเอาแขนไปพยุงก้นไว้เล็กน้อย ไม่รู้กูคุยกับเด็กปีหนึ่งหรือกำลังเลี้ยงเด็ก

“ขอโทษครับพี่หมอ” มันพูดเสียงอ่อยก่อนจะทิ้งทั้งตัวลงใส่ผม จริงอยู่ที่อู้ตัวเบา แต่โถมมาแบบนี้ผมก็เซไปนิดหน่อยเหมือนกัน ผมกระชับตัวมันในอ้อมอกย่อตัวเอาคางไปวางไว้บนหัวมันเล็กน้อย ใจบางจนจะขาดอยู่แล้วมาทำตัวน่ารักขนาดนี้



อู้...
ในอนาคตถ้าอยากฆ่ากูไม่ต้องเอามีดมาแทงหรอกนะ ลองไปทำแบบนี้กับใคร กูว่ากูก็คงตายจริงๆแหล่ะ






---

TALK


นิยายรักมาแล้ว! กว่าจะมาได้ ปาเข้าไปตอนที่ 17
ฮืออออออออออออ น้องอู้คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด

เป็นนิยายที่เขียนขึ้นมาให้คนอ่านอารมณ์ดีค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น 5555555555555555
เหมือนเครียดมาทั้งวัน เหนื่อย นอยด์ชีวิต มาอ่านก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆอะไรแบบนี้
หวังว่าจะทำให้คนอ่านได้ขำหึหึในลำคอออกมาในวันที่ร้อนจนเครียดนะคะ
 


ฝากเพจในเฟสด้วยนะคะ Oiimaps ค่าา

[❣☾月亮☽❣]

         สุดยอดดดดดดดดดดด

[maneethewa]

เปิดจองเลยไหมคะ พร้อมเปย์มากเลยค่ะ งื้อออออออ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมอยู่คนเดียว
เอร๊ยยยยย

 

[mooping-7]

เกือบไปแล้วววววพี่หมอใจแป้วเลย เกลียดตัวเบ้อเร่อเลย. ดีนะที่เมาแล้วเฉลย55555 ขอหวานมากๆๆน้าตอนต่อไป

[Monkey D]

 :haun4:อู้สายอ่อยนี้หว่าาาา.555 น่ารักมากมาต่ออีกนะ เป็นนิยายที่อ่านแล้วยิ้มขำตลอดๆ

[MayA@TK]

 
 

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ถ้าเราเป็นพี่หมอจะกรอกเหล้าขาวให้อู้กระดกเป็นประจำ

[mild-dy]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อู้ เมาแล้วเลื้อย ออดอ้อนพี่หมอ น่ารัก
“แต่ปันชอบพี่นะพี่หมออออ ดุดีอ่ะ อยากอาวไปฝ้าวบ้านนนน”
“ไม่ให้ ไม่ให้พี่หมอ”

”พี่หมอ...เป็นไม้ตียุง”
”ไม้แขวนเสื้อ”
”ไม้เรียว ชอบตีตูดกู”
”ไม้ตีแมลงสาบหนึ่งเดียวววว"
”เป็นไม้แพ พาไปหาหมออ”
”เป็นไม้ของกู” บึ้มมมมม!!!!! 

“เป็นผัวอ่อมาสั่ง!”
“เออ! อยาก! อยากเป็นจะตายห่าอยู่แล้ว!”
“ไม่ได้ ไม่ให้เป็น”
“ทำไม ทำไมเป็นไม่ได้”
“เดี๋ยวเพื่อนทิ้ง” 
นี่คือความในใจของอู้ กลัวเพื่อนรับไม่ได้
     
 

[Tumz]

น้องอู้ สายซึนแถมมุ้งมิ้ง

 

[pika_]

 

[FeaRes]

อู้น่ารักกกกกก เมาแล้วน่ารักมาก ปกติก็น่ารัก ฮรืออ อยากอุ้ม--- //โดนพี่หมอต่อย
อู้คนอ่อยที่แท้ทรู พี่หมอก็น่ารักกก คู่นี้น่ารัก! ชอบ! ชอบปันด้วยนะ--

[shoi_toei]

เกือบต้มน้ำใบบัวบกให้หมอแล้ว เกลียดตัวบะเริ่ม

[Himbeere20]

ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกคํ่าคืน


โอ้โฮ อ่านเสร็จนึกถึงกลอนบทนี้ทันที
ขอมอบให้กับพี่หมอและน้องอู้ผู้กำลังตกอยู่ในห้วงรักหนักอก

ปล  มีความอยากไปนั่งอยู่ในวงเหล้าด้วย คงสนุกน่าดู

[iceman555]

โอ๊ยยย ลุ้นใจหายใจคว่ำ

[multiver]

มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
คราวนี้มีเวลาไม่มาก มีนิยายดองรออ่านในคลังเยอะเกิ้นนน 5-6 เรื่อง แล้วว่าจะลองแต่งนิยายกับเค้าดูบ้าง เลยมีเวลามาคอมเมนท์ให้น้อย เอาเป็นว่ามาบอกส่วนคำผิดละกันเนอะ
1.ยังอยากไม่คุยด้วย -> ทำการปรับรูปประโยคใหม่เป็น "ยังไม่อยากคุยด้วย"
2.สู้ยังสุดจะมายอมแพ้อะไรวะ -> ไม่เข้าใจ + งงคำว่า สู้ยังสุดอ่ะ คือไรอ๋อ
3.มาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น -> เมาแล้วปวดขี้พร้อมพูดญี่ปุ่น
ปล.พี - เติ้ล น่าจับจิ้นดีจริงๆ

[me12inzy]

นังนี่จะมีผู้ให้พูดประโยคนี้ด้วยม้ายย
อิจฉาอู้   

[Pittabird]

  พึ่งเข้ามาอ่าน ให้ล้านไลค์เลย  สนุกมาก ขำมาก  อ่านยาว ๆ รวดเดียวถึงตีสองเลย 
รักกันเร็ว ๆ นะ  พระเอกนายเอกน่ารักทั้งคู่  เพื่อนก็เฮฮา อ่านไปขำไป ไม่มีดราม่า
ขอบคุณที่มอบความสุขให้นักอ่านทุกคนค่ะ

[catka12]

   น่ารักมากมายยยยย ถ้านักเขียนคิดจะรวมเล่ม...ขอให้มีe-book ด้วยนะค่ะได้โปรด.....ชอบมากๆค่ะ...รอมาต่อนะค่ะ

[yowyow]

 

[Snowermyhae]

น้องอู้น่ารักกกกกก ทำพี่หมอใจแป้วตั้งหลายรอบ 

[labelle]

55555 อู้เมาดิบป่าว พูดเยอะเลยย
เหมือนต้นไม้ได้น้ำไหมพี่หมอ ยิ้มปากฉีกเลยนะ ใจพองโตจนกลัวจะแตก

อู้น่ารักมาก มีอ้อน มีงอแง มีใจแหละ แต่กลัวเพื่อนทิ้ง
พี่หมอต้องเข้าใจน้องนะ น้องมีใจ

หมอต้องชงพีเข้มๆนะ ถามดี เปิดดี แต่ไม่รู้ว่าจริงจังขนาดไหน แค่ห่วงหรือแอบหวง
โยหายไปเลยนะ ไปหาน้องมิหรอคะ

เพลียกับทีมแป๊ะ เติ้ล ปัน