ตอนที่6
ความเดิมตอนที่แล้วหลังจากกะจะแค่พักสายตาเป็นเพื่อนพี่หมอเล่นๆ แต่ตื่นมาอีกทีห้องก็สว่างแล้วเรียบร้อยเพราะแสงอาทตย์จ่อแยงเข้ามา ถึงจะยังไม่ทำให้ตื่นได้เท่าเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าประตูห้อง ซึ่งเสียงนั้นก็คุ้นไม่ใช่ใครไหนไกล
“ไอ้อู้ได้ยินมั้ยวะ!! เมย์เดย์ๆๆ ติดต่อเพื่อนอู้ ได้ยินแล้วตอบหน่อย”
“เสียงเพื่อนมึงใช่มั้ย” ไอ้พี่หมอที่กำลังสลึมสลือเกาขี้ตาดังแกร่กๆ
“อยู่!! กูเองกู”
“กูไหน! น้องผมชื่ออู้!! คุณอย่ามาหลอกผมซะให้ยาก” เสียงโง่ๆแบบนี้ หนีไม่พ้นพี่แป๊ะเจ้าเดิม
“ไอ้พี่แป๊ะ เปิดห้องเลยให้ไว ผมหิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัวแล้ว”
“ชิบหายแล้ว ขืนเปิดให้ ปันจะหายไปเลยคนนึงนะมึง!”
“ถ้าไม่เปิดตอนนี้ผมจะแดกพี่ด้วยอีกคน”
“อ้าว! เปลี่ยนมากินนายนภัทรก็ได้หรอครับ”
กูหล่ะปวดหัว
สรุปพี่เค้าเลิกเป็นอะไรอมๆมาเป็นนายนภัทรแทนแล้วใช่มั้ย ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้พี่หมอ ซึ่งทำหน้าหงุดหงิดเอาหัวพิงไหล่ผม อาการดูเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่ จังหวะนั้นเองประตูก็เปิดผัวะเข้ามาเต็มแรง พร้อมกับเพื่อนๆผม ไอ้เติ้ล ไอ้พี ไอ้ปัน รีบถลาเข้ามาหาผมทันที อาจจะดูเหมือนมันเล่น แต่ผมแอบรับรู้ได้ครับว่ามันห่วงผมจริงๆ
“สัสสส ตกใจชิบหาย ถ้าพี่หญิงไม่มาบอกพวกกูจะทำยังไง” ไอ้ปันน้ำตาคลอพูดไปคว้าตัวผมเข้าไปกอดไป
...แต่ปันเพื่อน
...มึงลืมตาตี่ของมึงก่อน
“เอ่อ ปัน..”
“กูเป็นห่วงมึงโว้ยไอ้อู้ เอ๊ะ.. ทำไมมึงไหล่กว้างจัง ผมก็สั้นลงด้วย อ้าว มึงเจาะหู...เหวอออออ” เท่านั้นแหล่ะครับ ตาตี่เท่าไฝก็โตเท่าฝี พอลืมตาเต็มที่ประจักษ์ได้ว่ากำลังกอดไอ้พี่หมออยู่ ไอ้ปันก็รีบดีดตัวเองออกทันที พร้อมขอโทษขอโพยพี่หมอเป็นการใหญ่
“ว่าแต่มีใครเจอแบล็กบอกซ์รึยัง”
“ยังเลยพี่หมอ กองกิจหอพักเค้าบอกให้เริ่มกิจกรรมหาใหม่วันศุกร์”
“เอาแขนมา กูจะถอดกุญแจมือ” พี่โยเดินผ่ามากลางวงที่วุ่นวายมาพร้อมกุญแจครับ พี่รหัสผมนี่ปกติที่สุดในห้องนี้แล้ว พี่โยเดินเอากุญแจมาไขไม่ถึงสามวิก็หลุดออก โห ข้อมือที่แดงเป็นรอยบาดเต็มเลย
“เดี๋ยวพวกมึงมีเรียนต่อใช่มั้ยปีหนึ่ง”
“ใช่พี่ วันนี้มีเรียนแคลด้วย”
“แคลคูลัสหรอ?”
“แคลลอรี่บราบรา แฮ่!!!”
อืม.. ผมมองไอ้พี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลแบบเอือมไม่รู้จะเอือมไง
“ไร้สาระ งั้นเดี๋ยวกูพาอู้ไปหอแล้วเดี๋ยวหาไปส่งที่ตึกเรียนรวมเอง มันอาจจะเข้าเลทหน่อย บอกอาจารย์ด้วยละกัน” แล้วพี่โยก็พยุงผมลุกพาผมไปที่รถ โดยที่มีไอ้พี่หมอเดินตามแบบง่วงๆ เกาหัวดังแกร่กๆมาตลอดทางก่อนจะแยกไปควบไอ้ถึกทึนสตาร์ทแล้วก็ขับออกไปเลย ส่วนผมเดินมาขึ้นรถพี่โยแล้วก็ตรงดิ่งกลับหอ โดยมีไอ้พี่หมอขี่มอเตอร์ไซต์นำเยี่ยงรถนำขบวน
ดูเหมือนไม่ตีกันใช่มั้ยครับ
แต่เปล่าเลย
เพราะไอ้พี่หมอแม่งขับช้าระดับเต่าเดินจงกลมเดินแบบซ้ายย่างหน้าขวาย่างหนอ พอจะแซงแม่งก็ส่ายรถดัก ปกติระยะจากยิมไปที่หอไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ นี่ล่อไปเกือบยี่สิบนาที เรื่องกวนตีนแบบเด็กๆไม่เกินใจพวกพี่มันจริงๆ กว่าจะถึงหอได้ผมก็รีบวิ่งแจ้นไปจองห้องน้ำก่อนเลย วิ่งผ่านน้ำด้วยความรวดเร็ว คว้าเสื้อนิสิตกับกางเกงที่พาดๆไว้แถวเตียงมาสวมลวกๆยับก็ช่างมัน ก่อนออกไปไม่ลืมหยิบเนคไทด์กับกระเป๋าแล้วก็รีบวิ่งลงมาขึ้นรถพี่โย โดยที่ไอ้พี่หมอไม่ได้ขึ้นห้องมาเลย ซึ่งก็ไม่ได้ติดใจอะไรครับ น่าจะไปดูดบุหรี่อยู่หลังตึก แถมตอนนั้นผมรีบด้วยเลยโดดขึ้นรถพี่โยไปเรียนก่อน
.
.
.
แคลคูลัสสามชั่วโมงดูดพลังเหมือนเรียนสามปี อยากตาย ผมฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะเรียนที่สภาพไม่ได้ดูแข็งแรงซักเท่าไหร่แต่ก็ยังแข็งแรงกว่าสภาพนิสิตวิศวะที่เพิ่งเรียนแคลเสร็จอย่างผม
“อู้ๆ กูเอามือถือมาให้อ่ะ” ของแข็งฟาดลงบนหัวผมสามทีโดยไอ้ปัน
“อื้ออ ขอบใจ”
“แดกไหนดีวะวันนี้”
“โรงหอละกัน”
“วันนี้กินข้าวจะได้รีบไปเปลี่ยนเสื้อที่หอ พี่เรียกรวมนี่วันนี้อ่ะ”
“รวมอีกแล้วหรอวะ”
“นัดใส่เสื้อแดงเฟรชชี่ด้วยนะอย่าลืม” ผมพยักหน้าอือออไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ จากนั้นเราก็ไปกินข้าวแล้วก็แยกย้ายเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ ไม่ลืมหยิบสมุดเชียร์เล่มน้อยมาด้วย ลงมาเจอกัน ณ จุดรวมพล หาได้ไม่ยากครับ นอกจากมีพวกเสื้อแดงๆนั่งอยู่เพราะเสื้อแดงเป็นประจำคณะก็ยังมีอีกหนึ่งเด่นไม่แพ้สีเสื้อนั่นก็คือ
กองโจร…
ของดีประจำตำบลวิศวะ
ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกรุ่นพี่นั่นเองครับ ใส่เสื้อดำยืนไขว้หลังทำหน้าเหมือนเมื่อวานร้านขายโรตีเจ้าประจำไม่มาขายแล้วพาลต่อมาถึงวันนี้ แถมมันจะแบ่งเป็นภาคๆไป พวกผมก็รีบๆวิ่งไปนั่งรวมตรงแถวภาคโลจิสติกส์ รอเวลาซักพักนึงพวกพี่ก็พาเดินไปตึกวิศวะ เข้าไปนั่งแยกชายหญิง รอซักพักนึงพี่สันทนาการก็เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ โดยการเอาเสื่อสีแดงแบบในวัดมาปู แล้วเดินเปิดตัวออกมาเยี่ยงเดอะเฟซไทยแลนด์
ค้นฟ้าคว้าฮิปโป
ไอ้ห่าพี่มงค๊นนนนนนนนนน! หยุดถูไข่ให้ดูได้แล้วววว กูจะอ้วกกกกกกกกก
โอ้โหไม่ไหวต่อใจ ทั้งแลบลิ้น ถูตูด รูดหัวนม
“ชีคกะโหล่งโป่งชีค กะโหล่งโป่ง อ๊าว อ๊าว อ๊าวส์ส์ส์” ฮือออออ ดูแล้วจะขาดใจตาย พี่แกเล่นเด้งไปหมดทั้งหน้าทั้งนมทั้งพุง แถมร้องเสียงอ๊าวส์แบบมีเอสต่อท้ายเหมือนพยายามจะดูเซ็กซี่ แต่โอย เหมือนพยูนกระหายน้ำ ใครก็ได้ไปช่วยพี่เค้าที
ทุเรศลูกตายังไงพวกผมก็ฮากันไปเถอะ พี่ๆสันกันมันส์เป็นฮิปโป้เจ้าเข้า ขำกันจนลืมไปว่า นี่คือคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งของที่ตีมาคู่กับกับของดีประจำตำบลอย่างกองโจรแล้วนั่นก็คือ...
“เสียงดังอะไรกัน!!”
“เสียงดังอะไรที่คณะของพวกผม!!”
“เห้ย คุณมองหน้าผมทำไมวะ!”
พี่ว้าก พี่ว้ากมาพี่สันหนี นู่น วิ่งหายไปเร็วยิ่งกว่าใช้การ์ดวาร์ป
เอาจริงๆนะครับ มันแทบจะเป็นหนึ่งสิ่งที่ทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะเข้าคณะนี้เลย เอาง่ายๆก็รำคาญครับ สงสารพี่เค้าต้องมาตะโกน ดึงหน้า ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นหนึ่งกิจกรรมแสดงละครที่มันจะต้องมีทุกปี แต่พอได้เข้ามาเจอมาสัมผัสจริงๆ พวกพี่แม่งเล่นดึงกันจนอยากทำเก๋าทำเท่แบบพระเอกกลายเป็นเหี่ยวแฟ่บยอมฟังแต่โดยดี หลายคนอาจจะไม่ชอบ แต่ผมว่าก็ท้าทายตัวเองดี ไอ้ปันบอกว่าให้คิดซะว่าเรามาฝึกความอดทนเล่นๆกัน ถามว่าอดทนได้มั้ย ได้เยอะเลยครับ จากคนที่โดนด่าว่าไอ้เตี้ยไม่ได้ เบาไปเลยพอเจอพี่เค้าด่าคนอื่น
มองให้มีประโยชน์มันก็มีประโยชน์ครับ อยู่ที่มุมจะมองด้านไหนของมันมากกว่า ส่วนผมอ่ะอยู่ตรงกลาง รู้ร้ายรู้ดี แต่สิ่งที่ทำให้ยังนั่งอยู่ น่าจะเป็นท้าทายมากกว่า อยากรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
“ระเบียบ!”
หายใจเข้า!!
“ระเบียบ!!”
หายใจเข้าอีกหนึ่งฟึด!!
“เชียร์!!”
ตบตัก!!
อ่ะ จะคิดอีกแง่ก็ซ้อมกีฬาสีตอนมัธยมดีๆนี่เอง สุ่มกาลีกาลีกาลีสุ่ม
“วันนี้!! พวกผม!! จะมาสอนร้องเพลง!! เปิดสมุดเชียร์ไปหน้า 3!! “
ต่อจากนั้น พี่ว้ากก็จะสวมบทบาทเป็นเมนเทอร์เดอะว้อยส์ ที่แป้นกดจะเขียนว่า ร้องใหม่โว้ยไอ้พวกห่วย แทนคำว่า I want you นั่นแหล่ะครับร้องเสียงแหบเสียงแห้งยิ่งกว่าหมาหิวน้ำ ร้องจนเสียงร้องแทบเป็นเสียงคราง ร้องจนกว่าเสียงมึงจะกลายเป็นเสียงลุลา บางรอบเกือบดีแล้วแต่หางเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งจากหลายร้อยหางเสียงเพี้ยนไปติ๊ดเดียวคือค้างคาวฟังอาจจะไม่สะดุดแต่เสือกสะดุดหูพี่เค้าได้ยังไงก็ไม่รู้ พี่แกก็ให้หยุดร้องแล้วร้องใหม่ ร้องไม่ดีก็ลุกนั่งตามจำนวนรุ่น กว่าจะเสร็จห้องเชียร์ได้ก็เรียกได้ว่า ขาเปรี้ยเพลียแรง ไม่รู้ว่าการร้องเพลงไม่ดี ลุกนั่งแล้วกูจะร้องเพลงดีขึ้นรึเปล่า ก็ไม่ เพราะที่ขาไม่มีเส้นเสียง
“เสียงได้แค่นี้หรอวะ!! พวกคุณมีกันกี่คน!!”
“พวกคุณแม่งไม่รักกันเลยว่ะ”
“พวกคุณแม่งห่วย แบบนี้หน่ะหรอจะมาเป็นน้องของพวกผม เหอะ”
“ถ้าพวกคุณอยากเป็นน้องผม ไปฝึกร้องเพลงมาแล้ววันพฤหัส ต้องมาให้ครบ!! ร้องให้เสียงดัง!! จนกว่าเสียงพวกคุณจะดังพร้อมกัน!! ทราบ!!”
“ทราบ!!”
“แยกย้ายครับ!!!”
โฮกกกกกกกกกกกก เหนื่อยสาสสสสสสสสสสสสส สามชั่วโมงจากแคลมาต่อสามชั่วโมงในห้องเชียร์ ทันที่ที่ขบวนพี่ว้ากออกไปผมก็ทรุดลงทันที เหนื่อยโครตตตตตตตต เวลาลุกนั่งแล้วเสือกได้ที่อยู่ใกล้คนตัวสูงนี่ทรมาณมาก ใครตัวเตี้ยจะเข้าใจครับ ตอนนั่งไม่เท่าไหร่ พอลุกเท่านั้นแหล่ะ หิ้วปีกกูซะขาลอย ไม่ไหวครับ ขากลับเลยต้องอาศัยหลังเพื่อนปันกลับหอ นี่คือขอดีอย่างเดียวของการเกิดมาตัวเล็ก เพื่อนหิ้วไปไหนก็ได้
บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ก็มีความมิตรภาพที่สวยงามของชาวคณะครับ เราจะเห็นความมีน้ำใจของเพื่อนร่วมคณะเพราะทุกคนจะช่วยกันพยุงเดินกลับหอ ยิ่งผู้ชายผู้หญิงนี่รีบเลย เว้นจังหวะหน่อยไม่ได้ คณะไม่ค่อยมีผู้หญิงครับ ต้องรีบๆดูแลตอนพวกมันยังไม่กลายร่าง นู่นครับไอ้พี ไปทำคะแนนกับสาวละ ตอนนี้อาจจะเดินกันย่องแย่งแต่พี่เค้าบอกมาว่าผ่านปีไปเท่านั้นไอ้คนอุ้มผู้ชายคือผู้หญิงคณะเรานี่แหล่ะ แข็งแกร่งโดยไม่ต้องถือถุงแกง
“มึงไหวมั้ยเนี่ยอู้”
“ไม่ไหวววว ฮืออออ”
“ปวดขาชิบหาย ไอ้เติ้ลมึงไหวมั้ยเนี่ย”
“กูหรอ กูตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว เธอใช่มั้ยเป็นคนผลักชั้น”
“เหี้ยไรเนี่ย”
“กูหวาย”
...อืม เรื่องของมึงเถอะ
ผมทำหน้าเหม็นใส่ไอ้เติ้ลที่นานวันยิ่งอยู่กับพี่แป๊ะจะยิ่งซึมซับความกากของพี่มันมา พวกมันเดินมาส่งผมที่หอสาม ก่อนที่จะแยกตัวกันไปกลับหอตัวเอง สภาพของผมที่ต้องปีนบันไดขึ้นชั้นห้านี่โครตทรมาณ
ถึงซักเททททท ห้อง 514 สุดที่รักของแม่ !
“มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย ทดลองเป็นของเหลวหรอ” ไอ้พี่หมอที่เพิ่งเปิดประเข้ามาทักผมที่กำลังนอนเป็นปลาดาวอยู่บนเตียง
“ปวดขาสัสๆอ่ะพี่”
“อ้อ ห้องเชียร์”
“ไม่ไหวแล้ว ไม่อาบน้ำนะ เดี๋ยวค่อยตื่นมาอาบก่อนไปเรียนทีเดียว”
ผมนอนหลับตาให้ร่างกายได้ดูดซึมไอแอร์เย็นๆ มีผ้าห่มโดเรมีอันน้อยแปะอยู่ตรงหลังพอให้อุ่นบนเย็นล่างบาลานซ์ดี เอาหล่ะ พร้อมที่จะหลับอย่างเต็มที่แล้ว
ป๊อก!!
โอ๊ย!!
“ปาอะไรมาวะพี่! ไม่ไหวจะตีด้วยนะวันนี้” อูยยย ผมลูบๆหัวตัวเองที่เพิ่งโดนกระทำโดยกล่องอะไรซักอย่าง
“ยานวด กูใช้เวลาเล่นบอล นวดน่องซักนิดเผื่อหาย”
“เห้ย หายปวดเลยหรอ”
“เปล่า ขาหาย”
...อ่ะ แล้วกูชงมุกทำไม งงได้มั้ย
“สัส ตลกหน้าตาย เออๆ ขอบคุณมากพี่ แต่ลุกไปนวดไม่ไหวแล้ว นอนละ ห้ามกวน”
ว่าแล้วผมก็ปิดสวิตช์ตัวเอง บายเวิลด์ ลาหล่ะ
.
.
.
ผมตื่นต้อนรับวันใหม่มาด้วยเสียงปลุกของไอโฟนสี่ที่ไอ้ปันให้มา อย่าดูถูกครับ ถึงไม่มีเป็นของตัวเองมาก่อนแต่ผมเล่นเครื่องคนอื่นบ่อย เลยตั้งได้ปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือกลิ่นยานวดครับ เหม็นมาเลย ดมฟุดๆฟิดๆไปซักพักก็ไปหยุดที่ขาตัวเอง พอเอานิ้วจิ้มดูก็หลุดติดมือมาด้วย…
ยาหรอ?
ขากูเนี่ยแหล่ะ!
ถุ้ย!!
ติดพี่แป๊ะมา ยาถูกแล้วครับ แหม่ะ ไอ้พี่หมอนี่ทำตัวให้เหมาะกับชื่อมันก็ทำได้แฮะ ใจดีทาให้ด้วย แต่นี่มึงทาหรือบีบหมดหลอด ไหลเปื้อนผ้าห่มโดเรมีเลยเนี่ยเห็นมั้ย
ด้วยความที่วันนี้ไม่มีเรียน ผมเลยสบาย มีแค่เพื่อนคณะนัดซ้อมร้องเพลงเชียร์ตอนเย็นๆ มีความชิล อาบน้ำแต่งตัว นานกว่าปกตินิดหน่อยเพราะเดินง่อยเป็นเป็ดถูกเตะตัดขา กว่าจะลงมาโรงอาหารได้นี่หยุดพักขั้นต่อขั้น ระยะทางห้าชั้นกูล่อซะเหมือนไปขึ้นเขาวงพระจันทร์พิสูจน์รักบันไดสามพันขั้น แต่พอได้นมขาวเย็นๆที่โรงอาหารมาดูดให้ชื่นใจก็พอจะมโนว่าอาการทุเลาลงได้บ้าง
“ อ้าวพวกกกก เป็นไงบ้างน้องๆปีหนึ่งงงงง” พวกผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงร่าเริงที่ดังมา
“พี่แป๊ะพี่ ไม่มีเรียนบ้างหรอ โผล่มาทุกเวลา นี่ดรอปจนจบพร้อมแพทย์ป้ะเนี่ย”
“เออพร้อมแพทย์ ไอ้แพทย์เครื่องกลอ่ะ” พี่แป๊ะนั่งลงพร้อมกับเตรียมจะคว้าแก้วนมเย็นขาวๆของผมไปดูด แหน่ะรู้ทันหรอกมุขตลกแดก
“ไม่ให้แดกหรอก”
“โห่ยยยย ใจดำจังวะ คนไทยป้ะเนี่ยอู้”
“เปล่า คนฮอลแลนด์”
“อ่อครับ ดีเลยเราญาติกัน ผมฮอลล์คูล ไหนขอดูดนมหน่อย”
“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ” มาทำเนียน ผมย้ายแก้วหนี
“ขี้งกจังวะอู้ แม่ง เออๆ แล้วนี่พวกมึงซ้อมร้องซ้อมบูมกันรึยัง”
“ยังพี่ เดี๋ยวนัดรวมตอนห้าโมง”
“เออๆ ก็ซ้อมกันมาให้แน่นนะเว้ยจะได้ไม่ต้องร้องใหม่ กูสงสาร” โห นานๆทีจะพี่แป๊ะเค้าจะบทพระเอกมาขนาดนี้
“โหย พี่หล่อเลยว่ะ”
“กูหมายถึงกูสงสารตัวกูเองนี่ ไอ้ห่า ร้องกันเหมือนต่างด้าวหัดร้องเพลงชาติ”
เห้ย ไหนใครหารตีนกระทืบพี่แป๊ะภาคโล มึงบวกมาเลย กูเอาด้วย !!
“ปีพี่ห้องเชียร์โหดแบบนี้มั้ยอ่ะพี่แป๊ะ ปันโคตรเหนื่อยเลย”
“โหยยย อย่ามางอแง ปีพวกมึงชิลสุดละ หมดเจนที่จะมาว้ากแล้วไง” ไอ้พี่แป๊ะไม่เนียนเอานมขาวเย็นๆก็หันไปตบน้ำลำไยไอ้ปันแทน
“นี่ขนาดไม่ว้ากแล้วอ่อ”
“เออ ถ้าวันนี้พวกมึงไม่อยากโดนลงระเบียบมาก ก็สามัคคีร้องกันหน่อย ไม่ใช้ทำแบบเมื่อวาน ร้องทีคนละท่อน แปลงเพลงคณะซะเป็นกลอนสุนทรภู่เลยเด็กพวกนี้ ลำไยหวานไปหน่อยว่ะ พีมึงเอาน้ำเปล่ามาผสมดิ๊” ไอ้พีจำต้องหยุดแยกถั่วเขียวออกจากข้าวผัดแล้วหยิบน้ำตัวเองส่งให้พี่แป๊ะ
“แล้วเพื่อนพี่ไปไหนหมดอ่ะพี่แป๊ะ”
“มันไปกันแล้ว”
“อ๋อ ไปเรียน?”
“ไปตกปลาหน้าบ้านแม่มึงอ่ะ จะชงอะไรนักหนาไอ้เติ้ล!” ไอ้พี่แป๊ะฟาดหัวไอ้เติ้ล เอานิ้วจกเนื้อลำไยไอ้ปันกินไปสามอันก่อนจะขอตัวไปเรียน ไม่ลืมส่งท้ายไว้นิดหน่อยว่าให้ตั้งใจซ้อมร้องเพลงกับบูมให้แน่นกันทั้งรุ่นก่อนพรุ่งนี้
เออ พูดอ่ะมันง่าย แต่ดูโค้ชแต่ละคนหน่อยเถอะ กว่าจะหันเก้าอี้มาได้
ตกเย็นเพื่อนก็มาซ้อมกันเกือบครบครับ เราต้องทำเลียนแบบสถานการณ์ ไม่ว่าจะการเข้าระเบียบเชียร์ตบตักเหมือนเวลาขึ้นสแตนกีฬาสี การเปิดสมุดเชียร์ในมือ พยายามร้องให้พร้อมกัน มันยากนะครับที่จะให้คนหลายร้อยคนมาสามัคคีกันเป็นหนึ่งเดียวได้ ซึ่งก็ยากครับ ถามว่าสำเร็จมั้ย
...อ่า ก็ไม่
ตอนนี้ซ้อมไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่สำเร็จ มีความประสานเสียงร้องแบบเพี้ยนๆ เอาวะ! สู้! ปีนี้พวกเราเดอะว้อยส์วิศวะ พี่เค้าต้องตบ I WANT YOU ซักทีแหล่ะ
ว่าแต่เติ้ลเพื่อน เพลงคณะทำไมหน้ามึงอินขนาดนั้นอ่ะ มโนว่าตัวเองเป็น เติ้ล วิเล็ตหรอ!
.
.
.
วันนี้เป็นอีกวันนึงที่นิสิตปีหนึ่งคณะวิศวะกรรมจะฮึกเหิมเป็นพิเศษ พวกเราตื่นแต่เช้า อันนี้ไม่ใช่เพราะฮึกเหิมครับ แต่มีเรียนเช้ามันทุกภาคก็ต้องตื่นเช้าไปเรียน ส่วนตอนเย็นเรามีนัดกัน ร้องเพลงประสานเสียงที่ใต้ตึกคณะ และต่อให้เอเนอร์จี้ของพวกคุณจะล้นมาขนาดไหน คุณเจอฟิสิกส์ไปสามชั่วโมง ก็เรียกได้ว่าใช้เอเนอร์จี้หมดแท่ง อยากจะย้อนเวลาไปดึงลิ้นไอน์สไตน์แม่ง เห็นรูปแล้วยิ่งเหมือนโดนเยาะเย้ย หงุดหงิด
เมื่อได้เวลาเลิกเรียน ทุกภาคก็รีบวิ่งกลับหอกันไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดเฟรชชี่สีแดง ประดับรูปเกียร์อันเท่าเบ้ง มองมาจากชั้นสามก็ยังรู้ว่าเป็นรูปเกียร์แสดงความเป็นเด็กวิศวะ พวกเรารีบรวมตัวกันก่อนเวลาเพื่อจะต้องไปรวมกันที่หน้าตึกคณะพร้อมกัน ก็แล้วแต่บุญกรรมครับ ใครมีมอ’ไซต์ก็ไปไวหน่อย แว้นไปห้านาที กะป๊อสามบาทรอจอดรับคนตลอดทางต้องเผื่อเวลาและท้ายสุดระบบจัณฑาลนั่นก็คือเดิน ไม่ได้ไกลมากครับแต่ก็แร้เปียก ซึ่งผมยังไม่อยู่ในระดับนั้น ผมซ้อนจักรยานไอ้ปันไป สบายไม่ต้องทำไรเลย
พื้นที่ในคณะจับจองไปด้วยเหล่ารุ่นพี่ที่ใส่ชอปกันมาเรียบร้อย ดึงหน้าดึงตากันรอมาแต่ไกล ปีหนึ่งอย่างผมเตรียมตัวกันมาดีครับ รวมกันก่อนเวลาสิบนาที ไม่มีประเด็นให้บ่นว่ามาสายแน่นอนก็ยังต้องใจแป้วไปบ้างจากหน้าโหดๆของพวกพี่เค้า
“มาครบกันแล้วใช่มั้ยครับ!!”
“ครับ!! / ค่า!!”
“พวกพี่!! หวังว่า!! วันนี้!! พวกน้องจะไม่ทำให้พี่!! ผิดหวัง!!!!” นี่แหล่ะครับ สุนทรภู่ของจริง ใต้การเว้นวรรคเป็นจังหวะถึงสัมผัสจะยังไม่ผ่านเท่าไหร่
“เอาหล่ะครับ!!!”
“ผมอยากฟังเพลง!!”
พอคำนี้มาพวกผมงี้นังหลังตรง วอร์มคอรอเล็กน้อยเลย โด่เรมีฟาซอล จัดมาเพ่ เปิดสมุดเชียร์หน้าสาม! รับรองเพราะจนต้องกดตุ่ม I WANT YOU !!
“เปิดสมุดเชียร์หน้า 2260”เดี๋ยว!!!
นั่นสมุดเชียร์หรือพระไตรปิฏก!! เลขมาเป็นรุ่นโทรศัพท์โนเกียเชียว!
เล่มจริงแม่งฟีบแล้วฟีบอีกมีอยู่ไม่เกินสิบหน้า บางยิ่งกว่าผ้าอนามัย พวกผมนี่อึ้งเปิดสมุดเชียร์ไม่ออกเลย
“ผมอยากฟังเพลง อกหัก ของบอดี้แสลม!!!” ห๊ะ!!!!
ชิบหายไปไม่เป็น ไหงเพลงคณะปลุกใจมันกลายเป็นเพลงเศร้าเคล้าน้ำตาไปได้วะ! อย่าว่าแต่พี่ตูนจะงงเลย ผมก็งง
“เอ้า ร้องสิครับน้อง!!”
ล่กครับล่ก พวกผมปีหนึ่งงี้ได้แต่หันมองหน้ากัน
“คะ ความร้ากกกก ต้องพังลงไปปป อนาคตที่สุดก็ผ่านพ้นไปป” นี่เลยครับคนเปิด มานแมนแท้จริง ชายปัน เอฟซีพี่ตูน ถึงจริงๆจะชอบแฟนพี่เค้ามากกว่าก็ตาม
“ร้องไปครับ ส่วนน้องฝั่งนี้ พี่อยากฟังเพลงความเชื่อ”
“ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝานนนนน หกล้มคุกคลานเท่าไหร่”
“ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย แค่วันนี้หัวใจสลายยยยย”
“จากวันนี้จะมีเรา เราและนายยยยยยย”
“จับมือไว้เราไปด้วยกันนนน”
“ก็มีแต่ปูกล้ามโตมากมายยยย ม้ายม้ายมายหม่ายมายมายมายยยยย”
แล้วในที่สุดจากที่ต้องอยู่ในเพลงเชียร์อันตึงเครียด คณะนี้ลานวิศวะได้เปลี่ยนเป็นตู้คาราโอเกะเคลื่อนที่ไปแล้วเรียบร้อยครับ พี่แม่งสั่งให้ร้องเพลงอะไรมั่วไปหมด มาหมดตั้งแต่บอดี้สแลม พี่ปู ยันกามิกาเซ่
“พอครับ พี่ขอสั่งให้น้องทุกคนเดินแพนกวิ้นรอบสนาม ปฏิบัติ!!”
เอ้าเออ กูก็ทำครับ วิญญาณแพนกวิ้นจากแฮปปี้ฟีทต้องรีบลงมาประทับหักขาเดินเตาะแตะ ไอ้พี่ว้ากแม่งสั่งหน้าเครียด แต่ดูรู้หรอกเว้ยว่ากลั้นขำ
“พี่ขอสั่งให้ทำหน้าให้เหมือนส้นตีนพี่แป๊ะครับ!!”
ชิบหายละ ผมหันไปมองคนข้างๆทันที กูจะยังไงให้หน้าเหมือนส้นตีนได้เนี่ย
“เหมือนมากครับน้องๆ!!!”
กูยังไม่ได้ทำ!!
งี้ก็ได้หรอ!!
“พี่ขอสั่งให้น้องเติ้ลขอพี่มงคลแต่งงานค่ะ”
“กูชื่อมงลงอีชะนี!!!”
“ชื่อเต็มคือมงลงโลงนะคะซิส”
“ซิสหน้ามึงสิ !”
“อ้าวๆ สปิริตหน่อยครับน้องเติ้ล!!” เสียงยุมาจากไอ้พี่แป๊ะนั่นเองครับ ไอ้เติ้ลคนแมนมันงี้รีบคุกเข่าต่อหน้าพี่มงคลที่กรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายกระเทยอยากตายร้อยรอบไม่หยุด
“พี่มงคลครับ”
“มงลงค่ะน้องเติ้ล!! เรียกผิดอีกรอบ พ่อจะดูดลิ้นให้หลุดเลย” บ๊ะ สยองกันถ้วนหน้า ไอ้เติ้ลงี้แทบร้องไห้ หน้าหดเหลือเท่าตาดำไอ้ปัน รู้สึกกลัวเมื่อสายไปแล้ว ต้องขอพี่มงคลแต่งงานทั้งน้ำตา ริอาจจะเป็นพ่อบ้านใจกล้า เป็นไงหล่ะมึง กรั่กกกกกกกก
“พะ พี่มงลง ตะ ตะ “
“ตะอะไรคะน้องเติ้ล”
“ตะ แต่ง แต่ง”
“อีมงงง น้องเค้าด่าว่ามึงแต่งหน้าเหมือนฮิปโปต๊องยาคุมมมมมม “
“กรี๊ดดดดดดดดดดด รับผิดชอบโดยการเป็นผัวพี่เดี๋ยวนี้ค่ะ!!”
“ฮืออออออออออ ช่วยกูด๊วยยยยยยยย”
อาเมน ...
“วี๊ดดดด ขอเกาะกระแสเพจคิ้วท์บอย คู่จิ้นกอดกันบนมอ’ไซต์ พี่ขอสั่งให้น้องอู้ ขอพี่หมอเป็นเมียเหมือนกันค่า”
หืม?
ห๊ะ...
อะไรนะ
เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะครับ คุ้นๆเหมือนชื่อตัวเอง...
ว่าแต่หมายความว่าไงว่าคู่จิ้นกอดบนมอ’ไซต์!! ไหนอธิบายมาหน่อยซิ !!
“น้องอู้ๆๆๆๆ สปิริตๆๆๆๆๆๆ” อยู่ดีๆทั้งสนามก็ตะโกนชื่อผมขึ้นพร้อมกัน ผมนี่งงในงง งงซ้อนงง งงแบบงงไปอีก จังหวะจวบเหมาะกับไอ้พี่หมอที่โดนผลักมากลางวง พี่มันหน้าเอ๋อพอๆกับผมครับ ปากมันหันไปเถียงกับเพื่อนว่ากูไม่เล่นเสียงดัง แต่ก็ยังดังไม่เท่าเสียงเชียร์ ซักพักผมกับพี่หมอก็มายืนจ้องหน้ากันล่กๆกลางวงเป็นที่เรียบร้อย
“เอ่อ..”
“สัส แค่ขอเล่นๆมึงจริงจังอะไรวะ” ไอ้เติ้ลตะโกนเชียร์พร้อมผลักไหล่ผม แหม หลุดจากพี่มงได้นิดหน่อยก็เอาเลยนะมึง
“ขอเลยๆๆๆๆๆ !! ”
“น้องอู้ๆๆๆๆๆ !! ”
ชิ ผมหลับตาเตรียมท่าจะคุกเข่าลงไป เอาวะ แค่เกมสนุกๆ จะคิดมากทำไมวะเนี่ยกู ไปขอเค้าเป็นเมียไม่ได้ขอเป็นเมียเค้า
“พี่หมอครับเป็นเมี-“
”แต่งงานกับกูนะอู้พรึ่บ!
สนามแม่งเงียบทันทีทันใดครับ เพราะเจ้าบ่าวกำมะลออย่างผมยังไม่ทันคุกเข่าขอแต่งงานดี ไอ้เจ้าสาวตัวเท่าหมีก็ตะโกนขอแต่งงานตัดหน้ากันซะงั้น งานนี้ล่อซะวงเชียร์ตกใจเงียบกันทั้งแถวเลย ส่วนผมได้แต่ช็อคค้างทั้งๆที่ลงมาคุกเข่าแล้วเรียบร้อย ขโมยซีนกันหน้าด้านๆ ไอ้ห่า กูควรทำอะไรต่อไปเนี่ย
ไหนๆเจ้าสาวก็หุ่นเหมือนหมีแล้ว กูควรแกล้งตายมั้ยหล่ะ?
“เงียบห่าอะไรกัน กูไม่ยอมเป็นเมีย กูต้องเป็นผัวสิวะ!!”จบคำไอ้พี่หมอปุ๊ป
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!
“พี่หมอๆๆๆๆ!!”
“ทีมผัวๆๆๆๆ!!”
ผัวพ่องงงงงงงงงงง!! ไอ้เหี้ยพี่หมออออออออออออออออ!!
หลังจากนั้นก็มีขอแต่งงานกันไปอีกหลายคู่ครับ ไอ้พี่แป๊ะก็โดนขอเด็กอ้วนๆภาคเครื่องแต่งงาน ตกเป็นเหยื่อให้ชาวบ้านแกล้งครับ เค้ามีแต่สั่งปีหนึ่ง นี่สั่งปีสามไอ้พี่แป๊ะก็ยังทำ สมกับทำหน้าที่เป็นตัวโจ๊กของคณะได้เป็นอย่างดี ยังมีการสั่งอะไรตลกอีกมากมายครั้ง ทั้งให้รูดเสาพี่มงคล ให้แกล้งทำเป็นทหารสู้กันโดยใช้กิ่งไม้
พวกเราก็เล่นกันต่อพอประมาณ ก็กลับเข้าสู่พิธีครับ พิธีนี้คือพิธีมอบรุ่น ก่อนจะได้รุ่นเราต้องบูมและร้องคณะตามจำนวณรุ่นของผม ซึ่งวั้นนั้นผมก็ร้องเพลงคณะที่พวกเราอุส่าห์ไปฝึกร้องกันมาอย่างดีไป25ครั้ง บูมมหาลัย 25 ครั้ง และบูมคณะอีก 25 ครั้ง ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียงหาย บางคนแทบจะร้องทั้งน้ำตา ที่ผมเคยคิดไว้ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะให้มาร้องพร้อมกันทั้งชั้นปีแล้วเสียงดังได้ ในวันนี้มันพิสูจน์แล้วว่าไม่จริง เพราะครั้งนี้เราได้ลองร้องพร้อมคณะ และมันออกมาดังอย่างพร้อมเพรียง ไม่รู้ว่าจะดังพอใจพี่ว้ากรึยัง แต่วันนี้หลังที่บูมเสร็จ สเตตัสที่ผมจะใช้ไอโฟนสี่เอสของไอ้ปันอัพในเฟสบุ๊คเป็นครั้งแรกมันคงจะเป็น
Auu patihanน้องอู้ EG25 นะครับพ้มมมมมมมมมมมมมมมมม <3
และทันทีที่อัพ รูปคนตัวแดงแอตเฟรนด์ก็เด้งขึ้นมาพร้อมกันทันที
ไหนแม่บอกว่าสีแดงเป็นสีมงคลแล้วนี่อะไร!!
Yoshi napumidit ยืนยัน ลบคำขอ
Doctor P. Woravejkul ยืนยัน ลบคำขอ
แป๊ะอาห์ อาห์แป๊ะ ยืนยัน ลบคำขอ
ผัวเมียคู่อาฆาตมาเยือนอีกแล้วเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วไอ้ด้านล่าง กูควรรีพอร์ตมั้ย! แค่ชื่อเฟสก็พอร์นแล้ว!
ลบคำขอรัวๆ!!!
-----------
เรามามีเนื้อหากันบ้างซักตอนสองตอน 55555555555
เดี๋ยวลืมหมดว่าตัวเอกอยู่คณะอะไร
แอบเปิดโปรแกรมเพ้นท์โง่ๆวาดมาห้าวิ เผื่อใครไม่เห็นภาพหอพักนะคะ
สำหรับใครทีมพี่หญิง เราคือเพื่อนกันค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกวิวมากนะคะ จากหัวใจส์(?)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
