12
“ไอ้อู้วววววววววววววว ไหนๆ โถลูกพ่อ” ไอ้พี่แป๊ะถลาเข้ามากอดผม กอดแน่นจุ๊บกระหม่อมประหนึ่งเมียรักเพิ่งออกจากห้องคลอด ปล่อยกู๊! ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วเรียบร้อยครับ กลับมาพักฟื้นต่อที่ห้องนอน ซึ่งตอนนี้พี่หมอก็ใส่ชอปออกไปเรียนแล้วเรียบร้อย โคตรแข็งแกร่ง ไม่หลับไม่นอนก็ยังไปเรียนไหว แข็งแกร่งแบบไม่ต้องเดินใส่เสื้อกล้ามถือถุงแกง
... แต่ไม่ฉลาดตรงส่งพยาบาลสติไม่ค่อยเต็มมาเฝ้าไข้กูนี่แหล่ะ!!
“ห่าแป๊ะ น้องมันไม่สบายอยู่” พี่โยเดินมาดึงพี่แป๊ะออก คิ้วงี้ขมวดเป็นเลขแปดเลย
“โหย กูนี่เป็นห๊วงเป็นห่วง อู้น้องรัก”
“เสียงไม่ค่อยจริงใจเลยอ่ะ”
“เอาแบบจริงใจก็ถ้ามึงป่วยตายไปจริงๆ กูต้องหาคนมาเป็นลีดแทน ควาย งานยาก ป่วยห่าอะไร รีบหายเลยไอ้หน้ากรงฮิบโป”
โห โคตรซึ้ง พี่ภาคมันจริงใจแบบนี้นี่เอง
“ทีหลังไม่ไหวอย่าฝืนอีกนะอู้” พี่โยนั่งลงข้างๆผม มืใหญ่เท่าหน้าผมลูบหัวผมเบาๆเหมือนแม่ปลอบลูก
“โห่พี่โย ไม่เคยได้ยินคำว่าไม่ไหวให้ฝืนหรอ”
“คนพูดมันตายไปแล้วรึยังหล่ะ ถ้ายัง กูเนี่ยจะไปกระทืบมัน” อู่ยยยยยย โหดเกินใคร ผมนี่ได้แต่ยิ้มแหะๆ ไม่กล้าบอกว่าใครที่ว่าคือไอ้เติ้ล ตอนนี้ยังไม่ตายแต่ต่อไปไม่แน่
“แล้วพวกพี่ไม่มีเรียนกันอ่อ” ผมว่าพรางคุ้ยถุงขนมของพี่แป๊ะไปด้วย มีแต่เอ็มร้อยห้าสิบ ไม่น่าสนใจ เลยโยนไปเตียงข้างๆแทน มองไอ้พี่แป๊ะที่มันบอกว่าจะมาเฝ้าไข้ แต่ปัจจุบันห่มผ้าห่มโดเรมีตาเริ่มปรือเตรียมหลับ ตกลงมึงมาทำอะไรเนี่ยพี่
“ภาคเครื่องมีแต่พวกกูไม่ ไอ้ภูมิบอกว่าไอ้หมอให้หาคนมาเฝ้าไข้มึง พวกกูเลยต้องลำบากลำบนปีนขึ้นบันไดมาตั้งห้าชั้น ใครสั่งใครสอนให้มึงมานอนสูงขนาดนี้ เอามาทดแทนความสูงมึงหรอ”
“หาคนที่ดีกว่าพี่แป๊ะไม่ได้แล้วเลยหรอ”
“อ้าวไอ้อู้ ไอ้หน้านกเงือกรัสเซีย มึงจะดูถูกกูไปแล้ว กูเนี่ยถ้าไม่เรียนวิศวะอ่ะ ป่านนี้เป็นหมอไปแล้ว”
“หมอนวด?”
“ใช่จ้า ครึ่งชั่วโมงห้าร้อย”
ถุ้ย!
ไอ้มุขตลกคาเฟ่นี่ก็ชอบเล่นจั๊ง!!
“แป๊ะ มึงอย่าไปกวนน้องมัน ให้มันนอนไป”
“กูไม่ได้กวน กูเนี่ยออกจะห่วงมัน ไหนๆน้องอู้ของพี่แป๊ะ มึงอ่ะป่วยง่ายเพราะมึงโง่นะรู้รึยัง”
“แบบนี้ปันคงใกล้ตายแล้วพี่”
“มึงอ่ะต้องออกกำลังกายเยอะๆ แห้งไปหมดแล้วนะ” พี่โยเดินมาบีบๆต้นแขนผม
“เออมึงต้องแดกอาหารให้ครบห้าหมู่ เช่น หมู่เสือ หมู่กระทิง หมู่แพนกวิ้น หมู่นกแสก”
“นั่นมันหมู่ลูกเสือ!!!”
“หรือไม่ก็หมู่กรอบ หมู่กระทะ หมู่ปิ้ง”
“นั่นหมู!!”
“พ่าม!!”
พ่ามหน้า!!
จากหมู่เป็นหมูนี่สำเนียงสุพรรณมาเลย!!
ไม่รู้ว่าจะปวดหัวเพราะไม่สบายหรอปวดหัวเพราะคนเฝ้าไข้ดี ทำไมกูไข้ขึ้นแล้วยังต้องมานั่งตบมุขให้พี่มันด้วยวะเนี่ย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ผมงี้ปวดหัวดังตุ๊บๆเลย ต้องขอยอมแพ้หลับตานอน ทำเป็นไม่สนใจพี่แป๊ะฝอยนู่นฝอยนี่ไม่หยุด
“อู้ ตื่นมากินข้าวต้มก่อนดิ” บ๊ะ ไม่ได้หลับซักที เสียงพี่โยดังขึ้นพร้อมกับนิ้วที่มายิกๆแถวๆแก้มผม เลยจำต้องลืมตาขึ้นมอง
“ไม่อยากกินเลยอ่ะ”
“กินหน่อยเถอะไอ้หมา ไอ้โยขับไปซื้อถึงห้างดังแล้วค่อยขับกลับมา เอาไปอุ่นห้องอื่นกว่าจะมาถึงมือมึง ไกลกว่าระยะทางไปกลับไทยนิวซีแลนด์อีก” โอโหฟังแล้วน้ำตารื้นขอบตาเลย ฮือๆ จะมีใครได้พี่รหัสดีขนาดนี้ในโลกนี้มั้ยครับ หล่อรวยนิสัยดี อยากเอาไปลงขายในเวปเลย
“หู้ยยย ผมโคตรโชคดีเลยได้พี่โยเป็นพี่รหัสเนี่ย”
“อยากโชคดีกว่านี้มั้ยหล่ะ”
“จะเป็นพ่อผมเลยหรอ”
“โถ้ะอู้.. นี่โง่จริงใช่มั้ย” อ้าว อะไรวะ ผมได้แต่งง หันไปขอความช่วยเหลือจากพี่โยก็ได้เป็นรอยยิ้มละมุนแบบที่พี่แกชอบทำกลับมา หน้าหล่อตี๋ส่ายหัวให้ผมพร้อมกับยกช้อนที่เต็มไปด้วยข้าวต้มมาจ่อปากผม
“อยากกินต้มแซ่บมากกว่าอ่ะ”
“หมอให้กินอาหารอ่อน”
“งี้ก็กินปัญญาพี่แป๊ะได้ดิ”
“กินเข้าไป ลูกหมา”
แอ่ะ เรียกลูกหมาอีกแล้ว เดี๋ยวก็กัดเลย ถึงงั้นแต่ก็ไม่เล่นตัวครับ อ้าปากยอมให้ป้อนแต่โดยดี ดีจะตายไม่ต้องตักกินเอง เกิดเป็นนายอู้นี่โคตรโชคดีเลย อร่อยจริงด้วยอ่ะ สมแล้วที่พี่แกอุตส่าห์ขับรถไปซื้อมาถึงแดนไกลระยะทางดั่งไปกลับไทยนิวซีแลนด์ ผมงี้คิ้วตุ้ยๆกลืนลงคอด้วยความลำบากเล็กน้อยเพราะเจ็บคอตอนกลืน แล้วก็หลับตาอ้าปากรอคำต่อไป แต่ยังไม่ทันที่ช้อนจะปากดีเสียงกระแทกประตูก็ดังปั้งลั่นหอพร้อมกับเสียงต่ำเหี้ยมโหดที่คุ้นเคย
“ออก ไป จาก ห้อง กู” ไม่กล้าลืมตาเลยกู!!
.
.
.
เรียนไม่รู้เรื่องมันคงเป็นแบบนี้นี่เอง ผมได้แต่นั่งมองประตูห้องเรียนด้วยความหงุดหงิดแบบหาที่มาไม่ได้ เสียงนาฬิกาดังแกร๊กๆไม่เคยน่ารำคาญเท่านี้มาก่อน แถมเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดด้วยย้ายมานั่งหน้าห้องติดประตูแทนที่หลังห้องที่นั่งประจำที่นั่งมาตั้งแต่ปีหนึ่งอีกเพื่อที่พอเลิกเรียนจะได้รีบเปิดประตูห้องออกไปเพราะวิชานี้อาจารย์จะเชคชื่อท้ายคาบซึ่งสำคัญกับเกรดมากและมากพอที่ยังฉุดรั้งไม่ให้ผมกระแทกประตูออกไป
จะให้ตอบหรอ คำตอบก็น่าจะเป็น
...ไม่รู้เหมือนกัน
เออ ไม่รู้จริงๆเค้าไม่ได้โกหก ให้ตอบตอนนี้คือเค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ มันเกิดมาจากการที่ผมไว้ใจให้ไอ้ภูมิหาคนไปดูแลอู้แทนผมเพราะมีควิซฟิสิกส์ ใครมันจะไปคิดว่ามันจะเสือกโง่เลือกให้ไอ้แป๊ะไปดูแล ไอ้แป๊ะคือบุคคลที่คณะวิศวะรู้จักกันหมด ว่าข้อมูลทันใจไม่มีอันไหนรู้จริง อะไรที่ไร้สาระไว้ในมัน มันไม่ใช่คนแย่หรอก อย่างมากก็แค่ให้ยาเบื่อสลับกับยาลดไข้ แต่ไอ้ที่ขัดใจจนอยากจะต่อยหน้าไอ้ภูมิแม่งในห้องเรียนน่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่เป็นศัตรูกับเค้ามาตั้งแต่ปีหนึ่งผู้เป็นเพื่อนสนิทของไอ้แป๊ะซึ่งคงจะเสนอหน้าไปด้วยอย่างแน่นอน
แค่คิดว่าตอนนี้มันกำลังอยู่ให้ห้องนอนด้วยกันก็หงุดหงิดจนเรียนไม่รู้เรื่องแล้ว
“ปวดขี้หรอวะหมอ”
“เสือก” ด่าแม่งไปหนึ่งที ดันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เกลียดแม่ง
“มึงหงุดหงิดอะไรวะ โยก็พี่รหัสน้องมัน ยังไงมันก็ดูแลน้องได้น่า เผลอๆมันแม่งอุ้มน้องไปแอตมิตโรงบาลเอกชนในกรุงเทพแทนแล้วมั้ง ตามสไตล์คุณชายโย”
เอาจริง เค้าไม่เคยอยากเตะปากเพื่อนเท่านี้มาก่อนเลย ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด หงุดหงิดยิ่งกว่าเมื่อมาทบทวนว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร จะบอกว่าเพราะไอ้โยบุกรุกห้องมันก็ไม่น่าจะทำให้เค้าหงุดหงิดได้ขนาดนี้ หรือจะเพราะโยมาดูแลอู้ แต่พวกมันก็เป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน พี่ดูแลน้องก็ไม่แปลก ถึงจะมีแปลกคือไอ้โยไม่ได้ดูแลอู้เพราะคิดกับอู้มันแค่น้องรหัส
...แล้วนั่นดันน่าจะเป็นคำตอบที่ถูก แต่ก็ไม่ควรถูก
“ป่านนี้โยมันคงเช็ดตัวให้น้องมันแล้วแหล่ะ เช็ดแป๊ปๆคงทั่วตัวอ่ะเพราะแม่งตัวโคตรเล็ก เออ แม่งดื้อด้วย คงโวยวายไปด้วยให้พี่เช็ดไปด้วย อารมณ์ขืนตัวแต่สู้ไม่ไหว เอ็นดูดีว่ะ”
“...”
“ว่าไปกูว่ามันน่ารักขึ้นนะตอนไม่สบาย แดงไปทั้งตัวเลยเมื่อวาน ปากงี้แดงจนกูคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิงนะ กูงับปากไปแล้ว”
“...”
“เออ เห็นน้องมันบ่นหนาวๆ ไม่ใช่ว่าไอ้โยมันคงกอดให้ความอบอุ่นใช่มั้ยวะ”
“หัก”
“ห๊ะ อะไรนะ”
“บอกอาจารย์หักคะแนนกูไปเลย!!!!” ว่าแล้วก็ลุกพรวดพราด
“นะ นายแพทย์จะไปไหนหน่ะ” ยังไม่ทันได้เปิดประตู เสียงอาจารย์ก็ตะโกนเรียกถามผ่านไมค์มาซะก่อน ชื่อจริงนี้จำได้แม่นเพราะเล่นงงตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสาม ไม่ค่อยจะเกทตรรกะพ่อแม่สมัยนี้
”ไปเฝ้าลูกหมาครับ”สิ้นเสียงตะโกนนั้นก็กลายเป็นเสียงปิดประตูปั้งท่ามกลางความงงของนิสิตร่วมห้อง บางคนที่หลับอยู่ถึงกับต้องตื่นมางง ส่วนอาจารย์ก็ได้แต่งอคิ้ว ไม่รู้ว่าควรตัดคะแนนดีมั้ยเหมือนว่าเหตุจะจำเป็น แต่เอ.. จำได้ว่ามหาลัยห้ามนำสัตว์มาเลี้ยงในหอไม่ใช่หรอ
ท่ามกลางความงงเห็นจะมีแต่ภูมิเพียงคนเดียวที่ได้แต่หัวเราะออกมาในสถานการณ์แบบนี้
ไม่ให้ขำได้ไง
ก็จับไต๋ไอ้คนปากแข็งได้แล้ว
.
.
“ออก ไป จาก ห้อง กู” เพิ่งรู้ว่าเสียงตัวเองมันน่ากลัวก็ตอนนี้แหล่ะ จริงๆผมไม่ใช่คนขี้โวยวาย เพราะต้นเสียงของผมมันค่อนข้างทุ้มเวลาตะโกนหรือพูดเสียงดังๆมันเลยจะออกมาค่อนข้างน่ากลัว พวกรุ่นพี่มักจะมาเสนอให้เป็นพี่ว้ากอยู่บ่อยๆแต่ผมก็ปฏิเสธเพราะขี้เกียจ เจ็บคอด้วย รำคาญบทด้วย ยิ่งเป็นคนหงุดหงิดง่ายเป็นทุน เดี๋ยวมีเรื่องกับเด็กให้ต้องมาเคลียร์กับอธิการอีก
และถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่ชอบโวยวาย แต่ครั้งนี้มันอดไม่ได้จริงๆ ไอ้ภาพที่เปิดประตูมาเจอลูกหมานั่งอ้าปากให้คนอื่นป้อนข้าว ถ้าแม่งมีหางคงกระดิกดิ๊กๆตีเตียงป้าปๆไปแล้ว
มึงเชื่องเกินไปแล้วไอ้ลูกหมา
ใครป้อนอาหารก็ไปหมดรึไง!!
“อ้าวหมอ มึงเลิกสี่โมงไม่ใช่หรอวะ นี่เพิ่งบ่ายกว่าๆเอง” ผมปลายตามองแป๊ะ หน้าตี๋เอ๋อๆตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสาม ลูกตาดำก็ยังไม่เคยขยายขนาด ถ้าตาดำมันใหญ่กว่านี้อาจจะเห็นว่าเหงื่อโชกร่างของเค้าแทบจนเสื้อนิสิตแทบจะซีทรูซึ่งมันเป็นจากการรีบวิ่งกลับหอมา โดยที่ลืมไปว่าตอนไปขี่มอไซต์ไป แม่งเอ๊ย
“เรื่องของกู พวกมึงออกไปได้แล้ว”
“อะไรว้า ไอ้โยเพิ่งป้อนข้าวน้องไปได้สามคำเอง”
“ถ้ามีคำที่สี่มันน่าจะเป็นเลือดในปากเพื่อนมึงแทน” ผมจ้องหน้าไอ้โยที่ก็กำลังมองหน้าผมกลับเหมือนกัน มันจ้องจนในที่สุดก็ถอนหายใจกระแทกช้อนข้าวลงชาม ถ้าไม่ใช่เพราะตรงนี้เป็นถิ่นของผมก็น่าจะเป็นเพราะไอ้ลูกหมาที่นั่งเด๋ออยู่บนเตียง
“อู้ยังไม่ได้กินยา ให้มันกินข้าวอีกนิดแล้วเตือนให้กินด้วย มันดื้อไม่ชอบกินยาเม็-“
“ไม่ต้องมาบอกกู มันอยู่กับกูแล้ว กูดูแลได้”
ทั้งมันทั้งผมกำหมัดแน่น เหลือเชื่อจริงๆที่คนคนนึงแม่งจะยั่วโมโหให้อยากจะมีเรื่องได้ทุกครั้งที่เจอหน้าขนาดนี้ ไอ้โยหันไปลูบหัวอู้ทีนึงก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับไอ้แป๊ะ ขนาดจะออกจากห้องมึงยังต้องมาสร้างความหงุดหงิดให้กูจนได้ ผมได้แต่หายใจเข้าลึกๆ ระงับตัวเองไม่ให้เปิดประตูตามไปเตะแม่งตกชั้นห้า ล่วงไปทั้งมันทั้งไอ้หน้าแป๊ะ
“พี่หมอ โดดฟิอ่อ” เจ้าของคำถามเอื้อมมือหยิบถ้วยข้าวต้มมาจ้วงกินไม่ได้เข้าใจสถานการณ์เลยซักนิดเดียว
“ใครให้มึงแดก”
“เอ้า แล้วทำไมต้องขอใคร”
“ใครเอาอะไรมาให้แดกก็แดกหรอ งี้ใครมาวางยามึงมึงก็แดกใช่มั้ย”
“เห้ย อารมณ์เสียอะไรวะพี่ เรียนฟิไม่รู้เรื่องอย่ามาลงกับข้าวต้มดิ ไม่คูลหรอก แค่กๆ” แม่งเอ๊ย ผมได้แต่ยกมือเสยผมหน้าม้าที่ไม่ได้เซทอย่างหงุดหงิด โคตรอารมณ์เสียแต่สุดท้ายก็ได้แต่เดินไปวัดไข้ไอ้ลูกหมาบนเตียง หมันใส้แก้มที่เคี้ยวข้าวต้มจนอยากจะต่อยให้คายออกมาจริงๆ
“เค้ามีแต่ไม่สบายกินอะไรไม่ลง”
“อันนั้นมันคนละเรื่องกับข้าวต้มชามละสามร้อยแปดสิบอ่ะ” ผมหงุดหงิดหน่อยๆกับคำตอบ อยากจะล้วงเอาแบงค์ห้าร้อยมาฟาดหัวแม่ง แต่เห็นกินได้เยอะก็โล่งไปหน่อยนึง ผมปล่อยให้มันกินข้าวไปเงียบๆ โดยที่ลากเก้าอี้โต๊ะทำงานมันมานั่งเฝ้าอยู่อย่างงั้น
“ไรอ่ะ มองคนกินมันบาปนะรู้ยัง”
“บาปตรงไหน”
“ตรงที่หมูมันรู้สึกผิด”
“ทำไมมึงต้องรู้สึกผิด”
“บอกว่าหมูรู้สึก!! ” ผมขำเบาๆ มันเป็นอะไรไม่รู้ ชอบเอาสัตว์มาอ้างไปเรื่อยตั้งแต่กุ้งคราวที่แล้วแล้ว มันฮึดฮัดเล็กน้อย กินต่ออยู่ห้าหกคำก็วางถ้วยหยิบยาเม็ดมากิน ผมก็นั่งจ้องมันกินยาอยู่อย่างนั้นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อว่ามันจะไม่กินยาแต่แค่กำลังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้อารมณ์แบบไหน
อู้เป็นเด็กตลก มันตลกจริงๆ อาจจะเพราะรูปร่างมันน่ารังแก มันเป็นผู้ชายที่คล้ายผู้หญิงสำหรับผม จะไม่คล้ายก็ตรงที่มันห้าวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ตัวมันเล็กเท่าเด็กผู้หญิงข้อมือมันนี่มือผมมือเดียวก็รวบได้ทั้งสองข้าง ไหล่แคบจนใส่ชอปแล้วดูตลก หน้ามันไม่ได้ดูติดผู้หญิงอะไรมากก็หน้าผู้ชายกวนตีนธรรมดาหูกางด้วยเล็กๆ ดีหน่อยที่ผิวมันขาวกว่ามาตราฐานชายไทยคณะวิศวะ แต่ก็ไม่ได้ขาวจนเผือก อู้มันเป็นเหมือนทาร์เก็ตให้คนอื่นแกล้งเพราะชอบโวยวาย ก่อนหน้านี้ใครล้อมันเตี้ยนิดหน่อยก็ไปไล่เตะไล่ตีไปหมดจนสุดท้ายเข้าห้องเชียร์โดนว้ากจนหน้าหดตั้งแต่นั้นก็เห็นเริ่มแซวตัวเองเตี้ยไปบ้างแล้ว ตลกดี
ที่ผมเรียกมันลูกหมาเพราะมันเหมือนลูกหมาจริงๆครับ ด้วยความที่ขามันสั้นวิ่งไล่อะไรใครไม่ค่อยทันแถมยังชอบทำเป็นท้าวเอวขู่แต่ก็ไม่กล้ามีเรื่องเพราะรุ่นพี่คณะแต่ละคนกล้ามคงจะคนละเลเวลจากศัตรูมันตอนมัธยมอยู่มาก เวลาหงุดหงิดแล้วร่างกายต้องการปะทะ มันจะกลายเป็นลูกหมาที่พยายามขู่คน ไม่แปลกที่ไอ้โยจะเฝ้ายันเงาตลอดเวลาที่ทำงานภาค เพราะมีแต่คนพยายามไปแหย่ให้มันโกรธ ผมเองก็คนนึงที่ชอบให้มันโมโห ตลกดี เหมือนหมาขู่อาหารเม็ด ทำอะไรไม่ได้ก็นอนหันหลังหางตีพื้นป้าปๆว่าหงุดหงิด
“อู้”
“ไร” ไอ้ลูกหมาหรี่ตาถามผม
“มึงเคยเลี้ยงหมามั้ย”
“ไม่เคยอ่ะ ผมแพ้ขนหมา”
“ตอนเด็กๆกูขอแม่เลี้ยงมาตลอดเลยแต่พี่ชายกูแพ้ขนสัตว์”
“ถามทำไมอ่ะ อยากเลี้ยงหรอ”
“มึงเคยฟังทฤษฏีที่ว่าเจ้าของมักจะหวงหมาตัวเองมั้ย”
“หวงหมาต้องมีทฤษฏีด้วยหรอ หมาของนักฟิสิกส์ป่ะ แค่กๆ” มันไอจนตัวโยนผมเลยส่งขวดน้ำให้มันหลังจากไอเสร็จ
“เค้าบอกกันว่าเจ้าของหมาจะชอบแกล้งหมาตัวเอง”
“แปลกตรงไหน”
“...แต่จะไม่ชอบให้ใครมาแกล้งนอกจากตัวเองด้วยเหมือนกัน” ผมจ้องมัน ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกตอนนี้มันเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ๆ
...เจ้าของมึงดุมาก ไอ้ลูกหมา
“หมาพี่คงซวยอ่ะพูดตรงๆ เจ้าของแม่งคงแกล้งหนักจนคนอื่นไม่กล้าแกล้ง” ไอ้อู้ล้มตัวลงนอน ตาแป๋วจ้องผมไม่กระพริบ ผมมองอย่างเหนื่อยใจ
ไม่กล้าแกล้งห่าอะไร กูเพิ่งไล่หมาตัวผู้ออกจากอาณาเขตปกครองคอกหมาไปสองตัว ตัวแรกไม่เท่าไหร่หมาพันธุ์บูลเทอร์เรียตาตี่ชอบทำหน้าเหมือนจะฉลาดไม่มีพิษมีภัย อย่างมากก็แค่ฉี่รดลูกหมาให้ได้เห่าขู่ แต่ไอ้ตัวหลังโกลเด้นรีทีฟเวอร์ชอบคาบกระดูกมาล่อเนี่ยหวังเคลมลูกหมากูอยู่ชัดๆ
“เห้อ ง่วงรึยังมึงอ่ะ”
“นิดหน่อย กินอิ่มแล้วก็ง่วง”
“หลับไป” ผมลุกไปหยิบผ้าห่มจากเตียงติดระเบียงมาที่เตียงกลางที่ติดกับมันแทน ไอ้ลูกหมาเด้งตัวขึ้นนั่ง มองผมอย่างงๆ
“ทำไรอ่ะ”
“นอน” ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนเตียงกลางอีกเตียงที่ตั้งชิดกับเตียงของมันแค่เพียงหมอนข้างกั้นแต่ถ้ามองเนื้อเตียงจริงๆแล้วมันก็ชิดจนเหมือนจะเป็นเตียงเดียวกันก็ว่าได้ ผมปลดกระดุมนิสิตสองเม็ดบนออกเล็กน้อยเพราะขยับแขนไม่ถนัด ลืมตามาก็เห็นไอ้ลูกหมายังคงจ้องอยู่
“มองอะไร”
“เนียนเลยครับคุณหมอ เตียงคุณอยู่นู่นครับ” มันยกนิ้วชี้ไปที่เตียงคิดระเบียง หน้างี้ยับยู่ ขี้เหร่กว่าเดิมไปอีก
“เนียนเลยนะครับน้องอู้ เตียงมึงอ่ะเตียงสองชั้นริมประตู”
“แย่งที่นอนคนป่วยมันบาปกรรมนะครับคุณหมอ!”
“บาปยังไงครับคุณคนไข้” ผมจ้องหน้ามัน ที่ตอนนี้เลิ่กลั่ก ตาดำกลิ้งไปกลิ้งมา จะเอาหมูมาอ้างก็แดกไปแล้ว ปากงี้พะงาบๆเหมือนคนคิดไม่ทัน สุดท้ายมันก็ไม่ทำอะไรครับจ้องขู่เป็นลูกหมาขู่อาหารเม็ดแล้วก็กระแทกตัวนอนดังตุ๊บ
ผมยกหัวขึ้นดูก็รู้ว่ามันนอนหันหลังให้ผมแถมหดหัวหนีเข้าโปรงผ้าโดเรมีแสนตุ๊ดของมันไปอีกต่างหาก เอาเถอะครับ อีกไปเกินสิบนาทีก็โผล่หัวออกมาเอง เพราะโปรงผ้ามันร้อนอุณหภูมิไข้มัน ผมตัดสินใจเอาตีนเขี่ยหมอนข้างมันร่วงเตียงแล้วกระเถิบหลังไปชิดกับหลังมันโดยมีผ้าห่มบางๆกั้น
“หมอนข้างผมอ่ะ!” เสียงโวยวายลอดผ่านโดเรมีมา
“กูจะเอาหลังแนบหลังมึง ไข้ขึ้นกูจะได้รู้ เปิดโปรงผ้าดิ๊”
“มันรู้ได้จริงอ่อ”
“เออ”
และแล้วพวกเราก็นอนกันโดยที่เอาหลังแตะกันอยู่อย่างนั้น ผมรู้เลยว่าจังหวะลมหายใจผมแปลกไปเมื่อหลังผมสัมผัสกับหลังอู้ที่มีเพียงเสื้อนิสิตกับเสื้อบอลกั้น ผมเป็นคนขี้ร้อนเลยไม่จำเป็นต้องห่มผ้าห่มยิ่งตอนนี้หลังผมเริ่มเปียกไปทั้งแผ่นเพราะแนบกับเสื้อบอลร้อนๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่อยากกระเถิบหนีเลยซักนิด แล้วผมก็รู้ด้วยว่าอู้เองก็รู้สึกไม่ต่าง เพียงแต่มันรู้ว่าผมไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืนรวมถึงการไปเฝ้ามันถึงโรงพยาบาล เลยนอนแข็งเป็นหินไม่กระดิกตัวเพื่อให้ผมหลับก่อน ซึ่งแม่งทำให้หลับยากกว่าเดิมร้อยเท่า ใครจะไปคิดว่ามันจะยอมให้นอนเอาหลังชนจริงๆ คาดว่าจะโวยวายขัดขืนไม่ยอมจนเหนื่อยแล้วหลับไปเองแท้ๆ
หลายคนอาจจะมองว่าลูกหมาของผมโง่ ซึ่งผมก็ไม่เถียง หลายครั้งที่ความโง่และเอ๋อของมันทำให้ผมหงุดหงิด แต่บางทีมันก็เป็นข้อดีได้เหมือนกันนะ
เช่นการหลอกให้นอนเอาหลังชนกันแบบนี้ไง
-----------------------------------------------
มาสั้นมากแต่รุกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
55555555555555555555 เอาพี่หมอออกมาเจอคนอ่านบ้าง พ่อคนค่าตัวแพง
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และวิวมากๆนะคะ
ตอนหน้าว่าจะทำ Q & A ใครมีอะไรอยากสอบถาม ถามทิ้งไว้ได้เลยนะคะ
ส่วนอันนี้รูปแฟนอาร์ตประหนึ่งวาดจากโปรแกรมเพ้นต์ของเราเองค่ะ
(วาดตราไนกี้อย่างไรให้ออกมาดูเหมือนนกขี้ใส่ 55555555555)
เพิ่มเติมรูปประกอบ
พี่แป๊ะ(บูลเทอร์เรีย)
พี่โย (โกลเด้นรีทีฟเวอร์)
พี่หมอ (ไซบีเรียนฮัสกี้) ไม่มีรูปไหนเหมาะกว่านี้แล้ว 55555555555555555555555555
น้องอู้ (ชิวาว่า)
ไม่ได้ลำเอียงแต่อย่างใด(หรอวะ...)
ท้ายสุดฝาก
#เด็กหอหมออู้ ด้วยนะคะ
หวังว่าจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้บางคน หึหึ ออกมาได้ในวันที่เปียกฝนหรือทำงานเหนื่อยค่ะ
หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄ (อ่าน 474786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก