รักพอเพียง:หัวใจเพียงพอ[ตอนพิเศษ] (30-9-60) P.7
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

ถ้านิยายเรื่องนี้จัดทำเป็นหนังสือ

ติดตามซื้อแน่นอน
ไม่ซื้ออ่ะ  ไม่สนุกจนถึงขั้นอยากเก็บ
ไม่แน่ใจ  รอรูปเล่มก่อนละกัน
รอซื้อตอนสำเร็จเป็นรูปเล่มแล้ว

ผู้เขียน หัวข้อ: รักพอเพียง:หัวใจเพียงพอ[ตอนพิเศษ] (30-9-60) P.7  (อ่าน 53210 ครั้ง)

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่12[31-7-60]P.5
«ตอบ #150 เมื่อ06-08-2017 18:00:05 »

ชอบๆๆ
ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ แต่มันอบอุ่นละมุนดีจัง
กำลีงหวานๆอย่ามาตั้งหม้อตอนนี้นะ

ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่12[31-7-60]P.5
«ตอบ #151 เมื่อ14-08-2017 20:45:31 »




รักพอเพียง  ตอนที่ 13
   



เสียงเพลงลูกทุ่งจากวิทยุดังเบาๆ ท่ามกลางแดดเปรี้ยงยามเที่ยงวัน   รัชพลเหลือบมองร่างสูงของโกเมนขยับยึกยือตามจังหวะดนตรีแล้วขมวดคิ้ว  อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเต้นอะไรแบบนี้มาก่อน  สงสัยวันนี้จะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ
   
“ฟังรู้เรื่องหรือไง?”  ภาษาในเพลงเป็นภาษาอีสานจังหวะสนุกสนาน  รัชพลเห็นเด็กสาวในหมู่บ้านชอบร้องเวลามีงาน

   “ไม่รู้เรื่องหรอกแต่สนุกดี”  ตอบพลางยักย้ายส่ายเอวกับเพลง ‘ผู้สาวขาเลาะ’ ต่อ

   เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าหลังกางเกงดังขึ้น  โกเมนละมือจากแตงกวาพลางถอดถุงมือกดรับ  ทักทายอีกฝั่งพร้อมเสียงหัวเราะ

   “ว่าไงครับพี่ตุ่น?  อ้อ  ได้ครับ”  หลังจากคุยต่ออีกไม่กี่ประโยคชายหนุ่มก็วางสาย  รัชพลอ้าปากอยากเอ่ยถามแต่สุดท้ายก็เงียบเสียงลง  เขาจะถามโกเมนเรื่องอะไร?  พี่ตุ่นโทร.มาหาทำไม?  โกเมนจะกลับไปทำงานในวงการอีกไหม?  คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัว  ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สลัดไม่หลุดเสียที  ตั้งแต่กลับมาจากรุงเทพฯ เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนโน้นโกเมนก็ไม่ได้พูดถึงงานพวกนั้นอีก  แต่กลับมีสายมาจากพี่ตุ่น  ผู้จัดการของโกเมนทุกสอง-สามวัน 

   “ช่วงบ่ายผมจะย้ายเตาเผาถ่านของลุงปั้นเข้าไปไว้ในไร่นะ”  รัชพลหยุดความรู้สึกกังวลในใจทิ้งเอ่ยกับโกเมนที่ฮัมเพลงเก็บแตงต่อ 

   เตาเผาถ่านของลุงปั้นนั้นตั้งอยู่หลังบ้านของลุงปั้นเอง  คราวเมื่อลุงปั้นยังมีชีวิตอยู่ลุงปั้นแกเผาถ่านใช้เอง  น้ำส้มควันไม้แกก็เก็บมาใช้ในสวน  เหลือพอแบ่งปันเพื่อนบ้านไม่มากนัก  และถึงแกจะเป็นแกนนำในเรื่องของการเกษตรก็ใช่ว่ามีคนเห็นดีกับแกไปหมดทุกคน  ยังมีพวกอิจฉาและไม่ชอบหน้าลุงปั้นอยู่กลุ่มหนึ่ง  หลังสร้างเตาเผาถ่านได้ไม่กี่เดือนลุงปั้นก็โดนคนกลุ่มนั้นฟ้องกับทาง อบต.  ว่าเตาเผาถ่านของแกสร้างมลพิษให้บ้านใกล้เรือนเคียง  ฝุ่นละอองจากการเผาทำให้ชาวบ้านแถวนั้นได้รับผลกระทบ  เป็นภูมิแพ้บ้างละ  ละอองควันตกใส่พืชผักคนแถวนั้นบ้างละ  สุดท้ายลุงปั้นแกเลยหยุดเผาถ่าน  ตอนนี้รัชพลเสียดายหากจะปล่อยทิ้งไว้  อีกอย่างน้ำส้มควันไม้ที่เก็บหอมรอมริบมาก็ใกล้จะหมดแล้ว  หากไม่เผาคงไม่มีใช้

   “เดี๋ยวผมเอาปลาไปส่งตลาดแล้วค่อยกลับมาช่วยกันนะ”  โกเมนไม่ได้คัดค้านกับการเผาถ่านเนื่องจากเป็นงานที่ไม่ได้กินแรงมากนัก  นอกจากไส้เดือนในโรงเพาะตอนนี้โกเมนเหมารับผิดชอบงานในไร่และในสวนหลังบ้านเองทั้งหมด  เขาไม่อยากให้รัชพลเหนื่อยเกินไป  ลำพังแค่ดูแลสองแฝดก็ยุ่งทุกวันอยู่แล้ว  อ้อ  เหตุผลหลักอีกข้อคือ...เขาอยากให้รัชพลคอยดูแลเขามากกว่าไปเก็บผักในสวน...


   อาทิตย์ต่อมาช่วงสายมีพัสดุมาส่ง  รัชพลที่กำลังง่วนทำฟักเชื่อมให้ตามที่โกเมนเรียกร้องเป็นคนรับไว้  หน้ากล่องจ่าชื่อของโกเมนทำเอารัชพลแปลกใจ  บนกล่องเป็นชื่อโกเมนแต่ส่งมาบ้านเขาทำไมจึงไม่ส่งไปบ้านลุงปั้น  มีใครรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่บ้านเขาด้วยงั้นหรือ?  ภาพผู้จัดการร่างท้วมผุดเข้ามาในหัว  คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน  ในอกปลาบแปลบว่างโหวงขึ้นมา

   “พัสดุของผม?  สงสัยพี่ตุ่นส่งมา”  โกเมนรับกล่องไปแกะเปิดอย่างรวดเร็ว  ในนั้นนอกจากพวกครีมบำรุงก็มีหนังสือสอง-สามเล่ม  ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพฯ โกเมนก็หันมาดูแลผิวพรรณมากขึ้น  เส้นผมหยักศกที่ปล่อยยาวถูกตัดสั้นเข้าทรง  หนวดเคราก็แทบไม่ปล่อยให้ขึ้นบนใบหน้า

   “หนังสือพวกนี้?”  หนังสือสอง-สามเล่มนั้นเป็นปักษ์เดียวกัน  บนหน้าปกเป็นรูปโกเมนที่ไปถ่ายแบบคราวนั้น

   “คุณโจชัวส่งมาให้น่ะ  หนังสือจะวางแผงอีกสองเดือนนู้นแน่ะ”  โกเมนก้มลงดูครีมในมือจึงไม่เห็นใบหน้าซีดเผือดของคนถาม

   “...เรื่องงานน่ะ”

   “หืม?”

   “คุณอยากกลับไปหรือเปล่า?”

   “กลับไปไหน?”  โกเมนวางกระปุกครีมในมือลง  เขาเงยหน้ามองรัชพล  เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฝ่ายนั้นแล้วขมวดคิ้ว  ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นย้ายตัวเองไปนั่งลงชิดกับอีกฝ่าย  รัชพลสะดุ้งขยับกายหนีหากโกเมนขยับตามติดจนแขนสัมผัสกัน

   “ก็  ก็  กลับไปทำงานในวงการบันเทิง”

   “พี่พล  พี่ชอบภาพที่ผมไปถ่ายแบบป้ะ?”  โกเมนไม่ตอบหากเป็นฝ่ายถามกลับ

   “…ชอบ”  เสียงนั้นเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน  โกเมนก้มลงเอาหูยื่นใกล้ริมฝีปากรัชพล

   “ว่าไงนะ?”

   “ชอบ”  แก้มรัชพลขึ้นสี  โกเมนแค่ถามถึงภาพแล้วทำไมเขาต้องใจเต้นด้วยเล่า

   “ไว้ผมถ่ายให้พี่ดูบ่อยๆ ดีไหม?”

   “…….”

   “หรือพี่ไม่อยากให้ผมถ่าย?”  รัชพลส่ายหัว  ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้โกเมนถ่ายแบบ  กลับกัน  เขาชอบเวลาที่โกเมนอยู่หน้ากล้อง  เสน่ห์ของโกเมนจะถูกดึงออกมาจนคนมองใจเต้น  ยามที่โกเมนอยู่หน้ากล้องจะเปลี่ยนเป็นคนละคนกับหนุ่มชาวไร่ตอนนี้  โกเมนในภาพถ่ายทำให้เขาใจเต้นแรง  เหมือนเมื่อครั้งแรกที่เขาเคยเห็น…

   “พี่ชอบเวลาผมอยู่หน้ากล้องแต่ก็ไม่อยากให้ผมกลับเข้าวงการบันเทิง  ใช่ไหม?”  โกเมนยิ้มตาพราว  รัชพลเงยหน้ามองคนถามอย่างตกตะลึง  นี่โกเมนดูออกหมดเลยหรือว่าเขาคิดอะไรอยู่

   “มันไม่ได้อยู่ที่ผมชอบหรือไม่ชอบ  แต่มันอยู่ที่คุณว่าจะกลับหรือไม่กลับไปมากกว่า  อีกอย่าง...”

   “อีกอย่างอะไร?”

   “......”  อีกอย่าง  ตอนนี้ทุกคนน่าจะรู้แล้วว่าคุณออกจากวงการเพราะอะไร  หากคุณกลับไปคราวนี้
คงจะโด่งดังและเฉิดฉายยิ่งกว่าเดิม  ต้องฉวยโอกาสตอนนี้เท่านั้น

   “เอาเถอะๆ  ผมจะบอกอะไรให้นะ”

   “?”

   “ผมชอบวงการบันเทิงมากก็จริง”

   “....”

   “แต่ผมชอบที่นี่มากกว่า”

   “เอ๊ะ?”

   “อย่าทำหน้าตาน่าจูบได้ไหมเล่า!”  โกเมนขบฟันแน่น  ดวงตาสีน้ำตาลซื่อๆ ของคนตรงหน้าทำให้หัวใจเขาเต้นรัวแรง   คิ้วเรียวเลิกขึ้นคล้ายไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดยิ่งทำให้อยากคว้าตัวมาฟัดแรงๆ ให้หายหมั่นเขี้ยว

   รัชพลชักจะทำให้เขาใจเต้นแรงขึ้นทุกวัน!

   “นะ  น่าจูบ?”

   “ฮึ่ย~”  โกเมนยีหัวท่าทางงุ่นง่านเดินออกไปทางหน้าบ้านทิ้งให้รัชพลมองตามหลังตาปริบ  และโกเมนไม่ทันเห็นว่า ‘คนทำหน้าตาน่าจูบ’ นั้นหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน

   ถ้าเขาคิดเข้าข้างตัวเองจะได้ไหม  ...ว่าโกเมนอยากจูบเขา

   โอ๊ย  ทำยังไงดี หัวใจจะวายอยู่แล้ว!



**********

   “พี่พล  อาทิตย์หน้าพี่ตุ่นจะเที่ยวที่นี่  ได้ไหม?”  โกเมนบอกเล่า  ครู่หนึ่งก็เอียงคอเปลี่ยนเป็นถามความคิดเห็น

   “คุณตุ่น?  คนเดียวหรือ?”

   “คุณนันท์ด้วย”

   “....”

   “ได้ไหม?  พวกเขามาได้ไหม  พี่พลสะดวกหรือเปล่า”  โกเมนเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วก็รีบเอ่ยต่อ  “ให้
พวกเขานอนโรงแรมในเมืองแล้วค่อยขึ้นมาเที่ยวแถวบ้านเรา”  คำว่า ‘บ้านเรา’ ทำให้รัชพลเกือบยกยิ้ม  หากพอคิดถึงชื่อของอภินันท์ที่หลุดมาจากปากโกเมนก็ยิ้มไม่ออก

   “ให้พวกเขามานอนที่นี่ก็ได้นี่นา”

   “แต่บ้านเราแคบจะตาย”  โกเมนเลิกคิ้ว

   “นอนที่บ้านลุงปั้นไง  หลังนั้นมีห้องนอนตั้งหลายห้อง  มีเครื่องทำน้ำอุ่นกับทีวีด้วย  เดี๋ยววันนี้ไปทำความสะอาดเตรียมไว้”

   “โอ๊ะ  จริงด้วยแฮะ”  โกเมนดีดนิ้วเปาะเห็นด้วยกับรัชพล  วันพรุ่งนี้ค่อยไปเตรียมพวกอาหารเอาไว้ต้อนรับแล้วกัน


   ปลายสัปดาห์ต่อมาผู้จัดการร่างท้วมและอภินันท์ก็มาถึง  โชคดีที่คนขับรถตู้พอจะรู้เส้นทางอยู่บ้างจึงมาถึงไม่สายจนเกินไปนัก  ร่างสูงของอภินันท์อยู่ในชุดลำลองกางเกงขาสั้นสีขาวสะอาดตา  พี่ตุ่นที่เตรียมร่มมาเพราะกลัวร้อนถึงกับรีบหุบร่มไม่ทัน  เพราะถึงจะมีแดดอย่างไรแต่ก็ไม่ร้อนอย่างในกรุงเทพฯ นั่นเอง

   “ผมเตรียมห้องไว้ให้แล้วนะครับ  แบ่งห้องกันได้ตามสะดวกเลย”  รัชพลช่วยพี่ตุ่นยกกระเป๋าขึ้นบ้านพลางอธิบาย

   “นี่บ้านคุณพลหรือคะ?”

   “บ้านลุงปั้น  เอ่อ  บ้านคุณตาของโกเมนเขาน่ะครับ”

   “ดูร่มรื่นดีนะครับ”  อภินันท์ยกยิ้ม  ชายหนุ่มเหลียวมองรอบตัวบ้านซึ่งล้อมรอบไปด้วยหมู่แมกไม้และต้นไผ่ให้ร่มเงา  โรงเรือนเล็กด้านข้างตั้งอยู่ติดต้นจำปาดะดูปลอดโปร่ง  “นั่นโรงเรือนอะไรหรือครับ?”

   “อ้อ  ไส้เดือนน่ะครับ”

   “ไส้เดือน!”  พี่ตุ่นร้องเสียงดังลั่น  เบิกตาจ้องมองโรงเรือนหลังเล็กแล้วตั้งมั่นในใจว่าจะไม่เข้าไปใกล้ที่นั่นเด็ดขาด

   “ครับ  นี่อีกวันสองวันก็ได้เวลาเก็บมาตากแดดพอดี”

   “ตากแดด?  พวกไส้เดือนนี่เอามาทำอะไรหรือครับ”   อภินันท์ลูบคางเอ่ยถามอย่างสนใจ  ตั้งแต่รถเคลื่อนเข้ามาจอดเขาสังเกตว่ารอบบ้านมีแต่ต้นไม้ที่ให้ผลผลิตแทบทั้งนั้น

   “พวกไส้เดือนตากแห้งพวกนี้ส่งขายเมืองจีนครับ  คนจีนเขาเอาไปผสมพวกยา  ดินที่ใช้เลี้ยงไส้เดือนสามารถเอาไปปลูกผักได้  ดินพวกนี้มีสารอาหารสูงมาก  ขายได้ราคาดี  หรือขี้ไส้เดือนก็เอาไปทำน้ำหมักครับ  เอาไว้รดผัก  ใช้แทนปุ๋ยเคมีได้ดี”

   “ไม่มีส่วนไหนทิ้งเลยซินะ  สุดยอดมากกกก”  อภินันท์ฟังที่รัชพลพูดแล้วถึงกับตาโตลากเสียงยาวอย่างนึกทึ่ง  รัชพลยกยิ้ม  เวลาที่ได้อธิบายเรื่องราวเหล่านี้ให้คนอื่นฟังแล้วพวกเขาเข้าใจ  ชื่นชม  มันทำให้เขารู้สึกดีใจมาก  ทรัพย์ในดินมีค่ามหาศาล  เขาอยากให้ทุกคนรักผืนดินให้มาก  เห็นคุณค่าและดูแลมันให้ดี  เขาจำที่ลุงปั้นสอนได้  ลุงปั้นแกยกตัวอย่างที่ในหลวงท่านทรงทำทุกอย่างเพื่อแก้ปัญหาดินในเหล่าเกษตรกร  ดินดี น้ำดี ป่ามี  ทุกชีวิตก็จะดีและอยู่รอด

   “แล้วโกเมนไปไหนเสียล่ะ?”  พี่ตุ่นที่ฟังรัชพลพูดเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างเอ่ยถาม

   “ไปรับฝาแฝดที่บ้านตา-ยายครับ  โน่น  พูดถึงก็มาพอดี”

   โกเมนเดินยิ้มร่ามาแต่ไกล  เขาหิ้วถุงเนื้อหมูติดมือมาด้วย  ส่วนฟักแฟงก็ช่วยกันถือขนมหวานจำพวกสาเกเชื่อม  กับอะโวคาโด้น้ำกะทิตามหลังมา

   “ผมคิดว่าจะมาถึงแต่เช้ามืดเสียอีก  เตรียมปาท่องโก๋กับกาแฟไว้ให้  จนตอนนี้ลงไปอยู่ในท้องเจ้าฝาแฝดหมดแล้ว”

   “พอดีหลงทางตอนจะเลี้ยวเข้าทางแยกในเมืองน่ะครับ  เลยมาช้า”  อภินันท์รับหม้อขนมมาจากเด็กๆ  ส่วนรัชพลรับถุงเนื้อหมูมาจากโกเมนเดินเข้าครัว

   “หิวกันหรือยังครับเนี่ย  กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยเที่ยวนะครับ”

   “ตอนนี้ฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้วย่ะ!”  พี่ตุ่นแหวใส่

   “เอ๋?  ช้างกินได้ด้วยหรือครับ?”  เด็กชายเอียงคอถามพลางมองร่างท้วมของพี่ตุ่น  ก่อนจะก้าวไปหลบอยู่หลังพี่สาว  ถ้าคุณอาคนนี้กินช้างได้  เขาต้องน่ากลัวมากแน่ๆ!

   “ต๊าย! อาพูดเปรียบเปรยเฉยๆ ค่ะ!”  ทุกคนหัวเราะครืนอย่างสนุกสนาน

   อาหารยกขึ้นตั้งโต๊ะด้วยฝีมือรัชพล  แกงอ่อมหมูเนื้อนุ่มยุ่ย  ตำขนุนที่ไปเก็บจากหลังบ้านมาเมื่อวาน  น้ำพริกอ่องกับผักสดกรุบกรอบ  ปลานิลทอดตัวใหญ่กับไข่เจียวหอมฟุ้ง  ข้าวสวยร้อนๆ หอมชวนให้ท้องร้อง

   “คุณพลทำเองหมดนี่เลยหรือครับ?”  อภินันท์ตาโต  มองอาหารเรียงรายตรงหน้าอย่างนึกทึ่ง

   “ใช่แล้ว  ฝีมือพี่พลหมดนี่เลยครับ  คุณนันท์รู้ไหม  หมดโต๊ะนี่จ่ายเงินซื้อแค่เนื้อหมูกับข้าวสารเท่านั้นเอง”

   “หืม?”

   “ผัก ปลา  ไข่  พวกเราเก็บมาจากหลังบ้านค่ะ”  เด็กหญิงเงยหน้าบอก  โกเมนลูบผมของแฟงแล้วยิ้ม

   “ใช่ครับ  ดังนั้นมั่นใจได้ว่าผักพวกนี้ปลอดสารพิษแน่นอน  อีกทั้งยังสดใหม่  หวานอร่อยมากด้วย”  โกเมนยิ้มกว้างเชิญชวน  พี่ตุ่นไม่รอให้โกเมนเอ่ยจบก็ตักน้ำพริกอ่องใส่จาน  หยิบผักสดขึ้นกัดคำใหญ่

   “กรอบมากกกกกก”  ผู้จัดการร่างท้วมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

   “อันนี้เรียกว่าอะไรหรือครับ?”  อภินันท์มองถ้วยแกงตรงหน้า

   “แกงอ่อมครับ  ผมทำไว้ตั้งแต่เช้ามืด  เคี่ยวทิ้งไว้เนื้อจะได้นุ่มๆ  ไม่รู้ว่ากินเผ็ดกันได้หรือเปล่าผมเลยทำรสกลางๆ ไว้”  รัชพลอธิบาย  เป็นพี่ตุ่นอีกครั้งที่ตักแกงอ่อมตัดหน้าไปใส่จานข้าวตัวเอง  โกเมนหัวเราะ  สุดท้ายเขาเลยตัดสินใจยกช้อนตักกับข้าวใส่จานข้าวอภินันท์  เพราะขืนชักช้า  น่ากลัวว่าพี่ตุ่นคงจะกินจนหมดเสียก่อน

   “แม้แต่ไข่เจียวยังอร่อย!”  พี่ตุ่นลูบท้องป่องๆ ของตัวเองอย่างมีความสุขหลังทุกจานบนโต๊ะว่างเปล่า  แม้แต่น้ำแกงยังไม่มีเหลือ  หากฟักกับแฟงกลับเบ้หน้าจะร้องไห้   ก็พวกเขาโดนคุณอาคนนี้แย่งไข่เจียวกับน้ำพริกอ่องไปหมดเลยนี่นา!

   “พวกเราได้กินนิดเดียวเอง!”  เด็กๆ เริ่มงอแง

   “ก็ใครใช้พ่อพลของพวกหนูทำกับข้าวอร่อยล่ะ  ฮี่ๆๆๆ”  พี่ตุ่นหัวเราะร่า  เริ่มรู้สึกสนิทสนมกับฝาแฝดมากขึ้นหลังศึกแย่งชิงไข่เจียว

   “พ่อพล~~”

   “เอาละๆ เดี๋ยวตอนเย็นพ่อจะทอดให้ใหม่นะ  คราวนี้เอาไข่หลายๆ ฟองเลย”

   “เย้~ งั้นแฟงกับฟักไปเก็บไข่รอนะคะ”  เด็กหญิงกระโดดลงจากเก้าอี้คว้าแขนน้องชาย

   “ตอนเย็นค่อยไปเก็บนะเด็กๆ  เดี๋ยวพวกเราจะพาคุณอานันท์กับอาตุ่นไปเที่ยวกันก่อน”  โกเมนร้องเรียกฝาแฝดไว้

   “คุณพาเพื่อนๆ ไปเที่ยวนะ  เดี๋ยวผมอยู่เตรียมอาหารเย็นที่บ้านดีกว่า”  รัชพลจัดขนมใส่ตะกร้าเตรียมไว้ให้ฝาแฝด  เตรียมน้ำกระเจี๊ยบใส่ขวดแช่กระติกน้ำแข็งไว้ให้อภินันท์กับพี่ตุ่นและคนขับรถอย่างรวดเร็ว

   “เอ๊ะ  พี่พลไม่ไปด้วยกันหรือ?”

   “คุณไปเถอะ  บ่ายๆ แบบนี้ไปแถวน้ำตกแล้วเลยไปบ่อน้ำพุร้อนก็ได้นะ”

   “แต่...”  โกเมนลังเล  ทำไมรัชพลถึงไม่ไปด้วยกันเล่า

   “ไปกันเถอะ  มัวยุดยื้อประเดี๋ยวก็ไม่ต้องไปไหนกันพอดี”  พี่ตุ่นสะกิดโกเมน  เขาอยากกินกับข้าวอร่อยๆ ฝีมือรัชพลอีก  ไม่รู้ว่าเย็นนี้อีกฝ่ายจะทำอะไรให้กิน  ดูเถอะ  เพิ่งอิ่มแท้ๆ เขาก็ไพล่นึกถึงอาเย็นเสียแล้ว  ฝีมือรัชพลยอดเยี่ยมจริงๆ

   สุดท้ายโกเมนจึงพาฝาแฝดกับอภินันท์และพี่ตุ่นไปเที่ยวน้ำตก  จากนั้นเลยไปแช่เท้าที่บ่อน้ำพุร้อน  อภินันท์และคนขับรถถูกใจที่นี่มากเป็นพิเศษเพราะได้คลายความปวดเมื่อย  น่าเสียดายที่วันนี้พวกเขาขนเสื้อผ้าลงจากรถไปหมดแล้ว  ไม่อย่างนั้นจะนอนแช่น้ำพุร้อนคลายเส้นทั้งตัวเสียเลย

   “เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ครับ  พรุ่งนี้เช้าผมจะพาไปไหว้หลวงพ่อทันใจ  แล้วบ่ายๆ เรามาแช่น้ำพุกันอีกรอบก็ได้”

   “หลวงพ่อทันใจ?”  พี่ตุ่นหูผึ่งขึ้นมาทันที

   “ครับ”

   “ได้ยินว่าศักดิ์สิทธิ์มากๆ  จริงหรือเปล่าโกเมน?”

   “ไม่รู้ซิครับ  ผมไม่เคยลองขออะไรท่านเลยสักที”  ชายหนุ่มหัวเราะ  อภินันท์มองใบหน้าหล่อเหลาของโกเมนแล้วถอนหายใจ

   “คุณโกเมนว่า  ถ้าผมลองขอหลวงพ่อท่านดูท่านจะให้ไหมครับ?”

   “คุณนันท์จะขอเรื่องอะไรหรือครับ?”  โกเมนยิ้มกว้าง  หันไปทางคนถาม  พี่ตุ่นที่เหมือนจะรู้อะไรๆ รีบลากแขนฝาแฝดให้เขยิบห่างออกไป

   “ถ้าผมขอเรื่องความรัก...”

   “ผมว่าคุณนันท์ขอเรื่องงานดีกว่านะครับ”

   “ทำไม?”  อภินันท์มองริมฝีปากสีแดงเข้มของคนตรงหน้า  ปลายจมูกโด่งสวยได้รูป  คิ้วเรียวยาว  และดวงตาสีดำขลับที่หรุบลงคู่นั้น   หลายเดือนมานี้ถ้าถามว่าเขาทำใจได้หรือยังกับเรื่องของโกเมน  เขาจะตอบว่า  ยัง  แต่ความเจ็บมันทุเลาลงไปจนแทบไม่รู้สึกแล้ว  ไม่ใช่ว่าเลิกรัก  หากแต่เขาเข้าใจและรู้ดีอยู่แล้วต่างหาก...

   รู้ว่า  ถ้าอยากให้โกเมนยังคุยกับเขาอยู่  ต้องเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

   “เพราะว่าเรื่องของหัวใจ  ไม่ว่าเราจะขอพรจากที่ไหนก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่าตัวของเราเองหรอกครับ”

   “....”

   “เราไม่สามารถขอพรให้ใครมารักเราได้  นอกจากเราจะทำให้เขารักด้วยตัวเราเอง”  โกเมนเงยขึ้นสบตากับอภินันท์ตรงๆ  ความปรารถนาดีและความรู้สึกซื่อตรงยังคงฉายชัดไม่เจือจาง   อภินันท์ยกยิ้มก่อนจะพยักหน้า

   “ใช่แล้วล่ะ  ถึงว่าซิ”

   “ถึงว่าอะไรครับ?”  โกเมนยิ้มตาม

   “ถึงว่าทำไมหัวใจคุณถึงอยู่ที่เขา”

   “เพราะเขาทำให้ผม...อ่า...นั่นแหละครับ!”  โกเมนขัดเขิน  ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ  อภินันท์หัวเราะกับท่าทางนั้น  เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเห็นโกเมนเขินจนตัวจะแตกแบบนี้

   ดีแล้ว  ดีแล้วจริงๆ ที่คนคนนั้นเป็นรัชพล



   “วันนี้ก็ไม่ไปด้วยกันงั้นหรือ?”  โกเมนลุกขึ้นยืน  อภินันท์เงยหน้าจากชามข้าวต้มขึ้นมองดูรัชพลที่วางปาท่องโก๋กับข้าวเหนียวปิ้งไส้ต่างๆ ลงบนโต๊ะ

   “วันนี้ต้องไปส่งผัก  ถ้าไม่รีบเก็บเดี๋ยวก็แก่เกินไปขายไม่ได้อีก”  รัชพลขมวดคิ้ว

   “แต่...”

   “คุณพาเพื่อนไปเที่ยวน่ะถูกแล้ว  ตอนบ่ายไปแช่น้ำพุร้อนอย่างที่คุณนันท์กับพี่ตุ่นอยาก  แล้วตอนเย็นๆ ผมจะพาเดินรอบสวนหลังบ้าน  แบบนี้ดีไหมครับ?”  ท้ายประโยครัชพลหันไปถามอภินันท์  ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  เหลือบมองใบหน้าบูดบึ้งของโกเมนแล้วนึกอยากหัวเราะ

   “ผมยังไงก็ได้ครับ  ตั้งใจมาพักผ่อนอยู่แล้ว  ไม่ซีเรียสอะไร”  อภินันท์ตักข้าวต้มใส่ปากเรื่อยๆ  อย่างมีความสุข  โกเมนที่คิ้วขมวดฮึดฮัดไม่พอใจแบบนี้ก็น่าดูไปอีกแบบ   

   “ตามนี้นะ”  รัชพลหันมาย้ำกับเด็กโข่งที่เริ่มทำตัวงอแง  พาเพื่อนไปเที่ยวทำไมต้องให้เขาตามไปทุกที่ด้วยเล่า  เขาน่ะ เป็นคนในพื้นที่อยู่แล้ว  จะไปเมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้  นี่เพื่อนของโกเมนอุตส่าห์มาหาทั้งที  โกเมนก็ต้องดูแลคอยต้อนรับซิ  อีกอย่าง...

   อีกอย่างอภินันท์ก็คงไม่อยากให้เขาไปด้วยกันหรอก

   “กาแฟนี่ก็ปลูกเองที่ไร่หรือครับ?”  อภินันท์เอ่ยถาม  หวังเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น  อันที่จริง  มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก  แต่เขากลัวว่าถ้าโกเมนงอแงมากๆ  ฝาแฝดจะเข้ามาช่วยอ้อนรัชพลอีกสองแรงน่ะซิ  ขืนโดนฝาแฝดอ้อนประเดี๋ยวรัชพลก็ใจอ่อนอีก  เขาแค่อยากอยู่ด้วยกันกับโกเมนโดยที่สายตาของอีกฝ่ายมองมาที่เขาบ้าง  แม้จะเป็นสายตาแบบเพื่อนธรรมดาก็เถอะ  อย่างน้อยก็ไม่แปลบในใจเท่าตอนที่โกเมนเอาแต่จ้องรัชพลหรอก

   “ใช่ครับ  แต่โกเมนเขาเป็นคนกะเทาะเปลือกตาก  คั่วแล้วก็บดเอง  ผมรู้แต่วิธีปลูก  ไม่รู้วิธีทำให้อร่อยหรอกครับ”  รัชพลยิ้ม

   “รสชาติดีมากเลยครับ  หอมน้ำผึ้งด้วย”

   “น้ำผึ้งป่าซื้อเอาจากชาวบ้านคนอื่นๆ เอามาขายน่ะครับ”

   “คุณพลโชคดีจังนะครับที่ได้ดื่มกาแฟที่โกเมนชงให้ทุกเช้า”

   “.....”  รัชพลหรุบสายตาลงเมื่อได้ยินประโยคนั้น   อยากดีใจแต่ก็ดีใจไม่ออกยังไงไม่รู้

   “คนโชคดีน่ะผมต่างหาก  พี่พลคนเก่งปลูกอะไรก็เจริญงอกงามไปทุกอย่าง  คุณนันท์กับพี่ตุ่นถึงได้ดื่มกาแฟที่ผมชงนี่ไง”  โกเมนเชิดหน้า  เห็นท่าทางหงอยๆ ของรัชพลแล้วอดหมั่นไส้อภินันท์ขึ้นมาไม่ได้  อย่ามาแกล้งพี่พลของเขานะ  เขาแกล้งได้คนเดียวเท่านั้น!

   “จ้าๆ  พี่พลของนายน่ะเก่งที่สุด”  พี่ตุ่นอดหมั่นไส้บ้างไม่ได้

   “งั้นก็ไปกันได้แล้วครับ  จะสายแล้ว  อ้อ  ไหว้พระเสร็จลองกินขนมจีนที่วัดดูนะครับ  อร่อยมาก  ถ้ากินไม่เป็นให้โกเมนสอนนะครับ”  รัชพลสรุปเสร็จแล้วดันไหล่กว้างของโกเมนให้ลุกออกไป  ส่วนฝาแฝดที่ได้เที่ยวสองวันติดก็ดีใจไม่หยุด  วิ่งไปกอดขาผู้เป็นพ่อ  เขย่าๆ ให้รัชพลโน้มตัวลงแล้วแบ่งกันหอมแก้มซ้ายขวา

   “ผมด้วยๆ”  โกเมนเริ่มทำตัวงอแง  ยื่นแขนเข้าหารัชพลทำท่าจะหอมแก้มตามฝาแฝด

   “ฮื่อ!”  รัชพลยันใบหน้าหล่อๆ ให้ออกห่างพลางถลึงตาใส่  “อย่าเล่นเป็นเด็กๆ!”  รัชพลเหลือบมองอภินันท์กับพี่ตุ่น  สองคนนั้นแกล้งทำทีเป็นมองเพดานบ้าง  มองฝาผนังบ้าง  มีแต่ลุงคนขับรถนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่องราว  จ้องพวกเขาเขม็ง

   “ทำไมพ่อไม่ให้อาโกเมนหอมแก้มบ้างล่ะคะ?”

   ยัยแฝด!!

   “....”  รัชพลถึงกับพูดไม่ออก  ไม่คิดว่าคนที่โจมตีจะกลายเป็นลูกสาวตัวเอง

   “ใช่ๆ  พ่อพลลำเอียงเนอะ  ให้ฝาแฝดหอมแต่ไม่ให้อาโกเมนหอมบ้าง”  ร่างสูงได้ทียิ้มแฉ่ง  พยักเพยิดกับเด็กหญิงเป็นปี่เป็นขลุ่ย

   “อาโกเมนเป็นผู้ชาย  จะมาหอมแก้มพ่อได้ยังไง”  รัชพลดุลูกสาวเสียงเบา  เนื่องจากไม่อยากให้ผู้ใหญ่อีกสามคนได้ยิน

   “ฟักก็เป็นผู้ชายยังหอมได้เลย”  เด็กชายเอียงคอถามบ้าง

   “ใช่ๆ”  โกเมนพยักถี่ๆ

   “พอเลย! ทั้งสามคนนั่นแหละ  ไปกันได้แล้ว!”  รัชพลรุนหลังเด็กโข่งกับเด็กเล็กให้ลงจากบ้านด้วยใบหน้าแดงก่ำ  เขาไม่กล้าเงยหน้ามองอภินันท์  พี่ตุ่นกับลุงคนขับรถแล้ว!

   อภินันท์ยกยิ้มกับท่าทางนั้นก่อนจะเดินลงจากบ้านเป็นคนสุดท้าย  เขาถอนหายใจมองแผ่นหลังกว้างของโกเมน  ก่อนจะขึ้นรถเขาเหลือบมองคนบนบ้านอีกครั้ง     ดีแล้วที่เป็นคนนี้...





ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่12[31-7-60]P.5
«ตอบ #152 เมื่อ14-08-2017 20:49:22 »



หลังไหว้พระเสร็จ  โกเมนก็พาทั้งหมดไปยังโรงทานของทางวัด  ที่นี่จะมีแม่บ้านมาคอยทำน้ำยาขนมจีนไว้ให้กับคนที่มาทำบุญ  มีน้ำยากะทิรสจัดจ้านและน้ำยาที่ทำจากหยวกกล้วย

   “มันเอามาทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ?”

   “แล้วมันจะอร่อยหรือ?”

   สองเสียงที่เอ่ยถามทำเอาโกเมนยกยิ้มก่อนจะตักขนมจีนกับน้ำยาหยวกกล้วยให้เด็กๆ คนละจานเพราะน้ำยากะทิเผ็ดเกินไป  ฝาแฝดเดินไปยังโถเครื่องปรุงแล้วหันมาทางอภินันท์กับพี่ตุ่น

   “อานันท์กับอาตุ่นดูพวกเรานะคะ”  เด็กหญิงตักน้ำมะขามเปียก  กระเทียมเจียวสีเหลืองนวล  พริกแห้งทอดหนึ่งเม็ด  ที่พอหยิบมาแล้วเด็กหญิงจึงนึกขึ้นได้ว่านั่นน่ะพริก  เลยหยิบมาใส่จานโกเมนแทน  โรยผักชี ถั่วฝักยาวกับถั่วทอด  สุดท้ายไปหยิบไข่ต้มที่มีคนเอามาแก้บนใส่จาน  “แบบนี้ก็อร่อยแล้วค่ะ”

   โกเมนหัวเราะกับท่าทางแก่แดดของเด็กหญิง  หากไม่ได้เอ่ยขัดอะไร  เขาพยักหน้าให้อภินันท์กับพี่ตุ่นทำตามฝาแฝด  ก่อนจะเตือนไม่ให้ทั้งสองคนใส่น้ำปลาเยอะ  เพราะน้ำยาอาจจะเค็มอยู่ก่อนแล้ว   อภินันท์และพี่ตุ่นเบิกตากว้าง  แม้รสชาติจะแปลกๆ ในทีแรก  แต่ผ่านไปสักพักกลับรู้สึกอร่อยมาก  สุดท้ายเลยจัดการไปกันละสอง-สามจานก่อนจะหยอดเงินใส่ตู้บริจาคไปหนึ่งพันบาท

ช่วงบ่ายหลังจากกลับจากแช่น้ำพุร้อนกันถ้วนหน้า  ทั้งอภินันท์  ทั้งผู้จัดการร่างท้วม  ฝาแฝดและลุงคนขับรถก็สลบเหมือด  นอนตากพัดลมกันอยู่กลางลานบ้าน

โกเมนมองทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ที่นอนหมดแรงแล้วหรี่ตาลงอย่างมีแผนการ  ร่างสูงเท้าแขนกับระเบียงหน้าบ้าน  มองไปทางบ้านหลังเล็กของรัชพลพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วแสยะยิ้ม  ตอนนี้บ่ายสามรัชพลส่งผักกับปลาในตลาดเสร็จแล้ว  รัชพลยังคงขับรถเครื่องตากแดดไปส่งผักอยู่เหมือนเดิม  เพราะฉะนั้นหลังทำงานมาทั้งวันเหงื่อจะท่วมตัว  เมื่อส่งของเสร็จก่อนทำอาหารเย็นรัชพลจะต้อง...


เสียงน้ำกระเซ็นกระทบพื้นอยู่อีกฝากประตู  โกเมนหรี่ตาลง  มือยื่นจับลูกบิดประตูแล้วผลักเข้าไปอย่างรวดเร็วไม่ให้คนด้านในตั้งตัว

“เฮ้ย!”  ขันน้ำในมือของคนที่กำลังอาบน้ำยกสาดออกไปอัตโนมัติ

“โอ๊ะ แค่กๆๆ” คนโดนสาดถึงกับสำลักน้ำ

“โกเมน?”  รัชพลยืนนิ่งเมื่อเห็นชัดตาว่าเป็นใคร  “เข้ามาทำไม?”  รัชพลหันซ้ายหันขวายื่นมือจะไปคว้าเช็ดตัวหากโดนอีกคนถลันกายบังเอาไว้  “ถอย!”

“ไม่”

“เล่นอะไรของคุณเนี่ย?”  ในเมื่อยื่นมือไปเอาผ้าเช็ดตัวไม่ได้รัชพลเลยจับขันอาบน้ำครอบจุดยุทธศาสตร์กลางลำตัวเอาไว้

“ไม่ได้เล่นสักหน่อย”

“งั้นเข้ามาทำไม?”  รัชพลทำใจดีสู้เสือ  พยายามกดหัวใจที่เต้นรัวเร็วของตัวเองไม่ให้มันดังจนคนตรงหน้าได้ยิน

“ก็วันนี้พี่ไม่ไปกับผม”

“ผมทำงานนะคุณ  ไปวันอื่นก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ไม่รู้แหละ  เมื่อวานพี่ก็ไม่ไปด้วยกัน”

“ก็...”  รัชพลขยับเอนกายหนีเมื่อโกเมนทำท่าโน้มลงมาใกล้

“ผมว่าพี่พลคงจะรู้ว่าคุณนันท์คิดยังไงกับผม?”

“เรื่องนั้น...”  รัชพลเสหลบตา

“แต่พี่ก็ปล่อยให้ผมไปกับเขา”  โกเมนขยับเท้าเดินหน้าเข้าหา  รัชพลขยับถอยจนแผ่นหลังแทบจะชิดกับผนังห้องน้ำ

“มีคุณตุ่นกับฝาแฝดไปด้วยแล้วไง  ลุงคนขับรถอีก”

“ไม่เหมือนกันนี่”  โกเมนเลิกคิ้ว  ยกแขนขึ้นยันผนังกั้นรัชพลเอาไว้ตรงกลาง

“ถะ  ถอยไปหน่อย...”  รัชพลเอ่ยตะกุกตะกักเหงื่อซึมไรผมทั้งๆ ที่เพิ่งอาบน้ำไปเมื่อครู่    ความใกล้ขนาดนี้มันกำลังทำให้เขาหัวใจจะหยุดเต้น

“ไม่”  โกเมนหรุบสายตาลงมองริมฝีปากอิ่มสีเข้มของคนตรงหน้า  แผ่นอกราบเรียบและหน้าท้องได้รูปมีกล้ามเล็กๆ จากการใช้แรงงานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน  ผิวเนียนสีผึ้งแทบไม่มีตำหนิตัดกับผิวขาวจัดของเขาอย่างชัดเจน  เอวสอบได้รูป  สะโพกเพรียว  ต้นขาแน่นกับขันใบเขื่องตรงกลางลำตัว...

บ้าชะมัด!

รูปร่างของรัชพลทำเอาเขากำเดาแทบพุ่ง!

“มีอะไรเราไปคุยกันข้างนอกเถอะ”  รัชพลไม่กล้าเงยหน้าสบตาของโกเมนเลยสักนิด  และนั่นทำให้โกเมนมองแพขนตาบนหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง  รัชพลเป็นคนตาสวย  ทั้งโศกทั้งหวาน...

“ถ้าไปคุยข้างนอกพี่ก็หนีผมน่ะซิ  คุยในนี้แหละดีแล้ว  พี่จะได้หนีผมไม่ได้”  โกเมนก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่า  ความรู้สึกขุมหนึ่งร้อนขึ้นในช่องท้องโดยไม่รู้ตัว

“มะ มะ ไม่ ไม่หนี  ไม่หนีหรอก”  รัชพลหลับตาแน่น  ปากเอ่ยประโยคกระท่อนกระแท่น  หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบทะลุออกมานอกอก

“พี่รู้ใช่ไหมว่าคุณนันท์คิดยังไงกับผม?”  โกเมนไม่สนใจข้อเสนอนั้น  เขาก้มลงกระซิบถามอีกครั้ง  จงใจให้ริมฝีปากแตะใบหูเย็นชื้นของอีกฝ่ายแผ่วเบา

“ระ  รู้!”  คนโดนลวนลามย่นคอหนี  ยังคงไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง

“รู้แล้วทำไมปล่อยให้เขาใกล้ชิดผม?”

“ก็...ก็ผม..  เป็นคนนอก”

“ไม่!  พี่ไม่ใช่คนนอก”  โกเมนขบกรามแน่น  มือใหญ่กระชากใบเขื่องในมือโกเมนทิ้งก่อนจะขยับเท้าเข้าประชิด  ความรู้สึกร้อนรุ่มจู่โจม  ท่าทางสั่นน้อยๆ ของรัชพลกระตุ้นเขา!

“ถะ  ถอยไปหน่อย!”  รัชพลตกใจ  เขาเงยหน้าขึ้นเบิกตามองโกเมนอย่างตระหนก

เสื้อยืดสีขาวที่เปียกชื้นเพราะโดนเขาสาดน้ำใส่แนบไปกับลำตัว  สีขาวที่พอโดนน้ำก็ราวกับโปร่งใสจนเห็นทุกสัดส่วน  รัชพลหรุบสายตาลงมองกวาดไปทั่วอย่างเผลอไผลแล้วก็แทบอยากจะให้ตัวเองเป็นลมไปเสียเดี๋ยวนั้น  จะได้ไม่ต้องเห็นสายตาวาววับของโกเมนยามเมื่อจับได้ว่าเขามองรูปร่างของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกอย่างไร

“น้ำลายหกแล้ว”

“!”  รัชพลยกมือขึ้นตะปบปากตัวเองเมื่อได้ยิน  โกเมนหัวเราะพลางเบียดกายเข้าหาจนสัมผัสผิวเย็นชื้นของอีกฝ่ายแล้วคว้าร่างเปลือยเปล่านั้นเข้ามากอด  รัชพลดิ้นหนีทันที

“พี่พล  อย่าขยับ!”

“เอ๊ะ?” 

“ได้โปรด  อยู่นิ่งๆ ที”

“.....”

“พี่พล~”

“กะ กะ โก...”  โกเมนที่เบียดกายเข้าหาก้มลงแนบจมูกและริมฝีปากร้อนผ่าวกับลำคอของคนตรงหน้า  รัชพลยืนตัวแข็งทื่อทันที  ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นจากปลายนิ้วไปยังหนังศีรษะ  ในหูอื้ออึง  ได้ยืนเพียงเสียงหอบหายใจของโกเมนที่ข้างหู

ความรู้สึกร้อนขุมหนึ่งแล่นมวนอยู่ในท้องน้อย  รัชพลอยากจะดันร่างหนาหนักของโกเมนให้ถอยห่าง  อยากจะเอามือมากุมความร้อนผ่าวของตัวเองไว้  อยากให้ความรู้สึกพลุ่งพล่านนี้เจือจางลง  แต่มันกลับไร้เรี่ยวแรง

โกเมนเบียดกายเข้าหา  แนบความขึงขังกึ่งกลางลำตัวภายใต้เนื้อผ้าบดเบียดส่วนเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย  ฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำงานลูบไล้แผ่นหลังของคนในอ้อมแขน  ไล่ปลายจมูกขึ้นตามแนวคาง  ริมฝีปากร้อนละไล่เพื่อหาจุดหมาย  เมื่อพบเขาก็เข้าครอบครอง

โกเมนแตะแต้มริมฝีปากซ้ำๆ คล้ายขออนุญาต ยามเมื่อรัชพลยินยอมเขาจึงรุกล้ำกวาดต้อนไปทั่ว  เกี่ยวกระหวัดดูดดึงให้ตอบโต้  รัชพลประหม่าจนแทบหายใจไม่ทัน  พอจะถอยหนีโกเมนกลับยิ่งบดริมฝีปากเข้าหา  ฝ่ามือกดท้ายทอยรัชพลไว้ไม่ให้ขยับหนี  รุกเร้าไม่ยอมห่าง  เพียงครู่ที่ผละถอยให้รัชพลได้กอบโกยอากาศหายใจโกเมนก็รุกเข้าหาอีกครั้ง  เขาใช้ร่างกายดันให้รัชพลแนบติดไปกับผนังห้องน้ำ  ขยับกายบดเบียดสะโพกอย่างเร่าร้อนแม้มีกางเกงกางกั้น  ชายหนุ่มครอบครองริมฝีปากสีเข้มคู่นั้นไม่ห่าง

มือใหญ่เลื่อนกอบกุมสะโพกเพรียว  ออกแรงกดปลายนิ้วกับผิวเนื้อให้เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งสะดุ้งเฮือก  ลากสัมผัสแล้วกอบกุม  ขยับมือเร่งจังหวะตามอารมณ์ที่พุ่งสูง  บดเบียดริมฝีปากจนไม่เหลือช่องว่าง

“อืม~”  รัชพลหลับตาแน่น  ในหูอื้ออึงไม่ได้ยินสิ่งใด  ความรู้สึกร้อนแรงท่วมท้นจนแทบสิ้นสติ  เขาจิกปลายนิ้วกับต้นแขนโกเมนแน่น  ผละริมฝีปากออกเพื่อหอบหายใจพลางซบหน้ากับบ่ากว้างอย่างหมดแรง

กรอด~

โกเมนขบกรามแน่น  คิ้วเรียวขมวด  มือข้างที่ว่างจับคางรัชพลให้เงยขึ้นรับจูบอีกครั้ง  เนิ่นนานความเร่าร้อนรุนแรงจึงค่อยบรรเทาลงช้าๆ  รัชพลที่ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นกับเขาที่เสื้อผ้าครบชุดก็ยังสามารถถึงจุดความสุขสมไปด้วยกัน

“อืม~”

เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ  ต่างคนต่างกอบโกยอากาศหอบหายใจ  ความรู้สึกร้อนแรงยังคงตกค้างแฝงอยู่ในอากาศ  โกเมนไม่ยอมขยับออกห่าง  เขายังคงยืนจ้องมองรัชพลอยู่อย่างนั้น  คนโดนจ้องเหลือบสายตาจ้องตอบ  ครู่เดียวก็เสหลบพร้อมกับแก้มที่สาดสีแดง

“พี่พล”

“....”

“พี่อยากจะถามอะไรหรือเปล่า?  ผมรู้ว่าพี่มีคำถามอยู่เต็มหัว”  โกเมนจูบขมับชื้นเหงื่อของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“.........”  รัชพลนิ่งเงียบ  เรื่องคำถามเขามีมากมายอย่างที่อีกฝ่ายพูดนั่นแหละ  เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากคำถามไหนก่อนดี

“พี่คงอยากรู้ว่าทำไมผมถึง...ทำเรื่องนี้”  โกเมนหรุบสายมามองกลางลำตัวของรัชพล  เมื่อเห็นสายตานั้นรัชพลเอามือตะปบกุมไว้แน่น  โกเมนหัวเราะกับท่าทางนั้น  อะไรกัน  ?  เมื่อครู่เขาทั้งกำทั้งรูดรั้งมันมาแล้วนะ

“ทำไม?”  รัชพลขมวดคิ้วถาม 

“เพราะผมอยากทำ  เพราะพี่คือคนพิเศษ”

“แล้วคุณนันท์?”  เขาเห็นโกเมนใส่ใจอภินันท์ขนาดนั้น  ในใจคงรู้สึกอะไรบ้างแหละ

“เกี่ยวอะไรกับคุณนันท์?”

“ก็เขาชอบคุณ”

“แต่ผมรักพี่พล”

“........”  รัชพลเอียงคอเมื่อได้ยินประโยคนั้น  “อะไรนะ?”  ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเรียบเรียงประโยคดังกล่าวเข้าใจแล้ว

“ผมรักพี่พล  ได้ยินชัดเจนยัง?”

“....”  รัชพลอ้าปากหวอ

“รักพี่พลคนเดียว  ไม่เกี่ยวกับคนอื่น  เข้าใจสักทีซี่~”  โกเมนหัวเราะ  ชายหนุ่มกดจูบริมฝีปากบวมช้ำคู่นั้นเร็วๆ แล้วผละออก  เขาแนบจมูกกับแก้มแดงๆ ก่อนจะงับแก้มอีกข้างอย่างมันเขี้ยว

“พ่อพลยอมให้อาโกเมนหอมแก้มแล้วนี่”

“!”

รัชพลกับโกเมนตัวแข็งทื่อเมื่อเหลือบไปเห็นฝาแฝดยืนอยู่หน้าห้องน้ำ  เด็กหญิงยิ้มร่า  ส่วนเด็กชายวิ่งเข้ามาในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“ฟักอาบน้ำด้วยคน!”  เด็กชายนึกว่าผู้เป็นพ่อกับอาโกเมนกำลังอาบน้ำด้วยกันจึงนึกสนุกขอร่วมวง

รัชพลกับโกเมนเหลือบมองกลอนประตูห้องน้ำพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย  โกเมนพลิกเอาตัวบังร่างรัชพลไว้ไม่ให้เด็กหญิงเห็น  เขาเข้ามาจู่โจมรัชพลได้เพราะรู้อยู่แล้วว่ากลอนประตูห้องน้ำมันพัง ส่วนคนอื่นๆ ไม่รู้เพราะเขาไม่ได้บอก  อีกอย่างคนทำพังคือเขาที่อาบน้ำเป็นคนสุดท้ายเมื่อเช้านี้เอง

“แล้วทำไมถึงมาอาบน้ำด้วยกันละคะ  ห้องน้ำบ้านนู้นก็ว่าง”  เด็กหญิงสงสัย

“คือ  อาเดินมาถึงนี่แล้วร้อนเลยขอพ่อพลอาบน้ำด้วย  แบบว่าประหยัดน้ำไง  อุบ!”  รัชพลต่อยท้องคนแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  ก่อนจะชะโงกหน้ามาพูดกับลูกสาว

“หนูออกไปก่อนนะ  เดี๋ยวพ่อตามไป  ฟักด้วย หยุดเล่นได้แล้ว”  เด็กชายหน้าม่อยหากแต่ยอมถอยออกไปโดยดี  โกเมนยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมรอยยิ้มน่าหมั่นไส้  ร่างสูงเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้รัชพล

“มาซ่อมกลอนประตูด้วย!”  รัชพลกระทืบเท้าโกเมนพร้อมลงแรงบดขยี้ให้ชายหนุ่มเบิกตากว้าง   มือใหญ่ยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้องสุดความสามารถเพราะกลัวฝาแฝดได้ยินแล้วจะวิ่งกลับมา

โอ๊ย!  โกเมนยกเท้าขึ้นกุมกระโดดเหยงน้ำตาเล็ด

พี่พลนะพี่พล  คอยดูเถอะ  จะคิดดอกเบี้ย!

.
.
.


อภินันท์มองท่าทางแปลกๆ ของรัชพลแล้วขมวดคิ้ว  ก่อนจะหันไปมองโกเมนที่ดูอารมณ์ดีผิดปกติ  นึกอยากถามอีกฝายว่ามีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นหรือ  แต่คิดไปคิดมาอย่าถามจะดีกว่า  เขากลัวว่าคำตอบจะเป็น...

“นายอารมณ์ดีอะไรนักหนาเนี่ยโกเมน?”  ผู้จัดการร่างท้วมเอ่ยถามอย่างหมั่นไส้  ตั้งแต่เย็นจนค่ำจนดึกดื่นจะเข้านอน  หมอนี่เอาแต่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู

“พี่พล~”  โกเมนตอบด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า  พร้อมสายตาหวานเยิ้ม

นั่นไงล่ะ!  ผิดจากที่คิดเสียที่ไหน!

อภินันท์ถอนหายใจ  อุตส่าห์ไม่ถามเพราะไม่อยากปวดใจ  แต่คนที่อยากรู้เรื่องชาวบ้านกลับไม่อาจสงบปากสงบคำ  สุดท้ายเขาที่ได้ยินคำตอบที่ไม่อยากได้ยินก็เจ็บแปลบอยู่ดี....

เฮ่อ~







โปรดติดตามตอนต่อไป





สวัสดีค่า
มาช้าอีกตามเคย  ฮือออออ  วันไหนได้นอนเกิน5 ชั่วโมงนี่ดีใจจนน้ำตาจะไหลค่ะ ฮือออออ
คาดว่านะคะ  คาดว่าตอนหน้าจะจบล่ะค่ะ........
และยืนยันว่าเรื่องนี้ใสๆ...
ใสจริงๆนะคะ :katai2-1:


มีเรื่องไหนติ-ชมกันได้เสมอนะคะเพื่อการปรับปรุงและพัฒนา
อาจไม่ได้ตอบคอมเม้นท์แต่เข้ามาอ่านตลอดและบ่อยๆ ด้วยค่ะ
พลัง  กำลังใจจากทุกๆคน  ขอบคุณมากนะคะ^^
กอดดดดด

ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #153 เมื่อ14-08-2017 21:08:18 »

ชอบบรรยากาศที่บรรยายออกมามากเลย อยากไปอยู่แบบนั้นบ้างเลยล่ะ

ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #154 เมื่อ14-08-2017 21:23:06 »

ขอบคุณค่ะ  สนุกและน่ารักเช่นเคยค่ะ  รวมเล่มไหมคะ  จะรอซื้อค่ะ

ออฟไลน์ wutwit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #155 เมื่อ14-08-2017 22:03:33 »

ได้อ่านเรื่องน่ารักๆๆๆๆก่อนนอน ฝันดีละคืนนี้

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #156 เมื่อ14-08-2017 22:13:18 »

รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #157 เมื่อ14-08-2017 22:49:44 »

ขอบคุณ :)

ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #158 เมื่อ15-08-2017 03:38:13 »

อิ่มละมุน
อยากไปเที่ยวบ้านสวนของครอบครัวนี้บ้างจัง

ออฟไลน์ aiyuki

  • รักแท้ไม่แบ่งแม้เพศพันธุ์
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2628
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-6
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #159 เมื่อ15-08-2017 05:51:35 »

ขำโกเมน 5555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
« ตอบ #159 เมื่อ: 15-08-2017 05:51:35 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #160 เมื่อ15-08-2017 07:25:13 »

สารภาพรักแล้ววววววว
แถมพี่พลยังหวิดจะเสียตัวไปอีก >\\\\\\<
ชอบความละมุนละไม กับวิถีชีวิตบ้านๆแบบนี้จิงๆ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #161 เมื่อ15-08-2017 08:14:18 »

 :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Al2iskiren

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1775
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #162 เมื่อ15-08-2017 09:47:21 »

โกเมนสารภาพรักกับพี่พลแล้ว  :-[
ฟิน แต่ก็สงสารคุณนันท์ อยากให้คุณนันท์มีคู่จัง
รอตอนต่อไปค่า

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #163 เมื่อ15-08-2017 23:05:21 »

จะจบแล้วเหรอ เสียดายยังอยากเห็นความน่ารักของพี่พลไปอีกนานๆ

ออฟไลน์ singalone

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 381
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #164 เมื่อ16-08-2017 18:35:48 »

โอ้ยยยยยยยย เลือดพุ่งงงงงง ชอบฉากในห้องน้ำ งือๆ จะจบแล้วเหรอคะ ไวจังง

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #165 เมื่อ18-08-2017 16:13:38 »

โกเมน จัดพี่พลไม่ให้ตั้งตัวเลย แผนสูงด้วยนะ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #166 เมื่อ18-08-2017 18:04:26 »

เพิ่งจะฟิน จะจบแล้วหรอ

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #167 เมื่อ18-08-2017 21:12:55 »

 :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #168 เมื่อ18-08-2017 21:50:05 »

หวังว่าพี่พลจะรับรักโกเมนนะครับ ^^

ออฟไลน์ LadySaiKim

  • ▫▪□Dezine'Kim□▪▫
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #169 เมื่อ20-08-2017 01:07:12 »

ละมุนมากกกกกก ชอบบบบ :heaven :heaven

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
« ตอบ #169 เมื่อ: 20-08-2017 01:07:12 »





ออฟไลน์ Legpptk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #170 เมื่อ24-08-2017 06:36:00 »

ชอบบบบ บรรยากาศน่ารักมาก

ออฟไลน์ wutwit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #171 เมื่อ25-08-2017 16:22:20 »

มาได้แล้วครับ คิดถึงบรรยากาศบ้านไร่บ้านนาแล้ว

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #172 เมื่อ25-08-2017 17:41:46 »

ยิ่งอ่านยิ่งอยากปลูกผักกินค่ะ  :katai1:

ออฟไลน์ aeecd

  • :: 8018 ::
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1161
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #173 เมื่อ25-08-2017 21:34:12 »

 :hao7:

ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #174 เมื่อ02-09-2017 14:14:56 »




รักพอเพียง  ตอนที่14


เขานอนไม่หลับและแน่นอนว่าหลังจากวันนั้นเขาก็หลบหน้าโกเมนมาตลอด  จากเหตุการณ์ชวนให้หัวใจวายในห้องน้ำวันนั้น  วันรุ่งขึ้นพอเขาเตรียมอาหารเช้าให้พวกอภินันท์เสร็จก็เผ่นแผล็วหายไปในกลีบเมฆ  ไม่กล้าเจอหน้าใครทั้งนั้น ในวันต่อมาอภินันท์และพี่ตุ่นก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ  ส่วนรัชพลหนีไปอยู่บ้านพ่อกับแม่แล้วเรียบร้อย

“พ่อพลของพวกหนูไปไหน?”

“พ่อพลบอกว่า  อาทิตย์หน้ามีงานวัดประจำอำเภอ  เลยต้องไปช่วยงานชาวบ้านคนอื่นๆ”  เด็กหญิงเงยหน้าจากกล่องชอกโกแลตที่อภินันท์ทิ้งไว้ให้ขึ้นตอบโกเมน  ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ  รัชพลหลบหน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด แล้วนี่ก็ปาเข้าไปวันที่สามแล้วนะ!

“ฝาแฝดไปอยู่บ้านตายายก่อนไหม  อาโกเมนจะเข้าไร่”  ฝาแฝดพยักหน้า  ช่วงนี้ต้นกล้วยน้ำว้าในไร่ต้องถูกโค่นเพราะจะปลูกอย่างอื่นเข้าไปแทนที่  ต้นอะโวคาโดแข็งแรงพอจนไม่ต้องการความชุ่มชื้นจากต้นกล้วยแล้ว  อะโวคาโดพันธุ์กำลังออกดอก  ส่วนพันธุ์พื้นบ้านนั้นลูกกำลังแก่และเก็บเกี่ยวขายพอดี
จนสายล่วงเลยเข้าช่วงบ่าย  โกเมนคิดว่าเวลานี้รัชพลน่าจะกลับเข้ามาบ้าน  เมื่อไม่เห็นฝาแฝดก็ต้องไปรับเด็กๆ กลับมา จากนั้นช่วยกันเก็บผักหลังบ้านไปส่งตลาด  ชายหนุ่มจอดรถไว้ห่างจากตัวบ้านเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากลับมาแล้ว   แน่นอนว่ารัชพลที่กำลังง่วนอยู่กับการเอาผักขึ้นรถโกเมนก็ตรงดิ่งเข้าลากแขนฝ่ายนั้นเข้าบ้านรวดเร็ว

“เฮ้ย!”

“ผมเอง”

“กะ โกเมน  กะ  กลับไวจัง”

“ถ้าไม่รีบกลับมาจะได้เจอหน้าพี่ไหมล่ะ?”

“คือ...”

“พี่กำลังหลบหน้าผมใช่ไหม?”

“คือแบบว่า...”

“พี่หลบหน้าผมเหรอ?  พี่รังเกียจผมใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ!”  รัชพลรีบร้อนปฎิเสธ   เขาเงยหน้ามองโกเมน  ครู่เดียวก็ก้มงุดลงไปตามเดิม

“งั้นหลบหน้าทำไม”

“....”

“เงยหน้ามองผมเดี๋ยวนี้นะ!”  โกเมนชักโมโห  เขาอุตส่าห์คิดว่า  หลังจากเหตุการณ์วาบหวิวนั้นเขากับรัชพลจะใจตรงกัน  จากนั้นก็แบบ...ใช้ชีวิตคู่แบบมีความสุข  เขาคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว  หากรัชพลกลับทำตัวตรงกันข้าม  หรือเขามั่นใจในตัวเองเกินไป?

“....”

“ผมคิดไปเองคนเดียวเหรอ  ว่าใจตรงกัน”

“โกเมน?”  รัชพลเงยหน้าในที่สุด  น้ำเสียงเศร้าสร้อยของคนตรงหน้าพาให้หัวใจของเขาสั่นไหว  ดวงตาคู่สวยของโกเมนสั่นระริกเหมือนคนขาดความเชื่อมั่น

โกเมนโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้  ใช้ปลายจมูกแตะกับปลายจมูกมนของคนตรงหน้า เขาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่โศกของรัชพลแน่วแน่  เขาอยากจูบ  อยากยืนยันความรู้สึกกับคนคนนี้ว่าเขาจริงจัง  ขออย่าได้หลบหน้ากันอีกเลย

“พ่อพล  พวกเราเก็บไข่เสร็จแล้ว”

“!”  รัชพลผลักร่างสูงของโกเมนออกห่างอย่างตกใจก่อนจะผลุนผลันออกไป  ทิ้งให้โกเมนหน้าดำหน้าเขียวอยู่คนเดียวในห้อง


งานวัดที่จัดขึ้นเป็นงานประจำปี  จัดขึ้นห้าวันห้าคืนโดยมีอำเภอใกล้เคียงมาช่วยงานแบ่งกันรับผิดชอบในส่วนต่างๆ  รัชพลช่วยจัดหาต้นไม้และดูแลซุ้มเกษตรของหมู่บ้าน  หมู่บ้านถัดไปดูแลเรื่องนักร้องและเวทีรำวง  พรุ่งนี้จะมีนักร้องสาวลูกทุ่งที่กำลังโด่งดังอย่างลำไย ไหทองคำมาแสดง  นั่นทำเอารัชพลนึกถึงโกเมนขึ้นมา  ไม่รู้ว่าถ้าโกเมนมางานนี้  จะขึ้นไปเต้นเพลง ผู้สาวขาเลาะ หรือเปล่า

แค่นึกถึงนึกโกเมน  หัวใจรัชพลพลันเต้นแรงขึ้นมา

นอกจากนั้นยังรู้สึกว่าแก้มสองข้างมันร้อนๆ แปลกๆ ด้วย  เขาเหลียวหาเจ้าของชื่อที่คิดถึงในหัวมาตลอดหลายวันนี้  ไม่รู้ว่าโกเมนจะมางานหรือเปล่า?  เมื่อเย็นเขาพาฝาแฝดไปส่งบ้านตายาย  พี่พงษ์รับหน้าที่พาพ่อแม่มาเที่ยวและทำบุญ  ส่วนเขาติดงานเลยไม่ได้ไปดูแล   จะว่าไป...หลายวันมานี้ที่ไม่ได้เจอหน้าโกเมน  เขาก็รู้สึก....คิดถึงอยู่เหมือนกัน

“พี่พล?”

“ครับ?”  รัชพลหันไปตามเสียงเรียก  คนที่เรียกเขาคือแหวน  สาวใหญ่หมู่บ้านข้างๆ ที่รับผิดชอบเวทีรำวง   ฝ่ายนั้นส่งยิ้มหวานมาให้

“พี่พลว่างหรือยัง?”

“ก็...”  รัชพลเหลียวมองเพื่อนร่วมซุ้ม  ฝ่ายนั้นยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเหลือบมองสาวใหญ่ไปด้วย

“แกไปเหอะ  เดี๋ยวข้าเฝ้าซุ้มเอง”

“ไปไหน?”  รัชพลไม่เข้าใจ

“ไปรำวงกับฉันน่ะซิ”  แหวนว่าพลางเข้ามาดึงแขนให้รัชพลเดินตาม

“เฮ้ย  พี่รำวงไม่เป็น” 

“รำๆ ไปเถอะ  ถือว่าช่วยกัน”  สาวใหญ่ว่า   บนเวทีรำวงครบรอบเพลงต่อไปพอดี  แหวนจึงจ่ายค่าบัตรแล้วลากรัชพลขึ้นไปบนเวที  เพลงลูกทุ่งจังหวะสนุกสนานอย่าง ผู้สาวขาเลาะ  ถูกเล่นซ้ำอีกรอบเนื่องจากสาวๆ ตะโกนขอ  วงดนตรีจึงจัดให้แบบไม่ขัดศรัทธา  รัชพลเผลอหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว  เพราะพอดนตรีขึ้นเขาก็คิดถึงท่าทางที่โกเมนเต้นยึกยือ

“พี่พลขำอะไร?”

“แค่คิดถึงคนที่บ้าน”

“ฝาแฝดเหรอ?”  แหวนเอ่ยถามพลางเต้นยักย้ายส่ายสะโพกพร้อมรัชพลเวียนไปรอบเวที

“ก็...”

“หืม?”

“ไม่มีอะไร”  รัชพลปฏิเสธ  ชายหนุ่มยิ่งยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงโกเมน  ...อยากให้มาด้วยกันจัง

รัชพลยังคงยิ้ม  โดยไม่รู้ว่าไอ้ภาพยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พร้อมสาวใหญ่ข้างกายนั้นกำลังทิ่มแทงนัยน์ตาคนมองแค่ไหน  โกเมนกำหมัดแน่น  เขามางานวัดวันนี้เพราะเมื่อเย็นพี่พงษ์แวะไปหาที่บ้าน  บอกว่ารัชพลต้องไปช่วยงานวัดเลยมารับฝาแฝดไปส่งบ้านตายาย  ส่วนพี่พงษ์จะพาพ่อแม่ไปเที่ยวช่วงหัวค่ำ  รัชพงษ์ชวนให้โกเมนมาเที่ยวงานวัดด้วย  เพราะปีนี้จัดค่อนข้างใหญ่เนื่องจากรวมไว้หลายอำเภอช่วยกันจัดงาน  โกเมนคิดว่า  อย่างน้อยหลังจากนี้เขาคงอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิต  ไปร่วมงานของอำเภอไว้เสียหน่อยก็ดี  แต่ใครเลยจะรู้ว่าเขาจะมาเห็นภาพบาดตาแบบนี้

โกเมนที่ไม่เจอรัชพลมาหลายวัน  โดนหลบหน้าก็ยังพยายามทำใจเย็นเอาไว้  พลางคิดว่าอีกฝ่ายงานยุ่ง  เดี๋ยวเสร็จงานอำเภอแล้วคงได้พูดคุยให้รู้เรื่องเสียที  ที่ไหนได้...รัชพลกำลังหัวร่อต่อกระซิกกับแม่ม่ายสาวหมู่บ้านข้างๆ!

ได้!

จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?

โกเมนจัดให้!


**********
   


รัชพลถอนหายใจ  วันนี้เป็นงานวันสุดท้ายแล้วและเขาไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าซุ้มอีก  แต่ว่า...จะกลับบ้านไปตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมเจอหน้าโกเมนสักเท่าไหร่  ก็แบบว่า...ถ้าเห็นหน้ามันจะเผลอคิดถึง ‘วันนั้น’ ขึ้นมา

   “พ่อพล~”

   “ฮือ  พ่อจ๋า~” 

   เสียงร้องไห้ของฝาแฝดทำให้รัชพลใจเสีย  เขาวางของในมือแล้ววิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว  ฝาแฝดที่กอดกันร้องไห้พอเห็นผู้เป็นพ่อก็วิ่งโผเข้ามากอดเอวคนละข้างพร้อมน้ำหูน้ำตาน้ำมูกไหลเป็นทาง

   “ฝาแฝด  พวกหนูเป็นอะไร  ร้องไห้ทำไม?”

   “พ่อพล  อาโกเมนไม่อยู่แล้ว”  เด็กหญิงเงยหน้าตอบ

   “อะไรนะ?”

   “อาโกเมนเก็บเสื้อผ้าไปหมดเลย”  ฟักเงยหน้าตอบคนที่สอง  แขนยังไม่ละจากเอวผู้เป็นพ่อ  รัชพลหัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้ฟัง  ใบหน้าซีดเซียวมือไม้เย็นเฉียบขึ้นมาทันใด

   เกิดอะไรขึ้น?

   รัชพลวิ่งเข้าไปในห้องนอนของโกเมน  เปิดตู้เสื้อผ้า  ภายในนั้นว่างเปล่า  ข้าวของเครื่องใช้หน้าโต๊ะกระจกก็ไม่มี  แม้แต่แปรงสีฟันในห้องน้ำยังเอาไป!

   “เมื่อไหร่?”  เสียงที่เอ่ยถามลูกเบาหวิว  ร่างสูงโปร่งโงนเงนจนต้องเกาะขอบประตูห้องน้ำเอาไว้  สายตาคู่สวยจ้องมองลูกชายหญิงตรงหน้า  ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกเลย  คล้ายความคิดหยุดชะงัก  แม้กระทั่งลมหายใจยังสะดุด

   “พ่อจ๋า?”  ฝาแฝดจับมือพ่อคนละข้าง  ค่อยๆ จูงให้มานั่งบนฟูกนอนของโกเมน

   “อาโกเมนของพวกหนูไปเมื่อไหร่?”

   “เมื่อกี้  ไม่ใช่ๆ เอ่อ  เมื่อเช้า  ใช่ไหม?”  เด็กชายหันมาถามพี่สาว

   “ใช่ๆ  เมื่อเช้า  น่าจะเมื่อเช้า  ตอนลุงพงษ์มาส่งพวกหนูก็ไม่เห็นอาโกเมนอยู่ในบ้านแล้ว  พวกหนูนึกว่าอาโกเมนอยู่ในห้อง  ไปหาก็ไม่เจอ”

   “หลังบ้านก็ไม่มี”  ฟักเอ่ยต่อ

   “พวกหนูรออยู่นาน  ตอนกลางวันกินข้าวที่พ่อพลทำไว้ให้  คิดว่าเดี๋ยวบ่ายๆ อาโกเมนคงกลับมา”

   “แต่ก็ไม่มา”

   “ฮึก  พ่อจ๋า  อาโกเมนไปไหน?”  เด็กหญิงเริ่มร้องไห้อีกครั้ง  รัชพลเจ็บแปลบในอกคว้าฝาแฝดเข้ามากอดไว้แน่น  เขาผิดเอง  เขาเป็นคนผิด..  ถ้าเขายอมคุยกับโกเมน ไม่เอาแต่หลบหน้าตลอดหลายวันที่ผ่านมาอีกฝ่ายคงไม่หนีไปแบบนี้

   โกเมนไปแล้ว?

   หัวใจของรัชพลเจ็บแปลบ  นึกวันแรกที่เขาเจอโกเมน  วันนั้นเขาประหม่ามาก  มือไม้สั่นและเย็นเฉียบ  คนที่เขาเคยเห็นแต่ในภาพถ่ายและจอโทรทัศน์กำลังยืนรอเขาอยู่ในชานชาลา  เจ้าของร่างสูง  ผิวขาวจัด  ใบหน้าหล่อเหลาและริมฝีปากสีแดงสด  เขาตกอยู่ในภวังค์เนิ่นนานกว่าจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้  หัวใจพลันเต้นแรงจนหูอื้ออึง  แต่ทุกอย่างถูกซ่อนมิดภายใต้ท่าทางเฉยชา  แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่เห็นเพราะไม่ใส่ใจจะมองมาทางเขาสักนิด  โกเมนหยิ่งผยองคางเชิดตลอดเวลา  พูดเรื่องการขายที่ของลุงปั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยเพราะไม่ผูกพัน  เขาคิดว่าโกเมนนั้นช่างเป็นคนนิสัยไม่ดีเอามากๆ  แตกต่างจากจินตนาการของเขาอยู่มากโข  แต่ว่า...ทำไมเขาถึงทำใจวางเฉยกับอีกฝ่ายไม่ได้  ถ้าจะบอกเพราะโกเมนเป็นหลานชายของลุงปั้นนั่นก็แค่ข้ออ้าง  เขารู้ดี...

   ว่าหัวใจของเขาโดนขโมยไปตั้งแต่วันแรกที่เขาเห็นรอยยิ้มในภาพถ่ายของโกเมน

   นั่นเป็นความลับที่รัชพลเก็บซ่อนเอาไว้ลึกสุดหัวใจไม่เคยคิดจะแพร่งพราย  โดยเฉพาะกับเจ้าตัว  แต่หลังจากนั้นกลับเป็นเรื่องยากลำบากเหลือเกิน  ยิ่งใกล้   รัชพลยิ่งห้ามความรู้สึกไม่ได้  นับวันข้อเสียเล็กๆ น้อยๆ ของโกเมนก็ช่างดูน่ารักไปเสียหมด และสุดท้ายก็ได้รู้ว่าเขาไม่นึกเสียดายเลยที่ได้แอบรักโกเมนมานาน

   แต่...ช่วงที่ผ่านมาโกเมนทำเหมือนว่ามีใจ  เขาหวั่นไหวหนักขึ้นหากไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง  รัชพลกลัวว่าความสุขที่วิ่งเข้ามาหาจะอยู่แค่เพียงชั่วครู่ชั่วคราว  เขาไม่รู้ว่าหากลืมตาตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งความสุขที่อาบล้นนั้นจะกลายเป็นเพียงแค่ความฝันหรือว่าความจริง

   ในวันนั้น...วันที่เผลอสัมผัสแนบชิด

   รัชพลกลัวที่จะเงยหน้ามองโกเมน  กลัวว่าสายตาคู่นั้นจะเปลี่ยนแปลง  จะไม่เหมือนเดิม  คำเรียกขานว่า ‘พี่พล’ จะห่างเหินไปกลายเป็นคนแปลกหน้า  รัชพลหลบหลีก  เลี่ยงหนีจนวันนี้....

   ถ้าหากความรู้สึกของโกเมนเป็นของจริง  เขาคือคนผิด  และเขาทนไม่ได้...

   ทนไม่ได้ถ้าบ้านหลังนี้ไม่มีโกเมน

   “พ่อจะไปตามหาอาโกเมน  พวกหนูไปอยู่กับตายายก่อนนะ”

   “อื้อ!”  ฝาแฝดพยักหน้ารับ  เด็กสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มกว้าง  รัชพลควานหาโทรศัพท์มือถือที่โกเมนซื้อให้  เขาไม่เคยคิดจะหยิบมาใช้  หากโกเมนเป็นคนคอยดูแลชาร์จแบตให้เต็มอยู่เสมอ  พร้อมด้วยคำบ่นที่ว่า  นี่มือถือไม่ใช่มือวาง  ให้เอาติดตัวไว้เผื่อวันไหนมีอะไรเกิดขึ้นเขาจะได้ไปช่วยเหลือทัน  ในโทรศัพท์มีรายชื่อติดต่อแค่ไม่กี่ชื่อ  รัชพลกดค้นหาครู่เดียวก็เจอ  เขากดโทร.ออกพลางรอสายอย่างกระวนกระวายหากไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ กลับมา

   “ถ้าพ่อไม่มารับพวกหนูนอนบ้านตายายไปก่อนนะ  หรือจะให้ลุงพงษ์มารับไปนอนกับปู่ย่าก็ได้  ตามใจ”  รัชพลร้อนใจ  เขามาส่งฝาแฝดแล้วคร่อมรถมอเตอร์ไซค์จะขับออกไป

   “พ่อพล!”  เด็กหญิงวิ่งเข้ามาหา

   “ว่าไง?”

   “ตามอาโกเมนกลับมาให้ได้นะคะ”

   “อื้ม!”

   “ฟักอยากให้อาโกเมนอยู่กับเราตลอดไป”

   “พ่อก็เหมือนกัน”  รัชพลลูบหัวฝาแฝด

   “ว่าแต่...อะโวคาโดกำลังจะเก็บลูกกินได้แล้วแท้ๆ”  เด็กหญิงทำหน้าม่อย  รัชพลส่ายหัว  ยัยแฝดยังจะห่วงกิน!

   รัชพลทั้งโทรศัพท์ถามพี่ตุ่นว่าโกเมนติดต่อไปบ้างไหม  ฝ่ายนั้นปฏิเสธกลับมา  เขานึกอยากจะขอเบอร์ติดต่ออภินันท์เผื่อโกเมนจะไปหาฝ่ายนั้นแต่ก็ไม่กล้า  ทั้งในตลาด  ในวัด  ทุกๆ ที่ที่คิดว่าโกเมนจะไปไม่มีแม้แต่เงา  ตอนนี้โทรศัพท์มือถือก็แบตใกล้หมด  เขาพยายามนึกว่าโกเมนจะติดต่อใครบ้างแล้วโทร.ให้เพื่อนช่วยตามหา

   “ฮัลโหล  ครับ?”  เบอร์ไม่คุ้นโชว์บนหน้าจอ  รัชพลกดรับสายในใจภาวนาขอให้เป็นข่าวดีจากใครสักคนโทร.มาบอกเรื่องโกเมน

   “คุณพล  ผมอภินันท์เองนะครับ”

   “คุณนันท์?”

   “พอดีผมโทร.ไปหาคุณตุ่น  ทราบว่าคุณกำลังตามหาโกเมน  มีเรื่องอะไรกันหรือครับ  โกเมนหายไป?”

   “คือ...ผมกับโกเมน...เรา  จะว่าทะเลาะกัน...ก็ทำนองนั้นแหละครับ”

   “ผมว่าโกเมนคงอยู่แถวๆ นั้นแหละครับ  เขาไม่ไปไหนไกลหรอก”

   “........”

   “ผมเคยชวนเขากลับเข้าวงการ  คุณรู้ไหมว่าเขาตอบว่ายังไง?”

   “......”

   “เขาบอกว่าบ้านเขาอยู่ที่นั่น  เขาลงแรงและหยาดเหงื่อบนผืนดินนั้น  เขาไม่มีทางทิ้งมันมาหรอกครับ”

   รัชพลยืนนิ่งเมื่อได้ฟัง  โกเมนรักที่นี่เขามั่นใจ  อภินันท์พูดถูก  โกเมนไม่มีทางทิ้งสิ่งที่ก่อร่างสร้างมากับมือไปแน่  เขาตามหาอีกฝ่ายจนทั่วแล้วไม่พบตัว  ที่ที่สุดท้ายที่น่าจะเป็นไปได้...




ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่13[14-8-60]P.6
«ตอบ #175 เมื่อ02-09-2017 14:22:18 »

ตะวันกำลังหลบพ้นขอบเขา  ความมืดโรยตัวมาอย่างเชื่องช้า  รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าขับไปตามทางลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อ  รัชพลจอดรถไว้ใต้ต้นสมอก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านพัก

   บ้านพักในไร่หลังนี้รัชพลให้คนงานมาสร้างไว้เพื่อพักพิง  แม้ไม่แน่นหนาแต่กันลมกันฝนได้  มีห้องน้ำเล็กๆ เยื้องไปด้านหลัง  ในบ้านมืดมิดเพราะไม่ได้เปิดไฟ  ความมืดนั้นพาให้ใจของชายหนุ่มดิ่งลึก  หรือโกเมนจะไม่ได้อยู่ที่นี่?

   รัชพลยืนนิ่งไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ  เขาจมอยู่ในความคิดจนไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากนอกบ้าน

   “พี่พล?”

   “โกเมน!”  รัชพลหันขวับไปตามเสียงเรียกก่อนจะโถมเข้าไปหาร่างนั้น  ยื่นมือขึ้นแตะใบหน้าหล่อเหลาคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

   “?”  โกเมนเลิกคิ้วมองใบหน้าซีดขาวของคนตรงหน้า

   “โกเมน?”

   “โอ๊ย!  พี่หยิกผมทำไมเนี่ย!”  โกเมนโวยวาย  ยกมือขึ้นกุมแก้มที่โดนหยิกพร้อมส่งสายตาโกรธเคืองไปให้อีกฝ่าย

   “นายตัวจริงเสียงจริง!”

   “หืม  ก็ผมน่ะซิ”  สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำเอาโกเมนขมวดคิ้ว  ไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า

   “นายไปอยู่ที่ไหนมา?  ทำไมไม่กลับบ้าน?  รู้ไหมว่าฝาแฝดร้องไห้งอแงแค่ไหน?  พวกเขาบอกว่านายจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว?”  รัชพลรัวคำถามเป็นชุด  ทำเอาคนโดนถามเกาหัวแกรกเพราะไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี

   “อืม  ก็ใช่”

   “ก็ใช่อะไร?”  รัชพลขมวดคิ้วฉับ

   “ก็ที่จะไม่อยู่ไง”

   “ฉันไม่ให้นายไป!”  รัชพลแทบตะโกน  เขาถลันตัวเข้ามาจับต้นแขนโกเมนเอาไว้แน่นอย่างร้อนรน  ท่าทางสงบนิ่งและเฉยชาถูกสลัดทิ้งไม่เหลือหลอ  ในใจรู้สึกอย่างไรก็แสดงออกอย่างนั้น  ความห่างเหินและระยะห่างที่เคยพยายามสร้างพังทลายไปตั้งแต่วินาทีที่ได้ยินว่าโกเมนจะจากไป

   “เห้ย  ไม่ได้  ผมต้องไป”  โกเมนมองท่าทางของรัชพลแล้วถอนหายใจ

   “เพราะฉันเหรอ?”  ดวงตาคู่สวยสั่นระริก  รัชพลจ้องหน้าโกเมนด้วยใจสั่นหวิว

   “คือ  ไม่ใช่...”

   “ฉันไม่ให้นายไป!  ฉันแอบรักนายมาตั้งนานหลายปี  นายมาอยู่ใกล้ มาให้ความหวัง  มาทำให้ฉันหลงแล้วจะทิ้งกันไปงั้นเหรอ?”

   “อะไรนะ?  พี่บอกว่าพี่รักผม?”  โกเมนตาโต  ครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มกว้างเมื่อเรียบเรียงคำพูดของรัชพล

   “.....”  รัชพลกัดริมฝีปาก  เผลอบอกไปแล้ว  เผลอพูดความในใจออกไปแล้ว!

   “แล้วก็รักมาหลายปีแล้ว?”

   “คือ...โธ่โว้ย! ใช่  ฉันรักนายตั้งแต่หลายปีก่อน  เพราะฉะนั้นนายต้องรับผิดชอบ!”  รัชพลอ้าปากพรูความจริงทั้งหมดออกมา  ถ้าโกเมนจะโกรธเขาก็ไม่สนใจแล้ว  ยังไงเขาก็จะรั้งอีกฝ่ายไว้ที่นี่  ไม่ยอมให้จากไปไหนทั้งนั้น

   “อา...ดีใจชะมัด!”  โกเมนยิ้มกว้างพลางกำหมัดชูขึ้นฟ้าก่อนจะรวบตัวรัชพลเข้าไปกอดเต็มแขน

   “งั้นนายจะไม่ไปแล้วใช่ไหม?”  รัชพลกำลังจะยกยิ้มเอ่ยถามเสียงเบาหวิวอย่างโล่งใจ

   “ไม่ได้  ผมต้องไป”

   “นายบอกว่ารักฉัน  ฉันก็บอกว่ารักนายแล้ว  แล้วทำไมยังจะไปอีกล่ะ?”  รัชพลผลักอกอีกฝ่ายออก  เอ่ยถามคนที่บอกว่าต้องไปอย่างไม่เข้าใจ

   “ไม่ไปไม่ได้หรอก  ถ้าผมไม่ไปกล้วยพวกนั้นต้องเน่าหมดแน่  น่าเสียดายถ้าต้องทิ้งไปเฉยๆ”

   “กล้วย?”

   “ใช่  กล้วยน้ำว้าไง  พอดีพ่อค้าเจ้าประจำที่มาซื้อเขารถเสียเลยขึ้นมารับกล้วยไม่ได้  ผมเลยบอกว่าพรุ่งจะขนไปส่งที่บ้านเขาแทน”

   “ที่ว่าต้องไป  คือไปส่งกล้วย?”

   “ใช่”

   “.....”  แล้วไอ้ที่เขาโวยวายจะเป็นจะตายเมื่อครู่นี้เพื่ออะไรกัน?  อา  น่าขายหน้าชะมัด!  รัชพลยืนนิ่งก่อนจะค่อยๆ หันหลังให้โกเมนแล้วเบ้หน้าเหยเกกับการกระทำของตัวเอง   

   โกเมนมองท่าทางนั้นแล้วยิ้มกว้าง   พี่พลน่ารัก!

   “ถ้าอย่างนั้นนายหอบผ้าหอบผ่อนออกจากบ้านทำไม?”  รัชพลเก็บเศษหน้าที่แตกหันมาเอ่ยถามอย่างข้องใจ

   “?”

   “เก็บหมดแม้กระทั่งแปรงสีฟัน  ไม่เหลืออะไรไว้สักอย่าง  ใครมาเห็นก็ต้องคิดว่านายจะไปแบบไม่กลับมาทั้งนั้นแหละ”  โกเมนเอียงคอ  เขาเก็บผ้ามาหมดตู้อย่างนั้นหรือ?  เขาว่าไม่นะ...  ไม่รอให้โกเมนตอบรัชพลเอ่ยแทรกขึ้นอีก  “ไปส่งกล้วยพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือไงแล้วมาอยู่ทำไมที่นี่”

   “ก็...”

   “กลับบ้านกัน!”  รัชพลว่าพลางจับแขนอีกคนให้เดินตาม

   “เดี๋ยวๆ พี่พล”

   “อะไรอีก!”  รัชพลหันมาแหวใส่  หากคนโดนแหวเพียงแค่ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางนั้น  รัชพลส่งเสียงดุทั้งที่หูแดงแจ๋แบบนี้ใครเขาจะไปกลัว

   “ผมมานอนเฝ้าอะโวคาโด  พี่ก็รู้ว่าปีนี้เป็นปีแรกที่ออกลูกถ้าไม่เฝ้าไว้เสียหน่อยคงโดนขโมยหมดสวนแน่”  รัชพลขมวดคิ้ว  ใช่  ไร่นี้ห่างบ้านคน  และถึงแม้จะทำรั้วแล้วก็ใช่ว่าจะกันขโมยได้ถ้าไม่เฝ้าคงโดนยกเค้าไปทั้งสวน

   “แล้วนี่จอดรถไว้ตรงไหน?”  รัชพลเสเปลี่ยนเรื่อง

   “จอดไว้กลางสวนนู่น  กลัวว่าจอดไว้ริมทางจะโดนโจรต่อสายไฟขโมยรถไปขายข้ามฝั่ง”

   “อืม  งั้นฉันกลับแล้ว...”

   “พี่พลก็นอนที่นี่ด้วยกันซิ”  โกเมนดึงแขนคนที่ทำท่าจะเดินออกไปเอาไว้

   “เรื่องอะไร!”

   “เถอะน่า  นะ นะพี่พล  ผมนอนคนเดียวก็กลัวเหมือนกันนะ”

   “.......”

   “อีกอย่างเราเพิ่งปรับความเข้าใจกันไม่ใช่เหรอ  ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราควรจะพูดคุยกันให้เยอะๆ”

   “มะ...”  แบบนี้เขายิ่งไม่กล้าอยู่!  รัชพลหน้าแดง  อ้าปากเตรียมเอ่ยคำปฏิเสธ  หากโกเมนกลับปิดปากเขาไว้อย่างรวดเร็ว  “!”

   “นะครับ?”  เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปาก  รัชพลยืนนิ่งพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นรัวเร็ว



   รัชพลไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงลมหายใจของตัวเองและคนตรงหน้า  แผ่นหลังแนบฟูกนอนแผ่นบาง  เสื้อยืดถูกถอดออกไปตอนไหนเขายังไม่รู้ตัว  ริมฝีปากของคนด้านบนไม่ผละห่าง  เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดไม่ให้หลีกหนี  ฝ่ามือร้อนลากไล้ไปตามผิวสีน้ำผึ้งพาให้รัชพลขนลุกเกรียว

   โกเมนละริมฝีปากออกเพียงครู่แล้วโน้มลงแนบจูบใหม่  คลอเคล้ารุกเร้าอ่อนหวาน  เนิ่นนานแล้วค่อยละริมฝีปากลากไล้ไปตามผิวแก้ม  ขบเม้มติ่งหูให้รัชพลสะดุ้งแล้วกลับมาจ้องดวงตาสีตาลสวยของคนโดนแกล้ง  ดวงตาของรัชพลฉ่ำเยิ้มภายใต้เสียงไฟสลัวพาให้หัวใจของโกเมนเต้นแรงกว่าเดิม  เขาพรมจูบทั่วทั้งใบหน้าอีกฝ่าย  เลื่อนแตะจูบปลายคาง  ลำคอและแผ่นอกราบเรียบ  มือใหญ่กำเอาสอบของรัชพลไว้  ปลายลิ้นลากผ่านเคลื่อนต่ำลงสู่เบื้องล่าง  รัชพลถึงเพิ่งรู้ตัวว่ากางเกงเองก็ถูกปลดออกไปจากร่าง

   “โกเมน?”  ร่างสูงยืดกายขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วกลับเข้ามาแนบชิดอีกครั้ง  เขาเฝ้าจูบจนรัชพลแทบหายใจไม่ทัน  ฝ่ามือร้อนของโกเมนกอบกุมความร้อนผ่าวแล้วค่อยๆ ขยับเนิบช้า  รัชพลพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมา  กลับกลายเป็นว่ายิ่งกระตุ้นให้โกเมนอยากแกล้ง  เขาเปลี่ยนท่าทาง  ปล่อยมือแล้วให้ส่วนแข็งร้อนของพวกเขาทั้งคู่สัมผัสกัน  รัชพลตกใจจนเบิกตาโต

   โกเมนยกยิ้ม  พาให้หัวใจรัชพลสั่นไหว  ดวงตาพร่าพรายและในหัวมีแต่โกเมนเต็มไปหมด  รอยยิ้มนี้เหมือนรอยยิ้มที่เขาเคยดูละครที่อีกฝ่ายแสดงตอนยังเป็นวัยรุ่น  ริมฝีปากสีแดงสดขยับยกยิ้มชวนหลงใหล  รัชพลยื่นแขนขึ้นโอบกอดคนด้านบนเอาไว้แน่น  ทำให้ร่างกายของพวกแนบสนิทจนแทบไม่เหลือช่องว่าง  โกเมนขยับสะโพกบดเบียดเนิบนาบ  จ้องมองสีหน้าของรัชพลไม่วางตา  ริมฝีปากสีเข้มคู่นั้นบวมช้ำเพราะเขาวนจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

   เสียงหอบหายใจ  บรรยากาศเร่าร้อนอบอวล  โกเมนขยับสะโพกเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์  กอบกุมความร้อนผ่าวของพวกเขาสองคนไว้ในมือ  รัชพลบิดกายคล้ายกำลังจะถึงฝั่งหากโกเมนกลับหยุดขยับ

   “?”

   “พี่พล  ผมรักพี่นะ”  โกเมนยกขาอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า  จดจ่อความแข็งร้อนเปียกชุ่มตรงเบื้องล่างอีกฝ่ายแล้วกดเข้าไปเชื่องช้า

   “โอ๊ย!”  ความเจ็บแล่นปลาบขึ้นจากเบื้องล่าง  รัชพลเกือบยกเท้าขึ้นถีบคนด้านบนหากยังยั้งไว้ทัน  เขาเปลี่ยนมาหุบเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วขยับกายหนีพร้อมสีหน้าเจ็บปวด

   “พี่!”  โกเมนเบิกตาโตแล้วจึงรู้สึกตัว

   “เจ็บ!”

   “ผมขอโทษ!”  โกเมนคว้าตัวอีกฝ่ายมากอด  หากรัชพลที่ยังหวาดๆ กับอาการเจ็บเมื่อครู่ยกมือขึ้นดันอกชายหนุ่มเอาไว้

   “ไม่เป็นไร”  รัชพลถอนหายใจ  เมื่อเห็นว่าโกเมนทำเพียงแค่กอดจึงผ่อนอาการเกร็งแล้วยอมให้กอดแต่โดยดี

   “ผมสะเพร่าเอง  หื่นจนหน้ามืดตามัวโดยลืมไปว่าไม่เตรียมความพร้อมอะไรสักอย่าง  พี่พลเจ็บปากไหม?”  โกเมนผละออกแล้วก้มลงมองส่วนล่างของรัชพล  พลางทำท่าจะไปแหกไอ้ตรงนั้นดู

   “เห้ย! ไม่ต้องๆ”  รัชพลหนีบขาแน่นไม่ยอมให้โกเมนแงะเข่าเขาออกง่ายๆ

   “ผมจะดูไงว่าเลือดออกหรือเปล่า?”  โกเมนขมวดคิ้ว

   “ไม่ออกหรอก!”  รัชพลส่ายหัวปฏิเสธ

   “จริงนะ?”

   “จริง”  เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะมาแหกแข้งแหกขาเขาแล้วรัชพลจึงผ่อนลมหายใจ  หากสายตากลับไปสะดุดส่วนร้อนผ่าวของอีกฝ่ายที่ยังคงแข็งขึงอยู่  ความรู้สึกหวามไหวเกาะกุมหัวใจเขาอีกครั้ง  รัชพลเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของโกเมนแล้วหรุบลงมองส่วนนั้นอีกครั้ง

   เรื่องอย่างว่าของชายหญิงเขาทำเป็น  แต่ระหว่างชายชายเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไง  หากไอ้อารมณ์ความรู้สึกที่ไม่ได้ปลดปล่อย  ในฐานะลูกผู้ชายเหมือนกันรัชพลย่อมเข้าใจ  เขาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยปาก

   “เราทำกันแค่ข้างนอกก็ได้นะ”

   “เอ๊ะ?”  โกเมนที่หันหนีและกำลังขบกรามแน่นเพื่อสกัดความปรารถนาที่คั่งค้างอย่างยากเย็นหันมามองคล้ายฟังที่รัชพลพูดไม่ถนัดหู
   
“ก็...แบบไม่ต้องใส่เข้ามา  โอ๊ะ!”  รัชพลโดนคนตัวโตโถมใส่แบบไม่ทันให้ตั้งตัว  โกเมนจับใบหน้ารัชพลไว้แล้วจูบอย่างเร่าร้อน  บรรยากาศหวามไหวเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง

   เสียงหอบหายใจดังแผ่วเบาท่ามกลางความมืด




   รุ่งเช้ารัชพลกลับเข้าบ้านมาพร้อมโกเมน  ใต้ดวงตาดำคล้ำอย่างคนอดนอนตรงข้ามกับคนด้านข้างที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู  รัชพลหาวหวอดพลางคิดว่า  อีกเดี๋ยวจะอาบน้ำให้ตาแจ้งแล้วค่อยไปส่งผักที่ตลาด  หากโกเมนเร่งฝีเท้าเดินมาดักหน้า

   “พี่อาบน้ำนอนเหอะ  เดี๋ยวผมเก็บผักไปส่งตลาดเอง”

   “ไม่เป็นไร”  รัชพลปฏิเสธ

   “เถอะน่า  เดี๋ยวผมทำเอง  พี่ไปนอนพักเถอะ  ผมกวนพี่มาทั้งคืน”  โกเมนพูดพลางทำสายตากรุ้มกริ่มพาให้คนโดนมองร้อนแก้มทั้งสองข้าง  เขามองท่าทางนั้นแล้วใจเต้นจึงยื่นหน้าเข้าแตะจูบรัชพล

   “พ่อจ๋า/พ่อจ๋า!”  เสียงฝาแฝดดังมาจากหน้าบ้าน  รัชพลรีบผลักโกเมนออก   ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ 

   “ใครมาส่งพวกหนู?” 

   “ลุงพงษ์ค่ะ”  แฟงตอบเสียงดังฉะฉาน

   “อาโกเมนกลับมาแล้ว!”  ฟักวิ่งเข้าไปกอดขาโกเมนแน่นแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจ

   “เย้ๆ”  เด็กหญิงวิ่งเข้าไปกอดขาอีกข้าง  ฝาแฝดกระตุกชายเสื้อให้โกเมนย่อตัวลง  ชายหนุ่มกอดฝาแฝดไว้ในอ้อมแขนแล้วหอมแก้มไปคนละฟอดสองฟอด

   “เดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำแล้วจะทำข้าวเช้าให้นะเด็กๆ”  รัชพลผละออกไป เขาหันมามองโกเมนครู่หนึ่งพลางเดินต่อ  หยิบเสื้อออกมาจากห้องก็มองโกเมน  ก่อนเข้าห้องน้ำก็มองโกเมนอีกครั้งจนชายหนุ่มหัวเราะ

   “ผมไม่หนีไปไหนหรอกน่า”

   “....”

   “รักขนาดนี้แล้วจะให้ทิ้งไปได้ไง”  รัชพลหน้าแดงเถือกเมื่อได้ฟังก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปัง  ฝาแฝดเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อเข้าห้องน้ำไปแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กันและกัน

   “ยิ้มแบบนี้มีอะไรจะบอกอาไหม?”  โกเมนแสร้งตีหน้าขรึม

   “อาโกเมนกับพ่อพลคืนดีกันแล้วใช่ไหมคะ?”  โกเมนพยักหน้ารับ

   “พ่อไปรับอาโกเมนมาแล้ว  อาโกเมนก็เลิกโกรธพ่อพลนะครับ”  โกเมนพยักหน้าอีกครั้ง

   “แล้วก็อย่ากลับกรุงเทพฯ ด้วย”

   “อยู่กับพวกเรากับพ่อพลตลอดไปนะ”

   “ได้!”  โกเมนพยักหน้าแล้วตอบกลับเสียงหนักแน่น

   “แล้วอย่าบอกพ่อพลนะคะว่าพวกหนูเอาเสื้อผ้าอาโกเมนไปซ่อนหมดตู้”  เด็กหญิงกระซิบเสียงเบา

   “พวกเราร้องไห้จนเจ็บตาไปหมดเลยกว่าพ่อพลจะมา  ตอนพวกเราบอกว่าอาโกเมนจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว  พ่อพลตกใจมากเลยครับ”

   “ใช่ค่ะ  หน้าซีดมากเลย  พวกหนูต้องช่วยกันพาพ่อพลไปนั่ง  ไม่งั้นพ่อพลต้องล้มตึงแน่ๆ”  เด็กหญิงพูดพร้อมทำท่าทางแก่แดด

   “อะไรนะ?”  โกเมนตกใจ  ไม่คิดว่าฝาแฝดจะเล่นแรงจนรัชพลตกใจขนาดนั้น

   “พวกเราแค่อยากให้พ่อพลกับอาโกเมนคืนดีกัน”

   “ตอนอาโกเมนไม่อยู่  พวกหนูเศร้ามาก  พ่อพลก็ท่าทางเหงาๆ  อาโกเมนเองก็อารมณ์ไม่ค่อยดีตอนไม่เจอพ่อพลอยู่บ้าน”  เด็กหญิงก้มหน้าเพราะเห็นโกเมนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินว่ารัชพลตกใจมากแค่ไหน

   “ฝาแฝดฟังอาโกเมนนะครับ”  เด็กสองคนเงยหน้ามองชายหนุ่มตาแป๋ว  “คราวหน้าอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะครับ  พ่อพลจะเสียใจมากถ้ารู้ว่าพวกหนูรวมหัวกันหลอกเขา  ถึงแม้ว่าพวกหนูจะหวังดีก็ตาม”

   “พวกเราแค่บอกว่าอาโกเมนจะไม่อยู่  ไม่ได้บอกว่าจะกลับกรุงเทพฯ”

   “เพราะพ่อพลไม่รู้ถึงได้ตกใจไงล่ะ  ต่อไปถ้ามีอะไรก็พูดกันตรงๆ นะ  อย่าเจ้าแผนการแบบนี้อีก”

   “ได้ครับ/ ได้ค่ะ”

   “เรื่องครั้งนี้จะเป็นความลับระหว่างเรา”  โกเมนขยิบตาให้ฝาแฝดก่อนจะเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า


**********
   


ฤดูกาลเก็บเกี่ยวผ่านไปอย่างรวดเร็ว  โกเมนมองสีเขียวชอุ่มของต้นอะโวคาโดแล้วยกยิ้ม  เขารู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อนึกถึงรายรับในบัญชีหลังหักค่าใช้จ่ายประจำเดือนแม้ไม่มากมายจนร่ำรวยหากก็พอมีพอกินไม่ขัดสน  ปีหน้า ปีต่อไปและต่อๆ ไปก็จะยิ่งดียิ่งขึ้นกว่าเดิม  และที่เขาดีใจยิ่งกว่าคือการที่ผืนดินแห้งแล้งผืนนี้กลับมามีชีวิตชีวา  มีสีเขียวของต้นไม้  มีความอุดมสมบูรณ์ของผืนดิน  ความอบอุ่นของแสงแดด  ความร่มเย็นของเงาไม้

   อะโวคาโดเป็นไม้ยืนต้น  ชาวบ้านปลูกกันบ้านละต้นสองต้น  ให้ร่มเงาให้ความร่มรื่น  ต้นไม้ที่มีค่าเมื่อพวกเขาไม่ตัดทิ้งก็ไม่แห้งแล้ง  อย่างน้อยก็ยังมีต้นไม้อยู่ทุกบ้าน  บ้านหนึ่งร้อยหลังก็จะมีต้นไม้หนึ่งร้อยต้นนี่เป็นกุศโลบายอย่างหนึ่ง    เมื่อปลูกอะโวคาโดสามปีจึงออกผลให้เก็บกินอีกทั้งยังมีประโยชน์และขายได้ 

   นี่คือผลไม้พระราชทานจาก ในหลวง ร.9

   โกเมนสูดลมหายใจ  พลางนึกถึงคุณตาที่ล่วงลับ  คุณตามอบมรดกที่มีค่ามหาศาลและคนสำคัญเอาไว้ให้เขา  รัชพลถ่ายทอดสิ่งที่เรียนรู้มาจากตาเขาให้เขาอีกที  คุณตาที่รับเอาแนวพระราชดำริของ ในหลวง ร.9 มาใช้และสอนผู้คน  การทำเกษตรแบบผสมผสานและการฟื้นฟูผืนดินตามอย่างพระองค์  การอยู่อย่างพอเพียงทำให้หัวใจของผู้คนเป็นสุข

   ตรงห้องโถงของบ้าน  โกเมนยืนนิ่งตรงหน้าพระบรมฉายาลักษณ์ก่อนจะพนมมือยกขึ้นจรดหน้าผาก






   ยามเย็นจนค่ำเสียงพูดคุยของคนในบ้านเล็ดลอดแผ่วเบา  ก่อนจะเงียบหายไปกับนิทราของทุกคน  เมื่อยามเช้ามาเยือนและแสงแดดอ่อนกำลังแปรเปลี่ยนเป็นแรงกล้า  เสียงหัวเราะดังแว่วมาจากบ้านหลังเล็กไม่ขาดสาย  วันเวลาที่ผ่านไปความสุขนั้นยังคงอบอวล 



จบ





สวัสดีค่ะ  เอามาลงช้ากว่าเดิมมากกกกกกกกกกกกกก  ขอโทษนะคะ  ฮือออออ
ในที่สุดรักพอเพียงก็เดินทางมาถึงตอนจบแล้ว  ตอนแรกก็กลัวจะห้วนไปเลยค่อนข้างวิตกกังวลไปพักหนึ่งค่ะ
แต่คิดว่าตอนพิเศษที่จะเอามาลงคราวหน้าคงจะทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์ขึ้น แฮ่~
นี่ถึงขนาดขอวันหยุดไว้แล้วค่ะ  กลัวไม่มีเวลาแต่งอย่างคราวนี้อีก TT
หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนที่ได้อ่านอิ่มเอมในใจ  และขอบคุณสำหรับกำลังใจ  คอมเมนต์ต่างๆนะคะ
มีความสุขเสมอที่ได้อ่านข้อความของทุกคน

มีข้อแนะนำ ติ-ชมอะไรบอกกันได้เสมอนะคะ  แม้ไม่ได้มาตอบกลับแต่ทรายจะจำไปปรับปรุงพัฒนาตัวเองต่อไป



ปล. แต่งเสร็จ สดๆร้อนๆเลยค่ะ  เสร็จแล้วก็รีบเอามาลงเพราะมาช้ากว่าปกติมากกกกก 
ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ


ด้วยรัก
ทราย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-09-2017 15:03:34 โดย sine »

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #176 เมื่อ02-09-2017 15:05:23 »

ฝาแฝดแสบจริงๆ  :laugh: สนุกมากๆเลยค่ะ อยากให้มีตอนพิเศษอีก  :L2:

ออฟไลน์ swoooaa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 72
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #177 เมื่อ02-09-2017 15:48:16 »

ไม่อยากให้จบเลย รอตอนพิเศษน้าาาา :mew1:

ออฟไลน์ lovewannabe

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 371
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #178 เมื่อ02-09-2017 18:05:56 »

น่ารักมาก กอไก่ล้านตัว ใสใส วัยรุ่นชอบจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #179 เมื่อ02-09-2017 18:38:35 »

อยากได้ตอนพิเศษอีกหน่อยๆๆ น๊าาาาา *0*

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด