รักพอเพียง:หัวใจเพียงพอ[ตอนพิเศษ] (30-9-60) P.7
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

ถ้านิยายเรื่องนี้จัดทำเป็นหนังสือ

ติดตามซื้อแน่นอน
ไม่ซื้ออ่ะ  ไม่สนุกจนถึงขั้นอยากเก็บ
ไม่แน่ใจ  รอรูปเล่มก่อนละกัน
รอซื้อตอนสำเร็จเป็นรูปเล่มแล้ว

ผู้เขียน หัวข้อ: รักพอเพียง:หัวใจเพียงพอ[ตอนพิเศษ] (30-9-60) P.7  (อ่าน 53213 ครั้ง)

ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #180 เมื่อ02-09-2017 19:36:39 »

อิ่มเอมใจครับ

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #181 เมื่อ02-09-2017 19:50:56 »

 :pig4: :pig4: :กอด1:

ออฟไลน์ aiyuki

  • รักแท้ไม่แบ่งแม้เพศพันธุ์
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2628
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-6
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #182 เมื่อ02-09-2017 21:09:46 »

สนุกมากกกค่ะ ละมุนละไมดี แนวชาวไร่ ชอบค่ะ

ออฟไลน์ TIKA_n

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1391
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +308/-4
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #183 เมื่อ02-09-2017 21:18:31 »

ขอบคุณมากค่ะ  เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากเลย
นอกจากสนุก แล้วยังให้ความรู้ ให้ข้อคิดดี ๆ อีกมากมายผ่านตัวละคร
คนเขียนเก่งมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดี ๆ เรื่องนี้ขึ้นมานะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ  :กอด1:

ออฟไลน์ lune

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 688
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #184 เมื่อ02-09-2017 22:33:12 »

 :L2: :pig4:



ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #185 เมื่อ02-09-2017 23:50:05 »

สุดท้ายพ่อทั้งสองก็ดีกันด้วยฝีมือฝาแฝด

มีตอนพิเศษนะ รออ่านตอนพิเศษ ชอบที่มีอะไรให้คิดตามเรื่อยๆ

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #186 เมื่อ03-09-2017 00:25:45 »

จบแล้ววววววว
ไม่อยากให้จบเลยครับ ฟีลดีมากเลย ชอบเรื่องราว บรรยากาศแบบนี้สุดๆ ^^
...ขอบคุณนักเขียนมากๆ ครับ สำหรับเรื่องราวน่ารักๆ

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #187 เมื่อ03-09-2017 03:16:54 »

ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ  :กอด1:

ออฟไลน์ Al2iskiren

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1775
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #188 เมื่อ03-09-2017 06:44:24 »

จบแบบอบอุ่นมาก น้องแฝดน่ารัก เราชอบนิยายเรื่องนี้มาก ภาษาและการบรรยายดีอ่านแล้วอินไปกับบรรยากาศในเรื่อง และที่สำคัญยังให้แง่คิดดีๆด้วย

ขอบคุณมากๆค่ะที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน
 :pig4:

ออฟไลน์ ShadeoftheMoon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 392
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #189 เมื่อ03-09-2017 10:02:14 »

หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอน โทนเรื่องอบอุ่นน่ารักมาก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
« ตอบ #189 เมื่อ: 03-09-2017 10:02:14 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #190 เมื่อ03-09-2017 10:40:32 »

จบได้น่ารัก ชื่นใจ ในความพอเพียงมากเลยอ่ะ

เกือบจะได้กินพี่พลแล้ว อิอิ ตอนพิเศษอย่าลืมจัดมาน่ะ คิกๆๆๆ

รอออออออออ

ออฟไลน์ Ice_Iris

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +74/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #191 เมื่อ03-09-2017 12:02:11 »



ละมุนมาก

อยากทำไร่ด้วยเลยขอรับ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ


ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #192 เมื่อ03-09-2017 13:41:38 »

จบได้หวานละมุนละไม อบอุ่น

รักพอเพียง  :mew1: :mew1: :mew1:
ความเป็นอยู่แบบพอเพียงจริงๆ
รายจ่ายน้อย ได้ออกแรงทำงาน
ออกกำลังกายสม่ำเสมอ อยู่กับธรรมชาติ อากาศบริสุทธิ์
ชีวิตไม่ต้องรีบเร่ง เป็นนายของตัวเอง
เป็นชีวิตที่ลงตัว น่าเข้าไปสัมผัส ความร่มรื่น ความสงบเงียบ
โกเมน คิดถูกแล้ว ที่ออกจากวงการบันเทิง
โกเมน รัชพล  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ kaokorn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 903
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #193 เมื่อ05-09-2017 14:30:07 »

ขอบคุณมากๆฮะที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
อ่านถึงความพอเพียงและสิ่งที่ในหลวง ร.9 ทรงดำริและทำไว้ให้พวกเราแล้วน้ำตารื้นเลย
ถ้ามีโอกาสจะขอน้อมนำไปทำให้เป็นประโยชน์บ้าง
ชอบข้อคิดหลายๆอย่างในเรื่องนี้ โดยเฉพาะเหตุผลของโกเมนที่บอกคุณนันท์เรื่องขอพรความรัก  o13

ออฟไลน์ janehh

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 252
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #194 เมื่อ05-09-2017 21:07:31 »

สนุกมากกกกกกกก ชอบชีวิตแบบนี้ มีความสุขได้ง่ายๆ อยู่แบบพอมีพอกิน อ่านแล้วมีความสุขมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน ชอบผลงานของคุณทุกเรื่องเลยค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #195 เมื่อ05-09-2017 22:28:14 »

จบแล้ว น่ารักมากๆ

ออฟไลน์ LadySaiKim

  • ▫▪□Dezine'Kim□▪▫
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #196 เมื่อ06-09-2017 18:33:09 »

 o13 o13

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #197 เมื่อ06-09-2017 22:11:22 »

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)

ออฟไลน์ cookie8009

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 109
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #198 เมื่อ07-09-2017 12:07:21 »

ตอนท้ายๆพี่พลสาวแตกซะงั้น

ออฟไลน์ ming88

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 36
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #199 เมื่อ08-09-2017 07:43:57 »

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มตลอดเวลา ขอบคุณมากค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน  :o8: :o8: :o8: :L2: :L2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
« ตอบ #199 เมื่อ: 08-09-2017 07:43:57 »





ออฟไลน์ whoami

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 36
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #200 เมื่อ12-09-2017 08:50:39 »

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมาก เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเป็นแรงบันดาลใจให้เรามากเลย
เราเป็นคนนึงที่ตอนนี้กำลังเริ่มทำสวนเกษตรทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรเลย เพิ่งทำมาได้แค่4เดือน จากขุดบ่อ ลงต้นไม้ ถางหญ้า ทำเองหมดทั้งๆที่ก็มีงานประจำอยู่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งเหนื่อย เพราะน้ำเยอะเกิน ต้นไม้ที่ลงไว้ก็จมน้ำตายไปบ้าง ร่อแร่อยู่บ้าง ยังไม่มีอะไรเป็นผลตอบกลับมา แถมที่ทำไปก็สูญเปล่าไปซะเยอะ เราเข้าใจว่างานเกษตรเป็นงานที่ต้องรอ ต้องใช้เวลาถึงจะเห็นผล แต่มันก็เหนื่อยและท้อมากทั้งๆที่เพิ่งเริ่มทำมายังไม่ถึงครึ่งปีเลยด้วยซ้ำ พอได้อ่านนิยายเรื่องนี้ มันทำให้เราได้อะไรหลายๆอย่างกลับมา โดยเฉพาะแรงบันดาลใจและกำลังใจให้เราสู้ต่อ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ออกมาให้ได้อ่านกันนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ express_men

  • Catching Light.
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 114
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-1
    • SpeedlightTH
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #201 เมื่อ12-09-2017 16:15:12 »

ขอยกให้เป็นนิยาย น้ำดี แห่งปี
ละมุนไปด้วยความรัก เนื้อหา และข้อคิด

ออฟไลน์ zuu_zaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #202 เมื่อ14-09-2017 00:43:37 »

 o13

ออฟไลน์ DREAM COME TRUE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 379
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #203 เมื่อ15-09-2017 21:36:50 »

อบอุ่น และซึ้งมากเรื่องนี้
ผิดคาดสุดๆ เกือบเลิกอ่านเพราะไม่ชอบตัวเอกในตอนแรกแล้ว
ดีใจที่ไม่เลิกอ่านไปก่อน
สนุกมากๆๆ ครับ
ได้ความรู้ ความอุ่นใจ
อีกทั้งได้ระลึกถึงพระคุณในหลวง รัชกาลที่9 ด้วย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
ขอบคุณจริงๆ

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #204 เมื่อ16-09-2017 11:58:42 »

ดีต่อใจจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ

ออฟไลน์ ANIKI.

  • 兄貴
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #205 เมื่อ17-09-2017 16:01:13 »

อ่านเพลิดเพลินเลยจ้า ชอบมากกก แต่อยากรู้ว่าพลชอบมาหลายปีนี่ ตั้งแต่ตอนไหน ได้รูปมายังไง อะไรงี้ แหะๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ

ออฟไลน์ z9_0

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 124
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #206 เมื่อ27-09-2017 09:01:19 »

เจ๋งมากคะ ชอบมาก ดีไปหมดทุดอย่าง สู่ๆในเรื่องต่ไปนะึะ

ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #207 เมื่อ30-09-2017 10:32:02 »



รักพอเพียง : หัวใจเพียงพอ


   “ไอ้ลูกไม่รักดี! มึงไสหัวไปไหนก็ไปเลยนะ!”  เสียงด่าทอตะโกนไล่ดังลั่น  รัชพงศ์เหลือบมองร่างผอมของน้องชายวิ่งถลาออกจากบ้าน  มีบิดาที่คว้าขันน้ำขว้างตามหลังด้วยแรงโมโห  ก่อนจะหันกลับมาจดบันทึกรายรับรายจ่ายในสมุดต่อ  เขาแก่กว่าน้องชายสี่ปี   หลังจากจบชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่หกก็ไม่ได้ศึกษาต่อเพราะต้องมาช่วยพ่อกับแม่ทำไร่  เลยฝากความหวังไว้กับน้องชายซึ่งจะเรียนจบปีนี้  ฝากความหวังว่าน้องชายจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยแทนเขา  แต่ดูเหมือนน้องชายกำลังทำลายความหวังนั้นทิ้งแบบไม่ใยดี พ่อกับแม่ถึงโมโหมากตอนเจ้านั่นเดินเข้ามาบอกว่าจะไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัย  ทั้งๆ ที่สอบเอนทรานซ์ติดแล้วแท้ๆ

   รัชพลวิ่งหนีออกมาจากบ้าน  เขาหันกลับไปมองด้านหลังแล้วสบถหัวเสีย   พลางเดินลัดเลาะไปตามทางมืดมิด  คืนนี้จะไปนอนที่ไหนดี?  บ้านไอ้มิ่ง?  เออ  เพิ่งแยกจากมันเมื่อเย็น ขืนไปพักด้วยพ่อกับแม่มันคงไล่แห่ทั้งสองคน
   
ร่างผอมเก้งก้างของเด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย  คว้ากิ่งไม้มาไล่ตีพงหญ้าข้างทางไปเรื่อยๆ  เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องก้อง  สายลมยามค่ำพัดโชย  แสงไฟจากปลายทางทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น  เด็กหนุ่มเดินตรงไปเมื่อเห็นเงาร่างโงนเงนของใครบางคนเดินออกมา

   “อ้าว  ลุงปั้น  มืดค่ำป่านนี้แล้วจะไปไหน?”  เด็กหนุ่มเอ่ยทักเมื่อเห็นชัดถนัดตาว่าร่างที่เดินมานั้นคือใคร

   “ก็...”

   “แล้วพี่พลอยไปไหน  ปล่อยให้ลุงมาเดินกลางค่ำกลางคืนแบบนี้?”  เด็กหนุ่มเหลียวหา

   “ข้าจะไปตามหามันนั่นแหละ  เมื่อเย็นมันว่าจะไปบ้านเพื่อน  มืดค่ำแล้วยังไม่กลับ  ข้าเป็นห่วง”

   “เฮ้ย  มืดป่านนี้แล้วเนี่ยนะ  เอางี้  บ้านเพื่อนพี่พลอยอยู่ไหน  เดี๋ยวผมไปตามให้  ลุงปั้นไปรอที่บ้านเถอะ”

   “แต่...”

   “เอาน่า  ผมแรงดีกว่า  เดินๆ ไปแป๊บเดียวก็ถึง” เด็กหนุ่มรุนหลังให้คนสูงวัยหันหลังกลับเมื่อลุงปั้นบอกชื่อเพื่อนของลูกสาวออกมา


   รัชพลยืนนิ่งเมื่อได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยบอก  เขาขมวดคิ้วแล้วเดินกลับไปบ้านลุงปั้นพลางขบคิดว่าจะพูดอย่างไรดี  บุษราคัมหรือพี่พลอยที่เขารู้จักนั้นอายุมากกว่าเขาหลายปี  เป็นสาวสวยสะพรั่งและเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ในหมู่บ้าน  เขาเห็นอีกฝ่ายมานาน  เคยพูดคุยทักทายอยู่บ่อยครั้งหากไม่ได้สนิทสนมมากนัก  กับลุงปั้นเองก็ไม่ได้คุ้นเคยสักเท่าไหร่  รู้ว่าพี่พลอยไปเรียนและทำงานอยู่กรุงเทพฯ หลายปี  เพิ่งกลับมาอยู่บ้านได้สักเดือนสองเดือนนี้เอง

   “เป็นไง  เจอนังพลอยมันไหม?”  ลุงปั้นนั่งรออยู่ตีนบันไดผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นรัชพลเดินเข้ามา

   “...พี่พลอยบอกว่าจะนอนค้างบ้านเพื่อน”  เด็กหนุ่มเอ่ยไม่เต็มเสียง

   “หนอย  นังลูกคนนี้  ไปค้างอ้างแรมบ้านเพื่อนทำไมไม่รู้จักบอกพ่อสักคำ  คอยดูนะ  กลับมาจะฟาดให้น่องลาย”  ลุงปั้นบ่นขรม  นึกขัดเคืองความเอาแต่ใจของคนเป็นลูก  “แล้วนี่เอ็งไปไหนมา  มืดค่ำถึงยังไม่กลับบ้าน  รีบกลับซะ  ประเดี๋ยวพ่อกับแม่เอ็งจะเป็นห่วง”  ลุงปั้นหันมาคุยกับเด็กหนุ่ม  เมื่อสักครู่เพราะมัวแต่พะวงกับบุษราคัมจึงไม่ได้เอ่ยพูดคุยกับรัชพลมากนัก  มาตอนนี้ถึงเพิ่งนึกได้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าก็กลับบ้านค่ำมืดเหมือนลูกสาวตัวเอง

   “โอ๊ย  พวกเขาไม่เป็นห่วงผมหรอก  ป่านนี้คงดีใจแย่ที่ผมไม่อยู่บ้าน”

   “...ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกนะโว้ย  ไอ้พล”  ลุงปั้นถอนหายใจ  “แล้วนี้กินข้าวกินปลามารึยัง?”  เด็กหนุ่มส่ายหน้า  ลุงปั้นถอนหายใจอีกครั้ง  แล้วเอ่ยชวนเด็กหนุ่มขึ้นบ้านพลางจัดแจงยกสำรับข้าวออกมาให้พร้อมกระติกน้ำเย็น   รัชพลยกมือไหว้ก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว  เมื่อหมดจึงยกสำรับข้าวเข้าครัวแล้วล้างจานชาม

   รัชพลนอนค้างบ้านลุงปั้น  ตื่นเช้ามาช่วยแกรดน้ำผักข้างบ้าน  เป็นลูกมือทำกับข้าว  หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไปบุษราคัมยังไม่กลับมา  ลุงปั้นออกไปยืนชะเง้อคอมองหน้าบ้าน  รัชพลขมวดคิ้วถอนหายใจ

   “ลุงปั้น  พี่พลอยเขามีแฟนป้ะ?”  เด็กหนุ่มมายืนข้างๆ  เอ่ยถามอย่างข้องใจ

   “.........”

   “ลุงปั้น  อันที่จริง....ที่ผมบอกว่าพี่พลอยนอนค้างบ้านเพื่อน”

   “ข้ารู้”

   “เอ๊ะ?”  รัชพลตกใจ  หันมามองลุงปั้นที่มีสีหน้าเจ็บปวดแล้วได้แต่เงียบเสียงไม่กล้าพูดอะไรต่อ  เมื่อคืนเขากลับมาจากบ้านเพื่อนของบุษราคัมแล้วบอกว่า  ฝ่ายนั้นจะนอนค้างบ้านเพื่อน  ความจริงเป็นเรื่องโกหก  เพื่อนพี่พลอยบอกว่า พี่พลอยออกไปกับผู้ชายตั้งแต่เย็น  ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง  ผู้ชายคนนั้นมาจากกรุงเทพฯ เห็นว่าเป็นแฟนของบุษราคัม  ผู้ชายคนนั้นร่ำรวยแต่งตัวดูดี  หน้าตาหล่อเหลา  พวกเขาเจอกันเพราะตั้งแต่สมัยเรียนอยู่กรุงเทพฯ  ผู้ชายทำท่าทางสนใจบุษราคัมมาก  เพื่อนๆ ต่างเอ่ยเตือนบุษราคัม  หากฝ่ายนั้นไม่เชื่อ 

   “ลูกน่ะ  เลี้ยงได้แต่ตัวหัวใจมันเลี้ยงไม่ได้  แต่ข้าไม่เคยห้ามว่ามันจะคบใคร  ทำไมมันไม่พาผู้ชายคนนั้นมาบ้าน  เกิดถูกเขาหลอกจะว่ายังไง?”  ลุงปั้นถอนสะอื้น  รัชพลทำได้เพียงแค่ฟัง  เขาเหม่อมองไปไกล...


   บุษราคัมหายไปแล้วสามเดือน  ลุงปั้นตรอมใจมาก  ตอนไม่รู้ยังคิดว่าลูกสุขสบายมีการงานดีจึงไม่เคยกลับมาบ้าน  หากพอรู้แล้วความห่วงมันกลับเกาะกินใจอยู่ทุกวัน  รัชพลไม่สามารถตัดใจทิ้งอีกฝ่ายแล้วไม่ดูดำดูดีได้  เขาอยู่บ้านลุงปั้นมาสองเดือนแล้ว  หลังจากวันที่เขาไปช่วยลุงปั้นตามหาพี่พลอย  อีกวันเขาก็กลับมาบ้าน  มาขอโทษพ่อกับแม่และพี่ชาย   บอกเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ไปเรียนต่อมหาลัย

   บ้านเราไม่มีเงิน

   พ่อกับแม่ร้องไห้ หากกระนั้นก็ยังไม่หายโกรธเคืองเขา  มีเพียงรัชพงศ์เท่านั้นที่เขามาตบบ่าอย่างเข้าใจ  พี่ชายถอนหายใจพลางเอ่ย

   “เพราะแบบนี้ข้าถึงไม่เรียนต่อ  ยอมเสียสละให้แกได้ไปเรียนไง”

   “.....”

   “ข้าคุยกับพ่อแม่แล้ว  พวกเราเลยฝากความหวังไว้กับแก  แต่แกดันมาทำเสียเรื่อง”  รัชพลน้ำตาซึม  เขาแอบไปร้องไห้เงียบๆ คนเดียว  เขาไม่รู้เรื่องที่พี่พงศ์คุยกับพ่อแม่  ไม่รู้ว่าพวกท่านคาดหวังไว้กับตัวเขามากแค่ไหน  เด็กหนุ่มปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปบ้านลุงปั้นเพื่อขอคำปรึกษา

   “ลุงปั้น!”  รัชพลตกใจเมื่อเห็นร่างผ่ายผอมของลุงปั้นนอนฟุบอยู่ตรงชานบันได   เขาแบกอีกฝ่ายขึ้นหลังแล้วพาไปโรงพยาบาล  โชคดีที่ลุงปั้นล้มแต่หัวไม่ได้ฟาดพื้น  ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มานั่งฟังเขาพูดอยู่อย่างนี้  ลุงปั้นมีอาการเครียดมาก  มีอาการความดันโลหิตสูงหมอจึงให้แกพักอยู่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการต่อ  และเพราะแกไม่มีญาติมาเฝ้ารัชพลจึงอาสามาทำหน้าที่แทน



   “ลุงปั้น  ผมจะเข้ากรุงเทพฯ”  ลุงปั้นที่นั่งนิ่งมาตลอดตาเบิกโพลง  เขาหันมามองเด็กหนุ่มข้างเตียง  “ผมอยากไปหางานทำในกรุงเทพฯ  แล้วหาทางเรียนต่อมหาวิทยาลัยด้วย”

   “แกจะไปทำงานอะไร”
   
   “ยังไม่รู้”  เด็กหนุ่มเกาหัวแกรก
   
   “วุฒิแค่ มอ.หก  เขาจะรับแกหรือ?”
   
   “จริงด้วยแหะ”  รัชพลคอตกเมื่อได้ฟัง
   
   “มีหวังได้แต่ทำงานรับจ้างก่อสร้างเสียละมั้ง”  ลุงปั้นขมวดคิ้ว  ตอนแรกรัชพลชวนแกคุยตั้งนานแกเอาแต่นั่งนิ่ง พอบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ เท่านั้นแหละ  แกมีปฏิกิริยาตอบโต้ทันที  หรือจะเกี่ยวกับพี่พลอย?  “อีกอย่างมัวทำงานเก็บเงิน  แล้วเมื่อไหร่จะได้ไปเรียนอย่างที่แกหวัง?”

   รัชพลนิ่งเงียบ  เขาตัดสินใจพลาดไปแล้วเลยตั้งใจอยากแก้ไข  หากเขาเข้ากรุงเทพฯ  ทำงานเก็บเงิน  อีกหน่อยค่อยไปสอบเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใหม่  เขากลับมาบ้าน  ปรึกษาเรื่องนี้กับรัชพงศ์   ฝ่ายนั้นถอนหายใจแล้วบอกว่า  ถ้าคิดจะทำงานที่กรุงเทพฯ  สู้ทำงานอยู่แถวบ้านเราดีกว่า  อย่างน้อยค่าครองชีพก็ถูกกว่ากันเยอะ  แล้วยังมีเงินเหลือเก็บไปเรียนอย่างที่ตั้งใจด้วย

   สองอาทิตย์ต่อมาลุงปั้นก็ได้ออกจากโรงพยาบาลหากยังมีอาการซึมเศร้าอยู่บ้าง  รัชพลคาดว่าคงเกิดจากพี่พลอยหนีออกจากบ้าน  ข่าวลือลามไปทั่วว่าลูกสาวลุงปั้นหนีตามผู้ชาย  ถ้าแกยังยิ้มแย้มอยู่ได้ก็แปลกแล้ว  รัชพลขออนุญาตพ่อกับแม่มาอยู่เป็นเพื่อนลุงปั้นเพราะเป็นห่วงและกลัวแกคิดสั้น  แน่นอนว่าพ่อกับแม่ซึ่งยังไม่หายโกรธเขาทำเพียงแค่ปรายตามองรับรู้เท่านั้น

   พี่พลอยจากบ้านไปหลายปี  กลับมาคราวนี้ลุงปั้นแกจึงหวังว่าลูกสาวคงมาอยู่ด้วยไม่หายไปไหนอีก  แต่กลับมาหายไปไม่บอกกล่าวทำให้ลุงปั้นเสียใจหนัก  แต่ดูเหมือนลุงปั้นจะรู้ว่าพี่พลอยหายไปอยู่ที่ไหนถึงไม่ไปตามหา  รอลูกสาวเป็นฝ่ายกลับมาเอง  รัชพลมาอยู่เป็นเพื่อนแก  ชวนแกเข้าไร่ ช่วยแกทำนู้นทำนี่หาความรู้เก็บไปปรับปรุงในไร่ตัวเองบ้าง  ลุงปั้นยิ้มแย้มมากขึ้น  แกเห็นท่าทางของรัชพลแล้วนึกชื่นชมอยู่ในใจ  รัชพลหัวไวและความจำดีมาก  น่าเสียดายที่ตัดสินใจพลาดเรื่องไม่ไปเรียนต่อ

   “เอ็งมาทำไร่กับข้าไหม?”

   “หืม?”  รัชพลละมือจากมะละกอหันมามองคนถาม

   “ข้าจะสอนเอ็งเรื่องทำไร่  ให้เอ็งมีเงินเก็บเอาไปเรียนหนังสือไง”  ลุงปั้นยิ้มกว้าง

   “ทำไร่  จะมีเงินเก็บถึงขั้นไปเรียนได้เลยหรือลุง?”  รัชพลเลิกคิ้ว  นี่เขากำลังกลุ้มใจอยู่  ว่าจะไปขอเงินพี่พงศ์สมัครเรียนก็เกรงใจ  พ่อแม่ยังเคืองเขาไม่หายเลยไม่กล้าเอ่ยปาก

   “สามปี”

   “สามปี?”

   “สามปี  ข้าจะสอนเอ็งทำไร่  สามปีเอ็งจะมีเงินไปเรียนหนังสือ  สนใจไหม?”  ลุงปั้นหลอกล่อ  หลายเดือนมานี้แกอ่านหนังสือเยอะมาก  ไปอบรมตามต่างจังหวัดหลายครั้ง  บางครั้งยังพารัชพลไปด้วย  เป็นงานอบรมเชิงเกษตร  บางอันมีเจ้าหน้าที่โครงการหลวงมาให้ความรู้ลุงปั้นก็ลากรัชพลไปไม่ขาด
.
.


   “ข้าจะมาขอที่ที่ติดกับบ้านข้าให้ไอ้พลมัน”

   “?”  พ่อกับแม่ของรัชพลขมวดคิ้ว 

   “ไร่ใหญ่ยี่สิบกว่าไร่ยกให้ไอ้พงศ์มันไป เอาไร่เล็กๆ ไม่กี่งานให้ไอ้พลมันเถอะ โทษฐานมันทำให้พ่อจันแม่เผื่อนเสียใจ”

   “แต่...”  ถึงจะโกรธเคืองอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นลูก  ให้มาแบ่งที่ดินไม่เท่ากันให้ลูกสองคนแบบนี้มันดูลำเอียงเกินไปหรือไม่  พวกเขาตั้งใจให้ลูกสองคนช่วยกันดูแลคนละครึ่งอยู่แล้ว

   “ให้เจ้าพลมันเอามาเป็นต้นทุนชีวิตนะพ่อจัน”  ลุงปั้นเอ่ยต่อ

   “พลเอาที่เล็กๆ ก็พอจ้ะพ่อ”  รัชพลเอ่ยปาก  คนเป็นพ่อกับแม่ถลึงตาใส่ให้เด็กหนุ่มหดหัวกลับไปอยู่หลังลุงปั้นตามเดิม  ถึงจะบอกว่าที่ไม่กี่งาน  อันที่จริงคือประมาณสองไร่เศษ  แค่นี้ลุงปั้นก็ยิ้มหน้าบานแล้ว

   โชคดีที่ผืนดินตรงนี้อุดมสมบูรณ์  ปลูกอะไรก็งดงาม  ลุงปั้นสอนเรื่องเกษตรทฤษฎีใหม่  การทำไร่แบบผสมผสาน  การอยู่อย่างพอเพียง  และการบริหารจัดการต่างๆ ชนิดหมดไส้หมดพุงให้รัชพล  ปลุกปั้นกันอยู่หลายปีกว่ารัชพลจะเข้าใจและทำเป็น  ก่อตั้งสหกรณ์หมู่บ้านโดยมีรัชพลเป็นหัวแรงใหญ่  แม้ช่วงแรกจะไม่ได้รับความร่วมมือจากชาวบ้านสักเท่าไหร่ลุงปั้นและรัชพลก็ไม่ย่อท้อ  ลุงปั้นตั้งใจว่าจะให้ไร่ของรัชพลนั้นเป็นไร่ตัวอย่าง  ให้ชาวบ้านได้เห็นว่าเกษตรแบบผสมผสานนั้นเป็นอย่างไรซ้ำยังพัฒนาไปเรื่อยๆ รัชพลเป็นคนหนุ่มหัวพัฒนา เขาปรับปรุง ส่งเสริมเรียนรู้ได้หลากหลายเอามาใช้กับไร่ของตัวเองและพี่ชาย  ทำให้ความเป็นอยู่ก้าวหน้าขึ้น  ชาวบ้านจึงเริ่มเห็นความสำคัญกับสิ่งที่ลุงปั้นและชายหนุ่มสอน

   เวลาสามปีผ่านไปอย่างรวดเร็วแม้เอาเข้าจริงกว่ารัชพลจะตั้งตัวได้คือเข้าปีที่สี่ เลยกำหนดที่ลุงปั้นสัญญาแต่เขาไม่คิดมาก  สีเขียวขจีรอบไร่และแสงแดดอ่อนยามเช้า  รัชพละกำลังง่วนกับการเก็บผักไปส่งตลาด  ลุงปั้นที่ตื่นเช้าพอกันก็มาหาพร้อมเอกสารในมือ

   “มีมหาวิทยาลัยราชภัฏมาเปิดใกล้บ้านเรา  ข้าเลยเอาเอกสารมาให้เอ็ง  เผื่อเอ็งสนใจ”

   รัชพลตัดสินใจเรียนต่อในระดับปริญญาตรีช่วงเสาร์-อาทิตย์  พ่อกับแม่พอรู้ข่าวเอาแต่ยิ้มหน้าบาน  ความจริงพวกเขาเลิกเคืองรัชพลนานแล้ว  หากลูกได้เรียนต่อพวกเขาก็ดีใจ  อีกอย่าง  ลุงปั้นแกทำได้อย่างที่พูดเอาไว้  สาม-สี่ปี  ไร่ว่างเปล่ากลับสร้างรายได้ให้รัชพลจนมีเงินเก็บจนสามารถมาเรียนหนังสือได้จริงๆ  พวกเขากลัวลูกเหนื่อย  อยากให้เรียนสูงๆ จะได้เป็นเจ้าคนนายคน  แต่กลับลืมไปว่า  ไม่ว่าจะอาชีพไหนล้วนไม่สามารถเอามาตัดสินความสูงต่ำของคุณค่าคนได้

   รัชพลเรียนจบแต่เขาหากไม่ได้เลิกทำไร่  เขาเอาความรู้ที่เรียนมาผสมผสานและยังคงทำไร่ต่อไป  ทุกอย่างมั่นคง  รัชพลเริ่มเอาหลักทฤษฎีไปใช้กับไร่ของพี่ชาย  ขยายไร่สร้างรายได้ให้กับครอบครัวมากขึ้น  หากเขายังคงเลือกอยู่ที่เดิม  บนผืนดินแค่สองไร่เศษกับบ้านหลังเล็กๆ เท่านั้น  แค่เท่านี้รัชพลก็มีความสุขแล้ว  เขาไม่ต้องการอะไรมากมายจนกระทั่ง...

   “ไอ้พลๆ  นังพลอยมันส่งจดหมายมา!”  ลุงปั้นวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเขาถึงบ้าน  รัชพลละมือจากไข่ไก่แล้วออกมาหา  ทันรับร่างชราของลุงปั้นที่เกือบจะล้มเพราะความรีบร้อน

   “มีอะไรกันลุงปั้น?”

   “นังพลอยมันเขียนจดหมายมาหาข้า!”  ลุงปั้นพูดพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม  รัชพลรับกระดาษในมือลุงปั้นมาเปิดอ่าน  บุษราคัมเอ่ยขอโทษที่หนีหายออกจากบ้าน  เธอไม่กล้ากลับมาเพราะมีลูกซ่อนอยู่ที่กรุงเทพฯ  เป็นลูกซึ่งเกิดจากความไม่ตั้งใจสมัยเรียนมหาวิทยาลัย  เธอเก็บลูกไว้เพราะต้องการให้ฝ่ายชายรับผิดชอบและแต่งงาน  สุดท้ายพอเรียนจบจึงทำงานที่นั่นไม่กลับมา  ช่วงที่กลับมาบ้านตอนนั้นเพราะตั้งใจมาบอกพ่อว่ามีลูกและรอให้ผู้ชายคนนั้นมาหาเพื่อมาสู่ขอ  คิดไม่ถึงว่าเธอจะถูกฝ่ายนั้นฉุดกลับกรุงเทพฯ  สุดท้ายยังถูกทอดทิ้งเช่นเดิม  ตอนนี้ลูกชายของเธออายุสิบหกแล้ว  และหวังว่าถ้าลุงปั้นให้อภัยเธออยากพาลูกชายมากราบตาของเธอ  ลุงปั้นกอดรูปใบหนึ่งเอาไว้แนบอกแล้วร้องไห้เสียงดัง  ครู่ใหญ่กว่าแกจะหยุดร้องแล้วยื่นรูปให้รัชพลดู

   “นี่ไง  หลานชายของข้า”

   นับแต่วินาทีนั้น  หัวใจของรัชพลก็ไม่เคยเต้นจังหวะเดิมอีกต่อไป

   ใบหน้าได้รูป  ผิวขาวจัด  จมูกโด่งรั้น  ริมฝีปากบางสีแดงสดแย้มยิ้มกับดวงตายิบหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์  เรือนผมหยักศกเคลียบ่า  ทุกองค์ประกอบดูงดงามราวกับรูปปั้น  เขากำลังตกหลุมรักคนในภาพถ่ายโดยไม่รู้ตัว...

   “หลานชาย?”  รัชพลหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาดูด้วยมือสั่นระริก

   “ใช่  หลานชายข้า  ชื่อโกเมน”

   เขาอาจจะเข้าใจผิด  จังหวะหัวใจที่เต้นผิดไปนั้นคงเป็นเพราะคนในรู้หน้าตาดีเกินไปเท่านั้น   

   เท่านั้นเอง...




   ผิวขาวเรียบเนียนใต้ฝ่ามือ  ริมฝีปากสีแดงคู่นั้นแย้มยิ้มให้เขาอย่างยั่วยวน  ดวงตาคู่สวยพราวระยับฉ่ำวาวด้วยแรงปรารถนา  เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางอวดเงาร่างใต้ผืนผ้า  เขาพยายามควบคุมลมหายใจ  หากกระนั้นกลับรู้สึกว่ายากเย็น    เขาลงแรงบนฝ่ามือ  ผิวขาวปรากฏร่องรอยสีแดง  ริมฝีปากบางคู่นั้นขยับยิ้มคล้ายท้าทาย

   ‘เข้ามาสิ’

   เขาโถมกายเข้าหา  แนบริมฝีปากร้อนไปตามผิวขาวจัดนั้น  หน้าผาก  ข้างแก้ม  เรียวคาง  ลำคอ  บ่าแคบ  แผ่นอกราบเรียบ  หน้าท้องเนียน  แม้กระทั่งข้างเอวสอบ  จนเจ้าของร่างสะดุ้ง  ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีถ้อยคำเอ่ยห้าม  รัชพลใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น  รู้สึกว่าคนตรงหน้างดงามเหลือเกิน   เขาอยากครอบครอง  อยากทำให้เป็นของเขาคนเดียว

   รัชพลกกกอด  ฟ้อนเฟ้นร่างผอมบางไม่ผละห่าง  ลูบไล้เรียวขาขาวยกขึ้นพาดบ่าแล้วแทรกกายเข้าหา  ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวเหยเก  ยิ่งยามเขาขยับตัว คนด้านล่างบีบรัดไม่ให้เขาเคลื่อนไหว  ความรู้สึกเร่าร้อนรุนแรง  เขาขบกรามแน่นแล้วเสือกกายไม่ออมแรง  เจ้าของใบหน้าขาวสะบัดแหงนหงาย  เรือนร่างผอมขยับไหวตามแรงโถม  รัชพลก้มลงบดจูบอย่างหลงใหล  กักเสียงหวานไม่ให้ลอดผ่าน   สอดประสานนิ้วเรียวยาวกับเด็กหนุ่มแนบแน่น  ความสุขสมถะถั่งโถมเข้าใส่ราวกับพายุบ้าคลั่ง



   “!”  พรึ่บ!  รัชพลลืมตาตื่น  แสงแดดยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างแยงตาปลุกเขาจากความฝันวาบหวาม  หัวใจยังคงเต้นรัวเร็ว  ความรู้สึกวิบไหวยังคงอาบไล้จากในความฝันสู่ความจริง  ชายหนุ่มเลิกผ้าห่มแล้วดึงขอบกางเกงนอนออกดู   หลักฐานความสุขสมปรากฏเด่นชัด   รัชพลขมวดคิ้วทิ้งกายลงบนฟูกนอนก่อนยกแขนก่ายหน้าผาก

   นี่มันแย่...

   แย่มากจริงๆ...



   รัชพลคิดว่า  เรื่องราวนั้นจะจบลง  มันคงเป็นการเก็บกดเพราะหลายปีมานี้เขาเอาแต่ทำงานไม่เคยยุ่งเรื่องชู้สาวเลย  พอมาเห็นรูปโกเมนก็พลันใจเต้น  นั่นอาจเป็นอารมณ์เพียงชั่ววูบไม่นานคงหายไป  แต่เปล่าเลย...

   หลังจากนั้นครึ่งปีโกเมนมีละคร  แม้ไม่ใช่ตัวเอกหากเขากลับโดดเด่น  ใบหน้าหล่อเหลา  ร่างผอมบาง  และรอยยิ้มซึ่งเหมือนกับในฝันของรัชพล   ความฝันลามกกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งและยิ่งมากขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไป

   “ผมจะแต่งงาน”  วันหนึ่งรัชพลเอ่ยปากกับคนที่บ้าน  รัชพงศ์เลิกคิ้วแปลกใจหากไม่ได้เอ่ยคัดค้าน  พ่อกับแม่เองก็อยากอุ้มหลานเต็มแก่จึงยินดีออกนอกหน้า

   

ออฟไลน์ sine

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
Re: รักพอเพียง : ตอนที่14 [จบ] (2-9-60) P.6
«ตอบ #208 เมื่อ30-09-2017 10:32:21 »




งานแต่งงานถูกจัดอย่างเรียบง่ายจากเงินเก็บของรัชพลล้วนๆ  แม้ไม่มากมายหากก็พอที่จะให้พ่อตาแม่ยายวางใจได้ว่าลูกสาวของตัวเองคงไม่ลำบากนัก  รัชพลเป็นคนขยันอีกไม่นานคงร่ำรวย  ดูได้จากการที่เจ้าตัวไปปรับปรุงพัฒนาไร่ของพี่ชายจนกิจการใหญ่โต

   สองปีต่อมาฟ้าคลอดลูกสาวลูกชายฝาแฝด  รัชพลดีใจนักหนา  ชายหนุ่มตระกองกอดเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน  เขาก้มจูบแก้มแดงๆ อย่างรักใคร่  ฟ้ามองภาพนั้นแล้วถอนหายใจ

   “พี่พล  พี่จะตั้งชื่อลูกว่าอะไร?”  หญิงสาวถาม  หากไม่ได้จะใส่ใจฟังมากนัก

   “โก..  ชื่อฟักกับแฟงก็แล้วกัน  จะได้คล้องกับฟ้าไง”  รัชพลเอ่ยพลางยกยิ้มให้ภรรยา  เมื่อครู่เขาเกือบหลุดชื่อของใครบางคนที่แอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจออกมา  เขาแต่งงานแล้ว  หนำซ้ำยังมีลูกตั้งสองคน เขาไม่ควรคิดถึงใครคนอื่นอีก

   “แล้วชื่อจริงล่ะ?”

   “ฟักให้ชื่อไพฑูรย์  แฟงให้ชื่อปัทมราช”

   “....”  หญิงสาวเลิกคิ้ว  ชื่อลูกทั้งสองคนหมายถึงอัญมณีซึ่งมีสีแสดและสีชมพู  เธอไม่คิดว่ารัชพลจะชื่นชอบอัญมณีขนาดนี้
   .
   .

   “พี่  ฉันจะไปทำงานกรุงเทพฯ นะ”  ฟ้าบอกขณะเก็บผ้าใส่กระเป๋า  รัชพลที่เพิ่งกลับมาจากส่งผักในตลาดเลิกคิ้วมองภรรยา

   “แล้วลูกล่ะ?”

   “ยกให้พี่แล้วกัน  หรือพี่จะเอาไปให้ตายายเลี้ยงก็ไม่ว่าหรอก”  ฟ้ารูดซิปกระเป๋าทำท่าจะเดินออกไป

   “เดี๋ยวฟ้า!”  รัชพลเหลือบมองลูกน้อยที่กำลังหลับแล้วพลันสงสาร  “ทำไมต้องไปด้วย  พี่ดูแลฟ้าไม่ดีงั้นหรือ?”

   “พี่ดูแลดี  แต่พี่พลไม่ได้รักฉัน”

   “ฟ้าเอาอะไรมาพูด?”  รัชพลชะงัก  มือใหญ่ไม่กล้าออกแรงรั้งหญิงสาวเอาไว้เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา

   “เอาความจริงมาพูดไง  คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าใจพี่อยู่กับคนอื่น!”  หญิงสาวตะโกน  หยาดน้ำคลอหน่วยตา

   “พี่....”

   “สองปีที่แต่งงานกันมาฉันหวังว่าสักวันหนึ่งพี่จะรักฉันจากใจจริงได้  แต่เปล่าเลย!”

   “พี่รักฟ้านะ  รักฝาแฝดด้วย”

   “พี่อย่าโกหก! พี่ถามตัวเองเถอะว่าสองปีที่ผ่านมาพี่กอดฉันกี่ครั้ง  เวลาหลับพี่ละเมอชื่อใคร!”

   “.......”

   “ถ้าพี่ไม่ได้รักฉันก็ปล่อยฉันไปเถอะ”  รัชพลปล่อยมือจากแขนอีกฝ่าย  เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน  จนเมื่อร่างของหญิงสาวจากไปแล้วเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม  ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน  เสียงร้องไห้โยเยของฝาแฝดปลุกรัชพลให้หลุดจากภวังค์

   ‘ฝากดูแลลูกด้วยนะพี่’

   ถ้อยคำของฟ้าก่อนเดินจากไปย้อนกลับเข้ามาในความคิด รัชพลยื่นมือคว้าฝาแฝดมากอดไว้  ก้มลงมองหน้าลูกสาวลูกชายแล้วพลันเจ็บยอกในอก   หยาดน้ำตาร่วงหล่นใส่ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อย

   “พ่อขอโทษนะลูก  พ่อขอโทษ”

   เขาพยายามไถ่โทษโดยการเลิกคิดถึงใครบางคน  ทุ่มเวลาทั้งหมดในการดูแลฝาแฝด  รัชพลไม่ยอมให้ตายายมาเอาหลานไป  ไม่ว่าลำบากยากเย็นแค่ไหนเขาจะดูแลลูกเอง  ลุงปั้นมาคอยช่วยดูแล  แกรักฝาแฝดเหมือนหลานแท้ๆ ของตัวเองก็ไม่ปาน  บางวันยังเอาจดหมายของพี่พลอยมาอ่านให้ฝาแฝดฟัง  เอารูปหลานชายสุดรักมาให้ฝาแฝดดู  ถ้าถึงช่วงนั้นรัชพลจะทำเป็นไม่สนใจโดยเข้าไร่บ้าง  เข้าตลาดบ้าง

   ฝาแฝดเติบโตมาเป็นเด็กดี  ลุงปั้นเริ่มป่วย  ร่างกายอ่อนแอและจดหมายจากพี่พลอยก็ทิ้งช่วงหายไป  รัชพลพยายามหาทางติดต่อพี่พลอยหากไม่สามารถติดต่อได้  จดหมายที่เขียนไปถูกตีกลับ

   “พล  ข้าฝากดูแลไร่หน่อยนะ”  ลุงปั้นเอ่ยฝากฝัง   แกนอนบนเตียงคนไข้ท่าทางโรยแรง  “เงินในบัญชี  โฉนดที่ดิน  บ้านข้ายกให้โกเมนทั้งหมด  เว้นแต่ของเล็กของน้อย  อันไหนบริจาคได้ก็บริจาคไปเถอะ”

   “ลุง  ลุงรอเอาให้หลานชายลุงเองดีไหม?”  รัชพลพยายามชวนคุยและให้กำลังใจ  ลุงปั้นส่ายหน้า

   “ฝากโกเมนด้วยนะพล”

   “ลุงปั้น?”

   “ตามหาเขาให้หน่อยนะ  มอบสมบัติให้โกเมนไว้หน่อย  เผื่อวันใดจะมีประโยชน์กับเขา”  รัชพลกลั้นน้ำตา  ลุงปั้นสีหน้าเลื่อนลอย  หากริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มบางประดับ  “ดูเหมือนนังพลอยมันจะมารับข้า”

   “ลุง?  ลุงปั้น?  พยาบาลครับ!”  รัชพลร้องเรียกเมื่อเห็นว่าลุงปั้นคล้ายจะหยุดหายใจ

   ลุงปั้นสิ้นลมในวันต่อมา  รัชพลเป็นคนจัดการทุกอย่าง  ในหมู่บ้านต่างรู้ดีว่าลุงปั้นรักรัชพลเหมือนเป็นลูกชายแท้ๆ ของแกอีกคน  และด้วยความที่ลุงปั้นเองก็เป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน  แม้จะไม่มีลูกหลานจริงๆ มาแต่งานศพของลุงปั้นกลับมาคนมาร่วมอาลัยล้นเหลือทีเดียว

   งานทำบุญร้อยวันเสร็จสิ้นไปแล้วรัชพลจึงค้นหาเอกสารต่างๆ ซึ่งลุงปั้นมอบหมายให้เขาดูแล  โฉนดที่ดินแห้งแล้งสิบห้าไร่  ที่ดินรอบบ้านหลังนี้อีกยี่สิบไร่  ที่ดินยี่สิบไร่นั้นงดงามและกำลังออกผลผลิตให้เก็บเกี่ยว  รัชพลเพิ่งจ้างคนงานเก็บผลผลิตแล้วเสร็จไปเมื่อวันก่อน  บัญชีธนาคารกับเงินหลายล้านที่ลุงปั้นเก็บหอมรอมริบมาทั้งชีวิตถูกใส่ชื่อโกเมนเป็นเจ้าของบัญชี

   รัชพลทำตามคำสั่งเสียสุดท้ายของลุงปั้น  ตามหาโกเมน  รัตนนันท์

   “สวัสดีครับ  โกเมนพูดครับ”

   “โกเมน?  ใช่โกเมน  รัตนนันท์หรือเปล่า?”  รัชพลเอ่ยถามปลายสาย  เขาก้มลงมองรูปในมือพลันหัวใจก็เต้นรัวเร็ว  เหงื่อซึมฝ่ามือจนเปียกชุ่มเกือบทำโทรศัพท์หลุดมืออยู่หลายครั้ง

   “ใช่ครับ  ไม่ทราบว่าใคร…”  น้ำเสียงดูทุ้มพร่ากว่าในจอโทรทัศน์และในจินตนาการของเขาอยู่มากโข  ทั้งๆ ที่ในใจตื่นเต้นหากปากยังคงเอ่ยพูดกับอีกฝ่ายราวกับไม่รู้สึกอะไร และน้ำเสียงหยิ่งผยองนั้นทำให้เขาอยากแกล้งเล่น

   “โกเมนหลานลุงปั้นอ่ะนะ?”

   “ลุงปั้นไหน?”

   “ลุงปั้นบ้าน….ไง”

   “นี่คุณ  ถ้าคิดจะโทร.มาแกล้งกันละก็ผมไม่ว่าง”  น้ำเสียงไม่พอใจนั้นทำให้รัชพลยิ้มกว้าง  ก่อนจะสงบลงเมื่อนึกถึงลุงปั้น

   “ขอโทษที่รบกวนเวลางานนะ  แต่ลุงปั้นแกเพิ่งเสีย  แกบอกว่าให้ตามหาคุณให้หน่อย”

   “ผมไม่รู้จักลุงปั้นอะไรของคุณสักหน่อย  อ้อ  แล้วขอแสดงความเสียใจกับการจากไปด้วยแล้วกัน” ประโยคนั้นของโกเมนทำให้รัชพลขมวดคิ้ว  ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้?

   “ขอบคุณ  อ๊ะ  แต่ลุงปั้นแกรู้จักคุณนะ!”

   “แหงละ  ผมเป็นดาราดังนี่” 

   “หืม?  ดารา?  ช่องเจ็ดหรือ  รึว่าช่องสาม?  เอาเถอะๆ  จะช่องไหนผมก็ไม่รู้จักคุณอยู่ดี”  เพราะถ้อยคำหยิ่งผยองรัชพลจึงยียวนตอบกลับ

   กว่าจะคุยกันรู้เรื่องเล่นเอารัชพลปวดหัว  นึกไม่ถึงว่าครั้งแรกที่ได้คุยกันทำเอาภาพในจินตนาการของรัชพลแตกละเอียด  แต่เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง?  ยิ่งตัวจริงแตกต่างกับคนในความฝันลิบลับแบบนี้ยิ่งดี

   เรียวนิ้วหยาบกร้านจากการทำงานลูบไล้รูปในมือแผ่วเบา  ก่อนจะสอดมันไว้ในหนังสือเล่มโปรดแล้วเก็บเข้าชั้น

   แค่นี้แหละดีแล้ว  แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับใจ



   รัชพลตั้งใจจะพาโกเมนไปดูที่ดินที่อุดมสมบูรณ์ด้วยผลผลิตอันงดงามที่ลุงปั้นทำไว้  อยากให้โกเมนชื่นชอบและหวังว่าอีกฝ่ายจะดูแลสิ่งที่ลุงปั้นลงทุนลงแรงเอาไว้   แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นท่าทางของโกเมน   ฝ่ายนั้นไม่ยินดีจะมาที่นี่  ไม่มีความผูกพัน  ไม่รู้จักคุณตาผู้ทุ่มเทและเฝ้ารอคอยเขา  โกเมนตั้งใจจะขายที่ดินของลุงปั้นทิ้ง  ดังนั้นรัชพลจึงเปลี่ยนใจ

   เขาพาโกเมนไปดูผืนดินอีกแห่งแทน  ผืนดินแห้งแล้งซึ่งไม่มีใครอยากซื้อ  ต่อให้โกเมนอยากขายแค่ไหนก็ตาม  เขาสืบเรื่องราวของโกเมนมาบ้างแล้ว  โกเมนกำลังตกอับ   ...รัชพลแค่นยิ้ม  แล้วอย่างไร  เขากำลังดีใจอะไรอยู่  คาดหวังว่าโกเมนตกอับแล้วจะมาอยู่ที่นี่งั้นหรือ  ฝันเฟื่องแท้ๆ  ไหนบอกตัวเองว่าเพียงพอกับความฝันเท่านั้นไง  ทำไมยังวาดหวังลมๆ แล้งๆ อยู่อีก

   เขาถ่วงเวลาอยู่ครึ่งปี   พร้อมกับที่โกเมนกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง 

   รัชพลละสายตาจากจอโทรทัศน์ก่อนจะพาลูกๆ กลับบ้าน  เขาไม่ได้ประกาศขายที่ดินตามความต้องการของโกเมน  เขาทำไม่ลงจริงๆ  ครั้งแรกที่โกเมนมา  รัชพลตั้งใจอยากให้อีกฝ่ายประทับใจจนอยากกลับมาอยู่ที่นี่  แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้เขาจึงตัดใจ ไม่ยอมบอกแม้กระทั่งชื่อตัวเอง  ไม่ผูกพันน่ะดีที่สุด  กลับกลายว่าหลังจากนั้นโกเมนก็กลับมา...

   โกเมนแบกความเจ็บปวด  ความผิดหวังและความเบื่อหน่ายต่อวงการบันเทิงแล้วกลับมา


*********


รัชพลลืมตา  อาการปวดเมื่อยตามตัวทำให้เขาเบ้หน้า  ก้มลงมองเอวตัวเองที่ถูกแขนใครบางคนก่ายกอดไว้  เขาเหลียวมองคนด้านหลังก่อนจะค่อยๆ  พลิกตัวเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดๆ

ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้

รัชพลยกยิ้มกับตัวเอง  เขาเคยบอกตัวเองเอาไว้  ว่าพอเพียงกับการแอบรักโกเมน  ไม่คาดหวัง  ไม่ตั้งความหวังแต่สุดท้าย...เขาก็ยังได้หัวใจของอีกฝ่ายมาครอบครอง  นิ้วเรียวยาวยกขึ้นแตะโครงหน้าได้รูปของคนที่หลับใหล  ความรู้สึกในวันนี้ยังคงเหมือนวันแรกที่เขาเห็นอีกฝ่ายในรูปถ่าย

...รัก...

“จะแอบจูบผมก็รีบๆ ทำสิ”  เจ้าของริมฝีปากบางเอ่ยพูดทั้งที่ยังหลับตา  รัชพลเบิกตากว้างแล้วหัวเราะพลางยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากสีแดงสดคู่นั้นแผ่วเบา  โกเมนยกยิ้ม  เขาลืมตาแล้วคว้ารัชพลมากอดแน่นก่อนจะพลิกตัวคร่อมอีกฝ่ายไว้

“เช้าแล้ว  เดี๋ยวไปเก็บผักไม่ทัน”  รัชพลยันแขนดันอีกฝ่ายออก  เมื่อคืนโกเมนทำเขาสลบเหมือดไปแบบไม่รู้ตัว  ตั้งแต่รู้ว่าต้องทำแบบไหนโกเมนก็ฝึกฝนไม่มีวันหยุด  ท่าง่าย  ท่ายาก  ท่าพลิกแพลงโกเมนเอามาใช้กับเขาหมด  อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำเอาๆ ไม่นึกถึงสังขารของเขาบ้างว่าไหวหรือเปล่า  หลังสงครามบนเตียงทีไรอีกวันเขาจะเคล็ดขัดยอกจนแทบไม่อยากขยับตัวทำงาน   นี่กะว่าถ้าวันไหนเขาได้เป็นฝ่ายเอาคืนละก็จะเอาให้โกเมนลุกไม่ขึ้นเลยเชียว  นึกถึงความฝันลามกของตัวเองเมื่อหลายปีก่อนหัวใจของรัชพลพลันเต้นแรง  เขาอยากเป็นฝ่ายกอดบ้าง! 

จำได้ว่าครั้งแรกของพวกเขา  รัชพลเจ็บจนยกเท้าถีบโกเมนกระเด็นหงายหลัง  คนตัวโตทำหูลู่หางตกท่าทางน่าสงสารแต่พอเห็นรัชพลเจ็บขนาดนั้นก็ยอมแพ้  โกเมนเสนอตัวให้รัชพลเป็นคนกอด  เขาตาวาวด้วยความดีใจหากพอคิดถึงความเจ็บปวดชนิดที่ทำให้เขาถีบอีกฝ่ายกระเด็นแล้วได้แต่ถอนหายใจ   รัชพลไม่อยากให้โกเมนเจ็บ  เลือกได้เขาขอเป็นคนเจ็บเองดีกว่า  ได้แต่หวังว่า...สักวันหนึ่งที่เขามีประสบการณ์มากพอจะลองขอเป็นฝ่ายรุกดู  เมื่อเวลานั้นมาถึงเขาคงไม่ทำให้โกเมนเจ็บมากนัก  ดังนั้นตอนนี้ค่อยๆ สะสมประสบการณ์ไปก่อนแล้วกัน

 “เมื่อคืนได้แค่สองยกเอง  พี่ดันมาสลบหนีผมไปเสียก่อน”

“ไม่ใช่แค่  แต่เป็นตั้งสองยกต่างหาก! ”  รัชพลถลึงตาใส่  นับวันโกเมนชักจะหื่นขึ้นทุกที  “ไม่รู้แหละ!”  โกเมนไม่พูดเปล่า  เขาตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างตัวเองกับรัชพลแล้วปล้ำจูบ

โกเมนเริ่มเรียนรู้ว่าจุดไหนของรัชพลที่จะปลุกเร้า  จุดไหนรัชพลชอบให้ย้ำ  ความรู้สึกหวามไหวถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง  คนต่อต้านจนถึงเมื่อครู่ทำได้เพียงหลับตาแล้วคล้อยตามที่อีกฝ่ายชักนำ

ลมหายใจกระชั้นผสานกัน  ริมฝีปากสีเข้มถูกเจ้าของขบเม้มกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดยามเมื่อห้วงอารมณ์ทะยานสูง  รัชพลยื่นแขนและขาเกี่ยวกระหวัดร่างของโกเมนไว้แน่น  ยิ่งโกเมนขยับแรงเท่าใดเขายิ่งขบเม้มริมฝีปากแน่นเท่านั้น  โกเมนขมวดคิ้วยกมือแตะริมฝีปากอีกฝ่าย

“?”

“เดี๋ยวเลือดออกหรอก”

“ก็...มันจะทนไม่ไหว”  เสียงตอบกลับเบาจนแทบไม่ได้ยิน   โกเมนยกยิ้ม  เขากระทั้นกายแรงๆ เข้าไปอีกทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว  รัชพลผวาเฮือกส่งเสียงครางเครือ

“ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน  เพราะแสดงว่าผมโคตรเจ๋ง”  รัชพลค้อนประหลับประเหลือกเมื่อได้ฟัง  ก่อนจะถูกพายุอารมณ์โหมกระหน่ำจนหมดเรี่ยวแรง
.
.


“พอก่อน...”  เสียงแหบโหยของรัชพลเอ่ยประท้วง  เขาพยายามพลิกกายหนีหากอีกฝ่ายกลับคว้าเอวเขาไปกอดแล้วรั้งเข้าหา

“อีกรอบ...”

“พ่อจ๋า / อาโกเมนนนนนนนน”  เสียงฝาแฝดตะโกนลั่นบ้าน  รัชพลสะดุ้งยันกายลุกขึ้นนั่งก่อนล้มลงกองกับที่นอน

“โอยยยย”  รัชพลยื่นแขนจับเอวที่เคล็ดขัดยอก  ก่อนจะดันโกเมนให้ออกห่าง  “ออกไปหาลูกก่อน”

“แต่ว่า...” 

“เดี๋ยวลูกเข้ามาเห็น”  รัชพลผลักอีกฝ่ายไม่เลิก  โกเมนถอนหายใจ  กรอกตามองเพดานแล้วลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมแล้วเดินออกไปหาฝาแฝด
   
   ทั้งๆ ที่เมื่อวานอุตส่าห์เอาสองแสบไปฝากบ้านตายายเพื่อที่ว่าวันนี้จะได้ไม่มีจอมจุ้นมากวนใจและก่อกวนช่วงเวลารักใคร่ของเขากับรัชพลแล้วนะ 

   จู่ๆ โกเมนก็รู้สึกว่าฝาแฝดสองคนนี้มักจะเข้ามาได้จังหวะอยู่เสมอ  ไม่รู้จงใจแกล้งเขาหรือว่าหวงพ่อกันแน่




   ส่วนคนที่ยังนอนฟุบอยู่น่ะกำลังหมายมั่นปั้นมือ...ว่าสักวันเขาจะทำตามอย่างในฝันให้ได้!
   ตอนนี้เขาเรียนรู้ทุกกระบวนการผ่านโกเมนเรียบร้อยแล้ว  สักวันโกเมนจะต้องเป็นฝ่ายโดนเขากอด  ฮึ่ย!






จบ




สวัสดีค่ะ  เอาตอนพิเศษที่ช้ามากมาส่งค่ะ  แฮ่~
คราวนี้รู้กันแล้วเนอะว่าพี่พลรักโกเมนนามานแค่ไหน  ก็ตั้งแต่โกเมนเพิ่งเปลี่ยนจาก เด็กชายมาเป็นนายได้แค่ปีเดียวนั้นแหละค่ะ
โกเมนในวัยขบเผาะ กรุบกรอบขโมยหัวใจพี่พลไปตั้งนานแล้ว ^^  เพราะแบบนี้การกระทำทุกอย่างของพี่พลล้วยมาจากหัวใจทั้งนั้น  แหวะ~~~  เน่าเนอะ ฮ่าๆๆๆ
คิดถึงทุกคนนะคะ
ตอนนี้อยู่ในช่วงกำลังคิดตอนพิเศษอยู่  อยากให้ความอิ่มเอมใจคงอยู่กับคนอ่านนานๆค่ะ
หลังจากนี้หากมีข่าวสารเกี่ยวกับรักพอเพียงจะมาคอยแจ้งเป็นระยะนะคะ  หรือตามที่ทวีตกับเพจได้เลยค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านและให้กำลังใจกันเสมอมานะคะ
หลังว่าสุดท้ายนี้  รักพอเพียงจะทำให้ทุกคนมีความสุขค่ะ



ด้วยรัก
ทราย

ออฟไลน์ lovewannabe

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 371
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
รักเลย :L1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด