บอกเลยว่าตอนนี้อ่านหลายรอบ
พยายามทำความเข้าใจกับกลิ่นดอกไม้ที่ติดใจเป็นไทเหลือเกิน
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังนึกไม่ออกว่าทำไมเมื่อได้กลิ่นดอกไม้แล้วเป็นไทถึงนึกถึงใจเย็นขึ้นมา
(กำลังหาจุดเชื่อมโยงอยู่ ไม่แน่ว่าพอคุณแยมลงจบ เราอาจจะต้องไปเริ่มอ่านใหม่ทั้งหมด ฮาาา!)
เอาจริง ๆ ถึงเป็นไทจะได้กลิ่นดอกไม้ลอยอวล
แต่เรากลับรู้สึกถึงความกลับไม่ได้ไปไม่ถึงของเป็นไทในวันวานมากกว่า
รู้สึกเหมือนเป็นไทเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่โดนกักบริเวณอยู่ตรงมุมมืดของบ้าน ฝันถึงบางสิ่งที่ดีกว่า
แต่ก็ไม่กล้าก้าวขาเดินออกมาเพราะอะไรบางอย่าง
แต่ถึงเป็นไทจะขังตัวเองอยู่ตรงนั้น ข้อดีของมันก็คือ ตอนนี้เป็นไทมีใจเย็นอยู่เป็นเพื่อนในมโนสำนึกแล้ว
กลัวอย่างเดียวเลยว่าการไปพักค้างอ้างแรมด้วยกันครั้งแรก ใจเย็นมันจะเบรกแตก ทำอุกอาจมากกว่าลูบผมพี่
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะคุณเอ๋ย... รสขมของกัลป์ปรายนี่เทียบไม่ได้เลยนะฮะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
