หัวข้อ: นิยายจีน มังกรซ่อนหิมะ ตอนที่41 บทสรุป p15 8/10/60 จบแล้วจ้า

[t2007]

อุ้ย อ๊ายๆๆ ทำความดีกันแล้วล่ะ

[angel_Z4]

เดี๋ยวๆ ข้างบนสู้กันแทบตาย พวกเอ็งมาชะลาล้าอะไรกันตอนนี๊! ฮ่าๆๆ

[บูมเบส]

 

[Jessiebier]

 

[Violasheep]

​

ตอนที่34



หลงเยี่ยอิ่งจุมพิตลงบนหัวไหล่ของเสวี่ยหมิงด้วยยังไม่อาจสลัดอารมณ์พิศวาสออกไปได้ ตามจริงมีความคิดอยากสานต่อไปเรื่อยๆจนถึงรุ่งเช้า หากศิษย์น้องไม่เอ่ยปากสอบสวนความจริงเสียก่อนมันคงเริงรักต่อจนกว่าจะเหน็ดเหนื่อย



หลงเยี่ยอิ่งเริ่มต้นเล่าความจริงทุกอย่างที่มันเก็บไว้ให้เสวี่ยหมิงฟัง เวลานี้มันกับศิษย์น้องเชื่อมสัมพันธ์กันแน่นแฟ้น มันไม่อยากโกหกอีกต่อไป



เสวี่ยหมิงยิ่งฟังประวัติส่วนตัวของหลงเยี่ยอิ่งยิ่งตกใจ นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวหลงตัวน้อยนอกจากคือศิษย์พี่รองยังมีฐานะเป็นถึงองค์ชายแปดอีกด้วย เรื่องราวที่เล่ามาสลับซับซ้อนนัก ครานี้ได้รู้ตื่นลึกหนาบางของพรรคมังกรพิโรธจนปรุโปร่ง



“ถ้าเยี่ยอิ่งว่าเป็นฝีมือของศิษย์พี่คนอื่น ท่านว่าผู้ใดที่ทรยศอาจารย์และกุมอำนาจพรรคไว้ในมือตอนนี้”



“คาดว่าเอนเอียงไปทางอิงเฟย แต่ไม่มีหลักฐานมากพอ ตอนนี้ทราบจากสายว่าศิษย์พี่ใหญ่เดินทางออกจากพรรคมังกรพิโรธหลังจากข้าทิ้งตัวแทนเอาไว้มาตามหาอาจารย์ ตอนนี้ที่พรรคจึงเหลือแต่อิงเฟยกับหลงเยี่ยอิ่งตัวปลอม”



“เยี่ยอิ่งท่านวางแผนว่าอย่างไร”



“ข้ากับเจ้าเราจะเดินทางเข้าสู่พรรคอย่างเปิดเผย ทว่าข้ายังคงแอบซ่อนไปในฐานะของเสี่ยวหลงเพื่อดูท่าที”



“ท่านมีเส้นสายในพรรคหรือไม่ หากเราสืบหาคนร้ายได้แล้วะทำเช่นไรต่อไป”



“เส้นสายของราชสำนักตอนนี้มีอยู่มากทุกคนกบดานตามคำสั่งขอเพียงแค่ข้าแจ้งแก่ใจการยึดพรรคคืนมาย่อมทำโดยง่าย”



“ท่านช่างทำอะไรอ้อมค้อมนัก” เสวี่ยหมิงถอนหายใจ



“ข้าก็แค่อยากจัดการเรื่องราวของตัวเองโดยไม่พึ่งพาเสด็จพ่อให้มากไปนัก เจ้าเห็นว่าข้าเป็นเด็กเกินไปหรือไม่”



“ตามจริงแล้วถ้าอยากให้เรื่องรวดเร็วยิ่งก็ควรส่งทหารบุกยึดพรรคมังกรพิโรธ แต่หากเยี่ยอิ่งอยากทำเช่นนี้ ข้าก็จะให้ความร่วมมือกับท่าน”



กล่าวถึงตรงนี้หลงเยี่ยอิ่งก็ยิ้มขมขื่น มันอยากกระทำตามแผนที่วางไว้ แต่ครานี้ตกลงมาในเหวลึกไร้ทางออกมันจำต้องคิดหาทางขึ้นไปให้จนได้ ทว่าหลังจากสำรวจพื้นที่หาหนทางทุกอย่างผ่านไปหลายวันพบว่ามืดแปดด้าน



เมื่อหมดสิ้นหนทางกลับขึ้นไปด้านบนหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านั้นศิษย์พี่รองหดหู่ใจจนเขารู้สึกได้ ทว่าสองสามวันมานี้หลงเยี่ยอิ่งกระตือรือร้นทำอะไรบางอย่างอยู่เพียงลำพัง บางครั้งครุ่นคิดบางครั้งตั้งใจเดินลมปราณ ผ่านไปได้อีกสองวันศิษย์พี่ของเขาก็กลับมาซึมเซาอีก



“ตามจริงข้าว่าจะปล่อยให้ท่านหมกมุ่นตามใจชอบจนกว่าจะพอใจ แต่พอเห็นเยี่ยอิ่งเป็นเช่นนี้แล้วข้ารู้สึกไม่สบายใจเลย”



เมื่ออดทนไม่ได้เสวี่ยหมิงก็เผยความในใจ หลงเยี่ยอิ่งรู้สึกผิดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของศิษย์น้อง มันไม่รอช้าเปิดเผยสิ่งที่ครุ่นคิดมาตลอด



“หมิงเอ๋อ ตามจริงใช่ว่ามีเรื่องทุกข์ร้อนใจ เพียงแต่อยากฝึกปรือวิชาขั้นสูงสุดจากที่เรียนรู้มาจากอาจารย์เท่านั้น ทว่าขั้นตอนสุดท้ายข้าหาได้รู้ไม่ ดังนั้นครานี้จึงอับจนหนทางอีก คิดแค้นใจที่ไม่สามารถหาทางบรรลุได้”



“เรื่องบรรลุวิชาสุดยอดสำคัญถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”



“หมิงเอ๋อ วิชาสุดยอดของหนึ่งอสูรพิชิตเทวะ ตามที่ได้ยินมาจากอาจารย์หากฝึกแล้วกับแค่ผาสูงเพียงเท่านี้ใยปีนป่ายขึ้นไปไม่ได้ ด้วยพลังวัตรไร้ขีดจำกัดที่ได้มาจากการฝึกรวมกับวิชาตัวเบาของเราการจะขึ้นไปคงง่ายดายยิ่ง”



“เหตุใดท่านถึงไม่ถามข้าเล่าเยี่ยอิ่ง” เสวี่ยหมิงระบายยิ้ม เรื่องเคล็ดวิชาขั้นสุดยอด เสวี่ยหมิงแจ้งแก่ใจดีมาตั้งนานแล้ว อาจารย์เผยเคล็ดวิชาทั้งหมดให้และเขาจำมันได้ขึ้นใจ



“มานี่เถิดเยี่ยอิ่งข้าจะขยายความให้ท่านเข้าใจ”

เมื่อเล่าเคล็ดวิชาออกไปคราแรกหลงเยี่ยอิ่งก็ยิ้ม ต่อมาสีหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสลดจนเสวี่ยหมิงรู้สึกได้



“เยี่ยอิ่งเป็นอะไรไปอีก”



“หากข้าเดาหมิงเอ่อคงสำเร็จวิชาหนึ่งอสูรพิชิตเทวะด้วยการรับถ่ายพลังจากอาจารย์ใช่หรือไม่” เสวี่ยหมิงพยักหน้า



“วิชานี้การจะฝึกจุดสำคัญคือถ่ายเทพลังวัตรออกไปให้หมดในคราเดียว ทว่าเราสองคนเต็มเปี่ยมด้วยพลังวัตรเหมือนน้ำเต็มแก้ว ไม่ว่าใครคงจะถ่ายเทให้ใครไม่ได้อีกกระมัง”



ได้ฟังคำกล่าวเศร้าสลดของหลงเยี่ยอิ่งเสวี่ยหมิงก็อดหัวเราะไม่ได้ ตามจริงจากที่ได้ฟังจากอาจารย์มา ท่านกล่าวกับเขาว่า เสวี่ยหมิงเป็นภาชนะที่กว้างลึกยิ่งกว่าผู้ใด ด้วยพลังวัตรเท่านี้ยังไม่สามารถเติมเต็มจนหมด ยิ่งลองทดสอบโดยส่งผ่านพลังวัตรเข้ามาสำรวจอาจารย์จึงได้กล่าววาจาริษยาต่อตัวเขา



“เยี่ยอิ่ง ขั้นสุดยอดของวิชาหนึ่งอสูรพิชิตเทวะคือการเพิ่มพลังวัตรให้มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว เมื่อเริ่มฝึกร่างกายจะปรับเปลี่ยนให้บรรจุพลังวัตรได้มากขึ้น ส่วนตัวข้าเองอาจารย์กล่าวไว้ว่าเป็นภาชนะรองรับพลังที่กว้างและลึก ดังนั้นเรื่องถ่ายพลังวัตรมาเพื่อให้ท่านฝึกคงไม่ยากลำบากอะไร”



“เจ้าแน่ใจรึ หากผิดพลาดไปล่ะ แค่ข้าบาดเจ็บไม่เท่าไหร่ แต่ตัวเจ้าเล่า หากเจ้าเป็นอะไรไปข้าคงทนไม่ได้”



“เยี่ยอิ่ง” ครานี้เองที่เสวี่ยหมิงมีสีหน้าดุดัน นึกไม่พอใจที่ศิษย์พี่รองไม่เชื่อฟังตนเองอย่างที่สุด



“เรื่องถ่ายเทพลังขนาดอาจารย์ยังมั่นใจ แล้วท่านเป็นชนชั้นใด คิดว่าท่านอยู่เหนือกว่าอาจารย์อีกหรือ หากท่านไม่เชื่อฟังข้า เราก็ต่างคนต่างอยู่ในหุบเหวนี้ไปจนกว่าจะตายจากกันก็แล้วกัน”



“ได้ เราต่างคนต่างอยู่ดีกว่าให้เจ้าตกตาย”



“เยี่ยอิ่ง” เสวี่ยหมิงไม่รู้จะทำเช่นไร ได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่นคนดื้อด้านทำอย่างไรถึงจะเข้าใจนะ



“เยี่ยอิ่ง” โดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว เสวี่ยหมิงโผเข้ากอดรัดศิษย์พี่ไว้แน่น เริ่มต้นหว่านล้อมปลอบประโลม



“ใยท่านลืมสิ่งที่ต้องทำไปสิ้นเล่า ท่านมีหน้าที่ต้องทำไมใช่หรือ พวกเราต้องขึ้นไปด้านบนให้ได้ ถึงแม้ท่านจะไม่มั่นใจในข้อเสนอของข้า หากข้าตกตายไปหากท่านอยู่ไม่ได้ ท่านค่อยฆ่าตัวตายตามข้าไปที่หลังดีหรือไม่ แต่ถึงแม้ว่าตามจริงข้าจะไม่ต้องตายก็เถอะ พูดถึงขนาดนี้แล้วท่านทำไมยังดื้อแพ่งอยู่อีกนะ”



“เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าไปนานๆรึ เหตุใดจึงพูเรื่องตายเสวี่ยหมิง”



“เยี่ยอิ่ง ข้างล่างนี้ท่านคิดหรือว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ทั้งชีวิต ท่านเป็นคนฉลาดท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจ ทั้งแหล่งอาศัยทั้งแหล่งอาหารมีจำกัด คิดว่าถึงเราไม่ลองเสี่ยงตายฝึกวิชาคาดว่าไม่นานเราคงตายด้วยสภาพภูมิประเทศอย่างไม่มีโอกาสได้เลือก”



ขณะเกลี่ยกล่อมเสวี่ยหมิงพยายามพูดด้วยเสียงนุ่มนวลที่สุด ทว่าภายในใจกลับร้อนรุ่ม หากศิษย์พี่ยังไม่ตอบตกลงครานี้คงต้องลงมือทุบตีกระมังไม่อยากใช้วิธีนี้เลยจริงๆ



“หากข้าต้องตายเพราะการถ่ายพลังท่านสัญญาหรือไม่ว่าจะตายตามข้าไป”



“ใยเจ้าต้องบังคับข้าถึงเพียงนี้” หลงเยี่ยอิ่งมองเสวี่ยหมิงด้วยแววตาปวดร้าว



“หากเจ้าตายข้าเองก็คงบาดเจ็บสาหัสถ์คงตายตามเจ้าไปในระยะเวลาไม่นาน เข้าใจล่ะหากเจ้าต้องการจะใช้วิธีนี้.....” หลงเยี่ยอิ่งถอนหายใจทั้งยังห่อไหล่ ดูคล้ายคนสิ้นหวังจนเสวี่ยหมิงนึกสงสาร “ถือว่าข้ายอมแพ้เสวี่ยหมิงแล้วกัน”



เสวี่ยหมิงลิงโลดนัก จากนั้นพวกเขาสองคนจึงเริ่มต้นกระบวนการถ่ายพลังวัตร หลงเยี่ยอิ่งใช้นิ้วจี้ไปตามจุดต่างๆบนร่างของเสวี่ยหมิงกรุยทางเดินพลังให้ส่งผ่านพลังวัตรโดยง่าย



การถ่ายพลังวัตรเริ่มต้นขึ้นแล้วยิ่งเวลาผ่านไปเสวี่ยหมิงยิ่งรู้สึกถึงพลังกายมากมายมหาศาลไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง และเมื่อสามชั่วยามผ่านไปในที่สุดหลงเยี่ยอิ่งก็รามือ ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนานเมื่อไม่มีความผิดปกติใดใดเกิดขึ้นเสวี่ยหมิงและหลงเยี่ยอิ่งต่างก็เริ่มต้นเดินลมปราณอีกครั้ง



เสวี่ยหมิงเดินลมปราณเพื่อปรับสภาพ เมื่อจัดการกับลมปราณภายในร่างเรียบร้อยครานี้เมื่อมองไปยังทิวทัศน์รอบตัว เขากลับรู้สึกเหมือนเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนยิ่งขึ้นแม้ว่าจะอยู่ในระยะใกล้มากก็ตาม นอกจากนั้นยังได้ยินสรรพเสียงของแมกไม้และสิ่งมีชีวิตจากที่ไกลๆคล้ายกับว่าอยู่ใกล้ เสวี่ยหมิงในตอนนี้คล้ายกับร่างกายได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติก็ไม่ปาน



เสวี่ยหมิงไม่รอช้าเริ่มทดสอบกำลังกายที่มี เขาออกวิ่งปีนป่ายขึ้นไปบนผาสูงด้วยวิชาตัวเบา สุดท้ายแล้วในเวลาไม่นานนักตนเองก็สามารถขึ้นจากหุบเหวลึกได้อย่างไม่ลำบาก



เมื่อขึ้นมาด้านบนเสวี่ยหมิงก็เดินสำรวจลานกว้างบนยอดเขาไม่พบผู้คนบนนี้เลยแม้แต่คนเดียว ทำให้อดเป็นห่วงสองศิษย์พี่น้องแห่งเรือนญาณพิทักษ์ธรรมกับคนสกุลอู่ไม่ได้ กระนั้นคนที่เป็นห่วงที่สุดยังคงเป็นหลงเยี่ยอิ่งมากกว่า ดังนั้นจึงพลิ้วกายกลับลงไปยังหุบเหวด้านล่าง



...



ดองมาหลายวันอ่านนิยายในกองดองอยู่จ้า ช่วงสงกราณนี้จะไปเที่ยวอีก ถ้ามีเวลาว่างสัญญานะว่าจะแต่งต่อ



5555 สัญญาว่าจะไม่มัวแต่เล่นสงกราณจนลืม



เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างน้า

[แมวดำ]

จะเป็นไงต่อนะ

[ทั่วหล้า]

เยี่ยอิงจะเก่งเทียบอาจารย์ได้ไหมน้าา

[WilpeR]

เสี่ยวหมิงเก่งขึ้นเรื่อยๆเลยทีเดียว เสี่ยวหลงจะตามทันไหมเนี่ย 5555

รอตอนต่อไปค่ะ

[Kei]

หมิงหมิงเก่งขึ้นอีกล้าววววววววววววววววววววววว

[alternative]

ว้าว! เสวี่ยหมิงช่างสุดยอด
ส่วนเยี่ยอิ่งก็ช่างง้องแง้งราวกับยังเป็นเจ้าเด็กน้อยเสี่ยวหลง น่าตีนัก!

อย่างนี้ควรโดนกดมากกว่าเป็นฝ่ายทำนะเนี่ย

คุณ Violasheep ไปเที่ยวสงกรานต์ของให้เดินทางปลอดภัยเสมอ ๆ นะคะ

[mild-dy]

 

[ommanymontra]

 

[Violasheep]

ตอนที่35



ครั้นกลับมาถึงด้านล่างก็พบว่าหลงเยี่ยอิ่งเดินลมปราณอย่างต่อเนื่อง เสวี่ยหมิงเข้าใจว่าพี่รองกำลังฝึกวิชาดังนั้นจึงไม่รบกวน เขาเริ่มจัดการหุงหาอาหารทำอะไรไปพลางๆรอให้ศิษย์พี่ดำเนินการเสร็จสิ้น



ผ่านไปได้เกือบสองวันที่หลงเยี่ยอิ่งเดินลมปราณโดยไม่กินไม่นอน จากขั้นตอนการกำหนดลมปราณเสวี่ยหมิงเชื่อว่าตอนนี้ศิษย์พี่รองเริ่มฝึกปรือหนึ่งอสูรพิชิตเทวะอีกรอบได้ถึงขั้นที่สามแล้ว พอครบสามวันในที่สุดศิษย์พี่ก็หยุดการฝึกฝนจนได้



“ท่านหิวหรือไม่เยี่ยอิ่ง”



“คล้ายว่าไม่รู้สึกเช่นนั้น แต่ตามจริงย่อมต้องสมควรดื่มและกินบ้าง”



หลงเยี่ยอิ่งหัวเราะ ครานี้มันเริงร่าอย่างหาใดเปรียบเพราะการฝึกวิชาขั้นสุดยอดเป็นไปด้วยความราบรื่นยิ่ง เพียงแค่ขั้นสามเท่านั้นมันรู้สึกได้ถึงพลังวัตรที่มากขึ้นอย่างมหาศาล หากฝึกจนถึงขั้นสุดท้ายคงกลายเป็นเทพเซียนดั่งที่อาจารย์เคยเปรยให้ฟัง



“ท่านดูมีความสุขเหลือเกินเยี่ยอิ่ง ใช่เป็นเพราะฝีมือดีขึ้นใช่หรือไม่” หลงเยี่ยอิ่งยิ้มละไมแทนคำตอบ



“เป็นเช่นนั้นเรามาประลองฝีมือกันดีหรือไม่เยี่ยอิ่ง”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง เสวี่ยหมิงชักกระบี่เข้าจู่โจม หลงเยี่ยอิ่งนึกสนุกพลิ้วหนีให้ศิษย์น้องถือกระบี่ไล่ฟาดฟันจนออกไปยังนอกถ้ำ



“เยี่ยอิ่งใยเอาแต่หลบ”



“หากไม่หลบข้าคงช้ำในตายคามือเจ้าเป็นแน่แท้หมิงเอ๋อ”



หลงเยี่ยอิ่งหาใช่โกหกไม่ ตอนนี้ถึงแม้ว่าฝีมือมันรุดหน้า ทว่าพลังวัตรเหนือชั้นที่เคลือบฉาบลงบนกระบี่สร้างแรงเสียดทานกดดันจนมันขนลุกไปทั้งร่าง การได้รับพลังวัตรของมันไปคงทำให้ศิษย์น้องมีพลังวัตรมากมายมหาศาลกว่าคนฝึกยุทธปกติ มันเดาว่าหากอยากทัดเทียมเสวี่ยหมิงคงต้องฝึกวิชาขั้นสุดยอดให้สำเร็จกระมัง



“เยี่ยอิ่งท่านไม่สู้กับข้าซึ่งๆหน้าแบบนี้เรียกว่าขี้ขลาดหรือไม่”



เสวี่ยหมิงแม้อัดพลังวัตรเต็มแรงแต่ก็แสร้งแทงกระบี่ผิดถูกหยอกเย้า ทั้งยังเปิดโอกาสให้หลงเยี่ยอิ่งผลุบๆโผล่ๆ จับนู้นนิดนี่หน่อยตามร่างกายของเขา การละเล่นเช่นนี้ทำให้นึกถึงยามเมื่อเล่นกับลูกสุนัขก็ไม่ปาน

         

      “ข้าจะจริงจังแล้วนะเยี่ยอิ่ง” กล่าวคำขู่แต่หลงเยี่ยอิ่งหาได้กลัวไม่ ทั้งยังกล่าววาจาน่าตบตีเสียอีก

         

     “ภรรยากล้าตบตีทำร้ายสามีรึ ถึงไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ด้านนี้ของเรา ความสัมพันธ์ในฐานะศิษย์ร่วมสำนักคงทำให้เจ้าออมมือให้ข้าบ้างจริงหรือไม่ที่รัก”

         

     น่าหมันเขี้ยวนัก เสวี่ยหมิงกู่ร้องเสียงดังตวัดกระบี่แผ่พลังวัตรไปตามการวาดฟัน ส่งผลให้เกิดมวลพลังแล่นฉิวไปกระทบกับหน้าผาเกิดระเบิดเสียงดังปังปัง หลงเยี่ยอิ่งหัวร่อฮิฮะนอกจากจะหลบพ้นมันยังปีนป่ายหนีขึ้นหน้าผาไป สุดท้ายเสวี่ยหมิงต้องเก็บกระบี่พลิ้วกายไล่ตามหลังไปติดๆ

       

       “หยุดเดี๋ยวนี้นะคนเจ้าเล่ห์”

       

        “ฮ่าฮ่าฮ่า”

     

          หลงเยี่ยอิ่งหัวเราะเสียงดัง ทั้งสองจากไล่กวดกันไม่ลดละ หากเอาจริงเสวี่ยหมิงย่อมตามจับหลงเยี่ยอิ่งได้โดยละม่อม แต่เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจของศิษย์พี่จึงออมมือหมายให้การละเล่นสนุกสนานมากขึ้น

       

        “เจ้าออมมือให้ข้าแล้ว” ในที่สุดหลงเยี่ยอิ่งก็ขึ้นมาบนยอดเขาได้สำเร็จ มันรู้ดีว่าศิษย์น้องออมมือ แต่มันหาได้ใส่ใจไม่ กลับคิดว่าเสวี่ยหมิงช่างถนุถนอมมันยิ่ง คิดถึงความรู้สึกของมัน ถึงแม้ตามจริงจะไม่ต้องทำเช่นนั้นเลย

       

        “พวกเราจะเอาอย่างไรต่อไปดี” เสวี่ยหมิงถามตามความคิดของตนเองคือไปที่โรงเตี๊ยมจัดการกับสภาพยาจกเช่นนี้ก่อนค่อยปรึกษาหารือ กระนั้นเสวี่ยหมิงยังไว้หน้าให้หลงเยี่ยอิ่งเป็นผู้นำทางความคิด

       

       “ไปที่เมืองหมิงคงก่อน หาโรงเตี๊ยมจัดการกับสภาพเช่นนี้ อาจจะต้องให้หมิงเอ๋อรอหน่อย แต่คาดว่าเราหายไปอยู่ใต้หุบเหวเกือบหนึ่งเดือนเช่นนี้ ข้าควรติดต่อท่านพ่อก่อนเป็นอันดับแรก”

     

          เสวี่ยหมิงเห็นด้วยกับคำกล่าวของหลงเยี่ยอิ่งทุกประการดังนั้นจึงพากันพลิ้วกายมุ่งหน้าไปยังเมืองหมิงคงในเวลาถัดมา

     

          หลังจากเข้าพักโรงเตี๊ยมเรียบร้อย หลงเยี่ยอิ่งพอผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ขอตัวไปพบกับท่านพ่อ ท่านพ่อที่ว่าหมายถึงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเสวี่ยหมิงคิดกี่ครั้งก็อดทึ่งไม่ได้ที่ชนชั้นล่างอย่างเขาได้มีโอกาสคลุกคลีกับคนชั้นสูง

       

       ตามจริงหลงเยี่ยอิ่งอยากให้เขาเดินทางไปด้วย แต่เสวี่ยหมิงปฏิเสธ ไม่ต้องการเข้าไปก้าวก่ายเรื่องงานของศิษย์พี่รองให้มากไป ในเวลาสำคัญอย่างนี้การจะแนะนำตัวให้เขารู้จักกับฮ่องเต้คิดอย่างไรก็ไร้สาระเสียเวลาเปล่าๆ

     

         ทว่าหลงเยี่ยอิ่งกลับไม่ยอมแพ้ในคราแรกดึงดันจะพาเขาไปพบฮ่องเต้ให้จงได้ ถึงกับพูดว่ายังไงก็อยากให้พบหน้ากันอย่างเป็นทางการ หากเกรงที่จะถูกแนะนำในฐานะคนรักก็จะขอแนะนำในลักษณะศิษย์น้องซึ่งสนิทสนมกันยิ่งกว่าผู้ใด

       

        สุดท้ายต้องลงมือทุบตีไปหนึ่งตุบ แจกแจงเตือนสติให้กลับมาสู่ความจริง แน่นอนว่าเข้าใจได้ไม่ยากนักแต่ก็ยังเห็นสีหน้าคล้ายผิดหวังอยู่ไม่น้อย ผ่านไปหนึ่งวันเต็มๆในที่สุดศิษย์พี่รองก็กลับมา ทว่าสีหน้าแปลกพิลึกพิลั่นคล้ายมีข้อสงสัยติดอยู่ในใจ

       

        “ทำไมเยี่ยอิ่งถึงทำหน้าพิลึกเช่นนี้” เสวี่ยหมิงถามหลังจากพากันนั่งลงบนเก้าอี้

     

          “ตามจริงข้าคิดว่าการหายตัวไปของข้าจะทำให้ท่านพ่อออกคำสั่งเฉียบขาดบุกยึดพรรคมังกรพิโรธ แต่ก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ท่านยังยอมให้ข้าทำตามความต้องการเดินทางไปสอดแนมที่พรรคมังกรพิโรธได้ตามใจชอบ ทั้งยังกล่าวว่ากองกำลังทั้งหมดที่เป็นสายในพรรคมังกรพิโรธยังคงอยู่ในมือของข้าเช่นเดิม”

     

         “แล้วไม่ดีต่อท่านหรือเยี่ยอิ่ง”

       

        “ไม่สำคัญหรอก มันสำคัญตรงที่ว่าท่านพ่ออาจวางแผนบางอย่างโดยไม่บอกให้ข้ารู้ ปล่อยให้ข้าทำตามใจชอบรึ อาจเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของท่านพ่อก็เป็นได้”

       

       “ฮ่องเต้คงไม่คิดร้ายกับท่านกระมัง”

     

         “ย่อมไม่ใช่ แต่คิดว่าคงมีความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง ซึ่งท่านไม่บอกข้า” หลงเยี่ยอิ่งทำหน้าเคร่งเครียดครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ยักไหล่กลับมายิ้มได้อีกครั้ง

       

       “เจ้าแน่ใจนะว่าอาจารย์ของเรายังอยู่ที่เดิม”

       

       “อาจารย์บอกว่าหากยังฝึกวิชาไม่สำเร็จจะไม่เคลื่อนย้ายไปที่ใด” เสวี่ยหมิงตอบคำถาม หลงเยี่ยอิ่งนิ่งคิดอีกครา

       

       “ข้าเดาว่าการที่ท่านพ่อยังนิ่งเฉยอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาจารย์ไม่ทางใดทางหนึ่ง หมิงเอ๋อช่วงเวลาที่เราเถลไถลหลายเดือน หากเดาว่าอาจารย์แฝงตัวไปจนถึงพรรคมังกรพิโรธแล้ว คิดเช่นนั้นก็ได้เหมือนกัน”

       

        “ก็อาจเป็นได้ บางทีท่านอาจารย์คงฝึกวิชาสำเร็จแล้วกระมัง ขนาดเยี่ยอิ่งยังฝึกถึงขั้นสามในระยะเวลาเพียงแค่สามวัน”

       

        “หมิงเอ๋อการฝึกแบบย้อนหลังหากเข้าใจกระบวนการย่อมไม่ยากอะไร ตาเฒ่านั้นเองก็เป็นอัจฉริยะผู้หนึ่งหากได้สถานที่สงบใยไม่ใช่ง่ายดายยิ่งหรือ หากว่าข้อสันนิษฐานเรื่องอาจารย์เป็นจริงค่อยเข้าใจได้ว่าเหตุใดท่านพ่อจึงนิ่งเฉยปล่อยให้ข้าทำตามใจชอบ หากไม่ใช่เพราะอาจารย์ข้าก็ไม่เข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”

     

         เสวี่ยหมิงได้ฟังข้อสันนิษฐานแล้วลิงโลดนัก นานแล้วที่เขาไม่ได้พบหน้าอาจารย์ หากว่าท่านอยู่ที่พรรคมังกรพิโรธจริง ไม่ใช่เป็นเรื่องน่ายินดีหรือ

       

       “ทว่ายังคงเป็นแค่ข้อสันนิษฐาน จากรายงานที่ท่านพ่อให้ข้าอ่าน สถานการณ์ปัจจุบันคือยอดฝีมือจากพรรคต่างๆในยุทธภพล้วนตกตายไปอย่างปริศนาจากเหตุการณ์ชุมนุมเลือกประมุขยุทธภพ เกี่ยวกับข้อเท็จจริงในเรืองนี้ข้าแจ้งให้ท่านพ่อทราบแล้ว อีกอย่างพรรคมังกรพิโรธยังอยู่ในมือของหลงเยี่ยอิ่งตัวปลอม ส่วนศิษย์พี่ใหญ่และอาจารย์ยังหายสาปสูญเช่นเดิม”

     

         “ท่านบอกว่าศิษย์พี่ใหญ่หายสาบสูญไป เป็นไปได้ไหมว่าเขาปลอมตัวเป็นท่าน”

       

        “อาจใช่และไม่ใช่ อย่าได้เดาสุ่ม ในเมื่อท่านพ่อเปิดโอกาสให้เราสืบเสาะด้วยตัวเองก็ทำตามแผนไป ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะวุ่นวายมากจนคิดอยากใช้กำลังทหารบุกยึดพรรคในคราเดียวแล้วก็ตาม”

       

        “ท่านพ่อท่านว่าอย่างไรบ้าง”

     

          “ท่านบอกเพียงแค่ว่าตวนมู่หรงเป็นองค์ชายลำดับที่สามของรัฐหลี ระหว่างที่เราจัดการกับคนที่อยู่เบื้องหลังแล้วยึดพรรคกลับมาหากพบตวนมู่หรงกบดานอยู่ในพรรคก็ให้จับตัวมาเป็นๆ”

               หลงเยี่ยอิ่งนิ่งเงียบไปอีกครา

       

        “คงตั้งใจจะจับเป็นเฉลยทั้งยังเค้นความลับของรัฐหลีออกมาจากเจ้าชายองค์นี้กระมัง”

   

           “ท่านโชคดีนะที่ฝ่ายนั้นไม่รู้ว่าท่านเองก็เป็นองค์ชายเช่นกัน ไม่อย่างนั้นคงพวกนั้นคงมีความคิดไม่ต่างกัน”

               เสวี่ยหมิงออกความเห็นด้วยความเป็นห่วง

     

          “เจ้าอย่าได้กังวลไป ทุกวันนี้ข้าปลอมแปลงตัวได้แนบเนียนยิ่ง วันนี้เรารีบออกเดินทางจะดีกว่า ข้าอยากไปให้ถึงพรรคมังกรพิโรธโดยเร็วที่สุด”

   

            กล่าวจบก็ไปยังม้าเหงื่อโลหิตที่ได้รับมาจาดฮ่องเต้ เสวี่ยหมิงและหลงเยี่ยอิ่งพากันควบม้าออกจากเมืองมุ่งตรงไปยังพรรคมังกรพิโรธที่หุบเขาหมื่นปี

 


5555 ที่หายไปนี่ไปอ่านนิยยายแปลเรื่องyoujo senki ของค่ายฟีนิกมา ไลท์โนเวลนะจ๊ะ



เรื่องนี้มีอนิเมะด้วย สนุกพระเอกไปเกิดใหม่เป็นสาวน้อยในโลกยุคสงคราม มันมากตะบอกคนอ่านต้องไปหาดูน้า



อยากเขียนแนวนี้บ้าง แต่ยังมะมีพลอต55555



เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างน้า


​

[แมวดำ]

ใกล้จะถึงพรรคแล้วชิมิ

[mild-dy]

สู้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฮ่องเต้ วางแผนอะไร 
อาจารย์ของเยี่ยอิง เสวี่ยหมิง
น่าจะหลบซ่อนอยู่ในพรรคมังกรพิโรธแล้ว
     
 

[Kei]

จะเดินทางถึงแล้วลุ้นมากมาย

[ommanymontra]

 

[alternative]

หยอกล้อกันมุ้งมิ้งมาก

หมั่นไส้!

[บูมเบส]

ลุ้นได้อีกอยากอ่านต่อไปเร็วๆ

[shiroinu]

แหมๆ เล่นกันราวกับอยู่ในสวนดอกไม้ มุ้งมิ้งมา5555 ศิษย์พี่ใหญ่หายไปไหน?? รอลุ้นว่าใครจะเป็นตัวร้าย
เจอคำผิด เฉลย-->เชลย
วาดFAมาฝากจ้าาา จริงๆวาดเสร็จนานแล้วแต่ไม่ได้ลงเพราะความอืด แล้วก็เป็นเพราะวาดกล้ามได้แค่นี้ คิดว่าจริงๆคู่นี้น่าจะล่ำกว่านี้ แต่วาดได้แค่นี้ 5555 ไม่ได้ลงสีให้นะคะ 

หรงเยี่ยอิ่ง

เสวี่ยหมิง

[Violasheep]

แหมๆ เล่นกันราวกับอยู่ในสวนดอกไม้ มุ้งมิ้งมา5555 ศิษย์พี่ใหญ่หายไปไหน?? รอลุ้นว่าใครจะเป็นตัวร้าย
เจอคำผิด เฉลย-->เชลย
วาดFAมาฝากจ้าาา จริงๆวาดเสร็จนานแล้วแต่ไม่ได้ลงเพราะความอืด แล้วก็เป็นเพราะวาดกล้ามได้แค่นี้ คิดว่าจริงๆคู่นี้น่าจะล่ำกว่านี้ แต่วาดได้แค่นี้ 5555 ไม่ได้ลงสีให้นะคะ 

หรงเยี่ยอิ่ง

เสวี่ยหมิง

ชอบจังเลยค่ะ ขอบคุณคุณshiroinuมากนะคะที่วาดแฟนอาร์ตน่ารักๆมาให้ นี่กำลังคิดว่าจะเอาไปอวดนักอ่านท่านอื่นที่

ธัญวลัยกับเด็กดี แต่ต้องดูก่อนว่าคนเขียนแปะลงเป็นไหม ปัจจุบันกล่องอัพนิยายธัญใช้ยากมาก ถ้ามีความสามารถพอก็ขอ

อนุญาตล่วงหน้านะคะ ดีใจมั่กๆไม่นึกว่าจะมีคนวาดแฟนอาร์ตให้ ฟินเลยค่ะอิอิ

[Soda.wine]

  มาต่อให้หน่อยนะ เค้ารออยู่ 

[buathongfin]

งานบู๊แหลกมาอีกแน่

[JustWait]

 

[Violasheep]

​

ตอนที่36

             

  สถานะที่แท้จริงของอิงเฟยคือตวนมู่หรงองค์ชายลำดับที่สามแห่งรัฐหลี ด้วยอุดมการณ์ที่ถูกปลูกฝังมามันจึงเดินทางออกจากวังหลวงปลอมตัวอย่างแนบเนียนเข้าสู่หมู่ตึกบัวสวรรค์ซึ่งเป็นสาขาหนึ่งของพรรคมังกรพิโรธ

         

     หน้าที่ที่ได้รับมาจากบิดาคือสร้างความวุ่นวายในยุทธภพเพื่อไม่ให้ชาวยุทธรวมกันเป็นปึกแผ่นคอยต่อต้านราชสำนักหลี ทั้งยังต้องเป็นประมุขพรรคมังกรพิโรธอำนวยความสะดวกให้แกทหารของหลีเคลื่อนทัพผ่านเข้าสู่รัฐฉิน

       

       แผนการระยะยาวครั้งนี้ของจ้าวรัฐหลีไม่ใช่เรื่องง่ายดาย อิงเฟยหรือตวนมู่หรงต้องใส่หน้ากากอยู่ตลอดเวลา ทางหนึ่งฝึกวิชากับจูเยว่เสวียนอีกทางหนึ่งลอบติดต่อกับราชสำนักหลีสร้างเครือค่ายของมันอย่างเป็นระบบ

       

       ไม่คาดว่าทุกสิ่งทุกอย่างหาได้ทำตามใจโดยง่าย เพราะนอกจากลูกพรรคจะจงรักภักดีต่อจูเยว่เสวียนอย่างยิ่ง หมู่ตึกต่างๆยังแตกย่อยออกเป็นสามคอยถือหางมัน หลงเยี่ยอิ่งและหลี่มู่ไป๋

       

       หลายครั้งที่มันวางแผนลอบสังหารศิษย์พี่ทั้งสอง ทว่าเพราะมีจูเยว่เสวียนคุ้มกะลาหัวพวกมันอยู่ทุกอย่างจึงไม่ราบรื่น สุดท้ายมันค่อยมีโอกาส หากจัดการกับศิษย์พี่ทั้งสองยังไม่ได้จัดการตาเฒ่านี่ก่อนเป็นไร



มันวางแผนเป็นอย่างดี หลังจัดการกับจูเยว่เสวียนก็ปล่อยข่าวลวงล่อหลี่มู่ไป๋ออกไปปลิดชีพโดยละม่อม ทุกอย่างง่ายดายยิ่งแม้กระทั่งรักษาการณ์พรรคหลงเยี่ยอิ่งยังตกตายด้วยพิษหิมะโปรยที่มันแอบลอบโขมยเคล็ดลับมาจากอาจารย์



ตอนนี้หลงเยี่ยอิ่งที่บริหารพรรคมังกรพิโรธอยู่เป็นตัวปลอมซึ่งมันสร้างขึ้นมา ภายใต้การบงการของมันถึงแม้จะยังไม่ได้ขึ้นเป็นประมุขพรรค ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมไม่มีทางบิดเบือนไปจากคำสั่งของมัน



“ท่านคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ นายน้อยอิงเฟย”



 ผู้ที่ถามขณะนวดเฟ้นไหล่สองข้างของมันคือหญิงชราข้ารับใช้ประจำตัว ตามจริงสตรีนางนี้หาใช้หญิงแก่ตามที่เห็นไม่ นางคือเหลยไห่เหยียนประมุขพรรคกุสุมาลย์ซึ่งแฝงกายมาอยู่เคียงข้าง การปลอมตัวครั้งนี้เป็นคำสั่งของมันเพื่อมิให้มีใครคาดเดาความเกี่ยวข้องของมันกับรัฐหลีได้โดยง่าย



“ไห่เหยียน วิชาปลอมแปลงกายของเจ้าช่างล้ำเลิศ หากแต่ว่ากลิ่นกายหอมฟุ้งนี่ยังไม่เหมาะกับหญิงชราหรอกกระมัง” อิงเฟยกล่าวเตือนขณะหลับตาพริ้มดื่มด่ำกับความสบายยามถูกนวดเฟ้นอย่างต่อเนื่อง



“หญิงชราก็เป็นอิสตรีเช่นกันนะเจ้าคะ จะมีกลิ่นหอมติดกายบางย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก”



เหลยไห่เหยียนไม่มีความคิดที่จะเลิกใช้เครื่องหอมแต่อย่างใด นางแค่ต้องปลอมตัวเป็นหญิงชราก็น่าเบื่อพออยู่แล้ว กลิ่นหอมนี้เป็นสิ่งเดียวที่สามารถใช้ยั่วยวนนายน้อยให้หลงใหลในตัวนางได้



“เจ้าใช่หลงเหลือกลิ่นไว้เพื่อยั่วยวนข้าหรือไม่”



เหลยไห่เหยียนมองสบตากับนายน้อยอิงเฟย นายน้อยเป็นคนฉลาดคงรู้ความนัยจากแววตาของนางได้ดี ยามนี้ผู้เป็นนายยิ้มละไมพลางขยับมือลูบไล้บนหลังมือของนาง ประมุขหญิงแห่งพรรคกุสุมาลย์สยิวกายวูบวาบ นางรอคอยให้ผู้เป็นนายมอบความหฤหรรษ์ให้นางมาพักใหญ่



ว่ากันตามจริงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับองค์ชายตวนมู่หรงผู้นี้จะว่าล้ำลึกก็ไม่ถือเป็นการเรียกผิด นางเป็นคู่ขาบนเตียงของนายน้อยมานานและเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่สามารถเคียงบ่าเคียงไหล่นายน้อยได้อย่างไร้ที่ติ



หากให้ระบายความในใจนายน้อยเป็นบุรุษเพียงผู้เดียวที่นางคิดจริงจัง ถึงแม้ว่านายน้อยจะไม่แสดงท่าทีว่านางสำคัญ แต่นางเป็นผู้เดียวที่ใกล้ชิดนายน้อยที่สุด ด้วยรูปการเช่นนี้ทำให้นางลำพองใจอยู่ไม่น้อย



ขณะที่ประสานสายตาร้อนแรงเข้ากับนายน้อยเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เหลยไห่เหยียนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา อิงเฟยเลิกสนใจในตัวนางบอกกล่าวให้ผู้เคาะเรียกก้าวเข้ามาในห้อง



ผู้ที่ก้าวเข้ามาคือพ่อบ้านของพรรคมังกรพิโรธ ตาลุงผู้นี้เป็นคนพิการคือเป็นใบ้ทั้งยังไม่รู้หนังสือ การที่อิงเฟยรับคนผู้นี้เข้ามาทำงานเมื่อสี่เดือนก่อนเป็นเพราะคุณสมบัติที่กล่าวมาล้วนตรงตามความต้องการของมันอย่างที่สุด



จะอย่างไรก็แล้วแต่การที่เป็นใบ้ทำให้พ่อบ้านผู้นี้ไม่อาจแพร่งพรายความลับของพวกมันไปได้ นอกจากนั้นการไม่รู้หนังสือย่อมไม่อาจเขียนเล่าสิ่งใดให้ใครอ่าน กระนั้นถึงแม้จะเป็นใบ้แต่พ่อบ้านผู้นี้ก็สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้สมบูรณ์ครบถ้วน ทั้งยังฉลาดไม่ก้าวก่ายเรื่องของผู้เป็นนาย อิงเฟยยอมรับว่าพอใจลุงใบ้ผู้นี้มากพอดู



“อา....อา.....” พ่อบ้านใบ้ส่งภาษามือแจ้งข่าวให้เขาทราบ จากภาษามือเข้าใจว่ามีผู้บุกรุกที่ตีนเขากำลังสู้รบปรบมือกับคนของพรรคและกำลังรุดหน้าขึ้นเขามา



“ให้ข้าจัดการดีหรือไม่เจ้าคะนายท่าน” เหลยไห่เหยียนในร่างหญิงชราเสนอ อิงเฟยครุ่นคิดแวบหนึ่ง



“ไม่ดีกว่า ข้าจะลงไปดูเอง อยากรู้นักว่าผู้ใดกล้ามาหาเรื่องพวกเราถึงที่”



กล่าวจบอิงเฟยก็พลิ้วกายลงไปยังสถานที่เกิดเหตุที่นั้นลูกพรรคถูกเล่นงานไปเป็นจำนวนมาก และคนส่วนใหญ่รุมล้อมเข้าหาคนผู้หนึ่งซึ่งอยู่กลางวงล้อม ขณะนั้นได้ยินเสียงเอาใจช่วยจากเด็กน้อยผู้หนึ่งบนต้นไม้ใหญ่



“พี่ใหญ่ จัดการมันเลยขอรับ พี่ใหญ่ยอดเยี่ยมที่สุด”



อิงเฟยคาดเดาว่าเด็กน้อยที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วคงเป็นพวกเดียวกันกับคนในวงล้อม จังหวะหนึ่งที่คนผู้นั้นพริ้วกายเหินขึ้นสะบัดกระบี่จู่โจมด้วยท่วงท่าเฉียบคมรุนแรง วินาทีที่ได้เห็นกระบวนท่าองอาจและรูปโฉมงดงามหัวใจของอิงเฟยพลันเต้นไม่เป็นจังหวะ คนผู้นี้ช่างเลิศเลอนัก มันไม่เคยรู้สึกชอบพอคนผู้ใดเพียงแค่แรกเห็นอย่างนี้เลย



เมื่อเกิดความชอบพอขึ้นมาอย่างเฉียบพลันความคิดที่ว่าจะจัดการให้สำนึกก็พลันลดน้อยลงไป อิงเฟยคิดแผนประนีประนอมได้เฉียบพลัน มันพริ้วเหินไปยังต้นไม้ใหญ่จับตัวเองเด็กน้อยบนต้นไม้ไว้ในอุ้งมือพลางร้องเตือนให้คนงามรู้ตัว



“ท่านจอมยุทธข้าไม่รู้ว่าท่านชื่อแซ่อันใดและบุกมาที่พรรคมังกรพิโรธด้วยเหตุใด ทว่าเด็กน้อยนี่คงเป็นพวกเดียวกับท่านกระมัง”



“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย” เด็กน้อยในมือดิ้นกระแด่วๆ แต่แรงหาสู้มันได้ไม่อิงเฟยลงมือบีบหลังคอของเด็กน้อยหนักหน่วงขึ้นจนเด็กน้อยหน้าเหยเก ครานี้คนงามแสดงสีหน้าร้อนรนแต่หาได้หยุดสู้รบกับคนของพรรคไม่



“ขี้ขลาดหยาบช้านักจับคนเป็นตัวประกันหาใช่วิสัยจอมยุทธไม่” คนรูปงามตวาดเสียงแข็ง



“หากท่านยอมรามือ คนของข้าก็จะรามือเช่นกันท่านว่าดีหรือไม่ ท่านจอมยุทธเรามาคุยกันดีดีเถิด”



อิงเฟยหาได้โกหกไม่ มันนึกอยากพูดจาภาษาดอกไม้กับคนงามผู้นี้ ด้วยทั้งรูปโฉมและฝีมือช่างถูกใจมันยิ่งนัก ดังนั้นมันมีความคิดจะสานต่อสัมพันธ์อันดีหากสามารถทำได้ เหมือนว่าการเจรจาของมันจะได้ผลคนงามหยุดเล่นงานคนในพรรค ดังนั้นมันจึงสั่งให้คนในพรรคล่าถอยมา



“ปล่อยเสี่ยวหลงก่อน” ที่แท้เด็กน้อยหน้าตาฉลาดนี่คือเสี่ยวหลง ตอนนี้มันอยากทราบนามของคนงามใจแทบขาด



“ในเมื่อข้าปล่อยน้องชายของท่านแล้ว คงได้เวลาแนะนำตัวกันแล้วกระมัง นามของข้าคืออิงเฟย” อิงเฟยประสานมือเข้าหากันแสดงความน้อมนอบ



“ข้ามีนามว่าเสวี่ยหมิง”

     

          ชื่อช่างไพเราะยิ่ง อิงเฟยกล่าวชมในใจ

     

         “แล้วคุณชายเสวี่ยมาที่พรรคมังกรพิโรธนี่เพื่อจุดประสงค์ใดกันเล่า”

     

          “มาตามคำสั่งอาจารย์ ไม่คาดว่าคนพวกนี้จะไร้เหตุผลเข้ามารุมทำร้ายข้ากับน้องชายก่อน”

         

      “นี่มันเรื่องอันใด” อิงเฟยหันไปถามลูกพรรคที่อยู่รายล้อม ในที่สุดก็มีผู้หนึ่งกล่าวรายงาน

       

       “คนผู้นี้โกหกว่าเป็นศิษย์อันดับสี่ของท่านประมุขขอรับ เราแค่จัดการคนที่แอบอ้างเพียงเท่านั้น”

         

     “ข้าไม่ได้โกหกข้ามีแหวนประมุขพรรคแทนตัวอาจารย์”

     

         เสวี่ยหมิงชูมือให้ดูแหวนมังกรคาบมุกบนนิ้วมือ อิงเฟยดวงตาเบิกกว้าง มันนึกคิดอยากจะดูใกล้ๆขึ้นมา

       

       “คุณชายเสวี่ยขอข้าดูได้หรือไม่”

           

    “ท่านก็เข้ามาใกล้ๆสิ” มันขยับเข้าไปประคองมือขาวผ่องของเสวี่ยหมิง พินิจดูไม่นานมันก็กระจ่างใจเชื่อว่านี่เป็นแหวนของตาเฒ่าจูจริงๆ

         

      “เจ้าบอกรูปประพรรณสัณฐานของอาจารย์ได้หรือไม่”



มันคิดทดสอบดูว่าคนผู้นี้โกหกหรือไม่ทว่ากลับบอกลักษณะออกมาได้ตรงกับความเป็นจริง กระนั้นมันยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หากจะทำการพิสูจน์มากกว่านี้มีแต่ต้องเชิญไปยังที่ทำการของพรรคเท่านั้น

       

       “คุณชายเสวี่ยท่านสามารถขึ้นไปยังหมู่ตึกเพื่อแสดงหลักฐานที่มากกว่านี้ได้หรือไม่” อิงเฟยถาม

       

       “ย่อมได้แน่นอนข้ามีจดหมายแนะนำตัวจากท่านอาจารย์”

       

       “ดี ข้าเองก็อยากรู้ว่าในจดหมายท่านว่าอย่างไร”

       

        กล่าวจบอิงเฟยก็นำพาเสี่ยวหลงกับเสวี่ยหมิงขึ้นไปยังหมู่ตึกด้านบน



 


หายไปห้าวันเลย กองดองยังไม่หมดเลย55555 ระหว่างที่หายไปก็คิดอยู่นะว่าจะเขียนไงต่อดี



คือพลอตมันยังไม่แน่น เลยออกมาได้ช้าและน้อย ต่อจากนี้จะเป็นช่วงท้ายๆของเรื่องแล้ว



รู็สึกว่าเขียนยาก อาจจะลงได้ถี่น้อยกว่าเดิมเพราะต้องใช้เวลาครุ่นคิดซักนิด



กระนั้นสมองคนเขียนก็ขี้ปบาทองมากกกกกกก คงไม่ได้พลอตที่สุดยอดอะไรหรอก55555



แต่จะรีบมาต่อนะ เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างน้า

[blanchard]

หนุกหนานมากมายอะเรื่องนี้   

[Forever_Love]

โอ๊ยยยย สนุกมากๆอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
ลุงใบ้ใช่อาจารย์ปลอมตัวมาหรือเปล่าน้าาา

[Zetnezz]

 

[แมวดำ]

เฮ้ยมาต่อแล้วดีจายยยมาอีกนะ