หัวข้อ: นิยายจีน มังกรซ่อนหิมะ ตอนที่41 บทสรุป p15 8/10/60 จบแล้วจ้า

[mild-dy]

 

[tiew93]

สนุกมากกกกก เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามทุกตอนเลย 

[Violasheep]

มังกรซ่อนหิมะบทที่40

               “ศิษย์พี่น้องชายของข้าอ่อนแอลงเรื่อยๆข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี”

               เป็นเวลาสองอาทิตย์มาแล้วที่เสี่ยวหลงป่วย ที่เป็นเช่นนี้เพราะทำเนียบยาที่อิงเฟยส่งไปให้เสวี่ยหมิงทีละนิด พิษร้ายได้ผลดียิ่งไม่ว่าท่านหมอจะตรวจอย่างไรก็ไม่พบต้นสายปลายเหตุมีเพียงชีพจรเท่านั้นที่ปั่นป่วนจนน่ากังวล

               “เจ้าไม่ต้องห่วงนะเสวี่ยหมิงข้าจะหาวิธีรักษาเสี่ยวหลงให้ได้” มันยืนยันเป็นมั่นเหมาะ ครานี้ชีวิตของเด็กน้อยจอมจุ้นอยู่ในมือจะให้อยู่หรือรอดขึ้นอยู่กับความเมตตาของมัน

               “พี่อิงเฟย” เสวี่ยหมิงปลาบปลื้มจนน้ำตาคลอ คนงามโผเข้าหาซบอกมันร่ำไห้ครั้งใหญ่ ทำให้มันเกิดความเอ็นดูคิดปลอบโยนคนในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม

               “เสวี่ยหมิงอย่าร้องไห้”

               อิงเฟยกล่าวพลางเชยคางของคนงามให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะใช้ปลายลิ้นซับหยาดน้ำซึ่งเอ่อคลอดวงตา จากนั้นไล่จูบไปตามใบหน้ารุกล้ำเลยเถิด กอดรัดและประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม

               เสวี่ยหมิงถูกมันผลักลงให้นอนลงบนโต๊ะก่อนจะตามลงไปฟ้อนเฟ้นเล้าโลม คนงามคล้ายว่าจะเผลอไผล ร้องครางเบาๆตอบสนองต่อมือและจูบของมัน ดูแล้วช่างน่ารักเสียเหลือเกิน

               “เสวี่ยหมิงเจ้าช่างน่ารักยิ่ง” อิงเฟยพึมพำเสียงแหบพร่าพลางแหวกสาบเสื้อเผยให้เห็นเนื้อใน ทว่าเสียงครางเครือของเด็กน้อยน่ารำคาญบนเตียงทำให้เสวี่ยหมิงมีสติพลันผลักไสมันออกอย่างลนลาน

               “หาใช่ที่นี่ไม่ศิษย์พี่”

               “ถ้าอย่างนั้นเราไปที่ห้องของเราดีหรือไม่” ด้วยแรงปรารถนาอันร้อนแรงอิงเฟยแทบอดทนไม่ไหว ทว่าเสวี่ยหมิงกลับเทชาในกาส่งยื่นให้มัน มันรับมาดื่มอย่างเสียไม่ได้

               “ศิษย์พี่เมื่อดื่มชาแล้วก็โปรดสงบสติอารมณ์ เวลานี้ข้าไม่มีความคิดสานสัมพันธ์ล้ำลึกต่อผู้ใดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อน้องชายของข้าป่วยหนัก”

               ในที่สุดอิงเฟยก็ถูกไล่ให้กลับไปยังที่ของตน มันหงุดหงิดใจนัก ด้วยไม่เคยมีใครขับไล่มันมาก่อนทั้งยังส่วนกลางกายที่แข็งขืนขึ้นมาแล้วอีกเล่า มันเดินปึงปังไปยังห้องของตนที่นั่นเหลยไห่เหยียนซึ่งปลอมแปลงเป็นสาวใช้อีกคนรอคอยมันอยู่

               “เหตุใดเจ้าไม่ปลอมแปลงเป็นหญิงชราเล่าไห่เหยียน”

               “ข้าคิดว่าแบบนี้จะเจริญหูเจริญตานายน้อยมากกว่าเจ้าค่ะ”

คราแรกเมื่อรู้ว่านางมารขัดคำสั่งมันโกรธยิ่งนัก แต่ทว่าคิดให้ดีแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันจะใช้นางเป็นที่ระบายความร้อนรุ่ม สุดท้ายจึงลงมืออย่างป่าเถื่อนฉุดกระชากฉีกผ้าผ่อนของนางสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันเยี่ยงสัตว์ร้ายไม่มีความเมตตาใดใดทั้งสิ้นต่อนาง

หลังจากพายุใคร่ผ่านไปมันเรียกให้พ่อบ้านใบ้เข้ามาจัดการความเรียบร้อยของห้อง มันไม่ได้นึกอายแต่อย่างใดถึงแม้พ่อบ้านพิการจะเข้ามาเห็นมันนอนก่ายเกยกับเหลยไห่เหยียนบนเตียง

“ท่านคล้ายมีเรื่องไม่พอใจ คงเป็นเรื่องของศิษย์น้องท่านใช่หรือไม่”

“ใช่”

อิงเฟยตอบรับตรงไปตรงมาในหัวคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้ตัวของเสวี่ยหมิงมาไว้ในมือโดยไว มันอดทนมากพอแล้ว รอนานจนรู้สึกว่ามันช่างเก่งเหลือเกิน ตอนนั้นเองพลันนึกแผนการบ้างอย่างขึ้นมาได้

“ข้าได้ยินมาว่าสำนักกุสุมาลย์มียาปลุกกำหนัดมากมาย เจ้าใช้มีติดตัวหรือไม่”

“มีแน่นอนเจ้าค่ะ นายน้อยคงคิดใช่กับศิษย์น้องกระมัง”

“เจ้าฉลาดมาก คืนพรุ่งนี้ข้าจะจัดการกับศิษย์น้องผู้นี้ มิยอมให้ลีลาบิดพลิ้วอีกต่อไป”

หลังจากวางแผนอย่างหมายมั่นครั้นเมื่อถึงเวลากำหนดการมันก็ไปหาเสวี่ยหมิงที่ห้องส่วนตัวของเสี่ยวหลง คนงามกำลังเฝ้าไข้เจ้าเด็กจอมจุ้นซึ่งตอนนี้หลับอยู่

“ศิษย์พี่เชิญเข้ามาก่อน”

มันถูกเชิญเข้าไปด้านใน เสวี่ยหมิงรีบเทน้ำชาให้มันรับถ้วยน้ำมาดื่มรวดเดียวก่อนลงมือตามแผนการ

“ข้าได้ใบชาชนิดใหม่มาจากรัฐฉู่เป็นชาชั้นดีตั้งใจว่าจะนำมาให้เจ้าดื่ม”

กล่าวจบมันเรียกสาวใช้ให้นำกาน้ำร้อนเข้ามาก่อนเริ่มต้นชงชาอย่างคล่องแคล่วแล้วยื่นให้เสวี่ยหมิงรับไป

“ชารสดีมากศิษย์พี่”

มันลอบกระหยิ่มยิ้มย่อง ใบชาตัวนี้ความจริงคือยาปลุกกำหนัดชนิดหนึ่ง อีกไม่นานเสวี่ยหมิงจะร้อนรุ่มเหมือนไฟ แล้วก็เป็นดั่งคิดศิษย์น้องเกิดอาการระส่ำระส่ายลุกลี้ลุกลนอย่างชัดเจน

“เจ้าเป็นอะไรไปหรือเสวี่ยหมิง” มันแสร้งถามด้วยความเป็นห่วง

“ศิษย์พี่ข้าร้อน ร้อนอย่างแปลกประหลาด ข้า....”

อิงเฟยปราดเข้าไปดูอาการเมื่อมันแตะมือลงบนบ่าของเสวี่ยหมิง คนงามก็ช้อนตาหวานเยิ้มขึ้นมองมัน

“เจ้าใยมองข้าเช่นนี้”

“ข้า.....ข้า.....”

อิงเฟยหัวเราะย่ามใจมันประทับจูบลงไปบนริมฝีปากสั่นระริกของคนในอ้อมกอด มือไม้ลูบโลมไปตามร่างปลุกเร้าอารมณ์ที่น่าจะคุกรุ่นอยู่แล้วโหมให้ไฟราคะยิ่งรุนแรงขึ้น

“เจ้าใช่ต้องการข้าใช่หรือไม่”

“ศิษย์พี่....อา....ข้าเป็นอะไรไปแล้ว....”

“เจ้าอย่าได้คิดให้มากความ เรามามีความสุขกันเถอะ”

กล่าวจบมันก็ประคองร่างเสวี่ยหมิงนอนแนบพื้น ขณะที่มันพยายามปลดเสื้อผ้าคนใต้ร่างอยู่นั้นมันรู้สึกได้ถึงเงาและเสียงมีคนลอบทำร้ายมัน เมื่อมันหันไปรับมือก็พบว่าเป็นเสี่ยวหลงที่น่าจะนอนป่วยยื่นตระหง่าน

“เจ้ามิใช่ป่วยอยู่รึ”

 อิงเฟยงงงันเสี่ยวหลงไม่พูดพล่ามทำเพลงซัดฝ่ามือออกหมัดใส่มันจำนวนนับไม่ถ้วนทั้งว่องไวหนักหน่วงยิ่ง ดังนั้นมันจึงตั้งท่ารีดเร้นลมปราณเตรียมรับมือไม่คาดว่าลมปราณกลับติดขัดไม่สามารถใช้งานได้อย่างใจนึก

“เฮอะคงรีดเร้นลมปราณไม่ได้ล่ะสิ จะได้อย่างไรเล่าก็ในเมื่อยาพิษที่เจ้าให้มาใช้กับข้าทั้งหมดถูกใช้คืนกลับไปยังเจ้าทุกครั้งที่มาดื่มชาที่ห้องของข้ากับพี่ใหญ่”

“ว่าอะไรนะ”

อิงเฟยสับสนไปหมด ทว่าหากเป็นยาพิษของมัน มันย่อมต้องมียาแก้ ดังนั้นมันจึงควักเอายาขึ้นมากินต่อหน้าเสี่ยวหลงก่อนจะรีดเร้นลมปราณอีกครั้งเตรียมรับมือกับศัตรู แต่ลมปราณกลับตีบตันเช่นเดิม ไม่สามารถทำการดั่งใจหมายได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า คิดหรือว่าจะรีดเร้นลมปราณได้ นอกจากยาพิษของเจ้าเองเรายังผสมยาพิษของเราเข้าไปอีกหนึ่งอย่างคาดว่าหากไม่มียาแก้คงไม่สามารถรีดเร้นลมปราณได้กระมัง” เสี่ยวหลงหัวร่อเสียงดัง อิงเฟยกัดฟันกรอด มันโผเข้าหาเสวี่ยหมิงคิดคว้าจับคนซึ่งนอนอ่อนระทวยเอาไว้เป็นตัวประกัน แต่ทว่า

“อ๊ากกกกกก” อิงเฟยกรีดร้องโหยหวน ขณะจะคว้าจับคนที่ควรจะอ่อนระทวยกลับยกขาถีบมัน แรงดีดหนักหน่วงส่งผลให้มันกระเด็นลอยไปกระแทกกำแพงโครมใหญ่

“พวกเจ้านี่มันหมายความว่าอย่างไร ไห่เหยียนไม่สิใครก็ได้เข้ามาข้างในทีมีคนร้าย”

มันพูดได้ไม่ทันจบประโยคเสี่ยวหลงก็ซัดฝากาน้ำชาเข้าใส่สกัดจุดทำให้มันไม่สามารถพูดหรือเคลื่อนไหวได้ อิงเฟยทำได้แค่เพียงมองดูเสวี่ยหมิงกับเสี่ยวหลงที่ยืนตระหง่านอยู่เหนือศีรษะ จังหวะนั้นร่างของคนผู้หนึ่งก็ถูกโยนเข้ามาในห้องประตูถูกปิดลงตามด้วยการก้าวเข้ามาของพ่อบ้านใบ้

“อื้อ..อือ....”

อิงเฟยพยามยามอย่างยิ่งที่จะกล่าววาจาทว่ากลับไม่มีเสียง ร่างหมดสติที่ถูกโยนเข้ามาคือเหลยไห่เหยียน เหตุใดพ่อบ้านใบ้ผู้นี้จึงพาตัวนางมาในสภาพเยี่ยงนี้ ตามจริงมันไม่น่าจะคิดไม่ได้ แต่ไม่อยากยอมรับความจริง เจ้าพ่อบ้านพิการนี่น่าจะเป็นหนอนอยู่แล้วตั้งแต่ต้น

“เจ้าคงตกใจใช่หรือไม่อิงเฟย จำเสียงข้าได้หรือไม่ เอาเถอะให้ข้าคืนร่างก่อนค่อยตกใจก็ยังได้”

กล่าวจบใบหน้าและรูปร่างของพ่อบ้านพิการก็เกิดความเปลี่ยนแปลง เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลงก็พบว่าที่ตรงหน้ามันคือจูเยว่เสวียนผู้เป็นอาจารย์

“อื้อ....อา....” มันอยากร้องตะโกนว่าบัดซบ แต่หาได้พูดได้ไม่ ครานี้มันคงจบสิ้นแน่แท้แล้ว

“หึหึ อีกไม่นานคนของข้าคงจะจัดการกับคนของเจ้าจนหมด สัญญาณถูกส่งออกไปแล้ว“

อิงเฟยถลึงตามองด้วยความคับแค้น ทว่าเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวเมื่อได้ยินคำกล่าวของผู้เป็นอาจารย์

“รู้ไหมว่าเรารู้สึกอย่างไรต่อเจ้าตอนนี้ เราเข้าใจว่าคนเราต้องทำเพื่อประเทศชาติ แต่เราสนใจเพียงแค่หนี้แค้นที่เจ้าลงมือกับศิษย์คนโตของเราหลี่มู่ไป๋”

 จูเยว่เสวียนย่างสามขุมเข้าหาอิงเฟย มันโคจรลมปราณไปยังฝ่ามือจนเกิดเสียงลั่นตามข้อดังก็อกๆ กลิ่นไอการฆ่าฟันคุกรุ่น เสวี่ยหมิงกับหลงเยี่ยอิ่งมองอิงเฟยที่แสดงความหวาดกลัวด้วยสายตาเย็นชา

“ตามจริงโทษของเจ้าต้องปล่อยให้ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสิน ทว่าเจ้าเองก็เป็นศิษย์เราคนหนึ่ง การที่เจ้าปลิดชีวิตศิษย์ร่วมสำนักแท้แล้วสมควรตาย แต่เราจะทำแค่ทำลายวรยุทธของเจ้า”

อิงเฟยถูกสกัดจุดร่างกายขยับไม่ได้เสียงก็เปล่งออกมาไม่ได้เช่นกัน ทว่าแววตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด หากมันถูกทำลายวรยุทธจนสิ้นหนทางหนีคงไม่มีอีกแล้ว มันเข้าใจดีว่านี่คือจุดจบของคนแพ้ แต่ไม่คิดว่าเมื่อประสบกับตนเองจะน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้

“ไม่ต้องกลัวไป เจ็บแค่นี้ยังน้อยกว่าสิ่งที่จะเจอเมื่อไปยังคุกหลวง” จูเยว่เสวียนหัวเราะเสียงต่ำ จัดการลงมือทำลายวรยุทธของอิงเฟยทันที



...



จะจบแล้วน้า ดองไว้นานพอลงปุ๊บกลายเป็นจะจบ 5555



ยังไงก็ขออภัยนักอ่านที่ต้องให้รอนานถึง6เดือน



รู้สึกว่ายังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่กับนิยายเรื่องนี้ ได้รับคำติคำให้กำลังใจเยอะมาก



รู็สึกดีใจ555 ขอบคุณนักอ่านทุกคนน้า



มีความคิดจะรีไรท์ใหม่หลังจบแก้ส่วนที่ไม่สมเหตุสมผลแต่คงต้องรอซักพัก

​

[ซีเนียร์]

 

[tiew93]

ศิษย์พี่ใหญ่ตายจริงๆหรอ ยังไม่ได้เจอกันเล้ยยย ฮือออ 
สมน้ำหน้าอิงเฟย!!

[mild-dy]

 

[Billie]

 

[Violasheep]

บทที่41 บทส่งท้าย

หลังจากจัดการกับอิงเฟยได้สำเร็จ จูเยว่เสวียนก็กลับมาควบคุมพรรคมังกรพิโรธอีกครั้ง สิ่งที่หลงเยี่ยอิ่งกังวลใจที่สุดตอนนี้นั้น คือความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเสวี่ยหมิง แม้ว่าคนรักจะไม่ได้มีสิ่งใดแตกต่างไปจากปกติ แต่มันก็อดคลางแคลงใจมิได้

“หลังจากผ่านอะไรมามากมาย วันนี้เราตัดสินใจได้เสียที” จูเยว่เสวียนกล่าวต่อหน้าผู้คุมหมู่ตึกที่เข้ามาชุมนุมหน้าลานกว้าง คนจำนวนมากนิ่งเงียบสนิทรอฟังคำสั่ง

ที่ข้างซ้ายของมันคือหลงเยี่ยอิ่ง ส่วนด้านขวามีเสวี่ยหมิง จูเยว่เสวียนหันไปมองดูศิษย์ทั้งสองคนแล้วตรึกตรองชั่วขณะ ตามจริงมันอยากจะมอบตำแหน่งประมุขพรรคให้ศิษย์คนเล็ก ทว่าหากมองการณ์ไกลคนที่สมควรกว่าย่อมเป็นหลงเยี่ยอิ่ง   

“เราจะลงจากตำแหน่งแล้วยกตำแหน่งประมุขพรรคให้หลงเยี่ยอิ่งศิษย์คนรองของเรา” กล่าวจบหลงเยี่ยอิ่งก็ขยับกายคุกเข่าคำนับลงต่อหน้า ศิษย์คนรองกล่าวขอบคุณหลายครั้งก่อนจะกลับไปยืนที่เดิม

“มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่”

 เมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้าน ทุกอย่างจึงดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พิธีการสืบทอดตำแหน่งถูกจัดในอีกอาทิตย์ให้หลัง ทว่าถึงแม้จะบรรลุจุดมุ่งหมายหลงเยี่ยอิ่งก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี มันยังกลุ้มใจเกี่ยวกับเรื่องเสวี่ยหมิง

ค่ำคืนนั้นงานเลี้ยงสังสรรค์ดำเนินมาเป็นวันที่สาม หลงเยี่ยอิ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว ไม่กล้าเพ้อถามความจริงในใจเสวี่ยหมิงและยิ่งไม่สามารถหยุดความแคลงใจได้เลย

“เสวี่ยหมิง” มันกำมือของเสวี่ยหมิงเอาไว้แน่น คนรักซึ่งนั่งอยู๋ข้างๆ หันมาสบตา หลงเยี่ยอิ่งตัดสินใจได้ทันที

“ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า เราไปที่ห้องกันได้หรือไม่” เสวี่ยหมิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามแรงฉุดของหลงเยี่ยอิ่งไป เมื่อไปถึงห้องมันนิ่งงันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเริ่มเปิดใจตนเอง

“ข้ารู้ว่าข้าหลอกใช้เจ้า ดังนั้นจึงคิดว่าถึงเจ้าจะหลอกกลับก็สมน้ำสมเนื้อกันอยู่ แต่ว่า....” มันลังเลอีกครั้ง

“เจ้ารักข้าบ้างไหม” เสวี่ยหมิงยิ้มน้อยๆ มันถูกบังคับลากจูงไปยังเตียงกว้างแล้วนั่งลงเคียงข้างเสวี่ยหมิง

“เจ้ารับไม่ได้หรือที่ถูกข้าหลอก” เสวี่ยหมิงยิ้มอ่อนโยน

“ไม่...ไม่ใช่สิ...ข้ารับได้”

“แล้วเหตุใดจึงต้องเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้”

นั่นสิใยมันเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ มันเองก็หลอกลวงเสวี่ยหมิงมิใช่หรือ คนผู้นี้ยังอภัยให้มันได้ ทำไมมันจะต้องเก็บมาน้อยใจด้วยเล่า

“ข้ารักเจ้านะเสวี่ยหมิง”

“ข้าเองก็เช่นกัน”

หลังจากได้รับคำกล่าวเช่นนั้นมันก็โผเข้าจูบกอดรัดคนรักของมันแนบแน่น มันไม่คิดมาก่อนว่าแค่หลอกคนเพียงแค่นี้จะต้องมาผูกหัวใจติดกับคนคนนั้นเหนียวแน่นจนกะไม่หลุด มันใช่ว่าไม่มีโอกาสเลือก แต่มันตัดสินใจเข้าหาเสวี่ยหมิงด้วยตัวเองต่างหาก

“เสวี่ยหมิงข้าอยากนอนหลับไปกับเจ้าเมื่อตื่นขึ้นมาทุกเช้าก็เจอหน้าเจ้า เจ้าว่ามันเป็นไปได้หรือไม่”

หลงเยี่ยอิ่งนอนอิงแอบซบหน้าบนแผ่นอกของศิษย์น้อง เสวี่ยหมิงยิ้มละไม คนใต้ร่างยกมือขึ้นลูบไล้ปลอบโยนบนแผ่นหลังของมัน

“ท่านที่เอาแต่ออดอ้อนอ่อนหวานเช่นนี้ มันทำให้ข้านึกรักยิ่งนัก มาให้ข้าจูบท่านซักทีศิษย์พี่รอง”

หลงเยี่ยอิ่งขยับกายเสนอจูบแก่คนใต้ร่าง จูบหวานล้ำดูดดื่ม เพียงพอที่จะให้คนอย่างมันขายวิญญาณให้ทั้งชีวิต

“เจ้าจะยอมอยู่กับข้าตลอดไปหรือไม่” หลงเยี่ยอิ่งถามเพื่อยืนยันความมั่นใจ

“หากท่านอยากให้ข้าอยู่ข้าจะอยู่ต่อไป ทุกอย่างแล้วแต่การตัดสินใจของท่าน” เสวี่ยหมิงใช้มือลูบไล้เสี้ยวหน้าอีกฝ่ายแล้วกล่าวต่อไป

“แต่ถ้าหากว่าครั้งต่อไปท่านเล่นลูกไม้กับข้าอีก ข้าจะจากท่านไปโดยไม่หันกลับมา”

แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับการหลอกลวง หลงเยี่ยอิ่งปรีดานักมันระดมจูบราวห่าฝนทั่วใบหน้าของเสวี่ยหมิง ใยต้องคิดเล็กคิดน้อยอีกว่ารักหรือไม่รัก ขอแค่เจ้ายอมอยู่ข้างข้าตลอดไปเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว



...



จบแล้วจ้า อ่านจะห้วนไปเยอะเลย ขออภัย อ่า แต่คราวหน้าเดี๋ยวจะกลับมาพร้อมกับเกมส์แจกหนังสือเน้อ



กำลังลังเลว่าจะแจกจอมใจจ้าวหมาป่าหนึ่งรางวัลดี

หรือจะแจกamante del diabloรักร้ายพี่ชายปีศาจด้วยอีกรางวัลเป็ฯสองรางวัลดี



ว่าจะให้เล่นเกมส์โดยแอดแฟนเพจของเราแล้วรันตัวเลขกับแชร์เพจเน้อ 5555

เดี๋ญวรอให้หนังสือจากสนพ ดารินมาส่งเกินไม่น่าจะเกินสองอาทิตย์คงได้มีเล่นเกมส์แน่นอน



https://www.facebook.com/Violasheep-143717016230496/



อันนี้ลิงค์เพจเราเน้อ

[Billie]

 

[MayA@TK]

 

[ซีเนียร์]

 

[mild-dy]

 

[abcee]

ข้าน้อยขอคำนับขอบคุณๆนักเขียนจริงๆ ไม่ผิดหวังที่เข้ามาอ่าน อ่านแล้วติดงอมแงมเลย อิอิอิ ขอบคุณน้าาาาา

[JustWait]

 

[mint_852]

สนุกมากๆๆๆๆ
นึกตอนจบไม่ออกเลย
มาแบบกระชับ สั้น ฉับไวมาก
แต่ก็โอเคค่า เข้าใจว่าแต่งยากอยู่
แอบสะใจตอนเฉลยท้ายๆ
มีการซ้อนแผนพระเอกที่เหมือนนายเอกของเราซะเนียน
มีการพลิกบทบาทบนเตียงซะด้วย
แต่ก็สนุกดีค่ะ

[puchi]

สนุกดีค่ะ 
แต่ตัวละครเยอะมันก็จะมึนๆกับชื่อหน่อย
ศิษย์พี่ใหญ่ มาแต่ชื่อ T___T ไม่มีบทบาทเลย

[MIwEMInE]

สำนวนดีมากค่ะ
ชอบมาก ขอบคุณนะคะ

[aoihimeko]

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ

[lovenine]

สนุกมาก ยอดเยี่ยม  ขอบคุณ สิ่งดีๆ ที่แบ่งปัน

[frayfay]

สนุกดีค่ะ ชอบที่แต่ละตอนไม่ยาวเกินไป เนื้อเรื่องก็กระชับทำให้เป็น41ตอนที่อ่านแล้วรู้สึกว่าอ้าว จบแล้วเหรอ? (ถึงตอนแรกจะแอบขัดที่หมิงเอ๋อใจดีช่วยคนอื่นไปทั่ว แต่ก็ถึงบางอ้อว่ามันเป็นแผนน) คนเม้นไม่เยอะแต่คนอ่านเยอะนะคะ กลัวคนเขียนไม่มีกำลังใจ แหะ ๆ อย่างเรานี่ก็ไม่เคยไปใกล้บอร์ดนิยายยังไม่จบเลย มันจะค้างง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อ ๆ ไปด้วยนะคะ 

[TiwAmp_90]

เป็นเรื่องที่พอจะเดาทางได้และเคลียร์ปมรวดเร็วฉับไวมาก อาจเป็นเพราะนักเขียนกำหนดให้ตัวละครอาจารย์จูเป็นคนเก่งกล้าสามารถมากเลยทำให้เฉลยไวแบบคนอ่านยังแอบตกใจ เหอๆๆ ยังรู้สึกอ่านติดขัดเพราะบางช่วงบางตอนอาจดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อยแต่ก็พอเข้าใจได้นะคะ ที่ชอบที่สุดคงเป็นความหยอดตลอดเวลาของน้องหลง เอ๊ย ศิษย์พี่รองเยี่ยอิ่ง มีความออดอ้อนและจริตมารยาได้ใจจริงๆค่ะ เผลอคิดไปว่าเสวี่ยหมิงอาจเป็นพระเอกที่จับน้องกดก็เป็นได้ 5555 สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนพัฒนาฝีมือดียิ่งๆขึ้นไปนะคะ

[mentholss]

 

[lovenine]

สนุกๆมากยอดเยี่ยมกะเทียงดอง ชอบๆ

[TrebleBass]

เรื่องนี้สนุกมากๆเลย  เพิ่เพิ่งจะมีโอกาสได้มาอ่านมาติดตาม

 ขอบคุณผู้แต่งที่แต่งเรื่องสนุกสนุกมาให้อ่าน

[patee]

สนุกมากค่ะ ชอบ 

[JanTi]

 

[สิงหา]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

[BM_CBC]

 

[valenna yy]

สนุกค่ะ อ่านรวดเดียวเลย

[KARMI]