[จบแล้ว]ตำรวจคนนี้พี่ขอ(ซักครั้ง)♥h.e.a.r.t♥s.t.e.a.l.e.r♥บทส่งท้าย ►17/8/60◄
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบแล้ว]ตำรวจคนนี้พี่ขอ(ซักครั้ง)♥h.e.a.r.t♥s.t.e.a.l.e.r♥บทส่งท้าย ►17/8/60◄  (อ่าน 37696 ครั้ง)

ออฟไลน์ NUTSANAN

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1031
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-3
นายศรันย์โดนหมวดเรียวแกล้งชัววว

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
หมวดเรียวจะทำให้เฮียศรัญย์ใจสั่นไปได้ขนาดไหนนะ  หุ  หุ   :hao5:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ mirage

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 135
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
กรี๊ดร้อง  :hao6:
ค้างค่า ชอบการดำเนินเนื้อเรื่อง ตัวละครก็ค่อยๆ โผล่ (คิดในใจ เมื่อไรจะได้กันซะที)  :katai1: :katai1:

ติดตามค่ะ
 :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ KATAWOOT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
กรี๊ดร้อง  :hao6:
ค้างค่า ชอบการดำเนินเนื้อเรื่อง ตัวละครก็ค่อยๆ โผล่ (คิดในใจ เมื่อไรจะได้กันซะที)  :katai1: :katai1:

ติดตามค่ะ
 :pig4: :pig4:
แหม ถ้าพระเอกนายเอกได้กันมันก็จบเรื่องสิคร้าบ :z1: :pigha2:

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ KATAWOOT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
♀ บทที่ 17♀

เรียวก้มหน้าลงมองศรันย์ที่กำลังแหงนหน้ามองขึ้นมาด้วยประกายตาวาบหวาม มือลูบไล้อกกว้างมีมัดกร้ามพอประมาณ ศรันย์สะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วเรียวสะกิดยอดอกเบาๆ เผลอยกมือขึ้นแตะต้นขาของคนที่กำลังนั่งคล่อมเขาอยู่จึงโดนดุเสียงเข้ม
"บอกให้อยู่เฉยๆ ห้ามกระดุกกระดิก"
"ก็มันเสียวนี่ครับ" ศรันย์ครวญเบาๆ
"ถ้าไม่งั้นผมจะหยุดเลยนะ" เรียวขู่ รอจนศรันย์ลดมือลงแล้วจึงลูบไล้ต่อไปจนถึงต้นคอ ใช้นิ้วเค้นคลึงติ่งหูเบาๆ ส่วนมือซ้ายลากลงไปตามลาดไหล่กดเน้นเป็นจังหวะสลับกับการไล้นิ้วแผ่นเบา
"จูบผมที" ศรันย์พูดเสียงสั่น ตาหลับพริ้ม เผยอปาก เรียวจึงใช้นิ้วไล้ไปตามริมฝีปากเปียกชื้นของอีกฝ่าย ศรันย์อ้าปาก พยายามเลียปลายนิ้วของนายตำรวจหนุ่ม
"บอกว่าอยู่เฉยๆ นี่แน่ะ" เรียวดุ พร้อมกับใช้นิ้วดีดปากคนที่ไม่ยอมอยู่นิ่ง
"อูย" ศรันย์คราง
เรียวอมยิ้ม รู้สึกขำศรันย์ จากนั้นกดตัวลงแนบชิดกับแผ่นท้องของศรันย์ แล้วขยับตัวลงต่ำ ทั้งที่โดนสั่งว่าห้ามกระดุกกระดิก แต่ศรันย์ก็ยังดื้อดึง ขยับกายท่อนล่าง พยายามเด้งตัวขึ้นมาเบียดกับก้นเขา
"คุณนี่ดื้อจริงๆ เลย บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ยังขยับไปมาอยู่นั่นล่ะ แบบนี้ต้องถูกทำโทษ" เรียวพูดแล้วขย้ำยอดอกของศรันย์แรงๆ จนฝ่ายนั้นสูดปาก
"เลิกทรมานผมซะที ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะคุณหมวด" ศรันย์เสียงกระเส่า แก่นกายกลางลำตัวเกร็งแน่นจนปวดตุบๆ อยากรูดกางเกงออกจากตัวให้เปลือยล่อนจ้อนยิ่งนักแต่จำต้องทนนิ่งเอาไว้
"รู้จักอดทนหน่อยสิ คบกับผมคุณจะต้องทนไปอีกนาน ถ้าทนไม่ไหว เราก็อาจจะคบกันได้ไม่นาน"
"ทนแล้วครับ ทนมานานแล้ว ตอนนี้ก็ทนสุดๆ" ศรันย์ลืมตาขึ้น "ปวดไปหมดแล้ว"
"ปวดตรงไหนจะนวดให้" เรียวแกล้งถาม
"ตรงที่ก้นหมวดนั่งทับอยู่นั่นล่ะ" ศรันย์ตอบ มองเรียวตาเยิ้ม
"ตรงนี้ใช่ไหม" เรียวโหย่งตัวขึ้นเล็กน้อย สอดมือเข้าใต้ก้นตัวเอง คว้าหมับเข้าที่กลางลำตัวของศรันย์ซึ่งกำลังลุกชันดันกางเกงขาสั้นตัวเล็กขึ้นมา บีบครึงเบาๆ จนเจ้าของท่อนลำถึงกับสะท้าน
"โอ้ว เสียว" ศรันย์แหงนหน้า สูดปาก เผลอยกมือขึ้นลูบไล้สีข้างของนายตำรวจหนุ่ม
"บอกว่าอย่ากระดุกกระดิก" เรียวตวาดเสียงเบา บีบสิ่งที่ในมืออย่างแรงจนศรันย์สะดุ้งเฮือก "เอามือลงเดี๋ยวนี้ นอนนิ่งๆ ไม่งั้นผมจะเอาเชือกรัดข้อมือเอาไว้นะ"
"แบบนั้นเลยหรือคุณหมวด" ศรันย์พูดเสียงสั่นด้วยแรงปรารถนา ตาเป็นประกายวาววับ มือใหญ่ลูบไล้ผิวเนียนลื่นของเรียว
"ไม่นิ่งใช่ไหม ถ้ายังงั้นผมจะหยุดแล้วนะ" เรียวขู่ มือซ้ายฟาดเข้าที่แขนของศรันย์
"นิ่งแล้วครับ นิ่งแล้ว แหมดุจังเลย" ศรันย์ยิ้มมุมปาก ปล่อยมือ กางแขนออก
"กางขาออกด้วย" เรียวสั่ง ขยับตัวลงไปต่ำกว่าเดิม ปล่อยตัวลงคุกเข่าอยู่กลางหว่างขาของศรันย์ซึ่งกำลังนอนกางแขนกางขาอยู่ มือกำท่อนลำนอกกางเกงขยับขึ้นลงช้าๆ ศรันย์เชิดหน้า ครางเสียงต่ำ แผ่นสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะมือของเรียว
"ซี๊ดส์ คุณหมวดครับ เสียว ถอดกางเกงผมออกไปที"
"ไม่ต้องมาสั่ง" เรียวกำมือซ้าย ทุบลงกลางแผ่นอกของศรันย์แล้วกลางมือออก กดปลายนิ้วลงหนักๆ แล้วลากลงมาตามลอนหน้าท้องจนถึงหน้าขา บีบเค้นแรงๆ แล้วเปลี่ยนเป็นลูบไล้แผ่นเบา
"ผมจะไม่ไหวแล้ว โอว" ศรันย์ครางเสียงยาว เกร็งแผ่นท้อง เผลอเด้งกายท่อนล่างขึ้นลงตามจังหวัดมือของเรียว
"อย่ามาทำใจเสาะเสร็จเร็วนะ" เรียวห้าม
"เร็วอีกนิดสิครับหมวดเรียว" ศรันย์เร่ง "อูย ปวดไปหมดแล้ว ใช้ปากให้ผมหน่อย"
"ไม่ต้องมาเรียกร้อง คุณไม่มีสิทธิ์ขออะไรทั้งนั้น ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้ คุณนอนอยู่เฉยๆ รอรับสิ่งที่ผมให้อย่างเดียว"
"โธ่ คุณหมวด ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว"
"ให้ตายคาอ่างไปเลย" เรียวกระแทกมือรูดท่อนเนื้อของศรันย์ลงสุดแรง เจ้าของลำทวนขนาดเต็มมือนั้นสะดุ้งเฮือก งอตัวเกร็งด้วยความเสียวซ่าน ร้องครางเสียงดังเพราะอดกลั้นไม่ไหว
มือซ้ายของนายตำรวจอ้อมไปทางด้านหลังของคนที่นอนเกร็งอยู่แล้วบีบเค้นแก้มก้นแน่นกำยำอย่างมันมือเป็นจังหวะสัมพันธ์กับมือขวาซึ่งกำลังรูดแก่นกายขึ้นลง ศรันย์แทบจะดิ้นเร่าแต่เพราะถูกสั่งให้นอนนิ่ง จึงต้องพยายามเกร็งตัวเอาไว้
"คุณหมวดครับ ผม...ผม..เสียว อูย จะไม่ไหวอยู่แล้ว" ศรันย์เสียงขาดห้วง
เรียวปล่อยมือจากท่อนลำของศรันย์ สอดเข้าไปใต้ก้น ใช้สันมือแทรกลงไปกลางร่อง ถูไถขึ้นลงหนักหน่วงแล้วใช้นิ้วโป้งกดลงไปแรงๆ ศรันย์สะดุ้งโหยง งอตัว ยกมือขึ้นจับไหล่นายตำรวจหนุ่มเอาไว้ แล้วถดตัวออกห่าง
"เฮ่ย จะทำอะไรผม ไม่เอานะ" ศรันย์ท้วง
"นี่คุณ บอกให้อยู่เฉยๆ นี่ไม่คิดจะทำตามเลยใช่ไหม" เรียวพูดเสียงเข้ม
"แบบนี้ไม่ได้นะ ผมไม่ได้เป็นรับนะครับคุณหมวด" ศรันย์ท้วงเสียงลั่น
"อ้าว แบบนี้ก็แย่สิ"
"อย่ามาแกล้งกันแบบนี้สิหมวดเรียว" ศรันย์จ้องหน้านายตำรวจ "ก็รู้ๆ กันอยู่ ผมไม่เซ่อซ่าจนไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองกำลังจีบใคร"
"แล้วคุณคิดว่าผมจะรับคุณยังงั้นหรือ" เรียวเอียงคอ เลิกคิ้ว ทำหน้ากวน
"ผมก็ไม่รับคุณหมวดเหมือนกัน" ศรันย์พูดเสียงแข็ง
"งั้นก็เลิก" เรียวยักไหล่ ถอยหลังไปพิงขอบอ่างจากุซซี่ด้านตรงข้าม สอดเท้าเข้าไปถูไถต้นขาด้านในของศรันย์
"ว่าอยู่แล้วเชียว" ศรันย์กรอกตา ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ "ว่าผมต้องโดนแกล้งยั่วให้อยากแล้วปล่อยให้อารมณ์ค้าง"
"แต่คุณก็อดทนใช้ได้นะ" เรียวพูดด้วยเสียงและใบหน้าราบเรียบ
"เมื่อกี้ถือว่ามัดจำก็แล้วกันนะครับคุณหมวด" ศรันย์พูดเสียงจริงจัง "คราวหน้าขอเต็มรูปแบบนะครับ อย่าแกล้งกันให้แข็งเกร็งแล้วเซ็งรับประทานแบบนี้เลย"
"คุณจะชักต่อเองให้เสร็จก็ได้นะ" เรียวยักไหล่
"พอดีผมไม่ใช่คนชอบโชว์ ของแบบนี้มันต้องทำร่วมกัน" ศรันย์ลุกขึ้นยืน กางเกงขาสั้นตัวเล็กเปียกลู่ไปกับลำตัว แก่นกายกลางลำตัวยังลุกชันดันกางเกงเห็นรูปร่างชัดเจน เรียวเบือนหน้าหันไปทางอื่น หูได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของอีกฝ่ายซึ่งลุกขึ้นเดินไปหยิบเครื่องดื่ม
"นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวผมจะกลับแล้วนะ" เรียวพูดขึ้น ศรันย์รีบแย้ง แต่เรียวยืนยัน "ผมต้องทำงานนะ ไม่เหมือนคุณ อยากไปทำงานเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้ผมกำลังทำคดีสำคัญกับผู้กองคมกริชอีก พลาดไม่ได้เลย สารวัตรธันว์ขู่ว่าถ้าผมทำเสียเรื่องอีก จะย้ายให้ผมไปทำงานเสมียนเอกสารถาวร"
"ดีจังเลย" ศรันย์เดินเข้ามาใกล้ ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ แนวนั่งลงบนขอบอ่างจากุซซี่ หย่อนขาลงไปในน้ำ ต้นขาเบียดไหล่ของคนที่นั่งอยู่ในอ่าง "ผมจะได้ไปรับคุณหมวดออกไปกินข้าวกลางวันทุกวัน เลิกงานก็ไปรับกลับบ้าน"
"จะบ้าหรือ ดีที่ไหน ผมได้ใจขาดตายพอดี" เรียวกระแทกเสียง
"ใจขาดตายที่ต้องทำงานเอกสาร หรือเพราะจะได้ไปกินข้าวเที่ยงกับผม" ศรันย์ถาม เท้าแขนลงกับพื้น เอนตัวไปด้านหลัง เผยให้เห็นความแข็งแกร่งกลางลำตัวที่ยังตุงนูนเป็นลำพาดอยู่บนหน้าท้อง
"คงทั้งสองอย่างล่ะมั๊ง" เรียวหันไปมองด้านข้าง อดหมั่นใส้ศรันย์ไม่ได้ จึงใช้หลังมือฟาดลงบนเป้าของคนช่างอวด ศรันย์ร้องโอ๊ยแล้วไถลตัวลงอ่างจากุซซี่ พลิกตัวขึ้นคล่อมคนที่ทำให้เขาเจ็บแบบไม่ทันตั้งตัว
"ว่าจะเป็นสุภาพบุรุษแล้วนะ มาทำกันเจ็บๆ แบบนี้ ลงโทษซักหน่อยดีไหมเนี่ย" ศรันย์ขึ้งตาใส่แล้วเปลี่ยนเป็นทำตากรุ้มกริ่ม
"เอาสิ อยากเจ็บจริงก็ลองดู อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะแรงเยอะขนาดไหน แล้วฝีมือการต่อสู้เป็นยังไง" เรียวเอียงหน้าท้าทาย
"กลัวแล้วครับคุณหมวด อย่ารังแกประชาชนคนนี้อีกเลย" ศรันย์แกล้งทำหน้าหงอ แต่นัยน์ตาวิบวับ "ขอจูบหน่อยไม่ได้หรือครับ อย่างน้อย ผมก็จะได้อุ่นใจว่า คุณไม่รังเกียจผม"
"มาแก้ผ้านั่งแช่จากุซซี่แบบถึงเนื้อถึงตัวที่บ้านด้วยนี่ยังคิดว่าผมรังเกียจคุณหรือไง" เรียวพูดเสียงเข้ม
"แต่เรื่องจูบกันมันอีกอย่างนะ" ศรันย์ท้วง "สำหรับผมมันสำคัญมาก นะครับคุณหมวด ไม่ต้องแลกลิ้นก็ได้ ขอแค่จูบ แต่ไม่ใช่แบบที่ริมทะเลคืนนั้นนะ แบบนั้นมันแค่จุ๊บ เอาปากแตะกันเฉยๆ"
"จูบแล้วกลับเลยนะ"
"โธ่ คุณหมวดเรียวของผมครับ โปรดอย่าต่อรองกันแบบนี้สิ" ศรันย์ออดอ้อน
"ใครหมวดของคุณ"
"ก็คุณหมวดนี่ล่ะ ผมจองแล้วไง คุณให้มัดจำผมแล้ว ไม่เป็นของผมแล้วจะเป็นของใครล่ะ"
"เลี่ยนซะจะไม่รู้จะว่ายังไง" เรียวเบือนหน้าหนี ศรันย์จึงก้มหน้าไปหอมแก้ม
"ผมชอบคุณหมวดมากรู้ไหม ไม่งั้นจะตามไปตอแยถึง สน. ครั้งแล้วครั้งเล่าทำไม มีใครที่ไหนอยากขึ้นโรงพัก ถ้าไม่ใช่เพราะหลงเสน่ห์ตำรวจจอมกวนคนนี้" ศรันย์เอียงหน้าตามเรียว พยายามยื่นปากไปจูบ
"หยุดพูดได้แล้ว คุณนี่พูดมากจริงๆ จะจูบก็รีบจูบเร็วเข้า ผมจะกลับบ้าน" เรียวพูดเบาๆ
"ก็หันหน้ามาสิครับ" ศรันย์กระซิบเสียงเบา ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มเนียนสะอาดของนายตำรวจใจร้อนอย่างแผ่นเบาพร้อมกับดันให้หันหน้ามาหา เรียวหลับตาลง แล้วทำปากจู๋ประหนึ่งรอจูบอยู่ ศรันย์หัวเราะขำ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงบดปากลงไป
"อืม..." เรียวครางเบาๆ ยกมือขึ้นดันอกศรันย์ สัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจเต้นแรง
ศรันย์เน้นน้ำหนักริมฝีปากสลับกับผ่อนเบา บางครั้งไล้ลิ้นเลียไปตามริมฝีปากเปียกชื้นของเรียวแล้วเม้มเบาๆ มือสอดเข้าไปทางด้านหลังของผู้หมวดหนุ่ม ลูบไล้อย่างอ่อนโยนก่อนจะดันตัวให้แนบชิดเข้ามา
เรียวลากมือลงไปสัมผัสปลายอกของศรันย์ บีบเน้นติ่งชูชันเบาๆ สลับกับการเค้นคลึงแผ่นอกกว้างเป็นจังหวะ กางขาออกแล้วยกขึ้นตวัดรัดเอวศรันย์เอาไว้
"โอว" ศรันย์ถอนปากออกครู่หนึ่ง ครางเสียงต่ำ แล้วรีบประกบปากเรียวเอาไว้ ดุนดันหนักขึ้น แขนทั้งสองข้างรัดตัวนายตำรวจเอาไว้แน่น  อกแนบอก บ่ายเบียดเสียดสีกันจนร้อนผ่าวแม้จะแช่อยู่ในอ่างจากุซซี่ยามค่ำคืน อารมณ์ปรารถนาพุ่งสูงจนแทบระเบิดออกเหมือนภูเขาไฟ
"หมวดเรียว" ศรันย์ครางเรียกชื่อของผู้หมวดหนุ่มด้วยน้ำเสียงแตกพร่า รอจังหวะที่เรียวเผยอปากเพื่อสูดลมหายใจ ประกบปากทันทีพร้อมกับดันลิ้นเข้าไปอย่างดุดัน
"อูว" เรียวคราง เผลอห่อปาก ทำให้ศรันย์พยายามตวัดลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นของเขาประหนึ่งเถาวัลย์พันเกี่ยวกัน
ฝีมือการจูบของศรันย์นี่เข้าขั้นมืออาชีพจริงๆ เหนือกว่าบอสเสียอีก โอ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป สงสัยจะสะกดอารมณ์ไม่ได้
เขายังไม่พร้อมที่จะไปถึง 'ขั้นนั้น'
"เดี๋ยว" เรียวพยายามถอนหน้าออก แต่ศรันย์ยังบดริมปากไม่ยอมหยุด ตวัดลิ้นรัวเร็วสลับดุนดันเป็นจังหวะเนิบนาบแทบทุกวินาที
"อืม" ศรันย์ครางในลำคอ อารมณ์กระเจิดกระเจิง
"พอ..." เรียวเสียงขาดห้วง พยายามส่ายหน้า เริ่มดิ้น มือดันอกของศรันย์
"เรียว" ศรันย์ครางทั้งที่ประกบปากอยู่ เขารู้ว่าเรียวต้องการให้เขาหยุด แต่เขาไม่อยากหยุด เวลานี้อารมณ์ของเขาพุ่งพล่าน อัดแน่นอยู่ในอกจนแทบระเบิด
"ผมปวดฉี่" เรียวยกมือขึ้นดันคางของศรันย์ แล้วออกแรงผลักหน้าของคนที่กำลังระดมจูบเขาอย่างเมามัน มือซ้ายบีบเข้าที่ใต้คอของศรันย์เบาๆ
"โอ๊ะ" ศรันย์ทำเสียงในคอแล้วจำใจต้องถอนหน้าออก ตาเยิ้มฉ่ำด้วยแรงปราถนา แล้วเปลี่ยนทำหน้าออดอ้อนพร้อมกับพูดขึ้นว่า "โหดร้าย ถ้าผมขาดใจตายจะว่ายังไง"
"ก็คุณไม่หยุดนี่นา"
"จะให้หยุดยังไงได้ อารมณ์กระเจิดกระเจิงขนาดนี้"
"จูบมัดจำเอาแค่นี้ก็พอ ผมปวดฉี่" เรียวพูด
"ก็ฉี่ออกมาเลยสิ ไม่เห็นเป็นไร"
"จะบ้าหรือ ในจากุซซี่นี่นะ" เรียวโวยเบาๆ
"หมวดเรียวครับ ขอผมต่ออีกนิดนะ จูบแค่นี้มันไม่พอหรอก" ศรันย์ทำเสียงอ้อนวอน
"โลภมาก" เรียวส่ายหน้า "รู้จักยับยั้งชั่งใจเสียบ้าง วันหน้าก็ยังมี วันนี้เอาแค่นี้ก่อน แค่เดทแรก คุณจะให้ผมต้องเสียตัวเลยหรือไง"
"ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน"
"อะไรที่ได้มาง่ายๆ ย่อมไม่มีราคา เพราะฉะนั้น วันนี้พอแค่นี้ก่อน วันหน้า ถ้าคุณผ่านการทดสอบก็จะได้มากกว่านี้ รอได้ไหมครับ ถ้าคุณจริงใจและจริงจัง เรื่องแค่นี้ผมว่าไม่น่าจะลำบาก" เรียวเลิกคิ้ว
"เฮ้อ" ศรันย์ถอนหายใจยาว "ค้างรอบสองละสิเนี่ย"
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วคุณก็ไปส่งผมที่บ้าน" เรียวยิ้มบางๆ ดันศรันย์ให้ออกห่าง ลุกขึ้นช้าๆ แล้วยั่วเล็กน้อยด้วยการดึงกางเกงขึ้นให้รัดตึง
ศรันย์แหงนหน้ามองตาปรอย เลียริมฝีปาก อยากยื่นมือไปบีบเค้นคลึงเคล้ากายท่อนล่างของเรียวให้หนำใจแต่ก็ต้องจำยอมให้นายตำรวจผู้น่ารักขึ้นจากอ่างจากุซซี่
"ยังจะมายั่วอีก" ศรันย์พูดเสียงพร่า สายตาจับอยู่ที่ก้นแน่นๆ ของคนที่กำลังเดินไปเปิดฝักบัวยืนล้างตัวอยู่ใกล้ๆ กับสระน้ำ
"คุณรออยู่นี่นะ ไม่ต้องตามเข้าไป ผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะออกมาเรียก" เรียวสั่ง พันผ้าเช็ดตัวรอบกายท่อนล่าง หยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าบ้านไป
ศรันย์มองตามตาละห้อย ถอนหายใจอีกครั้ง เอื้อมมือหยิบแก้วเหล้ามาดื่มจนหมดพรวดเดียวแล้วเอนตัว พาดคอลงกับขอบอ่าง แหงนหน้ามองท้องฟ้า อมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 'บทรักเล็กๆ' ในอ่างจากุซซี่ของเขากับเรียว
แค่นี้เขามีก็กำลังใจพอที่จะสู้กับผู้กองธาม คนในอดีตของหมวดเรียว หรือแม้แต่ผู้กองคมกริช คนที่เขาเริ่มสงสัยว่าอาจจะมาชอบชายหนุ่มคนเดียวกัน
เพื่อคุณหมวดเรียวคนนี้ ศรันย์สู้ตาย!



►จบบทที่ 17◄

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน ขอบคุณทุกคนที่กดไลค์ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเมนท์ดัน ขอบคุณทุกคนที่แอบอ่านเงียบๆ หวังว่านิยายของผมคงทำให้ใครหลายคนได้ยิ้มบ้างนะครับ ชีวิตทุกวันนี้มันเหนื่อยและเครียดนัก (หรือเปล่าน๊า) อ่านสนุกๆ นะครับ เรื่องหน้าของผมจะออกแนวรักแรงๆ ห้ำหั่นเชือดเฉือน เอากันให้ตายไปเล๊ย  :z6:

ออฟไลน์ tae1234

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 380
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0

ออฟไลน์ NUTSANAN

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1031
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-3
หมวดเรียวยั่วให้อยาก

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
หมวดเรียวพิสูจน์ความอดทนเฮียเค้าสินะ    :-[

สงสารเฮีย ถึงจะช่ำชองขนาดไหน ก็สู้ความหนักแน่นของหมวดเรียวไม่ได้  สู้ สู้ นะเฮีย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :laugh:


หมวดดดดดดดดดดดดดดด SM

ออฟไลน์ monotone

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :impress2: :impress2: :katai2-1:
บทรักเล็ก ๆ กำลังดี
ภาษาสวย ...

ออฟไลน์ KATAWOOT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
♀ บทที่ 18♀

'หมวดเรียวอยู่กับผู้กองคมกริช'
'ไปทานข้าวกับผู้กองธาม'
'กำลังโดนสารวัตรธันว์สั่งสอน'
'ทำงานอยู่ โทรศัพท์ไม่ได้'
ศรันย์โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด อยากตะโกนออกมาดังๆ เพื่อระบายอารมณ์ สองวันแล้วที่ไม่ได้พบหน้าเรียว ทุกครั้งที่โทรศัพท์ไปก็จะได้ยินแต่เสียงตอบรับจากระบบว่าไม่สามารถติดต่อได้ ครั้นโทรศัพท์ไปหาหมวดชินวัฒน์ ฝ่ายนั้นก็มักจะให้เหตุผลว่า หมวดเรียวอยู่กับผู้กองคมกริช หรือไม่ก็ประชุม โดนสารวัตรธันว์เรียกเข้าไปคุย แต่ที่แย่ที่สุดคือเมื่อชินวัฒน์บอกว่าหมวดเรียวไปทานข้าวกับผู้กองธาม
มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ศรันย์ได้รับข้อความสั้นจากเรียว บอกว่า กำลังทำงานอยู่ โทรศัพท์ไม่ได้
คืนนี้ ศรันย์จึงตัดสินใจมาจอดรถรอที่หน้าบ้านของตำรวจจอมกวนที่เอาแต่รบกวนจิตใจเขามาถึงสองวันหนึ่งคืนเต็มๆ
♀♀♀

เรียวยิ้มเล็กน้อยเมื่อลงจากแท็กซี่และเห็นว่ามีรถบีเอ็มดับบลิวสีดำจอดอยู่หน้าบ้าน รถของศรันย์ติดฟิลม์กันแสงสีเข้มทำให้มองไม่เห็นคนที่นั่งอยู่ในรถ เขาแนบหน้าชิดกับกระจก พยายามเพ่งมองเข้าในข้างใน เห็นศรันย์ตัวเบาะนอนหลับอยู่จึงเคาะกระจกแรงๆ แต่ศรันย์กลับไม่รู้สึกตัว
"ขี้เซาจริงๆ เลย" เรียวบ่น กำลังจะเคาะกระจกอีกแต่กลับเปลี่ยนใจ เดินเข้าบ้านไปเฉยๆ ปล่อยให้ศรันย์นอนอยู่ในรถ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เรียวก็มานั่งดูรายการโทรทัศน์ เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจึงได้ยินเสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงคนเรียกอยู่หน้าบ้าน
"คุณหมวดนี่ใจร้ายที่สุดเลย มาถึงก็ไม่เรียกไม่ปลุกกันเลยนะ ใจคอจะปล่อยให้ผมนอนหลับอยู่ในรถทั้งคืนหรือไง" ศรันย์บ่นทันทีเมื่อเรียวเปิดประตูบ้าน
"เรียวแล้ว คุณไม่ตื่นเอง" เรียวยักไหล่
"คิดถึงจังเลย ผมมาจอดรถรอตั้งแต่หกโมงแล้วนะ หิวก็หิว ข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลย ติดต่อคุณหมวดก็ได้ โทรไปเป็นร้อยๆ ครั้งได้แล้วมั๊ง"
"ผมต้องทำงาน นี่เพิ่งได้กลับบ้าน"
"ทำไมไม่โทรหาผมบ้างเลย"
"ก็ส่งเอสเอ็มเอสมาบอกแล้วไงว่าทำงานอยู่ โทรศัพท์ไมได้"
"มันเหมือนโทรที่ไหนเล่า แค่ได้อ่านตัวหนังสือกับได้ยินเสียงมันต่างกันนะครับคุณหมวด ปลีกตัวหาเวลาโทรหน่อยไม่ได้หรือไง ไม่รู้หรือว่าผมคิดถึงแทบไม่เป็นอันทำการทำงานอยู่แล้ว" ศรันย์ทำเสียงออดอ้อน
"ผมว่าโทรไม่โทรคุณก็ไม่ค่อยทำงานทำการอยู่แล้วล่ะ ใช่หรือเปล่า"
"พูดเข้าไป" ศรันย์ทำหน้างอ "แล้วนี่จะผมยืนอยู่หน้าประตูแบบนี้หรือครับ จะไม่เชิญเข้าบ้านหน่อยหรือ"
"คุณจะเข้ามาทำไม" เรียวแกล้งถาม
"อ้าว ก็มาถึงนี่แล้ว ไม่ได้แค่มายืนคุยหน้าบ้านเฉยๆ นะ ไม่ได้เจอตั้งสองวันสองคืน คิดว่าผมจะมาทำไมหละครับคุณหมวด"
"งั้นก็เชิญ" เรียวผายมือ ศรันย์เดินเข้ามาในบ้านแล้วยกแขนโอบกอดเจ้าของบ้าน แต่นายตำรวจยกมือขึ้นห้าม
"อย่ามาทำรุ่มร่ามนะคุณศรันย์"
"ขอกอดขอจูบให้หายคิดถึงหน่อยได้ไหมครับ ปลอบใจผมหน่อยสิ สองวันสองคืนเลยนะที่ไม่ได้เจอกัน จะโทรมาซักนิดก็ไม่มี" ศรันย์ออดอ้อน
"บอกแล้วไงว่าทำงาน ไม่อยากวอกแวก" เรียวเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ศรันย์
"คืนนี้ผมขอค้างนี่นะ ดึกแล้ว ขับรถกลับบ้านมันอันตราย"
"น้อยๆ หน่อย นี่แค่สี่ทุ่มเอง แล้วคุณมันก็ผีเสื้อกลางคืน กลับด้านตีสองตีสามเป็นเวลาปรกติอยู่แล้วไม่ใช่หรือ"
"ผมไม่อยากกลับ ผมอยากอยู่ใกล้ๆ คุณหมวด" ศรันย์ทำหน้าอ้อนวอน "ยิ่งรู้ว่าคุณหมวดต้องทำงานใกล้ชิดตัวติดกันอยู่กับผู้กองหน้าดุ ผมก็หวั่นใจ ไหนจะไปกินข้าวกับผู้กองธามอีกล่ะ ไหนว่าทำงาน ไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรหาผม แต่มีเวลาไปทานข้าวกับแฟนเก่า"
"ใครบอก" เรียวหัวเราะเบาๆ "โดนแกล้งปั่นหัวยังไม่รู้อีกหรือ อย่าบอกนะว่าคุณไปเชื่อคำพูดไอ้หมวดลูกชิ้น"
"ผมก็ไม่ค่อยจะอยากเชื่อเท่าไหร่หรอก แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ ตอนไหนหมวดชินพูดเล่นพูดจริงมันก็เดายากอยู่เหมือนกันนะ" ศรันย์เดินเข้ามากอดแขนเรียวเอาไว้ "คุณหมวดยืนยันกับผมหน่อยได้ไหมว่าไม่ได้ไปไหนมาไหนกับผู้กองธาม"
"ไป" เรียวพูดสั้นๆ
"อะไรนะ" ศรันย์อุทานเสียงดัง หน้าง้ำ
"ผู้กองธามก็ทำคดีนี้ด้วย"
"คนละท้องที่ไม่ใช่หรือ มายุ่งอะไรด้วย"
"ผู้กองธามอยู่ปรามปราม" เรียวตอบสั้นๆ
"ไม่เข้าใจ" ศรันย์ขมวดคิ้ว
"ปราบปรามเป็นส่วนกลาง ไปทำงานร่วมกับท้องที่ไหนก็ได้" เรียวตอบแล้วแกะมือศรันย์ออกจากแขน "นี่คุณ ไปนั่งอยู่ตรงโซฟาได้ไหม มายืนเกาะอยู่ได้ อึดอัด"
"คืนนี้ผมนอนนี่นะ" ศรันย์ตื้อ "ผมเหนื่อยและเพลียมาก ขับรถกลับไม่ไหวหรอก ถ้ากลัวก็ขึ้นห้องนอน ปิดประตูล๊อคกลอนให้แน่นหนา ผมรับรองว่าจะไม่รังแกคุณหมวดเลย"
"ผมนะหรือกลัวคุณ" เรียวเลิกคิ้ว "ลองรังแกผมสิ จะจับล๊อคคอหักแขนซะเลย"
"ผมหมายถึงลวนลาม ล่วงเกิน"
"ก็นั่นล่ะ"
"ถ้าหมวดไม่ยอมผมดีๆ ผมก็ไม่ดันทุรังหรอกนะ ผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อมเป็นของผมจริงๆ" ศรันย์ยืนยัน
"ใครว่าผมจะเป็นของคุณ" เรียวยักไหล่ "สมมุตินะว่าเรามีอะไรกันแล้ว มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมคุณ เป็นของคุณ ผมรักอิสระเหมือนคุณนั่นล่ะ"
"นี่คุณหมวดคิดว่าผมเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือ" ศรันย์ถอนหายใจ "จริงอยู่ บุคลิกผมดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ว่า..."
"คุณก็เป็นแบบนั้นจริงๆ นั่นล่ะ ไม่ใช่แค่บุคลิกทำให้ดูเหมือนหรอก" เรียวพูดแทรก
"แต่ก่อนอาจจะใช่" ศรันย์ยอมรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้เอาใครไม่เลือกนะครับ ถ้าผมมีแฟนผมก็หยุด ให้ความสำคัญกับแฟนผมคนเดียว"
"แต่เราไมได้เป็นอะไรกัน"
"งั้นก็เป็นซะทีสิ" ศรันย์ยกมือขึ้นจับต้นแขนทั้งสองข้างของเรียว มองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มด้วยสายตาแน่วแน่แล้วพูดขึ้นว่า "เรามาเป็นแฟนกันเถอะ"
"คนจะเป็นแฟนกันต้องรักกันไม่ใช่หรือ" เรียวเลิกคิ้วถาม
"ความจริงไม่ต้องรอถึงขนาดนั้นก็ได้หรอกนะ แค่ชอบกันมากๆ ก็ได้ แล้วค่อยพัฒนาไปเรื่อย อีกหน่อยก็จะรักกัน"
"แสดงว่าคุณไม่ได้รักผม"
"ผมชอบคุณมาก รู้สึกดี รู้สึกพิเศษแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน"
"แต่ก็ยังไม่ได้รัก" เรียวแทรก
"ขอเวลาผมอีกนิด ไม่นานหรอกหมวดเรียว แต่ตอนนี้อย่ารอเลย"
"คุณจะฟันผมก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะรักหรือไมรักใช่ไหม"
"ไม่ใช่แบบน้าน" ศรันย์ลากเสียง "ผมหมายถึง...เอ่อ...ผมต้องการเวลาอีกสักนิด ผมไม่อยากจะโกหกคุณหมวดหรอกนะ ถ้าจะพูดออกมาก็ต้องรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"
"แสดงว่าที่พูดว่าขอเป็นแฟน ก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"
"ไม่ใช่ๆ" ศรันย์ส่ายหน้า "นี่คุณหมวด อย่ามาซักผมวกไปวนมาเหมือนซักผู้ต้องหาสิ ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนพูดไม่เก่ง พูดแล้วเข้าใจยาก แต่ผมยืนยันว่าอยากเป็นแฟนคุณจริงๆ"
ศรันย์บีบไหล่ของเรียว มองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มด้วยสายตาแน่วแน่ สื่อให้เห็นว่าจริงจังกับคำพูดของตัวเอง กลั้นใจ รอฟังว่าเรียวจะตอบกลับมาอย่างไร
♀♀♀

ในร้านอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพมหานคร ชายหนุ่มสองคนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารติดกับกระจกใสบานใหญ่ มองออกไปเห็นวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน แสงไฟระยิบระยับ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด ชายหนุ่มร่างท้วมกำลังมีความสุขกับอาหารอร่อยตรงหน้า ต่างจากอีกคนซึ่งหนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงข้าม
"นี่หมวดชิน ผมมันแย่นักหรือหมวดเรียวถึงไม่ยอมเป็นแฟนกับผม" ศรันย์โอดครวญ
"ผมว่าคุณก็โอเคนะ" ชินวัฒน์วางช้อนซ่อมลงบนจาน หยิบน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้พร้อมกับเอามือลูบพุง ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
"ก็แล้วทำไมหมวดเรียวถึงไม่ตกลงปลกใจกับผมเสียที จะให้ตื้อไปถึงไหน"
"ขอถามหน่อย รถบีเอ็มรุ่นที่คุณขับกับเบ็นซ์ S500 นี่คันไหนแพงกว่ากัน"
"เบ็นซ์" ศรันย์ตอบสั้นๆ
"บ้านคุณกี่ตารางวา ราคากี่ล้าน" ชินวัฒน์ถามต่อ
"สามร้อย ห้าล้านห้า"
"อู่ซ่อมรถ คุณเป็นเจ้าของคนเดียวใช่ไหม ลงทุนไปกี่ล้าน ได้กู้เงินมาลงทุนหรือเปล่า"
"อือ" ศรันย์ทำเสียงในลำคอ พยักหน้า "กู้สิ แต่ก็เหลือแค่ไม่กี่ล้านเองนะ สิ้นปีก็เคลียร์ธนาคารหมดแล้ว เก็บเงินอีกซักปีผมก็จะขยายออกให้กว้างกว่าเดิม เหลือที่ข้างอู่อีกยี่สิบตารางวา"
"เคยเห็นบ้านผู้กองธามหรือยัง"
"ยังไม่เคย" ศรันย์ตอบ นิ่งไปชั่วอึดใจแล้วจึงพูดขึ้นว่า "อ๋อ นี่หมวดกำลังบอกว่าบ้านเขาหลังใหญ่กว่า รวยกว่าผมงั้นหรือ"
"หล่อกว่า หุ่นดีกว่า บุคลิกดีกว่า เท่กว่าด้วย" ชินวัฒน์พยักหน้า
"ขอบใจนะที่ให้กำลังใจ" ศรันย์เบ้ปาก กระแทกเสียง
"เผลอๆ ลีลาร่อนเอวอาจจจะดีกว่าอีกต่างหาก" ชินวัฒน์หัวเราะ ทำหน้าทะเล้น
"ดีกว่าได้ยังไง ยังไม่เคยลอง บอกไม่ได้หรอก"
"ถ้างั้นลองหน่อยสิ"
"บ้านน่าหมวดชิน กับคุณนะหรือ" ศรันย์โวย ทำหน้าตาขยะแขยง "กินหมวดไม่ลงหรอก เนื้อติดมันขนาดนี้"
"น้อยๆ หน่อย" ชินวัฒน์ค้อนขวับ "ผมหมายถึงลองกับหมวดเรียวต่างหาก"
"ลองได้ยังไง หมวดเรียวหวงเนื้อหวงตัวจะตาย"
"หวงเนื้อหวงตัวกับคุณ แต่เอ๊ะ ทำไมกับคนอื่นไม่เคยห่วง" ชินวัฒน์เอียงหน้า แกล้งทำท่าคิดสัย
"พอเลย ไม่ต้องมาแกล้งพูดให้ผมคิดมากเลย" ศรันย์โบกมือ
"ผมว่าคุณมอมเหล้าหมวดเรียวซะเลยสิ" ชินวัฒน์แนะนำ
"แนะนำแต่ละอย่าง ไม่มีสร้างสรรค์เล๊ย" ศรันย์โคลงศีรษะ "ผมจะโดนข้อหาข่มขืนเจ้าหน้าที่ตำรวจนะสิ"
"เวลาคนเรามันเสียตัวให้กันแล้วเนี่ย จะคุยอะไรมันก็คุยกันง่ายนะคุณศรันย์"
"ถ้าหมวดเรียวฆ่าผมล่ะ คุณจะว่ายังไง"
"ถ้าเขารักคุณ เขาจะฆ่าคุณทำไม" ชินวัฒน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "จะได้รู้กันไปเลยยังไงล่ะ คุณจะมามัวแต่นั่งบ่นอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะได้กินของดี"
"ผมไม่ได้แค่คิดจะกินหมวดเรียวนะ ผมจริงจังมากกว่านั้น"
"แต่คุณก็อยากจะกินก่อนอยู่ดีใช่ไหมล่ะ จะบอกความลับอะไรให้ หมวดเรียวแพ้เตกิล่า ช๊อตเดียวเท่านั้นล่ะ น๊อคสนิท"
"ผมไม่สิ้นคิด ทำอะไรงี่เง่าแบบที่หมวดแนะนำหรอก" ศรันย์เบ้ปาก หยิบแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม นั่งมองชินวัฒน์ลงมือจัดการกับอาหารที่เหลือ ในหัวนึกถึงแต่ภาพของเรียว ความปรารถนาในใจรู้สึกรุมเร้ามากขึ้นทุกที ไม่เคยนึกเลยว่ามันจะมีอิทธิพลต่อตัวเขาถึงขนาดนี้
♀♀♀

คนพูดกันว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ศรันย์ชักจะเชื่อแล้วว่าจริง หลังจากส่งข้อความสั้นออดอ้อนกว่าสิบข้อความ หมวดเรียวก็ยอมมาทานข้าวที่บ้านของเขา
"แล้วเมื่อไหร่จะสืบเรื่องบ่อนการพนันนี่เสร็จเสียที ทำงานทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ไม่ไหวเลยนะคุณหมวด กว่าเราจะได้เจอกัน" ศรันย์บ่น
"งานสืบสวนของตำรวจนะคุณ ไม่ใช่งานนอนกลางวันเฝ้าอู่ซ่อมรถ" เรียวตอบ
"ขอให้พลาดหน่อยเถอะ หัวหน้าคุณหมวดจะได้ลงโทษให้นั่งทำงานเสมียนเอกสารประจำโรงพัก"
"ปากเสีย" เรียวทำหน้าดุ "แล้วนี่เมื่อไหร่จะได้กินข้าวเสียที หิวแล้วนะ ชวนมากินข้าวที่บ้านยังไงเนี่ย อะไรก็ไม่พร้อม"
"รอเดี๋ยว อีกไม่ถึงห้านาทีอาหารก็จะมาส่งแล้ว"
"อะไรกัน ชวนมากินข้าวที่บ้าน คุณสั่งอาหารมาส่งยังงั้นหรือ ไหนว่าชอบทำอะไรโรแมนติก โธ่เอ๊ย" เรียวโวยวาย
"ผมทำกับข้าวเป็นที่ไหนล่ะ"
"แล้วทำไมไม่บอก ผมทำเป็น หุงข้าวหม้อเดียวไม่เห็นจะยากตรงไหน ไข่เจียวสามฟอง หมูทอดกระเทียม แค่นี้ก็อร่อยแล้ว จะเสียเงินเสียเวลาสั่งอาหารให้มาส่งทำไม" เรียวบ่น ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็น แต่เมื่อเห็นในตู้เย็นมีอะไรงบ้างก็บ่นต่อ "อะไรกัน ตู้เย็นเบ้อเริ่ม มีแต่เหล้าเบียร์กับน้ำอัดลม อาหารไม่มีเลย"
"ครั้งที่แล้วคุณอยากดื่มเบียร์แต่ผมไม่มี ก็เลยซื้อมาไว้" ศรันย์พูดเสียงอ่อน
"ซื้อไว้เสียเยอะ ยังกับว่าจะได้มากินบ่อยๆ"
"ผมอยากให้มาบ่อยๆ"
"มาดื่มเบียร์กับน้ำอัดลมที่บ้านคุณนี่นะ"
"ไม่ใช่แค่นี้นะ วันนี้มีเตกิล่า" ศรันย์ยิ้มกว้าง ชี้นิ้วไปที่บาร์เหล้า
"จะมอมเหล้าผมหรือ นี่หมวดชินคงบอกละสิว่าผมไม่ถูกกับเตกิล่า กะว่าพอผมเมาน๊อคไปแล้ว คุณก็จะฟันผมละสิท่า"
"ใครบอก" ศรันย์โบกมือปฏิเสธ "ถ้าผมอยากได้คุณหมวด มันก็ต้องเกิดขึ้นจากการยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ผมไม่ฉวยโอกาสตอนเมาหรอก"
"แล้วคุณทนไหวหรือ คบกันโดยไม่มีเซ็กส์" เรียวถาม
"คุณหมวดก็อย่าให้ผมรอนานนักก็แล้วกัน ไม่งั้นไม่รับประกันความปลอดภัย" ศรันย์พูดเสียงต่ำ ยักคิ้ว ทำตาเจ้าชู้
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องรอ กินข้าวเสร็จแล้วเราก็มีอะไรกันเลยก็ได้ ในอ่างจากุซซี่เหมือนเดิมนั่นล่ะ" เรียวหันไปมองนอกบ้าน "คุณไปเตรียมถุงยางกับหล่อลื่นให้พร้อม กินข้าวเสร็จพักซักสิบห้านาทีแล้วเริ่มเลย"
"หมวดเรียว" ศรันย์ครางเสียงเบา ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"จะได้จบๆ กันไปเสียที" เรียวพูดต่อ
"อ้าว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคุณหมวด ผมไม่ได้คิดแค่จะมีอะไรกันแบบน้ำแตกแล้วแยกทางนะครับ"
"ก็นึกว่าคุณแค่อยากได้แบบนั้น" เรียวยักไหล่
"ก็ด้วย แต่ว่า..."
"ถ้างั้นก็รอจนกว่าเราสองคนจะรักกัน" เรียวสรุป
"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ" ศรันย์ขมวดคิ้ว
"ก็คุณพร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยมาบอกผมก็แล้วกัน ระหว่างนี้ก็รอไปก่อน" เรียวหัวเราะเบาๆ เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอกพลางบ่นว่าเมื่อไหร่อาหารจะมาส่งเสียที ขณะนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น ศรันย์บอกว่าพนักงานส่งอาหารคงมาถึงแล้วจึงเดินไปเปิดประตูออกไปรับอาหาร
เรียวเดินตามไปยืนพิงกรอบประตู ทอดสายตามองศรันย์อย่างครุ่นคิด
ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตเขาแบบไม่คาดคิด เริ่มสร้างความสัมพันธ์กับเขาทีละน้อย ความรู้สึกดีๆ เริ่มก่อตัวขึ้น ใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็ค่อยๆ แทรกเข้ามาอยู่ในจิตใจเขาจนไม่อาจต้านทานได้


►จบบทที่ 18◄

ขอบคุณผู้อ่านที่ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน กดไลค์ และช่วยดันนะครับ ขอให้มีความสุขทุกคนนะครับ :pig4: :L1: :L2:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :เฮ้อ:


น่าสงสารรรรรร ที่สุด

ออฟไลน์ NUTSANAN

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1031
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-3
หมวดลูกชิ้นก้ชอบแกล้งคุณศรัณย์ซะเหลือเกินน หมวดเรียวนี่ก้รู้ทันตลอดดดด 5555

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
หมวดเรียวเริ่มหวั่นไหวแล้วสิ  ป๋าศรัณย์ใจเย็นอีกนิดนะ  ตื้อต่อไป  :katai2-1:

ออฟไลน์ suikajang

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 813
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
แหมะอ่านไปก็ฮาไปกะเฮียแกจริงๆ  :m20:
ยังไงก็สู้ๆ นะจ๊ะเฮีย เราเป็นกำลังใจให้

ออฟไลน์ KATAWOOT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
♀ บทที่ 19♀

...คุณพร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยมาบอกผมก็แล้วกัน...
ศรันย์ไม่อาจสลัดคำพูดนี้ของเรียวออกไปจากความคิดได้ เขาอยากจะเข้าข้างตัวเองว่าหมวดเรียวนั้นรักเขาแล้ว และบอกว่ากำลังรออยู่
รอให้เขารักอย่างนั้นหรือ นี่เป็นคำพูดของหมวดเรียวบอกเป็นนัยว่า ถ้าเขาเอ่ยปากบอกรักก็จะยอมเป็นแฟนกันใช่หรือไม่!
ศรันย์ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย เอนตัวลงบนพนักพิงเก้าอี้ ยกขาทั้งสองข้างขึ้นวางพาดบนโต๊ะแบบที่ทำเป็นประจำเวลาใช้ความคิดอยู่คนเดียว ภาพความทรงจำระหว่างเขากับหมวดเรียวฉายขึ้นในหัวราวกับภาพยนต์ เป็นเวลาเพียงไม่นานที่ได้รู้จักกัน แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยเหมือนรู้จักกันมาแรมปี
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ศรันย์ผงกหัวขึ้นมอง สุวัฒน์เดินนำชายอายุปลายสามสิบปีคนหนึ่งเข้ามา ศรันย์จึงเอาขาทั้งสองที่กำลังวางพาดอยู่บนโต๊ะลง ผู้ช่วยคนสนิทของเขาบอกว่าเป็นลูกค้านำรถเข้ามาเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง ชื่อวรวิทย์
"ได้ยินน้องเขาบอกว่าคุณศรันย์อยากได้รถเอสยูวีไว้ใช้ ผมมีเล็กซัสจีเอ็กซ์ปี 2000 กำลังคิดจะขายพอดีครับ"
"จีเอ็กซ์เลยหรือครับ ผมไม่ค่อยอยากจะเล่นรถวีแปดเท่าไหร่นี่สิ ถ้าเป็นรุ่นอาร์เอ็กซ์ค่อยน่าคิด" ศรันย์ตอบ
"คุณตัวโต ขับอาร์เอ็กซ์ไม่สบายหรอกครับ ไปไหนไกลๆ ปวดเอวแย่เลย อีกอย่างจีเอ็กซ์คันของผมสภาพเยี่ยมสุดๆ คุณศรันย์ไปดูรถก่อน รับรองถูกใจ ตอนนี้กำลังเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องอยู่ข้างนอก ถ้าจะเอาจริงๆ ผมปล่อยไม่แพง เครื่องแปดวีกับหกวี ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกครับ ระดับคุณ เล่นรถแรงๆ ไปเลย ขับสนุกกว่ากันเยอะ"
"วีแปด 4.6 ลิตรเลยนะครับ ผมแค่จะเอาไว้ขับไปเที่ยวต่างจังหวัด" ศรันย์ทำท่าคิด
"ออกไปดูรถก่อนดีกว่าครับ ผมทิ้งรถไว้ให้คุณเอาไปลองขับดูก่อนก็ได้"
ศรันย์พยักหน้าช้าๆ ลุกขึ้น เดินนำวรวิทย์ออกจากห้องทำงาน ตรงไปยังรถเล็กซัสจีเอ็กซ์ 460 สีดำซึ่งกำลังรับการเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องอยู่
"สวยไหมล่ะครับ" วรวิทย์ถามขึ้นหลังศรันย์ตรวจดูรถ "เครื่องแน่นมาก คุณศรันย์ลองเอาไปขับได้เลย ราคาคุยกันได้ ผมปล่อยราคาต่ำสุดๆ ผมมีรถสามคัน คันนี้ไม่ค่อยได้ใช้ ส่วนมากแฟนผมขับ แต่พักหลังชอบบ่นว่ามันใหญ่เกินไป จอดลำบาก เลยจะเปลี่ยนไปขับรถเก๋งแทน"
"คุณวรวิทย์คิดจะขายเท่าไหร่ครับ" ศรันย์หันไปถามวรวิทย์ และเมื่อฝ่ายนั้นบอกราคามาก็รู้สึกแปลกใจยิ่งนัก
"ตอนนี้ผมกำลังต้องการใช้เงิน" วรวิทย์รีบพูดขึ้นมา "คุณศรันย์โชคดีมากเลยนะครับ ได้รถสวย สภาพเยี่ยม ราคาไม่แพง เจ้าของขายเอง ไม่ผ่านนายหน้า"
" ผมยอมรับว่ารถสวยจริงๆ แต่เครื่องวีแปดนี่ผมต้องต้องคิดหน่อย ขอเวลาผมซักสองสามวันนะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นคุณศรันย์เอารถไว้ลองขับ พรุ่งนี้เย็นๆ ผมค่อยแวะมาเอารถ ตัดสินใจยังไงค่อยว่ากัน เรื่องราคาไม่ต้องเป็นห่วง คุยกันได้" วรวิทย์ยิ้มกว้างด้วยความหวังว่าจะขายรถได้
♀♀♀

ศรันย์รู้อยู่ว่าหมวดเรียวกำลังทำงานสำคัญอยู่กับผู้กองคมกริช แต่เขาก็อดแวะมาที่สถานีตำรวจไม่ได้ ด้วยความหวังอันน้อยนิดว่านายตำรวจหนุ่มจอมกวนคนที่เอาแต่รบกวนจิตใจเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมา วันนี้อาจจะพักงานสืบสวนและนั่งอยู่ในออฟฟิส แต่โชคไม่เข้าข้าง มีเพียงคนเดียวอยู่ที่หน่วย นั่นคือสารวัตรธันว์ ผู้บังคับบัญชาของหมวดเรียว
"คุณมีธุระด่วนหรือเปล่า" ธันว์ถาม
"ก็นิดหน่อยครับ"
"ส่วนตัว" ธันว์เลิกคิ้ว
"เรื่องงาน" ศรันย์ตอบสั้นๆ
"เรื่องงาน" ธันว์พูดซ้ำคำ ทำหน้าแปลกใจ "คุณมีธุระกับหมวดเรียวเรื่องงาน"
"ครับ" ศรันย์ตอบออกมา ในใจบ่นให้สารวัตรธันว์ว่าทำไมเขาจะมีธุระเรื่องงานกับหมวดเรียวไม่ได้ แล้วยังทำหน้าเหมือนได้ยินเรื่องแปลกประหลาดก็ไม่ปาน
"ผมเป็นผู้บังคับบัญชาหมวดเรียว ถ้ามีธุระเรื่องงาน คุยกับผมก็ได้ หรือว่าคุณต้องการร้องเรียนพฤติกรรมของหมวดเรียว เรื่องงานที่ว่าคือเรื่องนี้หรือเปล่า"
"เปล่าครับ" ศรันย์ส่ายหน้าปฏิเสธ "หมวดเรียวประพฤติตัวดีมาตลอดตั้งนานแล้วครับ"
"ตกลงเรื่องงานที่ต้องการคุยกับหมวดเรียวนี่คือเรื่องอะไร" ธันว์ยังไม่เลิกถามเรื่องเดิม "หมวดเรียวกำลังยุ่งสืบสวนเรื่องบ่นอการพนันอยู่ กว่าจะเสร็จงานก็คงดึกๆ"
"คืออย่างนี้ครับ มีคนเอารถมาซ่อมที่อู่ผม แล้วได้ยินว่าผมกำลังอยากซื้อรถเอสยูวีก็เลยเสนอขาย ผมสงสัยว่าเป็นรถที่ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่" ศรันย์ตัดสินใจพูดเรื่องที่ตัวเองสงสัยเกี่ยวกับรถคันที่วรวิทย์เสนอขาย
"คุณสงสัยว่าเป็นรถที่โดนขโมยมา หนีภาษี หรือว่าอะไร" ธันว์ถามต่อ
"ไม่รู้เหมือนกันครับ" ศรันย์ดึงปากกาออกมาจดหมายเลขทะเบียนรถแล้วยื่นให้ธันว์
"ดีแล้วล่ะที่คุณมาบอก ผมกำลังประสานงานกับปราบปรามเพื่อสืบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ท้องที่เรามีรถหายบ่อย เอาเป็นว่าผมจะตรวจสอบให้" ธันว์พยักหน้า "บางทีอาจจะส่งคนไปดู"
"ปลอมตัวไปทำงานที่อู่ผมหรือครับ" ศรันย์ถาม อดนึกไม่ได้ว่าคงจะดียิ่งนักหากสารวัตรธันว์ให้หมวดเรียวปลอมตัวเป็นช่างซ่อมรถไปทำงานที่อู่เขาเพื่อสืบเรื่องรถ
"คงจะยังไม่ถึงขนาดนั้น" ธันว์ส่ายหน้าช้าๆ "ขอผมเช็คดูก่อน ตอนนี้ผมกำลังให้หมวดชินวัฒน์สืบเรื่องรถหายอยู่ เดี๋ยวจะให้ไปดูเรื่องนี้ด้วย"
"หมวดชินนะหรือครับ" ศรันย์อยากจะเบ้ปากยิ่งนัก
"ใช่ ทำไมหรือ" ธันว์เลิกคิ้ว "หมวดชินถนัดเรื่องรถ เขาชอบ"
"แล้วหมวดเรียวถนัดเรื่องอะไรครับ" ศรันย์ถาม
"ทำไมหรือครับ" ธันว์ถามกลับ
"เปล่าครับ" ศรันย์ส่ายหน้า "ผมก็ถามไปยังงั้นเอง"
"คุณศรันย์ ผมขอถามอะไรคุณตรงๆ นะ เท่าที่เห็นคุณก็มาที่นี่อยู่บ่อยๆ" ธันว์มองตาของศรันย์ นิ่งไปครู่หนึ่ง "คุณกับหมวดเรียวเป็นอะไรกัน"
"เป็นอะไรกัน" ศรันย์ทวนคำ แทบตั้งตัวไม่ติดที่โดนธันว์ถามแบบนี้
"ผู้กองคมกริชรายงานว่าหมวดเรียวไม่ค่อยมีสมาธิ ห่วงว่าจะทำงานพลาด"
"ผมกับหมวดเรียว...เอ่อ..." ศรันย์นึกหาคำตอบไม่ได้
"เรื่องบ่อนการพนันที่กำลังสืบอยู่สำคัญมาก ค่อนข้างอันตรายด้วย ความจริงหมวดเรียวเป็นคนเก่ง แต่ก็ยังเด็กอยู่ ประสบการณ์ยังน้อย ผู้กองคมกริชถึงต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ผมไม่อยากให้หมวดเรียววอกแวก ผมเคยทำงานกับพ่อของหมวดเรียว เขาฝากฝังลูกชายเอาไว้ให้ผมช่วยดูแล" ธันว์พูดยาว ต่างจากปรกติมักจะพูดสั้นๆ
"ผมเข้าใจครับ"
"ถ้าคุณสองคนจะชอบพอกัน ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ช่วงที่กำลังทำงานผมก็อดห่วงไม่ได้ คุณต้องเข้าใจว่าหมวดเรียวเป็นตำรวจ และเป็นตำรวจหน่วยพิเศษด้วย ข้อจำกัดก็มีมากกว่า อาจจะมีเวลาให้กับเรื่องส่วนตัวน้อยกว่าคนอื่น ทุกคนในหน่วยนี้เป็นเหมือนกันทั้งนั้น"
"สารวัตรจะให้ผมห่างจากหมวดเรียวใช่ไหมครับ" ศรันย์ตัดสินใจถามไปตรงๆ
"ช่วงนี้กำลังทำงานสำคัญ คุณรอหน่อยจะดีกว่า" ธันว์ตอบเลี่ยง "ส่วนเรื่องรถ ผมจะจัดการให้ ขอบคุณที่มาบอก"
ศรันย์พยักหน้า มองตามหลังร่างสูงใหญ่ของสารวัตรซึ่งขอตัวไปทำงานต่อ ในใจอดเปรียบเทียบกับนายตำรวจอีกสองคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับหมวดเรียวไม่ได้
ผู้กองคมกริช ผู้กองธาม สารวัตรธันว์ สามคนนี้ พูดตรงๆ รูปร่าง หน้าตา บุคลิก เขาเป็นรองทั้งสามคนอย่างเห็นได้ชัด
โชคดีที่สารวัตรธันว์ไม่ได้แสดงว่าท่าทีว่ามีใจเสน่หาในคนที่เขาหมายปอง ผู้กองคมกริช แม้ไม่ชัดเจนเท่าใดนัก แต่เขาก็พอจะมองออก จะมีอะไรเหลือให้สงสัยเล่า ทุกครั้งที่มาหาหมวดเรียว ผู้กองคมกริชแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาทางแววตาดุๆ คู่นั้น
แต่ที่ชัดเจนไม่ต้องสงสัยเลยคือผู้กองธาม แฟนเก่าสมัยเรียนนายร้อย มาดนุ่มลุ่มลึกเสน่ห์แรง
"เฮ้อ" ศรันย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินออกจากห้องทำงานหน่วยปฏิบัติการพิเศษด้วยความรู้สึกเหนื่อยแรง
♀♀♀


ธามยอมรับว่าตัวเองลืมเรื่องเมื่อครั้งในอดีตไม่ได้ จริงอยู่ เขาคบกับเรียวเป็นเวลาเพียงสั้นๆ ในช่วงเรียนนายร้อยตำรวจ แต่นั่นเป็นช่วงเวลาที่เขา 'เปิดความรู้สึก' ของตัวเองและเริ่มยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง และอาจจะเรียกได้ว่าเรียวเป็นคนแรกที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย เมื่อได้มาพบกันอีกและมีโอกาสได้ทำงานใกล้ชิดกัน ความรู้พิเศษก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
"เหนื่อยมากหรือเรียว พี่เป็นห่วง พักสักหน่อยดีไหม พี่จะคุยกับสารวัตรธันว์ให้" ธามเดินเข้าไปคุยกับเรียวหลังจากลงจากรถซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถของสถานีตำรวจ
"อย่านะครับ" เรียวรีบห้าม "สารวัตรกำลังทดสอบผมอยู่ ขืนไปขอพักจะโดนบ่นแน่เลย"
"งานนี้ค่อนข้างอันตราย พี่เป็นห่วง"
"ผมก็ระวังตัวอยู่ พี่กับผู้กองคมกริชก็ทำงานอยู่ด้วยกัน" เรียวให้เหตุผล
"วันนี้พี่เห็นเรียวเกือบทำพลาดไปสองสามครั้ง จริงอยู่ เราห้าคนแฝงตัวเข้าไปสืบ มีอะไรต้องช่วยกัน แต่เราก็ประมาทไม่ได้ ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ ก็ต้องพัก วันนี้ก็กลับเอาค่ำ ทำงานสิบกว่าชั่วโมงหลายวันติดต่อกันแล้ว"
"ผมขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่เข้าใจ ทำงานนานๆ หลายชั่วโมงก็เป็นแบบนี้ล่ะ เรียวไม่ใช่เครื่องจักรแบบผู้กองคมกริชนี่นา พี่ถึงได้เป็นห่วง อยากให้พัก ความจริงพี่บอกให้เขาให้เรียวกลับก่อนก็ไม่ยอม ต้องรอจนตัวเองเสร็จเรื่องแล้วกลับพร้อมกัน" ธามส่ายหน้าช้าๆ "ถามจริงเถอะ ผู้กองคมกริชนี่เขามีอะไรกับเรียวหรือเปล่า"
"มีอะไร หมายความว่ายังไงครับ" เรียวสงสัย
"เขาชอบเรียวใช่ไหม พี่คิดว่าเขาไม่ค่อยชอบหน้าพี่เท่าไหร่"
"ผู้กองคมกริชเป็นแบบนั้นเองครับ ไม่มีอะไรหรอก ถ้าพี่รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยชอบหน้าก็คงไม่ใช่เพราะผมหรอก คงเป็นเพราะไม่ชอบให้ปราบปรามมายุ่งด้วยมากกว่า" เรียวอธิบาย
"ไม่จริงหรอก พี่ว่าเขามองออกว่าพี่ชอบเรียว" ธามยิ้มบางๆ "แล้วเขาก็ไม่ค่อยพอใจ"
"คิดมาก" เรียวส่ายหน้า
"เรียว เรื่องของเรา พี่อยากจะขอโอกาส เรียวให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม พี่รู้ว่าเรียวกำลังพิจารณาคุณศรันย์อยู่ แต่ถ้าเรียวยังไม่ได้รักเขา ยังไม่ตัดสินใจ เรียวหันมามองพี่ด้วยได้หรือเปล่า" ธามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"พี่ธาม" เรียวครางเบาๆ "เรื่องนี้ผม..."
"นอกเสียจากว่าเรียวรักเขาแล้ว และพร้อมที่จะมีความสัมพันธ์จริงจังกับเขา พี่ก็จะถอย"
"อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ได้ไหม ตอนนี้ผมให้ความสำคัญกับเรื่องงาน ผมต้องพิสูจน์ตัวเองให้สารวัตรธันว์เห็น" เรียวพยายามเลี่ยง
"ถ้ายังงั้น พอสืบเรื่องบ่อนการพนันนี้เสร็จ พี่ขอคุยจริงจังกับเรียวนะครับ อย่างพี่ที่เคยพูด พี่ปล่อยให้เวลาช่วงนั้นของเราผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรจริงจังกับมัน ตอนนี้พี่ไม่อยากเสียเวลาแบบนั้นไปอีก อีกไม่กี่วันอายุก็จะสามสิบแล้ว" ธามหัวเราะเบาๆ
"ยังไม่เห็นจะแก่ตรงไหนเลย หนุ่มในเครื่องแบบ หล่อ รวย เท่อย่างผู้กองธาม ใครก็พร้อมที่จะวิ่งเข้าหาอยู่แล้ว" เรียวยิ้ม
"ยกเว้นคนนี้คนเดียว" ธามชี้นิ้วไปที่เรียว
"จะสองทุ่มแล้ว ผมจะขึ้นไปเอาของ" เรียวตัดบทสนทนา หันหน้าไปมองอาคารเบื้องหลังซึ่งเป็นที่ทำงานของตัวเอง "พี่ก็กลับได้แล้ว"
"พี่ไปส่งได้ไหม"
"หมวดชินรออยู่ครับ ป่านนี้คงบ่นใหญ่แล้ว พี่ธามขับรถดีๆ นะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ผมจะรีบกลับบ้านนอน พักผ่อนให้เยอะๆ พรุ่งนี้จะได้ทำงานเต็มที่ ไม่ต้องให้เป็นห่วงเหมือนวันนี้"
"เหตุผลเข้าท่าดี ก็ได้" ธามยิ้มกว้าง พยักหน้า โบกมือให้เรียว แล้วยืนมองตามหลังร่างสูงของนายตำรวจรุ่นน้องซึ่งกำลังวิ่งขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของสถานีตำรวจจนลับตา จากนั้นถอนหายใจเล็กน้อย
เขารู้ว่าตัวเองมีโอกาสอยู่เพียงน้อยนิดในการที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับเรียว ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรียวกำลังมีใจให้ศรันย์ แต่ธามก็ยังอยากที่หวังอยู่ แม้ความหวังนั้นค่อนข่างจะริบหรี่ก็ตาม
♀♀♀

"นี่หมวดเรียว โทรหาคุณศรันย์หน่อยสิ พี่แกจะได้หายเซ็งบ้าง" ชินวัฒน์หันไปพูดกับเพื่อนขณะที่จอดรถรอสัญญาณไฟจราจร "นี่แทบไม่เป็นทำงานทำการเลยนะ พอโทรหาหมวดเรียวไม่ได้ก็โทรหาหมวดชิน แล้วก็บ่นอยู่นั่นล่ะ"
"บ่นเรื่องอะไร"
"ก็บ่นว่าทำไมหมวดเรียวกไม่ยอมเป็นแฟนผมเสียที ผมมันไม่ดีตรงไหน มีอะไรสู้ผู้กองคมกริชไม่ได้" ชินวัฒน์แกล้งทำท่าเลียนแบบศรันย์
"เกี่ยวอะไรกับผู้กองคมกริช"
"ก็เขาคิดว่าผู้กองชอบหมวดนะสิ" ชินวัฒน์ยักไหล่แล้วค่อยยื่นหน้าเข้ามามาใกล้เพื่อนและถามว่า "แล้วจริงไหมล่ะ"
"จะบ้าหรือ" เรียวเบ้ปาก
"ถ้าผู้กองชัดเจนหน่อยก็คงจะดี คนคนนี้อ่านยากมากเลยให้ตายสิ แล้วผู้กองธามล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"ก็ไม่ยังไง" เรียวส่ายหน้า "นี่ไปทำงานสืบเรื่องบ่อนการพนักนะโว๊ย ไม่ได้ไปจีบกัน ถามอะไรไร้สาระ"
"แล้วตกลงจะเอายังไง"
"เอายังไงอะไร" เรียวทำหน้าเหรอหรา
"ให้คุณศรันย์ฟันซักทีสองทีหน่อยดีไหม จะได้หายเครียดบ้าง" ชินวัฒน์เสนอความเห็น
"ไอ้บ้า" เรียวตบท้ายทอยเพื่อนเบาๆ
"ก็พี่แกเล่นโทรมาทุกชั่วโมงนี่หว่า" ชินวัฒน์โวย "เป็นเอามากเสียขนาดนี้"
"ตอนนี้เรื่องงานมาก่อนเรื่องรัก สารวัตรธันว์จับตามองอยู่ไม่เห็นหรือไง พลาดคราวนี้ได้ทำงานเสมียนเฝ้าโรงพักถาวรแหงๆ ทำงานกับผู้กองคมกริชแกคิดว่าง่ายหรือไง แล้วก็พี่ธามด้วย เครียดเหมือนกันนะโว้ย" เรียวแอบถอนหายใจเบาๆ
"แน่ะ โทรศัพท์ดังอีกแล้ว" ชินวัฒน์พูดขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมารับสาย พอรู้ว่าใครโทรศัพท์มาจึงพูดขึ้นว่า "คุณศรันย์ หมวดเรียวนั่งอยู่ในรถกับผมนี่ล่ะ กำลังไปส่งบ้าน"
"เอามานี่" เรียวดึงโทรศัพท์ไปจากชินวัฒน์ "คุณจะโทรมากวนหมวดชินทำไม ก็ผมทำงานอยู่ ไม่สะดวกคุย นี่กะว่าพอไปถึงบ้านแล้วจะโทรหาคุณอยู่เหมือนกัน"
"..."
"ผมเหนื่อย ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ไม่เลิกค่ำ" เรียวตอบโทรศัพท์
"..."
"รู้แล้วน่า อะไรนักหนา กินข้าวคนเดียวไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน แค่นี้นะ" เรียวทำเสียงดุ
"..."
"เลี่ยน" เรียวเบ้ปากแล้วยิ้มขำ
"..."
"ช่วงทำงานต้องปิดโทรศัพท์ส่วนตัว แต่เอาเถอะ ช่วงกินข้าวเที่ยงจะโทรหา"
เรียวคุยโทรศัพท์ต่ออีกไม่ถึงนาทีก็วางสาย ชินวัฒน์แซวเพื่อนแล้วหัวเราะ บอกว่าพอได้คุยกัน คืนนี้คงทำให้ศรันย์นอนหลับอย่างมีความสุข
"คุณศรันย์เขาจะจริงจังขนาดไหนว๊า" ชินวัฒน์เอียงหน้า ทำท่าครุ่นคิด
"ลองมาเล่นๆ สิ จะหาเรื่องแกล้งให้ถูกขังคุก" เรียวทำเสียงเหี้ยม
"แต่ท่าทางจะเอาจริงอยู่นะ ไม่งั้นคงถอยไปนานแล้ว เจอฤทธิ์หมวดเรียวดันทุรังไปขนาดไหน ถ้ายังทนอยู่ได้ก็คงรักจริงหวังแต่งนั่นล่ะ" ชินวัฒน์ออกความเห็น
"เลิกพูดเลย ขับรถไป เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว" เรียวปรับเบาะเอนตัวลงนอน ยกมือขึ้นกอดอกหลับตา ชินวัฒน์หันมามองยิ้มๆ ส่ายหน้าเล็กน้อย
เขามองออก เรียวชอบศรันย์ไม่ใช่น้อย ตั้งแต่เรียนนายร้อยมาด้วยกัน นอกจากธามแล้ว ก็มีศรันย์นี่ล่ะ ที่ทำให้เขาเห็นประกายตาวิบวับแบบนั้นในดวงตาของเพื่อน


►จบบทที่ 19◄

ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาโพสซะหลายวัน ช่วงนี้ฝนตกกำลังยุ่งๆ กับไร่นา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ใกล้จะจบแล้วล่ะ แฮปปี้เอ็นดิ้งอยู่นะ  :pig4: :L1: :3123:

ออฟไลน์ suikajang

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 813
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
จะจบแล้วหราเนี้ย กำลังสนุกกะความกวนของหมวดเรียวเลย ชอบเวลาเขาแกล้งกันเนี้ยแหละ
สงสารแต่คุณศรันย์โดนตลอดๆ เลย แต่ก็ยอมเนอะ แล้วอย่าลืมหาคู่ให้ 2ผู้กองเขาด้วยละ อิอิ
 :mew1:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
 :a5: ใกล้จบ

นักเขียนพูดแบบนี้ทีไรใจหวิวๆ ทุกที

ออฟไลน์ KATAWOOT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
♀ บทที่ 20♀

ขณะที่ศรันย์ก้มๆ เงยๆ ตรวจดูเครื่องยนต์ของรถคันที่วรวิทย์นำมาเสนอขาย มีมือนุ่มๆ วางแตะสีข้างแล้วลูบไล้เบาๆ ศรันย์สะดุ้งโหยง เงยหน้าขึ้นหันไปมองจึงเห็นว่าเป็นพีท ลูกค้าเจ้าประจำที่ชอบทำรถเสียบ่อยๆ เพื่อจะได้มาซ่อมที่อู่ของเขา
"ผมเอารถมาเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง" พีทพูดยิ้มๆ "บอกเด็กแล้วครัวว่าไม่ต้องเร่งรีบทำก็ได้ เพราะฉะนั้นตอนที่รอรถก็เลยจะชวนคุณไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน อ้อ ห้ามปฏิเสธนะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว จะโทรไปซักนิดก็ไม่มี"
"ผมไม่ว่าง" ศรันย์พูดสั้นๆ แล้วก้มหน้าตรวจดูเครื่องยนต์รถต่อ
"รถลูกค้าคนพิเศษคนไหนน๊า คุณศรันย์เจ้าของอู่ถึงกับลงทุนมาดูรถเองแทนที่จะนอนเล่นในออฟฟิส" พีทเอียงหน้าถาม
"มีคนเอามาขาย"
"คุณคิดจะซื้อหรือ มีรถอยู่สองคันนี้ไม่พอหรือไง"
"คุณก็มีรถอยู่สองสามคันเหมือนกันไม่ใช่หรือ" ศรันย์ย้อน
"สภาพสวยนะครับ" พีทชะโงกหน้าเข้ามาดูรถด้วย หน้าใสๆ แนบชิดต้นแขนของศรันย์
"อืม แต่น่าเสียดาย" ศรันย์ถอนหายใจเบาๆ "ผมสงสัยว่ารถคันนี้ประวิตไม่ค่อยดีเท่าไหร่"
"งั้นก็เช็คประวัติสิครับ จะรออะไร" พีทแนะนำ "ผมเช็ดให้ก็ได้ แหล่งข่าวเรื่องรถของผมรู้ลึก ไม่เคยพลาด ขอแค่เลี้ยงข้าวผมมื้อเดียว"
"วันนี้ผมไม่ว่าง" ศรันย์บ่ายเบี่ยง ตั้งใจว่าปิดอู่แล้ว วันนี้จะไปตื้อหมวดเรียวทานข้าวเย็นด้วยให้ได้ ทนคิดถึงมาหลายวันแล้ว
"วันหลังก็ได้ ยังไงก็ต้องให้คุณเลี้ยงข้าวให้ได้ เดี๋ยวผมจะเข้าไปใช้อินเตอร์เน็ตในออฟฟิสคุณเช็คให้" พีทยักไหล่แล้วเดินเข้าไปให้ห้องทำงานของศรันย์ หายไปเกือบครึ่งชั่วโมงจึงเดินออกมาบอกให้ศรันย์เข้าไปดูผลของการตรวจสอบประวัติรถ
"เพื่อนผมส่งอีเมล์มาให้ ดูนี่สิ" พีทชี้นิ้วไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
"ข้อมูลจากเพื่อนคุณนี่ถูกต้องแค่ไหน"
"ถ้าเป็นเรื่องรถ เก่งกว่าดีเอสไอ" พีทตอบสั้นๆ พร้อมกับหัวเราะ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ บอกให้ศรันย์นั่งลงอ่านดูข้อมูลจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
"ไม่อยากจะเชื่อ" ศรันย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เสียดายจริงๆ เลย รถสวยมากเหมือนกับเพิ่งถอยออกมาจากโชว์รูม เฮ้อ เซ็ง อุตส่าห์เจอรถสวยๆ"
"จริงๆ ไม่ต้องเช็คก็ได้ รถสวยๆ ราคาแบบนี้ จะเป็นอะไรอย่างอื่นได้" พีทพูดแล้วนั่งลงบนที่เท้าแขนของเก้าอี้ เอนตัวแนบต้นแขนของศรันย์ เอียงหน้าซบเข้ากับซอกคอของคนที่นั่งอยู่
"คุณพีท ไม่เอาน่า" ศรันย์ดันตัวพีทออกแต่ฝ่ายนั้นกับฝืนตัวเอาไว้ ก่อนจะสอดแขนเข้าโอบรัดเอาไว้แล้วเลื่อนตัวลงนั่งบนตัก เบียดตัวแน่นราวอยากจะให้ร่างกายหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน
"คิดถึงคุณจังเลย ไม่ได้เจอตั้งนาน ขอทบทวนความหลังหน่อยสิว่าคุณยังเร่าร้อนเหมือนเดิมหรือเปล่า" พีทพูดเสียงต่ำพร้อมกับซุกไซร้ซอกคอของศรันย์
"อย่านะครับ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น" ศรันย์เอียงหน้าหนี ใช้มือดันตัวพีทเอาไว้
พีทไม่สน ยังคงซุกไซร้แก้มสากๆ ของศรันย์พร้อมกับหัวเราะเบาๆ มือซ้ายดึงชายเสื้อของเจ้าของอู่ซ่อมรถรูปหล่อขึ้นแล้วรีบสอดมือเข้าไปลูกไล้แผ่นอกกว้างอย่างเพลินเพลิน
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องทำงานก็เปิดออก ศรันย์สะดุ้ง หันไปมอง เมื่อเห็นว่าใครยืนมองอยู่ก็รีบผลักพีทออกสุดแรงจนฝ่ายนั้นเกือบตกเก้าอี้ แต่สองแขนของพีทยังคงเหนี่ยวรั้งโอบกอดเอาไว้แน่น
"โอ๊ะ คุณศรันยไม่ว่าง" เสียงคนที่เปิดประตูเข้ามาดังขึ้น
"หมวดเรียว" ศรันย์ครางเบาๆ
"ไป หมวดเรียว ไปรอหน้าอู่ ให้คุณศรันย์เสร็จธุระเสียงก่อน เดี๋ยวคงตามมาเองล่ะ" หมวดชินวัฒน์คว้าแขนเพื่อน ออกแรงดึงเบาๆ พร้อมกับหันมาพูดกับศรันย์ด้วยใบหน้าทะเล้นว่า "ห้านาทีเร็วไปไหมครับคุณศรันย์ ทำเวลาหน่อยนะ สารวัตรธันว์ส่งผมมาสืบเรื่องรถ ผมเลยชวนหมวดเรียวมาเป็นเพื่อน"
"เดี๋ยวสิหมวด" ศรันย์ลุกพรวด พยายามดันตัวพีทออกจนได้ "คุณพีท เห็นไหมล่ะ เป็นเรื่องจนได้ ผมบอกแล้วว่าอย่า"
"ใครจะไปรู้ล่ะ เขาไม่รู้จักเคาะประตูเอง" พีทเบ้ปาก ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ มองตามศรันย์อย่างขำๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มลุกลี้ลุกลนรีบวิ่งตามตำรวจสองคนนั้นออกไป
♀♀

ชินวัฒน์กับเรียวยืนอยู่ข้างรถคันที่ต้องสงสัยว่าเป็นรถผิดกฎหมาย เมื่อศรันย์เดินเข้าไปหา ชินวัฒน์หันมามองด้วยสายตายิ้มๆ ส่วนเรียวยืนกอดอกมองรถด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"คันนี้ใช่ไหมครับ สวยดีนี่ ขายราคาเท่าไหร่ ถ้าต่ำว่าสามล้านผิดกฎหมายชัวร์" ชินวัฒน์พูดอย่างเป็นการเป็นงาน
"ใช่" ศรันย์พยักหน้า "คุณพีทเช็คข้อมูลให้แล้ว หลักฐานก็มี หมวดเอาไปได้เลย"
"คุณพีท คนที่นั่งตักคุณอยู่ในห้องเมื่อกี้นะหรือ" ชินวัฒน์ตีหน้าซื่อ
"คุณหมวดเข้าใจผิด คือว่าผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน เขาลวนลามผม" ศรันย์ไม่ตอบชินวัฒน์ หันหน้าไปพูดกับหมวดเรียว
"ไม่เห็นคุณขัดขืนอะไรเลย" ชินวัฒน์ทำหน้าไม่เชื่อ
"หมวดชิน" ศรันย์หันขวับมาถลึงตาใส่แล้วหันไปพูดกับเรียวต่อ "ตั้งแต่ที่ไปแข่งรถคราวนั้น ผมก็ไม่เคยเจอกับพีทอีกเลย วันนี้เขาก็โผล่มาเฉยๆ พอดีเขารู้เรื่องรถดีก็เลยช่วยเช็คข้อมูลรถคันนี้ให้ ผมกำลังนั่งอ่านอีเมล์อยู่ จู่ๆ เขาก็เบียดเข้ามานั่งตักผม หมวดชินก็เปิดประตูเข้ามาพอดีเลย ยังไม่ทันจะได้..."
"พอ ไม่ต้องมาอธิบาย" เรียวยกมือขึ้นห้าม "เรื่องไม่เป็นเรื่อง หมวดชิน ไปเอาข้อมูลมา จะได้ไปซะที"
"จะไปไหนล่ะครับคุณหมวด เดี๋ยวก่อนสิ มายังไม่ทันจะถึงสามนาที ความจริงผมตั้งใจว่าปิดอู่แล้วจะไปหา จะชวนไปทานข้าว นะหมวดชิน" ศรันย์หันมาหาเพื่อนคู่หูของเรียว "วันนี้ที่โรงแรม...มีเทศกาลอาหารทะเลนานาชาติ ปูฮอกไกโดสดๆ จากญี่ปุ่น แล้วก็..."
"ไม่ต้องเอาอาหารมาล่อ" เรียวพูดแทรก ชี้มือไปยังห้องทำงานของศรันย์ "หมวดชิน เข้าไปก๊อปปี้เอาข้อมูลรถ"
"ไม่มีแฟลชไดรฟ์" ชินวัฒน์ให้เหตุผล
"ข้อมูลรถคันนี้อยู่ในอีเมล์ใช่ไหม" เรียวถามศรันย์แต่ไม่รอฟังคำตอบ จากนั้นหันไปพูดกับเพื่อน "ไปส่งต่อถึงตัวเองสิวะ ไม่รู้อะไรเลย เรื่องแค่นี้ทำเป็นโง่ ทีเรื่องอื่นกะล่อนนัก ลื่นเป็นปลาไหล เร็วๆ เข้า ต้องกลับไปรับงานต่อจากผู้กองคมกริช"
"อ้าวยังจะให้ทำอะไรอีกหรือ ไหนว่าวันนี้ให้ทุกคนกลับเร็ว" ชินวัฒน์ทำหน้าเหรอหรา
"คุณหมวด ฟังผมก่อนได้ไหม ผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ" ศรันย์พูด
"จริงหรือ" เรียวเลิกคิ้ว
"จริงสิครับ แต่ก่อนน่ะใช่ เคยมีอะไรกันไม่กี่ครั้ง แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ คือว่า ผมกับพีทไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ สาบานได้ เขามายุ่งกับผมเอง ทุกทีผมก็บ่ายเบี่ยง พยายามเลี่ยงทุกครั้ง ถ้าไม่เชื่อถามลูกน้องผมก็ได้ ผมยังเคยสั่งมันเลยว่า ถ้าพีทมาให้รีบบอกผมก่อนจะบุกเข้าไปถึงออฟฟิส"
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องอธิบาย เรื่องไม่เป็นเรื่อง" เรียวโบกมือ
"แล้วทำไมโกรธ"
"ผมไม่ได้โกรธ" เรียวตอบ "โกรธทำไม มีอะไรต้องโกรธ ผมแค่เหนื่อย ตอนนี้กำลังจะปิดคดี พรุ่งนี้จะบุกเข้าจับบ่อนพนันแล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้ต้องรีบกลับบ้านไปพัก"
"ไปทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน คุณหมวดก็มัวแต่ยุ่งเรื่องสืบสวนบ่อนการพนัน นี่ก็ยังไม่บ่ายสี่โมงเลย ถ้าจะรีบนอนแต่หัวค่ำก็ยังมีเวลาเหลืออีกตั้งเยอะ" ศรันย์ทำเสียงอ้อน
"ซื้อไปกินที่บ้านดีกว่า จะได้ไม่ต้องฝ่ารถติดไปร้านอาหาร เหนื่อยเปล่าๆ" ชินวัฒน์เสนอความเห็น
"หุบปากไปเลยแก รีบไปเร็วเข้าๆ" เรียวผลักชินวัฒน์ให้เดินไปที่ห้องทำงานของศรันย์
"ตกลงไปทานที่บ้านคุณหมวดนะ ถ้าหมวดชินจะไปทานด้วยก็ให้ขับรถตามไป"
"คุณนั่นล่ะขับรถตามไป ผมจะนั่งไปกับเพื่อน" เรียวส่ายหน้า
"โธ่คุณหมวด" ศรันย์ทำหน้ามุ่ย
"อย่าเรื่องมาก เร็วๆ เข้า จะทำอะไรก็ทำ ผมจะรีบกลับ ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน"
"ไหนว่าไม่โกรธ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าโกรธ" ศรันย์แอบยิ้ม "เอ๊ะ หรือว่างอน"
เรียวไม่ตอบโต้ หันหน้าหนีแล้วเดินออกไปยังหน้าอู่ ยืนรออยู่ใต้ร่มไม้ ศรันย์ร้องเรียกหาลูกน้องคนสนิท บอกให้ดูแลอู่เพราะตัวเองจะกลับแล้ว จากนั้นเดินตามชินวัฒน์เข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
♀♀

"นี่ จะทำหน้างอไปถึงไหน คุณศรันย์เขาไม่มีอะไรกับคุณพีทหรอกน่า ตอนที่อยู่ในออฟฟิส เขาก็ทำเฉยๆ เท่าที่เห็น คุณพีทก็ไม่เห็นจะแคร์อะไรเท่าไหร่ ท่าทางเป็นคนรักสนุก พอคุณศรันย์ไม่เล่นด้วย ก็คงไปหาผู้ชายคนอื่นกินเล่น" ชินวัฒน์พูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านของเรียว ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา
"ไม่ต้องมาเข้าข้างกันเลย" เรียวพูดเบาๆ
"เราว่าเขาชอบคุณหมวดเรียวมากๆ เลยล่ะ ตั้งแต่เจอกัน ดูเปลี่ยนไปเยอะ ดูจริงจัง ไม่บ้าๆ บอๆ เหมือนแต่ก่อน ให้โอกาสเขาหน่อยเถอะ"
"หุบปากเลย ไม่ต้องมาเชียร์" เรียวตวาดเพื่อน หันไปมองประตูบ้านเพราะได้ยินเสียงรถจอดด้านหน้า "คนแบบนี้ต้องได้รับบทเรียนเสียหน่อย"
"บทเรียนอะไร อย่าให้หนักนักนะ สงสารเฮียแก" ชินวัฒน์หันไปมองหน้าบ้าน "เห็นไหม เขายอมขนาดนี้แล้ว"
"ไปเปิดประตู" เรียวชี้นิ้วไปที่ประตูบ้าน "ไปช่วยเขาถือของ ซื้ออะไรมาตั้งเยอะแยะ กินกันแค่สามคน"
"ลืมไปแล้วหรือว่ามีชูชกอยู่ด้วยหนึ่งตน" ชินวัฒน์ชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเอง หัวเราะแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูรับศรันย์
เรียวมองตาม อดถอนหายใจไม่ได้ ใจหนึ่งก็คล้อยตามคำพูดของชินวัฒน์ แต่ใจหนึ่งก็ฉุนและหมั่นใส้ศรันย์ยิ่งนัก
ขอแกล้งหน่อยเถอะ แต่ก่อนแกล้งศรันย์เพราะสนุกดี แต่คราวนี้ขอแกล้งเพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง ผู้ชายคนนี้ลุกล้ำเข้ามาในจิตใจเขามากขึ้นทุกที เพราะฉะนั้น เขาต้องมั่นใจในตัวของศรันย์มากกว่านี้ ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะลงเอยกันดีหรือไม่

►จบบทที่ 20◄


ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ ซิกาแร๊ต

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 533
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
โอ้โห หายไปตั้งนาน ไม่มีความคืบหน้าอะไรเล๊ยยย คุณศรันย์ ... ไม่ไหวๆๆ :laugh:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
มาแบบสั้นๆ  เฮียเพิ่งเจอหมวดเรียวแท้ๆ   :ling1:

ออฟไลน์ Timber Huang

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ thyme812

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 313
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3

ออฟไลน์ คนคิ้วท์คิ้วท์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 339
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
สู้ต่อไปนะ โดนแกล้งหนักเลยสิ

ออฟไลน์ THiiCHA

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-4
โดนลวนลาม ฮ่าาาา
ศรันย์โดนแกล้งหนักแน่ๆงานนี้
พระเอกที่น่าสงสารแห่งปี ขำมาก 55555555

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด