#เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า  (อ่าน 10536 ครั้ง)

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ





....


ตัวละคร : 

 :5774: 
เป็บซี่ หรือเป็บ อดีตตำรวจหนุ่มอนาคตไกลที่หมดกำลังใจในการเป็นตำรวจ
สถานะ : กำลังถูกเด็กแถวบ้านตามจีบ

 :13223: 
เกี้ยมอี๋ หรือเกี้ยม เด็กช่างที่ต้องนั่งรถเมล์ไปเรียนในตัวเมืองทุกวัน
สถานะ : กำลังตามจีบพ่อค้าขายกล้วยแถวบ้าน


type : romantic comedy



เรื่องนี้แต่งจากจินตนาการ หากผิดพลาดประการใดก็ติชมได้เจ้าค่ะ
ฝากเพจที่รวบรวมเรื่องสั้นทุกเรื่อง นิยายทุกเรื่องไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
หาทุกเรื่องง่ายมากเลยค่ะ สะด๊วกสะดวก
(เปล่าหรอก ขี้เกียจใส่โค้ดในเล้า5555)
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2017 23:07:11 โดย mukmaoY »

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7

รักแอบๆ

-1-



"คิดดีแล้วนะลูก"
มือเหี่ยวย่นลูบหัวลูกชายคนเล็ก ในใจนางนั้นแสนเสียใจ ทว่าแสดงให้ลูกเห็นไม่ได้ ในเมื่อลูกชายนั้นเสียใจมากกว่านางหลายเท่า

"เป็ปคิดดีแล้วแม่ อยู่ไปก็ท้อใจ หมดกำลังใจเปล่าๆ"
อรัญเคยคิดว่าตำรวจนั้นคืออาชีพที่ดีที่สุด ได้พิทักษ์คุณธรรม ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก จับพวกคนเลว ขอเพียงใจรัก ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง อย่างไรก็อยู่ได้อย่างสบาย ทว่าความคิดเหล่านี้กลับเปลี่ยนตาลปัตร เมื่อเขาจับกุมลูกชายนายวันชัย ผู้มีอิทธิพลของหมู่บ้าน





เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
มีชาวบ้านโทรมาแจ้งว่าเด็กเทคนิคกับเด็กช่างยกพวกตีกันอยู่หน้าตลาด  เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะหมู่บ้านอยู่ห่างจากตัวเมืองห้าสิบกว่ากิโล การที่นักศึกษาในหมู่บ้านจะตีกันละแวกนี้จึงแทบเป็นไปไม่ได้ ส่วนมากมันชอบตีกันในงานประจำหมู่บ้านมากกว่า

อรัญรวมทั้งตำรวจอีกสี่นายรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุ
ความชุลมุนเพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อตำรวจไปถึง ตำรวจหนุ่มน้อยเกือบโดนลูกหลงเป็นเปลือกทุเรียน  เขาวิ่งไล่จับพวกเด็กเกเรอย่างไม่คิดชีวิต สะดุดล้มจนได้แผลที่ฝ่ามือเหวอะหวะ แต่เพื่อสันติ เขาต้องจับพวกมันให้ได้!
 
"หยุดนะ!!"
สองมือจับปืนมั่น ขู่เด็กช่างร่างกำยำที่ยืนหันหลังให้
มันไม่มีทางไปแล้ว เบื้องหน้าคือซอยตัน นอกเสียจากมันจะใจกล้าปีนกำแพงหนีไป

"ยกมือขึ้น!"
เสียงก้องกังวานขัดกับใบหน้าหวานอ่อนเยาว์  อรัญหยิบกุญแจมือออกจากเอว เสียงโลหะกระทบกันทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตัวสั่น

อรัญคิดว่ามันกลัว จึงพูดปลอบ
"เดี๋ยวไปคุยกันนะ ไม่ต้องกลัว คราวหลังก็อย่าทำอย่างนี้นะรู้ไหม"
น้ำเสียงอ่อนลง  มือเล็กรวบข้อมือหนาลงมาไพล่หลัง ใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว

เขาจับแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามไว้แน่น ดันหลังอีกฝ่ายให้เดินกลับไปยังหน้าตลาด ที่ๆเพื่อนตำรวจรวบตัวเด็กเกเรได้หลายราย

จังหวะที่พลิกตัวนั้นเอง ตำรวจหนุ่มก็เห็นหน้าผู้ต้องหา  โครงหน้าชัด ตาเรียวรีแต่ดุ คิ้วเข้ม มีไฝเล็กๆตรงสันจมูก
ในย่านนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก
ลูกชายนายวันชัยเจ้าของบ่อนการพนันที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน
เกี้ยมอี๋ ทะนงศักดิ์
นิสัยเสีย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
ความใจดีที่มีให้หดหาย เหลือเพียงความหมั่นไส้ที่ก่อตัว คราวนี้แหละเขาจะจับให้นอนซังเตจนเข็ดหลาบเลย

"อ้อ...นึกว่าใคร น้องเป็ปซี่นี้เอง"
น้ำเสียงยียวนบาทาเอ่ย อรัญทำเป็นไม่สนใจ ดันหลังให้มันเดินไปข้างหน้า แต่คนตัวใหญ่กลับขืนตัวแกล้งเขา

"น้อง'เกี้ยมอี๋'รีบเดินเถอะ เดี๋ยวพ่อจะมาประกันตัวไม่ทันนะ"
อรัญจงใจเน้นชื่อเล่นอีกฝ่าย แน่นอนว่านายทะนงศักดิ์แสนเกลียดชื่อนี้ และไม่มีใครเรียกมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่เรียกเกี้ยมก็เรียกอี๋เท่านั้น
แม้แต่พ่อเขายังไม่เรียกชื่อเต็มๆเลย

"ระวังตัวไว้เถอะ จะโดนสอย"

"ระวังจะโดนข้อหาข่มขู่เจ้าพนักงานนักนายเกี้ยม"
อรัญเอ่ยเสียงเข้ม

"หึๆ ถ้าหมายถึงสอยพรหมจรรย์น้องเป็บล่ะครับ จะตั้งข้อหาผมป้ะ?"

"ไอ้!!"

"อ้าวเป็บ หายไปนานเลย มาๆ มารวมกั--เฮ่ย!! นี่มันนายเกี้ยมนี่ เป็บไปจับมาทำไม ปล่อยไปเลย ตายห่าละ"
ตำรวจรุ่นพี่หน้าซีดแทบจะทันทีเมื่อเห็นลูกชายนายวันชัย ยกมือไหว้ปลกๆ แต่อรัญก็ไม่ยอมปล่อย

"ดัดหลังซะบ้างก็ดีนะพี่วัฒน์ จับมาแล้วก็ปล่อยหลายทีแล้วนะ"

"ที่เป็บพูดมันก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ยังอยากมีงานทำว่ะ"

อรัญทำเสียงฮึดฮัด เงยหน้ามองทะนงศักดิ์ที่กำลังยักคิ้วอย่างเป็นต่อ

ถ้าไม่ทำตามหน้าที่ กฎหมายจะศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง ร่างมาเพื่อให้แหกงั้นเหรอ งั้นไม่ต้องมีก็สิ้นเรื่องสิ
"งั้นเป็บรับผิดชอบเอง"

"เฮ้อ! เอาวะ นายวันชัยคงไม่ใจร้ายกับแกหรอกมั้ง ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ"
พอรุ่นพี่อนุญาต อรัญก็ยักคิ้วอย่างผู้ชนะให้ไอ้ตัวดี


ตำรวจหนุ่มเป็นลูกหลานหมู่บ้านนี้ แม่ทำอาชีพชาวสวน ปลูกกล้วยกับมะม่วงขาย ส่งออกภายในอำเภอ พอมีพอกินเพราะใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
สำหรับนายวันชัย อรัญเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แกชอบมาซื้อกล้วยไปให้เมียทำกล้วยทอดขาย มาทีไรก็จะมีเด็กหน้าดุตามมาด้วยเสมอ เขาไม่เคยเอ่ยปากทักเจ้านี่เลยสักครั้งเพราะแค่เห็นหน้าครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาแล้ว

กระทั่งจบม.6 อรัญไปเรียนต่อนครปฐม เรียนนายร้อยตำรวจ จากหมู่บ้านไปเสียหลายปี กลับมาก็เจอเด็กนิสัยเสียคนเดิมอีกครั้ง แถมคราวนี้ยังได้ต่อล้อต่อเถียงอย่างกับคนคุ้นเคย(ในด้านลบ)มานาน



เพราะห่างหายจากสังคมในหมู่บ้านไปนาน อรัญจึงไม่รู้อิทธิพลของนายวันชัยที่แท้จริง

ทันทีที่จับทะนงศักดิ์เข้าห้องขัง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายของชายแก่วัยห้าสิบดังขึ้น บรรดาสารวัตรผู้กองพากันห้ามให้ใจเย็นๆ แต่ร่างสูงใหญ่นั้นก็เดินอาดๆมาตบหน้าอรัญฉาดใหญ่

"มึงจับลูกกูมาทำไม!"

อรัญลูบแก้มร้อนจัดของตัวเอง เลือดซึมมุมปาก สารวัตรอนันท์เข้ามาดูก็ต้องตกใจ เพราะแก้มขาวขึ้นสีบวมแดงไปทั้งแถบ
"ทำเกินไปหรือเปล่าครับคุณวันชัย"

"ตั้งแต่อยู่มายังไม่เคยมีใครจับลูกกูขังคุก แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร ห้ะ! มันเป็นใคร!"
นายวันชัยกระชากผมอรัญ ผลักสารวัตรออกไปให้ห่าง แล้วตบหน้าอีกฝั่ง
อรัญร้องซี้ด เจ็บกายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจสิ...เขาถูกกระทำอย่างกับไม่ใช่คน !
ร่างสมส่วนถูกผลักจนหลังชนลูกกรง มีทะนงศักดิ์กับเพื่อนคอยรับ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก


ขณะนี้บรรยากาศในโรงพักเคร่งเครียด เมื่อนายวันชัยสั่งให้ย้ายอรัญไปที่อื่น ต่อให้เป็นคนที่นี่ก็จะไม่ไว้หน้า ที่บังอาจมาทำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ลำบาก

แน่นอนทุกคนช่วยเกลี้ยกล่อมนายวันชัย รวมไปถึงลูกชายตัวเองด้วย ต่อให้นิสัยเกเร ชอบยกพวกตีกัน แต่เด็กๆก็เข้าใจหน้าที่ของตำรวจ การที่พ่อมาทำแบบนี้มันเกินไปจริงๆ
ทะนงศักดิ์ไม่อยากเห็นดวงหน้าหวานนั้นมีรอยช้ำเลย...




แผลที่แก้มระบม มันร้อนระอุจนอรัญปวดหัว เขาจึงลาหยุดในวันต่อมา
นึกถึงสาเหตุของเรื่องราวก็เจ็บใจ พ่อเลวๆแบบนี้แหละ ลูกถึงได้แย่ตาม เขาไม่โทษเด็กหรอก เด็กก็เหมือนผ้าขาว เราสาดสีอะไรไป เด็กมันก็รับไว้หมด 
อรัญยังจำแววตาขอโทษของเด็กนั่นได้ไม่ลืม

"แม่จะไปด่ามันยันบันไดบ้านเลยคอยดู"
รุญญาป้อนยาแก้ปวดให้ลูกชาย พลางลูบหลังบางอย่างทะนุถนอม นางเลี้ยงลูกมายังไม่เคยตีสักแอะ แล้วนางจะยอมให้ไอ้วันชัยมันทำหรือ! นายวันชัยเป็นเพื่อนสมัยเรียน ตอนนั้นนางเป็นหัวโจกของห้อง ส่วนวันชัยเป็นเด็กหงิมๆ ไม่สู้ใคร ทำให้โดนแกล้งประจำ ดังนั้นภาพของนายวันชัยสำหรับรุญญาแล้ว ก็ยังเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กที่นางไม่เคยกลัว

อรัญคิดว่าแม่แค่ก่นด่าระบายอารมณ์ไปอย่างนั้น จึงหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

"เดี๋ยวแม่มานะ"
เขากึ่งหลับกึ่งตื่น พยักหน้าให้แม่ รั้งผ้าห่มผืนบางขึ้นมาถึงเอว รู้สึกว่าตัวรุมๆขึ้นกว่าเดิม แต่ความอ่อนเพลียทำให้ไม่คิดอะไรอีก


ร่างบางนอนบนม้านั่งในบ้านที่เปิดโล่ง  ประตูเหล็กม้วนส่งเสียงแกร็กๆ เล็กน้อยยามลมพัดหอบเอาฝุ่นดินเข้าบ้าน  อรัญไอโขลก รู้สึกตัวตื่น เหมือนกับว่าเวลาผ่านไปนานมากตั้งแต่แม่ออกไปข้างนอก แต่ฟ้าก็ยังคงสว่างจ้าตามเวลาบ่ายแก่

"ใคร? แม่เหรอ?"
เขาได้ยินเสียงจานชามในครัว ค่อยๆถัดตัวลุกขึ้น ศีรษะโงนเงน ร่างกายร้อนระอุ โดยเฉพาะสองแก้มที่ระบมหนัก พูดได้แต่ต้องพูดเบาๆ เขาจึงเดินไปหาต้นเสียงเองดีกว่า


"แม่กลับมานานยัง"
น้ำเสียงอ่อนระโหย

"ยังอยู่คุยกับแม่เรา เป็บกลับไปนอนไป"
เสียงทุ้มของวัยรุ่นดังผ่านหูไป อรัญชะงักเมื่อเจ้าของเสียงนั้นก้าวออกมา
เป็นนายทะนงศักดิ์นั่นเอง ร่างสูงใหญ่เหมือนพ่อถือจานข้าวติดมือมาด้วย จับต้นแขนตำรวจหนุ่มให้เดินตามกลับมานั่งที่เดิม

"มาได้ยังไง"

"ผ่านมา"
เด็กหนุ่มตอบเหมือนถามเรื่องดินฟ้าอากาศ ใบหน้าเรียบนิ่ง อรัญจึงไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
มือหนาตักข้าวพอดีคำยื่นให้ตรงหน้า

"กินข้าว จะได้กินยา"

"รู้ได้ไงว่าไม่สบาย แล้วใส่อะไรลงไปหรือเปล่า"

"ไม่หรอกน่า กินเร็วๆ ...แม่เป็บบอกให้มาดู ทีนี้เชื่อยัง"

อรัญรับข้าวเข้าไป รสชาติของข้ามหอมมะลิกับรสหวานของกุนเชียงทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น

"แม่ไปบ้าน?"

"เออน่ะสิ ด่าจนพ่อเราเสียหมาเลย แต่ช่างมันเถอะ พ่อต้องโดนซะมั่ง"

คนฟังกลอกตา
"แล้วทีตัวเองล่ะ ทำเรื่องเดือดร้อนให้พ่อออกหน้าตลอด ไม่อายรึไง"

"ไม่รุ"
ตอบอย่างขอไปที
"ถูกพ่อตบหน้าจนบวมขนาดนี้ ยังจะปกป้องเขาอีก"

"มันก็ส่วนหนึ่ง โกรธอยู่หรอก"

"โทษทีนะ ไม่นึกว่าพ่อจะโมโหขนาดนั้น แกเคยพูดว่าถ้าโดนจับก็จะให้นอนคุกซักสองคืน"

"เลยยอมพี่?"

ทะนงศักดิ์พยักหน้า
"พอยอมจริงๆก็ดันบานปลาย รู้งี้ขัดขืนก็ดีอยู่หรอก ตัวเล็กแค่นี้ทำไมจะหนีไม่พ้น"

"เฮ้อ..."
อรัญมักถูกล้อเรื่องตัวเล็กจนชิน  เขาจึงพยักหน้าส่งๆไป ไม่รู้จะชวนเสวนาอะไรต่อ ด้วยความไม่สนิทกัน จึงค่อนข้างกระอักกระอ่วน
ร่างบางรับน้ำกับยามากิน ก่อนล้มตัวนอน เพียงไม่กี่วินาที เขาก็หลับลึก ....รวดเร็วราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่คือความฝัน


..........

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
ตรงใจมากเลย เมืองไทยเป็นแบบนี้เลย. เฮ้อออออ  :m31: :m31: :m31: :m31:

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
ประเทศไทย ไทยแท้ๆไม่มีอะไรจะเถียง :hao4:

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
น่าสงสารตำรวจดีๆอย่างเป็บซี่

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
 :L2: :pig4:

จับพ่อมันไปอบรมด่วน

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
Thailand only มีอิทธิพล+เงิน ยังไง๊ยังไงตำรวจก็ไม่กล้าจับ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
รอตอนต่อไปปป :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Babelilong

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 304
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • Facebook  เข้ามาขอเป็นเพือนได้เลย
รอจ้าาาาาาาา
 :katai5: :katai5:
 :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
รักแอบๆ
-2-




อรัญออกจากราชการตำรวจมาได้หลายสัปดาห์แล้ว สองสามวันแรกเขาค่อนข้างเศร้า และสับสน กลัวว่าตัวเองจะคิดผิดที่ตัดสินใจเลือกทางนี้  อีกทั้งยังสงสารแม่ อุตส่าห์ทำงานหาเงินให้เขาได้เรียนที่ดีๆ กลับต้องมาเสียเงิน เสียเวลา
อดีตตำรวจหนุ่มทำงานในสวนกับแม่ เขาพอมีวิชาติดตัวตั้งแต่เด็กจึงไม่ลำบากอะไร ร่างกายก็แข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเนื่องจากการฝึก
ทุกๆเช้าเขาจะวิ่งรอบหมู่บ้าน ซิทอัพห้าสิบครั้ง  สควอทอีกสามสิบ ดังนั้นภายใต้กรอบหน้าหวาน ยังมีเสน่ห์แห่งเพศชายเป็นสิ่งล่อตาล่อใจให้ภมรที่ชื่อทะนงศักดิ์มาหาทุกวัน

นั่นไง....พอนึกถึงก็เดินดุ่มๆมายืนหน้าบ้านที่ตั้งโต๊ะขายกล้วยกับผลไม้อื่นๆเรียงราย

เด็กหนุ่มวัยกลัดมันมองบรรดาเครือกล้วยหลายขนาดบนโต๊ะไม้เก่าๆ ตั้งแต่พ่อทะเลาะกับคนบ้านนี้ แม่ก็ให้เขามาซื้อกล้วยแทน ทว่านี่คงจะเป็นหน้าที่เดียวที่ทะนงศักดิ์อยากทำ และขันอาสาเองด้วยซ้ำ
ได้มาเห็นหน้าหวาน หุ่นเพรียว กับก้นเด้งๆ แล้วมีความสุขจริงๆ
ภาพอรัญในชุดเครื่องแบบยังติดตาอยู่เลย ปฏิเสธไม่ได้ว่าเผลอเก็บไปกระทำภารกิจแบบแมนๆเสียหลายที

"ซื้อชาเย็นมาฝาก"
เอ่ยเองโดยที่ไม่ต้องมีคนถาม พร้อมวางแก้วชาเย็นให้เสร็จสรรพ
"วันนี้เรามาเช้า"
ประโยคบอกเล่าประหลาดๆ
อรัญยกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สำคัญขนาดที่ว่าต้องเอาคำตอบ จัดแจงหยิบกล้วยสุกเหมาะสำหรับนำไปทำกล้วยทอดใส่ถุงให้

"มีเรียนเช้าอ่ะ ไปส่งหน่อยดิ รถเมล์มันเสีย"
ทะนงศักดิ์บอกความจริงในที่สุด

คนฟังพยักหน้ารับรู้ รถเมล์ของตำบลมีอายุกว่าสามสิบปี วิ่งจากตำบลไปยังตัวเมือง ซึ่งเด็กช่าง กับเด็กเทคนิคในหมู่บ้านจะโดยสารไปเรียนเป็นประจำ

"ก็มีตั้งห้าคัน"

"รอรอบต่อไปก็สายพอดี... ไปส่งหน่อย"

"พ่อแม่ไม่มีรถรึไง"

"มี แต่อยากให้เป็บไปส่งเรา"

ด้วยความที่เป็นคนใจดี เกือบจะเรียกว่าโลกสวย อรัญมองตาหยีเหมือนลูกหมาขาดนมก็ใจอ่อน เขาหันหลังไปดูแม่ที่อยู่ในบ้าน ปรากฏว่าไม่เห็น จึงหยิบกุญแจรถอย่างเงียบๆ 
คนในหมู่บ้านไว้ใจได้ ถึงแม่ค้าไม่อยู่เฝ้าร้าน ลูกค้าก็จะเพียรตะโกนเรียกหากันให้วุ่นวาย อรัญเพียงแต่หยิบกล่องเงินไปเก็บในบ้าน แล้วกลับมาหาเด็กโข่งที่ยืนยิ้มปากฉีก

"แล้วกล้วยล่ะ?"

"เดี๋ยวให้คนมาเอา"

"ลำบากคนอื่นจริงๆเล้ย"
ร่างเล็กบ่นพึมพำ แต่การกระทำกลับสวนทาง


.
.
.



ในรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ มีเด็กช่างสายช่างเชื่อมนั่งร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี ขณะที่คนขับเพียงขับไปนิ่งๆ หัวเราะหึๆกับมุกตลกที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาบ้าง  อรัญพยายามไม่ตีสนิททะนงศักดิ์มากนัก เพราะถ้ามากกว่านี้มันคงเหยียบหัวเขาแล้ว

"อยากให้มารับตอนเย็นจัง"
เด็กหนุ่มแสดงความเอาแต่ใจ

"ไหนบอกว่าจะทำตัวดีๆไง อย่าให้คนอื่นลำบากสิ ทางตั้งไกล"

"ที่เป็บมาส่งเรานี่ลำบากเหรอ?"
ปากแบะเหมือนเป็ด อรัญไม่แน่ใจว่าทำจริงหรือแกล้ง จึงไม่ได้สนใจ

"จอดนี่แหละ!"
อยู่ๆคนอารมณ์ดีกลับโมโหหน้าตาเฉย 
อรัญค่อยๆผ่อนรถ จอดชิดข้างทาง
ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก

"เดี๋ยวเราเดินไปเอง"

"อีกตั้งกิโลนึง จะออกกำลังกายรึไง"

ทะนงศักดิ์แทบกัดลิ้นตาย
เอาของไปให้ก็โดน(ว่าที่)แม่ยายไล่
แอบไปหาในสวนก็ถูกคนงานเขม่น
แต่ไอ้ที่กล่าวมาทั้งหมด ยังไม่เป็นอุปสรรคเท่าอรัญคนซื่อ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย!
คิดเองเออเองที่ว่าเขาทำดีเพื่อไถ่โทษ
มันใช่ที่ไหนล่ะ!

"กูจีบโว้ย กูงอนโว้ย เคยรู้บ้างไหมเนี่ย!!"
ร่างสูงเตะฝุ่นอยู่ข้างทางอย่างน่าอเนจอนาถ




"พวกมึงต้องช่วยกูนะ จีบมาสามอาทิตย์แล้วเนี่ย"
ร่างใหญ่ของทะนงศักดิ์ทรุดนั่งลงอย่างหมดอาลัยตายอย่าง แขนเสื้อสีเทาอ่อนมีรอยเปรอะเขม่าดำ หากแต่มันไม่สนใจ ซบหน้าลง โวยวายใส่ตัวเอง

"โอ้โหไอ้เกี้ยม~ มึงต้องให้เวลาเขาหน่อย เพิ่งจะโดนพ่อมึงตบมาเลือดอาบ ไหนจะตกงานอีก จะให้มาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆได้ไงวะ"
ไอ้หนวดผู้ฉลาดที่สุด เป็นมันสมองของกลุ่มเอ่ย

"หรือว่าเขาจะมีแฟนแล้ว?"
มินาเสนอความคิด

"ไม่หรอกม้าง เขาก็อยู่หน้าร้านคนเดียวตลอดนี่หว่า"
ทะนงศักดิ์เริ่มใจแป้ว  อรัญไปเรียนนครปฐมตั้งนาน คงมีกิ๊กมีกั๊กซ่อนอยู่แน่ๆ
ไม่ได้การ! กลับบ้านไปวันนี้จะต้องไปถามให้รู้เรื่อง!

"มึงนี่เป็นเอามาก ถ้าได้อัดตูดเด้งๆแล้วอย่าลืมมาบอกกูนะเว้ย เผื่อจะลองกับไอ้มิมัน ฮ่าๆ"

"ไอ้หนวด!!"

"โอ๊ยๆ ยอมแล้วๆ"



ทะนงศักดิ์ยอมรับว่าสนใจอรัญตั้งแต่เจ้าตัวกลับมาหมู่บ้านแล้ว....
วันนั้นร่างสูงใหญ่วิ่งหนีตีนพ่อมานั่งเล่นแถวสถานีตำรวจ เพราะข้างๆกันเป็นสนามฟุตบอล กับเครื่องออกกำลังกายของชุมชน
เขาแกว่งชิงช้าคนเดียวเงียบๆ รอคิวรถเมล์รอบต่อไป เหม่อลอยไปเรื่อยกระทั่งถึงเวลาแปดโมงเช้า ตำรวจหลายนายออกมาต่อแถวหน้าโรงพัก ทำให้ทะนงศักดิ์นั่งขำท้องคัดท้องแข็ง
"โตแล้วยังต่อแถวเคารพธงชาติอีก ฮ่าๆ"
นั่งเกาะของเด็กเล่นไปหัวเราะไป โดยไม่รู้ว่าตัวเองก็ทำตัวเหมือนเด็กเช่นกัน 

ทว่าสวรรค์ท่านคงเมตตา เห็นว่าทะนงศักดิ์ยังพอดัดสันดานได้ จึงดลบันดาลให้ดวงตาเรียวสังเกตเห็นบั้นท้ายงามๆของตำรวจนายหนึ่ง
ทะนงศักดิ์ตาโต ขยี้ตาหลายทีเพื่อยืนยันว่าตาไม่ฝาด
"เชี่ย...น่ารักโคตร"
ลำพังตัวมันเองเอาได้ทั้งชายหญิง จึงไม่แคลงใจใดๆทั้งสิ้น ในหัววันนั้นมีแต่คำว่าน่ารัก น่ารัก น่ารัก
เรียนไม่รู้เรื่อง แถมยังกลับบ้านไปถูกพ่อด่า แต่มันกลับนอนหลับอย่างมีความสุข ฝันถึงนายตำรวจรูปหล่อ ตัวเล็กๆกำลังเหมาะมือ ...ถ้าได้ขยำขยี้ จะเป็นยังไงนะ....



...........




นักเลงปืนโตถือคติว่า 'ถ้าได้ตัวก็ดี แต่ได้ใจยิ่งดีกว่า'
จากที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อหลายวัน ก็ทำให้ทะนงศักดิ์มั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าถ้าจีบติดแล้ว ชีวิตเขาไม่เสียเปล่าแน่
เพราะนอกจากอรัญจะหน้าตาดี หุ่นดีแล้ว เจ้าตัวยังมีนิสัยน่าชื่นชม เสียสละ มีเหตุผล และใจดี ไม่เคยแบ่งแยกเขาว่าเป็นพวกเกเร กลับกล้าสั่งสอน และให้กำลังใจ
ไม่มีใครเหมือนอรัญ...

'ยิ่งรู้จัก...ยิ่งรักเธอ~
ฮึ่ยยย~ หมั่นเขี้ยวโว้ยย!'

โป้ก!

"โอ๊ยแม่!"

"นับวันชักจะบ้า ถามจริงได้เสพยารึเปล่า"

"ไม่มี้"

"เสียงสูงนะ"
มารดาชี้หน้าคาดโทษ

"ให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้เลยเอ้า! ขืนคนที่หนูจีบรู้นะ เขาคงไม่ชอบแน่ๆ"

"เห็นพูดมาตั้งนานและ ยังจีบไม่ติดอีก?"

"ยังเลยแม่ เขาซื่อๆอ่ะ"

พอมารดาได้ยินก็ชอบใจ กะช่วยลูกเต็มที่
"ตื๊อเท่านั้นเว้ย หมั่นเอาของไปให้ เข้าทางผู้ใหญ่บ้าง ทุ่มหน่อยก็ช่วยงานบ้านเขา ทำให้เขาเห็นเลยว่าเราทำได้ทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง"

"โห่แม่ หนูเป็นผู้ชายนะ ทำอย่างกับผู้หญิง"

"เออ แล้วเอ็งมีอะไรดีไปอวดเขาล่ะถ้าไม่ทำอย่างที่แม่บอก"

ทะนงศักดิ์กลืนน้ำลาย คิดให้ตายก็คิดไม่ออกหรอก แม่เขาก็รู้ดี

"งั้นหนูไปหาเขาก่อนนะ ใกล้มืดละ"

"เออๆ ไปเถอะ ได้กันแล้วบอก ข้าจะได้ไปสู่ขอ"
ผู้ใหญ่ก็พูดเล่นไปอย่างนั้น แต่คนฟังมันดันคิดจริง


..........




เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการที่เราขับรถผ่านสถานีตำรวจในเวลาแปดโมงเช้าเป๊ะ ตำรวจหลายนายมาเข้าแถวกัน ดูน่ารักดี แต่ปัจจุบันไม่เห็นแล้วเพราะไปสาย555

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ทั้งอุดหนุนทั้งมาหาว่าที่แฟนโดยที่เขาไม่รู้เล๊ยว่ามาจีบ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
น่ารักเนาะ หนูอย่างั้น หนูอย่างงี้นี้ นิเด็กช่างต่อยตีชาวบ้าน 55555

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
น้องเกี้ยมอี๋คนแมนแทนตัวว่าหนู..น่าย๊าก...กกกกกกก    :ling1:

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ joyey6217

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 106
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
อ่านแล้วก็ได้แต่ทำตาปริบๆ
มันจะเข้ากันได้ยังไงนะ
นายตำรวจเก่าแกก็ดี๊ดี กับจิ๊กโก๋เลือดร้อน
ค่อยๆจีบไปนะ อย่าดักฉุดเค้านะว้อย ไอ้เกี๋ยมอี๋ (ชื่อน่ารักไม่สมตัวจริงๆ) กลัวใจวัยรุ่นจริงๆ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
โถวๆตูดเด้งคือหน้าต่างเหรอนี่

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
รักแอบๆ
-3-




วันนี้ทะนงศักดิ์ไม่มีเรียน นั่นก็หมายความว่าเจ้าตัวต้องอยู่ช่วยแม่ขายกล้วยทอดให้บรรดาผู้แสวงหาโชคทั้งหลาย บ่อนบ้านนอกไม่ได้หรูเหมือนอย่างมาเก๊าหรือลาสเวกัส
ก็แค่อาคารทรงสี่เหลี่ยม ฉาบปูนเขรอะๆ มีพื้นที่โล่งสำหรับใช้สอย กับเสียงผู้คนเอะอะโวยวาย ซึ่งทะนงศักดิ์เบื่อเต็มทน....
เขาต้องการชีวิตเรียบง่าย
อยู่กับสวนกล้วย สวนผลไม้ มีคนงานแค่ไม่กี่คน มีบ้านหลังเล็กๆในสวนไว้นอนรับลม

นั่นแหละ....ชีวิตในฝันที่เหมือนกับบ้านของอดีตผู้หมวดเป๊ะๆ


"เอามันทอดยี่สิบ"

"เอากากไหมป้า"

"เออๆ เอาด้วย เอ้อเกี้ยม เอ็งไปสนิทสนมกับหมวดเป็บได้ไงวะ ข้าเห็นนั่งรถด้วยกันบ่อย ไม่ใช่ว่าถูกขู่อะไรนา"

"โอ๊ย...อย่างหมวดเนี่ยนะจะขู่ผม ไม่ใช่หรอกป้า"
มือหยาบอย่างผู้ชายแอบหยิบกากออกเล็กน้อย

"ก็ดีไป นึกว่าจะเล่นพวกข้าซะแล้ว"

"แหม่ป้า เป็บเขาลาออกตั้งนานละ กลัวทำไม"

"ก็เห็นแม่มันไปถามวิธีสมัครอปพร."

"อปพร.ก็หลานๆญาติๆเราทั้งนั้น"

"ไม่รู้โว้ย ไอ้เป็บมันไม่เหมือนคนอื่นนี่หว่า มันก็เป็นคนดีนะ แต่ข้าก็อยากให้มันหย่อนๆบ้าง ถ้าตึงไปก็กลัวจะไปขัดขาใครให้ล้มเข้า แล้วจะหาว่าไม่เตือน อย่างพ่อเอ็งล่ะ หน้าแทบไม่มอง"

"เขาไม่สนเรื่องพวกนี้แล้วป้า ไม่ต้องห่วงหรอก ส่วนพ่อก็หายโกรธแล้วล่ะ ตอนนั้นมันอารมณ์ชั่ววูบ"

"เออๆ เห็นเป็นลูกเป็นหลานหรอกนะ แล้วนี่จะไปหามันหรือเปล่า ข้าฝากไปบอกอีพรหน่อย มันยังไม่จ่ายแชร์ข้าเลย"

"จ้าๆ ป้าก็จ่ายค่ามันผมด้วยยี่สิบ"
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากแสนกวน แต่ก็เป็นที่เอ็นดูของบรรดาสาวแก่ทั้งหลาย

กว่าทะนงศักดิ์จะขายกล้วยทอดจนหมดก็ปาไปเที่ยง เขาทิ้งข้าวของไว้ให้แม่เก็บอย่างที่ทำประจำ ก่อนดิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเสียใหม่ ฉีดน้ำหอมกลิ่นรื่นจมูกที่ซื้อมาจากตลาดไปสองที เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการแรก ขั้นต่อมาคือไปบ้านอรัญคนดีของเขา
โชคดีจริงๆที่วันนี้มีเรื่องให้ไปหา จะได้ไม่ต้องหาเรื่องโกหกว่าที่แม่ยาย เมื่อก่อนพอเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องวางมวยกันทุกครั้ง ยังดีที่ช่วงนี้ทะนงศักดิ์ทำตามวิธีของแม่  หมั่นช่วยว่าที่แม่ยายกวาดบ้านบ้าง ล้างจานบ้าง ขุดร่องสวนบ้าง เลยได้ใจไปโข


.......



"ป้าพร"
เด็กช่างหน้ากวนเรียกคนงานคนสนิทของว่าที่แม่ยาย ปกติป้าพรแกมีหน้าที่นอนเฝ้าสวน แต่วันนี้ลมหนีหนี้หอบแกให้มายืนลับๆล่อๆในดงกล้วย

"ไอ้ห่าเกี้ยม! เอ็งจะเสียงดังทำไมวะ"
ร่างหญิงวัยเกือบชราโผล่ออกมาจากต้นกล้วย

"หนีแชร์เหรอป้า"

"เออ!"

"พอดีเลย มีคนฝากฉันมาบอกให้รีบจ่าย"
เท่านั้นแหละ หน้าป้าพรซีดทันที

"ฉันมีขอเสนอ ฉันให้ป้ายืมเงินก่อน แต่คืนนี้ป้ากลับไปนอนบ้านนะ แล้วไปบอกให้เป็บมานอนเฝ้าสวนแทน"

"ทำไมวะ"

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเป็บเอง"

"ข้าถามว่าให้เงินข้าทำไมวะ"

"ก็แหม่....ช่วยๆกันไง คนรู้จักมักคุ้น แปลกตรงไหน อีกอย่างไม่อยากให้ป้าเหนื่อย เนี่ยพอจ่ายแชร์เสร็จก็กลับไปนอนบ้านให้สบายใจ อยู่กับลูกกับหลานไง ไม่ชอบเหรอ"

"เหรอวะ..."

"ว่าแต่เท่าไหร่ล่ะค่าแชร์"

"สองพัน"

"อะ..." เสี่ยใหญ่ควักกระเป๋า "ให้สามพันเลย" งานนี้นายเกี้ยมอี๋ทุ่มหมดหน้าตัก



.
.
.



"เข้าข้างหลังแบบนี้ ไม่กลัวพี่ควักปืนมายิงหรือไง"
อรัญเอ่ยทักรุ่นน้องที่เริ่มปีนเกลียวขึ้นทุกวัน ...คราวนี้มันมาโผล่หลังบ้าน  แอบแตะเอวเขาจากด้านหลัง
เป็นเด็กไม่มีมารยาทที่ต้องสอนอีกเยอะ


"มาทักป้าพรนิดหน่อย"

"ขายกล้วยหมดไวนะวันนี้"

"โอ่ยยย" เด็กช่างจอมกวนโบกมือปฏิเสธ
"นี่เรียกว่าช้าแล้วนะ  เนี่ยคิดถึงเป็บใจจะขาด"
ด้านได้อายอดเว้ยไอ้เกี้ยม!
ในเมื่อใสซื่อดีนัก มันก็ต้องรุกจริงรุกจังอย่างที่ไอ้หนวดมันบอกนั่นแหละ

เออ...! เขายังไม่รู้เลยว่าหนุ่มตูดงอนตรงหน้ามีแฟนหรือเปล่า
จะแอบถามยังไงดี


"เป็นอะไร? เมายาป้ะ ไหนจะพูดล้อเล่นอีก"

ทะนงศักดิ์สะบัดหัว เรียกสติกลับคืนเมื่อเรียวมือน่าจับโบกอยู่ตรงหน้า กลิ่นยางกล้วยอ่อนๆนี่มันเร้าใจดีจริงๆ
ถ้าได้มีอะไรกับแฟนในดงกล้วยมันจะสนุกขนาดไหนกันว้า~

"ถ้าเสพมา ก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะเกี้ยม!"
เสียงเบาแต่เข้มข้นผ่านเข้าหูซ้าย ประมวลไปยังสมองตื้นๆ

ทะนงศักดิ์ยิ้มแผล่
"ห่วงเหรอ?"

อรัญหันหน้าหนี พลางพูดงึมงำ ซึ่งทะนงศักดิ์ไม่ทันฟัง
มันกำลังอยู่ในการหลงหัวปักหัวปำ มองอรัญน่ารักไปหมด จินตนาการภาพลามกแทบจะตลอดเวลา
ถ้ามันเมา...ก็คงต้องเรียกว่า 'เมารัก' แล้วล่ะ

"คืนนี้เราขอนอนด้วยได้ป่ะ"

"ไปถามป้าพรมาล่ะสิ"

อย่าเรียกว่าถามเลย เรียกว่าเจรจาธุรกิจจะดีกว่า

"อยากอยู่เป็นเพื่อน พรุ่งนี้ไม่ได้ทำอะไร"

"การบ้งการบ้านไม่มี?"

"ระดับนี้แล้ว"

"ขยันก็ดี"

"เปล่า...รอลอกเพื่อน"

"ไอ้เกี้ยม!!"
คนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีสุดๆกลับต้องพ่ายแพ้ให้เด็กกวนตีน
อรัญยกมือทำท่าจะทุบต้นแขนแน่นๆด้วยความหมั่นไส้

"อย่านะ ไม่งั้นจี้เอว"
เด็กน้อยยกท่าไม้ตายขึ้นมา แต่มันไม่ได้ขู่เหมือนอรัญหรอก มือมันจิ้มเอวสุดเฟิร์มไปก่อนจะพูดจบเสียอีก
สองคนพัวพัน เล่นเป็นเด็กๆ แต่ได้ยิ้มกว้างมากกว่าที่เคย จนลืมสนใจชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมา


จุดอ่อนของอรัญถูกเด็กเมื่อวานซืนจับได้ก็เพราะแม่  แม่ที่เริ่มเห็นอกเห็นใจเด็กขาดความอบอุ่น ชอบเมาท์ไปเรื่อย และส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นเรื่องลูก พูดน้ำไหลไฟดับจนทะนงศักดิ์ได้ยินเรื่องเดิมๆหลายสิบรอบ
แต่ไม่แน่นะคราวนี้ ทะนงศักดิ์อาจได้เรื่องเล่าเรื่องใหม่ เรื่องที่ว่า...ลูกชายสุดประเสริฐนั้นถูกชาวบ้านสงสัยว่าจะเป็น'เกย์'




..........




แค่เพียงสองทุ่ม อรัญก็ลาแม่ไปนอนท้ายสวน ซึ่งทะนงศักดิ์อาบน้ำปะแป้งรอเรียบร้อย

บรรยากาศเย็นๆ เสียงใบไม้หวีดหวิว อาจน่ากลัวสำหรับคนอื่น แต่ทว่าอรัญชินกับมันตั้งแต่เด็ก อดีตตำรวจหนุ่มก้าวขึ้นบ้านกระต๊อบหลังเล็กๆ มีเพียงแค่ที่นอนลูกใหญ่อยู่ตรงกลาง ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆนอกจากห้องน้ำที่แยกตัวออกไปไม่ไกลนัก

"อ้าว มาไวจัง"

"แม่เขานอนไวน่ะ  มีสัญญาณเหรอ?"
อรัญถามถึงสมาร์ทโฟนยี่ห้อผลไม้รุ่นล่าสุดในมืออีกคน พลางหยิบมุ้งมากาง

"มีเต็มเลย ของเป็บไม่มีเหรอ"

"อืม ขึ้นแค่ขีดเดียวเอง เน๊ตก็ช้า"

"เอาของเราไปเล่นดิ"
เด็กหนุ่มยื่นมือถือให้

อรัญส่ายหน้า หัวใจแอบกระตุกเมื่อเห็นหน้าแชทค้างไว้
"คงมีสาวเพียบสิท่า"
ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอพูดแบบนั้นไปทำไม คิดว่าอาจเคืองที่ทะนงศักดิ์ไม่ยอมช่วยกางมุ้งล่ะมั้ง
ร่างสมส่วนก้าวเข้าไปนอนข้างๆอีกคนที่ไถหน้าจออยู่ 
ไอ้ที่ทักไปเมื่อกี๊ก็ยังไม่ตอบ ...สาวคงเยอะจริงๆนั่นแหละ

อรัญแอบบึนปากด้วยความหมั่นไส้  หยิบสมาร์ทโฟนตกรุ่นของตัวเองมาเล่นมั่ง ของเขามันก็แค่โทรศัพท์มือถือธรรมดาๆ พอแค่เล่นเฟซบุ้คได้เท่านั้น ไม่มีปัญญาซื้อเครื่องละสามหมื่นมาคุยกับสาวเป็นสิบหรอก

"เกี้ยม...ขยับพัดลมให้พี่หน่อย"
เพราะมีผู้ชายตัวใหญ่นอนขวาง อรัญจึงแทบไม่โดนพัดลมเลย เขาเหงื่อไหลซก จึงถอดเสื้อยืดโยนทิ้ง ขืนใส่ไปก็นอนไม่ได้อยู่ดี  ยึดคติว่าตอนฝึกตำรวจซกมกมามากพอแล้ว ถ้าเรียนจบจะไม่เป็นแบบนั้นอีก และเขาก็รักษาสัจจะเสียด้วย

"ร้อนมากเลยเหรอ งั้นสลับฝั่งกัน"
สมองอันปราดเปรื่องของนายเกี้ยมเริ่มทำงาน ยิ่งเห็นแผงอกสุดยั่วอารมณ์ก็ยิ่งเลือดลมสูบฉีด
พอร่างสูงได้นอนฝั่งไกลพัดลม ก็แกล้งถอดเสื้อบ้าง

"ไม่ถอดได้มั้ยเกี้ยม พี่กลัวเหงื่อชนเหงื่อ พี่ไม่ค่อยชอบ"
เป็นเรื่องจริงที่อรัญไม่ชอบถูกสัมผัสเนื้อโดยตรงเท่าไหร่ มันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ยังไม่เคยบอกใคร

"เราร้อนอ่า..."
เด็กน้อยทำเป็นอ้อน แล้วก็ได้ผล!
อรัญพยักหน้าอนุญาตไป แต่แอบกระเถิบหนีไอร้อนจากร่างของอีกฝ่าย

"เล่นเฟซไปๆ"
อรัญพูด กะว่าเป็นการตัดบทสนทนา เพื่อให้ทะนงศักดิ์ไม่อึดอัดที่ต้องมานอนเบียดกับเขา อีกอย่างเดี๋ยวสาวๆในลิสต์จะคอยเก้อ

ฝ่ายทะนงศักดิ์ที่เผลอลืมตัวไปนิดเมื่อครู่กดเปิดกล้องถ่ายรูป ฉวยโอกาสตอนอรัญเผลอนี่แหละ พลิกตัวทับอีกคนที่นอนตะแคงหันหลังให้ ทำให้อยู่ในท่าใกล้ชิดกันสุดๆ ไอ้เด็กปีนเกลียวยื่นมือถือไปข้างหน้า กดถ่ายรูปรัวๆ

"เกี้ยม!! เราไม่ได้ใส่เสื้อนะ"
อรัญเห็นรูปแล้วแทบเป็นลม ท่าทางมันส่อไปเรื่องอย่างว่าขนาดนั้น ทั้งเขาที่หน้าเบลอๆมึนๆ กับแววตาหื่นๆของไอ้คนถ่าย ที่หนักคือทั้งคู่ไม่ได้ใส่เสื้อ!

"ลบออกเลย"
อดีตตำรวจรีบสั่ง

"ไม่"

"พี่ไม่เล่นนะเกี้ยม อยากให้พี่มีปัญหากับพ่อแกอีกหรือไง"
เสียงดุจริงจัง พร้อมหน้ามุ่ยอย่างคนโมโหจริงๆ

"...ขอไม่ลบได้มั้ย แต่สัญญาว่าไม่โพสต์ที่ไหนหรอก"

"จะถ่ายไปเพื่ออะไร..."
เสียงเบาลง ออกแนวบ่นกับตัวเอง

"ถ้าไม่ชอบก็ไม่ถ่ายหรอก"
นี่ก็บ่นเหมือนกัน แต่เสียงดังกว่า

แน่นอนว่าอรัญได้ยินเต็มสองหู
ตกลงแล้วเด็กช่างคนนี้ชอบเขาจริงเหรอเนี่ย
หรือเพียงอยากเอาชนะ?
ได้หัวใจคนที่เคยจับตัวเอง
ได้ร่างกายที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง

...คงจะภูมิใจมาก


"เป็บ..."
ทะนงศักดิ์ลองเรียกเมื่อเห็นว่าอรัญเงียบไป
แผ่นหลังเฟิร์มกระชับขยับขึ้นลง
เมื่อเห็นแบบนี้ เด็กหนุ่มในวัยคึกคะนองก็ยิ่งได้ใจ
มือหนาหยาบค่อยๆแตะผิวเนื้อเปล่าเปลือยตรงต้นแขน ขยับตัวเองให้แนบชิดอีกฝ่ายมากขึ้น สูดกลิ่นสบู่ผสมกลิ่นเหงื่อจางๆจากร่างของอีกฝ่าย

"รู้มั้ยว่าเราชอบเป็บ"

เสียงจิ๊ปากเบาๆดังขึ้นหลังจากนั้น หากแต่อรัญยังคงนิ่ง
เขาข่มตา รับรู้รสสัมผัสที่ระเรื่อยมายังบั้นเอว
สองจิตสองใจเหลือเกิน
จะจัดการกับเด็กคนนี้อย่างไรดี

อรัญไม่เคยมีเรื่องรักๆใคร่ๆในหัวสมอง
เขามุ่งมั่นเรียนหนังสือ เพื่อให้เป็นที่ภาคภูมิใจของครอบครัว เพื่อกลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองเป็น
เขาไม่คิดว่าจะมีวันนี้...วันที่ถูกเด็กผู้ชายหน้าตาดีมาติดพัน
แล้วยิ่งด้วยปูมหลังแย่ๆที่มีร่วมกันมา...เขาไม่ไว้ใจเลย

"เป็บรังเกียจเรามั้ย"

อรัญขมวดคิ้ว พยายามปิดตาไม่มองสิ่งใดทั้งนั้น
มือหยาบเลื่อนมาถึงหน้าท้อง ลมหายใจร้อนระอุสัมผัสแผ่นหลัง
อดีตตำรวจหนุ่มผู้แสนเยือกเย็นกำลังวุ่นวายใจ

"เกี้ยม...อย่าทำแบบนี้เลย"
เขาตัดสินใจบอก

"ทำไมล่ะ"

"เกี้ยมไปหาคนที่ดีกว่าพี่เถอะ"

"หาแล้ว แต่ไม่เจอ"

อรัญรู้ตัวว่าต้องแพ้เด็กคนนี้แน่

"แต่คืนนี้...มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
เขาใช้ไม้ตาย



...ได้ผล

ทะนงศักดิ์ผละมือออกไป เสียงถอนใจเบาๆออกมาจากปากร่างสูง

"อย่างน้อยเป็บก็รู้ว่าเราชอบเป็บ"




...............

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
อะไรยังไง พี่เป็ปกะลังจะแกรนด์ โอเพนนิ่ง ใช่มั้ย???  :impress2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
บอกไปแล้ว แถมเป็บก็หวั่นไหวแล้วด้วย

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
 :ling3:



รักแอบๆ
-4-



เจ้าของกระต๊อบตื่นมาพบความว่างเปล่า เหลือบดูเวลาเพิ่งแค่เจ็ดโมงเช้า เด็กวัยรุ่นอย่างนายเกี้ยมอี๋ไม่น่าตื่นเช้าขนาดนั้น นอกเสียจาก...หลบหน้า

อรัญยกมือแตะอกข้างซ้าย ...หัวใจก็ยังเต้นอยู่
อาจฟังแล้วเหมือนละครน้ำเน่า แต่เขารู้สึกว่าภายในหน้าอก ที่ๆควรมีหัวใจอยู่นั้น ...มันช่างว่างเปล่า


'มันคงไม่หายไปกับคนอื่นหรอกน่าไอ้เพี้ยน'
ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากมีความรู้สึกผิดแปลกแบบนี้
หวังว่าการกลับมาอยู่บ้านจะทำให้ชีวิตมีความสงบมากขึ้น ได้ทำงานหาเงินแค่พออยู่พอกินกับแม่สองคน ไม่ต้องรับมือกับคนที่ไม่รู้จักในท้องที่อื่น แต่ไหงกลายเป็นว่า พอกลับมาบ้าน ทุกอย่างกลับวุ่นวาย


หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เขาก็เดินย้อนกลับมาบ้าน ทักแม่ที่นั่งขายกล้วย แกก็ดูปกติดี ไม่ได้พูดถึงเด็กนั่น
อรัญปัดความคิดวุ่นวายให้กองสุมอยู่ที่มุมห้อง ก่อนออกมาช่วยแม่ขายของ

"อีพรมันลาอีกวันนะ หนูจะไปนอนสวนอีกหรือเปล่า"

"แม่จะเหงาไหมละ ให้เป็บอยู่เป็นเพื่อนก็ได้"

"ไม่เหงาหรอก คืนนี้มีดาวพระศุกร์"

อรัญหัวเราะ
"รีเมคกี่รอบแล้วเนี่ย"



.
.
.
.
.




"เป็บไปแล้วนะแม่ ห้ามออกจากบ้านนะ มันดึกแล้ว"

"เออๆ สั่งยังกับพ่อเลยโว้ย"

อรัญขำก่อนปิดประตูบ้าน  เขาเดินทอดน่องไปกระต๊อบหลังเก่า คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญ จึงมองเห็นบริเวณรายรอบได้มากกว่าเคย กลิ่นดิน กลิ่นต้นไม้ ทำให้จิตใจสงบราบเรียบ
เขาไม่นึกถึงทะนงศักดิ์อีกเลยตั้งแต่เช้า
จนกระทั่งเห็นรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ข้างกระต๊อบ!

ร่างโปร่งก้าวเท้าเร็วขึ้น เท้าเอววางอำนาจเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญ
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเกี้ยม!"

ผู้บุกรุกยิ้มแหย ลุกขึ้นนั่ง เผยให้เห็นว่าทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บ็อกเซอร์ตัวบาง รอยนูนของบางอย่างทำให้อรัญรีบหันหน้าหนี

ทะนงศักดิ์ที่นอนเล่นมือถือรอตั้งแต่หัวค่ำไม่มีสีหน้าสะทกสะท้าน ทำเพียงยกมือไหว้ปลกๆ
"นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"

"นี่เตรียมมานอนเต็มที่เลย?"
อรัญมองไปที่หมอนกับผ้าห่มอีกชุด ทั้งพัดลมตัวใหญ่ยี่ห้อดี ไม่รู้แบกมายังไงหมด

"จ้า ก็...อยากมาขอโทษเป็บ"
ว่าจบก็เดินโทงเทงไปหยิบบางอย่างจากแฮนด์รถ

อรัญหลุดยิ้มเมื่อเห็นพวงมาลัยดอกมะลิพวงน้อยอยู่ในมืออีกฝ่าย เขาพยายามกัดปากตัวเอง ยกมือกอดอกเพื่อกลบเกลื่อนอาการ

ทะนงศักดิ์หยุดยืนตรงหน้า ส่งรอยยิ้มที่อรัญไม่เคยเห็นออกมา
....รอยยิ้มของเด็กวัย 17 ปี ..จริงใจ..ไร้เดียงสา

"คืองี้...เมื่อคืนเราทำไมดีกับเป็บไว้ เรากลัวเป็บโกรธมากเลย แม่เลยบอกให้มาขอโทษ"

"หือ?! แม่รู้ด้วยเหรอ?"

"อ๋อ...แม่ไม่รู้ว่าเป็นใครหรอก รู้แค่ว่าเราตามจีบอยู่"

อรัญไม่รู้ว่าจะตกใจอันไหนก่อนดี

...ขอเป็นลมสักนาทีได้ไหมเนี่ย!


"ยกโทษให้เรานะ..."

คนฟังหลบตาแบบที่คิดว่าน่าจะเนียน แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่เนียนหรอก ในเมื่อสิ่งที่ทะนงศักดิ์ทำนั้นมันน่ารักมากๆ น่ารักอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

นี่เขาเป็นอะไรไป...ควบคุมจิตใจไม่ได้เลย....

"ดีกันนะครับน้องเป็บ"

"จะไม่ดีก็ตรงน้องเป็บเนี่ยแหละ"
ปากว่า แต่มือหยิบพวงมาลัย

ทะนงศักดิ์ยิ้มกริ่ม ดีใจที่อรัญไม่โกรธงี่เง่า
ไม่รู้จะทำให้รักไปถึงไหน ตกหลุมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหน้าหล่อๆเยินหมดแล้ว
ให้ตายก็ไม่มีวันปล่อยมือจากคนดีๆแบบนี้ไปได้หรอก!



.........




"เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้ คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น~"

"ฮื่อ..."
อดีตตำรวจหนุ่มงัวเงียตื่นเพราะเสียงเพลงสมัยม.ต้นดังลั่น

"ช่วยบอกสักนิด ทุกเรื่องที่คิด ทุกเรื่องที่ฝัน!!!"
เสียงเพลงยังพอว่า แต่เสียงแหกปากร้องอย่างกับควายออกลูกนี่ก็ไม่ไหว

"เบาเสียงหน่อย เดี๋ยวชาวบ้านก็ด่าหรอก"
อดที่จะเตือนไม่ได้ ยิ่งแม่เป็นคนตื่นง่ายด้วยแล้ว กลัวแกจะมาเห็นเด็กช่างชีเปลือย ยืนโชว์ของห้อยโตงเตง

"ไม่เพราะเหรอ"

"เพราะอะไรถึงร้อง"

"อุ้ย! รู้จักเล่นมุกด้วย"

"ไปใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆหน่อย น่าเกลียดว่ะ"
อรัญยกมือปิดตา พลางคิดว่าเด็กสมัยนี้มันไม่มียางอายเลยหรือยังไง

"รอให้มันแห้ง"

"อ้าว แล้วซักทำไม...หึๆ ฉี่รดที่นอนสิท่า"
แกล้งหยอกเล่น โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำให้เด็กมันกล้าปีนเกลียวหนักกว่าเดิม

"ไม่ได้ฉี่ แต่ฝันเปียกถึงคนบางคน ..."

"ไอ้!!..."

"ก็นะ เล่นนอนอยู่ข้างๆทั้งคืน เด็กไฟแรงอย่างเราจะอดใจยังไงไหว ...รู้เปล่าทรมานเด็กมันบาป"

"เกี้ยม!"

"จ๋า~~~"

"ฮึ่ย..!"
เมื่อสู้ไม่ได้ก็แก้เขินด้วยการนอนคลุมโปง ทนฟังเสียงเพี้ยนๆของเด็กดื้อไปตามเวรตามกรรม

"เธอรักกัน...เธอยังไม่ทันได้พูดหรอก
แต่ที่เห็นเพราะตัวเธอหมายความอย่างนั้น

เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้ คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น
ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน
ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว
โว้วๆๆ เย้ๆๆ
ร้ากกเป็บบบ ร้ากกกเดียววว
หวังให้เป็บมีใจ~~"

ร่างสูงทรุดตัวโอบกอดอีกคนแม้มีผ้าห่มกั้น
ทะนงศักดิ์มีความสุขที่สุด
สุขแบบที่ว่า ...เป็นบรรพบุรุษของโคตรอีกที

ส่วนอรัญที่เขินม้วนต้วนนั่นคงสุขไม่เท่าหรอก แต่เขายอมใจง่ายให้วันนึง เผื่อจะสัมผัสคำว่าโคตรมีความสุขจากการมีความรักได้บ้าง


.
.
.
.

อรัญรู้จักแม่ พอๆกับที่แม่รู้จักอรัญ
รุญญาหูกระดิกตั้งแต่ท่อนแรกของเพลงที่เปิดเสียงดังสนั่น นางรีบลุกพรวด เดินดุ่มไปยังกระต๊อบหลังสวยเพื่อจับผิดให้ได้คาหนังคาเขา
แล้วมันก็เป็นอย่างที่สงสัยจริงๆ
ดีเหลือเกินที่ไม่ได้สร้างกระต๊อบแบบปิด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้เห็นภาพเด็กช่างที่ไม่ค่อยจะปลื้มนักกอดอยู่กับลูกชายแสนดีของตัวเอง

"ไอ้เกี้ยม..."
เสียงฟันขบกันดังน่าหวาดเสียว
ถ้าไม่ใช่นายเกี้ยมอี๋ เธอคงเบาใจกว่านี้ แต่นี่ลูกกลับเลือกมัน
เธอก็ต้องจัดการบางอย่างแล้วล่ะ



.............



*เพลง เดาใจ ของลาบานูน
จริงๆชื่อเป็บ ต้องเป็น ไม้ตรี555 เราผิดเอง
แก้ไม่ทันแล้ว เขียนมาเยอะแล้ว TT
คิดเสียว่า เป็นชื่อเฉพาะละกันนะคะ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4

ออฟไลน์ joyey6217

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 106
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ไอ้เกี้ยมตายแน่ ตายแน่ไอ้เกี้ยม
เเม่ยายเอาตายแน่ 5555. ห้ามยังไงเน้อ ใจลูกชายก็เอนเอียงไปทางเด็กช่างซะแล้ว
ไอ้เกี้ยมมันก็จีบแบบซื่อๆตามประสามันเนอะ

ออฟไลน์ Pittabird

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 796
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
โธ่  น่าสงสาร  ดราม่ากำลังจะมา :hao5:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด