รักแอบๆ
-5-
*คำหยาบเยอะหน่อยนะคะ*
ดูเหมือนนายทะนงศักดิ์จะติดใจชีวิตชาวสวนเป็นอย่างมาก ไม่เคยนับหรอกว่าติดสินบนป้าพรไปกี่ครั้ง การได้นอนกับอรัญในบรรยากาศที่ตนใฝ่ฝัน แค่นี้ก็นับว่าคุ้มแล้ว
น่าปลื้มใจตรงที่ทะนงศักดิ์ไม่เคยล่วงเกินอรัญเลย เป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่ง จนบางครั้งอรัญนึกว่าเขาได้หมาพันธุ์ลาบาดอร์ตัวใหญ่มาไว้เฝ้าสวน
แต่วัยรุ่น...คือวัยคะนอง มักไม่มีเหตุผลในการดำรงชีวิต ไม่เคยคิดถึงอนาคตที่กว้างไกลกว่าวันพรุ่งนี้ และไม่ระมัดรระวังตัว เพราะคิดว่า..ตัวเองรอบคอบที่สุดในโลก
ซึ่งข้อหลังนี้แหละ ที่ทำวัยรุ่นเสียท่าให้ผู้ใหญ่มานักต่อนัก
อรัญเองก็ย่ามใจมากไป นึกว่าแม่ไม่คิดอะไร นอกเสียจากเห็นทะนงศักดิ์เป็นน้องชายเขา จึงเผลอมองตาหวานอยู่เป็นประจำ
ทีแรกที่รุญญาจับได้คาหนังคาเขา เธอก็กะว่าจะเฉ่งหัวไอ้เกี้ยมอยู่หรอก แต่อยากดูท่าทีมันอีกสักพัก เผื่อเด็กสองคนมันแค่เล่นกัน เพราะตอนนั้นก็ค่อนข้างเช้ามืด ตาแกก็ฝ้าฟาง จะให้โวยวายตะพึดตะพือคงเสียผู้ใหญ่
แต่วันนี้นางรุญญา แม่ค้าสายโหดอดรนทนไม่ไหว
พวกแม่ค้าที่ตลาดเอาแต่ถามหล่อนว่าลูกชายคบอยู่กับลูกนายวันชัยหรือยังไง
"ไปได้ยินมาจากไหน?"
"ก็อีพรน่ะซี้ มันเอามาเล่าให้พวกข้าฟัง บอกว่าลูกเอ็งนอนกับไอ้เกี้ยมท้ายสวนทู้กกกวัน"
ก็ว่า...ทำไมเดี๋ยวนี้นางพรถึงขอนอนที่บ้านกับหลานบ่อยๆ ก็นึกว่าเห่อหลาน ที่ไหนได้!!
นางรุญญาแกเป็นคนใจร้อน บวกกับรักลูกมาก ไม่มีทางซะหรอกที่จะให้ลูกถูกนินทาเสียๆหายๆ ลูกแกที่เป็นเด็กดี เรียนก็สูง จะกลายเป็นเด็กใจแตกอย่างที่ชาวบ้านนินทาไม่ได้!
.
.
.
ผู้เป็นแม่รอจนแน่ใจว่าลูกนอนหลับสนิทแล้วจึงเดินดุ่มไปกระต๊อบท้ายสวน ที่ซึ่งป้าพรแกนอนเฝ้าอยู่ หลังจากแอบอู้เสียหลายวัน
รุญญาหรี่ตาหมั่นไส้เมื่อเห็นพัดลมตัวเบ้อเร่อสองตัวเปิดพร้อมกันส่ายไปมา เสียงวิทยุเปิดเพลงลูกทุ่งยุคเก่าคลอเบาๆไปกับสายลมหวีดหวิว
"สบายจังนะ"
เพื่อนสนิทเขาทักกันด้วยเสียงเหี้ยม
ป้าพรยกร่างผอมกะหร่องของตัวเองขึ้นมา ท่าทางจะรู้ชะตากรรม จึงยิ้มแหย
"แหมเปิดพัดลมอย่างกับแอร์ ระวังจะหวัดกินนะมึง"
"เออๆ นั่นน่ะสิ กูปิดตัวนึงละกัน"
ว่าแล้วก็ลนลานปิดสวิตช์พัดลมไปหนึ่งตัว
รุญญากวาดตามองไปรอบกระต๊อบ ข้าวของเปลี่ยนไปเยอะมาก ปกติแกแค่มองจากไกลๆจึงไม่สังเกตว่าเครื่องเรือนเก่าๆหายไปหมด พัดลมตัวจิ๋วที่ใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อถูกวางทิ้งไว้มุมห้อง ชุดที่นอนเปลี่ยนใหม่หมด จมูกแกยังได้กลิ่นฉุนๆของเมาะใหม่อยู่เลย
"ไอ้เกี้ยมมันซื้อมา"
ป้าพรบอก หวังปัดความดีความชอบไปให้ว่าที่ลูกเขย
"มึงก็เป็นเพื่อนกูมาตั้งแต่เกิดแล้วนะ ทำไมทำอย่างนี้วะ"
เจ้าของสวนขี้เกียจต่อความยาว เข้าเรื่องซะจะได้จบๆ
"เรื่องที่ข้าเอาไปพูด ก็แค่บอกว่าไอ้เกี้ยมสนิทกับไอ้เป็บมันแค่นั้น"
"เหอะ! กูรู้จักมึงดี"
"ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง ชาวบ้านมันตีความมั่วๆไปเอง"
"แต่ลูกกูเสียหายนะ"
"เอ๋า! ก็ถ้าลูกมึงไม่มากกกับผู้ชาย ลูกมึงก็ไม่เสียหายหร้อก"
"อีพร!!" รุญญาตบพื้นไม้ดังสนั่น "ลูกกูจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของลูกกู คนข้างนอกทำไมต้องมาเสือก!"
"อ้าวนี่มึงก็รับได้นี่ จะโวยวายทำไมวะ ...เออ แต่กูแนะนำอะไรอย่างนะ ...ลูกมึงควรหาผัวใหม่นะจริงๆ มีอย่างที่ไหนเอาไอ้เกี้ยมเด็กเดนมาทำผัว เห็นมันหล่อก็เอาแล้วรึไง เรียนตั้งสูง ไม่น่าโง่นะมึง....เอ้อ..! แต่ถ้าเอาไอ้เกี้ยมมาทำผัวก็ไม่น่าเรียกว่าฉลาดนี่หว่า"
ป้าพรแกก็ร้ายพอตัว ทำไงได้ล่ะในเมื่อเพื่อนทำท่าจะตบนางขนาดนี้ แกก็ต้องสู้เพื่อความสะใจเล่นๆบ้าง จะให้เป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียวได้ยังไง
เมื่อคนเป็นแม่ได้ยินคนด่าลูกอย่างเสียๆหายก็ทนไม่ได้ ตะโกนด่าไล่เพื่อนและลูกจ้างให้ออกจากสวนไป
"อย่าให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง กูจะเอามีดเฉาะกบาลอีเวร!!"
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่น พอเห็นข้างกายไม่มีแม่ ก็แน่ใจว่าเกิดเรื่องแน่ กลัวว่าจะเป็นทะนงศักดิ์ที่ถูกดุด่าอยู่ จึงรีบรุดไปยังกระต๊อบท้ายสวน
สายตาคมเห็นแม่ถือมีดพร้าอันใหญ่สนิมเขรอะ ทำท่าขู่ป้าพรที่ยืนนิ่งด้วยทำอะไรไม่ถูก
"แม่!! วางมีดลงเลยนะ"
รุญญาฟึดฟัด ไม่ยอมทิ้งมีด จนอรัญต้องหยิบไปโยนไว้ไกลๆ
"ลูกดูอีงูเห่า ตอนแรกๆก็ทำเป็นหงิม ที่ไหนได้ก็อยากทำลายเรา"
"แม่ใจเย็นๆเถอะ ป้าพรกลับบ้านไปก่อนนะครับ"
ลูกชายลูบแขนลูบหลังอวบเพื่อปลอบแม่ยกใหญ่ เสียงมอเตอร์ไซด์ของชาวบ้านที่คาดว่าคงมาดูต้นเสียงเริ่มดังขึ้น ป้าพรจึงผละออกไป
"มันอิจฉาเรา อิจฉาแม่มาตั้งแต่เด็กๆแล้วลูก"
รุญญาหายใจหอบ
"ไม่มีอะไรแล้ว! กลับบ้านกันไปเลย!"
แกตะโกนบอกเพื่อนบ้าน
พอเหตุการณ์สงบลง สองแม่ลูกจึงพากันนอน นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี อรัญแน่ใจว่าแม่ยังไม่หลับ จากเสียงหายใจยาวผิดปกติ เหมือนกับคนนั่งสมาธิที่ท่องยุบหนอ-พองหนอ
เขาก็นอนไม่หลับเช่นกัน ไม่รู้ทำไมแม่ต้องทะเลาะกับเพื่อนรุนแรงขนาดนั้น ครอบครัวเขาก็เหลือกันแค่สองคนแม่ลูก
....อยากเป็นที่ปรึกษาให้แม่ได้บ้าง
"แม่ทะเลาะกับป้าพรเรื่องอะไรเหรอ?"
"เป็บซี่...บอกแม่ตรงๆนะลูก"
"ครับ?"
"หนูคบอยู่กับไอ้เกี้ยมหรือเปล่า"
อรัญแทบสำลักลมหายใจ
ไม่...
เขาทำไม่ได้
เขาไม่อยากให้แม่โดนล้อ
ไม่อยากให้แม่เสียใจ
"จะบ้าเหรอแม่ เป็บจะคบกับเกี้ยมได้ยังไง ไม่ได้เป็นเกย์นะ ฮ่าๆ"
"เป็บว่าถ้าแม่ไปถามไอ้เกี้ยม มันจะตอบว่าอะไร"
อรัญเงียบ
เขาส่งเสียงหัวเราะประหลาดๆออกมา แต่ไม่มีคำตอบ
.
.
.
.
.
เช้ามาอรัญต้องเป็นฝ่ายท่องยุบหนอ-พองหนอซะเอง เมื่อแม่ลากเขาให้พาไปบ้านนายวันชัยแต่เช้า
บ่อนยังไม่เปิด แต่บรรยากาศก็ดูครึกครื้นอยู่ดีเพราะเสียงเจื้อยแจ้วของบรรดาเด็กหนุ่มวัยกลัดมัน ที่คงมาหาหัวโจกเพื่อรอขึ้นรถเมล์ไปเรียนพร้อมกัน
"อ้าว~ เป็บซี่~"
นายเกี้ยมอี๋ในชุดเด็กช่างเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล แอบขำเมื่อเห็นอดีตตำรวจหนุ่มหน้าซีด
คงไม่เคยมาจับบ่อนนี้ เห็นแล้วเลยเสี้ยนล่ะมั้ง
"ไหนพ่อเอ็ง?"
เป็นรุญญาที่ไม่สนสายตาหวานๆ
"อยู่ในบ้านจ่ะแม่"
"ใครแม่เอ็ง!!"
"โถๆ แม่รุญก็เครียดไปได้ ไปๆ เดี๋ยวฉันพาไปหาพ่อกับแม่ ทำกับข้าวกันอยู่ ....เฮ่ย!! กูไปธุระแป้บ พวกมึงอยู่นี่นะ"
"วิ้ววว~ พาแฟนมาเปิดตัวแต่เช้าเลยโว้ย~"
คงมีแต่อรัญที่เขินหน้าแดง ก้มหน้างุดเดินไล่หลังติดแม่จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
"มีอะไรล่ะรุญ"
นายวันชัยถาม เชิญให้สองแม่ลูกนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สักราคาแพง
เอาจริงๆ แกไม่ค่อยอยากต้อนรับเท่าไหร่ โดนด่าคราวที่แล้วยังเข็ดไม่หาย นี่ก็นั่งหลบตาอดีตตำรวจหนุ่มต้นเรื่องอยู่
"รู้ข่าวเรื่องลูกข้ากับลูกเอ็งมะ??"
"อ๋อ รู้สิ"
"เอ็งไม่โกรธหรือไงวะ"
"ขี้เกียจโกรธ มันก็แค่นินทา ลูกข้ายังไม่โดนอะไร ข้าก็ไม่โกรธ"
"แต่ถ้ามันเป็นจริงล่ะ?"
รุญญากอดอก
อรัญกับทะนงศักดิ์มองหน้ากัน คนอายุน้อยกว่าส่งยิ้มเป็นกำลังใจมาให้ แต่อรัญไม่ยินดีด้วย
เขาไม่อยากให้สิ่งที่ตั้งใจไว้ต้องมาพังเพราะเด็กคนเดียว ...ที่จะเลิกรักเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"เกี้ยม...เอ็งรู้เรื่องมั้ย"
"รู้ดิพ่อ"
"แล้วเอ็งว่ายังไง?"
"เฉยๆ"
"ได้คบกับลูกชายเขาหรือเปล่า"
อรัญใจเต้นตุบ ราวกับจะทะลุออกมานอกอก
"เปล่า ไม่ได้คบ"
คล้ายเส้นบางๆที่รัดรึงหัวใจอยู่นั้นคลายออก แม้ความรู้สึกคันยุบยิบจะเกิดขึ้นแทน แต่อรัญก็ทำเป็นไม่สน
"ไม่ได้คบกัน แต่เอากันทุกวัน ...พ่อว่าไง?"
สุดท้าย...ไอ้ลูกชายแสนดื้อก็ก่อเรื่องจนได้
นายวันชัยกุมขมับ พร้อมๆกับรุญญาที่นั่งกำมือแน่น หายใจแรง ใบหน้าเคียดขึง ราวกับจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ มีผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่ยังพอมีสติคือสมทรง หล่อนเงียบมาตลอด และรู้ดีว่าบทของตัวเองมาถึงแล้ว
"เอ่อ...ใจเย็นๆนะทุกคน"
อดสงสารอรัญไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายแววเศร้า
"ฉันว่าในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เราก็ดองๆกันซะให้สิ้นเรื่อง"
หันไปมองลูกชายตัวดี มันยิ้มกว้างดีใจ
สมใจเขาล่ะ
"จะดองบ้าอะไร มันเป็นผู้ชายทั้งคู่"
ผู้เป็นสามีไม่เห็นด้วย เสี่ยวันชัยผู้มีอิทธิพลเนี่ยนะมีลูกเป็นเกย์เป็นตุ๊ด
จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
"ที่ข้ามาก็เรื่องนี้แหละ ข้าไม่อยากให้ลูกถูกนินทาเลยมาถามเอาความจริง แต่ถ้าความจริงมันเป็นแบบนี้ ข้าก็ต้องยอมรับ ลูกรักใครชอบใครแม่ไม่ว่าหรอก แต่ต้องทำตัวให้ดี อย่าเป็นขี้ปากชาวบ้าน"
คนฟังแอบซึ้ง
ถ้าแม่ไม่ผิดหวังที่อรัญเป็นอย่างนี้เขาก็ดีใจ
"งั้นแต่งกันเลยครับแม่รุญ ชาวบ้านจะได้มองว่าเรารักกันจริง ไหนๆเราก็ได้กันแล้ว"
อรัญค้อนขวับ
'ได้บ้าน...สิ ไอ้เด็กนี่เล่นเขาซะแล้ว ..มันน่าโมโหจริงๆ"
"ฉันว่าดีนะ ประกาศไปเลยว่าเด็กสองคนนี้เป็นแฟนกัน จะแต่งกันเดือนหน้า"
"ถูกของเธอสมทรง ลำพังลูกแกน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเขาเกรงใจพ่อมันอยู่แล้ว แต่ลูกฉันสิ อุตส่าห์ร่ำเรียนมาสูง จะให้ถูกดูถูกได้ยังไงว่าใจแตก ใจง่าย แต่งๆกันไป เขาจะได้มองว่าเด็กมันรักกันจริง"
"โอยย" นายวันชัยคราง ยังคงทำใจไม่ได้ แกไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายสุดเถื่อนนี่จะเป็นตุ๊ด
"อย่าเพิ่งทำอะไรให้มันเว่อได้มั้ยวะ เอาแค่...ถ้ามีใครมาถาม ข้าก็จะบอกความจริงว่าคบกัน ผู้ใหญ่รับรู้ก็พอ คำพูดข้าใครๆก็เชื่อถือ"
อรัญรีบพยักหน้า
"แค่นั้นก็พอครับ ....นะครับแม่"
ส่งสายตาอ้อนวอน
..........
เหตุการณ์อันแสนอึดอัดผ่านไปหลายวัน อรัญไม่ได้สนใจเลยว่าเรื่องที่ถูกนินทาแปรเปลี่ยนไปหรือยัง
จากผู้ชายใจแตก หลงคารมจิ๊กโก๋ จะกลายเป็นคู่รักรู้จักทำมาหากินหรือไม่.. เขาไม่รู้
ขอแค่แม่ไม่เสียใจ ไม่ผิดหวังในตัวอรัญก็พอ
แต่ตราบใดที่ยังไม่ได้คุยเปิดอก ...เขาก็ยังไม่กล้ามองตาแม่ตรงๆสักที
"วันนี้มันกลับไว"
แม่รุญเอ่ยขึ้นลอยๆเมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงหล่อเหลากำลังข้ามถนนมาหาหลังจากลงจากรถเมล์ ในมือถือถุงพลาสติกใส ข้างในมีเครปญี่ปุ่นสัญชาติไทยที่คิดว่าอรัญน่าจะชอบ
พ่อค้าขายกล้วยหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเพื่อนเกลอสามคนกอดคอกันแนบแน่น
'เรียนด้วยกันทั้งวัน แล้วยังจะกอดกันอีกทำไม'
เอาเป็นว่าเขาไม่เข้าใจมิตรภาพของเพื่อนเท่าไหร่นัก ในเมื่อตัวเองไม่เคยเป็นแบบนั้น
"แม่หวัดดี เป็บหวัดดี นี่เพื่อนเรา ไอ้หนวดนี่ชื่อหนวด ไอ้เตี้ยชื่อมิ"
"หวัดดีครับแม่ หวัดดีครับพี่เป็บ จริงๆเรียกผมว่าบอยดีกว่า"
"แหวะ! ชื่อหนวดแหละเหมาะแล้ว"
มินาตบหัวเพื่อน
"พี่ก็ว่า"
อรัญยิ้มขำ
"ว้าว~ กล้วยน่ากินจังเลย ผมช่วยขายนะแม่"
มินาเด้งเหย็งๆเหมือนเด็ก ก็นะ..แค่17เอง ตัวโต แต่ความคิดก็ยังคงเป็นเด็กวันยังค่ำ
"จะรอกินน่ะสิไม่ว่า"
"เงียบไปไอ้หนวด ถ้าจะมาแค่แขวะ"
"บ้านอยู่แถวไหนกันล่ะพวกเอ็ง"
ดูท่ารุญญาจะเอ็นดูเด็กๆไม่น้อย ยิ่งมินาลงมือนวดเอาใจ แกก็ยิ่งยิ้มกว้างกว่าปกติ
"อยู่หนองแมวเซาจ้ะ"
"เออ ไกลนี่หว่า กลับกันยังไง"
"อ๋อ พวกเราจะมาทำรายงานบ้านไอ้เกี้ยมมันครับ แล้วก็นอนบ้านมันเลย"
"เออดีๆ กลับดึกๆ มันอันตราย"
หัวโจกของกลุ่มปล่อยให้เพื่อนเอาใจว่าที่แม่ยายของมันไป ส่วนตัวเองก็หันมาหาแฟน ....ที่ไม่เคยยอมรับสักที
อรัญยืนห่างออกไป มองบ่อปลาหน้าบ้านไปเรื่อย หันกลับมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ข้อศอก
"คืนนี้คงไม่ได้มานอนเฝ้าสวน"
ตั้งแต่แม่ไล่ป้าพรออก อรัญก็ต้องมาเฝ้าแทนตลอด มีบ้างที่เด็กช่างมานอนเป็นเพื่อน
"ไม่เป็นไร"
"ให้เรานอนที่นี่ตลอดก็ได้นะ เป็บอยู่กับแม่แค่สองคน เราเป็นห่วง"
"สักอาทิตย์หน้าจะจ้างคนใหม่แล้ว"
"ว้า...งั้นเราก็ไม่ได้นอนกับเป็บแล้วสิ"
"โอ๊ย!!"
"เป็นอะไรไอ้หนวด!!"
เด็กช่างหนวดจิ๋มเอามือกุมอก ใบหน้าบิดเบี้ยว
"เบาหวานขึ้นหัวใจว่ะมิ"
"โธ่! กูก็นึกว่ามึงโดนมดกัด! ดูซิกูโดนหลายตุ่มเลย ...แหมบ้านแม่นี่มดเยอะเนอะ"
"ข้าก็ว่างั้น ไม่รู้เป็นไรนะ มันชอบมาพร้อมไอ้เกี้ยมเลย"
รุญญาโบกพัดสานไปมาด้วยแววตาร้ายกาจ
....สองหนุ่มชูชื่นกลอกตาด้วยความละเหี่ยใจ
..........
แม่ไม่ได้กีดกันนะ เย่ๆ
เราเอาตามค่านิยมของคนแถวบ้านนะ ถ้าจับได้ว่าชายหญิงได้กันเมื่อไหร่ จะจับแต่งงานกันทันที อารมณ์ไม่อยากให้ชาวบ้านว่าลูก(โดยเฉพาะลุกผู้หญิง) แต่สุดท้ายก็เลิกกันอยู่ดีแหละ ความรักวัยรุ่น หายากนักจะยืนยาว
ปกตินิยายเรามักได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องรอบตัวกับเรื่องของตัวเอง เรื่องนี้ก็เช่นกัน
ลืมบอกไปว่ามีประมาณ8ตอนนะคะ
หัวข้อ: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า (อ่าน 12337 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก