พิมพ์หน้านี้ - #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: mukmaoY ที่ 23-01-2017 01:35:54

หัวข้อ: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-01-2017 01:35:54
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ





....


ตัวละคร : 

 :5774: 
เป็บซี่ หรือเป็บ อดีตตำรวจหนุ่มอนาคตไกลที่หมดกำลังใจในการเป็นตำรวจ
สถานะ : กำลังถูกเด็กแถวบ้านตามจีบ

 :13223: 
เกี้ยมอี๋ หรือเกี้ยม เด็กช่างที่ต้องนั่งรถเมล์ไปเรียนในตัวเมืองทุกวัน
สถานะ : กำลังตามจีบพ่อค้าขายกล้วยแถวบ้าน


type : romantic comedy



เรื่องนี้แต่งจากจินตนาการ หากผิดพลาดประการใดก็ติชมได้เจ้าค่ะ
ฝากเพจที่รวบรวมเรื่องสั้นทุกเรื่อง นิยายทุกเรื่องไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
หาทุกเรื่องง่ายมากเลยค่ะ สะด๊วกสะดวก
(เปล่าหรอก ขี้เกียจใส่โค้ดในเล้า5555)
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-01-2017 01:37:49

รักแอบๆ

-1-



"คิดดีแล้วนะลูก"
มือเหี่ยวย่นลูบหัวลูกชายคนเล็ก ในใจนางนั้นแสนเสียใจ ทว่าแสดงให้ลูกเห็นไม่ได้ ในเมื่อลูกชายนั้นเสียใจมากกว่านางหลายเท่า

"เป็ปคิดดีแล้วแม่ อยู่ไปก็ท้อใจ หมดกำลังใจเปล่าๆ"
อรัญเคยคิดว่าตำรวจนั้นคืออาชีพที่ดีที่สุด ได้พิทักษ์คุณธรรม ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก จับพวกคนเลว ขอเพียงใจรัก ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง อย่างไรก็อยู่ได้อย่างสบาย ทว่าความคิดเหล่านี้กลับเปลี่ยนตาลปัตร เมื่อเขาจับกุมลูกชายนายวันชัย ผู้มีอิทธิพลของหมู่บ้าน





เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
มีชาวบ้านโทรมาแจ้งว่าเด็กเทคนิคกับเด็กช่างยกพวกตีกันอยู่หน้าตลาด  เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะหมู่บ้านอยู่ห่างจากตัวเมืองห้าสิบกว่ากิโล การที่นักศึกษาในหมู่บ้านจะตีกันละแวกนี้จึงแทบเป็นไปไม่ได้ ส่วนมากมันชอบตีกันในงานประจำหมู่บ้านมากกว่า

อรัญรวมทั้งตำรวจอีกสี่นายรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุ
ความชุลมุนเพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อตำรวจไปถึง ตำรวจหนุ่มน้อยเกือบโดนลูกหลงเป็นเปลือกทุเรียน  เขาวิ่งไล่จับพวกเด็กเกเรอย่างไม่คิดชีวิต สะดุดล้มจนได้แผลที่ฝ่ามือเหวอะหวะ แต่เพื่อสันติ เขาต้องจับพวกมันให้ได้!
 
"หยุดนะ!!"
สองมือจับปืนมั่น ขู่เด็กช่างร่างกำยำที่ยืนหันหลังให้
มันไม่มีทางไปแล้ว เบื้องหน้าคือซอยตัน นอกเสียจากมันจะใจกล้าปีนกำแพงหนีไป

"ยกมือขึ้น!"
เสียงก้องกังวานขัดกับใบหน้าหวานอ่อนเยาว์  อรัญหยิบกุญแจมือออกจากเอว เสียงโลหะกระทบกันทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตัวสั่น

อรัญคิดว่ามันกลัว จึงพูดปลอบ
"เดี๋ยวไปคุยกันนะ ไม่ต้องกลัว คราวหลังก็อย่าทำอย่างนี้นะรู้ไหม"
น้ำเสียงอ่อนลง  มือเล็กรวบข้อมือหนาลงมาไพล่หลัง ใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว

เขาจับแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามไว้แน่น ดันหลังอีกฝ่ายให้เดินกลับไปยังหน้าตลาด ที่ๆเพื่อนตำรวจรวบตัวเด็กเกเรได้หลายราย

จังหวะที่พลิกตัวนั้นเอง ตำรวจหนุ่มก็เห็นหน้าผู้ต้องหา  โครงหน้าชัด ตาเรียวรีแต่ดุ คิ้วเข้ม มีไฝเล็กๆตรงสันจมูก
ในย่านนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก
ลูกชายนายวันชัยเจ้าของบ่อนการพนันที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน
เกี้ยมอี๋ ทะนงศักดิ์
นิสัยเสีย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
ความใจดีที่มีให้หดหาย เหลือเพียงความหมั่นไส้ที่ก่อตัว คราวนี้แหละเขาจะจับให้นอนซังเตจนเข็ดหลาบเลย

"อ้อ...นึกว่าใคร น้องเป็ปซี่นี้เอง"
น้ำเสียงยียวนบาทาเอ่ย อรัญทำเป็นไม่สนใจ ดันหลังให้มันเดินไปข้างหน้า แต่คนตัวใหญ่กลับขืนตัวแกล้งเขา

"น้อง'เกี้ยมอี๋'รีบเดินเถอะ เดี๋ยวพ่อจะมาประกันตัวไม่ทันนะ"
อรัญจงใจเน้นชื่อเล่นอีกฝ่าย แน่นอนว่านายทะนงศักดิ์แสนเกลียดชื่อนี้ และไม่มีใครเรียกมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่เรียกเกี้ยมก็เรียกอี๋เท่านั้น
แม้แต่พ่อเขายังไม่เรียกชื่อเต็มๆเลย

"ระวังตัวไว้เถอะ จะโดนสอย"

"ระวังจะโดนข้อหาข่มขู่เจ้าพนักงานนักนายเกี้ยม"
อรัญเอ่ยเสียงเข้ม

"หึๆ ถ้าหมายถึงสอยพรหมจรรย์น้องเป็บล่ะครับ จะตั้งข้อหาผมป้ะ?"

"ไอ้!!"

"อ้าวเป็บ หายไปนานเลย มาๆ มารวมกั--เฮ่ย!! นี่มันนายเกี้ยมนี่ เป็บไปจับมาทำไม ปล่อยไปเลย ตายห่าละ"
ตำรวจรุ่นพี่หน้าซีดแทบจะทันทีเมื่อเห็นลูกชายนายวันชัย ยกมือไหว้ปลกๆ แต่อรัญก็ไม่ยอมปล่อย

"ดัดหลังซะบ้างก็ดีนะพี่วัฒน์ จับมาแล้วก็ปล่อยหลายทีแล้วนะ"

"ที่เป็บพูดมันก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ยังอยากมีงานทำว่ะ"

อรัญทำเสียงฮึดฮัด เงยหน้ามองทะนงศักดิ์ที่กำลังยักคิ้วอย่างเป็นต่อ

ถ้าไม่ทำตามหน้าที่ กฎหมายจะศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง ร่างมาเพื่อให้แหกงั้นเหรอ งั้นไม่ต้องมีก็สิ้นเรื่องสิ
"งั้นเป็บรับผิดชอบเอง"

"เฮ้อ! เอาวะ นายวันชัยคงไม่ใจร้ายกับแกหรอกมั้ง ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ"
พอรุ่นพี่อนุญาต อรัญก็ยักคิ้วอย่างผู้ชนะให้ไอ้ตัวดี


ตำรวจหนุ่มเป็นลูกหลานหมู่บ้านนี้ แม่ทำอาชีพชาวสวน ปลูกกล้วยกับมะม่วงขาย ส่งออกภายในอำเภอ พอมีพอกินเพราะใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
สำหรับนายวันชัย อรัญเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แกชอบมาซื้อกล้วยไปให้เมียทำกล้วยทอดขาย มาทีไรก็จะมีเด็กหน้าดุตามมาด้วยเสมอ เขาไม่เคยเอ่ยปากทักเจ้านี่เลยสักครั้งเพราะแค่เห็นหน้าครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาแล้ว

กระทั่งจบม.6 อรัญไปเรียนต่อนครปฐม เรียนนายร้อยตำรวจ จากหมู่บ้านไปเสียหลายปี กลับมาก็เจอเด็กนิสัยเสียคนเดิมอีกครั้ง แถมคราวนี้ยังได้ต่อล้อต่อเถียงอย่างกับคนคุ้นเคย(ในด้านลบ)มานาน



เพราะห่างหายจากสังคมในหมู่บ้านไปนาน อรัญจึงไม่รู้อิทธิพลของนายวันชัยที่แท้จริง

ทันทีที่จับทะนงศักดิ์เข้าห้องขัง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายของชายแก่วัยห้าสิบดังขึ้น บรรดาสารวัตรผู้กองพากันห้ามให้ใจเย็นๆ แต่ร่างสูงใหญ่นั้นก็เดินอาดๆมาตบหน้าอรัญฉาดใหญ่

"มึงจับลูกกูมาทำไม!"

อรัญลูบแก้มร้อนจัดของตัวเอง เลือดซึมมุมปาก สารวัตรอนันท์เข้ามาดูก็ต้องตกใจ เพราะแก้มขาวขึ้นสีบวมแดงไปทั้งแถบ
"ทำเกินไปหรือเปล่าครับคุณวันชัย"

"ตั้งแต่อยู่มายังไม่เคยมีใครจับลูกกูขังคุก แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร ห้ะ! มันเป็นใคร!"
นายวันชัยกระชากผมอรัญ ผลักสารวัตรออกไปให้ห่าง แล้วตบหน้าอีกฝั่ง
อรัญร้องซี้ด เจ็บกายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจสิ...เขาถูกกระทำอย่างกับไม่ใช่คน !
ร่างสมส่วนถูกผลักจนหลังชนลูกกรง มีทะนงศักดิ์กับเพื่อนคอยรับ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก


ขณะนี้บรรยากาศในโรงพักเคร่งเครียด เมื่อนายวันชัยสั่งให้ย้ายอรัญไปที่อื่น ต่อให้เป็นคนที่นี่ก็จะไม่ไว้หน้า ที่บังอาจมาทำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ลำบาก

แน่นอนทุกคนช่วยเกลี้ยกล่อมนายวันชัย รวมไปถึงลูกชายตัวเองด้วย ต่อให้นิสัยเกเร ชอบยกพวกตีกัน แต่เด็กๆก็เข้าใจหน้าที่ของตำรวจ การที่พ่อมาทำแบบนี้มันเกินไปจริงๆ
ทะนงศักดิ์ไม่อยากเห็นดวงหน้าหวานนั้นมีรอยช้ำเลย...




แผลที่แก้มระบม มันร้อนระอุจนอรัญปวดหัว เขาจึงลาหยุดในวันต่อมา
นึกถึงสาเหตุของเรื่องราวก็เจ็บใจ พ่อเลวๆแบบนี้แหละ ลูกถึงได้แย่ตาม เขาไม่โทษเด็กหรอก เด็กก็เหมือนผ้าขาว เราสาดสีอะไรไป เด็กมันก็รับไว้หมด 
อรัญยังจำแววตาขอโทษของเด็กนั่นได้ไม่ลืม

"แม่จะไปด่ามันยันบันไดบ้านเลยคอยดู"
รุญญาป้อนยาแก้ปวดให้ลูกชาย พลางลูบหลังบางอย่างทะนุถนอม นางเลี้ยงลูกมายังไม่เคยตีสักแอะ แล้วนางจะยอมให้ไอ้วันชัยมันทำหรือ! นายวันชัยเป็นเพื่อนสมัยเรียน ตอนนั้นนางเป็นหัวโจกของห้อง ส่วนวันชัยเป็นเด็กหงิมๆ ไม่สู้ใคร ทำให้โดนแกล้งประจำ ดังนั้นภาพของนายวันชัยสำหรับรุญญาแล้ว ก็ยังเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กที่นางไม่เคยกลัว

อรัญคิดว่าแม่แค่ก่นด่าระบายอารมณ์ไปอย่างนั้น จึงหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

"เดี๋ยวแม่มานะ"
เขากึ่งหลับกึ่งตื่น พยักหน้าให้แม่ รั้งผ้าห่มผืนบางขึ้นมาถึงเอว รู้สึกว่าตัวรุมๆขึ้นกว่าเดิม แต่ความอ่อนเพลียทำให้ไม่คิดอะไรอีก


ร่างบางนอนบนม้านั่งในบ้านที่เปิดโล่ง  ประตูเหล็กม้วนส่งเสียงแกร็กๆ เล็กน้อยยามลมพัดหอบเอาฝุ่นดินเข้าบ้าน  อรัญไอโขลก รู้สึกตัวตื่น เหมือนกับว่าเวลาผ่านไปนานมากตั้งแต่แม่ออกไปข้างนอก แต่ฟ้าก็ยังคงสว่างจ้าตามเวลาบ่ายแก่

"ใคร? แม่เหรอ?"
เขาได้ยินเสียงจานชามในครัว ค่อยๆถัดตัวลุกขึ้น ศีรษะโงนเงน ร่างกายร้อนระอุ โดยเฉพาะสองแก้มที่ระบมหนัก พูดได้แต่ต้องพูดเบาๆ เขาจึงเดินไปหาต้นเสียงเองดีกว่า


"แม่กลับมานานยัง"
น้ำเสียงอ่อนระโหย

"ยังอยู่คุยกับแม่เรา เป็บกลับไปนอนไป"
เสียงทุ้มของวัยรุ่นดังผ่านหูไป อรัญชะงักเมื่อเจ้าของเสียงนั้นก้าวออกมา
เป็นนายทะนงศักดิ์นั่นเอง ร่างสูงใหญ่เหมือนพ่อถือจานข้าวติดมือมาด้วย จับต้นแขนตำรวจหนุ่มให้เดินตามกลับมานั่งที่เดิม

"มาได้ยังไง"

"ผ่านมา"
เด็กหนุ่มตอบเหมือนถามเรื่องดินฟ้าอากาศ ใบหน้าเรียบนิ่ง อรัญจึงไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
มือหนาตักข้าวพอดีคำยื่นให้ตรงหน้า

"กินข้าว จะได้กินยา"

"รู้ได้ไงว่าไม่สบาย แล้วใส่อะไรลงไปหรือเปล่า"

"ไม่หรอกน่า กินเร็วๆ ...แม่เป็บบอกให้มาดู ทีนี้เชื่อยัง"

อรัญรับข้าวเข้าไป รสชาติของข้ามหอมมะลิกับรสหวานของกุนเชียงทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น

"แม่ไปบ้าน?"

"เออน่ะสิ ด่าจนพ่อเราเสียหมาเลย แต่ช่างมันเถอะ พ่อต้องโดนซะมั่ง"

คนฟังกลอกตา
"แล้วทีตัวเองล่ะ ทำเรื่องเดือดร้อนให้พ่อออกหน้าตลอด ไม่อายรึไง"

"ไม่รุ"
ตอบอย่างขอไปที
"ถูกพ่อตบหน้าจนบวมขนาดนี้ ยังจะปกป้องเขาอีก"

"มันก็ส่วนหนึ่ง โกรธอยู่หรอก"

"โทษทีนะ ไม่นึกว่าพ่อจะโมโหขนาดนั้น แกเคยพูดว่าถ้าโดนจับก็จะให้นอนคุกซักสองคืน"

"เลยยอมพี่?"

ทะนงศักดิ์พยักหน้า
"พอยอมจริงๆก็ดันบานปลาย รู้งี้ขัดขืนก็ดีอยู่หรอก ตัวเล็กแค่นี้ทำไมจะหนีไม่พ้น"

"เฮ้อ..."
อรัญมักถูกล้อเรื่องตัวเล็กจนชิน  เขาจึงพยักหน้าส่งๆไป ไม่รู้จะชวนเสวนาอะไรต่อ ด้วยความไม่สนิทกัน จึงค่อนข้างกระอักกระอ่วน
ร่างบางรับน้ำกับยามากิน ก่อนล้มตัวนอน เพียงไม่กี่วินาที เขาก็หลับลึก ....รวดเร็วราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่คือความฝัน


..........
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-01-2017 03:30:29
ตรงใจมากเลย เมืองไทยเป็นแบบนี้เลย. เฮ้อออออ  :m31: :m31: :m31: :m31:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 23-01-2017 07:39:03
ประเทศไทย ไทยแท้ๆไม่มีอะไรจะเถียง :hao4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-01-2017 09:02:16
น่าสงสารตำรวจดีๆอย่างเป็บซี่
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 23-01-2017 13:17:48
 :L2: :pig4:

จับพ่อมันไปอบรมด่วน
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-01-2017 13:42:40
 :m16: :m16: :m16: :m16:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-01-2017 14:39:23
Thailand only มีอิทธิพล+เงิน ยังไง๊ยังไงตำรวจก็ไม่กล้าจับ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 23-01-2017 19:11:03
รอตอนต่อไปปป :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 24-01-2017 21:08:05
รอจ้าาาาาาาา
 :katai5: :katai5:
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !23มกรา2560! ตอน1
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-01-2017 21:47:26
รักแอบๆ
-2-




อรัญออกจากราชการตำรวจมาได้หลายสัปดาห์แล้ว สองสามวันแรกเขาค่อนข้างเศร้า และสับสน กลัวว่าตัวเองจะคิดผิดที่ตัดสินใจเลือกทางนี้  อีกทั้งยังสงสารแม่ อุตส่าห์ทำงานหาเงินให้เขาได้เรียนที่ดีๆ กลับต้องมาเสียเงิน เสียเวลา
อดีตตำรวจหนุ่มทำงานในสวนกับแม่ เขาพอมีวิชาติดตัวตั้งแต่เด็กจึงไม่ลำบากอะไร ร่างกายก็แข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเนื่องจากการฝึก
ทุกๆเช้าเขาจะวิ่งรอบหมู่บ้าน ซิทอัพห้าสิบครั้ง  สควอทอีกสามสิบ ดังนั้นภายใต้กรอบหน้าหวาน ยังมีเสน่ห์แห่งเพศชายเป็นสิ่งล่อตาล่อใจให้ภมรที่ชื่อทะนงศักดิ์มาหาทุกวัน

นั่นไง....พอนึกถึงก็เดินดุ่มๆมายืนหน้าบ้านที่ตั้งโต๊ะขายกล้วยกับผลไม้อื่นๆเรียงราย

เด็กหนุ่มวัยกลัดมันมองบรรดาเครือกล้วยหลายขนาดบนโต๊ะไม้เก่าๆ ตั้งแต่พ่อทะเลาะกับคนบ้านนี้ แม่ก็ให้เขามาซื้อกล้วยแทน ทว่านี่คงจะเป็นหน้าที่เดียวที่ทะนงศักดิ์อยากทำ และขันอาสาเองด้วยซ้ำ
ได้มาเห็นหน้าหวาน หุ่นเพรียว กับก้นเด้งๆ แล้วมีความสุขจริงๆ
ภาพอรัญในชุดเครื่องแบบยังติดตาอยู่เลย ปฏิเสธไม่ได้ว่าเผลอเก็บไปกระทำภารกิจแบบแมนๆเสียหลายที

"ซื้อชาเย็นมาฝาก"
เอ่ยเองโดยที่ไม่ต้องมีคนถาม พร้อมวางแก้วชาเย็นให้เสร็จสรรพ
"วันนี้เรามาเช้า"
ประโยคบอกเล่าประหลาดๆ
อรัญยกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สำคัญขนาดที่ว่าต้องเอาคำตอบ จัดแจงหยิบกล้วยสุกเหมาะสำหรับนำไปทำกล้วยทอดใส่ถุงให้

"มีเรียนเช้าอ่ะ ไปส่งหน่อยดิ รถเมล์มันเสีย"
ทะนงศักดิ์บอกความจริงในที่สุด

คนฟังพยักหน้ารับรู้ รถเมล์ของตำบลมีอายุกว่าสามสิบปี วิ่งจากตำบลไปยังตัวเมือง ซึ่งเด็กช่าง กับเด็กเทคนิคในหมู่บ้านจะโดยสารไปเรียนเป็นประจำ

"ก็มีตั้งห้าคัน"

"รอรอบต่อไปก็สายพอดี... ไปส่งหน่อย"

"พ่อแม่ไม่มีรถรึไง"

"มี แต่อยากให้เป็บไปส่งเรา"

ด้วยความที่เป็นคนใจดี เกือบจะเรียกว่าโลกสวย อรัญมองตาหยีเหมือนลูกหมาขาดนมก็ใจอ่อน เขาหันหลังไปดูแม่ที่อยู่ในบ้าน ปรากฏว่าไม่เห็น จึงหยิบกุญแจรถอย่างเงียบๆ 
คนในหมู่บ้านไว้ใจได้ ถึงแม่ค้าไม่อยู่เฝ้าร้าน ลูกค้าก็จะเพียรตะโกนเรียกหากันให้วุ่นวาย อรัญเพียงแต่หยิบกล่องเงินไปเก็บในบ้าน แล้วกลับมาหาเด็กโข่งที่ยืนยิ้มปากฉีก

"แล้วกล้วยล่ะ?"

"เดี๋ยวให้คนมาเอา"

"ลำบากคนอื่นจริงๆเล้ย"
ร่างเล็กบ่นพึมพำ แต่การกระทำกลับสวนทาง


.
.
.



ในรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ มีเด็กช่างสายช่างเชื่อมนั่งร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี ขณะที่คนขับเพียงขับไปนิ่งๆ หัวเราะหึๆกับมุกตลกที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาบ้าง  อรัญพยายามไม่ตีสนิททะนงศักดิ์มากนัก เพราะถ้ามากกว่านี้มันคงเหยียบหัวเขาแล้ว

"อยากให้มารับตอนเย็นจัง"
เด็กหนุ่มแสดงความเอาแต่ใจ

"ไหนบอกว่าจะทำตัวดีๆไง อย่าให้คนอื่นลำบากสิ ทางตั้งไกล"

"ที่เป็บมาส่งเรานี่ลำบากเหรอ?"
ปากแบะเหมือนเป็ด อรัญไม่แน่ใจว่าทำจริงหรือแกล้ง จึงไม่ได้สนใจ

"จอดนี่แหละ!"
อยู่ๆคนอารมณ์ดีกลับโมโหหน้าตาเฉย 
อรัญค่อยๆผ่อนรถ จอดชิดข้างทาง
ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก

"เดี๋ยวเราเดินไปเอง"

"อีกตั้งกิโลนึง จะออกกำลังกายรึไง"

ทะนงศักดิ์แทบกัดลิ้นตาย
เอาของไปให้ก็โดน(ว่าที่)แม่ยายไล่
แอบไปหาในสวนก็ถูกคนงานเขม่น
แต่ไอ้ที่กล่าวมาทั้งหมด ยังไม่เป็นอุปสรรคเท่าอรัญคนซื่อ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย!
คิดเองเออเองที่ว่าเขาทำดีเพื่อไถ่โทษ
มันใช่ที่ไหนล่ะ!

"กูจีบโว้ย กูงอนโว้ย เคยรู้บ้างไหมเนี่ย!!"
ร่างสูงเตะฝุ่นอยู่ข้างทางอย่างน่าอเนจอนาถ




"พวกมึงต้องช่วยกูนะ จีบมาสามอาทิตย์แล้วเนี่ย"
ร่างใหญ่ของทะนงศักดิ์ทรุดนั่งลงอย่างหมดอาลัยตายอย่าง แขนเสื้อสีเทาอ่อนมีรอยเปรอะเขม่าดำ หากแต่มันไม่สนใจ ซบหน้าลง โวยวายใส่ตัวเอง

"โอ้โหไอ้เกี้ยม~ มึงต้องให้เวลาเขาหน่อย เพิ่งจะโดนพ่อมึงตบมาเลือดอาบ ไหนจะตกงานอีก จะให้มาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆได้ไงวะ"
ไอ้หนวดผู้ฉลาดที่สุด เป็นมันสมองของกลุ่มเอ่ย

"หรือว่าเขาจะมีแฟนแล้ว?"
มินาเสนอความคิด

"ไม่หรอกม้าง เขาก็อยู่หน้าร้านคนเดียวตลอดนี่หว่า"
ทะนงศักดิ์เริ่มใจแป้ว  อรัญไปเรียนนครปฐมตั้งนาน คงมีกิ๊กมีกั๊กซ่อนอยู่แน่ๆ
ไม่ได้การ! กลับบ้านไปวันนี้จะต้องไปถามให้รู้เรื่อง!

"มึงนี่เป็นเอามาก ถ้าได้อัดตูดเด้งๆแล้วอย่าลืมมาบอกกูนะเว้ย เผื่อจะลองกับไอ้มิมัน ฮ่าๆ"

"ไอ้หนวด!!"

"โอ๊ยๆ ยอมแล้วๆ"



ทะนงศักดิ์ยอมรับว่าสนใจอรัญตั้งแต่เจ้าตัวกลับมาหมู่บ้านแล้ว....
วันนั้นร่างสูงใหญ่วิ่งหนีตีนพ่อมานั่งเล่นแถวสถานีตำรวจ เพราะข้างๆกันเป็นสนามฟุตบอล กับเครื่องออกกำลังกายของชุมชน
เขาแกว่งชิงช้าคนเดียวเงียบๆ รอคิวรถเมล์รอบต่อไป เหม่อลอยไปเรื่อยกระทั่งถึงเวลาแปดโมงเช้า ตำรวจหลายนายออกมาต่อแถวหน้าโรงพัก ทำให้ทะนงศักดิ์นั่งขำท้องคัดท้องแข็ง
"โตแล้วยังต่อแถวเคารพธงชาติอีก ฮ่าๆ"
นั่งเกาะของเด็กเล่นไปหัวเราะไป โดยไม่รู้ว่าตัวเองก็ทำตัวเหมือนเด็กเช่นกัน 

ทว่าสวรรค์ท่านคงเมตตา เห็นว่าทะนงศักดิ์ยังพอดัดสันดานได้ จึงดลบันดาลให้ดวงตาเรียวสังเกตเห็นบั้นท้ายงามๆของตำรวจนายหนึ่ง
ทะนงศักดิ์ตาโต ขยี้ตาหลายทีเพื่อยืนยันว่าตาไม่ฝาด
"เชี่ย...น่ารักโคตร"
ลำพังตัวมันเองเอาได้ทั้งชายหญิง จึงไม่แคลงใจใดๆทั้งสิ้น ในหัววันนั้นมีแต่คำว่าน่ารัก น่ารัก น่ารัก
เรียนไม่รู้เรื่อง แถมยังกลับบ้านไปถูกพ่อด่า แต่มันกลับนอนหลับอย่างมีความสุข ฝันถึงนายตำรวจรูปหล่อ ตัวเล็กๆกำลังเหมาะมือ ...ถ้าได้ขยำขยี้ จะเป็นยังไงนะ....



...........




นักเลงปืนโตถือคติว่า 'ถ้าได้ตัวก็ดี แต่ได้ใจยิ่งดีกว่า'
จากที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อหลายวัน ก็ทำให้ทะนงศักดิ์มั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าถ้าจีบติดแล้ว ชีวิตเขาไม่เสียเปล่าแน่
เพราะนอกจากอรัญจะหน้าตาดี หุ่นดีแล้ว เจ้าตัวยังมีนิสัยน่าชื่นชม เสียสละ มีเหตุผล และใจดี ไม่เคยแบ่งแยกเขาว่าเป็นพวกเกเร กลับกล้าสั่งสอน และให้กำลังใจ
ไม่มีใครเหมือนอรัญ...

'ยิ่งรู้จัก...ยิ่งรักเธอ~
ฮึ่ยยย~ หมั่นเขี้ยวโว้ยย!'

โป้ก!

"โอ๊ยแม่!"

"นับวันชักจะบ้า ถามจริงได้เสพยารึเปล่า"

"ไม่มี้"

"เสียงสูงนะ"
มารดาชี้หน้าคาดโทษ

"ให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้เลยเอ้า! ขืนคนที่หนูจีบรู้นะ เขาคงไม่ชอบแน่ๆ"

"เห็นพูดมาตั้งนานและ ยังจีบไม่ติดอีก?"

"ยังเลยแม่ เขาซื่อๆอ่ะ"

พอมารดาได้ยินก็ชอบใจ กะช่วยลูกเต็มที่
"ตื๊อเท่านั้นเว้ย หมั่นเอาของไปให้ เข้าทางผู้ใหญ่บ้าง ทุ่มหน่อยก็ช่วยงานบ้านเขา ทำให้เขาเห็นเลยว่าเราทำได้ทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง"

"โห่แม่ หนูเป็นผู้ชายนะ ทำอย่างกับผู้หญิง"

"เออ แล้วเอ็งมีอะไรดีไปอวดเขาล่ะถ้าไม่ทำอย่างที่แม่บอก"

ทะนงศักดิ์กลืนน้ำลาย คิดให้ตายก็คิดไม่ออกหรอก แม่เขาก็รู้ดี

"งั้นหนูไปหาเขาก่อนนะ ใกล้มืดละ"

"เออๆ ไปเถอะ ได้กันแล้วบอก ข้าจะได้ไปสู่ขอ"
ผู้ใหญ่ก็พูดเล่นไปอย่างนั้น แต่คนฟังมันดันคิดจริง


..........




เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการที่เราขับรถผ่านสถานีตำรวจในเวลาแปดโมงเช้าเป๊ะ ตำรวจหลายนายมาเข้าแถวกัน ดูน่ารักดี แต่ปัจจุบันไม่เห็นแล้วเพราะไปสาย555
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 24-01-2017 22:54:14
ทั้งอุดหนุนทั้งมาหาว่าที่แฟนโดยที่เขาไม่รู้เล๊ยว่ามาจีบ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 24-01-2017 23:02:23
น่ารักเนาะ หนูอย่างั้น หนูอย่างงี้นี้ นิเด็กช่างต่อยตีชาวบ้าน 55555
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-01-2017 23:09:25
น้องเกี้ยมอี๋คนแมนแทนตัวว่าหนู..น่าย๊าก...กกกกกกก    :ling1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 24-01-2017 23:15:51
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 25-01-2017 08:01:30
อ่านแล้วก็ได้แต่ทำตาปริบๆ
มันจะเข้ากันได้ยังไงนะ
นายตำรวจเก่าแกก็ดี๊ดี กับจิ๊กโก๋เลือดร้อน
ค่อยๆจีบไปนะ อย่าดักฉุดเค้านะว้อย ไอ้เกี๋ยมอี๋ (ชื่อน่ารักไม่สมตัวจริงๆ) กลัวใจวัยรุ่นจริงๆ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-01-2017 10:35:12
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-01-2017 13:39:35
โถวๆตูดเด้งคือหน้าต่างเหรอนี่
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !24มกรา2560! ตอน2 มาแล้วครับ
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 26-01-2017 20:27:08
รักแอบๆ
-3-




วันนี้ทะนงศักดิ์ไม่มีเรียน นั่นก็หมายความว่าเจ้าตัวต้องอยู่ช่วยแม่ขายกล้วยทอดให้บรรดาผู้แสวงหาโชคทั้งหลาย บ่อนบ้านนอกไม่ได้หรูเหมือนอย่างมาเก๊าหรือลาสเวกัส
ก็แค่อาคารทรงสี่เหลี่ยม ฉาบปูนเขรอะๆ มีพื้นที่โล่งสำหรับใช้สอย กับเสียงผู้คนเอะอะโวยวาย ซึ่งทะนงศักดิ์เบื่อเต็มทน....
เขาต้องการชีวิตเรียบง่าย
อยู่กับสวนกล้วย สวนผลไม้ มีคนงานแค่ไม่กี่คน มีบ้านหลังเล็กๆในสวนไว้นอนรับลม

นั่นแหละ....ชีวิตในฝันที่เหมือนกับบ้านของอดีตผู้หมวดเป๊ะๆ


"เอามันทอดยี่สิบ"

"เอากากไหมป้า"

"เออๆ เอาด้วย เอ้อเกี้ยม เอ็งไปสนิทสนมกับหมวดเป็บได้ไงวะ ข้าเห็นนั่งรถด้วยกันบ่อย ไม่ใช่ว่าถูกขู่อะไรนา"

"โอ๊ย...อย่างหมวดเนี่ยนะจะขู่ผม ไม่ใช่หรอกป้า"
มือหยาบอย่างผู้ชายแอบหยิบกากออกเล็กน้อย

"ก็ดีไป นึกว่าจะเล่นพวกข้าซะแล้ว"

"แหม่ป้า เป็บเขาลาออกตั้งนานละ กลัวทำไม"

"ก็เห็นแม่มันไปถามวิธีสมัครอปพร."

"อปพร.ก็หลานๆญาติๆเราทั้งนั้น"

"ไม่รู้โว้ย ไอ้เป็บมันไม่เหมือนคนอื่นนี่หว่า มันก็เป็นคนดีนะ แต่ข้าก็อยากให้มันหย่อนๆบ้าง ถ้าตึงไปก็กลัวจะไปขัดขาใครให้ล้มเข้า แล้วจะหาว่าไม่เตือน อย่างพ่อเอ็งล่ะ หน้าแทบไม่มอง"

"เขาไม่สนเรื่องพวกนี้แล้วป้า ไม่ต้องห่วงหรอก ส่วนพ่อก็หายโกรธแล้วล่ะ ตอนนั้นมันอารมณ์ชั่ววูบ"

"เออๆ เห็นเป็นลูกเป็นหลานหรอกนะ แล้วนี่จะไปหามันหรือเปล่า ข้าฝากไปบอกอีพรหน่อย มันยังไม่จ่ายแชร์ข้าเลย"

"จ้าๆ ป้าก็จ่ายค่ามันผมด้วยยี่สิบ"
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากแสนกวน แต่ก็เป็นที่เอ็นดูของบรรดาสาวแก่ทั้งหลาย

กว่าทะนงศักดิ์จะขายกล้วยทอดจนหมดก็ปาไปเที่ยง เขาทิ้งข้าวของไว้ให้แม่เก็บอย่างที่ทำประจำ ก่อนดิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเสียใหม่ ฉีดน้ำหอมกลิ่นรื่นจมูกที่ซื้อมาจากตลาดไปสองที เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการแรก ขั้นต่อมาคือไปบ้านอรัญคนดีของเขา
โชคดีจริงๆที่วันนี้มีเรื่องให้ไปหา จะได้ไม่ต้องหาเรื่องโกหกว่าที่แม่ยาย เมื่อก่อนพอเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องวางมวยกันทุกครั้ง ยังดีที่ช่วงนี้ทะนงศักดิ์ทำตามวิธีของแม่  หมั่นช่วยว่าที่แม่ยายกวาดบ้านบ้าง ล้างจานบ้าง ขุดร่องสวนบ้าง เลยได้ใจไปโข


.......



"ป้าพร"
เด็กช่างหน้ากวนเรียกคนงานคนสนิทของว่าที่แม่ยาย ปกติป้าพรแกมีหน้าที่นอนเฝ้าสวน แต่วันนี้ลมหนีหนี้หอบแกให้มายืนลับๆล่อๆในดงกล้วย

"ไอ้ห่าเกี้ยม! เอ็งจะเสียงดังทำไมวะ"
ร่างหญิงวัยเกือบชราโผล่ออกมาจากต้นกล้วย

"หนีแชร์เหรอป้า"

"เออ!"

"พอดีเลย มีคนฝากฉันมาบอกให้รีบจ่าย"
เท่านั้นแหละ หน้าป้าพรซีดทันที

"ฉันมีขอเสนอ ฉันให้ป้ายืมเงินก่อน แต่คืนนี้ป้ากลับไปนอนบ้านนะ แล้วไปบอกให้เป็บมานอนเฝ้าสวนแทน"

"ทำไมวะ"

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเป็บเอง"

"ข้าถามว่าให้เงินข้าทำไมวะ"

"ก็แหม่....ช่วยๆกันไง คนรู้จักมักคุ้น แปลกตรงไหน อีกอย่างไม่อยากให้ป้าเหนื่อย เนี่ยพอจ่ายแชร์เสร็จก็กลับไปนอนบ้านให้สบายใจ อยู่กับลูกกับหลานไง ไม่ชอบเหรอ"

"เหรอวะ..."

"ว่าแต่เท่าไหร่ล่ะค่าแชร์"

"สองพัน"

"อะ..." เสี่ยใหญ่ควักกระเป๋า "ให้สามพันเลย" งานนี้นายเกี้ยมอี๋ทุ่มหมดหน้าตัก



.
.
.



"เข้าข้างหลังแบบนี้ ไม่กลัวพี่ควักปืนมายิงหรือไง"
อรัญเอ่ยทักรุ่นน้องที่เริ่มปีนเกลียวขึ้นทุกวัน ...คราวนี้มันมาโผล่หลังบ้าน  แอบแตะเอวเขาจากด้านหลัง
เป็นเด็กไม่มีมารยาทที่ต้องสอนอีกเยอะ


"มาทักป้าพรนิดหน่อย"

"ขายกล้วยหมดไวนะวันนี้"

"โอ่ยยย" เด็กช่างจอมกวนโบกมือปฏิเสธ
"นี่เรียกว่าช้าแล้วนะ  เนี่ยคิดถึงเป็บใจจะขาด"
ด้านได้อายอดเว้ยไอ้เกี้ยม!
ในเมื่อใสซื่อดีนัก มันก็ต้องรุกจริงรุกจังอย่างที่ไอ้หนวดมันบอกนั่นแหละ

เออ...! เขายังไม่รู้เลยว่าหนุ่มตูดงอนตรงหน้ามีแฟนหรือเปล่า
จะแอบถามยังไงดี


"เป็นอะไร? เมายาป้ะ ไหนจะพูดล้อเล่นอีก"

ทะนงศักดิ์สะบัดหัว เรียกสติกลับคืนเมื่อเรียวมือน่าจับโบกอยู่ตรงหน้า กลิ่นยางกล้วยอ่อนๆนี่มันเร้าใจดีจริงๆ
ถ้าได้มีอะไรกับแฟนในดงกล้วยมันจะสนุกขนาดไหนกันว้า~

"ถ้าเสพมา ก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะเกี้ยม!"
เสียงเบาแต่เข้มข้นผ่านเข้าหูซ้าย ประมวลไปยังสมองตื้นๆ

ทะนงศักดิ์ยิ้มแผล่
"ห่วงเหรอ?"

อรัญหันหน้าหนี พลางพูดงึมงำ ซึ่งทะนงศักดิ์ไม่ทันฟัง
มันกำลังอยู่ในการหลงหัวปักหัวปำ มองอรัญน่ารักไปหมด จินตนาการภาพลามกแทบจะตลอดเวลา
ถ้ามันเมา...ก็คงต้องเรียกว่า 'เมารัก' แล้วล่ะ

"คืนนี้เราขอนอนด้วยได้ป่ะ"

"ไปถามป้าพรมาล่ะสิ"

อย่าเรียกว่าถามเลย เรียกว่าเจรจาธุรกิจจะดีกว่า

"อยากอยู่เป็นเพื่อน พรุ่งนี้ไม่ได้ทำอะไร"

"การบ้งการบ้านไม่มี?"

"ระดับนี้แล้ว"

"ขยันก็ดี"

"เปล่า...รอลอกเพื่อน"

"ไอ้เกี้ยม!!"
คนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีสุดๆกลับต้องพ่ายแพ้ให้เด็กกวนตีน
อรัญยกมือทำท่าจะทุบต้นแขนแน่นๆด้วยความหมั่นไส้

"อย่านะ ไม่งั้นจี้เอว"
เด็กน้อยยกท่าไม้ตายขึ้นมา แต่มันไม่ได้ขู่เหมือนอรัญหรอก มือมันจิ้มเอวสุดเฟิร์มไปก่อนจะพูดจบเสียอีก
สองคนพัวพัน เล่นเป็นเด็กๆ แต่ได้ยิ้มกว้างมากกว่าที่เคย จนลืมสนใจชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมา


จุดอ่อนของอรัญถูกเด็กเมื่อวานซืนจับได้ก็เพราะแม่  แม่ที่เริ่มเห็นอกเห็นใจเด็กขาดความอบอุ่น ชอบเมาท์ไปเรื่อย และส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นเรื่องลูก พูดน้ำไหลไฟดับจนทะนงศักดิ์ได้ยินเรื่องเดิมๆหลายสิบรอบ
แต่ไม่แน่นะคราวนี้ ทะนงศักดิ์อาจได้เรื่องเล่าเรื่องใหม่ เรื่องที่ว่า...ลูกชายสุดประเสริฐนั้นถูกชาวบ้านสงสัยว่าจะเป็น'เกย์'




..........




แค่เพียงสองทุ่ม อรัญก็ลาแม่ไปนอนท้ายสวน ซึ่งทะนงศักดิ์อาบน้ำปะแป้งรอเรียบร้อย

บรรยากาศเย็นๆ เสียงใบไม้หวีดหวิว อาจน่ากลัวสำหรับคนอื่น แต่ทว่าอรัญชินกับมันตั้งแต่เด็ก อดีตตำรวจหนุ่มก้าวขึ้นบ้านกระต๊อบหลังเล็กๆ มีเพียงแค่ที่นอนลูกใหญ่อยู่ตรงกลาง ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆนอกจากห้องน้ำที่แยกตัวออกไปไม่ไกลนัก

"อ้าว มาไวจัง"

"แม่เขานอนไวน่ะ  มีสัญญาณเหรอ?"
อรัญถามถึงสมาร์ทโฟนยี่ห้อผลไม้รุ่นล่าสุดในมืออีกคน พลางหยิบมุ้งมากาง

"มีเต็มเลย ของเป็บไม่มีเหรอ"

"อืม ขึ้นแค่ขีดเดียวเอง เน๊ตก็ช้า"

"เอาของเราไปเล่นดิ"
เด็กหนุ่มยื่นมือถือให้

อรัญส่ายหน้า หัวใจแอบกระตุกเมื่อเห็นหน้าแชทค้างไว้
"คงมีสาวเพียบสิท่า"
ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอพูดแบบนั้นไปทำไม คิดว่าอาจเคืองที่ทะนงศักดิ์ไม่ยอมช่วยกางมุ้งล่ะมั้ง
ร่างสมส่วนก้าวเข้าไปนอนข้างๆอีกคนที่ไถหน้าจออยู่ 
ไอ้ที่ทักไปเมื่อกี๊ก็ยังไม่ตอบ ...สาวคงเยอะจริงๆนั่นแหละ

อรัญแอบบึนปากด้วยความหมั่นไส้  หยิบสมาร์ทโฟนตกรุ่นของตัวเองมาเล่นมั่ง ของเขามันก็แค่โทรศัพท์มือถือธรรมดาๆ พอแค่เล่นเฟซบุ้คได้เท่านั้น ไม่มีปัญญาซื้อเครื่องละสามหมื่นมาคุยกับสาวเป็นสิบหรอก

"เกี้ยม...ขยับพัดลมให้พี่หน่อย"
เพราะมีผู้ชายตัวใหญ่นอนขวาง อรัญจึงแทบไม่โดนพัดลมเลย เขาเหงื่อไหลซก จึงถอดเสื้อยืดโยนทิ้ง ขืนใส่ไปก็นอนไม่ได้อยู่ดี  ยึดคติว่าตอนฝึกตำรวจซกมกมามากพอแล้ว ถ้าเรียนจบจะไม่เป็นแบบนั้นอีก และเขาก็รักษาสัจจะเสียด้วย

"ร้อนมากเลยเหรอ งั้นสลับฝั่งกัน"
สมองอันปราดเปรื่องของนายเกี้ยมเริ่มทำงาน ยิ่งเห็นแผงอกสุดยั่วอารมณ์ก็ยิ่งเลือดลมสูบฉีด
พอร่างสูงได้นอนฝั่งไกลพัดลม ก็แกล้งถอดเสื้อบ้าง

"ไม่ถอดได้มั้ยเกี้ยม พี่กลัวเหงื่อชนเหงื่อ พี่ไม่ค่อยชอบ"
เป็นเรื่องจริงที่อรัญไม่ชอบถูกสัมผัสเนื้อโดยตรงเท่าไหร่ มันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ยังไม่เคยบอกใคร

"เราร้อนอ่า..."
เด็กน้อยทำเป็นอ้อน แล้วก็ได้ผล!
อรัญพยักหน้าอนุญาตไป แต่แอบกระเถิบหนีไอร้อนจากร่างของอีกฝ่าย

"เล่นเฟซไปๆ"
อรัญพูด กะว่าเป็นการตัดบทสนทนา เพื่อให้ทะนงศักดิ์ไม่อึดอัดที่ต้องมานอนเบียดกับเขา อีกอย่างเดี๋ยวสาวๆในลิสต์จะคอยเก้อ

ฝ่ายทะนงศักดิ์ที่เผลอลืมตัวไปนิดเมื่อครู่กดเปิดกล้องถ่ายรูป ฉวยโอกาสตอนอรัญเผลอนี่แหละ พลิกตัวทับอีกคนที่นอนตะแคงหันหลังให้ ทำให้อยู่ในท่าใกล้ชิดกันสุดๆ ไอ้เด็กปีนเกลียวยื่นมือถือไปข้างหน้า กดถ่ายรูปรัวๆ

"เกี้ยม!! เราไม่ได้ใส่เสื้อนะ"
อรัญเห็นรูปแล้วแทบเป็นลม ท่าทางมันส่อไปเรื่องอย่างว่าขนาดนั้น ทั้งเขาที่หน้าเบลอๆมึนๆ กับแววตาหื่นๆของไอ้คนถ่าย ที่หนักคือทั้งคู่ไม่ได้ใส่เสื้อ!

"ลบออกเลย"
อดีตตำรวจรีบสั่ง

"ไม่"

"พี่ไม่เล่นนะเกี้ยม อยากให้พี่มีปัญหากับพ่อแกอีกหรือไง"
เสียงดุจริงจัง พร้อมหน้ามุ่ยอย่างคนโมโหจริงๆ

"...ขอไม่ลบได้มั้ย แต่สัญญาว่าไม่โพสต์ที่ไหนหรอก"

"จะถ่ายไปเพื่ออะไร..."
เสียงเบาลง ออกแนวบ่นกับตัวเอง

"ถ้าไม่ชอบก็ไม่ถ่ายหรอก"
นี่ก็บ่นเหมือนกัน แต่เสียงดังกว่า

แน่นอนว่าอรัญได้ยินเต็มสองหู
ตกลงแล้วเด็กช่างคนนี้ชอบเขาจริงเหรอเนี่ย
หรือเพียงอยากเอาชนะ?
ได้หัวใจคนที่เคยจับตัวเอง
ได้ร่างกายที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง

...คงจะภูมิใจมาก


"เป็บ..."
ทะนงศักดิ์ลองเรียกเมื่อเห็นว่าอรัญเงียบไป
แผ่นหลังเฟิร์มกระชับขยับขึ้นลง
เมื่อเห็นแบบนี้ เด็กหนุ่มในวัยคึกคะนองก็ยิ่งได้ใจ
มือหนาหยาบค่อยๆแตะผิวเนื้อเปล่าเปลือยตรงต้นแขน ขยับตัวเองให้แนบชิดอีกฝ่ายมากขึ้น สูดกลิ่นสบู่ผสมกลิ่นเหงื่อจางๆจากร่างของอีกฝ่าย

"รู้มั้ยว่าเราชอบเป็บ"

เสียงจิ๊ปากเบาๆดังขึ้นหลังจากนั้น หากแต่อรัญยังคงนิ่ง
เขาข่มตา รับรู้รสสัมผัสที่ระเรื่อยมายังบั้นเอว
สองจิตสองใจเหลือเกิน
จะจัดการกับเด็กคนนี้อย่างไรดี

อรัญไม่เคยมีเรื่องรักๆใคร่ๆในหัวสมอง
เขามุ่งมั่นเรียนหนังสือ เพื่อให้เป็นที่ภาคภูมิใจของครอบครัว เพื่อกลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองเป็น
เขาไม่คิดว่าจะมีวันนี้...วันที่ถูกเด็กผู้ชายหน้าตาดีมาติดพัน
แล้วยิ่งด้วยปูมหลังแย่ๆที่มีร่วมกันมา...เขาไม่ไว้ใจเลย

"เป็บรังเกียจเรามั้ย"

อรัญขมวดคิ้ว พยายามปิดตาไม่มองสิ่งใดทั้งนั้น
มือหยาบเลื่อนมาถึงหน้าท้อง ลมหายใจร้อนระอุสัมผัสแผ่นหลัง
อดีตตำรวจหนุ่มผู้แสนเยือกเย็นกำลังวุ่นวายใจ

"เกี้ยม...อย่าทำแบบนี้เลย"
เขาตัดสินใจบอก

"ทำไมล่ะ"

"เกี้ยมไปหาคนที่ดีกว่าพี่เถอะ"

"หาแล้ว แต่ไม่เจอ"

อรัญรู้ตัวว่าต้องแพ้เด็กคนนี้แน่

"แต่คืนนี้...มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
เขาใช้ไม้ตาย



...ได้ผล

ทะนงศักดิ์ผละมือออกไป เสียงถอนใจเบาๆออกมาจากปากร่างสูง

"อย่างน้อยเป็บก็รู้ว่าเราชอบเป็บ"




...............
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 26-01-2017 20:42:18
อะไรยังไง พี่เป็ปกะลังจะแกรนด์ โอเพนนิ่ง ใช่มั้ย???  :impress2:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-01-2017 21:28:30
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-01-2017 17:58:05
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 28-01-2017 12:05:04
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 29-01-2017 06:59:02
บอกไปแล้ว แถมเป็บก็หวั่นไหวแล้วด้วย
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !26มกรา2560! ตอน 3 บอก
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-01-2017 20:16:21
 :ling3:



รักแอบๆ
-4-



เจ้าของกระต๊อบตื่นมาพบความว่างเปล่า เหลือบดูเวลาเพิ่งแค่เจ็ดโมงเช้า เด็กวัยรุ่นอย่างนายเกี้ยมอี๋ไม่น่าตื่นเช้าขนาดนั้น นอกเสียจาก...หลบหน้า

อรัญยกมือแตะอกข้างซ้าย ...หัวใจก็ยังเต้นอยู่
อาจฟังแล้วเหมือนละครน้ำเน่า แต่เขารู้สึกว่าภายในหน้าอก ที่ๆควรมีหัวใจอยู่นั้น ...มันช่างว่างเปล่า


'มันคงไม่หายไปกับคนอื่นหรอกน่าไอ้เพี้ยน'
ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากมีความรู้สึกผิดแปลกแบบนี้
หวังว่าการกลับมาอยู่บ้านจะทำให้ชีวิตมีความสงบมากขึ้น ได้ทำงานหาเงินแค่พออยู่พอกินกับแม่สองคน ไม่ต้องรับมือกับคนที่ไม่รู้จักในท้องที่อื่น แต่ไหงกลายเป็นว่า พอกลับมาบ้าน ทุกอย่างกลับวุ่นวาย


หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เขาก็เดินย้อนกลับมาบ้าน ทักแม่ที่นั่งขายกล้วย แกก็ดูปกติดี ไม่ได้พูดถึงเด็กนั่น
อรัญปัดความคิดวุ่นวายให้กองสุมอยู่ที่มุมห้อง ก่อนออกมาช่วยแม่ขายของ

"อีพรมันลาอีกวันนะ หนูจะไปนอนสวนอีกหรือเปล่า"

"แม่จะเหงาไหมละ ให้เป็บอยู่เป็นเพื่อนก็ได้"

"ไม่เหงาหรอก คืนนี้มีดาวพระศุกร์"

อรัญหัวเราะ
"รีเมคกี่รอบแล้วเนี่ย"



.
.
.
.
.




"เป็บไปแล้วนะแม่ ห้ามออกจากบ้านนะ มันดึกแล้ว"

"เออๆ สั่งยังกับพ่อเลยโว้ย"

อรัญขำก่อนปิดประตูบ้าน  เขาเดินทอดน่องไปกระต๊อบหลังเก่า คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญ จึงมองเห็นบริเวณรายรอบได้มากกว่าเคย กลิ่นดิน กลิ่นต้นไม้ ทำให้จิตใจสงบราบเรียบ
เขาไม่นึกถึงทะนงศักดิ์อีกเลยตั้งแต่เช้า
จนกระทั่งเห็นรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ข้างกระต๊อบ!

ร่างโปร่งก้าวเท้าเร็วขึ้น เท้าเอววางอำนาจเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญ
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเกี้ยม!"

ผู้บุกรุกยิ้มแหย ลุกขึ้นนั่ง เผยให้เห็นว่าทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บ็อกเซอร์ตัวบาง รอยนูนของบางอย่างทำให้อรัญรีบหันหน้าหนี

ทะนงศักดิ์ที่นอนเล่นมือถือรอตั้งแต่หัวค่ำไม่มีสีหน้าสะทกสะท้าน ทำเพียงยกมือไหว้ปลกๆ
"นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"

"นี่เตรียมมานอนเต็มที่เลย?"
อรัญมองไปที่หมอนกับผ้าห่มอีกชุด ทั้งพัดลมตัวใหญ่ยี่ห้อดี ไม่รู้แบกมายังไงหมด

"จ้า ก็...อยากมาขอโทษเป็บ"
ว่าจบก็เดินโทงเทงไปหยิบบางอย่างจากแฮนด์รถ

อรัญหลุดยิ้มเมื่อเห็นพวงมาลัยดอกมะลิพวงน้อยอยู่ในมืออีกฝ่าย เขาพยายามกัดปากตัวเอง ยกมือกอดอกเพื่อกลบเกลื่อนอาการ

ทะนงศักดิ์หยุดยืนตรงหน้า ส่งรอยยิ้มที่อรัญไม่เคยเห็นออกมา
....รอยยิ้มของเด็กวัย 17 ปี ..จริงใจ..ไร้เดียงสา

"คืองี้...เมื่อคืนเราทำไมดีกับเป็บไว้ เรากลัวเป็บโกรธมากเลย แม่เลยบอกให้มาขอโทษ"

"หือ?! แม่รู้ด้วยเหรอ?"

"อ๋อ...แม่ไม่รู้ว่าเป็นใครหรอก รู้แค่ว่าเราตามจีบอยู่"

อรัญไม่รู้ว่าจะตกใจอันไหนก่อนดี

...ขอเป็นลมสักนาทีได้ไหมเนี่ย!


"ยกโทษให้เรานะ..."

คนฟังหลบตาแบบที่คิดว่าน่าจะเนียน แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่เนียนหรอก ในเมื่อสิ่งที่ทะนงศักดิ์ทำนั้นมันน่ารักมากๆ น่ารักอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

นี่เขาเป็นอะไรไป...ควบคุมจิตใจไม่ได้เลย....

"ดีกันนะครับน้องเป็บ"

"จะไม่ดีก็ตรงน้องเป็บเนี่ยแหละ"
ปากว่า แต่มือหยิบพวงมาลัย

ทะนงศักดิ์ยิ้มกริ่ม ดีใจที่อรัญไม่โกรธงี่เง่า
ไม่รู้จะทำให้รักไปถึงไหน ตกหลุมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหน้าหล่อๆเยินหมดแล้ว
ให้ตายก็ไม่มีวันปล่อยมือจากคนดีๆแบบนี้ไปได้หรอก!



.........




"เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้ คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น~"

"ฮื่อ..."
อดีตตำรวจหนุ่มงัวเงียตื่นเพราะเสียงเพลงสมัยม.ต้นดังลั่น

"ช่วยบอกสักนิด ทุกเรื่องที่คิด ทุกเรื่องที่ฝัน!!!"
เสียงเพลงยังพอว่า แต่เสียงแหกปากร้องอย่างกับควายออกลูกนี่ก็ไม่ไหว

"เบาเสียงหน่อย เดี๋ยวชาวบ้านก็ด่าหรอก"
อดที่จะเตือนไม่ได้ ยิ่งแม่เป็นคนตื่นง่ายด้วยแล้ว กลัวแกจะมาเห็นเด็กช่างชีเปลือย ยืนโชว์ของห้อยโตงเตง

"ไม่เพราะเหรอ"

"เพราะอะไรถึงร้อง"

"อุ้ย! รู้จักเล่นมุกด้วย"

"ไปใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆหน่อย น่าเกลียดว่ะ"
อรัญยกมือปิดตา พลางคิดว่าเด็กสมัยนี้มันไม่มียางอายเลยหรือยังไง

"รอให้มันแห้ง"

"อ้าว แล้วซักทำไม...หึๆ ฉี่รดที่นอนสิท่า"
แกล้งหยอกเล่น โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำให้เด็กมันกล้าปีนเกลียวหนักกว่าเดิม

"ไม่ได้ฉี่ แต่ฝันเปียกถึงคนบางคน ..."

"ไอ้!!..."

"ก็นะ เล่นนอนอยู่ข้างๆทั้งคืน เด็กไฟแรงอย่างเราจะอดใจยังไงไหว ...รู้เปล่าทรมานเด็กมันบาป"

"เกี้ยม!"

"จ๋า~~~"

"ฮึ่ย..!"
เมื่อสู้ไม่ได้ก็แก้เขินด้วยการนอนคลุมโปง ทนฟังเสียงเพี้ยนๆของเด็กดื้อไปตามเวรตามกรรม

"เธอรักกัน...เธอยังไม่ทันได้พูดหรอก
แต่ที่เห็นเพราะตัวเธอหมายความอย่างนั้น

เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้ คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น
ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน
ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว
โว้วๆๆ เย้ๆๆ
ร้ากกเป็บบบ ร้ากกกเดียววว
หวังให้เป็บมีใจ~~"

ร่างสูงทรุดตัวโอบกอดอีกคนแม้มีผ้าห่มกั้น
ทะนงศักดิ์มีความสุขที่สุด
สุขแบบที่ว่า ...เป็นบรรพบุรุษของโคตรอีกที

ส่วนอรัญที่เขินม้วนต้วนนั่นคงสุขไม่เท่าหรอก แต่เขายอมใจง่ายให้วันนึง เผื่อจะสัมผัสคำว่าโคตรมีความสุขจากการมีความรักได้บ้าง


.
.
.
.

อรัญรู้จักแม่ พอๆกับที่แม่รู้จักอรัญ
รุญญาหูกระดิกตั้งแต่ท่อนแรกของเพลงที่เปิดเสียงดังสนั่น นางรีบลุกพรวด เดินดุ่มไปยังกระต๊อบหลังสวยเพื่อจับผิดให้ได้คาหนังคาเขา
แล้วมันก็เป็นอย่างที่สงสัยจริงๆ
ดีเหลือเกินที่ไม่ได้สร้างกระต๊อบแบบปิด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้เห็นภาพเด็กช่างที่ไม่ค่อยจะปลื้มนักกอดอยู่กับลูกชายแสนดีของตัวเอง

"ไอ้เกี้ยม..."
เสียงฟันขบกันดังน่าหวาดเสียว
ถ้าไม่ใช่นายเกี้ยมอี๋ เธอคงเบาใจกว่านี้ แต่นี่ลูกกลับเลือกมัน
เธอก็ต้องจัดการบางอย่างแล้วล่ะ



.............



*เพลง เดาใจ ของลาบานูน
จริงๆชื่อเป็บ ต้องเป็น ไม้ตรี555 เราผิดเอง
แก้ไม่ทันแล้ว เขียนมาเยอะแล้ว TT
คิดเสียว่า เป็นชื่อเฉพาะละกันนะคะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 30-01-2017 20:36:14
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 30-01-2017 20:50:27
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 30-01-2017 22:05:05
ไอ้เกี้ยมตายแน่ ตายแน่ไอ้เกี้ยม
เเม่ยายเอาตายแน่ 5555. ห้ามยังไงเน้อ ใจลูกชายก็เอนเอียงไปทางเด็กช่างซะแล้ว
ไอ้เกี้ยมมันก็จีบแบบซื่อๆตามประสามันเนอะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 30-01-2017 22:15:36
โธ่  น่าสงสาร  ดราม่ากำลังจะมา :hao5:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 30-01-2017 23:32:02
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-01-2017 23:41:08
โอว.โนว..วววว เรารักกันไม่ได้ รักกันไม่ได้ เพราะถูกผู้ใหญ่กีดกัน #เพลงบอกอายุ  :z10:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-01-2017 01:16:27
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !30มกรา2560! ตอน 4 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 01-02-2017 23:27:35
รักแอบๆ
-5-

*คำหยาบเยอะหน่อยนะคะ*


ดูเหมือนนายทะนงศักดิ์จะติดใจชีวิตชาวสวนเป็นอย่างมาก ไม่เคยนับหรอกว่าติดสินบนป้าพรไปกี่ครั้ง การได้นอนกับอรัญในบรรยากาศที่ตนใฝ่ฝัน แค่นี้ก็นับว่าคุ้มแล้ว
 น่าปลื้มใจตรงที่ทะนงศักดิ์ไม่เคยล่วงเกินอรัญเลย เป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่ง จนบางครั้งอรัญนึกว่าเขาได้หมาพันธุ์ลาบาดอร์ตัวใหญ่มาไว้เฝ้าสวน

แต่วัยรุ่น...คือวัยคะนอง มักไม่มีเหตุผลในการดำรงชีวิต ไม่เคยคิดถึงอนาคตที่กว้างไกลกว่าวันพรุ่งนี้ และไม่ระมัดรระวังตัว เพราะคิดว่า..ตัวเองรอบคอบที่สุดในโลก

ซึ่งข้อหลังนี้แหละ ที่ทำวัยรุ่นเสียท่าให้ผู้ใหญ่มานักต่อนัก



อรัญเองก็ย่ามใจมากไป นึกว่าแม่ไม่คิดอะไร นอกเสียจากเห็นทะนงศักดิ์เป็นน้องชายเขา จึงเผลอมองตาหวานอยู่เป็นประจำ
ทีแรกที่รุญญาจับได้คาหนังคาเขา เธอก็กะว่าจะเฉ่งหัวไอ้เกี้ยมอยู่หรอก แต่อยากดูท่าทีมันอีกสักพัก เผื่อเด็กสองคนมันแค่เล่นกัน เพราะตอนนั้นก็ค่อนข้างเช้ามืด ตาแกก็ฝ้าฟาง จะให้โวยวายตะพึดตะพือคงเสียผู้ใหญ่

แต่วันนี้นางรุญญา แม่ค้าสายโหดอดรนทนไม่ไหว
พวกแม่ค้าที่ตลาดเอาแต่ถามหล่อนว่าลูกชายคบอยู่กับลูกนายวันชัยหรือยังไง

"ไปได้ยินมาจากไหน?"

"ก็อีพรน่ะซี้ มันเอามาเล่าให้พวกข้าฟัง บอกว่าลูกเอ็งนอนกับไอ้เกี้ยมท้ายสวนทู้กกกวัน"
ก็ว่า...ทำไมเดี๋ยวนี้นางพรถึงขอนอนที่บ้านกับหลานบ่อยๆ ก็นึกว่าเห่อหลาน ที่ไหนได้!!

นางรุญญาแกเป็นคนใจร้อน บวกกับรักลูกมาก ไม่มีทางซะหรอกที่จะให้ลูกถูกนินทาเสียๆหายๆ ลูกแกที่เป็นเด็กดี เรียนก็สูง จะกลายเป็นเด็กใจแตกอย่างที่ชาวบ้านนินทาไม่ได้!



.
.
.




ผู้เป็นแม่รอจนแน่ใจว่าลูกนอนหลับสนิทแล้วจึงเดินดุ่มไปกระต๊อบท้ายสวน ที่ซึ่งป้าพรแกนอนเฝ้าอยู่ หลังจากแอบอู้เสียหลายวัน

รุญญาหรี่ตาหมั่นไส้เมื่อเห็นพัดลมตัวเบ้อเร่อสองตัวเปิดพร้อมกันส่ายไปมา เสียงวิทยุเปิดเพลงลูกทุ่งยุคเก่าคลอเบาๆไปกับสายลมหวีดหวิว

"สบายจังนะ"
เพื่อนสนิทเขาทักกันด้วยเสียงเหี้ยม

ป้าพรยกร่างผอมกะหร่องของตัวเองขึ้นมา ท่าทางจะรู้ชะตากรรม จึงยิ้มแหย

"แหมเปิดพัดลมอย่างกับแอร์ ระวังจะหวัดกินนะมึง"

"เออๆ นั่นน่ะสิ กูปิดตัวนึงละกัน"
ว่าแล้วก็ลนลานปิดสวิตช์พัดลมไปหนึ่งตัว

รุญญากวาดตามองไปรอบกระต๊อบ ข้าวของเปลี่ยนไปเยอะมาก ปกติแกแค่มองจากไกลๆจึงไม่สังเกตว่าเครื่องเรือนเก่าๆหายไปหมด พัดลมตัวจิ๋วที่ใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อถูกวางทิ้งไว้มุมห้อง ชุดที่นอนเปลี่ยนใหม่หมด จมูกแกยังได้กลิ่นฉุนๆของเมาะใหม่อยู่เลย

"ไอ้เกี้ยมมันซื้อมา"
ป้าพรบอก หวังปัดความดีความชอบไปให้ว่าที่ลูกเขย

"มึงก็เป็นเพื่อนกูมาตั้งแต่เกิดแล้วนะ ทำไมทำอย่างนี้วะ"
เจ้าของสวนขี้เกียจต่อความยาว เข้าเรื่องซะจะได้จบๆ


"เรื่องที่ข้าเอาไปพูด ก็แค่บอกว่าไอ้เกี้ยมสนิทกับไอ้เป็บมันแค่นั้น"

"เหอะ! กูรู้จักมึงดี"

"ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง ชาวบ้านมันตีความมั่วๆไปเอง"

"แต่ลูกกูเสียหายนะ"

"เอ๋า! ก็ถ้าลูกมึงไม่มากกกับผู้ชาย ลูกมึงก็ไม่เสียหายหร้อก"

"อีพร!!" รุญญาตบพื้นไม้ดังสนั่น "ลูกกูจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของลูกกู คนข้างนอกทำไมต้องมาเสือก!"


"อ้าวนี่มึงก็รับได้นี่ จะโวยวายทำไมวะ ...เออ แต่กูแนะนำอะไรอย่างนะ ...ลูกมึงควรหาผัวใหม่นะจริงๆ มีอย่างที่ไหนเอาไอ้เกี้ยมเด็กเดนมาทำผัว เห็นมันหล่อก็เอาแล้วรึไง เรียนตั้งสูง ไม่น่าโง่นะมึง....เอ้อ..! แต่ถ้าเอาไอ้เกี้ยมมาทำผัวก็ไม่น่าเรียกว่าฉลาดนี่หว่า"
ป้าพรแกก็ร้ายพอตัว ทำไงได้ล่ะในเมื่อเพื่อนทำท่าจะตบนางขนาดนี้ แกก็ต้องสู้เพื่อความสะใจเล่นๆบ้าง จะให้เป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียวได้ยังไง

เมื่อคนเป็นแม่ได้ยินคนด่าลูกอย่างเสียๆหายก็ทนไม่ได้  ตะโกนด่าไล่เพื่อนและลูกจ้างให้ออกจากสวนไป

"อย่าให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง กูจะเอามีดเฉาะกบาลอีเวร!!"


ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่น  พอเห็นข้างกายไม่มีแม่ ก็แน่ใจว่าเกิดเรื่องแน่ กลัวว่าจะเป็นทะนงศักดิ์ที่ถูกดุด่าอยู่ จึงรีบรุดไปยังกระต๊อบท้ายสวน

สายตาคมเห็นแม่ถือมีดพร้าอันใหญ่สนิมเขรอะ ทำท่าขู่ป้าพรที่ยืนนิ่งด้วยทำอะไรไม่ถูก

"แม่!! วางมีดลงเลยนะ"

รุญญาฟึดฟัด ไม่ยอมทิ้งมีด จนอรัญต้องหยิบไปโยนไว้ไกลๆ
"ลูกดูอีงูเห่า ตอนแรกๆก็ทำเป็นหงิม ที่ไหนได้ก็อยากทำลายเรา"

"แม่ใจเย็นๆเถอะ  ป้าพรกลับบ้านไปก่อนนะครับ"
ลูกชายลูบแขนลูบหลังอวบเพื่อปลอบแม่ยกใหญ่ เสียงมอเตอร์ไซด์ของชาวบ้านที่คาดว่าคงมาดูต้นเสียงเริ่มดังขึ้น ป้าพรจึงผละออกไป

"มันอิจฉาเรา อิจฉาแม่มาตั้งแต่เด็กๆแล้วลูก"
รุญญาหายใจหอบ
"ไม่มีอะไรแล้ว! กลับบ้านกันไปเลย!"
แกตะโกนบอกเพื่อนบ้าน





พอเหตุการณ์สงบลง สองแม่ลูกจึงพากันนอน นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี อรัญแน่ใจว่าแม่ยังไม่หลับ จากเสียงหายใจยาวผิดปกติ เหมือนกับคนนั่งสมาธิที่ท่องยุบหนอ-พองหนอ

เขาก็นอนไม่หลับเช่นกัน ไม่รู้ทำไมแม่ต้องทะเลาะกับเพื่อนรุนแรงขนาดนั้น ครอบครัวเขาก็เหลือกันแค่สองคนแม่ลูก
....อยากเป็นที่ปรึกษาให้แม่ได้บ้าง

"แม่ทะเลาะกับป้าพรเรื่องอะไรเหรอ?"

"เป็บซี่...บอกแม่ตรงๆนะลูก"

"ครับ?"

"หนูคบอยู่กับไอ้เกี้ยมหรือเปล่า"

อรัญแทบสำลักลมหายใจ

ไม่...
เขาทำไม่ได้
เขาไม่อยากให้แม่โดนล้อ
ไม่อยากให้แม่เสียใจ

"จะบ้าเหรอแม่ เป็บจะคบกับเกี้ยมได้ยังไง ไม่ได้เป็นเกย์นะ ฮ่าๆ"

"เป็บว่าถ้าแม่ไปถามไอ้เกี้ยม มันจะตอบว่าอะไร"

อรัญเงียบ

เขาส่งเสียงหัวเราะประหลาดๆออกมา แต่ไม่มีคำตอบ



.
.
.
.
.


เช้ามาอรัญต้องเป็นฝ่ายท่องยุบหนอ-พองหนอซะเอง เมื่อแม่ลากเขาให้พาไปบ้านนายวันชัยแต่เช้า
บ่อนยังไม่เปิด แต่บรรยากาศก็ดูครึกครื้นอยู่ดีเพราะเสียงเจื้อยแจ้วของบรรดาเด็กหนุ่มวัยกลัดมัน ที่คงมาหาหัวโจกเพื่อรอขึ้นรถเมล์ไปเรียนพร้อมกัน

"อ้าว~ เป็บซี่~"
นายเกี้ยมอี๋ในชุดเด็กช่างเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล  แอบขำเมื่อเห็นอดีตตำรวจหนุ่มหน้าซีด
คงไม่เคยมาจับบ่อนนี้ เห็นแล้วเลยเสี้ยนล่ะมั้ง

"ไหนพ่อเอ็ง?"
เป็นรุญญาที่ไม่สนสายตาหวานๆ

"อยู่ในบ้านจ่ะแม่"

"ใครแม่เอ็ง!!"

"โถๆ แม่รุญก็เครียดไปได้ ไปๆ เดี๋ยวฉันพาไปหาพ่อกับแม่ ทำกับข้าวกันอยู่  ....เฮ่ย!! กูไปธุระแป้บ พวกมึงอยู่นี่นะ"

"วิ้ววว~ พาแฟนมาเปิดตัวแต่เช้าเลยโว้ย~"


คงมีแต่อรัญที่เขินหน้าแดง ก้มหน้างุดเดินไล่หลังติดแม่จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน




"มีอะไรล่ะรุญ"
นายวันชัยถาม เชิญให้สองแม่ลูกนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สักราคาแพง
เอาจริงๆ แกไม่ค่อยอยากต้อนรับเท่าไหร่ โดนด่าคราวที่แล้วยังเข็ดไม่หาย นี่ก็นั่งหลบตาอดีตตำรวจหนุ่มต้นเรื่องอยู่

"รู้ข่าวเรื่องลูกข้ากับลูกเอ็งมะ??"

"อ๋อ รู้สิ"

"เอ็งไม่โกรธหรือไงวะ"

"ขี้เกียจโกรธ มันก็แค่นินทา ลูกข้ายังไม่โดนอะไร ข้าก็ไม่โกรธ"

"แต่ถ้ามันเป็นจริงล่ะ?"
รุญญากอดอก

อรัญกับทะนงศักดิ์มองหน้ากัน  คนอายุน้อยกว่าส่งยิ้มเป็นกำลังใจมาให้ แต่อรัญไม่ยินดีด้วย
เขาไม่อยากให้สิ่งที่ตั้งใจไว้ต้องมาพังเพราะเด็กคนเดียว ...ที่จะเลิกรักเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้


"เกี้ยม...เอ็งรู้เรื่องมั้ย"

"รู้ดิพ่อ"

"แล้วเอ็งว่ายังไง?"

"เฉยๆ"

"ได้คบกับลูกชายเขาหรือเปล่า"

อรัญใจเต้นตุบ ราวกับจะทะลุออกมานอกอก

"เปล่า ไม่ได้คบ"

คล้ายเส้นบางๆที่รัดรึงหัวใจอยู่นั้นคลายออก แม้ความรู้สึกคันยุบยิบจะเกิดขึ้นแทน แต่อรัญก็ทำเป็นไม่สน

"ไม่ได้คบกัน แต่เอากันทุกวัน ...พ่อว่าไง?"
สุดท้าย...ไอ้ลูกชายแสนดื้อก็ก่อเรื่องจนได้

นายวันชัยกุมขมับ พร้อมๆกับรุญญาที่นั่งกำมือแน่น หายใจแรง ใบหน้าเคียดขึง ราวกับจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ มีผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่ยังพอมีสติคือสมทรง หล่อนเงียบมาตลอด และรู้ดีว่าบทของตัวเองมาถึงแล้ว

"เอ่อ...ใจเย็นๆนะทุกคน"
อดสงสารอรัญไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายแววเศร้า
"ฉันว่าในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เราก็ดองๆกันซะให้สิ้นเรื่อง"
หันไปมองลูกชายตัวดี มันยิ้มกว้างดีใจ
สมใจเขาล่ะ

"จะดองบ้าอะไร มันเป็นผู้ชายทั้งคู่"
ผู้เป็นสามีไม่เห็นด้วย เสี่ยวันชัยผู้มีอิทธิพลเนี่ยนะมีลูกเป็นเกย์เป็นตุ๊ด
จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"ที่ข้ามาก็เรื่องนี้แหละ ข้าไม่อยากให้ลูกถูกนินทาเลยมาถามเอาความจริง แต่ถ้าความจริงมันเป็นแบบนี้ ข้าก็ต้องยอมรับ ลูกรักใครชอบใครแม่ไม่ว่าหรอก แต่ต้องทำตัวให้ดี อย่าเป็นขี้ปากชาวบ้าน"
คนฟังแอบซึ้ง
ถ้าแม่ไม่ผิดหวังที่อรัญเป็นอย่างนี้เขาก็ดีใจ

"งั้นแต่งกันเลยครับแม่รุญ ชาวบ้านจะได้มองว่าเรารักกันจริง ไหนๆเราก็ได้กันแล้ว"

อรัญค้อนขวับ
'ได้บ้าน...สิ ไอ้เด็กนี่เล่นเขาซะแล้ว ..มันน่าโมโหจริงๆ"

"ฉันว่าดีนะ ประกาศไปเลยว่าเด็กสองคนนี้เป็นแฟนกัน จะแต่งกันเดือนหน้า"

"ถูกของเธอสมทรง ลำพังลูกแกน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเขาเกรงใจพ่อมันอยู่แล้ว แต่ลูกฉันสิ อุตส่าห์ร่ำเรียนมาสูง จะให้ถูกดูถูกได้ยังไงว่าใจแตก ใจง่าย แต่งๆกันไป เขาจะได้มองว่าเด็กมันรักกันจริง"

"โอยย" นายวันชัยคราง ยังคงทำใจไม่ได้ แกไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายสุดเถื่อนนี่จะเป็นตุ๊ด
"อย่าเพิ่งทำอะไรให้มันเว่อได้มั้ยวะ เอาแค่...ถ้ามีใครมาถาม ข้าก็จะบอกความจริงว่าคบกัน ผู้ใหญ่รับรู้ก็พอ คำพูดข้าใครๆก็เชื่อถือ"

อรัญรีบพยักหน้า
"แค่นั้นก็พอครับ   ....นะครับแม่"
ส่งสายตาอ้อนวอน





..........






เหตุการณ์อันแสนอึดอัดผ่านไปหลายวัน อรัญไม่ได้สนใจเลยว่าเรื่องที่ถูกนินทาแปรเปลี่ยนไปหรือยัง
จากผู้ชายใจแตก หลงคารมจิ๊กโก๋ จะกลายเป็นคู่รักรู้จักทำมาหากินหรือไม่.. เขาไม่รู้

ขอแค่แม่ไม่เสียใจ ไม่ผิดหวังในตัวอรัญก็พอ

แต่ตราบใดที่ยังไม่ได้คุยเปิดอก ...เขาก็ยังไม่กล้ามองตาแม่ตรงๆสักที

"วันนี้มันกลับไว"
แม่รุญเอ่ยขึ้นลอยๆเมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงหล่อเหลากำลังข้ามถนนมาหาหลังจากลงจากรถเมล์ ในมือถือถุงพลาสติกใส ข้างในมีเครปญี่ปุ่นสัญชาติไทยที่คิดว่าอรัญน่าจะชอบ

พ่อค้าขายกล้วยหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเพื่อนเกลอสามคนกอดคอกันแนบแน่น
'เรียนด้วยกันทั้งวัน แล้วยังจะกอดกันอีกทำไม'
เอาเป็นว่าเขาไม่เข้าใจมิตรภาพของเพื่อนเท่าไหร่นัก ในเมื่อตัวเองไม่เคยเป็นแบบนั้น

"แม่หวัดดี เป็บหวัดดี นี่เพื่อนเรา ไอ้หนวดนี่ชื่อหนวด ไอ้เตี้ยชื่อมิ"

"หวัดดีครับแม่ หวัดดีครับพี่เป็บ จริงๆเรียกผมว่าบอยดีกว่า"

"แหวะ! ชื่อหนวดแหละเหมาะแล้ว"
มินาตบหัวเพื่อน

"พี่ก็ว่า"
อรัญยิ้มขำ

"ว้าว~ กล้วยน่ากินจังเลย ผมช่วยขายนะแม่"
มินาเด้งเหย็งๆเหมือนเด็ก ก็นะ..แค่17เอง ตัวโต แต่ความคิดก็ยังคงเป็นเด็กวันยังค่ำ

"จะรอกินน่ะสิไม่ว่า"

"เงียบไปไอ้หนวด ถ้าจะมาแค่แขวะ"

"บ้านอยู่แถวไหนกันล่ะพวกเอ็ง"
ดูท่ารุญญาจะเอ็นดูเด็กๆไม่น้อย ยิ่งมินาลงมือนวดเอาใจ แกก็ยิ่งยิ้มกว้างกว่าปกติ

"อยู่หนองแมวเซาจ้ะ"

"เออ ไกลนี่หว่า กลับกันยังไง"

"อ๋อ พวกเราจะมาทำรายงานบ้านไอ้เกี้ยมมันครับ แล้วก็นอนบ้านมันเลย"

"เออดีๆ กลับดึกๆ มันอันตราย"

หัวโจกของกลุ่มปล่อยให้เพื่อนเอาใจว่าที่แม่ยายของมันไป ส่วนตัวเองก็หันมาหาแฟน ....ที่ไม่เคยยอมรับสักที

อรัญยืนห่างออกไป มองบ่อปลาหน้าบ้านไปเรื่อย หันกลับมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ข้อศอก

"คืนนี้คงไม่ได้มานอนเฝ้าสวน"
ตั้งแต่แม่ไล่ป้าพรออก อรัญก็ต้องมาเฝ้าแทนตลอด มีบ้างที่เด็กช่างมานอนเป็นเพื่อน

"ไม่เป็นไร"

"ให้เรานอนที่นี่ตลอดก็ได้นะ เป็บอยู่กับแม่แค่สองคน เราเป็นห่วง"

"สักอาทิตย์หน้าจะจ้างคนใหม่แล้ว"

"ว้า...งั้นเราก็ไม่ได้นอนกับเป็บแล้วสิ"


"โอ๊ย!!"

"เป็นอะไรไอ้หนวด!!"
เด็กช่างหนวดจิ๋มเอามือกุมอก ใบหน้าบิดเบี้ยว

"เบาหวานขึ้นหัวใจว่ะมิ"

"โธ่! กูก็นึกว่ามึงโดนมดกัด! ดูซิกูโดนหลายตุ่มเลย ...แหมบ้านแม่นี่มดเยอะเนอะ"

"ข้าก็ว่างั้น ไม่รู้เป็นไรนะ มันชอบมาพร้อมไอ้เกี้ยมเลย"
รุญญาโบกพัดสานไปมาด้วยแววตาร้ายกาจ




....สองหนุ่มชูชื่นกลอกตาด้วยความละเหี่ยใจ



..........


แม่ไม่ได้กีดกันนะ เย่ๆ  :impress2:
เราเอาตามค่านิยมของคนแถวบ้านนะ ถ้าจับได้ว่าชายหญิงได้กันเมื่อไหร่ จะจับแต่งงานกันทันที อารมณ์ไม่อยากให้ชาวบ้านว่าลูก(โดยเฉพาะลุกผู้หญิง)   แต่สุดท้ายก็เลิกกันอยู่ดีแหละ ความรักวัยรุ่น หายากนักจะยืนยาว

ปกตินิยายเรามักได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องรอบตัวกับเรื่องของตัวเอง เรื่องนี้ก็เช่นกัน
ลืมบอกไปว่ามีประมาณ8ตอนนะคะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !1กพ2560! ตอน 5 ความวุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 02-02-2017 00:19:25
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !1กพ2560! ตอน 5 ความวุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-02-2017 00:29:10
 :m15:รักแอบๆ
-6-





ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี แม่ค้าขายกล้วยไม่ได้ยินคำนินทาอีก
แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากแน่ใจ แกเลยลองถามชาวบ้านเมื่อไปตลาด


"เฮ่ยแป๋ว เรื่องลูกข้าน่ะยอมรับกันได้ใช่ไหมวะ"
ลองถามคนหลังวัดที่เรียนรุ่นเดียวกัน

"ยอมรับอะไรวะ?"

"ก็ที่ไอ้เป็บมันคบกับไอ้เกี้ยมลูกไอ้วันไง"

ยายแป๋วสะดุ้งตาโต
งงงวยกับสิ่งที่ได้ยิน ก็ไหนไอ้วันชัยบอกว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกันไง

"ตกใจอะไร...?"

ในฐานะเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ ยายแป๋วเลยเล่าเสียหมดเปลือก

....ไม่นานหลังจากข่าวลือแพร่สะพัดไป นายวันชัยจึงมาที่ตลาด เดินคุยกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว บอกว่านายเกี้ยมอี๋เป็นแค่เพื่อนกับอรัญเฉยๆ ไม่มีอะไรเกินเลย และขู่ด้วยว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีก
ด้วยความที่ชาวบ้านไม่อยากยุ่ง จึงไม่นินทาอีกเลยนับแต่นั้น
ยายแป๋วยังงงเลยว่าทำไมรุญญาไม่รู้  เพราะยังไง้ยังไง เรื่องที่นายวันชัยขู่ มันก็ต้องถูกชาวบ้านส่งต่อกันอยู่ดี




.
.
.
.
.




"ไอ้วัน!!!!"
หญิงร่างท้วมเดินอุ้ยอ้ายเท้าสะเอว พกใบหน้าถมึงทึงไปด้วย
รุญญาโกรธจัด ไหนที่ตกลงกันไว้เสียดิบดีมันหายไปไหน
พวกปลิ้นปล้อนตอแหลอย่างนี้ต้องเอาให้หนัก!!

"โอ๊ยยย ยายรุญ แกมีอะไรกับผัวฉันอีก ใจเย็นเย้นน"

สมทรงที่กำลังขายกล้วยทอดอยู่ รีบออกมาต้อนรับ ก่อนบ่อนสามีจะพัง
คราวก่อนที่นายวันชัยตบลูกชายเขานี่แทบทำบ่อนเจ๊ง หูก็ชา แถมขายขี้หน้าอีก

กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นเหตุการณ์เดจาวู


"ก็ไอ้วันน่ะสิ นี่ลูกข้าถูกลูกเอ็งทำไปถึงไหนต่อไหนแล้วนะ มันยังไปบอกชาวบ้านว่าเป็นแค่เพื่อนกันอีก ถึงเป็บมันจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่มันก็มีศักดิ์ศรีนะเว้ย จะให้โดนแดกฟรีเรอะ!"

สมทรงถึงกับขยี้หัว
แล้วไม่อายหรือไง มาประกาศซะลั่นว่าลูกตัวเองถูกผู้ชายกินไปแล้วทั้งตัว
เป็นคนดี แต่ติดที่ใจร้อนเนี่ยแหละ

นั่น...
คนใจร้อนอีกคนเดินมาแล้ว

นายวันชัยหัวเสียพอดู
เล่นไพ่เอาสนุกอยู่ดีๆ ก็ต้องมาโดนด่าอีก

"ที่ทำไปยังไม่ดีหรือยังไงวะ"
นายวันชัยเถียง บอกให้เมียไปตามอรัญให้มาห้ามแม่ซะ เพราะคงมีแค่เด็กนั่นคนเดียวที่หยุดแม่ตัวเองได้

"หนอย!! ข้าก็อุตส่าห์เชื่อใจ ไอ้ตอแหลเอ๊ย! ลูกมึงไปนอนกับลูกกูแทบทุกวัน รู้มั้ยว่าเสียหาย!"

"ให้ชาวบ้านเข้าใจว่าเป็นเพื่อนมันก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง"

"เพื่อนบ้างมึงสิ! เด็กมันรักกัน มึงจะให้มันเก็บเป็นความลับให้อกแตกตายรึไง หรือจะให้มันหนีตามกัน เอ็งทนได้เหรอไอ้วัน!"

"เรื่องมากจริงโว้ย"

"ถ้ามึงไม่ผิดสัญญา กูก็ไม่ตามมาด่าถึงนี่หรอก ก็ตกลงซะดิบดีว่าจะยอมรับลูกกู แล้วทำไมทำอย่างนี้วะ ถ้าสองคนนั่นมันรู้ มันคงเสียใจ  อุตส่าห์คบกันเปิดเผย แต่พ่อเสือกหลอกเขาว่าเป็นเพื่อน"

"ก็กูรับไม่ได้นี่หว่า เอ็งอย่าคิดมากซี่ เดี๋ยวมันก็เลิกกัน ลูกเต้าก็ไม่มี มันอยู่กันไม่ยืดหรอก ...ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมวะ"

"ลูกกูมีศักดิ์ศรีนะไอ้วัน"

"เดี๋ยวชาวบ้านก็ลืมกันไปเอง"

รุญญาโกรธจัด แกจุกกับหัวใจอันด้านชาของไอ้วันเด็กหงิม คนที่แกเคยมองว่าดีในสมัยก่อน
"กูรักลูกกู เหมือนที่มึงรักลูกมึงนั่นแหละ" น้ำตาของคนเป็นแม่คลอเบ้า
"มึงปกป้องลูกไม่ให้ลำบาก ไม่ให้ถูกจับ ไม่ให้เสียศักดิ์ศรี ...เหมือนที่กูกำลังทำอยู่"


อดีตตำรวจหนุ่มขับรถมาถึงพอดี  เขาแทบใจสลายเมื่อเห็นหญิงผู้เป็นที่รักยืนเช็ดน้ำตาป้อยๆ
สมทรงลงจากรถมาก็รีบจูงมือเด็กหนุ่มที่ยืนอึ้งให้ไปปลอบแม่

"ใจเย็นๆนะรุญ"

"เอ็งคุยกับผัวเอ็งเลยนะว่าจะเอายังไง  ที่แน่ๆลูกเอ็งนั่นแหละจะไม่ชอบใจ"



.
.
.
.



อรัญจอดรถ กลืนกินบรรยากาศอันแสนเจ็บปวด ราวเข็มนับพันทิ่มแทงอวัยวะภายใน

เขาเจ็บ...เมื่อเห็นน้ำตาของแม่  เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของแม่

"แม่...เป็บอยู่แบบนี้ได้นะ"
ลูกชายกุมมือแม่ไว้  พยายามทำเสียงให้สดใส

"แล้วเป็บจะมีความสุขเหรอลูก?"

"....ครับ"


อรัญอยู่คนเดียวโดยปราศจากแฟนมาได้ตั้งแต่เกิด
แล้วทำไมคราวนี้เขาจะทำไม่ได้
อีกทั้งความจริงคือ ..เขาไม่เคยมีอะไรกับทะนงศักดิ์  ไม่มีความจำเป็นใดๆที่จะต้องมาเสียใจ
ทนคบกับเด็กนั่นไปแบบนี้...เชื่อเถอะว่าอีกแค่ไม่กี่เดือน มันก็จะเบื่อไปเอง

แล้วชีวิตเรา..ก็จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง



..............




อรัญคิดว่าเหตุการณ์วันก่อนคงจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เกี่ยวข้องกับบ้านหลังนั้น
แน่นอนเสียงนินทาหนาหูและน่ารำคาญกว่าเดิม แต่เขาก็พยายามไม่ออกไปไหน นอกจากซื้อของชำเล็กๆน้อยๆ แม่ต่างหากที่เป็นฝ่ายออกไปซื้อของข้างนอก

อรัญรู้ว่าแม่ขี้เหงา แกชอบคุยชอบเมาท์ตามประสาผู้หญิง และตั้งแต่ไม่มีพ่อ แม่ก็ชอบออกไปข้างนอกบ่อย อยู่บ้านเพื่อนบ้าง อยู่ร้านกาแฟในตลาดบ้าง  เขาคิดว่าดีเหมือนกันที่ลาออกมา แม่จะได้ใช้เวลาของตัวเองได้อย่างเต็มที่
...จะไม่ดีก็ตรงที่เขาพาตัวเองไปยุ่งกับบ้านนั้นนั่นแหละ


"แม่ไม่อยู่เหรอเอ็ง"

"ครับลุง"

"ข้าเห็นลูกไอ้วันแอบอยู่หลังบ้านเอ็งว่ะ"

"ห้ะ?! เกี้ยมเหรอครับ?"

"เออน่ะสิ ! นั่นไงมันรู้ตัวละ ข้าไปก่อนแล้วกัน"

อรัญมองลุงแถวบ้านเดินจากไปอย่างงงๆ พร้อมๆกับที่ทะนงศักดิ์เดินยิ้มแหยมากับเพื่อนอีกคน

เจ้าของบ้านไม่รู้จะปั้นสีหน้ายังไง เด็กช่างไม่โผล่หัวมาเกือบอาทิตย์ ก็นึกว่าเลิกความตั้งใจไปแล้ว

"คิดถึงเรามั้ย"

อรัญคิดว่ายิ่งเลิกชอบได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เขาจึงปั้นหน้าไม่รับแขก
ทำอย่างคน 'ไม่รู้จักกัน'

รอยยิ้มซื่อๆถูกทำลายด้วยสีหน้านั้น
ทะนงศักดิ์เดินเข้ามาใกล้ ห่างกันเพียงก้าวเดียวก็จะถึงตัวอรัญ  หรือแค่ยื่นมือออกไปก็คว้าตัวได้แล้ว  แต่ทะนงศักดิ์กลับรู้สึก...เอื้อมไม่ถึง
"เป็นอะไรอ่ะเป็บ?"

คนฟังส่ายหน้าเป็นคำตอบ

เด็กหนุ่มหัวใจกระตุก  อรัญของเขาไม่ใช่แบบนี้ คนใจดีที่สุดในโลก ไม่มีทางทำหน้าแบบนี้

"โกรธพ่อเราเหรอ ไม่ต้องห่วงนะเราคุยให้แล้ว เขาบอกรออีกสักเดือนจะยกขันหมากมาสู่ขอ แต่เรากลัวเป็บมองว่าเว่อ เลยเสนอแค่ผูกข้อมือพอ เป็บว่าดีมั้ย?"

"เกี้ยม...พี่ว่า...พี่ไม่อยาก..."

"ไม่อยากอะไร"

"พี่ว่าเกี้ยมยังเด็ก อย่าเพิ่งจริงจังอะไรตอนนี้เลย"

"ว่าไงนะ!?"
เหมือนเป็นคำอุทานที่เด็กใจร้อนไม่ยินดีฟังคำตอบ มือหนากระชากต้นแขนของอีกฝ่าย ดึงเข้าบ้าน
"มึงดูต้นทางไว้"
คิดถูกจริงๆที่พาเพื่อนมา


ร่างสูงพาอรัญเข้าห้อง ห้องนอนหนึ่งเดียวในบ้านหลังเล็กๆ แออัดไปด้วยเครื่องนอน ทะนงศักดิ์จึงกล้าผลักอรัญให้ล้มลงไปอย่างง่ายดาย

"ทำไมทำอย่างนี้! เป็บไม่รักเราแล้วเหรอ!"

"พี่ไปบอกรักเกี้ยมตอนไหน"

เด็กหนุ่มโมโหจัด เตะผ้าห่มกระจุยกระจาย
"ทำไม! ทำไม!"

"เกี้ยมไม่เข้าใจ เกี้ยมยังเด็ก มันก็แค่หลงไปชั่วคราว"

"เป็บไม่มีหัวใจ จะมาตัดสินอะไรเรื่องของคนอื่น!"

คนฟังนิ่งอึ้ง

"ถึงเราจะเด็ก แต่เราก็รู้ว่ารักคืออะไร..."

ทะนงศักดิ์ทรมานกับดวงตาหวาดหวั่นตรงหน้า  นี่เขาดูเลวขนาดนั้นเลยหรือไง
"กลัวเหรอ? กลัวทำไม  ....เราไม่ทำร้ายคนที่เรารักหรอก"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลนอง
เด็กดื้อที่แสนแข็งกระด้างไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่รู้ตัวเลยว่ารักอดีตตำรวจคนนี้มากเกินกว่าที่คิดไว้

รักครั้งแรก...ทำไมจบเร็วนัก




...........





ร่างสูงยืนขายกล้วยทอดกับแม่สมทรง  เหงื่อไหลตามกรอบหน้าช่วยขับเสน่ห์ของบุรุษเพศออกมา ทำให้บรรดานักเสี่ยงโชคทั้งหลายโดยเฉพาะสาวแก่แม่หม้ายต่างเดินโฉบไปโฉบมา หวังหากำลังใจจากลูกเจ้าของบ่อน
แต่วันนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป พ่อค้าสุดหล่อของพวกเธอไม่มีรอยยิ้ม ดวงตาเศร้าหมอง ...ราวกับไม่มีชีวิต

"เป็บซี่มันก็น่ารักดีนะ"
สมทรงพอจะเดาออกว่าคงมีปัญหากันมาแหงๆ จึงแกล้งกระตุ้นหัวใจลูก ว่ามันจะเต้นไหมถ้าได้ยินชื่อนี้
"วันก่อนเจอะกันที่ร้านตาตี๋ พอดีกับรถส่งขนมมา เป็บมันก็ช่วยตาตี๋จัดขนมนะ มีน้ำใจจริงๆ"

เหลือบมองลูกชายที่ยืนหน้านิ่งไม่รับรู้
คนเป็นแม่ก็ได้แต่แอบขำ
"เสียดายนะถ้าไม่ใช่เป็บมาเป็นลูกอีกคน แม่แก่ไปคงเหงาแย่ หนูก็คงแต่งงานย้ายไปอยู่กับเมียที่ไกลๆ แต่เป็บสิอยู่ใกล้ๆ ดูแลแม่ได้"

"หนูไม่ย้ายไปไหนหรอกน่า"

"เฮ้อ....ทำไงได้ล่ะอนาคตมันไม่แน่นอน จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ แต่ถ้าเห็นหน้าลูกเศร้าอย่างนี้แม่ก็คงตายตาไม่หลับ จะว่าไปที่เห็นเป็บเนี่ยหน้ามันก็เศร้าพอดูนะ ตามันเศร้าแต่แรกด้วยมั้ง คนมันเศร้า เวลาเศร้าก็ยิ่งไปกันใหญ่ น่าส่งซ้านน่าสงสาร"

"แม่อย่าพูดอย่างนั้นดิ..." คิ้วเข้มขมวดมุ่น "เดี๋ยวหนูไปง้อเป็บก็ได้ ถ้าแม่พูดอีกหนูจะทิ้งกล้วยไปหาเป็บเดี๋ยวนี้เลย"

สมทรงกลั้นหัวเราะ
"จ้าๆ อยู่ช่วยแม่ขายกล้วยทอดก่อนเนาะ"




..........

-จริงๆเรื่องนี้พูดเหน่อกันนะ

-ถ้าผู้ชายโตแล้วแถวบ้านจะแทนตัวเองว่าฉัน ออกสำเนียงง่ายเพราะพูดตรงหลักวรรณยุกต์ เลยรู้สึกไม่แปลก  ส่วนคนที่แทนตัวเองว่าหนูก็มีนะ แต่ก็ไม่เกิน20ทั้งนั้น 55555 ดังนั้นคนที่แปลกที่สุดคือเป็บ เพราะแทนตัวเองด้วยชื่อ แปลกมากๆ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !5กพ60! ตอน6 ตอนใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 05-02-2017 10:02:54
ตอนแรกก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามอะไรที่ไอ้เกี้ยมจะจีบน้องเป๊บนะ  มันดูเป็นจิ๊กโก๋เหลือเกิน เสียดายน้องเป๊บ 5555 (ความลำเอียงนี้...)
แต่ก็คงเหมือนเเม่เป๊บเห็นลูกรักลูกชอบก็เอออ  ความสุขของมัน เห็นมันรักก็ต้องอยากปกป้องลูกไม่ให้คนนินทา ก็พลอยเออออไปด้วย
แหมะ  พอเห็นเด็กๆมันทะเลาะกัน  ดันรู้สึกเอาใจช่วยไอ้เกี้ยมให้ง้อน้องเป๊บสำเร็จ 5555  แต่เกี้ยมมันก็ยังเด็กแบบเป๊บว่าจริงๆ (แต่เด็กมันก็มีหัวใจนะ) ก็พิสูจน์ตัวเองไปก่อน ใช้ความสม่ำเสมอเข้าหา พยายามต่อไป ไอ้เกี้ยม
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !5กพ60! ตอน6 ตอนใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 05-02-2017 10:15:07
เส้นทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
เอาใจช่วยให้สมหวัง   :katai1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !5กพ60! ตอน6 ตอนใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-02-2017 10:24:15
เป็บสู้ๆ น้าาา     :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !5กพ60! ตอน6 ตอนใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 05-02-2017 12:03:42
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-02-2017 02:18:52
รักแอบๆ
-7-





ชายหนุ่มผู้ทำดีมาตลอดกำลังเครียดมาก เหมือนกับว่าเขาได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับตัวอรัญเอง...เขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง จึงไม่รู้จะจัดการหัวใจที่วูบโหวงนี้อย่างไร มันถึงจะกลับมาเป็นปกติได้สักที

มองมือที่สากตั้งแต่เป็นนายร้อยตำรวจ กระทั่งกลายเป็นชาวสวน ...ร่องรอยของมันมีคุณค่า มีความทรงจำ  แต่เขากลับมองไม่เห็นอนาคตของมันเลยแม้แต่นิด
เริ่มสับสนกับตัวเอง เพราะบางทีความฝันของเขาก็มีไอ้เด็กขี้แยวิ่งเล่นไปมา


"ป่านนี้คงนอนเล่นเฟซอยู่สิท่า"

อรัญไม่ชอบคนที่มีนิสัยเด็ก อยู่กับโลกของตัวเอง ดื้อ ไม่แคร์ใคร และเพ้อฝัน
แต่เขาก็นึกภาพคนที่ทำให้ตัวเองมีความสุขไม่ออก นอกจาก...นายเกี้ยมอี๋

เขายังคงรู้สึกผิดกับเรื่องวันก่อน ตอนแรกก็ย่ามใจ คิดว่าเดี๋ยวมันหายงอนก็มาง้อเอง แต่นี่ผ่านไปสามวันแล้ว เจ้านั่นยังไม่มาเลย



..หรือว่าจะเลิกรักเราแล้ว?
ก็ดี...เราจะได้ไม่หนวกหูเสียงรถเครื่องที่ชอบเบิ้ลรบกวนชาวบ้าน!



ชายหนุ่มหน้าบึ้งรีบหันหน้าหนีต้นกล้วยเมื่อรู้สึกว่าหยาดฝนกลั่นออกมาจากดวงตา
เขาซุกหน้าตัวเองเข้ากับต้นแขน นั่งชันเข่าอย่างที่ผู้เฒ่าผู้แก่มักห้าม
อายแม้กระทั่งต้นกล้วย อายแม้กระทั่งใจตัวเอง

เขาที่อายุเลยวัยเบญจเพสยังน่านับถือน้อยกว่าเด็กปวช.วัย17 ที่กล้ายอมรับตัวเองเสียอีก

อยากเจอหน้า
อยากเป็นฝ่ายใจกล้าบอกรัก
ไม่อยากเสียเด็กกวนตีนนั่นไป

แต่อีกใจก็กลัว...

.....สับสนไปหมดแล้ว




อ้ะ...!
อรัญนั่งเล่นมิวสิควิดีโออยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงรถเครื่องท่อดังอันคุ้นหู  หัวใจเต้นตุบตับราวกลองรัว รีบเช็ดหน้าเช็ดตาให้ดูสดชื่นเพื่อวางฟอร์มว่าตัวเองโอเค

รถมอเตอร์ไซค์หรือภาษาบ้านเขาเรียกง่ายๆว่ารถเครื่องจอดลงหน้ากระต๊อบหลังสวย  ร่างสูงชะลูดของคนขับก้าวลงมา ใบหน้าฝืนยิ้มและมีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
อรัญมือสั่น สมองสั่งเขาให้ยกมุมปากขึ้น เป็นการทักทาย

"พอดีขับผ่านมา...เอ่อ..เห็นไฟแว้บๆ เลยจะมาทักคนเฝ้าสวนคนใหม่"
ทะนงศักดิ์ยังคงยืนชิดติดรถตัวเอง ขาแข็งทื่อ มันไม่ยอมพาร่างเขาไปหาคนที่แสนคิดถึงสักที

"อ่อ...อะ" อรัญกระแอมเพื่อให้คอโล่ง หลังจากเสียงพูดของเขาแหบแห้งสิ้นดี
"ยังไม่ได้จ้างเลย"

ทะนงศักดิ์เป็นเด็กฉลาด เขาสังเกตเห็นดวงตาช้ำๆแดงๆ

พาให้ใจไม่ดี...

"คือ...เรา......"
อยากตบปากตัวเองจริงๆ
ทำไมไม่พูดออกไป

"จะกลับแล้วเหรอ?"

"ไม่ใช่!"
เด็กหนุ่มส่ายหน้า

"ง...งั้น  ขึ้นมาบนบ้านก่อนสิ ข้างล่างยุงมันเยอะ"

ขาที่ว่าแข็ง ก็ต้องแพ้ให้กับคำอนุญาตที่แสนอ่อนโยน

ทะนงศักดิ์รีบปีนขึ้นกระต๊อบ ซึ่งอรัญผละไปนั่งรอในมุ้งแล้ว มันเลยออกจะกระอักกระอ่วนนิดหน่อยถ้าจะเคลียร์กันในนั้น แต่ทะนงศักดิ์ก็รู้ดีว่าอรัญไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอก



เด็กหนุ่มพยายามผ่อนคลายขึ้น  ได้แต่มองอีกคนทางหางตา ยังไม่กล้ามองตรงๆ ทั้งๆที่นั่งห่างกันแค่ช่วงแขน


"เอ่อ.............แหะๆ"

"อืม...."

"อ่า...เรา....เรา.....เราขอโทษนะ"
ในที่สุดก็ได้พูดในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้
วันนั้นเขานิสัยเสีย ทำตัวเอาแต่ใจ รีบหุนหันเกินไป ทั้งๆที่ยังไม่คุยกันให้ดี

"ไม่เป็นไร พี่ก็ผิดเหมือนกัน"

"ไม่หรอก"

"ไม่หรอก....พี่ผิดเองที่ทำตัวแบบนี้ พี่โลเลไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่ ....เกี้ยมคงผิดหวังในตัวพี่"

คนฟังแอบพยักหน้าในใจ
แต่เขาไม่อยากฟื้นฝอยหรอกน่า เรื่องที่แล้วก็ให้มันแล้ว  แค่ตอนนี้รู้ว่าเป็บซี่สุดซ่าคนนี้ยังมีใจให้ก็ดีถมเถ

"เรารักเป็บจริงๆนะ"
เป็นวัยรุ่นมันก็ดีตรงที่กล้าพูดในสิ่งที่ใจนึก

"อืม...รู้แล้ว"

"เป็บ.. ต่อให้เราเลิกกันในวันใดวันหนึ่ง แต่ยังไงเราก็จะจำได้ว่าเราเคยรักกัน มีความสุขร่วมกัน เราเลยไม่อยากให้เป็บกลัวการคบกับเรา"

"นี่อ่านเพจคำคมมากไปป่ะ"

"แล้วมันดีมั้ย"

"อื้ม" อรัญพยักหน้า

"แต่เรารู้เป็บชอบดราม่า ชอบคิดมาก งั้นเราบอกข้อเสียของเราก็ได้ จะได้ถูกใจเป็บ"

คนฟังเลิกคิ้ว
"?"

"ถ้าเป็บคบกับเรานะ เป็บจะเหมือนมีลูกเพิ่ม.. จบ!"

อรัญหัวเราะ  ข้อนั้นเขาก็รู้ดีอยู่แล้วนี่!
อดจะขยี้หัวเด็กน้อยด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้

พอทะนงศักดิ์เห็นรอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติของคนรัก เขาก็ฉกจูบอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่

"..!"
หัวใจผู้ใหญ่เต้นรัวเร็ว

...จูบแรกของเรา...

บรรยากาศอันแสนวาบหวามก่อตัว  วิ่งวนรายล้อมร่างทั้งสอง ทะนงศักดิ์ไม่ได้ชอบเรื่องราวยืดยาดเหมือนละคร เขาจึงบดจูบอรัญอีกครั้ง

อรัญที่สูญเสียความมีเหตุผลไปแล้วตอบรับจูบเร่าร้อนอย่างเต็มใจ  จูบงกๆเงิ่นๆ ทว่ากลับน่ารัก  ฝ่ายเด็กหนุ่มบีบตรงโน้นทีตรงนี้ที ขยำขยี้เนื้อแน่นที่ตนใฝ่ฝันมานาน ...โดยเฉพาะก้นกลมสวยนี่
ทะนงศักดิ์รั้งกางเกงนอนสุดย้วยของอีกฝ่ายออก แล้วจิกกรงเล็บลงไป

"อื้อ..."
ความเจ็บหนึบแล่นริ้วไปทั่วบริเวณก้อนเนื้อกลม   มาพร้อมกับความเสียววูบบนหน้าอก

ผลัดกันถอดชิ้นผ้าที่สวมใส่จนเปลือยเปล่า แล้วใช้ร่างกายอีกฝ่ายเป็นวิชาศิลปะ
...วาดภาพด้วยปลายลิ้น

"อึก..!"

"ชอบมั้ย"
เด็กหนุ่มในวัยคึกคะนองชอบทำตามหนังโป๊ที่ดูมา ถามนั่นถามนี่ และทำเรื่องลามกมากมายเสียจนคนแก่กว่าต้องยอมเป็นผู้ตาม

อะไรจะร้อนวิชาขนาดนั้น
ใช่ว่าอรัญจะเป็นคนแรกเสียหน่อย

"อ๊าาา"
ร่างฟิตสะดุ้งสุดตัวเมื่อลิ้นร้อนเลียวนรอบรอยจีบเบื้องล่าง ความเสียวซ่ายทำเอาเผลอร้องเสียงดังหลายครั้งจนต้องกัดแขนตัวเองไว้ เพราะกระต๊อบเปิดโล่ง น่าอายผีสางนางไม้ แต่เขาหยุดไม่ได้แล้ว
ยอม....
ยอมให้เกี้ยมอี๋ทุกอย่าง....

"พี่มีอะไรลื่นๆมั้ย เดี๋ยวเจ็บนะ"

อรัญโวยในใจ เขาเขินจะบ้าตายอยู่แล้ว
"น่าจะน้ำมันมะกอกใส่ผม ใช้ได้มั้ย?"

"ยุคนี้แล้ว ยังใช้อยู่อีกเหรอ ถึงว่าผมนิ้มนิ่ม"

"เลิกพูดเถอะ"
เขาจิ๊ปาก

"เงี่ย*นแล้วเหรอ?"

อรัญค้อนวงใหญ่ให้ แต่ก็ไม่ลืมหยิบขวดน้ำมันใส่ผมส่งให้ทะนงศักดิ์
เด็กหนุ่มรับมาแล้วรีบเทใส่รอยจีบแสนสวยทันที
มือข้างหนึ่งรูดแก่นกายขึ้นลง ส่วนอีกข้างค่อยๆส่งนิ้วเข้าไป มองเนื้อที่แยกออกเป็นวง ทั้งรัดแน่น  อรัญร้องอื้ออึง รอยกัดที่แขนลึกขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้สึกเจ็บ มันวิ่งพล่านไปทั่วสันหลัง ร่างกายเหยียดเกร็ง ใจหนึ่งอยากหยุด ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าจะมีความสุขแค่ไหน
"อือออ"
เล็บเท้าจิกงอกับฟูกนอน อรัญผ่อนคลายตัวเองด้วยการเล่นยอดอกสองข้าง เขาละเลงมันไปมาด้วยของเหลวใสที่ปริ่มปลายเครื่องเพศ

ทะนงศักดิ์ส่งปลายนิ้วเข้าไปอีกนิ้วเมื่อช่องทางเริ่มผ่อนคลาย เขางอเล็กน้อย แล้วกดลงแรงๆหวังให้กระทบต่อมลูกหมาก
"อ๊าาๆ อย่าๆ"

"ตรงนี้นะ"

"ฮือ พอแล้ว จะตายแล้ว"
อรัญหอบ ขยี้หัวตัวเองเพราะความบ้าคลั่ง สมองขาวโพลนไม่มีความคิดใดๆ ชั่ววูบหนึ่ง เขากลัวว่าตัวเองจะตายจริงๆ จากความสุขเมื่อครู่ ....มันมากเกินบรรยาย

"โอย...."
ฝ่ายทะนงศักดิ์ใช่ว่าจะสบายดี เขาอยากปลดปล่อย อยากใส่เข้าไปในตัวอีกคนแรงๆดั่งภาพในมโน พ่นคำหยาบดังๆ แล้วเล่นหลายๆท่า  แต่นั่นมันก็แค่จินตนาการ เรื่องจริงคือเขากำลังจะถึงเพียงแค่มองภาพเมียตัวเองดิ้นพล่าน
เด็กหนุ่มกัดปาก ส่งแรงนิ้วเข้าไปอีกชุดใหญ่ ยิ่งได้ยินเสียงครางระงมก็ยิ่งพอใจ จนกระทั่งคิดว่าถึงเวลาสมควร ช่องทางฉ่ำเยิ้มเหมือนของผู้หญิงขยับวูบวาบ ทะนงศักดิ์เลื่อนตัวขึ้นมองหน้าคนข้างล่าง อรัญหลับตาพริ้ม มือสองข้างบี้หน้าอกตัวเอง ...อรัญเวอร์ชั่นนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ 

"ฮึ่ม"
มันเผลอคิดว่าตัวเองเป็นเสือหนุ่มปราดเปรียวคำรามก่อนบดจูบแห่งราคะลงไป อรัญที่ไม่ได้เตรียมตัวรับมือครางหงิง รู้สึกว่าตัวเองร่านขึ้นทุกที

"จะใส่ละนะ"
มือสากราดน้ำมันลงบนแก่นกายตัวเองแล้วจ่อที่รอยจีบวาวน้ำมัน

"อะ..อ.."
ค่อยๆออกแรงดัน
อรัญหายใจรัว เขาเจ็บ แต่มีความสุขเมื่อรสสัมผัสของความเป็นชายอยู่ในตัว
เหมือนกับว่าในที่สุด ...เชือกที่พันธนาการไว้ก็คลายออก
เขาได้เป็นอิสระจากการปิดกั้นตัวเองเสียที




.............
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 06-02-2017 07:59:33
กำแพงในใจของคนที่อยู่ในกรอบมาตลอดพังทลาย ครืนนน

ถอนหายใจ อย่างไม่รู้ว่าโล่งอกหรือหนักใจ.... แกทำมันจนได้สินะ ไอ้เกี้ยม!!... งั้นต่อไปฝากดูน้องเป๊บของเจ้ด้วย. ฮืออออ เสียดายยย
เป๊บซี่คนดี อย่ากดดันตัวเองมากไป ทำปัจจุบันให้ดีก็พอเนอะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 06-02-2017 09:14:05
อ๊าก....กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   :jul1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-02-2017 10:38:46
 :L2: :pig4:


 :-[
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-02-2017 11:48:31
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-02-2017 22:44:07
 :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 7กว่าจะรู้
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-02-2017 23:47:50
รักแอบๆ
-8-





"เฮ่ย!"
เสียงชายแก่วัยใกล้โลงอุทานด้วยความตกใจ
ลุงจันเป็นคนงานอีกคนที่มาดูแลสวน แต่แกชอบมาสายโด่งเลยไม่ค่อยเห็นไอ้คู่รักบันลือโลกเท่าไหร่
แต่พอได้เห็น ก็ดันเจอแจ็คพอตจังๆอีก ก็ลูกนายวันชัยเล่นนอนกอดลูกนางรุญแนบแน่นแถมยัง ไม่ใส่เสื้อผ้าซะขนาดนี้ นี่ยังดีนะที่มีมุ้ง ไม่งั้นล่ะมึงเอ๊ย

เอาเลขที่บ้านมันไปเล่นหวยดีฝ่า

"ตื่นเว่ย!ไอ้เกี้ยม!"
ลุงจันร้องเรียกทะนงศักดิ์ เพราะชื่อเรียกง่ายกว่า

ทะนงศักดิ์งัวเงียตื่นพร้อมกับอรัญ เด็กช่างยังเฉยแม้ตัวเปล่าเปลือย ส่วนอีกคนรีบควานหาผ้ามาปิด

"ลุงเหรอ"

"เออๆ รีบๆตื่นเถ้อะ ดีนะคนอื่นไม่ได้มาทางนี้ เดี๋ยวเป็นตากุ้งยิงหมด พวกมึงนี่ยังไง กูนึกว่าเลิกกันไปแล้ว"

"ใครว่านะลุง ฉันเพิ่งเลิกไปสามวันเอง ทำไมข่าวเร็วจัง!"
ทะนงศักดิ์ตาสว่าง

"ก็มึงน่ะแหละ! เมาอยู่ร้านไอ้หลองวานซืนไง เขารู้กันทั้งบาง ร้องห่มร้องไห้อะไรไม่รุ"

"อ้าวเหรอ..." เด็กน้อยพยายามนึก แต่ท่าจะเมาจริง เพราะมันนึกไม่ออกสักกระผีก

"แต่ไม่เป็นไร กูจะเอาไปบอกใหม่ว่าดีกันแล้ว"

"ดีจ้ะลุง"

"เออๆ ว่าแต่เลขที่บ้านมึงนี่ไรวะไอ้แป๊บซี่"

อรัญที่หลบอยู่ใต้ผ้าห่มค่อยๆโผล่หัวออกมา
"356จ้ะ"

"เออกูไปล่ะ

ร่างของชายชราจากไป ทิ้งไว้เพียงความงงงวยของคู่ข้าวใหม่ปลามัน ทั้งสองมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ แล้วขำใส่กัน
"อะไรของลุงแก"




เป็นเช้าที่สดใสจริงๆ  อรัญขอตัวอาบน้ำก่อนคนแรก และสามีหมาดๆก็อนุญาตอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าคงโดนอีกรอบตามประสาเด็กไฟแรง เขาเลยฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี  แม้ยังเจ็บหนึบๆในส่วนที่ใช้งานอย่างหนักเมื่อคืนก็ตาม

ฝ่ายคนขี้เกียจรีบอาบน้ำหันมาใส่บ็อกเซอร์ย้วยๆของอรัญ ยืนหมุนไปมา ชื่นชมหุ่นของตัวเองที่ดูดีสุดๆ สาวๆกรี๊ดมาหลายราย แต่ยังไม่มีใครได้ใจเท่าคนเมื่อคืนหรอก ว่างเป็นลูบว่างเป็นคลำ
เฮ้อ...นึกถึงแล้วก็เหนื่อย จัดไปหลายยกอยู่ แต่ไม่ได้หลายท่าอย่างที่ตั้งใจด้วยสถานที่ไม่เอื้ออำนวย ผนวกกับอรัญที่ร้องสวนแตก นึกไม่ถึงเลยว่าคนเงียบๆและสุขุมอย่างอดีตตำรวจจะเสียงดังขนาดนั้น หรือของมันดีเกิน
ฮึ! ก็ไม่แน่~


"เวร"
หางตาเด็กช่างเหลือบเห็นชายผ้าถุงสีมอกำลังขยับมาทางนี้ จึงรีบใส่เสื้อให้เรียบร้อย จัดผมเผ้าอย่างลวกๆต้อนรับแม่ยาย
ปลื้มใจจริงๆที่ไม่ต้องใส่คำว่า'ว่าที่'นำหน้าแล้ว

"อ่าวเฮ่ย!"
แม่รุญญาหยุดเท้ากึก  เห็นลูกนายวันชัยยืนยิ้มเผล่น่าหมั่นไส้ แกตวัดตาใส่ไม่ยินดีที่ได้เห็น

"เป็บอาบน้ำอยู่จ้าแม่"

คนเป็นแม่กลอกตาเหลือระอา
"ก็ว่าทำไมไม่ไปกินข้าวที่บ้าน นั่งรอตั้งนานเลยใส่ปิ่นโตมากินด้วยกัน"

"รอแป้บเดียวจ้ะ เป็บเข้าไปสักพักแล้ว"

"เอ็งหิวไหมล่ะ กินนี่มั้ย"
แม่ยายชูปิ่นโตเถาใหญ่ห้าชั้นให้ดู กลิ่นแกงเทโพลอยแตะจมูกเด็กหนุ่ม กับหมูสามชั้นทอดของโปรด

เสียงท้องร้องประท้วงขึ้นทันที

รุญญาเห็นลูกกะตาหมาแล้วอดสงสารไม่ได้ เลยยกให้มันซะเลย
"ข้ากลับไปกินบ้านก็ได้ เอ็งบอกเป็บด้วยล่ะว่าข้ามา"

"จ้ะแม่"

"เออ ว่าจะบอกหลายทีละ ทำอะไรก็ให้มันเพลาๆหน่อยนะ กระต๊อบมันผุไปเยอะ"

"จ้า"
ทะนงศักดิ์ตอบรับ แม้ในใจจะรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ยายเข้าใจผิดมาตลอดว่าได้เสียกันแล้ว แต่ตอนนี้เขารู้สึกบาปน้อยลง จากการที่ได้กันจริงๆ

"ฮุฮุฮุ"

"เป็นอะไรเกี้ยม เมายาทุกวันเลยนะ แล้วนั่น..แม่มาเหรอ!?"
อรัญตาโตเป็นไข่ห่าน
"แม่ได้พูดอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า แปลกเนาะ ไม่แน่อาจแอบคิดเรื่องแต่งงานอีกแล้วก็ได้"

"ผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบให้เรื่องมันเป็นทางการ"

"เราก็จะไปขอพ่อเรา ทำหน้าเศร้าๆหงอยๆไป เดี๋ยวพ่อก็ให้"

"จะบ้ารึไง"

"เอ้า! พูดจริงนะนี่ พ่อน่ะห่วงเราจะตาย เนี่ยเห็นเรานั่งซึมมาสามวันก็ถามใหญ่เลยนะว่าเป็นไร ส่วนแม่ก็ยุให้มาคืนดีกับเป็บ คิดถูกใช่ป่ะล่า"

"อืมๆ" อรัญอมยิ้ม "กินข้าวกันเถอะ แย่จัง พี่ทิ้งแม่ให้กินข้าวคนเดียวอีกแล้ว"

"จุ๊บ! หอมจัง สบู่ตรานกแก้ว"
ทะนงศักดิ์แอบเปลี่ยนเรื่อง แฟนจะได้ไม่พาเข้าดราม่าอีก
เดี๋ยวต้องจับเข้าคอร์สโลกสวยสักคืนสองคืน เผื่อจะคิดให้น้อยลงบ้าง






...............






นายวันชัยไม่ได้มีอาชีพแค่เป็นเจ้าของบ่อน แต่แกยังมีไร่ให้ทำเป็นงานอดิเรก ซึ่งกำไรก็ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ทำไปเพราะเป็นที่ของบรรพบุรุษ ทำสืบทอดกันมาเท่านั้น
วันนี้แกแบกถังฉีดยาใส่ท้ายรถกระบะ อากาศร้อนทำให้ต้องยืนพักเหนื่อย  แต่แล้วก็เห็นไอ้ลูกชายตัวดีเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล

"ไปไหนพ่อ หนูไปด้วย"
ทะนงศักดิ์ตะโกนถาม

"จะไปฉีดยาอ้อย"

"มา เดี๋ยวหนูขับรถให้"

"เออๆ"
คนเป็นพ่ออดงงไม่ได้ ในเมื่อร้อยวันพันปี ลูกชายไม่เคยอยากไปไร่ มันบอกร้อนแถมเหนื่อย  เคยบังคับให้ไปครั้งหนึ่ง มันบ่นไม่หยุด เลยไม่ให้ไปอีก



ทะนงศักดิ์ขับรถเข้าไร่ ทางขลุกขลักน่ารำคาญ แต่เขายิ้มแย้มตลอด
"นึกไงอยากมาวะ"

"ช่วยพ่อไง"

"กูว่าวันนี้ฝนตกแน่"

"โด่ว ก็ต้องศึกษาหลายๆอย่าง จะได้เอาไปช่วยแฟน"

นายวันชัยตบหน้าผากเมื่อความจริงกระจ่าง
วันก่อนยังเห็นลูกนั่งน้ำตาคลออยู่เลย
"ไปดีกันตอนไหน"

"แหม่คนเป็นผัวเมียกันก็กระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดา"

"บอกได้ไหมวะทะเลาะเรื่องอะไร"

"เฮ้อ!" ไอ้เกี้ยมตีหน้าเศร้า ค่อยๆผ่อนรถจอดข้างทาง
เสียงสั่นๆเริ่มมา หน้าเริ่มบี้
"เป็บเขาดีเกินไปพ่อ เขากลัวพ่อแม่ไม่ยอมรับ กลัวว่าหนูจะทิ้งเขาเพราะหนูยังเด็ก หนูมันไม่ดีเองพ่อ! หนูเกือบตีเขาด้วย!"

"ห้ะ! มึงจะบ้าเรอะ!!"
ถ้ารุญญารู้ ลูกแกตายแน่

ทะนงศักดิ์สะอึกสะอื้น ยกสองมือปิดหน้ามึนๆ พร่ำพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"หนูเลวเอง หนูไม่มีสมอง ไม่คิดถึงคนอื่น ....ต..แต่พอเจอเป็บ เป็บดูแล สั่งสอน มานะอดทน มีน้ำใจ ไม่เคยดุด่า เรื่องบนเตียงก็ดี ตามใจทุกอย่าง นิสัยดีอย่างนี้ไม่รู้จะหาจากที่ไหนแล้วเนี่ย"
มันหยุดหายใจสองวิ ก่อนฝอยต่อ
"ถ..ถ้าเป็บเป็นผู้หญิง พ่อคงจะชอบไปแล้วใช่มั้ยล่ะ แต่เป็บมีหลานให้พ่อไม่ได้! ทำไมล่ะพ่อ มีหลานแล้วจะช่วยให้พ่อมีความสุขมั้ยถ้าหากลูกพ่อไม่มีความสุข ก็จะเลี้ยงหลานไม่ดี ตบตีกับเมียที่ตัวเองไม่ได้รักทุกวัน ชีวิตหนูก็จะเลวลงๆ พ่อก็รู้ว่าหนูจะประชดถ้าเกิดไม่ถูกใจอะไรขึ้นมา"

"เออๆพอๆๆ"
นายวันชัยพลาดอย่างหนัก
'ไม่น่าให้มันมาด้วยเล้ย'

"กูเข้าใจละ"

"ฮึก..."
ลูกชายซบหน้ากับพวงมาลัย ทึ้งหัวตัวเองไปมา ผู้เป็นพ่อเห็นแล้วอนาถใจยิ่งนัก

"กูก็รู้สึกนะ ว่ามึงนิสัยดีขึ้นตั้งแต่คบกับไอ้แป๊บซี่"

เด็กเลี้ยงแกะยังคงนิ่ง แต่หูผึ่ง

"เดี๋ยวจะไปคุยกับอีรุญแบบดีๆละกัน แต่เรื่องงานคงจัดไม่ใหญ่อะไร กูอายตอนขึ้นเวทีว่ะ"

เด็กขี้แยเงยหัวขึ้นเหมือนซอมบี้ที่เจอแสงธรรม
"โหยพ่อจะอายทำมั้ยยย ตอนพ่อเดินไปบอกชาวบ้านว่าลูกกูแต่งกับผู้ชายนะ พ่อไม่อายกว่าเหรอ ต้องตอบคำถามแม่งให้ครบทุกคน สู้พ่อจัดใหญ่ๆ  แขกสักห้าร้อยคน มาทั้งอำเภองี้ แค่เอาการ์ดไปยื่นๆ พอถึงวันงานพ่อก็พูดว่า 'ขอให้ลูกมีความสุขนะ' แค่เนี้ย ง่ายกว่าอีก"

"เออว่ะ..."
ดูท่านายวันชัยสุดเจ้าเล่ห์ จะต้องแพ้ทางให้กับลูกจิ้งจอกที่ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งน่ารักเสียแล้ว




..............

-ตอนหน้าจบจ้า-
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 8 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-02-2017 01:45:03
 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 8 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 07-02-2017 07:57:47
น้องเป๊บของเจ้ได้ผัวกะเค้าทั้งทีก็มีโปรโมชั่นได้ฝาละมีแถมลูกชายมาด้วย ผัวเด็กเลี้ยงเเกะซะด้วย แต่เกี้ยมมันก็พูดจริงตอนโฆษณาชวนเชื่อเมียมันนะ
เส้นทางความรักของเกี้ยมเป๊บได้รับการยอมรับจากพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายแล้ว เลี้ยงลูกเลี้ยงได้แต่ตัว. เลี้ยงใจไม่ได้ คำกล่าวนี้มันจริงๆนั่นแหละ
เห็นแก่ความสุขของลูกก็ยอมรับล่ะ
แต่เป็บคบกับเกี้ยมแล้วทำตัวดีขึ้นนะ. เกี้ยมก็ทำตัวดีๆ ต่อๆไปเพื่อเป๊บเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 8 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 07-02-2017 08:06:12
ยอมแพ้เกี๊ยมอี๋เบย..ยยยยยย เล่นใหญ่ได้อีก น่าย๊าก..กกกกกก   :katai5:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 8 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-02-2017 03:35:30
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ !6กพ60! ตอน 8 มาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-02-2017 23:06:23
รักแอบๆ
-9-




งานแต่งงานอื่น มีเจ้าบ่าวเจ้าสาว เพื่อนเจ้าสาวเป็นผู้หญิง เพื่อนเจ้าบ่าวเป็นผู้ชาย แต่งานนี้คงเป็นอีกหนึ่งงานที่แปลกตาไป เพราะไร้เงาเจ้าสาว มีแต่หนุ่มสุดหล่อสองคนยืนจับมือกันบนเวที โดยมีเพื่อนเจ้าบ่าวยืนถือถาดพวงมาลัยอยู่ใกล้บันไดทางขึ้น

อรัญตื่นเต้นจนเขาหายตื่นเต้นแล้ว ตอนแรกก็ทั้งโกรธทั้งละเหี่ยใจกับไอ้สามีหมาดๆนี่ ไหนบอกว่าจะจัดพิธีผูกข้อมือเล็กๆในบ้าน ไม่รู้มันไปคุยกับพ่อมันยังไง ถึงได้งานใหญ่ วงดนตรีชื่อดัง ทั้งยังจัดในสนามของที่ว่าการอำเภอ ซึ่งจุโต๊ะจีนถึงสี่ร้อยโต๊ะ

"เอาล่ะผู้หลักผู้ใหญ่ก็ขึ้นมาอวยพรบ่าวสาวกันครบแล้วนะครับ ก็อยากจะให้บ่าวสาวพูดอะไรถึงกันสักหน่อย เฮ้ยไอ้เกี้ยมพูดถึงตอนเจอกันให้แขกฟังหน่อย ไปเจอกันได้ยังไง"
พิธีกรที่มีศักดิ์เป็นลุงนายเกี้ยมอี๋พูดด้วยความฉะฉาน เพราะแกเป็นโฆษกประจำตำบล

เจ้าบ่าวหมายเลขหนึ่งถือไมค์ ตาหันมองเจ้าบ่าวหมายเลขสองด้วยแววตาหวานเยิ้ม เสียงโห่เสียงแซวดังคลอขึ้นมา ทำเอาอรัญเริ่มเหงื่อตก ด้วยกลัวว่ามันจะพูดบ้าๆบอๆ แล้วข้างล่างก็มีแต่เด็กช่างทั้งนั้น เหมือนทะนงศักดิ์มันเป็นเพื่อนกับทั้งวิท'ลัยอย่างไรอย่างนั้น

"ร้อนมั้ย?"
เจ้าบ่าวเอ่ยผ่านไมโครโฟน

"ร้อน~"

"ผมถามแฟนครับ"

"ฮิ้วววว"

อรัญแทบมุดแผ่นดินหนี เข้าใจว่าห่วง เพราะพวงมาลัยที่ผู้ใหญ่เอามาห้อยคอนี่สูงจนเลยคาง
หนวดกับมินาที่ยืนยิ้มค้างเพราะตื่นเวทีพอได้ยิน ก็เหมือนปลุกสติให้ตื่น รีบวิ่งตุบตับ ช่วยเอาพวงมาลัยออกจากคอเจ้าบ่าวหมายเลขสองจนเหลือพวงเดียว ส่วนเกี้ยมอี๋ปฏิเสธ เขาว่ามันเท่ดี เหมือนนักร้องลูกทุ่ง

"อาหารอร่อยไหมครับ"

"อร่อยจ้า~"

"พูดเข้าเรื่องสักทีเกี้ยมอี๋!"
อรัญต้องสะกิดไอ้คนขี้เล่น

"แหะๆ แฟนว่าเลย....ลุงถามว่าเจอกันยังไงเหรอครับ ผมก็เจอตั้งแต่เด็กๆแล้วนะ แต่ตอนนั้นไม่รู้เรื่องหรอก รู้ตัวอีกทีก็ตอนนี้นี่แหละ เจอที่สถานีตำรวจ เป็บซี่น่ารักมากครับ" ทะนงศักดิ์ข้ามเรื่องก้นงอนๆไป
"ตั้งแต่นั้นก็ตามดูตลอด เห็นเป็บทำงานแล้วมีความสุข เป็บใจดีกับทุกคน ใครเห็นใครก็รัก ถึงเป็บจะเพิ่งกลับมาอยู่ที่นี่แต่ทุกคนก็เอ็นดูเป็บหมดเลย ผมเลยอยากให้เป็บเอ็นดูผมบ้างด้วยการหาเรื่องกับเด็กเทคนิค ฮ่าๆๆ"
เสียงหัวเราะครืนตามมา มีแต่อรัญที่ส่ายหน้าเพลีย

"อยากให้เขาเห็นเราอยู่ในสายตาว่างั้น?"
ลุงพิธีกรถามต่อ

"ช่าย แล้วก็เห็นมาจนทุกวันนี้"

"ฮิ้ววว"

"มาถึงเจ้าบ่าวอีกคนกันบ้าง เราแก่กว่าเขานี่ เราก็จำเขาตอนเด็กๆได้สิ"

อรัญรับไมค์ต่อจากคนรัก มือเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ที่บอกว่าไม่ตื่นเต้นเลยกลายเป็นศูนย์
"ครับ"

"ตอบสั้นเชียว เขินเหรอลูก"

"ครับ"
อรัญยิ้มเหงือกแห้ง

"แล้วเรารู้สึกยังไงที่ได้คบกันในวันนี้"

"ก็...ก็ดีครับ เขาตลกแล้วก็สนุกสนาน พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเสมอ จริงๆแล้วเขาไม่ใช่เด็กเกเรอะไร เป็นคนมีเหตุผล เป็นคนฉลาด อยู่ด้วยแล้วมีความสุขครับ"

"ฮึก..."
นายเกี้ยมอี๋ซึ้งจนต้องยกแขนขึ้นมาซับน้ำตา

"แล้วก็อ่อนไหวด้วย" อรัญกลั้นขำ
"ผมเลยรักเขาครับ"

"ฮึก..ฮือออออ"

 "อย่าร้อง"
 ส่งไมค์คืนให้พิธีกรแล้วหันมาช่วยเช็ดน้ำตาคนข้างๆ หน้าตาเบะบู้บี้ไม่เหลือคราบคนเถื่อน จมูกแดงก้มแดง น้ำตาไหลพราก ทะนงศักดิ์สะอื้น พร่ำบอกว่ารักอยู่อย่างนั้น
คนแก่กว่าอย่างอรัญแสนหมั่นเขี้ยว บีบแก้มหยอกให้มันเลิกร้องไห้ ด้วยอายคนอื่นเขา
อรัญรู้ว่าอีกคนร้องไห้เพราะเขาไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลย ไม่เคยแม้กระทั่งบอกรักสักครั้ง
นี่จึงเป็นเซอร์ไพร์สครั้งยิ่งใหญ่ ที่เขารวบรวมพลังใจทั้งหมดเพื่อบอกให้อีกคนได้รับรู้ จะได้ไม่น้อยใจอีก

"ตอนแรกกะว่าจะให้ร้องเพลงคู่กันสักหน่อย แต่สงสัยหลานผมจะไม่ไหวแล้วแหละ"
แขกต่างพากันหัวเราะกับคำแซว

"เอ้า! งั้นผมขอส่งไม้ต่อให้วงดนตรีเลยแล้วกัน"



บ่าวสาวลงมาหลังเวที หลังภารกิจบนนั้นเสร็จสิ้น ทะนงศักดิ์ยังคงน้ำตาไหล แต่ไม่ทำหน้าเบะตลกๆแล้ว เขานั่งกุมมืออรัญที่ลูบหลังปลอบใจ ส่วนหนวดกับมินาก็จิบน้ำอัดลมเฝ้าเพื่อนไปตามเรื่อง
"เดี๋ยวต้องไปถ่ายรูปกับแขก แถมรับซองอีก รีบๆฮึบไว้นะเกี้ยม"
น้ำเสียงแสนอ่อนละมุนเอ่ย ทะนงศักดิ์ขยับใกล้ขึ้น ยกมือโอบไหล่แฟนจนแทบไม่มีระยะห่าง

"ถ้าเราจัดงานเล็กๆ เป็บจะบอกรักเรามั้ย"

"บอกสิ"
อรัญเข้าใจดีว่าวัยรุ่นมักให้ความสำคัญกับคำว่ารักมาก เขาไม่รำคาญเลยถ้าทะนงศักดิ์ร้องไห้เพราะมัน

"เรารักเป็บนะ"
ว่าแล้วก็หอมแก้มดังฟอดใหญ่

"กูว่าแล้ว!!!"

"อะไรไอ้มิ"
นายหนวดถามเพื่อนรักที่จู่ๆก็ตบเข่าตัวเองดังป้าบ

"ก็งานนี้น่ะสิมันขาดอะไรไป มันขาดตอนหอมแก้มโว้ย ทำไมลุงศักดิ์ไม่เชียร์ให้หอมกันวะ"

"มึงดูสภาพเพื่อนมึงซิไอ้มิ อีกอย่างเขาก็หอมไปแล้วเมื่อเช้า"

"งานเมื่อเช้าคนมันน้อย มีแต่ผู้ใหญ่ มันไม่ฟินเว่ย ถ้าหอมเมื่อกี๊อ่ะมันกว่า"

"งั้นมึงสนใจจะขึ้นไปหอมโชว์กับกูมั้ยล่ะ?"

"อย่าท้านะ กูคิดจริงๆนะไอ้หนวด"

"ไอ้บ้า!"



อรัญขำเด็กสองคนทะเลาะกัน งุ้งงิ้งเหมือนแมงหวี่
พอกลับมามองคนรักเด็กกว่าก็ส่งยิ้มให้
"วันนี้เกี้ยมหล่อนะ พี่ลืมชม"
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เหนื่อยแต่ก็สุขใจ ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย
และได้แกล้งไอ้แมงหวี่สองตัวด้วยการจูบแฟนโชว์ซะเลย

.........


ต้องรีบแต่ง เดี๋ยวท้องก่อนแต่งล่ะแย่เลย
-จบ-
ฝากติดตามผลงานเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 08-02-2017 23:20:00
เกี๊ยมอี๋เป่าปี่ น่ารักเชียว ชอบค่า   o13
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 09-02-2017 00:41:42
 :m20:

เดี๋ยวจะท้องก่อนแต่ง
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-02-2017 01:25:15
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 09-02-2017 11:04:01
ดีต่อใจมาก

ชอบบบบ สนุกกก

หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-02-2017 12:11:24
ได้กลิ่นอายรักสไตล์ลูกทุ่ง บ้านนามาเลย
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-02-2017 12:21:49
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 09-02-2017 20:44:11
เป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วเรียบร้อย 5555 ถึงกะร้องไห้เพราะซึ้งใจที่เมียสารภาพรัก ไอ้เกี้ยมเอ้ย น่าจะเข้าชมรมพ่อบ้านใจกล้าเเหง่มๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ สนุกดีค่ะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 11-02-2017 23:37:45
น่ารักดี
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 12-02-2017 03:21:21
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆค่ะ
เกี้ยวนี่เป็นเด็กเกรียนมาตลอด พอตอนสุดท้ายน่ารักมาก
ร้องไห้เป็นเด็กเลย555
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ อ่านเพลินจนตาสว่างเลย555
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Kei ที่ 12-02-2017 15:47:08
น่ารักเบอร์โต :hao7:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 21-02-2017 12:00:24
เกี้ยมอี๋โคตรน่ารักและกวนตีนมาก ๆ


ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 21-02-2017 14:17:16
 :mew1: :mew1:
ขอบคุณค่า

 :mew1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: tear0313 ที่ 25-02-2017 13:20:10
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 26-02-2017 03:55:30
โอ้ย เป็นพระเอกที่เดินทางสายฮา ตลกมาก ดูเป็นเด็กเด๋อด๋าๆแต่ต้องไปอยู่ในดงเด็กช่าง ก็เลยต้องสวมบทบาทซะหน่อย 555555
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 26-02-2017 07:47:51
มินา กับ หนวด กลัวท้องก่อนแต่งหรอ :katai1: พวกแกเป็นผู้ชายนะ :hao7:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 21-12-2018 15:32:05
ตลกพระเอก 5555 โอ๊ย น่ารัก ไม่มาม่าเลยเรื่องนี้ ตลกดี ชอบๆ ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 05-01-2019 19:27:21
สนุกมากเลยค่า ชอบๆ ตอนแรกก้ลุ้นอยุ่ว่าจะจีบกันยังไง55555555 :mew1:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Mookku_ps ที่ 05-01-2019 22:05:18
น่ารักดีๆ  :o8:
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: theindiez ที่ 06-01-2019 11:05:48
น่ารักมากเลยค่ะ เกี้ยมร้องซะน่าเอ็นดูเลย 555
หัวข้อ: Re: #เรื่องสั้น# รักแอบๆ 8กุมภาพันธ์2560 ตอบ๙ ตอนจบจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: สิงหา ที่ 31-01-2019 08:33:08
เจ้าเกี้ยมเหมือนจะร้ายนะ
แต่ความจริงคือไทป์หมูหมาอ่ะ เอ็นดู
ส่วนพี่เป็ปคทอคนดีที่สุดในโลกแล้ว
มีแววว่าจะเป็นภรรยาที่ถูกสามีเทิดทูนเนอะ 555

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ