หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[เสพศิลป์]

ป้ามาแล้วววว
เอฟซี พี่แจ่มตัวจริง...... หึหึหึหึ

ยังคงติดตาม แม้งานจะเยอะแยะ

แต่คุณคนเขียน นานเหมือนกันนะกว่าจะมาอัพ

นี้ฉีดโบท็อกรอไปสองรอบแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

ไอมิ่งแบบนี้เรีกหลอกตัวเองหรือป่าว นี้ยังสงสสัยเรืองพี่แจ่มอยู่ แต่คิดว่ารับราชการแน่ๆ แต่อาจไม่ไช่ตำรวจหรือป่าว ถ้าไช้คงแต่งชุดออกนอกบ้านเลย ฮ่าๆรอๆๆๆ


ตอนนหน้ารอดูพี่แจ่มปกหึงไอมิ่งได้เลย เห้อมมมมมมม

[nevergoodbye]

ถ้ามิ่งหนีไปถ่ายแบบได้โดนพี่แจ่มลงโทษแน่ 

[Laliat]

เอิ่ม พี่แจ่ม ถ้าพี่จะขยันปั๊มลูกขนาดนี้ ไปเอามุกออกเถอะ สงสารสวัสดิภาพรูน้องมิ่ง

[เด็กหญิงเย็นชา]

ตอนนี้เป็นฉากเลิฟซีนตอนแถมมาจากตอนที่ 22 ที่ซินแต่งเพิ่ม เซอร์วิสให้นะ

ใครที่ไม่ชอบข้ามไปได้เลยจ้า

ตอนแถม 22.5 ฝากรักรับอรุณ

                        “อะ ไอ้แจ่ม”เสียงเบาโหวงถามกระท่อนกระแท่น

                        มือคว้ามือใหญ่ถือขวดน้ำมันมะพร้าวให้ชะงักค้างเอาไว้

                        “ว่าไงครับคนเก่ง”ก้มลงมากระซิบถามเสียงเบา ริมฝีปากหยักกดจูบลงมาบนขมับไล่ลงมาที่พวงแก้ม

                        “มึง…จะทำกูจริงๆเหรอวะ”

                        “น้องมิ่งไม่อยากทำเหรอครับ แต่พี่แจ่มอยากทำนะ ให้พี่แจ่มทำนะครับ”บอกเสียงออดเสียงอ้อน

                        เปิดขวดน้ำมันมะพร้าวออกมาเทใส่มือ

                        “อะ อึก! อะ ไอ้แจ่ม”ผวาเกาะไหล่กว้างแน่นยามที่นิ้วแข็งกระด้างแตะเข้าที่ดอกไม้ตูมเบาๆก่อนจะค่อยๆกดชำแรกเข้ามาเบาๆ

                        และก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะเข้ามา มันง่ายกว่าที่คิดเอาไว้มาโขจนคนที่กำลังกลั้นหายใจพรูลมหายใจออกมา

                        “ไม่ต้องกลัวนะครับ”

                        “กูไม่ได้กลัว…สักหน่อย”ตวัดตามองไม่พอใจ

                        กะอีเรื่องแค่นี้ใครมันจะกลัว ก็แค่จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสามจนรู้สึกแน่นไปหมด คิ้วเรียวยาวขมวดมุ่น

                         ปากขบเม้นเข้าหากันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นเบาๆเอาไว้ในลำคอ มือทั้งสองข้างเกาะไหล่ของพี่แจ่มเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

                        “อะ อือ กะ กู  อึดอัด”บอกเสียงสั่น

                        “ทนหน่อยนะครับ พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งเจ็บ”

                        ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่ในเวลาแบบนี้พี่แจ่มใจดีกับมันตอนที่เล่นบทผัวเสียเอง แต่ไอ้น้ำเสียงทุ้มหูก็ทำเอาอดที่จะใจสั่นไม่ได้เลย

                        ตาคู่กลมช้อนขึ้นมองริมฝีปากที่คอยแจกยิ้มคุณชายขบเม้มคล้ายกำลังพยายามอดใจกับสิ่งที่กำลังทำอยู่

                        “อือออ”

                        มันครางเสียงเบาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเมื่อนิ้วได้ถูกถอนออกไป

                        “พี่แจ่มจะใส่เข้าไปแล้วนะครับ”

                        ไม่ทันขาดคำมังกรตัวร้อนผ่าวก็จ่อเข้ามาหน้าประตู มันบดเบียดกดเข้ามาเบาๆจนเผลอเกร็งตัวแข็งทื่อ

                        “อื้อ อะ อือ”

                        ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลังของพี่แจ่มถึงมีแต่รอยข่วน เพราะตอนนี้มันกำลังกดปลายนิ้วลงไปที่หลังของพี่แจ่มแล้วจิกปลายเล็บลงไปแน่น ได้ยินเสียงคำรามในลำคอคล้ายจะชั่งใจดังแว่วอยู่ข้างหู ปลายนิ้วเท้าจิกทึ้งผ้าปูที่นอนจนยับย่น

                        “อย่าเกร็งนะครับคนดี”

                        ทั้งตะโบมจูบ ทั้งกระซิบปลอบไม่ห่าง มือก็คอยลูบบั้นเอวสอบเบาๆช่วยให้ผ่อนคลาย

                        “อะ อือ อืม”

                        ยิ่งชำแรกเข้ามาก็ยิ่งอึดอัด ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกันกว้างขึ้นเพื่ออำนวยให้มังกรตัวยักษ์ใหญ่ชำแรกเข้ามาโดยง่าย

                        “เข้าไปหมดแล้วนะครับ พี่แจ่มจะขยับแล้วนะ”

                        บอกก่อนจะขยับเอวช้าๆ จากช้าก็เริ่มถี่รัว ใบหน้าหล่อเหลานิ่วลงเล็กน้อยเมื่อมังกรยักษ์ลูกรักกำลังถูกบีบรัด

                        “มะ มึง ไม่ต้องบอกกูก็ได้ อะ อูยยย”

                        “น้องมิ่งเจ็บเหรอครับ”พี่แจ่มหยุดชะงัก

                        “หื้อ กูไม่ได้เจ็บหรอก มึงก็ทำต่อไปสิ กูไม่เป็นไร”

                        ก็แค่มุกสี่ห้าเม็ดมันกำลังครูดอยู่ข้างในเสียดสีไปมาจนไอ้มิ่งน้ำตาปริ่มขบฟันลงกับริมฝีปาก หนอนด้วงตัวน้อยของมันก็เช่นกัน ไม่ทันไรก็งอแงจวนเจียนจะร้องไห้เต็มทนทั้งที่ไม่มีใครไปทำอะไรให้มันเลย

                        “ถ้าเจ็บก็บอกพี่แจ่มนะครับ พี่แจ่มทำต่อนะ”

                        “อะ เออ”

                        หลุบตาหนีไปมองทางอื่น

                        กับไอ้สายตาที่ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งอ่อนโยนนั่นมันอะไร ไม่อยากจะมองเลยจริงๆ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันพาลสั่นไปหมด

                        จากที่เบาๆก็เริ่มลงน้ำหนักมากขึ้น ยิ่งมังกรยักษ์ตัวร้ายมันผงาดเข้ามาลึกเท่าไร มิ่งก็ยิ่งเกร็งสั่นมากขึ้นเท่านั้น

                        ถ้าเป็นปกติคนอย่างมันต้องพูดมาก ปากเก่ง มั่นอกมั่นใจในตัวเองนักหนา แต่กับเรื่องพรรค์นี้มันคงต้องยกธงขาวยอมแพ้เลย

                        “อะ อึก อื้อ”

                        ยิ่งเอวหนาขยับถี่รัวหัวก็ยิ่งคลอนไปตามแรง ผ่านไปนาน เสียงครางสะอื้นเบาๆก็ยิ่งหนักหูขึ้น ไม่ทันไรหนอนด้วงตัวน้อยก็ทนถูกรังแกไม่ไหว ร้อนไห้ออกมาเปรอะหน้าท้องเต็มไปหมด

                        “ฮึ่ม!!”

                        ตามมาด้วยเสียงคำรามเหมือนสัตว์ดุร้ายในลำคอของใครอีกคนที่ยังคงขยับเอวเร็วรัวหนักหน่วงยิ่งขึ้น ยิ่งขยับแรงก็ยิ่งลึก ยิ่งลึกก็ยิ่งอึดอัด ข้างในก็ยิ่งเสียด เสียววาบในท้องน้อยจนใจแทบขาด

                        “อืม”

                        ไอ้มิ่งรู้สึกได้ดีถึงแรงสั่นเกร็งจากคนที่คร่อมทับอยู่ข้างบนตัวมัน ข้างในตัวพลันร้อนผะผ่าวเมื่อบางสิ่งถูกปล่อยเข้ามา ข้าทั้งสองข้างพลางสั่นระริกยากที่จะควบคุมให้หยุด

                        แค่เป็นเมียยังเหนื่อยจนใจแทบขาดขนาดนี้เลย สั่นไปทั้งตัว จากเมื่อคืนที่เหนื่อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่ ทำไร่กับพี่เจิดยังไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้เลย

                        เริ่มจะคิดแล้วว่าเป็นเมียมันอาจจะดีกว่าที่คิดเอาไว้ อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อยไปมากกว่านี้ กว่าจะจบศึกแต่ละทีก็เล่นเอาแทบขาดใจ

-----------------------------------------------------------

พยายามที่จะเขียนมากเพื่อเซอร์วิส "สายหื่น" หากหื่นไม่พอต้องขออภัย555

เป็น Uncut แยกออกมาจากเนื้อเรื่องหลักให้เลย เนอะ

[kinjikung]

กำลังดีพี่แจ่ม 555 เป็นเมียไม่เหนื่อย นอนอย่างเดียวน้องมิ่ง หน้าที่นี้ให้พี่แจ่มเค้าเถอะ แจ่มสายหื่น

[ShadeoftheMoon]

โถ น้องมิ่งคิดได้เนอะเป็นเมียเหนื่อยกว่า งี้

[B52]

คิดถูกแล้วมิ่ง

[pigarea]

ซู๊ดดดดดดน้ำลาย

[BABYBB]

ขอบคุณที่เห็นใจสายหื่นค่ะ

[วายซ่า]

ตรรกอิพี่แจ่มแปลกมากค่ะ เป็นเมีย แต่จะเป็นคนทำลูก เพราะไม่อยากให้สามีเหนื่อย

น้องมิ่งคงจะต้องเหนื่อยกับความหื่นของพี่แกมากแน่ๆ   

[Laliat]

 

[@Sister]

พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบคาแรกเตอร์พี่แจ่มมาก ฮ่าๆ
ตอนล่าสุดนี่พี่แกคิดได้ไง  กลัวสามีเหนื่อย

[วายซ่า]

น้องมิ่งจะยอมเป็นเมียพี่แจ่มจริงๆ แล้วน่ะเหรอ

ยอมความหื่นพี่แจ่มใช่มั๊ยล่าาาาาา   

[ka[ze]na]

ชอบๆๆๆๆ

[titansyui]

 

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 23 หนีเมียมาเพลียกาย​ (ไม่รู้จะตั้งชื่อตอนว่าอะไร 55 )



ตั้งแต่ที่ตกลงกันวันนั้นว่าใครรับบทเป็นผัวใครรับบทเป็นเมียบนเตียงพี่แจ่มก็รุกฆาตไอ้มิ่งทุกคืน กว่าจะได้นอนก็เล่นเอารุ่งสาง ดีไม่ดีมาตบท้ายตอนเช้าก่อนจะออกไปข้างนอกอีก ไม่รู้เลยว่าคุณชายอย่างพี่แจ่มเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน ไอ้มิ่งที่คิดว่าตัวเองแข็งแรงยังเพลียแล้วเพลียอีก

                        สามวันแล้วนับจากงานเลี้ยงเต้นรำ ยิ่งนานวันก็ยิ่งคิดไม่ตกเรื่องหาตังค์มาซื้อของขวัญครบรอบแต่งงานให้พี่แจ่มบ้างหลังจากที่พี่แจ่มอุตส่าห์ซื้อเสื้อผ้าซื้อรองเท้าซื้อนาฬิกาให้มัน เมื่อวานมันก็เลยโทรไปหาคุณพิชิตตามเบอร์ที่อยู่ในนามบัตรที่ได้มา ผลเลยออกมาว่าคุณพิชิตนัดให้ไอ้มิ่งไปถ่ายรูปวันนี้แลกกับเงินค่าถ่ายรูปหลักหมื่นที่เล่นเอาคนขี้งกกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

                        “ให้ลุงมารับกี่โมงดีครับคุณมิ่ง”ลุงหม่องคนขับรถประจำบ้านหันมาถามทันทีที่รถคันโก้จอดเทียบหน้าตึกสูง

                        “ลุงไม่ต้องมารับฉันหรอกจ้ะ แค่มาส่งฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”ไอ้มิ่งยิ้มส่ายหน้าพรืด

                        จริงๆแล้วมันเองกะว่าจะมาที่สตูดิโออะไรนี่เองด้วยซ้ำ แต่ตอนที่ไปถามกับป้านอมว่าพอจะนั่งรถสองแถวหรือรถเมล์เครื่องที่ไหนได้บ้างป้านอมก็ยืนยันแต่จะให้ลุงหม่องมาส่งท่าเดียว อารมณ์ไม่อยากให้คนแก่หนักใจก็เลยยอมให้ลุงหม่องมาส่งอย่างที่เห็น ปกติอยู่บ้านนอกมันจะเป็นคนขับรถให้พี่เจิดให้พ่อมุ่ยเสียส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีหรอกที่มันต้องมานั่งเบาะหลังเป็นเจ้านายแล้วให้คนอื่นขับ

                        “จะดีหรือครับ เกรงว่าคุณแจ่มจะไม่พอใจเอาสิครับถ้าผมปล่อยให้คุณมิ่งกลับเอง คุณมิ่งเองก็ยังไม่คุ้นชินกับเมืองกรุงนัก”

                        “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ใกล้แค่นี้เอง ฉันนั่งเมล์เครื่องกลับเองได้ ฉันจำทางแม่นอยู่แล้วลุงหม่องไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ อีกอย่างฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะเสร็จธุระเมื่อไร”

                        “จะเอาอย่างนั้นหรือครับ”

                        “เอาอย่างนี้แหละจ้ะ เดี๋ยวฉันโบกเมล์เครื่องฝั่งตรงข้ามกลับไปเองได้ ใกล้แค่นี้เอง”พยักหน้าไปอีกฟากถนนใหญ่ มองเห็นวินเมล์เครื่องจอดอยู่หลายคัน

                        กว่าลุงหม่องจะยอมกลับบ้านหลังโตไปก็เล่นเอาเจรจากันอยู่นานนม ไอ้มิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ เงยหน้ามองตึกสูงที่เรียกว่าสตูดิโออะไรสักอย่าง ภาษาอังกงอังกฤษมันเองก็อ่านไม่ค่อยจะออก

                        วันนี้มันจงใจใส่เสื้อผ้าใหม่ที่พี่แจ่มซื้อให้ทั้งหมด ใหม่ทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่กางเกง ขายาวเดินจ้ำเข้าไปในตึกใจก็นึกว่าจะรีบๆถ่ายรูปให้เสร็จจะได้รีบกลับ ขืนกลับช้ากลับบ้านไม่ทันก่อนพี่แจ่มจะกลับมาจากทำงานมีหวังมันเละแน่

                        จะอะไรอีกนอกเสียจากว่ามันไม่ได้ขออนุญาตพี่แจ่มก่อนออกมาเพราะรู้ดีว่าพี่แจ่มไม่อนุญาตแน่ แถมก่อนออกจากบ้านก็โกหกป้านนอมกับลุงหม่องอีกว่าขออนุญาตพี่แจ่มแล้ว

                        “มาพบใครคะ”สาวสวยเช้งกระเด๊ะผมยีฟูดัดลอนทาปากแดงนั่งโต๊ะตัวใหญ่หน้าประตูทางเข้าถามทัก ตาก็มองมาที่มันหัวจรดเท้า

                        “ฉันมาพบคุณพิชิตจ้ะ”ตอบพลางมองซ้ายทีขวาที

                        เข้ามาข้างในแอร์เย็นเฉียบต่างจากข้างนอกลิบลับ มือลูบแขนไปมาเมื่อขนลุกซู่ พอมองดูรอบๆแล้วก็เห็นแต่คนหน้าตาดีๆเดินเต็มไปหมด สาวๆก็สวยๆทั้งนั้น แต่

คนนุ่งน้อยห่มน้อยน่าดูน่ามองเชียว

                        “ได้นัดเอาไว้ไหมคะ”

                        “นะ…นัดจ้ะ”พยักหน้างงเล็กน้อย

                        “นัดเอาไว้ชื่ออะไรคะ”

                        “ชื่อพิชิตจ้ะ”

                        “ไม่ใช่ค่ะ ชื่อที่ว่าหมายถึงชื่อของคนที่นัด ชื่อของคุณน่ะค่ะ”

                        “อ่อ ฉันชื่อมิ่งจ้ะ”แล้วก็ไม่ถามชื่อตั้งแต่แรก

                        มันมองสาวกวยก้มมองสมุดเล่มใหญ่แล้วกรีดนิ้วไล่ไปตามรายชื่อ ผ่านไปรอบแรกก็ไล่กรีดนิ้วซ้ำอีกรอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัน

                        “ไม่มีชื่ออยู่ในตารางนี่คะ ถ้าจำไม่ผิดวันนี้คุณพิชิตมีนัดคุมกองถ่ายโฆษณาที่สตูดิโอชั้นบน ดิฉันว่าคุณมาผิดวันรึเปล่า”เริ่มมองไอ้มิ่งท่าทางไม่ไว้วางใจ

                        “ช่วยดูให้ฉันออีกทีได้ไหมจ้ะ เมื่อวานฉันพึงจะคุยกับคุณพิชิตอยู่หยกๆว่าให้มาถ่ายรูปวันนี้”                         “ถ่ายรูป? หมายถึงถ่ายแบบโฆษณาเหรอคะ? แน่ใจนะคะ?”คราวนี้มองมาที่มันหัวจรดเท้าหนักกว่าเก่า

                        คนบางกอกนี่ยังไง ทำไมถึงได้ชอบมองคนอื่นหัวจรดเท้านักนะ นี่ไอ้มิ่งรีบแต่งตัวออกจากบ้านมาหรอก ก็เลยไม่ได้มีเวลาหวีเผ้าหวีผม แป้งน้ำก็ไม่ได้ปะหน้ามา ก็เลยดูไม่ค่อยหล่อเท่าวันอื่นๆน่ะ

                        “คุณมิ่งแล้วเหรอครับ จ้องอยู่ตั้งนานนึกว่าจำคนผิด ผมคิดว่าคุณมิ่งเกิดเปลี่ยนใจไม่มาซะแล้ว”

                        กำลังจะอ้าปากแย้งกับสาวสวยที่มองมันหัวจรดเท้าคุณพิชิตก็เดินมาดึงแขนเสียก่อน

                        “คุณพิชิตมาพอดีเลย คุณคนนี้เขาบอกว่ามีนัดกับคุณพิชิต แต่ลดาไม่เห็นมีในรายชื่อ…”

                        “ไม่เป็นไร คนนี้นายแบบใหม่ของผมเอง คุณมิ่งตามผมมาทางนี้เลยครับ คนอื่นๆกำลังรออยู่เลย”

                        แล้วคุณพิชิตก็ดึงให้มันเดินตามขึ้นบันไดมาที่ชั้นสอง ทิ้งให้สาวพนักงานต้อนรับมองตามงงเป็นไก่ตาแตก

                        พอมาถึงชั้นบนคุณพิชิตก็เลื่อนประตูบานใหญ่เปิดออกแล้วเดินนำไอ้มิ่งเข้าไปในห้องที่โล่งๆที่มีคนกำลังเดินไปมาพลุกพล่านเต็มไปหมด แต่ละคนก็ดูรีบร้อนทำนู่นทำนี่ ตรงกลางห้องมีฉาก มีกล้องกับสปอตไลท์ส่องไปหานางแบบที่กำลังเตรียมตัวจะถ่ายแบบ

                        “นี่คุณมิ่งครับ นายแบบของเราวันนี้นะ ดูแลให้ดีดีล่ะ”คุณพิชิตบอกช่างแต่งหน้าที่เดินปรี่เข้ามาหาตัวเองทันทีที่เดินเข้ามา

                        “คนนี้เหรอคะ”ช่างแต่งหน้าถามพลางมองไอ้มิ่งหัวจรดเท้า

                        อีกแล้ว…มองมาที่มันหัวจรดเท้าอีกแล้ว

                        “ใช่ คนนี้แหละ…เดี๋ยวคุณมิ่งไปกับช่างแต่งหน้านะครับ เขาจะจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้กับคุณมิ่งเอง แล้วก็ระหว่างแต่งหน้าจะมีคนไปสัมภาษณ์ประวัติคร่าวๆของคุณมิ่งนะครับ”

                        “สัมภาษณ์? สัมภาษณ์ไปทำไมเหรอจ๊ะ”เอียงคอถาม

                        เริ่มจะมึนงง แต่ละคนดูพูดจารีบร้อน ทำอะไรเร่งรีบจนตามแทบไม่ทัน

                        “ไว้ใช้เป็นประวัติคร่าวๆเขียนแนะนำตัวในนิตยสารน่ะครับ…นางแบบจะเริ่มถ่ายแล้ว เดี๋ยวผมขอไปดูนางแบบทางด้านนู้นก่อนนะ”

                        “นางแบบเหรอจ๊ะ แล้วฉัน…”

                        ยังไม่ทันจะได้ถามได้ไถ่เลยว่านอกจากไปแต่งตัวแล้วมันจะต้องทำอะไรบ้างแล้วทำยังไงคุณพิชิตก็เดินหายไปกับทีมงาน

                        นี่มันต้องถ่ายรูปกับนางแบบสวยๆคนนั้นเหรอวะ อื้อหือ สวยปานนั้น แล้วดูสิ หน้าอกหน้าใจไม่ต้องพูดถึง เสป็คไอ้มิ่งเลย แต่ก็ได้แค่มองนั่นแหละ ก็มันน่ะมีพี่แจ่มแล้วนี่หว่า

                        -----------------------------------------------------------------------

                        “นายแบบมาแล้วค่ะคุณพิชิต”

                        ช่างแต่งหน้าพาไอ้มิ่งมาส่งที่หน้าฉาก คุณพิชิตหันมามองก่อนจะพยักหน้าสองถามทีแล้วก็ยิ้ม คนอื่นเองก็พากันหันมามองตามๆกัน

                        มันเองก็รู้ตัวอยู่หรอกว่ามันหล่อน่ะ แต่เล่นหันมามองกันตาค้างแบบนี้ก็ชักเขินชักอายขึ้นมาเอาดื้อๆ ยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแกรกๆ

                        “ฉันดูเป็นยังไงบ้างจ้ะ”

                        จากเสื้อผ้าที่พี่แจ่มซื้อให้ก็กลายเป็นเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์เข้ารูปแนบไปกับท่อนขา สวมทับด้วยเสื้อยีนพอดีตัวอีกที ผมยาวหยักศกถูกเซ็ตเสยขึ้นไปรับกับรูปหน้า ไม่ได้ถึงกับเป็นทรงเหมือนครั้งที่พี่แจ่มพามันไปให้เจ๊แนนซี่ทำให้ แต่มันก็ดูดีกันไปคนละแบบ เหมือนพวกพระเอกหนังคาวบอยที่ชอบใส่ยีนส์ในหนังฝรั่งไม่มีผิด

                        “ดูดีมากเลยครับ คิดไว้ไม่ผิดว่าสีผิวของคุณมิ่งเข้ากับยีนส์จริงๆ”

                        “งั้นเหรอจ๊ะ…แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างจ๊ะ”

                        “เดี๋ยวระหว่างที่นางแบบไปพักคุณมิ่งถ่ายเดี่ยวไปก่อนนะครับ งานนี้เป็นโฆษณาเสื้อกับกางเกงยีนส์แบรนด์ที่กำลังดังอยู่ต่างประเทศและกำลังจะนำเข้ามาเปิดตัวที่ไทยในเดือนหน้า ทีมของตัวโฆษณาจะสื่อไปในโทนของความแข็งแรงอย่างเป็นธรรมชาติ คุณมิ่งไม่ต้องทำอะไรมากครับ แค่ปล่อยตัวไปตามธรรมชาติ ส่วนท่าทางผมจะเป็นคนบอกคุณเอง”

                        “ได้จ้ะ”

                        ถึงจะบอกว่าได้ แต่ใจมันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย อะไรมันคือแข็งแรงแล้วเป็นธรรมชาติวะ นี่มันโง่หรือคุณพิชิตพูดเข้าใจยาก เอาเป็นว่าแค่ทำตามท่าทางที่คุณพิชิตบอกใช่ไหมล่ะ แค่นี้เอง สบายมาก!!

                        หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

                        “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ คุณมิ่งไม่ต้องยิ้มให้กล้อง…พักห้านาที”คุณพิชิตบอกเสียงดัง ยกมือขึ้นมากุมขมับก่อนจะหันไปบอกตากล้องกับคนอื่นๆ เสร็จแล้วก็สาวเท้าเดินมาหามันที่หน้าฉาก

                        “ถ่ายรูปไม่ต้องยิ้มเหรอจ๊ะ”

                        “คุณมิ่งไม่ต้องยิ้มครับ ผมอยากให้คุณมิ่งทำหน้าเข้มๆ ให้ดูดุดัน คุณมิ่งนึกออกไหมครับ”

                        “แบบนี้เหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งตีหน้าโหด ขมวดคิ้วมุ่น

                        “ไม่ใช่แบบนั้นครับ แบบนี้มันเหมือนนักเลงยกพวกตีกัน”

                        “อ้าว…แบบนี้ก็ไม่ได้เหรอจ๊ะ”

                        มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้เลยนี่หว่า ท่านู้นก็ไม่ได้ ท่านี้ก็ยิ่งไม่ได้ จะยิ้มให้กล้องอย่างที่เคยทำก็ยิ่งแล้วใหญ่

                        “เอาอย่างนี้ครับ ระหว่างที่กำลังถ่ายผมอยากให้คุณมิ่งนึกถึงคนที่ไม่ชอบหน้า”

                        “คนที่ไม่ชอบหน้า? ก็ต้องทำหน้าแบบเมื่อตะกี้สิจ๊ะ ทำแบบนี้ไง”ทำขมวดคิ้วให้ดูอีกรอบ

                        “ไม่ใช่ครับ จะว่ายังไงดี คนที่คุณมิ่งไม่ชอบหน้า แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเกลียดจนต้องทำหน้าจะฆ่าจะแกงกันขนาดนั้น ทำนองว่าทั้งชอบทั้งเกลียดใจหนึ่งก็อยากจะให้หายไปจากโลกแต่อีกใจหนึ่งก็อยากอยู่ใกล้ๆไม่อยากให้ไปไหนอะไรแบบนั้น”

                        “อ้อออ”พยักหน้ารับทั้งที่ยังคงงง

                        “โอเคนะ…หมดเวลาพักแล้ว ถ่ายต่อนะครับ”

                        แล้วไอ้คนที่ทั้งรักทั้งชอบทั้งเกลียดมันเป็นยังไง แล้วมันต้องทำหน้ายังไง ใครที่มันอยากให้หายไปจากโลกแต่อีกใจก็ไม่อยากจะให้ไปไหน

                        ก็มีคนเดียวนั่นแหละ คนที่มันไม่อยากเจอที่สุดในโลก คนที่เฝ้าวนเวียนแกล้งมาขอดูเจี๊ยวมันตั้งแต่เล็กแต่น้อย แกล้งสารพัดสารเพจนมันอยากจะให้หายไปจากชีวิต แต่พอหายไปเข้าจริงๆก็เสียใจ แต่พอกลับมาก็กลับมาทำให้ชีวิตมันวุ่นวายหนักกว่าเก่า

                        พี่แจ่ม!!

                        “นั่นแหละครับ อย่างนั้น คราวนี้ถอดแจ็กเก็ตยีนส์ออกครับให้เหลือแต่เสื้อกล้าม ยกแขนขึ้นหน่อย อย่างนั้น”

                        เสียงตากล้องรัวถ่ายรูปดังแชะๆไม่หยุด มันขยับเปลี่ยนท่าทางไปเรื่อยๆตามที่คุณพิชิตบอก

                        “คราวนี้ถอดเสื้อกล้ามครับ”

                        “เสื้อกล้ามนี่เหรอจ๊ะ”

                        “ครับถอดเสื้อกล้าม ถอดออกเลย จะได้เห็นตัวกางเกงยีนส์ชัดเจน”

                        “อ้อ อย่างนี้นี่เอง”มันพยักหน้าเข้าใจพลางทำตาม

                        หวิวๆนิดหน่อยเพราะแอร์ในสตูดิโอเย็นใช่ย่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหากับมันนัก ตากล้องยังคงรัวถ่ายรูปต่อไป และมันก็โพสท่าต่อตามที่คุณพิชิตบอกจนกระทั่ง

                        “คราวนี้คุณมิ่งปลดกระดุมกางเกงออกแล้วก็รูดซิบลงด้วยครับ”

                        “อะ…อะไรนะจ๊ะ ต้องรูดซิบกางเกงด้วยเหรอจ๊ะ”

                        ถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่าหูไม่ได้เพี้ยน ตกใจหัวใจแทบจะร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรูซิบ ถ้ามันรูดซิบก็ต้องเห็นกางเกงในไม่ใช่รึไงกัน

                        “ใช่ครับ ปลดกระดุมกางเกงแล้วก็รูดซิบลงมา”

                        “แค่นี้พอไหมจ๊ะ”ถึงจะสงสัยแต่ก็ทำตามอย่างที่สั่ง

                        “รูดจนสุดเลยครับแล้วก็ใช้นิ้วหัวแม่มือรั้งกางเกงลงมา ให้เห็นขอบกางเกงชั้นในนิดหน่อย ให้ดูน่าค้นหา ใช่แล้วครับ เอี้ยวตัวแล้วก็เชิดหน้าเล็กน้อย มองกล้องด้วยครับ อย่างนั้น”

                        เอาไงเอากันวะ ไม่ได้มาแก้ผ้าถ่ายรูปโป๊สักหน่อย ก็แค่โชว์ขอบกางเกงในนิดๆหน่อยๆ ดีที่วันนี้ใส่กางเกงในตัวใหม่เอี่ยมที่พี่แจ่มซื้อให้มา ไม่อย่างนั้นคงจะขายหน้าประชาชีแน่ถ้ามันใส่กางเกงในตัวเก่าที่ขอบยางย้วยแล้วย้วยอีก



-----------------------------------------------------------------------

กลับมาแล้วจ้า ที่หายไปนี่ไม่ใช่อะไรเล๊ยยย ติดซีรี่ส์ ดูมันสามซีซั่นรวด เกือบหกสิบตอน 55 ยาวไปๆ

พี่เเจ่มจะจับได้ไหมน้อว่าไอ้มิ่งแอบมาถ่ายแบบ หรือว่าจับได้อีกทีก็เห็นหนังสือออกวางจำหน่ายแล้วน้อ

จะโกรธไหมน้อที่คนอื่นเห็นเรือนร่างของไอ้มิ่งกันทั้งประเทศ



ปล.ไม่สัญญานะ แต่จะพยายามมาต่อตอนเย็นให้อีกตอนนะ เรียบเรียงแพร๊บบบบ

เหลืออีก 10 ตอนเองมั้ง จะพยายามให้จบภายใน วันครบรอบวันเกิดที่จะถึง

เป็นของขวัญวันเกิดให้ตัวเอง คิดว่าจะทำได้ไหมน้ออออ มีมือหงิกกันบ้างแหละ

[B52]

ไอ้มิ่งโดนจัดหนักแน่ๆ

[MeWeaw]

จะรอวันนั้น
รอวันที่โดนจับ....
 

[nevergoodbye]

ถ้าพี่แจ่มรู้นี่ไม่อยากจะคิดภาพเลยค่ะ

[kinjikung]

นึกว่าคุณพิชิตจะหลอกน้องมิ่งมาถ่ายโป๊ซะอีก

[fc_fic]

 

[fahsai]

รอพี่แจ่มมาคิดบัญชี 5555

[boobooboo]

กำลังมันส์

[papapoope]

ตายแน่ๆน้องมิ่ง55555

[imymild]

พี่แจ่มโกรษแน่ๆ

[manU007]

พี่แจ่มคงโกรธน้องมิ่งที่แอบไปโดยไม่บอก

[วายซ่า]

ตายๆๆๆๆ พี่แจ่มรู้เรื่องเมื่อไหร่ น้องมิ่งโดนลงโทษหนักแน่   

[Laliat]

ไอมิ่งตายแน่ตายแน่ไอมิ่ง

[SeaBreeze]

โดนโกรธแน่ๆเลยมิ่่ง ไม่อยากจะคิดถึงวิธีทำโทษของพี่แจ่ม

[MissMay]

มิ่งเอ๊ยยย ถ้าพี่แจ่มรู้บ้านแตกแน่ๆ
หาเรื่องให้เมียโกรธอีกแล้วววว
ไม่รู้จะสงสารหรือจะขำดี 55555