หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[เด็กหญิงเย็นชา]

​บทที่ 29 ตามล่า

                         “นั่นมึงจะแต่งตัวไปไหนน่ะ อย่าบอกนะว่ามึงจะออกไปอีกแล้ว”ถามเมื่อพี่แจ่มออกมาจากห้องน้ำก็คว้าเสื้อผ้าเตรียมจะใส่

                        “ครับ พี่แจ่มจะออกไปข้างนอก อาจจะกลับมาตอนเช้าเลย น้องมิ่งไม่ต้องรอพี่แจ่มนะครับ”

                        “อะไรของมึง นี่มึงพึ่งจะกลับมาเมื่อเย็นมึงจะไปอีกแล้วเหรอวะ งานการอะไรของมึงนักหนา”ทะลึ่งตัวพรวดลุกขึ้นมาจากเตียงมายืนมองหน้า คิ้วยาวขมวดมุ่น

                        “อย่างอแงสิครับเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่แจ่มก็กลับมาแล้ว”

                        มือใหญ่เอื้อมมาวางแปะบนหัวของมันก่อนจะออกแรงขยี้เบาๆจนผมฟู

                        “กูไม่ได้งอแงโว้ย แต่มึงนั่นแหละอะไรของมึง”

                        ทว่าไอ้มิ่งกลับโยกหัวหลบแล้วเดินไปกระแทกตูดลงนั่งกับที่นอตามเดิม ตาก็จดๆจ้องๆมองตามพี่แจ่มที่แต่งตัวจนเสร็จ

                        แต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินมาจูบขมับมันเบาๆพร้อมบอกทิ้งท้ายให้ห่มผ้าแล้วก็ออกไปเลย

                        “ไอ้ห่าเอ้ย ทำอย่างกับกูสนใจมึงนักแหละ”

                        ทิ้งตัวนอนหงายลงกับที่นอน ทีตอนอยากให้ทำก็ไม่ทำ ทีตอนห้ามล่ะทำจนแทบไม่ได้หลับได้นอน

แล้วที่มันแก้ผ้านุ่งผ้าขนหนูเดินไปเดินมาโทงๆไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหมวะ หรือว่าจะไม่เร้าใจพอพี่แจ่มถึงได้เมินมัน

                        พอคิดได้อย่างนั้นก็ทะลึ่งตัวขึ้นมาอีกรอบ มายืนส่องกระจกแล้วหมุนไปมา ยกแขนขึ้นมาเบ่งกล้ามซ้ายทีขวาที ก็ยังดูหล่อเป็นปกติดีทุกอย่าง

                        ถึงไม่อยากจะคิดว่าพี่แจ่มมีเมียน้อยแต่เป็นเอาขนาดนี้ก็ต้องมีคิดกันบ้างแหละ

                        “หนอยยยย”

                        มันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันรีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่ลวกๆ คว้ากุญแจรถเครื่องแล้ววิ่งตึงตังลงบันไดบ้านไป

มองตามออกไปนอกรั้วบ้านก็เห็นไฟท้ายรถพี่แจ่มอยู่ไกลลิบๆ มันน่าจะยังพอซิ่งรถเครื่องไปทัน

                        เสียงจิ้งหรีดพากันออกหากินส่งเสียงร้องระงมไปทั่ว แม้ความมืดในยามค่ำคืนจะเป็นอุปสรรคในการขี่รถไล่ตามรถใหญ่ แต่ความที่พี่แจ่มขับรถไม่เร็วนักและมันคุ้นชินทางทำให้มันไล่ตามที่แจ่มจนทัน

                        จากบ้านไล่ตามมาจนนอกหมู่บ้าน นอกหมู่บ้านไล่ตามมาจนเลยออกนอกตำบล

ความสงสัยยิ่งทวีคูณเป็นร้อยเท่าเมื่อพี่แจ่มขับรถออกมาไกล ไกลมากจนสุดเขตอำเภอมาทางแถบที่เป็นไร่อ้อยเกือบจะข้ามฝั่งกาญ

                        โชคดีที่เมื่อเย็นแวะเติมน้ำมันมาเต็มถังก่อนจะกลับบ้าน และโชคดีที่รถที่มันไล่ตามอยู่หยุดนิ่งจอดอยู่กับที่เสียที 

พี่แจ่มจอดรถที่หน้าบ้านไม้เก่าๆหลังหนึ่ง มันจึงตัดสินใจจอดรถที่โคนต้นไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พอจะมองเห็นว่าพี่แจ่มเดินออกมาจากรถแล้วไปเคาะประตูบ้านหลังนั้น

                        “มาทำอะไรของมันวะเนี่ย”

                        พึมพำกับตัวเองเสียงเบาพลางหลบอยู่ในมุมมืดกลัวจะถูกจับได้ว่าแอบตามมา ตาก็จ้องมองรอดูว่าจะมีใครมาเปิดประตูบ้าน

                        ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะมันจะทำยังไง ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้องแปลว่าพี่แจ่มมีชู้จริงๆอย่างที่คนอื่นว่าน่ะสิ แล้วถ้ามีชู้จริงๆล่ะก็ มันไม่เอาไว้แน่!!

                        แล้วก็เป็นจริงดังคาดเมื่อประตูบ้านเปิดออกด้วยน้ำมือของผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับมัน แถมผู้หญิงคนนั้นแต่งตัววับๆแวบๆโชว์นั่นโชว์นี่ พอเปิดประตูออกมาเห็นว่าเป็นพี่แจ่มก็ยิ้มทำท่าดีใจแล้วดึงแขนพี่แจ่มให้เดินเข้าไป

                        ชัดเสียยิ่งกว่ามองโพยหวยเวลาหวยกิน นี่มันสู้ผู้หญิงแต่งตัวโป๊คนนั้นไม่ได้ใช่ไหมพี่แจ่มถึงได้ขับรถข้ามอำเภอมามีเมียน้อยถึงที่นี่

                        “มึงได้เห็นดีกับกูแน่!!”

                        โกรธก็โกรธ โมโหก็โมโห เดินดุ่มๆไปเคาะประตูบ้านโครมๆกะจะสั่งสอนเมียน้อยของพี่แจ่มให้หลาบจำว่าอย่าได้มายุ่งกับพี่แจ่มของมัน

                        ปึงๆๆๆ

                        แต่เคาะอยู่นานประตูก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิด เคาะแล้วเคาะอีกอารามคนหงุดหงิดก็อดทนรอไม่ไหว เขย่าประตูก็พบว่าล็อก ท้ายที่สุดมันจึงตัดสินใจพังประตูมันเสียเลย

                        โครมมมม!!

                        “น้องมิ่ง!!”พี่แจ่มเรียกด้วยน้ำเสียงตกใจ

                        พอพังประตูเข้ามาได้สิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่มันคิดเอาไว้เลย ต่างกันราวฟ้ากับเหว ตาคู่กลมจ้องมองผู้ชายอีกหลายต่อหลายคนที่อยู่ในนั้นด้วย

                        “ไหนมึงบอกว่ามาคนเดียวไง!!”

                        หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาเสียงดัง และไม่ใช่แค่พูด มือกลับคว้าปืนที่เหน็บเอวจ่อขึ้นมา ปลายกระบอกปืนจ่อมาทางมันโดยไม่ต้องสงสัย

                        ปังงงง!!

                        เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วบ้านไม้หลังโทรม ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ           

                        เร็วจนมองไม่ทัน


 ---------------------------------------------


ฉับบบบบบบบบบ เมื่อวานมาม่า วันนี้บู๊จ้าาาา พรุ่งนี้สืบสวน มะรืน เรท18+  555

เจอกันตอนบ่ายนะจ๊ะคนดี เราจะมาคลายปมทั้งหมดกัน

ปล.ตอนที่แล้วๆใครน้อออออ บอกว่าลุงนครเป็นพ่อไอ้มิ่ง หายไปไหนหมดแล้ว หึหึ

[MeWeaw]

พี่แจ่มรู้แล้วว่าน้องมิ่งหึง เรื่องจบโดนจัดหนักอย่าร้องขอให้พี่แจ่มหยุดนะ

[fc_fic]

 

[titansyui]

 

[P_Ple]

หรือว่าลุงนครจะเป็นไอ้ขี้ยาคนนั้น

[manU007]

ท่าทางน้องมิ่งจะหลงรักพี่แจ่มหัวปักหัวปำ

[kinjikung]

เจอแบบนี้ก็ต้องมีบ้างหล่ะนะ 555+

[imymild]

กลัวพี่แจ่มถูกยิง

[Himbeere20]

อุ่ย! ผิดคิวแล้วน้องมิ่งงงงงงงงง

[fahsai]

หึงผิดเวลานะ น้องมิ่งงง

[flimflam]

เอาแล่ววววว ลมหึงพาซวย ฮือ 55555555555555555555

[วายซ่า]

แล่วๆๆๆๆๆ  ความหึงของน้องมิ่งเป็นเหตุแล้ว

จริงๆ แล้ว ลุงนครเป็นไอ้ขี้ยาที่ทำให้แม่น้องมิ่งตายใช่มะ     

[เด็กหญิงเย็นชา]

​บทที่ 30 เป็นห่วงเป็นใย

ปังงงง!!

                        เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วบ้านไม้หลังโทรม มันหลับตาแน่นด้วยความตกใจ ชั่วอึดใจที่หลับตาลง รู้ตัวอีกทีข้อมือก็ถูกคว้าแล้วดึงให้ออกวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้น

                        ในความมืด มันวิ่งตามพี่แจ่มฝ่าเข้าไปในป่าอ้อย เสียงตะโกนของคนนับสิบดังไล่ตามหลังมาติดๆ ตามมาด้วยเสียงปืนยิงหลายต่อหลายนัด ถึงจะกลัวแต่มือใหญ่ที่กระชับจับแขนมันเอาไว้ไม่ยอมปล่อยก็ทำให้มันวิ่งตามโดยที่ไม่ถามไถ่อะไร ใจสั่นกลัวจนแทบบ้า

                        ทั้งท่อนแขนทั้งใบหน้าถูกใบอ้อยคมๆบาดจนแสบ แต่มันกับพี่แจ่มก็ยังคงวิ่งต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนเสียงที่ไล่ตามหลังค่อยๆห่างออกไป

                        เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียเหลือเกิดเมื่อฝนที่ตั้งเค้าทำท่าจะแหล่มิตกแหล่ตั้งแต่เมื่อตอนเย็นก็ดันตกเทลงมาเสียได้ ถึงอย่างนั้นมันกับพี่แจ่มก็ยังไปต่อ ทั้งเสียงหอบทั้งเสียงฝนผสมปนเปกัยไปหมด จากไร่อ้อยไกลมาจนถึงเนินเขา หันมองไปข้างหลังก็เห็นแสงไฟฉายส่องตวัดไปมาอยู่ไกลลิบๆ

                        “ไอ้แจ่ม”มันเอ่ยเรียกเสียงสั่นแหบพร่า หอบจนตัวโยน

                        “ไปต่อครับ”บอกเพียงสั้นๆโดยไม่หันมามองกันด้วยซ้ำ

                        ซ้ำยังดึงดันให้มันเดินขึ้นเดินขึ้นไปบนเนินเขา ยิ่งเดินขึ้นไปสูงก็ยิ่งชัน ยิ่งชันก็ยิ่งเจอกับโขดหิน ยิ่งฝนตกหนักพื้นที่เหยียบก็ยิ่งลื่น จากเดินเป็นปีน หลายครั้งที่เกือบไถลตกลงไปแต่ก็แค่เกือบเพราะพี่แจ่มคอยดันหลังมันเอาไว้ไม่ให้พลาดตกลงไป

                        มันเกิดอะไรขึ้น!!

                        ถึงอยากจะรู้แต่ก็ไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะถามไถ่ กลัวจนตัวแทบสั่น ทว่าใจลึกๆกลับรู้สึกปลอดภัยแปลกๆ ใจอีกส่วนก็รู้สึกเป็นห่วง มันเป็นห่วงพี่แจ่มเหลือเกิน

                        มันก็ไม่รู้หรอกว่าพี่แจ่มมาอยู่กับคนพวกนี้ได้ยังไง และทำไมพี่แจ่มต้องมาอยู่กับคนพวกนี้ แต่ที่แน่ๆคงเป็นมันเองที่ทำให้เรื่องมันแย่ เป็นมันเองที่พาพี่แจ่มมาซวย

                        มันจะทำยังไงดีถ้าพี่แจ่มเกิดเป็นอะไรไป…

                        ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดวิตก นานที่มันกับพี่แจ่มพยายามปีนเขาสูงขึ้นเรื่อยๆจนไม่มีวี่แวว่าจะมีใครตามมา อาจจะเพราะฝนตกหนัก หรืออะไรก็ช่าง เนื้อตัวของทั้งคู่ก็เปียกฝนม่อล่อกม่อแลก ผมยาวหยักศกของไอ้มิ่งเปียกลู่ระไปกับใบหน้าและต้นคอ เนื้อตัวเปื้อนดินโคลน มือก็คลำหาเอาลำต้นไผ่ลวกยึดจับเอาไว้ไม่ให้เสียหลักล้ม

                        ทว่ามันกับพี่แจ่มยังพอหลงเหลือความโชคดีในความโชคร้ายอยู่บ้างเมื่อมาเจอกับกระท่อมเก่าๆหลังหนึ่ง เป็นกระท่อมที่พวกคนหาของป่ามาปลูกทิ้งเอาไว้ ทั้งหลังคาและข้างฝาสี่ด้านแปะด้วยสังกะสีเก่าๆ ลมพัดมาแต่ก็ละก็ส่งเสียงร้องดังโคล้งเคล้งคล้ายจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอจะกันลมกันฝนได้บ้าง

                        มันกับพี่แจ่มรีบตรงรี่เข้าไปข้างใน หนาวจนปากสั่นแต่ก็พยายามแสดงท่าทางปกติเพื่อไม่ให้พี่แจ่มเป็นกังวล แสงฟ้าวาบทำให้มันพอจะเห็นอะไรข้างในกระท่อมได้อยู่บ้างเป็นระยะ

                        มันมองดูพี่แจ่มเดินไปหยิบผ้าห่มผืนเก่าที่มุมห้องมาคลุมตัวมันก่อนจะเดินไปหยิบตะเกียงที่แขวนอยู่บนขื่อมาจุดราวกับรู้ดีว่าอะไรอยู่ตรงไหน และที่กระท่อมนี้อะไรอยู่บ้าง

                        พอตะเกียงจุดติด ข้างในกระท่อมก็ค่อยๆสว่างขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย และไอ้มิ่งก็ต้องชะงักกับสิ่งที่มันได้เห็น

                        “ไอ้แจ่ม…มึงโดนยิง!!”

                        ทันทีที่ตั้งสติได้มันก็ปรี่เข้าหา มือคว้าแขนที่มีรอยเลือดเปอระแขนเสื้อเป็นทางยาว

                        “อูยยย”พี่แจ่มครางเสียงเบาก่อนจะสะดุ้ง

                        “เจ็บเหรอ กูขอโทษ”พอเห็นว่าอีกคนเจ็บก็รีบปล่อยมือ

                        หายสงสัยเลยว่าทำไมมันไม่ถูกยิงตอนที่ปืนเหนี่ยวไก เป็นเพราะว่าพี่แจ่มปัดมือที่เล็กปืนใส่มันออกไปทำให้ถูกลูกหลงเสียเอง พอคิดได้เช่นนั้นใจก็พลันเจ็บจี๊ดขึ้นมาดื้อๆ ถ้ามันไม่หาเรื่องคิดเป็นตุเป็นตะพี่แจ่มก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวเพราะมัน

                        “แค่ถากๆเอง”บอกเสียงนุ่มหูปนหอบพลางดึงแขนเสื้อชุ่มเลือดให้ถกขึ้น อีกมือก็เอื้อมหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาเปิด

                        แสงไฟส้มจากตะเกียงพอโดนลมก็ส่องแสงโฉบไปโฉมมาทำให้เงาที่อยู่บนข้างขวาวูบไปวูบมาดูน่ากลัว ทว่าไอ้มิ่งกับจดจ่ออยู่กับรอยแผลเหวอะที่อยู่บนท้องแขนของพี่แจ่มมากกว่า ดีที่ไม่ลึกมาก แต่เลือดก็ไหลออกเยอะพอดู

                        “มึงเจ็บมากไหม”

                        แย่งกล่องในมือพี่แจ่มมาถือเสียเอง

                        “ไม่เจ็บครับ พี่แจ่มไม่เจ็บเลย”

                        มือข้างที่ไม่เจ็บเอื้อมมาลูบหัวไอ้มิ่งเบาๆ ตาก็มองไอ้มิ่งก้มหน้าก้มตาเปิดกล่องค้นนู่นหยิบนี่

                        “มึงไม่น่ามาขวางเลย ถ้ามึงไม่มาขวางมึงก็ไม่ต้องเจ็บตัว”

                        “ถ้าพี่แจ่มไม่ทำพี่แจ่มต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่”

                        คราวนี้มือที่ลูบหัวกลับเลื่อนคล้อยต่ำไปลงมาลูบผิวแก้มของไอ้มิ่งที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านฉลากยาบนขวด ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่รู้ว่ามือของมันกำลังสั่น ปากของมันกำลังสั่น สั่นไม่แพ้กับใจของมันที่นึกหวาดกลัว

                        “แล้วถ้ามึงโดนยิงตรงอื่นที่ไม่ใช่แขนล่ะ ถ้า…ถ้ามึงเป็นอะไรไปล่ะ”

                        “น้องมิ่งเป็นห่วงพี่แจ่มเหรอครับ”คนถามถามเหมือนดีใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ปลายนิ้วหัวแม่มือยังคงเกลี่ยแก้มไอ้มิ่งไปมาไม่ยอมปล่อย

                        “ใครมันจะไปห่วงมึงเล่า!! เรื่องอะไรกูจะต้องเป็นห่วงมึงด้วย อยู่กับมึงแล้วกูปวดหัวจะตายห่า แต่เพราะมึงเป็นเมียกูหรอก แล้วก็พี่เจิดเขามีเมียแล้วเขาก็ไม่สนใจกู ถ้ากูไม่มีมึงแล้วกูจะอยู่กับใครล่ะ ถ้ามึงตายไปใครจะมาสนใจกู”

                        ไม่อยากให้เสียงสั่นแต่เสียงมันก็ดันสั่น น้ำตามันคลอเบ้าตาเอาดื้อๆ นี่ไอ้มิ่งไม่เคยร้องไห้ให้ใครเลยนะนอกจากแม่ขวัญของมันน่ะ มันต้องมาน้ำตาคลอเบ้าจะไหลแหล่มิไหลแหล่เพราะกลัวจะเสียพี่แจ่มไปเหรอวะ

                        ก็แค่เมีย ก็แค่คนที่คอยกวนใจมันไปวันๆ มันไม่ได้อยากจะแต่งงานกับพี่แจ่มสักหน่อย อยู่กับพี่แจ่มวุ่นวายจะตายไป แต่มันก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้อยู่กับพี่แจ่มน่ะ มันถูกพี่แจ่มทิ้งไปแล้วรอบหนึ่ง ถ้ามาถูกทิ้งอีกทีมันคงจะขาดใจตายแน่

                        “ครับๆ ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง หึหึ”

                        “ยังมีหน้าจะมาหัวเราะอีก ถูกยิงนะมึง ไม่ได้ถูกมดกัด จะได้มานั่งหัวเราะ”

                        เงยหน้าขึ้นมาตวัดตามองตาขวาง มือที่กำลังถือสำลีจุ่มแอลกอฮอล์จงใจกดเน้นย้ำบนแผลแรงๆด้วยความหมั่นไส้

                        “อูย พี่แจ่มเจ็บนะครับ”

                        “เจ็บสิดี หน้าเป็นอย่างมึงต้องเจ็บเสียบ้างถึงจะรู้สึก”

                        ถึงจะออกปากบ่นแสร้งทำหน้าบึ้งแต่มันก็เปลี่ยนมาทำแผลให้เบามือที่สุดเท่าที่จะจำได้

                        “แล้วน้องมิ่งตามพี่แจ่มมาทำไมครับ ทำไมไม่นอนรอพี่แจ่มอยู่ที่บ้าน”

                        คราวนี้ถามด้วยความสงสัย

                        “ก็กู…”

                        นึกหาคำพูดแทบไม่ทันเมื่อถูกถามถึงเหตุผลที่มันตามพี่แจ่มมาถึงที่นี่

                        “น้องมิ่งทำไมครับ ไหนบอกพี่แจ่มสิครับว่าทำไมถึงตามพี่แจ่มมา”

                        ยื่นหน้าหล่อเข้าไปใกล้ไอ้คนที่ก้มหน้าก้มตาค้นหาผ้าพันแผล

                        “ก็มึงชอบทำลับๆล่อๆนี่หว่า แถมพอกูถามว่ามึงไปไหนทำอะไรแล้วมึงก็ไม่ยอมบอกกู แล้วมึงก็…”

                        “ก็อะไรครับ”จมูกโด่งๆแตกลงมาบนขมับมันเบาๆ

                        “ก็มึงชอบกลับบ้านดึกๆดื่นๆ ออกไปไหนก็ไม่รู้ ใครจะคิดเล่าว่ามึงมาอยู่กับคนพวกนี้ กะ กู ก็คิดว่า…”ก้มหน้าก้มตา อ้ำๆอึ้งๆ

                        “พูดต่อสิครับ”

                        “กูก็คิดว่ามึงมีเมียน้อยแล้วจะทิ้งกู กูอุตส่าห์จ่ายค่าสินสอดมึงแล้ว มึงจะมาทิ้งกูไม่ได้นะ…ก็แค่นั้น ถ้ากูรู้กูก็ไม่ตามมึงให้เปลืองค่าน้ำมันเล่นหรอก แถมทำมึงเจ็บตัวด้วย”

                        ทีตอนอื่นล่ะปากกล้าพูดเสียงดังโผงผาง ทีตอนนี้กลับพูดงุบงิบอย่างกับหมาครางหงิงๆ

                        หมดกันไอ้มิ่ง ความไว้ตัวที่มันมีมาตั้งแต่วันแต่งจนถึงวันนี้หายลับไปกับตา นี่พี่แจ่มจะหลงตัวเองไหมวะ จะหาว่ามันกลัวพี่แจ่มทิ้งกลัวพี่แจ่มไม่รักไหม

                        แต่ก็ช่างเถอะ ก็มันจริงอย่างที่ว่าไปนั่นแหละ มันกลัวพี่แจ่มทิ้ง มันกลัวพี่แจ่มไม่สนใจ กลัวพี่แจ่มเห็นคนอื่นดีกว่ามัน กลัวเหมือนที่เคยกลัวเมื่อครั้งที่พี่แจ่มได้มันแล้วทิ้งมันไปแต่งเมียที่บางกอกจนมีลูก

“พี่แจ่มมีน้องมิ่งแล้วทั้งคน พี่แจ่มจะมีคนอื่นอีกทำไมครับ แค่น้องมิ่งคนเดียวก็พอแล้วครับ ชีวิตนี้พี่แจ่มไม่ต้องการใครอีกแล้ว พี่แจ่มรักน้องมิ่งคนเดียวนะครับ คนเก่งของพี่แจ่ม”

                        มือร้อนผ่าวเชยหน้ามันให้เงยขึ้นจ้องตาคู่สวยที่กำลังสะท้อนกับแสงตะเกียง อย่างกับถูกดึงให้ตกไปอยู่ในภวังค์ เพราะความร้อนที่มือ มันถึงได้รู้ว่าตัวของพี่แจ่มร้อนมาก ก่อนที่ริมฝีปากของพี่แจ่มจะจูบทับลงมาบนปากของมัน ค่อยๆคลึงเบาๆก่อนจะเน้นหนักหน่วง

                        เสียงฝนนอกกระท่อมยังคงตกหนัก เสียงสังกะสีต้องลมยังดังหนวกหู เสียงฟ้าผ่าที่มันเคยกลัวนักหนา บัดนี้ไม่ได้รับความใส่ใจจากมันอีกเลย มันสนใจก็แต่พี่แจ่มที่อยู่ตรงหน้า สนใจก็แต่จูบรสหวานที่ถูกป้อนเข้าปาก

แล้วก็ตัดฉากไปที่ตะเกียง





------------------------------------------------------------------------



บอกเลยว่าติดเม้าหนักมาก จนเขียน NC ไม่ทันลง 555 จะโดนสาปแช่งไหมนะ แปะโป้งเอาไว้ตอนหน้านะคนดี

[kinjikung]

อยากติดกล้องที่ตะเกียง ว่าแต่ตอนนั้นพี่แจ่มเค้าแค่รังแกหนอนนะน้องมิ่ง

[เด็กหญิงเย็นชา]

อยากติดกล้องที่ตะเกียง ว่าแต่ตอนนั้นพี่แจ่มเค้าแค่รังแกหนอนนะน้องมิ่ง

มิ่งตอนเด็กมันคิดว่าเป็นการได้กันรูปแบบนึง 555

[k2blove]

ว่าแต่น้องมิ่งไม่ห่วงเลยนะ แค่พี่เจิดไม่สนใจน้องมิ่งเท่านั้นเอง

[MeWeaw]

มันจะดีเหรอมาเข้าฉากนั้นตอนเจ็บๆแบบนี้ มันจะไม่ถึงใจเลานะเซ่...
 

[B52]

โคลนจ้ะโคลน อาบน้ำก่อนดีไหม

[xหยกน้อยx]

กำลังสนุกเลยคะ มาต่อไวๆนะคะ

[Himbeere20]

พี่แจ่มบาดเจ็บแบบนี้ แถมทำท่าจะไม่สบาย
นี่เป็นโอกาสที่น้องมิ่งจะได้เป็นฝ่ายรุก ขึ้นไปอยู่ข้างบนบ้างนะ
เข้าใจรึเปล่าน้องมิ่ง ข้างบนหน่ะข้างบน

[แม่น้องเปา]

คนแต่งใจร้าย..5555

[เด็กหญิงเย็นชา]

​

บทที่ 31 มังกรพ่ายศึก

                        “พอเลย มึงจูบจนปากกูจะหลุดติกปากมึงแล้ว”

                        ไอ้มิ่งดันหน้าพี่แจ่มออก เส้นน้ำลายไหลยืดออกจากปากมันกับพี่แจ่มเป็นสายยาวไหลลงไปเปรอะมุมปาก

                        เพราะกระดากอายก็เลยลุกหนีไปล้างเนื้อล้างตัวข้างนอกแล้วกลับมาเช็ดตัวให้พี่แจ่มแทนเพราะพี่แจ่มเหมือนจะมีไข้ พอเช็ดเสร็จ อารามความที่กลัวจะปอดบวม และเสื้อผ้าไม่มีใส่กันทั้งคู่ แถมผ้าห่มก็มีผืนเดียวก็เลยต้องกลายเป็นชีเปลือยแย่งกันซุกอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันบนเสื่อผืนเก่า ในกระท่อมหลังน้อย

                        น่าแปลกใจไม่น้อยเลยที่ในกระท่อมนี้มีทุกอย่างที่จำเป็นพร้อมสรรพ กล่องยาเอย เสื่อเอย หมอนเอย ผ้าห่มเอย แม้กระทั่งน้ำกับมาม่าก็ยังมี แถมพี่แจ่มยังรู้ดีทุกอย่างว่าอะไรอยู่ตรงไหน

                        กินเสร็จก็พากันนอนเบียดกันใต้ผ้าห่มเมื่อฝนยังไม่หยุดตก หัวชนกันเพราะมีหมอนสี่เหลี่ยมใบเก่าๆแค่ใบเดียว ถึงข้างนอกจะหนาวแต่ในผ้าห่มโคตรจะอุ่น

                        “มึงเคยมาที่นี่ด้วยเหรอวะ”

                        ความที่อยากรู้นักหนาจนอดถามไม่ได้กับอยากชวนคุยก็เลยละสายตาจากขื่อกระท่อมหันไปถาม

                        “แจ่มเคยมาที่นี่นานๆครั้งครับ ที่นี่เป็นที่ๆพี่แจ่มนัดพบกับเพื่อนบ่อยๆ น้องมิ่งไม่ต้องกลัวนะครับ อีกเดี๋ยวเพื่อนพี่แจ่มก็จะตามมานะครับ”โน้มหน้าเอาจมูกมาแตะขมับมันเบาๆ

                        “แล้วทำไมมึงถึงไปอยู่กับคนพวกนั้นได้วะ ไอ้พวกนี้มันไม่ใช่คนดีเลยนะ มึงมองไม่ออกรึไง กูดูแวบเดียวก็รู้แล้ว”                         ใครเล่าจะไม่รู้ ก็เล่นล้วงปืนออกมาจะยิงกันตั้งแต่แรกเจอขนาดนั้น คนดีที่ไหนเขาทำกัน

                        “เรื่องมันยาวน่ะครับ”

                        “เรื่องมันยาวอีกแล้ว ก็เพราะแบบนี้ไงกูถึงตามมึงมาเนี่ย”

                        “ไว้พี่แจ่มจะเล่าให้น้องมิ่งฟังตอนกลับบ้านนะครับ พี่แจ่มใกล้ทำสำเร็จแล้ว”

                        “เออ เรื่องของมึงก็แล้วกัน กูนอนแล้ว เสวนากับมึงไปก็เสียเวลานอน อีกเดี๋ยวก็เช้าแล้ว อีกอย่างไข้ก็เหมือนจะแดกมึงด้วย นอนพักผ่อนไปเลยมึงน่ะ หวังว่าไอ้พวกนั้นมันจะไม่บ้าตากฝนตามกูกับมึงมาล่ะ นี่รถเครื่องกูก็จอดทิ้งเอาไว้แถวนั้นด้วย ถ้าหายล่ะเสียดายตายห่า”

                        “ถ้าหายเดี๋ยวพี่แจ่มซื้อคันใหม่ให้นะครับ”

                        “มึงไม่ต้องมาเสือกอวดรวยเลย กูไม่อยากได้ใหม่หรอก เปลืองตังค์เปล่าๆ ใช้คืนทั้งทีก็ต้องที่มันมากกว่านั้นสิวะ”

                        “น้องมิ่งอยากได้รถยนต์เหรอครับ”เอียงคอถาม

                        “รถยนต์บ้านมึงสิ จะเอามาจอดทำห่าอะไรเต็มบ้าน กูไม่เอาหรอกรถน่ะ แต่เอาแค่ว่าเวลาไปไหนมาไหนแล้วมึงไปส่งกูก็พอ แบบนี้ก็ไม่ต้องเสียตังค์แล้ว รถนั่นมันก็เก่ามากแล้ว”

                        “เอาแบบนั้นก็ได้ครับ…พี่แจ่มหนาว พี่แจ่มขอกอดหน่อยนะครับ”

                        “ก็เรื่องของมึงสิ จะกอดก็กอดไป เป็นผัวเมียกันป่านนี้แล้ว จะมาขอทำไม”

                        พอได้ยินอย่างนั้นพี่แจ่มก็ขยับตัวเข้ามาเบียดใกล้ วางท่อนแขนข้างที่เจ็บพาดลงมาบนบั้นเอวของไอ้มิ่งเบาๆ

                        “พี่แจ่มดีในจังเลยครับที่น้องมิ่งหึงพี่แจ่ม”

                        จู่ๆก็พูดขึ้นมา

                        “อะไรของมึง!! ใครมันจะไปหึงมึง กูบอกมึงเหรอว่ากูหึงมึงน่ะ กูก็แค่....กูก็แค่...”

                        ไอ้มิ่งอ้ำอึ้ง เหลือบตาหลบตาที่มองมาไปมองข้างฝาทีขื่อกระท่อมที

                        “พี่แจ่มรักน้องมิ่งนะครับ”

                        “ปากไม่มีหูรูดรึไง มึงก็บอกกูแล้วไงจะมาบอกทำไมอีก ซ้ำซากวุ่นวายจริงๆเลยมึงเนี่ย”

                        ชอบทำให้มันรู้เป็นคนหลงทางหาทางกลับบ้านไม่ถูกอยู่เรื่อย จู่ๆก็มาหาว่ามันหึง จู่ๆก็มาบอกรัก

                        “แล้วน้องมิ่งรักพี่แย่มไหมครับ”

                        “ระ ระ ระ รักอะไรเล่า!!! ใครมันจะไปรักมึงลง มึงมันร้ายขนาดนี้ ทำให้กูเป็นห่วง แถมทำให้กูคิดว่ามึงจะทิ้งกูไปมีคนอื่นอีกรอบ กับมึงน่ะ กูก็แค่เริ่มนึกชอบมึงขึ้นมาบ้างก็แค่นั้นแหละ อย่ามาหลงตัวเองไปหน่อยเลย”

                        ปากนี่ก็เหลือก้ำเหลือเกิน พูดไปเรื่อยเปื่อย คิดไปอย่างพูดไปอย่าง มันก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอก แต่มันก็ต้องยอมรับจนได้ว่ามันน่ะ รักพี่แจ่มมาตั้งนานตั้งเนแล้ว รักมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ใครมันจะไปรู้ได้ว่าไปเผลอรักเอาตอนไหน

                        แต่จะมาโทษมันก็ไม่ได้หรอก ต้องโทษพี่แจ่มต่างหากที่ชอบมายุ่งวุ่นวายกับมันตั้งแต่มาขอดูเจี๊ยวมันอยู่หลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่เด็กตั้งแต่ลักมันไปซ่อนบอกจะเลี้ยงดูมันดีๆ ตั้งแต่พรากพรหมจรรย์วัยแตกหนุ่มจากมันไป แล้วก็ตั้งแต่ทิ้งมันไปมีเมียใหม่

                        ตั้งแต่นั้นก็เลยทำให้มันก็พยายามจะเลี่ยงพี่แจ่มด้วยการเอาน้องจันทร์เจ้ามาบังหน้าตลอด ถึงจะทำเป็นมองน้องจันทร์เจ้า แต่มันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าทุกครั้งที่มีน้องจันทร์เจ้า ก็จะมีพี่แจ่มตลอดน่ะ คิดแล้วก็เจ็บใจ สาวบ้านนั้นบ้านนี้มีตั้งมากตั้งมายไม่รัก ดันมารักคนร้ายกาจอย่างพี่แจ่มเอาเสียได้

                        “ครับๆ พี่แย่มเชื่อครับ”

                        “เชื่อห่าอะไรของมึงเล่า ไม่ต่องมาหัวเราะเลยนะมึงน่ะ ละ ละ แล้วก็มึงน่ะ จะมาแข็งอะไรตอนนี้เล่า!! นี่มึงเพิ่งจะโดนยิงมานะโว้ยยย”

                        แค่คุยกันไม่รู้เรื่องก็พอแรงอยู่แล้ว ยังจะมีเรื่องมาเพิ่มอีก

                        ก็จะอะไรอีกล่ะ นอกเสียงจากมังกรยักษ์ของพี่แจ่มมันกำลังผวกหัวขึ้นมาทักทายกับหนอนด้วงของไอ้มิ่งน่ะสิ นอนเบียดกันก็เกินพอแล้ว

                        หนอนด้วงไอ้มิ่งเองก็ใช่ย่อย พอถูกแตะเนื้อต้องตัวเข้าหน่อยก็ตื่นขึ้นมายิ้มเพล่

                                    “อยู่กับน้องมิ่งพี่แจ่มก็ต้องอยากจะทำลูกสิครับ ก็น้องมิ่งน่ารักขนาดนี้”

                        “น่ารักกับผีน่ะสิวะ ไข้ก็ขึ้นแขนก็เจ็บยังจะมาทะลึ่งกับกูอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ มีเมียอย่างมึงแล้วกูปวดหัวจริงๆ”

                        จะทำยังไงกันล่ะทีนี้ พี่แจ่มก็ไม่สบาย แถมแขนก็เจ็บ จะทำอะไรได้ที่ไหนกันเล่า แล้วมังกรยักษ์ตัวเบ้อเริ่มเนี่ย มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเลย กลับผงกหัวหงึกๆทักทายหนอนด้วงของมันอยู่เรื่อย ขืนเป็นอย่างนี้มันกับพี่แจ่มนอนไม่ได้หลับได้นอนกันทั้งคู่แน่

                        “ถ้ามึงอยากทำ...เดี๋ยวกูทำให้เองก็ได้ แต่ว่ามึงอย่าทำได้ใจไปล่ะ กูก็แค่เห็นมึงเจ็บแขน แล้วมึงก็ไม่สบาย…ก็แค่นั้น”

                        แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้เลย พี่แจ่มจะเชื่อมันไหมนะ ไอ้มิ่งชีเปลือยมุดลงไปใต้ผ้าห่ม

                        “น้องมิ่งจะทำไรครับ”พี่แจ่มถามเสียงตกใจ

                        ทะลึ่งตัวลุกขึ้นมาเอนกึ่งนั่ง ผงกหัวมองไอ้มิ่งขยับอยู่ใต้ผ้าห่ม

                        “อยู่เฉยๆไปเถอะน่า อย่ามาถามกันสิวะ”

                        พอมุดต่ำลงๆเรื่อยๆก็เห็นเงาตะคุ่มๆของมังกรยักษ์เด้งชูคอขู่ฟ่ออยู่ตรงหน้า เกือบจะชนหน้ามันอยู่รอมร่อ ยิ่งมองงใกล้ๆก็ยิ่งใหญ่จนน่าใจหาย

                        ไอ้นี่เหรอวะนี่ทำเอามันแทบเป็นแทบตายคาเตียงอยู่หลายต่อหลาบรอบ มันกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ มือสั่นๆเอื้อมเข้าไปแตะ

                        “ฮึ่มมมม”

                        ได้ยินเสียงครางเบาในฮึ่มฮั่มในลำคอของพี่แจ่มแว่วมา

                        มันค่อยๆจับมังกรที่อยู่ตรงหน้าเหนี่ยวรั้งเบาๆ พอจับเต็มๆก็รู้สึกได้ถึงเม็ดมุกหลายเม็ดดิ้นอยู่ข้างในเวลาขยับ และยิ่งขยับก็ยิ่งได้ยินเสียงครางเบาแว่วมา มันรู้สึกได้ดีเลยว่าพี่แจ่มเกร็งนักเกร็งหนาไปทั้งตัว

                        ถึงมันจะหาญกล้าเป็นฝ่ายเริ่ม ทว่าก็กลับนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อ มันเองก็พอจะดูหนังโป๊มาหลายเรื่องอยู่หรอก จะลองทำตามดีไหมวะ แล้วถ้าทำพี่แจ่มจะเป็นยังไง

                        แค่คิดว่ามันเป็นฝ่ายที่ได้รังแกมังกรยักษ์ล้อมมุกของพี่แจ่มให้ร้องไห้บ้างก็นึกสะใจลึกๆขึ้นมา

                        คิดได้ดังนั้นก็ก้มลงไปหา ปากที่ชอบพูดไว้ท่านักหนาจุมพิตแตะเบาๆที่หัวมังกรสีแดงเถือก ไอ้มิ่งนึกครึ้มใจที่มังกรยักษ์สะดุ้งเฮือกเมื่อมันไปโดน ลำตัวยาวใหญ่กระตุกเฮือกรวมไปถึงเจ้าของที่ผวา เอื้อมมือมาแตะเข้าที่ผมยาวๆของมันเบาๆ

                        “น้องมิ่งไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ครับ พี่แจ่มไม่เป็นไร”

                        “เงียบๆไปเถอะน่า มึงน่ะพูดมาก”

                        พูดทั้งที่ริมฝีปากชิดไอ้ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

                        สะใจไอ้มิ่งดีนักที่ได้เห็นพี่แจ่มเพลี่ยงพล้ำ มันอ้าปากขึ้นมาขบเม้มงับหัวมังกรเล่นเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มังกรสะดุ้งทำท่าจะหนี แต่ก็หนีไม่รอด

                        กลิ่นจางๆเฉพาะตัวของพี่แจ่มลอยมาเตะจมูกไอ้มิ่ง มันเหลือบตาขึ้นไปมองหน้าท้องแข็งแรงเกร็งตัวหด ด้วยความลำพองใจจึงแลบลิ้นไปตวัดเลียเบาๆฉกไปฉกมา

                        “เฮือก!!”

                        พี่แจ่มสะดุ้งเฮือกอีกระรอก

                        คราวนี้มันแน่ใจแล้วว่ามันจะเป็นฝ่ายที่ได้เอาคืนบ้างหลังจากแพ้มาหลายต่อหลายยก

                        และแล้วมันจัดการจับมังกรตัวใหญ่กินเสียเลย จากหัว ไล่กินไปถึงลำตัว แต่ก็กินได้ไม่ทั้งตัวเมื่อสุดลำคอไปไหนต่อไม่ได้

                        ทั้งร้อนทั้งแข็ง ทั้งคับแน่นเต็มปากไปหมด แต่ก็ชอบใจ มันดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ทำให้พี่แจ่มเป็นแบบนี้ได้ มือพี่แจ่มจากที่วางแปะบนหัวก็ขยุ้มผมมันเบาๆ ปากก็ครางเสียงครางเครือ

                        ว่าแต่...หลังจากนี้มันจะไปต่อยังไงดีล่ะ

                        คิดไปมือพลางเขย่า หัวก็ผงก จัดการมังกรกินมังกรเต็มปากเต็มคำ ได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบก้องอยู่ในหู เพิ่มจังหวะขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อยอย่างลำพองใจ

                        กำลังคิดว่าจะกลั่นแกล้งมังกรยักษ์ล้อมมุกตัวนี้ต่อไปยังไงดี ไอ้มังกรยักษ์ตัวดีมันก็ดันไม่พูดพล่ามทำเพลง สั่นกระตุกหงึกๆในปากของมันยกใหญ่

                        “อา น้องมิ่งครับ พอแล้วครับ พี่แจ่มไม่ไหวแล้วครับ พี่แจ่มจะ…อืมมมม”

                        มือใหญ่พยายามดันหัวมันออกเบาๆ

                        แต่ยิ่งเห็นพี่แจ่มครวญครางแถมยังดันหัวมันออกมันยิ่งอยากจะแกล้ง อยากจะเล่นงานพี่แจ่มให้อยู่หมัด ยิ่งเร่งจังหวะ เร่งมือสาว

                        จะรู้ตัวก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ไอ้มิ่งผงะถอยออกมาไม่ทัน พิษบางส่วนพ่นเข้ามาในปาก บางส่วนก็ทะลักออกมาเปรอะบนหน้า หน้าของมันเลอะเทอะไปหมด เกือบจะพุ่งเข้าตาถ้ามันหลับตาไม่ทัน มันเงยหน้าขึ้นมาจับผมยาวที่ปรกหน้าทัดหู​กลัวจะเปื้อนผม

                        “พี่แจ่มขอโทษนะครับ พี่แจ่มเอาออกมาไม่ทัน”

                        บอกพลางกุลีกุจอ หยิบชายผ้าห่มมาเช็ดให้เป็นการใหญ่

                        แต่ก็ช่างปะไรในเมื่อยกนี้มันเป็นฝ่ายได้ชัยชนะไปครอง

                        -----------------------------------------------------------------------

ยังมีต่ออีก ยกสอง 555 ผัวมิ่งยิ่งนานวันยิ่งอ่อยเก่ง ยั่วเก่งนะ (ปลื้มปริ่มในตัวลูกมากก)

หมายเหตุ ; ต้องขออภัยคนอ่านทุกคน เอาไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ หากเขียนฉากนี้ไม่แซ่บพอ ข้าน้อยไร้สามารถ

[MeWeaw]

จะกี่ยกก็จะตั้งหน้าตั้งตารอ เลยจ้า

[kinjikung]

แซ่บกว่าของพี่เจิดอีก 55 กำลังดี

[jaja-jj]

พี่แจ่มพ่ายแพ้~~~~~~

[วายซ่า]

น้องมิ่งคงภูมิใจที่ได้ทำตัวเยี่ยงผัวพี่แจ่มซะทีเนอะ   

[didididia]

ผัวแบบพี่แจ่มจะอดใจไหวได้ยังไงทำตัวน่าจัดหนักตลอดเลยนะน้องมิ่ง

[Laliat]

ต้องมีสักวันที่ชัยชนะจะเป็นของเราใช่มั้ยไอมิ่ง

[nevergoodbye]

โดนแน่มิ่งเอ๋ยย

[titansyui]