หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

[khwanruen]

อย่าทิ้งกันนะ ดูแลกัต่อไปเรื่อยๆนะ 

[CLShunny]

ไรท์คะบอกเลยว่าชอบมากชอบจริงๆชอบเรื่องนี้แบบอ่านซ้ำได้หลายๆรอบจริงๆคุณสื่อได้ดีมากๆสื่อจากการบรรยายของคุณ การให้ผู้อ่านตีความดีจริๆๆค่ะ เหมือนว่าคุณสร้างคำศัพท์ให้หาความหมายแบบนั้นเลย เราเข้าใจที่คุณต้องการสื่อมากๆๆ เราอินสุดๆ เข้าใจคนหว่าเหว่ที่เดินทางมาเติมเต็มให้กันละกัน เข้าใจความรักของเค้าทั้งสองคน ชบจนิงๆๆค่ะชอบแบบอธิบายไมไ่ด้ 55555 ชอบมากๆค่ะ
ปล.มาต่อไวๆๆนะคะสู้ๆๆค่ะ

[sirin_chadada]

เหมือนได้เข้าใจกันมากขึ้น

[tensita]

เทามากกกกกกกกกกกกก นี่ยังกลัวนิดนึงว่าถ้าฌารู้ว่าแตมเคยคบกับใครมาก่อน ฌาที่ยังเด็กและอ่อนไหวจะรับมือยังไง//
นี่เพิ่งตามอ่านจากฟ้าลั่นรักมา  จริงๆไม่ชอบอ่านเรื่องหน่วงใจขนาดนี้เท่าไหร่ แต่ก็มีเรื่องหน่วงๆเทาๆที่ว่าเต็มชั้นหนังสือ ชอบฟ้าลั่นรักมากกก เชออาจจะเด็กในความรู้สึกและการแสดงออก ในใจอยากบอกว่าใช่แต่ด้วยความที่ขาดเลยยากที่จะมั่นใจในความรู้สึกนั่นเหมือนความรู้สึกตีกันเองใช่หรือไม่ใช่ดี แสดงออกดีไหม กลัวไปหมด มั้ง(เราเข้าใจแบบนี้นะ ไม่รู้เข้าใจในเรื่องที่แบมแบมจะสื่อถูกไหม ถถถถถ ) พี่ฟ้าาาาาาาาา เค้าอยากได้พี่ฟ้าเปนสามี โอ้ยบางตอนอ่านแล้วหมั่นไส้นางอ่ะ นางแม่งง ร้ายที่สุดแล้วในเรื่อง เรื่องนี้มีฉากให้กริ๊ดหลายตอนมาก แต่เด่วไว้รีวิวยาวๆตอนได้อ่านตอนพิเศษแล้วดีกว่า
 เด่วมันจะยาวเกินไป ขกอ่าน ถถถถถถ ตอนอ่านฟ้าลั่นรักก็รู้สึกแหละว่าแฝดคู่นี้มันมีบางอย่างแปลกๆ คิดว่ามันคงแบบนั้นแต่ก็ไม่อยากยอมรับความจริง555555555 นี่ยังไม่เคยอ่าน twincest เลย แต่ก็อยากอ่านเฌอแตมเชอเบทนะ เพราะว่าไม่คู่กันนี่แหละ นี่อยากอ่านตอนพิเศษฟ้าลั่นมากก แต่ไว้จะซื้อนสเดือนหน้าพร้อมอีกเล่มนึงที่จะออก(อย่าเพิ่ง sold out นะกระซิบบอกพี่นกฮูก) สรุปนี้เม้นเรื่องอะไรกับดักพระจันทร์หรือฟ้าลั่นรัก555555 ท่ดทีน้าา/// เรื่องพระจันทร์มันม่นมากอ่ะ อยากอ่านให้จบก่อนค่อยมารีวิว เพราะเรื่องเทาๆแบบนี้ต้องอ่านทีเดียวให้จบแล้วรีวิวเลยจริงไหม หรือไม่จริง5555555/// ใกล้จบแล้วนี่น่าาาา นสออกเดือนไหนอ่ะ่ รอนะ จุฟฟฟๆๆๆ

[ChabaSri]

ชอบตอนนี้จัง มันโรแมนติกไปทุกตัวอักษรเลย

[Yara]

เป็นสีเทาที่หวานละมุนมากเลยค่ะ เราว่า เราชอบน้องเชอกับพี่ฟ้ามากนะ แต่มาเจอแตมกับฌามาเริ่มไม่แน่ใจล่ะ ว่าชอบคู่ไหนมากกว่ากัน

[PrimYJ]

 

[awfsp]

เอ็นดูทั้งคู่เลย

[่patsaporn]

คนเหงาๆ มาเจอกัน เป็นครอบครัวของกันและกันเถอะ อย่าหายไปนะ
ฌาเด็กน้อยหายไปจริงด้วยเนี่ย แต่ฌาคนนี้ก็เท่ดี

ขอบคุณค่ะ

[no.fourth]

 

[PHA_]

แงงงงงงงงง

[hoshinokoe]

จากหม่นๆก็ปิดท้ายเป็นสีชมพูวววเลยทันที อิอิ

[nolirin]

เทาอมชมพูจริงๆด้วย

[shoi_toei]

สู้ ๆ นะ เด็ก ๆ

[uknowvry]

โอ๊ยยยยยย หวานขม

[DREAM COME TRUE]

ชอบจังเลย คู่นี้ลงตัวอะ

[MyLavenderLand]

เราน้ำตาไหล     ....ฟึดดดดด *เช็ดขี้มูก มันเป็นตอนที่สะเทือนอารมณ์เรามากที่สุดตอนนึงเลย โมเม้นท์ความเจ็บปวดจากอดีตที่ต้องเผชิญชีวิตเพียงลำพัง แบมสื่อออกมาได้ดีมากๆ ความเคว้งคว้างของแตมว่าเฮริ์ทแล้ว เจอนกขุนทองของฌาร์โดนฆ่าไปนี่ เราหัวใจกระตุกเลย 

 “ขอบคุณที่เชอเบทเจอคุณ… ขอโทษที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคุณ…อดีตส่วนนั้นผมปกป้องคุณไม่ได้เลย ขอบคุณที่คุณไม่เตลิดหายไปไหน ยังดูแลตัวเอง จนกระทั่งมาเจอผม…ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน”  ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เขาทั้งคู่ได้มาเจอกัน    มันดีจริงๆตอนนี้ #รักแบม 

[twinmonkey0311]

 

[A_Narciso]

ดีจัง..ที่เฌอแตมได้เจอกับฌามา

[เป็ดอนุบาล]

       ตอนแรกที่อ่านก็รู้สึกเทามากแล้วนะแต่มาจึกๆตรงที่แฟนเก่าของณามาฆ่านกอ่ะรู้สึกเทาไปอีก
ยิ่งบรรยายถึงอดีตที่โดดเดี่ยวของแต่ละคนยิ่งรู้สึกสงสารคนทั้งสองคนที่ต้องโดดเดี่ยวจนมาเจอกัน
แต่เมื่อเจอกันก็เติมในส่วนที่แต่ละคนขาดไปให้กันและกันได้อย่างลงตัว
น่ารักเเบบเทาๆๆ

[Tyche]

ชอบความเทาชมพูนี้ /นอนกุมใจ

[labelle]

หน่วง แต่ก็ไม่แรงมาก
สงสารอดีตของทั้งคู่ แต่อย่าไปคิดถึงเลยเนาะ ปัจจุบันมีแค่กันและกันก็พอแล้ว

ฌามาเจ้าเล่ห์ มีความร้าย แต่เข้าใจ
เฌอแตมรอคอย อดทน แล้วก็น่ารัก

ต่างคนต่างมีแผล มาเติมให้กันจนเต็มไปเรื่อยๆนะ ดีงามมาก

[B52]

 

[05th_of_06th]

ชอบตรง "คนสองคนที่เว้าแหว่งกันคนละซีก…."
จังง เหมือนมาเติมเต็มกันและกันน ทั้งสองผ่านความเจ็บปวดมา แต่ก็ผ่านเพื่อพบล่ะนะ เพื่อการพบกัน... ❤❤❤❤

[BooJiRa_]

ชอบบบบบบบ >< ต่อค้าบบบบบบบบบบ

[bpyt]

มันกลมกลืนในความมืดและอ้างว้างจริงๆ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 24

   ฌามาตื่นเช้าเหมือนทุกวัน ต่างตรงที่ว่าวันนี้เป็นวันจันทร์จึงไม่มีเฌอแตมตื่นมาพร้อมกัน เพราะเฌอแตมกลับไปนอนที่คอนโด ช่วงวันเรียนจะเป็นเช่นนี้ปกติ



   ความสัมพันธ์ที่เว้นระยะห่างไม่ให้เกิดความอึดอัดระหว่างกัน ต้องยอมรับว่าทั้งเขาและเฌอแตมโลกส่วนตัวสูงทั้งคู่ การฝืนอยู่ด้วยกันตลอดเวลามันจะทำให้เกิดความลำบากใจมากกว่า



   ระยะห่างที่คู่รักคู่อื่นอาจจะเกิดความหวาดระแวง แต่มันไม่ใช่กับเขาที่นั่งทำงานทั้งวัน และเฌอแตมที่เรียนหนัก…แค่เรื่องงานกับเรื่องเรียนก็เหนื่อยกันแล้ว คงไม่มีเวลาไปบริหารความสัมพันธ์ในเชิงนั้นหรอก…



   งานของเขาอันที่จริงก็ไม่ได้กินเวลาทั้งวัน…ช่วงนี้รับงานเล็กๆเสียมากกว่า หลังจากจ็อบใหญ่อย่างพิพิธภัณฑ์ในนิวยอร์กต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด งานออกแบบบ้าน คอนโด เลยกลายเป็นงานฆ่าเวลาที่ทำเงินได้ดี โดยเฉพาะกับลูกค้าฝรั่ง



   งานของเขาขายที่ไทยไม่ได้…ด้วยเรทงานที่ให้ราคาต่างกัน ความเข้าใจ รวมถึงวัสดุอุปกรณ์และช่างที่จะลงไปหน้างาน วิธีการทำงานที่ต่างกัน



   ลูกค้าของเขาที่จ้างงานผ่านทางเลขาเข้าใจว่างานออกแบบพวกนี้เหมือนกับซื้องานศิลปะสักชิ้นที่ต้องมี ‘ค่าความพึงพอใจ’ ราคาจึงค่อนข้างสูงแต่มันแลกกับการที่จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ต่างจากลูกค้าไทย…ที่มองราคาเป็นหลักมากกว่า



   ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องมาแย่งลูกค้ากับบริษัทรับออกแบบ หรือสถาปนิกไทยในเมื่อพื้นที่การทำงานในอเมริกาของเขายังเรียกว่าล้น…จนต้องปฏิเสธงาน หรือมีลูกค้ายินดีจะรอต่อคิวแม้คิวจะยาวหลายปีก็เถอะ



   จังหวะการรับงานก็คือ….ไม่รับซ้อนกันจนล้น ถ้ามีจ็อบใหญ่ ก็อาจจะมีจ็อบเล็กๆแซมมาบ้าง แต่ต้องไม่ทับเวลากัน อย่างช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อน…งานก็จะมีแต่ง่ายๆ… ให้เขาได้ใช้เวลากับแคกตัสแฟมิลี่



   แคกตัสแฟมิลี่เริ่มมีจำนวนเยอะขึ้นอย่างน่าพอใจ พวกมันสุขภาพดีและมีวี่แววจะออกดอก แคกตัสรุ่นแรกเริ่มโตกว่าเดิมจนคิดว่าอีกไม่นานอาจจะต้องย้ายกระถางให้มัน เพราะพวกมันชักจะอ้วนขึ้น



   ฌามารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีสมาธิใจจดใจจ่อกับอะไรได้นานเป็นพิเศษ ความชอบอะไรสักอย่างของเขาจะกินเวลานาน เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปีตามประสาคนที่ชอบอะไรสักอย่างยากเหลือเกิน



   ออด…



   เสียงออดที่ไม่ได้ดั่งบ่อยๆจนลืมไปแล้วว่ามีทำให้ต้องละมือจากการดูแลลูกรักมีหนามทั้งหลาย นานๆทีเขาจะมีแขก และวันนี้เป็นแขกสำคัญเสียด้วย



   เขาตัดสินใจเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ๆหลังจากผ่านทริปกาญจนบุรีกับเฌอแตมมาสักพัก ความคิดก็ดูจะหมกมุ่นกับเรื่องนี้จนตัวเขาสรุปได้ว่าต้องลงมือทำให้มันเป็นจริงมากกว่าจะคิดลอยๆ



   ผู้ชายในชุดสูทยืนถือกระเป๋าเอกสารรออยู่หน้าบ้าน ใบหน้ายิ้มแย้มเล็กน้อยพร้อมกับยกมือไหว้เขาที่อายุน้อยกว่า เพราะเขากำลังจะเป็น… ‘ลูกค้า’ คนสำคัญ





   
   ผู้ชายคนนี้เปิดกิจการรับดูแลทรัพย์สินและวางแผนทางการเงิน คล้ายๆรับเป็นฝ่ายบัญชีอะไรทำนองนั้น ซึ่งเขากำลังจะใช้บริการ จริงๆธุรกิจนี้ทำเงินดีมากในฮอลีวู้ด มีดารา เซเลบมากมายที่หาเงินได้มหาศาลแต่จัดการพวกมันไม่เป็น เลยต้องมี ‘มันนี่โค้ช’ คอยจัดการให้



   ซึ่งเขาก็มีอยู่ที่อเมริกาเช่นกัน… แต่คิดว่าเรื่องในไทยก็ให้คนไทยดูแลจะคล่องตัวกว่า ด้วยเรื่องกฎหมายอะไรต่างๆ ส่วนการจัดการโยกย้ายบัญชีจากทางอเมริกามาทางไทยก็ให้มันนี่โค้ชสองเจ้าของเขาจัดการกันเอง



   การอธิบายขั้นตอนต่างๆเป็นไปในรูปแบบเข้าใจง่ายตามประสาคนไม่เคยทำบัญชีด้วยตัวเอง ซึ่งรายละเอียดปลีกย่อยเขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจไม่งั้นจะจ้างมาทำไมถ้าอยากจะวุ่นวายกับเงินด้วยตัวเอง?



   การคำนวณค่าใช้จ่ายสำคัญง่ายๆ ตามที่เขาเคยแจ้งอีกฝ่ายไปก่อนหน้านี้แล้วถูกทำข้อมูลมาในรูปแบบตารางอย่างง่าย คำนวณว่าเขาจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการจัดการสิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัย…



   “แล้วจะให้ทนายติดต่อไปทำสัญญาอีกครั้งนะครับ”



   ทนายประจำตระกูลของแม่คือคนที่จะจัดการให้ในกรณีที่มีการฉ้อโกงหรืออะไรทำนองนั้น การทำสัญญาที่ต้องชดใช้เงินถึงหลักร้อยล้านทำให้รับประกันได้ระดับหนึ่งว่ามันนี่โค้ชจะไม่โกงเงินเสียเอง



   ช่วงนี้เขากำลังจะมีแผนเพิ่มค่าใช้จ่ายอีกก้อนใหญ่ที่อาจจะต้องกินเวลาหลายปี…



   เขาวางแผนจะ…เลี้ยงหมอ







   ทุกวันนี้เฌอแตมอยู่ได้ด้วยเงินจากน้องชายฝาแฝด แต่เฌอแตมไม่ได้นับอีกฝ่ายเป็นครอบครัวเท่าไหร่ ทำให้รู้สึกหงุดหงิดที่เขาเป็น ครอบครัว แท้ๆกับไม่ได้รับผิดชอบอะไรในส่วนนี้



   ค่าเทอมนักศึกษาแพทย์ ค่าคอนโดเล็กๆ ค่ารถอีโคค่า…และค่าใช้จ่ายประจำวันของเฌอแตมมันควรมาเป็นความรับผิดชอบของเขาต่างหาก



   จริงๆแผนการนี้ยังไม่ได้บอกเฌอแตม แต่ในระยะยาวยังไงเขาก็จะแย่งหน้าที่นี้มา หมอคนเดียว…เขาเลี้ยงได้ จากการคำนวณที่มันนี่โค้ชทำมาให้ดูก็รู้สึกว่าไม่ได้แพงอะไร ถูกกว่าที่คิดด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเฌอแตมควรมีเขาเป็นที่พึ่งคนเดียวต่างหาก



   มันน่าหงุดหงิดนะ…ถ้าปัญหาของคนของตัวเองต้องไปให้คนอื่นดูแล ถึงจะเป็นน้องชายฝาแฝดก็เถอะ…



   มือหนายกขึ้นลูกคิ้วขมวดมุ่นของตัวเองเบาๆ ไม่เข้าใจสภาวะทางอารมณ์ที่ช่วงนี้เริ่มจะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง อคติที่ไร้เหตุผล ทำไมเขาถึงรู้สึกแอนตี้ฝาแฝดของเฌอแตมขึ้นมาไม่รู้



   จากการไปหาหมออาทิตย์ก่อน หมอบอกว่าเขาอาจจะเริ่มกลับมาเป็นคนเดิม… ตัวเขาเองที่เป็นตัวเองมัน…วางแผนอะไรหลายอย่างและซับซ้อนอย่างเห็นได้ชัด



   ช่วงแรกปัญหาเขาแค่คิดว่าตัวเองทำไมถึงชอบผู้ชาย… เป็นเด็กที่อยากสนุกกับเพื่อน



   แต่ช่วงนี้ยอมรับว่าเรื่องพวกนั้นจืดจางลงไป…



   มันถูกแทนที่ด้วยแผนการในอนาคต ในอีกหลายสิบปีข้างหน้า…



   ทำยังไงเราถึงจะอยู่กันได้เรื่อยๆไปจนแก่



   ทำยังไงชั่วชีวิตนี้ของเฌอแตมจะมีแค่เขาคนเดียว



   ความอยากครอบครองอันน่ากลัว… แต่ก็ช่วยไม่ได้…



   ก็อยากได้ ก็ต้องได้….



เฌอแตมก็ไม่มีอะไรต้องคิดเยอะ ก็ใช้ชีวิตของตัวเองไปแล้วกัน….ชีวิตของตัวเองในโลกของเขา



แค่คิด….ก็อารมณ์ดี












กลิ่นกาแฟในร้านกาแฟเจ้าดังติดอันดับโลกกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอีกครั้ง ฌามาเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองติดกาแฟ จนพักหลังๆเริ่มคิดว่าขาดอะไรไป… กาแฟชงเองอร่อยไม่เท่ามากินกาแฟสดที่ร้าน



ในยามบ่ายแสนเบื่อหน่ายการมีกาแฟสักแก้วเป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน แม้คนรอบข้างจะดูวุ่นวายและถนนสีลมจะยังคงรถติดจนน่าเบื่อ แต่ช่วงนี้ก็เริ่มชิน ใครใช้ให้บ้านเขาอยู่ติดถนนบ้านี่… ที่ดินเก่าที่สืบทอดกันมาทำให้อาคารสำนักงานหลายแห่งแถวนี้เป็นของบ้านเขา



ของแม่กับพ่อ…เขาไม่ค่อยอยากจะนับเจ้าพวกนี้เป็นสมบัติส่วนตัวเท่าไหร่ พ่อกับแม่ก็ดูจะทำใจได้แล้วในระยะหลังว่าเขาอาจจะไม่กลับมาอยู่ไทย



กิจการหลายอย่างก็ถูกขายทอดออกไปบ้าง เหลือแต่พวกที่ดิน อาคารให้เช่า หรือมูลนิธิที่แม่ยังหยิบจับอยู่ ก็จะสร้างไปเพื่อใคร…มีเขาเป็นทายาทคนเดียวแถมยังไม่คิดจะสืบทอดกิจการ



   หรือยุให้แม่รับเด็กสักคนมาเลี้ยง?



   ความคิดฟุ้งล่องลอยไปในอากาศ ภาพถนนรถติดถูกแทนที่ด้วยผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง รอยยิ้มประดับมุมปากกับนัยน์ตาแสนสวยชวนหลงจ้องมองมา



   “สวัสดีครับ เห็นนั่งคนเดียวมาหลายวัน รังเกียจไหมถ้าผมจะนั่งด้วย”



   การสานสัมพันธ์สมัยนี้…เกิดขึ้นแบบง่ายๆ เป็นไปอย่างชัดเจนไม่ซับซ้อน…



   “ไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่สะดวกเท่าไหร่”



   “ผมกวนคุณหรือเปล่า…ผมชื่อ…”



   “ไม่ต้องบอกชื่อหรอก…ผมไม่ได้อยากรู้จักคุณเท่าไหร่”



   “ทำไมใจร้ายจังครับ”



   “ตอนนี้ผมมีความสนใจบางอย่างกับเรื่องบางอย่างเป็นพิเศษ…คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ ผมรีบ”



   ฌามากำลังใช้ชีวิตและจมไปกับความคิดตัวเอง เวลาใช้สมาธิเขาไม่ชอบได้ยินเสียงอะไรเลย แค่เสียงเบาๆในบรรยากาศร้านกาแฟนี่ก็มากพอแล้ว ถึงเลือกนั่งริมกระจกที่ห่างไกลจากโต๊ะอื่นๆ จมในมุมของตัวเอง



   “ผมอยากรู้จัก รู้จักกันไว้ไม่เสียหายใช่ไหมครับ?”



   อีกฝ่ายยังคงยิ้มแย้ม แววตาฉายความสนุกเหมือนกับเขาเป็นภารกิจที่กำลังน่าท้าทาย แต่นี่ไม่ใช่นิยายขายฝันที่แค่ตามตื้อ


พยายาม หรือสร้างสถานการณ์แล้วจะได้รู้จักกันแบบง่ายๆ



   อีกฝ่ายเชื่อมั่นในตัวเองเกินไป ก็คงไม่แปลก การแต่งตัวดี หน้าตาดี ก็คงคิดว่าจะดึงความสนใจได้ง่ายๆ แต่บังเอิญที่ความสนใจของฌามาถูกย้ายไปอยู่กับเฌอแตมหมดแล้ว



   พยายามอยู่สักพักอีกฝ่ายก็ยอมลุกออกไป บรรยากาศส่วนตัวกลับมาอีกครั้ง แต่สมาธิเขาดันหมดไปแล้ว…เฮ้อ น่าหงุดหงิดเสียจริง



   สุดท้ายก็กลับไปนอนเล่นเกมส์มือถือที่บ้านฆ่าเวลา เกมส์ที่ชักจะเบื่อว่าเล่นไปทำไม… เขาไม่ได้เป็นคนติดเกมส์แต่ที่ผ่านมาการความจำเสื่อมทำให้เขาติดมันงอมแงม สุดท้ายนิ้วก็กดลบพวกมันออกไปจนหมด



   ทางเลือกที่เหลืออยู่เลยการกลับไปนั่งทำงานต่อ และนอน…



   วันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย



   แต่เซนส์บางอย่างมันบอกว่าชีวิตแบบนี้กำลังจะสิ้นสุดลง



   ภาพความทรงจำบางอย่างแวบมาแบบประติดประต่อไม่ได้ เหมือนเป็นสัญญาณว่าความทรงจำกำลังจะกลับมาในอีกไม่นานนี้



   เขากับเฌอแตมตกลงกันว่าจะให้มันกลับมาแบบเขานึกออกได้เอง เพราะเรามองกันที่ปัจจุบันและอนาคต อดีตก็คืออดีต…อะไรที่ผ่านมาแล้วกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้



   หรือความเบื่อหน่ายของเขาในช่วงอาทิตย์นี้มันมาจากสภาวะทางอารมณ์ที่กำลังแปรปรวนแบบนี้กันนะ…



   เฮ้อ…เบื่อตัวเอง








   วันหยุดกลับมาอีกครั้ง เฌอแตมกับฌามานั่งกินข้าวด้วยกันในเรือนมะนาว ท่าทางหงุดหงิดของฌามาแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดมุ่นตลอดเวลาสลับกับถอนหายใจ



   “เป็นอะไรหรือเปล่า?”



   “ผมหงุดหงิดง่ายมากช่วงนี้ เบื่อตัวเอง”



   “เพราะเรื่องที่ป่วยใช่ไหม?”



   พยักหน้ายอมรับง่ายๆ โชคดีที่เขาไม่ได้มีอคติกับการไปพบจิตแพทย์ คนไปหาจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องเป็นคนบ้า เขาไปหาจิตแพทย์นานๆครั้งตั้งแต่ความจำเสื่อม



   หมอบอกอาจจะเพราะความจำที่ประติดประต่อไม่ได้มันแวบวับกลับไปกลับมา…คิดก็คิดไม่ออก แล้วพาลหงุดหงิด หรือเพราะ…ตัวตนจริงๆอาจจะกำลังจะกลับมา



   “เมื่อก่อนผมคงร้ายน่าดูถ้านี่เป็นตัวจริงของผม”



   รอยยิ้มเนือยแต้มริมฝีปากของฌามาทำให้เฌอแตมชะงัก ดวงตาคมที่ทอแสงอ่อนทุกครั้งวาววับราวกับกำลังท้าทายอะไรบางอย่าง



   ตัวเขาเองบอกไม่ได้ว่าจริงๆแล้วนิสัยฌามาเป็นแบบไหนเพราะก่อนหน้านี้ก็อยู่กันได้ไม่นาน แต่เขาจำได้ดีว่าตัวเองเคยด่าฌามาว่า…ตีสองหน้า



   ฌามาเป็นคนร้ายกาจแต่ไม่ได้แสดงออกชัดเจน ดวงตาวาวแบบนี้เขาเคยเห็นมาก่อนในยามที่ ‘กอด’ กันบนผืนผ้าเปื้อนสีอันเลอะเทอะ



   เปรอะเปื้อนไปด้วยกัน…



   ความรุนแรงที่สร้างความพอใจจนบอกไม่ถูก



   “ก็ร้ายไปสิ…ไม่ได้ว่าอะไร”



   การเป็นตัวเอง ตัวตนที่แท้จริง…ดีกว่าการแกล้งเป็นคนอื่น



   “คุณรับได้หรือเปล่า?”



   “คุณคิดว่าผมนิสัยดีกว่าคุณนักหรอ…”



   ฌามากับเฌอแตมจ้องตากันอยู่สักพักก่อนจะหลุดยิ้มออกมาแล้วกลายเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ บรรยากาศหน่วงๆกลับกลายมาเป็นปกติอีกครั้ง



   “งั้นเรามาร้ายใส่กันให้เต็มที่เลยแล้วกัน เริ่มจาก…ผมขอกัดคุณได้ไหม?”








   
   ดวงตาเรียวปิดสนิทแน่นสกัดกั้นอารมณ์ ปากเม้มพยายามกลั้นเสียงน่าอาย… เฌอแตมกำลังโดนฌามากัด… กัดที่เป็นการกัดจริงๆ… ฟันคมทำรอยไปทั่วลาดไหล่…แผ่นอก…และเคลื่อนต่ำไปลงไปเรื่อยๆ



   มันมากกว่าการจูบเพราะหลังจากนี้ตัวเขาจะเต็มไปด้วยรอยฟัน ไม่ได้รุนแรงขนาดได้เลือดแต่ก็เจ็บจนเผลอสะดุ้งในบางครั้ง



   เซ็กส์รุนแรง…เป็นรสนิยมอย่างหนึ่งที่เขาเคยผ่านมาบ้าง…แต่มันเกิดจากความโกรธเป็นพื้นฐาน ไม่ใช่จงใจเช่นนี้ แต่ถึงจะเจ็บ…ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสร้างความพึงพอใจ



   ฌามาที่หลงใหลในตัวเขา…รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ



   รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทั้งๆที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ…



   และรู้สึกอิ่มเอมที่สุดท้ายรอยกัดสุดท้ายก็จบลงที่หลังเท้า…ราวกับตัวเองเป็นเจ้านายและอีกฝ่ายเป็นทาสที่ยอมจำนน



   ความรู้สึกรุนแรงแบบนี้เกิดขึ้นน้อยจนเกือบหลงลืมไปแล้ว แต่ฌามากลับเป็นฝ่ายดึงทุกอย่างกลับมาอีกครั้ง ร่างกายที่เกือบลืมไปแล้วว่าการถูกกอดอย่างรุนแรงมันเต็มอิ่มมากกว่าจังหวะหวานละมุน



   การกระแทกกระทั้นที่ทำให้ร่างการปริแตก…เรียกความรู้สึกแสนอิ่มเอมได้มากกว่า



   การได้ฝังเล็บลงไปบนแผ่นหลังกว้าง…



   ขบกัดกลับคืนบ้างในบางครั้ง…



   และสุดท้ายก็จบลงที่เนคไทในตู้เสื้อผ้าถูกใช้แทนผ้าปิดตา…มีเพียงเสียงกระซิบพร่าของฌามาที่นำทางให้จมลงไป



   คราวหน้า…หาของเล่นมาเล่นกันไหม…
   


คำถามข้างใบหูที่กำลังถูกขบกัด…จุดหวามไหวที่ถูกฌามาค้นพบอีกครั้ง…



   จนเผลอตอบรับเพราะอารมณ์พาไป…



   อารมณ์พาไปจริงๆนะ…



   เชื่อสิ…








ฌามามองผลงานของตัวเองแล้วเสยผมแรงๆ อารมณ์แปลกประหลาดของเขานำพาไปในทางนี้จนน่าตกใจ



ผิวขาวซีดแดงช้ำไปด้วยรอยกัด รอยจูบ… และคราบความสุขอันเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั่ว ผสมกับคราบสีแดงบนพื้นเตียงที่ยืนยัน


ความรุนแรงของอารมณ์



เขาควบคุมมันไม่ได้เลย…



ความรู้สึกผิดถาโถมผสมปนเปไปกับความพอใจเข้าขั้นติดใจ…



มือหนายกขึ้นแตะเบาไปตามรอยกัดน่ากลัว ใช้วลาหลายวัน อาจจะเป็นอาทิตย์เจ้าพวกนี้มันถึงจะหายไป บางที่มีเลือดซิบจนอาจจะเป็นแผลตกสะเก็ดในอนาคต



เขารุนแรงกับเฌอแตม



“ขอโทษ…”



“ไม่เป็นไร”



เสียงตอบรับแหบพร่า กับรอยยิ้มจางที่หาได้ยากของอีกฝ่าย ยิ้มสวย…แต่ไม่ค่อยยิ้ม



มือซีดยกขึ้นแตะแผ่นอกฌามา ทำให้เจ้าตัวได้สำรวจตัวเองครั้งแรก…และพบร่องรอยฟันไม่ได้ต่างกัน อาจจะไม่ได้เยอะเท่า แต่ก็มีไม่น้อย…



และกัดลึกยิ่งกว่าที่เขาทำกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ



“นานๆทีแบบนี้ก็ไม่เป็นไร”



เสียงพูดเบาหวิวกับใบหน้าแดงระเรื่อจางๆหายไปกับผ้าห่มที่เจ้าตัวดึงปิดหน้า



   รสนิยมที่ตรงกันถูกค้นพบอีกหนึ่งเรื่อง…



   นานๆที…ก็ดีเหมือนกัน



   เปลี่ยนบรรยากาศ…   


========================


ตอนนี้บอกได้ว่า... สองคนนี้นี่....แกล้งสุภาพใส่กันชัดๆ  ฮ่าาาา

[shoi_toei]

ร้อนแรงเป็นบ้าา

[Dark_Noah]

ชอบอ่ะ ชอบความสัมพันธ์แบบนี้

[awfsp]

ว้าวๆ มาโซคิส