พิมพ์หน้านี้ - Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: bambooiihallo ที่ 18-01-2017 21:07:34

หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 18-01-2017 21:07:34
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



…* MOON CATCHER *…
กับดักพระจันทร์ ♥



◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸

สวัสดีค่า <3 แบมแบมมาแล้ว

(http://i.imgur.com/uY8IHX9.png)


เป็นเรื่องของสองคนที่นิสัยแปลกๆ แล้วซ่อนความลับไว้ใต้ความสุภาพ

เรื่องนี้ โรแมนติกสีเทา ค่ะ <3


เรื่องนี้เป็นภาคต่อจากเรื่อง ฟ้าลั่นรัก แต่ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกันค่ะ สามารถอ่านเข้าใจได้

◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸



แฮชแทก #กับดักพระจันทร์ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ <3



◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸


ฝากนิยายเรื่องอื่นๆด้วยค่า ♫

หมอปิ๊งกับปลาทู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37345.0)   เด็กช่างรักจริง เคยได้ยินไหมครับคุณ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.0)   ลุงหมอกับน้องหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41513.0)

เพราะเป็นเอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47906.0)   ฟ้าลั่นรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52396.0)

◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸◂▴▾▸

สารบัญ

บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3560487#msg3560487)
ฌ.๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3563902#msg3563902)     ฌ.๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3565610#msg3565610)     ฌ.๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3568171#msg3568171)     ฌ.๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3569941#msg3569941)     ฌ.๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3572969#msg3572969)
ฌ.๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3576423#msg3576423)     ฌ.๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3580866#msg3580866)     ฌ.๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3587874#msg3587874)     ฌ.๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3609343#msg3609343)     ฌ.๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3612579#msg3612579)     ฌ.๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3620343#msg3620343)     ฌ.๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3622152#msg3622152)     ฌ.๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3627486#msg3627486)     ฌ.๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3632065#msg3632065)     ฌ.๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3646024#msg3646024)
ฌ.๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3649357#msg3649357)     ฌ.๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3653714#msg3653714)     ฌ.๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3660349#msg3660349)     ฌ.๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3664705#msg3664705)     ฌ.๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3666760#msg3666760)     ฌ.๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3673249#msg3673249)     ฌ.๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3677249#msg3677249)     ฌ.๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3680282#msg3680282)     ฌ.๒๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3684753#msg3684753)     ฌ.๒๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3687829#msg3687829)
ตอนเกือบจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3693274#msg3693274)


ตอนพิเศษ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3698130#msg3698130)

สงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57390.msg3617703#msg3617703)

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 18-01-2017 21:16:05
Prologue

การฆ่าตัวตายจะเป็นความรู้สึกแบบไหนนะ?
คุณไม่มีวันรู้หรอกเพราะผมจะฆ่าคุณเอง…



   “เรามีถุงยางสองกล่อง กล่องละสามซอง เราใช้ไปสี่”



   “ก็ทั้งหมดสี่”



   “จริงๆคือผมสาม แต่รอบแรกถุงมันแตกเลยใช้ไปสี่ ส่วนคุณสี่เพราะนับรวมตอนผมใช้มือ อะไรนะ? โอ้โลม? เล้าโลม?”



   “ผมหมายถึงจำนวนที่ใช้ ไม่ใช่จำนวนที่เสร็จ..”



   “อ้อโอเค อย่าทำหน้าดุสิ เฮ้…”



   “จริงจังหน่อย”



   “โอเคๆ แล้วมันพิสูจน์เรื่องที่เราตั้งคำถามได้หรือยัง?”



   “แบบทดสอบที่ทำนี่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เพิ่มความผูกพันระหว่างบุคคลเท่าไหร่”



   สายตาสองคู่มองแบบทดสอบสองใบที่ติ๊กๆกันไปจนเสร็จเมื่อคู่



   “แสดงว่าคนเราสามารถมีสัมพันธ์ทางกายโดยไม่ต้องมีบริบทรอบตัว ทั้งปัจจัยการพูดคุย บรรยากาศ หรืออะไรต่างๆได้จริง แต่…เป็นความพึงพอใจในรูปแบบเกิดขึ้นแล้วจบไปครั้งต่อครั้ง ผมได้คำตอบของผมแล้ว คุณล่ะ?”



   “ผมสามารถมีอะไรกับผู้ชายได้ โดยไม่รู้สึกแย่เลย โอเคด้วยซ้ำ…ถือว่าตอบโจทย์”



   “จบดีล”



   “ป่ะ กลับ”



   “อือ”



   “เดี๋ยวช่วยพยุง”



   คนตัวหนากว่าดันตัวลุกขึ้นทั้งร่างกายเปล่าเปลือยสอดมือเข้าประคองคนตัวบางกว่าขึ้นจากพื้นห้องเย็นๆที่มีเพียงเบาะนอนเก่าๆวางรอง



   คนผิวซีดใช้ไหล่กว้างเป็นหลักยึดยันตัวเองลุกขึ้นนั่งเก้าอี้เพื่อใส่เสื้อผ้า ร่างกายเปล่าเปลือยเหมือนกันออกจะขัดเขินอยู่สักหน่อยถึงแม้จะผ่านความสัมพันธ์มาแล้วก็ตาม



   ขยับขาจะใส่กางเกงก็เจ็บเสียดจนซี้ดปาก
   


       “มาๆ ช่วยใส่”



   ร่างหนาที่ใส่กางเกงเสร็จแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าคนผิวขาวซีด ค่อยๆช่วยดึงกางเกงบ็อกเซอร์ขึ้น ตามด้วยกางเกงยีนส์



   “ทำไมผิวช้ำง่ายแบบนี้”



   มองรอยนิ้ว รอยฟัน รอยจูบที่ตัวเองฝากไว้บนผิวกายอีกคนแล้วส่ายหน้า เขาไม่ได้ทำอะไรรุนแรงด้วยซ้ำแต่มันกลับขึ้นรอยซะชัดแจ๋ว



   “ก็คนมันผิวบาง”



   “หายกันเนอะ แสบหลังเหมือนกัน คงมีแต่รอยเล็บ”



   หันแผ่นหลังกว้างให้ดูรอยเล็บจิก ขูดที่เห็นชัดผ่านผิวเนื้อสีแทน



   “เจ็บแค่หลังอย่าบ่น นี่เจ็บตูดยังไม่พูดสักคำ”



   “คร้าบๆ ขอโทษครับ ใส่เสื้อผ้าเหอะ ดึกแล้ว”



   “อือ”



   “ได้บอกลาหลอดตะเกียบนี่สักที”



   หัวเราะเบาๆพร้อมกัน เพราะเวลาทำการทดลองนี่ต้องมากันตอนสี่ทุ่ม ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ ห้องใต้หลังคาที่มีแต่ไฟติดๆดับๆ บางห้องก็ไฟใช้ไม่ได้ เลยซื้อหลอดตะเกียบถูกๆมาเปลี่ยนแทน ผลที่ได้คือไฟแยงตา แถมบรรยากาศการมีสัมพันธ์ท่ามกลางกล่องเก็บของเก่า โคตรจะไม่เอื้อต่อสภาวะทางอารมณ์เลยสักนิด



   ดีที่ห้องใต้หลังคามีกระจกรับแสงจันทร์ทำให้กล้อมแกล้มไปได้ว่าห้องสามเหลี่ยมหน้าจั่วนี่เป็นสถานที่พลอดรักใต้แสงจันทร์แบบในหนังฝรั่ง…



   เหงื่อแลกเหงื่อ…ผิวเนื้อต่อผิวเนื้อ



   ความสัมพันธ์ดิบๆ… บวกกับการลักลอบไม่ให้ใครจับได้



   โคตรมันส์



   “เอาไปติดที่บ้านไหม?”



   “บ้านใช้หลอดฟลูออเรสเซนส์”



   “กวนตีน…”



   สองร่างเดินคู่กัน ลงจากตึกที่มืดสนิท ไม่มีการจูงมือ ไม่มีการสัมผัส…



   ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน…แค่พิสูจน์ความสงสัยร่วมกัน



   ‘เพื่อน’ ยังไม่นับว่าเป็นเลยมั้ง?



   “แล้วถุงยางที่เหลือละ?”



   “คุณเก็บไว้เหอะ ผมคงไม่ได้ใช้กับใครเร็วๆนี้หรอก”



   “เหลือสองซอง ก็เก็บไว้คนละซองไหม ที่ระลึก?”
   


============================================



นิยายเรื่องนี้สำหรับคนชอบโรแมนติกหม่นๆ หวานในสีเทาๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 18-01-2017 21:28:12
 :hao6: ใสๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 18-01-2017 21:52:37
 :hao7: :hao7:
ลุ้นนนนน...ไม่ระบุชื่อออกมานีาลุ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 18-01-2017 21:53:15
 :a5: ขึ้นต้นมาใสๆ จนเราตกใจเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 18-01-2017 22:21:57
ใส่กิ๊งงงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 18-01-2017 22:25:28
ชอบ เจอคู่แปลก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 18-01-2017 22:44:25
ต้องอ่านบทสนทนาถึงสองรอบ งง พูดไรกัน555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 18-01-2017 23:57:05
มาแล้ววววววว
ติดตามๆ
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 19-01-2017 00:24:16
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 19-01-2017 01:00:38
โว้วววววว คิดถึงงงพี่ฟ้า จะมาบ้างมั้ยน้าา นี่ยังเดาไม่ออกเลยว่าเรื่องของใคร
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 19-01-2017 01:04:26
แปลกพอกันทั้งคู่ นี่มันคู่ไหนละเนี่ย ลุ้นๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 19-01-2017 01:44:32
เดี๋ยวๆ นี่เปิดมางงมากเลยนะ
5555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 19-01-2017 07:49:45
 :katai2-1: :katai2-1:พอพี่ฟ้าจบนึกว่าจะต้องรอนานกว่านี้
ขอบคุณนะคะที่ไม่หายไปนานกลับมาให้หายคิดถึงแล้วรักแบมๆที่สุ๊ดดดดดด :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 19-01-2017 08:41:42
เปิดเรื่องมาซ่ะเราอยากมีไทม์แมชชีน จะย้อนกลับไปก่อนนี้สักชั่วโมง คือแค่อยากดูตอนเปลี่ยนหลอนไฟ อิอิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 19-01-2017 08:44:53
 :katai2-1: รอติดตามนะคะ เปิดเรื่องมาน่าสนใจมาก
มาลุ้นว่าเป็นคนไหนจาก ฟ้าลั่นรักเนอะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 19-01-2017 11:26:53
รออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 19-01-2017 13:36:34
รอด้วยความตื่นเต้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 19-01-2017 15:07:12
เปิดเรื่องมาซ่ะเราอยากมีไทม์แมชชีน จะย้อนกลับไปก่อนนี้สักชั่วโมง คือแค่อยากดูตอนเปลี่ยนหลอนไฟ อิอิ

ฉ้นรู้นะ ! ฉันรู้นะ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 19-01-2017 16:59:13
รอต่อไปค่าา  :katai5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-01-2017 21:19:31
ใครกับใครอ่ะ
อยากรู้ว่าทำการทดลองอะไรกันน่าา
อยากให้ทดลองอีกสักหลายๆครั้ง สาธิตให้ดูด้วยนิ่งดี
รอออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: runtothemoon ที่ 20-01-2017 11:27:01
ลุ้นว่าใครรรรรร :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 21-01-2017 19:23:01
ใสๆ เปิดมาก็จิ้มกันไปแล้วแบบงงๆ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ Prologue
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-01-2017 21:40:33
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 23-01-2017 21:59:22
ตอนที่ 1


ร่างสูงยืนอยู่ใต้ชาวเวอร์มานานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่อยากให้อาการตื้อๆในหัวมันหมดไปสักที ร่างกายที่เพิ่งผ่านการออกกำลังกายจนเครียดขึงยังคงทิ้งความหน่วงไว้ไม่ยอมหายไปง่ายๆ



น้ำเย็นๆช่วยให้หัวโล่งขึ้นบ้างแต่ก็ยังตกอยู่ในภวังค์เดิมๆไม่จบไม่สิ้น สุดท้ายก็ยอมแพ้ปิดชาวเวอร์คว้าผ้าเช็ดตัวสีดำคาดเอว อีกผืนเล็กกว่าเช็ดผมเดินออกจากห้องน้ำ



สายตาทอดมองรอบบ้านกระจกชั้นเดียวกลางสวนร่มรื่นแล้วทอดถอนใจ สักพักคงต้องสั่งรื้อทั้งหลังให้ตกแต่งใหม่ ความทรงจำแย่ๆมันเยอะเต็มไปหมด



เรือนมะนาว หรือ Lime-Room บ้านที่สร้างไว้อยู่คนเดียว แยกตัวมาจากบ้านใหญ่ของคุณพ่อคุณแม่ มีถนนเส้นเล็กตัดผ่านระหว่างรั้วบ้านสองหลัง เรียกว่าไม่ต่างกับอยู่ในรั้วเดียวกัน



สีเขียวมะนาวที่โปรดแสนโปรดที่ตกแต่งเลียนแบบเพนเฮ้าส์ในซานฟรานเพราะคิดว่ามันเป็นบ้านที่รักที่สุดที่อยากจะยกจากตึกในดาวทาวน์ของซานฟรานมาไว้ในกรุงเทพ…



ใครจะคิดว่าวันหนึ่งจะเกลียดสีเขียวเข้าไส้แถมยังไม่อยากจะกลับไปเหยียบเพนเฮ้าส์ตัวเองอีกเลยจนต้องซมซานไปอยู่ที่สตูดิโอ…แต่ก็นั่นล่ะ กลับไทยก็ยังต้องมาอยู่เจ้าเรือนมะนาวนี่อยู่ดี สร้างไว้ทำไมก็ไม่รู้




ตาคมหันไปมองมือถือที่ปิดสนิทมาตั้งแต่กลับไทยแบบไม่คิดจะเปิด ไอโฟนรุ่นล่าสุดกลายเป็นวัสดุตกแต่งโต๊ะรูปซีกมะนาวหน้าทีวีไป วันๆรับแต่ข้อความไม่พึงประสงค์จนหลอน ถ้ามีเรื่องงานทั้งบริษัท ลูกค้า เลขาก็รู้อยู่แล้วว่าติดต่อได้ทางอีเมลล์
ปัญหาที่แบกอยู่บนไหล่มันหนักเกินไป เขาโดดเด่นในเรื่องของการทำงานแต่เรื่องการแก้ปัญหาชีวิตคงจะติดลบสุดกู่…



   ขายาวพาตัวเองไปยืนอยู่ที่ชั้นหนังสือหลังโซฟา มองใบปริญญาเกียรตินิยมด้านศิลปะจากอิตาลี และโทด้านสถาปัตย์อีกใบจากอเมริกาที่อัดกรอบตั้งอยู่ก็ทอดถอนใจ ความฉลาด…ไม่ได้ทำให้ช่วยแก้ปัญหาเลย



   เหนื่อยใจ…



   ละสายตาจากชื่อตัวเองบนใบปริญญาแล้วเดินเช็ดหัวไปทางปีกซ้ายของเรือนกระจก ที่ตั้งของเฟรมวาดรูปและโต๊ะเขียนแบบที่กินพื้นที่ทั้งส่วน ชั้นหนังสือขนาดใหญ่กว่าตรงฝั่งทีวีที่อัดแน่นด้วยหนังสือเกี่ยวกับศิลปะและการออกแบบ ถ้าจะให้ตอบคำถามว่าทำไมชีวิตถึงพังมันคงเป็นเพราะงาน… การทำงานที่จมดิ่งกับมันเกินไป



   เขาไอคิวทะลุสองร้อย แม่เล็งเห็นความเป็นจีเนียสเลยให้เลือกว่าอยากเรียนอะไรจะส่งไปเรียนต่างประเทศเพราะบรรยากาศน่าจะเอื้อมากกว่า จากการเทสโดยนักวิชาการเขาถนัดทุกด้าน วิทย์หรือศิลป์ ภาษาก็พูดได้สี่ภาษาทั้งๆที่แค่ศึกษาผ่านๆด้วยตัวเอง



   แต่เขาเลือกเรียนทางด้านศิลปะ… เพราะคิดว่าถ้าด้านวิทย์คงไม่พ้นต้องไปอยู่ในห้องทดลองแปลกๆแบบในหนัง หรือต้องไปอยู่ในอวกาศ…ในวัยเจ็ดขวบนั้นเข้าใจไปเองว่าอวกาศคงไม่มีเฟรนซ์ฟรายให้กินแน่ๆ



   ศิลปะก็ดี… อย่างน้อยบ้านไทยทรงปั้นหยาแบบรัชกาลที่หกทั้งหลังของคุณแม่ที่เขาออกแบบก็เป็นที่รู้จักขนาดนิตยสารไฮโซหลายเล่มต้องมาขอเก็บภาพ งานเลี้ยงที่บ้านแต่ละทีก็มีแต่คนชมบ้านไม่ขาดปาก



   ส่วนเรือนมะนาวที่ซ่อนเร้นในสวนด้านหลังนี่… อยากจะพังทิ้งตั้งแต่ทางเดินเข้ามา… ก็ยอมรับว่าชอบบ้านหลังนี้มากแต่ตอนนี้มันแย่จนแทบไม่อยากอยู่ ต้องสร้างใหม่….เห็นแล้วอึดอัด สีเขียวมะนาวมันทำหลอนไปซะหมด



   ออกไปข้างนอกดีกว่า…อยู่บ้านแล้วหายใจไม่ออก












   ประเทศไทยสำหรับเขามันดูแปลกตาไปเพราะย้ายไปอยู่อิตาลีตั้งแต่เด็กๆ แถมเรียนจบก็เลือกเรียนต่อและทำงานรายได้ดีในอเมริกา จนไปซื้อเพนเฮ้าส์อยู่ที่ซานฟรานคนเดียวตั้งแต่อายุสิบหก ผู้คนต่างชื่นชมในความฉลาด ความสามารถที่เป็นพรสวรรค์ เขาแค่เก่งกว่าแต่ไม่ได้ความว่าไม่ต้องพยายาม… เด็กฉลาดมันเรื่องของไอคิว แต่ไอ้หัดวาดรูป ทำโมเดล เหลาดินสอด้วยคัตเตอร์มันเรื่องของฝีมือ ไม่มาชมกูตอนหัดแปะพลาสเตอร์นิ้วด้วยมือเดียวบ้างวะ…



   ศิลปะไม่ใช่เรื่องของมันสมองแต่เป็นเรื่องของฝีมือ… กว่าจะพิสูจน์ตัวเองให้เดินอยู่ในวงการนี้มาตลอดสี่ปีนั้นสมองและสองมือไม่ได้หยุดพัก… ภายนอกที่คนมองมาคือเด็กอัฉริยะที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ พวกเขาไม่ได้เห็นรอยมีดบาดลึกที่นิ้วชี้ขวา… รอยกาวร้อนลวกมือที่นิ้วก้อยซ้าย… และสายตาที่สั้นลงเพราะการเพ่งทำโมเดล



   ในวัยสิบขวบที่ทุกคนเรียนประถมสี่…เขานั่งหลังขดหลังแข็งกับการเพนท์ผนังบนนั่งร้านสูงๆ เพราะเรียนวิชาศิลปะกับศาสนา… การทดลงวาดภาพบนปูนเปียกเหมือนไมเคิล แองเจโล…
   



   กรุงเทพเป็นเมืองแห่งตึกสูงระฟ้าและการจรจรที่รถโคตรติด…วัยรุ่นรวมตัวในสถานที่บางที่ซึ่งเขาไม่รู้จัก สยามคืออะไร? เจเจกรีน? เคยเห็นในอินเตอร์เน็ตแต่ไม่เคยได้ไป คงผิดที่เขาเอง ดันมีชีวิตไม่เหมือนคนอื่น เรียนจบโทตอนอายุสิบห้า ทำงานเต็มตัวตั้งแต่อายุสิบหก ผลงานก็ได้รางวัลตั้งแต่สิบเจ็ด มีเงินเก็บหลักล้านดอลล่าตั้งแต่ยังไม่สิบแปด มีทุกอย่างยกเว้นเวลา…



   คิดแล้วเบ้ปากให้กับชีวิตห่วย… โอกาสที่มากกว่าคนอื่น มันทำให้เขาเสียช่วงเวลาที่สำคัญในชีวิตไป เวลาที่จะได้เล่น หัวเราะ และทำกิจกรรมวันเด็กแบบเด็กๆทั่วไป




   ขายาวพาตัวเองเข้ามาในร้านกาแฟสไตล์ลอฟต์ ที่ไม่ใช่ลอฟต์แท้ๆ แค่ด้านหนังใช้ปูนเปลือยเพนท์กำแพงอาร์ตๆ แต่อีกด้านเป็นผนังสีเขียวมะนาวสดใส เอาเหอะ บางทีคนเราก็ไม่ได้ชอบอะไรเป๊ะๆ ก็แค่ถูกใจก็พอ ร้านกาแฟลอฟต์เก๊ๆก็เลยโด่งดังในโซเชียลเน็ตเวิร์ค ขนาดเขายังหลงตามสีมะนาวมานั่งจิบกาแฟได้หลายวันแล้ว



   ที่ประจำคือเคาน์เตอร์บ้าที่มองเห็นบาริสต้าคนเดียวของร้านทำงานได้ชัดที่สุด…ไม่ได้ตั้งใจจะมาดูบาริสต้าหรอก แต่นั่งโต๊ะคนเดียวมันเขินๆ ย้ายมานั่งตรงเคาน์เตอร์ดีกว่าเยอะ



   “ไอซ์มอคค่าไม่ใส่นมเลย ใส่แค่ช็อคโกแลตกับกาแฟนะครับ?”



   “ขอบคุณที่จำได้”



   “ก็กินติดกันทุกวัน”



   ส่งยิ้มเนือยให้กับบาริสต้าของร้านที่รู้จักกันมาได้สี่ห้าวัน… สี่ห้าวันที่นำไปสู่การ ‘ดีล’ อะไรแปลกๆด้วยกัน แล้วก็พากันทำตามแผนจนสำเร็จลุล่วง



   “หายเจ็บยัง?”



   “ใช่เวลาถามไหม?”



   “ไม่ใช่ก็ไม่ต้องตอบ…”



   “ก็ยังเสียดๆ…”



   “ขอโทษทีไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย”



   คำขอโทษแผ่วเบากับอีกฝ่ายที่รับคำเสียงแผ่ว บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้นมานิดหน่อย ดีที่มีลูกค้าเข้ามาใหม่อีกฝ่ายจึงผละไปรับออเดอร์แทน



   ตาคมมองร่างสูงโปร่งของบาริสต้าผิวซีดก็ชอบในท่าทางการเดิน การชงกาแฟ ไม่แปลกที่จะรู้สึกถึงความงามแบบศิลปะตั้งแต่แรกเห็น คนๆนี้น่าจับไปเป็นแบบสะเก็ตภาพซะด้วยซ้ำ



   การใช้ชีวิตอยู่ในอิตาลีทำให้เขาผ่านวงการแฟชั่นมาบ้าง ผู้ชายที่เหมาะจะเป็นนายแบบต้องไม่ตัวใหญ่ หนา หรือกล้ามเยอะ แต่ต้องเป็นผู้ชายที่เหมาะจะเป็นไม้แขวนเสื้อ



   สูงชะลูด…ช่วงขายาวกว่าช่วงตัว หน้ามีเหลี่ยมมีมุมที่รับแสง…และทำหน้านิ่งได้มีเสน่ห์ ซึ่งมันตรงกับบาริสต้าคนนี้มากเหลือเกิน



   “ไปเป็นนายแบบไหม?”



   เอ่ยชวนคุยหลังจากทั้งร้านเหลือแค่เขากับอีกฝ่ายอีกครั้ง



   “เล่นบทแมวมองแล้วหรอคุณ?”



   บาริสต้าผิวซีดยิ้มขำ



   “เหมาะนะ น่าจะรวยกว่าชงกาแฟ”



   ยักคิ้วกวนๆ อีกฝ่ายก็ยิ้มส่ายหน้ายิ้มๆเช็ดแก้วกาแฟต่อ



   “ชงกาแฟจัดเวลาได้ นายแบบทำไม่ได้ เคยทำแล้วไม่ชอบ เงินดีน่ะใช่ แต่ผมไม่ว่างขนาดไปอยู่ซ้อมเดิน วัดตัว ตัดชุดทั้งวี่ทั้งวัน”



   “ยุ่งหรอ?”



   “ผมเรียนหมอ”



   “หือ เก่ง”



   ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เพราะอีกฝ่ายดูไม่เนิร์ดเหมือนนักศึกษาแพทย์ที่เคยเจอ ถ้าบอกว่าเป็นนายแบบ ดาราที่มีรายได้เสริมเปิดร้านกาแฟคงเหมาะกว่า



   “สอบติดก็เลยเรียน คุณล่ะ?”



   “ผมเป็นสถาปนิก”



   อีกฝ่ายทำหน้าไม่เชื่อยิ่งกว่า…



   “หน้าเด็กเกินไป เรียนปีไหน?”



   เป็นแบบนี้ทุกที…บอกใครก็ไม่เชื่อ คงเพราะมันผิดปกติของคนทั่วไป จะให้บอกว่าจบมาสองใบแล้วก็ยิ่งเว่อเข้าไปอีกมั้ง?



   “จบแล้วแต่ผมเพิ่งจะยี่สิบเมื่อเดือนก่อน เฮ้ อย่าทำหน้าไม่เชื่อสิ ไม่ได้หลอกนะ… จบแล้วจริงๆ”



   เขาคงทำหน้าจริงจังเกินไป จนอีกฝ่ายหลุดขำแล้วส่ายหัวน้อยๆ



   “ไม่ได้ว่าอะไร จบไม่จบก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่ดี แฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลังครับ”



   “ขอบคุณ… คุณอายุเท่าไหร่?”



   “พึ่งจะอยากรู้จักผมหรอ?”



   “ทีผมยังบอกคุณเลย”



   “แล้วผมถามหรือเปล่า?”



   “โอเคยอมก็ได้…”



   ยกมือสองข้างประหนึ่งยอมแพ้ ก็เถียงสู้ไม่ได้จริงๆจะให้ทำไง?



“ผมแก่กว่าคุณ ยี่สิบมาสักพักแล้วครับ”



   “นิดเดียว ไม่เรียกพี่ได้ปะ?”



   “ก็แล้วแต่ ผมไม่ซีเรียส”



   “บอกชื่อได้ไหม?”



   “การบอกชื่อมันทำให้รู้สึกสนิทสนมนะ?”



   “ที่เราทำมันมากกว่าสนิทสนมแล้วมั้ง?”



   “ผมไม่คิดว่าเราควรรู้จักกันต่อ”



   “ผมคิดว่าเรารู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย ผมโตมาในวัฒนธรรมที่เปิดกว้าง… มีสัมพันธ์แล้วไม่สานต่อ เป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิมเป็นเรื่องปกติ”



   คราวนี้ตาเรียวฉายความแปลกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเข้าใจ



   “นั่นสิ ผมก็เพิ่งพิสูจน์ไปว่าผมทำแบบนั้นได้เหมือนกัน”



   เหตุการณ์เมื่อคันพัดกลับเข้ามาในความทรงจำ ตาคมหลุบมองแก้วพลาสติกบนโต๊ะ นัยน์ตาเรียวก็มองขอบแก้วที่ตัวเองเช็ดจนแห้งไปนานแล้วแต่ก็ยังเช็ดอยู่



   “ไม่อยากบอกชื่อ งั้น…ขอตั้งชื่อเล่นให้ได้ไหม? เรารู้จักกันด้วยชื่อปลอมๆก็พอ”



   “คุณจะตั้งให้ผม?”



   “คุณก็ตั้งให้ผมด้วยเหมือนกัน”



   “ผมเหมาะกับชื่ออะไรล่ะครับ?”



   บาริสต้าหนุ่มเริ่มสนใจไอเดียแปลกๆนี้ เขาวางแก้วลงแล้วสบตาลูกค้าแปลกหน้าที่เริ่มหน้าหายแปลกหลังจากเจอกันมาหลายวันในยามบ่ายของบรรยากาศเงียบเหงา เมื่อลูกค้าส่วนมากพากันกลับไปออฟฟิศทำงานกันหมด



   “พระจันทร์…”



   “ทำไม?”



   “เห็นคุณแล้วนึกถึงคืนที่มีแสงจันทร์กับหลอดตะเกียบ…ผิวคุณสวยนะ สะท้อนแสงไฟแล้วสว่างดี…นวลๆเหมือนแสงจันทร์”



   ยื่นมือเข้าไปจับมือที่กำลังง่วนอยู่กับแก้วมาจรดริมฝีปากลงแผ่วเบาตรงปลายนิ้วก้อย



“luna…”



สำเนียงพูดที่แปลกหูจากภาษาอังกฤษไปนิดหน่อย…สัมผัสที่ปลายนิ้ว…มันนุ่มละมุนและทำให้หัวใจชื้นฉ่ำไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง…



“คุณอยากเรียกผมว่าอะไรครับพระจันทร์?”



“ผมตั้งชื่อไม่เก่ง”



ค่อยๆดึงมือออกจากมืออบอุ่น อีกฝ่ายก็ยอมปล่อยแต่โดยดี



“อะไรก็ได้ น่าเกลียดๆก็ได้นะ”



ท่าทางยิ้มไปถึงนัยน์ตาบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา เขาเคยชินกับท่าทางก่อร้อก่อติกนี่อย่างเป็นธรรมชาติจนน่ากลัว… ถ้ารู้จักแล้วคงเหมือนแมงเม่าไปเล่นกับไฟ…



“ผมไม่อยากรู้จักคุณ”



กลัวจนต้องระวังไว้ก่อน…



“เราไม่ได้รู้จักกัน…เราแค่คุ้นตากันในช่วงเวลาหนึ่ง โลกสมมุติเหมือนที่เราผ่านมันมาด้วยกัน มันก็แค่โลกเสมือนจริงที่ไม่มีอยู่จริง ผมรู้แค่คุณเรียนแพทย์ คุณรู้ว่าผมเป็นสถาปนิก…ไม่มีอะไรพิสูจน์ว่าเราพูดความจริงต่อกัน”



“สวมหน้ากากเข้าหากันมันเหนื่อยเปล่าๆ”



“เชื่อเถอะ…ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ก็แค่อยากมีที่สักที่ที่เราจะเป็นตัวของตัวเองโดยไม่พึ่งบริบททางสังคม ผมเพิ่งผ่านเรื่องราวแย่ๆมาก ก็แค่อยากอยู่กับใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ซึ่งถ้าเป็นคุณก็คงจะดี”



“อย่าพูดเหมือนจีบ”



“ผมไม่ได้จีบ…ผมเป็นผู้ชายน่าเบื่อด้วยซ้ำ แต่คำพูดมันเป็นไปแบบนี้เพราะผมโตมาในสังคมที่ติดท๊อปทรีผู้ชายที่โรแมนติกของโลก”



“ที่ไหนครับ?”



“อิตาลี… ผมเรียนจบด้านศิลปะที่ฟลอเรนซ์ แต่ตอนนี้ใช้ชีวิตที่ซานฟรานซิสโก…เมืองแสนโรแมนติกอีกเมือง”



“คุณคงเป็นผู้ชายที่ถนัดในด้านความรัก”



“เปล่า มันเป็นเรื่องที่ผมโง่ที่สุด”



“อยู่ในประเทศโรแมนติก ทำไมไม่ยักจะโรแมนติก?”



“ก็เหมือนกับคำถามที่ว่า…พ่อแม่เป็นหมอทำไมลูกไม่เรียนหมอ? คนเราแต่ละคนก็คงมีวิถีชีวิตแตกต่างกันมากกว่า ผมอยู่กับสภาพแวดล้อมสุดเลี่ยนจนผมเอียนกับมันแล้วมั้ง?”



“คุณดู…แพรวพราว”



“คล้ายๆกับเจ้าชู้ไหม?”



หัวเราะขำๆ ส่วนเจ้าของวลี ‘แพรวพราว’ ก็เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตาม



“ผมเคยมีแฟนแค่คนเดียว แล้วก็อกหัก แผลสดใหม่…พอๆกับกาแฟสดแก้วนี้”



“เหตุผลที่ทำให้คุณมา ดีล กับผม?”



“ก็อาจจะ…บอกแล้วเรื่องรักน่ะผมโง่ แล้วผมก็ไม่รู้จะหลอกคุณไปทำไมด้วยเหมือนกัน”



ทุกอย่างที่พูดคือความจริง เขาแค่คุยกับอีกฝ่ายแล้วถูกคอ ในสภาวะแวดล้อมที่หาคนวัยเดียวกันคุยด้วยยากเหลือเกิน อายุเท่านี้คนส่วนมากยังเรียนกันอยู่ด้วยซ้ำ วัยรุ่นที่อเมริกาก็เริ่มทำงานตั้งแต่อายุยังน้อยน่ะใช่ แต่จะขนาดมาถึงสถาปนิกนั่นเป็นไปไม่ได้ เพราะมันต้องเรียนมาก่อน… ทำให้มีแต่ผู้ใหญ่จนบางทีก็คิดว่าตัวเองคงแก่เกินอายุไปมากโข



“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง?”



“ผมไม่ได้ขอให้คุณเชื่อ…ผมแค่ขอให้เรามาใช้ชีวิตเสมือนจริงด้วยกัน”



“ระยะเวลา?”



“เจ็ดวันเป็นไง…ผมจะอยู่ไทยไม่นาน ธุระที่อเมริกาผมยังไม่เสร็จ ผมคงไม่อยู่กวนใจคุณนานนัก”



อย่างน้อยตัวเขาเองก็แค่อยากจะคลายเครียดก่อนจะกลับไปลุยโปรเจคตกแต่งภายในพิพิธภัณฑ์แห่งใหม่ในนิวยอร์ก ที่จองตัวเขามาโดยเฉพาะ



“ช็อคโกแลต”



“หือ?”



“ชื่อคุณ มาจากมอคค่าเย็นนั่นล่ะ”



หัวเราะเบาๆกับชื่อใหม่ของตัวเอง



“ยินดีที่ได้รู้จักพระจันทร์ ผมช็อคโกแลต”



“สวัสดีครับ พระจันทร์ครับ”




======================================================

ถ้าอ่านฟ้าลั่นรักมา ก็รู้แล้วล่ะว่าเรื่องของใคร อิอิ ส่วนคนที่ยังไม่รู้ ติดตามตอนต่อไปค่ะ แฮ่

ตกลงเค้าชื่ออะไรกันน้าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 23-01-2017 22:48:23
ชอบจัง เรื่องของเฌอแตมหรอ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 23-01-2017 23:01:41
น่าสนุกกกก ชอบบบ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เล็กต้มยำ ที่ 23-01-2017 23:09:20
ชอบบบบ ตามติดดด
 :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nonyny12 ที่ 24-01-2017 00:25:19
 :hao5: :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 24-01-2017 00:32:22
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 24-01-2017 01:49:15
โอ้ยยยยน่ารัก รอเฌอแตมเคะไม่ไหวล้าววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-01-2017 01:57:24
ลึกลับได้อีก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 24-01-2017 06:27:37
คุณพระจันทร์คุณชอคโกแลต รับยาช่องสองค่ะ ฮ่าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 24-01-2017 06:48:30
ติดตามค่าาาา เรื่องน่าสนใจมากๆ :katai4: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: usguinus ที่ 24-01-2017 09:17:31
น่ารักกก โรแมนติกเหมือนดูหนังซักเรื่อง
Catch พระจันทร์มาให้ได้นะคุณช็อคโกแล็ต :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-01-2017 11:16:34
เฌอแตม ??
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 24-01-2017 14:43:41
เฌอแตมเคะใช่ม้ายยยยยย
 :mew1:


หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-01-2017 16:42:49
เราว่าโรแมนติค!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 25-01-2017 11:53:45
เฌอแตม แน่ๆเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: TheP ที่ 25-01-2017 12:39:10
เฌอแตมมม ใช่ไหม 55555
 :L1: :L1: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 25-01-2017 14:24:46
 :L2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 25-01-2017 16:08:28
เฌอแตม!!!!!!!!!!!!!!!

น่ารักมากๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.1 [21/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 25-01-2017 23:13:17
กำลังทวนสมองค่ะ แต่ถ้าเรียนหมอและมาจากฟ้าลั่นรักนี่.. ใช่แฝดอีกคนรึเปล่าคะ ถ้าผิดก็มาด่าได้ค่ะแต่ขอคำด่าเบาๆ กลัวจำสลับจำผิดจังเลย ฮือออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ EP.2 P.2 [26/1/17]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 26-01-2017 18:21:23
ฌ.๒





บรรยากาศบ่ายแก่ๆ ผู้คนเข้าออกร้านบางตา มีบ้างที่เป็นออเดอร์ทางโทรศัพท์จากสำนักงานแถวนี้ แล้วส่งตัวแทนมารับกาแฟไปทั้งเซ็ตใหญ่ๆ ไม่มีคนมานั่งใช้เวลาว่างเลยสักคนนอกจากผู้ชายผิวสีแทนที่ย้ายตัวเองไปนั่งโต๊ะติดกระจก



   บาริสต้าผิวซีดลอบสังเกตผู้ชายที่เอ่ยอ้างว่าเป็นสถาปนิก จากการสัมผัสมือที่ผิวค่อนข้างหยาบ บอกเลยว่าเป็นมือของคนทำงานหนัก มีร่องรอยแผลเป็นเหมือนมีดบาดจางๆที่บางรอยก็สังเกตเห็นได้ชัด คล้ายๆเหมือนตอนน้องชายฝาแฝดโดนคัตเตอร์บาดตอนปั่นโปรเจค



   แต่แค่นั้นมันไม่ได้บอกว่าอีกฝ่ายพูดความจริง…อาจจะเป็นนักศึกษาคณะทางนี้ก็เป็นได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาติดใจเท่าไหร่ ในเมื่อจะจริงไม่จริงก็ไม่ได้มีผลอะไรอย่างที่เคยพูดไปแล้ว



   การแต่งตัวบอกได้ว่าอีกฝ่ายมีเซนส์ด้านแฟชั่น เสื้อแขนยาวคอเต่าสีดำสนิทที่ดูขัดกับอากาศร้อนของเมืองไทย กางเกงยีนส์เข้ารูปสีเดียวกัน ตัดกับรองเท้าหนังเนื้อดี ผมสั้นด้านหลังซอยรับกับท้ายทอย ด้านหน้าเซ็ตให้เปิดหน้ายุ่งๆเหมือนไม่ตั้งใจ คล้ายผมบ๊อบซอยปลายของผู้หญิงนิดหน่อยด้ายซ้าย แต่ด้านขวาเปิดหูจนเห็นบาร์เบลเงินปลายลูกศรที่เจาะทะแยงเหมือนดามหูไว้… เป็นรูปลักษณ์ที่แปลกตาดี อย่างน้อยผมทรงแนวๆนี้ก็มักจะเห็นผู้หญิงตัดมากกว่า



   กำไลเหล็กแบบผู้ชายที่ข้อมือนั่นอีก… อ้อ ปลอกนิ้วเงินตรงข้อนิ้วนางซ้ายด้วย เป็นผู้ชายที่มีแฮสเซสเซอรี่เยอะคนหนึ่งจริงๆ แต่มันทำให้ดูเท่ห์มากกว่าดูเยอะ…



   “นั่นต้นอะไร?”



   ตาคมหันมาถาม ก่อนจะชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ้ด้านนอกซึ่งเป็นสวนเล็กๆของร้านกาแฟที่เขาทำงานพิเศษอยู่นี่



   “ไม่ทราบครับ ผมไม่ถนัดเรื่องต้นไม้”


   “ขอออกไปดูได้ไหม? ผมว่ากลิ่นหอมๆนี่น่าจะมาจากต้นนี้”



   ไม่ทันได้เอ่ยปากอีกฝ่ายก็เดินออกไปแล้ว แปลกตาเล็กน้อยที่เห็นผู้ชายตัวใหญ่โน้มตัวแตะปลายจมูกแผ่วเบาใกล้กลุ่มดอกไม้สีขาวนวล ตาคมหลับลงชั่วอึดใจก่อนจะเผยออกพร้อมแววตาถูกใจ รอยยิ้มที่มุมปากขับให้เครื่องหน้านั่นมีเสน่ห์



… เขาว่าอีกฝ่ายอาจจะเหมาะกับการถ่ายแบบมากกว่าตัวเขาด้วยซ้ำ หน้าตามีเอกลักษณ์แปลกตาแบบที่หาได้ไม่บ่อย โดดเด่นในตัวเอง… ช่วงขายาว ผิวสีแทนที่บอกได้เลยว่าขึ้นกล้องกว่าผิวซีดๆแบบเขาแน่ๆ



ตาเรียวหลุบลงทำเป็นสนใจแก้วกาแฟในมือเมื่ออีกฝ่ายเดินกลับเข้ามา หัวใจเต้นรัวเพราะกลัวอีกฝ่ายจับได้ว่าเช็ดแก้วใบนี้มาตั้งแต่อีกฝ่ายยังไม่ออกไปจนเดินกลับเข้ามาก็ยังเป็นแก้วเดิม



“คุณมีเศษกระดาษกับดินสอไหม ปากกาก็ได้… ผมอยากสเก็ตภาพเจ้าต้นนี้ไว้หน่อย”



“ไม่ถ่ายรูปล่ะครับ? กล้องมือถือ”



คนถูกทักกลับหัวเราะออกมา รอยยิ้มที่ไปถึงนัยน์ตา



“ผมไม่พกมือถือ”



“หืม?”



“ผมอยู่ในช่วงพักผ่อน และ หนีบางอย่าง”



“งั้น สักครู่ครับ เหมือนมีใบเสร็จเหลือๆ แต่มันจะแผ่นเล็กหน่อยคุณโอเคใช่ไหม?”



“ได้ครับ”



ร่างสูงเดินกลับออกไปข้างนอกแล้ว กะสายตาด้วยส่วนสูงอีกฝ่ายดูจะสูงกว่าเขาอยู่นิดหน่อยซึ่งหาได้ยาก ตัวเขาเองก็แตะ 185 แล้ว แต่หน้าตาอีกฝ่ายก็บ่งบอกว่าเป็นเอเชีย ส่วนเขา…ครึ่งอเมริกา



ส่ายหัวไล่ความหมกมุ่นของตัวเองที่ติดตามอีกฝ่ายมากเกินไปหน่อยจนเช็ดแก้วไม่เสร็จสักที ทำงานเถอะ…อีกฝ่ายก็แค่ผ่านมา และเดี๋ยวคงจะผ่านไป




“คุณเลิกงานกี่โมง?”



“หกโมงครับ เจ้าของร้านจะมาดูแลต่อเอง”



“งั้น ผมรอเลิกงานพร้อมคุณ”



คิ้วเรียวขมวดเพราะแพลนชีวิตประจำวันมีอีกคนเข้ามาแทรก จริงๆร้านกาแฟนี่อยู่เยื้องๆคอนโดเขาแค่นี้เอง เดินข้ามสะพานลอยก็กลับห้องตัวเองได้แล้ว



“คุณไม่มีธุระอะไรหรอ?”



“พูดเหมือนไล่”



“เปล่า…แต่ก็ใช่มั้ง?”



ยิ้มขำ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมา



“ก็…อยากชวนไปทานข้าว”



“อยากกินอะไร?”



“คุณเลือกดีกว่า”



“ไม่ต้องมาตามใจ”



“เปล่า…ผมไม่รู้จักอะไรสักที่ในกรุงเทพเลย โยนภาระให้คุณต่างหาก”



ขยิบตาแกล้งทำเป็นเด็กถูกจับได้เมื่อทำความผิด



“แต่คุณก็มาร้านนี้ถูก”



หรี่ตามองไม่ยอมให้อีกฝ่ายเนียนง่ายๆ



“บีทีเอส และ รีวิวในอินเตอร์เน็ต”



“โอเค ข้าวมันไก่ไหม? แถวนี้มีร้านอร่อย น้ำจิ้มเขาเผ็ดหน่อยแต่ผมว่าเผ็ดๆถึงจะดี ผมชอบไปกินบ่อยๆเวลาอ่านหนังสือดึก”



ดูท่าอีกฝ่ายจะหาเหตุผลให้ได้ไปกินข้าวด้วยกันอีกนั่นแหละ ก็ไม่เห็นเป็นไรแค่กินข้าว ไม่ได้มีความพิเศษอะไรเพราะส่วนตัวก็กินข้าวกับเพื่อนออกจะบ่อย



“โอเคครับ ทำงานของคุณเถอะ ผมนั่งรอ”










สามโมงลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้านกันมากขึ้น มีบางส่วนยกโน๊ตบุ๊ค หรืองานมาทำในร้าน ซึ่งเปิดให้ใช้ Wifi ฟรีสำหรับลูกค้า บาริสต้าหนุ่มเลยเดินไปเปิดเพลงจังหวะบอสซ่าที่เข้ากับบรรยากาศนุ่มๆของร้านกาแฟ



แต่ก็แปลกใจที่ลูกค้าที่มาตั้งแต่บ่ายกลับขมวดคิ้ว…



“ไม่ชอบฟังเพลงแนวนี้หรอครับ?”



   “เปล่า…ผมฟังเพลงไม่เก่ง เลยไม่ชอบสักแนว…ข้อเสียของผมน่ะ แก้ไม่หาย เวลาใช้สมาธิผมชอบอยู่ในความเงียบ เงียบ…สนิท”



   “ตอนนี้คุณใช้สมาธิอยู่หรือเปล่า?”



   “อือฮึ…ผมกำลังตั้งใจมองคุณอยู่”



   รอยยิ้มมุมปาก ผ่านแววตาคมทำเอาหัวใจเต้นรัว…แต่ก็บังคับตัวเองให้ยิ้มขำเล็กน้อยเหมือนไม่รู้สึกอะไร เดินผ่านไปเก็บแก้วจากโต๊ะอื่นที่ลูกค้าเพิ่งลุกออกไป…



   โชคดีที่ยืนในมุมนี้…มุมที่หันหลังให้อีกฝ่าย…ทำให้ไม่เห็นว่ามือที่จับแก้วมันสั่น…



   ทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกเลยด้วยซ้ำ…บริบทไม่ให้ บรรยากาศไม่เอื้อ… ปัจจัยแวะล้อมก็ไม่มี ถ้าเปรียบกับการทดลอง…ตัวแปรเดียวคงจะเป็นเสียงทุ้มนุ่มนั่น



   แค่น้ำเสียง…มันส่งผลขนาดนี้ได้หรอ?



   หรือจะเป็นแววตา?...ตาสวยกว่านี้ก็เคยเห็น



   ปัญหาคือความหวั่นไหว…สมมุติฐานยังหาไม่เจอ



   พิสูจน์อะไรไม่ได้เลย… ติดไว้ก่อนแล้วกัน










   “ขอบคุณมากนะจ๊ะ วันนี้กลับก่อนได้เลย เดี๋ยวพี่ดูต่อเอง”



   “ครับพี่เมย์ งั้นผมไปเก็บผ้ากันเปื้อนก่อน”



   “จ้ะ”



   เดินเอาผ้ากันเปื้อนไปเก็บหลังร้าน พอเดินออกมาลูกค้าทรงผมแปลกตาก็ลุกออกไปยืนรอหน้าร้านแล้ว ตาคมยังคงหันไปมองต้นไม้ในสวนต้นเดิม



   “พี่เมย์ครับ ผมสงสัย”



   “หืม อะไรหรอแตม”



   “ต้นนั้น ที่ดอกขาวๆเหลืองนวลๆนั่นต้นอะไรหรอครับ?”



   “แหม ชอบต้นไม้ด้วยหรอเรา อยู่มาตั้งนานไม่เห็นสนใจ…นั่นต้นหอมหมื่นลี้จ้ะ ปลูกมาตั้งนานเพิ่งจะออกดอก พี่เกือบท้อแล้วเชียว”



   “ออกดอกยากหรอครับ?”



   “มากกกกก โตช้ามากกกกก คนที่ปลูกต้องตั้งใจมากเลยล่ะกว่าจะโตกว่าจะออกดอก ความหมายดีด้วยนะ ได้ชื่อว่าเป็น ไม้หอมอมตะนิรันดร์กาลที่เติบโตบนดวงจันทร์ โรแมนติกกว่ากุหลาบซะอีกนะพี่ว่า”



   ความเชื่อมโยงที่บังเอิญกับชื่อเล่นใหม่… หอมหมื่นลี้ที่เติบโตบนดวงจันทร์ ขมวดคิ้วเมื่อต่อว่าตัวเองในใจ มันจะบังเอิญยังไง มันบังเอิญกับอีกฝ่ายต่างหากที่คิดชื่อดวงจันทร์ สงสัยจะชอบสีเหลืองนวล



   …ผิวคุณสวยนะ สะท้อนแสงไฟแล้วสว่างดี…นวลๆเหมือนแสงจันทร์



   น้ำเสียงทุ้มๆจากอีกฝ่าย ดังซ้ำอีกครั้งในหัวจนชวนหัวใจเต้นแปลกๆอีกครั้ง…หูเจ้ากรรมก็เหมือนปิดการรับรู้ไม่ได้ยินว่าพี่เมย์พูดอะไร



   “แตมๆ”



   “อ้ะครับ”



   “แหม…เหม่อแบบนี้คิดถึงสาวไหนหรือเปล่าจ๊ะ โดนตำนานหอมหมื่นลี้สะกดแล้วมั้งเนี่ย”



   “เปล่าครับ กำลังคิดว่าจะมาแอบตัดตอนไหนดีต่างหาก”



   ละสายตาจากต้นไม้ไปขยิบตาแซวเจ้าของร้าน



   “ว้ายไม่ได้ย่ะ นอกจากจะเอาไปจีบสาวอ่ะพี่ยกให้ได้ คิกๆ”



   “ไม่มีหรอกครับ ความรักสำหรับผมน่ะมียากกว่าดอกหอมหมื่นลี้ของพี่เมย์อีก”



   “จะบอกว่าถ้ามีแล้วจะอมตะนิรันด์กาลแบบหอมหมื่นลี้ด้วยใช่มะ?”



   หัวเราะกับคำแซวของเจ้านาย อยากจะบอกว่าเคยมีแล้ว…ตายแล้วด้วย…สงสัยจะเป็นคนละต้นกันเพราะอันนั้นโตเร็วแต่ดันตายเร็วอีกด้วย



   “ไปแล้วครับพี่เมย์ สวัสดีครับ”



   ยกมือไหว้อีกรอบก่อนจะเดินออกไปหาคนที่ยืนรออยู่ด้านนอก









   “ต้นหอมหมื่นลี้”



   บอกคนที่ยังจดจ้องไปที่ต้นไม้ต้นเดิม



   “หือ?”



   “ที่คุณชอบ ผมถามเจ้าของร้านให้แล้ว ชื่อหอมหมื่นลี้”



   “ชื่อเพราะ…”



   “ออกดอกยากด้วยแต่หอมนาน มันเพิ่งออกดอกผมก็ไม่เคยสังเกต คุณนี่ตาถึง”



   “เปล่า…สีดอกมันนวลเหมือนแสงจันทร์”



   เผลอกำมือแน่นเมื่อตาคมละจากดอกไม้กลิ่นหอมหันมาสบตา



   “เหมือนผิวคุณ…”



   ปากบางเม้มแน่น แต่สายตาไม่อาจละจากตาคมที่มองมาได้



   “ผมชอบเพราะมันเหมือนคุณ…ถ้าจะบอกว่าผมตาถึง คงต้องบอกว่าคุณต่างหาก…ที่มาวนเวียนอยู่ในความคิดผมมากเกินไป”



   ตึก ตึก ตึก ….



   บริบทใช่… บรรยากาศลมเย็นๆแบบนี้ก็ใช้… แววตานี่ก็จัดว่าใช่…



   จัดว่าเป็นตัวแปรการทดลองหาสาเหตุการเต้นแรงของหัวใจได้หรือยัง?



   “พูดเล่นแบบนี้บ่อยๆหรอ”



   เสียงต่อว่าแผ่วเบาจนอยากด่าตัวเอง ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันยังเต้นเร็วกว่า



   “ไม่ได้พูดเล่น…ผมแค่พูดตรงๆ”



   “พูดอ้อมๆก็ได้”



   “อ้าว…พูดตรงๆก็อยากให้พูดอ้อมๆ…เขาเรียกอะไรนะ? คนปากตรงกับใจใช่ไหม? ผมไม่ใช่คนปากแข็งนี่ครับ คิดยังไงก็พูดแบบนั้น เสรีทางความคิดและการแสดงออก อเมริกาจงเจริญ เย้”



   อีกฝ่ายหัวเราะอารมณ์ดีทำให้บรรยกาศประหม่าชวนหายใจไม่ออกจางหายไป รอยยิ้มขำแต่งแต้มใบหน้าซีดอีกครั้งหนึ่ง



   “งั้น ไปร้านข้าวมันไก่เลยไหม?”



   “ได้ครับ ร้านอยู่ไหนล่ะ? ต้องไปยังไง?”



   “เดินไป ไม่ไกลหรอก ข้ามถนนแล้วเดินต่อไปไม่กี่ซอย”



   “โอเค คุณนำเลย ทัวร์ข้าวมันไก่”



   อีกฝ่ายดูจะตื่นเต้นกับการเดินบนฟุตบาท ยิ้มนุ่มนวลประดับอยู่บนใบหน้าคมชวนมองนั่นตลอดทาง แม้เหงื่อจะซึมเพราะชุดช่างไม่เข้ากับบรรยากาศก็เถอะ



   “คุณไม่ได้หลอกผมเดินอ้อมใช่ไหม?”



   เดินมาสักพักผ่านมาแล้วก็หลายซอยยังไม่มีวี่แววร้านข้าวมันไก่สักที



   “โทษที ผมเดินประจำจนชิน คนไม่ชินทางอาจจะรู้สึกไกล”



   “คุณชอบเดินหรอ?”



   “ดึกๆก็เดินรับลมให้หัวโล่งก็ดีนะ รถไม่ติดเหมือนตอนเย็นแบบนี้ด้วย”



   ตลอดทางที่เดินรถติดยาวเป็นพรืดเพราะนี่มันถนนเส้นเศรษฐกิจของกรุงเทพ หกโมงเวลาเลิกงานรถราเลยคับคั่งจนชวนอึดอัดไปหมด



   “คุณ บ้านอยู่แถวนี้หรอ?”



   “อือฮึ เดินไปอีกทางกับที่เดินมาร้านข้าวมันไก่ ผมอยู่คอนโด”



   “ว้าว”



   “ห้องเล็กๆน่ะคุณ ไม่ได้หรูหรอก น้องชายซื้อไว้ ผมแค่คนอาศัย”



   เพราะเดินนำอยู่ก้าวหนึ่งทำให้คนเดินตามไม่เห็นแววตาที่หม่นแสงลงเล็กน้อย



   “ผมไม่ชอบคอนโดเท่าไหร่ ผนังรอบด้านมันชวนอึดอัด แต่ต้องยอมรับว่ามันสะดวกดี และความปลอดภัยก็ไว้ใจได้มากกว่า ที่ซานฟรานเพนเฮ้าส์ผมอยู่ย่านดาวน์ทาวน์เลย ถ้าไปซื้อบ้านคงเครียดจิตตก มีแต่โฮมเลส เยอะและหนาแน่นพอๆกับนิวยอร์ก”



   “ซานฟรานเนี่ยนะ? ไหนว่าโรแมนติก”



   “คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่พวกห้างร้านที่ซานฟรานปิดตั้งแต่สองทุ่ม…สองทุ่มครึ่งก็หาของกินยากแล้วครับ โรแมนติกในยามเช้า ชวน
หลอนในยามเย็น อยู่แรกๆผมก็ไม่ชิน”



   “ดีจัง…ผมไม่เคยไปเมืองนอกเลย ไม่มีตังค์”



   หัวเราะขำเหมือนเป็นมุกตลกทั่วไป… ลูกครึ่งที่ไม่เคยไปเหยียบประเทศของพ่อตัวเอง สำเนียงก็ไม่ดีเหมือนลูกครึ่งคนอื่น… ปมด้อยที่โดนล้อแต่เด็ก ดีที่โตมาหน้ากลืนกับคนไทยหน่อยมองเผินๆก็แยกไม่ออก



   “ในไทยดีกว่าเยอะ ผมอยากไปวัดพระแก้วมาก อยากไปดูเขาเพนท์กำแพง ลงรักปิดทอง ไม่เคยไปเลย”



   “หือ วัดพระแก้วไม่เคยไป? โคตรเชย”



   “งั้น…พาไปทีสิ ผมจะได้ทันสมัยสักที”




=======================================

แบบนี้เขาเรียกเดทหรือเปล่าน้า? ตอนนี้รู้กันแล้วเนอะว่าพระจันทร์ชื่ออะไร แล้วช็อคโกแลตชื่ออะไรต้องติดตามกันต่อไป อิ้อิ้   
   
















หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 26-01-2017 18:33:04
แบบนี้เรียกว่าเดทแล้วเธอจ๋าาาาา งุ้ยๆๆๆ :katai2-1:
พระจันทร์ คือ เฌอแตมมมมมมม :hao7:
แล้วชอกโกแลตหล่ะ อยากรู้แล้ววว :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 26-01-2017 18:40:31
รออออออออ

 :katai5: :katai5:

 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-01-2017 18:52:35
 :oni2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 26-01-2017 19:53:42
อร๊ายยย เดทแล้วค่ะ
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 26-01-2017 20:48:23
รักแรกพบกันรึป่าวคะหนุ่มๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 26-01-2017 21:19:58
 ชีวิตมันเศร้าเนอะแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-01-2017 22:45:29
 :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 26-01-2017 22:46:35
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 27-01-2017 00:45:36
เฌอแตมมมมมมมม  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 27-01-2017 02:03:51
กรี๊ดดดด
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-01-2017 09:21:00
แตมจ๋าาาาาา เค้าเรียกหวั่นไหว แล้วลูก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-01-2017 10:25:05
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 27-01-2017 12:56:35
 :pig4: o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 27-01-2017 16:46:28
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ >__<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 27-01-2017 23:10:39
เขิน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: runtothemoon ที่ 28-01-2017 07:56:42
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 28-01-2017 10:46:08
เขินมุดดินมากก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-01-2017 11:33:00
ในที่สุดก็ได้อ่านคู่ของเฌอแตมแล้ว  :oni1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 28-01-2017 12:44:06
มารอเฌอแตมด้วยคนค่ะ แล้วรุ่นน้องคนนั้นไปไหนนี่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-01-2017 16:18:53
ช็อคโกแลคที่จะมาทำให้พระจันทร์หวานขึ้นสินะ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๒ หน้า ๒ [๒๖/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 30-01-2017 19:18:13
โอ๊ยๆๆๆ โรแมนซ์มากอ่ะแต่ละคำ นี่อ่านไปเคลิ้มไปนึกว่าตัวเองเป็นแตมแทน ฮ่าๆๆๆ  :impress2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 30-01-2017 21:47:56
ฌ.๓

   “สวัสดีครับพระจันทร์ เมื่อวานข้าวมันไก่อร่อยมาก”



   เงยหน้ามองคนที่เข้ามาทักยิ้มๆในเวลาเที่ยงค่อนไปเกือบจะบ่าย



   “มาไวนะครับวันนี้”



   “ผมอาจจะมาใช้เวลาอยู่ค่อนข้างนานน่ะครับ เลยรีบมา”



   ท่าทางลูบท้ายทอยเขินๆ เป็นธรรมชาติน่ามอง จริงๆช็อคโกแลตไม่ได้มีเรื่องให้เขิน แต่พอมาทำท่าเขินๆ…ก็น่าเอ็นดูเหมือนกันจนแอบยิ้มตาม



   “หรอ ทำอะไรล่ะ?”



   “ก็…เอาสมุดสเก็ตภาพมาด้วย จะขอสเก็ตภาพหอมหมื่นลี้น่ะ ได้ไหม?”



   “อือ ได้ แล้วกาแฟเหมือนเดิมนะ?”



   “ครับ…”



   “นี่ เขินอะไรครับคุณ?”



   “ก็… วันนี้…”



   ท่าทางจะพูดก็ไม่ยอมพูด อ้ำๆอึ้งๆเหมือนมีลับลมคมไหน ทำให้บาริสต้าผิวซีดหรี่ตาลงมอง คนมีความลับก็ดูจะรู้ตัวว่าถูกจับได้เลยหัวเราะเบาๆเป็นการยอมรับความผิด



   “วันนี้คุณน่ารักกว่าเมื่อวานอีกครับ”



   “ห้ะ… ไอ้บ้า”



   ความร้อนผ่าวแล่นสู่ใบหน้า… แต่หน้าไม่แดงหรอกมั้ง ปกติเขาไม่ใช่คนที่เขินแล้วหน้าจะแดงซะหน่อย แค่ร้อนผ่าวๆ อาจจะทำหน้าพิลึกๆซะมากกว่า



   “ก็…มีโบว์ด้วย”



   นิ้วชี้แตะที่ปกคอเสื้อยืดตัวเอง คนถูกทักเลยร้องอ้อแล้วจับหูกระต่ายใต้ปกคอเสื้อเชิ้ต ยูนิฟอร์มของร้านกาแฟที่พี่เมย์แกล้งซื้อมาบังคับให้ใส่ซึ่งเขาก็ใส่บ้างไม่ใส่บ้าง ช่วงนี้ก็ไม่ได้หยิบมาใส่จนเมื่อเช้านึกยังไงติดมาด้วยก็ไม่รู้



   “ก็ยูนิฟอร์มปกติ”



   “แกะได้ไหม? หรือเป็นโบว์แบบแกะไม่ได้”



   “ตรงโบว์ผูกนี่แกะได้ มันทำได้หลายแบบ แต่สายติดรอบนี่ทำสำเร็จมาแล้ว แก้ไซส์ไม่ได้”



   “ขอลองดูได้ไหม”



   “ได้สิ”



   งงๆว่าอีกฝ่ายสนใจโบว์หูกระต่ายแบบนี้ทำไม อาจจะแปลกตาเพราะมันเป็นลวดลายเฉียงดำสลับขาว ที่มีฟังชั่นฟับมุมได้หลายแบบ ทำให้เป็นทั้งโบว์เหลี่ยม โบว์ไขว้ หรือจะโบว์กลมๆแบบมิกกี้เมาส์ก็ทำได้



   ร่างสูงโปร่งโน้มตัวไปหาคนที่อยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์เล็กน้อย พอๆกับมือหนาที่เอื้อมผ่านเข้ามา



   “ต้องแกะตรงไหน?”



   “กระดุมข้างๆมั้ง ผมหยิบได้ก็ใส่เลยไม่เคยลองแกะด้วย”



   ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยให้อีกฝ่ายจัดการโบว์ได้สะดวก แต่พอสายตาหันมามองก็ต้องกลั้นหายใจเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาใกล้
ทั้งๆที่เคาน์เตอร์กั้นแต่เพราะสูงกันทั้งคู่ทำให้เหมือนมีรั้วเตี้ยๆกั้นมากกว่า



   “เจอแล้ว…”



   เสียงกระซิบเบาๆกับสายตาคมที่จ้องมองมา รอยยิ้มที่แตะมุมปากนั่น…มันทำให้ต้องกลั้นหายใจ



   “อ่ะ ได้ล่ะ”



   มองจีบโบว์หูกระต่ายที่ทิ้งตัวลงเป็นสองสายเหมือนริบบิ้นที่ถูกคลายออก จังหวะการหายใจกลับมาเป็นปกติ แต่ตาคมก็ยังจับจ้องอยู่ที่ปลายริบบิ้น…มือที่มีรอยบาดก็ยังจับอยู่ไม่ยอมปล่อย



   “ชอบโบว์นี่หรอ?”



   “ชอบความรู้สึกครับ”



   “รู้สึกอะไร?”



   “ตอนแกะโบว์… มันเหมือนผมได้แกะของขวัญ”



   ตาคมละจากมือตัวเองขึ้นมาสบตา



   ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก…. เจ้าก้อนเนื้อที่อกซ้ายมันทำงานหนักขึ้นมาแบบไร้สาเหตุ



   “เหมือนว่าพระจันทร์เป็นของขวัญของผมเลย… ”



   “โมเมแล้วคุณ ปล่อยเลยผมจะติดมันกลับเข้าไปใหม่”



   “เดี๋ยวติดให้”



   คราวนี้ไม่ยอมแล้วเพราะยังจำได้ว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ มันเหมือนมีอะไรพองๆในอก จังหวะการเต้นของหัวใจก็ไม่ปกติ



   “ผมทำเองได้น่า…”



   “ผมอยากมองคุณใกล้ๆแบบเมื่อกี๊นี้อีกอ่ะ”



   โอย…แต่ละคำพูด จะเอาให้หัวใจวายไปเลยรึไง?



   “ไม่ขำ พอเลย เลิกแหย่ผมได้แล้ว”



   “ฮะๆ… ก็ผิวของคุณสวย…น่ามอง แก้มก็นิ่ม”



   ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก …..



   “รู้ได้ไงว่านิ่ม”



   มือกำแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าไปในผิวเนื้อ



   “คืนนั้นผมหอมไปตั้งหลายที… จำไม่ได้หรือครับ?”



   Knock out!





   กรุ๊งกริ๊ง…



   “ขอโทษนะคะมีพวกขนมเค้กไหมคะ?”



   “อ้ะ มีครับ เชิญเลือกที่ตู้เลยครับ”



   ขายาวรีบพาตัวเองไปรับลูกค้าอีกคน ทิ้งนักชกที่เพิ่งใช้หมัดอัปเปอร์คัตสอยเขาจนร่วงให้อยู่ที่เดิม… อันตราย อันตรายมาก ทำไมช่างเป็นคนที่อันตรายแบบนี้






หลังจากผ่านช่วงเวลากระอักกระอ่วนก็มีลูกค้าหลายคนเข้าร้านทำให้ความสนใจและความรู้สึกแปลกๆจางหายไป เงยหน้ามาอีกทีนาฬิกาวนมาแตะเลขสองในยามบ่ายเข้าไปแล้ว



 ร้านกาแฟขนาดเล็กซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของอาคารให้เช่าสำนักงานขนาดกลาง ทำเลหัวมุมทำให้เหลือพื้นที่แต่งสวนนิดหน่อยนอกเหนือจากกำแพงกระจก วันนี้โต๊ะกลมด้านนอกที่ลูกค้าไม่ค่อยนิยมนั่งเพราะอากาศร้อนมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่พร้อมสมุดสเก็ตภาพ



   จากมุมนี้ทำให้สังเกตอีกฝ่ายได้ถนัด…ช็อคโกแลตไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวหลังจากเหงื่อโชกในร้านข้าวมันไก่ เขาใส่เสื้อคอวีสีเทากับกางเกงยีนส์และรองเท้าแตะหนังดีไซน์แปลกตาเหมาะสำหรับผู้ชาย



   เรื่องของกาแฟมันค่อนข้างละเอียดอ่อน โชคดีที่ร้านนี้ไม่ได้มีเมนูเยอะเหมือนร้านกาแฟแบรนด์ใหญ่ ทำให้พอจะใช้อุปกรณ์ชงได้ตามออเดอร์ เอสเปรสโซ่ มอคค่า ลาเต้ คาปูชิโน่ และ มัชชะลาเต้หรือชาเขียวนม สี่เมนูง่ายๆ…กับขนมเค้กที่แพคเป็นกล่องมาพร้อมขายแล้ว



   เช็ดแก้วจนเสร็จก็มองร่างคนตั้งใจสเก็ตภาพดอกหอมหมื่นลี้อีกครั้ง แก้วกาแฟพร่องไปจนเหลือแต่น้ำแข็งละลาย ขายาวพาตัวเองไปรินน้ำเย็นแก้วใหม่และเดินเอาออกไปให้คนด้านนอก



   “น้ำครับ”



   “หือ ขอบคุณนะ”



   “ถึงไหนแล้วครับ?”



   “เลยครึ่งทางมาหน่อย”



   ช็อคโกแลตยื่นสมุดสเก็ตภาพให้ดู



   “สวย…”



   ภาพสเก็ตที่บอกว่าเกินครึ่งทาง มันไม่ใช่แค่ภาพร่างเหมือนที่เข้าใจ แต่เป็นการวาดภาพเหมือนซะมากกว่า เขาไม่ได้วาดทั้งต้น แต่ตั้งใจวาดแค่ช่อดอกหอมหมื่นลี้มีใบไม้ประดับข้างๆ รายละเอียด แสงเงาจากดินสอ…มีฝีมือ



   “ได้ลบบ้างหรือเปล่าครับ?”



   “ไม่ มันแค่สเก็ต ไม่มีอะไรต้องลบหรอก”



   “คุณจะลงสีไหม?”



   “คิดว่าไม่ เพราะ…ผมแค่สเก็ต ชอบหรอ?”



   ยิ้มแตะมุมปากเมื่อพระจันทร์หน้านิ่งดูจะตื่นตาตื่นใจกับเจ้าดอกหอมหมื่นลี้ฉบับกระดาษที่ถูกแรเงาไปแปดสิบเปอร์เซ็นต์นี่ แรเงาซะสวยนี่นะแค่สเก็ต?



   “ปกติคุณถนัดลงสีแบบไหน?”



   “ผมได้ทุกแบบ ผมจบศิลปะ… แต่ถ้าส่วนตัวจริงๆ ชอบสีน้ำ แต่เป็นอันที่ทำได้แย่สุด”



   “ปกติสถาปนิกจะมีแค่พื้นฐานดรออิ้ง แต่ไม่ขนาดวาดมาทางจิตรกรรมแบบนี้ได้ ผมก็พูดไม่ค่อยถูก แต่ผมเข้าใจถูกไหม? เหมือนแบบ…สายจิตรกรรมก็วาดพวกแบบบ้านไรไม่ได้ดีเท่า คนละสาย”



   “ก็ใช่ครับ จะเรียนตัวพื้นฐานคล้ายกัน แต่ไปต่อยอดไม่เหมือนกัน…แต่ผมทำได้ทั้งสองแบบเพราะผมเรียนทั้งสองอย่าง ผมจบจิตรกรรมมาก่อน เคยได้ลองทำภาพวาดปูนเปียกแบบไมเคิล แองเจโลด้วย”



   “วาดโบสถ์หรือเปล่าครับ?”



   “ไม่ใช่โบสถ์ใหญ่ครับ เป็นโบสถ์ของมหาลัยที่ฟลอเรนซ์ ทำกันทุกปีให้นักศึกษาได้ลองวาดลองฝีมือ วิชาศิลปะกับศาสนาน่ะ”



   แววตาคมฉายความสุขที่ได้พูดถึงสิ่งที่รัก…มองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้รักในศิลปะ รักการวาดรูป ลงสี การได้เรียน ได้อยู่กับสิ่งที่รักก็มีความสุขเช่นนี้เอง



   “คุณโชคดี”



   “หือ?”



   “ได้ทำในสิ่งที่รัก”



   “คนเรา…ได้อย่างเสียอย่าง ข้อเสียที่ผมมีคือ…ผมไม่มีเพื่อนที่ประเทศไทยเลยทั้งๆที่ผมอยากจะกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดตัวเอง แต่มันไม่มีสังคมของผมเลย”



   “เสียใจไหม?”



   “ไม่… แค่เสียดาย ที่อดใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่น วัยรุ่นไทยต้องเดินสยามใช่ไหม? ผมนี่เคยไปครั้งเดียวกับคุณแม่ มาเองก็คงจะหลง ชีวิตผมทำแต่งาน ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรก…ที่ผมได้พักผ่อน คุณล่ะ ชอบที่ตัวเองเรียนหมอหรือเปล่า?”



   “ชอบครับ”



   ดวงตาเรียวฉายความสุข



   “เป็นสิ่งที่ผมได้เลือกด้วยตัวเอง…ผมชอบตัวเองเวลานั่งอ่านหนังสือแล้วคิดว่าจบไปจะได้ไปเป็นแพทย์อาสาตามชนบท”



   “หืม? คุณไม่ชอบกรุงเทพหรอ”



   “ผมเกลียดมันเข้าไส้เลยล่ะ”



   เสียงหัวเราะทุ้มๆ ฟังนุ่มหูดังขึ้น



   “ผมก็เกลียดเหมือนกัน…ผมคงได้มีโอกาสไปเยี่ยมคุณที่ชนบท”



   “ถึงเวลานั้นก็อย่าลืมซื้อพิซซ่ามาฝากผมด้วย”



   คนฟังทำหน้าสงสัยเล็กน้อย คนพูดเลยหัวเราะเบาๆก่อนเฉลย



   “ถึงจะอยากไปอยู่ชนบท…แต่ผมก็ชอบกินพิซซ่ากับอาหารญี่ปุ่นที่สุดอยู่ดีจนคิดว่าอาจจะต้องไปหักดิบในโรงพยาบาล”



   “คุณชอบกินพิซซ่าร้านไหน?”



   บทสนทนาไหลลื่นไปเรื่อย คงจะจริงที่ว่าถ้าพูดถูกคอก็คุยได้ไม่รู้เบื่อ จากที่แค่เดินเอาน้ำมาให้ก็นั่งลงโต๊ะเดียวกัน ภาพสเก็ตหอมหมื่นลี้ถูกลืมเพราะความสนใจได้เปลี่ยนไปเรื่องอื่น



   “ก็ชอบของทุกที่ครับ กินได้หมด มันคล้ายๆกันนะ ร้านใหญ่ๆที่มีหลายสาขาก็มีไม่กี่เจ้า”



   “พิซซ่าเป็นอาหารอิตาเลียน”



   “อันนั้นใครๆก็รู้”



   “ไม่อยากลองชิมพิซซ่าสูตรต้นตำรับหรอครับ?”



   คนฟังชะงักก่อนสบตาคนพูดเชิญชวนด้วยท่าทางสบายๆ



   “จะพาไปกิน?”



   “จะทำให้กิน…รับรองอร่อยจนต้องอ้อนวอนให้ผมทำอีก”



   “โห โม้ปะเนี่ย ใส่กัญชาหรือเปล่าถ้าจะต้องขนาดนั้น?”



   “กัญชา? กัญชาคืออะไรครับ”



   “มาลีฮวนน่า”



   “อ๋อ…เปล่าหรอกครับ…ผมใส่ยาเสน่ห์ กินแล้วหลงพิซซ่าจนเผื่อแผ่มาถึงพ่อครัวเลยล่ะ”



   ตึก ตึก ตึก…



   บริบทใช่ บรรยากาศได้… น้ำเสียงได้ แววตาก็ยิ่งใช่…



   นี่กำลังอยู่ในการทดลองจริงๆใช่ไหม? ตัวแปรนิ่งหรือยัง?



   นิ่งพอจะตั้งสมมุติฐานได้หรือยัง?



   “ตกลง…นัดแล้วนะ?”



   รอยยิ้ม…



   “ยังไม่ได้รับปากเลย”



   “ก็รับสิครับ… ผมรออยู่นะ”



   หางเสียงติดจะอ้อนยิ่งเพิ่มบีทหนักๆ ตึก ตึก ตึก… ถ้าไม่ติดว่าไม่เคยมีผลงานด้านวิชาการไหนบอกว่าการเต้นของหัวใจสามารถดังออกมาจากอกได้ เขาคงนั่งสู้หน้าอีกฝ่ายแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ



   “ถ้าผมปฏิเสธ”



   “คุณหักอกผมได้ลงจริงๆหรอครับ?”



   “นี่ แค่ปฏิเสธนัดไม่ได้ปฏิเสธรัก ใช้คำว่าอกหักไม่ได้”



   “งั้น…ผมไม่ได้อกหักหรอ?”



   “อือ ไม่ได้อกหัก”



   “งั้น… คุณก็รับรักผมใช่ไหม?”



   ใช้คำพูดวกกลับมาตีเนียนดื้อๆ คนฟังชะงักก่อนจะหรี่ตาลงในทำนองรู้ทัน ส่วนคนเนียนยังคงยิ้มมุมปาก แต่นัยน์ตาวิบวับเย้าแหย่



   “ตลกหรอคุณ”



   “แหย่เล่นนิดเดียว… ตกลงนะ?”



   “มีใครบอกไหมว่าคุณนี่มันเอาแต่ใจ”



   “หืม… อย่างผมไม่เรียกเอาแต่ใจหรอกครับ เขาเรียกพยายามสูง”



   คิ้วเรียวขมวดอีกรอบกับการใช้ภาษาไทยของอีกฝ่าย ก็พูดชัดแต่มันมีจังหวะบางอย่างในบางครั้งที่ไม่เหมือนคนไทยพูดกัน และการทำหน้าฉงนเวลาพูดคำบางคำที่ใช้ไม่ค่อยถูกหรือไม่มั่นใจ



   “พยายามสูง นั่นแหละคำนี้ล่ะ”



   “อธิบายที ผมไม่เข้าใจ”



   “ก็… พยายามจะชวนพระจันทร์นี่ครับ อยู่บนฟ้ามันสูงนะ… ลดตัวลงมากินพิซซ่าของช็อคโกแลตหน่อยสิ รับรองติดใจไม่อยากกลับไปบนฟ้าเลย”



   มุกจีบตื้นๆ ไม่ได้มีความซับซ้อนติดจะแป้กด้วยซ้ำกลับให้ความรู้สึกนุ่มนวล เมื่อคนพูดยิ้มน้อยๆ ทอดเสียงนุ่มลึก… นั่นล่ะ…



   เพราะกลิ่นเจ้าหอมหมื่นลี้ที่พัดเข้ามาล่ะมั้ง… เขาถึงตอบตกลง



   “อืม…”



   ตอบตกลงไปแบบเบลอๆ…



   เบลอว่ารักแถบ แบบว่ารักเธอ? เฮ้ย… อย่าไปติดมุกเด็กประถมแบบนั้นมาสิวะ… เล่นไปได้ไงโคตรเห่ยอ่ะ


===================================

ช็อคโกแลตขี้อ่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 30-01-2017 22:04:47
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 30-01-2017 22:54:51
ขี้อ่อยมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Reminder ที่ 30-01-2017 23:34:26
คอมโบมารัวๆ...อ่อยแรง :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 30-01-2017 23:48:19
 :o8: น่ารักอ่าาาาา เขินแรงมากกกกกกกก ชอบสุดๆฟินน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 31-01-2017 00:36:47
 “ก็… พยายามจะชวนพระจันทร์นี่ครับ อยู่บนฟ้ามันสูงนะ… ลดตัวลงมากินพิซซ่าของช็อคโกแลตหน่อยสิ รับรองติดใจไม่อยากกลับไปบนฟ้าเลย”
 :mew1: :mew1: :mew1:

ชอบประโยคนี้ละมุนมากใจสั่นสั่นว่ารักช็อคโกแลต
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 31-01-2017 01:54:07
ช็อคโกแลตขี้อ่อยมากกกกก อ่อยเบอร์แรกเลย 555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 31-01-2017 05:24:51
 :-[  :-[ 
น้องช๊อกหวานอ้อยม๊ากอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 31-01-2017 07:38:24
โอ้ยยอิช็อคโกแลต อิบ้าาาาาา กูเขินนน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 31-01-2017 08:55:34
รถอ้อยคว่ำเรี่ยราดมากค่ะช็อคโกแลต
เขินอ้ะ
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 31-01-2017 09:15:09
ถ้าคุณชอกโกแลตเขาจะอ้อยหนักขนาดนี้!!!!! ฉันเขินนนนน งุ้ยยยยย น่ารักจริงๆ :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-01-2017 12:01:16
ละมุน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 31-01-2017 15:55:31
เฌอของเราน่ารัก :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 31-01-2017 16:09:52
เข้ามาติดตาม เฌอแตมค่าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 31-01-2017 16:12:46
ไปอ่านเรื่องของเชอเบทมา รู้สึกอยากติดตามเรื่องนี้ขึ้นมาเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 31-01-2017 18:35:40
อ่อยได้อีกคุณช็อคโคแลต
 :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 31-01-2017 19:59:22
โอ้ยยยยย เขินหนักมาก!!!!!  :m11:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 31-01-2017 20:47:34
มาดูเค้าจีบกันค่ะ ><
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 31-01-2017 21:07:57
จีบกันค่ะ!!!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 31-01-2017 22:06:28
ยอมใจนาง เก็บทุกเม็ด เก็บจิงเก็บจัง เก็บได้ทุกดอก น้องแตมจะรอดมั้ยนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kiolkiol ที่ 31-01-2017 23:12:53
เจอคนขี้อ่อย 1eaค่ะท่านหัวหน้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 01-02-2017 01:01:00
 :z13:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Paracetamol ที่ 01-02-2017 08:05:24
น่ารักมากกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 01-02-2017 12:33:25
โหหหหหหห ช็อคโกแลตอ่อยแรงมากกกกกก  :o8:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 01-02-2017 17:37:33
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่าาา <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๓ หน้า ๓ [๓o/๑/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 01-02-2017 17:49:28
ช็อคโกแลคแกเนียนมากกกก  แตมไม่รอดแน่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 02-02-2017 17:36:30
ตอนที่ 4



   “เพื่อนแตมหรอ พี่เห็นทุกวันเลย”



   คนกำลังถอดผ้ากันเปื้อนชะงัก พี่เมย์พยักเพยิดไปทางผู้ชายที่ย้ายมานั่งในร้าน ซึ่งก็ยังง่วนกับสมุดสเก็ตในมือของตัวเอง



   “ก็…ไม่เชิงเพื่อนอ่ะครับ เขามานั่งทุกวันเลยได้คุยกัน”



   “หล่อเนอะ ว้า พี่อยากมานั่งเฝ้าร้านกลางวันมั่งจัง”



   ยิ้มขำท่าทางเพ้อฝันของเจ้าของร้าน



   “พี่เมย์ก็มาสิครับ ผมว่าพรุ่งนี้เขาก็มานะ”



   “ก็ต้องแบบนั้นสิ พรุ่งนี้แตมหยุดนี่นา”



   “เอ๋… อ๋อ ครับ”



   วันหยุดที่ขอลาไว้ตั้งแต่ต้นเดือน ลืมไปแล้วเชียว… เก็บผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยเดินออกมาหาคนที่ยังสนใจเจ้าดอกหอมหมื่นลี้บนสมุด จากมุมสูงนี้…ดอกหอมหมื่นลี้อย่างกับภาพถ่ายสีขาวดำ เหมือนของจริงมากทีเดียว



   “เฮ้..”



   “อ้าว เลิกงานแล้วหรอครับ?”



   “อื้อ”



   “งั้นไปกัน”



   “ผม…จะกลับบ้านแล้ว คุณก็กลับได้แล้ว”



   ศิลปินหนุ่มเอียงคองง ยกมือถูแก้มตัวเองเบาๆ แต่คงเพราะสันมือมันเลอะคราบดินสอวาดรูปมาทั้งวันเลยเกิดรอยปื้นดำที่ผิวหน้าขาว



   “เลอะแล้วคุณ”



   หยิบทิชชู่จากโต๊ะขึ้นมาเช็ดหน้าให้ขำๆ



   “อ๋อ…ปกติครับ ฮะๆ ขอบคุณนะ”



   มือซีดชะงักเมื่อสบตาคมทอความอ่อนโยน ขายาวก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว



   “งั้น ผมไปนะ”



   “แล้ว…พิซซ่า?”



   “วันนี้เลยหรอ?”



   “ไม่ได้หรอครับ?”



   น้ำเสียง สีหน้า แววตา… บ่งบอกถึงความคาดหวัง



   “จะไปทำที่ไหนล่ะ..?”



   “บ้านผม”



   “…เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”



   “ก็คิดว่าไปบ้านเพื่อน ปกตินะ”



   “ผมไม่เคยไปบ้านเพื่อนคนไหนเลย”



   เดดแอร์… คนชวนขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมันปกติจะตายที่จะต้องมีไปงานวันเกิด งานเลี้ยงหรือทำงานกลุ่มที่บ้านเพื่อน ขนาดเขาเด็กสุดในคลาสเรียนมาตลอดก็ยังได้ไป



   แต่เพราะนัยน์ตาหม่นแสงจากอีกฝ่ายเลยไม่ได้พูดออกไปถึงข้อสังเกตนั้น… หัวสมองคิดว่าจะทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นยังไงดี



   “ก็ลองดูสิจ๊ะ น่าสนุกออก มีเพื่อนผู้ชายบ้างก็ดีใช่ไหมแตม?”



   “พี่เมย์…”



   “สวัสดีครับ”



   “อุ้ย มารยาทงาม ไหว้สวย พี่เมย์นะคะ เจ้าของร้าน แตมบอกว่าคุณมาทุกวันเลย ขอบคุณนะคะที่มาอุดหนุนร้านกาแฟพี่”



   “อ่า บรรยากาศร้านดีมากเลยครับพี่เมย์ แล้วก็…เอ่อ แตม? ก็ แตมเขาชงกาแฟอร่อยครับ”



   คนโดนเฉลยชื่อก่อนเม้มปากแน่น ใบหน้าขึ้นสีเรื่อเล็กน้อย อยากจะเดินหนีไปจากมุมนี้ก็เพราะความเขินแปลกๆนี่ล่ะ อีกฝ่ายดูจะตื่นเต้นกับการรู้ชื่อเล่นเขาจนมันเขิน…



   “ใช่ๆ แตมเขาชงดีสอนไม่กี่ทีก็ชงเก่งกว่าพี่แล้ว คิกๆ แล้วคุณชื่ออะไรคะ สนิทกันแล้วหรอ แปลกน้า แตมไม่ค่อยสนิทกับใครง่ายๆเลย โลกส่วนตัวสู๊งสูง”



   “พี่เมย์…แฉผมทำครับเนี่ยย”



   “ผมชื่อ ฌาม์ ครับ ฌาม์ ที่เหมือน น้ำชา แต่เป็น ฌ เฌอ”



   “ชื่อเพราะจัง มีความหมายไหมคะ ชื่อแตมเขาก็เพราะนะ จริงๆชื่อ เฌอแตม ฌ เฌอเหมือนกันไหม เห็นแตมสะกดชื่อตัวเองแวบๆ ใช่ ฌ เฌอ ไหม?”



   “ครับพี่เมย์…”



   อายจนหน้าร้อนผ่าว ปกติการบอกชื่อเล่นมันไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่นี่…กับคนที่เขาไม่ยอมบอกแต่แรกดันมารู้ชื่อกันซะอย่างนั้น ก็คิดว่ามันมีโอกาสเกิดขึ้นได้แหละแต่…เร็วไปไหม?



   ละคนที่เต็มใจบอกชื่อตัวเองจนน่าหมั่นไส้นี่ก็อีก จะทำหน้าดีใจโอเวอร์ทำไมเนี่ย…



   “ชื่อจริงผมมาจาก ฌามา ครับ คุณแม่บอกว่ามาจากภาษาฝรั่งเศสแปลว่า นกบินหลา”



   “เอ๊ะ แล้วเฌอแตมมาจากภาษาอะไร?”



   “ฝรั่งเศส… เอ้ะ?”



   เจ้าของชื่อเบิกตากว้าง…ให้ตายเหอะ ความบังเอิญนี้



   “นี่ไงแตม ชื่อมาจากประเทศเดียวกัน เป็นเพื่อนกันไว้นะ คิกคิก นานๆทีจะมีเพื่อนคบต้องพยายามเป็นมิตรกับเพื่อนนะจ๊ะ ชวนกันไปไหนคะเนี่ยวันนี้?”



   “ชวน เอ่อ เฌอแตมไปทำพิซซ่าที่บ้านครับ… แต่เขาไม่น่าจะอยากไป พี่เมย์ช่วยพูดหน่อย”



   “เวอร์แล้ว ต้องหาพวกด้วยหรอ?”



   “มีอะไรมาแลกล่ะจ๊ะฌาม์ เรียกชื่อเล่นเฉยๆไม่โกรธพี่นะ”



   “ผมมี…ภาพเหมือนที่เหมาะกับร้านกาแฟนี้อยู่ เดี๋ยวอัดกรอบมาให้ครับ ผมวาดเอง”



   “งั้นดีล เอาเฌอแตมไปทำพิซซ่าได้เลยจ้ะ ห้ามปฏิเสธนะแตม พรุ่งนี้ก็ลาหยุดอยู่แล้ว ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนบ้างสิชีวิตจะได้มีความสุข”



   สุดท้ายก็โดนดันหลังให้ออกมานอกร้านกับลูกค้ากิตติมศักดิ์



   “พรุ่งนี้คุณหยุด?”



   “อือ”



   “แล้วไม่คิดจะบอกผมหน่อยหรอ?”



   “เฮ้ย โกรธอะไรเนี่ย”



   มือหนายกนวดขมับตัวเอง ปากเม้มแน่นพร้อมแววตาไม่พอใจ



   “ก็ยังไงผมก็จะมาหาคุณ แต่คุณหยุด แล้วก็ไม่บอกผม คุณใจร้ายมากครับพระจันทร์ เฌอแตม”



   “เดี๋ยว… คือผมก็ลืมว่าตัวเองลา”



   “คุณกำลังหลบหน้าผม? ใช่ไหม? ทำไมทำแบบนั้น…ผมก็มีหัวใจนะ”



   ไม่รอให้ได้แก้ตัว ฌาม์ก้าวเท้าจ้ำอ้าวๆเดินไปตามฟุตบาท คนโดนเข้าใจผิดหันรีหันขวางแต่ก็รีบวิ่งตามไปจนคว้าแขนแกร่งไว้ได้



   “ช็อคโกแลต ฌามา”



   “ครับ พระจันทร์ เฌอแตม”



   “เราต้องเรียกชื่อกันแบบนี้เลยหรอ?”



   “คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ผมโกรธอยู่นะ”



   “โอเคๆ ผมขอโทษ ผมลืมจริงๆไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง ไม่โกรธนะ?”



   เพราะท่าทางงอนของอีกฝ่ายมันช่างเหมือนเด็กประถมเลยเผลอยกนิ้วก้อยขึ้นมา เขินๆตัวเองเหมือนกันแต่เห็นท่าทางสนใจเจ้านิ้วก้อยของฌามาก็คิดว่า…เวิร์กมั้ง?



   “คุณเห็นผมเป็นเด็กชอบเกี่ยวก้อยหรอ?”



   “แล้วจะเกี่ยวไหม?”



   “ต้องไปทำพิซซ่าบ้านผมนะวันนี้?”



   “ก็…จะไปด้วยแล้วไง”



   “งั้นเกี่ยวก็ได้ เห็นว่าคุณทำตัวเด็กๆนะครับ…”



   เออกูทำตัวเด็กมากครับ แต่ไอ้คนทำท่าทางตื่นเต้นกับการเกี่ยวก้อยนี่ไม่เด็กเลย มียกมือขึ้นลงสองทีเป็นจังหวะอีกนะ… ผู้ใหญ่มาเองจริงๆ



   “แล้วบ้านอยู่ไหน?”



   “แถว…”



   ย่านคนรวยที่อยู่แนวบีทีเอส แต่ก็ต้องนั่งไปหลายสถานีเหมือนกัน



   “งั้นเดี๋ยวแวะไปเอารถที่คอนโดก่อนได้ไหม เผื่อกลับดึกรถหมด”



   “บ้านผมไม่มีที่จอดรถ”



   “หือ? หน้าบ้านก็ไม่ได้หรอ อ๋อ แต่มันย่านคนทำงานอาจจะจอดไม่ได้ งั้นไปบีทีเอสก็ได้”



   “โอเคครับ ป่ะ ไปกัน”



   คนโมโหตอนนี้อารมณ์กลับมาปกติ แถมยังชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปตลอดทาง ซึ่งเรื่องที่อีกฝ่ายตื่นเต้นมักจะเป็นเรื่องที่เด็กๆจะตื่นเต้นกัน … ฮิปโปอ้าปากหาว ปลาวาฬพ่นน้ำ กระต่ายกระโดดแล้วส่ายตูด



   “นี่… ชอบสัตว์หรอ?”



   “ครับ… พวกมันน่ารักดี”



   “แล้วชอบตัวอะไรที่สุด?”



   “นกขุนทอง…”



   ไม่ได้ถามต่อเพราะพอพูดถึงนกขุนทอง คนชวนคุยก็เงียบลงทันที แถมยังเป็นจังหวะที่คนเลิกงานพากันเข้ามาในบีทีเอสทำให้เบียดเสียดจนไม่อยากจะพูดอะไรอีก








   



   “ไหนบอกไม่มีที่จอดรถ”



   บ้านน่ะอยู่แถวใจกลางกรุงที่ขึ้นชื่อว่าหาที่จอดยาก แต่ซอยบ้านจริงๆน่ะจากถนนใหญ่เดินเข้ามาก็มีแค่สองประตูบ้านที่หันหน้าเข้าหากัน แถมตัวบ้านยังยาวจนจะจอดรถได้สี่ห้าคันริมรั้ว



   “ในบ้านไม่มีอ่ะครับ ไม่ได้นับริมรั้ว”



   “แปลก บ้านทำไมไม่มี”



   “ผมขับรถไม่เป็น… คือ ผมกลัวการขับรถมาก ขึ้นสมองเลยล่ะครับ นี่…อย่าทำหน้าเหลือเชื่อแบบนั้น อายนะ…”



   ท่าเกาแก้มแก้เขินกลับมาอีกครั้ง ส่วนมากวัยรุ่นสมัยนี้ถ้าบ้านมีฐานะก็เรียกว่าพ่อแม่แทบจะซื้อรถให้ขับตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย น้อยคนมากที่จะกลัวการขับรถ



   “จริงอ่ะ?”



   “อือ…พระเจ้าไม่ประทานความสามารถรอบด้านมาให้ใครเป็นพิเศษหรอกครับ ผมเก่งด้านอื่นแล้ว เลยโง่ด้านนี้ ดนตรีก็เล่นไม่ได้
ฟังไม่ออก ร้องเพลงเพี้ยน อะไรที่ต้องตามองอีกอย่าง มือทำอีกอย่าง ควบคุมคอนโทรอะไรนี่ผมไม่ถนัดจริงๆ”



   “แต่วาดรูปได้?”



   “ตามองมือขยับตาม มันไม่ต้องมาควบคุมเท้าด้วยแบบขับรถนี่คุณ…”



   “ตลกว่ะ”



   คนขับรถไม่ได้ยักไหล่หัวเราะขำขันก่อนจะหันมาขยิบตาให้จนเฌอแตมรู้สึกแปลกๆอีกครั้ง



   “บอกแล้ว…อยู่กับผมมีความสุขนะครับ เรือนมะนาวยินดีต้อนรับครับ…ดีใจที่พระจันทร์ เฌอแตมมาเที่ยวในช่วงนี้เพราะอีกไม่นาน…. ผมจะทุบมันทิ้งทั้งหลัง



   
   ทางเดินเข้าบ้านเป็นแผ่นหินใหญ่สลับกับหินก้อนเล็กสีขาวเหมือนสวนญี่ปุ่น มีโคมไฟสนามทรงกระท่อมหินอยู่ตามทางเดิน มีทั้งต้นไผ่ และกล้วยพัดใบใหญ่ที่ช่วยบังแดดให้กับตัวบ้าน…



   บ้านที่เป็นบ้านกระจก…ถึงสามด้าน



   ให้ตายเหอะ…บ้านคนหรือโชว์รูมเฟอร์นิเจอร์? แค่มองจากด้านนอกก็สวยจนตะลึง กระจกบานใหญ่ยาวตั้งแต่พื้นจรดเพดานชั้นสอง แล้วเจ้าประตูกระจกแทนที่จะเจาะแค่พอดีคนขึ้นกลับลากยาวไปถึงชั้นบนเช่นกัน พอเจ้าบ้านเปิดประตูที บานพับใหญ่ๆสองบานเลยเปิด
ออกไปถึงชั้นสอง



   “ยุงไม่เข้าหรอ?”



   “เข้าครับ…ตอนสร้างไม่ทันคิด พอดีผมเลียนแบบเพนเฮ้าส์ที่ซานฟราน คือ…ตรงนี้จะเป็นสระว่ายน้ำอ่ะนะ แล้วประตูจริงๆเข้าอีกด้าน อารมณ์ลงจากเตียงก็กระโดดลงน้ำเลย แต่…ไทยมันทำไม่ได้อ่ะครับ”



   “นี่…. เป็นสถาปนิกจริงปะเนี่ยแค่นี้ก็ลืม”



   “โธ่คุณ สมัยฝีไม้ลายมือยังอ่อนด้อย… แต่นอนดูดาวสวยนะครับ”



   ก็น่าจะสวยจริง แต่นอนๆก็เสียวหล่นตุ้บจากชั้นสองลงมาชั้นล่างเหมือนกัน



   ภายในชั้นหนึ่งไม่มีอะไรเลยนอกจากครัวและโต๊ะกินข้าว…ที่ทำจากโทนสีขาวและเขียวมะนาวตัดกันพอดี มีบันไดที่ทำจากแผ่นไม้ติดตามกำแพงด้านเดียวของบ้านไปยังชั้นสอง



   “บ้านสวยนะ ถ้าไม่ติดเรื่องชั้นสอง”



   “ครับ… Lime-Room เป็นงานออกแบบบ้านจริงจังครั้งแรกของผมเอง เลยขาดๆเกินๆไปบ้าง แต่ผมก็ยังไม่คิดจะเปลี่ยนมัน มันสอนผมหลายอย่าง”



   “เช่น?”



   “สอนว่า….บ้านคนไทยควรหันหน้าไปทางทิศใต้ไม่ใช่ทิศตะวันออกแบบนี้ ตอนกลางวันนี่…แดดโคตรแรงเลยคุณ และบ้านกระจกนี่โคตรเก็บความร้อน”



   นี่มันเอาฮาหรือจริงจัง?



   “อีกอย่างก็คือ… บ่อปลา ฝรั่งไม่นิยมบ่อปลาซึ่งต่างจากคนไทย ผมเลยลองขุดบ่อปลาคาร์ฟด้านหลัง หน้าฝนแรกเท่านั้น ปลาผม
หายไปทั้งบ่อ นอนตายแถ่ดๆเกลื่อนสนาม… แม่โกรธจนไล่ผมกลับอเมริกาเลยคุณ ปลาคาร์ฟตัวครึ่งแสนนอนตายเป็นปลาตากแห้ง… มันสอนให้ผมรู้ว่าบ่อปลาควรหาอะไรป้องกันเผื่อฝนตก และ… แม่รักปลามากกว่าผม”



   “นี่ อยู่ๆไปหลังคาไม่ถล่มลงมาแน่นะ?”



   “ไม่หรอกครับ… โครงสร้างดีอยู่ ในความแย่ก็มีข้อดีนะ… ข้อดีคือผมไม่อยากอยู่บ้านตัวเองเท่าไหร่”



   “มันดียังไงวะ?”



   “ผมก็เลยได้ออกไปข้างนอก….ได้ไปเจอคุณไงพระจันทร์ เฌอแตม”



   “มันวกกลับเข้ามาความโรแมนติกทั้งๆที่ผ่านมหากาพย์บ้านมาหมาดๆ มันไม่ได้ทำให้ภาพลักษณ์และคำพูดดูดีเลยให้ตายเหอะ…”



   “โธ่คุณ… ผมพูดเล่นน่า… แค่อยากเห็นคุณเป็นแบบนี้เฉยๆ”



   “แบบไหน?”



   “มีรอยยิ้มกว้างๆแบบนี้… คุณยิ้มสวยนะครับ แต่ไม่ค่อยยิ้มกว้างๆเลย ยิ้มบ่อยๆนะ ผมชอบ…”



   ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก



   คำพูดได้…



   บริบทใช่…



   สีหน้า… แววตา…น้ำเสียง…



   เป็นตัวแปรการทดลองนี่ได้หรือยัง…




   “ผมอยากทำให้คุณยิ้มบ่อยๆ ไม่รู้จะทำได้ไหมนะ?”



   สัมผัสแผ่วเบาที่ข้างแก้ม…



   ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก




   “ป่ะ ทำพิซซ่ากันดีกว่า ผมให้แม่บ้านเข้ามาเตรียมวัตถุดิบให้แล้วครับ พิซซ่าจากเชฟช็อคโกแลต ฌามา พิเศษสำหรับพระจันทร์  เฌอแตม”



   อีกฝ่ายเดินเข้าบ้านไปแล้ว…แต่ทิ้งร่องรอยความรู้สึกไว้จนหนักอึ้ง



   ตกลง…แบบไหนคือตัวตนจริงๆของอีกฝ่ายกันแน่?



   ผู้ชายเสียงทุ้ม แววตานุ่มลึก หรือว่า ผู้ชายนิสัยเด็กๆ…ที่มีมุกตลกขบขัน



   …แบบไหนกันแน่?



===========================================

ฌามาเฌอแตม เข้ากันดี้เข้ากันดี เน๊าะอิอิ

ช็อคโกแลต ฌามา นอกจากจะมาสายไร่อ้อยแล้วนี่มาสายฮาด้วยใช่ไหม?

อิอิ ตอนหน้าบอกเลยยว่า ฟินจิกหมอน   


หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-02-2017 18:29:36
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mamemoo ที่ 02-02-2017 18:37:15
โอ๊ยย ฮือออ น่ารักจังค่ะ ชอบบรรยากาศความจีบกันแบบนี้ คู่twoฌ ชื่อเข้ากันไปอีกกกกก ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-02-2017 18:44:29
ถ้าฌามากลับอเมริกาแล้วเฌอแตมจะเป็นยังไง เล่นมาหยอดไม่ยั้งเสียขนาดนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 02-02-2017 18:55:45
น้ำตาลเกลื่อนเลย หวานมากกกกกกกกกกกกก  :m11:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-02-2017 19:24:56
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 02-02-2017 20:07:25
ฌามา หรอ อยากได้ๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 02-02-2017 20:39:34
หวีดดดดดด
ได้ทีก็รถอ้อยคว่ำไม่พักเลยค่ะ
มาสายฮาด้วยไหมคะ พี่ฌา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 02-02-2017 21:01:34
แบบไหนก้เอาาาา
รักเลยฌามาาาาา :-[ :-[
 :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-02-2017 21:07:27
อ่อยจนอ้อยคว่ำทั้งไร่แล้ว ไม่ต้องหาตัวแปรอะไรแล้วเฌอแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 02-02-2017 21:37:46
โอ้ย ชื่ิอจะยาวไปไหน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: BaZkon ที่ 02-02-2017 21:48:06
บรรยากาศอุ่นๆฟินๆดีจัง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 02-02-2017 22:16:33
อยากฟินจิกหมอนแล้วอ่ะ มาต่อเลยได้ป่ะ :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 02-02-2017 22:22:23
พรหมลิขิตก็ว่าได้ :)

ฌาม์ & แตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-02-2017 22:45:01
โอยยยยย ชั้นหุบยิ้มไม่ได้เลยให้ตาย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 02-02-2017 23:03:49
รอตอนหน้ายาวๆไปปป ชิบคุณช๊อคโกแลต ฌามา มากกกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-02-2017 00:57:46
 :mew1: :mew1: :mew1:ชอบเวลาที่เรียกชื่อกันจังค่าาาละมุนมากกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-02-2017 01:36:09
ชอบจังเลย จะรออ่านนะคะ สู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 03-02-2017 02:33:00
รถอ้อยคว่ำหน้าบ้านหรอคะเนี่ย ฮิ้วววววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 03-02-2017 12:39:28
บ้าาาาาาาาาา >////////<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 04-02-2017 13:47:05
เรื่องเขาน่ารักใสๆ จริงด้วย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: LoveRead ที่ 04-02-2017 16:21:49
ใสๆ แอร๊ยยยยย ><
 :L1: :L1: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๔ หน้า ๔ [๒/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 04-02-2017 16:56:58
ใสๆ เดี๋ยวจะหื่นแล้วค่ะ 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 06-02-2017 20:25:41
ตอนที่ 5


   “มื้อนี้ผมจัดการเอง”


   “ผมช่วยดีกว่า”


   “ไม่ได้ๆ เดี๋ยวรู้สูตรกันพอดี”


   “แค่นี่ก็หวง”


   “…เผื่อคุณติดใจ คุณจะได้มากินกับผมเท่านั้นไม่แอบไปทำเอง”


   ตาคมขยิบหนึ่งทีส่งคลื่นพลังความวิ๊งมาให้ คนฟังได้แต่ส่ายหัวกับความอ้อร้อนั้น ขี้เกียจจะเถียงเลยออกมาเดินเล่นรอบบ้าน ปล่อยครัวให้พ่อครัวอิตาเลียนเขาจัดการไป


   บริเวณบ้านบอกได้เลยว่าสวยเหมือนสวนญี่ปุ่นแท้ๆแต่มีต้นไม้ไทยๆแซมอยู่ด้วย มีทั้งลีลาวดี ดาวเรือง พุทธรักษา ดอกแก้ว…


เปล่าหรอก ไม่ได้รู้จัก แต่ต้นไม้พวกนี้ดันมีป้ายชื่อติดทุกต้น… ต้นกล้วยพัด เฟื่องฟ้าก็มีป้ายปักชื่อ เดินลัดมาริมกระจกก็ชะงัก



…หอมหมื่นลี้


เจ้าต้นนี้ตั้งอยู่ริมกระจกฝั่งโต๊ะกินข้าวเหมือนเพิ่งเอามาลง ดอกกำลังรวมกลุ่มชูช่อสวยส่งกลิ่นหอม จะว่าไปหลายๆต้นที่ปลูกก็มักจะเป็นดอกไม้หอมๆ เจ้าของบ้านคงจะชอบ…


หลังบ้านมีบ่อน้ำที่ปลูกดอกบัว และไม่มีปลา คงจะเป็นบ่อที่อีกฝ่ายทำปลาคาร์ฟตายยกบ่อมาแล้ว ตกลงไม่รู้ว่าจริงหรือเล่น… เงยหน้ามองตัวบ้านด้านนี้ไม่เห็นอะไรนอกจากกำแพงที่ตีระแนงไม้บังสายตาไว้เล่นๆ เดินผ่านมาอีกด้านจนเห็นร่างสูงกำลังง่วนกับการนวดแป้งก็เจอแปรงดินขนาดสามเหลี่ยมผืนผ้าถูกเตรียมไว้แต่ยังไม่ได้ปลูกอะไร


บ้านสวยและร่มรื่น…ที่ชอบที่สุดคงเป็นกำแพงกระจกสามด้านนี่ มองชั้นบนจากตรงนี้เห็นโต๊ะเขียนแบบสีเขียวมะนาวตั้งอยู่ โต๊ะสั่งทำแน่ๆ เพราะต้นเขียนแบบทั่วไปไม่สีเขียวมะนาวแบบนี้หรอก



เฌอแตมยืนพิงกระจกปล่อยให้ลมเย็นๆพัดผ่านร่างไป อากาศดี…ชักจะชอบบ้านนี้เข้าแล้วสิ มันดูเหมาะกับการอยู่คนเดียว


ก๊อกๆ


เสียงเคาะกระจกทำให้ต้องหันไป



ขมวดคิ้วเมื่อคนด้านในไม่รู้เอาปากกาเมจิคมาจากไหน บรรจงวาดรูปลงบนกระจก เป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยล่องอยู่ในหมู่ก้อนเมฆพร้อมใบหน้ายิ้มแฉ่ง


พรสวรรค์ก็คือพรสวรรค์ ขนาดยกมือวาดเร็วๆ เส้นทุกเส้นกลับโค้งพอดี แรเงาสวย ไม่ต้องร่างก่อนแต่ลงมือวาดได้เลย…


พอวาดเสร็จพ่อเชฟเจ้าของบ้านก็ขยิบตาให้แล้วเดินไปทำพิซซ่าต่อ ตาเรียวหลุบมองเท้าตัวเองที่ยืนห่างกระจกมาเล็กน้อย จากตรงนี้ถึงคนด้านในถ้าไม่นับกระจกกั้นก็ประมาณเจ็ดก้าวเดิน





สามวันที่ปล่อยอีกฝ่ายเข้ามาทำตัวสนิทสนมทั้งๆที่ไม่คิดจะเปิดใจรับใคร นี่เรียกว่าเปิดใจแล้วใช่ไหม? ถึงเขาจะทำตัวเป็นเฉไฉเอาการทดลองมาอ้าง แต่คนเคย ‘มีความรัก’ ทำไมจะไม่เข้าใจว่าตัวเองเผลอใจเต้นแรงเพราะนึกชมชอบอีกฝ่ายอยู่ในที ซึ่งไม่ควรเลย ระยะเวลาที่ไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายเท่าไหร่เลย



หรือเขาอาจจะถูกชะตาอีกฝ่ายแต่แรก เลยเผลอใจยอมดีลกลับอะไรแปลกๆทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน ความสัมพันธ์ที่โคตร One Night Stand ที่ไม่ได้เริ่มต้นที่ร้านเหล้าแต่เป็นร้านกาแฟ..


บทสนทนาที่คุยกันเรื่องทั่วไปจนวกเข้ามาในขอบเขตอันตรายและสุดท้ายก็จบลงไปด้วยการพิสูจน์… คำถามที่คืนนั้นอยากจะหาคำตอบ



การมีสัมพันธ์กับคนไม่รู้จัก สามารถทำได้จริง อิ่มเอมทางร่างกาย…แต่ไม่มีความพอใจด้านความรู้สึก



เขารู้ว่าทำไมตัวเองถึงอยากหาคำตอบนี้… แต่คำถามที่อีกฝ่ายตั้งไว้ ยอมรับตรงๆก็อยากรู้ว่ามันสื่อถึงใครหรือเปล่า?



พิสูจน์ว่าตัวเองสามารถมีอะไรกับเพศเดียวกันได้ไหม?



ทำไปเพื่ออะไรถ้าไม่ได้หวั่นไหวกับใครสักคน? และแน่นอนว่าคงจะไม่ใช่เขา คนที่เพิ่งเจอกันและเลือกไปต่อแบบไร้ที่มาที่ไป



การหวั่นไหวของเขากับอีกฝ่ายจึงไม่ควรเกิดขึ้นเลย… คนที่อยู่ในความรู้สึกห้วงคิดของช็อคโกแลต ฌามา…ไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน




ระยะเวลาสั้นๆ…ก็ให้มันจบไปด้วยดีจะดีกว่า อย่าไปตั้งคำถาม อย่าไปเผลอใจให้หวั่นไหวมากกว่าเดิมจนมันยึดติด ยึดติดแล้วไม่มีอะไรดีเลย…การอยากเป็นเจ้าของมันไม่เคยส่งผลดี



ยิ่งตัวเอง…นิสัยแบบนี้ด้วยแล้ว…












“พระจันทร์ เฌอแตม”


เสียงเรียกดึงออกจากภวังค์ คนที่อยู่ในห้องครัวตอนนี้ออกมายืนอยู่ข้างกันด้านนอก


“อ้าว ไม่ทำแล้ว?”


“ผมเห็นคุณเหม่อเลยเป็นห่วง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”


รอยยิ้มอ่อนแต่งแต้มใบหน้าซีด


“ผมแค่…นึกเรื่องไร้สาระน่ะ โทษทีที่ทำให้เป็นห่วงนะ”


“ผมรู้ว่าคุณโกหก นัยน์ตาของคนเรามันหลอกกันไม่ได้นะครับ…แต่ผมจะไม่ถามให้คุณอึดอัด แค่อยากบอกว่า บนโลกนี้ยังมีผมอีกคนที่พร้อมจะรับฟังคุณนะ”


เสียงทุ้มนุ่ม กับผมปรกหน้าที่เลอะแป้งหน่อยๆ มันน่าเอ็นดูปนเท่อย่างบอกไม่ถูก


“เลอะแป้งเต็มไปหมด”


ยกมือปัดๆแป้งจากผมหน้าออกให้ วันนี้ช็อคโกแลต ฌามาไม่ได้เซ็ตผมไปที่ร้าน แต่ปล่อยเจ้าหน้าม้าให้หล่นลงมาอย่างกับบอยแบรนด์เกาหลี ดวงหน้าที่คร้ามคมเลยดูละมุนลงนิดหน่อย ทรงผมเปลี่ยนบุคลิคได้จริงๆ


“ไปช่วยกันแต่งหน้าพิซซ่าไหม?”


“เสร็จแล้วหรอ?”


“จริงๆ…ผมให้ป้าแม่บ้านทำแป้งมาให้แล้วอ่ะ ถ้าทำเองคงไม่ได้กินวันนี้อ่ะครับ”


ยกมือเกาแก้มตัวเองเก้อๆเมื่อต้องยอมรับความจริง


“อ้าว ไหนว่าสูตรลับ”


   “ก็ลับ…ลับแบบ ไปขอสูตรแป้งแล้วเอามาให้แม่บ้านหัดทำอ่ะครับ ฮ่าๆ ผมทำกับข้าวได้บ้าง แต่ให้มาทำตั้งแต่ผสมแป้งนี่… ไม่ไหวอ่ะคุณ”


   ส่ายหัวปลงๆ เหมือนโดนหลอกมากินข้าวที่บ้านด้วยทั้งๆที่ตัวเองก็ใช่ว่าจะทำอาหารเป็น


   “แล้วจะกินได้ปะเนี่ย?”


   “แค่เอาแป้งมาตบๆอีกนิดหน่อยเองครับ และผมก็ทำเสร็จแล้ว เราไปทำหน้าพิซซ่ากันดีกว่า”


   ฌามาเดินนำ เฌอแตมรอสักพักก่อนจะเดินตาม ระยะห่างระหว่างกันอยู่ที่สองก้าวและเฌอแตมก็ไม่คิดจะก้าวไปเดินคู่กัน…


   






   ในท็อปหินอ่อนสีขาวตอนนี้มีแป้งบนถาดไม้ของพิซซ่าขนาดหกชิ้นเพลนๆ เหลือแค่ตกแต่งหน้าตามต้องการ ซึ่งมีทั้งกุ้ง ปูอัด แฮม สับปะรถ แซลมอนและ ชีสถูกหั่นใส่กล่องหลายกล่องให้เลือก มีโหลซอสหลายแบบทั้งซอสพิซซ่า ซอสต้มยำ ซอสซาวครีม


   “ใส่ต้มยำได้ด้วยหรอ”


   “ได้ครับ คุณแม่ผมเอามามิกซส์แอนด์แมชแต่รับรองอร่อย ลองแซลมอนต้มยำไหม?”


   “ไม่เคยกินเลย ลองดูก็ได้”


   ฌามาหยิบไม้พายมาทาซอสลงบนแผ่นแป้ง ส่งไม้พายอีกอันให้เฌอแตมช่วยกันทา คนไม่เคยทำพิซซ่าเริ่มสนุก ด้วยส่วนตัวชอบทำกับข้าวอยู่แล้ว และยิ่งมีวัตถุดิบกับอุปกรณ์ครบยิ่งสนุก


   ท่าทางเก้ๆกังๆสักพักก็เริ่มถนัดมือ ต่างจากเจ้าของบ้านที่เงอะๆงะๆทาซอสหนาบ้าง ไม่ทั่วบ้าง


   “วันนี้ไม่น่าได้กินนะคุณ”



   “ง่ะ…ผมว่าผมก็ทำแบบคุณนะ ทำไมของคุณมันดูดีกว่า”


   “หึ…แล้วกล้าชวนมาทำพิซซ่า โธ่”


   ถากถากขำๆ แถมคนโดนต่อว่าก็หัวเราะอารมณ์ดี


   “มันก็ข้ออ้างอ่ะจริงๆ… ผมแค่…อยากอยู่กับคุณมากกว่า”


   มือที่กำลังวางกุ้งชะงัก


   “จีบหรอ?”


   ถามไปก็แทบจะกัดปากตัวเอง ไหนว่าจะไม่พยายามหวั่นไหว แล้วทำไมไปพูดชี้นำวะ? ไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ทำไม่รู้เรื่องแต่แรกก็จบ


   “ห้ะ? เปล่าซะหน่อย”


   มือเหมือนอ่อนแรงไปนิดหน่อย หัวใจวูบโหวง… ก็ดีแล้วไง ไม่ได้จีบก็ดีแล้ว


   “อ่าห้ะ”


   “ผมก็แค่…อยากอยู่กับคุณเฉยๆ”


   คราวนี้ตาที่หลุบลงเบิกกว้างมองคนพูด หัวใจที่ห่อเหี่ยวเหมือนมีคนอัดลมเข้ามาทันทีจนพองโป่งแล้วลอยละล่องไปบนท้องฟ้า


   “อะไรเนี่ย”


   “ถ้าจะถามว่าจีบไหม? ผมก็ไม่แน่ใจการกระทำตัวเอง แต่ถ้าบอกว่าสนใจ… ผมบอกได้เลยว่าผมสนใจพระจันทร์อยู่นะครับ ถึงคุณจะแกล้งไม่รู้ตัวเลยก็ตาม”


   “รู้จักกันไม่ทำไหร่… มาพูดแบบนี้ใครจะเชื่อ”


   ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก


   เออ กูบอกว่าไม่เชื่อไง มึงจะเต้นเยอะทำไมวะหัวใจ? ไอ้หัวใจทรยศ


   “ผมก็ยังไม่เชื่อตัวเองเหมือนกัน….”



   ยักไหล่แถมกลับไปจัดการทาซอสพิซซ่าตัวเองต่อ ปิดบทการสนทนา ตัดฉับ… แล้วนี่ตกลงจะเชื่อว่ามันจีบได้ไหม หรือมันแค่หลอกเล่น?


   ท่าทีไม่มีอะไรชัดเจนสักนิด… จะให้ถามต่อก็จะหาว่าสนใจอีกเลยได้แต่เงียบแล้วจัดหน้าพิซซ่าต่อ


   แต่คิ้วนี่ขมวดมุ่น…ขาก็ชักอยากกระตุกถีบไอ้คนไม่ชัดเจนว่ามึงจะเอายังไง?


   เย็นไว้เฌอแตม… ก็ดีแล้วไง ไม่ชัดเจนจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดว่าจะตอบรับยังไง เห้ย ไม่ตอบรับดิ ต้องปฏิเสธ เออนั่นแหละ… แบบนั้นแหละ








   ส่งถาดพิซซ่าเข้าเตาอบไปแล้ว ตอนนี้ช็อคโกแลต ฌามาเหมือนเด็กที่ไปเล่นซนมาจนเลอะมือเลอะหน้าไปหมด ผมก็ยุ่งทั้งๆที่จัดหน้าพิซซ่าก็โคตรง่าย


   “อาบน้ำไหม?”


   “ผมเลอะขนาดนั้นเลยหรอคุณ”


   “มาก…”


   “เราเรียกความเลอะเทอะนี้ว่าศิลปะ สมัยผมเรียนอยู่ฟลอเรนซ์แทบจะนอนไปทั้งสีท่วมตัว”


   “เราเรียกความเลอะเทอะนี้ว่าสกปรก ถ้าไม่ทำความสะอาด เชื้อโรคก็จะเข้ามาใกล้ตัว สุดท้ายก็ป่วย”


   เด็กศิลป์เบิกตากว้างเมื่อเจอนักศึกษาแพทย์ตอกกลับ


   “คุณนี่…น่ากัดหูว่ะ”


   “เดี๋ยว เกี่ยวไรกับหู?”


   “หูคุณขาวดี ขอกัดสักทีได้ไหม?”


   เฌอแตมถอยหลังไปหลายก้าว ยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง ไอ้บ้านี่! อยู่ดีๆมาขอกัดหู บ้าหรือเปล่า


   “ไปไกลๆเลย”


   “น่า…กัดเบาๆเอง”


   สืบเท้าเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังหนี แต่สุดท้ายมันก็ถอยจนชิดกระจก และฌามาก็ไวพอจะยกแขนกักคนปิดหูไว้ไม่ให้ไปไหน


   “ไม่ขำ”


   “ผมก็ไม่ขำนะ”


   “จะทำอะไร?”


   “ขอกัดหูหน่อย..”


   “ไม่ ขยับออกไป”


   ถลึงตาใส่แต่คนโมเมจะกัดหูก็ยังไม่ยอมถอย แถมทำหน้าลำบากใจ


   “คุณทำแบบนี้ผมลำบากใจนะ”


   “ผมต่างหากที่ลำบากใจ ช็อคโกแลต ฌามาเขยิบไปเดี๋ยวนี้!”


   “ให้ตายเหอะ…พระจันทร์ เฌอแตม…คุณนี่โคตร…โคตรน่ารักเลยว่ะ”


   “ห้ะ อื้อออ”


   จูบไม่ทันได้ตั้งตัวนาบลงมาที่กลีบปาก ไม่มีจังหวะนุ่มนวล เนิบนาบ แต่กลับเป็นจูบที่เรียกร้องบดขยี้จนปากร้อนผ่าว ทั้งลิ้นที่สอดเข้ามาเลาะเล็มไปตามไรฟัน แถมยังขับลงเน้นย้ำที่เรียวปากครั้งแล้วครั้งเล่า…


   ทุกอย่างพร่าเบลอจนหัวหมุนไปหมด ขนาดอีกคนผละออกไปเหลือเพียงความเห่อร้อนที่ถูกทิ้งไว้พร้อมอาการใจเต้นไม่เป็นส่ำ


   “ทะ…ทำบ้าอะไรวะ!”


   “ขอโทษที…เวลาคุณโมโห มันน่ารักอ่ะ… น่ารักกว่าตอนคุณยิ้มอีก ผมเป็นมาโซคิสแน่เลยใช่ไหม?”


   “ไม่ขำ!”


   “คุณถลึงตาอีกที ผมจูบอีกทีนะ ยิ่งจิตใจอ่อนไหว”


   “ห้ามจูบอีก”


   คราวนี้เปลี่ยนจากปิดหูมาปิดปาก หน้ารู้สึกร้อนผ่าวจนไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง การหยอกล้อแบบนี้บอกตรงๆว่าตั้งรับไม่ทันว่ามันจะมาไม้ไหน


   “หึหึ…เจ้าหูขาวๆ เสร็จผมแล้วล่ะ”


   “อ่ะ อื้ออออ”


   เหมือนหมดเรี่ยวแรงเมื่อฟันคบงับมาแผ่วเบาที่ใบหู…แถมยังงับย้ำๆจนรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งปลายลิ้นที่ลิ้มเลีย… มัน มันจะยืนไม่อยู่


   ขายาวทรุดลงในอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดเอาไว้พอดี หลุดครางแผ่วเมื่ออีกฝ่ายพ่นลมเบาๆใส่หู… มันหวาม มันไหวจนงงไปหมด


   “จุดอ่อนคุณคือใบหู…ผมรู้ตั้งแต่คืนนั้นแล้ว…”


   เสียงกระซิบพร่า…และจูบที่ไล้มาข้างแก้มและจบลงที่เรียวปากอีกครั้ง…


   มันไม่ใช่ฉากโรแมนติก ไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีบริบทนำ ไม่มีคำพูดให้ชวนฝัน ก็แค่อยากกัดหูแล้วกลายมาเป็นจูบ… จากจูบปาก เป็นงับหู


   จะหู จะปาก …ก็ช่างมัน…


   ช็อคโกแลต ฌามา… ได้จูบ พระจันทร์ เฌอแตมจนหนำใจ



===========================================

ขุ่นพระ มือไวไปแล้วนะฌามา!!!   ขออนุญาตเดินเข้าไปสู่  #ทีมฌามา ค่ะ 55555  เอาชนะใจเฌอแตมให้ได้นะ อิอิ


ปล. ถ้าสังเกตดีๆจะรู้ว่าเหตุการณ์นี้เกิดก่อนฟ้าลั่นรักค่ะ <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 06-02-2017 20:51:56
สั้นง่าาาา ฮือออ ชอบเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-02-2017 21:06:05
เขาบอกไม่ได้จีบละแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 06-02-2017 21:07:56
ชอคโกแลต ไม่จีบ เราจะจีบ พระจันทร์ แทนแล้วนะ!!  :m16:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 06-02-2017 21:22:32
แอร๊ยยยย
เกินไปแล้ววววว
 :mew3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-02-2017 22:38:23
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SheGame ที่ 07-02-2017 00:23:32
กรี๊ดดดดดด ฌามาแรงๆ อย่ามาอ้อยให้เค้าใจสั่นเล่นนะเธออ
ชอบเฌอแตมจัง น่ารักกกกกก  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 07-02-2017 00:57:33
ม่ายด้ายจีบใช่ไหมช็อคโกแลต :hao3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-02-2017 03:48:51
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-02-2017 11:18:54
คุณพระ !!! แตมเอ้ยย ปากเปื่อยยังงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 07-02-2017 11:23:28
หื้มมมมมม ไวไปค่ะฌามา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 07-02-2017 12:22:06
ฌามามาเหนือมาก แพร๊บเดียวพระจันทร์เริ่มติดกับแล้ว 55
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 07-02-2017 17:02:56
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 07-02-2017 19:01:31
ชอบเรื่องนี้ นิสัยพระเอกเข้าใจยากถ้าเป็นแตมก็รับมือลำบาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 07-02-2017 20:53:15
#ทีมฌามาขี้อ่อย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 07-02-2017 21:36:13
คือแบบว่าชอคโกแลตฌามาคะนี่ไม่ได้จีบแต่จูบกับงับหูเล่นเฉยๆแบบนี้ก็ได้เหรอคะ เจอแบบนี้เป็นใครก็หวั่นไหวอ่ะ  :o8:
ถ้าฌามามาโซคิส เฌอแตมก็ซาดิสต์อ่ะ เพราะตอนอยู่กับเชอเบทก็โคตรโหด
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันสุดๆเลย ชอบบบบบบบบ :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 08-02-2017 01:21:22
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-02-2017 02:15:58
ช็อคโกแลต ฌามาไวมากอ่ะ รู้จุดอ่อนแตมด้วย แตมคงไปไหนไม่รอดแน่ๆ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 08-02-2017 03:41:20
กับดักคือนังฌามานั่นแหละะ อันตรายเว่อ จะอยู่แค่อาทิตย์เดียวไม่ใช่หรอ ถ้าทำคุณแตมของฉันนะ เธอโดนแน่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 09-02-2017 00:41:00
โหยยยยยยยคุณชอกโกแลตค่ะ คุณมาเหนือมาก เผลอแป๊บเดียวก็มาสะเทือนแตมได้ขนาดนี้ละหรออออ กรี๊ดดดดด อย่ามาขี้อ้อยชอบหยอดแบบนี้นะ เดี๋ยวตีเลย :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 09-02-2017 06:32:35
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 09-02-2017 12:40:11
คุณช็อคโกแลตใจเย็นๆจันทร์จะแหว่งเอา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 09-02-2017 20:54:00
สนุกๆ ฌามารถอ้อยคว่ำบ๊อยบ่อย
สงสารหัวใจที่เต้นเรกเก้ของแตมบ้างง

ิอยากกัดหู ได้กัดหูแถมจูบอีกต่างหาก สยิวเลยที่นี่
มาทำให้แตมหวั่นไหวแล้วบอกไม่ได้จีบ เอาให้ดีนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 09-02-2017 22:05:34
ฌามาดูเจ้าจริงง
แต่ก็อาจจะเป็นบุคลิกแบบนั้นของนาง
รออ่านต่อค่าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๕ หน้า ๔ [๖/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 10-02-2017 00:09:05
โอ๊ยยยยยยย ใจอีแม่บ่ดี ขอมาอีซักตอนซิคะคุณแบม
ช็อคโกแลต ฌามานี่กะล่อนได้ใจอิแม่มากกกกก   o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 11-02-2017 16:10:53
ตอนที่ 6



   ตาเรียวจ้องคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่นั่งตรงข้ามกันด้วยความขัดเคือง ใบหน้ายังร้อนผ่าวไม่หาย ใบหูนี่ไม่ต้องพูดถึง…แดงก่ำจนน่าอาย



   “พิซซ่าที่พระจันทร์ เฌอแตมทาซอสสวยกว่าชิ้นของผมอีก”



   ยังมีหน้ามาทำเสียงเอาใจ… ช็อคโกแลต ฌามา ไอ้คนนิสัยไม่ดี



   หลังจากโดนขโมยจูบและใบหูจนหัวหมุน ช็อคโกแลต ฌามาก็ประคองเขาที่หมดแรงไปนั่งพักที่โต๊ะกินข้าว ปล่อยเขาสงบสติอารมณ์ส่วนตัวเองก็เดินอารมณ์ดีไปจัดเตรียมจาน



   แล้วก็ยังยิ้ม ชวนพูดคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น… ไม่ได้รับผิดชอบความรู้สึกและการกระทำของตัวเองเลย คิดแล้วก็โมโห เลยหยิบพิซซ่ามากัดแรงๆระบายความอัดอั้น



   อยากจะถลาไปตั๊นหมัดสักหมัดใส่หน้ายิ้มนั่น…แต่ความเขินมันมากกว่าความโมโห เลยทำได้แค่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว




   ฌาม์ ทำเป็นไม่สนใจความขัดเคืองที่ฉายชัดบนใบหน้าของพระจันทร์ เฌอแตม ถูกใจนักเชียวกับท่าทางแบบนี้ มันดีกว่าการทำหน้านิ่งๆ พูดจาระมัดระวังและยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ประหนึ่งยืนอยู่หลังกำแพงปราสาทสูงลิบลิ่ว


   คนอะไร…สร้างกำแพงให้ตัวเองขนาดนั้น



   เฌอแตม เหมือนกับไม่สนใจอะไร ท่าทางเฉยเมยที่นิ่งสงบเหมือนกับปูนที่หล่อตัวตนจริงๆไว้ข้างในจนอยากจะกระเทาะให้แตกคามือ



ยิ้มก็ยิ้มไม่สุด หัวเราะก็ครึ่งๆกลางๆ ทุกอย่างมันช่างฝาดเฝื่อนและเลื่อนลอยหาความรู้สึกจริงๆไม่เจอ เหมือนตัวตนจริงๆมันถูกซ่อนไว้ในซอกมุมไหนที่เจ้าตัวไม่อยากให้ใครเจอ ซึ่งคนที่จะเป็นแบบนี้ได้



คงเจอเรื่องราวอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจน่าดู…ถึงปฏิเสธคนรอบข้างได้มากขนาดนี้



เขาเชื่อว่าตัวเองสามารถกะเทาะเปลือกแข็งกระด้างของเฌอแตมออกมาได้ แต่นั่นหมายถึงการก้าวเข้าไปอยู่ในชีวิตของอีกฝ่ายอย่างเต็มตัว มีความผูกพัน มีการสานสัมพันธ์จนทำให้เปิดใจ


ถ้าจะบอกว่าทำในฐานะเพื่อน… ตอนนี้เขารู้สึกอยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อน แต่การกระทำของตัวเองที่ปฏิบัติกับอีกฝ่าย ยังไงก็ไม่ใช่เพื่อน
ถ้าย้อนไปมองว่าเคยมีการปฏิสัมพันธ์กันมาแล้วหนึ่งคืน มันก็อยู่ในขอบเขตของการพิสูจน์การทดลองร่วมกัน จบจากนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะกลับไปมีสัมพันธ์กันอีกได้ มันไม่ใช่ความพึงพอใจร่วมกันที่นำไปสู่ค่ำคืนนั้น…แต่กลับมีการนำผลลัพธ์ไปพิสูจน์ทางวิชาการซะมากกว่า



ถ้าจะบอกว่าความพึงพอใจในตัวเขาที่มีต่อเฌอแตมมาจากทางด้านร่างกายนั้นก็กล้าพูดว่า ไม่จริง แต่เป็นแค่หนึ่งปัจจัยร่วมซึ่งมีผลน้อยกว่าอิทธิพลหลักนั่นคือ… ลักษณะบุคลิก



เพราะอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ เป็นใครสักคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังกำแพงปราสาท ใครสักคนที่ซ่อนตัวตนไว้ในปูนหล่อที่รอวันกะเทาะออก
ใคร…ที่เขาอยากรู้จัก…



   แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็อยู่ในกรอบวงกลมที่ว่า… เขาอยากเข้าไปในชีวิตเฌอแตมจริงๆหรือเปล่า?



   ดีลคืนนั้นทำไมเฌอแตมถึงอยากพิสูจน์ว่าตัวเองสามารถมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จักได้?



   คนเราไม่อยากพิสูจน์อะไรสักอย่างหรอกถ้าไม่เกิดความสงสัย? ทำไมถึงสงสัย? ถ้าการกระทำนั้นไม่ได้รีเฟอไปถึงใครบางคน คนที่ซ่อนอยู่ในใจ สาเหตุที่นำมาสู่ความอยากรู้อยากเห็น


   เฌอแตม มีคนในใจ…


   แค่คิดก็หงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย… แต่ก็ไม่มากพอที่จะโมโห เท่ากับว่าระดับความรู้สึกของตัวเขาเองมันยังไม่ได้สูงเท่าไหร่นัก อยู่ในจุดที่พึงพอใจในเบื้องต้น


   เฮ้อ… พอลองคิดแบบเป็นเหตุเป็นผลเหมือนเด็กสายวิทย์ชอบทำแล้ว… คำตอบคือตัวเองไม่ควรยุ่งกับอีกฝ่าย ถ้าความรู้สึกมันยังไม่มากพอ



   แล้วถ้าคิดแบบศิลปะนำทางล่ะ?



   “นี่”



   “ครับ?”



   ฌาม์หลุดจากภวังค์ความคิดมองคนหน้าหงุดหงิดที่ตอนนี้เกือบจะกลับไปนิ่งสนิทเหมือนเดิมแล้ว



   “กินให้หมด เดี๋ยวล้างจานให้”



   ตาหลุบมองจานตัวเองที่พิซซ่าเกลี้ยงไปแล้ว เหลือแต่ชิ้นในมือ… คิดไปกินไปโดยไม่รู้ตัว อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดอะไรหรือจะตกอยู่ในภวังค์ความคิดไม่ต่างกัน?



   “พระจันทร์ เฌอแตม”



   “หือ?”



   “เปล่าครับ เรียกเฉยๆ”



   หัวเราะเบาๆก่อนจะอ้าปากกินพิซซ่าคำสุดท้ายและส่งจานเปล่าให้คนผิวซีดที่ขมวดคิ้วชั่วครู่ก็กลับมาหน้านิ่งสนิทยกจานไปล้างให้
   










   เฌอแตมล้างจานอยู่ในซิงค์น้ำที่เปิดโล่ง ไม่มีกำแพงกั้น แต่ยังสามารถมองผ่านไปยังอีกฟากของตัวบ้านชั้นหนึ่งที่ช็อคโกแลต ฌามายังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว



   ร่างสูงของอีกฝ่ายหันออกไปทางหน้าบ้าน มือยกขึ้นลูบปากตัวเองเหมือนใช้ความคิด… ฌามามีห้วงเวลาที่ตกอยู่ในความคิดของตัวเองเป็นพักๆ สังเกตได้ตั้งแต่ที่ร้านกาแฟ



   อีกฝ่ายชอบใช้สมาธิอยู่ในโลกส่วนตัวในบางที การนั่งเงียบๆทอดมองไปยังจุดๆหนึ่งนานๆไม่ใช่เพราะสนใจสิ่งนั้น แต่คือการคิดในหัวของตัวเอง



   คิดเรื่องอะไร? คิดเหมือนกันหรือเปล่า?



   มือที่ถือฟองน้ำชะงัก… อยากจะให้คิดเหมือนกันทำไม?



   ถ้าคิดเหมือนกัน แล้วตัวเขาคิดอะไร?



   โคลงหัวไล่ความคิดแปลกๆออกไปจากตัว จะให้คิดอะไร? ทุกอย่างไม่มีความชัดเจน พิสูจน์อะไรไม่ได้เลย ถ้ามันเลื่อนลอยฟุ้งๆในอากาศ… มันไม่แน่ไม่นอนพอที่จะนำมาใส่หัว



   ถ้าจมไปกับมันเหมือนกับตกลงไปในก้อนเมฆ… สุดท้ายก้อนเมฆฟุ้งๆก็รับน้ำหนักเราไม่ไหว ร่วงหล่นลงไปบนพื้นโลกอยู่ดี…



   ความเพ้อฝันและมโนภาพกับความจริง มันไม่ใช่สิ่งเดียวกัน



   “ผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ”



   “อ้อ ครับ ผมล้างจานเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวกลับเลย”



   “งั้นขออาบเสร็จก่อน เดี๋ยวไปส่งที่บีทีเอส ห้ามปฏิเสธนะครับ”



   พยักหน้ารับก่อนจะล้างอุปกรณ์ทำครัวที่อีกฝ่ายทำจนเลอะเทอะไว้ต่อ เขาชอบทำงานบ้าน จริงๆเมื่อก่อนก็ไม่ได้ชอบแต่ไม่มีใครทำให้ก็ต้องทำ ทำทุกวันก็ชิน คราวนี้ก็ไม่ทำแล้วหงุดหงิด อะไรเลอะๆก็ต้องขัดให้ออก มีฝุ่นนิดเดียวก็ไม่ชอบต้องกวาดให้สะอาด



   บ้าความสะอาดจนชาร์ลเลอน้องชายคนเล็กเลิกอยู่คอนโด หนีไปอยู่หอพักเพราะพออยู่ห้องติดกันเขาก็เข้าไปวุ่นวายห้องน้องมันด้วย อยู่ไปได้ไงห้องรกๆ… แหล่งเพาะพันธุ์เชื้อโรคเลยนะ



   เชอเบทน้องฝาแฝดที่อยู่ร่วมคอนโดก็คงอึดอัด สุดท้ายก็แยกย้ายกันไป… และเขาก็กลับมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม หรือเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวและตายไปคนเดียว?



   ตาเรียวมองรอบบ้านกระจกกว้างๆที่ล้อมไปด้วยสวน บ้านนี้ค่อนข้างสะอาด ไม่รู้ว่าสะอาดเพราะเจ้าของรักความสะอาด หรือมีแม่บ้านคอยทำให้



   ความคิดวุ่นวายหยุดชะงักลงเมื่อกระจกฝั่งครัวมีรอยเปื้อนบางอย่าง กระจกใสแต่กลับมีรอยเลอะแค่จุดเดียว ขายาวก็พาตัวเองไปหยิบผ้าเช็ดโต๊ะชุบน้ำเดินไปขัดกระจกทันที ขัดเอี่ยมอ่องจนสะอาดก็ไพล่ไปเห็นพระจันทร์ในก้อนเมฆที่อีกฝ่ายวาดไว้… เช็ดไปด้วยเลยแล้วกัน



   โชคดีที่เป็นกระจกมันถึงเช็ดพวกปากกาเคมีออกได้ง่าย ขัดแปปเดียวก็ได้กระจกใสปิ๊งกลับมาเหมือนเดิม ยิ้มด้วยความพอใจก็หันไปเจอปากกาที่ร่วงหล่นบนพื้น เจ้าปากกาที่ใช้วาดกระจกนี่แหละ



   หยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะเรียบร้อย… จานในตู้ก็น่าจัดเหมือนวางสลับไซส์ไม่ตั้งใจ จานต้องเรียงจากบานใหญ่ไปเล็กสิ…



   เอ๊ะ แล้วนั่น… ช้อนส้อมวางสลับปนกันได้ยังไง…



   การจัดครัวครั้งยิ่งใหญ่ก็ได้เริ่มขึ้น











   ฌามาเดินเช็ดหัวลงมาด้านล่างก็ไม่เห็นแขกของตัวเองซะแล้ว ขายาวใต้กางเกงผ้าเดินไปตามกำแพงกระจกเพื่อมองรอบบ้านเผื่ออีกฝ่ายจะเดินเล่นอยู่ข้างนอก แต่แล้วก็ต้องหยุดเท้าเมื่อเจอแขกของตัวเองกำลังคุกเข่าขัดพื้นกระเบื้อง



   “พระจันทร์ เฌอแตม นั่นคุณกำลังทำอะไรครับ”



   “หา อ๋อ พื้นมันเลอะ ผมเลยขัด… ตามซอกกระเบื้อง”



   คนตกอยู่ในภวังค์มหกรรมทำความสะอาดเงยหน้ามามองเจ้าบ้าน ก่อนจะหน้าร้อนผ่าวเพราะเผลอแสดงนิสัยส่วนตัวออกมา รีบลุกขึ้นยืน



   “คุณ ขัดพื้น?”



   “เอ่อ… ขอโทษที…มันขัดหูขัดตาน่ะ”



   ใบหน้านิ่งสงบตลอดเวลาคราวนี้กลายเป็นความขวยเขินยิ่งทำให้ฌาม์หัวใจเต้นแรง นอกจากจะมีจุดอ่อนที่ใบหูแล้วอย่าบอกนะว่าพระจันทร์ของเขาชอบทำความสะอาด



   “คุณ ชอบทำความสะอาดหรอครับ?”



   “ก็… ชินอ่ะ โทษที”



   “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย คุณน่ารักไปแล้วนะ ขอกัดหูอีกทีได้ไหม”



   “หยุด!”



   มือถือผ้าเช็ดโต๊ะยกขึ้นชี้หน้าช็อคโกแลต ฌามา อีกมือปิดหูตัวเองถึงจะปิดได้ข้างเดียวก็เถอะ ความรู้สึกที่ตัวเองไม่คุ้นเคยยามถูกแตะต้องที่ใบหูมันทำเอารู้สึกไม่มั่นคง



   “น่า…”



   ขายาวใต้กางเกงผ้านำพาร่างตัวเดินเข้าหาคนผิวซีดช้าๆ ทีละก้าว เฌอแตมถอยหลังหนีไปเรื่อยๆจนชนกับตู้เย็น ฌามาก็ยกแขนกักคนหมดทางหนีไว้ในอ้อมแขนทันที



   “หนีไม่ได้แล้วครับ มาให้ผมกัดหูซะดีๆ”



   “ไม่เอา… ถอยไปนะ”



   “นิดเดียว…”



   “นี่… อื้ออออ”



   ข้อมือถูกยึดไว้ไม่ให้หนีไปไหน กลิ่นโคโลญจน์สะอาดๆแบบผู้ชายลอยล่องอยู่รอบตัว เสียงต่ำที่ทุ้มนุ่มแผ่วเบาอยู่ข้างหู ก่อนสัมผัสที่เปียกชื้นจะแตะลงที่ใบหูช้าๆ



   แข้งขาหมดเรี่ยวแรง หัวใจเต้นรัว… เสียงครางที่ไม่เป็นตัวเองดังออกมาจนต้องเม้มปากแน่น…แค่ฟันขบกับใบหูเบาๆเท่านั้นทำไมเหมือนถูกสูบพลังวิญญาณ



   “หูคุณน่ารักจัง…”



   “ถะ ถอยไป อื้อ… อย่ากัด…”



   หัวใจเต้นแรง เสียงหายใจหอบเหมือนคนออกกำลังกายมาอย่างหนัก และสุดท้ายจากใบหูก็ค่อยๆไล้มาตามข้างแก้ม และจบลงที่กลีบปาก… แต่เพียงครู่เดียวใบหูอีกข้างก็ถูกจู่โจม



   แข้งขาหมดเรี่ยวแรงจนทรุดลงแต่อ้อมแขนแกร่งกว่าก็รวบประคองไว้มั่น…



   “พระจันทร์ เฌอแตม…”



   เสียงกระซิบชิดใบหูจนขนลุก… ตาเรียวเริ่มหยาดน้ำเพราะความรู้สึกวาบหวามประหลาด สองแขนเกาะบ่ากว้างไว้เป็นหลัก ปล่อยให้ใบหูถูกรุกรานจนต้องหลับตาแน่น



   ชั่วครู่แต่ช่างยาวนานในความรู้สึก… ช็อคโกแลต ฌามาถึงผละออกช้าๆมาหอมแก้มเนียนแผ่วเบา ปล่อยให้คนหมดแรงได้พักอาการไม่เป็นตัวเอง



   “อะ ไอ้เหี้ย”



   การด่าที่หยาบคายแต่เสียงช่างแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรงเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากช็อคโกแลต ฌามา



   “พระจันทร์ เฌอแตม… เหี้ยนี่ตัวอะไรครับ?”



   จริงๆคำนี้ก็รู้แต่อยากกวนประสาทเฉยๆ… และมันก็ได้ผล คนหน้าแดง หูแดงถลึงตาใส่และยกขายันเขาเต็มแรงจนเซ



   ช็อคโกแลต ฌามาเหวอไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแรงเยอะขนาดนี้ ดีนะที่ตั้งตัวทันไม่งั้นคงลงไปกองกับพื้นแล้ว



   “ไอ้บ้าเอ้ยยยยย ให้ตายเหอะ!”



   มือที่ยังกำผ้าเช็ดโต๊ะไว้ตลอดการลวนลามใบหูอันยาวนาน เหวี่ยงผ้าเน่านั่นใส่หน้าโจรขโมยหู ก่อนจะก้าวเท้าผ่านออกมาที่ประตูบ้าน อยากจะหนีไปไกลๆไอ้คนนิสัยเสีย



   แต่ยังไม่ทันพ้นประตูรั้ว… ฝนโครมใหญ่ก็ตกลงมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย…







   “อ้าวฝนตก”



   กลอกตาไปมากับน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเสียดายแต่หน้าตาถูกอกถูกใจของเจ้าบ้าน



   “มีร่มไหม?”



   “ไม่มีครับ”



   “ไม่เชื่อ บ้านไหนไม่มีร่ม?”



   “บ้านผม มันไม่มีจริงๆนะครับอย่าทำหน้าเหมือนผมหลอกลวงสิครับ”



   “เดี๋ยวจะโทรเรียกแท็กซี่”



   “คุณไม่มีเบอร์หรอก”



   น้ำเสียงชักไม่มั่นใจ



   “หาในเน็ตก็ได้ไหมล่ะ?”



   “อ่าว แบบนี้ขี้โกงนี่นา”



   พระจันทร์ เฌอแตมยกแขนกอดอกมองใบหน้าคนคนสำออย ใช่สำออย… ผู้ชายตัวโต ผมหมาดชื้นปรกหน้า ใส่เสื้อยืดคอกว้าง กางเกงผ้า ใบหูมีบาร์เบลเจาะทแยง ไม่ได้เหมาะเลยกับการทำหน้าบู่ปากแบบเด็กๆ



   “ใครกันแน่ขี้โกงบอกว่าบ้านไม่มีร่ม”



   “ก็…ถ้าผมไม่มีจริงๆล่ะ”



   นัยน์ตาคมฉายแววบางอย่างที่ทำเอาไม่กล้าเถียงกลับ แต่จากคอมมอนเซนส์ทั่วไปบ้านที่พักอยู่อาศัยของคนปกติมันต้องมีร่มไม่ใช่หรือไง?



   “แล้วถ้ามันมี?”



   “ดีลกันไหมล่ะครับ”



   “ว่ามา”



   “ถ้าคุณหาร่มเจอ ผมจะไม่รั้งคุณไว้อีก จะเรียกแท็กซี่และจ่ายค่าแท็กซี่ให้ด้วย”



   “แล้วถ้าผมหาไม่เจอ?”



   “คุณต้องยอมให้ผมกัดหูอีกรอบ”



   ตาเรียวเบิกกว้างมือยกปิดหูอัตโนมัติ เงื่อนไขละเมอเพ้อเจ้อที่มีใบหูเป็นเดิมพันเนี่ยนะ? ขายาวก้าวถอยหลังจนชิดประตูกระจก



   “ทำไมคุณชอบเดินหนีผม?”



   “ก็คุณจะทำบ้าอะไรกับหูผมอีก!”



   ช็อคโกแลต ฌามายกยิ้มมุมปาก สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงเอียงคอเล็กน้อย



   “ผมว่าที่ทำมันก็ไม่ได้บ้านะครับ คุณก็รู้สึกดี”



   “ไม่จริง”



   “คุณอย่าทำหน้าแดงใส่ผมได้ไหม? ผมเขินนะ”



   มียกมือเกาท้ายทอยอีก…



   “ไอ้… โอ้ย อะไรวะเนี่ย”



   ถึงกับน็อตหลุด อารมณ์ที่นิ่งเหมือนน้ำสงบเสมอเหมือนถูกกวนจนเป็นน้ำวน หัวที่คิดแผนการอะไรต่างๆมาตลอดกลับสติกระจัดกระเจิงไปหมดเพียงแค่นึกถึงตอนเรียวฟันคมขบลงมาที่ใบหู…



   แค่คิดก็หน้าร้อนผ่าว…



   “ตกลง…เรามาดีลกันนะครับ?”



   “ไม่!”



   “น่า…”



   “อย่าเข้ามาใกล้!”



   “ผมเปล่าซะหน่อย…”



   เปล่าบ้าอะไร เขยิบเข้ามาจนแทบจะชิดกัน



   “ผมถีบจริงๆนะ”



   “ถ้าถีบผม ผมจะกัดหูคุณทั้งคืนเลยคอยดู!”



   โอ้ย…ไอ้คนหน้าด้านเอ้ย!!!


===================================================

เสพติดความหวานละมุนนี้ไว้ เพราะตอนหน้า... จะเป็นตอนสุดท้าย

เรื่องนี้... โรแมนติกสีเทาค่ะ อิอิ

ย้ำอีกครั้ง...

ถ้าคนอ่าน ฟ้าลั่นรัก มาก่อน... เฌอแตมไม่มุ้งมิ้งนะคะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-02-2017 16:30:59
ชอบหู????? จริงๆเหรอ!!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 11-02-2017 17:07:58
ทอล์คของคนเขียนทำเอาหวั่นใจเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-02-2017 17:12:42
ฌามา สู้ ๆ นะ กระเทาะเปลือกแตมให้ได้ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 11-02-2017 17:24:32
 :ling3: ยังมีความละมุนปนเซ็กซี่

ไม่อยากให้เข้าสู้โหมดดาร์กอ่ะ
โรแมนติกสีเทา เราจะรับไหวไหมหนอ :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 11-02-2017 18:12:46
อยากรู้จักพีีแตมมากกว่านี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 11-02-2017 18:42:54
คันหูไม่รู้เป็นอะไร.........................อิอิร้องเพลงเฉยๆไม่ได้แซวเชอแตมนะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 11-02-2017 18:46:50
เฌอแตมน่ารักอ่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 11-02-2017 19:30:48
คิดภาพเทาๆไม่ออกเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 11-02-2017 20:16:45
 :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 11-02-2017 20:27:23
ไม่เทาได้มั้ย หวานเรื่อยๆ แบบนี้น่ารักดี แต่มันก็เริ่มเทาแล้วนะเพราะความคิดของทั้งสองฝ่ายเหมือนแตมมีกำแพงสูงแต่ช็อคโกแลตก็ยังไม่พร้อมจะข้ามไปหาแตม รู้สึกแตมน่าสงสารกว่าเชอเบทอีก สงสัยจะดราม่ากว่าเรื่องของเชอเบท
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 11-02-2017 21:26:15
5-6ตอนที่ผ่านมาหวานใสน่ารักมากกกกกก
ฮืออออ มีความหวั่นใจกับความสีเทาที่กำลังจะเกิดขึ้น...
สงสัยจะดราม่ากว่าเชอเบทเยอะแน่ๆ
แต่ขอร้องนะคะเอาเทาใสๆอย่าเทาทึบเลยนะคะ  :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 11-02-2017 22:11:38
อารมณ์สีเทา
แง่มๆ น้องแตมไม่มิ้งอ่ะ

จะหน่วงมากไหม
เตรียมใจก่อน

 :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-02-2017 23:34:27
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 12-02-2017 00:44:54
อ้าว ตอนนี้ไม่มีเอ็นซีเหรอ  :katai5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-02-2017 11:40:03
เฌอแตมแลดูมีกำแพง กลัวความรัก // ฌามาก็เป็นจีเนียส เพราะอัจฉริยะทำให้เป็นผู้ใหญ่ก่อนวัย อาจจะยังไม่รู้จักความรักและอยากลอง // เดี๋ยวฌามาก็ต้องกลับไปตปท.แล้ว เขาจะรักกันยังไงนะ  *เห็นความหม่นและหน่วงอยู่ไม่ไกล*
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-02-2017 14:25:49
จะเข้าโหมดสีเทาแล้วหรอ  o7
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 14-02-2017 22:22:15
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๖ หน้า ๕ [๑๑/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 15-02-2017 14:52:52
สงสารเฌอแตมเหมือนโดนปั่นหัวเลน
ปกป้องหูไว้ให้ได้นะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 17-02-2017 14:38:13
ตอนที่ 7



   “นี่คุณถีบผมจริงอ่ะ…”



   คนถูกถีบนั่งหน้าบู้อยู่บนพื้นบ้าน ส่วนพระจันทร์โมโหก็ถลึงตาใส่



   “ไม่เห็นต้องดุเลย…”



   บ่นงุ้งงิ้งแถมยังทำปากยื่น



   “คิดว่าทำท่านี้มันน่ารักหรอคุณ?”



   “น่ารักแล้วรักปะครับ”



   ดูเอา… ปากบู้อยู่แปปเดียวหันมายิ้มกว้างทำตาวาวระยิบระยับ เฌอแตมได้แต่นับหนึ่งถึงสิบในใจเพราะไม่รู้จะรับมือกับความกะล่อนของช็อคโกแลตยังไง



   ถามว่าโกรธไหม? มันก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น … แต่มันกึ่งๆหมั่นไส้ ยียวน ชวนหมั่นเขี้ยวเหลือเกิน!



   มันทำเอาคิดไม่ออกว่าควรจะรับมือกับไอ้บ้านี่ยังไง



   “พอเลย ตกลงร่มน่ะไม่มีจริงๆ?”



   “ไม่มีครับ ดีลไหมล่ะๆ”



   ยังอีก… ยังจะมาระริกระรี้



   “เลิกเล่นได้แล้ว ลุกขึ้นด้วย ผมถีบเบาๆเหอะ ทำไมต้องแกล้งล้ม”



   ส่ายหัวกับความทะเล้นแต่ก็ส่งมือให้อีกฝ่ายตามมารยาท แต่พระจันทร์เฌอแตมคงตีค่าความทะเล้นของช็อคโกแลตฌามาต่ำไป เพราะมือหนาดันดึงมือเรียวจนล้มลงไปทาบทับร่างหนาทั้งตัว แถมยังถูกพลิกตัวขึ้นคร่อมโดนกักร่างไว้ในอ้อมแขนในเสี้ยวพริบตา



   “จับได้แล้ว”



   เสียงทุ้มนุ่ม…ที่แผ่วเบาราวกระซิบกล่อม



   เสียงฝนเหมือนถูกตัดออกไปจากสภาวะแวดล้อมรอบตัวทันทีที่สบตาคม….ลืมไปแล้วว่ายังโมโหกับความใกล้ชิดที่อีกฝ่ายพยายามอยู่เมื่อครู่



   ลืมไปแล้วว่าใบหูที่หวงนักหนากำลังถูกเรียวปากสวยเขยิบเข้ามาใกล้…



   หลับตาแน่นเมื่อสัมผัสเปียกชื้นทาบทับเนิบนาบที่ใบหูทีละนิด…. เสียงกระซิบเรียกชื่อแหบพร่าจนต้องกลั้นหายใจ มือก็ไร้เรี่ยวแรงได้แต่ยกทาบแผ่นอกหนาแต่แรงดันออกไม่มี



   “ผมไม่กัดหูคุณก็ได้ แต่ถ้าคุณหาร่มไม่เจอ แพลนวันหยุดพรุ่งนี้ของคุณต้องมีผม”



   ไม่กัด แต่การกระซิบชิดใบหูมันยิ่งให้ความรู้สึกประหลาดจนมือขยำเสื้ออีกฝ่ายแน่น เหมือนความวาบหวามที่แล่นริ้วผ่านเข้ามาให้งงเบลอ



และสุดท้ายก็จบลงที่ปลายจมูกโด่งหอมแก้มซีดฟอดใหญ่….และร่างหนาทิ้งตัวลงนอนกับพื้นข้างกัน รอยยิ้มยังประดับอยู่บนเรียวปาก


ดวงตาทอแสงอ่อนเอ็นดูคนผิวซีดที่ยังล่องลอย ตาเรียวหวานเชื่อมไม่รู้ตัวนี่มัน…



โคตรน่ารักเลย…



ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงกลายเป็นคนหื่นอยากจะจูบ อยากจะงับอีกฝ่ายอยู่เรื่อยไป ท่าทางโมโหที่อีกฝ่ายแสดงออกไม่ได้ทำให้กลัว แต่ทำให้ยิ่งอยากเข้าหามากกว่าเดิม พระจันทร์เฌอแตมเวลามึนเบลอจนสติหลุดให้เขาลวนลามนี่น่ารัก… แต่ก็ต้องยอมตัดใจเลิกแกล้งอีกฝ่ายสักที เอาแค่นี้ดีกว่า เพราะพอสติกลับมา ใบหน้าซีดก็กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ปากเม้มแน่น… และถลึงตาใส่เขาทุกที



โอ้ย…น่ารัก



“ไอ้บ้าเอ้ย…”



พลั่ก…



รอบนี้คนน่ารักของช็อคโกแลตถีบจริง…ไม่มีออมแรง











“ผมข้ามไปไม่ได้จริงอ่ะ…”



คนทำผิดนั่งจ๋องอยู่ที่โต๊ะกินข้าว เพราะแขกผู้มีเกียรติสั่งห้ามข้ามโซนมายังบริเวณห้องครัว เฌอแตมใช้วิธีจัดข้าวของเป็นการสงบสติอารมณ์



จานเอามาล้างอีกรอบ เช็ดโต๊ะ ขัดพื้น จัดจาน เรียงขวดเครื่องปรุง เวลาได้ยินเสียงอวดครวญข้ามฟากมาก็ส่งสายตาเย็นชาวราวกับจะทิ่มแทงอีกฝ่ายให้ตายคาที่กลับไป



“ผมไม่ได้แตะต้องหูคุณเลยนะครับเมื่อกี๊”



“อยู่นิ่งๆไป ฝนเมื่อไหร่จะหยุดตกวะ…”



“หาร่มสิๆ ดีลกันๆ”



คนแหย่ก็ยังแหย่ไม่เลิก… แต่เฌอแตมก็ไม่ยอมรับปากดีลหาร่ม เพราะคิดว่าตัวเองคงจะเสียเปรียบ อันที่จริงก็แค่ขอหยุดเฉยๆไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่วันลามันเหลือ ยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะทำอะไร



เสียงของช็อคโกแลตเงียบไปแล้วจนต้องเงยหน้ามองก็เห็นอีกฝ่ายไปหาปากกาเมจิคจากไหนไม่รู้กำลังวาดภาพลงบนกระจกอีกฝั่งของบ้าน



เสน่ห์ในท่าทาง… ช็อคโกแลตคงได้ร้อยคะแนนเต็ม แค่ใส่เสื้อยืด กางเกงผ้า มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงอีกมือขยับไปตามใจคิด ผมบ๊อบเปิดหูข้างเดียวลู่รับไปกับท้ายทอยสวย ขายาวย่อเข่าเล็กน้อยในท่าทางยืนที่เจ้าตัวคงถนัด แผ่นหลังกว้าง…ที่เหยียดตรง



เป็นคนบุคลิกดีมากจนน่ามอง วิธีการลากเส้นวาดภาพของอีกฝ่ายไม่มีลังเล แค่ลากไปเรื่อยๆไม่มีหยุดชะงักเหมือนมีภาพในใจอยู่แล้วในทุกส่วน



เฌอแตมพับผ้าเช็ดโต๊ะวางลงเรียบร้อยก็เดินข้ามฟากที่ตัวเองเป็นคนแบ่งไว้เข้าไปดู ฟ้าที่มืดสนิทแล้วทำให้แสงไฟในบ้านสะท้อนเห็นเงาสะท้อนลางๆของตัวเองบนกระจก อีกฝ่ายก็คงเห็นเขาเพราะส่งยิ้มบางเบาผ่านกระจกมา



ตาเรียวกระพริบปริบๆหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อยเพราะภาพที่วาดเป็นภาพพระจันทร์ครึ่งเสียงมีหน้าตาขะมักเขม้นและมืองอกออกมาเช็ดจานอยู่หลังเคาน์เตอร์



ก็ไม่ได้วาดตัวเขาสักหน่อย…แต่พระจันทร์มันก็สื่อถึงเขาไม่ใช่หรือไง?



การวาดของช็อคโกแลตไม่จบแค่นั้น เพราะบนพื้นข้างเคาน์เตอร์เจ้าตัววาดช็อคโกแลตแท่งผมบ๊อบทำหน้าร้องไห้อยู่ด้วย และมีกล่อง


ข้อความงอกมาเหมือนในการ์ตูน



“I’m sorry TOT”



ฉับพลันเจ้าตัวก็หันมาพร้อมรอยยิ้มนุ่มนวล



“ดีกันนะครับพระจันทร์ เฌอแตม”



นิ้วก้อยถูกยกขึ้นมาแบบเด็กๆ ใบหน้าไม่ได้มีแววทะเล้นเหมือนเมื่อครู่แต่เป็นรอยยิ้มนิ่มๆที่ไปถึงแววตา ยิ้มที่ส่งมืทุกครั้งในร้านกาแฟที่นั่งคุยกัน ยิ้มเหมือนตอนที่ชื่นชมว่าผิวเขาสีนวลเหมือนแสงจันทร์



ยิ้ม…ที่ทำให้เจ้าก้อนเนื้อในอกซ้ายมันทำงานหนัก



รอยยิ้มของช็อคโกแลต ฌามา ชนะทุกสิ่ง…








“พรุ่งนี้คุณลาหยุดทำไมหรอครับ”



น้ำอัดลมคนละกระป๋อง นั่งห้อยขาคู่กันบนโต๊ะกินข้าวคู่กัน เก้าอี้ถูกยกออกไป ได้อารมณ์เหมือนห้อยขาชมวิวทั้งๆที่ญี่ปุ่นในเวลาค่ำมืดแบบนี้เหลือเพียงเงาตะพุ่มๆ ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง… ไม่รู้ตกอะไรกันนักกันหนา



“จริงๆ ผมก็แค่ใช้วันหยุดของตัวเองเฉยๆ ไม่มีอะไรพิเศษครับ”



ยักไหล่ง่ายๆ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษจริงๆ ก็แค่วันธรรมดา



“งั้นก็ยังไม่มีแพลน?”



พยักหน้ารับง่ายๆ



ช็อคโกแลต ฌามาวางกระป๋องน้ำอัดลมลงข้างตัวก่อนจะยกตัวลงจากโต๊ะและส่งมือมาให้แขกผิวซีดหน้านิ่งที่มองมางงๆ



“ไปดูแหล่งกบดานของผมไหมครับ? ที่ชั้นบน”



“ไม่ต้องจับมือก็ได้มั้ง?”



“อ้าวไม่เท่ห์หรอ เห็นพระเอกละครเขาชอบทำ”



“ละครหลังข่าวไทยปะเนี่ย? ”



“ผมดูซีรีส์อเมริกาครับ แสดงว่าพระเอกทุกชาติมีท่าทางการจีบเหมือนกันนะเนี่ย… ดีจังที่วัฒนธรรมเราไม่ต่างกัน แสดงว่าถ้าจะมีมอนิ่งคิส
เฟรนด์คิส….ก็…”



“หุบปาก”



ท่าทางเม้มปาก เบิกตากว้างล้อเลียนยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้… ไม่น่าไปหลงเผลอใจหวั่นไหวกับรอยยิ้มละมุนของอีกฝ่ายเลย… เพราะหลังจากนั้นมันดูจะเกิดการแพร่พันธุ์ของโรค….แพ้ช็อคโกแลตยี่ห้อ ฌามา



ขนาดหมั่นไส้ ยังว่า เอ่อ น่ารักก็ได้…



หมั่นไส้ กับ น่ารัก คำนิยามก็ต่างกันแล้วนะ เอ้ะ หรือเหมือนกัน? สงสัยต้องกลับไปหาข้อมูล



คิดมากมัวแต่คิดมือที่รออยู่จึงไม่หยุดเฉย แต่เอื้อมมาดึงมือซีดไปกุมแล้วดึงทีเดียวก็ลากพระจันทร์คิดเยอะให้ตามไปที่บันไดได้ในที่สุด



บันไดที่เป็นแผนไม้ติดกับแนวกำแพง ขนาดไปกับกระจกด้านยาวขึ้นไปสู่ชั้นบน… รู้ว่าชั้นล่างห้องครัวกับห้องกินข้าวมันสร้างเต็มพื้นที่ แต่


ด้านบนมันจะเป็นแบบไหนนะ?



พื้นที่ด้านบนช่วงบานพับประตูมีผืนผ้าใบใหญ่กางอยู่บนพื้น ด้านขวาเป็นโซฟาสีเขียวมะนาวและโต๊ะรูปซีกมะนาว ส่วนด้านซ้ายเป็นบริเวณทำงานเพราะมีโต๊ะเขียนแบบ ชั้นหนังสือ และกำแพงก็มีบอร์ดที่มีรูปสเก็ตติดอยู่จนแน่น บันไดไม่ได้สุดแค่ชั้นนี่พาเดินขึ้นไปชั้นลอยได้ต่อซึ่งมองจากตรงนี้ก็เห็นว่าเป็นเตียง



“ร้านกาแฟ?”



ภาพบนผืนผ้าที่กินพื้นที่ตรงกลางมันช่างคุ้นตา เพราะเป็นสถานที่ที่เขาทำงานอยู่ทุกวัน ภาพร้านกาแฟในรูปแบบซีจัดจ้านจนเหมือนภาพการ์ตูน ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่มันดูเพ้อฝันที่มีความเป็นจริง



“ใช่ครับ ผมเริ่มวาดแก้เครียดน่ะ เพิ่งเสร็จเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์”



ถังสีอะไรต่างๆยังวางระเกะระกะ เจ้าผ้านี่ก็ช่างใหญ่จนถ้ายกแขวนคงกินด้านหนึ่งของกำแพงได้เลย



“แล้ว วาดทำไมซะใหญ่?”



“จะเอา…ไปบริจาคครับ ผ้านี่จะเอาไปเย็บติดผ้าใบ ขึงกันแดดกันฝนได้ เผื่อพวกนักศึกษาค่ายอาสาจะมาขอไปออกค่าย จะใช้ตกแต่งอาคารหรือทำกันสาดก็ได้หมด คุณมาช่วยกันวาดสิครับ ทำบุญด้วยกัน”



“ผมไม่ถนัด…”



“แค่มีใจ ยังไงก็ทำได้ครับ มาลองดู เอาแค่มุมๆก็ได้นะ”



“อือ…ก็ได้”



ถังสีถูกเปิดให้พร้อมแปรงหลายขนาด ก่อนช็อคโกแลต ฌามาจะผสมสีด้วยท่าทางคล่องแคล่ว



“ผมขอถอดเสื้อนะครับ ไม่ถนัดอ่ะ”



ร่างสูงลุกขึ้นยืนตัวตรงก่อนจะถึงเสื้อออกพ้นหัวตามด้วยพับกางเกงขึ้นถึงเข่า แผ่นหลังกว้างมีกล้ามเนื้อได้รูปสวย และรอยสัก… รอยสักรูปกราฟฟิคเรขาคณิตแปลกตาอยู่ที่ใต้ลำคอตรงบริเวณที่ถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อ เหนือขอบกางเกงด้านขวาก็ยังมีรอยสักเป็นตัวเลขหนึ่งชุดเรียงกันอยู่เจ็ดหลัก



ช็อคโกแลต ฌามาผสมสีต่อก่อนจะใช้แขนตัวเองเป็นที่รองสีว่าผสมเข้ากันหรือยังจนพอใจ ต้นแขนซ้ายมีรอยสีเลอะเทอะทับไปทับมา ท่าทางเป็นธรรมชาติบ่งบอกว่าเจ้าตัวเคยชินกับงานพวกนี้



“อ่ะ ลองทาตรงพื้นร้านแล้วกันครับ สีนี้น่าจะสีปูนเดียวกับที่ร้านแล้วล่ะ ลองดูผมก่อนแล้วกันครับ ตรงนี้นะ”



แปรงทาสีขนาดเล็กถูกแต้มสีตวัดตกแต่งเป็นจังหวะ ท่าทางสะบัดแปรงชำนิชำนานน่ามอง แบบนี้เขาเรียกว่าซิกเนเจอร์ประจำตัวหรือเปล่า? เพราะท่าสะบัดแปรงของฌามาไม่ได้กำแปรงแบบที่เคยเป็น แต่วางแปรงไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง มือคว่ำลงและทา… เป็นท่าที่ลำบากอยู่ไม่น้อยถ้าถือไม่ดีแปรงก็หล่นง่ายๆแต่เจ้าตัวดูจะถนัด



“ลองดูครับ”



แปรงถูกเปลี่ยนมือมาให้ เฌอแตมเริ่มลงสีช้าๆ ซึ่งเงอะงะต่างจากท่าทางของฌามาโดยสิ้นเชิง



“แรงๆกว่านี้หน่อยครับ”



มือขาวถูกมือสีแทนขยับเข้ามากุมก่อนจะโดนนำพาให้ทาสีในน้ำหนักที่แรงขึ้น นั่นหมายความว่ามือที่กุมก็เพิ่มน้ำหนักเช่นกัน มือของฌามากระชับมือเขาแน่น แผ่นอกก็แนบชิดไหล่เขาจนเหมือนโอบกลายๆ



“รู้แล้ว… เขยิบไปหน่อย”



“หือ?”



เฌอแตมขยับไปพูดพอๆกับที่ฌามาหันมามอง ปลายจมูกโด่งแตะแผ่วเบาที่ผิวหน้าเนียน…เฉี่ยวใบหูไปนิดเดียว แต่ความร้อนผ่าวก็แผ่กระจายไปบนใบหน้าขาวจนขึ้นสีเรื่อจางๆ



ฌามาไม่พูดอะไรกับท่าทางเขินอายของพระจันทร์ เฌอแตม หน้ายังคงนิ่งสงบแต่ใบหน้าขึ้นสีคือหลักฐานชัดเจนว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึก


เอาเถอะ…ปล่อยให้สบายใจดีกว่าไปตามหยอดตามแกล้ง



ขายาวลุกขึ้นพาตัวเองไปจัดการอีกฟากหนึ่งปล่อยพื้นสีเทาง่ายๆให้เฌอแตมจัดการ ดูท่าทางก็รู้ว่าไม่ได้จริงๆแต่เห็นอีกฝ่ายสนใจไม่บ่นอะไรก็วางใจ



มันน่าอึดอัดจะตายมาอยู่บ้านกับคนที่ยังสนิทกันไม่มาก ฝนก็ตกหนัก หากิจกรรมให้ทำแบบนี้ก็ดีกว่านั่งอึดอัดกันและกันเปล่าๆ…









“คุณซ่อนตัวเองได้เก่งนะครับ”



คำพูดแปลกหูทำให้มือที่ถือแปรงทาสีชะงัก ฌามาที่ยังมีรอยยิ้มมุมปาก แววตามองสีเทาที่ถมลงบนเนื้อผ้านิ่งๆ ราวกับพินิจพิจารณา



“ผมไม่เข้าใจ?”



“คุณ…เป็นคนใจร้อนใช่ไหม? ดูจากน้ำหนัก… ใจร้อน เอาแต่ใจ… และ ดื้อรั้น”



“คุณพูดอะไร”



คิ้วสวยขมวดมุ่น… คำทายทักที่ออกมามันทำให้หงุดหงิด… ไม่สนิทกันสักหน่อย



“ดูจากน้ำหนัก การลงสี การใช้แปรง สีไม่สม่ำเสมอ รอยหลังๆเริ่มเลอะเทอะเหมือนคนเบื่อที่ลงสีแล้วสีมันไม่ได้ดั่งใจ บ้างก็กระแทกแปรง ผมพูดถูกไหม?”



“แค่นั้นก็ตัดสินผมแล้ว?”



“เปล่า…ผมก็แค่ลองเดา ไม่หงุดหงิดน่า… อยากลองเดาของผมบ้างไหม น้ำหนักการลงสีของผมมันก็บอกตัวตนของผมเหมือนกันนะ”



ช็อคโกแลต ฌามาทิ้งตัวนั่งลงข้างกัน มือและแขนที่เลอะสีเป็นดวงๆดึงแปรงออกจากมือเรียวมาทาต่อ จังหวะไหลลื่นตวัดไปมา น้ำหนักสีที่หนักบ้างเบาบ้างจนเกิดแสงเงาแบบที่เขาทำไม่ได้ รอยยิ้มจางยังคงประดับอยู่ที่ใบหน้าไม่ไปไหน



….เป็นคนยังไง?



“ตีสองหน้า”



มือสีแทนชะงักบ้าง ก่อนจะหันมามองคนหน้านิ่ง



“ทำเป็นโชว์ฝีมือ พูดจาเหมือนถือไพ่เหนือกว่า ทำท่ามีน้ำใจ สุดท้ายก็แค่…คนอวดฉลาด ตีสองหน้า”



“คุณโกรธผมขนาดนั้นเลยหรอครับ”



ยิ้มขำแต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ฝาดเฝื่อน



“อยากรู้บ้างไม่ใช่หรือไงว่าคุณเป็นคนยังไง”



“คุณใจร้อนและหัวดื้อแบบที่ผมทายจริงๆด้วย…”



“น้ำเสียงเหมือนรู้ทุกอย่างแบบคุณนี่…มันก็เสแสร้งเหมือนที่ผมพูดเหมือนกัน”



ความเงียบเข้าแทนที่บรรยากาศดีๆไปซะหมด… ตาเรียวสบตาคมนิ่งไม่มีใครยอมละสายตาก่อน แววตาที่เหมือนเข็มทิ่มแทงกันต่างจากช่วงการทำพิซซ่าราวกับหนังคนละม้วน



“คุณไม่รู้หรอกว่าตัวเองพูดอะไร”



“โลกนี้ไพ่ที่ดีที่สุดไม่ได้อยู่ในมือคุณคนเดียว”



“ผมไม่เล่นไพ่”



“ชอบดีลไม่ใช่หรอ ไพ่ก็เป็นพื้นฐานของการพนัน อย่าโกหกเลยคุณช็อคโกแลต ฌามา”



“แล้วกล้าดีลกับผมไหมล่ะครับ ร่ม…มีหรือไม่มี”



ย้อนกลับไปการดีลเรื่องร่มที่มีแพลนวันพรุ่งนี้ของเฌอแตมเป็นตัวประกัน ตาคมฉายแววสนุกสนาน รอยยิ้มมุมปากที่แสนสุภาพกลายเป็นความท้าทายราวกับเจอของถูกใจ



“หึ…”



“ว่าไง…กลัวหรอ… กลัวตัวเองจะแพ้ใช่ไหมพระจันทร์ เฌอแตม”



ตาเรียวที่จ้องเขม็งราวกับเสือจ้องเหยื่อ…ยิ้มที่เริ่มแต่งแต้มมุมปากต่างไปจากใบหน้านิ่งหรือเขินอาย เฌอแตมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมจนปลายจมูกแทบจะชนกัน



“เอาสิ… บอกเลยว่าเกมส์นี้ผมจะไม่แพ้ แต่ผมมีเงื่อนไข”



“ว่า”



“ถ้าฝนหยุดก่อนผมจะเริ่มหา ผมชนะ… แล้วผมจะเป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอกับคุณเอง”


==========================

เริ่มเทาแล้วสิ ตอนหน้าก็เทาเต็มตัว อิอิ ....

ไปยั่วโมโหเฌอแตมทำไมล่ะคุณฌามาาาาา ปล่อยเขานิ่งๆก็ดีอยุ่แล้วววววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-02-2017 14:53:25
อื้อหือ อย่าบอกนะ ว่าก่อนหน้านี้ที่อ่านไปฟินไปนี่คือใส่หน้ากากเข้าหากัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-02-2017 15:11:16
 :rureadyตัวตนกำลังจะเผยหรือ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-02-2017 15:19:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-02-2017 17:04:51
กำลังจะกลายร่าง 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 17-02-2017 17:48:32
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 17-02-2017 17:56:15
ชอบเฌอแตมอ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 17-02-2017 21:12:16
ุลุ้นกับใจของตัวเองตอนอ่าน :katai1:
ว่าจะยังไงดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 17-02-2017 21:16:38
อ้าวหวานอยู่ดีดีทำไงเป็นแบบนี้ล่ะ o22
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 17-02-2017 22:35:48
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-02-2017 03:03:11
ไม่รู้จะรุกหรือจะถอยเลย

พระจันทร์เฌอเตมทำเอาช็อคโกแลตฌามามึนไปเลย

อยากเจาะละทุแต่ความรู้สึกยังไม่ถึง ฌามาต้องพยายามหน่อยนะ เฌอแตมเป็นคนโลกเบี้ยวนิดๆน่ะ
เฌอแตมปิดตัวเองหนักมาก ก็ไม่แปลก รักคนที่รักไม่ได้ อยู่ด้วยก็ไม่ดี เลยรู้สึกเคว้ง

ลุ้นค่ะ ฌามาจะสมหวังไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 18-02-2017 19:40:01
หวานเมื่อกี้ตอนนี้ตีกันแล้วคร่า :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 18-02-2017 23:00:53
เฌอแตมฉลาดจัง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 19-02-2017 09:55:15
อ้าว ไหงเป็นงี้ไปได้ล่ะ 555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 19-02-2017 14:54:50
อ่าวว เฌอแตม ทำไมอยู่ดีๆเป็นงี้อ่ะ เขาทายใจแล้วไปสะกิดโดนหรอ
ไม่เอา ไม่ดื้ออออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 22-02-2017 20:05:48
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๗ หน้า ๖ [๑๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 27-02-2017 13:50:00
ตอนที่ 8



                บรรยากาศท้าทายที่แสนอิ่มเอม เฌอแตมปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ารู้สึกชอบใจและสบายใจมากกว่าในบรรยากาศที่ท้าทายกันในที ฌามาที่ไม่ทำตาวิบวับ รอยยิ้มบนมุมปากนั่นไม่ได้ดูเป็นผู้ชายนิ่มนวลอีกต่อไป



                มันเป็นสีหน้าและแววตาของคนอยากเอาชนะ… เหมือนกำลังแข่งเกมส์และเจอคู่แข็งที่คู่ควร การหาร่มในบ้านที่ไม่มีร่มสักคัน



                แล้วจะให้มันมีได้ยังไง?



                ในเมื่ออยากสร้างกับดักให้ตกหลุม… แล้วเขาจะยอมเป็นเหยื่อที่ไม่ระแวดระวังตัวก็คงจะไม่ใช่แล้ว การรับปากของเขา…เขามั่นใจว่าจะชนะ



                เรื่องวางแผน ซ้อนแผน… ฌามาคงสู้เขาไม่ได้และจะต้องแพ้ไป



                ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องไม่หยุด รูปภาพที่ลงสียังไม่เสร็จเหมือนเดิม ฌามายืนกอดอกโชว์แผ่งอกเลอะสีเป็นริ้ว คนอะไรชอบทำตัวเลอะเทอะ เขาก็ทาสีไม่ยักจะเลอะบ้าง



                ‘ความเลอะเทอะคือศิลปะ’



                ‘ความเลอะเทอะคือสกปรก’




                อยากมองในแง่ศิลปินหรือสุขภาพ?




                “คุณดูอยากจะกระโจนขย้ำผมนะครับเฌอ?”




                คำเรียกที่สั้นลงเหมือนเส้นความสุภาพที่มอบให้แก่กันได้หายไป แต่คนฟังชมวดคิ้วเพราะไม่ชินกับการถูกเรียกแบบนี้ ปกติจะถูกตัดเหลือแค่ ‘แตม’ เฉยๆเวลาถูกเรียก เพราะคนใกล้ตัวรู้ว่าฝาแฝดอีกคนถูกเรียกว่า ‘เชอ’ มันจะได้ไม่ซ้ำกัน




                “อย่าเรียกผมว่าเฌอ”




                “ฌาม์เฌอ ออกจะเข้ากัน”




                “ใครอยากไปเข้ากันกับคุณ”




                “ก็เคยเข้ากันมาแล้วนะครับ”




                ยักคิ้วกวนประสาท คิ้วเฌอแตมเริ่มกระตุก…จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม?




                “เราออกจะเข้ากันได้ดี”




                ทีแบบนี้ล่ะเสือกเก่งเล่นคำพูดคำจาภาษาไทย!




                “ไม่พูดจะตายไหม?”




                “หางเสือโผล่แล้วคุณ… ใจเย็นๆสิครับ คีพลุคหน่อย”




                “เหอะ…”




                ความอดทนคนเรามักมีจำกัด พระจันทร์ เฌอแตมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความอดทนสูงอยู่แล้ว คนผิวซีดดันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะเตะกระป๋องสีทีเดียว สีเทาๆก็ไหลทะลักเฟรมภาพชิ้นงานเละเทะ




                “ผมวาดนานนะคุณ”




                ตาคมวาวโรจน์ ผลงานหลายวันพังลงไปหลายส่วนเพราะสีเทา จะแก้ก็ต้องถอยกลับไปหลายสเต็ปที่โคตรเสียเวลา




                “เออแล้วไง?”




                ยักไหล่ไม่สนใจ




                “คุณนี่มันนิสัยแย่จริงๆว่ะ”




                ฌามาก้าวเท้าฉับไม่กี่ทีก็เข้าประชิดคนตัวบางกว่า ก่อนจะยกแปรงทาสีในมือป้ายสีส้มอิฐที่กำลังใช้ทาในส่วนเคาน์เตอร์ลงบนลำคอขาวเนียน




                หยาดสีหยดลงเป็นดวงบนเสื้อเชิ้ตพนักงานร้านกาแฟ…และยังไงก็คงซักไม่ออก




                “ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตมีตำหนิ คุณแปดเปื้อนในมือผมแล้วครับพระจันทร์ เฌอแตม”




                “ปากดี”




                ขายาวยกทีเดียวถีบร่างหนาจนเซไปหลายก้าว เท้าเปล่าเปลือยเหยียบย่ำลงบนชิ้นงานที่สียังไม่แห้งจนเลอะเทอะ ตาคมฉายความหงุดหงิดก่อนจะถลาเข้าไปกระชากคนขี้โมโหกดลงกับผืนผ้า…




                แผ่นหลังที่รู้สึกถึงความชื้นรู้แล้วว่าตอนนี้สีมันซึมไปทั่ว เชิ้ตขาวเลอะยิ่งกว่าเลอะ… ยิ่งถูกคนแรงเยอะกว่านั่งคร่อมล็อคข้อมือสองข้างไม่ให้ขยับหนี




                “ปล่อย!!”




                “ไม่ปล่อย สะอาดมากไหม…มาทำตัวเลอะเทอะกันหน่อยสิคุณ”




                “ไอ้บ้าเอ้ย”




                “ตัวเองก็ไม่ได้สะอาดสักหน่อย หึ…”




                “ปล่อยกู!!”




                “พระจันทร์พูดคำหยาบ…ต้องโดนลงโทษนะครับ”




                “เรื่องของกู….อื้ออออ”




                จูบไม่ทันตั้งตัว….พยายามจะสะบัดหน้าหนีแต่ก็หนีไม่พ้น สะดุ้งเมื่อจูบที่เคยหวามไหวกลายเป็นจูบที่เน้นฟันขบเม้มย้ำไปย้ำมาจนเจ็บ… จูบที่เอาแต่ใจ จูบที่ราวกับจะฆ่าให้ตาย…




                แต่เป็นจูบที่พอใจ…จนลงฟันขบกลับไปสุดแรง… รสชาติเลือดในปากติดเบาบางที่ปลายลิ้น ตาเรียวปรือขึ้นช้าๆมองตาคมที่จ้องเขม็งมา




                ในดวงตาเรียวที่หงุดหงิด…ฉายความพอใจบางอย่างที่ตีความไม่ออก

 








                “คุณแพ้แล้ว”




                ปลายจมูกโด่งที่กำลังซุกซนไปตามผิวเนียนชะงัก




                “ฝนหยุดแล้วช็อคโกแลต ฌามา”




                ร่างหนาทิ้งตัวลงซุกกับซอกคอขาว เสียงหัวเราะในลำคอดังให้ได้ยิน มุมปากเผลอยกยิ้มตาม…




                “คุณก็กลับบ้านไม่ได้อยู่ดี…”




                “คุณทำผมเลอะเทอะ”




                “ศิลปะไงคุณ ตัวคุณที่มีสารพัดสีแต่งแต้ม…ทำผมละสายตาไปไหนไม่ได้เลย”




                เรือนกายเปล่าเปลือย เสื้อผ้ากระจัดกระจายไม่ต่างกัน รอยรักผสมรอยสีปนเปจนแยกไม่ออก…แต่รอยฟันที่ไหล่ฌามามาสองสามรอยนั่น…โดดเด่นชัดเจน




                รอยเล็บจิกที่แดงเถือกไปทั้งแผ่นหลัง…ถ้าเฌอแตมไว้เล็บยาวคงมีเลือดซิบ..




                ฌามายันตัวลุกขึ้นนั่งดึงพระจันทร์ เฌอแตมขึ้นมานั่งคู่กันก่อนสองแขนจะสอดเข้าไปกอดเอวบางหลวมๆ ใบหน้าคมซุกลงกับไหล่เนียนที่มีรอยสีเลอะเทอะเป็นหย่อม




                “โอเคใช่ไหม…เมื่อครู่”




                การ ‘ทำรัก’ กะทันหันไม่ได้ตั้งตัว เลอะเทอะเปรอะเปื้อน…ทั้งข้างนอกและ…ข้างใน เสียงครางแผ่วของเฌอแตมดังข้างหูสลับกับเสียงผิวเนื้อที่กระทบกระแทก




                อิ่มเอม…ทั้งๆที่ค่อนข้างรุนแรง




                ทั้งเขาและพระจันทร์… สาดอารมณ์ใส่กันจนเหลือร่องรอยไว้เต็มไปหมด




                ทั้งรอยจูบแดงๆบนผิวเนียนที่จะช้ำขึ้นจนน่ากลัวเป็นปื้นๆ…หรือรอยกัดบนไหล่เขาที่จะช้ำม่วงไปหลายวัน เล่นกัดซะฟันเรียงสวยบนผิวราวกับจะพิมพ์ฟันเพื่อใส่เหล็กดัด




                ปากเขายังรู้สึกถึงรสเลือดปะแล้มๆ เขาแค่ขบหนักไปนิดแต่ปากอีกฝ่ายก็ไม่มีแผล…แต่เฌอแตมเล่นกัดจนเขาเลือดออก แล้วดูจะถูกอกถูกใจนักหนาเพราะแววตารื่นรมย์ในตอนนั้นมันฉายชัด




                “อื้อ…โอเค”




                “วันพรุ่งนี้คุณจะไม่มีผมในแพลนจริงๆหรอครับ”




                “ผมไม่มีแพลน…”




                “อยู่กับผมไหม…อยู่ด้วยกันอีกสักวัน”




                ปลายจมูกโด่งกดลงที่ผิวเนื้ออุ่น จูบซับไปตามลำคอก่อนจะเลื่อนขึ้นไปงับใบหูแผ่วเบากระซิบเว้าวอนชิดใบหูขาวครั้งแล้วครั้งเล่า




                “อือ…”




                เสียงกระซิบตอบกลับมา ก่อนสองร่างจะทิ้งตัวลงไปในผืนผ้าเลอะเทอะอีกครั้ง




                … แปดเปื้อนไปด้วยกัน

 











            ร่มในบ้านที่ไม่มีร่มถูกวางทิ้งไว้ในถังขยะความคิดเพราะไม่มีคิดหยิบยกขึ้นมาพูดอีก ชั้นลอยที่เชื่อมจากชั้นสองของบ้านมีเตียงหลังใหญ่ที่แขกพิเศษของบ้านนั่งเช็ดผมอยู่ปลายเตียง ส่วนเจ้าของบ้านยังตัวเลอะเทอะนั่งเคลียร์พื้นที่ชั้นสองที่เละเทะ สีกระจัดกระจาย พู่กันกระเด็นกระดอน และเฟรมภาพที่มีแต่สีเทากระจัดกระจายเป็นปื้นๆ




                แปรงใหญ่ในมือถูกใช้ในการเกลี่ยสีกลบสีหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เฌอแตมไม่เข้าใจ ก็แค่ลุกขึ้นชะเง้อมองผู้ชายแผ่นหลังกว้างรบกับบรรดาสีสารพัด…




                มองท่าทางธรรมชาตินั้นนานกว่าจะรู้สึกตัว ถอยหลังกลับมานั่งที่เดิมแล้วยกมือนวดลาดไหล่ที่ยังหลงเหลือสัมผัสชาๆจากรอยจูบ เสือยืดตัวบางสีขาวสะอาดสะอ้านกับกางเกงผ้าขายาวของฌามาให้ความรู้สึกประหลาด




                เหมือนโดนโอบกอด… เหมือนโดนห้อมล้อมไปด้วยตัวตนอีกคน




                สองแขนซีดยกขึ้นกอดตัวเองแน่น… เขาไม่ชินกับการถูกโอบกอด ไม่เลยสักนิด มัน…เป็นโลกที่เขาไม่เข้าใจ เป็นสัมผัสที่ไม่คาดฝัน เป็นอะไรหลายๆอย่างที่หาคำตอบไม่ได้




                การถูกอด… มันดีหรือไม่ดี?




                ไม่อิ่มเอม…แต่เป็นความหวาดหวั่น




                อ้อมกอดของฌามา… ทำให้เขาหวาดระแวง

 













                “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”




                เสียงทุ้มทำให้รู้สึกตัว เพิ่งรู้ว่าตัวเองนั่งเหม่อมาสักพักแล้ว… ขอบระเบียงชั้นลอยที่เป็นราวเหล็กถูกแทนที่ด้วยผู้ชายร่างกายสะอาดสะอ้านนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า




                “ไม่ ไม่เป็นไร”




                “เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อยามาให้ ผิวคุณช้ำหลายที่”




                “คุณก็เหมือนกัน”




                “ผมมันถึก ไม่นานก็หาย แต่ผมไม่ชอบเห็นรอยช้ำบนตัวคุณเท่าไหร่นะ”




                “ก็เพิ่งได้เห็นครั้งนี้ไม่ใช่หรือไง?”




                “ใช่… และมันทำผมหงุดหงิดไม่น้อยเลยล่ะ”




                เฌอแตมยกยิ้มขำออกมานิดหน่อย เพราะฌามาแสดงสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ ไม่ได้หงุดหงิดที่ตัวเองบาดเจ็บแต่หงุดหงิดที่ทำเขาบาดเจ็บ




                “คราวหลังก็ทำเบาๆ”




                “สัญญาแล้วนะ”




                “อะไร?”




                “ว่าจะมี ‘คราวหน้า’ ด้วยกันอีก”




                “เดี๋ยว ไม่ใช่…”




                แต่คนคิดเอง เออเองไปแล้วก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเขยิบขึ้นไปอีกด้านของเตียงและรวบเอวคนผิวซีดเข้ามานอนกอดข้างกัน




                “นี่ เมื่อกี๊”




                “ฮ้าว… ง่วงครับ ผมเหนื่อยแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องแก้งานอีก”




                “ท่านี้มันไม่ได้นอนสบายนะ”




                ท่าที่ฝ่ายหนึ่งสอดแขนเข้ามาเป็นหมอนหนุนคออย่างกับในละครหรือโฆษณาซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ได้นอนสบายเหมือนภาพที่ฉายบนสื่อแบบนั้นเลย เมื่อย และ ชา ท่านอนที่ขยับไม่ได้นี่ก็อีก ลำบาก…




                “ไม่สบายกาย แต่สบายใจ…. ผมได้นอนกอดคุณผมสบายใจ”




                ไอ้ช็อคโกแลต ฌามา… ไอ้คนขี้อ่อย




 












                เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของฌามาเป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว แต่คนไม่ชินกับการนอนร่วมเตียงกับคนอื่นยังลืมตาโพรงแม้วิวด้านหน้าตัวเองจะเป็นแผ่นอกของอีกฝ่าย




                เขามีฝาแฝดน่ะใช่…แต่ไม่ได้สนิทกันขนาดนอนด้วยกัน…ต่อให้ ‘ทำอะไรร่วมกัน’ ก็แยกห้องนอนกันอยู่ดีเพราะโลกส่วนตัวสูงกันทั้งคู่




                คำถามคือ… ทำไมฌามาถึงนอนหลับสนิททั้งๆที่นอนกับคนอื่นแบบนี้




                เคยชินที่จะนอนกับใคร? หรือว่าพาคนมานอนด้วยบ่อย?




                คิดแล้วก็เผลอเม้มปากไม่รู้ตัว




                มันเป็นอาการแห่งความหึงหวงที่เคยพัดผ่านมาบ้าง หึงหวงแม้แต่คนในอดีตที่ไม่มีทางกลับไปแก้ไขได้… ไม่สิ กรณีของฌามาจะเรียกว่าในอดีตก็ไม่ถูกนัก




                เพราะตัวเขาก็ไม่ใช่ปัจจุบันเช่นกัน




                เราไม่ได้เป็นของกันและกัน




                เราไม่ได้เป็นสถานะใดๆเลยต่างหาก…




                ก็แค่คนสองคนที่บังเอิญมาอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาหนึ่ง




                อาการใจเต้น หน้าแดง หวั่นไหว…หรือหึงหวง… สถานการณ์ บรรยากาศ ทุกอย่าง….เป็นเพียงฉากหนึ่งที่มีระยะเวลาสิ้นสุดเหมือนดูหนังจบก็ต้องลุกออกจากโรงภาพยนตร์




                เจ็ดวัน…




                ถ้านับจริงๆตอนนี้ก็คงเข้าวันที่สี่แล้ว…




                อีกสามวันแล้วทุกอย่างก็จบลง เขากลับไปอยู่ในที่ของเขา ฌามาก็กลับอเมริกา… นี่ไม่ใช่หนังรักวัยรุ่นที่จะมีฉากฝ่ายหนึ่งวิ่งไปตามอีกฝ่ายที่สนามบินและขอร้องไม่ให้ไป




                โลกแห่งความเป็นจริงทุกคนมีดีเทลที่แตกต่างกัน… ฌามาต้องกลับไปทำงาน การมาบ้านหลังนี้ทำให้เห็นแล้วว่าอีกฝ่ายมีความสามารถดังที่อ้างไว้




                การวาดภาพ การลงสี แม้จะไปทางศิลปะมากกว่าด้านสถาปัตยกรรม แต่โต๊ะเขียนแบบและชั้นวางหนังสือออกแบบหลากหลายภาษาก็บ่งบอกถึงตัวตนฌามาได้ เหมือนที่คอนโดเขาก็มีแต่หนังสือด้านการแพทย์ หนังสือเรียน… และเลคเชอร์ต่างๆ




                เราทุกคนต่างมีวงโคจรเป็นของตัวเอง ก็แค่ดาวเคราะห์ที่บังเอิญโคจรผ่านกันในช่วงเวลาหนึ่ง ส่งยิ้มให้กันตอนเดินสวนกัน แวะคุยกันสักพักและโคจรจากไป




                อีกไม่นานก็จะเปิดเทอมใหม่แล้ว ร้านกาแฟที่ทำอยู่ก็ต้องหยุดลงก่อนเพราะแค่เรียนกับทำกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัยก็เหนื่อยจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้แล้ว ปิดเทอมหน้าถ้าพี่เมย์ยังรับเขาทำงานอยู่ก็ค่อยว่ากัน




                หลังจากเปิดเทอม ร้านกาแฟที่เหมือนทุกอย่างของเขากับฌามาก็จะถูกปิดลง… ต่อให้เขาไปที่นั่นก็จะไม่เจอฌามา หรือต่อให้ฌามาแวะเวียนไปอีกครั้งก็จะไม่ใช่เขาที่ชงกาแฟอยู่หลังเคาน์เตอร์นั้นอีกแล้ว




                ความรู้สึกสูญเสียบางอย่างถาโถมเข้ามาในจิตใจจนต้องยกแขนขึ้นโอบเอวอีกฝ่าย… เสียงครางในลำคอเบาๆดังขึ้นก่อนจะหยุดลง ฌามายังคงไม่ตื่น ดีแล้วที่ยังไม่ตื่น




                เพราะเขาไม่รู้จะตอบยังไงถ้าอีกฝ่ายถามว่าเป็นอะไร ทำไมถึงกอดกันแน่น ในว่านอนไม่สบาย?




                คำตอบที่ให้คงเหมือนกัน…




                ไม่สบายกาย แต่ สบายใจ




                อย่างน้อย…อีกฝ่ายก็ยังอยู่ตรงนี้




                ยังอยู่ด้วยกันเป็นพระจันทร์กับช็อคโกแลตในโรงหนังที่ยังเหลือเวลาฉายอีกสามวัน

=====================================

โรแมนติกสีเทา <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MARAKORR ที่ 27-02-2017 15:16:27
โถ่แตมลูก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 27-02-2017 15:35:48
แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงล่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mamemoo ที่ 27-02-2017 16:22:21
ความเทาแต่อบอุ่นในทีนี่คืออะไรกันนนน ฮืออออ
ชอบความอึมครึมของบรรยากาศมากเลยค่ะ
คนบิดเบี้ยวสองคนมาอยู่ด้วยกัน แต่ทำไมมันดูลงตัวและอบอุ่นได้ขนาดนี้ งืออออ
ชอบภาษาและการเปรียบเปรยของคุณแบมเสมอเลยค่ะ โดยเฉพาะในเรื่องนี้
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 27-02-2017 17:14:57
อารมณ์สีเทามากกกกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 27-02-2017 18:54:42
มีความแซ่บ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 27-02-2017 19:18:05
โอ๊ยยยย เริ่มหน่วงแล้ววว  :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 27-02-2017 20:59:41
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 27-02-2017 21:27:24
แตมคิดมากไปหรือป่าววววว~~ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งคิดไปไกล
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-02-2017 01:37:19
มันหน่วงๆจัง ฮือออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 28-02-2017 07:23:37
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-02-2017 07:28:30
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 28-02-2017 09:05:21
หวีดในความโรแมนติกสีเทานี้มากกกกกกก มันแซ่บบบบบบบบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-02-2017 09:30:16
มีความหม่น แต่ภายใต้ความหม่นมีความฟิน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 01-03-2017 12:20:09
ชอบแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 01-03-2017 18:04:46
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 08-03-2017 16:27:32
ตามมาแล้ววววว
พึ่งรู้ว่าเปิดเรื่องใหม่
อิอิ
ฌฌ ขอไปอ่านก่อนนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 12-03-2017 14:02:06
ตามอ่านมาจากเรื่องฟ้าลั่นรัก
แฝดพี่เณอแตม
นายกำลังเล่นกับไฟนะ การทดลองที่ใช้ตัวเองทดลอง แล้วกลับกลายเป็นว่า เริ่มรู้สึกขึ้นมาจริงๆ
คิดเองเออเองว่าที่เเตมทำแบบนี้ อาจจะเป็นผลมาจากเณอเบทแฝดน้องที่รักของตัวเองก็รักกับฟ้าลั่น ที่เริ่มจากความสัมพันธ์ข้ามคืน เลยทำให้อยากรู้ขึ้นมาว่าถ้าทำแบบเณอบ้างจะเป็นยังไง ...
ปมของแตมหนักว่าเป็นกำแพงในใจ สูงหว่าเณอเบทอีกมั้ง
รักแล้วต้องครอบครอง ควบคุม ภายนอกเหมือนจะดูเป็นคนสุภาพ เรียบๆ นิ่งๆ นั้นซ่อนความดิบ ซาดิมส์ อารมณ์รุนแรง  เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจเอาไว้  พยายามซ่อนหางเสือเอาไว้ แบบที่ณามาบอกไว้จริง ชอคกาเเลตนี่มองพระจันทร์ขาดนะ คิดอะไร มีอะไรซ่อนอยู่เดาออก (ได้ไง คนเค้าอุตส่าห์ปิดปังสุดฤทธิ์  ถึงว่าอีตาชอคกาแลตมันเสือซ่อนเล็บ)
จะว่าไปสองคนนี้ก็เหมือนใส่หน้ากากเข้าหากันนะ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นคนยังไงกันแน่

เราพอรู้ว่า จุดดับบนพระจันทร์ซ่อนอะไรไว้ แต่เราไม่รู้ว่าชอคกาแลตซ่อนสิ่งใดไว้ที่เมกา หนีอะไรมา บางทีชอคกาแลตก็ใสๆ เหมือนเด็ก บางทีก็เจ้าเล่ห์ บางทีก็สุขุมลุ่มลึก ระแวงความฉลาด ตอนจีบตอนหยอดที่อีตาชอคกาแลตหยอด จะว่าซื่อมันไม่เชิง เหมือนไม่จงใจแต่ก็จงใจให้คิดเกินเลย มาหยอดให้ติดแต่ไม่พร้อมจะเข้าไปสู่โลกของอีกฝ่าย บ่ะ!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 13-03-2017 21:50:05
อ๋อยยยยยยย~
แตมเอ้ยยยยยยยยย
อ่านละเทาจริงๆด้วย หลังจากฟินมาพักใหญ่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-03-2017 15:13:20
สองพี่น้องเค้าเริ่มด้วยเซ็กทั้งคู่ชิมิๆ.  ต้องตามมมม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 19-03-2017 21:14:49
เอาน่ะ อ่านตอนล่าสุดก็ไม่ได้เทาอะไรมากมาย
เพราะเคยอ่านเทาเข้มมาแล้ว ออกแนวดาร์กด้วยมั้งนั่น
ฉะนั้น แบม มีสีเทาเท่าไหร่ก็ใส่มันลงมาเลย
พร้อมอ่านเสมอ 555
ฌามากับเฌอแตมเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุดละ
กินกันไม่ลงจริงๆ
ไม่รู้จะอยู่ทีมไหนดี 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 19-03-2017 21:18:29
อ่านถึงตอนบอกอายุก็เดาเอาว่าน่าจะเป็นช่วงก่อนน้องเชอกับพี่ฟ้าอ่ะนะ
เพราะคิดว่า ไม่งั้นแล้ว พอแตมรู้ว่าน้องเชอมีแฟน น้องเชอคงโดนแตมเล่นงานหนักแน่ๆอ่ะ
แต่นี่ไม่ใช่ไม่ทำร้ายน้องเชอเท่านั้นนะ
แต่ยังช่วยให้พี่ฟ้าคืนดีกับน้องเชอด้วยอ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 22-03-2017 10:31:53
 :oo1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 22-03-2017 12:41:12
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: wijii ที่ 23-03-2017 06:06:03
ในความเทาๆมีความอบอุ่นปนอยู่
เฌอแตมดูเป็นคนไม่ค่อยเปิดใจเท่าไร เราเพิ่งอ่านฟ้าลั่นรักจบไปเลยได้อ่านเรื่องของสองแฝดมาด้วยส่วนนึง แต่ก็อยากลุ้นให้คุณฌาม์ก้าวข้ามผ่านกำแพงของแตมไปให้ได้นะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๘ หน้า ๖ [๒๗/๒/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 29-03-2017 22:00:26
น่ารักดี  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 03-04-2017 19:46:38
ตอนที่ 9



   เฌอแตมยืนมองชาวสวนผิวเข้มที่กำลังก้มๆเงยๆกับพื้นทรายขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆ มีหมวกสานปีกกว้างเอามาสวมกันแดด แต่จริงๆไม่ต้องก็ได้เพราะบริเวณนี้ร่มรื่นจนแดดส่องแค่รำไร



   “นี่คือแคกตัสแฟมิลี่ ต้องขุดหลุมก่อนแล้วเอามันมาใส่”



   ต้นกระบองเพชรหลายต้นหลายไซส์วางรวมกันอยู่ไม่ไกล คงจะเอามาใส่หลุมทรายพวกนี้



   “ทำไมคุณปลูกต้นนี้ล่ะ?”



   แคกตัสไม่ได้เข้ากับสวนสไตล์ญี่ปุ่นของบ้านนี้เท่าไหร่ ถึงแม้มันจะเป็นแค่ผืนดินเล็กๆติดหลังบ้านเลยก็ตาม แต่ดูฌามาจะหลงใหลการปลูกแคกตัสจริงจังเพราะใส่ใจกับเจ้าต้นมีหนามตั้งแต่เช้า



   “เพราะ…มันตายยากดี เผื่อลืมรดน้ำต้นไม้”



   เหตุผลโคตรง่าย…



   “ผมว่าบ้านคุณมีสปิงเกอร์นะ เดินเข้ามาก็เห็นหลายที่”



   “ตรงนี้ระยะสปิงเกอร์ไม่ถึง แถมน้ำเยอะไป แคกตัสไม่ชอบ ถ้าเราให้อะไรกับคนที่ไม่ต้องการเขาเรียก…เสือก ใช่ไหม คนไทยใช้คำนี้ใช่ไหม”



   ปากคอเราะร้ายด่าคนด้วยเสียงเนิบๆ จนคิ้วกระตุก อยากจะเอาพลั่วขุดดินขึ้นฟาดหัวจริงๆ ตั้งแต่เลิกปั้นหน้ายิ้มก็ทำให้รู้ว่า ฌามา.. ไม่ได้เป็นคนสุภาพเท่าไหร่หรอก ติดจะกวนประสาทด้วยซ้ำ



   “แล้วคุณจะปลูกไปทำไมถ้าไม่อยากดูแลมัน?”



   “ผมเคยใจร้อนมากมาก่อน พอมาปลูกต้นไม้มันช่วยให้ใจเย็นขึ้น คุณจะเห็นว่าทุกต้นมีป้ายชื่อปักหมดเลย มันใบเหมือนๆกันหมด เลยต้องหัดแยกแยะบ้าง”



   เสียงเนิบนาบแต่น่าฟัง ฌามาเป็นคนมีน้ำเสียงโทนเย็น ฟังสบายหูและพูดไทยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่



   “ทำไมคุณพูดไทยไม่ค่อยชัดหรอครับ?”



   เฌอแตมทรุดตัวนั่งลงข้างๆกัน ถกแขนเสื้อแขนยาวที่ยืมฌามาใส่ขึ้นเตรียมช่วยปลูกกระบองเพชร อ้อ…แคกตัสแฟมิลี่



   “ก็เรียนอิตาลีตั้งแต่เด็กๆ จบก็ไปต่อเมริกาผมเลยพูดไทยไม่ชัด อิตาเลียนไม่ชัด อังกฤษก็ไม่ชัด ไม่ชัดสักภาษา เป็นนักท่องเที่ยวตลอดเวลา”



   ถึงฌามาจะพูดขำๆแต่ปลายน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก



   “คุณดูไม่ค่อยชอบที่ตัวเองจีเนียส”



   ใบหน้าหลังแว่นกันแดดทรงกลมหันกลับมามองเฌอแตม มือชะงักจากการถมดินใส่กระบองเพชร



   “มีแต่คนพูดว่าอิจฉาชีวิตผม มีคุณนี่แหละที่เข้าใจว่าผมไม่ได้ชอบมัน คุณนี่เทพซ่า ห้าห้าบวกจังเลยครับ”



   “อะไรคือเทพซ่าห้าห้าบวก?”



   “อ๋อเกมส์ออนไลน์เขาพิมพ์เลขห้ากันไงคุณ ช่วงที่ผ่านมาผมเล่นเกมส์ด้วยนะ… สนุกดี”



   ฌามาเหมือนคนมาจากมิติอื่น มีมุม มีเหลี่ยมที่เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจริงๆเป็นคนยังไง เป็นทั้งความนิ่มนวล ความก้าวร้าว ความปกติ และความเกรียน



   “ช็อคโกแลต ฌามา”



   “ครับ?”



   “คุณเป็นไบโพล่าหรือเปล่า?”



   “….อะไรลาล่านะ ? เทเลทับบี้หรอคุณ? คุณดูการ์ตูนเด็กๆด้วยหรอ ปูนนี้แล้วนะ?”



   “ปูนนี้แล้วยังไงวะ คนหูไม่ดีฟังผิดคนละเรื่องนี่แก่กว่าไหม? หูหนวกหรอคุณ”



   “ไม่ดีหรอ เราจะได้แก่ไปด้วยกัน เรื่อยๆ ไปจนแก่”



   หลอกด่า เกรียน แล้วก็กวนตีน… ทำไมมาจบที่โรแมนติก… ไอ้บ้า…
   








   “ตั้งชื่อแคกตัสแฟมิลี่ให้ผมหน่อย ผมว่าพวกมันน่าจะต้องมีนามสกุล”



   “คุณอยากได้ชื่อไทยหรืออังกฤษ?”



   “อืม…ไทยดีกว่า ที่นี่ประเทศไทย เดี๋ยวผมไปเอาป้ายมาก่อน ผมทำป้ายชื่อไว้แล้ว”



   ไม่รอให้ตอบ ฌามาก็ลุกเดินกลับไปในบ้านอีก และกลับมาพร้อมป้ายเสียบดินขนาดเล็กที่เว้นพื้นที่ไว้เขียนชื่อด้วยปากกาเมจิค



   “คุณทำเอง?”



   “ใช่ ผมไปร้านเครื่องเขียนมาหลังจากซื้อเจ้าแคกตัสพวกนี้ ใช้ก้านกับตัวกระดานทำจากไม้เหลือๆในสวน แต่ตัวป้ายเขียนชื่อเสร็จผมจะแรพด้วยสติกเกอร์ให้มันกันน้ำ หมึกจะได้ไม่เลือน”



   ฟังดูธรรมดาแต่ป้ายไม้ที่มีการสลัดลวดลายแปลกตา กับขอบมุมที่เรียนสนิทจนเหมือนของที่ซื้อมา



   “คุณเหลาไม้เองหรอ ผมเรียกไม่ถูก มันเรียกเหลาปะ หรือขัด? ไม้มันถึงเงา”



   “ใช่ กระดาษทรายขัดกับคัตเตอร์กรีดให้เท่ากัน ผมชอบงานพวกนี้นะ ผมใช้คัตเตอร์คล่องมาก ทั้งใช้เหลาดินสอใช้ตัดแบบ”



   “ผมไม่ถนัดงานพวกนี้เลย นอกจากอ่านหนังสือ”



   “คนเรามีเรื่องที่ไม่ถนัดกันบ้างล่ะ สมองซีกซ้ายซีกขวาแต่ละคนทำงานไม่เหมือนกันไม่ต้องคิดมาก ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเพราะผมถนัดทุกด้านเลย… ลำบากใจจัง”



   …. พูดดีๆกันได้ไม่กี่ประโยคมันก็กลับมากวนตีนได้อีกครั้ง ไอ้คุณฌามา…



“ตกลงชื่ออะไรดี? เอาพยางค์เดียวพอนะ”



   “ผมตั้งชื่อไม่เก่ง”



   “ชื่อพระจันทร์แล้วกัน”



   ฌามาหยิบปากกาเมจิคมาเปิดฝา วาดรูปพระจันทร์ลงบนป้าย



   “เดี๋ยวเอาเข้าบ้านไปแรพสติกเกอร์ก่อนค่อยเอามาปัก”



   “ทำไมถึงใช้ชื่อผม เอ่อ พระจันทร์ล่ะ?”



   “เพราะผมปลูกมันกับคุณ ผมไม่เคยปลูกต้นไม้กับใครเลย”



   หัวใจเต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายจ้องมานิ่งๆ เขามองเห็นนัยน์ตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นสีเข้มไม่ชัด แต่มันกลับสะกดให้เขาได้แต่จ้องอยู่แบบนั้น… ไม่รู้ทำไม



   “ผมไม่สำคัญขนาดนั้นมั้ง…”



   “เราคงคิดไม่ตรงกันในเรื่องนี้”



   หัวใจเจ้ากรรม…เต้นแรงเป็นกลองรัว…คำพูดนี้ไม่ได้มีความโรแมนติกอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงเผลอคิดไปได้…ว่าเหมือนสารภาพรัก…



   “… ผมแค่คิดว่าปลูกกับใครก็ให้เกียรติเขามีส่วนร่วมเป็นเจ้าของด้วย ส่วนเรื่องสำคัญไม่สำคัญ… ผมว่ามันดูเป็นไอเดียฟุ้งๆไปหน่อยนะ หรือคุณว่าไง?”



   ไอ้เหี้ย…











   “คุณอยากทำอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?”



   “ผมอยากกลับคอนโด”



   มือหนาที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงัก… เวลาเที่ยงกว่ากับข้าวไข่เจียวคนละจานง่ายๆ ที่ฌามาอาสาทำ ก็เป็นไข่เจียวที่ใส่ทั้งหัวหอม มะเขือเทศ หมูสับ และใส่เนย ทำให้กลิ่นหอมและไม่กรอบเหมือนชาวบ้านทั่วไปเขาทำ แต่ออกเป็นแนวฝรั่งซะมากกว่า



   “คุณจะกลับไปทำอะไร?”



   “อ่านหนังสือ ผมเรียนหมอนะคุณ?”



   ฌาม์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและรวบช้อน



   “ผมไปส่ง”



   “ผมกลับเองได้”



   “ผมอยากไปส่งนี่ ทำไมต้องงอแงด้วยล่ะ?”



   คิ้วกระตุกรอบที่เท่าไหร่ของวันไม่อาจนับได้



   “ก็จะกลับเอง ใครกันแน่ที่งอแง?”



   “คุณจะ Copy คำพูดผมมาใช้ไม่ได้นะ ไม่รู้จักคำว่า ‘ลิขสิทธิ์หรอ’ ลอกเลียนแบบกันซึ่งๆหน้าแบบนี้จะให้ผมฟ้องกรมทรัพย์สินทางไปรยาใช่ไหม?”



   “ทางปัญญา ไปรยานั่นมันดารา… ตกภาษาไทยแบบนี้ไปเรียนอนุบาลไป!!”



   คราวนี้พระจันทร์เฌอแตมรวบช้อนบ้าง ก่อนจะจ้องคนภาษาไทยอ่อนด้อยเขม็ง คนตกภาษาไทยก็จิ้ปากขัดใจก่อนจะดันตัวขึ้นยืน



   “ตกภาษาไทยแล้วจะทำไม เห็นว่าตัวเองเรียนหมอจะอวดฉลาดก็ได้งั้นหรอคุณ?”



   “อ๋อที่โวยวายนี่แสดงว่าตกภาษาไทยจริงๆใช่ไหม? เรียนยังไงหา? เป็นจีเนียสแต่ตกภาษาไทย จีเนียสจีนแดงปะครับ? ไอ้คนเสิ่นเจิ้น!”



   “เสิ่นเจิ้นทำไมต้องจีนแดง แล้วผมหน้าเหมือนคนจีนหรอคุณ คุณต่างหากหน้าก็ตี๋ๆ ตัวเองมาจากเสิ่นเจิ้นใช่ไหม อยากให้ไปอยู่บ้านเดียวกับคุณล่ะสิ? ขอแต่งงานแบบนี้มันตลกโรแมนติกไปหน่อยนะคุณ?”



   “ไอ้บ้าเอ้ย ผมไปขอคุณแต่งงานตอนไหนวะหา!!!”



   “แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ? เขินหรอ”



   “โมโหโว้ย!!!!”



   “วางส้อมลงเลยนะคุณ ถ้าคุณเขวี้ยงมาโดนหัวผม ผมไม่ยอมจริงๆด้วย”



   เฌอแตมเอาส้อมมาถือตอนไหนก็ไม่รู้ตัว



   “แล้วจะเลิกกวนตีนได้ยังหา!!”



   “ไม่ได้!”



   “ทำไมไม่ได้ เป็นบ้าไร!”



   “ก็เวลาโมโห คุณน่ารักดี”



   “ไอ้……”



   “ถ้าคุณเขวี้ยงส้อมมา พื้นมันเลอะนะคุณ เมื่อคืนคุณขัดเองกับมือจำไม่ได้หรอ?”



   “ไอ้คนเฮงซวย!”



   “ตกลงผมไปส่งนะ เอาตามนี้ล่ะ วางส้อมลงแล้วไปล้างจานกันดีกว่า จะได้กลับคอนโดไงคุณ”



   ขายาวรีบก้าวไวๆมาดึงส้อมออกจากมือซีด ถือจานเนียนไปทางซิงค์ล้างจานไม่ยอมให้เฌอแตมได้พูดอะไรต่อ … ช็อคโกแลต ฌามาชนะในยกนี้












   “มาส่งแล้วก็กลับไปได้แล้ว”



   “ผมจะขึ้นไปกับคุณ”



   เจ้าของคอนโดถึงกับขมวดคิ้ว



   “ก็วันนี้เราจะอยู่ด้วยกันนี่ครับ? คุณทำตามแพลนผมแล้ว ผมก็ทำตามแพลนคุณบ้าง เท่าเทียมไง”



   “ไม่ต้อง ผมยอมขาดทุน”



   “เปล่า ผมต่างหากจะไม่ยอมขาดทุน ผมจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่าทุกนาที เชิญเดินนำผมเข้าคอนโดคุณเลยครับ”



   “ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ?”



   “งานผมพัง ผมยังไม่คิดค่าเสียหายเลยนะ”



   “ก็ไม่ใช่เพราะ…. ”



   ภาพเมื่อคืนรันกลับมาเป็นฉากๆ จนต้องเม้มปากแน่น ส่วนฌาม์เลิกคิ้วงงก่อนรอยยิ้มเย้าแหย่จะแต่งแต้มริมฝีปากจางๆ



   “เพราะ…ผมกอดคุณ?”



   “หุบปาก”



   กระซิบกัดฟัน…



   “ก็พาผมขึ้นห้องสิครับ I wanna see your world. Please invite me to your place”



   เสียงทุ้มนุ่มกับฝ่ามือที่แตะลงบนเอวแผ่วเบา สัมผัสนุ่มนวล… รอยยิ้มจางที่แผ่ไปถึงนัยน์ตา ฌามาคนกวนประสาทกลายเป็นฌามาที่มีรอยยิ้มชวนหวั่นไหวอีกครั้ง



   บรรยากาศในลิฟต์แคบๆที่มีกระจกรอบด้าน พร้อมเลขชั้นที่ขึ้นสูงเรื่อยๆ ฌาม์ยืนเอนตัวพิงกระจกด้านหนึ่งสองมือล้วงกระเป๋า ส่วนเฌอแตมยึดพื้นที่อีกด้านยืนตรงธรรมดา แต่เพราะลิฟต์มันกระจกรอบด้านทำให้เห็นว่าสายตาซุกซนของอีกฝ่ายกำลังมองสำรวจขาตัวเองอยู่



   “จะมองไรนักหนา”



   “ผมชอบขาคุณ”



   “คุณก็ขายาว”



   “ผมหมายถึง… ขา ขาวๆ ของคุณ”



   “เพ้อเจ้ออีกละ”



   เอาอีกแล้ว… บทสนทนาที่ชวนขวยเขิน เหมือนโดนโลมเลียทางคำพูดที่ดันไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่เป็นอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ



   “ผมออกจะชอบจริงๆนะ… ทำรอยไว้ตั้งเยอะ…ตรงผิวเนื้อด้านใน”



   คราวนี้เจ้าของพื้นที่ถูกทำรอยหันขวับมองตาวาวโรจน์



   “คุณไม่ได้สังเกตตอนอาบน้ำหรอ?”



   เพราะรีบๆอาบ รีบๆถูตัว รอยรักสีจางจะมีบ้างก็พอจะเข้าใจ แต่ไอ้บ้านี่ดันพูดถึงจุดที่…. โอยยยย ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยวะ!



   “กลับไปเลยไป!!”



   “ไม่กลับ ไม่เขินสิ… เรื่องธรรมชาตินะคุณ”



   “ธรรมชาติกับผีอ่ะดิ”



   “ธรรมชาติเกี่ยวอะไรกับผีอ่ะคุณ? สำนวนหรอ?”



   …….



   ลิฟต์เปิดพอดี เฌอแตมรีบก้าวเท้าออกไป ก่อนจะเกิดข่าวฆาตกรรมในลิฟต์บนหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์



   “เดี๋ยว คุณจะเดินหนีผมทำไมเนี่ย อธิบายก่อนสิครับ…”



   “ไสหัวไป”



   “ไม่ไป หน้าด้าน”



   “เออด้าน ชอบโดนด่า?”



   “ผมดูละครไทยมา สาวด่าเขาว่าสาวรัก สาวตบเขาว่ามีใจ ใช่ไหมน้องสาว?”



   “ผมไม่ใช่ผู้หญิง! แล้วผมไม่ใช่น้องคุณ”



   “เรามีความเห็นตรงกันในเรื่องนี้ ผมไม่ได้อยากให้คุณเป็นผู้หญิง และไม่ได้อยากมีคุณเป็นน้อง เฮ้… ผมไม่อยากโดนจับข้อหามีเพศสัมพันธ์กับน้องตัวเองหรอกครับ”



   “พูดได้ไม่อายปาก…”



   ถลึงตาใส่ก่อนจะรีบเปิดประตูห้อง แต่ทันทีที่ประตูห้องเปิดกลับโดนดันเข้าไปพิงกำแพงด้านใน และคนไม่อายก็ประกบจูบลงมาทันที…



   เสียงประตูปิดเหมือนดังมาจากที่ไกลๆ เพราะเจ้าลิ้นร้อน…มันแย่งความสนใจไปซะหมด…



   “ผมว่าตอนนี้….ผมอยากมีเพศสัมพันธ์กับคุณ”



   กระซิบนุ่มชิดริมฝีปาก



   “หน้าด้าน…”



   ด่ากลับเสียงแผ่ว



   “ด้านได้ อายอดนะครับพระจันทร์ เฌอแตม”



================================================

กลับมาแล้ววววววววววววววววววววว ปักธง #ทีมฌามา ค่ะ 555555555555+
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Moonuglygirl ที่ 03-04-2017 20:32:28
โอ้ยยย!!!  ยิ่งกว่าหน้าด้านอีกมั้งเนี้ยย!!
นังฌามา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 03-04-2017 20:42:27
แอบอยากให้เฌอเบทมาเยี่ยมพี่ชายอบบขัดจังหวะ
แอบหมั่นไส้ฌามาเล็กน้อย 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 03-04-2017 20:52:30
อื้อหืออ ตัดฉับ

จะมีใครด้านกว่าอิฌาม์อีกไหมคะ และบางครั้ง ชั้นปรับอารมณ์ตามแกไม่ถูกแล้วนะยะ เดี๋ยวหยอด เดียวกัด เดี๋ยวด่า เป็นไพโบล่าจริงๆใช่ไหมแก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 03-04-2017 21:10:27
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 03-04-2017 21:58:51
ทำไมเป็นคนกวนตีนแบบเน้ :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 03-04-2017 23:11:56
อ้าววว รุกงี้เลยหรอฌามา แต่ก็นะด้านได้อายอดจริงๆ แหละ 55
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 03-04-2017 23:17:43
ตายล่ะ อีตาชอตกาแลตมันเถียงคำไม่ตกฟากเลยค่ะคุ๊ณผู้ชมมม เณอแตมไปไม่เป็นเลยนี้ เจอพ่อปลาไหลหน้าด้านรุกฆาตแบบไม่ให้หายใจหายคอเลย
ชักจะน่ากลัวเหมือนกันนะ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันเลยตาคนนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-04-2017 23:26:38
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 04-04-2017 00:54:23
โอ้โห กลับมาได้ so hot 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 04-04-2017 09:02:28
ค้างงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 04-04-2017 09:16:18
ว้ายยยย ตายแล้ววว  เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆคนอะไร
น่าหมั่นไส้ที่สุด  :z1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 04-04-2017 09:35:28
 :m20: :m20: :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 04-04-2017 13:43:28
เถียงกันได้น่ารักมาก 5555555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๙ หน้า ๗ [๓/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 04-04-2017 22:41:04
โอ๊ยยย
ฌามานี่สุดยอดของสุดยอดของสุดยอดจริงๆอ่ะ
ชนะน็อคทุกยก
ปักธง #ทีมฌามา อีกคน 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 09-04-2017 10:46:31
ตอนที่ 10



   หลังจากความหน้าด้านของฌามาแผลงฤทธิ์ ผู้ชายเรือนร่างเปลือยเปล่าสองชีวิตเลยนอนเกยกันอยู่บนเตียงที่มีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมปนกับกลิ่นน้ำยาปรับอากาศ… กลิ่นที่คล้ายจะติดผิวของเฌอแตมจางๆทุกครั้งที่ปลายจมูกค่อยๆไล้สูดความหอมไปช้าๆ… ผิวผู้ชายไม่ได้นิ่มเหมือนปุยนุ่น…แต่กลับมีความตึงกระชับบางอย่างที่ทำให้งับฟันลงไปเบาๆแล้วให้ความพึงพอใจ… ช็อคโกแลต ฌามาอิ่มเอมกับการคลอเคลียพระจันทร์ เฌอแตม



   ทั้งปลายผมนิ่ม…ที่ใช้แชมพูกลิ่นเดียวกันแท้ๆ…แต่ก็ไม่ยักจะอยากดม อยากเล่นผมตัวเองเหมือนผมของคนที่อยู่ในอ้อมแขนแบบนี้เลย…



   ผมสีน้ำตาลเข้มจากการย้อมสี…หน้าผากที่มีรอยสิวหลงเหลืออยู่บ้างจางๆ ไม่ได้ทำให้ความน่ามองของพระจันทร์ลดน้อยลงไป… ยิ่งมองก็ยิ่งหลง…ยิ่งจ้องก็ยิ่งละสายตาไม่ได้…ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งไม่อยากให้ไปไหน



   “ฮึ่ย…”



   “อื้ออออ”



   “ชู่ว…”



   เพราะความหวงมันถาโถมเลยเผลอบีบแก้มขาวซีดของคนหลับสนิทจนคิ้วสวยขมวดมุ่น ครางอืออาแล้วขยับซุกเข้ามาที่ซอกคอคนนิสัยไม่ดี คนมีคดีติดตัวเลยต้องรีบลูบหลังปลอบประโลม เฌอแตมนิ่งไปอีกครั้งแต่คราวนี้ลมหายใจอุ่นๆรินรดต้นคอแกร่งเป็นจังหวะรู้สึกหวามไหว…



   ขนาดนอนยังยั่วกัน… แล้วผิวเนื้อเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มที่เกยก่ายกันอยู่ก็พาลจะรู้สึกร้อนผ่าวๆ ตาคมกลอกไปมากับการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเองแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆ



   พยายามข่มตานับแกะกระโดดข้ามรั่วให้ใจเย็นลงแล้วหลับตามไปบ้าง… แต่ตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเรียวขาของอีกฝ่ายขยับไล้ต้นขาตัวเองขึ้นมาจนปลายเขาดุนดันกับเจ้าอวัยวะที่อยู่เหนือสมองควบคุม



   ถุงยางที่มีติดตัวถูกใช้จนหมดไปแล้ว…และคอนโดเฌอแตมก็ไม่มีถุงยางเหลือ   ถ้าจะขอลุกล้ำ…แต่ไม่ถึงกับสอดใส่คงจะไม่เป็นไร….มั้ง?



   “It’s your fault… my fairest moon (มันเป็นความผิดของคุณ พระจันทร์โฉมงามของผม)”









   “อ้ะ…”



   ตาสวยปรือช้าๆเมื่อร่างกายรู้สึกถึงความร้อนผ่าว ใบหน้าที่เงยแหงนหอบเบาๆ …เหมือนโดนรบกวนตั้งแต่ในความฝัน ก่อนจะรู้สึกถึงบางอย่างที่เสียดสีเข้ามาในร่องสะโพกเสียดสีไปตามร่องอ่อนจุนดุนดันอวัยวะส่วนหน้าเป็นจังหวะ มือสีแทนที่ลูบไล้เคล้นคลึงอยู่กับแผ่นอกเปลือยของตัวเอง…



   “อา…”



   เสียงครางต่ำที่ดังชิดใบหู ก่อนความชื้นจากเรียวปากจะพรมหลงมาตามลาดไหล่ คำหยาบคายภาษาอังกฤษปนกับอิตาเลียนที่แปลไม่ออกต่ำพร่าก่อนใบหูจะถูกโลมเลีย ขบเม้ม…



   “คะ คุณ…. อื้ออออ”



   ปลายนิ้วที่บีบขยี้ลงบนยอดอก เสียวซ่านจนหยาดน้ำตาร่วง ความอบอุ่นที่โอบล้อมแผ่นหลังชื้นเหงื่อของตัวเองดูร้อนผ่าวขึ้นทุกที



   “เฌอแตม…ผิวคุณสวย…สวยกว่าทุกอย่างที่ผมเคยเห็น จนผมอยากจะกลืนกินคุณเข้าไปทั้งหมด… ทั้งหมด… คนสวย… คุณมันร้ายกาจ…”



   เสียงเรียกชื่อสลับกับชมเชย โอ้โลม หยอกเย้า… รังแต่จะทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูงเข้าไปทุกที… ขนาดไม่ได้ ‘ใส่’ เข้ามา เป็นแค่การเสียดสี แต่ความคับแน่นที่รู้สึกก็ทำให้ร่างกายบิดเร่า มือหนาที่หยอกล้อตรงนั้นตรงนี้สลับกับต้นขาแกร่งที่สอดไล้เข้ามาเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนด้านใน… ร่องสะโพกที่ร้อนผ่าวและแกนกายที่โดนมือหนานำจังหวะในที่สุด



   “คุณ… ตะ ตรงนั้น…”



   “เรียกชื่อผม…เรียกสิ…”



   “ฌา…ฌามา…”



   “ครับผม…”



   กระแสน้ำอุ่นหยาดหยดลง…ในที่สุด















   “ออกไป!!!”



   “ให้ผมช่วยน่า…”



   ฌามายิ้มยียวนขำคนโมโหจนหน้าแดงแปร๊ด จริงๆคงเหวอที่ไม่คิดว่าคนแบบเขาที่ตัวเท่ากันจะแบกตัวเองมาถึงนั่งบนขอบอ่างล่างหน้าได้แบบสบายๆ



   “ไม่!!”



   แทบหลุดขำก๊ากเมื่อขาขาวซีดยันเข้ามาตรงไหล่เต็มๆ ท่านั่งก็ชวนมองน้อยซะที่ไหน มีเสื้อเชิ้ตขาวตัวยาวไม่ติดกระดุมสักเม็ดอยู่ตัวเดียว สองมือปิดตรงนั้น ขาหนึ่งทิ้งลงปกติ แต่ดันยกขาหนึ่งขึ้นมาถีบเขา…ไอ้ที่จะไม่เห็นก็เลยเห็นรำไร…



   “คุณยั่วผมอีกแล้ว!”



   เฌอแตมถลึงตาจนตาปวด ไอ้บ้านี่มันยียวนจังวะ!!! หน้าด้านขอมีเพ…เอ่อ สัมพันธ์ไปสองรอบจนเหนื่อย ใช่ เหนื่อย! ไอ้เวรนี่สรรหาสารพัดท่ามาจากไหน? แล้วยังมาลักหลับกันอีก ช่องขาเหนียวเหนอะไปหมด… ถึงจะไม่ใช่ข้างในแต่บริเวณรอบนอกก็เต็มไปด้วยน้ำสีขุ่นไหล่ลงมาตามเรียวขา…



   หน้าร้อนผ่าวกว่าเดิมเมื่อคนโดนถีบก็ไม่ยอมหนีไปไหน เอาไหล่นั่นละยันกลับยื้อไว้ แล้วยกมือที่เลอะน้ำสีขุ่นของตัวเองขึ้นมาเลีย…



   “หวานจัง… ทั้งๆที่ทางวิทยาศาสตร์เขาบอกว่าคาว… อะไรนะ? ยามรัก น้ำตับตับก็ว่าหวาน ?”



   “น้ำต้มผัก!!!”



   “ออกเสียงอยากจัง ตัก ตับ ตับ ง่ายกว่านะครับ…”



   น้ำตับตับอเมริกามึงสิ… วันๆคิดแต่จะ ตับ ตับ ตับ ?



   “ไสหัวไป!!!”



   “ผมก็อยากอาบน้ำนะคุณ ผมก็… เลอะ เหมือนกัน ดูมือสิครับ”



   “แล้วใครทำ!”



   “ผมทำของผมเอง แต่ไม่ได้บอกให้คุณทำด้วยนี่นา… คุณมามีอารมณ์ตามผมทำไมล่ะ? คุณอยู่เฉยๆก็คุณก็ได้ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ”



   เฌอแตมอยากจะเอาหัวโขกกระจกสักร้อยรอบ นี่ไม่ใช่ภาวะปกติที่ตัวเองจะควบคุมได้เลย ปกติทุกอย่างมักจะอยู่ในการควบคุม ในความคาดหมาย ฌามาที่กวนตีนแต่อยู่ดีๆก็กลายมาเป็นยิ้มละมุน…ที่ทำเอาเขาไปไม่ถูกว่าตกลงจะมาไม้ไหน



   “ออกไปก่อนน่า…”



   ลองเปลี่ยนมาเป็นเสียวแผ่ว..ในเมื่อไม้แข็งไม่ได้ผล



   “โอเค… ผมไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้ ตั้งใจอาบน้ำนะครับ”



   ยอมล่าถอยในที่สุดเพราะได้เย้าแหย่จนพอใจจนหน้าซีดๆเห่อร้อนผ่าวไปถึงใบหูและลำคอ… แต่ฌามาก็คือฌามา…เพราะสุดท้ายก็จับข้อเท้าสวยขึ้นมาจูบแผ่วเบาที่หลังเท้า…ไล้มาตามปลีน่อง…มาจนถึงต้นขาและจูบแผ่วเบาแต่เนิ่นนานที่เนื้ออ่อนด้านในที่มีแต่รอยรัก
เต็มไปหมด…



   ตาคมช้อนมองใบหน้าพระจันทร๋ เฌอแตมที่เม้มปากแน่น ดวงตาหงุดหงิดฉายความเขินอายอยู่ข้างใน…ดวงตาสวยสื่อความรู้สึกจนหัวใจเต้นแรง…



   ฌามาพาตัวเองออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่หัวใจเต้นรัวเป็นกลองพาเหรด… นานแค่ไหนที่มันไม่ได้ทำงานหนักขนาดนี้… แค่สายตา…แค่ดวงตาที่มองมา



   “My fairest… Am I going to fall for you…?” (…หรือผมกำลังจะตกหลุมรักคุณ)



   มือหนาข้างที่สะอาดสะอ้านยกขึ้นเสยผมตัวเอง ก่อนใบหน้ายิ้มนุ่มนวลจะกลายเป็นยุ่งยากใจ คิ้วขมวดมุ่นกับปากที่เม้มจนเป็นเส้นตรง…



   ตกหลุมรัก?



   “ให้ตายเหอะ…”









   
   “เป็นอะไร? จ้องทำไม?”



   โดนจ้องจนอ่านหนังสือไม่ได้ แถมไล่หลับไปก็ไม่ไป หนังสือที่ควรจะอ่านไปได้หลายหน้าเลยยังวนเวียนอยู่แค่ไม่กี่บรรทัด



   “ผมกำลังใช้สมาธิ”



   “คุณกำลังทำลายสมาธิผม”



   “คุณ…เคยรักใครไหม?”



   “ถามทำไม?”



   “ก็…เคยหรือเปล่า?”



   “…เคย”



   “เขาเคยมาที่ห้องนี้ไหม?”



   “ก็…เคย”



   “เขา…นั่งข้างคุณ หรือ นั่งตรงข้ามคุณแบบนี้”



   “เขา…นอนตรงนี้”



   ตาเรียวหันไปมองพรมด้านขวาข้างโซฟา… ภาพผู้ชายผมยาวที่จะเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมาทิ้งตัวนอนข้างกัน… เพราะโซฟากับโต๊ะกระจกมันไม่ได้เหมาะกับการอ่านหนังสือ ตัวเองเลยชอบนั่งกับพื้นแล้วพิงขอบโซฟาซะมากกว่า การที่ใครอีกคนมานอนด้วยกันบางทีก็เขยิบมานอนหนุนตัก…และโอบแขนมากอดรอบเอว



   ภาพพรมว่างเปล่า กับคนผมยาวในความทรงจำถูกแทนที่ด้วยภาพผู้ชายผมบ๊อบเปิดหูหนึ่งข้าง นอนเงยหน้าจ้องมาพร้อมบาร์เบลปลายลูกศรที่ใบหู



   “ทำอะไร…”



   “ผมอยากแทนที่ภาพเขาในความทรงจำของคุณ… ผมอยากให้คุณจำผมแทน… ”



   หัวใจ…จะเต้นแรงไปทำไม… คำพวกนี้ก็แค่คำพูดลอยๆ… ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้เลย…



   “เขานอนตรงนี้ทุกคืนเลยหรอ”



   “เกือบทุกครั้งที่อ่านหนังสือ ถ้าเขาไม่ติดอะไร… ”



   “แล้วเขาเงยหน้ามองคุณแบบนี้หรือเปล่า?”



   “ไม่… เขา…นอนตักผม”



   “… คุณกับเขาทำมากกว่านอนตักกันตรงนี้หรือเปล่า”



   “….ก็มีบ้าง”



   “damn!!”



   ผู้ชายผิวแทนขยี้หัวตัวเองจนผมบ๊อบกระเจิงฟูฟ่อง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งราวกับติดสปริงแล้วหันขวับ



   “ย้ายห้องไหม? ชอบวิวแบบไหน? วิวเมือง แม่น้ำ? ใกล้รถไฟฟ้า? ห้องสูท? สองชั้น? เหมาทั้งชั้น? บ้านเดี่ยว? บ้านตากอากาศ? พรมแคชเมียร์? พรมแบบบาโรคนำเข้าจากฝรั่งเศส? โซฟาหนังจากสวีเดน?”



   “นี่… เวอร์ไปละ”



   “ผมอยากเผาห้องนี้ชะมัด เตียงที่เรามีเพศสัมพันธ์กันนี่ก็เคยมีกับเขามาก่อนใช่ไหม?”



   “….อือ”



   เฌอแตมเกือบหลุดขำที่ฌามาทำหน้าเหมือนเห็นผี ก็มันเป็นความจริง แล้วก็ไม่คิดที่จะหลอกลวง กล้าถามก็กล้าตอบ ไม่มีอะไรต้องปิดบัง แล้วก็ไม่รู้จะปิดบังทำไม



   “คุณกำลังทำให้ผมกลายเป็นคนบ้า…คนบ้าที่หึงหวงอดีตของคุณ”



   “ฌาม์…”



   น้ำเสียงอ่อนลงไม่รู้ตัว… ฌามาที่แสดงออกตรงไปตรงมา ฌามาที่ไม่เล่นลิ้น เล่นคำ… ฌามาในมุมเด็กหวงของ อีกมุมที่เพิ่งได้เห็น



   “มันจบไปแล้วจริงๆใช่ไหม absolutely done?”



   “อืม… แต่เขามาบางครั้ง”



   “What the hell!!”



   “คือ…”



   “เขามาทำไม? มาหาคุณ? ยังมีเยื้อใย อะไรนะ? Still friend? ”



   “เขา…นอนอีกห้อง”



   “อะไรนะ! Roommate? WTF !!!”



   “ฌาม์… มันไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีก็คือไม่มี จะขยี้หัวตัวเองทำไม ยุ่งหมดแล้ว”



   มือซีดยกขึ้นปัดผมบ๊อบฟูฟ่องให้ทิ้งตวเป็นทรงเหมือนเดิม วันนี้ไม่ได้เซ็ตผม ฌามาเลยกลายเป็นมีหน้าม้าปรกตาแบบหนุ่มน้อยมากกว่าผู้ชายมั่นใจแบบที่เซ็ตผมเปิดหน้า



   “โอเค … ผมก็จะไม่โมโห เพราะผมก็ยังเจอแฟนเก่าบ้างในบางครั้งเหมือนกัน”



   “….”



   “โอ้ย หูผม คุณๆ เจ็บๆๆๆๆ”



   “อ้ะ โทษที…”



   “ซี้ด… รุนแรงว่ะ… ผมชักไม่อยากอยู่ห้องนี้แล้ว แล้วผมก็ไม่อยากให้คุณอยู่ที่นี่เลย“



   “เขาไม่กลับมาหรอก นานๆที นานมาก เดือนละครั้ง”



   ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องอธิบายแต่ก็ไม่อยากให้เข้าใจผิด ในเมื่อคุยเรื่องนี้ก็คุยกันให้เคลียร์ ให้จบไปเลยดีกว่ามาค้างๆคาๆ อะไรที่จบไปแล้วก็คือจบ การหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงแสดงว่ามันยังมีอิทธิพลกับเราอยู่ การที่ยอมรับมันได้ต่างหาก…คือการก้าวผ่านมันมาแล้ว



   “ผมเชื่อ… ผมเชื่อว่าการที่เรากล้าพูดถึงมัน แสดงว่าเราไม่ได้คิดถึงมันแล้ว คุณเจ็บที่หัวใจหรือเปล่าเวลาพูดถึงเขา”



   “ไม่… ไม่อีกต่อไปแล้ว”



   “งั้น…ผมจะไม่หึงคุณในเรื่องนี้ ก็อาจจะมีนิดหน่อยแต่…มันจะน้อยลงไปจนผมจะเจอเขาได้ เขาคนนั้นที่ตอนนี้เป็นเพื่อนคุณ”



   “อีกสามวันก็ไปแล้ว คงได้เจอหรอก…”



   “ผมจะกลับมา… ผมจะกลับมาหาคุณ”



   “ไม่ต้องหรอก… เรา…ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”



   “เฌอ…”



   “เรียกแตมดีกว่า… เชอ…มันชื่อฝาแฝดผม”



   “โอเค แตม..ผมจะกลับมาหาคุณทันทีที่เสร็จงาน สัญญา”



   “อย่าสัญญาเลย ไม่ต้องมาผูกมัดตัวเองไว้หรอก”



   “ผมรักษาสัญญาตัวเองเสมอ รอหน่อยไม่ได้หรอ”



   ดึงมือซีดขึ้นแนบข้างแก้ม ใบหน้าคมหันไปประทับจูบแผ่วเบาที่กลางฝ่ามือ ไม่ยอมปล่อยแม้อีกฝ่ายจะพยายามดึงมือออก



   “ผมรอไม่เก่ง และผม…ไม่อยากรอ ชีวิตผมมีแค่นี้ แค่ห้องนี้ แค่มหาลัย เพื่อนไม่กี่คน ถ้าผมบอกว่ารอ … ผมจะตั้งใจกับมัน ถ้าคุณไม่รักษาสัญญา มันจะส่งผลกับชีวิตผมเกินไป คุณไม่ควรมีอิทธิพลกับผมขนาดนั้น”



   “คุณไม่รู้หรอก…ว่าคุณก็มีอิทธิพลกับผมเหมือนนกัน”



   “แค่คำพูด พิสูจน์อะไรไม่ได้เลย”



   “ถ้าผมกลับมาจริงๆ… ตอนนั้นคุณอย่าเพิ่งไปชอบใครได้ไหม ให้โอกาสผมได้กลับมาทำคะแนนก่อน อย่าไปให้โอกาสใครมาแข่งกับผม เพราะผมจะแพ้ด้วยระยะทาง”



   “จีบ…? ”



   “ใช่”



   “ไหนว่าไม่จีบ? ผ่านมาไม่กี่วันก็กลับคำพูด”



   “ไม่จีบตอนนี้ แต่ในอีกหลายเดือนข้างหน้า…ผมจะกลับมาจีบคุณ ไม่ใช่สัญญาที่ผมให้คุณ แต่เป็นสัญญาที่ผมจะให้กับตัวเอง คุณไม่ต้องรอ แค่ขอโอกาส อย่าเพิ่งให้ใครเข้ามาในระยะนี้… สักควอเตอร์หนึ่งก็ยังดี นะ … ขอแค่ควอเตอร์เดียว”



   ควอเตอร์… หนึ่งไตรมาส เท่ากับสามเดือน… ไม่คิดว่าฌามาจะพูดเรื่องแบบนี้ด้วยใบหน้าจริงจัง ไม่มีการยียวน กลับคำไปมาหรือกวนประสาท ก็แค่มองมาอย่างจริงจัง… ความจริงจัง สายตามั่นคงที่ส่งผลให้ใจเต้นแรงอีกครั้ง



   “คงเกินควอเตอร์ ไม่มีใครเข้ามาในชีวิตหรอก เรียนหนัก”



   “โอเคคุณเรียนไป ผมก็จะทำงานหนักของผม พยายามในส่วนของตัวเอง แล้ววันหนึ่งเราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง ห้ามลืมผม … อีกสามวันเราจะอยู่ด้วยกันอีกสามวัน … ไปอยู่กับผมที่เรือนมะนาวนะ…”



   “แต่…”



   แขนแกร่งเขยิบเข้ามาโอบคนตัวบางกว่าเข้ามากอด ปลายคางวางลงกับไหล่ จมูกโด่งสัมผัสคลอเคลียที่ต้นคอขาวก่อนริมฝีปากจะขยับไปกระซิบข้างหู



   “ให้ผมได้โอบกอดคุณ ให้คุณได้อยู่ในโลกของผม … ให้เราได้จดจำกัน นะ … กลับเรือนมะนาวกันนะ… ”



   “อื้อ…”


===============================

โรแมนติก แต่ระแวงๆเนอะ 5555555555555555

ขอลาไปญี่ปุ่นนะคะ <3 อย่าลืมไปเล่นกิจกรรมที่เพจเค้าน้าา แจกของที่ระทึกกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 09-04-2017 11:35:07
อ๋อยทำไมน่ารักจัง ฌามานี่หึงไม่ลืมหูลืมตาเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-04-2017 11:37:07
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 09-04-2017 12:14:17
ไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นนน
ฮื่อออออออ

 :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 09-04-2017 12:37:35
หลงไปอีก!!!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-04-2017 12:40:54
โหยยยยยย ฌามาอ่อยแรงมากกกกกกก
ละลายยยยยยยยย  :m25:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 09-04-2017 13:16:03
โอ๊ยยยย! ฌม อ้อนได้น่ารักอะไรแบบนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 09-04-2017 13:47:59
ฌาห์น่ารักกกก ชอบผู้ชายแบบนี้!!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 09-04-2017 16:36:36
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-04-2017 18:15:21
ทำไม? รู้สึกหมั่นใส้อิคุณฌามา 55555 หึงหวงเบอร์แรงเวร่อรรรร์  นี่เขาจริงจังกันแล้วใช่ไหม? เขาหวานกันแบบหม่นๆเนอะ แหะแหะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 09-04-2017 22:55:34
งื้ออออออ
ทำไมตอนนี้น่ารักจังเลยล่าาา
ชอบบบบบบ
ความน่ารักในความหม่น
ความหม่นในความน่ารัก 555
แล้วก็เชียร์กันต่อไป
รอค่าาา  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 10-04-2017 09:28:12
อดีตที่น่าขื่นขมก็ลืมมันไปได้แล้วนะแตม รอคอยการเริ่มต้นใหม่กับคนที่เป็นของเราดีกว่า ฌาม์ต้องรักษาสัญญานะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-04-2017 17:09:26
นางหึงน่ารักนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 10-04-2017 18:54:40
เป็นนิยายที่แบบอ่านแล้วรู้สึก สรุปมึงจะทะเลาะกันให้เรื่องหน่วงหรือมึงทะเลาะกันเอาฮะ พระจันทร์ไม่ต้องหาว่าช็อคฯเป็นไบโพล่าหรอก  พวกแกสองคนมันไตรโพล่าชัดๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-04-2017 13:33:23
ฌามาขี้หึงมาก 5555555555 ตอนนางโวยวายสติแตกเพราะหึงหวงนี่น่ารักมากเช่นกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-04-2017 03:06:58
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 16-04-2017 16:24:52
เป็นเรื่องที่สาม ที่ตามอ่าน ตั้งแต่ เป็นเอก น้องเชอเบต พี่เฌอแตม โอ้ยๆ ชอบๆๆๆ

ติดตามความเทาๆ นี้ต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-04-2017 08:19:41
ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครจะตกหลุมก่อนกัน เจอกับดักกันไปทั้งคู่

ถือว่าฌามาใจเย็นที่เฌมแตมพังเฟรม ไม่งั้นพังคนรวมด้วยแน่ๆ แต่ก็คุ้มใช่ไหมฌามา
เฌอแตมเจอเรื่องบิดเบี้ยวมาเยอะ แล้วยังไม่มีใครมาแก้ไข ก็ไม่แปลกที่ความคิด ความรู้สึกจะรวน

น่ารักมากค่ะ เค้ามีลูกล่อลูกชน อ้อนเข้าไปค่ะฌามา เฌอแตมแพ้ทางความนุ่มนวล อบอุ่นของช็อคโกแลตฌามาจ้า



หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: KaorPaor ที่ 17-04-2017 12:07:08
น่ารักมากกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 17-04-2017 14:12:42
รอค่ะรอ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ฌ.๑o หน้า ๘ [๙/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 17-04-2017 16:07:49
ตอนพิเศษ สงกรานต์



   คุณหมอพณาค่อยๆลืมตาตื่น ตาเรียวกระพริบปริบปรับให้เข้ากับแสงแดดที่ลอดผ่านกระจกเข้ามายังชั้นลอยแห่งนี้ มือควานหาความอบอุ่นข้างตัวแต่กลับกลายเป็นผืนเตียงว่างเปล่า ฌาม์ลุกไปก่อนแล้ว



   มือขาวซีดดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง เดินลงจากบันไดมาชั้นสตูดิโอเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน วันนี้ไม่มีเฟรมวาดรูปเกลื่อนห้องเพราะเจ้าของบ้านเลิกรับงานวานรูปมาหลายเดือนแล้ว แต่ถูกแทนที่ด้วยโมเดลบ้านหลังใหม่แทนเรือนมะนาว บ้านที่จะมาแทน Lime-Room ที่ฌาม์อยากจะรื้อนักหนา แต่ยังคงคิดจะทำไปเรื่อยๆ เพราะสุดท้ายก็ยังไม่ตัดสินใจจะทำให้เสร็จ เพิ่มเติมแต่งในโมเดลไปเรื่อย มีเขาออกความเห็นเป็นอย่างๆ ฌาม์เป็นคนสมาธิสูงอย่างน่ากลัว ในยามที่ตัวเขาหลุดไปในโลกหนังสือ ยังนั่งไม่ได้นานเท่าฌาม์หลุดไปในโลกของการเขียนแบบ ไม่แปลกใจเลย…ทำไมถูกเลือกให้ไปเป็นหนึ่งในทีมบูรณะโบสถ์ที่อิตาลี ฝีมือดี ทำงานเร็ว และมุ่งมั่น



   ขายาวใต้กางเกงผ้าเดินลงจากชั้นสองมาหาน้ำดื่ม ก่อนจะมองหาเจ้าของบ้าน เห็นหมวกปีกกว้างผลุบๆโผล่ๆอยู่ผ่านกำแพงกระจกไปทางด้านหลัง สงสัยดูแลแคกตัสแฟมิลี่ของตัวเองอยู่



   ตอนนี้แคกตัสของฌาม์เจริญเติบโตงอกงามขยายใหญ่จากแคกตัสเล็กเป็นไซส์บิ๊กเบิ้ม ช่วงที่รับงานต่างประเทศก็มีเขาคอยดูแลแทน นอกจากจะดูแลคนไข้แล้วยังต้องมาดูแลต้นไม้ด้วย



   เขาโอเคกับการอยู่ห่างกันบ้าง เพราะฌาม์ยังคงทำงานในต่างประเทศมากกว่าจะทำในไทย เจ้าตัวใจจริงก็อยากมาทำที่ไทยถาวรแต่เขารู้ว่าฌาม์สนุกกับการท้าทายใหม่ๆ ซึ่งงานที่ไทยมันไม่ตอบโจทย์ความท้าทายของเจ้าตัว การกักขังเขาไว้กับตัวเองจะกลายเป็นบั่นทอนความรู้สึกในระยะยาว



   ให้ไปเล่น ไปเจอสังคม เจอโลก… ส่วนเขาก็ทำงานที่ไทยใช้ชีวิตกับตัวเองในบางครั้ง กลับไปนอนคอนโดบ้างมาอยู่บ้านนี้บ้าง แม้หลังๆจะเริ่มย้ายตัวเองมาอยู่นี่เต็มตัวแล้ว



   อย่างวันนี้โชคดีที่เข้าเวรหนักในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาทำให้ได้โควตาวันหยุดสงกรานต์สามวันเต็ม ฌาม์ก็พักจากงานบูรณะพิพิธภัณฑ์ในลอนดอนบินกลับมาไทยพอดี เจ้าตัวน่ะอยากเล่นน้ำเพราะเกิดมายังไม่เคยเล่นเลย เจ้าตัวก็เลยงอแงง้องแง้งเป็นเด็กเวลาวิดิโอคอลกันทุกวัน ส่วนเขาน่ะเกลียดแดดร้อนๆของประเทศนี้จนอยากจะฝังตัวอยู่ในบ้านซะมากกว่า



   “แตมแตม หยิบน้ำให้หน่อย”



   เสียงเรียกดังมาจากอีกฟากกระจก สองมือหนาเปรอะเปื้อนดิน บนกายสูงมีเพียงกางเกงขาสั้น หมวกกว้างกับแว่นกันแดดทรงกลม ทรงผมยังคงเป็นบ๊อบประหลาดๆ ยาวปรกหน้าหน่อยๆ



   คุณหมอพณารินน้ำอุณหภูมิห้องใส่แก้ว หยิบหลอดมาปักแล้วเดินออกไปด้านหลังบ้าน ส่งแก้วน้ำให้คนสวนที่ยิ้มมุมปาก การอยู่ด้วยกันมา ผ่านลูกล่อลูกชนของฌาม์มาจนครบ… รู้เลยว่าการยิ้มของฌาม์นี่เชื่อใจไม่ได้



   ไอ้คนกะล่อน…



   “ไม่นอนอีกหน่อย ยังเช้าอยู่เลย เมื่อคืนออกเวรดึกนี่ครับ?”



   “ตื่นเช้าจนชิน แล้วมาขุดอะไรแต่เช้า”



   มือซีดยกขึ้นแตะตามใบหน้าคมที่ชื้นเหงื่อ กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นกายของฌาม์ลอยละล่องอยู่รอบตัว… ความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่า อีกฝ่ายเพิ่งบินกลับมาถึงเมื่อวานตอนบ่าย ส่วนเขาก็เข้าเวรถึงสี่ทุ่มกว่าจะกลับมาบ้านก็เที่ยงคืนแล้ว ต่างคนต่างเหนื่อย ทำได้ก็แค่นอนกอดกัน



   “ยังปรับเวลาไม่ได้นี่ครับ วันนี้ต้องฝืนตาให้ได้ จะได้หลับกลางคืนพร้อมคุณ มือหอมจัง”



   ไม่พูดเปล่าแต่ยังหันปลายจมูกโด่งมาหอมที่มือขาวซีด… มือสีซีดและเย็นหน่อยๆกับสัมผัสแผ่วเบาของเฌอแตม…สิ่งที่คิดถึงทุกเมื่อเชื่อวัน



   “สบู่ล้างมือของโรงพยาบาล รณรงค์การล้างมือกันอยู่น่ะช่วงนี้”



   “เด็กๆซนไหมครับ?”



   “สุดยอด เฮ้อ…”



   คุณหมอพณาเลือกที่จะเป็นคุณหมอรักษาเด็กๆหรือกุมารแพทย์ เรียกว่าเป็นขวัญใจประจำแผนกของทั้งคุณแม่ นางพยาบาลแล้วก็คนไข้วัยเยาว์



   ล่าสุดที่ไปรอรับกลับบ้านเมื่อเดือนก่อนก็เจอคนไข้วัยกระเตาะผูกแกละสองข้างงอแงจะแต่งงานกับคุณหมอ ทำเอาแฟนตัวจริงถึงกับหึงไม่ออก เด็กน้อยยังพูดไม่ชัดจะมาเป็นศัตรูหัวใจซะแล้ว… แถมคุณหมอพณายังใจดีไปรับปากว่าถ้าหายเป็นไข้หมอจะยอมไปเดทด้วยที่สวนของโรงพยาบาล



   แก่แดดจริงๆ…



   “เหนื่อยไหม?”



   ฟันคบงับนิ้วมือซีดเบาๆหยอกเย้า



   “ฮื่อ ไม่หรอก”



   “อยากเล่นน้ำอ่ะ ไปเล่นน้ำกัน”



   “ร้อนนะ”



   “แปปเดียว ครึ่งชั่วโมงนะคุณ เห็นใจคนไม่เคยเล่นน้ำหน่อยสิครับ”



   “ก็ได้… เย็นๆหน่อยนะ เดี๋ยวไม่สบาย”



   ยกมือจัดหมวกปีกกว้างให้อีกฝ่าย ที่กลัวไม่สบายน่ะหมายถึงฌาม์ที่ไม่ชินกับอากาศร้อนๆของไทยมากกว่าเขาซะอีก กลัวจะโดนแดดเผาตายไปซะก่อน



   “มีแฟนเป็นหมอนี่ดีจัง มีคนคอยดูแล”



   “ซนมากจะจับฉีดยา”



   “ทำมาขู่ใครกันแน่ฉีดใคร”



   แซวกลับจนหน้าขาวซีดแดงระเรื่อ พร้อมทำตาดุเป็นอันพอใจ ร่างสูงกลับไปสนใจต้นแคกตัสแฟมิลี่ต่อ ตอนนี้ขยายพันธุ์ ออกดอก อย่างไม่น่าเชื่อว่าการปลูกเล่นๆจะได้ผลดีขนาดนี้



   “เรา…ขายแคกตัสกันไหม? ผมว่าเราขายดีแน่เลยคุณ”



   “มีเวลาหรอ?”



   “อืม… นั่นสิ? เดี๋ยวรอว่างๆลองดูดีกว่า แต่มีลูกค้าแน่ๆหนึ่งคน”



   “หืม ใคร?”



   “แม่ผมเอง จริงๆผมให้แม่เป็นตัวแทนดีกว่า ออกงานสังคมงานเดียวก็ขายหมดสวนแล้วคุณ ดีไหม? แล้วแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้แม่ ขายต้นละสิบห้าบาท แบ่งให้แม่ต้นละสามบาท สวนเรามีเจ็ดสิบกว่าต้นแล้วนะคุณ แม่ขายหมดก็ 210 บาท รวมเลยแม่ผม”



   มุกแซวแม่ตัวเองขำขันทำเอาหมอพณาส่ายหัว



   “ไม่ขำหรอ?”



   “ลองไปเล่นกับแม่ตัวเองไหมล่ะ?”



   “โห เห็นภาพเลย…”



   เสียงหัวเราะทุ่มๆดังในลำคอ หมอพณาปล่อยฌาม์ไว้กับแคกตัสแฟมิลี่ ฌาม์ใช้เวลากับมันได้ทั้งวันจริงๆประสาคนสมาธิเป็นเลิศแถมหมกมุ่นหน่อยๆ ส่วนตัวเองก็มาใช้วันหยุดไปกับการทำกับข้าว



   ช่วงที่อีกฝ่ายไปทำงานที่ลอนดอนก็บ่นๆอยากกินเป็ดตุ๋นมะนาวดอง เขาทำไม่เป็นหรอกแต่ไปอาศัยทำตามยูทูป ก็เอาเป็ดพะโล้มาต้มใส่มะนาวดองใส่ฟักง่ายๆ ไม่ถึงกับขนาดรสชาติดีเท่าร้านอาหารแต่ก็ถือว่ากินได้ ทำไข่ยัดไส้อีกอย่างเป็นอันเสร็จ



   ฌาม์ชอบกินเค็ทชัฟหรือซอสมะเขือเทศ ทำไข่ยัดใส่ก็ต้องเอาซอสมาวาดหน้ายิ้มให้ด้วย แถมตกแต่งจานด้วยซอสอีก กินเหมือนเด็ก



   ทำเสร็จก็ไปเรียกคนที่เริ่มลงแคกตัสแปลงใหม่มากิน ฌาม์ล้างมือเรียบร้อยก่อนจะยิ้มเมื่อเจอเป็ดตุ๋นมะนาวดอง ร่างหนาเดินเข้าไปกอดแฟนผิวซีดจากด้านหลัง



   “ปล่อยก่อน ตักแกงไม่ถนัด”



   “ขอบคุณครับที่ทำให้”



   “ก็…ทำไม่ยากหรอก”



   “ดีใจที่จำได้”



   ปลายจมูกกดลงที่ข้างแก้มเนียน กลิ่นเหงื่อจากร่างหนาทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ… ไม่รู้ทำไมกลิ่นกายของฌาม์ช่างเป็นตัวเร้าอารมณ์ได้เสมอ



   และอีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้ด้วย….จึงยังคงแกล้งไล้จมูกซุกไซร้ไปตามลำคอ มือลูบลงมาตามเรือนกายและบีบเบาๆที่ต้นขาด้านใน



   จุดที่จำได้ว่าฌาม์ชอบทำรอยรักเป็นที่สุด…และมันก็กลายเป็นส่วนที่รู้สึกไวสัมผัสที่สุด จนเผลอครางเบาๆ คนแกล้งแกล้งจนพอใจก็งับใบหูนิ่มเป็นการทิ้งท้าย



   “ไปกินข้าวกัน ก่อนที่ผมจะไม่อยากกินเป็ดตุ๋นแต่อยากกินคุณแทน”



   “ไอ้บ้า”
   










   บ่ายแก่ๆ ก็ถึงเวลาสำหรับเด็กอยากเล่นน้ำ ปืนฉีดน้ำก็อุตส่าห์ไปซื้อจากเซเว่นตั้งแต่ลงจากเครื่องเมื่อวาน แถมมีซื้อมาเผื่อ ปืนตัวเองน่ะอันใหญ่ยักษ์ส่วนของหมอพณาเป็นแบบสะพายรูปมิกกี้เมาส์แล้วเป็นปืนยิงออก ปิ้วๆ



   คุณหมอเลือกเสื้อยืดแขนยาวสีเข้มกับกางผ้าทรงกระบอกที่ไม่อมน้ำสีดำสนิท ส่วนฌาม์ท้าทายแดดด้วยการใส่แค่เสื้อเชิ้ตลายดอกไม่ติดกระดุมโชว์แผ่นอก กับกางเกงห้าร่มขาสั้น มีหมวกปีกกว้างใบเดิมกับแว่นกันแดดทรงกลมสีดำ



   “ไปใส่เสื้อีกตัว”



   “โห มันร้อนนะครับ”



   “…”



   ยิ้มกรุ้มกริ่มแม้แฟนจะกอดอกหน้าบึ้ง



   “ไม่มีใครมาลูบผมหรอกน่า”



   “นับหนึ่ง”



   “โอเคๆ ยอมๆ”



   จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งแบบนี้หรอก แต่อยากกวนประสาทอีกคนเล่นเฉยๆ แต่ก็พอใจที่เฌอแตมแต่งตัวเรียบร้อยมิดชิด สุดท้ายก็เลือกเสื้อกล้ามสีดำมาใส่อีกตัวด้านใน และหยิบหมวกปีกกว้างอีกใบที่มีโบว์ผูกมาสวมให้คุณหมอด้วย



   “ทำไมชอบจัง หมวกโบว์ๆเนี่ย”



   “ของแม่ ผมชอบไปจิ๊กแม่มา หมั่นไส้น่ะครับ หมวกคุณน่ะแอร์เมสนะครับ แม่ผมชอบมาก คราวก่อนทะเลาะกันเลยขโมยมาเลย”



   คนใส่ของแพงเบิกตากว้าง เอาหมวกแอร์เมสมาใส่เล่นน้ำสงกรานต์! ให้ตายเหอะ



   “ไม่ต้องตกใจไป ส่วนหมวกผมเนี่ย จากช็อปวันพีชครับ ราชาแห่งโจรสลัดคนต่อไป หมวกผมนี่ให้คุณค่าด้านจิตใจกว่าแอร์เมสของแม่ผมอีกนะ”



   “ไม่ใส่ เดี๋ยวมันเลอะ”



   “เหอะน่า… แม่ผมมีหลายใบ แม่ไม่รู้หรอกว่ามันหายไป”



   สุดท้ายเจ้าหมวกแอร์เมสก็เดินคู่หมวกฟางจากญี่ปุ่นไปตะลุยสงกรานต์ บ้านฌาม์อยู่ในซอยย่านสีลม แม้จะเป็นซอยเข้าถนนส่วนตัวที่มีบ้านแค่สองหลัง แต่ด้านหน้าก็คือถนนสีลมดีๆนี่เอง ทำให้เดินไปเพียงห้าร้อยเมตรก็เจอกับฝูงชนคนขายของ เล่นน้ำ ปะแป้ง กันหนาแน่น



   ฌาม์ดูจะสนุกสนานกับการฉีดน้ำใส่คนรอบข้าง หรือยื่นหน้าให้คนนั้นคนนี้ปะแป้ง แต่กลับกันดันเป็นเด็กขี้หวงในเวลาเดียวกันเพราะแขนแกร่งโอบเอวคนข้างตัวไม่ห่างไปไหน แถมยังคอยเบี่ยงเอาตัวเองเข้าไปกันเวลาฝูงชนเบียดมาทางคุณหมอ



   คนอยู่ในความดูแลขั้นสูงสุดจึงทำแค่ฉีดน้ำจากปืนสุดน่ารักของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย มีโดนปะแป้งบ้างเล็กน้อยจากสาวๆ ส่วนหนุ่มๆเจอรังสีอาฆาตจากเด็กชายฌาม์แผ่กระเจิงไม่กล้ากันหมด



   เดินเล่นไม่นานอย่างที่สัญญาไว้ฌาม์ก็พาคุณหมอพณาฝ่าฝูงชนเดินกลับเข้าซอยบ้าน ถึงตัวเองจะอยากเล่นน้ำแต่ก็ไม่อยากอยู่นานให้เฌอแตมหนาวหรือถูกเบียดไปมากกว่านี้



   “จริงๆอยู่อีกหน่อยก็ได้นะ”



   “ไม่ล่ะครับ พอละ มาเล่นกับคุณที่บ้านดีกว่า จริงๆผมอยากปะแป้งคุณนะ”



   “มีแป้งรึไง”



   “มีดิ มานี่เลย”



   จับจูงมือเย็นมาที่หลังบ้าน ก่อนจะผลุบหายเข้าไปในตัวบ้านและออกมาพร้อมกรป๋องน้ำใบเล็กที่มีดินสอพองด้วยสองถุง และหลอดสีน้ำ



   “ซื้อมาเมื่อวานครับ ขอปะแป้งหน่อยนะ”



   “อื้อ…”



   ไม่รู้ทำไมหน้าต้องร้อนๆ ก็แค่ปะแป้ง แต่ก็นั่งมองจนฌาม์ผสมน้ำกับแป้งเสร็จ แต่ที่แปลกไปกว่าการปะแป้งธรรมดาคือ เจ้าตัวดันหยิบพู่กันออกมาจากกระเป๋งกางเกง



   “อันนี้ซื้อมาใหม่ มาวาดหน้าคุณโดยเฉพาะ ขอวาดหน่อยเร้วว”



   “เห้ย แค่แป้งดิไม่เอาสี อื้อ… ไม่เล่นนน”



   ไม่เล่นแต่ก็โดนจับป้ายทั้งแป้งทั้งสี วาดหน้ามั่วตั้วไปหมด เลยตาวาวคว้าพู่กันมาวาดคืนบ้าง แต่บีบสีใส่มือนี่ล่ะจนเต็มแล้วแปะทีเดียว กลายเป็นลายมือหลากสีประทับอยู่บนหน้าฌาม์เต็มๆ



   สุดท้ายเล่นจนสีกับแป้งหมดก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา เละเทะไม่ต่างกันเลย… ลมเย็นๆพลัดมารำไร ก่อนชายผิวแทนจะโน้มตัวลงมาประทับจูบแผ่วเบาบนเรียวปากคุณหมอพณา…
















   
   “อะ อา ฌาม์ ดะ เดี๋ยว… อย่าพึ่ง”



   ม่านกระจกถูกลดลง ประตูปิดสนิทเหลือเพียงเรือนร่างเปียกปอนเลอะเทอะไปด้วยสีและแป้งเกยก่ายกันอยู่บนโต๊ะกินข้าว ใบหน้าสวยคว่ำลงต่างจากสะโพกมนที่ยกขึ้นมีร่างหนารั้งเอาไว้พร้อมรุกล้ำเข้ามาเป็นจังหวะ



   ถึงจะห้ามแต่ร่างกายกับตอบรับอย่างเต็มใจ ความอบอุ่นของคุณหมอพณาโอมล้อมตัวตนของฌาม์ไว้ทั้งหมด เสียงครางต่ำดังประสานเสียงครางราวกับเจ็บปวดแต่กลับสุขสม



   เกือบไปแตะขอบฟ้าฌาม์ก็พลิกคนตัวบางให้เปลี่ยนมาสบตากัน เรียวขาขาวถูกยกขึ้นพาดบ่ากว้าง มือสีแทนประสานมือซีด เสียง
ครางหายไปในลำคอทันทีที่เรียวปากสัมผัสกัน



   สุดท้าย…ความอบอุ่นของคุณหมอพณาก็รับน้ำจากฌาม์ไปทั้งหมด








   “อื้ออ จะไม่ไหวแล้วนะ…”



   ครางประท้วง เพราะตั้งแต่เล่นน้ำจนไปที่โต๊ะกินข้าว ฌาม์ยอมให้อาบน้ำก็จริงแต่พอเสร็จก็โดนจับมา ‘กอด’ อีกครั้ง ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินแค่สบตากันอีกฝ่ายก็เหมือนไฟติดทันที



   “ขอนะ…นะครับ”



   เสียงอ้อนทุ้มต่ำ ขาเรียวยืนไม่ไหวแล้วตอนนี้เลยถูกโอบอุ้มให้นั่งบนเคาน์เตอร์ห้องครัว แขนเท้าไปด้านหลังส่วนขาเรียวเกี่ยวกระหวัดกับสะโพกแกร่งที่ขยับลุกล้ำมาไม่หยุด



   ฌาม์ยังไม่เข้ามา แต่กลับเสียดสีกับตรงนั้นจนหวามไหว… แถมสองมือก็ขยับซุกซนไม่หยุด ยอดอกสีสวยตอนนี้ก็แดงช้ำเพราะฟันคม รอยจูบที่ถูกสลักไปถ้วนทั่ว



   ฌาม์คนเอาแต่ใจ…



   “อะ ฌาม์…”



   แค่ส่วนปลายที่เข้ามา ก็เรียกเสียงครางหวาน ก่อนหมอพณาจะโอบล้อมฌาม์ไว้ทั้งตัวอีกครั้ง แม้จะไม่ได้เข้ายากเท่าครั้งแรกแต่ข้างในก็ยังอุ่นแน่น…



   “สะ สุดท้ายนะ… ไม่ไหว อื้อออ”



   “วันสงกรานต์นะครับ… ต้องสาดน้ำใส่กันสิ… ยังได้ไม่กี่น้ำเอง”



   “อะ ไอ้บ้า ไม่ไหวแล้ว…”



   “ไม่เป็นไร…สงกรานต์มันมีสามวัน ยังไม่นับวันไหล…”



   หมอพณา เห็นฟ้าสีเหลืองอยู่รำไร….


========================================================================

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ กลับมาแว้วค่า


ทุกคนขาช่วยคอมเม้นให้กำลังใจหนูหน่อยน้า T___T นักเขียนมีชีวิตอยู่ได้ด้วยคอมเม้นนะคะ แงแง อ่านกันเยอะไม่เม้นเยย อยากได้กำลังใจง่ะ กราบบบ สนุกไม่สนุก ดีไม่ดี หรือภาษาไม่สวยยังไงเม้นได้นะคะ จะได้ไปปรับปรุง ฮืออ อย่าเงียบกันเลยหนา :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 17-04-2017 16:34:28
  :m25: :m25: นานๆกลับมาที ต้องสาดน้ำกันให้หนำใจ อิอิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-04-2017 16:46:37
งื้อออออ :hao5: หมอพณาแพ้ลูกอ้อนนี่เอง
ฌาม์นี่ไม่เคยเล่นสงกรานต์ แต่รู้ดีจังนะ ว่ามีวันไหลด้วย 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 17-04-2017 17:00:59
เด็กชายฌาม์นี่ซนดีจริงๆ สาดน้ำใส่คุณหมอไปกี่น้ำเนี่ยยยยย  :hao6:
คุณแบมไม่น้อยใจนะคะ อย่างน้อยก็ยังมีเค้าคนนี้ที่ตามอ่านตามเม้นให้กำลังใจคุณอยู่นะ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ #กอดแน่นๆๆๆๆๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 17-04-2017 17:17:46
กลับมาแล้วววว
เย่ๆ

ฌาม์จะมาฉีดน้ำใส่น้องแตมแบบนี้ไม่ได้นะ
สภาพลูกแม่จะเป็นยังไงเนี่ยยยย

ในความสงสารแม่ก็ฟินอยู่นะลูกกกก

 :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 17-04-2017 17:25:32
ด้วยความกลัวสีเทาเลยไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านบ่อยเท่้าน้องเชอ
 :hao6: อ่านตอนพิเศษไปคงต้องคิดใหม่แล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 17-04-2017 18:22:54
 :o8: สาดน้ำใส่กันน่าอิจฉามาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-04-2017 18:26:29
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-04-2017 18:26:51
ฌาม์ขี้หื่น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 17-04-2017 19:31:47

กลัวสีเทา

แต่อ่านตอนนี้แล้ว พอไหวค่ะ

น่ารักทั้งคู่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 17-04-2017 20:05:17
โอ้ยยยยยเป็นสงกรานต์ที่ฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว >.,<
ชอบความโรแมนติกของคู่นี้อ่ะ มันหวิวๆในใจดี
เป็นกำลังใจให้แบมแบมนะคะ สู้ๆ จะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อทุกตอนเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Xert ที่ 17-04-2017 22:09:52
กรี้ดดด เสียกันไปกี่น้ำคะเนี่ยยยยยยยย ><
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-04-2017 23:40:59
อื้อหือ สาดน้ำกันหลายท่าเชียววว

เตรียมยาบำรุงด่วนค่ะแม่ ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 18-04-2017 00:54:43
ชอบนายเอกไทป์แบบเฌอเเตมอ่ะ ควีนดี

ปล. คนเขียนสู้ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 18-04-2017 03:10:59
น่ารักกกกก
ความฟ้าเหลืองก็มานะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 18-04-2017 14:49:33
จัดเต็มเลยนะ สาดน้ำเยอะๆ สงกรานต์ต้องเปียกๆ  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-04-2017 18:32:01
55555 ถ้าจะเล่นนำ้แบบนี้ เฌอแตมบอกฌามาจองคิวดูแลยาวเลยค่ะ

น่ารักมากเลยค่ะ มีอ้อน มีลูกช่อลูกชน แผนเยอะ เนียนมากด้วย ขี้หวงเหมือนเด็ก
แต่ทำไงได้เนาะ ก็เฌอแตมพร้อมตามใจขนาดนี้

เฌอแตมก็น่ารักไม่แพ้กันเลยค่ะ เปิดใจแล้วรักยืนยาวนะ ว่าไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 19-04-2017 16:28:37
โอ๊ย
ตายยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงกรานต์ทีฌาม์เล่นสาดน้ำใส่คุณหมอแตมซะจนฟ้าเหลืองเลยหรอเนี่ย  :m25: :pighaun:
กว่าจะหมดวันสงกรานต์
น้ำไม่หมดตัวตายหรือไงเนี่ย
ตอนนี้นี่ว๊านหวานนะ หวานจนน้ำแห้งตัวเลยทีเดียว 555

แบบนี้เวลาที่แตมนึกถึงวันสงกรานต์
แตมคงหน้าแดงทุกครั้งแหง็มๆ

รออ่านเนื้อหาหลักต่อไป หุหุ

ถ้ามีรวมเล่มเรื่องนี้ก็จะเก็บตังค์ซื้ออีก
แต่แปลกใจตัวเองว่า อ่านพี่ฟ้ากับน้องเชอได้ อ่านฌาม์กับแตมได้
 แต่ทำไมถึงอ่านเต็งหนึ่งกับเป็นเอกไม่ได้ อ่านแล้วงงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 19-04-2017 21:22:01
โอ๊ย
ตายยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงกรานต์ทีฌาม์เล่นสาดน้ำใส่คุณหมอแตมซะจนฟ้าเหลืองเลยหรอเนี่ย  :m25: :pighaun:
กว่าจะหมดวันสงกรานต์
น้ำไม่หมดตัวตายหรือไงเนี่ย
ตอนนี้นี่ว๊านหวานนะ หวานจนน้ำแห้งตัวเลยทีเดียว 555

แบบนี้เวลาที่แตมนึกถึงวันสงกรานต์
แตมคงหน้าแดงทุกครั้งแหง็มๆ

รออ่านเนื้อหาหลักต่อไป หุหุ

ถ้ามีรวมเล่มเรื่องนี้ก็จะเก็บตังค์ซื้ออีก
แต่แปลกใจตัวเองว่า อ่านพี่ฟ้ากับน้องเชอได้ อ่านฌาม์กับแตมได้
 แต่ทำไมถึงอ่านเต็งหนึ่งกับเป็นเอกไม่ได้ อ่านแล้วงงๆ

ขอบคุณค่า <3  เป็นเอกอาจจะใช้การบรรยายเรื่องน้อยไป ฮ่าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 19-04-2017 21:31:05
อยากอ่านฟิคพิเศษที่เป็นคู่ของเเฝดจังเลยค่ะ
เวลาเห็นความรักที่ยังหลงเหลือใจจิตใจของเฌอเเตมแล้ว
อยากรู้ว่าตอนทั้งคู่รักกันมันเป็นยังไง  :katai5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: runtothemoon ที่ 21-04-2017 08:17:10
สงกรานต์แทนที่จะได้พัก กลายเป็นว่าเล่นน้ำกัน2คนไม่หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1: :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ พิเศษสงกรานต์ หน้า ๘ [๑๗/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-04-2017 11:22:57
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 21-04-2017 19:11:37
ตอนที่ 11



   เฌอแตมกลับมายืนอยู่หน้าเรือนมะนาวอีกครั้งในเวลาตีสอง ยืนมองแผ่นหลังเจ้าของบ้านที่กำลังเปิดประตูท่ามกลางความมืด มือหนาพึ่งจะยอมปล่อยมือที่กุมกันไว้ตั้งแต่ออกจากคอนโด หรือตอนนั่งรถแท็กซี่…



   เสียงก๊อกแก๊กพยายามเปิดกุญแจผสมกับเสียงสบถเบาๆราวกับไม่ได้ดั่งใจ ฌามากำลังกระวนกระวายจนมือไม่นิ่ง กระวนกระวายเหมือนที่เขารู้สึก ด้วยเวลาที่น้อยลง…ด้วยระยะห่างที่กำลังจะมากขึ้น ด้วยความผูกพันที่เป็นแค่เส้นใยจางๆ



   เขาและฌามากำลังยืนอยู่บนสภาวะไม่มั่นคงที่สุดของความสัมพันธ์…กำลังพยายามจะฉุดรั้งกันข้ามสะพานข้ามเหวที่ใกล้จะพังลงทุกทีแต่ความดื้อดึงก็หลอกตัวเองว่าสะพานมันยังแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักไหว



   ตกไปก็ตาย….ก็ยังจะไปตายด้วยกัน…



   “ได้แล้ว”



   ฌามาถอนหายใจก่อนประตูกระจกบานใหญ่จะเปิดกว้างไปถึงชั้นสอง ม่านสีขาวผืนใหญ่พัดไปตามแรงลมก่อนเขาจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าบ้านมายืนนิ่งๆอยู่ระหว่างห้องครัวกับโต๊ะกินข้าว รอคอยอีกฝ่ายปิดประตูอีกครั้ง



   ทันทีที่ฌามาหันมาสบตา…แขนแกร่งยกขึ้นพร้อมๆกับที่เฌอแตมก้าวเท้าเข้าไปหา…ซ่อนตัวลงในอ้อมแขนแข็งแรงที่กระชับกอดแน่น…ปลายจมูกจรดลงที่กลุ่มผมนิ่ม ไม่มีคำพูดใดๆ



   แค่ยืนกอดกันในความมืด…










   “ตีสามแล้วนะ”



   ร่างหนากว่านอนตะแคงเท้าแขนมองคนผิวซีดที่นอนหันหน้าเข้าหากัน แต่ดวงตาเรียวกลับหลุบลงมองผ้าห่มไม่ยอมสบตากัน



   “นอนไม่หลับ”



   “ผมก็นอนไม่หลับ…ไม่รู้ทำไม”



   ปลายนิ้วสีแทนม้วนเล่นกับกลุ่มผมนิ่ม ก่อนจะกระชับอ้อมแขนรั้งเอวอีกฝ่ายเข้ามากอด เฌอแตมก็ไม่ได้ขัดขืนยินยอมซุกหน้าลงกับแผ่นอกของฌามาอย่างง่ายดาย ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงใดๆ ได้ยินแต่เพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน



   เฌอแตมนอนไม่หลับ… เขาข่มตาไม่ลงด้วยซ้ำ การที่ต้องมาอยู่ในบรรยากาศที่โอบล้อมด้วยตัวตนของฌามาเป็นความอึดอัด ความทรมาน ปะปนไปกับความพึงพอใจ



   เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรับคำไปกับการรอคอยสามเดือน…ในจังหวะนั้นเหมือนบรรยากาศ สายตา น้ำเสียง ทุกอย่างบ่งบอกให้เขาไว้ใจ



   แต่เพียงไม่กี่ชั่วโมง…มันกลับ…เป็นเรื่องยาก คำสัญญาปากเปล่าที่บอกตัวว่าอย่าไปเชื่อ…กลับเผลอรับคำไปอย่างง่ายดาย เพียงเพราะหลงไปกับคำว่า… ‘จะกลับมา’



   จะมาจีบ… ให้รอ



   ใครๆก็พูดได้ บทเรียนราคาแพงที่เคยเจอก็ยังจำขึ้นใจว่าคำสัญญาสุดท้ายก็กลายเป็นลมปากเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ให้ค่ามันเลย สุดท้ายก็เหลือแต่ตัวเองที่เจ็บช้ำกับการยึดมั่นสัญญาลอยๆนั่นไว้



   หนึ่งอาทิตย์ที่จะอยู่ด้วยกัน…อยากจะย้อนกลับไปในวันนั้น คงจะใจแข็งปฏิเสธไปให้ชัดเจน ไม่ใช่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาในชีวิต มันบ่งบอกว่าตัวเองช่างใจง่ายเหลือเกิน



   แค่คนแปลกหน้า…แต่กลับคล้อยตามไปคำพูดที่ไร้ที่มาที่ไป … เพียงเพราะรอยยิ้ม น้ำเสียง บรรยากาศ และอาการใจเต้น…



   เหมือนเด็กที่มีคนเอาอมยิ้มสีสวยมาหลอกล่อให้วิ่งตาม…ก่อนจะพบว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา …



   เขาอาจจะคิดมากไปเอง ฌามาอาจจะไม่ใช่คนแบบนั้น ฌามาจะกลับมาตามสัญญา…ก็อีกฝ่ายให้คำมั่น ไม่ใช่หรอ? แล้วเอาที่ไหนไปมั่นใจ? แค่อยู่กันไม่กี่วันทำไมถึงกล้าไปเชื่อใจขนาดนั้นล่ะเฌอแตม…



   อุตส่าห์เรียนหมอ…คะแนนสอบสูงลิบลิ่ว…แต่ความจริงแล้วไม่ได้ฉลาดในการใช้ชีวิตเลย



   ก็ยังเป็นเพียงคนโง่…



   เฌอแตมคนโง่…



   ตาหลุบมองเสื้ออีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้า ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่อยู่รอบกายมันทำให้ยิ่งทรมานเมื่อคิดว่าวันหนึ่งมันจะกลายเป็นแค่ความว่างเปล่า วันหนึ่งเขาจะสูญเสียอีกฝ่ายไป วันหนึ่งจะพบว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงความหลอกลวงและเหลือเขาตัวคนเดียวอีกครั้ง



   เขากำลังจะเคยชินกับการมีฌามาในชีวิต แม้จะเพียงไม่กี่วันแต่ทำไมมันเหมือนช่างยาวนาน ฌามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามากเกินไป



   การอยู่คนเดียวไม่ได้น่ากลัว



   แต่การเคย ‘อยู่กับใครสักคน’ แล้วต้องกลายเป็นอยู่คนเดียว… มันต่างกัน



   แค่คิด…. ก็เหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว



   อึดอัด…แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง



   อึดอัด…แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง



   ความอึดอัด หวั่นไหว … ความเสียใจ สุดท้าย…ดวงตาก็มีหยาดน้ำร่วงหล่นลงมา









   “จะเช้าแล้วนะ”



   ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนสีนิดหน่อยคงจะย่ำรุ่งเข้าไปทุกที ตาคมหลุบลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความชื้นที่แผ่ขยายอยู่กับเสื้อตัวเอง



   พระจันทร์ของเขาร้องไห้….ร้องทั้งๆที่ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีอาการ…เหมือนแค่มองเหม่อแล้วน้ำตาไหลออกมา อาการเม้มปากยังไม่มี การร้องไห้ที่ทรมานในความรู้สึก



   “แตม…”



   ปลายนิ้วยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนที่ไหลลงมาเรื่อยๆ แสงไฟสลัวของโคมไฟข้างเตียงสะท้อนกับหยาดน้ำที่ขนตายาว…ดวงตาเรียวสวยกระพริบช้าๆก่อนจะช้อนตาขึ้นมามอง



   “อึดอัด…”



   คำพูดที่แหบพร่าราวกับต้องพยายามเค้นเสียงออกมา ความรู้สึกของฌามาวูบไหวข้างใน…ต้นเหตุเป็นเพราะเขา ความอึดอัดที่เขาสร้างทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้



   ขนาดร้องไห้ยังต้องเก็บอารมณ์ขนาดนี้…พูดได้เพียงแค่อึดอัด…



   “ขอโทษ…ขอโทษนะ…”



   กระซิบย้ำๆ กุมมือซีดขึ้นมาจรดปลายจมูกครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่อยากปล่อยมือไป ไม่อยากจนกลายเป็นความเห็นแก่ตัว รู้ว่าการขอร้องให้อีกฝ่ายรอมันไม่ถูกต้องเลย



   แต่ก็ยังทำ…และก็ไม่คิดจะถอนคำพูด…



   เขาอยากจะขังอีกฝ่ายไว้กับตัวเอง ไม่อยากปล่อยไปไหน



   ไม่อยากปล่อยให้เฌอแตมไปเจอคนอื่น



   ไม่อยากปล่อยให้พระจันทร์ลอยลับหายไป…



   รอยยิ้มจาง ท่าทางนุ่มนวล หรือแม้แต่สีหน้านิ่ง เขาจำทุกอย่างได้ชัดเจน…จำได้ถึงน้ำเสียงน่าฟังที่พูดกับเขาแต่ละคำ ท่าทีเขินอายในยามสัมผัสแตะต้อง…หรือโมโหจนเผลอโวยวาย



   ทุกอย่างมันทำเขาเสพติดตัวตนของเฌอแตม… ทั้งที่ไม่กี่วัน… แต่ความรู้สึกมันบอกว่าต้องเป็นคนนี้ อาจจะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกในยามที่ถูกโอบล้อมด้วยกลิ่นกาแฟ… ยามที่สบตากัน



   หรือจะเจ้าดอกหอมหมื่นลี้ที่เป็นใจ… เฌอแตมเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆที่วนเวียนอยู่รอบตัวเขา…แม้แต่แชมพูสระผมที่กลิ่นเดียวกันเมื่ออยู่บนตัวอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะหอมกว่า



   ลุ่มหลงและมัวเมา…



   เขาเคยหลงใหลในงานศิลปะสักชิ้น…เฝ้ามอง ศึกษา… แต่ไม่ได้อยากครอบครอง ซึ่งต่างจากกรณีนี้ที่อยากจะเก็บไว้ ถ้าอีกฝ่ายเป็นภาพวาดก็คงอยากจะเอาไปอัดกรอบแล้วใส่ไว้ในตู้นิรภัยไม่ให้ใครเห็น



   แค่คิดว่าด้วยหน้าที่จะต้องทำให้ยืนอยู่กันคนละซีกโลกเขาก็แทบทนไม่ไหวจนต้องเอาแต่ใจพาอีกฝ่ายมาอยู่ในโลกของตัวเอง



   กักขังไว้ในตัวตนของตัวเอง ให้อีกฝ่ายอ่อนแอ… เคยชิน… และไม่กล้าไปไหน



   คำสัญญาที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มั่นใจ…แต่เขาก็หลอกล่อจนยอมตกลง…



   เหมือนหลอกเด็กด้วยอมยิ้มสีสวยให้วิ่งตาม… ที่เขาต้องทำให้ดีคืออย่าให้เด็กวิ่งนานเกินไปจนเหนื่อย จนล้ม จนเริ่มไม่อยากได้อมยิ้มสีสวยในมือเขาแล้ว



   ทุกอย่างล้วนมีปัจจัย…



   เขารู้ว่าอีกฝ่ายเคยชินที่จะอยู่คนเดียว… รูมเมทหรือแฟนเก่าที่อยู่ด้วยอีกฝ่ายก็ยืนยันเองว่านานๆครั้งจะมาที เฌอแตมอยู่คนเดียวแน่นอน…



   การอยู่คนเดียวใครๆก็ทำได้



   แต่การเคยอยู่กับใครสักคน แล้วกลับกลายเป็นเหลือตัวคนเดียว …. มันไม่ง่ายเลย



   เขาผ่านจุดนั้นมาแล้ว… เฌอแตมก็คงผ่านมาแล้วเช่นกัน



   แต่เขากำลังยัดเยียดให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียวไม่ได้อีกครั้ง…



   อยากให้คิดถึงแต่เขา…



   เฝ้ารอเขา…



   แล้ววันหนึ่งเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน



   ฌามา…คนเห็นแก่ตัวที่หวงพระจันทร์



   หวง… อยากเป็นเจ้าของ…อยากครอบครอง…โดยไม่เลือกวิธี…แม้พระจันทร์จะร้องไห้ก็ตาม…








   เฌอแตมผล็อยหลับไปในตอนนาฬิกาดิจิตอลบนผนังบอกเวลาตีสี่ มือซีดยังสอดประสานกับมือสีแทนของฌามา ใบหน้ายังมีหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนทำให้ดูบอบบางราวกับกระเบื้องชั้นดี



   ปากแดงระเรื่อเผยอเล็กน้อย ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ… ตาคมจ้องมองคนนอนหลับอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา สุดท้ายตัวเองก็ไม่ได้นอน แถมอาการหน่วงในอกก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกง่วงเลยสักนิด สุดท้ายก็จำยอมเขยิบตัวออกจากเฌอแตม



   ร่างหนาดันตัวขึ้น ดึงผ้าห่มคลุมอีกฝ่าย ปลายจมูกจรดลงที่แก้มเนียนอีกครั้งก่อนจะเดินลงมาจากชั้นลอย เฟรมสีเลอะเทอะที่ตอนนี้แก้จนกลายเป็นสีพื้นเรียบๆก็ยังไม่คิดจะทำต่อ และคิดว่าคงทำไม่เสร็จก่อนไปอเมริกา การบริจาคให้มูลนิธิอาจจะต้องเลื่อนเวลาออกไป แต่เขารู้ว่าทางมูลนิธิก็ไม่ได้รีบเพราะมีแม่เขาเป็นผู้สนับสนุนหลักอยู่แล้ว ในส่วนของเขาก็แค่ส่วนเสริมเข้าไปเท่านั้น



   ขายาวพาตัวเองเดินลงมาชั้นล่างก่อนจะเดินออกทางหลังบ้านไปยังแปลงแคกตัสแฟมิลี่ที่ปักป้ายรูปพระจันทร์… เขากวนประสาทอีกฝ่ายว่าการตั้งชื่อไม่ได้มีความสำคัญนักแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่



   เขาแค่อยากให้เฌอแตมรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นเจ้าของพวกแคกตัสเล็กๆพวกนี้ อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของเรือนมะนาว เป็นส่วนหนึ่งของเขา…



   สร้างความผูกพันทางอ้อมผูกมัดอีกฝ่ายไว้กับตัว ทุกอย่างที่ทำเขาวางแผนแต่ต้น แม้แต่การชวนมาบ้าน ปล่อยให้อีกฝ่ายสำรวจรอบบ้านเพื่อปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศ



   ให้ช่วยทำอาหาร…จะได้มีส่วนร่วมในห้องครัว



   ให้ช่วยเพนท์ภาพ…จะได้มีส่วนร่วมในงานของเขา



   แม้สุดท้ายจะจบลงโดยการกอดกันท่ามกลางสีที่เลอะเทอะไปทั่ว…แต่มันเหมือนกลับการจมดิ่งลงมาในโลกของเขา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า…แต่เขามั่นใจว่าเฌอแตมจะรู้สึกผูกพัน



   ความผูกพันเบาบางที่ทำให้มีเยื้อใยต่อกัน…อีกฝ่ายจะเปิดใจให้เขา และเขารู้ว่าตัวเองทำสำเร็จตอนที่ยินยอมให้เข้าไปในคอนโด…โลกส่วนตัวเฌอแตม…



   และยินยอมกลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่



   รอยยิ้มพึงพอใจแต่งแต้มมุมปากเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามต้องการ เฌอแตมเป็นคนฉลาด ระแวดระวังตัวเอง ท่าทางไม่ไว้ใจราวกับแมวพองขน เขาจะเข้าหาตรงๆ ชัดเจนอีกฝ่ายคงวาดกรงเล็บใส่



   มันต้องหลอกล่อด้วยลูกล่อลูชน…เล่นแง่ วางแผน…ให้อีกฝ่ายหัวหมุนตามไม่ทัน เกมส์จิตวิทยาง่ายๆที่เคยอ่านผ่านๆมาบ้างแต่กลับจำทริคเล่นๆพวกนั้นได้หมด



   บางเวลาใส่ใจ…บางเวลาเหมือนไม่ให้ความสำคัญ



   จะทำให้อีกฝ่ายสนใจและพยายามคิดหาคำตอบในการกระทำ เป็นการสร้างความสนใจง่ายๆรูปแบบหนึ่ง เฌอแตมก้าวพลาดตั้งแต่
ยอมเล่นตามเกมส์เขา



   แต่ทุกอย่างไม่ใช่เพื่อความสนุก…แต่เป็นเพราะเขาเองได้เผลอไปกับท่าทางแสนจะมีเสน่ห์นั่น… จนอยากรู้จัก



   และสุดท้าย…กลายเป็นความอยากครอบครอง
   



   ฌามาเสยผมปรกหน้าตัวเองขึ้นลวกๆ เหนื่อยใจกับการอยากเป็นเจ้าของของตัวเองที่มาไกลสุดกู่… เพราะว่าเขามีทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ได้ ไม่มีเรื่องที่ไม่ถนัดทำให้ชีวิตไม่เคยอยากได้อะไรเป็นพิเศษ เพราะทุกอย่างมันดูไม่น่าสนใจไปซะทั้งหมด มีเพียงไม่กี่อยากที่เขาอยากจะเป็นเจ้าของ และเพราะความรู้สึกแบบนี้มันเกิดได้ยากเหลือเกิน ทำให้พอรู้สึกแต่ละทีก็กลายเป็นว่า…ต้องได้



   เฌอแตมพลาดเอง…ที่มาทำให้เขา ‘อยากได้’ จะมาโทษเขาไม่ได้นะ…อยากน่ารักเองทำไม?



   เรียวปากยกยิ้มพอใจกับความคิดร้ายกาจของตัวเอง โยนความผิดให้กับความน่ารักของอีกฝ่ายไป ส่วนตัวเองกลายเป็นผู้เสียหายไปซะอย่างนั้น แต่พอคิดแล้วมันก็อิ่มเอมใจ



   การที่เฌอแตมร้องไห้แสดงว่าการผูกมัดของเขาชักจะมาถูกทาง… การแกล้งให้ใครสักคนร้องไห้ได้เพราะเราแสดงว่าเราต้องเป็นคนสำคัญ



   แค่คิดว่าตัวเองสำคัญสำหรับอีกฝ่ายก็หัวใจพองตอจนเริ่มหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขายาวทรุดนั่งลงมองเหล่าแคกตัสต้นเล็กๆ ที่ยังเป็นเบเบี้แคกตัส



   เจ้าพวกนี้จะเป็นอีกอย่างที่จะเป็นอาวุธเหนี่ยวรั้งเฌอแตมไว้กับตัว… ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนอ่อนโยน… เขาจะดื้อดึงให้เจ้าพวกนี้ไปอยู่ในความดูแลของเฌอแตม



   ให้แคกตัสเป็นเหมือนลูกที่ผูกมัดให้เฌอแตมต้องมาที่นี่แม้ในวันที่เขาไม่อยู่… จะได้คิดถึง จะได้อยากเจอ จะได้อยากให้เขากลับมา



   ขอโทษที่ใจร้าย…แต่ช่วยร้องไห้ต่อไปเถอะ


========

ฌาม์มาก้าวร้าวมากค่ะ!! ไอ้คนนิสัยไม่ดี กร้าวใจมาก !  แต่ก็นะ...จะมาหงิมๆก็คงแพ้เฌอแตม

ปักธงทีมฌามาเช่นเดิมค่ะ แต่ขอซับน้ำตาแตมแปปปป ฮือออ ร้องไห้เลย

แบ่งปันเม้นเล็กๆให้หนูด้วยนะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 21-04-2017 20:08:43
ฌาม์ร้ายกาจที่สุด เจ้าแผนการที่สุด สงสารพระจันทร์เฌอแตม ทนต่อไปอีกนิดนะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-04-2017 20:13:27
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 21-04-2017 20:20:41
เมื่อคนเอาแต่ใจสองคนมาเจอกัน
แผนพิชิตใจแตมของฌาม์มันดูเอาแต่ใจแต่กร๊าวใจสุดๆ
ชอบคนแบบนี้อยากได้บ้างงงงงง*อยากได้พี่ฟ้าด้วย*
ชอบเนื้อเรื่องของเรื่องนี้อะ มันติสท์ทั้งนายเอก พระเอก และคนแต่งเลย จนตอนนี้คนอ่านจะติสท์ไปด้วยแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: runtothemoon ที่ 21-04-2017 20:24:14
ไอ้เราก็คิดว่าที่ผ่านๆมาพูดกวนหาเรื่องแกล้งแตม กลายเป็นว่าฌาม์วางแผนให้แตมติดบ่วงแต่แรก ร้ายกาจจจจจจจ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 21-04-2017 20:42:39
ฌามา นี่ร้ายนะ..แอบมีแผนหลอกล่อแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 21-04-2017 20:52:30
เมื่อคนเอาแต่ใจสองคนมาเจอกัน
แผนพิชิตใจแตมของฌาม์มันดูเอาแต่ใจแต่กร๊าวใจสุดๆ
ชอบคนแบบนี้อยากได้บ้างงงงงง*อยากได้พี่ฟ้าด้วย*
ชอบเนื้อเรื่องของเรื่องนี้อะ มันติสท์ทั้งนายเอก พระเอก และคนแต่งเลย จนตอนนี้คนอ่านจะติสท์ไปด้วยแล้ว

อร้ายเขิน 555 เรื่องนี้มันเลยเทาเทาไงคะ คริคริ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 21-04-2017 21:06:44

รอ ตอน ต่อ ไป
หาก จะ เทา
ขอ เทา อ่อน อ่อน นะ คะ

เป็นอีกคู่ที่หลงรัก

#ทีมฌามา
#ทีมฟ้าลั่น
#ทีมเต็งหนึ่ง
#ฝันเห็นสามหนุ่มมาเจอกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-04-2017 21:16:01
คนมีความรัก ใครๆก็ต้องเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ใครมันจะรักแล้วไม่อยากเก็บไว้กับตัวกัน ใช่ไหม?ๆๆๆ #ฌามาไม่ผิด #ทีมฌามา  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-04-2017 22:12:07
น้ายสุดคือฌามา คร่าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 22-04-2017 01:24:51
ร้ายกาจ :a5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 22-04-2017 07:40:12
โอ๊ย เจ้าเล่ห์มากอ่ะฌามาเอ๊ยยยยย
โดนกับดักเฌอแตมเข้าไปเต็มๆทีเดียวเทียวแหละ เหอเหอ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-04-2017 09:25:11
ฌามาร้ายอ่ะ เจ้าแผนการสุดๆ แตมสู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 22-04-2017 10:47:59
ฌามาคนร้ายกาจ

ซับน้ำตาให้น้องแตม โถ่ววววลูกกกก :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 22-04-2017 12:02:51
ฌามา เจ้าคนขี้แกล้ง เจ้าคนซาดิสม์์์์์์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-04-2017 13:50:38
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-04-2017 15:52:06
แยบยลและร้ายกาจมาก ฌม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 22-04-2017 17:30:09
ฌามาร้ายนะเนี่ยยยยยยย  :hao6: :hao3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๑ หน้า ๙ [๒๑/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pwaruntorn ที่ 23-04-2017 11:49:16
ชอบจังเลยคะ ตามมาจากเชอเบท ชอบความเทาที่อบอุ่นคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 24-04-2017 12:30:29
ตอนที่ 12



   ตาเรียวกระพริบแผ่วเบาราวกับผีเสื้อแตะกลีบดอกไม้ ก่อนมือขาวจะยกขี้นขยี้ตาช้าๆ แสงแดดรำไรจากภายนอกฉายผ่านกระจกบานกว้างเข้ามาบอกเวลายามสาย… แดดยังไม่แรงขนาดจะล่วงเลยไปถึงตอนบ่าย เครื่องปรับอากาศเย็นๆกับวิวต้นไม้จากกระจกที่ทอดยาวมาตั้งแต่ชั้นหนึ่งถึงชั้นลอยทำให้รู้สึกเหมือนตื่นขึ้นมากลางรีสอร์ท หลังคาก็ยกสูงไม่สร้างความอึดอัด…



   เฌอแตมดันตัวเองลุกจากเตียงเดินลงบันไดไม่กี่ขั้นไปเข้าห้องน้ำ จัดการล้างหน้าแปรงฟันด้วยแปรงสีฟันที่อีกฝ่ายหามาให้ตั้งแต่เมื่อคืน กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาจางๆ ถึงได้เห็นว่าชั้นสองที่ตอนแรกว่างเปล่าตอนนี้มีผู้ชายผิวสีแทนนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าโต๊ะเขียนแบบ



   ฌามาในเสื้อแขนยาวสีดำกับกางเกงผ้าขายาวสีเทานั่งแผ่นหลังเหยียดตรงบนเก้าอี้ที่ไม่มีพนักพิง มือมีดินสอหนึ่งแท่ง กับโต๊ะเขียนแบบสีเขียวมะนาวที่กำลังวาดอะไรบางอย่าง



   ความเข้ากันที่ไม่เข้ากัน… เรือนมะนาวที่มีแต่สีเขียว มีเจ้าของเป็นผู้ชายที่ไม่เคยมีสีเขียวบนตัว เหมือนจะรู้ว่าถูกมองเพราะฌามาหันหน้ามาส่งยิ้มให้



   ผมบ๊อบที่ทิ้งตัวตามธรรมชาติปรกใบหน้าไปนิดหน่อย บาร์เบลที่หูสะท้อนแสงแดดเล็กน้อยก่อนเจ้าตัวจะหันกลับไปสนใจงาน



   ขายาวพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้บริเวณทำงานของฌามา คือบริเวณที่กินพื้นที่ปีกซ้ายของชั้นสองตรงกับห้องครัวชั้นหนึ่ง มีชั้นวางหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบมากมายวางอยู่เต็มชั้น มีม้วนกระดาษแผ่นใหญ่หลายม้วนถูกมัดด้วยเชือกวางแน่นอยู่ในกล่องทรงแปลกตาข้างชั้น บานกระจกก็มีเชือกสีน้ำตาลห้อยผ้าสามเหลี่ยมสลับสีห้อยระโยงรยางค์ เป็นมุมทำงานที่เหมือนมุมสำหรับเด็กเล่นของเล่น



   อันที่จริงฌามาก็เหมือนเด็กโข่งนั่นแหละ… ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งกวนประสาท



   ลอบยิ้มกับความคิดของตัวเองก่อนะไปยืนซ้อนหลังเพื่อดูว่าอีกฝ่ายทำอะไร ฌามานั่งทำงานด้วยมือข้างหนึ่งจับดินสอ อีกมือถือแก้วมัคสีขาวที่มีควันกาแฟลอยเอื่อยๆ



   แบบร่างที่ถูกวาดบนโต๊ะไม่ใช่ผลงานสถาปัตยกรรมใดๆ แต่เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่ง… ที่มีผมหน้าม้าปรกตาเล็กน้อย ตาเรียวสวย ปลายจมูกโด่ง ที่กำลังทำหน้าเฉยเมยมองตรงมา



   “วาดน่ะขอยัง?”



   ภาพเหมือนของตัวเขาเอง…



   “ขอตอนแตมหลับ…กระซิบข้างหูเลยนะ แล้วแตมก็ตอบว่า อื้อออออ”



   ดึงหูที่มีบาร์เบลเบาๆเป็นการลงโทษกับความมโน อื้อออ ที่ว่าคงจะเป็นเพราะรำคาญที่ถูกกวนตอนนอนหลับมากกว่า



   “ขอวาดนะ… จะเอาไปอเมริกาด้วย”



   “จำขนาดวาดได้ละเอียดแบบนี้เลยหรอ…”



   ถามแผ่วเบาหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของอีกฝ่าย…ก็น้ำเสียงติดจะอ้อนแบบนั้นมันทำให้ทำอะไรไม่ถูก ตาสวยแกล้งทำเป็นมองภาพ เพราะไม่อยากสบตาคมที่แหงนหน้าขึ้นมา



   “จะลืมได้ยังไง… จำได้หมดแหละ จำได้แม้กระทั่งมีจุดสีดำเล็กๆตรงนี้ที่ใต้ตา”



   มือสากยกขึ้นมาไล้ผิวแก้มเนียนบริเวณใต้ดวงตาแผ่วเบา ก่อนฌามาจะผละออกเล็กน้อยแล้วหมุนตัวมานั่งหันหน้าชนกับคนที่ยืนอยู่



   “อรุณสวัสดิ์ครับพระจันทร์ เฌอแตม”



   รอยยิ้มจางที่สร้างความหวั่นไหวยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม มือหนาที่มีดินสอคาดอยู่ระหว่างนิ้ววางทาบลงกับแก้มซีดที่ยอมปล่อยให้ลูบไล้ตามใจ… แต่เจ้านิ้วโป้งก็ชักเหิมเกริมขยับมาไล้ตามเรียวปากสีสวย…



   ก่อนมือที่ถือแก้วกาแฟจะวางแก้วลงบนโต๊ะและยกขึ้นโน้มคออีกฝ่ายลงมา พร้อมกับที่ยืนตัวขึ้นเพื่อประทับจูบรับอรุณ…ในยามสิบโมงกว่า



   “เมื่อคืนฝันดีไหม…”



   กระซิบถามชิดเรียวปาก แต่ไม่ได้คาดหวังจะฟังคำตอบ… เพราะทันทีที่ถามจบก็ประกบจูบลงไปอีกครั้ง จูบของคนเอาแต่ใจมันเลยไม่ใช่แค่จูบเพราะมือที่ไล้แก้มนิ่มมันเลื่อนลงไปที่เอวบางออกแรกรั้งทีเดียว…



   ร่างโปร่งบางก็นั่งลงบนตักแกร่ง…มือซีดยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งนวดเบาๆไปตามท้ายทอย…และดูเหมือนเจ้าของตักแกร่งจะชอบใจเพราะส่งเสียงครางถูกใจในลำคอ



   นาน…กว่าฌามาจะยอมปล่อยให้เฌอแตมได้หายใจหายคอ…ปากสีสวยเห่อบวมขึ้นมาเล็กน้อยจากการถูกฟันคบขบเม้มอย่างได้ใจ



   ยังไม่นับจุ้บย้ำๆหลายทีกว่าคนผิวแทนจะยอมซุกหน้าลงกับไหล่ขาว แต่สองแขนก็ยังโอบรอบเอวเฌอแตมไม่ยอมปล่อย



   ใบหน้าซีดซับสีเรื่อจางๆ สองมือลูบกลุ่มผมบ๊อบนิ่มเบาๆ ยิ้มจางด้วยความพอใจเมื่อเด็กน้อยครางงุ้งงิ้งเหมือนชอบใจ…อย่างกับเลี้ยงหมา



   ชอบให้ลูบ ชอบให้จับ…



   แต่เจ้าตัวนี้คงเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่…เพราะเวลาซนก็ซนเหลือเกิน



   “ปล่อยได้แล้ว”



   “ไม่ปล่อย จะดื้อ”



   หลุดขำกับท่าทางงอแงเป็นเด็ก แถมยังส่ายหัวดุ้กดิ้กกับไหล่เขาอีก….ตัวออกโคร่งมาทำท่าแอ๊บแบ๊วเป็นสาวๆไปได้ เลยดึงหูสีแทนเล่นเบาๆ



   แต่ไม่ใช่ข้างที่มีบาร์เบลนะ…กลัวอีกฝ่ายเจ็บ จริงๆการเจาะหูแล้วใส่บาร์เบลดามไว้แบบนี้มันทำให้ดูน่ากลัวเหมือนกัน แต่พอมันเป็นฌามากลับทำให้ดูน่ามอง ฌามาเหมือนคนที่เหมาะกับการมีเครื่องประดับสีเงินแบบนี้ หูอีกข้างไม่มีบาร์เบลก็จริงแต่มีจิลที่ทำเหมือนปลอกเหล็กหุ้มใบหูอยู่เล็กน้อย ทั้งยังมีลวดลายแปลกตา



   นิ้วก็มีปลอกนิ้วนางกับนิ้วกลาง…ใส่สลับกันไปในแต่ละวัน ขนาดไม่ได้เซ็ตเพราะไม่ได้ออกไปไหนผมแต่เจ้าพวกเครื่องประดับเงินเหล่านี้นี้ก็ยังปรากฏบนตัวฌามา



   “วาดรูปต่อไป จะลงไปหาอะไรกิน”



   “ฝากดูเจ้าแคกตัสหน่อยสิ”



   “ยังไม่ได้รดน้ำ?”



   “เปล่าครับ มันไม่ต้องรดบ่อยๆหรอก แค่ต้องดูพวกแมลงเฉยๆ ผมกลัวแมลงมาเกาะแล้วมันจะตาย”



   เฌอแตมพยักหน้าก่อนจะลุกออกจากตักที่ฌามาก็ยอมปล่อยออกไปโดยดี ร่างโปร่งเดินลงบันไดไปเลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่โผล่มาชั่วขณะหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นยิ้มจางเมื่อหันกลับไปสนใจงานวาดของตัวเอง



   มือยกขึ้นทำท่าบีบแก้มคนในกระดาษ ซึ่งผิวกระดาษก็ไม่เหมือนผิวนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย… เฌอแตมน่ะร้ายจะตาย เจอกันไม่นานกลับทำให้เขาจำรายละเอียดได้ชัดเจนทุกอย่าง



   ใบหน้าเฉยเมยนี่คือวันแรกที่ได้เจอกันในร้านกาแฟ… อีกฝ่ายประทับตัวเองอยู่ในความรู้สึกและความทรงจำเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน



   “พระจันทร์วายร้าย…”



   เสียงทุ้มต่อว่าระคนพึงพอใจก่อนจะเริ่มลงรายละเอียดในส่วนต่อไป จริงๆไม่ได้ชอบวาดภาพคนแบบนี้ด้วยซ้ำเพราะไม่ชอบการมองหน้า การสบตากับคนที่ไม่สนิท แต่พอเป็นเฌอแตมมันก็เหมือนจะล้นเต็มหัวไปหมดจนต้องหาทางระบายออกมา



   การระบายความรู้สึกที่แค่ถ่ายรูปเก็บไว้มันไม่พอ…เพราะเขาจำได้ทุกรายละเอียด จำได้ทุกรอยยิ้ม ทุกสีหน้า หรือจะการกระทำใดๆ…



   มันอัดแน่นจนเหมือแผ่นฟิล์มที่เล่นซ้ำๆแล้วไม่สามารถสลัดออกไปไหนได้ มันเป็นเขาเองที่ปล่อยตัวเองให้ดิ่งลงไปในโลกของเฌอแตมและไม่ยอมพาตัวเองว่ายออกมาจากเวิ้งความรู้สึกนี่เสียด้วย



   คนอะไร…โคตรร้ายเลย ทุกจูบ ทุกสัมผัสนี่ใส่กัญชาด้วยหรือเปล่า? ถึงติดงอมแงมไม่อยากจะไปไหนไกลๆ



   “พกกลับไปอเมริกาด้วยได้ไหมเนี่ย?”



   ส่ายหัวกับความอยากครอบครองของตัวเอง สลัดความฟุ้งซ่านและเริ่มทำงานต่อ…










   เฌอแตมลงมาทำข้าวผัดง่ายๆ จากข้าวสวยที่อีกฝ่ายหุงไว้ กระทะใบเล็กที่แช่ในซิงค์น้ำกับเศษไข่ก็พอจะรู้ว่าฌามาคงจะทำข้าวไข่ดาวหรือไข่เจียวง่ายๆกินไปแล้ว วัตถุดิบในห้องครัวไม่มีอะไรพิเศษเช่นเดิม พอเริ่มทำกับข้าวก็ชักเพลินมือ ลองเอาเครื่องปรุงของเมืองนอกยี่ห้อแปลกๆมาผสมกันไปมาจนได้รสชาติที่ไม่ค่อยเหมือนข้าวผัดปกติแต่ออกเปรี้ยวหวานเล็กน้อย



   ห้องครัวฌามาเหมือนห้องครัวตัวอย่างในร้านเฟอร์นิเจอร์ สะอาดตลอดเวลาแถมเครื่องปรุงก็ถูกจัดวางบนชั้นราวกับถูกออกแบบ จริงๆก็ถูกออกแบบนั่นล่ะ…ก็เจ้าของบ้านเป็นสถาปนิกจะไม่ลงไม้ลงมือกับบ้านตัวเองเลยก็คงไม่ใช่



   เฌอแตมวางจานข้าวลงบนโต๊ะ เขาเลือกนั่งหัวโต๊ะเพื่อมองวิวหน้าบ้านที่มีต้นไม้มากมายกับทางเดินหินแบบญี่ปุ่น บ้านที่เป็นกระจกสามด้านแบบนี้ยากต่อการดูแลรักษาเหมือนกัน ไม่ขัดทำความสะอดบ่อยๆก็อาจจะเป็นรอย เลอะฝุ่น หรือมีขี้นกมาติด ประตูบ้านก็บานกว้างลากไปถึงชั้นสอง แต่ก็ไม่ได้เปิดออกรับลมเพราะแดดประเทศไทยแรงเหลือเกิน ลมที่พัดเข้ามาก็มีแต่ลมร้อน



   เลยกลายเป็น…เปิดแอร์ทั้งบ้าน



   ก็ไม่แปลกใจเพราะฌามาไม่น่าทนต่อสภาวะร้อนเข้าขั้นไหม้ของประเทศไทยได้ อีกฝ่ายเติบโตในเมืองนอกที่มีหิมะ หรือหน้าร้อนก็ไม่ร้อนเท่าที่นี่



   ขนาดออกไปดูแลแคกตัสตอนเช้ายังเหงื่ออกราวกับร้อนนักหนา… ส่ายหัวที่ตัวเองดันจำได้แม้แต่ตอนฌามาเหงื่อออก…ชักจะเป็นเอามาก



   กินข้าวเสร็จล้างจานที่เจ้าของบ้านทิ้งไว้และของตัวเองเรียบร้อยก็ออกไปดูแปลงแคกตัสตามที่อีกฝ่ายฝากฝังไว้ สงสัยจะชอบเจ้ากระบองเพชรพวกนี้มาก นับดูคล่าวๆก็ประมาณเกินสามสิบต้น แต่พื้นที่แปลงแคกตัสก็ยังเหลืออีกเยอะ สงสัยกะจะทำแปลงใหญ่



   ป้ายชื่อรูปพระจันทร์ถูกปักอยู่ตรงกลาง…รู้สึกเหมือนมีส่วนร่วมกับเจ้าพวกแคกตัสเล็กๆนี้ไปซะอย่างนั้น แต่มองๆไปก็น่ารักดีเหมือนกัน เป็นต้นอวบๆอ้วนๆมีหนามเล็กๆ บางต้นก็ดันมีดอกเล็กๆเหมือนกิ๊ฟติดผมติดอยู่



   เฌอแตมย่อตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นไม้ที่ต่อออกจากตัวบ้าน หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแคกตัสแฟมิลี่ของฌามา คิดเพลินๆว่าตอนโตมันจะใหญ่ขึ้นกว่านี้เยอะไหม?



   ถ้าได้เห็นก็คงจะดี



   โตเร็วๆนะเจ้าแคกตัสแฟมิลี่…



   ฌามาเดินลงบันไดมาเพื่อเปลี่ยนจากกาแฟที่เพิ่งหมดแก้วเป็นน้ำเปล่าเย็นๆสักแก้ว จังหวะที่เดินผ่านประตูที่ทอดไปด้านหลังตัวบ้าน ปรากฏร่างเฌอแตมกำลังถ่ายรูปเบบี้แคกตัสก็หลุดยิ้มออกมา



   พึงพอใจที่เห็นอีกฝ่ายกับเจ้าแคกตัสไปกันได้ด้วยดี… ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้ คนอ่อนโยนก็คือคนอ่อนโยน ถึงจะซ่อนมันไว้ด้วยท่าทางเฉยเมยก็ตาม…



   แผนการฝากฝังเบบี้แคกตัสไว้กับเฌอแตมน่าจะไม่มีปัญหา…เจ้าพวกนี้ก็เหมือนลูกของเขากับอีกฝ่าย เขาในฐานะหัวหน้าครอบครัวก็จะออกไปทำงาน ปล่อยลูกๆหลายสิบต้นให้อยู่ในความดูแลของคุณแม่ไป



   “ชอบเจ้าพวกนี้หรอคุณ?”



   มือชะงักจากการถ่ายรูปหันมามองฌามา ใบหน้าซับสีเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขิน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเห็นบุคลิกแปลกๆของตัวเอง



   “ก็น่ารักดี”



   “ผมแบ่งให้ไปไว้ที่ห้องไหมครับ? ยังมีต้นเล็กๆที่ยังไม่ลงแปลงอยู่”



   “ได้หรอ?”



   “อื้อ…แต่ตอนผมไม่อยู่ฝากมาดูเจ้าพวกนี้บ้างได้ไหม? คนสวนจะมาก็จริงแต่ผมก็ยังไม่วางใจ กลัวเขารดน้ำมันเยอะไปแล้วมันจะตาย”



   “ไม่ดีมั้ง เจ้าของบ้านไม่อยู่แต่เข้ามาเองคงไม่ดีหรอก”



   “บ้านผม ผมอยากให้คุณมาทำไมจะมาไม่ได้? นะ…ฝากดูแลแคกตัสแฟมิลี่หน่อยนะครับ”



   ก็ไม่รู้ว่าเพราะแคกตัสมันน่ารักหรือท่าทางอ้อนของผู้ชายตัวโตทำให้รู้สึกลังเลอยู่เหมือนกัน ในความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดูจะลงล็อคแปลกๆ แต่ยังหาไม่เจอว่ามันคืออะไร



   “นะ…แตม”



   “ไม่มีกุญแจ…”



   “หึหึ…ผมมีกุญแจสำรองครับ ฝากลูกๆของผมด้วยนะ”



   มือสากยกขึ้นบีบแก้มซีดเบาๆ ทำเหมือนที่อยากทำตอนวาดรูปใบหน้านิ่งๆนี่เหลือเกิน ถึงจะดูออกว่าเขินแต่ก็ยังแสดงท่าทีน้อยแสนน้อยจนถ้าไม่ได้ใกล้ชิดคงแทบดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง



   “นี่ ไม่ใช่เด็กนะ ไม่ตลก”



   มือซีดปัดออกแถมถลึงตาใส่ ส่วนเด็กโข่งโดนขู่กลับไม่ยอมแพ้ ยกมือสองข้างขึ้นมาบีบแก้มนิ่มเบาๆ แถมยังทำเสียงปิ๊บๆๆ กวนโมโห



   “ฌามา!”



   “คร้าบผมมมม”



   “เลิกกวนตีนได้ละ”



   “เสือกไรอ่ะ อยากกวนมีไรป้ะ?”



   คราวนี้คนเขินหายเขินสนิท ดวงตาวาวโรจน์มือซีดยกขึ้นฟาดหัวคนกวนประสาทดังลั่น



   “โห เกินไปปะเนี่ย”



   “เออ แล้วจะทำไม? ก็บอกว่าอย่ากวนตีน”



   “มากไปละ ไหนมาฟาดคืนดิ๊”



   “คิดว่ากูยอมหรอ”



   “พูดคำหยาบด้วยว่ะ ซ่ามากใช่ปะ กูปล้ำแม่งเลยดีไหม? หา!!”



   ตาคมวาวโรจน์ก่อนจะล็อคคอคนแรงน้อยกว่าเข้ามา จับจูบแก้มซ้ายขวาไม่สนใจเสียงโวยวายและมือเท้าที่ปัดป้องมาอย่างรุนแรง



   แต่โดนหนักเข้าก็ทนไม่ไหว เลยคว้าเอวบางอุ้มขึ้นพาดบ่า… ถึงจะตัวสูงเท่าๆกันแต่การออกกำลังกายอย่างต่อเนื่องแม้การมาไทยจะลดน้อยลงไปบ้างก็ไม่ได้ทำให้เรี่ยวแรงหายไปไหน



   “ปล่อยนะไอ้สัส”



   “หยาบคายฉิบหาย เป็นหมออะไรเนี่ย โมโหนิดหน่อยไม่ไล่คนไข้ไปนอนหน้าโรงบาลเลยหรอ”



   มือหนาฟาดป๊าปที่ก้นนิ่มยิ่งสร้างความโมโหเข้าไปใหญ่



   “ไอ้เหี้ย”



   “หึหึ…”



   บรรยากาศสีลูกกวาดกลับกลายเป็นสีคนละโทน แต่กลับตอบโจทย์ความรู้สึกฌามาได้มากกว่า เวลาได้ทะเลาะ ได้เถียง…เขารู้สึกดีมากกว่ามานั่งคุยกันตามปกติ



   เฌอแตมก็อาจจะคล้ายๆกัน เพราะพอจับโยนลงบนเตียงและกระชากเสื้อก็ไม่ยอมแพ้กระชากกลับเหมือนกัน แถมยังเป็นฝ่ายกระชากคอคนแรงเยอะกว่ามาบดจูบก่อน



   “หึ…ชอบให้รุนแรงหรอไง..”



   “ก็ตั้งใจจะเอาอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?”



   “ก็รู้นี่… ทำไมยังจะยั่วอีก”



   กระซิบเสียงพร่า ส่วนมือสาละวนกับการถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น
เหมือนหนังคนละม้วน เหมือนภาพตัดฉากไปคนละเหตุการณ์ อารมณ์ที่เปลี่ยนไวราวกับกดเปลี่ยนช่อง… จากละครซีรีส์เกาหลีกลายเป็นหนังผู้ใหญ่ติด ฉ ที่เด็กห้ามดู



   “ขอกัดได้ปะ…จะขาวโคตรไปถึงไหน”



   “ไม่ให้กัด โอ้ย…ก็บอกว่าไม่ให้ อื้อ…”



   มือฟาดไปบนแผ่นหลังกว้างที่เพิ่งทิ้งรอยฟันไว้บนลาดไหล่ แต่สุดท้ายมือก็ถูกกำรวบขึ้นไปบนหัวเตียงแล้วถูกปิดปากด้วยจูบเอาแต่ใจ








   “จะเอาให้ตายคาเตียงเลยคอยดู”



   “ฌามา! ไอ้เวรเอ้ย… โอ้ย”



   น้ำตาร่วงลงมาเมื่อความใหญ่โตได้เบียดแทรกเข้าไปในความคับแน่น ไม่มีความอ่อนโยนแถมกระแทกทีเดียวเข้าไปจนสุด



   “ชู่ว…ไม่เอาไม่ร้อง…”


   น้ำเสียงกระด้างที่แผ่วเบาลงราวกับปลอบโยน พร้อมกับจังหวะขยับที่เริ่มต้นขึ้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังอยู่สักพักก่อนจะกลับกลายเป็นเสียงครางหวาน…



   และสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นร้องขอมากขึ้น… สลับกับเสียงร้องเมื่อโดนฟันคมขบกัด หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมาด้วยแรงอารมณ์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง



   “บอกว่าอย่าร้อง…ยิ่งร้องก็ยิ่งอยากอ่ะ…อย่ายั่วกันสิครับ…”



   “อะ ไอ้บ้า… อ้ะ”



   ร่างกายแอ่นสะท้านเพราะฟันคมขบลงที่ยอดอก ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านจนเผลอขยุ้มกลุ่มผมสีดำไว้แน่น



   “คุณนี่… แม่งน่าตายคาเตียงจริงๆ”



   เสียงครางผสานกันของคนสองคนทอดยาวไปถึงยามบ่ายแก่ๆ… จนเหลือเพียงร่างกายที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำ นอนกอดก่ายกันบนเตียงยับยู่ยี่…



   …หนังคนละช่อง…ที่มีนักแสดงนำคนเดิม…
   

===========================================================

ฌามาไบโพล่าจริงๆเลย !  =....=
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-04-2017 12:58:30
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-04-2017 13:10:44
  :m25:  :z1: เก็บสะสมแต้มก่อนไปเมกาเหรอจ๊ะ ฌามา ..
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 24-04-2017 13:40:11
สรุปซาดิสต์ทั้งคู่ รักกันรุนแรงกระแทกใจมากกก
แต่ฌาม์แกช่วยถนอมแตมหน่อยได้มั้ยยยช้ำหมดแล้วนั่น
แล้วอะไรเอะอะเอาๆ จะตุนไว้เผื่อ3เดือนเลยเรอะ ร้ายกาจ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 24-04-2017 13:51:19
แตมเอ้ยยยยยย แท้ทางณามาชัด :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-04-2017 15:18:45
ฌามา อิเด็กหื่น !!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-04-2017 15:29:18
คือ.. มันน่าจะไบโพล่าร์ ทั้งคู่แล้วหล่ะเราว่า ณ จุดนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 24-04-2017 21:38:00
แหม ชีวิตมีหลากสีสันหลายอารมณ์จริงๆนะ
5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 24-04-2017 22:40:47
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 25-04-2017 00:02:15
 :hao7: :hao7:
รุนแรงกันเหลือเกิน
ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน

 :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-04-2017 12:10:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 25-04-2017 12:39:50
เข้ากันได้ดีนะ คู่นี้ น่ารัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 25-04-2017 13:25:14
 :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 25-04-2017 15:42:27
ฌามานี่มันร้ายจริงๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 29-04-2017 12:55:01
แหมมมมมม แตมชอบความรุนแรงก็บอกกกกก

เเซ่บมาก นี่กะตุนไว้ระหว่างสามเดือนที่ไม่เลยใช่ไหมเนี่ย
ว่าแล้วว่าคนที่ร้ายที่สุดคือฌามา วางแผนเป็นขั้นเป็นตอนเนอะ อยากได้ต้องได้ ไม่เลือกวิธีแม้จะร้องไห้ก็จะเอา ขนาดแตมก็พอตัวนะเรื่องเจ้าเล่ห์ มาเจอะตาคนนี้เรียกว่าแพ้ทางหลุดลุ่ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 30-04-2017 11:35:04
จากบทที่ 9 แคกตัส มันควรจะเป็นแคคตัส มากกว่านะคะ

สนุกนะเนี่ยยยยย. คือแม้จะมีแค่ตัวเอก2คน ไม่ค่อยมีคนอื่นเข้ามามีบทบาทเท่าไหร่ อ่านรวดเดียว 12. ตอนที่ผ่านมา. ไม่เบื่อเลย อารมณ์คนอ่านสวิงเพราะฌามานี่แหละ 55555. รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 01-05-2017 07:34:56
 :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๒ หน้า ๑๐ [๒๔/๔/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 01-05-2017 19:59:02
ฌามานี่วางแผนไว้หมดแล้วซินะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 02-05-2017 15:49:10
ตอนที่ 13



   Tr….tr…. rrrr.



   เสียงโทรศัพท์จากข้างเตียงปลุกให้สองร่างที่นอนกอดกันรู้สึกตัว เฌอแตมกระพริบตาช้าๆพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนที่พาดเอวอยู่เพื่อรับโทรศัพท์ จำได้ว่าริงโทนนี้คือโทรศัพท์ตัวเองและฌามาก็ไม่ใช้โทรศัพท์ เขาเห็นมันปิดสนิทวางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี



   “ปล่อยก่อน”



   กระซิบดุคนงัวเงียที่ไม่ยอมคลายอ้อมแขน ฌามาลืมตาขึ้นมา คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพราะถูกปลุกขึ้นมาแต่ก็ยอมคลายอ้อมแขนออก ฌามาเงยหน้าจากกลุ่มผมนิ่ม เมื่อเจ้าของเส้นผมขยับตัวลุกออกจากเตียง แดดภายนอกส่องผ่านกระจกเข้ามาบอกเวลาบ่ายคล้อยเต็มที



“ฮัลโหล หือ ?”



   เสียงคุยโทรศัพท์ดังให้ได้ยินจากคนข้างกายที่ลุกขึ้นนั่ง ร่างหนากว่าเลยเขยิบตามไปโอบเอวบางแล้วเนียนซุกหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบ แถมยังซุกซนแกล้งขยี้จมูกตัวเองลงกับผิวเนื้อให้เฌอแตมได้จักจี้จนต้องถลึงตาใส่



   “ไปกันหมดเลยหรอวะ? กูไม่ไปไม่ได้หรอ… โห ไรวะ ก็ไม่สะดวก… เฮ้อ เออๆ ร้านไหน? โอเค เจอกัน”



   “ไปไหนหรอ”



   “เพื่อนจะชวนไปกินเหล้า ใกล้เปิดเทอมแล้วมันกลับมากรุงเทพกันแล้ว”



   ปิดเทอมเพื่อนต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง ตามประสานักศึกษาแพทย์ที่อ่านหนังสือกันอย่างบ้าคลั่ง ปิดเทอมเลยแยกย้ายหายเข้ากลีบเมฆกันไปหมด พักผ่อนให้คุ้มเพราะปีหลังๆมันจะแทบไม่เหลือ ทั้งขึ้นวอร์ด อินเทิร์น เรียกว่าคงไม่เหลือเวลาส่วนตัว



   “อ้อ ปาร์ตี้?”



   “อือ สองสามทุ่ม”



   “ไปด้วยนะ”



   “ไปทำไม ไปก็ไม่รู้จักใคร”



   “ไม่ได้ ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วจะทิ้งผมหรอ ไม่ได้ครับผมจะไปด้วย”



   “อย่ามางอแง”



   คนงอแงไม่สนใจ กลับเงยหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์



   “ไม่งั้นจะกอดให้ลุกไม่ไหวเลยนะ จะได้ไม่ต้องไป”



   “ไอ้บ้า ทั้งบ่ายนั่นยังไม่พอใจรึไงวะ!”



   หงุดหงิดจนต้องขึ้นเสียง แต่คนทำผิดก็ไม่สนใจกลับหัวเราะขำท่าทางไม่พอใจ ก่อนมือหนาจะยกขึ้นแตะผิวแก้มขาวซีด



   “อย่าห่างกันเลยนะ เราจะอยู่ด้วยกันอีกแค่ไม่กี่วันเอง ผมไม่อยากให้คุณหายไปจากสายตา”



   “น้ำเน่า”



   แต่หน้าก็เห่อร้อนผ่าว



   “เกี่ยวอะไรกับน้ำเน่าอ่ะ? มันเป็นสำนวนหรอ? หรือว่าสุภาษิต slang? ทำไมคำพูดของผมถึงเกี่ยวข้องกับน้ำเน่า หรือปากผมเหม็น”



   เอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย แถมมีท่าทางยกมือป้องปากเช็คกลิ่นให้ตัวเองอีก… เออช่างมันเถอะ คนตาสวยกลอกตาด้วยความปลง
   








   “นี่จะไปไหน?”



   “ก็คุณบอกปาร์ตี้ ผมก็พร้อมจะปาร์ตี้กับคุณแล้วครับ ติดกระดุมข้อมือให้หน่อย”



   “ไปเปลี่ยนชุดไป”



   เฌอแตมกุมขมับมองสภาพคนไปปาร์ตี้ ความเข้าใจและความต่างวัฒนธรรมคงทำให้เกิดความสับสน เพราะปาร์ตี้ที่ฌามาเข้าใจคือการที่เจ้าตัวใส่เสื้อเชิ้ตปิดคอแบบไม่มีปกสีกรม แถมกระดุมยังเป็นแบบป้ายข้างลงมาคล้ายชุดคนจีน ไหล่กว้างรับกับเสื้อแขนยาวได้พอดี กางเกงแสล็คตัดเข้ารูปสีดำสนิท รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่ดูก็รู้ว่าแพงหูดับ แถมยังเซ็ตผมเปิดหน้า มีจิลรูปร่างแปลกตาบนใบหู ขนาดบาร์เบลรูปลูกศรยังเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท นิ้วนางด้านซ้ายมีปลอกนิ้วสีดำ กับแหวนที่นิ้วก้อย… ส่วนมือขวาก็เป็นแหวนสีดำวงเล็กที่นิ้วชี้



   ฌามา…จะไปเดินแบบที่ไหน?



   ตาสวยก้มมองชุดตัวเองที่หยิบมาจากคอนโด มีแค่เสื้อยืนกับกางเกงผ้าขายาวจั๊มข้อเท้าและคิดว่าจะใส่แตะด้วยซ้ำ… เหมือนไปเดินตลาด



   “ทำไมล่ะ ไม่ดีหรอ? หรือมีตีมอะไรหรอคุณ?”



   “ไม่ใช่! คือปาร์ตี้แบบ ร้านเหล้าธรรมดาแถวมหาลัยไม่ใช่ผับ คือเสื้อยืดขาสั้นรองเท้าแตะอ่ะ”



   “หืม? อ่าว นั่นคือปาร์ตี้คนไทยหรอ?”



   ฌามาขมวดคิ้วงง เพราะปาร์ตี้กับเพื่อนวันศุกร์สมัยเรียนคือการถือไวน์ ถือเครื่องดื่มเดินเข้างาน สาวๆแต่งตัวกันเต็มที่ ทำผมแต่งหน้า เหมือนกับที่ผู้ชายใส่เชิ้ต



   หรือจะงานเลี้ยงของแม่ที่เคยร่วมสมัยเด็กๆ ก็มักจะเป็นปาร์ตี้ทางการที่ต้องใส่สูทผูกหูกระต่าย และวางตัวรับแขกดีๆ การแต่งตัวไปปาร์ตี้ของเฌอแตมมันเลยดู…แปลกตาไปจากภาพในหัว



   “ก็นักศึกษาไทยก็แบบนี้ ร้านเหล้าแถวมอจะอะไรมาก เปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ มันทางการไป”



   “ไม่หล่อหรอ?”



   ใบหน้าประดับรอยยิ้มที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเต้นแรง



   “เออ ไม่หล่อ ผิดตีม”



   “ว้า…”










   สุดท้ายก็เลยมีคนใส่เสื้อยืดธรรมดาสองคนมายืนอยู่หน้าร้านเหล้าแถวมหาลัย ร้านเล็กๆที่มียกพื้นสำหรับเล่นดนตรีสดง่ายๆ เวลาสามทุ่มร้านเริ่มแน่นไปด้วยคนที่แต่งตัว ’ตีมเสื้อยืด’ แบบเฌอแตมเป๊ะ



   “ถ้าผมใส่ชุดเดิมมานี่เด่นเลยนะเนี่ย”



   เฌอแตมขำคนขยี้ตัวเองเบาๆ แม้ทรงผมและเครื่องประดับทั้งหลายแหล่ยังอยู่เหมือนเดิมแต่การใส่เสื้อยืดก็ได้ลุควัยรุ่นหน้าตาดีเหมือนกัน



   “บอกแล้ว รองเท้าแตะดีที่สุด”



   เฌอแตมเดินนำเข้าร้าน ‘ขอบโลก’ ร้านที่ดังที่สุดของพวกคณะศิลปกรรมและสถาปัตยกรรม แต่นานๆทีเด็กคณะแพทย์อย่างพวกเขาก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งบ้าง…ต้องบอกว่า ‘เพื่อนเขา’ ต่างหาก เพราะถ้าให้มาเองก็คงไม่มา



   “เห้ยไอ้เดือนทางนี้”



   “เลิกเรียกแบบนั้นเหอะ”



   กลอกตาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเพื่อน ผู้ชายสามคนนั่งอยู่แม้จะไม่รู้จักคนที่มากับเฌอแตมแต่ก็หาเก้าอี้มาเพิ่มจนลงตัว



   “นี่ ฌาม์ เพื่อนกู นี่ ทิม เบนซ์ เป้ เพื่อนที่คณะ”



   “สวัสดีๆ ฌาม์ครับ”



   ฌามาดูตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะไม่มีเพื่อนคนไทยสักคน การที่ได้มานั่งตรงนี้ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มวัยรุ่นทั่วไป



   “รู้จักกันได้ไงวะ หน้าตาดีนี่หว่า แฟนกันปะเนี่ย ฮ่าๆ”



   “อยากเป็นอยู่ครับ”



   “เพ้อเจ้อละ เอาเหล้าไร? ผสมโค้ก? โซดาน้ำ?”



   “ขอวอดก้ามีไหมอ่ะ?”



   “เล่นมุกปะวะเนี่ย ฮ่าๆ”



   เป้ขำก๊ากประสาคนอารมณ์ดี เฌอแตมส่ายหัวกับความไม่รู้เรื่องของฌามา ก่อนจะอธิบายว่ามีแค่เบลนราคาถูกๆนี่แหละ ส่วนคนไทยเขากินผสมโซดาน้ำ ไม่ก็โค้ก



   “งั้นขอเหล้าอย่างเดียวเลยครับ เทมาเลย ครึ่งแก้วไม่เอาน้ำแข็ง”



   “เห้ย รีบเมาไปไหนมึง”



   “ไม่เป็นไร ไหว ปกติกินแบบนี้แหละ”



   เฌอแตมไม่ได้ห้ามอะไรแต่ก็รินใส่ให้ แล้วฌามาก็ยกขึ้นกระดกทีเดียวหายไปเกือบทั้งแก้ว คิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำหน้าพะอืดพะอม



   “เป็นไงวะ?”



   เพื่อนพากันลุ้น



   “ไม่อร่อย มีเหล้าดีกว่านี้ไหม?”




   “ดีก็แพง พวกกูจนว่ะ”



   เป้ยกมือตบไหล่ฌามาเบาๆ



   “มา เดี๋ยวเลี้ยง สั่งมาเลยครับ เอาแพงสุดในร้าน”



   “น้องๆ เหล้าแพงสุดเท่าไหร่?”



   เป้ก็บ้าจี้ยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาสั่งทันที



   “มีแค่บลูอ่ะพี่ บลูเลเบิ้ล เอาเลยปะ?”



   “เอามาเลย”



   คนจ่ายตังยกยิ้มขำ แพงสุดก็เอามาเหอะลูกคอผู้ชายที่ปาร์ตี้มาทุกวันศุกร์ตลอดหลายปีไม่มีเมาอยู่แล้ว หลังจากได้เหล้าก็ส่งให้เฌอแตม แต่กลับได้สายตาตำหนิกลับมา



   “งอนไรหือ”



   เอียงตัวไปถาม



   “มาอวดรวยทำไม?”



   “เปล่า มันกินไม่ได้จริงๆ เอานี่ดีกว่า อร่อยกว่าเยอะนะ”



   แขนแกร่งวางเท้าไปกับเก้าอี้แต่เป็นเก้าอี้ด้านหลังคนผิวซีด ทำให้กลายเป็นโอบแสดงความเป็นเจ้าของกลายๆ ทำไมจะไม่รู้สึกว่าตั้งแต่เฌอแตมก้าวเท้าเข้ามาในร้านก็ถูกมอง ก็ขาวซะยิ่งกว่ากระดาษเอสี่ เด่นจนไม่รู้จะเด่นยังไง



   คนผิวซีดส่ายหน้ากับความดื้อดึงแต่ก็รับบลูเลเบิลมาผสมโค้กจางๆ เพื่อนทั้งโต๊ะก็ดูจะถูกใจแถมยังชวนฌามาคุยจนเหมือนรู้จักกันมานาน



   “มึงมีเฟสบุ๊คปะ จะเชคอิน เดี๋ยวแทกด้วย”



   เป้ส่งมือถือตัวเองให้ฌามา



   “หืม เฟสบุ๊ค?”



   “เออ ตกใจไรวะ แอดตัวเองมาดิ๊”



   “อ๋อไม่ได้เอามือถือมาว่ะ แอดไปก็กดรับไม่ได้อยู่ดี”



   “ยุคนี้มีคนไม่พกมือถือด้วยหรอวะ?”



   “หนีความวุ่นวายไง ฮ่าๆ”



   เรื่องมือถือทำให้มือที่กำลังยกแก้วชะงัก ตาสวยหันไปมองใบหน้าคมที่ยังหัวเราะกับบทสนทนาไร้สาระ ความจำบางอย่างตั้งแต่คุยกันในร้านกาแฟเหมือนฉายภาพวกกลับมา



“ผมเคยมีแฟนแค่คนเดียว แล้วก็อกหัก แผลสดใหม่…พอๆกับกาแฟสดแก้วนี้”



   หัวใจวูบไหวจนมือสั่นต้องวางแก้วลง… ก็เพิ่งอกหักมา แผลยังใหม่…แล้วที่เป็นอยู่นี่มันเหมือนเอาเขามาเป็นตัวแทนใครหรือเปล่า?



   “แตมเป็นไรวะ”



   เบนซ์ทักเมื่อเพื่อนดูกังวลอะไรบางอย่าง ฌามาละสายตาจากเป้มาดูคนข้างกายซึ่งปกติก็ไม่ชอบพูดอะไรเยอะแยะแต่ตอนนี้ใบหน้านิ่งกลับฉายความไม่แน่ใจ



   “แตม… เป็นไรหือ”



   มือที่เท้าบนเก้าอี้เลื่อนขึ้นมาแตะเอวบางแผ่วเบา



   “ฌาม…”



   “เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย แตมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”



   เสียงเรียกดังมาแต่ไกลก่อนคนทั้งร้านจะหันไปเจอผู้ชายหัวฟูฟ่อง เสื้อยืดคอย้วยกางเกงบ๊อกเซอร์และรองเท้าหูคีบเน่าๆเดินเข้ามาหา



   ฌามาแปลกใจกับบุคลิกที่ค่อนข้างจะ ‘ไม่เป็นทางการ’ ของคนมาใหม่ แต่ทั้งโต๊ะกลับหัวเราะลุกขึ้นอ้าแขนกอดต้อนรับเป็นอย่างดี



   “สวัสดีพวกพี่มึง เป็นไงวะ กูนึกว่าตายห่ากันหมดแล้ว หายหน้าหายตาเลยโว้ย พี่กูก็ด้วย เป็นไงบ้างวะแตม ชีวิตบัดซบดีไหม?”



   “หุบปากไปชาร์ล”



   “โอ๋ คิดถึงนะแตม ไม่เจอมึงเลย ไหนๆเหยิบดิไอ้พี่เป้ กูจะนั่งข้างพี่กู”



   “สัส หยาบคายกับกูแบบนี้ไม่ต้องเรียกกูพี่ก็ได้มั้ง”


   “อ้าวเชี่ยเป้ แหม ชอบความกันเองก็ไม่บอก”



   เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบโต๊ะ ก่อนชาร์ลจะหันหน้ามาหยุดที่คนที่นั่งข้างพี่ชายตัวเอง และตาก็ไวพอจะเห็นมือสีแทนที่โอบเอวพี่ชายตัวเองหลวมๆอยู่



   “ผัวใหม่มึงหรอแตม?”



   “หุบปากไป”



   ชาร์ลยักคิ้วกวนประสาทก่อนจะเอนตัวไปหาคนข้างพี่ชาย



   “หวัดดีๆ กูชื่อชาร์ล เรียกปุ้นก็ได้ มึงชื่อไรวะ”



   “ฌามา ยินดีที่ได้รู้จัก”



   “เออ ยินดีมากถ้ามึงเอามือออกไปจากเอวแตมด้วย กูหวง”



   ทุกคนเบิกตากว้างเมื่อชาร์ลคนอารมณ์ดีชี้นิ้วใส่หน้าแขกคนใหม่ของโต๊ะ



   “แล้ว…ถ้าไม่เอาออกล่ะ”



   ฌามาก็ชักหงุดหงิด เกิดมาไม่เคยเจอใครมารยาทแย่ชี้นิ้วใส่หน้ามาก่อน แถมยังมาสั่งให้เลิกโอบเอวคนของตัวเอง มากกว่าโอบเฌอแตมยังไม่ว่าแล้วไอ้นี่เป็นใคร หน้าก็ฝรั่งเสือกบอกชื่อปุ้น



   “แตมมึงเลือกมา จะเลือกมันที่เพิ่งเจอ หรือกูที่อยู่กับมึง อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกัน ขนาดชักว่าวยังทำด้วยกันมาแล้วเลย”



   คราวนี้เป็นฌามาตบโต๊ะดังปัง



   “มึงจะมากไปแล้วนะ เป็นอะไรกับแตมถึงมาทำตัวแบบนี้วะ”



   “โหไอ้สัส พูดไทยไม่ชัดเสือกจะมามีปัญหากับกู มึงเป็นแม้วใช่มะ? ไอ้คนไม่มีสัญชาติ!!!”



   คนมีปมพูดไทยไม่ชัดถลึงตาด้วยความโมโห



   “แล้วมึงล่ะ เป็นฝรั่งภาษาอะไรวะเสือกพูดไทยชัด ไอ้คนไม่มีความแน่นอนทางเชื้อชาติ!!”



   “มึงก็เหมือนกันแหละ ไอ้ต่างด้าวเอ้ย”



   “ต่างด้าวคือไรวะ พูดภาษาไทยให้รู้เรื่องดิ๊”



   “โหไอ้สัส มึงนั่นล่ะไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จักต่างด้าวหรือไงวะ”



   การทะเลาะที่ดูจะลงเหวเข้าไปทุกที่ เป้หัวเราะก๊ากตั้งแต่ด่าสองประโยคแรก เบนซ์กับทิมก็หัวเราะขำๆเพราะดูก็รู้ว่าปุ้นมันกะจะกวนตีนเฉยๆ คนโดนแหย่อย่างฌามาก็บ้าจี้เล่นตามเลยยิ่งตลก



   “พอเหอะน่า ฌาม์ นี่ชาร์ล น้องชายแท้ๆ ชาร์ลนี่ฌาม์ เพื่อนกู”



   “หน้าไม่เห็นเหมือน”



   “เออ ก็พวกกูมันลูกครึ่ง กูเหมือนพ่อ แตมเหมือนแม่ไง ไหนเอาเหล้ามาดิ้ อยากแดกของแพง”



   การทะเลาะจบลงอย่างง่ายๆเมื่อส่งเหล้าให้กัน ชาร์ลมาบรรยากาศบนโต๊ะก็ครึกครื้นขึ้นไปอีก สารพัดมุกที่ตบส่งไปมากับเป้เรียกเสียงหัวเราะไม่ขาดสาย คงมีแต่ฌามาที่หัวเราะไม่เต็มเสียงเพราะเฌอแตมยังคงมีสีหน้ากังวลแม้จะหัวเราะแกนๆบ้างในบางที



   “แล้วไอ้เชอกลับห้องยัง”



   คำพูดของชาร์ลเรียกเสียงเงียบจากทั้งโต๊ะ



   “ไม่รู้… ไม่เห็น”



   “เอ่อ มึงยังไม่เลิกทะเลาะกันหรอวะ”



   เพื่อนๆพากันถามแบบกล้าๆกลัวๆเพราะยังจำได้ว่าเพื่อนตัวเองกระทืบฝาแฝดจนอาจารย์สองคณะต้องเรียกเข้าไปอบรมกันมาแล้ว



   “ยังไม่เห็นหน้ามันเลย”



   “เป็นฝาแฝดกันก็รักๆกันหน่อยดิวะ คอนโดมึงก็ตังค์มัน ห้องมันก็เลือกนอนห้องเล็กกว่า ยอมมึงทู้กกกกอย่าง นี่กูจะเปิดแคมเปญ Bring Sorbet home แล้วนะ”



   ทั้งโต๊ะขำก๊ากแต่ฌามาคว้าน้ำแข็งจากถังปาใส่หน้าน้องชายตัวเองทันที



   “ไปไกลๆเลยไอ้สัส”



   “ตกลงคนที่อยู่คอนโดกับแตมคือฝาแฝดหรอครับ?”



   เสียงถามง่ายๆ กับการพยักหน้าของทุกคนเป็นคำตอบที่ชัดเจน แต่สำหรับเฌอแตม…มันเหมือนคำถามที่เหมือนฟ้าผ่าลงมา ยังจำได้ว่าเคยบอกฌามาไว้ว่ารูมเมทคืออดีตคนรักเก่า ยิ่งเสียงแค่นหัวเราะพร้อมกับที่เจ้าของคำถามขอตัวไปเข้าห้องน้ำ



   “กูไปเข้าห้องน้ำแปป”



   “เข้าห้องน้ำแล้วเดินไปหน้าร้านกันทำไมวะ?”



   ชาร์ลพูดขำๆแต่ก็กลับมาสนใจบทสนทนาในโต๊ะกันต่อ








   “ฌาม์ … ฌาม์หยุดเดินก่อน”



   ขายาวก้าวเดินตามถนนห่างจากร้านมาไกลก่อนจะหยุดลง มือหนายกขึ้นเสยผมตัวเองแรงๆก่อนจะหันกลับมาสบตาคนผิวซีด



   “ผม…กำลังเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?”



   “คือ…”



   “คุณเคยรักกับคนที่เป็นรูมเมท แต่รูมเมทคือฝาแฝดใช่ไหม? แล้วคุณก็มีอะไรกัน คบกันแบบ In relationship like a couple? เดท แฟน…. คุณมีอะไรกับพี่น้องตัวเองหรอครับ?”



=======================================

เนื่องจากดราม่ามาปลายๆตอน มันเลยจะกินความไปตอนหน้านิดนึงนะคะ แล้วก็หมดละ นี่ล่ะ มีแค่นี้ T_________T

หายใจเข้าลึ้กลึ้กกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 02-05-2017 16:00:07
มันก็จะหน่วงๆหน่อย
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-05-2017 16:25:21
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 02-05-2017 16:42:38
คนขี้หวงสองคนบนความหวาดระแวง
ความรักระยะไกล บนความไม่แน่ใจ รักจริงไหมหรือเป็นตัวแทน ส่วนณามาก็หัวร้อน คนรักเก่าของเเตมคือคนที่ชาตินี้จัดยังไงก็ไม่ขาด...คนฉลาดนี่มันก็ฉลาดจริงๆนะ ฟังแป๊บๆ ก็รู้เลยว่าอะไรยังไง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 02-05-2017 17:09:01
หูยยยยย ค้างมากมายค่ะซิสสสสส  :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 02-05-2017 17:56:48
โอ้ววววความดราม่านี้ดูท่าจะหนักจริงๆ
มันเป็นเรื่องที่พี่ฟ้าเองยังไม่รู้เลย (ขอพาดพิงพี่ฟ้าหน่อยนะคะ)
แต่เราเชื่อว่ามันจะผ่านไปด้วยดี.. สาธุ๊
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: oillunlaa ที่ 02-05-2017 18:18:21
 :o12: :o12: :o12: โอยยย สงสารฌามอ่า ต้องสับสนมากแน่ๆอะ ตัวเองก็จะต้องไปทำงานไกลแล้วไหนจะเรื่องของเชออีก งื้อออออออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-05-2017 18:56:55
รับให้ได้ฌามา อดีตแปลว่ามันผ่านมาแล้ว ปัจจุบันคือสิ่งที่มันกำลังเป็นอยู่  :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 02-05-2017 19:06:52
เคยไม่สบายใจเรื่องนี้สมัยอ่านฟ้าลั่นรัก
และตอนนี้ ก็กลับมาไม่สบายใจอีกครั้งด้วยเรื่องเดิม

กลับไปอ่านตอนพิเศษ น่าจะช่วยได้เยอะ
 :m16:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 02-05-2017 20:17:28
คือพูดก็พูดเถอะ เราว่าประเด็นนี้มันคือหนักนะ
มันเป็นความสัมพันธ์ที่โคตรจะผิดศีลธรรมไม่ว่ากับวัฒนธรรมไหน ๆ
เรากลัวใจฌามามากบอกเลย ต้องอธิบายยังไงให้เขาเข้าใจ
ให้เขายอมรับความผิดบาปที่เคยผ่านมาแล้ว

เครียดอะถ้าเราเป็นฌามาเราคงรู้สึกแย่มากอะ
พี่น้องเลยนะเว้ย ใครจะรับได้ง่าย ๆ วะแถมยังเพิ่งอกหักมาแบบนั้น
นี่มันเป็นปัญหาที่กระทบจิตใจหนัก ๆ ตั้งแต่เริ่มความสัมพันธ์เลยนะ

เอาละเรามาดูกันว่าฌามาจะทำยังไง จะก้าวผ่านความรู้สึกของตัวเอง
แล้วยอมรับตัวตนที่ผ่านมาของเฌอได้มั้ย
เราอยากเห็นความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาก แล้วเราก็อยากรู้มากว่า
อะไรที่ทำให้ฝาเเฝดทะเลาะกันหนักขนาดนี้

ติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 02-05-2017 20:18:20
พี่ฟ้าไม่รู้ตื้นลึกระหว่างฝาแฝด
แต่ฌาม์รู้แล้ว~
ฮืออออ ฌาม์จะรับได้ไหมเนี่ยยยย
ทำไงดี
คงไม่ทะเลาะก่อนเดินทางหรอกนะ
เครียดเลยทีนี้
สงสารแตมด้วยแหละ
อุตส่าห์ตัดสินใจให้เป็นอดีตไปแล้วเชียวนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-05-2017 22:51:10
ฮือออ มาหน่วง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 03-05-2017 00:02:32
พยายามจะหายใจเข้าลึกๆนะ แต่มาค้างเติ่งอยู่ตรงนี้ มันเหมือนจะหายใจไม่ออก...
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-05-2017 02:40:05
ปุ้นโครตกวนตีนเลยอ่ะ  :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-05-2017 05:19:54
แตมสู้ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 03-05-2017 13:11:44
 :z2:..ชอบทุกเรื่องที่คุณแบมแต่งเลยค่ะ.....ถ้าเป็นไปได้อยากให้ทำe-bookทุกเรื่องเลยได้ไหมค่ะ?? (ไม่สะดวกสั่งซื้อเป็นเล่มค่ะ :hao5:...อยู่ต่างประเทศ)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-05-2017 16:22:31
ชาณถามแบบนี้แล้วจะให้ตอบแบบไหนว่ะ....สงสาร :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 03-05-2017 21:55:07
หือออออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 05-05-2017 04:18:20
ฌามาจะรับได้ไหมเนี่ยสิ
สู้ๆนะแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 05-05-2017 15:03:13
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-05-2017 21:44:12
ล้ำลึกไปอีกนะฌามา ล่อให้ติดกับดัก แล้วหลงด้วยความจงใจ แต่ก็คุ้มนะ
อย่างน้อยฌามาก็จริงใจ ถึงจะแผนสูงไปนิดก็เหอะ

เฌอแตมน่าสงสาร รักแล้วเจ็บ เลยกลัว แถมยังถูกดึงเข้าไปในโลกของอีกคนแบบง่ายดาย
จะอึดอัดก็เป็นปกติ เพราะบางอย่างมันชัดเจนในความรู้สึก แต่ก็ยังมีเส้นบางๆ คอยตอกย้ำอยู่

คืออึดอัดด้วยเลยค่ะ 55555

....

เอิ่มมมม หวานกันอยู่ดีๆ ก็ตีกัน แล้วก็มีซัมธิง
แต่ทำไมตอนท้ายมาแบบหน่วงได้ล่ะ ไม่เข้ากันสักอย่าง

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 06-05-2017 10:28:00
กำลังเข้มขุ่นเลย  :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 06-05-2017 15:47:32
เอาจริงๆก็แอบงงนะคือเราเคยอ่านฟ้าลั่นแต่ความทรงจำเลือนลางมากเลยอะ
ภาษาดีมากเลยค่ะเราชอบมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 06-05-2017 21:07:37
โอ้ยๆๆๆๆ ซับซ้อน สับสน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 06-05-2017 23:34:32
คนขี้หึงขี้หวง :mew3: อารมณ์เหวี่ยงขึ้นลงกันจริงๆ
ตอนหน้าจะเคียร์กันจบไหมน้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 07-05-2017 13:57:18
รู้ว่ามันผิดแต่อยากให้ฌามาเข้าใจแตม
ไม่รู้แหละ สงสารแตมอ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: benji ที่ 07-05-2017 14:57:33
โอ๊ะโอ งานงอก แต่งอกฝั่งใครล่ะ ฌา แตม หน่วงจิตกับคู่นี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๓ หน้า ๑๐ [๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 07-05-2017 21:49:38
ฌามาคงไม่โกรธแต่แค่ช็อค เป็นเราก็ช็อค
แต่เรื่องมันเกิดก่อนที่จะมาเจอกัน
แถมแตมก็เป็นคนที่โดนเทในรักครั้งนั้นด้วย
หวังว่าจะไม่ทำให้แตมเสียใจมากนะคุณช็อคโกแลต

สงสารแตมทุกกรณี  :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 09-05-2017 21:06:34
ตอนที่ 14



“คุณเคยรักกับคนที่เป็นรูมเมท แต่รูมเมทคือฝาแฝดใช่ไหม? แล้วคุณก็มีอะไรกัน คบกันแบบ In relationship like a couple? เดท แฟน…. คุณมีอะไรกับพี่น้องตัวเองหรอครับ?”



   “ใช่”



   แค่นหัวเราะให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง ก็กะว่ามันจะเป็นความลับไปตลอดกาล เขาไม่พูด เชอเบทไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ แต่วันนี้…ฌามากลับรู้แล้ว ถ้าพูดกันตรงๆมันก็เหมือนโรคจิต สัมพันธ์ในสายเลือดไม่เป็นที่ยอมรับมาแต่ไหนแต่ไร



   ตาสวยหลุบลงมองพื้น น้ำตามากมายไม่รู้มาจากคลอเต็มหน่วยจนสุดท้ายก็ร่วงหล่นลงมา ทำไมจะไม่ทุกข์ใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ใครๆก็อยากเป็นคนปกติ ใครจะอยากถูกมองว่าเป็นโรคจิต… ใครจะอยากถูกรังเกียจ



   “คุณ…เรื่องอะไรกันวะเนี่ย”



   ฌามายกมือเสยผมตัวเองแรงๆ เรื่องมันน่าตกใจจนตั้งตัวไม่ถูก ความสัมพันธ์ร่วมสายเลือดก็เคยได้ยินและได้เห็นมาเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะโคจรมาใกล้ตัวเองขนาดนี้



   “น่ารังเกียจใช่ไหม.. คนปกติที่ไหนมีอะไรกับน้องชายตัวเอง ฮะๆ”



   ฌามามองคนแค่นหัวเราะแต่ดวงตาสวยกลับวาววับไปด้วยหยาดน้ำที่จะร่วงหล่นลงมาอยู่รอมร่อ มือขาวกำแน่น ร่างกายสั่นระริกจนน่าสงสาร ไม่รู้จะต้องปลอบยังไงเพราะตัวเองยังตกใจ มันเป็นสภาวะที่บรรยายความรู้สึกไม่ถูก



   “เรื่องของเราก็จบลงแค่นี้แล้วกัน คนปกติก็ไปใช้ชีวิตปกติเถอะ…คุณอาจจะเห็นผมเป็นแค่ตัวแทนแฟนเก่าก็ได้ ผมจำได้นะว่าคุณบอกเพิ่งอกหักมา… ผมคงเป็นเขาให้คุณไม่ได้”



   “ทำได้หรอ? กลับไปใช้ชีวิตเหมือนไม่มีอะไร มันทำได้หรอ? คุณก็รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นยังไง”



   มือหนาคว้าข้อมือซีดรั้งเข้าหา แต่เฌอแตมก็ขืนตัวออกกลายเป็นยื้อกันอยู่แบบนั้น



   “ก็แล้วจะให้ทำไง คุณก็ยังลืมคนเก่าไม่ได้หรอก เพิ่งเลิกใหม่ๆใครเขาทำใจได้ทันที ทีผมยังใช้เวลาตั้งหลายเดือนมันถึงจะดีขึ้น แต่ก็ยังคิดถึง กล้าพูดไหมว่าคุณไม่ได้เป็นเหมือนกัน”



   “ผมไม่ได้เป็น”



   “งั้นคุณก็ดีเกินไป ไม่เห็นหรอว่าผมมันโรคจิต พระจันทร์ของคุณโคตรแปดเปื้อนเลย คงต้องเข้าไปบำบัดในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ!”



   ความรู้สึกของเฌอแตมเหมือนถูกกวนจนกลายเป็นน้ำวน สารพัดเรื่องหมุนวนรวมกันจนสติแตก ทั้งเสียใจกับเรื่องตัวเอง อับอาย ไม่อยากจะสู้หน้า หรือจะเพราะมันหน่วงที่คิดว่าฌามาจะเห็นเป็นแค่ตัวแทนใครสักคนที่เขาเองก็ไม่รู้จัก แต่แค่คิดมันก็รับไม่ไหว



   “แตม ใจเย็นๆ”



   ฌามาไม่ได้มั่นคงกว่าแต่เห็นอีกคนใจร้อนตัวเองก็เลยต้องใจเย็น พยายามดึงอีกคนที่เอาแต่ตั้งท่าจะสะบัดออกอย่างเดียวให้หยุดนิ่ง



   “ปล่อยนะ ฮึก ปล่อยยย”



   น้ำตามากมายร่วงหล่นเพราะมันทนไม่ไหว อยากจะหนีไปไกลๆ ทั้งที่พยายามเก็บทุกอย่างไว้ภายใน พยายามจะเฉยเมยไม่รู้สึก ที่ทำมาทั้งหมด…ก็เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าจริงๆก็เป็นแค่คนอ่อนแอคนหนึ่ง



   “แตม…ชู่ววว”



   เสียงร้องไห้โฮที่ไม่คิดว่าจะมาจากคนที่มักจะทำหน้านิ่ง เฉยเมยเสียด้วยซ้ำ ฌามาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง ถ้าบอกว่าโกรธคงไม่ใช่ แต่ถามว่ารับได้หรือเปล่าก็ไม่ใช่แบบนั้น มันตกใจ ตกใจจนยังลำดับความรู้สึกตัวเองไม่ถูก แต่สิ่งที่แน่ใจคือจะปล่อยคนร้องไห้ที่พยายามขืนตัวเองออกไปไม่ได้



   ถ้าปล่อยไม่รู้จะเตลิดไปไหน…ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาจะรับไม่ได้แน่ๆ



   “กลับบ้านนะ กลับบ้านกัน กลับเรือนมะนาว”



   ไม่รู้หรอกว่ากลับไปอยู่กันแบบนั้นมันโอเคไหม แต่คิดว่าทั้งเขาและเฌอแตมต้องการพื้นที่ พื้นที่จะลำดับอารมณ์ความรู้สึก และเปิดใจพูดคุย



   เพราะการมาอยู่ด้วยกันด้วยอารมณ์และความรู้สึกเหมือนที่ทำอยู่แบบนี้ มันละเลยพื้นฐานความเป็นจริง ชีวิตจริง สภาพสังคมจริงที่ต่างคนต่างไม่เหมือนกัน



   ถ้าจะอยู่ด้วยกัน… ก็ต้องอยู่กันที่ความจริง ไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่อยากจะอยู่ด้วยกัน หรือโลกจินตนาการที่คิดว่าแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ











   เป็นฌามาที่เดินกลับเข้าไปในร้านขอตัวพาเฌอแตมออกมาก่อน เพื่อนๆมีคำถามแต่ไม่คิดจะถามอะไรมากเพราะคงเห็นสีหน้ายุ่งยากใจของฌามา ยิ่งกับชาร์ล…หรือปุ้น



   “ฌาม์ กูขอคุยด้วยหน่อยดิ”



   ปุ้นเดินนำออกมาที่หน้าร้าน จากมุมนี้เห็นพี่ชายตัวเองที่นั่งกอดเข่าอยู่อีกฟากถนน แม้จะถนนสองเลนแต่ก็ไม่คิดจะก้าวข้ามไปหาเฌอแตม แต่เลือกที่จะหยิบบุหรี่มาจุดแล้วมองคนที่พี่ชายแนะนำให้รู้จัก



   “พี่ชายกู บอบบางมาก…ไม่ใช่ด้านร่างกาย แต่ความรู้สึก แตมเป็นคนเซนซิทีฟและคิดมาก ที่แย่คือมันไม่ค่อยพูด ระบายให้ใครฟัง แล้วก็ชอบหนีไปเสียใจคนเดียว”



   “อืม”



   ตาสีซีดที่แตกต่างจากเชื้อชาติไทยไม่มีแววล้อเล่น แต่จ้องเขม็งมา แม้จะขัดลุคกับสภาพหัวฟูเสื้อเก่าๆและกางเกงบ๊อคเซอร์ แต่เพราะคำพูดและสายตามันทำให้รู้ว่ากำลังจริงจังและเอาจริง



   “ถ้าจะอยู่กับพี่กู อย่าให้มันเป็นคนแบบนั้น ให้มันพูดกับมึงได้ทุกเรื่อง มึงไม่ต้องไปแก้ปัญหาให้มันก็ได้ แค่อยู่กับมัน กูกับเชอไม่มีใครอยู่กับมันจริงๆสักคน เชออยู่อเมริกาตั้งแต่เด็ก กูทิ้งแตมย้ายตามไอ้เชอไปตอนมัธยม มีแค่แตมใช้ชีวิตคนเดียวที่นี่ ถ้ามีมึงแล้วพี่กูยังใช้ชีวิตเหมือนอยู่คนเดียว…มึงก็ไม่ต้องอยู่ กูไม่อยากให้พี่กูเสียใจ มึงไปตอนนี้เลยก็ได้ กูดูแลพี่กูได้”



   “เอาจริงๆกูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ทุกอย่างมันเพิ่งเริ่ม แล้วตอนนี้กูกับมันก็มีปัญหาที่ต้องจัดการ ถ้ากูกับแตมก้าวผ่านไปได้ ก็คงอยู่ด้วยกัน…กูมีทุกอย่างในชีวิตจนกูไม่เคยอยากได้อะไรเลย แต่ตอนนี้กูอยากอยู่กับพี่มึง อยากอยู่กับไอ้คนหน้านิ่งนั่น…แต่…โลกของแตม มันคนละโทนสีกับกูว่ะ”



   “มึงหมายความว่าไง? สีคนละโทนกันเอามาผสมกันเป็นสีใหม่ก็ได้ กูเรียนจิตกรรม กูรู้”



   “งั้นก็รู้ด้วย…ถ้าทุกสีมันผสมกัน…สุดท้ายสีที่ได้คือ”



   “สีดำ”



   เกิดความเงียบชึ้นระหว่างเด็กศิลปะสองคน ชาร์ลยกมือเสยผมฟูของตัวเองด้วยความหงุดหงิด อะไรบางอย่างมันบอกว่าฌาม์ไม่ใช่ผู้ชายโง่ๆ หรือธรรมดาไร้หัวคิดที่จะวิ่งดิ้นรนตามความรักง่ายๆ



   เหมือนคนที่เข้าใจชีวิตจริงว่า ความรักมันไม่ใช่ทุกอย่าง



   “สิ่งที่ทำได้คือกูกับแตมต้องปรับสมดุลสี… แม้จะยังอยู่คนละโทนก็ต้องขยับให้เข้ากัน …อย่างน้อยมันก็ยังได้สีเทา การผสมสีในจานสีมันก็ยากเหมือนกันที่จะไปถึงสีดำ แต่นี่ชีวิตจริง มันไม่เหมือนแค่ใช้พู่กันคนๆ”



   “เออ… ก็ถ้ามันไม่ดี ถ้ามันต้องเดินไปถึงสีดำ มึงก็ปล่อยพี่กูไปซะ”



   “ไม่คิดบ้างหรอ…พี่มึงอาจจะเป็นคนรั้งกูก็ได้”



   ชาร์ลตีความหมายของรอยยิ้มแปลกประหลาดของฌาม์ไม่ออก มันเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่แต่ก็เหมือนแค่ยิ้มธรรมดา



   “มึงจะเอาไงกันแน่…”



   “ถ้ากูอยากจะอยู่ กูก็อยู่… ต่อให้มันสีดำสนิทจนแทบมองไม่เห็น… กูก็จะลากเฌอแตมลงมา”



   “มึง!!”



   จะคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายแต่ฌาม์กลับเบี่ยงตัวหลบและเดินถอยหลังช้าๆข้ามไปอีกฝั่งที่มีร่างขาวซีดลุกขึ้นยืนรอหลังจากเห็นว่าฌาม์กับชาร์ลคุยกัน แม้จะไม่ได้ยินเพราะเสียงเพลงจากร้านดังออกมาจนกลบหมด



   “ถ้ากูอยากได้…ต่อให้อยากตายก็ไม่ได้ตาย…ขอบคุณที่ทำให้เข้าใจแตมมากขึ้น แต่แตมก็ต้องเข้าใจกูด้วย”



   รอยยิ้มที่ชาร์ลมองว่ามันโคตรกวนประสาท เหมือนวายร้ายในหนังที่ทำการใหญ่สำเร็จ มีฉากหลังเป็นเอฟเฟคอลังการ แต่ที่ต่างคือตอนนี้เป็นเพียงเงาดำของร้านรวงที่ปิดทำการยามวิกาล…และร่างขาวซีดของเฌอแตมที่มองมา



   “มึงช่วยพี่มึงไม่ได้หรอก…เพราะกูเอาจริง!”
   












   เรือนมะนาวเงียบเหงาทั้งๆที่มีคนสองคนอยู่ในบ้าน ฌาม์กับเฌอแตมในมือมีเบียร์คนละกระป๋อง นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะกินข้าว มีสวนที่มืดมิดเป็นฉากนอกกระจก



   เคยนั่งกันตรงนี้แล้วแต่อารมณ์มันต่างออกไป… ฌาม์เอนตัวยันตัวเองกับพื้นโต๊ะ เงาสลัวของผู้ชายสองคนที่สะท้อนผ่านกระจกมันบ่งบอกถึงความอึดอัด



   ตาคมมองคนข้างๆที่ยังยกมือซับน้ำตาเงียบๆ เฌอแตมยังไม่เลิกร้องไห้แค่ไม่สะอึกสะอื้นแล้ว เป็นแบบนี้ตั้งแต่นั่งแท็กซี่กลับมาบ้านด้วยกัน



   “ไม่ต้องร้องแล้ว…”



   สุดท้ายก็ใจอ่อนโอบไหล่บางเข้ามากอด ปลายคางวางลงบนกลุ่มผมนิ่ม ไหล่รู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตา…ก่อนที่เอวจะถูกวงแขนซีดยกขึ้นโอบ



   มุมปากยกยิ้มกับการแสดงออกง่ายๆที่สื่อให้เห็นอะไรได้หลายอย่าง การกอดในเวลาที่เสียใจคือการรักษาวิธีหนึ่ง แต่เราคงไม่กอดทุกคนนอกจากคนๆนั้นเราสบายใจจะร้องไห้ด้วย



   ความรู้สึกของเฌอแตมคงตีกันระหว่างสบายใจกับลำบากใจ…ซึ่งเขาก็เช่นกัน แต่มันก็เป็นการยกเว้นจากการทำร้ายความรู้สึกกัน



   มันคนละเรื่อง…เขาไม่จำเป็นต้องโมโหกับอดีตของเฌอแตม ถ้าอดีตมันคืออดีต แต่สิ่งที่ต้องปรับคความเข้าใจกันคือเรื่องที่ยังไม่เข้าใจ …อดีตของเขา…และความรู้สึกของเฌอแตมกับฝาแฝดที่ชื่อ เชอเบท..



   “กับเชอ…จบไปแล้ว”



   เสียงพูดแหบๆดังขึ้นเบาๆ



   “เป็นแค่พี่น้องกันแล้วจริงๆ…ตัดกันไม่ได้เพราะเป็นฝาแฝด แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนั้นแล้ว”



   “ยังคิดถึงอยู่ไหม?”



   “คิด..แต่แบบพี่ ไม่ได้อยากให้กลับมาคบกัน ไม่หึงแล้ว ฮึก…”



   “ชู่วว ไม่ร้องแล้วนะคุณ…”



   มือหนาเชยคางคนงอแงขึ้นค่อยๆปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนก่อนจะก้มหน้าประทับจูบแผ่วเบาที่ใต้ดวงตาชื้นน้ำ จมูกไล่หอมมาตามผิวแก้มก่อนจะหยุดลงที่มุมปาก



   “ผมตกใจ ตกใจมาก ผมคิดว่าความรู้สึกมันตีกันอยู่…ผมหึงเขาในฐานะแฟนเก่าคุณ แต่ก็ต้องเข้าใจว่าคุณก็คงจะมีเขาอยู่ในชีวิตตลอดไป…เขาจะเป็นคนที่ผมจะต้องเจอตลอดไปถ้าเราอยู่ด้วยกัน”



   “อื้อ…”



   “และผมขี้หวงมาก…ผมจะรับไม่ได้ถ้ารู้ว่าคนเก่าๆของคุณ ซึ่งมีเขาอยู่ในนั้นด้วยยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวคุณ ในขณะที่ผมต้องใช้ชีวิตตัวเองเหมือนกันที่เมืองนอก…ทำให้คุณไม่ได้อยู่ในสายตา”



   “ฌาม์…”



   “ความหึงหวงเหล่านี้สุดท้ายจะทำร้ายเรา ทำร้ายผมและทำร้ายความรู้สึกคุณ…เราจะอยู่กันบนความหวาดระแวง…มันเปราะบางใช่ไหม…”



   เฌอแตมทาบหน้าผากลงกับหน้าผากสีแทน มือสองคู่ต่างวางอยู่บนผิวหน้ากันและกัน ที่ฌาม์พูดต้องยอมรับว่ามันจริง ความสัมพันธ์แบบระยะไกลมันยากอยู่แล้ว…และมันจะเพิ่มความหวาดระแวงเข้าไปอีกเมื่อเขายังมีเชอเบทเป็นส่วยประกอบของชีวิต ตัดยังไงก็ไม่ขาดเพราะเกิดมาก็คู่กันแล้ว



   “ไม่อยากลองจับมือกันดูหรอ…”



   คำพูดแผ่วเบา…อยากจะยื้อไว้ทั้งๆที่เป็นฝ่ายนิ่งเฉยมาโดยตลอด ไม่รู้ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ปฏิเสธฌามา…ปฏิเสธที่จะอยู่ด้วยกัน แต่พออีกฝ่ายร้องขอก็ยอมจะรอ..และความนี้พออีกฝ่ายจะไป แทนที่จะรีบปล่อยมือจากกันกลับเป็นฝ่ายขอร้อง…



   ความรู้สึกหลายอย่างมันตีกันจนยุ่งเหยิง ถ้าปัดทุกเหตุผลออกไปมันก็เหลือแค่… อยากอยู่ด้วย ยังอยากทำอะไรด้วยกันอีกหลายอย่าง ไม่อยากเสียฌามาไป



   “คุณก็ระแวงแฟนเก่าผมเหมือนกัน…”



   “…แล้วจบกันจริงๆไหม”



   “จบแล้ว…ผมเป็นชู้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เพนท์เฮ้าส์ในซานฟราน…เธออยู่ห้องตรงข้ามผม ผมไม่รู้ว่าเธอแต่งงานแล้วเพราะทุกทีก็เห็นแต่เธอ…ความสัมพันธ์เลยเถิดกินเวลาอยู่สามเดือนจนเธอท้อง แต่ไม่ได้ท้องกับผม…ท้องกับสามีเธอ ความสัมพันธ์เลยต้องจบ…ผมโดนหลอก…ทั้งๆที่ทุ่มเท ทั้งๆที่ผมเอ่ยปากว่าอยากให้เราดูๆกันไปสักปีสองปี ถ้ามันเวิร์คผมก็พร้อมจะพิสูจน์ตัวเองที่จะเป็นสามีที่ดี แต่มันก็เละเทะไปหมด ผมบ้าอยู่สองสามเดือน เสเพลเที่ยวไปรอบโลก ข้อดีคือผมไม่ชอบเมา…ผมเลยแบกเฟรมกับจานสีและพู่กันไปวาดรูปรอบโลก ไปถึงแอนตาร์คติกไปวาดเพนกวินกับน้ำแข็งเวิ้งว้าง… ได้ไปทุ่งหญ้าสะวันนาด้วยนะ …แต่สุดท้ายคนทั้งโลกก็รั้งผมให้อยู่ตรงไหนนานๆไม่ได้ จนกระทั่ง…มาเจอคุณ”



   อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้น ดวงตาเรียวสวยที่หลุบตาลงด้วยความเขินอายเพราะรอยยิ้มแสนจะเป็นเอกลักษณ์ของฌามา



   “คุณที่ผิวสีนวลๆล้อกับแสงจันทร์ คุณที่ทำให้ผมคิดว่าโลกนี้คงไม่มีใครทำให้ผมรู้สึกอยากจะอยู่ด้วยอีกแล้วอยากจะหยุดเดินทาง… ผมอยากมองคุณที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในร้านกาแฟทุกๆวันแม้ว่ากาแฟที่ประเทศอื่นจะรสชาติดีกว่านี้อีกเป็นพันเท่า แม้ว่ากรุงเทพรถจะติดจนผมหงุดหงิด…”



   “ฌาม์…”



   “และบ้านที่ผมไม่ได้อยากจะกลับมาเพราะผมเกลียดฝีมือออกแบบแสนห่วยแตกของตัวเองเหลือเกิน… ผมยังอยากจะใช้ชีวิตที่นี่กับคุณ ท่ามกลางความไม่ชอบใจทั้งหลายมันถูกยกออกไปเพราะมีคุณ”



   “ฮึก…”



   “แต่ผมก็ยังมั่นคงไม่พอ… ผมหวาดระแวง หึงหวง…ผม…ทนไม่ได้ ผมมองเชอเบทเป็นแค่ฝาแฝดคุณไม่ได้ เพราะเขาเคย…เป็นโลกทั้งใบของคุณ ในขณะที่ผมยังเป็นแค่ดาวเคราะห์มาหลงวนเวียนใกล้ๆคุณ ความรู้สึกระหว่างเรามันยังไม่มากไปถึงจุดนั้น… ”



   “เราแทบไม่รู้จักกันเลย”



   เฌอแตมต่อประโยคที่ขาดหายไป… นี่คือสิ่งที่เข้าใจและเลือกจะมองผ่านมาโดยตลอด เพราะไม่รู้จักกัน ยังไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ ได้ทำความคุ้นเคย…



   และกำลังจะต้องปล่อยมือกันไปอีกแล้วเพราะหน้าที่ของแต่ละคนมันต่างกัน…ความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบาง และเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น



   “ผมอยากจับมือคุณ…ในวันที่ผมมั่นคงกว่านี้ เรื่องคุณเคยรักกับพี่น้องมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ของผม…อุปสรรคของเราในเรื่องนี้….คือตัวผมเอง ผมที่ต้องกลับไปอยู่ในที่ๆไกลแสนไกล ผมที่ไม่อาจวางใจให้คุณอยู่คนเดียวที่นี่ ผมที่จะหวาดระแวง หึงหวง…และสุดท้ายทุกอย่างก็จะพัง”



   “ฌาม์อย่าทำหน้าแบบนั้น…ไม่เป็นไร”



   เฌอแตมสลับบทบาทมาเป็นคนปลอบใจเมื่อฌามาทำหน้าเหมือน…เหมือนจะร้องไห้ แต่มันมีความรู้สึกที่มากกว่านั้น มือหนาที่กำอกเสื้อตัวเองแน่น… อึดอัด…มันเป็นความอึดอัด



   ฌามาที่เพิ่งจะอายุยี่สิบ…เป็นแค่เด็กวัยรุ่น จะให้ผ่านโลกขนาดมาบอกว่าเข้าใจมันไม่ใช่… เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ที่คนที่มีวุฒิภาวะอาจจะรับไม่ได้เหมือนกัน



   เรื่องนี้ไม่มีใครผิด… ไม่มีจริงๆ



   ตัวเขาเองก็เช่นกัน….ก็ไม่ใช่เพราะหึงหวงจนกลายเป็นความหวาดระแวงหรือไงสุดท้ายเชอเบทก็ทนไม่ไหว พอฌามาพูดแบบนี้ก็ทำให้เข้าใจ…ความหวาดระแวงคือตัวทำร้ายความสัมพันธ์ที่ไม่แค่ฌามาจะเป็น…เขาอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ



   สุดท้ายมันจะทำร้ายกันและกัน…



   และแล้วข้อตกลงก็จบลงที่แต่ละฝ่ายควรให้เวลาตัวเอง… เพราะนิสัยเหมือนกันเกินไปเลยทำให้เข้าใจว่าความหึงหวงและหวาดระแวงมันเป็นยังไง ทุกอย่างจะถูกยกไปคุยกันในอีกสามเดือน ในวันที่ต่างฝ่ายต่างมีเวลาจะเข้าใจกัน



   “เป็นเพื่อนสนิทกันไปก่อนนะ…”




อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา

ให้มันหมุนช้าช้าแล้วเดินไปกับมัน

อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน

เพื่อให้เรามีความมั่นใจ ว่าเรานั้นมีความลึกซึ้งเพียงใด พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน
   





“ถ้าผมพร้อม… ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหน… ขอโทษนะครับที่ตอนนี้ยังจับมือคุณไม่ได้”



“ถึงตอนนั้น…ถ้าอยากหนีไปคงทำได้แค่ฆ่าตัวตายใช่ไหม?...การฆ่าตัวตายจะเป็นความรู้สึกแบบไหนนะ?



คุณไม่มีวันรู้หรอกเพราะผมจะฆ่าคุณเอง…และฆ่าตัวตายตาม”



“เราคงตกนรกด้วยกัน”



“ผมก็ไม่คิดว่าเราจะขึ้นสวรรค์หรอกครับ…คนหนึ่งก็มีอะไรกับน้องชายตัวเอง อีกคนก็เป็นชู้กับเมียชาวบ้าน”



เสียงหัวเราะดังประสานกันหลังจากก้อนเมฆขมุกขมัวพัดผ่านไป กระป๋องเบียร์ยกชนกันเบาๆก่อนบทสนทนาจะเปลี่ยนเป็นเรื่องราวชวนขำขันรอบโลกของฌามาซะมากกว่า




วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน… มันจะดีกว่าถ้าแยกกันตั้งแต่วันนี้… ถึงจะไม่ครบเจ็ดวันก็จวนเจียนเต็มที พอแล้วล่ะ… ได้เวลาเลิกอยู่ในโลกแห่งความฝันกันได้แล้ว


================================================

Talk. (สำคัญมาก)

 

มาถึงตอนนี้ก็ขอทอล์คสักครึ่งเรื่อง เพราะกลัวว่าเราจะซ่อนสิ่งที่ต้องตีความมากเกินไป แล้วคนอ่านที่อาจจะไม่ถนัดแนวนี้งงและไม่เกทเนอะ แต่จะไม่สปอยมากเกินไปนะคะ เอาแค่พอเข้าใจ

สีดำ ที่ทำตัวหนาหมายถึง ความรักเหนือกว่ารักปกติ รักจนหลงไปกับมัน รักจนไม่สนโลก รักจนโลกทั้งใบมีแค่กันละกัน หึงหวง เสพติด และฉุดรั้งกันตลอดเวลา ซึ่งสุดท้ายก็ต้องทะเลาะกันจนตายไปข้าง (แอบบอกว่าคู่ที่ผ่านจุดสีดำมาแล้วคือเชอเบทเฌอแตม ซึ่งก็ทำให้ไม่ได้อยู่ด้วยกันนั่นเอง อิอิ)

รักไม่ใช่ทุกอย่าง หมายถึง การที่ฌามาวิเคราะห์แยกแยะเหตุผลเหนือกว่าอารมณ์ แสดงถึงวุฒิภาวะในการตัดสินใจ หมายถึงการยอมรับเฌอแตม ถ้าเหตุผลเข้าใจได้ ก็ไปต่อได้

ความลังเลที่ไม่ลังเลของฌามา ในตอนนี้ จะเหมือนคนละแบบกับตอนที่ผ่านมา ที่จะแกล้งให้เฌอแตมร้องไห้ก็ไม่สนใจเพราะอยากให้อีกฝ่ายผูกพันธ์กับตัวเอง แต่พอเกิดความลังเลเรื่องฝาแฝด ฌามาก็แสดงถึงการตัดสินใจที่ชัดเจนว่า ถ้าตัวเองยังไม่ชัดเจน ยังทำใจไม่ได้ ยังเลิกคิดว่าทั้งสองแค่พี่น้องไม่ได้ ก็อย่าเพิ่งผูกรั้งกันในความรู้สึกแบบคนรักดีกว่า สามเดือนที่จะรอเพื่อกลับมารัก จึงกลายเป็นสามเดือนแห่งการให้เวลาตัวเอง ซึ่งเป็นข้อดีที่เราไม่ควรลังเลถ้าจะเริ่มกับใครสักคน

การรั้งอีกฝ่ายไว้ของเฌอแตม แสดงถึงการที่ฌามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกมาก แต่แสดงออกไม่เก่ง ด้วยพื้นฐานเข้าถึงยากอยู่แล้ว การที่หลุดมาแค่นี้ เป็นเหมือนการโยนหินลงน้ำ จุดเล็กๆที่กระทบเป็นวงกว้าง ทำให้ความสัมพันธ์ที่ดูเลื่อนลอยเริ่มจะจริงจัง ดังนั้นฌามากับเฌอแตมก็ต้องปรับเปลี่ยนวิธีการที่จะอยู่ด้วยกัน จะอยู่กันแค่เพราะอยากยู่ รู้สึกดี เพ้อฝันไม่ได้ ต้องอยู่ด้วยการเข้าใจ การยอมรับตัวตนกันและกัน จึงต้องให้เวลาในการเข้าใจตัวเอง

การที่เฌอแตมพูดถึงการฆ่าตัวตาย บ่งบอกถึงการที่เจ้าตัวไม่ค่อยแยแสการใช้ชีวิต ด้วยพื้นหลังครอบครัว(ติดตามต่อไป) ฌามาจึงเหมือนคนที่เข้ามาโอบประคองความรู้สึกโดยการบอกว่า จะฆ่าแตมเอง การที่เราต้องฆ่าคนที่รักมากกับมือ เป็นการสูญเสียที่มากกว่า เพราะต้องแบกรับความรู้สึกทุกอย่าง ทั้งรัก และโกรธตัวเอง ซึ่งหมายถึงฌามาพร้อมที่จะเป็นที่พึ่งของเฌอแตม แม้ในยามที่เฌอแตมจะไม่อยากใช้ชีวิตอีกต่อไปแล้ว… และยิ่งฌามายืนยันว่า อยากตายก็ไม่ให้ตาย แสดงถึงความพร้อมที่จะอยู่ด้วย คอยเคียงข้าง

ฌามารับแตมได้…ทำไมถึงยังลังเล? โดยวุฒิภาวะที่ตัวละครเป็นแค่เด็กอายุเพิ่งจะยี่สิบ จะให้มามั่นคง พึ่งพาได้มันก็จะดูผ่านโลกมาเยอะเกินไปหน่อย แต่ที่ฌามามีความคิดชัดเจนก็ตามประสาเด็กนอกที่จะมั่นใจ และในเรื่องฌามาทำงานแล้ว สังคมการทำงานจะสอนให้เราโตขึ้นจากชีวิตการเรียนไปอีกสเต็ป ทำให้ฌามากลายเป็นลุค เด็กๆผสมผู้ใหญ่ในบางที

อายุยี่สิบก็เหมือนช่วงเปลี่ยนของอายุด้วย… ทำให้ฌามาในวัยสิบเก้าที่เป็นชู้กับชาวบ้านยังคงเพ้อฝัน เสียใจจนหนีไปรอบโลก(เพราะรวย) แต่พอมาถึงยี่สิบ ได้เจอกับเฌอแตม ได้ผ่านอะไรหลายอย่างจากการเดินทาง ทำให้เขาโตเป็นอีกคน แต่ก็นั่นแหละยังติดภาพลักษณ์เด็กกวนประสาทในบางเวลา เพราะตาฌาม์เป็นไบโพล่า 555 (หลอกก)  การเย้าแหย่ของฌาม์มีเพื่อให้เฌอแตมเปลี่ยนสีหน้า ซึ่งจริงๆแล้วทุกคนที่อ่านมาก็จะรู้ว่า ฌามา…มันนิสัยไม่ดีหรอก เป็นคนตีสองหน้าแบบที่เฌอแตมเคยว่าไว้นั่นแหละค่ะ

แล้วทำไมต้องทำสรุปในตอนนี้?
เพราะนิยายเรื่องนี้มันติสท์จริงๆ พลอตสวิง ซึ่งแบมได้ทำความเข้าใจกับพลอตและนิสัยตัวละครหลังจากงงๆว่าทำไมคนอ่านน้อยทั้งๆที่ภาษาแบมก็ใช้แบบเดียวกับฟ้าลั่นรัก ออกจะละมุนกว่าด้วยซ้ำ แต่คนอ่านคอมเม้นมาว่าไม่เข้าใจ จึงมาแหลกงานตัวเองอีกที ก็พบว่า…

เราซ่อนอะไรไว้หลายอย่างเพราะบังเอิญเรียนตีความภาพยนตร์และวรรณกรรมมาแล้วชอบมาก 5555 ก็เลยใส่ไว้ซะเยอะ ความงงในบางจุดก็มาเพราะตั้งใจ ทำให้คนอ่านที่ไม่ถนัดอาจจะงง และอ่านไม่สนุกทั้งๆที่ตาฌาม์น่าร้ากกกก การยืดเยื้อในเจ็ดตอนแรกก็ตั้งใจให้มันยืดเพื่อตะปบคนอ่านในตอนต่อไปทีฟีลมันเปลี่ยนไปนิดหน่อย แล้วกลายเป็นจากพลอตเรื่อยๆในเจ็ดตอนแรก กลายมาเป็นความรู้สึกเหมือนดำน้ำ ไม่รู้คนอ่านรู้สึกไหมว่ามันจะอึดอัด ระหวาดระแวงแปลกๆ ในช่วงนี้ ถ้าคุณรู้สึกแสดงว่าเรามาถูกทาง แต่ถ้าไม่รู้สึก… อย่าโทษตัวเองค่ะ โทษแบมที่พาคุณไปไม่ถึงฟีลนั้น 555+ (กราบบบ)

คนไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่านค่ะ แบมไม่โกรธธธ มาเจอกันเรื่องหน้าเลย >___<  :กอด1:

ยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนพลอตค่ะ แค่อยากบอกว่า… อ่านเถอะ ฌามาน่ารักจริงๆ ยิ่งหลังจากสามเดือนกลับมา…ยิ่งละมุนละไม…(มั้ง)

ก็นิยายแบมเป็นนิยาย Feel Good นี่นา <3 <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-05-2017 21:15:32
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 09-05-2017 21:26:04
เราเข้าใจ
และจะรอต่อไป

#รัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 09-05-2017 21:31:42
ตอนแรกกลัวฌามาจะรับไม่ได้มาก ๆ
แต่พอรู้ว่ารับได้แต่ยังไม่ชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองก็พอเข้าใจ
ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทไปก่อนก็ไม่เป็นไร ใ
ห้เวลากับตัวเองทั้งคู่ ให้ได้ลองทบทวนความรู้สึกของตัวเองกันอีกที

สู้ ๆ นะทั้งคู่ พอกลับมาพบกันอีกครั้ง
ขอให้ทุกอย่างมันชัดเจนนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 09-05-2017 21:44:47
เราเห็นด้วยนะที่ตัดสินใจให้เวลาตัวเองทั้งคู่ เวลามันน่าจะทำให้ทบทวนและรู้ใจตัวเองจริงๆ ว่าต้องการอะไร และอะไรสำคัญกับชีวิต

ฌม ดูร้ายมากตอนคุยกับปุ้น

เอาจริงเราว่าเอาพี่ฟ้ากับน้องเชอมาเปิดตัว ฌม ก็คิดได้แล้วว่ามันไม่มีทางกลับไปแบบเก่า ก็พี่ฟ้าแซ่บขนาดนั้น 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 09-05-2017 21:50:38
เราเห็นด้วยนะที่ตัดสินใจให้เวลาตัวเองทั้งคู่ เวลามันน่าจะทำให้ทบทวนและรู้ใจตัวเองจริงๆ ว่าต้องการอะไร และอะไรสำคัญกับชีวิต

ฌม ดูร้ายมากตอนคุยกับปุ้น

เอาจริงเราว่าเอาพี่ฟ้ากับน้องเชอมาเปิดตัว ฌม ก็คิดได้แล้วว่ามันไม่มีทางกลับไปแบบเก่า ก็พี่ฟ้าแซ่บขนาดนั้น 555

เรื่องนี้เกิดก่อน ฟ้าลั่นกับเชอเบทค่าาา >__<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-05-2017 22:05:31
ถึงเราจะอ่านเรื่องนี้แล้วไม่เข้าใจทะลุปรุโปร่งแบบที่แบมทอล์คนะ แต่เรากลับชอบอ่ะ ชอบความคิดฌามาในตอนนี้ มุมมองความรักที่ไม่ได้เห็นแค่ทุ่งลาเวนเดอร์ ยังไม่ใช่ก็คือยังไม่ใช่ ไม่ได้ดื้อดึงกรีดร้องให้มันใช่อย่างที่อยากให้เป็น เป็นความรักแบบมีสติ ชอบๆๆๆ

อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา ....พรุ่งนี้ (สามเดือน) ไม่สายที่จะรักกัน  :man1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 09-05-2017 22:08:17
ชอบพระเอกแบบฌาม์นะ ร้ายดี คริคริ
เนื้อเรื่องติสท์ๆหน่วงๆมาโซแบบนี้เราก็ชอบอ่านแล้วมันกร๊าวใจดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yamame ที่ 09-05-2017 22:28:07
 คือดี ให้ความรู้สึก feel good เราเข้าถึง เราเข้าใจ แต่งต่อไปนะ เรารออ่านอยู่  o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 09-05-2017 22:46:21
ก็ยังชอบเรื่องนี้อยู่ดี ฌาม์น่ารักจริงๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-05-2017 22:59:59
เป็นการตัดสินใจที่ถูกค่ะ เราชอบพลอตแบบนี้น่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-05-2017 01:24:50
จะรออ่านนะคะ สู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-05-2017 10:45:15
ติดตามมาทุกเรื่อง เรื่องนี้ก็จะติดตามต่อไปค่ะ ชอบๆ

เฌอ กับ ฌาม์ น่ารักมากเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 10-05-2017 12:35:12
จะรอไปพร้อมกับแตมนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 10-05-2017 13:40:44
แตมลูกแม่ !!!!!!!!!!!! น่าสงสารที่สุด ถูกทิ้งให้อยู่ลำพังมาตลอด ฮือออออออ เศร้าอ่ะ

โอเคที่ฌาร์เข้าใจ แต่เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง และแตมจะมีความสุขจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ploysure ที่ 10-05-2017 18:03:45
นี่มันหวานปนขม อ่านแล้วแบบงงๆบ้าง แต่หยุดอ่านบ่ด้ายยยยย  :z3:
เมื่อไหร่จะสามเดือนนะ รอๆๆ ตอนหน้าสามเดือนแล้วเลยได้ไหม  :katai4:

แสดงว่าตอนที่เชอเข้าไปหาแตมในห้องก่อนจบความสัมพันธ์จริงๆ ปล่อยกันแบบจริงๆ นี่คือสามเดือนหลังจากนี้ใช่ป้ะคะ เพราะตอนนั้นเชอเจอฌานอนอยู่ในห้อง แล้วที่เรียกเชอไปต่อยอ่อยเด็กนี่ยังไงน้า อะไรเนี่ยแตมม555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: FaiiFay_Elle ที่ 10-05-2017 21:19:35
ตามค่ะ หน่วงดี ชอบ  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 10-05-2017 21:29:34
นี่มันหวานปนขม อ่านแล้วแบบงงๆบ้าง แต่หยุดอ่านบ่ด้ายยยยย  :z3:
เมื่อไหร่จะสามเดือนนะ รอๆๆ ตอนหน้าสามเดือนแล้วเลยได้ไหม  :katai4:

แสดงว่าตอนที่เชอเข้าไปหาแตมในห้องก่อนจบความสัมพันธ์จริงๆ ปล่อยกันแบบจริงๆ นี่คือสามเดือนหลังจากนี้ใช่ป้ะคะ เพราะตอนนั้นเชอเจอฌานอนอยู่ในห้อง แล้วที่เรียกเชอไปต่อยอ่อยเด็กนี่ยังไงน้า อะไรเนี่ยแตมม555

คนละตอนค่า กับดักพระจันทร์ เกิดก่อน ฟ้าลั่นรัก ค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 10-05-2017 22:41:06
 สารภาพว่าตอนอ่านเรื่องนี้มีความรู้สึกว่าเหมือนมีความรู้สึกหน่วงๆ ตลอดเวลาอาจจะด้วยคาร์ฯ บรรยากาศภายในเรื่องที่เดาว่าคุณแบมน่าจะตั้งใจให้เป็นอย่างนี้ อีกทั้งประเด็นที่เรื่องนี้เอามาเป็นปมนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ส่วนตัวเลยชอบให้ค่อยๆ ดำเนินเรื่องและแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของคาร์ฯ แต่ละคนอย่างนี้ดีแล้วค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 11-05-2017 15:34:42
โอ้ยยยยย มันกร๊าววววใจ
คืออ่านไปอึนไป สงสารไป หมั่นไส้ไป
Bitter Sweet มากกกกกก
งืดดดดดดดดดด สนุก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 11-05-2017 16:48:24
เราเข้าใจฟีลที่ห่างกันตอนนี้มากๆอะ
เหมือนร้องไห้ไปกับแตมเลย แต่ก็เข้าใจอะสุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ
ฮอลลลล หน่วงค่ะ ฮือออออออออออออ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-05-2017 18:25:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 11-05-2017 21:47:51
ค่อยยังชั่วที่ฌาม์เข้าใจ
แต่บางทีก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่
เพราะฌาม์อยู่เมืองนอกมาตลอด(เกี่ยวไหม)
มันก็ต้องมีบ้างแหละ ที่จะพบเห็นเรื่องราวระหว่างพี่น้องแบบนี้

โดยส่วนตัว
พออ่านที่แบมมาชี้แจงแล้ว
เราว่า เรามาถูกทางแล้วนะ 555
คือแบบ เข้าใจอ่ะ ไม่งงด้วย
ถ้าจะมีงงก็เพราะอ่านตอนง่วง
ไม่ก็กำลังปวดหัวปวดตาไรงี้
เราไม่เคยเรียนการตีความภาพยนตร์นะ
แต่เราว่า อาจเพราะเราชอบดูละคร/หนังญี่ปุ่นก็เป็นได้
หลายเรื่องแฝงปมให้คิดตาม หลายเรื่องต้องตีความ หลายเรื่องต้องดูจนจบถึงจะรู้เรื่อง บางเรื่องก็ดูหลายรอบกว่าจะเข้าใจ 555
สรุปง่ายๆ เราอาจชินกับเรื่องแนวๆนี้บ้างล่ะมั้ง..นะ

ยังไงก็สู้ๆเน้อ
ใครไม่เข้าใจ ไม่อ่าน
แต่เราเข้าใจ จะตามอ่าน
และ(ถ้ามีตังค์)ก็จะซื้อรวมเล่มด้วยเลย ฮิ้วววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-05-2017 07:00:06
วุ่นวายดีแท้ ใจคนเรายากแท้หยั่งถึง

มาเข้าใจกันดี ตอนมีเรื่องเข้ามา แต่มันก็ดีนะ ไม่รั้งกันให้รอคอย ถึงจะรู้ว่ารอ
เป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ และทำใจทิ้งไม่ได้

สงสารเฌอแตม อยู่ด้วยความรู้สึกฝังจำ ที่ถูกทอดทิ้ง แต่หวังว่าฌามาจะช่วยได้ แล้วก็ทำได้
แล้วตอนนี้เฌอแตมก็เข้าใจได้ว่า ต้องแยกกันอยู่ แต่จะทำใจได้ไหม ตอนห่างกัน จะรอติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-05-2017 21:07:41
ถึงจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ก็พอมองออกบ้างว่าอะไรแบบไหนเราไม่งงนะเราว่าสนุกมากกว่าด้วยซ้ำอะที่เล่นกับความรู้สึกคน
แล้วคนที่เคยอ่านฟ้าลั้นรักมันจะบอกไว้แล้วว่าเชอกับแตมเคยมีอะไรเกินพี่น้องเเล้วต้องเลิกกันด้วยเพราะแตมหึงแรงหรืออะไรประมาณนี้ถึงขนาดทำร้ายเชอเราพอจะมองตัวละครแตมออกในแบบของเรานะถ้าผิดต้องขออภัยด้วยเราว่าแตมเหมือนคนโดนเดียว
ไม่แคร์ใคร ไม่สนใคร แบบพวกเหงามากๆๆๆแต่ไม่แสดงออก ลุคที่เราวางไว้ตลอดเวลาอ่านเราวางไว้แบบแตมคนนิ่งนิ่งกับทุกอย่างเพราะมีปนตัวเองเคยโดนทิ้งไว้ที่ไทยคนเดียว มันเลยกลายเป็นคนที่เฉยชา แต่เรามอง ฌาม์แบบคนที่เป็นเด็กแต่โตเกินอายุและเป็นคนที่สองบุคลิกด้านที่แสดงออกมาว่าร่าเริงว่าเจ้าชู้แต้จริงๆเค้าขรึมมากมีการจัดการความคิดของตัวเองได้อย่างดีตามนิสัยเด็กนอกที่ต้องโตกว่าอายุ#เรารักนิยาเรื่องนี้ตามมาทุกๆเรื่องไม่เคยเสียใจที่หลงมาอ่านรักไปแล้ววววอิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 14-05-2017 01:24:36
ชอบอ่านแนวนี้นะ และขอบคุณที่คุณแบมเขียนออกมาได้ดี เป็นอย่างที่คุณว่า ยิ่งอ่านก็เหมือนจะจมลงไปทุกทีๆ จนแบบมันหน่วง แต่เป็นความหน่วงที่ เหมือนตัวเองจะแอบชอบ เอ...อารมณ์เหมือนเวลาแกะแผลตกสะเก็ดอ่ะ (มาโซไปมั้ย จิตมากอ่ะ555) แต่ชอบครับ จะขอติดตามต่อไป
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 16-05-2017 23:39:05
เห็นด้วยกับการตัดสินใจของทั้งคู่นะ  ความรักอย่างเดียวมันไม่เพียงพอสำหรับการประคับประคองความสัมพันธ์หรอก นับถือฌาม์ที่เข้าใจความซับซ้อนของความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงนี้ มันดีมากที่ตัดสินใจปล่อยให้ทั้งสองคนได้มีเวลาทบทวนจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองก่อน แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นกันอีกที นี่สิความรักความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่ มันต้องอย่างงี้
ถูกจริตมากค่ะ คุณแบม ความรักบนพื้นฐานความ จริง มันต้องมีความเข้าใจกัน ให้มันค่อยๆเกิด มันถึงจะยั่งยืน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๔ หน้า ๑๑ [๙/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pwaruntorn ที่ 18-05-2017 10:11:52
เค้าอ่านมาหลายตอนยังเกาะหนึบนะ ขอบอกว่าให้แต่งแบบเดิมไปจนจบ นิยายเรื่องนี้จะสวยสดงดงามมาก

อย่าเสียความตั้งใจแรกเริ่มนะคะ คนอ่านน้อยไม่ได้แลว่าไม่ดี การรันตีว่ามันใช่

รักตัวละครที่สร้างมา รักทุกถ่อยคำและตัวอักษร

ขอบคุณมากจริงๆคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 22-05-2017 14:05:25
ตอนที่ 15



   ฌามาจัดเนคไทตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขากลับมาอยู่อเมริกาอีกครั้ง ดินแดนที่คนทั่วโลกส่วนมากอยากจะได้กรีนการ์ดมาใช้ชีวิตที่นี่



   ซึ่งตัวเองยังไม่ได้กรีนการ์ดก็จริง…แต่ก็ทำเรื่องเป็นเรสซิเดนท์แล้ว เรียกว่าอยู่อย่างถูกกฎหมายเข้าออกประเทศได้และสามารถขอกรีนการ์ดได้ ตอนแรกก็อยากจะได้…แต่ตั้งแต่เกิดเหตุให้เป็นชู้กับชาวบ้านก็ไม่คิดว่าประเทศนี้มันน่าอยู่อีกเลย



   มือสีแทนยกเสยผมตัวเองตามแต่แว็กซ์จะนำพาผมไป เป็นการเซ็ตผมง่ายๆ ฉีดสเปรย์ทับอีกรอบทุกอย่างก็เสร็จ ชุดสูทสากลเหมาะกับการเซ็นสัญญาเริ่มงานตกแต่งพิพิธภัณฑ์อย่างจริงจัง ซึ่งก่อนหน้าได้รับปากไปแล้วแต่เพราะมันเป็นงานของรัฐบาลเลยต้องมาแถลงข่าวปรับปรุงอีกรอบ ในฐานะทีมสถาปนิกและอินทีเรียก็ต้องมาออกงานด้วย



   เขารับงานส่วนตกแต่งภายในในโซนประวัติศาสตร์ของกรุงโรม มีลูกมือเป็นทีมนักศึกษาสาขาอินทีเรียจากมหาวิทยาลัยศิลปะชื่อดังของอเมริกา ซึ่ง…อายุมากกว่าทั้งหมด แต่ข้อดีของฝรั่งคือนับถือคนตามความสามารถ



   โปรเจคกินเวลาสามเดือนในการรีโนเวท ในส่วนของงานออกแบบเสร็จสิ้นไปตั้งแต่ช่วงพักงาน ถึงตัวจะไม่อยู่แต่ก็ตามฟอลโล่อัพทางอีเมลล์เสมอ เมื่อพิชชิ่งงานผ่านก็เริ่มลงมือได้ตั้งแต่วันนี้ตามระยะเวลาที่ทางพิพิธภัณฑ์แจ้งไว้ ซึ่งทีมเขาก็มีหน้าที่ควบคุมดูแลจนงานเสร็จลุล่วงตามที่ตกลงกับลูกค้าไว้



   “ฌาม์ เที่ยวรอบโลกเป็นไงบ้าง”



   เพื่อนร่วมงานที่เป็นเฮดสาขาต่างๆพากันเดินทักทายหลังจากเสร็จงาน ยังจำได้ว่าตอนแรกคนกลุ่มนี้ไม่ค่อยเชื่อมือเขานักหรอกเพราะเขาไม่ได้จบอินทีเรียดีไซน์มาโดยตรงแต่เรียนสถาปัตย์หลักมา มีแค่วุฒิจากโรงเรียนศิลปะในอิตาลีซึ่งไม่ได้ช่วยในด้านงานอินทีเรียโดยตรง แต่หลังจากพิชชิ่งงานทุกคนก็ดูให้การต้อนรับมากขึ้น



   ที่นี่เข่นฆ่าและนับถือกันด้วยฝีมือ…



   ซึ่งมันทำให้เขาหมดพลัง ประสบการณ์เขาน้อย วุฒิภาวะทางอารมณ์ก็ยังไม่ชั่วโมงบินสูงจนทำให้ชินชากับสังคมไฮยีน่าเหล่านี้ …สังคมการทำงานไม่มิตรแท้กับศัตรูที่ถาวร… มันกัดกินพลังเขาเกินไป






   เพนท์เฮ้าส์แห่งใหม่ในนิวยอร์กอยู่ที่เกาะแมนฮัตตันเขยิบขึ้นไปทางเซ็นทรัลปาร์ค อย่างน้อยวิวธรรมชาติมันก็ลดความเครียดลงไปได้บ้าง ห้องพักที่นี่ไม่ได้สะดวกสบายแบบที่ซานฟราน แต่เป็นห้องขนาดกลางที่มีห้องนอนสองห้อง น่าขำที่แปลนห้องคล้ายกับห้องเฌอแตมที่ประเทศไทย…



   ตอนจองไว้ตั้งแต่ก่อนเที่ยวรอบโลกก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องคิดถึงคนอีกคนที่อยู่คนละมุมโลก… ร่างสูงทิ้งตัวลงที่โซฟาหน้าทีวี ปลดเนคไทออกช้าๆแล้วโยนทิ้งไว้ข้างตัว นั่งใจลอยไปที่ไกลๆที่ชื่อคล้ายๆประเทศไทยอยู่สักพักก็ทนไม่ไหว



   สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย… ฟุ้งซ่านมากก็ไปออกกำลังหน่อยดีกว่า การวิ่งที่เซ็นทรัลปาร์คคงจะเป็นคำตอบที่ดี



   ปกติฌามาเป็นคนชอบออกกำลังกาย ไม่ถึงขั้นต้องสร้างกล้ามเนื้อให้สวย แต่เพราะเป็นคนเรียนรู้ไวสมกับไอคิวทะลุเกณฑ์คนปกติ ทำได้การศึกษาวิธีการออกกำลังกายติดอยู่ในหัวและทำตามทุกขั้นตอนได้หมดจากการดูคลิปแนะนำโดยเทรนเนอร์ติดอันดับโลก



   ร่างกายที่สมบูรณ์แบบเลยได้มาแบบไม่ได้มุ่งหวังเท่าไหร่…แม้จะห่างๆไปบ้างช่วงเดินทาง แต่การเดินทางก็คือการออกกำลังกาย ทั้งปีนเขา เล่นเซิร์ฟ เจ็ทสกี ไอซ์สเก็ต ทุกอย่างเลยยังเหมือนเดิม



   “แก เซ็นทรัลปาร์คของจริงโคตรใหญ่อ่ะ”



   กลุ่มผู้หญิงนักท่องเที่ยวเดินถ่ายรูปสวนไปทำเอาขายาวชะงัก ร่างกายที่เหงื่อโทรมเพราะวิ่งติดกันเกือบชั่วโมงหมดแรงเอาดื้อๆ



   คิดถึงประเทศไทย….



   อาการโฮมซิคกลับมาแบบน่ากลัว… จริงๆก็คงไม่ใช่โฮมซิค แต่เป็นฮาร์ทซิค… อาการป่วยใจ ป่วยอย่างน่ากลัว เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ทิ้งไว้แค่กุญแจบ้านตัวเองให้อีกฝ่ายเพื่อฝากดูแคกตัสแฟมิลี่



   ไม่กล้าให้อีเมลล์ เบอร์โทร หรือช่องทางติดต่อใดๆ… กลัวตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วทิ้งทุกอย่างกลับไปหา เขารู้ว่าเขาควบคุมความรู้สึกต่อเฌอแตมไม่ได้



   สองอาทิตย์อาจจะเป็นช่วงเลิกเห่อของอะไรสักอย่าง ในเมื่อทั้งเขาและเฌอแตมให้เวลาตัวเองทบทวน ถ้าอาการนี้มันยังกินเวลาไปถึงสองหรือสามเดือนตามตกลง… มันคงไม่ใช่แค่ผิวเผิน



   อาการตอนนี้เหมือนคนอยากยาเต็มรูปแบบ








   “ฌาม์กลับมาแล้วก็มาช่วยงานเพื่อนสิวะ”



   เพื่อนสนิทที่ไม่อยากสนิทถ้าไม่บังเอิญเคยไปออกแบบบ้านมันที่ซาน ดิเอโก้ ลูกเศรษฐีอายุมากกว่าหกปีเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังของอเมริกา



   ดังไม่ดังในไทยก็มีช็อปที่พารากอนและห้างอื่นๆที่ขายแบรนด์ไฮเอนด์ หลากหลายสาขาก็เป็นเขาออกแบบให้ ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็มีวิสัยทัศน์ที่ดีที่สร้างช็อปให้กลืนกับพื้นที่นั้นๆและจัดแคมเปญทัวร์ช็อปแบรนด์ตัวเอง ติดสแตมป์ขอบทองสะสมว่าเคยไปทุกช็อปของแบรนด์แล้ว… ทัวร์คนรวยไปอีก



   “ไม่ไป ขี้เกียจ”



   “อ้ะๆ แต่เซ็นสัญญาแล้วนะ เอ…หรือต้องฟ้องร้อง”



   “ให้ตายเหอะ ร็อบ ทำไมกวนตีน?”



   “หายไปเป็นเดือนไม่มีส่งข่าว นี่เพื่อนไงจำไม่ได้หรอ?”



   “เฮ้อ… ฉันทำงานอยู่นิวยอร์กนายก็รู้ ไปหาที่แอลเอช่วงนี้ไม่ได้”



   ซาน ดิเอโก้เป็เมืองหนึ่งในแคลิฟอร์เนีย อยู่ห่างจากแอลเอไม่มากเท่าไหร่



   “ไม่ต้องห่วง สตูที่นิวยอร์กก็มี เอาเป็นว่า…ตามสัญญาคอลเลคชั่นนี้นายต้องเป็นแบบให้ฉันว่ะเพื่อน”



   นายแบบมีเป็นล้านที่อยากถ่ายงานให้แบรนด์ของร็อบแต่ดันมาตื้อเขาไปถ่ายให้ แถมจับเซ็นต์สัญญากันตอนเมา ผูกมัดให้ต้องกลายเป็นนายแบบของมันหนึ่งคอลเลคชั่น



   “เอาแต่ใจชิบหาย”



   “ก็จะตีตลาดเอเชียก็ต้องคนเอเชียสิวะ เห็นลูกน้องฉันว่าเทรนด์สุขภาพในเอเชียกำลังมาแรง นายก็เหมาะดี คิดซะว่า…ฆ่าเวลาเล่นไงเพื่อน อ้อ นิวยอร์กแฟชั่นวีคเดือนหน้าฉันจะเปิดตัวคอลเลคชั่นนี้ นายก็ต้องมาเดินชุดฟินาเล่ให้นะ ทุกอย่างรวมแล้วในสัญญา เดี๋ยวยกเสื้อผ้าทั้งคอลเลคชั่นให้ฟรีๆแถมเลี้ยงเหล้าในเลาจ์หรูบนเกาะแมนฮัตตัน”



   “ไม่อยากได้โว้ย กูรวยซื้อแดกเองได้!!”



   “พูดจาไม่น่ารักเลย เห้อ… ฉันเกิดมาบนหอคอยงาช้าง ท่านพ่อท่านแม่ไม่ค่อยอยากให้คบเพื่อนหยาบคายนะฌาม์”



   ด่ากันอีกสองสามประโยคมันถึงวางสายไป…



   ไม่เข้าใจว่าคนรวยติดท๊อปอเมริกาจะมาเป็นเพื่อนสนิทซี้ปึ้กกับเขาทำไม… แต่ที่แน่ๆ มันเป็นแบบเหนียวแน่นสลัดไม่หลุดด้วย








   สุดท้ายฌาม์ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆเพราะคอลเลคชั่นใหม่ของร็อบมันไปไกลกว่าที่คิด เพราะมันเล่นเอารูปเขาในเซ็ตถ่ายแบบไปโฆษณากลางไทม์สแควร์และเมืองแฟชั่นทั่วโลก



   ผู้ชายเซ็ตผมเปิดหน้า ตาคมแต่หางตาชี้บอกเชื้อสายชาวเอเชีย ผิวแทน ในชุดเสื้อเบลเซอร์ไม่ติดกระดุมสีแดงงเลือดหมู กางเกงแสลคสีเดียวกันเผยข้อเท้าเล็กน้อยและรองเท้าหนังหัวแหลมสีดำสนิท หน้าตาดูกรุ้มกริ่มเล็กน้อยกำลังมองมาที่เขา…ที่กำลังยืนมองหน้าตัวเองอยู่หน้าช็อป



   มันค่อนข้างฮือฮาจากกระแสในอินเตอร์เน็ตเพราะแบรนด์ร็อบไม่ค่อยให้นายแบบนางแบบทำหน้าตาปกติ ทุกครั้งจะเพนท์จนแฟนตาซีแทบเดาไม่ออกว่าใคร แต่มันเล่นครีเอทคอลเลคชั่นใหม่และเปลี่ยนภาพลักษณ์ของแบรนด์ไปคนละทางแถมยังลงทุนโปรโมทไปทั่วโลก…



   มันดังไปถึงไทยด้วย…และไปถึงแล้ว!!



เมื่อเย็นแม่ส่งรูปมาทางไลน์พร้อมคำพูดแนวตกใจที่ลูกชายท่านกลายเป็นนายแบบอันเป็นเหตุให้เขาเปิดคอมพ์เช็คกระแสตัวเองและพาสารร่างเพิ่งตื่นนอนมาช็อปที่ใกล้ที่สุด



จริงๆถือว่าเป็นการถ่ายแบบที่โคตรธรรมดา…แต่ดันเป็นการปรับลุคแบรนด์ครั้งใหญ่ระดับโลกทำให้สื่อเล่นข่าวมันแทบทุกสำนักแฟชั่นและหน้าเขาก็เด่นหราไปตามสื่อ




ร็อบถึงกับถูกสัมภาษณ์ว่านายแบบเป็นใคร…และมันก็ตอบมาแค่ ชื่อฌาม์ มาจากประเทศไทย ถ้าบอกชื่อเฉยๆคงไม่มีปัญหา แต่กลับโดนสืบไปถึงตัวตนแถมแหล่งข่าวสำคัญอย่างแม่เขาก็เม้าไปในวงสังคมไฮโซเป็นที่เรียบร้อย



ล่าสุดเฟสบุ๊คที่กดไลค์สำนักข่าวช่องน้อยสีของประเทศไทยก็ขึ้นประวัติเขา… นายเปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์ รวมถึงคุณพ่อคุณแม่ ตีแผ่การเป็นทายาทตระกูลดัง



“ฌาม์เขาค่อนข้างเก็บตัวค่ะ ไม่ชอบออกงาน เห็นว่าถ่ายแบบนี้เพื่อนเขาขอให้ช่วย อ๋อใช่ค่ะ ตาฌาม์ลูกดิฉันเขาเป็นเพื่อนสนิทกับคุณโรเบิร์ตเจ้าของแบรนด์นี้ค่ะ เขาทำงานที่อเมริกาค่ะ อุ้ยธุรกิจมั่นคงอยู่แล้วค่ะ ลูกชอบแบบไหนก็ให้เขาทำที่อยากทำเถอะค่ะ”



คลิปคุณแม่ให้สัมภาษณ์หน้าบานในงานประมูลทำให้ต้องรีบพาตัวเองไปเก็บในเพนท์เฮาส์ ก่อนมือถือจะแจ้งข้อความเข้าเรื่องเงินค่าถ่ายแบบโฆษณาที่ทำรายได้เป็นเจ็ดหลักดอลล่าสหรัฐ



รวย…แต่หมดแรง… ชีวิตสงบสุข… ลาก่อน



นอกหน้าต่างยามค่ำคืน…เขาเห็นพระจันทร์



สองเดือนแล้ว…อยากเจอพระจันทร์



พระจันทร์ที่นี่กับที่ไทยมันต่างกัน…ที่นี่พระจันทร์ไม่หันมาสบตา…ที่ไทยเขาได้โอบกอดพระจันทร์











“นี่ไงแกนายแบบที่ดังมากแบบคืนเดียวคนอยากรู้จักทั้งโลก”



“กูว่าหน้าเฉยๆ แต่ดูมีอะไร”



เฌอแตมชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดูด ก่อนจะมองภาพโปสเตอร์ร้านแบรนด์ดังที่เปลี่ยนเป็นคอลเลคชั่นใหม่ ภาพผู้ชายที่คุ้นเคยในความทรงจำ…แม้ใบหูคนในรูปจะไม่มีบาร์เบลและสารพัดต่างหู และข้อมือมีแค่นาฬิกาหรู ไม่มีแหวนมากมายบนนิ้ว



ฌามาดูดีในชุดเบลเซอร์ชวนเซ็กซี่แบบนี้…กล้ามหน้าท้องดูจะชัดขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เห็น ไม่รู้ว่าเพราะกราฟฟิคตัดต่อหรืออีกฝ่ายฟิตหุ่นกว่าเดิม แต่ฌามาในความทรงจำเขามีเสน่ห์กว่า… ฌามาผมปรกหน้า ต่างหูลายพร้อย เครื่องประดับล้นๆและยิ้มกวนๆ



จะสามเดือนแล้วที่ไม่เจอกัน…ไม่มีแม้แต่วิธีติดต่อนอกจากกุญแจบ้านที่เขาเข้าไปอาทิตย์ละครั้ง ไปดูแคกตัสที่มันก็ไม่ได้โตจากเดิมมากเท่าไหร่นัก เรือนมะนาวดูโล่งไปด้วยซ้ำเมื่อมีเขาอยู่คนเดียว



ตอนนี้มหาลัยก็เปิดเทอมได้จะสามเดือนแล้วเหมือนกัน เขากลับไปใช้ชีวิตปกติ อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำ วันนี้ก็โดนลากมากินบุฟเฟต์ที่จัดโปรโมชั่นแบบงงๆ จนได้มาเห็นฌาม์ในแบบที่ไม่เคยเห็น



เป็นนายแบบก็ไม่บอก…



“ดูคลิปสัมภาษณ์คุณหญิงแม่เมื่อคืน เห็นว่าเป็นสถาปนิก ไอคิวสูงมากกกจบโทตั้งแต่ยังไม่สิบแปดมั้ง แล้วก็ไปทำงานอยู่อเมริกา โดนเพื่อนขอให้ช่วยมาถ่ายงานเดียว ละเพื่อนเขาเป็นใครรู้มะ คุณโรเบิร์ตเจ้าของแบรนด์ โอ้ยยยยอยากเป็นลูกสะใภ้คุณหญิงแม่ค่ะ”



เพื่อนเขาไขความสงสัยเกี่ยวกับการเป็นนายแบบให้จนครบ… รอดตัวไปนะฌาม์… แอบคาดโทษนายแบบหน้านิ่งในใจ ความไม่พอใจบางอย่างหมุนวนเล็กน้อย…ไม่อยากให้คนอื่นรู้จักฌาม์เลย






กลับบ้านมาก็อดไม่ได้ที่จะเปิดคอมพ์เสิร์ชข่าวของฌาม์ … เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายชื่อ เปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์ ชื่อที่ไม่มีความลงตัวในแง่ของเชื้อชาติเท่าไหร่ เหมาะกับฌาม์… รอบตัวของฌาม์เหมือนมีอะไรที่ทำให้คาดเดาไม่ออกเสมอ



ภาพถ่ายแบบยี่สิบกว่ารูปถูกอัพโหลดลงบนเว็บไซต์หลายแห่ง แถมยังมีตอนเดินแบบในงานนิวยอร์คแฟชั่นวีค ฌาม์ดูโดดเด่นท่ามกลางนายแบบนางแบบเหล่านั้น



สัมภาษณ์ทางคุณโรเบิร์ตที่โดนรบเร้าให้พานายแบบมาออกงานบ้างก็ถูกปฏิเสธไปว่าฌาม์แค่มาช่วยถ่ายงานเดียว ไม่สะดวกเปิดเผยชีวิตส่วนตัว



รวมไปถึงทางคุณหญิงรพิณรำไพ สรินธิวัลย์ที่สัมภาษณ์ไม่เยอะว่าลูกชายโดนเพื่อนขอให้ช่วย เจ้าตัวเป็นคนเก็บตัวไม่ชอบความวุ่นวาย
ข่าวเลยประโคมไปทางกิจการตระกูลสรินธิวัลย์ซะมากกว่า ทั้งเจ้าสัวภัครพลที่ทำกิจการด้านนำเข้าและส่งออกอัญมณีและผ้าไหม เหมือนโฆษณาสินค้าตระกูลเลย



นึกภาพฌาม์เห็นข่าวตัวเองแล้วคิดว่าคงเหนื่อยหน่ายกับการถูกขุดเรื่องส่วนตัวแน่ๆ เพราะไม่ว่าสื่อจะตามหาขนาดไหนก็ไม่มีเรื่องเจ้าตัวหลุดออกมาเลย คงไม่คิดจะเปิดเผยตัวเองด้วยเช่นกัน



เฌอแตมเลื่อนเมาท์ก็เซฟรูปอีกฝ่ายเอาไว้เล่นๆ… แต่สุดท้ายก็เก็บครบทุกรูป






เสียงเปิดประตูคอนโดกลางดึกทำให้ละสายตาจากหนังสือมองไปที่คนมาใหม่ ผมสีดำยาวถึงขอบกางเกง ไรหนวดจางเหนือริมฝีปาก กับหน้ายุ่งยาก



“แค่กลับคอนโดทำหน้าเหมือนจะตาย”



   “เหอะ…กูมาเอาของ”



   “เรื่องของมึง”



   เชอเบทแวบมานานๆทีตั้งแต่ไปปลูกบ้านอยู่เอง บ้านที่มันประกาศห้ามเขาไปเหยียบ ยังเข้าหน้ากันไม่ติดเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน ตอนนั้นอาจจะโมโห โกรธ แต่มันไม่เคยเป็นความเกลียด



   “ได้ละ กูไปแล้วนะ”



   “เดี๋ยว เชอ มานี่หน่อย”



   “อะไร?”



   ใบหน้าที่เหมือนกันทำหน้าหวาดระแวง จนเขาต้องถอนหายใจแล้วตบโซฟาข้างตัว



   “กูไม่ทำไรมึงหรอก”



   เชอเบทยอมมานั่งลงที่โซฟาแม้จะเขยิบหนีไปจนสุด เฌอแตมเอื้อมมือทีเดียวก็รั้งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ได้ เชอเบทเบิกตากว้างก่อนจะขืนตัวหนี



   “แปปเดียวอย่าดิ้น”



   “มึงจะทำไร”



   “พิสูจน์กว่ากูไม่ได้รักมึงแล้ว”



   เชอเบทยอมหยุดขืนตัวแล้วจ้องมานิ่งๆ นัยนต์ตาเรียวไหววูบด้วยความรู้สึกบางอย่าง ทั้งหวาดระแวง สงสัย และเศร้าหมอง



   “กับปรินซ์เป็นไงบ้าง..”



   “คงไม่จีบ… กูยังเหมือนเดิม”



   เหมือนเดิม… คือยังคงปล่อยให้ตัวเองผูกพันกันและกันเอาไว้… เชอเบทเป็นฝ่ายเดินจากไป ขณะที่เขาวิ่งตาม และพอเขาหยุดวิ่งกลับหันมาบอกว่าเหมือนเดิม



   “เดินกลับมาไม่ได้แล้วนะ”



   “อืม… รู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากเป็นเหมือนเดิม กับปรินซ์เลยเป็นความครึ่งๆกลางๆ”



   “อื้อ”



   “แล้ว…มึงมีคนใหม่แล้วหรอแตม”



   เสียงกระซิบถามแผ่วเบา เฌอแตมผลออกกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะส่ายหน้า



   “เปล่า ก็ยังไม่มี”



   “แล้วพิสูจน์ทำไม…หวั่นไหวกับใครหรือเปล่า?”



   “ไม่เกี่ยวกับมึงแล้วเชอเบท”



   เขารู้ว่าที่พูดไปมันใจร้าย เราเคยแชร์กันได้ทุกเรื่อง แต่เพราะภาพฌาม์ที่มองเชอเบทเป็นคู่แข่ง และ…ตอนนี้มันยังอยู่ในระยะที่ฌาม์ขอไว้ สามเดือน… เขาพิสูจน์แล้วว่าการอยู่กับเชอเบทไม่ได้ทำให้ใจเต้นแบบเดิม มันเป็นความรู้สึกที่ตัดกันไม่ขาด แต่มันไม่ใช่คนรัก



   “แต่…ถ้ากูมีใคร กูจะบอกมึง”



   “อืม กูก็จะบอกมึง”



   เชอเบทกับเฌอแตมยิ้มให้กันก่อนจะเขยิบตัวเข้ามากอดกันแน่นๆ….กอดเหมือนวันเก่าๆ ที่ให้การกอดเป็นการเยียวยาความรู้สึก เป็นเมื่อก่อนคงเกินเลยไปไหนต่อไหน แต่คราวนี้มันจบลงที่เชอเบทผละตัวออกและขอตัวกลับบ้าน



   ส่วนเฌอแตมก็นั่งอ่านหนังสือเช่นเดิม



   นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน…ระยะเวลาสามเดือนลดลงไปอีกหนึ่งวัน



   เกือบตีสองสุดท้ายรูโหว่ในช่องอกก็ดูเหมือนจะขยายกว้างขึ้น …มือซีดคว้ากุญแจรถ…



   ไปเรือนมะนาว


=========================

ตาฌาม์นี่ชื่อเขาเยอะจริงๆ ยังอุตส่าห์มีชื่อจริงว่า เปรมปรีฌา อีกนะ 5555555+

เป็นช่วงเวลาปล่อยให้คิดถึงกันไป เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน -....-

เชอเบทมาพอให้กรุ้มกริ่มๆนะคะ


ปล. ใครถามถึงพี่ฟ้า จาก ฟ้าลั่นรัก ไม่มีบทในเร็วๆนี้ค่ะ เรื่องของเฌอแตมเกิดก่อนฟ้าลั่นรัก ... เรื่องฟ้าลั่นรักเกิดในช่วง ฌามากับเฌอแตมทบทวนตัวเองนี่แหละจ้าาาาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 22-05-2017 14:40:40
มาแล้วววว คิดถึงน้องเฌอ♡♡♡ ช่วงที่ห่างกันทั้งสองคนคงได้ทบทวนใจตัวเองเนอะ ว่าที่ใจเต้นตอนนั้นมันเกินจากความใกล้ชิด ความตื่นเต้น หรือว่าเป็นความพิเศษที่เกิดขึ้นจริงๆ

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 22-05-2017 15:33:31
แงงง

คิดถึง

อยากให้เค้าเจอกันจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-05-2017 18:11:38
เกมวัดใจ ใครจะหมดความอดทนก่อนกัน?  คนอ่านไง~~ ใจจะขาดแทนอยู่แล้ว มันแลดูทรมานเนอะ แตมรับรู้ความมีตัวตนของฌาร์แล้ว  แต่ฌาร์ยังนิ่งอยู่ หุยยยย ใจแข็งชะมัด :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 22-05-2017 18:40:13
สงสารน้องแตมเบาๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 22-05-2017 20:49:36

คิดถึงกันมากมายแบบนี้
รีบมาเลย ฌาน่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 22-05-2017 22:40:07
ต่างก็คิดถึงและโหยหากันและกัน แล้วใครล่ะจะหมดความอดทนก่อน
โอย ระยะทดสอบใจมันทรมานดีจังเนอะ
สองแฝดเป็นความหน่วงแต่มันก็เข้าใจ ตัดไม่ขาดแต่ไม่ใช่คนรักกันอีกต่อไปแล้ว วันเวลาจะเยียวยามันเองเเล้วมันจะดีขึ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-05-2017 22:42:59
อาการหนักทุ้งคู่ คิดถึงแทบบ้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 22-05-2017 22:53:32
''พระจันทร์ที่นี่กับที่ไทยมันต่างกัน…ที่นี่พระจันทร์ไม่หันมาสบตา…ที่ไทยเขาได้โอบกอดพระจันทร์''
อ่านประโยคนี้แล้วรู้สึกเหงาๆๆเข้าใจอารมณ์ตัวละครเลย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 22-05-2017 23:28:36
โอ๊ยยยย ดีไปอักกกกกโขขขขขขข
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-05-2017 23:34:37
ฌามากับแตมคิดถึงกันเราก็คิดถึงทั้งคู่เหมือนกันค่ะ คิดถึงน้องเชอกับพี่ฟ้าด้วย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: farhhhh ที่ 23-05-2017 00:15:35
เรากลับชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นอ่ะ555555555
สารภาพเลยว่าเคยอ่านฟ้าลั่นรักแล้วดองเค็มจนลืม พอมาเจอเรื่องนี้อ่านอยู่ดีๆ เอ้า แตมมันเคยรักกับเชอเบทเรื่องนั้นด้วยหรอ55555555555 เลยกลับไปอ่าน ถึงจะถึงบางอ้ออ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 23-05-2017 18:34:27
แฝดคู่นี้หน่วงมาก อยากให้ฌามากลับมาสักที สงสารแตม  :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-05-2017 18:54:48
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-05-2017 18:56:42
 :pig4: ติดตามกันต่อไป  :katai5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 23-05-2017 22:27:52
ชอบมากเลยยยยยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 24-05-2017 00:59:28
เราชอบเรื่องนี้มากภาษาหลายๆอย่างเหมือนอ่านหนังสือดีๆเล่มนึงเลยอะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 24-05-2017 01:41:32
สนุกดีค่ะรออ่านตอนต่อไปเลย o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-05-2017 05:20:24
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 24-05-2017 12:19:07
อยากให้เจอกันจัง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 24-05-2017 14:19:40
คิดถึง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 24-05-2017 15:00:00
อ่านแล้ว งงๆ กับ time line ที่คาบเกี่ยวกันกับ "ฟ้าลั่นรัก" ถ้าไง ช่วยอธิบายความให้ด้วยก็ดีนะครับ

แล้วก็ แอบอยากให้ พี่ๆน้องๆ มีครอบครัวสุขสันต์กันด้วย สายเลือด ยังไงก็ตัดไม่ขาด
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 24-05-2017 16:37:05
ชอมเฌอและฌาร์มากเลย มันดูเป็นความหม่นแบบละมุนๆ  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-05-2017 21:01:14
ดีไปอีกก ละมุนไปอีกค่ะ หันไปทางไหนก็ไม่เหมือนเมืองไทย หันไปทางไหนก็ไม่เจอพระจันทร์ที่หันมามองกัน
คนเคยเจ็บจะพยายามเซฟตัวเองเยอะ ไม่แปลกเลย เวลาที่ผ่านจะช่วยวัดใจกันได้ดี แล้วฌามาก็ทำได้ดี

เฌอแตมน่ารักนะ มีหวง มีหึง แถมแอบเคืองด้วยที่ไม่รู้จากปาก
แต่ถามนิด ก็ไม่มีช่องทางติดต่อ แล้วจะให้บอกทางไหน อาการหนักไปอีกนะพระจันทร์

ขอให้ไปเรือนมะนาวแล้วช็อคโกแลครอหลอมละลายพระจันทร์นะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 02-06-2017 20:11:21
ตอนที่ 16



   ฌาม์เริ่มเบื่อชีวิตตัวเองจนอยากจะหนีกลับประเทศไทย สองเดือนกว่าที่ชีวิตเหมือนขาดอะไรไป แถมยังมีแฟนคลับแปลกๆเริ่มมาสตอล์คเกอร์ด้วยเหตุผลที่ว่ายิ่งลึกลับยิ่งน่าคนหา ทางเดียวที่จะรอดพ้นจากทุกอย่างคือการปีนนั่งร้านสูงสามชั้นมาเพนท์กำแพง ดีที่มันอยู่ในสโคปงาน ทางพิพิธภัณฑ์ให้เขาเพนท์กำแพงด้านหนึ่งของโถงพิพิธภัณฑ์เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว มีลูกมืออยู่สองคน งานนี้คนละส่วนกับงานบูรณะที่กำลังดำเนินการอยู่ เขารับสองจ็อบนั่นเอง ทางนั้นก็แค่ไปควบคุมดูแลเป็นพักๆ งานเพนท์กำแพงเลยไปได้สวย และไปได้ไวกว่าที่คิดเพราะเขาหนีคน ตรงนี้ไม่มีใครปีนขึ้นมา แต่เพราะหลังคาทรงโดมทำจากกระจกมันใกล้เหลือเกิน จากมุมนี้เลยเห็นพระจันทร์ชัดเจน



   พระจันทร์เต็มดวงในคืนก่อน และพระจันทร์เว้าแหว่งในคืนนี้…



   แสงจันทร์ที่คิดว่าสวย… ใครจะรู้ว่ามันมาพร้อมความคิดถึง



   อยากจะพาตัวเองบินลัดฟ้าไปคว้าจันทร์… แต่ภาระหน้าที่ก็ค้ำคอ



   จะหนีก็หนีไม่ได้ เพราะสุดท้ายความวุ่นวายจะตามกัดกินให้ต้องกลับมาแก้ปัญหาอยู่ดี แล้วมันจะคาราคาซังกว่าเดิม ทำได้แค่อดทน… และก้าวผ่านวันเวลาอันยาวนาน



   สองเดือนกว่าสั้นในความรู้สึก…แต่เนิ่นนานด้วยความคิดถึง



   เฌอแตม… ยังรออยู่ไหม?



   ไปเป็นความรักของคนอื่นไปแล้วหรือยัง…



   มือสีแทนยกขึ้นเสยผมหน้าม้าที่เริ่มยาวปรกตาขึ้น สลัดห้วงอารมณ์สีหม่นให้กลับมาโฟกัสกับงาน มือที่ถือแปรงสะบัดไปตามหน้าที่ของมัน



….เป็นแบบนี้ทุกทีเวลามองท้องฟ้าแล้วเห็นดวงจันทร์



โครม !!!



เสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับกำแพงพิพิธภัณฑ์ ตาคมละสายตาจากกำแพงมองไปยังต้นเสียง เวลาดึกดื่นแบบนี้พิพิธภัณฑ์ปิดทำการแล้ว เหลือแต่คนงานที่เร่งมือทำงาน ในโซนห้องโถงก็มีแต่เขาที่ยังปักหลักทำงานเพราะลูกมืออีกสองคนไปพักหาอะไรกิน
เสียงโครมดังขึ้นอีกที คราวนี้กำแพงถึงกับสั่นไปทุกด้าน นั่งร้านสูงสามชั้นสั่นราวกับแผ่นดินไหว คิ้วเข้มหมวดมุ่นรีบปีนลงมาจากนั่งร้าน



โครมมมมม !!!



เสียงดังลั่นราวกับระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนรถยนต์ที่ไฟลุกไปทั้งคันจะพุ่งผ่านประตูบานกว้างเข้ามา ตาคมเบิกกว้างมองเปลวไฟที่พุ่งเข้ามาทางตัวเอง ตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาทีรีบกระโดดหลบไปอีกที



ภาพสุดท้ายที่เห็นคือราวเหล็กของนั่งร้านเอนหล่นลงมา พร้อมกับภาพเปลวไฟที่ลุกท่วมไปทั่ว….









แก้วเซรามิกร่วงหล่นลงทันทีที่เห็นข่าวพิพิธภัณฑ์ถูกกลุ่มก่อการร้ายตะวันออกกลางสร้างความแตกตื่นด้วยการระเบิดกำแพงและคาร์บอม
ไม่มีผู้เสียชีวิตเพราะเป็นยาววิกาล แต่รายชื่อผู้บาดเจ็บมีหนึ่งคน…



นายเปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์



ภาพนายแบบหนุ่มปรากฏขึ้นในจอพร้อมผู้ประกาศข่าวรายงานว่าทางครอบครัวสรินธิวัลย์ได้เดินทางไปอเมริกาแล้ว เบื้องต้นยังไม่มีข่าวความคืบหน้า



ภาพข่าวเปลี่ยนไปเป็นข่าวอื่น แต่ร่างโปร่งบางยังยืนอยู่ตรงที่เดิม ท่ามกลางเศษแก้วและกาแฟที่หกเลอะเทอะ ความร้อนแผ่กำจายบนหลังเท้าแต่ก็ก้าวไม่ออก



…. ฌาม์ได้รับบาดเจ็บ…



นานกว่าจะรู้สึกตัว เท้าซีดรีบก้าวไปที่โต๊ะเปิดแลปทอปเพื่อติดตามข่าว ทางอเมริกาประกาศความไม่พอใจพร้อมลงนามตามล่าผู้ก่อการร้าย รวมถึงส่งเจ้าหน้าที่แสดงความเสียใจกับผู้ได้รับบาดเจ็บ



โดยส่วนมากเป็นภาพรวมของข่าว แต่ไม่มีรายงานเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฌามา…. หลายสื่อรายงานความโกรธของแฟนคลับ คนในวงการ ที่ไม่รู้ว่าเสียใจด้วยจริงๆหรือตามกระแสนายแบบคนดังที่ดังชั่วข้ามคืน



ตาสวยหลุบมองมือตัวเองที่สั่นระริก… หลุบมองเท้าที่มีรอยแก้วบาดได้เลือดซิบอยู่สองสามรอย



แค่แก้วบาดยังรู้สึกเจ็บ…แล้วฌาม์ที่อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าโดนคาร์บอมไหม? ไฟไหม้หรือเปล่า ตอนนี้ฟื้นหรือยัง อาการหนักมากไหม?



ทุกอย่าง…น่ากลัว



ร่างโปร่งชันเข่าขึ้นโอบกอดตัวเองไว้แน่น… หัวใจปลิดปลิวไปไกลแสนไกล….



หวังว่าช็อคโกแลตฌามาจะไม่เป็นอะไร…



ตัวเองช่างไร้ความสามารถจะไปหา… ทำได้แค่ภาวนาอยู่ตรงนี้



อย่าเป็นอะไรนะฌาม์…อีกไม่ถึงเดือนแล้วก็จะได้เจอกัน…



ไม่เป็นไร…ยอมให้มาสายหน่อยก็ได้



แต่อย่าหายไปนะ…อย่าหายไป






   
   “ฌาม์เป็นไงบ้างลูก”



   “คุณอย่าเพิ่งไปถามอะไรลูก ลูกเพิ่งฟื้น เรียกหมอก่อนดีกว่า”



   ตาคมกระพริบปรับให้กับแสงแดดจ้าที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา รู้สึกหน่วงๆตื้อๆที่หัวจนต้องยกมือขึ้นจับ … ผมหายไป หืม… เหมือนโดนตัดสกินเฮดและมีผ้าฟันแผลรอบหัว



   “ฌาม์ นี่แม่เอง จำแม่ได้ไหม?”



   ผู้หญิงผมสั้นตีกระบังพร้อมเครื่องเพชรกระทบแสงไฟระยิบระยับ… คิ้วโก่งสวย ผิวขาวเผือดต่างจากเขาที่สีแทนแต่เกิด เสื้อแขนยาวสีกรมท่ากับกางเกงสีขาวตัดจากผ้าเนื้อดี บนโต๊ะไกลๆมีแบรนด์ดังของร็อบวางอยู่…



   “ฌาม์ ไม่พูดกับแม่ล่ะลูกก คุณคะ หรือลูกลืมฉันแล้ว”



   ขี้โวยวาย น้ำตาคลอแบบนี้



   “ใครจะไปลืมแม่ลงล่ะครับ… แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่มาหาผมที่ฝรั่งเศสได้ล่ะครับ แม่ทนคิดถึงผมไม่ไหวแล้วหรอ?”



   “ฌาม์… ที่นี่อเมริกานะลูก”



   “หา? แม่อยากโกหกผมสิ ก็ผมมาเที่ยวฝรั่งเศส เพิ่งถึงปารีสเมื่อคืนนี่เอง”



   “คุณ… คุณคะ ลูก…”



   ฌาม์มองภาพแม่ตัวเองที่หน้าซีดลงเรื่อยๆจนพ่อต้องเข้ามาประคองไปนั่งลงที่โซฟา ยังไม่ทันถามอะไรคุณหมอก็เช้ามาเบี่ยงความสนใจ








   “อะไรนะ? ความทรงจำหายไปประมาณสามเดือน?”



   “ตอนฌาม์ไปฝรั่งเศส มันผ่านมาสามเดือนกว่าๆแล้วลูก โอยคุณพระคุณเจ้าดีนะหายไปแค่สามเดือน”



   “งั้น… ตอนนี้ผมก็ต้องอยู่อเมริกา ทำงานที่พิพิธภัณฑ์?”



   คิ้วขมวดมุ่นจำได้ว่าช่วงเดือนนี้ต้องกลับมาทำงาน แต่กลับจำอะไรไม่ได้เลย ภาพสุดท้ายที่จำได้คือตัวเองเพิ่งจะไปนั่งสเก็ตภาพหอไอเฟลมา



   “ไม่ต้องทำแล้ว พิพิธภัณฑ์โดนก่อการร้ายแกถึงความจำเสื่อมนี่ไง”



   “อะไรนะพ่อ? โอ้โห โคตรแฟนตาซีตื่นมาความจำหาย งานหาย นี่ไม่รู้มีแฟนแล้วหลงลืมเขาไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย? ไม่ใช่นึกออกอีกทีเขาบอกเลิกผมไปแล้วนะ?”



   “ฌาม์แม่ไม่ขำนะ ยังจะยิ้มอีก”



   “โธ่แม่ ก็ความทรงจำมันหายไปแล้ว จะให้มันกลับมาทันทีก็คงไม่ได้ ก็ต้องเอนจอยกับชีวิตต่อไปนี่ครับ ใช่ไหมพ่อ?”



   “คราวนี้พ่อไม่เข้าข้างแกหรอก กลับไทยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่มีพวกก่อการร้ายอยากถล่มไทย”



   “ส่งผมมาอยู่เมืองนอกเป็นปีๆ คราวนี้จะให้กลับ? ไม่เอาน่า ผมไม่ชินจะไปอยู่ประเทศไทยกับพ่อกับแม่หรอก งานผมอยู่ที่นี่ ชีวิตผมอยู่ที่นี่ หมดพิพิธภัณฑ์ผมก็มีคิวงานต่อ”



   “ไม่ใช่เลยลูก อาทิตย์ก่อนลูกเพิ่งโทรบอกพ่อกับแม่ว่าจะไม่รับงานแล้ว จะกลับมาอยู่ไทย”



   “แม่อย่าอำผม ไม่มีทาง ผมไปเที่ยวรอบโลกมาไอเดียโคตรเยอะ จะให้ผมทิ้งทุกอย่างไปอยู่ไทย? แม่หามุกอื่นเหอะมุกนี้ผมไม่ขำ”



   “ถ้าแกไม่เชื่อก็โทรไปถามสายการบิน แกโทรจองตั๋วตั้งแต่เดือนที่แล้ว ล่วงหน้าสองเดือน”



   “อะไรนะพ่อ?”



   “ใช่ ลูกบอกพ่อกับแม่ล่วงหน้าตั้งสองเดือน ยังไลน์ส่งเลขไฟลท์มาให้แม่อยู่เลย”



   “ผมจะกลับไปทำไม….”



   พยายามนึกหาเหตุผลหลายๆอย่าง เขากำลังเดินทางไปรอบโลก ที่สุดท้ายก่อนจะกลับไทยคือยุโรปเพราะต้องแวะมาเอากระเป๋าที่สั่งซื้อไว้ แล้วเพิ่งจะไปเอามาเมื่อวาน… ไม่สิ เมื่อสามเดือนก่อน แพลนเขาแวะไปหาพ่อกับแม่ที่ไทยคืออาทิตย์กว่าๆ แล้วทำไม…ถึงทำท่าจะทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับไปอยู่ไทย



   “พวกเราไม่รู้ ลูกไม่ได้บอก”



   ไอคิวเกินคนปกติทำให้การคิดวิเคราะห์เป็นไปอย่างรวดเร็ว ตัดปัจจัยไร้สาระออกไปประกอบกับเหตุการณ์ที่ถูกลืม สิ่งที่มีอิธิพลต่อเขามากที่สุดช่วงที่ผ่านมาคือความรัก… ความรักทำให้เขากลายเป็นคนโง่ เป็นชู้กับเมียคนอื่น ขนาดอยากเป็นพ่อเด็กในท้อง…



   หรือว่า….



   “แม่ หรือผมจะมีแฟนที่ไทยแล้วผมลืมเขาไปจริงๆ?”



   บรรยากาศไม่ได้ทำให้เขาอยากกลับไปอยู่ไทย พ่อกับแม่ก็โตเกินกว่าจะเป็นลูกแหง่แล้ว เขามันคนบ้างาน ขนาดไปเที่ยวรอบโลกหนีทุกอย่างก็ยังตามงานผ่านอีเมลล์



   ทิ้งทุกอย่างไปแบบนี้… ไม่ใช่เพื่อ ‘ใครสักคน’ แล้วมันจะเพื่ออะไร?



   แต่นึกไม่ออกว่าจะด้วยเหตุผลไหน? กลับไปอยู่ด้วย หรือ อาจจะทะเลาะจนตามไปง้อ? ปัจจัยด้านความรักดูมีน้ำหนักกว่าทุกประเด็น



   ต้องไม่ใช่เพราะใครคนนั้นยืมเงินหรือติดหนี้อะไรแน่ๆ เพราะแค่ทุกวันนี้ก็ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว… ใคร?



   คนที่เขาลืมไปเป็นใคร?



   ชื่ออะไร?



   ทำอะไร?



   หน้าตาแบบไหน?



   แล้วอยู่ที่ไหน?



   ไร้ทิศทาง ไร้หนทางตามหา …และยังต้องเผื่อเปอร์เซ็นต์ผิดหวังในกรณีที่อาจจะไม่ใช่ ‘ใครสักคน’ ที่ทำให้เขาอยากกลับไปที่ไทย อาจจะด้วยเหตุผลอื่นที่เขานึกไม่ออก



   ความลังเลเกิดขึ้นอย่างน่ารำคาญ



   ถ้ากลับไปตามหาคนที่หลงลืมไปจะรู้ได้ไงว่าคนๆนั้นมีจริง? ไม่ใช่แค่ไล่ตามสิ่งที่หัวสมองมันสรุปมาเองว่า ‘มี’



   ฌามาใช้เวลาทั้งวันครุ่นคิดหาวิธีแก้ปัญหาด้านความทรงจำ เขาแค่นั่งนิ่งๆสภาพแวดล้อมรอบตัวมืดสนิทเพราะเขาขอให้พ่อแม่กลับไปพัก



   เวลาอยากจะใช้สมาธิรอบตัวต้องไม่มีเสียง… เพลงก็ไม่ได้



   “…ผมฟังเพลงไม่เก่ง เลยไม่ชอบสักแนว…ข้อเสียของผมน่ะ แก้ไม่หาย เวลาใช้สมาธิผมชอบอยู่ในความเงียบ เงียบ…สนิท”



   “ตอนนี้คุณใช้สมาธิอยู่หรือเปล่า?”



   “อือฮึ…ผมกำลังตั้งใจมองคุณอยู่”




   บทสนทนาวิ่งผ่านเข้าหัวมาจากที่ไกลๆ… ใคร? เขาคุยกับใคร ฝ่ายหนึ่งคือเขา แล้วอีกฝ่ายเป็นใคร เสียงเนิบนาบที่คุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากไหน



   นึกสิ…นึก



   “โอ้ย!”



   อาการปวดหัววิ่งเป็นริ้วไปตามก้านสมองจนต้องยกมือทึ้งหัวตัวเอง สุดท้ายก็ยอมทิ้งร่างลงนอนนิ่งๆ ปล่อยเสียงเนิบนาบที่ลอยมาตามลมให้จางหายไป



   ไขว่คว้าอะไรไม่ได้เลย…



   แต่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ยิ่งมั่นใจ…



   เขามีใครบางคนรออยู่ที่ประเทศไทย



   ก็ต้องกลัยไปหาที่ไทย






   หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหมอก็ยอมให้ออกจากโรงพยาบาล สิ่งแรกที่ต้องทำคือการคืนห้องพักที่อยู่ไม่ครบสัญญาแต่เพราะข่าวก่อการร้ายเจ้าของจึงยอมจ่ายค่าประกันให้พร้อมอวยพรให้โชคดี



   กุญแจสำรองถูกส่งให้เพราะอันที่พกติดตัวร่วงหล่นหายไปตอนไหนไม่รู้ อุปกรณ์การทำงานระเบิดหายไปหมดแล้วเหลือแค่ของใช้ในห้องให้มาเก็บ



   ขายาวก้าวออกจากลิฟต์ไปที่ห้องปีกขวาห้องหนึ่ง ไขกุญแจเปิดเข้าไปเท้าก็ชะงัก… ทั้งห้องเต็มไปด้วยภาพสเก็ตของผู้ชายคนหนึ่ง



   คำตอบที่เขาตามหา…อยู่ในห้องของเขาเอง



   “ฌาม์หยุดทำไมละลูก เข้าห้องไปสิ”



   “แม่…ผมเจอเขาแล้ว”



   “เอ๋ ใคร?”



   “คนที่ผมทำหาย”



   ถ้าไม่รักจะวาดรูปไว้เยอะขนาดนี้ทำไม? ขนาดผู้หญิงคนนั้นที่รักนักหนาเขายังไม่เคยวาด ผู้ชายใบหน้าเฉยเมยดวงตาเรียวสวยคนนี้เป็นใคร…



   ทำไมมีอิทธิพลขนาดทำให้เขาทิ้งทุกอย่างกลับไปอยู่ประเทศไทย



   “แม่…ผมเป็นเกย์หรอ?”



   คุณหญิงรพิณรำไพกับสามีเดินเข้าห้องชุดของลูกชายก็ตกใจจนพูดไม่ออก ภาพสเก็ตมากมายแปะอยู่ทั่วห้องราวกับลูกชายของ
เธอหมกมุ่นอยู่แต่กับคนๆนี้



   แม้จะไม่มีอักษรตัวไหนถูกเขียนว่าคิดถึง แต่การวาดใครสักคนได้ชัดราวกับคนๆนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าแบบนี้… มันคือความหลงใหล คลั่งไคล้จนน่ากลัว…



   “ฌาม์…”



   “แม่… ผมเหมือนคนโรคจิต ผมโรคจิตหรือเปล่า?”



   คุณหญิงหัวใจหายวาบเมื่อแววตาลูกชายไหววูบไร้ที่พึ่ง ฌาม์ยังคงเป็นเด็กที่เพิ่งจะอายุยี่สิบ เป็นวัยรุ่นที่ยังต้องการที่พึ่ง เธอผลักไสลูกมาอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็กๆ จนลูกห่างเหินไม่ติดต่อกลับไป ขนาดเรือนมะนาวยังไม่อนุญาตให้เข้าไป… ถ้าครั้งนี้เธอบอกว่ามันผิดอีก ลูกจะต้องโทษตัวเอง…



   “ไม่ผิดหรอกลูก การรักใครสักคน เพราะลูกอยู่ไกลเขายังไงล่ะจ๊ะ ฌาม์เลยคิดถึงเขา”



   “แม่… ผมเป็นเกย์… ผมไม่เคยชอบผู้ชาย…แม่…ผมจำไม่ได้ ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองชอบเขายังไง หรือรักเขาไหม แต่ผมไม่อยากเป็นเกย์ ผมอยากเป็นคนปกติ ผมมีเพื่อนเป็นเกย์ แต่…ไม่ได้หมายความว่าผมอยากจะเป็น”



   “เกย์ก็เป็นผู้ชายไม่เห็นผิด ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องตามหาเขา ดูแลตัวเองก่อนเถอะสุขภาพตัวเองเอาให้รอดก่อน ตอนนั้นค่อยมาคิดก็ได้ว่ายังอยากไปเจอคนๆนี้อยู่ไหม”



   “ใช่จ้ะลูก ไปตามหาเขาตอนนี้ก็จำกันไม่ได้อยู่ดี เอาไว้ฌาม์พร้อม หายตกใจค่อยคิดก็ได้ว่าอยากเจอเขาอยู่ไหม หรือแค่ติดต่อไปคุยกันตรงๆก็ได้นะลูกว่าจำเขาไม่ได้แล้ว อยากจะใช้ชีวิตเหมือนเดิม ฌาม์อย่าเพิ่งคิดมากนะลูกเดี๋ยวปวดหัวอีก”



   “ผมจะทิ้งเขาหรอแม่… เขาอาจจะไม่ผิด ใช่ไหมพ่อ?”



   อารมณ์ที่ตีกันไปมามั่วตั้วไร้ทิศทาง ก่อนความปวดร้าวจะถาโถมเกาะกินเข้ามาอีกครั้งจนร่างเซลงกับพื้นคว้าได้แต่กรอบรูปที่ร่วงหล่นลงมาพร้อมกัน



   ตาคมมองภาพวาดที่ลงสีจนเสร็จผ่านกรอบที่แตกร้าว…



   ผู้ชายในชุดผ้ากันเปื้อน…ที่มีฉากหลังสีเขียวมะนาว



   ใบหน้าเฉยเมยที่ถูกวาดและลงสีมองมาอย่างเศร้าสร้อย…



   ขนาดแค่ภาพวาดยังน่าเป็นห่วง…แล้วถ้ารู้ว่าเขาจำไม่ได้…จะร้องไห้ไหม?



   “แม่… ผมอยากเจอเขา แต่อยากทำเป็นไม่รู้จัก… แม่พอจะมีวิธีไหม… ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมเข้าใจว่าเมื่อก่อนผมกับเขารู้จักกัน ผมอยากเป็นคนแปลกหน้า ผมอยากรู้จักเขาใหม่… ”



   “โธ่เพื่ออะไรล่ะลูก”



   “ถ้าความรู้สึกของผมกับเขามันมากถึงขนาดผมทิ้งทุกอย่างที่นี่ได้….มันคงไม่ยากที่จะทำให้ผมรักเขาอีกครั้งหรอกครับแม่ ให้โอกาสผมได้เข้าใจตัวผมเองที่ผมจำไม่ได้ ทำไมผมถึงชอบผู้ชาย ทำไมผมถึงอยากกลับไปอยู่กับเขา สมการพวกนี้ต้องมีคำตอบ”



   “ลูกไม่เคยชอบวิทยาศาสตร์หรือคณิตศาสตร์”



   “ผมอยากหาคำตอบให้ตัวเอง… แค่ช่วงสั้นๆทำไมผมถึงรักเขาได้ขนาดนั้น… แม่ไม่สงสัยหรอ ผู้ชายที่ทำผมบ้าได้ขนาดนี้ เขาเป็นคนยังไง?”



   ตลอดระยะทางจากอเมริกาถึงประเทศไทย ฌาม์จ้องมองภาพวาดผู้ชายใบหน้าเฉยเมย ความรู้สึกผิดแปรเปลี่ยนไปเป็นความสงสัย…ซักพักก็ชักจะหมั่นไส้ปนขำขันตัวเอง



   “จะแกล้งให้ร้องไห้เลย…รูปสักรูปก็ไม่มี ให้ผมวาดรูปคุณอยู่ได้เป็นเดือนๆ…คนอะไรนิสัยไม่ดี เหอะ…หน้านิ่งไปแข่งกับปูนซีเมนต์หรอครับ?”



   คอยดูนะ…รอบนี้คุณต้องเป็นคนไล่ตามผมบ้าง… ผมในอดีตคงเพ้อเจ้อตามคุณมากเกินไป วาดรูปซะอย่างกับพวกย้ำคิดย้ำทำ… คิดแล้วหงุดหงิด ทำไมไม่โทรหา ไลน์หา คอลหากันวะ? ยุคนี้สมัยนี้ยังเก็บความคิดถึงในระบบออฟไลน์อีกหรอ



   ไอ้คนลึกลับ…ลึกลับอย่างกับพระจันทร์…บางคืนก็มาเป็นกลมๆ บางคืนก็มาเว้าๆแหว่งๆ บางคืนก็ไม่มา เดาใจไม่ถูก นี่ไอ้ปูนซีเมนต์…นายเป็นญาติกับพระจันทร์หรือเปล่า?


===========

ใช่หรอฌาม์ ใช่หรอที่เค้าไม่อยากติดต่อหาา แกเล่นไม่ให้คอนแทกเขาเอง ไปว่าเค้าอีก 555+ ฌาม์เปลี่ยนอารมณ์ว่องไวสไตล์เขาล่ะ

ปล. รอบนี้เฌอแตมไม่ค่อยได้ค่าตัวนะ คราวนี้จะครอสกับเรื่องฟ้าลั่นรักแล้วนะจ๊ะ ฌามาจะหลอกเฌอแตมด้วยวิธีไหน ติดตามตอนต่อไปค่า


ย้ำอีกครั้ง กับ ดัก พระ จันทร์ เกิด ก่อน ฟ้า ลั่น รัก นะ คะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๕ หน้า ๑๒ [๒๒/๕/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 02-06-2017 20:37:13
ณามาาาาาา  กลับมาอย่างอลังการเช่นเดิม ระเบิดและก่อการร้าย รอดชีวิตแบบหวุดหวิด แต่มีความจำหาย
ไหง๋ ซวยเบอร์นี้ ความจำเสื่อมหายไปช่วงสำคัญซะด้วย
จริงๆมันควรจะเศร้า น่าตกอกตกใจนะ  แต่ณามาตลกมาก ในความสับสนมีความน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม
นายจะไปแกล้งแตมไม่ได้นะ อีตาคนนี้
รักแท้ย่อมมีอุปสรรคบ้างอะไรบ้าง เจอกันอีกที ก็อยากรุ้เหมือนกันใครจะตามใคร
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-06-2017 20:42:14
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 02-06-2017 21:02:56
ฌามา กลับมาคราวนี้จะกวนแตมยังไงเนี่ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-06-2017 21:11:31
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 02-06-2017 21:28:37
พีคมากกกก พีคสุดๆ
กลับไทยคราวนี้ แตมปวดหัวกว่าเดิมแน่
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 02-06-2017 21:44:08
คิดถึง
สงสาร
อย่าทำแบบนี้กับเฌอนะ
โกรธนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 02-06-2017 22:01:05
พระอาทิตย์ฌามาคือผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าที่นัดกะเชอร์เบตให้ไปต่อย ใช่คนที่ไปนอนที่พรมในห้องเปล่าที่เชอร์เบ็ตไปเจอ???

รอ รอ ลุ้น ลุ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 02-06-2017 22:35:03
เอิ่ม หนูแตมน่าสงสารเบาๆ เจ้าฌาร์นี่ก็เจ้าแผนการไม่เปลี่ยนจริงๆ = =...
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 02-06-2017 22:47:12
 เดี๋ยวฌาม์ ก็ตกหลุมรักแตมอีกครั้ง  o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-06-2017 00:48:32
โอ้ยยย ฌามาขนาดจำไม่ได้นะ ยังมีความคิดที่จะแกล้งแตมเลยอ่ะ ถ้าแตมรู้ว่าฌามาจำไม่ได้จะไม่แย่หรอ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 03-06-2017 08:26:28
เฌอแตมคงดีใจมากที่ได้เจอ ก็คงเฮิร์ทไม่ต่างกันถ้าต้องมาเจอแล้วโดนแกล้งซ้ำ ทั้งที่ไม่รู้ความจริง

ฌามาคนบ้า แล้วความจำมาหลายไปทำไมช่วงนั้น
แต่อย่างน้อยก็ยังคิดจะมาตามหากันนะ ลุ้นมากเลยค่ะ ตอนกลับมาเจอหน้ากันครั้งแรก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-06-2017 09:09:16
เอิ่ม เแตมผิดอัลไล ไปหมั่นไส้เค้าเล่าาาา

ได้ข่าวว่าเป็นคนยื่นข้อเสนอเองอ่าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-06-2017 09:46:10
            “อะไรนะ? ความทรงจำหายไปประมาณสามเดือน?”
  อ่านเจอตรงนี้ถึงกับหยุดก่อนทำใจก่อนว่าจะแบบไหมแบบจะใจร้ายแค่ไหนกลัวทำใจแปปแล้วอ่านต่อ
จะสนุกกว่านี้ถ้าฌาม์ไปง้อพระจันทร์แล้วแกล้งเมินแต่สุดท้ายโดนเมินเอง555 :L2: :L2: :L2: :L2:


หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 03-06-2017 10:14:55
มันจะดราม่าไหมมมม
55555
หรือมันจะแค่หน่วงๆ
 :mew3:
ฮ่อยยยยยยย
ฌาม์ไปหมั่นไส้ไรน้องแตมล่ะหืมมมมมมมมม
ความทรงจำหายช่วงไหนไม่หาย หายช่วงนั้นพอดี 
:katai1:

เอ้าาาาาาา รอลุ้นกันต่อไปค่ะ
อารมณ์มันจะเทาๆ เราเชื่อมือคนเขียน
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-06-2017 12:09:50
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 03-06-2017 17:12:48
ต้องมีงานเสียน้ำตามาแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 03-06-2017 18:08:05
โง้ยยยยยย สนุกมากๆๆๆ เค้าอ่สนรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย อยากอ่านอีกไวๆ ชอบสไตล์เรื่อง ชอบความสัมพันธ์ ชอบตัวละครมากๆเลย คนเขียนอย่าคิดมากที่คนอ่านน้อยกว่าฟ้าลั่นรักเลยนคะ เราว่าคงเพราะเข้าใจยากกว่านิดๆด้วย แต่รวมๆแล้วสนุกจริงๆ มีคุณค่าน่าติดตามมากๆ ฌาหายไปนานขนาดนี้ แล้วยังจะกลับมาแกล้งเค้าอีก ร้ายกาจมากๆ นี่เลยทำให้ฌากลายไปเป็นเด็กที่แนมต้องวางแผนโดนต่อยรึเปล่า กลับเข้ามาในชีวิตแตมอีกครั้งในมาดเด็กกว่าหรอ นังบ้าาาา เราจะคอยดูเธอหลงเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 03-06-2017 18:29:00
ยังมีหน้าไปโทษแตมอีกว่าไม่ยอมติดต่อ
แผนตัวเองความคิดตัวเองล้วนๆ  o22
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 03-06-2017 20:41:05
อย่าแกล้งแตมนะ แค่นี้ก็น่าสงสารมากแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 04-06-2017 01:45:25
หื้มมมมทำไมทำแบบนี้ สงสารแตม  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 04-06-2017 10:52:01
แงงง สงสารน้องแตม อยากตีฌาที่ไม่ได้ให้ contact อะไรแตมเลยก็ตอนนี้แหละ น้องแตมรู้ข้อมูลได้แค่จากในข่าว ต้องกังวลมากแน่เลย  :hao5:

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-06-2017 11:49:36
อะหืมมมมม ฌาร์ นายความจำเสื่อมด้วยสาเหตุที่อังการงานฉลอง ภักดีวิจิตรมากกก  //  เฌอแตมเอ้ยยยย ชีวิตหนูนี่ยังดราม่าไม่มากพอเหรอคะลูก?? #สงสารแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๖ หน้า ๑๓ [๒/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 05-06-2017 07:50:30
เฌอแตมก็อ่อนไหวซะขนาดนั้น จะทนต่อการกลั่นแกล้งของฌามาได้หรือ  :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 07-06-2017 22:46:37
ตอนที่ 17



เรือนมะนาวยังคงเหมือนในความทรงจำ ฌาม์ไขประตูบ้านแล้วถอนหายใจ มองการออกแบบห่วยๆของตัวเองแล้วหงุดหงิดเหมือนเดิม แต่ก็ยังชอบมาอยู่ที่นี่มากกว่าบ้านแม่ที่รั้วอยู่ตรงข้ามกัน



กลับมาได้อาทิตย์กว่าๆแม่ถึงยอมให้กลับมาอยู่เรือนมะนาวเพราะกลัวเขาเป็นลม หรืออาการกำเริบอะไรขึ้นมาอีก แผลหายสนิทแล้ว แม้จะยังปวดเป็นระยะๆ



เวลาสามทุ่มกว่าแล้วตอนนี้ สิ่งแรกที่ควรจะทำคงเป็นการทำความสะอาดบ้าน เขาไม่ชอบให้แม่บ้านเข้ามายุ่มย่ามถ้าไม่จำเป็น เขามีแผนการจะทุบบ้านทิ้งอย่างที่ทำมานาน ไหนๆช่วงนี้แม่คงไม่ยอมปล่อยเขากลับเมกาง่ายๆและเขาก็มีภารกิจต้องตามหาความทรงจำ



    ฌาม์กดเปิดไฟบ้านเพื่อเช็คสภาพบ้านที่ควรจะฝุ่นเกาะแต่เท้ากลับชะงักเมื่อบ้านตัวเองแตกต่างไปจากความทรงจำ อย่างน้อยก็ไม่มีกระถางแคกตัสวางบนโต๊ะกินข้าวคู่กับตุ๊กตาเซรามิกรูปหมีอ่ะ!



    แถมกระเบื้องเงาวับขัดมันอย่างดี ขายาวก้าวไปที่โซนครัวแล้วต้องชมวดคิ้ว ท็อปหินสีขาวสะอาดตามีการเรียงอุปกรณ์ครัวแบบที่เข่าเองคงไม่ทำ กระจกบ้านที่ีมักจะฝุ่นจับ มีขี้นกก็สะอาดสะอ้าน



    ฌาม์รีบเดินชึ้นชั้นสอง ตาคมเบิกกว้างที่เห็นโซนทำงานถูกจัดเป็นระเบียบ บริเวณที่วีก็มีหมอนใบใหญ้่ที่ไม่รู้มาจากไหนพร้อมผ้าห่มพับวางอยู่ด้วยกันบนโซฟา และบนโต๊ะรูปซีกมะนาวหน้าทีวีก็มีแฟ้มเอกสาร สมุดโน๊ต เครื่องเขียน ไฮไลท์ ที่ีไม่ใช่ของเขาเอง



    พณา เฌอแตม เกรน คือชื่อจากลายมือติดจะหวัดบนหน้าเอกสาร….



ชื่อใคร ?



เกิดมาเพื่อเป็นที่รักซะจริง… เฌอแตม… ผมรักคุณภาษาฝรั่งเศส… เหมือนกับชื่อเขาที่แปลกว่านกบินหลา



 หรือว่าเป็นชื่อคนๆนั้น ?



แต่เขาไม่เคยให้ใครมาที่เรือนมะนาวถ้าไม่จำเป็น… ไม่เคยให้ขึ้นมาถึงชั้นสองด้วยซ้ำ



    ฌามาหมุนตัวเดินต่อไปชั้นลอย เปิดตู้เสื้อผ้า… มีชุดนักศึกษาที่ไม่ใช่ของเขาแขวนอยู่… แม้เตียงจะไม่มีร่องรอยการใช้งาน มีแค่เตียงที่ยังดูออกว่าเป็นของเขา



    ห้องต่อไปคือห้องน้ำ… แปรงสีฟันสองอัน ครีมอา่บน้ำยี่ห้อที่ไม่เคยใช้ ผ้าเช็ดตัว…



    มีสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมมาอาศัยในบ้านเขา… กุญแจบ้านตัวจริงหายไป เหลือแต่อันสำรองที่เขาใช้



    ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อนไปทางสงสัยทำให้เดินสำรวจรอบบ้านอีกครั้งอย่างละเอียด



    สวนหลังบ้านมีแคกตัสแฟมิลี่กินพื้นที่ติดกับตัวบ้าน คนละเรื่องกับสวนญี่ปุ่น… แถมยังมีป้ายรูปพระจันทร์ติดอยู่ ใครปลูก?
 



โง่ปะเนี่ย สวนญี่ปุ่นนะเว่ยทำไมมาปลูกแคกตัส? ก็นับว่ายังฉลาดที่เลือกบริเวณนี้เพราะสปิงเกอร์ทำงานไม่ถึง มีออกดอกด้วย… ต้องตั้งใจขนาดไหนปลูกแคกตัสจนออกดอก



    ฌาม์ย่อตัวลงนั่งกับทางเดินที่ปูไม้สีน้ำตาลเข้ม เท้าคางมองเจ้าแคกตัสอวบอ้วนแล้วคิดว่าคงจะเป็นเจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมนั่นแหละที่เอาแคกตัสมาปลูก



    สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมจะเป็นคนที่เข้าวาดรูปราวกับคนบ้า แถมถือกุญแจบ้านนี้หรือเปล่า? เอ้ะ หรือระหว่างสามเดือนนี้เขามีคนใช้ไม่รู้ตัว? จะถามแม่ก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมให้แม่มายุ่งกับบ้านนี้แน่ๆ
เสียงกรอกแกรกจากประตูบ้านดังขึ้น ทำให้ฌาม์รีบเดินไปหลบอยู่หลังต้นไม้ ความมืดยามค่ำคืนจะมองมุมนี้ไม่เห็น แต่จากมุมนี้จะเห็นภายในตัวบ้านชัดเจน



    สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในชุดนักศึกษาผูกไทค์เดินเข้ามาพร้อมชีทปึกใหญ่ แว่นตาทรงผลมประดับอยู่บนใบหน้า..และ เขาก็ได้เห็นใบหน้าเฉยเมยของจริง ไม่่ใช่ผ่านกระดาษเนื้อหยาบ…



    ฝีมือตัวเองคงจะดีเกินไป ถึงวาดให้อีกฝ่ายดูดีได้ขนาดนั้น เพราะตัวจริงแม่ง… ปูนจริงๆ ปูนซีเมนต์ ไอ้ห่า คิ้วไม่มีขยับ ปากไม่มีเขยื้อน เหมือนโรบอทเดินในบ้าน



    หน้าตาแบบเอเชีย ตาเรียวๆ ที่คนเขาเรียกว่าตาไม่มีเหล่าเต๊ง ผิวก็ซีดเหมือนซอมบี้ สูงพอๆกับเขาด้วยมั้ง นี่ถ้าคบกันจริงใครเป็นผัวเป็นเมียวะเนี่ย?? ไอ้เราก็นึกว่าจะตัวเล็กๆ น่ากอดน่าฟัด…



    มือหนายกนวดขมับตัวเอง อยากจะนั่งไทม์แมชชีนไปถามตัวเองเหลือเกินว่าคิดอะไรอยู่วะ? ร่างสิ่งแปลกปลอมเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ดูจะงงๆที่ไฟบ้านเปิดอยู่ก่อนตาเรียวนั่นจะเบิกกว้างแล้ววิ่งไปชั้นบน คงจะคิดว่าเขากลับมา…ใช่อีกฝ่ายคิดถูกแต่เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้า ฌาม์รีบเดินเลาะไปตามตัวบ้านก่อนจะเดินออกจากรั้วบ้านตัวเองไป กลายเป็นว่า...เขาโดนยึดบ้าน แล้วตัวเองกลายเป็นขโมยแอบเจ้าของบ้าน ชีวิตไม้่ง่ายเลยโว้ย



    และเขาก็นอนไม่หลับ เฝ้าแต่คิดว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตในเรือนมะนาวจะเป็นยังไง แถมจากระเบียงห้องที่บ้านใหญ่ก็มองเรือนมะนาวไม่เห็น ต้นไม้ที่ตั้งใจปลูกกลัวแม่แอบส่องกลายเป็นอุปสรรคยิ่งใหญ่ เห็นแต่พุ่มๆ กลายเป็นหลับๆตื่นๆและรีบไปแอบดูแต่เช้า



    แต่ก็เข้าบ้านไม่ได้เพราะประตูบ้านมันเปิดไปถึงชั้นสอง ถ้าเปิดบ้านนะยังไงคนข้างบนรู้ตัวแน่นอน โว้ยยกูออกแบบประตูบานสูงขนาดนี้เพื่อออออ?? แถมม่านปิดสนิท หลังต้นไม้ต้นเดิมเลยกลายเป็นจุดซ่อนแอบ
สิ่งมีชีวิตใบหน้าคล้ายปูนซีเมนต์ตื่นแล้ว หลังจากเขารอตั้งแต่หกโมงจนตอนนี้เจ็ดโมงครึ่ง ขอบคุณวิชาวาดภาพบนปูนเปียกที่สร้างความอดทนได้ขนาดนี้ ร่างในชุดนอนตัวหลวมเดินมาหลังบ้าน นั่งคุกเข่าลงที่เดียวกับที่เขานั่งเมื่อวาน มีกระบวยรดน้ำอันเล็กรดน้ำเจ้าแคกตัส… เฮ้อ



ไอ้ปูนซีเมนต์นี่เองทำเอาสวนญี่ปุ่นเขาพังพินาศ ต้นไม้บางต้นถึงจะไม่ใช่แบบญี่ปุ่นแต่การจัดวางก็ไม่ได้ทำให้เสียบรรยากาศ แต่แคกตัสนี่ีมันทะเลทรายโว้ย แถมวางเป็นแปรงๆอย่างกับจะเพาะขายนี่โคตรไร้หัวคิด.. บ้านตนนะไม่ใช่ฟาร์มแคกตัส ไม่ต้องมาหารายได้เสริมแถวนี้เลย



“ฌาม์...”



เจ้าของชื่อสะดุ้ง หงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกทำให้ตกใจ แต่กลับเหวอแทนเมื่อเจ้าคนหน้านิ่งร้องไห้ออกมาดังลั่น คงคิดว่าไม่มีใครเห็น…ไม่


เขาอยู่ตรงนี้



หัวใจวูบไหวสั่นคลอนแบบที่ไม่เคยเป็น…. ต้องรู้สึกมากขนาดไหนถึงร้องไห้เพราะเขาได้ขนาดนี้… อารมณ์หงุดหงิดผสมผสานไปกับความสงสาร เห็นใจ… แต่พอเอามารวมกันมันกลายเป็นความหวั่นไหว



ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนพิเศษ เวลาร้องไห้…ก็ต้องมีเขาเข้าไปปลอบใช่ไหม…



แต่เขาในตอนนี้กลับฝืนตัวเองให้ทำแบบนั้นไม่ได้…



เขาขโมย….’ฌามา’ ของ ‘เฌอแตม’ ไป…


===================================== 50% (ครึ่งหลังอัพแล้วเลื่อนไปด้านล่างเลยจ้า)

จริงๆน่าจะประมาณ สี่สิบเปอ คือขอติดไว้ก่อนนะคะ กลัวรอนาน

ตาฌาม์นี่ไม่ได้รู้เลยว่าด่าตัวเองเรื่องแคกตัสเนี่ย 555+

ส่วนเรื่องแกล้งเฌอแตม จุดยืนต้องมีสั่นคลอนมั่งแหละ แตมเล่นปล่อยโฮขนาดนี้ อิ้อิ้

====================

ช่วงนี้ย้ายบ้านและเพิ่งเริ่มทำงานใหม่ อาจจะตะกุกตะกักหน่อยนะคะ ขอโทษด้วยค่า T___T
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 07-06-2017 23:01:54
แอบมาส่องเป็นพัก ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 07-06-2017 23:40:32
หมั่นไส้ฌาร์เพิ่มอีก 50% :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 07-06-2017 23:45:35
ถึงจำไม่ได้ ก็หวั่นไหวได้ นิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 08-06-2017 00:41:03
ควรมีฉากปุ้นต่อยฌาร์อ่ะ ขอรีเควสต์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 08-06-2017 03:48:48
         ฌาม์ด่าตัวเองทำไมค่ะ555 :pig4: :pig4: :pig4:
แคคตัสนั้นนะแกปลูกจ๊ะ
แล้วอีตัวทำลายสวนญี่ปุ่นก็แกค่ะ555
ย้อนเวลาไปด่าเลยค่ะด่าตัวเองอ่ะนะอิอิ :mc4: :mc4: :mc4:
......รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ..........
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 08-06-2017 07:38:10
เอาเลยณาม์นั่่งไทม์แมชชีนไปดูเลย จะได้รู้ว่านายนั่นแหละ นายทั้งนั้น คนต้นเรื่อง  น่าหมั่นไส้จัง

  รอผมกลับมาจีบนะ  3 เดือนเจอกันว่ะ...ความจำเสื่อมซะงั้น  แต่แตมคงไม่รอเก้อหรอกเนอะ แค่เห็นเค้าร้องไห้ ก็ทนแทบไม่ไหวแล้วนิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 08-06-2017 08:38:31
 :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 08-06-2017 08:44:43
คนรอ พลังใจที่มีเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ยิ่งถ้าได้รู้ว่าในความทรงจำของฌาร์ไม่มีแตมอยู่แล้ว ให้เดา..แตมคงไม่ยื้อ คงเก็บของแล้วเดินออกมาแบบไม่อธิบายอะไรแน่นอน งือออออ :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-06-2017 09:56:38
ที่ด่าๆมาน่ะดาตัวเองทั้งนั้น อ่านไปก็ขำไป แต่พอแตมร้องไห้นี่ขำไม่ออกเลย  :sad4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 08-06-2017 10:10:22
สงสารแตม เมื่อไรฌาม์จะจำได้  :mew6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-06-2017 11:24:28
สงสารพระจันทร์ แกมันร้ายยยยนาย ชอค ความพยายามน้อยมากกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-06-2017 15:49:05
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 10-06-2017 06:10:21
โอ๊ยยย บีบหัวใจนะ เห็นไฟเปิด ก็คิดว่าจะมีคนรออยู่ตรงหน้า
พอมาเจอแบบนี้ เฌอแตมคงหลอนมากเลย คิดไปหลายอย่างแน่ๆ บวกเป็นห่วง คิดถึงไปอีก

ฌามาจะแกล้งลงหรอ แล้วว่าตัวเองไปแบบจัดเต็ม
กลับมาสักทีสิ คงามทรงจำสามเดือน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 10-06-2017 12:44:01
สงสารแตม  :hao5: :hao5: :hao5:
มาต่อเร็วๆนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 10-06-2017 18:19:31
เด๋วรู้กันฌาม์ว่าใครจะลงแดงก่อนกัน ถ้าจำกันไม่ได้เฌอแตมหาผัวใหม่เลย 555 หมั่นไส้ฌาม์ความจำเสื่อมแล้วจะเป็นไบโพล่าร์ด้วยใช่ไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 11-06-2017 12:04:07
ยุให้แตมทิ้งเลย ทิ้งมันเลยค่ะ ไปหาคนใหม่ค่ะ พอมันจำได้เราจะได้สมน้ำหน้ามันค่ะ มันดันหาเรื่องดีนีก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 11-06-2017 12:28:55
สงสารน้องแตมมม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๑ หน้า ๑๔ [๗/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 11-06-2017 18:59:03
ตอนที่ 17.2


เฌอแตมออกไปข้างนอกแล้ว เหลือแต่เขาที่ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ขายาวลากเท้าเดินไปทั่วบ้าน บ้านที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย มุมทำงานของเขามุมเดียวมากกว่าที่มันยังเหมือนเดิม งานที่ทำค้างไว้ ดินสอ ปากกา กับชั้นหนังสือรกๆ และ…ภาพวาดของเฌอแตมบนโต๊ะเขียนแบบ ร่างดินสอที่ไม่ได้ลงสีแต่แรเงาไว้…



เขา…ฌามาอีกคน มีความรัก…



ไม่รักล่ะมั้ง คงขั้นหลงเลย… หลงหนักขนาดปล่อยอีกฝ่ายเข้ามาในโลกส่วนตัวได้ขนาดนี้



เขาจำไม่ได้…แต่เฌอแตมจำได้



ไม่ยุติธรรมซะเลย…



ด้วยพื้นฐานเป็นคนไม่ชอบอะไรที่ไม่ยุติธรรมอยู่แล้วทำให้หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน ใช่…เขาไม่ใช่เกย์ อย่างน้อยเขาคนนี้ที่จำอะไรไม่ได้ก็รู้สึกแปลกๆถ้าจะต้องคบผู้ชาย



แต่ฌามาอีกคนดันเปิดรับผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในโลก จะอ้างยังไงก็คือตัวเขาเอง จะไปเทอีกฝ่ายทิ้งง่ายๆมันก็ไม่ยุติธรรม เฌอแตมเป็นคนรักที่ดีล่ะมั้ง ถึงยังอยู่ที่นี่



ยังคิดถึงเขา…



ยังร้องไห้



ยังมีความรู้สึก



แม้ตัวเขาเองจะว่างเปล่าเท่ากับศูนย์



การปล่อยอีกฝ่ายไว้โดยไม่ติดต่อไปมันคือการทำร้ายความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่แค่…รักเขาเท่านั้นเอง ซึ่งเขาก็ยังจำความรู้สึกตอนตัวเองโดนทำร้ายได้ดี



อะไรที่เราไม่ชอบ เราก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่น…



แล้ว…เขาจะเข้าหาเฌอแตมยังไง?



เฌอแตมเป็นนักศึกษาต้องไปเรียนหนังสือ แต่เขาเรียนจบแล้วจะให้ไปเนียนเป็นนักศึกษามันก็คงไม่ได้ หรือจะไปเป็นอาจารย์? ช่วงเดือนนี้มันเป็นเทอมสองของมหาลัยแล้วหรือเปล่าถ้าจำไม่ผิด จะให้ไปสอนกลางคัน? มหาลัยเขาก็ต้องมีระบบระเบียบการรับอาจารย์ แล้วอายุน้อยแบบนี้… ถึงจะเป็นนักศึกษาแต่มหาลัยจะรับกลางเทอมแบบนี้คงไม่มีเหมือนกัน



ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าประเทศไทยยังนับถืออายุและศักดินามากกว่าความเท่าเทียม ประสบการณ์ ตำแหน่งหน้าที่ยังเป็นเครื่องการันตรีตัวบุคคลมากกว่านิสัยใจคอ



….เขาต้องมีเส้นสาย…ประมาณเส้นก๋วยจั๊บที่ต้องใหญ่และเหนียวถึงจะเข้าไปอยู่ในมหาลัยแบบกลางเทอมแบบนี้….
คุณหญิงรพิณรำไพ…. มีแม่เป็นคุณหญิง ต้องลองว่าแม่เจ๋งแค่ไหน…






คุณหญิงรพิณรำไพไม่ทำให้ผิดหวัง สามวันต่อมาเขาก็ได้มานั่งยืนหน้าเป็นอยู่กลางกลุ่มนักศึกษาแลกเปลี่ยน แต่มาในฐานะอาจารย์…



เพราะช่วงนี้มีนักศึกษาจากมหาลัยทางจีนมาดูการเรียนการสอนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยนี้พอดี คณะบดีคณะนี้ออกจะติสท์สมเป็นคณะสถาปัตย์เพราะยินดีจะให้เขาร่วมวิจารณ์งานนักเรียนทุกชั้นปีและให้คะแนนในฐานะอาจารย์พิเศษ ก่อนจะถึงปลายภาคที่นักศึกษาต้องส่งโปรเจคใหญ่ก็ให้เขาเรียนรู้วัฒนธรรมไปพร้อมนักศึกษาจากจีน



เขาได้ตารางสอนที่จัดแบบกระจัดกระจายคละคลาสของทุกชั้นปี เพื่อเป็นการเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนก็เลยถูกจัดคละๆกันไป มีเลขตึกเลขห้องให้ไปตามเรียน



ฌามาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงแสลคเรียบร้อยและรองเท้าหนังสีดำสนิทก็เดินไปตามแผนผังตึกที่ได้รับแจก วิชาแรกก็เจอ…วิชาโปรเจคของปีสี่



ทั้งห้องกว้างไม่มีใครเลย…แต่วิชานี้ดันบอกให้มาที่นี่ ไม่สิ มีอาจารย์นั่งสัปหงกอยู่ที่โต๊ะหนึ่งคน



“เอ่อ อาจารย์ครับ…นี่วิชาโปรเจค?”



“อ๋อ มีอะไรจะปรึกษาผมหรอ”



อาจารย์หน้าตาเหมือนเพิ่งออกมาจากการเฝ้าพระอินทร์ขยี้ตาปรือๆ



“คือ ผมเป็นนักศึกษาที่มาแลกเปลี่ยนจาก…”



จะบอกว่าจากจีนก็พูดจีนไม่ได้



“อ๋อ วิชานี้ไม่มีไรหรอก แจกงานให้เด็กไปทำ ใครอยากปรึกษาก็ไปตามที่ปรึกษาของตัวเอง คุณได้อยู่กับผมหรอ แล้วทำไมไม่มาวันสั่ง
งาน”



“ผมมาแลกเปลี่ยน”



“หืม มีด้วยหรอ งั้นไปทำโปรเจคมาแล้วกัน วันส่งก็ไปถามเพื่อนๆเอา หัวข้อก็ถามเพื่อนๆได้”



“แล้วเพื่อนๆอยู่ไหนครับ…”



“ปีสี่อยู่สตูเจ็ดสตูแปดกันล่ะมั้ง ลองๆไปดู หน้าเหมือนโจรน่ะใช่เลย อย่าหลงไปสตูเก้าสิบล่ะนั่นพวกปีห้าเดี๋ยวมันฆ่าเอา”



การเรียนสถาปัตย์ของประเทศไทยดูแปลกใหม่กับที่อเมริกาอยู่เหมือนกัน… ขนาดต้องระวังโดนฆ่า จะถามว่าสตูที่ว่าอยู่ไหนอาจารย์ก็หลับไปแล้ว เอาเถอะแผนผังตึกในมือก็มี



ฌามาเดินไปตามทางเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวตามมุมตึกไปยังสตูแต่ทว่าก็ชนเข้ากับใครสักคนที่เดิมดุ่มๆมา ผู้ชายผมยาวมีแว่นสไตล์วินเทจอยู่บนหน้าและไรหนวดเหนือริมฝีปากที่คาบบุหรี่ไร้เปลวไฟ



“โทษที”



“เฌอแตม…”



“นั่นฝาแฝดกู”



คนผมยาวส่ายหัวเอือมๆก่อนจะเดินผ่านไป เฌอแตมมีฝาแฝด? ก็คงใช่ หน้าโคตรเหมือนแต่เฌอแตมผมสั้นต่างจากคนนี้ลิบลับ ที่ผมยาวและมีหนวด



สตูเจ็ดเต็มไปด้วยโต๊ะเขียนแบบที่มีคนปั่นงานอยู่เพียบ บ้างก็เหมือนสติแตก บ้างก็เล่น บ้างก็หลับ ฌามารู้สึกตัวเองแปลกประหลาด ไม่รู้จักใคร แต่ก็ตื่นเต้น



ชีวิตนักศึกษาธรรมดา…ที่เขาขาดไป



“เห้ยมึงลงแข่งบาสปะ? คนขาด”



ผู้ชายหน้าโหดที่เปิดประตูตามเข้ามาส่งใบเขียนชื่อให้



“หือ บาส?”



“เออ กีฬาภายในไง หรือมึงเล่นอย่างอื่นเป็นไหม วิ่ง ว่ายน้ำ ปิงปอง เป่ากบ”



“เป่ากบ?”



“เชื่อหรอ กูหลอกโว้ย เร็วดิ้ลงสักอย่าง มันจะแข่งอยู่แล้วคนยังไม่ครบเลย”



“เอ่อ ไม่มีชุดนะ”



“ของคณะ ตกลงบาสหรือบอล?”



“บาสก็ได้ เล่นเป็น”



“ตามนั้น ชื่อไร?”



“เปรมปรีฌา ฌามา…”



“ชื่อยาวไปไหนวะ ไอ้เปรมแล้วกัน ตามนี้นะไอ้เปรม พรุ่งนี้มาซ้อมด้วย สนามบาสข้างตึกกูไปละ”



“เห้ยเดี๋ยว…”



อะไรวะ…คณะนี้นี่มันอะไรวะเนี่ย



การเรียนในคณะวันแรกผ่านไปแบบงงๆ ทุกคนในคลาสมองแปลกๆบ้างว่าใครเสนอหน้ามาเรียนกับปีสาม แต่อาจารย์ก็บอกว่าเป็นนักศึกษามาจากจีนก็เลยมีบางคนโชว์สกิลพูดภาษาจีนด้วย ไม่รู้พูดจริงไม่จริงเพราะฟังไม่ออก



“พูดไทยได้”



“อ้าว แล้วไม่บอก พูดไทยทำไมอยู่จีนวะ? แล้วอยู่จีนทำไมฟังกูพูดไม่ออก กูลูกครึ่งเลยนะ”



“พอดีได้ทุนจากไทยไปเรียนที่นั่น ไปวันแรกก็ส่งมาดูงานที่ไทยเลย บินไปๆกลับๆ งงๆเหมือนกัน”



แต่งเรื่องสด แต่ทุกคนพยักหน้าหงึกๆเข้าใจ กลายเป็นโดนจัดไปอยู่กลุ่มปีสี่กับพวกนี้ กลางวันก็เลยได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วย คนเยอะเป็นมดแตกรัง การมองหาเฌอแตม…วันแรก ล้มเหลว…









ฌามา…



“แตมมองไรวะ?”



เพื่อนทั้งกลุ่มมองไปตามสายตาของเฌอแตมก่อนจะไปหยุดที่กลุ่มเด็กสถาปัตย์หน้าเหมือนโจรห้าหกคนที่ยืนคุยโหวกเหวกกันอยู่หน้าร้านข้าว เสื้อคณะสถาปัตย์ถูกใส่ทับเสื้อยืดเลยทำให้แยกออกว่ามาจากคณะอะไร



“เดี๋ยวมา”



ร่างขาวซีดดันตัวลุกขึ้นเดินฝ่าฝูงชนไป จากมุมนี้เห็นไม่ชัดว่าใช่ไหม แต่บาร์เบลคาดหูแบบนี้ สีผิวแบบนี้ และชั่วขณะที่ใบหน้าคมนั่นหันมาก่อนจะเบือนกลับไปทางเดิม…ฌามา



“เห้ยแตม ลงแข่งตระกร้อเปล่า”



ภาพผู้ชายคนนั้นถูกแทนที่ด้วยเพื่อนร่วมคณะแพทย์…



“เพล?”



“หืม เราเอง แข่งปะ?”



“เพล แปปนะ”



ทว่าพอเบี่ยงตัวหลบเพื่อน กลุ่มสถาปัตย์กลุ่มนั้นก็หายไปแล้ว… เท้าชะงักเพราะไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหน ฌามาคนนั้นหายไปกับฝูงชน



“แตม เป็นอะไรหรือเปล่า?”



“ปะ เปล่าๆ แข่งตระกร้อหรอ ได้สิ”



“โอเค ได้เจอกับแฝดนายอีกแน่เลย”



เชอเบทกับเฌอแตมดันชอบเล่นกีฬาชนิดเดียวกัน ไม่รู้ว่าน้องชายฝาแฝดไปหัดตระกร้อจากไหนทั้งๆที่อยู่อเมริกา เลยแข่งกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง



“อาจจะคนละสายก็ได้ ยังไงฝากด้วยนะ”



“โอเค อย่าลืมบอกเพื่อนไปดูเวรสตาฟพยาบาลนะ ปีสามงานหนักหน่อยสู้ๆล่ะ”




งานกีฬาแบบนี้คณะแพทย์ก็จะถูกจัดเป็นกรุ๊ปเพื่อทำหน้าที่สตาฟพยาบาล เหมือนกับที่คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาจะเป็นกรรมการจัดการแข่งขัน บริหารคอยจัดคิวแข่งและบริหารเวลา แต่ละคณะก็ต้องช่วยงานคนละส่วน ช่วยมากช่วยน้อยแล้วแต่ว่าเกี่ยวข้องแค่ไหน
เฌอแตมคุยกับเพื่อนอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับไปที่โต๊ะ… ฌามาไม่ผิดแน่ แต่ฌามาจะมามหาลัยทำไมเพราะเรียนจบแล้ว…หรือจะแค่คนที่คล้ายเฉยๆ



หรือจะคิดถึงจนตาผิดเพี้ยนไป…



ตาเรียวหลุบมองจานข้าวที่ชักอิ่มขึ้นมาตื้อๆ… ฌามาอยู่ไหน…กลับจากอเมริกาหรือยัง ข่าวคราวเงียบไปเพราะสื่อนำเสนอข่าวใหม่แทนที่…




เหลือแต่เขาที่ยังจดจำ…



============================================

ตอนนี้จะกระชับนะคะ เพราะเหมือนช่วงต่อเรื่อง แฮ่ ... จะเจอกันแล้ววววววววววววววววววววววววว


ปล. ฌาม์ได้ชื่อใหม่อีกแล้ว 555555555555 เปิดตัวคุณเปรม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 11-06-2017 21:01:20
โอ๊ย :katai1: สับสนกับคุณเปรม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 11-06-2017 21:22:08
เดาว่า..ใกล้ถึงตอนที่เฌอแตมให้เชอเบทแกล้งมีเรื่อง ต่อยตีกันที่โรงอาหารแน่เลย
.
.
.
ปล. อยากกลับไปอ่านตอนนี้ใน ฟ้าลั่นรัก แต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ตอนไหน  :ling1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 11-06-2017 22:05:09

รอกระชับกว่านี้ค่ะ
ลุ้น!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 11-06-2017 22:13:12
โอ๊ย :katai1: สับสนกับคุณเปรม

ช่วงวัยสับสน หาตัวเองไม่เจอ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 11-06-2017 22:23:42
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอกัน  :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-06-2017 22:56:21
คุณเปรมมมม ยังไง ๆ ค่ะ ถ้าเจอแตมแล้วทำไงค๊าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 11-06-2017 23:20:05
เจอกันเถอะะะะะะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-06-2017 01:38:40
ฌามาอย่าหลบแตมดิ สงสารแตม
ตอนนี้มีเชออีกแล้ว คิดถึงจังเลย :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-06-2017 07:18:31
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 12-06-2017 10:55:17
ตอนนี้ใจนึงก็อยากให้เจอกัน อีกใจนึงก็ไม่อยากให้เจอ ถ้าเจอแล้วแตมรู้ว่าฌาจำไม่ได้จะทำยังไงนะ แต่ยังไงก็เถอะคนที่จำได้เจ็บกว่าเสมอ ไม่อยากเห็นน้องแตมเจ็บเลย

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 12-06-2017 11:28:13
อยากอ่านต่อแล้วววว  :katai1:
รอนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 12-06-2017 12:22:16
ตลกแต่สงสารแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-06-2017 13:27:34
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-06-2017 17:56:23
โอ๊ยยยย มีวิธีตั้งเยอะ ไปตามหาแบบนั้น ก็หาเจอง่ายหรอก แถมไปเจอเชอเบทอีก ทำไมไม่ถามล่ะ
แต่ที่แน่ๆ เฌอแตมเห็นแล้ว 55555

ฌามามีความอาร์ทสูงมาก ขนาดจะตามหา ยังมีวิธีการแปลกๆ

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-06-2017 17:57:49
เปรมวัยว้าวุ้นซินะ :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๗.๒ หน้า ๑๔ [๑๑/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 12-06-2017 21:02:49
โอ๊ยยยย มีวิธีตั้งเยอะ ไปตามหาแบบนั้น ก็หาเจอง่ายหรอก แถมไปเจอเชอเบทอีก ทำไมไม่ถามล่ะ
แต่ที่แน่ๆ เฌอแตมเห็นแล้ว 55555

ฌามามีความอาร์ทสูงมาก ขนาดจะตามหา ยังมีวิธีการแปลกๆ



อัฉริยะกับบ้า มีแค่เส้นบางๆขวางกั้นค่ะ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 14-06-2017 22:13:00
ตอนที่ 18



   สามนาฬิกาของวันใหม่ ท้องฟ้ายังคงเป็นสีดำสนิท…ฌามานั่งมองคนที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา… เฌอแตมไม่ได้ใช้เตียงของเขาแต่กลับซุกตัวอยู่บนโซฟาที่ดูคับแคบไปสำหรับส่วนสูงประมาณอีกฝ่าย



   บนโต๊ะรูปซีกมะนาวมีชีทเรียนกับเครื่องเขียนวางไว้เหมือนเช่นที่เขาเคยเห็น ตั้งใจเรียนเหมือนกัน… มือหนาลองหยิบชีทมาอ่านไม่นานก็เข้าใจเนื้อหาได้ทันทีเพียงแค่ผ่านตาเพียงครั้งเดียว สมองเขาจดจำได้ไวสมกับไอคิวที่เวอร์เกินปกติของตัวเอง ลายมือเฌอแตมจดขยุกขยิกไปเรื่อย บ้างก็อ่านออกบ้างก็อ่านไม่ออก



   ฌามาใช้เวลามองอีกคนหลับสลับกับนั่งอ่านชีทเรียนของคณะแพทย์ปีสาม หงุดหงิดที่ตัวเองดันเผลอคิดไปว่าถ้าเรียนหมอสำหรับเขาก็คงง่ายเหมือนกัน มันเยอะแต่จำได้ หรือจะเปลี่ยนไปเรียนแพทย์?



   หกปีเลยหรอ… เรียนได้แต่อาจจะไม่ชอบก็ได้ ปริญญาสองใบก็พอแล้วมั้งแล้วเขาก็โอเคกับชีวิตสถาปนิกของตัวเองอยู่แล้ว



   หรือจะลงเรียนเล่นๆเป็นเพื่อนเฌอแตม?



   มือสีแทนชะงักก่อนจะโยนชีททิ้งกับโต๊ะ ทำไมต้องทุ่มเทไปเรียนกับเฌอแตมด้วยวะ? สับสนความคิดตัวเองแต่พอจะสำรวจความรู้สึกเสียงครางแผ่วเบาและพลิกตัวของอีกฝ่ายทำให้ต้องรีบลุกขึ้นหลบไปจากเรือนมะนาวรีบกลับบ้านอย่างว่องไว



   เขายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้า…



   ฌามากลับมาห้องตัวเองก็นอนไม่หลับ นาฬิกาบอกเวลาตีห้าแล้วท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เขาใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการเฝ้ามองพระจันทร์



   พระจันทร์?



   พระจันทร์มาจากไหน?



   ‘พระจันทร์เฌอแตม’



   เสียงตัวเองดังวาบขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวที่แล่นริ้วจนต้องยกมือทึ้งหัวตัวเองแรงๆ ปวดไปหมด ปวดจนแทบหายใจไม่ออก เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เหมือนจะนึกอะไรออก



   สุดท้ายก็ทำได้แค่ทิ้งตัวลงนอนนิ่งๆ กัดฟันให้อาการปวดจางหายไปเอง…



   สมองเขายังไม่พร้อมจะเข้าใจว่าทำไม…ต้อง พระจันทร์เฌอแตม









   เฌอแตมตื่นเช้าปกติ จัดชีทและเครื่องเขียนที่วางทิ้งไว้ให้เป็นระเบียบ ชะงักเมื่อเจอปากกาตัดเส้นหล่นอยู่ข้างโซฟา เครื่องเขียนเขามีแต่เมจิคกับไฮไลท์ดินสอยางลบ ไม่มีทางมีปากกาตัดเส้น…



   และยี่ห้อนี้ก็ราคาแพงเพราะเคยไปซื้อเป็นเพื่อนชาร์ล… ของใคร?



   คิ้วสวยขมวดมุ่นเมื่อมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผสมกับที่เห็นฌามาที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย เฌอแตมผุดลุกขึ้นเดินสำรวจรอบบ้าน ทุกอย่างมันเหมือนเดิม เหมือนไม่มีใคร เหมือนมีเขาคนเดียว



   แต่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกมันบอกว่ามีคนอื่นเข้ามา… อย่างน้อยปากกานี่ก็ไม่มีทางปรากฏตัวแบบไร้ที่มาที่ไป เขาเป็นคนละเอียด บ้านทั้งหลังก็ทำความสะอาดอย่างละเอียด…



   อยากเล่นเกมส์กันใช่ไหม?



   เดี๋ยวรู้กัน!










   ฌามาโดนตามตัวมาซ้อมบาสกับกลุ่มปีสี่ แต่ละคนตั้งใจราวกับแข่งโอลิมปิค หัวหน้าทีมบาสอยู่ปีห้าเรียกทุกคนด้วยชื่อที่พี่แกคิดเอาเอง เขาก็เป็นไอ้เปรมของเพื่อนๆเหมือนที่โดนจับลงชื่อไว้ เพื่อนร่วมทีมอีกคนมาจากสาขาภูมิชื่อฟรอยด์ก็โดนเรียกว่าฝอย หรือรุ่นน้องปีสามชื่อสตางค์ก็กลายเป็นน้องดาว สารพัดชื่อ บ้างก็มาจากชื่อจริง บ้างพี่แกก็คิดเอง



   “เปรมมึงเอาเบอร์ไร”



   ซ้อมเสร็จก็โดนเรียกมาวัดตัวตัดเสื้อที่พี่เขาบอกแค่ไปเหมาๆเสื้อโลมาให้ร้านติดสติกเกอร์ง่ายๆ



   “เบอร์ตอง”



   มุกสองแง่สองง่ามที่เพิ่งเรียนรู้มากับพวกสถาปัตย์นี่แหละ เลยโดนถีบมาที



   “เอาเบอร์แปดสิบแปดไปสัส”



   ไม่รู้ว่ามีเทคนิคอะไรเรียงเบอร์ ตัวจริงตัวสำรองรวมกันยังไม่ถึงยี่สิบแต่เบอร์นี่มีถึงเก้าสิบเก้า



   “อีกสามวันนัดแรก พวกมึงต้องชนะ แยกย้ายได้”



   เป็นการกำหนดจุดมุ่งหมายที่โคตรรสวนทางกับความจริง นับคนเมื่อวาน ซ้อมวันนี้ วัดเสื้อวันนี้ อีกสามวันแข่งเอาชนะ แต่ทุกคนก็ดูมุ่งมั่นดีทำให้ฌามาสนุกไปด้วย



   อย่างน้อยเขาก็เหมือนวัยรุ่นปกติ

















   เฌอแตมยืนอยู่ริมสนามบาสของคณะสถาปัตย์ ไม่ได้วางแผนว่าจะต้องเจอแต่ก็แค่มาเดินดูลาดเลาเผื่อจะฟลุค แล้วก็เจอผู้ชายที่เหมือนฌามาคนนั้น ผมที่เคยยาวตัดหน้าม้าในความทรงจำตอนนี้ตัดสั้นกว่าเดิม และหน้าม้าเปิดหูหนึ่งข้างก็กลายเป็นทรงตัดสั้นเรียบร้อยแบบผู้ชายทั่วไป ไม่เหมือนแต่เหมือน…



   ใบหูไม่มีบาร์เบล… เฌอแตมยืนดูจนกลุ่มนักศึกษาเลิกซ้อม ยามนี้เย็นย่ำเต็มทีเพราะไม่ใช่เวลาเรียนแล้ว ทั้งกลุ่มแยกย้ายกันไป ขายาวอยากจะก้าวเข้าไปทักทันทีที่อีกฝ่ายบังเอิญเดินมาทางนี้



   “ฌา…”



   “ไอ้เปรม!! เอาเบอร์มึงมาดิ้เผื่อนัดซ้อม”



   “ได้พี่”



   เปรมหันกลับไปทางเดิม… เปรม? ชื่อเปรม… ไม่ใช่ฌามา… คนละคน แต่ทั้งส่วนสูง รูปร่าง รอยยิ้ม และน้ำเสียงช่างคล้ายซะจนจะเป็นคนเดียวกัน



   เปรม…. ไม่เชื่อหรอก!



   ฌามารอจนอีกฝ่ายเดินกลับมาอีกครั้ง เบี่ยงตัวหลบกับมุมตึกและก้าวเดินตามแผ่นหลังกว้างไป แผ่นหลังที่แสดงถึงร่างกายที่สมส่วน เสื้อซ้อมบาสชื้นเหงื่อจนลู่ลงกับกล้ามหลังที่เป็นวีไลน์สวย…



   รอยสัก… ใช่… ฌามามีรอยสัก ถ้าเห็นรอยสักก็ยืนยันได้ว่าเป็นฌามา



   ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำในมือมีกระเป๋าคาดไหล่แบบผู้ชายที่ถือมาตั้งแต่สนามบาส เฌอแตมอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายล้างหน้าเดินหลบเข้าไปในห้องน้ำห้องในสุด มองอีกฝ่ายจากช่องประตูที่จงใจปิดไม่สนิท



   เปรมเสยผมเปียกน้ำขึ้นเปิดหน้า ทำท่าหงุดหงิดกับผมสั้นๆของตัวเอง และเสื้อยืดสีเข้มก็ถูกดึงออกจากร่าง… รอยสักรูปกราฟฟิคเรขาคณิตแปลกตาอยู่ที่ใต้ลำคอและเหนือขอบกางเกงด้านขวาก็มีรอยสักตัวเลขเจ็ดหลัก..



   ฌามา…



   เสื้อชื้นเหงื่อถูกพาดอยู่บนซิงค์น้ำก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดกระเป๋าเอาบาร์เบลสีเงินออกมาใส่ใบหูตัวเองช้าๆ ปลายลูกศรคุ้นเคยกลับมาเป็นเครื่องประดับประจำตัว



   เฌอแตมมองอีกฝ่ายจัดการกับตัวเองจนเสร็จและหยิบมือถือโทรเรียกคนขับรถ



   ฌามาขับรถไม่เป็น…



   การสันนิษฐาน และหลักฐานทุกอย่าง…สมบูรณ์แบบ



   ทำไมเป็นเปรม? ….



   เปรมปรีฌา …. ชื่อจริงไง…



   เสียงสบถดังเบาๆทันทีที่อีกคนเดินออกจากห้องน้ำไป เฌอแตมยืนมองตัวเองหน้ากระจก ดวงตาเรียววาวโรจน์ด้วยความหงุดหงิดแบบที่ตัวเองพยายามจะไม่เป็น



   โมโหทีไร… ต้องได้ระบายอารมณ์ทุกที



   ฌามา… เดี๋ยวเจอกัน!
   









เฌอแตมมายืนดูฌามาซ้อมบาสในวันที่สอง… ไม่น่าเชื่อว่าฌาม์จะมีปัญหากับการระยะ ระยะที่คาดคะเนด้วยสายตาล่ะมั้ง เพราะงานของอีกฝ่ายมันมีเครื่องไม้เครื่องมือช่วย ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายขับรถไม่ได้ ชู้ตบาสไม่เคยลงห่วง แต่การเลี้ยงลูกซัพพอร์ตทีมกลับทำได้ดี ดีก็บ้าแล้วโยนให้เพื่อนรับยังโยนไม่ได้เรื่อง ตกพละแน่ๆ…



    ใบหน้าเรียบสนิทแต้มรอยยิ้มเมื่อรุ่นพี่หน้าหนวดตะคอกเปรมด้วยความหงุดหงิด แต่เปรมคือฌามา กวนตีนกลับไม่ยอมโดนด่าฝ่ายเดียว



“ก็กูบอกแล้วว่ากูเล่นได้ แต่ไม่ได้บอกว่าเล่นดีโว้ย”



“สัสเปรมโคตรเกะกะ มึงไปเป็นตัวสำรองเลยไอ้เหี้ย”



    คนเป็นตัวสำรองไม่ได้มีสีหน้าผิดหวังแต่ส่งเสียงตะโกนแซวเพื่อนร่วมทีม เสียงด่าปนเสียงหัวเราะดังลั่นสนาม ฌามาก็ดูเหมือนเดิม… แต่บางอย่างให้ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม คงจะเป็นสีหน้าที่ไม่ได้ซับซ้อนเหมือนอย่างทุกที



    ฌามาในชื่อเปรม… เหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดามากกว่าช็อคโกแลต ฌามาที่มีรอยยิ้มชวนหวั่นไหว ฌามาไม่เคยหัวเราะสุดเสียงแบบนี้ ฌามาไม่เล่นมุกต่ำๆติดเรทแบบนี้ และที่สำคัญ...ฌามาจะไม่เมินเขาแบบนี้



    เมื่อคืนเขานอนไม่หลับแม้จะตีสามแล้ว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายทำให้เขาได้ยินเสียงประตู ลมวูบหนึ่งพัดผ่านเข้ามาเพราะประตูมันบานยาวถึงชั้นสอง… บ้านนี้มีสัญญาณกันขโมย การไขกุญแจเข้ามาก็ต้องมีกุญแจบ้าน



    เขาเจอเงาร่างคุ้นเคยเดินมานั่งตรงพื้นข้างโซฟา เขาแกล้งหลับสนิทเหมือนกับที่อีกฝ่ายคงจะนั่งเฉยๆ แต่ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงหายใจ… และเสียงถอนหายใจ



    “อ่านหนังสือเยอะๆอีกแล้ว”
เสียงหนังสือเรียนหรือชีทไม่แน่ใจถูกเปิดออก เสียงแผ่นกระดาษถูกเปิดเรื่อยๆ ทำให้เขารวบรวมความกล้าค่อยๆลืมตามอง



    ท่ามกลางแสงสลัวของพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา เขาเห็นผู้ชายคนเดียวกับที่เห็นในห้องน้ำคณะสถาปัตย์ ผมตัดสั้นเรียบร้อย แม้ใบหูจะไม่มีบาร์เบลคุ้นตา กำลังอ่านชีทเรียนของเขา ในมือควงปากกาเมจิคที่ใช้โน๊ตของเขา



    ปากกาตัดเส้นของฌามาเขาเอาไปเก็บมุมทำงานของอีกฝ่ายแล้ว ไม่อยากวางรวมกับเครื่องเขียนตัวเองเพราะว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายคิดว่าทำหล่นแถวนี้...และสงสัยว่าเขาจะรู้ตัว



    “หมอนี่เรียนง่ายกว่าที่คิด”



    เฌอแตมลอบถลึงตาใส่คนไอคิวเกินมนุษย์ปกติ พวกไอคิวสูงๆนี่น่าอิจฉา อะไรผ่านตาก็จำได้แล้ว ตาเรียวมองอีกฝ่ายผ่านความมืดจนกระทั่งฌามาวางชีทลง ตาปิดลงทันทีที่อีกฝ่ายหันมา



    ก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายเต้นรัวจนกลัวเสียงมันจะดังออกมาให้อีกคนได้ยิน ความรู้สึกอยากจะร้องไห้ถาโถมเข้ามาเมื่อมืออุ่นแตะแผ่วเบาที่แก้ม ความรู้สึกที่คิดถึงจนอยากจะถามอีกฝ่ายว่าทำไมต้องแอบมาแบบนี้



ทำไมไม่ทักทาย ทำไมไม่บอกให้รู้ว่าปลอดภัยแล้ว… ทำไมปล่อยให้เป็นห่วง ปล่อยให้คิดถึง..



“ฝันร้ายหรอ ทำไมร้องไห้”



สัมผัสแผ่วเบาที่หางตาทำให้รู้ว่าความรู้สึกตัวเองคงเก็บไว้ไม่ไหว นิ้วมืออุ่นคลอเคลียใบหน้าจนอยากจะจับมือสีแทนในความทรงจำมากุมไว้… แต่ก็ทำไม่ได้



    “วันหลังไปนอนที่เตียงสิ...นอนสบายกว่านะ”



จะไปนอนได้ยังไง… มันว่างเปล่าเกินไปเมื่อมันเคยเป็นที่ของคนสองคน



    “ขอโทษนะที่ยังเจอกันไม่ได้...ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แต่… เฮ้อ...”



เสียงถอนหายใจยาวดังให้ได้ยิน ก่อนสัมผัสสุดท้ายคือนิ้วมือไล้เบาๆที่ใบหูและฌามาก็ผละออกไป ชั่วครู่เสียงประตูบ้านดังเบาๆอีกครั้ง ก่อนดวงตาเรียวชื้นน้ำจะกระพริบเบาๆ



สองมือยกขึ้นปิดหน้า...ที่แสดงความอ่อนแอ
 























    มือซีดยกขึ้นนวดท้ายทอยตัวเองเบาๆ เปรมของเพื่อนๆยังคงหัวเราะเสียงดัง แม้จะเล่นได้ไม่ดีแต่ก็ยังได้ลงซ้อมสนุกสนานไปกับคนอื่น และสุดท้ายเสื้อชื้นเหงื่อก็ถูกดึงพ้นร่างเหมือนที่คนอื่นๆทำ



    ฌามามีไลน์กล้ามสวยสมกับที่ได้เป็นนายแบบแบรนด์ดัง ไม่ได้ดูถึกบึกบึนเป็นหมีเหมือนนักกีฬาที่ออกกำลังกายอย่างหนัก หรือนักเล่นกล้าม แต่มันดูเพรียว น่ามอง… จนกระทั้งเหลือบไรข้างสนามพากันนั่งมองแล้วกริ๊ดกร๊าดกัน



    ตอนแรกคงมาดูเดือนสถาปัตย์ปีสามที่เคยประกวดเดือนปีเดียวกับเขา… แต่พอถอดเสื้อออกสายตาก็ถูกย้ายมาที่แผ่นหลังวีไลน์มากขึ้น ฌามาไม่ใช่คนหล่อ แต่โครงหน้าชัดเหมือนนายแบบเอเชียที่เป็นที่นิยม มองเผินๆก็ดูจะธรรมดา แต่ถ้าสบตาก็คงจะติดกับเอาง่ายๆ เหมือนเขา…



    เฌอแตมตัดสินใจเดินออกไปจากมุมตัวเอง มันหงุดหงิดที่คนของเขามีรอยยิ้มเผื่อแผ่ทุกคน แต่กลับไม่หันมาทางนี้ ทำตัวลึกลับโดยไร้เหตุผล…



    สงสัยจะอยากตาย…





   
   “พีท นี่แตมนะ เฌอแตมคณะแพทย์”



   เบอร์มือถือเดือนสถาปัตย์ปีสามถูกเมมไว้ตั้งแต่ตอนประกวด ไว้โทรหากันเวลารุ่นพี่นัดและไม่ได้โทรอีกจนกระทั่งตอนนี้



   เฌอแตมยืนมองเงาตัวเองผ่านกำแพงกระจกไปที่สวนญี่ปุ่นที่มีแต่แสงจันทร์ส่องให้เห็นเงาสลัว



   “อ้าวแตมว่าไงมึง สบายดีปะ?”



   “ก็ดีอ่ะ พอดีมีเรื่องถามหน่อย”



   “เออว่า?”



   “มึงรู้จักคนชื่อเปรมปะ คณะมึง”



   “เปรม? ใช่เปรมที่แลกเปลี่ยนจากจีนปะวะ มีกลุ่มเด็กแลกเปลี่ยนจากจีนมาอ่ะ มีคนไทยมาด้วยชื่อเปรมแต่เรียนรวมกับพวกพี่ปีสี่”



   “เออ คนนั้นแหละมั้ง”



   “ทำไม รู้จักหรอ?”



   “เพื่อนเก่าน่ะ สนิทกันไหม?”



   “ก็สนิทอยู่ ซ้อมบาสกันทุกวัน ตอนเที่ยงก็ได้กินด้วยกันนะ เปรมมันสนิทกับพี่รหัสกูพอดี”



   “งั้นช่วยไรกูหน่อยดิ… อยากเซอไพรส์เพื่อนเก่า”



   นัดแนะกับเพื่อนเก่าเรียบร้อยก็โทรหาตัวแปรอีกคนที่จะทำให้การจัดฉากมันสมบูรณ์ อยากเล่นละครใช่ไหมฌามา? แล้วมาดูกัน…ว่าใครจะเนียนกว่าใคร



   มือซีดกดโทรศัพท์โทรหาเบอร์ที่เคยตั้งเป็นเบอร์ฉุกเฉินหมายเลขหนึ่ง แต่ตอนนี้ลบทิ้งไปละ



   ฝาแฝดที่ไม่สนิทแต่ก็สนิท



   “ว่าไง”



   น้ำเสียงรำคาญดังมาตามสาย



   “มึงยังไม่เลิกกกผู้ชายหรอวะ?”



   เสียงนิ่งสงบไร้อารมณ์…ไม่ได้อยากจะหาเรื่องแต่ชินแล้วที่จะด่ากันเล็กน้อยก่อนจะวกเข้าเรื่อง



   “แล้วมึงเสือกอะไรวะ”



   “เปล่า กูจะบอกว่ามีคนทักกูเป็นมึง”



   “บ่อยไป คนยังทักกูเป็นมึง ขนาดกูไว้ผมยาว”



   “ประเด็นคือ”



   “คือ?”



   “มีเรื่องให้ช่วย”



   ตาเรียวกลอกไปมาอยากจะกัดลิ้นตายที่ขอร้องให้อีกฝ่ายมาช่วย แต่ก็เพราะไว้ใจใครไม่ได้แล้ว ถึงจะเกลียด จะโกรธแต่เพราะเป็นฝาแฝด…คนที่ไว้ใจได้ที่สุด



   “ไรอีกอ่ะ”



   “กูจะจีบเด็ก”



   “แล้ว?”



   “มาต่อยกูที กูจะเล่นบทสำออย”



   “เชี่ย…ต่อยฟรีปะล่ะ”



   เสียงกวนตีนดังลอดมาทำเอาหงุดหงิด พูดขนาดนี้ก็รู้สิวะว่าต้องฟรียังจะกวนประสาท…



   “ฟรี”



   “ที่ไหน?”



   “โรงอาหาร พรุ่งนี้ตอนกลางวันเลย เอาแบบจริงจัง เข้มๆ”



   “เดี๋ยวกูก็โดนหักคะแนน”



   เล่นตัวไปอีก…



   “ฝาแฝดตีกันไม่หักหรอกถ้ายอมความ หรือหักก็คงไม่มากไม่ขนาดทัณฑ์บน”



   เชอเบทเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา



   “เออได้ มึงก็เล่นให้สมจริงหน่อย ต่อยกลับกูแต่ห้ามแรง เพราะกูช่วยมึง”



   “หมัดกูก็จะดูง่อยถ้าต่อยมึงไม่ล้ม”



   ปกติต่อยกับเชอเบททีไร…เขาชนะทุกที เพราะอารมณ์ที่แรงกว่า… สุดท้ายฝาแฝดเลยหนีไปเพราะทนกันไม่ไหว



   “ก็จะเอาไง จะเล่นบทนักเลงแบบกู หรือสำออยเอาใจเด็กมึง กูเสียหายนะเนี่ยช่วงนี้ยิ่งหล่อสุดในมหาลัยอยู่ มึงเห็นหน้ากูหรือยัง”



   ช่วงนี้มหาวิทยาลัยชอบจัดโพลอะไรแปลกๆ หนุ่มหล่อสาวสวยสาวเปรี้ยวหนุ่มตี๋อะไรเยอะแยะ เชอเบทก็ติดโพลไปกับเขาด้วย ทำเอาคนทักเขาเยอะกว่าเดิมเพราะเป็นฝาแฝดกัน…โคตรน่ารำคาญ



   “น่ารำคาญจะตาย ที่คณะกูยังมาถามว่ากูเป็นไรกับมึง”



   “แล้วมึงตอบว่าไง?”



   “มึงเป็นลูกเลี้ยงพ่อกู กูเป็นลูกเมียหลวงโดนรังแก”



   จริงๆก็ตอบว่าฝาแฝดง่ายๆ แต่อยากกวนตีนมันเฉยๆ


   “ส้นตีนสัส”



   “ตามนี้ล่ะ บาย”



   นิ้วซีดกดตัดสายก่อนที่แฝดผมยาวจะได้โวยวาย ร่างสูงโปร่งหันกลับไปมองมายแมพที่เขียนวางแผนอยู่บนโต๊ะกินข้าว แผนง่ายๆที่ดูก็รู้ว่ามีช่องโหว่



   แต่เพราะไม่รู้ว่าฌามาจะปิดบังตัวเองทำไม? แล้วโผล่มาในสังคมเดียวกับเขาทำไม? แถมยังทำลับล่อๆมีความลับต่อกัน



   จากความรู้สึกก็คงเรียกว่าความเป็นห่วงอยู่ไม่งั้นคงไม่บ้าจี้มานั่งเฝ้าเขาตอนกลางคืน มาเช็ดน้ำตา…มันเล็กน้อยแต่ก็แสดงถึงความเป็นห่วง



   แผนการเขาไม่ควรซับซ้อนเพราะฌามาฉลาด…สุดท้ายก็จะดูออก แต่ถ้าทำให้มันง่าย อีกฝ่ายอาจจะเกิดความไม่แน่ใจ ว่าถ้าเป็นแผนมันจะมองง่ายไปไหม?



   สุดท้ายก็จะคิดว่าคงไม่ใช่การจัดฉากและยอมเล่นตามน้ำ…



   คนเรามักพลาดอะไรง่ายๆ



   ต่อให้ฉลาดกว่าคนทั้งโลก ถ้าประมาท…ยังไงก็กลายเป็นคนโง่



   ทุกอย่างจะดูบังเอิญ…



   แล้วมาวัดใจกัน… ถ้าเขายอมเจ็บตัวขนาดนี้แล้วยังไม่แสดงท่าที… ก็คงต้องแยกกัน ก็เตรียมใจไว้แล้วเหมือนกันแต่ก็ไม่อยากเสียเวลากับความไม่ชัดเจน



   จะทนอยู่กับคนที่ไม่ชัดเจนกับเราทำไม?...



   ต้องเลือกแล้วฌามา… จะอยู่หรือจะไป!



   อย่ามาลังเล มันน่ารำคาญ!


===================================

บอกแล้วว่าเฌอแตมไม่ธรรมดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

นังเปรมโดนซ้อนแผนละเอ็ง อยากจะวางแผนแกล้งเขาอยู่นั่นแหละ โดนมั่งนะจะได้รู้สึก 5555+

ปล. ยังไม่ได้แก้คำผิดเลยค่ะช่วงนี้ ทนๆอ่านก่อนนะคะ T___T
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 14-06-2017 22:29:07
อ๊ายยย นี่มันตอนที่แตมโทรหาเชอในฟ้าลั่นรักนินา น่าสนุกเหมือนกันนะสำหรับการพยายามหลอกคนฉลาด (?) อย่างฌา รอดูน้องแตมค่ะว่าจะทำอะไรต่อ

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-06-2017 22:30:40
โชคดีจังที่ยังไม่ไปนอน ได้อ่านตอนใหม่เลย :heaven

ตอนต่อยกันที่โรงอกหารพอจะจำได้อยู่จากฟ้าลั่นรัก  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 14-06-2017 22:37:09
ฌามาน่าหมั่นไส้มาก ตอนบอกว่าเฌอแตมเรียนอะไรง่าย (ฮา)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 14-06-2017 22:41:41
 :hao3: เอาแล่วๆๆๆ  ฌามา เจอบททดสอบจากเฌอแตมซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 14-06-2017 22:56:45
โอ้ยแตม ทำไมนางโหด
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 14-06-2017 22:57:19
ทนรอไม่ไหวแล้วอะ อัพตอนต่อไปวันนี้เลยได้มั้ย
มันเจ้มจ้นนนนนนนนน  :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 14-06-2017 22:58:15
ฌามา จะอยู่ค่ะ
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-06-2017 23:02:58
         ต้องเลือกแล้วฌามา… จะอยู่หรือจะไป!
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างค่ะรีบๆมาต่อนะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 14-06-2017 23:20:10
เเตมเองก็ไม่ธรรมดานะเคอะ
วัดใจกันไปเลย จะอยู่รึไปก็บอกมาเลย ทำขนาดนี้เราต้องลากคอคนความจำเสื่อมกลับมาให้ได้ค่ะ สู้ๆ.ชูป้ายไฟฝั่งแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 14-06-2017 23:46:15
จะจีบเด็ก
 :hao7:

แต่อย่าพึ่งถอดใจนะแตม
นางความจำหายไปช่วงนึง สงสารนางหน่อย
 :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 14-06-2017 23:46:56
อ่ออออ ตอนที่ต่อยกันตอนนั้นนน อย่างนี้นี่เอง กระจ่างแระ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 15-06-2017 00:31:15
อย่ามาลังเล มันน่ารำคาญ! :laugh: :laugh:
ชอบๆ ดูสิแผนพระจันทร์จะสำเร็จไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-06-2017 00:54:31
อ๋ออออ ในฟ้าลั่นรักที่แตมโทรหาเชอให้มาต่อยกันเพราะเรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง 555555 เอาเซ่ แผนซ้อนแผน มาดูกันว่าแผนของแตมจะสำเร็จไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ryokijung ที่ 15-06-2017 01:14:18
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี :mew5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-06-2017 08:22:41
แตมดับเครื่องชนไปอีกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 15-06-2017 10:35:27
แผนซ้อนแผนไปอีกกกกกก
แต่ต่อให้จำอะไรไม่ได้ถ้าเห็นแตมเจ็บคงพี่เปรมคงไม่อยู่เฉยแน่ รอติดตามตอนต่อไปเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 15-06-2017 12:27:03
เอาเลยแตม จัดให้หนัก  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 15-06-2017 12:28:21
กรี้ดดด เคยมาอ่านตอนแรกๆทิ้งไว้ หายไปนานกลับมาอีกที โทนเรื่องเปลี่ยนไปเลยสนุกมากกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-06-2017 16:42:05
โอ๊ยยยยย ฉันโดนน้ำตาเฌอแตมหลอกกก นึกว่านางรู้แล้วจะนอยด์ หอบผ้าหอบผ่อนหนีไป ที่ไหนด๊ายยยย นางสู้คร่าาาา แบบนี้สิ สนุกๆๆ สู้ๆๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-06-2017 22:30:29
มีความแสบสันพอกันค่ะ เฌอแตมเอาคืนแล้ว
ถ้าฌามาไม่สนใจ ชีวิตฌามาดับเลยนะ ที่ทำไป ไม่มีความหมาย

ฌามาไปตามหาเฌอแตมบ้างไหม หรือเพราะเจอที่บ้านแล้ว เลยชิล

สงสารเฌอแตม ตอนนี้คงกลายเป็นโกรธมาก ถึงจะทั้งห่วง ทั้งคิดถึงก็เหอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 16-06-2017 00:03:07
นังฌา เอ็งโดนแน่แล้ว ทำเมียโกรธ สมน้ำหน้าถ้าเมืียทิ้ง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-06-2017 04:16:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 16-06-2017 21:32:25
นังเปรมแย่แล้ววว ชูป้ายทีมเฌอแตมค่ะ55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 16-06-2017 22:15:41
อยากรู้ว่าเคุณเปรมจะทำยังไง รอๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 16-06-2017 23:19:03
คุณแบมแต่งเรื่องแนวนี้ได้สนุกจริงๆ ชอบมาก จะเป็นอีกเล่มที่จะซื้อเก็บเลย สมกับชื่อเรื่อง...กับดักพระจันทร์ อ่านแล้วถอนตัวไม่ขึ้น  :sad4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: tay028643904 ที่ 17-06-2017 01:39:50
รอออออออ :ling1:ตอนหน้าขอยาวสามกิโล :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Walking-on air ที่ 18-06-2017 12:14:26
แผนสูงทั้งคู่
กำลังสนุกเลย
รอติดตามอยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 18-06-2017 14:13:44
โดนซ้อนแผนซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 18-06-2017 14:38:07
เอาแล้วฌามา โดนแตมเล่นแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: knoxziekanoon ที่ 18-06-2017 18:34:23
อยากจะโบกฌาให้หัวพุ่ง นี่ขนาดค.จำเสื่อมนะเนี้ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyly ที่ 18-06-2017 19:16:41
สนุกมากกก อยากอ่านต่อแล้วววว  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๘ หน้า ๑๕ [๑๔/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 25-06-2017 19:19:44
รอค่ะๆ จะดูว่า ฌามา จะตกหลุมรึเปล่า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 25-06-2017 22:08:42
ตอนที่ 19



ฌามายังคงมีกิจวัตรเหมือนเดิมคือแอบลอบเข้าบ้านตัวเองยามวิกาล ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนแต่อย่างน้อยมันก็สร้างความเคยชินให้ตัวเอง… ชินที่จะมองเฌอแตมในระยะใกล้



    ใบหน้าชวนมองที่มีผิวขาวซีดจนเห็นเลือดฝาดบนใบหน้า ขนตายาวปิดดวงตาเรียว และสูง… อันนี้เป็นสมการที่ยังแก้ไม่ออกเช่นกัน เขาชอบผู้หญิงตัวเล็ก ไม่ได้หมายถึงไซส์มินิแต่คือเล็กกว่าเขา มีส่วนเว้าส่วนโค้ง นมโตๆ ตูดแน่นๆ….



“เฮ้อ ทำไมไม่มีนมนะ..”



ส่ายหัวสลัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไป ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนบางที่หล่นลงมากองกับพื้นห่มคืนให้อีกฝ่าย มือหนาเอื้อมไปแตะกลุ่มผมนิ่ม...ก่อนมือจะชะงัก



“แล้วจะไปจับเขาทำไมวะ...”



คนไม่เข้าใจตัวเองรีบซุกมือไว้ในกระเป๋ากางเกง เดินข้ามไปยังฝั่งทำงาน อันที่จริงช่วงนี้นอกจากเมลล์แสดงความเป็นห่วงจากทั้งเพื่อนเรียน ลูกค้าจนล้น แต่ก็มีลูกค้าหลายคนที่กังวลว่าเขาจะต้องขอเลื่อนงานออกไปก่อน ซึ่งหลายคนก็เข้าใจ งานเขาตอนนี้ก็พยายามจะเคลียร์ออกไป จากที่ดูๆงานตัวเองไม่น่าเชื่อว่าจะฟิตขนาดปั่นทุกอย่างใกล้เสร็จ… และงดรับงาน



เหมือนที่แม่บอก...เขาเตรียมตัวกลับไทย



จนกว่าชีวิตจะเข้ารูปเข้ารอยกว่านี้เขาก็ยังไม่มีแพลนจะกลับอเมริกา งานที่ค้างๆไว้ก็มีบางส่วนที่งงๆอยู่บ้างว่าตัวเองคิดอะไร แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่เพราะงานใกล้เสร็จหมดแล้ว



จริงๆตอนนี้อุปสรรคชีวิตมันมีแค่เรื่องเดียว…. เขากับเฌอแตม
 








ฌามาใช้เวลาเดินวนเวียนสลับไปมุมนั้นมุมนี้ของบ้าน แต่สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ข้างโซฟาทุกที โต๊ะซีกมะนาวดูแคบเกินไปจนคนเรียนกหนักต้องวางชีทบางส่วนบนพื้น… เดี๋ยวสั่งทำอันใหญ่ขึ้นดีกว่า แต่ถ้าสั่งมาตอนนี้ก็ผิดสังเกตอีก



“ถ้าผมเอาโต๊ะใหม่มาให้คุณ...คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้ไหม...”



หัวใจวูบลงไปอยู่กับพื้นเมื่อเฌอแตมขยับตัวแต่ก็โล่งอกที่มันเป็นแค่การพลิกตัวเปลี่ยนท่านอน ข้อเท้าขาวโผล่พ้นจากผ้าห่มเล็กน้อย
คนลักลอบเข้าบ้านตัวเองขยี้หัวตัวเองแรงๆปรับอารมณ์เตลิดเปิดเปิงและทิ้งตัวลงที่มุมเดิมอีกครั้ง ทุกวันเขาจะนั่งอยู่กับพื้นที่ปลายเท้าของเฌอแตม



แต่ก็เพิ่งได้สังเกตว่าข้อเท้าอีกฝ่ายสวยได้รูป เคยเรียนวาดอนาโตมีมาเหมือนกัน… และเคยขนาดอาจารย์พานายแบบบนรันเวย์มาเป็นแบบวาด จุดสำคัญจุดหนึ่งของการใส่รองเท้าให้ดูดีคือต้องข้อเท้าสวย…



เฌอแตมมีคุณสมบัติเช่นนั้น



มัวแต่เพลิพเพลินกับข้อเท้าอีกฝ่าย มือไล้ไปตามผิวขาขาว ก่อนจะโน้มตัวลงประทับจูบแผ่วเบาที่ข้อเท้านั้นไม่รู้ตัว…



“ชิบหาย….”



เผลอลวนลามข้อเท้าชาวบ้านไปซะอย่างนั้น รีบมองเจ้าของผิวซีดที่ยังหลับสนิทก็ถอนหายใจอีกรอบ วันนี้เขาเป็นอะไรวะ? อยากจะจับจะจูบเฌอแตมอะไรนักหนา…



“สงสัยเราจะฟุ้งซ่าน… วัยว้าวุ่นหรอวะกู?”



ก่อนจะเตลิดไปมากกว่านี้ฌามารีบพาตัวเองออกจากเรือนมะนาว หงุดหงิดงุ่นง่านไปยันเช้า… ไม่ได้รู้เลยว่าจากบานกระจกชั้นสองมีคนผิวซีดที่เพิ่งถูกลวนลามยืนขำอยู่
 






เฌอแตมยอมรับว่าหงุดหงิดอีกฝ่ายแต่ฌามาที่เดินงุ่นง่านทำตัวตลกๆขัดแย้งในตัวเองมันก็ตลกดี แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะหลบหน้าเขาทำไม? สัมผัสที่ผม...ผ้าห่มที่คลุมให้ หรือจะจูบแผ่วเบาที่ข้อเท้า ถ้าไม่รู้สึกจะทำไปทำไม?



    และการปรากฏตัวเป็นนักเรียนคณะสถาปัตย์อีก… สมการที่แก้ไม่ออก



    คำถาม...ที่เขาต้องหาคำตอบให้ได้



ถ้าอีกฝ่ายกลัวการเผชิญหน้าขนาดนั้น เขาก็ต้องเริ่มก่อน



ฌามา ไม่สิ...เปรม...เตรียมตัวดีๆแล้วกัน







 
“เห้ยเปรม กินข้าวกัน”



“ไรวะ ชวนแค่ไอ้เปรมแล้วพวกกูล่ะสัสพีท”



“โห่ก็เห็นไอ้เปรมคนแรก พวกพี่ก็ไปกินด้วยกันดิ”



“เลี้ยงน้ำกูเลย ทำพวกกูน้อยใจ”



กลุ่มสถาปัตย์เฮฮากันไปเรื่อย ก่อนจะพากันไปโรงอาหารกลางเหมือนทุกวัน ต่างคนต่างซื้อข้าวก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะซึ่งพีทจองไว้ให้แล้ว



“วันนี้ทำไมมึงหล่อวะเปรม อยู่กับพวกพี่ๆแล้วแม่งมึงเหมือนโดนโจรจับมา ฮ่าๆ”



“สัสพีท เดี๋ยวพวกกูถีบ แล้วทำไมมึงไม่เรียนเหมือนพวกคนจีนคนอื่นเลยวะไอ้เปรม กูเห็นมันเรียนคละไปเรื่อย”



“ไม่รู้ ไม่ได้ดูตาราง ก็เดินตามพวกมึงไปนี่แหละ ฮ่าๆ”



“เออดีมาก มีทางเดินชีวิตชัดเจน”



วันนี้เป็นวันแข่งบาสแมทช์แรก ทั้งทีมเลยพยายามแต่งตัวดูดีมาเรียกกองเชียร์ของคณะตัวเอง แต่ดีสุดของพวกปีสี่คือการมัดผมเรียบร้อย หรือเซ็ตผม ส่วนหนวดเคราก็ยังเท่าเดิม ฌามาไม่มีผมให้เซ็ตเพราะมันยังสั้นอยู่เลยแค่ป้ายเจลให้ปอยๆผมมันยกขึ้นเปิดหน้าเหมือนนักกีฬาทั่วไป และใส่เครื่องประดับมาเต็มหู



    บาร์เบลปลายลูกศร และยังใส่ปลอกนิ้วที่นิ้วนางทั้งสองข้าง จริงๆเคยคิดอยากจะเจาะจมูกกับคิ้ว แต่แม่ไม่ยอม



    ส่วนเสื้อผ้าวันนี้นักบาสตัวสำรองใส่เชิ้ตคอตั้วที่ประดุมป้ายมาทางซ้ายแขนยาว เพราะคณะนี้ก็ไม่ได้เคร่งการแต่งตัวอยู่แล้ว แต่เพราะลักษณะเสื้อที่แตกต่างจากนักศึกษาทั่วไปรวมถึงคณะตัวเองทำให้ดูเด่นไปสักหน่อย



    แต่งตัวดูดีของฌามากับของนักศึกษาทั่วไปมันต่างกัน ดีนะที่ไม่ได้ใส่สูทมา ตอนเรียนอยู่อิตาลีงานเปิดตัวกีฬาจัดอลังการราวกับงานพรอม…



    โดนแซวแต่เช้า พอบ่ายๆก็ชักจะชิน…



    “แต่กูว่ามึงหน้าคุ้นๆว่ะเปรม”



พีทเปิดประเด็นขึ้นมาทำให้ทุกคนมองหน้าฌามาทันที แม้แต่เจ้าตัวยังทำหน้างง



“เจอทุกวันมันก็ต้องคุ้นสิวะ”



“ไม่ใช่โว้ยพวกพี่ มันแบบ เหมือนเคยเห็นมาก่อน จริงๆจะทักตั้งแต่วันแรกที่ซ้อมบาสละ แต่ออร่ามันไม่จับเท่าวันนี้ เคยทำงานในวงการ แบบดาราไรงี้ปะวะ?”



“หือ ไม่นะ”


แม้จะเคยรับจ็อบตอนสมัยเรียนที่ีอิตาลีแต่สุดท้ายดันไปชอบการแต่งหน้ามากกว่า… การแต่งหน้าของคนทั่วไปคงหมายถึงการทำให้ดูดี สวย หล่อ แต่ของฌามา...มันเหมือนกับการลงสีงานศิลปสักชิ้นแค่สีที่ใช้เปลี่ยนเป็นเครื่องสำอางค์ แต่สุดท้ายก็ไม่หันไปเอาดีทางนั้นเพราะตัวเขาก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น



“แต่คุ้นจริงว่ะ...”



“สงสัยหน้าไอ้เปรมจะโหล”



“หน้าเหมือนต่างด้าวเปล่าวะไอ้เปรม ฮ่าๆ”



“อะไรวะอุตส่าห์แกล้งทำตัวเป็นคนไทยแล้วนะ เสือกจับได้อีกพวกมึงนี่...ขี้เสือกจริงๆ”



อีกอย่างที่ชื่นชอบชีวิตแบบนี้…คือการได้เป็นวัยรุ่นธรรมดาที่พูดคำหยาบ หัวเราะ ทำตัวไร้สาระกับเพื่อนๆ ไม่ใช่ถูกมองแปลกๆเพราะเป็นเด็กในคลาสที่มีแต่ผู้ใหญ่









 
“พีท”



“อ้าวแตม”



เสียงติดจะแหบเล็กน้อยดังขึ้นจากด้านหลัง ความคุ้นเคยบางอย่างทำให้เขาไม่กล้าหันกลับไป แม้จะอยากรู้ว่าทำไมถึงคุ้นเสียงนั้นขนาดนี้แต่ก็ไม่กล้าหันไปเผชิญหน้า จนกระทั่งกลิ่นสบู่คุ้นเคยมาหยุดลงข้างๆ เขานั่งริมโต๊ะติดทางเดินพอดี ทำให้เห็นแค่ปลายรองเท้าคัทชูผู้ชายของอีกฝ่าย แต่ข้อเท้าที่โผล่พ้นกางเกงแสลคที่เต่อนิดๆเหมือนเป็นแฟนชั่น…มันคุ้นเคย



“อ้าว ฌาม์นี่หว่า เห้ยไม่เจอนาน”



เสียงกลุ่มคนมาใหม่ทำให้ฌาม์เงยหน้าขึ้น คนหน้าตาไม่คุ้นเคยยิ้มทักทายมาให้ พวกเขาใส่ชุดนิสิตเรียบร้อยเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆตอนนี้…



ดวงตาเรียว…ใบหน้านิ่ง …ผิวขาวซีด… ทรงผมเรียบร้อยกับท่าทางชะงัก ก่อนนัยน์ตาสวยจะฉายแววตัดพ้อ ฌาม์มารู้สึกว่ามือเย็นเฉียบ สถานการณ์ที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ทำให้ไม่รู้ต้องตอบรับยังไง ปากพยายามจะอธิบายแต่เหตุการณ์ชวนตกใจก็เข้ามาแทนที่



ผู้ชายผมยาวมาจากไหนไม่รู้ตะโกนโหวกเหวกก่อนจะยกขาถีบอกเฌอแตมจนล้มลง… เหมือนภาพทุกอย่างกลายเป็นสโลว์โมชั่น ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้รู้ว่ารอบตัวเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงภาพเฌอแตมที่ทิ้งตัวลงกับพื้น



ยังไม่ทันที่คนผิวซีดจะลุกขึ้นก็มีผู้ชายผิวคล้ำมาดึงรั้งคนผมยาวออกไป…ใบหน้าคู่กรณีช่างเหมือนเฌอแตมราวกับพิมพ์เดียวกัน



“แตม…”



เพื่อนๆพากันรุมล้อมคนผิวซีดทันที เหมือนเขาที่ลุกขึ้นแต่เท้าชะงัก จนกระทั่งเฌอแตมถูกพยุงขึ้นมายืน เสียงแหบพึมพำว่าไม่เป็นไร
เสื้อสีขาวมีรอยเท้าประทับอยู่ชัดเจน…



“ยืมน้ำหน่อยนะ”



ขวดน้ำเปล่าบนโต๊ะโดนดึงไป…เพื่อที่อีกฝ่ายจะเทราดตัวเอง!!! เหมือนจะทำความสะอาดเสื้อแต่สายตาที่มองมามันดูท้าทายแต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนมือซีดจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อ



“แตม!!”



ฌามาสะดุ้งกับเสียงเรียกของตัวเองที่เหมือนตะคอก กลุ่มเพื่อนชะงักหันมามองกันหมด…รวมถึงเจ้าตัวที่เลิกคิ้วมองและทำท่าจะปลดกระดุมต่อ



ผิวขาวรำไรที่โผล่พ้นตรงสาบเสื้อก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่เขาไม่พอใจ…ไม่พอใจมากๆ ไม่พอใจจนเผลอคว้าข้อมือซีดที่จับอยู่ที่กระดุมลากออกมาจากโรงอาหาร



“รู้ทางหรอ?”



ขายาวชะงักก่อนจะมองรอบด้านที่ไม่รู้อยู่ตรงไหนของมหาวิทยาลัย ชีวิตนี้เคยไปแค่คณะตัวเองกับโรงอาหาร ดูจากเผงื่อที่ซึมหลังจนเปียกก็พอรู้ว่าตัวเองเดินมาไกล



“เอ่อ…”



“ปล่อย มันเจ็บ”



มือหนาปล่อยข้อมืดซีดที่ตอนนี้ขึ้นรอยแดงรอบข้อมือชัดเจน ผิวบางชะมัด…



“เจ็บไหม”



คำถามที่ดูโง่ที่สุดในโลกจนหงุดหงิดตัวเอง แต่เวลาแบบนี้ก็หาคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน



“เจ็บ”



“น่าจะถีบกลับไป”



“ไม่ทัน”



“แล้วจะถอดเสื้อทำไม”



“ก็มันเลอะ”



“คนอื่นเขามองกันเต็ม”



“ผู้ชายไม่มีอะไรเสียหาย”



“ก็ผมหวง”



“ใช้สิทธิ์อะไรมาหวง?”



ชะงักกับคำพูดตัวเอง แต่เจ็บแปล๊บกับคำตอบรับของอีกฝ่าย นั่นสิ…ใช่สิทธิ์อะไรมาหวง ก็เป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ? ไม่งั้นจะมาอยู่บ้านเดียวกันทำไม



“ก็เรา….คบกัน?”



“เปล่านี่ ไม่ได้คบ”



“เอ๊ะ?”



“ก็ไม่เคยขอ จะเรียกว่าคบหรอ? อยู่ดีๆก็หายไป อันที่จริงก็เกือบลืมแล้วเหมือนกันล่ะ โผล่มาแบบนี้แต่ไม่ติดต่อมาเลยแสดงว่าคงอยากจะจบเรื่องของเราแล้วใช่ไหม? ก็โอเค แฟร์ดี”



ท่าทางยักไหล่ไม่ใส่ใจแถมเอ่ยตัดความสัมพันธ์ง่ายๆทำเอาฌามาถึงกับกัดฟันกรอด มาตัดกันง่ายๆแล้วที่เขาทำมาตลอดมันมีความหมายอะไรวะ!!!



ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง ไปเฝ้าทุกคืน พยายามตามหาความทรงจำ เก็บเกี่ยวความรู้สึกเพื่อที่จะได้มาเผชิญหน้า แต่พอมันผิดแผนแล้วต้องมาเจอความไร้เยื่อใยแบบนี้นี่มัน….



“จะเลิกง่ายๆ?”



“ก็ไม่อยากคบกันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง? มาช้าไปหนึ่งเดือน หมดไตรมาสแล้วจะเรียกร้องอะไรย้อนหลัง?”



“แล้วรู้ได้ไงว่าไม่อยากคบ?”



ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลย! ไอ้คนหน้านิ่งนี่มัน…น่าบีบให้คอสวยๆนี่หักคามือ



“แล้วอยากคบหรอ?”



“ก็…ไม่รู้โว้ย แต่ไม่เอาแบบนี้อ่ะ”



“แบบนี้คือแบบไหน?”



“ทำไมต้องรีบตัดสินใจวะ? ก็คุยๆกันก่อนจะเป็นไรไป ยังรู้จักกันไม่ดีเลยนะ ยังจำไม่ได้…เอ่อ นั่นแหละ”



แต่เฌอแตมกับโคลงศีรษะแล้วสอดมือล้วงกระเป๋า



“เสียเวลา”



“นี่…”



“หายหน้าไปสี่เดือนยังมาบอกให้คุยๆกันต่อ อะไรที่มันไม่พัฒนาย่ำอยู่กับที่เดิมมันน่าเบื่ออ่ะ ผมไม่เอาด้วย เอาเป็นว่าตามนี่ เดี๋ยวผมย้ายของออกจากบ้านคุณภายในอาทิตย์นี้แล้วกัน”



“ไม่ได้!”



“ก็บอกว่า…”



“งั้นคบเลย เป็นแฟนกัน โอเคนะ?”



“อ้อ…โอเคตกลง”



เกิดเดดแอร์ขึ้นชั่วขณะเมื่อฌามาเหมือนจะหลุดปากอะไรไป



คิ้วเข้มเริ่มขมวดก่อนที่ใบหน้านิ่งเฉยตอนแรกจะปรากฏรอยยิ้มจางแต่งแต้มออกมา ตาคมเบิกกว้างก่อนจะยกมือเสยผมตัวเองแล้วถลึงตาใส่คนหน้าเป็น!



หลงกล!!! กับดักชัดๆ นี่มันกับดักอันเบ่อเริ่ม!!!



“เดี๋ยว เมื่อกี๊ที่ผมพูด….”



“ผมมีเรียนต่อ เจอกันที่สนามบาสแล้วกัน ผมเป็นฝ่ายพยาบาล แล้วค่อยคุยกันนะ”



เฌอแตมเดินหันหลังไปแต่ก่อนที่จะวิ่งตามไปก็มีรถมาจอดเทียบซะก่อน กลุ่มเพื่อนเฌอแตมส่งเสียงทักทายออกมา ก่อนคนผิวซีดจะขึ้นรถไป ไม่วายหันมายักคิ้วให้อีกที



ทุกอย่างมันพอดี….พอดีมากๆ



จนเหมือนจัดฉาก



เออจัดฉากนั่นแหละ! บ้าเอ้ย….



ฌามายกมือนวดขมับตัวเองแรงๆ ก่อนเหตุและผลทุกอย่างจะลงล็อค บ่งบอกได้ว่าเฌอแตมรู้เรื่องเขามาสักพักแล้ว ไอ้การลักลอบเข้าบ้านตัวเองอีกฝ่ายก็คงจะรู้แน่นอน ถึงใช่แผนบีบบังคับขนาดนี้…



ทำให้ตกใจ ให้หวง…ให้แสดงความรู้สึก




และสุดท้ายก็เป็นฝ่ายรั้งอีกฝ่ายไว้ด้วยตัวเอง ทั้งๆที่ถ้าเขารังเกียจการคบกันของเพศเดียวกันคงถือโอกาสนี้รีบตัดเฌอแตมออกจากชีวิตคงง่ายกว่า



เฌอแตมรู้จักเขาดียิ่งกว่าเขารู้จักตัวเอง…



ให้ตายเหอะ….เป็นอัฉริยะมาทั้งชีวิต แพ้ นักศึกษาแพทย์หน้าตายภายในวันเดียว!



สัสเอ้ยย แล้วตกลงกูตำแหน่งไหนวะเนี่ย อยู่บนหรืออยู่ล่าง!!! คบไปแล้วยังไม่รู้เลยโว้ย!!!


=================================

ฌาม์คนเด๋อ 55555555555555555555555555+  เสร็จเฌอแตมเรียบร้อยจ้าาาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-06-2017 22:22:14
มีความสะใจเล็กน้อย โดนแตมตลบหลัง  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 25-06-2017 22:32:35
น้องฌาม์ไม่ทันแตมหรอก โดนหรอกเต็มๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 25-06-2017 22:33:26
555 กับดักพระจันทร์จริงๆ

นึกว่าจะเป็นคนทำกับดักพระจันทร์ ดันโดนพระจันทร์ทำกับดักซะแล้ว

น่ารักมาก ขอตอนต่อไปเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 25-06-2017 22:49:18
 o18 โถๆ ฌาม์ น่าเอ็นดู... แต่หนูจะลืมตำแหน่งตัวเองไม่ได้นะลูกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 25-06-2017 23:02:35
พอความจำเสื่อมแล้ว ฌามากลายเป็นคนตลกไปเลยอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 25-06-2017 23:13:34
พอความจำเสื่อมแล้ว ฌามากลายเป็นคนตลกไปเลยอะ

ช่วง งงชีวิต 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 25-06-2017 23:27:00
กับดักพระจันทร์จริงๆ o13
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 25-06-2017 23:42:09
น่าเอ็นดูนายเปรมจัง โดนพระจันทร์หลอกซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 26-06-2017 00:29:21
โอ้ย ที่เครียดคือ จะอยู่บนหรือล่าง ไม่ได้เครียดที่คบเขาหรอกเรอะตาหนูฌา ฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 26-06-2017 01:34:07
ฌาม์คือดูตลก
โอ่ยยยย เอ็นดูอ่ะ
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 26-06-2017 02:14:19
โถ่เอ้ยลูก โดนเขาต้ม สง55555555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 26-06-2017 03:49:11
อ้างถึง
สัสเอ้ยย แล้วตกลงกูตำแหน่งไหนวะเนี่ย อยู่บนหรืออยู่ล่าง!!! คบไปแล้วยังไม่รู้เลยโว้ย!!!
555555 จริงๆละเครียดอันนี้ใช่ไหมฌาม์
โดนแตมเล่นจนได้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-06-2017 06:17:07
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 26-06-2017 06:56:33
ฌาม์คนเด๋อ ตกมาตายไม๊ล่ะ เจอแผนเด็กแพทย์เข้าไป 555
คราวนี้จะโดนสลับตำแหน่งไม๊ล่ะฌาม์ 55 เพราะแตมก็อยู่บนมาก่อนนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 26-06-2017 08:17:14
10 สำหรับแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 26-06-2017 08:21:21
ถึงจะความจำเสื่อมแต่จิตใต้สำนึกลึกลึ๊กของฌาห์ก็ยังหวงและห่วงแตมม๊ากมากอยู่ดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pwaruntorn ที่ 26-06-2017 12:31:41

นายคือเปรมมมมม 555

ฌามหายไปแล้ววว ไม่ใช่ ฌาม สักนิดเดียว  :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 26-06-2017 12:54:23
เฌอแตมนี่เจ๋งจริงๆ 10 10 10 ไปเลยค่ะ  o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 26-06-2017 13:05:47
โดนกับดักของพระจันทร์เข้าไปจังบะเร้อออ พ่อช๊อคโกแลตเอ้ยยยยย /// เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความสูง(ลิ่ว)ของไอคิวก็ไม่ช่วยอะไรกับแผนจัดฉากตื้นๆของว่าที่นายแพทย์แบบนี้  :laugh:

ขนลุกแทนแตมตอนฌามาจูบข้อเท้า แกรรรรรรรรรร ถ้าไม่มีใจแกจะไปสัมผัสละมุนเขาแบบนั้นทำม๊ายยยยยย ฉันเป็นแตมฉันก็เคือง   เอาให้หนักเลยแตม หมั่นใส้ฌาร์มาร่าง 2 นี้มาก บอกเลย 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 26-06-2017 14:38:45
 :laugh:  :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 26-06-2017 16:31:20
จะวางกับดักพระจันทร์แต่ดันหลงกลกับดักพระจันทร์ซะงั้น 55555555 ฌามาคนเด๋อ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-06-2017 17:18:57
หมั่นไส้นังเปรม ยุให้เฌอแตมจับกดเลยดีมั้ย :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 26-06-2017 18:37:29
ถ้าเป็นฌาคนก่อนเราว่าทันแผนนี้ แต่ตอนนี้คือคนเด๋อ   คนเด๋อ2017
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 26-06-2017 22:38:13
อู๊ยยย โดนแตมหลอกหราาาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 27-06-2017 00:01:07
ร้ายจริงๆเฌอแตมเนี่ย แต่แอบสงสารแตมนะไม่รู้เป็นไรอ่านละจะร้องไห้ 5555


น้องฌาม์สู้ๆนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 27-06-2017 06:11:03
หลงกลเธอแล้ว ทำไงได้ จะถอยไม่ได้นะคะฌาม์ จะอยู่บนอยู่ล่างต้องพิสูจน์ 55555.
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 27-06-2017 22:10:17
แตมร้ายมาก นังเปรมเสร็จพระจันทร์แล้ววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 28-06-2017 15:20:51
ตอนนี้นี่ที่มาของชื่อเรืองใช่ไหมคะ

ฌามาเอ๊ยยยยยย ติดกับดักพระจันทร์ซะแล้วววว
 :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 30-06-2017 00:43:34
คงต้องหลุดไรที่แตมจับได้ว่าจำไม่ได้บ้างแหละ55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 30-06-2017 12:20:40
ตลกค่อดดดดด
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-06-2017 12:32:43
เรือหาย แล้ว ฌาม์ ถ้าจำไม่ได้โดนพลิกแน่แกเอ๊ยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 30-06-2017 14:03:23
ฌาม์คนเด๋อออออออ โดนแตมเล่นแล้วววว แต่แอบสงสารถ้าแตมรู้ว่าฌาม์ความจำเสื่อมจะเป็นไง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 30-06-2017 15:20:35
ฌาม์ตอนต้อนบ้างหลังจากแรกๆต้อนแตม
ขำนาง โอ้ยยย แต่ก็แอบคิดถึงตอนที่นางเจ้าเล่ห์นะ
รอๆ ชอบคาแรกเตอร์แตม น่ารักกกก :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 30-06-2017 20:13:30
 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๑๙ หน้า ๑๖ [๒๕/๖/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 01-07-2017 21:08:59
ล่างจ้า น้องฌาห์อยู่ล่างเลยยย

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 02-07-2017 22:08:03
ตอนที่ 20



   หงุดหงิด….เข้าขั้นอารมณ์เสีย ฌามาใช้วิชาเรียนช่วงบ่ายไปกับความหงุดหงิดที่ไม่ค่อยจะลดลงเท่าไหร่ หงุดหงิดตัวเองที่โดนตลบหลังอย่างง่ายดาย เสียหน้า…ที่อ่านเกมส์ไม่ออก



   เหมือนอาการความจำเสื่อมทำให้เขารู้จักเฌอแตมได้ไม่ดีพอ….ไม่สิ เฌอแตมคือคนที่เขาไม่รู้จัก การเห็นอีกฝ่ายแต่ไม่ได้ปฏิสัมพันธ์ทำให้คิดว่าอีกฝ่าย…อ่อนแอ…และดูจะบอบบางทางอารมณ์



   แต่มันไม่ใช่…กลายเป็นเฌอแตมอ่านเกมส์ขาดกว่าเขา และรู้จักเขาดีเกินไป….จนน่าหมั่นไส้ เออ หมั่นไส้! เป็นแฟนกันโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาความจำเสื่อม



   เฌอแตมดันมีแต้มต่อเป็นความทรงจำ ส่วนเขาไม่มี…ขี้โกงชะมัด



   แล้วที่โม่โหสุดคงจะเป็นตัวเองที่ความจำเสื่อมยังไปมีหน้าเอ่ยปากคบกับอีกฝ่ายแบบโง่ๆ ให้เฌอแตมอาศัยช่วงเวลาแห่งความตกใจคว้าเขากลับไปอยู่ในอุ้งมือ



   “เหอะ….”



   แพ้โว้ย!!!



   ความฉลาดตั้งแต่เกิดทำให้เขาไม่ค่อยรู้จักความพ่ายแพ้ เล่นเกมส์ก็เก่ง เรียนก็ดี ภาษาก็ได้ รูปก็หล่อ บ้านก็รวย ได้ทุกอย่าง ชนะง่ายๆ…แต่ดันมาแพ้!!!



   แพ้ไอ้คนผิวซีดข้อเท้าสวย ให้ตายเหอะ! โคตรหงิดเลยว่ะ



   “ไอ้เปรม มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย กัดฟันทั้งคาบจนกูเสียวหูแล้วโว้ย”



   “หงุดหงิดนิดหน่อย”



   “ไม่หน่อยมั้ง รู้จักกับเดือนแพทย์ด้วยหรอ? คนดังนะน่ะ”



   ไวพริบที่ยังคงเหลือทำให้รีบหันไปสืบข้อมูลคู่แข่งควบตำแหน่งแฟน



   “ดังยังไงอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อย”



   “ก็มันหล่อ มีฝาแฝดด้วย หน้านิ่งๆ แต่จริงๆก็ไม่นิ่งเท่าไหร่หรอก รูปยิ้มหัวเราะก็มีอยู่ตามเพจมหาลัยบ้าง ไม่ค่อยเข้าสังคมอยู่แต่กับคณะตัวเอง ต่างจากน้องแฝดมันเยอะ ไอ้คนนั้นชอบเที่ยว”



   “เดือน คือหล่อสุดในคณะใช่ไหม แบบพีท”



   “ประมาณนั้น ในชั้นปีนั้นๆล่ะ บางคณะก็หาตัวแทนไปลงคนหล่อตัวจริงมันไม่ลงกัน”



   “เหอะ หล่อตายล่ะ…”



   “มันกระแสเกาหลีไง ไอ้หมอนั่นมันก็ขาวๆตี๋ๆ เลยอินเทรนด์ไปด้วย ดำๆแบบมึงกับกูใครเขาจะชอบวะ ฮ่าๆ”



   “หน้าอย่างกับผีจูออนนั่นอ่ะนะ”



   ไม่ได้น่ารักเลยโว้ย! หล่อกับแป๊ะไรอ่ะ



   “เออน่า เดี๋ยวแฝดน้องมันก็มาแข่งด้วย มันไม่ค่อยมาซ้อมหรอกเพราะเล่นเก่งแล้ว เก่งกว่าพวกเราอีก”



   “เก่งแล้วไม่ซ้อมก็ได้หรอ?”



   “เปล่า มันไปซ้อมตระกร้อไว้แข่งกับแฝดหมอมันไง ฮ่าๆ”



   สมการฝาแฝดสะกิดใจฌามาแปลกๆ แต่ความสนใจก็ถูกดึงไปที่กลุ่มเพื่อนที่เริ่มโหวกเหวกกันเรื่องเสื้อนักกีฬา












   ฌามามองชื่อตัวเองบนหลังเสื้อนักกีฬาสีน้ำเงินเข้มของคณะแล้วอยากจะปาเสื้อทิ้ง เสื้อนักกีฬาที่ลอกเลียนแบบเสื้อบอลทีมชาติ(จากปากทีมงานสโมสรคณะ) มาดัดแปลงทำชื่อตัวเองด้านหลังฉบับสถาปัตย์… เขาเลยได้เป็น ‘หล่อสำรอง’ จากสติกเกอร์สกรีนง่ายๆ ห่า…แล้วไหนอ่ะชื่อกู…



   ส่วนไอ้พีทนักกีฬาตัวจริงก็ได้ชื่อคู่มากับเขาด้วยการเป็น ‘หล่อตัวจริง’ นักกีฬาคณะสถาปัตย์คงได้รับความนิยมเหมือนกันเพราะมีคนมานั่งสแตนฝั่งสถาปัตย์เพียบ



   ยังไม่มีใครไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะยังไม่ถึงคิวแข่ง เนื่องจากเป็นกีฬามหาลัยก็เลยมีคณะมากมายเต็มไปหมด สักพักกลุ่มนักกีฬาบาสเสื้อสถาปัตย์ที่ไม่ได้ซ้อมด้วยกันก็เดินมาสองสามคน หนึ่งในนั้นมีคนผมยาวหน้าเหมือนเฌอแตมต่างกันที่อีกฝ่ายมีไรหนวดจางๆเหนือริมฝีปาก



   “ไงพวกมึง ซ้อมกีฬาอย่างอื่นเป็นไง?”



   “แบตเข้ารอบแล้ว นี่มาจากสนามแบตเลย กูขอลงครึ่งหลังนะ”



   บาสจริงๆเขามีหลายควอเตอร์แต่เพราะคณะมันเยอะเลยตัดเหลือครึ่งแรกครึ่งหลังแบบฟุตบอล ไม่งั้นมันกินเวลาเยอะ



   “ว่ายน้ำตกรอบ กูอุตส่าห์ฟิตไอ้สัส คณะวิทย์กีผีเปรตว่ายอย่างกับติดไอพ่น แต่นู่นนไอ้หนุ่มบัญชีว่ายไม่ถึงครึ่งสระปีนขอบหนีเฉย ฮ่าๆ”



   “ตะกร้อยังไม่แข่งว่ะ แล้วซ้อมบาสกันเป็นไง”



   ฝาแฝดเฌอแตมนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้นักกีฬารอแข่งข้างๆกัน แค่หันมาเลิกคิ้วนิดหน่อยที่เห็นฌามาจ้องอยู่นานก่อนจะกลับไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ



   “เออพวกมึงอาจจะยังไม่รู้จัก นี่ไอ้เปรม เด็กแลกเปลี่ยนที่มาดูงานคณะเรา มันเพิ่งจะยี่สิบแต่เสือกมาเรียนกับพวกกู โคตรเปรี้ยว”



   “อ่อ เชอเบทนะ เรียกพี่เชอก็ได้นะครับนุ้งเปรม ฮ่าๆ”



   “เห้ยกูว่าชื่อนี้ดี นุ้งเปรม ก๊ากก ไอ้หล่อสำรอง”



   ตบมุกโห่แซวกันไปตามเรื่องก่อนจะอพยพกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ห้องแต่งตัวก็มีพื้นที่จำกัด สารพัดคณะที่รอแข่งมาใช้พื้นที่กันหมด เลยต้องสลับกันเข้าไปใช้ พวกตัวจริงก็ได้สิทธิ์เข้าไปเบียดฝูงชนก่อน ฌามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินลัดไปทางห้องน้ำด้านหลังโรงยิม จัดการเอาเจ้าพวกเครื่องประดับตามร่างกายออก นักกีฬาชายประปรายกำลังเอากระดาษกาวแปะตามใบหู เซฟตัวเองเผื่อรูหูไปเกี่ยวอะไรขึ้นมา



   ฌามาไม่ได้ติดมาเพราะคิดว่าแค่ถอดออกก็น่าจะพอ แต่พอเห็นคนอื่นระแวดระวังกันเหลือเกินก็จินตนาการได้ว่าอาจจะเล่นแรงจนต้องระวัง



   ระหว่างที่คิดว่าจะขอยืมก็มีมือเย็นๆแตะแผ่วเบาลงที่ใบหู ร่างหนาสะดุ้งเบนสายตาจากนักกีฬากลุ่มดังกล่าวมาที่กระจก



   ภาพสะท้อนผู้ชาวผิวซีด ผมสั้น….มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้



   “เดี๋ยวทำให้”



   เสียงติดจะแหบเหมือนกับเสียงเชอเบทดังเบา ก่อนบาร์เบลที่ใบหูจะค่อยๆถูกถอดออก… มือเฌอแตมเบากว่าที่คิด เหรือเพราะเรียนหมอหรือเปล่า?



   อารมณ์กรุ่นๆตั้งแต่เที่ยวลดลงอย่างน่าประหลาดเมื่อมีสัมผัสเย็นๆไล้ไปมาที่ใบหู จนเผลอครางเบาออกมา รอยยิ้มขำขันของคนในกระจกทำให้ต้องกระแอมแก้เขิน…เผลอไปอีกแล้วกู



ดีที่นักกีฬาคนอื่นยืนห่างกันค่อนข้างไกล บ้างก็ออกไปแล้ว ไม่งั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเหมือนกัน คนปกติที่ไหนมาครางเพราะผู้ชายจับหูในห้องน้ำสาธารณะวะ…



“เปลี่ยนเสื้อแล้วหรอ”



เสื้อสีขาวมีเนคไทยเรียบร้อยเรียบกริบเหมือนตัวใหม่



“อื้อ… จะแปะเทปกาวแล้วนะ”



“แปะเป็นหรอ?”



เฌอแตมไม่ได้เจาะหูเลยถามที่เห็นอีกฝ่ายดูจะเคยชิน



“อือ เคยทำ”



“ให้ใคร?”



“หึงหรอ?”



ก็ถามไปตามมารยาทแต่อีกฝ่ายกลับคว้าโอกาสสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ฌามากัดฟันมองคนยกยิ้มผ่านกระจกก่อนจะสบทออกมาแล้วดันเฌอแตมออก



“เดี๋ยวกูทำเอง”



“เดี๋ยวนี้พูดไม่เพราะ”



เฌอแตมฝืนตัวกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ ไม่สนสายตาหงุดหงิดของคนตัวหนากว่า เสียงฉีกเทปกาวดังให้ได้ยินก่อนเจ้าของมือซีดจะผละออกเล็กน้อย



“ปลอดภัยแล้ว”



“ขอบคุณ”



ฌามาเบี่ยงตัวหลบอีกฝ่ายตั้งใจจะรีบเดินออกไป แต่มือเย็นกลับรั้งข้อมือเขาเอาไว้ แล้วหงุดหงิดตัวเองกว่าเดิมที่ไม่คิดจะสลัดออก
เฌอแตมก้าวเท้ากลับมายืนตรงหน้า มือซีดยกขึ้นแตะที่ข้างแก้มฌามาเบาๆ ก่อนใบหน้าซีดจะโน้มมาประทับจูบแผ่วเบาที่มุมปาก ชั่วอึดใจถึงผละออกช้าๆ…



“สู้ๆนะแฟน”



รอยยิ้มเชิญชวนแต่งแต้มใบหน้าซีดก่อนเฌอแตมจะเป็นฝ่ายหันหลังเดินออกไปก่อน ฌามาหงุดหงิดจนกัดฟันกรอดตามไปคว้าอีกฝ่ายบ้าง ดันคนตัวบางดันประตูห้องน้ำที่กำลังจะเปิดให้ปิดลงแล้วกักอีกฝ่ายไว้กับบานประตูด้วยอ้อมแขนตัวเอง



“กวนประสาท…”



สบถเสียงแข็งก่อนจะเป็นฝ่ายประทับจูบลงไปบ้าง จูบที่ไม่ใช่แค่แตะที่มุมปากเหมือนที่เฌอแตมทำ แต่เป็นจูบที่เอาแต่ใจ เอาแต่ได้…ผสมความหงุดหงิดและความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่อยากหาคำตอบว่ามันคืออะไร



สุดท้ายฌามาก็จบฉากจูบในห้องน้ำลงด้วยการไล้ปลายจมูกไปที่ข้างแก้มซีด…และงับแรงๆที่ใบหู จุดเดียวกับที่อีกฝ่ายบังอาจมาสร้างความรู้สึกหวามไหวให้ตัวเขาก่อน



“อ้ะ…”



เสียงครางแผ่วผสมความเจ็บดังขึ้น….



“สมน้ำหน้า”



คนพาลยังหาเรื่องโดยการดึงเนคไทเรียบร้อยของอีกฝ่ายลงมาจนหลุดลุ่ยแล้วดันร่างเฌอแตมออกจากประตู ก่อนจ้ำอ้าวหนีไปทันที



ส่วนคนโดนรังแกกระพริบตาปริบๆ มือยกขึ้นจับใบหูที่คงจะช้ำของตัวเองเบาๆ แล้วหลุดยิ้มออกมา แม้จะต้องจัดเนคไทตัวเองใหม่ สุดท้ายกระดาษกาวเลยถูกดึงมาพันหูตัวเองบ้าง เพราะกลัวคนจะเห็นว่ามันเป็นรอยกัด…ผมสั้นๆมันปิดบังไม่ได้เหมือนผมยาวๆ บาร์เบลในมือยังไม่ได้คืนอีกฝ่าย เลยเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ ความรู้สึกคล้ายๆเอ็นดูฌามาทำให้ต้องยกมือขึ้นปิดปากและขำเบาๆ









ฌามามองดูคนแปะใบหูแบบนักกีฬาทั้งๆที่มีอาร์มพยาบาลสีแดงคล้องอยู่ที่ต้นแขน เฌอแตมยืนกลับกลุ่มเพื่อนร่วมคณะที่เต็นท์พยาบาล พอมีใครบาดเจ็บก็ต้องวิ่งเข้ามาดูแล อย่างเมื่อครู่คณะบริหารโดนวิศวะชนกระเด็นจนลื่นถลอก ก็เป็นเฌอแตมหิ้วกล่องยามากลางสนาม ไอ้เด็กบริหารนั่นดูก็รู้ว่าเป็นตุ๊ดรีบเอนตัวใส่เฌอแตมทันที แถมยังทำบีบน้ำตาคลออยากจะอ้อนว่าที่คุณหมอ



เป็นตุ๊ดไม่ผิด แต่ผิดที่มาอ่อยแฟนเขาโว้ย!!



ชะงักกับอาการหงุดหงิดของตัวเองทันที แฟน? นี่ยอมรับง่ายๆเลยหรอวะ… หงุดหงิดปนตกใจจนตอนนี้เหมือนกับเป็นไบโพล่าทะเลาะกับตัวเองเข้าไปทุกที



ใกล้ถึงเวลาที่สถาปัตย์จะต้องลงแข่ง พวกตัวจริงเริ่มวอร์มอัพกันยกใหญ่ ส่วนตัวสำรองสองสามคนรวมถึงฌามาก็เริ่มมีท่าทีจริงจังมากขึ้น



ฌามาพยายามดึงความสนใจตัวเองจากเต็นท์พยาบาลมาที่สนามแข่ง… การแข่งเริ่มขึ้นทั้งสนามส่งเสียวเชียร์กันดังลั่น คณะเกษตรมากันแน่นอัฒจรรย์ สถาปัตย์ก็ไม่ยอมแพ้ เรียกว่าเสียวกลองประชันกันจนรู้สึกฮึกเหิม



ที่บอกว่าเชอเบทเล่นดี เรียกว่าดีจริงๆ คนผมยาวรวบผมเป็นมวยเป็นตัววิ่งทำเกมส์ของทีมเลยด้วยซ้ำ รุ่นพี่ที่ซ้อมกันมาสองวัน…เรียกว่าแทบจะเป็นตัวประกอบ แต่ทุกคนก็พยายามกันเต็มที่น่าดู สถาปัตย์ไม่มีใครถนัดบาสเท่าไหร่ขนาดตัวเขาเองยังชู้ตไม่ลงนับประสาอะไรจะไปเคี่ยวเข็ญคนอื่น



แต่เกมส์กลับไม่ได้ใสสะอาดอย่างที่คิดเพราะพริบตาต่อมาร่างของเชอเบทก็โดนกระแทกล้มครูดลงไปกับพื้น กรรมการเป่านกหวีด ก่อนทีมพยาบาลจะลงมีเสียงโวยวายดังลั่นมาก่อน



“เหี้ยแม่งใช้เข่าหรอสัส!!!!!”



เดดแอร์หายไปก่อนผู้ชายตัวหนาหน้าตาโมโหจะก้าวเท้ามาที่สนาม คณะสถาปัตย์เริ่มโหวกเหวกโวยวาย เปลพยาบาลถูกหามมาทันที
ความวุ่นวายดำเนินอยู่สักพัก เขายังไม่เห็นเฌอแตม อาจจะเดินออกไปข้างนอก



“เหี้ยเอ้ย มึงทำอะไรไอ้เชอวะ!!!”



กลายเป็นนักศึกษาหัวฟูอีกคนที่โวยวายขึ้นมา



“แม่งเอ้ยยยยยยย”



พลั่ก!



นักศึกษาศิลปกรรมหัวฟูปล่อยหมัดปะทะหน้านักบาสเกษตร ก่อนกรรมการจะช่วยกันฉุดกระชากร่างสูงออกมา หน้าขาวแดงก่ำด้วยความโกรธจัดไม่สนว่าต้องมีหลายคนช่วยกันดึงถึงจะลากออกมาได้



“นอกเกมส์กับกูได้นะสัส ถ้าไม่พอใจ!!! ใจหมาชิบหาย น้ำใจนักกีฬามีปะไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย”



ฝ่ายเกษตรเริ่มฮึดฮัดเพราะคนของตัวเองโดนต่อย



“ปิงแท๊ปๆ ไปแยกหน่อยดิ๊”



ฌามามองตามความชุลมุนแต่ก็รีบเข้าไปช่วยแยกกลุ่มเกษตรกับคนหัวฟูออกจากกัน เสียงกรรมการเป่านกหวีดเรียกให้นักกีฬาสองฝ่ายมานั่งรวมกันเพื่อหาข้อสรุปของความวุ่นวาย ส่วนนักศึกษาหัวฟูชูนิ้วกลางใส่กลุ่มเกษตรอีกรอบและเดินตามเชอเบทที่ถูกประคองออกไป



เฌอแตมวิ่งเข้ามาในโรงยิมหลังจากนั้นไม่นานพร้อมกล่องพยาบาล ก่อนที่กลุ่มเพื่อนคณะจะเข้าไปคุยและร่างซีดก็วิ่งออกไปอีกคน ฌามานั่งติดแหงกกับกลุ่มนักบาส สรุปก็ยอมความไม่เอาเรื่องเพราะไม่งั้นจะถูกปรับแพ้ทั้งสองฝ่าย การแข่งดำเนินต่อไปแบบฝืนๆ ฌามาได้ลงครึ่งหลังสิบนาทีนิดๆก็จบเกมส์ เกษตรชนะไป



ทุกคนทยอยแยกย้ายกันกลับไป ฌามาเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาที่โรงยิมก็ยังไม่เห็นเฌอแตมกลับมา เห็นทีมพยาบาลบางคนคุ้นๆหน้าว่าเป็นเพื่อนเฌอแตมจึงเดินเข้าไปหา



“ไงฌา ยังไม่ได้คุยกันเลยนะ”



“หวัดดีๆ”



“ไว้ไปกินเหล้าด้วยกันอีกดิ ไม่เห็นมากับไอ้แตมเลย กลัวพวกกูแล้วหรอ ฮ่าๆ”



ฌามาหัวเราะขำขันไปแต่ในหัวเมมโมรี่ไว้ว่าเขารู้จักคนพวกนี้มาก่อน แต่ด้วยไม่ได้สนิทกันมากบทสนทนาเลยเป็นเรื่องพื้นฐานที่ไม่ได้มีเนื้อหามากมายอะไร



“เห้ยนี่มันนายแบบแบรนด์เนมคนนั้นนี่!!”



ว่าที่คุณหมอผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้



“เออว่ะ ใช่ๆ เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย”



“หือ ถ่ายแบบอะไร?”



“โอยแอ๊บไม่ทันแล้วค่ะพ่อคุณ คุณหญิงแม่ให้สัมซะทุกช่องข่าวบันเทิง กริ๊ดๆ ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยยยย”



คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองดังเลยโดนดึงไปถ่ายรูป กลุ่มเฌอแตมที่ไม่ได้อะไรมากแต่กะจะกวนตีนเลยสลับกันถ่ายด้วย ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อมีนักกีฬาบาดเจ็บ



ฌามาเลยนั่งในเต็นท์พยาบาลกับกลุ่มเพื่อนเฌอแตม ตามองเกมส์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นคนหัวฟูเดินมากับเฌอแตมตอนเริ่มแข่งคู่สุดท้ายพอดี คนหัวฟูเดินไปนั่งในโซนตัวสำรองก่อนทีมจะขอเปลี่ยนตัวให้ลงไปเล่น



เฌอแตมเดินมาถึงก็เลิกคิ้วใส่แต่ไม่ได้พูดอะไร ไปจัดการกล่องยาตัวเองแทน อาการเมินเฉยไม่ทักทายทำเอาหงุดหงิดนิดหน่อย



ว่าที่คุณหมอเลือกนั่งข้างกลุ่มเพื่อนทั้งๆที่ข้างฌามาก็ว่าง แถมยังคุยกันไม่สนใจเขาเหมือนอากาศธาตุ คนโดนเมินชักหงุดหงิดกับการกระทำที่รู้ว่าจงใจ



ยั่วโมโหกันชัดๆ......



ความหงุดหงิดผสมท้าทายทำเอารื่นรมย์อยู่ในที ใครจะทนไม่ไหวก่อนกันให้มันรู้ไป แต่เกมส์ที่แข่งกันสองคนคงสนุกไม่พอ เพราะดันมีตัวแปรคณะบริหารที่บาดเจ็บแกล้งนอนอยู่ในเต็นท์พยาบาลพาตัวเองเดินเอียงๆมือกุมท้องมาหาเฌอแตม จำได้ว่ามันเจ็บขา…กลุ่มท้องหาไรล่ะวะ



“พี่แตม ขอแทนนั่งด้วยนะครับ แทนอยากดูแข่งด้วย มาเจ็บแบบนี้อดเล่นเลยเสียดายชะมัด”



“อื้อ ดีขึ้นแล้วหรอ?”



“ก็…ยังหน่วงๆอยู่ครับ ทางนั้นชนซะแรงเลย”



เสียงกระเง้ากระงอดดังสลับกับเสียงติดจะแหบไปเรื่อยๆ คนหนึ่งก็อ่อยอีกคนก็นั่งให้อ่อยไม่เลิก ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นเดินไปยืนหน้าเฌอแตม น้องแทนไรนั่นมองมางงๆ ก่อนจะยิ้มเขินเมื่อฌามายิ้มให้



ยิ้มที่ทำเอาเฌอแตมชะงัก…ยิ้มของฌามาที่ทำให้รู้สึกแพ้มาเสมอ….ยิ้มไปถึงนัยน์ตาที่ฉายแววบางอย่างให้พาลหน้าร้อนทำอะไรไม่ถูก
แต่คราวนี้มันถูกเผื่อแผ่ไปให้หนุ่มน้อยคณะบริหารซะเกือบครึ่ง…ความหงุดหงิดก่อตัวเบาบางในห้วงอารมณ์ของนักศึกษาแพทย์บ้างทันที



“สวัสดีครับ เพื่อนแตมหรอ?”



“ปะ เปล่าครับ แทน รู้จักผ่านๆ”



“อ้อ…แล้วไม่อยากรู้จักเราบ้างหรอ? เปรมนะครับ….แทน”



เสียงเรียกชื่อทิ้งต่ำลงเล็กน้อยอย่างมีชั้นเชิงที่คนฟังคนไหนก็ดูออกว่าฌามากำลังจะอ่อยเหยื่อ ทั้งรอยยิ้ม แผ่นหลังที่โน้มลงไปใกล้ หรือน้ำเสียงนุ่มที่ปั้นแต่งขึ้นมา



“อ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ…”



คนโดนอ่อยถึงกับยิ้มเขิน ส่วนเฌอแตมคิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดเป็นปม พอๆกับตาเรียวที่เริ่มฉายหงุดหงิดอย่างปิดไม่มิด ลุคของฌามาในมุมนี้มันเหมือนเพลย์บอลคาสโนว่าที่ดูน่าท้าทายเป็นบ้า…



ไม่แปลกใจที่แทนจะเทความสนใจไปทางนั้นแทนเขา เพราะแต้มต่อของฌามาคือท่าทางที่ดึงดูดคนง่ายๆนั่น ต่างจากเขาที่เข้าสังคมไม่ได้ดีนัก



“ละ แล้วเปรมอยากให้แทนรู้จักเปรมในแง่ไหนล่ะ… แทนไม่ค่อยเข้าใจ”



เฌอแตมกลอกตากับท่าทางน่ารักที่แกล้งทำเป็นเขินแต่ก็มีความกล้าของแทน จริงๆก็รู้ว่าตัวเองกำลังโดนแทนอ่อยก็แค่อยากแกล้งฌามา ใครจะคิดว่าฌามาจะเล่นแผนสูงมาจีบเอาดื้อๆ ส่วนเขาก็แค่นั่งคุยเรื่องทั่วไปไม่ได้อะไรสักหน่อย



“ก็…. อยากให้รู้จักเปรมเยอะๆเลย เพราะเปรมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่เวลามีคนมานั่งข้างๆคนของเปรม หรือคนที่เปรมสนใจ



ปลายเสียงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย บวกกับท่าทางน้อยใจที่แอคติ้งล้วนๆ แต่กลับทำให้แทนรีบเขยิบออกจากเฌอแตมทันที ส่วนเฌอแตมก็เริ่มเม้มปากหงุดหงิด พยายามนับหนึ่งถึงสิบข่มอารมณ์ที่มันกรุ่นจนใกล้ระเบิด



“แทนกับพี่แตมไม่ได้อะไรกันนะ…แค่นั่งคุยเฉยๆ เพราะพี่แตมช่วยทำแผลให้แทนน่ะครับ”



“อ๋อ…งั้นก็ดีเลย แตม….ผมหิวข้าว



ความงงย้ายไปอยู่ที่แทน ส่วนผู้ชมทั้งหลายที่เป็นกลุ่มเพื่อนเฌอแตมถึงกับหลุดขำ เพราะหน้าแทนและเฌอแตมเหวอกันทั้งคู่



กลับบ้านเราได้ยัง หิวข้าว



ท่าทางลูบท้องกระพริบตาปริบๆและน้ำเสียงติดจะอ้อนเรียกความเห่อร้อนบนใบหน้าซีด ก่อนกองทัพเพื่อนจะช่วยกันแซว



“อย่าใจร้ายกับแฟนดิแตม”



“เออ แฟนมึงหิวข้าวว่ะ พากลับบ้านของเราดิ๊”



“เปิดตัวแรงโว้ย ตาร้อนครับๆๆๆๆ”



หิวข้าว…



เฌอแตมยอมรับว่าตัวเองรับมือกับอะไรแบบนี้ไม่ได้ดีนัก เลยรีบลุกขึ้นยืนคว้าข้อมือแกร่งลากออกมาจากโรงยิมทันที



“รีบพาแฟนไปกินข้าวนะครับ ส่วนประชุมสตาฟพวกกูจัดการให้ เดี๋ยวแฟนหิวงอแงแล้วจะเป็นปัญหาครอบครัวนะโว้ย”



เสียงแซวยังดังตามหลังมาไม่เลิก



ฌามาเดินอมยิ้มกับชัยชนะตัวเอง มองมือซีดที่ตัดกับผิวเข้มของตัวเองอย่างอารมณ์ดี คนที่รีบเดินดุ่มๆหน้าแดงก่ำด้วยความเขินยิ่งทำให้ความหงุดหงิดก่อนหน้าหายไปไม่มีเหลือ



ชัยชนะกลับมาเป็นของฝ่ายฌามา



คนชนะยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อคนเขินหันขวับมาทำหน้าดุใส่ ก่อนมือซีดจะปล่อยมือออก แต่มือสีแทนก็คว้ามากุมไว้มั่น สอดนิ้วเข้าไปแทรกประสานกันเนียนๆ



“ปล่อยทำไม เดี๋ยวผมหลงนะครับแฟน เหมือนเมื่อกลางวันไง แฟนต้องจูงนะ”



อ้อนแต่แววตาพราวระยับ…ฌามาอิ่มเอมกับชัยชนะของตัวเองจนเฌอแตมต้องรีบหันหน้าหนี ไม่งั้นคงจะหลุดยิ้มเขินออกมาแน่ๆ คนเริ่มเรียกว่าแฟนเป็นเฌอแตมเองแท้ๆแต่พอโดนย้อนกลับมามันกลับแอทแทคได้มากกว่า



ไม่ว่าเมื่อไหร่….ก็ไม่เคยชนะรอยยิ้มของฌามาได้เลย



บรรยากาศยามค่ำคืนที่มีไฟสลัวของมหาวิทยาลัยให้ความรู้สึกดีแปลกๆ … ทั้งถนนไปทางลานจอดรถก็มีแค่พวกเขาสองคน



บรรยากาศ… สถานที่… ตัวแปรทุกอย่างที่เคยสงสัย



มันลงตัว…



จากเท้าที่เคยก้าวอย่างรีบร้อนก็ลดลงมาเดินข้างกัน



ฌามาก็ไม่พูดอะไรที่กวนโมโหหรือตอกย้ำความเขินของเฌอแตม…เพราะหัวใจมันเต้นรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา



ใบหน้าคมกลับชึ้นสีเรื่อเมื่อมองใบหูที่ปิดเทปกาวของอีกฝ่าย…ไม่รู้ว่าจะไปเขินหูของเฌอแตมทำไม แต่ยิ่งตาหลุบต่ำลงมองมือที่ประสานกัน….ยิ่งหน้าร้อนผ่าวจนกลัวว่าเฌอแตมจะหันมาเห็น



ใบหน้าคมหันหน้ามองไปอีกทาง เหมือนที่ใบหน้าซีดก็มองอีกทาง…



อย่างกับเด็กมัธยมต้นเพิ่งเดินจับมือแฟนครั้งแรก…


======================================

ฌามาเริ่มกลับมาทวงตำแหน่ง 55555555  เริ่มมีชั้นมีเชิงกับเขา เริ่มปรับตัวได้แล้วสินะหลังจาก เด๋อ มานาน 5555

ให้กำลังนุ้งฌาด้วยนะคะทุกคนนนน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-07-2017 22:38:46
น่ารัก  :o8:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-07-2017 22:55:01
โหหหหห ดุเดือดมาก ผลัดกันชนะ ผลัดกันเขิน // ฌามาร่าง2 นี่มันเพลย์บอยแพรวพราวระยิบระยับจริงๆ แล้วแบบนี้นุ้งแตมของเราจะรับมือไหวไหมเนี่ย?
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-07-2017 23:24:21
กังวลเรื่องอยู่บนอยู่ล่างนี่ ไม่ทันซะแล้วม้างงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 02-07-2017 23:27:38
เป๊ง! ยกนี้ ให้ฌามาชนะะะะ  :hao5: :hao5: :hao5: เขิลลลลจังง อยากรู้ว่าแตมจะรู้ไม๊ว่าอีกคนความจำเสื่อมเนี่ยย :hao3: มาต่อไวๆน้าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 02-07-2017 23:30:44
น่ารักมาก ทั้งแตมทั้งฌาเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 02-07-2017 23:33:22
โอ้ยยยยยยยยยยย

เขิน เขินคนเป็นแฟนกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-07-2017 23:44:18
ไปพูดอย่างนั้นใครๆก็คิดว่าจีบล่ะ แต่หักมุมได้เยี่ยมจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 02-07-2017 23:45:39
ก่อนอื่นเลยขอกรี๊ดพี่ฟ้าก่อน!!! พี่ฟ้าของน้อง แค่ได้ยินเสียงก็กรี๊ดแล้ว คริคริ
อ่านตอนนี้แล้วเขินมากกกกก ผลัดกันปล่อยหมัดฮุก สรุปน็อคเอ้าท์ทั้งคู่ >\\\\\\\<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 02-07-2017 23:57:21
ดวลกันหมัดต่อหมัด :impress2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 02-07-2017 23:59:00
 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
หายเด๋อละเกรียนมากเลยค่าาพ่อพระเอก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 03-07-2017 00:07:36
 รีบพาแฟนไปกินข้าวนะแตม  เดี๋ยวแฟนหิวมากๆแล้วจะงอแง   o18
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 03-07-2017 00:20:37
นุ้งเค้าร้ายยยยวว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 03-07-2017 01:12:02
คือดีอ่ะ น่ารักดี
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :katai5: :katai5: :katai5:
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ryokijung ที่ 03-07-2017 01:44:30
เขินแทน ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-07-2017 02:12:56
ฌามามันร้าย!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 03-07-2017 03:19:48
ฌามาร้ายกาจ!!!!
แตมสู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 03-07-2017 06:46:57
ภูมิใจกับชัยชนะเหลือเกินนะ ฌม หึหึ
แตมมมมม~~~ จะมาแพ้ให้รอยยิ้มแบบนี้ไม่ได้นะ เด๋วนุ้งเปรมจะยิ่งได้ใจ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 03-07-2017 06:59:17
กลัวใจพระเอกจัง เพราะจำไม่ได้เท่ากับเมื่อรู้เรื่องแตมกับเชอก็จะรับไม่ได้อีกรอบไหม?
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-07-2017 08:18:35
เสมอ ๆ แตมน่ารักกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 03-07-2017 10:21:11
น่าร้ากกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-07-2017 18:44:53
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 04-07-2017 08:20:03
55555 น่ารัก ดีใจที่ไม่หน่วง

เฌอแตมเอาคืนได้แสบ ทำฌามาออกอาการ มาถูกทาง แถมยังสนุกด้วย
ฌามาหลงทางรัวๆค่ะ หลงไปในหลุมเฌอแตมแล้ว มีหวง แถมเปิดเกมส์ประกาศตัวซะขนาดนั้น

เป็นแฟนกันแล้ว 55555 หลุมนี้คงไม่มีใครยอมขึ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๐ หน้า ๑๗ [๒/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 04-07-2017 11:26:20
โอ๊ย เหม็นกลิ่นความรักจังเลยค่ะ5555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 05-07-2017 21:40:58
ตอนที่ 21



ฌามาเกร็งนิดหน่อยที่ต้องมานั่งรถอีโคค่าคันเล็กของเฌอแตม ขับรถเป็นสิ่งเดียวที่ฌามาไม่ชอบ มีปัญหากับการกะระยะบนถนนทั้งๆที่การวาดรูปหรืองานออกแบบไม่มีปัญหา



“แล้วอยากกินอะไร?”



ขับรถออกมาสักพักถึงพอจะปรับอารมณ์หันมาคุยกันได้ เพลงสากลคุ้นหูดังแผ่วเบาจากเครื่องเสียงไม่ทำให้บรรยากาศเงียบเกินไป



“อยากกินไข่เจียวใส่ซอสเยอะๆ”



เวลาหิวๆไม่เคยมีอะไรอร่อยสู้ไข่เจียวได้เลย



“กินเป็นเด็ก”



คนขับพูดลอยๆ ส่วนคนที่โดนกล่าวหาว่าเป็นเด็กกลับยกยิ้ม



“แล้วอยากกินเด็กไหม?”



กะเกณฑ์ตามชั้นปี เขาน่าจะเด็กกว่าเฌอแตมอยู่เล็กน้อย และนั่นมันก็ใช่…เพราะเฌอแตมถึงกับเม้มปาก ความมืดทำให้ไม่เห็นริ้วแก้มแดงๆผ่านผิวซีด แต่เขาก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายเขิน



พอใบหน้าเฉยเมยเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ก็ทำให้คนหน้าซีดเริ่มน่ารัก… กว่าเดิมนิดหน่อยล่ะมั้ง แต่ก็นิดหน่อยนะ…เขายังชอบคนที่น่ารักมากๆ ตัวเล็กๆอยู่เหมือนเดิม



อย่า ได้ ใจ ไป !



“เคยกินแล้ว…”



การตอกกลับอันเรียบง่ายที่เป็นแค่การรับมุกแก้เขินของเฌอแตม แต่มันสร้างปรากฏการณ์เหมือนมีค้อนทุบหัวฌามาจน KNOCK OUT !
เคยกินแล้ว…มันตีความได้หลายแบบ และหนึ่งในนั้นก็คือ… เคย กิน เขา แล้ว…



กลืนน้ำลายที่ดูเหนียวเป็นพิเศษลงคอ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปมองข้างทางหัวใจเต้นตุ้บๆ มือไม้เย็นเฉียบ สมองคิดคำนวณความเป็นไปได้วนไปวนมา



เคยกินแล้ว?



ได้กันแล้วหรอ?



แล้วใครเสียบวะ?



จะถามก็กลัวเสียหน้า…แต่ถ้าไม่ถามก็กลายเป็นค้างคา…



เอาเป็นว่า…รอดูตอนสถานการณ์มันพาไป



เห้ย! คิดแบบนี้แสดงว่าเขาก็พร้อมมีอะไรกับเฌอแตม? เดี๋ยวดิ ไม่ใช่แล้วโว้ย



“เป็นอะไร?”



เฌอแตมเลิกคิ้วมองคนกัดฟันกรอด ฌามาดูเกร็งๆ จะว่าไปก็เกร็งตั้งแต่กลับมาแล้ว ดูทำหน้ายุ่งยากใจแต่จะบอกว่าอีกฝ่ายจะตีตัวออกห่างมันก็ไม่ใช่ในเมื่อก็ยังเอาตัวมาผูกติดกันไว้อยู่แบบนี้



“เปล่า”



“ฌาม์…”



“อื้อ เปล่าจริงๆ”



ปฏิเสธแต่ก็ยังทำหน้าเครียด มือซีดเลยละมือจากเกียร์ยกขึ้นนวดไปหูที่มีเทปกาวแปะเบาๆ ฌามาหลุดส่งเสียงครางแผ่วเบามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ยักจะเขยิบตัวหนีแต่หันมาดึงข้อมือเฌอแตมไปจรดปลายจมูกลงหอม…



แช่สัมผัสอุ่นๆไว้สักพักก่อนจะงับนิ้วซีดเบาๆ ไล้ไปตามข้อนิ้วเรียวก่อนจะจบลงที่จรดเรียวปากที่กลางฝ่ามือ และลดมือลงกุมเอาไว้



ฌามาตกใจกับการกระทำของตัวเองแต่สัญชาตญาณมันบอกว่าเขาเคยสนิทสนมกับเฌอแตมในลักษณะนี้ ร่างกายคุ้นเคยที่จะสัมผัส แตะต้อง คลอเคลีย…



และเขาก็ชอบสัมผัสของเฌอแตม… สมองมันค้านว่าคงไม่ได้ชอบหรอก อาจจะแค่…บรรยากาศพาไป…



ก็คงเป็นอะไรคล้ายๆอย่างนั้น



อย่างน้อยการกุมมือเย็นๆมันกลับรู้สึกอบอุ่น…



เหมือนรอคอยที่จะได้กุมมือนี้มานาน…











   รถยาริสเลื่อนมาจอดเลยประตูรั้วเรือนมะนาวไปเล็กน้อย บ้านฌามาไม่มีที่จอดรถทำให้ไม่อาจถอยรถเข้าบ้านได้ สองคนเดิมเคียงกันไปตามทางเดินเข้าบ้าน ฝ่าสวนญี่ปุ่นมืดมิดไปเรื่อยๆ มือสองคู่ยังกุมกันหลวมๆไม่มีใครพูดอะไร



   เฌอแตมเป็นฝ่ายเปิดประตูบ้าน แต่เพราะฌามาไม่ยอมปล่อยมืออีกข้างเลยทำให้ค่อนข้างทุลักทุเล พยายามจะดึงออกฌามาก็ไม่ยอมปล่อย



   “ปล่อยก่อน”



   “เดี๋ยวเปิดเอง”



   วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางกว่า ปลายคางวางลงกับลาดไหล่ว่าที่คุณหมอ สองมือเขยิบเข้าไปจัดการเปิดประตูบ้านแทน



   ลมเย็นผัดมาเอื่อยๆ ประตูบ้านเปิดแล้วแต่ยังไม่มีใครขยับ เฌอแตมยังปล่อยตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของฌามา คิดถึง…   คงเป็นความรู้สึกแบบนั้น



   คิดถึงสัมผัส คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงคำพูด



   คิดถึงเวลาที่อยู่ด้วยกัน



   ความอ้างว้างที่ต้องรอคอยกว่าสี่เดือนจบลงสักที…



   เฌอแตมพลิกตัวหันกลับไปสบตาคมผ่านแสงจันทร์สลัว มือซีดยกขึ้นไล้ใบหน้าที่แสนคิดถึง เสียงกระซิบเอื้อนเอ่ยเรียกชื่อฌามาเบาๆ มือหนาที่วางนิ่งอยู่บนเอวเลื่อนขึ้นมาที่ท้ายทอยของเฌอแตม



   บีบนวดเบาๆก่อนจะยึดไว้เพื่อรับจูบ…จูบที่ไม่มีเหตุผลอะไรสำคัญเลย



   บรรยากาศพาไป…










   เฌอแตมถูกดันไปข้างในบ้าน ประตูกกระจกถูกดึงปิดเสียงดัง ความมืดมิดเข้ามาแทนที่แสงจันทร์สลัว ม่านยังทิ้งตัวปิดกระจกรอบด้านทำให้ไม่เห็นอะไร



   แต่ความคุ้นเคยในสถานที่ทำให้ฌามาจูงเฌอแตมมาถึงชั้นสอง โซฟาที่เฌอแตมนอนอยู่ทุกคืน… ก่อนจะดันร่างเฌอแตมลงไปตรงนั้น



   กลิ่นสบู่ติดผิวซีดกำจายอยู่ทั่วโซฟา หมอน ผ้าห่ม… ที่เขาเฝ้ามองอยู่หลายคืน ความรู้สึกอยากครอบครองปลุกเร้าจนต้องขบฟันลงกับต้นคอว่าที่คุณหมอ



   กลิ่นสบู่ติดผิวในเวลานี้ไม่มีอีกแล้ว แต่แม้จะเป็นกลิ่นเหงื่อเข้ามาแทนที่ฌามากลับยังมัวเมา ขบเม้ม ไล่ชิม ไล้จูบ… ราวกับเสพติดนักหนา



   เสียงครางแผ่วดังจากคนใต้ร่าง แต่สองมือซีดก็โอบรอบแผ่นหลังกว้างลูบไล้ปะป่ายไปทั่วไม่ต่างกัน จะจับตรงไหนก็ให้จับ… จะจูบตรงไหนก็แอ่นตัวรับ..



   หรือแม้แต่จะโดนถอดเสื้อผ้า ก็ให้ความร่วมมืออย่างดี… ปากสวยครางแผ่วปะปนกับการเรียกชื่อฌามา สองมือสอดแทรกขยุ้มกลุ่มผมคนที่วุ่นวายอยู่กับแผ่นอกตัวเองตามแรงลิ้นที่ซุกซน ปากอุ่นทั้งดูดสลับจูบเอาแต่ใจ



   หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงข้างแก้มตามแรงอารมณ์ที่พัดพาไป…







   “อะ อา..ฌา..”



   เสียงครางสลับกับเสียงผิวเนื้อกระทบกัน ฌามาซุกหน้าลงกับต้นคอและลาดไหล่บาง ส่วนร่างกายที่ ‘ประสาน’ กันก็ยังขยับไม่หยุด เสียงครางชิดใบหูทำให้รู้สึกดีจนต้องเผลอกระแทกแรงในบางจังหวะ



   ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พาตัวเองเข้าไปในความอบอุ่นของเฌอแตม หมดคำถามเรื่องตำแหน่งที่สงสัยเมื่อเฌอแตมยินยอมแต่โดยดี แถมให้ความร่วมมือจนรู้สึกราวกับว่าได้รับของขวัญที่มีค่า



ฌามารู้สึกเช่นนั้นจริง…รู้สึกดีที่มีเฌอแตมอยู่ในอ้อมกอดตัวเองเช่นนี้… จนอดโกรธตัวเองไม่ได้ที่หลงลืมช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันไป



การกอดเฌอแตมที่ไร้ความทรงจำยังให้ความรู้สึกมากขนาดนี้… ถ้ากอดทั้งๆที่ทุกเศษเสี้ยวความทรงจำยังอยู่ครบจะรู้สึกดีขนาดไหน



จะดีแค่ไหนถ้าจำได้ว่าการประทับจูบตรงไหนที่เฌอแตมชอบ…จังหวะไหนที่ทำให้เสียงเรียกชื่อติดขัดได้มากที่สุด หรือ ‘ที่ไหน’ ของบ้านที่เฌอแตมจะชอบมากที่สุด



รอยยิ้มที่หาได้ยาก…จะถูกมอบให้เขาคนเดียวเหมือนเช่นคืนนี้ไหม…



“แตม…”



เสียงครางต่ำดังชิดเรียวปาก ประทับจูบดึงดันอีกครั้ง… ก่อนความรู้สึกทั้งหลายจะถูกปลดปล่อยในความอบอุ่นของเฌอแตมจนหมด









ข้าวไข่เจียวสองจานวางคู่กันบนโต๊ะกินข้าว ม่านกระจกถูกเปิดหนึ่งด้านมองเห็นสวนมืดมิดที่ไม่ได้รับความสนใจเท่าไหร่ ฌามาใส่กางเกงผ้าตัวเดียวกับเฌอแตมที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำนั่งเกยกันอยู่ตรงนั้น…



ขาขาวซีดวางพาดไปกับตักแกร่งข้างหนึ่ง ปล่อยให้มือสากลูบไล้ต้นขาอยู่เช่นนั้น  มืออีกข้างของฌามาตักข้าวไข่เจียวเข้าปากทั้งๆที่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าซีด



เฌอแตมก็เช่นกัน… เอนตัวพิงไหล่กว้างกินข้าวของตัวเองสลับกับหันไปรับจูบรสไข่เจียว ….ไม่มีใครมีสมาธิกับการกินข้าวเพราะกินได้หนึ่งคำก็ต้องหันมาจูบกันทุกที



สุดท้ายฌามาก็ดันเฌอแตมขึ้นมานั่งตัก สองขาขาวพาดไปกับเก้าอี้ด้านข้าง ส่วนมือก็ยกขึ้นโอบลำคอฌามาหลวมๆ เพราะความสูงอาจจะทำให้ฌามาต้องแหงนหน้าขึ้นมาสบตาสักหน่อย



แต่มันก็ไม่ลำบากอะไรถ้าจะโน้มตัวลงไปหา…และพบกันที่ครึ่งทาง…



การจูบ เล้าโลมเป็นไปเช่นนั้นไม่ว่าจะตอนกินข้าวเสร็จ เก็บจาน…หรือพากันเดินขึ้นห้อง สุดท้ายก็จมไปในอ้อมกอดของกันและกันอีกครั้ง



หยาดเหงื่อจากการเคล้าคลอกันทั้งคืนไม่ได้ทำให้ฌามาหยุดลูบไล้ต้นขาซีด... เฌอแตมหลับไปแล้วหลังจากถูกเขาเอาแต่ใจ แต่ท่านอนก็ช่างยั่วยวน…



ไม่มีใครนอนลงไปกับเตียงสักคน แต่ฌามานั่งพิงหัวเตียงโดยมีเฌอแตมนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน ขาขาวยังคงพาดมาบนตักราวกับกอดก่ายตุ๊กตา เรือนร่างเปล่าเปลือยเต็มไปด้วยรอยรักและหยาดน้ำจากความรู้สึก



แต่มันไม่ได้ทำให้ฌามานึกรังเกียจ…แต่ต้องข่มอารมณ์ตัวเองลงไปเหลือเพียงหอมกลุ่มผมนิ่มไปเรื่อยเปื่อยเท่าที่จะไม่รบกวนคนหลับ



เขายังคงหาคำตอบไม่ได้ว่าเฌอแตมน่ารักไหม…แต่เรื่องความเย้ายวนเขาให้คะแนนเต็ม… เขากำลังหลง…หลงอย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะหลงใครได้ขนาดนี้



ตัวเขาเมื่อสี่เดือนก่อนก็คงหลงใหลเช่นนี้ไม่ต่างกัน ถึงขนาดทิ้งการทิ้งงานจากอเมริกาเตรียมตัวกลับมาอยู่ไทยได้ ผิวขาวๆ เสียงติดจะแหบ และความอบอุ่นนี้มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ



…. ร้ายจริงๆเลย…เฌอแตม…












ช่วงสายที่สติกลับมาครบถ้วนกันทั้งคู่ทำเอาเฌอแตมติดจะแก้มแดงตลอดเวลาทั้งๆที่ตีหน้านิ่ง ส่วนฌามาก็มีรอยยิ้มติดใบหน้าไม่ว่าจะทำอะไร สลับกันอาบน้ำ หรือแต่งตัว แค่สายตาสบกันบรรยากาศขวยเขินก็ปรากฏขึ้นทันที



เฌอแตมเดินช้าลงกว่าเดิม แถมยังติดจะลากขาจนอยากจะแซวแต่ก็ไม่ทำ เพราะความซวยจะลงที่เขาทันที เลยทำได้แค่ลดฝีเท้าลงเดินคู่กันไปที่รถหน้าบ้าน



ว่าที่คุณหมอไปเรียนตอนเช้าไม่ทันแล้วเหมือนกับที่ฌามาก็นึกอยากจะโดดเรียน ยังไงก็ไม่มีคะแนนอะไรอยู่แล้วเลยตัดสินใจไปคอมมิวนิตี้มอลใกล้ๆ



วันธรรมดาคนน้อยยิ่งกว่าน้อยท่าเดินของเฌอแตมจึงไม่มีใครสนใจเท่าไหร่นัก ร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าหนึ่งถูกเลือกเป็นมื้อเช้า



“แพง…”



“เดี๋ยวผมจ่ายเอง”



“ไม่เอา”



“เถอะน่า”



“มาอยู่ด้วยไม่ได้อยากจะเกาะกินนะ”



ฌามายอมรับว่าตัวเองไม่ได้คิดถึงแง่นั้น ก็แค่อยากให้เฌอแตมได้กินอะไรดีๆ แถมเจ้าตัวก็ดูเมียงมองร้านอาหารญี่ปุ่นหลายที เขาเลยเลือกร้านที่จำได้ว่าแม่ชอบเพราะของสดและอร่อย



ไม่ได้คิดถึงราคาที่ต้องจ่าย…และความดื้อดึงของเฌอแตม



“แตม… เป็นแฟนกันนะอย่าเกรงใจ ผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน”



“ไม่ได้ ถึงจะแบบนั้นก็ไม่ได้”



“ขอเถอะ…ผมอยากกินจริงๆ”



เขาไม่ได้อยากกินแต่เพราะอยากเทคแคร์เลยอ้างไปเรื่อย สุดท้ายความดึงดันก็ชนะ เฌอแตมดูหงุดหงิดเขาเลยเลือกสั่งอะไรที่คิดว่าอร่อยสองสามอย่างที่เป็นเซ็ตง่ายๆ



การตัดสินใจของฌามาครั้งนี้ถือว่าคุ้มค่า เพราะรอยยิ้มจางที่แตะมุมปากของเฌอแตมเรียกว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม และตัวเขาเองก็รู้สึกดีที่อีกฝ่ายมีความสุข



มือซีดคีบนั้นคีบนี้เข้าปากแม้จะกินไม่เยอะเพราะเกรงใจจนต้องพยายามตักให้…น่ารัก



คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อคำว่า ‘น่ารัก’ ปรากฏอย่างชัดเจนราวกับมันถูกแปะอยู่บนหน้าเฌอแตม หรือความน่ารักที่เขาสงสัยว่าอยู่ตรงไหนกำลังจะปรากฏช้าๆ









กินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ไปมหาลัย เฌอแตมแวะส่งฌามาที่คณะสถาปัตย์ก่อนเลยไปยังคณะตัวเอง กลุ่มเพื่อนฌามานั่งอยู่กันแน่นห้องเรียน


การสนทนาวันนี้ยังคงเป็นเรื่องการแข่งกีฬาและเชอเบทที่โดนเข่ากระแทก



ฌามายิ้มขำไปกับกลุ่มเพื่อน…ความรู้สึกตัวลอยๆมันเหมือนโลกนี้สดใสแปลกๆ จนบอกไม่ถูกเหมือนกัน เขายังคงนั่งขำที่รุ่นพี่พากันโมโหทีมกีฬาคณะอื่น หรือแม้แต่พีทที่หน้าเขียวไปเล็กน้อยจากอุบัติดหตุโดนลูกบาสกระแทกก็ยังดูตลก



“มึงเป็นไรวะเปรม ขำไม่หยุดเลย”



“หา เปล่า ก็มันดูขำๆ”



“แต่มึงดูยิ้มๆ ยิ้มแบบคนมีความรัก ฮันแน่!!!!”



ความสนใจถูกโยนกลับมาที่ฌามาจนหมด



“เห้ยทำไมเปลี่ยนเรื่องมาที่กูวะ”



“ก็มึงมันมีพิรุธ แอบไปมีแฟนปะวะ ใครๆๆๆๆ”



“โอ้ยอะไรวะ เรียนดีกว่า”



อาจารย์เข้าห้องพอดีทำให้ทุกคนพากันชี้หน้าคาดโทษไว้ก่อน เพราะเป็นวิชานอกสาขาที่เรียนอาทิตย์ละครั้งเลยยิงยาวถึงสามชั่วโมง
ออกจากห้องมาสี่โมงเย็นทุกคนก็ลืมเรื่องฌามาไปกันหมด แต่เปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องโปรเจคปีสี่กันแทน ทั้งกลุ่มพากันตบเท้าไปห้องสตูดิโอของปีสี่ที่อยู่คนละตึก จึงเลี่ยงไม่ได้ต้องผ่านใต้ตึกซึ่งเป็นที่นั่งรอเรียน กินขนมของคณะ



นักศึกษาแพทย์แต่งตัวถูกระเบียบใส่แว่นทรงกลมยืนอยู่ตรงนั้นหนึ่งคน ฌามาที่เดินรั้งท้ายกลุ่มเพื่อนชะงักเมื่อสบตากับดวงตาเรียวหลังเลนส์แว่นนั่น ก่อนคนหน้าเฉยเมยจะเดินตรงเข้ามา



ทั้งกลุ่มชะงักเดาไม่ถูกว่านักศึกษาแพทย์มาหาใครจนกระทั่ง…



“ขอยืมตัวฌาม์สักครู่ครับ”



“ฌาม์ไหนวะ? ไม่มีคนชื่อฌาม์นะ”



“เอ่อ กูเอง”



“อ้าวมึงชื่อเปรมไม่ใช่เรอะ”



“นั่นชื่อจริงครับ เปรมปรีฌาม์ ชื่อเล่นกูฌามาโว้ย แต่วันนั้นมึงบอกชื่อกูยาวเลยจดไปแค่นั้นกูเลยเป็นเปรมไง”



คำอธิบายง่ายๆเรียกรอยยิ้มจางให้เฌอแตม มิน่าฌามาเลยกลายเป็นเปรมปรีฌาให้เขาสงสัยนึกว่าฌามาจะแอบหลบหน้าเขาเลยแกล้งเปลี่ยนชื่อ



“เอ้าหรอ ว่าแต่จะยืมไปทำไร คนคณะนี้ไม่ใช่มายืมก็ให้ยืมง่ายๆนะ”



เฌอแตมชะงักเมื่อเจอลูกไม้ยียวน บ้างก็เริ่มทำหน้าจับผิดเรื่องเขากับฌามา ส่วนตัวฌามาเองกลับทำหน้าลำบากใจเพราะถูกเพื่อนในกลุ่มสองคนคล้องแขนล็อคไม่ให้ขยับ



“ก็มีธุระนิดหน่อยครับ”



“ธุระอะไรบอกได้ปะ”



“นั่นดิๆ หลอกเอาคนคณะเราไปแกล้งหรือเปล่า ไม่ได้น้าพ่อเดือนแพทย์”



“ก็เรื่องทั่วๆไป…”



“ทั่วๆไปก็คุยตรงนี้ได้ ทำไมอ่ะ หรือว่าเรื่องของหัวใจเลยเขินพวกเราว้า”



พีทผสมโรงแซว จริงๆตอนแตมบอกว่าอยากเซอไพรส์เพื่อนก็ไม่ได้เอะใจ แต่ท่าทางฌามาที่ลากเฌอแตมออกไปวันนั้นมันทำให้พอจะเดาออกอยู่นิดหน่อย



“ก็ได้… ฌาม์ขอเบอร์หน่อย”



“โว้ววววววววว เดือนแพทย์มาขอเบอร์เด็กสถาปัตย์ว่ะ เหยดดด เอาไปทำไรครับผม มาของ่ายๆนี่ต้องมีเหตุผลนะคร้าบบบ”



ฌามาเริ่มหงุดหงิดเมื่อรุ่นพี่ยกแขนโอบไหล่เฌอแตมซะอย่างนั้น ถึงรู้ว่าแซวขำๆแต่ก็หวง…ไหล่นั่นเมื่อคืนเขาตีตราจองไม่รู้กี่รอยต่อกี่รอย มาโอบของๆเขา…ได้ไง



“เป็นแฟนกัน”



คำพูดจากเด็กสถาปัตย์เองทำเอาใบหน้าเดือนแพทย์ขึ้นริ้วสีจาง ท่าทางมีพิรุธทั้งคู่ทำเอาพวกรุ่นพี่ยิ่งพากันเป่าปากแต่ก็ยอมปล่อยฌามาออก



คนผิวเข้มเลยรีบดึงข้อมือซีดให้เดินแยกออกมาอีกด้านของตึก แม้จะมีเสียงแซวตามมาไม่ขาดสายก็เถอะ











“คราวหลังอย่าให้ใครจับง่ายๆ”



เฌอแตมมองคนทำท่าปัดฝุ่นจากไหล่ตัวเองขำๆ แต่ใบหน้าจริงจังทำให้ต้องกลั้นยิ้มไว้ ก่อนจะพาตัวเองกลับมาที่เรื่องเบอร์โทร



“เอาเบอร์มาหน่อยเลิกเรียนจะได้โทรหากันได้ จะกลับก่อนก็ได้นะ เพราะต้องอยู่เวรพยาบาล”



“เดี๋ยวรอ”



“มันจะดึกแบบเมื่อวาน”



“ก็จะรอ… เดี๋ยวมีเด็กมายุ่งอีก”



“หึง?”



“เออ”



ยอมรับง่ายๆ แถมน้ำเสียงหงุดหงิด



“ทำไม ก็พูดความจริง…”



คนเขินเลยกลายเป็นคนพูดเองเพราะเฌอแตมเล่นจ้องมานิ่งๆไม่มีปฏิกิริยา



“ไม่มีหรอก”



“แตม…”



“หือ”



“อยากจูบ”



“ที่นี่มหาลัย แล้วนี่ก็ใต้ตึก”



คิ้วเรียวขมวดมุ่นแก้เขิน ฌามาก็เป็นแบบนี้ทุกทีขนาดเมื่อก่อนตอนขอมีอะไรด้วยก็ใช้คำพูดตรงๆ ชวนมี ‘เพศสัมพันธ์’ ง่ายๆ



“อยากจูบ ในห้องน้ำเมื่อวานยังจูบได้”



“ก็นี่มันห้องน้ำที่ไหนล่ะ…”



“งั้นไปที่รถได้ไหม?”



“จะจูบให้ได้ใช่ไหม?”



“อือ… จริงๆอยากทำมากกว่าจูบ แต่คงไม่ได้ ขอแค่จูบก่อนแล้วกัน…นะ…”



“หื่นชิบหาย”







เฌอแตมเอนตัวซุกใบหน้ากับอกแกร่งหลังจากโดนบังคับจูบในรถอยู่เป็นนาน… แม้จะไม่ถนัดเพราะมีเกียร์กั้นระหว่างสองเบาะ แต่ฌามาก็ดึงดันจนไนคไทหลุดลุ่ย…และฝากรอยรักไว้ในผิวเนื้อลาดไหล่เพิ่มไปอีกรอยจนสำเร็จ



โชคดีที่ฟิล์มกระจกรถค่อนข้างทึบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้ามาส่องใกล้ๆจะไม่เห็นคนข้างใน ไม่อย่างนั้นฌามาคิดว่าเบาะหลังรถยาริสก็น่าใช้งานเหมือนกัน



“คืนนี้…ผมมีเรื่องจะบอก เรื่องของผม…ช่วงที่เราห่างกัน”



ฌามาจรดเรียวปากลงบนกลุ่มผมนิ่มอีกครั้ง มือหนายังคงโอบเอวบางลูบไล้ไปยังผิวเนื้อที่เขาดึงเสื้อนักศึกษาเรียบร้อยออกมาจนสอดมือเข้าไปได้



“อื้อ…เรื่องที่มาเป็นนักศึกษานี่ด้วย อยากรู้ทั้งหมด”



“ขอโทษที่ไม่ได้อธิบายอะไร…สัญญาว่าคืนนี้จะตอบทุกคำถาม”



“ทำหน้าเครียดจัง”



เฌอแตมเงยหน้าขึ้น ยกมือไล้แก้มของฌามาเบาๆ ก่อนจะนวดคิ้วที่ขมวดมุ่นของอีกฝ่ายจนมันยอมคลายออก



“นิดหน่อย… ถ้าได้อีกสักจูบคงดีขึ้น”



“พอแล้ว อื้อ…”



เฌอแตมกลอกตาไปมาก่อนจะยอมปิดเปลือกตาลง…ยอมให้ฌามาเอาแต่ใจอีกครั้ง



“ฉุดกลับบ้านได้ไหม…”



“อื้อ…มีงาน”



เสียงแหบคลอเคลียงุ้งงิ้งยิ่งทำให้มันทนไม่ไหว เฌอแตมที่ทำตัวเป็นลูกแมวแบบนี้มันโคตรน่ารัก…งานกีฬาบ้านี่…น่าฆ่าให้ตาย



“ไม่ได้หรอ…”



“ไม่ได้ อื้อออ”



คำค้านถูกปิดด้วยจูบ…



“นะ…ลาป่วย”



“ฌาม์ อย่าดื้อ…อื้อ”



“นะครับ…”



“ฌาม์… กะ ก็ได้…”



เสียงยอมแผ่วเบาฌามาจึงยอมผละออกอย่างอ้อยอิง ไม่วายหอมแก้มซีดอีกฟอดใหญ่… ยอมให้เฌอแตมโทรไปลาป่วยกับเพื่อน ยอมลดความเอาแต่ใจ




เพื่อกลับไปบ้านแล้วเอาแต่ใจยิ่งกกว่าเดิม…

========

รำคาญฌามามากเลย 55555+ แต่เฌอแตมดูเซ็กซี่ง่ะ =...=

อาทิตย์นี้รีบมานิดนึงค่ะ ช่วงหยุดยาวจะอัพนิยายไม่ได้ แฮ่ ขอลาไปสิงคโปร์ >___< เจอกันอาทิตย์นู้นเลยนะคะ

ปล。 คอมเม้นให้กำลังเก๊าด้วยน้า >__<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 05-07-2017 22:04:39
คิดถึงเลย
อาทิตย์หรอ
จะรู้ความจริงล่ะ
หวานจนอิจฉาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 05-07-2017 22:24:58

รอ เล่า เรื่อง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 05-07-2017 22:40:56
 :-[ ชอบๆอ่ะ  เค้ากลับมารื้อฟื้นความหลังกันแล้วววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 05-07-2017 22:46:04
โอ่ยยยย เหม็นความรักกกก
 :hao3:

น่ารักอ่ะ งุ้งงิ้กันสองคน
ฮื่ออออออ

เราจะรออาทิตย์หน้าอย่างมีความหวัง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 05-07-2017 22:51:13
หมั่นค่ะ

เอะอะจูบ เอะอะจูบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-07-2017 22:53:22
โอ๊ยยยยย!!! ฌม นี่ขนาดยังจำไม่ได้ ยังหื่นขนาดนี้ ถ้าจำได้สงสัย ฌต โดนล่ามไว้กับเตียงแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 05-07-2017 22:58:16
ทั้งรำคาญทั้งหมั่นไส้เลยค่ะคนแต่ง อิจฉา!!!!!
โอ้ย แตมทำไมน่ารัก โอ้ย อยากจิถีบณามาออกไปแล้วแทนที่ด้วยตัวเอง!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-07-2017 22:58:54
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 05-07-2017 23:48:16
จูบรสไข่เจียว :z1:
ฌาม์ได้กำไรไปเยอะเลยตอนนี้ 555
แตมก็มีความละมุนขี้นหน่อยๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 05-07-2017 23:54:29
น่ารักมากอะตอนนี้คนน้องขั้อ้อนไปไหนค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-07-2017 00:39:17
เฌอแตมจะว่าไง ถ้ารู้ว่าฌามาจำไม่ได้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 06-07-2017 00:59:03
งื้อออออ ตอนนี้มันอะไรรรร๊ ความนัวเนีย พัวพันตลอดเวลานี้ แล้วก็เป็นฉากกินไข่เจียวที่วาบหวามมากจริงๆ ฮือออ กระอักเลือด  :jul1: :jul1: :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-07-2017 01:13:06
หื่นเกินบรรยาย :o8:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Rungsai ที่ 06-07-2017 01:29:56
 :hao6: :hao6: :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 06-07-2017 02:08:13
เหวยๆๆๆ อย่าดราม่านา กลัวใจจริง ๆ เล้ยยยย :ling3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 06-07-2017 06:53:43
โอ๊ยยยยยยย เขินนนนน จิกหมอนไม่ไหวแล้วววว นี่ขนาดจำไม่ได้ยังโหยหาขนาดนี้ เขินมาก ตอนหน้าน้องแตมจะรู้แล้ว กลัวใจน้องแตมว่าจะรู้สึกยังไงน้า อยากให้ค่อยๆ คุยกันอยู่ข้างๆ กันนะ

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 06-07-2017 07:14:02
กลับมาเจอนี่หวานขึ้นทุกตอน :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 06-07-2017 07:58:07
ฌามาน่ารัก แตมก็น่ารัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 06-07-2017 08:02:50
แตมน่ารัก มีเขินนิดๆด้วย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 06-07-2017 08:47:06
ฌาม์ขี้เอาแต่ใจเนาะ  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 06-07-2017 09:04:52
มีความอิจอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-07-2017 10:51:37
โว้ยยยย เหม็นความรัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-07-2017 12:17:24
จูบเยอะไปมัายยยยย เดี๋ยวแตมช้ำกันพอดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 06-07-2017 12:19:04
โอยยยยย  อยากพุ่งข้ามจอเข้าไปฟัดด้วยจริวๆ :ling1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 06-07-2017 12:37:21
แงงงงง เค้าอยากอ่านต่อแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 06-07-2017 13:11:16
นังฌามาคนหื่นนน  หื่นตามล่ะ :-[ 
ทำไมรู้สึกว่าแตมsexy
พี่แตมคนแมนในความรู้สึกฌาม์แรกๆไปไหนแล้ววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 06-07-2017 15:18:29
ฌามาคนหื่น ทำแตมเสียการเสียงานเลย นิสัยไม่ดี 5555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 06-07-2017 16:42:29
บอกแล้วว่าพอถึงสถานการณ์จริงๆก็รู้เอง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-07-2017 17:05:08
หึ... ฌาคนนี้ ไม่เห็นต่างจากคนเก่าตรงไหน กร๊ากกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-07-2017 21:43:28
หลงรักภาษากายของทั้งฌา-แตม และฟ้า-เชอ มันละมุนนนน มันหวานนนนน งือออออ  :man1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-07-2017 22:17:28
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 07-07-2017 00:25:17
ตอนเล่าเรื่องจะมีม่ามั้ยนะ สงสารแตมมม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-07-2017 06:09:10
อื้อหืออออ พอได้ทำแล้วจบไม่ลงเลยนะ ฌามา

เฌอแตมน่ารักเฉพาะกับตอนอยู่กับฌาม์แหละ ตอนกับเพื่อนก็คนละฟีลสิ
ยิมไปหมด ยอมไปทั้งใจ มาดูกัน ที่พากลับบ้านได้ จะได้ฟังอย่างที่บอกไหม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 08-07-2017 11:40:25
นี่ขนาดจำไม่ได้ฌายังเป็นขนาดนี้ หลงแตมมากจริงๆนั่นล่ะ ^^
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: daisyskies ที่ 09-07-2017 16:20:18
หมั่นไส้ฌาร์มากกกกกกก มากกกกกกกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
นี่ขนาดยังจำไม่ได้นะว่าหลงแรมมากแค่ไหน ทัมมาเปงสุด
อยากได้ช็อตให้ฌาร์หึงแตมแบบหัวปั่นไปเลย เอาให้สุดแล้วหยุดที่เตียง555555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 10-07-2017 10:07:01
ขนาดจำไม่ได้ยังเหม็นความรักขนาดนี้เลย /กุมหัวใจ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๑ หน้า ๑๘ [๕/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-07-2017 00:31:54
สนุกมาก ฌาคนเก่าว่าน่ารัก แต่เค้าจะเจ้าแผนการณ์ แต่ฌานี้สิ เด็กๆ ขี้อ้อน น่ารัก
ตั้งแต่แอบเขาไปหาเขาที่บ้านทุกคืนละ จูบจ้อเท้าอีก แต่ที่เซอร์ไพร์สคือแตมนี่แหละ ร้ายมาก
มีเสน่ห์มากจริง โชไม่ไหวจะหลง แฟนหวงตายแบบนี้ ขอให้ร้อนรุ่มนะฌานะ

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 16-07-2017 20:59:48
ตอนที่ 22



   มือซีดไร้เรี่ยวแรงทิ้งตัวอยู่ข้างกาย… ดวงตาที่ไม่อาจจับภาพอะไรได้เพราะมีม่านน้ำบดบังทุกอย่าง ขาที่เริ่มจะทรงตัวไม่อยู่ ก่อนจะร่วงหล่นรงราวใบไม้ที่ปลิดปลิวจากลำต้น



   ทิ้งตัวลง…ในความอบอุ่นของผืนหญ้าที่รองรับด้วยอ้อมกอด…อย่างเต็มใจ



   เสียงปลอบประโลม ขอโทษ… ความอบอุ่นที่ระคนไปด้วยความผิดหวัง ถ้าบอกว่าเสียใจก็คงจะใช่ แต่มันเหมือนจะมากกว่านั้นแต่ก็ไม่รู้จะใช้คำไหนมาอธิบาย



   ทุกอย่าง…พัง



   อันที่จริงก็คงไม่ใช่ทุกอย่าง



   คงเป็นแค่ความรู้สึก…ที่พังไม่มีชิ้นดี



   คนแปลกหน้าที่แสนคุ้นเคย….



   “เอาฌาม์คืนมา… เอาคืนมา!!! ฮึก… เอาคืนมานะ”



   เสียงแหบกร้าวที่ดังพร่าเท่าที่ลำคอจะแผดออกมาได้ แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเสียงร้องไห้อย่างน่าสมเพช สองมือที่เริ่มขยับได้กำแน่นพยายามจะดันอีกฝ่ายออกแต่ก็ไร้ผล



   สุดท้ายสิ่งที่อยากผลักไสกับกลายเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด…



   หัวสมองว่างเปล่า



   ฌามา….ที่ว่างเปล่า



   ฌามาที่จำเขาไม่ได้



   ฌามาที่กอดเขาไว้…



   ฌามาที่ไม่ใช่…ฌามา









   ย้อนกลับไปครึ่งชั่วโมงก่อนหลังจากผ่านการเอาแต่ใจจนพอใจของฌามา ก็เหลือเพียงบรรยากาศเงียบสงบของเรือนมะนาวกับสองมือที่กุมกันอยู่บนเตียง… สองแผ่นหลังนั่งพิงหัวเตียงไม่มีใครพูดอะไร



   เฌอแตมรู้ว่าอีกฝ่ายดูจะอึดอัดที่ต้องอธิบายเหตุผลทุกอย่างจึงได้แต่นิ่งเงียบไม่ได้เร่งรัดอะไร กระทั่งเสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นและฌาม์ดันตัวเองเปลี่ยนที่มานั่งตรงข้ามกัน



   สายตาคมที่แน่วแน่แฝงความลำบากใจเอาไว้ บ่ากว้างลู่ลงเล็กน้อยราวกับคนแบกรับภาระไว้หนักหนา มีแต่มือสองข้างที่กุมกันไว้ไม่ยอมปล่อยบีบมือหนาเบาๆให้กำลังใจ



   “แตม”



   “อื้อ”



   “ผมไม่ใช่ผมคนเดิม”



   คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจนัก แต่คำพูดแปลกๆสร้างระรอกคลื่นในผืนน้ำที่สงบได้เช่นกัน วูบหนึ่งหัวใจร่วงหล่นจนรู้สึกกลัว



   “ยังไง”



   “ผม…ไม่รู้จักคุณ”



   เฌอแตมชะงักจะเขยิบออก แต่ฌาม์กลับดึงมือไว้ ความรู้สึกของคนผิวซีดราวกับจะถูกบอกลาจนไม่อยากจะฟังต่อ ความรู้สึกมันหมดไปแล้วหรือเปล่า? แต่การกระทำที่แสดงออกมันก็ฟ้องว่าไม่ใช่…



   “ผม…จำไม่ได้”



   “ระ เรื่องอะไร”



   “ผมจำเรื่องของเราไม่ได้… ความทรงจำผมหายไป”



   “เพราะอะไร….หรือว่า…ตอนนั้น?”



   “อุบัติเหตุที่พิพิธภัณฑ์…ผมตื่นมานึกว่าตัวเองยังอยู่ฝรั่งเศสทั้งๆที่เวลามันผ่านไปจะสี่เดือนแล้ว ชีวิตประจำวันผมไม่ได้กระบทอะไรมาก…นอกจากคุณที่หายไป”



   “เดี๋ยวมันก็กลับมา…ไม่เป็นไร”



   เสียงแผ่วลงแต่สภาวะทางอารมณ์ไม่ได้มั่นคงเลย การกระทำแปลกๆของฌามาดูจะอธิบายเหตุนี้ได้ดี ท่าทีที่ไม่อยากให้เขารู้ว่ากลับมาแล้ว รวมถึงความอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง



   เขารู้สึกได้…แค่หาสาเหตุไม่เจอ



   “ผมวาดรูปคุณเยอะมากที่นิวยอร์ก แต่ผมกลับไม่รู้ว่าคุณคือใคร….ผม…ไม่ได้ชอบผู้ชาย”



   “…”



   ฌามากลั้นหายใจเมื่อสีหน้าของเฌอแตมเริ่มกลายเป็นผิดหวัง ตัดพ้อ…ปนเสียใจ



   “ผมคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิต ผมรับไม่ได้ที่รู้ว่าตัวเองเตรียมตัวทิ้งชีวิตที่นั่นเพื่อกลับมาหาผู้ชายในรูปวาด… ผมเกลียดตัวเอง”



   “ผมกลับมาเจอคุณที่นี่ ในบ้านของผม…ผมรับไม่ได้…คุณไม่ใช่ผู้หญิง ผมอยากจะจบความสัมพันธ์ของเรา”



   ยังไม่ทันได้พูดต่อเฌอแตมสะบัดข้อมือทิ้งก่อนจะลุกขึ้นหนี แต่ฌามาก็ไวพอจะรวบเอวอีกฝ่ายไว้ แต่แรงจากไหนไม่รู้ของเฌอแตมก็สะบัดฌามาจนหลุด



   “ออกไป…ออกไปนะ”



   ตาเรียววูบไหว…ภาพตัวเองที่เฝ้ารอ ภาพความผิดหวังที่อีกฝ่ายไม่ทำตามสัญญามันฉายซ้ำไปหมด เหมือนเป็นคนโง่ที่เฝ้ารอใครสักคนอย่างไร้เหตุผล โง่อีกแล้ว…



   โง่ซ้ำๆ ผิดหวังซ้ำๆ… กี่ครั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายรักษาสัญญาอยู่ฝ่ายเดียว



   เฌอแตมในความไม่มั่นคงมีทั้งเรื่องของฌามาและของฝาแฝดที่เคยเป็นมากกว่านั้นปะปนกันจนมั่วไปหมด…ฌามาก็เหมือนเชอเบท…เห็นแก่ตัว



   หลอกลวง…



   เหลือแต่เขา…ที่ซื่อสัตย์



   ยังรอ…



   เหมือนหมา…






























   “แตม ฟังก่อน…”



   “ปล่อย!!”



   “ผมยังพูดไม่จบ ฟังกันก่อน อย่าเพิ่งหนีไปได้ไหม”



   “จะเลิกก็ปล่อย กูไม่ใช่ของเล่นของมึงนะ!”



   คำหยาบคายที่ไม่เคยใช้กันดังขึ้น ฌาม์กัดฟันแน่นข่มอารมณ์รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสติแตกตัวเขาต้องใจเย็น ถ้าแรงมาแรงกลับทุกอย่างคงพังจนไม่เหลืออะไร



   “ผมอาจจะไม่ใช่ฌามาคนเดิมแต่…”



   “รู้สึกผิดหรอ? ไม่จำเป็น… มึงเอาทุกอย่างของกูไปแล้วนี่!!! ตัวก็ได้ ใจก็ได้ เออกูมันง่ายเอง ปล่อยสิวะ!!”



   “แตมไม่ใช่แบบนั้น เข้าใจผิดแล้ว”



   เสียงทุ้มปลอบประโลมคนโมโหที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกที…



   “เห็นกูโง่ใช่ไหม…ขนาดมึงไม่ใช่คนเดิมกูยังไม่รู้เลย…ยอมให้เอาง่ายๆ…โคตรไร้ค่าเลย…”



   “โธ่เว่ย! จะมีค่าไร้ค่าอะไรไม่รู้หรอก ก็ยังอยู่ตรงนี้ไม่เห็นหรอ หายไปหรือเปล่าล่ะ ถึงมาช้าแต่ก็มา!! ฟังยังไม่จบก็ตีโพยตีพาย ใจง่ายบ้าบออะไรวะ เรียนหมอซะเปล่าเสือกสมองกลวง!”



   “แล้วมึงเอาฌาม์ของกูไปทำไม เอาไปทำไม!!! เอาเขาไปทำไมไอ้เหี้ย!!!”



   “แล้วกูเลือกได้หรือไง! กูเลือกให้ความจำมันอยู่ได้หรอ ให้กูไม่โดนระเบิดได้หรอ กูเลือกอะไรได้บ้าง ขนาดกูไม่ได้รักผู้ชายกูยังต้องมารักเลย คิดว่าถ้าเลือกได้กูอยากเป็นเกย์หรอวะ!!!”



   เสียงตะโกนลั่นทำเอาเฌอแตมชะงัก…ฌาม์ที่ระเบิดอารมณ์ถึงกับชะงักเช่นกันเมื่อเฌอแตมเบิกตากว้าง หยาดน้ำตาทะลักลงมา…ร่างขาวซีดถอยหลังอย่างไร้เรี่ยวแรงไปสองสามก้าว



   “ก็ไปซะสิ…มีโอกาสแล้วนี่”



   และสุดท้ายก็ร่วงหล่นลง…ให้เขาได้รีบไปโอบกอดคนหมดแรงนั้นไว้ในอ้อมแขน…สบถด่าตัวเองในใจที่เก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่



   “เอาฌาม์คืนมา… เอาคืนมา!!! ฮึก… เอาคืนมานะ”



   เสียงร้องไห้โวยวายกรีดแทงหัวใจเขาจนเจ็บไปหมด ได้แต่กระซิบขอโทษและปลอบประโลม…แม้อีกฝ่ายจะพยายามสะบัดออกแต่เขาจะไม่ยอมปล่อย



   ถ้าปล่อยไป…แล้วไม่กลับมาจะให้ทำไง?



   ก็รักไปแล้ว…จะให้ปล่อยหัวใจตัวเองได้ยังไง



   เขามันเห็นแก่ตัว…



   ขอโทษที่เอาแต่ใจ…แต่ยอมไม่ได้จริงๆ…




   ความทรงจำอาจจะไม่มี แต่ความรู้สึก…มันชัดเจน



























   เฌอแตมเริ่มสงบลงหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก สองร่างยังคงกอดกันอยู่กับพื้นห้อง…ฌาม์เลิกขอโทษไปสักพักแล้วมีเพียงความเงียบสนิทกับบรรยากาศยามค่ำ



   ตาคมหลุบมองคนในอ้อมกอดที่เหลือเพียงตาแดงๆกับปากซีด…



   “ฟังให้จบก่อนได้ไหม…ผมไม่ได้จะทิ้ง…ผมอาจจะจำไม่ได้…แต่ถ้าผมไม่รู้สึกอะไร…ผมจะมาแอบมองคุณทุกคืนทำไม…ทำไมถึงจูบ ทำไมถึงกอด… คนไม่รักเขาไม่ทำหรอก”



   “โกหก…”



   “ไม่ได้โกหก…”



   “ไม่อยากเป็นเกย์ไม่ใช่หรือไง”



   “แตมฟังนะ”



   ฌามาช้อนคางซีดขึ้นมาสบตา



   “ผม…ที่จำคุณไม่ได้…ตกหลุมรักคุณอีกครั้ง ดูไม่ออกหรือไง?”



   ตาเรียวกระพริบปริบราวกับสมองกำลังประมวลผล คนหลุดปากบอกรักได้แต่เม้มปาก ความร้อนเห่อขึ้นใบหน้าก่อนจะต้องกล้ำกลืนความเขินพูดต่อ



   “ใครมันจะไปอยากจูบ อยากกอดคนที่ไม่รักวะ… ขนาดจำไม่ได้ผมยังรู้สึกขนาดนี้…ผมก็มีโมเม้นอยากกลับไปด่าตัวเองอีกคนที่มีคุณในความทรงจำเหมือนกัน ทำไมไม่มีเบอร์ เฟสบุ๊ค อีเมลล์ให้ติดต่ออะไร วาดบ้าไรแต่รูป ทำเหมือนอยู่ยุคดึกดำบรรพ์ นี่ปีไหนแล้ว จะทนบ้าคิดถึงคุณอยู่กับรูปวาดทำไม…ควรจะเปิดกล้อง เซ็กซ์โฟน…”



   มือซีดยกขึ้นปิดปากที่ดูจะเริ่มพูดจาออกทะเล หน้าซีดเริ่มซับสีเลือดฝาดไม่ต่างกัน จะว่าไป…ทุกอย่างที่พูดมามันก็ถูก ถ้าไม่รู้สึกอะไร…ฌาม์จะไล่เขาไปตั้งแต่กลับมาไทยก็ทำได้



   เฌอแตมไม่ใช่คนไร้เหตุผล เลยกลายเป็นว่าอายตัวเองที่หลุดโวยวายไร้สาระตั้งแต่ยังฟังไม่จบจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่ฌามา



   “ขอโทษที่ขโมยฌามาของคุณไป…”



   “ขอโทษที่โวยวาย”



   ทั้งๆที่ฌามาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด…ใครจะบ้าอยากโดนระเบิดและเสียความทรงจำ ถ้าใช้ตรรกะทั่วไปก็ไม่แปลกถ้าผู้ชายปกติจะตกใจที่ตัวเองเป็นเกย์



   จริงๆแล้ว…ฌามาก็คงสู้กับความสับสนของตัวเองอยู่เหมือนกัน



   ในสภาวะที่ทุกอย่างมืดแปดด้าน ฌามาก็ยังคงกลับมาหาเขา…ยังพยายามจะมาอยู่ใกล้ๆเท่าที่ทำได้ ไม่งั้นคงไม่แอบมาด้อมๆมองๆกลางค่ำกลางคืน



   “หายโกรธแล้วนะ”



   “ไม่หาย”



   “โธ่คุณ…มันไม่ง่ายเลยนะที่ผมจะเอาชนะตัวเองได้ นี่ผมต้องแอบปลอมตัวไปอยู่มหาลัยคุณด้วยนะเพราะผมอยากสังเกตคุณ แต่คุณเล่นซ้อนแผนผมซะงั้น…”



   “อย่าบอกนะว่าที่ไปเป็นนักศึกษาเพราะเรื่องนี้…”



   ฌามาเม้มปากเขินๆ ส่วนเฌอแตมที่หายน็อตหลุดแล้วก็เหมือนมีระเบิดบึ้มในใบหน้าไม่ต่างกัน บรรยากาศโวยวายดราม่า ตัดฉับกลายเป็นความขวยเขินราวกับหนังคนละม้วน



   “จริงๆไปเป็นอาจารย์…”



   “อาจารย์ที่ไหนแข่งกีฬานักศึกษา”



   “ก็สอนเทอมหน้า…เขาให้ศึกษาบรรยากาศไปก่อน…”



   “แล้ว…ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะว่าจำไม่ได้…”



   “ก็…ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง คุณ…ไม่น่ารักเท่าไหร่ สูงเท่าๆผมด้วย ผมเลย…นึกว่าตัวเองอาจจะถูกคุณกอดด…”



   “แล้วตกลงถูกกอดหรือเปล่าล่ะ”



   กระซิบแผ่วเบา กัดปากตัวเองแน่น…ทั้งอายทั้งเขินทั้งไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่ก้มหน้าหงุด



   “กอดคุณแล้ว…รู้สึกดีมาก”



   ฌามาเงยหน้ามองฟ้า เม้าปากแน่นไม่ต่างกัน ทำไมมันน่าอายแบบนี้วะ!! แล้วทำไมอยู่ดีๆก็ต้องเขินแบบไร้ที่มาที่ไปไร้เหตุผล ทำเหมือนเด็กหัดจีบกัน…ให้ตายเหอะ



   “อื้อ…”



   เสียงครางเบาๆของเฌอแตมยิ่งทำหัวใจเต้นเป็นเด็กหัดมีแฟน



   “แต่เรื่องคุณไม่น่ารัก…จริงๆผมว่า…ผมเข้าใจผิดไปเอง…คุณน่ารักมาก”



   โว้ยยยยยพูดอะไรออกไปวะ!!! ฌามาเหมือนวางระเบิดตัวเองแต่ก็รู้ว่าต้องพูดให้หมด เดี๋ยวเฌอแตมไม่เข้าใจน้อยใจคิดมากไปอีก พวกหน้านิ่งๆไม่บอกอารมณ์นี่เดาใจยาก



   “ดีกันนะ…”



   “แน่ใจแล้วนะ..”



   “ไม่แน่จะอยู่ตรงนี้หรอ…”








   เศษซากอารมณ์ถูกเก็บกวาดไปจนหมดเหลือเพียงท่าทีเขินๆกับการดำเนินชีวิตเหมือนเดิมที่อาจจะไม่เหมือนเดิมตรงที่ข้างๆโต๊ะซีกมะนาวมีร่างฌามานอนซุกผ้าห่มเล่นเกมส์มือถือ



   คืนนี้เฌอแตมไม่ได้อ่านหนังสือคนเดียว…



   “ติดเกมส์ด้วยหรอ”



   “พวกที่คณะบังคับให้เล่น ผมว่าผมคนก่อนไม่ได้ชอบเล่นเกมส์มือถือนะ แต่พอเล่นกับเพื่อนก็สนุกดี ผมคงไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกันมั้ง”



   “ดีแล้ว”



   เฌอแตมยังจำได้ว่าฌามาคนก่อนคือฌามาที่ค่อนข้างมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ เพราะเขาไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกัน ฌามาคนนี้เหมือนมาทดแทนในส่วนนั้น โดยเฉพาะท่าทีขวยเขินที่ฌามาคนก่อนไม่มีทางจะเป็นแบบนี้แน่ๆ



   “ผมคนก่อนอยู่กับคุณนานเท่าไหร่ถึงกลับอเมริกา”



   “สักอาทิตย์หนึ่ง”



   “คุณนี่ร้ายกาจ”



   “อะไร?”



   “ทำให้ผมตกหลุมรักได้ในหนึ่งอาทิตย์… โคตรร้ายเลย”



   “รู้ได้ไงว่ารัก ตอนนั้นอาจจะแค่หลง”



   ฌามาลดมือถือลงก่อนจะสบตาคนที่ก้มลงมามอง รอยยิ้มจางติดมุมปากก่อนจะตอบง่ายๆทว่าน้ำเสียงทุ้มกลับมั่นคง



   “ถ้าไม่รัก…จะบ้าขนาดวาดรูปคุณไว้ทั้งห้องหรอ”



   “มันเร็วไป…แค่อาทิตย์เดียวเอง”



   “หนึ่งอาทิตย์ไม่น้อยไปหรอกสำหรับการตกหลุมรัก…”



   ฌามาดันตัวขึ้นมานั่งหันหน้าสบตาดวงตาเรียว มือสีแทนยกขึ้นแนบแก้มซีดไล้ไปมาแผ่วเบา



   “ขนาดผมคนใหม่ยังตกหลุมรักคุณอีกครั้ง… ผมคนเก่าไม่มีทางไม่รักคุณหรอก…เป็นไปไม่ได้เลย”


======================================

จำได้ไหมมม ที่เฌอแตมพูดกับเชอเบทใน 'ฟ้าลั่นรัก' จริงๆแล้วเอามาจากฌามานั่นเอง ฮ่าา

ตอนนี้ัมันก็จะสวิงไปตามลักษณะพลอตเรื่องที่แบมบอกมาแต่แรกนะคะ 5555+ อารมณ์ตีกลับไปมา

ต้องมีบ้างแหละคนที่คิดว่า ... แล้วมึงจะทะเลาะดราม่ากันทำไมวะหา!! อิ้อิ้

ตอนนี้ตั้งใจให้เป็นฟีลเด็กๆนะคะ เพราะฌามาคนนี้จะนิสัยเด็กๆ ทะเลาะโวยวายแล้วก็ดีกันง่ายๆนั่นเอง (ไม่ดึงดราม่าด้วยนะ)


แต่!!! เรื่องที่จะดำเนินไปถึงตอนจบฌามาคนเดิมจะกลับมาหรือไม่นั้น ต้องติดตามกันต่อไปนะแจ้ะ

ใกล้จบแล้วค่า <3 <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 16-07-2017 21:20:08
 :a5: ใกล้จบแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 16-07-2017 21:22:43
โอ๊ยเขิน ฌามาก็ชอบพูดกำกวมเกือบแล้วไหมละ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-07-2017 21:30:36
คนอ่านก็ต้องปรับอารมณ์สวิงตามไปด้วย ไม่งั้นสตีลดราม่าอยู่ดีๆหวานๆฟินๆพรวดเข้ามาแบบตอนนี้ ตั้งรับกันแทบไม่ทัน 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 16-07-2017 21:31:11
ว้ายยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 16-07-2017 21:38:47
ชอบฌามาตอนนี้มากกว่าคนเก่านะคะ ดูน่ารักดี แต่ยังไงก็ขออย่าให้แตมอีกก็พอ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 16-07-2017 21:39:37
อื้อหือ ฌามาลุคใหม่ไฉไลไปอีกแบบ มีการบอกว่าถึงเขินก็ต้องพูดเดี๋ยวเฌอแตมจะคิดมากไปเองอีก อร๊าย... ตรงนี้แหละที่น่ารัก ฮา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 16-07-2017 21:40:02
 :-[ ก็ จะ หวาน กัน หน่อยๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 16-07-2017 21:42:55
รัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-07-2017 21:51:21
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 16-07-2017 21:56:04
โอ๊ยยยย~~ คืออะไร สาดอารมณ์ด่ากัน แล้วมานั่งเม้มปากเขินกัน มันใช่เหรอออออ~~
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 16-07-2017 21:57:02
อ่านแป๊ปๆ จะจบแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 16-07-2017 22:21:03
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 16-07-2017 22:24:17
ต่อให้ใจเย็นแต่เป็น แตมในตอนนั้น
ใครจะใจเย็นลง
คนมันรอ เคยผิดหวัง
แต่จบหวานๆเขินๆ
ชอบค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 16-07-2017 22:41:26
ฌามาคนนี้น่ารัก แต่คนเก่าก็ชอบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-07-2017 23:17:59
ลุ้นจะแย่ กลัวเคลียร์กันไม่ได้ แต่ทั้งสองคนพูดตรงดี ทำให้เข้าใจกันง่ายขึ้น
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 17-07-2017 00:56:46
เราชอบฌามาทั้งสองแบบเลยค่ะ ฮือออ ชอบเฌอแตมด้วย ไม่อยากให้จบเลย คุณแบมเขียนต่ออีกร้อยตอน :katai5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 17-07-2017 04:02:29
ฮื้อออออออ อ่านแล้วเขินตามอ่ะ ตอนบึ้มมมมก็บึ้มตามม ใจบางงงงงไปหมด  >\\\<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-07-2017 08:33:15
นึกว่าจะกราม่าซะแล้วววว เปิดตอนมาซะ ฮ่า ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 17-07-2017 13:10:07
อ่านไป เขิลไป ตัวบิดจะเป็นเกลียวละ  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-07-2017 13:24:20
new ฌามา น่ารักอ่ะ มีมุมเด็กน้อยด้วย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 17-07-2017 19:08:02
ฌามาคนใหม่หัวใจกอ๊ฟกิ้วมากกกก
คนอ่านอ่านแล้วอารมณ์ของเรื่องจะดูอาร์ตๆ มีความซับซ้อน..แต่คนนั้นอ่านแล้วดูซุกซนเข้าถึงง่ายกว่า
 :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-07-2017 20:46:42
 o22 ใกล้จะจบแล้วหรอ
ฌามาเวอร์ชั่นใหม่ดูมีความเด็กลง น่ารัก กร๊าวใจสไตล์เด็กมหาลัย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hmmm ที่ 18-07-2017 00:36:31
กลัวดราม่า กลัวจะค้าง  :hao7:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
ชอบตั้งแต่ฟ้าลั่นละ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-07-2017 11:15:10
5555น่าร้ากกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kaoma ที่ 20-07-2017 01:26:41
โอ้ยยยย อ่านไปก็เขินไป  แทบไม่เคยอ่านนิยายแล้วเขินขนาดนี้เลยให้ตายเหอะ คุณแบมนี่แน่จริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-07-2017 09:59:32
นึกว่าจะดราม่ากันซะแล้ว
ใกล้จบแล้วหรอเนี่ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 20-07-2017 15:21:16
โดยส่วนตัวชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นรักนะคะ (ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบเรื่องของเชอเบทน้า) เราชอบพล็อต ภาษาและสำนวนของเรื่องมาก มันดูเป็นโลกของผู้ใหญ่ต่างจากอีกเรื่องพอสมควรโดยเฉพาะการลับฝีปากระหว่างฌาม์กับแตม เป็นการต่อปากที่หาไม่ได้ง่ายๆในชีวิตเด็กมหาลัยไทยอย่างเรา ตอนแรกก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่าเป็นเรื่องโรแมนติกสีเทา แต่อ่านไปซักพักก็เข้าใจเลยค่ะ กลายเป็นชอบความเทาๆแบบในเรื่องซะงั้น 555 ความกวนประสาท ความมึน ความด้าน ความปลาไหล ความขี้อ่อยและความโรแมนติกฉบับช็อกโกแลตฌามาเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจมากจริงๆ ไหนจะความน่ารักและความเย้ายวนของพระจันทร์เฌอแตมอีก ตกหลุมรักนิยายเรื่องนี้เต็มๆเลยค่ะ ต่อจากนี้ก็เอาใจช่วยแตมให้ฌาม์เรียกความทรงจำกลับมาให้ได้ ไรท์ด้วยนะคะ สู้ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 20-07-2017 21:28:52
สนุกมากตามมาอ่าทุกเรื่องและไม่ชอบที่สุดเวลาเจอกับคำว่าตอนหน้าจบ หรือ ใกล้จบ
แอบใจหายเบาๆเหมือทุกๆวันกลับจากทำงานนั่งหน้าคอมมันมีอะไรให้ลุ้นไงค่ะว่าจะได้อ่าน555
ถึงจบก็รออ่านเรื่องใหม่นะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 22-07-2017 11:27:25
 :a5: o22 ใกล้จบ!!!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-07-2017 16:49:41
เปิดตอนก็พาหน่วง แต่ดีที่ฌามาดื้อดึง เฌอแตมเลยไม่รอด
ในที่สุดทุกอย่างก็เปิดเผยแล้ว แต่ชอบตอนที่ฌามาบอกรัก

ขนาดลืม ยังรักได้ขนาดนี้ ถ้าจำได้จะหนักมากขนาดไหน

เฌอแตมไม่ใช่คนเดียวที่ซื่อสัตย์ รอคอยคนเดียวอีกแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๒ หน้า ๑๙ [๑๖/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 22-07-2017 22:28:39
เราเพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้เพราะอยากให้อัพไปเยอะๆๆก่อน  วนอ่านฟ้าลั้นรักไปสามรอบเพราะชอบมาก เรื่องนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังเหมือนกัน
เราชอบภาษาที่คนเขียนสื่อออกมาผ่านตัวอักษร มันลึกซึ้ง อ่อนไหว ผิดหวัง สุขเศร้า เหงา หรือเจ็บปวด คุณทำได้ดีมากๆๆ ในสิ่งที่ต้องการจะสื่อก่อนฌาไปเมกาก็สื่อได้เข้าใจ มันเทาๆหมนๆเหมือนควันจริงๆ ไม่ยากต่อการตีความ
เราชอบอีกบทหนึ่งที่ตอนแรกๆ เฌอแตมจับมือฌาเดินแต่เดินตามหลังสองก้าว พอบทหลังๆ เข้าเดินคู่กัน เหมือนสื่อออกมาแล้วว่า เค้าสองคนรักกันแล้วพร้อมที่จะปีนกำแพงแล้ว เรรส่ามันดีจริงๆ ชอบนิยายของคุณจริงๆเลยค่ะ :mew1: :mew1: ส่วนตัวละคร ฌาเฌอ บอกเลยว่ามีความน่าลุ่มหลงในตัวมากๆ ฌาก็เปลี่ยนจากเดิมทำให้เรื่องเทาๆดูชมพูขึ้น ส่วนแตมมีชีวิตชีวามากขึ้น เรื่องนี้น่ารักน่าหลงจริงๆ
ปล.ฌาจำไม่ได้ยังฟัดขนาดนี้ตอนจำได้แตมลาเนียนสามวันไหม555555
ปล.2เหม็นความรักแต่อยากมีพี่ฌาเป็นของตัวเอง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 23-07-2017 21:38:13
ตอนที่ 23



   กีฬามหาลัยผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ก็ถึงนิทรรศการเปิดบ้านของมหาวิทยาลัย เฌอแตมไม่ได้ไปมีส่วนร่วมเท่าไหร่นักเพราะหน้าที่หลักเป็นของรุ่นน้องปีหนึ่งปีสอง ฝ่ายฌามาก็เริ่มถอยห่างออกจากชีวิตมหาวิทยาลัยเพราะกลุ่มนักศึกษาจีนกลับประเทศกันแล้ว ฌามาที่เนียนมาแต่แรกจึงต้องหลบฉากออกมาบ้าง



   ช่วงนี้ฌามาจึงมีงานอดิเรกอันใหม่คือการทำฟาร์มแคกตัส จากแปลงขนาดเล็กเริ่มขยายใหญ่เพราะเจ้าตัวเกิดนึกสนุกอยากจะเพาะพันธุ์ขาย



   ทุกเช้าเฌอแตมจึงได้เห็นร่างสูงเปลือยท่อนบนกับกางเกงเลก้มเงยๆอยู่ที่เจ้าลูกรักมีหนามทั้งหลายแต่เช้า หมวกปีกกว้างกับแว่นกันแดดทรงกลมสีดำที่ดูตลกๆก็เริ่มจะเป็นภาพชินตา



   กายสีแทนเริ่มมีกล้ามเนื้อมากกว่าเดิมหลังจากที่ฌามากลับมาออกกำลังกายจริงจังอีกครั้ง ถึงขนาดต้องเปลี่ยนสไตล์การกินอาหารเป็นแนวเพื่อสุขภาพกันเลย



   ส่วนเฌอแตมก็ยังเหมือนเดิม อ่านหนังสือดึกๆดื่นๆ บางวันก็มานอนที่เรือนมะนาว บางวันก็กลับไปนอนคอนโดตัวเอง เขากับฌามาไม่ควรจะตัวติดกันตลอดเวลาซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าใจดี



   เสาร์อาทิตย์จึงจะเป็นเวลาที่จะอยู่ด้วยกัน วันอื่นๆเฌอแตมเลือกใช้ชีวิตคนเดียวในคอนโด ส่วนฌามาก็โหมงานของตัวเองที่เริ่มกลับมาทำอีกครั้ง



   อยู่ด้วยกันสองวันต่อสัปดาห์มันดีต่อทั้งคู่มากกว่า เพราะไม่เช่นนั้น…นักศึกษาแพทย์ก็ไม่ได้อ่านหนังสือ สถาปนิกก็ไม่ได้ทำงาน พาลแต่จะสัมผัสกันอยู่เรื่อยไป…



   เช่นเมื่อคืน… กว่าฌามาจะปล่อยให้ได้นอนก็เห็นแสงทอขอบฟ้าอยู่รำไร…เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน



   ส่วนเฌอแตม…ก็ติดนิสัยตามใจ








   ช่วงเปิดบ้านมหาลัยก็จัดกิจกรรมหลายอย่าง ทั้งละครเวทีที่ขายตั๋วให้ทั้งคนในคนนอกเข้าชม แต่กลุ่มเฌอแตมเลือกจะใช้วันเหล่านี้เป็นวันหยุดพักผ่อนก่อนจะต้องกลับเข้าสู่บทเรียนอีกครั้ง ก็ไม่ได้พักผ่อนอะไรเท่าไหร่จบงานอาจารย์ก็นัดสอบย่อยทันที เลยไม่อยากจะพาตัวเองไปยุ่งกับเทศกาลชวนเหนื่อยเช่นนี้



   ฌามาที่ปิดจ็อบส่งงานข้ามประเทศไปก็เลยดึงดันให้มานอนด้วยกันในเรือนมะนาว อุตส่าห์ไปตามกันมาถึงคอนโดทั้งๆที่ขับรถไม่เป็น อันที่จริงก็ไม่ได้ยาก ไปบีทีเอสครู่เดียวก็ถึง



   เฌอแตมถือแก้วกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จมายืนพิงกรอบประตูหลังบ้านมองดูคนสวนกำจัดวัชพืช พรวนดินไปเรื่อย จริงๆเจ้าแคกตัสพวกนี้ก็ไม่ได้ดูแลยากเท่าไหร่ แต่เงื่อนไขในการออกดอกก็มีบ้างซึ่งเขาก็ไม่รู้เรื่องด้วยปล่อยฌามาจัดการไป จากที่เคยปักแค่ป้ายชื่อพระจันทร์ก็มี ป้ายพระจันทร์เบบี๋ พระจันทร์แกรนด์ป๊าปา ม๊ามา ไปตามเรื่องตามราว



   ยามเช้าที่อยู่ด้วยกันก็เป็นเช่นนี้มาสักพักใหญ่ๆ



   รอยสักตัวเลขเจ็ดหลักโผล่พ้นขอบกางเกงมารำไร กับรอยสักเรขาคณิตที่อยู่ต่ำหลงมาจากหลังคอชื้นเหงื่อก็น่ามองดี…



   “หอมกาแฟจัง”



   คนสวนตัวเปียกเหงื่อเดินมาแย่งแก้วกาแฟจากมือซีดไปยกขึ้นดื่ม ก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับจูบแผ่วเบาที่เรียวปากรสชาติเดียวกัน



   “อรุณสวัสดิ์ครับแตม”



   รอยยิ้มจางที่ไปถึงนัยน์ตา…เรียกความรู้สึกขัดเขินปนหมั่นไส้กลายๆ



   ฌามาความทรงจำยังไม่กลับมา แต่ท่าทาง คำพูด องค์ประกอบหลายอย่างก็เริ่มจะกลับไปเป็นคนเดิมทีละนิดๆ อย่างน้อยฌามาเวอร์ชั่นความจำเสื่อมก็ไม่ ‘แพรวพราว’ ขนาดนี้



   คำพูดคำจาเริ่มจะกลับมากวนอารมณ์หยอกล้อบ้างนานๆที ก็ทำให้ต้องเตรียมใจว่าฌามาตัวร้ายคงใกล้จะกลืนกินฌามาคนที่มีรอยยิ้มเด็กๆในอีกไม่นาน



   จะว่าไปช่วงที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องหลายอย่าง…เชอเบทลงหลักปักฐานกับฟ้าลั่นในที่สุด…ใจหาย…มาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าชีวิตแต่ละคนก็มีทางเดินเป็นของตัวเอง



   เหมือนเขา…



   ที่มายืนอยู่ตรงนี้



   คนผิวซีดโคลงหัวเล็กน้อยปรับอารมณ์ก่อนจะสอดมือกุมประสานกับมือสีแทนชื้นเหงื่อเดินเข้าบ้าน ไปกินอาหารเช้าด้วยกัน








   
   “ไปเที่ยวไหนกันไหม?”



   หยุดหลายวันที่เนียนหยุดเองทำให้เอ่ยปากชวน ฌามาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปากที่มีนัยน์ตาแพรวพราวอีกครั้ง ช่วงนี้ชักจะเยอะแล้วนะ



   “อยากไปไหนล่ะครับ เอาใกล้ๆกรุงเทพไหม? เดี๋ยวแตมจะเหนื่อยเดินทาง”



   “ก็ได้ กาญ?”



   “ผมไปที่ไหนก็ได้ ไม่ค่อยได้ไปไหนเหมือนกัน ไม่ถนัดเที่ยวไทยเท่าไหร่เลย”



   “งั้นไปนอนแพที่กาญกันนะ”



   ผู้ชายสองคนจัดกระเป๋าง่ายๆใส่เป้สองใบก่อนจะออกไปที่รถยาริสสีดำที่ตอนนี้มาจอดประจำริวรั้วบ้าน บ้านที่ไม่มีที่จอดรถ…



   เฌอแตมกดเปิดเพลงสากลจากวิทยุตามความเคยชิน ฌามาก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะไม่ได้ใช้สมาธิ กินขนมที่ตัวเองเหมามาจากเซเว่นสลับกับป้อนคนขับไปเรื่อย



   อีโคค่าร์คันเล็กขับออกเพชรเกษมไปอย่างไม่เร่งรีบ เฌอแตมไม่ใช่คนขับรถเร็ว ฌามาก็ไม่ได้รีบไปไหน ตาคมออกจะตื่นเต้นด้วยซ้ำที่ได้มองวิวต่างจังหวัดที่ก็แค่ข้างทางธรรมดา



   แพริมน้ำในวันธรรมดาและไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวทำให้รอบด้านของแพที่พวกเขาจองเงียบสนิท มีเพียงแสงสลัวจากอาคารสำนักงานริมฝั่งและไฟทางเดินริบหรี่ให้พอมองเห็น



   ฌามานั่งเอนหลังเท้าแช่น้ำปล่อยตัวไปกับลมเย็นๆกับความเวิ้งว้างของผิวน้ำมีเฌอแตมยกเบียร์ยกระป๋องขึ้นจิบอยู่ข้างกัน



   “กระป๋องที่สามแล้วนะ”



   หันไปเตือนไม่จริงจังนัก



   “ไม่เมาหรอก..”



   ฌามาหัวเราะเบาๆกับเสียงแหบพร่านั่น อีกสักพักก็คงจะเมา เขาไม่ค่อยชอบกินเบียร์เท่าไหร่และช่วงนี้ก็ออกกำลังกายเลยงดแอลกอฮอล์อยู่ แต่ว่าที่คุณหมออยากจะจิบเขาก็ไม่ได้ว่า



   ไม่รู้ว่าก่อนความจำเสื่อมจะเคยเห็นเฌอแตมตอนเมาไหมนะ? เมาแล้วจะงอแง? จะอ้อน? จะพูดมาก? หรือว่าจะอ่อย… ส่ายหัวกับตัวเองที่อยากจะให้เป็นชอยส์สุดท้ายซะอย่างนั้น



   “แตม”



   “หือ?”



   “มาผลัดกันเล่าเรื่องตัวเองไหม?”



   “นึกยังไง?”



   “ก็จะได้รู้จักกันมากขึ้น เรายังไม่ได้คุยกันจริงจังเลยสักที… สังคมคุณเป็นยังไง และผมเป็นยังไง…ศึกษากันหน่อยดีไหม?”



   “ไม่รู้จะเล่าอะไร”



   “เคยเล่น ทรูออแดร์ ไหม?”



   “เคย”



   “แต่เปลี่ยนเป็นแค่ทรูเท่านั้น อยากรู้อะไรก็ถาม…ดีไหม?”



   “อือ ถามมาสิ”



   “คุณ…ชอบสีอะไร”



   “อืม ดำมั้ง? คุณล่ะ?”



   “เฮ้ อย่าก้อปกันสิ”



   “ก็ได้ๆ… งั้น อาหารไทยชอบกินอะไร”



   คำถามเรื่อยเปื่อยถูกถามสลับกันไปมา บางคำถามก็ได้คำตอบตลกๆเช่น เฌอแตมเคยโดนทำโทษเพราะโดดเรียนซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ หรือฌามาก็เคยแพ้ผักแปลกๆในอินเดียจนหน้าบวม



   “ครอบครัวคุณมีกี่คน”



   คำถามธรรมดาแค่เป็นคำถามแรกที่เฌอแตมชะงัก…และฌามาที่ละสายตาจากดาวบนฟ้ามาสบตาก็จับความวูบไหวในนัยน์ตาเรียวได้ทัน



   “เอา…ครอบครัวไหนล่ะ ของแม่ หรือ ของพ่อ?”



   คำตอบที่ฟังดูเงียบงันในความรู้สึก



   “ของคุณ…”



   “ไม่มี”



   คำตอบที่น่าใจหาย มือหนาเลื่อนไปกุมมือซีดเย็นไว้หลวมๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ การปลอบประโลมที่ดีที่สุดอาจจะไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูดอะไรให้ฟัง แค่อยู่ข้างๆ…ไม่ต้องเข้าใจ ไม่ต้องอยากรู้



   แค่ทำให้รู้สึก…ว่าจะไม่หายไปไหน



   “แม่กับพ่อแยกทางกัน แม่แต่งงานใหม่ เชอเบทไปอเมริกากับพ่อ ส่วนชาร์ลกับผมอยู่กับแม่ ครอบครัวของแม่มันชวนอึดอัด ชาร์ลก็ย้ายตามไปทีหลัง แต่แม่ไม่ให้ผมไป… แต่จะให้อินกับความอบอุ่นนั่นก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ก็หนีออกจากบ้าน… ตอนนั้นสอบติดหมอแล้ว ก็คิดว่าเป็นหมอก็คงจะรวยดี ต่อไปคงมีปัญญาซื้อบ้านให้ตัวเอง แล้วเชอเบทก็โผล่มา แล้วบังเอิญว่าฐานเงินเดือนผู้ปกครองสูงเกินกำหนดขอทุนไม่ได้ กู้ก็ไม่ได้ เชอเบทก็เลยเป็นคนจ่าย รถก็ซื้อให้ น้องชายฝาแฝดเป็นนักแต่งเพลงดังของอเมริกา…ต่างกับพี่ชายที่เป็นเด็กหนีออกจากบ้าน เพ้อฝันไปวันๆ ฮะๆ”



   เสียงหัวเราะเยาะตัวเองดังแผ่วเบาก่อนจะหายไป ฌามาดึงมือซีดขึ้นจรดเรียวปากประทับจูบลงเนิ่นนานก่อนจะเงยหน้าสบตาดวงตาเรียวแสนเศร้า



   “ยิ้มทำไม…”



   “ขอบคุณที่เชอเบทเจอคุณ… ขอโทษที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคุณ…อดีตส่วนนั้นผมปกป้องคุณไม่ได้เลย ขอบคุณที่คุณไม่เตลิดหายไปไหน ยังดูแลตัวเอง จนกระทั่งมาเจอผม…ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน”



   คำขอบคุณง่ายๆที่เรียกน้ำตาและความรู้สึกได้มากมายจนหยาดน้ำร่วงหล่นลงข้างแก้มซีด…หยาดน้ำตาสะท้อนแสงจันทร์รำไร



   มือหนายกขึ้นเกลี่ยความชื้นเหล่านั้นออกจากแก้มนิ่มก่อนจะเขยิบเข้าหาประทับจูบลงข้างมุมปากบางซ้ำแล้วซ้ำเล่า…



   “ยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสไหม…แต่เมื่อถึงวันนั้น…ขอให้ผมได้เป็นครอบครัวของคุณ…”



   คนอ่อนแอทิ้งตัวลงในอ้อมแขนอบอุ่น ฌามามีพลังมากมายที่เฌอแตมไม่มี ทั้งๆที่อายุน้อยกว่า แต่เงื่อนไขเรื่องนั้นไม่เกี่ยวเลย…



   ในเมื่ออ้อมแขนฌามาให้ความรู้สึกปลอดภัย… ความรู้สึกที่มักจะเหมือนแตกเป็นเสี่ยงคล้ายจะเริ่มกลับมาเป็นรูปร่าง สิ่งที่คิดว่าตัวเอง ‘ขาด’ มาตลอด… เริ่มพอจะมองออกว่ามันใกล้จะกลับมาเป็นของตัวเอง



   ชีวิตนี้เฌอแตมไม่มีอะไรเป็นของตัวเองแม้แต่อย่างเดียว ไม่กล้าที่จะมี ไม่กล้าที่จะหวงอะไรสักอย่าง เพราะสุดท้ายมันก็ไม่เคยเป็นของเขาเลย…



   ขนาดเชอเบทก็เดินจากไป ชาร์ลก็มีชีวิตของตัวเอง…



   ฌามาจะไม่หายไปอีกคนใช่ไหม? ถ้าฌามาหายไป…เขาคงอยู่ไม่ได้แล้ว



   ผิดหวังไม่ไหวแล้ว



   “อย่า หาย ไป..”



   กระซิบขาดห้วงกับแผ่นอกอุ่น สองมือกำชายเสื้ออีกฝ่ายแน่นกลัวเหลือเกินว่าจะเป็นแค่ความฝัน เขาไม่ใช่คนเข้มแข็งเลยสักนิดตั้งแต่ฌามาปีนข้ามกำแพงมา ที่ไม่รู้ว่าข้ามมาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่



   “ไม่หาย…ผมจะอยู่ตรงนี้…อย่าทิ้งผมนะ…ผมมีคุณคนเดียว”



   คนเดียวของกันและกัน








   ฌามาไม่ได้พูดปลอบใจหรือสร้างฝันลมๆแล้งๆให้เฌอแตม…เขาเข้าใจความรู้สึกที่คนในครอบครัวที่ราวกับไม่ใช่ครอบครัว เขาเคยผ่านจุดที่ห่างกับพ่อแม่ ไม่เข้าใจถึงระยะทางกับชีวิตที่ถูกผลักให้เดินไปลำพัง



   ถึงจะมีพ่อแม่สนับสนุนแต่ก็อยู่ห่างไกลจนนานทีปีหนได้พบหน้า เขาต้องสู้กับปัญหามากมายที่เด็กคนอื่นอาจจะยังไม่ต้องเจอ



   เขาผ่านมันมาได้…แต่ก็สะบักสะบอมมาไม่น้อย… เขาเคยพลาด



   เคยเหลวแหลก



   เคยเหลวไหล…



   อดีตไม่ได้สวยงามเหมือนที่คนอื่นคิดว่าเขาเป็นจีเนียส ลูกชายไฮโซ ใช้ชีวิตเมืองนอกท่ามกลางความชื่นชม มันก็แค่มายด์เซ็ตของคนที่ไม่รู้อะไรเลย



   ชีวิตเขาว้าเหว่หันมองทางไหนก็ไม่เจอใคร…อึดอัดทุกครั้งที่แม่มาหาและทิ้งความคาดหวังด้วยคำพูดมากมาย ตั้งใจเรียนนะ…เป็นเด็กดีนะ… อนาคตดีๆรอลูกอยู่นะ…



   ไม่มีใครเลยที่เข้าใจ…



   “ผมเลี้ยงนกขุนทองเป็นเพื่อน…”



   เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยเรื่องตัวเองหลังจากเฌอแตมสงบลงได้สักพัก สองร่างยังนั่งเกยกันอยู่เช่นนั้นแม้เฌอแตมจะเปลี่ยนมานอนหนุนตักฌามาแทน แต่มือก็ยังกุมกันไว้ไม่ยอมปล่อย




   “เพราะมันพูดได้ อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนคุย แม้มันจะไม่เข้าใจและพูดตามแบบไร้หัวคิดก็เถอะ…มันชื่อมะนาวเพราะผมชอบสีเขียวมะนาว มันอยู่กับผมที่อิตาลีได้ครบปีผมก็พามันย้ายไปอยู่ซานฟราน…จากนกในเมืองศิลปะกลายเป็นนกบนเพนท์เฮ้าส์หรู… แต่มันก็ตาย… ผู้หญิงที่ผมเคยรัก…ฆ่ามันเพราะผมเขาคิดว่าผมรักนกมากกว่าเขา”



   ฌามาเคยเล่าเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งให้ฟัง คนที่ฌามาบอกว่าตัวเองเป็นชู้ คนที่ทำให้ต้องออกเดินทางไปรอบโลกก่อนจะมาเจอกันที่ไทย…



   “แปลกตรงที่ผมคิดว่ามันป่วยเพราะหน้าหนาว แต่มันกินน้ำผสมยาล้างห้องน้ำมาทั้งเดือน ผมมารู้ก็วันที่มันตายแล้วตอนพามันไปหาหมอ พอกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์เพื่อคาดคั้นว่าฆ่ามะนาวทำไม…ผมก็รู้อีกอย่างว่าผมเป็นชายชู้มาโดยตลอด…และเธอก็ท้องกับสามี ส่วนผมก็โดนทิ้ง”



   เฌอแตมดันตัวขึ้นมามองตาคมที่วูบไหว…ฌามาในตอนนี้มีทั้งความโกรธและความเสียใจอยู่ในดวงตา มือซีดสองข้างยกขึ้นแนบแก้มอีกฝ่ายก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจนหน้าผากชิดกัน



   “ถ้าจะทิ้งผมอยู่แล้ว…จะฆ่ามะนาวทำไม…ครอบครัวของผม…เพื่อนที่อยู่กันมานานในวันที่ผมมีปัญหา ในวันที่แย่ที่สุดในชีวิต”



   “ฌา…ชู่ว..”



   ร่างหนาสั่นระริกราวกับสกัดกั้นอารมณ์จนต้องส่งเสียงปลอบให้ใจเย็น ฌามาขบกรามจนได้ยินเสียงชัด สักพักความตึงเครียดนั่นก็ผ่อนคลายลง



   “ผมอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ต่อไม่ได้ ไม่งั้นผมคงฆ่าคนตาย…ผมเลยออกเดินทาง…พาตัวเองฟุ้งซ่านไปทุกที่”



   เรียวปากสัมผัสแตะต้องกันและกันอีกครั้ง…



   “และผมก็คงจะได้เจอคุณ…คุณคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในเวลาที่แย่ที่สุดของผม…ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กลับมาที่นี่…มาหาคุณ…ทั้งๆที่ผมจำคุณไม่ได้เลย”



   “ขอบคุณที่กลับมา…”



   “ขอบคุณที่ยังรอผม…”



   ขอบคุณที่เรายังมีกัน…บนโลกที่เราไม่มีอะไรเลย…










   การสัมผัสในคืนนั้นต่างจากทุกคืน…ทุกการแตะต้อง รอยจูบ เสียงกระซิบ… ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป จังหวะที่ดุดันกว่าทุกที ร่องรอยที่มากมายกว่าทุกครั้ง



   ราวกับจะตอกย้ำ…การเป็นทุกอย่างของกันและกัน…



   คนสองคนที่เว้าแหว่งกันคนละซีก….



   กับการทดแทนสิ่งที่ขาดกันคนละส่วน…



    อาจจะบิดเบี้ยวไปบ้าง…แต่มองผ่านๆ



   ก็คงจะคล้าย ‘วงกลม’ เหมือนพระจันทร์คืนนี้



=====================

เทาาาาาาา <3 แต่ ก็เป็นเทาสีชมพูวววว

ใครใจดีเม้นให้ด้วยน้า ชุ้บๆ <3 ขอบคุณชาวทวิตในแทก #กับดักพระจันทร์ ด้วยค่า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-07-2017 21:49:54
เป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน
ทั้งคู่สู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 23-07-2017 21:58:42
ชอบความเทาสีชมพู
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-07-2017 22:01:49
พระจันทร์สีชมพู  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 23-07-2017 22:05:05
อย่าทิ้งกันนะ ดูแลกัต่อไปเรื่อยๆนะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 23-07-2017 22:13:45
ไรท์คะบอกเลยว่าชอบมากชอบจริงๆชอบเรื่องนี้แบบอ่านซ้ำได้หลายๆรอบจริงๆคุณสื่อได้ดีมากๆสื่อจากการบรรยายของคุณ การให้ผู้อ่านตีความดีจริๆๆค่ะ เหมือนว่าคุณสร้างคำศัพท์ให้หาความหมายแบบนั้นเลย เราเข้าใจที่คุณต้องการสื่อมากๆๆ เราอินสุดๆ เข้าใจคนหว่าเหว่ที่เดินทางมาเติมเต็มให้กันละกัน เข้าใจความรักของเค้าทั้งสองคน ชบจนิงๆๆค่ะชอบแบบอธิบายไมไ่ด้ 55555 ชอบมากๆค่ะ :L1: :L1:
ปล.มาต่อไวๆๆนะคะสู้ๆๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-07-2017 22:14:05
เหมือนได้เข้าใจกันมากขึ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: tensita ที่ 23-07-2017 23:03:00
เทามากกกกกกกกกกกกก นี่ยังกลัวนิดนึงว่าถ้าฌารู้ว่าแตมเคยคบกับใครมาก่อน ฌาที่ยังเด็กและอ่อนไหวจะรับมือยังไง//
นี่เพิ่งตามอ่านจากฟ้าลั่นรักมา  จริงๆไม่ชอบอ่านเรื่องหน่วงใจขนาดนี้เท่าไหร่ แต่ก็มีเรื่องหน่วงๆเทาๆที่ว่าเต็มชั้นหนังสือ :o12: ชอบฟ้าลั่นรักมากกก เชออาจจะเด็กในความรู้สึกและการแสดงออก ในใจอยากบอกว่าใช่แต่ด้วยความที่ขาดเลยยากที่จะมั่นใจในความรู้สึกนั่นเหมือนความรู้สึกตีกันเองใช่หรือไม่ใช่ดี แสดงออกดีไหม กลัวไปหมด มั้ง(เราเข้าใจแบบนี้นะ ไม่รู้เข้าใจในเรื่องที่แบมแบมจะสื่อถูกไหม ถถถถถ :hao5:) พี่ฟ้าาาาาาาาา เค้าอยากได้พี่ฟ้าเปนสามี :ling1: :ling1: โอ้ยบางตอนอ่านแล้วหมั่นไส้นางอ่ะ นางแม่งง ร้ายที่สุดแล้วในเรื่อง เรื่องนี้มีฉากให้กริ๊ดหลายตอนมาก แต่เด่วไว้รีวิวยาวๆตอนได้อ่านตอนพิเศษแล้วดีกว่า
 เด่วมันจะยาวเกินไป ขกอ่าน ถถถถถถ ตอนอ่านฟ้าลั่นรักก็รู้สึกแหละว่าแฝดคู่นี้มันมีบางอย่างแปลกๆ คิดว่ามันคงแบบนั้นแต่ก็ไม่อยากยอมรับความจริง555555555 นี่ยังไม่เคยอ่าน twincest เลย แต่ก็อยากอ่านเฌอแตมเชอเบทนะ เพราะว่าไม่คู่กันนี่แหละ :z10: นี่อยากอ่านตอนพิเศษฟ้าลั่นมากก แต่ไว้จะซื้อนสเดือนหน้าพร้อมอีกเล่มนึงที่จะออก(อย่าเพิ่ง sold out นะกระซิบบอกพี่นกฮูก) สรุปนี้เม้นเรื่องอะไรกับดักพระจันทร์หรือฟ้าลั่นรัก555555 ท่ดทีน้าา/// เรื่องพระจันทร์มันม่นมากอ่ะ อยากอ่านให้จบก่อนค่อยมารีวิว เพราะเรื่องเทาๆแบบนี้ต้องอ่านทีเดียวให้จบแล้วรีวิวเลยจริงไหม หรือไม่จริง5555555/// ใกล้จบแล้วนี่น่าาาา นสออกเดือนไหนอ่ะ่ รอนะ จุฟฟฟๆๆๆ :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 23-07-2017 23:09:18
ชอบตอนนี้จัง มันโรแมนติกไปทุกตัวอักษรเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 23-07-2017 23:32:00
เป็นสีเทาที่หวานละมุนมากเลยค่ะ เราว่า เราชอบน้องเชอกับพี่ฟ้ามากนะ แต่มาเจอแตมกับฌามาเริ่มไม่แน่ใจล่ะ ว่าชอบคู่ไหนมากกว่ากัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-07-2017 23:48:46
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 23-07-2017 23:55:52
เอ็นดูทั้งคู่เลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-07-2017 00:22:14
คนเหงาๆ มาเจอกัน เป็นครอบครัวของกันและกันเถอะ อย่าหายไปนะ
ฌาเด็กน้อยหายไปจริงด้วยเนี่ย แต่ฌาคนนี้ก็เท่ดี

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 24-07-2017 00:37:20
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 24-07-2017 03:18:11
แงงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 24-07-2017 05:57:07
จากหม่นๆก็ปิดท้ายเป็นสีชมพูวววเลยทันที อิอิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 24-07-2017 08:23:49
เทาอมชมพูจริงๆด้วย :hao5:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-07-2017 09:10:35
สู้ ๆ นะ เด็ก ๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 24-07-2017 10:11:37
โอ๊ยยยยยย หวานขม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 24-07-2017 11:08:01
ชอบจังเลย คู่นี้ลงตัวอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-07-2017 13:02:04
เราน้ำตาไหล   :sad4:  ....ฟึดดดดด *เช็ดขี้มูก มันเป็นตอนที่สะเทือนอารมณ์เรามากที่สุดตอนนึงเลย โมเม้นท์ความเจ็บปวดจากอดีตที่ต้องเผชิญชีวิตเพียงลำพัง แบมสื่อออกมาได้ดีมากๆ ความเคว้งคว้างของแตมว่าเฮริ์ทแล้ว เจอนกขุนทองของฌาร์โดนฆ่าไปนี่ เราหัวใจกระตุกเลย  :hao5:

 “ขอบคุณที่เชอเบทเจอคุณ… ขอโทษที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคุณ…อดีตส่วนนั้นผมปกป้องคุณไม่ได้เลย ขอบคุณที่คุณไม่เตลิดหายไปไหน ยังดูแลตัวเอง จนกระทั่งมาเจอผม…ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน”  ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เขาทั้งคู่ได้มาเจอกัน  :impress:  มันดีจริงๆตอนนี้ #รักแบม  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-07-2017 14:35:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-07-2017 16:52:18
 :mew4: ดีจัง..ที่เฌอแตมได้เจอกับฌามา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 24-07-2017 17:30:57
       ตอนแรกที่อ่านก็รู้สึกเทามากแล้วนะแต่มาจึกๆตรงที่แฟนเก่าของณามาฆ่านกอ่ะรู้สึกเทาไปอีก
ยิ่งบรรยายถึงอดีตที่โดดเดี่ยวของแต่ละคนยิ่งรู้สึกสงสารคนทั้งสองคนที่ต้องโดดเดี่ยวจนมาเจอกัน
แต่เมื่อเจอกันก็เติมในส่วนที่แต่ละคนขาดไปให้กันและกันได้อย่างลงตัว
น่ารักเเบบเทาๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 24-07-2017 19:43:10
ชอบความเทาชมพูนี้ /นอนกุมใจ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 25-07-2017 02:38:03
หน่วง แต่ก็ไม่แรงมาก
สงสารอดีตของทั้งคู่ แต่อย่าไปคิดถึงเลยเนาะ ปัจจุบันมีแค่กันและกันก็พอแล้ว

ฌามาเจ้าเล่ห์ มีความร้าย แต่เข้าใจ
เฌอแตมรอคอย อดทน แล้วก็น่ารัก

ต่างคนต่างมีแผล มาเติมให้กันจนเต็มไปเรื่อยๆนะ ดีงามมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-07-2017 04:50:52
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 25-07-2017 18:48:05
ชอบตรง "คนสองคนที่เว้าแหว่งกันคนละซีก…."
จังง เหมือนมาเติมเต็มกันและกันน ทั้งสองผ่านความเจ็บปวดมา แต่ก็ผ่านเพื่อพบล่ะนะ เพื่อการพบกัน... ❤❤❤❤
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: BooJiRa_ ที่ 28-07-2017 17:49:24
ชอบบบบบบบ >< ต่อค้าบบบบบบบบบบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๓ หน้า ๒๐ [๒๓/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-07-2017 23:14:34
มันกลมกลืนในความมืดและอ้างว้างจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 29-07-2017 14:44:05
ตอนที่ 24

   ฌามาตื่นเช้าเหมือนทุกวัน ต่างตรงที่ว่าวันนี้เป็นวันจันทร์จึงไม่มีเฌอแตมตื่นมาพร้อมกัน เพราะเฌอแตมกลับไปนอนที่คอนโด ช่วงวันเรียนจะเป็นเช่นนี้ปกติ



   ความสัมพันธ์ที่เว้นระยะห่างไม่ให้เกิดความอึดอัดระหว่างกัน ต้องยอมรับว่าทั้งเขาและเฌอแตมโลกส่วนตัวสูงทั้งคู่ การฝืนอยู่ด้วยกันตลอดเวลามันจะทำให้เกิดความลำบากใจมากกว่า



   ระยะห่างที่คู่รักคู่อื่นอาจจะเกิดความหวาดระแวง แต่มันไม่ใช่กับเขาที่นั่งทำงานทั้งวัน และเฌอแตมที่เรียนหนัก…แค่เรื่องงานกับเรื่องเรียนก็เหนื่อยกันแล้ว คงไม่มีเวลาไปบริหารความสัมพันธ์ในเชิงนั้นหรอก…



   งานของเขาอันที่จริงก็ไม่ได้กินเวลาทั้งวัน…ช่วงนี้รับงานเล็กๆเสียมากกว่า หลังจากจ็อบใหญ่อย่างพิพิธภัณฑ์ในนิวยอร์กต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด งานออกแบบบ้าน คอนโด เลยกลายเป็นงานฆ่าเวลาที่ทำเงินได้ดี โดยเฉพาะกับลูกค้าฝรั่ง



   งานของเขาขายที่ไทยไม่ได้…ด้วยเรทงานที่ให้ราคาต่างกัน ความเข้าใจ รวมถึงวัสดุอุปกรณ์และช่างที่จะลงไปหน้างาน วิธีการทำงานที่ต่างกัน



   ลูกค้าของเขาที่จ้างงานผ่านทางเลขาเข้าใจว่างานออกแบบพวกนี้เหมือนกับซื้องานศิลปะสักชิ้นที่ต้องมี ‘ค่าความพึงพอใจ’ ราคาจึงค่อนข้างสูงแต่มันแลกกับการที่จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ต่างจากลูกค้าไทย…ที่มองราคาเป็นหลักมากกว่า



   ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องมาแย่งลูกค้ากับบริษัทรับออกแบบ หรือสถาปนิกไทยในเมื่อพื้นที่การทำงานในอเมริกาของเขายังเรียกว่าล้น…จนต้องปฏิเสธงาน หรือมีลูกค้ายินดีจะรอต่อคิวแม้คิวจะยาวหลายปีก็เถอะ



   จังหวะการรับงานก็คือ….ไม่รับซ้อนกันจนล้น ถ้ามีจ็อบใหญ่ ก็อาจจะมีจ็อบเล็กๆแซมมาบ้าง แต่ต้องไม่ทับเวลากัน อย่างช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อน…งานก็จะมีแต่ง่ายๆ… ให้เขาได้ใช้เวลากับแคกตัสแฟมิลี่



   แคกตัสแฟมิลี่เริ่มมีจำนวนเยอะขึ้นอย่างน่าพอใจ พวกมันสุขภาพดีและมีวี่แววจะออกดอก แคกตัสรุ่นแรกเริ่มโตกว่าเดิมจนคิดว่าอีกไม่นานอาจจะต้องย้ายกระถางให้มัน เพราะพวกมันชักจะอ้วนขึ้น



   ฌามารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีสมาธิใจจดใจจ่อกับอะไรได้นานเป็นพิเศษ ความชอบอะไรสักอย่างของเขาจะกินเวลานาน เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปีตามประสาคนที่ชอบอะไรสักอย่างยากเหลือเกิน



   ออด…



   เสียงออดที่ไม่ได้ดั่งบ่อยๆจนลืมไปแล้วว่ามีทำให้ต้องละมือจากการดูแลลูกรักมีหนามทั้งหลาย นานๆทีเขาจะมีแขก และวันนี้เป็นแขกสำคัญเสียด้วย



   เขาตัดสินใจเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ๆหลังจากผ่านทริปกาญจนบุรีกับเฌอแตมมาสักพัก ความคิดก็ดูจะหมกมุ่นกับเรื่องนี้จนตัวเขาสรุปได้ว่าต้องลงมือทำให้มันเป็นจริงมากกว่าจะคิดลอยๆ



   ผู้ชายในชุดสูทยืนถือกระเป๋าเอกสารรออยู่หน้าบ้าน ใบหน้ายิ้มแย้มเล็กน้อยพร้อมกับยกมือไหว้เขาที่อายุน้อยกว่า เพราะเขากำลังจะเป็น… ‘ลูกค้า’ คนสำคัญ





   
   ผู้ชายคนนี้เปิดกิจการรับดูแลทรัพย์สินและวางแผนทางการเงิน คล้ายๆรับเป็นฝ่ายบัญชีอะไรทำนองนั้น ซึ่งเขากำลังจะใช้บริการ จริงๆธุรกิจนี้ทำเงินดีมากในฮอลีวู้ด มีดารา เซเลบมากมายที่หาเงินได้มหาศาลแต่จัดการพวกมันไม่เป็น เลยต้องมี ‘มันนี่โค้ช’ คอยจัดการให้



   ซึ่งเขาก็มีอยู่ที่อเมริกาเช่นกัน… แต่คิดว่าเรื่องในไทยก็ให้คนไทยดูแลจะคล่องตัวกว่า ด้วยเรื่องกฎหมายอะไรต่างๆ ส่วนการจัดการโยกย้ายบัญชีจากทางอเมริกามาทางไทยก็ให้มันนี่โค้ชสองเจ้าของเขาจัดการกันเอง



   การอธิบายขั้นตอนต่างๆเป็นไปในรูปแบบเข้าใจง่ายตามประสาคนไม่เคยทำบัญชีด้วยตัวเอง ซึ่งรายละเอียดปลีกย่อยเขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจไม่งั้นจะจ้างมาทำไมถ้าอยากจะวุ่นวายกับเงินด้วยตัวเอง?



   การคำนวณค่าใช้จ่ายสำคัญง่ายๆ ตามที่เขาเคยแจ้งอีกฝ่ายไปก่อนหน้านี้แล้วถูกทำข้อมูลมาในรูปแบบตารางอย่างง่าย คำนวณว่าเขาจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการจัดการสิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัย…



   “แล้วจะให้ทนายติดต่อไปทำสัญญาอีกครั้งนะครับ”



   ทนายประจำตระกูลของแม่คือคนที่จะจัดการให้ในกรณีที่มีการฉ้อโกงหรืออะไรทำนองนั้น การทำสัญญาที่ต้องชดใช้เงินถึงหลักร้อยล้านทำให้รับประกันได้ระดับหนึ่งว่ามันนี่โค้ชจะไม่โกงเงินเสียเอง



   ช่วงนี้เขากำลังจะมีแผนเพิ่มค่าใช้จ่ายอีกก้อนใหญ่ที่อาจจะต้องกินเวลาหลายปี…



   เขาวางแผนจะ…เลี้ยงหมอ







   ทุกวันนี้เฌอแตมอยู่ได้ด้วยเงินจากน้องชายฝาแฝด แต่เฌอแตมไม่ได้นับอีกฝ่ายเป็นครอบครัวเท่าไหร่ ทำให้รู้สึกหงุดหงิดที่เขาเป็น ครอบครัว แท้ๆกับไม่ได้รับผิดชอบอะไรในส่วนนี้



   ค่าเทอมนักศึกษาแพทย์ ค่าคอนโดเล็กๆ ค่ารถอีโคค่า…และค่าใช้จ่ายประจำวันของเฌอแตมมันควรมาเป็นความรับผิดชอบของเขาต่างหาก



   จริงๆแผนการนี้ยังไม่ได้บอกเฌอแตม แต่ในระยะยาวยังไงเขาก็จะแย่งหน้าที่นี้มา หมอคนเดียว…เขาเลี้ยงได้ จากการคำนวณที่มันนี่โค้ชทำมาให้ดูก็รู้สึกว่าไม่ได้แพงอะไร ถูกกว่าที่คิดด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเฌอแตมควรมีเขาเป็นที่พึ่งคนเดียวต่างหาก



   มันน่าหงุดหงิดนะ…ถ้าปัญหาของคนของตัวเองต้องไปให้คนอื่นดูแล ถึงจะเป็นน้องชายฝาแฝดก็เถอะ…



   มือหนายกขึ้นลูกคิ้วขมวดมุ่นของตัวเองเบาๆ ไม่เข้าใจสภาวะทางอารมณ์ที่ช่วงนี้เริ่มจะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง อคติที่ไร้เหตุผล ทำไมเขาถึงรู้สึกแอนตี้ฝาแฝดของเฌอแตมขึ้นมาไม่รู้



   จากการไปหาหมออาทิตย์ก่อน หมอบอกว่าเขาอาจจะเริ่มกลับมาเป็นคนเดิม… ตัวเขาเองที่เป็นตัวเองมัน…วางแผนอะไรหลายอย่างและซับซ้อนอย่างเห็นได้ชัด



   ช่วงแรกปัญหาเขาแค่คิดว่าตัวเองทำไมถึงชอบผู้ชาย… เป็นเด็กที่อยากสนุกกับเพื่อน



   แต่ช่วงนี้ยอมรับว่าเรื่องพวกนั้นจืดจางลงไป…



   มันถูกแทนที่ด้วยแผนการในอนาคต ในอีกหลายสิบปีข้างหน้า…



   ทำยังไงเราถึงจะอยู่กันได้เรื่อยๆไปจนแก่



   ทำยังไงชั่วชีวิตนี้ของเฌอแตมจะมีแค่เขาคนเดียว



   ความอยากครอบครองอันน่ากลัว… แต่ก็ช่วยไม่ได้…



   ก็อยากได้ ก็ต้องได้….



เฌอแตมก็ไม่มีอะไรต้องคิดเยอะ ก็ใช้ชีวิตของตัวเองไปแล้วกัน….ชีวิตของตัวเองในโลกของเขา



แค่คิด….ก็อารมณ์ดี












กลิ่นกาแฟในร้านกาแฟเจ้าดังติดอันดับโลกกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอีกครั้ง ฌามาเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองติดกาแฟ จนพักหลังๆเริ่มคิดว่าขาดอะไรไป… กาแฟชงเองอร่อยไม่เท่ามากินกาแฟสดที่ร้าน



ในยามบ่ายแสนเบื่อหน่ายการมีกาแฟสักแก้วเป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน แม้คนรอบข้างจะดูวุ่นวายและถนนสีลมจะยังคงรถติดจนน่าเบื่อ แต่ช่วงนี้ก็เริ่มชิน ใครใช้ให้บ้านเขาอยู่ติดถนนบ้านี่… ที่ดินเก่าที่สืบทอดกันมาทำให้อาคารสำนักงานหลายแห่งแถวนี้เป็นของบ้านเขา



ของแม่กับพ่อ…เขาไม่ค่อยอยากจะนับเจ้าพวกนี้เป็นสมบัติส่วนตัวเท่าไหร่ พ่อกับแม่ก็ดูจะทำใจได้แล้วในระยะหลังว่าเขาอาจจะไม่กลับมาอยู่ไทย



กิจการหลายอย่างก็ถูกขายทอดออกไปบ้าง เหลือแต่พวกที่ดิน อาคารให้เช่า หรือมูลนิธิที่แม่ยังหยิบจับอยู่ ก็จะสร้างไปเพื่อใคร…มีเขาเป็นทายาทคนเดียวแถมยังไม่คิดจะสืบทอดกิจการ



   หรือยุให้แม่รับเด็กสักคนมาเลี้ยง?



   ความคิดฟุ้งล่องลอยไปในอากาศ ภาพถนนรถติดถูกแทนที่ด้วยผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง รอยยิ้มประดับมุมปากกับนัยน์ตาแสนสวยชวนหลงจ้องมองมา



   “สวัสดีครับ เห็นนั่งคนเดียวมาหลายวัน รังเกียจไหมถ้าผมจะนั่งด้วย”



   การสานสัมพันธ์สมัยนี้…เกิดขึ้นแบบง่ายๆ เป็นไปอย่างชัดเจนไม่ซับซ้อน…



   “ไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่สะดวกเท่าไหร่”



   “ผมกวนคุณหรือเปล่า…ผมชื่อ…”



   “ไม่ต้องบอกชื่อหรอก…ผมไม่ได้อยากรู้จักคุณเท่าไหร่”



   “ทำไมใจร้ายจังครับ”



   “ตอนนี้ผมมีความสนใจบางอย่างกับเรื่องบางอย่างเป็นพิเศษ…คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ ผมรีบ”



   ฌามากำลังใช้ชีวิตและจมไปกับความคิดตัวเอง เวลาใช้สมาธิเขาไม่ชอบได้ยินเสียงอะไรเลย แค่เสียงเบาๆในบรรยากาศร้านกาแฟนี่ก็มากพอแล้ว ถึงเลือกนั่งริมกระจกที่ห่างไกลจากโต๊ะอื่นๆ จมในมุมของตัวเอง



   “ผมอยากรู้จัก รู้จักกันไว้ไม่เสียหายใช่ไหมครับ?”



   อีกฝ่ายยังคงยิ้มแย้ม แววตาฉายความสนุกเหมือนกับเขาเป็นภารกิจที่กำลังน่าท้าทาย แต่นี่ไม่ใช่นิยายขายฝันที่แค่ตามตื้อ


พยายาม หรือสร้างสถานการณ์แล้วจะได้รู้จักกันแบบง่ายๆ



   อีกฝ่ายเชื่อมั่นในตัวเองเกินไป ก็คงไม่แปลก การแต่งตัวดี หน้าตาดี ก็คงคิดว่าจะดึงความสนใจได้ง่ายๆ แต่บังเอิญที่ความสนใจของฌามาถูกย้ายไปอยู่กับเฌอแตมหมดแล้ว



   พยายามอยู่สักพักอีกฝ่ายก็ยอมลุกออกไป บรรยากาศส่วนตัวกลับมาอีกครั้ง แต่สมาธิเขาดันหมดไปแล้ว…เฮ้อ น่าหงุดหงิดเสียจริง



   สุดท้ายก็กลับไปนอนเล่นเกมส์มือถือที่บ้านฆ่าเวลา เกมส์ที่ชักจะเบื่อว่าเล่นไปทำไม… เขาไม่ได้เป็นคนติดเกมส์แต่ที่ผ่านมาการความจำเสื่อมทำให้เขาติดมันงอมแงม สุดท้ายนิ้วก็กดลบพวกมันออกไปจนหมด



   ทางเลือกที่เหลืออยู่เลยการกลับไปนั่งทำงานต่อ และนอน…



   วันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย



   แต่เซนส์บางอย่างมันบอกว่าชีวิตแบบนี้กำลังจะสิ้นสุดลง



   ภาพความทรงจำบางอย่างแวบมาแบบประติดประต่อไม่ได้ เหมือนเป็นสัญญาณว่าความทรงจำกำลังจะกลับมาในอีกไม่นานนี้



   เขากับเฌอแตมตกลงกันว่าจะให้มันกลับมาแบบเขานึกออกได้เอง เพราะเรามองกันที่ปัจจุบันและอนาคต อดีตก็คืออดีต…อะไรที่ผ่านมาแล้วกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้



   หรือความเบื่อหน่ายของเขาในช่วงอาทิตย์นี้มันมาจากสภาวะทางอารมณ์ที่กำลังแปรปรวนแบบนี้กันนะ…



   เฮ้อ…เบื่อตัวเอง








   วันหยุดกลับมาอีกครั้ง เฌอแตมกับฌามานั่งกินข้าวด้วยกันในเรือนมะนาว ท่าทางหงุดหงิดของฌามาแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดมุ่นตลอดเวลาสลับกับถอนหายใจ



   “เป็นอะไรหรือเปล่า?”



   “ผมหงุดหงิดง่ายมากช่วงนี้ เบื่อตัวเอง”



   “เพราะเรื่องที่ป่วยใช่ไหม?”



   พยักหน้ายอมรับง่ายๆ โชคดีที่เขาไม่ได้มีอคติกับการไปพบจิตแพทย์ คนไปหาจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องเป็นคนบ้า เขาไปหาจิตแพทย์นานๆครั้งตั้งแต่ความจำเสื่อม



   หมอบอกอาจจะเพราะความจำที่ประติดประต่อไม่ได้มันแวบวับกลับไปกลับมา…คิดก็คิดไม่ออก แล้วพาลหงุดหงิด หรือเพราะ…ตัวตนจริงๆอาจจะกำลังจะกลับมา



   “เมื่อก่อนผมคงร้ายน่าดูถ้านี่เป็นตัวจริงของผม”



   รอยยิ้มเนือยแต้มริมฝีปากของฌามาทำให้เฌอแตมชะงัก ดวงตาคมที่ทอแสงอ่อนทุกครั้งวาววับราวกับกำลังท้าทายอะไรบางอย่าง



   ตัวเขาเองบอกไม่ได้ว่าจริงๆแล้วนิสัยฌามาเป็นแบบไหนเพราะก่อนหน้านี้ก็อยู่กันได้ไม่นาน แต่เขาจำได้ดีว่าตัวเองเคยด่าฌามาว่า…ตีสองหน้า



   ฌามาเป็นคนร้ายกาจแต่ไม่ได้แสดงออกชัดเจน ดวงตาวาวแบบนี้เขาเคยเห็นมาก่อนในยามที่ ‘กอด’ กันบนผืนผ้าเปื้อนสีอันเลอะเทอะ



   เปรอะเปื้อนไปด้วยกัน…



   ความรุนแรงที่สร้างความพอใจจนบอกไม่ถูก



   “ก็ร้ายไปสิ…ไม่ได้ว่าอะไร”



   การเป็นตัวเอง ตัวตนที่แท้จริง…ดีกว่าการแกล้งเป็นคนอื่น



   “คุณรับได้หรือเปล่า?”



   “คุณคิดว่าผมนิสัยดีกว่าคุณนักหรอ…”



   ฌามากับเฌอแตมจ้องตากันอยู่สักพักก่อนจะหลุดยิ้มออกมาแล้วกลายเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ บรรยากาศหน่วงๆกลับกลายมาเป็นปกติอีกครั้ง



   “งั้นเรามาร้ายใส่กันให้เต็มที่เลยแล้วกัน เริ่มจาก…ผมขอกัดคุณได้ไหม?”








   
   ดวงตาเรียวปิดสนิทแน่นสกัดกั้นอารมณ์ ปากเม้มพยายามกลั้นเสียงน่าอาย… เฌอแตมกำลังโดนฌามากัด… กัดที่เป็นการกัดจริงๆ… ฟันคมทำรอยไปทั่วลาดไหล่…แผ่นอก…และเคลื่อนต่ำไปลงไปเรื่อยๆ



   มันมากกว่าการจูบเพราะหลังจากนี้ตัวเขาจะเต็มไปด้วยรอยฟัน ไม่ได้รุนแรงขนาดได้เลือดแต่ก็เจ็บจนเผลอสะดุ้งในบางครั้ง



   เซ็กส์รุนแรง…เป็นรสนิยมอย่างหนึ่งที่เขาเคยผ่านมาบ้าง…แต่มันเกิดจากความโกรธเป็นพื้นฐาน ไม่ใช่จงใจเช่นนี้ แต่ถึงจะเจ็บ…ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสร้างความพึงพอใจ



   ฌามาที่หลงใหลในตัวเขา…รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ



   รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทั้งๆที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ…



   และรู้สึกอิ่มเอมที่สุดท้ายรอยกัดสุดท้ายก็จบลงที่หลังเท้า…ราวกับตัวเองเป็นเจ้านายและอีกฝ่ายเป็นทาสที่ยอมจำนน



   ความรู้สึกรุนแรงแบบนี้เกิดขึ้นน้อยจนเกือบหลงลืมไปแล้ว แต่ฌามากลับเป็นฝ่ายดึงทุกอย่างกลับมาอีกครั้ง ร่างกายที่เกือบลืมไปแล้วว่าการถูกกอดอย่างรุนแรงมันเต็มอิ่มมากกว่าจังหวะหวานละมุน



   การกระแทกกระทั้นที่ทำให้ร่างการปริแตก…เรียกความรู้สึกแสนอิ่มเอมได้มากกว่า



   การได้ฝังเล็บลงไปบนแผ่นหลังกว้าง…



   ขบกัดกลับคืนบ้างในบางครั้ง…



   และสุดท้ายก็จบลงที่เนคไทในตู้เสื้อผ้าถูกใช้แทนผ้าปิดตา…มีเพียงเสียงกระซิบพร่าของฌามาที่นำทางให้จมลงไป



   คราวหน้า…หาของเล่นมาเล่นกันไหม…
   


คำถามข้างใบหูที่กำลังถูกขบกัด…จุดหวามไหวที่ถูกฌามาค้นพบอีกครั้ง…



   จนเผลอตอบรับเพราะอารมณ์พาไป…



   อารมณ์พาไปจริงๆนะ…



   เชื่อสิ…








ฌามามองผลงานของตัวเองแล้วเสยผมแรงๆ อารมณ์แปลกประหลาดของเขานำพาไปในทางนี้จนน่าตกใจ



ผิวขาวซีดแดงช้ำไปด้วยรอยกัด รอยจูบ… และคราบความสุขอันเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั่ว ผสมกับคราบสีแดงบนพื้นเตียงที่ยืนยัน


ความรุนแรงของอารมณ์



เขาควบคุมมันไม่ได้เลย…



ความรู้สึกผิดถาโถมผสมปนเปไปกับความพอใจเข้าขั้นติดใจ…



มือหนายกขึ้นแตะเบาไปตามรอยกัดน่ากลัว ใช้วลาหลายวัน อาจจะเป็นอาทิตย์เจ้าพวกนี้มันถึงจะหายไป บางที่มีเลือดซิบจนอาจจะเป็นแผลตกสะเก็ดในอนาคต



เขารุนแรงกับเฌอแตม



“ขอโทษ…”



“ไม่เป็นไร”



เสียงตอบรับแหบพร่า กับรอยยิ้มจางที่หาได้ยากของอีกฝ่าย ยิ้มสวย…แต่ไม่ค่อยยิ้ม



มือซีดยกขึ้นแตะแผ่นอกฌามา ทำให้เจ้าตัวได้สำรวจตัวเองครั้งแรก…และพบร่องรอยฟันไม่ได้ต่างกัน อาจจะไม่ได้เยอะเท่า แต่ก็มีไม่น้อย…



และกัดลึกยิ่งกว่าที่เขาทำกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ



“นานๆทีแบบนี้ก็ไม่เป็นไร”



เสียงพูดเบาหวิวกับใบหน้าแดงระเรื่อจางๆหายไปกับผ้าห่มที่เจ้าตัวดึงปิดหน้า



   รสนิยมที่ตรงกันถูกค้นพบอีกหนึ่งเรื่อง…



   นานๆที…ก็ดีเหมือนกัน



   เปลี่ยนบรรยากาศ…   


========================


ตอนนี้บอกได้ว่า... สองคนนี้นี่....แกล้งสุภาพใส่กันชัดๆ  ฮ่าาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-07-2017 15:02:21
ร้อนแรงเป็นบ้าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Noah ที่ 29-07-2017 15:27:27
ชอบอ่ะ ชอบความสัมพันธ์แบบนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 29-07-2017 15:41:19
ว้าวๆ มาโซคิส
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-07-2017 15:44:25
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 29-07-2017 15:56:34
ร้อนแรงมาก โอ้ยยย
ร้ายใส่กันไปเลยสองคนนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-07-2017 15:59:33
โอ้โห
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 29-07-2017 16:05:49
อะหืมมมมมมมม นี่มันมวยถูกคู่มาก เติมกันในสิ่งที่ขาดและโหยหาได้อย่างลงตัว หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว #คู่แล้วไม่แคล้วกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 29-07-2017 16:14:58
 :pighaun:  สาย SM เบาๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 29-07-2017 17:36:41
โอ้วววว รสนิยมที่ต้องกัน คู่กันมัน(ส์) ดีย์เนอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 29-07-2017 17:43:26
ขำกับทอล์คของคนเขียน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 29-07-2017 18:38:21
และนี่ก็คือตัวตนที่แท้จริงของทั้งคู่!!
คู่รักมาโซคิสม์ >.,<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 29-07-2017 18:49:34
คิดถึงฌามาคนร้ายกาจ 5555
คนนี้จะดูแบบซอฟๆ แจ่นางก็เริ่มร้ายล่ะ
รอๆตอนจำได้ว่าตัวเองวางแผนอะไรใส่แตมไว้บ้าง -.-
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 29-07-2017 18:50:49
เขินเด้อออออออ แงง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 29-07-2017 19:43:58
อห!!!! กุมหัวใจแน่นมากๆเราชอบแบบนี้มากเลยหายถึงการบรรยายของคุณคนเขียนมันเหมือนเราอรับรู้ได้สุดๆไปเลย
และฌามา แกมันร้ายกจจจจจจจจจจจจจจจจจจนึกภาพตอนเมมโมรี่คัใแบกออกเลยว่าเรือนมะนาวต้องร้นเป็นไฟอ่ะ ร้อนเพราะเค้าสองคนแน่ๆๆ หื้อออออกำเดาจะไหลล฿ึึึึ555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-07-2017 20:02:09
โคตรเหมาะกันเลยคู่นี้ ลึกลับ เงียบ คิดอะไรเยอะพอกัน
ชอบความคิดที่จะเลี้ยงหมอมากเลย ให้มีอิสระ แต่เป็นคนของฌามา
อยากได้ต้องได้ ชัดเจนเสมอ

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Phing ที่ 29-07-2017 21:05:12
สองคนนี้เหมาะสมกันดีนะ ทันกันดี ชอบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: piinkchompoo ที่ 29-07-2017 21:19:02
อ่านไปก็เขินไปเด้ออออ แง้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-07-2017 21:22:53
ตัวตนที่ค่อยๆ กลับมา  :hao4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 29-07-2017 21:58:18
ความรุนแรงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางสุภาพ
 :z1: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-07-2017 22:01:27
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 29-07-2017 23:05:58
 o13 ถึงจะเทาๆหม่นๆแต่ชอบค่ะ  :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-07-2017 23:30:30
ฌามาคนเดิมคงใกล้จะกลับมาแล้ว  :z1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-07-2017 00:48:53
เริ่มกลับมาแบบจางๆ แล้วนะ ฌามา

ฌามาชัดเจนดี ถึงจะยังจำไม่ได้ แล้วก็ซื่อตรงกับความรู้สึก ความคิดตัวเองดี ชอบ
เฌอแตมก็เข้าทางฌามามาก ตามใจ ผ่อน ยอม

ว้ายยย แอบมี sm เบาๆ ขอนานๆทีนะ สงสารร่าง 55555

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 30-07-2017 02:33:09
คือไม่มีใครจะเหมาะกันเท่าสองคนนี้แล้ววววว โอ้ยยยย ทุกเรื่องเข้ากันไปหมด เติมเต็มให้กันได้ ทุกเรื่อง!!
//การบรรยายความอยากเป็นเจ้าของของฌามานั้นมันกร๊าวใจมากก   o18
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 30-07-2017 05:36:33
อ่านทีเดียวรวดเลยอ่ะ
มีความฟินแบบแรงมาก
หาแนวนี้มานานล่ะ
ชอบจังความดอสเอ็มเบาๆแบบนี้อ่ะ
แต่อยากให้มีความรู้สึกรุนแรงกว่านี้อีกนิด
น่าจะสนุกขึ้นเยอะ

รอช็อกโกแลตจำได้ทุกอย่างนะ
จะได้กลับมาเรียกกันแบบเดิม
ชอบเวลาใช้คำเรียกช่วงแรกมากกว่าอ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-07-2017 11:34:20
นี่มัน BDSM ชัดๆ คู่นี้ ชักน่ากลัวไปทุกทีๆ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 30-07-2017 18:23:51
เป็นตอนที่ทั้งคู่เซ็กซี่เป็นบ้าเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 30-07-2017 23:00:08
5555เจออีกหนึ่งรสนิยมแล้วซินะที่ชอบเหมือนกัน :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 31-07-2017 16:35:02
อ่านพี่ฟ้ามาหลายรอบมาก เพิ่งมาอ่านพระจันทร์ ชอบพระจันทร์อ่านแล้วต้องกลับไปอ่านน้องเชออีก :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 31-07-2017 20:39:27
ีหึ  คู่เอสเอ็มเอ๊ย! 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 31-07-2017 21:05:14
เรายอมรับว่ากลัยไปอ่านเชอเบทหลายครั้งมากกกกก จนปล่อยลูน่าค้างในสต็อคซึ่งมันพลาดมากกกกกกก เราผิดไปแล้วนี่ติดงอมแงมมากอ่านรวดเดียว ชอบอารมณ์เทา ชอบความทันเกม และชอบความอีโรติก รักคนเขียนนะค้าาาาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-08-2017 00:25:23
ตามทันจนได้ ทำไมร้ายกันแบบเน่ 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๔ หน้า ๒๑ [๒๙/๗/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 06-08-2017 19:35:14
มีความรู้สึกว่าเซ็กซี่ทั้งคู่เลย ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 06-08-2017 20:01:36
ตอนที่ 25



   “อะ….ฌา พอแล้ว”



   “ฮื้ออ”



   ตาเรียวฉ่ำน้ำกระพริบแผ่วเบา ปากบวมเจ่อหลุดครางแผ่วเบาอย่างน่าอาย ความเหนอะหนะบนเรือนร่างจากหยาดอารมณ์ทำให้สติสตังค์ที่เริ่มกลับเข้าที่นำพาความเขินแผ่ไปทั่วใบหน้า



   แต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่หยุดซุกหยุดไซร้ไปเรื่อย…ตามประสาคนที่ไม่เจอกันเกือบสามอาทิตย์ สามอาทิตย์ที่เขาฝังตัวอยู่คอนโดกับห้องสมุดและคณะเพื่ออ่านหนังสือสอบปลายภาค และฌามาก็ต้องตรวจโปรเจคของคณะสถาปัตย์ ต่างคนต่างยุ่งจนได้แค่โทรหากันวันละไม่กี่นาที



   สอบเสร็จวันนี้ฌามาเลยทบต้นทบดอกตั้งแต่เท้าแตะเรือนมะนาว…ร่างกายฌามาดูเคร่งเครียดและแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่มากกว่าเดิม ทำให้การกอดเต็มไปด้วยความรุนแรง…ที่แสนจะเย้ายวน จนเผลอกัดกล้ามแขนฌามาไปหลายครั้ง หรือจะลาดไหล่ไลน์สวย กล้ามหน้าท้องวีเชฟ….
   


คงไม่ใช่ฌามาฝ่ายเดียวที่ตบท้นตบดอกแห่งความคิดถึง…เฌอแตมก็เช่นกัน





   บทรักเนิบนาบนำพาไปสู่ความร้อนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าที่ก็ยังไม่ได้ถึงขนาดใส่อารมณ์จนบาดเจ็บ การกอดด้วยความถะนุถนอมจะทอดเวลาแห่งความสุขได้มากกว่าการเติมเต็มอันท้วมท้น



   ที่แม้จะอิ่มและให้ความรู้สึกเติมเต็ม…แต่จำนวนรอบจะน้อยลงเพราะร่างกายมันจะไม่ไหว



   “อีกครั้งนะ…”



   ไม่ใช่คำขออนุญาตแต่เป็นการบอกกล่าว…ก่อนขาขาวซีดจะถูกยกขึ้นพาดไหล่อีกครั้ง ตาสวยกระพริบปริบไล่หยาดน้ำตาก่อนสองแขนจะยกโอบแผ่นหลังกว้าง



   “อื้อ…”



   จูบปลอมประโลมที่ข้างแก้มไล้ไปถึงหน้าผากเนียน ก่อนตาคมที่ฉายแววแห่งความสุขจะสะท้อนภาพใบหน้าซีดที่ตอนนี้แดงระเรื่ออย่างน่ารัก



   เฌอแตมน่ารัก…



   จนอยากจะรักทั้งวันทั้งคืน









   ฌามาตื่นสายในวันต่อมาแต่ยังมีคนที่ตื่นสายกว่าซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนที่ชาไร้ความรู้สึก แม้จะลำบากกับการนอนท่านี้แต่ก็ไม่คิดจะเปลี่ยน เขาค่อนข้างชอบที่มีอีกฝ่ายอยู่ในอ้อมกอด



   “อรุณสวัสดิ์ครับ”



   จมูกโด่งกดแผ่วเบาที่ข้างแก้มเนียนก่อนจะผละออกมาสำรวจเรือนร่างที่โผล่พ้นผ้าห่มของเฌอแตม



   รอยจูบที่ลำคอขาวซีดคงจะช้ำไปอีกหลายวัน ไม่ใช่แค่ลำคอ แต่แทบจะถูกส่วน ขนาดปลีน่องไปถึงข้อเท้าเขาก็ตรีตราแสดงความเป็นเจ้าของไปแล้ว



   ฌามาค่อยๆขยับออกหยิบหมอนข้างมาสอดแทนที่ตัวเอง เฌอแตมที่ยังไม่ตื่นขยับเล็กน้อยก่อนจะกอดหมอนข้างใบนั้นและหยุดขยับเมื่อได้มุมที่พอใจ



   ขายาวเปลือยเปล่าเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อชำระคราบอารมณ์ที่เลอะเทอะปนกันไปบนตัวเองออก ตื่นเช้าไปชงกาแฟและดูแลเจ้าลูกมีหนามทั้งหลาย



   เดินกลับเข้าบ้านอีกทีมองเวลาที่ล่วงเลยไปถึงบ่ายโมงก็คิดว่าสมควรที่จะปลุกคนขี้เซาที่โดนเขาเอาแต่ใจทั้งคืนสักที แต่เฌอแตมตื่นแล้ว



   ตาแดงๆฉายแววงุนงงเล็กน้อย ก่อนคิ้วสวยจะขมวดเมื่อเห็นฌามาเดินขึ้นบันไดมา



   “หืม?”



   คนโดนต่อว่าทางสายตาเลิกคิ้วงง ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเสียงบ่นแผ่วเบาดังให้ได้ยิน



   “ขยับไม่ได้…”



   เมื่อคืน…เอาแต่ใจเยอะไปหน่อย จึงต้องรีบเข้าไปประคองอีกฝ่ายอาบน้ำ ชำระคราบที่ยังค้างอยู่ข้างในให้หน้าซีดได้ขึ้นสีแดงก่ำเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไป ‘ทำความสะอาด’



   ฌามาปล่อยเฌอแตมไว้กับรายการทีวีที่หน้าโต๊ะซีกมะนาว ส่วนตัวเองก็ใช้เวลาช่วงบ่ายหลังกินข้าวทำงานต่อ โปรเจคใหญ่กลับมาให้ทำอีกครั้ง การออกแบบเพนท์เฮาท์หรูห้าชั้นในดูไบของมหาเศรษฐีบ่อน้ำมัน คอนเซปที่ดูฟุ้งเพื่อเอาใจภรรยาคนที่สี่ที่มีดีกรีเป็นนางแบบระดับโลก ตีม…สวรรค์ ง่ายๆแต่ตีความยากเหลือแสนเพราะสวรรค์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน กว่าจะบรีฟกว่าจะคุยจนเข้าใจ สวรรค์แห่งความเพ้อฝัน(ในคำนิยามของฌามา) เลยถูกร่างแบบบนกำแพงกระจกแทบจะทุกด้านของชั้นสอง



   จินตนาการที่ต้องดึงมาใช้มากเป็นพิเศษแต่พอไฟมันติด ความเพ้อฝันที่ต้องใช้งานได้จริงเลยถูกวาดแล้ววาดอีกจนเต็มบานกระจกด้วยปากกาเมจิคหลากสี



   เพราะกรอบความคิดฌามามันมากกว่ากระดาษสักแผ่นจะบรรจุได้ กระจกที่ให้พื้นที่มากกว่าและมองภาพได้ชัดกว่าเลยถูกเลือก



   เฌอแตมมองคนที่นั่งอยู่บนบันไดพับได้ เขียนดีเทลของแชนเดอเลียหรูหราที่เจ้าตัวออกแบบ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นงานจากความคิดของผู้ชายกล้ามแน่นแบบฌามา



   ไอเดียฟุ้งๆรอบด้านที่มีปากกาสีน้ำเงินเขียนวัสดุกำกับไปทุกส่วน ไม่มีเรฟเฟอเรนซ์ใดๆใช้ในการออกแบบนี้เลยด้วยซ้ำ…ฌามาจำวัสดุ ร้านที่รับผลิต หรือแม้แต่องค์ประกอบสำคัญได้หมด



   ข้อดีของการเป็นจีเนียส…มีสมองเป็นห้องสมุดและกูเกิ้ล อะไรที่เคยผ่านตาจำได้หมด แถมเก็บรายละเอียดได้ครบจนไม่น่าเชื่อ แม้แต่ที่ทับกระดาษลายยูนิคอร์นอันเล็กที่ถูกวาดลงบนมุมหนึ่งของกระจกยังมีดีเทลในเรื่องของการลงสีอย่างละเอียด



   งบไม่อั้นทำให้ความคิดฟุ้งเฟ้อไม่ถูกจำกัดในกรอบ….เฌอแตมไม่แปลกใจที่ฌามาจะไปได้สวยในสายงานนี้ ขนาดแค่แบบหยาบๆเขายังรู้สึกทึ่งไปด้วย



   ฌามาจะวาดทุกอย่างจนเสร็จ จนไม่รู้จะแต่งเติมอะไรแล้วถึงดึงมาวาดในโปรแกรมเพื่อทำแปลนไปที่ละส่วนที่ละห้อง



   เฌอแตมปล่อยอีกฝ่ายทำงานไป ส่วนตัวเองก็นอนดูการ์ตูนไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยด้วยหูฟังเฮดโฟน…เพราะฌามาใช้สมาธิได้ดีที่สุดเมื่อทุกอย่างเงียบสนิท



   แม้แต่การดูทีวีเลยต้องเงียบไม่ต่างกัน แต่ร่างกายยังเมื่อยล้าดูได้ไม่นานเฌอแตมก็ตาปิดสนิทไปอีกครั้ง แอร์เย็นๆทำให้ร่างกายขยับซุกกับพนักโซฟา ขดตัวเล็กน้อยหามุมที่สบายที่สุด



   ก่อนจะมีผ้าห่มผืนบางถูกคลุมให้เมื่อคนทำงานเห็นท่านอนคนหนาวแล้วต้องรีบไปหามาให้



   ชีวิตของเฌอแตมฌามาก็แบบนี้…



   แค่อยู่ในสภาวะแวดล้อมเดียวกัน ไม่ต้องคุย ไม่ต้องเอาใจกันตลอดเวลาก็ได้



   แค่อยู่ด้วยกัน










   ตอนเย็นฌามาก็จับจูงมือซีดเดินข้ามถนนเส้นเล็กไปยังรั้วบ้านอีกหลัง แม่เรียกไปกินข้าวด้วย ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเรียกบ่อยเพราะฌามาเริ่มพาเฌอแตมไปทำความรู้จัก



   เฌอแตมยังคงเกร็งและทำตัวไม่ถูก แต่พื้นฐานไม่ใช่คนก้าวร้าวและคุณหญิงรพิณรำไพ สรินธิวัลย์ก็ดูออกเลยไม่ได้ซักถามหรือสร้างความอึดอัดให้แฟนของลูกชายแม้แต่น้อย



   แค่ชวนคุย ชวนเข้าครัว…เฌอแตมเลยได้เป็นลูกมือในครัวบ้านสรินธิวัลย์บ่อยครั้ง สูตรชาวหวังที่สืบทอดมานานหลายชั่วอายุคนเลยมีว่าที่คุณหมอสืบสานไปอีกหนึ่งคน



   ส่วนฌามาคนที่กินยากก็จะใช้เวลานี้เล่นหมากรุกกับคุณพ่อ เจ้าของบ้านกับลูกชายคนเดียวมักจะนั่งเงียบแข่งกันอยู่หลังหมากกระดาน แม้สุดท้ายฌามาจะชนะทุกที



   ความคิดของฌามาซับซ้อนกว่า…ครอบคลุมกว่า เกมส์วางแผนแบบนี้ใครที่ระแวดระวังแระรอบคอบกว่ามักจะเป็นฝ่ายชนะ



   “ไม่อยากทำธุรกิจจริงหรอ?”



   คำพูดเปรยๆแนวเดิมๆของพ่อ พักหลังมักจะสร้างความลำบากใจให้ฌามาเพราะยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่าอาณาจักรที่พ่อแม่พยายามสร้างสุดท้ายอาจจะต้องขายทิ้งในรุ่นเขา



   “ผมไม่ถนัด”



   “ข้ออ้าง”



   ก็จริง… ก็อ้างนั่นแหละ ก็แค่ไม่ชอบแต่ถ้าให้ทำก็ทำได้



   “ขายทิ้งไปเถอะพ่อ”



   “ทำมาทั้งชีวิตเลยนะ”



   เพราะรู้ว่าพ่อแม่เหนื่อย แต่เพราะทรัพย์สมบัติที่มากเกินไปทำให้เวลาของการใช้ชีวิตร่วมกันในครอบครัวมันน้อยจนเขาเป็นเด็กเกเรมาพักใหญ่ๆ



   “ผมใช้ชีวิตพอเพียง”



   “เห้อ หรือยกให้หมอดี?”



   หมอที่ว่าก็ลูกมือในครัวของแม่นั่นไง



   “ยกให้หมอก็เหมือนยกให้ผมนั่นแหละ”



   “เผื่อจะอยากช่วยหมอดูแล”



   “ไม่เอาน่าพ่อ แตมมันไม่เอาหรอก วันๆไม่เห็นจะอยากได้อะไร”



   “แล้วปฏิบัติการเลี้ยงหมอไปถึงไหน?”



   พ่อรู้เพราะทนายที่ใช้มาดำเนินการทำสัญญาก็มาปรึกษากับพ่อ



   “เหลือแค่บอกหมอ…ไม่รู้จะยอมไหม”



   พ่อไม่ค่อยเรียกชื่อเฌอแตมแต่ติดจะเรียกหมอ เลยเรียกไปด้วยเวลาอยู่กับพ่อ เขารู้ว่าพ่ออึดอัดอยู่บ้างที่ต้องยอมรับว่าลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เพราะเห็นแก่ความสุขของลูกเลยยอม



   “พ่อไปขอให้ไหม? ผู้ใหญ่พูดน่าเชื่อถือกว่า”



   “หืม…แต่งเข้าเลยอ่ะนะ?”



   “อือ ค่าเทอมค่าเลี้ยงดูจะได้นับๆรวมไปกับสินสอด ไหนๆลูกชายก็จะขายทิ้งก็ยกเป็นสินสอดไปซะ”



   สุดท้ายพ่อก็ตบด้วยการบังคับให้เขาดูแลสืบทอดกิจการต่อไปนั่นแหละ ตาคมหรี่ตามองพ่อที่ยังหน้านิ่งเป็นการบอกว่ารู้ทันนะ



   ส่วนคนมากประสบการณ์ชีวิตกลับยกยิ้มมุมปาก



   “สินสอดให้ไปแล้วก็ต้องเป็นของเฌอแตม แกไม่ต้องยุ่ง ไม่ใช่ชื่อแกสักหน่อยไอ้เปรมปรีฌา”



   “พ่อนี่แผนสูง”



   “เรือนมะนาวพ่อก็โอนให้เฌอแตม”



   “พ่อ…”



   เสียงต่ำลงแต่ตาเบิกกว้าง



   “เมียแกจะมีทรัพย์สินติดตัวเท่าไหร่นะ…คุ้นๆว่าจะหลายพันล้าน เดี๋ยวต้องไปนับอีกที”



   “วันไหนมันทิ้งผม ลูกพ่อจะเหลืออะไร?”



   “กลับอเมริกาแกไปสิ ทำงานเก็บเงินไงไอ้ลูกชาย ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป”



   จบข่าว… ฌามาถลึงตาใส่พ่อตัวเองที่ย้ายแต้มต่อไปอยู่ในมือได้สำเร็จ



   เจ้าของทรัพย์สมบัติยักคิ้วยั่วโมโหลูกชายสองที ฉลาดแล้วไงประสบการณ์กับชั่วโมงบินมันต่างกันไอ้ลูกชาย จะเทียบพ่อหรอ…รอไปสิบปีเถอะ



   “งั้นพ่อก็รีบไปขอ…ไม่กี่เดือนต้องจ่ายค่าเทอมแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”



   คนที่เริ่มปลงกับบ้านตัวเอง ก่อนจะคิดว่าคงต้องไปลงเรียนบัญชีหรือบริหารสักคอร์ส แล้วไปจ้างทีมบริหารมาทำงานอีกที ส่วนตัวเองก็แค่คอยเช็คผลประกอบการ









   ปัญหาของการไปขอเฌอแตมคือไม่รู้จะต้องไปขอกับใคร? เฌอแตมไม่เคยเล่าเรื่องที่บ้านนอกจากรู้แค่มีน้องชายฝาแฝดกับน้องชายอีกคน



   ลองเอ่ยปากถามอ้อมๆก็ได้คำตอบแค่ไม่ได้ติดต่อทางบ้านมานานแล้ว ฌามาจึงอาศัยจังหวะเฌอแตมไปซื้อหนังสืออ่านเพิ่มเติมไปหาพ่อตัวเองที่บริษัท



   โชคดีที่เงินทองเหลือใช้การจ้างนักสืบเอกชนสักคนก็เลยเป็นเรื่องง่ายดาย…พณา เฌอแตม เกรน ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวข้อมูลของผู้ปกครองและครอบครัวอีกฝ่ายก็มาอยู่ในมือ



   เรื่องของพี่น้องก็ไม่แปลกที่จะเป็นนักศึกษาเหมือนกัน น้องชายฝาแฝดหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะชื่อพณิน เชอเบท เกรน รูปที่ถูกถ่ายก็มีติดผู้ชายผิวสีแทนตัวใหญ่อีกคนมาด้วย…ชื่อ ฟ้าลั่น ทายาทบริษัทรับออกแบบชื่อดังมีสัมพันธ์ในรูปแบบคนรักกับเชอเบท ส่วนน้องชายอีกคนชื่อ พณัช ชาร์ล เกรน รวมถึงแฟนเป็นผู้ชายเช่นกันชื่อ แมท



   พ่อเป็นโปรดิวเซอร์ค่ายเพลงดังของอเมริกา ส่วนแม่เป็นแม่บ้านแต่งงานใหม่กับนายตำรวจยศผู้กำกับของโรงพักแห่งหนึ่งสมุทรสาครมีลูกชายคนโตฝั่งนายตำรวจชื่อ นันทิชา



   นันทิชาทำงานที่บริษัทเครือนฤนาฏในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ อายุห่างกับเฌอแตมอยู่แปดปี สถานะพี่น้องไม่สนิทสนมกัน



   “แล้วต้องไปขอพ่อเขาที่อเมริกา หรือแม่เขาที่สมุทรสาคร หรือพ่อเลี้ยงที่เป็นตำรวจ หรือน้องชายฝาแฝดที่ดูแลค่าเทอมค่ากินค่าอยู่ทุกอย่างล่ะพ่อ?”



   ฌามาถึงกับงงในความซับซ้อนของสายสัมพันธ์ครอบครัว เนื่องจากสมาชิกครอบครัวตัวเองก็มีทั้งพ่อเป็นลูกคนเดียว แม่ก็ลูกคนเดียว และเขาก็ลูกคนเดียว ไม่ได้แต่งงานใหม่ทับซ้อนไปมา



   “ก็ขอไปทุกฝ่าย รับรู้พร้อมกัน จบ จะเรียกเท่าไหร่ก็เรียกมา เฌอแตมก็อายุเกินยี่สิบบรรลุนิติภาวะแล้วนะ ไม่ยุ่งยากหรอก”



   ความไม่ยุ่งยากของพ่อนั่นแหละโคตรจะพูดง่าย! แต่ปฏิบัติจริงน่ะมันโคตรยาก สุดท้ายฌามาที่งงกับขั้นตอนเยอะแยะเลยจัดการรวบรัดและง่ายที่สุด…



   “แตม….ต่อไปนี้ทุกบาททุกสตางค์ที่มึงใช้ กูจ่ายเอง”



   เฌอแตมถือถุงหนังสือเข้าบ้านก็เจอการต้อนรับท่าทางดุดันกับคำพูดแปลกประหลาด



   “อะไรนะ?”



   “กูจะจ่ายค่าเทอมมึง ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าน้ำมัน ทุกอย่าง จะจ่ายเอง”



   “ไม่ต้อง”



   “ไม่ได้ขอ แค่บอกให้รับรู้”



   “ทำไม กูไม่ได้มาเกาะมึงกินนะ! แค่นี้ก็รบกวนจนไม่รู้จะรบกวนยังไงแล้ว ค่าไฟก็ไม่เอา ค่าน้ำก็ไม่เอา”



   “ก็ไม่ได้เกาะไง กูก็พึ่งพามึงหลายเรื่อง กูก็อยากรับผิดชอบมึงในฐานะแฟน”



   “แฟนไม่ใช่พ่อ”



   “ผัวก็เป็นแล้ว จะเลี้ยงเมียทำไมจะไม่ได้”



   “กูไม่ใช่กระหรี่ ที่จะให้มึงเอาแลกเงิน!”



   “แล้วเอามันเกี่ยวอะไรกับกระหรี่วะ!”



   คนภาษาไทยไม่แตกฉานสบถลั่น



   “เหี้ยเอ้ย เอาเป็นว่ามึงไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตกู! เป็นแค่ผัว เป็นได้ก็เลิกได้อย่ามายุ่ง”



   “อ๋อ นี่ตั้งใจจะเลิกกับกูใช่ไหม!!!”



   อารมณ์โมโหปะทะกัน ต่างคนต่างความคิด ฌามาไม่เข้าใจว่าเงินแค่นี้ทำไมเฌอแตมจะรับไว้ไม่ได้ เหมือนกับที่เฌอแตมรับไม่ได้ถ้าฌามาจะยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองต้องพึ่งพาอีกฝ่ายมากไปกว่านี้



   “ทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะฌาม์!!!”



   “มึงนั่นแหละจะดื้อทำไมวะ!”



   “กูไม่ใช่เด็กเลี้ยงมึงนะ”



   “ก็มึงไม่ใช่อยู่แล้ว กูสิเด็กเลี้ยงมึง! กูเด็กกว่าแล้วกูก็จะเลี้ยงมึงเข้าใจไหม”



   “คนละความหมายแล้วไอ้เหี้ย เด็กเลี้ยงก็คือเด็กเสี่ยอ่ะเข้าใจไหม นอนให้เอาฟรีแล้วก็แลกเงิน!”



   “กูหน้าเหมือนเสี่ยหรอ พ่อกูมากกว่ามั้งที่เป็น แล้วมึงให้กูเอาฟรีตรงไหนวะ กูจะเอามึงแต่ละทีต้องทั้งโอ้โลม ต้องสะกิดแล้วสะกิดอีก ต้องดูท่าทีว่าวันไหนมึงจะไม่เหนื่อย วันไหนมึงต้องทำเปเปอร์ห่าเหววิชาเรียนหมอบ้าบอนั่น ไหนจะต้องมาล้างมาซักผ้าปูที่นอน มาแบกมึงไปแดกข้าวอาบน้ำ มึงให้เอาฟรีๆมากเลยครับ ดูแลยิ่งกว่าแม่แล้วไอ้เหี้ย”



   “ฌาม์…”



   อ้าปากจะท้วงกับการให้เหตุผลของฌามาแต่ก็โดนเสียงทุ้มหงุดหงิดสวนขึ้นมาก่อน



   “แล้วแลกเงินบ้าไร เงินนี่มันองค์ประกอบ ที่กูให้น่ะความรักกูล้วนๆ มึงนี่เข้าใจยากว่ะ เรียนหมอแล้วเสือกโง่!”



   ตาเรียวเบิกกว้างกับคำสารภาพรักที่ไม่คิดว่าจะได้ยินในสถานการณ์แบบนี้…อารมณ์คุกกรุ่นเหมือนถูกตีกลับเป็นลูกเทนนิสเด้งไปเด้งมาก่อนจะจบลงที่เขตทำคะแนนของความเขิน…



   “ระ…รัก?”



   “ไม่รักจะเอามึงจนมึงเดินไม่ไหวไหม? เห็นกูเป็นคนยังไง มึงเห็นกูว่างๆไม่มีไรทำอยู่ดีๆก็อยากจ่ายค่าเทอม อยากจะดูแลใครก็ได้หรอ? เสี่ยบ้าเสี่ยบอไรของมึงวะ คิดแต่ละอย่างเพ้อเจ้อชิบหาย ถ้าไม่รักกูจะทำไหม? กูจะลากมึงมาอยู่บ้านกูไหม จะพาไปหาพ่อหาแม่ไหม? แล้วจะย้ายกลับมาไทยทำไม? คิดอะไรกว้างๆหน่อย อายุก็ยี่สิบกว่าแล้วนะแตม มึงเป็นอนาคตของชาตินะ หัดคิดอะไรที่มันพัฒนาๆบ้าง เดี๋ยวเขาไม่เชื่อหรอกว่ามึงเรียนหมอ”   



   คำด่ายาวเหยียดตีกลับไปมา เฌอแตมเบิกตากว้างรู้สึกงงและสับสนกับคำพูดมากมายของฌามาจนอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบอะไร สรุปก็คือตอนนี้เป็นฝ่ายงงเองว่าการที่ไม่อยากให้ฌามาดูแลเป็นความผิด



   “หรือที่ไม่อยากให้กูดูแลเพราะมึงจะทิ้งกู? มึงมีคนอื่น? ไอ้สัส เรียนก็เยอะขนาดนี้มึงเอาเวลาไหนไปนอกใจกูหา!!! ไอ้เหี้ยนั่นเป็นใครวะ!!!”



   “เดี๋ยว…ฌาม์”



   “มึงบอกมานะ! จะนอกใจกูใช่ไหม เห็นกูใจง่ายรักแต่มึง ซื่อสัตย์แต่มึงเลยหาเรื่องทิ้งกู เฉดหัวกูทิ้งใช่ไหม?”



   ฌามาจำคำพูดจากละครรีรันตอนบ่ายที่เคยเปิดดูฆ่าเวลามาทั้งประโยค พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวละครในเรื่องถึงโมโหฉุดกระชากลากถูนางเอกขนาดนั้น



   เฌอแตมมองภาพฌามาเสยผมตัวเองแรงๆ แถมขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงชัดแจ๋ว รวมถึงท่าเตะท็อปหินของห้องครัวอย่างแรง



   ท่าทางเหมือนอยากจะขย้ำคอเขาให้ตายคามือแต่ไม่ทำของฌามาทำเอาหลุดขำ



   “ขำไร?”



   “กูงงว่าเราทะเลาะอะไรกันวะ ฮ่าๆ”



   “มึงไม่รับความรักกู มึงนอกใจ มึงจะทิ้งกู”



   “เพ้อเจ้อ”



   เฌอแตมเดินเข้าไปสอดแขนกอดเอวหนา



   “จะเอาเวลาไหนไปนอกใจมึง โง่เอ้ย”



   “มึงปฏิเสธกู ไม่ต้องมากอดเลย”



   จะดันออกอีก…แต่เพราะไม่ได้ลงแรงอะไรเพราะรู้สึกดีที่มีอีกคนมากอดตัวเองเลยทำให้เฌอแตมยังได้ซุกหน้ากับไหล่กว้างของคนโมโหต่อ



   “กูแค่เกรงใจ กลัวมึงลำบาก”



   “เชื่อเถอะ…ถ้ามึงไม่ให้กูทำ กูจะลำบากกว่านี้”



   เฌอแตมตีความว่ามันหมายถึงความลำบากใจ



   ส่วนฌามาลอบถายหายใจเมื่อคุณหมอพยักหน้ายินยอมในที่สุด…. ลำบากสิวะ ต้องไปหาพ่อมันถึงอเมริกา การจะติดต่อพบเจอโปรดิวเซอร์ระดับโลกมันง่ายหรอ? ไหนจะแม่มันที่สมุทรสาคร อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้? ไหนจะต้องพาพ่อพาแม่ตัวเองไปอีก แล้วถ้าแม่มันตกใจเป็นลมขึ้นมาทำไง? พ่อเลี้ยงมันก็เป็นตำรวจ ยิงทิ้งหรือลากเขาเข้าคุกขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราวอีก น้องชายฝาแฝดมันอีกคนมีเงินส่งพี่ชายตัวเองเรียนหมอ ค่าห้องค่ารถอีก คิดว่ามันมีปัญหาด้านการเงินหรอ? เกิดมันไม่ยกให้แล้วโยนเหตุผลว่าเศษเงิน เลี้ยงเองได้เหมือนที่เขาก็คิดว่ามันไม่ได้ลำบากอะไรขึ้นมาจะเอาอะไรไปสู้วะ?



   รบกับเฌอแตมคนเดียว…ง่ายกว่าเยอะ



   ที่เหลือนั่น…ก็ช่างมันเถอะ พ่อบอกมันบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ต้องตัดสินใจได้เองดิวะ



   คนอื่นจะมายุ่งอะไร? มามีอำนาจในการตัดสินใจได้ไง? จะคบกับเฌอแตมขอที่เฌอแตมก็ถูกแล้ว



   ครอบครัวมันก็ช่างเหอะ อยู่กันมาตั้งนานไม่เห็นจะมีใครมายุ่งอะไร ขนาดน้องชายแฝดมันเขายังไม่เคยเจอ



   เมียคนเดียวเลี้ยงได้! จะญาติจะอะไรก็อย่ามายุ่ง อีกไม่กี่ปีก็ตายห่ากันหมด เป็นผีสางวิญญาณกันหมดแล้ว ความสุขของคนอยู่สิสำคัญ



   เอาตรงๆก็คืออย่าเสือก….แต่ก็กลัวจะหยาบคายไป


================================

ตอนนี้คือ....แล้วแต่มึงเลยค่ะฌามา 555555555555+

คนอะไรถือหางตัวเอง เผด็จการ แถมเด๋อ โมเมได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เอาเถอะผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจคุณเขาล่ะ

ส่วนแตม...อย่าไปเถียงไรเด็กมันเลยนะ 555+ มันเด๋อ มันไม่เข้าใจหรอก

ปล. พลอตสวิง มันก็จะสวิงอารมณ์แบบนี้แหละค่ะ >___<
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 06-08-2017 20:16:42
รัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 06-08-2017 20:32:08
รอเรื่องนี้ รักเรื่องนี้ คืออยากบอกว่าเรื่องให้อาีมณ์แปรปรวนดี แบบเชอเบทจะให้อารมณ์แต่ละตอนแบบคงที่ แต่เรื่องนี้ติสท์กับติสท์มาเจอกัน55555


เอาจริงๆอยากด่านังฌาเรื่องความเอาแต่ใจนะ แต่เจอประโยคสุดท้าย 'เอาตรงๆก็คืออย่าเสือก….แต่ก็กลัวจะหยาบคายไป' ขอถอยไปบทหน้าล้ะกัน :katai1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 06-08-2017 20:32:30
โอ้ยยยยยยยย

ไหนๆมากอดกันอีกละ

หมั่นจริง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-08-2017 20:54:38
จริง แค่เฌอยอมรับคนเดียวพอแล้ว เฌอยอมแล้วใครจะมาห้ามได้ คู่นี้ทะเลาะกันไปก็ขำกันไปว่าเอ๊ะ เราทะเลาะไรกัน
ฌาน่ารักเนอะ อยากดูแลเมีย อยากครอบครอง อยากทุกอย่างนั่นแหละ เขารักของเขา
เมียคนเดียวเลี้ยงได้น่า ชอบจัง

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 06-08-2017 21:06:11
 o13 เยี่ยมมาก ฌามาพ่อสายเปย์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 06-08-2017 21:14:55
       มึงจะทิ้งกู มึงไม่รับรักกู มึกนอกใจกู  ไม่ต้องมากอดเลย555
ฌามาคนมึนคนยิ่งกว่ามึน แต่ก็น่ารักอยากจะหยิกแขนลำๆของนางให้เขียวให้สมกับความหมั่นเขี้ยวเลย :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 06-08-2017 21:15:18
อ่านตอนนี้แล้วขำกับความเพ้อเจ้อของฌาม์ 555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 06-08-2017 21:24:32
ชื่อตอนคือ เรื่องของกูไงบายฌามา 555555
เป็นอารมณ์บ่นให้เพื่อนฟังเรื่องเมียงี้5555ชอบจังงงงงงงง นางเป็นเด็กเลี้ยงเด็กอีกที5555 เรารักนางจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: xxSunShinexx ที่ 06-08-2017 21:34:50
ถ้าความทรงจำกลับมาครบแล้วนางคงจะขำกับสิ่งที่นางทำ โอ้ย คุณฌามา คนเด๋อ 2017
ฮานางอ่ะ งื้อออออ
อยากเห็นฉากที่ต้องเจอกับเชอ
มันจะต้องมีความสวิงแบบงงๆแน่เลย 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 06-08-2017 21:46:23
นังฌา แกปากจัดมาก เด๋อมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-08-2017 21:54:08
 :laugh: :laugh: :laugh: ขำอิฌามาอ่ะ นี่แกเล่นลอกพร๊อตละครรีรันมาเลยเหรอ? แอ๊คต้ง แอ๊คติ้งนี่ มาหมดเลยนะ เยอะจริงๆ ผู้ชายคนนี้ สมใจนางละ เล่นใหญ่จนแตมไม่เจอช่องปฏิเสธเลย 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-08-2017 22:24:30
นึกว่าจะดราม่าใหญ่โต ขำออกมาซะงั้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 06-08-2017 22:30:36
โอ๊ยเด็กฌามา5555555 ขำความเด็กเลี้ง ฮืออ555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 06-08-2017 22:52:41
พี่แตมต้องคิดให้ทันน้องฌา ถ้าคิดไม่ทันอืออือไปก่อน น้องเค้าคิดเร็วอ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-08-2017 23:11:26
5555555 ตลกฌามาอ่ะ
ความคิดไปไกลแบบสุดๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 06-08-2017 23:54:55
เอ่ออออออ
เอาที่ฌาสบายใจเถอะจ๊ะ :a5: o13
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 07-08-2017 00:01:59
ความขี้มโนของพระเอกเรื่องนี้สุดยอดไปเลยค่ะ ฌาม์หาเหตุผลได้ตลอดเลย แม้จะข้างๆคูๆบ้าง รัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 07-08-2017 00:15:40
ขำความไม่เข้าใจภาษาไทยกับความเล่นใหญ่รัชดาลัยของฌาม์ 555555555555 :hao3: จากฉากทะเลาะเครียดๆมันก็จะกลายเป็นขำหน่อยๆแบบนี้ แล้วก็จบที่เขตความเขินอีกครั้ง  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 07-08-2017 00:19:48
5555555 โอ้ยยยยย ขำเจ้าพ่อสายเปย์ :jul3:
คือแบบทีแรกนึกว่าจะพากันเข้าดราม่าแต่เจอฌามาตอบกลับยาวๆนี่เราขำอ่ะ55555
ชอบนางมากกกกกกก  o13 o13
 :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 07-08-2017 00:36:01
ชอบว่ะ อย่าเสือก 5555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 07-08-2017 00:52:28
 :katai2-1: รักเรื่องนี้ค่ะ...ถ้าจะให้ถูกรักทุกเรื่องที่คุณแบมแต่ง....อย่างมีไว้ครอบครอง....แต่ะไม่สะดวกซื้อเป็นรูปเล่ม (เพราะอยู่ต่างประเทศ)....รบกวนทำเป็น E-bookได้ไหมค่ะ... ทั้งเรื่องนี้ ,เรื่องเป็นเอก, เรื่องฟ้าลั่นรัก... รบกวนตอบด้วยค่ะ.... ขอบคุณมากค่ะ   :call:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-08-2017 02:13:21
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 07-08-2017 06:56:48
 ฌามาน่ารักกกกกกก ขำความเล่นใหญ่ เอาจริงๆ นะ แค่บอกแตมว่าอยากจะขอแตมแต่งงาน อยากจะดูแลไปชั่วชีวิตก็จบละ ดั้นนนนมาขึ้นด้วยเรื่องเงิน แตมก็โกรธสิ  :m20:

แต่ลูกชายบ้านแตมนี่มีแฟนเป็น ผช หมดเลยวุ้ยจะมีเรื่องของน้องเล็กสุดให้อ่านมั้ยคะ :impress2:

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 07-08-2017 07:25:39
พ่อของฌามาทำได้ดีมากค่ะ ยกสมบัติให้เฌอแตมไปเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 07-08-2017 07:50:48
นี่ขนาดแบบ ขอรับผิดชอบหมดเลยยังฮาร์ดคอขนาดนี้ ขอแต่งงาน นี่ขนาดไหนนะ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 07-08-2017 08:15:52
ขำฌามาอย่างแรง ฮ่า ๆ
ขนาดนั้นเลยเรอะฌาม์ ก็บอกแตมไปสิว่าจะไปขอก็ไม่รู้จะขอที่ใคร ขอที่เฌอแตมเองเลยก็แล้วกันงี้ ฮา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 07-08-2017 16:28:05
ขอขำในความเพ้อเจ้อของฌามา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 07-08-2017 17:16:31
ขำ สรุปทะเลาะกันเรื่องอะไรว่ะะะะะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-08-2017 19:38:00
 :laugh:  นั่นซิจะไปรบกับใครมากมาย แตมคนเดียวก็พอแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 07-08-2017 20:33:45
เอาที่เมิงสบายใจค่ะฌามา‼️ ไบโพล่าร์ตั้งแต่ความจำเสื่อมนะพระเอกเรา 55
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-08-2017 00:49:07
ทำไมฌามาถึงได้เพ้อเจ้อใหญ่โตขนาดนี้ไปได้ 555555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-08-2017 07:37:32
เผด็จการ เชี่ยมากกก 55555 น่ารักอะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 08-08-2017 12:55:58
เข้ามาอ่านแว้บๆไม่คิดว่าจะติดแต่กลายเป็นติดกับดักตัวฌทั้งสองซะแล้ว
ช่วงแรกๆคือความหวานใส นิยายฟีลกู้ดที่แท้จริง จนเอะใจว่าจะหวานอย่างนี้ไปจนจบรึเปล่าน้อ
จนเนื้อเรื่องสวิงไปเจอฉากละเลงสีนั่น อห ตอนแรกตกใจกับแตมแต่ต่อมาคือความประทับใจ แตมคือคนที่ดูไม่มีอะไร แต่เห้ย ร้ายกว่าที่คิดว่ะ ชอบความด่าฌาว่าตีสองหน้ามาก
เหมือนทั้งคู่มองกันออกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จนฌาความจำเสื่อม ให้ความรู้สึกเหมือนได้อ่านนิยายเรื่องใหม่เลยค่ะ ชอบฌาตอนเป็นคนเด๋อคนเสล่อมาก ความฉลาดแต่ไม่ทันเขา ปล่อยให้แตมทำแต้ม สุดท้ายก็มาตีแต้มเสนอช่วงแทน ชอบมาก ให้ความรู้สึกฌาเป็นเพลย์บอยกะล่อนมาทวงบัลลังก์คืน ฮือออ55555555
ช่วงที่ได้รู้เรื่องของแตมมากขึ้น ยิ่งช่วงหลังที่กล่าวถึงครอบครัว ยิ่งรู้สึกเห็นใจแตมมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่จะมาเจอฌา แตมใช้ชีวิตอยู่ยังไงนะ ก่อนที่เชอจะกลับมาช่วยเหลือแล้วทำให้แตมมีแผลแตมเป็นยังไงนะ เหมือนถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวจริงๆ
ส่วนนังฌาคือความหมั่นไส้ตลก ตลกเวลาเถียงกับคนอื่นแบบไม่รู้เรื่องแต่ก็ยังจะเถียงต่อ555555555 ยิ่งตอนคิดจะเลี้ยงหมอนี่แบบ โอ้ยยคุณณณ หลงแตมอะไรเบอร์นั้นอะ หมั่นไส้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 08-08-2017 22:35:20
ชักหนักแล้วนะฌามา ถ้าจะเลี้ยงหมอขนาดนี้ พาไปจดทะเบียนสมรสเลย ฮ่าๆๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-08-2017 18:04:49
โอ๊ยยย บ้าพอกัน คิดคนละทาง ไปคนละทาง ภาษาพาเพี้ยนจริงๆ เลย

เฌอแตมก็ถึงกับเอ๋อไปเลย เป็นไงล่ะ ชัดพอไหม รักนะ อยากจับจองไว้แล้ว เป็นเมีย ต้องให้สามีดูแลน่ะถูกแล้ว

ฌามาก็บ้า แปลคำได้เรื่อยเปื่อยมาก แต่ความบ้านี้ช่วยชีวิตฌามาได้นะ เพราะเหวี่ยงไปถูกทาง 5555

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 10-08-2017 14:16:36
เหมือนถอยไปตั้งหลักไกลมาก พอดูว่าจะ rev ก็ถอยไปตั้งหลักก่อน
จริงๆ เลยตัดสินใจข้ามช่วงนั้นมา #เวลไม่ถึง
ฌามานี่คือแบบว่าแกไม่ค่อยมีจุดยืนเลยค่ะ
แต่ก็ดีนะ จากที่ต้องเครียดก็ไม่ต้องเครียดมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 10-08-2017 23:42:16
อาการเสพติดนิยายแบมกำเริ่บ
หลังจบพี่ฟ้า ก็โดนน้องแตมกระแทกอารมณ์ต่อ
เกิดการอยากอ่านแบบรัวๆๆๆ
รู้ตัวอีกที
อ้าว ตอนต่อไปล่ะ อยากอ่านๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 11-08-2017 22:11:55
น้องแตมกลายเป็นเด็กเสี่ยฌาม์ไปแล้ว เสร็จจอมเผด็จการ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๕ หน้า ๒๓ [๖/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SarangHAE ที่ 12-08-2017 10:33:04
ฌามาเอ้ย ที่เขาว่าคนเป็นอัจฉริยะมันจะเพี้ยนๆ หน่อยคือแบบนี้สินะ
นี่ไม่รู้จะสงสารหรือดีใจแทนเฌอแตมดี ที่เจอฌามา 5555   :hao7: :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 12-08-2017 21:33:47
ตอนที่ 26



   เฌอแตมเริ่มเรียนปีสี่มาได้สักพัก ย้ายจากการเรียนในคณะไปเป็นโรงพยาบาลที่อยู่รั้วติดกันแทน แม้จะไม่ใช่โรงพยาบาลเอกชนมีชื่อเสียงมากมายอะไรแต่ก็เป็นโรงพยาบาลรัฐที่มีผู้มาใช้บริการหนาแน่น นักศึกษาแพทย์ชั้นคลินิก วันหยุดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่เคยมาหาฌามาได้ทุกวันศุกร์และใช้ช่วงสุดสัปดาห์ด้วยกัน มันก็ถูกแบ่งไปกับการเรียนในโรงพยาบาล



   ฌามานั่งมองความวุ่นวายของโรงพยาบาลวันเสาร์แล้วเห็นใจว่าที่คุณหมอจนไม่อยากจะนำเรื่องนี้มาเป็นปัญหา ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ว่าง ตัวเองที่ไม่มีสอนวันหยุดก็เลยมาหาแทน แถมคุณหญิงแม่ยังบังคับให้ถือปิ่นโตมาฝากลูกสะใภ้คนโปรด



   ปิ่นห้าชั้นที่ใส่กับข้าวมาจนแน่น กับกล่องทัพเพอร์แวร์ใส่ข้าวไรซ์เบอร์รี่มาอีกสองกล่องสำหรับคนสองคน เป็นผัดปลาเปรี้ยวหวานหนึ่งอย่าง แกงเผ็ดเป็ดย่างสูตรชาวหวังหนึ่งอย่าง ทอดมันกุ้ง ทับทิมกรอบที่มีกระบอกน้ำเก็บอุณภูมิใส่น้ำแข็งมาให้ด้วยเพื่อกินกับของหวานและ ฝรั่งแกะสลักจากห้องเครื่องประจำบ้าน



   ฌามาก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กน้อยขี้อิจฉาอยู่เหมือนกัน แม่เคยทำแบบนี้ให้เขาที่ไหน? แต่พอเห็นสภาพแฟนตัวเองที่ขอบตาคล้ำเดินหมดแรงออกมาก็รู้สึกเป็นห่วงมากกว่า



   วันนี้เฌอแตมมีเข้าเวรถึงเที่ยง ว่าที่คุณหมอในชุดกราวด์สั้นคลุมทับเสื้อนักศึกษาถูกระเบียบรีบส่งสายตาให้ออกจากอาคารโรงพยาบาล



   แม้สังคมจะเปิดกว้างแต่การที่จะมาพูดคุยจับมือถือแขนในที่ชุมชนก็ดูไม่เหมาะ ช่วงนี้ฌามาติดสัมผัสเสียด้วย มือที่ไม่เคยได้เดินจับจูงกันก็ถูกเพิ่มเข้ามาทุกครั้งที่พบหน้า หรือการหอมแก้มทักทาย ถึงตอนไม่ทักก็มักจะหอมบ่อยครั้ง รวมถึงการโอบกอด



   ซึ่งเฌอแตมก็รู้สึกดี… หลังจากทั้งคู่เข้ามาในรถยาริสคันเล็กแล้ว การจูบทักทายอ้อยอิ่งจึงเริ่มขึ้น…ก่อนจะไล้ชิมไปตามใบหน้า ฝังปลายจมูกไปกับผิวขาวซีดและจบลงที่การกัดแรงๆหนึ่งครั้งที่ลาดไหล่ใต้เนื้อผ้า



   “กินข้าวกันนะ”



   “อื้อ”



   การหาร้านกินอาจจะสะดวกกว่าแต่ความอบอุ่นหัวใจมันเทียบไม่ได้เลยกับการที่มานั่งกินข้าวกันสองคนในคอนโดแคบๆ



   มื้อเที่ยงวันเสาร์ของเฌอแตมจะได้กินของอร่อยแบบนี้จนรู้สึกเกรงใจคุณหญิงแม่ของฌามา แต่พอจะไม่ทำฌามาก็บอกว่าอย่าไปขัดใจเดี๋ยวแม่จะงอแง



   ทั้งคู่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดบ่ายวันเสาร์ ไม่ได้ออกไปเดทที่ไหนเป็นพิเศษ แค่หนังดูซีรีส์วันเสาร์แบบมีซับไทย แรกๆฌาม์ก็ดูแต่แบบไม่มีซับ



ลูกครึ่งที่ไม่เคยอยู่เมืองนอกเลยไม่เข้าใจ สุดท้ายก็พบกันครึ่งทางเพราะจะให้ดูภาคไทยก็ขัดใจฌามา เฌอแตมไม่ได้ติดซีรี่ส์ บ้างก็ดูผ่านตา แต่ที่ชอบมากกว่าคือการซุกลงบนหน้าตักแกร่งของอีกฝ่าย



ปล่อยให้มือหยาบของคนทำงานสอดแทรกไปตามไรผม นวดขมับบ้าง ดึงใบหูบ้าง หรือจะสอดนิ้วเข้ามาล้อเล่นกับลิ้น….และจบที่การจูบ…



การโอ้โล้มจนหวามไหวแต่ไม่ได้พากันไปจนสุดทาง เฌอแตมเหนื่อยเกินไปจนฌาม์ไม่อยากจะเอาแต่ใจ เพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายออกจากตัวเองง่ายๆ



นานๆครั้งเฌอแตมถึงจะเอ่ยปากอนุญาต ในบางช่วงที่ไม่ต้องเข้าเวรวันเสาร์ ปล่อยให้ฌาม์ได้ซนบ้าง เรียกร้องบ้าง ความสัมพันธ์ที่ประคับประคองกันไปเรื่อยๆในความเงียบงัน



ฌาม์เป็นอาจารย์เต็มตัว แต่เพราะเป็นแค่อาจารย์พิเศษความรับผิดชอบจึงมีอยู่แค่สองรายวิชากับเป็นที่ปรึกษาโปรเจคจบของชั้นปีห้า แถมยังเป็นภาคอินเตอร์ นักเรียนน้อยกว่าภาคปกติเท่าตัว ทั้งคลาสมีไม่ถึงสามสิบคน สอนอาทิตย์ละสี่คาบ ไปมหาลัยแค่สองวันเท่านั้น
จึงได้โอกาสกลับมารับงานเต็มตัว โปรเจคใหญ่ๆหลายอย่างที่ถูกชะลอไว้ก็ได้กลับมาทำ อย่างตอนนี้ก็ออกแบบคอมมูนิตี้มอลแห่งใหม่ในย่านดาวทาวน์ของบอสตัน ทำคนเดียวหลังจากที่นักธุรกิจเจ้าของกิจการเกิดถูกใจผลงานของเขาเหลือเกินจนยอมรอคิวว่าง



อีกอย่างที่กำลังทำคือการตกแต่งเพนท์เฮ้าส์สองชั้นใกล้มหาวิทยาลัยของเฌอแตม คอนโดเฌอแตมไม่ได้ถือว่าไกลมาก ห่างไปห้าสถานีรถไฟฟ้า แต่เฌอแตมขับรถ มันเลยรถติดกว่าที่คิด บางครั้งที่ขึ้นรถไฟฟ้าในชั่วโมงเร่งด่วนคนก็เบียดเสียดจนเขาเป็นห่วง



ก็ย้ายไปอยู่ใกล้ๆกว่าเดิม ร่นระยะเวลาการเดินทางไปถึงสี่สิบนาที เห็นสภาพคุณหมอแล้วเก็บสี่สิบนาทีไว้นอนเพิ่มคงจะดีกว่า



การออกแบบเพนท์เฮ้าส์เน้นฟังค์ชั่นใช้งานมากกว่าความพอใจ ฌาม์ไม่ได้ใส่รสนิยมหรือศิลปะการตกแต่งใดๆมากนัก เฟอร์นิเจอร์ก็เลือกมาจากแคตตาล็อคร้านเฟอร์นิเจอร์ต่างๆของร้านที่มีในไทย ที่ตั้งใจสั่งทำมีแค่โต๊ะอ่านหนังสือของคุณหมอ กับ โต๊ะเขียนแบบสีกลมกลืนกับห้อง ที่ต้องปรับต้องแก้อยู่สองสามรอบถึงทำให้มุมทำงานของสถาปนิกหนึ่งคนกับมุมอ่านหนังสือของนักศึกษาแพทย์ชั้นคลินิกมาอยู่ร่วมกันได้อย่างลงตัว



ฌาม์มองแบบที่ถูกนำมาทำภาพสามมิติในโปรแกรมแล้วก็เรียกว่าเป็นผลงานระดับ…พอใช้ แต่พอใจที่มันเป็นแค่ระดับนี้ เขาไม่อยากให้เฌอแตมรู้สึกดีกับเพนท์เฮ้าส์นี่มากเกินไปจนเรือนมะนาวดูหมองลงไป



เรือนมะนาวเป็นงานออกแบบไม่ประสีประสา ใช้งานผิดฟังค์ชั่นไปหลายอย่าง ถ้าเขาตั้งใจตกแต่งเพนท์เฮ้าส์นี่ไปสู้ เรือนมะนาวคงเป็นขยะศิลปะเสียมากกว่า



ดังนั้นเพนท์เฮ้าส์นี่แค่ พอใช้ ก็พอ



อันที่จริงฌาม์มีอีกเหตุผลที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้คือ ความรู้สึกไม่ชอบคอนโดนี่ของเฌอแตมโดยเฉพาะโต๊ะกระจกหน้าทีวีที่กลายเป็นโต๊ะอ่านหนังสือของว่าที่คุณหมอ



มันมีความกรุ่นโกรธในอารมณ์บางอย่าง… เหมือนกับที่เวลานานๆครั้งเฌอแตมพูดถึงน้องชายฝาแฝด เป็นความหึงหวงอันโง่เง่าที่เอาแต่ใจ



ถ้าจะบอกว่าหวงที่อีกฝ่ายเกิดมาเป็นฮาล์ฟไลฟ์ของเฌอแตมก็ดูจะขี้อิจฉาไป เลยได้แต่เก็บไว้ไม่ได้พูดออกไป ไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนไร้เหตุผล



จนจบเทอมหนึ่งของสถาปัตย์อินเตอร์ ฌามาจึงพาเฌอแตมย้ายมาห้องใหม่ได้สำเร็จ เฌอแตมดูตกใจกับเซอไพรส์นี้และจะเอ่ยปากค้าน
แต่เพราะถูกอ้างว่าคิดถึง ใบหน้าซีดที่แดงระเรื่อจางๆก็ยินยอมในที่สุด



อย่างน้อยที่นี่ก็ได้อยู่ด้วยกัน…



แม้ระเบียงจะแคบ และแคกตัสก็ย้ายตามมาไม่ได้ ตอนนี้แคกตัสลูกรักของฌามานับได้เจ็ดร้อยต้น ไม่รวมล็อตเก่าที่ขายไปแล้วโดยคุณหญิงที่ซื้อไปในราคาถูกเพื่อนำไปแจกเด็กยากไร้ในความดูแลของมูลนิธิ



ฌาม์ไม่ได้คิดอะไรเรื่องกำไร แค่เป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งเท่านั้นจึงลดแลกแจกแถมให้แม่ตัวเองไปเยอะ บางต้นที่ออกดอกเล็กๆน่ารักก็นำมาประดับโต๊ะอ่านหนังสือของคุณหมอ นานๆครั้งที่เห็นดวงตาเรียวละจากหนังสือมายิ้มจางให้เจ้าแคกตัสก็รู้สึกดี



มองแคกตัสแล้วยิ้มยังไงก็ต้องนึกถึงคนปลูก… สักพักว่าที่คุณหมอเลยมีของใช้ติดตัวลายแคกตัสหลายอย่าง ทั้งพวกกุญแจรถ ปากกาที่ไม่รู้ฌามาไปหาซื้อลายแคกตัสมาจากไหน



ของเล็กๆน้อยๆที่ผู้ชายใช้ได้ไม่ติดขัด…แต่บอกรสนิยมของฌามาในการแสดงความเป็นเจ้าของได้ชัดเจน เฌอแตมเพิ่งจะรู้สึกว่าถูกเจ้าของแคกตัสตีตราแสดงความเป็นเจ้าของก็ตอนที่ผ้าปูเตียงในห้องนอนกลายเป็นลายแคกตัสในช่วงที่แทบจะกินจะนอนในโรงพยาบาลจนได้กับมาพักแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องออกไปใหม่ เวลาที่มีให้กันหายไปจนหมดจนมีคนขี้หวงและขี้หึงใช้ผ้าปูที่นอนแคกตัสซะอย่างนั้น



ความขี้หวงและขี้หึงของฌามาไม่ได้แสดงออกตรงๆ แต่เป็นการแสดงผ่านสัญลักษณ์จนเฌอแตมตามไม่ทัน ฌาม์หึง…แต่ไม่ได้ทำให้ลำบากใจเลยสักนิดเดียว



อย่างในสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีพยาบาลมาทอดไมตรี หรือเพื่อนหมอ คนไข้…ฌาม์รับรู้แต่ไม่ได้หงุดหงิดชัดเจนนักแค่คิ้วขมวดมุ่นไปทั้งวัน ก่อนจะกลายเป็นว่ามีปิ่นโตปริศนาถูกฝากให้เฌอแตมทุกวัน รู้แค่มีคนขับรถมาส่งทุกวันในชุดซาฟารี แต่ความหรูหราของตระกร้ามื้อเที่ยง และกับข้าวสุดอลังการก็เป็นการบ่งบอกกลายๆว่าเฌอแตมมีเจ้าของ… เพราะข้าวในทัพเพอร์แวร์ทุกวันเป็นเข้าขาวที่ตรงกลางเป็นรูปหัวใจทำจากข้าวไรซ์เบอร์รี่



เป็นเช่นนั้น…ใครจะกล้าสู้?



ถึงใครจะหาญกล้าควักเสน่ห์ปลายจวักมาเข้าแข่งจะไปสู้อะไรกับชุดเซ็ตปลาซาซิมีตีตราภัตตาคารดังในบางครั้ง



หรือจะหูฉลามน้ำแดงที่มีเผื่อแผ่มาถึงเพื่อนร่วมกลุ่มเฌอแตมในโถกระเบื้องเคลือบลายครามชั้นดี



แถมบางทียังมีขนมจ่ามงกุฎเรียงสวยพร้อมการ์ดที่มีลายมือหวัดๆว่าคิดถึงแต่ไม่ลงชื่อวางอยู่ตรงกลาง



ขนาดแค่อาหารกลางวันมื้อเดียวก็ไม่มีใครกล้าเทียบคนในความลับของเฌอแตมแล้ว ลือกันไปต่างๆนาๆว่าคงเป็นไฮโซลูกคุณหนูที่ยังไม่กล้าเปิดตัว



ในกลุ่มเพื่อนก็ปิดปากเงียบไม่มีใครหลุดเล่าเรื่องนี้ แค่จะพูดคล้ายๆกันว่าเฌอแตมมีแฟนแล้ว หวงมากด้วย



เฌอแตมเคยประท้วงว่าให้เลิกทำเพราะเกรงใจเพื่อนๆในกลุ่มที่มักจะไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ฌามาก็ไม่ทำให้ผิดหวังด้วยการทำข้าวกล่องสำหรับคนทั้งกลุ่ม



สุดท้ายเฌอแตมก็ต้องยอมให้ฌามาเอาแต่ใจในวันหยุดที่หายากจนแทบลุกไม่ไหว ฌามาถึงยอมยกเลิกมาตรการส่งเสบียงจากบ้านคุณหญิงไป



แต่ถ้าวันเสาร์ยังมีอยู่นะ…เพราะคุณหญิงถือว่าตัวเองไม่ได้ถูกบอกให้ยกเลิกด้วย









“จะไปกินข้าวกับน้องนะ”



ช่วงนี้เฌอแตมหายยุ่งเพราะย้ายแผนกไปจิตเวชที่คนค่อนข้างน้อย แม้ระยะเวลาในการอยู่แผนกนี้จะแค่สามสัปดาห์ก็ตาม แต่ก็ทำให้มีชีวิตส่วนตัวมากขึ้น ชาร์ลที่ประท้วงว่าไม่เจอพี่ชายทั้งคู่เลยเรียกรวมพลพี่น้องแถมห้ามพกแฟนมาด้วย



ดราม่าขนาดว่าตัวเองก็เสียสละปล่อยแมทไปกินข้าวคนเดียวเช่นกัน… เชอเบทที่ผูกตัวติดกับฟ้าลั่นเลยส่งสติกเกอร์ทำหน้าเอือมมาในแชทกลุ่มแต่ก็ตอบตกลง



เฌอแตมก็ตอบตกลงไปแล้วเช่นกัน ฌามารู้สึกไม่พอใจอย่างไร้สาเหตุอีกครั้งแต่ก็เก็บอารมณ์ปล่อยให้ไปเพราะเฌอแตมก็ต้องมีญาติพี่น้องของตัวเอง



แถมร้านอาหารที่ว่าก็ไม่ใช่ร้านที่มีขายแอลกอฮอล์เป็นหลัก แค่ร้านบุฟเฟ่ต์ในห้างธรรมดา คนผิวซีดเล่าขำๆว่าตอนแรกจะนัดร้านเหล้าแต่แฟนชาร์ลไม่พอใจ แฟนเชอเบทก็จะตามมาให้ได้ถ้าจะไปร้านเหล้า งานรวมพี่น้องเลยอาจจะกลายเป็นเปิดตัวแฟนมากกว่าเลยย้ายสถานที่



ฌาม์แค่ยิ้มๆไม่ลงความเห็นอะไร เพราะเขาก็ไม่อยากให้เฌอแตมไปร้านเหล้าเช่นกัน…ถ้ายังดึงดันก็ต้องหิ้วเขาไปด้วย



เป็นในห้างก็ดี ฌาม์เลยตีเนียนว่าจะกลับไปหาแม่และนั่งรถไฟฟ้าไปเดินเล่นรอกลับพร้อมกัน อาจารย์มหาลัยที่ได้มีวันหยุดสั้นๆหลังผ่านช่วงส่งคะแนนนักศึกษาเลยมาเดินดูแผ่นเพลงในร้านสไตล์ยุค 60's ฌาม์ไม่ได้ชอบฟังเพลงแต่ลูกค้ารายล่าสุดอยากจะได้เพนท์เฮ้าส์ริมแม่น้ำสไตล์นี้ การเลือกแผ่นเพลงไปประดับห้องเลยเลี่ยงไม่ได้



ร้านค่อนข้างเงียบเพราะไม่ใช่เจาะตลาดลูกค้าวัยรุ่น พนักงานก็มีแค่คนเดียว ลูกค้าอีกคนในร้านคือผู้ชายในชุดทำงาน ตัวใหญ่กำลังยืนเลือกแผ่นเพลง



ฌาม์เดินไปยืนคู่กันถึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายตัวหนากว่าตัวเองอยู่ไม่มาก ส่วนสูงพอๆกัน แต่อีกฝ่ายเนี้ยบกว่า ต่างจากเขาที่แม้จะใส่เสื้อเชิ้ต แต่ก็เป็นคอจีนกระดุมป้ายข้างแบบแฟชั่นและกางเกงสกินนี่ ไม่ทางการขนาดฝ่ายนั้น



แถมบาร์เบลบนใบหูเขามันต่างจากหูฟังบลูทูธบนใบหูอีกฝ่ายแน่ๆ



“ชอบฟังแนวนี้หรอครับ?”



ชวนคุยตามประสาคนอยู่ในวัฒนธรรมอเมริกัน การพูดคุยของคนไม่รู้จักในบทสนทนาที่ห่างไกลเรื่องส่วนตัวเป็นลักษณะทั่วไปของคนอเมริกัน



“ครับ คุณพ่อชอบแผ่นเพลงเลยติดจะสะสมมาด้วย คุณก็ด้วย?”



“งานตอนนี้ต้องใช้ครับ ไม่ได้มีความรู้จริงจังเท่าไหร่”




“อ้อ เพลงนี้ก็ดีนะ ฟังได้เรื่อยๆ”



ไม่ได้ถามรายละเอียดแค่แนะนำผิวเผิน ฌาม์ก็แค่พยักหน้าก่อนจะซื้อตามที่บอกไม่ได้ใช้ความคิดมากมายในการวิเคราะห์ เพราะแค่จะนำไปทดลองติดผนังเป็นของประดับ… ตอนตกแต่งจริงก็คงให้ช่างติดต่อร้านแผ่นเพลงที่อเมริกาอยู่แล้ว ส่วนแผ่นนี่ก็อาจจะทิ้งหรือเก็บๆไว้ในชั้น



แฟนคลับศิลปินหรือนักสะสมอาจจะถลึงตาใส่ได้ แทนที่จะฟัง ดันเอาไปแขวน… แถมมีเปอร์เซ็นต์สูงในการจะโยนทิ้งขยะ



“เชื่อรสนิยมผมขนาดนั้นเลยหรอครับ?”



พูดขำๆ



“คุณจะหลอกผมทำไมล่ะ ไม่ได้เกลียดกันนี่”



“เอาบัตรสมาชิกผมไหม ได้ลดราคาด้วย”



“หืม งั้นคงต้องรบกวนด้วยครับ”



   “คุณฟ้าลั่นครับ ถ้าซื้อสองแผ่นในบิลเดียวจะได้เพิ่มพอยท์อีกสองเท่าครับ โปรโมชั่นตอนนี้ สนใจรวมบิลไหมครับ?”



   “ผมมีเงินสดนะ”



   ฌาม์หยิบกระเป๋าตังค์ออกมาแทนบัตรเครดิต ได้ลดราคาแล้วถ้าเจ้าของบัตรได้พอยท์เพิ่มก็อาจจะดี สุดท้ายคุณฟ้าลั่นก็เลยได้พอยท์เพิ่มเพียงพอกับการแลกแผ่นเพลงฟรีอีกหนึ่งแผ่น



   ผู้ชายสองคนคุยกันต่อขำๆกับการบ้าสะสมพอยท์ที่คนละแบบกับผู้หญิง ฟ้าลั่นสะสมพอยท์พวกร้านอุปกรณ์กีฬา แบรนด์เสื้อผ้าออกกำลังกาย ส่วนฌามาก็หมดไปกับร้านเฟอร์นิเจอร์และร้านหนังสือ



   สุดท้ายก็แลกนามบัตร… ที่สร้างความแปลกใจให้ทั้งคู่ คนหนึ่งเป็นผู้บริหารของบริษัทรับออกแบบชื่อดังของประเทศไทย ส่วนอีกนเป็นสถาปนิกนามสกุลดังที่เคยเปิดแกลอรี่โชว์ผลงานในซานฟรานซิสโก แม้จะไม่ได้ดังมาถึงไทยแต่คนในวงการก็ต้องเคยได้ยินชื่อ



   ต่างฝ่ายต่างรู้จักกันในแง่ของสายงาน ต่างที่เลือกทำงานกันคนละประเทศ



   “ไอ้พุก เอ่อ หุ้นส่วนผมคงดีใจถ้าได้เจอคุณ มันเคยบินไปตอนคุณโชว์ผลงานที่ซานฟรานปีก่อน ถ้ามีโอกาสเชิญมาฟาร์ลานะครับ”



   “ขอบคุณครับ ฟาร์ลาก็บริษัทดัง ขนาดห้องทำงานคุณแม่ผมก็จ้างสถาปนิกจากฟาร์ลา พี่เมฆน่ะครับ”



   “ถ้าหมายถึงเมฆินา ศิวิกรมม์ก็พ่อผมเองครับ ทำไมเรียกพ่อลผมว่าพี่ล่ะ”



   “เห้ยจริง? ก่อนจะมาบินเดี่ยวผมอยู่ทีมพี่เมฆมาก่อน แต่พี่เมฆนี่ใจร้ายถีบหัวผมส่งออกจากทีม…”



   ให้ออกไปบินเดี่ยว เพราะมองเห็นว่าปีกของฌาม์จะบินได้ไกลกว่าอยู่กับตัวเอง



   “เห้ยบังเอิญว่ะ ฮ่าๆ”



   คนรู้จักที่ไม่เคยได้รู้จักกันเลยไปคุยกันต่อที่ร้านกาแฟจนต่างคนต่างมีโทรศัพท์จากคนของตัวเอง ฟ้าลั่นขอตัวเดินออกไป ส่วนฌาม์นั่งรอเฌอแตมมาหาที่ร้านกาแฟ



   เฌอแตมอยากเดินร้านหนังสือต่อ และความบังเอิญก็มีจริงทำให้ได้เจอกับฟ้าลั่นอีกรอบและคนที่หน้าเหมือนเฌอแตมทุกอย่าง ยกเว้นผมที่ยาวจรดขอบกางเกง…



   “อ้าวยังไม่กลับอีกแตม?”



   ฌามาเคยเจอเชอเบทอยู่ครั้งเดียว ตอนที่เฌอแตมพาไปกินข้าวด้วยเมื่อเทอมก่อน แต่ไม่ได้คุยอะไร ตอนนั้นก็ไม่ได้อคติกับอีกฝ่าย ไม่รู้ทำไมคราวนี้แค่เจอหน้าก็รู้สึกไม่ชอบใจ



   แถมรอยยิ้มประดับใบหน้าคนของตัวเองเวลาคุยกับฝาแฝดยิ่ง…หงุดหงิด



   พยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปคุยกับฟ้าลั่นที่ขำๆถึงความโลกกลม ความหงุดหงิดก็ไม่มีทีท่าจะน้อยลงจนเอ่ยปากว่าปวดหัวถึงได้แยกตัวออกมา



   ระหว่างขับรถกลับมีเพียงความเงียบงันไร้สาเหตุ








   “เป็นอะไร…”



   “เปล่า”



   “หงุดหงิดไรหืม?”



   มือซีดยกขึ้นนวดต้นคออย่างเอาใจ แต่ฌามากลับเบี่ยงตัวหลบทำเอาชะงัก นัยนต์เรียวฉายความน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด



   “เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น….ไม่เกี่ยวกับแตมหรอก”



   ดึงมือซีดมากุมไว้ รู้สึกผิดที่ปฏิกิริยาตอบรับของตัวเองมันสร้างความน้อยใจให้คนรัก



   “แล้วเป็นอะไร”



   “แค่คิดว่า…อยากกอด…แต่ไม่อยากให้เหนื่อย จริงๆอาทิตย์นี้ก็ว่างแต่ก็ต้องไปกินข้าวกับน้องๆใช่ไหม เลยงี่เง่า ขอโทษนะ”



   มือซีดถูกยกขึ้นจรดเรียวปาก ความกังวลแปรเปลี่ยนเป็นความเขินอายอยู่เล็กน้อย



   “กอดสิ…ไม่เป็นไร…คิดถึงเหมือนกัน”



   ในช่วงที่ชีวิตยุ่งแสนยุ่ง…ถึงจะต้องเหนื่อยและบาดเจ็บกับการร่วมรักแต่ความอบอุ่นของความรู้สึกมันชดเชยได้ทั้งหมด…



   “มีเพศสัมพันธ์กันนะ”



   “เอ้ะ…”



   คำเอ่ยชวนหยาบโลนที่ไม่ได้ยินมานาน ตาซีดเบิกกว้างแต่ฌามาทำหน้างง



   “พูดตรงๆแค่นี้ตกใจเลยหรอ ขอโทษ… กอดกันนะ”



   ฌามาแซวขำๆ ก่อนจะดึงเฌอแตมมากอด ไม่ทันได้เห็นแววตาวูบไหว…ที่นึกดีใจไปเองว่าฌามาความจำอาจจะกลับมาแล้ว



   แต่ก็ไม่ใช่…จึงได้แค่เก็บความรู้สึก และยกแขนขึ้นกอดตอบ










   “ฌาม์….”



   เสียงครางที่ผสมกับการกรีดร้องกลายๆ…. ทรมาน…แต่ไม่คิดจะหยุด สองมือถูกมัดด้วยเนคไทค์ไพล่หลัง ขาถูกจับแยกกว้าง ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองความกราดเกรี้ยวของฌามาที่เคลื่อนเข้าออก… เพราะขาถูกยกรั้งสะโพกขึ้นจนเห็นชัด ทั้งอาย…ทั้งรู้สึกดี



   มันไม่ใช่แค่นั้น…ถ้าหากไม่มี ‘ของเล่น’ ที่นานๆทีจะถูกนำมาใช้



หนามตะปุ่มตะป่ำที่ครอบแกนกายแทนถุงยาง ให้ความใหญ่โตที่ใหญ่อยู่แล้วขยายขนาดเข้าไปอีก ไหนจะยอดอกที่ถูกหนีบแถมร้อยโซ่ด้วยคริสตัลจนไม่คิดว่าของราคาแพงจะถูกนำมาผลิต…ของเล่นผู้ใหญ่



ฌามายังใจร้ายไม่ยอมแตะต้องตรงนั้น…ให้ได้แตะขอบสวรรค์ง่ายๆ แต่ยัดเยียดตัวตนกระแทกจุดรวมความรู้สึกด้านในย้ำๆจนได้แต่บิดตัวไปมา



“….แตม…”



เสียงกระซิบพร่าข้างใบหูที่แสนหวามไหว…ฟันคมขบกัดเบาๆจนเริ่มแรงขึ้น เจ็บ…แต่มีอีกความรู้สึกที่แทรกปะปนขึ้นมาจนครางลั่น



เสื้อกราวด์สั้นที่ถูกบังคับให้ใส่ราวกับชุดคอสเพลย์ยับย่นไปตามการขยับเสียดสี และยิ่งบางครั้งสาบเสื้อขยับรั้งตัวหนีบคริสตัล…แทบจะหยุดหายใจ



“แตม…. I am so horny”



คำหยาบโลน…ที่มักจะมาประปรายในช่วงอารมณ์ไต่ระดับสูงจนเกือบจะร่วงหลน



“Fu…ck me… Harder…”



คำตอบรับ…ที่เรียกยิ้มพอใจ จนฝากรอยกัดไว้อีกหนึ่งรอย



“Yes, My lady…”



คำแซวประหนึ่งเฌอแตมเป็นหญิงสาวสูงศักดิ์และตัวเองเป็นเพียงข้ารับใช้ รอบต่อไปจึงกลายเป็นนายหญิงทรมานทำโทษ



….โดยการให้เป็นม้ารับใช้



===========================================

ฌามาสายเปย์ เปย์ตรงๆ เปย์แอบๆ ก็เปย์หมด 555+

ขณะแต่ง NC แม่ก็เปิดยูทูปดูคลิปสวดมนต์ .... ฮือออ เลยมาแค่นี้นะ อยากจะฟูลคอร์สเหมือนกัน แต่บรรยากาศละฟีลแต่งไปหมดแล้ว 55555555555555+

ปล. ยังไม่ได้มีเวลาแก้คำผิดนะคะ ขอโทษน้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 12-08-2017 22:01:50
สงสารคนแต่งจังค่ะ
ส่วนฌามานี่แก้นิสัยขี้น้อยใจไม่หายเลยนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 12-08-2017 22:07:21
บรรยากาศมันจะออกสีชมพูหม่นๆจบด้วยสีแดง...ฮือออออออกุมใจ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 12-08-2017 22:20:27
โอ๊ยยย พี่ฟ้าโผล่มาก็แย่งซีนอ่ะ
ฌม นี่อคติกับเชอเบทขนาดจำไม่ได้นะเนี่ย 55
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-08-2017 22:31:52
ใจเต้นแรงมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 12-08-2017 22:36:04
พี่ฟ้า น้องคิดถึงพี่ฟ้ามากเลยรู้มั้ยคะ *กระโดดจูบ*
นี่ขนาดจำไม่ได้แต่ฌาม์ยังรู้สึกไม่ชอบเชอเลยแล้วถ้าจำได้จะมีดราม่าอีกมั้ย? *กลัวใจพี่เค้าจริงๆ*
พูดถึงความอิโรติกซาดิสม์มาโซคิสม์ของคู่นี้ต้องยอมเค้าจริงๆ ถึงพริกถึงขิงตลอดดดด *รอแบบฟูลคอร์สอยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-08-2017 22:48:53
ฌาม์คนขี้หึง น่ารักดีเนอะ อดทนอดกลั้นเพื่อคนที่รัก ชอบข้าวกล่องชาววังจริงจิ๊ง
ใครจะกล้าเทียบรัศมี เอ็นดูคนขี้หึง ณ จุดนี้ แต่เรื่องหึงเชอเบทกับเรื่องที่แตมยังรอความทรงจำของฌาม์
ก็ยังคงเป็นปัญหาลึกๆ ทำไมตอนนี้คุณหมอน่ารักจัง ฌาม์ก็ขึ้นแท่นผรัวดีเด่น

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 12-08-2017 23:01:53
 :pighaun: :pighauลากเลือดสาดหมอนกันเงยที่เดียวุุุ55555555 คุณฌาจะหึงแบบอึนๆจนกว่าจะจำได้ละค่ะ แหม่ รักเค้ามากก็งี้ละ55555ชอบการเติมเิสให้เฌอเนียนๆแบบส่งข้าวทุกวัน ลงทุนสุ๊ดดด หมั่นใส้จี๊รงงงง55555 ชอบที่เค้ามุ้งมิ้งกระดุ้งกระดิ้งจริงๆ5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 12-08-2017 23:07:22
ลึกๆแล้วแตมคงอยากให้ฌาจำเรื้องก่อนหน้านี้ได้สินะ

ปล..พี่ฟ้าาาาาา โผล่มาแทบจะจุดพลุฉลอง :mc3: :mc3: :mc3: คิดถึงสามี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 13-08-2017 00:08:02
 :haun4: ขอ NC  แบบนี้อีกได้ไหมค่ะ...คราวนี้แอบแต่งในห้องเก็บของเลยค่ะ...จะได้ยาวๆและไร้เสียงสวดมนต์ ...

รบกวนตอบเรื่อง E-bookได้ไหมค่ะ.... จะทุกเรื่องของคุณแบม ทำเป็นE-book ด้วยได้ไหมค่ะ????. อยากได้ทุกเรื่องของคุณแบมเลย (โดยเฉพาะเรื่อง เพราะเป็นเอก, ฟ้าลั้นรัก, และเรื่องนี้) เพราะว่าอยู่ต่างประเทศไม่มีใครที่ประเทศไทย ที่จะทำการสั่งซื้อ และจัดส่งมาให้ที่นี่ได้ค่ะ....
รบกวนตอบผ่านใน web นี่หน่อยนะต่ะ... คือว่าไม่เล่นFacebook เช่นกันค่ะ  :mew2:

ขอบคุณมากค่ะ
FYI : จะรอคำตอบนะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 13-08-2017 00:30:38
:haun4: ขอ NC  แบบนี้อีกได้ไหมค่ะ...คราวนี้แอบแต่งในห้องเก็บของเลยค่ะ...จะได้ยาวๆและไร้เสียงสวดมนต์ ...

รบกวนตอบเรื่อง E-bookได้ไหมค่ะ.... จะทุกเรื่องของคุณแบม ทำเป็นE-book ด้วยได้ไหมค่ะ????. อยากได้ทุกเรื่องของคุณแบมเลย (โดยเฉพาะเรื่อง เพราะเป็นเอก, ฟ้าลั้นรัก, และเรื่องนี้) เพราะว่าอยู่ต่างประเทศไม่มีใครที่ประเทศไทย ที่จะทำการสั่งซื้อ และจัดส่งมาให้ที่นี่ได้ค่ะ....
รบกวนตอบผ่านใน web นี่หน่อยนะต่ะ... คือว่าไม่เล่นFacebook เช่นกันค่ะ  :mew2:

ขอบคุณมากค่ะ
FYI : จะรอคำตอบนะค่ะ

แบมตอบไปทางข้อความแล้วนะคะ <3
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-08-2017 01:03:39
 :haun4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-08-2017 05:35:12
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-08-2017 07:42:41
ในความเป็น NC ขณะดูคลิปสวดมนต์ของแบมนั้น  :haun4: :haun4: บอกได้เพียงว่า ... อะหืออออ  จนอยากจะร้องขอฟูลคอร์สกันเลยทีเดียวค่ะคุณขาาา

หวั่นใจความนอยด์ของฌาม์ตอนจะรู้เรื่องของเชอเบทเฌอแตมจัง ... ขอเบาๆอย่าบีบหัวใจมากนะตัวเอง เขาสงสารน้องแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-08-2017 08:51:58
ตอนนี้ฌามา จำเรื่องระหว่างแฝดทั้งสองไม่ได้ใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 13-08-2017 09:35:29
บั่บ เขินเลย 5555 อะไรจะดุเดือดขนาดนั้นนน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 13-08-2017 09:56:23
ฌาม์น่าจะเริ่มจำได้ละ เป็นพวกหึงแล้วร้อนแรงเนาะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 13-08-2017 11:49:53
พอพี่ฟ้ามาเราก็ลืมฌามาไปเลย 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 13-08-2017 13:31:09
วงวารพี่แบมมตอนแต่งมากกกก55555555 
// สารภาพว่าเวลาเห็นเรื่องนี้อัพทีไรก็มีความหวาดระแวงในดราม่าทุกครั้งไป แบบฟินมากนะแต่ก็ยังระแวงอ่ะ ฮือออ เหมือนเราจะเป็นบ้า5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 13-08-2017 15:16:17
เลือดกำเดาพุ่งจ้าาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 13-08-2017 15:39:35
ถึงจำไม่ได้แต่ความระแวงเรื่องสองแฝดก็ยังฝังรากลึกอยู่สินะ
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-08-2017 18:32:06
เพิ่งมาตามอ่านวันนี้ อ่านรวดเดียวจบ และดีใจที่ผ่านช่วงหน่วงมาแล้ว ฮ่า ๆ ๆ

ฌาม์น่ารักพอ ๆ กับแตมน่ารัก

จากตอนแรกมาตอนนี้เป็นหนังคนละม้วนเลย จากฌาม์คนคูล กลายเป็นเด็กน้อยหวงของ

สนุกมาก เดี๋ยวไปตามเพื่อนมาอ่านด้วย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 13-08-2017 23:36:03
สวิงไปอีก
เป็นแตมเราก็งงอ้ะ กำลังพีคอีกเรื่อง
อยู่ดีๆ เอ้าเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
แต่สรุปได้ใจพี่มากเลยไอ้น้อง
ขนาดฟ้าลั่นยังทำได้แค่งอนเลย
นี่เอาแต่ใจขั้นสุด สไตล์ฌาร์มาจริงๆ
แล้วตอนต่อไปมายัง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-08-2017 00:00:37
แจ่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-08-2017 02:44:21
      อะไรดีอ่ะอ่านncแล้วพิมพ์ต่อไม่ถูกเลยค่ะ555
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-08-2017 03:12:14
โห คิดถึงพี่ฟ้าเลย
ตอนท้ายอย่างแซ่บ พริก 10 เม็ดไปเลยยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 14-08-2017 18:35:32
ขอถุงเลือดเติ่มด่วนครับ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 14-08-2017 20:05:33
ขอกอดพี่ฟ้ากะน้องเฌอหน่อย คิดถึง :กอด1: ถ้าฌามาจำได้จะแค่ไนเนี่ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-08-2017 20:22:48
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 16-08-2017 20:35:02
55555 มีความไบโพล่า มีความเรียกร้องนะคะฌามา

น่ารักดี อาการหนัก เป็นห่วงเป็นใย ขี้หึงขี้หวง แต่แสดงออกมากไม่ได้ กลัวเฌอแตมเคือง
แต่จะไม่ให้รู้เลยก็ไม่ได้ ก็ต้องมีสีหน้าบ้างอะเนาะ 5555

เฌอแตมเข้าใจดี มองตา มองหน้าก็รู้ใจ
แถมวิธีง้อของเฌอแตม ทำเอาฌามาพอใจมาก

ฌามากับฟ้าลั่นเจอกันแล้ว คุยถูกคอด้วย ดีงามค่ะ แต่ไม่ช่วยให้ชอบเชอเบทมากขึ้นนะ
ฌามาต้องทำใจนะ เฌอแตมไม่รักไม่แสดงออกหรอก

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 19-08-2017 12:17:32
ชอบตอนนี้ค่ะพี่ฟ้ามา :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนที่ ๒๖ หน้า ๒๔ [๑๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 21-08-2017 23:01:03
หึงได้น่าเอ็นดู๊ววววว
ขุนแตมให้อ้วนไปเลย

ปล. ฉันสะกิดใจกับคำว่า ซีด ที่ใช้บรรยายแตมนิดหน่อย คือซีดมันทำให้เห็นภาพออกแนวป่วยน่ะ อันนี้ความรู้สึกนะ 
แตมขาวจัดใช่ไหม? หรือซีด? แค่คิดว่าน่าจะมีคำอื่น ๆ มาบรรยายมากกว่าคำนึ้น่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 22-08-2017 22:43:18
ตอนที่ 27 (ตอนเกือบจบ)



   เขาว่าสมองของคนเราซับซ้อน เรื่องความทรงจำที่เสียหาย กลับมา หรือลืมเลือนตลอดการยังไม่มีผลวิจัยไหนๆให้คำตอบได้ชัดเจน



   บ้างก็เชื่อว่าถ้ากระทบที่เดิมความทรงจำจะกลับมา



   บ้างก็ว่าถ้ามีเหตุการณ์เดิมๆมาเกิดซ้ำอาจจะทำให้นึกออก



   บ้างก็ว่าเป็นสภาวะที่จิตใจอยากจะลืมเหตุการณ์นั้นไป เลยสั่งสมองอีกที



   วิทยาศาสตร์ก้าวไกลไปถึงขนาดใช้การสะกดจิตโดยจิตแพทย์ ท่องไปในความทรงจำ มีการใช้วิธีล็อคเรื่องเลวร้ายไว้อย่างมิดชิดในมุมหนึ่งของสมองเพื่อรักษาผู้ป่วย



   รวมถึงใช้วิธีเดียวกันในการดึงความทรงจำที่หายไปกลับมา



   แต่มีวิธีที่ง่ายกว่านั้น… คือการอยู่เฉยๆ



   ตาคมแหงนหน้ามองเพดานที่ยกสูงของบ้านตัวเอง กำแพงมีแสงเงาทำมุมของแสงแดดยามบ่ายที่สองเข้ามาตกกระทบ เครื่องปรับอากาศทำงานของมันได้ดีจนไม่รู้สึกร้อนอะไร



   โต๊ะเขียนแบบมีกองกระดาษ ซากเปลือกดินสอที่ถูกเหลา คัตเตอร์ที่ยังไม่ได้พับเก็บ หนังสือตกแต่งบ้านเล่มล่าสุดจากฝรั่งเศสและอีกสองสามเล่มจากประเทศในทวีปเดียวกันถูกกางทับๆกันอยู่บนพื้นไม้เนื้อดี บางหน้าก็ถูกพับ บางหน้าก็มีข้อมูลถูกจดบันทึกลวกๆ



   บานกระจกสูงจรดเพดานด้านโต๊ะทำงานถูกปากกาเมจิกวาดแบบบ้านบางมุม หรือเฟอร์นิเจอร์บางอย่างไว้ล่องลอย



   เป็นเช่นนี้ทุกครั้งในการทำงาน…



   ต่างกันที่วันนี้สถาปนิกเจ้าของสถานที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ดวงตากระพริบเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มองเพดานที่มีโคมไฟยาวห้อยลงมา…



   เป็นเช่นนั้นมาสองชั่วโมงแล้ว



   อาการปวดหัวจี๊ดเหมือนโดนกดปุ่มระเบิดที่เกิดขึ้นเพียงครู่เดียวนำพาให้ร่างร่วงหล่นลงมาจากเก้าอี้ทำงานหน้าโต๊ะเขียนแบบลงมานอนแผ่หลาบนพื้น



   กิจวัตรประจำวันไม่ได้เปลี่ยน กาแฟก็ถ้วยเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม…



   ท้ายทอยกระแทกพื้นไม้ไม่แรงนัก เพราะก่อนจะลมก็เซเล็กน้อยทำให้หัวไม่ได้กระแทกพื้นทันที เดินชนกระจกบ้านวันก่อนยังแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ



   แต่การที่หัวสัมผัสผิวพื้นแผ่วเบากลับเรียกความทรงจำที่หายไปเกือบสองปีกลับมาจนหมด ความทรงจำหนึ่งอาทิตย์… ตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นเครื่องบินจากฝรั่งเศสกลับไทย



   ร้านกาแฟเล็กริมถนนเส้นเศรษฐกิจที่บอกว่าสไตล์ลอฟต์แต่ดันมีวอลเปเปอร์สีเขียวมะนาวไม่เข้ากัน


   บาริสต้าที่เป็นมือสมัครเล่นผิวขาวซีด น้ำเสียงแหบเสน่ห์ รอยยิ้มน้อยๆกับยามบ่ายอันแสนเงียบเหงา



   คำพูดที่เอื้อนเอ่ยเย้าหยอกไม่จริงจัง จนการพูดคุยดำเนินไปถึงหัวข้อที่ค่อนข้างสุ่มเสี่ยง…



   และวันหนึ่งมันก็จบลงด้วยห้องใต้หลังคาทรงสามเหลี่ยม ที่มีพระจันทร์ดวงโตเป็นวิวหนึ่งเดียวจากหน้าต่างชั้นบน และไฟจากหลอดตะเกียบไร้รสนิยมที่แยงตาเหลือเกิน



   ผิวซีดรับแสงจันทร์…พอๆกับที่เฌอแตมรองรับความเอาแต่ใจของเขา



   ความเย้ายวนชวนฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นได้จากการร่วมประเวณีกับคนเพศเดียวกันที่…ไม่ได้น่ารักเท่าไหร่ แต่กลับน่ารักเหลือเกินเมื่อได้จ้องมอง ได้มองรอยยิ้มและท่าทีเขินอายหลังจากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน



   เสียงแหบแสนจะเป็นเอกลักษณ์ในยามพูดคุย ตอบคำถาม… หรือครางในยามที่เขาเอาแต่ใจ



   รสกาแฟที่ไม่ได้ดีเลิศที่สุด บางวันก็รสชาติไม่เท่ากับวันก่อนหน้า…



   กลิ่นหอมของดอกไม้เจ้าของชื่อ หอมหมื่นลี้… ที่มีสีเหลืองจางเกือบจะเป็นสีขาวราวกับแสงจันทร์



   องค์ประกอบแห่งความนุ่มนวล อ่อนหวาน ชวนฝัน…ราวกับผิวเฌอแตมยามต้องแสงจันทร์



   จะให้หักใจละสายตาไปมันเป็นไปไม่ได้เลย…



   เขาพาตัวเองไปผูกติดกับพระจันทร์ด้วยความเต็มใจ เป็นช็อคโกแลตที่อีกฝ่ายสุ่มๆตั้งชื่อให้เพราะโดนบังคับ หรือแผนการเด็กๆที่หลอกลวงอีกฝ่ายมาทำพิซซ่า



   และการขบกัดเย้าแหย่ใบหูที่เป็นจุดอ่อนของพระจันทร์เฌอแตม



   ใบหน้าซีดที่มักจะตีหน้านิ่งก็กลายเป็นสีหน้าไม่พอใจ…ที่โคตรน่ารัก



   แต่ความหลงใหลก็ดันมาสะดุดลงในจุดที่ดันจำได้ว่าเฌอแตมกับแฝดน้องอย่างเชอเบท…มันมากกว่าแค่ฝาแฝดที่สนิทสนมกัน



   เขาในยามนั้นใจกว้างพอจะไม่ถือสาอะไรกับอดีต แต่เขาในวันนี้กลับหึงหวง ไม่พอใจ อันที่จริงเรื่องหึงหวงก็เป็นประเด็นรอง แต่ประเด็นหลักคือความโมโหตัวเองที่มักจะด่าตัวเองว่างี่เง่าไร้เหตุผลทุกครั้งที่ไม่พอใจเวลาพี่น้องเจอกัน! ใครมันจะไปยินดีที่แฟนเราเจอแฟนเก่าวะ?



   ถึงจะเป็นฝาแฝด…



   ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอันย้อนแย้งสวนทางตีกันไปมาในหัวจนได้แต่นอนนิ่งมองเพดาน
ตามองแต่ในหัวเป็นสงครามขนาดย่อมของฝ่ายซ้ายขวาหน้าหลังแบ่งไปมาจนน่ารำคาญ หลังจากทอดเวลาไปกับความคิดอันยุ่งเหยิงถึงสองชั่วโมงกว่า ฌามาก็ดันตัวเองขึ้นมาแล้วขยี้หัวจนฟูฟ่อง



“ช่างแม่ง!”



ปากพูดได้แต่ตะกอนในใจมันไปคนละทาง



ช่วงนี้เฌอแตมเรียนปีห้าแล้ว เชอเบทก็เช่นกัน… มีชาร์ลน้องชายคนเล็กที่ดันเรียนจบคนแรกของบ้าน สามคนนี้เกิดหัวปีท้ายปีทำให้เข้า


เรียนชั้นปีเดียวกัน



เชอเบททำโปรเจคตัวติดมหาลัย เฌอแตมก็ต้องอยู่โยงที่โรงพยาบาลของมหาลัย…และเขาก็แสนจะเป็นแฟนที่ดีแฮปปี้ที่สองพี่น้องจะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง



ฟ้าลั่นก็ดันเห็นชอบตรงกันเพราะเชอเบทกับเฌอแตมดูไม่ค่อยสนิทกัน มีชาร์ลระริกระรี้ดี้ด๊าช่วยวาดแผนการกระชับสัมพันธ์สองแฝดให้อย่างเต็มใจ



มันไม่สนิทกันเพราะเคยเป็นคนรักกันมาก่อนต่างหาก!



ฟ้าลั่นไม่รู้ ชาร์ลไม่รู้ แต่กูรู้!!!



แต่รู้ช้าไปหน่อย!



ไม่สิวะ จริงๆคือรู้เร็ว แต่ดันลืม แล้วมาระลึกได้หลังจากผ่านไปเกือบสองปี…



ฌามาถลึงตาใส่กำแพงบ้านก่อนจะทิ้งตัวลงนอนขยี้หัวตัวเองแรงๆด้วยความหงุดหงิด ทำไมวะ ทำไม!?



นี่ขนาดยอมให้เชอเบทไปใช้ชีวิตที่เพนเฮ้าส์นั่นแทนตัวเองที่ย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเพื่อให้ฝาแฝดได้อยู่ด้วยกัน ยินดีให้แฝดน้องผมยาวใช้อุปกรณ์เขียนแบบ โต๊ะทำงานในมุมเดียวกับที่เฌอแตมอ่านหนังสือ



ยอมเจอแฟนตัวเองแค่วันหยุดที่นานๆจะมีครั้ง…



แถมแฮปปี้ที่ความสัมพันธ์พี่น้องกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี และข่มใจลดความไม่พอใจที่คิดมาตลอดว่าไร้เหตุผลลงได้ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย



ฌามาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย



มือหนาสีแทนรีบควานหาโทรศัพท์ที่ซ่อนอยู่ในกองหนังสือ กดหารายชื่อฟ้าลั่นด้วยความว่องไวแต่ก็ต้องรีบกดวางเพราะจะไปปรึกษาฟ้าลั่นเรื่องนี้ไม่ได้



ถ้าฟ้าลั่นรู้อาจจะกระทบความสัมพันธ์ของเชอเบท แล้วเขาไม่ควรจะไปพูดเรื่องนี้เพราะเป็นตัวเองที่เอ่ยปากกับเฌอแตมเองว่ารับได้ในตอนนั้น…



จะแยกฝาแฝดมันต้องแนบเนียนกว่านั้น ถ้าอยู่ดีๆก็แยกเลยทั้งทางฟ้าลั่น ชาร์ล และแฝดก็จะสงสัย



ถ้าให้บอกไปว่าความทรงจำกลับมาแล้วไม่อยากให้อยู่ด้วยกันอีกก็จะกลายเป็นคนงี่เง่า…



เอาไงดีวะ? ทำยังไงให้เฌอแตมย้ายกลับมาอยู่บ้าน



แต่ทำเพนเฮ้าส์ให้เฌอแตมไปเรียนสะดวก ถ้าย้ายกลับมาก็เพิ่มภาระให้คนเรียนหนักอีก



แล้วจะทำยังไงให้เชอเบทย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์



เขี่ยออกไปอยู่กับฟ้าลั่นเหมือนเดิม… จริงๆเชอเบทก็ค่อนข้างติดฟ้าลั่น แต่ช่วงนี้ฟ้าลั่นกำลังดีลโปรเจคใหญ่กับทางอเมริกา(ที่ตัวฌามาเองก็ลงไปเล่นด้วย) เชอเบทกับเฌอแตมเลยตัวติดกับแบบไร้ก้างขวางคอ



ทำยังไงให้เชอเบทออกไป…



ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่สุดท้ายก็ไร้คำตอบ ความอัฉริยะไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อโจทย์ที่ได้มันเกี่ยวพันกับความรู้สึก สมการความรู้สึกไม่อาจหาคำตอบได้ด้วยทฤษฎี [/I]







ผลกระทบของการได้ความทรงจำกลับมาคือคิดงานไม่ออก…หัวมันไม่โล่งอย่างที่เคย ทั้งอาทิตย์มานี้งานไม่เดินแม้แต่นิดเดียว



โปรเจคที่มีภาพในหัวแต่ดันเขียนไม่ออกเพราะสมาธิหายไป เฌอแตมยังจับสังเกตความผิดปกตินี้ไม่ได้เพราะว่าที่คุณหมอไม่ได้กลับบ้านมาสักพักใหญ่แล้ว เสาร์อาทิตย์ช่วงนี้ก็ไม่ได้เจอกัน



ยังคุยโทรศัพท์บ้าง แต่ก็มักจะเรื่องทั่วไป… เขาเก็บความรู้สึกเก่งและเพราะน้ำเสียงอีกคนมันช่างเหนื่อยล้าเลยไม่อยากทำให้ปัญหามันถูกวางลงบนไหล่ซีดจางนั่นมากขึ้น



แต่เพราะเก็บไว้ภายในอกเลยเหมือนมีระเบิดเวลา



ที่ไม่รู้จะนับถอยหลังจนสิ้นสุดเมื่อไหร่



ยังไม่รู้จะเก็บกู้ช่วยชีวิตตัวเองยังไง…หรือถ้าระเบิดจะเจ็บมากไหม…และความรุนแรงของระเบิดความรู้สึกจะสร้างความเสียหายได้ขนาดไหน



มือหนาขยำกระดาษวาดแบบเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อยากจะนับ อีกหนึ่งปัญหาคือเขาไม่กล้าไปพูดเรื่องนี้กับใครแม้แต่กับแม่ มันแย่ที่เรามีเรื่องกดดันแล้วเราระบายให้ใครฟังไม่ได้



นกขุนทองเพื่อนรักก็จากโลกนี้ไปแล้ว…



ตาคมกวาดมองรอบเรือนมะนาว…โลกของเขา…ว่างเปล่าเหลือเกิน



ว่างเปล่าจนรู้ว่า….เฌอแตมมีอิทธิพลมากมายขนาดไหน



มากขนาดที่คนๆเดียวทำให้ชีวิตเขาราวกับมีทุกอย่าง จนลืมไปว่าถ้าขาดเฌอแตม…ฌามา…ก็ไม่มีอะไรเลย



ไม่มีสักอย่างเดียว…









เฌอแตมถอดเสื้อกราวด์สั้นของตัวเองทิ้งลงตะกร้าในยามเช้าตรู่… ออกเวรแล้วแม้จะเป็นตอนที่ตะวันเพิ่งออกมาทำหน้าที่ของมัน ม่านหนากันยูวีของห้องนอนทำหน้าที่กั้นแสงแดดราวกับหลอกคนในห้องว่ายังเป็นกลางคืน



เหนื่อยล้ากับหน้าที่ที่มากขึ้นทุกวัน ความเครียดสะสมของการต้องอยู่กับความเป็นความตายและอ่อนเพลียกับการรองรับอารมณ์อันหดหู่
ไม่มีคนสุขภาพดีที่ไหนอยากมาโรงพยาบาล และทุกคนล้วนพกพาอารมณ์อันเจ็บปวดมารวมกันอยู่ในอาคารสีขาว ทำหน้าที่ตัวเองเต็มที่แค่ไหนก็ดูเหมือนวิ่งไล่กัดหางตัวเอง



ความหดหู่เหล่านี้ไม่เคยจางหายไปแค่เปลี่ยนภาชนะนำพา…วันนี้คนนั้น วันนั้นคนโน้น แต่คนที่ต้องรับมือกลับเป็นคนเดิม คุณหมอและพยาบาลที่หนีไปจากสถานที่นี้ไม่ได้เลย



แต่เพราะอุดมการณ์ล่ะมั้ง หรือบางคนอาจจะด้วยเหตุผลอื่นใดก็ตาม ก็ยังพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่คำว่าดีที่สุดของแต่ละคนมันช่างมีเพดานที่เล่นระดับแตกต่างกัน



เลยไม่อาจเอาใจใครสักคนได้ ก็แค่ทำไป… ทำเท่าที่จะทำไหว



คงจะมีแต่ความสุขทางใจในบางครั้งบางคราวช่วยเยียวยาความรู้สึก หยิบมือถือมาดูเวลาหกโมงครึ่งอยากจะโทรหาคนที่อยู่คนละฟากกรุงเทพมหานคร ใกล้แค่รถบีทีเอสนำพาไป…แต่ช่างไกลด้วยตารางเวลาที่ไม่เอื้อกันสักนิด



ฌามาน่าจะยังไม่ตื่น…เหมือนกับที่เขาเริ่มจะครองสติไว้ไม่อยู่



สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยมือถือร่วงหล่นลง…กางเกงสแลคยังไม่ได้ถูกถอดออกไป เพราะเจ้าของเดินทางไปในโลกแห่งความฝันแล้ว




“กินข้าวปะ?”



ฝาแฝดที่กลับมาอยู่ด้วยกันบ้างในเพนท์เฮ้าส์ห้องใหญ่ เชอเบทยังคงไปๆกลับๆ ถ้าไม่ดึกจริงๆหรือฟ้าลั่นติดงานก็แทบจะไปกลับทุกวัน


น้อยครั้งจะนอนที่ห้องเพราะความติดแฟนของฟ้าลั่น…แต่ฝาแฝดเขาก็ดูจะติดอีกฝ่ายไม่ใช่น้อย บางทีทำงานดึกๆก็ยังดั้นดั้นกลับไปหาฟ้าลั่นที่บ้านอยู่ชานเมือง



ถามว่าอิจฉาบ้างไหม…ก็มีบ้าง เพราะฌามาไม่ทำแบบนี้ ไม่พยายามจะมาหาเหมือนที่ฟ้าลั่นทำ ภาพชินตาช่วงนี้คือบางครั้งฟ้าลั่นก็มานั่งทำงานรอเชอเบท อาจจะนอนค้างบ้างถ้าตรงวันศุกร์และพากันกลับบ้านไปในวันเสาร์เช้า



แต่ความน้อยใจมีไหม? ก็คงไม่มี เพราะตารางชีวิตเขาไม่ได้แน่นอนเหมือนเชอเบท แต่ละอาทิตย์อาจจะมีวันหยุดต่างกัน หรือระยะนี้อาจจะหยุดวันนั้น ช่วงต่อไปจะหยุดวันโน้น



มันไม่แน่นอนจนสามารถวางแผนจะทำอะไรในระยะสั้นๆได้เท่าไหร่ แถมร่างกายที่โถมงานเกินตัวมันก็อยากจะพักในวันหยุดมากกว่าออกไปไหน



ฌามาก็เข้าใจ และเลือกจะฝืนตัวเองติดต่อมาในยามที่ว่าง… ไม่เคยบ่นที่คุยได้น้อยเพราะบางทีเผลอหลับ หรือถูกเรียกเข้าเวรต่อ ในบางครั้งก็บ่นแต่เรื่องตัวเองจนฌามาได้แค่ฟัง



รู้สึกผิดมากกว่า… เขาทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดีเลย



ช่วงปีหลังๆยอมรับว่าการเรียนหมอกระทบกับความสัมพันธ์ของหลายๆคน บางคู่เริ่มโบกมือลากันเพราะเวลาของความรักมันโดนลดทอนลงไป



แฟนหมอต้องเสียสละเยอะพอสมควร…นอกจากตารางเวลาที่ยุ่งแล้วยังต้องไปใช้ทุนต่ออีก บ้างก็ต้องไปไกลเดินทางลำบาก บ้างก็ถูกส่งไปในที่กันดารจนสัญญาณโทรศัพท์ไม่มี



เขาเคยอยากจะสมัครไปเป็นหมอในโรงพยาบาลตะเข็บชายแดนเลยด้วยซ้ำ แต่ยอมรับว่าหลังๆก็ชักจะหวั่นใจเพราะไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว



อยากเจอฌามาได้บ่อยๆ อย่างน้อยก็ในวันหยุด ช่วงนี่ยุ่งจนไม่ได้เจอไม่ชอบเลย…



แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง…เหนื่อย



ความรักชนะทุกอย่าง…มันไม่น่าจะเป็นความจริง เพราะไม่อาจเอาชนะความเหนื่อยฝืนตัวเองไปหาฌามาได้เลย แค่จะอาบน้ำยังไม่มีแรง










“แตมมึงป่วย”



ตาเรียวกระพริบแผ่วเบา หัวเหมือนถูกหมุนเป็นลูกข่าง ร่างกายร้อนหนาวๆจนสรุปได้ว่าน่าจะเป็นไข้ ภาพฝาแฝดคิ้วขมวดกำลังเช็ดตัวให้พร่าเบลอเล็กน้อยตามประสาคนที่มีปัญหาสายตาสั้นอยู่พอสมควร



“หรอ”



“เออ กูกลับมาประตูห้องเปิดไว้แต่มึงนอนขดตัวไม่ใส่เสื้อแถมเปิดแอร์ซะเย็น… ตกใจหมด”



หางเสียวทอดนุ่มนิดหน่อย..มีความเขินอายจางๆในการแสดงความเป็นห่วง



เชอเบทเป็นเช่นนี้…เป็นมาเสมอเวลาแสดงความรู้สึก มักจะมีความเขินในความแข็งกระด้าง ยิ่งในยามฉีกยิ้มดวงตาเรียวเหมือนเขาทุกอย่างกลับมีความแพรวพราวที่เขาไม่มี



เสน่ห์ของเชอเบท…เข้ากันคนง่าย…จนน่าหงุดหงิด



“ไม่ไปกับฟ้าลั่น?”



“อือ พี่ฟ้าติดประชุม เลยกลับมาทำงานดีกว่า คูลเจลบนหัวมึงเหมือนหนอนอวกาศเลย”



“ลำบากมึงเลย”



“ไม่เป็นไร ป่วยก็พักบ้าง ไม่ไหวก็อย่าฝืนดิ เป็นหมอมันก็ป่วยได้”



“ไม่อยากเป็นแล้วได้ไหม เหนื่อยจัง”



พอป่วยมันก็เผลอหลุดความท้อแท้ออกมาบ้าง



“ไม่เป็นก็ได้…เดี๋ยวเลี้ยงเอง”



“ฟ้าลั่นคงยอม”



“ตังค์กูเกี่ยวไรกับพี่ฟ้าเล่า…มึงคนเดียวกูดูแลได้ ก็ทำมาตลอดนี่…จนมึงไม่ยอมให้กูดูแลพักหลังมานี่”



เชอเบทตัดพ้อเล็กน้อยไม่จริงจังนัก ค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่เคยเป็นของตัวเองกลับถูกฌามาแย่งไปจนหมดจนเงินทองเหลือใช้มากกว่าเดิม



“ไม่อยากทำให้ลำบากใจ”



“อยากจะเป็นเพื่อนเธอต่อไป?”



นักแต่งเพลงต่อมุกด้วยเพลงติดหูของไทยเพลงหนึ่ง เรียกรอยยิ้มจางบนใบหน้าซีดของคนป่วย



“เคยเป็นเพื่อนกันด้วยหรอ”



“เคยเป็นผัวเป็นเมียอย่างเดียว”



หัวเราะขำๆกับความสัมพันธ์ที่ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว อาจจะเพราะเป็นฝาแฝดจะตัดกันก็ตัดไม่ขาด ความห่างเหินในครั้งนั้นเลยลดระยะลงเรื่อยๆจนรู้สึกเฉยๆที่จะพูดถึงแล้ว



“อยากเป็นอีกหรอถึงพูด?”



ว่าที่คุณหมอกวนกลับ นักแต่งเพลงผมยาวเลยหัวเราะก่อนจะโน้มตัวลงไปคร่อมคนป่วย



“วันนี้มึงไม่มีแรงกดกูหรอก เดี๋ยวกูเป็นผัวเอง”



“รู้ได้ไงว่าไม่มีแรง”



เฌอแตมอาศัยจังหวะเผลอพลิกเชอเบทลงมาใต้ร่าง หนอนอวกาศร่วงหล่นลงข้างเตียงไม่มีใครสนใจ คนผมยาวแกล้งทำหน้าตกใจแต่ก็ยกแขนขึ้นโอบคอคนด้านบน



“พิสูจน์สิ…”



“เลิกเล่น…”







“….สนุกมากไหม?”



เสียงเย็นชาจากบุคคลที่สามทำให้สองร่างรีบผละออกจากกัน ฌามายืนอยู่ตรงนั้นราวกับหนังไทยที่พระเอกมักจะมาผิดที่ผิดเวลาในฉากที่ชวนเกิดความเข้าใจผิด



“ฌาม์ มาตอนไหน?”



ฌามารีบลุกเดินไปหา ตัวเซเล็กน้อยเพราะพิษไข้ ส่วนเชอเบทดันตัวลุกจากเตียง ยกมือทักแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะบรรยากาศชวนอึดอัดที่เกิดขึ้นฉับพลัน



“ก็มาทันเห็นอะไรที่ควรจะเห็น”



ฌามาไม่ได้หนีไปไหน ไม่โวยวายแค่กอดอกพิงกรอบประตูห้อง ก็เพราะมันเปิดกว้างแต่แรก…และอยู่ชั้นสอง ฌามาที่มีคีย์การ์ดอยู่แล้วก็แค่เปิดประตูเพนท์เฮ้าส์และเดินขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน



“ฮ่าๆ เล่นกันเฉยๆน่า งั้นคุยกันไปนะกูไปทำงานก่อน”



หัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะรีบเดินหนีออกจากห้อง ฌามาก็ยอมให้เชอเบทออกไปดีๆ แต่หลังจากนั้นก็ปิดประตูล็อคห้องขังตัวเองกับเฌอแตมไว้



“ป่วยน่ะ”



ว่าที่คุณหมอยิ้มแห้งแต่ก้มลงหยิบหนอนอวกาศที่หล่นพื้นขึ้นมา ตาคมมองแผ่นเจลลดไข้ในมือก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้



“ป่วยแล้วทำไมยังแรดได้อีก?”



“ไม่ได้…”



“จะมีชู้ก็เลือกสถานที่หน่อย ดูบ้างว่านี่ห้องนอนของใคร? ผมกับคุณใช่ไหม? แล้วพาคนอื่นมาเล่นอะไร?”



“ฌาม์มันไม่ใช่!”



พยายามจะแก้ตัวแต่ฌามากลับเดินก้าวถอยหลังเล็กน้อย



“เข้าใจนะว่าคนมันเคยกัน แต่พอเห็นเต็มตาก็เลยสงสัยว่าก่อนหน้านี้มันก็มีอะไรแบบนี้ลับหลังผมบ่อยๆหรือเปล่า? ความมั่นใจในตัวคุณ พูดตรงๆมันลดลงเยอะ”



ยักไหล่ง่ายๆเหมือนพูดเรื่องทั่วไปแต่คนฟังราวกับถูกมีดแทงลงไปกลางอก



“ก็แค่เล่นกันเฉยๆ ไม่ได้จะทำอะไร ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด”



เฌอแตมไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่มือไม้หมดแรงเพราะท่าที่ของฌามามันคือความเฉยชา…แววตาไร้อารมณ์ ไม่มีแม้แต่ความโกรธเคืองในสีหน้า…



ความนิ่งเฉยแบบนี้ต่างหากที่น่ากลัว…เพราะเขาเคยผ่านจุดนั้นมา จุดที่เสียใจจนมันไปไกลกว่าความโกรธ เกลียด ไปถึงจุดที่มองอีกฝ่ายไร้ตัวตน ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอะไรให้



“อือ ให้อภัย”



“หือ”



ความหวั่นวิตกถูกตีกลับในทันทีจนตั้งตัวไม่ถูก ฌามายังคงเฉยเมยแต่สีหน้าว่างเปล่าแปรเปลี่ยนเป็นความลำบากใจ ถอนหายใจราวกับปลงอะไรนักหนาและสุดท้ายก็ยกมือเสยผมตัวเองสองสามที



“ถึงคุณจะมีอะไรกับเขาในห้องผม ผมก็ให้อภัยคุณอยู่ดี ต่อให้คุณฆ่าผมแล้วขอให้ผมอภัยให้ผมก็ไม่มีวันโกรธ ผมกลายเป็นของตายของคุณไปแล้ว หลายวันที่ผ่านมาผมคิดว่าผมผ่านทุกการทดลอง สมการความรู้สึกตอบโจทย์อะไรไม่ได้เลย ผมแก้ปัญหานี้ไม่ได้เพราะสุดท้ายผมไม่อยากเสียคุณไป”



“ฌาม์...”



“คุณไม่มีเวลาให้ ผมทนได้ เราไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ผมก็ทนได้…. คุณให้เวลากับครอบครัวในวันหยุดอันน้อยนิดจนละเลยผมไป ผมก็ทนได้ ผมอยู่ในบ้านอันว่างเปล่าแล้วเอาแต่คิดถึงคุณผมก็ทนได้ ถ้าคุณจะนอกใจไปมีคนอื่น….ผมก็จะทนให้ได้



“…”



“คุณกลายเป็นโลกทั้งใบของผมไปแล้ว พระจันทร์เฌอแตม… ”



“ฌาม์ จำได้แล้ว…”



“ขอโทษที่ความรักของผมมันเป็นความเอาแต่ใจอันร้ายกาจ…ต่อให้คุณพยายามจะสลัดผมทิ้ง พยายามจะหนีไปกับคนอื่น หรือฆ่าผมให้ตายเพื่อผมจะได้ไม่ต้องตื่นมาหาคุณอีก… ผมก็จะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น”



“ถ้าคุณฆ่าตัวตายหนีผม…ผมจะตายตามคุณไป คุณเคยถามว่าการฆ่าตัวตายมันเป็นความรู้สึกแบบไหน ผมก็ยังคงตอบเหมือนเดิมว่าผมไม่รู้…แต่ถ้าคุณไม่อยากอยู่ในโลกนี้แล้ว ผมยินดีจะเรียนรู้มันพร้อมคุณ”



ฌามาถูกเฌอแตมกอดแน่นทันทีที่พูดจบ ว่าที่คุณหมอร้องไห้จนตัวโยนกับไหล่กว้างจนน่าสงสาร ใบหน้าราวกับละทิ้งทุกอย่างในยามเอื้อยเอ่ยประโยคบอกรักแปลกหูค่อยๆเปลี่ยนเป็นยกยิ้ม



สองแขนค่อยๆอ้อยอิ่งยกขึ้นโอบกอดคุณหมอที่รู้สึกผิด…



ปลายจมูกกดลงที่กลุ่มผมนิ่มย้ำๆ



และจบลงด้วยการกระซิบคำสั้นๆ…. ‘รัก’ ที่ใบหูอีกฝ่ายเพียงแค่นั้น



แผนการครอบครองเสร็จสมบูรณ์



รู้สึกผิดไปซะ… เสียใจกับการกระทำตัวเองซะ… จมไปกับมันจนไม่กล้าหนีไปไหน



โทษตัวเองที่เผลอทำร้ายจิตใจเขาไป… แล้วสร้างกับแพงความเหมาะสมในความสัมพันธ์กับเชอเบทให้ชัดเจน



เรื่องพวกนี้ฌามาคิดได้ในที่สุดว่าการจะให้เชอเบทออกไปจากเฌอแตมก็ต้องเป็นเฌอแตมที่ทำเอง เราไปกีดกันความรู้สึกใครไม่ได้นอกจากเจ้าตัวจะลงมือเอง



ก็ไม่ได้คาดหวังว่าถึงขนาดฝาแฝดกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน



ก็แค่ในความสนิทสนมนั้นมันจะไม่เกินเลย



เพราะทุกครั้งที่คิดจะทำ…เหยื่อที่น่าสงสารอย่างเขา ที่ไม่รู้อะไรเลย ที่เป็นเพียงคนโง่ก็จะกลายเป็นตะกอนในความรู้สึกของเฌอแตม…จนทำไม่ลง จนโทษตัวเอง



อดทนมาเป็นอาทิตย์ที่จะอดทน เข้าใจ ยอมโทรหาน้อยหน่อย อ้อนให้น้อยลง และหลอกล่อคนยุ่งตัวเป็นเกลียวด้วยความสงสาร
จริงๆก็ไม่คิดว่าแผนนี้จะได้ผล แต่สองแฝดนี้ดันเล่นกันได้จังหวะเหมาะเจาะพอดิบพอดี…



ร้องไห้ไปเยอะๆ…. นั่นล่ะ…เอาให้ตาบวม…เอาให้คนทัก…เอาให้รู้สึกไปนานๆ…ว่าอย่าทรยศความรักของเขา



….ชัยชนะอันหอมหวานราวกับช็อคโกแลต…



ความหอมหวาน…ที่มีไว้ล่อหลอก…ให้พระจันทร์บนฟ้ายอมก้าวเท้าลงมาบนกับดักอย่างเต็มใจ



กับดักพระจันทร์….



--------------- จบ -------------------------------

มันจบแบบนี้จริงๆค่ะ 5555+ จบแบบนี้แหละคือตอนจบที่ตั้งใจไว้ ละเราก็เชื่อว่าหลายๆคนก็คงรู้สึกแหละว่าเรื่องนี้มันจบแบบนี้อ่ะถูกแล้ว แต่มันช่างร้ายกาจเกินไป รับได้แต่ก็รับไม่ได้ใช่ไหม  :hao5:


เราเลยตั้งชื่อตอนไว้ว่า ตอนเกือบจบ แฮ่

เพราะเดี๋ยวจะมีต่ออีกสามตอนจนครบสามสิบค่ะ ซึ่งแยกไปจากโครงเรื่องหลัก จะเรียกว่าตอนพิเศษก็ได้ ให้มันได้กระชุ่มกระชวยบ้างเนาะ ระแวงกันมาทั้งเรื่องแล้ว  :katai2-1:


แล้วจะมาอวดปกนิยายในวาระโอกาสต่อไปนะคะ  :hao6:

===========================================================
และในวาระโอกาสนี้ขอเปิด ทอล์ค ความในใจอันยาวเหยียด
ใครอ่านจบก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง ส่วนคนอ่านไม่จบไม่เป็นไรค่ะ แต่อาจจะพลาดความตั้งใจที่อยากจะสื่อในนิยายเรื่องนี้ไป  :hao5:


นิยายเราช่วงนี้ ~ พยายามปรับลุคนะ ถ้าใครติดตามมาตั้งแต่เป็นเอก ฟ้าลั่น กับดักพระจันทร์

ไม่อยากได้แนวแย่ง พระนาย หรือ ผู้หญิงเข้ามาต้องเป็นตัวร้ายแล้ว

เราโตขึ้นด้วยแหละ เราอยากเปลี่ยนทัศนคติตัวเองในการแต่งนิยายด้วย

งานทดลองคือเป็นเอก ก็ลุ่มๆดอนๆ แต่ก็ไปได้ด้วยดี(มั้ง)

ฟ้าลั่นรัก คือ ดีสุด สามารถใส่ปมเดียว แต่ใช้เนื้อเรื่องไป 40 กว่าตอน แล้วคนอ่านส่วนมาก(คนไม่ชอบก็มี) ให้การตอบรับดีมาก ขอบคุณมากค่ะ

ส่วนกับดักพระจันทร์ เราใส่ความอาร์ตไปเยอะ ย่อยยากไปนิด แต่ถ้าผ่านจุดหนึ่งไปได้แล้ว คนอ่านน่าจะสนุกนะ ไม่คนอ่านก็ตัวละครต้องมีสักคนเป็นไบโพล่าก่อนแน่ๆ 555


เรื่องนี้ไม่เน้นฉาก NC เลย (ขนาดไม่แล้วนะ) เพราะอยากให้มันคนละลุคกับ ฟ้าลั่นรัก และอยากให้มันย่อยยากเพื่อคนอ่านจะได้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อย แล้วจากการแอบสำรวจในเฟสบุ๊คบ้าง ในทางอื่นๆบ้าง คนอ่านเด็กๆน้อยลงค่า กริ๊ดดดดดด นั่นคือเราสามารถใส่ความ SM ในเรื่องนี้ได้ หลังๆมันถึงโผล่มา ตอนแรกคิดว่าอาจจะแค่เอ่ยผิวเผิน แต่ในเมื่อทาเก็ตมันเริ่มเปลี่ยน เราก็ยินดีจะเปิดเผย ก๊ากกก และตอนพิเศษจะใส่มันไปมากกว่านี้(ในหนังสือ) ก็เรื่องมันเป็นแนวนี้อะนะ สองคนนี้บุคลิคก็ออกจะ SM ป้ะ มันก็ต้องมีสิ  :hao6: คนที่ติดตามมมตลอดเราเชื่อว่าสัมผัสได้ แล้วก็รู้สึกได้ว่าอารมณ์สองคนนี้รุนแรงได้มากกว่านี้ และเราก็อยากเขียนด้วย แหะๆ

เป็นคนชอบแต่งฉาก NC ให้อาร์ต ไม่รู้อาร์ตไหมที่ผ่านมา แต่พยายามสุดความสามารถแล้ว

ดังนั้น... ฝากติดตามด้วยนะคะ  :impress2: ปกสวยแน่นอน ไม่แพ้ ฟ้าลั่นรักค่ะ

ขอบคุณที่ตามอ่านมาโดยตลอด ทั้งนักอ่านเงา ไม่เงา ทวิตเตอร์ ทุกคนคือกำลังใจอันมีค่า ด้วยเหตุผลใดๆก็แล้วแต่ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เรื่องหน้าหวังว่าจะได้รับโอกาสจากทุกคนอีก


ขอบพระคุณค่ะ


แบมแบม...
นักเขียนต้วมเตี้ยมในโลกนิยายวาย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 22-08-2017 23:15:18
ชอบมากค่ะ
รอรอเลย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 22-08-2017 23:15:56
จะบอกว่าฌามาฉลาดมาก หรือเจ้าเล่ห์มากดีล่ะนี่ แต่เราก็โอเคเลยนะ ฮา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-08-2017 23:16:07
อิตา ฌม ร้ายกาจที่สุด ทำให้ ฌต รู้สึกผิดด้วยตัวเองแบบนั้น 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-08-2017 23:21:58
ดาร์ก สมกับเป็นฌามา 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 23-08-2017 00:07:42
ย่อยยากจริงค่ะ แต่ก็ย่อยเรียบร้อยแล้ว

ว่าไป SM ก็มาตอนหลัง หลายช่วงมีละมุนนะคะ

ชอบความอัจฉริยะของฌามา
ชอบความเป็นเฌอแตม อธิบายไม่ถูก

จบแบบนี้ โอนะคะ เข้าใจได้
อย่างน้อยคนอ่านก็ไม่ค้างคาเรื่องแฝด
เท่ากับรักษาจิตใจคนอ่านไปด้วย ^^

สามเรื่องต่างกันจริงๆ
สายพระเอกค่ะ เต็งหนึ่ง ฟ้าลั่น ฌามา
สามหน่อเหมือนกันตรงรักเมีย เอ๊ย คู่ของตัวมากๆ

รอจับจองนะคะ และรอเรื่องต่อไปด้วยเช่นกัน

ขอบคุณมากๆ ค่ะ  :L2:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 23-08-2017 00:12:22
รู้ซึ้งก็ตอนนี้
ฌาร์มา-นาย-ร้าย-มาก
แต่ก็รักสุดๆ ล่ะนะ(น้อยกว่าพี่ฟ้านิด อันนั้นน่ะตัวทอป)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 23-08-2017 00:30:09
คนที่ร้ายที่สุดยังคงเป็นฌาม์ เธอมันร้ายนักตั้งแต่ต้นจนจบเลยย 555555555 //อยากชมพี่แบมคือเขียนได้คีพความเทาได้ทั้งเรื่องงจริงๆ คือเวลาอ่านเรื่องนี้ทีไรมันจะได้ฟีลความเทาความหม่นฟุ้งอยู่แบบชัดเจนมากๆเหมือนเป็นเอกลักษณ์ของพี่แบมเลยอ่ะจากเรื่องก่อนๆคือมันต่างกับเรื่องก่อนๆนะ แต่มันมีกลิ่นอายของคนเขียนอยู่ 5555 เราชอบที่ไม่ต้องมีการมาตบตีแย่งชิงอะไร แล้วก็ชอบมากๆที่ไม่ได้เขียนลงละเอียดปมครอบครัวอะไรมากคือบางทีปมครอบครัวมันก็แอบจะเดิมๆเบื่อๆไปนิด แต่ส่วนใหญ่กลัวเรื่องจืดเลยใส่มา แต่กับเรื่องนี้คือไม่ต้องมีอะไรๆที่บอกมา แต่มันดันลงตัว ครบรสทุกอย่างเลยด้วยซ้ำ ยิ่งตอนจบแบบนี้ เรายิ่งเห็นด้วยสุดๆคือพออ่านแล้วมันแบบ เออต้องจบแบบนี้แหละถูกแล้ว 55555 สุดท้าย ต้องขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ออกมาได้ดีขนาดนี้นะคะ รออุดหนุนเล่มแน่นอน o18
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 23-08-2017 00:39:09
เกลียดความเล่นใหญ่ของฌาม์ อิผีบ้า ฮ่า ๆ ๆ

โอ๊ยยยย หมั่นไส้มากกกกกกก
เห็นหางเดวิลแหลมออกมาเลย!

ชอบความสวิงของเรื่องที่บอกความเป็นฌาม์ได้ดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 23-08-2017 01:20:52
แงงงงง ร้ากกกกห ชอบโทนของเรื่อง ชอบพระจันทร์เฌอแตมด้วย กอดดดคนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 23-08-2017 01:34:19
ฌาม์แน่ใจนะว่าแกเป็นพระเอก แผนการร้ายมาก แต่เราชอบ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-08-2017 02:29:41
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-08-2017 03:34:45
ฮ่อลลลลล มันจบแบบดีงามมากค่ะคุณขา แบบนี้สิฌาร์มาตัวจริงเสียงจริง เยี่ยม! #ตบเข่าฉาด  เรานี่ลุ้นมาตลอดว่าสักวันพอฌาร์จำได้ ดราม่าชุดใหญ่เรื่องเชอเบทต้องมาแน่ กลัวหัวใจอันบอบบางของน้องแตมจะโดนทำร้ายอีกครั้ง ที่ไหนได้!!!  ในที่สุด ความจีเนียสของแกรรร มันก็ทำให้อุบายนี้ดักน้องแตมกระต่ายน้อยผู้ใสซื่อให้ติดบ่วงแบบอยู่หมัด ดิ้นไม่หลุดกันเลยทีเดียว แกรมันร้ายยยยยยยย นังฌาร์มา!!!!  (ร้ายกว่าฌาร์มาก็แบมคนเขียนนี่หล่ะค่ะคู้ณณณณ คิดได้ไงบ่วงนี้ เจ๋งจริงๆ  o13 )

Happy กับงานเขียนของแบมทุกเรื่องเลยนะคะ เราเคยตามไปคุ้ยอ่านนิยายรุ่นแรกๆของแบมในเล้าที่โพสเมื่อหลายปีที่แล้ว เห็นด้วยเลยกับความโตขึ้นของนิยายแต่ละเรื่องที่พัฒนาขึ้นมา ชื่นใจค่ะทีได้ติดตาม จะเป็นส่วนหนึ่งของแรงสนับสนุนของแบมให้มีงานคุณภาพแบบนี้ออกมาอีกเรื่อยๆนะคะ  เลิฟยูวววววค่าาาาา  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 23-08-2017 06:43:26
ฌามาโครตร้ายกาจอ่ะ เรายังนึกวิธีนี้ไม่ออกเลย แผนสูงมว๊ากกกกกกกกกก (ก.ไก่ล้านตัว)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 23-08-2017 07:39:27
ร้ายมาก นะพ่อคนขี้หวง 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 23-08-2017 08:08:37
ชอบฌามา ถ้าไม่,uกับดัก เหยื่อจะติดเหรอ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 23-08-2017 08:44:00
 :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 23-08-2017 09:08:22
โอ๊ยยยย ไหนว่าคิดไม่ออกล่ะ แล้วนี่อารายยย ล้ำมากกกกกกก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 23-08-2017 09:40:57
ไหนไครบอกคิดทฤษฏีไม่ออก
ไหนไครคะคุณฌาร์มา
ไไหนนนนนน
แผนร้ายลึกล้ำนำโลกขนาดนี้คงไม่พ้นไครจริงๆ
มันร้ายกาจนะ55555จริงๆๆเราชอบวิธีการบอกรักและแสดงความรักของฌามาเลยมันร้ายดีอ่ะแบดบอยก็เงี้ยชอบๆๆๆๆคือถ้าจบแบบนี้ก้ไม่ผิดหวังอ่ะ ชอบจริงๆๆๆๆๆ ไม่ว่าจะเว่อชั่นจำได้หรือไม่ได้รู้สึหว่าไรท์สื่อสารได้ดีอ่ะ ชอบภาษา การถ่ายทอด การตีความ กลยุท ของนางๆๆ 55555 ชอบบบบ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 23-08-2017 10:23:26
 :mew1: ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณมากค่ะที่ตอบกลับเราเรื่องe-book. ขอบคุณมากจริงๆค่ะ  :call: โดยส่วนตัวแล้วเรื่องการแต่งของคุณแบม....เราชอบมาก...หลงรักมาตั้งแต่ เพราะเป็นเอก...พอมาฟ้าลั่นรักก็ยิ่งตกหลุมรักมากกว่าเดิม....จนมาเรื่องนี้....ขอยอมรับเลยว่าแอบหยุดตามเรื่องนี้ไปแป็บหนึ่งเพราะกลัว่า...เรื่องเศร้าจนเราจิตตก(เป็นคนที่ไม่ชอบอ่าเรื่องที่ตอนจบเศร้าอย่างมาก) แต่ว่าก็อดใจไม่ไหว....คิดถึงพระจันทร์กับความอึนของฌามา ....เลยกลับมาอ่านต่อ....และก็ไม่ผิดหวังเลยค่ะ....
คุณแบมผูกเรื่องและแก้ปมได้ดีมาก.... ผสมความหม่นแบบ เทาๆๆ + ชมพูฟุ้งๆ ได้ดีมาก  o13 มันเลยกลายเป็นแบบ Hello Kitty version S&M ซึ่ง so so unique.   :katai2-1: เราเลยโ_ตรจะหลงรักนิยายของคุณแบมเลย....ตอนนี้ก็ได้แต่เสียดายที่ไม่มีโอกาศที่จะซื้อเก็บเป็นรูปเล่ม  :hao5: แต่เรายังคง not give up. ...will wait for one day if i have a chance to buy it.

ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆและความตั้งใจเขียนของคุณแบม....เราในฐานะผู้อ่าน...เราสัมผัสได้ถึงความตั้งใจ, เอาใจใส่,และมุ่งมั่นในการเขียนอย่างมาก.....ทุกตัวละครในทุกๆเรื่องของคุณแบม....สำหรับเรา...มันมีชีวิต, มีการเจริญเติบโต, มีความเป็นจริงที่all human can be. (Sorry that sometime i have to type in English because i so bad at typing in Thai by my cellphone  :เฮ้อ:   )  และทุกสถานะการที่เกิอขึ้น หรือทุกปัญหา หรือปมชีวิต หรือปมทางจิตใจ ที่แต่ตัวละครมีนั้นสามารถเกิดขึ้นได้กับคนจริงๆในสังคมปัจจุบัน

อีทีค่ะชแบและรักผลงานของคุณแบมมากรวมถึงชื่นชมคุณแบมมากๆค่ะ  :hao3:

Anyway, i will try to sent u a PM for some questions. .....  :ruready

 :mc4:



หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 23-08-2017 12:22:07
แผนหลอกล่อเสร็จสมบูรณ์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-08-2017 12:24:01
แหม่ ร้ายเหมือนเดิม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 23-08-2017 13:57:33
 o13  แผนการนี่...ชนะเลิศไปเลยค่าาา คุณฌา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-08-2017 14:17:59
นี่สิฌามา555555
ร้ายกาจมาก แผนการล้ำลึก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 23-08-2017 16:00:38
จบแบบนี้ก็โอเคนะจริงๆ เราว่างานเขียนมัันก็เหมืิอนครู เราได้เรียนรู้จากการทำจริงไปเรื่อยๆ ส่วนตัวเราเองชอบงานเขียนของแบมเพราะในแต่ละเรื่องเราจะได้ความรู้าึกที่แตกต่างจากเดิมเสมอ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีดีเสมอมานะคะ จะรออุดหนุนเล่มเช่นเคยจ้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 23-08-2017 17:16:37
 :a5: o22 o2
ฌาคิดได้....ล้ำเลิศ แอบน่ากลัวมาก 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-08-2017 20:09:43
เจ้าวางแผนจริงๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 23-08-2017 22:09:03
กับดักพระจันทร์….
ชั้นคลั่งไคล้เรื่ิงนี้ เข้ามาอ่านเกินกว่า 7 รอบแล้ว ชอบความเจ้าแผนการของฌาสุดๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 23-08-2017 22:43:25
 :pig4: :pig4: :pig4:
   จากการติดตามอ่านมาทุกเรื่องขอยืนยันว่าใจหายทุกครั้งที่นิยายจบหรือใกล้จบค่ะ
โดยเฉพาะเรื่องนี้มันมความละเอียดอ่อนของความรู้สึกของตัวละครที่ต้องอ่านดีๆค่อยทำความเข้าใจทำให้การอ่านสนุกมากค่ะ
 :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-08-2017 23:12:58
คงามหลงเมียที่แท้จริง รักมากเกินจะรักไปอีก ฌามา เท่ดีเนอะ
อย่าคิดมาก แตมรักฌาคนเดียว เอาใจช่วยพระเอกค่ะ

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 23-08-2017 23:51:28
จบแล้วหรอคะ ยังทำใจไม่ได้นะ รอตอนพิเศษค่ะ

เวลาผ่านไปไวมาก ฌามาก็มีความร้ายมาก ถึงกับเครียด แผนสูง แถมคุ้มมากด้วย
เฌอแตมตามไม่ทันเลยทีเดียว ตกหลุมยิ่งกว่าสิบเมตรไปอีก
เฌอแตมรักฌามามากนะ แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะขยับร่างอะเนาะ
ฌามาเลยต้องมาเอง แล้วเข้าแผนพอดี ทำไมประจวบเหมาะขนาดนั้นนะ 5555

เชอเบทถึงขั้นโดนเขี่ยทิ้งอะ แต่ดีที่ฟ้าลั่นไม่บ้าเหมือนฌามา

หลังจากนี้ ได้ยึดพระจันทร์เฌอแตมไว้กับตัวแน่ ฌามาผู้ร้ายกาจ แนบเนียน

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tyche ที่ 24-08-2017 00:15:13
ร้ายนะคะช็อกโกแล็ตฌามา ร้ายขนาดนี้พระจันทร์จะหนีไปไหนรอด5555555 ขอบคุณคุณแบมสำหรับนิยายดีๆนะคะ รอเล่มเล้ยย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Realtime ที่ 24-08-2017 03:18:59
 :katai2-1:  อาร์ตสมกับชื่อเรื่องดีค่ะ รักสีเทาที่ใช้การบรรยายตัวละครผ่านอารมณ์ที่เหมือนมีสองขั่วกลับไปกลับมาเวลาที่อ่านช่วงที่รู้สึกจะหม่น ก็ถูกดึงกลับมาละมุนได้อีก
บอกตรงๆ สวิงมากค่ะ5555 แต่แบบนี้ก็ดีแล้วการดำเนินเรื่องที่มีเพียงแค่คนสองคนดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมีมือ2 3 สร้างความม่าให้กับตัวละคร แต่เป็นการสร้างอารมณ์ส่วนลึกของคน2คนขึ้นมาเองแล้วดำเนินเรื่องไป สร้างได้ก็แก้เองได้ ดีค่ะ ชอบไม่เคยอ่านแบบนี้ ความไบโพล่า ที่ไม่ได้บ้าเลยฮาๆๆ คนอ่านก็งงตัวเองเหมือนกัน เรื่องนี้โตขึ้นเยอะกว่า2เรื่องที่ผ่านมานะคะ ขอบคุณไรท์ที่แต่งมาให้อ่าน ไรท์ติสท์ได้ดีจัง :hao6: ชอบวิธีการแต่งด้วย เรื่อยๆ สบายๆ มีปัญหา และจบปัญหาภายในตัวเรื่องได้ดี แบบนี้แหละอ่านแล้วไม่ต้องเครียด รักสีเทา อารมณ์หม่นๆที่ฟุ้งๆกลิ่นไอความละมุนและโรแมนติกซ่อนอยู่ เอะ! และความsm หน่อยๆของความชอบที่แอบไว้ใช้กันส่วนตัวของแตมกับฌามา 5555 รวมทุกอย่างแล้วคือดีหมดเลยคะ ขอตอนพิเศษสำหรับคู่นี้แบบเผ็ดดุเดือดเลือดพุ่งให้กับความsm ของทั้งคู่หน่อยนะคะ  :haun4:
ขอบคุณนิยายๆดีๆที่แต่งมาให้อ่าน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-08-2017 09:35:21
น้ำตาแตก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 24-08-2017 15:03:39
ชอบบบบบบบบบบบบ :man1:
ชอบความร้ายกาจของฌามา   o18
เฌอแตมไปไหนไม่รอดแน่ๆค่ะงานนี้55555555 :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L1: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 25-08-2017 02:04:37
เป็นเรื่องที่เราชอบทุกอย่างทั้งบุคลิคและนิสัยตัวละคร ดีไปหมดเลยค่ะ เราชอบนายเอกเงียบๆแต่ก็ไม่สาว คือดูแพง ชอบมากกกกกก และทั้งสองคนคือเข้ากันได้ดีมากอะค่ะ แต่งแนวแบบนี้มาอีกนะคะะะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-08-2017 12:34:26
ฌามาร้ายกาจมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: thecake ที่ 25-08-2017 13:50:37
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีงาม เราชอบการเขียนของคุณ เราเรียกมันว่างานเนื้อ คือไม่มีน้ำเลย มีแต่พระนาง เข้าเรื่อง โชะๆ ไม่ยืดเยื้อ เรารักงานเขียนแบบนี้หลังจากอ่านมา 3 เรื่อง ชอบจริงๆ ถึงแม้จะตามอ่านทีหลัง แต่ก็อินมากกกกนะ ♥️

เรื่องนี้เราเข้าใจเหตุผลของตัวละครอย่างดี อินกับบรรยากาศสีเทาๆ แต่ก็ยอมรับว่าอยู่ในกลุ่มที่อ่านไประแวงไปนะ เพราะมันไม่สุดสักทาง ไบโพลาร์อย่างที่ว่าจริงๆ55555 ซึ่งพอผ่านจุดนั้นมาได้ บอกเลย น่ารักมากกกกกกกก อิ่มกำลังดี

เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องถัดไปนะคะ รอติดตามอยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 26-08-2017 11:14:53
ร้ายกาจ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: philosopher ที่ 26-08-2017 12:58:21
ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่องคงเป็นฌามา
ขอชมเลยนะคะแต่งเรื่องให้อารมณ์เทาๆทุกตอนเลย
ชอบมากสนุกมากค่ะ แต่งมาอีกเยอะๆนะคะ
ชอบคนแบบฌามาสุดเว่อ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนเกือบจบ หน้า ๒๕ [๒๒/๘/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 27-08-2017 00:09:24
ฌามาร้ายกาจที่สุดดดดดดดด ชอบๆ  :hao6: :hao6: :hao6:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ  :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 02-09-2017 11:45:41
ตอนพิเศษ 1



   ‘ความรักก็คงเป็นสิ่งสวยงามตามคอนเซปที่ทุกคนเข้าใจ แต่ระยะทางของความรักมันก็มักจะมีอุปสรรคเป็นเรื่องธรรมดา อยู่ที่ว่าจะจับมือกันแน่นพอจะฝ่าฟันไปด้วยกันหรือเปล่า’



   ประโยคแสนสวยจากหนังไทยวัยรุ่นเรียกเสียงหาววอดจากคนว่าง เนื้อเรื่องที่ได้รับรู้ไม่ค่อยจะประติดประต่อนักเพราะสัปหงกเป็นพักๆ



   พระเอกเรื่องนี้ก็หล่อดี คุ้นๆว่าชื่อ ‘เป็นเอก’ เคยเห็นบ้างเพราะเป็นคนแวดวงสังคมเดียวกัน แต่เล่นแข็งไปหน่อยไม่น่าได้คะแนนแปดเต็มสิบจากสื่อหลายสำนักขนาดนั้น…หรือจุดขายอาจจะเป็นความแข็งเหมือนไม่ได้ผ่านคลาสเรียนการแสดงเช่นนี้ก็เป็นได้



   ฌามาหยิบรีโมทกดปิดทีวีก่อนจะแหงนดูนาฬิกาสีซีดบนกำแพงบ้านไม้ ทันทีที่เสียงทีวีดับลงเสียงจิ้งหรีดแมลงที่คงไม่ได้ยินในกรุงเทพก็เข้ามาแทนที่ อากาศเย็นไม่ได้ทำให้คนเคยชินกับการใช้ชีวิตเมืองนอกรู้สึกหนาวเท่าไหร่นัก ยังสามารถใส่เสื้อบางๆกางเกงขาสั้นได้ปกติ ออกจะชอบด้วยซ้ำ…ทำให้คิดถึงซาน ฟรานซิสโก



   เสียงรถเครื่องที่หมายถึงมอเตอร์ไซต์ดังฝ่าเสียงแมลงมาแต่ไกล ตาที่ปรือแล้วปรืออีกเบิกกว้างกว่าเดิมเล็กน้อยรีบออกไปยืนหน้าระเบียงบ้าน



   แสงไฟลางๆชัดขึ้นทุกทีพร้อมกับเสียงที่ดังมากขึ้นก่อนภาพคุณหมอผมกระเซิงจะปรากฏท่ามกลางความสลัวของหลอดตะเกียบที่ติดบ้างดับบ้างตามอารมณ์



   เจ้ารถเครื่องเก่าๆนี่ก็รุ่นฮอนด้าชาลีมือสองจากตัวเมือง อายุมันก็คงมากพอตัวกับสภาพที่เกือบจะแงะเศษเหล็กขายได้ แต่ดันถูกใจคุณหมอเขานักหนาเลยต้องยอม บางวันมันก็ถึงบ้าน บางวันก็ต้องเข็น ค่าซ่อมแพงแซงหน้าค่าตัวมันไปไกลแล้ว แถมท่าทางเฌอแตมยามขย่ม…ก็ขย่มนั้นแหละ ขย่มสตาร์ทรถจนผมกระเจิงก็ดูน่ารักดีถึงแม่เขาจะบอกว่าแมนมากตอนอัดคลิปส่งไปให้ดู



   เฌอแตมมาใช้ทุนในโรงพยาบาลถิ่นทุรกันดารแบบที่เคยบอกไว้และตั้งใจจะมาขนาดทะเลาะกันยกใหญ่ก็ไม่ยอม เจ้าตัวบอกว่ามันเป็นความฝันที่อยากจะทำให้สำเร็จ ถ้าไม่ยอมให้มา…จากแค่ใช้ทุนไม่กี่ปีจะเปลี่ยนเป็นปักหลักทำงานตามแผนเดิม



   ก็เลยต้องยอม…



   หลายปีมานี้เฌอแตมร้ายกาจขึ้นทุกวันจนยากจะรับมือ…ชอบใช้ความรักมาเป็นเครื่องต่อรองและบีบบังคับให้จำยอม เห็นยิ้มน้อยๆ หน้าใสๆแบบนี้…



   “หนาวจัง กอดหน่อย”



   นั่นไง…รู้ว่ากลับดึกผิดเวลาจะต้องโดนดุก็รีบกอดทำให้ใจอ่อนลงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ทันที แถมเสียงงุ้งงิ้งๆอะไรก็ไม่รู้นี่อีก…ฟังก็ไม่รู้เรื่อง แต่ได้คะแนนความน่ารักไปเต็มๆ



   จากห้าสิบเลยเป็นแปดสิบ…



   “เดี๋ยวเจียวไข่ให้กินนะ ซอสเยอะๆเนอะ?”



   ตบท้ายด้วยอาหารจานโปรดแถมซอสฟูลๆ…หายโกรธก็ได้



   เผลอหลุดยิ้ม…คุณหมอก็เลยรู้ว่าตัวเองชนะแล้วเดินตัวปลิวเข้าไปบ้านหน้าตาเฉย… นับวันยิ่งร้าย ร้ายแต่ก็น่ารัก รักมากทุกวัน ไม่งั้นจะยอมมาอยู่นี่หรอ



   มองไปในระยะสายตาก็เห็นประเทศเพื่อนบ้านแล้วเนี่ย…








   เฌอแตมมาใช้ทุนในโรงพยาบาลประจำจังหวัดแถวนี้ แต่ก็โดนส่งมาอยู่อนามัยในพื้นที่นี้ มีบ้างที่เข้าโรงพยาบาล แต่ก็สลับไปมากับทางนี้ การเดินทางค่อนข้างลำบากเพราะมันเป็นภูเขาที่ไม่ได้เป็นที่นิยมนักในหมู่นักท่องเที่ยว อาทิตย์หนึ่งจะมีรถเข้าเมืองแค่สองรอบ ถ้าด่วนก็ต้องอาศัยรถชาวบ้านไป



   บ้านพักขนาดเล็ก มีส่วนโซฟาแคบๆ หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และครัวเล็กๆแยกมาอยู่หน้าบ้านติดบันไดทางขึ้น ใต้ถุนยกสูง มีสวนดอกไม้เมืองหนาวเป็นฉากหลัง ฟังดูเหมือนใกล้ชิดกับธรรมชาติ แต่ถ้าบวกกับความห่างไกล แถมรอบๆนี้บ้านที่ใกล้ที่สุดก็ห่างไปห้าร้อยเมตร ถนนลูกรังฝุ่นตลบ… มันชักจะเหมือนบ้านผีสิงมากกว่า



   แต่คุณหมอเขาชอบ… เวลาคนที่เรารักชอบอะไรเราก็ต้องชอบด้วย…แต่มันก็จะฝืนๆหน่อยนะ โดยเฉพาะการตักน้ำโอ่งอาบ
   

   “แล้วจะมาอยู่กี่วันล่ะคราวนี้?”


   “ห้าวัน”



   ช้อนกินข้าวชะงักเล็กน้อย ดวงตาเรียวฉายความรู้สึกที่ค่อนข้างไปทางผิดหวังอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะพยักหน้าแสดงความเข้าใจ



   “รู้ใช่ไหมว่าคิดถึงเหมือนกัน”



   คุณหมอพยักหน้าก่อนเราจะกินข้าวกันต่อเงียบๆ



   การใช้ชีวิตของเขากับหมอก็ยังเหมือนเดิม ต่างมีสเปซเป็นของตัวเอง ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ตลอดเวลา เขาให้หมอทำในสิ่งที่รัก หมอก็เลยต้องปล่อยเขาไปทำงานที่อเมริกา



   ตอนนี้ไม่ได้สอนที่มหาลัยแล้วหลังจากไปสอนได้ครบปี การสอนมันก็สนุกดีแต่โปรเจคใหญ่ที่อเมริกากับท้าทายจนเลือดมันพลุ่งพล่าน…ก็ไอ้พิพิธภัณฑ์ที่โดนระเบิดนั่นล่ะ ทำใหม่ งบประมาณมากกว่าเดิมเพื่อตอกกลับผู้ก่อการร้าย แถมยังขยายสาขาไปยังรัฐอื่นๆ เรียกว่าเมกะโปรเจค



   ช่วงเฌอแตมเรียนปีห้าปีหกเลยได้เจอกันสามเดือนครั้ง…เพราะเขาก็ติดแหงกกับงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต หมอก็ได้มีเวลาฝึกวิชาอย่างเต็มที่



   คงเพราะต่างคนต่างยุ่งจนไม่มีเวลาให้เหงา ความรักเลยยังประคองกันอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ ก็เคยมีความคิดหวาดระแวงบ้างเหมือนกัน แต่เวลาวิดิโอคอลแล้วเห็นสภาพหมออิดโรยกับกองหนังสือและคำบ่นถึงความหนักหนาสาหัสก็เบาใจ หมอก็เคยยอมรับว่าแอบระแวง แต่บางทีตอนคอลเขาก็ยังวาดกำแพงอยู่ทั้งๆที่มันเที่ยงคืนแล้วก็เลยกลายเป็นให้กำลังใจกันแทน



   แต่พอโปรเจคเขาจบหมอก็แพคกระเป๋ามาอยู่ซะยอดดอย…แพลนที่จะรับงานน้อยลงเลยยังไม่ได้ทำสักที หมอก็โอเคกับการที่เขาบินเทียวไปเทียวมา แค่มีทำหน้าคิดถึงกันบ้าง…เพราะสัญญาณอินเตอร์เน็ตแถวนี้แทบจะมาไม่ถึง



   เคยคุยกันทุกวันมันก็กลายเป็นอาทิตย์ละครั้งที่หมอไปโรงพยาบาลในตัวเมือง…แถมบางวันอาจจะมีเหตุให้คุยกันไม่ได้อีก ช่วงแรกก็แทบจะทนไม่ไหวแต่เพราะไม่ได้ตัวติดกันมาแต่ไหนแต่ไร บางทีไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์ก็ยังโอเค หรือความรักมันกำลังจืดจางลงก็ไม่รู้เหมือนกัน



   แต่พยายามคิดอีกแง่ก็อาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะก็ยังอยากมาหาเท่าที่จะมาได้ หมอก็เข้าใจว่าถ้าบางครั้งมาไทยแต่ไม่ได้ขึ้นมาหาก็เพราะติดงาน



   ส่วนหมอไม่ได้ไปกรุงเทพเลยตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา…หมอมาอยู่ที่นี่หนึ่งปีแล้ว ยังเหลืออีกสองปี หมอไม่ได้สอบไปใช้ทุนแบบอื่น แต่ยอมสมัครมาไกลๆที่คนไม่แย่งกัน อุดมการณ์แรงกล้าเหลือเกิน



   หมอตัวหนาขึ้นนิดหน่อยคงเพราะใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้สบายเหมือนที่กรุงเทพ หลายๆอย่างหมอต้องทำเอง เขาอยู่ฟังหมอบ่นตั้งแต่ช่วงแรกที่มาที่นี่ ยิ่งคุยกันได้อาทิตย์ละครั้งสองครั้งจากคุณหมอพูดน้อยกลายเป็นพูดเยอะเป็นชั่วโมง



   แต่ตอนนี้หมอแข็งแกร่ง…แกร่งกว่าเขาอีก ผีก็ไม่กลัว น้ำไม่ไหลก็ไปอาบน้ำที่แหล่งน้ำธรรมชาติ เป็นเหมือนธารน้ำเล็กๆไหลลงมาจากภูเขาที่เดินไปหนึ่งกิโล แถมยังหอบผ้าเต็มตะกร้าไปซักได้



   ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบหมอจะปรับตัวเข้ากับทุกคนได้ง่ายดายจนเป็นขวัญใจคนในชุมชน หมอแตม หมอคนเดียวของอนามัยเลยกลายเป็นที่รักของชาวบ้าน



   ซึ่งมันก็ดีที่เป็นเช่นนั้น แสดงว่าหมอของเขาจะมีแต่คนหวังดีด้วยอยู่รอบตัว เขาไม่หึงสักนิดที่บางทีก็มีคนพยายามจะมาขายขนมจีบ จะลูกสาวนายอำเภอ หลานสาวเจ้าของไร่องุ่น หรือนักศึกษาอาสาที่มาออกค่าย…เพราะทุกความหวังดีจะช่วยดูแลคุณหมอของเขา



   หมอไม่ได้ชอบผู้หญิง…และไม่ได้มีผู้ชายแถวนี้มาจีบ เขาจึงไม่กังวล พวกเธอก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรเพราะหมอก็ชัดเจนในการแสดงออก



   เขามาที่นี่ในฐานะเพื่อนสนิทของหมอ เราไม่ได้เปิดตัวกันชัดเจนเพราะชาวบ้านที่ใช้ชีวิตไม่ซับซ้อนอาจจะเกิดความสับสน คุณชา ที่ชาวบ้านเข้าใจว่ามากจาก ใบชา หรือ น้ำชา เลยได้รับการต้อนรับไปด้วย



   จริงๆการมาอยู่ห่างไกลชุมชนและผู้คนก็มีข้อดีอีกอย่าง…คือเขากับหมอไม่ต้องระวังในยามทำ ‘เรื่องส่วนตัว’ แถมยังพลิกแพลงสถานที่ได้โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็น



   มุมโปรดของเขาคือการกอดหมอที่ระเบียงด้านหลัง…มีไร่ดอกไม้สุดลูกหูลูกตาเท่านั้นที่มีสิทธิ์รับรู้…และเสียงหมอยังไม่ต้องกลั้นเอาไว้ในลำคอ



   หมอจะคราง…จะร้อง…จะคราง…ก็ได้ทุกโทนเสียง



   และเขาจะฟาด…จะขยับ…จะกระแทก…ก็ไม่ต้องผ่อนแรง…แต่บ้านมันก็จะสั่นหน่อยๆนะ



   การสัมผัสแสนจะอิ่มเอมจบลงแล้วยังซึมซับบรรยากาศการกอดกันทั้งๆที่ร่างกายเปลือยเปล่าหรือยังเชื่อมกันไว้ในแสงแรกของดวงตะวัน…มันรู้สึกดี



   เขาชอบที่จะเห็นผิวขาวๆของหมอชัดๆ… ผิวขาวๆที่มีร่องรอยรักถ้วนทั่ว



   เหมือนที่หมอก็ชอบสำรวจร่างกายเขาหลังผ่านคลื่นอารมณ์…



   รสนิยมของเราเริ่มชัดเจนขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันน้อย ยิ่งไม่มีใครอยากจะเหนียมอาย… หมอชอบการร่วมรักที่รุนแรง…



   ชอบมองดูร่างกายที่ถูกสอดประสาน…ยิ่งเอาท์ดอร์ยิ่งรู้สึกได้มากกว่า…แล้วถ้ายิ่งมีคำพูดที่สื่อไปทางด้านเพศสัมพันธ์ปลุกเร้า…หมอที่มักจะเยือกเย็นกลายเป็นแมวยั่วสวาททันที



   ซึ่งเขาก็ชอบ…หมอรับได้ทุกท่า…ทุกความเอาแต่ใจ…จะยากแค่ไหนหมอก็ไหว… ขนาดเคยเดินไปอาบน้ำด้วยกันเขาขอหมอริมน้ำ หมอก็ยอมแม้จะแอบบ่นว่าพื้นหินบาดหลัง ก็จริงของหมอ…ตอนเปลี่ยนให้หมอเป็น ’ฝ่ายขย่ม’ เขาก็แสบๆหลังเหมือนกัน



   บ้านของหมอห่างไกลผู้คนมีข้อดีอีกอย่างคือหมอไม่ต้องเก็บ ‘ของเล่น’ ของเรามิดชิดมากนัก จะเอามาล้างมาทำความสะอาดก็ง่าย อยู่ไกลกันก็ต้องมีบ้างที่จะวิดิโอคอลแล้วช่วยตัวเอง แต่หมอเล่นมาอยู่ยอดดอยเลยต้องเปลี่ยนเป็นอัดวิดิโอหากัน อาทิตย์หนึ่งเข้ามองก็
ส่งมาทีเป็นโหล...



   แรกๆหมอก็เขินๆ เขาก็เขินเพราะต้องส่งกลับไป… หลังๆก็เริ่มหน้าหายบางมีการอัดคลิปที่แอดวานซ์ขึ้น อันนั้นก็ขอเซ็นเซอร์ไม่พูดถึง…



   อ่ะอยากรู้ใช่ไหม? เอาเป็นว่าจะใบ้นิดๆแล้วกัน



   คลิปหมอมักจะมีชุดคอสเพล…จำพวก…จีสตริงผู้ชายที่ตรงนั้นจะเป็นรูทำเพื่อการนี้โดยเฉพาะ แถมยังสีแดงมีผูกโบว์อย่างกับบิกินี่ผู้หญิง เสื้อกราวสั้นตัวเดียวไม่ติดกระดุมก็ช่างเข้ากับจีสตริงสีแดงนั่น…และยิ่งมีเจ้าแท่งสั่นได้กำลังทำงานอยู่ด้วย พร้อมเสียงครางเรียก…ฌาม์ อ้ะ ฌาม์…



   แต่หมอซื้อเองไม่ได้หรอก…หมอหน้าบางกว่าเขาอยู่สักหน่อย เขาเลยหอบไปให้หมอเอง ที่อเมริกาของเล่นพวกนี้ก็ดูจะเยอะและเสรีในการขายมากกว่าไทย



   ชาร์ล กับ เชอมาหาหมอนานๆครั้ง แต่หมอให้ไปเจอแค่ในเมือง บ้านหลังน้อยริมดอยเลยเป็นรังรักในความลับชองเขากับหมออยู่ ชาวบ้านรักหมอ ทำให้หมอใช้ชีวิตแถวอนามัยที่เป็นบริเวณหลักๆของชุมชนซะส่วนมาก กินข้าวกับชาวบ้าน มีกิจกรรมหมู่บ้านก็แถวนั้น ดึกๆถึงแยกตัวออกมา



   ไม่มีใครอยากรบกวนหมอเท่าไหร่ ไกลด้วย… มีแต่เขาที่มา
   










   ห้าวันเท่านั้นที่ได้อยู่กับหมอ ก่อนเขาจะบินไปดูงานที่รัสเซีย มีงานก่อสร้างคฤหาสน์ของไฮโซตระกูลหนึ่งในรัสเซียจ้างเขาออกแบบ ถึงจะออกแบบและส่งให้ช่างที่ทางนั้นประสานงานไว้แล้วก็ตาม แต่การไปเช็คหน้างานด้วยตัวเองลูกค้าก็จะพอใจมากกว่า เป็นการสร้างเครดิตที่ดี



   เขาเริ่มคิดว่าจะทำยังไงให้อาชีพนี้มั่นคง มีการเติบโตโดยที่ตอนแก่หยุดทำก็ยังได้เงิน…คงไม่สามารถฝืนสังขารออกแบบนั่นนี่โน่นได้ตลอดชีวิต



   เลยคิดจะลงทุนอสังหาริมทรัพย์… ทำเกตเฮ้าส์ที่ให้ฟีลเหมือนอยู่ในอาร์ตแกลอรี่มากกว่าแค่เข้ามาซุกหัวนอน ไหนๆก็ได้สัญชาติอเมริกาแล้ว และกำลังทำเรื่องสละสัญชาติไทย… คนเราถือสองสัญชาติไม่ได้นะ ลองไปศึกษาดู ก็เลยเลือกของอเมริกาเพราะปัจจัยหลายๆอย่าง



   เช่น…การอุ้มบุญ



   เป็นแพลนในอนาคตของการสร้างครอบครัว ช่วงนี้ก็หาที่สวยๆหรืออาคารที่ทำเลเหมาะสมมารีโนเวทสร้างเกตเฮ้าส์สำหรับแบคแพคเกอร์หรือคนงบไม่สูงมาก ราคาไม่แพงแต่ดึงดูด



   แพลนยาวๆก็มีหมอเป็นส่วนประกอบ…ธุรกิจที่บ้านถ้าต่อไปพ่อแม่เลิกทำก็ต้องขายหุ้นให้คนสัญชาติไทยถือเยอะกว่า พ่อเป็นห่วงเรื่องนี้ แม่ก็ด้วย แกงกกัน สร้างเองก็เสียดายเลยจะยกให้หลาน…ที่จะอุ้มบุญ



   หรือไม่ก็แตม…



   อายุยังไม่เท่าไหร่เลยยังไม่ได้คิดจะมีลูก แม่ก็ไม่ได้เร่งรัดให้ไปมี กับแตมก็ยังไม่ได้คุยกัน



   ก็เลยพักเรื่องนี้ไว้ก่อน




   “ฌาม์นอนกัน”



   เฌอแตมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมากอดเอวคนที่ยืนเหม่ออยู่ระเบียงหน้าบ้าน ในปากมีบุหรี่ไฟฟ้าที่เพิ่งจะกลับมาติดอีกครั้ง ควันไอน้ำลอยละล่องหายไปในความมืด ทิ้งเพียงกลิ่นหอมจางๆไว้รอบตัว



   ก่อนความหอมนั้นจะประทับลงบนเรียวปากเย็นชืดของคุณหมอทันทีที่ฌามาหันตัวกลับมา ร่างกายแข็งขืนอยู่ชั่วครู่สองแขนก็ยกขึ้นโอบลำคอแกร่ง มือสอดไล้ไปตามกลุ่มผมนิ่มที่แสนคิดถึง



   ไล้มือมาตามกรอบหน้าคมสัมผัสใบหน้าที่ดูกร้านขึ้นกว่าเดิม…ฌามาในตอนนี้เป็นคนละคนกับวันแรกที่เจอกัน ฌามาในวันนั้นเป็นเหมือนวัยรุ่นติดแฟชั่นทั่วไป…ไม่ใช่สถาปนิกมาดสุขุม รอยยิ้มกว้างๆแววตาพราวระยับค่อยๆเลือนลางลงถูกแทนที่ด้วยคนที่มีสายตากรุ้มกริ่มและรอยยิ้มเย้ายวน



   ทรงผมจากสไตล์ลิสต์ชื่อดังระดับโลก เรือนกายสีแทนสวยจากงานอดิเรกชนิดใหม่…เซิร์ฟบอร์ด ที่เจ้าตัวขยันบินไปเล่นที่ฮาวายเหลือเกิน หนุ่มนายแบบแบรนด์ดังระดับโลกกลายเป็นนักกีฬามาดเท่



   ฌาม์ได้ไปถ่ายแบบให้เพื่อนคนเดิมอีกครั้งในคอลเลคชั่นนักกีฬาเพราะแพ้พนันอะไรสักอย่างในปาร์ตี้สุดสัปดาห์ รูปเซ็ตนั้นฮือฮาอยู่เป็นเดือนขนาดดังมาถึงไทยอีกครั้ง



   นายแบบคนดังหายตัวไปอยู่ในภูเขาหิมะของการตามล่าแสงเหนือพอดีเพราะคิดไว้แล้วว่าชีวิตจะวุ่นวาย ฌามาชอบการเดินทางแม้จะไปมาแล้วแทบจะรอบโลกแต่ก็ไม่ได้ความว่าไปทั่ว



   เขาอิจฉา…ฌามาแปลว่า นกบินหลา…และเจ้าตัวก็มีอิสระเช่นนกจริงๆ



   การที่บีบบังคับให้ฌามาอยู่ด้วยตลอดเวลามันเป็นไปไม่ได้เลย การจะอยู่กับฌามาได้คือต้องปล่อยเขาไป…แล้วเขาจะกลับมาเอง การคอนโทรลคนที่รักอิสระเหมือนนกคือการทำให้เขาเต็มใจจะมาอยู่ด้วยเอง



   ยากเหมือนกันที่ต้องพยายามลดความน้อยใจ การมาอยู่บนดอยแบบนี้อันที่จริงก็คล้ายการประชดอย่างหนึ่ง อยากรู้ว่าจะดั้นด้นมา
หาไหม…มานี่มันไม่เหมือนบินกลับมาไทยที่กลับบ้านมาเจอพ่อแม่ แต่ตั้งใจมาหาเขา…



   เขาที่กลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งนกจะไม่กลับมา…



   โชคดีที่ยังไม่เป็นเช่นนั้น



   ฌามามั่นคง…และชัดเจน



   ความชัดเจนเป็นจุดเด่นของฌามาเสมอ คนเราทุกคนก็ต้องการความชัดเจนจากคนรัก… แต่ขณะเดียวกันก็ต้องเชื่อใจ



   ฌามาเคยบอกว่าเดินทางเจอผู้คนมาทั้งโลกยังหยุดอยู่ที่เขา…ชนะคนทั้งโลกมาแล้วจะกลัวอะไร?



   ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะดีขนาดนั้นแต่ก็แอบภูมิใจเหมือนกัน…



   “แตม…”



   “อื้อ…”



   “ทำท่าเหมือนในคลิปดูได้ไหม…”



   คลิปที่ผลัดกันอัดส่งให้กัน…แต่เยอะนะ…อันไหนล่ะ



   “ไม่เอา…”



   เขินจนต้องรีบปฏิเสธ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้างไม่กล้าสบตา



   “อันนั้นไง…ที่…”









   “อา…”



   อันที่จริงท่าที่ฌามาอยากเห็นไม่ใช่ท่ายากอะไรนักหนา แต่ออพชั่นเสริมของมันต่างหาก… นั่นก็คือตุ๊กตาหมีขนาดเกือบเท่าตัวคนที่ซื้อให้เป็นตัวแทนของฌามาถูกเฌอแตมนั่งคร่อมขย่ม



   ทั้งตัวคุณหมอมีเสื้อกล้ามตัวบางที่ปกปิดอะไรไม่ได้เลย นิ้วซีดสอดเข้าไปในปากตวัดเล่นกับลิ้นสีชมพูจนน้ำใสไหลเยิ้มเต็มนิ้ว…และใช้มันแทนสารหล่อลื่นให้ตัวเอง…



   ฌามาขบฟันแน่นกับภาพที่โคตรเร้าอารมณ์… ขาขาวเผือดพับไปกับพื้นเตียง เท้าหยัดขึ้นทรงตัว สะโพกมนยกขึ้นลงตามจังหวะขย่มเจ้าหมีสีน้ำตาล แถมอกแอ่นขึ่นจนยอดอกดันทะลุเสื้อตัวบางชัดแจ๋ว…



   ใบหน้าแดงระเรื่อหอบน้อยๆมีนิ้วซนกำลังพยายามจะสอดเข้าไปในร่าง…



   “ฌาม์…ฌาม์จ๋า…”



   ชาวดอยคนไหนมันสั่งมันสอนให้คุณหมอของเขากลายเป็นคนออดอ้อนแบบนี้!...



   ให้ตายเหอะ…



   เฌอแตมคนร้ายกาจ…แล้วแบบนี้เขาจะไปไหนรอดวะ…



==============================================

คุณฌาม์ในเวอร์ชั่นโตขึ้นอีกหนึ่งสเตป กับคุณแตมที่ดูจะอ้อนเก่งขึ้น -...- รักระยะไกลก็ต้องทำอะไรที่ดีต่อใจกันหน่อยนะ คึคึ

===============================================

ช่วงโฆษณาจ้าาาา <3

ตอนนี้เปิดขาย E-book จำนวน 1 เรื่อง แหะๆ สำหรับคนที่อยากได้เวอร์ชั่นหนังสือ แต่ซื้อไม่ทัน

เป็นการร่วมซีรีส์เรื่อง ... แตก!!! โดยมีห้าเรื่องหลักที่ลงในเว็บ อีกสี่เรื่องเฉพาะในเล่มและตอนพิเศษอีก 1 ตอน ค่ะ

ทดลองอ่านได้ที่นี่เลยจ้า

ฟองแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37902.0)
เขื่อนแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40377.0)
น้ำแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39269.0)
พลุแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39240.0)
กลองแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39459.0)

สนใจสั่งซื้อ ลิงค์นี้นะคะ <3 คลิกฮะ (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=62554)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-09-2017 12:03:54
อ่านแล้วซี้ดดดด :heaven ช่างเป็นคู่ที่เข้ากันได้ดีจริง ๆ
(อยากได้ e-book ค่ะ อิอิ)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-09-2017 12:06:01
น้ำลายแทบหก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 02-09-2017 12:32:23
 :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: SarangHAE ที่ 02-09-2017 12:38:44
เรื่องนี้นี่มัน ช็อกโกแลตชัดๆ เราชอบมาก ถึงมันจะขมแต่มันก็หวาน อร่อย☺
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 02-09-2017 12:53:28
อือหือ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครยอมใครกันเลยนะ
ถึงจะห่างกันมากแค่ความเชื่อใจมันก็ทำให้เรารักกันได้ตลอดไป
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-09-2017 13:04:29
อะหือออออคู่นี้ อ่านแล้วแบบ ...  :m25:   แบบนี้ใช่ไหม ที่เขาเรียกว่า "คู่กัน-ของแท้"
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-09-2017 14:39:34
แซ่บเหลือเกิน :haun4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 02-09-2017 17:51:56
อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็ม :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 02-09-2017 18:21:28
อห คุณหมอแซ่บมาก
อย่างนี้ฌาม์จะหนีไปไหนพ้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 02-09-2017 19:00:22
รักระยะห่าง ทำให้รู้ว่าเราต้องการกันและกันแค่ไหน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 02-09-2017 20:19:00
 :pighaun: :pighaun: :hao5:  :katai2-1:
เช็ดเลือดแปปนึงได้ไหม
แบบว่าแตมโซควีนมากๆ
จับนกอยู่หมัดเลยยยยยยยยย
หนูไปฝึกวิทยายุทธจากไหนมาคะลูก
กุมใจจริงๆๆๆๆๆ งื่อออออ
จิกหมอนฟินมากกกกกกกกกก
 ชอบความอ้อนเว่อรชั่นนี้จริงๆ
กับมาที่เนื้อเรื่อง คำบรรยายความห่างที่ทำใฟ้นางยังมั่นคงได้มันอินใจมากๆเลย มันรู้สึกว่ามั่นคงจริงๆ อุปสรรคไม่ได้อยุ่ที่ระยะทางจริงๆ คนมันรักอ่ะเนาะ มีความจะยกสมบัติให้เมียละเทอออ55555 คนหลงอ่ะเนาะ ทำดีมากๆเลยค่ะไรท์ เราอินๆจริงๆค่ะ ภาพมาในหัวแบบพรึบๆๆๆเลยยย ชอบๆๆๆๆมากค่ะ และคิดถึงเป็นเอกนิสนุง5555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 02-09-2017 20:30:36
แซ่บบบบบ

เอาอีกๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-09-2017 20:50:44
โอ๊ยยย ละลายค่ะ ละลายมาก ตอนสุดท้าย ทำไมร้ายแบบนี้ล่ะเฌอแตม
มันเป็นแผนที่ยอมทำแบบนี้ เพื่อให้ฌามารีบมาหาหรอ

ฌามามั่นคงดี ขนาดอยู่ไกล แทบเจอคนเยอะด้วย คิดอนาคตไกลกว่าเฌอแตมไปอีก
แบบนี้เฌอแตมไม่ต้องห่วงแล้ว ว่าจะไปไหนรอด ไม่หลุดไม่ไหนหรอก

เฌอแตมไปเรียนมาจากไหนคะ ตอบ!!! แบบนี้ฌามายังอยู่แค่ห้าวันไหมม ถามใจ

ขอบคุณมากนะคะ น่ารักมาก หมั่นไส้ฌามามากด้วย มีอีกไหมอะ อยากอ่านอีกนิดค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 02-09-2017 21:51:11
ว้าวววว  เซ็กซี่มากค้าคุณหมอแตมขราาาา
อืมมมม ประโยชน์ของตุ๊กตาหมีตัวใหญ่คือแบบนี้นี่เอง  (หน้าแดงฉ่า)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 02-09-2017 22:50:58
น่ากลัว 5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-09-2017 23:36:05
อู้วหูว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: AlwaysYours ที่ 02-09-2017 23:45:51
ฟินจนหุบยิ้มไม่ได้ พึ่งรู้ว่าในเล้ามีตอนพิเศษสงกรานต์ที่เด็กดีไม่มีด้วย กรี๊ดหนักมาก เกือบพลาดแล้ว  :-[
รักฝีมือการเขียนของคุณแบมมาก ตกบ่วงรักมาตั้งแต่เพราะเป็นเอก
และที่พีคเลยคือฟ้าลั่นรักกับกับดักพระจันทร์ สำหรับเราทั้งสองเรื่องนี้อ่านแล้วฟินหนักมาก ดีกับใจเหลือเกิน
อ่านจบแล้วเพ้อเป็นอาทิตย์ๆ ขึ้นท็อปลิสต์เป็นเรื่องโปรดที่ทำให้คิดถึงตลอดๆ ชอบมากๆ
ในความดาร์กความเรียล ก็มีความรักที่ชัดเจน ซึ่งเป็นเสน่ห์งานเขียนของคุณแบมเลย
ทำให้คนอ่านเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าพระเอกนายเอกรักกันจริงๆ เพิ่มความอินและฟินทุกครั้งที่อ่าน
ประทับใจในความรักของทุกคู่ ไม่ว่าจะคู่ไหน คาแรคเตอร์ของแต่ละคู่ที่คุณแบมเขียนชัดเจนมาก
 
อย่างฌามากับเฌอแตมนี่เหมือนส่วนเติมเต็มของกันและกัน เป็นความพอดีที่มีตรงกลาง
มีสเปซให้ความรักได้งอกงาม มีความดิบของสัญชาตญาณความเป็นมนุษย์ แต่ในขณะเดียวกัน
ทั้งด้านดีและร้ายที่ทั้งคู่มี กลับลงตัวพอดิบพอดีที่จะเคียงข้างกัน เป็นอะไรที่ตราตรึงในความทรงจำ
เป็นนิยายโทนหม่นๆเทาๆที่มีประกายชมพูฟรุ้งฟริ้ง ส่วนตัวแล้วสัมผัสฝั่งชมพูได้มากกว่าเทาซะอีก
เป็นนิยายรักที่อบอวลไปด้วยความรักของช็อคโกแลตฌามาและพระจันทร์เฌอแตม
รักนิยายเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มีผลงานเขียนดีๆให้อ่านอย่างต่อเนื่อง ^^  :mew3: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-09-2017 00:33:41
ไปไหนไม่รอดแล้วฌา ถ้าหมอจะน่ารักเซ็กซี่ขนาดนี้ เป็นคู่รักที่แปลกดี แต่อยู่ด้วยกันได้
 ใบ้ทุนเสร็จเร็วๆ นะหมอ จะได้เจอกันบ่อยๆ

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 03-09-2017 19:25:25
หื่นเสมอกัน  :haun4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-09-2017 20:25:13
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 03-09-2017 20:36:15
ร้ายทั้งน้องฌาม์และน้องแตมเลย จบแล้ววววว สนุกมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 04-09-2017 22:53:57
คุณหมอออออออ แซ่บมากเลยอ่ะ :m25:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 06-09-2017 14:57:37
อ่านแล้วต้องเอาผ้ามาซับเลือดกันเลยทีเดียว......
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: BooJiRa_ ที่ 11-09-2017 18:10:54
ชอบมากกกกำกก สมกับที่รอคอย ฮรือออออออ นิยายสนุกๆมีเยอะ แต่นิยายที่ประทับใจมีไม่เยอะเลย moon catcher  คือหนึ่งในนั้นที่ประทับมจมาก ชอบมาก ไรท์เขียนแต่ละเรื่องประทับใจทุกเรื่อง พี่ฟ้าก็ชอบ ฌามาก็ชอบ แฝดก็ชอบ เป็นเอกกับหนึ่งก็ชอบ ประทับใจมากกกกก ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากๆจริงๆ  :o12:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 13-09-2017 18:34:27
 :z3: :z3: :z3: เอาอีกๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 13-09-2017 19:04:06
มารอพระจันทร์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 13-09-2017 20:54:12
ชอบเรื่องนี้นะะะ มันไม่ใช่สีเท่าหรอก มันเป็นสีน้ำตาลมากกว่าทึมๆแต่ก็อบอุ่น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 14-09-2017 16:22:40
ทำไมคุณหมออ้อนและแซ่บขึ้นขนาดนี้คะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 1 หน้า ๒๖ [๒/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 16-09-2017 08:52:01
อื้อหือ คุณหมอเราแซ่บขึ้นเยอะ
แล้วอย่างงี้ฌาม์จะไปไหนรอด
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bambooiihallo ที่ 16-09-2017 22:24:45
ตอนพิเศษ 2



   ฌามาออกจะเก้อเขินไม่น้อยในชุดพื้นเมืองของชาวบ้านแถวนี้ กางเกงผ้าขากระบอกสีน้ำเงินเข้มปักลวดลายจากไหมสีแดง เสื้อแขนกระบอกและมีผ้าโพกหัวลายพื้นๆ แถมหน้าตอนนี้ยังถูกแป้งพม่าแปะเป็นลายดอกไม้เต็มสองแก้ม ที่สำคัญผู้คนเป็นสิบกำลังยิ้มแป้นนั่งล้อมรอบเขาเป็นวงกลมเหลือเพียงช่องเล็กๆขนาดสามคนนั่งไว้สำหรับเจ้าสาวเดินมาจากบ้านผู้ใหญ่บ้าน



   ชายหนุ่มวัย 25 ปีกำลังจะได้แต่งงาน…บนดอยท่ามกลางอากาศเย็นสบายในหน้าร้อน แต่พื้นที่ทางนี้ไม่ได้ร้อนมากนักเพราะมีทิวเขาที่สูงกว่าบังแดดแรงจ้าเอาไว้



   เพื่อนเจ้าบ่าวผิวซีดกำลังนั่งหัวเราะพูดคุยกับกลุ่มผู้ชายในหมู่บ้านฟากหนึ่งของวงกลม มือถือรุ่นล่าสุดยกมาถ่ายรูปเรื่อยๆ ยิ่งเห็นเขาแยกเขี้ยวยิ่งหัวเราะถูกใจนักหนา



   งานแต่งเขา…แต่เฌอแตมอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนหัวเราะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน บ้างก็ก้มตอบแชทไลน์ที่คงเป็นพ่อกับแม่เขา



   ถ้าคุณหญิงกับคุณผู้ชายเขาไม่ติดประชุมบอร์ดบริหารคงจะบินมาร่วมงานแสนสนุกสนานนี่ด้วยแน่ๆ เพราะขนาดตัวไม่มายังอุตส่าห์ส่งสินสอดเป็นแม่ไก่ตัวอ้วนสามตัว กับพ่อไก่อีกสองตัวมาขันยามเช้าให้กับครอบครัวเจ้าสาว



   ครอบครัวชาวดอยใช้ชีวิตเรียบง่าย เขาไม่อยากได้เงินเพราะไม่ได้มีเรื่องจำเป็นต้องซื้อหาอะไรพอถามก็บอกแค่ยอมแต่งกับลูกสาวเขาก็เป็นบุญท่วมหัวแล้ว แต่ธรรมเนียมไทยจากคุณหญิงก็ดื้อดึงจนต้องส่งคุณหมอไปตกลง ก็ได้ความว่าอยากได้ไก่…จะได้ออกไข่ไว้กิน ฤกษ์แต่งงานคือวันที่ห้า แม่ก็เลยซื้อไก่จากฟาร์มระดับประเทศส่งตรงมาเป็นสินสอด ยังร้องกะตั๊กๆเพราะตื่นตกใจกับการนั่งรถอยู่ข้างๆเขานี่… สุ่มไก่ก็เป็นอลูมิเนียมกันสังกะสีอย่างดีผูกโบว์สีชมพูรับขวัญลูกสะใภ้



   สักพักชาวบ้านก็พากันปรบมือเกรียวกราวมีเครื่องดนตรีท้องถิ่นง่ายๆเล่นเพลงที่เขาไม่เคยได้ยินต้อนรับเจ้าสาวที่สูงเพียงเข่าของเขา…ใส่ชุดพื้นเมืองตัวสวยอ้วนปุ๊กลุ๊กอยู่ในชุดกันหนาวที่โดนห่อเสียหลายชั้น มือเล็กประสานกันบิดไปมาด้วยความขวยเขินจนน่าเอ็นดู



   ฌามาคุกเข่าลงและยื่นมือไปข้างหน้าราวกับเจ้าชายในการ์ตูนดิสนีย์ขอเจ้าหญิงแต่งงาน แหวนจักสานง่ายๆถูกสวมไปบนนิ้วป้อมๆหลังจากเจ้าสาวบิดตัวม้วนต้วนแล้วยื่นมือมาในที่สุด



   เสียงหัวเราะเสียงปรบมือดังไปทั่วลานหมู่บ้านแม้จะเป็นการแต่งเป็นพิธีเพื่อสานฝันหนูน้อยที่จะมีชีวิตอีกไม่นานนักให้เป็นจริงก็ตาม…



   หนูน้อยเป็นมะเร็ง…กระหม่อมบางๆตอนนี้ถูกซ่อนไว้ในหมวกไหมผมเพราะผมร่วงไปหมดแล้ว ค่าใช้จ่ายที่มากเกินไปกับความขาดความรู้ทำให้ครอบครัวไม่ได้พาไปรักษาจนมันไม่ทัน



   ทุกคนเลยพาหนูน้อยกลับมาใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายอย่างมีความสุขที่บ้านตัวเอง…และความฝันของหนูน้อยคือการได้เป็นเจ้าสาวผู้ชายหล่อๆเหมือนพระเอกในทีวี



   ฌาม์เดินทางมาหาเฌอแตมในจังหวะที่ทุกคนกำลังเศร้าสร้อยเพราะขนาดคุณหมอผิวซีดดีกรีเดือนมหาลัยยังไม่ใช่สเป็คยัยหนู ฌามามาดนักกีฬาที่ดูคล้ายพระเอกชื่อดังมาดเข้มดันทำยัยหนูปิ๊งตั้งแต่แรกพบเพียงแค่ตามแฟนผิวซีดไปเยี่ยม



   สามวันต่อมางานแต่งงานง่ายๆก็เกิดขึ้น ฌาม์เองก็เต็มใจจะสานฝันให้ยัยหนูวัยเจ็ดขวบที่ตัวเล็กเพราะไม่แข็งแรง แต่ก็อดจะเขินไม่ได้เหมือนกัน



   ยิ่งเมื่อเช้าตอนเฌอแตมเอาแป้งพม่าขาวๆมาแตะให้ แถมยังอวยพรซะดิบดีราวกับเขาจะแต่งจริงๆ อยากจะฟัดทำโทษแต่ก็กลัวตัวเองจะมีราคีไม่เหมาะจะเป็นเจ้าบ่าวเสียก่อน



   งานแต่งงานจบลงโดยที่ทั้งคู่จูงมือกันมาให้ผู้ใหญ่บ้านผูกข้อไม้ข้อมือ คำอวยพรภาษาถิ่นที่ฌาม์ก็ฟังไม่ออกนักรู้แค่ว่าคงจะมีความหมายดีเลยยกมือไหว้ขอบคุณ มงกุฎดอกไม้ถูกสวมลงให้เจ้าสาวและพวงมาลัยคล้องคอดอกกล้วยไม้ป่าของเจ้าบ่าว



   เสร็จสิ้นพิธีแต่งงาน…



   เจ้าสาวก็ง่วงหาววอดจนพ่อแม่ต้องรีบพากลับบ้านนอนบอกเพียงแค่จะมาขอบคุณอีกทีคราวหลัง ชาวบ้านบ้านใกล้กันก็ช่วยกันอุ้มไก่กับสุ่มไฮโซจากกรุงเทพกลับไปให้ด้วย



   ส่วนเจ้าบ่าวหมดหน้าที่กับเพื่อนเจ้าบ่าวผิวซีดก็นั่งมอไซต์ฮอนด้าชาลีกลับบ้านที่อยู่ไกลออกไปทางเนินเขาด้านหลัง



   ฌาม์มองแผ่นหลังบางกว่าของเฌอแตม ผมยาวระต้นคอของคุณหมอผูกเป็นจุกเล็กๆ ปอยผมที่ร่วงหล่นปลิวไปตามลม กลิ่นแป้งพม่าผสมกลิ่นดอกไม้ลอยอ่อนๆอยู่รอบตัวคุณหมอจนต้องสอดแขนกระชับโอบเอวบางแน่นขึ้นอีกนิด



   “ทำอะไรประเจิดประเจ้อ”



   “หนาวน่ะ ลมมันแรง”



   ฮอนด้าชาลีคันเก่าจะไปได้เร็วสักแค่ไหนกัน…หน้าร้อนแบบนี้ขนาดบนเขาเย็นสบายมาวันแรกฌาม์ยังถอดเสื้อนอนเพราะตอนนี้อเมริกาหิมะตก…มารยาสาไถจริงๆ



   “แถตลอด”



   “แถแล้วได้กอดก็ยอม”



   “แต่งกับลูกสาวชาวดอยไปแล้วยังจะมาให้ความหวังหมอจนๆ”



   “พอดีรวย มีเมียหลายคนได้…นี่ว่าจะมีอีกสักสิบคน”



   “ลงไปเลย”



   หมอไม่พูดเปล่ายังจอดฮอนด้าชาลีอีกต่างหาก คนโดนหึงเพราะคำพูดเลยขำก๊ากแต่ก็รู้ว่าหมอพูดเล่นเพราะแหย่กันหอมปากหอมคอก็ไปกันต่อ



   เฌอแตมมาอยู่ที่นี่เข้าปีที่สองแล้ว คุณหมอกลมกลืนไปกับชาวบ้านมากขึ้นแถมยังได้ช่วยทำคลอดคนในหมู่บ้านไปหลายคนจนมีเด็กทารกถูกตั้งชื่อคล้ายคุณหมอเพราะชาวบ้านพาปลื้มหมอกันถ้วนหน้า



   ตอนนี้เลยมีทั้งน้องแต๋ม น้องแต้ม และน้อง แช่ม(มาจาก เฌอ+แตม) คุณหมอเจ้าของชื่อต้นตำรับเลยภูมิใจยกใหญ่ อาหารแปลกๆก็กินได้หมดเหลือแต่เขาไม่เคยได้กินแกงพื้นเมืองของชาวบ้านเลยเพราะกลิ่นไม่ใช่ รสไม่ได้



   บ้านริมดอยก็ยังคงเป็นเช่นเดิม มีแปรงดอกไม้เมืองหนาวปลูกไล่ระดับไปตามเนินเขาเป็นวิวหลังบ้าน กาต้มน้ำที่ก้นหม้อดำเพราะถูกไฟเผา จานชามคุณภาพไม่ดีนักกับช้อนบิ่นๆ









   “แล้วซานฟรานเป็นยังไงบ้าง?”



   คำถามเนิบๆที่มาพร้อมกับกาแฟสำเร็จรูปชงด้วยน้ำร้อนจากกาน้ำ รสชาติถือว่าห่วยแตกสำหรับคอกาแฟแบบฌามาแต่ได้คะแนนบรรยากาศและผู้ร่วมอรรถรสยิ่งกว่ากาแฟแสนแพงร้านหรูที่ปารีส



   “ก็เหมือนเดิม คนจรจัดเยอะไปหมด สองทุ่มก็หาข้าวกินไม่ได้แล้ว หมอกทึมๆคลุมทั้งวัน”



   ซาน ฟรานซิสโกเมืองที่เคยเป็นบ้านของฌามาตอนนี้เป็นแค่เมืองที่ผ่านไปนานๆครั้งเพื่อติดต่องาน อย่างคราวนี้ก็ไปอยู่สามวันก่อนจะกลับมาไทย…ไปทำเรื่องขายเพนท์เฮ้าส์ที่ไร้คนอยู่มาหลายปีให้มันจบๆ



   “นอนโรงแรม?”



   “อือ ผมเลิกนับซานฟรานเป็นบ้านแล้ว ค่าโรงแรมก็แพงใช้ได้”



   “แล้วตอนนี้บ้านอยู่ไหน?”



   “อยู่บนดอย…หัวใจอยู่ที่ไหนบ้านก็อยู่ที่นั่น”



   “เน่าชะมัด”



   เสียงหัวเราะแหบๆผสมกับเสียงหัวเราะทุ้มๆ แต่ฌามาไม่ได้โกหกที่บอกว่าบ้านอยู่ที่นี่ ไม่มีหมอนใบไหนนอนสบายเท่าหมอนเก่าๆของเฌอแตม ผ้าห่มเนื้อดีแค่ไหนก็ไม่อยากจะห่มเท่าผ้าลายสก็อตทอหยาบๆของที่นี่ กาแฟที่ว่าอร่อยก็ยังไม่ถูกปากเท่ากาแฟสำเร็จราคาถูกที่ถูกชงโดยคุณหมอ



   แค่มีเฌอแตมเขาก็อยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิต…แม้ที่นี่จะไม่มีอะไรเลยนอกจากธรรมชาติและความห่างไกลจนเข้าขั้นล้าหลัง แต่ชีวิตก็ไม่ต้องรีบทำอะไร สโลว์ไลฟ์ของแท้ ฮิปสเตอร์ในร้านกาแฟยังสโลว์ได้ไม่เท่าชีวิตที่นี่



   “ไม่เสียดายหรอ ซานฟรานเลยนะ? เมืองโรแมนติก”



   “อยากไปอยู่ไหมล่ะ? ไปอยู่ด้วยกันอาจจะโรแมนติกก็ได้”



   “ไม่เอา พูดอังกฤษไม่คล่อง อดข้าวแน่หาแดกเองไม่ได้”



   “มีผัวรวยไม่รู้หรอ? เอาบัตรไม่จำกัดวงเงินไปรูดเอา”



   ยักไหล่กวนๆจนได้หมัดเบาๆต่อยมาที่ไหล่ คนมีผัวรวยถลึงตาใส่แต่ปากกลั้นยิ้มเต็มที่ การอ้อร้อแบบฌามามันก็ทื่อๆดี แต่ก็ให้ความรู้สึกผ่าวๆบนผิวหน้าเหมือนกัน



   “แล้วบอสตันสวยไหม?”



   “สวยมั้ง ก็ดี เมืองวุ่นวายน่ะคุณ มนุษย์เงินเดือนทั้งนั้น เข้าโบสถ์ไปคุยกับพระเจ้าก็ต้องเสียเงินนะ”



   งานบูรณะห้องสมุดชื่อดังกลางบอสตันทำให้เดินผ่านโบสถ์เก่าแก่ของเมืองทุกวันเพราะมันอยู่ตรงข้ามกัน เฌอแตมคะยั้นคะยอให้ถ่ายรูปข้างในโบสถ์มาให้ เลยได้เข้าไปเสียตังค์ทั้งๆที่ปกติเขาไม่ได้ชอบเข้าโบสถ์เท่าไหร่ถ้าไม่ใช่เข้าไปทำงาน



   “อย่างกดิ ไหนว่ารวย”



   “รวยจ้ารวย ให้ซื้อโบสถ์ก็ซื้อให้ได้ เอาไหม?”



   “เอามาทำอะไรเล่า…”



   “คุยแต่เรื่องโบสถ์เรื่องบ้าน ไม่ถามถึงคนบ้างหรอว่าสบายดีไหม?”



   “ก็ดูสบายดีนี่เลยไม่ถาม”



   “เห้อคนเรา มาถึงก็จับเราแต่งงานกับสาวที่ไหนไม่รู้ แล้วยังไม่มีคำหวานชื่นใจสักคำ ใช่สิ…สถาปนิกจนๆจะเอาอะไรไปซื้อใจเธอ”



   “เดี๋ยว ทำไมดราม่าล่ะ”



   มือซีดยกขึ้นบีบแก้มสากคนขี้น้อยใจ ก่อนจะหัวเราะเมื่อฌามาค้อนวงใหญ่เป็นสาวน้อยขี้งอน แต่ก็งอนได้พักเดียวก็กลับมาหัวเราะกันเหมือนเดิม
   “มะรืนนี้กลับแล้วนะ”



   “อื้อ… ขอโทษนะต้องลำบากมาหาถึงที่นี่ตลอด”



   “สบาย มาหาเมียไกลกว่านี้ก็ไปได้”



   “ทำมาพูดดี…ลองไม่มาดิ จะหาผัวใหม่”



   “เรื่องหล่อผมไม่รู้ แต่ผมรวยชนะผู้ชายทั้งดอยอ่ะ เอามารวมกันทั้งดอย ให้แปดดอยเลยก็สู้ผมไม่ได้”



   “คนแถวนี้เขารวยน้ำใจ”



   “แล้วผมไร้น้ำใจตรงไหน ออกจะมีใจให้หมอแถวนี้จนล้นทะลัก”



   “เดี๋ยวนี้หัดต่อปากต่อคำ เก่งภาษาไทยแล้วนี่?”



   “แหม เสียไปหลายคอร์สต้องได้มั่งล่ะ”



   หมดกันความเท่ห์ คุณหมอผิวซีดถึงกับขำคนไทยที่ต้องเรียนภาษาไทย ฌามาไปแอบลงคอร์สคอนเวอร์เซชั่นกับนักศึกษาไทยที่อเมริกามา แถมได้ผู้ชายเกรียนๆคนหนึ่งเป็นอาจารย์ ศัพท์แต่ละอย่างที่สอนกันเล่นเอาเกือบฟังไม่ได้ คุยโทรศัพท์ด้วยกันทีไรแทบจะกดวางสายใส่ทุกที



   ไม่ว่าจะเป็น



   “เยกันไหมจ๊ะน้องแตมคนสวย…”



   หรือจะเป็น



   “ค…พี่ใหญ่ฟาดหน้าน้องได้เลยนะ”



   มันก็เป็นคำหยาบโลนเข้าใจได้ แต่รูปประโยคเถื่อนๆห่ามๆแบบนี้ฌามาคิดเองไม่ได้หรอกถ้าไม่มีคนชี้นำ สุดท้ายเลยฝากคำด่าไปถึงคนชื่อเป้ อะไรห่ามๆพวกนี้ถึงลดลงแต่ก็กลายเป็นประโยคจำพวก…



   “คืนนี้ขอเรือสำเภาพี่ล่องเข้าถ้ำน้องให้น้ำสาดกระทบหินโครมๆ…”



   เล่นเอาไม่กล้าถามต่อว่าคนส่งเสียงมาตามสายนี่เข้าใจไหมว่าตัวเองพูดจาสื่อถึงอะไร…



   แต่ดูจากสายตาวาวๆตัวเป็นๆยามคุยถึงคุณเป้ที่ว่านี่….ฌามาอัพเกรดเวอร์ชั่นไปไกลทีเดียว



   “ช่วงนี้บอสตันหิมะจะตกแล้วนะ ผมกลับไปคงทันก่อนหิมะจะตกหนักจนเครื่องบินลงไม่ได้”



   “ใส่ชุดหนาๆล่ะ”



   “มีผ้าพันคอแทนใจ อุ่นไปถึงลำไส้ใหญ่”



   ขนาดจะโรแมนติกยังอุตส่าห์พกพาความเกรียนมาด้วย ปีก่อนว่าที่คุณหมอไปหัดถักผ้าลายพื้นบ้านมาจากชาวบ้าน เลยหัดทำผ้าพันคอผืนนุ่มลายทางมาได้หนึ่งผืน ที่ไทยอาจจะไม่ใช่สิ่งจำเป็นแต่คนอยู่ประเทศอากาศหนาวคงได้ใช้



   แถมฌามาก็ช่างขี้เห่อใส่ไปทำงานทุกวัน… มีโพสลงเฟสบุ๊คว่าแฟนให้จนเพื่อนสารพัดประเทศเม้นแซวกันยาวเหยียด



   “ปีนี้มีอันใหม่ให้”



   “หือ?”



   คุณหมอลุกขึ้นไปหยิบเสื้อไหมพรมแขนยาวลายทางง่ายๆมาจากตู้ในบ้าน



   “โอ้โห”



   “เบี้ยวนิดหน่อยนะ…ใส่นอนก็ได้”



   “ไม่กล้าใส่ไปทำงานหรอก กลัวเลอะ แต่จะใส่นอนทุกวันเลย ว่าแต่มันไซส์ผมปะเนี่ย?”



   ฌามารีบถอดเสื้อเจ้าบ่าวออกจากตัวแล้วเสื้อไหมพรมมาสวมทับ ปรากฏว่ามันสั้นไปนิดหน่อยทำให้ดูเอวลอยๆ ที่พอยกมือก็เห็นสะดือ



   “เง้อ ถอดเลย ไม่ต้องเอาไปใส่นะ”



   คนกะไซส์ไม่ถูกหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน แต่สถาปนิกเอวลอยรีบเขยิบหนี



   “อย่ามายุ่ง เมียให้ ถึงจะเต่อก็จะใส่ คุณเป็นใครจะมาถอดเสื้อเมียผมออก โนวๆ เขยิบไปเลย”



   “มันน่าเกลียด”



   “ผมรักของผม…อย่าเสือกดิ”



   ไม่พูดเปล่าแกล้งหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแนบหู



   “ฮัลโหลแตมม ที่ร้ากกมีคนจะมาถอดเสื้อที่ตัวให้เค้าออก เค้าขัดขืนสุดๆเลย”



   “ไอ้บ้าเล่นอะไรเนี่ย”



   ทั้งเขินทั้งขำ สุดท้ายก็ยอมให้ฌามาขี้เห่อเอาเสื้อสั้นเต่อไปจนได้



   คุณหมอกับสถาปนิกนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงบ้านไปเรื่อยเปื่อย มีเรื่องมากมายมาเล่าให้กันฟังสารพัดให้สมกับที่ไม่เจอกันนาน



   “จะว่าไปเราไม่ได้ไปทำพวกกิจกรรมคู่รักเลยเนอะ?”



   “ขอโทษนะ มาหาก็ยาก จะไปเดทก็ไม่มีที่ไป มีแต่ป่าแต่เขา”



   “ตกเย็นก็ปิดไฟทำลูก ทำยันเช้า ทำแล้วทำอีก…ถ้าคุณเป็นผู้หญิงนี่ผมคงมีลูกไปตั้งทีมฟุตบอลแล้ว ไม่มีอะไรทำเลยนอกจากปล้ำเมีย”



   “เบื่อจะปล้ำแล้วหรือยังล่ะ?”



   “ไม่อ่ะ…อย่าชวนคุยเรื่องนี้ดิ อยากปล้ำเมียขึ้นมาแล้วเนี่ย”



   ไม่พูดเปล่า ดึงมือซีดของคุณหมอมาตะปบกลางลำตัวที่มันตื่นเอาซะอย่างนั้น



   “พอเลยกลางวันแสกๆ ไม่เล่น”



   “โถ่…ความรักมันไม่เลือกเวลากัน ความหื่นก็เช่นกัน…ปิดประตูเข้าบ้านนอนกันนะแตม…”



   “พระอาทิตย์แยงก้นอยู่เนี่ยนะ?”



   “เถอะน่า…ผมอยากแยงก้นคุณแล้ว”



   “ไม่ขำ”



   “ผมจริงจัง…ไปทำลูกกันนะ”



   “ทำไปก็ไม่ท้องหรอก”



   “เงี่ยนแล้วอ่ะ”



   “ใครสอนให้พูดจาแบบนี้วะหา”



   “ฮ่าๆ ดุทั้งทีอย่าหน้าแดงดิ…มันดูสมยอมอ่ะ”



   “ไม่คุยด้วยละ ไปเดินเล่นดีกว่า”



   “แตม ขอร้องอย่าเล่นตัว สุดท้ายก็ต้องเยกันอยู่ดี มาเยให้มันจบๆไป จะได้เยได้หลายรอบๆ ไม่เสียเวลา”



   “ไอ้บ้า!”



   “ป่ะๆ เข้าห้อง… น้องไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ่างขาให้พี่อึ้บอย่างเดียวพอ”



   “ไอ้เป้ใช่ไหมสอนพูดจาแบบนี้ เลิกคบมันได้แล้ว”



   “โอ๋ไม่เขินนะ เดี๋ยวพี่จัดให้สักสี่ห้าดอก”



   “ฌาม์เลิกเรียนภาษาไทยเดี๋ยวนี้!!!”



   “ซ้อมชมเมียบนเตียงมาด้วยนะ ลองฟังก่อนอาจจะรีบอยากให้เป้สอนเพิ่ม…”








   “อา…ตอดแบบนี้แหละดี จะแตกคารูแล้ว…”



   “โอยยยเสียวเหี้ยๆ เมียจ๋าทำไมทำหน้าเงี่….แบบนั้น”



   “แตกใส่หน้าที่รักได้ไหม…”



   “ฌาม์หุบปาก!!!!!!!!!!!”



   “ง้ะ….มามะมาอุดปากพี่ด้วยค…ของน้อง”



   “ไอ้ฌาม์!!!!”



   “จ๋า….เมียรัก”



   พลั่ก!!!



   คนกวนตีนก็คือคนกวนตีน…เฌอแตมไม่ใช่สาวน้อยช่างฝันที่จะอยากได้ผู้ชายกวนตีนปากหมามาเป็นคู่ใจ แบดบอยไม่ใช่ตัวเลือกจักกะจี้หัวใจของคุณหมอผิวซีด…. เลยต้อนโดนถีบไปอยู่นอกห้องนอน



   อดไปตามระเบียบ…



   ริจะเป็นแบดบอยไม่ถามไถ่ความต้องการกัน อยากจะห่าม จะเกรียนไม่ดูทิศดูทาง



   สมน้ำหน้าเนอะ…



   กลับจากอเมริกาคราวหน้าค่อยว่ากันใหม่นะฌาม์



====================================================

ขอโทษที่มาช้า เค้าป่ววยยยย เป็นไข้หวัดใหญ่  :hao5:

เอาล่ะ มันคงจะเป็นตอนสุดท้ายที่โพสในเว็บนะคะ เนื่องจากต้องเก็บตอนพิเศษไปใส่เล่ม... แบมไม่อยากประสบปัญหาหน้าเกินจนทำให้ได้ตอนพิเศษในเล่มน้อย (แบบที่เกิดกับฟ้าลั่นรัก) ฮือออ T________T

ไม่งั้นจะกลายเป็นตอนพิเศษต้องเพิ่มเล่มเล็ก ซึ่งมันจะเพิ่มเงิน ราคาก็จะแพงขึ้นเนาะ ต้องพยายามยัดไว้ในเล่มเดียว

อย่างต่ำห้าตอนจะไปอยู่ในรวมเล่มนะคะ ฝากติดตามด้วยค่า

สปอยเล็กๆน้อยๆ ก็จะมีฟีลละมุนละไมไปจนถึงเลือดสาดตามประสาคู่รีกไบโพล่านะคะ อิอิ

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่ติดตามมาโดยตลอด เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องอะไร ฝากติดตามที่แฟนเพจของแบมค่า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 16-09-2017 22:28:00
อั้ยยะ
เกรียนสุดติ่ง จนอยากเห็นหน้าคุณเป้ ^{}^
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahdekkom ที่ 16-09-2017 22:35:41
สงสารฌามาก็สงสาร แต่เกรียนได้ใจจริงๆ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: jill_oo ที่ 16-09-2017 22:45:48
เฌอแตม คงปวดหัวน่าดู
ณามาทำมั้ยเกรียนแบบนี้
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 16-09-2017 22:49:16
ฮ่าๆๆๆๆๆณาม์เอ้ยยยยยไปหาครูสอนคนใหม่ไป๊ นี่มันไม่เกรียนอย่างเดียวนะสัปดนด้วย แล้วที่พูดๆมานี่รู้ความหมายบ้างมั้ยละหือ? ปวดตับจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-09-2017 23:08:54
ไปได้ครูประเภทไหนมาเนี่ย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 16-09-2017 23:11:28
ฌาเอ้ยยยยย :m20:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 16-09-2017 23:37:03
55555555555555 ชอบๆๆๆ :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: korner ที่ 16-09-2017 23:45:16
ชอบเฌอแตมตอนพูดว่าจะหาผัวใหม่ แตมดูเป็นคุณหมอที่เฟี้ยวขึ้นมาเลย แต่ฌามานี้เรียนภาษาไทยมาแต่คำทะลึ้งๆทั้งนั้น ชอบความอวยเมียสุดๆ หลงแตมมากมาย
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 17-09-2017 01:02:17
ฌาม์พูดลามกละทำไมนี่เขิน เขินโว้ยยยยยย

ปล.รอซื้อเล่มจ้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-09-2017 08:03:52
ชักอยากจะรู้จักเป้ขึ้นมาละ เป็นคนแยบไหนกัน  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 17-09-2017 08:47:41
      เราอยากอ่านในเล่มมากกกกกอยากได้เล่มเร็วๆจังค่ะไม่ใช่อะไรนะรู้สึกว่าตอนพิเศษจะมีเเรงดึงดูดตังในกระเป๋าเรามากเลย5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 17-09-2017 09:42:40
ฌามา o13 o13 o13
 :pig4: :pig4: :pig4: ชอบชอบชอบ
รอเรื่องต่อไปนะ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-09-2017 10:13:58
ตลกฌามาเรียนภาษาไทยฉบับเกรียน ฮา อดเลยไหมพ่อหนุ่ม (หัด) เกรียน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 17-09-2017 11:20:37
้ราขำคนใช้ภาษาไทยผิดที่ผิดทสง5555555 ฌาเหมือนเด็กพึ่งกระจ่างภาษาแล้วเสี้ยนิยากใช้ ตลกกกก55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-09-2017 11:30:29
ปากพาซวย อดเยเมียอีกแล้วนะฌาม์ 555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-09-2017 12:40:16
ฝากตีฌาม์สักทีสองที ซนที่สุดอ้ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-09-2017 13:14:35
โอ๊ยยย ตกใจหมด นึกว่าไปทำสาวที่ไหนไว้

เกรียนไปอีกค่ะ ฌามา ถ้าจะเกรียนขนาดนี้ ก็ไปยกเลิกคอร์สเหอะนะ ก่อนจะอดจนใช้งานไม่ได้ 55555
เฌอแตมน่ารักดี ชอบนะ ชัดเจนขึ้น เปิดเผยขึ้น ชอบไม่ชอบก็บอก
และที่ชัดเจนหนักไปอีก คือ ไม่ชอบตอนฌามาพูดจาเกรียนมาก จนหมดฟีลล โถถถ น่าสงสารคนอยากได้เมีย

ขอบคุณมากนะคะ สำหรับตอนพิเศษ หายป่วยรึยังคะ ถ้ายังขอให้หายไวๆ นะคะ แต่ถ้าหายแล้ว ก็รักษาสุขภาพด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอเรื่องต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 18-09-2017 01:40:23
สมน้ำหน้าฌามา เกรียนเกิ้นนนนนน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 18-09-2017 06:52:27
                  :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
      :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 18-09-2017 17:19:39
55555555สอนแต่ละคำ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: zatannn ที่ 18-09-2017 17:52:48
เราอ่านถึงตอนที่ 12 แล้ว ติดมากอ่ะ อาการหนัก เราชอบสำนวน วิธีการเรียบเรียง โอ้ย ชอบทุกอย่างอ่ะ  เพิ่งมาเจอได้ไงเนี้ย  ขอเป็นแฟนคลับเลยนะ  นี่ไม่อยากอ่านจบเลย แต่ก็อยากอ่านอีกเรื่องด้วย ไบโพล่ายิ่งกว่า ตาช็อคโกแลต ฌามาอีก (หาแป็น ฌ ตั้งนาน ไม่ได้ใช้มากี่ปีแล้ว 55)  กลับบ้านก่อนคือนี้ไม่ได้นอนแน่ๆ เวรกรรมมม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 18-09-2017 21:58:11
ตอนจบนี่ร้ายกาจจจจจจจ
คิดแผนมาแยบยลจริงๆ 5555 แตมเอ๋ยตามเล่ห์ไม่ทันซะแล้ว 

----ตอนพิเศษ  โถพ่อคุณ เป้สอนแต่ละคำ สมแล้วโดนถีบ โอ้ยขำสุดๆ------
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 18-09-2017 23:48:45
ขำน้ำตาไหลอ่ะ บอกคำเดียวว่าสมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ #ทืมหมอเฌอแตม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 19-09-2017 07:50:38
ฌา...เกรียน...

หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-09-2017 05:32:05
555555555 คนสอนโคตรเกรียน
ฌาม์แม่งตลก อดไปดิ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Imagine_chic ที่ 20-09-2017 07:38:43
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์สวิง
แรกๆไม่ชิน หลังๆเริ่มชอบ เอ๊ะ
สงสัยจะเป็นไบโพล่าตามฌามาเฌอแตม
แต่รู้สึกว่าคู่นี้เข้ากันได้อย่างลงตัวมาก
แอบปวดหัวกับความเกรียนของฌามาหลังเรียนภาษาไทย

ชอบผลงานของคุณแบมมากๆเลย
จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ous_p ที่ 20-09-2017 10:41:03
โถโถ  สอนอะไรกันมาเนี่ย เกรียนระดับ10
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 20-09-2017 17:14:38
ชอบมาก ยิ่งตอนสุดท้ายนี่คือฌาม์ไปหาคนอื่นเป็นครูสอนภาษาไทยเหอะ เป้นี่เป็นใครเกรียนขนาดนี้555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-09-2017 18:54:19
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 20-09-2017 20:00:21
ครูสอนภาษาไทยน่าจับมาตีจริงๆ
วิบัติมาก พ่อฌาชั้นอดเลย

รอหนังสือนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 21-09-2017 00:29:38
ตามอ่านจบแล้ว  ฮืออออ  น่ารักมาก ชอบฟีลเรื่องมากๆ อาร์ตๆ ชมพูอมเทา

ชอบฌาอะ ตลก กวนตีนดี 55555 

แตมก็น่ารักกก

ชอบความรักคู่นี้ตรงที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงมาก มีพื้นที่ให้กัน ไม่งี่เง่า ให้แต่ละฝ่ายทำตามฝัน

คือมาคิดเล่นๆ ถ้าเป็นเรา คงทำไม่ได้แน่ๆที่จะห่างกับคนรักขนาดนั่น

เป็นความรักที่มั่นคง และซื่อสัตย์จนน่าอิจฉา

ส่วนnc ไม่เคยมีเต็มๆสักครั้ง แต่ก็ฮอทปรอทแตกมาก ชอบบ  ทำเอาอยากได้ฌาเป็นสามี 55555

ปล ไม่ทราบว่าเรื่องของชาร์ลคือเรื่องอะไรอ่า สนใจมาก อยากอ่าน เพราะเคยอ่านฟ้าลั่นรักแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 21-09-2017 14:44:00
สวัสดีค่ะอ่านวันเดียวจบเลย  โดนใจตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว โดนส่วนตัวแล้วเราชอบเนื้อเรื่องแบบนี้มากเลยนะมันดูไม่กลวงไม่เบาไม่เป็นพล็อตสำเร็จรูปตามที่นิยมทั่วๆไป บอกตามตรงนะว่าเราเริ่มเบื่อนายเอกแบบว่าขี้วีนชอบเหวี่ยงจริงๆ ทำให้ตอนนี้ชอบนิสัยของตัวเอกทั้งสองคนของคุณเอามากๆเลย เนื้อเรื่องแบบที่คุณนำเสนอไม่ได้ซับซ้อนอะไรเราเข้าใจและออกจะเพลินในการติดตามอ่านทำให้ตัวเองจมไปกับเนื้อหาได้ไม่ยาก  แต่ต่างคนก็ต่างความคิดการอ่านเรื่องราวอะไรสักเรื่องไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบไหนให้ได้ความบันเทิงใจกลับมานั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าคนอ่านเปิดใจรับมากแค่ไหนและสามารถซึมซับสิ่งที่นักเขียนพยายามถ่ายทอดและสื่อออกมาให้คนอ่านได้รับไปแค่ไหนก็เท่านั้นเอง  เราไม่เคยอ่านงานเขียนก่อนเรี่องนี้ของคุณเลยบอกไม่ได้ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไปหรือเปล่า  แต่จบจากเรื่องนี้จะไปตามอ่านแน่นอนคุณเป็นคนมีฝีมือสามารถเขียนเนื้อเรื่องตอนเดียวให้มีได้หลายอารมณ์มากเราว่านั่นเป็นข้อดีของคุณสำหรับเราแล้วเรื่องนี้จะอยู่ในใจเราแน่นอน  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ รักคุณคนเขียนค่ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 21-09-2017 23:44:28
โอ้ยยยยยย เกลียดความอวดรวยยย เกลียดความหลงเมียยย เกลียดการใช้ภาษาสก๊อยแบบนี้ โอ้ยยยยย ฌาม์โว้ยยยยย เอาคนขรึมคนเดิมคืนมาาา คายออกมานะ :sad4: 5555555555555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 25-09-2017 16:56:13
ตอนนี้จากฌามาร์คนแผนร้าย
กลายเป็นฌามาร์ตัวร้ายยยยย
แต่ชอบนางนะ น่าตบดี 555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pwaruntorn ที่ 29-09-2017 13:42:07
อ่านวนไปคะ ชอบภาษาเรื่องนี้ วิธีการเล่าเรื่อง ชอบมาก ไม่คิดว่าแตมจะมีสีสันออกมาเป็นโทนนี้

ขอบคุณมากๆคะ ขอบคุณจริงๆ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: curious ที่ 16-10-2017 22:15:28
เพิ่งอ่านจบ ยากบอกว่าชอบมากกกค่ะ มันมีความละมุนและลงตัวแบบบอกไม่ถูก
ชอบทุกอย่างในนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณมากๆนะคะะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงในเงามืด ที่ 18-10-2017 21:42:23
ฌาไม่ใช่พระเอก นางคือตัวร้ายชัดๆ!!!!! :a5:555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune1st ที่ 22-10-2017 16:14:29
 ฌาม์ร้ายกาจมาก แผนการแยบยลไปหมด แหมม
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune1st ที่ 23-10-2017 00:56:44
โอ้ยยย กวนตีนอะไรขนาดนั้น55
ปากกกกก
เรียนมาแต่ละอย่าง จังไรจริงๆ555 :hao6:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 23-10-2017 13:53:13
สนุกมากค่ะ ชอบคุณหมอ  :impress2:
 :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pockypocky ที่ 23-10-2017 17:59:38
เรากลับชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นรัก แสดงว่าเราคงมีความอาร์ทในตัวพอสมควรสินะ555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-10-2017 21:20:47
ฌาไปเรียนภาษาไทยไรมาเนี่ย ปวดหัวแต่ละคำ สมน้ำหน้านอนนอกห้องไปเลย 555 กวนตีนเมียดีนัก
เฌอน่ารักเนอะ ถักผ้าพันคอ ถักเสื้อให้ มีความเมีย เอ็นดู

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: proong ที่ 24-10-2017 06:17:34
ยิ่งอ่านยิ่งเขินแทนคุณหมอจัง  อบอุ่นถึงใจมากเลย :mew3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 25-10-2017 17:14:02
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 25-10-2017 23:57:16
คู่นี้จะดราม่าก็ไม่ใช่ คนสอนไทยให้นี่น่าตีจริงๆ

สนุกมากๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: DalbitDef ที่ 29-10-2017 16:40:03
เพิ่งอ่านเจิ้นแล้วมาอ่านเรื่องนี้ต่อ ฌากับเจิ้นนี่ใครร้ายกว่ากันนะ ฮือ ร้ายทั้งคู่เจ้าแผนการโคตรๆร้ายมาก แผนตอนจีบว่าแยบยลแล้วนะ แผนตอนทำเป็นดราม่าขอเลี้ยงดูกับแผนแยกสองแฝดนี่แบบคิดได้ไงอ่ะ นับถือ 555555555 สนุกมากๆเลยค่ะ ตอนพิเศษทำเอาอยากตีปากแทนแตมซักที เป้ไหนเนี่ยยยเลิกเรียนเดี๋ยวนี้!!!
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: สามเหลี่ยม ที่ 02-11-2017 22:37:38
เป็นนิยายที่อ่านรวดเดียวจบแบบติดงอมแงมเลยค่ะ
ไม่เคยอ่านฟ้าลั่น แต่สะดุดใจกับชื่อเรื่องนี้ เพราะมันดูน่ารัก คิดว่าคงจะให้ความรู้สึกละมุนละไม ที่ไหนได้ โรแมนติกสีเทาดีจริงๆ ฮ่าา อยากจะบอกว่าชอบการตีความในทุกบริบทของเรื่อง ชอบเรื่องราวที่ดูฟุ้งเฟ้อแต่มีฐานความเป็นจริงที่ซ่อนอยู่ เฌอแตมกับฌาม์คือตัวละครที่เราหลงรัก โดยปกติมักจะโฟกัสไปที่ตัวพระเอก ชอบเวลาที่อ่านแล้วรู้สึกเขินตามการกระทำนั้นๆ แต่เรื่องนี้เราชอบทั้งหมด เฌอแตมคือตัวละครที่เราสนใจ ความมีมิติในแต่ละมุมที่ทำให้เราลุ่มหลง เราไม่ได้ใส่ใจแค่ภาพรวม จริงๆ คงต้องบอกว่าทุกองค์ประกอบในนี้มันดีมาก จนภาพรวมคือความอิ่มเอมใจที่ได้มีกับดักพระจันทร์ในความทรงจำ เราชอบปม ชอบการนำเสนอ ชอบความหมายที่ซ่อนไว้ในการกระทำและบทสนทนา คนเขียนแต่งเก่งมากเลยค่ะ รู้สึกว่าสามารถใส่อารมณ์ความรู้สึกได้หลายระดับในงานเขียน เพราะความจริงเคยอ่านเรื่องอื่นๆ ของคนเขียนมาเหมือนกัน แต่สำหรับกับดักพระจันทร์มันคือการตกหลุมรักเข้าเต็มเปา ขอบคุณที่ตั้งใจเขียนเรื่องนี้ออกมานะคะ มันติสท์ดีจริงๆ อารมณ์สวิงกันทั้งเรื่อง แต่ก็ชอบนะ ฮ่า บางอันแปลความนัยได้ไม่หมด ได้การอธิบายเพิ่มจากคนเขียนนี่ล่ะช่วยชีวิตไว้ พออ่านเลยยิ่งรู้สึก โอ้โห เจ๋งแฮะ มันรู้สึกว่าเราอยากจะใส่ใจทุกบรรทัดที่อ่าน อยากลองตีความต่อยอดในมุมมองของตัวเอง ซึ่งมันสนุกมากๆ ทุกความรู้สึกมันซึมซาบเข้ามาอย่างจัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เรื่องนี้อาจจะกระแสไม่ดีเท่าฟ้าลั่นรัก แต่เชื่อเถอะค่ะว่ามันอาจจะเป็นความรักของใครหลายๆ คน จะคอยตามงานคอยเชียร์คอยให้กำลังใจนะคะ หนังสือออกเมื่อไหร่ก็จะซื้อ ดีต่อใจมากจริงๆ เดี๋ยวอ่านฟ้าลั่นต่อเลยแล้วกัน ฮ่าา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: dreammed46 ที่ 05-11-2017 23:30:03
เราชอบนิยายโทนนี้ อยากได้เล่มมมมมมม
เราชอบผู้ชายแบบฌามา พฮือออออออออ
คนเขียนเขียนดีมาก เลิฟเลยยนย :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: lucky ที่ 12-11-2017 19:20:26
ยิ่งอ่านตอนที่ 25 เหมือนเป็นไบโพร่า 555555
รู้สึกเหมือาอารมณ์สวิงตาม ฌามา
น่ารักดี
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 15-11-2017 22:32:28
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 16-11-2017 20:35:01
 :pighaun: :pighaun: :pighaun:


อ่านจบแล้วแบบว่า..เลือดหมดตัว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 18-11-2017 20:48:53
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Madpinkie ที่ 23-11-2017 07:45:01
พึ่งอ่านจบค่ะ....ชอบฌาม์มาก ธรรมดาน้อยครั้งมากที่จะชอบพระเอกเด็กกว่า แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เราทะลุข้อแม้ในใจของเราไปได้ สำหรับคนเขียน สำนวนดี ลูกล่อลูกชนดี เอาพล็อตยอดนิยม อย่างสมองเสื่อมที่ควรจะดราม่า มาใส่ความฌาม์ลงไปทำให้มันดูลงตัว  ชอบความฌา จริงๆ ...รอเล่มนะคะ อุดหนุนแน่นอน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 25-11-2017 23:48:30
ชอบทุกตรงเลย เลือกมาบอกไม่ถูก งือออ  :-[

ปล.ต้องการเลือดกรุ๊ปYด้วยค่ะ  :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-11-2017 08:05:10
 :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 30-11-2017 03:44:45
งานดีมากนะคะ อ่านเพลิน ชอบเลยคะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 03-12-2017 16:56:07
อ่านจบแล้ววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่นำมาให้อ่านนะครับ
หลงรักทั้งฌามาทั้งเฌอแตม ฮือ ร้ายใช่ย่อยเลยพ่อพระเอกเนี่ย  :laugh:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 04-12-2017 21:31:34
เรื่องนี้อารมณ์สวิงมาก ต้นเรื่งจะเทาๆ อึนๆ
พอใกล้จบ ทำไมเป็นสีชมพูพิ้งค์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Amnunnoon ที่ 17-12-2017 00:54:54
ก่อนอื่นขอสารภาพก่อนเลยว่า . . .
หลังจากอ่าน #ฟ้าลั่นรัก(ตอนแรกคิดว่าไม่ดราม่า แต่พออ่านเท่านั้นแหละ หน่วงมาเชียว 55) จบแล้ว ไม่ได้คิดจะอ่านเรื่องนี้
เพราะคนแต่งบอกว่าเรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติกสีเทา กลัวเจอดราม่าเลยไม่อยากอ่าน
แต่กดไปกดมา อ่านก็ได้วะ
อ่านอินโทรลไป 3 รอบ งงว่าเค้าคุยอะไรกัน 55
เริ่มอ่านตอนแรก เนื้อเรื่องน่าสนใจ ให้อารมณ์อึมครึม แต่ไม่ถึงกับหน่วง(เหมือนบางตอนในเรื่องฟ้าลั่นรัก)
อ่านไปเรื่อยๆ ในความอึมครึมจะมีความอ่อยที่ผสมกับความกวนตรีนของฌาม์
ทำให้เนื้อเรื่องที่ดูเหมือนจะสีเทา กลับกลายเป็นคนอ่านนั่งอมยิ้มเขินๆ กับความอ่อยของพระเอก
เนื้อเรื่องจะค่อยๆ คลายปมและสาเหตุ ว่าทำไมทั้ง 2 คน ถึงต้องทำบททดสอบในตอนอินโทรล
ส่วนตัวแล้วเรื่องนี้ ไม่ได้สีเทาหรือเศร้าอะไร
แค่คิดว่าน่าจะเป็นความกลัวของเฌอแตมมากกว่าที่จะกล้ารักกับใครใหม่
เนื้อเรื่องจะมีเรื่องราวให้ทั้ง 2 คน ได้พิสูจน์ใจตัวเอง
สรุปได้ว่า ไม่ได้สีเทาอะไรมากมาย
เพราะอ่านมาจนจบก็อมยิ้ม ขำ หัวเราะในความอ่อยกวนตีนของฌาร์ทั้งเรื่อง
ปล.ตอนพิเศษแซ่บมากค่ะ 55
ปล.อีกนิด สารภาพว่า ชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นรักซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-12-2017 10:05:38
น่าติดตาม ชอบบบบบบ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ช็อกโกแลต ลูน่า  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: daisyskies ที่ 02-01-2018 09:51:37
เพิ่งได้ฤกษ์กลับมาอ่าน ดูอีกทีคือจบแล้ว ในใจกรีดร้องดังมาก555555
ยังหมั่นไส้ฌาร์เหมือนเดิม คือเป็นคนน่าหมั่นไส้ด้วยอินเนอร์ เป็นคนร้ายกาจด้วย
แต่ความร้ายกาจแบบนี้ รักแล้วต้องได้ จะไม่ยอมเสียสละให้ใครเป็นอะไรที่ประทับอกประทับใจมาก สามผ่านค่ะ
แต่ในตอนพิเศษคือสงสารแตมมาก ฌาร์มาคนร้ายกาจกลายร่างเป็นไอ้เกรียนหลงเมียไปแล้ว555555

แล้วก็มีอะไรอยากบอกกับคนเขียนด้วยค่ะ คือชอบมากกกกกก
ชอบภาษาของคนเขียน ติดมาตั้งแต่เรื่องฟ้าลั่นรัก มันมีความsmoothly erocticในซีนแบบที่สละสลวยมาก มันพอดิบพอดีไปหมด เป็นเสน่ห์ของคนเขียนเลย ชอบตรงนี้มากแบบไม่รู้จะอธิบายยังไงดี บอกได้แค่ชอบมากๆเลยค่ะ คาแรกเตอร์แต่ละตัวที่เขียนมามันดีมาก ความตื้นลึกหนาบางของตัวละครแต่ละตัวมันมีที่มาที่ไป มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง แล้วพอคนเขียนจับมาอยู่ด้วยกันมันกลมกล่อมมาก
ปกติเวลาเราไม่รู้จะอ่านอะไรในเล้า ฟ้าลั่นรักจะกลายเป็นตัวเลือกในการอ่านเพราะเราหลงรักเชอเบทกับพี่ฟ้ามากๆ ตอนนี้ก็มีกับดักพระจันทร์มาเพิ่มอีกเรื่อง ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-01-2018 20:11:45
โอ้โห ยอมในความร้ายของฌามาจริงๆ ความวางแผนแล้วรอเวลานี้!! ยกแตมให้เลย แตมไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ

(แต่ตอนเด๋อก็น่าเอ็นดูละเกินอ่ะนะ ฮาาา)
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Bk borz. ที่ 08-01-2018 10:13:55
เจอในทวิตมาเลยตามมาอ่านติดตั้งแต่ฟ้าลั่นรักงอมแงมเลยจนตอนนี้ก็ยังย้อนไปอ่านอยู่5555ติดตามน่ะงับ :o12:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 09-01-2018 09:58:48
สนุกกกกกกกกกก
ชอบมากเลยย ฌาม์รักแตมมาก เจ้าเล่ห์มากด้วย ฮาาาา
ปล.อิเป้ผีมาก55555555555 แต่ละคำที่สอน อิบ้าาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: loverken ที่ 10-01-2018 19:46:28
มีความน่ารัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: babeauy ที่ 13-01-2018 17:52:04
อยากบอกคุณแบมว่า เนื้อเรื่องมันโอเแล้ว ไม่ได้งง อาจจะต้องอ่านไปแล้วหยุดใช้เวลาตีความสักนิด แต่มันไม่ได้ทำให้สะดุด หรือ มีความรู้สึกไม่อยากอ่านเลย แต่กลับทำให้รู้สึกว่าพอตีความแล้วเข้าใจในตัวละคร ความสัมพันธ์ เหตุการณ์ และเรื่องราวต่าง ๆ แล้วมันทำให้อยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ อยากติดตาม อยากดำดิ่งไปกับความสัมพันธ์ของฌามา และ เฌอแตม ว่าจะผ่านไปด้วยกันยังไง กับโลกคนละสี กับคนที่มีโลกส่วนตัวและความเป็นตัวเองสูง อยากรู้ว่าจะรักกันไปได้หรือไม่ เมื่อระยะทางมันเป็นอุปสรรคกับความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นแบบ คนไม่รู้จักกันแต่ดันรู้สึกกันมากกว่า ดันเป็นคนสองคนที่อยู่ด้วยกันแล้วลงตัว ได้เริ่มเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองออกมา มันดีมากจริง ๆ ค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MonKeez ที่ 18-01-2018 23:09:29
เทาๆ หม่นๆ ผสม ขำ 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 29-01-2018 17:18:47
มาจาก In control เพราะชอบพล็อตของเรื่องโน้น
มาอ่านเรื่องนี้ ก็ชอบมากกกกกก กับอารมณ์ขึ้นๆ ลง ๆ ของเรื่องนี้
เดี่ยวไปอ่านฟ้าลั่นรักต่อ
ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: santhanamonza ที่ 23-02-2018 22:11:12
 :o8:แตมน่ารัก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: santhanamonza ที่ 23-02-2018 22:22:46
ละมุน :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: santhanamonza ที่ 26-02-2018 15:07:01
น่ารักที่สุดเขิลจุง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: santhanamonza ที่ 26-02-2018 15:08:07
 :o8: :impress2:น่ารักที่สุดเขิลจุง
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 11-03-2018 21:46:31
มีชั้นเชิง - ลุ่มลึก - น่าติดตาม
                       ปะทิวโพสต์
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 20-03-2018 21:36:16
 :jul3: :jul3:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: jing_sng ที่ 24-03-2018 17:32:24
ตามมาจากในปกครอง แต่เรื่องนั้นยังไม่แสดงความคิดเห็น เอาเรื่องนี้ก่อน เคยอ่านตอนแรกๆ นะ แต่เลิก ไปก่อน พอมาอ่านต่อและบองอ่านตอนต่อๆ มา สนุกดี ที่สำคัญ ทำให้หันกลับไปดูแลเจ้าแคนตัสน้อยๆ ที่ตายเกือบเกลี้ยงอีกรอบ เผื่อจะเจริญงอกงามจนขายได้แบบคุณสถาปนิก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 17-04-2018 12:42:53
เพิ่งได้มาอ่านรวดเดียวจบ ชอบมากเลยค่ะน่ารักมากๆ  :-[
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 20-04-2018 01:53:07
ขำตอนสุดท้าย :m20:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-04-2018 08:28:04
น่ารัก เหมาะสมกันมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: por_pla4u ที่ 28-04-2018 21:24:16
สนุกมากกกก ว่าแต่นี่แตมกดเชอเหรอเนี่ย ว้าววววว
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 02-05-2018 17:48:15
สนุกมากกก ได้อ่านแล้ววางไม่ลงเลย ชอบความฉลาดของฌาอ่ะ

นางแบบได้ทุกสิ่งจริงๆ แต่ความเกรียนนี่ให้ ร้อยเลย เถียงกับใครแต่ล่ะทีนี่

โอ้ยตลก ,, พอมาเป็นแตมนี่แบบป้าสงสารหนูจังเลยลูก ตอนหนูเศร้า ป้าอยากจะเข้าไปปลอบเหลือเกิน

แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรเเล้วเนอะ รักกันตลอดไปเลยน้า
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-06-2018 13:09:18
ตามจนจบแล้ววววว

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 08-08-2018 00:22:09
ติสๆ ทั้งคู่สมกันดีค่ะ
อ่านแล้วก็แปลกๆ ไปอีกแบบ
สนุกดี
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
จะติดตามอ่านทุกเรื่องเลย
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 05-09-2018 21:37:05
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 27-09-2018 00:51:32
อ่านจบทุกตอนแล้ววววววว
ชอบความสัมพันธ์ที่มีสเปซให้กันของคู่นี้มากๆ
จะบอกว่าฝีมือในการแต่งของคุณไรท์เราชอบมากๆเลย แต่งได้ดีมาก
อยากขอบคุณคุณไรท์มากๆที่แต่งนิยายดีๆขึ้นมา
เราติดตามนิยายคุณไรท์ตลอดนะคะ แต่คือเป็นคนที่ชอบอ่านทีเดียวจบ จึงรอให้เรื่องมันจบก่อนค่อยมาอ่าน 5555555555555
อย่างตอนนี้คุณไรท์กำลังแต่งอยูสองเรื่อง เราก็รอให้จบก่อนค่อยอ่าน เพราะแบบ ถ้าอ่านตอนที่คุณไรท์แต่งอยู่มันจะไม่ต่อเนื่องน่ะค่ะ 555555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 09-12-2018 10:13:12
มันดีมากกก อ่านยิงยาวไม่อยากให้จบเลย ชอบความสัมพันธ์แบบนี้มั่นคง ให้พื้นที่ของกันและกัน
ชอบความเจ้าเล่ห์ของทั้งคู่ ชอบความขี้อ่อยแบบไม่ได้ตั้งใจอ่อยของฌาม์ ชอบความเจ้าแผนการและขี้ใจอ่อนของแตม รักกกกกกก
ขอบคุณนักเขียนนะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: แมวน้อยชอบอ่าน ที่ 10-01-2019 03:43:30
ชอบนะคะเรื่องนี้ดูแหวกมากเลย แบบฌามานิร้ายจริงๆเลย ทุกอย่างวางแผนหมดเจ้าเล่ห์แต่ก็ชอบพระเอกลุคงี้นะคะ เฌอแตมก็น่ารักก หม่นๆดีค่ะขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Peony ที่ 22-03-2019 22:51:17
อ่านจบทุกเรื่งแล้ว ชอบมาก ดีมากเข้าถึทุกอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 21-05-2019 19:12:44
เราชอบนิสัยฌาม์อะ5555555 ดูเป็นคนใสๆแต่จริงๆร้ายมากพ่อคุณ :katai1: แต่ละอย่างที่ฌาม์คิดคือเรายอมมากอะ คิดไม่ถึงขึ้นนั้นเลย ถึงนักเขียนจะบอกว่าเรื่องนี้มันอาจจะเข้าใจยากกว่าฟ้าลั่นรักแต่เราชอบมากจริงๆค่ะ :katai2-1: ชอบทุกอย่างของตัวละครเลยทั้งฌาม์ทั้งแตม เราชอบตอนฌาม์ความจำเสื่อมแล้วยังมาดูแตมอะ ถึงจะจำไม่ได้แต่ยังใส่ใจเหมือนเดิม เป็นคนร้ายๆที่น่ารักมากเลย ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยค่าที่แต่งเรื่องนี้ออกมา :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 22-05-2019 19:29:37
 :jul1: ฌาม์คือแกนี่ที่สุดแล้ววววววผีบ้าผีบอ 555555555 หยาบโลบได้ตลกมากกกกกกฌาม์ก่อนความทรงจำหายนี่มันคอนทราสกันขั้นสุดเอ๊ะหรือเป็นแบบนี้อยู่แล้วแต่เก็บไว้ แตมของแม่ช้ำหมดแล้วววตามไอ้หื่นไม่ทันสักที 55555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 02-09-2019 03:20:32
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ตกหลุมรักคุณหมอหน้าตายคนเดิม ว่าแต่เป้นี่เรื่องของใครรึเปล่าน้าาาา
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 02-09-2019 15:09:59
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 07-09-2019 16:42:26
 :-[ ฌาน่ารัก แตมมีความอึมครึม แต่เราว่าน้อยกว่าเชออ่ะ มีความละมุนกว่า คู่นี้เลยน่ารักมากกว่าดราม่า  :hao7: แต่ก็หื่นพอๆกัน
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 17-11-2019 08:30:52
ตามมาจากฟ้าลั่นรัก
เรื่องนู้นNCว่าเยอะ
เรื่องนี้คือเยอะและแซ่บกว่าอีกจ้า
ให้ฟีลแบบผู้ใหญ่มากๆ
มีความกลับไปกลับมาของอารมณ์แบบสุดเหวี่ยง
คือเป็นคู่ที่ถูกจริตกันมาก
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: daraneea ที่ 04-06-2020 17:34:35
สนุกมั๊ยคะ
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 05-06-2020 04:04:31
 :L2: ตอนแรกอ่านวิวบอกว่าเป็นนิยายรักสีเทาความคิดแรก คือมันต้องดราม่าน้ำตานองแน่ๆ แต่มันน่าสน ลองอ่านสักตั้ง....พออ่านไปๆมันเทาจริงๆแต่เทาแบบหวานๆขมๆ รักในความส่วนเติมเต็มของกันและกันของทั้งคู่มาก ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ 
ป.ล.ตอนพิเศษนี่ขอ o13 ให้ขำจนสำลักน้ำลายตัวเองเพราะพยายามกลั้น
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 09-06-2020 15:09:44
อ่านมาจนจบแล้วเห็นเม้นท์ตัวเองก็เพิ่งรู้ว่าอ่านไปแล้ว แต่เราอ่านอีกก็ตกหลุมรักคู่ไบโพลาร์นี่ซ้ำๆจริงๆ ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้มากเลยนะ เอาตามตรงเราว่าเราชอบคู่นี้กว่าคู่อื่นๆนะ อาจจะด้วยด้านอารมณ์ บุคลิก และการทำความเข้าใจกันของทั้งสอง อย่างที่บอกมันเทาแต่เป็นเทาน้ำตาลประกายชมพูแหละ สดใจอบอุ่นใจมาก ชอบตอนที่ทะเลาะกันแล้วจบด้วยเขินกันอ่ะ มันดีมันทำให้การทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องผิดจริงๆแค่ต้องเข้าใจกัน มันอาร์ตหน่อยเอสเอ็มบ้างซึ่งก็ดูตรงก็สองคนนี้ดี ชอบมากดูเข้ากัน ขอบคุณคนเขียนอีกครั้งนะ เราว่าเราอ่านครั้งนี้เราชอบกว่าครั้งแรกที่อ่านอีกอาจเพราะเราเข้าใจขึ้นมั้ง5555
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: 末っ子 ที่ 14-06-2020 22:46:03
ประเด็นincest เราไม่ปลื้มเท่าไหร่เลยพยายามอ่านข้ามๆถ้ามี แต่คือ ฌกับฌ ดีมากจริงๆๆ รักน้องแตมกับฌาม์ :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-11-2020 10:15:43
สนุกมากเรื่องนี้~
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-08-2021 22:19:14
ตามมาอ่าน เรื่องต่อไป
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 09-08-2021 21:03:26
 :jul1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 17-09-2022 11:45:11
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 10-10-2022 19:29:21
คิดถึงเณอแตม :L1:
หัวข้อ: Re: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 21-12-2022 19:29:04
ขอบคุณค่ะ ^^