ตอนที่ 20
หงุดหงิด….เข้าขั้นอารมณ์เสีย ฌามาใช้วิชาเรียนช่วงบ่ายไปกับความหงุดหงิดที่ไม่ค่อยจะลดลงเท่าไหร่ หงุดหงิดตัวเองที่โดนตลบหลังอย่างง่ายดาย เสียหน้า…ที่อ่านเกมส์ไม่ออก
เหมือนอาการความจำเสื่อมทำให้เขารู้จักเฌอแตมได้ไม่ดีพอ….ไม่สิ เฌอแตมคือคนที่เขาไม่รู้จัก การเห็นอีกฝ่ายแต่ไม่ได้ปฏิสัมพันธ์ทำให้คิดว่าอีกฝ่าย…อ่อนแอ…และดูจะบอบบางทางอารมณ์
แต่มันไม่ใช่…กลายเป็นเฌอแตมอ่านเกมส์ขาดกว่าเขา และรู้จักเขาดีเกินไป….จนน่าหมั่นไส้ เออ หมั่นไส้! เป็นแฟนกันโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาความจำเสื่อม
เฌอแตมดันมีแต้มต่อเป็นความทรงจำ ส่วนเขาไม่มี…ขี้โกงชะมัด
แล้วที่โม่โหสุดคงจะเป็นตัวเองที่ความจำเสื่อมยังไปมีหน้าเอ่ยปากคบกับอีกฝ่ายแบบโง่ๆ ให้เฌอแตมอาศัยช่วงเวลาแห่งความตกใจคว้าเขากลับไปอยู่ในอุ้งมือ
“เหอะ….”
แพ้โว้ย!!!
ความฉลาดตั้งแต่เกิดทำให้เขาไม่ค่อยรู้จักความพ่ายแพ้ เล่นเกมส์ก็เก่ง เรียนก็ดี ภาษาก็ได้ รูปก็หล่อ บ้านก็รวย ได้ทุกอย่าง ชนะง่ายๆ…แต่ดันมาแพ้!!!
แพ้ไอ้คนผิวซีดข้อเท้าสวย ให้ตายเหอะ! โคตรหงิดเลยว่ะ
“ไอ้เปรม มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย กัดฟันทั้งคาบจนกูเสียวหูแล้วโว้ย”
“หงุดหงิดนิดหน่อย”
“ไม่หน่อยมั้ง รู้จักกับเดือนแพทย์ด้วยหรอ? คนดังนะน่ะ”
ไวพริบที่ยังคงเหลือทำให้รีบหันไปสืบข้อมูลคู่แข่งควบตำแหน่งแฟน
“ดังยังไงอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อย”
“ก็มันหล่อ มีฝาแฝดด้วย หน้านิ่งๆ แต่จริงๆก็ไม่นิ่งเท่าไหร่หรอก รูปยิ้มหัวเราะก็มีอยู่ตามเพจมหาลัยบ้าง ไม่ค่อยเข้าสังคมอยู่แต่กับคณะตัวเอง ต่างจากน้องแฝดมันเยอะ ไอ้คนนั้นชอบเที่ยว”
“เดือน คือหล่อสุดในคณะใช่ไหม แบบพีท”
“ประมาณนั้น ในชั้นปีนั้นๆล่ะ บางคณะก็หาตัวแทนไปลงคนหล่อตัวจริงมันไม่ลงกัน”
“เหอะ หล่อตายล่ะ…”
“มันกระแสเกาหลีไง ไอ้หมอนั่นมันก็ขาวๆตี๋ๆ เลยอินเทรนด์ไปด้วย ดำๆแบบมึงกับกูใครเขาจะชอบวะ ฮ่าๆ”
“หน้าอย่างกับผีจูออนนั่นอ่ะนะ”
ไม่ได้น่ารักเลยโว้ย! หล่อกับแป๊ะไรอ่ะ
“เออน่า เดี๋ยวแฝดน้องมันก็มาแข่งด้วย มันไม่ค่อยมาซ้อมหรอกเพราะเล่นเก่งแล้ว เก่งกว่าพวกเราอีก”
“เก่งแล้วไม่ซ้อมก็ได้หรอ?”
“เปล่า มันไปซ้อมตระกร้อไว้แข่งกับแฝดหมอมันไง ฮ่าๆ”
สมการฝาแฝดสะกิดใจฌามาแปลกๆ แต่ความสนใจก็ถูกดึงไปที่กลุ่มเพื่อนที่เริ่มโหวกเหวกกันเรื่องเสื้อนักกีฬา
ฌามามองชื่อตัวเองบนหลังเสื้อนักกีฬาสีน้ำเงินเข้มของคณะแล้วอยากจะปาเสื้อทิ้ง เสื้อนักกีฬาที่ลอกเลียนแบบเสื้อบอลทีมชาติ(จากปากทีมงานสโมสรคณะ) มาดัดแปลงทำชื่อตัวเองด้านหลังฉบับสถาปัตย์… เขาเลยได้เป็น ‘หล่อสำรอง’ จากสติกเกอร์สกรีนง่ายๆ ห่า…แล้วไหนอ่ะชื่อกู…
ส่วนไอ้พีทนักกีฬาตัวจริงก็ได้ชื่อคู่มากับเขาด้วยการเป็น ‘หล่อตัวจริง’ นักกีฬาคณะสถาปัตย์คงได้รับความนิยมเหมือนกันเพราะมีคนมานั่งสแตนฝั่งสถาปัตย์เพียบ
ยังไม่มีใครไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะยังไม่ถึงคิวแข่ง เนื่องจากเป็นกีฬามหาลัยก็เลยมีคณะมากมายเต็มไปหมด สักพักกลุ่มนักกีฬาบาสเสื้อสถาปัตย์ที่ไม่ได้ซ้อมด้วยกันก็เดินมาสองสามคน หนึ่งในนั้นมีคนผมยาวหน้าเหมือนเฌอแตมต่างกันที่อีกฝ่ายมีไรหนวดจางๆเหนือริมฝีปาก
“ไงพวกมึง ซ้อมกีฬาอย่างอื่นเป็นไง?”
“แบตเข้ารอบแล้ว นี่มาจากสนามแบตเลย กูขอลงครึ่งหลังนะ”
บาสจริงๆเขามีหลายควอเตอร์แต่เพราะคณะมันเยอะเลยตัดเหลือครึ่งแรกครึ่งหลังแบบฟุตบอล ไม่งั้นมันกินเวลาเยอะ
“ว่ายน้ำตกรอบ กูอุตส่าห์ฟิตไอ้สัส คณะวิทย์กีผีเปรตว่ายอย่างกับติดไอพ่น แต่นู่นนไอ้หนุ่มบัญชีว่ายไม่ถึงครึ่งสระปีนขอบหนีเฉย ฮ่าๆ”
“ตะกร้อยังไม่แข่งว่ะ แล้วซ้อมบาสกันเป็นไง”
ฝาแฝดเฌอแตมนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้นักกีฬารอแข่งข้างๆกัน แค่หันมาเลิกคิ้วนิดหน่อยที่เห็นฌามาจ้องอยู่นานก่อนจะกลับไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ
“เออพวกมึงอาจจะยังไม่รู้จัก นี่ไอ้เปรม เด็กแลกเปลี่ยนที่มาดูงานคณะเรา มันเพิ่งจะยี่สิบแต่เสือกมาเรียนกับพวกกู โคตรเปรี้ยว”
“อ่อ เชอเบทนะ เรียกพี่เชอก็ได้นะครับนุ้งเปรม ฮ่าๆ”
“เห้ยกูว่าชื่อนี้ดี นุ้งเปรม ก๊ากก ไอ้หล่อสำรอง”
ตบมุกโห่แซวกันไปตามเรื่องก่อนจะอพยพกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ห้องแต่งตัวก็มีพื้นที่จำกัด สารพัดคณะที่รอแข่งมาใช้พื้นที่กันหมด เลยต้องสลับกันเข้าไปใช้ พวกตัวจริงก็ได้สิทธิ์เข้าไปเบียดฝูงชนก่อน ฌามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินลัดไปทางห้องน้ำด้านหลังโรงยิม จัดการเอาเจ้าพวกเครื่องประดับตามร่างกายออก นักกีฬาชายประปรายกำลังเอากระดาษกาวแปะตามใบหู เซฟตัวเองเผื่อรูหูไปเกี่ยวอะไรขึ้นมา
ฌามาไม่ได้ติดมาเพราะคิดว่าแค่ถอดออกก็น่าจะพอ แต่พอเห็นคนอื่นระแวดระวังกันเหลือเกินก็จินตนาการได้ว่าอาจจะเล่นแรงจนต้องระวัง
ระหว่างที่คิดว่าจะขอยืมก็มีมือเย็นๆแตะแผ่วเบาลงที่ใบหู ร่างหนาสะดุ้งเบนสายตาจากนักกีฬากลุ่มดังกล่าวมาที่กระจก
ภาพสะท้อนผู้ชาวผิวซีด ผมสั้น….มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เดี๋ยวทำให้”
เสียงติดจะแหบเหมือนกับเสียงเชอเบทดังเบา ก่อนบาร์เบลที่ใบหูจะค่อยๆถูกถอดออก… มือเฌอแตมเบากว่าที่คิด เหรือเพราะเรียนหมอหรือเปล่า?
อารมณ์กรุ่นๆตั้งแต่เที่ยวลดลงอย่างน่าประหลาดเมื่อมีสัมผัสเย็นๆไล้ไปมาที่ใบหู จนเผลอครางเบาออกมา รอยยิ้มขำขันของคนในกระจกทำให้ต้องกระแอมแก้เขิน…เผลอไปอีกแล้วกู
ดีที่นักกีฬาคนอื่นยืนห่างกันค่อนข้างไกล บ้างก็ออกไปแล้ว ไม่งั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเหมือนกัน คนปกติที่ไหนมาครางเพราะผู้ชายจับหูในห้องน้ำสาธารณะวะ…
“เปลี่ยนเสื้อแล้วหรอ”
เสื้อสีขาวมีเนคไทยเรียบร้อยเรียบกริบเหมือนตัวใหม่
“อื้อ… จะแปะเทปกาวแล้วนะ”
“แปะเป็นหรอ?”
เฌอแตมไม่ได้เจาะหูเลยถามที่เห็นอีกฝ่ายดูจะเคยชิน
“อือ เคยทำ”
“ให้ใคร?”
“หึงหรอ?”
ก็ถามไปตามมารยาทแต่อีกฝ่ายกลับคว้าโอกาสสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ฌามากัดฟันมองคนยกยิ้มผ่านกระจกก่อนจะสบทออกมาแล้วดันเฌอแตมออก
“เดี๋ยวกูทำเอง”
“เดี๋ยวนี้พูดไม่เพราะ”
เฌอแตมฝืนตัวกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ ไม่สนสายตาหงุดหงิดของคนตัวหนากว่า เสียงฉีกเทปกาวดังให้ได้ยินก่อนเจ้าของมือซีดจะผละออกเล็กน้อย
“ปลอดภัยแล้ว”
“ขอบคุณ”
ฌามาเบี่ยงตัวหลบอีกฝ่ายตั้งใจจะรีบเดินออกไป แต่มือเย็นกลับรั้งข้อมือเขาเอาไว้ แล้วหงุดหงิดตัวเองกว่าเดิมที่ไม่คิดจะสลัดออก
เฌอแตมก้าวเท้ากลับมายืนตรงหน้า มือซีดยกขึ้นแตะที่ข้างแก้มฌามาเบาๆ ก่อนใบหน้าซีดจะโน้มมาประทับจูบแผ่วเบาที่มุมปาก ชั่วอึดใจถึงผละออกช้าๆ…
“สู้ๆนะแฟน”
รอยยิ้มเชิญชวนแต่งแต้มใบหน้าซีดก่อนเฌอแตมจะเป็นฝ่ายหันหลังเดินออกไปก่อน ฌามาหงุดหงิดจนกัดฟันกรอดตามไปคว้าอีกฝ่ายบ้าง ดันคนตัวบางดันประตูห้องน้ำที่กำลังจะเปิดให้ปิดลงแล้วกักอีกฝ่ายไว้กับบานประตูด้วยอ้อมแขนตัวเอง
“กวนประสาท…”
สบถเสียงแข็งก่อนจะเป็นฝ่ายประทับจูบลงไปบ้าง จูบที่ไม่ใช่แค่แตะที่มุมปากเหมือนที่เฌอแตมทำ แต่เป็นจูบที่เอาแต่ใจ เอาแต่ได้…ผสมความหงุดหงิดและความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่อยากหาคำตอบว่ามันคืออะไร
สุดท้ายฌามาก็จบฉากจูบในห้องน้ำลงด้วยการไล้ปลายจมูกไปที่ข้างแก้มซีด…และงับแรงๆที่ใบหู จุดเดียวกับที่อีกฝ่ายบังอาจมาสร้างความรู้สึกหวามไหวให้ตัวเขาก่อน
“อ้ะ…”
เสียงครางแผ่วผสมความเจ็บดังขึ้น….
“สมน้ำหน้า”
คนพาลยังหาเรื่องโดยการดึงเนคไทเรียบร้อยของอีกฝ่ายลงมาจนหลุดลุ่ยแล้วดันร่างเฌอแตมออกจากประตู ก่อนจ้ำอ้าวหนีไปทันที
ส่วนคนโดนรังแกกระพริบตาปริบๆ มือยกขึ้นจับใบหูที่คงจะช้ำของตัวเองเบาๆ แล้วหลุดยิ้มออกมา แม้จะต้องจัดเนคไทตัวเองใหม่ สุดท้ายกระดาษกาวเลยถูกดึงมาพันหูตัวเองบ้าง เพราะกลัวคนจะเห็นว่ามันเป็นรอยกัด…ผมสั้นๆมันปิดบังไม่ได้เหมือนผมยาวๆ บาร์เบลในมือยังไม่ได้คืนอีกฝ่าย เลยเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ ความรู้สึกคล้ายๆเอ็นดูฌามาทำให้ต้องยกมือขึ้นปิดปากและขำเบาๆ
ฌามามองดูคนแปะใบหูแบบนักกีฬาทั้งๆที่มีอาร์มพยาบาลสีแดงคล้องอยู่ที่ต้นแขน เฌอแตมยืนกลับกลุ่มเพื่อนร่วมคณะที่เต็นท์พยาบาล พอมีใครบาดเจ็บก็ต้องวิ่งเข้ามาดูแล อย่างเมื่อครู่คณะบริหารโดนวิศวะชนกระเด็นจนลื่นถลอก ก็เป็นเฌอแตมหิ้วกล่องยามากลางสนาม ไอ้เด็กบริหารนั่นดูก็รู้ว่าเป็นตุ๊ดรีบเอนตัวใส่เฌอแตมทันที แถมยังทำบีบน้ำตาคลออยากจะอ้อนว่าที่คุณหมอ
เป็นตุ๊ดไม่ผิด แต่ผิดที่มาอ่อยแฟนเขาโว้ย!!
ชะงักกับอาการหงุดหงิดของตัวเองทันที แฟน? นี่ยอมรับง่ายๆเลยหรอวะ… หงุดหงิดปนตกใจจนตอนนี้เหมือนกับเป็นไบโพล่าทะเลาะกับตัวเองเข้าไปทุกที
ใกล้ถึงเวลาที่สถาปัตย์จะต้องลงแข่ง พวกตัวจริงเริ่มวอร์มอัพกันยกใหญ่ ส่วนตัวสำรองสองสามคนรวมถึงฌามาก็เริ่มมีท่าทีจริงจังมากขึ้น
ฌามาพยายามดึงความสนใจตัวเองจากเต็นท์พยาบาลมาที่สนามแข่ง… การแข่งเริ่มขึ้นทั้งสนามส่งเสียวเชียร์กันดังลั่น คณะเกษตรมากันแน่นอัฒจรรย์ สถาปัตย์ก็ไม่ยอมแพ้ เรียกว่าเสียวกลองประชันกันจนรู้สึกฮึกเหิม
ที่บอกว่าเชอเบทเล่นดี เรียกว่าดีจริงๆ คนผมยาวรวบผมเป็นมวยเป็นตัววิ่งทำเกมส์ของทีมเลยด้วยซ้ำ รุ่นพี่ที่ซ้อมกันมาสองวัน…เรียกว่าแทบจะเป็นตัวประกอบ แต่ทุกคนก็พยายามกันเต็มที่น่าดู สถาปัตย์ไม่มีใครถนัดบาสเท่าไหร่ขนาดตัวเขาเองยังชู้ตไม่ลงนับประสาอะไรจะไปเคี่ยวเข็ญคนอื่น
แต่เกมส์กลับไม่ได้ใสสะอาดอย่างที่คิดเพราะพริบตาต่อมาร่างของเชอเบทก็โดนกระแทกล้มครูดลงไปกับพื้น กรรมการเป่านกหวีด ก่อนทีมพยาบาลจะลงมีเสียงโวยวายดังลั่นมาก่อน
“เหี้ยแม่งใช้เข่าหรอสัส!!!!!”
เดดแอร์หายไปก่อนผู้ชายตัวหนาหน้าตาโมโหจะก้าวเท้ามาที่สนาม คณะสถาปัตย์เริ่มโหวกเหวกโวยวาย เปลพยาบาลถูกหามมาทันที
ความวุ่นวายดำเนินอยู่สักพัก เขายังไม่เห็นเฌอแตม อาจจะเดินออกไปข้างนอก
“เหี้ยเอ้ย มึงทำอะไรไอ้เชอวะ!!!”
กลายเป็นนักศึกษาหัวฟูอีกคนที่โวยวายขึ้นมา
“แม่งเอ้ยยยยยยย”
พลั่ก!
นักศึกษาศิลปกรรมหัวฟูปล่อยหมัดปะทะหน้านักบาสเกษตร ก่อนกรรมการจะช่วยกันฉุดกระชากร่างสูงออกมา หน้าขาวแดงก่ำด้วยความโกรธจัดไม่สนว่าต้องมีหลายคนช่วยกันดึงถึงจะลากออกมาได้
“นอกเกมส์กับกูได้นะสัส ถ้าไม่พอใจ!!! ใจหมาชิบหาย น้ำใจนักกีฬามีปะไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย”
ฝ่ายเกษตรเริ่มฮึดฮัดเพราะคนของตัวเองโดนต่อย
“ปิงแท๊ปๆ ไปแยกหน่อยดิ๊”
ฌามามองตามความชุลมุนแต่ก็รีบเข้าไปช่วยแยกกลุ่มเกษตรกับคนหัวฟูออกจากกัน เสียงกรรมการเป่านกหวีดเรียกให้นักกีฬาสองฝ่ายมานั่งรวมกันเพื่อหาข้อสรุปของความวุ่นวาย ส่วนนักศึกษาหัวฟูชูนิ้วกลางใส่กลุ่มเกษตรอีกรอบและเดินตามเชอเบทที่ถูกประคองออกไป
เฌอแตมวิ่งเข้ามาในโรงยิมหลังจากนั้นไม่นานพร้อมกล่องพยาบาล ก่อนที่กลุ่มเพื่อนคณะจะเข้าไปคุยและร่างซีดก็วิ่งออกไปอีกคน ฌามานั่งติดแหงกกับกลุ่มนักบาส สรุปก็ยอมความไม่เอาเรื่องเพราะไม่งั้นจะถูกปรับแพ้ทั้งสองฝ่าย การแข่งดำเนินต่อไปแบบฝืนๆ ฌามาได้ลงครึ่งหลังสิบนาทีนิดๆก็จบเกมส์ เกษตรชนะไป
ทุกคนทยอยแยกย้ายกันกลับไป ฌามาเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาที่โรงยิมก็ยังไม่เห็นเฌอแตมกลับมา เห็นทีมพยาบาลบางคนคุ้นๆหน้าว่าเป็นเพื่อนเฌอแตมจึงเดินเข้าไปหา
“ไงฌา ยังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
“หวัดดีๆ”
“ไว้ไปกินเหล้าด้วยกันอีกดิ ไม่เห็นมากับไอ้แตมเลย กลัวพวกกูแล้วหรอ ฮ่าๆ”
ฌามาหัวเราะขำขันไปแต่ในหัวเมมโมรี่ไว้ว่าเขารู้จักคนพวกนี้มาก่อน แต่ด้วยไม่ได้สนิทกันมากบทสนทนาเลยเป็นเรื่องพื้นฐานที่ไม่ได้มีเนื้อหามากมายอะไร
“เห้ยนี่มันนายแบบแบรนด์เนมคนนั้นนี่!!”
ว่าที่คุณหมอผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้
“เออว่ะ ใช่ๆ เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย”
“หือ ถ่ายแบบอะไร?”
“โอยแอ๊บไม่ทันแล้วค่ะพ่อคุณ คุณหญิงแม่ให้สัมซะทุกช่องข่าวบันเทิง กริ๊ดๆ ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยยยย”
คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองดังเลยโดนดึงไปถ่ายรูป กลุ่มเฌอแตมที่ไม่ได้อะไรมากแต่กะจะกวนตีนเลยสลับกันถ่ายด้วย ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อมีนักกีฬาบาดเจ็บ
ฌามาเลยนั่งในเต็นท์พยาบาลกับกลุ่มเพื่อนเฌอแตม ตามองเกมส์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นคนหัวฟูเดินมากับเฌอแตมตอนเริ่มแข่งคู่สุดท้ายพอดี คนหัวฟูเดินไปนั่งในโซนตัวสำรองก่อนทีมจะขอเปลี่ยนตัวให้ลงไปเล่น
เฌอแตมเดินมาถึงก็เลิกคิ้วใส่แต่ไม่ได้พูดอะไร ไปจัดการกล่องยาตัวเองแทน อาการเมินเฉยไม่ทักทายทำเอาหงุดหงิดนิดหน่อย
ว่าที่คุณหมอเลือกนั่งข้างกลุ่มเพื่อนทั้งๆที่ข้างฌามาก็ว่าง แถมยังคุยกันไม่สนใจเขาเหมือนอากาศธาตุ คนโดนเมินชักหงุดหงิดกับการกระทำที่รู้ว่าจงใจ
ยั่วโมโหกันชัดๆ......
ความหงุดหงิดผสมท้าทายทำเอารื่นรมย์อยู่ในที ใครจะทนไม่ไหวก่อนกันให้มันรู้ไป แต่เกมส์ที่แข่งกันสองคนคงสนุกไม่พอ เพราะดันมีตัวแปรคณะบริหารที่บาดเจ็บแกล้งนอนอยู่ในเต็นท์พยาบาลพาตัวเองเดินเอียงๆมือกุมท้องมาหาเฌอแตม จำได้ว่ามันเจ็บขา…กลุ่มท้องหาไรล่ะวะ
“พี่แตม ขอแทนนั่งด้วยนะครับ แทนอยากดูแข่งด้วย มาเจ็บแบบนี้อดเล่นเลยเสียดายชะมัด”
“อื้อ ดีขึ้นแล้วหรอ?”
“ก็…ยังหน่วงๆอยู่ครับ ทางนั้นชนซะแรงเลย”
เสียงกระเง้ากระงอดดังสลับกับเสียงติดจะแหบไปเรื่อยๆ คนหนึ่งก็อ่อยอีกคนก็นั่งให้อ่อยไม่เลิก ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นเดินไปยืนหน้าเฌอแตม น้องแทนไรนั่นมองมางงๆ ก่อนจะยิ้มเขินเมื่อฌามายิ้มให้
ยิ้มที่ทำเอาเฌอแตมชะงัก…ยิ้มของฌามาที่ทำให้รู้สึกแพ้มาเสมอ….ยิ้มไปถึงนัยน์ตาที่ฉายแววบางอย่างให้พาลหน้าร้อนทำอะไรไม่ถูก
แต่คราวนี้มันถูกเผื่อแผ่ไปให้หนุ่มน้อยคณะบริหารซะเกือบครึ่ง…ความหงุดหงิดก่อตัวเบาบางในห้วงอารมณ์ของนักศึกษาแพทย์บ้างทันที
“สวัสดีครับ เพื่อนแตมหรอ?”
“ปะ เปล่าครับ แทน รู้จักผ่านๆ”
“อ้อ…แล้วไม่อยากรู้จักเราบ้างหรอ? เปรมนะครับ….แทน”
เสียงเรียกชื่อทิ้งต่ำลงเล็กน้อยอย่างมีชั้นเชิงที่คนฟังคนไหนก็ดูออกว่าฌามากำลังจะอ่อยเหยื่อ ทั้งรอยยิ้ม แผ่นหลังที่โน้มลงไปใกล้ หรือน้ำเสียงนุ่มที่ปั้นแต่งขึ้นมา
“อ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ…”
คนโดนอ่อยถึงกับยิ้มเขิน ส่วนเฌอแตมคิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดเป็นปม พอๆกับตาเรียวที่เริ่มฉายหงุดหงิดอย่างปิดไม่มิด ลุคของฌามาในมุมนี้มันเหมือนเพลย์บอลคาสโนว่าที่ดูน่าท้าทายเป็นบ้า…
ไม่แปลกใจที่แทนจะเทความสนใจไปทางนั้นแทนเขา เพราะแต้มต่อของฌามาคือท่าทางที่ดึงดูดคนง่ายๆนั่น ต่างจากเขาที่เข้าสังคมไม่ได้ดีนัก
“ละ แล้วเปรมอยากให้แทนรู้จักเปรมในแง่ไหนล่ะ… แทนไม่ค่อยเข้าใจ”
เฌอแตมกลอกตากับท่าทางน่ารักที่แกล้งทำเป็นเขินแต่ก็มีความกล้าของแทน จริงๆก็รู้ว่าตัวเองกำลังโดนแทนอ่อยก็แค่อยากแกล้งฌามา ใครจะคิดว่าฌามาจะเล่นแผนสูงมาจีบเอาดื้อๆ ส่วนเขาก็แค่นั่งคุยเรื่องทั่วไปไม่ได้อะไรสักหน่อย
“ก็…. อยากให้รู้จักเปรมเยอะๆเลย เพราะเปรมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่เวลามีคนมานั่งข้างๆคนของเปรม หรือคนที่เปรมสนใจ”
ปลายเสียงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย บวกกับท่าทางน้อยใจที่แอคติ้งล้วนๆ แต่กลับทำให้แทนรีบเขยิบออกจากเฌอแตมทันที ส่วนเฌอแตมก็เริ่มเม้มปากหงุดหงิด พยายามนับหนึ่งถึงสิบข่มอารมณ์ที่มันกรุ่นจนใกล้ระเบิด
“แทนกับพี่แตมไม่ได้อะไรกันนะ…แค่นั่งคุยเฉยๆ เพราะพี่แตมช่วยทำแผลให้แทนน่ะครับ”
“อ๋อ…งั้นก็ดีเลย แตม….ผมหิวข้าว”
ความงงย้ายไปอยู่ที่แทน ส่วนผู้ชมทั้งหลายที่เป็นกลุ่มเพื่อนเฌอแตมถึงกับหลุดขำ เพราะหน้าแทนและเฌอแตมเหวอกันทั้งคู่
“กลับบ้านเราได้ยัง หิวข้าว”
ท่าทางลูบท้องกระพริบตาปริบๆและน้ำเสียงติดจะอ้อนเรียกความเห่อร้อนบนใบหน้าซีด ก่อนกองทัพเพื่อนจะช่วยกันแซว
“อย่าใจร้ายกับแฟนดิแตม”
“เออ แฟนมึงหิวข้าวว่ะ พากลับบ้านของเราดิ๊”
“เปิดตัวแรงโว้ย ตาร้อนครับๆๆๆๆ”
“หิวข้าว…”
เฌอแตมยอมรับว่าตัวเองรับมือกับอะไรแบบนี้ไม่ได้ดีนัก เลยรีบลุกขึ้นยืนคว้าข้อมือแกร่งลากออกมาจากโรงยิมทันที
“รีบพาแฟนไปกินข้าวนะครับ ส่วนประชุมสตาฟพวกกูจัดการให้ เดี๋ยวแฟนหิวงอแงแล้วจะเป็นปัญหาครอบครัวนะโว้ย”
เสียงแซวยังดังตามหลังมาไม่เลิก
ฌามาเดินอมยิ้มกับชัยชนะตัวเอง มองมือซีดที่ตัดกับผิวเข้มของตัวเองอย่างอารมณ์ดี คนที่รีบเดินดุ่มๆหน้าแดงก่ำด้วยความเขินยิ่งทำให้ความหงุดหงิดก่อนหน้าหายไปไม่มีเหลือ
ชัยชนะกลับมาเป็นของฝ่ายฌามา
คนชนะยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อคนเขินหันขวับมาทำหน้าดุใส่ ก่อนมือซีดจะปล่อยมือออก แต่มือสีแทนก็คว้ามากุมไว้มั่น สอดนิ้วเข้าไปแทรกประสานกันเนียนๆ
“ปล่อยทำไม เดี๋ยวผมหลงนะครับแฟน เหมือนเมื่อกลางวันไง แฟนต้องจูงนะ”
อ้อนแต่แววตาพราวระยับ…ฌามาอิ่มเอมกับชัยชนะของตัวเองจนเฌอแตมต้องรีบหันหน้าหนี ไม่งั้นคงจะหลุดยิ้มเขินออกมาแน่ๆ คนเริ่มเรียกว่าแฟนเป็นเฌอแตมเองแท้ๆแต่พอโดนย้อนกลับมามันกลับแอทแทคได้มากกว่า
ไม่ว่าเมื่อไหร่….ก็ไม่เคยชนะรอยยิ้มของฌามาได้เลย
บรรยากาศยามค่ำคืนที่มีไฟสลัวของมหาวิทยาลัยให้ความรู้สึกดีแปลกๆ … ทั้งถนนไปทางลานจอดรถก็มีแค่พวกเขาสองคน
บรรยากาศ… สถานที่… ตัวแปรทุกอย่างที่เคยสงสัย
มันลงตัว…
จากเท้าที่เคยก้าวอย่างรีบร้อนก็ลดลงมาเดินข้างกัน
ฌามาก็ไม่พูดอะไรที่กวนโมโหหรือตอกย้ำความเขินของเฌอแตม…เพราะหัวใจมันเต้นรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา
ใบหน้าคมกลับชึ้นสีเรื่อเมื่อมองใบหูที่ปิดเทปกาวของอีกฝ่าย…ไม่รู้ว่าจะไปเขินหูของเฌอแตมทำไม แต่ยิ่งตาหลุบต่ำลงมองมือที่ประสานกัน….ยิ่งหน้าร้อนผ่าวจนกลัวว่าเฌอแตมจะหันมาเห็น
ใบหน้าคมหันหน้ามองไปอีกทาง เหมือนที่ใบหน้าซีดก็มองอีกทาง…
อย่างกับเด็กมัธยมต้นเพิ่งเดินจับมือแฟนครั้งแรก…
======================================
ฌามาเริ่มกลับมาทวงตำแหน่ง 55555555 เริ่มมีชั้นมีเชิงกับเขา เริ่มปรับตัวได้แล้วสินะหลังจาก เด๋อ มานาน 5555
ให้กำลังนุ้งฌาด้วยนะคะทุกคนนนน
หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗] (อ่าน 353586 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก