ตอนที่ 18
สามนาฬิกาของวันใหม่ ท้องฟ้ายังคงเป็นสีดำสนิท…ฌามานั่งมองคนที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา… เฌอแตมไม่ได้ใช้เตียงของเขาแต่กลับซุกตัวอยู่บนโซฟาที่ดูคับแคบไปสำหรับส่วนสูงประมาณอีกฝ่าย
บนโต๊ะรูปซีกมะนาวมีชีทเรียนกับเครื่องเขียนวางไว้เหมือนเช่นที่เขาเคยเห็น ตั้งใจเรียนเหมือนกัน… มือหนาลองหยิบชีทมาอ่านไม่นานก็เข้าใจเนื้อหาได้ทันทีเพียงแค่ผ่านตาเพียงครั้งเดียว สมองเขาจดจำได้ไวสมกับไอคิวที่เวอร์เกินปกติของตัวเอง ลายมือเฌอแตมจดขยุกขยิกไปเรื่อย บ้างก็อ่านออกบ้างก็อ่านไม่ออก
ฌามาใช้เวลามองอีกคนหลับสลับกับนั่งอ่านชีทเรียนของคณะแพทย์ปีสาม หงุดหงิดที่ตัวเองดันเผลอคิดไปว่าถ้าเรียนหมอสำหรับเขาก็คงง่ายเหมือนกัน มันเยอะแต่จำได้ หรือจะเปลี่ยนไปเรียนแพทย์?
หกปีเลยหรอ… เรียนได้แต่อาจจะไม่ชอบก็ได้ ปริญญาสองใบก็พอแล้วมั้งแล้วเขาก็โอเคกับชีวิตสถาปนิกของตัวเองอยู่แล้ว
หรือจะลงเรียนเล่นๆเป็นเพื่อนเฌอแตม?
มือสีแทนชะงักก่อนจะโยนชีททิ้งกับโต๊ะ ทำไมต้องทุ่มเทไปเรียนกับเฌอแตมด้วยวะ? สับสนความคิดตัวเองแต่พอจะสำรวจความรู้สึกเสียงครางแผ่วเบาและพลิกตัวของอีกฝ่ายทำให้ต้องรีบลุกขึ้นหลบไปจากเรือนมะนาวรีบกลับบ้านอย่างว่องไว
เขายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้า…
ฌามากลับมาห้องตัวเองก็นอนไม่หลับ นาฬิกาบอกเวลาตีห้าแล้วท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เขาใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการเฝ้ามองพระจันทร์
พระจันทร์?
พระจันทร์มาจากไหน?
‘พระจันทร์เฌอแตม’
เสียงตัวเองดังวาบขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวที่แล่นริ้วจนต้องยกมือทึ้งหัวตัวเองแรงๆ ปวดไปหมด ปวดจนแทบหายใจไม่ออก เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เหมือนจะนึกอะไรออก
สุดท้ายก็ทำได้แค่ทิ้งตัวลงนอนนิ่งๆ กัดฟันให้อาการปวดจางหายไปเอง…
สมองเขายังไม่พร้อมจะเข้าใจว่าทำไม…ต้อง พระจันทร์เฌอแตม
เฌอแตมตื่นเช้าปกติ จัดชีทและเครื่องเขียนที่วางทิ้งไว้ให้เป็นระเบียบ ชะงักเมื่อเจอปากกาตัดเส้นหล่นอยู่ข้างโซฟา เครื่องเขียนเขามีแต่เมจิคกับไฮไลท์ดินสอยางลบ ไม่มีทางมีปากกาตัดเส้น…
และยี่ห้อนี้ก็ราคาแพงเพราะเคยไปซื้อเป็นเพื่อนชาร์ล… ของใคร?
คิ้วสวยขมวดมุ่นเมื่อมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผสมกับที่เห็นฌามาที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย เฌอแตมผุดลุกขึ้นเดินสำรวจรอบบ้าน ทุกอย่างมันเหมือนเดิม เหมือนไม่มีใคร เหมือนมีเขาคนเดียว
แต่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกมันบอกว่ามีคนอื่นเข้ามา… อย่างน้อยปากกานี่ก็ไม่มีทางปรากฏตัวแบบไร้ที่มาที่ไป เขาเป็นคนละเอียด บ้านทั้งหลังก็ทำความสะอาดอย่างละเอียด…
อยากเล่นเกมส์กันใช่ไหม?
เดี๋ยวรู้กัน!
ฌามาโดนตามตัวมาซ้อมบาสกับกลุ่มปีสี่ แต่ละคนตั้งใจราวกับแข่งโอลิมปิค หัวหน้าทีมบาสอยู่ปีห้าเรียกทุกคนด้วยชื่อที่พี่แกคิดเอาเอง เขาก็เป็นไอ้เปรมของเพื่อนๆเหมือนที่โดนจับลงชื่อไว้ เพื่อนร่วมทีมอีกคนมาจากสาขาภูมิชื่อฟรอยด์ก็โดนเรียกว่าฝอย หรือรุ่นน้องปีสามชื่อสตางค์ก็กลายเป็นน้องดาว สารพัดชื่อ บ้างก็มาจากชื่อจริง บ้างพี่แกก็คิดเอง
“เปรมมึงเอาเบอร์ไร”
ซ้อมเสร็จก็โดนเรียกมาวัดตัวตัดเสื้อที่พี่เขาบอกแค่ไปเหมาๆเสื้อโลมาให้ร้านติดสติกเกอร์ง่ายๆ
“เบอร์ตอง”
มุกสองแง่สองง่ามที่เพิ่งเรียนรู้มากับพวกสถาปัตย์นี่แหละ เลยโดนถีบมาที
“เอาเบอร์แปดสิบแปดไปสัส”
ไม่รู้ว่ามีเทคนิคอะไรเรียงเบอร์ ตัวจริงตัวสำรองรวมกันยังไม่ถึงยี่สิบแต่เบอร์นี่มีถึงเก้าสิบเก้า
“อีกสามวันนัดแรก พวกมึงต้องชนะ แยกย้ายได้”
เป็นการกำหนดจุดมุ่งหมายที่โคตรรสวนทางกับความจริง นับคนเมื่อวาน ซ้อมวันนี้ วัดเสื้อวันนี้ อีกสามวันแข่งเอาชนะ แต่ทุกคนก็ดูมุ่งมั่นดีทำให้ฌามาสนุกไปด้วย
อย่างน้อยเขาก็เหมือนวัยรุ่นปกติ
เฌอแตมยืนอยู่ริมสนามบาสของคณะสถาปัตย์ ไม่ได้วางแผนว่าจะต้องเจอแต่ก็แค่มาเดินดูลาดเลาเผื่อจะฟลุค แล้วก็เจอผู้ชายที่เหมือนฌามาคนนั้น ผมที่เคยยาวตัดหน้าม้าในความทรงจำตอนนี้ตัดสั้นกว่าเดิม และหน้าม้าเปิดหูหนึ่งข้างก็กลายเป็นทรงตัดสั้นเรียบร้อยแบบผู้ชายทั่วไป ไม่เหมือนแต่เหมือน…
ใบหูไม่มีบาร์เบล… เฌอแตมยืนดูจนกลุ่มนักศึกษาเลิกซ้อม ยามนี้เย็นย่ำเต็มทีเพราะไม่ใช่เวลาเรียนแล้ว ทั้งกลุ่มแยกย้ายกันไป ขายาวอยากจะก้าวเข้าไปทักทันทีที่อีกฝ่ายบังเอิญเดินมาทางนี้
“ฌา…”
“ไอ้เปรม!! เอาเบอร์มึงมาดิ้เผื่อนัดซ้อม”
“ได้พี่”
เปรมหันกลับไปทางเดิม… เปรม? ชื่อเปรม… ไม่ใช่ฌามา… คนละคน แต่ทั้งส่วนสูง รูปร่าง รอยยิ้ม และน้ำเสียงช่างคล้ายซะจนจะเป็นคนเดียวกัน
เปรม…. ไม่เชื่อหรอก!
ฌามารอจนอีกฝ่ายเดินกลับมาอีกครั้ง เบี่ยงตัวหลบกับมุมตึกและก้าวเดินตามแผ่นหลังกว้างไป แผ่นหลังที่แสดงถึงร่างกายที่สมส่วน เสื้อซ้อมบาสชื้นเหงื่อจนลู่ลงกับกล้ามหลังที่เป็นวีไลน์สวย…
รอยสัก… ใช่… ฌามามีรอยสัก ถ้าเห็นรอยสักก็ยืนยันได้ว่าเป็นฌามา
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำในมือมีกระเป๋าคาดไหล่แบบผู้ชายที่ถือมาตั้งแต่สนามบาส เฌอแตมอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายล้างหน้าเดินหลบเข้าไปในห้องน้ำห้องในสุด มองอีกฝ่ายจากช่องประตูที่จงใจปิดไม่สนิท
เปรมเสยผมเปียกน้ำขึ้นเปิดหน้า ทำท่าหงุดหงิดกับผมสั้นๆของตัวเอง และเสื้อยืดสีเข้มก็ถูกดึงออกจากร่าง… รอยสักรูปกราฟฟิคเรขาคณิตแปลกตาอยู่ที่ใต้ลำคอและเหนือขอบกางเกงด้านขวาก็มีรอยสักตัวเลขเจ็ดหลัก..
ฌามา…
เสื้อชื้นเหงื่อถูกพาดอยู่บนซิงค์น้ำก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดกระเป๋าเอาบาร์เบลสีเงินออกมาใส่ใบหูตัวเองช้าๆ ปลายลูกศรคุ้นเคยกลับมาเป็นเครื่องประดับประจำตัว
เฌอแตมมองอีกฝ่ายจัดการกับตัวเองจนเสร็จและหยิบมือถือโทรเรียกคนขับรถ
ฌามาขับรถไม่เป็น…
การสันนิษฐาน และหลักฐานทุกอย่าง…สมบูรณ์แบบ
ทำไมเป็นเปรม? ….
เปรมปรีฌา …. ชื่อจริงไง…
เสียงสบถดังเบาๆทันทีที่อีกคนเดินออกจากห้องน้ำไป เฌอแตมยืนมองตัวเองหน้ากระจก ดวงตาเรียววาวโรจน์ด้วยความหงุดหงิดแบบที่ตัวเองพยายามจะไม่เป็น
โมโหทีไร… ต้องได้ระบายอารมณ์ทุกที
ฌามา… เดี๋ยวเจอกัน!
เฌอแตมมายืนดูฌามาซ้อมบาสในวันที่สอง… ไม่น่าเชื่อว่าฌาม์จะมีปัญหากับการระยะ ระยะที่คาดคะเนด้วยสายตาล่ะมั้ง เพราะงานของอีกฝ่ายมันมีเครื่องไม้เครื่องมือช่วย ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายขับรถไม่ได้ ชู้ตบาสไม่เคยลงห่วง แต่การเลี้ยงลูกซัพพอร์ตทีมกลับทำได้ดี ดีก็บ้าแล้วโยนให้เพื่อนรับยังโยนไม่ได้เรื่อง ตกพละแน่ๆ…
ใบหน้าเรียบสนิทแต้มรอยยิ้มเมื่อรุ่นพี่หน้าหนวดตะคอกเปรมด้วยความหงุดหงิด แต่เปรมคือฌามา กวนตีนกลับไม่ยอมโดนด่าฝ่ายเดียว
“ก็กูบอกแล้วว่ากูเล่นได้ แต่ไม่ได้บอกว่าเล่นดีโว้ย”
“สัสเปรมโคตรเกะกะ มึงไปเป็นตัวสำรองเลยไอ้เหี้ย”
คนเป็นตัวสำรองไม่ได้มีสีหน้าผิดหวังแต่ส่งเสียงตะโกนแซวเพื่อนร่วมทีม เสียงด่าปนเสียงหัวเราะดังลั่นสนาม ฌามาก็ดูเหมือนเดิม… แต่บางอย่างให้ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม คงจะเป็นสีหน้าที่ไม่ได้ซับซ้อนเหมือนอย่างทุกที
ฌามาในชื่อเปรม… เหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดามากกว่าช็อคโกแลต ฌามาที่มีรอยยิ้มชวนหวั่นไหว ฌามาไม่เคยหัวเราะสุดเสียงแบบนี้ ฌามาไม่เล่นมุกต่ำๆติดเรทแบบนี้ และที่สำคัญ...ฌามาจะไม่เมินเขาแบบนี้
เมื่อคืนเขานอนไม่หลับแม้จะตีสามแล้ว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายทำให้เขาได้ยินเสียงประตู ลมวูบหนึ่งพัดผ่านเข้ามาเพราะประตูมันบานยาวถึงชั้นสอง… บ้านนี้มีสัญญาณกันขโมย การไขกุญแจเข้ามาก็ต้องมีกุญแจบ้าน
เขาเจอเงาร่างคุ้นเคยเดินมานั่งตรงพื้นข้างโซฟา เขาแกล้งหลับสนิทเหมือนกับที่อีกฝ่ายคงจะนั่งเฉยๆ แต่ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงหายใจ… และเสียงถอนหายใจ
“อ่านหนังสือเยอะๆอีกแล้ว”
เสียงหนังสือเรียนหรือชีทไม่แน่ใจถูกเปิดออก เสียงแผ่นกระดาษถูกเปิดเรื่อยๆ ทำให้เขารวบรวมความกล้าค่อยๆลืมตามอง
ท่ามกลางแสงสลัวของพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา เขาเห็นผู้ชายคนเดียวกับที่เห็นในห้องน้ำคณะสถาปัตย์ ผมตัดสั้นเรียบร้อย แม้ใบหูจะไม่มีบาร์เบลคุ้นตา กำลังอ่านชีทเรียนของเขา ในมือควงปากกาเมจิคที่ใช้โน๊ตของเขา
ปากกาตัดเส้นของฌามาเขาเอาไปเก็บมุมทำงานของอีกฝ่ายแล้ว ไม่อยากวางรวมกับเครื่องเขียนตัวเองเพราะว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายคิดว่าทำหล่นแถวนี้...และสงสัยว่าเขาจะรู้ตัว
“หมอนี่เรียนง่ายกว่าที่คิด”
เฌอแตมลอบถลึงตาใส่คนไอคิวเกินมนุษย์ปกติ พวกไอคิวสูงๆนี่น่าอิจฉา อะไรผ่านตาก็จำได้แล้ว ตาเรียวมองอีกฝ่ายผ่านความมืดจนกระทั่งฌามาวางชีทลง ตาปิดลงทันทีที่อีกฝ่ายหันมา
ก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายเต้นรัวจนกลัวเสียงมันจะดังออกมาให้อีกคนได้ยิน ความรู้สึกอยากจะร้องไห้ถาโถมเข้ามาเมื่อมืออุ่นแตะแผ่วเบาที่แก้ม ความรู้สึกที่คิดถึงจนอยากจะถามอีกฝ่ายว่าทำไมต้องแอบมาแบบนี้
ทำไมไม่ทักทาย ทำไมไม่บอกให้รู้ว่าปลอดภัยแล้ว… ทำไมปล่อยให้เป็นห่วง ปล่อยให้คิดถึง..
“ฝันร้ายหรอ ทำไมร้องไห้”
สัมผัสแผ่วเบาที่หางตาทำให้รู้ว่าความรู้สึกตัวเองคงเก็บไว้ไม่ไหว นิ้วมืออุ่นคลอเคลียใบหน้าจนอยากจะจับมือสีแทนในความทรงจำมากุมไว้… แต่ก็ทำไม่ได้
“วันหลังไปนอนที่เตียงสิ...นอนสบายกว่านะ”
จะไปนอนได้ยังไง… มันว่างเปล่าเกินไปเมื่อมันเคยเป็นที่ของคนสองคน
“ขอโทษนะที่ยังเจอกันไม่ได้...ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แต่… เฮ้อ...”
เสียงถอนหายใจยาวดังให้ได้ยิน ก่อนสัมผัสสุดท้ายคือนิ้วมือไล้เบาๆที่ใบหูและฌามาก็ผละออกไป ชั่วครู่เสียงประตูบ้านดังเบาๆอีกครั้ง ก่อนดวงตาเรียวชื้นน้ำจะกระพริบเบาๆ
สองมือยกขึ้นปิดหน้า...ที่แสดงความอ่อนแอ
มือซีดยกขึ้นนวดท้ายทอยตัวเองเบาๆ เปรมของเพื่อนๆยังคงหัวเราะเสียงดัง แม้จะเล่นได้ไม่ดีแต่ก็ยังได้ลงซ้อมสนุกสนานไปกับคนอื่น และสุดท้ายเสื้อชื้นเหงื่อก็ถูกดึงพ้นร่างเหมือนที่คนอื่นๆทำ
ฌามามีไลน์กล้ามสวยสมกับที่ได้เป็นนายแบบแบรนด์ดัง ไม่ได้ดูถึกบึกบึนเป็นหมีเหมือนนักกีฬาที่ออกกำลังกายอย่างหนัก หรือนักเล่นกล้าม แต่มันดูเพรียว น่ามอง… จนกระทั้งเหลือบไรข้างสนามพากันนั่งมองแล้วกริ๊ดกร๊าดกัน
ตอนแรกคงมาดูเดือนสถาปัตย์ปีสามที่เคยประกวดเดือนปีเดียวกับเขา… แต่พอถอดเสื้อออกสายตาก็ถูกย้ายมาที่แผ่นหลังวีไลน์มากขึ้น ฌามาไม่ใช่คนหล่อ แต่โครงหน้าชัดเหมือนนายแบบเอเชียที่เป็นที่นิยม มองเผินๆก็ดูจะธรรมดา แต่ถ้าสบตาก็คงจะติดกับเอาง่ายๆ เหมือนเขา…
เฌอแตมตัดสินใจเดินออกไปจากมุมตัวเอง มันหงุดหงิดที่คนของเขามีรอยยิ้มเผื่อแผ่ทุกคน แต่กลับไม่หันมาทางนี้ ทำตัวลึกลับโดยไร้เหตุผล…
สงสัยจะอยากตาย…
“พีท นี่แตมนะ เฌอแตมคณะแพทย์”
เบอร์มือถือเดือนสถาปัตย์ปีสามถูกเมมไว้ตั้งแต่ตอนประกวด ไว้โทรหากันเวลารุ่นพี่นัดและไม่ได้โทรอีกจนกระทั่งตอนนี้
เฌอแตมยืนมองเงาตัวเองผ่านกำแพงกระจกไปที่สวนญี่ปุ่นที่มีแต่แสงจันทร์ส่องให้เห็นเงาสลัว
“อ้าวแตมว่าไงมึง สบายดีปะ?”
“ก็ดีอ่ะ พอดีมีเรื่องถามหน่อย”
“เออว่า?”
“มึงรู้จักคนชื่อเปรมปะ คณะมึง”
“เปรม? ใช่เปรมที่แลกเปลี่ยนจากจีนปะวะ มีกลุ่มเด็กแลกเปลี่ยนจากจีนมาอ่ะ มีคนไทยมาด้วยชื่อเปรมแต่เรียนรวมกับพวกพี่ปีสี่”
“เออ คนนั้นแหละมั้ง”
“ทำไม รู้จักหรอ?”
“เพื่อนเก่าน่ะ สนิทกันไหม?”
“ก็สนิทอยู่ ซ้อมบาสกันทุกวัน ตอนเที่ยงก็ได้กินด้วยกันนะ เปรมมันสนิทกับพี่รหัสกูพอดี”
“งั้นช่วยไรกูหน่อยดิ… อยากเซอไพรส์เพื่อนเก่า”
นัดแนะกับเพื่อนเก่าเรียบร้อยก็โทรหาตัวแปรอีกคนที่จะทำให้การจัดฉากมันสมบูรณ์ อยากเล่นละครใช่ไหมฌามา? แล้วมาดูกัน…ว่าใครจะเนียนกว่าใคร
มือซีดกดโทรศัพท์โทรหาเบอร์ที่เคยตั้งเป็นเบอร์ฉุกเฉินหมายเลขหนึ่ง แต่ตอนนี้ลบทิ้งไปละ
ฝาแฝดที่ไม่สนิทแต่ก็สนิท
“ว่าไง”
น้ำเสียงรำคาญดังมาตามสาย
“มึงยังไม่เลิกกกผู้ชายหรอวะ?”
เสียงนิ่งสงบไร้อารมณ์…ไม่ได้อยากจะหาเรื่องแต่ชินแล้วที่จะด่ากันเล็กน้อยก่อนจะวกเข้าเรื่อง
“แล้วมึงเสือกอะไรวะ”
“เปล่า กูจะบอกว่ามีคนทักกูเป็นมึง”
“บ่อยไป คนยังทักกูเป็นมึง ขนาดกูไว้ผมยาว”
“ประเด็นคือ”
“คือ?”
“มีเรื่องให้ช่วย”
ตาเรียวกลอกไปมาอยากจะกัดลิ้นตายที่ขอร้องให้อีกฝ่ายมาช่วย แต่ก็เพราะไว้ใจใครไม่ได้แล้ว ถึงจะเกลียด จะโกรธแต่เพราะเป็นฝาแฝด…คนที่ไว้ใจได้ที่สุด
“ไรอีกอ่ะ”
“กูจะจีบเด็ก”
“แล้ว?”
“มาต่อยกูที กูจะเล่นบทสำออย”
“เชี่ย…ต่อยฟรีปะล่ะ”
เสียงกวนตีนดังลอดมาทำเอาหงุดหงิด พูดขนาดนี้ก็รู้สิวะว่าต้องฟรียังจะกวนประสาท…
“ฟรี”
“ที่ไหน?”
“โรงอาหาร พรุ่งนี้ตอนกลางวันเลย เอาแบบจริงจัง เข้มๆ”
“เดี๋ยวกูก็โดนหักคะแนน”
เล่นตัวไปอีก…
“ฝาแฝดตีกันไม่หักหรอกถ้ายอมความ หรือหักก็คงไม่มากไม่ขนาดทัณฑ์บน”
เชอเบทเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา
“เออได้ มึงก็เล่นให้สมจริงหน่อย ต่อยกลับกูแต่ห้ามแรง เพราะกูช่วยมึง”
“หมัดกูก็จะดูง่อยถ้าต่อยมึงไม่ล้ม”
ปกติต่อยกับเชอเบททีไร…เขาชนะทุกที เพราะอารมณ์ที่แรงกว่า… สุดท้ายฝาแฝดเลยหนีไปเพราะทนกันไม่ไหว
“ก็จะเอาไง จะเล่นบทนักเลงแบบกู หรือสำออยเอาใจเด็กมึง กูเสียหายนะเนี่ยช่วงนี้ยิ่งหล่อสุดในมหาลัยอยู่ มึงเห็นหน้ากูหรือยัง”
ช่วงนี้มหาวิทยาลัยชอบจัดโพลอะไรแปลกๆ หนุ่มหล่อสาวสวยสาวเปรี้ยวหนุ่มตี๋อะไรเยอะแยะ เชอเบทก็ติดโพลไปกับเขาด้วย ทำเอาคนทักเขาเยอะกว่าเดิมเพราะเป็นฝาแฝดกัน…โคตรน่ารำคาญ
“น่ารำคาญจะตาย ที่คณะกูยังมาถามว่ากูเป็นไรกับมึง”
“แล้วมึงตอบว่าไง?”
“มึงเป็นลูกเลี้ยงพ่อกู กูเป็นลูกเมียหลวงโดนรังแก”
จริงๆก็ตอบว่าฝาแฝดง่ายๆ แต่อยากกวนตีนมันเฉยๆ
“ส้นตีนสัส”
“ตามนี้ล่ะ บาย”
นิ้วซีดกดตัดสายก่อนที่แฝดผมยาวจะได้โวยวาย ร่างสูงโปร่งหันกลับไปมองมายแมพที่เขียนวางแผนอยู่บนโต๊ะกินข้าว แผนง่ายๆที่ดูก็รู้ว่ามีช่องโหว่
แต่เพราะไม่รู้ว่าฌามาจะปิดบังตัวเองทำไม? แล้วโผล่มาในสังคมเดียวกับเขาทำไม? แถมยังทำลับล่อๆมีความลับต่อกัน
จากความรู้สึกก็คงเรียกว่าความเป็นห่วงอยู่ไม่งั้นคงไม่บ้าจี้มานั่งเฝ้าเขาตอนกลางคืน มาเช็ดน้ำตา…มันเล็กน้อยแต่ก็แสดงถึงความเป็นห่วง
แผนการเขาไม่ควรซับซ้อนเพราะฌามาฉลาด…สุดท้ายก็จะดูออก แต่ถ้าทำให้มันง่าย อีกฝ่ายอาจจะเกิดความไม่แน่ใจ ว่าถ้าเป็นแผนมันจะมองง่ายไปไหม?
สุดท้ายก็จะคิดว่าคงไม่ใช่การจัดฉากและยอมเล่นตามน้ำ…
คนเรามักพลาดอะไรง่ายๆ
ต่อให้ฉลาดกว่าคนทั้งโลก ถ้าประมาท…ยังไงก็กลายเป็นคนโง่
ทุกอย่างจะดูบังเอิญ…
แล้วมาวัดใจกัน… ถ้าเขายอมเจ็บตัวขนาดนี้แล้วยังไม่แสดงท่าที… ก็คงต้องแยกกัน ก็เตรียมใจไว้แล้วเหมือนกันแต่ก็ไม่อยากเสียเวลากับความไม่ชัดเจน
จะทนอยู่กับคนที่ไม่ชัดเจนกับเราทำไม?...
ต้องเลือกแล้วฌามา… จะอยู่หรือจะไป!
อย่ามาลังเล มันน่ารำคาญ!
===================================
บอกแล้วว่าเฌอแตมไม่ธรรมดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นังเปรมโดนซ้อนแผนละเอ็ง อยากจะวางแผนแกล้งเขาอยู่นั่นแหละ โดนมั่งนะจะได้รู้สึก 5555+
ปล. ยังไม่ได้แก้คำผิดเลยค่ะช่วงนี้ ทนๆอ่านก่อนนะคะ T___T
หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗] (อ่าน 353794 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก