หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

[Yamame]

 คือดี ให้ความรู้สึก feel good เราเข้าถึง เราเข้าใจ แต่งต่อไปนะ เรารออ่านอยู่ 

[khwanruen]

ก็ยังชอบเรื่องนี้อยู่ดี ฌาม์น่ารักจริงๆ 

[shoi_toei]

เป็นการตัดสินใจที่ถูกค่ะ เราชอบพลอตแบบนี้น่ะ

[PrimYJ]

จะรออ่านนะคะ สู้ๆนะ

[threetanz]

ติดตามมาทุกเรื่อง เรื่องนี้ก็จะติดตามต่อไปค่ะ ชอบๆ

เฌอ กับ ฌาม์ น่ารักมากเลย

[awfsp]

จะรอไปพร้อมกับแตมนะ

[Mura_saki]

แตมลูกแม่ !!!!!!!!!!!! น่าสงสารที่สุด ถูกทิ้งให้อยู่ลำพังมาตลอด ฮือออออออ เศร้าอ่ะ

โอเคที่ฌาร์เข้าใจ แต่เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง และแตมจะมีความสุขจริงๆ

[ploysure]

นี่มันหวานปนขม อ่านแล้วแบบงงๆบ้าง แต่หยุดอ่านบ่ด้ายยยยย 
เมื่อไหร่จะสามเดือนนะ รอๆๆ ตอนหน้าสามเดือนแล้วเลยได้ไหม 

แสดงว่าตอนที่เชอเข้าไปหาแตมในห้องก่อนจบความสัมพันธ์จริงๆ ปล่อยกันแบบจริงๆ นี่คือสามเดือนหลังจากนี้ใช่ป้ะคะ เพราะตอนนั้นเชอเจอฌานอนอยู่ในห้อง แล้วที่เรียกเชอไปต่อยอ่อยเด็กนี่ยังไงน้า อะไรเนี่ยแตมม555

[FaiiFay_Elle]

ตามค่ะ หน่วงดี ชอบ 

[bambooiihallo]

นี่มันหวานปนขม อ่านแล้วแบบงงๆบ้าง แต่หยุดอ่านบ่ด้ายยยยย 
เมื่อไหร่จะสามเดือนนะ รอๆๆ ตอนหน้าสามเดือนแล้วเลยได้ไหม 

แสดงว่าตอนที่เชอเข้าไปหาแตมในห้องก่อนจบความสัมพันธ์จริงๆ ปล่อยกันแบบจริงๆ นี่คือสามเดือนหลังจากนี้ใช่ป้ะคะ เพราะตอนนั้นเชอเจอฌานอนอยู่ในห้อง แล้วที่เรียกเชอไปต่อยอ่อยเด็กนี่ยังไงน้า อะไรเนี่ยแตมม555

คนละตอนค่า กับดักพระจันทร์ เกิดก่อน ฟ้าลั่นรัก ค่ะ

[Carina]

สารภาพว่าตอนอ่านเรื่องนี้มีความรู้สึกว่าเหมือนมีความรู้สึกหน่วงๆ ตลอดเวลาอาจจะด้วยคาร์ฯ บรรยากาศภายในเรื่องที่เดาว่าคุณแบมน่าจะตั้งใจให้เป็นอย่างนี้ อีกทั้งประเด็นที่เรื่องนี้เอามาเป็นปมนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ส่วนตัวเลยชอบให้ค่อยๆ ดำเนินเรื่องและแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของคาร์ฯ แต่ละคนอย่างนี้ดีแล้วค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ 

[himoru]

โอ้ยยยยย มันกร๊าววววใจ
คืออ่านไปอึนไป สงสารไป หมั่นไส้ไป
Bitter Sweet มากกกกกก
งืดดดดดดดดดด สนุก

[zabzebra]

เราเข้าใจฟีลที่ห่างกันตอนนี้มากๆอะ
เหมือนร้องไห้ไปกับแตมเลย แต่ก็เข้าใจอะสุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ
ฮอลลลล หน่วงค่ะ ฮือออออออออออออ

[twinmonkey0311]

 

[lovejinjunno]

ค่อยยังชั่วที่ฌาม์เข้าใจ
แต่บางทีก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่
เพราะฌาม์อยู่เมืองนอกมาตลอด(เกี่ยวไหม)
มันก็ต้องมีบ้างแหละ ที่จะพบเห็นเรื่องราวระหว่างพี่น้องแบบนี้

โดยส่วนตัว
พออ่านที่แบมมาชี้แจงแล้ว
เราว่า เรามาถูกทางแล้วนะ 555
คือแบบ เข้าใจอ่ะ ไม่งงด้วย
ถ้าจะมีงงก็เพราะอ่านตอนง่วง
ไม่ก็กำลังปวดหัวปวดตาไรงี้
เราไม่เคยเรียนการตีความภาพยนตร์นะ
แต่เราว่า อาจเพราะเราชอบดูละคร/หนังญี่ปุ่นก็เป็นได้
หลายเรื่องแฝงปมให้คิดตาม หลายเรื่องต้องตีความ หลายเรื่องต้องดูจนจบถึงจะรู้เรื่อง บางเรื่องก็ดูหลายรอบกว่าจะเข้าใจ 555
สรุปง่ายๆ เราอาจชินกับเรื่องแนวๆนี้บ้างล่ะมั้ง..นะ

ยังไงก็สู้ๆเน้อ
ใครไม่เข้าใจ ไม่อ่าน
แต่เราเข้าใจ จะตามอ่าน
และ(ถ้ามีตังค์)ก็จะซื้อรวมเล่มด้วยเลย ฮิ้วววว

[labelle]

วุ่นวายดีแท้ ใจคนเรายากแท้หยั่งถึง

มาเข้าใจกันดี ตอนมีเรื่องเข้ามา แต่มันก็ดีนะ ไม่รั้งกันให้รอคอย ถึงจะรู้ว่ารอ
เป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ และทำใจทิ้งไม่ได้

สงสารเฌอแตม อยู่ด้วยความรู้สึกฝังจำ ที่ถูกทอดทิ้ง แต่หวังว่าฌามาจะช่วยได้ แล้วก็ทำได้
แล้วตอนนี้เฌอแตมก็เข้าใจได้ว่า ต้องแยกกันอยู่ แต่จะทำใจได้ไหม ตอนห่างกัน จะรอติดตามนะคะ

[เป็ดอนุบาล]

ถึงจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ก็พอมองออกบ้างว่าอะไรแบบไหนเราไม่งงนะเราว่าสนุกมากกว่าด้วยซ้ำอะที่เล่นกับความรู้สึกคน
แล้วคนที่เคยอ่านฟ้าลั้นรักมันจะบอกไว้แล้วว่าเชอกับแตมเคยมีอะไรเกินพี่น้องเเล้วต้องเลิกกันด้วยเพราะแตมหึงแรงหรืออะไรประมาณนี้ถึงขนาดทำร้ายเชอเราพอจะมองตัวละครแตมออกในแบบของเรานะถ้าผิดต้องขออภัยด้วยเราว่าแตมเหมือนคนโดนเดียว
ไม่แคร์ใคร ไม่สนใคร แบบพวกเหงามากๆๆๆแต่ไม่แสดงออก ลุคที่เราวางไว้ตลอดเวลาอ่านเราวางไว้แบบแตมคนนิ่งนิ่งกับทุกอย่างเพราะมีปนตัวเองเคยโดนทิ้งไว้ที่ไทยคนเดียว มันเลยกลายเป็นคนที่เฉยชา แต่เรามอง ฌาม์แบบคนที่เป็นเด็กแต่โตเกินอายุและเป็นคนที่สองบุคลิกด้านที่แสดงออกมาว่าร่าเริงว่าเจ้าชู้แต้จริงๆเค้าขรึมมากมีการจัดการความคิดของตัวเองได้อย่างดีตามนิสัยเด็กนอกที่ต้องโตกว่าอายุ#เรารักนิยาเรื่องนี้ตามมาทุกๆเรื่องไม่เคยเสียใจที่หลงมาอ่านรักไปแล้ววววอิอิ

[kaoma]

ชอบอ่านแนวนี้นะ และขอบคุณที่คุณแบมเขียนออกมาได้ดี เป็นอย่างที่คุณว่า ยิ่งอ่านก็เหมือนจะจมลงไปทุกทีๆ จนแบบมันหน่วง แต่เป็นความหน่วงที่ เหมือนตัวเองจะแอบชอบ เอ...อารมณ์เหมือนเวลาแกะแผลตกสะเก็ดอ่ะ (มาโซไปมั้ย จิตมากอ่ะ555) แต่ชอบครับ จะขอติดตามต่อไป

[joyey6217]

เห็นด้วยกับการตัดสินใจของทั้งคู่นะ  ความรักอย่างเดียวมันไม่เพียงพอสำหรับการประคับประคองความสัมพันธ์หรอก นับถือฌาม์ที่เข้าใจความซับซ้อนของความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงนี้ มันดีมากที่ตัดสินใจปล่อยให้ทั้งสองคนได้มีเวลาทบทวนจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองก่อน แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นกันอีกที นี่สิความรักความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่ มันต้องอย่างงี้
ถูกจริตมากค่ะ คุณแบม ความรักบนพื้นฐานความ จริง มันต้องมีความเข้าใจกัน ให้มันค่อยๆเกิด มันถึงจะยั่งยืน

[pwaruntorn]

เค้าอ่านมาหลายตอนยังเกาะหนึบนะ ขอบอกว่าให้แต่งแบบเดิมไปจนจบ นิยายเรื่องนี้จะสวยสดงดงามมาก

อย่าเสียความตั้งใจแรกเริ่มนะคะ คนอ่านน้อยไม่ได้แลว่าไม่ดี การรันตีว่ามันใช่

รักตัวละครที่สร้างมา รักทุกถ่อยคำและตัวอักษร

ขอบคุณมากจริงๆคะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 15



   ฌามาจัดเนคไทตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขากลับมาอยู่อเมริกาอีกครั้ง ดินแดนที่คนทั่วโลกส่วนมากอยากจะได้กรีนการ์ดมาใช้ชีวิตที่นี่



   ซึ่งตัวเองยังไม่ได้กรีนการ์ดก็จริง…แต่ก็ทำเรื่องเป็นเรสซิเดนท์แล้ว เรียกว่าอยู่อย่างถูกกฎหมายเข้าออกประเทศได้และสามารถขอกรีนการ์ดได้ ตอนแรกก็อยากจะได้…แต่ตั้งแต่เกิดเหตุให้เป็นชู้กับชาวบ้านก็ไม่คิดว่าประเทศนี้มันน่าอยู่อีกเลย



   มือสีแทนยกเสยผมตัวเองตามแต่แว็กซ์จะนำพาผมไป เป็นการเซ็ตผมง่ายๆ ฉีดสเปรย์ทับอีกรอบทุกอย่างก็เสร็จ ชุดสูทสากลเหมาะกับการเซ็นสัญญาเริ่มงานตกแต่งพิพิธภัณฑ์อย่างจริงจัง ซึ่งก่อนหน้าได้รับปากไปแล้วแต่เพราะมันเป็นงานของรัฐบาลเลยต้องมาแถลงข่าวปรับปรุงอีกรอบ ในฐานะทีมสถาปนิกและอินทีเรียก็ต้องมาออกงานด้วย



   เขารับงานส่วนตกแต่งภายในในโซนประวัติศาสตร์ของกรุงโรม มีลูกมือเป็นทีมนักศึกษาสาขาอินทีเรียจากมหาวิทยาลัยศิลปะชื่อดังของอเมริกา ซึ่ง…อายุมากกว่าทั้งหมด แต่ข้อดีของฝรั่งคือนับถือคนตามความสามารถ



   โปรเจคกินเวลาสามเดือนในการรีโนเวท ในส่วนของงานออกแบบเสร็จสิ้นไปตั้งแต่ช่วงพักงาน ถึงตัวจะไม่อยู่แต่ก็ตามฟอลโล่อัพทางอีเมลล์เสมอ เมื่อพิชชิ่งงานผ่านก็เริ่มลงมือได้ตั้งแต่วันนี้ตามระยะเวลาที่ทางพิพิธภัณฑ์แจ้งไว้ ซึ่งทีมเขาก็มีหน้าที่ควบคุมดูแลจนงานเสร็จลุล่วงตามที่ตกลงกับลูกค้าไว้



   “ฌาม์ เที่ยวรอบโลกเป็นไงบ้าง”



   เพื่อนร่วมงานที่เป็นเฮดสาขาต่างๆพากันเดินทักทายหลังจากเสร็จงาน ยังจำได้ว่าตอนแรกคนกลุ่มนี้ไม่ค่อยเชื่อมือเขานักหรอกเพราะเขาไม่ได้จบอินทีเรียดีไซน์มาโดยตรงแต่เรียนสถาปัตย์หลักมา มีแค่วุฒิจากโรงเรียนศิลปะในอิตาลีซึ่งไม่ได้ช่วยในด้านงานอินทีเรียโดยตรง แต่หลังจากพิชชิ่งงานทุกคนก็ดูให้การต้อนรับมากขึ้น



   ที่นี่เข่นฆ่าและนับถือกันด้วยฝีมือ…



   ซึ่งมันทำให้เขาหมดพลัง ประสบการณ์เขาน้อย วุฒิภาวะทางอารมณ์ก็ยังไม่ชั่วโมงบินสูงจนทำให้ชินชากับสังคมไฮยีน่าเหล่านี้ …สังคมการทำงานไม่มิตรแท้กับศัตรูที่ถาวร… มันกัดกินพลังเขาเกินไป






   เพนท์เฮ้าส์แห่งใหม่ในนิวยอร์กอยู่ที่เกาะแมนฮัตตันเขยิบขึ้นไปทางเซ็นทรัลปาร์ค อย่างน้อยวิวธรรมชาติมันก็ลดความเครียดลงไปได้บ้าง ห้องพักที่นี่ไม่ได้สะดวกสบายแบบที่ซานฟราน แต่เป็นห้องขนาดกลางที่มีห้องนอนสองห้อง น่าขำที่แปลนห้องคล้ายกับห้องเฌอแตมที่ประเทศไทย…



   ตอนจองไว้ตั้งแต่ก่อนเที่ยวรอบโลกก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องคิดถึงคนอีกคนที่อยู่คนละมุมโลก… ร่างสูงทิ้งตัวลงที่โซฟาหน้าทีวี ปลดเนคไทออกช้าๆแล้วโยนทิ้งไว้ข้างตัว นั่งใจลอยไปที่ไกลๆที่ชื่อคล้ายๆประเทศไทยอยู่สักพักก็ทนไม่ไหว



   สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย… ฟุ้งซ่านมากก็ไปออกกำลังหน่อยดีกว่า การวิ่งที่เซ็นทรัลปาร์คคงจะเป็นคำตอบที่ดี



   ปกติฌามาเป็นคนชอบออกกำลังกาย ไม่ถึงขั้นต้องสร้างกล้ามเนื้อให้สวย แต่เพราะเป็นคนเรียนรู้ไวสมกับไอคิวทะลุเกณฑ์คนปกติ ทำได้การศึกษาวิธีการออกกำลังกายติดอยู่ในหัวและทำตามทุกขั้นตอนได้หมดจากการดูคลิปแนะนำโดยเทรนเนอร์ติดอันดับโลก



   ร่างกายที่สมบูรณ์แบบเลยได้มาแบบไม่ได้มุ่งหวังเท่าไหร่…แม้จะห่างๆไปบ้างช่วงเดินทาง แต่การเดินทางก็คือการออกกำลังกาย ทั้งปีนเขา เล่นเซิร์ฟ เจ็ทสกี ไอซ์สเก็ต ทุกอย่างเลยยังเหมือนเดิม



   “แก เซ็นทรัลปาร์คของจริงโคตรใหญ่อ่ะ”



   กลุ่มผู้หญิงนักท่องเที่ยวเดินถ่ายรูปสวนไปทำเอาขายาวชะงัก ร่างกายที่เหงื่อโทรมเพราะวิ่งติดกันเกือบชั่วโมงหมดแรงเอาดื้อๆ



   คิดถึงประเทศไทย….



   อาการโฮมซิคกลับมาแบบน่ากลัว… จริงๆก็คงไม่ใช่โฮมซิค แต่เป็นฮาร์ทซิค… อาการป่วยใจ ป่วยอย่างน่ากลัว เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ทิ้งไว้แค่กุญแจบ้านตัวเองให้อีกฝ่ายเพื่อฝากดูแคกตัสแฟมิลี่



   ไม่กล้าให้อีเมลล์ เบอร์โทร หรือช่องทางติดต่อใดๆ… กลัวตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วทิ้งทุกอย่างกลับไปหา เขารู้ว่าเขาควบคุมความรู้สึกต่อเฌอแตมไม่ได้



   สองอาทิตย์อาจจะเป็นช่วงเลิกเห่อของอะไรสักอย่าง ในเมื่อทั้งเขาและเฌอแตมให้เวลาตัวเองทบทวน ถ้าอาการนี้มันยังกินเวลาไปถึงสองหรือสามเดือนตามตกลง… มันคงไม่ใช่แค่ผิวเผิน



   อาการตอนนี้เหมือนคนอยากยาเต็มรูปแบบ








   “ฌาม์กลับมาแล้วก็มาช่วยงานเพื่อนสิวะ”



   เพื่อนสนิทที่ไม่อยากสนิทถ้าไม่บังเอิญเคยไปออกแบบบ้านมันที่ซาน ดิเอโก้ ลูกเศรษฐีอายุมากกว่าหกปีเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังของอเมริกา



   ดังไม่ดังในไทยก็มีช็อปที่พารากอนและห้างอื่นๆที่ขายแบรนด์ไฮเอนด์ หลากหลายสาขาก็เป็นเขาออกแบบให้ ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็มีวิสัยทัศน์ที่ดีที่สร้างช็อปให้กลืนกับพื้นที่นั้นๆและจัดแคมเปญทัวร์ช็อปแบรนด์ตัวเอง ติดสแตมป์ขอบทองสะสมว่าเคยไปทุกช็อปของแบรนด์แล้ว… ทัวร์คนรวยไปอีก



   “ไม่ไป ขี้เกียจ”



   “อ้ะๆ แต่เซ็นสัญญาแล้วนะ เอ…หรือต้องฟ้องร้อง”



   “ให้ตายเหอะ ร็อบ ทำไมกวนตีน?”



   “หายไปเป็นเดือนไม่มีส่งข่าว นี่เพื่อนไงจำไม่ได้หรอ?”



   “เฮ้อ… ฉันทำงานอยู่นิวยอร์กนายก็รู้ ไปหาที่แอลเอช่วงนี้ไม่ได้”



   ซาน ดิเอโก้เป็เมืองหนึ่งในแคลิฟอร์เนีย อยู่ห่างจากแอลเอไม่มากเท่าไหร่



   “ไม่ต้องห่วง สตูที่นิวยอร์กก็มี เอาเป็นว่า…ตามสัญญาคอลเลคชั่นนี้นายต้องเป็นแบบให้ฉันว่ะเพื่อน”



   นายแบบมีเป็นล้านที่อยากถ่ายงานให้แบรนด์ของร็อบแต่ดันมาตื้อเขาไปถ่ายให้ แถมจับเซ็นต์สัญญากันตอนเมา ผูกมัดให้ต้องกลายเป็นนายแบบของมันหนึ่งคอลเลคชั่น



   “เอาแต่ใจชิบหาย”



   “ก็จะตีตลาดเอเชียก็ต้องคนเอเชียสิวะ เห็นลูกน้องฉันว่าเทรนด์สุขภาพในเอเชียกำลังมาแรง นายก็เหมาะดี คิดซะว่า…ฆ่าเวลาเล่นไงเพื่อน อ้อ นิวยอร์กแฟชั่นวีคเดือนหน้าฉันจะเปิดตัวคอลเลคชั่นนี้ นายก็ต้องมาเดินชุดฟินาเล่ให้นะ ทุกอย่างรวมแล้วในสัญญา เดี๋ยวยกเสื้อผ้าทั้งคอลเลคชั่นให้ฟรีๆแถมเลี้ยงเหล้าในเลาจ์หรูบนเกาะแมนฮัตตัน”



   “ไม่อยากได้โว้ย กูรวยซื้อแดกเองได้!!”



   “พูดจาไม่น่ารักเลย เห้อ… ฉันเกิดมาบนหอคอยงาช้าง ท่านพ่อท่านแม่ไม่ค่อยอยากให้คบเพื่อนหยาบคายนะฌาม์”



   ด่ากันอีกสองสามประโยคมันถึงวางสายไป…



   ไม่เข้าใจว่าคนรวยติดท๊อปอเมริกาจะมาเป็นเพื่อนสนิทซี้ปึ้กกับเขาทำไม… แต่ที่แน่ๆ มันเป็นแบบเหนียวแน่นสลัดไม่หลุดด้วย








   สุดท้ายฌาม์ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆเพราะคอลเลคชั่นใหม่ของร็อบมันไปไกลกว่าที่คิด เพราะมันเล่นเอารูปเขาในเซ็ตถ่ายแบบไปโฆษณากลางไทม์สแควร์และเมืองแฟชั่นทั่วโลก



   ผู้ชายเซ็ตผมเปิดหน้า ตาคมแต่หางตาชี้บอกเชื้อสายชาวเอเชีย ผิวแทน ในชุดเสื้อเบลเซอร์ไม่ติดกระดุมสีแดงงเลือดหมู กางเกงแสลคสีเดียวกันเผยข้อเท้าเล็กน้อยและรองเท้าหนังหัวแหลมสีดำสนิท หน้าตาดูกรุ้มกริ่มเล็กน้อยกำลังมองมาที่เขา…ที่กำลังยืนมองหน้าตัวเองอยู่หน้าช็อป



   มันค่อนข้างฮือฮาจากกระแสในอินเตอร์เน็ตเพราะแบรนด์ร็อบไม่ค่อยให้นายแบบนางแบบทำหน้าตาปกติ ทุกครั้งจะเพนท์จนแฟนตาซีแทบเดาไม่ออกว่าใคร แต่มันเล่นครีเอทคอลเลคชั่นใหม่และเปลี่ยนภาพลักษณ์ของแบรนด์ไปคนละทางแถมยังลงทุนโปรโมทไปทั่วโลก…



   มันดังไปถึงไทยด้วย…และไปถึงแล้ว!!



เมื่อเย็นแม่ส่งรูปมาทางไลน์พร้อมคำพูดแนวตกใจที่ลูกชายท่านกลายเป็นนายแบบอันเป็นเหตุให้เขาเปิดคอมพ์เช็คกระแสตัวเองและพาสารร่างเพิ่งตื่นนอนมาช็อปที่ใกล้ที่สุด



จริงๆถือว่าเป็นการถ่ายแบบที่โคตรธรรมดา…แต่ดันเป็นการปรับลุคแบรนด์ครั้งใหญ่ระดับโลกทำให้สื่อเล่นข่าวมันแทบทุกสำนักแฟชั่นและหน้าเขาก็เด่นหราไปตามสื่อ




ร็อบถึงกับถูกสัมภาษณ์ว่านายแบบเป็นใคร…และมันก็ตอบมาแค่ ชื่อฌาม์ มาจากประเทศไทย ถ้าบอกชื่อเฉยๆคงไม่มีปัญหา แต่กลับโดนสืบไปถึงตัวตนแถมแหล่งข่าวสำคัญอย่างแม่เขาก็เม้าไปในวงสังคมไฮโซเป็นที่เรียบร้อย



ล่าสุดเฟสบุ๊คที่กดไลค์สำนักข่าวช่องน้อยสีของประเทศไทยก็ขึ้นประวัติเขา… นายเปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์ รวมถึงคุณพ่อคุณแม่ ตีแผ่การเป็นทายาทตระกูลดัง



“ฌาม์เขาค่อนข้างเก็บตัวค่ะ ไม่ชอบออกงาน เห็นว่าถ่ายแบบนี้เพื่อนเขาขอให้ช่วย อ๋อใช่ค่ะ ตาฌาม์ลูกดิฉันเขาเป็นเพื่อนสนิทกับคุณโรเบิร์ตเจ้าของแบรนด์นี้ค่ะ เขาทำงานที่อเมริกาค่ะ อุ้ยธุรกิจมั่นคงอยู่แล้วค่ะ ลูกชอบแบบไหนก็ให้เขาทำที่อยากทำเถอะค่ะ”



คลิปคุณแม่ให้สัมภาษณ์หน้าบานในงานประมูลทำให้ต้องรีบพาตัวเองไปเก็บในเพนท์เฮาส์ ก่อนมือถือจะแจ้งข้อความเข้าเรื่องเงินค่าถ่ายแบบโฆษณาที่ทำรายได้เป็นเจ็ดหลักดอลล่าสหรัฐ



รวย…แต่หมดแรง… ชีวิตสงบสุข… ลาก่อน



นอกหน้าต่างยามค่ำคืน…เขาเห็นพระจันทร์



สองเดือนแล้ว…อยากเจอพระจันทร์



พระจันทร์ที่นี่กับที่ไทยมันต่างกัน…ที่นี่พระจันทร์ไม่หันมาสบตา…ที่ไทยเขาได้โอบกอดพระจันทร์











“นี่ไงแกนายแบบที่ดังมากแบบคืนเดียวคนอยากรู้จักทั้งโลก”



“กูว่าหน้าเฉยๆ แต่ดูมีอะไร”



เฌอแตมชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดูด ก่อนจะมองภาพโปสเตอร์ร้านแบรนด์ดังที่เปลี่ยนเป็นคอลเลคชั่นใหม่ ภาพผู้ชายที่คุ้นเคยในความทรงจำ…แม้ใบหูคนในรูปจะไม่มีบาร์เบลและสารพัดต่างหู และข้อมือมีแค่นาฬิกาหรู ไม่มีแหวนมากมายบนนิ้ว



ฌามาดูดีในชุดเบลเซอร์ชวนเซ็กซี่แบบนี้…กล้ามหน้าท้องดูจะชัดขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เห็น ไม่รู้ว่าเพราะกราฟฟิคตัดต่อหรืออีกฝ่ายฟิตหุ่นกว่าเดิม แต่ฌามาในความทรงจำเขามีเสน่ห์กว่า… ฌามาผมปรกหน้า ต่างหูลายพร้อย เครื่องประดับล้นๆและยิ้มกวนๆ



จะสามเดือนแล้วที่ไม่เจอกัน…ไม่มีแม้แต่วิธีติดต่อนอกจากกุญแจบ้านที่เขาเข้าไปอาทิตย์ละครั้ง ไปดูแคกตัสที่มันก็ไม่ได้โตจากเดิมมากเท่าไหร่นัก เรือนมะนาวดูโล่งไปด้วยซ้ำเมื่อมีเขาอยู่คนเดียว



ตอนนี้มหาลัยก็เปิดเทอมได้จะสามเดือนแล้วเหมือนกัน เขากลับไปใช้ชีวิตปกติ อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำ วันนี้ก็โดนลากมากินบุฟเฟต์ที่จัดโปรโมชั่นแบบงงๆ จนได้มาเห็นฌาม์ในแบบที่ไม่เคยเห็น



เป็นนายแบบก็ไม่บอก…



“ดูคลิปสัมภาษณ์คุณหญิงแม่เมื่อคืน เห็นว่าเป็นสถาปนิก ไอคิวสูงมากกกจบโทตั้งแต่ยังไม่สิบแปดมั้ง แล้วก็ไปทำงานอยู่อเมริกา โดนเพื่อนขอให้ช่วยมาถ่ายงานเดียว ละเพื่อนเขาเป็นใครรู้มะ คุณโรเบิร์ตเจ้าของแบรนด์ โอ้ยยยยอยากเป็นลูกสะใภ้คุณหญิงแม่ค่ะ”



เพื่อนเขาไขความสงสัยเกี่ยวกับการเป็นนายแบบให้จนครบ… รอดตัวไปนะฌาม์… แอบคาดโทษนายแบบหน้านิ่งในใจ ความไม่พอใจบางอย่างหมุนวนเล็กน้อย…ไม่อยากให้คนอื่นรู้จักฌาม์เลย






กลับบ้านมาก็อดไม่ได้ที่จะเปิดคอมพ์เสิร์ชข่าวของฌาม์ … เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายชื่อ เปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์ ชื่อที่ไม่มีความลงตัวในแง่ของเชื้อชาติเท่าไหร่ เหมาะกับฌาม์… รอบตัวของฌาม์เหมือนมีอะไรที่ทำให้คาดเดาไม่ออกเสมอ



ภาพถ่ายแบบยี่สิบกว่ารูปถูกอัพโหลดลงบนเว็บไซต์หลายแห่ง แถมยังมีตอนเดินแบบในงานนิวยอร์คแฟชั่นวีค ฌาม์ดูโดดเด่นท่ามกลางนายแบบนางแบบเหล่านั้น



สัมภาษณ์ทางคุณโรเบิร์ตที่โดนรบเร้าให้พานายแบบมาออกงานบ้างก็ถูกปฏิเสธไปว่าฌาม์แค่มาช่วยถ่ายงานเดียว ไม่สะดวกเปิดเผยชีวิตส่วนตัว



รวมไปถึงทางคุณหญิงรพิณรำไพ สรินธิวัลย์ที่สัมภาษณ์ไม่เยอะว่าลูกชายโดนเพื่อนขอให้ช่วย เจ้าตัวเป็นคนเก็บตัวไม่ชอบความวุ่นวาย
ข่าวเลยประโคมไปทางกิจการตระกูลสรินธิวัลย์ซะมากกว่า ทั้งเจ้าสัวภัครพลที่ทำกิจการด้านนำเข้าและส่งออกอัญมณีและผ้าไหม เหมือนโฆษณาสินค้าตระกูลเลย



นึกภาพฌาม์เห็นข่าวตัวเองแล้วคิดว่าคงเหนื่อยหน่ายกับการถูกขุดเรื่องส่วนตัวแน่ๆ เพราะไม่ว่าสื่อจะตามหาขนาดไหนก็ไม่มีเรื่องเจ้าตัวหลุดออกมาเลย คงไม่คิดจะเปิดเผยตัวเองด้วยเช่นกัน



เฌอแตมเลื่อนเมาท์ก็เซฟรูปอีกฝ่ายเอาไว้เล่นๆ… แต่สุดท้ายก็เก็บครบทุกรูป






เสียงเปิดประตูคอนโดกลางดึกทำให้ละสายตาจากหนังสือมองไปที่คนมาใหม่ ผมสีดำยาวถึงขอบกางเกง ไรหนวดจางเหนือริมฝีปาก กับหน้ายุ่งยาก



“แค่กลับคอนโดทำหน้าเหมือนจะตาย”



   “เหอะ…กูมาเอาของ”



   “เรื่องของมึง”



   เชอเบทแวบมานานๆทีตั้งแต่ไปปลูกบ้านอยู่เอง บ้านที่มันประกาศห้ามเขาไปเหยียบ ยังเข้าหน้ากันไม่ติดเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน ตอนนั้นอาจจะโมโห โกรธ แต่มันไม่เคยเป็นความเกลียด



   “ได้ละ กูไปแล้วนะ”



   “เดี๋ยว เชอ มานี่หน่อย”



   “อะไร?”



   ใบหน้าที่เหมือนกันทำหน้าหวาดระแวง จนเขาต้องถอนหายใจแล้วตบโซฟาข้างตัว



   “กูไม่ทำไรมึงหรอก”



   เชอเบทยอมมานั่งลงที่โซฟาแม้จะเขยิบหนีไปจนสุด เฌอแตมเอื้อมมือทีเดียวก็รั้งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ได้ เชอเบทเบิกตากว้างก่อนจะขืนตัวหนี



   “แปปเดียวอย่าดิ้น”



   “มึงจะทำไร”



   “พิสูจน์กว่ากูไม่ได้รักมึงแล้ว”



   เชอเบทยอมหยุดขืนตัวแล้วจ้องมานิ่งๆ นัยนต์ตาเรียวไหววูบด้วยความรู้สึกบางอย่าง ทั้งหวาดระแวง สงสัย และเศร้าหมอง



   “กับปรินซ์เป็นไงบ้าง..”



   “คงไม่จีบ… กูยังเหมือนเดิม”



   เหมือนเดิม… คือยังคงปล่อยให้ตัวเองผูกพันกันและกันเอาไว้… เชอเบทเป็นฝ่ายเดินจากไป ขณะที่เขาวิ่งตาม และพอเขาหยุดวิ่งกลับหันมาบอกว่าเหมือนเดิม



   “เดินกลับมาไม่ได้แล้วนะ”



   “อืม… รู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากเป็นเหมือนเดิม กับปรินซ์เลยเป็นความครึ่งๆกลางๆ”



   “อื้อ”



   “แล้ว…มึงมีคนใหม่แล้วหรอแตม”



   เสียงกระซิบถามแผ่วเบา เฌอแตมผลออกกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะส่ายหน้า



   “เปล่า ก็ยังไม่มี”



   “แล้วพิสูจน์ทำไม…หวั่นไหวกับใครหรือเปล่า?”



   “ไม่เกี่ยวกับมึงแล้วเชอเบท”



   เขารู้ว่าที่พูดไปมันใจร้าย เราเคยแชร์กันได้ทุกเรื่อง แต่เพราะภาพฌาม์ที่มองเชอเบทเป็นคู่แข่ง และ…ตอนนี้มันยังอยู่ในระยะที่ฌาม์ขอไว้ สามเดือน… เขาพิสูจน์แล้วว่าการอยู่กับเชอเบทไม่ได้ทำให้ใจเต้นแบบเดิม มันเป็นความรู้สึกที่ตัดกันไม่ขาด แต่มันไม่ใช่คนรัก



   “แต่…ถ้ากูมีใคร กูจะบอกมึง”



   “อืม กูก็จะบอกมึง”



   เชอเบทกับเฌอแตมยิ้มให้กันก่อนจะเขยิบตัวเข้ามากอดกันแน่นๆ….กอดเหมือนวันเก่าๆ ที่ให้การกอดเป็นการเยียวยาความรู้สึก เป็นเมื่อก่อนคงเกินเลยไปไหนต่อไหน แต่คราวนี้มันจบลงที่เชอเบทผละตัวออกและขอตัวกลับบ้าน



   ส่วนเฌอแตมก็นั่งอ่านหนังสือเช่นเดิม



   นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน…ระยะเวลาสามเดือนลดลงไปอีกหนึ่งวัน



   เกือบตีสองสุดท้ายรูโหว่ในช่องอกก็ดูเหมือนจะขยายกว้างขึ้น …มือซีดคว้ากุญแจรถ…



   ไปเรือนมะนาว


=========================

ตาฌาม์นี่ชื่อเขาเยอะจริงๆ ยังอุตส่าห์มีชื่อจริงว่า เปรมปรีฌา อีกนะ 5555555+

เป็นช่วงเวลาปล่อยให้คิดถึงกันไป เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน -....-

เชอเบทมาพอให้กรุ้มกริ่มๆนะคะ


ปล. ใครถามถึงพี่ฟ้า จาก ฟ้าลั่นรัก ไม่มีบทในเร็วๆนี้ค่ะ เรื่องของเฌอแตมเกิดก่อนฟ้าลั่นรัก ... เรื่องฟ้าลั่นรักเกิดในช่วง ฌามากับเฌอแตมทบทวนตัวเองนี่แหละจ้าาาาาา

[Carina]

มาแล้วววว คิดถึงน้องเฌอ♡♡♡ ช่วงที่ห่างกันทั้งสองคนคงได้ทบทวนใจตัวเองเนอะ ว่าที่ใจเต้นตอนนั้นมันเกินจากความใกล้ชิด ความตื่นเต้น หรือว่าเป็นความพิเศษที่เกิดขึ้นจริงๆ

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[Piima]

แงงง

คิดถึง

อยากให้เค้าเจอกันจังเลยค่ะ

[MyLavenderLand]

เกมวัดใจ ใครจะหมดความอดทนก่อนกัน?  คนอ่านไง~~ ใจจะขาดแทนอยู่แล้ว มันแลดูทรมานเนอะ แตมรับรู้ความมีตัวตนของฌาร์แล้ว  แต่ฌาร์ยังนิ่งอยู่ หุยยยย ใจแข็งชะมัด

[nolirin]

สงสารน้องแตมเบาๆ

[arjinn]

คิดถึงกันมากมายแบบนี้
รีบมาเลย ฌาน่ะ

[joyey6217]

ต่างก็คิดถึงและโหยหากันและกัน แล้วใครล่ะจะหมดความอดทนก่อน
โอย ระยะทดสอบใจมันทรมานดีจังเนอะ
สองแฝดเป็นความหน่วงแต่มันก็เข้าใจ ตัดไม่ขาดแต่ไม่ใช่คนรักกันอีกต่อไปแล้ว วันเวลาจะเยียวยามันเองเเล้วมันจะดีขึ้น

[shoi_toei]

อาการหนักทุ้งคู่ คิดถึงแทบบ้า

[เป็ดอนุบาล]

''พระจันทร์ที่นี่กับที่ไทยมันต่างกัน…ที่นี่พระจันทร์ไม่หันมาสบตา…ที่ไทยเขาได้โอบกอดพระจันทร์''
อ่านประโยคนี้แล้วรู้สึกเหงาๆๆเข้าใจอารมณ์ตัวละครเลย

[uknowvry]

โอ๊ยยยย ดีไปอักกกกกโขขขขขขข