หัวข้อ: - - - - ระยะห่างของความรู้สึก - - - - ผมมาทักทาย... (1 ก.พ. 54)

[pickki_a]

เหงา และหนาว เป็นทวีคูณ
ทรมานหัวใจจริงจริ๊ง!!!!

[C2U]

เพิ่งเข้ามาอ่าน   

เรื่องนี้เหมือนจะเศร้า แต่ก็ดูจะอบอุ่นดี     

[StopLove]

 

มาต่อได้เเล้วววว

[broke-back]

หวัด-ดี-ปี-ใหม่-ไช-นิส

มีความสุขทุกวันนะ เดะชายกร....

[OT]

เหงาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

หายไปน๊านนนน...

นึกว่าไม่มาต่อซ๊าหละ

[OsTrich]

แวะมาทักทายกลางดึกคับ....

ขอโทษที่หายไปเลยคับ

พอดีกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วก็ไม่สบายด้วยไปนอนโรงบาลมาซะหลายวัน

ไม่ได้เข้ามาดูกระทู้ตัวเองซะนานเลย

เพิ่งเข้ามาเห็นคับ ว่าไอ้น้องตัวดีมันเอารูปมาประจานจิงๆด้วย....

นึกว่ามันพูดเล่นนะเนี่ย... ดันเอาจิง....

เซ็งเลย.... รูปเราประจานไว้ซะเกือบเดือน.......

ใครเข้ามาเห็นบ้างเนี่ย....

(ดันเอารูปที่เราไม่หล่อมาโชว์ซะด้วย...ยิ่งเซ็ง!!!!)

ฮึ่ย..... อยากจะฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน..... ไอ้ตัวดี.....

ผมจะกลับมาอัพเรื่องแล้วคับ...

คราวนี้จะไม่หายไปไหนอีกแล้ว....

ผมจะไม่ทำให้คนอ่านรออีกแล้วค๊าบ....

อย่าโกรธกันนะคับ........

[wan]

^^
^^
^^

จิ้มทักทายกร สบายดีแล้วหรือครับ

ยินดีต้อนรับกลับเข้าบ้าน ( เล้าเป็ด ) นะครับ หลังจากหายไปนานนนนนน........

รักษาสุขภาพด้วยนะครับ อากาศช่วงนี้ร้อนถึง ร้อนที่สุด ระวังจะเป็นหวัดแดดน้า

แล้วก็รอเรื่องต่ออยู่นะครับ คนดี มามะ ขอ  ให้หายคิดถึงหน่อย 

[OT]

  จะไม่ทำให้คนอ่านรอจริง ๆ แล้วใช่ป่าววว 

[pajaa]

แง๊วววว

โดนลบรูปไปซะหล่ะ
ก็ตัวเองบอกให้เอามาลงเองนิคับ  กล้าท้าก็กล้าลงหล่ะคับ ฮ่าๆๆๆๆ



รูปหาย แล้วเงี้ยผมจะได้ค่าไถ่มะเนี้ยยยยยย

[momo_2007]

อ่าา เรื่องนี้อยู่ใน Favorites ผมมานานแสนนาน 
นึกว่าจะไม่มาต่ออีกแล้ว ผมเกือบลบแล้วหละ แต่เข้ามาแวะเวียนบ่อยๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคับ ไม่ทำให้รอจิงๆน้า 

[OsTrich]

เค้ามาแจ้งข่าวครับ.....

จากที่เข้ามาทักทายเมื่อคราวที่แล้ว

ผมก็เป็นไข้ครับ...

เป็นไข้อยู่ห้าหกวัน นอนนั้นรู้สึกปวดหัวตัวร้อนแล้วก็เมื่อตัวเป็นอย่างมาก

ก็เข้าใจว่าเป็นไข้หวัดใหญ่

แต่หลังจากหายไข้ประมาณสองวันก็เร่มมีตุ่มขึ้นครับ

ตอนแรกขึ้นที่หน้าก็คิดว่าเป็นสิวเลยไปแกะมัน(ตอนนี้กำลังเป็นแผลอยู่)

จากนั้นก็เริ่มมีตุ่มขึ้นอีกหลายๆทีครับ..

คนรอบข้างเลยบอกว่า................

ผมเป็น.... อีสุกอีใส...................................

เฮ้ย.......................

เซ็งเลยอ่ะ

ตอนนี้ตุ่มกำลังขึ้นเต็มตัวเลย คันมากๆ.....

ตุ่มเริ่มขึ้นมาสามวันแล้วครับ

ขอพักรักษาตัวก่อนนะครับ...

แล้วผมจะมาต่อเรื่องให้..................

ขอโทษจิงๆครับ...............................

[artday]

หายเร็วๆนะรับ

[wan]

  ดอกไม้เยี่ยมไข้ อีสุก อีใส รักษาตัวให้หายดี ๆ นะครับ เป็นห่วง

เมื่อแข็งแรงดีแล้ว ก็กลับเข้าบ้าน ( เล้า ) หลังนี้ตามเดิมนะครับ กร

เป็นกำลังใจให้นะ 

[THIP]

พักเยอะๆ นะ กินยาเขียว (รู้จักมั๊ย) อย่าแกะมาก เดี๋ยวไม่หล่อนะจ๊ะ   

[nana]

เข้ามาเยี่ยมค่ะ

หายไวๆนะค่ะ

[OT]

หายเร็ว ๆ นะ .. อย่าไปแกะอ่ะ

เด่วไม่หล่อ

[❝CHŌN❞]

ขอให้หายไวไวนะค่ะ

 

[OsTrich]

ตอนนี้ผมหายป่วยแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบ..........

รอยแผลเป็นเต็มเลย...  แต่เริ่มจางลงบ้างแล้วครับ

แต่ที่หน้าเศร้าใจคือ..... ที่หน้าผมมีรอยแผลเป็นอันใหญ่เลยอันนึง....

เซ็งอ่า.... ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้ก็ทายาแก้แผลเป็นอยู่คับ.....

แต่ที่หน้าอ่ะดิ... ใครรู้วิธีดีๆบอกมั่งนะคร้าบ

ส่วนเรื่องตอนนี้กำลังพิมอยู่คับคาดว่าไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้คับจาลงให้อ่านกันนะคับ

โทษทีนะคับที่ปล่อยให้รอกันนานเกิ๊น..................

[THIP]

ไปถามที่กระทูนีดูนะคะ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8868.0

[warin]

ขอให้แผลเป็นหายไวๆนะฮับ 

อย่าซีเรียสมากนะ  ยิ่งกังวลมากจะหายช้านะฮับ

มีความสุขในสงกรานต์นะ

[wan]

มารออยู่นะครับ กร สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ มีความสุขมาก ๆ นะครับ

ขอให้แผลอีสุก อีใส หาย กลับมาหล่อ ( สวย ) เหมือนเดิมนะครับ

[OsTrich]

มารายงานตัวแล้วคับผม......

หลังจากที่ผ่านโรคภัยและอุปสรรคอีกหลายๆอย่าง

ทำให้ไม่สามารถลงเรื่องได้ตามที่สัญญาไว้เลย...

หลายเดือนที่ผ่านมาทำให้ผมรู้สึกว่า... การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ

ช่วงเวลาที่ผมหายไปไม่ได้ต่อเรื่อง.. มีอะไรมากมายเกิดขึ้นในชีวิต

จากผมที่เคยรู้สึกว่าผมเป็นคนที่รู้จักตัวเองดีมากๆ... เรียกได้ว่ามากจนเกินไปด้วยซ้ำ


หลังจากที่คิดทบทวนในหลายๆเรื่อง... ที่ผ่านมานับตั้งแต่วันนั้น(คนที่เคยอ่านเรื่องเล่าของผมคงจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร)

ตั้งแต่วันที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง...

ผมเคยรู้สึกว่าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ภายนอก ซึ่งใครหลายๆคนที่รู้จักผมมาตั้งแต่แรก

ต่างก็บอกกันว่าผมเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมเลย....

ผมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ.... แทบไม่มีใครรู้... ว่าผมเป็นอย่างไรมาก่อน...


แต่หลังจากมาคิดทบทวน...

ผมถึงรู้สึกว่ามีสิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้นมาในตัวผม

ผมเข้าใจว่าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ภายนอก....

แต่ท้ายที่สุดมันไม่ใช่....

หลายอย่างที่ผ่านมาทำให้ผมรู้ว่า....

ความคิดของผมมันก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน ซึ่งเหตุผลนึงก็มาจากการที่ผมเปลี่ยนตัวเองนั้นแหละ

อีกส่วนคงเป็นเพราะผมเห็นอะไรมากขึ้น...  ผมโตมากขึ้น  ผมอยู่บนโลกนี้นานขึ้น

ความคิดหลายๆอย่างผมจึงได้เปลี่ยนไป...


ผมกำลังตามตัวเองไม่ทัน....

ผมกำลังวิ่งตามตัวของตัวเอง....

ผมรู้สึกว่าผมไม่รู้จักตัวเอง...

ไม่ใช่เพียงแต่ผม.. คนรอบข้างก็เช่นกัน

หลายครั้งผมได้รับคำถามจากคนเหล่านั้น....

ว่าจริงๆผมเป็นคนยังไงกันแน่....


และเค้าเหล่านั้นรู้จักผมจริงๆหรือไม่...


มันเป็นเรื่องน่าเศร้านะครับ...

เพราะเรารู้สึกเหมือนว่าเราไม่มีใคร


ไม่มีใครที่เค้ารู้สึกว่าเค้ารู้จักเรา

และเราก็ยังไม่รู้จักตัวเองอีก...

หลายครั้งผมถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นเงาที่ไม่มีใครมองเห็น และตัวผมเองก็ยังมองไม่เห็นตัวเองเลย...


หลายการกระทำที่ผมทำไปตามความรู้สึก....

มันอาจจะไม่ใช่ว่าผมอยากทำเช่นนั้นซะทีเดียว.... หรือต้องการสิ่งนั้นจริงๆ

แต่ผมทำตามความรู้สึกตัวเอง... ที่มันต้องการสิ่งนั้นในตอนนั้น

ผมทำไปโดยที่ไม่ได้ไตร่ตรอง


เพราะผมตามตัวเองไม่ทัน...  จึงไม่รู้ว่ามันผิดหรือถูก

สิ่งนั้นมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้ผ่านกระบวนการไตร่ตรอง.... นั่นก็คือไม่ได้ผ่านการคิด



ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกวิ่งนำเราเหมือนผมนะครับ...

คนเราต้องใช้ชีวิตโดยใช้ความรู้สึกและความคิดควบคู่กันไป

ชีวิตจึงจะผ่านไปได้และพบความสุขที่แท้จริงที่ชีวิตคุณต้องการ

หากถ้าคุณใช้เพียงความรู้สึกนำทาง

คุณจะพบเพียงความสุขแบบฉาบฉวย...  ไม่จีรัง....

คุณอยากได้หรือ....

สิ่งที่ผมพูดไป...

คงมีหลายคนที่ไม่เข้าใจ...

แต่ถ้าคุณเป็นคนที่เข้าใจใจความคิดและความรู้สึกอย่างลึกซึ้ง

คุณจะเข้าใจ.......

[OsTrich]

ขอบคุณนะครับ...

สำหรับความเป็นห่วง...  และคำแนะนำต่างๆ

และขอโทษจริงๆที่ผมทำให้คุณต้องรอเรื่องของผม....

คาดว่าหลายคนคงเลิกอ่านเรื่องผมไปแล้ววววววววววว..............

**คุณ WAN ครับ....  เอาหล่ออย่างเดียวก็พอครับ...  "สวย"   ไม่เอาครับ....


เอาเป็นว่าไปอ่านเรื่องผมกันต่อก็แล้วกันนะครับ......

*******************************************************

 

( -_-)* ระยะห่างของความรู้สึก ( -_-)

ความรู้สึก......    มองไม่เห็นด้วยตา     แต่สัมผัสได้ด้วยใจ ( -_-)




“ ไง..ฉิน หลับสบายดีมั้ย? ” พิงค์ทักทายในทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้องอาหารของโรงแรม

“ ก็ดีครับ... ” ผมตอบอย่างยิ้มแย้มพลางลงนั่งข้างๆเธอ

“ เฮ้ย...ไอ้บอส กองถ่ายเค้าเตรียมพร้อมกันรึยังว้ะ? ” ผมหันไปถามไอ้บอสที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ข้างๆ

“ เริ่มถ่ายกันแล้วว่ะ ” ไอ้บอสพูด

“ ฉินจะทานอะไรจ๊ะ เดี๋ยวพิงค์จัดการให้ ” พิงค์พูด

“ เอาแบบไอ้บอสแล้วกันจ้ะ.... ง่ายๆดี แล้วก็ขอกาแฟด้วยครับ ” ผมหันไปพูดกับเธอ

“ ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวพิงค์จัดการให้ ” พิงค์พูดอย่างยิ้มแย้ม

“ โอ้โห...... หมั่นไส้พวกมีคนเอาใจว่ะ ” ไอ้บอสพูดด้วยท่าทางกวนตีน

“ พอเลยเมิง... ไม่ต้องมากวนส้นตีนกูเลย ” ผมพูด

“ แหม... แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยนะเมิง ” ไอ้บอสยังไม่เลิกกวนตีน

“ แดกๆไป ไม่ต้องพูดมาก.... ” ผมพูด

“ เค้าดีกะมึงซะขนาดนี้.... เมิงก็รับรักเค้าซะทีเห๊อะ ” ไอ้บอสพูด

“ กู......... ยังไม่อยากมีใครตอนนี้ว่ะ ” ผมพูด

“ เมิงยังไม่ลืมหวานอีกเหรอว้ะ? ” ไอ้บอสพูด ทำเอาผมซึ่งเป็นคนฟังรู้สึกปวดที่ใจเหมือนว่ามันกำลังโดนบีบอย่างแรง

“ ไม่ว่ายังไงกูก็จะไม่มีทางลืมหวานได้หรอก ” ผมพูดอย่างมั่นใจ เพราะผมรู้ตัวเองดี
ถึงแม้ว่าวันนี้ลมหายใจของเธอจะถูกพรากไปแล้วก็ตาม 
แต่เรื่องราวของเราความทรงจำของเรามันจะยังคงอยู่กับผมตลอดไป ไม่มีใครที่จะมาพรากมันไปจากผมได้

“ ชีวิตคนเราต้องอยู่กับปัจจุบันนะมึง... อย่าลืมซะล่ะ ” ไอ้บอสพูดทิ้งท้าย ผมได้ยินแล้วนึกหัวเราะเยาะตัวเอง
เพราะคำพูดนี้เป็นคำพูดที่ผมเคยพูดปลอบฟรอย


...... คนเราต้องอยู่กับปัจจุบัน


“ แล้วนี่พวกทีมครีเอทีฟไปไหนกันว่ะ... ไม่เห็นมากินอาหารเช้ากันเลย ” ผมพูดพลางมองหาคนที่ผมอยากจะเจอ

“ อยู่กองถ่ายกันหมดแล้ว ” ไอ้บอสพูด

“ ทุกคนเลยเหอ... แล้วนี่มันไม่กินไรกันรึไงว้ะ ” ผมพูด

“ นี่มึงจะถามหาใครเป็นการส่วนตัวรึป่าว? ” ไอ้บอสพูดด้วยท่าทางกวนตีนเหมือนมันจะรู้ทัน

“ ไม่มีไรนี่หว่า.... ” ผมพูดปฏิเสธอย่างคนร้อนตัว

“ นี่กูถามไรหน่อยเหอะ... อย่าหาว่ากูเสือกเลยนะ... ” ไอ้บอสพูด

“ มีไรว้ะ.... ” ผมพูดกลับไป

“ เมิงเป็นเกย์ป่ะว้ะ ” ไอ้บอสถามด้วยหน้าตาและท่าทางทีเล่นทีจริง
ผมพอจะดูออกว่ามันมีแนวโน้มไปในทางว่าถามเอาจิงเอาจัง

“ เมิง... ทำไมถามกูแบบนี้ว้ะ ” ผมถามกลับไปอย่างสงสัย

“ กูว่าท่าทางเมิงแปลกๆนะ...” ไอ้บอสพูดอย่างใช้ความคิด

“ แปลกยังไงว้ะ ท่าทางกรูเหมือนเกย์เหรอว้ะ????? ” ผมถามด้วยความฉงน

“ ก็ท่าทางเมิงที่มีกับฟรอยไง.... ” ไอ้บอสพูดอย่างจับผิด

“ ก็ไม่มีไรนี่หว่า... คิดมากแล้วเมิง ” ผมพูดอย่างเอาตัวรอดทั้งที่ก็ไม่มั่นใจในตัวเองนัก

“ เออ.. เมิงอย่าให้กูจับได้ก็แล้วกัน ” ไอ้บอสพูดคาดโทษ

“ คุยอะไรกันอยู่จ๊ะหนุ่มๆ ” พิงค์เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้าของผมที่เธอเตรียมมาให้

“ ก็สุดที่รักของเธออ่ะดิ... บอสว่าท่าทางมันจะชอบไม่ป่าเดียวกันนะ ” ไอ้บอสพูดด้วยท่าทางสนุก

“ ไม่หรอกมั้ง... พูดไปเรื่อยน่าบอส ”  พิงค์พูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับวางอาหารเช้าลงตรงหน้าผม

“ พิ้งค์อย่าไปสนใจไอ้บอสมันเลย... มันพูดไร้สาระหนะ ” ผมพูดพร้อมกับทานอาหารตรงหน้า

“ นึกยังไงมาคุยเรื่องนี้กันล่ะ... ” พิงค์นั่งลงข้างๆผมแล้วถามขึ้น

“ ก็สุดที่รักของเธอแอบกุ๊กกิ๊กกะพนักงานใหม่นะสิ ” ไอ้บอสยังไม่เลิกพล่าม

“ น้องฟรอยนะเหรอ.... ” พิ้งพูดไปหัวเราะไป

“ บ้าน่า.... ไม่มีไรหรอก ก็แค่พนักงานใหม่ก็ต้องดูแลทำความรู้จักกันหน่อยก็เท่านั้น ” ผมพูด

“ อยากดูแลมากไปมั้ง 555555+.... ท่าทางมีพิรุธนะเมิงนี่ ” วันนี้ไอ้บอสไม่รู้เป็นอะไรพูดจากวนบาทาผมตลอด

“ พนักงานใหม่กูก็ต้องใส่ใจหน่อยดิว้ะ.... ที่จับผิดกูเนี่ย... เมิงเป็นหมาหวงก้างรึไงว้ะ ” ผมชักเริ่มหงุดหงิด

“ หนุ่มๆจ๊ะ.... พิงค์ว่ารีบทานกันดีกว่ามั้ย... จะได้ลงไปดูกองถ่ายกัน ”
พิงค์พูดยุติสงครามน้ำลายที่กำลังเริ่มรุนแรงมากขึ้น


*****************************************************************


ตอนที่ผมลงไปที่กองถ่าย ทีมงานก็เริ่มถ่ายกันแล้วคับ
ลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่คับและเจ้าของก็เป็นเพื่อนกับคุณพ่อของผมด้วย
ผมก็เลยต้องควบคุมกันในเรื่องของคุณภาพงานเป็นกรณีพิเศษและลงมาดูรายละเอียดในส่วนของการถ่ายทำกันด้วย
อีกทั้งการทำงานครั้งนี้มีเวลาในการทำงานค่อนข้างจำกัดจึงยิ่งต้องดูแลคุณภาพให้โอเคไปในทุกขั้นตอนจะได้ไม่ต้องมาตามแก้กันทีหลังอีก

“ ฉินจ๊ะ... คุณลุงโทรมาบอกว่าเดี๋ยวจะแวะเข้ามาดูงานด้วยนะ ” พิงค์เดินเข้ามาบอกกับผม

“ คุณพ่อเนี่ยนะจะแวะเข้ามา.... ไม่เชื่อฝีมือกันเลยรึไง ” ผมพูดอย่างนึกแปลกใจ

“ พอดีคุณลุงขึ้นมาทำธุระพอดีหนะ... ก็เลยถือโอกาสแวะมาดูงานด้วย” พิงค์พูด

“ อืม... คงงั้น ”  ผมพูดแล้วเดินไปหาคนที่ผมแอบยืนมองเค้ามาสักพัก

ด้วยความเป็นห่วง จากที่เมื่อคืนฟรอยก็คงจะนอนหลับไม่ค่อยสนิทเพราะว่าฝันร้ายนั่น....
นี่ก็สายมากแล้วยังไม่เห็นไปทานอะไรเลย กลัวว่าจะเป็นลมไปซะก่อน
ผมก็เลยตั้งใจว่าจะไล่ให้ไปกินอะไรรองท้องซะหน่อย
แต่ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงตัวฟรอย ก็เห็นไอ้บอสเดินเข้าไปถึงตัวซะก่อน

ท่าทางไอ้บอสก็คงจะไปบอกให้ฟรอยไปหาอะไรทานเหมือนกัน
ผมก็เลยเดินไปรอที่ห้องอาหารของโรงแรม

“ มากินอะไรรองท้องนี่มา พี่เตรียมไว้ให้แล้ว ” ผมพูดทันทีที่เห็นฟรอยเดินเข้ามาในห้องอาหาร

“ เอ่อ... ขอบคุณนะครับ ” ฟรอยพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาตรงโต๊ะที่ผมเตรียมอาหารไว้ให้

“ อ้าว.. นั่งลงสิ จะยืนกินรึไง ” ผมแกล้งพูดดุ เพราะเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของฟรอย

“ จริงๆผมไม่รบกวนก็ได้นะครับ ผมจัดการตัวเองได้ ” ฟรอยพูดด้วยท่าทีเกรงใจ

“ ช่างเหอะน่า... รีบๆกินเถอะ ” ผมพูดอย่างเอ็นดู

“ ครับ.. ขอบคุณนะครับ ” ฟรอยพูดก่อนที่เริ่มทานอาหารตรงหน้า

“ เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ เช้ามา.... ยังมัวแต่ไปทำงานข้าวปลาก็ไม่กิน... นี่กลัวจะโดนไล่ออกรึไง ”
ผมพูดอย่างหยอกล้อเพื่อลดอาการเกร็งๆของฟรอยที่ผมสังเกตเห็น

“ กลัวงานเสร็จไม่ทันหนะคับ... ” ฟรอยพูด

“ ดูดิ๊... หน้าตามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด ”  ผมพูดพร้อมกับเช็ดคราบเหงื่อบนหน้าให้ฟรอยอย่างเอ็นดู

“ ไม่เป็นไรครับ.. ผมเช็ดเองได้ ” ฟรอยพูดพร้อมกับกุลีกุจอดึงกระดาษทิชชูที่มือผมไป

“ อ้าว.. ทำไมล่ะ...  ไม่เห็นเป็นไรเลย ” ผมพูดอย่างนึกขำกับท่าทางตื่นๆของฟรอย

“ ฉิน... ฉินจ๊ะ... คุณลุงมาแล้ว ” ทันทีที่เสียงพิงค์ดังขึ้นมาเราสองคนก็แยกออกจากกันโดยเร็ว

“ อ่อ.. เหรอ ” ผมพูดด้วยท่าทางที่ไม่ให้เป็นพิรุธ

“ แล้วทำไมฉินมาอยู่ที่นี่ล่ะ... หิวเหรอ... เอาอะไรมั้ยเดี๋ยวพิงค์จัดการให้ ” พิงค์พูด

“ ไม่ดีกว่า... รีบไปหาคุณพ่อกันเถอะ ” ผมพูดก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องอาหารกับพิงค์


**********************************************************


“ ว่าไงครับพ่อ... ลมอะไรหอบมาถึงนี่ ”  ผมพูดทักทายคุณพ่อ

“ ไอ้นี่... แค่แวะมาดูอะไรนิดหน่อยๆ ทำเป็นหงุดหงิดไปได้ ” พ่อพูดอย่างอารมณ์ดี

“ ไม่เชื่อฝีมือกันบ้างรึไงคับพ่อ ” ผมพูด

“ เออ... แกมันเก่ง... พอใจรึยังว้ะ... ” พ่อพูดด้วยรอยยิ้ม

“ คร้าบ.....  ” ผมพูด

“ นี่ถึงไหนกันแล้วล่ะ... อีกเยอะมั้ย ” พ่อถาม

“ ก็อีกพอสมควรคับ.. แต่คาดว่าวันนี้ก็คงจะเรียบร้อยคับ ” ผมพูด

“ อืมดี... เอาให้ทันเวลาก็แล้วกัน ” พ่อพูด

“ ครับพ่อ... ” ผมพูด

“ งานนี้นี่ได้ใครคิด Story Board ล่ะ.... ฝีมือดีนะ ” พ่อพูดทำเอาผมแอบยิ้มไปด้วย

“ พนักงานใหม่นะค่ะคุณลุง... เพิ่งจบมาหมาดๆ ” พิงค์พูด

“ อืม..... แต่ฝีมือไม่ใหม่เลยนะ.... ท่าทางจะมีดีพอตัว ”  พ่อพูดอย่างชื่นชม

“ ครับ... เด็กคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดาเลยครับ... นี่ก็เป็นงานแรกของเค้าด้วย ” ผมพูดอย่างนึกภูมิใจ

“ เอ.. ชักจะอยากเห็นหน้าแล้วสิ ” พ่อพูด

“ กำลังทานอาหารอยู่หนะคับ.. ” ผมพูด

“ คุณลุงไปทานอะไรหน่อยมั้ยค๊ะ... จะได้เจอกับฟรอยด้วย ” พิงค์พูด

“ อืม... ก็ดีเหมือนกันนะ ” พ่อผมแสดงท่าทีเห็นด้วย

ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เพราะพ่อผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะชมใครหรือถูกใจงานของใครเท่าไหร่
แต่พ่อชอบงานของฟรอย


****************************************************


“ ฟรอยจ้ะ... นี่คุณเอกวินทร์ เป็นคุณพ่อของฉินจ้ะ... ” พิงค์พูดแนะนำหลังจากที่ฟรอยนั่งลงบนสภากาแฟของเรา

“ ครับสวัสดีครับ... ผมธนครับ ” ฟรอยพูดแนะนำตัวด้วยท่าทางเกร็งๆเหมือนจะวางตัวไม่ถูก

“ ฟรอยใช่มั้ยเรา... ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ ” พ่อพูดอย่างเป็นกันเอง

“ ครับ... ” ฟรอยพูด

“ เราใช่มั้ยที่เป็นคนคิดงานชิ้นนี้หนะ ” พ่อถาม

“ ใช่ครับ... ” ฟรอยพูด

“ เรานี่ฝีมือใช้ได้เลยนะ... มิน่า... เจ้าฉินถึงให้จับงานใหญ่ขนาดนี้ ” พ่อพูดอย่างชื่นชม

“ ไม่หรอกคับ... ผมยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะคับ ” ฟรอยพูดถ่อมตัว

“ ฝีมือดีก็รับคำชมไปเถอะนะ.. เห็นเจ้าฉินบอกว่านายนี่ได้รางวัลใหญ่ๆมาหลายชิ้นหนิ ” พ่อซักถามประวัติ

“ ก็... ครับ.. พวกการประกวดสมัยเรียนหนะคับ ” ฟรอยพูด

“ อืม... ดี... ฝีมือดีแบบนี้ก็อยู่กันนานๆหน่อยนะ... อย่าเพิ่งให้ใครเค้าดึงตัวไปล่ะ... ” พ่อพูด

“ ครับ ” ฟรอยตอบปากรับคำด้วยท่าทางที่ดูสบายๆมากขึ้น

“ ฉิน... บอส... ดูแลกันดีๆหน่อยนะ... เดี๋ยวจะโดนใครแย่งตัวไปซะก่อน เก่งๆแบบนี้..อีกไม่นานคงมีแต่คนแย่งตัว  ”
พ่อหันมาพูดกับผมและไอ้บอส
 
“ ครับ... ” ผมกับไอ้บอสรับปากพร้อมกัน

“ เรามีปัญหาอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะ... แต่ถ้าพอใจจะไปก็ไม่ว่ากัน  ” พ่อหันมาพูดกับฟรอย

“ พ่อก็อย่าไปพูดชี้โพรงให้กระรอกแบบนั้นสิครับ... เดี๋ยวเค้าก็ไปจริงๆหรอก ” ผมพูดอย่างเริ่มนึกกังวล

“ เอาเถอะน่า.... เดี๋ยวขอตัวไปพักสักหน่อย.... รู้สึกเมื่อยๆตัว ” พ่อพูด

“ ครับพ่อ... งั้นเดี๋ยวพวกผมขอตัวไปดูงานต่อแล้วกันนะครับ ” ผมพูด

“ พล.. แกก็ไปพักผ่อนตามสบายแล้วกัน  มีไรเดี๋ยวจะเรียก ” พ่อหันไปพูดกับพี่พลเลขาส่วนตัวของพ่อ

“ ครับท่าน ” พี่พลพูดก่อนที่จะเดินออกไป

“ พิงค์เดี๋ยวพาลุงขึ้นไปข้างบนหน่อยนะ ” พ่อพูดกับพิงค์

“ เอ่อ... ได้ค่ะคุณลุง ” พิงค์ตอบ

“ ฝากดูแลพ่อด้วยนะ ” ผมพูดกับพิงค์ก่อนที่เธอจะเดินตามพ่อขึ้นไป

“ จ้ะ... ” พิงค์พูด


********************************************************************


การถ่ายทำหนังโฆษณาเสร็จเรียบร้อยตอนประมาณเกือบสามทุ่ม

ตอนนี้กองถ่ายก็กำลังเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเพื่อที่จะได้ไปพักผ่อน และเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้


“ เป็นไงมั่งคับคุณฉิน ”  ผู้กำกับเดินเข้ามาถามผม

“ ก็โอเคนะครับพี่ต้า แต่คงต้องดูหลังจากตัดต่ออีกที ” ผมพูด

“ ครับ... ตัดไม่เกินสองวันก็น่าจะเสร็จครับ ” พี่ต้าพูด

“ ครับพี่.. ยังไงก็รบกวนหน่อยนะครับ ” ผมพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

“ ไม่เป็นไรครับ.. เข้าใจว่างานด่วน.. ” พี่ต้าพูดอย่างเข้าใจ

“ ขอบคุณนะครับพี่... ที่เข้าใจ ” ผมพูด

“ แล้วนี้คุณพิงค์ไปไหนล่ะครับ... ผมว่าจะให้คุณพิงค์บรีฟดีเทลอีกรอบนึงก่อนตัด ” พี่ต้าพูด

ทำให้ผมนึกขึ้นได้ ว่าหลังจากที่พิงค์พาคุณพ่อไปพักเธอก็หายไปเลย สงสัยจะไปเตรียมอาหาร

“ สงสัยจะอยู่ที่โรงแรมหนะครับ ” ผมพูด

“ อ่อครับ.. งั้นเดี๋ยวคงเจอกันตอนทานข้าว ”  พี่ต้าพูด

“ ครับ.. พี่ต้าถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ” ผมพูดทันทีที่สายตามองไปเห็นฟรอย หลังจากที่สอดส่องสายตามองหามาสักพัก

“ ไปอาบน้ำได้แล้วมั้งครับ.. จะได้ไปทานข้าว ” ผมพูดหลังจากที่เห็นฟรอยกำลังยืนม้วนสายไฟอยู่

“ อีกแปปนึงครับ.. ใกล้จะเสร็จแล้ว ” ฟรอยพูดในขณะที่มือก็กุลีกุจอม้วนสายไฟไปด้วย

“ เดี๋ยวทีมโปรดักชั่นเค้าก็เก็บกันเองล่ะคับ.. ไปเถอะ....  ช่วยเค้ามาทั้งวันแล้ว”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดุแต่ฟรอยก็ยังดื้อที่จะช่วยงานต่อ

“ ไปอาบน้ำได้แล้ว... จะได้ไปกินข้าว ” ผมพูดแล้วยื่นมือไปดึงแขนฟรอยให้เดินตามมา

“ ปล่อยมือผมได้แล้วมั้งคับ.. เดี๋ยวใครมาเห็นจะมองไม่ดี ” ฟรอยพูดหลังจากที่เดินตามผมมาเงียบๆได้สักพัก

“ ดื้อจริงๆนะเราหนะ... ช่วยคนอื่นหนะช่วยได้  แต่ให้มันอยู่ในความพอดีหน่อย.. ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ........ ” ผมก็ได้โอกาสเทศน์จะยกใหญ่ ฟรอยก็ฟังแต่ก็มีเถียงผมเป็นพักๆ หน้างี้บูดเป็นตูดลิงเลย

“ รู้แล้วครับท่านเจ้านาย.... ” เสียงฟรอยที่พูดอย่างประชดประชัน

“ ทีหลังนะ..... พี่จะ... ” ผมกำลังจะเทศน์ต่อแต่แล้วก็มีเสียงไอ้บอสขัดขึ้นมาซะก่อนว่า

“ เถียงอะไรกันอยู่ว้ะ??? ” เสียงของไอ้บอสทำให้ผมปล่อยมือที่จับแขนฟรอยออกโดยอัตโนมัติ

“ ก็ไม่ได้มีไรมากหรอก ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าไม่ถูก ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรู้สึกว่าตัวเองผิดปกติด้วย
แต่ด้วยน้ำเสียงและสายตาของไอ้บอสที่มองมายังผมกับฟรอยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ

“ แล้วทำไมเมิงมาอยู่นี่ว้ะ... เห็นพิงค์ถามหาเมิงอยู่ที่ห้องอาหารหนะ ” ไอ้บอสพูดด้วยหน้าตากวนบาทา

“ ก็มาดูความเรียบร้อยนิดหน่อย ” ผมพูดโดยพยายามไม่ให้มันเป็นคำพูดของการแก้ตัว

“ กูว่า.... เดี๋ยวนี้เมิงดูเป็นห่วงพนักงานในบริษัทจังนะ ” ไอ้บอสพูดอย่างคนรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่

“ มันก็ดีไม่ใช่เหรอว้ะ... พนักงานจะได้รู้สึกดี... ตั้งใจทำงานมากขึ้น... ไม่ใช่ว่ากูจะมาสั่งๆๆ... ”
ผมพูด ผมเริ่มรู้สึกว่าบทสนทนาของเราทั้งคู่กำลังพยายามที่จะเอาชนะกัน

“ ก็ดี... แต่ระวังจะเสียการปกครองนะเมิง ” ไอ้บอสพูด

“ ขอบใจนะที่เตือน... แต่กูว่าคงไม่หรอกว้ะ... จริงมั้ยฟรอย ”
ผมพูดแล้วหันไปมองฟรอยที่ยืนนิ่งท่ามกลางสงครามน้ำลายของผมกับไอ้บอส

“ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ... ”
ฟรอยพูดแล้วเดินออกไปเงียบๆ ผมไม่รู้ว่าสงครามน้ำลายเมื่อครู่ทำให้ฟรอยรู้สึกยังไง 

แต่ดวงตาของฟรอยที่ผมเห็นก่อนที่ฟรอยจะเดินไปทำไมมันถึงดูเศร้าจัง


ผมอยากรู้ว่า........   ฟรอยกำลังคิดอะไรหรือกำลังรู้สึกอะไร ????


“ ฟรอยครับ.. เดี๋ยวพี่ไปด้วย...  ” ไอ้บอสพูดก่อนที่จะเดินตามฟรอยไป


###########################################################

[CMYK]

แหะๆ เจ้าของกระทู้ใช้โปรโมชั่น น้านนาน ละสิ หายไปนานมาก
สำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา ขอให้ดีขึ้นไวไวครับ

[jaideejung007]

มาลงทะเบียนอ่านด้วยคนครับ

ฝากด้วยนะครับ

โจ้คับ

และขอโฆษณาเรื่องเล่าหน่อยนะครับ

ไม่ว่ากันนะ

[เรื่องเล่า] จากเกลียดกลายเป็นรักได้ไงว่ะ [By เขมคับ]

ฝากด้วยนะครับ

ไม่ว่ากันนะ แค่อยากให้เพื่อนๆ ได้อ่านเรื่องหนึ่งๆ ที่ผมคิดว่าทุกคนน่าจะชอบกันนะ

โจ้คับ

[THIP]

อืม บางครั้งคนเราโตขึ้น โตเกินกว่าบางสิ่งบางอย่าง สิ่งใดที่เคยชอบ สิ่งใดที่เคยรัก อาจไม่เพียงพอเสียแล้ว

ขอเพียงเรามีสติ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าเราจะโตขึ้นอีกแค่ไหน หรือหยุดโตเมื่อไหร่ เมื่อเรามองย้อนมา เราจะไม่เสียใจกับมันเลย

 

[christiyaturnm]

นานมาก แต่ก็ยังตามอ่านอยู่....

ไอ้ความรู้สึกแบบนั้น ผมเองก็เป็นครับ...

แต่คนเราต้องใช้เวลาเรียนรู้ตัวเอง

บางอย่างที่รับสักแต่ว่ารับมา ยัดเยียดให้ตัวเองแล้วบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ควรทำหรือต้องทำ

บางทีอาจไม่ใช่ก้อได้

นึกดีๆ และคิดทบทวนกับตัวเองดีๆ

ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องอะไรสำหรับนายหรอกจริงไหม


ทำใจให้สบายๆครับ



ลุ้นเรื่องฟรอยเหมือนเดิมครับ

[OsTrich]

คนอ่านเรื่องผมหายไปหมดแล้ววววววววว............................... เหรอคับ...

 

ผมขอโทษนะครับ... ที่มีต่อเรื่องช้าอ่า.....


คนอ่านเลยหายไปกันหมดเลย......


กลับมานะคร้าบ...... 


 

[dui12342537]

อ่านะ...ไปสงกรานยาวหรอ อิอิ

[dui12342537]

มาลงทะเบียนอ่านด้วยคน...พึ่งจาได้สมัครสมาชิกนี้แหละ