หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[BloodyBlue]

แล้วทีนี้จะทำยังไงสงสารพี่เขยศิ

[PrimYJ]

มีนสุดยอดมาก สมกับเป็นมาเฟียจริงๆ

[nutty]

เจ้สั่งสอนแล้วนะ เก็บพี่เขยเจมคงยิ่งช้ำใจ

[chisarachi]

คุณมีนนี่นางสายโหดจริง
น้องเจมมมมมมม มาโอ๋เอ๋หน่อย
คืดถึง เหมือนนนางไม่ค่อยออกมาเม่าไรช่วงนี้

[nolirin]

 :m16:เกลียดปีเตอร์
#ทีมคุณมรกต

[EoBen]

คุณมีนเท่มากจริงๆ เป็นบทที่ส่งเสริมจริงๆค่ะ

ศิจะมาไม่ไกลขนาดนี้ถ้าไม่ได้มีน คงจะจริง

เป็นผู้หญิงเด็ดเดี่ยว ที่บอกจะเก็บคนเป็นเรื่องง่ายๆเลย

[-west-]

CH.19 Loved
Jeremy




คนบางคนไม่ควรวนเวียนอยู่ในชีวิต แต่กลับวกวนกลับเข้ามาราวกับสัมภเวสีไม่ต่างจากเจ้ากรรมนายเวรที่จองล้างจองผลาญกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

ช่วงนี้ผมขี้หงุดหงิด งดเปิดเพลงแจ๊ซในร้าน เปลี่ยนเป็นอะคูสติกแบบที่เคยเปิดเมื่อช่วงก่อนที่ศิฑาจะกลับเข้ามาในชีวิต คนบางคนเข้ามาในชีวิตของเราเพื่อทำให้มุมมองของบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป เพลงแจ๊ซและศิฑาเช่นกัน เขามีความเกี่ยวโยงกันทางนัยยะที่ทำให้ผมรู้สึกงุ่นง่านทุกครั้งที่พี่กบเลือกลิสต์เพลงในแบบที่ชายคนที่รักชอบฟัง


“ช่วงหมดประจำเดือนเหรอ บอส”

ไอ้เป๊กยังเป็นเด็กเสิร์ฟปากกล้า ปากเก่งแบบนี้น่าเอาอะไรยัดปากให้มิดอีกสักรอบ ผมชูนิ้วกลางให้มัน คีย์ตัวเลขลงบนเครื่องคิดเงินอย่างช่ำชอง วันนี้ลูกค้าเยอะ แม้แต่กับพี่กบก็ยังต้องลุกไปช่วยไอ้เป๊กเสิร์ฟอาหาร


“ใครจะไปรู้ เห็นอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ”

“ทะเลาะกับผัว” ผมตอบเสียงเรียบ ไม่เชิงว่าทะเลาะในที แต่ขุ่นฟุ้งหงุดหงิดอยู่ในใจ พี่แซคไม่มาร้านได้สองวัน ส่วนคนที่มากลับเป็นใครอีกคนที่ชวนหงุดหงิดเสียยิ่งกว่า

ปีเตอร์บินไปกลับไทยฮ่องกงถี่ ไม่ได้พาวิเวียนมาด้วย นั่นหมายถึงทศพลก็กลับมาวอแวผมได้บ่อยยิ่งขึ้น โดยเฉพาะในเวลางาน ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้กับศิฑา แต่คิดว่าเจ้าตัวคงรู้แน่เพราะส่งคนมาประกบตามติดตัวตลอดเวลา ทั้งเมื่อคืน วันนี้ก็ด้วย หลังเที่ยงคืนประตูร้านก็เปิดออก ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาอย่างคุ้นชิน ไอ้เป๊กมักจะมองคนที่เข้ามาวุ่นวายกับผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร กับคนนี้ก็เช่นกัน


“มาอีกแล้ว โคตรน่าเบื่อ”

“เอาน่า ก็แค่มาดื่ม” ผมปลอบใจลูกน้องพลางฉีกบิลส่ง ไอ้เป๊กรับกลับไปแต่ไม่วายงุบงิบในลำคอ

“ทำไมไอ้ยักษ์อีกคนที่มารอรับบอสถึงไม่จัดการสักที นายเขาก็น่าจะรู้นี่ว่ามีคนมาวอแวบอส”

“พูดมาก ไอ้เป๊ก ไปทำงาน เอาอะไร” ประโยคแรกผมพูดกับลูกน้อง แต่ในวลีท้ายหันมาถามคนมาใหม่ ทศพลเลือกนั่งที่บาร์เหมือนเคย สีหน้านิ่งเรียบ และผมบริการเขาแค่ตามหน้าที่

“ขอเมนู”

“น่าจะมาจนจำได้”

“ไม่รู้สิ มาก็ไม่เคยสนใจเมนู สนใจเจ้าของร้าน”

ผมเลี่ยงบทสนทนาชวนขนลุกด้วยการหยิบกระดาษเมนูขนาดเอสี่อัดแข็งให้คนถาม ทศพลไล่เรียงสายตาตามรายชื่อตัวอักษรที่ปรากฏเชื่องช้า จบท้ายด้วยการสั่งเมนูเดิม ผมหันไปกดเบียร์สดให้เขาหนึ่งแก้ว แล้วจดรายการกับแกล้มเสียบให้พ่อครัวมือดีจัดการ ทศพลใช้สายตาจับจ้องผม ตามติดประหนึ่งว่าผมเป็นนักโทษ น่าหงุดหงิด ผมบ่นในใจเป็นรอบที่ล้าน แต่ทำได้เพียงตีหน้านิ่งหน้าเครื่องคิดเงินอย่างคนไม่รู้สึกรู้สา


“กับหมอนั่นเป็นยังไง”

ลูกค้าตัวแสบเอ่ยถาม เขาโยนถั่วแระญี่ปุ่นเข้าปาก ทำหน้ายียวน ผมชะงักมือที่หันไปกดเบียร์ให้ลูกค้ารายอื่นก่อนกลบเกลื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ได้ยินว่ากลับไปหาเมียเก่า”

“พูดอะไร”

“ศิฑาคนดีของนายไงล่ะ” คนพูดยกเบียร์ขึ้นจิบ เมื่อวางแล้วสังเกตเห็นแววตาวูบไหวของผมได้ก็ผิวปากหวือ ทศพลยืดตัวตรง เหยียดแขนมาด้านหน้า มือของผมรอดพ้นจากการฉวยจับได้หวุดหวิด เสียงดนตรีอะคูสติกตอนนี้เต้นบีบอัดอยู่ในใจ หลายวันมานี้ปุณวิศไม่ได้มาที่บ้าน ศิฑาให้เหตุผลว่าเพื่อความปลอดภัยของเด็กแต่ไม่บอกว่าได้ไปเจออดีตภรรยาบ้างหรือไม่

ซึ่งความสัมพันธ์ของมรกตและศิฑาควรขาดสะบั้นลงหากไม่มีปุณวิศเป็นสื่อกลางแล้วทำไม...

ทำไมถึงได้ไปเจอกันโดยไม่บอกผม


“เลิกยุแหย่เสียที ไม่มีประโยชน์หรอก” ท่ามกลางความประหวั่นพรั่นพรึงในใจ ผมกลับตอบคู่สนทนาด้วยประโยคเด็ดเดียว ไม่วูบไหว ไม่มีทีท่าของคนโลเลใจแม้แต่น้อย แสร้งทำทุกอย่างว่าปกติดีภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยอย่างที่ถนัด ซ่อนเอาความอ่อนแอลึกลงไปใต้หน้ากากราบเรียบ ประหนึ่งเข้าใจโลกดี

“ฉันไม่ได้ยุให้นายทะเลาะกัน แค่ไม่อยากให้โดนสวมเขา นายมีอะไร เจเรมี่ ศิฑาถึงต้องจมปลักอยู่กับนาย อย่าโง่หน่อยเลยน่า เขาแค่ใช้นายเข้าหาปีเตอร์ บอกแล้วนี่”

“ใช่ แล้วตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าใครเป็นฆาตรกร เพราะงั้นไม่มีประโยชน์ถ้าเขาจะให้ฉันอยู่” ผมยักไหล่ยวน “แต่เห็นบอดี้การ์ดหน้าร้านที่นั่งตบยุงตรงนั้นไหม ศิฑาส่งมาดูแล เขายังหวงฉันอย่างกับอะไรดี”

“รอแค่วันเขี่ยทิ้งเท่านั้น นายก็รู้ดีเจเรมี่ นอกจากฉันแล้วใครจะทนนิสัยของนายได้”

“นิสัยอย่างฉันมันทำไม”

“ดูสิ หงุดหงิดอีกแล้ว ตอนอยู่ด้วยกันมันไม่ดีเหรอเจม” ผมตวัดหางตามอง จังหวะที่มัวแต่ขุ่นใจก็ถูกคว้ามือไปจับจนได้ พยายามกระตุกออกจากการเกาะกุมแต่ยากเต็มทน ผมเกลียดท่าทางคุกคามของทศพลพอๆ กับสายตา ยิ่งหวานหยดย้อยยิ่งน่าอึกอัดใจทวีเท่าตัว “ฉันเอาใจนายได้ทุกอย่างจนไม่ต้องมีเรื่องให้หงุดหงิดสักอย่าง”

“พอเถอะ เรื่องนี้เราพูดจบกันไปนานแล้ว”

“ตอนนั้นนายบอกว่าไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด แล้วดูนายตอนนี้สิ ถ้าจะต้องมีใครสักคนที่เป็นเจ้าของได้ควรเป็นฉันไม่ใช่หรือไง”

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วทศ” ผมกระตุกมือออกด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายไม่ไปหาคนอื่นเสียที”

“มีลูกแมวอยุ่ตรงหน้าแล้วทำไมต้องไปหาคนอื่น”

“ฉันไม่ใช่ลูกแมวของนาย” ผมคำรามลอดไรฟัน “ฉันเป็นของศิฑา”

“อย่าเป็นของของคนที่เขาไม่อยากได้นายไว้เลี้ยงดูจริงๆ เลยน่า นายไม่ใช่คนโง่ไม่ใช่เหรอ”

“รู้ไหมว่าความรักคืออะไร” ผมขยับตัวเข้าใกล้บาร์ ยื่นหน้าไปใกล้ จมูกเราเฉี่ยวกัน แต่เต็มไปด้วยเส้นแบ่งแห่งความโกรธเกรี้ยวร้ายกาจ ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จริงจัง แววตาที่จ้องมองกลับไปก็เช่นกัน “รักคือเรารู้ว่าอะไรคือโง่ แต่เราก็ยอมโง่ เพราะฉะนั้น สำหรับความรู้สึกที่ฉันมีต่อศิฑา ไม่ว่านายจะพูดอะไรก็ตาม...”

“มันคือความรัก”

ผมปฏิเสธการผูกสัมพันธ์กับทศพลแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเหมือนทุกครั้ง น้ำเสียงหนักแน่น ไม่ทิ้งไว้ซึ่งเยื่อใย แต่ใจกลับเบาโหวงเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทศพลเล่าให้ฟัง ผมอยู่กับความขลาดกลัวและหวาดระแวง ทั้งกับตัวเองและศิฑามีความลับต่อกันมากเกินไปจนไหวหวั่นว่าความสัมพันธ์ของเราอยู่ในระดับขั้นไหนกันแน่

แสงดาวยามราตรีกาลแม้เหล่าแมลงกลางคืนจะบินกลับลังไปแล้วริบหรี่ ที่ชัดเจนในมหานครคือไฟสีเหลืองนวลตามถนนและตรอกร้านค้า ผมนั่งเบาะหลังรถยุโรปราคาแพง กระจกกันกระสุน เครื่องแต่งราคาแพงที่ศิฑาไม่นำมาใช้ให้สมราคา ผมเอนตัวใช้หน้าผากพิงกระจก ยักย้ายถ่ายเทความเหนื่อยอ่อนลงสู่วัสดุแข็งใส มองภาพถนนโล่งแต่มืดด้วยสายตาที่ไม่เจาะจงที่ใดเป็นพิเศษ


“วันนี้คุณศิมีออกงานที่โรงแรมรอยัลนะครับ”

คนขับรถร่างสูงที่ถูกส่งมาคอยดูแลเอ่ยเสียงเรียบ ย้ำความหมายว่าผมน่าจะกลับไปถึงก่อนเจ้าของกลับบ้าน

“นายสั่งไว้ว่าถ้าทศพลถึงเนื้อต้องตัวคุณให้รายงาน”

“ไม่ต้อง”

“ผมคิดว่าเรื่องนี้ให้คุณพูดเองคงดีกว่า” เข้มต่างจากเจตต์ตรงที่เขามีความเป็น human มากกว่า ถ้าเจตต์จะตรงเถร ไม่บิดงอหรืออะลุ่มอล่วย ผมถอนหายใจยาว พยักหน้ารับคำ

“เดี๋ยวผมคุยกับศิเอง”

“ถ้าเขามาแตะต้องตัวคุณเป็นครั้งที่สองได้ ผมจะรายงานนาย”

“รู้แล้ว ขอบใจมาก” ผมตอบเสียงเนือย รถเลี้ยวเข้าคฤหาสน์ของศิฑา แสงไฟประดับจ้า ประตูไฟฟ้าเคลื่อนเปิดอย่างอ้อยอิ่ง “เข้ม รู้เรื่องที่ศิไปเจอคุณมีนหรือเปล่า”

“คุณถามนายเองดีกว่า”

“แปลว่าไปเจอมาจริงๆ”

“ไม่ทราบสิครับ คุณควรถามท่านเอง ราตรีสวัสดิ์ครับคุณเจเรมี่”

รถจอดเทียบใกล้ประตูบ้าน ผมผ่อนลมหายใจออกทางจมูก แม้จะเป็นคนที่คุยด้วยได้มากกว่าเจตต์ แต่เข้มหรือลูกน้องคนอื่นๆ ของศิฑาไม่ต่างกัน ปากแข็งและจงรักภักดีจนน่าโมโห

“Goodnight เข้ม”

ผมตอบ ก่อนปิดประตูรถลง




ศิฑากลับถึงบ้านราวๆ ตีสาม หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด เขาไปต่อร้านกาแฟ 24 ชั่วโมง นั่งคุยงานกับเพื่อนนักธุรกิจที่กำลังติดต่อซื้อขายหุ้นส่วนของบริษัท กว่าจะถึงบ้านก็สร่างเมาพอดี ผมนั่งรอเขาที่ห้องโถง ผล็อยหลับคาโซฟา ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อริมฝีปากหยุ่นแตะลงเหนือหน้าผาก

“ทำไมไม่ไปนอนในห้องดีๆ”

“ผมรอคุยกับคุณ”

“พรุ่งนี้ก็ได้” ศิฑาคลายเนกไทเส้นสีดำสนิทออก ปลดกระดุมสองเม็ดบน ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเมื่อผมขยับลุก “มีอะไรด่วนหรือ”

“ผมหลับไม่สนิท ขึ้นไปบนห้อง พยายามนอนแล้วแต่ไม่หลับอยู่ดีเลยลงมารอข้างล่าง แต่ดันผล็อยหลับเสียได้”

“นายฝืนร่างกายไม่ไหวหรอก เมื่อเช้าก็ตื่นออกไปดูที่ร้านแต่เช้า ช่วงนี้มีปัญหาหรือไง”

“เข้าหน้าแล้ง ผักที่ดีลไว้ไม่ค่อยได้ตามมาตรฐาน ผมต้องตระเวนหาดีลเลอร์อื่นออเดอร์เข้าร้าน” ผมพูดถึงงานของตัวเองที่ไม่คณามือ เป็นแบบนี้ทุกปี มีแค่ช่วงเปิดร้านแรกๆ เท่านั้นที่รับมือไม่ทัน โดนรีวิวหนึ่งดาวลงหน้าแฟนเพจเพราะอาหารไม่มีตามเมนูที่เขียน “ช่างเถอะ ผมมีเรื่องที่สงสัย”

“จะคุยให้ได้ในคืนนี้เลยว่างั้น? ฉันเหนื่อยแล้ว เจเรมี่ เราน่าจะอาบน้ำแล้วเข้านอน พรุ่งนี้ฉันน่าจะกลับมาถึงราวๆ สามทุ่ม ค่อยคุยกันตอนนั้นได้ไหม”

“คุณออกไปทำงานแต่เช้าเหรอครับ”

“มีประชุมตอนเก้าโมง นอกบริษัท ห้ามเลทเสียด้วย”

“ศิ” ผมเรียกเขาด้วยชื่อสั้นๆ แบบที่เราเรียกกันบ่อยๆ เอาศีรษะเข้าซบบ่าอย่างออดอ้อน อุ่นใจทุกครั้งที่เมื่อทำแบบนี้แล้วจะได้สัมผัสอบอุ่นกลับมา เป็นต้นว่ามือใหญ่แหวกสางเข้าผ่านเส้นผม “คุณไปหามีนมาเหรอ”

มือที่ลูบไล้อย่างอ่อนโยนเมื่อครู่ชะงักงัน ผมไม่เข้าใจความหมายนั้น แต่สัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบจากปลายนิ้วที่แผ่ออกมา

“ไม่ได้ไปเรื่องของปุณณ์ใช่ไหม”

“ก็เรื่องปุณณ์นั่นแหละ ใครบอกนาย”

“นั่นสิครับ” ผมขยับตัวออกจากบ่า กางขาออก ประสานมือวางตรงหว่างขาที่แยกจากกัน ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนข้อศอกที่วางเหนือเข่า ปล่อยให้หลังโค้งงอลงไปราวกับช่วยไม่ให้หัวใจบีบเข้าหากันรุนแรงนัก “ทำไมใครสักคนที่บอกผมเรื่องนี้ถึงไม่ใช่คุณ”

“ทศพล?”

“มันไม่สำคัญหรอกว่าใครจะบอก ในเมื่อคนที่ควรจะบอกมันต้องเป็นคุณ”

“เลิกให้มันไปหาที่ร้านสักที พอมันไปก็พล่ามอะไรใส่นายให้มาทะเลาะกับฉันทุกครั้ง”

“เขาก็พูดความจริงทั้งนั้น อย่ามาเปลี่ยนประเด็นนะศิฑา”

“นายมันหูเบา”

“ถ้าไม่อยากให้หูเบาทำไมคุณไม่เล่าให้ผมฟัง แล้วเรื่องของปุณณ์คืออะไร ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เอาลูกมาอยู่ด้วยสักพัก แล้วอีกอย่าง...” ผมเงียบเสียงไปเพื่อกลืนน้ำลาย นี่เป็นความรู้สึกอัดอั้นอย่างที่สุดในความรู้สึก “ทำไมคุณมีเรื่องอะไรแล้วไม่ปรึกษาผม...อีกแล้ว”

“ไร้สาระน่าเจเรมี่ เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้”

“ผมรู้ว่าคุณจัดการเองได้ คุณเก่งไปหมดทุกอย่าง เพราะแบบนั้นการมีผมถึงไม่สำคัญ ไม่ได้จำเป็นเลย”

“นายกำลังงอแงเหมือนพวกผู้หญิงงี่เง่า” ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้น เขาหันกลับมองหน้าผมด้วยแววตาดุดัน และผมก็ไม่ลดราวาศอก ครั้งนี้ผมไม่ผิด

“จะให้ผมคิดยังไงในเมื่อผมกำลังอยู่ในที่ที่ตัวเองไม่มีความสำคัญอะไรสำหรับคุณเลย”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้วเจเรมี่ หรือว่ากำลังหาเรื่องจะกลับไปหามันกันแน่”

“คุณอย่ามารวนผมนะ”

“นายต่างหากที่รวนฉันก่อน เอาเรื่องปัญญาอ่อนที่ไอ้เวรนั่นเป่าหูมาทะเลาะด้วย ฉันบอกว่าฉันจัดการเองได้ก็ไม่ฟัง กำลังต้องการอะไรอยู่กันแน่”

“ต้องการเป็นคนที่มีความสำคัญในสายตาคุณไง”

“นายอยู่เฉยๆ ข้างๆ ฉันก็พอ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น รักษาตัวเองให้ปลอดภัย และเลิกยุ่งกับไอ้เวรนั่นได้แล้ว”

“ทำไมผมต้องทำตามที่คุณพูดด้วย”

“เพราะสิ่งที่นายทำตอนนี้กำลังทำให้ฉันหึงเป็นบ้าไงล่ะ!”

“หึงเพราะเขาเล่าเรื่องที่คุณไม่เคยเล่าให้ผมฟัง”

ผมยอกย้อน ไม่พอใจกับบทสนทนาที่อีกฝ่ายไม่ลงให้ แค่คำว่าขอโทษ หรืออธิบายให้ชัดเจนเท่านั้นที่ผมต้องการ แต่นี่ล่ะเขา ศิฑาที่ผมรู้จักตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ไม่มีอะไรเปลี่ยน

“หึง เพราะมันเคยนอนกับนายต่างหาก”

เสียงนั้นรอดไรฟันแต่ชัดเจน ผมสะบัดหางตามองคู่สนทนา เม้มริมฝีปากสะกดกลั้นความรู้สึก จะว่าไปแล้วคงไม่ต่างกับที่ผมรู้สึก ศิฑายังติดต่อมรกต ผู้หญิงที่เป็นแม่ของปุณวิศคนนั้น

“คุณก็เคยนอนกับมรกต”

“โอเค งั้นเจ๊ากัน เราจะหยุดพูดเรื่องนี้”

“ผมจะเลิกยุ่งกับทศพล ทันทีที่คุณเลิกยุ่งกับมรกต ทำให้ผมได้ไหมล่ะ”

ผมยื่นข้อต่อรองแม้ข้อต่อรองนั้นจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม แต่ความโกรธเกรี้ยว ดื้อรั้นของตัวเองก็บีบบังคับให้โพล่งออกไป ศิฑามองหน้าผม ความจำเป็นที่ผมจะต้องติดต่อกับทศพลแตกต่างกับที่เขาต้องติดต่อกับมรกตโดยสิ้นเชิง

ยังไงฝั่งนั้นก็เป็นแม่ของลูก


แต่ผมกลับเกรงจับขั้วหัวใจว่าเพราะมรกตเป็นคนที่เหมาะสมจะอยู่เคียงข้างและแก้ปัญหาไปกับศิฑาเสียทุกอย่าง วันหนึ่งแล้วเธอจะลุกขึ้นมาทวงตำแหน่งที่ตรงนี้ของตัวเองได้


“นายก็รู้ว่าทำไมฉันต้องติดต่อมีน”

“แน่นอนว่าผมรู้ รู้ว่าเธอเป็นแม่ของปุณณ์ รู้ว่าเธอช่วยธุรกิจคุณหลายอย่าง เธอแก้ปัญหาไปกับคุณได้ทุกเรื่อง มันทำให้ผมไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วคุณเคยรักผมบ้างไหม!”

สิ้นคำนั้นทั้งมือใหญ่ก็คว้าเอาบ่าผมดึงแนบชิด ริมฝีปากหนาทาบทับปิดกลีบปากช่างเถียง บดขยี้ดูดดึง กอดรัดฟัดเหวี่ยงรุนแรง ผมดิ้นคลักในอ้อมแขน แต่พ่ายแพ้ซึ่งแรงปรารถนา ผมยอมรับโดยดุษณีว่าต้องการไออุ่นจากศิฑา แม้เพียงเศษเสี้ยวอันน้อยนิดก็ยังดี แม้ปากเก่งว่าจะดื้อดึงเพียงใด แท้ที่จริงแล้วภายในผมกลับอ่อนไหวยิ่งกว่าขี้ผึ้งร้อนไฟ สองแขนโอบรอบเอวหนา เมื่อถูกจูบจนยับเยิน ก็โผเข้าสู่อ้อมกอดนั้นทั้งน้ำตา

“เลิกถามอะไรที่ฉันต้องตอบซ้ำซากเสียที ที่ทำอยู่นี่ยังไม่ชัดเจนหรือไง!”

“ไม่เคยชัดเจนอะไรเลยต่างหาก”

“ฉันเป็นผู้นำครอบครัวนะเจม ฉันเป็นคนที่พานายมาเจอเรื่องเฮงซวยพวกนี้ ถ้าต้องมาให้นายแก้ปัญหา มารับผิดชอบด้วยก็ห่วยแตกเต็มที เพราะฉะนั้นหยุดอยากรู้อยากเห็นได้แล้ว นายแค่ใช้ชีวิตที่สดใสของนายต่อไป อะไรที่มันเป็นปัญหาของฉันให้ฉันจัดการเอง เรื่องไอ้เวรนั่นก็พอได้แล้ว ฉันไม่อยากได้ยินชื่อมัน”

“คุณมันเห็นแก่ตัว!” ผมตวาดเสียงลั่น แต่ก็โอนอ่อนในประโยคถัดมา “ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”

อ้อนวอนขออย่างสิ้นลายและไร้เรี่ยวแรง ที่ทำทุกอย่าง ทั้งดื้อดึงและเกรี้ยวกราด สิ่งเดียวที่ปรารถนาคือความรักอันมั่นคง
ศิฑาไม่ตอบผม จุมพิตเมื่อครู่เลื่อนตำแหน่งมาเหนือหน้าผาก ประคองกอดผมด้วยท่อนแขนกำยำ

“ฉันจะไม่ให้นายได้รับอันตราย เจเรมี่”

ผมไม่เข้าใจ

ผมต้องการความว่ารัก


ไม่ใช่คำพูดบ้าบอที่ไม่อาจตีความหมายได้แบบนี้เลย





TBC

เป็นพระเอกที่น่าตีจริงๆ

[puiiz]

 

[jannie]

แต่ละคนก็ตีความไม่เหมือนกันอีก รักกันแต่ไม่เข้าใจกัน น่าสงสาร

[me12inzy]

คุณศิไม่อยากให้เจมเป็นอันตรายในขณะที่เจมก็อยากแบ่งเบาภาระ ปัญหาโลกแตกกก

[twinmonkey0311]

สงสารเจม

[about]

 

[pearlypear]

หน่วงกับความรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำเลย

[aiyuki]

เจมไม่เข้าใจอะไรเลยงี้เง่า แล้วทำไมคุณศิไม่พูดอะไรเลยล่าาาา ถถถ

[Banarot]

มาม่าต้องมา

[bpyt]

รักของศิเป็นผู้ใหญ่กว่าเจมมาก เราเข้าใจมุมของศินะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเจมต้องการแค่คำพูดว่ารัก โดยไม่สนการกระทำเลย

[lizzii]

รอบนี้เจมงี่เง่าไป
แล้วเรื่องทศนี่แล้วใหญ่ ทั้งๆ ที่กันออกไปได้ก็ไม่ทำ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจม กับศิ พูดกันคนละเรื่องเดียวกัน

ผล เจมก็ทะเลาะกับศิ อีก
แค่เรื่องที่เจมพูด ศิก็พูดไม่ตรงกัน ไปกันคนละเรื่อง เลย
“ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”
“ฉันจะไม่ให้นายได้รับอันตราย เจเรมี่”
โธ่......ศิ ปากหนักเป็นบ้า พูดได้ทุกเรื่อง ทำไมแค่ตอบเจม ว่า ผมก็รักคุณ พูดไม่ได้
หรือศิ รักเจมน้อยนิด มีแต่ความถูกใจ เคมีเรื่องเซ็กส์เข้ากัน
กับรู้สึกผิดที่ดึงเจมเข้ามาเพราะเรื่องของสิน เท่านั้น

วัยที่แตกต่าง เจมยังเด็กในความคิด ต้องการคำรัก คำหวานการเอาใจ
ศิ หน้าที่ ความรับผิดชอบ การแข่งขันสูง ไหนจะเรื่องสิน
ทำงาน ประชุมดึกดื่น เหนื่อย ไม่มีเวลาเอาอกเอาใจเจม
ศิ แค่อยากให้เจมอยู่นิ่งๆ รอการแก้ไข ให้ทุกอย่างเรียบร้อย
ที่จริงศิ ก็บอกไปสิว่ามิน กำลังมีคนรักใหม่ ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว
เอาใจเจม พูดดีๆ กับเจม บอกรักเจม ก็เท่านั้น นี่ไม่พูด อมหินอยู่หรือไง
เจม ยิ่งรอเฉยๆไม่ได้ ขาดความมั่นใจ คิดว่าตัวเองใช่คนสำคัญของศิ จริงหรือเปล่า

คนหนึ่งต้องการพักผ่อน อีกคนอยากพูดให้รู้เรื่อง
ยิ่งพูดคนกันละเรื่อง เหอะ.....ดราม่าชุดใหม่มาและ
       
 

[imymild]

การพูดบางทีก็สำคัญอะ เราเข้าใจศิเพราะได้อ่านพาร์ทของนาง แต่เจมไม่เคยมารับรู้เหมือนเราอะ

[MyLavenderLand]

พระเอกก็ปากหนัก ปากแข็ง ไม่ชอบอธิบาย นายเอกก็คิดมาก ขี้อ่อนไหว ขี้ระแวง แถมยังฮ๊อตมีคนเข้าหาตลอดทั้งคู่ เฮ้ออออออ จะจูนกันลงได้เมื่อไหร่หะล่เนี่ย??

[Petit.K]

 
มันอึดอัดไปหมดเลย ฮืออออออ
สงสารเจมมาก แต่ก็รู้สึกมากไม่ได้เพราะทั้งหมดเกิดจากที่เจมรักคุณศิ
โกรธคุณศิที่ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจน แต่พออ่านพาร์ทคุณศิก็เห็นใจ

คนกลางอึดอัดมากกกกกก

[wasey]

คุณศิควรพูดตรงๆกับเจม ควรอธิบายให้เจมเข้าใจ มันอาจจะยากดีกว่าปล่อยไว้อย่างนี้เเล้วมีปัญหาเข้ามาอักมากมาย ทะเลาะกันเพราะเรื่องเดิมๆไม่จบไม่สิ้น

[ChabaSri]

พูดๆออกมามันจะตายไงวะศิ ห๊าาาาาาา

ขออภัยที่เกรี้ยวกราด

[minkey]

คนหนึ่งก็อ่อนไหว
อีกคนก็ปากแข็ง

 

[lolata]

เค้าจะไปกันรอดใช่ไหม
หน่วงจริงๆ

[alternative]

ศิยังคงน่าตีเหมือนเดิม

และอีทศก็เป็นปลิงเช่นเดิม

สงสารเจม

[TachibanaRain]

ตีมันน้อยไปค่ะขอกระโดดถีบเถอะ  ศิบอกว่ารักแต่บางทีการกระทำของศิมันก็ดูคลุมเครือนะก็เข้าใจแหละว่ามันมีเหตุผล แต่ไม่ชอบตรงไม่อธิบายอะไรเลยมันน่าอึดอัดนะสำหรับคนที่ไม่รู้เนี่ย ไอ่ทศพลอีกคนน่ากระทืบสักทีสองทีน่ารำคาญมากๆเลย

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[PrimYJ]

โห อยากตบปากศิจริงๆ พูดมาแต่ละคำ งี่เง่างี้ เป็นเรานี่คงโกรธมากอ่ะ คุยกันไม่เข้าใจกันสักที คนนึงก็ห่วงอยากแบ่งเบาภาระ อีกคนก็กันไม่ให้ได้รับอันตราย เฮ้อออออ

[LadySaiKim]