ปราบซ่า
ตอนที่12
[ซ่า]
ข้าวของอันน้อยนิดของผมวางกองไว้บนเบาะที่นั่งด้านหลังรถพี่ปราบ หมดเรื่องหมดราวเสียทีกับเงินแสนที่หายไป ในที่สุดผมก็เป็นไท พ้นจากข้อกล่าวหาขโมยเงิน
ผมนั่งอยู่บนรถพี่ปราบ เสียงทะเลาะของพี่แนนและพี่เบิร์ดดังขึ้นเรื่อยๆ ดูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนั้นหลังจากที่พี่ปราบพูดจบ ทุกคนในบ้านรวมถึงผมต่างตกใจมองพี่ปราบเป็นตาเดียว พี่เบิร์ดทำท่าจะปฏิเสธ แต่ว่าหลักฐานที่ปรากฏค่อนข้างแน่นหนาพอควร ถึงเขาจะตั้งสติได้ในภายหลังแล้วพ่นบอกพี่แนนว่าเขาไม่ได้เอาไป ก็คงเชื่อได้ยาก จะอะไรก็แล้วแต่ ขอแค่ผมพ้นผิดก็พอแล้ว สุดท้ายใครจะเป็นคนเอาเงินไปก็ไม่ใช่เรื่องของผม
ผมไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย ไม่ใช่ที่ของผมจริงๆ
‘มึงทำได้ซ่า กูเชื่อว่ามึงจะต้องเข้ากับที่บ้านใหม่ได้’“เป็นอะไร” พี่ปราบถามขณะที่ขับรถออกจากหมู่บ้าน
“ผม...”
“ยังไม่สบายใจเหรอ”
“ผมทำไม่ได้” ผมก้มหน้าตอบได้แต่มองมือตัวเอง
“ทำอะไร” พี่ปราบถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ
“ผมทำไม่สำเร็จ ผมเข้ากับเขาไม่ได้ แม่งแย่ แย่ไปหมด”
คำพูดที่พี่ปราบเคยพูดไว้นั้น ผมหวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น แต่แล้วมันก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆ พวกเขาไม่ต้องการให้ผมเป็นครอบครัวเดียวกับเขา
ผมที่กำลังจมจ่อกับความคิดของตัวเอง ถูกฝ่ามือที่ยื่นมาลูบหัวเรียกความสนใจ
“แต่อย่างน้อยมึงก็รู้ว่ามันแย่จริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่คิดขึ้นเอง วันนี้ได้ลอง วันหน้าก็ไม่มีอะไรต้องสงสัยว่ามันจะเป็นยังไง ถูกไหม”
ผมจ้องตาพี่ปราบ ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับคำปลอบใจ
“ขอบคุณนะพี่ที่ช่วยเหลือผม”
“เล็กน้อย” พี่ปราบยักคิ้วข้างเดียวอย่างเท่ “ไม่ได้ร้องไห้ใช่ไหม” มือที่ลูบหัวผมเมื่อกี้เลื่อนมาแตะที่แก้ม
“บ้า ใครจะร้อง” ผมเบี่ยงหน้าหนีมือของเขา
“ไม่ร้องก็ดีแล้ว กูไม่ชอบเท่าไหร่ แต่ถ้ากูอยู่ด้วย จะร้องก็ไม่ว่าหรอก” พี่ปราบพูด สายตามองผมสลับกับมองถนน สิ่งที่ส่งผ่านมาคือความกังวลและความห่วงใยที่ผมไม่เคยได้จากใคร ไม่เคยมีใครมองผมด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน เหมือนกับว่าผมสำคัญสำหรับเขาจริงๆไม่ใช่แค่ลมปาก
“ผมไม่ร้องหรอก” อย่างน้อยก็วันนี้ที่ผมยังเข้มแข็งพอ “พี่ปราบ ถามอะไรหน่อยสิ”
“อืม”
“พี่ปราบเอาภาพจากกล้องวงจรปิดมาได้ยังไง พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ขอเขาดูได้ด้วยเหรอ” คิดขึ้นมาได้ก็เลยถามด้วยความสงสัย
“ใช้อำนาจมืดนิดหน่อย”
“อำนาจมืด?”
“พ่อกูเป็นเจ้าของบริษัทที่ทำโครงการหมู่บ้านนี้ พอรู้เรื่องกูก็เลยให้พ่อส่งคนมาดูให้ ก็เลยได้วิดีโอจากกล้องวงจรปิดมา”
ก็รู้อยู่แล้วนะว่าบ้านพี่ปราบน่าจะรวยมาก แต่นี่รวมธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เข้าไปด้วย ถือว่าโคตรไม่ธรรมดา ผมมารู้จักเขาได้ยังไงเนี่ย
นี่มันเจ้าชายชัดๆ
“พี่ปราบ ทำไมพี่มายุ่งกับผมอ่ะ” คนระดับพี่ปราบแล้ว ไม่ควรมาเสียเวลากับคนอย่างผมเลย
“กูยุ่งไม่ได้เหรอ” มองจากด้านข้าง ผมเห็นพี่ปราบเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ไม่ใช่ คือคนระดับพี่อ่ะ มาคบคนแบบผมไม่เสียเวลาเหรอ”
พี่ปราบนิ่ง นิ้วมือของพี่ปราบเคาะลงบนพวงมาลัยเป็นจังหวะ หรือคำถามของผมจะไปกระตุ้นสติของพี่ปราบว่าแท้จริงแล้ว เขาไม่ควรมาเสียเวลาคบเด็กอย่างผมจริงๆ
ผมไม่รู้หรอกว่าโลกที่พี่ปราบอยู่มันเป็นยังไง แต่ผมรู้ว่าที่ผมเป็นและที่ผมมีมันก็แค่โลกเล็กๆใบหนึ่งที่ไม่อาจเทียบกับโลกคนรวยได้ อย่างน้อยๆในละครก็ฉายให้เห็นถึงความต่างของสังคม
“กูไม่ได้คบหามึงเพราะเรื่องธุรกิจ มึงก็เหมือนไอ้หวาย เป็นน้องที่กูเอ็นดูคนหนึ่ง กูถูกใจกูก็คบหาเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง มันแปลกตรงไหน กูไม่เคยคิดจะคบหาเพื่อนด้วยฐานะ แค่ถูกใจกูก็พอแล้ว เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องคิดอะไรมาก กูมายุ่งกับมึงไม่ใช่เพราะกูปัญญาอ่อนแยกแยะไม่ได้แน่นอน”
“ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่ปัญญาอ่อน” ผมรีบแย้ง
พี่ปราบกลับยิ้มขำ “หรือการที่กูมายุ่งกับมึง มึงไม่ชอบ ไม่พอใจ”
จะเป็นอย่างนั้นได้ไงล่ะ
“ผมคงโชคดีมากๆที่ได้รู้จักพี่ ขอบคุณพี่มากๆที่ดีกับผม” ทุกครั้งที่ผมไม่สบายใจก็มีแค่พี่ปราบที่เข้าใจ ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ
“อยากตอบแทนกูบ้างไหมล่ะ” พี่ปราบหันมาถาม
“พี่จะให้ผมทำอะไรอ่ะ” ขอเพียงผมช่วยพี่ปราบได้บ้าง ผมก็เต็มใจช่วย
“ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดี อย่าเกเร ทำได้ไหม”
“...”
“ทำไม กูขอยากไปเหรอ”
“ปะ เปล่า คือผมกำลังงงว่า สิ่งที่พี่ขอ พี่ได้ประโยชน์ตรงไหน” ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ตอนนี้กูอาจจะยังไม่ได้ประโยชน์ แต่ถ้ามึงทำได้ ในอนาคตกูได้รับประโยชน์แน่นอน”
ถึงพี่ปราบจะพูดอย่างนั้นผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ว่าไง ทำให้กูได้ไหม”
“ก็ จะพยายามแล้วกัน”
“พยายามให้หนักๆ กูจับตาดูมึงอยู่ แล้วมึงจะเอาไงต่อ กลับไปอยู่บ้านยายมึงหรือเปล่า หรือจะไปอยู่กับกูที่คอนโดไหม”
“ไกลไปไหมคอนโดพี่กับโรงเรียนผมน่ะ” แต่ต่อให้ใกล้ผมก็คงไม่ไปรบกวนพี่ปราบหรอก ถึงผมจะรู้สึกว่าผมสนิทกับพี่ปราบแต่ก็ใช่ว่าจะเอาภาระไปโยนให้เขา “ผมว่าผมจะหาหอพักถูกๆดูอ่ะพี่ อยากออกมาอยู่คนเดียว”
ถ้าออกมาอยู่หอ ผมสามารถมีพื้นที่เป็นของตัวเอง สิ่งที่ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็น ไม่อยากได้ยินก็ไม่ต้องได้ยิน วันหยุดผมแค่ไปช่วยพ่อทำงานที่บ้านก็พอ เสร็จแล้วก็กลับมานอนที่หอ ผมคิดว่ามันน่าจะสบายใจกว่าอยู่บ้าน เพราะทุกครั้งที่ผมต้องเห็นว่าน้าตั้มทำตัวแย่ยังไงแม่ก็ไม่เคยว่าหรือทำอะไร เห็นพ่อเหนื่อยโดยที่น้าตั้มเอาแต่นอน ไอ้มิวก็ไม่เคยช่วยงานที่บ้าน และเป็นผมคนเดียวที่ทำ ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายพูดว่าหาเรื่องผมประจำ บางอย่างพวกเขาทำเองได้ แต่พอผมอยู่แต่ละคนก็พลอยเป็นง่อยขึ้นมาทำกันไม่ได้เสียอย่างนั้น มันน่าหงุดหงิดจริงๆนะ
“ถ้างั้นมึงกลับไปอยู่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ ประหยัดเงินด้วย”
“ก็ใช่ แต่ผมอยากได้พื้นที่ที่เป็นส่วนตัว บ้านผมคนเยอะวุ่นวาย เหนื่อย”
“สรุปคืออยากอยู่หอพัก”
“อืม ผมอยากอยู่คนเดียว”
“ถ้างั้น ให้กูช่วยหาให้ไหม” พี่ปราบอาสาอย่างมีน้ำใจ แต่ผมก็ยังมีความเกรงใจอยู่พอควร เรื่องบางเรื่องทำได้ด้วยตัวเองได้ก็ต้องทำเองก่อน
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมหาเอง พี่ทำงานของพี่เถอะจะได้ไม่เสียเวลา”
“แล้วแต่ ได้ไม่ได้ยังไงบอกกูด้วยแล้วกัน”
รถของพี่ปราบจอดลงที่หน้าบ้าน ผมขยับตัวหันไปหาพี่ปราบ นอกจากคำขอบคุณแล้วผมก็ไม่มีอย่างอื่นที่จะให้ตอบแทนอีก
“ขับรถกลับดีๆนะพี่ วันนี้ขอบคุณพี่มาก”
“อืม มึงก็นอนพักผ่อนซะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก”
“ครับ ผมไปก่อนนะ” ผมยกมือไหว้พี่ปราบ เปิดประตูหลังหยิบข้าวของลงจากรถ ยื่นรอส่งพี่ปราบก่อนจะเข้าบ้านไปนอนพัก
พรุ่งนี้เช้าผมยังต้องช่วยพ่อทำงานอยู่ ถ้าเสร็จตั้งแต่ช่วงเช้า ช่วงบ่ายผมจะได้ไปหาหอพัก อีกอาทิตย์กว่าๆก็เปิดเทอมแล้วด้วย ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้พักเลยด้วยซ้ำ
“เหลือห้องสุดท้ายแล้ว แต่ไม่มีของอะไรให้นะ มีแต่ห้องเปล่าๆ จะลดค่าเช่าให้ก็แล้วกัน” เจ้าของหอพักเล็กๆในซอยเปลี่ยวแต่ใกล้บ้านใกล้โรงเรียนเอ่ยบอกเมื่อผมเดินมาถามเขาว่ามีห้องว่างไหม
ผมใช้เวลามากกว่าสามชั่วโมงในการหาห้องพัก ที่ราคาถูกก็มักเต็ม ที่มีห้องเหลือราคาก็แพง ถ้าต่อเดือนเกินสองพันผมก็ไม่ไหวเพราะต้องจ่ายคนเดียว ไหนจะค่าน้ำค่าไฟอีก
“ผมขอดูห้องหน่อย” ผมพูดกับเจ้าของหอพัก แกเป็นป้าแก่ๆที่อายุน่าจะไม่ต่างจากแม่ผมมาก
หอพักนี้มีทั้งหมดสี่ชั้น ไม่มีลิฟต์ ขึ้นลงอาศัยบันไดเอา ห้องที่ว่างอยู่ชั้นสามห้องเกือบริมสุด สภาพหอพักที่นี่ถือว่าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ก็เหมาะแล้วสำหรับคนเงินน้อยอย่างผม
สภาพห้องภายในที่เห็นก็ไม่มีอะไรมาก เพราะมันไม่มีอะไรเลย เป็นห้องเปล่าๆขนาดเล็ก มีห้องน้ำที่เล็กมากๆอยู่ด้านหลังแบ่งพื้นที่กับระเบียงคนละครึ่ง บางจุดมีหยากไย่เกาะ บางจุดมีคราบดำตามร่องกระเบื้อง เหมือนยังไม่ได้ทำความสะอาด
“ถ้าสนใจเช่า คิดเดือนละพันห้าพอ ค่าน้ำค่าไฟต่างหาก ส่วนเรื่องทำความสะอาดก็ทำเอาเอง ถ้าจะให้ทำให้ต้องเสียค่าจ้าง”
“เดือนละพันห้าร้อยเหรอครับ” ราคานี้สำหรับผมถือว่าน่าสนใจมาก แม้ว่าสภาพห้องมันจะไม่ค่อยดีก็ตาม
“ใช่ มัดจำสามพัน พร้อมก็เข้าอยู่ได้เลย”
“ตกลงครับ ผมเช่าห้องนี้” ผมตอบรับอย่างไม่ต้องคิด เงินมัดจำสามพันผมพอมีติดตัว ไม่ต้องไปขอแม่เพิ่ม ถึงห้องจะแย่ไปหน่อย คิดเสียว่ามีที่ซุกหัวนอนก็นับว่าดีแล้ว
ไอ้กานโทรมาตอนที่ผมกำลังเดินลงบันได ผมกดรับสายก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกมัน สงสัยไปสุมหัวรวมตัวกันอยู่ที่ไหนสักแห่ง
“ไอ้พัช เป็นไงบ้างมึง ตายห่าไปหรือยัง”
“ตายห่าพ่อมึงสิ” ผมด่ากลับ
“ฮ่าๆๆ พ่อกูยังอยู่ดี พ่อๆ ไอ้พัชบอกว่า...”
“หุบปากมึงเลยไอ้เหี้ยกาน” ผมรีบพูดแทรกไม่ให้มันบอกพ่อมันว่าเมื่อกี้ผมพูดว่าอะไร ไม่ได้ตั้งใจจะด่าพ่อมันหรอก คนที่ผมจะด่าก็คือไอ้กานนั่นแหละ
“ฮ่าๆๆๆ กูขำ โอ๋ๆน้องพัชไม่ต้องกลัวนะ พ่อพี่ไม่อยู่ พี่หลอกเล่น”
ผมกัดฟันแน่น อยู่ใกล้ๆหน่อยไม่ได้กูจะเตะให้เตี้ยยิ่งกว่าเดิม
“โทรมามีอะไร กูยุ่งอยู่” ผมกระแทกเสียงถามไปตามสาย
“ยุ่งอะไรวะ กูจะโทรมาชวนมึงแดกเหล้า”
“แต่หัววันเลยนะไอ้เหี้ยนี่” ผมด่าเข้าให้ ที่จริงก็สนใจ แต่คิดว่าวันนี้ขอผ่านก่อนดีกว่า
“จะมาไหมล่ะ”
“ไม่ไป แค่นี้นะ กูทำเรื่องเช่าหอก่อน” ผมเตรียมจะวางสายแต่เสียงของพวกไอ้กานตะโกนโหวกเหวกโวยวายขัดขึ้น
“มึงจะย้ายมาอยู่หอพักอีกแล้วเหรอ” เสียงนี้เป็นเสียงไอ้หวาย
“เออ แค่นี้นะ”
“ดีๆ ไว้พวกกูจะไปถล่มห้องมึง” ไอ้นุ๊กแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“เออ” ผมวางสาย แล้วเริ่มจัดการเรื่องหอพักทันที
หลังจากที่ตกลงทำสัญญาเช่าห้องพักและจ่ายเงินวางมัดจำเรียบร้อย ผมก็สบายใจขึ้น ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
ไม่ลืมส่งข้อความบอกพี่ปราบว่าผมหาห้องพักได้แล้ว เพราะเมื่อคืนพี่เขาสั่งไว้ว่าหาได้เมื่อไหร่ให้บอกเขาด้วย
ผมหาห้องได้แล้วนะพี่ปราบ : Patcharakan
ผมส่งข้อความไปบอก พี่ปราบไม่ได้ตอบในทันที ผมก็ไปทำอย่างอื่นที่พ่อและแม่ใช้จนเสร็จ หยิบมือถือออกมาดูอีกทีพี่ปราบก็ตอบข้อความกลับมาแล้ว
MuePrab : แถวไหนแถวๆบ้าน ไม่ไกลจากกันเท่าไหร่ : Patcharakan
ใกล้ทางไปโรงเรียนผมด้วย : Patcharakan
MuePrab : ก็ดีแล้ว
MuePrab : ขนของอะไรยังยังเลยพี่ พรุ่งนี้ค่อยย้าย : Patcharakan
MuePrab : พรุ่งนี้ประกาศผลสอบไม่ใช่เหรอพี่รู้ได้ไงอ่ะ : Patcharakan
ผมลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้ต้องไปดูผลสอบที่โรงเรียน
MuePrab :ไอ้หวายบอกกู
เออเนอะ พี่ปราบสนิทกับไอ้หวายก่อนผมเสียอีก
รู้สึกตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็น เมื่อก่อนผลคะแนนจะออกมาเป็นอย่างไรผมไม่เคยสนใจเลยนะ ตกก็ซ่อม ผ่านก็รอดตัวแค่นั้น แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจกว่าทุกครั้ง และหวังว่าคะแนนสามตัวสุดท้ายจะออกมาดี นอกจากความตื่นเต้นและ อีกด้านผมก็อดกังวลไม่ได้ว่าถ้ามันไม่ดีอย่างที่หวัง พี่ปราบจะ...
MuePrab : พรุ่งนี้ฟังผลแล้วบอกกูด้วย ผมอ่านข้อความของพี่ปราบแล้ว ใช้เวลาคิดอยู่กว่าหนึ่งนาทีว่าจะตอบอะไรกลับไปดี
MuePrab : ตอบช้าMuePrab : ทำไม กลัวคะแนนไม่ดีหรือไงใครกลัว ผมเหรอ ไม่มีอ่ะ : Patcharakan
MuePrab : หึหึ ไม่กลัวก็ดีอย่าลืมสัญญาแล้วกัน : Patcharakan
ให้ผมขับรถ : Patcharakan
MuePrab : กูไม่ลืมอยู่แล้ว แต่ถ้าคะแนนไม่ดี
MuePrab : มึงโดนแค่คำพูดไม่พอ พี่ปราบยังส่งสติ๊กเกอร์ไอ้หมีสีน้ำตาลแทงเข่าใส่กระต่ายขาวมาข่มขู่ผมอีกด้วย ผมเห็นแล้วทำอะไรไม่ได้ ส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายขาวร้องไห้วิ่งหนีตอบกลับไปอันเดียวแล้วกดออกจากจากหน้าต่างแชท
และแล้ววันที่แสนจะตื่นเต้นก็มาถึง ผมมาถึงวิทยาลัยเช้ากว่าทุกครั้ง มานั่งรอพวกเพื่อนที่เหลือที่ยังมาไม่ถึง ปกติผมจะรอผลให้มาส่งที่บ้านนะ แต่ครั้งนี้อยากมาด้วยตัวเอง เมื่อคืนก็เลยโทรไปนัดพวกมันมา
ป้าบ!
หัวผมถูกตบเข้าอย่างจัง ทำเอาหน้าทิ่มหัวหมุนไปชั่วขณะ
“เฮลโล่ วอทซับแมน”
เสียงนี้
ผมกัดฟัน หลับตา สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่ตบหัวผม
“คนอื่นยังไม่มาเหรอวะ” ไอ้กานยังไม่รู้ความผิดของตัวเองครับ
ผมลุกขึ้นยืน เดินก้าวเข้าไปหามัน จากนั้นก็ออกแรงตบหัวมันกลับดังป้าบ หน้าสั่นยิ่งกว่าตอนที่ผมโดนตบเสียอีก
“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยพัช กูเจ็บ” ไอ้กานเอามือกุมหัวลงไปนั่งยองๆ
“ฮ่าๆๆ เมื่อกี้ไอ้กานหน้าสั่นด้วย กูเห็น” ไอ้นุ๊กวิ่งมานั่งดูไอ้กาน หัวเราะอ้าปากกว้างไม่อายคนรอบข้างเลยสักนิด
“ฮืออ ไอ้นุ๊ก กูเจ็บ” ไอ้กานแสร้งร้องหันไปฟ้องไอ้นุ๊ด
“ใครใช้ให้มึงตบหัวกูก่อน คิดว่ากูไม่เจ็บไง” ผมว่าให้ แต่ไม่โกรธเหมือนตอนแรก ได้ทำคืนแล้วก็หายกัน
“อะไรกัน พวกมึงทำอะไร” ไอ้ตูนเดินหน้าหล่อมายืนข้างผม เบื่อแม่ง เดินไปที่ไหนมีแต่คนมอง
“มึงมาไม่ทันไอ้ตูน ไอ้พัชตบหัวไอ้กานจนหน้าสั่นอ่ะ โคตรตลก” ไอ้นุ๊กเล่าไปลูบหัวไอ้กานไป มันคงดีขึ้นแล้วถึงได้ลุกขึ้นยืนทำหน้างอนเป็นตูดใส่ผม สงสารตายล่ะ
“กูว่ากูตบมึงไม่แรงนะไอ้พัช ถ้ากูโง่ขึ้นมารับผิดชอบกูด้วย” ไอ้กานทำสะบัดสะบิ้ง
“ไม่ใช่มึงโง่อยู่แล้วเหรอ” ผมสวนกลับ ไอ้นุ๊กกับไอ้ตูนหัวเราะพยักหน้าเห็นด้วย
“พวกมึงรุมแกล้งกู ไอ้พวกนิสัยไม่ดี ไอ้หวาย ช่วยกูด้วยยยย” ไอ้กานรีบวิ่งไปหาตัวช่วยที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย
ไอ้หวายที่เพิ่งมาถึงดูจะงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น หน้ามันดูง่วงๆเหมือนคนนอนไม่พอ ไม่ว่าไอ้กานจะเข้าไปออดอ้อนไอ้หวายยังไงไอ้นี่ก็คิดตามไม่ทัน หน้ามึนได้อีก
“เป็นไรของมึงเนี่ย ไม่สบายเปล่าวะ” ผมถาม
“เปล่าๆ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่” ไอ้หวายส่ายหน้า
“เมื่อวานมึงกลับบ้านก่อนใครเลยนะ ทำไมไม่ได้นอน” ไอ้นุ๊กซัก ทุกคนหันไปมองไอ้หวายเป็นตาเดียว
“ทำอะไร ไม่ได้ทำ” จากที่หน้ามึนตอนนี้หน้าไอ้หวายดูตื่นตูมจนน่าสงสัย นิ่งๆไปก็จบ ไอ้ห่านี่ชอบเผยพิรุจ เท่ากับว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ไม่บอกพวกผม
พอเห็นพวกผมจ้องมันมากๆ มันก็โวยวายใส่ “จ้องกูทำไมเนี่ย ไปๆ ได้เวลาไปดูผลสอบแล้ว ใครตกเยอะสุดเลี้ยงข้าวด้วย”
ไอ้หวายดันหลังพวกผมให้เดินไปที่ห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อไปเอาผลสอบ พอนึกถึงสิ่งที่จะต้องเผชิญหน้าเป็นอันดับต่อไป ผมและคนอื่นๆก็ทิ้งเรื่องของไอ้หวายเอาไว้ข้างหลัง ครั้งนี้ผมจะสอบตกไม่ได้ โดยเฉพาะสามวิชาสุดท้ายที่ได้พี่ปราบช่วยติว เพราะผมไม่อยากให้เขาผิดหวัง
และความทุ่มเทของผมในครั้งนี้ถือว่าไม่สูญเปล่าเลย สามวิชาสุดท้ายผมได้คะแนนสูงมากเกินคาด ตั้งแต่เรียนมาผมยังไม่เคยได้คะแนนเยอะขนาดนี้มาก่อน ส่วนวิชาอื่นๆก็ไม่ต่างจากเดิมมากนัก คือผ่านมาได้อย่างฉิวเฉียด ผ่านทุกตัวไม่มีตัวไหนต้องสอบซ่อม
ส่วนคนอื่นๆ นอกจากไอ้ตูนที่ไม่เคยสอบตกแล้ว ก็ตกกันไปคนล่ะตัวสองตัว ไอ้หวายก็ไม่เว้น ตกตัวหนึ่ง หน้ามันนี่หงอยอย่างกับต้นไม้ขาดน้ำ
“ไอ้พัช ทำไมมึงไม่ตก ทำไมมึงได้คะแนนดี บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ มึงเล่นของใช่ไหม!” ไอ้กานแย่งผลสอบในมือไปดู พอรู้ว่าผมผ่านหมดทุกตัวก็ส่งเสียงเอ็ดตะโร
“เล่นของบ้านมึงสิ กูอ่านหนังสือโว้ย” ผมยืดอกตอบด้วยความภูมิใจ
“ถุย คนอย่างมึงเนี่ยนะอ่านหนังสือ” ไอ้หวายทำท่าถุยน้ำลายใส่ผม ไอ้นี่นิ ดูถูกกันเกินไปละ
“ทำไม คนอย่างกูอ่านหนังสือไม่ได้ไง ดูคะแนนกูนี่ถ้าไม่อ่านหนังสือกูจะได้มาได้ยังไง” ผมแย่งผลคะแนนสอบกลับคืนมา พวกมันยังมองผมอย่างน่าเหลือเชื่อ
“อะไรเข้าสิงให้มึงตั้งใจสอบเนี่ยไอ้พัช โลกถล่มแน่แล้ววว” ไอ้นุ๊กกางมือชูขึ้นฟ้าพร้อมทำหน้าเหมือนกลัวฟ้าจะถล่มลงมาจริงๆ ผมเลยเอากระดาษในมือตีหน้ามันไปที
“กวนตีน ไปๆ ไอ้กานมึงตกเยอะสุด เลี้ยงข้าวพวกกูเดี๋ยวนี้เลย”
“โธ่เว้ย ทำไมต้องเป็นกูด้วย” ไอ้กานร้องคร่ำครวญ
“ฮ่าๆๆ คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเองและดูแลพวกกูด้วย” ไอ้ตูนกอดคอไอ้กานเดินออกนอกโรงเรียน
“พวกมึงไปกินกันเลยนะ เดี๋ยวกูจะไปหาพลอย” ผมบอกพวกมัน นัดกับพลอยไว้แล้วว่าวันนี้มารับผลสอบแล้วจะพาพลอยไปหาอะไรกินกับดูหนัง
“เอ้า ไม่ไปด้วยกันวะ นานๆจะได้กินของฟรีจากไอ้กานสักที มึงโทรไปยกเลิกพลอยเลยนะ” ไอ้หวายพูด มันทำหน้าแบบอยากให้ผมไปด้วยมากๆ แต่ความจริงที่มันอยากให้ผมไปด้วยไม่ได้ว่าอยากให้ผมกินของฟรีหรอก แต่มันไม่อยากให้ผมไปหาพลอยมากกว่า ทำไมจะไม่รู้
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไร มึงไปหาแฟนมึงเหอะ กูจะได้เสียเงินน้อยหน่อย” ไอ้กานรีบไล่ผมทันที
“เว้ย!” ไอ้สามคนที่เหลือหันไปรุมตะโกนใส่ไอ้กาน ไอ้ผมแสกกลางสะดุ้งหัวเราะแหะๆ ผมยิ้มขำกับอาการของพวกมัน
“กูไปหาแฟน ไม่ได้ไปรบนะไอ้พวกนี้” ผมส่ายหัวเอือมๆ เดินแยกจากพวกเพื่อน กระโดดขึ้นรถเมล์ไปยังห้างใหญ่ที่ได้นัดแนะกับแฟนไว้
ผมนั่งรอพลอยไม่นานพลอยก็เดินมา เราไปหาอะไรกินกันเป็นอันดับแรก ผมตามใจพลอยทุกอย่าง วันนี้อยากกินอะไรอยากได้อะไร ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าผมแรงผมก็ให้ ชดเชยที่ผมไม่ค่อยได้มีเวลาไปหาพลอยมากนักเพราะผมต้องทำงานทั้งที่บ้านและที่ร้านสะดวกซื้อ
“ซ่า อิ่มแล้วเหรอ” พลอยถามผมแก้มป่องเพราะกำลังกินพิซซ่าอย่างอร่อย
“อืม อิ่มแล้ว” ผมไม่ค่อยชอบกินของพวกนี้เท่าไหร่
“พลอยกินหมดนี่ต้องอ้วนแน่เลย”
“กินไปเถอะ ไม่อ้วนหรอก” ผมดันจากไก่บาร์บีคิวให้พลอยกินให้หมด
ระหว่างรอผมก็เอาผลสอบออกมาถ่ายรูปส่งให้พี่ปราบดู พร้อมข้อความที่ส่งไปว่าผมทำได้
“ผลสอบเหรอ” พลอยถาม
“อืม คราวนี้ซ่าได้คะแนนดีด้วยนะ” ผมอวดอย่างดีใจ
“ดีๆ ดีแล้ว” พลอยหยิบไปดูแล้วก็ส่งคืน ยิ้มให้นิดๆแต่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมาก ผมแอบใจแป้วเพราะคิดว่าพลอยจะต้องตื่นเต้นมากกว่านี้กับความสำเร็จครั้งแรกของผม
พลอยไมได้สนใจอะไรผมอีก เธอก้มหน้ากินและเล่นโทรศัพท์ ผมก็เลยไม่รู้จะทำอะไร พี่ปราบยังไม่อ่านข้อความ อาจจะยุ่งๆอยู่กับงาน
ผมมองนู่นนี่ไปเรื่อย จนกระทั่งรู้สึกว่าถูกจ้องเลยมองผ่านกระจกร้านออกไปด้านนอก มีผู้ชายอายุน่าจะเท่าผมสามคนยืนมองผมกับพลอยอยู่ น่าตาพวกมันดูกวนประสาทใช้ได้
ผมละสายตาจากพวกมันมองพลอย พอเธอเงยหน้าผมก็ชี้ให้ดูที่สามคนนั้น
“พลอยรู้จักพวกมันหรือเปล่า” ผมถาม เพราะพวกมันสามคนยืนจ้องผมนานแล้ว
พลอยหันไปดู ก่อนจะชะงัก ผมเอียงหน้ามองสีหน้าของพลอยที่ดูจะตกใจไม่น้อย พอเลื่อนสายตาไปมองไอ้พวกนั้น มันจ้องพลอยและหันมาจ้องผมอย่างกวนตีน ผมนึกหมั่นไส้อยากจะออกไปถามว่ามันมองอะไร แต่พวกมันเดินหนีไปก่อน และพลอยก็ดึงมือผมไว้
“ซ่าอย่า ใครก็ไม่รู้อย่าไปสนใจเลย” พลอยห้ามผมหน้าซีด
“แน่ใจเหรอว่าไม่รู้จัก” ผมหรี่ตามอง ผมว่าพลอยต้องรู้จักพวกมันแน่ๆ
“แน่ใจสิ ไปดูหนังกันเถอะ พลอยอิ่มแล้ว”
“อืม” ผมจับแขนพลอยลุกจากโต๊ะไปจ่ายเงินแล้วเดินไปดูหนังเรื่องที่เจ้าตัวเขาอยากดู หนังเรื่องนี้สนุกดี ผมไม่ได้เก็บเรื่องของไอ้คนสามคนนั้นมาใส่ใจอีก ดูหนังเสร็จผมก็ไปส่งพลอยกลับบ้าน ก่อนจะนั่งรถกลับบ้านตัวเอง
ผมยังไม่ได้ย้ายของเข้าหอเลย ไม่อย่างนั้นไว้ก่อนวันเปิดเทอมค่อยย้ายก็แล้วกัน
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์สั่นแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมเปิดอ่านทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ปราบตอบกลับมาแล้ว
คงเห็นผลสอบที่ผมส่งไปแล้วแน่ๆ
MuePrab : ทำได้ดีนี่
MuePrab : เก่งมากพี่ปราบชมอย่างไม่หวง ผมยิ้มกว้างเมื่อได้อ่าน แค่คำสองคำ ผมจ้องแล้วจ้องอีก อ่านออกเสียงซ้ำไปซ้ำมา
“กูเก่งมาก เก่งมาก”
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าผมเก่ง
และพี่ปราบเป็นคนแรกที่พูดกับผม
โคตรปลื้มเลยวะ ฮ่าๆๆๆ
ผมทำได้แหละ : Patcharakan
ผมพิมพ์กลับไป
MuePrab : ครั้งหน้าก็ต้องให้ได้ดีกว่านี้ล่ะแน่นอน : Patcharakan
พี่ปราบ อย่าลืมรางวัลผมนะ : Patcharakan
MuePrab : กูไม่ลืมMuePrab : พรุ่งนี้ลูกชายกูเป็นของมึงทั้งวัน ลูกชาย? : Patcharakan
MuePrab : รถกูไง ลูกชายสุดรักกูเลยนะอ่ออออvรถนี่เอง : Patcharakan
MuePrab : ก็รถไง ทำไม มึงคิดถึงอะไรเปล่า ไม่ได้คิดอะไร : Patcharakan
อย่าว่าผมนะ แวบแรกที่อ่านคำว่า ‘ลูกชาย’ ผมนึกไปถึงไอ้นั่นของเขาอ่ะ
ฮ่าๆๆ เหี้ยมากกู คิดไปถึงนั้นได้ โคตรขำตัวเอง เรื่องนี้ห้ามให้พี่ปราบรู้เด็ดขาด ผมยังไม่อยากถูกเจ้าของโรงฝึกลงไม้ลงมือใส่ ฮ่าๆๆ
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 194345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก