ปราบซ่า
ตอนที่13
[ปราบ]
ออกกำลังกายตอนเช้าเหนื่อยๆแล้วกลับเข้าบ้านมาได้กลิ่นข้าวต้มหอมๆ ท้องก็ร้องดังตามสัญชาตญาณ หมาแสบสองตัวพุ่งตัวเข้าหาผม วิ่งพันแข้งพันขาดีใจที่ผมกลับมา คือพวกมึงกับกูก็ไม่ได้จากกันนานไหม
“ซู่ซ่า ปาปิก้า หยุด! นั่งลง” ผมออกคำสั่ง พวกมันหยุดระริกระรี้แล้วนั่งลง
“คอยนะ คอย” ผมสั่งอีก มองจนแน่ใจแล้วว่าพวกมันจะทำตามคำสั่ง ผมก็เดินไปหยิบกระดูกมาให้มันสองตัวเป็นของรางวัล พอได้ขนม ผมก็ไม่มีความหมาย หมาสองตัวเลิกสนใจผมแล้วคาบกระดูกกลับไปที่บ้านของพวกมัน
สลัดจากหมาบ้าพลังทั้งสองตัวได้แล้ว ผมก็เดินตรงเข้าครัวแทนที่จะขึ้นห้องไปอาบน้ำ
คนที่ตัวเล็กที่สุดในบ้านกำลังยืนปรุงรสข้าวต้มอยู่หน้าเตาพลางฮัมเพลงในลำคอ ผมค่อยๆย่องเข้าไปข้างหลังพี่เค้ก แล้วคว้าหมับที่เอวเล็กทั้งสองข้าง
“พี่เค้ก!” ผมตะโกนใส่หูเล็ก
“เฮ้ย!” พี่เค้กตกใจสะดุ้งตัวโยนเพราะบ้าจี้ ทำทัพพีที่ถืออยู่หล่นลงพื้น
“ฮ่าๆๆ ตกใจใหญ่เลย” ผมหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งพี่เค้กตั้งแต่เช้า
“ปราบนี่! แกล้งพี่ทำไมเนี่ย” พี่เค้กหันมาโวยวาย ก่อนจะก้มลงไปหยิบทัพพีขึ้นมาล้างน้ำ มองค้อนผมทีหนึ่งแล้วหันกลับไปสนใจหม้อข้าวต้มก่อน สงสัยจะงอน อย่างนี้ต้องง้อ
“พี่เค้ก ปราบหิวข้าว” ผมเข้าไปกอดเอวพี่เค้ก วางคางลงบนบ่าเล็ก
“ไม่ให้กินดีไหม” พี่เค้กตวัดหางตามองเคืองๆ
ผมยิ้มกว้างหลุดหัวเราะเสียงเบา “ให้กินเถอะ ลูกหิวมากๆเลย”
พอผมอ้อนเป็นเด็กๆ พี่เค้กก็หลุดยิ้มขำ พี่เค้กไม่เคยโกรธใครนานหรอก โกรธไม่ยากแล้วก็หายง่าย น่ารักสำหรับผมเสมอ
“เฮ้ย ไอ้ลูกชาย มาอ้อนอะไรเมียพ่อเนี่ย” พ่อดึงผมให้ออกห่างจากคนรักของตัวเอง พอกันทั้งพ่อทั้งป๊า ไม่รู้จะห่วงอะไรนักหนา กับลูกเต้าก็ไม่เคยเว้น เพราะแบบนี้ไง ผมเลยรู้สึกอิจฉา อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตนกับเขาบ้าง ติดที่ว่าคนที่สนใจแม่งไม่รู้เรื่องอะไร เป็นชายแท้ที่ไม่เบี่ยงเบน จะแต๊ะอั๋งหรือลวนลามก็ต้องระมัดระวัง แถมมันเองยังมีห่วงผูกคอเอาไว้อีก ดูท่าผมว่ากว่าผมจะมีคนรักของตัวเองเป็นตัวเป็นตนก็คงอีกนาน
“โถ่พ่อ นิดหน่อยๆน่า ถ้าไม่ให้ผมกอดพี่เค้ก งั้นผมกอดพ่อนะ”
“มาๆ มากอดเลยมา” พ่อผมกางแขนออกทั้งสองข้าง สีหน้าเต็มใจให้ผมเข้าไปกอดอย่างยิ่ง
พี่เค้กที่ยืนดูผมกับพ่อตีกันก็หัวเราะร่าเริง พ่อเห็นก็ยิ้มปากกว้าง เข้าไปฟัดพี่เค้กหอมแก้มซ้ายขวาอย่างเมามัน
ที่ทำกันอยู่เนี่ย เกรงใจลูกคนนี้บ้างไหมพ่อ
“พี่ทราฟ ทำอะไรเนี่ย อายลูกบ้างเถอะครับ” พี่เค้กเอ็ด แต่ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยความสุข
“นั่นสิพ่อ ผมก็อิจฉาบ้างอะไรบ้างนะ” ผมกอดอกทิ้งเท้าข้างหนึ่งยักคิ้วกวน
“อิจฉาก็หาซะเมียซะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว”
ผมอมยิ้มตามคำบอกของพ่อ พี่เค้กยิ้มกริ่มจ้องตาผมเหมือนรู้เท่าทันความคิดในหัวผม ถ้าให้เดา คิดว่าพี่ริชจะต้องมาบอกอะไรเกี่ยวกับซ่าให้พี่เค้กฟังแน่นอน
“ไงไอ้ลูกชาย มายืนตัวเหม็นอะไรตรงนี้ ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว” ป๊าเดินเข้ามาในชุดพร้อมไปโรงฝึก
“ป๊า วันนี้ขอลาพักร้อนนะ งานสำคัญผมทำหมดแล้ว” ที่จริงวันนี้ผมต้องเข้าโรงแรม แต่ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะเมื่อคืนผมให้เลขาส่งงานสำคัญที่ต้องจัดการมาทางอีเมลและจัดการเรียบร้อยแล้ว
“มึงลาแบบนี้เลย ง่ายๆเลย” ป๊าเลิกคิ้วถาม หันไปขอความเห็นจากพ่อแล้วก็พี่เค้ก สองคนนั้นจะทำอะไรได้นอกจากยักไหล่กับหัวเราะ
“แล้วจะทำให้มันยุ่งยากทำไมล่ะป๊า”
ป๊ามองแรงใส่ผมก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว “ขึ้นไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว ฝากบอกม๊ามึงด้วยไม่ต้องแต่งตัวนาน แค่ไปอู่รถไม่ต้องแต่งตัวดูดีไปให้ใครดู”
บ่นครับบ่น บ่นเพราะความหึงหวงล้วนๆ
“ทำไมป๊าไม่ไปบอกเองอ่ะ”
“เดี๋ยวมันหาว่ากูพูดมากอีก”
แล้วฝากผมไปพูดมันต่างกันตรงไหนครับคุณป๊า
“หวงเขาก็บอก พี่ริชได้ยินต้องดีใจแน่นอน” ผมพูดกับป๊า แต่ตามองพี่ริชที่เดินมาถึงห้องครัวแล้ว คนโดนกล่าวถึงก็ทำหน้าแดงซะอย่างนั้น
“พูดมากจริง” ป๊าตวัดตาดุๆใส่ผม ผมเพียงแค่หัวเราะแล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ถือว่าลางานแล้วเรียบร้อย พร้อมที่จะไปให้รางวัลเด็กแสบ
สถานที่ที่นัดเจอกับซ่าไว้ก็ที่สถานีรถไฟฟ้าสายหนึ่งที่ใกล้มันและสะดวกผมที่สุด ผมเห็นเด็กตัวสูงโย่งยืนรอมาแต่ไกล วันนี้ยังเป็นวันธรรมดา รถบนท้องถนนในเมืองก็เยอะเป็นปกติ ถ้าจะให้มันขับลูกชายของผมก็คงต้องออกนอกเมือง
“พี่ปราบ สวัสดีครับ” ซ่าขึ้นมานั่งบนรถก็ยกมือไหว้ผมแบบที่ทำเป็นประจำ เป็นเด็กแสบซ่า หัวแข็ง ดูก้าวร้าว แต่มันเป็นเด็กที่มารยาทดีคนหนึ่งเลย
“อืม กินข้าวมายัง” ลูกชายผมค่อยๆเคลื่อนตัวออก มุ่งหน้าสู่เส้นทางออกนอกเมือง
“กินมาแล้ว พี่ปราบ จะให้ผมขับเจ้านี่จริงๆใช่ไหม” มันถาม หน้าตาตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด มือลูบคลำรถด้วยความหลงใหล ดูท่ามันจะชอบรถของผมมาก
“กูเป็นคนรักษาคำพูด แต่รอออกนอกเมืองให้รถน้อยกว่านี้ก่อน”
“ครับ ผมโคตรตื่นเต้นเลยอ่ะ”
เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ดีใจได้ของเล่น ผมยิ้มตามเด็กข้างๆที่ยิ้มกว้างจนตาหยี เห็นมันมีความสุขผมก็มีความสุข
ขับรถมาจนถึงถนนมอเตอร์เวย์ที่จะไปชลบุรี ถนนเส้นนี้รถน้อย วันธรรมดาไม่ค่อยมีคนออกเที่ยว ผมจงวางใจที่จะให้ซ่าขับรถของผม รถคันนี้ ถือเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมรักมากที่สุด เพราะพี่ริชเป็นคนซื้อให้ พี่ริชไม่เคยยุ่งเกี่ยวเงินมากมายมหาศาลของป๊า ทุกบาททุกสตางค์คือเงินที่พี่ริชเก็บหอมรอมริบมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ผมจึงดูแลและใช้งานมันอย่างทะนุถนอม รถคันนี้นอกจากป๊าพ่อ พี่ริช พี่เค้ก และผม ก็ไม่มีใครแตะต้องได้ เพื่อนๆผมไม่เคยได้ขับ ซ่าถือเป็นคนแรกที่ผมอนุญาต
“ขับดีๆ ระมัดระวัง กูรักรถคันนี้มาก ไม่เคยให้ใครขับมาก่อนนอกจากคนในครอบครัว” ผมบอก
คนฟังที่กำลังมองสอดส่องตามที่นั่งรีบเงยหน้าขึ้นมองผม ดวงตาที่มักจะหม่นแสงเบิกกว้าง ไม่กี่นาทีต่อมามันก็เบ้ปากใส่ผม ทำหน้าทำตาเหมือนผมไปโกหกมัน
“ใช่เหรอ พวกพี่ธีร์ก็ไม่เคยเหรอ” มีการเอียงหน้าเหล่ตามอง
“กวนตีน เดี๋ยวกูไม่ให้ขับเลยนิ”
“ไม่เอา ผมจะขับ” ซ่ารีบโน้มตัวไปกอดพวงมาลัยรถไว้แน่น หัวส่ายดุกดิกไม่ยอม “พี่สัญญาแล้วว่าจะให้ผมขับ ห้ามคืนคำด้วย”
มาทำหน้าหาเรื่อง ผมผลักหัวมันเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“มา กูจะสอนให้ มีบางจุดที่ไม่เหมือนรถญี่ปุ่นที่มึงเคยขับ เวลาจะเปลี่ยนเกียร์มึงต้องเหยียบเบรกก่อน ไม่งั้นมันจะไม่เปลี่ยนให้”
ผมสอนวิธีใช้งานเบื้องต้นเกี่ยวกับรถยี่ห้อนี่ให้มันรู้ ซ่าดูตั้งใจฟังและจดจำได้อย่างแม่นยำ พอให้ออกรถ ก็ติดขัดบ้าง แต่ไม่นานคล่องมือ ผมนั่งเกร็งบ้างเพราะค่อนข้างเป็นห่วง แต่เท่าที่ดูก็ถือว่ามันเป็นคนขับที่ดี มีสมาธิจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำจนลืมผมที่นั่งข้างๆ เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ผิวปากตามเสียงเพลงที่เปิดคลอ
“รถขับนิ่มมากเลยพี่ปราบ ผมชอบ” ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง มันถึงได้หันมาพูดกับผม “รถราคาแพงมันดีอย่างนี้นี่เอง”
“มันก็มีดีของมันหลายๆอย่าง วัสดุที่ใช้ประกอบรถก็แข็งแรง เปอร์เซ็นคุ้มกันชีวิตก็มีมากกว่า ฟังก์ชั่นดีกว่า แต่ยังไงก็ต้องขับรถอย่างมีสติ มีรถดีแล้วสติก็ต้องดีด้วย เข้าใจไหม” ผมถือโอกาสสอนไปในตัว คนเราให้ความใส่ใจกฎระเบียบจราจรน้อยมาก ขับรถด้วยอารมณ์ก็เยอะ นอกจากปัญหาการจราจรที่ตามมาแล้ว ปัญหาอุบัติเหตุบนท้องถนนก็ตามมาด้วยเช่นกัน
“คร้าบผม” มันลากเสียงยาวกวนๆ
“ขับไปชลบุรีถูกไหม” ผมถาม ใจคิดอยากจะพามันไปเที่ยวนอกเมือง ทะเลก็เป็นตัวเลือกที่ง่ายและดีที่สุด วันธรรมดาที่ไม่ใช่เทศกาลแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งดี คนน้อย ไม่แย่งกันกินแย่งกันใช้
“ก็พอได้นะพี่ ผมไม่เคยขับไปเอง แต่ว่าเวลาไปกับที่บ้านก็พอจำเส้นทางได้”
“งั้นก็ขับไป เพราะไงกูก็รู้ทาง”
“อ้าว แล้วพี่ถามทำไม”
“คนขับควรต้องรู้ ทำไม กูถามไม่ได้หรือไง”
“เปล่า พี่วางใจ จะไปไหนบอกผม เดี๋ยวผมพาไป” มันปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยตบอก
ผมผลักหัวมันด้วยความหมั่นไส้ แล้วปล่อยให้มันขับรถไปเรื่อยๆตามทาง มีบ้างที่มันไม่แน่ใจแล้วหันมาถามผมว่าควรเลี้ยวซ้ายหรือขวาดี แต่เรื่องที่พูดมากที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องรถผมที่มันพูดชมไม่ขาดปาก ไม่รู้จะถูกใจอะไรหนักหนา แต่เห็นมันอารมณ์ดีมีความสุขผมก็พอใจเป็นอย่างมาก
ไม่นานลูกรักของผมก็พาเราสองคนมาอยู่ที่พัทยา
“วู้วว วันนี้อาการดีวะพี่” ซ่าก้าวออกมาจากรถ ยืนชูแขนบิดขี้เกียจ ลมทะเลพัดเส้นผมบนหัวซ่าจนปลิวไหว
“อืม เมฆเยอะ ไม่ค่อยร้อน” ผมเงยหน้ามองเมฆก้อนใหญ่บนหัวที่บดบังดวงอาทิตย์เอาไว้
“พี่ปราบ ผมหิวแล้วอ่ะ” ซ่าเดินเข้ามาใกล้ มือลูบท้องไปมาพร้อมทำหน้าปะเหลาะไปด้วย ดูทะเล้นและน่ารักกว่าปกติ นี่ถ้าผมดึงมันเข้ามาฟัดแก้มที่เห็นลักยิ้มจางมันจะถีบผมไหม
เพราะไม่สามารถทำอะไรเด็กได้ ผมเลยต้องยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา ใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
“อยากกินอะไรล่ะ” ผมมองรอบด้วยหาดูร้านอาหารที่น่าจะฝากท้องได้
“อาหารทะเลสิพี่ มาถึงทะเลมันต้องโดนปูกับกุ้ง พี่ปราบเลี้ยงน้า ผมอยากกิน” สงสัยมันคงจะอยากกินมากจริงๆ ดูได้จากมือของมันที่เกาะแขนผมเขย่าเบาๆ ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
เออ แค่มึงทำแบบนี้ อยากได้อะไรขอให้บอก กูจะจัดให้ทุกอย่าง
ไม่ต้องรอให้น้องซ่าร้องขอนาน ผมรีบพามันไปหาอาหารทะเลเข้าปากเข้าท้อง แต่พอมาถึงร้านอาหาร คนที่ร้องอยากจะกินก็เอาแต่ก้มดูเมนูอาหารหน้านิ่วคิ้วขมวด
“เป็นไร แค่เลือกอาหารมันน่าหนักใจมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมถาม ถ้าสั่งเป็นคนสั่งคงเสร็จตั้งแต่นาทีแรก แต่เพราะวันนี้อยากตามใจเด็กที่สอบได้คะแนนดีในวิชาที่ผมนั่งเฝ้ามันอ่านหนังสือเลยรอให้มันสั่งเอง แต่ผ่านมาห้านาทีแล้ว สมุดเมนูที่มีแค่หกเจ็ดหน้า ถูกมันพลิกดูกลับไปกลับมาจะร่วมสิบนาทีได้แล้ว
“พี่ปราบ เปลี่ยนร้านไหม” ซ่ามันเอาเมนูป้องปากพูดเสียงเบา
“ทำไมอ่ะ ร้านนี้อร่อยนะเว้ย อาหารทะเลสดแบบเป็นๆ ราคาก็โอเค”
“โอเคบ้านพี่สิ อย่างแพงเลย” ไอ้ซ่ารีบสวน ผมเลยได้รู้ว่าสิ่งที่ทำให้มันเอาแต่ทำหน้าเครียดไม่สั่งอาหารสักทีคืออะไร
ก่อนหน้านี้ยังกล้าขอให้ผมเลี้ยงข้าวอยู่เลย มาตอนนี้กลับเป็นห่วงเรื่องราคาซะงั้น
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องราคา กูเลี้ยงเองน่า อยากกินอะไรสั่งเลย”
“แต่มันแพงนะพี่ เราไปนั่งกินที่เต้นไหม มันน่าจะถูกกว่า”
“ตรงนั้นมันไม่สด กินที่นี่แหละ สั่ง” ผมสั่งมันเสียงเข้ม ซ่าที่กำลังจะเถียงรีบก้มหน้ากลับไปดูเมนูอีกครั้ง ผมกวักมือเรียกพนักงานที่เดินมาแล้วรอบหนึ่งให้กลับมาอีกรอบ เพราะรอบแรกเด็กที่นั่งตรงข้ามเลือกอาหารไม่ได้สักที
“ดูแค่ชื่ออาหารที่อยากกินก็พอ ไม่ต้องไปดูราคา” ผมบอกเพราะมันยังไงลังเลที่จะสั่ง
“ผมเกรงใจ”
“มากับกูไม่ต้องเกรงใจ เราเป็นคนอื่นกันหรือไง” ผมไม่อยากให้มันเกรงใจกับผมจนเกินไปจนดูเหมือนห่างเหิน
สุดท้ายผมก็ต้องช่วยมันสั่งอยู่ดี จับทำเมียได้เมื่อไหร่ถ้ายังทำนิสัยแบบนี้อยู่กูจะจับตีก้นให้เข็ด
“เอาปูนึ่งหรือย่าง” ผมส่งคำถามให้มันเลือก
“ย่างครับ” มันตอบ
“เอาปูย่างสองกิโลกรัมครับ ไม่ต้องย่างแห้งมากนะ” ผมบอกกับพนักงาน
“กุ้งก็ย่างนะ” ผมถามความเห็น แต่ไม่ได้ให้มันเลือก ไม่งั้นไม่ได้กินกันพอดีข้าวเที่ยงวันนี้
“ครับ” และมันก็รับคำง่ายๆเหมือนเดิม
“กุ้งอีกสองกิโลกรัมครับ”
จากนั้นผมก็สั่งปลาเผากับหอยหวานเผาอีกอย่าง ส่วนข้าวก็เป็นข้าวผัดสับปะรดที่ไอ้ซ่าอ้าปากสั่งด้วยตัวเอง พออาหารมาถึง ดวงตากลมของมันก็ขยายกว้างขึ้นอย่างเป็นประกาย
ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้มันทำหน้าเครียดหรือเศร้า ผมรู้ว่าถ้ามันกลับไปใช้ชีวิตของมัน อยู่กับคนในบ้านมัน มันอาจจะยิ้มได้ไม่กว้างและอาจมีเรื่องให้ไม่สบายใจ แต่ถ้าอยู่กับผม ผมอยากให้มันมีความสุขมากที่สุดเท่าที่วัยของมันควรจะได้รับ
ซ่าเริ่มกินจากข้าวผัดเป็นอย่างแรก มันตักข้าวเข้าปากสองคำติดแล้วค่อยเคี้ยวอย่างมีความสุข มองมันแล้วก็ได้แต่ยิ้มตามก่อนจะเริ่มกินอาหารตรงหน้าบ้าง ผมหยิบปูมาแกะเป็นอย่างแรก เด็กตรงข้ามหยุดช้อนในมือก่อนจะมองตามมือของผม จากนั้นมันก็หยิบปูขึ้นมาบ้าง ดูว่าผมแกะปูยังไงแล้วมันก็แกะตาม ต่างกันตรงที่เนื้อปูของมันแทบจะเละคามือ แต่ของผมได้กรรเชียงปูก้อนสวยมากิน
“แกะปูไม่เป็นหรือไง” ผมถาม
มันยิ้มแหยะแล้วส่ายหน้า “แกะไม่เป็นอ่ะพี่ ผมไม่ค่อยได้กินปูหรอก จะได้กินก็ตอนที่ตลาดเขามาขายลดราคา แต่มันไม่สดแบบนี้ และผมก็จะให้แม่แกะให้” ซ่าเล่าไปก้มหน้าแทะปูเละๆในมือไป
ผมก้มมองกรรเชียงปูในมือ ก่อนจะยื่นไปให้เด็กตัวโตที่น่าสงสาร “อ่ะ กูให้”
เด็กซ่าเลิกคิ้วสูง มองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ จากที่ไม่คิดจะแกล้ง ก็เลยว่าจะขอแกล้งเด็กเล่นสักหน่อย
“แต่เรียกกูว่าพี่ปราบครับ น้องซ่าอยากกินปูจังเลย” ผมบีบเสียงแหลมเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นซ่าทำหน้าเหวอ
“ไม่เอาหรอก ใครจะพูด” ไอ้ซ่าส่ายหน้า แอบเห็นแก้มตอบๆของมันเปลี่ยนเป็นสีแดง หน้าแก้มมันป่องมากกว่านี้ คงน่ารักไม่หยอก
“แค่พูดเอง เนี่ยเดี๋ยวกูแกะให้กินเลย ไม่เอาเหรอไง” ผมส่งเนื้อปูก้อนโตในมือยื่นเข้าไปใกล้ปากใกล้จมูกมัน ไอ้ซ่าซ่าสมชื่อ อาศัยจังหวะเผลอและความว่องไวงับเนื้อปูเข้าไปเต็มปากเต็มคำ โดยที่ผมไม่ได้คำพูดหวานหูกลับมาสักแอะ
“อื้ม ไม่ต้องแกะปูกินเอง อร่อยมากเลยครับพี่ปราบค้าบบบบ” มันแกล้งบีบเสียงพูดยิ้มหวานอย่างกวนตีน สองนาทีที่แล้วมันยังเป็นคนหน้าแดง คราวนี้กลายเป็นผมเสียแล้ว
ไอ้เด็กบ้า เล่นกับใจผมตลอดเวลา
มื้อนั้นผมเป็นคนแกะปูให้มันบ้าง แลกกับการที่มันแกะหอยหวานเผาและกุ้งส่งให้ผม แอบเห็นโต๊ะข้างๆเหลือบมองผมกับซ่าหลายครั้ง ก็คงจะสงสัยว่าผมและมันเป็นอะไรกัน แน่นอนว่าผมพึงพอใจหากว่าใครจะคิดว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์ ยิ่งบริการเด็กกินจุยกใหญ่ จะมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขา ก้มหน้าก้มตากินอย่างมีความสุข
ทานข้าวกลางวันกันเสร็จ ผมกับซ่าก็เดินเล่นไปตามชายหาด มันอยากเล่นบานาน่าโบ๊ท แต่เพราะการมาทะเลในวันนี้ตัดสินใจแบบฉับพลัน ทำให้เราไม่มีเสื้อผ้ามา แต่แน่นอนว่าไม่เป็นอุปสรรคในการตามใจเด็ก เพราะมีร้านขายเสื้อผ้าติดทะเลเยอะแยะให้เลือกซื้อ ระหว่างที่รอซ่าซื้อเสื้อผ้า ก็มีสายเข้าจากไอ้บีท
“ไอ้ปราบว่างเปล่าวะ”
ผมมองซ่าที่กำลังต่อรองราคากางเกงกับแม่ค้าก่อนจะตอบ “ไม่ค่อยวะ กูอยู่พัทยา มึงมีอะไร”
“มึงไปทำอะไรที่พัทยา”
“มาเที่ยว”
“เที่ยวกับใครวะ เด็กใหม่มึงเหรอ แต่ช่วงนี้กูไม่เห็นมึงควงใครเลย”
“ยังไม่ใช่เด็กกู กูมากับไอ้ซ่า”
“ซ่า? ซ่าไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นได้ยินชื่อ”
“ก็ไอ้พัชนั่นแหละ” ผมลืมไปว่า พวกมันไม่รู้ชื่อจริงของซ่า
“ไอ้พัช...เพื่อนไอ้หวายอ่ะนะ” น้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความสงสัย
“เออ”
“มึงกับไอ้พัชไปสนิทกันตอนไหน แล้วทำไมเรียกมันว่าซ่า” มันถาม
“ก็สักพัก ซ่าอ่ะชื่อเล่นจริงๆของมัน แต่มันไม่ชอบให้ใครเรียก”
“กูว่ามึงแปลกๆนะไอ้ปราบ กูไม่เคยเห็นมึงพาไอ้หวายไปเที่ยวกันสองต่อสองโดยไม่มีพวกกูเลย” มันพูดก่อนจะเงียบไป “นี่อย่าบอกนะว่า...”
“เออ ตามนั้น กูสนใจมันอยู่ รู้แล้วก็อย่ากระโตกกระตากเวลาเจอหน้ามันก็แล้วกัน เดี๋ยวไก่ตื่น” ถ้าไม่ยอมรับไป แล้วพวกมันเอาไปคุยกัน สุดท้ายก็รู้อยู่ดี เพราะที่ผมปฏิบัติต่อซ่าผมไม่ได้ทำแบบหลบๆซ่อนๆ คิดอย่างทำอะไรก็ทำ ยังไงพวกมันก็ต้องรู้
แต่ถ้าถามว่าอะไรที่ผมกลัว ก็คงเป็นความรู้สึกของซ่า ที่ผมทำดีกับมัน จะพูดว่าไม่หวังผลก็ไม่ใช่ แต่มากกว่าเพื่อให้ได้มันมาครอบครองแล้ว ผมกลับรู้สึกอย่างเป็นคนที่ช่วยให้ชีวิตมันดีขึ้นในฐานะพี่คนหนึ่ง ยังไงมันก็เป็นผู้ชายธรรมดาที่มีแฟนเป็นผู้หญิง จะให้เปลี่ยนมาชอบผู้ชายร่างโตแบบผมที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องรุกมันแน่ๆก็คงเป็นเป็นได้ยาก ณ วันนี้ ขอแค่เป็นคนที่สำคัญในชีวิตมันผมก็พอใจแล้ว
“มึงเปลี่ยนแนวตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่เจอมันละมั้ง” ผมพูดติดตลก
“ไอ้เหี้ย มึงนี่ทำเอากูงงเลยว่าตัวเองโทรมาหามึงทำไม ไอ้สัดปราบ แม่งทำกูตกใจหมด”
“ฮ่าๆๆ แล้วโทรมามีอะไร”
“เออ กูจะโทรมายืมรถกระบะที่บ้านมึงเอาไปขนของเข้าร้าน กูจะเปลี่ยนเก้าอี้นอกร้านใหม่”
“มึงเข้าไปเอาเลย ป๊าอยู่บ้าน เดี๋ยวกูโทรบอกให้”
“เออๆ ขอบใจ แล้วมึงจะกลับวันไหน”
“คงเย็นนี้ค่ำๆแหละ ยังไม่รู้วะ”
“ติดเด็กนะมึง กูว่าคืนนี้จะชวนมาแดกเหล้าซะหน่อย แค่นี้แหละ ไว้เจอตัวมึงโดนพวกกูซักยาวแน่ แค่นี้นะ” ไอ้บีทพูดเองเออเองเสร็จก็วางสายไป ผมเลยกดโทรหาป๊าบอกว่าไอ้บีทจะเข้าไปเอารถกระบะ
จัดการธุระให้ไอ้บีทเสร็จ ไอ้ซ่าก็ซื้อเสื้อผ้าเสร็จพอดี ออกมาในชุดใหม่พร้อมลงน้ำ กางเกงขาสั้นลายทาทางสีส้มสะท้อนแสงกับเสื้อกล้ามคว้านแขนจนถึงเอว แต่งแบบนี้เห็นได้ชัดเลยว่ามันพร้อมแห้งขนาดไหน ดูเป็นเด็กตัวสูงแกรนขาดสารอาหาร
“พี่ปราบ นี่ของพี่” ซ่ายื่นถุงเสื้อในมือส่งให้ผม “เข้าไปเปลี่ยนข้างในเลยพี่ ป้าเขาให้เปลี่ยนข้างในได้”
“ซื้อมาให้กูด้วยเหรอ” ผมมองถุงเสื้อผ้าในมืองงๆ ทีแรกว่าจะเดินไปเอาเสื้อผ้าในรถมาเปลี่ยน ไม่คิดว่ามันจะซื้อมาเผื่อผม
“ทีแรกผมจะถามว่าพี่จะเอาไหม แต่เห็นคุยโทรศัพท์อยู่ แล้วป้าเขาบอกว่าถ้าซื้อสองชุดจะให้ราคาพิเศษ ผมก็เลยตัดสินใจให้เลย แต่ผมซื้อกางเกงสีเดียวกับผมมานะ สีอื่นผมว่ามันไม่สวย” ประโยคสุดท้ายมันกระซิบบอกกับผม กันไม่ให้คุณป้าได้ยิน
“อืม งั้นกูไปเปลี่ยนก่อนแล้วกัน ฝากกระเป๋ากับโทรศัพท์ด้วย”
ตอนนี้ผมกับซ่าในสายตาคนอื่น เหมือนคู่รักกันจริงๆ เพราะมันดันเอากางเกงสีเดียวกันลายเดียวกัน พอมาเดินข้างๆกันอย่างนี้มันก็เหมือนกันคู่รักใส่ชุดคู่
“พี่ปราบ ทำไมคนอื่นเขามองเราสองคนแปลกๆอ่ะ”
“หึหึ นี่มึงไม่รู้เหรอ”
“ทำไมอ่ะ”
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้หรอก ไปติดต่อเขาสิ จะเล่นบานาน่าโบ๊ทไม่ใช่เหรอไง” ผมชี้นิ้วไปทางคนที่ปล่อยให้เช่าเรือกล้วย
พอพูดเรื่องเล่น มันก็ลืมเรื่องที่สงสัย แล้ววิ่งไปหาคนเช่าเรือกล้วย ผมเดินตามไปพร้อมกับควักเงินจ่ายค่าเช่า จากนั้นเราสองคนก็ขึ้นมาอยู่บนเรือกล้วยที่กำลังวิ่งตรงไปในทะเล
“วู้วววว ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของซ่าดังกึกก้องแทรกเสียงลม
“พี่ปราบระวังๆ เอียงซ้ายพี่เอียงซ้าย ฮ่าๆๆๆ”
ผมหวังว่า มันจะหัวเราะได้แบบนี้ทุกวัน คงไม่มีใครชอบให้คนที่เรารู้สึกดีด้วยต้องมีน้ำตา
เล่นน้ำทะเลกันจนเหนื่อย เหมือนผมได้ย้อนกลับไปในวัยที่หนุ่มกว่านี้ จนกระทั่งต่างคนต่างเหนื่อยหอบ ทิ้งตัวนั่งลงริมชายหาดให้คลื่นซัดกระเซ็นโดนปลายเท้า
“พี่ปราบ ขอบคุณนะพี่”
“เรื่อง” ผมหันไปมองคนพูด
“ก็ที่วันนี้ให้ผมขับลูกชายพี่ แถมยังพาผมมาเที่ยวด้วย ปิดเทอมนี้ผมทำแต่งาน ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วย วันนี้เหมือนได้พักเลย”
“กูให้เป็นรางวัล เพราะมึงเป็นเด็กดีทำคะแนนสอบสองวิชาสุดท้ายได้สูง แต่กูอยากให้หลังจากนี้มึงตั้งใจเรียนเพราะอนาคตของมึงเอง อย่าทำเพียงเพราะว่ามึงจะได้ของรางวัล เพราะสุดท้ายแล้ว ผลของการตั้งใจเรียน ในอนาคตมึงจะได้เป็นรางวัลก้อนใหญ่กลับมา นั่นคือมึงหางานทำได้ เลี้ยงตัวเองได้ เอาตัวรอดในสังคมได้อย่างไม่ลำบาก ไม่ต้องเป็นภาระใคร”
ผมอยากให้มันทำเพื่อตัวเอง ซ่าเป็นเด็กที่มีแรงเยอะ แต่แรงใจมีน้อย ผมก็ได้แต่หวังว่าผมจะช่วยเพิ่มแรงใช้ให้มันได้บ้าง เพราะคนเราต้องใช้แรงใจขับเคลื่อนแรงกายในการทำสิ่งต่างๆ ที่จะนำมาซึ่งความสำเร็จ
“ผมจะพยายามนะพี่ปราบ แต่บอกตามตรงเลยว่าผมไม่รู้ต้องทำยังไง”
“ถามกูได้ ปรึกษากูได้ กูพร้อมช่วยมึงตลอดจำเอาไว้”
“บางทีผมก็เหนื่อย เหนื่อยจนคิดอะไรไม่ออก” แววตาที่สะท้อนให้เห็นบ่นตัดพ้อต่อชีวิต
ผมแบมือตรงหน้ามันอีกครั้ง พร้อมส่งสัญญาณทางสายตาให้มันวางมือลงบนมือของผม ซ่ามองจ้องมือผมอยู่พักหนึ่งถึงได้ยอมวางมือลง ผมบีบมือมันแน่นสองครั้งติดเพื่อให้กำลังใจ
“มือกูพร้อมเสมอถ้ามึงเหนื่อย หรือหมดแรง กูจะเติมพลังให้”
“พี่ปราบ”
“โอเคไหม”
“อืม ขอบคุณครับ” แค่รอยยิ้มบางๆก็เพียงพอแล้ว
ผมปล่อยมือซ่า เปลี่ยนเป็นโอบไหล่มันเข้ามาใกล้ เขย่าตัวมันเล็กน้อยให้รู้สึกตัวว่ามันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้คนเดียว มันไม่ใช่เด็กที่หันไปทางไหนก็พึ่งใครไม่ได้อีกแล้ว
""""""""""""""""""""""""""""""""'
สวัสดีค่าา ริริเองนะคะ
ตอนนี้กลับมาแล้วค่ะ และหลังจากนี้ก็จะลงนิยายให้ได้อ่านกันต่อเนื่องไปเลยค้าาาา
ใครที่ยังรออ่านพี่ปราบน้องซ่าอยู่ก็ขอบคุณมากๆนะคะ
กอดๆๆๆ
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 194368 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก