ตอนที่ 20
บทส่งท้าย
วันที่สิกต้องบินไปอเมริกา
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย สิกพยายามโทรหาผมตั้งหลายครั้งแต่ผมก็เลี่ยงที่จะไม่รับสายมัน ผมกลัวผมทำใจไม่ได้ ยิ่งมันจะไปผมก็ยิ่งรู้สึกอยากเกาะขอบล้อของเครื่องบินและก็บินไปกับมัน ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
ไลน์ของผมสั่นไม่หยุดเพราะเพื่อนๆ แม่งกำลังถล่มใส่ผม
มาส่งมันหน่อยดิวะ มึงจะไม่ได้เจอมันอีกเป็นปีๆ เลยนะเว่ย
เชี่ยสิกรอมึงอยู่นะ
ให้ตายเถอะฟืน แมนๆ หน่อย แค่ผัวจะไปเรียนเมืองนอก!
ไอ้สัดฟืน รีบมา เร็วๆ สิกมันเช็กอินแล้ว ใจผมสั่นระรัวไปหมด เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปส่งสิกที่สนามบินจนได้
อย่างน้อยแค่ได้เห็นหน้ามันอีกสักแวบก็ยังดี
สนามบิน
ผมมาถึงที่นี่อย่างเศร้าสร้อย ทันทีที่ผมมาถึงผมก็ขึ้นไปชั้นบนสุดทันที ใช้เวลาไม่นานนักก็หากลุ่มที่มาส่งสิกเจอ เป็นเพื่อนร่วมห้องแทบจะทุกคน ไม่สิ ทุกคนเลยล่ะ อีกทั้งยังมีครอบครัวของไอ้สิก สาวๆ จากโรงเรียนอื่นที่มากันเยอะจนนับไม่หวาดไม่ไหว และที่เด็ดไปกว่านั้นมีพี่ดินและก็สตาร์ด้วย
ทุกคนมากันหมดเลย
ไอ้สิกกำลังยืนถ่ายรูปกับใครหลายคนอยู่ โดยเฉพาะสาวๆ ที่เรียงคิวมาเซลฟี่กับมันโดยเฉพาะ มันยังไม่เห็นด้วยซ้ำว่าผมมา ระหว่างนั้นมีเพื่อนเรียงคิวเข้ามาปลอบผมกันใหญ่ว่าให้ผมทำใจ ยังไงซะยุคนี่เทคโนโลยีก็ไปไกลมากแล้ว สามารถเห็นหน้าคนที่อยากเห็นได้ทุกวันผ่านหน้าจอ
แต่มันจะเหมือนเห็นด้วยตาตัวเองได้ยังไง
ผมปล่อยให้เวลามันผ่านมาถึงเวลานี้ได้ไงวะ ผมมีเวลาตั้งมากตั้งมายที่จะฉุดรั้งสิกเอาไว้ ทำไมผมไม่ทำ บางทีสิกอาจจะเปลี่ยนใจ เพราะมันเคยบอกผมว่ามันชอบผม แสดงว่าผมต้องสำคัญต่อมันสิ ถ้าผมขอมันสักนิด อย่างน้อยมันก็ต้องใจอ่อนนั่นแหละ
ถ้าผมทำแบบนั้น จะเรียกว่าผมเห็นแก่ตัวหรือเปล่า
การที่มันได้ไปแลกเปลี่ยนคือเป็นการที่มันจะได้ฝึกภาษา ฝึกการใช้ชีวิต อีกทั้งยังทำให้มันมีประสบการณ์อีกหลายๆ ด้านจนเรียกได้ว่าคุ้มค่าที่จะไป
พอคิดได้แบบนั้นผมก็ไม่กล้าขอร้องให้มันอยู่ต่ออีก
ไอ้สิกมองเห็นผมในที่สุด น้องเคมีที่เข้ามาคุยกับผมได้เดินเลี่ยงออกไปจากผมเพราะสิกมันเดินเข้ามาหา ตอนที่มันเดินเข้ามาผมเห็นมันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วย
มันทำท่าเหมือนรวบรวมความกล้าเพื่อบางสิ่งบางอย่าง
คนที่อยู่รอบตัวผมเริ่มขยับตัวออกห่างให้ผมกับสิกเป็นจุดที่เด่นที่สุด
“จะไปแล้วสิ” ผมพึมพำน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ดูแลตัวเองนะ”
สิกมองหน้าผมพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ท่าทางของมันแปลกมากจนผมรู้สึกถึงความผิดปกติ
“มึงโอเคป่ะวะ”
“มันยากกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยว่ะ”
“อะไรยากวะ”
“มึง...เอ๊ย ฟืน”
“หา”
สิกดึงโน้ตการ์ดของมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ผมมองโน้ตการ์ดใบนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้แล้วสิ
โน้ตการ์ดใบที่ 20
เป็นแฟนกับกูนะ “เป็นแฟนกับกูป่ะ”
เป็นคราวของผมที่จะต้องกระพริบตาปริบๆ บ้าง หลังจากที่ผมอ่านจบปุ๊บ ไอ้สิกมันก็พูดปั๊บ สีหน้ามันตอนนี้เขินอายที่สุดแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“หา”
“เป็นแฟนกับกูมั้ย กูชอบมึง กูชอบมึงมาก มึงรีบตอบมาเดี๋ยวนี้เลย”
“เอ่อ...” ผมเอียงคอไปมา เผลอสบตากับคนที่กำลังมองดูเราสองคนอยู่ เรียกได้ว่าแทบจะเป็นสายตาทุกคู่เลยล่ะครับ “ให้กูตอบตอนนี้เลยเหรอ” กูก็เขินเป็นนะเว่ยไอ้เชี่ย
“เออ คำตอบของมึงจะตัดสินใจเรื่องราวต่อไปของเราสองคน”
“...”
“แผนรักตลอดหลายปีที่ผ่านมาของกูจะสำเร็จมั้ย ขึ้นอยู่กับคำตอบของมึง”
“เชี่ย” ผมตกใจที่มันจริงจังขนาดนี้
“เร็วๆ” มันกระซิบ
“มึงยังไม่รู้อีกเหรอวะ” ผมกระซิบบ้าง “ทำไมต้องถามอีก”
“เพื่อการเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เร็วๆ เข้า”
“ให้ตาย”
“...”
“กูตกลงตั้งแต่กูบอกว่ากูชอบมึงแล้วสิก” ผมหลับหูหลับตาพูด
“เยส!” ไอ้สิกร้องลั่นพร้อมกับเดินไปหาเพื่อนๆ ทีละคน “มันตกลงเว่ย!”
“เฮ!!!!!!!!”
เสียงเฮที่ดังลั่นทำเอาผมถึงกับตกใจจนต้องหันไปมองคนอื่น ไอ้สิกแม่งเดินไล่ไฮไฟฟ์กับเพื่อนทุกคนจนน่าหมั่นไส้อ่ะ กูตอบเสร็จปุ๊บมึงก็ทิ้งให้กูยืนโง่อยู่ตรงนี้คนเดียวเลยเหรอวะ
“กะแล้ว” ครอบครัวของไอ้สิกเดินมาหาผม ผมรีบยกมือไหว้และก็ก้มหน้าก้มตาทันที “แม่ฝากสิกไว้กับหนูด้วยนะฟืน”
“ผมฝากพี่ชายผมไว้กับพี่ฟืนนะครับ” เคมีพูดเสริม พวกเขาทั้งสามคนเดินจากไปด้วยท่าทางสบายๆ
เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมพวกเขาทำเหมือนเรื่องทุกอย่างถูกเตรียมการไว้อยู่แล้วล่ะ
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวไอ้สิกมันก็มาโอบรอบตัวผมแล้ว
“ไปฉลองกันสักหน่อยดีกว่า” มันดันรถเข็นของมันไปข้างหน้า อีกมือโอบไหล่ผมไปด้วย “ฟืนแฟนกู ไอ้แห้งแฟนกู”
ระหว่างนั้นเพื่อนๆ รีบเข้ามาโบกมือลาและก็รีบกระจัดกระจายกันออกไป บางคนหาวนอน บางคนก็นัดกันไปหาอะไรกินกันต่อ ทุกคนไม่สนใจผมกับไอ้สิกอีกต่อไป
“มึงไม่ต้องไปอเมริกาแล้วเหรอ” ผมร้องถามคนข้างๆ ยังคงงงไม่หาย
“ถ้ามึงเซย์โนอ่ะ กูจะไป แต่นี่มึงเซย์เยสไง กูเลยอยู่ต่อ”
“ว่าไงนะ” ไอ้เหี้ย ผมโคตรอึ้ง
“กูไม่ยอมอยู่ห่างจากแฟนกูหรอก”
“เชี่ยสิก!”
“ที่บ้านกูเขาเข้าใจน่า ครูก็เข้าใจด้วย ไม่ต้องกังวล”
“แต่ว่า...”
“ถ้าพูดอีกกูจะเข็นรถเข็นนี่และก็เข้าไปในเกท”
ผมหุบปากฉับ ไอ้สิกทำหน้าถูกอกถูกใจกับสีหน้าของผม ดูมันมีความสุขและก็แฮปปี้มากๆ ส่วนผมนั้นยังอึนๆ อยู่
ห้านาทีก่อนกูยังโสดอยู่เลย...
แต่ก็เอาเถอะครับ อย่างน้อยเพื่อนผมคนนี้มันก็ยังอยู่กับผม
ไม่สิ แฟนผมต่างหาก
นี่มันเป็นเรื่องที่ผมควรดีใจไม่ใช่เหรอ! “ว่าแต่ถ้าหนีทุนมึงต้องชดใช้เท่าไหร่ว่ะ”
“ทุนกูไม่ใช่ทุนจ่ายให้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ต้องเสียค่าปรับอ่ะ”
“แล้วมึงมีตังค์จ่ายเหรอวะ”
“ไม่มีหรอก ขอพ่อแม่ดิ”
“ไอ้เชี่ยยย”
“กูรู้แค่ว่าอาจจะต้องล้างรถให้พ่อแม่ไปอีกสิบยี่สิบปีเลย”
“กูช่วยมึงเอง”
“...”
“เริ่มพรุ่งนี้เลยมั้ยล่ะ”
“พูดแล้วนะ แปดโมงเช้าต้องมาถึงบ้านกูนะ”
“ล้างรถเหี้ยไรเช้าจังวะ”
“อากาศดีนี่หว่า”
“เออ แปดโมงก็แปดโมง”
“เดี๋ยวกูนอนบ้านมึงเลยดีกว่าคืนนี้ กูกลัวมึงไม่ตื่น”
“อีกแล้วเหรอ!”
“มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะสัด ฮ่าๆๆๆๆ”
แผนรัก (หรือแผนร้ายก็ไม่รู้) ของไอ้สิกถึงมันจะใช้เวลาไปสักหน่อย แต่มันก็ได้ผลนะครับ
“ขอบคุณนะที่ยังอยู่ข้างๆ กูอ่ะ กูกลัวฉิบหายว่ากูจะอยู่ยังไงถ้าต้องห่างมึง กูขอบคุณมากๆ เลยนะสิก” ผมพูดจากใจจริง ไอ้สิกกอดไหล่ผมไว้พร้อมกับกระทุ้งสีข้างผมเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ
“เพราะเป็นมึง...กูถึงไปไหนไม่ได้เลยนี่ไง”
“แผนมึงก็คูลดีเหมือนกันนะ”
“แผนรักของกูเหรอ”
“เออดิ”
“ไม่คูลหรอก รอนานฉิบหาย กว่ามึงจะคิดว่ามึงเองก็ชอบกู กูรอแทบตาย”
“แต่ก็ยังดีกว่ากูไม่รู้ตัวเลยไม่ใช่เหรอวะ”
สิกยิ้ม ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า “แผนคูลๆ ของคนคูลๆ”
“แผนมึงคูลแต่มึงไม่คูล”
“ทำไมว่าแฟนตัวเองแบบนี้วะสัด”
“ไม่เคยมีใครชมมึงว่ามึงคูลอ่ะ มึงพูดเองเออเอง”
“นี่กูเป็นแฟนมึงจริงๆ ป่ะ ชมกูดิ ชมกู”
“ไม่ชม”
“กูจะไปหากิ๊กเดี๋ยวนี้”
“มึงลองดูสิ” ผมกระทุ้งสีข้างมันบ้าง มันตัวงอเลยครับ ท่าทางเจ็บไม่น้อย
“เออ ก็ยังดีที่มึงทำตัวเหมือนกูเป็นแฟนอยู่ ไม่ใช่เพื่อน มีหงมีหึง”
“...”
“กูชอบมึงนะฟืน”
“...”
“กูรักมึงก็ได้ มึงอยากได้คำไหนล่ะ”
“กูเอาหมด” ผมอมยิ้ม
“โลภมากสัด”
“ก็กูชอบหมดนี่หว่า”
“ไม่ชอบกูด้วยเหรอ”
“ยังจะถาม”
“...”
“เออ ชอบ” ผมพูด พยายามไม่มองหน้ามัน
“รักด้วยมั้ย”
“ไอ้เชี่ยนี่”
“ตอบมา”
“เออ รักด้วย”
“ฮ่าๆๆ”
จริงๆ แล้วสิกมันคูลมากสำหรับผมครับ แต่ผมไม่ยอมชมมันให้มันได้ใจหรอก : ) จบบริบูรณ์
ในที่สุดสิกฟืนก็เดินทางมาถึงตอนจบแล้วค่าาาา
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณมากๆ ที่อ่านกันจนมาถึงตอนนี้
ตอนจบที่คนเขียนคิดไว้ก็คือจบตอนเป็นแฟนกันค่ะ
เป็นนิยายขนาดสั้นๆ กระชับๆ 20 ตอนเอง
ตอนแรกที่เขียนไม่ค่อยมีความมั่นใจเลย
เพราะคนอ่านส่วนใหญ่จะชอบแนวมหา'ลัยไม่ก็วัยทำงานมากกว่า
แต่นิยายเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นอะไรที่สนองนี๊ดต้วเองค่ะ
มันอยู่ในหัวหนักมาก จำเป็นต้องเอาออกมาด้วยการเขียน 555
สำหรับสิ่งที่ต้องรู้ต่อไปเกี่ยวกับนิยายมีดังนี้นะคะ
1. ต้นฉบับผ่านแล้วน้า ออกกับ everY ช่วงกลางปีค่ะ
2. โมเมนต์ต่อไปของสิกฟืนจะอยู่ในรวมเล่มที่เพิ่มขึ้นมาจากเว็บ 6 ตอน (ไม่นับตอนปีใหม่กับตอนของน้องตังด้วยนะ) และ และ และ...
อยู่ในภาคต่อไปของนิยายเรื่องนี้ ซึ่งก็คือเรื่อง
เธอหมุนรอบความรัก
คู่พี่ดินกับน้องสตาร์นั่นเอง! 5555 ตอนนี้แต่งได้มากกว่า 90% แล้วนะคะ เตรียมจ่อคิวให้คนอ่านฟินกันต่อค่ะ
โมเมนต์สิกฟืนค่อนข้างมีเยอะ แม่ยกตามไปฟินกันต่อได้ และก็ขอฝากพี่ดินกับน้องสตาร์ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ <3
3. สปอยล์ตอนพิเศษในเล่มจะสปอยล์ในแฟนเพจนะคะ
4. นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาเขียนค่อนข้างรวดเร็วและมีเวลาการโพสต์ค่อนข้างน้อย ถ้ารู้สึกว่ามันกระชับเกินไปต้องขออภัยด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่ารู้สึกดีใจที่คนอ่านค่อนข้างให้ความอบอุ่นกับสิกและฟืน
ถึงแม้ว่าจะโดนด่า โดนว่าบ้างเพราะมัวแต่สับสน ไม่ทันใจ 555
แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าตัวละครได้เรียนรู้
และคนเขียนก็ได้เรียนรู้ตามไปด้วยค่ะ
หวังว่าสิกกับฟืนจะติดตรึงใจของคนอ่านบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ
ไว้พบกันที่เรื่อง #เธอหมุนรอบความรัก ของพี่ดินกับสตาร์ค่า
ปล. แฟนคลับกุนซือรอต่อหลังเรื่องพี่ดินน้องสตาร์นะคะ <3
ปล2. เลื่อนลงไปอ่านตอนพิเศษของน้องตังกันด้วยยยยย
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 385500 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก