หัวข้อ: รัก ไม่ 'นิ่ง' :: รักที่28 (23/06/21) P.9

[MayA@TK]

 

 

[MSeraph]

น่ารักกกกกกกกกกกก

[tiew93]

น่ารักทั้งคู่เลยยยย

[Pawaree]

 

[Mura_saki]

พี่เนม

น่ารักเกินไปแล้ว

[poterdow]

โอ้ย คิดภาพแล้วฟินนน

[Peung002]

หล่อ เจ้าเล่ห์ รักเด็ก 

[Christa]

Chapter 11


   



        “ไอ้มิววว  วันนี้กูไปห้องมึงนะ”
   

   “กูด้วย”


   “กูด้วย”


   “กูด้วย” 


   “ใครจะไปก็หาที่นั่งกันเองละกันนะ  กูจองบนเตียง  จบ แยก!!”  คืนนี้เป็นคืนเดือนเดือดครับ  พวกผมต้องซ่องสุมกำลังอยู่รวมกันเพื่อไม่ให้ใครคนใดคนหนึ่งเกิดอาการวาร์ปจนไม่สามารถปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จลุล่วงไปได้ 



     ภารกิจอันยิ่งใหญ่ในค่ำคืนนี้คือการปั่นโปรเจคครับ   เป็นโปรเจคเดี่ยวและยังเป็นโปรเจคที่มีโพรเซส*ล้านแปด  ในส่วนของงานที่ต้องส่งนั้นก็ยังไม่ได้เป็นตัวไฟนอลหรอกครับ  ตอนนี้อยู่ระหว่างส่งความคืบหน้าไปเรื่อยๆ  แต่เป็นความคืบหน้าที่ถูกกำหนดไว้แล้ว  กำหนดไว้ว่าต้องส่งมากมายหลายอย่างเลยครับ  คืนนี้พวกผมเลยอยากจะอยู่ด้วยกันเพื่อชวนกันคุยแก้ง่วง  และสถานที่สำหรับค่ำคืนนี้ก็คือที่ห้องผม  ตอนนี้เพิ่งเลิกคลาสพวกมันก็แยกย้ายกันไปที่หอตัวเองเพื่อเตรียมสัมภาระอะไรกันให้เรียบร้อย   เวลานัดหมายคือราวๆสองทุ่มครับ




     “ไอ้เบ ไอ้ซี  มึงมาปะเนี่ย”  ผมหันไปถามไอ้เบกับไอ้ซีที่ไม่ได้เข้ามาเกาะแข้งเกาะขาผมเหมือนคนอื่นๆ



     “ไม่ไปๆ  กูอยู่ทำห้องกูเนี่ยแหละ”  ไอ้เบตอบมา  และไอ้ซีก็พยักหน้าหงึกๆสื่อว่าทำอยู่ที่ห้องเหมือนไอ้เบนั่นแหละ



     “เออๆ  พวกมึงอยู่หอเดียวกันก็ดูๆกันด้วยนะ  ไม่ใช่วาร์ปกันหมด”  ไอ้เบกับไอ้ซีนี่อยู่หอเดียวกันครับ  ผมเลยให้พวกมันช่วยดูๆกันหน่อย  เดี๋ยววาร์ปไปแล้วจะซวยกันหมด  งานเดี่ยวก็จริงครับ  แต่ถ้างานเพื่อนไม่เสร็จยังไงพวกผมก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว



     “จ่ะคุณเมียยย  ผัวไม่หลับแน่นอนจ่ะ”  ไอ้เบตอบเสียงกวนตีน  ผมชี้หน้าคาดโทษมันก่อนจะเก็บของกลับหอตัวเองบ้าง  ต้องไปเคลียร์พื้นที่นิดหน่อย  ก่อนพวกมันจะมากัน











     หลังจากกลับมาถึงหอผมก็จัดการเคลียร์ห้องให้มันพอมีพื้นที่ทำงานได้หน่อย   นอนพักเอาแรงแปปนึงจนตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วครับ  พวกมันบอกว่าจะมากันสองทุ่มก็คงจะกินอะไรกันมาแล้วแหละ  เพราะงั้นผมออกไปหาอะไรกินก่อนพวกมันจะมาดีกว่า  ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ แล้วก็คีย์การ์ดออกมา  ลงมาก็ทักทายพี่ยามนิดหน่อย  พวกผมค่อนข้างสนิทกับแกน่ะครับ  แกเป็นยามกะดึกที่ประจำอยู่ที่หอผมเลยเห็นพวกผมที่เดินเข้าออกกันตลอดทั้งคืน  บางวันแกยังช่วยดูงานที่พวกผมเอาลงมาทำข้างล่าง  อย่างเช่น พ่นสีโมเดล  อะไรแบบนั้นน่ะครับ  แกก็คอยเฝ้าให้ตลอด




     “เอายำมาม่าใส่ทุกอย่างครับ  เดี๋ยวมาเอานะครับ”  ผมสั่งยำที่เป็นร้านตั้งโต๊ะขายธรรมดา  ไม่ได้มีที่สำหรับนั่งกินที่ร้าน  เอาง่ายๆไว้ก่อนครับเพราะเวลานี้ร้านอาหารที่เป็นที่นั่งมีนักศึกษาจับจองกันเต็มไปหมด   ร้านยำนี่ก็มีคนยืนรอกันพอสมควรครับเพราะพี่เขาทำอร่อย  แต่รอคิวนิดหน่อยก็ดีกว่าข้าวในเซเว่นแหละครับ  อันนั้นผมกินจนเบื่อแล้ว


     
     N. :: ถึงหอรึยังครับ

     
     Mewtation ::  ถึงแล้ว

     ไอ้เอ็นคนเดิมเพิ่มเติมคือคุยกับผมทุกวัน  คุยเล็กคุยน้อยนี่ขอให้ได้คุยเถอะครับ  วันๆถามแต่อะไรก็ไม่รู้  กินข้าวยัง  ทำไรอยู่  เข้านอนรึยังครับ   ตามติดสถานการณ์ชีวิตกันแบบเรียลไทม์กันเลยทีเดียว  ตอนอารมณ์ดีๆผมก็ตอบมันนะครับ  สงสารอะ  มันคงเหงา  ฮ่าๆๆ  แต่เวลาผมไม่ตอบมันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ  ยังคงส่งคำถามมาได้เรื่อยๆเหมือนเคย




     “ป้าครับ  ผมขอกระดาษร้อยปอนด์เอสองแบบเรียบ  3  แผ่นครับ”  ระหว่างรอก็เดินมาซื้อของที่ร้านเครื่องเขียนครับ  เดินถัดมาจากซอยหอผมซอยนึง  ไม่ไกลจากเซเว่นเท่าไหร่  ซื้อเสร็จก็กลับไปรอที่ร้านยำเหมือนเดิม

     อ่า  นั่นมันพี่เนมหนิ


     หลังจากที่เล่นกับน้องมิคเมื่ออาทิตย์ก่อนนู้นผมก็ไม่ได้เจอพี่เนมอีกเลยครับ  แบบว่างานผมเยอะ  ไม่ค่อยได้ไปเหยียบแถววิศวะซักเท่าไหร่   กลับมาก็ปั่นงานที่ห้องต่อ   กินข้าวกินน้ำอะไรอยู่ในห้องนั่นแหละครับ  วันนี้ฤกษ์งามยามดีมาม่าในห้องหมด  เลยได้ออกมากินยำมาม่าข้างนอกแทน  แจ่แฮ้!!  ทำไมชีวิตผมมันมีแต่มาม่าวะครับ


     
      N. ::  วันนี้ยังทานมาม่าอยู่รึเปล่าครับ  เลิกได้แล้วนะ  ออกมาหาอย่างอื่นทานบ้าง

     นอกจากตามติดสถานการณ์ชีวิตผมแล้ว  มันยังชอบทำตัวเป็นพ่อผม  สั่งนู่นสั่งนี่เต็มไปหมด  มีเหรอครับที่ผมจะฟัง  พอดีเป็นพวกกวนตีนน่ะโดนสั่งแล้วไม่ค่อยอยากจะทำ  ผมชอบเอาใจก็จริงครับแต่นั่นต้องไม่ใช่การสั่ง  ผมไม่ชอบให้ใครมาสั่งนู่นสั่งนี่สักเท่าไหร่  แล้วไอ้ที่บอกให้ผมทานอย่างอื่นบ้างนี่มันบอกมาตั้งแต่รู้ว่าผมทานมาม่าเป็นวันที่สองแล้ว   จนป่านนี้เมนูในมือผมก็ยังคงเป็นมาม่าอยู่ดี  ฮ่าๆๆๆ



     Mewtation :: You  sent  a  photo
     
     ผมยกถุงที่ใส่ถ้วยยำมาม่าขึ้นมาถ่ายรูปแล้วส่งไปให้มันดู   มาม่าต้มกับยำมาม่ามันก็คนละอย่างกันแหละเนอะ  ฮ่าๆๆ



     “พี่ๆหวัดดีครับ”  ผมเดินเข้าไปด้านหลังคนตัวสูงที่นั่งอยู่ในร้านอาหารตามสั่งกับพี่มอสและพี่ซัน  พี่เนมที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่หันมามองผมด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู 



     “เหี้ย!!”  ผมสบถใส่หน้าจอโทรศัพท์ที่พี่เนมยื่นมา  นะ นั่นมัน  รูปที่ผมถ่ายส่งไปให้ไอ้เอ็นหนิ



     “ไหนเหี้ยครับมิว”  พี่ซันเงยหน้าจากจานข้าวมามองผม



     “อะ...เอ่อ  เปล่าครับ  ไม่เหี้ย  ไม่มีเหี้ย  แหะๆ”  ผมหันไปหัวเราะแห้งๆใส่คนตัวสูงที่ยังมองหน้าผมนิ่งๆเหมือนเดิม    แม่งอะไรวะเนี่ยยยยยย  งงโว้ยยยยย



     “นะ..นี่  นี่ไลน์พี่เนมหรอครับ”  ผมไถลตัวลงไปนั่งเก้าอี้ข้างพี่เนมแล้วเอานิ้วจิ้มจึกๆบนหน้าจอโทรศัพท์ของคนตัวสูงที่วางอยู่บนโต๊ะ



     “อืม”  คนตัวสูงตอบเสียงเรียบโดยที่ไม่หันมามองหน้าผม  เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจาน



     “ละ  แล้ว  พี่  เอ่อ  พี่เนมเอาเบอร์ผมมาจากไหนอะ”  ก็ไอ้เอ็นนั่นมันแอดมาจากเบอร์โทรศัพท์นี่



     “ก็ขอที่หน้าตึกโยธาไง”  เขาหันมาขมวดคิ้วใส่ผมนิดๆ  ก่อนจะหันไปกินข้าวต่อ 



     “อ๋อออ  ที่ขอไปให้รุ่นน้องหรอครับ”  ตอนนั้นพี่เขาใช้โทรศัพท์ตัวเองเมม  คงไม่ได้ลบเบอร์ออก



     “ขอ  แต่ไม่ให้”  หืมม?  ขอแต่ไม่ให้  แปลว่าเบอร์ผมก็ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือไอ้พวกนั้นน่ะสิ  เยส 


   
     “อ่า  ขอบคุณนะครับที่ไม่เอาเบอร์ผมไปให้พวกนั้น”  ผมยิ้มดีใจให้คนข้างๆที่ไม่ยอมมองหน้าผมเลย









     “พี่เนม..”  ผมอาศัยจังหวะที่พี่ซันกับพี่มอสขอตัวออกไปซื้อขนม  ยื่นหน้าไปใกล้ๆคนที่เอาแต่สนใจจานข้าว



     “โกรธอะไรมิวรึเปล่า”  ปกติพี่เขาไม่เมินผมขนาดนี้นี่  หรือจะโกรธที่ผมไปกวนตีนเขาในไลน์ไว้เยอะ  ก็คนมันนึกว่าเพื่อนนี่หว่า 



     “มิวขอโทษที่กวนตีนพี่  มิวไม่รู้ว่าเป็นพี่เนมอะ  ขอโทษนะครับ”  ผมยังยื่นหน้าค้างไว้ที่เดิม  ตอนนี้พี่เขาหยุดกินแล้วครับ  แหงล่ะ  หัวผมขวางอยู่ซะขนาดนี้



     “พี่บอกให้ทานอย่างอื่นใช่ไหมครับ  ทำไมถึงยังเป็นมาม่าอยู่”  พี่เนมหันไปมองถ้วยมาม่าที่ผมวางไว้บนโต๊ะ  ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาที่หน้าผมเหมือนเดิม



     “อ่า  ก็....  มิวไม่รู้จะกินอะไร  แต่ร้านนี้อร่อยนะครับ  พี่เนมชิมไหม”  ผมทำตลกกลบเกลื่อน  ถ้าบอกว่าตั้งใจขัดคำสั่งนี่โดนกระทืบแหง 



     “ไปสั่งข้าวแล้วมานั่งทานกับพี่”  หลังจากที่มุกผมแป้กจนเกิดเดดแอร์อยู่เกือบนาทีได้  พี่เนมก็พูดขึ้นมา



     “แต่ผมซื้อมาแล้วนะ”  ผมชี้ไปยังถ้วยยำที่วางอยู่ข้างหน้า



     “อะ เอ่อ  ป้าๆผมเอาข้าวผัดปลาหมึก”  ผมรีบหันไปสั่งป้าร้านข้าวที่เดินผ่านมาพอดี  ถ้าจะมองขนาดนี้  ด่าออกมายังรู้สึกดีกว่าเลยครับพี่เนม



     “อ้าว  มิวจะทานข้าวที่นี่หรอ  พวกพี่ขอตัวก่อนนะมีนัดคุยงานที่คณะกัน  มึงแดกเสร็จยังไอ้เนม”  พี่มอสที่เดินกลับมาพร้อมกับพี่ซันในมือถือเครปกันคนละอัน  มองที่ถ้วยยำผมงงๆ  แล้วหันไปเร่งร่างสูง



     “พวกมึงไปก่อนเลย  ฝากบอกไอ้พวกนั้นด้วย  เดี๋ยวกูตามไป”



     “อะครับ  ตามแต่หัวใจคุณเพื่อนเลยครับ  เดี๋ยวกระผมจะบอกคนอื่นๆให้”  พี่มอสว่าก่อนจะเดินออกไปพร้อมพี่ซันที่หันมาขยิบตาให้ผม  เซ็กส์เสื่อมมากเลยครับพี่



     “พี่เนมไปก่อนเลยก็ได้นะ  เดี๋ยวผมให้ป้าเอาใส่กล่องไปกินบนห้องก็ได้”  ผมบอกเมื่อคนตัวสูงทานข้าวหมดแล้วแต่ยังไม่ยอมลุกไปไหน



     “ข้าวผัดปลาหมึกจ้า”  คุณป้าตัวอ้วนเดินเอาจานข้าวผัดมาวางไว้ตรงหน้าผม  ขอบคุณที่ช่วยให้ผมหลุดออกจากสภาพเดดแอร์ได้นะครับ  พี่เนมนั่งนิ่งๆมองผมทานข้าวจนหมด  แล้วยื่นแก้วน้ำที่พี่เขาลุกไปตักเมื่อไม่นานมานี้ส่งมาให้  จากนั้นก็ลุกไปจ่ายเงินค่าอาหารทั้งของพี่เขาแล้วก็ของผม  พอผมจะคืนเงินให้ก็ไม่เอาอีก  เบื่อที่จะตื๊อแล้วครับ



   





      “ทีหลังห้ามทานมาม่าติดกันบ่อยๆเข้าใจไหมครับ”  พูดได้แล้วหรอครับ  ผมหันไปมองคนที่บอกว่าจะพาไปส่งที่หอและกำลังเดินจูงมือผมอยู่ตอนนี้



     “ก็มิวไม่มีเวลานี่”  ผมหันไปบ่นใส่คนตัวสูง  นี่อีกนิดนึงจะงอนละนะ  เงียบใส่ผมนานๆแบบนี้ผมก็เฟลเป็นเหมือนกัน  งอนมางอนกลับไม่โกงโว้ยยย



     “ตอนมีเวลาก็ยังซื้อยำมาม่าอยู่เลยนี่ครับ” 



     “ก็แล้วมาสั่งทำไมเล่า”  ผมแอบบ่นเบาๆ



     “ก็แล้วพี่เป็นห่วงไม่ได้หรอครับ”  คนข้างๆนี่ก็หูดีซะเหลือเกินนะ



     “ก็มิวไม่รู้ว่าเป็นพี่นี่  ถามแล้วก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร มิวก็นึกว่าเพื่อนมันแกล้ง  แม่งง”  ผมเดินเตะหินเตะทรายไปมั่วๆ  โมโหครับโมโห   ถามแล้วไม่บอก  พอผมไม่ฟังทำมาเป็นบอกว่าเป็นห่วง  แหวะ  ผมไม่สนหรอก



     “แสดงว่าถ้าเป็นพี่  มิวจะยอมให้สั่งใช่ไหมครับ”  คนตัวสูงก้มหน้าลงมาถาม



     “เป็นใครก็ไม่ให้สั่งทั้งนั้นแหละ  อยากให้มิวทำอะไรก็บอกมิวดีๆสิ  มาสั่งๆๆใครที่ไหนเขาจะอยากทำกัน”  ผมยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆ  ต่อให้เป็นพี่เนมก็สั่งไม่ได้หรอกโว้ยยย



     “งั้นตัวเล็กทานอาหารที่มีประโยชน์หน่อยได้ไหมครับ  พี่เป็นห่วง”  คนตัวสูงเดินมาดักหน้าผมแล้วเอามือที่ว่างมาลูบหัวเบาๆ   ฮึ่ยยย  มาสายนี้ตลอด  ไอ้พี่เนมเวอร์ชั่นอ่อนโยน  นี่ผมไม่ใช่มิคนะเว้ย



     “อื้ม  จะพยายามละกัน”  และเนื่องจากผมไม่ใช่เด็กน้อยแบบมิค  มาทำแบบนี้ใส่ผมก็เขินเป็นเหมือนกัน  แหะๆ



     “หึหึ  ถ้ามิวไม่มีเวลาบอกพี่ก็ได้ครับ  เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไปให้”  พูดไปเดินไปเฉยๆก็ได้ครับ  ไม่ต้องมาแอบขำผมที่ยอมลงให้ง่ายๆหรอก



     “ไม่ต้องเกรงใจนะ  พี่เต็มใจ”  ผมที่กำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่เป็นไร  ต้องหุบปากลงแล้วก้มหน้าเดินไปตามเดิม


     
     “พี่จะเอาอะไรจากผมปะเนี่ย”  มาดีด้วยแบบนี้ต้องหวังอะไรแน่นอน  จะให้ผมไปช่วยงานอะไรรึเปล่าวะ  แบบว่าถาปัตย์ดูเป็นพวกสายอาร์ตน่ะครับ  วิศวะที่อยู่ใกล้ๆเลยชอบมาขอให้ช่วยนู่นช่วยนี่อยู่บ่อยๆ  นี่พี่เนมก็กะจะให้ผมไปเป็นลูกน้องล่ะสิ



     “จะเอาใจครับ”



     “ห๊ะ  จะเอาใจผมไปทำไมอะพี่”  อยู่ๆก็จะมาคอยเอาใจคนอื่นเนี่ยนะ  พี่เรียนเยอะจนเบลอรึเปล่า  หรือว่าพี่ว่างเกินเลยจะออกมาเซอร์วิสคนอื่น


 
     “นั่นสิ  เอาใจมิวไปทำอะไรดีนะ”  คนตัวสูงหันมายิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม  ไอ้เหี้ยเอ๊ยย  เอาหน้านิ่งๆแบบเดิมได้ไหมอะ   พอดีว่าหน้าแบบนี้ผมเขินนน  ><



     “ นะ  นี่  พี่จะจีบมิวหรอ”  อยากรู้ก็ถามแม่งเลยครับ  มาอ่อยผมขนาดนี้  ถ้าพี่ไม่จีบผมนะ   เดี๋ยวผมจะจีบพี่เอง  ฮ่าๆๆๆ



     “อ้าว  รู้ตัวแล้วหรอครับ?”  พี่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องเอามือดันหัวพี่เขาออกไปไว้ที่เดิม



     “ยังไม่รู้ตัวเลยครับ  ช่วยจีบต่อไปเรื่อยๆก่อนได้ไหม”  ผมหันไปกวนคนข้างๆเมื่อเราเดินมาถึงหน้าหอผม



     “ได้ครับตัวเล็ก”  พี่เขาลูบหัวผมเบาๆ  ก่อนจะขอตัวกลับไปที่คณะเพราะเพื่อนโทรมาตามแล้ว  ไอ้ผมก็เดินขึ้นห้องอย่างเบลอๆ  ตัวมันเบาๆ ลอยๆน่ะครับ  สะดุดบันไดไปได้สามสี่รอบ  ก็มาถึงห้องพอดี








     งื้อออออออออออ  พี่เนมอะ  พี่เนมที่คนค่อนมหาลัยอยากได้เป็นแฟน  คนที่วันๆไม่ค่อยคุยกับใครนอกจากเพื่อนตัวเอง  คนที่ชอบทำหน้านิ่งๆ   คนที่เมินคนที่เข้ามาทักแทบจะทุกคน   คนที่อ่อนโยนกับผมเสมอ  คนที่วนเวียนอยู่ในหัวผมมาเป็นอาทิตย์  เขาจีบผมมมมมมมม  เขาจีบผมอะ  ไม่เคยรู้สึกดีเวลาที่โดนผู้ชายมาจีบเท่าวันนี้มาก่อนเลยจริงๆ  ไม่ใช่เพราะเขาหล่อ  ไม่ใช่เพราะมีแต่คนอยากได้เขา  แต่เพราะความพิเศษที่เขามอบมันให้กับผม  ให้แค่ผม  มันทำให้ผมอยากจะลองเปิดใจให้เขาได้เข้ามาพิสูจน์  ว่าเขาเป็นคนที่ใช่สำหรับผมรึเปล่า


     หลังจากที่ดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียงอย่างบ้าคลั่ง  บ้าจริงๆครับ  ผ้าปูที่นอนผมนี่ยับยู่ยี่เลย  ผมลุกไปอาบน้ำสงบจิตสงบใจเพื่อที่จะได้มาลุยงานในค่ำคืนนี้ต่อ  แล้วก็รอไอ้พวกเพื่อนเวรนั่นมาด้วยครับ  ต้องเก็บอาการไว้ก่อน  จะให้พวกมันรู้ไม่ได้  ผมไม่อยากให้ใครมาสมน้ำหน้าถ้าหากว่ามันเตือนแล้วผมจะไม่ฟัง  ก็อย่างที่รู้ๆกันดีว่าพี่เขาฮอตขนาดไหน  ถึงจะไม่ได้สนใจใครแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาก่อน  เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปมีวันไนท์สแตนด์กับใครบ้างตามภาษาผู้ชาย  ที่ถึงแม้ผู้หญิงอยากจะสานต่อแค่ไหน  ก็ได้แต่ความเฉยชากลับไปเท่านั้น  ผมไม่รู้ว่าเขาจริงใจกับผมแค่ไหน  อาจจะแค่อยากรู้อยากลองรึเปล่า  หรือบางทีอาจจะท้ากันกับเพื่อนอยู่ก็ได้ใครจะไปรู้   แต่ในเมื่อวันนี้ผมเองก็อยากจะลองเหมือนกัน  อยากจะรู้ว่าเขาใช่คนๆนั้นรึเปล่า  และถ้าหากมันจะต้องผิดหวัง  หรือต่อให้ผมโดนหลอก  ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนๆมาเป็นกังวลไปกับผมด้วย  เอาไว้ถ้ามันไปได้ดี  กูจะบอกมึงละกันนะเพื่อน






03.00 น.

     “ไอ้มิว  กระดาษทรายอยู่ไหน”  ไอ้ทัตเดินใส่แมสปิดปากเข้ามาหาผม



     “ในตะกร้าข้างโต๊ะดราฟอะ”  ผมตอบมันพร้อมชี้ไปตรงโต๊ะดราฟที่วางอยู่ตรงข้ามกับเตียง

       
      ตอนนี้เข้าสู่ช่วงเวลาเดือดอย่างเต็มตัวแล้วครับ  ไอ้ทัต  ไอ้นัท  ไอ้มิน นี่เดินกันวุ่นไปหมดในห้องผม  ส่วนไอ้เต้อยู่นอกระเบียงครับ  นั่งพ่นสีโมเดลอยู่  ถ้าโมเดลตัวเล็กๆก็พ่นที่ระเบียงได้ครับ  แต่ถ้างานใหญ่ๆคงต้องลงไปพ่นกันข้างล่าง  และก็ดีแล้วที่มันนั่งอยู่ข้างนอก  พวกผมจะได้ไม่ต้องทนดมกลิ่นตีนมัน



     “ไอ้มิว  น้ำยาเชื่อมๆ”  ไอ้นัทตะโกนมาถามบ้าง  มันนั่งอยู่หน้าห้องน้ำครับ  ใครจะเดินข้ามงานมันไปเข้าห้องน้ำทีนี้แม่งบ่นยาวตลอด 



     “อยู่ข้างขวดสเปรย์อะ”  ผมที่ปั่นโมเดลเสร็จแล้ว  กำลังนั่งทำเพจพรีเซนท์อยู่ เป็นเพจของสตั๊ดดี้โมเดล  ยังไม่ใช่ของไฟนอลตัวจริงครับ ต้องทำประมาณสองสามแผ่น  พรีเซนท์รูปด้าน  วิธีการใช้งาน  แล้วก็ตัวเทียบสเกลจริง  กว่าจะเสร็จก็คงเช้าพอดี  คงได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไปส่งงานเลยครับ  หรือถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินก็คงไม่ต้องอาบน้ำกันแหละครับ  ไปส่งแม่งเลย  ส่งเสร็จค่อยว่ากัน  พวกผมทำกันบ่อย  ฮ่าๆๆ




     N. ::  ใกล้เสร็จรึยังครับ?

     Mewtation :: คงลากยาวถึงเช้าเลยอะ  พี่เนมนอนไปก่อนเลยครับ




     คืนนี้ไอ้มิวไม่มีง่วงครับ  แบบว่ากำลังใจดี  ฮ่าๆๆๆ




********************************************************************************************
คนเขาจะจีบกันอะเนอะ    ฝากติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค้าาา

*โพรเซส = process (กระบวนการการทำงาน)
ในการส่งโปรเจคของถาปัตย์(ในส่วนของการออกแบบอุตสาหกรรม)  ถ้าเป็นโปรเจคใหญ่ๆจะค่อยๆส่งไปทีละขั้นค่ะ 
แบบว่าอาทิตย์แรกส่งResearch  Task analysis
อาทิตย์ถัดมาเป็น Sketch
Develop
Study model
Develop model
Prototype/Mock up 
Working drawing
Presentation
อะไรประมาณนี้ตามลำดับค่ะ  โดยที่จะต้องแก้งานของอาทิตย์ก่อนๆไปด้วย  แบบว่างานจะทวีคูณขึ้นเรื่อยๆเลย

[colorofthewind21]

หนูมิวพอรู้ว่าพี่เนมจีบนี่ถึงกับเพ้อเลยหรอลูก5555

[MayA@TK]

มิวยอมเปิดใจให้พี่เนมจีบด้วย

 

[B52]

รู้ตัวสักทีนะ

[Peung002]

โหย พี่เนมคะ มีงงมีงอน  ตั้นล๊ากกกก

[kyungploy]

น้องมิววว 5555555555555555555

[MSeraph]

ทั้งมั่น ทั้งอิจ ทั้งเอ็นดูวว
55555555555

[Christa]

Chapter 12







     “ไอ้เหี้ยยย   มึงตัดนี่ให้หน่อยดิ”



     “มึงๆ แปะกาวให้กูเสร็จยัง”



     “เพจกูได้ยังวะ”



     “สัดๆๆ  กูลืมทำแท็กติดโมเดล”



     “ใจเย็นๆไอ้นัท   ยังมีเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงเหลือแค่แท็กอันเดียวแล้วเนี่ย อย่าลนๆ”  ผมบอกไอ้นัทที่แม่งเดือดสัดๆ   เมื่อคืนมันมัวแต่ขัดแต่งโมเดลจนเพลิน  ทำให้งานส่วนอื่นๆเดือดไปหมด  พวกผมจึงยกงานมาสตูกันตั้งแต่หกโมงเช้า  แล้วระดมพลเพื่อนๆทั้งหลายมาช่วยงานไอ้นัทมัน  งานของผมและคนอื่นๆนี่เรียบร้อยกันหมดแล้วครับ  บางคนก็จบงานแบบสวยๆ ส่วนบางคนก็ตัดจบงานตัวเองเพื่อมาช่วยไอ้นัทที่แม่งลนจนประสาทแดกไปแล้ว



     “ว้ากกก   กูตัดเบี้ยว”



     “ก็ตัดใหม่สิสัด”  ผมตบหัวมันไปที   หมั่นไส้แม่ง   เหลือเวลาอีกตั้งเยอะกับอีแค่แท็กชื่ออันเล็กนิดเดียว  ตัดผิดไปสิบอันยังเหลือเวลาให้ตัดใหม่อยู่เลย








     “เห้อออออ  กูเบื่อวิชานี้สัดๆ  กูเหนื่อย  กูท้อ  กูเพลีย”  ไอ้นัทพูดขึ้นหลังจากที่ส่งงานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว  วิชานี้มันกินแรงจริงๆนะครับ  ทำแทบตายยังไง  อาทิตย์ต่อไปก็ต้องทำมาส่งใหม่อยู่ดี  วนลูปไปจนกว่าจะไฟนอล  แต่มันเป็นวิชาภาคไงครับ  จะไม่เรียนก็ไม่ได้



     “วันนี้ไปกินข้าวที่วิศวะกันมึง  พลังกูหมด  อยากชาร์จจจ”  ไอ้เฟย์เดินเข้ามาหาพวกผมหลังจากที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว



     “เออ  กูอยากได้ข้าวเยอะๆ  เต็มๆจาน  ข้าวคณะเราแม่งได้เท่าแมวดม  ไอ้พวกคณะอื่นที่เสร่อมาแดกนี่สงสัยจะอยากไดเอทกัน”  ไอ้เต้ว่าขึ้นมาบ้าง   ผมว่าพลังของไอ้เฟย์นี่ไม่ใช่ข้าวเยอะๆหรอกครับ  แต่เป็นหนุ่มหล่อๆเยอะๆมากกว่าที่จะมาชุบพลังชีวิตมันได้



     “งั้นไปกันค่ะแฟน  พวกมึงก็ตามมาเร็วๆ”  มันพูดจบก็ลากแขนแฟนมันออกไปทันที  พวกผมที่เก็บของเสร็จแล้วก็เดินตามพวกมันไป






     “อ๊ะ!! / โอ๊ย!!”  ผมที่กำลังเลือกร้านอาหารอยู่เดินชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง   เธอเดินออกมาจากทางแยกทำให้ผมมองไม่เห็น  ตัวผมน่ะไม่เป็นอะไรหรอกครับ   แต่เธอนี่สิลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย  ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงสายๆคนในโรงอาหารไม่เยอะเท่าไหร่  ไม่งั้นผมคงถูกกล่าวหาว่ารังแกผู้หญิงแน่ๆ



     “เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”  ผมก้มลงไปเก็บข้าวของของเธอที่กระจัดกระจายออกจากกระเป๋า  พลางมองสำรวจความเสียหายบนตัวเธอไปด้วย



     “เจ็บข้อเท้านิดหน่อยน่ะค่ะ  ไม่เป็นอะไรมากหรอก  ขอบคุณมากนะคะ”  เธอบอกก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าที่ผมเก็บของให้เรียบร้อยแล้วพร้อมกับลุกขึ้นยืน   เธอเซเล็กน้อยจนผมต้องเข้าไปช่วยพยุงกันเธอล้มลงไปอีกรอบ



     “อ่า   ไหวไหมครับ  ให้ผมพาไปหาหมอไหม”  ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง  เพราะดูท่าจะเจ็บเกินกว่าที่จะเดินแบบปกติได้



     “ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ  ฉันเดินไม่ทันระวังเอง  ยังไงก็ขอโทษและก็ขอบคุณมากนะคะ”  เธอว่าก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา  โคตรนางฟ้าเลยครับ  เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก  สวยแบบดูดี สุภาพ อ่อนโยน   แม่ง ตอนผมชนเธอนี่น่าจะคว้าเธอมาไว้ในอ้อมกอดจะได้ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้ ทำไมคิดไม่ได้นะไอ้มิวนี่



     “เอ่อ  ให้ผมช่วยถือดีกว่านะ คุณจะไปไหนหรอครับ”  ผมเห็นท่าเดินกระเผลกๆบวกกับมือบางที่อุ้มชีทไว้อีกปึกนึงก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเหลือ  เห็นผมไร้สาระไปวันๆแบบนี้แต่ผมก็เป็นคนมีน้ำใจนะเออ



     “ตอนแรกว่าจะไปตึกโยธาน่ะค่ะ  แต่ตอนนี้คิดว่านั่งรอที่นี่น่าจะดีกว่า”  เธอหันมายิ้มให้ผมอย่างใจดี   คือมันดูเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวาน  จนทำให้บรรยากาศมันละมุนไปหมดเลยครับ



     “อ่า  มีนัดที่ตึกโยธาหรอครับ”  ผมถามเพราะเห็นเธอใส่ชุดนักศึกษาปกติ  ไม่ได้ใส่ชอปแต่อย่างใด  และดูๆแล้วเธอก็ไม่น่าจะใช่พวกเด็กปีหนึ่งเพราะไม่ได้แต่งกายถูกระเบียบเป๊ะขนาดนั้น  แสดงว่าคงมาจากคณะอื่นแล้วก็คงจะมีนัดถึงได้มาที่นี่



     “ก็ประมาณนั้นค่ะ  แต่ถ้านั่งรอที่นี่ก็คงอีกนานเลยล่ะค่ะกว่าเขาจะมา”  ตอนนี้ผมพาเธอเดินมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วครับ  โซนนี้เป็นคนละโซนกับที่พวกเพื่อนผมมันนั่งกัน  เลยทำให้มันไม่เห็นว่าผมมานั่งกับสาวสวยอยู่แบบนี้



     “งั้นให้ผมรอเป็นเพื่อนไหมครับ  ไถ่โทษที่ผมเดินชนคุณเมื่อกี้”  ผมเสนอตัวนั่งเป็นเพื่อนเธอ  ก็ถ้าผมไม่เดินชนเธอจนข้อเท้าเจ็บ  เธอคงเดินไปหาเพื่อนที่ภาคโยธาได้โดยไม่ต้องมานั่งรอแบบนี้



     “เอ่อ  ผมไม่ได้จะจีบคุณนะครับ  แค่อยากไถ่โทษเฉยๆ”  ผมรีบอธิบายเมื่อเธอมองหน้าผมอย่างงงๆ  ผมก็ไม่ได้ชอบคนง่ายขนาดนั้นไหมล่ะครับ  แล้วอีกอย่างนึงผมก็....มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย



     “หึหึ  ค่ะ  ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะจีบฉันหรอก  แค่งงๆนิดหน่อย  แต่ถ้าคุณไม่รีบร้อนอะไรอยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยก็ดีค่ะ”  เธอขำเล็กน้อยกับท่าทีร้อนรนของผม  แล้วก็เอ่ยชวนให้ผมนั่งลงตรงข้ามเธอ  ที่เธอยอมให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเพราะหน้าตาผมมันคงดูน่าไว้ใจมากกว่าไอ้พวกแก๊งค์ชายโฉดที่นั่งกันอยู่สามสี่โต๊ะในโซนนี้  แม่งจ้องซะอย่างกับพี่เขาเป็นของแปลกที่โชว์ตามงานวัด  รู้ครับว่าเขาสวย  แต่พวกมึงช่วยเก็บอาการกันหน่อยได้ไหม



     ~Rrr~

     “ไอ้มิว!!  มึงไปซื้อข้าวถึงดาวไหนวะ  หรือว่าโดนฉุดไปแล้ว”  เสียงไอ้เบดังกระแทกหูทันทีที่ผมกดรับ



     “ฉุดบ้านมึงสิ   กูมีธุระนิดหน่อย  ถ้ากินกันเสร็จแล้วก็ไปก่อนได้เลย  ไว้เจอกันสตู”  ไม่อยากบอกหรอกครับว่านั่งอยู่อีกโซน  เดี๋ยวแม่งเดินมาดูก็ต้องตอบคำถามกันยาวเหยียดอีก  เอาไว้เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังละกัน



     “ธุระอะไรของมึง”  มาละครับพ่อเบ  น้ำสงน้ำเสียงนี่ใช้กดดันกูดีจังเลยนะ



     “กูปวดขี้!  มึงมีไรไหมห๊ะ”  คนตรงหน้าผมขำเล็กน้อย  ผมยกมือขอโทษเธอหน่อยๆ  ก็ผมเล่นพูดคำว่าขี้ใส่หน้าเธอเต็มๆเลยนี่ครับ



     “เออไอ้สัด  แดกขี้เสร็จแล้วก็รีบตามมา   เดี๋ยวพวกวิศวะมันพักกันแล้วมึงจะโดนฉุดไปจริงๆ  เดือดร้อนพวกกูอีก”



     “สัดเบ   เออๆเดี๋ยวรีบแดกรีบไป”  เอ๊ะ  นี่เท่ากับว่าผมยอมรับว่าแดกขี้อยู่จริงๆใช่ไหมเนี่ย



     “ทานข้าวมารึยังครับ  ให้ผมไปซื้อให้ไหม”  หลังจากวางสายผมก็หันมาคุยกับคนตรงหน้า  ผมหิวอะ  นี่จะสิบเอ็ดโมงละ  ข้าวยังไม่ตกถึงท้องไอ้มิวเล้ยยย



     “ไม่เป็นไรค่ะ   เดี๋ยวรอทานตอนเที่ยงเลยดีกว่า   เชิญคุณ เอ่อ..”



     “มิวครับ  อยู่ถาปัตย์ปีสอง”  ผมบอกชื่อตัวเองพร้อมคณะด้วยเลยจะได้ดูไว้ใจได้ขึ้นมาอีกหน่อย  รึเปล่าวะ



     “พลอย  นิติปีสามค่ะ”



     “อ่า  งั้นผมเรียกพี่พลอยละกันเนอะ”



     “จ่ะ  มิวไปซื้อข้าวเลยก็ได้นะ  ท่าทางจะหิวน่าดู”  ผมยิ้มเขินๆนิดหน่อยก่อนจะวิ่งไปหน้าร้านข้าวมันไก่แล้วสั่งข้าวพิเศษมาหนึ่งจาน   พอซื้อน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่โต๊ะ  โชคดีที่กลุ่มชายโฉดไม่มาฉุดพี่พลอยไป  ไม่งั้นผมต้องรู้สึกผิดที่หิวแน่ๆ



     “พี่พลอยมีนัดกี่โมงหรอครับ”  ผมชวนเธอคุยเพื่อไม่ให้มันเงียบจนเกินไป



     “มีนัดทานข้าวเที่ยงน่ะจ่ะ  มิวรีบรึเปล่า”



     “ไม่รีบครับๆ  วันนี้ผมไม่มีเรียนแล้ว  ว่าจะอยู่ทำงานที่สตูเรื่อยๆน่ะครับ”  วันนี้ผมกะชิลล์  ทำงานไปเรื่อยๆเมื่อยก็กลับ อิอิ



     “อ่อ  งานเยอะล่ะสิพวกถาปัตย์เนี่ย”



     “โหยยย   เยอะมากครับ  นี่เมื่อคืนก็เพิ่งจะฝ่าฟันกันมาแบบไม่ได้หลับได้นอนเลย”  ผมเป็นพวกอินเวลาที่คนพูดถึงคณะผม  ฟีลลิ่งงี้มาเต็ม  คนอื่นในคณะไม่รู้เป็นกันไหม  แต่ผมนี่เป็นทุกทีเหมือนอยากจะระบายให้คนคณะอื่นรับรู้บ้าง



     “แล้วก็คงไม่มีเวลาทานข้าวเช้าด้วยใช่ไหมจ๊ะ  ถึงได้หิวขนาดนี้”  เธอยิ้มเล็กน้อยมองผมที่ตักข้าวคำใหญ่เข้าปาก



     “แหะๆ  ใช่ครับ  แล้วนิติเป็นไงบ้างครับ  เริ่มเรียนหนักกันรึยัง”  ผมพอรู้มาบ้างว่ามันจะมีช่วงนึงที่พวกเด็กนิติต้องท่องต้องทวนกฎหมายกันเยอะแยะจนปวดหัวไปหมด  ไอ้ทิวมันชอบบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ  ยังจำกันได้ใช่ไหมครับ  ไอ้ทิวเพื่อนผมมันเรียนอยู่นิติ



     “ตอนนี้จริงๆแล้วก็ยังไม่หนักมากหรอกจ่ะ  แต่พี่เพิ่งกลับมาจากแลกเปลี่ยน  เลยต้องตามเพื่อนๆให้ทันก็เลยยุ่งอยู่นิดๆ”



     “พี่พลอยไปแลกเปลี่ยนมาหรอครับ!”  ผมถามอย่างตื่นเต้น  อยากจะไปอยู่เหมือนกันนะครับ  แต่ระดับความรู้ความสามารถในภาษาต่างชาตินั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดินจริงๆ  ให้ไปสอบแข่งกับใครเขาก็คงไม่น่ารอด



     “ใช่จ่ะ  นี่ก็เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันเอง”



     “โห  แล้วพี่พลอยไม่หยุดพักหน่อยหรอครับ  อยู่ที่นู่นก็เรียน  กลับมาที่นี่ก็ยังต้องมาเรียนต่ออีก”



     “หึหึ  พักไม่ได้หรอกจ่ะ  แค่นี้ก็ต้องตามเก็บงานจนหัวฟูแล้ว”



     “ไม่เห็นจะฟูเลย  ผมพี่พลอยยังสวยเหมือนเดิม”  ผมบอกพร้อมยิ้มยิงฟันไปให้เธอ  ผมเธอนุ่มสลวยเป็นสีน้ำตาลอ่อน ๆ ดัดปลายหน่อยๆ  ทำให้เธอดูเป็นสาวหวานน่าทะนุถนอม



     “หึหึ  ไม่ต้องมาชมพี่เลย  พี่ไม่หลงสเน่ห์เราหรอกนะ  เพราะพี่มีคนรักอยู่แล้ว”



     “โถ่พี่พลอย  แบบนี้ผู้ชายเกือบค่อนโรงอาหารก็อกหักกันหมดน่ะสิครับ”



     “แล้วมิวล่ะ  มีคนที่รักแล้วรึยังจ๊ะ”



     “อ่า   ก็...มีคนที่ชอบแล้วล่ะครับ”



     “งั้นก็คงได้อกหักกันทั้งโรงอาหารแน่ๆ  เพราะพี่เห็นมีแต่คนมองมิวกันทั้งนั้นเลย”



     “มองพี่พลอยนั่นแหละครับ  ไม่ต้องโยนมาให้ผมเลยนะ”  เธอหัวเราะคิกคักกับท่าทางของผม   โถ่  คนเขาก็มองพี่ด้วยนั่นแหละครับ เผลอๆมองมากกว่าผมซะอีก



     ~Rrr~

     “ไอ้มิว  แดกเสร็จรึยังสัด  ต้องให้กูเดินไปรับไหมเนี่ย  แม่งจะเที่ยงอยู่แล้ว”  ผมคุยเพลินจนแม่งจะเที่ยงอย่างที่ไอ้เบว่าจริงๆแหละครับ



     “เออๆ  เดี๋ยวรีบไป  ไม่ต้องมารับหรอก”  ผมวางสายจากไอ้เบแล้วยกจานไปเก็บก่อนจะเดินกลับมาหาพี่พลอยที่โต๊ะ



     “มิวไปเลยก็ได้นะ  อีกเดี๋ยวก็คงพักกันแล้วแหละ”  พี่พลอยที่ได้ยินผมคุยโทรศัพท์เอ่ยบอกอย่างเกรงใจ  อีกเดี๋ยวคนรักของพี่เขาก็คงพักแล้วมาหาที่โรงอาหารเอง   ผมเลยขอตัวกลับคณะตัวเองก่อน  ไม่อยากเจอฝูงวิศวะแตกรัง  อย่างที่บอกครับว่าวิศวะคนเยอะ  แล้วยิ่งเที่ยงๆแบบนี้คงแห่กันมาลงที่โรงอาหารอย่างแน่นอน  ผมขอกลับไปอยู่สตูอย่างสงบดีกว่า


     Mewtation :: มิวทานข้าวแล้วนะ พี่เนมอย่าลืมทานด้วยล่ะ

     ผมไลน์ไปบอกคนตัวสูงอย่างเคยชิน  หลังจากวันนั้นเราก็คุยกันมาได้เกือบเดือนแล้วครับ  มีเจอกันบ้าง  ทานข้าวด้วยกันบ้าง  แล้วแต่โอกาสไป  แต่ก็คุยกันเรื่อยๆนั่นแหละครับ  ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร แล้วพี่เขาก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรด้วย







     “เชดแม่!  อย่างสวยอะ”  เสียงไอ้เต้ที่กำลังอู้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ดังขึ้นมาตอนที่ผมกำลังเก็บของเตรียมจะกลับหอ 
     
     วันนี้ก็ได้งานไปนิดๆหน่อยๆ  ทำไปเล่นไปแหละครับ  แต่จนป่านนี้แล้วพี่เนมก็ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลย  สงสัยวันนี้คงยุ่งๆล่ะมั้ง



     “สวยมากไหมคะอีเต้   ไหนเอามาดูสิ”  ไอ้เฟย์เดินไปแย่งโทรศัพท์จากมือแฟนมันมาดู



     “อร้ายยย   ยัยพี่พลอยยย   กลับมาทำไมย๊ะ  นังมารหัวใจ ฮืออออ”  เสียงไอ้เฟย์ร้องโหยหวน  หลังจากที่ดูรูปในโทรศัพท์ของไอ้เต้



     “รู้จักด้วยหรอจ๊ะแฟน”



     “ก็พี่พลอยเขาเป็นแฟนพี่เนม  เห็นว่าคบกันมานานแล้ว  แต่พี่พลอยไปเรียนต่อฉันก็คิดว่าเลิกกันไปแล้วน่ะสิ  นี่จะกลับมาทำไมย๊ะ”  ผมที่ฟังแล้วก็ได้แต่หวังว่าคนที่มันพูดถึงคงไม่ใช่คนในความคิดผมหรอกนะ







     “ไอ้มิว  นี่แกกับพี่เนมคงไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันเพ้อๆไปหรอกใช่ไหม”  ไอ้เฟย์หันมาเห็นผมตอนที่จะตามไอ้เต้กับคนอื่นๆออกจากสตูไป  เดินกลับเข้ามาถามอย่างร้อนรน



     “มึงหมายถึงพี่เนมไหนล่ะ  ใช่ที่เรียนวิศวะปีสามอยู่รึเปล่า”



     “ก็ใช่น่ะสิ  พี่เนมที่ฉันตามกรี้ดก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ”  ผมได้แต่นิ่งเงียบกับคำตอบที่ได้ยิน



     “ฉันคิดว่าแกคงไม่ได้คิดอะไรเพราะฉันก็จิ้นแกกับคนอื่นอยู่บ่อยๆ  และฉันก็คิดว่าพวกแกเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันเฉยๆ  เลยไม่ได้บอกว่าพี่เขามีแฟนอยู่แล้ว  ฉันขอโทษนะเว้ย  แกโอเครึเปล่ามิว”



     “หืม  โอเคสิวะ  มีแฟนแล้วก็ดี  มึงจะได้เลิกล้อกูกับเขาสักทีไง  ไปๆ กลับกันได้แล้วเดี๋ยวไอ้เต้ได้อาละวาดกันพอดี”  ผมทำเหมือนไม่มีอะไร   เพื่อให้เพื่อนผมไม่ต้องกังวลไปกับผมด้วย  ก็บอกแล้วไงว่าผมเลือกเอง  ผมก็ต้องเจ็บเองคนเดียวสิ  แล้วอีกอย่าง  ผมก็ยังไม่รู้อะไรแน่ชัดเลยด้วย









     “ไอ้มิวขึ้นมาเร็ว  กูง่วงแล้วเนี่ย”  ไอ้เบเร่งให้ผมเดินไปขึ้นรถมันที่จอดอยู่หน้าเซเว่นวิศวะ  ไอ้ฟาร์มันยืมรถผมไปน่ะครับ  เดินมาเอากุญแจถึงหน้าสตูก่อนจะบอกให้ผมกลับกับไอ้เบเพราะมันกะยึดหลายวันเลย



     “มึงไม่ซื้อไรไปแดกรึไง”  ผมพูดเเล้วเดินนำมันเข้าเซเว่นมา  วันนี้กลับไปก็คงไม่ออกมาอีกแล้วล่ะครับ  และไอ้เบก็คงไม่ออกเช่นกัน เลยหาซื้ออะไรในเซเว่นกลับไปกินนี่แหละ



     “ไอ้เบ  กูไปรอที่รถนะ”  ผมที่ซื้อเสร็จก่อน  หันไปบอกมันที่ยังยืนลังเลเลือกไม่ได้สักที  แล้วบ่นว่าง่วงนะไอ้สัด  ยืนถ่างตาเลือกได้ตั้งนาน



      “เดินไหวรึเปล่า  บอกให้กลับไปก่อนก็ไม่เชื่อกันอีก”  เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นมาจากบันไดโรงอาหาร  ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วครับ คนไม่ค่อยมี  ทำให้ผมได้ยินเสียงเขาชัดเจนจนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง  ภาพที่เห็นทำเอาผมชาวาบไปทั้งตัว  คนตัวสูงโอบประคองร่างบางลงจากบันไดด้วยความทะนุถนอม   คนที่ไม่เคยสนใจใครนอกจากผมกำลังมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย  หรือไม่บางทีผมก็คงคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปถึงได้คิดว่ามีแค่ผมที่พิเศษสำหรับเขา  มองจากตรงนี้พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก  และคงเป็นภาพที่เข้ากันได้ดีกว่าตอนที่มีผมเดินอยู่ข้างๆ



     '...พี่มีคนรักอยู่แล้ว'


     'ก็พี่พลอยเขาเป็นแฟนพี่เนม  เห็นว่าคบกันมานานแล้ว...'





     แปลกดีนะครับ  ผมตั้งใจจะเล่าให้พี่เนมฟังว่าวันนี้ได้พูดคุยกับสาวสวยจากนิติอย่างพี่พลอยด้วย  แต่เขาสองคนกลับรู้จักกันดีกว่าที่ผมรู้จักพวกเขาซะอีก  เป็นความรู้สึกแปลกๆที่มันทำให้ผมเจ็บไปหมด  เจ็บที่ผมมองโลกในแง่ดีเกินไป  ผมคิดมาเสมอว่าการที่รอบๆตัวผมมีแต่คนดีๆ เพื่อนดีๆ  การที่ตัวผมไม่เคยพบเจอกับสิ่งร้ายๆในโลกใบนี้อย่างที่ใครๆเขาเจอกัน  มันมาจากการที่ผมคิดว่าตัวเองดี  คิดว่าทำดีแล้วโชคร้ายจะไม่เข้ามาใกล้   แต่เปล่าเลย  เพราะโลกมันก็มีสองด้านเสมอมีโชคดีก็ต้องมีโชคร้าย   มีคนดีๆก็ต้องมีคนไม่ดีเหมือนกัน  นึกโกรธตัวเองที่มองโลกดีเกินไปจนทำให้เชื่อใจใครได้ง่ายๆขนาดนั้น   พอมาคิดๆดูแล้วผมมันก็ใจง่ายเหมือนกันนะ








     แล้วผมก็คงได้คำตอบที่รอคอยมาทั้งวันแล้วแหละ

     
     ตอนเที่ยงพี่เขาคงไม่ลืมที่จะทานข้าวหรอกก็มีคนรักมานั่งทานด้วยกันทั้งที



     



      แต่ที่เขาลืม    คงจะเป็นผมล่ะมั้ง


********************************************************************************************
พาน้องมิวมาอัพเดทชีวิตกันหน่อยค่ะช่วงนี้ 

[B52]

 

[MayA@TK]

  คืออะไรยังไงเนี่ยพี่เนม

[Mura_saki]

เพื่อนกันรึป่าว อย่าคิดมากน้องมิว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่เนมกับพี่พลอย คบกันเพื่อเป็นตัวหลอกใช่ไหม
กันไม่ให้คนเข้าหา เพราะต่างฝ่ายต่างฮอต
ดูจากเพื่อนๆพี่เนมไม่มีใครพูดถึงพี่พลอยเลย
มิว นิ่งๆไว้ก่อน แล้วก็รู้เอง แหละว่าจริงหรือไม่
       
 

[mmello07]

เดี๋ยวววววว
นี่มันอะไรกันอิพี่เนมมม
ที่ผ่านมาคืออะไรไหนตอบบบ!!!
 

[MSeraph]

อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด...
แต่ถ้าใช่นี่พี่เนมจะโดนด่าแบบไม่ต้องผุดต้องเกิดอะ

[tiew93]

ยังไงล่ะพี่เนม... 

[kyungploy]

ขอมองแง่ร้ายไว้ก่อนละกันว่าน่าจะแฟนแน่ๆแหละ ถ้าเป็นแฟนจริงๆอิพี่เนมน่าจะมาคุยกับมิวแก้เหงา น้องมิวไม่เป็นไรนะลูก อยากกอดโอ๋จัง ฮือ ไม่ต้องไปสนใจอิพี่มันละ ใช้ชีวิตของหนูต่อไปนะ

[Peung002]

  พี่เนมมมมม  ทำไมทำอย่างนี้หละ
สงสานน้อง 

[iceman555]

ง่าาาา.    ทำไมอีพี่เนมทำแบบนี้อะ.   

[colorofthewind21]

ฮือออ อิพี่เนมมมม ทำไมทำกับน้องแบบนี้ มาอธบายเลยย

[nu-tarn]

อิพี่เนม มาเคลียร์ด่วนเลย 
ทำไมทำกับน้องมิวอย่างนี้ สงสารน้องอะ

[poterdow]

จะมาม่าไหม

[dukdikdukdik]

ขอกระโดดถีบพี่เนมก่อนละกันค่ะ   

[lovenadd]

อะไรยังไงครับพี่เนม