การพบกันครั้งที่ 22
ความคิดถึงที่ชื่อว่า องศาเหนือ
"บูรพา ทำไมตัวนี้มันต้องใส่Sด้วยวะ"
"ก็มันตัวเล็กไง"
"ตัวเล็กยังไงวะ"
"ก็ถ้ามันตัวใหญ่ มันก็ต้องใส่ L XL XXL…"
"เอ็กซ์เอ็กซ์แอลพ่อง!"
"อะๆ ไม่ขำก็ไม่ขำ ไหน งงตรงไหน"
ไอ้บูรพาหันมาอธิบายให้ฟังตรงที่ผมไม่เข้าใจ ผมได้แต่พยักหน้าตาม
"กูไม่ชอบแกรมม่าอังกฤษเลย ซิ่วดีป่ะวะ"
"เฮ้ย...จะซิ่วเลยเหรอ"
"เออดิ ยิ่งเรียนยิ่งโง่"
"ก็ติวให้นี่ไง"
"กูไม่ชอบอะ ซิ่วกลับไปเรียนแถวบ้านดีกว่าว่ะ"
"อย่าทิ้งกู"
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของไอ้บูรพาทำเอาผมใจกระตุกนิดหนึ่ง ฟีลลิ่งผัวรั้งเมียไม่ให้เลิกกันยังไงก็ไม่รู้...
"อย่าไปนะ"
"เออ ไม่ซิ่วก็ได้ แต่กูขอพักแป๊บ!"
"อะไร อ่านไปได้สองแผ่น"
"ไม่ไหวล่ะ หนักหัวมาก"
"หนักขี้เลื่อยอะดิ"
ผมหันไปมองมันเคืองๆ แล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียง คว้ามือถือขึ้นมารูดไทม์ไลน์เล่นให้สบายใจ
"เออ ไอ้บูรพา"
"ฮึ?"
"กูขอติดตามมึงไปในไอจีอะ ทำไมไม่กดรับกู"
"อ้าว ขอมาเหรอ?"
"เออดิ"
"แต่ไอจีกูไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องตาม กูไม่เคยโพสท์อะไร"
"แล้วมึงมีไอจีไว้ทำเชี่ยไร"
"ไว้ส่องคนอื่นไง"
"มึงนิ"
"มึงอะติดมือถือเกินไปแล้วนะ"
"ทีมึงยังดูดบุหรี่เลย"
"เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย?"
ผมยักไหล่หน่อยๆ ก็เพิ่งเคยเข้าใจว่าทำไมแพทถึงห้ามไม่ให้ผมเล่นเกม ห้ามไม่ให้ดื่มน้ำอัดลม กินเหล้า สูบบุหรี่ มันน่าจะเป็นเพราะ ความเป็นห่วง
"ทำไมต้องดูดบุหรี่ด้วยวะ"
"ก็ดูดมึงแล้วไม่มีควันไง"
"สัดบูรพา!"
"มาอ่านหนังสือต่อเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้สอบตกอีก"
"โหย...ต้องอ่านไอ้หนังสือนอกเวลานี่ด้วยใช่มั้ยเนี่ย" ผมหยิบหนังสืออ่านนอกเวลาที่เป็นหนังสือภาษาอังกฤษล้วนๆ ที่อาจารย์แจกมาให้อ่าน และในข้อสอบจะมีคำถามเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ห้าข้อ อะเมซิ่งข้อสอบ หนังสือนิยายเป็นเล่มๆ กว่าจะอ่าน กว่าจะแปลจบ เพื่อไปรบกับข้อสอบห้าข้อ จะเทก็ไม่ได้เพราะมันเป็นห้าข้อที่เป็นคะแนนดิบๆ ไม่หักไม่หาร สิบคะแนนก็สำคัญสำหรับเกรดผมมาก อาจจะเปลี่ยนดีเป็นซีก็ได้เพราะไอ้สิบคะแนนนี้
ผมนั่งแกะคำศัพท์ทีละคำและค่อยๆ อ่านไปทีละประโยค
"บูรพา นี่แปลว่าอะไรวะ ในดิกฯ ไม่เห็นมี"
"ไหน" ไอ้บูรพาลุกจากพื้นขึ้นมาบนเตียงแล้วแทรกตัวเข้ามาในวงแขนผมที่กำลังยกหนังสือขึ้นอ่าน ผมตัวแข็งนิดหน่อยที่มันพิงตัวลงมาบนอก แล้วมองไปที่หนังสือในมือ
"คำไหน"
"คำนี้" ผมชี้ไปที่ศัพท์อังกฤษที่ไม่เข้าใจ
"เป็นสำนวน แปลว่าประหม่า ตื่นเต้น ไรงี้"
อ่อ...เหมือนกูตอนนี้อะเหรอ ใจตึกๆ เลยครับสัด
"เขินไง๊?" ไอ้บูรพาเงยหน้ามามองขณะพิงอยู่บนอกผม
"เขินดิ"
"ใจเต้นแรงป่ะ"
"อย่าฟัง!"
ห้ามไม่ทันไอ้บูรพาแนบหูลงไปบนอกผม แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
"แผ่นดินไหวในใจมึงป่ะเนี่ย"
"พอเลยไอ้ห่า ลุกไปเลย หนัก!" ไอ้บูรพาลุกออกไป แล้วดึงหนังสือไปจากมือผม
"กูแปลให้ฟังมั้ย จำเนื้อเรื่องเป็นภาษาไทยก่อน คำถามมันคงเกี่ยวกับสถานการณ์ในเรื่องนี้แหละ ถ้าจำเรื่องได้ก็น่าจะทำได้ เดี๋ยวค่อยจำศัพท์ยากๆ ทีหลัง"
"อ๋อ เออ เอาดิ"
"งั้นมานี่"
กลายเป็นไอ้บูรพาเขยิบตัวไปพิงกับหัวเตียง แล้วดึงให้ผมเข้าไปอยู่ในวงแขนของมันเหมือนกับท่าที่มันทำเมื่อกี้ ผมเก้ๆ กังๆ นิดหน่อยที่จะเอนตัวลงไปแนบอกมัน มันก็เลยใช้แขนข้างหนึ่งกดผมลงไป แล้วเริ่มอ่านหนังสืออังกฤษแต่แปลเป็นภาษาไทยให้ฟัง
"ลีโอนาร์ดเอ่ยถามเคธี่เบาๆ ว่า ทำไมเธอยังอยู่ตรงนี้ เคธี่ก้มหน้าลงด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมเธอยังอยู่ตรงนี้ ลีโอนาร์ดถามซ้ำ เคธี่เงยหน้ามองเขาด้วยความกล้าหาญและเอ่ยบางคำที่เอาแต่ปกปิดมันไว้ตลอด เสียงแผ่วเบาตอบกลับไปช้าๆ เพราะหัวใจฉันอยู่ที่คุณ ฉันจะไปที่ไหนได้หรือ ในเมื่อหัวใจฉันอยู่ตรงนี้..."
ผมนอนฟังไอ้บูรพาเล่านิยายในหนังสือเล่มนั้นให้ฟังไปเรื่อยๆ จนจบเรื่อง ก็ให้มันเล่าซ้ำอีกครั้งเพื่อให้จำได้ มันก็เล่าให้ฟังอีกรอบ และอีกรอบ
"เอาอีกรอบป่ะ?"
"เอาดิ"
พอเป็นรอบที่สามที่สี่ผมก็เริ่มง่วง เหมือนฟังนิทานก่อนนอนอะ แล้วเวลาอ่านหนังสือเสียงไอ้บูรพามันนิ่มๆ ฟังเพลินๆ ลีโอนาร์ดอะไรไม่รู้ล่ะ กูนอนดีกว่า
"เฮ้ย หลับไง๊?"
"ง่วงแล้วอะ นอนนะ"
"จะนอนอย่างนี้เหรอ"
ผมพยักหน้าหน่อยๆ เพราะยังนอนพิงอยู่บนอกมัน
"หนักป่ะ?"
"หนักดิ"
ผมกำลังจะขยับออกมา แต่มันใช้ท่อนแขนนั่นล็อกผมเอาไว้ก่อน
"แต่ชอบว่ะ"
"..."
"นอนงี้แหละ"
ผมพยักหน้าหน่อยๆ แล้วหลับตาลงไปทั้งอย่างนั้น
.
.
.
"ชอบเหมือนกัน"
...
ผมกับไอ้บูรพากลับเข้ามาที่หอหลังจากสอบเสร็จ เดี๋ยวนี้ไม่มีการแยกเข้าหอใครหอมัน ใครเปิดประตูก่อนก็จะพุ่งเข้าห้องคนนั้นอย่างไม่ต้องรอ ผมเพิ่งสอบอังกฤษเสร็จ พาร์ทแรกเรื่องไวยากรณ์ทำไปแบบมั่วๆ สนทนาพอได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่พาร์ทหนังสือนอกเวลาโคตรมั่นใจครับ เคธี่กับลีโอนาร์ดฝังอยู่ในหัวตั้งแต่เมื่อวานจนเก็บเอาไปฝัน เพราะงั้นมั่นใจว่าสิบคะแนนดิบไม่ไปไหนแน่นอน ไอ้บูรพาทิ้งตัวลงบนที่นอนของผมแล้วหยิบหมอนขึ้นมามองอย่างพิจารณา
"หาเชื้อราบนปลอกหมอนกูอยู่หรือไง"
"กูไม่ชอบสีนี้เลย" มันพูดพลางขมวดคิ้วหน่อยๆ
"จะให้เปลี่ยนเป็นสีดำแบบห้องมึงหรือไง"
"เออ เท่ดีจะตาย สีชมพูเนี่ยมันไม่ตุ๊ดไปหน่อยเหรอ"
"อันนี้แพทเลือกให้โว้ย"
"แพทเลือก?"
"เออ"
ไอ้บูรพาลุกจากที่นอนแล้วดึงผ้าปูออกจากเตียง กระชากหมอนออกมาจากปลอก ทั้งหมอนข้างแล้วก็ผ้าห่ม
"ไอ้บูรพา มึงบ้าหรือไง!"
"มึงรอแป๊บ" มันว่าแค่นั้นแล้วเปิดประตูออกไปที่ห้องมัน ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมผ้าปูที่นอนและผ้านวมสีน้ำเงินอ่อนๆ จัดการปูเข้าไปแทนให้เรียบร้อย มันเท้าเอวมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ แล้วเอาตีนเขี่ยผ้าปูสีชมพูอันเก่าไปไว้ริมระเบียง
"อะไรของมึงเนี่ย"
"ทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับแพทไง เพราะตอนนี้มึงเป็นแฟนกูแล้ว"
"แฟน?"
"อือ"
"มึงยังไม่ได้ขอกูเป็นแฟนเลยนะ"
"อ้าว ได้กันแล้วนี่ยังต้องขอ...โอ๊ย!" ผมคว้าหมอนขึ้นมาฟาดหน้าก่อนที่มันจะพูดจบ
"สมน้ำหน้า!" มันเงยหน้าขึ้นมามองเคืองๆ
"ตอนมึงขอแพทเป็นแฟน มึงทำไงวะ"
"กูซื้อถุงเท้าให้แพท แล้วบอกว่าถ้าอยากเป็นแฟนกับกูก็ให้ใส่ถุงเท้าที่กูซื้อให้มาเรียน"
มันพยักหน้าตามหน่อยๆ
"งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อถุงเท้าแป๊บ"
"ฮึ?"
"เอามาขอมึงเป็นแฟนไง"
"ไอ้บ้า! คิดเองดิวะ!"
"โห่ จะต้องพิธีรีตอง ได้กันแล้วก็คือได้ กูข้ามขั้นจากเพื่อนไปเป็นผัวเลย จบ บูรพาสไตล์"
"ไอ้บูรพา! ไอ้สันดาน!"
มันหัวเราะเบาๆ
"หิวข้าวแล้วว่ะ ไปกินข้าวกัน" มันหันมาชวน ผมเหลือบไปมองนาฬิกาที่เพิ่งจะสี่โมงเย็น ปกติข้าวเย็นนี่กินสามทุ่ม
"กูขี้เกียจออกไปอะ"
"งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อเข้ามา"
"อือ ก็ได้"
"กินไรอะ"
"อะไรก็ได้" ผมบอกแค่นั้น ก่อนไอ้บูรพาจะหยิบกุญแจของผมออกไป ระหว่างที่รอมันออกไปซื้อข้าวผมก็จัดการกับผ้าปูที่นอนอันเก่า ก็จริงอย่างมันว่า ผมต้องทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับแพทไป...แล้วเริ่มต้นใหม่อีกที
...
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไอ้บูรพาก็กลับมาพร้อมกับถังไก่เคเอฟซี เป๊บซี่สองแก้วและเฟรนฟรายด์ไซด์จัมโบ้
"พ่อมึงเป็นหุ้นส่วนเคเอฟซีป่ะเนี่ย แดกแต่ไก่"
"เออน่า"
มันว่าแล้วจัดการหยิบจานมาที่โต๊ะกินข้าว แล้วพยักหน้าให้ผมไปนั่งด้วย เลือกไก่ชิ้นใหญ่สุดแล้วใช้มือฉีกมาวางให้ในจานผม ผมหยิบส้อมจิ้มลงไปกำลังจะเข้าปากแต่ถูกมันเรียกเอาไว้ก่อน
"ไอ้เหนือ"
"ฮึ?"
"เป็นแฟนกับกูนะ"
"ฮะ?"
"กูซื้อไก่มาขอมึงเป็นแฟน ถ้ามึงอยากเป็นแฟนกับกูก็กินไก่ที่กูซื้อมา"
ผมแอบกัดริมฝีปากเบาๆ กลั้นขำ วิธีขอเป็นแฟนสร้างสรรค์กว่านี้ไม่น่ามีแล้ว?
"เอาไง"
ผมหลุดยิ้มออกมานิดๆ แล้วเอาไก่ในมือเข้าปาก มาถึงขนาดนี้ก็ไม่น่าถามแล้วล่ะเห็บหมาเอ๊ย!
"ที่กินนี่เพราะหิวหรืออยากเป็นแฟนกับกู"
"หิว"
"ให้ตอบอีกที"
"เออ"
"..."
"อยากเป็นแฟน"
ไอ้บูรพาหัวเราะออกมาเบาๆ
"อยู่กินไก่กับกูไปนานๆ นะ"
"เป็นแฟนกับมึงด้วย แล้วก็น่าจะเป็นเก๊าท์ด้วยนะไอ้บ้า"
...
หลังจากสอบเสร็จไอ้ไกด์ชวนพวกเรามาปาร์ตี้ที่บ้านมันซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัย แค่ข้ามคลองชลฯ มาห้านาทีก็ถึงบ้านมันเลย ตอนแรกมันบอกว่าชวนมาทำหมูกระทะกินกันเฉยๆ แต่เป็นไปไม่ได้ที่ปาร์ตี้จะไม่มีแอลกอฮอล์ ไอ้บูรพามันเลยตามมาด้วยเพราะกลัวผมจะเมาปลิ้นอีก แต่ไม่ต้องห่วง เจอหมูย่างเข้าไป ไม่มองเหล้าครับ ที่จริงกูสายแดกไม่ใช่สายดื่ม อีกอย่างไม่อยากเมาแล้ว เดี๋ยวไอ้บูรพาทำมิดีมิร้าย
แต่พวกเพื่อนคนอื่นเริ่มไร้สติกันเพราะความเมาแล้วแหละ เสียงร้องเพลงจากพวกกลุ่มผู้ชายตรงนั้น ตอนแรกๆ ก็เพราะดี ให้อารมณ์กินเหล้าเคล้าดนตรี แต่ตอนหลังๆ เริ่มแหกปาก ภาวนาไม่ให้ข้างบ้านขว้างมีดมาอยู่เนี่ย
"กูไปห้องน้ำแป๊บนะ" ผมบอกกับไอ้บูรพาก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ กำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อเห็นไอ้ไกด์ยืนฉี่อยู่ในนั้น
"เชี่ย ทำไมไม่ปิดประตูวะ"
"ปวดเยี่ยวเหรอ?"
"เออดิ เร็วๆ"
"เยี่ยวพร้อมกันป่ะ?"
"พ่องดิ! เร็วๆ"
"อะๆ เสร็จล่ะ"
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตอนที่มันเดินสวนออกมาแล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู
"มึงออกไปดิ!"
"อยากรู้ว่าคนน่ารักมันเยี่ยวยังไง"
ไอ้นี่เมาแล้วบ้ากามชิบหาย! ไม่ดิ ปกติก็หื่นอยู่แล้วนะ
"สัด! ออกไป"
"อายทำไมวะ มีเหมือนๆ กันป่ะ"
"ออกไป๊!"
"ให้จูบก่อนดิ เดี๋ยวไป"
"ไอ้ไกด์!" ผมถอยหลังติดผนังเมื่อไอ้ไกด์ตรงเข้ามาหา
"จูบหน่อย!"
"ไม่เอาโว้ย!"
"เฮ้ย ทำไรวะ" ผมหันขวับไปเห็นไอ้บูรพาก่อนจะรีบผลักไอ้ไกด์ออกแล้วไปหลบหลังมัน
"ไอ้ไกด์มันจะจูบกูอีกแล้ว!"
"ไอ้ไกด์ ทะลึ่งแล้วมึง"
"โห่ ขอจูบหน่อยไม่ได้ไงวะ"
"มึงเป็นโรคจิตไงวะ ไล่จูบชาวบ้านเขาไปทั่วเนี่ย"
"กูเพิ่งเลิกกับแฟน ไม่ได้จูบใครมานานแล้ว กูโหยหามาก"
"ไปโหยหาที่อื่น อย่ามาเสือกกับแฟนกู"
แฟนกู เต็มปากเต็มคำ...
"งั้นกูขอจูบมึงก็ได้"
"ไอ้ไกด์!"
ผมเบิกตากว้างเมื่อไอ้ไกด์ตรงเข้ามาจูบไอ้บูรพา จนพอใจมันก็ถอนจูบออกไปแล้วเม้มปากตัวเองเบาๆ
"ไม่เลวนี่หว่า" พูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ไอ้บูรพาหันมามองผมแล้วกระพริบตาปริบๆ
อ่าหะ...กูก็เคยช็อกแบบนี้แหละ
"กูรู้ล่ะว่าทำไมวันนั้นมึงช็อก"
ผมพยักหน้าหน่อยๆ
"ไอ้ไกด์แม่งจูบเก่งสัดๆ กูเกือบเคลิ้มเลย"
อ้าวเวร...
"บูรพา...มึงชอบใช่มะ..."
"ชอบอะไรล่ะ ถอย!" ไอ้บูรพาโวยแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ กูว่าจะมาฉี่ ก็ลืมไปเลย ฉี่กูไหลสวนทิศกลับไปที่เดิมล่ะ
ผมกลับมานั่งที่เดิม ก่อนเพื่อนจะชวนกันเล่นเกมหมุนขวด แบบที่หมุนไปหาใครก็ต้องตอบคำถามและห้ามโกหก เกมดำเนินไปเรื่อยๆ ปากขวดยังไม่หมุนมาทางผมเลยสักที ถือเป็นเรื่องโชคดี เพราะไอ้พวกนี้จ้องจะล้วงความลับบางอย่างจากผมอยู่ล่ะ
"อะ ไอ้ไกด์!"
"กูอีกล่ะ"
"กูไม่รู้จะถามอะไรล่ะเนี่ย" ไอ้บอมบ์ว่า เพราะปากขวดหมุนไปหาไอ้ไกด์เกือบสิบรอบล่ะ
"อะๆ ตอนนี้มึงอยากทำอะไรมากที่สุด"
ไอ้ไกด์ยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง แล้วหันมามองผม
"อยากจูบไอ้เหนือ"
"ส้นตีนดิ!"
ส้นตีนไอ้บูรพายกขึ้นอัตโนมัติจนแทบจะทิ่มเข้าเบ้าตาไอ้ไกด์
"โว้ย! กูล้อเล่น!"
"แหม่ ความหวงเมียอะมึง!"
"เงียบไปเลยไอ้หนุ่ม!" ผมหันไปดุไอ้หนุ่มที่พูดแซวๆ
"อะๆ ไอ้ไกด์ ตามึงหมุน"
ไอ้ไกด์วางแก้วในมือแล้วยื่นมือไปหมุนขวดที่พื้น ก่อนขวดจะหมุนติ้วๆ แล้วมาหยุดที่ผม
"ไอ้เหนือ!!!" เสียงเฮดังลั่นตอนที่ปากขวดมาหยุดที่ผม ดูความโหยความลับของพวกมันอะ ดีใจอะไรขนาดนั้น!
"มึงกับไอ้บูรพาเป็นอะไรกัน!"
ประสานเสียงกันถามเหมือนนัดกันมา
ผมหันไปมองไอ้บูรพาแว้บหนึ่ง แล้วหันกลับมา
"ไม่ตอบหมดแก้วนะโว้ย!"
"เอาไง!"
ผมเลือกที่จะคว้าแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกแทนที่จะตอบ
"อ้าวเฮ้ย!"
"ป๊อดว่ะ!"
หันไปมองไอ้บูรพา มันได้แต่ยกมุมปากขึ้นนิดๆ แล้วไอ้ไกด์ก็เป็นคนหมุนขวดอีกที คราวนี้ปากขวดไปหยุดอยู่ที่ไอ้บูรพา
"ไอ้บูรพา!"
"คำถามเมื่อกี้เลย มึงกับไอ้เหนือเป็นอะไรกัน"
ไอ้บูรพาเหลือบตามามองผมนิดหนึ่ง ที่จริงสถานะระหว่างผมกับมันก็ค่อนข้างจะชัดเจนสำหรับเราสองคน มันมากกว่าเพื่อนไปแล้ว แต่ผมกลับยังไม่อยากให้มันบอกกับใคร ยังไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ ผมยังกลัว
"ว่าไง เป็นอะไรกัน"
"ก็แฟนดิ จะถามทำไมวะ"
"วี้ด!" เสียงกรีดร้องของเพื่อนๆ ดังลั่น ไอ้บูรพาหันมายักคิ้วให้หน่อยๆ ผมได้แต่ยิ้มตอบกลับไป จะว่าเขินมันก็ใช่ แต่ในใจมันยังสับสนอยู่
...
ระหว่างทางกลับหอ ผมนั่งเงียบมาตลอดทาง คงเงียบจนแปลกไอ้บูรพาเลยพูดขึ้นมาก่อน
"เป็นไรวะ"
"ง่วง"
"อือ เดี๋ยวกลับไปนอนเลย วันนี้นอนห้องใคร"
"กูนอนห้องกู"
"ก็ได้ งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำห้องกูก่อน อาบเสร็จเดี๋ยวไปหา"
"ไม่ดิ มึงก็นอนห้องมึงไป"
"ไรนะ"
"วันนี้นอนห้องใครห้องมันเหอะ"
"เป็นอะไรเนี่ย"
"กูมีเรื่องต้องคิด อยากนอนคนเดียว"
"งอนอะไร"
ผมหันไปมองนอกกระจก ก่อนถอนหายใจเบาๆ เรียกสติแล้วหันไปหามัน
"ต้องบอกคนอื่นด้วยเหรอวะ เรื่องของเราอะ"
"งอนเรื่องนี้เหรอ?"
"กูไม่ได้งอน แต่กูว่าเราอย่าเพิ่งบอกใครได้เปล่าวะ"
"ทำไมอะ"
"กูยังไม่พร้อมบอกใครอะ"
"มึงเคยบอกเองนี่ว่าอึดอัดตอนที่มึงคบกับแพทแต่แพทไม่ให้บอกใคร แล้วทำไมมึงเป็นซะเองวะ"
"มันไม่เหมือนกันเว้ย"
"ไม่เหมือนยังไง"
"..."
"ก็แฟนเหมือนกันมั้ย?"
"แต่มึงกับกูเป็นผู้ชายไง"
"มึงอายเหรอ"
"เออ!"
ไอ้บูรพานิ่งไป ก่อนถอนหายใจออกมา แล้วพยักหน้าเบาๆ
"โอเค..."
"..."
"ขอโทษที่ทำให้อาย"
...
"โอ้โห สอบเสร็จแล้วโล่งเลย"
"โล่งใจเลยใช่ป่ะ?"
"กระดาษคำตอบกูเนี่ย โล่งเลย!"
ผมเดินตามพวกไอ้บอมบ์ออกมาจากห้องตอนที่ทำข้อสอบเสร็จพร้อมมัน มิดเทอมวิชาสุดท้ายของผมผ่านไปได้ด้วยดีเพราะอ่านหนังสือมาหนักมาก สองสามวันมานี้ผมไม่ได้เจอไอ้บูรพาเลยยกเว้นในห้องสอบ ให้เหตุผลว่าต่างคนต่างต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ ก็เลยไม่ค่อยได้คุยกัน อย่างตอนนี้มันทำข้อสอบเสร็จตั้งแต่ครั้งชั่วโมงแรก ก็คงกลับไปแล้ว ผมเดินไปสวมรองเท้าที่ถอดไว้หน้าห้อง
"เหนือ มึงกลับบ้านเปล่า"
"ไม่กลับอะ"
"หยุดหลายวันไม่กลับเหรอ"
ผมส่ายหน้าหน่อยๆ จบช่วงสอบมิดเทอมไปมันตรงกับวันหยุดยาวพอดี เลยมีเวลาห้าหกวันที่ว่าง แต่ผมไม่ได้กลับบ้านเพราะพ่อจะลงใต้ไปทะเลกับพวกเพื่อนๆ ในวันหยุดยาวตอนนี้ก็เลยไม่มีแพลนจะทำอะไร
"แล้วนี่กลับหอเลยป่ะ"
"อื้ม"
"พวกแก!" ทั้งผมและหลิวหันไปมองไอ้หนุ่มที่เดินเข้ามาเรียก
"มีอะไร"
"รู้เปล่าว่าไอ้บูรพามันไปแล้วนะ"
ผมสะดุดกึกกับคำพูดของไอ้หนุ่ม เหตุการณ์ตอนม.สามย้อนเข้ามาในหัวผมด้วยประโยคเดียวกัน
"รู้เปล่าว่าไอ้บูรพามันไปแล้วนะ"
"มันลาออกไปแล้ว"
"ไปไหน!" ผมหันขวับไปถามไอ้หนุ่ม
"มันบอกว่าไปออสเตรเลียอะ"
ออสเตรเลีย?
"เฮ้ย...ใช่เหรอ"
"อือ ก็เจอมันเมื่อกี้อะ มันบอก"
ไอ้บูรพา...
"อ้าว ไอ้เหนือ!"
ผมรีบวิ่งลงบันไดมาจากชั้นสี่ วิ่งไปที่ลานจอดรถแต่ไม่เห็นรถมันที่จอดอยู่ตรงนั้นเมื่อเช้า จึงวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ตัวเองแล้วรีบขี่กลับไปที่หอ รถของมันยังจอดอยู่ที่นั่น จึงรีบเปิดประตูหอเข้าไป ไอ้บูรพากำลังแบกกระเป๋าเดินลงมาจากห้องมันพอดี
"ไอ้บูรพา!"
"อ้าว สอบเสร็จแล้วเหรอ"
"มึงจะไปไหน!"
"นี่มึง..."
"กูถามว่ามึงจะไปไหน!"
"ไปบ้าน"
"ไอ้หนุ่มบอกกูว่ามึงจะไปออสเตรเลีย หรืออะไรสักอย่าง?"
"อ๋อ เออ ใช่"
"มึงไปไม่บอกกูอีกแล้วเหรอ!"
"ก็...ว่าจะบอก..."
"มึงไปทำไมอะ! มึงไปทำอะไร! มึงหนีกูอีกแล้วเหรอ! มึงจะหนีกูไปอีกแล้วเหรอ ไอ้บูรพา!"
"เดี๋ยวๆ ใจเย็น"
"เย็นไม่ไหวแล้ว มึงไปไม่บอกกูอีกแล้ว!" ผมโวยวายลั่นแล้วทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาผมแตกออกมาตอนนั้นเลย ขี้แงจังวะกูเนี่ย!
"ไอ้เหนือ ร้องไห้ทำไม"
"ก็มึงจะไปจากกูอีกแล้ว"
"เหนือ กูไปเที่ยว วันอาทิตย์ก็กลับแล้ว"
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้บูรพา
"ไปเที่ยว?"
"เออ ไอ้อาคเนย์มันซื้อตั๋วไว้ให้แล้ว เสียดายตั๋วเลยต้องไป กำลังจะบอกมึงอยู่แล้ว"
"กูตกใจหมด! นึกว่ามึงจะหนีไปอีกแล้ว!"
ไอ้บูรพานั่งลงมาแล้วยกมือจับไหล่ผม
"กูจะไปไหนได้เล่า"
"..."
"ก็ใจกูอยู่ที่นี่"
อย่างกับบทนิยายที่มันเคยอ่านให้ฟัง แต่พอออกมาจากปากและความรู้สึกของมัน ใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะเลย ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วลุกขึ้นไป
"กลับวันไหนนะ"
"วันอาทิตย์ก็กลับแล้ว"
ผมพยักหน้าหน่อยๆ
"ขี้แงเป็นเด็กเลย เช็ดน้ำตาเร็ว"
ผมยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลนองหน้า
"เช็ดขี้มูกด้วย"
"เช็ดบนเสื้อมึงนี่แหละ" ผมว่าแล้วซบหน้าลงไปบนไหล่มันแล้วขยี้ทั้งน้ำตา น้ำมูกลงไปบนเสื้อมัน ไอ้บูรพาได้แต่หัวเราะเบาๆ
"ไอ้เหนือ มึงอย่าร้องไห้อีกนะ"
"ทำไม?"
"ใจกูสั่นเลยเนี่ย"
"..."
"ไม่ชอบเลยตอนมึงร้องไห้"
ผมพยักหน้าอีกที
"เออ ว่าจะเอานี่ให้ด้วย" มันล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบหนังสือออกมาให้เล่มหนึ่ง เป็นหนังสือที่ผมอยากได้
"มึงไปซื้อมาตอนไหน"
"ให้ไอ้อาคเนย์ส่งมาให้จากกรุงเทพฯ เลยนะเว้ย หายากชิบหาย ขายดีจัด"
"แน่นอน หนังสือมันดีไง ขอบคุณนะมึง"
"ได้หนังสือแล้วหน้าบานเลยนะ"
ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วเปิดดูหนังสือผ่านๆ
"งั้นกูไปแล้วนะ เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง"
"อือ"
"อยากได้อะไรเปล่า"
"อะไรก็ได้"
"เดี๋ยวเจออะไรเหมาะกับควายจะซื้อมาฝาก"
"ไม่ต้องซื้อ!"
มันหัวเราะหน่อยๆ ก่อนผมจะเดินลงบันไดมาส่งมันที่หน้าหอ
"ไอ้บูรพา"
"ฮึ?"
"กูขอโทษนะ เรื่องวันก่อน"
"อือ ไม่เป็นไร กูเข้าใจ"
"แต่กูไม่อายแล้วนะ"
"..."
"ถ้าจะบอกกับใครว่าเป็นแฟนมึงอะ"
ไอ้บูรพายิ้มกว้างออกมาทีหนึ่ง
"มึงไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน"
มันพยักหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูรถ ผมหยิบมือถือขึ้นมากดสองสามที ก่อนจะได้ยินเสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คของมันดังขึ้น มันควักมือถือขึ้นมาแล้วเงยหน้ามามองผม
"กดดิ"
"ได้เหรอ?"
"มึงจะเอ็กเซ็ปหรือเคนเซิล"
"ไม่น่าถาม" มันว่าแล้วจิ้มลงไปบนมือถือ ผมมองดูสิ่งที่ปรากฏบนจอมือถือแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ
เหนือ องศาเหนือ กำลังคบกับ บูรพา สัตยาพิทักษ์
"มากอดหน่อย"
มันเดินกลับเข้ามา
"ไม่เอา"
"ไรวะ"
"ค่อยกลับมากอดวันอาทิตย์"
ไอ้บูรพาพยักหน้ายิ้มๆ
"ไปเหอะ โชคดีนะ"
"ครับ" มันโบกมือให้หน่อยๆ ก่อนจะขับรถออกไป ผมก็หันหลังเดินกลับขึ้นหอ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยใจที่ดูอิ่มๆ กว่าทุกครั้ง
แล้วหยุดหกวันนี่...กูต้องอยู่คนเดียวเหรอ โฮะ!
ผมยกมือถือขึ้นมาหลังการแจ้งเตือนดังรัวๆ สาเหตุมาจากไอ้รีเรชั่นชิฟที่ตั้งไปเมื่อกี้ พวกเพื่อนแม่งก็สามัคคีกันเข้ามาแซว
ไม่แซวแล้วเว้ย เขิน!
ผมกดปิดแอพเฟซบุ๊กแล้วเปิดเข้าไอจีแทน เลื่อนดูภาพไปเรื่อยๆ ก่อนจะต้องมาหยุดกึกที่แอคฯ โปรดซึ่งมีโพสท์ใหม่ ใจผมเต้นตึกๆ ตอนที่เห็นภาพนั้น คราวนี้ตะลึงหนักจริง หนักกว่าทุกครั้ง
เพราะมันเป็นภาพผม
ถึงจะเป็นภาพย้อนแสงที่มองไม่เห็นหน้าชัดๆ แต่ก็รู้ว่าเป็นผม ผู้ชายที่ใส่เสื้อเหลืองลายมินเนี่ยนและกำลังนั่งเป่าฟองสบู่อยู่ริมสระน้ำนั่นคือผม
คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น แล้วเลื่อนลงไปอ่านแคปชั่น
Sundaynight01 : จะไปไหนได้ยังไง ในเมื่อใจอยู่ตรงนั้น...เจอกันวันอาทิตย์ เดี๋ยวรีบกลับไปกอด
ผมคว้าหนังสือที่ได้รับมาจากมันเมื่อกี้ขึ้นมาดู
ณ ขณะที่คิดถึง : Sundaynight01
ผมเปิดเข้าไปอ่านที่หน้าแรก
เสียเวลาไปเท่าไรแล้วกับการคิดถึงใครบางคน…
ในหนึ่งชีวิตจะมีช่วงเวลาหนึ่ง ที่เอาแต่คิดถึงสถานที่เก่าๆ คิดถึงคนเก่าๆ...
ผมเปิดหนังสือเล่มนั้นผ่านๆ แล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้าย
ผมไม่รู้ว่าความคิดถึงมันควรมีชื่อเรียกไหม แต่ความคิดถึงของผมชื่อว่า...องศาเหนือ
หนังสือเล่มนี้
แด่ ความคิดถึงที่ติดตามไปทุกที่
แด่ ทุกต้นเหตุของความคิดถึง
แด่ องศาเหนือ...คนที่คิดถึง
ทำไม...เจ้าของไอจีที่ผมหลงรักและนักเขียนที่ติดตามผลงานมาตลอด ถึงกลายเป็นไอ้บูรพาล่ะ...
To be continued.
-รู้สึกว่าองศาเหนือนิสัยเหมือนแมวที่บ้าน งอแง งุ้งงิ้ง เงี้ยวๆ บางทีอยากจะเตะให้ปลิว แต่ต้องไปคว้ามากอดและเกาพุงแทน ก็มันน่ารักง่ะ
- มีคนเดาถูกตั้งแต่ต้นๆ เรื่องเลยว่าเจ้าของไอจีซันเดย์ไนท์คือบูรพา เก่งง่า นี่กะเอาไว้เซอร์ไพรส์ 5555
- มีคนถามว่าคำพูดในไอจีก็อปมาจากไหน คูลๆ อย่างเราต้องคิดเองอยู่แล้ว 5555 เราแต่งเองเนอะ มีคนทักมาขออนุญาตแชร์ด้วย แชร์ได้เลยนะคะ ไม่ต้องให้เครดิตเรา ให้เครดิตบูรพาละกันค่ะ 55555
-ใกล้จบแล้ว ใจหายแว้บๆ
-ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเมนท์นะคะ รักมาก
หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18 (อ่าน 325391 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก