การพบกันครั้งที่ 14
หนอนน้อยกระดึ๊บๆ
วันนี้วันเสาร์เป็นวันหยุดอีกอาทิตย์ที่ไม่มีกิจกรรมอะไร พวกผมเลยรวมตัวกันไปเที่ยว ไอ้หลิวลากไอ้บูรพามาด้วยเพราะมันมีรถยนต์ และกระบะของมันก็พอที่จะขนเพื่อนทั้งแก๊งไปเที่ยวกันได้ด้วย ผมก็ตามๆ พวกมันไปด้วยเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกับแพทเลย ถ้าเปื่อยอยู่หอก็จะต้องกินข้าวคนเดียว ก็เลยตามมันไปด้วย
เมื่อพวกเพื่อนๆ มากับครบก็ได้เวลาเดินทาง
"พวกกูไปนั่งหลังนะ"
"กูด้วยๆ น่าสนุกดี"
"ไปด้วยจ้า"
"เฮ้ย มานั่งหน้ากับกูบ้างดิ ให้กูมาเป็นคนขับรถรึไง? " ไอ้บูรพาบ่นเบาๆ ผมเลยเสนอตัวไปนั่งข้างหน้ากับมัน เพราะข้างหลังร้อนแสบผิวมากครับคุณ
"กูไปนั่งกับมึงเอง"
"อะๆ ปล่อยเขาไปสวีทกัน"
"สวีทป้ามึงสิ ข้างหลังร้อนเว้ย!" ผมว่าก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งกับไอ้บูรพา
"แวะเซเว่นให้กูด้วยนะ กูจะซื้อขนม"
"กูซื้อมาให้แล้ว ข้างหลัง"
ผมหันไปหาถุงขนมสามสี่ถุงที่เบาะหลัง พอเห็นว่าเป็นขนมที่ชอบก็หยิบมากินก่อนเลยอย่างไม่ต้องขออนุญาต ยังไงไอ้คนซื้อมันก็ไม่แดกอยู่ดี
จุดหมายของวันนี้คือน้ำตกที่อยู่นอกอำเภอ ในกูเกิลแมพมันบอกว่าใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆ แต่ถ้าเป็นไอ้บูรพาขับอาจจะถึงภายในยี่สิบนาทีก็ได้ มึงจะเร็วแรงทะลุนรกไปไหน เร็วจนผมต้องหันไปเช็คสมาชิกข้างหลังอยู่บ่อยๆ ว่ายังอยู่กันครบมั้ย ก่อนจะมาจอดติดไฟแดง จึงได้ยินเสียงเคาะกระจกมาจากข้างหลัง ไอ้บูรพาเปิดกระจกลงแล้วหันไปหาพวกข้างหลัง ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนมาด่าทอมัน
"ไอ้บูรพา ขับช้าๆ หน่อย มึงจะรีบไปตายที่ไหน!"
"เออ ไอ้บ้า เสียวมาก!"
"ช้าๆ หน่อยบูรพา อันตราย"
"ให้เราลงตรงนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวเราโบกรถเมล์ตามไปเอง"
"ว้าย โดนด่า" ผมพูดแซวๆ ไอ้บูรพาได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วตะโกนกลับไป
"เออ ขอโทษโว้ย!"
ไอ้บูรพาออกตัวมาตอนสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว และลดความเร็วลง อาจจะไม่ได้ช้ามาก แต่ก็ทำให้มองเห็นวิวข้างๆ ทางไปเรื่อยๆ ในบรรยากาศสบายๆ พอออกมานอกเมืองฟ้าก็สวยเหมือนเคย
กินลมชมวิวกันมาชั่วโมงกว่าๆ ก็มาถึงน้ำตกที่เป็นจุดหมาย ทันทีที่เปิดประตูรถออกมาผมก็ได้ยินเสียงน้ำไหลกระทบหินดังมาแต่ไกล พวกข้างหลังกระโดดลงมาจากหลังรถแล้วช่วยกันขนอาหารและอุปกรณ์ปิกนิกที่เอามาด้วยลงไปยังบริเวณน้ำตก เป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นฤดูฝน น้ำก็เลยไหลแรงนิดหน่อยแต่เจ้าหน้าที่บอกว่ายังพอลงเล่นน้ำได้ แต่ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วยก็เลยปล่อยให้พวกเพื่อนๆ เล่นกันไป
"เดี๋ยวกูไปดูทางโน้นนะ" ผมบอกกับเพื่อนๆ
"อย่าไปซนที่ไหนนะมึง"
"กูโตล่ะ" ผมหันไปตอบไอ้หลิว ก่อนจะเดินออกไปอีกส่วนหนึ่งของน้ำตก มีดอกไม้ปลูกอยู่เป็นแถว จึงเดินเข้าไปถ่ายรูปดอกไม้พวกนั้น คงเป็นเพราะแม่ผมชอบดอกไม้มั้ง ผมก็เลยชอบมองมัน บางครั้งทำให้คิดถึงแม่ขึ้นมา
"โฮ่งๆ"
หือ?
ผมหันไปมองเจ้าหมาตัวหนึ่งที่ดูท่าจะเป็นเจ้าถิ่นเข้ามาเห่าทักทาย
"ว่าไงหมา หาเรื่องเหรอ?"
"โฮ่งๆ"
"แน่ะ! มาเห่าทำไมเนี่ย!"
"โฮ่งๆ"
"เงียบเลย เงียบ" ผมว่าแล้วยกมือขึ้นลูบหัวมัน แค่นั้นมันก็เงียบแล้วเดินเข้ามาข้างๆ
"เฮ้ย เชื่องนี่หว่า นั่งลงดิ นั่งลง อย่างนั้นแหละ ฉลาดนะเรา"
"มึงคุยภาษาหมารู้เรื่องด้วยเหรอวะ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้บูรพาที่เดินเข้ามาทัก
"เออ กูคุยภาษาหมาได้ แล้วก็คุยภาษาเหี้ยได้ด้วยเพราะคุยกับมึงรู้เรื่อง"
"มึงนี่!" มันทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วสะบัดหน้าหนีไป ก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปอีกทาง ผมบอกลาเจ้าหมาแล้วลุกขึ้นไปหาไอ้บูรพา
"ถ่ายกูมั่งดิ"
"รกกล้อง"
"ไอ้มะเร็ง เดี๋ยวกูถีบ ว่าแต่ มึงชอบถ่ายรูปเหรอวะ"
"อือ"
"กูก็ชอบนะ แต่ถ่ายไม่สวย"
"มึงกากไง"
"สัดบูรพา"
มันหัวเราะเบาๆ แล้วถอดกล้องในคอมาให้ผม รับมางงๆ
"ลองถ่ายดูดิ ถ่ายหมานี่ก็ได้"
ผมยกกล้องไอ้บูรพาขึ้นมาแล้วหันกลับไปถ่ายเจ้าหมาที่นอนหมอบอยู่ แล้วส่งกลับไปให้ไอ้บูรพาดู
"กากจริงว่ะ"
"โห่! ก็บอกแล้วว่าถ่ายไม่สวย มึงสอนกูสิ แบบหน้าชัดหลังเบลออะ ทำไงวะ"
"มึงลองถ่ายกูกับน้ำตกนะ กูปรับโหมดให้ล่ะ มึงแค่หามุมที่เหมาะ นี่ซูมเข้าซูมออกหาตำแหน่งภาพที่มึงคิดว่าสวยแล้วมึงปรับโฟกัสมาที่กู แค่นี้แหละ ลองดู"
ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนไอ้บูรพาจะเดินไปยืนตรงข้าม มีแบ็คกราวน์เป็นน้ำตก ผมทำตามที่มันบอก คิดว่ามุมนี้สวยแล้ว ปรับโฟกัสไปที่มันแล้วกดชัตเตอร์
พอกดดูภาพก็ขำก๊ากออกมาเลย น้ำตกชัดแจ๋ว ส่วนไอ้บูรพาเบลอเป็นวิญญาณ
"กูขอลองอีกที มึงไปยืนนู่น"
ไอ้บูรพาส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินไปยืนที่เดิม ก่อนผมจะกดถ่ายรูปอีกที แล้วกดดูภาพ
"เฮ้ย ได้ล่ะ มึงดูดิ"
"เออ ไม่ยากใช่ป่ะล่ะ"
"กูมีพรสวรรค์ไง"
"ถุย"
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วกดดูรูปที่มันถ่าย ไอ้นี่มีพรสวรรค์ตัวจริง รูปที่มันถ่ายสวยดี แต่ผมมาหยุดอยู่ที่รูปหนึ่งในกล้องนั่น เป็นรูปของผมเอง รูปที่กำลังนั่งเล่นกับหมา ย้อนไปอีกก็เป็นรูปที่กำลังชื่นชมดอกไม้ หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายดอกไม้ แบบช็อตต่อช็อต ผมเหลือบตาขึ้นไปมองไอ้บูรพา มันขมวดคิ้วหน่อยๆ
"อะไร?"
"ไหนบอกว่ารกกล้องไง" ผมยกหน้าจอกล้องที่เป็นรูปผมให้มันดู มันจึงรีบคว้ากล้องกลับไป
"นานๆ กูจะเจอควายที่น้ำตก กูเห็นว่าเป็นของแปลกเลยถ่ายไว้ไง"
"สันดาน"
"กูไปดีกว่า" มันว่าแล้วเดินกลับไปหาพวกเพื่อน ผมยิ้มหน่อยๆ แล้วเดินตามมันไปด้วย พวกเรานั่งๆ นอนๆ กินๆ เล่นๆ กันจนผ่านไปเกือบครึ่งวัน ก็เลยชวนกันกลับเพราะเริ่มร้อน ผมกับไอ้บูรพาที่ตัวไม่เปียกเลยถูกใช้ให้เก็บของไปไว้ที่รถ ส่วนพวกที่เหลือกำลังจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่ก้มลงไปเก็บเสื่อ ผมหันไปเห็นหนอนเขียวๆ อยู่ที่พื้น ความคิดชั่วร้ายจึงแว้บเข้ามาในสมอง ผมใช้กิ่งไม้เล็กๆ เขี่ยหนอนขึ้นมาแล้วเดินไปข้างหลังไอ้บูรพา
"บูรพา"
"ฮึ?"
"หนอน!"
"ไอ้เหนือ!" มันหวีดลั่น โยนข้าวของในมือทิ้งแล้ววิ่งหนีผมไปสามเมตร
"หนอนน้อย หนอนน้อยกระดุ๊กกระดิ๊ก!" ผมแกล้งมันด้วยการชูไม้ที่มีหนอนวิ่งไล่ตาม มันก็วิ่งหนีออกไป
"ไอ้เหนือ ไม่เอา!"
"น่ารักจะตาย ถ่ายรูปให้หน่อยเร็ว"
"ไอ้เหนือ! กูไม่เอา!" ไอ้บูรพายิ่งหวีดตอนที่ผมโยนกิ่งไม้นั้นไปหามัน ส่วนมันก็กระโดดแทบจะตีลังกาแปดตลบหลีกไปอีกทาง
"โอ๊ย! กูขำ!" ผมหัวเราะจนต้องลงไปนั่งกับพื้น นำตาไหลพราก
"ไอ้สัด ไม่ขำนะโว้ย!"
"มีอะไรกันวะ" ไอ้หลิวถามตอนที่เดินกลับมาจากห้องน้ำหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
"ไอ้บูรพามันกลัวหนอน"
"โห หน้าอย่างเถื่อนกลัวหนอน"
"ก็มันน่าเกลียดกูไม่ชอบ มันกระดึ๊บได้ด้วยนะโว้ย ไอ้เหนือมึงมันเลว"
"โห่ แกล้งเล่นหน่อยเดียว"
"หน่อยพ่อง! ไปเก็บของเลย" มันว่าแล้วเดินกลับไปเก็บข้าวของที่โยนกระจายไปเมื่อกี้ ผมเดินตามมันไปด้วย ถึงอย่างนั้นก็ยังหยุดหัวเราะไม่ได้ ต้องกัดปากเอาไว้ตอนที่มันหันมามองเคืองๆ
"มึงหยุดขำเลย"
"โห่ งอนเป็นตุ๊ดเลย"
"อย่าให้กูรู้นะว่ามึงกลัวอะไร"
"คนแมนๆ เขาไม่กลัวอะไรกับหรอกครับ"
"วันก่อนยังกลัวกูตายอยู่เลย"
ผมรวบริมฝีปากที่กำลังยิ้ม แล้วหันไปมองมันตาขวาง
"ร้องห่มร้องไห้เล่นใหญ่มาก"
"สัด เก็บของเลย!"
ผมแสร้งเปลี่ยนเรื่องแล้วก้มลงไปเก็บของก่อนจะเดินกลับมาที่รถ พวกเพื่อนๆ ที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ยืนรอกันอยู่ที่นั่นแล้ว ทันทีที่ไอ้บูรพาเดินเอาของไปเก็บท้ายรถ พวกมันก็สามัคคีชูบางสิ่งในมือขึ้นมา บางสิ่งที่ทำให้ไอ้บูรพาหวีดร้องอย่างเสียผู้เสียคน
หนอน
"ไอ้สัด!"
ไอ้บูรพาก็กรี๊ดลั่นน้ำตกแล้วกระโดดเข้ามากอดผมที่ยืนอยู่ข้างๆ แน่น
"เฮ้ย กลัวจริงว่ะ!"
"บูรพากลัวหนอนๆ"
"กระดึ๊บๆ"
"ไอ้พวกชั่ว!"
มือมันจับเสื้อผมแน่นแล้วซุกหน้าเข้ามา น้ำตาเอ่อพร้อมจะทะลัก โอ๊ย ไอ้พวกนี้ก็ช่างไปสรรหาหนอนกันมาคนละตัวสองตัว ผมอยากจะขำ แต่สงสารก็เลยร้องห้ามไอ้พวกนั้นให้
"เฮ้ย พวกมึงพอแล้ว อย่าแกล้งมัน"
ไอ้พวกนั้นหัวเราะก๊ากแล้วโยนหนอนในมือทิ้ง ผมได้แต่หัวเราะอย่างไม่มีเสียง แล้วกัดปากกลั้นขำก่อนจะสะกิดไอ้บูรพาที่รัดผมแน่นจนตัวจะแตกล่ะ
"พวกมันทิ้งไปแล้วมึง"
"ไปหมดยัง!"
"ไปหมดแล้วๆ"
ไอ้บูรพาคลายกอดผมออกก่อนจะหันไปมองไอ้พวกนั้นที่ยืนกลั้นขำกันอยู่
"ไอ้พวกชั่ว!"
"โอ๋ๆ ล้อเล่นเฉยๆ น้า"
"ไม่ต้องมาโอ๋!"
"ขำกันพอล่ะ กลับกันเหอะ" ไอ้หลิวพูดขึ้นมา ขณะที่ตัวมันเองก็ยังหัวเราะจนน้ำตาไหล
"มือกูสั่นไปหมดกูขับรถไม่ได้แล้วไอ้ห่า เดินกลับกันเองเลยไป!" ผมหลุดหัวเราะออกมาอีกทีเมื่อหันไปมองมือไอ้บูรพาที่สั่นจริงจัง หน้าซีดน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร เปลี่ยนจากเป็นมะเร็งมาเป็นโรคกลัวหนอนไปอีก กูจะเวทนาหรือฮาให้ลั่นดีวะเนี่ย
"เอางี้ เดี๋ยวกูขับเอง" ผมเสนอตัว ก่อนเพื่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย ไอ้บูรพาไม่ขัดก่อนจะยื่นกุญแจให้ผม แต่ก่อนที่มันจะเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง ก็หันขู่ไอ้พวกข้างหลังด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"ถ้าไอ้เหนือขับ พวกมึงโทรไปลาตายกับพ่อแม่ได้เลย หึๆ"
"ไอ้บูรพา ไอ้บ้า!" เดี๋ยวไอ้พวกนี้ก็กลัวจนกระโดดหลังรถหนีไปโบกรถเมล์กลับหรอกไอ้ห่า!
เส้นทางกลับเข้าเมืองไม่ค่อยมีรถมาก แถมยังเป็นทางตรงซะส่วนใหญ่จึงขับไม่ยาก ผมขับไปช้าๆ แล้วหันไปหาไอ้บูรพา
"หายสั่นยัง"
"หาย"
"โกรธไง๊?"
"เปล่า"
"เป็นตุ๊ดเหรอ"
"สัด..."
"โด่ ล้อกันเล่นเฉยๆ แมนๆ ไม่งอนกันดิวะ"
ผมเห็นมันคว่ำปากใส่นิดๆ จึงได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ มึงนี่มันคนเถื่อนหัวใจกุ๊กกิ๊กจริงๆ
"มึงขับช้าจังวะ กูลงไปวิ่งไวกว่าอีก" มันพูดแล้วเลื่อนหน้ามาดูเข็มไมล์ที่หน้าปัด เวลาขับรถยนต์ผมจะค่อยๆ ไป เพราะอย่างที่เห็นว่าไม่ได้ขับแข็งมาก แถมมีเพื่อนอยู่ท้ายกระบะด้วยก็ต้องรับผิดชอบชีวิตพวกมันด้วยเพราะงั้นจึงช้ากว่าปกติ ไปแบบช้าๆ แต่ปลอดภัยดีกว่า อีกอย่างรอยเก่าที่ฝากแผลเอาไว้บนรถมันยังไม่มีเวลาเอาไปซ่อมเลย
"มึงจะรีบไปไหนล่ะ"
"กว่าจะกลับถึงม. สองทุ่มเลยมั้ง"
"มึงก็เวอร์ไป กูไม่ชอบขับรถเร็ว"
"ทีขี่มอไซต์มึงแวนซ์หน้ากูสั่นเลยนะ"
"มันไม่เหมือนกันเว้ย เวลากูขับรถยนต์กูจะเกร็งนิดหน่อย ถ้ากูตกใจกูจะปล่อยมือจากพวงมาลัยตลอดเลย ไม่รู้เป็นอะไร"
"มึงตบไฟเลี้ยวแล้วจอดเข้าซ้ายเลย"
"ทำไมวะ"
"กูจะขับเองดิ! นั่งไปกับมึงนี่ความปลอดภัยในชีวิตอยู่ตรงไหน"
"ไอ้บ้า กูขับได้หรอกน่า! ไปช้าๆ แต่ปลอดภัย"
"มึงเหยียบให้เร็วกว่านี้อีกหน่อยดิ เดี๋ยวกูช่วยจับพวงมาลัย" มันว่าแล้วยื่นมือข้างหนึ่งมาจับพวงมาลัย ผมจึงกล้าเหยียบคันเร่งให้เร็วกว่านี้อีกนิดหนึ่ง
รู้สึกปลอดภัย...ในใจผมคิดแบบนั้น
"ตื้ด...ตื้ด..."
ผมปล่อยมือข้างหนึ่งไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
(เหนือ อยู่ไหนอะ)
"ออกมาเที่ยวกับเพื่อนอะ แพทมีไรเปล่า"
(อ้าวเหรอ? ไม่มีอะไร นึกว่าอยู่หอ พอดีเรามาหอเพื่อนอยู่ใกล้ๆ หอเหนือเลยว่าจะแวะหา)
"อ๋อ โทษทีอะไม่ได้บอกก่อน"
(ไม่เป็นไรๆ แล้วเย็นนี้กินข้าวกันป่ะ)
"พวกเพื่อนๆ ชวนไปกินข้าวอะ"
(อ๋อ โอเค)
"แต่จะให้ไปหาก็ได้นะ"
(ไม่เป็นไรๆ กินกับเพื่อนไปเหอะ เดี๋ยวเราไปกินกับรูมเมทได้ งั้นไว้เจอกันนะ)
"โอเคๆ"
ผมกดวางสายจากแพท แล้ววางมือถือไว้ที่คอนโซรลหน้ารถ
"แพทเหรอ?"
"อือ"
"คบกันนานเหมือนกันนะ"
"จะสี่ปีล่ะ"
"ไม่นึกว่าจะคบกันนานขนาดนี้"
"เพราะกูหล่อมากไง ใครจะอยากเลิกกับกูวะ"
"ถุย!"
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปเห็นไฟจราจรที่เป็นสีเหลือง
"เวลามึงเจอไฟเหลือง มึงเหยียบเบรกหรือเหยียบคันเร่งวะ" ผมหันไปถามขณะที่ตัวเองกำลังเหยียบเบรกเพื่อรอติดไฟแดง
"เหยียบเบรกดิ"
"จริงดิ คนอย่างมึงเนี่ยนะ"
"คนอย่างกูมันทำไม?"
"มึงดูใจร้อนไง ขับรถเร็วอีกต่างหาก กูคิดว่ามึงจะเหยียบคันเร่ง"
"กูใจร้อนแต่ก็เคารพกฎจราจร"
"อะเมซิ่งบูรพาว่ะ มึงเคยได้ยินเปล่าว่าชีวิตคนเรามันเหมือนไฟเขียวไฟแดง"
"ยังไงอะ? มึงมีไฟสามสีติดอยู่ที่หน้าผากเหรอ" ไอ้บูรพาว่าแล้วยื่นมือมาเปิดหน้าผากผม
"ไอ้บูรพา ไอ้บ้า!"
"อะๆ แล้วมันเหมือนยังไง"
"บางเวลาก็ต้องไปข้างหน้าเหมือนไฟเขียว บางเวลาก็ต้องหยุดเหมือนไฟแดง บางเวลาก็ลังเลว่าจะไปหรือจะหยุดดีเหมือนไฟเหลือง"
มันพยักหน้าหน่อยๆ
"ไม่คิดว่าควายอย่างมึงจะพูดอะไรดีๆ แบบนี้เป็นด้วยนะ"
"ไอ้บูรพา ไอ้สันดาน!"
ก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรกัน คุยกันดีๆ สักสองสามประโยคไม่เคยได้ จะต้องหาเรื่องโดนด่ากันอยู่เรื่อย!
...
หลังจากกลับมาถึงม. ก็ได้เวลามื้อเย็นพอดี พวกเราชวนกันไปกินข้าวตามที่นัดกันไว้ก่อนจะมาจบลงที่เคเอฟซีแถวๆ ม. ไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนเสนอไอเดียมาที่นี่ มันนั่งแทะกระดูกไก่อยู่ข้างๆ ผม ชาติที่แล้วมันโดนไก่จิกตายหรือไงไม่รู้ ชาตินี้มันเลยเกิดมาเพื่อฆ่าล้างบางตระกูลไก่แล้วก็กินมันไม่ให้เหลือซาก โปรดปราณอะไรเบอร์นี้
"บูรพา เหนือ เราขอแท็กรูปได้ป่ะ" ไอ้หนุ่มหันมาถาม
"ก็แท็กไปดิ" ผมตอบอย่างไม่คิดอะไร ส่วนไอ้บูรพาก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เพราะปากมันคาบไก่อยู่ ไอ้หนุ่มจึงจิ้มไปที่หน้าจอมือถือสองสามที ก่อนมือถือผมจะขึ้นแจ้งเตือนจึงกดเข้าไปดู
"เชี่ย!" ผมหวีดออกมาตอนที่เห็นรูป เป็นรูปตอนที่ไอ้บูรพากระโดดหนีหนอนมากอดผม และแคปชั่นฟีลลิ่งกระเทยจากไอ้หนุ่ม
หนุ่ม นุ่มนิ่ม : วันนี้ขอเสนอคำว่า กอดกันกลม กับ บูรพา สัตยาพิทักษ์ และ เหนือ องศาเหนือ
"เอาแท็กออกเลยไอ้หนุ่ม! ไม่ดิ ลบรูปไปเลย!"
"ก็อนุญาตแล้วนี่"
"ก็ไม่รู้ว่ารูปนี้นี่หว่า! ไม่เอา! "
"รูปไรวะ" ไอ้บูรพาชะเง้อหน้ามามองมือถือในมือผม มันมองแล้วก็พยักหน้าหน่อยๆ
"มึงช่วยด่ามันดิ"
"ด่าทำไมอะ"
"ก็มึงดูรูปดิ๊!"
ไอ้บูรพามองไปยังหน้าจอมือถืออีกดี
"ก็น่ารักดี"
น่ารักแมลงสาบอะไรล่ะ! เดี๋ยวมึงรอดูอีกแป๊บหนึ่งไอ้สาววายสายมโนมันจะต้องเรียงแถวกันมาคอมเมนท์
"ติ๊ง!"
กูว่าล่ะไง ไม่ทันขาดคำ!
บีบี วายวาย : หวีด บูรพารัดเหนือแน่นมากค่ะ #บูรพากับองศาเหนือ
คำแก้ว ไม่ได้เป็นงู : งื้ยย ละมุนละไม ดีต่อใจมากค่ะซิส #บูรพากับองศาเหนือ
ไอ้งูเนี่ยมาทุกโพสท์จริงๆ นะ ป่วยการจะหยุดยั้งความคิดของพวกมันก็เลยปล่อยเลยตามเลย
"เออ เห็นยอดวิวหนังสั้นในยูทูปเซคเรายัง สี่พันกว่าวิวแล้วอะ"
"จริงดิ"
"เพราะกูหล่อไง"
"เขาเข้ามาดูลูกไม้หรอกไอ้บ้า" ไอ้หลิวว่าแล้วยัดเฟรนฟรายส์ใส่ปากผม
"ดูคอมเมนท์ มีแต่เมนท์ชมลูกไม้" หนุ่มว่าแล้วยื่นมือถือให้ผมดู ผมเลื่อนๆ คอมเมนท์ใต้วีดีโอนั่น จริงอย่างมันว่า ส่วนใหญ่จะชื่นชมลูกไม้
"ลูกไม้น่ารักจังครับ"
"เรียนพยาบาลเหรอครับ ผมอยากป่วยครับ"
"ถ้ากูเป็นไอ้พระเอกนะ กูไม่เลียแค่ไอติมหรอก"
โอ๊ย ไอ้บ้า!
ผมเลื่อนอ่านคอมเมนท์ผ่านๆ ก่อนจะไปหยุดที่คอมเมนท์หนึ่งที่พูดถึงผม
BBRP: พระเอกหน้าเหมือนควายเลย
ไอ้นี่มันเป็นใคร! ผมขมวดคิ้วมองชื่อของไอ้เจ้าของคอมเมนท์นั้น ก่อนจะเห็นว่าชื่อมันคุ้นๆ จึงเลื่อนขึ้นไปดูที่ใต้วีดีโอ จึงเห็นว่ามันเป็นคนเดียวกับเจ้าของชาแนลยูทูปที่อัพวีดีโอนี้ ซึ่งจะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่มัน
"ไอ้บูรพา! มึงด่ากูเหรอ!" ผมชูหน้าจอโทรศัพท์ของไอ้หนุ่มให้มันดู
"ยังอุตส่าห์เลื่อนไปเห็นอีก"
"ไอ้หมัดหมา!"
"อ๊า!!" ไอ้บูรพาร้องลั่นเมื่อผมกระชากผมมันแล้วกดลงไปในถาดไก่ตรงหน้า
"ไค่ต๋ายก๋า! ควายป้อคิงก๋า! ฮะ!"
"โอ๊ย! ไอ้เหนือ เจ็บๆๆ!"
"เฮ้ยๆ อย่าทะเลาะกัน อายเขา!" ไอ้หลิวดึงมือผมออกจากหัวไอ้บูรพา ก่อนมันจะยกมือขึ้นกุมหัวด้วยสีหน้าเจ็บปวด
"พวกมึงสองคนนี่เมื่อไรจะเลิกกัดกันฮะ"
"ก็มันด่ากูอะ!"
"มึงเลื่อนไปดูคอมเมนท์ต่อไปด้วยสิวะ" มันพูดพึมๆพำๆ จนผมได้ยินไม่ถนัด
"มึงว่าอะไร!"
"กูบอกให้อ่านคอมเมนท์ต่อไปด้วยโว้ย!"
ผมหยิบมือถือไอ้หนุ่มขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะเลื่อนไปดูคอมเมนท์ของมันอีกที
BBRP: พระเอกหน้าเหมือนควายเลย
BBRP: แต่ก็น่ารักโคตรๆ ว่ะ
อ้าว หักมุม...
to be continued.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
