หัวข้อ: บันทึกรัก...ไร่แสงจันทร์ 20++ Yaoi (คู่กัด) EP.12_ P.5 จบแล้ว 15/03/2017

[TanYung0209]

 :a5:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[TanYung0209]

ซ่อนรัก

[/color]
[/size]

ทำได้เพียงเก็บความรักไว้ในใจ

[/color]

 

เมื่อผมมีเมีย(ผัว)เป็นคู่กัด[/size][/color]

ผลัดกันรับผลัดกันรุก ผลัดกันจุกอย่างทรมาน

[/color]

บันทึกรัก...ไร่แสงจันทร์ จะแบ่งนิยายเป็นสองเรื่องสั้น เรื่องละ 12 ตอนนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะ

[/size][/color]


 

[TanYung0209]

บันทึกรัก…ไร่แสงจันทร์

Writer : Tan-Yung0209

File : ซ่อนรัก 00

 

 

 

 

 

เมื่อสองปีก่อน

“คุณแม่ฮะวันนี้น้องไผ่เรียนจบม.ต้นแล้วคุณแม่ต้องพาน้องไผ่ไปหม่ำไอติมในเมืองนะฮะ”ไผ่เด็กชายวัยสิบห้ากำลังออดอ้อนคุณแม่คนสวยให้พาไปกินไอศกรีมร้านโปรด

 

“เรียนจบคาบเส้นหรือเปล่าเนี่ย?”แสงจันทร์พูดพร้อมบีบจมูกลูกชายด้วยความเอ็นดู

 

หล่อนมีลูกชายเพียงสองคนคนโตชื่อ‘สิบทิศ’เป็นคนที่นิสัยเหมือนกับนักรบสามีของเธอมีความเป็นผู้นำดุเด็ดขาดถึงอย่างนั้นก็เป็นอบอุ่นใจดีเช่นกันส่วนลูกชายที่คอยอ้อนเธออยู่นั้นชื่อว่า‘ไผ่’คนนี้นิสัยคล้ายเธออาจเป็นเพราะไผ่ติดหล่อนแจจนนิสัยติดไปทางผู้หญิงไผ่เป็นคนขี้อ้อนร่าเริงหน้าตาน่ารักแน่นอนว่านักรบและสิบทิศหวงไผ่ไม่ใช่น้อย

 

“น้องไผ่เรียนได้เกรดสี่ทุกวิชาเลยนะฮะคุณแม่”ไผ่ยู่หน้าเสียงที่พูดก็อู้อี้เพราะถูกแม่บีบจมูก

 

“จ๊ะ…แม่เชื่อแล้วเอาอย่างนี้ดีไหม? ไหนๆก็จะไปเลี้ยงฉลองน้องไผ่เรียนจบน้องไผ่ก็ลองชวนคุณพ่อกับพี่สิบทิศให้ไปด้วยกัน”แสงจันทร์เสนอความคิด

 

“ตกลงฮะเดี๋ยวน้องไผ่ไปตามพี่สิบทิศกับคุณพ่อก่อนนะฮะ”ไผ่วิ่งพรวดออกจากบ้านเข้าไปในไร่ซึ่งอยู่ในที่ดินเดียวกันร่างเล็กวิ่งไปตามไร่ต่างๆทั้งไร่ส้มไร่องุ่นสุดท้ายก็มาเจอพ่อและพี่ชายที่ฟาร์มโคนม

 

“คุณพ่อพี่สิบทิศ..แฮ่ก…น้องไผ่ตามหาตั้งนาน”ไผ่พูดพลางหอบไปพลางการตามหาคนในไร่แสงจันทร์แห่งนี้เรียกได้ว่าเป็นอะไรที่ผิดสุดๆเพราะไร่แห่งนี้กว้างพอที่ทำให้คนหลงได้

 

“น้องไผ่มีอะไรหรือเปล่า?”นักรบที่กำลังมาตรวจงานพร้อมกับสิบทิศจากที่ตีหน้านิ่งหน้าดุให้ลูกน้องกลัวพอเจอไผ่วิ่งมาหาเท่านั้นแหละท่าทางก็เปลี่ยนทันที

 

“วันนี้น้องไผ่เรียนจบแล้วน้องไผ่อยากกินไอติมเลยชวนคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่สิบทิศไปด้วยกัน”ไผ่เอ่ยพร้อมกอดเอวคนเป็นพ่อเอาไว้แน่น

 

“พ่อกับสิบทิศไปไม่น่ะสิน้องไผ่”นักรบเอ่ยไผ่ถึงกับหน้างอปากก็เม้มแน่น

 

“ทำไมล่ะฮะ?”

 

“เดี๋ยวจะมีปศุสัตว์จะเข้ามาดูโคนมที่เราเลี้ยงไว้พี่กับพ่อเลยไปกับน้องไผ่ไม่ได้”สิบทิศลูบผมดำขลับของน้องชายอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

 

“เอาอย่างนี้พรุ่งนี้วันเสาร์พ่อจะพาทุกคนไปเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารในเมืองตกลงไหมครับ?”

 

“ตกลงฮะคุณพ่อ”ไผ่ตอบตกลงทันทีจากสีหน้าที่เศร้าสร้อยก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส

 

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้น้องไปหม่ำไอติมกับคุณแม่ก่อนนะฮะ”ไผ่พูดต่อร่างเล็กกอดลาพ่อและพี่ชายก่อนจะวิ่งไปหาแม่ที่รออยู่ที่รถ

 

“ไหนคุณพ่อกับพี่สิบทิศล่ะ?”แสงจันทร์ถามหาคนรักและลูกชายอีกคน

 

“คุณพ่อกับพี่สิบทิศติดธุระฮะ”ไผ่ตอบ

 

“อืม…วันนี้เราก็กินกันสองคนไปก่อนเนอะ”แสงจันทร์ตอบก่อนจะนั่งตรงที่นั่งคนขับ

 

“คุณแม่จะขับรถเองเหรอฮะ?”ไผ่ถามด้วยความแปลกใจเพราะตนเห็นคนเป็นแม่ขับรถนับครั้งได้

 

“ใช่จ๊ะ…ทำไมไม่กล้านั่งเหรอ?”

 

“กล้าสิฮะ”ไผ่ยิ้มหวานแล้วนั่งลงที่ข้างคนขับ

 

ยานพาหนะสี่ล้อก็เคลื่อนที่จากไร่แสงจันทร์ไปสู่ตัวเมืองแสงจันทร์ขับรถเรื่อยๆไม่เร็วมากนักมือก็กดเพลงโปรดโดยที่เธอและลูกชายก็ร้องคลอตามอย่างมีความสุขความจริงแล้วความสุขอยู่กับเธอทุกๆวันเธอโชคดีที่มีสามีที่ดีมีลูกชายสองคนที่อายุห่างกันมากแต่ก็รักกันดูแลกันอีกทั้งไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้เธอเลย

 

“คุณแม่ฮะน้องไผ่อยากกินไอติมหม้อไฟจังเลยฮะ”ไผ่พูดเสียงอ้อนในสมองก็จินตนาการถึงไอศกรีมหลากหลายรสที่วางในหม้อไฟขนาดเล็กรายล้อมด้วยท็อปปิ้งมากมาย

 

“ได้เลย…ลูกชายแม่ขอซะอย่าง”แสงจันทร์พูดอย่างอารมณ์ดีสายตาก็มองลูกชายที่ยิ้มกว้างโดยไม่ได้ดูทางข้างหน้า

 

“คุณแม่ระวัง!!!!!!”ไผ่ร้องบอกแสงจันทร์ออกมาสุดเสียงข้างหน้ามีรถกระบะที่พุ่งออกมาจากซอยเล็กแล่นปาดหน้ารถของแสงจันทร์ในระยะประชิด

 

‘โครม!!!!’

 

เสียงรถชนผสานกันสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณในตอนนั้นทั้งไผ่และแสงจันทร์รู้สึกว่าทุกอย่างมันเร็วมากก่อนที่สติของทั้งสองคนจะดับวูบไป

 

…

…

…

 

“คุณแม่…อืม”เสียงละเมอของคนบนเตียงทำให้สิบทิศและนักรบที่นั่งเฝ้าคนป่วยต่างก็ลุกจากโซฟามายืนอยู่ข้างเตียง

 

“น้องไผ่…น้องไผ่รู้สึกตัวแล้วใช่ไหมลูก?”คนเป็นพ่อกุมมือเล็กไว้แน่นลูกชายที่แผลถลอกเกือยบทั้งตัวนอนหมดสติไปสามวันตอนนี้ได้รู้สึกตัวแล้ว

 

“คุณพ่อ…ไหนคุณแม่ฮะ”ไผ่ลืมตาขึ้นประโยคแรกที่เอื้อนเอ่ยออกมาก็คือถามหาแม่ของตนไผ่รู้สึกเป็นห่วงแสงจันทร์เพราะความทรงจำครั้งสุดท้ายคือทั้งเขาและแม่ประสบอุบัติเหตุด้วยกันทั้งคู่

 

“น้องไผ่ฟังที่คุณพ่อพูดให้ดีนะ”สิบทิศจับมืออีกข้างของไผ่แน่น

 

“คุณพ่อ…คุณแม่เจ็บหนักเหรอฮะ”ไผ่ถามน้ำเสียงสั่นเครือ

 

“คุณแม่….เขาไปสบายแล้ว”นักรบพูดพลางกลืนก้อนสะอื้นเอาไว้ตอนนี้เขาจะต้องเข้มแข็งเพื่อลูกทั้งสองคนโดยเฉพาะไผ่ที่แสนบอบบาง

 

“ฮึก..ฮือ..ไม่จริง…น้องไผ่จะไปหาคุณแม่”ไผ่พยายามลุกออกจากเตียงแต่เขาก็พบสิ่งผิดปกติบางอย่างที่ได้เกิดขึ้นกับร่างกาย

 

“คุณพ่อฮะ…ฮือ..อ…ทำไมน้องไผ่ขยับขาไม่ได้…ฮึก..ขาน้องไผ่ไม่มีความรู้สึกเลยฮะ”ไผ่ร้องบอกนักรบทั้งน้ำตามือก็จับขาเอาไว้แน่นทำไมเขาของไผ่ถึงไม่มีความรู้สึกอะไรเลย…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...

เรื่องใหม่แกะกล่องของท่านยุ่งเองยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ยังไงขอแต่งพี่เหมน้องไผ่ก่อนนะคะ

คู่นี้จะเป็นยังไง น้องไผ่ผู้น่ารักกับพี่เหมคนนิ่ง เรื่องนี้ใสใสค่ะ

 

ขอขอบคุณล่วงหน้าที่เข้ามาอ่าน มาเม้น เป็นกำลังใจ

[TanYung0209]

บันทึกรัก...ไร่แสงจันทร์

Writer : Tan-Yung 0209

File : ซ่อนรัก 01

 

 

 

 

 

 

 

อุบัติเหตุในครั้งนั้นได้คร่าชีวิตของแสงจันทร์และทำให้ไผ่ไม่สามารถเดินได้เวลาผ่านไปสองปีไผ่ก็ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นความจริงแลเวไผ่นั้นยังมีโอกาสกลับมาเดินได้เป็นปกติเพียงแต่ว่าจิตใจของไผ่ลึกๆนั้นยังคงโทษตัวเองที่รบเร้าให้แม่พาไปเลี้ยงฉลองจนประสบอุบัติเหตุ

 

“น้องไผ่คะวันนี้ลองเดินสักหน่อยนะคะ”ทรายพยาบาลสาวผู้ดูแลไผ่มาตลอดสองปีได้พูดกับไผ่ที่นั่งเหม่อลอยตรงระเบียง

 

“น้องไผ่ไม่อยากเดินฮะพี่ทราย”ไผ่เอ่ยไป่คิดว่าการที่ตนเองเดินไม่ได้ตลอดชีวิตมันน่าจะดีที่สุดถือเสียว่าเป็นบทลงโทษสำหรับตัวไผ่เอง

 

“น้องไผ่คะ…ผ่านมาสองปีแล้วนะคะขาของน้องไผ่ก็มีความรู้สึกแล้วเหลือแค่หัดเดินเท่านั้นพี่อยากให้น้องไผ่ฝึกเดินทุกวันจะได้กลับไปเป็นเหมือนเดิมไงคะ”ทรายพูดโน้มน้าวจิตใจหล่อนที่อยู่กับไผ่ตลอดเวลาทำไมจะไม่รู้ว่าสาเหตุที่ไผ่อิดออดไม่ยอมเดินเป็นเพราะอะไร

 

“เหมือนเดิม…กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วน้องไผ่จะได้คุณแม่คืนมาไหมฮะ”ไป่เอ่ยน้ำตาก็ร่วงหล่นลงหยดตรงฝ่ามือที่วางบนตักทรายเห็นคนไข้ของตนก็อดสงสารไม่ได้

 

“น้องไผ่ต้องเข้มแข็งนะคะคุณแสงจันทร์ไม่ได้ตายเพราะน้องไผ่เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ”ทรายพูดปลอบก่อนจะดึงไผ่เข้ามาสวมกอด

 

“ถ้าน้องไผ่เศร้าแบบนี้ไม่ยอมเดินแบบนี้คุณนักรบกับคุณสิบทิศก็ไม่สบายใจไปด้วยน้องไผ่ต้องคิดถึงคุณพ่อกับพี่ชายที่รักน้องไผ่ให้มากๆสิคะคุณแสงจันทร์ที่อยู่บนสวรรค์ก็ไม่ดีใจนะคะที่น้องไผ่เป็นแบบี้อีกอย่างทั้งพี่ทรายและคนในไร่ก็คอยให้กำลังใจน้องไผ่อยู่เสมอ”ทรายพูดต่อไผ่ที่นั่งฟังก็สะอื้นไห้หนักกว่าเดิมพอเอาคำพูดของทรายมาคิดมันก็เป็นอย่างที่หญิงสาวพูดทุกอย่างที่ผ่านมาไผ่เอาแต่ใจตัวเองมากมัวแต่จมกับความคิดของตัวเองจนไม่ยอมสนใจคนอื่น

 

“ไผ่จะเข้มแข็งไผ่จะหัดเดินฮะ…พี่ทราย”ไผ่เอ่ยแววตามุ่งมั่นจากนี้ไผ่จะกลับไปเป็นน้องไผ่คนเดิมน้องไผ่ที่ร่าเริงและเป็นรอยยิ้มให้กับคนทั้งไร่

 

“ดีแล้วเวลาพี่ไม่อยู่พี่จะได้สบายใจ”ทรายเอ่ยรอยยิ้มก็ฉาบบนใบหน้าหล่อนดีใจที่ไผ่ฮึดสู้ขึ้นมาบ้างเธอรู้ตัวว่าเธออยู่ที่นี่ได้อีกไม่นาน

 

“พี่ทรายจะไปไหนฮะ”ไผ่ใจเสียเมื่อได้ฟังประโยคที่ทรายได้พูดออกมาเมื่อครู่

 

“พี่ต้องย้ายตามสามีไปที่ภาคใต้ค่ะ”ทรายตอบน้ำตาที่หยุดไหลของไผ่ของไหลออกมาอีกรอบ

 

“ฮึก..แล้วนองไผ่อยู่กับใครใครจะดูแลน้องไผ่”ไผ่พูดออกมาทั้งน้ำตาตลอดสองปีที่ผ่านมาทรายคอยดูแลและรู้ใจไผ่จนไผ่เห็นทรายเป็นพี่สาวคนหนึ่ง

 

“เดี๋ยวคุณสิบทิศจัดการให้นะคะน้องไผ่อย่ากังวลเลย”

 

“น้องไผ่กลัว..ถ้าคนนั้นเขาใจร้ายล่ะฮะ?”

 

“ใครจะกล้าใจร้ายกับน้องไผ่กันคะถ้าใจร้ายน้องไผ่ก็ต้องรีบหายตกลงไหมคะ?”

 

“ฮะ”ไผ่ขานรับแต่ใบหน้ายังคงเศร้าอยู่

 

“ดีแล้วค่ะน้องไผ่ต้องรักตัวเองและนึกถึงคนที่รักน้องไผ่ทุกคนนะคะ”ทรายสวมกอดไผ่อีกครั้ง

 

“พี่ทรายฮะแล้วพี่ทรายจะไปวันไหนฮะ”ไผ่ถาม

 

“พี่ไปอาทิตย์หน้าค่ะ”

 

“ทำไมเร็วจังเลยฮะน้องไผ่คิดว่าอีกสักเดือนสองเดือนเสียอีก”ไผ่ตกใจไม่น้อยที่เขาเหลือเวลาอยู่กับทรายเพียงแค่เจ็ดวัน

 

“สามีพี่เขาย้ายสังกัดด่วนพี่เองก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้เอง”ทรายตอบหล่อนเองก็ใจหายที่ไม่ได้ดูแลไผ่ต่อ

 

“แย่จังเลย…น้องไผ่คิดถึงพี่ทรายแน่เลย”

 

“ถ้าคิดถึงก็ไปหาพี่แต่ตอนนั้น….ต้องเดินได้แล้วนะ”ทรายพูดเสียงดุจนไผ่ทำหน้าจ๋อย

 

“อย่างนี้น้องไผ่ต้องฝึกเดินทุกวันเสียแล้ว”ไผ่พูดออกมาทั้งรอยยิ้มนับตั้งแต่วันนี้ไผ่จะลองฝึกเดินดูบ้างไผ่ให้คำมั่นสัญญากับตนเอง

 

..

..

..

 

“น้องไผ่พี่ไปก่อนนะคะ”ทรายบอกลาไผ่ที่นั่งหน้าเศร้าวันนี้เป็นวันที่เธอต้องย้ายตามสามีไปที่ภาคใต้คิดแล้วก็อดเป็นห่วงไผ่ไม่ได้

 

“พี่ทรายอย่าลืมติดต่อมาหาน้องไผ่บ้างนะฮะ”ไผ่ช้อนตามองอีกคนน้ำตาก็คลออยู่เล็กน้อย

 

“ได้ค่ะพี่จะติดต่อมาพี่ไม่อยู่แล้วน้องไผ่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ”ทรายพูดทิ้งท้ายไผ่พยักหน้ารับทั้งน้ำตาที่มันไหลออกมาเองทั้งที่เจ้าตัวฝืนไว้

 

“โชคดีนะครับพี่ทราย”สิบทิศอวยพรให้กับนางฟ้าเดินดินแสยดีที่คอยดูแลน้องชายมาโดยตลอด

 

“ถ้ามีปัญหาเหรือเดือดร้อนอะไรบอกฉันมาได้เลย”นักรบบอกกับทรายด้วยความจริงใจหากหญิงสาวตรงหน้าเดือดร้อนจริงเขาก็ยินดีช่วยเหลือเพื่อเป็นการตอบแทน

 

“ทรายขอลาทุกคนนะคะไว้มีโอกาสจะมาเยี่ยม”ทรายบอกลาและยกมือไหว้ผู้อาวุโสอย่างนอบน้อมพอร่ำลากันเสร็จทรายก็ขึ้นรถไปกับสามีและขับออกจากไร่ไปรถเริ่มขับห่างน้ำตาที่กลั้นไว้ของไผ่ก็ไหลออกมาอาบแก้ม

 

“น้องไผ่ไม่ร้องนะครับเดี๋ยวจะให้พี่สิบทิศหาพยาบาลใจดีมาดูแลน้องไผ่”

 

“พี่สิบทิศฮะ…น้องไผ่อยากกลับมาเดินได้อีกครั้ง”ไผ่บอกกับพี่ชายคนที่ได้ยินคำพูดของไผ่ก็ยิ้มออกมันเป็นสัญญาณที่ดีว่าไผ่เลิกโทษตัวเองแล้วทั้งนักรบและสิบทิศเคยปรึกษาหมอก็ได้รับคำตอบว่าปัญหาของไผ่อยู่ที่จิตใจไม่ใช่ร่างกายพอไผ่บอกว่าอยากเดินสองพ่อลูกก็อดที่จะดีใจไม่ได้

 

“พ่อดีใจนะน้องไผ่ที่น้องไผ่อยากเดินเดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะปรึกษาหมอแล้วให้คนมาขยายห้องนอนน้องไผ่จัดทำราวเหล็กให้น้องไผ่หัดเดิน”นักรบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

 

“ส่วนพี่ก็จะติดต่อเพื่อนพี่ที่เป็นหมอเฉพาะทางมาดูแลน้องไผ่”สิบทิศพูดเสริมไผ่ยิ้มร่าให้กับพ่อและพี่ชายที่แสนดีตลอดสองปีที่ผ่านมาเขามัวจมกับความทุกข์จนลืมคนที่รักเขาและเขาเองก็รักมากที่สุดอย่างคนในครอบครัว

 

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นตามที่นักรบได้พูดเอาไว้หลังจากตนได้ปรึกษาหมอที่โรงพยาบาลเย็นวันนั้นตนและคนงานก็ได้เลือกอุปกรณ์เพื่อใช้จัดห้องนอนของไผ่และได้ทำการติดตั้งคนงานในไร่ต่างก็ช่วยอาสากันแม้ว่าจะล่วงเวลางานก็ตามคืนนั้นไผ่ก็ต้องไปนอนกับสิบทิศเพราะพ่อไม่ยอมให้ลูกชายมาเห็นสภาพห้องนอนจนกว่าจะเสร็จ

 

“ห้องน้องไผ่เหมือนห้องอนุบาลเลย”ไผ่อมยิ้มสายตาก็ไล่มองห้องนอนที่ถูกปรับเปลี่ยนโดยเตียงจากที่อยู่กลางห้องก็ถูกจัดให้อยู่ชิดกับผนังกระจกใกล้ระเบียงเพื่อเพิ่มที่ว่างตรงกลางห้องพื้นไม้ปาเก้เองก็ถูกปูด้วยแผ่นฟองน้ำจิ๊กซอร์ที่ใช้ในห้องเรียนสำหรับเด็กเล็กเพื่อป้องกันหากไผ่หกล้มจะได้ไม่เจ็บตัวมากตามผนังเองก็มีราวจับให้ไผ่ได้เดิน

 

“เป็นไงน้องไผ่ชอบห้องใหม่ไหมครับ?”นักรบถามลูกชายถ้าไผ่ไม่ถูกใจตรงไหนนักรบก็พร้อมรื้อถอน

“น้องไผ่ชอบมากๆฮะคุณพ่อ”คำตอบของไผ่ทำให้หัวใจของคนเป็นพ่อพองโตด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ

 

“คุณนักรบค่ะปศุสัตว์มาขอพบค่ะ”แม่บ้านเข้ามารายงานแก่นายใหญ่

 

“โอเคเดี๋ยวฉันจะลงไปบอกเขาว่ารอสักครู่นะ”นักรบบอกกับแม่บ้านเขาไม่อยากทิ้งลูกชายไว้คนเดียวเพราะสิบทิศนั้นกำลังไปรับเพื่อนที่เป็นหมอทางด้านกายภาพบำบัด

 

“คุณพ่อไปก่อนก็ได้ฮะทางปศุสัตว์คงมีธุระสำคัญถึงได้มาแต่เช้า”ไผ่บอกนักรบ

 

“ไม่เป็นไรครับพ่อจะอยู่เป็นเพื่อนน้องไผ่ก่อน”

 

“น้องไผ่อยู่คนเดียวได้ฮะคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

 

“น้องไผ่อยู่ได้แน่นะครับ?”นักรบถามย้ำไผ่พยักหน้าแทนคำตอบ

 

“ตกลงครับน้องไผ่อยู่ที่ห้องไปก่อนไม่นานพี่สิบทิศกับหมอก็มาถึง”

 

“ฮะ…คุณพ่อ”

 

พอได้ยินคำตอบนักรบก็เดินออกไปจากห้องเหลือเพียงไผ่ที่พาตัวเองไปรอบๆด้วยสองล้อของรถเข็นที่จริงไผ่พอจะไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้เพราะรถเข็นเป็นระบบไฟฟ้าแต่นักรบกับสิบทิศก็ไม่ยอมให้ไผ่เข็นเองเรียกได้ว่าสองพ่อลูกห่วงร่างบางทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน

“ลองหัดเดินดูดีกว่า…”ไผ่พึมพำกับตัวเองก่อนจะเลื่อนรถเข็นไปที่ผนังมือสองข้างก็จับราวเล็กเอาไว้แน่นแล้วรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผ่านมือและแขนรั้งราวเหล็กพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น

 

“อ๊ะ!!!!”ไผ่อุทานออกมาด้วยความตกใจด้วยความที่ไผ่เคยยืนเลยตลอดสองปีทำให้ขาไม่มีแรงส่งผลให้ไผ่เซถลาไปด้านหน้าไผ่หลับตาปี๋คิดในใจว่าตนคงจะล้มหัวฟาดเป็นแน่แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะเป็นไปตามที่ไผ่คิดก็มีแขนของใครบางคนรั้งเอวไผ่เอาไว้ได้ทัน

 

“ขอบคุณนะฮะพี่สิบทิศ”ไผ่กล่าวคำขอบคุณโดยไม่คิดจะหันมอง

 

“น้องไผ่จะหัดเดินเองนี่คิดจะไม่รอหมอเลยเหรอ?”เสียงทุ้มกระซิบถามใกล้ใบหูนิ่มเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของสิบทิศแต่เป็นเสียงของบุคคลที่ไผ่จำได้ดี

 

“พะ..พี่เหม?”ไผ่หันหน้าไปมองปากก็เปล่งเสียงเอ่ยนามอีกฝ่ายใบหน้าของไผ่แดงระเรื่อทันทีที่สบตาชายหนุ่มผ่านไปหลายปีที่พวกเขาไม่ได้เจอกันเหมในสายตาไป่ยังคงดูดีเหมือนเดิม…ไม่สิมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า

 

 

“ใช่...พี่เองดีใจนะที่น้องไผ่จำพี่ได้”เหมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนกับดุไผ่ที่หัดเดินโดยไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยแต่ถึงอย่างนั้นแขนแกร่งก็ยังคงเกี่ยวเอวบางเอาไว้ไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...

สวัสดีมิตรรักและผู้อ่าน เรื่องนี้แนวใสใสอ่านจะไม่เข้าตาใครหลายคน บทก็ราบเรียบเหมือนน้ำนิ่ง

แต่!!!!

มันเพิ่งจะตอนแรกดังนั้นความบ้าของไรท์ที่จัดไปในนิยายซ่อนรักมีแน่นอน แค่ไม่ถึงเวลา ยังไงไรท์ฝากติดตามด้วยนะคะ

ตอนนี้พระเอกของเรา พี่เหมผู้มีงานดีตรงซิกแพ็คก็โผล่มาแล้ว มาดูกันว่าพี่เหมจะดูแลน้องไผ่จนน้ำตกระดับไหน

 

ขอบคุณที่ติดตามเข้ามาอ่านมาเม้นกันนะคะ

[Dolamon]

น้องไผ่ พี่เหม. ในที่สุดก็มา


รอติดตามค่ะ 

[sirin_chadada]

รู้จักกันอยู่แล้ว?

[เมื่อนั้นฝันว่า]

แปะ

[GBlk]

ติดตาม

[tear0313]

 

[TanYung0209]

บันทึกรัก…ไร่แสงจันทร์

Writer : Tan-Yung0209

File : ซ่อนรัก 02













 [น้องไผ่ Part]

พี่เหม!!! พี่เหมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ตอนนี้น้องไผ่ที่นั่งจ้องหน้าพี่เหมโดยมีพี่สิบทิศนั่งลงใกล้ๆก็ตั้งคำถามในหัวใจ ย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบนาทีก่อน พี่เหมเข้ามาช่วยน้องไผ่เอาไว้ทันจากการที่น้องไผ่นึกอยากลองหัดเดินด้วยตัวเอง



‘น้องไผ่จะหัดเดินเอง นี่คิดจะไม่รอหมอเลยเหรอ?’ เสียงทุ้มกระซิบถามใกล้ใบหูนิ่มทำให้น้องไผ่ใจสั่น



‘พะ..พี่เหม?’ น้องไผ่หันหน้าไปมองปากก็เปล่งเสียงเอ่ยนามอีกฝ่าย ใบหน้าของน้องไผ่ร้อนผ่าวทันทีที่สบตาดุจเหนี่ยว ผ่านไปหลายปีที่พวกเราไม่ได้เจอกัน พี่เหมในสายตาน้องไผ่ยังคงดูดีเหมือนเดิม…ไม่สิมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า



‘ใช่...พี่เอง ดีใจนะที่น้องไผ่จำพี่ได้’ พี่เหมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนกับดุไผ่ที่หัดเดินโดยไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยแต่ถึงอย่างนั้นแขนแกร่งก็ยังคงเกี่ยวเอวบางเอาไว้ไม่ปล่อย จนน้องไผ่ไม่รู้จะพูดต่อว่าอย่างไรดีแต่ก็โชคดีตรงที่ว่าพี่สิบทิศก็เข้ามาพอดีและเชิญพี่เหมมานั่งพูดคุยที่ห้องทำงานใกล้ๆกับห้องของน้องไผ่ โดยที่น้องไผ่ก็ถูกพี่สิบทิศเข็นรถมาพูดคุยด้วยกัน



“น้องไผ่จำพี่เหมได้มใช่ไหม?” พี่สิบทิศถามน้องไผ่ ทำให้สติที่ล่องลอยไปกับอากาศได้กลับคืนสู่น้องไผ่อีกครั้ง



“ฮะ…น้องไผ่จำได้” น้องไผ่ตอบก่อนจะรู้สึกได้ว่าถูกเพื่อนของพี่ชายมองน้องไผ่อยู่เช่นกัน



“พี่เหมเขาจะมาเป็นหมอดูแลน้องไผ่นะ” พี่สิบทิศพูดต่อใบหน้าเปื้อนยิ้ม



“จะ..จริงเหรอฮะ?” น้องไผ่ถามกลับไป น้องไผ่แทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าคนที่จะมาดูแลน้องไผ่จะเป็นพี่เหมคนที่น้องไผ่แอบปลื้มและมองว่าเป็นฮีโร่มาตลอดจะมาดูแลน้องไผ่อีกครั้ง



ใช่ครับ…อีกครั้ง ตั้งแต่ตอนน้องไผ่เด็กๆพี่เหมมักจะคอยปกป้องดูแลน้องไผ่เสมอมา จนถึงวันที่พี่เหมได้จากน้องไผ่ไป



“จริงสิพี่จะมาดูแลน้องไผ่จนกว่าน้องไผ่จะเดินได้” พี่เหมเป็นฝ่ายตอบแทนพี่สิบทิศ



“แล้วพี่เหมไม่ทำงานที่โรงพยาบาลเหรอฮะ”



“พอดีว่าสิบทิศเขาไปทำเรื่องกับโรงพยาบาลขอให้พี่มาดูแลน้องไผ่โดยเฉพาะแต่ถ้าน้องไผ่อึดอัดก็บอกให้สิบทิศหาคนมาแทนได้นะ”



“น้องไผ่ไม่อึดอัดฮะ” น้องไผ่รีบตอบกลับไปกลัวว่าพี่เหมจะไม่ดูแลน้องไผ่ พี่สิบทิศกับพี่เหมก็มองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา



“เห็นไหมไอ้เหม น้องไผ่เขาไม่อึดอัดที่แกมาเป็นหมอดูแลเขาหรอก” พี่สิบทิศพูดกับเหม สีหน้าที่แสดงออกมานั้นก็บ่งบอกว่าดีใจสุดๆ



“ว่าแต่พี่เหมจะอึดอัดไหมฮะที่ต้องมาดูแลน้องไผ่” น้องไผ่ถามกลับไปบ้าง ถ้าพี่เหมอึดอัดน้องไผ่จะได้บอกพี่สิบทิศหาคนอื่นมาดูแลน้องไผ่แทน



“พี่ไม่อึดอัดหรอก น้องไผ่อย่าคิดมาก” พี่เหมตอบมุมปากก็ยกยิ้มฉายแววความหล่ออกมา



“เออ เหม…ฉันให้คนจัดห้องนอนเอาไว้แล้วยังไงก็ลงไปเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บที่ห้องกันเถอะ” พี่สิบทิศบอกพี่เหม ถึงว่าล่ะทำไมคุณพ่อถึงให้คนมาจัดห้องนอนสำหรับแขกเอาไว้อีกห้อง



“ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้จัดของให้เรียบร้อย เสร็จแล้วจะได้ไปสวัสดีคุณนักรบด้วย” พี่เหมเห็นด้วยกับพี่สิบทิศ



“น้องไผ่ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้องนอนนะแล้วก็อย่าแอบฝึกเดินล่ะรอให้พี่มาก่อน” พี่เหมหันมาคุยกับน้องไผ่แถมกำชับไม่ให้น้องไผ่ฝืนเดินคนเดียวเหมือนก่อนหน้านี้



“ฮะ น้องไผ่จะไม่ดื้อ น้องไผ่จะอ่านหนังสือในห้องพลางๆ” น้องไผ่ตอบกลับไปเพราะช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบเก็บคะแนนแล้ว อ่อ น้องไผ่ลืมบอกทุกคนไปว่าน้องไผ่เรียนนอกระบบซึ่งต้องพยายามเรียนรู้ด้วยตัวเองซึ่งน้องไผ่ก็เพียรอ่านหนังสือทุกๆวัน



“ดีมาก…พอพี่จัดการธุระเสร็จแล้วพี่จะมาตรวจร่างกายน้องไผ่คร่าวๆนะ” พี่เหมบอกกับน้องไผ่ท่าทางใจดี พี่เหมยังคงนิสัยดีไม่เปลี่ยน พลอยให้น้องไผ่รู้สึกดีไม่น้อยที่พี่เหมมาเป็นคนดูแล



พี่เหมและพี่สิบทิศก็พาน้องไผ่มาส่งที่ห้องนอนแล้วพากันออกไป น้องไผ่ก็ได้แต่มองแผ่นหลังกว้าง ในสมองก็ผุดความทรงจำในตอนวัยเด็กขึ้นมา



ย้อนไปในตอนที่น้องไผ่จำความได้ ในไร่แสงจันทร์ไม่มีเด็กหรือลูกคนงานเลยที่พอจะเป็นเพื่อนเล่นกับน้องไผ่ กลายเป็นว่าน้องไผ่ก็ต้องเล่นคุณแม่ ตุ๊กตา ผิดกับพี่สิบทิศที่อายุห่างจากน้องไผ่ตั้งสิบปี เขามีเพื่อนรุ่นเดียวกันนั่นก็คือพี่เหมที่เป็นลูกหัวหน้าคนงานในฟาร์มโคนม



“น้องไผ่คิดถึงพี่ไหม?” มือหนาเข้ามาปิดตาของน้องไผ่ น้องไผ่ยกมือตัวเองจับดูก็รับรู้ได้ว่าใครแกล้งน้องไป่



“พี่สิบทิศ!!! เอามืออกเลยนะฮะ น้องไผ่มองไม่เห็น” น้องไผ่โวยวายแต่ดูเหมือนว่าจะยิ่งยุให้พี่สิบทิศปิดตาน้องไผ่แน่นกว่าเดิม



“สิบทิศอย่าแกล้งน้องไผ่สิ” เสียงสวรรค์ที่มักจะได้ยินเวลาที่ผมขอความช่วยเหลือ…เสียงของพี่เหม



“ปล่อยก็ได้ ฉันแค่อยากจะหยอกน้องไผ่เล่นแค่นั้นเอง” พี่สิบทิศปล่อยมือแล้วหันไปคุยกับพี่เหม



“จริงสิ…น้องไผ่ยังไม่ตอบพี่เลยว่าคิดถึงพี่หรือเปล่า?” พี่สิบทิศทวงคำตอบจากน้องไผ่



“คิดถึงสิฮะ…น้องไผ่คิดถึงพี่สิบทิศแล้วก็พี่เหมด้วย” น้องไผ่ยิ้มร่าให้กับพี่ทั้งสองคนที่ไปเรียนโรงเรียนประจำและจะกลับบ้านมาในช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้น



“คิดถึงพี่แบบนี้ พี่ต้องให้รางวัลเสียหน่อย” พี่สิบทิศพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง



“น้องไผ่…ปิดตา” พี่สิบทิศบอกกับน้องไผ่ น้องไผ่เองก็ทำตามอย่างว่าง่ายแถมอดตื่นเต้นไม่ได้ว่าพี่สิบทิศจะให้อะไร พี่สิบทิศจับมือน้องไผ่แล้ววางมือทับลงมาอีกที คงามรู้สึกนิ่มๆเย็นๆ มันเหนียวหนึบอย่างบอกไม่ถูก



“อ้าก!!!!....ทาก!!!!” น้องไผ่ร้องลั่นในมือของน้องไผ่มีตัวทากเล็กที่ชวนขนลุก



“ฮึก…ฮือ..อ…” น้องไผ่ร้องออกมา มือก็สั่นไม่มีแรงแม้จะสะบัดออก ส่วนพี่สิบทิศก็ยืนหัวเราะน้องไผ่ นึกๆดูแล้วไม่คิดว่าคนอายุสิบแปดเขาทำกัน



“สิบทิศทำไมชอบแกล้งน้องไผ่จัง” พี่เหมหยิบตัวทากออกจากมือของน้องไผ่แล้วจับน้องไผ่อุ้มขึ้นมา น้องไผ่ก็เอาหน้าซุกบ่ากว้างแล้วีร้องไห้ต่อก่อนจะได้ยินพี่เหมดุพี่สิบทิศ



“เหม นายเองก็ชอบโอ๋น้องไผ่เหมือนกัน ตั้งแต่น้องไผ่เกิดมาจนน้องไผ่แปดขวบนายก็ยังโอ๋”



“ก็ฉันไม่มีน้องชายนี่” พี่เหมบอกกับพี่สิบทิศ อ่อ ผมลืมบอกไปว่าพี่เหมเป็นลูกชายคนเดียว



“ถ้าอย่างนั้นฉันยกน้องไผ่ให้ นายจะเอาไม่ล่ะ?” พี่สิบทิศถามพี่เหม



“ฮึก…น้องไผ่จะเป็นน้องพี่สิบทิศ พี่สิบทิศอย่าทิ้งน้องไผ่” พอได้ยินว่าจะถูกยกให้เป็นน้องคนอื่น น้องไผ่ก็รีบพูดแล้วอ้าแขนให้พี่สิบทิศอุ้ม พี่ชายตัวดีก็รวบตัวน้องไผ่มากอดแล้วหอมแก้มขาวเบาๆ



“น้องไผ่ไม่อยากเป็นน้องชายพี่เหรอ?” พี่เหมลูบผมดำขลับของน้องไผ่เบาๆ



“อยากสิฮะ น้องไผ่ชอบพี่เหม พี่เหมใจดีกับน้องไผ่” น้องไผ่ยิ้มแป้น ทุกคนก็ยิ้มตามน้องไผ่ออกมาทันที



“แล้วพี่ล่ะ?” พี่สิบทิศถามบ้าง



“พี่สิบทิศขี้แกล้งแต่น้องไผ่ก็อยากเป็นน้องชายอยู่ดีฮะ” น้องไผ่พูดพร้อมกับหัวเราะ พี่สิบทิศเองก็คงหมั่นไส้จับน้องไผ่ลงนอนที่โซฟาแล้วจี้เอวจนน้องไผ่จั๊กจี้



“ฮ่า.า .พอ…พี่เหม…ฮ่า..ฮ่า..ช่วยน้องไผ่ด้วย”



เวลาในตอนนั้นมันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากที่พี่สิบทิศและพี่เหมกลับมาไร่ทุกสุดสัปดาห์ตอนนี้ก็เริ่มไม่ค่อยกลับบ้าน ตอนนั้นน้องไผ่ลองถามคุณพ่อดู คุณพ่อก็บอกว่าพี่สิบทิศกับพี่เหมต้องเตรียมตัวสอบเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย จนกระทั่ง….



“คุณนักรบ คุณแสงจันทร์” ในขณะที่น้องไผ่กำลังเล่นอยู่กับคุณพ่อและคุณแม่ พ่อแม่ของพี่เหม รวมถึงตัวของพี่เหมก็เข้ามาหาที่บ้านใหญ่



“มีอะไรเหรอ นายเรือง?” คุณพ่อถามกลับไป ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมาทั้งครอบครัว ส่วนน้องไผ่ก็วิ่งไปนั่งบนตักของพี่เหม โดยที่แขนแกร่งโอบเอวเล็กอัตโนมัติด้วยความเคยชิน



“คือผมจะขอลาออกจากไร่ครับ” ลุงเรืองบอกกับคุณพ่อไป ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ถึงกับตกใจรวมถึงน้องไผ่ด้วย



“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? นายเรือง” คุณพ่อถาม ลุงเรืองยิ้มก่อนจะให้คำตอบว่า…



“ไม่มีครับ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ ผมทำงานอย่างมีความสุขไม่เคยมีปัญหาอะไรเลยครับ แต่ที่ผมต้องลาออกก็เพราะว่าพ่อของผมเสียชีวิตแล้วท่านก็แบ่งที่ดินให้ ผมคิดว่าจะกลับไปทำไร่ ทำนาที่นั่น ถือว่าไปดูแลแม่ของผมด้วย อีกอย่างตาเหมก็จะเข้ามหาลัยพอดีเลยไม่ต้องกังวลเรื่องย้ายที่เรียน” ลุงเรืองอธิบายคำตอบมายาวยืดแต่น้องไผ่จับใจความประโยคได้เพียงอย่างเดียวคือ…พี่เหมต้องไปจากที่นี่ด้วย



“ฉันเข้าใจแล้ว ว่าแต่นายเรืองจะไปวันไหน?”



“คิดว่าอีกสองสามวันครับ ตอนนี้ก็เริ่มเก็บของไปบ้างแล้ว”



“ทำไมเร็วอย่างนี้เนี่ย? ฉันไม่ทันได้เตรียมใจเลย” คุณแม่เอามือทาบอก ท่านคงใจหายที่อยู่ๆครอบครัวของลุงเรืองออกจากไร่ไปกะทันหัน



“ขอโทษที่เพิ่งมาบอกนะครับ ตอนแรกผมก็ลังเลแต่พอตัดสินใจก็มาบอกคุณนักรบเลย” ลุงเรืองเอ่ย



“พี่เหมจะไม่อยู่ที่นี่ พี่เหม..ฮือ..อ..จะทิ้งน้องไผ่” น้องไผ่ร้องไห้ออกมา จำได้ว่าตอนนั้นไผ่ปวดใจมากๆ น้องไผ่ไม่อยากให้พี่เหมไป



“พี่ไม่ได้ทิ้งน้องไผ่นะ” พี่เหมเอ่ย น้องไผ่ไม่ฟังแล้วก็วิ่งออกจากตักพี่เหมไปหน้าบ้าน



“น้องไผ่ระวัง!!!” ด้วยความที่น้ำตาเอ่อนองจนมองอะไรก็พร่าไปหมด น้องไผ่ก็เลยวิ่งชนกระถางต้นไม้แล้วล้มไปนอนกับพื้น



“ฮือ..ฮือ….” น้องไผ่จำได้ว่าร้องไห้หนักมาก ทั้งเจ็บแผลที่ลเมทั้งเจ็บใจที่พี่เหมทิ้ง



“น้องไผ่เจ็บมากไหม?” พี่เหมอุ้มน้องไผ่ขึ้นมา น้องไผ่ก็กอดพี่เหมไว้แน่น



“พี่เหมทิ้งน้องไผ่..ฮึก” น้องไผ่ไม่ตอบแต่พูดถึงเรื่องที่พี่เหมจะไปจากไร่



“พี่ไม่ได้ทิ้งนะน้องไผ่…พี่แค่ย้ายกลับไปที่บ้าน”



“พี่เหมไม่ทิ้งน้องไผ่จริงๆนะฮะ” น้องไผ่คลายสะอื้น พอได้ยินว่าพี่เหมไม่ได้ทิ้งตัวเองไผ



“ครับ พี่เหมไม่ทิ้งไว้มีโอกาส พี่เหมจะมาหา” พี่เหมพูดพลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มที่มีคราบน้ำตา



“พี่เหมต้องกลับมาดูแลน้องไผ่นะ” น้องไผ่เอ่ยพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปหาพี่เหม พี่เหมยิ้มก่อนจะเอายิ้วก้อยมาเกี่ยวพันเอาไว้



“พี่สัญญาครับ”



หลังจากนั้นพี่เหมก็ออกจากไร่ไปกับครอบครัว น้องไผ่จำได้ว่าร้องไห้จนหลับไป ตื่นอีกทีก็ไม่สบายจนที่บ้านเป็นห่วง พี่สิบทิศเองที่ปกติจะแกล้งน้องไผ่ก็กลับกลายมาดูแลน้องไผ่เป็นอย่างดี กลับมาที่เรื่องพี่เหมต่อนะฮะ ช่วงแรกพี่เหมก็ติดต่อมาบ้างโดยผ่านพี่สิบทิศแต่ระยะหลังจากที่พี่สิบทิศเข้ามหาลัย น้องไผ่ก็ไม่ได้ข่าวของพี่เหมอีกเลย น้องไผ่ก็คิดว่าพี่เหมคงลืมน้องไผ่และคิดว่าชีวิตนี้อาจจะไม่เจอกันอีกจนมาถึงวันนี้…



“คิดอะไรอยู่ หืม?” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหู ก่อนคางจะวางบนบ่าของน้องไผ่



“พะ…พี่เหม มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”



“เมื่อกี้นี่แหละ พี่เรียกน้องไผ่ก็ไม่ยอมพูด เหม่อถึงใครหรือเปล่าเนี่ย?” พี่เหมเอ่ย แล้วมานั่งย่อตัวอยู่ตรงหน้าของน้องไผ่



“เปล่าฮะ” น้องไผ่รีบปฏิเสธ ใครจะกล้าบอกว่าคิดถึงพี่เหมกันล่ะ พี่เหมเองพอฟังคำตอบก็ยิ้มออกมา มือหนาก็กอบกุมมือนิ่มเอาไว้



“น้องไผ่…พี่มาดูแลน้องไผ่ตามสัญญานะ” พี่เหมพูดกับน้องไผ่ แสดงว่าพี่เหมไม่เคยลืมคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้…แล้วจู่ๆก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายก็เต้นระรัว













.............................................
ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีว่าเมื่อขนของหนีน้ำท่วม เลยไม่มีเวลาแต่ง
วันนี้ท่านยุ่งจะไม่พูดมาก
ตอนนี้นิยายยังคงเอื่อยๆ ยังไม่เข้าโหมดใสใสนะคะ ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งกันไปก่อน

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณที่เข้าทาอ่าน ติดตาม เม้น ให้กำลังใจกันนะคะ

[sirin_chadada]

ชื่อเรื่องย่อยคือ ซ่อนรัก สินะคะ (ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นอีกชื่อหนึ่ง ก็สงสัยอยู่ว่าสองคนนี้ไม่เห็นมีทีท่าเป็นคู่กัดตรงไหนเลย)

ปล. รบกวนคนเขียนใส่ตอนกับวันที่อัพเดทไว้ที่หัวเรื่องด้วยนะคะ (คนอ่านจะได้รู้นะ ว่ามีตอนใหม่แล้ว)

[magic-moon]

ชื่อเรื่องย่อยคือ ซ่อนรัก สินะคะ (ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นอีกชื่อหนึ่ง ก็สงสัยอยู่ว่าสองคนนี้ไม่เห็นมีทีท่าเป็นคู่กัดตรงไหนเลย)

ปล. รบกวนคนเขียนใส่ตอนกับวันที่อัพเดทไว้ที่หัวเรื่องด้วยนะคะ (คนอ่านจะได้รู้นะ ว่ามีตอนใหม่แล้ว)

เห็นด้วยค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่เหม น้องไผ่ 

[เมื่อนั้นฝันว่า]

ดูท่าแล้วน่าจะมาม่าหนัก

[TanYung0209]

ชื่อเรื่องย่อยคือ ซ่อนรัก สินะคะ (ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นอีกชื่อหนึ่ง ก็สงสัยอยู่ว่าสองคนนี้ไม่เห็นมีทีท่าเป็นคู่กัดตรงไหนเลย)

ปล. รบกวนคนเขียนใส่ตอนกับวันที่อัพเดทไว้ที่หัวเรื่องด้วยนะคะ (คนอ่านจะได้รู้นะ ว่ามีตอนใหม่แล้ว)

เห็นด้วยค่ะ

ว่าจะเขียนแต่หัวเรื่องไม่พอ 555 เดี๋ยวจะลบเหลือแค่บันทึกรักไร่แสงจันทร์นะคะ

[pe-ar]

ิติดตามๆๆๆ

[TanYung0209]

บันทึกรักบ้านไร่

Writer : Tan-Yung0209

File : ซ่อนรัก 03

 

 

 

 

 

 

 

ภายในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เหมก็เตรียมความพร้อมให้ร่างกายของไผ่เพื่อที่จะได้ฝึกเดิน สาเหตุที่เหมไม่ให้ไผ่ฝึกเดินเลยนั้นก็เพราะอยากจะตรวจสอบร่างกายและจิตใจของร่างเล็กว่าพร้อมที่จะกลับมาเดิยหรือยัง ดังนั้นเวลาที่ผ่านมา เหมก็ทำกายภาพบำบัดให้ไผ่ ซึ่งก่อนหน้านี้ทรายเป็นคนทำให้อยู่แล้วกล้ามเนื้อขาของไผ่จึงไม่ได้อ่อนแรงตามที่เหมคาดคะเนเอาไว้ในทีแรก ส่วนสภาพจิตใจเหมพอรู้มาจากเพื่อนรักอย่างสิบทิศถึงปมในใจของไผ่ แต่ดูเหมือนว่าปมมันได้หายไปแล้ว ตอนนี้ไผ่อยากเดินด้วยใจของไผ่เอง

 

“น้องไผ่ค่อยๆก้าวเท้านะ” เหมเอ่ย วันนี้เป็นวันแรกที่เหมจะให้ไผ่ได้เดิน ไผ่เองก็ทำตาม โดยเริ่มจากขยับเท้าขวาไปด้านหน้า

 

“โอ๊ะ!!” ไผ่อุทาน เพียงก้าวแรกไผ่ก็เซจนต้องจับราวเหล็กเอาไว้ เหมเองก็ตกใจจนรีบกอดไผ่เอาไว้แน่นจนไผ่พิงเข้ากับแผงอกแกร่ง

 

“เจ็บขาเหรอน้องไผ่?” เหมถามอาการ

 

“เปล่าฮะ แค่รู้สึกขามันตึงๆนิดหน่อย เดี๋ยวไผ่จะหัดเดินอีกรอบนะฮะ” ไผ่บอกกับเหมพร้อมส่งยิ้มให้ ก่อนจะตั้งสติแล้วขยับขาก้าวย่างบนพื้นนุ่ม

 

“อ๊ะ!!!” ไผ่นั่งลงไปกองกับพื้น เหมก็รีบเข้ามาพยุง

 

“พี่เหม…ไม่ต้องฮะ เดี๋ยวน้องไผ่จะลุกเอง” ไผ่พูดห้าม เหมจึงยืนอยู่กับที่ในใจก็อยากจะลองให้คนตัวเล็กพยายามด้วยตัวเองดู

 

ไผ่นั่งจับขาตัวเองสายตาก็จ้องมองไปด้วย ถึงวันนี้เขาจะเดินไม่ได้แต่เขาก็อยากจะลองยืนได้ด้วยตัวเองสักครั้งเพื่อคนในครอบครัวจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องของไผ่อีก พอคิดได้อย่างนี้แล้ว มือขาวก็จับราวสีบลอนด์เงินพยุงตัวเองให้ตนได้ยืนขึ้น

 

‘อึก’

 

ไผ่กัดฟันตัวเองแล้วใช้แรงมี่พอจะมีลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เหมที่มองอยู่ก็อยากเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่อยากขัดเจตนารมณ์ของไผ่ที่ต้องการจะยืนด้วยขาของตัวเอง

 

“พี่เหม…น้องไผ่ยืนได้แล้วฮะ” ความพยายามของไผ่ก็สำเร็จ เจ้าตัวดีใจจนรีบบอกให้เหมดู โดยไม่รู้ว่าทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของเหมทั้งหมด

 

“เก่งมากเลยน้องไผ่ ไหนลองเดินให้พี่ดูสักก้าว” เหมกล่าวชมให้กำลังใจไผ่ ไผ่ก็ยิ้มร่าแล้วเนิ่มหัดเดินอีกครั้ง แต่ทว่า…

 

“โอ๊ะ!! เกือบไป” พอไผ่จะเดินขาก็เหมือนจะอ่อนแรงไปเองจนเกือบจะล้มลงไปอีก โชคดีที่ไผ่จับราวเหล็กเอาไว้

 

“ขาน้องไผ่อาจจะยังไม่พร้อม” เหมเอ่ยจากการประเมินด้วยตาเปล่า ไผ่พอได้ยินก็หน้าเศร้าทันที…เขาไม่มีโอกาสจะกลับมสเดินได้อีกครั้งเหรอ?

 

“อย่าเพิ่งทำหน้าลูกหมาถูกทิ้งสิ วันนี้เป็นวันแรกแค่ไผ่ยืนได้ด้วยตัวเองก็เก่งแล้ว” เหมพูดต่อ มือหนาก็ลูบผมนุ่มเบาๆ

 

“แต่น้องไผ่อยากเดินได้เร็วๆนี่ฮะ” ไผ่พูดเสียงอ่อน

 

“เอาอย่างนี้ไหม? พี่จะช่วยไผ่หัดเดินด้วยวิธีลัด”

 

“เอาฮะ น้องไผ่อยากเดิน” ไผ่รีบตอบตกลงทั้งที่ไม่รู้วิธีของเหม

 

“แน่ใจ?” เหมถามย้ำ

 

“แน่ใจฮะ” เพราะความเชื่อใจ ไผ่ก็ตอบตกลงทันทีทันใด

 

เหมจึงเข้ามาเดินซ้อนหลังของไผ่ แขนแกร่งล็อคเอวเล็กเอาไว้แล้วอุ้มไผ่จนตัวลอย ไผ่ทีตกใจไม่ทันจะได้พูดหรือซักถามอะไร เหมก็ปล่อยตัวไผ่ลงแต่ไผ่ไม่ได้ยืนบนพื้น หากฝ่าเท้าเล็กสัมผัสกับเท้าของเหมแทน

 

“พี่เหมจะทำอะไรฮะ?” ไผ่เงยหน้าถาม ตาหวานสบตากับตาคมที่จ้องมาที่ไผ่เองเช่นกัน จนไผ่รู้สึกขัดเขินและรีบก้มหน้าเพื่อไม่ให้เหมเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับใบเมเปิ้ล

 

“ก็จะหัดให้น้องไผ่เดิน…เชื่อใจพี่นะ”

 

“ฮะ”

 

พอไผ่ตอบตกลง เหมก็เริ่มก้าวขาตัวเองไปข้างหน้าโดยมีเท้าของไผ่วางอยู่บนเท้าของตน เหมก้าวเท้าอย่างนี้ไปเรื่อยๆ พร้อมกระชับกอดไผ่แน่นขึ้นเพราะกลัวว่าไผ่จะล้มลงไป

 

‘เปะ’

 

หยดน้ำใสใสตกลงบนแขนของเหม…ไผ่กำลังร้องไห้ การร้องไห้ครั้งนี้ไม่ใช่การร้องไห้เพราะความเสียใจ หากเป็นการร้องไห้ที่เกิดจากความตื้นตันใจที่ตัวเองสามรถเดินได้ในรอบสองปี ถึงแม้การก้าวขาแต่ละก้าวเหมจะเป็นคนช่วยก็ตามที

 

“เจ็บเท้าเหรอน้องไผ่?” เหมหยุดเดิน ใบหน้หล่อโน้มลงเพื่อจะมองใบหน้าอาบน้ำตาของไผ่

 

“น้องไผ่ไม่ได้เจ็บเท้า น้องไผ่ดีใจที่ได้เดินอีกครั้งฮะ” ไผ่ตอบ

 

“พี่ก็คิดว่าเจ็บ แต่ถ้าเจ็บขึ้นมาจริงๆก็บอกพี่นะ”

 

“ฮะ พี่เหม”

 

จากนั้นเหมก็พาไผ่เดินไปรอบๆห้อง ไผ่ก็หยุดร้องไห้และเผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมา รอยยิ้มที่ในเวลาสองปีมานี้ น้อยครั้งที่ใครจะได้เห็น

 

‘แกร็ก’ ประตูห้องของไผ่เปิดออก นักรบที่มาเยี่ยมลูกชายก็เห็นรอยยิ้มของไผ่ที่เหมือนกับรอยยิ้มของภรรยาอย่างกับแกะพิมพ์

 

“คุณพ่อฮะ” ไผ่เรียกคนเป็นพ่อ เหมเองก็หยุดเดิน

 

“ทำไมน้องไผ่ของพ่อถึงมายืนบนเท้าพี่เหมแบบนี้ล่ะครับ” นักรบเข้าสวมกอดลูกชายก่อนจะอุ้มไผ่ให้ออกจากตัวเหม

 

“พี่เหมให้น้องไผ่หัดเดินฮะ” ไผ่ตอบเสียงเจื้อยแจ้ว

 

“ใช่ครับ ผมให้น้องไผ่หัดเดินวันแรก พอเดินกับราวจับน้องไผ่ก็ล้มตลอดเลยต้องใช้วิธีนี้” เหมพูดเสริม

 

“น้องไผ่เหยียบเท้าพี่เหมเขากระดูกแตกแล้วมั้งเนี่ย” นักรบพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

 

“คุณพ่อฮะ!!! น้องไผ่ตัวเบานะฮะ” ไผ่หน้ามุ่ย มือก็กำหมัดชกอกคนเป็นพ่อเบาๆ

 

“โอ๋ๆ พ่อแค่หยอกเอง…ฟอด” นักรบรีบง้อลูกชายตามด้วยหอมแก้มเป็นการไถ่โทษ

 

“น้องไผ่ไม่งอนก็ได้ฮะ” ไผ่ยิ้มร่า นักรบจึงอุ้มไผ่ไปนั่งที่รถเข็นและหันมาพูดกับเหม

 

“ยังไงน้าก็ขอฝากน้องด้วยนะ น้าอยากให้น้องไผ่กลับมาเดินได้อีกครั้ง” นักรบพูดกับเหม

 

“น้องไผ่ต้องกลับมาเดินได้แน่นอนครับ วันนี้น้องไผ่ก็ยืนเองได้ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีเลยครับ” เหมบอกกับนักรบ คนเป็นพ่อพอได้ฟังข่าวดีก็ใจชื้นขึ้นมาว่าพอจะมีความหวังแล้ว

 

“น้องไผ่เองก็อย่าดื้อกับพี่เหมเขานะ พี่เหมให้ทำอะไรก็ต้องเชื่อฟัง เป็นเด็กดีแล้วต้องอดทนเอาไว้มากๆ” นักรบบอกกับลูกชายเพราะอยากให้ไผ่ทำตามคำที่หมอสั่งจะได้กลับมาเดินเหมือนเมื่อก่อน

 

“ฮะ คุณพ่อ” ไผ่รับคำแล้วหันไปมองเหมที่มีรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก

 

“วันนี้พ่อต้องเข้าไปทำธุระในเมือง น้องไผ่อยากกินอะไรบ้าง?”

 

“น้องไผ่อยากหม่ำเค้กฮะ”

 

“ได้ครับแต่อย่ากินเยอะนะ พ่อสงสารพี่เหม” นักรบพูดหยอก จนลูกชายคนเล็กหน้างออีกรอบ

 

“คุณพ่ออ่ะ น้องไผ่งอนคุณพ่อนะฮะ” ไผ่เอ่ยพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น

 

“หายงอนพ่อนะ แล้วพ่อจะซื้อเค้กให้สองชิ้น”

 

“น้องไผ่ขอสามฮะ”

 

“ตกลง พ่อจะซื้อมาให้สามชิ้น”

 

“คุณพ่อใจดีที่สุดเลย~” ไผ่พูดออกมาเสียงร่าเริง จนนักรบรู้สึกหวงลูกชายเพราะน่ารักเกินไป

 

“ใจดีเพราะมีลูกน่ารักเนี่ยแหละ อ่า…พ่อต้องไปก่อนนะ เดี๋ยวไปทำธุรพะไม่ทัน”

 

“ฮะ คุณพ่อ”

 

“เหม น้าฝากน้องไผ่ด้วยนะ” นักรบไม่ลืมที่จะย้ำเหมให้ดูแลไผ่

 

“ครับ คุณนักรบ” เหมรับคำ

 

จากนั้นนักรบก็ออกจากห้องไป ส่วนเหมก็ทำกายภาพบำบัดให้กับไผ่ก่อนจะไปทานอาหารมื้อเย็นพร้อมกับสิบทิศที่เลิกงานจากไร่พอดี

 

‘ซ่า….ซ่า….’

 

สายฝนที่ไม่มีทีท่าจะตกกลับตกลงมาอย่างหนัก แสงสีขาววูบวาบไปมาตามด้วยฟ้าร้องที่ดังโครมครามทำให้ไผ่ที่นั่งอ่านหนังสือที่ห้องรับแขกพร้อกับเหมและสิบทิศถึงกับสะดุ้ง

 

“น้องไผ่เป็นอะไร หน้าซีดเชียว” สิบทิศถามเพราะเห็นท่าทางไผ่ดูลนๆ

 

“น้องไผ่คงจะตกใจเสียงฟ้าร้อง ดูสิอยู่ดีๆก็ตกลงมา” เหมพูดตามสิ่งที่คิด เขาจำได้ว่าไผ่กลัวเสียงฟ้าร้องจนร้องไฟ้ทุกครั้ง

 

“น้องไผ่ตกใจเสียงฟ้าร้องตามที่พี่เหมบอกนั่นแหละฮะ แต่น้องไผ่ใจไม่ดีด้วยฮะ” ไผ่เอ่ย มือก็ทาบอกตัวเองไว้ ตั้งแต่ทานมื้อเย็นเสร็จไผ่ก็กระวนกระวายนึกนักรบตลอดเวลา ไผ่สังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆกับพ่อตัวเอง

 

‘Rt…Rt…’

 

เสียงโทรศัพท์มือถือของสิบทิศดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองด้วยความสนใจ สิบทิศมองโทรศัพท์ก็พบว่าเป็นเบอร์แปลก

 

“สวัสดีครับ” สิบทิศรับสาย

 

‘สวัสดีครับ นี่สถานนีตำรวจ××× อยากทราบว่านี่ใช่คุณสิบทิศหรือเปล่าครับ’

 

“ใช่ครับ” สิบทิศเอ่ย พลางขมวดคิ้วที่อยู่ๆคำรวจก็โทรมาหาเขาในช่วงค่ำ

 

‘ผมมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบครับ…คุณนักรบ ได้ถูกฆาตกรรมครับ ตอนนี้ศพอยู่ที่โรงพยาบาล×××….’ ปลายสายได้บอกข่าวร้ายพร้อมรายละเอียดคร่าวๆ

 

“ครับ เดี๋ยวผมจะออกไป” สิบทิศถึงกับตัวชา…เขาได้สูญเสียพ่อไปแล้ว

 

“พี่สิบทิศ ใครโทรมาฮะ” ไผ่ถาม พอเห็นสีหน้าพี่ชายไผ่ก็ชักใจไม่ดี สิบทิศเดินมาที่ไผ่แล้วสวมกอดคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

 

“น้องไผ่ครับ…คุณพ่อตายแล้ว” สิบทิศพูดออกมาเสียงแผ่วแต่ดังพอที่จะให้ไผ่และเหมได้ยิน

 

“ไม่จริงใช่ไหมฮะ?...พี่สิบทิศ..ไม่จริงใช่ไหมฮะ?” ไผ่พูดเสียงสั่นเครือ

 

“จริงครับ…คุณพ่อท่านเสียแล้ว” สิบทิศพูดพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ แขนทั้งสองก็กอดไผ่ไว้แน่น ไป่เองก็กอดสิบทิศตอบ

 

“ฮือ….ไม่จริง..คุณพ่อต้องไม่ตายสิ..ฮึก..ฮือ…คุณพ่อบอกว่าซื้อเค้กให้น้องไผ่หม่ำ..ฮือ..อ..” ไผ่ปล่อยโฮออกมากับการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตอีกคนหนึ่ง เมื่อสองปีก่อนก็เป็นคุณแม่ พอมาวันนี้ก็เป็นคุณพ่อ หัวใจของไผ่ตอนนี้แตกสลายไม่มีชิ้นดี ทำไมคนที่รักถึงจากเขาไป…ไม่มีใครรักเขาแล้วหรือ?

 

เหมที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ได้แต่อึ้งไม่คิดว่าคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อตอนเย็นอย่างนักรบจะเสียชีวิต ก่อนจะได้ยินคำพูดของนักรบก้องอยู่ในหัว

 

‘เหม น้าฝากน้องไผ่ด้วยนะ’

 

เหมมองไปยังไผ่ที่กำลังร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เหมจับจ้องไปที่ไผ่ไม่วางตา หากวิญญาณของนักรบวนเวียนอยู่ที่นี่ เขาก็ขอสัญญาให้นักรบรู้ว่าเขาจะดูแลไผ่เป็นอย่างดี

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................

สวัสดีจ้า กลับมาแล้ว ตอนนี้สั้นมาก 5555พอดีท่านยุ่งไปกรุงเทพมาจ้าเลยไม่มีเวลาปั่นนิยาย บวกกับก่อนหน้าจะไปกรุงเทพ น้ำดันท่วม ไฟฟ้าก็ถูกตัดอีก

ชีวิตท่านยุ่งน่าสงสารมากแต่คงน้อยกว่าน้องไผ่ในตอนนี้

 

ป.ล. น้องไผ่จะไม่ดราม่านะคะ ไม่ดราม่าเท่ากับพระลักษณ์ 5555 #พระลักษณ์นี่มาม่าสุดๆแล้วที่แต่งมา

 

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณมิตรรักแฟนนิยายที่ติดตาม อ่าน เม้น นะคะ

[MayA@TK]

 

 

[DESZCZ]

เศร้า
น้องไผ่ชีวิตน่าสงสาร ขอให้จับตัวคนฆ่าได้เร็วๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่ทันไร พ่อของไผ่ ก็มาถูกฆาตกรรม

[TanYung0209]

บันทึกรักบ้านไร่

Writer : Tan-Yung0209

File : ซ่อนรัก 04















เวลาล่วงเลยไปหลายวัน งานศพของนักรบถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่ ญาติพี่น้องรวมถึงคนงานในไร่ต่างโศกเศร้ากับการจากไปของนักรบโดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกชายของนักรบอย่างสิบทิศและไผ่ที่เหลือเพียงสองคนพี่น้อง สิบทิศผู้เป็นพี่ก็กลายเป็นเสาหลักในครอบครัวและไร่แสงจันทร์แทนพ่อ เขาจึงต้องเข้มแข็งและเก็บน้ำตาเอาไว้ ซึ่งผิดกับไผ่ที่ร้องไห้ตั้งแต่วันที่รับรู้ว่าสูญเสียพ่อจนกระทั่งถึงวันนี้...วันฌาปนกิจศพของนักรบ



เสียงสวดมนต์ครั้งสุดท้ายดังก้องวัด แทรกด้วยเสียงสะอื้นไห้ของไผ่ที่พนมมือทั้งน้ำตา ใครที่ได้เห็นก็ต่างสงสารร่างเล็กด้วยกันทั้งนั้น บ้างก็ซุบซิบกันว่าไผ่อาภัพ เสียทั้งพ่อและแม่แถมขาก็เดินไม่ได้อีก เรื่องเหล่านี้ก็เข้าหูของไผ่แต่ไผ่ก็ไม่ได้ถือโทษโกรธคนพูดเพราะว่ามันคือเรื่องจริง อีกอย่างสิ่งที่ไผ่ให้ความสนใจมากกว่าคำพูดเหล่านี้นั้นก็คือเหมที่ไม่ได้อยู่ในงาน



“เอาล่ะทุกคน มาช่วยยกโลงหน่อย” พอพระสงฆ์สวดมนต์จนจบ คนในไร่ก็ต่างมาช่วยยกโลงศพของนักรบไปยังเมรุ สิบทิศเองก็เข็นรถเข็นของไผ่ตามไปด้วยเช่นกัน



พอไปถึงยังเมรุเผาศพ ทั้งหมดก็สวดมนต์ขออโหสิกรรมรวมทั้งอธิษฐานให้นักรบไปสู่สุขคติและบันดาลให้เจอตัวคนร้าย เสร็จแล้วไผ่ก็ช่วยสิบทิศแจกดอกไม้จันทน์ให้แก่คนร่วมงาน



“เดี๋ยวพี่หยิบเอง” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น ไผ่เงยหน้ามองเจ้าของเสียงก็พบว่าเป็นเหม ไผ่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร เหมเองก็หยิบดอกไม้จันทน์ไปวางไว้ที่โลงของนักรบ



ทั้งสิบทิศ ไผ่ รวมถึงป้าศรีก็ช่วยกันแจกจ่ายดอกไม้จันทน์จนเสร็จก็ถึงเวลาที่ตัวเองเป็นฝ่ายไปวางบ้าง ป้าศรีเป็นฝ่ายวางดอกไม้ก่อน ตามมาด้วยสิบทิศและไผ่ที่ขอให้สิบทิศช่วยพยุงให้ตัวเองได้ยืนขึ้นเพื่อมองใบหน้าของพ่อเป็นครั้งสุดท้าย



“ฮือ..อ…คุณพ่อฮะ…” ไผ่โน้มตัวลง มือก็วางดอกไม้จันทน์ไว้ตรงอกของร่างที่ไร้ลมหายใจ แล้วเรียกหาพ่อทั้งน้ำตา เสียงสั่นเครือชวนให้คนฟังหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก สิบทิศเข้ามากอดจากทางด้านหลัง มือหนาลูบผมนุ่มเป็นการปลอบใจ ในขณะเดียวกันนั้นสัปเหร่อก็นำโลงศพเข้าสู่เตาเผา



“ฮึก…ก….ฮือ..อ…คุณพ่อ..พี่สิบทิศ..น้องไผ่จะไปหาคุณพ่อ” ไผ่ดิ้นรนพยายามพุ่งตัวไปข้างหน้าแม้จะเดินไม่ได้ สิบทิศจึงกอดไผ่เอาไว้แน่น



“ฮือ..อ…..ฮือ...ฮือ..อ…” ไผ่นั่งทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาไม่อายใคร สิบทิศก็ทำได้เพียงกอดเท่านั้นเพราะเขาเองก็เจ็บไม่ต่างจากไผ่แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้



ไฟร้อนก็เผาผลาญโลงและร่างกายของนักรบจนหมดสิ้น ไผ่ที่ถูกสิบทิศอุ้มให้มานั่งบนรถเข็นก็เหม่อลอยมองควันสีเทาที่พวยพุ่งสู่ท้องฟ้า ในใจก็คิดว่าทั้งพ่อและแม่ก็คงจะได้เจอกันที่สวรรค์แล้ว



“สิบทิศ เราเสียใจด้วยนะ” เสียงหญิงสาวเอื้อนเอ่ยกับสิบทิศ ทำให้ไผ่หันไปมองด้วยความสนใจ



“อ้าว..พลอย เราคิดว่าจะไม่มาเสียอีก” สิบทิศพูดกับหญิงสาว ไผ่มองพลอยที่ยืนอยู่กับเหมอย่างพิจารณา พลอยเป็นผู้หญิงที่สวย โครงหน้า ตา ปาก จมูก คิ้ว ถือว่าชัดได้สัดส่วน ผิวก็ขาวอมชมพู รูปร่างก็สูงโปร่ง



“ต้องมาสิ ตอนแรกคิดว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว โชคดีว่าเหมไปรับ” พลอยเอ่ย ไผ่ที่ได้ฟังก็ร้องอ๋อในใจ นี่คงเป็นสาเหตุที่เหมหายไปจากงานตั้งแต่เช้าสินะ



“อ่อ ไผ่ พี่ลืมแนะนำไปเลย พี่สาวคนนี้ชื่อพลอยนะเป็นเพื่อนพี่และก็เป็นแฟนของเหมด้วย” สิบทิศแนะนำพลอยให้กับน้องชายได้รู้จัก



“สวัสดีจ๊ะน้องไผ่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พลอยทักทาย เด็กชายวัยรุ่นหน้าหวานที่นั่งอยู่บนรถเข็น



“สวัสดีฮะ พี่พลอย” ไผ่ยกมือไหว้พร้อมกล่าวคำทักทายเสียงแผ่วเบา



“แล้วพลอยนอนไหนล่ะคืนนี้ พักบ้านเราได้นะ” สิบทิศพูดชวนเพื่อน



“ไม่เป็นไร เราจองโรงแรมไว้ อีกอย่างพรุ่งนี้เรากลับกรุงเทพเลยไม่อยากนั่งรถไปสนามบินไกลๆ” พลอยปฏิเสธ



“งั้นคืนนี้เหมก็ไปนอนกับพลอยล่ะสิ” สิบทิศพูดหยอกเหมที่ยืนหน้านิ่ง ไม่แสดงความหวานแบบที่คู่รักเขาทำกัน โดยไม่รู้ว่าไผ่ที่นั่งฟัง นั่งมอง กำลังเจ็บจี๊ดๆที่ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้าย



“ไม่ล่ะ ฉันจะนอนที่บ้านนายนั่นแหละ” เหมเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ



“นานๆทีแฟนมาหา แกจะนอนกับแฟนฉันก็ไม่ว่า ส่วนเรื่องดูแลน้องไผ่ไม่ต้องเป็นห่วงจริงไหม?...น้องไผ่” สิบทิศพูดกับเหมก่อนจะให้ไผ่ช่วยสนับสนุนความคิด



“ฮะ” ไผ่พูดออกมาสั้นๆ ตาก็ประสานกับสายตาของเหมที่มองไผ่เช่นกัน ไผ่รีบก้มหน้าหลบสายตาเหม



“ไม่ต้องมานอนเป็นเพื่อนพลอยหรอก พลอยตามใจเหม” พลอยเอ่ย หล่อนเข้าใจแฟนหนุ่มซึ่งอีกด้านหนึ่งคือเจ้าชายน้ำแข็งที่มีความคิดที่ไม่มีใครเข้าถึง รวมทั้งโลกส่วนตัวสูง



“โอเค เดี๋ยวพลอยกลับกับเราก็ได้ เรามีธุระในเมือง ส่วนเหมช่วยพาไผ่กลับบ้านด้วยแล้วกัน” สิบทิศเอ่ยเพราะเขาเองก็จะไปรับพยานที่เห็นคนร้ายที่ฆ่าพ่อมาอยู่กับตน จึงถือโอกาสส่งพลอยกลับโรงแรม



“อืม ตกลง” เหมเอ่ย แล้วเข็นรถเข็นพาไผ่ไปที่รถ



“ไอ้เหมมันเย็นชากับพลอยแบบนี้เหรอ?” สิบทิศถามพลอยที่ยืนหน้านิ่ง หลังจากที่เหมเดินออกห่างไปแล้ว



“ก็ประมาณนั้นแหละ เหมเขาเป็นคนพูดน้อยแล้วแสดงความรักไม่เก่ง” พลอยบอกสิบทิศพร้อมเผยรอยยิ้มจางๆที่ดูก็รู้ว่าฝืน



ทางด้านเหมและไผ่ พอถึงที่รถเหมก็อุ้มไผ่ขึ้นไปนั่งใกล้คนขับและพับรถเข็นเก็บไว้หลังรถ จากนั้นก็เดินทางออกจากวัดไปยังบ้าน



“น้องไผ่ อยากกินขนมไหม?” เหมพูดทำลายความเงียบหลังจากขับรถมาได้สักระยะ



“ไม่ฮะ…น้องไผ่ไม่หิว” ไผ่ตอบ ตาก็มองไปนอกหน้าต่าง วินาทีนี้ไม่ไม่หิว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ไผ่ทั้งรู้สึกจุก รู้สึกเจ็บ จากการสูญเสียพ่อและการที่รู้ใจตัวเองว่าดันรักเหมเข้าให้แล้ว



“พี่รู้ว่าน้องไผ่ยังเสียใจแต่ถ้าน้องไผ่ไม่กินอะไร น้องไผ่ก็จะไม่สบายขึ้นมาได้…แบบนี้จะเอาแรงที่ไหนหัดเดิน” เหมพูดชักจูง ไผ่ในตอนนี้ซูบผอมอย่างเห็นได้ชัด จากที่ตัวเล็กอยู่แล้วก็เล็กเข้าไปอีก ยิ่งตอยเหมอุ้มขึ้นรถ เหมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ลดฮวบของคนในอ้อมแขน



“แล้วแต่พี่เหมฮะ” ไผ่ฉุกคิดคำพูดของเหมและนึกถึงนักรบที่ปรารถนาให้ไผ่กลับมาเดินได้ เหมเองได้ยินคำพูดของไผ่ก็ยิ้มออกมา ถือว่าไผ่ยอมกินอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว เหมจึงขับรถเลี้ยวไปที่ร้านอาหารข้างทาง พอรถจอดปุ๊บ เหมก็จัดแจงให้ไผ่นั่งรถเข็นแล้วพาเข้าไปในร้าน



“น้องไผ่อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ ที่นี่มีทั้งของคาวและของหวาน” เหมบอกกับไผ่ คนตัวเล็กจึงเปิดรายการอาหารและไล่ดูอาหารที่อยากจะกิน



“น้องไผ่ขอข้าวผัดปูฮะ ส่วนน้ำก็ขอน้ำเปล่า” ไผ่สั่งอาหารง่ายๆเพราะรู้ตัวว่าทานได้ไม่เยอะ



“ส่วนผมขอกาแฟแก้วนึงครับ” เหมสั่ง พนักงานก็ทบทวนรายการอาหารอีกครั้งก่อนจะออกไป



“พี่เหมไม่ทานข้าวเหรอฮะ?”



“พี่ทานมาแล้วกับพลอยก่อนจะไปในงาน” เหมตอบ ไผ่พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเผลอเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อข่มใจความเจ็บที่แล่นอยู่ในอก ก่อนที่ทั้งสองคนจะไม่พูดอะไรออกมา ทุกอย่างเลยตกอยู่ในความเงียบ จนพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ



ไผ่ตักข้าวอย่างเงียบๆ ข้าวผัดปูร้านนี้ทุกครั้งที่มาไผ่จะรับรู้ถึงรสชาติความอร่อยแต่วันนี้ไผ่รู้สึกว่ามันฝืดคอจนกลืนไม่ลง ไผ่กินได้ไม่กี่คำก็รวบช้อนบ่งบอกว่าตนไม่กินแล้ว



“น้องไผ่ ทำไมทานแค่นี้ล่ะ? ทานอีกสิ” เหมที่นั่งดื่มกาแฟก็บอกให้คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กินข้าวในจานที่ทานไปไม่ถึงครึ่ง



“น้องไผ่อิ่มแล้วฮะ” ไผ่เอ่ยเสียงแผ่วเบา



“ต้องทานอีก มานี่เดี๋ยวพี่ป้อน” เหมยกจานข้าวมาไว้ตรงหน้าแล้วตักข้าวมาจ่อปากของไผ่



“อ้าปาก”



“……”



“น้องไผ่ พี่ไม่ชอบคนดื้อนะ” เหมบอกกับไผ่เสียงเรียบ ไผ่กลัวว่าเหมจะโกรธจึงยอมอ้าปากกินข้าวที่เหมป้อน



“พี่เหม น้องไผ่ทานเองก็ได้ฮะ” ไผ่เคี้ยวข้าวเสร็จก็รีบบอกเพราะรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องจากคนรอบข้างโดยเฉพาะผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ



“ไม่ต้อง พี่ป้อนเอง” เหมตักข้าวป้อนไผ่ต่อ ไผ่ที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้ก็ทานข้าวที่เหมป้อนเข้าปากคำแล้วคำเล่า



“พี่เหม น้องไผ่ไม่ไหวแล้วฮะ” ไผ่บอกเพราะตอนนี้ไผ่รู้สึกอิ่มแล้วจริงๆ เหมมองข้าวในจานด็พบว่าไผ่กินข้าวไปเยอะพอสมควรจึงวางช้อนลง



“โอเค เดี๋ยวพี่ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน” เหมลุกออกจากโต๊ะไป ไผ่ก็นั่งเงียบๆรอเหมกลับมา หัวใจของไผ่สั่นไหวกับการที่เหมป้อนข้าวให้



‘ไม่ได้นะน้องไผ่ พี่เหมมีแฟนแล้ว’ ไผ่รีบเตือนตัวเองในใจว่าอย่าหวั่นไหว อย่าแสดงออกว่ารักเหมเป็นอันขาด



“ผู้ชายคนที่นั่งข้างๆโต๊ะเราหล่อเนอะ เสียดายมากับแฟน”



“แฟนเหรอ? ใครจะเอาเด็กนั่งรถเข็นมาเป็นแฟน คิดบ้างสิแก”



“นั่นสิ ฉันเองก็ลืมคิดไป สงสัยคงจะเป็นน้องชาย”



ผู้หญิงโต๊ะข้างๆพูดขึ้นไม่ดังมากนักแต่ก็เข้ามาในหูของไผ่ทุกประโยค ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกผู้หญิงเหล่านั้นพูดถึงใคร ไผ่จิกขาต้นขาตัวเองข่มอารมณ์ไม่ให้ร้องไห้ออกมา



“กลับกันเถอะน้องไผ่” เหมที่ทำธุระเสร็จและอวะไปจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยก็กลับมาเข็นรถให้ไผ่ไปที่รถและจัดการไผ่ให้นั่งประจำที่ เหมเองก็ขับรถออกจากร้านไปโดยที่ไผ่ก็นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรต่อ จิตใจของไผ่มันเจ็บช้ำจนไม่มีชิ้นดีน้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งก็ไหลออกมาอีกครั้ง เหมเองก็ตกใจที่อยู่ๆไผ่ก็ร้องไห้ เขาคิดว่าไผ่ยังคงเศร้าจากการจากไปของนักรบจึงปล่อยให้ไผ่ร้องไห้ระบายความเสียใจออกมา ส่วนตนก็ขับรถด้วยมือเพียงข้างเดียวเพราะมืออีกข้างคอยกุมมือของไผ่เอาไว้แน่น



‘พี่เหมอย่าทำดีกับน้องไผ่ได้ไหม?’



‘พี่เหมอย่าทำให้น้องไผ่รู้สึกรักได้ไหม?’



‘คนพิการอย่างน้องไผ่รู้ตัวดีว่าไม่คู่ควรกับพี่เหม’























....................................

มาแล้วววววววว น้องไผ่มาแล้ว

น้องไผ่มาพร้อมมาม่าถ้วยเล็กๆรสชาติเค็มๆน่าอร่อย 555555555



ไม่อยากพูดอะไรมา กลัวคนอ่านจะตบตีเผากระท่อมหลังใหม่ของท่านยุ่ง ซึ่งสร้างจากไม้ไผ่ทองคำ

ความมาม่ายังมีอีกเพิ่มความเผ็ชเรื่อยๆ แต่ไม่เท่ากับพระลักษณ์

คนอ่านจึงไม่ต้องเสียน้ำตา อิอิ



สุดท้ายนี้ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาติดตามนะคะ ม๊วฟฟฟฟ

[MayA@TK]

 
น้องไผ่ซ่อนความรักความรู้สึกของตัวเองไม่ให้พี่เหมรู้ซินะ

 

 

[TanYung0209]

น้องไผ่ซ่อนความรักความรู้สึกของตัวเองไม่ให้พี่เหมรู้ซินะ

 

 

นี่คือที่มาของชื่อนิยายนั่นแหละค่ะ ซ่อนความรักเอาไว้

[TanYung0209]

บันทึกรัก…ไร่แสงจันทร์

Writer : Tan-Yung0209

File : ซ่อนรัก 05















ภายในไร่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างทั้งเจ้าของไร่คนใหม่อย่างสิบทิศ รวมถึงสมาชิกใหม่ที่เข้ามาในบ้านอย่าง ‘พี’ พยานปากเอกเพียงคนเดียวที่เห็นฆาตกรแต่กลับความจำเสื่อม สิบทิศจึงพามาอยู่ที่ไร่ภายใต้การดูแลของสิบทิศเอง นี่เป็นแค่ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นโดยผิวเผิน หากแท้ที่จริงแล้วยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่ไม่เหมือนเก่า นั่นก็คือตัวของไผ่เอง





ไผ่เองก็คอยปั้นหน้า แสร้งยิ้ม หลอกทุกคนและตัวเองว่าเข้มแข็งและพร้อมที่จะก้าวผ่านเรื่องราวร้ายๆ นอกจากนี้ไผ่ก็พยายามตัดใจจากเหมทันทีที่รู้ตัวว่ารักแต่กลับทำอะไรไม่ได้ ยิ่งในตอนที่ไผ่สูญเสียพ่อไป เหมก็เข้ามาดูแลไผ่มากยิ่งขึ้นเพื่อแบ่งเบาภาระให้สิบทิศที่ทำงานและคอยสืบเรื่องนักรบรวมถึงดูแลพยานอย่างพี



การดูแลที่มากขึ้นของเหมไม่ใช่แค่เข้ามากายภาพบำบัดหรือพาไผ่หัดเดิน เหมได้ย้ายข้าวของมานอนกับไผ่ที่ห้องและคอยดูแลไผ่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เหมไม่อยากละสายตาไปจากไผ่เพราะเขารู้ว่าไผ่จิตใจอ่อนไหว จึงไม่อยากทิ้งไผ่ไว้คนเดียว



การกระทำของเหมดูเหมือนจะเป็นข้อดี แต่เปล่าเลยมันยิ่งทำให้ไผ่เจ็บช้ำหนักขึ้นไปอีก จากที่พยายามทำตัวออกห่างเหมก็เข้ามาใกล้ บางครั้งไผ่แกล้งหลับไม่อยากรับรู้อะไรก็ต้องได้ยินเหมพูดคุยโทรศัพท์กับพลอยแทบทุกคืน ถึงเหมจะพูดน้อยก็ตาม ไผ่ที่ได้ยินก็ปวดใจมากจนบางครั้งต้องนอนร้องไห้กลั้นเสียงแล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้เปรอะเปื้อนหมอน



จนกระทั่งเช้าวันนี้ ความปรารถนาของไผ่ก็สัมฤทธิ์ผล เหมไม่อยู่เนื่องจากไปพบพลอยที่มาหาชายหนุ่มจากกรุงเทพ ไผ่จึงอยู่ที่บ้านร่วมกับสิบทิศ



“พี่สิบทิศฮะ พี่พีไปไหนล่ะฮะ?” ไผ่ถามหาพี ที่ไผ่นับถือเป็นพี่….สะใภ้ ไผ่นั้นพอจะเดาความสัมพันธ์ระหว่างสิบทิศกับพีว่าเป็นยังไง



“วันนี้พีเขาไปทำไร่ พี่เองก็จะแวะไปหาตอนเที่ยงนี่แหละ” สิบทิศตอบ



“ถ้าอย่างนั้นพี่สิบทิศพาไผ่ไปส่งที่ห้องได้ไหมฮะ?”



“น้องไผ่ง่วงเหรอ? หรือว่าไม่สบายตรงไหรหรือเปล่า?” สิบทิศถามน้ำเสียงและท่าทางดูร้อนรน



“เปล่าฮะ น้องไผ่แค่จะไปฝึกเดินเท่านั้นเอง” ไผ่พูดออกมาทั้งรอยยิ้มพลอยทำให้สิบทิศยิ้มตามไปด้วยที่ไผ่เข้มแข็งมากขึ้น



“ทำไมไม่รอเหมกลับมาก่อนล่ะน้องไผ่?” สิบทิศถามต่อ



“น้องไผ่อยากเดินได้เร็วๆฮะ คุณพ่อคุณแม่ที่มองน้องไผ่จากบนฟ้าจะได้ดีใจ” ไผ่พูดน้ำเสียงสดใสแต่ดวงตาก็มีน้ำตาคลอนิดๆพอพูดถึงคนที่รักทั้งสองคน



“ดีแล้วที่น้องไผ่กระตือรือร้นที่จะเดิน ถ้าฝึกบ่อยๆน้องไผ่จะได้กลับมาเดินได้ ทีนี้เหมมันจะได้กลับไปทำงานที่โรงพยาบาลแล้วเจอแฟนมันบ่อยขึ้น” สิบทิศพูดออกมาตามความคิดเพราะส่วนตัวก็เกรงใจเพื่อนรัก



“ถ้าน้องไผ่หายดี พี่เหมก็จะไปเหรอฮะ?”



“ใช่ มีอะไรหรือเปล่าน้องไผ่?”



“ไม่มีอะไรฮะพี่สิบทิศ” ไผ่รีบปฏิเสธ ในสมองตอนนี้ก็เกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา



..

..

..



เวลาล่วงเลยมาถึงค่ำ ไผ่ในตอนนี้กำลังหัดเดินด้วยตัวเองโดยมีราวเหล็กคอยพยุงตัว นับตั้งแต่สิบทิศมาส่งไผ่ที่ห้องนอน ไผ่ก็ฝึกเดินโดยไม่หยุดพัก ขนาดแม่บ้านเอาอาหารมาให้ไผ่ก็ไม่ยอมกิน ใจของไผ่กำลังมุ่งมั่นที่จะเดินให้ได้เพื่อเหมจะได้ไม่ต้องมาดูแลตนอีก



“อึก..”



ไผ่กัดฟันด้วยความเจ็บปวด ขาทั้งข้างเริ่มเจ็บเพราะไผ่ไม่ยอมหยุดพัก ซึ่งก่อนหน้านี้ขาของไผ่ก็เริ่มล้าแต่ไผ่ก็ฝืนเดินจนขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงส่งผลให้ไผ่ล้มลงไปนั่งกองกับพื้น



“จะล้มไม่ได้นะน้องไผ่…ฮึก..ก..น้องไผ่ต้องเดินให้ได้…ฮือ..อ..” ไผ่ทุบตีขาตัวเองทั้งน้ำตาด้วยความไม่พอใจ



“อย่าอ่อนแอสิน้องไผ่ อย่าเป็นตัวถ่วงใคร…ฮือ…อ…” ไผ่ทุบตีขาสลับกับหยิกขาตัวเองแรงๆเพื่อระบายความอัดอั้นที่สะสมภายในจิตใจ



“น้องไผ่!!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ในขณะเดียวนั้นเองเหมที่กลับมาจากไปหาพลอยก็เข้ามาเจอไผ่ที่นั่งร้องไห้พร้อมกับทำร้ายตัวเอง



“น้องไผ่ไม่หยุด…อึก..น้องไผ่จะตีจนกว่าขามันจะมีแรง” ไผ่ยังทุบตีขาตัวเอง เหมจึงรีบเข้ามารวบมือเล็กเอาไว้ไม่ให้ทำตามใจอีก



“พี่เหมปล่อยน้องไผ่!!!...ปล่อย” ไผ่ขัดขืน พยายามขยับมือให้หลุดพ้นจากมือหนาที่กุมแน่น



“พี่ไม่ปล่อย…แม่บ้านบอกพี่ว่าน้องไผ่หัดเดินตั้งแต่เที่ยงจนถึงค่ำ ขาของน้องไผ่เลยล้าเพราะน้องไผ่หักโหม ดังนั้นน้องไผ่ต้องพักผ่อนไม่ใช่มาทุบตีขาให้ตัวเองเดินได้แบบนี้” เหมพูดเสียงดุ ตาก็จ้องไปที่ใบหน้าอาบน้ำตาของร่างบาง



“น้องไผ่อยากเดินได้เร็วๆ…ฮือ..อ…น้องไผ่ไม่อยากเป็นภาระใคร ไม่อยากเป็นภาระของพี่เหม”



“พี่เคยบอกเหรอว่าน้องไผ่เป็นภาระของพี่” เหมถามกลับ เขาหนักใจกับการที่ไผ่คิดเองเออเองแถมคิดในแง่ลบอีก



“พี่เหมไม่บอกไผ่ก็รู้ ถ้าไผ่หายพี่เหมจะได้กลับไปทำงานใช้ชีวิตเหมือนเดิม ได้เจอกับพี่พลอยมากขึ้น” ไผ่พูดออกมาทั้งน้ำตาที่ยังคงไหลพราก ยิ่งพูดถึงชื่อของกญิงสาวไผ่ก็รู้สึกหน่วงเหมือนมีอะไรมาชกตรงอก



“แล้วไผ่ไม่อยากเจอพี่หรือไง? ถึงฝืนเดินขนาดนี้” เหมถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง



“ไผ่อยากเจอแต่ไผ่ไม่อยากเจ็บ…ไผ่ไม่อยากรักพี่เหม ไผ่อยากเดินได้เร็วๆ หายเร็วๆ เราสองคนจะได้ออกไปจากชีวิตกันและกัน” ไผ่ระเบิดความรู้สึกที่มีต่อเหมผ่านคำพูด



ไผ่รู้ดีว่าถ้าพูดออกไปความรู้สึกหลังจากนี้การวางตัวของตนและเหมจะไม่เหมือนเดิม แต่ไผ่ไม่อาจเก็บมันเอาไว้ได้จึงจำเป็นต้องพูดออกไป เหมที่ได้ฟังก็ตกใจไม่น้อยแต่ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย มือที่กุมมือสวยของไผ่ก็คลายออก ไผ่ร้องไห้หนักกว่าเดิมจนตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ไผ่รู้ตัวว่าเหมคงจะรังเกียจตัวเองไม่น้อยที่เป็นผู้ชายรักผู้ชายด้วยกันที่สำคัญยังเดินไม่ได้เสียอีก



“พี่เหม…ฮึก…รู้แล้วก็ไปจากไผ่นะฮะ…ไผ่คงเดินไปจากพี่เหมไม่ได้…ฮือ..อ…ดังนั้นไผ่ขิร้องให้พี่เหมเดินไปจากไผ่ด้วยเถอะฮะ….ฮือ..ฮือ..อ…อ…อื้ม..ม…” ไผ่ที่พูดผลักไสร่างสูงก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหนา…เหมกำลังจูบไผ่



“อึก..ก..” ไผ่ร้องออกมาในลำคอ มือก็ทุบตีให้เหมหยุดจูบตัวเองแต่ดูเหมือนเหมจะไม่สะทกสะท้านแถมยังอุ้มไผ่ไปนอนบนเตียงทั้งที่ยังจูบอยู่



เหมบดเบียดริมฝีปากลงไปหนักๆจนไผ่รู้สึกแสบร้อน ลิ้นหนาก็เข้าไปกวาดชิมความหวานในโพลงปากอุ่น ไผ่พยายามหลบหลีกแต่กลับถูกลิ้นของเหมตวัดหยอกเหย้าจนไผ่ที่มีท่าทีขัดขืนเริ่มอ่อนแรง เหมที่รับรู้ได้ว่าคนใต้ร่างเริ่มเข้าสู่เกมรัก เขาจึงใช้มือสอดเข้าไปใต้เสื้อสีชมพูอ่อนของไผ่แล้วลูบไล้ผิวเนียนตรงหน้าท้อง ก่อนจะค่อยๆถอนจูบ



“พี่เหมอย่าทำแบบนี้…ไผ่ขอร้อง…ฮึก..ก…” ไผ่ที่แม้ว่าจะรู้สึกดีกับจูบเมื่อครู่แต่เขาก็มีสติพอที่จะรู้ว่าสิ่งทำอยู่มันผิด มือสวยจึงใช้แรงที่มีอยู่ดันตัวของเหมให้ออกห่าง



“พี่จะทำ” เหมพูดสั้นๆ แล้วรวบมือของไผ่ตรึงไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว มือที่ว่างอีกข้างก็ปลดสายเข็มขัดของตัวเองมามัดข้อมือของไผ่ไว้กับหัวเตียง



“พี่เหมจะทำแบบนี้ไม่ได้…พี่เหมมีพี่พลอย พี่เหมจะทำกับไผ่อย่างนี้ไม่ได้” ไผ่เอ่ย ร่างเล็กพยายามขยับแขนให้หลุดจากพันธนาการ สัญชาตญาณสั่งให้ไผ่ต้องหนี แต่…ไผ่เดินไม่ได้



“อยู่กับพี่อย่าพูดถึงคนอื่น!!” เหมบอกออกไปอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะใช้มือกระชากเสื้อของไผ่จนขาดวิ่น



“พี่พลอยไม่ใช่คนอื่น พี่พลอยเป็นแฟนพี่เหม!!” ไผ่พูดเตือนสติเหมและตัวเอง ตาก็มองเหมด้วยความตื่นกลัว เหมไม่มีท่าทีอ่อนเลย เหมในตอนนี้น่ากลัวมากสำหรับไผ่



ร่างสูงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อแต่กลับใช้มือบีบคางของไผ่เอาไว้แล้วโน้มใบหน้าลงเพื่อจูบ ไผ่หันหน้าหนีแต่ก็ถูกเหมบีบคางให้หันกลับแล้วมอบรสจูบที่แสนเร่าร้อน จนคนที่ไม่ประสีประสาในเรื่องบนเตียงอย่างไผ่ถึงกับอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ



“อืม…” เหมครางในลำคอ เขาพึงพอใจกับจูบครั้งนี้ ลิ้นชื้นที่คอยหลบหลีกก็ถูกลิ้นหนาชักจูงจนโต้ตอบกลับมาถึงจะเงอะงะไม่ประสีประสาแต่มันบ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ที่เหมจะได้รับหลังจากนี้



ไผ่เองที่ถูกล่อลวงเข้าสู่บ่วงนายพรานอย่างเหมก็เริ่มไร้สติปล่อยให้เหมลูบไล้ไปตามตัว ตั้งแต่เอวคอดลากผ่านแผ่นอกแล้วลูบลงมาที่หน้าท้องเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไผ่เสียววูบวาบในท้องเหมือนมีนกกระพือปีกอยู่ภายใน



พอเห็นว่าไผ่คล้อยตาม เหมก็จัดการถอดกางเกงของไผ่ออกเผยให้เห็นร่างเปลือยที่ขาวสะอาดตาที่นานครั้งจะโดนแสงแดด เหมผละปากจากริมฝีปากนิ่มเปลี่ยนไปประทับตรงแผ่นอกแทน เหมค่อยๆทำรอยแดงจนทั่ว ที่จริงเหมอยากจะทำตรงคอของไผ่มากกว่าแต่กลัวว่าสิบทิศหรือใครจะเห็นเข้า



‘จุ๊บ…จุ๊บ..’



เหมครอบครองยอดอกสีชมพูแล้วดูดดุนแรงๆจนเกิดเสียง ไผ่หายใจหนักๆจนอกกระเพื่อมไปตามปากของเหม ลิ้นที่เคยชิมความหวานในโพลงปากตอนนี้ก็ใช้เลียที่ยอดอกอย่างเมามัน มือที่คอยลูบกายเล็กก็เลื่อนลงมาเกี่ยวชั้นในของไผ่ออก



“พะ..พี่เหม” ไผ่เรียกชื่ออีกฝ่ายตอนนี้สติที่หายไปก็กลับคืน



เหมเงยหน้าขึ้นมองไผ่ที่นอนน้ำตาไหลเป็นสายถึงอย่างนั้นเหมก็ไม่ยอมหยุด เขาใช้มือกอบกุมแก่นกายเล็กของไผ่พร้อมขยับรูดรั้งเป็นจังหวะช้าเร็วสลับกันไป



“พี่เหม…ฮึก…อ่ะ..หยุด..ด..” ไผ่ร้องห้ามเสียงขาดช่วง



“ปากบอกให้หยุดแต่ร่างกายไผ่มันไม่ยอมหยุด” เหมยิ้มร้ายมือก็ขยับส่วนอ่อนไหวของไผ่เร็วขึ้นจนมีน้ำใสๆปริ่มอยู่ส่วนปลาย เหมใช้นิ้วจาดมืออีกข้างปาดน้ำนั้นมาป้ายตรงปากทางสีชมพูสด



“ไม่…พี่เหม…อย่า.า…อย่าทำน้องไผ่…ฮือ…อ…”



ไผ่ร้องไห้ออกมา ปากก็พร่ำบอกให้เหมหยุดแจ่เหมก็ไม่ทำตามแถมยังแทรกนิ้วเข้าไปในกายของไผ่ทั้งที่ไผ่ไม่พร้อมและไม่ยินยอม



“เจ็บ..ฮือ…ไผ่เจ็บ..เอาออกไป.”



เหมไม่สนใจคำร้อง เขาสนใจเพียงมือที่ขยับแก่นกายเล็กและนิ้วที่ขยับเข้าออกในตัวของไผ่ที่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม จนไผ่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แฝงไปด้วยความเสียวซ่าน



“อึก..อะ…อ่า..พอ…อย่า..ทำไผ่..อย่าทำไผ่นะฮะ…พี่เหมจะเกลียดไผ่..ฮึก.ก..ไผ่ไม่ว่าแต่อย่าทำแบบนี้กับไผ่…ฮือ..อ..”



ร่างเล็กพูดออกมาจากใจ เขาไม่อยากมีความสัมพันธ์ทางกายที่ไร้ความรักกับเหม เขายอมให้เหมเกลียดหรือด่าว่าเขาผิดเพศยังดีเสียกว่าต้องมารองรับกามอารมณ์ที่เกิดจากความไม่พอใจของเหมที่มีต่อเขา เพราะการทำแบบนี้มันมีแต่สร้างความเจ็บปวดเท่านั้น



“อย่า..า…ไม่..อ๊ากก…”



คำพูดของไผ่คงจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เหมจับขาของไผ่มาพาดบ่าตัวเองแล้วปลดกางเกงและชั้นในออกเผยแท่งร้อนที่แข็งขืนพร้อมรบ เหมกดกายเข้าไปในตัวไผ่ทีเดียวจนสุด ไผ่ร้องลั่นด้วยความเจ็บ ร่างกายที่แสนบอบบางเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ



“ฮือ..อ..ใจร้าย..พี่เหมใจร้าย..” ไผ่ต่อว่า เหมที่กัดฟันกลั้นอารมณ์กลัวจะปลดปล่อยในกายของไผ่เพราะช่องทางที่คับแน่นก็ค่อยๆขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ



“ฮึก..ก..เลว…พี่เหม…เลวที่สุด..น้องไผ่เกลียด…” ไผ่พูดออกมาทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าเหมจะข่มขืนตนทั้งที่เหมมีพลอยอยู่แล้ว

 

“เกลียดเหรอ?...ก่อนหน้านี้ยังบอกว่ารักพี่อยู่เลย” เหมยอกย้อน ไผ่กัดปากแน่นไม่คิดว่าตนจะรักคนที่เป็นเทพบุตรที่จิตใจราวกับปีศาจอย่างเหมไปได้อย่างไร



“อ่ะ..อ่า.า…หยุด…อืม..หยุด”



“อ่า.า..ซี๊ด..ด…แน่นแบบนี้ใครจะหยุด” เหมยิ้มร้ายแล้วกระแทกกระทั้นเข้าไปเต็มแรงจนไผ่โยกไปตามแรง



“อ่ะ…อ่า.า…อ๊ะ..อ๊ะ..อื้อ…”



“ซี๊ด…เสียวชิบ”



ทั้งสองคนครางกระเส่าออกมาไม่หยุดยิ่งเหมกระแทกเข้าจุดกระสัน ไผ่ถึงกับครางออกมาไม่เป็นภาษามือก็จิกเล็บไปที่สายเข็มขัดระบายความเสียว ส่วนเหมก็ถูกผนังนุ่มอุ่นภายในของไผ่ตอดรัดแก่นกายร้อยถี่ยิบ จนเขาต้องเร่งสะโพกให้เข้ากับแรงตอด



‘เพี๊ยะ’



เหมตีบ้านท้ายขาวของไผ่จนเป็นรอยแดงแล้วเร่งสะโพกกระแทกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไผ่ก็ปิดตาแน่นไม่อยากจะรับรู้อะไร



“อืม.ม…ลืมตา”



“อ่ะ..อ่า.า..มะ..ไม่..โอ๊ย!!” ไผ่ที่ปฏิเสธก็ถูกเหมเล่นงานด้วยกระแทกจนไผ่จุก



“ดื้อ…อ่า.า..” เหมดุและอดไม่ได้ที่จะกัดตรงขาอ่อนของไผ่ พร้อมขยับกายเข้าออกไม่ยอมผ่อนแรงจนไผ่ครางระงม



“พอ..อ…ได้แล้ว..อ่า.า…หยุดได้แล้ว…” เสียงหวานบ่งบอกถึงความอ่อนแรงทำให้เหมรู้ดีว่าไผ่กำลังจะเสร็จ เหมจึงเร่งจังหวะช่วงสุดท้ายทั้งเร็ว ทั้งหนัก ทั้งแรง



“อ๊ะ..อ๊า.าา….า…..” ไผ่เชิดหน้าขึ้นปากก็เผยอส่งเสียงครางหวานเฮือกสุดท้ายออกมาพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องลอนสวยของเหม



“อืม.ม…อ่า..า..” เสียงครางต่ำร้องออกมาในวินาทีที่น้ำรักของเขาเข้าไปในกายเล็ก



“ฮือ…ออกไป…ฮึก..ก…ออกไป” ไผ่ไล่คนที่ยังไม่ยอมถอนกายให้ออกไป เหมใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างอ่อนโยน



“กล้าไล่ผัวตัวเองเหรอ?...น้องไผ่”



















...............................

อิพี่เหม!!!!!!!!!!!!!!!!

หมดกันกับลุคเจ้าชายหิมะที่คนในไร่มอบฉายาให้

ใจร้ายกับนุ้งไผ่แบบนี้ กระท่อมของท่านยุ่งพังแน่

#โดนปาหินft.ไฟเผา



เอาเป็นว่าท่านยุ่งขอลี้ภัยไปก่อน



ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาตามมาเม้นมาเป็นกำลังใจให้นะคะ

[❣☾月亮☽❣]

    เอิบบบ.

[GBlk]

เงิบ

[fahsai]

ขอให้น้องไผ่ไม่รัก ขอให้เหมโดนสิบทิศกระทืบ
โกรษแทนน้องไผ่ ฮืออ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหม นี่ยังไงกัน เป็นตัวร้ายหรอ 
       
 

[sirin_chadada]

เร็วไปไหมไอ้พี่เหม

[เมื่อนั้นฝันว่า]

สงสารสิบทิศ...อ้าว ไม่ใช่เหรอ