หัวข้อ: Re: Hot Café รัก ร้อน ลับ >>incest<< #ตอนที่31บทสรุป P.4 [25/02/17]**จบแล้วค่า**

[kiiro]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

=======================================================
                                    Hot Café  รัก ร้อน ลับ

   
                                                                   บทนำ
                                                         
                         เมื่อนำแม่เหล็ก 2 อันมาอยู่ใกล้กัน ขั้วเหมือนกันจะผลักกัน และขั้วต่างกันจะดูดกัน
                         ส่วนคนที่มีความเหมือนกันทุกอย่าง จะเข้ากันได้ดี แต่ก็แย่งชิงเมื่อชอบอะไรเหมือนกัน 
                                                              ถ้าไม่รู้จักแบ่งปัน

                                                           --------------------------

                                   สวัสดีคะ เรื่องแรกนะคะ น้องน้อยของฝากเนื่อฝากตัวด้วยนะคะ
                            หากมีส่วนใดของนิยายเรื่องนี้คล้ายกับเรื่องอื่นๆ ขอให้ทราบว่าเรื่องนั้นๆ ได้แรงบันดาลใจมานะคะ


                                                          --------------------------

[kiiro]

                                                                 บทนำ

                        เมื่อนำแม่เหล็ก 2 อันมาอยู่ใกล้กัน ขั้วเหมือนกันจะผลักกัน และขั้วต่างกันจะดูดกัน
                     ส่วนคนที่มีความเหมือนกันทุกอย่าง จะเข้ากันได้ดี แต่ก็แย่งชิงเมื่อชอบอะไรเหมือนกัน 
                                                           ถ้าไม่รู้จักแบ่งปัน



บทที่ 1 ศุกร์ นรก แตก

ตึ่ง!...ตึ่ง!....ตึ่ง!

ห้องนี่สิน่ะ....

“ช้า อาจารย์จะเข้าอยู่แล้ว”

“โทษที ตื่นสาย เมื่อวานเพลียๆ” ว่าแล้วก็นั่งลงไปซะข้างกันเนี่ยละ อีกฝ่ายมองหน้าแบบ งง นิดหน่อย
 
ครืด........ อะ อาจารย์มาแล้ว “  นักศึกษา วันนี้มีเทสนะ หวังว่าคงไม่ลืมกัน  แยกโต๊ะทำข้อสอบได้”
หันไปมองหน้าคนข้างๆ ก็โดนเลิกคิ้วใส่ ถึงว่า มันงง ตอนที่นั่งลง

“เขียนหัวกระดาษให้เรียบร้อย อย่าเพิ่งทำข้อสอบจนกว่าอาจารย์จะให้สัญญาณ”

ภคิน คริส เนย์เลอร์ ..... เดี๋ยวสิ!!! เขียนชื่อตัวเองลงไปทำไม อาจารย์จะด่ามันมั๊ยวะ เขียนชื่อตัวเองผิด

คณิน อีฟ 

รหัสนักศึกษา             สาขาวิชา                    คณะ   

เฮ้อ!!! ไม่รู้วันนี้จะต้องหายใจให้มันอีกกี่รอบ ดีน่ะ ที่หยิบกระป๋าตังค์มันมา เป็นค่ามาสอบแทน

“น้ำ”

....

“น้ำ”

.....

“เฮ้ย!!” สะดุ้งพร้อมกันทั้งคนเรียก ทั้งคนโดนเรียก เมื่อมือเย็นจับเข้าที่บ่า 

“เป็นอะไร นี่เรียกหลายรอบละนะ”

“ก็ ป่าว คิดเรื่องคำตอบที่เทสไปเมื่อกี้นิดหน่อย มีไรป่าว” ก็จะไปบอกได้ยังไง ว่าลืมตัวว่าตัวเองอยู่ในชื่อของอีกคน ใครจับได้ก็ตายพอดี

“หิวว่ะ ไปกินข้าวกันมั๊ย โรงอาหารกลาง”  โรงอาหารกลาง   อืมมมมมมม ข้าวคลุกผัดกะเพราร้านเจ๊สวย โรงอาหารกลาง! เดี๋ยว... เฮ้ย!!! ไปไม่ได้ เจอเพื่อนก็ความลับแตกพอดี

“ไม่ดีกว่าว่ะ ว่าจะไปซื้อของเข้าห้องนิดหน่อย  ไปก่อนละ เจอกัน”

++++++++++++++++++

คณะบริหาร

“ยังไม่สาย ห่า ไม่ต้องวิ่ง เดี๋ยวก็หน้าคว่ำ” เสียงเพื่อนตะโกน พลางทำให้เค้าชะลอฝีเท้าลง จนเมื่อเดินถึงโต๊ะ
ก็นั่งลงหอบ แฮ่กๆ เหมือนหมาเหนื่อยทันที

“เหนื่อยชิบหาย นึกว่าจะสาย” พลางยัดขนมปัง ที่ส่งข้อความบอกเพื่อนฝากซื้อเคี้ยวไปเรื่อยๆ

“ เบาๆ  เดี๋ยวก็ติดคอสำลัก แล้วทำไมมาจากประตูฝั่งนู้นว่ะ”

“ก็ไอ้วิศวะตัวดีของมึงน่ะพอส แม่งป่วย ไข้ขึ้น มาสอบไม่ไหว บีบบังคับให้กูมาสอบแทน”

“เหี้ยยยยยย อันตรายชิบหาย โดนจับได้ซวยเลยน่ะ ไอ้นิ่ง”

“เออ เดะ ดีน่ะแม่งวิชาเลือก ที่เรียนเหมือนกัน ถ้าไม่เห็นแก่ เกรด 4.00 ของมันมาตลอด กูแม่งไม่ไปให้หรอก”

ตึ่ง!!!  แอพแชทดังขึ้น ว่าแล้วมันก็มา ตายยากตายเย็น

TN  :  Where ?

NingNing  :  คณะ  ก็บอกอยู่ว่ามีเรียนต่อ นี่ดีขึ้นละใช่มั๊ย? ขยับมาเล่นโทรศัพท์ได้เนี่ย

TN  : อือ

NingNing  : กินข้าวกินยาด้วย 

อ่าน..... แต่ไม่ตอบ.....

ดูมันจะถามสักคำสอบเป็นไง ยากมั๊ย  ถามมาได้แค่ Where? อยากจะด่าพ่อก็ไม่ได้ เสือกพ่อเดียวกันอีก

“เห้ย… มึง”

“ว่า?”

“คนหน้าเหมือนมึง  ติด อันดับ Top 5 หนุ่มฮอตมหาลัยว่ะ” ต้าร์พูดขณะส่งโทรศัพท์ให้ดู
 
“เบื่อขี้หน้า แม่ง!!” กรอกตา เบะปากใส่ โทรศัพท์เพื่อน

“เบื่อหน้ามัน มึงก็เบื่อหน้าตัวเองมั๊ยละครับ คุณน้ำนิ่ง แฝดเหี้ยไร เหมือนอย่างกะแกะ”

“ไม่เหมือน เค้าจะเรียกแฝดมั๊ยว่ะ ไอ้ตาร์”

“แหมๆ ออกรับแทนคุณวิศวะของมึงตลอดเลยน่ะครับ ไอ้คุณพอส”

“ไอ้.........” พอสถึงกะด่าไม่ออกเมื่อโดนเพื่อนแซว

“พอๆ ขึ้นเรียน เดี๋ยวสายพอดี”

---------------TBC-----------------------------

ฝากไว้ในอ้อมอกทุกคนด้วยนะคะ

[Mura_saki]

น่าสนใจค่ะ วิศวะฯกับบริหาร แถมเป็นแฝดอีก!!!

รอตอนต่อไปค่ะ

[kiiro]

บทที่ 2  เช้าถึง เย็นถึง


กรุ๊งกริ๊ง!  กรุ๊งกริ๊ง!.... เสียงเปิดประตูร้านดัง ชายหนุ่มหลังเคาเตอร์หันไปมองผู้มาใหม่

“ไง... น้องชาย หน้าบูดมาเชียว”

……….

“นิ่ง พอสมันเป็นไรว่ะ หน้าบูดมาเชียว” เพียวเอ่ย ถามเพื่อนน้องชาย เมื่อน้องชายมันใบ้กินไม่ยอมตอบ

“โดนไอ้ตาร์แซวน่ะ”

“ก็โดนทุกวัน มันจะยังหน้าบูดทุกวันอีกนะ”

เป๊าะ!

เป๊าะ! เอามะเหงกไปกินคนละที ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน

“จะขายมั๊ยของน่ะ ลูกค้ารอเพียบ เดี๋ยวเถอะ”

Morning to Evening  Café เกิดจากฝั่งบ้าน พอ.พาน ที่อยากให้ลูกชายทั้งคู่รู้จักรับผิดชอบ จึงสร้างร้านนี้ขึ้นมา
เพียว ลูกชายคนโต เมื่อว่างจากกิจกรรมช่วงปี 2 ก็เข้ามาเป็นเด็กเสิร์ฟ และดูแลร้าน ทำทุกอย่าง
เหมือนพนักงานคนอื่นๆ ช่วงนั้นที่มารดายังคงดูแลเต็มตัว และเมื่อขึ้น ปี 3 เรียนน้อยลง เค้าเองก็ได้เข้ามาดูแลเต็มตัว
ส่วนพอส ก็เข้ามาช่วย หลังว่างจากกิจกรรมรับน้อง ตอนปี 2 และหลังจากเพื่อนสนิทมาขลุกที่ร้าน 

น้ำนิ่ง พอฟังพี่รหัสตัวเองและเพื่อนนั่งบ่นเหนื่อยๆเพราะเด็กที่ร้านเป็นพาร์ทไทม์ หมุนเวียนเปลี่ยนไป จึงอาสาไปช่วย
เพราะอยากที่จะเรียนรู้งานอะไรเล็กๆน้อย แต่พอทำแล้วดันติดใจซะงั้น

ก็พอหายไปขลุกอยู่ที่ร้านจนกลับบ้านช้าทุกวัน ก็มีคนรายงานแม่ จนต้องอธิบายให้ฟังกันยกใหญ่

หลังจากทำความเข้าใจกันเรียบร้อย 3 วันต่อมา ท่านแม่ก็ปรากฏกายขึ้น พร้อมแม่ ของ 2 พ.พาน ราวกับว่ามาทำการสู่ขอลูกเขยลูกสะใภ้ ที่ร้าน  มีไอ้แฝดหน้าบึ้งนั่ง เหมือนไม่สมยอม อยู่ข้างๆ 

แต่ป่าวเลย!! มาเจรจาธุรกิจล้วนๆ  ส่วนไอ้ธุรกิจที่ว่านั่น ก็ร้านนี้เนี่ยละ มันก็ไม่ใช่อะไร แม่เห็นดีเห็นงานกับความคิดที่ลูกชายอยากทำงานเพื่อศึกษาธุรกิจ  แต่เป็นพนักงานมันก็จะไปรู้อะไรมากมาย ไหนๆ ก็เรียนบริหารมาแล้ว
เลยขอเจรจาขอซื้อหุ้นของร้าน 30% เป็นของตัวเอง และอีก 10% เป็นของแฝดคนเล็ก เท่า 2 พ.พาน 
ส่วนทางฝั่งนู้นก็เห็นแก่ที่รู้จักกันมานาน เพราะลูกชายเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งอยู่มัธยมต้น จนถึงขั้นตามมาเรียนมหาลัยด้วยกัน
คณะเดียวกัน ถ้าจะไม่ให้พ่อลูกชายตัวดีคงร้องไห้ขี้มูกโป่ง เพราะขนาดตอนเด็กโดนจับแยกห้องกันยังไม่ยอมไปโรงเรียน เดือดร้อนพ่อแม่ต้องไปขอให้ย้ายห้องมาอยู่ด้วยกัน

หุ้นของร้านนี้กกลายเป็นของตระกูล น้ำ 40% โดยปริยาย กลายเป็นร้านกาแฟและอาหาร ฝั่งบริหารที่กล่าวได้ว่า เจ้าของหน้าตาดีสุดๆ  ร้านนี้แบ่งเป็น  3 อย่าง คือส่วนของ น้ำจะมีน้ำชงกับ กาแฟ เบเกอรี่ ก็เป็นขนมง่ายๆ รับจากนักศึกษาที่มีใจรักการทำขนมและฝีมือดีมาฝากขาย และก็ทำกันเองบ้าง ตามความอยากกิน สุดท้ายจะเป็นอาหารตามสั่งแบบง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก  โดยแต่ละวันจะมีเมนูแนะนำวนไปไม่ซ้ำ  2 อาทิตย์

ร้านชั้น 1 เป็นประตูกระจก บานยาวติดพื้นทั้ง 3 ด้านเปิดประตูเดินเข้าไปนิดหน่อยจะเจอ เคาเตอร์บาร์เป็นปูนเปลือย ไว้สั่งอาหาร ตั้งตรงกลางร้าน  ซ้ายมือจะเป็นโต๊ะ กับเก้าอ้สูง ขวามือจะเป็นโต๊ไม้ใหญ่ ให้นั่งรวม 10 คนได้ เผื่อนักศึกษาจะมาสุมหัว นั่งกองนอนกองทำรายงาน  ส่วนริมกระจก กลางร้าน จะเป็นโต๊ะไม้เล็กๆ ตั้งเรียงๆ กัน  แค่ 10 กว่าโต๊ะ ร้านนี้ โต๊ะไม่เยอะมาก  แต่ช่วงใกล้สอบ นักศึกษาก็แน่  บางทีถึงขนาดขอเอาเสื่อไปปูนอนที่สนามหญ้าข้างร้านกันเลย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่แถวหน้ามหาลัยมากนัก  แต่ก็อยู่ในโซนหอพัก

พนักงานที่ร้านก็มีไม่เยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาแวะเวียนมาทำพาร์ทไทม์ซะมากกว่า เรียกว่า จัดตารางทำงานทีก็ปวดหัวเลย ส่วน กุ๊ก และคนชงกาแฟ จะมีประจำ เป็นไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กๆที่เป็นลูกคนงานจากบ้านพี่น้อง พ.พานนั้นและ แม่ส่งไปเรียนมาเพื่อเปิดร้าน

ส่วนชั้น 2 ของร้าน ขึ้นบันไดด้านหลัง จะมีห้องพัก  2 ห้องนอน  พร้อมห้องน้ำเล็กๆในตัว เอาไว้เวลาที่เหนื่อยจากวันที่ลูกค้าเยอะ จนไม่อยากกจะขับรถกลับคอนโด เช่นศุกร์ หรือ เสาร์ ก็จะนอนพักกันที่นี่ ส่วนแฝดผู้น้องนะหรอ มันไม่เคยจะได้ค้างหรอก

เอ่ยปากบอกคนพี่ทีไร  พี่มันก็บึ่งรถมารับกลับทันทีละ!!




กริ๊ง! กริ๊ง!

“ข้าวผัดต้มยำไม่ใส่ ข่า ตะไคร้ ใบมะกูด  โต๊ะ 5 ได้แล้ว” เพียว เป็นผู้ช่วยพ่อครัวยามแขกที่ร้านเยอะ  กดกริ่งเรียก ว่าแล้วขอดูหน้าคนสั่งหน่อยเถอะ ใครมันสั่งแปลกประหลาดขนาดนี้  ทีหลังมึงสั่งข้าวผัดน้ำพริกเผาเถอะ

ลอดหน้าผ่านช่องส่งอาหารออกมาดู ก็พบคู่ปรับ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้คนที่หน้าเหมือนเด็กเสิร์ฟในร้านเนี่ยละ

คนหน้านิ่งราวกับรู้ว่ามีคนแอบมอง หันไปสบกับพ่อครัวจำเป็นพอดี ต่างคนต่างชะงัก ละสายตาจากกันไป

เอาว่ะ...นานๆกว่า คุณชายเค้าก็อุตส่าห์เสด็จมาที่ร้านสักที

“นิ่ง … ปิดร้าน แล้ววันนี้ ร้านส้มมะ ไอ้ตาร์เล่นดนตรีใช่ป่ะ ชวนคุณชายเค้าไปด้วย”

“ไม่รู้มันจะไปรึป่าวพี่เพียว เพิ่งสร่างไข้” ตอบพลางกลืนน้ำลายลงคอ

“ 100 นึง เอาบาทเดียว กูว่ามันไป แต่ถ้าไม่ กูให้มึงร้อยนึงเลย ”  ว่าแล้วไอ้แฝดน้องก็หยิบโทรศัพท์ กด จึกๆๆๆ 
ทำไมมันไม่เดินไปคุยกันว่ะ

NingNing  : วันนี้ไปร้านส้ม กับ พอส ตาร์

TN : อือ
 
NingNing  : เพียวไปด้วยนะ  มึงกลับบ้านไปก่อนเลย

TN :  กลับละ

โหมดประหยัดแบตมาอีกละ

“ตกลงว่า ?”

“ไม่ว่าอะไร”

“ หว้า......... สงสัยมึงจะได้กินแบงค์ร้อยกูว่านิ่ง”


……………….


แล้วๆๆๆๆ แล้วทำไม มันมานั่งจ้องหน้ากับไอ้ตาร์ร้านได้วะ ?




----------TBC----------------


ตอนนี้รายละเอียดสิ่งแวดล้อมเยอะนิดนึง อย่าเพิ่งเอียนกันนะคะ
อยากใส่รายละเอียดรอบตัว และที่ไปที่มา จะได้เข้าใจกันมากขึ้น
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
 

[Mura_saki]

อยากรู้เรื่องพี่ชายฝาแฝด ดูหวงน้อง

[kiiro]

บทที่ 3  ร้านส้ม

ร้านชื่อ"ร้านส้ม" ทาสีส้ม พี่เจ้าของร้านชื่อส้ม แต่พอหนังวัยรุ่นดัง เจ๊แกก็เปลี่ยนเป็นส้มส้ม ชอบสีส้ม ชอบกินส้ม อยู่ฝั่งประตูบริหาร  โต๊ะไม้สีขาว จะมีส้มวางไว้ให้ลูกค้ากินบนโต๊ะ เจ๊แกบอกว่ามันแก้เมา แฮ้งค์ได้ชะงัด
 
ไอ้เด็กวิศวะที่ไม่ค่อยจะได้มา ทำให้ประชาชนในร้านแตกตื่น พอควร ก็คนที่ติดอันดับ Top 5 หนุ่มฮอตมหาลัย
มานั่งอยู่กลางร้าน  สาวๆ หนุ่มๆ วนเวียนมาชนแก้วเรื่อย

ยื่นมองมัน 3 คนก็ทำหน้างง  ไอ้คนหน้าเบื่อโลก มันรักษามารยาทดีเชียว

ว่าแล้วก็เข้าไปนั่งโต๊ะนั่น  ฝาแฝดนั่งลงข้างกัน ตาร์ขยับให้พอสนั่งตรงข้ามเด็กวิศวะ และเพียวนั่งหัวโต๊ะ ฝั่งน้ำนิ่งและตาร์

“ไง” คนโตสุดของโต๊ะเอ่ยทัก

“อือ”  เพียวพลางนึกในใจ ดีนะ มันมีมารยาทตอบกลับ

“ไหนบอกกลับบ้าน”  แฝดน้องกระซิบถาม

“แล้วพูดไรผิดละ” เออ มันก็พูดไม่ผิด ก็แค่บอกว่ากลับบ้าน ไม่ได้บอกว่าไม่มา

“.......  อย่ากินเยอะละ ไข้กลับ ไม่ไปสอบแทนนะ” ประโยคหลัง นี่ต้องยื่นหน้ากระซิบใกล้ๆ โต๊ะอื่นได้ยิน งานจะเข้า
ไอ้คนพี่หันมามอง แก้มแทบจะชนจมูก และกระเถิบหน้าออกไปนิดหน่อย

เป๊าะ! เอามะเหงกไปกินซะหน่อย

 “เป็นผู้ชาย อย่าขี้เสือก” พลางสบสายตากับคนหัวโต๊ะ

สายตาเพียวที่มองมานั้น ช่างเป็นสายตาที่แสดงว่าความสงสัย ในการกระทำของฝาแฝดนัก แม้ว่าเห็นกันมาแต่เด็ก
แต่ก็ไม่ชินสักที

“อ๊ะ!ไหนๆ ก็มีโอกาสร่วมโต๊ะ กะหนุ่มฮอตละ ชนกันเถอะ” ตาร์เอ่ยก่อนที่จะมีคนจ้องกันตาหลุด

“เชี่ยตาร์ เดี๋ยวก็ร้องเพลงไม่รู้เรื่องหรอกมึง”

“โถ่ๆๆ....นี่ใครครับ กีตาร์น่ะครับ ระดับไหนแล้ว รีบชน รีบกิน กูจะไปร้องเพลงละ”

ดูๆไปก็แปลก เพื่อนน้องตัวเองเล่นกีตาร์เก่ง ร้องเพลงเพราะ แต่เสือกเรียนบริหาร ได้ยินชื่อมานาน ไหนๆเจอตัวต้องถามสักหน่อย ทำไมมันไม่เรียนสายนี้โดยตรง

“ทำไมไม่เรียนเอกร้องเพลงว่ะ”

“ห๊ะ!!” อุทานพร้อมกันทั้งโต๊ะ … และต่อด้วยเดตแอร์ ที่อยู่ๆไอ้โหมดประหยัดแบตเสือกพูดขึ้นเฉยๆ ไม่เรียกชื่อใคร

ตาร์ได้สติก่อน เพราะนึกได้ว่า เมื่อกี้คุยกันเรื่องที่ตัวเองร้องเพลงอยู่ก็เลยตอบไป

“บริหารนะอยากเรียนให้เป็นความรู้  แต่ดนตรีคือ สิ่งที่ชอบทำให้มีความสุขก็เหมือน มึงชอบเตะบอล ฝนตกก็ยังเตะจนป่วยนี่ไง” ยังไม่ทันจบคำพูดตาร์ คนน้องก็หันมามองหน้าด้วยความเร็วสูง

“อ้าว... ไอ้นิ่ง กูก็นึกว่ามึงรู้ เมื่อวานกูผ่านสนามพอดีเลยเห็น โทษทีว่ะน้ำ ไม่รู้ว่ามึงไม่ได้บอกมัน”  ตาร์รู้ว่าหลุดความลับอีกฝ่ายไป จึงขอตัวไปเตรียมร้องเพลง ทั้งโต๊ะจึงเหลือพี่น้อง 2 คู่ เพียวขยับไปนั่งตรงข้ามน้ำนิ่ง ตาน้ำเห็นแล้วรู้สึกคิ้วกระตุกทันที

พลางโอบไหล่คนที่บางกว่าเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยชอบเล่นกีฬา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ กระซิบ “ขอโทษ” ให้ได้ยินกัน 2 คน

‘กริยานี้ เหมือนแฟนกันชะมัด’ เพียวกับ พอส นึกในใจ ด้วยคำเดียวกัน

“อือ” กลายเป็นฝ่ายโดนกระซิบเข้าโหมดประหยัดแบต หูแดงแทนซะงั้น

ว่าแล้ว วงเหล้าก็ดำเนินไปอย่างเงียบๆ เพลินๆ พร้อมกับ ดนตรีเพราะๆ ของตาร์

หนุ่มสาวในร้าน ยังคงแวะเวียน มาชนแก้วกับหนุ่มฮอต แม้ว่าหนุ่มฮอตนั้นจะนั้งเอียงตัวซบไหล่ฝาแฝดอยู่ก็ตาม
ก็แฝดที่โดนซบนั้น นั่งคุยกับเพื่อนสนิท และพี่ชายเพื่อน ถึงการบริหารจัดการร้าน
ตัวเค้ามันเด็กวิศวะนี่หน่า จะไปคุยอะไรกันรู้เรื่องเล่า! กรอกเหล้าเข้าปากอย่างเดียวพอ
-------------------------------
ก็แล้วทำไมเค้าต้องแบกมันกลับละ!

คนที่มันนั่งคุยจ้อๆ เสือกเมา  อ่อนเอ้ย!! จับส้มยัดปาดยังไม่หายเมา ไม่รู้เพราะคนมันอ่อนเกินไป หรือส้มมันของปลอม

ถูลู่ถูกัง กันมาถึงคอนโด ก็ลากมันไปไว้ที่เตียงตัวเองละกัน  อย่าหวังว่าจะลากขึ้นชั้น 2 ตกบันไดคอหักกันพอดี

ว่าแล้วก็จัดแจงถอดเสื้อผ้า เช็ดตัวให้หายเหม็นซะหน่อย เค้าเองก็ต้องอาบน้ำเหมือนกัน นอนเน่ากันทั้งคู่คงไม่ไหว

เช็ดตัว ให้อีกคนเสร็จ  ก้มลงดมกลิ่นว่าพอจะหายหายเหม็นรึยัง ก็เดินไปจัดการตัวเอง

ล้มตัวลงนี่งที่เตียง ก่อนจะก้มหน้าเอาปากไปแตะอีกคน  พลางยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม แขนวางไปบนอก พร้อมๆกัน เอาขาก่ายอีกคน หลับสนิท

มันก็เลยไม่เห็นว่าให้คนที่โดนตัวเองกอดนะ กระตุกยิ้มที่มุมปาก

ก็ใครมันจะไม่หายเมาว่ะ แม่งเล่นจับส้มยัดปากมาตั้ง 2 ลูก จะเกือบจะแหวะออกมาแล้ว แต่ขอเอาคืนหน่อยเหอะนะ เล่นไปเตะบอลจนป่วยแล้วไม่ยอมบอก แถมมาขอให้ไปสอบเทสแทนเนี่ย มันน่าหมั่นไส้!!
.............................................

เช้าแล้ว....เสียงบรรยากาศพาให้รู้สึกตัวได้  ไอ้คนกอด ก็กอดอยู่อย่างเดิม ส่วนคนโดนกอด พลางนึกในใจ มันไม่เมื่อยหรือไงว่ะ พะงกหัวมองมันหลับสนิท ละก็นอนหลับตาลงอีกรอบ

เช้าแล้ว....เสียงบรรยากาศพาให้รู้สึกตัวได้ เหงยหน้ามองไอ้คนโดนกอดมันก็นอนหลับตานิ่ง ส่วนเค้าพอขยับตัวก็รู้สึกเมื่อย

พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ที่โต๊ะหัวเตียงฝั่งมัน นึกได้ว่าต้องรีบรับ เดี๋ยวอีกคนจะหงุดหงิด ขยับตัวคร่อมร่างอีกฝ่าย แล้วเอื้อมรับโทรศัพท์

“ครับ แม่”

“ตาน้ำ น้ำนิ่ง แม่กลับแด๊ดกำลังจะถึงไทย ตอนนี้เครื่องพักอยู่ที่ญี่ปุ่นอยากได้อะไรมั๊ยคะ”

“พักนี้ไม่มีอะไรที่อยากได้เลยครับ  น้ำนิ่งยังไม่ตื่น ช่วงนี้ยังไม่มีบ่นว่าอยากได้อะไรครับ”

“ตกลงครับ งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่บ้านคุณตานะลูก”

ก็ยังไม่ทันจะถามถึงเวลา แล้วตอบกลับ แม่ก็รีบวางสาย กลัวเค้าไม่ตกลงรึไงกัน

แม่วางโทรศัพท์แล้ว ก้มหน้ามองคนที่อยู่ใต้ร่าง คุยโทรศัพท์ขนาดนี้มันยังไม่ตื่น คงต้องปลุก!

ว่าแล้วก็ก้มหน้า เอาปลายจมูกลงไปชิดกับอีกฝ่าย ส่ายหน้าไปมา ให้มันรำคาญเล่น

เมื่อคนโดนแกล้งเริ่มรำคาญ ตากระตุก เริ่มรู้สึกตัว ก็ยกหน้าออก ทันที่อีกฝ่ายยกมือ ปัดจมูก

รอบแรกไม่ตื่นใช่มั๊ย งั้นเบิ้ล!!

รอบ 2 ยังไม่ทันที่ส่ายหน้าได้เยอะเท่าไหร่

หมับ!

คนโดนแกล้งก็ยกมือจับที่หน้าคนแกล้งทันที

ลืมตามองคนบนร่าง ส่งสายตาหงุดหงิด พร้อมคิ้วขมวด ให้คนที่คร่อมอยู่

“กลับบ้านกัน”

“อือ”
-------------------------TBC---------------------------------

มีคนมาแอบรอดูแฝดพี่หวงน้อง ดีใจจัง
คนเขียนก็รอเหมือนกัน แฮ่!!
ตอนหน้าแพ็คกระเป๋า ตามฝาแฝดสุดหล่อกลับบ้านกันเนอะ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ

[kiiro]

เพิ่งเห็นว่าตัวเอง เขียนชื่อเรื่อง สลับ บริบทกัน ตกลงคือ "Hot Café รัก ร้อน ลับ" #รักร้อนลับ นะคะ
ขอโทษด้วยที่สร้างความมึนงง

[Mura_saki]

OMG!!!!
ฉันคิดเหมือนพี่น้องสองพ. นะ คริคริ

[kiiro]

ตอน 4 กลับบ้าน และที่มา

"กลับบ้านกัน”

“อือ” คนโดนแกล้งตอบรับ พลางตาจะหลับลงอีกรอบ เพื่อปรับโฟกัส  ฝ่ายที่คร่อมอยู่ก็ก้มหน้าลงมาขบหูทันที่ ที่ตาปิดทันที

“อือ...รู้แล้ว” ตอบพลางดันคนข้างบนยกหน้าออก เจ้าตัวก็ยังไม่ยกตัวออก

ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้น จับอีกฝ่ายหมุนลงไปอยู่ร่างใต้ร่างตัวเอง เห็นหน้าคนที่โดนเปลี่ยนสถานะเหวอไปนิดนึงก็แอบขำ

ยังไม่ทันจะแกล้งอีกฝ่ายกลับ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น พร้อมกัน 2 เครื่อง

ต่างคนต่างหันไปหาของ ของตัวเอง แล้วก็หันมามองหน้ากัน ก่อนคนที่คร่อมอยู่จะลุกขึ้น คว้าโทรศัพท์ของตัวเองแล้วเดินกลับไปห้อง ส่วนเจ้าของห้อง ก็หยิบโทรศัพท์ ออกไปคุยที่ระเบียง

“ไงครับคุณทิม” เอ่ยทักคนโทรเข้ามันที

“แสรด..........ตากฝนวันเดี๋ยว ถึงขนาดส่งฝาแฝดมาเทสแทน”

“ หึหึ มึงจับมันได้ด้วยหรอว่ะ อย่าให้มันรู้เชียว น้อยใจตายห่า ที่มีคนรู้ว่าสลับตัว”

“โถ่...ไอ้น้ำ มึงลืมไปแล้วหรอ นอกจากเพื่อนรักของแฝดน้อง มึงก็กูเนี่ย แทบจะเป็นคนแรกที่แยกมึง 2 คนออก
แถมเมื่อวาน น้องมึงใส่เสื้อกันหนาวคลุมฮูด ร้อนจะตายห่า กูก็เลยแกล้งไปซะหน่อย”

“ห่าทิม กูบอกว่าอย่าแกล้งมัน เดี๋ยวมึงโดน”  ตอบพลางเงยหน้ามองชั้นบน

“ช่วยไม่ได้  ที่หลังบอกกูก่อนว่าจะสลับตัวมา กูจะเลี้ยงดูปูเสื่อจับนั่งตักอย่างดี แค่นี้นะ”

มันไม่ถือสายรอ ให้ด่ากลับหรอก  ส่ายหัวกับเพื่อนตัวเอง นึกถึงสมัยปี 1 ที่เข้ามหาลัยใหม่ๆ เค้าจำได้ ทิมเคยเดินสวนกับน้ำนิ่งแถวโรงอาหารกลาง พอมาถึงคณะวิศวะ มันเห็นเค้า ก็พลางนึกว่าตัวเองตาฝาดโดนผีหลอกกลางวันแสกๆ  พอเข้าเดินจะเข้าไปทัก มันก็เดินถอยหนี เรื่อยๆ จนใส่ตีนหมาวิ่งหนี พอจับตัวได้ มันก็เลยเล่าให้ฟัง

ขำกับความเพี้ยนของมัน คนอะไร คิดว่าคนเป็นผี 

สุดท้าย หลังจากเลิกเรียนวันนั้น ก็ต้องเรียกอีกคนนึงมาเจอ ทิมมันก็นั่งจ้องอยู่นานสองนาน

จนมันมั่นใจว่าต่อไปจะแยกเพื่อนตัวเองกับฝาแฝดออก

มันบ้าดี คบมันเป็นเพื่อนก็ซะเลย

--------------------
อาบน้ำ แต่ง ตัวเดินออกจากห้องนอน  พร้อมๆกับ คนที่วิ่งลงมาจากชั้นบน จนเกือบจะชนกัน มองแล้วก็ต่างคนต่างยิ้ม

ก็ใส่เสื้อผ้าเหมือนกันเป๊ะ! ราวกับใจตรงกัน

เดินเข้าส่วนครัว ไปหาข้าวเช้ารองท้องก่อนเดินทาง เก็บของเสร็จ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่รถ

ถึงรถก็ประจำที่ คนพี่ขับรถ  น้องนั่ง อย่างที่ไม่ต้องตกลงอะไรกัน

ขับรถไม่นาน ก็เข้าเขตจังหวัด

“ซื้อไรมั๊ย”  คนขับเอ่ยปากถาม

“แป้งห่อน้ำตาลเส้น ร้านเดิม” ทำหน้าเบื่อโลก แต่แล้วก็เบี่ยงรถเข้าทางที่คนนั่งต้องการ

น้ำนิ่ง ยังคงเป็นน้ำนิ่ง ตาน้ำไม่เข้าใจ กะอีกแค่โรตีสายไหม มันจะซื้อร้านไหน ตรงไหน ไม่ได้หรอ หน้าตาก็เหมือนกัน
ทำไมต้องถ่อมาซื้อหน้าโรงพยาบาลอยุธยา ที่สำคัญ ต้องร้านนี้ ตรงประตูนี้เท่านั้น
แต่ก็นั่นละ เค้าจำได้ มีครั้งนึงเคยจอดซื้อร้านอื่นให้ เพราะตอนนั้นมันหลับ ลืมตาตื่นขึ้นมา มันก็ทำหน้าบูดใส่ ก็ต้องวนรถไปซื้ออีกรอบ 

จากโรงพยาบาลจังหวัด ขับออกมาไม่นาน ก็ถึงที่หมาย

บ้านทรงไทยริมแม่น้ำอยุธยา

มองจากรั้วบ้าน มีต้นไม้ขึ้นสูงจนแทบจะไม่เห็นตัวบ้าน  มองผ่านๆ ใครๆก็นึกสวนผลไม้ธรรมดา

สมัยเด็ก เค้าเคยบอกเพื่อนเล่นแถวนี้บ้านอยู่ในรั้วนี้ ก็โดยหาว่าเป็นแฝดผี อยู่กับต้นไม้
จนต้องพามันเข้าไปถึงตัวบ้าน

ทำไมมีแต่คนชอบหาว่าเค้า 2 คนเป็นผีอยู่เรื่อย

ไม่รู้กันรึไงว่าบ้านเรือนไทยสมัยก่อนนะ หน้าบ้านมันหันไปทางแม่น้ำ มีเรือนแพ ไว้เป็นท่าขึ้นเรือ

เข้าจอดรถเรียบร้อยว่าแล้วก็เดินไปที่เรือนแพ

ก็ตามที่คิดไว้  ใส่บาตร ทานข้าวเช้า ตากับยายก็นั่งรับลม ชมบรรยาศสวีทหวานแหว๋ว

ลงไปถึง ก็ก้มกราบที่ตักคุณตา พร้อมกอดเข้าซ้ายขวา คนละข้าง แล้วกระเถิบไปหาคุณยายทำเหมือนกันอีกที
คราวนี้ล้มลงนอนที่ตักทั้ง 2 ข้าง

“ไง ลูกลิง มาถึงก็อ้อนยายเลยนะ” คุณตาเอ่ยทัก พลางมอง 2 หนุ่ม ทีไม่ว่าโตขนาดไหน ก็ยังจะชอบนอนตักอยู่ดี

“ซื้อโรตีสายไหมมาฝากคุณตาคุณยายด้วยครับ” คนขับรถมันชิงพูดก่อนคนลงไปซื้อเฉย

ว่าแล้วก็หมั่นไส้ ผลักหัวมันซะที

“เอ้าๆๆ มาถึงไม่ทันไร ตีกันซะแล้ว” คนโดนผลักหัว ลุกขึ้น ขยับไปนอนตักคุณตาแทน

ใช่สิ!!! คนโตน่ะหลานตา คนเล็กนะหลานยาย

ว่าแล้ว หลานยายก็ลุกขึ้น เอามือจุ่มกับขันล้างมือ พลางพันโรตีสายไหม

“คุณยายอย่าทานเยอะนะครับ มันหวาน” นอนอยู่มองอย่างหมั่นไส้ ไม่ให้กินยอะแล้วมันจะซื้อทำไมว่ะ

“รักกันจริงนะหลานยายเนี่ยย แล้วของตาละ”

นอนมองมือเรียวกว่าพันแป้งพลางวางในจานให้คุณตา

“ร้านนี้คุณตาชอบครับ สายไหมไม่หวานเกินไป”

คนหมั่นไส้ชักสีหน้าใส่ พลางได้ยินเสียงตะกุกตะกัก ของวิทยุ คุณตาเอามือทุบๆ เลยต้องลุกขึ้นมาดูบ้าง

“มันน่าจะไม่ไหวแล้ว แก่เหลือเกิน”

“ขอน้ำดูหน่อยครับ” ว่าแล้ว คนเรียนวิศวะก็ขอรื้อหน่อย

“เอาๆ ให้มันกลับมาเป็นวิทยุละ เป็นเศษเหล็กแบบสมัยเด็ก ตาไม่เอานะ” คุณตาเอ่ย พลางขำไป นึกถึงสมัยเด็กที่หนุ่มวิศวะ ช่างรื้อ ช่างงัด จะแปลงร่างของสารพัดอย่าง ใช้ได้ดีขึ้นบ้าง พังบ้าง แต่ก็ไม่เคยจะทำโทษ เพราะคิดว่าเป็นการเรียนรู้ของเด็ก

ทุบๆ เคาะๆ สุดท้ายก็อู้อี้ เหมือนเดิม  ก็เค้ามันเรียนวิศวกรรมทรัพยากรน้ำนี่หน่า

ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนมองแม่น้ำไปเรื่อยๆ แล้วเอ่ยปากถาม

“คุณตาครับ น้ำวนที่สามแยกแม่น้ำวัดพนัญเชิงยังมีอยู่มั๊ยครับ”

“มันจะมีช่วงฤดูหน้าน้ำมา  เดี๋ยวนี้ตาก็ไม่ค่อยได้ไปดูแล้ว หน้าน้ำมา ก็น้ำท่วมกัน  โลกเรามันแปรปรวนปหมด”

นั่น คือที่มาของชื่อเล่นเค้า เรื่องส่วนนึงของอยุธยา

แม่เล่าว่า ตอนที่ท้อง แม่รู้ว่าแน่แล้วได้ลูกชายแน่ ถึงขนาดบอกว่าไม่ต้องอัลตร้าซาวน์ดู

คุณตาที่เห่อหลานชายมากๆ ถึงขนาดที่สั่งแม่ห้ามเดินทาง ให้กลับมาอยู่ที่บ้านอยุธยา เพราะอากาศดี
ตัวเองก็พลางนั่นคิดชื่อหลานชาย จนคุณยายปวดหัว เพราะอยากได้ความเป็นไทยให้เด็กลูกครึ่ง
ช่วงหน้าน้ำมา คุณตาพาคุณยาย กับแม่ไปไหว้พระขอพรให้หลานแข็งแรง พอดีกับเป็นช่วงน้ำวนที่หลังวัดพนัญเชิง
ก็ไอเดียอยากจะให้ชื่อเกี่ยวกับน้ำ ไหนๆบ้านก็อยู่มันริมแม่น้ำแล้วด้วย

แต่จะให้ชื่อน้ำวนก็ไม่ได้ เพราะมันไหลลงๆๆ ไป คิดกลับไปมาเลยนึกถึง ”ตาน้ำ” ที่เป็นน้ำผุดขึ้นมา จนเกิดแม่น้ำลำธารต่างๆ

พอถึงวันคลอด คนโตออกมาเป็นผู้ชายตามที่แม่บอก แต่มันดันมีอีกคนไม่ยอมออกนะสิ  แถมมันยังน้อยใจที่คุณตาไม่รู้ว่าตัว
เองอยู่ในท้องด้วย ก็เลยไม่ยอมออกมาง่ายๆ ทิ้งห่างเกือบ 5 นาที จนแม่ต้องขอร้องกับหมอและพยาบาลให้พาคุณตากับคุณยายเข้ามาเรียก จนยอมออกมานนั่นละ

คุณยายนะข๊ำ ขำ พอไอ้คนเล็กออกมา คุณตาเลยตั้งชื่อว่าน้ำนิ่ง เพราะมันร้องแค่แอ๊ะเดียว ละก็นอนนิ่งๆ เหมือนงอน ไม่ยอมคุยด้วย คุณยายได้ที ก็เลยแบ่งหลานกันคุณตาเสร็จสับ โอ๋หลานคนเล็กซะยกใหญ่ หาว่าคุณตาไม่เคยนึกถึง

กลิ้งไป กลิ้งมา คุณตาก็พลางชวนแฝดพี่เข้าสวน

ส่วนแฝดน้อง ก็ขึ้นบ้านไปอ่านหนังสือให้คุณยายฟัง

เวลาผ่านไปจนเย็น แม่กับแด๊ด ก็มาถึง

ทานข้าวเย็นเรียบร้อย ใช่เวลาอยู่ด้วยกันเรียบร้อย ก็อาบน้ำ เข้าห้องนอน

บ้านเรือนไทยส่วนตัวบ้าน แบ่งเป็น 3 หลัง คือห้องนอน คุณตาคุณยาย แม่กับแด๊ด และฝาแฝด ทุกห้อง ปรับให้มีห้องน้ำในตัว ไม่เหมือนบ้านสมัยก่อน ของฝาแฝดจะมีห้องน้ำห้องเดียว ไม่แยกเป็น 2 ห้อง ส่วนห้องพระต้องเดินตามทางเดิน ส่วนของห้องคุณตาไปอีกหน่อย

ห้องฝาแฝด มีประตูบานพับกั้น ระหว่าง 2 ที่นอน  แต่ 2 แฝดไม่เคยปิดประตูบานพับเลย

อาบน้ำกันเสร็จสรรพ  ต่างคนต่างใช้เวลาส่วนตัว คนละมุม จนใกล้ง่วงเต็มที ทั้งที่ 2 ทุ่ม

ก็ต่างจังหวัด มันมืดเร็วจะตาย

เมื่อคนน้องล้มตัวนอน คนพี่ก็กระโจนคร่อม กดบ่าน้อง จ้องหน้าทันที

“เมื่อเช้าค้างนะ!”

“ไม่เห็นจะรู้สึก!!”

“แน่ใจ? งั้นลองดูแบบเมื่อเช้าใหม่สิ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าเอาปลายจมูกชน พลางส่ายไปมา

“อื้ออออออ” น้องเบี่ยงหน้าหนี พี่มันก็งั๊บเข้าที่หู ขบเบาๆ พลางไล่ลิ้นไปมา ให้ได้ยินเสียงชัดเจน

“อื้อออออ พอแล้ว จะเอายังไง”

ยกหน้าขึ้นมาจ้องตาคนที่อยู่ใต้ร่าง  พร้อมกับก้มหน้าลงไปกระซิบแนบชิดปาก

“อยู่ห้องนี้ ก็น่าจะรู้ว่าจะเอาอะไร”


-----------------TBC------------------------
บ้านฝาแฝดน่าอยู่จัง แต่เราไม่สิงต้นไม้นะ
อิพี่มันจะเอาอะไรจากน้องงงงงง มันจะเอาอะไรน๊าาาาาา

ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจนะคะ

[bluerose]

หนุ่มๆเค้าทำอะไรกันน่ะ อร๊ายย

[Mura_saki]

โอ๊ยยยยย คือดีงาม
ทำไมฉันเขินแฝดพี่แบบนี้ล่ะ

[kiiro]

ตอนที่ 5  ช่วงเวลาของฝาแฝด

เช้านี้ น้ำนิ่งรู้สึกตัวก่อนเหมือนเดิม เพราะท่านอนท่าเดิมแบบเมื่อวาน  พยายามขยับตัวจะลุกขึ้น ก่อนที่ส่วนอื่นของร่างกายมันจะตื่นตาม แม้ว่าเมื่อคืนจะปลดปล่อยออกไปบ้างแล้ว

ส่วนไอ้คนที่กอดมันก็เหมือนจะแกล้ง ยิ่งขยับ มันก็ยิ่งล็อคแน่น  ขยับกี่ที มันก็ขยับมาล็อคตาม  จนเผลอถอนหายใจเบาๆ
ไอ้คนที่กอดก่ายอยู่แอบยิ้ม แล้วยกหัวขึ้นมามอง พอมันเงยหน้ามองก็ต้องบอกเหตุผลที่ลุก

“เดี๋ยวไม่ทันใส่บาตร”

“หืมมม ยังเช้าอยู่เลย”

“มีห้องน้ำห้องเดียว”

“’งั้นไปอาบพร้อมกัน” ว่าแล้วก็ลุกขึ้น พลางจับแขนอีกฝ่ายไปห้องน้ำ

น้องมันก็ขืนตัวเองไว้ จนพี่ต้องหันมามอง

“พอแล้ว”  พูดพร้อม ขึงตาใส่

“อาบน้ำไง จะลุก หรือจะให้อุ้ม ไหนบอกกลัวสาย”  มองหน้าคนที่ดึงแขนอยู่ ให้แน่ใจว่าจะลากไปอาบน้ำจริงๆ ก็ลุกตามไป


มื้อเช้าวันนี้ นั่งที่โต๊ะกินข้าว ใต้ถุนเรือนไทย
มื้อเย็นเมื่อวานคุยถึงสารทุกข์ดิบไปแล้ว มื้อเช้าก็กลายเป็นเรื่องเของธุรกิจ

“น้ำนิ่ง ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวแม่อยู่กับคุณตาคุณยาย สัก 2-3 วันแล้วจะเข้าไปดูนะ”

“ช่วงนี้ก็เรื่อยๆครับ ยังไม่ยุ่งเท่าไร แต่นิ่งคิดว่า อยากจะได้ขนมไทย ไปวางที่ร้านบ้าง มีแต่ขนมฝรั่ง มองไปก็เหมือนร้านอื่น ไม่มีจุดขายอะไร คุณแม่กับคุณยายคิดว่าไงครับ”

ฟังไอ้คนที่ตอบแม่ ละก็เบะปากใส่ สมัยนี้ใครมันจะกินขนมไทยกัน

“อืม… แม่เห็นด้วย เด็กๆในบ้านจะได้มีรายได้เล็ก ๆน้อยๆ แม่เพ็ญ แม่ภา พอจะช่วยคุณยายดูไหวมั๊ย”

หือ..... คนพี่ฟังคำตอบแล้วก็ตกใจ ถึงกับต้องเงยหน้ามามองแม่

“ไม่ต้องถึงคุณท่านหรอกคะ วิชาความรู้ที่ให้มา ฉัน 2 คน ก็พอจะรับมือกับเด็กไหว” “ใช่ค่ะ”

แม่เพ็ญ แม่ภา โดนพ่อแม่เอามาทิ้งไว้ที่ตลาดแต่เด็ก จึงรับจ้างขายของและนอนที่ตลาด คุณยายไปเจอเข้าจึงรับอุปการะ ส่งเสียให้เรียนหนังสือ พร้อมกับสอนงานบ้านต่างๆ เลี้ยงดูมากับแม่ของฝาแฝด ถึงอย่างนั้นทั้ง 2 คนก็เกรงใจ พอเรียนจบ ม.3 ก็ขอหยุดเรียน  เพื่อที่จะได้ช่วยทำงานบ้านอย่างเต็มตัว พอมี 2 แฝด ก็กลายพี่เลี้ยงทันที เพราะแม่แท้ๆ ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ

คุณยายยังเคยพูดว่า โชคดีที่มีแม่เพ็ญ และแม่ภา เพราะถ้ามีพี่เลี้ยงคนเดียว ฝาแฝดคงตีกันตาย เพราะครั้งนึงสมัยยังเด็กมาก แม่ภาเคยเดินไปอุ้มตาน้ำ เพราะมองไม่ทันว่าเป็นใคร เท่านั้นละไอ้น้องมันก็ร้องไห้วิ่งเข้าไปกระชากดึงแขนดึงขาให้ลงมาทันที ต่างคนก็ต่างร้องไห้อยู่นานสองนาน กลายเป็นเล่าของฝาแฝดอีกเรื่องที่คุณยายขำ

ส่วนเด็กๆ ในบ้าน ที่เป็นลูกมือของแม่เพ็ญ แม่ภา เป็นลูกของชาวบ้านแถวนั้น เมื่อหมดหน้านา ก็เอามาฝากขอทำงานจิปาถะ งานฝีมือต่างๆ คุณยายหาวิชามาสอนได้เรื่อยๆ อันไหนขายได้ก็ให้เป็นรายได้ของคนทำ ส่วนเงินทุนก็เก็บคืนคุณตาคุณยาย

“ยายจะไปลองถามๆดูละกัน ขนมพวกนี้บางอย่างก็ทำยาก บางคนอดทนไม่พอก็คงไม่ไหว บ้านเราเองนะ มี ข้าวจากนา ที่นาที่แบ่งให้คนอื่นทำ  โรงสี มีบริษัทที่รองรับการส่งออก ก็พอยู่แล้ว ไหนจะผลไม้ในสวน ที่ขายได้ทั้งสด ทั้งแปรรูปอีก แต่คนอื่นๆ เวลาน้ำท่วม นาล่ม ก็ไม่รู้จะไปทำอะไรกัน สอนให้เค้ามีวิชาชีพอื่นติดตัวบ้างก็ดี ช่วยได้ก็ช่วยกันไป”

พลันเจ้าของความคิดขนมไทยกินข้าวเสร็จ ก็ลุกขึ้นไปกราบที่อกแม่และยาย

มองแล้วก็หมั่นไส้ว่ะ!

“แล้วเราละ ตาน้ำ” นั่นไง ไอ้นี่มันหาเรื่องให้โดนนี่หว่า

“โธ่ แม่ครับ แด๊ดครับ คุณตา คุณยาย(อ้อนมันให้หมดบ้านเนี่ยละ) เด็กชายคณิน อยากเรียนให้ได้ 4.00 ทุกเทอมอย่างที่ตั้งใจ ยังจะอยากให้ทำอะไรอีกหรอครับ ” หันไปมองอีกคน ทำไมเห็นอีกคนมันนั่งยิ้มแปลกๆวะ

“จ้า…พ่อคนเก่ง เลือกเองไม่ใช่หรือไง ทรัพยากรน้ำเนี่ย”

ใช่! เค้าเลือกเอง แม้มันจะไม่ได้เข้ากับธุรกิจที่ครอบครัวมี แต่เพราะบ้านหลังนี้ เพราะอยุธยา

เค้าเคยสงสัย เวลาหน้าน้ำ ทำไมบ้านเค้า ที่นาของที่บ้าน ไม่เคยโดนน้ำท่วม เหมือนของคนอื่นๆ
คุณตาตอบกลับมาว่า คงเพราะบรรพบุรุษของคุณยายมองเห็นอนาคต ว่าบ้านเราจะเป็นคนที่คอยช่วยเหลือคนอื่น
เวลาที่น้ำท่วม ที่นาของคนอื่นเสียหาย คุณยายจะแบ่งที่นาส่วนของที่บ้านให้ทำ โดยไม่คิดค่าเช่า หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันไปเป็นบ้านๆ แม้ว่าจะไม่ได้มีที่พอจะช่วยได้ทุกบ้าน แต่ก็ยังดีที่ได้ช่วย คุณยายคิดอย่างนั้น

ตาน้ำจึงเลือกเรียนสาขานี้ เพราะเค้าคิดว่า เค้าจะช่วยคนอื่นได้แบบคุณตาคุณยายบ้าง

“คร๊าบบบ เด็กชายคณินจะสู้เยอะๆเลยครับผ๊ม!”

“เตรียมตัวกลับกันได้แล้วลูก สายมากแดดจะร้อน”   

“แม่ครับ นี่อยุธยานะครับ ไม่ใช่เชียงใหม่ จะได้ขับรถนานขนาดนั้น”

“แหม่ พ่อลูกชาย คุณแม่ก็อยากขอเวลาอยู่กับพ่อแม่ตัวเองบ้าง แล้วก่อนกลับจะแวะไปหานะคะ”


บ้านเรือนไทยริมแม่น้ำ มีเรื่องราวมากมาย มีความรัก ความอบอุ่น และมีความลับที่รู้กันแค่ 2 คน


เช้าวันจันทร์ ที่กลับมาใช้ชีวิตนักศึกษา หลังจากไปเป็นลูกหมาออดอ้อน อยู่ที่อยุธยามา 2 วัน

น้ำนิ่งแต่งชุดนักศึกษา ตามสไตล์เด็กบริหาร เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็ค  นั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ พลางอ่านข่าวธุรกิจ
คนพี่เดินออกมาจากห้องนอน ด้วยเสื้อยืด กางเกงยีนส์  มีเสื้อช๊อปในมือ

มองคนที่นั่งกินข้าว แล้วก็บ่นใจใน มันจะปลดกระดุมเสื้อทำไม

คนโดนมอง เลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม

ส่วนคนที่บ่นในใจก็นั่งกินส่วนของตัวเองที่อีกคนนึงวางเตรียมไว้ให้

คนที่มากินก่อน เก็บจาน เก็บของ เตรียมตัวออกไปเรียน พี่มันก็ลุกตาม กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู ก็โดนอีกคนจับหมุนตัวกลับมาแล้วติดกระดุม ละก็จับแขนไว้ พลางตัวเองก็หันไปหยิบของ เดินออกจากห้องพร้อมกัน

ถึงที่จอดรถ เด็กบริหาร เดินไปที่บิ๊กไบค์ ส่วนเด็กวิศวะ เดินไปที่ ฟอร์จูนเนอร์

ใครๆก็ว่าแปลก  ที่เด็กบริหารดูออกจะเรียบร้อย ดันขับบิ๊กไบค์ ส่วนพ่อวิศวะหน้านิ่งดันใช้รถยนต์

ก็น้ำนิ่งเองนั่นละ ที่เป็นคนขอซื้อ ตอนแรกเค้าก็หงุดหงิด ปีหนึ่งก็ไปเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกัน ใครจะเลิกก่อน อีกคนก็รอ ไม่เคยมีปัญหา พอขึ้นปี 2 น้ำนิ่งขอซื้อรถคันนี้ เพราะให้เหตุผลว่าเทียวไปมา ระหว่าง คอนโด มหาลัย และร้าน ใช่รถแบบนี้คล่องตัวกว่า ไอ้พี่มันจะทำอะไรได้ นอกจากออกห้อง เพื่อที่จะขับรถออกไปพร้อมกัน ทั้งที่บางวันเรียนคนละเวลา
น้องเองก็รู้ ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าพี่มันนะคิดอะไร ขาออกจากห้องมาก็เลยขับไม่เร็วมาก เพื่อที่ฟอร์จูนเนอร์จะได้เบรกทัน เวลาหมาตัดหน้ารถ

ถึงมหาลัย ต่างคนต่างเลี้ยวเข้าคนละประตู 

จอดรถเสร็จ น้ำนิ่งเดินไปโรงอาหารกลาง ก็สวนทางกับทิม ส่งยิ้มเล็กๆให้กันแล้วก็เดินผ่านกันไป
แต่ก่อนน้ำนิ่งเคยสงสัย ทำไมถึงเจอทิมแถวนี้ทุกวัน สงสัยจนเลิกสงสัย แต่ก็ไม่เคยถามอะไร คิดเองว่าทิมเข้าประตูนี้สะดวกกว่า

ส่วนคนที่ไม่ได้มาเรียนวันศุกร์ จอดรถเดินเข้าคณะ ไปสาขา ระหว่างทางเดินก็เจอรูปตัวเองแปะประกาศไปทั่วถึงความฮอตยังกับโดนประกาศจับ  จนไปถึงโต๊ะก็เห็นฝูงเพื่อนที่นั่งคอยกันอยู่แล้ว ก็แซวกันเกรียวกราว

เจอเพื่อน กินข้าว ขึ้นเรียน เรียนเสร็จคนน้องไปร้าน คนพี่เล่นกีฬาทำนู่นทำนี่ไปเรื่อย  ใกล้เวลาที่น้องเลิกจากร้าน ตัวเองก็เตรียมกลับไปกินข้าวเย็นด้วยกัน

ชีวิตของ 2 แฝดก็ดำเนินต่อไป จนเข้าใกล้ช่วงสอบ

ต่างคนต่างอ่านหนังสือกันคนละมุมโต๊ะเตี๊ยหน้าทีวี  วิชาไหนที่มีเรียนเหมือนกัน ก็ช่วยกันติว วิชาอะไรที่น้องไม่เข้าใจพี่มันก็อธิบายให้  จนคืนก่อนวันสอบวันสุดท้ายของพี่ อ่านหนังสือเสร็จ ก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน น้องมันก็ลุกเดินตาม กำลังจะหันกลับมาปิดประตู น้องก็กอดเข้าที่เอว

“หืม?”

“พรุ่งนี้สอบตัวสุดท้ายใช่มั๊ย” พูดเสร็จก็เอาหน้าแนบที่ไหล่

“อ้อนแบบนี้มีอะไรละ”

“สอบเสร็จแล้วไปช่วยงานที่ร้านได้มั๊ย”  พูดอู้อี้จนพี่ต้องจับดันตัวออกมา

ก็ทำไมจะไม่รู้ไอ้แผนที่พูดอู้อี้ ให้ฟังไม่รู้เรื่องแล้วตอบตกลงเนี่ย โดนมาบ่อยแล้ว แต่พอจับดันตัวมันออกมา มองสบตากัน ก็พลอยใจอ่อน มือเผลอยกไล้ไปตามกรอบหน้า

น้ำนิ่งหลับตาลุ้นคำตอบ และรับสัมผัสที่คนพี่ส่งมา

“อืม…… เดี๋ยวจัดตารางให้ละกันว่าวันไหนจะเข้าไปช่วยได้บ้าง”

ได้ยินคำตอบแล้ว น้องมันก็เขย่งตัวเอาปากแตะกับปากอีกฝ่ายเพียงเสี้ยววินาที แล้วเดินออกไป


พี่มันก็ได้แต่นึกในใจว่าน้องนะมันร้าย!!!


-------------------------TBC-------------------------

เจอพี่ออเซาะน้องไปแล้ว คราวนี้น้องมันอ้อนพี่บ้าง
ใครว่าพี่มันร้ายแล้ว อิน้องมันร้ายกว่าจริงๆ เชื่อเค้าเถอะ!!!

พาร์ทหน้า อิพี่จะบุกร้านแล้วววว ตามไปกินขนมไทยกันนะ

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามนะคะ

[bluerose]

ยังงงๆ แต่ยังตามลุ้นแฝดอยู่น้าา

[Mura_saki]

ชอบอ่ะ ความลับก็ยังเป็นความลับสินะ


ปล.อยากให้เขียนตอนที่ลงในหัวข้อด้วยอ่ะเราจะได้รู้ว่าลงตอนใหม่แล้ว

[kiiro]

ตอน 6  นอนไม่หลับ

ถ้าไม่เพราะหนุ่มวิศวะมายืนหน้าบึ้ง เคาะนิ้วถามหาผ้ากันเปื้อนที่หน้าเคาเตอร์
จนใครที่มองเข้ามา ก็แทบจะวิ่งเข้ามาสั่งอาหารก่อนที่หนุ่มฮอตจะออกจากเคาเตอร์จนร้านวุ่นวาย
เพียวก็อยากจะตบกะโหลกหนุ่มวิศวะให้หายหงุดหงิด แทนหัวตัวเองที่ตบอยู่ตอนนี้

ไอ้ที่มันทำให้ร้านขายได้ ก็ดี แต่มันไม่ดีตรงที่มันตั้งใจมากวน

ก็รู้ว่ามันจะมา แต่ใครจะรู้ว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้ ยังเตรียมตัว เตรียมใจรับมือไม่ทันเลย แถมมันดันมาก่อนที่น้องมันจะมาถึงซะอีก!!
แบบนี้มันตั้งใจมาแกล้งกันชัดๆ

“เอาของน้ำนิ่งไปใส่ก่อนละกัน ผืนใหม่มาส่งพรุ่งนี้อ่ะ ผืนอื่นๆ ส่งซักยังไม่มาส่ง  ป้ายชื่อจะถอดหรือไม่ถอดก็แล้วแต่”

ตาน้ำรับผ้ากันเปื้อนมาใส่ แล้วก็เดินจากไปทำงาน 
เห็นร้านแล้วก็พอจะนึกออก ว่าทำไมถึงอยากจะให้มาช่วย

เพราะไอ้ขนมไทย ที่อีกคนมันอยากจะทำนั่นละ ทำให้วุ่นวาย เพราะคนอื่นๆ แทบจะแนะนำคนซื้อไม่ถูกเลยทีเดียว ว่าอันนี้รสชาติยังไง ทองหยิบ ทองหยอดต่างกันยังไง อะไรต่างๆนานา  ทั้งๆที่คิดว่า มันจะขายไม่ได้ เพราะไม่น่าจะมีใครกิน แต่ก็อย่างที่แม่บอก ว่ามันน่าสนใจและดูแตกต่างจากร้านอื่นนั่นละ สุดท้าย เค้าก็ต้องเป็นคนดูแลพวกนี้จนมันจะกลายเป็นคาเฟ่ขนมไทยไปแล้ว!

ถึงว่า ไอ้ตอนที่มันคุยกับแม่และยายเรื่องขนมไทย ถึงยิ้มแปลกๆ มันมีแผนนี่เอง
และแผนมันก็สูงมาก จนน่าเอาคืน!!!

และถ้าไม่เป็นเพราะร้านอัพเดตลงโซเซียล โดยมีรูปเค้ายืนถือขนมไทยอยู่ว่า ‘ช่วงนี้หนุ่มฮอตวิศวะมาขายขนมไทยที่ร้าน สาวๆ ที่อยากลองชิมขนมไทยแท้จากอยุธยาให้รีบมาลองกันนะครับ ช้าหมด อดกิน ทั้งคนทั้งขนมนะครับ’ ขนมไทยมันก็คงไม่ขายดีขนาดนั้นหรอก เค้าเชื่อ!

และที่มันทำให้ขายดีขนาดนี้ ทั้งคนที่ถ่ายและอัพไม่ใช่ใครที่ไหน
ฝาแฝดตัวดีนั่นละ
ก็บอกแล้วว่าน้องมันร้าย ร้ายจนต้องหาทางเอาคืน!

ตาน้ำรับมือกับความชุลลุนวุ่นวาย กับที่ร้านอยู่ไม่นาน ก็ปรับตัวได้ ทุกวันช่วงปิดร้าน 3 คนจะสลับปิดร้านกันไป แต่วันของน้ำนิ่งก็จะมีตาน้ำอยู่ช่วย แล้วกลับบ้านพร้อมกัน

จนกระทั่งวันศุกร์ วันนี้น้ำนิ่งต้องปิดร้านอีกครั้ง 

วันนี้คนเยอะมาก กว่าจะเคลียร์ของเสร็จก็เลยเวลามามากแล้ว ฝาแฝดตัดสินใจค้างที่ร้าน เพราะวันเสาร์ ร้านจะเปิดเร็วกว่าปกติ เพื่อเตรียมขายเต็มวัน จากวันธรรมดาที่เปิดขาย 3 ช่วง

น้ำนิ่งนั่งเคลียร์บิลบางส่วน คนพี่จึงขึ้นไปอาบน้ำก่อน

อาบน้ำเสร็จ ก็นอนลงนิ่งๆ เพื่อให้ร่างกายผ่อน

ห้องพักที่ร้านฝั่งของน้ำนิ่ง ไม่มีอะไรมากมาย มีแค่เตียง ตู้เก็บเสื้อผ้าไว้เก็บเสื้อผ้าที่สำรองไว้ โซฟาเล็กๆ จัดแต่งคล้ายๆ คอนโดบิ้วอินทั่วไป ส่วนคอมจะอยู่ที่ห้องของเพียวและพอส มีเครื่องเดียว ไว้สุ่มหัวทำงาน และน้ำนิ่งก็คิดว่า ถ้าไม่พอใช้ก็เอาโน๊ตบุ๊คมาต่อแค่นั้นเอง

ไม่นานน้ำนิ่งก็ตามขึ้นมา อาบน้ำ และก็ล้มตัวลงนอนลงนิ่งๆ สักพักก็ พลิกซ้าย พลิกขวา

ตาน้ำหันมองแล้วก็ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง หยิบโทรศัพท์มานั่งเล่น

น้ำนิ่งพลิกตัวหันหน้าไปทางแฝดพี่ กระพริบตามองปริบๆ แล้วลุกขึ้นไปนั่งคร่อมที่ตัก ทำให้สัมผัสกลางลำตัวแนบชิดกัน

 “นอนไม่หลับหรอ ” ถามขึ้นพลางยกมือขึ้นคล้องคอ

ตาน้ำเงยหน้าหน้ามองพลางวางโทรศัพท์ลงข้างเตียง สองมือสอดเข้าที่ชายเสื้อคนที่นั่งตักอยู่แล้วลูบขึ้น จนเสื้อรั้งขึ้นไปอยู่แนวอก มือบีบนวดที่ตัวน้อง

“อื้อ…….”ได้ยินเสียงน้องครางรับสัมผัส ก็จับเสื้อที่เกะกะมือถอดออก แล้วกดจูบที่ขมับ ไล่ลงมาที่หู จนถึง ซอกคอ จนถึงตุ่มไตที่ใช้นิ้วบดคลึงอยู่

“อื้อ… อื้อ…อื้อ….”เสียงน้องร้องครางตามจังหวะการจูบ ร่างกายเกร็งจนแอ่นอกเข้าหาจังหวะจูบ
มือพี่จับตัวน้องดันเข้าหา อีกมือลากลงผ่านขอบกางเกงเข้าไปจนถึงสะโพก บีบเคล้นคลึง  ลิ้นร้อนไล้ขึ้นลงจากหน้าอก ไปซอกคอ ใบหู วนไปมาทั้งฝั่งซ้ายขวา จนน้องกัดฟัน

แล้วสองมือก็จับที่สะโพกยกขึ้นแล้ว รั้งกางเกงนอนขาสั้นมาอยู่ที่เข่า คั่นระหว่างตัวทั้งสองคน

“อือ…….ถอดทำไมเนี่ย”  ถามทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่บนตักของอีกคน นิ้วมือพี่ไล้วนอยู่ที่ปากช่องทาง ยิ่งทำให้น้องยิ่งบิดตัว
ยิ่งบิดตัว ร่างกายก็ยิ่งแอ่นเข้าหาอีกคน นิ้วที่ไล้ก็เริ่มสอดแทรกเข้าไปในร่างกายของน้องที่ละนิ้ว ที่ละนิ้ว  มือน้องเริ่มสั่นจนอยู่ไม่สุก ลากไล้เข้าไปในเสื้อพี่สัมผัสตามลอนกล้าม เคล้นคลึงตุ่มไตของอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงคนพี่ที่โดนสัมผัส ที่อยู่แถวซอกคอ

“ฮื้มมม จะถอดยัง”  ได้ยินคำพี่ น้องก็ละมือถอดกางเกงจากขาอีก แล้วปัดไปอยู่อีกข้าง คนพี่ก็ยกตัวน้องแล้วขยับปลดกางเกงตัวเองแล้วหยิบเครื่องป้องกันมาใส่ จับแท่งอุ่นร้อนจ่อที่ช่องทางของน้องวนไปมา

“อ … อ…อย่า แกล้ง” 

“หืมมม ยังไม่ทำอะไรเลย”  กระซิบกันอยู่แถวซอกคอกับติ่งหู

คนพี่ถอนนิ้วออกแล้วกดร่างน้องลง พร้อมๆกับ ค่อยๆดันตัวเองเข้า

 “อื้อ…อย่าเกร็ง”  กระซิบบอกน้องพลางจูบไล้ตามไปร่างกาย ช่วยผ่อนคลาย

“อ่า….” “ซี๊ดดดด……..” เสียงครางดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อร่างกายเข้าหากันแนบสนิท มือน้องบีบ บดบี้ เข้าที่ตุ่มไตของพี่จนแน่น
มือนึงพี่ก็จับตัวน้องยกขึ้นลง ตัวเองก็เด้งรับตามจังหวะ อีกมือกำแก่นกายของน้องขยับขึ้นลง นิ้วโป้งกดที่ด้านบน
 
“อ๊ะ อ๊ะ   น้ำ…น้ำ…น้ำ….” นิ้วเรียวกำจิกเข้าที่หน้าอก ที่เคยบีบเมื่อกี้ พร้อมเสียงครางตามจังหวะที่ขยับตัว

“เรียกไรนะ หืม?”

“น้ำ…อื้อ… เบา “

“หืม?”  ยิ่งบอกให้พี่เบา พี่ก็ยิ่งเหมือนไม่ได้ยิน

 “พี่….พี่…อ๊ะ..เสียว อื้อ…….”

 "ฮื้อ...." ได้ยินน้องคราง พี่ก็ครางตาม

ขยับกันอยู่นาน สักพักคนน้องก็กระตุก พยายามจะปลดปล่อย เพียงแต่นิ้วพี่ที่ปิดไว้ยังไม่ยอมปลดออก คนน้องที่แทบจะทนความเสียวซ่านไม่ไหว ตัวบิดไปมาอยู่อย่างนั้น

ยิ่งบิด พี่มันก็ยิ่งชอบ!

“พ…พี่…เสียว  อ๊า….”

“เด็กดีของพี่ อื๊มมม” กดตัวน้องรับกับร่างตัวเองอีกไม่กี่ที่ คนพี่ก็กระตุก พร้อมๆกันปล่อยมืออกจากส่วนของน้อง ให้ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

คนน้องหมดแรงทิ้งตัวลงบนตัวพี่ ต่างคนต่างหันหน้าจูบที่ซอกคออีกฝ่าย สองคนได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่แนบติดกันพร้อมเสียงหายใจหอบ

หายใจได้ปกติ คนน้องก็ถอนร่างออกลงไปนอนฝั่งตัวเอง

“ล้างตัวมั๊ย”

“ง่วงแล้ว”ได้ยินคำตอบ ตาน้ำก็ลุกขึ้นไปจัดการตัวเอง เสร็จแล้วก็พลางเช็ดตัว ใส่เสื้อให้อีกฝ่าย

เห็นสภาพอีกฝ่ายเพลียจนหลับขนาดนี้   ก็นึกขำพลางยิ้มที่มุมปาก

‘ใครกันแน่ นอนไม่หลับ’


-----------------------TBC----------------------------------------------

ตกลงใครนอนไม่หลับ พี่หรือน้อง?

คนเขียนมือใหม่มากๆเลยนะคะ ครั้งแรก เรื่องแรกเลย
ใครที่เข้ามาอ่านแล้วยัง งง กะฝาแฝด
เรามาเป็นโคนัน สืบความลับของไปด้วยกันเถอะ!

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคำแนะนำ และทุกกำลังใจที่ติดตามมากนะคะ
จะพยายามปรับปรุงแก้ไขค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

   ในที่สุดก็ได้อ่าน nc. จั่วหัว incest นิดนึงค่ะ เผื่อใครไม่ชอบแนวพี่น้องกินกันเอง
และในทางตรงข้ามคนที่ชอบแนวแฝดรักกันก้อจะเข้ามาติดตามด้วย ลงวันที่อัพด้วยนะคะ
ชอบๆ

[Mura_saki]

เขินอ่า~~

ต้นน้ำสายอ่อยรึป่าวคะ ? คริคริ

[kiiro]

ตอน 7 มีอาการ

ตาน้ำตื่นแล้ว หันมองอีกคนที่ยังนอนหลับสนิท แล้วก็ยิ้ม มือเผลอพลางยกขึ้นมาไล้ไปตามหน้าของอีกคน ไม่รู้ทำไมเค้าชอบสัมผัสแบบนี้ มันรู้สึกอ่อนโยน แผ่วเบา ไม่ได้โดนตัวมาก แต่ก็รู้สึกได้

หันมองนาฬิกา แล้วก็ลุกขึ้นอาบน้ำ ลงมาที่ร้าน เตรียมของเปิดร้าน ไม่นานโทรศัพท์ก็ดัง เค้าเดินไปเปิดประตูร้าน เห็นกลุ่มเพื่อนยืนอยู่ กัน 4 คน

“ร้านยังไม่เปิดเว้ย ห่า! มาไม่ดูเวลา” เปิดประตูพลางบ่นเพื่อนตัวเอง

“ก็พวกกูกลัวร้านเต็มนี่หว่า ช่วงนี้ร้านแม่งฮอตตตตต ว่ากันว่าเด็กเสิร์ฟแม่งหล่อ”

“เออ แถมแม่งยังชอบกินขนมไทยด้วยนะเว้ย สาวๆแม่งแห่มาซื้อกันทุกวัน เพราะอยากคุยกะเด็กขายขนมไทย”

“พอๆ ห่า! พวกมึงนี่ได้ที่เอาใหญ่ รายงานว่าไงบ้างถึงไหนกันแล้ว”

“ไม่รู้ว่ะ! เพื่อนกูแม่งหนีมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านนี้ ไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องรายงานเลย จะส่งตอนสอบปลายภาคละเนี่ย จะทันมั๊ย”

“ห่า! ทิม” ด่าแล้วก็ตบกะโหลกไปที

เหล่า 5 ทะโมนวิศวะยึดโต๊ะยาว เตรียมคุยกันเรื่องรายงาน มีแฝดคนพี่นั่งหัวโต๊ะ   

ก่อนร้านเปิด ครึ่งชั่วโมง คนน้องก็ลงมา

“อ้าว….” เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นแก๊งค์วิศวะ

“ไง.. โทษทีมาก่อนร้านเปิด ไอ้ 3 ตัวนี้มันกลัวร้านเต็มเลยบอกให้รีบมา” ทิมเอ่ยทักก่อน เพื่อนอีก 3 คน ส่งยิ้มแหยๆ
พลางมองฝาแฝด 2 ไปมา จนคนพี่ต้องยกไม่บรรทัดเคาะหัวเพื่อนทัก 3 คน

“มองเหี้ยไรนัก ไม่เคยเห็นฝาแฝดรึไง ห่า!! ไม่ใช่ของแปลกงานวัด”

“อ้าวหรอวะ พวกกูก็นึกว่า  คน 2 หัว 4 มือ4  ขา เป็นนินจาแย่งร่างงี้ แฝดเหี้ยไร เหมือนกันชิหาย”

“พวกมึงโง่ หรือโคตรโง่ ไหนพูด แฝดไม่เหมือนมันจะเป็นแฝดมั๊ย” ทิมพูดพลางขำ

“แหม่ ถ้าพวกกู 3 คนฉลาด คงไม่ต้องมาพึ่งบารมีคุณทิม คุณน้ำเรื่องรายงานหรอกคร๊าบ”

“เห้ย!! เลิกพูด จะกินอะไรกัน สั่ง! เปิดร้านแล้วกูจะขายคนอื่นแล้วนะ” คนพี่พูดพลาง ลุกขึ้นหมุนน้องที่ยืนขำกับทอล์คโชว์วิศวะยามเช้าให้ออกไปจากกลุ่มด้วยกัน

“คาปู เฟรบเป้ เบท 1 ปั้ม วนิลา 2 ปั้ม “

“ 2 แก้ว”

“ ลาเต้ ไม่หวาน 1 แยกวิปครีม”

“พอแล้วไอ้เหี้ย” ตาน้ำตะโกนใส่เพื่อน หันไปดึงกระดาษจากมือน้อง เดินตรงไปวางที่โต๊ะ

 “อ้าวววววว ยังไม่เสร็จเลย” เหล่าทะโมนร้องค้าน

“จดเองเลยพวกมึง สั่งเหี้ยไรข้อแม้เยอะชิปหาย ปวดหัว”

“มึงเป็นคนทำรึไงไอ้น้ำ ดูน้องมึงยังไม่เห็นบ่นอะไรเลย”

“เออ ….ลูกค้าคือพระเจ้านะเว้ย”

“พระเจ้ากวนส้นตีนนี่ไม่ต้องแดกดีมั๊ย?”

ระหว่างที่ตาน้ำโวยวายใส่เพื่อนทั้ง 3 ทิมที่ยังไม่ทันได้สั่ง หยิบกระดาษมาจดต่อเอง จดไปก็ยิ้มไป

จดเสร็จก็ส่งให้ตาน้ำ คนพี่ก็เดินเอาไปส่งให้น้องที่เคาเตอร์
หยิบคุกกี้ มาใส่จาน แล้วเดินเอามาวางให้เพื่อนก่อน ตอนนี้ร้านเปิดม่านเรียบร้อยแล้ว
น้ำนิ่งเริ่มลงมือทำกาแฟ  พอสมาก็ช่วยทำขนมปัง สาวๆก็เริ่มทยอยมาสั่งอาหาร พลางเหล่มองพวกทะโมน หากแต่ยังเช้ามาก บางคนก็ซื้อกลับไป

ส่วนหนุ่มๆ ที่ทำท่าจะเดินเข้าร้าน ก็กล้าๆกลัว เหล่าเด็กวิศวะ เพราะท่าทางมันเหมือนมานั่งดักตีใครมากกว่าทำรายงาน

เสร็จแล้วคนน้องก็ยกไปเสิร์ฟ  ทั้งขนมปัง ขนมไทย ครบสูตร  ยกวางที่ท้ายโต๊ะ ไล่มาจนถึงของทิม
จังหวะที่ยกแก้วจะลงวาง ทิมยกมือขึ้นรับแก้วน้ำ ทำให้นิ้วโป้งของทิม แตะโดนนิ้วชี้ของน้ำนิ่ง มือทั้ง 2 คนสัมผัสกัน น้ำนิ่งสะดุ้งเผลอปล่อยแก้ว จนน้ำหนักแก้วตกลงที่มือทิม ทิมเองก็ตกใจเล็กน้อยแต่โชคดีที่แก้วอยู่ในมือแล้ว

เหตุการณ์นี้คนพี่หันไปเห็นพอดี

น้ำนิ่งมือสั่น พยายามดึงมือกลับมาประคองแก้วที่เหลือให้
ตาน้ำลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำที่น้ำนิ่งกำลังจะส่งให้วางลงบนโต๊ะ พร้อมๆกับอีกมือที่คว้าไปจับมือน้อง
 
“เดี๋ยวมาแป๊ปนึง” เอ่ยพูดกับเพื่อนในโต๊ะ แล้วหันพูดกับน้ำนิ่ง

“ขึ้นไปเอาของด้วยกันหน่อย”

น้ำนิ่งตัวสั่น  ไม่มีคำตอบใดออกจากปาก เดินเหมือนร่างไร้สติตามแรงลากของอีกฝ่ายไป

3 หนุ่มในโต๊ะ ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ผิดกับอีก 3 คน

ทิม ที่รู้สึกอะไรบางอย่างตั้งแต่รับแก้วจากน้ำนิ่ง

พอส ก็ดูงงๆ กับอาการเพื่อนตัวเอง เพราะความความโวยวายของตาน้ำ

ส่วนอีกคน ที่ยังไม่มีใครรู้ว่าเค้ามาเพราะยืนอยู่มุมหนึ่งของร้าน แต่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเท่าๆกับแฝดคนพี่ ‘เพียว’

ตาน้ำเดินจูงฝาแฝดขึ้นมาบนห้องพัก ไม่ทันจะปิดประตูให้สนิท จับน้องนั่งลงที่โซฟาตัวแอลฝั่งริมประตู ตัวเองนั่งข้างหน้าน้อง
คนน้องที่ตัวกำลังสั่น จิกลงกับมือพี่ที่ประสานกันอยู่ตั้งแต่ข้างล่าง อีกมือกำจิกลงกับฝามือของตัวเอง แฝดพี่ค่อยๆสอดดันหัวแม่มือเข้าไปอยู่ในกำมือนั้น

มือข้างที่จับกันอยู่ยกขึ้น  แนบริมฝีปากอุ่นลงกับนิ้วมือของน้องที่แตะโดนกับนิ้วของเพื่อนตัวเอง  น้ำนิ่งสะดุ้งจนค่อยๆคลายนิ้วออก เหลือเพียงแค่นิ้วเดียวที่ยังรับสัมผัสที่ริมฝีปากคนพี่ ปากก็เอ่ยเรียกน้อง ด้วยเสียงอ่อนโยน

“น้ำนิ่ง”

จูบซับวนรอบนิ้ว เรียกชื่อน้องไปเรื่อยๆ

“น้ำนิ่ง” คนน้องเวลานี้ ยังคงตัวสั่น แม้จะลดลงบ้าง จากที่ได้รับการสัมผัสจากพี่

เมื่อยังไม่ดีขึ้น คนพี่ก็เผยอปากส่งลิ้นออกมาสัมผัสกับปลายนิ้วน้อง จนคนน้องสะดุ้ง

“อือ”

สายตาคนพี่ยังคงจ้องไปที่น้อง เห็นน้องเริ่มกระพริบตาเป็นปกติ ลมหายใจหอบเริ่มดีขึ้น แต่ลิ้นร้อนยังคงไล้ไปทั่ว ขยับนิ้วน้องเข้าปากตัวเอง ดูดพลางใช้ลิ้นไล่วนห่อนิ้วของน้องที่อยู่ในโพรงปากตัวเอง น้ำนิ่งปล่อยมือข้างที่กำนิ้วหัวแม่มือพี่แล้วยกแนบใบหน้าของอีกฝ่าย  เมื่อเริ่มหายใจปกติ คนพี่ก็ถอนปากออก หันหน้าไปจูบกับฝามือของน้องที่แนบอยู่ แล้วจับมือน้องมาประกบอยู่ในกำมือตัวเอง ยกขึ้นจูบอีกที


“โอเครึยัง”

“อือ”

“หายใจลึกๆ” พูดแล้วก็ขยับตัวทำตามให้น้องดู

ปลอบประโลมกันอยู่ 2 คนพี่น้อง โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตา 1 คู่ มองเห็นทุกการกระทำผ่านประตูที่ปิดไม่สนิท

ตาน้ำยกมือไล้ไปที่กรอบหน้าของแฝดน้อง สัมผัสแบบที่ตัวเองชอบ

น้ำนิ่งหลับตารับสัมผัสนั้นเหมือนอย่างเคย

อีกคนที่อยู่นอกห้องหมุนตัว กลับออกไปทางหลังร้าน

เมื่อน้ำนิ่งลืมตา

“ลงไปข้างล่างกันมั๊ย” ลุกขึ้นพลางดึงน้องขึ้นมากอดแน่นๆ หนึ่งที หันเอื้อมมือจะไปจับลูกบิดประตู ก็ชะงักไปเพราะเห็นว่าประตูปิดไม่สนิท

ก็ได้แต่นึกในใจ ‘หวังว่าคงไม่มีใครขึ้นมาเห็นนะ’

หันมามองหน้าน้องให้เดินลงไปก่อน

ตัวเองหันไปคว้าเป้ตัวเองที่วางติดกับที่นอน แล้วเดินตามลงไป

ลงไปถึงก็เห็นหลังน้องไวๆ เดินไปอยู่ที่เคาเตอร์กับพอส

ตัวเองก็เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนที่โต๊ะ

“โอเคป่าวว่ะ? ” ก็เป็นทิม ที่เอ่ยทักขึ้น 

ยกมือวางขึ้นที่ไหล่เพื่อน ส่งยิ้มให้แทนคำตอบ ทิมพยักหน้ากลายๆ มองเลยไปถึงเคาเตอร์ ทำให้ตาน้ำมองตาม
เห็นฝาแฝดตัวเองมองมาที่โต๊ะ สบสายตากันแค่เสี้ยววินาที ต่างคนก็ต่างกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ร้านยังคงมีลูกค้าเอามาเรื่อยๆ
ช่วงไหนเสิร์ฟไม่ทัน ทำไม่ทัน แก๊งค์ทะโมนก็ลุกขึ้นมาช่วยเสิร์ฟช่วยป่วน
พอคนซา ก็ลงไปนั่งคุยงานกันต่อ

2 หนุ่มบริหาร ก็พากันลองทำนู่นนี่ มาให้เหล่าวิศวะชิม

ชิมกันไป แนะนำกันไป  สนุกสนาน

แล้วเด็กบริหารอีกคน ไปไหน ? ทำไมยังมาไม่ถึง

----------------------------TBC--------------------------------

มาสั่นๆ แว๊บนึง 

งือออออออ แฝดพี่ทำไมละมุนขนาดนี้
อยากจะตัวสั่นแล้วมีคนปลอบเหมือนแฝดน้องบ้าง

พาร์ทหน้าตาม 2 คู่ชู้ชื่นไปดินเนอร์กัน

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคอมเม้นท์  ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
รักคนอ่านทุกคนเลย

[❣☾月亮☽❣]

คนน้องเป็นอะไรอ่า. น่าสงสารจัง

[kiiro]

ตอนที่ 8 อารมณ์ดี?

ตาน้ำมองฝาแฝดที่วันนี้ดูจะยิ้มง่ายเป็นพิเศษ 
หู ก็ฟังเพื่อนคุยเรื่องรายงานไปพลางๆ
แต่สมองประมวลหาเหตุผล ในความอารมณ์ดีของอีกคน
เพราะอะไรกัน ?
เพราะไอ้พวกนี้มา สร้างความกวนตีนให้ มันก็ไม่น่าจะยิ้มเหมือนบ้าได้ทั้งวัน
หรือเพราะเมื่อคืน ?  หืม…… ก็อาจจะใช่!

น้ำนิ่งเป็นคนที่ปรับความคุ้นชินกับสิ่งต่างๆได้ยาก อาจเป็นเพราะอยู่ด้วยกันตลอด
เมื่อไหรก็ตามที่ตัวเองรับความรู้สึกแปลก ก็จะมีอาการสั่น เกร็ง ทันที  เช่น อาการที่เกิดเมื่อสัมผัสกับนิ้วของทิมเมื่อกี้

ใครจะว่าแปลก มันก็คงแปลกนั่นละ  แต่เค้าชิน!

คิดไปก็ส่ายหัว รึอาจจะเป็นเพราะขนมไทย
เสาร์หน้าชวนมันกลับบ้านนดีกว่า!! ถ้าไอ้ 4 ตัวไม่มาป่วนนะ

บ่ายแก่ๆ เหล่าทะโมนวิศวะขอลากลับ เห็นว่านั่งนานแล้วและก็เกรงใจ จะขอเสื่อปูนอนแดดก็ร้อนเกินไป
กลับไป 3  เหลือ อีก 1 ‘ทิม’

น้ำนิ่ง ส่งสายตามองตามทิม ที่มาเป็นเด็กเสิร์ฟอย่างสนุกสนาน เพราะบอกว่ากลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ไหนๆมาแล้วก็ช่วยดีกว่า
มองไปก็เพลินดี คนอะไรโลกดูสดใสได้ตลอด

ทิมเองก็รู้สึกสนุกที่ได้มาอยู่เล่นที่ร้าน ช่วยเสิร์ฟ ช่วยเชียร์อัพ รับน้ำรับกาแฟที่น้ำนิ่งวางไว้บนเคาเตอร์ให้ไปเสิร์ฟ แม้ว่าจะไม่ได้พูดคุยกันสักคำ  มีแค่รอยยิ้มจางๆที่ส่งให้เหมือนที่เคยเห็นทุกวันยามเดินสวนกันแถวโรงอาหารกลาง
‘แค่นี้ก็ดีมากแล้ว’

พอสเห็นความอารมณ์ของเพื่อน ก็แปลกใจจนต้องเอ่ยแซว

“บ้าไงมึง ยิ้มกะแก้วกาแฟ”

“ไม่!”

“ไม่บ้า?”

“ไม่ เสือกนะ”

“แสรดนี่ อารมณ์ดีไรบอกกูมั่ง ฝันได้เลขรึไง”

น้ำนิ่งขำกับคำนี้ ใจพลางคิดถึงเมื่อคืนแล้วอยากจะตอบ ‘เลขมีตัวเดียว’ มึงอยากได้มั๊ย ถามไปก็กลัวเพื่อนจะรีบตอบว่า ให้ก็เอานะสิ!

ก็ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าเพื่อนนะปลื้มฝาแฝดของตัวเองมาตั้งแต่สมัยมัธยม ก็ขานั้นนะ ได้ยีนส์เด่นมาสุดๆ เรียนดี กีฬาเลิศ กิจกรรมรุ่ง ส่วนเค้านะ ก็แค่เรื่อยๆทุกอย่าง ไม่ดี ไม่แย่ จนมาขอทำร้านนี้เนี่ยละ ถึงพอจะดูมีอะไรให้พูดถึงบ้าง

“ 340 สนใจมะ”

“ สาม ศูนย์ สี่ หรอว่ะ”

“ ป่าว!  340 บาท ค่าขนมปัง แฮม ชีส ไข่ ที่มึงทำกินไปเมื่อกี้ รวมกะที่ไปเสิร์ฟโต๊ะวิศวะด้วย”

หนุ่มวิศวะ 2 ที่เหลืออยู่ ฟังแล้วก็ขำ เดินมาหาอีก 2 คนที่คำนวณเลขกันอยู่

“ปิดร้านเร็วไปกินข้าวกันมะ” ทิมเอ่ยชวน

น้ำนิ่งหันมองแฝดตัวเองจนอีกคนเอ่ยตอบเพื่อน

“มึงเลี้ยงกูก็ไป”

“โห่…. เสี่ยแห่งอยุธยาพูดแบบนี้ได้ไง เสียชื่อเสียงหมด”

“เสี่ยห่าไร ช่วยนี้ข้าวขายไม่ได้ราคา ไม่ได้อ่านข่าวรึไง มึงอยากรับซื้อมั๊ย เดี๋ยวก็เหมาให้สักตัน”

“พ่องมึง! กูหมายถึงขนมไทยที่มึงเป็นพรีเซ็นเตอร์เนี่ย ไม่ใช่ข้าวเว้ย”

“นี่  ตังค์คนนี้เค้า หลอกกูมาช่วยอย่างเดียวเหอะ” น้ำนิ่งฟัง 2 เพื่อนซื้อคุยกันแล้วก็ขำ วิศวะเนี่ยมันก็น่ารักดีนะ เกรียนๆ กวนๆ เฮฮา โลกสดใสกันตลอด

“ไปดิ ร้านไหนดี” พอสเก็บของล้างเสร็จ ก็หันมาตอบ

ตาน้ำมอง พลางยกคิ้วสงสัย นึกในใจ ‘พี่ไม่อยู่ ก็จะไปหรอว่ะ’

“ไปห้างได้มะ กูกับน้ำต้องไปซื้อของพอดี” น้ำนิ่งหันไปตอบเพื่อน

“ไงก็ได้ ขอให้ได้กินกูไปหมดละ”

“เดี๋ยว! กูไม่ได้เลี้ยงนะพอส”

“อ้าวเสี่ย! ทำไมพูดอย่างนี้ละครับ ขนมไทยออกจะขายดี หรือถ้ามึงไม่มีตังค์เอารถมึงมาจำนำก็ได้นะ กูรับ”

พลั๊วะ! เสียงตบเข้าที่หัวพอส ทำให้อีก 2 คน ขำกิ๊ก

“ถ้ามีตังค์รับจำนำรถกูมึงก็เอาไปจ่ายค่าข้าวมื้อนี้นะ”

พอสลูบหัวตัวป้อยๆ บ่นไป พลางบ่นงุ๊บงิ๊บ

จนน้ำนิ่งต้องหันมาถามอีกที

“บ่นอยู่ได้ จะไปมั๊ยมึง?”

“เออๆ ไปก็ไป แม่ง รังแกกูตลอด อยู่กับพี่มึงเก็บกดมากใช่มั๊ยเนี่ย กูถามหน่อยเหอะน้ำ มึงแกล้งมันมากจนมันเครียดหรอว่ะ ทำร้ายร่างกายกูจัง”

สิ้นคำถามฝาแฝดก็นิ่งไป สบตากันเพียงชั่วครู่ น้ำนิ่งหันไปท้าวสะเอวใส่เพื่อน

“คร๊าบบ คุณบอสครับ ทาสพอสรู้แล้วครับ รับทราบแล้วครับ วันนี้จะเลิกกวนตีนแล้วคร๊าบ”

จบคำ 4 สี่หนุ่มก็เก็บของ เตรียมออกไปหาข้าวกิน


ห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากร้านของพวกเค้า

ฝาแฝดต่างคนต่างเดินคู่เพื่อนตัวเอง  น้ำนิ่งและพอสเดินนำหน้า

คนน้องสนใจอะไรก็จะหมุนตัวเองกลับมาหาคนพี่ให้ชวนดู อยากได้ก็เดินเข้าไปดูในร้าน

ทิม กับ พอส ก็รอข้างนอกร้านบ้าง ตามเข้าไปบ้าง หากสนใจเหมือนกัน

ต่างคนต่างยืนรอเพื่อนตัวเองอยู่ด้วยกัน  จะเงียบก็เกินไป ทิมก็เป็นฝ่ายชวนคุยก่อน

“เป็นไงมั่งเรียน”

“ก็ดี แต่ไม่ยากเท่าวิศวะหรอก “

“ว่าไป..แล้วนี่ ดูทรงจะมากับไอ้แฝดบ่อยอะดิ”

“ตั้งแต่ ม.ต้นได้  ช่วงที่ที่บ้านปล่อยให้มาเที่ยวกันได้บ้าง”

เห็นทิมทำหน้าแปลกใจ ก็เลยอธิบายต่อ

“เรากับน้ำนิ่งเป็นเพื่อนกันแต่ อนุบาลนะ “

“หืม!”

“จริงๆ น้ำไม่เคยบอกหรอ “

“เคยบอกว่าพอสกับน้ำนิ่งสนิทกัน แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่อนุบาล”

“ฮ่าๆ ก็นั่นละ ครอบครัวเป็นพาร์ทเนอร์ทางการค้า ให้เข้า รร. เดียวกันจะได้เพื่อนกัน พอลูกเป็นเพื่อนกัน เวลามีปัญหาทางธุรกิจจะได้นึกถึงลูกไว้ก่อนมั้ง”

“ขนาดนั้น งี้ก็น่าจะสนิทกับทั้ง 2 คนเลยดิ ”  พอสส่ายหน้า

“ตาน้ำมันเรียนเก่งมาก รู้ใช่มะ" ทิมพยักหน้ารับกลายๆ

"อืม..ก็นั่นละ มันอยู่ห้องtop ตลอด ไอ้นิ่งกะเรามันก็กลางๆ ไม่แย่ ไม่ดี แต่มีเทอมนึง  รร.อยากเอาใจพ่อแม่ไอ้แฝดมั้ง เสือกจับไอ้นิ่งไปอยู่ห้องรอง top เปิดเทอมวันแรก ใครก็ไม่รู้นั่งข้างๆมัน มันช็อคสติหลุดไปแบบวันนี้ละ”

ทิมแปลกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

“จริง วันนั้นครูวิ่งมาตามทั้งเรา ทั้งไอ้น้ำ ตามผู้ปกครองมาด้วยนะ สุดท้ายก็ย้ายกลับมาอยู่ห้องเดียวกะเรา”
“ทำไมขนาดนั้นอะ”

“ก็นะ มันก็ตัวติดกันตลอด ตอนน้ำไม่อยู่ มันก็อยู่กับเรา พอมีใครที่มาอยู่ใกล้ๆก็เลยรู้สึกแปลก ไม่คุ้นชินกับคนอื่นนะ
เหมือนกับว่า ความรู้สึกรอบตัวเองมันเปลี่ยนไปนะ” 

ฟังเพื่อนสนิทอีกฝ่ายเล่า ทิมเองก็เข้าใจอาการของน้ำนิ่งวันนี้เพิ่มมากขึ้น ‘ความรู้สึกรอบตัวเองเปลี่ยนไปงั้นหรอ’

พอสมองหน้าคนงง แล้วก็ยิ้มพลางยกมือตบไหล่เบาๆ

“อย่าคิดมาก วันนี้ที่มันเป็นนะถือว่าเบาแล้ว เพราะมันคงคุ้นหน้าทิมบ้าง แถมยังเป็นเพื่อนน้ำ แต่ถ้าเป็นคนอื่นนะ หนักกว่านี้ ว่าแต่ ถามขนาดนี้ ชอบมันละสิ”

ทิมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มกลับ เพราะเห็นฝาแฝดก็เดินกลับพร้อมของในมือ



ในร้านอาหาร ฝาแฝดนั่งข้างกัน เพื่อนนั่งตรงข้าม
นั่งรออาหาร คนพี่ก็ไถลไปเอียงซบน้อง จนน้องเอ่ยปากถาม
 
“เหนื่อยหรอ?”

“นิดนึง”

“อือ รีบกินรีบกลับกัน”

กินกันไป ต่างคนต่างคุยกับเพื่อนตัวเอง


กินข้าวเสร็จแวะส่งเพื่อนเรียบร้อย ก็กลับมาคอนโด คนพี่เดินนำเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ

‘ล้า… เปิดน้ำแช่ตัวสักหน่อยก็ดี คิดแล้วก็ก็ไปนอนในอ่างจากกุชซี่ ‘ นั่งหลับตาไปรอน้ำไปเรื่อยๆ ไม่นาน ก็ได้ยินเสียง คนนั่งลงที่ขอบอ่างด้านหลังตัวเอง

เพราะอยู่กันแค่ 2 คน ก็เลยไม่เคยล็อคทั้งห้องนอนและห้องน้ำ

คนน้องยกมือนวดเข้าที่บ่า และไหล่ ทั้ง 2  ข้าง ให้พี่ผ่อนคลาย หัวพี่เงยพิงอยู่ที่หน้าท้องน้อง

“อื้ออออ ไม่แหนื่อยหรอ”

“ชินแล้วมั้ง”

นวดไปได้สักพัก มือน้องก็เริ่มไล้ลงที่แผ่นอก  วนกลับมาที่ท้ายทอย กกหู วนไปที่ตุ่มไตทั้ง 2 ข้าง พลาง สะกิดแล้ว บด บีบ อย่างเบามือ

คนพี่ที่รู้สึกได้ถึงสัมผัสบางอย่าง หันหน้าเข้าหาน้อง สายตาเหลือบเห็น ของที่วางข้างกาย มือสัมผัสนวดเข้ากับสิ่งที่ทำให้รู้สึกด้านหลังเมื่อครู่

“อื๊อ…อย่า!” ได้ยินก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“หึ! ยั่วกูแล้วบอกอย่า ” จบคำ ก็ใช้ปากครอบครองแก่นกายของน้อง มือที่จับอยู่แล้ว ขยับขึ้นลงตามปาก อีกมือไล้วนไปตามสะโพก

“ก...ก็แค่จะนวดให้ อื๊อ...น้ำ” คนพี่ได้ฟังเสียงน้องครางก็สอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลัง ที่ละนิ้วๆ ขยับเข้าออก เป็นจังหวะ

“ตอดไรขนาดนี้เนี่ย”

“อื๊อออ ส...เสียวนะ” ปากบอกพี่ พร้อมตัวที่บิดเร่า
 
ได้ยินน้องร้องบอกแบบนั้นก็จับลุกขึ้นไปอยู่ข้างหน้า มือคว้าเอาถุงยางและเจลที่น้องเอามากองวางขึ้นมาใช้ คิดในใจ หยิบมาขนาดนี้ มันคงไม่ยอมจบง่ายๆ

ว่าแล้วก็ดึงนิ้วของตัวเองออกจากช่องทางด้านของน้องแล้วดันร่างกายตัวเองเข้าไปแทน

“น้ำ!”  ก็ดันเข้าไปได้แค่ส่วนหัว พี่มันก็หยุดนิ่งๆ คนน้องก็บิดเร่าๆ ขยับตัวจะให้เข้าให้สุด  2 มือทาบกับกระจกใหญ่ที่มองเห็นวิวยามค่ำคืนของกรุงเทพ  เงาในกระจกสะท้อนเห็นบทรักของฝาแฝด ยิ่งชวนให้เร้าร้อนเพิ่มขึ้นไปอีก

“อะไร เมื่อกี้ยังบอกอย่าอยู่เลย หืม...” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปสัมผัสแก่นกายของน้อง จูบไปตามแนวหลัง มือรูดขึ้นลง คนน้องก็ยิ่งบิดตัว ขยับไปใหญ่ ก็มันทั้งอัดแน่น ทั้งเสียว ใครมันจะอยู่เฉยได้

“พ… พี่ ซี๊ด… จะเอายัง”

“จะเอายังละ” ไม่พูดป่าว ตัวพลางส่ายหมุนควงไปมาให้น้องยิ่งเสียว มือก็รูดของน้อง ขึ้นลงช้าๆ

“อ..เอาแล้วๆ  เอาเร็วๆ อื๊อ พี่  ” พูดแล้วก็ยกขาอีกข้างขึ้นเหยียบขอบอ่างดันร่างกายตัวเองเข้าหา จังหวะคนพี่กระแทกเข้ามาจนแน่นพอดี

“อ๊า …. น้ำ” “ฮื้มมม”  2 คนร้องครางขึ้นพร้อมๆกัน คนน้องเอื้อมมือมาจับสะโพก ยิ่งเร้าแรงกระแทกกระทันขึ้นไปอีก

“อ๊ะ.. น้ำ น้ำ อื๊อ ”

ได้ยินเสียงน้องเรียกก็หยุดจังหวะกระแทกอีก แต่มือยังคงขยับอยู่กับของน้องไม่หยุด

“เรียกว่าไร หืม ไหนเรียกใหม่สิ” พูดจบก็ถอนร่างกายออกจนเกือบสุดแล้วดันเข้าใหม่อย่างแรง!

“พ….พี่ พี่ น้องเสียว อ๊ะ เสียว ไม่ไหวแล้วนะ “

“พอแล้วหรอ อ๊า...น้ำนิ่ง ” กระแทกเข้าออกแรงๆ ไม่กี่ที ร่างกายก็กระตุก แล้วปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
   
ยืนหอบกันอยู่ไม่นาน คนน้องก็ถอนร่างกายออกแล้วหันกลับมาจับคนพี่นั่งลงในอ่าง พร้อมๆกับตัวเองนั่งคุกเข่าระหว่างขาคนพี่
มือดึงถุงยางออก พร้อมปากร้อนที่ก้มลงไปครอบครองแก่นกายของพี่ที่ยังตั้งรับ ลิ้นไล้วนไปตามแท่งอุ่นร้อนราวกับทำความสะอาด

“อ๊า….นิ่ง อื๊อ” มือน้องกดนวดไล่ตามขาอ่อนด้านในของพี่ มือนึงของพี่ขย้ำเข้ากับกลุ่มผมน้อง อีกมือเอื้อมขยับแก่นกลางลำตัวของน้องอีกรอบ

“อื๊อ….”




‘ก็บอกว่าไม่ไหว ไม่ได้บอกว่าไม่พอ’





----------------------------TBC-----------------------------------

ไปแอบอยู่ในห้องน้ำของ 2 แฝดกันเถอะ

ใครที่ถามถึงอาการของน้ำนิ่ง ตอนนี้จะมีบอกอาการแล้วนะคะ
จะเป็นประมาณว่า ประหม่าคนแปลกหน้า ยิ่งได้โดนสัมผัสด้วยจะยิ่งกลัว จน ตัวสั่น
เหมือนกับว่ายอมรับสัมผัสนั้นๆ ไม่ได้ทันที
ในพาร์ทต่อๆ ไป จะมีบอกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้คนน้องเป็นแบบนี้
รวมถึงวิธีการที่คนพี่รักษาว่าทำไมต้องทำแบบนี้


สปอยกันสุดๆ กลัวคนอ่านเบื่อซะก่อน แฮ่

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

แฝดร้อนแรงมาก กลัวจบเศร้าจัง

[kiolkiol]

ไม่Bad end ใช่คะ เรากลัวความ เสียยไต 

[kiiro]

ตอนที่ 9.1 ก็อยากให้หายเหนื่อย

“อ๊า….นิ่ง อื๊อ” คนน้องใช้ปากครอบครองแก่นกายของพี่ 2 มือกดนวดเข้าที่ขาอ่อน ไล่ขึ้นจนถึงขาหนีบ แล้วกดเข้าใกล้จุดกึ่งกางลำตัว ไล่ออก

คนพี่หยิบเจลทาจนชุ่มนิ้ว แล้วไล้วนที่ปากช่องทางด้านหลังอย่างที่ชอบ

คนน้องสะดุ้งกับสัมผัสเย็น

หมดความเย็นก็ทาใหม่ ก็มันอยากหยิบมาหลายหลอดดีนัก!

ระหว่างที่น้องยังคนใช้ปาก พี่ก็เริ่มสอดนิ้วเข้าไปในตัวเหมือนอย่างเคย
สอดเข้าจนสุด แล้วชักออกอย่างเร็ว เหมือนจะหลุดแต่ก็เสียบคาไว้

“อ๊า…” เสียว จนต้องละปากจากร่างกายพี่ แล้วร้องคราง เห็นน้องร้อง พี่มันก็ทำซ้ำๆ ดันเข้าแล้วชักออก

น้ำนิ่งเริ่มหน้านิ่ว คนพี่กระตุกปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเลอะเต็มโพรงปาก เงยหน้ามองแล้วยิ้มขึ้นที่มุมปาก
จับหน้าน้องขยับมาใกล้ ส่งลิ้นร้อนออกมาเล็มซับน้ำคาวที่เลอะรอบปาก พลางถอนมืออกแล้วแล้วจับน้องหมุนนั่งซ้อนตัก เอาหลังพิงกับอก หยิบถุงยางมาใส่อีกครั้ง แล้วยกตัวน้องขึ้น ดันแท่งอุ่นร้อนของตัวเข้าในตัวน้องอีกรอบ

ดันทีเดียวจนมิด!

“อ๊า…...” “อ๊า….” เสียงครางพร้อมกันอีกครั้ง เมื่อร่างกายแนบกันสนิท

คนพี่นั่งกอดน้องเข้ากับตัวจนแน่น นั่งกอดมันเฉยๆอยู่อย่างนั้นละ
น้ำนิ่งบิดเร่าๆ อยู่บนตัวพี่ เหมือนอย่างเคย ยิ่งบิด มันก็ยิ่งเหมือนบดเบียดเข้ากับคนที่นั่งทับอยู่  ท่านี้พี่มันชอบอยู่แล้วก็ยิ่งไม่ปล่อยน้อง

“น… น้ำ....” เรียกพี่เสียงสั่น

คนพี่กำลังซุกไซร้ ตามแนวหลัง ไหล่ ซอกคอ พร้อมส่งลิ้นร้อนไล่ไปทั่วร่างกายด้านหลัง ราวกับไม่สนใจเสียงเรียกท้วง จนอีกคนต้องเอ่ยเรียกซ้ำ

“น…น้ำ พ… พี่ อื้อ” ได้ยินแล้วก็คลายมือที่กอดรัดอยู่ เลื่อนขึ้นมาอยู่ที่ตุ่มไต คนน้องชันเข่า มือจับที่หน้าขา พร้อมกระแทกขึ้นลง

“โอ๊ย…เชี้ย! น้ำนิ่ง ซี๊ด….”

“อ๊า… อ๊า… เสียว เสียว” 

“อ๊า…น้ำนิ่ง” เห็นพี่ร้องคราง คนน้องก็ยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง

“เรียกไรนะ อ๊า”

“น..น้อง น้อง พี่ อ๊า เสียว โอ๊ย”

“อ๊ะ..พี่ เสียว เสียว ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว อ๊า”

น้ำนิ่งร่างกายกระตุกเกร็งอีกครั้ง แต่ครั้งนี้นิ้วพี่ปิดส่วนที่ต้องปลดปล่อยออกตามแบบที่ตัวเองชอบ น้องบิด บด เบียดตัวเองเร่าๆ อยู่บนตัก พี่ก็จับตัวน้องยกขึ้นลงอีกหลายที จนตัวเองกระตุก จึงละมือออกจากน้องให้ปล่อยออกมาพร้อมกัน

เอียงตังพิงซบกันจนหายใจปกติ

“อะไรเนี่ย หืม” เอ่ยถามคนน้องในสิ่งที่สงสัย มือยกเกลี่ยไรผมเรี่อย

น้ำนิ่งทำเลิกคิ้วกับคำถาม เอ่ยปากตอบ

“ก็ข้างบนไม่มีจากุซซี่นี่” ตาน้ำฟังคำตอบแล้วก็ยิ้ม ก็อาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย แล้วเปิดน้ำแช่ตัว
ผ่อนคลายจนได้ที่ ลุกขึ้นจะไปแต่งตัว คนน้องก็เดินตามเข้าไปกอดที่ด้านหลัง  มือลูบเข้าที่ตัวด้านหน้า

 “หืม”

“ตกลงเหนื่อยรึป่าว” ถามพลางไล้ลิ้นร้อนตามแนวหลัง สลับกับจูบวนไปทั่ว คนพี่เดินออกจากห้องน้ำไปเรื่อย คนน้องก็เดินกอด
ไซร้ตาม

“อยากรู้ไปทำไม หืม” ถามไปมือไล้ขึ้นลงตามลอนกล้าม

“ก็อยากให้หายเหนื่อย”

น้ำนิ่งก้มลงดูดซับตุ่มไตที่ยอดออก จนได้ยินเสียง แจ็บ จ๊วบ  ปนเสียงครางของอีกฝ่าย

“อื้อ…..”

เดินนัวเนียกันไปจนถึงเตียง น้ำนิ่งก็ดันฝาแฝดตัวเองลงที่เตียงพลางขึ้นคร่อม
จูบซับแผ่วเบา ตั้งแต่ใบหูไล่ลงมาเรื่อยๆ สัมผัสแผ่วเบาราวผีเสื้อแตะลงที่ดอกไม้แล้วผละออก ไปทั่วตัว ไล่ลงจนถึงเชิงกรานแล้ววนขึ้นอีกฝั่งของร่างกาย จนถึงใบหูอีกข้าง แล้วเอาปลายจมูกแตะกับของอีกฝ่าย ส่ายไปมาแบบที่ตัวเองชอบโดนแกล้ง
คนที่อยู่ใต้ร่างดันอีกฝ่ายให้นอนลงแล้วขึ้นคร่อม ทำแบบเดียวกันอีกครั้งแล้วกระซิบแนบชิดปาก

“ไหนว่าไม่ไหวแล้ว”

“ก็ไม่ไหว ไม้ได้บอกว่าไม่พอนิ” ได้ยินแบบนี้คนพี่ก็ยกขาน้องขึ้นเกี่ยวที่แขน พร้อมดันร่างตัวเองเข้าจนสุด

“โอ๊ย… น้ำ!.”

“ว่าไง อื๊อ…..”

“อื๊อ.. อื้อ… น้ำ” สองมือจิกเข้าที่ต้นเขนพี่

“เจ็บหรือ เสียว อ๊า”

“ซื้ดดด อ๊ะ อ๊ะ” ถามไปก็ได้ยินแต่เสียงครางกลับ จนต้องกระแทกเข้าแรงๆ ซ้ำๆ

“ ส… เสียว เสียวมาก อ๊า… น้ำ…” ยื่งน้องร้องคราง คนพี่ก็ยิ่งกระแทกกระทัน จับขายกขึ้นพาดที่ไหล่

“ว่าไงนะ อื๊มม"

“พ…พี่… น้ำ น้อง เสียว อ๊ะ เสียวอ่า “ ครั้งนี้อารมณ์น้องเสียวซ่านขึ้นสูงจนปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาก่อน

“อ๊า..น้อง..พี่ อ๊า เสียว ซี๊ด” ไม่จบเสียงคราง ตาน้ำก็ปลดปล่อยออกตาม ทิ้งตัวซบลงกับร่างข้างล่าง   


ตัวดีนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ขากอดก่ายอยู่บนตัว ตาน้ำยังคงนั่งพิงหัวเตียง คิดอะไรบางอย่าง

บางอย่างที่ทำให้น้ำนิ่งอารมณ์สูงขนาดนี้

หรือว่าจะเป็นเรื่องที่สัมผัสโดนทิม

ถ้าเป็นทิมจริงเค้าจะทำยังไง?





สัปดาห์แห่งการเรียนเริ่มขึ้นอีกครั้ง

ตาน้ำขอให้น้ำนิ่งใช้รถคันเดียวกัน โดยให้เหตุผลว่ายังไงก็ต้องไปร้านด้วยกันอยู่ดี
พอน้ำนิ่งหน้างอ คนพี่ก็เข้าไปกอดกระซิบเบาๆ ว่า ‘ก็อยากให้หายเหนื่อยไม่ใช่หรือไง’

วนรถเข้าประตูใกล้กับโรงอาหารกลาง น้ำนิ่งลงรถไปโดยไม่ได้สังเกตว่าฝาแฝดไม่ได้ออกรถไป

ใช่! เค้ารอดูสิ่งที่ทำให้น้ำนิ่งมีอารมณ์ไม่ปกติ
4 วันที่ผ่านมา เค้าเห็นเหตุการณ์นึง ที่ไม่เคยรู้มาก่อน และครั้งนี้ ถ้ามันเป็นวันที่ 5  เค้าจะมั่นใจมากยิ่งขึ้น
จอดรถเฝ้าดูอีกฝ่ายจนแน่ใจ ก็ออกรถไป

‘น้ำนิ่งเดินสวนกับทิมทุกวัน แถมทั้งคู่ยังส่งยิ้มให้กัน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ’

แม้จะเคยได้ยินจากทิมว่าเคยเดินสวนกับน้ำนิ่งแถวนี้ แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะสวนกันทุกวันขนาดนี้?

ทิมมาทำไมทุกวัน ?

คำถามที่เค้ากำลังคิดว่าจะหาคำตอบจากใครก่อนดี?




---------------------------TBC--------------------------------

อ๋อยยยย คนเขียนงานเยอะช่วงนี้ สมองประมวลผลไม่ทัน
ขอแบ่งเป็น 2 ตอน เพราะชอบชื่อตอน มันเกี่ยวกันมั๊ย?


ขอบคุณทุกพื้นที่บอร์ด ทุกคอมเม้นท์ และขอบคุณคนอ่านนะคะ


สปอยนิดนึง เรื่องนี้ทุกคนเป็นจอมวางแผนคะ
เมื่อวางแผนแล้วทุกแผนมันต้องสำเร็จ อิอิ

[❣☾月亮☽❣]

เหย อย่าบอกนะว่าคุณน้องแอบร้ายอ่า
ทิมทำอะไร?

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทิมชอบน้ำนิ่งแล้ว
ดูเหมือนน้ำนิ่ง ก็รับรู้ความชอบของทิม
ตาน้ำ จัดการดีๆ ล่ะ
       
 

[Mura_saki]

ทิมชอบน้ำนิ่งแน่ๆ

คนพี่จะทำไงดีคะ

[kiiro]

ตอนที่ 9.2 วางแผน

เพราะเลิกเรียนก่อน น้ำนิ่งกับพอสเลยมานั่งรอตาน้ำที่คณะวิศวะ คนพี่มันติดคุยรายงานกับเพื่อน แถมนอกจากจะส่งข้อความบอกน้องตัวเอง มันยังโทรคุยกับพอส เพื่อให้พอสขับรถมาส่ง พอสเองก็สงสัยไอ้พี่มันก็รู้ว่าน้องมันกลัวคนแปลกหน้า มันก็ยังจะให้มา ไม่รู้ว่าพี่มันคิดอะไรอยู่ ก็เลยต้องนั่งรออยู่ด้วย เพราะว่าห่วงเพื่อน  ลานเกียร์วิศวะเนี่ยมันธรรมดาที่ไหนกัน!

ตาน้ำเดินลงจากตึกกับทิม หลังจากแยกกับทะโมน 3 ตัว ทิมเห็นคนนั่งรออยู่ก็ชะงักเท้าหยุดเดิน ตาน้ำเห็นอาการเพื่อนแล้วก็หมุนตัวเองหันเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

“ทิม….” ทิมมองตาอีกฝ่ายแทนการตอบรับ ตาน้ำถอนหายใจ แล้วพูดต่อ

“มึงชอบน้ำนิ่งใช่มั๊ย” ได้ยินคำถามจากปากเพื่อนก็ตกใจ

“มึง …มึงหมายถึง?”

“กูหมายถึงชอบแบบเป็นแฟน และจะรักแบบเป็นแฟน”

ทิมคิดไม่ออกว่าจะตอบคำถามเพื่อนไปในทางไหนดี เพราะยังไม่รู้แน่ชัดว่าผลที่จะได้รับมันจะดีหรือร้าย ตาน้ำเห็นอาการของเพื่อนก็รู้ว่า ไอ้เพื่อนมันกลัวโดนตัวเองต่อย ยกมือ 2 ข้างวางบนไหล่ เหมือนบังคับให้ทิมมองหน้า

“มึงฟังกูน่ะทิม น้ำนิ่งมันไม่เหมือนคนอื่น มึงพอจะรู้ใช่มั๊ย” ทิมพยักหน้ารับกลายๆ

“และมึง! มึงคือเพื่อนที่ดีของกู มึงรู้ว่ากูไม่คบใครง่ายๆ เพราะมันจะมีผลกระทบกับน้ำนิ่ง ขนาดไอ้ 3 ตัวนั้น ถ้ามึงไม่รับประกันพวกมัน กูเองก็ไม่แน่ใจว่าจะคบกับพวกมันมั๊ย”

อันนี้ทิมรู้ดี เพราะวันแรกที่เจอกัน ตาน้ำ มันนิ่ง เงียบ ราวกับคนมีอะไรในใจ ทิมมองออก พยายามเข้าไปทักทุกวันๆ หลายอาทิตย์กว่าที่จะยอมพูดคุยอย่างปกติ แล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่าตอนนั้นที่เงียบๆ เพราะห่วงน้องตัวเอง กลัวว่ารับน้องแล้วจะเป็นอะไรไป ตอนนี้เค้าก็นึกออกถึงเรื่องที่ตาน้ำกังวลในครั้งก่อนแล้ว

“เหตุที่กูถามมึงก็คือ ถ้ามึงชอบน้ำนิ่งจริงกูจะช่วย” ทิมมองหน้าเพื่อนอย่างตกใจ ใครก็รู้ว่ามันหวงน้องนักหนา แล้วมันมาไม้ไหนละว่ะ

“มึงพูดจริง? ไม่ได้ผีเข้านะ?”

ผั๊วะ! ได้ยินแล้วก็ยกมือตบหัวเพื่อนไปหนึ่งที

“กูพูดขนาดนี้แล้ว มึงยังไม่เชื่ออีกหรอ เห็นกูเป็นแก๊งค์สามช่าหรือไง”

ทิมขำ ยกมือจับคางเพื่อนหมุนไปมา

“กูว่ามึงเหมือนอยู่นะ”

“เชรี๊ยทิม! กวนตีนกูละ” พูดแล้วก็กระชากคอเสื้อเพื่อน ง้างมือจะต่อย ทิมเห็นอาการของเพื่อนแล้วก็รู้ว่าจริงจังกับคำที่ถามมา ก็เลยตัดสินใจพูดต่อ

“ตกลงมึงจะช่วย?” ได้ยินคำตอบเป็นคำถาม ตาน้ำก็หรี่ตายกมือชี้หน้าเพื่อน

“มึงยังไม่ตอบกู แล้วจะให้กูช่วยมึงยังไง” ทิมยิ้มขำ ตาน้ำซีเรียสจริงๆสินะ

“อืม… กูชอบน้ำนิ่ง กูชอบฝาแฝดมึง ชัดยัง!! แล้วมึงจะช่วยกูแน่ใจใช่มั๊ย? อย่ามากลับคำพูดทีหลังนะ” ตาน้ำพยักหน้าเบา

“แต่กูต้องรู้ก่อนว่าน้ำนิ่งคิดยังไงกับมึงด้วย เพราะฉะนั้นจากนี้กูพูดอะไร ให้มึงทำอะไร มึงห้ามขัด และอีก 1 ข้อแม้ที่กูจะขอ”

พูดแล้วก็หยุดถอนหายใจเข้าออกลึกๆ 2 ที

ทิมรอฟังคำขอนั้นด้วยใจที่เต้นรัว

“มึง ห้าม แตะ ตัว นิ่งนิ่ง ก่อน” ทิมพยักหน้ารับ เหตุผลข้อนี้เค้ารู้มาจากพอสแล้วว่ามันจะเป็นยังไง

“ได้! กูตกลง” ได้ยินแบบนั้น 2 เพื่อนรักก็สวมกอดกัน น้ำนิ่งตบเบาๆที่หลังเพื่อน แล้วพูดต่อ

“มึงเป็นเพื่อนรักกูนะทิม มึงเป็นเพื่อนที่ดี กูให้โอกาสมึงแล้ว อย่าทำให้กูผิดหวัง” ทิมกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น แล้วตอบ

“ขอบคุณมึงมาก กูสัญญา กูจะดูแลมันให้ดีเท่ากับที่มึงทำ”

“มึงต้องทำให้ดีกว่ากูสิวะ”

“เออ ห่า พอใจยัง”

ตกลงกันเสร็จเรียบร้อย ก็พากันเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่นั่งรอหน้างออยู่กับเพื่อน

“ช้า!” พอสเอ่ยทักเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา

น้ำนิ่งเงยหน้ามองอีกฝ่ายส่งยิ้มจางๆเหมือนเช่นเคย

“ไม่บ่นนะพอสสสส ดูสิน้องกูยังไม่บ่นเลย” ว่าแล้วก็แหย่มันกลับซักหน่อย

“แล้วนี่จะไปไหนกัน ไม่เข้าร้านหรอ ถึงให้มารอทีนี่” ตาน้ำพยักหน้ารับเบาๆ

“ต้องไปซื้อของทำงานกับทิมหน่อยอะ เลยให้มานี่ก่อน จะไปด้วยมั๊ย?” ทิมทำหน้างง หันมองหน้าเพื่อนตัวเองแว๊บนึงแล้วก็ปล่อยผ่านไป

“ไม่อะ ไอ้เพียวไม่เข้าร้านเลย ไม่รู้ตายห่าไปรึยัง กูไม่เข้าอีกคนเดี๋ยวเจ๊งแม่ด่ากันพอดี” ตาน้ำแปลกใจกับคำตอบที่ได้รับ
นั่นสิ ปกติเพียวไม่ใช่คนที่จะทิ้งร้านหายไป นี่มันเกิดอะไรขึ้น

“แล้วมึงไม่เจอมันที่คณะหรอ” พอสส่ายหน้า

“เรียนคนละเวลามั๊ยละมึง! ละเนี่ยจะคุยอีกนานม่ะ ไอ้นิ่งมันร้อนหน้าแดงหมดแล้ว!”

“เออ มึงนะละชวนคุย ถ้าเสร็จเร็วเดียวกูเข้าไปช่วย” พูดแล้วก็ยกมือลูบหัวน้อง

“เออ กูตลอดละ ไปก็ได้”

ได้เวลาแยกจากกัน ฝาแฝดและทิมก็ขึ้นรถไปที่ห้างเพื่อซื้อของ
เดินเรียงหน้ากระดานมัน 3 คนเนี่ยละ!
เพื่อน 2 คน แยกไปดูของ น้ำนิ่งแยกไปดูหนังสือ เสร็จก็มารอเจอกัน

“หิวป่าว กินไรมั๊ย” เอ่ยถามน้อง

“แล้วแต่เลย”

ว่าแล้ว 3  คนก็พากันเข้าร้านอาหาร

กินเสร็จก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อย สายตาของคนพี่ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ทำให้เขาแปลกใจ
ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่กดส่งไป ก็ยังไม่มีอะไรตอบกลับมา นานหลายวันจนลืมไปแล้ว
ลองกดส่งดูอีกครั้ง ทว่า คนปลายทางก็ยังไม่ตอบ ไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจหันหน้าเข้าคุยกับน้องตัวเอง

“นิ่ง… เดี๋ยวเราต้องกลับเข้ามหาลัยด่วนอะ อาจารย์ให้เข้าไปแก้งานที่ทำกับไอ้ 3 คนนั้น” ทิมได้ยินก็แปลกใจ ยังไม่อยากขัดอะไร รอมันฟังมันก่อนละกัน

น้ำนิ่งเหล่ตามองทิมเล็กน้อย จึงทำให้คนพี่พูดต่อ

“ทิมมันไปช่วยอีก 4คน อะ งานนี้ทำ 10 คนกลุ่มใหญ่ เลยแบ่งงานกันทำ แล้วเอามาประกอบรวมกัน”

น้ำนิ่งยืนรอฟังคนพี่พูดต่อ

“ถ้าไม่อยากเข้าไปร้านแล้ว น้ำนิ่งไปอยู่กับทิมก่อนได้มั๊ย ไปอยู่ที่หอก่อนเดี๋ยวเราไปรับ”

เพราะรู้ว่าหากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ได้เป็นอย่างที่ใจวางแผนไว้ คนน้องอาจจะตั้งสติให้รับมือได้ไม่ทัน จะให้กลับไปอยู่ที่ร้าน ก็คงจะไม่มีสติทำงานเป็นแน่ จะกลับไปที่คอนโดตัวเองก็คจะกระวนกระวายเป็นห่วงเค้า จะเอาทิมไปอยู่ที่คอนโดด้วย ก็กลัวว่ามันจะรู้สึกแปลกไปอีก เพราะคอนโดนั้นมันเป็นโลกส่วนตัวของเค้า 2 คนนี่หน่า ทางนี้คงเป็นทางที่ดีที่สุดคือสถานที่ใหม่ๆ แม้อาจจะยังประหม่ากับทิมอยู่บ้าง แต่ก็ไม่น่าจะแย่

น้ำนิ่งประมวลผลตามคำพูดของฝาแฝด ก็พอจะนึกออกว่าอีกฝ่ายเองเข้าใจตัวเองไม่น้อย  จึงพยักหน้ารับกลายๆ

ตาน้ำส่งกุญแจรถให้ทิม พลางสวมกอดฝาแฝด แล้วพูดให้ได้ยินกันแค่ 2 คน

“ไม่เป็นไรน่ะ ไม่ต้องกลัว ทิมเป็นคนดี  เชื่อพี่” น้ำนิ่งพยักหน้ารับอีกครั้ง เพราะรู้ว่าคนที่พี่คบต้องเป็นคนดีอย่างที่พูดจริงๆ
คลายกอดแล้ว คนพี่ยกมือชี้หน้าทิม 1 ที่ ทิมพยักหน้ารับ แล้วก็เดินจากไป

ทิมเองก็ได้แต่คิดว่า  ‘แผนมึงมาเร็วไปป่าวว่ะ กูเตรียมตัวไม่ทันเลย’

ส่วนน้ำนิ่งเองแม้จะมีรอยยิ้มจางๆ ส่งให้ทิม ใจก็พลางคิดว่า  ‘ต้องอยู่กัน 2 คนจริงๆใช่นะ’   


ตาน้ำเดินออกมาแล้ว สมองก็ยังคงคิดถึงสิ่งที่ทำลงไป ไม่คิดเลยว่าจะต้องทำตามแผนเร็วขนาดนี้ หากเพียงเขาหันไปเห็นใครบางคน และคนนั้นก็หันมาเห็นเค้าพอดี แล้วเดินหนีไป จึงต้องรีบขึ้นรถตามออกมา อีกใจนึงก็ถึงฝาแฝดตัวเอง ถ้าไม่มีอาการต่อต้านกับสิ่งที่เค้าบอกให้ทำ นั่นก็แสดงว่า ‘น้ำนิ่งมีใจให้ทิมอยู่บ้างละ’ ก็ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป น้ำนิ่งมันเจออะไรมาเยอะจนทำให้มันสร้างกำแพงขึ้นสูง เค้าก็หวังว่า ทิมและเค้าจะช่วยกันทำลายกำแพงนั้นได้


น้ำนิ่งและทิม เดินกลับมาจนถึงรถ น้ำนิ่งชะงักยืนนิ่งไป สมองประมวลผลถึงการที่จะต้องอยู่บนรถกับอีกฝ่าย
ทิมมองแล้วคล้ายจะเดาใจออก จึงเอ่ยปากพูดขึ้น

“น้ำนิ่งขับมั๊ย เดี๋ยวทิมนั่งเบาะหลังให้” ก็รู้ว่าฝาแฝดคนน้องนะ หวงบรรยากาศรอบตัวเองขนาดไหน ถ้ามันจะเปลี่ยนไปมันก็ต้องค่อยๆเปลี่ยน พี่มันก็ดันทะลึ่ง เร่งรีบซะขนาดนี้ มึงคิดถึงน้องบ้างมั๊ย

น้ำนิ่งยืนคิดอยู่นานว่าจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไร หันมองทิมแล้วแบมือขอกุญแจรถ ทิมหย่อนใส่มือให้
แล้วตัวเองก็เดินไปเปิดประตูข้างที่นั่งคนขับ คล้ายกับบอกทิมกลายๆ ทิมทำหน้างงเล็กน้อยแล้วถามกลับ

“เอ่อ…โอเคหรอ” น้ำนิ่งพยักหน้ารับ ก็ถ้าจะให้อีกคนนั่งเบาะหลัง เดี๋ยวจะหาว่ารังเกียจไปอีก

และถ้าจะมีอะไรเปลี่ยน ขอเป็นส่วนของตัวเองที่เปลี่ยนไป ดีกว่าเป็นส่วนของตาน้ำ หากครั้งนี้ เขาขอรักษาความรู้สึกรอบตัวของฝาแฝดไว้ก่อน

ออกรถได้ ทิมก็คอยบอกทาง แม้จะไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากคนขับ แต่ขับถูกทางทิมก็ว่าโอเคนะ!
บอกทางจนคิดว่าไม่หลงแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ส่งข้อความตอบเพื่อน

TN : โอเคมั๊ยมึง

ทิมทิม : อืม น้ำนิ่งขับ

TN : ฮ่าๆ นิ่งมันกลัวว่ามันนั่งรถครั้งหน้าแล้วถ้ากูขับ ความรู้สึกเปลี่ยนไปนะ

ทิมทิม : เออ กลายเป็นกูเกร็งชิบหาย แล้วนี่มึงยังไง แผนมาโคตรเร็ว

TN : กูไม่บอกหรอก แต่รอบนี้บอกเลยว่านอกแผน

ทิมทิม : อ่าวไอ้เหี้ยนี่ ตกลงเรื่องอะไร

TN : ไม่เสือกนะทิม ไม่เสือก

ทิมทิม : เสือกเหี้ยไรละ นี่กูอัพเดตชีวิตมึงอยู่นะ

TN : ไปเอาตัวเองให้รอดก่อน

อีกฝ่ายนึงเงียบไป รถก็จอดหน้าคอนโดตามที่เคยบอกทางไว้
ทิมหันมองคนขับ เอ่ยปากถามถึงเรื่องที่เพื่อนสั่งไว้อีกครั้ง

“จะขึ้นไปด้วยกันมั๊ย” ก็จริงที่ไอ้พื่อนมันสั่งไว้แบบนี้ แต่ถ้าอีกคนตั้งสติได้แล้วเปลี่ยนใจ เขาก็ทำอะไรไม่ได้
น้ำนิ่งพยักหน้ารับ ทิมจึงบอกทางเข้าที่จอดรถอีกที




ตาน้ำตามคนนึงคนมาถึงที่ ที่นี่เค้ามาไม่บ่อยนัก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
จะเข้าคอนโดนี้ ก็ต้องใช้การ์ดกดลิฟท์  ไม่ยากหรอก เพราะว่าเขามี
เดินไปถึงห้องที่คุ้นเคย หากจะแตะคีย์การ์ดเข้าไปเหมือนทุกที ก็ทำได้ แต่ครั้งนี้เค้าเลือกที่จะเคาะประตู
ยืนรออยู่นาน ก็เข้าใจว่าคนในห้องมันคงลังเลอยู่ว่าจะเปิดหรือไม่เปิด

แกร๊ก! ประตูเปิดออก พร้อมมัดสาวเข้าที่มุมปาก
 
พลั๊ก! แล้วปิดประตูลง

ยกมือแตะเข้าที่มุกปากของตัวเองตอนที่ได้รสชาติคาวเลือดในปาก

‘ไอ้เหี้ยนีก็ต่อยไม่คิด แล้วกูจะกลับบ้านไปตอบคำถามไอ้นิ่งยังไงว่ะ’

ยืนถอนหายใจอยู่ไม่นาน ก็พาตัวเองออกมา





พอสมาตามใครบางคน ใครบางคนที่อยู่คนละที่ นั่นเพราะคอนโดนี้ถูกซื้อก่อน
และคนที่มาเป็นเจ้าของเลือกเป็นแบบ 1 ห้องนอน จึงทำให้เค้าต้องไปอยู่อีกที เดินขึ้นมาจนเกือบจะถึงจุดหมาย
สายตามองเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าห้องนั้น จึงถอยหลบเพื่อแอบดูเหตุการณ์
ไม่นาน คนในห้องก็เปิดประตูออกแล้วสาวมัดเข้าที่ปากคนหน้าห้องและประตูก็ปิดลง
พอสหันกลับไปกดลิฟท์ แล้วเลือกที่จะนั่งรออีกฝ่ายนึงด้านล่าง
ไม่นานคนที่รอก็ลงมา พอเห็นดังนั้นก็รีบเดินไปดักหน้า



“ไง”

“พอส...”

“คุยกันหน่อยสิน้ำ”


‘ตาน้ำไม่คิดเลยว่าการที่ตัวเองผิดแผนกับฝาแฝดและทิม จะส่งผลถึงตัวเองเหมือนกัน’



-------------------------------------------TBC----------------------------------------


ยกป้ายไฟเชียร์ทิมกันเถอะ คริคริ

แอบมาลงเบาๆ ยามบ่ายวันหยุด

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคอมเม้นท์และคนที่อ่าน

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ


ตอนหน้าเราไม่สปอย แต่รับรองความแซ่บ และฟรุ้งฟริ้ง

[❣☾月亮☽❣]

เอ๊ะๆ อะไร อยู่ๆก็มาต่อย    
ไม่เชียร์ใครได้เปล่า แอบกลัวแฝดเจ็บนะเนี่ย 

[Mura_saki]

คืออะไร ตาน้ำตามใครมา แล้วใครชกน้ำ ...น้ำอ่อนแอถึงขนาดให้ใครคนนั้นชกได้?

พอส...มาหาใคร

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แปลกๆ กับคำว่า เค้า ที่ไร้ท ใช้
คือรู้สึกถึงความมุ้งมิ้ง แบบผู้หญิงๆ ไม่แมน
ดูเป็นภาษาพูดคุย หรือไร้ท ตั้งใจให้มันมุ้งมิ้ง หวานๆ น่าเอ็นดู
ถ้าแทนด้วยคำว่า เขา จะไม่สะดุดๆ
ก็ผู้ชายทั้งนั้น และวิศวะ มันน่าจะ เถื่อนๆ แมนๆ สายโหด
เพียว ชอบตาน้ำ หรือชอบน้ำนิ่ง
แต่ต่อยตาน้ำ นี่แสดงว่าชอบกับตาน้ำ
แต่ตาน้ำไปสัมผัสกับน้ำนิ่ง เลยโกรธ ?
พอส จะคุยอะไรกับตาน้ำ:katai1: