07-…ก็พี่ไม่คิด เดี๋ยวผมคิดเอง
"เฮ้ย ไอ้ปืน นั่นพี่กันย์เปล่าวะ" ปกป้องถามขึ้นพลางชี้ ไปยังทางเดินริมถนนที่เป็นทางผ่านของคณะเกษตรพอดีจนนักศึกษาทั้งกลุ่มที่กำลังนั่งติวหนังสือสำหรับการสอบกลางภาคที่จะมาถึงต่างพากันหันไปมอง ภาพที่เห็นคือนักศึกษาชายคนหนึ่งในสภาพหัวยุ่ง ชายเสื้อหลุดลุ่ย หน้าตาอิดโรยกำลังเดินแบกทั้งม้วนกระดาษและถุงพลาสติกอีกมากมายเดินไปตามทางอย่างทุลักทุเล
"เออว่ะ แล้วพี่เขาจะไปไหนวะนั้น" พีทตอบพลางชะเง้อมองคนที่ตอนนี้กำลังตกเป็นหัวข้อการสนทนาโดยไม่รู้ตัว
โครม...
"โอ้ย กูล่ะเจ็บแทน" ไอ้ธันย์ย่นจมูกแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาเมื่อเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงอยู่เมื่อครู่เดินอยู่ดีๆ ก็ชนเข้ากับป้ายบอกทาง มือสองข้างเผลอปล่อยของทั้งหมดก่อนจะยกขึ้นกุมหัวอย่างมึนๆ ก่อนจะตามด้วยสารพัดสัตว์ที่ถูกสบถออกมา
"อ้าวเฮ้ย แล้วมึงจะไปไหนวะนั่น ไอ้ปืน! ไม่ติวแล้วหรอวะ"
"เดี๋ยวกูมา"
[Gun's]
"ไอ้สัดที! ของแมร่งโคตรเยอะ ห่า ไม่ยอมมาช่วยกูเลย" ผมตั้งสติก่อนจะโทรไปด่าไอ้เพื่อนตัวดีที่ปล่อยให้ผมมาซื้อของคนเดียวอย่างหัวเสีย ...เดินมาได้ตั้งครึ่งทางแมร่งไม่ชน ให้กูเดินดีๆ อีกซักครึ่งทางจะเป็นไรไปวะ ผมได้แต่คิดอย่างเซ็งๆ แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายก็โทษใครไม่ได้หรอกครับ ผมเดินไม่ดูทางเอง
"พี่กันย์พี่" เสียงคุ้นๆ ที่เหมือนจะได้ยินบ่อยเหลือเกินในช่วงนี้ดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะโผล่มาตรงหน้าแล้วชี้ไปที่ของที่ยังกองอยู่บนพื้น
"ชี้หาอะไรครับ ช่วยกันเก็บสิครับมึง" ผมวางสายจากไอ้ทีก่อนจะประชดมันอย่างหมั่นไส้แล้วรวบม้วนกระดาษและถุงพลาสติกขึ้นมาถือไว้บางส่วน และอีกบางส่วน...อยู่ที่ไอ้คนที่เพิ่งโผล่มา
"ปั่นโปรเจคอีกแล้วหรอครับ" ไอ้เด็กเกษตรถามก่อนจะเดินตรงไปยังคณะของมัน
"คณะกูอยู่นี่" ผมตะโกนไล่หลังจนมันหันกลับมามองแล้วจึงชี้ไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับที่มันกำลังจะเดินไป
"แวะคณะผมเดี๋ยวเดียวครับ"
"อย่าให้กูต้องเดินมากกว่าที่จำเป็น กูขอ" ผมบอกมันอย่างเซ็งๆ ...ทุกวันนี้พลังผมก็ไม่พอใช้อยู่ละ อย่าให้มันต้องลดไปมากกว่านี้อีกเลย กราบล่ะ
"เดี๋ยวผมไปส่ง" มันพูดก่อนจะเดินอ้อมมาดันหลังผมเข้าไปใต้อาคารที่พวกปีหนึ่งทั้งฝูงนั่งอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้
"พี่กันย์ หวัดดีคร้าบบ" พวกปีหนึ่งเกษตรพร้อมใจกันส่งเสียงทักทายพร้อมกับเขยิบที่นั่ง หาน้ำหาท่ามาวางต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ...เออ ดีกว่าน้องคณะกูอีก ใช้ได้ๆ
"เออ ไหว้พระเหอะ" ผมทักทายตอบก่อนจะยกมือขึ้นรับไหว้มือหนึ่งอย่างส่งๆ แล้ววางของทั้งหมดพิงไว้กับขาโต๊ะ ก่อนจะมองหาไอ้ตัวต้นเหตุที่ลากผมมาแต่ดันเดินหนีไปไหนไม่รู้
"เพื่อนมึงไปไหนแล้ววะ"
"เออ ไปตามมันหน่อยดิ ลากพี่เขามาแล้วทิ้งไว้เฉยๆ" ...ไอ้ห่าธันย์ คือกูไม่ใช่ขยะไง
"พี่กันย์สนิทกับไอ้ปืนหรอครับ" ...คำถามนี้อีกละ
"แล้วมึงสนิทกับกูป่ะล่ะ" ผมถามมันกลับอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้มันตอบ
"ก็...ประมาณหนึ่งมั้งครับ" ไอ้พีทตอบก่อนจะเกาหัวอย่างไม่รู้จะตอบยังไงดี
"เออ ก็เหมือนกันอ่ะ"
"แต่ผมไปห้องมันมา เสื้อผ้าพี่นี่อย่างเยอะ" คราวนี้ตาไอ้ปกป้องเป็นคนอยากรู้บ้าง
"แล้วของมึงมีป่ะล่ะ"
"เอ่อ.. ก็มีนะครับ"
"อือ ก็เหมือนกันอ่ะ" ผมเริ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไอ้เด็กเวรพวกนี้มันต้องการอะไรจากผมวะเนี่ย
"แต่มันซื้อบ้านจำลองให้พี่ด้วยนะ แถมยังห้ามผมแตะอีกต่างหาก" คราวนี้เป็นตาไอ้ธันย์น้องรักไอ้คีย์มันครับ
"ไอ้ทั้งหมดเนี่ย ใครจ่าย?" ผมถามมันกลับก่อนจะชี้ไปยังขนมนมเนยที่อยู่บนโต๊ะ ไม่ต้องเดาก็รู้ครับว่าฝีมือไอ้เด็กนั่น หลังจากรู้จักมันมาสักพัก(แล้วไม่ต้องถามนะครับว่าสนิทกันรึเปล่า) ไอ้นี่มันชอบดูแลคนอื่นครับ ถ้าไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงไอ้นี่มันเปย์หมดตัวครับ ใครได้มันไปนี่สบายไปทั้งชาติ ผมบอกเลย
"ก็...ไอ้ปืนครับพี่"
"แล้วมึงยังอยากให้กูตอบคำถามมึงอีกมั้ย?" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นอันรู้กันว่าถ้ายังถามมาอีกนี่พวกมึงจะไม่ได้คำตอบละ ...จะได้ฝ่ามือกูแทน
"ไปครับพี่" เสียงไอ้เด็กที่หายตัวไปเป็นชาติตะโกนมาทำให้วงนักศึกษาผู้อยากรู้อยากเห็นกระจายตัวออกอย่างรวดเร็ว
"เอามาทำไมวะ" ผมถามพลางชี้ไปยังซาเล้งเก่าๆ ที่มันลากมาด้วย
"เอาไปส่งพี่ไง" ไอ้เด็กนั่นตอบก่อนพวกเดอะแก๊งค์ของมันจะหันมาแอบแทคมือกันเบาๆ หนึ่งที ...ไม่ต้องแอบ กูเห็น
"แต่มันสกปรก เดี๋ยวกระดาษกูเลอะ" ผมชี้ไปที่กระดาษม้วนยาวที่มีถุงพลาสติกคลุมอยู่ได้แค่ครึ่งม้วน
"อ่ะ" ไอ้ปืนหยิบผ้าสีดำๆ ที่มันยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะกางมันลงไปบนพื้นรถเลอะสนิมแล้วจัดการวางม้วนกระดาษอย่างเป็นระเบียบ
...แล้วเดอะแก๊งค์มันก็แอบไปแทคมือกันอีกหนึ่งที
"เออ กูไปละ เดี๋ยวเพื่อนกูรอ" ผมหันไปบอกพวกเด็กปีหนึ่งอย่างไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี ...แล้วพวกมันก็แอบแทคมือกันอีกหนึ่งที
"ไอ้สัด! กูเห็น" ผมพูดก่อนจะคว้าม้วนกระดาษไปตีหัวพวกมันคนล่ะทีสองที
...ไอ้พวกเด็กเวร ถามกันซะกูเริ่มคิดเลยเนี่ย!
[Bpuen's]
"อ้าว น้องปืน" พี่ปูนทักขึ้นในขณะที่เดินเข้ามาช่วยถือของพร้อมกับพวกพี่โฟมและพี่ที ส่วนคนที่เดินมาด้วยกันก็เพิ่งจะหยุดบ่นเอาตอนที่มาถึงนี่แหละครับ
ก็ตอนแรกผมกะว่าจะเอาพี่กันย์ใส่รวมกับของแล้วเข็นมาด้วยกันพี่เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อย แต่พี่เขาบอกว่าถ้าผมทำอย่างนั้น พี่เขาจะถีบผมให้ตกคลองระบายน้ำข้างทาง ผมเลยต้องปล่อยให้พี่เขาเดินเอง …สุดท้ายเจ้าตัวก็เอาแต่บ่นเรื่องที่ว่า ทำไมต้องแวะไปคณะเกษตร เหนื่อยอย่างนั้นอย่างนี้ จนผมนี่หูชาไปหมดแล้วครับ
"สวัสดีครับพี่" ผมเอ่ยทักตอบก่อนจะยื่นของบางส่วนไปให้พี่โฟมถือ
"แล้วไปไงมาไงถึงมาส่งมันได้เนี่ย" พี่ปูนถามพลางมองพี่กันย์ที มองผมที
"คือผมเห็นพี่กันย์.." พี่กันย์ทำท่าปาดคอก่อนจะส่งสัญญาณให้หยุดพูดเรื่องที่พี่เขาเดินชนเสาหน้าคณะเกษตร
"กูเดินผ่านคณะมันพอดี พวกมึงอ่ะไม่ยอมไปช่วยกู ของนี่ก็เยอะ ใหญ่อีกต่างหาก" พออยู่กับกลุ่มเพื่อนพี่กันย์ก็เริ่มหลุดมาดงอแงออกมาจนผมอดขำไม่ได้ เพราะปกติพี่เขาจะมาสายเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า จะมีสภาพแบบคนอดนอนสิบชาติโผล่มาบ้างเป็นระยะๆ ตามฤดูการของโปรเจค ...ส่วนช่วงที่ไม่ได้โผล่มาคือโดนโปรเจคสูบวิญญาณไปแล้วนั่นเองครับ
"ของหรือมึงวะที่เยอะ" พี่ทีแซวขำๆ ก่อนจะขนกันเดินขึ้นไปบนสตูดิโอชั้นสองที่มีพื้นที่บางส่วนถูกเคลีย์ออกหมดเหลือแต่พื้นเปล่า
"วางไว้ตรงนี้ก็ได้ปืน ขอบคุณมากนะที่มาส่งไอ้กันย์มัน ไม่อย่างนั้นคงทำงานไปบ่นไปจนจบโปรเจคแหงๆ" พี่ปูนพูดก่อนจะแอบลดเสียงลงเมื่อพูดประโยคหลังจนเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงได้แต่มองอย่างสงสัย
"นินทาอะไรกู"
"ไม่มีอะไรค่ะ กันย์ขา นี่กางเกงมึงค่ะ เชิญ" พี่ปูนรีบปฏิเสธก่อนจะยืนกางเกงบาสสีดำส่งให้พี่กันย์ไปเปลี่ยนแทนกางเกงนักศึกษาขายาวเพื่อให้สะดวกต่อการทำงานบนพื้น
"งั้น ผมกลับก่อนนะครับพี่"
"อื้อ ขอบคุณมากนะ สมกับหน้าตาจริงๆ" พี่ปูนพูดขึ้นก่อนที่พี่ที่จะหัวเราะขึ้นมาพลางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
"สักนิดสักหน่อยก็เอานะมึง"
"ของมันขาด มึงต้องเข้าใจ" พี่กันย์ส่ายหัวก่อนจะผลักหัวพี่ปูนอย่างหมั่นไส้
"แต้งกิ้วโว้ย" พี่กันย์พูดขึ้นพลางยกมือขึ้นเอ่ยลา
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืดสนิทจนต้องก้มมองเวลาจากหน้าจอโทรศัพท์ …ตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอเห็นเวลาเท่านั้นแหละครับขี้เกียจขึ้นมาทันที
"จะสามทุ่มแล้วว่ะ งั้นกูไปก่อนนะพวกมึง" ไอ้ป้องพูดขึ้นก่อนจะรวบหนังสือของตัวเองขึ้นแล้วหนีกลับบ้านไปเฉย
"งั้นก็แยกย้ายเหอะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย" ทุกคนสนับสนุนความคิดไอ้พีทก่อนจะช่วยกันเก็บของบนโต๊ะแล้วเคลีย์สถานที่
"มึงจะกลับเลยป่ะ" ไอ้ธันย์พูดขึ้นพลางสะพายเป้ขึ้นบ่า
"เดี๋ยวกูเอาเล่มนี้ไปคืนห้องสมุดก่อน" ผมชูหนังสือเล่มบางขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้มันกลับก่อนได้เลย
"เออ เจอกันพรุ่งนี้"
"บาย" ผมบอกลามันก่อนจะเดินไปยังห้องสมุดของมหา'ลัยที่จะเปิดจนถึงเที่ยงคืนเฉพาะช่วงสอบเท่านั้น
"แฮ่!"
"ตกใจสุดๆ อ่ะพี่" ผมหันมาหัวเราะขำๆ กับท่าทางเซ็งๆ ของพี่คีย์ที่กะจะเข้ามาทำให้ผมตกใจแต่ดันไม่เป็นไปตามแผน
"มาคืนหนังสือหรอวะ ฟิตโว้ยน้องกู" พี่คีย์พูดก่อนจะทำหน้าเชิดประหนึ่งภูมิใจในตัวน้องอย่างผมมาก
"พี่ก็พอกันอ่ะ" ผมแซวพี่คีย์กลับพลางมองหนังสือเล่มหน้าที่เจ้าตัวเพิ่งส่งให้เจ้าหน้าที่บันทึกข้อมูล
"หึ ไม่ใช่ของกูโว้ย" พี่คีย์รับหนังสือที่ทำเรื่องยืมเรียบร้อยแล้วมาจากเจ้าหน้าที่ก่อนจะส่งให้ผมถือแล้วจิ้มๆ มาที่หน้าปก 'จินตภาพของเมือง ...เควิน ลินซ์'
"พี่อ่านหนังสือยากนะเนี่ย" ผมหันไปทำตาโตก่อนจะพี่คีย์จะดึงหนังสือกลับแล้วฟาดลงมาที่ไหล่ผม
"บอกว่าไม่ใช่ของกู ของพวกไอ้กันย์มันโว้ย"
"ก็เห็นพี่ยืม"
"พวกมันคงว่างมากันหรอก ป่านนี้ยังปั่นงานกันหัวหมุนอยู่ที่คณะกันอยู่เลย" พี่คีย์พูดพลางเดินนำผมออกมาตรงที่จอดรถหน้าห้องสมุดแล้วตรงไปยังมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพี่เขา
"ยังไม่กลับกันอีกหรอครับ" ผมถามอย่างงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ...อ่อ ลืมไป พวกเด็กคณะนี้เค้าเสพโปรเจคเป็นอาหารและยาชูกำลัง
"อ้าว รู้ด้วยหรอ ไปช่วยพวกมันป่ะล่ะ นี่กูกำลังจะไปหาพวกมัน"
"อืม… ไปดิพี่ แต่แวะเซเว่นก่อนได้ป่ะ"
"ขนมครับพี่ ผมแวะซื้อที่เซเว่นข้างล่าง แต่ไม่รู้พวกพี่อยากได้อะไรกัน" ผมพูดกับพวกเพื่อนๆ ของพี่กันย์ที่แม้ตอนนี้จะสามทุ้มกว่าเข้าไปแล้วแต่ทุกคนก็ยังคงนั่งอยู่ในตำแหน่งเดิม ที่เพิ่มเติมคืองานและความตาโหล
"อ้าว มาอีกแล้วหรอน้อง ขอบใจๆ วางไว้แล้วมานี่มา" พี่โฟมพูดพลางกวักมือเรียกผมไปหาแล้วส่งคัตเตอร์ ฟุตเหล็ก แผ่นรองตัด แผ่นโฟมอัดและแผนที่(ที่โคตรใหญ่)ของอะไรซักอย่างที่มีสี่เหลี่ยมเล็กๆ เต็มไปหมดให้ผมที่นั่งลงข้างๆ
"เพิ่งมาถึงก็เล่นน้องซะ A0 เลยนะมึง" พี่คีย์พูดขำๆ พลางเดินแจกกระทิงแดงให้เพื่อนทุกคนแล้วหยิบคัตเตอร์กับฟุตเหล็กมานั่งลงข้างๆ ผม
"ไหนๆ ก็อุตส่าห์มาแล้ว ก็ตัดให้กูหน่อยแล้วกัน" พี่โฟมพูดแกมขอร้องแบบที่ไม่ให้ผมปฏิเสธได้ก่อนจะกลับเข้าสู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คที่ใช้เก้าอี้แทนโต๊ะส่วนเจ้าตัวก็นั่งราบไปกับพื้น
"อ้าวมึง มาไงวะ" พี่กันย์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้้ำพลางใช้ผ้าขนหนูขยี้หัวที่ยังเปียกๆ อยู่ถามขึ้นอย่างสงสัย ...เหมือนบ้านเลยจริงๆ แฮะ ผมคิดก่อนจะหันไปเห็นที่นอนที่กางมุ้งไว้เรียบร้อยตรงมุมห้อง รวมถึงเต๊นท์ที่กระจัดกระจายลามออกไปจนถึงทางเดินหน้าสตูฯ
"มากับพี่คีย์ครับ"
"มีเรียนเช้าไม่ใช่หรือไง" คำถามพี่กันย์ทำให้พี่โฟมที่ยังจดจ่ออยู่กับหน้าจอส่วนตัวเงยขึ้นมาทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้งจนผมแทบจะหลุดขำก่อนจะพูดแบบไม่ออกเสียงว่า 'ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วย'
"ใช่ครับ" ผมตอบพี่กันย์ที่ตอนนี้เริ่มเดินตรงดิ่งไปยังกองของกินที่ผมเอามาวางไว้ให้ ผมเลยลุกขึ้นไปแล้วหยิบอีกถุงหนึ่งที่วางแยกไว้ส่งให้
"อ่ะแหน่ะ มีความพิเศษค่า" พี่ปูนที่บอกได้เลยว่าตาไวได้อีกหันมาแซวจนพี่คนอื่นๆ ต้องหันมามอง
"อะไรวะๆ" พี่ทีที่เดินลุยทุกสรรพสิ่งมาเพื่อสอดรู้เดินเข้ามาฉกถุงในมือแล้วแหวกๆ ดู
"แหมๆๆๆ แซนวิสแฮมชีสกับนมโอวันติน ไม่ธรรมดาครับ ไม่ธรรมดา" พี่ทีจุ๊ปากอย่างมีเลศนัยก่อนจะส่งถุงคืนให้พี่กันย์แล้วนั่งลงดูของอื่นๆ
"กูถามจริงเหอะว่ะ ตกลงมึงสนิทกันจริงๆ ใช่ป่ะ" พี่ปูนที่ตอนนี้วางมือจากงานทั้งหมดลงแล้วหันมาซักผมกับพี่กันย์อย่างเต็มตัว
...ทีอย่างนี้ล่ะตาสว่างกันเชียวนะคร้าบบ
"เชี่ยยย กูเบื่อละนะเอาจริง อะไรของพวกมึงนักหนาวะ วันก่อนก็ถาม วันนี้เพื่อนไอ้เชี่ยนี่ก็ถาม นี่พวกมึงก็ยังจะถามอีก จะเอาอะไรกับกูว่ามาเลยครับเพื่อนครับ" พี่กันย์พูดด้วยสีหน้าที่ดูเริ่มจะหงุดหงิด
...อย่าว่าแต่พี่เขาเลยครับ ผมเองก็เริ่มแอบรำคาญละ พวกเพื่อนผมก็ถามอยู่นั่นแหละ
"มันมีอะไรแปลกหรอครับ" ผมหลุดถามออกไปอย่างอดไม่ติด
"จะว่าแปลกก็ไม่ใช่ จะว่าไม่แปลกเลยก็ไม่เชิง" พี่ปูนพูดขึ้นพลางทำสีหน้าครุ่นคิดจนผมนี่ลุ้นตามไปด้วยเลย
"คือไอ้กันย์อ่ะ มันติดคนยาก พูดง่ายๆ คือ…มันเยอะไง" พี่คีย์เป็นคนเปิด
"สัด!"
"แต่มันยอมไปนอนห้องน้องปืนทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จัก" พี่ปูนเสริม
"ก็กูหลับในป่ะ"
"แถมยังมีครั้งที่สอง" พี่โฟมที่ตอนนี้ก็เริ่มทิ้งงานทิ้งการมานั่งล้อมวงด้วยคนเข้ามาเป็นลูกคู่
"ก็กูเมาป่ะวะ มึงไม่ลากกูกลับไปอ่ะไอ้คีย์"
"อย่ามาพูด แล้วอีกเป็นอาทิตย์ที่ตามมาอ่ะ" พี่คีย์รีบถมทันที
"ก็กูอยากเล่นของเล่นอ่ะ" พี่กันย์ทำหน้างอนๆ ก่อนจะกัดแซนวิสในมือแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์
"แล้วไอ้นี่ก็อีกคน ตามใจมันไปทุกเรื่อง จริงๆ กูก็ไม่แปลกใจหรอกถ้าไอ้กันย์จะติดมึงขนาดนี้" คราวนี้พี่คีย์หันมาพูดกับผม
"กูไม่ได้ติดมันโว้ยย แค่กๆ" พี่กันย์รีบโวยวายออกมาจนสำลักทำเอาผมเล่นเปิดฝานมโอวันตินส่งให้แทบไม่ทัน
"แต่มึงอ่ะไอ้ปืน ตามใจเพื่อนกูมากไปเปล่าวะ กูได้ข่าวมาจากพวกไอ้ธันย์ว่าของๆ ไอ้กันย์แทบจะถมห้องมึงได้อยู่ละ" พี่คีย์พูดพลางทำท่าจริงจังจนผมต้องส่ายหัวกับความคิดของพี่เขา ไอ้พวกเพื่อนผมนี่ก็อีกตัว
"พวกมึงพูดซะกูคิดมากเลยเนี่ย" อีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาจนต้องหันไปมาหน้าพี่กันย์
"กูรู้ว่าน้องมันอ่ะชอบดูแลคนอื่น ส่วนมึงอ่ะชอบคนเอาใจไอ้กันย์ แต่เวลาพวกมึงอยู่ด้วยกันอ่ะเคมีมันแปลก พวกมึง..เอากันเลยมั้ยจะได้จบๆ กูขี้เกียจคิดละ" พี่คีย์พูดก่อนจะตัดจบ ...ที่เค้าว่ากันว่าเด็กคณะนี้คิดเยอะนี่ถ้าจะจริง ไม่เว้นแม้แต่อดีตเด็ก'ถาปัตย์ก็ตาม
"ตลกละ เคมีพวกกูจะเป็นยังไก็เรื่องของพวกกูเปล่าวะ ทำให้เป็นประเด็นทำไมเนี่ย" พี่กันย์โวยวายจนเริ่มจะงอแงจนผมเกือบจะหลุดขำ …จริงๆ มันก็สนุกดีนะเนี่ย
"แล้วที่สำคัญ.. กูเป็นผู้ชาย ไอ้เด็กนี่ก็เป็นผู้ชาย มึงใช้สมองสิครับ" ผมคิดตามก่อนจะมองหน้าคนที่เริ่มสาธยายเหตุผลออกมาแล้วย่นจมูกอย่างไม่พอใจ ...ตามใจมาเยอะละ ขอนิดนึงแล้วกันนะครับพี่
"แต่ผมไม่ซีเรียสนะ" คำพูดผมทำให้พวกพี่ๆ ต่างหันมามองหน้ารวมถึงพี่กันย์ด้วย …ผมไม่รู้หรอกครับว่าจริงๆ แล้วผมคิดหรือไม่คิดอะไรตามที่พวกเพื่อนๆ หรือพี่ๆ เขาว่าหรือเปล่า
"ซีเรียสว่า..."
"ก็ที่พี่เป็นผู้ชาย กับผม...ที่เป็นผู้ชาย" …แต่ตอนนี้ผมรู้อย่างเดียวว่า
"มึงหมายความว่า..." พี่ทีถามขึ้นพลางเหลือบไปมองคนนู้นทีคนนี้ทีอย่างลุ้นๆ
…ผมขอแกล้งไอ้พี่หน้าหล่อเรื่องเยอะๆ ตรงหน้า ให้มาดหลุดที่ไม่ใช่เพราะนอนน้อยหรือเพราะต้องทำโปรเจคดูบ้าง
"พี่กันย์อ่ะ”
…ก็คงไม่เสียหายหรอกมั้งครับ
“จะให้ผมลองจีบดูก็ได้นะครับ ผมไม่ถือ..."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
