หัวข้อ: <<คดีรักนักดูดวง>>

[blove]

แสรดดดดดดด!! โอ๊ยยยยกูเขินนนนน >///< 5555 ชอบกับความเนียนของสุดเขตและการแอบอ่อยของพาลี ดี เอาอีกๆ กำแพงพังๆ วุ้ยยยยส์ 5555 รู้ใจตัวเองเลิกสับสนความรู้เร็วๆนะสุดเขตจะได้รุกจีบๆพาลีกว่านี้ เขารอให้มาจีบอยู่ อ๊อยยยยยอยากเห็นเขาหวานกัน 5555 ชอบ #พาลีสุดเขต มาต่ออีกนะ รอๆ

[colorofthewind21]

แหม่ เนียนเลยยย

[alternative]

อะไร ยังไง

คนอ่านก็หวั่นไหวนะ เขต

[นอนกินแรง]

นี่เริ่มหวงเริ่มหึงกันอย่างไม่รู้ตัวแล้วสินะ เขินจัง มีความหวานปนอยู่ด้วย รออ่านตอนต่อไปน้า

[Silvan]

หะเฮ้ย

สุดเขตแกอย่ามาทำเนียนไม่รู้ตัวน้า

ชอบก็บอกชอบสิ แหมๆๆๆๆๆๆ

มันก๊าวใจกับฉากนี้มาก แค่นอนกอดกันก็ฟิน

[yymomo]

โอ๊ยยยย  มีความเนียนขั้นสูงสุด  ตั้งแต่หึงเนียน จนถึงเนียนกอด 555 

มันดีต่อใจจริงๆ  กำลังคิดว่าเขตอาจจะชอบลีตั้งแต่เรียนแล้วรึเปล่า

[wnkth]

ฟิน จิกหมอน กัดนิ้ว

[rsmrypngpth]

 

[Belove]

                                                              คดีรักนักดูดวง

                                                                 บทที่ 9.2
               


                 มันเป็นค่ำคืนที่พาลีนอนหลับเต็มอิ่มที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องเครียดๆขึ้นมา มันเหมือนกับว่าเขารู้สึกปลอดภัยและวางใจเมื่อได้

อยู่ในการดูแลของสุดเขตด้วยวงแขนอุ่นตลอดทั้งคืนจนกระทั่งรุ่งสางที่พาลีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและรู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายซุกหน้าอยู่กับแผงอก

ของสุดเขต เขาชะงักและเบิกตากว้างพลางขยับตัวออกแต่กลับถูกคนที่ยังหลับตากระชับอ้อมกอดเข้าหาตัวจนไม่อาจขัดขืนได้


               “ไอ้เขต ปล่อยกู”


               “ตื่นมาก็ทำเสียงแข็งใส่กูเลยนะมึง”


               สุดเขตหัวเราะเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้นมา ดวงตาคมพร่างพราวราวกับไม่ใช่คนที่เพิ่งจะตื่นจากการนอนหลับ


               “อยากให้กูปล่อยก็ช่วยพูดกับกูดีๆหน่อย ให้คุ้มกับที่มึงนอนทับแขนกูทั้งคืน”


               พาลีตัวแข็งขึ้นมาทันที เขาผงกหัวสำรวจตัวเองจึงเพิ่งรู้ว่าศีรษะของเขาหนุนอยู่บนแขนข้างหนึ่งของสุดเขตจริงๆมันยิ่งสร้าง

ความขัดเขินจนแก้มร้อนผ่าว และสีหน้าของสุดเขตก็บอกถึงความจริงจังกับคำพูดของตัวเองจนพาลีต้องข่มความกระดากไว้สุดฤทธิ์


                “เขต เขตครับ ปล่อยนะครับ กูปวดเยี่ยว”


              สุดเขตหัวเราะก๊าก เขามองใบหน้าของพาลีอย่างนึกเอ็นดู พาลีคนหน้านิ่งที่เขาเคยรู้จักบัดนี้หน้าแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศสด

ดวงตาเรียวสวยได้รูปลดระดับหนีจนมองอยู่แค่ปลายจมูกของสุดเขตเท่านั้น


             “มึงพูดจาดีๆก็เป็นนี่หว่า แล้วทำไมตอนมอสี่ถึงทำตัวกวนตีนนักวะ”


              พาลีช้อนตาขึ้นมอง เขาเบ้ปากราวกับกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นแขนขาเก้งก้างเมื่อหลายปีที่แล้ว


              “กูกวนตีนยังไงลองบอกมาซิ”


               สุดเขตกรอกตาไปมาทำท่าคิดถึงพฤติกรรมของพาลีในอดีต


              “มึงมันชอบทำตัวนิ่งๆหยิ่งๆ เพื่อนฝูงชวนคุยก็แม่งไม่พูด ทำท่าเหมือนทองจะร่วงออกจากปาก”


              “ก็พวกมึงคุยกันแต่เรื่องไร้สาระ กูแค่ขี้เกียจคุยด้วยก็แค่นั้น”


               พาลีแก้ตัว สุดเขตฟังแล้วถึงกับทำตาโต


              “โถ ไอ้สาระเคลื่อนที่ ไอ้เอนไซโคพีเดียเดินได้ เออ แล้วกูถามอย่างนึง ตอนไอ้สมเกียรติมันมาจิ๊กไอ้หนังสือการ์ตูนนารุโตะ

มึงไปอ่านแล้วไม่ยอมคืนทำไมมึงไม่แกล้งมันคืนวะ”


             “มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่เอาคืน”


             พาลีหัวเราะในลำคอ


               “กูแอบถุยน้ำลายใส่แก้วโอเลี้ยงของมันจนกูคอแห้ง ให้มันแดกจนหมด”


               สุดเขตมองพาลีอย่างนึกทึ่ง


               “แม่งเหี้ยชิบหาย แล้วไอ้สมเกียรติมันรู้ไหมว่าแดกน้ำลายมึงเข้าไป”


               “ก็คงรู้มั้ง เพราะหลังจากนั้นมันก็เอานารูโตะมาคืนกูนะถึงแม้ว่าสภาพมันจะยับเยินไปหน่อยก็เหอะ”


               “ใครบอกว่ามันเป็นคนคืนให้มึง”


               สุดเขตพรายยิ้มอย่างคนเหนือกว่า


               “กูต่างหากที่ไปต่อยกับมันหลังเลิกเรียนแล้วแย่งหนังสือมาวางบนโต๊ะมึงตอนเช้าอีกวัน มึงน่ะเป็นหนี้กูรู้หรือเปล่าไอ้ลี”


               พาลีกะพริบตาปริบๆ เขานึกไม่ถึงว่าสุดเขตจะลงทุนไปมีเรื่องกับสมเกียรตินักเลงประจำห้องเพื่อนำหนังสือการ์ตูนมาคืนให้

เขา


               “กูจำได้แล้ว วันนั้นตามึงเขียวช้ำไปหมด มึงทำอย่างนั้นทำไมวะ”


               “กูไม่ชอบคนขี้ขโมยโว้ย แล้วอีกอย่างนะ กูเห็นมึงทำหน้าเป็นหมาหงอยแล้วสงสารว่ะ”


               พาลีเพิ่งจะรู้ความจริงว่าเขาได้หนังสือการ์ตูนที่แสนจะหวงแหนคืนก็เพราะสุดเขตหาใช่เพราะสมเกียรติยอมคืนให้เขา มัน

ทำให้พาลียิ่งรู้สึกผิดที่มองสุดเขตในแง่ไม่ดีทั้งที่ความจริงสุดเขตเป็นคนมีน้ำใจและรักความถูกต้อง


               “เมื่อกี้มึงบอกว่าปวดเยี่ยวไม่ใช่เหรอ”


               “ฮะ อะไรนะ”


                พาลีงงที่สุดเขตเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน


               “มึงบอกกูให้กูปล่อยให้มึงไปเยี่ยวไง แต่ตอนนี้กูปวดกว่ากูแย่งมึงเข้าห้องน้ำดีกว่า”


               “ไอ้เหี้ยเขต”


               ตะโกนอย่างเจ็บใจเมื่อสุดเขตลุกขึ้นและกระโจนลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมกับเสียงหัวเราะปล่อยให้พาลีมองตามอย่าง

เจ็บใจที่โดนแกล้งถ่วงเวลา เขาส่ายหน้าด้วยความระอาที่สุดเขตเล่นอะไรเหมือนตอนยังเด็ก แต่การกระทำของสุดเขตช่างสร้างความมี

ชีวิตชีวาให้เขาเหมือนเป็นดวงอาทิตย์แสนสดใสที่กำลังขึ้นมาขับไล่ความมืดมิดของราตรีที่ผ่านพ้นไป

               เพียงแค่ไม่กี่วันที่ได้กลับมาพบหน้าเพื่อนเก่าก็ดูเหมือนว่าพาลีจะเสพติดการที่มีสุดเขตอยู่ใกล้ๆเสียแล้ว







               อาบน้ำแต่งตัวเป็นชุดลำลองสบายๆเพราะพาลียกเลิกคิวดูดวงไปหมดแล้วจึงไม่ต้องแต่งตัวให้ดูดีนัก ทั้งสุดเขตและพาลีก็ลง

มายังชั้นล่างของห้องแถว พาลีหยิบผักสดและเนื้อหมูมาเป็นวัตถุดิบในการปรุงอาหารมื้อเช้า เขาล้างผักอยู่ในส่วนห้องครัวด้านหลังขณะ

ที่สุดเขตเปิดโทรทัศน์ดูข่าวในตอนเช้าอยู่ในส่วนด้านหน้า

               คดีฆาตกรรมคุณนายสมรยังไม่คืบหน้าทำให้ยิ่งเป็นที่จับตามองของสื่อมวลชนจนนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ของกรมตำรวจต้อง

ออกมาให้สัมภาษณ์ สุดเขตนิ่งฟังผู้บังคับบัญชาการตำรวจนครบาลแถลงว่ายังคงพุ่งเป้าไปที่เรื่องชู้สาวมากกว่าเรื่องขัดผลประโยชน์

ของหนี้นอกระบบที่คุณนายสมรเป็นเจ้าหนี้ปล่อยเงินกู้รายใหญ่ บุรุษสูงวัยในจอโทรทัศน์ยังย้ำอีกว่างานนี้ตำรวจจะต้องหาผู้บงการที่

ไม่ใช่แพะให้ได้


               “ใครวะ เขาให้สัมภาษณ์ว่าไง”


               พาลีมาไม่ทันการให้สัมภาษณ์ เขาโผล่หน้าออกมาตอนที่จบคำแถลงและภาพข่าวตัดไปที่คนอ่านข่าวพอดี พาลีเห็นเพียง

สีหน้าเคร่งเครียดของสุดเขตเท่านั้น


               “ยังไม่รู้ว่าใครทำ”


               สุดเขตสรุปสั้นๆก่อนจะเดินตามพาลีเข้าไปที่ห้องครัว เขาทรุดตัวลงนั่งเท้าคางบนโต๊ะอาหารตัวเล็กมองพาลีที่กำลังหั่นผัก

สำหรับประกอบอาหารเช้าอย่างเพลิดเพลิน


               การตายของสมรอาจจะมีประโยชน์ก็ตรงที่ทำให้สุดเขตได้เวียนมาพบกับพาลีอีกครั้งหลังจากไม่ได้พบหน้ากันนานหลายปี

และคราวนี้ทั้งคู่ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนเรียนรู้นิสัยใจคอของอีกฝ่าย สุดเขตยอมรับกับตัวเองว่าการที่ได้ใกล้ชิดกับพาลีเช่นนี้ช่วยคลาย

เหงาให้ชีวิตของเขาได้เป็นอย่างดี

               สุดเขตเผลอคิดไปว่า คงจะดีไม่น้อยถ้าหากเขาจะได้อยู่กับพาลีเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ได้ถกเถียง ได้แกล้งให้พาลีโกรธ ได้ดูแลและ

มีพาลีในอ้อมกอดทุกครั้งที่เข้านอน

               สะดุดกับความคิดตัวเอง มันเป็นความคิดที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันและเสมือนตอบคำถามตัวเองในใจว่าสุดเขตกำลังคิดอะไรกับ

พาลีกันแน่ สุดเขตมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเต็มตาและภาพพาลีที่กำลังมีสมาธิกับงานตรงหน้าทำให้จิตใจของสุดเขตหวั่นไหว


                “ลี”


               สุดเขตตัดสินใจเรียก พาลีหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปง่วนอยู่กับการหั่นซอยพริกขี้หนูบนเขียงไม้


               “เรียกทำไมวะ”


               “เราสองคนอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน กินด้วยกัน นอนด้วยกันเหมือนคนเป็นแฟนกันเลย มึงว่างั้นไหม”


               จังหวะการลงมีดไปกับเขียงเปลี่ยนไปทันที จากความสม่ำเสมอกลายเป็นระส่ำระสายจนเมื่อสุดเขตพูดจบพาลีก็ทิ้งมีดลงกับ

เขียงพร้อมอุทานเสียงดังลั่น


               “โอ๊ย!”


               “เป็นอะไรวะลี”


               สุดเขตผุดลุกขึ้นยืนทันที เขาถลาเข้าไปหาพาลีที่ก้าวไปยังอ่างน้ำและเปิดน้ำล้างหน้าตัวเองยกใหญ่


               “พริกกระเด็นเข้าตา”


               พาลีเฉลยให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อล้างเศษพริกออกจนเป็นที่พอใจ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังแสบเคืองจนต้องหยีตาไม่เลิก สุด

เขตรีบคว้ากระดาษทิชชูจากกล่องและจับคางเรียวของพาลีไว้พลางใช้กระดาษทิชชูซับน้ำบนใบหน้าของพาลีออกอย่างเบามือโดย

เฉพาะบริเวณรอบดวงตา


               “ทำอะไรระวังบ้างสิวะ ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย”


               มือที่ซับหยดน้ำบนใบหน้าชะงักค้างเมื่อได้ประสานสายตากันในระยะใกล้ ราวกับมีแรงดึงดูดระหว่างกันมิให้หันหน้าหนีไป

ทางใดได้ คำต่อว่าของสุดเขตถูกกลืนเข้าไปในลำคอเมื่อมองเห็นเงาของเขาสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีอัลมอนด์คู่นั้น อยู่ๆใจของสุดเขตก็

กระหวัดไปถึงคำทำนายของพาลี


               “ดวงเนื้อคู่ของมึงเหมาะจะเป็นคนที่เกิดในดาวสี่หรือดาวพฤหัส เป็นคนสุขุมเยือกเย็นไม่ค่อยแสดงออก เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ รัก

สงบ ยุติธรรมแต่ก็รักในศิลปะ ส่วนใหญ่จะมีอาชีพเป็นนักการเมือง ครูอาจารย์ หมอ ทนายความ และ นักพยากรณ์”


               หัวใจของสุดเขตเต้นแรงและคงไม่ต่างอะไรกับพาลีที่ตอนนี้หายใจถี่เร็วอย่างเห็นได้ชัด  ใบหน้ายิ่งใกล้กันจนมองเห็นแม้

กระทั่งแพขนตาหนาของพาลี ดวงตาเรียวเต็มไปด้วยความสับสนแต่ก็ดูเหมือนจะห้ามความรู้สึกของตนเองไม่ได้เช่นกัน


               “ลี กูขอถามมึงอีกครั้ง”


               เสียงของสุดเขตสั่นพร่าจนเขาเองยังตกใจ


               “มึงเกิดวันอะไรวะ”


               ริมฝีปากของพาลีสั่นระริกจนสันกรามกระทบกันอยู่ในมือของสุดเขตที่ยังยึดปลายคางนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย และคราวนี้เขาจะ

ไม่ยอมให้พาลีหลบเลี่ยงเหมือนคราวที่แล้ว


               “ตอบกูมาเดี๋ยวนี้”


               พาลีเม้มปาก แต่สายตาคาดคั้นของสุดเขตทำให้เขาไม่กล้าหลีกหนี สุดเขตมองราวกับจะดำดิ่งลึกลงไปใต้บึ้งหัวใจของพาลี

เพื่อควานหาคำตอบ มันสะกดให้พาลีเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ไม่เกินคำว่ากระซิบ


               “วันพฤหัส”


               มีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ดวงตาสองคู่ต่างจ้องมองอย่างค้นคว้า ในตอนนี้สมองของสุดเขตไม่มีความคิดที่เป็น

ตรรกะใดๆหลงเหลืออยู่อีกแล้ว มันมีแต่ความรู้สึกจากหัวใจของเขาและสุดเขตก็ไม่อาจหักห้ามมันได้

               แค่โน้มลงไปนิดเดียวปากของสุดเขตก็ประทับลงไปบนกลีบปากนุ่มของพาลีโดยที่พาลีไม่ทันตั้งตัว เขารู้สึกเหมือนมีไฟฟ้า

แล่นผ่านจากริมฝีปากใต้ไรหนวดจางๆมาสู่ร่างของเขาแล่นวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า พาลียืนตัวแข็งทื่อปล่อยให้สุดเขตได้ช่วงชิงจูบแรกไป

ด้วยสัมผัสแนบแน่นจนกระทั่งสุดเขตถอนใบหน้าตนเองออกไปและจ้องมองพาลีราวกับจะรู้แล้วถึงคำตอบของหัวใจ


               “ลี...”


               พาลีสะดุ้งสุดตัวเมื่อสติเพิ่งกลับคืนร่าง เลือดของความขัดเขินฉีดอัดอยู่บนใบหน้าจนแดงก่ำลามไปถึงใบหู เขาสบตาวาววาม

คู่นั้นและคิดว่าเขาแพ้แล้ว

               พาลีผลักสุดเขตออกห่างก่อนจะวิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำชั้นล่างและใช้มันกักขังตัวเองไว้เพื่อหนีจากสุดเขต หัวใจของเขาเต้น

แรงจนกลัวว่าจะหัวใจวายแต่พาลีก็หยุดความตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ


               “ลี เปิดประตูมาคุยกันก่อน”


               สุดเขตตามมาทุบประตูรัวๆแต่พาลีก็ไม่ยอมเปิด เขาพิงหลังไปกับบานประตูไว้เป็นที่พึ่งพลางมองตัวเองจากกระจกเหนืออ่าง

ล้างมือจึงได้เห็นใบหน้าแดงก่ำและดวงตาเป็นประกายสะท้อนออกมา พาลีจำเป็นต้องยอมรับว่าเขารู้สึกดีที่จูบแรกของเขาคือสุดเขต



                     TBC

               

[Silvan]

 

รู้สึกดีกับจูบด้วยยยย

มันก๊าวใจอย่างต่อเนื่อง

[farfarneenee]

เขินนนนนน

[MayA@TK]

  จูบแล้ววววววววว

 

[blove]

ไม่ไหวววววแล้วโว้ยยยยยยย โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย กูปวดแก้มมม ยิ้มแก้มปริแตก เขินนนนนนสัสๆ เชรดดดดด!!รอให้จูบมานานแล้ว นี้ขนาดไม่ดูดดื่มนะ ตรูยัง...... 5555555555 เอาแล้วๆ ต่างรู้ใจตัวเอง ทีนี้ละมึง ลองคบกันดู๊วววววว่าใช่เนื้อคู่ตามที่บอกไว้ไหม เดินหน้าจีบเลยสุดเขต ชูป้ายไฟ #สุดเขตพาลี 55555 ตายละหว่าจะออกมาเจอหน้ายังไงได้ละเนี้ยถ้าแก้มจะแดงปรั่งขนาดนั้น จะอยู่ในห้องน้ำนานไปก็ไม่ได้ 555555555 เขตห้ามแกล้งพาลีให้เขินไปกว่านี้นะ เดี๋ยวพาลีไม่ทำอาหารให้กินนะเออ 555555 จะคุยกันว่าไรบ้างนะ เอาดีๆทั้งสองคน ตรูตั้งหน้าตั้งตารอดูอยู่ จะอะไรยังไงต่อไป จูบอีกสักทีดีไหมมมมม เอาอี๊กกกกกกกกก 5555 ชอบๆ

[cookie_]

โอยยยยยยย เขินนนนนนนนน

[นอนกินแรง]

นี่ถือว่าจบตอนค้างคามากกกกกก

[fahsai]

จูบบบกันแล้วววว เขินนนนนน

[Billie]

  :-[นี่คือความหวานในส่วนห้า%ก่อนจะไปพจญมารใช่ป่าว

 

[alternative]

นิยายสอบสวน นิยายสอบสวน นิยายสอบสวน

อะไรจะอ่านแล้วเขินขนาดเน้!

 

[lizzii]

หวายๆๆๆๆๆ เค้าจุ๊บกันแล้ว

[p_phai]

 

[rsmrypngpth]

 ::สมกับที่รอคอย

[cavalli]

 

[kothan]

จูบกันแล้วววว

[Belove]

                                                               คดีรักนักดูดวง

                                                                    บทที่ 10


               “ลี ไอ้ผู้ใหญ่ลี เปิดประตูเดี๋ยวนี้ มึงจะทำอย่างนี้ไม่ได้”


               สุดเขตทุบประตูตรงหน้ารัวๆอย่างไม่กลัวเจ็บมือ เขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่เป็นฝ่ายจู่โจมพาลีโดยไม่ทันได้หักห้ามใจ มันเป็น

เพราะเขาอยากจูบและเขาก็จูบตามใจตน ลืมคิดไปว่าพาลีอาจจะไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา


               “ออกมาจากห้องน้ำ มาคุยกันให้รู้เรื่อง”


               “กูไม่ออก กู...”


               ได้ยินเสียงพาลีตอบโต้มาจากห้องน้ำด้วยเสียงไม่ดังนัก สุดเขตรีบสำทับตามทันที


               “อย่าทำตัวป๊อดสิวะ แค่จูบแค่นี้ทำปอดแหก ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ย”


               ท้าทายเพราะรู้ดีว่าพาลีไม่ชอบให้ใครเหยียดหยามศักดิ์ศรี และมันก็ได้ผลเมื่อประตูห้องน้ำเปิดผลัวะก่อนที่พาลีจะออกมายืน

อวดใบแดงแดงก่ำต่อหน้าสุดเขต ทั้งคู่สบตากันอย่างสับสนในความรู้สึก สุดเขตที่ปากเก่งอยู่ก่อนหน้านี้แต่พอพาลีมาเผชิญหน้าจริงเขา

กลับพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว


               สัสเขต พูดอะไรสักอย่างสิวะ มึงจะยืนบื้ออยู่ทำไม

               สุดเขตก่นด่าตัวเองอยู่ในใจที่ง้างปากตัวเองไม่ออกคล้ายกับกำลังติดอ่าง


               “เอ่อ คือว่า...”


               ทีเสี่ยงตายจับผู้ร้ายยังไม่กลัวสักนิด เสือกมากลัวแค่เพื่อนเก่าไร้พิษสงอย่างพาลี ไอ้เขตเอ๊ย


               “กูออกมาแล้วและกำลังรอคนกล้าหาญอย่างมึงพูดอยู่”


               เสียงของพาลีสั่นไหวแต่เขาก็พยายามกดให้มันราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากแต่เขากดหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นโครม

ครามไม่ได้จริงๆ พาลีเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่สุดเขตกระทำลงไปนั้นเป็นเพราะเหตุใจ


               “ว่าไงล่ะสุดเขต”


               การที่พาลีเรียกชื่อของเขาเต็มยศนับเป็นการกดดันสุดเขตเป็นอย่างมาก สุดเขตรู้สึกเหมือนเขายืนอยู่ต่อหน้าครูห้องปกครอง

ที่กำลังเงื้อไม้เรียวรอฟาดก้นเขาอยู่หากสุดเขตไม่ยอมรับความผิดของตน


               “กูก็ไม่รู้ เหี้ยเอ๊ย”


                สุดเขตโพล่งออกมา


               “กูแค่รู้สึกดีกับมึง อยากอยู่ใกล้ๆ อยากนอนกอดมึงเหมือนเมื่อคืนแล้วก็อยากจูบมึง กูแค่ทำตามความรู้สึกตัวเองเท่านั้น แล้ว

มึงคิดว่ากูควรจะเรียกมันว่าอะไรวะ”


               สุดเขตสบตากับพาลี เขามองเห็นแวววูบไหวอยู่ในดวงตาคู่นั้น สมองส่วนตรรกะของสุดเขตเพิ่งจะเริ่มทำงาน เขาวิเคราะห์สิ่ง

ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะกัดฟันกรอด


               “ไอ้ลี!”


               สุดเขตกระชากแขนทั้งสองของพาลีแล้วผลักให้ร่างที่ผอมกว่าเซถอยหลังไปกระแทกกับผนังปูนด้านข้างประตูห้องน้ำนั่นเอง

แขนทั้งสองข้างของพาลีถูกตรึงไว้กับผนังปูนจนไม่อาจดิ้นรนได้ สุดเขตจ้องหน้าพาลีและตวาดเสียงเข้ม


               “มึงรู้อยู่แล้วแน่ๆใช่ไหม มึงเป็นหมอดู มึงรู้ดวงกูตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันวันนั้น มึงทำนายเรื่องเนื้อคู่ให้กูเพราะฉะนั้นมึงต้องรู้

อยู่แล้วเรื่องที่กูจะต้อง...”


               ลมหายใจของสุดเขตสะดุดเมื่อเขาพูดปิดประโยค


               “...ต้องชอบมึงแบบนี้”


               พาลีไม่อาจหนีได้ แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้ด้วยมือแกร่ง ลำตัวของเขามีกายสูงหนาด้วยกล้ามเนื้อบดบังจนมองไม่

เห็นทางออกและเขายังถูกสุดเขตคาดคั้นด้วยสายตาราวกับเขาเป็นผู้ต้องหาที่สุดเขตกำลังซักฟอก


               “กู...ไม่...”


               “ตอบกูตรงๆ” สุดเขตส่งเสียงคุกคาม “และอย่าหลบตากูด้วยไอ้ลี”


               พาลีสั่นไปทั้งตัว ดวงตาของสุดเขตเวลานี้จริงจังและคมกล้าจนพาลีหวั่นไหว เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำ

เสียงเบาหวิวคล้ายกับไม่ใช่ตัวตนของพาลี


               “มันอาจจะผิดก็ได้ ทำนายดวงมันเป็นสถิติ กูอาจจะทายผิด”


               “ลี ตอบให้ตรงคำถาม!”


               “เออ ใช่ ดวงของมึงกับกูเป็นเนื้อคู่กัน พอใจหรือยัง”


               พาลีตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด และทันใดนั้นบรรยากาศก็พลันเงียบงันเมื่อไร้ซึ่งเสียงสนทนาใดๆ


               ปกติสุดเขตไม่เคยเชื่อเรื่องดวง เขาไม่ชอบพวกหมอดูด้วยซ้ำ ที่สุดเขตให้พาลีดูดวงให้ก็แค่อยากรู้ว่าพาลีเป็นพวกต้มตุ๋นหรือ

เปล่า แต่มาบัดนี้เขาอาจจะต้องลองพิสูจน์เรื่องโหราศาสตร์ดูสักครั้ง สุดเขตอยากจะรู้ว่าพาลีทำนายเรื่องเนื้อคู่ได้ถูกต้องหรือไม่

               ใบหน้าของสุดเขตถูกพาลีดึงดูดเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว เขาจมดิ่งไปกับความต้องการอย่างไม่อาจต้านทานได้ สุดเขตทาบริม

ฝีปากลงไปช้าๆอย่างจงใจและไม่ยอมปล่อยให้พาลีขยับหนี เขาออกแรงดันศีรษะของพาลีไว้กับผนังปูนบังคับให้พาลีอยู่ใต้อาณัติแม้ว่า

อีกฝ่ายจะสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำแต่สุดเขตก็ยังเดินหน้าต่อไป

                สุดเขตเม้มกลีบปากบนของพาลีไว้ เขาถือโอกาสกับริมฝีปากที่สั่นระริกด้วยการใช้ปลายลิ้นแทรกเข้าไปทีละนิดระหว่างสบ

ฟันที่เขาดันมันขึ้นให้เปิดทางออก พาลีกระดกลิ้นหนีอย่างตกใจขณะที่สุดเขตตวัดเบาๆหลอกล่อและช่วงชิงจังหวะเข้าพัวพันได้สำเร็จใน

ที่สุด


               “อึก!”


               พาลีถูกควบคุมไว้ได้แล้วด้วยประสบการณ์เชี่ยวชาญของสุดเขต เขาเคยดูละครหลังข่าวและเห็นนางเอกระทดระทวยยามถูก

พระเอกจูบเช่นนี้ พาลียังนึกค่อนว่ามันไร้สาระและประโลมโลกเกินความเป็นจริงแต่เมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับเขา พาลีก็นึกเจ็บใจที่

กลายเป็นว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขัดขืน แขนสองข้างที่พยายามดิ้นรนก็คล้ายเป็นอัมพาตจนสุดเขตสามารถวางท่อนแขนของพาลี

ลงมาบนบ่าของสุดเขตเองโดยที่ไม่ต้องยึดตรึงอีกต่อไป


               “ฮัก”


               จูบนั้นไม่ยอมปล่อยให้พาลีได้มีโอกาสพักหายใจ สุดเขตรุกจนพาลีต้องผวางับอากาศสุดเขตจึงยินยอมถอนปลายลิ้นออกมา

ช้าๆ ริมฝีปากผละออกอย่างเสียดายก่อนจะมองพาลีด้วยนัยน์ตากระจ่างในขณะที่พาลีถึงกับหอบจนแทบจะร่วงไปกองกับพื้นถ้าสุดเขต

ไม่ได้โอบกอดเขาไว้ พาลีปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วว่าเขาเตลิดไปกับจูบนี้แค่ไหน


               “กูไม่ใช่เกย์ กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”


               พาลีเอ่ยทำลายความเงียบพร้อมกับแววตาสับสน สุดเขตมองตอบและแถมให้ด้วยมุมปากที่คลี่ยิ้มออกมา สุดเขตยกปลายนิ้ว

ขึ้นเช็ดไปรอบริมฝีปากของพาลีที่ยังมีคราบน้ำลายหลงเหลืออยู่จนหมด


                “กูก็ไม่ใช่เกย์ กูเอาผู้หญิงตั้งแต่ไปเรียนเตรียมทหาร ผ่านผู้หญิงมาเป็นสิบๆคนและมั่นใจว่ากูไม่เคยเอาผู้ชาย”


                 สุดเขตตอบเสียงต่ำพลางจ้องมองริมฝีปากแดงเรื่อที่เขารู้ว่ามันนุ่มแค่ไหน ดูเหมือนสุดเขตจะติดใจเสียแล้ว


                “ไม่รู้สินะ กูแค่ชอบมึงว่ะลี และอยากจะจูบมึงอีกสักครั้งถ้ามึงไม่ด่ากูนะ”


                 ดวงตาคมคู่นั้นแพรวพราวเกินไป เกินกว่าใจของพาลีจะรับไหว และดวงตาของสุดเขตนั่นเองที่เสมือนโซ่มัดพาลีไว้ไม่ให้ดิ้น

หลุดทั้งที่คราวนี้สุดเขตไม่ได้บังคับเขาไว้ด้วยกำลังอีกแล้ว นอกจากพาลีจะไม่ด่ากลับเขายังเป็นฝ่ายเงยหน้ารับเมื่อสุดเขตปิดทับกลีบ

ปากของพาลีไว้ด้วยปากของสุดเขตอีกครั้ง

                  พาลีเปิดทางให้สุดเขตเข้าครอบครองโพรงปากหวานด้วยความเต็มใจอยู่ในส่วนลึก และเขาเริ่มเรียนรู้ที่จะตวัดลิ้นตอบโต้

ความช่ำชองของสุดเขตจนได้ยินเสียงคำรามต่ำอย่างถูกใจ พาลีไขว่คว้าท้ายทอยของสุดเขตและยึดมันไว้เหนียวแน่นเช่นเดียวกับเอว

ของเขาที่ถูกมือของสุดเขตเหนี่ยวรั้งเข้าหาจนเนื้อตัวเบียดรัด พาลีและสุดเขตคงจะลืมทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้หากจะไม่ถูกปลุกด้วย

เสียงโทรศัพท์มือถือของสุดเขตที่แผดดังขึ้นมา


             “อื้อ!”


             พาลีผวาเฮือก เขาเค้นแรงผลักสุดเขตออกห่างก่อนจะหอบหายใจถี่ยิบ สุดเขตเองก็ต้องหลับตาลงเรียกสติอยู่นานกว่าจะล้วง

โทรศัพท์ออกมากรอกเสียงสั่นพร่าลงไป


              “ครับพี่สมบัติ”


                ร.ต.อ.สมบัติรุ่นพี่ที่โรงพักคือคนที่ขัดจังหวะการจูบอย่างหนักหน่วงของเขานั่นเอง สุดเขตมองตามพาลีที่เดินหนีไปยังหน้า

เตาแก็สและจัดการปรุงอาหารมื้อเช้าอย่างเสียดาย เขาสังเกตเห็นมือของพาลียังสั่นไม่หยุดตอนที่ผัดอาหารอยู่ในกระทะ


                 “ทำไมรับสายช้าจังวะ” สมบัติทักกลับมาคำแรก


               “กูถือสายรอจนเกือบตัดสายแล้ว”


           ร.ต.อ.สมบัติเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของสุดเขต หากแต่ในยามปกติที่ไม่ใช่เป็นทางการนักเขาเป็นรุ่นพี่ที่สนิทสนมกับสุด เขต

ในระดับหนึ่ง


               “เหตุสุดวิสัยว่ะครับพี่ มีอะไรฉุกเฉินหรือเปล่า”


               สุดเขตกลืนน้ำลายลงคอกับเหตุสุดวิสัยของเขา มองเห็นแผ่นหลังของพาลีแล้วนึกอยากจะเดินไปกระชากมากอดเสียให้

หนำใจ


               “ก็ไม่ถึงกับด่วนขนาดนั้น ผลชันสูตรศพคุณนายสมรออกมาแล้วนะ จะมาดูหน่อยไหมล่ะ”


               สุดเขตตาลุก เขาอยากจะรู้ความคืบหน้าของคดีว่าคืบหน้าขนาดไหนแล้ว”


               “ครับพี่ เดี๋ยวจะรีบไปครับ”


               รับปากแล้วจึงรีบวางหูก่อนจะก้าวดุ่มๆไปหาพาลีที่กำลังตักอาหารจากกระทะใส่จาน


               “ลี”


               “ไปตักข้าวใส่จานมาสิ จะแดกไหมข้าวเช้าน่ะ”


               พาลีที่รวบรวมสติได้แล้วเอ่ยถามเสียงเขียวจนสุดเขตยังไม่กล้าแหย่ตอนนี้ เขาตักข้าวใส่จานของตัวเองและของพาลีวางบน

โต๊ะรอพาลีมานั่งตรงข้ามกับเขา


               “ลี”


               “แดกข้าวไป อย่าพูดมาก”


               สุดเขตตักข้าวใส่ปากอย่างไม่รู้รสนักเพราะมัวแต่จ้องมองใบหน้าที่ก้มต่ำสนใจแต่ข้าวในจานตัวเอง


               “เมื่อกี้นี้เรายังเคลียร์กันไม่จบนะโว้ย”


               สุดเขตวางช้อนส้อมลงอย่างขัดใจที่พาลีไม่ยอมพูดกับเขาแต่พาลีก็ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่งมากที่สุด


               “ไม่ต้องเคลียร์อะไรทั้งนั้นแหละ กูจะลืมมันซะ”


               “ลืมว่ากูจูบมึงเนี่ยนะ” สุดเขตประท้วงเสียงดังอย่างขัดใจ


               “เออ”


               “ลืมว่ามึงก็จูบตอบกูเหมือนกันเนี่ยนะ”


               “กูก็แค่สติแตก”


               “อ้อ สติแตกจนปล่อยให้กูจูบมึงจนปากบวมเจ่อขนาดนี้เลยนะ”


               พาลีนิ่งงัน เขากัดริมฝีปากตนเองพลางยกมือขึ้นแตะอย่างเจ็บใจกับความจริงที่สุดเขตกล่าว


               “แล้วเรื่องที่กูชอบมึงล่ะ มึงจะว่ายังไง”               


               สุดเขตเลิกคิ้วถามยียวนเรียกเลือดมาเลี้ยงบนใบหน้าของพาลีอีกครั้งทั้งที่พาลีเพิ่งจะควบคุมมันให้เป็นปกติได้อย่างยากเย็น

เขาหันใบหน้าหนีเพราะไม่อยากสบตากับสุดเขตอีกแล้ว


               “ก็เรื่องของมึง”


               “อ้าว สวยเลย” สุดเขตหัวเราะชอบใจ


                 “มึงพูดเองนะว่าเรื่องของกู งั้นกูจะชอบมึงแบบนี้แหละ ดีไหมวะผู้ใหญ่ลี”


               สุดเขตแกล้งไต่นิ้วไปบนโต๊ะจนไปวางอยู่บนหลังมือของพาลีแล้วกุมไว้ พาลีเงยหน้ามองอย่างหมั่นไส้ เขาดึงมือออกจากการ

เกาะกุมอย่างรวดเร็ว


               “น้อยหน่อยเถอะมึง ชักลามปามแล้ว จะไปโรงพักไม่ใช่หรือไง รีบไปล้างจานแล้วก็ไปได้แล้ว”


               สุดเขตยิ้มเมื่อเห็นพาลีนั่งหน้าบึ้ง สุดเขตมั่นใจว่าพาลีเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ เพียงแต่ความปากแข็งทำให้ไม่อาจ

ยอมรับได้ทันที แต่สุดเขตไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ เขาจะทำให้พาลีเอ่ยปากยอมรับด้วยตัวเองว่าชอบเขาเช่นกัน




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



                “ฝ่ายนิติเวชส่งผลมาให้แล้ว พบว่ามีกระสุนขนาดเก้ามิลลิเมตรฝังอยู่ในกะโหลกของคุณนายสมร”


               สมบัติส่งแฟ้มการชันสูตรให้สุดเขตรับไปอ่านโดยมีพาลีนั่งฟังอยู่ใกล้ๆ


               “นัดเดียวโดนจุดตาย วิถีกระสุนไม่ไกลมากคาดว่าจะยิงในระยะประชิดและกระจกรถยนต์ฝั่งคุณนายสมรนั่งขับก็แตกละเอียด

แสดงว่ามือปืนยิงจากฝั่งคนขับ จากภาพวงจรปิดมุมสูงจากกล้องบางตัวของแผนกจราจรจะเห็นว่าคุณนายสมรขับรถมาอย่างรวดเร็วแต่รถ

ก็ส่ายไปมาเหมือนคุมสติไม่อยู่ก่อนจะเลี้ยวหายไปในซอยที่เป็นที่เกิดเหตุ น่าเสียดายที่ไม่มีกล้องไหนจับภาพได้ว่ารถคันไหนตามไล่

คุณนายสมรมา”


               “มันจะเป็นไปได้ยังไงครับพี่”


                สุดเขตสบถอย่างขัดใจ


               “ในขณะที่กล้องเห็นรถคุณนายสมร แต่ทำไมถึงไม่รู้ว่าคันไหนขับตาม”


               “รถคันอื่นไม่มีพิรุธนี่หว่า ทุกคันขับตามปกติไม่มีใครเร่งความเร็วตามหลังรถของคุณนายสมรสักคัน”


               สมบัติอธิบายแต่ดูเหมือนสุดเขตก็ยังไม่แล้วใจ เขาทำท่าจะเอ่ยถามข้อมูลเพิ่มเติมแต่มีเสียงเอะอะโวยวายจากทางด้านนอก

ห้องของสมบัติมาเป็นสิ่งขัดขวาง


               “เกิดอะไรขึ้นวะ”


               สมบัติลุกจากเก้าอี้และเดินออกไป สุดเขตยกมือห้ามพาลีที่ทำท่าจะลุกตาม


               “ไม่ต้องไอ้ลี มึงนั่งรออยู่ในห้องนี่แหละห้ามออกไปไหน”


               พูดจบสุดเขตก็เดินตามสมบัติออกไปนอกห้องจนถึงด้านนอก เขามองเห็นต้นเรื่องเป็นผู้ชายสองคนกำลังส่งเสียงเถียงกัน

ยกใหญ่โดยมีสมบัติยืนฟังอยู่


               “ไอ้เหี้ยนี่มันต่อยผมครับสารวัตร” ผู้ชายคนแรกที่มีร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าชี้ไปที่ชายคนที่สองอย่างเดือดดาล


               “ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาและมีแท็กซี่มาเบียดผมก็เลยเสียหลักไปเฉี่ยวรถมันเข้า ผมไม่ได้หนีนะครับแค่บิดตามไอ้แท็กซี่คันนั้น

ไป แต่ก็ตามไม่ทันเลยวกรถกลับมาจะมารับผิดชอบไอ้รอยเฉี่ยวนี่แหละ แต่ไอ้เหี้ยนี่มันลากผมไปหาเรื่องต่อยหน้าผมแม่งตั้งหลายหมัด

แถมยังจะให้ผมไปกราบรถมันอีก”


               “ก็มึงเสือกไม่ระวัง ขี่มาใกล้รถกูจนเสียหลักมาชนท้าย มึงรู้ไหมว่ารถกูน่ะเป็นรถแข่งคันเป็นล้าน น้ำหน้าอย่างมึงจะมีปัญญา

ชดใช้หรือไง”


               ชายคนที่สองสวนกลับ เขาเท้าเอวมองด้วยสายตาดูหมิ่นจนชายคนแรกยิ่งโมโหหนัก


               “เหี้ย ด่ากูเหรอ สารวัตรครับเอาเลยครับจับมัน ผมจะแจ้งความข้อหาพยายามฆ่าและหมิ่นประมาทไม่ยอมความเด็ดขาด”


               สุดเขตยืนมองภาพอันวุ่นวายตรงหน้าอย่างชินตา ไม่นานนักผู้สื่อข่าวที่มาหาข่าวแถวโรงพักก็เริ่มทำงานจนชายที่ถูกแจ้ง

ความกราดมองด้วยโทสะ


               “พวกมึงถ่ายรูปกูทำไม ห้ามเอาไปลงที่ไหนนะ กูแม่งฟ้องบรรลัยแน่”


               “ผมว่าคุณหยุดโวยวายก่อนดีกว่า”


               สมบัติออกโรงห้าม


               “สรุปว่าผิดด้วยกันทั้งคู่ นี่ก็ขับรถโดยประมาท ส่วนคุณก็ข้อหาทำร้ายร่างกาย ถ้าไม่อยากนอนคุกก็หาคนมาทำเรื่องประกันตัว

กันเร็วๆ นี่มันวันศุกร์แล้ว ถ้าทำเรื่องไม่ทันจะนอนคุกกันถึงวันจันทร์แน่ๆ”


               คำเตือนของสมบัติทำให้ชายที่กำลังโวยวายยอมเงียบลงได้ เขาโทรศัพท์หาใครบางคนให้มาช่วยเขา ระหว่างนั้นทั้งคู่ก็ถูก

แยกกันไปทำทะเบียนประวัติ ไม่นานนักก็มีรถหรูอีกคันพุ่งมาจอดหน้าโรงพักก่อนบุรุษที่อยู่ในรถคันนั้นจะก้าวลงมาและเดินตรงมายังโต๊ะ

นายตำรวจที่รับแจ้งความ สุดเขตขมวดคิ้วมองคนมาใหม่เมื่อเขาคนนั้นคุ้นหน้าเป็นพิเศษ


               “อ้าว เสี่ยพิชัย” สมบัติเอ่ยทักทันทีที่เห็นหน้า “มาทำไมครับ”


               เสี่ยพิชัยสามีคุณนายสมรฝืนยิ้มแต่ก็ยังไม่ทิ้งมาด


               “ผมมาวางวงเงินประกันตัว”


               สมบัติมองอย่างสงสัย


               “เสี่ยจะประกันตัวใคร”


               เสี่ยพิชัยชี้ไปยังชายหนุ่มหนึ่งในสองคนที่มีเรื่อง คืนคนที่เป็นเจ้าของรถยนต์คันที่ถูกเฉี่ยวท้ายนั่นเอง


               “คนนั้น เขาเป็นนักแข่งรถในสังกัดที่ผมเป็นสปอนเซอร์อยู่”


               เงินสดปึกใหญ่วางลงบนโต๊ะเพื่อเป็นเงินประกันตัว ใช้เวลาไม่นานขั้นตอนก็จบลง เสี่ยพิชัยทำหน้าบึ้งตึงเดินนำคนของเขา

กลับออกไปจากโรงพักอย่างรวดเร็ว เหตุทั้งหมดสร้างความฉงนฉงายให้สุดเขตน่าดู


               ทำไมเสี่ยพิชัยต้องมาประกันตัวเองทั้งที่เคยเอ่ยปากว่าไม่อยากจะมาเหยียบโรงพักอีก อันที่จริงเรื่องแค่นี้เสี่ยพิชัยให้ใครมา

แทนก็ได้ และท่าทีความสนิทสนมนั้นอีกเล่า สิ่งเหล่านี้สะกิดใจให้สุดเขตต้องเดินไปดูประวัติของผู้ชายคนนั้น


               นายกิจจา อายุยี่สิบแปดปี อาชีพนักแข่งรถ

               อะไรบางอย่างเตือนให้สุดเขตจับตามองคนทั้งคู่ที่เดินไปขึ้นรถยนต์ของเสี่ยพิชัยที่จอดอยู่หน้าโรงพักจนกระทั่งเสี่ยพิชัยขับ

รถออกไป



                                               TBC


                                         

[farfarneenee]

กราบรถกู!!! 5555555555 

[เสพศิลป์]

 

อ็าคคคคค ลงแดงงง ยังเดาไม่ออกเลยอะ

มาอัพดึกมาก ฮาาาาาา

[Billie]

 

[cowinsend]

โฮ้ยยยยยย ฟิน

[MayA@TK]

 

ฆาตกรที่ฆ่าคุณนายจะเป็นใครหนอระหว่าง นักแสดง นักแข่ง หรือ สามี