เรืองของมะนาวและพี่ดอกไม้
*นอร์มอลนะคะ ไหนๆก็อยู่ในเรื่องเดียวกันขอเอามาแปะที่นี่ด้วย*
หญิงสาวผมหยักศกเล็กน้อยยาวประมาณไหล่หอบหิ้วหนังสือเรียนเดินผ่านแถวสระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัย เธอชะเง้อมองหาเพื่อนด้วยความเคยชิน หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนซี้กำลังวิ่งหนีรองประธานชมรมรอบสระพร้อมเสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นไปหมด
มะนาวทัดผมตัวเองกับหูทำหน้าจริงจังแล้วออกเดินต่อ วันนี้เธอเองก็ต้องพยายามซ้อมบทหนังสั้นเหมือนกัน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนบนสระกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ
หนังสั้นที่ชมรมละครร่วมมือกับชมรมภาพยนตร์เป็นหนังพีเรียดยุคเก่า นางเอกเป็นสาวไทยลูกผู้ดีที่ทำอาหารไทยเก่งจนขึ้นชื่อลือชาเรื่องความอร่อย จนมาเจอกับพระเอกที่เป็นชาวต่างชาติกลายเป็นรักระหว่างชนชั้นและโดนกีดกัน สำหรับมะนาวเองเธอมีบทเป็นน้องสาวนางเอก ถึงจะไม่โดดเด่นมากนักแต่ก็เป็นตัวละครสำคัญที่ทำให้พระนางได้รักกัน
เป็นก้าวแรกในชมรมที่มีค่าและน่าภาคภูมิใจสำหรับมะนาว
วันที่ผลการประกวดหนังสั้นประกาศออกมาแล้วได้ที่สอง ทุกคนแทบจะกอดคอกันร้องไห้เพราะมันเกินกว่าที่คาดฝัน ถึงจะไม่ได้ที่หนึ่งแต่ชมรมภาพยนตร์โนเนมติดหนึ่งในสามตั้งแต่ครั้งแรกที่ส่งผลงานมันก็เกินพอ
ในงานเลี้ยงฉลองที่จัดในโรงยิมของมหาวิทยาลัย ทุกคนเฮฮากินกันเต็มที่ โดยเฉพาะนางเอกอย่างเดลและพระเอกอย่างพี่อเล็กซ์แทบเป็นจุดศูนย์กลางของงาน มะนาวไม่เคยอิจฉาเดล เธอภูมิใจด้วยซ้ำที่เพื่อนเก่งขนาดนี้ พวกเธอซ้อมบทด้วยกันตลอดเวลามะนาวรู้ดีว่าเดลเหนื่อยแค่ไหนพยายามแค่ไหน
ร่างเล็กเดินหลบความวุ่นวายจากโรงยิมออกมายืนมองท้องฟ้าที่กลายเป็นสีดำ นาฬิกาข้อมือแสดงตัวเลขเกือบจะสองทุ่มสงสัยงานคงใกล้เลิกเต็มที มะนาวหยิบมือถือมากดๆดูข่าวคราวในเฟซบุ้ค อมยิ้มคิกคักกับคอมเมนท์แซวเจ้าภามกับพี่ดีน เพื่อนเธอนี่มันน่ารักจริงๆให้ตายเถอะ
“เฮ้อ” สาวเจ้าถอนใจ สงสัยเธอคงแห้งเหี่ยวไร้คู่คอยดูเพื่อนมุ้งมิ้งกับแฟนไปแบบนี้จนเรียนจบสินะ
สาวแกร่งยักไหล่ ช่างแม่มปะไร มีก็ดีไม่มีก็ดีเธอไม่อะไรอยู่แล้ว
..ก็แค่เหงานิดหน่อย
“โว๊ยยยยยอิจฉา!!” อดทนไม่ไหวตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังลั่นจากโรงยิมเพื่อความสะใจ พอได้ระบายเธอก็เท้าเอวเชิดหน้าก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อมีใครบางคนยืนมองเธอตาปริบๆเหมือนจะตกใจ
แว๊กกกก น่าอายที่สุด!!
ใครคนนั้นเป็นผู้ชายไม่ผอมไม่สูงผิวออกแทนเล็กน้อยใส่แว่นสายตา เขากระพริบตาปริบๆมองเธออยู่พักนึงก่อนจะหัวเราะออกมาให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ
“ขะ ขอโทษค่ะ” มะนาวรีบยกมือขอโทษไว้ก่อน ดูจากการแต่งตัวที่ถกแขนเสื้อขึ้นถึงศอกและแต่งตัวสบายๆ ไม่ใช่ปีหนึ่งอย่างเธอแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ” อีกฝ่ายโบกมือไปมา “ดึกแล้วยังไม่กลับเหรอน้องมะนาว”
เจ้าของชื่อทำหน้างงใส่ เธอไม่เห็นคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เลยทำไมรู้จักชื่อเธอล่ะ ? “พี่รู้จักชื่อหนูได้ไงอ่ะ” แอบถอยหลังไปสามก้าว กะว่าถ้ามีอะไรหนีเข้าโรงยิมทันแน่นอน
พอเห็นหน้าตาไม่ไว้ใจของสาวน้อย รุ่นพี่ที่ว่าก็รีบแก้ตัวทันที “เดี๋ยวๆ นี่พี่อยู่ชมรมว่ายน้ำไง”
“ห้ะ” มะนาวขมวดคิ้ว พยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าพี่แว่นคนนี้มีในชมรมว่ายน้ำด้วยเหรอ
ชายหนุ่มทำหน้าม่อยเกาหัวเก้อเพราะไม่คิดว่าน้องจะจำตัวเองไม่ได้เลย
“เอาเหอะ เอ้า” เขาเดินเข้ามาหาหญิงสาวและยังคงรักษาระยะห่างไม่ให้น้องตกใจกลัว ส่วนมือก็ยื่นช่อดอกไม้เล็กๆส่งให้ ไม่ใช่กุหลาบไม่ใช่คาร์เนชั่น ไม่ใช่อะไรอย่างที่เธอมักเห็นเขามอบให้กัน แต่เป็นดอกไม้สีขาวเล็กๆน่ารักน่าเอ็นดูห่อด้วยกระดาษแก้วสีม่วงอ่อนทับด้วยกระดาษสีน้ำตาลผูกโบ
มะนาวรับมาอย่างงงๆ “ฝากให้เดลเหรอคะ” เธอนึกถึงเพื่อนนางเอกก่อนเป็นอันดับแรก แต่คนให้กลับหัวเราะใส่เธออีก แหม จะอารมณ์ดีอะไรกันนักกันหนา
“พี่ให้มะนาว”
“หนูเนี่ยนะ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ยินดีด้วยที่หนังได้รางวัล” เขายิ้มนิดๆทำให้แก้มหญิงสาวร้อนขึ้นมาทันที
“ได้แค่ที่สองเอง..” อุบอิบตอบเขินๆ ไม่คิดว่าจะได้ดอกไม้กับเขาด้วย
“จะได้ที่เท่าไหร่ไม่เห็นเกี่ยว ได้รางวัลก็คือได้รางวัล พี่ได้ดูหนังแล้วและพี่ชื่นชมมะนาวจริงๆ” ชายหนุ่มตอบอย่างจริงจัง พอเห็นดวงตาวาวๆเหมือนจะร้องไห้ของสาวน้อยตรงหน้าเขาก็ละล้าละลังก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปลูบหัวน้องเบาๆ
“เก่งมากครับ”
มะนาวฮึบสุดตัว “ขอบคุณค่ะพี่”
คนใจดีมองยิ้มๆ เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วเตือนหญิงสาวอย่างเป็นห่วง
“เริ่มดึกแล้วกลับบ้านดีๆนะ เดินไปพร้อมเพื่อนล่ะ”
พอน้องพยักหน้าหงึกๆ เขาก็ยิ้มสบายใจแล้วขอตัวกลับก่อน แต่ยังไม่ทันลับสายตาผู้ชายแปลกหน้าก็ตะโกนให้มะนาวอยากจะกรี๊ดลั่น
“ได้ดอกไม้แล้วไม่อิจฉาใครเนอะ”
โอ๊ยยยยยยยยยยยย อิตานี่ มะนาวกระทืบเท้ากับพื้นรัวๆ เอาหน้าซุกช่อดอกไม้แก้มแดงก่ำ
...
ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไร?
ในวันหยุดหญิงสาวนั่งมองช่อดอกไม้ที่จัดการทำเป็นดอกไม้แห้งเรียบร้อยตาลอยๆ หลังจากวันนั้นเธอไปที่ชมรมว่ายน้ำแต่ไม่ยักเจอรุ่นพี่แปลกหน้า ทำเอาใจแป้วว่าโดนแกล้งหลอกหรือเปล่า นิ้วเรียวเขี่ยเจ้าดอกไม้สีขาวเล็กๆเกสรสีเหลืองจัดแก้เซ็ง ไหนๆก็ว่างแล้วเลยเปิดคอมพ์หาชื่อเจ้าดอกนี่สักหน่อย
“อ้ะ นี่ไง ดอกคัตเตอร์ อื้อหือ ชื่อบาดคมมาก” มะนาวเบะปากละห้อยละเหี่ย ชื่อดอกไม้ยังดูตัดขาดกันยังไงไม่รู้
เลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆแล้วหยุดชะงักที่ความหมายของดอกไม้ ด้วยความอยากรู้เธอก็กดคลิ๊กเข้าไปอ่านเล่นๆ
“ไหนเอ่ย...เจ้าดอกคัต....”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แก้มใสๆแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เดี๋ยวนะ! ความหมายเจ้าดอกไม้นี่มัน
แม้คุณจะไม่มองฉันไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็จะมีแต่คุณเสมอ ใจเย็นๆไว้มะนาว แกคิดไปเอง พี่เขาคงนึกไม่ออกเลยหยิบๆมาไปงั้นแหละ ปลอบตัวเองแต่ทิ้งตัวลงบนเตียงเอาหมอนมาปิดหน้า หญิงสาวเงียบไปพักนึงก่อนจะตีขาส่งเสียงกรี๊ดอัดหมอนเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ
เธอจะต้องหาตัวผู้ชายคนนี้ให้ได้!
คิดแล้วเจ้าหล่อนก็เด้งตัวขึ้นหยิบมือถือโทรหาเพื่อนซี้ชมรมว่ายน้ำ ถ้าจำไม่ผิดอาทิตย์หน้านี้จะมีแข่งขันว่ายน้ำที่ม.K เพื่อความชัวร์ต้องคอนเฟิร์มวันเวลาอีกที เพราะวันนั้นคนในชมรมไปกันค่อนข้างเยอะเพื่อไปเชียร์การแข่งขันและมันคือโอกาสทอง
----
การแข่งขันว่ายน้ำที่ม. K มะนาวมองหน้าภามที่สวมแว่นสีชาด้วยความเป็นห่วง วันนี้เพื่อนของเธอดูซึมผิดปกติ ถามอะไรก็ยิ้มไม่ยอมตอบแต่พอพี่ดีนเดินมาหาเท่านั้นแหละ
โอ้ยยยย จะไม่ให้อิจฉาได้ไง
สายตาพี่ดีนนี่มองแต่เจ้าภามคนเดียว ดูเป็นห่วงเป็นใยจนเธอต้องหันไปยักไหล่กับเดลแล้วกรี๊ดลงเพจในเฟสบุ๊คในฐานะแอดมินที่ดี ถ้าเพื่อนมีความสุขเธอก็ยินดี
สาวโสดพยักหน้ากับตัวเอง
ผลการแข่งขันเป็นไปตามที่คาดประธานรองประธานหรือแม้แต่ทีมเองก็สอยเหรียญกันมาได้ เหล่ากองเชียร์พุ่งเข้าไปแสดงความยินดีจนวุ่นวายไปหมด มะนาวเก็บของบิดตัวแก้เมื่อย จนแล้วจนรอดเธอก็หาคนนั้นไม่เจอ
เอาเหอะ สงสัยคงจะโดนแกล้งจริงๆ
“อุ้ย”
“ขอโทษครับ”
ร่างเล็กที่เดินไปชนคนอื่นจนเกือบหงายทำตาปริบๆเมื่อโดนรวบอยู่ในอ้อมแขนใครสักคนที่ไม่รู้จัก แถมคู่กรณีของเธอยังอยู่ในชุดว่ายน้ำตัวยังเปียกพาดผ้าเช็ดตัวเอาไว้อยู่เลย มีเหรียญเงินห้อยที่คอด้วย
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเห็นแว้บๆตอนแข่งว่าอยู่ปีสี่..
“เจ็บหรือเปล่า” ชายหนุ่มจับหญิงสาวให้ยืนตรงๆ “เปียกหมดเลย ขอโทษครับ”
มะนาวตาเหลือกรีบยกมือไหว้ “หนูต่างหากที่ซุ่มซ่าม ขอโทษนะคะพี่” โบกไม้โบกมือรัวๆ
ผู้ชายตรงหน้าขยับรอยยิ้มส่งให้ เขาลูบหัวอีกฝ่ายขำๆ
“มะนาวซุ่มซ่ามกว่าที่คิดนะ”
หา
มะนาวตวัดสายตาขวับ อ้ำอึ้ง งุนงง ทำไมช่วงนี้เจอแต่คนรู้จักชื่อเธอเนี่ย? ใครเอาชื่อไปปล่อยขายหรือเปล่า??
คนตรงหน้าคิ้วขมวด เขามองสบตากลมโตที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามก่อนจะถอนใจฉิว
“นี่จำไม่ได้อีกแล้วเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มเปิดกล่องในมือแล้วสวมแว่น “พี่ไง” ถึงว่าเขาพยายามทักทีไรสาวเจ้ามองเมินไปตรงอื่นทุกที
“อ๊ะ!!” เด็กสาวเกือบตะโกนลั่นแต่ปิดปากเอาไว้ได้ก่อน “...ก็พี่..ไม่ใส่แว่น”
ชายหนุ่มหัวเราะหึหึ “ชอบดอกไม้ที่พี่ให้ไหม”
คนแก้มแดงพยักหน้ารัวๆ นี่เธอโง่ขนาดแยกผู้ชายตอนใส่แว่นกับถอดแว่นไม่ออกเหรอเนี่ย
“ดีแล้ว นั่นพี่เลือกเองเลยนะ”
“ขอบคุณจริงๆค่ะพี่” ยกมือไหว้แล้วหยุดชะงักที่เหรียญเงินบนคออีกฝ่าย “ยินดีด้วยนะคะที่แข่งได้รางวัล”
ชายหนุ่มยักไหล่ “แค่เหรียญเงินเอง”
มะนาวอมยิ้มหัวเราะคิกคัก “เคยมีคนบอกมะนาวว่า ได้ที่เท่าไหร่ไม่เห็นเกี่ยว ได้รางวัลก็คือได้รางวัล”
คนโดนย้อนชะงักกึก เขาเกาท้ายทอยเขินๆ “ขอบคุณครับ”
เสียงโค้ชตะโกนเรียกให้นักแข่งชาวม.Kรวมตัว หยุดชะงักบทสนทนาขัดเขินของทั้งคู่ ชายหนุ่มทำท่าลังเลมองคนตรงหน้าแต่ยังไม่ทันพูดอะไรสาวน้อยก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน
“หนูขอไลน์พี่ได้ไหม”
รุ่นพี่ถึงกับกระพริบตาปริบๆ เมื่อเจอรุ่นน้องตัวน้อยรุกเข้าให้ ถึงแก้มจะแดงจัดแต่มะนาวก็ยังยื่นมือถือส่งให้เขาทั้งๆที่มือสั่น
ให้ตาย..
ชายหนุ่มกดไอดีแล้วแอดไลน์ตัวเองให้โดยไม่อิดออด เขาขยับรอยยิ้มเอ็นดู
“พี่ขอยิงเบอร์เราเข้าเครื่องพี่นะ” ขยิบตาให้หญิงสาวที่แดงเถือกไปทั้งตัว “สองทุ่มจะโทรไปหา”
มะนาวยังคงพยักหน้ารัวๆ ในใจเธอกรีดร้องไปถึงดาวพลูโต
เจ้าของช่อดอกไม้ลูบหัวน้องอีกครั้งแล้วขอตัวเดินไปหาโค้ช แต่ก้าวไปได้แค่นิดเดียวก็ต้องหันกลับมาเพราะโดนเรียกเอาไว้
“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”
ใบหน้าอ่อนโยนขยับรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยกับมะนาวด้วยน้ำเสียงสดใส
“พี่ชื่อ......”
------
แถม
มะนาว – ทำไมรูปไอดีพี่เป็นดอกไม้อ่ะ ในเฟสก็ดอกไม้ ดอกไม้เต็มเลย
พี่ดอกไม้ - บ้านพี่เป็นร้านดอกไม้ ที่ให้มะนาวไปพี่ห่อเองเลยนะ ความหมายก็ดีด้วย
มะนาว – /เขินฟัดหมอนรัวๆ/ แล้วตกลงพี่ดอกไม้ชื่ออะไร
พี่ดอกไม้ - พฤกษ์ครับ
มะนาว- เรียกพี่ดอกไม้เหมือนเดิมได้ไหมคะ
พี่ดอกไม้ - /ยิ้ม/ แล้วแต่มะนาวเลย
*พี่ดอกไม้ หนุ่มคณะเกษตร เอกเกษตรเขตร้อน ที่บ้านมีสวน ส่งออกดอกไม้*
หัวข้อ: ด้ายแดง ตอนพิเศษ เรื่องของมะนาวและพี่ดอกไม้ P72 [05/04/17] (อ่าน 1093509 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก