Pocky day (Dean x Pham)
เขียนเมื่อวันที่ 11/11/2016
“ป๊อกกี้หมด...” นักศึกษาปีหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ ม.T ถึงกับขมวดคิ้วเมื่อขนมที่ต้องการจะซื้อหมดเป็นร้านที่ 3
ภามไม่ได้โปรดเจ้าขนมนี่เป็นพิเศษ แต่พี่ที่ชมรมทำอาหารไลน์มาบอกให้เขาหาซื้อป๊อกกี้ให้หน่อยเพราะจะเอามาใช้ตกแต่งขนมตามลูกค้าสั่ง แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะขายดีจนไม่เหลือ เด็กหนุ่มเดินวนๆ รอบเชลฟ์ในร้านสะดวกซื้อก่อนจะร้องอ๋อแล้วหยิบเพรทซ์รสข้าวโพดกับออริจินอลมาอย่างละกล่องไปจ่ายเงิน
ไม่มีก็ทำเองง่ายๆแล้วกัน...
วันนี้ภามไม่มีเรียนช่วงบ่าย เขาเลยเข้าชมรมแล้วจัดแจงแกะห่อเพรทซ์ออกมาจากนั้นก็ไปรื้อตู้เย็นชมรมหยิบช็อคโกแลตนมกับดาร์คช็อคมาหั่นใส่ชามทำขนมแล้วนำไปละลายด้วยวิธีการตุ๋นด้วยน้ำร้อน เด็กหนุ่มแอบชิมนิดหน่อยแล้วใส่ดาร์คช็อคเพิ่มไปอีกแล้วรีบกวนให้เข้ากัน เขารีบยกออกก่อนจะสุกเกินไปจนเนื้อไม่เนียน แล้วเอาเพรทซ์มาดิปกับช็อคโกแลตวางไว้บนตะเกรงผึ่งให้แห้งเท่านี้ก็ได้ป็อกกี้แล้ว
ถึงภามจะไม่ถนัดพวกขนมฝรั่ง ขนมปัง หรือช็อคโกแลต แต่พอได้ลองเล่นเขาก็เพลินมือจนรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ป็อกกี้สีเข้มและสีขาว บางอันก็มีลวดลายพาดไปมาน่ากิน
“อื้อหือ กลิ่นหอมจัง” พี่ในชมรมทำอาหารเปิดประตูเข้ามาพร้อมเพื่อนสองสามคน เป็นเวลากำลังดีเพราะช็อคโกแลตที่ผึ่งไว้แห้งจับตัวสวยงาม
“อ้าว ไหนไลน์มาบอกว่าไม่มีป็อกกี้แล้วนี่อะไรเนี่ย decoป๊อกกี้เหรอน่ารักเชียว” พี่ๆรีบเข้ามามุงขนมสารพัดสีที่รุ่นน้องทำเตรียมไว้ให้
“ก็เอาเพรทซ์มาดิปช็อคโกแลตเอาเองครับ ทำไปทำมาเพลินๆ”
“ดีเลยจะได้ทำพาเฟ่ต์ให้ลูกค้าได้ เจอออเดอร์มาตูมเดียวส่งเย็นนี้นึกว่าจะแห้วเสียแล้ว ขอบคุณมากนะภาม”
เด็กหนุ่มโคลงหัว เขาอมยิ้มมองพี่ๆใส่ผ้ากันเปื้อนจัดการเตรียมของทำพาเฟ่ต์ในถ้วยน่ารักๆ ก้นถ้วยใส่คอนเฟลก จากนั้นก็โปะทับด้วยครีมสดราดช็อคโกแลตเข้มข้นจบท้ายด้วยมูสกาแฟหอมละมุนตกแต่งผลไม้ตัดเลี่ยนเสียบด้วยป็อกกี้ฝีมือภาม
บางทีเขาน่าจะเอาขนมไทยมาประยุกต์แบบนี้บ้างแฮะ ลูกเจ้าของร้านอาหารไทยมองอย่างจริงจังยาวไปถึงเมนูมากมายในหัว เขาคิดไปคิดมาเพลินๆ เผลอแป๊บเดียวก็หกโมงเย็น ป็อกกี้ยังพอมีเหลือพี่ๆเลยจัดการแบ่งปันให้ทุกคน หากภามปฏิเสธยิ้มๆ เขาหยิบมาแค่ป็อกกี้สีเข้มที่มีลวดลายสีขาวพาดทับไปทับมาเพียงแท่งเดียว แล้วรีบขอตัวกลับบ้านก่อน
ท้องฟ้าเริ่มมืดเพราะเข้าหน้าหนาวแล้ว แสงไฟตามทางในมหาวิทยาลัยส่องสว่าง ภามแกว่งป็อกกี้ในมือไปมาราวกับวาทยกรอารมณ์ดี ปากก็ฮัมเพลงเบาๆ
Line!
พอเดินมาถึงที่จอดรถเสียงแอพไลน์ก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเล่นเอาสะดุ้งโหยง เขาหยิบมือถือขึ้นดูแล้วอมยิ้มจางๆ
Dean: วันนี้วันอะไร
ภามมุ่นหัวคิ้ว ที่พี่ดีนถามนี่จะล้อเรื่องเขาส่งสติ๊กเกอร์สวัสดีวันจันทร์หรือว่าถามจริงจังกันแน่
#Ph@m# : วันศุกร์ครับ
นึกไม่ออกก็ตอบไปตรงๆแล้วกัน เขาคิดพลางเดินหารถตัวเอง พอเจอแล้วก็เอาป็อกกี้มาคาบไว้ที่ปากเพื่อจะใช้มืออีกข้างล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ
Dean: แล้วเป็นวันที่เท่าไหร่ครับ
ภามเคี้ยวขนมกรุบๆ ชักไม่มั่นใจแล้วว่าพี่ดีนมาไม้ไหน นับวันยิ่งชอบแกล้งเขามากขึ้นทุกที
#Ph@m# : วันที่ 11/11 ครับ
อ้ะ เลขสวยจัง พยักหน้าหงึกหงัก เขากดปลดล็อคกุญแจแล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังเพื่อวางของแต่ทว่า..
ปัง
“แล้วรู้ไหมวันที่11เดือน11คือวันอะไร” บานประตูโดนผลักปิดเหมือนเดิมด้วยฝีมือใครสักคน ภามเกือบจะตกใจหากกลิ่นหอมคุ้นเคยและเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหูปัดความกลัวออกไปอย่างง่ายดาย เขาค่อยๆหันหลังไปประจันหน้าคนขี้แกล้งที่ไม่รู้ว่าตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่
พี่ดีน..
อยากจะเรียกแต่ป็อกกี้มันคาอยู่ที่ปากเลยได้แต่พยายามทำใจดีสู้เสือร้ายที่แกล้งใช้สองมือกักตัวเขาเอาไว้กับประตูรถ
“อันตรายนะเรา พี่เรียกก็ไม่ได้ยินมัวแต่ฮัมเพลงหงุงหงิง เลยเดินตามมาส่งถึงรถเนี่ย”
คนโดนดุร้อนแก้มวูบวาบด้วยความอับอาย นี่ตามมาตั้งแต่ฮัมเพลง? แบบนี้ก็เห็นหมดสิว่าทำอะไรไปบ้าง!!
“ส่วนที่ถาม วันนี้เป็นวันป็อกกี้เดย์รู้จักไหม”
เด็กน้อยส่ายหัวพรืด ไม่ได้รู้เรื่องอะไรแบบนี้กับเขาเลย ดีนเดาะลิ้นแล้วคลี่ยิ้มจางๆ
“วันนี้เป็นวันที่คนรักกันจะกินป็อกกี้แท่งเดียวกัน”
“หื๊อออออ???” ภามส่งเสียงอู้อี้ เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน
“ใช้วิธีป้อนปากต่อปาก..” ดวงตาสีสวยหรี่ลงแต่ยังฉายแวววับวาวจนคนโดนมองใจสั่น
ภามหลบตาเริ่มทำตัวไม่ถูก สองมือกอดหนังสือเรียนแน่นเดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ได้
“น้องภาม..”
เสียงทุ้มเรียกอยู่ข้างหูอย่างจงใจ ริมฝีปากร้อนแกล้งเฉียดแก้มแดงๆ จนเด็กหนุ่มยืนตัวเกร็ง
“แบ่งพี่ได้ไหม...?” เขาใช้สายตาชี้นำมายังขนมที่ปากซึ่งตอนนี้เหลือเพียงครึ่งเดียว
ภามลังเลเล็กน้อย ถ้าแค่ป้อนคงไม่เป็นไรขนมยังเหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่ง ดวงตาใสแจ๋วประสานสายตากลับแล้วพยักหน้า เขาขยับเข้าใกล้ใบหน้าคร้ามคมกะให้พี่ดีนกัดก็จบพิธี แต่ความจริงมันไม่ใช่..
กรุบ
เฮือก
ภามสะดุ้งโหยง เมื่อพี่ดีนก้มลงมากัดที่ปลายอีกด้านของป็อกกี้แต่ก็ไม่ได้ละริมฝีปากออก ตาต่อตาประสานชิดใกล้จนทำให้ใจเต้นแรงระรัว เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่กำลังพุ่งทั่วใบหน้า
กรุบ
อาการสั่นไหวเริ่มเพิ่มขึ้นแปรพันกับความยาวของขนมที่ถูกกัดสั้นลง ภามกอดรัดหนังสือในอ้อมแขนจนแน่น
กรุบ
ใกล้..จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าวของคนตัวโต
กรุบ
และสัมผัสได้ถึงริมฝีปากชื้นนุ่มที่แตะโดนกันและกัน
“.....”
แกร๊ก
ตุบ
“อ๊ะ!! อื้อ～”
ดีนเปิดประตูรถแล้วดันร่างในอ้อมแขนลงนอนกับเบาะหลังแล้วตามลงไปแนบริมฝีปากนุ่มนิ่ม ปลายลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้าลิ้มรสช็อคโกแลตในโพรงปากอีกฝ่ายจนคนโดนชิมแทบจะขาดใจ
หนังสือเรียนกลิ้งตกลงพื้นด้านข้าง สองมือของภามเปลี่ยนเป็นขยุ้มต้นแขนของผู้รุกราน เขาเผยอปากตอบรับจูบเร่าร้อนต่างคนต่างบดเบียดร่างเข้าหากันตามสัญชาตญาณ
...ช็อคโกแลตหอมหวานกำลังทำให้พวกเขามัวเมา
ภามหายใจหอบเมื่ออีกคนยอมผละริมฝีปากออก ดีนกดจูบซ้ำๆอีกสองสามครั้งบนปากแดงเจ่อแล้วขยี้แก้มแดงเบาๆเพื่อเรียกสติ ชายหนุ่มดูอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดจนคนโดนเอาเปรียบแอบเจ็บใจยังไงก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ยังรู้สึกหวามไหวและหัวใจยังเต้นแรงระรัว เขาขับรถพาพีดีนไปส่งที่ลานจอดรถใกล้คณะบริหาร โดนลูบหัวสองสามทีก่อนจะแยกกันกลับบ้านตัวเอง
ป็อกกี้เดย์งั้นเหรอ ภามขมวดคิ้วครุ่นคิดในใจ พอถึงคอนโดเขาก็โยนกระเป๋าหยิบมือถือโทรหาเพื่อนสาวที่สนิทกัน
“มะนาวเหรอ ถามหน่อย มะนาวรู้จักป็อกกี้เดย์ไหม”
เสียงหัวเราะสดใสลอดผ่านลำโพงออกมา [“รู้สิวันนี้ไง”]
“แล้ว..รู้จักเรื่อง...” ภามหายใจลึกข่มความเขินที่กำลังจะละลายเขาให้ตาย “จูบ...ป็อกกี้...”
[“อ๋อออ เกมใช่ป่ะ มันเป็นเกมที่คนญี่ปุ่นชอบเล่นกัน ภามไม่รู้เหรอ เขาจะให้คนสองคนคาบป็อกกี้คนละด้านแล้วแข่งกันกิน ใครป๊อดหักป็อกกี้หนีไปก่อนจะเป็นคนแพ้ ถ้าต่างคนต่างสู้มันก็จบที่จูบกันนี่แหละ คนที่ขโมยขนมไปได้หมดเป็นผู้ชนะล่ะ” ] คนอธิบายส่งเสียงคิกคัก [“นึกไงถึงถามล่ะ”]
คนฟังหน้าแดงก่ำเผลอเลียริมฝีปากเมื่อนึกถึงตอนท้ายที่พี่ดีนใช้ลิ้นตวัดชิ้นส่วนขนมที่ยังเหลือในปากเขาไปจนหมด
“คือ ได้ยินพี่ที่ชมรมพูดกันเลยสงสัยน่ะ ขอบคุณนะมะนาว” เขาสนทนาต่ออีกไม่กี่คำก็วางสาย
....
...
พี่ดีน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หลอกกันนี่นา!!!
“อ้าว วันนี้นึกอะไรกินขนมคะพี่”
เดลมองพี่ชายที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาบนตักมีขนมยอดนิยมกล่องสีแดงวางอยู่ ปากก็คาบเจ้าช็อกโกแลตแท่งเคี้ยวกรุบๆ เขาไม่ได้ตอบน้องสาวแต่อมยิ้มน้อยๆแทน ยิ่งทำให้น้องงงไปกันใหญ่
คนขี้แกล้งหยิบขนมขึ้นมาอีกแท่งแล้วกัดด้วยรอยยิ้ม
“สุขสันต์วันป็อกกี้เดย์” พึมพำเบาๆ อย่างสมใจ
--------------------------
Special Pocky day (WinxTeam)
กรุบ กรุบ กรุบ รองประธานชมรมว่ายน้ำปิดฝาตู้ล็อคเกอร์หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาว่าตัวเองเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชมรมไม่น่าจะมีใครเหลืออยู่ ชายหนุ่มเสยผมสีทองลวกๆ ขมวดคิ้วกับเสียงแปลกๆ ที่ทําให้ต้องเดินหาว่ามีตัวอะไรอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
หนู? ขืนมีหนูในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไอ้ดีนได้ด่าเช็ดแน่
เขาเดินตามเสียงไปทางล็อคเกอร์ของพวกเด็กปีหนึ่งแล้วก็พบกับต้นเสียงปริศนา
"ห้ามกินขนมในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า!" แกล้งทําเสียงดุจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง
"เฮีย? โหยตกใจหมดกลัวเป็นพีดีน"
ทีมสมาชิกดาวรุ่งปีหนึ่งลูบอกปลอบใจตัวเอง มืออีกข้างยังมีหลักฐานถือเอาไว้
“อะไรน่ะ”
“ป๊อกกี้ เมื่อกี้ชมรมทําอาหารเอามาให้เห็นว่าภามทําไว้เยอะอร่อยดี" พูดพลางเคี้ยวขนมเย้ยเลยโดนตบหัวหน้าคว่ำไปทีนึง
"บอกว่าอย่ากินเอ๊ะ ไอ้เด็กเปรตนี่”
"หยวนๆหน่อยดิ" ลูบหัวตัวเองป้อยๆ
วินกรอกตาแล้วไปหยุดอยู่ที่ป๊อกกี้ชิ้นสุดท้าย
“ถ้ามีส่วยจะยอมหยวนให้หนนึง"
หงับ กรุบ กรุบ กรุบ
รุ่นน้องแสนรักยิ้มแป้น รีบงับขนมชิ้นสุดท้ายเข้าปากตัวเองแถมกัดจนมันเหลือสั้นจุ๊ด ไอ้ตัวแสบยกมือขึ้นสองข้างเป็นทํานองบอกว่าบ๋อแบ๋แล้ว
วินคิ้วกระตุกเขาถอนใจปลงๆ “จะจับซ้อมให้ตายคาสระเลยไป๊!กลับได้แล้ว”
ทีมฉีกยิ้มเริงร่าแต่พอจะก้าวออกจากห้อง รองประธานชมรมที่ยืนขวางทางอยู่ก็ก้มลงเกิดเป็นสัมผัสแผ่วที่ริมฝีปาก
หงับ
ป๊อกกี้สั้นๆที่เหลือติดปากโดนขโมยต่อหน้าต่อตา
“อร่อยดี” เจ้าของผมทองเลียริมฝีปากแล้วหัวเราะหึหึ เขาโบกมือแล้วเดินผิวปากออกไปจากห้องเหลือรุ่นน้องที่ยืนตาค้างตัวสั่น…
“ไอ้พี่เหี้ย!!!!!!”
---พอเห๊อะะะะ---
หัวข้อ: ด้ายแดง ตอนพิเศษ เรื่องของมะนาวและพี่ดอกไม้ P72 [05/04/17] (อ่าน 1093901 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก