โคตรบีบอารมณ์สุดๆ
อ่านไปนี่บรรยากาศสีเทาหม่นๆ
มันเศร้า อ้างว้าง โหยหา
เราเคารพการตัดสินใจของภามนะ
เวลา จะช่วยเยียวยาทุกอย่าง
ถึงแม้ตัวจะห่างไกลกัน
แต่ความรักที่แท้จริงจะนำทางให้ทั้งสองผ่านพ้นอุปสรรคไปได้อย่างแน่นอน
ด้ายแดงจะจบแล้ว. ใจมันหวิวๆแปลกๆ
เราอ่านเรื่องราวของอินทัชพี่กรณ์
ไปพร้อมๆกับภามและพี่ดีน
มันทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อมๆกัน
เราโคตรดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้มากๆ
ขอบคุณนิยายดีๆอีกเรื่อง
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนออกมาจากใจ
ผ่านตัวหนังสือซึ่งเราสัมผัสได้
เราหวังอย่างยิ่งที่จะเห็นด้ายแดง
ออกมาเป็นรูปเล่ม
(อยากได้เก็บไว้มากๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล. ขอตอนพิเศษด้วยนะคนเขียนนนน