หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mystery Y]

มันยืดๆนะ...

[farhhhh]

ชีวิตเราเหมือนภัคเลยนะ แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะต้องพึ่งพ่ออยู่ เกลียดเมียใหม่จริงๆ แต่น้องเราเฉยๆ เราเล่นได้ เราพยายามคิดว่าเขาไม่รุ้เรื่องอะไรอ่ะ แต่เอาจริงๆ มันทำใจยากนะ...ภัคเป็นคนแบบนี้ เราพอเข้าใจนะ
แต่จริงใจอ่ะ ทำไมเป็นคนแบบนั้น เราไม่เข้าใจ5555 ครอบครัวดูจะอบอุ่นแท้ๆ ทำไมถึงช่างแม่งขนาดนั้นอ่ะ งง

[•♀NoM!_KunG♀•]

เหอะๆ ด่าลูกตัวเองว่าทำตัวให้อายขายขี้หน้า

ไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำ มันทำให้ลูกอายบ้างหลอ

ต่ำตมกว่าก้ออีพวกผู้ใหญ่ที่ไม่มองตัวเอง แล้วโทดแต่คนอื่นเนี่ยละ ตายๆไปจะได้จบ

[pui]

  โอ้ยยยย สงสาร

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ในบ้านไม่มีกล้องวงจรปิดหรือ
เปิดให้พ่อที่ตาปิดดูซะ ตาจะได้สว่าง
พ่อ ที่ไม่มีจรรยา กล้าเป็นชู้กับเพื่อนเมีย
จนมีลูกใหม่กับเมียน้อยโผล่มา
ทำร้ายจิตใจจนเมียแท้จริง ช้ำใจตาย
ทุเรศกับพ่อที่ใฝ่ตัญหาราคะ จนลืมผิดถูกชั่วดี
     
 

[JokerGirl]

เรื่องแม่เลี้ยงสตอเนี้ยเป็นอะไรที่น่าตบมาก หมั่นไส้สุด แล้วณภัคก็ไม่ข่มอารมณ์เลยทำให้เค้าเล่นละครได้ตามเกส์เค้า ถ้ารู้จักข่มอารมณ์เค้าก็ทำอะไรเราไม่ได้ สู้ๆ นะณภัค

[mild-dy]

 

[minkey]

ภัคสู้นะ
น้องจริงใจ มาวอแวพี่ภัคหน่อยเร็วววววว

 

[bpyt]

การกระทำแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าเป็นพ่อคนได้นะเนี่ย
หลงเมียใหม่จนไม่มองรอบข้าง แย่มากๆ
วอแวอย่าเมินภัคเลย รีบกลับมาทำคะแนนเร๊ววว!! ช่วงอ่อนแอ น่าจะทำคะแนนได้ดี

[arij-iris]

ความบ้าตัณหาคงบังตาจนมองหาความจริงไม่เจอสินะ เหอะ

[Faiia]

จริงใจ มาหาพี่ภัคหน่อย

[labelle]

สงสารตัวหอม จริงใจมานอยด์ใส่ไม่พอ ยังมาเจอที่บ้านทำให้เม้งอีก
ณภัคน่าสงสารนะ คือรู้เห็น แล้วเก็บอารมณ์ไม่ไหว แต่ดีที่ณภัทกลับมาหาน้อง 

พ่อเป็นบุคคลไม่น่าพูดถึง ก็น่าจะทำลืมๆไปเหอะ ทำขนาดนี้ ดูไม่ออกขนาดนั้นเลย

จริงใจ ตัวหอมต้องการคนอยู่ด้วยนะ แล้วก็ไม่ได้จะกลับไปหาคนนั้นสักหน่อย กลับมาเหอะนะ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 32
ผมกับเรื่องบ้าบอ

   ผมรู้สึกไม่สบายใจและกังวลใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ

   “เป็นอะไรไปจริงใจ?”

   “ไม่รู้ครับ” คนฟังคำตอบร้องอ้าวออกมา ผมเดาะลิ้นพลางเขี่ยข้าวในจาน รู้ว่ามันไม่ดีแต่ห้ามตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่อยากอาหารเลยแม้มันจะน่าทานสักแค่ไหนก็ตาม

   ทำไมถึงได้คิดถึงเขาวะ

   ทานข้าวเสร็จเกือบ ๆ หนึ่งทุ่ม ผมนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกติ คิ้วขมวดตลอดเวลาและในหัวเอาแต่คิดฟุ้งซ่านถึงณภัค รำคาญตัวเองที่สะบัดเรื่องเขาทิ้งไม่ได้สักที

   “กังวลอะไร?” จันทร์เจ้าที่นั่งอยู่ติดกันถามเสียงเบา ผมเหลือบตามองพี่ จันทร์เจ้าเอนหัวมาพิงอกแล้วมองจอโทรศัพท์ของผมที่เปิดค้างไว้ในโปรแกรมสนทนาและปลายนิ้วของผมก็อยู่ตรงชื่อของตัวหอมพอดี...

   “ตอบดิ”

   “ไม่รู้จะตอบอะไร”

   “เหรอ ส่งมาเยอะขนาดนั้นมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

   “ช่างเถอะ”

   “เอาจริงงะ จะช่างแม่งกับทุกเรื่องเลยเหรอ?” ผมไม่ตอบ กดล็อกหน้าจอแล้วกำโทรศัพท์เอาไว้ จันทร์เจ้าแสยะยิ้ม ผละออกไปนั่งตรง ๆ แล้วส่งปลายนิ้วมาคลึงที่คิ้วผมก่อนย้ายไปจิ้มแก้ม

   “อยากติดต่อเขาก็ติดต่อไปสิ เจ้าเด็กขี้เก๊ก” ผมจิปากแล้วลุกออกมาจากห้องนั่งเล่น กดโทรศัพท์โทรออกมาหาเบอร์ที่จำได้แม่น รอสายอยู่นานแต่ไม่มีคนรับเลย ผมกดโทรออกซ้ำ ๆ คิ้วที่ขมวดอยู่แล้วยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่หลังจากโทรไปมากกว่าห้าสายแล้วแต่ตัวหอมก็ยังไม่รับ

   “รับสิวะ!” พูดกับโทรศัพท์ในมือ สายที่สิบกว่าผ่านไปแล้ว พ่นลมหายใจแรง ๆ เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ทุกคนมองหน้าแต่ไม่ได้ถามอะไร มีเพียงจันทร์เจ้านั่นแหละ

   “เป็นไง?”

   “ไม่รับ”

   “โทรไปกี่สาย?”

   “เกือบยี่สิบ”

   “เฮ้ย!!!” จันทร์เจ้าอุทานเสียงดัง ทำให้คนอื่น ๆ หันมาให้ความสนใจและเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น หมูอ้วนบอกว่าไม่มีอะไรแล้วลากผมออกมา “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าทำไมโทรไปเยอะขนาดนั้นแต่ไม่รับสายเลย”

   “ไม่รู้” ผมว่าพลางรัวนิ้วมือพิมพ์ข้อความส่งไปหาตัวหอมด้วย เอาคืนผมเหรอวะ ที่ผมไม่ได้รับสายเพราะไม่ว่างจริง ๆ นะแม้อีกสาเหตุที่ไม่รับคือไม่อยากรับก็เถอะ

   “จริงใจโทรหาเพื่อนเขาไหม? มีเบอร์หรือเปล่า?” ไม่ได้ตอบพี่ แต่สลับแอพพลิเคชั่นไปที่โทรศัพท์แล้วเลื่อนหาเบอร์ของพี่พีท

   (“สวัสดีค่าน้องจริงใจ”)

   “ภัคอยู่กับพี่หรือเปล่าครับ ผมโทรหาเขาแต่เขาไม่รับสาย”

   (“หือ มันไม่ได้อยู่กับพี่นะคะ พี่กลับบ้าน”)

   “เหรอ? แล้วกับพี่คลื่นพี่ครามล่ะครับ?”

   (“คลื่น คราม ไปต่างจังหวัดตั้งแต่บ่ายยังไม่กลับนะคะ ภัคไม่อยู่กับแฝดแน่นอน มีอะไรหรือเปล่า?”)

   “พี่ช่วยโทรหาเขาได้ไหม ผมโทรไปแล้วเขาไม่รับ รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะครับ”

   (“ได้ค่ะ ๆ เดี๋ยวยังไงพี่โทรหาอีกทีนะคะ”)

   “ครับ” ผมเป่าลมออกจากปากหลังจากวางสายจากพี่พีทและเฝ้ามองโทรศัพท์ในมือเพื่อรอสายโทรเข้ามา

   “ไม่คิดจะบอกพี่หน่อยเหรอ?”

   “รู้อยู่แล้วนี่...”

   “อือ แต่พี่อยากรู้จากจริงใจมากกว่านะ” จ้องตากับพี่ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากเล่าให้ฟัง ไหน ๆ ก็มาขนาดนี้แล้วนี่นะ เล่า ๆ ไปบ้างก็ดี เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวได้หัวระเบิดตาย

   “จริงจังกับเขาใช่ไหม?”

   “อือ แต่ไม่รู้ว่าเขาจริงจังกับเค้าไหม”

   “แย่จัง...”

   “มากจริง ๆ”

   “จริงใจรู้จักกับพี่ภัคนานแค่ไหน?”

   “สามเดือนกว่ามั้ง” จะว่านานก็นาน จะไม่ว่าไม่นานก็ไม่นาน แล้วแต่ความรู้สึกของแต่ละคน สำหรับผมผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันพอหรือยังกับการรู้จักกัน...


   RRRRR!~

   เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นขัดการพูดคุยของเรา ผมรีบกดรับเมื่อพี่พีทโทรกลับมา แม้ใจจะหวังให้เป็นณภัคก็เถอะ...

   “ว่าไงครับ?”

   (“มันไม่รับสายพี่เหมือนกันค่ะ โทรไปจนโทรศัพท์จะระเบิดแล้ว พี่โทรเช็กกับที่คอนโดมันเขาก็บอกไม่เห็นมันนะคะ ทำยังไงดี...”)

   “เวร.... พี่พีทพอรู้ไหมครับว่ามีที่ไหนบ้างที่ภัคจะไป?”

   (“นึกไม่ออกเลยค่ะ โอ๊ย!! หายไปไหนของมันเนี่ย! น้องจริงใจขา เดี๋ยวให้ครามช่วยตามมันให้นะคะแล้วจะโทรกลับไปบอกอีกที”) เขาไม่รอให้ผมพูดตอบอะไรก็วางสายไป

   ผมกำมือแน่น ทุบเข้ากับกำแพง จันทร์เจ้าเบิกตาโตและรีบจับมือผมเอาไว้

   “เกิดอะไรขึ้น!”

   “เขาไม่รับสายเพื่อน และก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาอยู่ไหน”

   “จริงใจต้องใจเย็น ๆ นะ ไม่มีอะไรหรอกนะ” จันทร์เจ้าพยายามกล่อม แต่มันไร้ประโยชน์ในเมื่อผมคิดไปไกลแล้ว ตอนนี้ผมเริ่มโทษตัวเองที่ไม่ยอมตอบข้อความและรับสายจากเขา ลางสังหรณ์ความกังวลของผมมันถูก ให้ตาย ผมน่าจะเอะใจ เพราะเซนส์เรื่องแบบนี้ผมค่อนข้างแม่น

   จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า เขาไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ตอนนี้ฝนยิ่งตกอยู่ด้วย จะเป็นอันตรายอะไรไหม

   RRRRR!~

   มีเบอร์แปลกที่ผมไม่ได้บันทึกไว้โทรเข้ามาแต่ผมก็รับสายทันที เพราะหวังอยู่ลึก ๆ ว่าจะเป็นณภัค

   (“กูเอง คราม”)

   “ครับ”

   (“ภัคอยู่แถว xx ช่วยไปดูให้หน่อย”)

   “พี่ติดต่อเขาได้แล้วเหรอ?”

   (“ไม่ ตามจาก GPS...ฝากด้วย หวังว่ากูจะไว้ใจมึงได้”)

   “หึ ผมไม่ให้เขาเป็นอะไรหรอก”

   วางสายจากพี่คราม ผมกลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด แต่จันทร์เจ้าตามมาและแย่งกุญแจจากผมไป เกือบจะโวยวายพี่ แต่ถูกให้เหตุผลว่าฝนมันตกและผมขับสปอร์ตไบค์ไปไม่ได้

   “เดี๋ยวพี่ขับให้” จันทร์เจ้าบอกหลังจากโยนเสื้อฮู้ดมาให้ใส่ทับเสื้อยืด จากนั้นผมก็ถูกลากไปที่ชั้นล่าง หมูอ้วนตะโกนบอกทุกคนว่าจะออกไปข้างนอกแล้วไม่ได้อยู่รอตอบคำถามใคร

   ผมคอยบอกทางจันทร์เจ้าที่ขับรถอยู่และโทรหาตัวหอมไปด้วย

   “แถวนี้ฝนตกหนักจัง” ใช่ แถวนี้ฝนตกหนักมากกว่าแถวบ้านอีก ความกังวลจึงเพิ่มมากขึ้น แล้วยิ่งหงุดหงิดเมื่อจันทร์เจ้าขับรถค่อนข้างช้า แม้มันควรจะเป็นแบบนั้นเพราะถนนลื่นก็ตาม



   ครืด

   ผมกดโทรศัพท์ดูเมื่อมันมีการแจ้งเตือนเข้ามา ทีแรกจะไม่สนใจเพราะเป็นแค่ไฮไลต์จากแอพพลิเคชั่นหนึ่ง แต่เพราะเนื้อหาของข่าวผมจึงกดเข้าไปดู

   เกิดอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำที่บริเวณ xx เนื่องจากฝนตกหนัก...

   เผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ เงียบมากจนจันทร์เจ้าหันมามอง ผมกลืนน้ำลายลงคอพยายามปัดความคิดไปเองของตัวเองออกไปแล้วเปิดเข้าไปดูข้อความเต็ม ๆ

   “มีอะไร?”

   “มีรถคว่ำแถวนี้ ...ไม่ใช่เขา”

   “ดีแล้ว” เพราะอุบัติเหตุมันอยู่แถวบริเวณตัวหอมอยู่ พอมันไม่ใช่ ผมจึงโล่งอกมาก แต่ทว่าความกังวลก็ไม่หาย

   มันไม่หายไปหรอก จนกว่าจะเจอตัวเขา

   “อ้วน ขับช้า ๆ ดิ๊” บอกจันทร์เจ้าแล้วพยายามเพ่งสายตามองออกไปด้านนอกของรถ อุปสรรคตอนนี้คือเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักและความมืดที่ทำให้มองเห็นลำบาก แถวนี้แทบจะไม่มีไฟข้างถนนเลย

   “จอด”

   “เจอแล้วเหรอ?”

   “อือ นั่นรถเขา รออยู่นี่นะ หรือจะกลับไปก่อน?”

   “ไม่เป็นไร พี่รออยู่นี่แหละ ค่อยไปพร้อมกัน จริงใจเอาร่มไปด้วย!”

   รับร่มจากจันทร์เจ้ามากางแล้วลงจากรถไป ผมเดินไปยังรถยนต์ที่ผมจำได้ดีซึ่งจอดอยู่ริมถนน ไฟฉุกเฉินไม่ได้ถูกเปิดเอาไว้ แต่รถยังสตาร์ทเครื่องไว้อยู่ ด้วยความที่ติดฟิล์มทึบทำให้ผมไม่สามารถมองเข้าไปข้างในได้ เมื่อจะเปิดประตูก็ปรากฏว่ามันล็อก ผมทุบกระจกรถของตัวหอมแรง ๆ หลายที จนตอนนี้ตัวผมเริ่มเปียกเพราะฝนที่สาดเข้ามา


   ปัง ปัง ปัง!

   “ณภัค!!!” ผมตะโกนแข่งกับสายฝนและทุบกระจกเรียกคนข้างในไปด้วย นานพอสมควรในความรู้สึกกว่าที่คนข้างในจะเปิดประตูออกมา ผมเซถอยหลังไปเล็กน้อยเนื่องจากถูกโถมตัวเข้าใส่ ตัวหอมกอดคอผมไว้แน่นและยังซบหน้ากับอกผมด้วย หัวผมขาวโพลนไปชั่วคราวเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากเขา พอเป็นแบบนี้ก็ลืมความรู้สึกทุกอย่างไปหมด ผมกอดเขาเอาไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร

   “เป็นไงบ้าง?”

   “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ผมบอกจันทร์เจ้าแล้วค้นหาผ้าหรือเสื้อที่พอจะใช้ได้หลังรถ “พี่กลับไปก่อนนะ เค้าจะขับรถให้เขา”

   “อือ... ก็ได้ พี่จะไปคอนโดทิวานะ”

   “อืม”

   “ขับรถระวังด้วย”

   “ครับ”

   รับคำจันทร์เจ้าแล้วกลับไปที่รถของณภัค ผมเปิดประตูไปนั่งฝั่งคนขับ วางผ้าขนหนูบนศีรษะของคนอายุมากกว่า เขาเอียงหน้ามามองแต่ยังคงกอดเข่าตัวเองอยู่ เมื่อเขาเอาแต่นั่งนิ่ง ๆ ผมจึงจัดการใช้ผ้านั้นห่มให้เขา ก่อนจะผละออกมา ถอดเสื้อฮู้ดตัวนอกของตัวเองออกแล้วโยนไปด้านหลัง เพราะต้องกางร่มกันฝนให้เขา ตัวผมจึงเปียกมากกว่า ไม่ได้ถึงกับเปียกโชก แต่ก็ไม่สบายตัวอยู่ดี

   ก่อนจะออกรถ ผมใช้แขนข้างหนึ่งดันตัวหอมให้ไปชิดกับเบาะแล้วโน้มตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ ในจังหวะที่ผมผละตัวกลับ ผ้าที่ผมคลุมให้เขาก็มาวางอยู่ในหัวผมแทน พร้อมกับแรงขยี้เบา ๆ สองสามที ก่อนวางไว้นิ่ง ๆ ผมมองตัวหอมที่กลับไปนั่งชันขาและวางคางไว้บนเข่าตัวเอง สายตาของเขาดูว่างเปล่าแต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้นซะทีเดียว มันดูสับสันวุ่นวายจนผมนึกปวดหัว

   “ผมไม่เอา” อีกคนหน้ายุ่งเมื่อผมพูดและส่งผ้าคืนไปให้ อาจจะอยู่ในช่วงขี้เกียจพูด จึงไม่เอ่ยอะไร

   ภายในรถตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งมาถึงคอนโด ระหว่างเรายังไม่มีใครพูดอะไร ผมอยากถามหลายอย่าง แต่ณภัคดูไม่พร้อมเลย เพราะฉะนั้นจึงเงียบไว้ก่อนดีกว่า เมื่อมีแสงไฟเพียงพอ ถึงได้เห็นว่านัยน์ตาเรียวคมของเขานั้นบวมช้ำและแดงก่ำ และที่ทำให้ผมขมวดคิ้วยุ่งก็คือปรางแก้มขาวที่มีรอยฝ่ามือประทับอยู่

   ณภัคหันมามองหน้าผม อาจเพราะภาพที่ผมจ้องเขามันสะท้อนผ่านกระจกลิฟต์ ไม่ทันได้พูดอะไร กล่องโดยสารก็เปิดออก คนข้าง ๆ ผมพ่นลมหายใจออกและยืนนิ่ง แล้วก็เป็นผมเองที่จูงมือเขาออกมา นอกจากนั้นยังจัดการค้นหาคีย์การ์ดในกระเป๋าถือของเขาด้วย เพราะเจ้าตัวดูไม่อยากจะทำอะไรเลย

   “ไปอาบน้ำครับ”

   “นายจะไปไหน?”

   “ผมจะกลับ”

   “ฉันไม่อาบ...”

   “เพราะ?”

   “อย่ากลับ...”

   หึ

   เผลอหลุดหัวเราะออกมา แต่ไม่ได้เห็นอีกคนถลึงตาใส่อย่างที่คิดแฮะ ตอนนี้มีเพียงสายตาที่ส่งมาอย่างเว้าวอน ที่ไม่ยอมไปอาบน้ำเพราะกลัวผมจะกลับเหรอ แล้วเป็นแบบนี้ควรทำยังไง สิ่งมีชีวิตอย่างผมเหมือนเกิดมาเพื่อพ่ายแพ้ต่อณภัคแล้วก็ตายไปอยู่แล้วนี่

   “ไปอาบน้ำครับ เดี๋ยวไม่สบาย ผมไม่กลับหรอก”

   “จริงนะ?” พยักหน้ายืนยัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ “ถ้านายหายไปฉันตามไปฆ่าถึงที่แน่”

   “ครับ ๆ ไปอาบน้ำ”

   ผมทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ตัวหอมมองหน้าเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป กว่าห้านาทีเลยมั้งเขาถึงยอมไปอาบน้ำ ผมพ่นลมหายใจออกมาเมื่อณภัคไม่อยู่ ยกมือขึ้นบีบขมับ ควรจะทำยังไงกับตอนนี้ดี แต่ก่อนอื่นต้องส่งข้อความไปรายงานสถานการณ์ให้เพื่อนเขารู้ก่อน และส่งข้อความไปบอกจันทร์เจ้าว่ามาถึงแล้ว หมูอ้วนส่งสติ๊กเกอร์กลับมาหนึ่งตัวแล้วก็หายไป

   “อาบน้ำหรือวิ่งผ่าน?” คนถูกถามกัดปาก ไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำที่เขากลับออกมา อีกอย่างตอนนี้ก็ยังไม่แต่งตัวเลยด้วยซ้ำ “กลับเข้าไปอาบน้ำครับ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไปไหน”

   “......”

   “ให้เข้าไปด้วยไหมครับ?”

   “อือ”

   ก็แย่ละ พูดเล่นเฉย ๆ แต่เอาจริงเหรอ

   สุดท้ายผมก็ต้องเข้ามาในห้องน้ำกับเขาด้วย ปากหาเรื่องจริง ๆ น่าตลกฉิบหาย คนมีฟอร์มต้องมาทิ้งฟอร์มเพราะกลัวผมจะหนี ต้องดีใจไหมเนี่ย การนั่งเฝ้าตัวหอมอาบน้ำไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลยนอกจากง่วงมาก เมื่อไหร่จะได้รับอิสระเสียที แม้จะได้เห็นเรือนร่างขาวเนียนที่ขยับตัวไปมาอยู่ใต้สายน้ำก็ตาม มันเห็นไม่ชัดเพราะ เพราะไอน้ำเกาะกระจก ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว

   ผมนั่งกอดอกอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า หลับตาลงและเอนหลังพิงกำแพงห้อง เมื่อได้อยู่เฉย ๆ ก็คล้ายว่าความเหนื่อยจะถาโถมเข้ามา วันนี้ผมทำอะไรหลายอย่างมาก ทั้งเรียน ซ้อมดนตรี ประชุมเรื่องงานกีฬาสี และยังต้องไปซ้อมกีฬาให้รุ่นน้องอีก แถมยังมีเรื่องให้เครียดซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องตัวหอมหรอก

    “...เสร็จแล้วเหรอ?”

    “อือ”

   ผมกระโดดลงจากเคาน์เตอร์ ตัวหอมมองตามไม่วางตา วางมือบนกลุ่มผมเปียกชื้นก่อนจะบอก “ผมไปข้างนอกนะ”

    “ไม่”

    “โตแล้ว ไม่งอแงดิ ผมไม่ไปไหนหรอก”

    “โกหก”

   “ผมเคยโกหกคุณที่ไหน เช็ดผมให้แห้งแล้วไปแต่งตัว จะได้มาคุยกัน” เมื่อพูดจบผมก็เดินออกมา

   เข้าไปเปิดดูตู้เย็นว่ามีอะไรพอจะทำอาหารได้บ้าง ถอนหายใจเฮือก ใช้ชีวิตอยู่ยังไงกับขนมปังหมดอายุเมื่อสามวันที่แล้ววะ ผมโยนมันทิ้งถังขยะ ขโมยโยเกิร์ตที่จะหมดอายุในอีกสองวันข้างหน้ามากิน โยเกิร์ตยังไม่ทันหมดถ้วย เจ้าของห้องก็ออกมาแล้ว แต่งตัวไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่ และผมก็ยังไม่แห้งดีด้วยซ้ำ

   ไม่รู้ว่าจะกลัวผมหายอะไรนักหนา

   “คุยกันได้ยัง?”

   “เรื่องอะไร?”

   “ทุกเรื่อง” ณภัคกัดริมฝีปากของตัวเอง นัยน์ตามีความสั่นไหวไม่น้อย แต่ผมไม่ยอมช่างแม่งเหมือนที่ผ่านมาแล้ว

   “ผมให้เวลาทำใจก็ได้ ระหว่างนั้นก็โทรไปหาเพื่อนคุณด้วย พวกเขาเป็นห่วงมาก”

   “อะ.. อือ”

   “นายจะไปไหน...?”

   “ห้องทิวากาล”

   “ไม่ไปได้ไหม?”

   ผมกระตุกยิ้ม มองไปที่คนอายุมากกว่าด้วยสายตาวาว ๆ

   “อ้อนผมสิครับ”

   ณภัคกัดริมฝีปากขบคิด มือเรียวลดโทรศัพท์ลงแล้วสืบเท้าเข้ามาใกล้จนระยะห่างของเราห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ใบหน้าดูดีแหงนขึ้นมอง ดวงตาเรียวที่โดยปกติจะไม่ส่องประกายใด ๆ ตอนนี้กำลังฉ่ำวาวด้วยหยาดน้ำตา เมื่อช้อนมองแบบนี้ก็ยิ่งเสริมให้น่ารังแก ...เหมือนลูกแกะที่กำลังขอร้องให้หมาป่าไว้ชีวิต

   “อยู่กับฉันนะ...”

   หึ

   “......”

   “อย่าไป...”

   “ทำไมล่ะ?”

   “ฉัน... อยากให้นายอยู่ด้วย...” ผมเงียบ “อย่าทิ้งฉันเลยนะ”

   ผมตวัดแขนล็อกคอตัวหอมเข้ามาและกอดเขาด้วยแขนข้างเดียว แค่คำพูดผมก็แย่แล้ว นี่แถมน้ำตามาด้วย จะยืนมองเฉย ๆ ก็เกินไปหน่อย คนอายุมากกว่ากำเสื้อผมไว้ขณะที่ซบหน้ากับอกและพึมพำว่าอย่าทิ้งเขาซ้ำ ๆ



   เดินไปที่โซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งโดยที่ตัวหอมก็ไม่ได้ปล่อยผมให้เป็นอิสระ นอกจากไม่ปล่อยแล้วยังนั่งตักผมและกอดคอไว้อีกต่างหาก อยากบอกว่าผมไม่หายไปไหนหรอก แต่พูดไปก็เท่านั้น เขาไม่ฟังอยู่ดี ตบผมของเขาเบา ๆ และไม่พูดอะไร ตอนนี้ณภัคกำลังอ่อนแอ เรื่องที่เจอมาคงจะหนักพอสมควรถึงได้มีอาการแบบนี้ เขาต้องการใครสักคนอยู่ด้วยในเวลาที่อ่อนแอ

   แต่ผมก็ไม่รู้ หากวันหนึ่งเขาเข้มแข็งขึ้นมา เขาจะยังต้องการผมอยู่หรือไม่...

   “คุณหิวไหม?” ผมถามขึ้นหลังจากที่ตัวหอมวางสายจากเพื่อนแล้ว ตอนคุยเขาก็ยังเกาะผมเป็นลูกลิงอยู่ และยังเปิดลำโพงให้ผมได้ยินอีกว่าคุยอะไรกันกับเพื่อนบ้าง ผมเลยพอจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเขาถึงได้มีสภาพแบบนั้น และสาเหตุของรอยฝ่ามือที่หน้า

   อืม... พูดอะไรไม่ออกเลย

   “ไม่อยากกิน”

   “หิวไหมครับ?”

   “....ก็ได้”

   “เด็กดี”

   “ฉันอายุมากกว่านาย”

   “อ้าว ลืม”

   งับ!

   ผมซี้ดปากเมื่อฟันคม ๆ กัดเข้าที่ต้นคอ เลือกได้ดี เลือกตรงที่ไม่มีเนื้อผ้าปิดด้วย เยี่ยม! ด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรก็แล้วแต่ผมจึงกัดผิวขาว ๆ นั่นคืนบ้าง ตัวหอมผละออกมามองผมด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ ผมมองสำรวจเครื่องหน้าสวย ดวงตาค่อนข้างช้ำ ปลายจมูกก็แดงเรื่อ แถมแก้มยังมีรอยฝ่ามือจองพื้นที่ไว้เต็ม มุมปากดูเหมือนจะช้ำด้วยเล็ก ๆ

   “มองทำไม?”

   “ไม่อยากเล่าอะไรให้ผมฟังบ้างเหรอ?”

   “...นายก็ได้ยินที่ฉันคุยกับเพื่อนแล้วนี่”

   “ผมอยากให้คุยเล่าให้ฟัง แต่ถ้าไม่อยากเล่าผมก็เข้าใจ ตัวผมเองก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับคุณนี่---” เสียงของผมหายไป เพราะคนอายุมากกว่าที่กดริมฝีปากลงมาปิดปากผมเอาไว้

   “เงียบไปเลย”

   “ไม่จริงเหรอ? เห็นไหม คุณก็ตอบผมไม่ได้ ตอนนี้คุณอยากให้ผมอยู่ด้วย อีกสิบนาทีข้างหน้าคุณอาจจะไล่ผมไปก็ได้”

   “.....”

   “เอาตรง ๆ ป่ะ เหนื่อย”

   ณภัคเงียบไป ตาเรียวกลอกไปมาราวกับหาที่วางสายตาไม่ได้

   “เบื่อ...เหรอ?”

   ผมเดาะลิ้น ก่อนที่จะตอบอะไรออกไปเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นมา คิดว่าเป็นจันทร์เจ้าที่โทรมาตาม แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ ชื่อที่แสดงอยู่บนจอคือชื่อของผู้หญิงที่เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทของผม ผมดันตัวหอมให้ลงจากตัก แต่อีกคนกลับไม่ยอมขยับ เขามองชื่อบนจอและมองหน้าผม ฟันขาวขบริมฝีปากตัวเอง แขนเรียวยกขึ้นกอดรอบคอผมไว้แน่น

   ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ก็ได้นะ

   ผมรับโทรศัพท์โดยที่มีณภัคอยู่ด้วยนั่นแหละ

   “สวัสดีครับ”

   (“จริงใจนอนแล้วเหรอ มายด์กวนหรือเปล่า?”)

   “ไม่กวนครับ คุยได้”

   (“ดีจัง ตอนนี้จริงใจทำอะไรอยู่เหรอ?”)

   “ไม่ได้ทำอะไรครับ”

   (“อ่า.. เอ่อ...”)

   “มีอะไรเหรอครับ?”

   (“คือ... ไปดูหนังกันไหม?”)

   “หืม? ดูหนังเหรอ เอาสิ วันไหนดี? อ๊ะ!” ผมร้องออกมาเพราะถูกดึงผมจนหน้าหงาย คนทำถลึงตามองราวกับผมไปฆ่าล้างโคตรครอบครัวเขา

   (“โอเคค่ะ เดี๋ยวมายด์บอกอีกทะ----”) ได้ฟังยังไม่จบประโยคดีโทรศัพท์ของผมก็ถูกแย่งไป ตัวหอมกดตัดสายแล้วโยนมันทิ้ง เขาเปลี่ยนจากนั่งหันข้างบนตักผมเป็นยืนเข่าคร่อมเอาไว้แทน มือเรียวบีบแก้มให้แหงนหน้าขึ้น ผมยกยิ้มมุมปากยั่วโมโหคนอายุมากกว่า

   “คุยกับใคร!?”

   “คุยกับใครก็ได้โตแล้ว”

   “นายจะทิ้งฉันเหรอ?”

   “ผมพูดแบบนั้นตอนไหน?”

   “นายคุยกับคนอื่น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...?”

   “คุณไม่รู้จักหรอก”

   “ก็บอกมาสิ!” รีบจับมือเรียวไว้ก่อนที่จะฟาดลงบนอก ผมผลักเขาออกแล้วยืนขึ้นพร้อมกับหันหลังให้ ยังไม่ทันได้เดินไปไหนแขนก็ถูกคว้าเอาไว้

   ความจริงก็ไม่ได้จะหนีไปไหนหรอก ผมตั้งใจจะลดความหัวร้อนของตัวเองลงก่อนสักหน่อยแล้วค่อยคุยกับเขา แต่ดูเหมือนเจ้าของห้องจะไม่เข้าใจ

   “ออกนอกเรื่องไปไกลแล้ว กลับมาที่คุยค้างไว้สักทีครับ”

   “.......”

   “ถ้าผมมีความสำคัญอะไรกับคุณบ้าง ก็ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยเถอะครับ”

   “...มันพูดยาก”

   ก็จริง ถ้าหากสลับกันบ้าง ผมก็ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ในเมื่อพอจะรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นจากที่เขาคุยกับเพื่อนแล้ว ผมก็คงไม่จำเป็นต้องถามอีก เห็นสีหน้าลำบากใจและตาสั่น ๆ ของเขาแล้วก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาที่เอาแต่ใจเกินไป

   ทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม และดึงเจ้าของห้องให้นั่งลงบนตัก ณภัคก้มหน้ามองต่ำ ผมคว้ามือเล็กที่ขยับยุกยิกเหมือนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนมาจับไว้ ก่อนจะกดศีรษะของเขาให้ลงมาซบไหล่

   “ไม่บอกก็ได้”

   “แต่ว่านาย...”

   “ช่างเหอะ ผมรู้แล้ว” จากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา “คุณ...”

   “หือ?”

   “เรื่องนี้มันเกี่ยวกับที่คุณไม่ชอบความมืดหรือเปล่าครับ?”

   “...อืม” ระหว่างที่รอฟัง ผมก็ลูบผมเขาเล่นไปด้วย “ฉันเคยถูกขังไว้ในห้องชั้นใต้ดิน”

   “.......”

   “ในนั้นมันมืดมาก และแทบไม่มีอากาศเลย มันจะไม่อะไรหรอกถ้าไม่ถูกตัดไฟ”

   “ทำไมถึงถูกขังล่ะ?”

   “ไม่รู้สิ ฉันถูกหลอกให้ลงไปในนั้น แม่บ้านบอกว่าณภัทรอฉันอยู่ข้างล่าง พอไปถึงก็ไม่มีใคร เมื่อฉันจะออกจากห้องก็พบว่าประตูมันล็อก และไม่นานไฟก็ถูกตัดพร้อมกับเครื่องปรับอากาศที่ดับลงด้วย และฉันอยู่ในนั้นมากกว่าหนึ่งวัน ...รู้สึกเหมือนจะตายเลย”

   ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือและยังหอบหายใจหนักอีกด้วย มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นแน่...

   “พอออกมาได้... ก็ต้องมารู้อีกว่าแม่ทิ้งฉันไปแล้ว...”

   เกลียด เกลียดความคิดไปเองของตัวเองแล้วแม่งดันตรงกับความจริง

   ผมกอดเขาให้แน่นขึ้น ให้เขารู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

   “ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ไม่ชอบความมืด...”

   “ขอบคุณครับ ที่เล่าให้ฟัง” กดริมฝีปากลงที่ข้างแก้มของเขาเบา ๆ “อยากร้องไห้อีกไหมครับ?”

   “ไม่ ฉันร้องมามากพอแล้ว”

   “คนเก่ง”

   สิ้นคำนั้นของผม เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก มันเงียบไปนานจนผมคิดว่าตัวหอมอาจจะหลับไปแล้ว เมื่อขยับตัวจะดันให้เขานอนดี ๆ แขนเล็ก ๆ ก็บีบแขนผมไว้ แล้วยังเงยหน้ามามองตาขวางอีก


   “นึกว่าหลับแล้ว”

   “นายจะไปเหรอ?”

   “อยากให้อยู่เหรอ?” เขาไม่ตอบ ผมขยับออกมานั่งขัดสามาธิและหันหน้าเขาหาณภัคที่นั่งชันขาอยู่ข้างหน้า ให้นั่งตักนาน ๆ มันก็เมื่อยนะ “ว่าไง อยากให้ผมอยู่ด้วยเหรอ?”

   “...อืม”

   “ผมโทรหาพี่พีทให้ไหม?”

   “นายจะไม่อยู่กับฉันเหรอ?”

   “พรุ่งนี้ผมต้องไปโรงเรียนนะครับ ไม่มีชุดไง”

   “ไม่มีชุดใส่ไปดูหนังกับผู้หญิงคนนั้นล่ะสิ”

   “ผู้หญิงคนนั้นที่ไหน บ้าแล้ว”

   “ที่นายคุยโทรศัพท์ด้วยไง เบื่อฉันล่ะสิ จะทิ้งฉันใช่ไหม อือ จะไปก็ไปเลย ใคร ๆ ก็ทิ้งฉันอยู่แล้วนี่”

   ให้ตาย ไม่รู้จะหน้าบึ้งหรือยิ้มดี อาการงอแงของเขามันก็...น่ารักดีนะ แกล้งให้ร้องไห้ดีไหม แต่ผมไม่ชอบน้ำตาเขาเลยว่ะ

   “ใครจะทิ้งคุณกัน”

   “นายไง! นายไม่รับโทรศัพท์ฉัน ไม่ตอบข้อความด้วย แถมยังคุยกับผู้หญิงอีก แล้วไหนจะไปถ่ายรูปคู่กับไอ้เด็กผีนั่นด้วย!”

   “มันไม่มีอะไร” ผมว่าแล้วบอกถึงเหตุผลถึงสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ คนอายุมากกว่าหรี่ตามองเหมือนไม่เชื่อ แต่เพราะผมไม่เคยโกหก เขาถึงเลิกจับผิด ผมไม่มีอะไรจะปิดบังเขานะ เพียงแค่เขาถาม ผมก็จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เพราะผมมีตัวอย่างจากการไม่คุยกันให้เห็นแล้ว ว่ามันทำให้เรื่องเลวร้ายมากขนาดไหน

   “คุณนั่นแหละที่จะทิ้งผม”

   “ฉันจะทิ้งนายยังไง นายนั่นแหละ นายเมินฉัน”

   “เออ เมิน ก็ไม่พอใจ พอมีคนที่ชื่อคิงอะไรนั่นคุณก็ไม่สนใจผม”

   “นาย... ได้ยินเหรอ?”

   “ครับ ผมได้ยิน ได้ยินว่าเสียงของคุณมันดีใจขนาดไหน”

   เชี่ย พูดแล้วก็เจ็บ ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วยวะ ตัวหอมกะพริบตาปริบ ๆ เหมือนพูดไม่อะไรไม่ออก ผมแสยะยิ้มก่อนจะนั่งหันข้างให้เขาและยกแขนขึ้นกอดอก

   “พี่คิง... เป็นรักแรกของฉัน”

   “รู้แล้ว ทิวากาลบอก” เขาเงียบ “ถ้าไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยก็ไล่ผมนะครับ เพราะผมไปจากคุณเองไม่ได้”

   “ไม่ไล่...”

   “รอให้เขามาก่อนเถอะแล้วคอยดูกัน”

   “ถ้าไม่อยากให้อยู่ ก็ต้องไล่ไปตั้งนานแล้วสิ...”

   เมื่อได้สบกับนัยน์ตาเรียวของเขาผมก็ทนไม่ไหวจนต้องโน้มตัวเข้าไปใกล้และแนบริมฝีปากลงไปบนปากสีแดง ๆ ของเขา ตัวหอมเอนตัวจนแผ่นหลังแนบกับโซฟา ผมสอดมือเข้าไปประคองท้ายทอยของเขาเอาไว้และกดจูบให้กระชับขึ้น เลาะเล็มกลีบปากนิ่ม ก่อนจะค่อย ๆ สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไป

   เสียงหอบหายใจของเราดังประสานกันเมื่อผละริมฝีปากออกมา เรามองตากัน และเป็นเขาที่กดศีรษะผมลงไปรับจูบอีกครั้ง แต่เพียงไม่นานก็ต้องผละออกเพราะมีเสียงกริ่งจากหน้าประตูดังมาขัดจังหวะ ตัวหอมมีสีหน้ามึนงง ในขณะที่ผมทึ้งหัวและจิปากอย่างหงุดหงิด การกดกริ่งด้วยจังหวะบ้าบอแบบนั้นมีอยู่คนเดียวที่ผมรู้จัก

   จันทร์เจ้าไงเล่า!!!

   “กลับบ้าน!”

   หมูอ้วนร้องสั่งเมื่อผมเปิดประตู ตาคมจ้องพี่ชายเขม็ง แต่อีกคนกลับไม่กลัวอะไร ข้างหลังนั้นคือทิวากาลที่ยืนอยู่ด้วย ตากลม ๆ ของจันทร์เจ้าตวัดมองไปด้านหลังผมอย่างไม่เป็นมิตร ผมขยับไปบังตัวหอมเอาไว้ และสายตานั้นมันจึงทิ่มแทงผมแทน

   ไอ้หมูผีกระชากแขนของผมแล้วลากออกไปที่ลิฟต์ เกิดมาแรงเยอะอะไรตอนนี้วะ!

   หันไปมองด้านหลัง ณภัคกำลังหน้าเหวอ

   “อ้วน แฟนอ้วนกอดเขาอยู่”

   “ว่าไงนะ!” หมูผีหันขวับไปมอง เห็นทิวากาลกำลังกอดตัวหอมของผมอยู่พอดี เหมือนหน้ากลม ๆ จะกลายเป็นสีแดง

   “พี่ทิวา เราจะกลับบ้าน!”








--------------------------------
โอ้โหหหหหหหห จะอัพตั้งแต่ 2 ทุ่ม จนตอนนี้ 4 ทุ่มละ ขอโทษษษษษษษษษ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้า บายยยยย ♥

[l2_in*]

ทำไมจันทร์เจ้าเกรี้ยวกราด เป็นอะไรหมูอ้วนนน

[tkaido]

นี่มันเรื่องอารายกานนนน

[pornwicha]

หมูอ้วนเป็นรายยยนย

[lizzii]

จริงใจเยอะอ่ะ

[B52]

ถือว่าเคลียกันแล้วใช่ไหม

[farhhhh]

จันทร์เจ้าเป็นไรอีกอ่ะ อยู่ๆ ก็เป็นลมบ้าหมูงี้หรอ
ตอนอยู่บ้านเหมือนจะเข้าใจความสัมพันธ์ของจริงใจกับภัคแล้วปะ... อยู่ๆ มาเกรียวกราดคืองงเวอร์ ไปเลยไป ไอพี่น้องคู่นี้ ทิวาจัดการเคลมภัคไปเลย หมั่นไส้จริง

[LovEYouOnLy]

โอ้น :ling1:ตัดจบแบบนี้อีกและอ่ะ รู้สึกกำลังเพลินๆอยู่เลย จบซะและ

[smmikie]

แอบคิดว่าคนที่มาเจอภัคจะเป้นครามกับคลื่นนะ
หรือไม่ก้คิงไปเลย เอาให้จิงใจมันจุกอกไปเลย
ไม่รุ้อ่ะเราไม่ปลื้มพระเอกเรื่องนี้ แต่ชอบจันทร์เจ้ากับภัคมาก จิงใจแบบยื้อทำอะไรก้ไม่รุ้ หรืออาจเพราะความคิดเป้นโตเลยดูเยอะเเยะไปหมด

[saruwatari_guy]

หมู เกรี้ยวกราดอะไรคะลูก หิวเหรอ เนื้อย่างมั้ยยยยย

[mareya.no7]

เกิดอารมณหวงน้องขึ้นมาหรือไงหมูน้อย 

[cchompoo]

เจ้าหมูแก้มกลมเกรี้ยวกราดทำไมมม

[mild-dy]

 

[stickyyrice]

ตกลงอ้วนจะห่วงใครมากกว่ากันเนี่ย 555 มือนึงน้อง อีกมือก็เเฟนหรอ

[Erh]

โหยยยย สงสารภัค คือเราเป็นคนกลัวที่แคบ แค่โดนขังในที่แบบนั้นแค่5นาที เราก็แย่แล้วนะ แต่ภัคเจอแบบ... อิพ่อควรรีบตาสว่างนะคะ ก่อนที่ลูกจะตายไปก่อน คนทำภัคคือไม่ใช่แค่ร้ายแล้ว เข้าข่ายอำมหิตค่ะ
ป.ล. ฉันรักความเถรตรงของจริงใจ

[pui]

รอตอนต่อไปค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โหยยยย สงสารภัค คือเราเป็นคนกลัวที่แคบ แค่โดนขังในที่แบบนั้นแค่5นาที เราก็แย่แล้วนะ แต่ภัคเจอแบบ... อิพ่อควรรีบตาสว่างนะคะ ก่อนที่ลูกจะตายไปก่อน คนทำภัคคือไม่ใช่แค่ร้ายแล้ว เข้าข่ายอำมหิตค่ะ
ป.ล. ฉันรักความเถรตรงของจริงใจ

นี่ตั้งใจเอาให้ถึงตายเลยนะเนี่ย
ฆาตกรรมชัดๆ แย่งผัวเพื่อน แล้วยังจะฆ่าลูกเขาอีกด้วย
คนทำคงเป็นนังเมียน้อยสินะ เลว ชาติชั่ว
จะ คอยดูจุดจบ นังมารร้าย

หมูอ้วน รู้อะไรที่เกี่ยวกับภัค ใช่คิง รักแรกของภัค หรือเปล่า
เลยทั้งโกรธ ทั้งสงสารเด็กปีศาจ มาดึงกลับบ้านซะเลย

ก็เข้าใจทั้งภัค ทั้งวอแวบอย
เรื่องมันหน่วง จากภัคก่อน วอแวเลยทำตัวไม่ถูก
ไหนจะไม่ชอบเด็ก การกระทำที่ไม่เหมือนคบ
ไหนจะแฟนเก่า การสื่อสาร ตัดสินใจผิดพลาด
มันกระทบทั้งภัค ทั้งจริงใจ
แต่หมูอ้วนกระตุ้นได้ถูกจังหวะนะ เลยตามหาภัคกัน
ไม่งั้นจริงใจ จะเสียภัคไป

มายด์ นี่เมื่อไร จริงใจจะตัดจบ
ให้เพื่อนรักได้รู้เช่น เห็นนางชั่ว
คบคนไปเรื่อย ทั้งที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน
       
 

[Mura_saki]

จันทร์เจ้าแกล้งจริงใจแน่ๆเลย 55555

จริงใจคนแมนของแม่