★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13  (อ่าน 62018 ครั้ง)

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
อ่านแล้วเหนื่อยตามทิวเลย ^^

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ




【EP.36 #คืนนี้พี่มินจะไม่ร้องครับ】​​









โลเคชั่นวันนี้ขอนำเสนอโต๊ะทำงาน หึหึ พอตกลงย้ายโลเคชั่นกันเรียบร้อยเพราะกลัวหลานตื่นผมก็ไม่รอช้า จับเมียรักแก้ผ้าจนตัวล่อนจ้อนซึ่งตัวผมเองก็ล่อนจ้อนพอกัน งานนี้ไม่เอาเปรียบเมียครับ หึหึ







"อื้อออ… ทิวเบาๆ หน่อย" มินพูดบอกพร้อมครางเสียงหวาน



"พร้อมไหม" ผมถามเสียงพร่า



"ใส่ถุงก่อน"





ตอนนี้ผมฟังอะไรไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ หูมันอื้อตามันพร่ามัวไปหมด มินกอดเกี่ยวคอผมไว้แน่นแล้วโยกตัวขึ้นลงสลับขยับเข้าออกอย่างยั่วยวน สองแขนผมประคองอุ้มมินไว้พร้อมกับบดเบียดแท่งร้อนของเราให้เสียดสีกันไปมา ปากผมก็กัดดูดสองจุกที่แข็งจนเป็นไตสลับกันไปมาจนมินครางซี๊ดปากด้วยความเสียว





"ซี๊ดด… ทิวมันเสียวมากเลย"



"อ่าา... มินครับ ที่รักอยากเสียวอีกไหม"



"ถุงยางทิว อื้ออ…"





กึ่ก!



ผมอุ้มมินให้นั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของผมแต่ดันเสียวเพลินจนเผลอถอยไปชนโต๊ะทำงานเข้าอย่างจัง แม่งเจ็บฉิบหายแต่แหกปากไม่ได้



"ชูว์! ทิวอย่าเสียงดังดิ!"



"เออโทษๆ รอแป๊ปนะกูไปหยิบถุงยางก่อน" ผมหันไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วหยิบหลอดเจลกับถุงยางเอามาคาบไว้กำลังจะฉีกซองเท่านั้นแหล่ะ!! หลอดเจลแม่งแถบล่วงหลุดมือ



"เอ๋… นอนรอไอ้ป๋าท่าไหนดีน้า…"



พรวดด!!





ไอ้เหี้ยเมียกูมันเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ ผมกุมท้องกลั้นเสียงไม่ให้หัวเราะเสียงดัง มินแม่งกวนตีนฉิบหาย แม่งนั่งยกขาข้างนึงขึ้นเหยียบบนเก้าอี้ แขนสองข้างพาดพักไว้บนที่วางแขนแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้แบบชิวสุดๆ ในสภาพร่างเปลือยเปล่า สัสเอ้ยน้ำลายกูแตกเลยไหมล่ะ สัดส่วนมึงกระแทกตากูฉิบหาย แม่งจะจัดให้หนักๆ เลยดีไหมหื้อ!!





"หึหึ ปากดีไปเถอะเดี๋ยวกูจะล่อให้ครบทุกท่าเลย" ผมเดินใช้ปากกัดฉีกถุงยางอย่างยั่วยวนแล้วเดินมาหยุดยืนที่หน้ามิน



"หึหึ…" แม่งยกคิ้วกวนตีนกูอีก!!



"ร้องดังแล้วอย่ามาว่ากูแล้วกัน หึหึ" ผมเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้ามิน



"จุ๊ๆ คืนนี้พี่มินจะไม่ร้องครับ"



"ปากดีให้ได้ทั้งคืนนะครับเมีย กูได้ยินเสียงอ๊ะเมื่อไหร่กูจะยัดให้จุกยันคอเลย หึหึ"



"โหดว่ะ" ยัง… ยังจะท้าทายกูอีก เดี๊ยะมึงโดนหนัก



"ทำให้กูหน่อยเร็ว" ผมจับล็อคหัวมินให้อยู่ในจุดที่พอเหมาะพอเจาะ



"หึหึ…" มินยิ้มมุมปากก่อนจะงับที่ส่วนปลายอันชูชันของผมแล้วครอบปากอมจนมินด้าม



"เหี้ย! ซี๊ดดดด… แม่งทั้งเจ็บทั้งเสียวเลยสัสเอ้ย" ผมซี๊ดปากด้วยความเสียว



"อื้มมม… ดีครับอย่างนั้น ซี๊ดดด… แม่งโคตรเสียวเลยเมียจ๋า"





มินใช้ปากครอบจนสุดความยาวรูดเข้าออกจนสุดทางสลับดูดที่ปลายแก่นกายผมด้วยความแรง ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียวนสลับดูดจนเกิดเสียง ปากอุ่นๆ ทั้งดูดทั้งอมอย่างแรงจนผมแทบทนไม่ไหว





"ซี๊ดดด… อ่าา… ดูดแรงๆ เลยที่รัก ซี๊ด… สุดยอดเลยว่ะ"





ความเสียวเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ปากอุ่นๆ ชุ่มน้ำขยับรูดเข้าออกทำเอาผมซี๊ดปากเสียวไม่หยุด





"พอก่อน" ผมพูดบอกเสียงพร่า



"อะไรแค่นี้ไม่ไหวล่ะ หึหึ" ดูมันเยาะเย้ยผม หึ่ม!! เดี๋ยวกูจะกระแทกให้จุกคา K กูเลยคอยดู



"อย่าพูดมากลุกขึ้นเร็ว"





มินลุกขึ้นตามที่ผมสั่งส่วนผมนั่งลงบนเก้าอี้แทนที่มิน มันมองจ้องผมไม่หยุด เออดี! ท้าทายกูให้ถึงที่สุดแล้วกันกูจะเอาให้ร้องไม่ออกเลย





ผมมองจ้องหน้ามันไปพร้อมจัดการสวมถุงยางให้ลูกชายสุดที่รักของผม หึหึ คือนี้แม่มึงไม่ร้องเสียงหลงอย่าเรียกกูว่าพ่อไอ้ลูกรัก





"นั่งลง รอบนี้มึงทำ" ผมสั่ง ถามว่ามันทำตามไหม เหี้ยเอ้ย!! โคตรเป็นเด็กดีเลยวันนี้



มินจับไหลทั้งสองข้างผมแล้วนั่งคร่อมลงบนตักผมอย่างว่าง่าย



"ยกก้นขึ้นดิเดี๋ยวกูทาเจลให้ก่อน" ปากผมกูพูดสั่งอยู่ตามซอกคอหอมๆ ของเมียรัก ผมใช้มือป้ายเจลที่ปากทางรักของมินก่อนจะส่งนิ้วแรกเข้าไปทักทาย



"อื้ออ..." มินกัดปากแน่นหลุดครางเสียงหวาน





ผมจับมือมินให้มาจับที่แก่นกายเราทั้งสองคนไว้ด้วยกันและรูดขึ้นลงตามแรงความเสียว มินซู๊ดปากไม่หยุด ปากผมก็ไม่ว่างเว้นจากการลงลิ้นอยู่กับตุ่มไตทั้งสองข้างของเมียรัก ทั้งดูดทั้งกัดอย่างแรงจนเกิดรอยฟันที่ฝังไว้ตามเรือนร่างของมิน ผมใช้ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียที่รอยผมฝากรักแล้วดูดซ้ำอย่างแรงจนร่างมินกระตุกตามทุกครั้ง นิ้วที่สอดใส่เข้าไปที่ช่องทางรักก็อัดแน่นจนเต็มพื้นที่





"อื้ออ... ทิว…"



"พร้อมนะ กูทนไม่ไหวแล้ว" ผมทั้งพูดทั้งพรมจูบไซ้ตามซอกคอมินไม่หยุด



"อืม... พร้อมแล้วที่รัก" เสียงตอบกลับช่างหวานหู



จุ๊บบบ...



"ทำให้พี่นะคนดี"





มินยกก้นขึ้นเล็กน้อยโดยมีมือผมช่วยพยุงอีกแรง มืออุ่นๆ ชุ่มเหงื่อของมินจับรูดที่แก่นกายของผมสามสี่ครั้งก่อนจะจอวนที่ปากทางเข้าถ้ำ มินค่อยๆ กดตัวลงช้าๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเข้าไปได้เพียงส่วนหัวเท่านั้น





"ผ่อนลมหายใจนะที่รัก"





ผมคว้ามินเข้ามาประกบจูบแลกลิ้นทันที มินผ่อนลมหายใจตามที่ผมบอก เราจูบแลกลิ้นกันอย่างหนักหน่วงอยู่สักพักมินก็กดตัวลงอย่างช้าๆ ผมเสียวซ่านไปทั้งร่างเพราะข้างในตัวมินบีบรัดผมแน่นมาก มันทั้งอุ่นทั้งเสียวจนผมทนไม่ไหว





"อึ่ก! อื้อออ..."





ผมเด้งสะโพกสวนขึ้นไปจนสุดทางรัก มินผละปากออกจากปากผมแล้วกัดลงที่ไหล่ผมอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวปนความเจ็บปวด





"ขอโทษ… ซี๊ดดด… มันทนไม่ไหว ที่รักเล่นตอดพี่แรงขนาดนี้ อ่าา…"





ปึ่ก!!





มินทุบเข้าที่หลังผมอย่างแรกแถมเพิ่มแรกกัดฝังเขี้ยวที่ไหล่ผมอีกเท่าตัว มินเริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ เนิบๆ เหงื่อเริ่มซึมออกมาให้เห็น ผมจูบไซ้ตามใบหน้าและซอกคอ มินเริ่มครางเสียงเบาในลำคอ ผมจับกระชับที่ก้นงอนทั้งสองข้างของมินและช่วยโยกขยับให้จังหวะเร็วขึ้น





"อื้ออ… ทิวมันลึกไป"



"ลึกๆ ซิดีกูโคตรเสียวเลยมิน อ่าา…"





ผมขยับสะโพกกระแทกสวนกลับอย่างแรงจนมินก้มลงกัดไหล่ผมเพื่อระบายความเสียว





เอี๊ยด เอี๊ยด~~





เสียงเก้าอีกบดเบียดลากไปมากับพื้นจนเกิดเสียง มินส่ายหน้าหอบหายใจไม่เป็นจังหวะเมื่อผมกระแทกสะโพกสวนย้ำๆ ติดกันหลายที





พับ พับ พับ~~





"ทิว… อื้ออ… เบาๆ หน่อย"



"ซี๊ดดด… มึงตอดกูรัวมากเลยมิน อ่าา… เสียวฉิบหายเลยครับ" จุ๊บบ…





พับ พับ พับ~~





เอี๊ยด เอี๊ยด~~





"อ๊ะ!… ทิวไม่ไหวแล้ว"



"เมื่อยเหรอ ซี๊ดดด…"



มินพนักหน้าตอบ เหงื่อที่ไหลเปียกชุ่มไปทั้งตัว



"งั้นเปลี่ยนท่าให้นะ"





ผมอุ้มตัวมินให้ลอยขึ้นเอาขาพาดไว้บนที่วางแขนทั้งสองข้างบนเก้าอี้ แล้วนั่งทับลงมาที่ตักผม





"ยกตัวไหมไหว จับนี่ไว้นะ"





ผมให้มินจับที่วางแขนไว้ทั้งสองข้างก่อนจะช่วยพยุงร่างมินไว้ให้ก้นลอยขึ้นมองเห็นเป็นเด่นชัดแล้วเริ่มขยับเข้าออกทันที





ปึ่ก ปึ่ก~~





"ซี๊ดดด… โคตรเสียวเลยว่ะ" จุ๊บบ…



"อ๊ะ… ทิวกูเจ็บ อื้ออ… จุกด้วย"





พับ พับ พับ~~





เอี๊ยด เอี๊ยด~~





"ทนอีกนิดนะที่รัก อ่าา… ซี๊ดด…"





ผมเร่งซอยสะโพกสวนเข้าช่องทางรักมินแบบไม่หยุดพัก ท่านี้แม่งโคตรเสียว K เลยว่ะ





พับ พับ พับ~~





พับ พับ พับ~~





เอี๊ยด เอี๊ยด~~





"ชอบไหมครับ หื้ออ…" จุ๊บบบ…



"ไม่… กูจุกทิว อื้ออ…" มินตอบพร้อมกับส่ายหน้า กัดริมฝีปากตัวเองแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ผม



จุ๊บบบ…





"ไม่กัดปากนะ อยากร้องก็ร้องออกมา เปลี่ยนท่านะครับ" ผมพูดบอกเสียงพร่า เพราะแค่มินขยับตัวนิดเดียวผมก็สุดจะกลั้นแล้วครับ





ผมจับมินเปลี่ยนท่าให้นั่งหันหลังซ้อนบนตักผม จุดเชื่อมต่อของเรายังคงเชื่อมกันไว้เหนียวแน่น ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง แก่นกายปวดหนึบจนแทบจะอดกลั้นต่อไปไม่ไหว ยิ่งมินเกร็งตัวมากเท่าไหร่ช่องทางรักยิ่งบีดรัดผมแรงมากขึ้นเท่านั้น





"ขยับไหวไหม หื้ออ…" ผมจูบซับตามแผ่นหลังอันชุ่มเหงื่อ มินพยักหน้าตอบรับก่อนจะเริ่มขยับตัวให้ร่างกายของเราเสียดสีกันอย่างช้าๆ



"อื้ออ... ดีมากเมียจ๋า ขยับแรงอีก ซี๊ดดด..."





มินขยับโยกซ้ายทีขวาทีเล่นเอาผมเสียวไปทั่วท้องน้อย อยากกระแทกเข้าแรงๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องอดกลั้นความต้องการนั้นเอาไว ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา





สวบ สวบ สวบ~~





เอี๊ยด เอี๊ยด~~





เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสลับกับเสียงเก้าอี้ ยิ่งมินเริ่มขยับตัวเร็วขึ้นเสียงก็ยิ่งดังขึ้นตามจังหวะ





"อื้ออ.... ทิว…"



"อ่าา… แรงอีกได้ไหมมิน ซี๊ดดด…"



"ทิว… อื้ออ… เสียงเก้าอี้… อื้ออ…" มินพูดสลับครางเสียงหวาน



"อื้ออ… รู้แล้ว ซี๊ดดด…"





ผมจับตัวมินให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยมีผมลุกตามมาติดๆ ผมนี่ครางเสียวไม่หยุด มันทั้งคับทั้งแน่นแถมบีบรัดตอด K ผมยับขนาดนี้ อารมณ์ผมแทบจะระเบิดอยู่แล้ว





"จับนี่ไว้นะ" จุ๊บบ…





ผมจูบลงที่หัวไหล่มินอย่างเอาใจ มินยืนใช้มือทั้งสองข้างยันไว้กับโต๊ะทำงาน ผมยืนซ้อนกอดมินจากด้านหลัง ปากก็พรมจูบแผ่นหลังมินอย่างเอาใจ





"กูขยับแล้วนะ"





สวบ สวบ สวบ~~





ผมเริ่มโยกตัวเข้าออกเนิบๆ ดึงออกจนเห็นหัวส่วนปลายแล้วสอดใส่จนสุดความยาว มินครางอื้ออึงเสียงหวานอยู่ในลำคอ จากจังหวะช้าๆ ผมก็เริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น มินส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียว ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย





พับ พับ พับ~~





พับ พับ พับ~~





"ที่รักเรียกชื่อกูหน่อย ซี๊ดดด… แม่งแน่นฉิบหาย"



"อื้ออ… ช้าๆ ทิวครับช้าหน่อย…"





พับ พับ พับ~~



จุ๊บบบ~~





ผมไม่ได้ฟังเสียงเรียกร้องใดๆ ทั้งสิ้น เลือดในกายของผมสูบฉีดถึงขึ้นสุด เสียวซ่ายจนขนลุกเกลียวไปทั้งตัว ผมกระแทกเข้าออกด้วยความเร็วจนร่างมินสั่นคลอนครางอื้ออึงไม่เป็นเสียง ผมเร่งกระแทกซอยสะโพกเข้าออกถี่ยิบจนมินนอนราบหน้าไปกับโต๊ะ





พับ พับ พับ~~





พับ พับ พับ~~







"ทิว… อื้ออ… ไม่ไหวแล้ว…"



"ซี๊ดดด… ไปพร้อมกันนะ" จุ๊บบ~



ผมก้มลงจูบมินอย่างเอาใจก่อนจะกระชับจับสะโพกมินไว้แน่นแล้วกระแทกสะโพกเข้าออกรัวๆ





พับ พับ พับ~~





"ซี๊ดดด… พร้อมนะมิน ซี๊ดดด…"



"อื้ออ… อ่าาาา…"



"อ่าาา…"





ผมปลดปล่อยน้ำรักพร้อมกัน มินหอมหายใจเหนื่อย ผมดึงตัวมินขึ้นมากอดไว้แน่น จูบซับที่แก้มไล่ไปตามซอกคอขาวอย่างเอาใจ





"ดีไหม?" ผมทั้งพูดทั้งจูบมินไม่หยุด





ตุบ!!





"กูจุกแทบตายไอ้บ้า!"



"เอาน่า… ถึงจะจุกยังไงมึงก็เสียวอยู่ดี หึหึ"



"เอาออกไปได้แล้ว" มินผลักไหล่ผมไม่แรงนัก แต่แรงแค่นี้ไหนจะสู้แรงควายอย่างผมได้ล่ะ หึหึ ยิ่งเวลาเงี่ยนสุดๆ แบบนี้ผมนี่จัดแบบสุดแรงเกิดให้เลย



"อย่างอแงน่า… ขออีกรอบนะ" จุ๊บ



"ไม่เอาแล้วทิวกูเหนื่อย" มินซบลงบนไหล่ผมอย่างหมดแรง ขามินสั่นอย่างเห็นได้ชัดเจน



"โอเคๆ รอบนี้ไม่เอาท่านี้แล้วครับ เปลี่ยนท่าก็ได้นะคนดี" จุ๊บ



"อื้ออ… ไม่เอาแล้วมึงทำเสียงดังเดี๋ยวหลานตื่น"





ผมจูบไซ้ที่ซอกคอจนมินเผลอครางเสียงหวานออกมา ผมขยับส่วนล่างเข้าออกช้าๆ เพราะมันยังตอดผมตุบๆ จนแก่นกายผมเริ่มพองตัวขึ้นอีกครั้ง





"อื้ออ… ของมึงยังตอดกูอยู่เลยมิน ตอดจนกูเสียวไปหมดแล้วเนี่ย"





ผมขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ มินขนลุกชันด้วยความเสียวแต่ไม่กล้าครางให้ผมได้ยิน





ปึ่ก!





"มึงหยุดขยับสักทีซิ เอาออกได้แล้วกูง่วงนอนแล้วด้วย"



"หึ! ง่วงนอนแต่ตอดกูไม่หยุด K มึงก็แข็งขึ้นมาอีกแล้วดูดิ"



"อ๊ะ! ทิวอย่าจับ อื้ออ…"





ผมจะรูดเข้าออกช้าๆ ตามจังหวะที่ผมโยกสะโพก มินเริ่มหายใจหอบไม่เป็นจังหวะ





จุ๊บบ…





"อีกรอบนะ เดี๋ยวกูเปลี่ยนถุงก่อน" ผมเอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบถุงยางอันใหม่มาเปลี่ยน





สวบ~





"อ๊ะ… อื้ออ…"



"อย่าหน้าแบบนั้นดิ ยิ้มหน่อยนะที่รักนะ" จุ๊บบ…



"มึงแม่งชอบเอาแต่ใจ!"



"หึหึ เรื่องอื่นกูยอมมึงได้ทุกเรื่องแต่เรื่องนี้มึงต้องยอมกูรู้ไหมครับ" จุ๊บบ…



"เออ! รีบๆ ทำกูง่วงนอน"





เพี้ยะ!





ผมตีเข้าที่ก้นมินอย่างแรง มันหันมามองค้อนผมทันที





"ไปนอนรอพี่ที่โซฟานู้นอีหนู หึหึ"



"มึง!! เรียกกูว่าอะไรนะ!"



อย่าตกใจไปครับ มินมันโวยวายผมแบบเก็บเสียง แทบจะกระซิบคุยกันเพราะกลัวหลานตื่น ฮ่าๆ โคตรตลกหน้ามันเลย



"ที่รักไง ที่รักครับเชิญไปรอพี่ทิวที่โซฟานะครับ"



"เรียกกูอีกทีมึงโดนแน่ทิว!" มินชี้หน้าผมแล้วเดินไปนอนรอผมที่โซฟาอย่างว่าง่าย





โถถถ… อีหนูมินของไอ้ทิว กร๊ากกก…





แคว่ก~





"ทำไรอ่ะ?"



"นั่งนิ่งๆ น่า ไม่อยากเสียงดังให้หลานตื่นไม่ใช่เหรอ หึหึ"



"มึง… มึงฉีกเสื้อนอนกูทำไม" มินกลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ลงคออย่างลำบาก



"หึหึ เฉยๆ ไว้ พี่ไม่ดุหนูไม่ต้องกลัวนะครับ"



"อื้ออ… ทิว"





ผมใช้เศษผ้าที่ฉีกจากเสื้อนอนมินมัดปากมินไว้ก่อนจะจูบลงที่ปากมินแล้วยิ้มร้าย





"ทิวมึง…" มินพูดเสียงอู้อี้เบิกตากว้างด้วยความตกใจ



"ชู่ว์! เดี๋ยวหลานได้ยินนะ"





แคว่ก~





"อื้อ… ทิว"



"นิ่งๆ นะที่รัก รับรองว่าดี หึหึ"





ผมใช้เศษผ้าที่ฉีกเพิ่มมันมือมินทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน ส่วนปลายอีกด้านของผ้าผูกเข้ากับข้อมือข้างขวาของผม





จุ๊บบบ…





"พร้อมนะ รอบนี้กูขอแบบพิเศษหน่อยแล้วกัน หึหึ"





ผมจับตัวมินให้นอนลงบนโซฟาโดยมีผมคร่อมอยู่บนร่างมิน ผมมองไปที่รอยที่ผมฝากรักไว้บนตัวมินแล้วลูบไปมาช้าๆ ก่อนนะกดจูบลงบนรอยนั้นอย่างเอาใจ





จุ๊บบ…







ผมใช้มือจับแก่นกายของเราทั้งสองไว้ด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ มินหลับตาครางด้วยความเสียวเมื่อผมเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น ปากผมพรมจูบไซ้ที่ซอกคอขาวทั้งกัดทั้งดูดจนเกิดรอยใหม่ มินดิ้นพล่านด้วยความเสียวเมื่อผมใช้ลิ้นตวัดเลียสลับดูดกินตุ่มไตอย่างเมามันส์ มือก็ทำหน้าที่ปรนเปรอให้แก่นกายที่กำลังขยายใหญ่จนโตเต็มที่





"อื้ออ… ทิว"





ผมปล่อยแก่นกายมินให้เป็นอิสระก่อนจะครอบปากลงจนสุดแล้วรูดขึ้นลงจนมินร่อนเอวด้วยความเสียส ปลายลิ้นเลียวนที่ปลายส่วนหัวสลับดูดด้วยความแรงจนมินสะดุ้งซี๊ดครางด้วยความเสียว





"ทิว… อื้ออ…"





ผมผละออกจากแก่นกายมินที่กำลังมีน้ำปริ่มออกมาให้เห็น ผมตวัดลิ้นเลียแล้วดูดกินอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะจูบไล่ขึ้นมาที่สองจุกที่ผมหวงแหน ผมทาบทับร่างของผมบนร่างมินก่อนจะกดสะโพกโยกซ้ายขวาสลับวนบดสะโพกแนบแน่นให้แก่นกายของเราเสียดสีกัน





ผมจับมินอ้าขากว้างแล้วแทรกตัวเข้าไปชิดใกล้ทักทายช่องทางรักที่เปียกชื้นไปด้วยเจลที่ผมป้ายลงจนทั่วก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปทักทายด้านใน





"อื้ออ… ทิว…"





ผมขยับนิ้วเข้าออกแล้วเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆ ปากยังคงจูบไซ้ที่ซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจูบบนใบหน้าที่เปียกชื่นไปด้วยเหงื่อ มินร้องครางอื้ออึงไม่เป็นเสียง ผมถอดนิ้วออกจากช่องทางรักแล้วจับแท่งร้อนที่แข็งขืนได้ที่ไปจ่อวนที่ช่องทางรัดอันคับแคบ





จุ๊บบบ…





"กูเข้าไปแล้วนะ"





กึ่ก!!





มินสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเมื่อผมสอดใส่แท่งร้อนเข้าไปได้เพียงส่วนหัว ผมจูบซับที่แก้มอย่างเอาใจ ผมค่อยๆ ดันให้ลึกเข้าไปทีละนิดอย่างอดทน ข้างในตอดรัดแท่งร้อนจนผมอดใจไม่ไหวแทงพรวดเดียวเข้าไปจนสุดความยาว





"อึ่ก… อื้อออ…"



"ซี๊ดดดด… แน่นดีฉิบหาย"





ผมเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ และเพิ่มความเร็วขึ้น มือมินพยายามดันที่หัวเหน่าผมออกห่าง ผมกระชากดึงผ้าให้ดึงมือมินขึ้นมาคล้องไว้ที่คอผมแล้วกระแทกเข้าออกด้วยความแรง





ปัก ปัก ปัก~~





ร่างมินสั่นคลอนตามแรงกระแทกที่ผมใส่แรงไปแบบไม่ยั้ง มินครางไม่เป็นเสียงเพราะปากถูกมัดไว้ด้วยเศษผ้าเสื้อนอน ผมเร่งซอยสะโพกถี่รัวโน้มตัวเข้าหามินแล้วเร่งความเร็วกระแทกใส่แบบไม่งั้น





ปัก ปัก ปัก~~





ปัก ปัก ปัก~~





"ซี๊ดดด… ตอดแรงๆ เลยมิน อ่าา… ดีมากครับ"





ปัก ปัก ปัก~~





ปัก ปัก ปัก~~





"อื้ออ… ทิวว… มิน… อ่าา…"





ผมก้มลงจูบปากมินผ่านผ้าที่เปียกชื้น มินจูบกลับอย่างลำบาก ผมดุนลิ้นให้มินเผยปากออกแล้วสอดแทรกลิ้นเข้าไปด้านในโพรงปากนุ่ม ลิ้นร้อนเกี่ยวต้อนลิ้นเล็กเป็นพันลวัน ผมจูบได้สักพักก็ผละปากออกจากปากมินแล้วจับมินให้นอนคว่ำหน้า แขนซ้ายผมพยุงร่างมินให้ลุกขึ้นนั่งชันเข่าซ้อนด้านหน้าผมแล้วล็อคแขนมินให้คล้องไว้ที่คอ





"พี่รักมินนะ" จุ๊บบบ





ผมเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง มินครางเสียงหวานทันที ผมเร่งความเร็วซอยสะโพกเข้าออกถี่ยิบ ร่างมินสั่นคลอนไปตามแรกกระแทก หน้าตาเหยเกด้วยความเสียว





ปัก ปัก ปัก~~





ปัก ปัก ปัก~~





"ซี๊ดดด… เก่งมากครับ อ่าา… ตอดพี่อีกมิน"





ปัก ปัก ปัก~~





ปัก ปัก ปัก~~





"ทิว… อ๊ะ!… ทิว… อื้อออ…"





ผมจับขามินให้ยกขึ้นเหยียบพนักพิงโซฟาแล้วใส่กระแทกแท่งร้อนใส่หนักๆ สามสี่ครั้งก่อนจะเร่งความเร็วซอยสะโพกแบบถี่รัว





"อ่าา… มึงตอดดีมากเลยมิน ซี๊ดดด…"





ปัก ปัก ปัก~~





ปัก ปัก ปัก~~





"อื้ออ… ทิว… จะออกแล้ว"





จุ๊บบบ…





"อดทนอีกนิดนะ"





"อื้ออ… มินไม่ไหว อ่าา…"





มินปลอดปล่อยน้ำรักฉีดพุ่งออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมเร่งสะโพกซอยแบบถี่รัวแล้วกดบดย้ำๆ อีกสามสี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาในที่สุด





"อ่าา…"





ผมปล่อยแขนที่คล่องคอผมออกแล้วอุ้มมินนอนราบบนโซฟาโดยมีผมนอนทาบทับบนร่างไม่ห่าง ผมจูบซับที่หน้าและปากมินอย่างเอาใจ สะโพกก็ยับขยับส่ายไปมาช้าๆ เนิบๆ กดย้ำๆ ตำแท่งร้อนเข้าออกเป็นจังหวะ





"อื้ออ… ทิวมันเสียว"



"หึหึ เสียวกว่านี้มีอีกนะสนไหม?" จุ๊บบบ…





สวบ~ ~







ผมบดสะโพกสลับซ้ายขวาดึงออกแล้วสอดใสจนสุดทุกครั้ง มินครางอื้ออึงไม่หยุด ยิ่งมินครางผมยิ่งได้ใจขยับส่ายสะโพกบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักมินอย่างไม่หยุดพัก







"อื้ออ… ทิว"



"เสียวมากไหม" ผมถามเสียงพร่า



"เสียวครับ อื้ออ…"



"หึหึ ชอบไหม"





กึ่ก! ผมถามพร้อมกระแทกแท่งร้อนผมเข้าไปจนสุดความยาว





"อึ่ก! อ่าา…"





จุ๊บบ…





"ตอดกูดีขนาดนี้ขอให้รางวัลเพิ่มหน่อยแล้วกัน หึหึ"



"อื้ออ… ทิวอ่าา…"



"รักนะครับ"





จุ๊บบบ…







ผมเริ่มบทรักกับมินอีกครั้งและอีกครั้ง ผมจับมินยืนบ้างนั่งบ้างนอนบ้างสลับท่าไปเรื่อย มินครางจนทรุดหลับคาอกผมไปเลยว่ะ รอบนี้ผมทำสดแบบไม่สวมถุงยางแต่ออกมาแตกข้างนอกทุกรอบ แตกในไม่ได้ดิเดี๋ยวมินมันโวยวายนอนไม่สบายตัว พอเสร็จกิจผมก็จับการเช็ดทำความสะอาดตัวให้มิน เสื้อก็แอบย่องเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบตัวใหม่มาให้ใส่เพราะตัวเก่าขาดไปแล้วเรียบร้อย หึหึ








ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3





หลังจากเช็ดตัวใส่ชุดนอนใหม่ให้มินเรียบร้อยผมก็อุ้มมินออกมานอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงต่อที่โซฟาข้างนอก คนมันมีความสุขจะทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกว่าไหม กร๊ากกก.. แต่เอาเป็นว่าผมต้องหยุดการกระทำลวนลามเมียทุกอย่างลงอย่างน่าเสียดาย เพราะมินปรือตาขึ้นมามองอย่างหงุดหงิด







"อื้อ…" มินผลักหน้าผมให้ออกห่างจากซอกคอตัวเอง



"โอ๋ๆ นอนครับนอน" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วกดจมูกลงที่แก้มมินอีกครั้ง



"ฝันดีนะที่รัก หึหึ"





มินขยับเข้าหาอ้อมกอดผมแล้วหลับไปในที่สุด งานนี้กว่าจะได้นอนก็ฟ้าเหลืองกันพอดี หึหึ





















"ตื่นแล้วเหรอ?" จุ๊บบบ…



"โอ๊ย!" แค่ขยับตัวเท่านั้นแหล่ะรู้เรื่อง



"นอนนิ่งๆ อย่าเพิ่งขยับดิ"



"มึงแม่ง! อีกแล้วนะ"



"หึหึ ก็มึงครางไม่หยุดกูเลยฉุดไม่อยู่" ผมตอบหน้าตาเฉย





ตุบ!!





"โอ๊ยย! เจ็บนะมิน" ผมร้องแบบเสียงไม่ดังมากเพราะกลัวหลานตื่น



"กูเจ็บกว่ามึงอีก!"



"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะที่รัก เดี๋ยวก็หายนะ"



"ถอยไปเลย อย่ามากอดกู"



"มินคร๊าบบ… ขอโทษน้า… อย่าโกรธกูเลย กูทำเพราะรักมึงก็รู้" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด





ตอนนี้มินนอนทับอยู่บนตัวผมครึ่งนึง ก็แบบโซฟามันไม่กว้างมากอ่ะเนอะเลยต้องนอนซ้อนๆ กันไว้แบบนี้จะได้ไม่ดิ้นตก กร๊ากกก





"กูปวดไปทั้งตัวเลยไอ้บ้าทิว!"





จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ…





"ไหนๆ ปวดตรงไหนอีกเดี๋ยวกูรักษาให้เอง ตรงนี้ปวดไหม?"





หมับ!!





"โอ๊ยย! ไอ้บ้าทิว… เจ็บนะ"



"โอ๋ๆ ก้นก็เจ็บเหรอ หึหึ"





ตุบ ตุบ!!





"อย่าจับ!"



"อ่ะๆ ไม่จับก็ไม่จับ" ฟอดดด…



"เช้านี้อยากกินอะไร หื้อ?"



"อะไรก็ได้ แล้วหลานตื่นยัง"



"มิกกี้ยังไม่ตื่นแต่ไอ้อ้วนตื่นแล้ว"



"อ้าว แล้วไอ้อ้วนมันอยู่ไหนอ่ะ"



"กูให้กินนมมันหลับไปอีกรอบแล้ว"



"อืม… งั้นเหรอ"



"มึงนอนต่อเถอะ เดี๋ยวกูทำกับข้าวเสร็จค่อยตื่นมากิน" ฟอดดด…



"อืม… กูยังง่วงอยู่เลย" พูดจบมินก็หาวโชว์ทันที



"มอร์นิ่งคิสกูก่อนดิค่อยนอนต่อ"



"ไม่!!"



"มินจุ๊บกูก่อนเร็ว!"



"ไม่เอา! ลุกไปได้แล้วคนจะนอน"



"มินคร๊าบบ… จุ๊บทีหนึ่งนะ"



"ไม่จุ๊บเว้ย!"





"มิน!!"













"เออ!! ก็ได้!"







จุ๊บบบ…







"หึหึ เมียกูน่ารักที่สุดก็ตอนนี้แหล่ะ"







จุ๊บบบ…





"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป"





ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่ต้องชะงักกึ่กเพราะน้ำเสียงที่โคตรจริงจังของที่รักผม





"อะไร?"



"เมื่อคืนมึงทำกูกี่รอบ?"





"…" ถามแบบนี้ก็ได้เหรอวะ เออๆ เพื่อเมียงั้นกูขอนับแป๊ป





"กูถามว่าเมื่อคืนมึงทำกูกี่รอบ?" มินเริ่มกดเสียงต่ำลง



"กี่รอบเหรอ เออ… สามมั้ง เอ้ย! สี่มั้ง"



"ทิว! อย่าให้กูต้องถามซ้ำ!" มินพูดเสียงเรียบนิ่ง



"โหห… ทำแค่สี่เอง เลขสี่อ่ะ" ผมแกล้งปัญญาอ่อนแป๊ป ทำหน้าแบ๊วๆ แล้วชูขึ้นสี่นิ้วอย่างน่ารัก



"เออ! ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กู"





oO!!





เอ๊ะ! เมื่อกี้มินมันพูดว่าอะไรนะ กูหูฝาดไปรึเปล่าวะ



"ห๊ะ เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?" ผมถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ



"ซื้อ…โทรศัพท์… ใหม่… ให้… กู…" มินพูดชัดๆ ทีละคำ



"อ่อ… ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้มึง" ผมพยักหน้าหงึกๆ





oO!!





"เฮ้ย! ซื้อโทรศัพท์ใหม่ทำไม?!" ไอ้ทิวมึงไม่ได้หูฝาด ชัดเลย!



"ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กู หูหนวกรึไงห๊ะ!"



"เดี๋ยวๆ แล้วทำไมกูต้องซื้อให้ใหม่ไหนพูดซิ"



"เมื่อคืนมึงทำกูกี่ครั้ง?"



"สี่"



"ก็นั่นแหล่ะ ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กูเลย! ไม่งั้นกูจะไม่ให้มึงทำกูอีก"





oO!!





อึ้งแดกไปเลยครับ หื้อ!! เอาเมียตัวเองต้องเสียเงินด้วย OMG!!





"เออๆ ก็ได้ ครั้งหน้ากูจะเอาให้หนักกว่านี้ร้อยเท่าเลยคอยดู"





ฟอดดดด…

ผมก้มหอมแก้มมันอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยวแล้วลุกขึ้นเดินไปแอบร้องไห้ในครัว แม่ง!! เสียเงินก้อนเพราะเรื่องนี้ได้ไงวะกู





"กูไม่ฟรีนะเว้ย!!" มินตะโกนขึ้นเสียงดัง







เครื่องคิดเลข… เครื่องคิดเลขอยู่ไหนวะ อ้าว! ไม่มีว่ะ งั้นกูขอนับนิ้วคำนวนแป๊ป สี่ยกหารค่าโทรศัพท์เครื่องนึง คิดแป๊ป… เออ… แล้วมันตกยกละเท่าไหร่วะ "…"





TBC.

เราเตือนแล้วว่าอายุไม่ถึงห้ามอ่าน ใครไม่ชอบ NC กดผ่านจะได้ไม่เสียสายตา อิอิ









ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เฮียไปกลัดมันมาจากไหน เล่นเอาน้องมินถึงกับโอด หรือน้องยอมเพราะอยากได้โทรศัพท์ใหม่จริงๆ น้อ  o18

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ




【EP.37 มากกว่าความสุขก็คือความแสบ】​​









หลังจากที่นั่งนับนิ้วด้วยความมึนอยู่สักพักก็หันมาเปิดกระเป๋าตังค์ตัวเอง นั่งมองเงินที่มีอยู่ในกระเป๋าตอนนี้แล้วหันไปมองไอ้ตัวแสบที่นอนกรนเบาๆ ไร้สติอยู่บนโซฟา ผมได้แต่หัวเราะหึๆ อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าที่กำลังมีความสุข มันทำให้ผมเซอร์ไพร์สได้ตลอดเวลาจริงๆ





ผมเดินไปนั่งลงข้างร่างที่กำลังนอนหลับสนิทก่อนจะกดจูบลงที่แก้มเบาๆ อย่างอ่อนโยน มินขยับตัวหนีเล็กน้อยแล้วนอนต่อ ผมคลี่ยิ้มบางๆ อย่างมีความสุข





"มึงนี่เหนือคำบรรยายจริงๆ หึหึ"





แกร็ก~~





"อาทิวฮะ" เสียงเรียกของหลานตัวน้อยเดินที่กำลังงัวเงียออกมาจากห้องนอน



"ตื่นแล้วเหรอ แล้วน้องล่ะตื่นรึยังครับ?"



มิกกี้เดินเข้ามาหาผมแล้วพยายามลืมตาให้กว้างขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่สำเร็จ ผมรวบตัวหลานชายตัวน้อยเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มหลานฟอดใหญ่



"น้องยังไม่ตื่นฮะ อามินยังไม่ตื่นอีกเหรอฮะ?"



"ยังครับ อามินต้องนอนต่ออีกสักพักครับ"



"คิกคิก อามินตื่นสาย" มิกกี้หัวเราะคิกคัก



"หึหึ ไอ้ตัวแสบน้อย" ผมลูบหัวหลานรักด้วยความเอ็นดู



"มิกอยากนอนกับอามินฮะ" มิกกี้หาวปากกว้าง



"แล้วทำไมรีบตื่นล่ะครับ ทำไมไม่นอนต่อ?"



"เมื่อคืนมิกฝันร้ายฮะ มิกกลัว"



"ฝันร้ายเหรอ ฝันว่ายังไงไหนเล่าให้อาฟังซิ"



"มิกฝันน่ากลัวมากเลยฮะอาทิว มิกฝันว่ามีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่มากวิ่งไล่มิกฮะ มิกวิ่งหนีมันไปไหนก็ไม่รู้ แผ่นดินไหวสั่นสะเทือนไปหมด มิกวิ่งหนีมันล้มแล้วล้มอีก มิกร้องไห้ด้วยนะฮะ มิกกลัวมากเลย" มิกกี้กอดผมแน่น





Oo!!



มีฉากแผ่นดินไหวด้วยว่ะ --"



"แล้วยังไงต่อครับ?"



"มิกวิ่งไปเรื่อยๆ ฮะ แผ่นดินไหวไม่หยุด มันเหมือนจริงมากเลยนะฮะอาทิว"



อืม… อาก็คิดว่าอย่างนั้นนะ ผมได้แต่คิดในใจ



"โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะครับ มันเป็นแค่ความฝัน" ผมกอดปลอมหลานรัก ในใจแอบคิดว่ากูรึเปล่าวะที่เป็นสัตว์ประหลาดในฝันหลาน



"มิกกี้เป็นอะไรอ่ะทิว?" มินปรือตาขึ้นมาถาม



"ไม่เป็นอะไรหรอก หลานแค่ฝันร้ายมึงนอนต่อเถอะ"





ตอนนี้ผมทั้งปลอบหลานแล้วก็กล่อมเมียไปพร้อมกัน มิกกี้ผละออกจากอ้อมกอดผมทันทีที่ได้ยินเสียงน้าชายสุดที่รัก





"อามินฮะ" มิกกี้เบะปากทำท่าจะร้องไห้





อ้าว! อะไรวะ --"





"มานี่มา"



ผมถึงขั้นต้องเบี่ยงตัวหลีกทางให้อาหลานสร้างฉากดราม่าเล็กๆ มิกกี้ปีนขึ้นไปนอนให้มินกอด หลานชายตัวแสบก็ซุกเข้าอกเมียผมทันที



"นอนกับอานี่แหล่ะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" ฟอดดด…



ผมได้แต่นั่งดูฉากเลิฟซีนอาหลานตาปริบๆ ออดอ้อนกันเหลือเกิ้นนนน



กูอยากจะบอกมึงเหลือเกินมินว่าที่หลานกลัวคือมึงกับกูรึเปล่าที่รัก





สรุปคือผมปล่อยให้สองอาหลานนอนกอดกันจนหลับ ส่วนผมเดินเข้าไปดูไอ้เด็กอ้วนที่นอนหลับปุ๋ยไม่ฝันอะไรทั้งนั้น มันนอนกอดขวดนมแน่นทั้งที่เหลือแค่ขวดเปล่า ทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้วแต่ผมต้องผันตัวไปทำหน้าที่พ่อบ้าน เตรียมอาหารคาวหวานและอาหารเหลวให้ทั้งเด็กโข่ง เด็กเล็กและเด็กอ่อนสุด เฮ้ออ… ชีวิตไอ้ทิว





หลังจากผมเตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาอีกทีไอ้เด็กอ้วนก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พื้นบนผ้านวมผืนใหญ่ พอมันเห็นผมมันก็ชูขวดนมมันขึ้นทันที มันเลี้ยงง่ายไปไหม ตื่นมาไม่มีร้องงอแง เห็นหน้าแค่ขอนม เออ! ดีจริงๆ





"ตื่นมาก็ร้องหานมเลยนะมึงไอ้อ้วน" ผมเดินไปลงนั่งยองๆ แล้วใช้มือขยี้หัวมันด้วยความมันเขี้ยว



"รอแป๊ป เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จจะชงนมให้"





เรื่องกินไม่ต้องห่วงครับ ต่อให้มันกินนมอิ่มใหม่ๆ ไอ้อ้วนก็สามารถยัดอาหารเข้าไปได้อีก อาหารที่บดจากเครื่องบดอาหารเด็ก เดี๋ยวนี้อะไรมันก็ง่ายขึ้นเนอะ ถ้าเป็นสมัยก่อนกว่าจะได้กินข้าวต้องรอแม่นั่งขูดกล้วยบดผสมกับข้าว นั่งมองจนน้ำลายไหลกว่าจะได้กิน เกิดทันกันล่ะซิ หึหึ





ผมแต่งตัวไม่นานก็เป็นอันเสร็จ ไอ้อ้วนรู้งานรีบคลานเข้ามาหาทันที ผมอุ้มมันขึ้นพร้อมกับหยิบขวดนมก่อนจะเดินพาไอ้อ้วนออกไปด้านนอก พอมันเห็นมินนอนอยู่มันก็ดิ้นจะลงท่าเดียว





"ไม่ได้! เขานอนหลับกันอยู่จะไปกวนเขาทำไม"



มันหยุดดิ้นแล้วมองหน้าผม ปากเริ่มเบะ



"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลยนะมึง เลือกมาจะเอานมหรือจะเอาปืน"



ขู่แม่งเลย! ถ้ามึงแหกปากแล้วเมียกูตื่นมึงโดนดีแน่ไอ้อ้วน เมียกูร่างกายเหนื่อยล้าอยู่ เมียกูต้องพักผ่อนเว้ย!!



ไอ้อ้วนมันจ้องหน้าผมอยู่สักพัก แล้วมันก็…



"ฮ่าๆๆ ดีมากอ้วน"



ผมขำกร๊ากเลยครับ มันซุกหน้าเข้าที่อกผมแล้วแล้วหุบปากเงียบ



"มึงนี่ฉลาดจริงๆ เลือกนมแทนปืนกู"





ผมอุ้มไอ้อ้วนไปเข้าไปในครัว จับมันนั่งที่เก้าอี้เด็กแล้วจัดการชงนมให้มัน ระหว่างมันก็นั่งเล่นของเล่นที่ผมจับยัดใส่มือให้มัน พอมันเห็นขวดนมมันก็ทิ้งทุกสิ่งอย่าง





"แน่ะๆ โยนของนะมึง เดี๋ยวโบก!"



ผมก้มลงไปหยิบของเล่นมันขึ้นมาจากพื้นแล้วจ้องหน้ามัน



"ถ้าโยนของอีกกูจะให้อดนมทั้งวัน งานนี้มึงผอมแน่อ้วน"



ไอ้อ้วนมันมองหน้าผมนิ่ง



"ห้ามโยนอีกเข้าใจไหม?"



"กูดุมึงอยู่ไม่ต้องมาทำหน้ายิ้มเลยไอ้อ้วน เดี๋ยวเหอะ!!"



ผมก็ไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องกับสิ่งที่ผมสอนมันไหม มันเอาแต่ทำท่าจะไหว้ขอนมในมือผมอย่างเดียวเลย เสือกมารยาทดีตอนเห็นของกินนะมึงไอ้เด็กอ้วน!!



"กินแล้วนั่งเล่นเงียบๆ ล่ะ เดี๋ยวรอเมียกูตื่นค่อยกินข้าว"

กว่ามินจะตื่นไอ้อ้วนก็คงหิวอีกรอบ เด็กอะไรไม่รู้กินเก่งฉิบหาย อ้วนจนจะแตกอยู่แล้ว







หลังจากรอไอ้อ้วนกินนมจนอิ่มผมก็อุ้มไอ้อ้วนให้มันเรอเรียบร้อยก็พามันเข้าไปในห้องนอน จัดการอาบน้ำให้มันจนตัวหอมฉุย แต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อให้เมื่อวาน เห็นอยากให้ใส่กันจังตั้งแต่เมื่อคืนผมเลยจัดให้ซะหน่อย







"หล่อไม่เบาเลยนะอ้วน หึหึ"



พอชมเข้าหน่อยทำเป็นรู้ดี หัวเราะชอบใจยิ้มร่าไปอีกนะมึง หึหึ



"เดี๋ยวพาออกไปเล่นข้างนอก แต่ห้ามดื้อห้ามซน เล่นเงียบๆ รอเมียกูตื่นเข้าใจไหม"





พูดไปก็เหมือนผมคุยอยู่คนเดียว ไอ้อ้วนทำได้แค่ยิ้ม หัวเราะแล้วก็กรอกตาไปมา ไม่รู้มันเข้าใจหรือมันงงกันแน่ เอาเป็นว่าตามนั้น ผมสั่งอะไรมันก็ต้องทำแค่นั้นจบ!!





ผมอุ้มไอ้อ้วนออกไปยืนมองสองอาหลานที่นอนกอดกันหลับสนิท เห็นแล้วมันเขี้ยวอยากกอดบ้าง แต่ก็ทำได้เพียงก้มลงหอมแก้มเมียรักเบาๆ เมื่อคืนกอดมันมาทั้งคืนแล้วไม่อยากทำให้ร่างมันช้ำไปกว่านี้ เดี๋ยวมันโวยวายผมจะซวยเอา





"มองไร?"



คนที่ผมพอจะคุยด้วยได้ตอนนี้ก็มีแต่ไอ้เด็กอ้วนนี่แหล่ะ



"อยากโดนหอมบ้างว่างั้น หึหึ" ฟอดดดด…



ผมจัดการฟัดแก้มยุ้ยๆ ของไอ้เด็กอ้วน มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังจนผมต้องหยุดแกล้งมัน



"พอเลยๆ หัวเราะเสียงดังเดี๋ยวเมียกูตื่นพอดี นั่งลงตรงนี้แล้วเล่นเงียบๆ อย่าดื้อรู้ไหม"





ผมจับไอ้อ้วนนั่งลงที่พื้นแล้วยื่นของเล่นเด็กให้มันเล่น ไอ้อ้วนก็ว่านอนสอนง่าย มันเล่นของมันคนเดียวเงียบๆ ส่วนผมก็นั่งดูมันเล่นไปเรื่อย แอบแกล้งแย่งมันเล่นบ้าง พอมันทำท่าจะแหกปากร้องผมก็คืนของเล่นให้มัน ฮ่าๆๆ แกล้งไอ้เด็กนี่ก็สนุกดีเว้ย







"ทิว"

ผมหันไปตามเสียงเรียก



"ตื่นแล้วเหรอ" ฟอดดด…



"อืม… หิวน้ำ"



"รอแป๊ป เดี๋ยวไปเอาให้"



"อืม… ขอบคุณ" มินตอบเสียงเบาเพราะกลัวหลานจะตื่นตาม



ผมเดินไปหยิบน้ำมาให้มิน พอออกมาก็เห็นไอ้เด็กอ้วนกำลังพยายามเกาะขอบโซฟาแล้วลุกขึ้นยืน ผมรีบเดินเข้าไปจับตัวมันเพราะกลัวมันล้มหงายหลังหัวฟาดพื้น



"นั่งลงเลยไอ้อ้วน" ผมดุเสียงเบา มินลืมตาขึ้นมามอง



"ลุกขึ้นมากินน้ำก่อนมิน"



มินค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพยายามไม่ให้หลานตื่นตาม



ผมยื่นขวดน้ำให้มิน



"ไอ้อ้วนมันทำอะไร ทำไมมึงต้องดุมันอ่ะ"



"มันจะปีนขึ้นไปหามึงไง กูกลัวมันล้มหัวฟาดพื้นเลยรีบมาจับมันออก"



"มันกลัวมึงมากน่ะนั่น"



"หึหึ สงสัย"



ผมกับมินนั่งขำไอ้เด็กอ้วนที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง แต่มันก็นิ่งได้แป๊ปเดียวเท่านั้นแหละ พอเห็นพวกผมหัวเราะมันก็เริ่มคลานเข้าหามินทันที



"แน่ะๆ อ้อนเมียกูอีกแล้วนะมึง"



มินอุ้มไอ้อ้วนขึ้นแล้วกอดฟัดยกใหญ่ ไอ้เด็กอ้วนก็ชอบใจดิครับงานนี้ มันชอบเล่นกับมินมาก มินสั่งอะไรมันก็ทำตามหมด



"มินพอได้แล้วมั้ง"



"มึงอาบน้ำให้มันแล้วใช่ป่ะ"



"อืม… อาบแล้ว มึงเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว"



"รออาบพร้อมมิกกี้ ให้หลานนอนอีกนิดค่อยปลุกไปอาบน้ำพร้อมกัน"



"ไม่ต้องรอ ไปอาบเลย"



"ทำไม!"



"เดี๋ยวปล่อยให้อาบพร้อมกันจะชวนกันเล่นน้ำอีก แยกกันอาบนั่นแหล่ะจะได้รีบอาบรีบเสร็จ"



"ขี้บ่นว่ะ"



"หรือมึงอยากให้หลานเห็นรอยที่ตัวมึงตอนอาบน้ำ หึหึ"



ผมช่วยพูดเตือนสติ มินทำตาโตก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ เป็นอันเข้าใจ



"เออว่ะ งั้นมึงอุ้มไอ้อ้วนดิ เดี๋ยวกูรีบไปอาบน้ำก่อน"



"หึหึ ต้องให้กูเตือนสติถึงเข้าใจนะมึง"



"ก็เพราะมึงนั่นแหล่ะ โอ๊ะ! อู้ยยย… เจ็บ!!"



"อะไรๆ แค่นี้ทำเป็นร้อง ไหนเจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ"



ตุบ!



"ปากดีไปเหอะ เดี๋ยวมึงจะเดือดร้อน!!"



เดือดร้อน? อะไรวะ? หรือว่า…





อร๊ากกกก!! เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรทำให้เมียโกรธ





"เฮ้ย… แค่ล้อเล่นเอง อย่าโกรธดิ"





พรึ่บ!!





"หลบดิ!! นั่งเกะกะอยู่ได้!!"





อ้าว!! ซวยแล้วกู ที่รักกูขอโทษคร๊าบบบ…





ไปนู้นแล้ว… ไม่รอให้ผัวขอโทษเลยสักนิด





โถถถถ… ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร --"





"เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้อ้วน"





โทษไอ้อ้วนแม่งเลย เพราะมันนั่นแหล่ะทำให้ที่รักผมตื่น พอที่รักผมนอนไม่เต็มอิ่มอารมณ์เลยสวิงหงุดหงิดง่าย ให้เวลาที่รักผมปรับอารมณ์แป๊ป เดี๋ยวคงจะดีขึ้นเอง





ผมนั่งเล่นกับไอ้อ้วนอยู่สักพักมิกกี้ก็ตื่น มินอาบน้ำเสร็จพอดีผมเลยให้มินออกไปรอข้างนอกดูไอ้เด็กอ้วน ส่วนมิกกี้ผมให้อาบน้ำเอง ผมมีหน้าที่ช่วยหลานแต่งตัวบ้างเล็กน้อย มิกกี้เริ่มโตแล้วผมอยากให้หลานช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว





"อาทิวฮะ"



"ว่าไงครับ"



"มิกหิวข้าวฮะ"



"หึหึ อาทำข้าวต้มหมูไว้ให้แล้วครับ รีบแต่งตัวให้เสร็จจะได้ออกไปกินข้าวกัน"



"เย้ๆ มิกเอาหมูเยอะๆ เลยนะฮะ"



"ได้ซิ เดี๋ยวอาตักให้เยอะๆ เลย"



"ขอบคุณฮะอาทิว" จุ๊บบ…





พอแต่งตัวเสร็จมิกกี้ก็วิ่งนำหน้าผมออกไปข้างนอก



"อามินฮะ"



"ว๊าว… หลานอาหล่อสุดๆ โตขึ้นเป็นนายแบบได้เลยนะเนี้ย"



มิกกี้วิ่งไปหามิน



"หึหึ อาหลานนี่พอกันเลยนะ" ผมเดินขำ



"อามินฮะไปกินข้าวกันนะฮะ อาทิวมีข้าวต้มหมูเต็มหม้อเลยฮะ"



"รู้ได้ไงว่าหมูเต็มหม้อ?" มินถามหลานรัก



"รู้ฮะ ก็อาทิวบอกจะตักหมูให้มิกเยอะๆ เลยฮะ"



"หึหึ ท่าทางจะหิวมากเลยนะเนี้ย"



"หิวมากเลยฮะ"



"หิวยัง?" ผมถามมิน



"หิวดิ มากด้วย"



"เดินไหวไหม หรือต้องให้กูช่วย"



"ตลกเหรอ!"



มินทำหน้าโหดสุด แต่ทำไมกูมองว่าน่ารักวะ



"หึหึ เดินไหวงั้นก็ลุกครับ" ผมยังคงสนุกไม่เลิก



"กวนตีน!!" มินขยับปากแบบไม่ออกเสียง แต่ผมเข้าใจทันทีว่ามันชมผม ฮ่าๆๆ



"มิกกี้ครับ เดี๋ยวเข้าไปช่วยอาจัดโต๊ะกัน" หนีตีนเมียแป๊ป



"เฮ้ยๆ แล้วไอ้อ้วนล่ะ"



"มึงก็อุ้มมันมาดิ เดินไหวไม่ใช่เหรอ หึหึ"



"ไอ้!!"



"แน่ะๆ หลานมองอยู่จะพูดอะไรคิดก่อน"



มิกกี้ยืนมองตาแป๋ว



"เดี๋ยวมิกอุ้มน้องให้เองฮะ"



"หึหึ ไม่ต้องครับ เดี๋ยวอาอุ้มเอง"



"อามินไม่สบายเหรอฮะ เดินไหวไหมฮะเดี๋ยวมิกช่วยนะฮะ" มิกกี้เดินเข้าไปจับมือมิน



กร๊ากกกกก… กูได้แต่ขำในใจ มินหน้าเสียทันที มันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้หลาน



"อาไม่ได้เป็นอะไรครับ ป่ะๆ ไปกินข้าวกัน"



มินจูงมือหลานรักเข้าไปในครัว ส่วนผมเดินตามหลังไป แอบขำมันฉิบหาย











"เอาเพิ่มไหม?"



"ไม่เอาล่ะ อิ่ม"



"ทำไมกินน้อย หลายยังกินเยอะกว่ามึงเลย หรือว่ากูทำไม่อร่อย?"



"อร่อย แต่อิ่มไง"



"กินอีกนิด เดี๋ยวกูตักให้"



"ไม่เอาแล้ว… อิ่ม!"



"อามินไม่สบายแน่ๆ เลยฮะ"



"หึหึ ทำไมถึงคิดว่าอามินไม่สบายล่ะครับ?" ผมถามหลาน



"ก็เวลามิกไม่สบาย มิกก็ไม่อยากกินข้าวเหมือนกันฮะ"



"แล้วทำไมถึงไม่อยากกินข้าวล่ะครับ ยิ่งไม่สบายต้องกินเยอะๆ รู้ไหมจะได้หายไวไว"



"รู้ฮะ แต่พอมิกไม่สบายกินอะไรก็ไม่อร่อยนิฮะ"



"ยกเว้นขนมใช่ไหมที่กินแล้วอร่อย หึหึ"



"ใช่ฮะ" มิกกี้ยิ้มกว้าง



"อามินไม่ได้ไม่สบายหรอกครับ แต่อามินดื้อกับอาน่ะ"



"อามินโตแล้วยังจะดื้อเหมือนมิกอีกเหรอฮะ"



"ป่าวนะ ไม่ได้ดื้อเหอะ อาทิวอ่ะพูดไปเรื่อย"



"มึงชอบสอนหลานแบบนี้ตลอด"



"ถ้าไม่จริงอย่างที่กูพูดก็กินข้าวอีกดิ"



"เออๆ ไปตักมาดิ เอานิดเดียวพอนะ!!"



"มิกเอาด้วยฮะอาทิว"



"หึหึ ได้ครับ"











"ทำไมตาปรือแบบนั้นล่ะ ง่วงนอนเหรอ?"



"อืม… ก็กูกินข้าวตั้งเยอะ ตามันเลยจะปิดอีกรอบ"



"กินอิ่มนอนหลับ เลี้ยงง่ายจริงๆ เลย"



"อย่าว่าแต่กูเลย มึงดูมิกกี้กับไอ้อ้วนดิ ไปก่อนกูอีก"



"หึหึ งั้นก็นอนพักอีกนิดแล้วกัน" ผมลูบแก้มมินเบาๆ



"แล้วมึงล่ะ"



"เดี๋ยวกูเข้าไปที่ร้านแป๊ปนึง มึงอยู่กับหลานได้ใช่ไหม?"



"อืม… อย่าไปนานนะ"



"ไม่นานหรอก เดี๋ยวเข้าไปสั่งงานเด็กที่ร้านแป๊ปเดียว ไม่ได้เข้าร้านมาหลายวันแล้ว"



"รีบๆ กลับมา อย่าให้กูต้องโทรตาม"



"ทำไม คิดถึงกูเหรอ?"



"คิดถึงบ้าอะไร มึงช่วยดูสภาพกูด้วย"



"ก็ปกตินิ"



"เออ! ปกติดีทุกอย่างแหล่ะ มึงคิดว่าสภาพนี้กูจะเลี้ยงเด็กสองคนคนเดียวไหวไหม พูด!!"



กูควรจะขำหรือสงสารดีวะเนี้ย



"ยังเจ็บอยู่เหรอวะ"



"เหอะ! ไม่เจ็บเล๊ยยย… มึงทำกูเบามากกกกก แม่ง!! รอยกูเต็มตัวไปหมด"



"จริงดิ ไหนๆ กูขอชื่นชมผลงานหน่อย"



"เฮ้ยยย!! ไอ้ทิวอย่า!!"



"ชู่วววว… เบาๆ ดิ เดี๋ยวหลานตื่น"



"มึงจะทำอะไร!! ลงไปจากตัวกูเลยนะ" มินพูดเสียงกระซิบ



"มึงอยากให้กูทำอะไรล่ะ หึหึ"



"ไม่ต้องเลย!! กูยังเจ็บอยู่นะเว้ย!!"





แปะ!!





"หึหึ คิดทะลึ่งใหญ่ล่ะ กูแค่จะจูบมึง"



"จูบก็ไม่ได้เว้ย! เดี๋ยวหลานตื่นมาเห็น"



"หลานหลับอยู่ ไม่ตื่นหรอกน่า"



"ลงไปเลยกูหนักนะเว้ย!"



"ชู่ววว… เบาๆ ดิ หลานจะตื่นเพราะมึงแหกปากนี่แหล่ะ"



จุ๊บบบ…



"กูป่าวเหอะ! ลงไปเลยทิว"



จุ๊บบบ…



"มันเขี้ยวว่ะ"



ฟอดดดด…



"ทิวกูหนักนะ ตัวมึงไม่ได้เบาเลยนะ"



"ขี้บ่นว่ะ ทีกูอุ้มมึงทั้งคืนก็ยังไม่บ่นเลย"



"อุ้มงั้นเหรอ!!"



"โอ๊ยๆๆ มินกูเจ็บ!!"



หยิกกูใส้ขาดแล้ว!! เมียจ๋า



"มึงจะลงไปดีๆ ไหม!"



"มินเดี๋ยวหลานตื่นนะ โอ๊ยๆๆ ที่รักกก…"





อร๊ากกกก… โคตรเจ็บเลยเว้ยยยย…





"ไม่ต้องมาเรียกกูที่รักเลย!!"





หมับ!!





"อู้ยยย… ใส้กูแทบขาด"



"ไอ้ทิวปล่อยกู!!"



"คิดจะแข็งข้อกับกูใช่ไหม งั้นมึงต้องเจอดีซะหน่อยจะได้หลาบจำ หึหึ"





"ไอ้ทิว! อุ๊บบบ…"





ผมประกบปากจูบแม่งเลย ขอดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้พี่ใช้ความรุนแรงงั้นรึ หึหึ





ทำเป็นขัดขืนให้กูปลุกปล้ำอยู่นาน สุดท้ายมึงก็เสร็จกูอยู่ดี





ผมจูบตักตวงความสุขเพิ่มความกระชุ่มกระชวยให้หัวใจจนขีดความสุขผมพุ่งปรี๊ดผมก็ปล่อยมินให้กลับคืนสู่อิสระภาพ กร๊ากกกก…





มินรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที ปากนิ่มๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อเห็นแล้วอยากกัดแรงๆ อีกสักที ทำไมมันน่าฟัดน่ากัดน่าซัด เฮ้ย! น่ารักอะไรขนาดนี้วะ





"แฮ่กๆ มึงมันโรคจิต"



"โรคจิตตรงไหน กูอยากจูบกูก็จูบ"



จุ๊บบบ…

จูบโชว์แม่งอีกที ปากมึงคือสมบัติของกูจำไว้



"เออ! นี่ถ้ากูตัดปากกูได้กูจะให้มึงเก็บพกใส่กระเป๋าไปด้วยเลยดีไหม!!"



"เออ ก็ดีนะ เพราะเวลาที่กูอยากจูบมึงเมื่อไหร่ก็จะได้หยิบขึ้นมาจูบทันทีเลย"





จุ๊บบบ…





"ไอ้บ้า!!"



"ถึงพี่จะบ้าแต่พี่ก็รักนะ" พูดจบผมก็แกล้งทำปากจู๋ใส่มัน



"กูขี้เกียจพูดกับมึงแล้ว!! จะไปร้านก็รีบๆ ไปดิ"



"อยากให้กูรีบไปขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง



"ก็… ก็มึงจะไปร้านไม่ใช่เหรอ กูไม่ได้ไล่สักหน่อย"



ฮ่าๆๆๆ หง่อยไปเลยเมียกู



ฟอดดด…



"กูไปไม่นานหรอกเดี๋ยวรีบกลับ"



อะไรของกูวะเนี้ย! จากโหดๆ มาสู่โหมดนุ่มนวลซะงั้น



"อืม…" มินพยักหน้าตอบเสียงเบา



"นอนพักซะ ถ้าอยากกินอะไรโทรมา"



"อืม…"



"ทำไมตอบสั้นจังวะ"



"ก็เออไง! รีบไปสักทีดิจะได้รีบกลับ"



"หึหึ คร๊าบบบ… เดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับคร๊าบบบ…"



ผมลุกขึ้นนั่งมองมินนอนทำหน้างอตาขวางอยู่แม่งโคตรน่ารัก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะ



"ลุกขึ้นมาให้กูกอดหน่อย"



"อะไรอีก มึงอย่ามาเยอะทิว"



"ลุกขึ้นมา"



"อะไรของมึงหนักหนาวะ!"



มันบ่นไปอย่างนั้นแหล่ะ สุดท้ายมันก็ทำตามที่ผมสั่ง



ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วหอมลงที่ซอกคอ มินขยับตัวหนีเล็กน้อยก่อนจะจูบลงที่แก้มของผมแล้วซบลงที่ไหลผม



"พอใจยัง?" มินถามเสียงอู้อี้



"อืม… พอใจมาก หึหึ"



"ทำงานเสร็จแล้วก็รีบกลับมาด้วย ตอนเย็นต้องไปส่งมิกกี้ที่บ้าน พรุ่งนี้หลานต้องไปโรงเรียน"



"คร๊าบ… รู้แล้วครับคุณชาย"



"ซื้อขนมมาฝากหลานด้วยนะ"



"แล้วมึงล่ะจะเอาอะไรไหม?"



"ยังคิดไม่ออก"



"หึหึ ถ้าอยากกินอะไรก็โทรมาแล้วกัน"



"อืม…"





ฟอดดด…





"นอนพักเยอะๆ ล่ะ"





มินผละออกจากตัวผมแล้วนอนลงบนโซฟาที่เดิม ผมกดจูบลงที่แก้มมินอีกครั้งแล้วผละออก มินคลี่ยิ้มบางๆ แล้วโบกมือบ๊ายบายให้ผมเหมือนเด็กน้อย ผมเดินยิ้มอย่างมีความสุขออกจากห้อง วันนี้ได้กำลังใจเต็มเปี่ยมมาก มีแรงทำงานอีกเยอะเลย







ผมขับรถมาที่ร้าน โทรตามไอ้เก่งให้เข้ามาช่วย งานที่ค้างอยู่ไม่มีอะไรมากเพราะส่วนมากไอ้เก่งมันจัดการเรียบร้อยดีทุกอย่าง ผมแค่ตรวจความเรียบร้อยแล้วสั่งงานทิ้งไว้อีกนิดหน่อย แต่หันมามองนาฬิกาเวลามันผ่านไปเร็วมาก เกือบสามชั่วโมงที่ผมนั่งทำงานเหมือนเวลาผ่านไปแค่แป๊ปเดียวหันมาอีกทีจะเที่ยงแล้ว ป่านนี้มินกับเด็กๆ คงตื่นเรียบร้อย ถ้าผมเดาไม่ผิดคงชวนหลานเล่นจนบ้านเละอีกแน่นอน







"นายครับ ขนมกับอาหารที่นายสั่งผมให้เด็กเอาไปไว้ที่รถให้แล้วนะครับ"



"เออ… ขอบใจมาก"



"นายจะกลับเลยไหมครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ป่านนี้คุณมินคงจะรอกินข้าวพร้อมนายอยู่นะครับ"



"หึหึ รู้ดีนะมึง"





ครืดดด… ครืดดด…

ผมมองไปที่โทรศัพท์ก็ถึงกับยิ้มไม่หุบ แค่พูดถึงก็โทรมาเลย





"ตื่นแล้วเหรอ?" ผมถามปลายสาย



"อืม… เพิ่งตื่น จะกลับยัง?"



"กำลังจะกลับแล้ว"



"หลานหิวข้าว"



"ซื้อให้แล้ว มึงอยากกินอะไรไหม?"



"ไม่อ่ะ มึงซื้ออะไรมากูกินได้หมด"



"หึหึ เลี้ยงง่ายดีเว้ย"



"รีบกลับมานะ รออยู่"



"อืม… ไม่เกินครึ่งชั่วโมง"



"อย่าขับรถเร็วล่ะ"



"เออ… รู้แล้วน่า"



"งั้นแค่นี้นะ เฮ้ยๆ ไอ้อ้วนอย่าปีน!!"



แค่ฟังเสียงโวยวายผมก็ขำล่ะ มินคงปวดหัวน่าดู



"แค่นี้นะทิว ไอ้อ้วนแม่งดื้อใหญ่ล่ะ"



"อืม… วางเลย"



"บาย"





ผมวางโทรศัพท์จากมินเสร็จก็รีบขับรถออกจากร้านทันที มินคนเดียวคงเอาสองแสบไม่อยู่แน่ๆ ถึงเวลาที่พระเอกอย่างผมต้องเข้าไปช่วยซะแล้ว รอพี่ก่อนนะที่รัก ^^



TBC.


ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เฮียอดอยากมาจากไหน จัดน้องเต็มมาก  :laugh:

ออฟไลน์ Wtftt

  • โอกาสก็เหมือนไอติมถ้าไม่กินมันก็ละลาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ




【EP.38 ถึงเวลาบอกลา】​​









ผมเปิดประตูเข้าห้องมาถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ห้องที่เคยสะอาดก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว ของเล่น กองขนม ขวดนม แก้วน้ำ ทุกสิ่งอย่างวางเกลื่อนอยู่ทุกพื้นที่ในห้องนั่งเล่น





สิ่งมีชีวิตทั้งสามหันมามองผมที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ผมยืนอึ้งอยู่หน้าประตู มือทั้งสองข้างที่กำลังถือถุงอาหารพะรุงพะรังแทบจะหมดแรง





"อาทิวฮะ ซื้อขนมมาฝากมิกไหมฮะ?" มิกกี้วิ่งเข้ามาหา ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้หลาน

"ยืนทำอะไรทิวเข้ามาดิ ปิดประตูด้วย"



นั่น!! มันยังไม่รู้ตัวอีก



ผมหันไปมองมินที่กำลังหยิบขนมจากถุงแล้วยัดใส่ปากตัวเองโดยมีไอ้เด็กอ้วนนอนดูดขวดนมอยู่บนตัก ดูมันสองคนช่างมีความสุขจริงๆ ยกเว้นกูเนี่ย!!



"อาทิวฮะ ให้มิกช่วยถือไหมฮะ"

หลานตัวนิดเดียวยังมีน้ำใจจะมาช่วยถือของ ส่วนเมียกูนั้น… --"



" ไม่ต้องครับ เดี๋ยวอาถือเองช่วยอาปิดประตูก็พอ"

"ได้ฮะ"



ผมเดินเข้ามาห้องอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้เดินชนสิ่งกีดขวางที่พื้น โคตรเละ!



"ทำไมห้องรกขนาดนี้วะ"

"รกเหรอ ไม่นิ"

"เฮ้ออ… กูไม่น่าปล่อยให้ลิงสามตัวอยู่ด้วยกันเลย!" ผมถึงขั้นกุมขมับ ตอนนี้มือไม่ว่างกูยกตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากแทนได้ไหมวะ --"

"มึงก็พูดเว่อไป"

เหอะ! ดูมันตอบดิ

"วางถุงขนมซะมิน มิกกี้ครับช่วยอาเก็บของเล่นที่เล่นเสร็จแล้วเข้าที่ให้เรียบร้อยได้ไหม"

"แต่มิกยังเล่นอยู่เลยนะฮะ"

"หลานยังเล่นอยู่มึงจะให้หลานเก็บทำไม"

"มิกกี้เก็บของเล่นก่อนนะครับ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยมาเล่นใหม่นะ"

"ได้ฮะอาทิว"

"ส่วนมึง ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว"

"กินเลยได้ไหม กูล้างหน้าแปรงฟันแล้ว"

เฮ้ออ… หลานยังว่าง่ายกว่าเมียกูเยอะ

"ไม่ได้มิน ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย มึงไม่อายหลานรึไง"

"อายทำไมเนอะ น้าหลานกันไม่เห็นต้องอายเลย เนอะอ้วนเนอะ" ดูๆ มันหาพวกเข้าข้างมัน

"ไอ้นี่ก็นอนสบายเป็นหมูเลยนะมึง"

"ไปอาบน้ำ" ผมพูดย้ำ

"เออๆ ก็ได้ มึงก็รีบเอาของไปวางก่อนดิจะได้มาดูไอ้อ้วน"

"อืม… รอแป๊ป"

"อ่อ… มึงเอาขวดนมออกจากปากมันด้วย เหลือแต่ขวดเปล่าจะให้มันดูดให้ลมเต็มท้องเล่นรึไง"

"วุ้ย!! ขี้บ่นว่ะ แล้วมึงเนี่ย!! จะดูดลมอีกนานไหมห๊ะ! ดูดอยู่ได้เดี๋ยวก็ลมเต็มท้องหรอก"



--" กูล่ะปวดใจจริงๆ



"อ้วนพอเลย วางขวดนมเดี๋ยวนี้!!"



ผมได้แต่ส่ายหัวเหนื่อยใจเดินเอาอาหารที่ซื้อมาเข้าไปเก็บในครัว ออกมาอีกทีมิกกี้ก็เก็บของเล่นเข้ากล่องเสร็จเรียบร้อย



"มินไปอาบน้ำได้แล้วไป"

"เออๆ รู้แล้ว กำลังจะไปเนี้ยบ่นจริง"



มินลุกขึ้นเดินเก็บซองขนมกับแก้วน้ำที่วางอยู่เข้าไปเก็บในครัว พอเดินออกมาก็ไม่วายทำหน้ากวนๆ ใส่ผมก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน



"อ้วนมานี่ม่ะ" ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนขึ้นมานั่งบนตัก มิกกี้ก็รีบปีนขึ้นมานั่งข้างผมบนโซฟาทันที

"อาทิวฮะ"

"ว่าไงครับ?"

"อาทิวไปทำงานมาเหนื่อยไหมฮะ?"



ผมได้ฟังประโยคนี้จากหลานถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ หลานยังรู้จักถามมากกว่าเมียกูอีก --"



"เหนื่อยนิดหน่อยครับ"

"แล้วอาทิวไปทำงานคิดถึงพวกเราสามคนไหมฮะ?"

"หึหึ คิดถึงซิ อาทำงานเสร็จก็รีบกลับมาหานี่ไง มิกกี้ถามอาแบบนี้มีอะไรรึป่าวครับ?"



ฟอดดดด…

ผมรวบตัวหลานเข้ามากอดแล้วหอมด้วยความเอ็นดู



"คิกคิก… อามินกับมิกกี้ก็คิดถึงอาทิวฮะ อามินถามหาอาทิวตลอดว่าเมื่อไหร่จะกลับมาฮะ"

"หึหึ อามินบอกอย่างนั้นเหรอครับ?"

"ใช่ฮะ อามินพูดถึงอาทิวตลอดเลย"

"เข้าใจพูดนะเรา หึหึ"

"น้องอ้วนก็คิดถึงเนอะ" มิกกี้หันไปคุยกับไอ้เด็กอ้วน หัวเราะกันคิกคัก

ไอ้อ้วนโดนมิกกี้ทั้งกอดทั้งหอม บ้างก็จั๊กจี้ที่พุงป่องๆ ของมันจนไอ้อ้วนดิ้นหนีไม่หยุด ผมเห็นแล้วก็ขำตามไปด้วย

"มิกกี้พอแล้วครับเดี๋ยวน้องหายใจไม่ทัน"

"น้องอ้วนตลกดีนะฮะ เหมือนตุ๊กตาดิ้นได้เลย"

"อืม… เหมือนตุ๊กตาหมูดิ้นได้ หึหึ"

"มิกอยากพาน้องอ้วนไปอยู่ที่บ้านกับมิกฮะ อาทิวให้น้องไปอยู่กับมิกที่บ้านได้ไหมฮะ"

"ไม่ได้ครับ เดี๋ยวน้องต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวน้องครับ"

"ทำไมล่ะฮะ อาทิวไม่รักน้องอ้วนเหรอฮะถึงจะให้น้องอ้วนไปอยู่ที่อื่น"

เอาไงดีวะ กูจะตอบหลานว่ายังไงดีล่ะทีนี้

"น้องอ้วนต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวเขาครับ อาช่วยเลี้ยงน้องแค่ชั่วคราวเท่านั้น"

"แต่มิกไม่อยากให้น้องไปเลยฮะ มิกอยากให้น้องอยู่เล่นกับมิก"

"ถึงน้องจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเขาแล้วเราก็ยังไปเยี่ยมน้องได้ครับ ถ้ามิกกี้อยากไปเล่นกับน้องเมื่อไหร่อาจะพาไปหาน้องเอง แต่เราต้องรอให้ครอบครัวน้องสะดวกด้วยนะครับเราถึงจะไปเล่นกับน้องได้"

"จริงเหรอฮะ ถ้ามิกคิดถึงน้องมิกขอให้อาทิวพาไปหาน้องได้ใช่ไหมฮะ?"

"ได้ซิครับ"

"อ้าว ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอ?"

"ดีใจฮะ" มิกกี้ตอบเสียงเบา

"มิกกี้เป็นอะไรอ่ะทิว?"



มินเดินออกมาพอดี อาบเร็วแบบนี้มันวิ่งผ่านน้ำชัวร์



พอมิกกี้เห็นมินออกมาจากห้องก็กระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งเข้าไปกอดมินทันที



"อามินฮะ"

"เป็นอะไรอาทิวแกล้งเหรอ บอกอามาเดี๋ยวอาจัดการให้"

"ป่าวฮะ อาทิวไม่ได้แกล้งอะไรมิกฮะ"

"อ้าว! แล้วทำไมทำหน้าเศร้าล่ะ?"

"อาทิวบอกว่าน้องจะไม่ได้อยู่กับเราฮะ"

มินมองมาที่ผมโดยไม่พูดอะไร

"ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยนิ น้องก็เหมือนมิกกี้ไง"

มิกกี้เงยหน้าขึ้นมองหน้ามินด้วยความสงสัย

"เหมือนยังไงเหรอฮะอามิน?"

"ก็เหมือนตรงที่มิกกี้มีพ่อกับแม่ไง นั่นแหละที่เขาเรียกว่าครอบครัว มิกกี้มาเที่ยวบ้านอาแต่เดี๋ยวก็ต้องกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ใช่ไหมล่ะ" มินอธิบาย

"ใช่ฮะ"

"น้องอ้วนก็มีครอบครัวเหมือนมิกกี้เลย พอถึงเวลาน้องก็ต้องกลับไปหาพ่อแม่น้องเหมือนกันไงล่ะ ถ้าเราคิดถึงกันเราก็ไปหากันได้ไงล่ะ"

"อ๋าา… แบบนี้นี่เอง"

"ถ้ามิกกี้คิดถึงน้องก็โทรมาหาอากับอาทิว อาสองคนว่างเมื่อไหร่จะอาพาไปหาน้องดีไหม?"

"ดีฮะ"

"พูดดีก็เป็นเนอะ"

"อธิบายหลานแค่นี้ไม่เห็นจะยากไรนิ"

"เออ! มึงเก่ง มาเฝ้าเด็กๆ กูจะได้ไปเตรียมข้าวให้กิน"

มินอุ้มมิกกี้เดินเข้ามานั่งลงข้างผม

"ให้กูช่วยอะไรไหม?"

"ไม่ต้อง ช่วยนั่งเฝ้าเด็กแบบไม่พากันซนก็พอ โอเค?"

"รู้แล้วน่า… ไปๆ กูหิวล่ะ"

"อืม… รอแป๊ป เสร็จแล้วเดี๋ยวเรียก"





ผมเดินเข้าไปจัดเตรียมอาหารที่ซื้อมาใส่จาน สักพักมินก็เดินอุ้มไอ้เด็กอ้วนตามเข้ามา มิกกี้รีบเดินไปล้างมือก่อนที่ผมจะบอกเสียอีก ฉลาดจริงๆ เลยเด็กคนนี้





"หิวอ่ะ ทนรอไม่ไหว"

"กูไม่ได้ให้รอนานขนาดนั้นสักหน่อย กูเข้ามายังไม่ถึงสิบนาทีเลย"

"ก็นั่นแหล่ะ กูมาช่วยมึงไง เดี๋ยวเอาอ้วนวางแป๊ป"

"หึหึ รู้จักช่วยก็ดีแล้ว อย่าลืมล้างมือด้วยล่ะ"

"คร๊าบบบ… ท่านทิว"

"มิกกี้นั่งรอเลยครับ"

"ฮะอาทิว"





ผมกับมินช่วยกันแกะอาหารใส่จานจนเสร็จแล้วเราก็นั่งกินอาหารพร้อมกัน หลังจากกินเสร็จผมก็เป็นคนเก็บทำความสะอาดล้างจานทั้งหมด ส่วนมินผมให้ไปเก็บของมิกกี้ใส่กระเป๋าเตรียมไปส่งหลานกลับบ้าน





"อามินฮะ มิกไม่อยากกลับบ้านเลย"

"ไม่ได้ครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน"

"อามินไปส่งมิกที่โรงเรียนได้ไหมฮะ?"

"งอแงนะเรา อยู่กับอามาตั้งสามวันแล้วไม่เบื่อรึไง" ฟอดดดด…

"ไม่เบื่อเลยฮะ มิกสนุกมาก"

"แล้วไม่คิดถึงพ่อกับแม่เหรอ?"

"คิดถึงฮะ แต่ก็คิดถึงอามินด้วยนิฮะ"

"ปากหวานจริงๆ เดี๋ยวอาถามอาทิวก่อนแล้วกัน"

"เย้ๆ ขอบคุณฮะอามิน" จุ๊บบบ…

"เฮ้ย! ดีใจทำไม อายังไม่ได้ตกลงเลย แค่บอกจะลองถามอาทิวให้ก่อน"

"อาทิวรักมิก อาทิวต้องอนุญาตแน่นอนฮะ"



ผมยืนแอบฟังอาหลานคุยกันอยู่สักพัก ตอนนี้ถึงเวลาต้องเข้าแสดงตัวแล้วซินะ







"อาทิวฮะ" มิกกี้วิ่งเข้ามาหาผมทันที งานนี้คงโดนหลายอ้อนจนใจอ่อนอีกแน่กู

"ว่าไงครับ ช่วยอามินเก็บของเสร็จรึยัง?"

"เสร็จแล้วฮะ แต่…"

"แต่อะไรครับ?"

มิกกี้หันไปหามิน สองอาหลานมองตากัน มินยิ้มขำหลานตัวเองก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น

"ทิวคืนนี้เราค้างที่บ้านแม่สักคืนดีไหม?"

"อยากค้างเหรอ"

"อืม… คิดถึงแม่น่ะ นอนค้างสักคืนให้หายคิดถึง แม่บ่นถึงมึงด้วยนะ"

"บ่นว่าอะไร?" ผมแกล้งถามกลับ

"ก็บ่นคิดถึงนั่นแหล่ะ" มินตอบ

"หึหึ งั้นเหรอ"

"อืม… สรุปค้างนะ"

"ตามใจ"

มิกกี้แอบส่งยิ้มให้มิน ผมตลกมากที่หลานพยายามทำโดยไม่ให้ผมเห็น

"อ่อ… ตอนเช้าเราไปส่งมิกกี้ที่โรงเรียนก่อนนะ แล้วค่อยกลับคอนโด"

"ตื่นไหวเหรอ หลานไปโรงเรียนเช้ามากนะ"

"ไหวดิ! ไหนๆ เราก็ต้องกลับคอนโดอยู่ล่ะ แวะไปส่งหลานที่โรงเรียนก่อนค่อยกลับมานอนต่อที่คอนโดก็ได้"

"หึหึ ตามใจ"

"เย้! ขอบคุณฮะอาทิว"

มิกกี้ดีใจจนออกนอกหน้า ผละออกจากผมแล้ววิ่งไปกอดมินก่อนจะกระซิบข้างหูมินแล้วหัวเราะกันอย่างมีความสุข

"อย่าลืมเตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ไอ้อ้วนด้วยล่ะ"

"อืม… เดี๋ยวจัดการเองไม่ต้องห่วง"





ผมเดินออกมาจากห้อง เดินตรงไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอน ขอพักสายตาสักชั่วโมงแล้วกัน คืนนี้คงต้องใช้พลังอีกเยอะ หึหึ









หลังจากผมได้พักแค่ชั่วโมงนิดๆ ผมก็ต้องตื่นมาสู้ต่อ สะบัดความเมื่อยล้าออกไปให้หมดแล้วบอกตัวเองว่าต้องไหว ขนของพร้อมคนขึ้นรถเสร็จก็แล้วขับออกมาจากคอนโดมุ่งหน้าเดินทางไปบ้านแม่ยาย ระหว่างทางแวะซื้อของกินก่อนจะขับรถเข้าบ้าน พอถึงบ้านผมก็พอได้พักบ้างครับ





"เหนื่อยไหมคุณอา เจอหลานอ้อนอะไรบ้างล่ะ คริคริ"

"อ้อนเยอะเลยครับ หึหึ" ผมตอบ

"แม่ว่าแล้ว มาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าแบบนี้ใครอ้อนล่ะ มิกกี้หรือตามิน"

"ทั้งสองเลยครับ"

"เราเนี่ยน้า… ตามใจทั้งหลานตามใจทั้งแฟนคงเหนื่อยแย่เลยล่ะซิ"

"พอไหวครับ งานนี้ขัดใจผมว่าคงเป็นไปไม่ได้"

"แม่ก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะจ๊ะ ตาม่อนก็บ่นคิดถึงลูกชายทุกวัน แต่ท่าทางลูกชายสุดที่รักจะลืมพ่อที่แท้จริงไปแล้วแน่ๆ ถึงขั้นขอให้อามากลับค้างด้วยแบบนี้"

"ไม่หรอกครับ มิกกี้แค่สนุกเวลาได้เล่นกับมินมากกว่าครับ"

"เลี้ยงเด็กยากไหมล่ะ"

"ก็มียากบ้างง่ายบ้างครับ แต่พออยู่รวมกันสามคนก็เล่นเอาผมหมดแรงเหมือนกันครับ"

"เหนื่อยแย่เลย โถถถ… พ่อลูกชายสุดหล่อของแม่"

"แม่… ลูกชายแม่นั่งอยู่นี่นะรู้ยัง" มินพูดขึ้น

"จ๊ะๆ นั่นก็ลูกนี่ก็ลูก แม่รักทั้งสองคนนั่นแหล่ะจ้า…"

"รักมิกด้วยนะฮะคุณย่า" มิกกี้รีบวิ่งเข้ามากอดออดอ้อนคุณย่าทันที

"จ้า… หลานย่าทั้งคนย่าจะไม่รักได้ไงล่ะ" ฟอดดดด…

"คิกคิก มิกก็รักคุณย่าฮะ งั้นมิกไปเล่นกับอามินต่อนะฮะ"

"จ้า… ย่าให้เล่นอีกแป๊ปเดียวนะ เพราะเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณปู่จะกลับมาแล้วจ๊ะ"

"ฮะคุณย่า"

"พี่ล่ะเกรงใจเราจริงๆ ที่ปล่อยมิกกี้ไปกวนเราสองคนแบบนั้น นี่จ๊ะน้ำเย็นๆ ดื่มก่อนจะได้หายเหนื่อยนะ" พี่ฟ้าเดินเอาน้ำมาให้แล้วนั่งลงที่โซฟาข้างคุณแม่

"ไม่เป็นไรครับ มิกกี้เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย"

"เอ๊ะ! นี่ทิวจะบอกว่าเลี้ยงง่ายกว่าน้องชายพี่รึเปล่าน้า…"

"หึหึ ผมไม่กล้าเอาไปเปรียบกับหลานหรอกครับ"

"จ้า… ได้ยินแบบนี้แล้วพี่ค่อยโล่งใจหน่อย"

"ดุน้องบ้างก็ได้นะทิว อย่าตามใจเกินไปล่ะ"

"ครับแม่"





ตอนนี้เดอะแสบสามคนกำลังนั่งเล่นเลโก้กันอย่างสนุกสนาน แสบเล็กนี่อย่าใช้คำว่านั่งเล่นเลยเพราะตอนนี้มันกลิ้งตัวทับเลโก้ที่มินกับมิกกี้ช่วยกันต่อ ทั้งป่วนทั้งปวดหัวไปในเวลาเดียวกัน เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะ





"ตายล่ะ เจ้าตัวเล็กนี่แสบจริงๆ นะ ป่วนคนอื่นก็เป็นด้วย"

"ฟ้าว่าสามคนคนนี้ดูเข้ากันดีนะคะคุณแม่"

"แม่ว่าเราคงได้หัวเราะกันจนเหนื่อยแน่"

"คริคริ จริงค่ะ"





คุณแม่กับพี่ฟ้าพูดไปขำไป ผมอยากบอกแค่นี้ยังเบานะ ถ้าปล่อยให้อยู่กันนานกว่านี้ได้ปวดหัวเหมือนที่ผมเจอแน่ มันไม่ได้เข้ากันดีนะแต่มันเข้ากันดีมากต่างหากล่ะ --"





ครืดดด…



"ผมขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"

"งั้นเดี๋ยวแม่กับฟ้าจะไปเตรียมอาหารเย็นเลยแล้วกันนะ"

"ครับ"





ผมเดินออกมารับโทรศัพท์ด้านนอก





"สวัสดีครับ"

"ฉันพร้อมแล้วนะคะ พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณว่างไหม?"

"พรุ่งนี้เหรอครับ"

"ใช่ค่ะ พอดีฉันว่าแค่พรุ่งนี้วันเดียวค่ะ"

"กี่โมงครับ?"

"สักสองทุ่มสะดวกไหมคะ เดี๋ยวฉันกับแฟนจะไปรอที่ร้านอาหารเพื่อนที่รู้จักแถวดอนเมืองค่ะ"

"ได้ครับ งั้นคุณส่งชื่อร้านมาให้ผมทางข้อความแล้วกัน"

"โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"

"ครับ"





เธอพูดจบสายก็ตัดไป ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เสียงหัวเราะกับภาพความวุ่นวายของสามคนทำให้ผมรู้สึกความกังวลใจยังไงไม่รู้ซิ





"ไปไหนมาอ่ะทิว" มินเดินเข้ามาหาผม

"ออกไปคุยธุระมาน่ะ"

"แม่เดินมาถามว่าอยากกินอะไร กูบอกไปแล้วนะ มีของโปรดของมึงด้วย"

"อืม… ขอบใจมาก"

"มึงเหนื่อยไหม อยากขึ้นไปนอนพักบนห้องรึเปล่า?"

"ไม่หรอก มึงไปเล่นกับหลานเถอะเดี๋ยวกูนั่งอ่านหนังสือรอ"

"ถ้ามึงอยากไปพักมาบอกกูนะ"

"อืม…"





ถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนมานั่งรวมตัวทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากทานเสร็จก็แยกย้ายกันขึ้นไปพักผ่อน คืนนี้ไอ้อ้วนนอนห้องมิกกี้เหมือนอย่างเคยโดยมีพี่ฟ้าช่วยดูแลให้อีกที ที่จริงมินจะเอาไอ้อ้วนมานอนด้วยแต่ผมไม่อนุญาต ให้นอนห้องมิกกี้นั่นแหล่ะดีแล้วมีเปลเด็กมันปลอดภัยกว่า แล้วที่สำคัญผมอยากอยู่กันสองคนเพราะคืนนี้ผมมีเรื่องต้องคุยกับมิน





"ทิวไปอาบน้ำดิ"



พรึ่บ!!



ฟอดดด…



"อาบพร้อมกันนะ"

"ไม่เอา! กูเหนื่อย"

"อาบด้วยกันเถอะ กูอยากให้มึงถูหลังให้"

"แค่ถูหลังนะ กูไม่ทำอย่างอื่น"

"เออน่า… ถ้ามึงไม่ยอมกูไม่ทำหรอก ไม่อยากข่มขืนมึง หึหึ"



ป๊าบบ!!



"โอ๊ยยย!! เจ็บนะเว้ย!"

"ไอ้ลามก!! มึงอ่ะตัวดีเลย ยิ่งกว่าฆาตกรโรคจิตอีก อีกสักทีดีไหมห๊ะ!" มินทำท่ายกมือขึ้นจะฟาดผมอีกครั้งแต่ผมจับไว้ได้ทัน

"กูโรคจิตแค่กับมึงคนเดียวนะที่รัก"



จุ๊บบบ…

จับมือมันมาจูบซะเลย คนอะไรมือหนักฉิบหาย



แค่นี้จะไปพออะไร งั้นขอแกล้งมันอีกนิดแล้วกัน หึหึ





"อร๊ากกก… ไอ้ทิวกูจั๊กจี้นะเว้ย! ฮ่าๆๆ ปล่อยยยยย!!!"

"อย่าขัดขืนพี่เลยนะ หึหึ พี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์เอง"

"อร๊ากกกก!!! ทิววววววว"











"โอ๊ยๆ มินเบาๆ หน่อยกูเจ็บ"

"อยู่นิ่งๆ น่า… อยากให้กูถูหลังให้ไม่ใช่เหรอ อย่าบ่น!"

"แต่มึงถูแบบนี้หนังกูก็หลุดหมดพอดีดิที่รัก"

"ก็ดี!! กูจะเอาคืนมึงที่มึงชอบแกล้งกูไง นี่แน่ะๆ ถูแม่งให้หนังหลุดไปเลย!!"

"โอ๊ยยยย!! มินกูแสบคร๊าบบ…"





ใครก็ได้ช่วยกูที! เมียกูโหดมากกกก…



โอ๊ยย… ไอ้ทิวหลังพังแล้วคร๊าบบ…



แสบโว๊ยยยย!!





"อ่ะ เสร็จล่ะ สบายตัวไหม ฮ่าๆๆ ผิวขาวใสไว้ใจมิน"

"หึหึ ไว้ใจมินงั้นเหรอ ต่อไปมึงได้ไว้ใจกูบ้างล่ะ หึหึ"

"อะไร! ไว้จงไว้ใจอะไร มึงอย่ามาทำหน้าแบบนี้นะทิว"

"หึหึ เรื่องนี้มึงไว้ใจกูได้เลยที่รัก"

"อร๊ากกกก… ไอ้ทิวมึงงงง!!!"













สบายตัวจังเลย… ผิวปากแป๊ป

ตอนนี้ตัวเบามากๆ เลย รู้สึกดีจังไอ้ทิวชอบ

อยากอาบน้ำแบบนี้ทุกวัน ให้เมียขัดหลังให้ แล้วเราก็… ฮ่าๆๆๆ

ว๊ากกก สายตาหื่นกามมากเลยกู





ตอนแรกว่าจะไม่ทำแล้วนะอุตส่าห์อดกลั้นไว้ได้แป๊ปนึง แต่พอเห็นมันแก้ผ้าทีไรกูก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวสักที





จุ๊บบบ…

"เป็นไงบ้าง?" ยิ้มกริ่ม

"ถามมาได้ ถอยไป!!"

"โอ๋ๆ กูขอโทษ" ฟอดดด…

"โอ๊ย! เบาๆ ทิว กูปวดตัวนะเว้ย!"

"โอ๋ๆ งั้นกูกอดเบาๆ นะ"

"จะกอดอะไรอีก"

"น่านะ… ขอกูกอดหน่อย มึงก็รู้ว่าถ้ากูไม่ได้กอดมึงกูนอนไม่หลับ" จุ๊บบบ…

"หึ! มึงอย่ามาเว่อ"

บ่นไปงั้น สุดท้ายกูก็ได้กอดมึงอยู่ดี หึหึ

"อ่าาา… สบายตัวจริงๆ ได้นอนกอดมึงแบบนี้กูมีความสุขที่สุดเลยรู้ไหม" ฟอดดด…



มินขยับตัวเข้าหาผมโดยไม่พูดอะไร ผมกระชับตัวมินเข้ามากอดให้แน่นขึ้นแล้วจูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน

ผมรู้ว่ามันก็อยากให้ผมกอดมันแบบนี้ ถึงปากมันจะพูดว่าไม่อยากแต่ใจมันก็คงขาดผมไม่ได้เหมือนกับที่ผมก็ขาดมันไม่ได้เช่นกัน









"มิน"

"อืม… ว่าไง"

"พรุ่งนี้เราไปส่งไอ้อ้วนกันนะ"







"มิน"

"ห๊ะ เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ กูไม่ทันได้ฟัง"

ผมใช้มือลูบที่หลังมินเบาๆ

"พรุ่งนี้เราไปส่งไอ้อ้วนกัน ทางนั้นเขาพร้อมมารับมันแล้ว"

"เขาโทรมาหามึงแล้วเหรอ ตอนไหน?"

"อืม… โทรมาแล้ว ตอนที่มึงถามกูนั่นแหล่ะ"

"แล้วมึงทำไมเพิ่งมาบอกกูล่ะ"

"ก็กูรอให้เราอยู่กันสองคนก่อนกูค่อยบอกมึงไง"

"ทำไมเร็วจัง ไหนเขาบอกฝากไว้หลายวันกว่านี้ไม่ใช่เหรอ"

"เขาคงทำธุระทุกอย่างเสร็จเร็วเขาเลยรีบมารับมันไง"

"งั้นเหรอ"

"อืม… เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปส่งมิกกี้ที่โรงเรียนเสร็จแล้วค่อยไปช่วยกันเก็บของไอ้อ้วนกันนะ"

"เขานัดมึงกี่โมงอ่ะ"

"สองทุ่ม เขาว่างตอนนั้น"

"เร็วจังเลยเนอะ" มินพูดเสียงเบา

"ถ้าคิดถึงมันเราก็ไปหามันได้" จุ๊บบบ…

"อืม… รู้แล้ว"

"งั้นก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าไปส่งหลาน"

"อืม… ฝันดีนะ"

"ฝันดีเช่นกัน"











"ทิว หลับยัง?"

"ยัง…"

"คืนนี้ให้ไอ้อ้วนมานอนกับเราได้ไหม?"

"อืม… ได้ซิ"





มินผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วรีบลุขขึ้นจากที่นอนแล้วเดินออกจากห้องทันที ผมลุกขึ้นตามหลังแล้วเดินไปเปิดไฟรอ สักพักมินก็กลับมาพร้อมไอ้อ้วนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนมิน



ผมเดินเข้าไปหามินแล้วโอบกอดมินเอาไว้โดยที่มีไอ้อ้วนอยู่ตรงกลางระหว่างอ้อมกอดของเรา



คืนนี้เราสามคนคงนอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย




















ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3




เช้าวันนี้ไม่สดใสอย่างที่คิดหรอกครับ แต่มินมันพยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุดทั้งที่ในใจมันคงเศร้าอยู่พอสมควร มินพยายามยิ้มและหัวเราะเล่นกับมิกกี้เหมือนทุกครั้ง ผมเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกห่วงมันจัง ไอ้อ้วนไปแล้วมันคงเศร้าน่าดู





"ถึงโรงเรียนแล้วครับ"

"อามินฮะ นั่นไงเพื่อนมิกอยู่ตรงนั้นฮะ"

"อ่อ… เด็กตัวอ้วนๆ นั่นน่ะเหรอ"

"ใช่ฮะ ชื่อตุ้ยนุ้ยฮะ"

"เอ่อ… ตุ้ยนุ้นสมชื่อดีเนอะ"

"เตรียมตัวลงจากรถได้แล้วครับ"

"ฮะอาทิว"

"เราเดินไปส่งหลานด้วยนะทิว"

"อืม…"





ผมอุ้มไอ้อ้วนเดินตามหลังมินกับมิกกี้ไปจนถึงทางเดินเข้าโรงเรียน คุณครูยืนรอรับพร้อมเครื่องตรวจวัดไข้เด็ก พอมิกกี้เดินไปถึงคุณครูก็ตรวจวัดไข้ให้ทันที





"สวัสดีค่ะ วันนี้ใครมาส่งเอ่ย?"

"สวัสดีครับ/ครับ"

"คุณอาของมิกเองครับคุณครู"

"คุณอาหล่อนะเนี่ย งั้นครูขอวัดไข้ให้ก่อนนะครับ"

"ครับ"

"เรียบร้อยจ้า… เก่งมากเลยน้า…"

"ขอบคุณครับคุณครู"

"อุณหภูมิปกตินะคะคุณอา" คุณครูหันมาพูดบอกผมกับมิน

"ขอบคุณครับ" มินตอบ

"คุณครูครับ วัดไข้ให้น้องมิกด้วยได้ไหมฮะ"

"ได้ซิจ๊ะ ไหนๆ ขอครูวัดไข้ให้หน่อยน้า…"

ผมเดินเข้าไปใกล้ครูสาวคนสวยเพื่อให้เธอวัดไข้ไอ้ไอ้อ้วนตามที่มิกกี้ขอ

"ต๊ายยย… น้องชายน่ารักมากเลย ตากลมโตแบ๊วเชียว"

"ใช่ครับ น้องของมิกน่ารักมาก"

"อุณหภูมิปกติค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ"

"ขอบคุณครับคุณครู" มิกกี้พูดขอบคุณและยิ้มด้วยดีใจ

"งั้นเดี๋ยวให้ครูเปิ้ลเดินไปส่งที่ห้องนะคะ"

"มิกกี้ถือกระเป๋าเองนะครับ" มินส่งกระเป๋าให้หลานพร้อมกับกล่องผลไม้ที่พี่ฟ้าเตรียมให้หนึ่งกล่อง

"ฮะอามิน"

"เก่งมากครับ"

"อามินกับอาทิวจะกลับเลยใช่ไหมฮะ"

"ใช่แล้ว… ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าดื้ออย่าซนนะ" มินลูบหัวหลานเบาๆ อย่างอ่อนโยน

"ฮะอามิน มิกจะตั้งใจเรียนฮะ อามินกับอาทิวขับรถดีๆ นะฮะ"

"คร๊าบบ…"

"สวัสดีฮะอามิน/อาทิว"



มิกกี้เดินเข้าไปภายในโรงเรียนพร้อมรอยยิ้ม



"งั้นเราก็กลับกันเถอะ"

"อืม…"





ผมกับมินเดินกลับไปที่รถ มินขอนั่งเป็นเพื่อนไอ้อ้วนข้างหลังผมเลยต้องเอาคาร์ซีทที่มิกกี้นั่งมาออกแล้วเอาไปไว้ท้ายรถ





มินนั่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน ส่วนไอ้เด็กอ้วนก็เงียบเพราะมีขวดนมอัดอยู่ที่ปากตลอดเวลา พอท้องอิ่มมันก็หลับ พอถึงคอนโดผมก็ให้มินเป็นคนอุ้มไอ้อ้วนขึ้นห้อง ส่วนผมก็ถือกระเป๋าเดินตามหลังมินไป





"ไอ้อ้วนนี่มันหลับง่ายดีเนอะ" มินพูดพร้อมกับวางเด็กอ้วนลงบนที่นอนนุ่มพร้อมกับห่มผ้าให้

"อืม… กินอิ่มนอนหลับ เลี้ยงง่ายจริงๆ หึหึ"

"ไปอยู่กับเขามันก็คงจะเลี้ยงง่ายแบบนี้ใช่ไหม"

"อืม… ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้อ้วนมันเป็นเด็กเลี้ยงง่ายไม่งอแงใครเห็นใครก็รัก"

"กูก็หวังให้เป็นแบบนั้นนะ"



ฟอดดด…

"อย่าคิดมาก มึงนอนพักซะเดี๋ยวกูเก็บของเอง"

"เดี๋ยวกูช่วย"

"ไม่ต้องหรอก มึงนอนเป็นเพื่อนไอ้อ้วนมันเถอะเดี๋ยวมันดิ้นตกเตียง"

"เอาอย่างนั้นเหรอ"

"อืม… เดี๋ยวกูจัดการเอง"

"งั้นมึงเก็บเสร็จแล้วก็รีบมาพักนะ"

"คร๊าบบ… เดี๋ยวกูจะรีบมานอนกอดมึงนะ หึหึ" ผมพยายามพูดติดตลกเผื่อมินจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง

"ไอ้บ้า!!"





ผมปล่อยให้มินกับไอ้อ้วนอยู่ด้วยกันสองคน อย่างน้อยมินก็ได้ใช้เวลาที่เหลือเพื่อบอกลาไอ้เด็กอ้วน ผมคงทำให้มันได้เพียงเท่านี้ หลังจากนี้ไปคงต้องใช้เวลาเยียวยาจิตใจกันอีกพักใหญ่





บางครั้งความรักความผูกพันมันก็ก่อตัวขึ้นมาเองโดยที่เราไม่รู้ตัว เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากลากลับกลายเป็นความเศร้าที่เข้ามาแทนที่และกัดกินหัวใจเราอย่างหลีกหนีมันไม่ได้











"เอาของขึ้นรถหมดแล้วเหรอ?"

"เรียบร้อยแล้ว"

"กูแต่งตัวให้ไอ้อ้วนเสร็จแล้วนะ"

"งั้นไปกันเลยไหม เดี๋ยวรถติด"

"อืม… เดี๋ยวกูอุ้มไอ้อ้วนเอง"





ผมขับรถมาถึงร้านที่นัดหมาย เราสองคนมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ผมถามมินว่าอยากกินอะไรไหม? หิวไหม? เอาอะไรรึเปล่า? มินตอบผมแค่คำว่า "ไม่อ่ะ/ไม่หิว/ไม่เอาอะไร" ผมแอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะสั่งช็อคโกแลตปั่นให้มินดื่มระหว่างรอ





"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ มาถึงนานรึยังคะ?"

"สวัสดีครับ ผมมาถึงได้สักพักแล้วครับ"

"ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"เด็กคนนี้เหรอที่เธอจะเอามาเลี้ยง" แฟนหนุ่มเธอพูดขึ้น

"ใช่ คนนี้แหล่ะ"

ผมกับมินมองหน้ากันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

"ทานอะไรกันมารึยังคะ?"

"ไม่เป็นไรครับ เราสองคนยังไม่หิว"

"อ่อ… อย่างนั้นหรอกเหรอคะ งั้นยังไงต่อดีล่ะ" เธอพูดเหมือนทำตัวไม่ถูก

"ก็รีบรับเด็กมาแล้วรีบกลับบ้านซิ เธอจะรออะไร" แฟนหนุ่มเธอพูดขึ้นอีกครั้ง

"นี่เธอ! อยู่ต่อหน้าคนอื่นพูดจาให้มันดีๆ หน่อยซิ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ฉันมารับหลานฉันเองได้!"

"แล้วนี่เธอจะมาต่อว่าฉันต่อหน้าคนอื่นทำไมห๊ะ รีบๆ ทำให้เสร็จแล้วกลับเถอะน่า!!"

"เอ่อ… คือ…" มินพยายามจะพูดอะไรสักอย่างขึ้นมา ผมจับมือมินแล้วบีบเบาๆ มินเลยไม่พูดอะไร

"ขอโทษทีนะคะ วันนี้แฟนฉันทำงานมาเหนื่อยๆ คงรีบอยากกลับบ้าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ คือว่าผมมีเรื่องจะขอร้องคุณสักเล็กน้อยจะได้ไหมครับ?"

"อ่อ… ได้ค่ะ เรื่องอะไรเหรอคะ?"

"ถ้าคุณพอมีเวลาผมกับแฟนจะขอมาเยี่ยมเด็กบ้างได้ไหมครับ เวลาไหนก็ได้ที่คุณพอจะสะดวก"

"ได้ซิคะ ถ้าคุณอยากมาเยี่ยมตอนไหนโทรมาถามเราก่อนก็ได้ค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ"

"ยินดีมากค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่ช่วยเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ให้ตอนที่ฉันสะสางเรื่องทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ เรายินดี… ผมมีอีกเรื่องนึงครับที่เราสองคนอยากจะขอ"

"ค่ะ เรื่องอะไรคะ?"

"คุณจะติดขัดอะไรไหม ถ้าผมอยากจะขอช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบ้างบางส่วนให้กับเด็กคนนี้ อาจจะไม่ได้มากมายอะไรแต่ผมกับแฟนก็อยากช่วยน่ะครับ"

"เอ่อ… จะดีเหรอคะ เกรงใจแย่เลย"

"เธอจะอะไรหนักหนา คุณเขามีใจอยากช่วยเหลือเด็กเพราะเขาเอ็นดูก็ตามใจคุณเขาไปซิ เขาช่วยเพราะเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรอกน่า ใช่ไหมครับ" แฟนหนุ่มเธอพูดแทรกขึ้น

"ครับ เราสองคนยินดีที่จะช่วยค่าเลี้ยงดูเด็กคนนี้โดยไม่หวังผลตอบแทน ขอแค่คุณเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุดก็พอ"

"เอ่อ… งั้นฉันก็ไม่ขอปฏิเสธแล้วกันนะคะ ขอบคุณที่เอ็นดูเด็กคนนี้นะคะ ถึงจะเกิดมาแล้วต้องเสียแม่ไปแต่เขาก็ยังโชคดีที่เจอคนใจบุญอย่างคุณทั้งสองคน ฉันดีใจแทนเด็กคนนี้จริงๆ ค่ะ"

"นี่ครับเงินก้อนแรกที่ผมกับแฟนเตรียมไว้ให้" ผมยื่นซองเงินที่ผมเตรียมเอาไว้ส่งไปให้เธอ

"ขอบคุณมากนะคะ"

"งั้นเราขอตัวรับเด็กกลับเลยได้ไหมคะ พอดีพรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องไปทำแต่เช้า"

"ผมขออุ้มไปส่งที่รถได้ไหม?" มินพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

ไอ้เด็กอ้วนนอนฟังตาแบ๊ว ตอนนี้มันคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอกครับ

"ได้ซิคะ"

"เดี๋ยวผมเอาของเด็กที่อยู่ในรถไปส่งที่รถให้ด้วยครับ ของค่อยข้างเยอะเลยทีเดียว"

"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวให้แฟนฉันไปช่วยขนนะคะ"





ผมจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มเสร็จ เราสี่คนก็เดินออกไปที่ลานจอดรถทันที มินยังคงอุ้มไอ้อ้วนไว้ ผมกับแฟนผู้หญิงคนนั้นช่วยกันขนของไอ้เด็กอ้วนทั้งหมดขึ้นรถจนเสร็จเรียบร้อย



และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องบอกลากันจริงๆ เสียที





มินส่งไอ้เด็กอ้วนให้ผู้หญิงคนนั้นอุ้ม ไอ้เด็กอ้วนมองตามมินก่อนจะเริ่มดิ้นทำให้เธอเสียหลักเล็กน้อย มินรีบเข้าไปช่วยพยุงเธอทันที





"ขอบคุณมากค่ะ เด็กตัวใหญ่นี่แรงดีจริงๆ เลยนะคะ"

"อย่าดื้ออย่าซนนะอ้วน เชื่อฟังผู้ใหญ่ด้วยล่ะ" มินลูบหัวเด็กอ้วนอย่างอ่อนโยน

ไอ้อ้วนหยุดดิ้นแล้วมองมินเหมือนเชื่อฟังในสิ่งที่มินพูดก่อนจะอ้าแขนออกทำท่าจะให้มินอุ้มอีกครั้ง

"ไม่ได้… อุ้มไม่ได้แล้ว อยู่กับพี่สาวคนนี้แล้วโตไวไวล่ะรู้ไหม"

ผมเดินเข้าไปหามินแล้วจับมืออีกข้างของมินเอาไว้

"เรากลับกันได้แล้ว อ้วนมันจะได้รีบกลับบ้านนอน"

"อืม…" มินตอบเสียงเบา

"งั้นผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

"ไปก่อนนะอ้วน"

คำพูดสุดท้ายที่มินพูดทำเอาผมรู้สึกใจหายไปกับมันด้วยเหมือนกัน

เราสองคนเดินแยกออกมาไม่ถึงสามก้าวผมก็ได้ยินเสียงไอ้เด็กอ้วนร้องงอแงขึ้นเสียงดัง

"ทิว ไอ้อ้วนมันร้องอ่ะ" มินหยุดชะงักทันที

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็หยุดร้อง"





งานนี้ผมต้องใจแข็งเดินจูงมือมินออกมาเพราะตอนนี้ผมต้องเป็นที่พึ่งให้มิน ถึงจะรู้สึกแย่ขนาดไหนแต่ผมต้องแข็งใจเอาไว้เพื่อให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดี





"เขาจะทำให้มันหยุดร้องได้ใช่ไหม แล้วถ้ามันร้องไม่หยุดล่ะทิว"

"ถ้ามึงเดินกลับไปมันก็ยิ่งร้องไม่หยุด มึงก็รู้เดี๋ยวไอ้อ้วนมันเจอขวดนมมันก็หยุดร้องเองแหล่ะ ไอ้อ้วนมันเลี้ยงง่ายจะตายมึงก็รู้นิ"

"อืม… ก็จริงอย่างที่มึงพูด ไอ้อ้วนมันเลี้ยงง่ายจะตาย เขาคงเลี้ยงมันได้ไม่มีปัญหาหรอกเนอะ"

"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง เรากลับบ้านกันเถอะ"

"อืม…"





ผมเดินจูงมือมินจนมาถึงรถ พอเข้าไปนั่งในรถมินก็ขอรอส่งไอ้เด็กอ้วน มินนั่งมองจนรถคันนั้นขับออกไปจากลานจอด







มินพยายามมองเข้าไปข้างในรถแต่คงเห็นแค่แป๊ปเดียวและคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไอ้เด็กอ้วนหยุดร้องไห้หรือยัง มันโอเคใช่ไหม มินคงมีแต่คำถามพวกนี้คิดวกไปวนมาอยู่ในหัว





"มิน…"



ผมกุมมือมินไว้ มินหันกลับมามองผมด้วยสายตาที่ค่อนข้างเศร้า ผมรู้สึกได้ถึงแม้มินจะไม่พูดอะไรออกมาก็ตาม





"กลับบ้านกัน"

"อืม…"







โชคดีนะไอ้เด็กอ้วน





TBC.





อย่าร้องไห้หนักมากล่ะคนอ่านทั้งหลาย เอาแค่พอน้ำตาซึมพอนะ เป็นห่วงนะ จุ๊บๆ




ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:  อ้วนไปแล้วอะ ฮือๆๆๆ

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เจ้าอ้วนตัวป่วนไปแล้ว ห้องคงเงียบเหงา กลับมาอยู่กันสองคนอย่างเคย  :monkeysad:

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】



【EP.20 รักมากก็ห่วงมาก】​






เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็รีบขับรถไปส่งโจที่ทำงาน โจมันไม่ถามอะไรหรอกครับมันปากหนักจะตาย ผมเลยทำตัวปกติแค่บอกว่าจะออกไปทำธุระกับไอ้ทิว โจมันแค่ยิ้มรับแล้วบอกผมอย่ามัวแต่ยุ่งจนลืมกินข้าวนะ ผมว่าประโยคนี้ผมต้องเป็นคนบอกมันนะไม่ใช่มันมาบอกผม ยิ่งตอนนี้มันงานเยอะผมยิ่งเป็นห่วงมันหนักกว่าเดิมอีก






เช้านี้ก็เหมือนเดิมครับ อาหารรองท้องยามเช้าแซนด์วิชกับน้ำผลไม้ที่โจมันปั่นเองกับมือ มันตื่นขึ้นมาทำรอแต่เช้าเหมือนเดิม ผมบอกไม่ต้องทำมันก็ไม่เคยฟัง แต่ก็ดีที่มันได้กินอะไรก่อนออกจากบ้าน ที่สำคัญคือได้กินด้วยกันทุกเช้าแม่งโคตรดีต่อใจ แต่ผมก็อยากให้มันพักบ้างนะ





ผมขับรถมาจอดส่งโจที่หน้าตึกเพราะผมรีบครับ ใจก็อยากขึ้นไปส่งมันให้ถึงห้องทำงานนะแต่กลัวยิ่งช้ารถจะติด





"โจอย่าลืมให้จูนไปซื้อข้าวให้กินด้วยนะ"


"ครับ ไม่ลืมแน่นอน"


"ดีมาก ตอนเย็นเจอกัน"


"อืม… ขับรถดีๆ นะปู"





โจยิ้มให้ผมแล้วโบกมือบ๊ายบาย มันน่ารักมากเลยว่าไหมล่ะ


ไอ้ผมก็คนหวานไม่เป็นด้วยดิ เลยทำได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มมองมันเดินหายเข้าไปในตึก





ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลานัดเต็มที ตอนเช้านี่รถติดโคตรผมเหยียบเบรคจนปวดขาไปหมด ไฟเขียวสิบห้าวิไฟแดงล่อไปร้อยยี่สิบ --"




นี่คือประเทศไทย!






ผมขับรถมาถึงโรงพยาบาลขับวนหาที่จอดอยู่สักพักกว่าจะได้ที่จอดรถวนหาอยู่เกือบสิบนาที พอมีรถออกผมนี่หายใจคล่องเลย นี่มันโรงพยาบาลหรือห้างสรรพสินค้ากันแน่วะที่จอดรถแน่นฉิบหาย!!





ผมลงจากรถได้ก็รีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ไอ้หมอมันเดินหน้านิ่งเข้ามาหาผม





"มาถึงแล้วเหรอวะ" ไอ้หมอมันถาม


"เออ กูเพิ่งมาถึงรถแม่งติดฉิบหาย แล้วพ่อเมียกูมายังวะ?"


"อ้าว! กูจะรู้ไหมกูยังไม่เคยเห็นพ่อเมียมึงเลยสักครั้ง"


"เออว่ะ กูลืม"


"เรียกพ่อเมียออกหน้าออกตาเลยนะมึง หึหึ" ไอ้หมอมันแซวผม


"หึ! กูก็เรียกแค่กับพวกมึงนี่แหล่ะ"


"ฮ่าๆๆ กูนึงว่าแน่ไอ้สัส รีบโทรหาพ่อเมียมึงก่อนเหอะเผื่อเขามาถึงแล้วจะหามึงไม่เจอ"


"เออว่ะ งั้นกูโทรหาแป๊บ" พูดจบผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาพ่อตาผมทันที


"ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันอยู่นี่"






ผมหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินก็เห็นว่าพ่อโจยืนอยู่ข้างหลังผม มีบอร์ดี้การ์ดยืนขนาบข้างอีกสองคน มาตอนไหนวะเนี้ย ได้ยินที่ผมพูดกับไอ้หมอป่าววะ งานเข้าไหมล่ะกู!






"สวัสดีครับ" ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อโจ


"อืม… สวัสดี"


"เอ่อ… นี่เพื่อนผมครับชื่อไอ้หมอเนย์ คนที่ผมให้ช่วยเรื่องตรวจสุขภาพท่านวันนี้ครับ"


"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพ่อ"






ไอ้เนย์ยกมือไหว้ยิ้มทักทายอย่างสนิทสนม แต่ผมนี่มองค้อนหนักมาก มึงไปสนิทกับพ่อเมียกูตอนไหนวะถึงเรียกพ่อเมียกูว่าพ่อเฉยๆ
ไอ้สาดดดด…





"สวัสดี ขอบใจมากนะที่หมอมาช่วยเป็นธุระให้ผม"


"โอ้ยยย… ไม่เป็นไรเลยครับคุณพ่อ โอ๊ย!!"


"เรียกท่านซิไอ้หมอ พ่อมึงไม่ได้หน้าตาแบบนี้กูจำได้" ผมกัดฟันแน่นพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำรอดผ่านไรฟันแล้วทำตาขวางใส่มัน


"หึหึ ไม่เป็นไรหรอก เรียกฉันแบบนั้นก็ได้ฉันไม่ถือ"


"ใช่ไหมล่ะครับพ่อ พ่อโจก็เหมือนพ่อผมนั่นแหละครับ"


"อืม… หมอเองก็เป็นเพื่อนโจเหรอ?"


"ใช่ครับ แฟนเพื่อนผมก็เหมือนเพื่อนผมนั่นแหล่ะครับคุณพ่อ"




ไอ้ห่าหมอ มึงจะเกินหน้าเกินตากูไปแล้วนะ ไอ้เพื่อนเลว!!




"ผมดีใจนะที่โจมีเพื่อนดีๆ แบบคุณหมอ"


"โถถถ… คุณพ่อก็พูดไปนั่น ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ"


"ไอ้หมอ เฮ้ย!! คุณเพื่อนหมอครับ ผมว่าพาพ่อแฟนผมไปห้องตรวจดีกว่าไหมครับ"


"อ่อ… เชิญครับๆ เดี๋ยวพ่อไปที่ห้องตรวจผมได้เลยครับ ผมจะอธิบายให้ฟังว่าต้องตรวจอะไรบ้าง"


"หึหึ ผมก็นึกว่าจะตรวจผมกลางทางเดินนี้ซะอีก"


"ฮ่าๆๆ พ่อนี่เป็นคนตลกเหมือนกันนะครับ"


ไอ้เหี้ยหมอ! มึงจะเกินไปล่ะนะไอ้เพื่อนเลว ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!


"ไอ้ปูเดินไวไวดิวะ"


"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!" ผมขยับปากพูดเสียงแบบไร้เสียงแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น




พ่อโจหันมายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไอ้หมอเนย์ไปติดๆ




"พ่ออย่าไปถือสาไอ้ปูเพื่อนผมเลยนะครับ ถึงมันจะหน้าตาโหดไปหน่อยแต่จริงๆ แล้วมันเป็นคนดีมากเลยนะครับ เพื่อนผมเนี้ย" ไอ้หมอเนย์มันหันมายักคิ้วกวนตีนใส่ผม




ไอ้สาดดดด…




ไอ้เพื่อนเลว!!




กูควรจะขอบใจมึงหรือถีบหน้ามึงดีวะไอ้หมอ





"อืม… เรื่องนั้นผมรู้" พ่อโจตอบไอ้หมอเนย์




ยืดเลยกู หล่อเลยกู เท่สัสๆ เลยไอ้ปูเอ้ยยย… พ่อเมียชมเว้ยเฮ้ยยย…





พอเดินมาถึงห้องตรวจของไอ้หมอพ่อโจก็สั่งให้ลูกน้องยืนรอข้างนอก ส่วนผมสามคนก็เข้าไปคุยรายละเอียดกันในห้องไอ้หมอครับ






ไอ้หมอเริ่มอธิบายพ่อโจว่าจะทำการตรวจอะไรบ้าง บอกรายละเอียดทุกขั้นตอนการตรวจอย่างละเอียด พ่อโจมีถามข้อมูลเพิ่มเติมบ้างเพราะท่านค่อนข้างกังวลแต่ท่านไม่แสดงออก ดีที่ไอ้หมอมันรู้จักพูดให้ท่านสบายใจ ผมเลยเบาใจได้บ้าง






หลังจากไอ้หมออธิบายทุกอย่างให้พ่อโจฟังจนละเอียดไอ้หมอก็โทรเรียกพยาบาลเข้ามาช่วยอีกสองคน เริ่มจากการเจาะเลือดไปตรวจ ผมออกมานั่งรอข้างนอกไอ้หมอจะได้ทำการตรวจได้สะดวกขึ้น ผมนั่งอยู่สักพักพยาบาลก็เข็นพ่อโจออกมาจากห้องเพื่อไปให้ทำ MRI scan





"เดี๋ยวผมเข็นให้ครับ"



ผมเดินเข้าไปบอกนางพยาบาล เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนให้ผมไปเข็นรถพ่อโจแทน ไอ้หมอเดินตามออกมาจากห้องพอมันเห็นผมเข็นรถให้พ่อโจมันก็ทำหน้าตาล้อเลียนผมทันที





"นั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้"


"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปด้วย"



พ่อโจใช้มือขวาตบลงที่มือผมเบาๆ



"ขอบใจมาก"


"เชิญทางนี้ครับ" ไอ้หมอผายมือแล้วเดินนำหน้าผมกับพ่อโจไป





ผมส่งพ่อโจเข้าห้องตรวจเสร็จผมก็ออกมานั่งรอข้างนอกเหมือนเดิม ห้องทำ MRI scan ใช้เวลานานพอสมควรเพราะจากที่ไอ้หมอบอกมันต้องการตรวจให้ละเอียดที่สุด





ผมนั่งรอพ่อโจอยู่สักพักที่รักผมก็โทรเข้ามาพอดี






"ฮัลโหลโจ"


"โจโทรมากวนปูรึป่าวครับ"


"หึหึ โทรมาหาแฟนตัวเองทำไมถึงคิดว่าโทรมากวนล่ะ"


"ก็… โจคิดว่าปูคงจะยุ่งอยู่น่ะ"


"ยุ่งแค่ไหนกูก็รับสายมึงตลอดไม่ใช่รึไง"


"อืม… ก็โจเกรงใจนิ"



กูอยากจับมันกอดแรงๆ สักทีว่ะ คิดถึงเมีย



"มีอะไรว่ามา"


"เอ่อ… ปูกินอะไรรึยังครับ?"


เจอคำถามนี้กูจะยิ้มหรือกูจะขำดีวะ


"ก็กินพร้อมมึงเมื่อเช้าไง" ผมตอบ


"โจทำให้กินรองท้องเฉยๆ นะครับ ทำไมปูไม่หาข้าวทานล่ะ"


"อย่าๆ มัวแต่ถามกูเนี้ยมึงอ่ะกินอะไรรึยัง"


"เอ่อ… ก็กินแล้วครับ"


"กินแล้วอ่ะมึงกินอะไร ไหนเล่าดิ"




"…"




"อ้าวเงียบ! นี่แสดงว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรนอกจากแซนด์วิชใช่ไหม?"


"อืม… ครับ"


"เฮ้ออ… มึงเนี้ยน่า…"


"แต่เมื่อเช้าโจก็กินอิ่มแล้วนะครับ กินไปตั้งสองชิ้นแน่ะ"


"สองชิ้นเล็กเท่าอาหารแมวเนี้ยนะมันจะอิ่มท้องได้ไง นี่กูนึกว่ามึงจะขึ้นไปแล้วหาอะไรกินเพิ่มนะ ทำไมมึงไม่ดูแลตัวเองเลยวะ!!"



แม่ง!! มันมัวแต่ส่งให้ผมกิน ไอ้ผมก็กินเพลินดิเพราะมันทำอร่อย มารู้ตัวอีกทีแดกหมดคนเดียว โจมันกินน้อยกว่าผมอีก



"ปูอย่าดุซิ"


"ก็มันน่าไหมล่ะ กูไม่อยู่มึงก็ควรดูแลตัวเองด้วยไม่ใช่อะไรก็ห่วงแต่กูจนลืมห่วงตัวเอง มึงนอนน้อยกินน้อยแบบนี้ถ้าป่วยขึ้นมาจะทำไงห๊ะ!"


"ขอโทษ" โจพูดเสียงเบา


"ไม่ต้องมาทำเสียงรู้สึกผิดกับกู เมื่อเช้ากูก็เตือนแล้วว่าให้หาอะไรกินด้วย มึงจำไม่ได้รึไง!"


"จำได้ครับ แต่พอดีลูกค้าขอคุยเรื่องแบบนานไปหน่อยโจก็เลยลืมน่ะปู"



ผมมองดูนาฬิกาแล้วถอนหายใจเหนื่อย



"ใกล้เที่ยงแล้ว มึงสั่งให้จูนหาอะไรมาให้กินซะ"


"จูนโทรสั่งให้แล้วครับ"










"ปู" โจเรียกชื่อผมเสียงเบา


"พูดมากูฟังอยู่"


"งั้นโจไม่กวนปูแล้วนะครับ"


"ทำไมรีบวาง?"


"เอ่อ… ไม่มีอะไรครับ ปูทำธุระต่อเถอะเดี๋ยวโจจะทำงานต่อครับ"


"อืม… เดี๋ยวกูทำธุระเสร็จจะรีบไปรับ"


"ครับ งั้นแค่นี้นะปู"


"อืม… วางเลย"


"ครับ"





พอสายโจตัดไปผมก็ได้รับข้อความที่โจส่งมาทางไลน์





//ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ รักปูนะ//






ผมนี่นั่งถอนหายใจเลย แล้วแบบนี้ผมจะกล้าปล่อยให้มันอยู่คนเดียวได้เหรอวะ แต่ทำไงได้ล่ะ สิ่งที่ผมต้องทำยังรออยู่ ทุกอย่างที่ผมทำก็ทำเพื่อมันนั่นแหละ





ผมนั่งมองข้อความที่มันส่งมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อย่าหาว่าผมใจร้ายเลยนะ ผมทั้งห่วงมันทั้งโกรธมันว่ะ ขอปรับอารมณ์แป๊ปนึงแล้วกัน






"เป็นอะไร นั่งทำหน้าเครียดเชียว"



ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพ่อโจยืนมองผมอยู่ ผมรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นไปจับรถเข็นที่พ่อโจนั่งทันที



"เสร็จแล้วเหรอครับ?"


"มีธุระอะไรด่วนก็ไปทำได้นะ"


"ไม่มีครับ"


"เป็นไรวะ?" ไอ้หมอสะกิดถามผม


"ไปตรวจอะไรต่อ?"


"เดี๋ยวเข็นตามพยาบาลไปแล้วกัน กูขอไปหยิบเอกสารในห้องก่อนแล้วจะตามไป"


"อืม…"






ผมเข็นพ่อโจตามเดินตามพยาบาลไปตามที่ไอ้หมอบอก พอถึงห้องตรวจผมก็ส่งพ่อโจในห้องแล้วออกมานั่งรอข้างนอกเหมือนเดิม สักพักไอ้หมอก็เดินตามมา





"มึงเป็นอะไรป่าววะ ทำหน้ายังกะหมาหง่อย"


"กวนตีน! เดี๋ยวกูถีบ!!"


"เครียดเรื่องพ่อเมียมึงเหรอวะ?" ไอ้หมอถาม


"ป่าว" ผมตอบ


"แล้วเป็นเหี้ยอะไร ไหนบอกกูดิ"


"ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงเข้าไปข้างในเถอะ"


"เออๆ ไอ้สัส ไม่พูดก็ไม่พูด ปากอมเหี้ยอะไรหนักหนาวะ!"


"เรื่องของกู มึงรีบๆ เข้าไปหาพ่อโจเถอะ เขารออยู่"


"เดี๋ยวปั๊ด!! หน้าแบบนี้เมียทิ้งแน่นอน กร๊ากกก…"






พรึ่บ!!





"เสียใจกูหลบตีนเก่ง ฮ่าๆๆ แดกกูยากว่ะเพื่อน"


"ไอ้เพื่อนเลว!!"




อยากถีบมันสักทีแต่แม่งรู้ตัวว่าจะโดนตีนเลยหลบทันซะงั้น






ผมใช้เวลาทั้งวันเดินทัวร์ทั่วโรงพยาบาล พาพ่อโจเข้าห้องนั้นออกห้องนี้เพื่อตรวจจนครบตามที่ไอ้หมอเนย์มันแนะนำ กว่าจะเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น ข้าวเที่ยงอะไรผมไม่ได้กินหรอก อย่าว่าแต่ผมไม่ได้กินเลย พ่อโจยิ่งกว่าที่น่าเป็นห่วง






"ขอบคุณมากนะคุณหมอ"


"ยินดีมากครับ เดี๋ยวผลตรวจออกมาผมจะโทรแจ้งคุณพ่ออีกทีนะครับ"



พ่อโจยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ในใจท่านก็คงมีกังวลอยู่บ้างเพราะอาการป่วยของท่านนั้นท่านรู้ตัวท่านดีกว่าใคร



"ขอบใจมากนะเพื่อน"


"บร่ะ! อารมณ์ไหนเนี้ยเรียกสรรพนามกูซะเพราะเลย"



มึงยังจะกวนตีนกูได้อีกนะไอ้หมอ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!



"กูให้เกียรติเสื้อกาวน์มึงไงเพื่อน" ผมกัดฟันแน่น ฉีกยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบไอ้หมอเนย์เพื่อนรัก


"อ่อๆ ขอโทษทีเพื่อนรัก พอดีเพื่อนเองก็ไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้สักเทาไหร่ว่ะ"


"หึหึ ผมเห็นพวกคุณสองคนแล้วทำให้นึกถึงเพื่อนสมัยเรียนขึ้นมาซะอย่างงั้น สงสัยผมคงต้องหาเวลาว่างโทรหาพวกเพื่อนผมแล้วนัดมาเจอกันบ้างคงจะหายเหงาตามประสาคนแก่"


"ดีเลยครับ แต่ถ้าเพื่อนคุณพ่อไม่ว่างโทรเรียกพวกผมไปดื่มแทนได้นะครับ พวกผมพร้อมเสมอครับ"


เรื่องเหล้ายาปลาปิ้งนี่ไว้ใจเพื่อนผมได้เลย พวกมันถนัดนั่งแดกเหล้ามากกว่านั่งทำงานซะอีก


"ไอ้คุณหมอครับ มึงจะช่วยคนไข้กินเหล้าไม่ได้นะครับเพื่อน" ผมพูดเตือนสติเพื่อนรัก



มึงใส่เสื้อกาวน์ตรวจคนไข้อยู่นะไอ้หมอ ช่วยทำตัวให้น่านับถือนิดนึงเถอะเพื่อน



"หึหึ นั่งดื่มกับคนแก่อย่างผมจะไม่น่าเบื่อแย่เหรอคุณหมอ?"


"แก่ตรงไหนกันครับ ผมว่าคุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลย นี่ถ้าไม่รู้จักกันผมเจอครั้งแรกยังคิดว่าคุณพ่อเป็นหนุ่มโสดอยู่เลยนะครับ"



ไอ้หมอจอมแถสองพันยี่สิบ อวยเก่งฉิบหายเลยนะมึง!!



"หมอก็พูดไป เอาเป็นว่าไว้ผมมีโอกาสจะเชิญไปเที่ยวที่บ้าน"


"ยินดีมากเลยครับ" ไอ้หมอรีบตอบทันที


"เอ่อ… ว่าแต่เย็นนี้คุณหมอว่างไหม ถ้าไม่เป็นการรบกวนเวลาผมอยากจะเลี้ยงข้าวหมอสักมื้อ"


"พอดีผมมีเคสผ่าตัดคนไข้ต่อนะครับ ไว้โอกาสหน้ารับรองผมไม่พลาดแน่นอน"


"โอเคๆ งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน"


"พักผ่อนเยอะๆ นะครับ ส่วนยาที่ผมจัดให้ทานตามเวลาด้วยนะครับ"


"ครับ ผมจะพยายาม"


"งั้นเรากลับกันเถอะ" พ่อโจหันมาพูดกับผม


"กูกลับก่อนนะ วันนี้ขอบใจมึงมากนะไอ้หมอ"


"เออ… ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรคุยกันอีกที"


"โอเค ไปล่ะ"






ผมเดินเข็นพ่อโจไปส่งที่รถ ตอนแรกพ่อจะให้ลูกน้องเข็นแทนผมครับ เพราะเห็นว่าวันนี้ผมดูแลท่านทั้งวันท่านเลยกลัวผมจะเหนื่อย แต่ผมยืนยันจะทำท่านเลยยอม งานนี้ทำคะแนนลูกเขยไว้ก่อนใครหน้าไหนห้ามแย่งซีน ส่วนไอ้หมอเดี๋ยวไปคิดบัญชีมันทีหลัง






"ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนไหม วันนี้นายคงเหนื่อยเพราะฉันมาทั้งวัน"


"ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมต้องรีบกลับไปรับโจ"


"หึหึ อยู่กับฉันทั้งวันนายคงจะเบื่อแย่ล่ะซิ งั้นฉันไม่รั้งนายไว้แล้วกัน รีบไปหาโจเถอะ"


"ผมไม่ได้เบื่อท่านหรอกครับ แต่พอดีผมเป็นห่วงโจนิดหน่อยน่ะครับ"


"อืม… ยังไงก็ฝากดูแลลูกฉันแทนฉันด้วยนะ"


"ครับ ท่านพักผ่อนให้เยอะๆ นะครับ"


"ขอบใจนายมากนะ"



พ่อโจใช้มือตบลงที่ไหล่ผมเบาๆ



"ครับ"


"ว่างๆ ก็พาลูกชายฉันกลับบ้านมาหาฉันบ้างล่ะ" พ่อโจพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม


"ครับ"


"ขับรถดีๆ นะ ลูกชาย"





พ่อโจเดินขึ้นไปนั่งบนรถ ท่านยิ้มให้ผมก่อนประตูรถจะปิดสนิท


คำว่า "ขับรถดีๆ นะลูกชายยังดังก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด" จะว่ายังไงดีล่ะ ดีใจ ภูมิใจหรือปลื้มใจดี


ผมยืนมองรถที่พ่อโจนั่งขับออกไปจากลับสายตาผมก็เดินไปยังรถของตัวเอง





ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านข้อความที่โจส่งมาให้ ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวแล้วขับรถออกมาจากโรงพยาบาล





ผมใช้เวลาขับรถเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ช่วงเลิกงานรถโคตรติด ขนาดผมเลือกใช้ทางด่วนพิเศษยังนานขนาดนี้ ถ้าขับตามทางปกติจะขนาดไหน ผมนี่ไม่อยากจะคิดเลย





ผมขับรถมาถึงลานจอดรถชั้นที่โจทำงาน หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงได้ก็รีบลงจากรถทันที





"สวัสดีค่ะคุณปู"


"อ้าว… ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?" ผมถามจูน


"ยังค่ะ จูนรอคุณปูมาถึงก่อนค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบา


"มีอะไรรึป่าว?"


"วันนี้เจ้านายจูนดูเครียดๆ ค่ะ"


"ทำไมล่ะ งานเยอะเหรอ?"


"งานเยอะเป็นปกติค่ะ แต่ที่ผิดปกติคือเจ้านายจูนหยุดทำงานตรงเวลาเป๊ะนี่ซิคะจูนเลยคิดว่าแปลก"


"หึหึ แปลกมากเลยเหรอ?"


"แปลกมากค่ะ วันนี้กินข้าวที่จูนสั่งให้หมดเกลี้ยง แถมให้จูนหาผลไม้ให้ทานเพิ่มอีก ปกติจูนปลอกผลไม้ให้ทานแทบจะแห้งคาจานทุกครั้งแต่วันนี้ไม่เหลือเลยสักชิ้นนะคะคุณปู"


"หึหึ อืม… สงสัยจะแปลกจริง"


"เรื่องนั้นว่าแปลกแล้วแต่ที่เลิกทำงานตามเวลานี่ซิคะ"


"แล้วไม่ดีเหรอที่เจ้านายคุณเลิกงานตรงเวลา"


"ดีค่ะดี แต่จูนว่าคุณปูเข้าไปดูเองจะเห็นภาพมากกว่านะคะ"


"คุณกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมเข้าไปดูเองว่าแปลกยังไง"


"ค่ะ งั้นจูนขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ"


"ครับ กลับบ้านดีๆ ล่ะ"


"ค่า…"






ผมเดินตรงไปที่ห้องทำงานโจ พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ





"เป็นอะไร ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น"



พอโจหันมาเห็นว่าเป็นผมที่เปิดประตูเข้ามาก็รีบลุกขึ้นยืนทันที



"ป่าวครับ ปูเพิ่งมาถึงเหรอ?"


"อืม… เพิ่งมาถึง"


"เอ่อ… โจทำงานเสร็จพอดีเลย งั้นเรากลับบ้านกันเลยไหมครับ?"


"ทำไมวันนี้ทำงานเสร็จเร็ว?"


"อ่อ… พอดีไม่มีงานด่วนน่ะ งานของวันนี้ก็ทำเสร็จแล้ว"


"งั้นเหรอ"


"ครับ"





ผมยืนนิ่งแล้วจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น โจมันทำท่าทางเลิ่กลั่กเหมือนคนกำลังทำตัวไม่ถูก





"ปูขับรถมาเหนื่อยรึป่าว จะนั่งพักก่อนไหม เดี๋ยวโจไปเอาน้ำมาให้นะ"


"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ!!"



โจหยุดชะงักทันที



ผมเดินเข้าไปหาโจที่ยืนแข็งทื่อเป็นตอไม้แห้งๆ กลางห้องทำงาน



ตอนนี้ผมยืนห่างจากโจแค่นิดเดียวเท่านั้น โจยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่



ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิดจนตัวเราแทบจะติดกัน



โจพยายามหลบสายตาผม ยืนนิ่งก้มหน้ามองพื้นซะอย่างนั้น



"เป็นอะไร ทำไมไม่มองหน้ากู?"




มือทั้งสองข้างผมโอบรอบเอวโจเอาไว้

โจเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาแดงก่ำก่อนจะซบหน้าลงที่ไหล่ผม

ผมรวบตัวโจเข้ามากอดแล้วลูบที่หลังโจเบาๆ






"เป็นอะไร?"


"ปูโกรธโจรึป่าว?" โจถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


"โกรธ"






"…"





โจมันเงียบไปเลยครับ





"มึงก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วกูจะโกรธ"


"ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้ปูต้องเป็นห่วง"


"รู้ตัวก็ดีแล้ว ต่อไปก็อย่าทำแบบนี้อีก"


"อืม…"


"กูรักมึงมากกูเลยเป็นห่วงมึงมากไง เข้าใจที่กูพูดไหม?"


"อืม… เข้าใจครับ"




ฟอดดดด…




"กูขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่มึงเมื่อเช้า"


"ไม่เป็นไรครับ"


"กูระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่"


"ไม่เป็นไรครับ"


"ที่กูทำไปเพราะกูเป็นห่วงมึง"


"อืม… โจรู้ครับว่าปูเป็นห่วง"


"หึหึ… เด็กดี"


"ปูหายโกรธโจแล้วใช่ไหม?"


"อืม… หายโกรธแล้ว"



โจเงยหน้าขึ้นมามองผม



"ร้องไห้เหรอวะ"


"ป่าว… แค่แสบตาน่ะ" โจรีบใช้มือตัวเองปาดน้ำตาออกแล้วพยายามยิ้มให้ผมเห็น




ผมจับมือโจไว้แล้วจูบลงที่เปลือกตาโจเบาๆ อย่างอ่อนโยน




จุ๊บบบ…




"ร้องไห้ทำไม ก็บอกแล้วว่าหายโกรธแล้วไง"




"…"




"โจนั่งรอโทรศัพท์ปูแต่ปูก็ไม่โทรมานิ"


"กูทำธุระอยู่"


"ไลน์ก็ไม่ตอบอีก"


"หึหึ… เลยร้องไห้ว่างั้น"


"อืม… ใช่!"




อ้าว!! เสือกตอบว่าใช่อีก ไปยังไงต่อดีล่ะกู




"ไม่โทรหา ไม่ตอบไลน์โจเลยทั้งวัน!!"


"โอ๋ๆๆ ขอโทษก็ได้อ่ะ"


"โจนั่งรอปูจนไม่เป็นอันทำงานเลยรู้ไหม จะโทรหาก็ไม่กล้าเพราะกลัวปูจะโกรธโจอีก"


"ถ้ามึงโทรมากูก็รับไง"





โจมันไม่ได้ร้องไห้ฮือๆ เหมือนเด็กๆ หรอกครับ มันเป็นคนประเภทเก็บความรู้สึกเก่งแต่น้ำตามันไหลไม่หยุดนี่ดิ




"หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวตาบวมหรอก"


"อยากหยุดแต่มันหยุดไม่ได้นิ"





โอ๊ยยยย… ดูมันตอบ ฮ่าๆๆ กูอยากหัวเราะฉิบหายแต่แม่งขัดกับสถานการณ์ตอนนี้เนี้ยดิ




ฟอดดดด… ฟอดดดด…





"กูขอโทษ… หยุดร้องได้แล้วครับ กูอดสงสารแฟนตัวเองไม่ได้ หึหึ"


"อืม… พยายามอยู่"


"ห๊ะ พยายามอะไร?"


"ก็พยายามหยุดน้ำตานี่ไง มันไหลเองอ่ะ"


"ฮ่าๆๆ แบบนี้ก็ได้เหรอวะ"





ผมแม่งกลั้นขำไม่ไหวแล้ว หัวเราะแม่งเลย ทั้งขำทั้งสงสารเมียตัวเอง




"ยังไงๆ หยุดได้ไหม?" ผมแกล้งถาม


"ไม่รู้อ่ะ"



โอ๊ยยยย… ที่รักกูเป็นอะไรมากไหมเนี้ย ฮ่าๆๆๆ



"ถ้าหยุดไม่ได้งั้นไปร้องต่อที่บ้าน"









"แต่ไม่ใช่ร้องไห้นะ"




oO!!





"ร้องอย่างอื่นแทน"










ตุบ!!





พาเมียไปเคลียร์ต่อที่บ้านแป๊ป

ถึงบ้านเดี๋ยวจะปล่อยให้ร้องจนพอใจเลย ร้องดังๆ นะ กูชอบ หึหึ







TBC.









ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】



【EP.21 สัญญาครับ^^】​










หลังจากกลับมาถึงบ้านผมก็ทำการปรับความเข้าใจกับที่รักผมไปเบาๆ หนักมากเดี๋ยวที่รักผมไปทำงานไม่ไหว นี่ขนาดจัดพอหอมปากหอมคอยังหลับสนิทขนาดนี้ แล้วถ้าจัดหนักจะหลับลึกขนาดไหนวะ หึหึ





งานนี้ขัดขือผมไม่ได้หรอกบอกเลยว่ายาก หึหึ ขออะไรก็ได้หมดไม่มีขัดใจเลยสักนิดเดียว สงสัยกลัวผมจะกลับไปเล่นบทโหดอีก กร๊ากกก…





ฟอดดดด… ฟอดดด…





ผมทั้งกอดทั้งหอมจนชื่นใจ จับนู้นนิดลูบตรงนี้อีกหน่อย หึหึ… สบายมือกูดีจริงๆ







"อื้ออ…" โจลืมตาขึ้นมามองผมหลังจากหลับไปเกือบสองชั่วโมง



"กูทำให้ตื่นเหรอ?"



"อืม…" โจพนักหน้าตอบ



"หึหึ ขอโทษที่ทำให้ตื่น"





ฟอดดดด…





"ไม่เป็นไรครับ" โจยิ้มบางๆ แล้วขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดผม



"ตัวอุ่นๆ จะไม่สบายรึป่าว?"



"โจปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"



"ไหนเงยหน้าขึ้นมาก่อนดิ"





ผมใช้หลังมือเตะบนหน้าผากโจ ตัวร้อนนิดๆ ว่ะ





"ทำไมป่วยง่ายขนาดนี้วะ เดี๋ยวกูไปเอายามาให้"





ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วห่มผ้าให้โจ ปรับแอร์ให้ก่อนออกจากห้อง







ผมเดินไปหยิบยาลดไข้และเตรียมน้ำดื่มให้โจ เพิ่งคิดขึ้นได้ว่าผมสองคนยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า พอกลับถึงบ้านคุยกันเสร็จผมก็จัดการปรับความเข้าใจกันอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ













"โจลุกขึ้นมากินยาก่อน"



โจลุกขึ้นมากินยาอย่างว่าง่าย



"ถ้าไม่ดีขึ้นกูจะพาไปหาหมอ"



"โจไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอนอนพักอีกสักหน่อยคงจะดีขึ้นเอง"



นั่น! ยังจะมีหน้ามายิ้มให้ผมอีก



"เช็ดตัวไหม หนาวรึป่าว?"



"นิดหน่อย"



"อืม… ตัวไม่ร้อนมาก งั้นก็นอนพักซะเดี๋ยวกูไปหาซื้ออะไรมาให้กิน"



"ดึกแล้วไม่ต้องออกไปหรอก"



"มึงยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่กลับมา"





โจกำลังจะอ้าปากพูดแต่มันคงคิดขึ้นได้ว่าถ้าปฏิเสธผมตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่





"ก็ได้ครับ"



"ป่านนี้แม่คงนอนแล้ว เดี๋ยวกูขับรถออกไปซื้อแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับ มึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?"



"อะไรก็ได้ครับ"



"อืม… มึงนอนพักเถอะ"



"ครับ"





จุ๊บบบ…





"เดี๋ยวกูรีบกลับมา"





โจพยักหน้าตอบ จากสภาพตอนนี้มันเหมือนคนไม่มีแรงเลยว่ะ โจมันคงไม่สบายตัวจริงๆ เห็นแบบนี้แล้วก็นึกสงสาร







หลังจากโจหลับไปผมก็เดินไปหาเสื้อผ้าง่ายๆ มาสวมใส่ หยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์และกุญแจรถได้ก็เดินออกจากบ้านตรงไปที่รถทันที







ผมขับรถออกมาไม่ไกลจากบ้านมากนักก็ถึงร้านข้าวต้มที่โจชอบกิน ผมสั่งข้าวต้มปลาพิเศษสองถุงกับเนื้อปลาลวกจิ้มอีกหนึ่งชุด กินเหมือนกันนี่แหล่ะง่ายดี พอหันไปเจอร้านขนมปังสังขยาก็เดินปรี่เข้าไปทันที





โจมันชอบกินร้านนี้มาก มันบอกว่าเขาทำอร่อยไม่หวาน ไอ้ผมก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้เพราะปกติแดกแต่เหล้า





"เอานมด้วยนะครับ 2 ถุง"



"เอาเป็นร้อนหรือเย็นดีคะ?"



"ร้อนครับ ทั้งสองถุงเลย"



"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"





ผมยืนรอสังขยากับนมสดที่สั่งไป สายตาผมก็มองหาของกินอย่างอื่นเพิ่มไปด้วย





"ได้แล้วค่ะ ทั้งหมดเก้าสิบห้าบาทค่ะ"



"นี่ครับ" ผมยื่นเงินให้แม่ค้า เธอทอนเงินแล้วยิ้มหวานให้ผม



"ทานให้อร่อยนะคะ"



"อ่อ… ครับ"





พอได้ของกินครบผมก็รีบกลับไปที่รถแล้วขับรถกลับเข้าบ้าน





ผมวางอาหารที่ซื้อมาไว้ในครัวแล้วขึ้นไปบนห้องนอน ผมใช้มือหลังแตะที่หน้าผากโจ







"ดีขึ้นแล้วมั้ง"





ผมล้วงมือเข้าไปผ้าห่มเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย แหม… ผิวมันนี่ลื่นมือกูดีจริงเว้ย แต่ตัวไม่ร้อนล่ะ





"โจ"





โจยังคงหลับสนิท ผมเลยปล่อยให้โจนอนต่ออีกนิด เดี๋ยวค่อยปลุกมันมากินข้าวแล้วกัน





"เช็ดตัวให้มันหน่อยแล้วกัน เผื่อจะสบายตัวขึ้น"







ผมเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กชุบน้ำแล้วบิดน้ำออก เดินงงอยู่ในห้องน้ำสักพักเลยเปลี่ยนใจรองน้ำใส่กะละมังแล้วถือออกมาวางไว้ข้างเตียง ผมใช้ผ้าชุบน้ำอีกครั้ง บิดพอหมาดๆ แล้วเช็ดตัวให้โจ







"อื้อ… กลับมาแล้วเหรอ?" โจลืมตาขึ้นมามองผมที่กำลังเช็ดตัวให้



"มาถึงเมื่อกี้ นอนต่อเถอะเดี๋ยวเช็ดตัวให้"



"ขอบคุณนะ" โจส่งยิ้มบางๆ ให้ผม



"ยังปวดหัวอยู่ไหม?"



"ไม่ปวดแล้วครับ"



"สบายตัวขึ้นบ้างไหม?"



"อืม… ดีขึ้นครับ"



"ลุกขึ้นไหวไหม จะให้เอาข้าวขึ้นมาให้กินหรือจะลงไปกินข้างล่าง?"



"ลงไปกินข้างล่างดีกว่า โจไม่อยากเอาข้าวขึ้นมากินบนห้องนอนอ่ะ"



"หึหึ ตามใจ"



"เฮ้ออ… สบายตัวจัง"



"เดี๋ยวกูไปหยิบเสื้อผ้ามาให้"





ผมเช็ดตัวให้โจเสร็จเรียบร้อยก็ไปหยิบชุดนอนมาให้โจใส่





"อายอะไร ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าดิ"





โจรวบผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนจะถอนหายใจเบาๆ





"ตอนหลับก็น่าจะใส่ให้เลย"



"บ่นอะไร อย่าคิดว่ากูไม่ได้ยินนะ"



"ป่าวนิ"



"หึหึ ให้ช่วยใส่ไหม?"



"ไม่ต้อง! เดี๋ยวโจใส่เอง"



"รีบตอบเลยนะมึง"





ฟอดดด…

ผมมันเขี้ยวเลยหอมแก้มแม่งแรงๆ สักที







"แล้ว…" โจทำท่าลำบากใจ



"ไม่ต้องใส่ เผื่อได้ถอดอีก หึหึ" ผมกระซิบข้างหูโจ



*///*







หยอกๆ น่า… ผมคงไม่ใจร้ายซ้ำมันอีกรอบหรอก คนหล่อเขาไม่ทำกัน หึหึ













ผมนั่งรอโจแต่งตัวจนเสร็จ แค่ใส่เสื้อกับกางเกงมันไม่นานหรอก แต่ไอ้ที่นานเนี่ยคือเข้าห้องน้ำ ผมนั่งรอมันจนจะหลับอีกรอบล่ะ





โจเดินยิ้มสบายใจออกมาจากห้องน้ำ ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ





เราสองคนเดินมาถึงครัวผมก็ให้มันนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนผมเป็นคนเตรียมอาหารจัดใส่จานแล้วอุ่นอาหารให้ใหม่ทั้งหมด





เราสองคนนั่งกินข้าวด้วยกัน โจมันทำท่าจะอิ่มอยู่หลายครั้งแต่ผมก็บังคับให้มันกินเยอะๆ โจมันก็ยอมกินจนหมด





"เดี๋ยวโจล้างจานเอง"



"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย! เดี๋ยวกูล้างเอง"



"คร๊าบบ… ดุอะไรขนาดนั้น" โจมันพูดล้อเลียนผม



"นมอุ่นให้แล้ว กินซะ"



"อิ่มแล้วอ่ะ"



"โจ"



"กินๆ แต่ครึ่งเดียวพอนะ โจอิ่มมาก"



"อืม… กินครึ่งเดียวพอ เดี๋ยวที่เหลือกูกินเอง"





ผมเก็บจานที่กินเสร็จแล้วไปล้าง ระหว่างที่ยืนล้างจานอยู่โจก็เดินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง





"ขอบคุณนะ"



"อืม…"





ผมยืนล้างจานจนเสร็จแล้วหันกลับไปหาโจ รวบตัวโจเข้ามากอด ริมฝีปากผมจูบลงที่หน้าผากโจแล้วผละออก





โจเงยหน้าขึ้นมามองผม รอยยิ้มบนใบหน้าของโจทำให้ผมเห็นแล้วต้องยิ้มตาม





"กูชอบเวลามึงยิ้มนะ"

มือผมลูบไล้ที่ใบหน้าโจเบาๆ





"โจยิ้มเพราะโจมีความสุขน่ะ"



"หึหึ ชอบที่กูเอาใจรึไง?"

โจมันซบหน้าลงที่อกผม





"อืม… ชอบครับ"



"ถ้าชอบให้กูเอาใจพูดอะไรก็ฟังกูหน่อย ที่กูทำก็เพราะเป็นห่วงมึง กูไม่อยากสติแตกบ่อยๆ กูคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่มึงก็รู้นิ"





จุ๊บบบบ…





"ขอโทษครับ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว"



"เงยหน้าขึ้นมาพูดดีๆ ดิ"





จุ๊บบบ…

พอมันเงยหน้าขึ้นมามันก็รีบจูบที่ปากผมแล้วรีบผละออกทันที เจ้าเล่ห์ฉิบหาย หึหึ





"ทำอะไร?"



"จูบสัญญาไง สัญญาว่าจะไม่ทำให้เป็นห่วงอีก"



"ใครเขาจูบกันแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวกูจะสอนให้ว่าจูบสัญญาจริงๆ เข้าทำกันยังไง"





ริมฝีปากของเราสัมผัสถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ดีเสมอ

จูบที่นุ่มนวลและอ่อนโยนช่วยเติมเต็มความรักของเราทั้งสอง

มือสัมผัสส่งผ่านความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กันและกัน







เสียงหัวใจบ่งบอกถึงความรัก ความห่วงใย ทำให้หัวใจของเราทั้งสองรู้สึกถึงความอบอุ่นใจอย่างหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่ตัวผมเองยังไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้มีช่วงเวลาที่ดีแบบนี้กับใครสักคน







ผมจูบซ้ำย้ำอีกนิดก่อนจะละปากออกแล้วใช้มือเกลี่ยลูบไล้ที่ริมฝีปากบางเบาๆ





"ทีอย่างนี้ทำตัวว่านอนสอนง่ายเลยนะ"



"ก็โจไม่อยากทำให้ปูโกรธนิ เวลาปูโกรธหรือไม่พอใจทีไรน่ากลัวทุกที"



"หึหึ… กูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว?"



"อืม… ถึงจะเห็นบ่อยๆ แต่ก็ยังไม่ชินสักที"



"น่าสงสารว่ะ" ผมแกล้งพูดหยอก





โจเอนตัวเข้ามาซบหน้าลงที่ไหล่ผมอย่างน่าเอ็นดู





"ถ้าสงสารก็อย่าดุมากซิ บางครั้งโจก็ไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ไม่อยากทำให้ปูโกรธสักหน่อย"



"หึหึ… เออๆ ขอโทษก็ได้อ่ะ" ผมรวบตัวโจเข้ามากอด







อ่ะกอดปลอบซะหน่อย… เดี๋ยวที่รักผมมันจะเสียใจ







"เอ่อ… ว่าแต่วันนี้ไปทำธุระอะไรกับนายทิวมาเหรอ?"





!!





จู่ๆ ทำไมมันถึงถามวะ ปกติโจมันไม่ค่อยถามอะไรผมแบบนี้นะ





"อ่อ… ก็เรื่องงานนะ" ตอบๆ ไปก่อน มันคนไม่ถามอะไรอีกมั้ง



"งานอะไรเหรอ งานที่ร้านรึเปล่า?"





oO!!





มีถามต่อเว้ยเฮ้ย!!





"อืม… งานที่ร้านนั่นแหล่ะ ไปปรึกษามันนิดหน่อย"



"มีอะไรที่โจพอจะช่วยได้รึเปล่าครับ"





โจผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วจองมองผมด้วยสีหน้าที่โคตรห่วงใย





ผมว่าแล้วโจมันไม่สงสัยอะไรผมหรอก มันแค่ห่วงผมเท่านั้นเอง จริงๆ นะ







"มีดิ กูมึชีเรื่องนึงที่อยากให้มึงช่วย"



"เรื่องอะไรเหรอ?"







ผมลูบหัวโจด้วยความเอ็นดูบวกกับดีใจที่มันคอยเอาใจใส่ผมตลอด





"ถ้ามันพอมีเวลาว่างกูอยากให้มึงไปอยู่เป็นเพื่อนย่ากูสักพักน่ะ"



"ทำไมเหรอ คุณย่าเป็นอะไรรึเปล่า?" โจรีบถามด้วยความตกใจ



"ช่วงนี้แกซึมๆ นะ ไม่รู้ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ไอ้ป่านจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม กูเลยเป็นห่วง"



"แล้วปูลองคุยกับคุณย่าดูรึยังว่าท่านเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน?"



"ลองคุยแล้ว… แต่กูถามไปย่าก็บอกไม่เป็นอะไรทุกที"



"แล้วปูจะกลับบ้านเมื่อไหร่ครับ โจจะได้รีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะได้กลับไปพร้อมกัน"







ผมเห็นโจมันกระตือรือร้นแบบนี้ผมก็แอบดีใจที่มันเป็นห่วงครอบครัวผม แต่ก็แอบกังวลใจว่ะที่ต้องโกหกมันแบบนี้ เพราะอยากให้เรื่องที่ผมสัญญากับพ่อมันผ่านไปได้ด้วยดีซะก่อน หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจะบอกความจริงกับมันด้วยตัวผมเอง





"รอบนี้กูคงไปด้วยไม่ได้เพราะกูยังติดงานที่ต้องรีบทำให้เสร็จน่ะ กูเลยอยากให้มึงไปแทนกูหน่อยเผื่อย่าจะยอมบอกอะไรมึงบ้าง มึงก็รู้ว่าตอนนี้ย่ารักมึงมากกว่ากูซะอีกจริงไหม หึหึ"



"ได้ซิ ปูไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวโจจะไปลองคุยกับคุณย่าให้เอง แต่โจขอเคลียร์งานสักสองสามวันได้ไหม เสร็จแล้วโจจะรีบไปทันที"



"อืม… ขอบใจมึงมากนะ ถ้ากูไม่มีมึงคอบช่วยคงแย่"



"พูดอะไรอย่างนั่นล่ะครับ โจดีใจนะที่ปูให้โอกาสโจได้ดูแลคนที่ปูรักเหมือนที่ปูคอยดูแลโจ คอยเป็นห่วงพ่อโจแล้วยังช่วยเหลือโจอะไรอีกตั้งหลายอย่าง เวลาที่โจต้องการกำลังใจปูก็จะคอยอยู่ข้างๆ โจตลอด ตอนนี้คงถึงเวลาที่โจจะได้ทำอะไรเพื่อปูบ้างแล้วล่ะ โจจะทำให้เต็มที่เลยครับ ปูไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวโจจะดูแลคุณย่าให้เอง"







กุอึ้งไปเลย มันพูดแบบนี้กูอยากจะฟัดอยากจะกอดมันแน่นๆ ทั้งคืนเลยให้ตายดิ!!





ทำไมมึงถึงดีกับกูอย่างนี้!! แล้วกูจะอดใจไหวไหม!!





ผมได้แต่รวบตัวมันเข้ามากอดไว้แน่นๆ อยากทำมากกว่านี้แต่ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้หนักมาก





ทำไมมึงถึงเป็นคนดีอย่างนี้วะโจ กูดีใจที่สุดเลยรู้ไหมที่ได้มึงเข้ามาอยู่ในชีวิตกู



น้ำตาจะไหลไอ้สัส!!



ไม่ได้ไอ้ปู มึงต้องแมนๆ อย่าอ่อนไหวให้เมียเห็น







"ขอบคุณนะ"



"อืม… ยินดีมากครับ"







แค่ฟังเสียงมันผมก็รับรู้ถึงความตั้งใจและความจริงใจที่มันมีให้ผม

ผมก็จะทำเพื่อมันให้ดีที่สุดเช่นกัน

ต่อให้จากนี้ไปต้องเจออะไรในอนาคต ผมก็จะอยู่ข้างมันแบบนี้ตลอดไป

ผมนี่แหล่ะที่เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก!!







"ปูครับ"



"เออ… ว่าไง?"



"จะกอดโจอีกนานไหมอ่ะ"



"ทำไม กูกอดมึงไม่ได้รึไง?"



"เปล่าครับ กอดได้ แต่…"



"แต่อะไร?"



"โจง่วงนอนแล้วอ่ะ"





--!!





"เออ… ก็ได้!"



"คึคึ… โกรธรึเปล่า"



"กูจะโกรธทำไมล่ะ หึหึ…"





พรึ่บ!!







"เฮ้ยปู!!"





"เดี๋ยวกูไปกอดมึงต่อบนเตียงแล้วกัน"





ง่วงนอนก็ง่วงไปแต่คืนนี้ขอนอนกอดเมียทั้งคืนให้หนำใจไปเลยแล้วกัน หึหึ



TBC.





เฮียใจเย็นๆ เนอะ แหม! เป็นคนดีได้แค่แป๊ปเดียวจริงๆ 555+


ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เกือบจะดีแล้วนะเฮีย.  o18

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ




【EP.39 ระยะทำใจ】​​










หลายวันมานี้ผมพามินออกไปข้างนอกทุกวัน ออกไปกินข้าวนอกบ้าน พาไปเล่นกับมิกกี้ พาไปเดินเที่ยวห้างซื้อของ แล้วก็จบด้วยการนั่งเล่นที่ร้าน



ผมโทรเรียกพวกเพื่อนๆ มันมาสร้างเสียงหัวเราะโดยมีเหล้าให้แดกฟรี ผมพยายามทำทุกอย่างให้มินไม่เหงา พอปล่อยให้มันอยู่เงียบๆ คนเดียวทีไรผมรู้สึกไม่ดีทุกที



"อ่ะชนแก้ว… ดื่มครับดื่ม"

"เรื่องแดกฟรีไว้ใจไอ้ทีน แดกไม่แกล้งใจขวดเหล้าเลยนะมึง"

"มึงจะบ่นเหี้ยอะไรครับไอ้เพื่อนยาก เฮียใจดีขนาดนี้แดกฟรีไม่อั้นกูก็ต้องรีบจัดดิว่ะ"

ผั๊วะ!!

"โอ๊ยยย!! ไอ้มินตบซะกูมึนหัวเลยนะสาดดด… อีกนิดเดียวหัวกูหลุดติดมือมึงไปเลยมั้งนั่น"

"กูแค่ตบเบาๆ เผื่อจะดึงสติมึงไว้ได้บ้างไงล่ะ"

"แม่งเมาแล้วมั้ง พูดเหี้ยอะไรไม่เป็นภาษาล่ะ"

"ใครไปส่งมันที่บ้านวะ"

"ไอ้นันไง แดกน้อยสุด"

"มึงไม่เมาแน่นะไอ้นัน"

"เฮ้ย! กูกินนิดเดียวไม่เมาหรอก"

"ไม่เมาห่าอะไรล่ะ ลิ้นพันกันแล้วไอ้สัส! พอเลยเดี๋ยวกูให้เด็กที่ร้านขับรถไปส่งพวกมึงเอง"

"ได้คร๊าบบบ… มึงว่าไงพวกกูได้หมด ตามใจมึงเฮียจะได้เอ็นดูพวกกูไปนานๆ กร๊ากกก…"

ป๊าบบบ!!

"เอ็นดูตีนกูนี่"

"โว้โว… อะไรก็ยอมเธอ เย้เย…"

"ยอมพ่องมึงดิ!"

ตุบบบ!!

"กร๊ากกกก… ไอ้เหี้ยทีนมึงลงไปนอนที่พื้นทำไมวะ ฮ่าๆๆ ไอ้สาดดด… กูขำ"

"ลองแดกตีนไอ้มินดูซิไอ้ควาย!! เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่าพื้นที่กูลงมานอนเป็นยังไง สัส!!"

"ไอ้บี้มึงไปเก็บมันขึ้นมาดิ เกะกะขวางทางลูกค้ากูหมด"

"รับแซ่บครับเพื่อน" ไอ้บี้ทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่ง

"เฮ้ย! ไอ้ทีนลุกขึ้นเว้ย มึงอย่านอนขวางตีน เอ้ย! ขวางทางลูกค้าคนอื่นดิว้า"

"ไม่ต้องตกใจครับสาวๆ เชิญแด๊นซ์กันต่อได้เลยครับ พอดีเพื่อนพี่เมานิดหน่อย ชอบกินตีนเป็นอาหารโปรดเลยล้มผิดที่ผิดทางไปบ้างต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคร๊าบบ…"

ไอ้บี้ลงไปดึงไอ้ทีนขึ้นจากพื้นโดยมีไอ้นันช่วยเคลียร์พื้นที่อำนวยความสะดวกให้ไอ้ทีนอีกแรง

"ไอ้เหี้ยมิน มึงชอบใช้ความรุนแรงกับเพื่อนนะไอ้สัส!!" ไอ้ทีนบ่นอุบ

"ชู่ว์… อยากปากหมาครับเพื่อน เดี๋ยวมึงได้แดกตีนอีกรอบพวกกูไม่ช่วยแล้วนะ"

"รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง รู้ว่า…"

ป๊าบบบ!!

"รู้เก่งนะไอ้สัส!! รู้รึงยังว่าอย่ากวนตีนต่อหน้าเมียเฮีย เดี๋ยวได้ตายคาร้านกันทั้งกลุ่มหรอก!"

"เดี๋ยวมึงนั่นแหล่ะจะเจอตีนกูไอ้นัน ปากดีไอ้สัส!"

"แหมไอ้มิน กูก็แค่พูดขำๆ เองนะเพื่อน ไม่เอาไม่เครียดน้า…"

"กูไม่ขำ! เดี๋ยวแดกขวดนี้หมดพวกมึงก็แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้วนะ กูจะขึ้นไปช่วยทิวมันทำงานข้างบน"

"อ้าวเฮ้ย! ไอ้มินมึงจะทิ้งพวกกูไปแบบนี้ไม่ได้น้า… ไอ้มินเพื่อนรักกก…"







"ทำไมขึ้นมาไวล่ะ เพื่อนมึงกลับกันแล้วเหรอ?"

"พวกมันเมาไม่รู้เรื่องแล้ว กูให้เด็กที่ร้านขับรถไปส่งพวกมันนะ ไม่อยากให้พวกมันขับกลับเอง อันตราย"

"อืม… แล้วบอกใครไว้รึยัง?"

"บอกไว้แล้ว" มินพูดจบก็ล้มตัวนอนลงบนโซฟา

"เบื่อไหม อยากกลับบ้านรึเปล่า?" ผมลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมานั่งลงข้างมิน

"มึงทำงานเสร็จแล้วเหรอ มีอะไรให้กูช่วยไหม?"

"ใกล้เสร็จแล้ว เหลือตรวจบัญชีอีกนิดเดียว" ผมลูบที่แก้มมินเบาๆ

"ให้กูช่วยไหม"

"ไม่ต้องมึงนอนรอกูตรงนี้แหล่ะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวกูพากลับ" จุ๊บบบ…

"อืม… งั้นมึงรีบไปทำเถอะ"

"อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวกูให้เด็กเอาขึ้นมาให้"

"ไม่อ่ะ… ไม่หิว"

"อืม… อยากได้อะไรบอกแล้วกัน"



ผมเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน มินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นระหว่างรอ ปกติมันจะเล่นเกมส์แล้วโววายเสียงดังลั่นห้องแต่นี่คือเงียบมาก



บรรยากาศในห้องดูเงียบเหงาผิดปกติ ผมพอจะรู้ว่ามินกำลังคิดอะไรอยู่



เมื่อวานมันถามผมว่านมผงที่ลืมไว้เราจะเอาไปให้ไอ้อ้วนกันดีไหม ผมยังไม่ทันพูดตอบออกไปมันก็พูดกลับมาว่า "เหลือนิดเดียวเอง คงไม่ต้องหรอกมั้ง" แล้วมันก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน



คืนก่อนมันก็บ่นว่าห้องเงียบจังแล้วมันก็เดินไปเปิดทีวีเสียงดังแล้วนั่งหัวเราะหนังอยู่คนเดียว



เฮ้อออ… ผมควรจะทำยังไงดี



ถ้าผมไม่ติดเกรงใจผมคงขับรถพามินไปหาไอ้อ้วนแล้ว แต่มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ควรทำสักเท่าไหร่ เด็กเพิ่งได้อยู่กับครอบครัวใหม่คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก อันที่จริงผมก็ไม่อยากไปวุ่นวายกับเขามากเดี๋ยวมันจะดูไม่ดี เอาเป็นว่าเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนแล้วกัน เพราะตอนนี้คนที่ผมต้องให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือมิน







ผมนั่งตรวจบัญชีจนเสร็จ มินยังคงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่เงียบๆ คนเดียว ขนาดผมเดินเข้าไปใกล้มันยังไม่รู้ตัว ผมมองไปที่โทรศัพท์ก็เห็นมินกำลังเลื่อนดูรูปที่ถ่ายมิกกี้กับไอ้อ้วน เลื่อนซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้นเกือบสิบนาที



"มินกลับบ้านกัน"

"อืม…" มินเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้าตอบ



ก่อนออกจากร้านผมแวะสั่งงานเด็กที่ร้านอีกเล็กน้อยส่วนมินเดินออกไปรอผมที่รถ



"นายครับ ช่วงนี้คุณมินอารมณ์ไม่ดีเหรอครับนาย"

"คงงั้นมั้ง"

"ทะเลาะกันเหรอนาย?"

"เอ๊ะไอ้นี่!! ป่าวเว้ย!! กูไม่ได้ทะเลาะกัน"

"อ้าว! แล้วทำไมคุณมินถึงเงียบไม่ค่อยคุยกับใครเลยล่ะนาย"

"ไม่มีอะไรหรอกน่า… ไปๆ กลับไปทำงานได้แล้วไม่ต้องเดินมาส่งกู"

"ทำอะไรผิดไปก็รีบๆ แก้ไขนะนาย เด็กที่ร้านมันกลัวคุณมินจนไม่กล้าเข้าใกล้ล่ะ"

"เออ! กลับไปทำงานได้แล้วกูรำคาณ!!"

"แฮ่ะๆ ครับนาย กลับบ้านดีๆ นะครับ"

"เออ!!"



อย่าว่าแต่พวกมึงกลัวมันเลย กูเนี่ยร้อนๆ หนาวๆ ทุกวัน ไม่รู้ว่ามันจะดีจะร้ายเอาตอนไหน อารมณ์เมียกูตอนนี้แม่งสวิงสุดๆ กูยังงง --"



"ยืนทำอะไร?"

ที่ผมถามอ่ะคือมันทำท่ายืนรอผมอยู่นอกรถ แต่ปากมันเนี่ย!!

"ไปเอาบุหรี่มากจากไหน?"

"ยึดเด็กที่หน้าร้านมา" มันตอบได้ชิวมาก!

"มึงจะสูบ?"

มินมองผมด้วยสายตาโคตรนิ่ง

"ป่าว… คาบไว้เท่ๆ ไม่มีอะไร"



What?!!

คืออะไร?

ยืนคาบบุหรี่เท่ๆ เนี่ยนะ!



"เอามานี่" ผมดึงบุหรี่ออกจากปากมัน

"อืม… เอาไปทิ้งให้ด้วย"



oO!!"

งงเลย…

งงไหมล่ะ!

พูดจบมันก็เข้าไปนั่งทำเท่ต่อในรถ

งงเลยกู --"



บุหรี่ผมก็ทิ้งแม่งตรงนั้นแหล่ะ

ตอนนี้รีบขึ้นรถพาเมียกลับบ้านก่อน ท่าทางมันจะอาการหนัก







พอมาถึงห้องมินก็ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น



"เป็นไรไหนเล่าดิ" ผมนั่งลงข้างๆ มัน

"กูติดใจ"

"ติดใจเรื่อง?"

"ไอ้นั่นพูดจาไม่เข้าหูกู"



นั่นไง!! กูว่าแล้วต้องมีใครเหยียบหางเมียกูแน่

ไอ้สัส!! มึงกล้ามาก!



"ใคร?"

"ลูกค้าที่ร้าน?"

"ตอนไหน?"

"ทำไมไม่บอกกู!"



แม่ง!! กล้ามาหาเรื่องเมียกูเหรอ เดี๋ยวกูจะจับมากระทืบให้จมตีนเลย!



"ป่าว… ไม่ใช่"

"ไม่ใช่อะไร ไหนมึงพูดมาให้เคลียร์ดิ ใครหาเรื่องมึง"

หัวเริ่มร้อนแล้วกู

"ไม่ใช่ลูกค้าที่ร้าน"

"อ้าว! แล้วใคร?"

"มึงไปมีเรื่องกับใครมา!"

"ป่าวมีเรื่อง!! กูหมายถึงไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ แฟนคนที่มารับไอ้อ้วนอ่ะ แม่งพูดจาไม่เข้าหูกู!!"

oO!!

จากที่กูหัวร้อน ตอนนี้เหมือนมันจะหัวร้อนแทนกูล่ะ

ดีดตัวขึ้นมาแรงขนาดนี้ กูเกือบหงายหลังตกโซฟาแล้วไหมล่ะ

"มันมาคุยกับมึงตอนไหน ทำไมกูไม่รู้!"

"ป่าว! เอ๊ะมึงนี่ยังไง กูหมายถึงวันที่มารับไอ้อ้วน ทำไมมึงเข้าใจยากจังเนี่ย!!"



--"

เอิ่ม… มันผ่านมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอวะ



"กูจะบ้าตาย! อ่ะไหน… มันพูดไม่เข้าหูมึงยังไงไหนบอกกูดิ"

"ไม่รู้ว่ะ แม่งพูดเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบอ่ะ"

อันที่จริงข้อนี้ผมก็เห็นด้วยกับมินนะ ผมก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้นั่นเหมือนกัน

"แล้วยังไง?" ผมถามต่อ

"ไม่ยังไง กูแค่ไม่ชอบ"

"พูดออกมาให้หมดมิน มึงคิดอะไรอยู่ ไม่พอใจอะไร อยากให้กูทำอะไร มึงพูดมาแค่นี้กูสรุปปัญหาให้มึงไม่ได้"

"ไม่รู้ว่ะทิว กูแค่เป็นห่วงไอ้อ้วน มันจะอยู่กับไอ้นั่นได้เหรอวะ"

"มึงคิดมาก ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ด้วย เขาก็ดูใจดีแล้วยินดีจะรับไอ้อ้วนไปเลี้ยงตั้งแต่แรกแล้ว คงไม่มีอะไรหรอก"

"มึงคิดอย่างนั้นเหรอ?"

มินเอาหน้าซบลงที่ไหล่ผม

"อืม…"

"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปหาไอ้อ้วนอ่ะ"

"มึงคิดถึงมันมากเหรอ?"

"ก็นิดนึง"

"หึหึ… ปากไม่ตรงกับใจ"



ปึก!!

"มึงอย่ามาล้อกู ไม่ใช่เวลา!"

"เออๆ ขอโทษล่ะกัน"

"ถ้าเราไปหามันตอนนี้คงเร็วไปใช่ไหมทิว"

"อืม… ให้เวลาไอ้อ้วนมันปรับตัวกับครอบครัวใหม่มันอีกนิด เดี๋ยวถึงเวลากูจะพามึงไปหามันเอง"

"อืม… กูจะรอ"





กว่าจะคุยกันรู้เรื่องผมเกือบประสาทเสียก่อน อะไรก็ไม่รู้ว่ะ ต้องถามย้ำๆ ให้มันตอบให้เคลียร์



ผมนั่งคุยกันอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมงที่พูดวกไปวนมาไม่กี่เรื่อง สรุปคือมินไม่ค่อยชอบใจกับคำพูดของผู้ชายคนนั้นนั่นเอง



ผมว่ามันก็จริงนะ ดูมันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องเด็กเท่าที่ควร เหมือนมันแค่ไม่อยากขัดใจแฟนมันมั้ง ส่วนผู้หญิงผมว่าดูเธอก็โอเคดีนะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้คนที่มีปัญหาน่าจะเป็นเมียผมมากกว่า



มินมันคิดถึงไอ้อ้วน มันอยู่ด้วยกันเล่นด้วยกันกับไอ้อ้วนจนตัวติดกันซะขนาดนั้นจะไม่คิดถึงเลยก็คงเป็นเรื่องแปลก คงต้องให้เวลามันปรับตัวพอๆ กับไอ้อ้วนที่ต้องปรับตัวกับครอบครัวใหม่ของมันนั่นแหล่ะครับ



เฮ้ออ… จะว่าไปห้องมันก็ดูเงียบๆ เหมือนกันเนอะ

ความวุ่นวายที่หายไป ตอนนี้เหลือเพียงความสงบสุขและสองเรา

โอ๋เอ๋ๆ นอนกอดเมียนี่ช่างอบอุ่นจริงๆ กร๊ากกกก…



"ทิวพรุ่งนี้ปิดร้านใช่ไหม?"

"อืม… คงปิดตามนโยบายนั่นแหล่ะ"

"แล้วจะปิดกี่วัน?"

"กูสั่งปิดไปก่อนเดือนนึง แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ก่อนว่าจะยังไงต่อ"

"แล้วมึงจะทำยังไงต่อ เด็กที่ร้านจะไหวไหมปิดนานขนาดนั้น"

"กูจ่ายเงินเดือนให้ตามปกติ ส่วนเวรเฝ้าร้านก็ให้ไอ้เก่งจัดการ แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเฝ้า"

"แล้วเด็กที่ร้านเรามีคนติดบ้างไหม?"

"ตอนนี้ยังเพราะกูให้เด็กที่ร้านใส่แมสป้องกันตั้งแต่เรื่องยังไม่บานปลายขนาดนี้ ส่วนใครมีอาการหรือป่วยกูให้รีบไปตรวจ แล้วเอาบิลมาเบิกค่าตรวจกูออกค่าตรวจให้"

"อืม… ก็ดี กูว่ามึงน่าจะทำประกันให้เด็กที่ร้านด้วยก็ดีเหมือนกันนะ ไวรัสตัวนี้แม่งน่ากลัวขึ้นทุกวัน"

"กูสั่งให้ไอ้เก่งรวบรวมเอกสารของพนักงานทั้งสองสาขามาแล้ว กูกะว่าจะทำให้คนละหนึ่งกรมธรรม์ ทำเผื่อไว้ก่อนถ้าเกิดติดเชื้อไวรัสขึ้นมาจริงๆ อย่างน้อยก็มีค่ารักษาค่าพยาบาลไว้รองรับ"

"โหหห… ป๋ามากเลยครับ"

"แน่นอนอยู่แล้ว กูมันคนหล่อ"

"ชมแค่นิดเดียวซะเล่นใหญ่เลยนะ"

"อ่อ… เรื่องแมสอีกสองวันจะได้มาเพิ่ม เดี๋ยวแบ่งไปให้ที่บ้านใช้ด้วย ส่วนที่เหลือก็เอาไว้แจกเด็กที่ร้าน"

"อืม… มึงรอบคอบดีจัง"

"ง่วงนอนก็นอนซะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด

"ไอ้อ้วนมันจะปลอดภัยใช่ไหม?" มินพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดๆ

"เด็กเล็กอยู่แต่ในบ้านไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้กูให้ไอ้เก่งขับรถเอาแมสสำหรับเด็กกับของผู้ใหญ่ไปให้ มึงไม่ต้องห่วง หลับซะ"

"อืม… ฝันดีนะทิว"

จุ๊บบบบ…

"อืม… ฝันดีเช่นกัน"











ตื่นมาอย่างแรงที่ผมคิดคือจะทำอะไรให้มินมันกินดีวะ หรือผมจะสั่งมากินดี คิดไปคิดมาสรุปคือเข้าครัวทำเอง



อาหารเช้าเลิกพูดถึงไปได้เลย ตอนนี้ผมมีแค่อาหารเที่ยงกับเย็นและรอบดึกเท่านั้น

ผมสองคนกลับมาใช้ชีวิตเหมือนปกติตั้งแต่ไอ้อ้วนย้ายออกไป

เราไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนตอนที่ไอ้อ้วนอยู่ ไม่ต้องชงนม ไม่ต้องเตรียมป้อนข้าวมันอีกแล้ว ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม



มื้อแรกของวันนี้ผมจะทำข้าวผัดไข่ง่ายๆ กับแกงจืดแล้วกัน กินเบาๆ ไปก่อน ถ้ามินอยากกินอะไรเพิ่มเดี๋ยวมันกดแอปแป๊ปเดียวเท่านั้นแหล่ะจบ



ผมเริ่มลงมือทำกับข้าวไปได้สักพักก็มีสายโทรเข้ามา



ครืดดด…



"ฮัลโหล"

"นายครับ ผมเอง"

"เออ! กูรู้แล้ว มีอะไรว่ามา"

"ผมทำตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วนะครับ"

"เออ… เสร็จงานนี้แล้วมึงมีอะไรก็ไปทำ"

"เอ่อคือ… นายครับ"

"ว่าไง มีไรพูดมา"

"พอดีตอนที่ผมเอาของไปให้ตามที่นายสั่ง ผมมองเข้าไปในบ้านผมเห็นเด็กร้องไห้งอแงไม่หยุดเลยครับนาย"

"อืม… แล้วยังไงต่อ"

"พอผู้หญิงคนนั้นเห็นผมบอกเข้าไปในบ้านเธอก็ขยับตัวมายืนบังผมไว้ รับของจากมือผมแล้วรีบปิดประตูไปเลยครับ"

ผมขมวดคิ้วแน่น นิ่งไปสักพักแล้วบอกลูกน้องผมไปว่า

"มึงเฝ้าอยู่แถวนั้น ถ้ามีอะไรผิดสังเกตุค่อยโทรมาหากู"

"ได้ครับนาย"

"อืม… เรื่องนี้ถ้ามินถามมึงอย่าปริปากพูดเด็ดขาด รายงานกูคนเดียวพอ"

"ได้ครับนาย"



ผมวางสายแล้วเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอน มินลืมตาตื่นแล้วมองมาที่ผม



"กูทำเสียงดังจนมึงตื่นรึเปล่า?" ผมเดินไปนั่งลงข้างตัวมินแล้วลูกหัวมันเบาๆ

"เปล่า… กูตื่นของกูเอง มึงตื่นนานแล้วเหรอ?" มินขยับตัวเข้าหาผม เอาหัวซุกที่ตักผมแบบอ้อนๆ

"ตื่นได้สักพักแล้ว กูกำลังทำข้าวเช้าให้มึง"

"คึคึ… สงสัยกูจะตื่นเพราะหิวแน่เลย" มินพูดติดตลก

"ถ้าหิวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ"

ฟอดดด… ผมหอมลงที่แก้มมันอย่างมันเขี้ยว

"หลับสบายไหม"

"อืม… หลับสบายมาก มึงล่ะ"

"หลับไม่ค่อยสบายเท่าไหร่"

"ทำไมอ่ะ?" มินขยี้ตาแล้วมองหน้าผมด้วยความสงสัย

"มีคนก่อกวนกู นอนกอดกูทั้งคืน หึหึ"

"อ๋อเหรอ… นอนไม่สบายก็ไปเปิดโรงแรมนอนดิ บ่นเพื่อ?!"

"ใครบอกกูบ่นหึ! กูชอบต่างหาก"

"อ่ะโด่! ถ้ากูไม่กอดมึงก็กอดกูอยู่ดีแหล่ะทิว"

"อืม… กูไม่เถียง เพราะกูชอบกอดมึง"



อ้าวๆ มึงหน้าแดงเหรอมิน อยากบอกนะว่ามึงอายกู



"เป็นไร เงียบทำไม?" ผมแกล้งถาม

"เปล่านิ ไม่มีไร กูแค่เหนื่อยขี้เกียจคุยต่อ"

"แบบนี้ก็ได้เหรอวะ หึหึ"

"ได้ดิ กูพอใจ"

"หึหึ… ได้ก็ได้ กูไม่เกี่ยง"







"เฮ้อ… ขี้เกียจ ยิ่งคิดว่าต้องอาบน้ำก็ยิ่งขี้เกียจ ขี้เกียจอาบน้ำจังเลยโว้ย!"

อ้าว! บทมันจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนเลยซะงั้น

"หึหึ… จะอาบเองดีๆ หรืออยากให้กูช่วยอาบให้" ผมยิ้มกริ่ม

พรึ่บ!!

มินเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที

"ไม่เอา! กูอาบเอง หายล่ะ โรคขี้เกียจกูหายล่ะ"

"นึกว่าเหงา อยากมีเพื่อนอาบน้ำซะอีก" ผมแกล้งพูดแซวมัน

"เพื่อนเล่นเหรอ ตลกแล้วมึง ไปๆ ไปทำกับข้าวต่อเลย ไอ้มหาหื่น!" มินผลักผมแบบแกล้งๆ ไม่แรงแต่กูแอบเซเหมือนกันนะ

"รีบอาบแล้วรีบออกมาล่ะ อย่าให้กูต้องเข้ามาตาม"

"ครับผมๆ เข้าใจแล้วครับ จะรีบอาบน้ำแล้วรีบออกไปเลยครับ"



ผมได้แต่เดินขำออกมาจากห้อง พอเห็นมันอารมณ์ดีขี้เล่นเหมือนเดิมผมก็สบายใจ

ส่วนเรื่องนั้นคงต้องปิดมันไว้ก่อน ผมขอดูสถานการณ์ก่อนต่อจากนั้นค่อยว่ากัน



ผมทำอาหารจนเสร็จมินก็เดินออกมาจากห้อง ตัวนี่หอมฟุ้งเลย ตอนมันอาบน้ำใหม่ๆ เมียผมน่ากอดที่สุด

มินกินข้าวได้เยอะพอสมควร ผมพยายามคุยเรื่องทั่วไป หาเรื่องคุยไปเรื่อยไม่ให้มันเหงา พอกินข้าวเสร็จเราสองคนก็มานั่งดูหนังด้วยกัน



มินนอนหนุนตักผมแล้วดูหนังแบบเงียบๆ พอหันมาดูมันอีกที หนังก็ดูเมียผมแล้วครับ

"หึหึ… กินอิ่มนอนหลับเหมือนเด็กเลยว่ะ" ฟอดดด…

ผมปล่อยให้มันนอนอยู่อย่างนั้น นอนบนตักของผม

มือผมลูบไปมาที่หัวมันอย่างอ่อนโยน



"กูอยากเห็นมึงมีความสุข กูไม่อยากเห็นมึงเศร้าอีก ต่อไปนี้กูจะทำเพื่อมึงให้ดีกว่าเดิม รักมึงนะ"



ฟอดดด…



การที่มองดูคนรักเศร้าและเสียใจ ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดใจจนบอกไม่ถูก

หากผมเศร้าแทนมันได้ เสียใจแทนมันได้ผมจะทำ

หากสิ่งใดที่ขาดหาย ผมจะคอยเติมเต็มให้มินเอง

มินจะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ผมสัญญา





TBC...







ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันค่ะ

เรายังคงคิดถึงทิวมินเสมอ




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-01-2022 00:50:50 โดย Star_ss »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】



【EP.22 คนเหงาขี้อ้อน】​




อีกไม่นานก็เช้า อีกไม่นานก็วันใหม่

ผมได้แต่ร้องเพลงในใจเงียบๆ อย่างอารมณ์ดี

นอนมองหน้าโจตอนหลับผมแฮปปี้มาก

ก็เมื่อคืนได้แฮปปี้ๆ กันทั้งคืนนิเนอะ (แอบหื่นจริงกู)

อิ่มอกอิ่มใจ เต็มอิ่มสุดๆ



แต่!!!



แต่กูลืมอะไรไปไหม

เออใช่! กูลืมนึกไปว่าต้องอยู่ห่างมันตั้งหลายวัน

โอ้ยยย!! ไอ้ปูใจจะขาด แค่กูคิดว่าต้องห่างมันกูก็คิดถึงมันจะบ้าอยู่แล้ว



ถ้าโจไม่อยู่ผมต้องอยู่คนเดียว โอ๊ยยย!!

อดทนนะไอ้ปูอดทน มึงต้องทำเพื่อโจ มึงต้องอดทนนะเว้ย!!



เครียด!!!











ผมไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีโจก็เดินเข้ามาหาผมแล้วก็ทำให้หัวใจผมกระชุ่มกระชวยอีกครั้ง



จุ๊บ!



"อรุณสวัสดิ์ครับ"

เป็นคำพูดที่โคตรดีและโคตรทำให้ผมใจฟูเลยว่ะ

"ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก"

"โจอยากให้ปูนอนต่ออีกนิดครับ ยังไม่สายมาก"

"อืม… เดี๋ยวกูรีบไปอาบน้ำก่อน"

ผมลุกขึ้นจากเตียง แต่แทนที่ผมจะรีบไปอาบน้ำอย่างที่พูดผมกลับ…





พรึ่บ!!



โจเบี่ยงหน้าหนีด้วยความอาย



“หึหึ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะอายอะไรอีก”



ฟอดดดด



"ที่จริงกูอยากทำมากกว่านี้ แต่กูอดทน หึหึ"



โจมันเขินจนหน้าแดง พูดอะไรไม่ออกตามเคย ส่วนผมนะเหรอ ก็เดินผิวปากสบายใจพร้อมกับหุ่นที่โคตรดีและแสนจะยั่วยวนในชุดวันเกิดแล้วก็เข้าไปอาบน้ำซิครับ ฮ่าๆๆ (ไม่มีใครชมก็เลยต้องชมตัวเอง)



มัวแต่พูดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว ต้องรีบแล้วครับ เดี๋ยวต้องรีบไปส่งโจที่ทำงาน





ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน พอเดินออกมาก็มีชุดที่เตรียมไว้ให้ผมใส่ มีอาหารเช้าง่ายๆ ฝีมือโจให้ผมกิน แล้วแบบนี้จะไม่เรียกว่าชีวิตแฮปปี้ได้ยังไง มันดีทุกอย่างสำหรับผม



ผมขับรถมาถึงที่ทำงานโจ จอดรถเสร็จเราก็แยกกันไป

ผมให้โจเดินเข้าออฟฟิตไปก่อน ส่วนผมไปซื้อกาแฟให้มันกินแก้ง่วง เอาใจมันเยอะๆ มันจะได้รักผมนานๆ



ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานโจพร้อมกาแฟร้อนๆ หนึ่งแก้ว พร้อมกับของโปรดที่ขาดไม่ได้ โจมันนั่งจ้องคอมทำงานอย่างตั้งใจเหมือนทุกวัน



"กาแฟกับขนม" ผมวางไว้ข้างโต๊ะที่มันทำงาน

"ขอบคุณมากครับ" โจยิ้ม

"เดี๋ยวกูกลับเลยนะ"

"ปู เดี๋ยวโจทำงานเสร็จจะโทรหานะครับ"

"อืม… เดี๋ยวเย็นจะมารับ"



ผมเดินออกมาจากห้องทำงานโจ รอยยิ้มที่มันยิ้มให้ผมตอนเดินออกมายังติดอยู่ในหัวผมตลอด

โจมันเป็นคนที่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยผมก็โคตรมีความสุขล่ะ



วันนี้ผมมีเรื่องทำต้องอีกมากมาย เคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จ ทุกอย่างจะได้เข้าที่เข้าทางซะที















สองวันมานี้โจทำงานอย่างหนัก พยายามเคลียร์งานทุกอย่างจนหมด เหลือเพียงงานง่ายๆ ที่สามารถฝากคนในออฟฟิตให้สานต่อได้ ผมเห็นแล้วก็เหนื่อยแทน แต่ถึงโจจะทำงานหนักแค่ไหนผมก็ไม่เคยทิ้งมันให้เหนื่อยคนเดียว ถ้ามันเหนื่อยผมก็ยิ่งต้องคอยอยู่ข้างมัน คอยดูแลมันไม่ห่าง อะไรที่ผมพอจะทำให้มันได้ผมทำหมด แต่โจมันไม่เคยบ่นหรือไม่เคยร้องขออะไรจากผมเลย มันน่ารัก มันเป็นแฟนที่ดี มันเป็นคนดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ผมโคตรภูมิใจในตัวมันเลย รักว่ะ









หลังจากทำงานต่อเนื่องมาสองวันติดแบบนี้ผมเลยต้องบังคับให้มันพักครับ พักแบบจริงจังเพราะพรุ่งนี้ผมจะไปส่งมันไปบ้านย่าผม เมื่อคืนไอ้ป่านโทรมาคอนเฟิร์มเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างโอเค





ตอนนี้โจมันอาบน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จมันบอกจะมาเตรียมจัดกระเป๋า ทั้งของใช้ส่วนตัว ของฝากต่างๆ ผมเห็นแล้วปวดหัวเหมือนมันกำลังจะย้ายบ้านหนีผมเลยครับ ฮือออ… เมียจ๋า… ที่รักจ๋า…





พอคิดแล้วก็โคตรเศร้า โคตรเหงา ก็จะทำใจไม่เจอมันได้กี่วันให้ทาย แต่จะทำไงได้ล่ะ เฮ้อ…











“ปู อาบน้ำไหม?” โจเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ หอมมาแต่ไกลเลยนะที่รัก

“ยังไม่อาบ ขี้เกียจ”



โจมองตาขวาง ฮ่าๆๆ มีผัวขี้เกียจต้องทำใจ

อาบทำไม เมื่อคืนก็อาบแล้ว นอนก็เปิดแอร์ ตัวก็ไม่เหนียว จะอาบทำไมเปลืองน้ำเปลืองสบู่ ฮ่าๆๆ





“ลุกขึ้นเลย โจเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้แล้วในห้องน้ำ”





โจเดินตรงที่เตียงแล้วพยายามดึงผมให้ลุกขึ้นจากที่นอน แต่คนอย่างผมนะเหรอจะยอมใครง่ายๆ





พรึ่บ!!





ฟอด ฟอด ฟอด…





“เฮ้ยปู! พอเลย! ไปอาบน้ำก่อนครับ”





ฟอด ฟอด…





“ถ้าก็อาบน้ำแล้วทำอย่างอื่นด้วยได้ไหม?” ผมกระซิบถามเบาๆ





(⸝⸝⸝ᵒ̴̶̷ 。 ᵒ̴̶̷⸝⸝⸝) โจ







“ไม่ได้ครับ เพราะวันนี้ปูบอกให้โจพักผ่อนไง แล้วไหนจะต้องเตรียมจัดกระเป๋าอีก”

“เดี๋ยวนี้ปฏิเสธเก่งนะ”

“ก็… โจต้องเตรียมหลายอย่างจริงๆ นิครับ ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธอะไรขนาดนั้นสักหน่อย”





ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาว่ะ ยิ่งปลายประโยคกว่าจะพูดจบเนี่ยโคตรหงอย สายตามันแอบมองผมด้วยว่ะ





ฟอดดด…





“กูล้อเล่นน่า… คิดว่ากูโกรธรึไง?”

“ก็เปล่าครับ แล้วปูโกรธโจรึเปล่า?”

“หึหึ… ใครจะโกรธมึงลงล่ะ ออกจะน่ารักขนาดนี้ กูรักจะตาย” ฟอดดด…



(´͈ ᵕ `͈ ) โจ





“เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน แล้วจะมาช่วยจัดของ”

“อืม… ขอบคุณนะ”





ผงขยี้หัวโจเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำตามคำสั่งเมีย ฮ่าๆๆ















อาบน้ำเสร็จผมก็มาช่วยโจเตรียมของจัดใส่กระเป๋า อะไรที่พอจะเอาไปเก็บไว้ในรถได้ผมก็จัดการจนเสร็จ นี่ยังไม่ยกลงมาหมดนะครับ เกือบเต็มรถกูล่ะ ขนอะไรนักหนาไม่รู้ แต่ที่รู้คือของฝากหลานๆ เนี่ยขาดไม่ได้ ลืมไม่ได้ ย้ำถามจนผมขี้เกียจตอบ “เก็บใส่รถให้แล้วคร๊าบ…” อยู่แบบนี้เป็นสิบรอบ คนตอบก็เหนื่อย คนถามก็แอบขำไป





“ปูหิวรึยัง ให้โจทำอะไรให้กินไหม?”

“สั่งมากินดีกว่า มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำ”





ผมเดินมานั่งทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างหมดแรง เดินเอาของไปไว้ที่รถจนเหนื่อย





“ดื่มน้ำก่อนครับ” โจยื่นแก้วน้ำเย็นๆ ให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วมองผมด้วยรอยยิ้ม

“เหนื่อยไหม?” โจถามอย่างเอาใจ

“นิดหน่อย ทนได้” ผมตอบกวนๆ

“งั้นพักก่อนนะ อยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวโจสั่งให้” โจหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาก่อนจะเปิดแอปสั่งอาหารแล้วยื่นมาให้ผมดูด้วย

“มึงอยากกินอะไรล่ะ?” ผมถาม

“โจกินอะไรก็ได้ กินได้หมด”

“ก๋วยเตี๋ยวหรือข้าวดี?”

“ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ ข้าวก็ดีครับ” โจตอบพร้อมรอยยิ้ม

“งั้นกินสองอย่างเลย”

“โอเค”



โจมันเป็นคนง่ายๆ ครับ อะไรก็ได้ของมันคืออะไรก็ได้จริงๆ คือมันกินได้หมด มันได้หมดจริงๆ แบบไม่เรื่องมากอะไรกับเขาเลย บางทีผมก็อยากให้มันงอแงบ้าง เรื่องมากบ้าง เพราะผมอยากง้อมันเอาใจมันบ้างไง แต่ที่มันเป็นแบบนี้ผมก็โอเคแล้ว มากกว่านี้ผมก็โอเค ได้หมดเหมือนกันถ้าเป็นมันคนเดียว





“เลือกได้รึยัง?” ผมถาม

“เอาร้านนี้แล้วกัน อาหารหลากหลายดี”

“ไหนดูดิ มีอะไรน่ากินบ้าง”

“ข้าวผัดปูไหม?” โจหันมาถาม

“ข้าวผัดกูเหรอ?” ผมถามกลับแบบกวนๆ

“งั้นข้าวผัดกุ้งแล้วกัน เบื่อปูล่ะ” ผมตอบ กวนกว่า!!

“หึหึ เดี๋ยวจะโดน!”

“แล้วปูอยากกินอะไรครับ เลือกซิ”

“ข้าวผัดปูก็ได้”

“โอเค งั้นข้าวผัดปูหนึ่ง ไม่ใส่ต้นหอมนะ”

“พอเหรอจานเดียว?”

“จานกลางไง แบ่งกันเนอะ” โจตอบ

“อืม… จัดมา”

“ต่อไปก็… ต้มยำดีไหม หรืออะไรดี?”

“อยากกินอะไรมึงสั่งเลย กูกินได้หมดแหล่ะ”

“โอเค งั้นเอาต้มยำน้ำใส พริกสองเม็ดพอ”



ปากก็พูด มือก็พิมพ์ไป ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มตามมันไม่ได้



“ก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นหมี่น้ำใส แล้วก็ของปูเส้นเล็กต้มยำเนอะ” โจหันมาถาม ผมก็พยักหน้าตอบ

“แค่นี้พอไหมปู?”

“แล้วมึงอิ่มไหมกินแค่นี้?” ผมถามกลับ

“แค่นี้ก็เยอะแล้วครับ กินกันแค่สองคน”

“อืม… งั้นก็ตามใจ สั่งเลย”

“กดสั่งเรียบร้อย โปรดรอรับออเดอร์สักครู่ครับ”



ผมนี่ขำเลย มันชอบมีอะไรแปลกใหม่มาให้ขำตลอด ยิ่งคนเรียบร้อยเนียบๆ แบบมันมาเล่นมุกตลกบ้านๆ ให้ผมดูแบบนี้ ผมก็อดขำไม่ได้ดิ ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะเมียกู















หลังจากรออาหารเกือบครึ่งชั่วโมง จากที่ไม่ค่อยหิวก็โคตรหิว ซัดกับนัวเลยครับ ที่สั่งมาคือเกลี้ยงทุกอย่าง หน่วยทำลายล้างไม่ใช่ใครที่ไหน คือผมเอง ฮ่าๆๆ ก็อย่างที่รู้ๆ กัน โจมันกินน้อยกว่าผม ที่ส่วนของโจไม่เคยเหลือก็เพราะผมเอง ภูมิใจสุดๆ พอกินเสร็จโจก็จัดการล้างจานคนเดียว จะช่วยก็ไม่ยอมไล่ให้ผมออกมาเหมือนทุกที ผมก็เลยมานั่งตีพุงเล่นรอโจที่โซฟาตัวโปรด เปิดทีวีดูชิวๆ





“ผลไม้ครับ” โจเดินออกมาจากครัวพร้อมจานผลไม้ที่ปลอกเตรียมไว้พร้อมทาน

“มานี่ม่ะ”



โจเดินมานั่งลงข้างผม มือผมโอบกอดที่เอวโจก่อนจะซบหน้าลงที่ซอกคออุ่นๆ กลิ่นที่ผมคุ้นเคยช่วยให้ผ่อนคลายดีจริงๆ





“เป็นอะไรรึเปล่า?” โจถาม

“เปล่า… กูแค่อยากอยู่แบบนี้สักพัก”

“ช่วงนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง โจยุ่งจนไม่ได้ถามปูเลย เหนื่อยไหม?”

“ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าห่วง”

“ไม่มีอะไรให้ห่วงจริงอ่ะ?”



ผมเงยหน้ามองโจที่กำลังทำหน้ายิ้มแบบกวนนิดๆ



“เรื่องงานไม่มีอะไรให้มึงต้องห่วงหรอก ที่มึงต้องห่วงคือตัวกูมากกว่า หึหึ”



ฟอดดด…



หอมแม่งแรงๆ สักที มันเขี้ยวโว้ย!!





“โอเคๆ งั้นบอกหน่อยว่าตอนนี้เป็นอะไร?”





ผมมองหน้าโจแบบหงอยๆ ก่อนจะรวบตัวมันเข้ามากอด





“กูกลัวจะอดคิดถึงมึงไม่ได้ กลัวจะต้องขับรถไปกลับกรุงเทพฯ - หัวหินอ่ะดิ”



โจกอดผมแล้วลูบที่หลังผมเบาๆ



“น้ำมันแพงนะ คิดถึงก็อดทนหน่อยนะ”

“หึหึ เดี๋ยวนี้มุกเยอะนะ”

“ก็โจอยากให้ปูยิ้มไง เลยต้องนั่งหามุกในเน็ตมาคอยเอ็นเตอร์เทรนไม่ให้ปูเบื่อไงครับ”

“กูเคยพูดเหรอว่าเบื่อมึง?” ผมแกล้งถาม

“อืมมม…” โจทำท่าคิด

“เดี๋ยวจะโดน!”

“ฮ่าๆ ไม่เคยๆ ไม่เคยเลย เท่าที่จำได้อ่ะนะ”



ดูมัน เดี๋ยวนี้กวนใช่เล่น น่าจับกัดจับกดให้ร้องคาเตียงจริงๆ





“ปู…”

“อืม… ว่าไง?”

“ถ้าโจไม่อยู่ด้วยจะเหงาไหม?”

“เหงาดิ” ผมตอบทันที











ผมแอบงงนิดหน่อย เพราะโจมันถามผมแค่นั้นแล้วมันก็เงียบไป





โจกอดผมแน่นขึ้นก่อนจะผละตัวออกแล้วยิ้มบางๆ ให้ผม แล้วพูดว่า…





“แต่ก่อนโจเคยคิดว่าอยู่โจคนเดียวได้โดยที่ไม่เคยรู้สึกเหงาเลยสักครั้ง ชีวิตประจำวันก็มีแค่งานกับบ้าน เช้าก็ตื่นไปทำงาน เย็นก็ขับรถกลับบ้าน ชีวิตโจก็วนเวียนอยู่แค่นี้”



“โจเคยคิดว่าตัวเองไม่เคยรู้สึกเหงาคงเป็นเพราะโจทำแต่งานและยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้คิดถึงอย่างอื่น”





ผมนั่งมองโจที่กำลังพูดอย่างตั้งใจ





“แต่ตอนนี้โจกลับรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป”



โจหยุดพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้ผม





“โจคิดว่าตัวเองรู้สึกเหงาเวลาที่ปูไม่ได้อยู่ด้วย รู้สึกเป็นห่วงเวลาที่ปูเงียบหายไป รู้สึกคิดถึงเวลาที่ปูไม่โทรหาหรือเวลาที่เราอยู่ห่างกันนานๆ รู้สึกเสียใจและอยากขอโทษเวลาที่ทำให้ปูโกรธ”



“ตั้งแต่โจได้รู้จักกับปูมันทำให้โจรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลา จนบางครั้งโจถึงกับถามตัวเองว่า… ตอนนี้โจคงจะอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่ไหม”



“แล้วได้คำตอบนั้นรึยัง?” ผมถามโจกลับ

“อืม…” โจตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะขยับเข้ามาสวมกอดผม

“ขอบคุณนะที่คอยอยู่ข้างๆ โจ”





ฟอดดด…





“มึงพูดมาซะขนาดนี้ ชาตินี้กูคงไปจากมึงไม่ได้แล้ว ไอ้ขี้อ้อนเอ้ย”

“ไปไหนไม่ได้แล้วครับ โจไม่ให้ไป”







ผมได้ยินเสียงแอบหัวเราะเบาๆ ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเสียงหัวเราะที่มีความสุขมากๆ

เราสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่อยากผละออกจากกันแม้แต่นาทีเดียว

ทุกช่วงเวลาที่เราใช้ร่วมกันมันช่างดีไปหมดจนผมบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ทุกคำพูดของโจมันทำให้ผมใจเต้นแรง อัดแน่นไปด้วยความสุขที่ผมคิดว่าคงหาจากไหนไม่ได้อีก

แล้วแบบนี้ผมจะอยู่ห่างมันได้ยังไงว่ะเนี่ย!!!!

โอ๊ยยยย… เครียดโว้ยยย!!!!







TBC.



ไม่รู้จะแฮปปี้หรือสงสารเฮียปูดี ฮ่าๆ ความสุขมันก็แบบนี้แหล่ะ ^^







ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
เห้ยยยยย มาต่อแล้ววว

เด๋ยวต้องกลับไปนั่งไล่อ่านใหม่ TwT

./กอดดดดด คิดถึงนะค้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด