★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
:เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.33 วันหยุดที่แสนวุนวาย】
เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอนก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่า หลังจากไปรับมิกกี้มาที่คอนโดก็เกิดเหตุจลาจลขึ้นอย่างไม่คาดฝัน โจรวิ่งไล่จับตำรวจ ตำรวจวิ่งหนีโจร ตัวประกันตายคาที่ทิ้งศพนอนอืดในที่เกิดเหตุ ผมนั่งสยองทุกสองนาที กลัวโจรวิ่งชนโต๊ะบ้าง กลัวตำรวจวิ่งเหยียบศพตัวประกันบ้าง
เอ่อ.. จะเรียกว่าศพเลยก็ยังไม่ถูกเพราะมันยังหายใจนอนกลิ้งดิ๊กๆ อยู่ที่พื้นห้องอยู่เลยนี่หว่า
เหตุการณ์เลวร้ายที่ผมพูดมาข้างต้นนี่ไม่ใช่ข่าวในทีวีหรือข่าวในโซเชียลหรอกครับ แต่เป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผมเลย วิ่งไล่กันจนผมเวียนหัว ไอ้โจรสองร้อยห้าสิบมันก็ตามใจหลานซะเหลือเกิ๊นนน... พอหลานอยากเล่นโจรจับผู้ร้ายมันก็จัดให้ทันทีทำยังกับห้องกูมีสวนหลังบ้านให้วิ่งเล่น ไอ้อ้วนก็พลอยสนุกไปกับเขาด้วย มันทำอะไรไม่ได้มาก วิ่งก็ไม่ได้เลยทำหน้าที่เป็นตัวประกันนั่งอยู่เฉยๆ มองตามโจรกับตำรวจที่วิ่งไล่กันจนเหงื่อท่วมตัวแล้วหัวเราะชอบใจ ตีมือแปะๆ หัวเราะร่าอย่างมีความสุข
แต่บทสรุปของเรื่องนี้น่าเศร้าไปนิดนึงครับ เพราะตำรวจทำภาระกิจล้มเหลวในขณะที่วิ่งไล่จับโจรอย่างสุดความสามารถดันยิงปืนพลาดไปโดนตัวประกันตายคาที่เกิดเหตุ ในที่สุดไอ้อ้วนก็มีบทบาทสำคัญกับเขาสักที มันล้มตัวนอนลงที่พรมกลางห้องแล้วกอดขวดนมไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจจะหมดลง
ความวุ่นวายจบสิ้นลงด้วยเรื่องที่น่าเศร้า ภาพที่ผมเห็นมันสะเทือนจิตใจสุดๆ แต่ผมเศร้าได้ไม่นานนักศพเด็กอ้วนก็ฟื้นคืนชีพ --"
ถามว่าผมปวดหัวไหมผมตอบเลยว่ามาก!! ทั้งเมีย ทั้งหลาน ทั้งไอ้เด็กอ้วนมันเข้าขากันดีเหลือเกิน เล่นกันจนหมดแรงก็บ่นหิว พออิ่มก็นอนเกาพุงดูการ์ตูนดูดนมสบายใจเฉิบ กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะเอาเข้านอนได้แต่ละคนทำเอาผมหมดแรง ส่วนที่พีคที่สุดคือ... คนที่นอนนอกห้องคือกูคร๊าบพี่น้อง --"
มิน มิกกี้และไอ้เด็กอ้วนนอนในห้อง ที่นอนไม่เหลือที่พอสำหรับเจ้าของห้องอย่างผม ~~" การเสียสละนำมาซึ่งความภาคภูมิใจ อ่ะ.. คิดแบบนี้ได้ผมก็สบายใจล่ะ พอผมได้เอนกายลงบนโซฟาในห้องทำงานผมก็คิดขึ้นได้ทันทีว่า... คืนนี้ผมต้องนอนเก็บแรงเอาไว้เยอะๆ เพราะช่วงเวลาระทึกใจยังรอผมอยู่อีกสองวันเต็ม!
…
…
"อาทิวฮะ"
คร่อกฟี้~~~
"อาทิวฮะ ตื่นได้แล้วฮะ"
คร่อกฟี้~~~
จุ๊บบบ..
"อาทิวฮะ เช้าแล้วฮะ คิกคิก"
ผมปรือตาตื่นขึ้นมามองมิกกี้หลานชายสุดที่รักยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างตัวผม พอมองลงไปที่พื้นก็เจอหมูอ้วนตัวกลมๆ นั่งมองผมนิ่ง พอมันเห็นผมมองมันเท่านั้นแหละยิ้มแฉ่งเลยเว้ยเฮ้ย
หมับ!!
"ฮ่าๆ อาทิวมิกจั๊กจี้ฮะ" ฟอดดด... ฟอดดด....
"ช่วยไม่ได้ อยากปลุกอาแต่เช้าเอง หึหึ"
"ฮ่าๆๆ มิกยอมแล้วฮะ ฮ่าๆๆ อามินช่วยด้วย" มิกกี้ร้องขอความช่วยเหลือ
"อามินมาก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ยอมให้อาฟัดซะดีๆ"
"หมูอ้วนช่วยพี่ด้วย!!" มิกกี้ร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ที่ไม่น่าช่วยอะไรได้
"อาทิวมิกยอมแล้วฮะ แฮ่กๆ มิกเหนื่อยแล้ว"
"หึหึ ตื่นนานรึยังครับ?"
"นานแล้วฮะ มิกปลุกอามินไม่ยอมตื่นเลย น้องหมูอ้วนเหมือนจะหิวนมมิกเลยมาปลุกอาทิวฮะ"
ผมมองลงที่ไอ้เด็กอ้วนที่นั่งนิ่งอยู่ที่พื้น มันทำท่าจะปีนป่ายพยายามพยุงตัวอ้วนๆ ของมันลุกขึ้นยืนเกาะกับโซฟาตัวที่ผมนอน
"ไงอ้วน หิวนมเหรอ?" ผมแกล้งถามมัน ไอ้อ้วนมันหยุดปีนเพราะเหนื่อยเลยทิ้งตัวลงไปนั่งที่พื้นเหมือนเดิม เสียงอ้อแอ้พูดไม่เป็นภาษาก็ทำเอาผมมึน
"อาทิวฮะ"
"ครับว่าไง"
"อาทิวชงนมให้น้องได้ใช่ไหมฮะ?"
"ได้ซิ แล้วมิกกี้ล่ะเช้านี้อยากกินอะไร?"
"มิกขอขนมปังกับนมก่อนฮะ รออามินตื่นมิกกี้จะกินข้าวพร้อมอามินกับอาทิวฮะ"
"ได้เลย.. งั้นพาน้องนั่งเล่นรออาตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวอาไปทำให้"
"อาทิวฮะ"
"เอาอะไรเพิ่มอีกว่ามาเลย" ผมยิ้มแล้วขยี้หัวหลานรักอย่างเอ็นดู
"มิกยังไม่ได้แปรงฟันเลยฮะ"
"อ้าว.. ไปๆ อาพาไปล้างหน้าแปรงฟันป่ะ"
"อาทิวฮะน้องอ้วนด้วยฮะ"
"ไปอ้วนลุก" ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนแล้วเราสามคนก็เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
มิกกี้หยิบแปรงสีฟันขึ้นมา บีบยาสีฟันลงที่แปรงแล้วเตรียมแก้มน้ำไว้พร้อมก่อนจะลงมือแปรงฟันด้วยตัวเอง ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนด้วยมือขวา มือซ้ายควักน้ำใส่มือแล้วล้างหน้าให้มัน พอล้างหน้าให้อ้วนเสร็จผมก็จัดการล้างหน้าแปรงฟันตัวเองบ้าง
หลังจากทำธุระส่วนตัวกันเสร็จผมก็พาเด็กๆ มานั่งรอหน้าทีวี สเต็ปเดิมคือนั่งดูการ์ตูนเด็ก ผมปล่อยให้สองแสบนั่งดูทีวีรอ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเห็นมินนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมก้มลงไปจูบที่แก้มมันเบาๆ แล้วเดินออกมาเข้าครัวชงนมเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆ กินร้องท้องไปก่อน
ขวดนมอุ่นๆ ถูกยื่นให้เด็กอ้วนที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้น มันยิ้มกว้างแล้วคว้าขวดนมไปกอดแน่น ปากงับเข้าที่จุกนมแล้วดูดดังจ๊วบๆ ด้วยความอร่อย ส่วนของมิกกี้ได้ขนมปังข้าวโอ๊ตสองแผ่นกับนมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว ผมนั่งมองหลานๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย เราสามคนนั่งดูการ์ตูนด้วยกันจนสองแสบเผลอหลับไปอีกครั้ง หนังท้องอิ่มหนังตาก็หย่อนตาม นอนหลับทั้งสองคน ผมห่มผ้าให้เด็กๆ แล้วเข้าไปอาบน้ำ
แกร็ก~~
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเพราะผมไม่ได้ล็อคไว้ มินเดินขยี้ตาเข้ามา หัวฟูฟ่องไม่เป็นทรง ผมปิดฝักบัวเพราะอาบน้ำเสร็จพอดี มันหันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ทำไมไม่ล็อคประตูวะ" พูดจบมันก็หาวนอนปากกว้าง
"ปิดทำไม กูอาบน้ำเคยปิดประตูรึไง" ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ตตัวมาเช็ดผมที่กำลังเปียกโชก
"เดี๋ยวหลานเข้ามาไง" มันมองมาที่ผม
"หึหึ หลานเข้ามากูไม่กลัวหรอก กูกลัวมึงเข้ามาแล้วก็จะได้อาบน้ำใหม่อีกรอบนี่ซิ"
"ไอ้บ้า!!" มินปาหลอดโฟมล้างหน้าใส่ผม
ผมยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มัน มันทำเมินแล้วเดินไปที่ชักโครกก่อนจะยกฝากขึ้น เตรียมงัดมินน้อยออกมาชมโลกภายนอก แต่มันหันควับมามองที่ผม
"มองไร?" มินถาม
"มองมึง"
"ไอ้โรคจิต! อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกไปเลยกูจะฉี่"
"กูจับของมึงไว้รึไง อยากทำอะไรก็ทำไปดิกูยังเช็ดตัวไม่เสร็จ" ผมยิ้มร้าย
"มึงแม่งโรคจิตว่ะทิว"
"โรคจิตตรงไหน กูก็อยู่ของกูเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรมึงสักหน่อย หึหึ"
"ยืนแก้ผ้าขนาดนี้ไม่เรียกว่าโรคจิตแล้วจะให้กูเรียกว่าอะไร"
"อ้าว! กูอาบน้ำเพิ่งเสร็จก็ต้องเช็ดตัวดิ มึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย"
"คิดไร! ใครคิดไร ป่าวเหอะ!!" มันหันหน้าหนี
ผมเดินเข้าไปหามัน เอาผ้าพาดไหล่ไว้แล้วใช้มือสะบัดผมที่เปียกจนกระเด็นไปโดนมิน
"ปวดฉี่ทำไมไม่รีบบฉี่วะ ยืนอ่อยกูอยู่ได้" ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังมันแล้วพูดใส่ใกล้ๆ หูมัน มินขนลุกซู่แต่มันทำนิ่งเก็บอาการ
"มึง.. มึงจะมายืนตรงนี้ทำไม มันเบียดกูออกไปเลยไป!"
หมับ!
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวอย่าจับ!!"
"ปวดฉี่หรือปวดไข่วะ หึหึ"
พรึ่บ!!
"ถอยไปเลย!" จุ๊บบ..
"กูแกล้งเล่นนิดเดียวเอง"
"มันใช่เรื่องรึไง ออกไปกูจะอาบน้ำ!!"
ปัง!!
ผมถูกมินผลักออกมาจากห้องน้ำ อะไรวะแกล้งเล่นนิดเดียวเองนะเว้ย กะว่าถ้าได้ก็ดีแต่งานนี้กูน่าจะได้ง้อมันยาวๆ มากกว่า
โถถถ... ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร
ผมเดินคอตกเหมือนหมาหงอย รีบแต่งตัวออกไปทำอาหารไว้รอมันดีกว่าเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นเวลาได้กินของอร่อยๆ คิดแบบนี้ได้ค่อยสบายใจหน่อย
ภารกิจง้อเมียเริ่ม!!
ผมเริ่มลงมือทำอาหาร ทำอะไรให้มันกินดีวะ คิดอะไรไม่ออกให้คิดถึงหน้าเมีย เวลาผ่านไปเกือบสี่สิบนาทีกับข้าวก็เสร็จพร้อมเสริฟ ข้าวร้อนๆ โชยกลิ่นหอมเล่นเอาผมท้องร้องเหมือนกันแฮะ
ผมเตรียมอาหารจัดเรียงอย่างสวยงามบนโต๊ะเรียบร้อย เสียงหัวเราะดังแว่วเข้ามาถึงห้องครัว เด็กๆ คนตื่นกันหมดแล้ว ส่วนเสียงที่กำลังหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนานก็นั่นแหละครับเมียกูเอง หัวหน้าแก๊งฟันน้ำนม ผมเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกจากห้องครัว
"มินกินข้าว"
"กูยังไม่หิว กินก่อนเลย"
"กูไม่ได้ถามว่าหิวไหม กูเรียกให้มากินข้าว อุ้มไอ้อ้วนมาด้วย"
"อามินฮะ กินข้าวกับมิกกี้นะฮะ" มินหันไปมองหลานตัวเองที่ทำตาละห้อย ดีมากมิกกี้ ทำดีมากหลานรัก หึหึ
"อืม.. มิกกี้ไปให้อาทิวล้างมือให้ก่อนนะ เดี๋ยวอาจะอุ้มน้องตามเข้าไป"
"เย้ๆ กินข้าวกัน มิกกี้หิวข้าวแล้วฮะ" มิกกี้วิ่งเข้ามากอดขาผม
"ป่ะ เดี๋ยวอาพาไปล้างมือ" ผมอุ้มมิกกี้ขึ้นแล้วหอมแก้มด้วยความขันเขี้ยวหลาน ทำดีแบบนี้อาต้องให้รางวัลซะหน่อย
ผมล้างมือให้หลายเรียบร้อยก็พามิกกี้ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร มินอุ้มไอ้เด็กอ้วนเดินตามเข้ามาแล้วพาไอ้อ้วนไปล้างมือก่อนที่จะมานั่งลงข้างมิกกี้
"ว๊าววว... อาหารน่ากินมากเลยฮะอาทิว" มิกกี้ทำตาโตแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น
"ก็อาหารเดิมๆ นั่นแหละมิกกี้ พูดเว่อไปป่ะ"
"ไม่นะฮะอามิน มิกกี้ยังไม่เคยกินอันนี้เลย" มิกกี้ชี้ไปที่ข้าวผัดสารพัดนึกสูตรผมเอง ใส่เครื่องหลายอย่างครับ พูดง่ายๆ ใส่ทุกอย่างที่มินชอบกินลงไป ผัดให้แห้งๆ ปรุงรสที่มินชอบ
"ก็แค่ข้าวผัดธรรมดานั่นแหล่ะ ตื่นเต้นตรงไหน" มินพูด
มิกกี้หันมามองหน้าผมทำหน้างงๆ ผมลูบหัวหลานอย่างเอ็นดูก่อนจะตักข้าวผัดและใส้กรอกใส่จานให้มิกกี้ ส่วนของมินผมตักใส่จานให้แบบพิเศษสุด ผัดแบบใส่พริกให้มีความเผ็ดเล็กน้อย มินมันชอบ
"กินให้อร่อยนะ จานนี้อาทำพิเศษให้มิกกี้เลยครับ"
"ขอบคุณฮะอาทิว" มิกกี้ยิ้มกว้าง
"อ่ะอ้วน กินข้าว" มินตักข้าวป้อนไอ้เด็กอ้วนที่นั่งมองทุกคนคุยกันอย่างตั้งใจ พอมันเห็นช้อนข้าวมันก็รีบอ้าปากรับทันที
"มึงกินข้าวเถอะเดี๋ยวกูป้อนมันเอง" มินวางช้อนลงทันที มันหันไปจับช้อนส้อมตัวเองแล้วตักข้าวเข้าปาก มันเคี้ยวข้าวเงียบแต่ตักใส่ปากไม่หยุด ไข่ดาวที่ผมทอดไว้มันตักใส่จานไปกินคนเดียวสองฟอง ตาก็ยังมองฟองที่สามอยู่ว่าจะตักเลยดีไหม ผมดูแค่นี้ก็รู้แล้วครับว่ามันกินแล้วอร่อย
"กินแกงจืดด้วยดิ กินแต่ข้าวเดี๋ยวติดคอ"
"มิกกี้ก็อยากกินอีกฮะอาทิว" มิกกี้ยกถ้วยอันว่างเปล่าขึ้นเพราะกินหมดในเวลาอันรวดเร็ว ผมยิ้มขำ มินก็แอบยิ้มให้กับความน่ารักของหลานตัวเอง
"ได้ครับ เดี๋ยวอาตักเพิ่มให้นะ" ผมลุกขึ้นไปตักแกงจืดเพิ่มให้มิกกี้ หันมาอีกทีไอ้เด็กอ้วนก็ตีมือรัวๆ พยายามคว้าชามข้าวตัวเอง ผมเห็นแบบนั้นเลยรีบตักข้าวใส่ช้อน
"อ้า..." ผมยื่นช้อนไปใกล้ปากไอ้เด็กอ้วน ไอ้เด็กอ้วนอ้าปากงับช้อนข้าวทันที มันตบมืออารมณ์ดีแบบสุดๆ
"มึงกินข้าวบ้างดิ" มินพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานาน
"หายโกรธกูแล้วเหรอ" ผมแกล้งพูดถาม
"อามินโกรธอาทิวเหรอฮะ?"
"ใครบอกล่ะ อาป่าวโกรธอาทิวซะหน่อย รีบกินข้าวเลยไอ้ตัวยุ่ง" มินขยี้หัวหลานตัวเอง
"อ้วนอ้าปาก" ผมยิ้มขำแล้วหันมาป้อนข้าวไอ้เด็กอ้วนต่อ
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ปล่อยให้เด็กๆ นั่งเล่นตามประสาอาหลาน ส่วนผมเก็บกวาดทำความสะอาดในห้องครัว งานมันจำเป็นว่ะไม่ทำไม่ได้จริงๆ มินหยอกล้อเล่นกับหลานอย่างสนุกสนาน ผมเดินออกไปบอกให้มินพาเด็กๆ ไปอาบน้ำเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบทั้งสองคน มินพยักหน้ารับทราบมันก็ยังไม่หายโกรธผมเต็มร้อยหรอกมันเยอะเมียผมอ่ะ
เสียงหัวเราะเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ ไม่รู้มันอาบน้ำหรือมันเล่นน้ำกันแน่แต่ที่รู้ๆ คือห้องน้ำน่าจะเละเทะแน่นอน รู้นะว่าใครต้องทำความสะอาด ไม่ๆ งานนี้ผมขอบาย จ้างดิครับรออะไร ปกติผมทำบ้างมินทำบ้าง พวกผมไม่ค่อยได้อยู่ห้องสักเท่าไหร่เลยไม่ได้สกปรกอะไรมากแต่พอไอ้เด็กอ้วนมาผมนี่หืดขึ้นคอเลย ไม่ไหวจริงๆ ช่วงนี้เลยต้องจ้างคนมาทำความสะอาดเป็นรายวันเพราะแค่ทำงานผมก็โคตรเหนื่อยแล้ว ไหนยังต้องมาเลี้ยงเด็กเล็กอีก เอาจริงๆ มินมันเป็นคนเรียกร้องเองแหล่ะ ผมเองก็เห็นดีด้วยเลยบอกให้แม่ช่วยหาคนมาทำความสะอาดห้องให้ ผมจะเรียกเข้ามาทำวันที่ผมสะดวก ดีหน่อยที่แม่จัดหาให้เลยไว้ใจได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าข้าวของจะหาย งานนี้เราสองคนเลยสบายตัวขึ้น
สิ้นเสียงหัวเราะประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก มิกกี้เดินออกมาพร้อมกับพันผ้าเป็นมัมมี่น้อย ไอ้เด็กอ้วนก็ไม่ต่างกัน มินอุ้มไอ้เด็กอ้วนที่ถูกผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มไว้ทั้งร่างเหลือไว้แค่ตากับจมูก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะภาพแบบนี้หาดูยากจริงๆ
"มิกกี้ไปให้อาทิวเช็ดผมให้ไป"
"อาทิวฮะ เช็ดผมให้มิกหน่อยฮะ" มิกกี้เดินตรงเข้ามาหาผมที่นั่งมองอยู่ปลายเตียง
"อาบน้ำหรือเล่นน้ำ" ผมแกล้งถามมิกกี้
"เล่นน้ำด้วย อาบน้ำด้วยฮะ สนุกมากเลย"
"อาให้เข้าไปอาบน้ำไม่ใช่ให้ไปเล่นน้ำ" ผมแกล้งดุหลาน
"ก็... ก็..."
"กูพาหลานเล่นเองแหล่ะจะทำไม เด็กมันสนุกก็ปล่อยให้เล่นกันนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นอะไรไปล่ะ"
"หึหึ หัวหน้าแก๊งออกรับแทนเลยเหรอวะ"
"เออดิ!!"
"อาทิวอย่าดุอามินเลยนะฮะ มิกเป็นคนอยากเล่นเองฮะ" มิกกี้พูดเสียงเบา
"มึงอ่ะชอบว่าหลานกู" มินพูดไปก็เช็ดตัวให้ไอ้เด็กอ้วนไป
"กูว่าตอนไหนกูแค่ถาม"
"ก็นั่นแหล่ะเหมือนกัน!"
"ฮื้อออ... อาทิวอย่าดุอามินเลยนะฮะ" มิกกี้ร้องไห้โฮทันที
"มิกกี้มาหาอานี่ม่ะ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ" มินเดินมากอดมิกกี้
"อาแค่ล้อเล่นเอง อาไม่ได้ดุอามินเลยนะครับ" ผมรู้สึกผิดที่ทำให้หลานร้องไห้
"เห็นไหมว่ามึงทำให้หลานเสียใจแค่ไหน"
"อื้ออ... อามินอย่าว่าอาทิวเลยนะฮะ ฮื้ออ..." มิกกี้เงยหน้าขึ้นพูดกับมิน
พรึ่บ!!
ไอ้เด็กอ้วนพลิกตัวแล้วคลานตรงไปหามิน
"ไอ้อ้วนหยุด เดี๋ยวตกเตียง" มินหันไปดุด้วยความตกใจ มือกอดมิกกี้ไว้แน่นก้าวขาสุดความยาวเข้าไปจับตัวไอ้อ้วนไม่ให้ขยับเพราะกลัวมันคลานตกจากที่นอน
"แง.... แง..." คราวนี้กลายเป็นไอ้เด็กอ้วนที่ร้องไห้แหกปากเสียงดัง มันคงตกใจที่มินพูดออกไปเสียงดังขนาดนั้น
"อ้าวเฮ้ย!! ร้องไห้ทำไมวะ" มินเองก็ตกใจที่เห็นไอ้อ้วนร้องไห้
"อ้วนมานี่มา" ผมขยับตัวเข้าไปอุ้มไอ้อ้วนขึ้นแนบอก
"ฮื้ออ... น้องร้องไห้ทำไมฮะอามิน ฮื้ออ..." มิกกี้หันมาถามแล้วซุกหน้ากอดขามินไว้แน่น
งานนี้ทั้งมิกกี้ทั้งไอ้อ้วนร่วมกันประสานเสียง มินหน้าเสียทันที ผมหยิบผ้ามาพันตัวให้ไอ้อ้วนไว้กันหนาวแล้วกอดปลอบให้มันหยุดร้องไห้
"ไอ้อ้วนเป็นอะไรวะทิว มันร้องไห้เพราะกูใช่ไหม" มินพูดถามหน้าเสีย มิกกี้หันมาเห็นไอ้เด็กอ้วนร้องไห้ก็ยิ่งร้องตาม
"มันคงตกใจ ไม่มีอะไรหรอกมึงใส่เสื้อผ้าให้มิกกี้ก่อนเถอะเดี๋ยวกูดูไอ้อ้วนเอง"
"กู... กูไม่ได้ตั้งใจอ่ะ กูแค่กลัวมันคลานมาแล้วตกเตียงแค่นั้นเอง"
"อืม... กูรู้ว่ามึงตกใจ ไอ้อ้วนมันยังเด็กมันยังไม่รู้เรื่องหรอกว่ามึงพูดออกมาเพราะตกใจและเป็นห่วงมันมึงอย่าคิดมาก รีบใส่เสื้อผ้าให้เด็กๆ ก่อนเถอะ"
"อืม..." มินพยักหน้าตอบ
สีหน้ายังคงกังวลอยู่ไม่น้อย มิกกี้ยังคงร้องไห้และหันมามองไอ้เด็กอ้วนเป็นระยะ มินก็พยายามกอดปลอบให้หลานหยุดร้องไห้ ปล่อยไว้แบบนี้คงพากันร้องไห้จนหมดแรงแน่ ผมเลยต้องใช้ความใสซื่อของเด็กเพื่อแก้สถานะการณ์ในครั้งนี้ไปก่อน
"มิกกี้หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ น้องอ้วนเห็นมิกกี้ร้องไห้เลยร้องตามใหญ่เลยเห็นไหม"
"ฮื้ออ... ทำไมน้องอ้วนถึงร้องไห้ตามมิกล่ะฮะ ฮื้ออ..."
"ก็น้องอ้วนเห็นพี่ชายเศร้าใจ น้องก็เลยเศร้าตามเพราะน้องเป็นห่วงและสงสารมิกกี้ไงล่ะครับ"
"ทิว.."
"เดี๋ยวกูจัดการเอง" ผมบอกมิน
"มิกกี้สงสารน้องไหม?"
"ฮื้ออ.. สงสารครับ มิกสงสารน้องไม่อยากให้น้องร้องไห้ฮะ ฮื้อออ..."
"ถ้ามิกกี้สงสารน้องมิกกี้ก็ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ ถ้ามิกกี้หยุดร้องไห้น้องก็จะหยุดร้องไห้ด้วยเหมือนกัน" ผมเอื้อมมือไปลูบหัวหลานเบาๆ
"ฮื้อ.. มิกไม่ร้องแล้วฮะ อึ่ก... น้องอ้วนอย่าร้องน้า" มิกกี้รีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วฉีกยิ้มพร้อมพูดปลอบใจไอ้เด็กอ้วนทั้งที่ตัวเองก็ยังสะอื้นไม่หยุด
"เก่งมากครับ งั้นมิกกี้ให้อามินช่วยแต่งตัวให้นะจะได้มาช่วยอาเลี้ยงน้องไง"
"ฮะ อามินแต่งตัวให้มิกหน่อยนะฮ่ะ"
"ครับๆ เดี๋ยวอาใส่เสื้อผ้าให้ครับ" มินรีบเช็ดตัวเช็ดผมให้มิกกี้จนแห้งแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้หลานรัก ส่วนผมปลอบไอ้อ้วนให้หายตกใจสักพักแล้วแต่งตัวให้มัน ไอ้อ้วนหันไปมองมิกกี้กับมินตลอดเวลาแต่มินหลบหน้าไม่กล้าสู้สายตาไอ้อ้วนซะงั้น
ผมอุ้มไอ้อ้วนออกมานอกห้องแล้วชงนมขวดใหม่ยื่นให้ไอ้อ้วนมันยิ้มดีใจจนแก้มปริ พอได้กินนมมันก็กลับมาอารมณร์ดีเหมือนเดิม ตาใสแป๋วเลยนะมึง ทีเมื่อกี้แหกปากร้องซะ เมียกูตกใจสำนึกผิดเลยไอ้นี่นิเดี๋ยวปั๊ด!! ผมได้แต่คิดในใจไม่อยากต่อว่ามันตอนนี้เดี๋ยวมันแหกปากร้องอีกผมจะงานเข้าอีกรอบ
มินพามิกกี้ออกมานั่งที่โซฟาห้องรับแขก มิกกี้นั่งบนตักมินแล้วกอดมินไว้ไม่ห่าง มินเองก็กอดปลอบหลานอยู่เงียบๆ ในใจคงสงสารหลานอยู่ไม่น้อย ผมเดินอุ้มไอ้อ้วนมานั่งลงข้างมินแล้ววางไอ้อ้วนลงบนผ้าที่ปูไว้ที่พื้น
"น้องอ้วนหยุดร้องไห้แล้วฮะอามิน" มิกกี้กระตุกเสื้อมินแล้วพูดบอกด้วยความดีใจ
"ครับ อาเห็นแล้ว" มินมองไอ้อ้วนด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
"อาทิวฮะ มิกขอกอดน้องตอนนี้ได้ไหมฮะ"
"ได้ซิครับ ตอนนี้น้องอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เป็นเพราะมิกกี้เลยนะเนี่ยทำให้น้องหยุดร้องไห้ได้ เก่งมากเลยครับ" ผมลูบหัวหลานเบาๆ อย่างเอ็นดู
"น้องอ้วน จุ๊บๆ หน่อยน้า" มิกกี้ผละออกจากอ้อมกอดมินแล้วลงไปนั่งข้างไอ้อ้วนก่อนจะกอดหอมไอ้เด็กอ้วนด้วยความรัก ไอ้เด็กอ้วนก็หัวเราะชอบใจใหญ่
หึ! อยู่เป็นนะมึงไอ้อ้วน
"มิกกี้เล่นกับน้องไปก่อนนะ อาขอไปนอนพักแป๊ปนึงนะครับ" มินลุกขึ้นพูดบอกมิกกี้
"ได้ฮะ เดี๋ยวมิกจะเล่นเป็นเพื่อนน้องอ้วนเอง"
"อืม.." มินเดินเงียบหายเข้าไปในห้อง
"อาทิวฮะ" มิกกี้เรียกผมแล้วทำท่าควักมือเรียกให้เข้าไปใกล้ๆ
"ว่าไงครับ"
"มิกว่าอามินต้องแอบไปร้องไห้แน่เลยฮะ"
"ทำไมมิกกี้ถึงคิดว่าอามินจะแอบไปร้องไห้ล่ะครับ"
"ก็ตอนที่อาทิวอุ้มน้องอ้วนออกมาอามินบอกกับมิกว่าอามินไม่ได้ตั้งใจ ที่น้องอ้วนร้องไห้เพราะกลัวอามินฮะ"
"หึหึ แล้วมิกกี้คิดว่ายังไงล่ะ มิกกี้คิดว่าน้องกลัวอามินจริงๆ รึป่าว?" ผมแกล้งถามหลานกลับ
"เอ่อคือ.. มิกคิดว่าน้องอ้วนไม่กลัวอามินหรอกฮะเพราะอามินใจดีที่สุดในโลก แล้วอามินก็รักน้องอ้วนเหมือนที่อามินรักมิกด้วยฮะ คึคึ"
"ใช่ครับ อามินรักมิกกี้มาก ที่อามินทำไปเพราะเป็นห่วงทั้งมิกกี้และน้องอ้วน อามินไม่อยากเห็นมิกกี้ร้องไห้แล้วก็กลัวน้องจะคลานตกเตียงเลยตกใจเผลอพูดเสียงดังออกไป"
"แล้วอามินจะร้องไห้ไหมฮะ?" มิกกี้ถามเสียงเบา
"เอาอย่างนี้ไหมครับ มิกกี้ช่วยอาเลี้ยงน้อง เล่นเป็นเพื่อนน้องห้ามปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว เดี๋ยวอาจะเข้าไปโอ๋อามินก่อน อามินจะได้ไม่ร้องไห้ดีไหม?"
"ดีฮ่ะ อาทิวกอดอามินแน่นๆ นะฮะ อามินจะได้ไม่ร้องไห้"
"รับทราบครับผม หลานอานี่เก่งจริงๆ เลย" มิกกี้ยิ้มแฉ่งด้วยความภาคภูมิใจเมื่อได้รับคำชมจากผม
แต่เอ๊ะ! หลานบอกให้ผมกอดมินแน่นๆ นี่ผมควรทำใช่ไหม
อร๊ากกก!! ไม่นะไอ้ทิวมึงอย่าคิดลึก แค่กอดโว๊ยแค่กอด
[/color][/size]
อ่านต่อด้านล่างนะคะ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
