★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
:เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.12 หึง+หวง(ไอ้ป๋า)】
ครืดดด ครืดดด ครืดดด....
"โทรมาไมอีกเนี้ยะ กูทำงานนะเว้ยทิว!!"
"กูรู้ว่าทำงานแต่กูจะโทรมีอะไรไหมไอ้แห้ง!!"
"มึงอยู่ฝ่ายสืบสวนสอบสวนรึไงห๊ะ!! โทรจิกกูจัง"
"คงใช่มั้งเพราะมึงมันชอบทำตัวน่าสงสัย"
"ไอ้ทิว!!"
"คร๊าบ.... เรียกว่าที่รักซิครับ"
"ไอ้ทิว!! มึงกวนประสาทกูใช่ไหม?!!"
"งั้นเรียกว่าผัวก่อนแล้วคืนนี้จะมีรางวัลให้ หึหึ"
"ไอ้ทิว!!"
"ฮ่าๆๆ สบายใจล่ะ กูรู้แล้วว่ามึงรักกูมากมิน เย็นนี้เจอกันนะที่รักเดี๋ยวผัวขับรถไปรับที่ทำงานนะครับ จุ๊บๆ จ๊วบ!"
"ไอ้บ้าทิว!!" กูก็จะตายไปตามมัน ปากก็ด่าแต่หน้าเสือกยิ้ม
ตั้งแต่ผมกลับมาจากหนีมันไปกับพี่ม่านครั้งนั้นผมก็โดนไอ้ป๋าสิงยิ่งกว่าวิญญาณเร่ร่อน ผมแม่งเริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมบ้าๆ ของไอ้ป๋ามันแล้วล่ะครับ มันเกินไปจริงๆ นะ แม่ง!! วันนี้มันโทรหาผมเป็นสิบรอบแล้วนะครับ ผมจะนั่งทำงานอย่างมีสมาธิมันก็โทรมาทำลายสมาธิผมทุกทีให้ตายเหอะ!!
"เฮียโทรมาอีกแล้วเหรอพี่มิน?"
"เออ!! อย่ายุ่งน่าทำงานไป!! งานนี้ไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้านนะเว้ย!!"
"โหหห.... อะไรว้า... ไม่ยุติธรรมเลย" น้องที่มาช่วยงานโปรเจคผมโอดครวญ
"เดี๋ยวกูมา ไปคลายเครียดแป๊ป"
ผมลุกเดินออกจากโต๊ะทำงานทันที ขอไปคลายเครียดสักพักค่อยกลับขึ้นมาทำงานต่อครับ
ไอ้ที่ว่าไปคลายเครียดนี่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ผมแค่ลงมาจิบกาแฟแก้ง่วงก็แค่นั้นเอง ทำงานเครียดๆ ได้ผ่อนคลายบ้างก็ดี ช่วงนี้ผมโดนควบคุมพฤติกรรมครับ ไอ้ป๋าตามติดทุกฝีก้าวจะก้าวซ้ายก้าวขวาก็มีไอ้ป๋าไปด้วย ถามว่าผมอึดอัดไหมก็ไม่ได้อึดอัดอะไรหรอกครับ ผมรู้ว่าไอ้ป๋ามันแกล้งผมไปอย่างงั้นแหละ ไม่รู้จะหวงอะไรผมนักหนาทั้งๆ ที่อยู่กับมันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่และถ้าไม่นับเวลาที่ผมทำงาน เหอะๆ
เฮ้ออ... จะว่าไปแล้วตอนนี้ผมมีเรื่องให้คิดหนักนิดหน่อยครับ เมื่อวันก่อนโทรไปปรึกษาพี่หมอเนย์เพราะไอ้ป๋ามลทิวมันบ่นปวดหัวบ่อยๆ ผมก็ไม่รู้ว่ามันปวดหัวจากสาเหตุอะไร บางครั้งถึงขั้นต้องกินยาแก้ปวดเลยที่เดียว ผมรู้สึกกังวลมากครับ ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไรที่ผมก็ไม่รู้ผมเลยแอบไปปรึกษาพี่เนย์มา พี่เนย์บอกให้ผมพวกไอ้ป๋าไปตรวจแสกนสมองดูก่อน เพราะจากอาการที่ผมเล่าพี่เนย์ก็ยังสรุปหาสาเหตุไม่ได้เลยอยากให้มาลองตรวจซ้ำอีกที ดีนะที่ผมบอกมันแล้วมันยังทำตามที่ผมบอกยอมไปตรวจตามที่ผมขอ ช่วงนี้ไอ้ป๋ามันทำงานหนักและค่อนข้างเครียด ร้านที่เริ่มขยายสาขาออกไปแล้วไหนยังธุรกิจที่นำเข้าเหล้าจากต่างประเทศมาขายในไทยอีก งานนี้พี่ปูมันแนะนำไอ้ป๋าครับเพราะตลาดมันค่อนข้างกว้างมากพี่ปูทำคนเดียวไม่ไหว แกไม่อยากให้ใครมาทำธุรกิจแบบเดียวกับแกแต่ถ้าเป็นไอ้ป๋าแกโอเค อย่างน้อยก็เป็นที่ปรึกษาแล้วช่วยกันหาลูกค้าด้วยกัน แต่สองคนนี้เขาไม่ได้หุ้นกันหรอกนะครับ ทำของใครของมันแยกกันอย่างชัดเจน ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำแบบนี้แต่ไอ้ป๋ามันบอกผมว่าไอ้ปูเชื่อใจมันพอๆ กับที่มันเชื่อใจเพื่อนรักของมันนั่นแหละครับ เรื่องนี้ผมไม่ยุ่งดีกว่าเนอะ
เมื่อสองวันก่อนไอ้ป๋าก็พูดเรื่องเดิมๆ กับผม มันอยากให้ผมเลิกทำงานแล้วหันมันช่วยมันดูแลร้านครับ สาขาสองที่เชียงใหม่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้ไปดูเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างยุ่งด้วยกันทั้งคู่ ผมบอกจะบินไปดูให้ไอ้ป๋ามันก็ไม่ยอมบอกว่ารอไปพร้อมกัน มันไม่อยากปล่อยให้ผมไปคนเดียว เมื่อร้านขยายสาขาลูกน้องมันก็เยอะขึ้นเป็นสองเท่า การบริหารจัดการร้านก็ดูยุ่งวุ่นวายกว่าเดิมจนต้องนั่งทำงานดึกๆ ติดกันหลายวัน ผมเห็นแล้วก็สงสารมันครับ ผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาที่บ้านของผม พ่อกับแม่และพี่ชายผมก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าผมจะเลิกทำงานที่ผมทำอยู่แล้วออกมาช่วยงานไอ้ป๋า พี่ชายผมก็ดูแลกิจการทางบ้านอยู่แล้วก็เลยไม่ได้ห่วงอะไรถ้าผมจะทำสิ่งที่ผมอยากทำ พ่อกับแม่ผมสนับสนุนทุกอย่างถ้าเป็นสิ่งที่ผมเลือกแล้ว พวกท่านบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำได้เลยแค่ขอให้ผมมีความตั้งใจก็พอท่านจะสนับสนุนผมเต็มที่ครับ ผมก้มลงกราบท่านทั้งสองแล้วสวดกอดด้วยความรัก
ครืดดด ครืดดด ครืดดด.....
"เออว่าไง?"
"ไอ้มินวันนี้เฮียเข้าร้านกี่โมงวะ?"
"มึงจะถามทำไมไอ้เหี้ยทีน"
"อ้าว!! กูก็ต้องมีธุระดิวะ บอกมาๆ เฮียเข้าร้านกี่โมง?"
"บ่ายๆ มั้ง มึงลองโทรไปถามมันดูแล้วกัน"
"เออๆ งั้นเดี๋ยวกูโทรถามเฮียแปป แค่นี้นะเว้ย บาย"
"เออ! รีบๆ วางไปเลย สัส!!"
ไอ้ห่าทีนนี่ก็อีกตัว ทุกวันนี้แม่งยิ่งกว่าพนักงานร้านไปแดกเหล้าที่ร้านไอ้ป๋าทุกวัน พาสาวไปไม่ซ้ำแต่ละวันผมล่ะเพลีย!
หลังจากจิบกาแฟเสร็จผมก็ขึ้นไปนั่งทำงานต่อ โครงการนี้อีกไม่นานผมคงทำเสร็จ ปิดโครงการนี้สัญญาผมก็หมดพอดีครับ ผมคิดเอาไว้ว่ารอให้โครงการนี้เสร็จเรียบร้อยผมจะออกไปช่วยไอ้ป๋าดูแลร้านอย่างจริงจัง ผมเห็นมันทำคนเดียวผมก็สงสาร ไอ้ป๋ามันบอกผมว่ามันทำได้ผมไม่ต้องห่วงมันไม่อยากให้ผมลำบากเดี๋ยวที่บ้านผมจะหาว่ามันเลี้ยงผมไม่ดี มันใช่ป่ะ!! ผมเป็นผู้ชายเหมือนมันนะเว้ยจะมาปกป้องอะไรนักหนาก็ไม่รู้ แต่เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกมันนะครับ เดี๋ยวบอกไปแล้วจะเร่งวันเร่งคืนให้ผมเลิกทำงานไปอีก เฮ้อออ....
ถึงเวลาเลิกงานผมก็สั่งงานสำหรับวันพรุ่งนี้ให้ทีมผมได้เตรียมข้อมูลไว้ล่วงหน้า เลิกงานผมก็โทรบอกไอ้ป๋าว่าไม่ต้องมารับเพราะเดี๋ยวจะพาน้องๆ ไปกินข้าวเย็นก่อนแล้วจะแวะไปหาที่ร้าน ไอ้ป๋ามันโวยวายเล็กน้อยครับแต่ก็ยอมให้ผมไปกินข้าวเย็นกันน้องๆ ที่ทำงาน พอผมกินเสร็จผมก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านทันทีเพราะไม่อยากโดนบ่นจนหูชา
"สวัสดีครับคุณมิน" ไอ้เก่งวิ่งออกมาต้อนรับผมที่หน้าร้าน
"นายมึงไปไหน?" ผมถาม
"นายไปดูโกดังหลังร้านครับ คุณมินไปรอนายที่ห้องทำงานก่อนไหมครับเดี๋ยวผมให้เด็กเอาน้ำขึ้นไปให้"
"อืม... ขอบใจ งั้นกูไปรอที่ห้องทำงานแล้วกัน" ผมบอกไอ้เก่ง
"ครับ เดี๋ยวนายออกมาแล้วผมจะบอกนายให้ครับว่าคุณมินมาถึงแล้ว"
"เออ... มึงไปทำงานต่อเถอะ"
"ครับคุณมิน"
ผมเดินผ่านพนักงานที่เริ่มจัดร้านเตรียมต้องรับลูกค้าเข้าร้าน ทุกคนต่างทักทายผมเหมือนทุกๆ วัน ผมเดินขึ้นไปบนห้องทำงานแล้ววางกระเป๋าเอกสารลงที่โต๊ะก่อนจะนอนแผ่บนโซฟาอย่างหมดแรง
"เฮ้อออ.... เหนื่อยฉิบหาย"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นผมเลยลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปที่ประตู
"เข้ามาดิวะรออะไร!"
"โหห.. ผมก็ต้องเคาะก่อนดิครับคุณมิน เดี๋ยวเฮียเก่งรู้ว่าผมทำตัวไม่มีมารยาทอีกผมก็โดนเด้งดิครับ"
"หึหึ... มึงกลัวมันขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้หน่อย"
"โหหห... กลัวดิครับคุณมิน น้ำเย็นๆ ครับผม"
"มึงกลัวไอ้เก่งนะถูกแล้วเพราะมันเป็นหัวหน้ามึง ถ้ามึงงี่เง่าเมื่อไหร่กูบอกให้ไอ้เก่งจัดการมึงแน่!" ผมแกล้งขู่มันเล่นๆ
"เฮ้ย!! คุณมินจะทำแบบนั้นไม่ได้!! ไอ้หน่อยยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคร๊าบ" ไอ้หน่อยโวยวาย
"เออๆ กูรู้แล้วน่า มึงทำตัวดีขนาดนี้กูจะไปใส่ร้ายมึงได้ไง ออกไปได้แล้วไปป่านนี้ไอ้เก่งมันเรียกหามึงแล้วมั้ง" ไอ้หน่อยทำหน้าซีดทันที
"งั้นผมไปก่อนนะคุณมิน เดี๋ยวเฮียเรียกผมจะไม่ได้ยินครับ"
"ตั้งใจทำงานนะมึง อย่าให้กูจับได้ว่าอู้งานไม่งั้นมึงเจอดีแน่ หึหึ"
"ครับๆ ผมจะตั้งใจทำงานครับ"
ผมได้แต่นั่งขำท่าทางร้อนรนของไอ้หน่อย มันคงจะกลัวไอ้เก่งมากแต่ผมว่ามันเกรงใจมากกว่าครับ เพราะถ้าไม่ได้ไอ้เก่งไอ้หน่อยมันคงเป็นเด็กไม่มีอนาคตไปแล้วก็ได้
ช่วงนี้อย่าว่าแต่ไอ้ป๋าที่หักโหมทำแต่งานเลยครับเพราะผมก็ไม่ต่างจากมันสักเท่าไหร่ ผมต้องการเร่งให้โครงการเสร็จเร็วเพราะจะได้ออกมาช่วยแบ่งเบาภาระให้ไอ้ป๋ามันบ้าง งานนี้กลายเป็นผมก็อดหลับอดนอนพอๆ กัน แต่ผมมันจะแกล้งหลับก่อนไอ้ป๋าครับ พอได้ยินเสียงก๊อกแก๊กก็รู้ทันทีว่าไอ้ป๋ากำลังเก็บของเตรียมตัวเข้านอน ผมก็ต้องไว้กว่าเก็บของเสร็จก็กระโดดขึ้นที่นอนทันทีเพราะถ้ามันรู้ว่าผมนั่งทำงานจนดึกก็โดนบ่นจนหูชาซิครับ
ฟอดดด....
ผมปรือตาขึ้นมามองก็เห็นไอ้ป๋านั่งยิ้มหล่ออยู่ข้างๆ ผมแล้วครับ ไอ้นี่ยิ่งอายุเยอะยิ่งมีเสน่ห์เว้ยเฮ้ย!!
"ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง?"
"หื้ออ... กูแค่พักสายตาเฉยๆ ไม่ได้นอนสักหน่อย" ผมบิดขี้เกียจด้วยความเคยชิน
"ถ้าง่วงก็กลับไปนอนที่คอนโดก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูเคลียร์งานเสร็จแล้วจะตามไป"
"ไม่อ่ะกูขี้เกียจขับรถ มึงไปทำงานเถอะเดี๋ยวกูเล่นเกมส์รอ" ฮ่าๆๆ ดูมีสาระไหมล่ะเล่นเกมส์รอ
"หึหึ โตขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกเล่นเกมส์อีกเหรอวะ" ไอ้ป๋าผลักหัวผมเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"เล่นแก้เครียดเว้ยไม่ได้จริงจังเหอะ!!"
"คร๊าบ... งั้นไปนอนเล่นในห้องนู้นไป เดี๋ยวกูทำงานเสร็จจะเข้าไปตามกลับบ้าน"
"อืม... มึงทำงานไปแล้วกันมีอะไรก็เรียกกู"
"เดี๋ยวกูตรวจบัญชีอีกสักพักแล้วจะลงไปดูลูกค้าข้างล่างสักหน่อย มึงอยากได้อะไรก็โทรเรียกเด็กในร้านให้มันเอามาให้"
"ไม่อ่ะ กูอิ่มแล้วมึงไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วงกูมากนักหรอก"
จุ๊บบบ....
ไอ้ป๋ามันก้มลงมาจุ๊บปากผมเฉยเลย อร๊ากกก... ไอ้บ้ากูเขินนะเว้ย!!
"ก็มีมึงให้ห่วงคนเดียวนี่หว่า... กูทำงานก่อนนะที่รัก"
"โหห... ไอ้บ้า!! แม่งทำกูเขินอีกล่ะ" ผมลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปในห้องพักอีกห้องทันที แม่งกูอาบฉิบหาย!!
"ฮ่าๆๆ ไอ้แห้งเอ้ย!! เขินเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!!" เสียงหัวเราะไอ้ป๋ายังคงตามหลอกหลอนผมมาติดๆ
เฮ้ออ... กูก็เขินเพราะมึงชอบทำแบบนี้กับกูนี่แหละไอ้ทิว
ผมทำตามที่ไอ้ป๋าบอกเข้ามานอนรอเงียบๆ ในห้องพักที่ผมคุ้นเคย ห้องนี้แม่งทำให้ผมคิดถึงวันที่เจอมันครั้งแรก บทรักที่เร่าร้อนที่ผมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ในคืนนั้นมันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนจนถึงทุกวันนี้ ใครจะไปรู้ละครับว่าผมจะมาลงเอยกับมันได้ถึงทุกวันนี้ ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนผมคล้อยหลับไปในที่สุด
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีมองนาฬิกาก็สี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้รู้สึกสดชื่นก่อนจะเดินออกมาหาไอ้ป๋า อ้าว!! มันไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน สงสัยมันจะลงไปทักทายลูกค้าข้างล่างนั่นแหละครับ ผมเดินไปหยุดยืนตรงกระจกที่สามารถมองเห็นด้านล่างของร้านได้ กวาดสายตามองหาไอ้ป๋าซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ส่วนไหนของร้าน อ่ะฮ่า... ผมเจอมันแล้วครับ ไอ้ป๋ามันกำลัง.... มันกำลัง... หัวเราะยิ้มเชื่อมกับลูกค้าสาวๆ ที่อกแทบจะทะลักออกมานอกเสื้อสายเดี่ยว
"ระริกระรี่เลยนะมึง"
ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟาคว้าเอาไอโฟนออกมากดดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าไอ้ป๋ามันจะขึ้นมาผมเลยพิมพ์ไลน์ไปตามมันเพราะผมรู้สึกอยากกลับบ้านแล้วอ่ะครับ
มิน: อยู่ไหน?
ทิว: อยู่ข้างล่าง มีไร?
มิน: เมื่อไหร่งานจะเสร็จ?
ทิว: อีกสิบนาทีเดี๋ยวขึ้นไปหา
มิน: เออ! ให้ไวกูอยากกลับบ้าน
ทิว: ครับผม
แล้วมันก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้ผม ไอ้บ้านี่!! กูไม่ได้อยากได้สติ๊กเกอร์แต่กูอยากให้มึงขึ้นมาบนห้องทำงานเดี๋ยวนี้เว้ย!! ผมได้แต่คิดในใจ
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีผมก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้ป๋ามันจะขึ้นมาตามที่บอก ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปมองหามันผ่านกระจกใสอีกครั้ง
"ที่เดิมเลยนะมึง!!"
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมากดด้วยความไว
มิน: อยู่ไหนแล้ว?
ผมมองผ่านกระจกเห็นไอ้ป๋ากำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่แม่สาวอกอึ๋มนั่นกำลังวาดแขนมากอดคอไอ้ป๋าเอาไว้แน่น เธอหัวเราะชอบใจเป็นที่สุดส่วนไอ้ป๋าก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจาก
ติง!!
ทิว: กำลังจะขึ้นไปแล้วครับ
หื้อออ.... นี่มึงรีบแล้วใช่ไหมมึงพูด!!
มิน: ไม่ต้องขึ้นมาแล้ว
ทิว: อ้าว!! ทำไม?
ทิว: มิน... ทำไมเงียบเป็นไร
ทิว: ส่งสติ๊กเกอร์ทำหน้างง
ทิว: มิน....
งานนี้ไม่ต้องไลน์ไม่ต้องเลยมันแล้ว!! เดี๋ยวกูลงไปหามึงเองไอ้ทิว!!
ขาผมไวกว่าความคิดซึ่งใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีผมก็มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังไอ้ป๋าแล้วครับ
"ทิวคะ... ดื่มอีกแก้วซิคะ น่ะๆๆ ดื่มเป็นเพื่อนกันก่อนนานๆ อีฟจะกลับมาไทยสักทีนะคะ"
"พอเถอะอีฟ เดี๋ยวผมต้องขอตัวแล้วนะครับ"
"ไม่อ้าววว... อีฟไม่ให้ทิวกลับหรอก อิอิ นานๆ มาเที่ยวที่ร้านแล้วจะเจอทิวสุดหล่อตัวเป็นๆ สักที งานนี้อีฟขอจองตัวทั้งคืนเลยได้ไหมคะ?"
"หึหึ ไม่ได้หรอกครับ อีฟดื่มกับเพื่อนๆ ต่อนะครับ ผมขอตัวก่อน"
"ไม่อ้าววว... ทิวอยู่เป็นเพื่อนอีฟก่อนนะคะ อีฟเหงามากกก... คิดถึงทิวมากด้วย"
จุ๊บบบ....
ชัด!! เต็มๆ ตาเลยกู ไอ้ทิวมึงก็ไม่เห็นกูอยู่ในสายตาเลยนะมึง!!!
"อีฟเมาแล้วนะครับ ดื่มกับเพื่อนต่อนะผมขอตัวกลับก่อน" ไอ้ป๋าพยายามแกะแขนแม่เสือสาวออกจากคอมันครับ
"คริคริ... จั๊กจี้จังเลยค่ะทิว" เธอหัวเราะชอบใจใหญ่ ไอ้ป๋าก็ใจดีเกินไปแล้วนะมึง!!
"มานี่เดี๋ยวผมช่วยแกะเอง!!"
"มิน!!" ไอ้ป๋าหันมาทำหน้าเป็นหมาเอ๋อทันที
"อร๊าย!! ยุ่งอะไรด้วยเนี้ยะ"
"อ้าว!! เดี๋ยวผมช่วยแกะแขนป้าออกไงครับ เมาแล้วก็กลับไปนอนได้แล้วครับป้า!!"
"ตายๆๆ แกเรียกใครป้าย๊ะ!! ทิวคะไล่เด็กคนนี้ไปทีค่ะ อีฟไม่โอเคเลย"
"ผมว่าอีฟปล่อยผมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมงานเข้า"
"ไม่!! ทำไมทิวต้องไปกลัวเด็กคนนี้ด้วยล่ะคะ ชิส์!!" เธอเบ๊ะปากใส่ผม
"เด็กบ้านป้าดิ!! ทิวมึงจะแกะเองหรือให้กูถีบออก" ผมยื่นข้อเสนอให้ไอ้ป๋ามีโอกาสได้ตัดสินใจ
"แป๊ปๆ กำลังแกะอยู่เนี้ยะ ใจเย็นๆ นะที่รัก"
"ให้ไวเลย!!" ผมยืนกอดอกออกคำสั่งด้วยสีหน้าไปพอใจสักเท่าไหร่
"ที่รัก? ทิวหมายถึงใครเหรอคะ?"
ผมได้แต่ยืนนิ่งเก็บอารมณ์แล้วปล่อยให้ไอ้ป๋ามันจัดการตัวเอง
"แฟนผมครับอีฟ"
"ห๊ะ!!! แฟน!!!"
"หึหึ หรือจะเรียกว่าเมียก็ได้นะครับ เราได้เสียกันแล้ว"
"ห๊ะ!! มะ...ม่ะ.... เมียงั้นเหรอ?" เธอทำท่าทางตกใจ เพื่อนๆ ที่มาเที่ยวกับเธอต่างก็อ้าปากค้างด้วยกันทุกคน
"แฟนก็พอม่ะ เมียเอาไว้ใช้เรียกเวลาอยู่บนเตียงก็พอ" ผมพูดออกไปอย่างอัตโนมัติ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมลืมคำว่าอาย
"ครับๆ ป่ะๆ กลับบ้านกัน" ไอ้ป๋ามันเดินมาหาผมหลังจากผละออกจากแม่เสือสาวสำเร็จ
"อ่อยแรงนะมึง!! เดี๋ยวถึงบ้านค่อยเคลียร์!!"
ผมเดินนำหน้าด้วยความโมโห เดี๋ยวนี้หัดกลับไปพูดจาจ๊ะจ๋ากลับสาวๆ ลับหลังผมซะงั้น พอห่างสายตาก็กลับไปนิสัยเดิมตลอด แม่ง!!
คำว่าเมียเอาไว้เรียกเวลาอยู่บนเตียงงั้นเหรอ อร๊ากกก... นี่กูพูดอะไรออกไปวะเนี้ยะ สติๆ เรียกสติกลับมาด่วนเลยไอ้มิน วันนี้มึงทำตัวขายขี้หน้ามากมึงรู้ตัวไหม!! เป็นเพราะมึงคนเดียวเลยไอ้ทิว!! ถ้ามึงไม่มัวแต่ยืนอ่อยผู้หญิงอยู่ก็คงไม่สติหลุดพูดแบบนั้นออกไปหรอก โธ่วุ้ย!! อับอายขายขี้หน้าที่สุด!
ปัง!!!
โมโหแม่งฉิบหาย ไม่เข้าใจตัวเองเดี๋ยวนี้หงุดหงิดง่ายโคตรๆ ช่วงนี้ไอ้ทิวมันดูผ่องๆ ยังไงก็ไม่รู้ อ่อล่าแม่งมาเต็มเดินกับมันทีไรสาวๆ แม่งชอบแอบมองตลอด บางทีหนักเข้าหน่อยก็พวกเกย์เด็กอ่อยยับแบบไม่สนใจว่ามีผมยืนอยู่ข้างๆ มัน เหอะ!! ช่วงนี้เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ นะมึง!!
"อารมณ์เสียอะไรอีก ลูกค้าก็แค่เมาไม่มีอะไรหรอกน่า" ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองมันด้วยสายตาแบบไหนผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
"อ้าว!! เดี๋ยวๆ นี่อย่าบอกนะว่าหึงกูน่ะ"
"กูพูดสักคำยังว่าหึง!!"
"แหมๆ ก็เปล่าพูดแต่มึงทำท่าทางยังกับหึงกูงั้นแหละ"
"เลอะเทอะ!! ถอยกูจะไปอาบน้ำนอน"
พลั่ก!!
อารมณ์ไม่ดียังเสือกมาล้อเลียนกูอีก!! เบื่อขี้หน้ามึงจริงๆ ชอบยิ้มชอบทำหล่อ งั้นๆ แหละ กูสนใจที่ไหนมึงจะทำอะไรก็เชิญเหอะ!!
ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจไอ้ทิวที่กำลังยืนยิ้มร่าพอใจกับท่าทีของผม เออ!! กูหึงมึงมั้ง!! แล้วไงใครแคร์ อวดหล่ออวดเท่อีกดิ อ่ะโด่!! พูดเลยมึงอ่ะหล่อไปก็เท่านั้นแหละ เหอะ!!
ปังๆๆ
"มินเปิดประตูหน่อยกูอาบด้วย" ผมหันไปมองค้อนที่ประตูโดยอัตโนมัติ
"ไม่เปิดเว้ย!! กูจะอาบคนเดียว"
ปังๆๆ
"มินคร๊าบ... ที่รักเปิดหน่อยนะครับ"
"มึงไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย!! กูไม่เปิดเว้ย!!"
"ฮ่าๆๆๆ เออๆ ไม่เปิดก็ไม่เปิด รีบอาบเร็วๆ กูจะได้อาบบ้าง" ดูมันดิครับ หัวเราะบ้าอะไรก็ไม่รู้
ผมเปิดน้ำใส่อ่างแล้วลงไปแช่กะให้สบายตัวขึ้นหน่อย มันช่วยคลายอารมณ์ตอนนี้ของผมได้แต่พอภาพนั้นฉายซ้ำผมก็เริ่มหงุดหงิด ใช้มือฟาดน้ำระบายอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง โมโหเว้ย!! เดี๋ยวนี้หัดทำตัวอ่อยสาวนะมึง ได้!! ถึงทีกูบ้างเหอะแล้วมึงจะเสียใจ
ผมใช้เวลาอาบน้ำค่อยข้างนานพอสมควร เปิดประตูออกมาไอ้ทิวมันก็ไม่อยู่ในห้องนอนแล้วครับ สงสัยคงนั่งทำงานอยู่อีกห้องตามเคย ผมจัดการเช็ดตัวจนแห้งแล้วหาชุดนอนมาใส่ก่อนจะปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนทันที งานนี้ไม่มีรอ ไม่มีอารมณ์ นอนใครนอนมันเว้ย!!
แกร็ก....
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงผมก็ยังคงนอนลืมตาอยู่ในความมืด เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันไปมองไอ้คนที่กำลังเดินเข้าห้องมา มันหยุดยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองมาตรงที่ผมนอนอยู่ห้าวิแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เหอะ!! เรื่องของมึง ผมได้แต่พูดกับตัวเองแบบนี้แล้วขดตัวเข้าไปในผ้าห่มพยายามข่มตาให้หลับ
เวลาผ่านไปสักพักผมก็ยังคงนอนลืมตาอยู่ในความมืดเหมือนเดิม ให้ตายเหอะครับ แม่ง!! นอนยังไงก็นอนไม่หลับว่ะ!! สักพักแสงไฟจากห้องน้ำก็ส่องสว่างขึ้น ผมนอนหันหลังให้เลยแกล้งทำเนียนว่าหลับไปแล้ว แสงไฟดับลงอีกครั้งสักพักเตียงนอนอีกฝั่งก็ยวบลงเพราะมีอีกคนขึ้นมานอนซ้อนข้างหลังผมแล้วรวบตัวผมไปไว้ในอ้อมกอดเหมือนทุกคืน
ฟอดดด....
กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำที่ผมคุ้นเคย อ้อมกอดที่เคยชินเพราะถูกมันกอดเวลานอนทุกคืน ปลายจมูกที่สัมผัสที่แก้มผมเบาๆ ก่อนนอนเหมือนทุกครั้ง แม่ง!! กูปวดหนึบที่ใจยังไงก็ไม่รู้เหมือนคนกำลังน้อยใจไม่มีใครรักยังไงอย่างงั้นเลย
มืออุ้นๆ กำลังล้วงเข้ามาในเสื้อนอนของผมแล้ววางทาบไว้บนอกข้างซ้ายตรงที่หัวใจผมกำลังเต้นแรงจนผิดจังหวะ
จุ๊บบบ....
"ฝันดีนะที่รัก"
ผมไม่รู้ว่าผมกำลังเป็นอะไร โกรธ น้อยใจ งอแงงั้นเหรอ ไอ้น้ำตาบ้าก็มาคลออยู่ที่ลูกกะตาซะงั้น บ้าจริง!!
"วันนี้กูหึงมึง!" จู่ๆ ผมก็พูดประโยคนี้ออกมา
"หึหึ กูดีใจที่มึงหึงกูนะ"
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาไอ้ป๋า มันดึงมือออกจากเสื้อนอนผมแล้วเปลี่ยนที่วางเป็นก้นผมแทน
"แต่กูไม่ค่อยโอเค กูอึดอัด" ผมบอกออกไปตามความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
"ตอนกูหึงมึงกูก็รู้สึกแบบนี้แหละ"
งับ!! ไอ้ป๋างับลงที่จมูกผมเบาๆ
"กูไม่โอเค" ผมรู้ครับว่าผมค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองแต่ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ นิ
"หึหึ ตอนกูหึงมึงกูก็ไม่โอเคเหมือนกัน"
"มึงแม่ง!! นิสัยเสีย" ด่ามันไปก็เท่านั้นเหมือนผมกำลังด่าตัวเองซะมากกว่า
"รักกูมากล่ะซิ หึหึ"
จุ๊บบบบ....
ไม่ต้องมาจุ๊บกูเลย!! กูยังหึงมึงอยู่ไอ้บ้า!!
"ก็เท่าเดิมนั้นแหละ" เพี๊ยะ!! กูอยากตบปากตัวเองให้แตกจริงๆ โว๊ยย!!!
"เหรอ? จริงดิ? จริงอ่ะ? ไหนๆ รักกูแค่ไหนพูดให้ฟังหน่อย" ไอ้ทิวยังคงล้อเลียนผมไม่เลิก
"ก็เท่าเดิมเหมือนกันทุกวันนั้นแหละ โธ่เว้ย!!"
"หึหึ แสดงว่ารักกูมากที่สุดทุกวันซินะ" ผมแอบอมยิ้มตามที่มันพูด
"คงงั้นมั้ง!"
"งั้นคืนนี้.... บอกรักกูให้กูชื่นใจหน่อยได้ไหม?"
"อือออ... ได้แต่มึงห้ามทำตัวแบบคืนนี้อีก"
"อือออ... ได้ครับที่รัก จุ๊บบบ... งั้นเริ่มเลยนะ"
"อือออ... พร้อมเสมอ"
TBC.
คืนนี้น้องมินจะบอกรักป๋ายังไงน้า...
เฮือกกก.... เลือดพุ่ง!!
2D 3D หรือ 4D ยังไงๆ 555+
ตอนนี้ถ้าอ่านแล้วค้างต้องขอโทษจริงๆ กร๊ากกก...
แนะนำให้ไปจัดการไอ้เด็กที่มาก่อกวนเวลาการเขียนนิยายของเค้าคนนั้นเลย
ทักมาตอนสำคัญทุกทีน่าตีจริงๆ หึหึ
ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังที่เม้นให้คนเขียนได้อ่านแล้วดีใจนะคะ
มันดีต่อใจเหมือนเวลาที่คนอ่านได้อ่านนิยายยังไงยังงั้น รักเลย
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
