พบรัก ▪× พิเศษ ×▪ พิเศษส่งท้าย
“พี่ใบไผ่ตื่นเร็วจังครับ” เสียงแหบทุ้มเหมือนคนเพิ่งตื่นของต้นว่านดังออกมาจากประตูระเบียงด้านข้างพร้อมเจ้าตัวที่ก้าวลงมายังพื้นสนามด้านล่าง
ต้นโมกนำทีมวิ่งตรงเข้าไปหาต้นว่านพร้อมกระโจนใส่ด้วยความคิดถึงทั้งที่ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
บรู๊ววว~
สุนัขสี่ตัวหอนใส่ต้นว่านพร้อมกระดิกหางไปมาด้วยความดีใจ วันนี้ผมตื่นค่อนข้างเช้าและไม่อยากนอนต่อแล้วจึงตัดสินใจลุกออกมาข้างนอก ช่วงเช้าอากาศค่อนข้างเย็นแต่ด้วยภูมิอากาศของประเทศไทยทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องแอร์มากกว่า สำหรับพวกมะนาวแทบไม่ต้องพูดถึงเลย อากาศแค่นี้ไม่ระคายขนหรอก
“ไม่ค่อยง่วงน่ะ สงสัยเพราะเมื่อคืนนอนเร็วมั้ง” ผมตอบแล้วเบาน้ำที่กำลังรดต้นไม้นอกรั้ว
เมื่อคืนหลังจากอยู่ดูโทรทัศน์กับต้นว่านจนถึงประมาณ 4 ทุ่มพวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอน
ฟังไม่ผิดหรอกครับ..ถึงพวกเราจะอยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ได้นอนด้วยกันทุกวัน
ถ้าถามถึงสาเหตุว่าทำไม ก็คงเพราะถ้านอนด้วยกันผมคงไม่ได้นอน เนื่องจากอะไรคงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กัน แต่ใช่ว่าจะไม่นอนเลย มีหลายวันที่พวกเรานอนด้วยกัน
“ผมช่วยรดน้ำ มาครับ” ต้นว่านพูดพร้อมเอื้อมมือมาคว้าสายยางที่ผมถืออยู่
“ไม่เป็นไร จะเสร็จแล้ว” ผมขยับสายยางหนีมืออีกฝ่ายที่หมายแย่งสายยาง
“พี่แย่งหน้าที่ผม”
“เปล่าสักหน่อย อีกอย่างนี่ไม่ใช่หน้าที่ต้นว่านสักหน่อย” อีกฝ่ายพูดเหมือนมีหน้าที่รดน้ำต้นไม้อย่างงั้นแหละ
“ผมมีหน้าที่ดูแลบ้านพี่นะครับ รดน้ำต้นไม้ก็เป็นหน้าที่ผมครับ” ต้นว่านยังไม่ยอมแพ้ สงสัยเขาจะพูดถึงในตอนแรกที่เจอกันซึ่งผมจ้างเขาให้ดูแลพวกมะนาวรวมไปถึงดูแลบ้านหลังนี้ด้วย
“นั่นเป็นเรื่องตั้งหลายปีแล้วนะ”
“ตอนนี้ผมก็ยังทำอยู่นี่ครับ”
“แต่พี่ไม่ได้ให้เงินเราแล้ว...” ผมกลืนคำพูดสุดท้ายลงคอไปเมื่อถูกดวงตาสีน้ำตาลคมๆ จ้องเขม็งมาอย่างไม่พอใจนัก
“ผมไม่ได้ทำเพราะต้องการเงินสักหน่อย”
“ขอโทษ ก็เราพูดว่าหน้าที่นี่นา ถ้าไม่ต้องการเงินก็อย่าพูดว่าหน้าที่สิ”
คำว่า ‘หน้าที่’ มันสื่อเหมือนว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
ผมเริ่มเถียงต้นว่านเมื่อคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เพราะคำพูดของอีกฝ่ายทำให้คิดแบบนั้น
“ก็มันเป็นสิ่งที่ผมทำเป็นประจำนี่” ต้นว่านพูดไม่ผิดหรอก ทุกวันนี้ผมได้ต้นว่านมาช่วยหลายเรื่อง ทั้งทำความสะอาดบ้าน อาบน้ำสุนัข รวมไปถึงทำอาหารและรดน้ำต้นไม้ด้วย
“ถ้ามันไม่ใช่หน้าที่ก็ไม่เห็นต้องพูดว่าแย่งเลยนี่ บ้านนี้เป็นบ้านของเรานะ”
“...พี่ใบไผ่” ผมสังเกตมาหลายครั้งแล้ว ดูเหมือนต้นว่านจะค่อนข้างอ่อนไหวกับคำว่า ‘เรา’ มากเป็นพิเศษ
“มาช่วยๆ กันดีกว่าเนอะ บางวันพี่ก็อยากมารดน้ำต้นไม้บ้าง” ผมไม่ค่อยจะได้รดต้นไม้นัก มีวันนี้แหละที่ผมนึกครึ้มอยากทำขึ้นมา
“ครับ งั้นวันนี้พี่อยากกินมื้อเช้าเป็นอะไรดีครับ ผมจะได้ทำให้”
“นั่นสินะ พี่อยากกินพวกข้าวต้มกุ๊ยจัง”
อยู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องตอนวัยรุ่นที่แม่ทำข้าวต้มกุ๊ยให้กิน ข้าวต้มร้อนๆ กินคู่กับกับข้าวหลายๆ อย่าง
พอคิดละก็อยากกินจัง
“ข้าวต้มกุ๊ย? ได้นะครับ เมื่อวันก่อนผมซื้อผักบุ้งมา เดี๋ยวทำผัดผักบุ้ง ไข่เจียว กับต้มจืดดีไหมครับ”
“ดีนี่ พี่อยากกินต้มจืดลูกเงาะ”
“ผมไม่ใจว่ามีวุ้นเส้นอยู่ไหม เดี๋ยวไปดูก่อนนะครับ”
พออีกฝ่ายพูดจบก็รีบกลับไปในตัวบ้าน ผมเองก็รดน้ำต้นไม้เสร็จพอดีเลยเดินไปม้วนสายยางเก็บแล้วตามต้นว่านเข้าไปจนถึงห้องครัวโดยมีสุนัขทั้งสี่ตัวเดินตามมาเป็นพรวน
มีความรู้สึกเหมือนเป็นแม่ไก่ที่มีลูกเจี๊ยบเดินตามเลย
“มีไหมต้นว่าน” ผมชะโงกหน้าเข้าไปถามในห้องครัวเมื่อเห็นว่าต้นว่านกำลังเปิดตู้เพื่อหาวุ้นเส้น
“เหมือนจะไม่มีนะครับ เดี๋ยวผมออกไปซื้อก่อน...”
“เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้ เราทำกับข้าวอย่างอื่นไปก่อนนะ” ผมพูดแทรกแล้วรีบหมุนตัววิ่งออกไปทางประตูทันทีโดยไม่ฟังเสียงค้านของต้นว่านเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมให้ผมเป็นคนไปซื้อง่ายๆ
บริเวณไม่ไกลจากบ้านมากนักมีร้านสะดวกซื้ออยู่ผมจึงไม่จำเป็นต้องขับรถยนต์ออกไป การเดินในช่วงเช้าๆ นี่ดีกว่าช่วงสายเยอะเนื่องจากไม่ได้มีแดดแรงถึงขนาดทำให้ผิวไหม้ ร้านสะดวกซื้อขนาดกลางนั่นเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงทำให้หมดกังวลเรื่องร้านยังไม่เปิด
ภายในร้านเปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นฉ่ำ ผมเดินไปยังโซนเครื่องครัวที่มีพวกเส้นๆ และเครื่องปรุง ก่อนจะเลือกหยิบวุ้นเส้นถุงใหญ่ขึ้นมาสองถุง
เอ...หรือผมควรซื้อไปเผื่อไว้ดีไหมนะ
ครืดดดด~ ครืดดดด~
แรงสั่นจากเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าเรียกให้ผมหยิบขึ้นมามองชื่อ และกดรับทันที
“ต้นว่าน? โทรมามีอะไรรึเปล่า หรือว่าจะให้ซื้ออะไรเข้าไปอีก”
(พี่ใบไผ่! ต้นสนหายไป!) ต้นว่านตะโกนด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“หายไป?! เกิดอะไรขึ้น” ผมรีบถามกลับด้วยความตกใจ
ต้นสนหายไป? หายได้ยังไง
(ผมเห็นประตูรั้วเปิดอยู่ พี่คงไม่ได้ใส่กลอน)
“แล้วตัวอื่นล่ะ”
(อีกสามตัวอยู่กับผมครับ คิดว่าต้นสนคงจะตามพี่ออกไป)
ตามผมออกมาเหรอ...
“เดี๋ยวพี่จะไปหาเอง”
เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ยอมลงกลอนให้ดี ต้นสนเลยออกมาได้
เป็นเพราะผม...เพราะผมไม่ระวังและประมาทต้นสนเลยหายไป
ตอนนี้ผมไม่สนใจวุ้นเส้นที่ต้องซื้อแล้ว ผมรีบออกมาจากร้านสะดวกซื้อแล้วเตรียมกวาดตามมองไปรอบๆ แต่ในจังหวะนั้นจมูกชื้นๆ ก็มาสัมผัสบริเวณขา และเมื่อก้มลงไปมองก็พบกับสุนัขตัวใหญ่ขนสีดำสนิทที่ตามหาอยู่
“ต้นสน!” ผมก้มลงไปกอดต้นสนแน่นด้วยความดีใจที่เจอมัน
การที่ต้นสนมาอยู่นี่แปลว่าต้องเดินตามหลังผมมาตั้งแต่ที่บ้านจนถึงร้านสะดวกซื้อนี่แน่ๆ
ความวิตกกังวลและความตกใจเมื่อครู่ปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อเริ่มใจเย็นลงผมจึงโทรกลับไปบอกต้นว่านว่าเจอต้นสนแล้ว พอรู้ข่าวปลายสายจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
หงิ๋ง~
ต้นสนเอียงคอเล็กน้อยหลังผมเลิกกอดแล้วเปลี่ยนมาลูบเส้นขนสีดำนั่นเบาๆ ราวกับจะถามว่ามีอะไร ...เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าทำคนอื่นตกใจมากแค่ไหน
“ออกมาแบบนี้ไม่ได้รู้ไหม” ผมบ่นพลางหยิกบริเวณแก้มของต้นสนให้แรงขึ้นหน่อยแทนการลงโทษ
หงิ๋ง~
“ไม่ต้องมาเถียงนะ” ผมว่าตัวเองชักบ้าไปใหญ่แล้วที่มายืนทะเลาะกับสุนัขหน้าร้านสะดวกซื้อแบบนี้ โชคดีที่เวลานี้ไม่ดีมีคนมาเดินเยอะแต่ใช่ว่าจะไม่มีเลย มีหลายคนมองมาทางต้นสนที่นั่งแกว่งหางไปมาอยู่ข้างๆ
“รออยู่ก่อนได้ใช่ไหม เดี๋ยวจะเข้าไปซื้อวุ้นเส้นแป๊บนึง” ผมบอกต้นสนพร้อมลูบหัวมันเล่น เสียงครางต่อมาคล้ายจะสื่อว่า ‘ได้เลย’ ผมจึงรีบกลับเข้าไปซื้อวุ้นเส้นในร้านแล้วเดินกลับมาหาต้นสนที่ยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม
ผู้คนที่เดินผ่านมีไม่น้อยที่พยายามจะเข้ามาใกล้ทว่าเสียงขู่เบาๆ รอดไรฟันนั่นนั่นทำเอาคนที่กำลังจะยื่นมือมาชักมือกลับแทบจะทันที
“ขอโทษด้วยครับ ...ต้นสนอย่าขู่” ผมก้มหัวขอโทษผู้หญิงคนนั้นก่อนจะหันไปบ่นต้นสนเสียงเบา
“ไม่เป็นค่ะ คงจะไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า” เธอส่งยิ้มมาให้น้อยๆ แล้วเดินจากไป
จากนั้นผมจึงเดินกลับบ้านโดยมีต้นสนเดินขนาบข้างมาติดๆ เมื่อมาถึงบ้านพวกมะนาวที่อยู่ด้านในรั้วต่างก็ส่งเสียงหอนเรียกด้วยความเริงร่า แถมยังมีการกระโดดเกาะรั้วอีก สงสัยจะอิจฉาที่ต้นสนได้ออกมาตัวเดียวละมั้ง
“อย่าเบียดออกมาเชียวมะนาว” ผมต้องรีบพูดดักก่อนสุนัขตัวแม่จะมุดประตูออกมา ใช้เวลาไปไม่น้อยเลยกว่าจะให้ต้นสนกลับเข้าไปในบ้านได้เพราะตัวอื่นๆ พากันจะมุดออกประตูอยู่ตลอด
เมื่อเข้าไปในตัวบ้านได้ กลิ่นหอมๆ ของอาหารก็ลอยโชยมาจนถึงด้านประตูทางเข้า ในครัวมีต้นว่านที่กำลังผัดผักบุ้งอยู่ ด้านข้างมีหม้อต้มข้าวต้มกำลังเดือดปุดๆ
“ได้มาแล้วต้นว่าน” ผมวางถุงวุ้นเส้นบนเคาน์เตอร์
“ครับ ดีจังเลยที่ต้นสนไม่วิ่งไปไหน”
“นั่นสิ พี่ก็กังวลอยู่เหมือนกัน”
ถ้าหาไม่เจอผมคงต้องแจ้งตำรวจให้ช่วยตามหาแล้วล่ะ อ้อ... ให้พวกซันและเซนช่วยหาน่าจะดีไม่น้อยนะ
“คงอยากจะตามไปอารักขาพี่มั้ง” ต้นว่านพูดติดตลก
“คงงั้น” ผมส่งยิ้มไปให้ต้นสนที่นอนอยู่แถวโต๊ะ
“ผมชักหึงแบบจริงจังแล้วนะเนี่ย” ดวงตาสีน้ำตาลของต้นว่านเบนมาสบ
“คิกๆ พี่รักเท่ากันแหละน่า” ผมหลุดหัวเราะออกมาระหว่างเข้าไปกอดเอวต้นว่านจากด้านหลังหลวมๆ
“พี่ต้องพูดว่ารักผมมากว่าสิ” น้ำเสียงงอนๆ นั่นทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาอีกรอบ
“ต้นว่านเป็นที่หนึ่งของพี่” ผมกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น
นี่ไม่ใช่คำพูดหวานๆ หรือคำหยอดแต่อย่างใด
สำหรับผมต้นว่านเป็นที่หนึ่งเสมอ
และจะเป็นตลอดไปด้วย
“...พี่เองก็เป็นที่หนึ่งของผมเหมือนกัน”
“มากกว่าราตรี?” ผมแกล้งแหย่อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มขำๆ
“แล้วพี่ให้ผมมากกว่าต้นสนไหมล่ะครับ” ต้นหว่าพูดแหย่กลับมา
“คิกๆ...” สุดท้ายผมก็หลุดขำออกมาเมื่อพวกเราเริ่มอาการหนักอย่างยกตัวเองไปเปรียบเทียบกับพวกราตรี
“ถ้าผมไม่ได้ทำกับข้าวอยู่พี่โดนผมฟัดแน่” ต้นว่านหันไปผัดของในกระทะต่อ
“จริงเหรอ งั้นตอนนี้พี่ฟัดเราแทนก่อนดีไหม” พูดจบผมก็หอมแก้มต้นว่านแรงๆ
“พี่ใบไผ่”
สายตาของต้นว่านที่มองมาคล้ายจะบอกว่าพี่อย่าลองดีกับผม
“พี่มีความสุขมากๆ เลย ที่ได้อยู่กับต้นว่านและพวกมะนาวแบบนี้” ผมหลับตาลงแล้วซุกหน้าลงกับแผ่นหลังต้นว่าน
“อืม ผมก็เหมือนกัน”
ต่อให้ไม่ได้เห็นหน้าของต้นว่านผมก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มไม่ต่างกับผมในตอนนี้
วันเวลาที่ใช้ชีวิตกับต้นว่าน ผมเหมือนได้รับการเติมเต็มในสิ่งที่ขาดหายตั้งแต่พ่อและแม่จากไป ยิ่งมะนาวมีลูกออกมาถึงสามตัวก็มีทั้งความปวดหัว ความวุ่นวาย และความเริงร่าเข้ามาช่วยสร้างสีสันในชีวิตผมไม่ขาด และผมคิดว่าในแต่ละวันหลังจากนี้ ผมก็จะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข เพราะผมมีพวกเขาอยู่เคียงข้างเสมอ
“เดี๋ยวพี่ช่วยให้อาหารพวกมะนาวนะ”
“ครับ รีบให้แล้วเรารีบกินมื้อเช้ากันเถอะ”
“วันนี้วันหยุดไม่เห็นต้องรีบนี่ หรือต้นว่านจะไปไหน”
“ไม่ไปไหนหรอกครับ ผมแค่อยากรีบฟัดพี่เร็วๆ เท่านั้นเอง”
“คนลามก!”
.............................................................
สวัสดีค่าา
ไม่ได้อัพเรื่องนี้มาตั้ง 2 ปี วันนี้มาอัพตอนพิเศษพร้อมแจ้งข่าวนะคะ
ตอนนี้เรื่อง พบรัก ได้มีการเปิดพรีอยู่ค่ะ
เปิดพรีถึงวันที่ 15 มิถุนายน 61 ค่ะ
หน้าปกสวยงามมากกก
ตอนพิเศษในเล่มมีทั้งหมด 5 ตอน + 1 ตอนที่ลงวันนี้ค่ะ
รับรองว่าอ่านตอนพิเศษกันอย่างจุใจแน่นอนค่ะเพราะว่าแต่ละตอนนั้นค่อนข้างยาวเลยทีเดียว
พิเศษเฉพาะรอบจองจะได้รับโปรสการ์ดเพิ่มและไดอารี่ Our Memories : วันดีๆ ของเราสองคน
นอกจากนี้ยังสามารถแลกซื้อสแตนดี้ในได้ราคา 130 บาทซึ่งบอกเลยว่าคุ้มมาก น่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหววว
หากใครสนในสามารถเข้าไปจับจองกันได้นะคะ
อ่านลายละเอียดและสั่งจองได้ที่>>
http://www.bookishhouse.com/ขอฝากผลงานรวมเล่มไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
