ความลนทำให้ผมขาดสติ เมื่อมานั่งในรถ จึงนึกขึ้นได้ว่าควรโทรหาข้าวเป็นอันดับแรก ไม่ใช่กลอเรีย แต่เพราะผมจ้างกลอเรียมาเพื่อเป็นผู้ปกครองให้ข้าว ผมจึงคิดหาคนรับผิดชอบโดยอัตโนมัติ
ผมโทรหาข้าว ได้ยินเสียงสัญญาณทั้งหมดห้าครั้ง ข้าวก็รับสาย
"อืม แม๊กซ์ ?" เสียงข้าวฟังดูผ่อนคลาย ผมโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ปลอดภัยดี
"คุณอยู่ไหน ?" ผมเน้นเสียงหนัก แต่ข้าวกลับหัวเราะคิกคัก
"ทายดูสิ"
"ผมไม่ทาย" ผมพูดเสียงเย็นชา "ผมไม่เล่นนะข้าว บอกผมมา!"
ข้าวตกใจ รีบตอบ "ฉันอยู่ควีนส์ ย่านคนไทยน่ะ มากินข้าวที่นี่"
ผมฟังแล้วยังไม่วางใจเสียทีเดียว "บอกที่อยู่มา เดี๋ยวผมไปรับ"
"อืม เข้าใจแล้ว ฉันอยู่ที่..." เสียงเขาอ่อยเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำผิด "อย่าโกรธเลยนะ..."
โทสะผมพุ่งเสียดฟ้า ข้าวบอกว่ามากินมื้อเที่ยงที่นี่... ไม่ได้บอกว่ามีชู้!
เขาหนีออกจากบ้าน ฉวยโอกาสที่ผมไม่อยู่มาหาพิช! ผู้ชายท้องสมควรตายคนนั้น!
ผมปัดพิชออก เขาเดินอุ้ยอ้ายมาห้าม "ใจเย็นๆ คุณแม๊กซ์"
หากไม่ติดว่าผู้ชายคนนี้กำลังท้อง ผมคงต่อยเขาไปแล้ว ผมมองเขา พูดเสียงเย็น "'เมีย'ผมอยู่ไหน"
พิชกลืนน้ำลาย ถอยกรูดไปอยู่หลังเคาเตอร์ "เขามาร้านนวด... ก็ต้องมานวดสิ..."
ผมไม่ฟังอะไรอีก ก้าวเข้าไปในร้าน ดนตรีไทยบรรเลงพร้อมบรรยากาศผ่อนคลายนั้นไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย
ข้าวมาหาพิชที่ร้านนวดในควีนส์! เมียผมมีชู้!
ด้านในมีห้องเล็กๆ กั้นด้วยผ้าและฉากกั้น ผมเปิดฉากกั้นทีละห้องโดยไม่เกรงใจ คิดอย่างเดียวว่าต้องจับชู้ให้ได้คาหนังคาเขา!
เสียงอุทานวี้ดว้ายดังไม่เข้าหู พิชเดินเข้ามาขู่ว่าจะแจ้งความ ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้น เมื่อเปิดฉากกั้นห้องสุดท้ายก็เจอข้าวที่กำลังคุยจ๋อยๆ อยู่กับหญิงชราคนหนึ่ง
ผมใจสลาย...
...ข้าวทำแบบนี้กับผมได้ยังไง...คนนอกใจกลับหันหน้ามาด้วยรอยยิ้มแจ่มใส "อ้าว แม๊กซ์ มาแล้วเหรอ มานวดด้วยกันสิ ป้าเพ็ญเค้านวดเก่งมากเลยนะ"
หญิงชราวาดมือไปยังไหล่บางที่ผมเคยพรมจูบเป็นการอวด "นวดจับเส้นค่ะคุณ ดูเส้นตึงๆ แบบนี้..."
"ข้าว" ผมเรียกเสียงเย็น "กลับบ้าน" ปัดมือเหี่ยวย่นนั้นออกอย่างแรง คว้าตัวข้าวออกมา "กลับบ้าน!"
หญิงชราตะลึง พิชตามเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก "นี่มันอะไรกัน! คุณบ้าไปแล้วเหรอแม๊กซ์ ข้าวแค่มากินข้าวแล้วก็มานวดจับเส้น คุณทำอะไรของคุณ!"
ผมไม่ตอบ คนพวกนี้ไม่มีค่าให้ผมเสียเวลาด้วย ผมลากข้าวออกจากร้าน เรียกแท๊กซี่แล้วยัดตัวเองและคนนอกใจเข้าไป
ระหว่างทาง เราไม่คุยอะไรกันทั้งนั้น ผมพยายามระงับโทสะไม่ทำร้ายข้าว เขาคงรู้ดี ยอมให้ผมดึงขึ้นห้องเงียบๆ
เมื่อถึงห้อง ผมยังไม่พูดอะไร พูดไม่ออกสักคำ จำได้ว่าตัวเองแทบบ้าเมื่อไม่เห็นข้าว จำได้ว่าตัวเองวาดภาพว่าจะนอนกอดเอวบางอย่างไร
ผมถูกหักหลัง ถูกนอกใจ
"คุณนอกใจผม" ผมพูดได้แค่นั้น
ข้าวอ้าปากเหวอ "นอกใจ ? แค่ไปกินข้าวกับไปนวดเนี่ยนะ นอกใจ ?"
ผมสูดลมหายใจลึก "สำหรับผม แค่คุณไปคุยกับคนที่ผมไม่อนุญาต แล้วยิ่ง..." ผมเค้นเสียงอย่างเจ็บปวด "ให้คนที่ไม่รู้จักแตะต้องเนื้อตัว... ก็ถือว่าเป็นการนอกใจแล้ว!"
ข้าวยิ่งตะลึง "คนนวดคือป้าแก่ๆ ที่ใกล้จะลงโลงเนี่ยนะ ?"
"ผมไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร" ผมจ้องเขาเขม็ง "ผมหวงคุณ หึงคุณทั้งนั้น"
ข้าวอ้าปากค้างแล้วหุบ แล้วอ้าอีกครั้ง "...ขะ ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันคิดมาตลอดว่าเธอพูดเล่น"
"ผมไม่ได้ล้อเล่น แล้วทำไมคุณไปไม่บอกผม"
"บอกแล้ว... ฉันส่งข้อความหาเธอแล้ว แล้วฉันก็กลัวเธอจะกลับมาไม่เจอ เลยแปะโน้ตไว้ที่ประตู" ร่างเล็กลุกขึ้นไปยังประตูบ้าน ชี้ที่หลังประตู มีโน้ตแปะอยู่จริงๆ ในนั้นบอกเสร็จสรรพว่าไปที่ไหน กลับมากี่โมง คงเพราะผมลน เลยไม่ทันสังเกต
ผมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นดู ข้อความใหม่จากข้าวจริงๆ เนื้อหาในนั้นเหมือนโน้ตเป๊ะ ผมถอนหายใจ มองคนตัวเล็กที่ยืนตรงหน้า "ผมไม่เห็น... ทำไมคุณไม่โทรมา ?"
"เธอทำงานอยู่ ฉันจะโทรไปได้ยังไง"
ผมพูดไม่ออก แข้งขาอ่อนแรง รีบคว้าเอวข้าวไว้ กลัวเหลือเกินว่าความใจร้อนของตัวเองจะทำให้ข้าวจากผมไป
ข้าวไม่ได้นอกใจ ไม่ได้มีชู้ ไม่ได้หนีออกจากบ้าน
ข้าวแค่คิดถึงประเทศบ้านเกิด...
ส่วนผมมันแค่คนโง่...
"ข้าว..."
เจ้าหญิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดันผมออกอย่างนิ่มนวล "ฉันไม่คิดว่าเธอจะขี้หึงขนาดนี้... ไม่สิ เธอไม่ไว้ใจฉันเลยต่างหาก เป็นเพราะอดีตของฉันใช่ไหม ?" ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนโซฟา เขาไม่ผลักไสผมออกเมื่อผมกุมมือน้อยแน่น
ผมฟังแล้วสะอึก รีบตอบ "ไม่ใช่นะ!"
ข้าวสบตาผมนิ่ง ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นมีความเศร้าบรรจุเต็มเปี่ยม ผมไม่คิดเลยว่าจะทำให้ดวงตาคู่นี้หมองลงได้ ยิ่ง...
...น้ำใสเอ่อล้นลงมา
ข้าวไม่เคยร้องไห้แบบนี้... ไม่เคยร้องไห้ที่ไม่ใช่ร้องบนเตียง ผมรีบเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล แต่หยดต่อมาก็ไหลริน
ผมทำให้ข้าวร้องไห้...
"ฉันรู้ว่าฉันเคยเป็นคนยังไง ฉันเป็นผู้ชายที่ให้คนที่ไม่รู้ชื่อมุดเข้ามาในก้น เป็นคนที่ขึ้นเตียงกับใครก็ได้" รอยยิ้มบนใบหน้าบิดเบี้ยว "รู้ไหมว่าฉันเคยนอนกับผู้ชายถึง 4 คนในคืนเดียว... โดยไม่ละอาย ฉันสำส่อน ฉันง่าย ฉันไร้ค่า เพราะแบบนี้เธอถึงไม่ไว้ใจฉันใช่ไหม ?"
ไม่เลย... ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ข้าวมีค่าเสมอ ข้าวสูงส่ง เป็นเจ้าหญิง เป็นคนเดียวที่ผมรัก
และตอนนี้คนที่ผมรักก็กำลังร้องไห้... เพราะผม
"ถึงฉันจะไม่เคยมีใคร ถึงจะไม่เคยคิดถึงใครนอกจากเธอ ถึงจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องนอกจากเธอ แต่นั่นก็ไม่พอสินะ... ยังไงฉันก็มีอดีตแบบนั้น... ฉันไม่ควรเลย... ไม่ควรแต่งกับเธอ ไม่ควรมีลูก ฉันไม่อยากให้ลูกมีแม่สำส่อนแบบฉัน" ข้าวเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เขาร้องไห้ไปสะอื้นไป ผมฟังแล้วใจหาย... ใจสลาย
ข้าวคิดแบบนี้เอง... ทุกครั้งที่ผมหึงหวงไร้เหตุผล ความเป็นคนของข้าวก็ลดลงด้วย
ผมกอดข้าวแน่น "อย่าร้องเลยเจ้าหญิง... อย่าร้อง ผมผิดเอง ผมขอโทษ ผมไม่เคยคิดว่าคุณไร้ค่าเลย ผมรักคุณ ผมบูชาคุณ คุณมีค่าสำหรับผม สำหรับลูกที่กำลังจะเกิด เขาจะภาคภูมิใจที่มีคุณเป็นแม่ เหมือนที่ผมภูมิใจที่มีคุณเป็นภรรยา" ผมจูบเรือนผมนุ่ม ข้าวสะอื้นจนตัวโยน
"ผมผิดเองทั้งหมด ผมมันโง่เอง... ทั้งโง่ทั้งบ้า ผมขอโทษ ผมเป็นคนทำลายทุกอย่างเอง อย่าร้องเลยที่รัก"
ผมทำลายคนที่รักด้วยมือตัวเอง
"ข้าว... คนดี ที่รักของผม... ผมขอโทษ"
ร่างเล็กค่อยๆ ดันผมออก ไม่สบตา ไม่มองหน้า "แม๊กซ์... ถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันรับไม่ไหวจริงๆ เราห่างกันสักพักเถอะ..."
ไม่จริง! ไม่จริง! ไม่จริง! ใจผมกรีดร้อง ผมรีบคว้าคนตรงหน้าไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปกับตา "ไม่นะ!"
"ฉันจะกลับไทย... ไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีใครทั้งนั้น ฉันจะกลับไปอยู่บ้าน หางานแถวบ้านทำ... เลี้ยงลูกเอง ถ้าเธอคิดถึงลูกค่อยไปหา ดีไหม ?"
"ไม่ดี!" ผมตอบรัวเร็ว ละล่ำละลักคว้าเขากลับมา "ไม่เอาทั้งนั้น! คุณต้องอยู่ที่นี่กับผม! ผมไม่ปล่อยให้คุณไปไหน ไม่มีวัน!"
ข้าวปล่อยโฮอย่างยั้งไม่อยู่ "ฉันเหนื่อยเหลือเกินแม๊กซ์... ฉันรักเธอ แต่ฉันก็เหนื่อยเหลือเกิน ฉันเปลี่ยนอดีตไม่ได้ ฉันควรทำยังไง ?"
เมื่อร่างเล็กกลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้งผมจึงค่อยโล่งใจ ผมกอดเขาแน่นหนา ไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราไปได้ "คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น... อยู่ที่นี่กับผม ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว"
"ผมจะไม่หึงคุณจนบ้าอีก... จะไม่ทำให้คุณลำบากใจอีก อย่าจากผมไปเลย ได้โปรด เจ้าหญิง อยู่กับผมเถอะนะ" หากทำได้ ผมอยากคุกเข่าลงอ้อนวอน
หากข้าวไปจากผม แล้วผมจะทำยังไง ? จะอยู่อย่างไร ?
ผมถูกข้าวตามใจจนเคยตัว ตื่นเช้ามาต้องเห็นหน้าเขา ต้องได้ยินเสียงเขา ต้องกอดเขา
แค่ไม่เจอข้าวแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมยังแทบขาดใจตาย หากเขาจากผมไปจริงๆ ผมคงตายทั้งเป็น
ข้าวไม่ตอบทันที ลูบแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายเชื่องช้า ดวงตาที่มีน้ำตาเปรอะเปื้อนจ้องมองผม
ผมรู้ดี ในความเงียบนั้น วินาทีนี้สำคัญที่สุด หากข้าวปฏิเสธ ผมจะสูญเสียทั้งเขาและลูกไปตลอดกาล...
คนที่กุมชีวิตของผมขยับริมฝีปากช้าๆ คล้ายไม่แน่ใจ นิ้วเรียวขยับแหวนแต่งงานของเราไปมา ผมใจหาย หากเขาจะคืนแหวน...
...แม้กระทั่งลูกข้าวก็จะเอาไป พรากวิญญาณ พรากหัวใจผมไปทั้งหมด
ผมกลั้นหายใจ รอคอยคำตอบ...
เสียงหวานสั่นพร่า กระซิบเบายิ่งกว่าเสียงลม "อย่า... อย่าทำอีกได้ไหม ?"
ผมเบิกตากว้าง "คุณให้อภัยผม ?"
ข้าวดูลังเล ค่อยๆ พยักหน้า มือที่จับแหวนเลื่อนมันกลับไปที่เดิม ผมรีบคว้าตัวเขาอย่างยินดี "ขอบคุณครับเจ้าหญิง ขอบคุณครับ" ผมจูบแก้มเปียกๆ ทั้งสองจนช้ำ ข้าวดูสับสน แต่ก็ยอมให้ผมจูบ
ผมจูบริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ไม่คิดว่าคนคนนี้จะยอมอยู่กับผม
ข้าวเอื้อมมือมาแตะที่หลังผมเบาๆ เชิงบอกให้หยุด ผมยอมปล่อยเขาอย่างเสียดาย
"เธอต้องไปขอโทษพิชด้วยรู้ไหม ถ้าเขาฟ้องเธอขึ้นมาจะแย่เอา" ข้าวเสริม "ขอโทษป้าเพ็ญด้วย ถ้าพวกเขาต้องการเงินทำขวัญ... เธอก็ต้องจ่าย เพราะเธอผิดที่ไปพังร้านเขา"
ผมตัวแข็งเมื่อได้ยินชื่อพิช แต่ข้าวก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ "พิชเป็นคนดี เขามีสามีแล้ว ทั้งท้องโย้ ทั้งสาวขนาดนั้น สาวจนอีกนิดก็จะไปผ่าฮี๋ได้แล้ว"
"ผ่า... vergina เกี่ยวอะไรด้วย ?" ผมงงกับคำเปรียบเทียบ ข้าวหน้าแดง กระแอมเบาๆ
"เอาเป็นว่าเขาเป็น gay friend ของฉัน... เธอไม่ต้องหึงหวงอะไรเลย เขารักสามีเขามากด้วย"
ผมจำใจพยักหน้า เพราะอยากเป็นเด็กดี "ก็ได้ครับ..."
"แล้วก็..." ข้าวเว้นวรรค พูดช้าๆ "ฉันคิดถึงบ้านนะ... ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งคิดถึง... บางครั้งฉันจะไปที่ควีนส์บ้าง ไปดูละครไทย ไปกินอาหารไทย ไปวัดไทย... ฉันจะไม่ไปคนเดียวเหมือนวันนี้ แต่จะพาเธอไปด้วย เราจะพบกันครึ่งทาง เธอโอเคไหม ?"
ผมรู้ว่าข้าวยอมให้ผมมากแล้ว แค่เขายังยอมอยู่กับผม ผมก็ยอมทำทุกอย่าง "ครับ ตกลง"
ข้าวเห็นผมว่าง่ายก็ถอนหายใจ "ขอให้วันนี้เป็นครั้งสุดท้าย... อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
ผมพยักหน้ารับ กอดเอวเขาแน่น ข้าวลูบศีรษะผมเบาๆ เหมือนปลอบประโลม "ฉันรักเธอนะ รักเธอมาก"
"ผมก็รักคุณ รักคุณมากกว่า"
เสียงใสหัวเราะแผ่วๆ "เอาล่ะ ลุกเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำ"
"ผมจะอาบให้" ผมอาสา อุ้มเขาเต็มวงแขน ข้าวไม่ปฏิเสธ กอดหลังผมแน่น จนผมต้องถาม "เซ็กส์คืนดี ?"
หน้าสวยๆ แดงก่ำ เขาพยักหน้า ไม่ยอมตอบ ผมยิ้มกว้าง
...ข้าวไม่ควรทำแบบนี้จริงๆผมยิ่งรักเขามากขึ้น มากขึ้นจนเขาน่าจะไม่สามารถรับไหว
เหตุการณ์วันนี้ทำให้ผมย้อนกลับไปมองตัวเอง ว่าสองปีที่ผ่านมา ข้าวเป็นฝ่ายยอมลงให้ผมมากแค่ไหน
ยอมจากบ้านเกิดเมืองนอน
ยอมทรมานตัวเองเพื่ออุ้มท้อง
ยอมกดความน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองทุกครั้งที่ผมหึงหวง
ยอมทนกับความเหงา
ยอมถูกผมขังไว้คนเดียวในบ้านยอมผมมาทุกอย่าง... สิ่งที่ผมตอบแทนคือความบ้าคลั่ง สิ่งที่ผมมอบให้ความภักดีคือการเอาแต่ใจอย่างไร้ที่สิ้นสุด
ผมมันโง่ ทั้งโง่ทั้งเลว
แต่หลังจากวันนี้ ผมจะรักเขาให้มาก จะไม่ให้เขาต้องร้องไห้อีก
"ผมรักคุณ" ผมกระซิบบอกระหว่างที่สอดใส่ ข้าวตอบกลับด้วยเสียงปนสะอื้น
"ฉันก็รักเธอ..."
.........
// ในมุมมองข้าว นังแม๊กซ์คือผัวแสนดี แต่พออ่านมุมของแม๊กซ์แล้ววว
มึงโรคจิตตตตตต!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
