No Sugar ตอนพิเศษ : ฮวงห่วงห้วงฮ้วงหวง
ในชีวิตของผม เรื่องที่ทำให้หวงได้มีไม่มากเท่าไหร่ หนึ่งคือสุดหวง จักรยานโบราณที่ผมรักและใช้มานาน แต่ตอนนี้กลับถูกเอาไปจอดในกรุอยู่ที่บ้าน หลังจากโดนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ชนจนซ่อมไม่ได้ โคตรเสียใจเลยบอกตรงๆ ส่วนที่สองคือคนที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
อย่างตอนนี้ผมกำลังนั่งหน้างออยู่ในกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่คณะบริหารหรือคือเพื่อนพี่ฟลอยด์นั่นแหละครับ ผมไม่เคยหน้างอเป็นปลาทูแบบนี้เลยสักครั้ง แต่ที่เป็นแบบนี้นั่นเพราะผมถูกลากมางานวันเกิดของเพื่อนพี่ฟลอยด์ เหล้าพร้อมแต่กินไม่ได้ แล้วจะลากผมมาทำไมไอ้ต้อมไม่เข้าใจ คนลากผมไม่ได้มาสนใจ พี่แกเที่ยวเดินชนแก้วเขาไปทั่วร้าน ที่เห็นๆ คือสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทำหน้าที่เชียร์เบียร์ แต่ละคนแต่งตัวสั้นจู๋ หน้าอกล้นจนแทบจะออกมากองด้านนอก ที่จริงผมก็ชอบมองเหมือนกัน แต่เลือดไม่มีแอลกอฮอล์อย่างคนอื่นเลยพลอยไม่สนุก
ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อนพี่ฟลอยด์ แม้พี่เขาจะพูดคุยสนุกสนาน บ้างก็ชวนผมคุย แต่หน้าผมหงิกแบบนี้พี่เขาเลยเลือกที่จะปล่อยให้ผมอยู่กับตัวเอง พี่เกนไม่ได้พาไอ้ป่านมาด้วย เห็นว่ามันอยากนอนอยู่เฉยๆ อย่างไอ้ป่านไม่น่าจะชอบนอนมากกว่ากินเหล้า มันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับเพื่อนผมแน่ ถามพี่เกนก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“น้องต้อมครับ” เสียงเรียกจากพี่สิงห์ เพื่อนพี่ฟลอยด์อีกคนที่นั่งถัดจากพี่เกน พี่คนนี้พยายามเอาเหล้ามาให้ผมตลอด แต่มักถูกพี่เกนดึงไปกินเอง แม้พี่ฟลอยด์จะไปเฮฮากับคนอื่นแต่ผมก็ใช่จะกินเหล้าได้ น่าเบื่อตัวเท่าบ้านเลยครับ
“ครับ” ตอบรับแบบนิ่งๆ ตอนนี้ไม่อยากสนุกแล้ว
“สักนิดครับ” แก้วน้ำสีอำพันถูกยื่นมาให้ผม คราวนี้ไม่มีพี่เกนเพราะถูกสาวหิ้วไปเต้นอยู่หน้าเวทีแล้ว
“ไม่เป็นไรพี่” หมดสนุกไปแล้วเลยไม่อยากกินอะไร แถมคนพาผมมาก็สนุกจนลืมผมอีก ตอนนี้คงคิดแค่อยากวัดรอบอกสาวที่นั่งตักอยู่แน่ “ก็ได้ครับ” หงุดหงิด รู้สึกเหมือนถูกสุมไฟจนร้อนไปหมด
เหล้าแรงพอควรที่พี่สิงห์ชงมา แต่ไม่สะเทือนคอผมเลย พอเห็นผมยกรวดเดียวหมด พี่สิงห์แกก็รีบเทให้อีก นี่กะมอมผมหรือเปล่า เทเหล้าเพียวๆ ไม่มีการเติมน้ำแข็งหรือโซดา เทมาก็ดื่ม หมดก็เติม เติมมาก็ยก วนไปจนหลายแก้ว ผมเริ่มร้อนวูบวาบในท้อง ฤทธิ์แอลกอฮอล์คงเริ่มทำงาน
“เอาอีกมั้ยไอ้น้อง คอแข็งดีนี่หว่า” ตอนนี้พี่สิงห์ย้ายมานั่งข้างผม แขนหนักพาดเข้าคอแล้วออกแรงดึงจนผมแทบหงายหลัง
“ไม่ดีกว่าพี่ เดี๋ยวขับรถไม่ได้” ที่จริงตอนนี้ก็ขับไม่ได้หากเจอด่านได้นอนคุกแน่นอน
“กลัวขับรถไม่ได้ หรือกลัวไอ้ฟลอยด์วะ” น้ำเสียงเหมือนจะยั่วให้ผมดื่มเหล้าในแก้ว แต่ไม่ได้ผลหรอก
“ทั้งสองอย่าง” ตอบออกไป พี่สิงห์เลิกคิ้วขึ้นแล้วหัวเราะร่วน
“ได้ใจกูจริงๆ กูชอบๆ” พยายามจะขยับห่าง แต่แขนที่รัดทำให้ผมขยับตัวลำบาก “คบกับไอ้ฟลอยด์นานหรือยังวะ”
“ครับ” ต้องรีบกันตัวเองก่อน ผมไม่ใช่ผู้ชายน่ารัก น่าเต๊าะ แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้ถูกสายตาอยากลองของคนอื่นมายุ่ง พอผมตอบออกไป พี่สิงห์ก็ยังหัวเราะอยู่ “พี่เอาแขนออกได้ป่ะ ร้อน” บอกออกไปตรงๆ แต่เหมือนพี่เขาจะฟังไม่ออก แถมยังรัดคอผมแน่นขึ้นอีก
“อะไรวะ หวงตัวเหรอมึง” หน้าคล้ำแดดยื่นมาจนเกือบจะหอมแก้มผม ดีที่เอนตัวหนีได้พอประมาณเลยรอดพ้น นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่ฟลอยด์ และนี่คืองานวันเกิด ผมคงเอาเลือดหัวพี่สิงห์ออกไปแล้ว
“เออ โคตรหวง” รำคาญขนาดส่งสายตาออกไป คนตีมึนยังไม่สนใจ พี่สิงห์หันไปคุยกับเพื่อนอย่างออกรสทั้งๆ ที่แขนยังพาดคอผมอยู่
ผมมองหาตัวช่วยอย่างพี่เกนหรือพี่ฟลอยด์ แต่สองคนนั้นยังยุ่งอยู่กับผู้หญิงอกล้น นี่ไอ้ต้อมจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ยเฮ้ย จะวัดความอดทนของผมเหรอวะ
“จะไปไหน” ผมจับแขนที่พาดคอออกแล้วยืนขึ้น พี่สิงห์เงยหน้าขึ้นมองแล้วถามออกมา
“ห้องน้ำ” ไม่มีแล้วหางเสียง ทำแบบนี้ไม่ต่อยเข้าเบ้าตาก็นับว่ากลั้นสุดๆ แล้ว
เดินมาหลังร้าน ห้องน้ำแยกโซนชายหญิง ผมเห็นรุ่นพี่บริหารผู้ชายหลายคนกำลังนัวเนียสาว ถ้าจะอยากโชว์ขนาดนั้น นี่ถ้าหนึ่งในนั้นมีพี่ฟลอยด์ละก็ ไอ้ต้อมจะกระโดดถีบให้ดู
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินออกมา พอดีเจอกับรุ่นพี่ที่รู้จัก ผมเลยเดินตามพี่เขาไปห้องที่แยกออกมาสำหรับนักดนตรี
“มึงมากับผัวแล้วมาอยู่กับกูจะไม่มีปัญหาเหรอวะ” พี่ฟง อดีตพนักงานร้านสะดวกซื้อที่เข้าเวรพร้อมผมบ่อยๆ ตอนนี้ออกมาทำงานประจำโดยการร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดร้านอาหาร ผมรู้แค่นั้น และไม่รู้ว่าร้านนี้คือร้านของพี่เขา
“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมออกมา” ไม่ได้งอนนะ แค่อารมณ์บ่จอย
“หึงเหรอมึง” ควันสีขาวโพยพุ่งออกจากปากสีคล้ำ ที่จริงบุหรี่ผมก็สูบ แต่ห่างไปนานมากจนเหมือนเลิกกลายๆ
“บ้าดิ่พี่” รีบปฏิเสธ ไม่ได้อยากยอมรับแต่ผมกำลังหึงจริงๆ นั่นแหละ แม่ง เกิดมาไม่เคยหึงใครเลย “แล้วพี่ร่วมหุ้นกับใครเหรอ”
“กูบอกแล้วมึงจะรู้จักเหรอวะ” น้ำเสียงกวนๆ ทำให้ผมเบ้ปาก
“เออ ไม่ได้อยากรู้นักหรอก” พี่ฟงหัวเราะหนัก มือก็ขยี้บุหรี่กับที่รอง
“ร้านนี้กูกับเมียร่วมหุ้นกัน”
“พี่มีเมีย?”
“กูผู้ชายก็ต้องมีเมียสิไอ้ห่าต้อม”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น คือผมไม่เห็นพี่คบใครไง”
พี่ฟงแกเป็นผู้ชายอารมณ์ติสสุดๆ ทำงานหน้าตายทุกครั้ง เคยโดนผู้จัดการเรียกเตือนหลายรอบว่าให้ยิ้ม ผมว่า ถ้าพี่ฟงยิ้มตอนทำงาน รับรองมีสาวติดตรึมแน่ ผมหยักศกธรรมชาติยาวประบ่าดูเซอร์นั่น หากชอบแนวนี้ขอบอกว่าฟินไปเลยทีเดียว
“คนนี้กูจองมาตั้งแต่เด็กเว้ย” ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขจนผมอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
“โลกเป็นสีชมพูเลยนะเนี่ย” ใช้ศอกกระทุ้งแขนพี่ฟงเบาๆ เลยถูกตบหัวจนเซ “เจ็บนะ”
“เออ มึงออกไปหาผัวมึงไป ตามหาแล้วมั้ง”
“หลงนมอยู่ ไม่หาหรอก”
“ตามใจมึง”
ผมนั่งอยู่ในห้องอีกครู่เดียวก็ออกไป ไม่อยากกวนนักดนตรีของร้านที่เดินเข้ามาแล้วทำหน้าตกใจราวกับผมเป็นขโมยหรือพวกถ้ำมอง นี่ถ้าพี่ฟงไม่อยู่ด้วย มีหวังถูกกระทืบแน่
พอออกจากห้องพักก็เดินกลับเข้าไปด้านใน ตอนนี้ทุกอย่างดูสงบนิ่งและเงียบมาก ใช่มันเงียบ แล้วสาวๆ หายไปไหนกันหมด เพื่อนพี่ฟลอยด์แต่ละคนก็นั่งกินเหล้านิ่งๆ ไม่เฮฮาหรือโวยวายดังเก่า เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ผมชะเง้อมองจนเห็นพี่เกนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยเดินเข้าไปหา แค่สะกิดหลังนิดเดียวกำปั้นเกือบเฉี่ยวเข้าหน้า ดีที่หลบทัน
“ผมเองๆ” รีบออกตัวเมื่อเกือบถูกต่อย พี่เกนเห็นผมก็เบิกตาโตมองแล้วคว้าคอเสื้อผมไปเขย่า “พี่ ผมหายใจไม่ออก”
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ ทำเอาคนอื่นวุ่นไปทั่ว ไอ้สัด” พี่เกนเพิ่มแรงเขย่า ผมเลยเลยใช้หัวโขกกับคาง ความเจ็บแปลบวิ่งสวนเข้ามา แต่ก็ทำให้พี่เขาปล่อยคอเสื้อผม “ไอ้เชี่ย”
“แค่กๆ พี่เป็นบ้าอะไรวะ” ไอเป็นบ้าเป็นหลัง คอเสื้อรัดจนหายใจแทบไม่ออก
“มึงสิ เป็นบ้าอะไร หายหัวไปไหนก็ไม่บอก” พี่เกนยังคงโวยวายเหมือนหมาบ้า ไม่ได้ฉีดยาแน่
“ผมไปเข้าห้องน้ำ ก็บอกพี่แล้วไง”
“บอกกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่ได้ยิน”
เออว่ะ เหมือนผมจะบอกพี่สิงห์ว่าไปเข้าห้องน้ำ ก็ตอนนั้นพี่เกนหรือพี่ฟลอยด์กำลังหลงนมอยู่
“ผมบอกพี่สิงห์” หัวเราะแห้งๆ เลยถูกตบหัวจนหน้าคว่ำ
“ไอ้เหี้ยต้อม มึงทำให้เพื่อนกูเป็นบ้า” เอียงคอมองคนพูดอย่างสงสัย ใครวะ
“แล้วพี่ฟลอยด์ไปไหน หรือไหลไปกับนมแล้ว” พูดแล้วก็โมโห (หึง)
“ไหลกับนมห่าอะไร มันออกไปตามหามึงนอกร้านนู้น กูก็เพิ่งกลับเข้ามาเนี่ย ไปเลยนะมึง ไปลากคอเพื่อนกูกลับมา” โดนผลักซะเซ ผมส่งตาเขียวให้พี่เกน ก่อนจะเดินไปหน้าร้านเพื่อตามหาคนบ้า เอ้ย คนหลงนม
เปิดประตูหน้าร้านแล้วมองซ้ายมองขวา แต่ก็ไม่เห็นพี่ฟลอยด์แม้แต่เงา รถก็ยังจอดอยู่ แล้วจะไปที่ไหนได้ ผมเดินไปที่รถใช้มือป้องดวงตาสองข้างแล้วส่องเข้าไป ด้านในก็ว่างเปล่า กุญแจก็ไม่มี แล้วเจ้าของรถหายไปไหนหว่า
“เฮ้ย” ระหว่างมองไปทั่วรถ แขนผมก็ถูกคนกระชากจากด้านหลัง กำปั้นถูกปล่อยออกไปอัตโนมัติและโดนเต็มโหนกแก้ม.... “พี่ฟลอยด์” คนถูกผมต่อยยกมือที่ว่างจับหน้าตัวเอง อีกข้างยังยึดแขนผมแน่น “พี่ ผมขอโทษ”
“เจ็บโว้ย” ตกใจแทบหงายหลัง อยู่ๆ พี่ฟลอยด์ก็ตะโกนออกมา แล้วพี่แกก็มองตาเขียวปั๊ดมาที่ผม “มึงหายหัวไปไหนมาวะ กูเดินตามหาทั่วร้าน หน้าร้าน ที่ถนน เดินจนขาลาก กลัวว่ามึงจะเป็นอะไรไป กลัวว่าจะหนีหายไป กูแม่งเหมือนจะเป็นบ้า ไอ้เหี้ย” พี่ฟลอยด์พูดออกมารัวๆ แล้วทรุดนั่งลง ผมมองมือที่จับมือตัวเอง ก่อนเลื่อนไปมองใบหน้าคนที่บิดเบี้ยวเหมือนจะร้องไห้
“พี่ฟลอยด์” เรียกเบาๆ แต่คนที่นั่งยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง “ผมขอโทษ”
“หายไปไหนมา” คราวนี้พี่ฟลอยด์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาเริ่มกดดันจนผมต้องยิ้มแห้งๆ “หาย ไป ไหน มา” คราวนี้สี่คำเน้นๆ
“ห้องน้ำ”
“ห้องน้ำเหี้ยไร ไปดูไม่เห็นมี”
“ผมก็เกาะอยู่แถวนั้น” แสร้งพูดตลก แต่อีกคนไม่ขำด้วย
“เป็นจิ้งจกหรือไง ต้องตลกมั้ย” เสียงนิ่งได้อีก “หายไปไหนมา”
“ไปห้องน้ำจริงๆ ตอนออกมาเจอพี่ที่รู้จักเลยไปคุยกับพี่เขา” บอกความจริงไป พี่ฟลอยด์ย่นคิ้วมองหน้าผม
“พี่ที่รู้จัก? ใคร เรียนที่ไหน ปีอะไร พี่รู้จักมั้ย” ถามซะรัวจนไม่รู้จะตอบอันไหนก่อน “ต้อม”
“เออๆ พี่ไม่รู้จักหรอก ผมรู้จักตอนทำงานตอนปีหนึ่งนู้น”
“ผู้ชายหรือว่าผู้หญิง” นี่ก็ซักไซ้ได้โล่
“ผู้ชาย”
“คนไหน พาพี่ไปหาเขาตอนนี้เลย”
“พี่จะบ้าหรือเปล่า เป็นบ้าอะไรเนี่ย” เริ่มมีอารมณ์โมโหนิดๆ หลังจากถูกซักไซ้หนักๆ “ทีพี่ไปหลงนมผมยังไม่ว่าอะไรเลย แม่งหน้าแทบจะจมอยู่แล้ว” พอนึกภาพตามแล้วเหมือนหูอื้อเพราะควันออกหู
“หลงนม? พี่เนี่ยนะ”
“เออ” ยังไม่รู้ตัวอีก
“ตอนไหน” ยังมีหน้าทำตาใสซื่อ
“ตอนไหนก็ตอนนั้น”
“หึงพี่ล่ะสิ” เหล่ตามองคนบอกว่าผมหึง
“ไม่ได้หึงเว้ย” เถียงทันควันจนโดนขำใส่หน้า “แต่หวง รู้จักป่ะ ฮวงห่วงห้วงฮ้วงหวง”
“มาเต็มทุกวรรณยุกต์” ไม่สนคนที่ขำจนกรามแทบค้าง เกิดมาไม่เคยหวงใครเลยให้ตาย “ดีใจที่เมียหวง”
“อยากโดนอีกสักหมัดมั้ย” ชูกำปั้นเมื่อพี่ฟลอยด์เรียกผมว่าเมีย
“ไม่อยากโดนกำปั้น อยากโดน...” มองคนที่ยิ้มชั่วร้าย พี่ฟลอยด์ใช้มือข้างหนึ่งกุมหมัดของผมแล้วขยับมาซะชิดก่อนจะส่งมืออีกข้างโอบหลังมาพร้อมกับลูบไปที่ก้น “ตรงนี้...เชี่ย”
“หึๆ” ส่งสายตาเหี้ยมประหนึ่งโรคจิตให้คนที่ลงไปนั่งกุมเป้าตัวเองอยู่ที่พื้น อยากหื่นดีนักเลยจัดให้ จัดเน้นๆ เต็มไม้เต็มมือแล้วขยำให้แน่น
“ถ้าเกิดมันใช้งานไม่ได้ทำไง” คนนั่งจุกเงยหน้าเขียวๆ มองผม
“ก็เรื่องของพี่”
“ของเราต่างหาก” ขนาดจุกจนหน้าเขียว ปากยังมีแรงพูดหื่น
ผ่านไปหลายนาทีกว่าพี่ฟลอยด์จะลุกขึ้นยืนปกติได้ ผมกอดอกมองหน้าคนที่เอาแต่ยิ้ม เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ อย่างที่พี่เกนบอก
“ยิ้มอะไรนักหนาวะ หรือเมานม”
“ก็ดีใจที่ต้อมหึงหวงพี่บ้าง ให้พี่หึงเป็นบ้าอยู่คนเดียว” มาทำหน้าง้ำงออย่างกับเด็ก
“ที่ผมไม่เคยหึงหรือหวงพี่ ก็เพราะผมไว้ใจพี่ต่างหาก ผมเชื่อว่าพี่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ นี่ผมคิดผิดเหรอวะ”
“ไม่ๆ ไม่ผิด” ผมพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนที่รัดเอว “ขอบใจนะ ที่เชื่อใจ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้หึง แต่พี่ไม่ได้หลงนมหรือเมานมนะ” โอ้โห กล้าพูดนะเฮ้ย
“ไม่หลงแต่เอาแก้มถู?” ผมแค้นเสียงขำ “ว่าแต่ พี่ได้เบอร์มาป่ะ คนที่นั่งตักพี่น่ะ”
“ทำไม” หลบสายตาแบบนี้แปลว่าได้มา
“ขอ” ผมแบมือขอเบอร์โทรไป พี่ฟลอยด์ทำท่าทางตกใจแล้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ขอหน่อย สเป็คผมเลยว่ะ หน้าอกดูมๆ เป็นลูกแตงโม ไอ้ต้อมชอบ” ผมพูดทำจมูกบาน มีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ชอบผู้หญิงเซ็กซี่มีหน้าอก ไอ้ต้อมก็ผู้ชายนะครับ
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากลุกเดินพรุ่งนี้” น้ำเสียงเหี้ยมจนขนลุก
“เสียใจ วันนี้ผมกลับไปนอนบ้านตามที่สัญญาไว้” แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ พี่ฟลอยด์หลับตาช้าๆ มือก็ล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง
“สวัสดีครับคุณแม่ วันนี้ผมขอให้น้องนอนที่บ้านนะครับ งานน้องเยอะมาก แต่เกเรจะหนีกลับบ้านท่าเดียว ครับ ใช่ครับ น้องบ่นไม่อยากทำ ครับ ขอบคุณครับคุณแม่” ระหว่างการสนทนา ผมได้แต่อ้าปากค้างทำตาโตมอง พี่ฟลอยด์โกหกมดเท็จจนผมพูดไม่ออกเลยไม่ได้เถียง ฉิบหายแล้ว “หึๆ เสร็จ”
ผมถอยหลังไปเรื่อยๆ เพื่อให้เกิดช่องว่าง แต่อีกคนกลับเดินเข้าหาเพื่อลดช่องว่าง ก่อนหลังผมจะชนกับตัวรถราคาแพงที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถมา
“ไอ้พี่ฝอย ถอยไปเลย” ชี้หน้าใส่คนทำหน้าหื่น ไอ้ต้อมไม่เคยแพ้ใครหน้าไหน แล้วทำไมถึงต้องมาแพ้ไอ้พี่หน้าหื่นคนนี้วะ “ไอ้พี่ฝอย” ยกแขนขึ้นกั้นแต่อีกคนยื่นหน้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“พี่ฝอยจะขัดหม้อน้องต้อมให้หายดำเลยครับ” ผมเบี่ยงหน้าหลบปากแดงๆ ที่จะยื่นมาจูบ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นพี่เกนยืนหน้านิ่งมองจนผมต้องรีบผลักพี่ฟลอยด์จนกระเด็น
“จะขัดหม้อหรือล้างหม้ออะไรกูไม่ว่า แต่พวกมึงควรไปบอกกูสักนิดว่าหากันเจอแล้ว ให้กูเดินทั่วร้านแล้วพวกมึงก็มากอดจูบกัน ไอ้สัด” โดนมาชุดใหญ่ พี่ฟลอยด์ทำหน้านิ่ง ส่วนผมได้แต่ยกมือไหว้ปลกๆ พี่เกนฮึดฮัดแล้วเดินเข้าร้านไป ส่วนผม กำลังจะเดินตามเข้าไป แต่กลับถูกแขนกั้นไว้
“กลับไปขัดหม้อกันดีกว่า”
ทั้งน้ำเสียงและสายตาของไอ้พี่ฝอย ผมว่า ผมควรรีบไปทำประกันชีวิตตัวเองไว้ก่อน ไม่แน่ พรุ่งนี้ชีวิตของผม ร่างกายของผม อาจจะจบเห่ อวสานเอิงเอยแล้ว
(แถมสักนิดจิตแจ่มใส)
“พี่ เบาๆ หน่อย ผมเจ็บ พี่ฟลอยด์” ผมครางเสียงกระเส่า เจ็บก็เจ็บ คนทำก็ไม่คิดจะผ่อนแรงลงสักนิด เห็นผมเป็นท่อนไม้หรือไง
“เดี๋ยวก็เสร็จ อีกแป๊บนะ เมียจ๋า” เสียงตอบกลับหวานปนเลี่ยน ผมจ้องหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้เลยบีบจมูกโด่งๆ นั่น
“รีบๆ เลย เจ็บแล้วเนี่ย”
“จัดไปครับ เมียของพี่”
“โอ๊ย พี่ ตรงนั้นเจ็บ”
อย่าครับ อย่าคิดว่าเราขัดหม้อกัน ตอนนี้ผมกำลังใช้ให้พี่ฟลอยด์บีบคลายกล้ามเนื้อเพราะตะคริวกินขา หลังจากอาบน้ำแล้วแช่ตัวนานไปหน่อย ตะคริวเลยกิน แม้จะเริ่มดีแต่ก็ยังเจ็บ
“ต้อมครับ” เสียงหวานพอๆ กับดวงตาที่จ้องมาที่ผม
“อะไร” ถามกลับด้วยความระแวง
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้ จะถู....ให้สะอาดเลย”
“พี่อาบน้ำให้ผมกี่รอบแล้ววะ ถูจนสะอาดไม่มีขี้ไคลแล้วเนี่ย”
“แต่พี่ยังเห็นขี้ไคลอยู่เลยนะ ตรงนี้” เชี่ยเอ้ย มัวแต่มองหน้า ลืมสนใจมือที่ล้วงมาลูบประตูหลังผมตอนไหนไม่รู้ “แล้วก็ตรงนี้ ในนี้ อึก”
จบชีวิตของส่ายหื่น ผมโขกหัวตัวเองกับหัวพี่ฟลอยด์จนหน้าหงาย เลือดกำเดาคนหื่นไหลออกจมูกเป็นทางทำให้น้ำในอ่างเป็นสีแดง พี่ฟลอยด์จับมูกตัวเองก่อนเงยหน้ามองผม
“เลือด” เบ้หน้าทำเหมือนจะร้องไห้ ไอ้ผมก็ตกใจรีบผุดไปดู ทำให้เสียรู้ไปซะได้ แขนแกร่งรัดเอวผมจนโผไปซบอกขาว แรงรัดแน่นจนขยับลำบาก
“ไอ้พี่ฟลอยด์ ปล่อยเลย” ใช้แขนดันอกแต่ไม่ได้สร้างระยะห่างได้เลย แถมไอ้ตัวอันตรายมันทิ่มขาผมอยู่ “พี่ฟลอยด์”
“ครับ ไม่เอาไม่พูดนะเมียจ๋า”
จอบอ จบ การพูดคุยจบไปจริงๆ ลาเรียนล่วงหน้าไว้ได้เลยเนื่องจากการคาดเดาถึงร่างกายคงทนนั่งเรียนทั้งวันไม่ไหว ทำไมผมถึงต้องแพ้สายหื่น ไอ้ต้อมแพ้สายหื่นตลอด แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น แพ้อีกแล้ว...ไอ้ต้อมเครียด!!
.........................................
คราวนี้พาพี่ฝอยกับน้องต้อมมาทักทาย (อีกรอบ) ค่าาา
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 284324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก