หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[MayA@TK]

 

[mild-dy]

 

[NuNam]

ลองแยกกันบ้างก็ดีนะคะ จะได้รู้ใจ ว่าขาดคนใด คนหนึ่งไป จะทนได้ไหม ลองไปมีชีวิตของตัวเองดูบ้าง
ฮิมอาจจะแค่ผูกพัน เลี้ยงน้องมาตลอด อาจจะไม่ใช่ความรักแบบคู่รักก็ได้

ส่วนเลก็จะได้มีระยะเวลาในการเติบโต อาจจะล้มลุกคลุกคลานบ้าง แต่ถ้ายืนได้ด้วยตัวเอง เข้มแข็งแล้ว
เมื่อหันกลับมามองที่ความรู้สึก จะได้มั่นใจว่ารักฮิมแบบคู่รัก ไม่ใช่รักเพราะผูกพันแบบครอบครัว
ทั้งฮิม และคนรอบข้างจะได้มีความมั่นใจในความรักของเล ว่าเลรักฮิมแบบคู่รักจริงๆ

หรือหากต้องแยกกันไปจริงๆ เงินตั้งเยอะขนาดนี้ หนุ่มน้อยน่ารักแถมรวยแบบนี้ เลก็สวยเลือกได้ไปค่ะ 5555

นักเขียนหายไปนาน นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว ดีใจที่มาต่อนะคะ 

[onlyplease]

เกลียดความไม่รู้ว่าฮิมรู้สึกกับเลอย่างไร แต่กับใช้ร่างกายผูกมัดเลไว้ก่อน 

[jimmyjimmy]

เซ็น ไม่เซ็น ลุ้นๆๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฮิม ก็รักเล 
แล้วทำไมไม่มาหาเลล่ะ   

วิน ทำเพื่อเล หรือทำเพื่อตัวเอง 
       
 

[Ginny Jinny]

 

[ฟาง ฟ่างง ฟ๊างง]

หือออออออ เผ็ชมาก! เอาอีกกกกกกก คนเขียนหายไปนาน เรายังไม่อิ่มค่ะ555555 คิดถึงมากมาย

[momonuke]

สงสารเลอะ 

[wanirahot]

ฮืออออออออ ห้ามเซ็นนะ ฉีกทิ้งไป๊

[wanirahot]

พึ่งได้ตามอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านลืมทำงานเลยทีเดียว เราว่าตัวละครเรื่องนี้ก็สมเหตุสมปลของเค้าอยู่นะคะ ฮิมรักและทะนุถนอมมาตั้งแต่เล็กและชัดเจนในความรู้สึกตั้งแต่10ขวบ (หื่นกะน้องตั้งนานแล้ว ชัดเจนมาก) เพราะชัดเจนในตัวเองถึงเลี้ยงน้องมาในกรง กรงที่ทั้งรักทั้งหวง ทำให้น้องโตมาอย่างซื่อบริสุทธิ์และเอาแต่ใจเพราะถูกสปอยมาตลอด ยิ่งคนพี่มีมุมดาร์กมาเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องปิดน้องที่ใสขนาดนี้ไปใหญ่ ชอบบทพี่ฮิมมากค่ะ รัก หวงชัดเจน แต่คิดว่าพี่ฮิมไม่น่าจะยอมแยกกันแบบเฉยๆ คนฉลาดและขี้หวงแบบพี่ฮิทต้องไม่ปล่อยของๆตัวเองหลุดมือแน่นอน น้องมารู้ความจริงของพี่ในคราวเดียว มันก็เลยหนักหน่อย แต่ก็ถือว่ารับได้ค่อนข้างเร็ว เพราะน้องชัดเจนในตัวเองเช่นกันว่าน้องรักพี่ฮิม แต่ติดอยู่อย่างนึง น้องทำไมไม่ได้เรียนเพศศึกษาตอนมัธยม

สรุป รอค่ะรอ จะยังไงต่อค่าาาาาาา ลุ้นค่า~~~

[PharS]

 

[Piima]

เลหนูต้องโตนะลูกกก

โถถถถถ สงสารน้อง

[mirage]

เริ่มงงกับฮิมละ สรุปคนที่เปิดมาตอนแรกคือวินกับใครสักคนหรือเปล่า ดูมีอะไรสักอย่าง

 

[:mdred]

​

วันพ่อแห่งชาติ

​

5 ธันวาปีก่อน

ผมไม่เคยไหว้พ่อ  ทั้งพ่อแท้ๆ แล้วก็คนที่ถูกเรียกว่าพ่ออย่างพี่ฮิมที่เลี้ยงผมมา

ที่ไม่ได้ไหว้นั่นเพราะ คุณพ่อแท้ๆ นั่นเพราะผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ท่านอยู่ไหน เราเหมือนตัดขาดกันตั้งแต่ที่ฮิมรับผมมา

ส่วนพ่อไม่แท้อย่างพี่ฮิมนั่น เขากลับไม่ให้ผมไหว้แทน

เคยพยายามอยู่หลายครั้งแล้ว แต่ภายในวันพ่อ ทุกครั้งที่พี่ฮิมเห็นผมถือพวงมาลัยเข้าใกล้ ร่างสูงก็จะเดินหนีผมไปทันที เรื่องนี้ขนาดพี่วินที่เคยบ่น พี่รพที่เคยว่า ยังออกปากเห็นด้วยแล้วพากันใจกล้าไปด่าพี่ฮิมว่าให้ผมไหว้หน่อยเถอะ ยังไงก็เป็นคนออกเงินเลี้ยงผมมาอยู่แล้ว แต่จนตอนนี้ร่างสูงก็ยังไม่ยอม

มันเลยกลายเป็นว่าทุกครั้งภายในวันพ่อ ผมจึงพยายามเป็นเด็กดีแทน เอาตั้งแต่ตื่นเช้า อาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ลงไปทำอาหารเช้าแทนพี่รพ แม้กระทั่งเปอร์เซียร์แมวผีที่เกลียด ผมยังจำใจไปให้อาหารมันโดยที่พี่ฮิมไม่ต้องบอก

คนทั้งบ้านลงความเห็นว่าผมเป็นเด็กดีที่สุดก็วันพ่อเนี่ยแหละ

ปีนี้ก็เช่นกัน แต่ปีนี้ผมมีแผน…



Welcome to the Hotel California

Such a lovely place (Such a lovely place)

Such a lovely face

Plenty of room at the Hotel California

Any time of year (Any time of year)

You can find it here

ผมกำลังนั่งนิ่งๆฟังเพลง Hotel California ตามที่สถานีเปิดบนรถ  เรากำลังจะกลับบ้าน พี่ฮิมพึ่งไปรับผมจากโรงเรียน

“เหนื่อยไหมครับ” เสียงทุ้มถามอย่างเคย

“นิดหน่อย แล้วฮิมล่ะ”

รถติดไฟแดง ร่างสูงเลยก้มลงมาหอมแก้มผม “พี่ไม่เหนื่อย”

“...” ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“วันนี้น้องไม่หิวเหรอ” ปกติเวลาพี่ฮิมมารับกลับ ผมมักจะชวนเขาไปกินอะไรสักอย่างก่อนเข้าบ้านบ่อยๆ ไม่ข้าวก็ขนม

“เลไม่ค่อยหิว” อันที่จริงคือ ผมอุตส่าห์โดดคาบสุดท้ายเพื่อลงมาหาอะไรกินที่หน้าโรงเรียนก่อนที่พี่ฮิมจะมารับ

หลังจากตอบไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ ภายในรถเงียบ จนกระทั่งมาถึงบ้าน พี่ฮิมหยิบกระเป๋าของผมไปถือแล้วเดินลงจากรถก่อน จากนั้นผมจึงเดินลงมาตามแบบเงียบๆ เพราะกำลังคิดอะไรอยู่

อันที่จริงแผนที่ว่า มันก็แทบจะไม่มีอะไรเลยแหละ ผมแค่ต้องหาโอกาสไปนอนตักพี่ฮิม จากนั้นก็หาทางกราบตักของอีกฝ่ายแบบเนียนๆ เพราะดูท่าแล้วกราบเท้าพี่ฮิมคงจะไม่ให้แน่ๆ

ก็คิดเอาไว้ประมาณนี้แต่จะทำได้ไหมนั้น ไม่รู้

ผมเดินตามพี่ฮิมเข้าบ้านแล้วก็เจอเข้ากับพี่ๆ ที่กำลังนั่งกินไก่อยู่ในห้องครัวพอดี

“กลับมาแล้วเหรอ” พี่รพทัก “มาแดกไก่”

“ทำไมซื้อมาเยอะจัง” ผมถามเพราะมีวางตั้งเป็นถังๆ เลย

“โปรโมชั่นสุขสันต์วันพ่อ”

“เออ ปีนี้มึงไม่หาทางไหว้พ่อมึงแล้วเหรอ” ผมหน้าชา จะตอบว่าก็กำลังจะหาทางอยู่ก็ไม่ได้ เพราะพี่ฮิมยืนอยู่ข้างๆ ผมเนี่ย! พี่ไทด์กำลังจะทำให้แผนของผมมันเสีย

“เรื่องของเล!”

“อ้าว! ไอ้ไทด์ เลมันหมายความว่ามึงเสือกอะ”

“สัส! กูก็แค่พูดเล่น ทำไม่ทำก็เรื่องของมึงดิ”

“เออ อย่ามายุ่งกับพ่อเลนะ!” ผมว่า

“อย่ามายุ่งกับพ่อเลนะ!” พี่วินเลียนเสียง ผมเลยได้ทำหน้าใส่ ช่วงนั้นเองที่ไม่ได้สนใจว่าพี่ฮิมเดินขึ้นห้องไปก่อนแล้ว





2 ชั่วโมงต่อมา

แผนผมยังไม่ได้เริ่ม เพราะทันทีที่ขึ้นมาบนห้องผมก็ถูกเกมล่อลวงเสียก่อน ส่วนพี่ฮิมหลังจากที่ขึ้นมาเปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็เดินลงไปด้านล่างเลย ผมวางจอยส์ในมือแล้วเดินลงไปด้านล่างเพื่อเริ่มแผน พี่ๆ ทุกคนกำลังนั่งเล่นไพ่กันที่ห้องนั่งเล่น แต่พอผมเดินไปที่ห้องนั่งเล่น ผมกลับไม่เจอพี่ฮิม

“พี่ฮิมอยู่ไหนอ่ะ”

“พึ่งเดินออกไปด้านนอก” พี่เกียร์ตอบ

“นอกไหน”

“สระน้ำ” พี่วินว่า

“เมาด้วย” พี่ไท์เสริม

“เมา ?” ผมทวนคำที่ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ เพราะพี่ฮิมคอแข็งมาก

“ไปดูเองอยู่สระน้ำนู้น” มือหนาชี้ไปด้านนอก ท้ายที่สุดผมเลยต้องเดินออกไปดู ก่อนจะพบว่าพี่ฮิมกำลังนั่งอยู่ด้านนอกจริงๆ ด้วย ร่างสูงนั่งบริเวณขอบสระ ผมเห็นดังนั้นจึงเดินไปนั่งข้างๆ และดูเหมือนพี่ฮิมจะเมาจริงๆ หลักฐานคือกลิ่นเหล้าหึ่งที่ออกมาจากตัวอีกฝ่าย

แปลกจังแฮะ

ฮิมไม่ค่อยกลิ่นเหล้าจนเมาขนาดนี้ 

นัยน์ตาคมหันมามองผมที่นั่งข้างๆ เขาจ้องจนผมต้องถาม “พี่ฮิมมีอะไรหรือเปล่า”

“วันนี้วันพ่อ” เสียงทุ้มเกริ่น “น้องจะทำอะไรไหม”

ประโยคที่ถามออกมาตรงๆ ทำให้ผมเบิกตากว้าง นี่คือ พี่ฮิมเปิดทางให้ใช่ไหม!

“ละ… เลขอนอนตักฮิมได้ไหม”

ฮิมก้มลงมองตักตัวเองที่มีแก้วเหล้าวางอยู่ใกล้ๆ มือหนาจับมันออกห่างกว่าเดิมแล้วตบตักแปะๆ เป็นอันว่าให้ผมนอนลงมาได้

ตักของพี่ฮิมไม่ได้นุ่มหรอก มันจะออกจะแข็ง แต่เป็นการแข็งที่ทำให้รู้สึกอุ่นใจ ยิ่งมือหนาเลื่อนมือลูบศีรษะผม ยิ่งราวกับว่ากระแสไออุ่นพุ่งวาบเข้าหัวใจเลย

แบบนี้ดีจัง

ผมเงยหน้าขึ้น สบตากับคนด้านบน จังหวะเดียวกันที่ฮิมเลื่อนมือมาเกาคางผมจนรู้สึกจั๊กจี้ “เลไม่ใช่เปอร์เซียร์ของพี่ฮิมนะ!”

“เลไม่ใช่” เสียงทุ้มว่าตามใจผม “แล้วก็ ใช่”

“ใช่อะไร ?” ผมงง

“ประโยคหลัง” ประโยคหลังอะไร ที่ผมพูดมันก็มีแค่ประโยคเดียวไม่ใช่หรือไง ว่า ‘เลไม่ใช่เปอร์เซียร์ของพี่ฮิมนะ!’ น่ะ

ผมจับมือหนาแนบเข้ากับแก้มของตัวเอง มันอุ่น

“พี่ฮิม”

“หืม”

“เลกราบตักพ่อได้ไหม”

“...”

พรึบ!

ไม่ต้องรอให้ตอบ ผมรีบพลิกตัวเล็กน้อยแล้วกราบลงไปที่ตักของอีกฝ่าย จากนั้นจึงพลิกกลับมานอนตักตามเดิม ร่างสูงนิ่งมาก นิ่งจนผมไม่รู้ว่าพี่ฮิมกำลังคิดอะไร

กระทั่งเจ้าของตักถอนหายใจ เขาพึมพำเบาจนผมไม่ได้ยิน “ไม่ชอบเลย”

“ฮิมพูดอะไรอ่า!”

“เปล่า” เขาโกหก

“พี่ฮิมโกหก” ผมออกอาการดิ้นต่อต้าน แต่เหมือนคนโดนทำใส่ไม่โกรธ ร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ในระยะประชิดเสียจนผมใจเต้น

“ทำไมครับ” เสียงแผ่วว่า ตอนที่ปลายจมูกของราชนกัน “เลจะโกรธพี่เหรอ”

“ก็เปล่า” ผมตอบตอนที่ริมฝีปากหยักแนบจูบลงที่หน้าผาก “พี่ฮิมขอบคุณนะ”

ร่างสูงไม่ได้ตอบ แต่ผมคิดว่าเขาเข้าใจว่าผมต้องการจะสื่ออะไร

“พี่รักเล” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาวกเข้ามาคลอเคลียตรงปลายจมูกของผมอีกครั้ง

“อือๆ เลก็รักพ่อ”

กึก!

ร่างสูงชะงัก เป้าหมายจากที่เป็นริมฝีปากถูกเปลี่ยนมาเป็นแก้มของอีกฝ่ายแทน





5 ธันวาปีนี้

“ครับพ่อ”

“หึ คิกๆ”

“ต้องดูก่อนว่าสัปดาห์หน้าจะได้ไปไหม บางทีผมอาจจะไม่ไปสัปดาห์หน้า แล้วไปสัปดาห์ก่อนวันคริสมาสต์”

“พี่ฮิมจ๋า อย่ากะ… แกล้ง! คิกๆ” ผมกำลังต่อสู้กับมือหนาที่เข้ามาจั๊กจี้คางผมเล่น! “นี่แหน่ะ!”

จับเอาไว้เลย!

“ครับ ถ้าไปสัปดาห์ก่อนวันคริสมาสต์ ผมจะเอาเลไปด้วย”

“กลับอังกฤษเหรอ!” ผมถามออกไปเสียงดัง และคำตอบที่ได้รับคือการพยักหน้าจากพี่ฮิม “ไปๆ! เลไปด้วย เลคิดถึงคุณแม่ แต่ไม่คิดถึงคุณลุงนะ!”

ผมตะโกนเข้าไปในสายเสียงดัง จนเจ้าของใบหน้าหล่อเหลายกโทรศัพท์ออกห่าง ทำหน้าดุพร้อมทั้งส่ายหน้าเบาๆ

“ครับ… ครับ”

“...” เงียบก็ได้

“ครับ แล้วเจอกันครับ”

ติ๊ด!

พี่ฮิมกดตัดสาย เขาหันมามองผม “อะไรเล่า!”

“เปล่า”

“แล้วๆ สรุปว่ายังไง” ผมลุกขึ้นนั่งหลังจากพึ่งนอนตักพี่ฮิมไปเมื่อสักครู่ “ฮิมจะไม่กลับอังกฤษสัปดาห์หน้าใช่ไหม”

อันที่จริง ผมตื้อให้พี่ฮิมโทรไปหาคุณลุงสักหน่อย เพราะวันนี้เป็นวันพ่อ แต่ดูเหมือนได้วกเข้าเรื่องวันคริสมาสต์ด้วย แล้วถ้าพี่ฮิมไม่กลับอังกฤษสัปดาห์หน้า นั่นหมายความว่าสัปดาห์ก่อนวันคริสมาสต์ผมจะได้กลับอังกฤษพร้อมเขา

และ… คำตอบที่ได้รับคือการพยักหน้า

“ฮืออออ ดีจัง” ผมพึมพำแล้วก็กลับไปนอนตักพี่ฮิมเหมือนเดิม

“น้องไม่ได้กลับอังกฤษนานเท่าไหร่แล้ว”

“ตั้งแต่ปิดเทอมครั้งก่อน… มั้ง” ผมพึมพำ “โอ๊ะ! พวกลูกๆ ของเลมันต้องคิดถึงเลแน่เลย”

ผมพูดถึงลูกหมาของผมสามตัว เลี้ยงพวกมันอยู่ที่อังกฤษ

“ตัวใหญ่จะเท่าเลแล้ว” พี่ฮิมว่า เพราะเขาไปกลับอังกฤษบ่อยมาก

“คิดถึงจัง” ผมพึมพำแล้วเหม่อมองดวงจันทร์ แต่สักพักก็ต้องอมยิ้มเมื่อร่างสูงบดบังแสงจันทร์โดยการโน้มใบหน้าลงมาคลอเคลียปลายจมูกกับผม “จะหอมแก้มเลอีกเหรอ”

จะว่าไปแล้วปีนี้ก็คล้ายๆ ปีก่อน ตรงที่วันนี้วันพ่อ แล้วเราก็มานั่งริมสระกันอยู่สองคน แล้วผมก็นอนตักพี่ฮิมแบบนี้

แต่พอพี่ฮิมไม่ตอบบรรยากาศมันก็เลยเงียบลง

เขาแนบหน้าผากเข้ากับผม “พี่รักเล”

วันพ่อแบบนี้ ถ้าผมและพี่ฮิมยังเป็นเหมือนปีก่อนอยู่ ผมตอบว่ารักพ่อไปแล้ว แต่ว่าปีนี้…

“เลก็รักพี่ฮิม”





มันก็เหมือนเดิม…

สถานที่ก็เหมือนเดิม…

สถานการณ์ก็เหมือนเดิม…

คำบอกรักยังคล้ายๆ อันเดิม...





แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึกบางอย่าง

กับริมฝีปากของเราสองคนที่ทาบกันสนิท ❤





(100%)



จริงๆ แล้วพี่ฮิมไม่ชอบคำว่าพ่อรุนแรงถึงขั้นเกลียดเลย เพราะนางไม่ได้อยากเป็นพ่อนี่เนาะ

นางอยากเป็นผ...



#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ (อย่าใช้สระเอสองตัวนะจ๊ะ!)

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[mild-dy]

 

[PharS]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีพิเศษวันพ่อมาให้อ่านด้วย
เข้าใจฮิมนะ ก็ไม่อยากเป็นพ่อเลนี่นะ

ฮิม ที่เลรอคอยให้มาหา
มีเหตุจำเป็นที่ใหญ่มากกกกกกสินะ ถึงมาหาเลไม่ได้
แต่คิดว่าฮิมต้องพยายามมาหาเล
แม้จะดึกขนาดไหนก็ตาม
ก็หัวใจของฮิม อยู่ที่เลนี่
ฮิม เล 
       
 

[NuNam]

ฮิมไม่อยากเป็นพ่อ แต่อยากเป็น ผ 

[bpyt]

 พ่อทูลหัวไงพี่ฮิม 555

[:mdred]

​

Special : ตอนน้องยังเด็ก

(ฉลองแฟนวิศวะครบรอบ 1 ปี)



เรื่องที่ 2 : อนุบาลวันแรก

​

เช้าวันหนึ่ง เลถูกปลุกให้ตื่นเช้าขึ้น

มาอาบน้ำเร็วผิดปกติ แม้ตอนแรกจะงอแง แต่พอคนพี่เป็นคนอาบให้ก็เงียบเสียงลง ต่อด้วยการถูกจับมาใส่ชุดแปลกๆ น้องสงสัย เลยได้แต่มองรอบตัวเองแล้วหมุนตัวไปมา แต่เพราะว่าฮิมเป็นคนใส่ให้ เลก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเช่นเคย

คนเป็นพี่จัดการเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของอีกฝ่ายด้วยการจับให้มามัดเป็นจุกไม่ให้ปรกหน้าผากด้วยยางเส้นสีเหลืองมีลูกเป็ดที่น้องออกจะชอบเป็นพิเศษ ปิดท้ายด้วยการพาเลเดินลงมาด้านล่าง ทุกอย่างรวดเร็วและไม่มีเสียงโวยวายขนาดที่ว่าพี่เลี้ยงเองยังอดทึ่งไม่ได้

น้องเลปกติจะดื้อมาก แค่ปลุกขึ้นมาได้โดยที่ไม่ร้องไห้ลั่นบ้านนี่ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว

พี่ฮิมพาน้องมาทานอาหารเช้า กระทั่งทานเสร็จคนพี่จึงเดินไปรับกระเป๋าจากพี่เลี้ยง ดวงตากลมที่ยังยุ่งกับขนมปังในมืออยู่เห็นดังนั้นก็เตรียมจะโบกมือลา ในวันปกติถึงเลจะตื่นไม่ทันตอนที่พี่ฮิมอาบน้ำ แต่งตัว ทานข้าว แต่ถึงอย่างนั้นคนน้องก็ยังอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาโบกมือลาพี่ชายไปโรงเรียนได้ทันทุกครั้ง

“ฮิมจ๋า บ๊ะบาย” มือเล็กโบกไปมาพร้อมทั้งส่งจุ๊บให้ทั้งๆ ที่ขนมฟปังยังอยู่ในปาก ฮิมมองน้อง เจ้าตัวรู้ดีว่าจะทำยังไงให้เลขึ้นรถไปด้วย

“เลไปโรงเรียนกับพี่ไหม” เขาเอ่ยชวน แต่เลทำหน้างง ฮิมเลยย่อประโยคให้มันสั้นลง “ไปกับพี่ฮิมไหม”

มือขาวยื่นไปหาน้องก่อนจะได้รับการตอบกลับอย่างรวดเร็วๆ

“ไปๆ! เลไปด้วยนะ” ขาสั้นๆ รีบกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าไปเกาะพี่ชายเอาไว้ ไม่รู้ทำไมวันนี้พี่ฮิมถึงใจดีให้ไปด้วย ทั้งๆ ที่ปกติร้องไห้ขอเท่าไหร่ก็ไม่เคยพาไป จนน้องรู้สึกปลงๆ ไม่ขออีกเพราะรู้ว่าขอยังไงก็ไปไม่ได้

“พี่ฮิมกินข้าวเสร็จแล้วเหรอคะ” คุณหญิงของบ้านลงมาสำรวจความเรียบร้อย เจ้าของใบหน้าสวยอมยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ภาพที่น้องเลกำลังกอดพี่ฮิมเอาไว้อยู่ “น้องเล ดีใจไหมคะที่จะได้ไปโรงเรียนกับพี่ฮิม”

“เลดีใจจ้ะ”

“พี่ฮิมว่าไง อยากให้คุณแม่หรือคุณพ่อไปส่งไหมคะ” เธอถามเพราะวันนี้ยังไงซะน้องเลก็เข้าโรงเรียนวันแรก คงต้องไปดูแลเองสักหน่อย เพราะพี่ฮิมก็ต้องแยกตัวออกไปเรียน “อืม แต่คุณแม่ไม่ว่างน่ะสิตะ เดี๋ยวคุณแม่บอกคุณพ่อให้ดีกว่า”

“ไม่ต้องครับ” เสียงเล็กปฏิเสธ ฮิมว่าต่อ “ให้พี่เลี้ยงไปส่งก็พอ”

“จะดีเหรอพี่ฮิม เดี๋ยวน้องงอแง”

“เลไม่งอแง” ฮิมว่า นัยน์ตากลมหันไปถามคนข้างกาย “เลจะไม่งอแงใช่ไหม”

“อือๆ” ริมฝีปากเล็กขานรับ เลกำลังอารมณ์ดี

“งั้นก็เอาตามที่พี่ฮิมว่า” คุณหญิงของบ้านตามใจลูกชายก่อนจะโน้มตัวลงหอมแก้มของอีกฝ่าย เพราะจูบหน้าผากน้องเลไปทีนึง “ไปดีมาดีนะครับ ถ้ามีอะไรโทรหาแม่นะ”

“ครับ”

สองร่างเล็กถูกพาเดินออกไปขึ้นรถ ในตอนนั้นเองที่นายใหญ่ของบ้านพึ่งเดินลงมาถึงห้องอาหาร

“ตื่นสายกว่าลูกอีกนะคะ” เสียงหวานทัก “ทำงานหนักเหรอคะ”

“อืม ผลการประชุมไม่ดีเท่าไหร่”

“งั้นฉันจะให้พัก” มือหนาที่พึ่งรินน้ำขึ้นดื่มชะงักทันที ยิ่งตอนที่เจ้าของใบหน้าสวยหันมายิ้มให้แล้วพูดว่า “ตามน้องเลกับพี่ฮิมไปโรงเรียนให้ทีค่ะ”





เลขึ้นรถ นั่งไปโรงเรียนกับพี่ฮิม มีความสุขๆ

นัยน์ตากลมหันซ้ายขวามองไปตามเส้นทาง สองมือขวาจับกันเอาไว้แน่น ขณะที่คนน้องกำลังมีความสุข คนพี่กลับกำลังทุกข์สุดๆ

จะทำยังไงให้น้องไม่ร้องตอนที่แยกตัวออกมา

mercedes benz คันหรูมาจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียน พี่ฮิมสะพายกระเป๋าให้น้องก่อน จากนั้นถึงสะพายกระเป๋าให้ตัวเอง หลังจากนั้นก็จูงมือเล็กเดินเข้าโรงเรียน

ภาพพี่ชายจูงมือคนน้องเข้าโรงเรียนได้รับความสนใจจากผู้ปกครองคนอื่นเป็นอย่างมาก แต่เหมือนจะมากเกินไปหน่อย เพราะเลทำหน้าหวาดๆ แถมเจ้าตัวยังเอาแต่เดินตามหลังเขาอย่างเดียว

“กลัวไหม” ฮิมถามน้อง และคำตอบที่ได้รับการพยักหน้า คนตัวสูงกว่าจะก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากของอีกฝ่ายทีนึง “พี่อยู่นี่”

เลยิ้ม เหมือนโลกสว่างขึ้นมาทันที

ร่างเล็กกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม จนกระทั่งถึงห้องที่น้องต้องเขาไปเรียน

พี่ฮิมพาเลเข้าไปดูก่อน แล้วหลอกล่อน้องด้วยของเล่นในห้อง จากนั้นก็จัดการฝากเลไว้กลับคุณครูแล้วรีบเดินออกมา แต่เขาประมาทเลเกินไป เพราะในจังหวะที่คนพี่เดินออกมา ร่างบางก็วิ่งออกมาด้วย ซ้ำยังรวดเร็วเสียจนคุณครูก็จับเอาไว้ไม่ทัน

ร่างเล็กเดินเต๊าะแต๊ะมากอดพี่ชาย ดวงตากลมมีประกายความสุข

“เลไม่เดินตามพี่นะ” ฮิมว่าก่อนจะพาน้องกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ก่อนตัวเองจะเดินออกมาใหม่ ทว่าสุดท้ายเลก็เดินออกมาตาม เป็นแบบนี้อยู่สามรอบ จนเจ้าของใบหน้าน่ารักเริ่มแสดงอาการงงๆ ว่าคนพี่กำลังจะทำอะไร

จนกระทั่งรอบที่สี่ เลเริ่มเหนื่อยจากการวิ่งตาม ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมห่างออกจากพี่ชาย จนฮิมต้องเอ่ยปากพูด

“เลห้ามตามพี่มานะ!” พูดไปเดินถอยหลังไป

“ฮิมๆ” น้องยังเดินตาม

“น้องต้องกลับเข้าไปในห้อง” ฮิมชี้ไปยังห้องที่มีคุณครูยืนรอรับอยู่หน้าประตู

“เอ๊ะ!” น้องชะงักค้าง มองตามแล้วเอียงคอ

“กลับเข้าไปหาคุณครูเร็ว” เลคิดว่ามันเป็นคำสั่ง เจ้าตัวรีบวิ่งแจ้นไปหาคุณครู พอคนตัวสูงกว่าเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจโล่ง คิดว่าคงจะแยกกับน้องได้แล้ว แต่พอตัวเองเริ่มเดินออกห่างเสียงหวานก็ดังตามหลัง

“ฮิมจ๋า ฮิมๆ” เขาหันไปมองแล้วเห็นเลกำลังวิ่งมาตามหลัง ตอนนั้นเองที่เผลอตวาดออกไป

“เลเดินตามพี่ไม่ได้นะ!”

กึก!

คนที่วิ่งอยู่หยุดชะงัก

“พี่ฮิม”

“กลับเข้าห้องไปเร็ว”

“ฮิมมา มานี่” ขาเล็กกำลังจะก้าวไปหา ทว่าถูกหยุดเอาไว้ด้วยประโยคต่อมาของพี่ชาย

“ไม่ได้! ห้ามตามพี่ฮิมมานะ”

“...” น้องนิ่งไป ใบหน้าน่ารักเริ่มเม้มปากแน่น และทันทีที่เห็นพี่ฮิมเห็นออกห่างไป ร่างเล็กก็แผดเสียงจ้าทันที “แงงงงงงงงง ฮืออ ฮิมจ๋าๆ พี่ฮิม ฮิม”

น้องถูกคุณครูที่มองเหตุการณ์อยู่นานจับตัวเอาไว้ ร่างบางได้แต่มองพี่ชายที่เดินออกห่างไปเรื่อยๆ พร้อมกับกรีดเสียงร้อง

“แงงงงงงงง ฮิมๆ พี่ฮิมมมมมมมม”

เสียงร้องดั่งลั่น ขณะเดียวกันที่คนพี่ได้แต่ใจแข็งไม่มองกลับไป





เลิกเรียน

คนตัวโตรีบวิ่งไปยังห้องของเด็กอนุบาล แต่เขากลับไม่เห็นเล คุณครูบอกว่าคุณพ่อของเขามารับกลับไปก่อนแล้ว ซึ่งนั่นออกจะน่าเหลือเชื่อนิดๆ แต่พอเขาโทรไปถามคุณแม่ คุณแม่กลับบอกว่านั่นเป็นความจริง น้องเลกลับไปที่บ้านก่อนแล้ว

พี่ฮิมรีบกลับมาที่บ้านตามหลัง ก่อนจะเจอกับเรื่องมหัศจรรย์ น้องเลกำลังหลับอยู่บนตักของคุณพ่อในห้องนั่งเล่น ร่างเล็กกอดเอาไว้แน่นถึงขนาดตอนหลับก็ไม่ยอมปล่อย ดังนั้นคุณพ่อของเขาเลยได้แต่นอนนิ่งๆ ไปก่อน

ฮิมเอาเรื่องนี้ไปถามคุณแม่ก่อนจะได้รับคำตอบ



‘แม่คิดว่าน้องเลจะร้องไห้หนักมากแน่ๆ เลยแอบให้คุณพ่อไปดูน้องเลเองค่ะ’

‘ตอนฮิมเดินออกมาน่ะน้องร้องไม่หยุดเลยรู้ไหม ร้องนานจนคุณครูกังวล คุณพ่อก็เลยไปรับออกมา ถึงขนาดนั้นก็ยังร้องอยู่’

‘แต่ไม่รู้ว่าไปใช้วิธีไหนเหมือนกันถึงทำให้น้องหายร้อง แล้วนอนเกาะติดไม่ยอมปล่อยถึงขนาดนั้น’

​

เรื่องนี้พี่ฮิมก็ได้แต่สงสัยและยังสงสัยมาถึงทุกวันนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าบทสนทนาในตอนนั้น คนที่พึ่งละตัวออกมาจากน้องเลได้ บังเอิญเดินมาได้ยินพอดี

มันก็ดีอยู่หรอกที่ทำให้เลหยุดร้องได้ แต่กว่าจะทำให้หยุดร้องได้นี่สิ

ไม่มีอะไรผิดสังเกตเพราะของทุกอย่างยังอยู่บนรถ

นายใหญ่ของบ้านได้แต่ร้องแหะๆ กับตัวเอง เพราะวันนี้...



เสียไปตั้ง 1,000 กว่าปอนด์









(60%)

ฮือออ วงวาร ขุ่นพ่อออออ

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

[OoniceoO]

น่าร้าก มาตีอ รกนะครับ

[ฟาง ฟ่างง ฟ๊างง]

คิดถึงงง เอาอีกกกกก คนเขียนสู้ๆค่า

[เก้าแต้ม]

อื้อหื้อน้ำตาหลักหมื่นกันเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอ๊ะ.........เล ชอบเงินตั้งแต่ชั้นอนุบาลเลยเหรอ 
       
 

[PharS]

 

[MayA@TK]

 

[mystery Y]

[numay]