#26 (50%)
3 วันต่อมา
19.34 น.
เจ้าของเรือนผมสีแดงนอนเล่นอยู่บนโซฟา มือหนายกกระป๋องเบียร์ดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะโยนกระป๋องใส่หัวเพื่อนสนิทที่นอนอยู่บนพื้นห้องจนเกิดเสียงดัง
เพล้ง!
“โยนมาทำเหี้ยอะไรของมึง!” ไทด์ลุกขึ้นนั่งก่อนจะยกมือเสยผมขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ขณะเดียวกันที่คนทำยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร ซ้ำยังหันไปสั่งร่างสูงที่กำลังนั่งเงียบๆ อยู่มุมห้องแทน
“เฮ้ย! วิน มึงไปดูเลหน่อยดิ” หลังจากวันเซ็นสัญญา เลก็ไม่ยอมออกจากห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมลงมากิน ขนาดยกไปให้ถึงห้อง ข้าวก็ยังพร่องไปไม่ถึงครึ่ง “อยู่แต่ในห้องมาสามวัน แห้งตายไปแล้วมั้ง”
คนถูกใช้ไม่พูดอะไร วินลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจสำรองของทุกห้องมาไว้ในมือ เขาคาดว่าเลจะล็อกห้องและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ร่างสูงไม่เสียเวลาเคาะ ทันทีที่รู้ว่าประตูล็อค มือหนาก็ไขกุญแจแล้วเปิดเข้าไป
แกร๊ก!
คนที่เขาตามหากำลังไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างที่คิด มีเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำ แต่มันกลับทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดี วินรีบเดินไปบิดประตูห้องน้ำ พอพบว่าคนด้านในไม่ได้ล็อกกลอน เขาจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป
เลกำลังนอนหลับอยู่ในอ่าง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แต่คงนานพอที่จะทำให้ปริมาณน้ำที่ล้นออกมาจากอ่าง ท้วมพื้นที่ไปกว่าครึ่งห้อง เนื่องจากคนที่นอนหลับสนิทไม่ปิดก๊อกน้ำ
ร่างสูงเดินไปปิดก๊อกน้ำพร้อมทั้งตักน้ำลูบใบหน้าของคนที่นอนหลับเบาๆ นัยน์ตาคมหลุบลงมองร่างเปลือยเปล่าในอ่างแล้วจัดการอุ้มเจ้าตัวออกจากห้องน้ำไปว่างไว้ที่เตียงนอน
วินสวมเสื้อผ้าให้กับอีกฝ่ายแล้วคลุมผ้านวมทาบไม่ให้คนนอนหลับหนาว จากนั้นก็จัดการห้องที่เริ่มรกระหว่างที่เจ้าของห้องตัวจริงหลับ สิ้นสุดทุกอย่างแล้วร่างสูงจึงมายืนที่ข้างเตียง นัยน์ตาคมสำรวจใบหน้าสวยที่ผอมลงกว่าปกติ เขานั่งลงข้างคนที่หลับสนิท มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของอีกฝ่าย ความอุ่นจากฝ่ามือที่ได้รับทำให้คนหลับหันกายเข้าหาโดยอัตโนมัติ วินชะงัก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากขาวเบาๆ
“เลิกเศร้าได้แล้ว” เสียงทุ้มว่าเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่รู้ว่าคนบนเตียงนอนได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
“ทำไมนานจังวะ” รพถามหลังจากที่เห็นเขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง วินถอนหายใจก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“มันหลับอยู่ในห้องน้ำ” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ ฉากที่เหลือว่าทำไมถึงไปนานให้พวกมันคิดต่อเอาเอง “หิวว่ะ”
“กูทำเอาไว้แล้ว อยู่ในครัวนู้น ไปอุ่นแดกเอาเอง” เจ้าของผมสีแดงว่า วินพยักหน้ารับ ร่างสูงหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้องครัวถ้าไม่ติดที่ว่ามีมือหนามาผลักให้เดินถอยหลังกลับซะก่อน
วินหงุดหงิด ร่างสูงมีความรู้สึกอยากจะซัดถ้าไม่เห็นหน้าคนผลักเสียก่อน “เกียร์”
“เออ กูเอง” มันเดินผ่านเขาไปนั่งบนโซฟา จากนั้นก็เหยียดขายาวๆ เต็มพื้นที่ พร้อมทั้งบิดบี้เกียจ “ไอ้เหี้ย! โคตรเหนื่อย”
“มึงไปไหนมาตั้งหลายวัน” ตั้งแต่วันเซ็นสัญญาเกียร์ก็หายหน้าไปพร้อมกับฮิม ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันไปไหน
“ทำงานสิไอ้สัส สามวันมานี้ฮิมแม่งใช้งานกูเยี่ยงทาส ถ้าไม่ติดว่าให้เงินเยอะกูลาออกไปแล้ว”
“มันให้มึงทำอะไร” ไทด์ถาม
“ดูแลส่วนของมันแทนมันทั้งหมด”
“แล้วมันไปไหน” มันไม่กลับบ้านและคิดว่าคงจะไม่กลับมาที่นี่อีก เพราะตั้งแต่วันที่เขาให้โฉนดที่ดินบ้านหลังนี้กับเลในวันเกิด บ้านหลังนี้ก็กลายเป็นของเลโดยสมบูรณ์
เกียร์เลียริมฝีปากก่อนจะตอบคำถามสั้นๆ “เที่ยว”
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
ทุกสายตาหันขึ้นไปมองด้านบน ไทด์เป็นคนที่ได้สติคนแรก ร่างสูงรีบลุกจากพื้นพรมวิ่งขึ้นบันไดไปด้านบนเป็นคนแรก จากนั้นคนที่เหลือจึงวิ่งตาม ไทด์มาถึงประตู ทว่ามันล็อคและเปิดไม่ออก
“ไอ้วิน! กุญแจล่ะ!”
คนถูกถามชะงัก วินเบิกตากว้าง “มันอยู่ในห้องเล”
“พังประตู” เกียร์สรุป ก่อนเจ้าตัวจะบอกให้เพื่อนถอยหลังจากนั้นออกแรงถีบไปยังตำแหน่งข้างๆตัวล็อกหลายๆ ที จนในที่สุดประตูเปิดออก
รพแทรกตัวเข้าไป นัยน์ตาคมมองสภาพห้องแล้ววิ่งเข้ากอดคนที่กำลังปาแจกกันมาทางเขาพอดี เจ้าของผมสีแดงเอียงตัวหลบแจกันได้ แต่คนที่เข้ามาคนที่สองอย่างไทด์ไม่
เพล้ง!
“โอ๊ย! ไอ้เหี้ย!” แจกันสีขาวกระทบใส่ศีรษะของอีกฝ่ายแรงจนแตกเพล้งแล้วหล่นลงพื้น เป็นผลให้เลือดสีแดงสดไหลหยดลงตามมาด้วยอาการปวดหัวตุบๆ มือหนากุบขมับ ร่างสูงล้มตัวลงนั่งบนพื้น
“เวร! เห้ยเกียร์! มึงพาไทด์ไปโรงพยาบาลดิ กุญแจรถห้อยอยู่ด้านล่าง อยากขับคันไหนก็หยิบเอา” วินออกคำสั่ง จากนั้นจึงหันไปมองสภาพของตัวตนเหตุ
ทั้งใบหน้าของเลเคล้าไปด้วยน้ำตา สภาพห้องที่เขาพึ่งขึ้นมาจัดให้ในตอนนี้กลับไปรกแบบไม่เหลือซากความสะอาดอย่างเดิม ร่างผอมถูกรพกอดรวบเอาไว้ไม่ให้แผลงฤทธิ์ได้อีก วินโกรธจัด
“มึงเป็นอะไร! ห้ะ! มึงเป็นอะไรของมึง”
“ฮืออออ”
“เศร้าก็ไม่ยอมกินข้าว! ไม่พอใจก็ทำลายข้าวของ! ถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ไปอยู่โรงบาลบ้าไหมเดี๋ยวกูไปส่ง!”
“เฮ้ย! ไอ้วินมึงใจเย็น” รพปราม ร่างสูงรีบดิ่งตัวเลออกห่างเพื่อนสนิทก่อนมันจะกลายเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสียเอง “มึงก็เข้าใจเลหน่อย”
ถึงรพจะเคยว่าเลมันดื้อยังไง แต่มาถึงเรื่องนี้ก็พอจะเข้าใจหัวอกน้องอยู่
สามวันก่อนเลพึ่งจะเซ็นสัญญาที่บ่งบอกว่าน้องกับฮิมจะไม่เกี่ยวพันกันอีกต่อไปไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหน อีกทั้งนี้ยังเป็นการเซ็นสัญญาหลังจากที่ทั้งสองได้พูดคุยกันแล้ว รพไม่รู้รายละเอียดแน่ชัด รู้แต่ว่าวินให้เวลาเลสามวันไปคุยกับฮิม ซึ่งการคุยกันที่ว่าก็เหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี เพราะในวันสุดท้ายก่อนเซ็นสัญญามันยังอารมณ์ดี มาให้เขาเลือกชุดสำหรับใส่ไปในวันเซ็นสัญญาอยู่เลย
แต่พอถึงวันรุ่งขึ้น วันนั้นทุกคนในบ้านไปยังสถานที่ที่นัดหมาย ยกเว้นก็แต่คนที่สำคัญที่สุดอย่างฮิม
มันไม่มา
น้องรออยู่เกือบสิบชั่วโมง นั่งร้องไห้จนแทบจะเป็นลม ข้าวหรือแม้กระทั่งน้ำสักแก้วก็ยังไม่ยอมดื่ม เอาแต่โทรหาคนที่ปิดเครื่องหนีเกือบห้าร้อยสายและสุดท้ายก็โทรไม่ติด
ทั้งๆ ที่วันก่อนจะเซ็นก็เหมือนไปปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่เรื่องสำคัญอย่างการเซ็นสัญญาที่ไม่ต่างอะไรกับการบังคับให้ทั้งสองแยกออกจากกัน มันกลับไม่ยอมมา แบบนี้จะให้คิดอะไรได้อีกนอกจากฮิมต้องการที่จะแยกกับน้องจริงๆ
ท้ายที่สุดตอนหกโมงเย็นของวันนั้น รพจำได้ว่าตอนนั้นบรรยากาศในห้องเงียบกริบ ทุกคนแทบจะกลั้นหายใจตอนที่คนร้องไห้จนไม่มีเสียงสะอื้น ก้มหน้าลงแล้วยกมือสั่นๆ ของตัวเองหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อของตัวเองลงในเอกสาร
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ทนายที่นั่งรออยู่นานก็เก็บเอกสารใบนั้นเข้ากระเป๋า พร้อมทั้งหยิบบัญชีธนาคาร บัตรเดรดิส โฉนดที่ดิน บ้าน รถและคอนโดจำนวนหนึ่งวางลงตรงหน้า ประโยคต่อมาของอีกฝ่ายรพเชื่อว่าเลจำได้ขึ้นใจ
‘ทุกอย่างนี้กลายเป็นของคุณโดยสมบูรณ์ เงินจำนวนหนึ่งพันล้านบาทถูกโอนเข้าบัญชีในชื่อของ คุณนิพิฑ ชีวานนท์ เรียบร้อยแล้วครับ’
และหลังจากวันนั้นฮิมมันก็ไม่กลับมาที่บ้านอีก ส่วนเลก็กลายมาเป็นอย่างที่เห็น
เขาเองยังตกใจที่สองคนนี้แยกจากกัน เพราะตั้งแต่ที่มาอยู่ในบ้านหลังนี้ เคยคิดเล่นๆ ว่าสองคนนี้จะได้แยกจากกันไหมแต่สุดท้ายรพก็คิดภาพนั้นไม่ออก
ฮิมมันดีกับเลมากๆ ถ้าเทียบที่มันทำกับคนอื่น มันไม่ค่อยยิ้มให้ใคร ไม่เคยถักเปียให้ใคร ไม่เคยบอกรักใครนอกเสียจากเล ในขณะที่คนน้องก็ดื้อกับทุกคนยกเว้นพี่ ถึงมันจะไม่ได้ทำให้ฮิมเป็นคนพิเศษมากในด้านการกระทำ แต่เลแสดงให้เห็นว่าฮิมเป็นคนที่พิเศษมากสำหรับมันในด้านของความรู้สึก โดยเฉพาะช่วงหลังๆ ที่สองคนนี้เปิดเผยว่าเป็นแฟนกัน นี่มันยิ่งไม่ใช่ควบทุกตำแหน่งของกันและกันเลยอย่างนั้นเหรอ
คนหนึ่งเสมือนเป็นทั้งพ่อที่คอยเลี้ยงดู เป็นพี่ด้วยวัยที่ห่างกันไม่มาก แล้วก็เป็นคนรัก
ส่วนอีกคนก็เป็นเหมือนลูกเพราะถูกเลี้ยงดู เป็นน้อง พ่วงตำแหน่งคนรักไปด้วย
สองคนที่เป็นทุกอย่างของกันและกัน แต่จู่ๆ ก็ต้องมาแยกจากกัน รพคิดว่าความรู้สึกนี้อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าการที่เด็กบางคนได้เห็นพ่อกับแม่ของตนเองแยกทางกันเสียอีก
“เลอยู่ไม่ได้” น้องพึมพำออกมาเสียงเบา “เลอยู่ไม่ได้! เลอยู่โดยไม่มีพี่ฮิมไม่ได้!”
“งั้นโดดตึกตายไปเลยไหม!”
“เฮ้ย! ไอ้วินมึงจะมากไปแล้วนะ”
“ฮืออออออออ”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง! หรือมึงจะเป็นแบบนี้ต่อไป ?” วินเม้มปาก มือหนากำหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์ตนเอง เขาไม่ชอบให้น้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าต้องทำยังไง “อย่าเป็นแบบนี้สิเล”
“ฮือออ แต่เลลืมพี่ฮิมไม่ได้”
“…”
“เลอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องอยู่ แต่มึงจะไปอยู่ที่ไหน” วินถามและท้ายที่สุดร่างสูงก็ถอนหายใจ “บอกมา เดี๋ยวกูไปส่ง”
บนรถ
“ไอ้เหี้ย! โคตรเจ็บ” ไทด์พึมพำ ร่างสูงโอดครวญด้วยความเจ็บ “มันก็โยนมาได้ เดี๋ยวกูฟ้องศาลเอาเงินแม่งข้อหาทำร้ายร่างกายโดยเจตนา”
“เลได้เท่าไหร่นะ”
“พันล้าน”
“เซ็นเอกสารใบเดียวได้พันล้าน กูทำงานทั้งปีได้ล้านนึง” เกียร์ประชด “แล้วเป็นไง เจ็บมากไหมมึง”
“เจ็บดิไอ้สัส! มึงลองหัวแตกดูไหมละ”
“ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” บรรยากาศในรถเงียบลง จนกระทั่งไทด์พูดขึ้น
“เลเป็นถึงขนาดนี้ แต่ฮิมมันยังมีอารมณ์เที่ยวอีกเหรอวะ”
เกียร์แสยะยิ้ม “สภาพมันก็ไม่ได้เหมือนคนมีความสุขเท่าไหร่หรอก”
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
“บอสครับ”
“ไปเอามาอีก” กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้อง บอมบังเอิญหลงเดินเข้ามาในห้อง ร่างผอมกวาดสายตามองเศษแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่บนพื้นด้วยสายตาหวาดๆ เขาถูกรุ่นพี่สั่งให้รีบเก็บกวาดเศษพวกนั้นทิ้งทันที นัยน์ตาคมแอบเงยขึ้นมองสภาพเจ้านายสูงสุดของตนเอง บอสในตอนนี้แทบไม่เหลือสภาพเดิม ร่างสูงเมาจนแทบไม่เหลือสติแล้ว
“บอสดื่มเยอะไปแล้วนะครับ”
“กูสั่งให้ไปเอามาอีก”
“แต่ว่า…”
เพล้ง!
“อย่าเสือก” แก้วใบที่สี่ถูกโยนใส่หน้าคนหวังดีจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ้าตัวล้มลงไปนอนกับพื้น จากนั้นคนอื่นจึงรีบวิ่งมารับตัวออกไปจากห้องก่อนจะโดนเล่นงานหนักมากกว่านี้ เหล้าราคาแพงหลายยี่ห้อถูกนำมาเสิร์ฟอย่างที่คนสั่งต้องการ ฮิมไล่ให้ทุกคนออกจากห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะเหยียดตัวนอนลงบนโซฟา มือหนายกขึ้นก่ายหน้าผากเมื่ออาการปวดหัวรุมเร้า
ทุกชั้นบรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ เขาดื่มเพื่อให้ลืมคนๆ นึง น่าแปลก ทั้งๆที่เมาขนาดนี้ แถมสติยังร่อยหรอเต็มทน
ทว่าทั้งสมองทั้งหัวใจกลับตัดภาพของเลออกไปไม่ได้เลย
(50%)
ไหนใครอยากให้เขาแยกจากกัน ใครว่าน้องเลงี่เง่า ใครบอกให้พี่ฮิมไปหาเมียใหม่น่ะ เชิญเฮได้เลยยยย
เดี๋ยวเราจะเศร้าเอง ฮืออ เจ็บปวดดดดดดด ToT
ปล.ให้คิดเล่นๆ ว่าเลจะไปอยู่ไหน
ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ (ใช้สระแอเท่านั้นไม่ใช้สระเอสองตัวนะคะ)
twitter : @_mdreds
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 605502 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก