หัวข้อ: [จบแล้ว] ▲△ (ผม)จีบหมอ Beside you ▼▽.: [25: ผมรักหมอ 100%] 27/01/60 หน้า8

[perlina]

   “ผมให้พี่เลือก”



   “พี่ให้บุ๋นเลือก”




   “โห…” บุ๋นรู้สึกตัวเองกำลังถูกลอบยิงเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้




   ทุกครั้งที่หมอฐานทัพแทนตัวเองว่าพี่ มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเขาสั่นคลอนจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น เหมือนโดนกระหน่ำยิงด้วยลูกอมฮาร์ทบีท




   “ว่าไง”




   “ไปกินร้านหน้ามอก็ได้ครับ ตอนนี้น่าจะเปิดแล้ว”




   “อืม”




   ร้านหน้ามหาวิทยาลัยเปิดเป็นบางร้านอาจเพราะส่วนมากจะเปิดร้านในตอนเย็น บุ๋นเลือกร้านเสต็กที่มีผู้คนนั่งอยู่ประปรายเพราะดูไม่วุ่นวายเท่าร้านอาหารตามสั่งข้างๆ ทั้งสองเดินเข้ามานั่งพร้อมกับเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะ




   “ผมเอาอันนี้ครับ” บุ๋นชี้ไปที่เมนูแนะนำ




   “เหมือนกัน” ฐานทัพสั่งตามก่อนจะยื่นเมนูคืนพนักงานที่จดรายการอาหารอยู่




   ฐานทัพมองบุ๋นที่ดูกลับมาซึมอีกครั้งหลังจากที่เดินเข้ามาในร้าน เขาพอดูออกว่าบุ๋นค่อนข้างเครียดกับการสอบไฟนอลครั้งแรกในรั้วมหาวิทยาลัย เขาก็เคยเป็นมาก่อน




   “อยากพูดไหม”




   “ดูออกขนาดนั้นเลยหรอครับ” บุ๋นถอนหายใจ “เฮ้ออออ~”




   “รู้ว่าเครียด”




   “คะแนนมิดเทอมวิชานี้ผมไม่ได้ดีมาก ที่สอบไปก็ไม่ค่อยมั่นใจ ผมกลัวเอฟน่ะ” บุ๋นบอกความจริงออกมา “แย่เนอะพี่ เรียนเทอมแรกก็มีเอฟเนี่ย”




   “ไม่หรอก” ฐานทัพเอื้อมมือวางลงบนหัวบุ๋นเบาๆ “ไม่เอฟหรอก”





   “ผมก็หวังให้เป็นแบบนั้นนะ”




   “ยิ้ม”




   “…”




   “ชอบให้ยิ้มมากกว่า” เขาเลื่อนมือลงมาดึงแก้มบุ๋นข้างหนึ่งเพราะเคยดูในทีวีมาก่อนว่าทำแบบนี้แล้วอีกฝ่ายจะอารมณ์ดี




   หวังว่ามันจะใช้ได้จริง




   “ยิ้มครับ” บุ๋นยิ้มเห็นฟันครบทุกซี่ตามที่หมอบอก ความจริงเขาไม่ควรจะทำหน้าเครียดให้หมอเห็นเลยด้วยซ้ำ




   “ประชดหรอ”




   “เปล่าครับ ยิ้มจริงๆ”




   “…”




   “ยิ้มเพราะดีใจที่พี่มาหาถึงคณะ”




   “ไว้จะมาหาบ่อยๆ”




   ถึงเทอมสองจะเรียนเยอะขึ้นแต่ก็ยังพอมีเวลาที่จะทำอะไรได้บ้างแม้ว่าจะต้องเตรียมตัวขึ้นปีสี่แล้วย้ายเข้าไปฝั่งโรงพยาบาลก็ตาม ฐานทัพยังไม่อยากจะคิดล่วงหน้า ตอนนี้เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว




   “แล้วพี่สอบเป็นยังไงบ้างครับ”




   “เหมือนเดิม ยากอยู่”




   “แต่ก็ทำได้ใช่ไหมครับ”




   “อืม ได้สิ” เขาไม่เคยโกหกเวลาที่ใครถามอะไร ถ้าทำได้ก็จะตอบว่าทำได้




   “เก่งจังเลย แฟนใครเนี่ย” บุ๋นยิ้มกว้าง




   “แฟนบุ๋น” ฐานทัพตอบกลับด้วยความใสซื่อของเขาโดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่บุ๋นพูดออกมาเป็นเพียงการพูดเล่นๆไม่ได้ต้องการคำตอบ




   ตายบุ๋น…หมออัพเลเวลขึ้นเรื่อยๆ




   “แล้วอีกสองวิชาที่ผมจะต้องสอบนะพี่ มัน…” บุ๋นเริ่มบ่นถึงวิชาถัดไปที่ใกล้จะถึงวันสอบในอีกสองวันข้างหน้าที่เครียดไม่แพ้วิชาในวันนี้



   ฐานทัพนั่งฟังเงียบๆตามปกติที่เขาเป็น แววตาจ้องมองไปยังคนตรงหน้าไม่วางตา บุ๋นยังคงพูดเรื่องต่างๆออกมาไม่หยุดในระหว่างช่วงที่เขาทั้งสองไม่ได้เจอกัน ฐานทัพเผยยิ้มออกมา เขารู้สึกเพลินที่ได้ฟังเรื่องราวต่างๆของบุ๋น แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรกลับไป พึ่งเข้าใจก็ตอนนี้ว่าทำไมแต่ก่อนบุ๋นถึงเอาแต่ยิ้มเวลาได้คุยกับเขา…เพราะ มีความสุข




   เขามีความสุขที่ได้มองบุ๋นอย่างนี้




   เคยสงสัยว่าทำไมคนเราถึงอยากมีแฟน…วันนี้เขาเข้าใจแล้ว




   ตั้งแต่บุ๋นเข้ามาในชีวิต…ไม่เคยมีสักวันที่เขาไม่มีความสุข


.   

   วิชาสุดท้ายจบลงอย่างสวยงาม บุ๋นออกมาจากห้องด้วยหน้าตาระรื่นผิดไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา ครั้งนี้เขายอมรับว่าเขาเตรียมตัวมาดีและทำได้ค่อนข้างเยอะ




   เห็นเอลอยมาแต่ไกล…




   ทันทีที่เดินออกมาจากห้องสอบบุ๋นก็ตรงไปที่รถจักรยานเพื่อปั่นไปคณะแพทย์ทันที เขาไม่ได้เจอหมอมาสามวันแล้ว ถึงจะโทรคุยกันทุกวันแต่มันก็ทดแทนกันไม่ได้




   ป่านนี้หมอจะสอบเสร็จรึยังนะ…




   เขาลืมถามซะด้วยว่าหมอสอบเสร็จกี่โมง




   จักรยานตัวโปรดจอดลงหน้าคณะแพทย์ที่มีเหล่านักศึกษาแพทย์นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างล่างตึกเป็นแถว บุ๋นจอดจักรยานลงก่อนจะเดินตรงไปยังที่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนหนาตามากนัก




   หมอจะสอบเสร็จกี่โมง   



   B : สอบเสร็จกี่โมงครับ ผมรออยู่ล่างตึกนะ



   ข้อความจากแอปพลิเคชั่นเด้งขึ้นมาขณะที่ฐานทัพกำลังนั่งรอเวลาเข้าห้องสอบ




   “มึงจะถึงเวลาแล้ว” คินที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยเสียงสั่น ถึงจะอ่านมาดีแต่ก็รู้สึกตุ้มๆต่อมๆทุกครั้ง ข้อสอบของวิชานี้เขาไม่เคยเดาทางข้อสอบออกเลย




   “อืม” ฐานทัพตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขาไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเป็นพิเศษ


   กำลังโทรหา…คนส่งแครอท


   เสียงสัญญาณจากปลายสายดังไม่นานบุ๋นก็กดรับ น้ำเสียงร่าเริงที่ผ่านมาทำให้เขายิ้มออกมาด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง




   หนึ่งในนั้นคงเป็น…ความคิดถึง




   “กำลังจะเข้าห้องสอบ” ฐานทัพเข้าประเด็นทันทีเพราะเขาไม่มีเวลาพูดนาน




   ( อ่าว พี่สอบบ่ายหรอครับ )




   “อืม” ฐานทัพเหลือบดูห้องสอบที่เปิดประตูเตรียมเรียกนักศึกษาเข้าห้องก่อนพูดต่อ “ไม่ต้องรอ เดี๋ยวเลิกแล้วโทรหา”




   ( ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรอ )




   “แต่…”




   ( ตั้งใจทำข้อสอบนะครับพี่ )




   “…”




   ( สอบเสร็จแล้วเจอกันครับ กำลังใจรออยู่ข้างล่าง )




   “…”




   ( แฟนผมเก่งอยู่แล้ว )




   “ครับ” ฐานทัพรับคำสั้นๆก่อนที่ปลายสายจะถูกตัดไป เขามองโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้งก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเตรียมเดินเข้าห้องสอบ




   กำลังใจรออยู่ข้างล่าง




   อืม…เดี๋ยวลงไปหา

.


   บุ๋นมองนาฬิกาสลับกับผู้คนที่เดินลงมาจากตึก สายตากวาดมองหาหมอฐานทัพ จากที่คุยกันครั้งล่าสุดจนถึงตอนนี้ก็สองชั่วโมงกว่าแล้ว อีกเดี๋ยวหมอก็คงลงมา




   อย่าคิดถึง…เดี๋ยวหมอทำข้อสอบไม่ได้




   บุ๋นอ้าวปากหาวออกมาก่อนจะสะบัดหน้าไปมา เขานอนดึกติดต่อกันมาหลายวันเลยไม่แปลกที่จะรู้สึกง่วงนอน พอเห็นว่าหมอฐานทัพยังไม่มีท่าทีลงมาเขาก็วางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะฟุบหลับลงไป




   ขอสักสิบห้านาที…




   เสียงของอาจารย์ดังขึ้นเมื่อหมดเวลาทำข้อสอบ ฐานทัพเดินออกมาจากห้องสอบพร้อมกับคินและปกป้องที่ส่งข้อสอบพร้อมๆเขา วิชานี้เป็นวิชาที่คนออกห้องสอบก่อนเวลาน้อยมากทำให้นักศึกษากว่าครึ่งห้องส่งข้อสอบหลังจากหมดเวลาพร้อมกัน




   “ยากฉิบหาย” คินเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนคนกำลังจะหมดแรง




   “พรุ่งนี้ก็ตัวสุดท้ายแล้ว” ปกป้องตบบ่าเพื่อนสนิท “เดี๋ยวมึงไปไหนต่อ” เขาหันไปถามฐานทัพที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา




   “ไปหาบุ๋น รออยู่ล่างตึก”




   “อ่อ งั้นแยกกันตรงนี้ก็ได้ ไอ้คินจะตายแล้ว” ปกป้องพูดพร้อมเอื้อมมือไปกอดคอคินที่แทบจะไม่รับรู้อะไรอีก





   “อืม พรุ่งนี้เจอกัน”




   “เออ บาย”




   “อย่าให้มันหลับละ” ฐานทัพบอกทิ้งท้ายเพราะรู้ว่าคินชอบแอบอู้หลับอยู่บ่อยๆและปกป้องก็มักจะตามใจในบางครั้ง




   อยากให้อดทนอีกแค่วันเดียว




   “ครับเพื่อนนนนน” คินตะโกนตามหลัง




   ฐานทัพรีบเดินลงมาที่ชั้นล่างของตึกคณะ เขาสอบเต็มสามชั่วโมงเลยแอบเป็นห่วงคนที่มานั่งรออยู่ข้างล่างตึกตั้งแต่ก่อนเข้าห้องสอบ ทั้งๆที่เขาบอกไปแล้วว่าไม่ต้องรอ




   ยังไม่ทันที่เขาจะกวาดสายตาหาเขาก็พบกับร่างที่นอนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะตัวยาวที่ห่างออกไปจากผู้คน รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นมา เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่รอนอนหลับอย่างสบาย




   ฐานทัพวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเบาๆก่อนจะสอดตัวนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับบุ๋น เสียงลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นระยะทำให้เขาเลือกที่จะไม่ปลุกคนตรงหน้า คงเหนื่อยมาหลายวัน




   สรุปวิชาสุดท้ายที่หยิบติดมาถูกนำออกมาอ่านรอเวลาที่อีกคนจะตื่น ฐานทัพเป็นคนอ่านหนังสือที่ไหนก็ได้ อีกอย่างวิชาสุดท้ายเขาก็อ่านมาแล้วเหลือแค่ทบทวนอีกสองสามรอบ




   บุ๋นนอนหลับอย่างสบายโดยไม่รู้เลยว่าทุกกิริยาท่าทางถูกสายตาของใครอีกคนจับจ้อง




   คนที่…มีเขาเป็นแฟนคนแรก



   ฐานทัพมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ชัดเจนกว่าครั้งแรกที่ได้เจอกัน บุ๋นในตอนนั้นก็ยังเหมือนบุ๋นในตอนนี้ บุ๋นไม่เคยเปลี่ยนไป




   “อืม…” บุ๋นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าที่ใช้หนุนนอน ตาทั้งสองข้างค่อยๆปรับแสงที่เข้าสู่ดวงตาก่อนที่เขาจะร้องออกมาเสียงดัง “พี่!”




   กำลังใจตื่นแล้ว




   “หลับสบายไหม” รอยยิ้มอบอุ่นถามกลับ ฐานทัพเอื้อมไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะรอยซิปของกระเป๋าที่อยู่บนแก้มซ้ายของบุ๋น




   คงหลับไปนานมาก





   “นี่กี่โมงแล้วครับ…”




   “ห้าโมงครึ่ง”




   “ห้าโมงครึ่ง!!!” บุ๋นทำตาโต “ผมนอนหลับไปเกือบชั่วโมงหรอครับ”




   “อืม”




   “แล้วทำไมพี่ไม่ปลุกผม”




   “ปลุกทำไม ก็เห็นนอนหลับสบาย” ฐานทัพถามอย่างไม่เข้าใจ นอนหลับสบายๆถ้าโดนปลุกก็คงนอนไม่เต็มอิ่ม





   “แต่ผมทำให้พี่เสียเวลา” บุ๋นหลุบตาลงต่ำเมื่อหมอฐานทัพมองมาที่เขาไม่ละสายตา





   โหหมอ…ทำแบบนี้ผมจะทำตัวยังไง




   “พี่อ่านสรุปอยู่” ฐานทัพพูดพร้อมกับยื่นสรุปที่อยู่ในมือให้บุ๋นดู “อ่านจบไปสองรอบแล้ว”




   “ครับ ผมเข้าใจแล้ว” บุ๋นพยักหน้า “แต่คราวหลังพี่ต้องปลุกผมนะ”




   “อืม ได้” เขาหัวเราะออกมาอีกครั้ง “หิวรึยัง”




   “เอาจริงๆก็หิวครับ” บุ๋นยิ้ม เขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง “แต่เดี๋ยวผมไปหาอะไรกินเองก็ได้ พี่ยังเหลือสอบอีกหนึ่งตัว”





   “อยากกินด้วย”




   “คะ…ครับ?”





   “ไปด้วย”





   น้ำเสียงของหมอที่บอกกับเขาทำเอาคนฟังทำตัวไม่ถูก บุ๋นยิ้มกว้างก่อนจะยกมือเกาหัวแก้เขิน ขอแบบนี้ใครจะปฏิเสธลง




   “ได้สิครับ ได้แน่ๆ”




   “ครับ” ฐานทัพยิ้มอีกครั้งก่อนจะเก็บของลงกระเป๋า “ปะ”




   “ครับๆ” บุ๋นรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้างก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหมอฐานทัพไปที่จอดรถจักรยาน




   เดี๋ยวนี้หมอเริ่มจู่โจมเขามากเกินไป…เกินใจจะทนไหว




   ถึงเวลาที่เขาจะต้องจู่โจมหมอกลับ




   “พี่ครับ เราเดินไปกันไหม” บุ๋นหันไปถามความคิดเห็น




   “จะกินแถวนี้หรอ”




   “ครับ” บุ๋นพยักหน้า “ผมมาแถวคณะที่ก็บ่อยแต่ไม่เคยได้กินอาหารแถวนี้เลย”




   “ได้” ฐานทัพเอ่ยอย่างคนตามใจ




   “ผมไม่เคยมาแถวนี้กลัวเดินแล้วหลง”




   “…”





   “ขอจับมือพี่ได้ไหมครับ?”

[Mura_saki]

หวานไปอีกค่ะ

[Supparang-k]

โอ้ยยยย  หวานเกินไปละ เราอิจ!!

[mareya.no7]

Feelgood จริงๆเรื่องนี้ รักษาความอบอุ่นนี้ไว้ต่อไปนะคับ 

[minneemint]

 

[nsai.ss]

น่ะ...หวานนนนนนนนนนนนน~

[b2friend]

รู้สึกเสียดายที่พึ่งจะเข้ามาอ่าน แบบว่า....น่ารักมาก
เดี๋ยวกลับไปอ่านอีกรอบค่ะ 

[why yyy]

ขอบคุณ

[snice_cz]

หวานอะไรขนาดนั้นเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
มีกลัวหลงด้วยอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยย เขินมากกกกกกกกกกกกก

[mooping-7]

เขินหนักมากกกก ตามอ่านทันจนได้อดหลับอดนอนกันเลยทีเดียว น่ารักจริงๆบอกเลย

[gayraygirl]

แน่ะๆ มีขอจับมือ

[aom2529]

 

[Arzumi]

แน่ะๆๆบุ๋นแบ๊วเป็นเด็กห้าขวบเชียว จับมือกลัวหลงงงง โอ๊ยน่าหมั่นนน 

[JarmJuRee]

งื้มมมมมมม...ละมุนมากลูกแม่
 

[perlina]

ผมรักหมอ

[/b]


   จักรยานคันเก่งจอดลงหน้าตึกคณะแพทย์เหมือนทุกๆครั้ง รอยยิ้มของคนที่มารอรับแฟนเผยออกมาเมื่อเห็นร่างสูงเดินลงมาจากบันไดตรงมาที่เขา


   คนที่เปรียบเหมือนรอยยิ้มของเขา



   “เหนื่อยไหมครับ” คำถามแรกถามขึ้นเมื่อหมอฐานทัพเดินมาหยุดตรงหน้า



   “อืม นิดหน่อย” คนที่พึ่งผ่านการสอบวิชาสุดท้ายเสร็จหัวเราะแห้งๆ “ปวดหัวไปหมด” ร่างสูงก้มลงเอาหน้าผากวางบนไหล่ของบุ๋นเบาๆ



   “เหนื่อยแบบนี้จะมีแรงไปเก็บแครอทกับผมไหมเนี่ย” บุ๋นหัวเราะพร้อมยกมือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของคุณหมอแล้วนวดเบาๆ



   “มี” ฐานทัพตอบกลับสั้นๆก่อนจะเงยหน้าขึ้น “เสื้อสวยดี” เขาทักเมื่อเห็นเสื้อช้อปสีเขียวเข้มที่บุ๋นใส่ทับเสื้อข้างใน



   “ใส่มาให้พี่เห็นเป็นคนแรกเลยนะ” คนที่พึ่งได้เสื้อช้อปของคณะเมื่อวานถึงกับอวด เขาตื่นเต้นมากจนลืมซักเสื้อเลยยอมใส่มาแบบยังไม่ได้ซัก



   อยากให้หมอเห็นเป็นคนแรก



   “ปั่นจักรยานมาคนก็เห็นกันทั่วแล้ว” ฐานทัพหัวเราะ “คนแรกยังไง”




   “โห่พี่ แบบที่คนเห็นกันทั่วก็ไม่นับสิ” บุ๋นหัวเราะตาม



   “ครับๆ”




   “วันนี้ซ้อนผมไปนะ” บุ๋นยิ้มอีกครั้ง “เห็นแฟนเหนื่อย ไม่อยากให้ปั่นจักรยาน”



   “เว่อร์” ฐานทัพหัวเราะออกมา “ซ้อนก็ซ้อน”



   เห็นความตั้งใจที่ส่งผ่านมาทางสายตาเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ วันนี้ก็เพลียจริงๆอย่างที่ว่า ได้นั่งซ้อนท้ายไปคงสบายมากขึ้น



   “ไปกันครับ” บุ๋นหันมาเรียกหมอฐานทัพที่ยืนรอเขาเอาจักรยานออกเพื่อเตรียมจะปั่นไปที่คณะของเขา “เดี๋ยวเย็นกว่านี้จะเก็บยาก”    



   “อืม” ฐานทัพพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งซ้อนท้ายจักรยาน



   “จับแน่นๆนะครับ แถวนี้ถนนมันลื่น เดี๋ยวพี่ตกจักรยาน”



   “เนียนกว่านี้ไม่ได้หรอ” เขาหัวเราะออกมากับเหตุผลที่ไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่



   นี่แหละ…บุ๋น



   บุ๋นปั่นจักรยานไปตามทางอย่างเคยชิน เขาปั่นกลับไปกลับมาระหว่างคณะแพทย์กับคณะเกษตรจนชินเส้นทาง เรียกว่าหลับตาขับยังไม่หลง มหาวิทยาลัยวันนี้มีนักศึกษาน้อยลงกว่าวันสอบวันแรกๆเยอะ อาจเพราะบางคณะสอบเสร็จไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วหรืออาจเพราะบางคนรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบวิชาถัดไปเลยทำให้ถนนในมหาวิทยาลัยไม่มีรถรามากเท่าที่เคยเป็น



   “คิดถึงวันแรกพบนะครับ” บุ๋นเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเมื่อเหตุการณ์ในวันนั้นหวนกลับเข้ามาในความทรงจำของเขาอีกครั้ง



   “ทำไม” ถึงเขาจะจำเหตุการณ์ได้แต่ก็เดาไม่ถูกว่าบุ๋นจะพูดเรื่องอะไร



   วันนั้นเจอกันตั้งหลายรอบ



   “ตอนที่ผมเข้าใจว่าพี่พักอยู่หอพักเดียวกับผมไง” บุ๋นเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความประทับใจ “วันนั้นผมปวดเท้ามากๆเลย”



   “จำได้”



   “ตอนนั้นผมซื่อบื้อเองที่ไม่รู้ว่าคนที่ใส่ผ้าปิดปากอยู่เป็นพี่ ไม่อย่างนั้นนะ…”



   “ทำไม” ฐานทัพถามเมื่อบุ๋นเว้นช่วงเล่า



   “จะแกล้งทำเป็นซ้อนท้ายไม่เป็น”




   “งั้นคงต้องได้เดินกลับเอง”




   “ใจร้าย”




   “หรอ”



   “ผมล้อเล่น” บุ๋นหัวเราะเบาๆ “คนใจร้ายที่ไหนจะบอกให้ผมเอาเท้าแช่น้ำอุ่น”



   “…”




   “จริงไหมครับ?”



   “ไม่รู้” ฐานทัพตอบเลี่ยงๆพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น คำพูดที่แสนจะธรรมดาสำหรับคนทั่วไปแต่พอเป็นบุ๋นที่พูดออกมาก็พลันทำให้เขารู้สึกพิเศษ



   บุ๋นจอดจักรยานลงหน้าตึกคณะที่แทบจะไม่มีคนหลงเหลืออยู่ทั้งๆที่ตอนนี้เวลาห้าโมงตรง รุ่นพี่ปีสูงๆสอบเสร็จก่อนปีหนึ่งไปเกือบสามวันเลยทำให้ที่คณะดูอ้างว้างร้างผู้คน



   “ไปครับ” จอดจักรยานเสร็จบุ๋นก็หันไปคว้ามือของคุณหมอมาจับทันที “ผมกลัวพี่เดินหลง”



   “อืม” ฐานทัพเลือกที่จะตามน้ำคนชอบเนียน ถึงเขาปฏิเสธบุ๋นก็จะมีข้ออ้างใหม่ๆมาเสมอ



   แปลงเกษตรทอดยาวไปจนถึงแปลงแครอทของบุ๋น ฐานทัพยิ้มออกมาเมื่อเห็นต้นแครอทที่เติบโตเต็มที่รอการเก็บขึ้นมารับประทาน



   “อ้วน” คำแรกที่เอ่ยออกมาทำเอาคนที่จับมืออยู่หลุดหัวเราะ



   “ครับ อ้วน” บุ๋นยิ้มในความน่ารักของหมอฐานทัพ “พี่รอตรงนี้นะเดี๋ยวผมไปเอาที่ขุดมาให้”



   “อืม”



   บุ๋นมองหมอฐานทัพด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่มากขึ้นทุกๆที เขายังจำวันแรกที่พาหมอมาที่นี่ได้ ตอนนั้นกับตอนนี้ความสนใจของหมอก็ยังเหมือนเดิม



   หมอชอบแครอทมาก



   “นี่ครับ” บุ๋นยื่นช้อนพรวนดินสีส้มสดใสมาตรงหน้าหมอฐานทัพก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างๆ “เดี๋ยวผมจะขุดให้ดูนะ”



   “อืม” ฐานทัพมองอย่างสนใจ



   บุ๋นค่อยๆใช้ช้อนพรวนดินขุดลงไปบริเวณดินรอบๆ เขาขุดช้าๆเพราะกลัวว่าช้อนจะไปโดนตัวแครอททำให้แครอทที่ขุดขึ้นมาบอบช้ำ



   “อ้วนจริงๆด้วย” บุ๋นหันไปมองหมอฐานทัพที่ดูตั้งใจดูเขามาก “ว่าไหมครับ”



   “อืม” ฐานทัพพยักหน้าเห็นด้วย “ขอทำบ้าง”



   “ครับ ได้ครับ” เขาหัวเราะออกมาเมื่อคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ามีท่าทีเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่



   ฐานทัพทำตามที่บุ๋นสอน เขาค่อยๆใช้ช้อนขุดลงไปในดินช้าๆเพราะกลัวจะไปโดนส่วนหัวแครอท มือที่ขุดลงไปเปื้อนดินทั้งห้านิ้ว แม้จะไม่ชอบให้มือสกปรกแต่เขากลับรู้สึกสนุกกับสิ่งที่ได้ทำตรงหน้า



   เขาไม่เคยทำมาก่อน



   “เก่งนะครับ สงสัยถ้าผมทำสวนคงไม่ต้องจ้างคนงานแล้ว” บุ๋นแกล้งแซวคนที่ตั้งหน้าตั้งตาเก็บแครอทอย่างจริงจัง



   “อืม” ฐานทัพหัวเราะ “ค่าจ้างแพงนะ”



   “เท่าไหร่ครับ”



   “ทั้งหมดของกำไรทุกเดือน” ฐานทัพละสายตาจากแครอทหันกลับมามองบุ๋นก่อนจะยิ้มออกมา “จ้างไหวรึเปล่า”



   “งั้นผมจ้างคนงานน่าจะดีกว่า หลายโรงพยาบาลยังขาดหมออีกเยอะ”



   “ใช่” ฐานทัพเห็นด้วย “ถ้าเรียนจบแล้วยังไม่รู้จะต้องไปใช้ทุนที่ไหน”



   “พี่กังวลหรอครับ?”



   “เปล่า” เขาส่ายหน้า ตัวฐานทัพเองต่อให้ต้องไปใช้ทุนไกลแค่ไหนเขาก็ไม่มีปัญหา จะห่วงก็แต่คนที่รอ “บุ๋นจะไปอยู่ที่ไหน”



   “อ่อ” เมื่อเห็นแววตาที่ส่งผ่านมาบุ๋นก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง “พี่อยู่ที่ไหนผมก็อยู่ที่นั่นแหละครับ”



   “นี่จริงจัง”    



   “ผมก็ไม่เคยพูดเล่น” เขาตั้งใจไว้ว่าแบบนั้นอยู่แล้วและไม่เคยเปลี่ยนความตั้งใจ ชีวิตของเขาต่อให้ลำบากแค่ไหนเขาก็ยังมีความสุข ถ้าได้อยู่ใกล้กับคนที่รัก




   “แล้วถ้าวันนึงเลิกกันล่ะ”



   “ผมก็จะง้อ” บุ๋นตอบกลับแทบจะทันที




   “อืม…คิดเหมือนกัน” ฐานทัพยิ้มบางๆ เขาวางแครอทที่ขุดขึ้นมาไว้ข้างตัวก่อนจะขยับตัวขึ้นมานั่งข้างๆบุ๋น




   บรรยากาศตอนตะวันใกล้จะตกดินเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หวนคิดถึงอะไรหลายๆอย่าง ระยะเวลาที่เจอกัน ช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน ความทรงจำเหล่านั้นพอคิดกลับไปก็ทำให้ยิ้มได้ทุกครั้ง




   “หนึ่งเทอมผ่านไปเร็วนะครับว่าไหม” บุ๋นหันไปถามคนข้างๆที่นั่งเงียบ



   “อืม เทอมหน้าคงเร็วกว่าเดิม” ฐานทัพรู้สึกหวิวๆในใจเมื่อรู้ว่าเทอมหน้าจะเป็นเทอมสุดท้ายที่เขาได้เรียนในรั้วมหาวิทยาลัยก่อนที่จะย้ายไปฝั่งโรงพยาบาล



   ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกเฉยๆ…แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปเพราะเขารู้ว่ามีใครอีกคนที่อยู่ที่นี่



   “จะเทอมไหนๆผมก็จะไปหาพี่บ่อยๆ” บุ๋นรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความกังวลลึกๆ “เอาให้พี่เบื่อหน้าผมไปเลย”



   “ไม่เบื่อ”



   “ครับ” บุ๋นยิ้มอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบ



   “มีอะไรต้องพูด รู้สึกยังไงต้องบอก” ฐานทัพเอ่ยออกมาบ้าง “เพราะบางครั้งไม่รู้จริงๆ”



   “ครับ…พี่ก็ด้วย”



   “อืม รู้แล้ว” การที่ได้บอกกันตรงๆมันทำให้ปัญหาที่เกิดขึ้นกลายเป็นเรื่องเล็กๆและไม่ว่าจะเกิดอะไรเขาเชื่อว่าบุ๋นจะเข้าใจ



   “ผมดีใจที่ได้รักพี่นะ”



   “อืม” ฐานทัพรับคำ “ดีใจเหมือนกัน”



   ฐานทัพเหม่อมองแปลงแครอทตรงหน้าก่อนที่ความทรงจำเก่าๆจะหวนกลับมาให้นึกถึงวันแรกพบที่ได้เจอกัน วันที่บุ๋นประกาศออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง



   บุ๋นยังมั่นคงไม่เคยเปลี่ยนไป



   “ผม นายฐานทัพ ฐิไตรรัตน์ คณะแพทยศาสตร์ รหัส 8573211214” จู่ๆฐานทัพก็พูดขึ้นมาทำเอาคนที่นั่งข้างๆถึงกับรีบหันมาสบตาอย่างไม่เข้าใจ



   “…”



   “กำลังสนใจ บุ๋นครับ!!”



   รอยยิ้มของบุ๋นปรากฏขึ้นทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบ หมอฐานทัพจำได้ทุกประโยคที่เขาเคยพูดในวันนั้น เขาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้เป็นคำพูด มีความสุขจนไม่รู้จะแสดงออกมายังไง



   สุขจนพูดไม่ออก



   “ขอบคุณที่คอยซื้อแครอทมาให้ตลอด”



   “…”



   “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ” ฐานทัพพูดจากความรู้สึกข้างในที่อยากจะให้อีกคนได้รับรู้




   ถ้าความอดทนของบุ๋นน้อยกว่านี้ เขากับบุ๋นก็อาจจะไม่มาถึงจุดนี้ เขาเป็นคนความรู้สึกช้า ไม่คิดเข้าข้างตัวเองและไม่เคยรู้ว่าใครคิดยังไง



   ขอบคุณที่ยังอยู่รอให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกที่บุ๋นมีให้



   ขอบคุณที่รอ



   “ขอบคุณเหมือนกันครับ” บุ๋นระบายยิ้มออกมา รู้สึกตื้นตันจนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ บุ๋นไม่เคยรู้สึกรักใครมากขนาดนี้



   ทุ่มเทให้ได้ทุกอย่าง



   “ถ้าพี่ไม่ใจดีกับผมบ่อยๆผมก็คงไม่มีความกล้าที่จะเข้าหาพี่ขนาดนี้” บุ๋นยิ้ม “ผมรู้นะว่าช่วงแรกๆมันอาจจะดูน่ารำคาญที่ตามตื้อพี่”



   “…”



   “แต่อย่ารำคาญผมเลย…เวลาที่เราชอบอะไรมากๆเราก็มักจะทำตัวแปลกๆเสมอ มันลนไปหมด กลัวทุกอย่าง”



   “อืม ไม่รำคาญ”




   “ขอบคุณที่อยู่กับผมในทุกๆช่วงเวลา ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งให้ผมต้องเจออะไรคนเดียว”



   “…”



   “ผมรักพี่นะ”




   “ครับ” ฐานทัพวางมือลงบนมือของอีกคน นิ้วมือค่อยๆสอดประสานกันช้าๆ แม้จะเต็มไปด้วยเศษดินจากการขุดแครอท



   “…”



   “พี่รักบุ๋น”




   สิ้นเสียงไม่มีแม้แต่คำเอื้อนเอ่ยใดๆ ใบหน้าของทั้งสองค่อยๆเลื่อนเข้ามาหากันจนสัมผัสได้ถึงลมร้อนจากลมหายใจที่เป่ารดใบหน้า ริมฝีปากสัมผัสกันช้าๆอย่างแผ่วเบา ไร้การรุกล้ำ มีเพียงความรู้สึกที่ส่งผ่านให้อีกฝ่ายได้รับรู้



   รัก




   ฐานทัพค่อยๆถอนริมฝีปากออก รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณหมออีกครั้ง หน้าผากอุ่นๆสัมผัสกับหน้าผากของอีกคนคล้ายกับการส่งผ่านทุกความรู้สึก



   “อยู่ด้วยกันไปนานๆนะครับ” บุ๋นบีบมือคนตรงหน้าแน่น



   เขาพร้อมที่จะจับมือคู่นี้ไปตลอดและไม่มีวันที่คิดจะปล่อย




   “ครับ” ฐานทัพรับคำ “อย่าเบื่อก่อน”



   “ผมไม่เบื่อหรอก”



   “พี่เชื่อ”



   ความรักของบุ๋นมั่นคงและหนักแน่นตั้งแต่วันแรกถึงวันนี้ แม้ว่าจะไม่ได้ราบรื่นแต่ทุกครั้งที่นึกถึงก็ทำให้เขายิ้มได้ทุกครั้ง



   ตอนนี้…นายกิตติกร เกรียงไกรรักษ์จีบหมอติดแล้วครับ




   “บางทีก็อาจจะจริงอย่างที่บุ๋นเคยพูด”




   “…”




   “หมอเองก็ขาดเกษตรกรไปไม่ได้เหมือนกัน”


   
   วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่มีใครตอบได้ แต่ที่รู้คือตั้งแต่นี้ต่อไปไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นเขาทั้งสองรู้ว่าจะสามารถผ่านปัญหาเหล่านั้นไปด้วยกันเพราะรู้ว่ามีอีกคนที่พร้อมจะเผชิญทุกปัญหาและก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน



   บุ๋นมีหมอ



   หมอมีบุ๋น




   ทั้งคู่มีกันและกัน

หมอโคตรน่ารัก หมอชอบแครอท แต่บุ๋นชอบหมอ

บุ๋นยิ้มเก่ง บุ๋นชอบบาส แต่หมอชอบบุ๋น

ด้วยรัก

-END-

-----------------------------------------------------
จบแล้วจ้า
ขอบคุณนักอ่านทุกๆท่านที่ติดตามอ่านกันมาจนถึงบทสรุปของนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคอมเม้นท์ดีๆทุกครั้ง เรามีความสุขที่นักอ่านของเราทุกคนน่ารัก รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้คุยกับนักอ่าน ไม่ว่าจะเป็นทางเพจ ทางทวิตเตอร์ หรือทางหน้านิยายที่เราตอบคำถามบางครั้ง ขอบคุณและรักทุกคนจริงๆค่ะ

นิยายจีบหมอเริ่มต้นมาจากความรู้สึกอยากแต่งนิยายฟีลกู้ดปมน้อยดราม่าน้อย แต่ยิ้มเยอะ เลยทำให้เราตั้งใจเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ตัวละครทั้งสองมีเสน่ห์มากจริงๆค่ะ ทุกครั้งที่แต่งเราจะเอาความรู้สึกตัวละครเป็นที่ตั้งมันเลยทำให้เราค่อนข้างควบคุมยากเวลาที่ต้องกราจะให้ดราม่า นิยายเรื่องนี้ดราม่าน้อยที่สุดเท่าที่เราเคยแต่งมาเลย แต่เราดีใจที่ทุกคนชอบ ความรักคือสิ่งสวยงาม เรายังเชื่อแบบนั้นเสมอค่ะ

ขอบคุณแรงสนับสนุน ขอบคุณที่คอยติดตาม เราสัญญาว่าเราจะพัฒนาฝีมือตัวเองให้ดียิ่งๆขึ้นไป
แม้หมอฐานทัพจะจบลงแล้วเราก็อยากให้ทุกคนเก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ในใจของทุกคน
หวังว่าทุกคนจะได้รับความรัก ความสุขไปไม่มากก็น้อยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ

รักนักอ่าน
รักหมอฐานทัพ รักบุ๋นและรักตัวละครทุกตัวในเรื่อง
ด้วยรักจากใจ...perlina

#ผมจีบหมอ

[minneemint]

 

[mooping-7]

ละมุนละไมไปกับสายลม. อิอิ น่ารักจริงๆ

[NorthCat]

จบแล้ว...ช็อค!
นิยายที่ตามพร้อมใจกันจบรัวๆทำใจไม่ทัน...

ขอบคุณมากนะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆ แม้จะไม่ได้คอมเมนท์ให้บ่อยๆ
แต่ทุกวันที่เข้ามายังบอร์ดแห่งนี้ ก็จะรอคอยการอัพเดทของเรื่องนี้อยู่เสมอ
แล้วก็จะยิ้มทุกครั้งให้กับความน่ารักของบุ๋นและพี่ฐานทัพ^^

ถ้ามีโอกาส พบกันเรื่องหน้านะคะ

[fernfabled]

โอยยยยย เรื่องน่ารักกกกก
พี่หมอ กับน้องบุ๋นนนน
เจอคนซื่อรุกนี่ ดาเมจแรงละเกินนน 555

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

[Sohso]

น่ารักมากกกกกกกกก แต่หมอกว่าจะรู้จัวซึนไปไหน

[Mura_saki]

รักหมอมากๆค่ะ

[why yyy]

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[@causeshinki]

เขินหมอออออ. เขาบอกรักกันแต่ทำไมเราเขิน 

[gayraygirl]

ฟินนนนนนนนน ชอบจัง ขอบคุณค่าที่แต่งนิยายน่ารักๆ แบบนี้ให้อ่าน

[Arzumi]

งื้อทำไมเขิน   ละมุนละไมจัง

[mareya.no7]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคับ เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน รักบุ๋น รักหมอฐานทัพ และรักคนเขียน ขอบคุณค้าบบบ

[snice_cz]

โอ๊ยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
ฟินไปสิ 

[่jum]

เป็นนิยายที่ฟินจิกหมอน อ่านแล้วเพลินจริงๆ 

[Gatjang_naka]

ไม่มีคำไหนนิยามได้ดีกว่า ละมุนแล้ว เรื่องนี้

[ฝุ่นแดง]

ขอบคุณมากค่ะ ละมุนจังเลยยยยย