ตอนที่ 14
เมื่อเห็นว่าแขกที่จะมาเยี่ยมไร่เป็นใคร ร่างบางก็หันขวับไปจ้องเจ้าของไร่ด้วยหน้าตาที่น่ากลัวแบบไม่รู้ตัวเอง ส่วนพ่อเลี้ยงที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ มีความสุขที่ได้เห็นมุมโกรธ ไม่พอใจของศตคุณสุดๆ
แต่ก็ใช่ว่าจะชอบให้โกรธนะ...แต่แบบนี้มันน่ารักดี
“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง ขอบคุณนะคะที่ให้ฟ้ามาเยี่ยมชมไร่ในวันนี้”
“ด้วยความยินดีครับคุณน้ำฟ้า ทางไร่ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว”
“พ่อเลี้ยงคะ นี่คือดนัยค่ะ เป็นเพื่อนของฟ้าแล้วก็หุ้นส่วนค่ะ วันนี้พามาแนะนำให้พ่อเลี้ยงรู้ เพราะอาจจะได้ดีลกับดนัยบ่อยๆ”
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง”
“สวัสดีครับคุณดนัย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” พวกเขาสองคนจับมือทักทายกันแบบสากล แต่สายตาของดนัยแวบหนึ่งมองไปที่ร่างบอบบางข้างกายของพ่อเลี้ยง
แล้วคิดว่าคนทั้งฉลาดและว่องไวอย่างพ่อเลี้ยงจะมองไม่เห็นหรือไง แม้แค่จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่การที่สายตาของคนตรงหน้าไม่ได้โฟกัสที่คู่สนทนา เป็นใครก็ต้องจับได้อยู่ดี เมื่อเขาสองคนปล่อยมือกันแล้ว ร่างสูงก็เลื่อนมือไปโอบไหล่ของศตคุณเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของก่อนจะแนะนำให้ดนัยรู้จัก
“นี่คือหมูครับ เป็นเพื่อนของลูกชายผมเองแล้วก็เป็นคนพิเศษสำหรับผมด้วย” ดนัยไม่สนใจคำว่าคนพิเศษที่ออกจากปากของพ่อเลี้ยงเลยสักนิด ในเมื่อพ่อเลี้ยงแนะนำให้รู้จัก ดนัยก็จะทำความรู้จัก เพราะสนใจมาตั้งแต่ลงจากรถแล้ว
คนอะไรจะสวยได้ขนาดนี้ ขนาดเทียบกับเพื่อนสนิทอย่างน้ำฟ้าที่สวยที่สุดในบรรดาเพื่อนรุ่นเดียวกันเขายังคิดว่าศตคุณดูสวยกว่า แม้จะเป็นผู้ชายก็ตามที
ศตคุณสวยธรรมชาติ และดูสง่าแบบไม่ต้องทำอะไรเลย แต่น้ำฟ้า สวยเพราะปรุงแต่งและมีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูง
“สวัสดีครับคุณหมู” ดนัยยื่นมือมาเพื่อจับ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนสูงกว่าอย่างลังเล จนพ่อเลี้ยงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต แต่ศตคุณยังถือว่าตัวเองเป็นเด็กเลยยกมือไหว้ก่อนจะยื่นมือขาวบางของตัวเองไปจับกับแขกของไร่ศักดินนท์
“สวัสดีครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณหมู”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ศตคุณยิ้มหวานให้ ทำเอาดนัยถึงกับจับมือค้างไว้แนบนั้นอยู่นานจนพ่อเลี้ยงขมวดคิ้วชักสีหน้าไม่พอใจออกมา
“คุณดนัยครับ ช่วยปล่อยมือ ‘คนของผม’ ทีนะครับ”
“อ๊ะ! ขอโทษนะครับพ่อเลี้ยง ขอโทษนะครับคุณหมู” เมื่อดนัยรู้ตัวก็รีบปล่อยแขนอย่างเสียดาย ขอโทษขอโพยทั้งสองคนทันที แต่ไม่ได้รู้สึกผิดเพราะเขาก็ตั้งใจจะจับให้นานกว่านี้ถ้ามีโอกาส
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ศตคุณไม่ถือสาอะไร ยังไงก็ผู้ชายด้วยกัน
“วันนี้คุณน้ำฟ้ากับคุณดนัยอยากจะชมส่วนไหนของไร่เป็นพิเศษไหมครับ วันนี้ผมกับหมูจะเป็นไกด์ให้เอง” พ่อเลี้ยงอาทิตย์ถาม
“เป็นเกียรติอย่างมากเลยค่ะที่พ่อเลี้ยงจะเป็นไกด์ให้เองเลย” น้ำฟ้ายิ้มกว้างดีใจแบบปิดไม่มิด ทำเอาศตคุณถึงกับต้องหันหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็น
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากเห็น...
ก็แค่รำคาญ ใช่! เขาก็แค่รำคาญ…
“งั้นไปที่รถเลยครับ”
ทั้งสี่คนตรงไปที่รถกอล์ฟหกที่นั่ง ซึ่งพ่อเลี้ยงจัดให้ศตคุณนั่งกับน้ำฟ้าเบาะถัดจากคนขับ ส่วนพ่อเลี้ยงนั่งกับดนัย เพื่อไม่ให้ดนัยใกล้ชิดกับเด็กน้อยของเขาไปมากกว่านี้
หวงนะ หวงมากๆ เลยด้วย
“ฟ้าเพิ่งจะมาเป็นครั้งแรกเลยนะคะเนี่ย ใหญ่มากๆ เลยค่ะ”
“ที่นี่ยังใหญ่ไม่เท่ากับที่เขตตะวันหรอกครับ” พ่อเลี้ยงตอบ
“เขตตะวัน? ผมเคยไปนะครับ ที่นั่นใหญ่มาก เป็นสถานที่พักผ่อนได้ดีเลย ผมชอบไปขี่ม้าเวลาว่างๆ น่ะครับ” ดนัยพูดขึ้นมา “พ่อเลี้ยงก็ชอบไปหรือครับ”
“ผมไม่ค่อยชอบไปเท่าไหร่หรอกครับ แต่ก็ต้องไป เพราะที่นั่นเป็นฟาร์มของพี่ชายผมเอง ผมต้องไปดูแลจนกว่าลูกชายผมจะสามารถบริหารที่นั่นได้”
น้ำฟ้ากับดนัยมองหน้ากันด้วยความอึ้ง แม้จะรู้ว่าพ่อเลี้ยงรวยมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้าของเขตตะวันแห่งนั้นด้วย แต่หญิงสาวกลับรู้สึกชอบใจเข้าไปใหญ่
“ของลูกชายหรือครับ”
“ครับ! ของลูกชายผมเอง ทุกๆ อย่างของผมน่ะ จะยกให้ลูกหมดเลยล่ะครับ”
“แล้วภรรยาล่ะครับ”
“ภรรยาผมยังไม่มีหรอกครับ” พ่อเลี้ยงตอบ ทำเอาน้ำฟ้ายิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ เพราะยังไงคนด้านหลังก็ไม่เห็นอยู่แล้ว เพราะที่นั่งมันหันหน้าไปทางเดียวกันหมด
“แล้วลูกชายของคุณ?”
“เขตเป็นลูกชายของพี่ชายผมเองครับ ผมรับมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม แต่ผมก็รักแกนั่นแหละครับ ยังไงก็สายเลือดเดียวกัน” พ่อเลี้ยงตอบบออกไป ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ กับหญิงสาวถึงกับหันหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นหญิงสาวออกอาการมากแบบนี้
เก็บอาการหน่อยก็ไม่ได้ รู้หรอกว่าชอบพ่อเลี้ยงน่ะ แล้วพ่อเลี้ยงก็ตัวดี พูดจาอ่อยผู้หญิงออกไปทำไมก็ไม่รู้...ฮึ่ย!! หงุดหงิด!!!
“แล้วพ่อเลี้ยงไม่คิดจะแต่งงานหรือคะ” น้ำฟ้าหันไปถามคนที่นั่งด้านหลัง หลังจากที่ตัวเองปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้แล้ว...
“คิดสิครับ ตอนนี้ก็กำลังพยายามจีบอยู่ ถ้ามีข่าวดีเมื่อไหร่ก็จะเชิญแน่นอนครับ”
ประโยคนี้จากพ่อเลี้ยงอาทิตย์เป็นเหมือนประโยคตัดความหวังของหญิงสาว ตรงกันข้ามกับศตคุณที่ตอนนี้นั่งอมยิ้มอย่างพออกพอใจ
พ่อเลี้ยงรู้ดีว่าตัวเองควรแกล้งเด็กน้อยของเขาระดับไหน แกล้งมากไปก็เป็นการทำร้ายความรู้สึกของศตคุณเปล่าๆ เพราะฉะนั้น...เขาถึงไม่ทำให้มันคลุมเครือ
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ตรง แรง และชัดเจน...
“ว่าแต่คุณหมูนี่เงียบจังเลยนะครับ” ดนัยถามขึ้นมา เมื่อไม่ค่อยเห็นว่าร่างบางจะพูดอะไรกับใครเลย
“ผมคุยไม่ค่อยเก่งหรอกครับ”
“แล้วทำไมถึงมาพาพวกเราชมไร่ได้ล่ะ ถ้าไม่ค่อยพูดขนาดนั้น” หญิงสาวที่นั่งข้างๆ ถามต่อจากดนัย ศตคุณยิ้มบางๆ แล้วหันไปสบตากับเธอ
“ผมมากับพ่อเลี้ยงน่ะครับ หน้าที่แนะนำอะไรต่างๆ ก็ต้องเป็นพ่อเลี้ยงอยู่แล้ว จะให้ผมพูดแทรกเจ้านายได้ยังไงล่ะครับ ถ้าคุณน้ำฟ้าไม่พอใจที่ผมอยู่ตรงนี้ ก็บอกพ่อเลี้ยงได้เลยนะครับ”
เพราะผม...ก็ไม่ได้อยากจะใกล้คุณเท่าไหร่นักหรอก
“ไมถึงพูดแบบนี้ล่ะคะ ฟ้าจะไปไม่พอใจอะไรล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ฟ้าก็ต้องหมายความว่าพ่อเลี้ยงต้อนรับไม่ดีน่ะสิคะ” น้ำฟ้าหันไปยิ้มให้กับพ่อเลี้ยง ก่อนจะหันมาสบตาเขาอย่างไม่พอใจ
“ผมขอโทษด้วยนะครับที่พาหมูมา ตอนนี้หมูกำลังฝึกเป็นเลขาให้ผมอยู่ และที่สำคัญผมอยากให้หมูฝึกเอาไว้ ว่าถ้าผมไม่อยู่จะต้อนรับแขกอะไรยังไง” พ่อเลี้ยงรีบแสดงเจตนาของตนออกมา ขอโทษออกไปเพราะต้องรักษามารยาท
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อนผมมันก็ปากเร็วแบบนี้แหละ พ่อเลี้ยงกับคุณหมูอย่าถือสาเลยนะครับ”
“นี่ดนัย!!”
“อย่าขึ้นเสียงน่า” เขาปรามเพื่อน
มือขาวรีบปิดปากตัวเองเมื่อพลั้งปากขึ้นเสียงใส่เพื่อน หันมานั่งตัวตรงเหมือนเดิมเพราะเกรงว่าจะพลั้งอะไรออกไปอีก
“คุณหมูอายุเท่าไหร่หรือครับ”
“สิบเก้าย่างยี่สิบครับ”
“หืม...ยังเป็นเด็กมหา’ลัยอยู่เลยนะครับเนี่ย”
“ใช่ครับ พอดีปิดเทอมเลยมาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่น่ะครับ”
“เพิ่งรู้นะครับว่างานพาร์ทไทม์มีตำแหน่งเลขาเจ้าของไร่ด้วย” ดนัยแซวๆ
“ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่ได้หรอกครับ แต่กับหมูผมต้องฝึกเขาอย่างที่บอก เพราะเขาจะเป็นอีกคนหนึ่งที่จะมาช่วยผมบริหารที่นี่” พ่อเลี้ยงตอบ รูปประโยคแทรกไปด้วยความหมายต่างๆ นาๆ ที่ไม่ว่าใครก็ต้องเดาออก
คนรักของพ่อเลี้ยง คือคนนี้นี่เองสินะ...ตอนแรกดนัยก็ไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์นี้เพราะคำว่าคนสำคัญมันมีหลายความหมาย มันมีหลายรูปแบบ พอได้ยินจากปากพ่อเลี้ยง ดนัยก็เลยรู้สึกว่าตน สนใจผิดคนหรือเปล่า...
“ผมว่าเรานอกเรื่องมาเยอะแล้วนะครับพ่อเลี้ยง ช่วยแนะนำลูกค้าให้เป็นงานเป็นการหน่อยสิครับ อากาศมันร้อนนะ พ่อเลี้ยงนี่จริงๆ” อาจจะเป็นเพราะความเคยชินหรือว่าเป็นนิสัยของร่างบาง ศตคุณเลยแทรกขึ้นมาด้วยการดุพ่อเลี้ยงซึ่งเป็นเจ้าของไร่ต่อหน้าลูกค้าทั้งสองคนแบบไม่รู้ตัว
“ครับหมู...ผมจะเริ่มจากจุดนี้ก็แล้วกันนะครับ ตรงนี้เป็นไร่องุ่นที่ทางโรงงานของคุณน้ำฟ้าสั่งผลผลิตเข้าโรงงานนะครับ วิธีปลูกของเราก็คือ...”
ศตคุณถอนหายใจอย่างโล่งอกที่พ่อเลี้ยงก็เริ่มพูดอะไรที่มันเป็นงานเป็นการเสียที...เขาก็ได้แต่นั่งเงียบๆ ฟังการสนทนาเรื่องงานของทั้งสามคนไปโดยไม่เข้าไปแทรก แต่ก็คาดโทษพ่อเลี้ยงเอาไว้ในใจ หากเสร็จจากตรงนี้เมื่อไหร่ ได้เคลียร์กันยาวแน่ๆ
พ่อเลี้ยงทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง...
“ไหนว่าผมเป็นเลขาไงครับ แต่การที่คุณน้ำฟ้ามาที่นี่วันนี้ก็แสดงว่าได้นัดเอาไว้แล้ว แต่ทำผมไม่เห็นรู้ล่ะครับ หรือว่าแอบแลกเบอร์ส่วนตัวกันไว้”
เมื่อส่งแขกเสร็จ ร่างบางก็เดินหนีพ่อเลี้ยงมาที่สำนักงานทันที พอมาถึง ร่างบางก็ซักร่างสูงใหญ่ทันที
“โถ่หมู ฉันจะไปแลกเบอร์ส่วนตัวทำไม”
“งั้นก็ตอบมาสิครับ ว่าทำไมเลขาอย่างผมถึงไม่รู้!!”
“ใจเย็นนะที่รัก”
“ใครที่รักคุณ!!!”
“ถ้านายยังหึงแรงอยู่แบบนี้ คงจะฟังฉันไม่รู้เรื่องหรอกนะหมู” พ่อเลี้ยงว่าอย่างจริงจัง ทำเอาคนที่ถูกบอกว่าหึงถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“ผมไม่ได้หึง”
“ไม่ได้หึง แล้วโมโหอะไร โมโหที่ฉันนัดคุณน้ำฟ้ามาโดยที่นายไม่รู้ ไม่พอใจที่ฉันเทคแคร์คุณน้ำฟ้าตามหน้าที่ หรือว่าโกรธที่ฉันทำเป็นอ่อยคุณน้ำฟ้า”
ศตคุณเถียงไม่ได้ ก็เลยเลือกที่จะเงียบ เพราะที่พ่อเลี้ยงพูดออกมาทั้งหมด เป็นความรู้สึกของเขาจริงๆ แต่บางอย่างเขาก็หายโกรธไปแล้ว ตอนนี้มีเรื่องที่เขาไม่พอใจอยู่เรื่องเดียว ก็คือทำไมเขาไม่รู้ว่ามีการนัดนี้เกิดขึ้น!!
ร่างเล็กต้องการคำตอบ ไม่ใช่ให้ร่างสูงมาจับผิด!
“มาคุยกันในห้องทำงานฉันมาหมู เผื่อฉันลงโทษนาย นายจะได้ไม่ต้องอายพนักงาน”
คำว่าลงโทษของคนอายุมากกว่าเรียกเลือดให้ไปรวมอยู่บนใบหน้าขาว แต่ยังไง เขาก็ไม่ยอมไปตามที่ร่างสูงกว่าบังคับหรอก
“ไม่ไปครับ ผมจะอยู่ตรงนี้”
“หมู...ฉันไม่ชอบคนดื้อนะ” ร่างเล็กกว่าช้อนตามองดวงตาคม เม้มปากแน่น แต่ก็ยังคงทำท่าดื้อดึงอยู่แบบนั้น ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนแบบนี้เลย
ก็เป็นกับคนนี้ คนเดียว อยากให้เขาเอาใจใส่เราอยู่คนเดียว
ความรู้สึกนี้ มันเกินความรู้สึกที่เป็นแค่เจ้านายแล้วก็พ่อของเพื่อนแล้วนะ
“หมู...”
“ครับ ผมไม่เอาคำตอบแล้วก็ได้ ผมไม่รู้แล้วก็ได้ ผมขอโทษครับที่ก้าวก่าย ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์ จากนี้ไปผมจะไม่ อ๊ะ!! พ่อเลี้ยง...”
พรึ่บ!!
อาทิตย์ไม่ยอมปล่อยให้เด็กดื้อพูดจาตัดพ้อ น้อยใจเขาต่อไปแน่ๆ เด็กน้อยของเขากำลังเข้าใจผิด ร่างแกร่งก็เลยช้อนกายบางขึ้นมาอุ้มแล้วพาเข้าห้องทำงานทันที ต่างสูงใหญ่ว่าคนตัวบางบนโต๊ะทำงานของตนก่อนจะเท้าแขนกักร่างของศตคุณเอาไว้
“หมูมีสิทธิ์แน่ มีสิทธิ์ทุกอย่างเลย ถ้าหมูยอมเป็นเมียฉันน่ะ”
“แต่ผม...”
“ไม่ชอบฉัน?”
“ไม่ใช่นะครับ” โพล่งออกมาอย่างลืมตัว เมื่อคิดได้ก็เลยเม้มริมฝีปากแล้วหลบตาร่างตรงหน้า
“งั้นก็ชอบฉัน”
“คือ...เอ่อ”
“ยอมรับเถอะหมู ระหว่างเราน่ะมันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง มากกว่าพ่อของเพื่อน เพื่อนของลูกนะ ฉันจริงกับหมูมาก จริงจังอย่างที่ไม่เคยจริงจังกับใครเลย”
“แต่ผม...เด็กกว่ามากนะครับ”
“ทำไมล่ะ รังเกียจที่ฉันอายุมากกว่าหรือไง”
“ไม่ใช่ครับ...ก็ผมเด็กอยู่ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำตัวเด็กๆ ออกมาหรือเปล่า ถึงแม้ว่าผมจะเป็นนิ่งและใจเย็น แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่มีนิสัยเด็กนะครับ” ศตคุณพูด
รอยยิ้มเอ็นดูประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเข้มของอาทิตย์ ชายวัยสามสิบสองปีใจเต้นแรงกับความน่ารักของเด็กหนุ่ม ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งตกหลุมรักความเป็นธรรมชาติของศตคุณ
“ถ้าเป็นนาย ฉันรับได้หมดนั่นแหละ”
“ตอนนี้พ่อเลี้ยงก็พูดได้ พอนานๆ เข้า เวลามันผ่านไป มันอาจจะไม่ใช่แบบนี้ก็ได้”
“ไม่ลองจะรู้เหรอหมู ฉันเองก็บอกไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันนานแค่ไหน”
“นั่นแหละครับ เราถึงต้องดูๆ กันไปก่อน”
“เป็นแฟนกันก่อนสินะ”
“ก็...ประมาณนั้นครับ”
“งั้นเรามาคบกันนะหมู เป็นแฟนกัน คงไม่ได้รังเกียจที่จะมีแฟนแก่ๆ ใช่ไหม” ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน สายตาของเขายังคมและมีเสน่ห์ดึงดูดมากอย่างปกติ ที่ไม่ว่าทอดมองกันสักกี่ครั้ง ศตคุณก็ใจเต้นแรงทุกครั้งไป
เหมือนกัน...รู้สึกเหมือนกันกับผู้ชายคนนี้...
“ครับ...ผม...จะคบ...กับพ่อเลี้ยง” แม้ว่าจะตอบเสียงเบา แต่ร่างแกร่งก็ยังได้ยินชัดอยู่ดี
“ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะหมู”
“ครับ” ร่างขาวพยักหน้า ไม่สบตากับพ่อเลี้ยงเหมือนเดิม
“มีสิทธิ์ถามทุกเรื่อง มีสิทธิ์โกรธ มีสิทธิ์โมโห มีสิทธิ์หึง มีสิทธิ์ไม่พอใจ จะทำตัวยังไงก็ได้ เป็นเด็ก ผู้ใหญ่ มีเหตุผล หรือไม่มีเหตุผลก็ได้”
“ผมก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นสักหน่อย” บ่นอุบอิบ
“หมูนั่นแหละ ถ้ามีใครมาจีบก็อย่าไปสนใจนะ สนใจฉันคนเดียวพอ แต่ถ้าวันไหนที่หมูคิดว่ามันไม่ใช่ บอกฉันได้ตลอด ฉันจะปล่อยให้หมู...ไปกับคนที่หมูต้องการ” ประโยคนี้พ่อเลี้ยงอาทิตย์พูดมันออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ จนเผยแววตาเศร้าๆ ออกมา ทำเอาร่างในอ้อมแขนแกร่งตวัดแขนโอบรอบกายใหญ่เอาไว้ เกยคางที่ไหล่กว้างอย่างออดอ้อน
“ผมต้องเป็นคนพูดมากกว่า”
“ไม่เลยหมู...”
ฉันจริงจังกับหมู ขนาดไปขอพ่อกับแม่หมูมาแล้วเมื่อเช้านี้นะ...แต่ถ้าหมูอยากได้ความมั่นใจ ฉันก็จะให้เวลากับหมู ให้...เท่าที่เขาพอจะให้ได้
“สรุปแล้ว...กับคุณน้ำฟ้า นัดกันทางไหนครับ” ศตคุณผละกายออกมาแล้วถามอย่างไม่หายสงสัย
“หึหึ ยังไม่ลืมหรือเรา”
“ยังครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อเช้าฉันไปเจอเพื่อนมา แล้วก็เจอกับคุณน้ำฟ้าโดยบังเอิญน่ะ เธอเลยขอเข้ามาเยี่ยมชมไร่ ฉันก็เลยบอกว่าให้ไปช่วงนั้นนั่นแหละ”
“พ่อเลี้ยงไปเจอเพื่อนมาเหรอครับ” เมื่อศตคุณเข้าใจ ก็รู้สึกโล่งอกไปหมด จนยิ้มออกได้เหมือนเดิม
“ใช่...ไปเจอเพื่อน”
เจอพ่อแม่ของเรานั่นแหละ...ให้ตายสิ กว่าจะพูดกันได้ ก็แทบตายเหมือนกัน...
“ขอโทษนะครับที่โมโหใส่พ่อเลี้ยง” ศตคุณเอ่ยอย่างสำนึกผิด
“มีวิธีขอโทษที่จะทำให้ฉันหายโกรธไวนะ แต่วิธีนี้ฉันจะให้หมูเป็นคนแรกและคนเดียวที่ใช้มันเลย”
“อะไรหรือครับ?”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ไม่ตอบ แต่เอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ บ่งบอกว่าจูบเขา แล้วเขาจะหายโกรธแล้วก็จะให้อภัย...
“บ้า! ไม่เอาด้วยหรอก”
“จะให้ฉันจูบเองหรือว่าจะจูบฉันเอง”
“พ่อเลี้ยง...”
“ให้เลือกนะหมู”
“ฮึ่ย!!!” ร่างบางส่งเสียงในลำคออย่างขัดใจ แต่ก็ยื่นหน้าเข้าไปหาใบหน้าหล่อเข้มก่อนจะประทับริมฝีปากเบาๆ ที่ปากหยักแล้วค้างไว้แบบนั้นสามวิ
จุ๊บ…
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง...ง่ายนิดเดียว”
ศตคุณยิ้มอายๆ คิดในใจว่า...
จะพยายามไม่ทำให้โกรธก็แล้วกัน บ้าที่สุดเลย ฮื่อ...
อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลง ขอโทษด้วยนะคะ ติดเคลียร์งานแล้วก็ช่วงไฟนอลค่ะ ตอนนี้เหลือแค่สอบวิชาเดียวกับพรีเซ้นท์งานกลุ่ม เท่านี้ก็ได้ชีวิตอันปกติกลชับคืนมาแล้วค่ะ ^^
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์ด้วยนะคะ เจอกันอาทิตย์หน้านะคะที่รัก
พูดคุย สอบถาม ติดตามการอัพเดทนิยายได้ที่แฟนเพจได้เลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372527 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก