ตอนที่ 17
Rrrrrr…
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นมา ขณะที่ศตคุณกำลังยืนศึกษาเอกสารที่พายัพสอนให้ดู ร่างโปร่งบางยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มาดู
“คุณชานนท์?” ร่างบางพึมพำชื่อของคนที่โทรเข้ามาเบาๆ
“รับเลยหมู” พายัพ
“ครับ...สวัสดีครับคุณชานนท์”
(คุณหมูเหรอครับ ผมมีคำตอบให้แล้วนะครับ...)
ศตคุณยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง เพราะถ้าชานนท์ตกลงที่จะขายไร่ภูถึงดาวให้กับพ่อเลี้ยงอาทิตย์ เพื่อนสนิทของเขาอย่างคณินจะต้องดีใจมากแน่ๆ เพราะเพื่อนของเขาเป็นคนให้ข้อเสนอกับชานนท์ไป
ถ้ามันเป็นเรื่องดีก็ดี
“ครับ...”
ร่างบางตั้งใจฟังปลายสายพูดอย่างลุ้นๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ...มองพายัพด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข...พายัพเองก็ยิ้มให้ศตคุณเช่นกัน
รับรู้ได้ถึงความสำเร็จของพวกเขา...
ร่างบางวิ่งไปตามไร่ส้มเพื่อตามหาพ่อเลี้ยงที่วันนี้มาดูคนงานอยู่ที่นี่ ใบหน้าของศตคุณแม้จะดูเหน็ดเหนื่อยและเหงื่อออก แต่ก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขประดับใบหน้าสวยหวานของตน ทำเอาคนงานที่กำลังทำงานอยู่มองด้วยความหลงไหล...
แต่นี่เป็นว่าที่ภรรยาของพ่อเลี้ยง...ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น
“พ่อเลี้ยง!!!”
เจ้าของชื่อหันมามองคนเรียกที่ตอนนี้ก้มจับเข่าตัวเองแล้วหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยเพราะต้องวิ่งเข้ามาหาเขา ร่างสูงน้อยๆ แล้วรีบปลีกตัวจากลูกน้องไปหาแฟนเด็กของตนทันที
“มีอะไรหมู รีบเชียว เรื่องด่วนเหรอ?”
“คือว่า...แฮกๆ โอ้ย! เหนื่อย ขอพักแป๊บนะครับ”
“หึหึ ฉันรอได้”
อาทิตย์หัวเราะในลำคอแล้วกอดอกรอคนที่กำลังเหนื่อย หอบหนักหน่วงอยู่ สายตาฉายแววเอ็นดู อยากจะรวบร่างเล็กๆ ขาวๆ เข้ามากอดให้หายมันเขี้ยว แต่ทำไม่ได้ เพราะถ้าทำ ร่างเล็กต้องโกรธเขาแน่ๆ อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเปิดภาคเรียนแล้วด้วย ไม่ทะเลาะกันก่อนห่างกันจะดีกว่านะ
“ช่วยหายใจไหม?”
“ไม่ต้องเลยครับ!” ตวัดสายตาขึ้นมองร่างสูงที่กอดมองมองเขาอยู่
“ทำมาเป็นดุนะ คิดว่าฉันกลัวหรือไง”
“ไม่คิดครับ ไม่เคยคิดด้วยว่าพ่อเลี้ยงจะกลัว”
“แค่จะบอกว่า ยิ่งนายทำเป็นดุมากแค่ไหน มันก็ยิ่ง ‘น่าฟัด’ มากเท่านั้น”
“พ่อเลี้ยง!!” ร่างเล็กยืนตัวตรง จ้องหน้าของคนอายุมากกว่าอย่างหงุดหงิด จากที่ดีใจๆ ตอนนี้กลายเป็นหงุดหงิดไปเสียงั้น
“หึหึ มีอะไรเหรอ ถึงได้วิ่งมาหาฉันถึงที่นี่”
“เปลี่ยนเรื่องเลยนะครับ”
ศตคุณแขวะเจ้าของไร่นิดๆ ก่อนจะกลับมายิ้มกว้างเหมือนเดิม ทำเอาพ่อเลี้ยงแทบจะตามอารมณ์ของคนสวยไม่ทันเลย นี่ถ้าเกิดว่าเรามีอะไรกันแล้วนะ เขาคิดว่าศตคุณท้องแน่ๆ
พูดถึงเรื่องท้อง...
‘เจ้าหมูมันเป็นผู้ชายเลือดพิเศษนะพ่อเลี้ยง ร่างกายของมันไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป ภายนอกอาจจะใช่ แต่เลือดของมันสามารถสร้างรังไข่ได้เมื่อมีเพศสัมพันธ์ มันท้องได้และมีโอกาสท้องง่ายกว่าผู้หญิงด้วย พี่ไม่ได้ขอให้ไม่ต้องมีอะไรกัน แต่ช่วยป้องกันหน่อยนะพ่อเลี้ยง อย่าให้มันท้องก่อนแต่งหรือท้องก่อนเรียนจบเลยนะ’
เสียงพูดของแม่ของศตคุณดังขึ้นมาในหัวของเขาตอนที่เขาไปสารภาพกับพ่อแม่ของคนตรงหน้าว่ากำลังคบกับลูกชายของทั้งสองคนอยู่ ตอนแรกคิดว่าจะโดนด่าหรือห้าม แต่กลับตรงกันข้ามเลยเพราะสองพ่อแม่กลับฝากฝังเขาเสียดิบดี มันไม่ใช่เพราะความโลภหรอกที่ลูกชายตัวเองได้คนรักที่เป็นเศรษฐี แต่ทั้งสองคนสบายใจมากกว่าที่มีคนจะมาดูแลลูกชายแทนพวกเขาสองคน
“พ่อเลี้ยง...พ่อเลี้ยงครับ ได้ยินที่ผมพูดไหมครับ”
“ห๊ะ? อะไรนะหมู ฉันเหม่อน่ะ”
“เหม่ออะไรกันครับ มีเรื่องหรือมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ร่างบางถามอย่างเป็นห่วง
อาทิตย์ยิ้มออกหวานให้ รู้สึกชื่นใจที่มีคนคอยถามไถ่อย่างจริงใจ และเป็นห่วงเขาอย่างจริงจังแบบนี้ มันเป็นความสุข ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
“เปล่าหรอก คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่หมูจะพูดอะไรเหรอ”
“ผมบอกไปแล้วครับ แต่พ่อเลี้ยงไม่ฟังเอง”
“อย่าโกรธฉันเลยน่า สรุปว่ามีอะไร”
“ครับ เมื่อกี้คุณชานนท์โทรมาครับ เขาบอกว่าตกลงกับข้อเสนอของเรา นัดพูดคุยเรื่องสัญญาวันพรุ่งนี้ที่ไร่ภูถึงดาวครับ” ร่างบางพูดบอกอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดีใจสุดๆ จนพ่อเลี้ยงยิ้มตาม
ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่มีความสุขมากกว่าที่เห็นความคนสำคัญของตนกำลังมีความสุขและตั้งใจกับงานของเขามากแบบนี้...
“จริงเหรอ ดีไปเลยนะ”
“เหมือนพ่อเลี้ยงไม่ดีใจเท่าไหร่เลยนะครับ” คิ้วสวยขมวดสงสัย
“ก็ดีใจ แต่รู้อยู่แล้วว่าข้อเสนอของเจ้าเขตมันจะทำให้เราได้ที่นั่น”
“ทำไมล่ะครับ”
“เจ้าเขตมันรู้ล่ะมั้ง ว่ายังไง...คุณเชนก็ต้องผูกพันกับที่นั่นมาก เหมือนอย่างที่เขตมันผูกพันกับเขตตะวันของพี่ตะวันน่ะ ”
“อ๋อ...เข้าใจแล้วครับ”
“บอกเจ้าเขตมันด้วยละกัน”
“แล้วนี่มันหายไปไหนครับ ก็บอกจะมากับพ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอครับ” ใบหน้าสวยหันไปรอบๆ เพื่อมองหาเพื่อนสนิทของตนที่เมื่อเช้าก็มากับพ่อเลี้ยง
“ให้เดา”
“เดา? ไปไหนวะ” ศตคุณถามตัวเอง เกาหัวตัวเองแล้วครุ่นคิดว่าเพื่อนสนิทของตนจะไปที่ไหน แต่เมื่อเงยหน้ามองร่างสูงกับรอยยิ้มแปลกๆ ที่ยิ้มให้กับเขา
“ไง...คิดออกไหม”
“พี่เมฆ...เหรอครับ”
ร่างสูงพยักหน้ายิ้มๆ เป็นคำตอบแทนการพูด ร่างบางก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเมื่อคิดว่าเพื่อนต้องไปก่อกวนอะไรเมฆาอีกแล้วแน่ๆ
“หิวหรือยังครับ” ร่างเล็กถามพ่อเลี้ยง เพราะไม่อยากจะสนใจปัญหาของเพื่อน อยากจะทำอะไรก็ทำไป เดี๋ยวก้คงจะได้รับบทเรียนเอง แต่ถ้าทำเรื่องที่มันไม่สมควรล่ะก็
เจอเขาแน่ๆ
“หิวแล้วล่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะหมู”
“ครับ”
...
...
...
ไร่ภูถึงดาว
“ขอบคุณมากๆ เลยนะครับที่รับข้อเสนอของผม”
“คุณเขตนี่ฉลาดมากๆ เลยนะครับ ยังไงผมก็ขอฝากไร่นี้ด้วยนะครับ พ่อกับแม่ต้องรู้สึกผิดหวังกับผมแน่ๆ ที่ดูแลไม่ดีแล้วยังคิดจะขายแบบไม่สนใจว่าใครจะเอาที่นี่ไปทำอะไรอีก” ชานนท์พูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด
พอเขาคิดทบทวนดีๆ ก็เห็นด้วยที่จะไม่ปล่อยให้ภูถึงดาวต้องเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
“ไม่หรอกครับ เพราะผมก็เข้าใจดีว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อเหลือเอาไว้ให้ บ่งบอกว่าท่าน...เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้” ประโยคสุดท้ายคณินพึมพำเบาๆ แต่คนข้างๆ ของคณินอย่างศตคุณก็ได้ยินชัดเจน ร่างบางมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจ จะบอกว่าไม่เคยเห็นมุมเศร้าๆ ของเพื่อนก็ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอกครับคุณเชน เรามาคุยเรื่องสัญญากันเถอะครับ”
“จริงสิครับ พ่อเลี้ยงไม่ได้มาด้วยเหรอครับ” ชานนท์ถามหาเจ้าของไร่อย่างอาทิตย์เพราะคิดได้ว่าควรจะถามตั้งแต่แรกแล้ว...
“พ่อไปคุยเรื่องงานเกษตรกับอาพายัพน่ะครับ”
“จริงด้วยนะครับ ใกล้จะถึงแล้วด้วย”
“แล้วพ่อก็อยากให้เราสองคนมาหัดด้วยน่ะครับ ถ้ามีอะไรก็ช่วยชี้แนะพวกเราด้วยนะครับคุณเชน” คณินขอร้องคนอายุมากกว่าเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากชานนท์ได้ดีเลย
“ผมเองก็ไม่ได้ถนัดอะไรเรื่องพวกนี้หรอก แต่ก็จะบอกเท่าที่จะบอกได้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะครับ”
“แล้วชื่อของคนที่จะครอบครองที่นี่คือใครล่ะครับ ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ได้มา” ชานนท์ถามด้วยความสงสัย ส่วนศตคุณเองก็มองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้เหมือนกัน ตั้งแต่มานี่ก็ไม่ค่อยได้พูดเลย น้ำลายจะบูดอยู่แล้วเนี่ย
“นี่แหละครับ คนข้างๆ ผมนี่แหละ” ชี้มาที่ร่างบางโดยไม่มองหน้า
“อะไรนะ!! เฮ้ย...ไหงเป็นงั้นอ่ะเขต ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” ศตคุณอุทานแล้วถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่มีพลาดหรอก พ่อบอกกับกูเองว่าให้พามึงมาแล้วก็ให้มึงเป็นเจ้าของที่นี่”
“มันไม่ถูกต้องนะเว้ย เอาชื่อมึงนั่นแหละ ชื่อของเขตเลยครับ ผมจะไม่เซ็นอะไรทั้งนั้น” คนสวยนั่งตัวตรงเชิดหน้านิ่งๆ รู้สึกโกรธและไม่พอใจคนที่ไม่มาด้วยเป็นอย่างมาก
เรื่องอะไรที่จะมามอบไร่ราคาหลายร้อยล้านแบบนี้ให้กับเขากัน มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ
“แต่พ่อกูสั่งมาแบบนี้ แล้วกูก็มีเขตตะวันแล้ว กูไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว” คณินเถียงเพื่อนกลับมา
“ไม่เอา ยังไงก็ไม่เอา นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะ มันใหญ่มาก ทำไมพ่อเลี้ยงทำแบบนี้”
“ก็เพราะว่ามึงเป็นคนรักของพ่อกูไง”
ชานนท์มองสองเพื่อนรักเถียงกันไปมาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ตอนแรกก็มองศตคุณในทางที่ไม่ค่อยดีนักหรอก เด็กอายุเท่านี้จะชอบหนุ่มใหญ่ได้ยังไง แม้ว่าพ่อเลี้ยงจะดูหล่อและยังหนุ่ม แถมยังโสดก็ตามที แต่คนที่เข้ามาข้องเกี่ยวก็ต้องมีวัตถุประสงค์แอบแฝง
แต่พอมาวันนี้...ชานนท์เข้าใจชัดเลยว่าทำไมคนที่ไม่เคยคิดจะจริงใจกับใครถึงได้สนใจเด็กตรงหน้านี้
“ไม่เกี่ยวกัน...มันไม่เกี่ยวกันเลยเขต”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว”
“ก็มันไม่เกี่ยวไง คุณชานนท์ครับที่นี่จะเป็นชื่อของเขตครับ”
“ฮ่าๆ ตกลงกันให้เรียบร้อยก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขอไปรับเมฆก่อน นี่ก็คงใกล้ถึงแล้วล่ะครับ” ชานนท์บอกพลางลุกขึ้นยืน ส่วนคนที่ได้ยินชื่อของคนที่มาใหม่ก็หูผึ่งทันที มองตามร่างสูงของเจ้าของไร่ที่เดินออกจากบ้านไป
“ทำไม...หึงเหรอ?”
“ไอ้หมู ปากเสียว่ะมึง หึงเหิงอะไร กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เมฆสักหน่อย” คณินหลบตา ปฏิเสธด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้จนร่างบางหมั่นไส้ ตีเข้าที่ไหล่กว้างเต็มๆ
“ปากแข็งนะมึง แต่กลับมาเรื่องของเราเถอะ กูไม่ยอมเซ็นหรืออะไรทั้งนั้นนะเว้ย มันไม่ใช่ของกู”
“ของมึง พ่อกูให้มึง ก็คือของมึง”
“แล้วมันเรื่องอะไรที่พ่อเลี้ยงจะต้องให้กูวะ”
“มึงก็ต้องถามพ่อกูเอง แต่ถ้ามึงจะปฏิเสธ กูบอกเลยว่าคงไม่ได้ เพราะกูก็ไม่รับที่นี่เด็ดขาด ส่วนไร่ศักดินนท์กับโรงงานต่างๆ พ่อกูก็ครอบครองแล้ว พ่อบอกว่าที่นี่จะให้เป็นของขวัญมึง”
“เนื่องในโอกาสอะไรไม่ทราบวะ”
“ไม่มี...อยากให้เฉยๆ”
“ไม่เอา!”
“มึงกลัวว่าภูถึงดาวที่มึงได้จะเป็นตัวผูกมัดมึงไว้กับพ่อกูงั้นสิ มึงไม่จริงจังกับพ่อกู ทั้งๆ ที่พ่อกูจริงจังกับมึงมากขนาดนั้นนี่นะ มึงหลอกให้พ่อกูรักมึงเหรอ”
นี่มันอะไรวะเนี่ย มันมาดราม่าอะไรของมัน!
“มึงพูดจาดูถูกกูอยู่นะ”
“แล้วไง”
“ก็กูไม่ชอบนี่หว่า กูจะโกรธมึงแล้วนะถ้ามึงยังพูดจาแบบนั้นอยู่”
“มึงก็รับไปสิ!” คณินเถียงกลับ
ก็รู้อยู่ว่าเพื่อนของตัวเองเป็นพวกที่ดื้อด้าน แต่นี่มันก็ดื้อเกินไปแล้วนะ
“ไม่รับ...ไม่ใช่เพราะกลัวถูกผูกมัด แต่มึงก็รู้ว่าการเป็นเจ้าของที่นี่มันมีภาระอะไรหลายๆ อย่าง ซึ่งกูก็คงทำไม่ได้หรอก และมันไม่ใช่สิ่งที่กูควรจะได้รับเลยสักนิด”
“ต่อให้มันไม่ใช่ของมึงในวันนี้ พ่อกูก็จะต้องโอนให้มึงอยู่ดี” คณินพูดบอกเพื่อนกลับมา สีหน้าจริงจังของคณินไม่อาจทำให้ศตคุณเถียงอะไรกลับไปได้
“แต่กูไม่รับสักอย่าง ใครจะบังคับกูได้”
“แล้วแต่มึงก็แล้วกันนะหมู”
ร่างบางนั่งนิ่งเงียบไป รู้สึกโกรธพ่อเลี้ยงที่มีแผนการมัดมือชกเขาแบบนี้ด้วย
“กูไม่พร้อม...กูฝากไว้ที่มึงก่อนไม่ได้เหรอ” ร่างบางถามเพื่อนอย่างขอร้องอ้อนวอน ตาสวยมีน้ำตาคลอ เพราะไม่อยากได้มันจริงๆ
“ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้...”
เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้น จนร่างเล็กหันไปมองที่ประตู ก็พบว่าพ่อเลี้ยงอาทิตย์พร้อมทั้งชานนท์และเมฆากำลังเดินเข้ามาในห้องรับแขก คณินนั่งยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปจ้องเมฆาอย่างไม่พอใจ ส่วนพ่อเลี้ยงก็มาทิ้งตัวนั่งโซฟาเดี่ยว ชานนท์ก็พาเมฆาไปนั่งที่เดิมของตน
“พ่อเลี้ยง...” ศตคุณครางแผ่ว
“ฉันให้เขตมันอำนายเล่นๆ ไปแค่นั้นแหละ คั่นเวลารอฉันไง” ร่างสูงยักคิ้วให้กับคนน่ารักของตน
“ใจหายใจคว่ำหมดเลย เล่นอะไรกันก็ไม่รู้”
ถึงแม้ว่าจะโกรธที่โดนแกล้ง แต่ศตคุณก็รู้สึกโล่งอกและโล่งใจมากที่เรื่องทั้งหมดมันไม่เป็นความจริง แต่ถ้าคิดถึงความเป็นจริงอีกนิด เขาก็คงจะจับทางได้ล่ะนะ...
พลาดท่าเอง...
“หึหึ...กลัวล่ะสิ”
“กลัวสิครับ มูลค่ามันไม่ใช่น้อยๆ เลย คนอย่างผมน่ะ...” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็แทรกขึ้นมาก่อน
“คนอย่างนายทำไม? แล้วที่เขตมันอำเมื่อกี้ ก็ไม่ใช่เรื่องอำทั้งหมดหรอกนะ มันก็มีเรื่องจริงอยู่บ้าง” พ่อเลี้ยงพูดพลางยิ้มมุมปาก
รอยยิ้มไม่ชอบมาพากลจริงๆ
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความว่า สักวันหนึ่ง ที่นี่ก็ต้องเป็นชื่อของนายอยู่ดีน่ะสิ”
“ต่ะ แต่…”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” ร่างสูงตัดบท แล้วหันไปพูดกับเจ้าของบ้าน “เรามาเข้าเรื่องของเราเถอะครับ”
“เชิญเลยครับพ่อเลี้ยง”
คณินกับศตคุณก็นั่งศึกษาการพูดคุยของผู้ใหญ่เอาไว้ ซึ่งเมฆาที่ถนัดเรื่องกฎหมายก็มาคอยให้คำปรึกษากับฝั่งของชานนท์ว่าจะต้องทำยังไงบ้างเท่านั้น…แต่ก็เรียกสายตาไม่พอใจจากคนข้างๆ ของศตคุณได้ดีจนเพื่อนร่างบางกระตุกยิ้มอย่างสะใจ
สมน้ำหน้า!!
เมื่อคุยธุระกันเสร็จแล้ว อาทิตย์ก็พาศตคุณกลับไปพร้อมกับตัวเอง ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถนั้น ร่างบางก็นั่งเงียบ ใบหน้าสวยบึ้งตึงตลอดทาง
“เป็นไร โกรธเหรอ?”
“ยังจะถามอีกเหรอครับ”
“อ้าว? ก็ถาม จะได้ง้อถูกไง”
“ไม่จำเป็นต้องง้อครับ ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน”
“เหรอ...นี่ถ้าสาบานให้ตาย นายตายไปนานแล้วนะเนี่ยหมู” ร่างสูงพูดกลัวเสียงหัวเราะ ยิ่งเรียกความไม่พอใจจากศตคุณได้มากขึ้นอีก
“พ่อเลี้ยง!!”
“เอาน่า อย่าคิดมากเลยนะ”
“ก็ได้ครับ ผมจะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก”
“ดีแล้ว เดี๋ยวพาไปกินไอติมนะเด็กดี” มือแกร่งเอื้อมมาลูบศีรษะของร่างบางเบาๆ เหมือนพ่อกำลังหลอกล่อลูกชาย แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่
เขาไม่ได้อยากได้คนๆ นี้มาเป็นลูก แต่อยากได้มาเป็นแม่ของลูกต่างหาก
“ผมไม่ใช่เด็กนะ...อ๊ะ!!” ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่ามอเตอร์ไซด์คันหนึ่งขับมาประกบ แล้วคนขับก็จ่อปืนมาที่รถของทั้งสองที่กำลังแล่นอยู่ ก่อนจะยิงออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ปัง!!!
“หมู!!! ก้มลง เร็ว!!!”
กลับมาแล้วค่า ในรอบสองเดือนเลยที่หายไป ตอนนี้กลับมาอัพพ่อเลี้ยงแล้วนะคะ ขอคอมเม้นท์แบบเดิมให้หายคิดถึงหน่อย สัญญาว่าถ้าเม้นท์ตอนนี้ถึงร้อยเม้นท์ พรุ่งนี้จะมาอัพให้อีกตอนค่ะ ส่วนที่บอกว่าจะมาอัพวันอาทิตย์ก็ไม่น่าจะได้เพราะอาทิตย์ยูกิมีงานก็เลยมาอัพวันนี้แทน เนื้อหาอาจจะไม่ต่อกันเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวยูกิจะแก้ให้นะคะ
มีเรื่องอยากจะสอบถามหรือว่าพูดคุย หรือติดตามข่าวสารการอัพนิยาย ก็ไปไลค์หรือติดตามแฟนเพจของยูกิได้เลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372623 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก